A Story of Pure Love

Chapter 1

Carissa POV

Napabalikwas ako ng bangon ng marinig ko na may kumalampag sa labas ng pinto ng kwarto ko. Hindi ko alam kung anong oras na basta naramdaman ko nalang na masakit ang aking ulo..

Naramdaman ko din na wala akong saplot sa katawan ng unti- unti akong bumaba sa higaan. Pero pagtingin ko sa kama nakita ko na may katabi ako.. Nataranta akong hinila ang kumot at ibinabalabal sa hubad kong katawan.

‘Anong nangyari? Napabulalas ako sa sarili dahil hindi ko talaga matandaan kung ano ang nangyari sa nagdaang gabi. Bahagya ko pang kinusot-kusot ang aking mga mata at tumingin sa katabi ko. 

Lalong dumagundong sa kaba ang aking dibdib ng makita kong lalaki ang aking katabi na Nandito.

Base sa hitsura nitong nakadapa at tanging bewang hanggang paa ang natakpan ng kumot. Tulog na tulog ito.

“Carissa, buksan mo ang pinto, ano ba?”

Narinig ko na kinakalampag ni Mommy ang pinto ng aking room. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Wala talaga akong matandaan. Hanggang sa narinig ko na lang na nagclick ang door knob ng kwarto ko. Napabalik ako sa aking kama at kinuha ang isang unan at inilagay sa harapan ko. Sunod- sunod na pumasok sila Daddy, Mommy at Ate Ara. Gulat silang napatingin sa akin pati na din sa lalaking tulog pa rin na nasa aking kama.

“Malandi kang haliparot ka! Anong ginawa mo sino yang nasa tabi mo?” sigaw ni Mommy sa akin. Hindi kasi makita amg mukha ng katabi ko kasi nakadapa ito pero maya-maya lang ay gumalaw ito at bumangon. Ng makita ko ang mukha ng katabi ko ay nagulat ako. Si Kuya Gabriel, boyfriend ni Ate Ara. Nakita ko din ang pagrehistro sa pagkagulat sa mukha ni Kuya Gabriel. Napabaling pa ito sa akin at bakas sa mukha nitong naguguluhan din ito sa mga nangyayari. Binalingan nito si Ate Ara na umiiyak na.

Si Gabriel ay matagal ng kasintahan ni Ate Ara. Mayaman ito.... Ay hindi pala sobrang yaman... Galing ito sa kilala at pinakamayamang pamilya ng bansa.

“Ano ang ibig sabihin nito?” sigaw ni Ate Ara. May luha na din na lumalabas sa kanyang mga mata ng napagsino ang katabi kung lalaki.. “Gabriel, Carissa ano ang ibig sabihin nito?” “ Bakit nagawa niyo sa akin ito?” humahagohol niyang sabi.

Walang patid ang pagtulo ng kanyang luha. Hindi ko alam kong ano ang isasagot ko kasi wala talaga akong matandaan. Basta naalala ko lang na 21st birthday party kagabi ni Ate Ara. maraming bisita at lahat nagkakasayahan. Nang tingnan ko si Daddy at Matinding galit lang itong nakatingin sa amin. Matalim naman ang tingin sa akin ni Mommy na parang nakagawa ako ng malaking kasalanan. Samantalang si Ate Ara ay halos maghistirikal na sa sobrang sama ng loob.

“Disi-otso anyos ka pa lang pero lumandi ka na Carissa at sa boyfriend pa talaga ng kapatid mo.” Sabay pakawala ng mag asawang sampal sa akin ni Mommy. Pakiramdam ko namanhid ang aking mukha sa sakit na aking naramdaman. “ Mommy, sorry po hindi ko alam” umiiyak kong sabi. “Wala akong matandaan kung bakit nangyari ito”. Sabay lingon sa katabi ko na kita din ang pagkalito sa kanyang mukha. Bumalatay ang pagkalito sa mukha nito. Waring inaalala ang mga nangyari nung nagdaang gabi. “ Kuya Gabriel paano nangyari ito ba---- hindi ko natuloy ang sasabihin ko ng sabunutan ako ni Ate Ara.

Walang hiya ka... Ahas ka..!!!.”sigaw ni ate Ara sa akin habang hila-hila ang aking buhok. Halos matangal ang anit sa aking bungo sa sobrang lakas ng pagkahila niya sa akin. Hindi ako makapalag kasi hawak-hawak ko ang kumot na tumatakip sa aking kahubdan.” Ahas ka, bakit ikaw pa na kapatid ko ang umagaw sa lalaking pinakamamahal ko”. Sigaw ni Ate Ara sa akin. “Kakalbuhin kita “at lalo nya pang nilakasan ang paghila sa buhok ko na pakiramdam ko ay matatangal na sa anit ko.

“Ara tama na yan”. Sigaw ni Daddy. “”Wala ka ng magagawa dahil nangyari na ito. Binalingan niya si Gabriel.” Mag usap tayo Gabriel. “Ipaliwanag mo kung bakit nandito ka sa kama ni Carissa”. Baling ni Daddy kay Gabriel na halata sa boses at kilos nito na nagpipigil sa matinding galit. Halata din sa mukha nito ang malaking disappointment ng sulyapan ako nito.

“Tito, I I dont know what happened. Why I am here..... Wala akong matandaan... Nalilito na sambit ni Gabriel.” Ara Babe hindi ko alam.. Im sorry......

“Babe bakit mo nagawang lukuhin ako” humahagolhol na sabi ni Ate Ara. “Bakit ang kapatid ko pa” huhuhuhu” hindi ko matangap..” Sigaw ni ate Ara. HINDI KO MAINTINDIHAN TAO BAKIT KAPATID KO PA”. “ Mommy, Daddy hindi ko matanggap ito”. Ang sakit-sakit”.

“Ate, Im sorry..” sambit ko habang umiiyak. “ Hindi ko alam.. Wala akong alam, wala akong matandaan” huhuhuhu. Dad, Mom sorry po. Sambit ko sa kanila habang nag-uunahan sa pagtulo ang aking luha. Litong lito ako sa mga nangyari.

Hanggang ngayon hindi pa rin kayang iproseso ng aking utak bakit nangyari ang bagay na ito. Ikakasal na sa susunod na buwan ang aking ate Ara at Kuya Gabriel. Nagmamahalan sila at saksi ako dun. Pero bakit nangyari ito.

“Bweno dahil nangyari na ito wala na tayong magagawa pa para baguhin ang nangyari na.” Sambit ni Daddy.” Helena, Ara lumabas muna tayo sa kwarto na ito.” Kayong dalawa” ani ni Daddy sa akin at kay Gabriel “ Ayusin niyo ang mga sarili niyo mag-uusap tayo. Kapag tapos na kayo mag-bihis sumunod kayo sa akin sa library may mahalaga tayong pag-uusapan. Tatawagan ko na din ang mga magulang mo Gabriel para pumunta dito sa bahay.”. 

Wika ni Daddy Humakbang si Daddy papunta ng pinto. Si Ate Ara naman ay masama ang tingin sa akin. Nag uunahan pa rin sa pagpatak ang luha sa kanyang mga mata. Si Mommy naman ay matalim akong tinitigan. Nilapitan nito si Ate Ara at inakay papuntang pinto kung saan naghihintay si Daddy para sabay na silang lumabas. Narinig ko pa ang paghikbi ni Ate bago tuluyan silang nakalabas sa pinto at pabalibag itong isinara.

Kuya” Sambit ko. “Paanong--- ---bakit?” hindi ko alam kung paano umpisahan ang sasabihin pagkaalis nila Mommy Daddy at Ate Ara. Nabalot ng katahimikan ang buong kwarto at wala yatang balak magsalit si Gabriel.

Nakakuyom ang mga kamao nito habang nakakunot ang noo. Kaya naman nagdesisyon na akong basagin ang katahimikan na iyon.

“Pinikot mo ba ako? “nagulat ako sa sinabi ni Kuya Gabriel. Bakas sa boses nito ang galit.

Kuya No”.... Wala sa vocabulary ko ang pikotin ka.. Lalo na at boyfriend ka ng Ate ko. “. kakatakot kong sagot dito. Mahigpit ang pagkakahawak ko sa kumot.

“Then paanong napunta ako dito sa kwarto mo?” Matinding galit niyang sabi. Tinitigan ako nito at bakas sa mukha nito ang poot at pagkasuklam sa akin.

“Hindi ko alam, wala akong matandaan”. Sagot ko sa nanginiginig na boses. Yumuko ako dahil hindi kayang salubungin ang masakit na titig sa akin ni Gabriel.. Nakakatakot ang hitsura nito.

“Tandaan mo Carissa oras na makipaghiwalay sa akin ang Ate mo dahil sa nangyari na ito magbabayad ka sa akin. Hinding hindi kita mapapatawad.” Galit niyang sabi. Tumayo ito at isa isang isinoot ang kanyang mga damit. Wala itong pakialam kahit hubot-hubad ito. Hindi ko naman alam kung anong gagawin ko ng mga pagkakataon na iyon. 

Unang beses kong makakita ng hubad na lalaki sa harap ko at hindi ko alam kung ano ang magiging reaksiyon ko. Pumikit na lang ako habang hinihintay na matapos magbihis si Kuya Gabriel.

“Kuya hindi ko naman ginusto ito eh” iyak ko. “Sorry kung nangyari ito.. Huhuhuhu “. Umiiyak na wika ko dito ng masiguro kong tapos na itong magbihis. Puno ng luha sa aking mga mata na tumingin dito.

“Pwes ayusin mo ang paliwanag mo sa ate mo” padabog nyang sabi. “Sigaruduhin mo lang na hindi maapektuhan ang relasyon namin kundi mananagot ka sa akin tandaan mo yan”. Wika nito at padabog na lumabas sa aking kwarto.

Naiwan akong naguguluhan. Hindi pa rin maproseso ng aking utak ang mga nangyari. Wala akong matandaan. Kagabi masaya pa kami habang sinicelebrate ang birthday ni Ate. Naguguluhan ako. Paanong napunta kaming dalawa ni Kuya Gabriel sa kama. 

Paanong katabi ko siyang nakatulog dito sa kama. Hindi naman ako nalasing kagabi kasi never akong tumikim ng kahit anong alak. Marahan kong hinawi ang kumot na tumatakip sa hubad kong katawan. Marahan kong pinakiramdaman ang aking katawan. Wala naman akong naramdaman na kakaiba sa aking katawan.

Tuluyan na akong bumangon at inayos ang aking higaan. Walang bakas na kahit ano sa aking kama. Naguguluhan man ay dali- dali akong pumunta sa closet at kumuha ng damit na maisusuot.

Pumunta ako sa banyo upang maghilamos. Pagtingin ko sa salamin para akong bruha dahil sabog-sabog ang aking buhok dulot ng pagsabunot ni Ate Ara. Putok ang aking labi at pasa sa mukha dahil sa pagsampal ni Mommy sa akin kanina. Mapait akong napangiti. 

Hindi na bago sa akin na saktan ni Mommy pero mas matindi ngaun kasi talagang bumakat sa mukha ko ang palad ni Mommy. Mabilis akong naligo para maginahawaan at naglagay ng kunting powder sa aking mukha upang matakpan ng kunti ang pasa.

Chapter 2

Ara POV

“Nandito ako sa harden namin ngaun. Nakadekwatro akong nakaupo. Ngingiti-ngiti habang nakatingin sa kawalan. Sa wakas natupad din ang plano ko, kasabwat si Mommy. Hinithit ko ang sigarilyo sabay buga ng usok. Napapikit pa ako habang ninanamnam ang sarap ng nikotina na humahagod sa aking lalamunan. Nang maubos ang sigarilyo ay idinutdot ko ang upos nito sa ashtray na nasa harap ko.

Wala akong choice niyaya na ako ni Gabriel magpakasal. Hindi ko siya mahindian kasi mahal ko siya pero hindi pa ako ready magpakasal. Mayaman ang Pamilya nila at alam ko kapag ipipilit ko na hindi muna magpakasal at tuparin muna ang pangarap ko na maging modelo hindi siya papayag. Kaya naman naisipan ko na habang tinutupad ko ang pangarap ko ipakasal ko muna siya sa kapatid ko.

Yes, yan ang plano ko. Itatali ko muna si Gabriel sa kapatid ko para kapag ready na ako madali ko na siyang makuha ulit. Baka kasi mapunta pa siya sa ibang babae at mahirapan akong bawiin siya kapag ready na ako. Marami pa namang haliparot ang aaligid-aligid sa boyfriend ko. Maraming mga babae na handang maghubad sa harap ni Gabriel para lang mapansin at iyan ang hindi ko mapapayagan.

Akin lang si Gabriel. Kaya hanggang hindi pa ako ready na tuluyang magpatali sa kanya itatali ko muna siya sa kapatid ko. Knowing sa attitude ng kapatid ko madali kong maagaw ang akin. May pagkatanga kasi itong kapatid ko eh. Mabilis paikutin at napakainosente. Kayang kaya kong bawiin si Gabriel sa kanya kapag gusto ko.

Sa ngayon magkukunwari ako na payag ako sa kasal nila dahil mahal ko ang kapatid ko pero NO” gagamitin ko lang siya.

Alam kong pagdating ng araw ako lagi ang papaboran ng aming pamilya lalo na ni Mommy kasi ako ang paborito niyang anak. 21 years old pa lang naman ako at next week pupunta ako sa New York para doon magmomodelo.

Hindi ito alam ni Gabriel. Matagal ko ng pangarap ito at nandyan si Gaston para tulungan ako.

Si Gaston ang manager ko at siya ang bahala sa lahat. Nangako siya sa akin na tutulungan nya ako sa lahat ng bagay para matupad ang pangarap ko.” Siya na bahala sa lahat ng papeles ko at titirhan pagdating ng new york. Napakabait na manager ni Gaston kaya naman malaki ang tiwala ko dito pati na din si Mommy. Matagal ko na itong kilala at siya ang lagi kong kasama kapag may mga pinupuntahan akong audition at fashion show dito sa Pilipinas. Ito din ang nag-aasikaso sa lahat ng schedules ko. 

May ibang hawak na artist ito pero alam kong ako ang pinaka paborito nito dahil pagdating sa akin galante ito.

Lihim akong napangiti habang iniimagine na sa wakas matutupad lahat ng pangarap ko na walang maging sagabal. Bata pa lang ako pangarap ko ng maging International Model. Alam kong may ibubuga ako pagdating sa larangang iyon. Nangako naman sa akin si Gaston na gagawin niya ang lahat upang natupad ang aking mga pangarap.

“Mam Ara tawag po kayo ng Daddy at Mommy mo sa Study Room. Dumating na po kasi ang magkakasal kina Mam Carissa at Sir Gabriel. Nandoon na din po ang mga magulang ni Sir Gabriel. “Sabi sa akin ni Manang ang aming katulong. Matagal na namin itong kasambahay. Halos ito na ang nagpalaki sa amin ni Carissa.

Sige Manang susunod na ako” sabi ko sa kanya. Kailangan kong palungkutin ang aking awra para kapani-paniwala na nalulungkot ako sa mga nangyari. Pero sa kaloob-looban ng puso ko tuwang tuwa ako. Tagumpay ang plano. Magiging panatag ang aking kalooban habang tinutupad lahat ng pangarap ko.

Sumunod na agad ako sa study Room at nadatnan ko si Mommy, Daddy, mga magulang ni Gabriel na sila Tita Moira at Tito Ralph. Nandito na din si Gabriel at Carissa pati na din ang judge na magkakasal sa kanila. Yes ngayun agad ang kasal nila.

Desisyon ito ni Daddy na agad naman sinang-ayunan ni Mommy. Alam namin ang ugali ni Daddy. Conservative ito. Well hindi nakakapagtaka yun. kasi ang mga namayapa naming Lolo at Lola ay lingkod ng simbahan. Doon yata namana ni Daddy ang ganitong pag-uugali. Nang tingnan ko si Carissa ay Kapansin -pansin ang lungkot sa mukha ni Carissa samantalang si Gabriel naman ay nakatiim-bagang. 

Ora- orada ang kasal kasi kunyari din hindi papayag si Mommy na hindi agad panagutan ni Gabriel ang nangyari sa kanila ni Carissa. Strict lang ang peg ni Mommy pero kasama na yan sa plano namin. Ako yata ang favorite daughter ng Mommy ko.

Nang tingnan ko ang mukha nila Tito at Tita hindi ko mabasa kung ano ang iniisip nila. Alam nila pareho na ako ang girlfriend ng kanilang anak. Boto nga sa akin si Tita Moira kasi lagi naman ako dinadala ni Gabriel sa bahay nila tuwing may sinicelebrate ang pamilya. Kaya hindi na ako iba sa kanila. Alam ko din na mababait ang mga ito sa kabila ng katayuan nito sa buhay. Super yaman ng mga ito pero bakas sa mga mukha ng mag -asawa ang kabaitan.

“Ara Babe Im sorry. Pwede bang pag usapan muna natin ito?” sambit sa akin ni Gabriel. “Mom Dad I love Ara at siya dapat ang pakasalan ko hindi si Carissa.”

Tito, Tita Please si Ara ang gusto ko”. Sana naman bigyan niyo muna kami ng time na makapag usap” Hindi pwedeng sa isang iglap lang ikakasal ako sa kapatid ng girlfriend ko.” Pakiusap ni Gabriel. Bakas sa boses nito ang tinitimping emosyon.

“Gabriel, nangyari na ang hindi dapat mangyari. Dapat si Carissa ang panagutan mo dahil may nangyari na sa inyo. Hindi kami papayag na parang wala lang ang nangyari kagabi. Paano kung mabuntis siya. At ano nalang sasabihin ng mga tao ng mga kakilala namin. Nakakahiya ang mga nangyari”.mahabang Sabi ni Mommy.

Samantalang si Carissa naman ay tahimik lang at nakayuko. Alam kong confused pa rin siya sa mga nangyari. At iniisip kung paano napunta silang dalawa ni Gabriel sa kama. Simple lang naman ang ginawa namin ni Mommy nilagyan namin ng pampatulog ang kanilang mga inumin. Tapos pareho namin silang hinubaran. Makasarili na kung makasarili pero ito lang ang paraan para hindi makawala sa akin si Gabriel. Pagbalik ko galing sa New York babawiin ko siya kay Carissa. Gagawin ko ang lahat para maging akin siya ulit. Sa ngayon ito muna ang the best na desisyon..

"Gabriel, hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala na nagawa niyo akong lukuhin. Mahal na mahal kita pero bakit nangyari ito?” Kapatid ko si Carissa at dapat lang na panagutan mo siya.”” Siguro tanggapin ko nalang na hindi tayo para sa isa't isa.” Wika ko na may lungkot sa tinig. Kailangan kong magkunwaring malungkot para kapani-paniwala ang drama. At kailangan na ipakita ko sa kanila na mabait ako at kaya kong magparaya para sa nag-iisa kong kapatid.

“Ara, Iha napakabait mo talagang bata ka. Hindi ko akalain na magpaparaya ka para sa kapatid mo”. Bakas sa mukha ni mommy Moira ang paghanga habang sinasabi sa akin katagang iyon. Lihim na ang nagdiwang ang aking puso.

“Thank you Tita.. Siguro hindi kami para sa isa't isa ng anak niyo. Gagawin ko po ang tama, at iyun ay magparaya...” sagot ko kay Tita Moira at napangiti ito sa sinabi ko. Tumango tango naman si Tito Ralph.

“Mom, Dad pwede naman na wag na natin ituloy ang pagpapakasal. Please.... Hindi nman namin ginusto ang nangyari. Hanggang ngayun hindi ko pa din po maisip kung paano kami napunta sa iisang kama ni Kuya Gabriel.. “ wika naman ni Carissa.

“Tumahimik ka Carissa”. Kung hindi dahil sayo hindi mangyayari ito.” Napakalaking pasakit sa Ate mo itong ginawa mo. Hindi ka man lang nag-isip na masasaktan ang Ate mo sa pinagagawa mo.” Pabulyaw na sabi ni Mommy.

“Mom tama na yan. Carissa kapatid kita at hangad ko ang kaligayahan nyong dalawa ni Gabriel. Ipapaubaya ko na siya sayo. Sana alagaan mo siya. Alam ko naman na noon ka pa may gusto sa kanya”. Madrama kong sabi.

“Ate Hindi!. Itama natin to. Kayo dapat ni Kuya Gabriel ang ikakasal hindi ako.” “Ate please...... Ayaw kong ako ang magiging dahilan ng paghihiwalay niyo ni Kuya. Alam ko kung gaano niyo kamahal ang isa't isa. Saksi ako doon. Please Ate....” naluluhang sagot ni Carissa.

“No Carissa ito ang tama.”

Mahal kita kasi kapatid kita Handa akong magparaya para sa kaligayahan mo....”Madamdamin kong sabi dito. Kunyari pa ay pinunasan ko ang luha sa aking mga mata.

“Tama na yan. Carissa, Gabriel magpapakasal kayo ngaun din at wala ng marami pang satsat. Ginusto niyo ito kaya dapat lang na panindigan niyo. Pagkatapos ng kasal isama mo si Carissa sa inyo Gabriel. Ayaw kong makita na nahihirapan si Ara dahil sa mga nangyayari..” Mahabang Sabi ni Daddy.

“Pero Dad paano ang pag aaral ko. Pwede bang dito nalang muna ako?” Sumasamong pakiusap ni Carissa.

“Hindi Carissa dapat lang na sumama ka na sa asawa mo pagkatapos ng Kasal. Wag ka na muna makipag usap at makipagkita sa Ate mo para makamoved-on agad siya. Masakit sa kanya ang mga nangyari kaya naman umalis ka na muna sa bahay na ito...” Wika ni Daddy.

“Tama yan. Gabriel Anak isama mo si Carissa sa bahay mo pagkatapos ng kasal para sa katahimikan ng lahat total naman mag asawa na kayo kaya dapat lang magsama kayo sa iisang bahay. Diba kakatapos lang gawin yung dream house mo? Doon mo nalang muna itira si Carissa after nito”. Mahabang Sabi ni Mommy Moira.

“Dream house namin ni Ara iyun Mom. Para sa kanya ang bahay na iyun...” bakas ang inis sa boses ni Gabriel na wika nito.

“Gabriel Please tama na. Kalimutan mo na ako. Simula ngayon itoon mo na ang pansin kay Carissa. Siya dapat ang itira mo sa bahay na iyun kasi magiging asawa mo na siya. Kalimutan mo na ako. Alam kong masakit pero ito ang tama.” Madamdamin kong wika kay Gabriel.

“No!!!!... Ikaw ang mahal ko Ara. Hindi ako papayag na mawala ka sa akin. Ayusin natin ito. Mag- usap tayo. Yung tayo lang.. Please... “ nakikusap na wika ni Gabriel na labis ko namang ikinatuwa. Walang duda, mahal na mahal ako nito.

“Stop it.. Gabriel tama na.... Please. Palayain mo na ako... Huwag mo ng dagdagan ang sakit na nararamdaman ko. Maawa ka Gabriel.” Nakikiusap kong wika dito na labis naman nitong ikinalungkot.

“Bweno ok na ba lahat?” Siguro pwede na umpisahan ang kasal”. Deklara ni Daddy Ralph.

Tumango naman agad si Daddy at Mommy Helena. Agad naman na naghanda ang judge naagkakasal. Tahimik lang akong nanonood habang ginaganap ang seremonyas. Wala naman masyadong ganap. Halata sa mukha ni Gabriel labis na ang pagtutol. Balisa naman ang mukha ni Carissa. Halos hindi makasagot ang mga ito sa tanong ng judge. Well hindi naman nila kailangan sumagot. Formality lang ang kasal- kasalan na ito. Ang pinakahighlight lang talaga ay ang pagpirma sa marriage certificate or marriage contract na nagdedeklara na legal na mag -asawa na sila Carissa at Gabriel.

Chapter 3

Carissa POV

Tapos na ang kasal namin ni Gabriel. As in hangang ngayon lutang pa rin ako. Hindi ako makapaniwala sa bilis ng pangyayari. Hindi ko alam kong paano umakto. Basta sa kaloob- looban ng puso ko, natatakot ako.

Nandito ako sa aking kwarto ngayon para ayusin ang mga gamit ko. Kailangan ko ng sumama kay Kuya Gabriel kasi yan ang napag usapan bago ang kasal. Kahit masama ang loob ko sa aking mga magulang dahil halos ipagtabuyan nila ako wala akong magagawa. Kailangan ko silang sundin kahit labag sa aking kalooban.

Nakaharap ko na din ang mga magulang ni Kuya Gabriel at hindi ko alam kong paano aakto sa harap nila. Alam kong ang pagkakaalam nila si Ate Ara ang girlfriend ng anak nila. Siguro ang baba ng tungin nila sa akin. 

Mukhang mababait naman sila.

Pero malay ko bang nagkukunwari lang sila. Ang alam ko kasi sa mga mayayaman istrikta sila at mahirap pakisamahan. Si Kuya Gabriel naman alam kong galit siya sa akin. Kuya ang tawag ko sa kanya kasi yun ang nakasanayan ko noon pa. Nakikita ko sa mga mata nya ang galit at pagkapoot sa akin tuwing tinitingnan niya ako.

hindi ko alam ang gagawin ko. Hindi pa kami masyadong nakakapag-usap nila Mommy at Daddy pati na din si Ate Ara.

Basta sabi lang nila hindi na daw ako pwede magtagal dito sa bahay kasi nasasaktan si Ate Ara sa mga nangyari. Nasasaktan din naman ako ah. Hindi ko nga alam kong bakit nangyari lahat ito.

Alam kong mas mahal nila Mommy at Daddy si Ara kaysa sa akin. Minsan napapaisip ako kung anak ba talaga nila ako kasi kahit noon hindi ko maramdaman na nag exist ako sa pamilyang ito. Si ate Ara lagi ang kanilang pinapaboran. Lahat ng gusto ni Ate binibigay nila samantalang wala silang pakialam sa akin.

Nakakalungkot lang kasi hindi ko maramdaman kung importante ba ako sa pamilyang ito. Sa ngayon aalis na ako sa bahay na ito. Hindi ko alam kung anong kapalaran ang naghinhintay sa akin.

Hindi ko pa din nabanggit sa mga kaibigan ko ang Kinalagyan kung sitwasyon ngayon. Tiyak na magugulat sila kapag malaman nila na kinasal na ako. Tsaka ko nalang siguro Sabihin sa kanila pagpasok ko sa school. Sa ngayon kailangan ko Munang magfocus sa kung anong buhay ko ngayon kasama si Gabriel. Sana lang maging mabait siya sa akin at wag nyang isisi sa akin ang nangyari.

“Oh tapos ka na ba mag ayos ng mga gamit mo”? “Kanina pa naghihintay si Gabriel sayo sa baba. Bilisan mo ang kilos mo. Kahit kailan napakalamya mo talaga.” Pabulyaw na sabi sa akin ni Mommy.

“Malapit na po Mommy. Inaayos ko lang itong mga gamit ko sa school. Sinisigurado ko na wala akong nakalimutan.” Sagot ko kay Mommy.

“Ngayong kasal na kayo ni Gabriel siya na bahala sa iyo.

Wala na kaming pakialam kung ano man ang desisyon nya tungkol sa pagsasama nyo. Next week pupunta ang ate mo sa New York para ituloy at tuparin ang kanyang pangarap na maging modelo at para na din makalimot.

“ pahayag ni Mommy. Nagulat man ako sa sinabi nito hindi na lang ako kumibo at pinagpatuloy ko ang aking ginagawa.

Alam ko noon pa pangarap ni Ate na umalis ng bansa at pumunta sa New York para maging sikat na modelo.

“Mommy sana mapatawad ako ni Ate sa mga nangyari. “ Kahit ako naguguluhan pa rin hangang ngayon bakit nangyari ito.” Malungkot kong sabi.

Ang sabihin mo pinairal mo ang kalandian.Ewan ko ba kung kanino ka nagmana. Puro pasakit ang binibigay mo sa pamilyang ito.. “ pagalit na sambit ni Mommy sa akin.

“Ang sakit mo naman po magsalita Mommy. Alam ng Diyos na hindi ko ginusto lahat ito. “ tumutulo na ang luha ko na sabi sa kanya.

Tigilan mo na nga yan kadramahan mo. Bilisan mo ng kumilos para makaalis na kayo.” Galit niyang sabi. Wala itong pakialam sa nararamdaman ko. Siguro wala talaga itong pagmamahal na nararamdaman sa akin. Kung ituring ako parang hindi ako nito anak.

Lalong nag-uunahan sa pagtulo ang aking luha sa sinabi ni Mommy. Masakit para sa akin na marinig ang mga masasakit na salita. Parang hindi talaga nila ako anak. Hindi ko man lang maramdaman na mahal nila ako.

“ Mom bakit po ganyan kayo sa akin. Bakit hindi ko maramdaman na mahal niyo din ako?” hindi ko natiis na sabi sa kanya.

“letche! Tigilan mo na nga yang kadramahan mo na yan. Alam naman natin pareho na lamang si Ate Ara mo sa lahat ng bagay. Siya ang magdadala ng swerte sa pamilyang ito. Ikaw ano ang ambag mo sa pamilyang ito?” galit na sabi ni Mommy. 

“Mula noong bata pa laging nagbibigay ng karangalan sa pamilya natin si Ate Ara mo. Palagi siyang panalo sa mga pageant na sinasalihan niya. Matalino ang ate mo at may pangarap sa buhay. Eh ikaw anong meron ka. Diba wala? Wala kang pangarap sa buhay”. Kaya wag mo akong tanungin bakit mas pinapaboran namin si ate Ara mo kaysa sayo.. Kasi mas marami siyang lamang kaysa sayo.” Mahabang Sabi ni Mommy sa akin.

Lalo akong napaiyak sa mga sinabi ni Mommy sa akin. Ang sakit na marinig sa sarili mong ina na kinukompara ka sa kapatid mo. Parang tinutusok ng karayom ang puso ko.

Hindi nalang ako umimik at pinagpatuloy ko na lang ang pagliligpit ko sa akin mga gamit. Masama ang loob ko kay Mommy pero ayaw ko na lang magsalita kasi baka lalong madagdagan ang sama ng loob ko sa kanya.

“Sige na bilisan mo na ang kilos mo at baka mainip na si Gabriel sa paghihintay sayo.”Sabay labas sa aking kwarto ni Mommy.

Sakay na ako ngayon sa sasakyan ni Gabriel. Nasa passenger set siya kasi may driver naman at ako naman nandito sa likod ng kotse. Tahimik lang kami habang umuusad ang sasakyan.

Pagkatapos ng kasal namin ni Gabriel agad na umalis ang mga magulang nito. Liban sa seremonya ng kasal na ginanap sa library ng bahay namin wala ng ibang ganap. Walang kahit kunting salo-salo or reception katulad ng isang pangkaraniwang kasal. Tanging ilang piraso lang ng papel ang nagbubukod sa aming dalawa.

Hindi ko na din nakita si Ate Ara bago kami umalis. Ayon kay Daddy nagkulong daw ito ng kwarto at ayaw munang makipag-usap kahit kanino.

Hindi ko alam kung saang bahay nya ako dadalhin ni Gabriel pero sana maging ok ang lahat sa amin. Sana hindi niya ituloy ang pagbabanta na gagantihan niya ako kasi nakipaghiwalay sa kanya si ate Ara.

“Manong iderecho mo nalang sa Mansion ang kotse. Hindi pwedeng sa dreamhouse namin ni Ara titira si Carissa. Para sa aming dalawa lang iyon at hindi pwedeng tumira kahit sinong babae doon.” Narinig kong sabi ni Gabriel sa kanyang driver.

Parang kinurot ang puso ko sa narinig. Hindi nalang ako umimik dahil alam kung wala akong karapatan na magreklamo.

Maya-maya pa pumasok kami sa maluwang na bakuran. Nalulula ako sa ganda ng bakuran. Parang nasa isang paraiso ako hindi ko akalain na ganito sila kayaman.

May sumalubong sa amin na isang nakauniform na katulong. Magandang hapon senyorito”. Magalang na bati niya kay Gabriel.

“Manang Delia dalhin mo si Carissa sa Servants quarter. Bagong kasamahan niyo siya dito “. Ituro mo sa kanya ang lahat ng dapat nyang gawin. “sabi ni Gabriel.

Natulala ako sa kanyang sinabi. Hindi ko akalain na gagawin niya pala akong kasambahay. Sabagay ito siguro ang sinabi niyang ganti sa akin sa nangyari. Hindi ako umiimik at nakayuko lang.

“Ano po? Sabi ni Madam Moira asawa niyo po siya”? Gulat na sabi ni aling Delia.

“Hindi Manang. Wala akong asawa at kahit kailan hindi ko siya pwede na maging asawa”. matinding galit na sagot ni Gabriel.

“Ah ganoon po ba? Sige po masusunod po”. Iha halika sumama ka sa akin at ituturo ko ang maging kwarto mo. “baling sa akin ni Aling Delia.

Mang Raul, ibaba mo ang mga gamit ni Carissa sa kotse at dalhin sa quarter niya. “ utos ni Gabriel sa kanyang driver.

“Masusunod po Senyorito” sagot naman ni Mang Raul.

“Ano itong narinig ko na sa servants quarter tutuloy si Carissa?" Gabriel ano ang ibig sabihin nito? "Ano bang kalukuhan ang pumasok diyan sa utak mo?” Biglang sulpot ni tita Moira.

“You heard it right Mom." Sa servants quarter tutuloy si Carissa kasi kahit kailan hindi ko siya matatanggap bilang asawa. Iisang babae lang ang gusto ko maging asawa at yun ay walang iba kundi si Ara.” Sagot ni Gabriel.

“Gabriel magdahan-dahan ka nga sa pananalita mo." "Nasa harap mo ang asawa mo”. Hindi mo man lang naisip na nasasaktan siya diyan sa lumalabas sa bibig mo.” Saway ni Tita Moira.

“No Mom tingin ko walang pakiramdam ang babae na yan dahil sa ginawa niya sa amin ni Ara.” Sagot ni Gabriel.

“Gabriel kailan ka pa naging bastos? Hindi ka namin tinuruan ng Daddy mo para manakit na damdamin lalo na at asawa mo ang nasa harap mo”. Nagagalit na sagot ni Tita Moira.

“Sa kwarto mo dapat tutuloy si Carissa dahil asawa mo siya.” Sabi ni mommy kay Gabriel.

“No Mom, wala akong asawa at ako ang magdedesisyon kung saan ang maging kwarto ni Carissa dahil may atraso siya sa akin.”Sagot ni Gabriel.

“Lalong big NO anak. Huwag mong gawin ito sa asawa mo. Kahit anong mangyari asawa mo na si Carissa. kaya dapat lang na turuan mo ang sarili mo na irespito siya bilang iyong katuwang sa buhay.” Paliwanag ni Tita Moira.

“Hindi siya tutuloy sa kwarto ko Mom dahil kapag ipipilit niyo ang gusto niyo hindi na talaga ako uuwi sa bahay na ito. Ayaw kong makasama ang babaeng yan.” Sagot na Gabriel.

Para akong sinampal sa narinig ko. Masakit ang mga binitiwan na salita ni Kuya Gabriel. Hindi talaga maikakaila na galit siya sa akin.

“Tita Moira ok lang po. “ Sa servants quarter nalang po ako tutuloy” wag na po kayo magtalo “. sabi kay Tita.

Nahihiya ako sa mga nangyari. Dahil sa akin mukhang magkakasamaan pa ng loob ang mag-ina.

“Call me Mommy, Carissa. Simula ng kinasal kayo ni Gabriel mother in law mo na ako. Kaya dapat lang na Mommy at Daddy na din ang tawag mo sa amin ni Tito Ralph mo.” Sabi sa akin ni Mommy Moira Nagulat ako sa sinabi nito. 

Hindi ko akalain na ganito ito kabait. Wala akong nakitang Panghuhusga sa mga tingin nito sa akin Parang tangap nito ang mga nangyari.

Sige po Ma....Ma.. Mommy “. Nauutal kong sagot dito at ng napadako ang tingin ko kay Kuya Gabriel matalim itong nakatitig sa akin. Nakakatakot siyang tumingin.

“Gabriel kung hindi ka pa ready na makasama ang asawa mo sa kwarto mo pwede siyang tumuloy sa isa sa mga kwarto dito sa bahay.. Marami tayong bakanteng kwarto dito sa bahay na maging komportable si Carissa. Wag ka sanang maging malupit sa kanya.” Napakabata niya pa para magdusa.” Mahinahong wika ni Mommy Moira.

“Bahala po kayo Mommy basta wag lang sa kwarto ko dahil kahit kailan hindi ko matatanggap ang babaeng iyan. Sige po papasok na ako sa loob walang patutunguhan itong pag uusap na ito.” Sabay talikod ni Kuya Gabriel sa amin.

“Iha halika na ituturo ko sayo ang maging kwarto mo. Pag pasensyahan mo na muna ang asawa mo ha? Malambing na sabi sa akin ni Mommy Moira.

“Hindi po ba kayo galit sa akin. Ako po kasi ang sinisisi ng lahat kaya po nangyari ang gulo na ito “. May namuong luha sa aking mga mata na tanong kay Mommy Moira.

“Iha wala ako sa lugar para husgahan ka. Diba desi-otso ka pa lang?. Napakabata mo pa para sa ganitong klaseng problema.” Nakangiti na sagot ni Mommy.

Hindi ako makapaniwala na ganito pala kabait ang Mommy ni Kuya Gabriel. Akala ko talaga istrikta siya kasi hindi siya kumikibo kanina nung ikinasal kami ng anak nila.

“Salamat po Mommy. Ang bait niyo po pala.”Nakangiti kong sagot sa kanya.

Tinitigan niya ako sa mukha at hinaplos niya ang aking pisngi. Medyo masakit pa rin ang aking magkabilaang pisngi dahil sa sampal na binigay sa akin ng aking Ina kaninang umaga.

“Halika na Iha ituturo ko sayo kung saan ang maging kwarto mo”. Sabay hawak sa aking kamay ni Mommy Moira.

“Mang Raul, isunod niyo ang mga gamit ni Carissa sa kanyang kwarto.” Utos ni Mommy kay Mang Raul.

“Opo Madam”. Sagot ni Mang Raul.

“Lets go Iha.... Sabi ni Mommy sa akin.

Hindi ako makapaniwala sa sobrang ganda ng kwarto na binigay sa akin ni Mommy Moira. Kulay pink ang Loob ng kwarto at talaga namang kitang kita ang karangyaan sa gamit na nasa loob nito. Malayong- malayo ito sa hitsura ng kwarto ko sa aming bahay. Hindi ko maimagine kung gaano sila kayaman.

Nasa loob nito. Malayong- malayo ito sa hitsura ng kwarto ko sa aming bahay. Hindi ko maimagine kung gaano sila kayaman.

“Ito ang magiging kwarto mo Iha. Yung sa kabilang pinto naman na nadaanan natin kanina yun ang kwarto ng asawa mo.” Nakangiti na sabi sa akin ni Mommy Moira.

“Ang ganda po ng kwarto na ito Mommy” “Salamat po” nakangiti kong sabi sa kanya.

“Bweno iha magpahinga ka muna. Alam kong pagod ka. Ipapasundo nalang kita mamaya sa katulong kapag kakain na ng hapunan.” Sabi ni Mommy Moiraa sa akin.

“Salamat po ulit Mommy.” Nahihiya kong sabi sa kanya. Ngumiti lang siya sa akin at lumabas na ng kwarto.

Nang mapag-isa ako sa kwarto nakatulala akong nakatingin sa kawalan. Ano kayang maging kinabukasan ang naghihintay sa akin sa bagong yugto ng buhay ko. Very thankfull ako kasi mabait si Mommy Moira sa akin. 

Natatakot ako kay Kuya Gabriel na asawa ko na ngayon. Iba siya kung tumitig sa akin. Masakit at matalim. Kitang kita ang galit nya sa akin. Masakit sa akin dahil pinag bibintangan nila ako na ako ang may kasalanan.

Hinaplos ko ang aking pisngi na may namumula pa dahil sa sampal na binigay sa akin ng aking ina. Malungkot akong napabuntung-hininga. Hindi ko alam kung anong kapalaran ang naghihintay sa akin. 

Para na din kasi akong itinakwil ng sarili kong pamilya. Galit silang lahat sa akin dahil sa mga nangyari. Well hindi ko sila masisisi kasi noon pa man paborito na nilang anak si Ate Ara.

Chapter 4

CARISSA POV

Nagising ako ng mga 6:00 ng gabi Agad akong bumangon at nagpunta sa CR para maligo. Ginawa ko ang aking routine at nagbihis. Saktong kakatapos ko lang magbihis ng may narinig akong kumakatok sa pinto ng room ko. Agad ko itong pinagbuksan at nakita ko ang Isang naka uniform na katulong Nasa late 20's pa lang siguro ang edad nito.

“Senyorita, kakain na daw po, nasa dining na sila Senyor at Senyora. Hinihintay na po nila kayo” wika nito

“Sige po. Bababa na po ako Tsaka po wag niyo na akong tawagin na senyorita. Nakakahiya po kasi tsaka halos magkasing edad lang yata tayo..” nakangiti kong sabi dito. “Ano nga pala pangalan mo?

“tanong ko dito “Naku magagalit po sila Senyora at Senyor kapag hindi ko kayo tinawag na senyorita Asawa po kayo ni Senyorito Gabriel kaya dapat lang po na senyorita tawag namin sayo.” Paliwanag niya sa akin “Ako nga po pala si Lisa isa po akong kasambahay dito. 

Kung may kailangan po kayo pwede niyo po akong utusan.” Nakangiti nyang sagot sa akin. “Ngumiti ako sa kanya at hindi nalang umimik Nagsimula na kaming maglakad papuntang dining area. Palinga-linga ako habang naglalakad para mamemorize ko yung parte ng Bahay na dinadaanan namin. 

Grabe feeling ko maliligaw ako sa bahay na ito. Sobrang laki kasi talaga at ang hagdan ay paikot at talaga namang napaka-elegante na desinyo.

Nang makarating kami sa dining area nadatnan namin sila Mommy Moira, Daddy Ralph at Kuya Gabriel ang aking asawa. Sa isip-isip ko nakakahiya kasi parang ako nalang ang kanilang hinihintay.

“Good Evening po” bati ko sa kanila. Pasensya na po at ako nalang yata ang hinihintay”. Nahihiya kong sabi habang iniiwasan ko na tumingin kay Kuya Gabriel “Oh nandito ka na pala. Hindi ok lang. Hindi naman kasi kita nasabihan kong anong oras ang hapunan dito sa bahay. 

At isa pa sabi ko naman sayo na ipapasundo kita sa katulong kapag kakain na. Maupo ka na at mag umpisa na tayong kumain.” Nakangiti na sabi sa akin ni Mommy Moira “Diyan ka na umupo sa tabi ng asawa mo Carissa. Gabriel ipaghila po ng upuan ang asawa mo.” Utos ni Daddy Ralph kay Gabriel.

“Kaya nyang gawin yan Dad.” Bugnot na sagot ni Gabriel.

“Naku ok lang po, kaya ko naman po” nahihiya kong sabi sa kanila at agad na hinila ang upuan at umupo na iiling iling na lamang si Daddy Ralph at halatang hindi nito nagustuhan ang inasal ng kanyang anak.

“Bweno iha diba nag aaral ka pa?” tanong ni Mommy Moira sa akin. “Opo Mommy sa Monday po may pasok ako” Sagot ko kay Mommy.

Anong year ka na ba at anong course mo?” Tanong sa akin ni Mommy Moira “2nd year college po at BSA (Bachelor of Science in Accountancy) ang course ko sa Saint John University po” Sagot ko kay Mommy “Hindi ka na papasok sa School. Hindi na kailangan kasi kaya na kitang buhayin”.

Biglang sabat ni Kuya Gabriel..

“Anong hindi na mag aaral? Gabriel narinig mo ba yang sinasabi mo? Bakit mo pahihintuin sa pag aaral ang asawa mo? Hindi porket asawa mo na siya pagbabawalan mo na siya sa kung ano ang gusto niya. Hindi magandang pag-uugali iyan Gabriel. Hayaan mo ang asawa mo kung anong gusto niyang gawin. Hayaan mo siyang ituloy ang kanyang pag-aaral Biglang sagot ni Mommy Moira.

Gulat akong napatingin kay Mommy Moira. Sa kaloob-looban ng puso ko, very thankful ako kasi naramdaman ko ang kabaitan ni Mommy Moira sa akin. Nagawa niya akong ipagtanggol sa sarili nitong anak.

“Mommy hindi na niya kailangan pang mag aral. Para saan pa? Gusto ko dito lang siya sa bahay at tumulong sa mga gawain dito. Diyan siya nababagay dahil sa laki ng kasalanan na kanyang ginawa”. Halata sa boses ni Gabriel ang tinitimping galit habang sinasabi ang bagay na iyun. Agad naman akong napayuko habang pinipigilan na lumabas ang luha sa aking mga mata.

“hindi mo siya pinakasalan para gawing alila sa pamamahay na ito Gabriel. Asawa mo si Carissa kaya dapat lang na tratuhin mo siya ng maayos. Gabriel alam kong galit ka kay Carissa dahil sa mga pangyayari pero huwag naman na pati edukasyon nya ay maapektuhan.

Ipagpapatuloy nya ang pag aaral nya sa ayaw at gusto mo”. Sagot ni Mommy Moira.

“Sorry Mom, pero sa pagkakataon na ito ako po ang masusunod. At kapag ipilit niyo yan mapipilitan akong ilipat sa ibang bahay si Carissa para masunod ang gusto ko.” Giit ni Gabriel.

“How dare you!” Tinatakot mo ba ang sarili mong Ina Gabriel? Ralph tingnan mo nga ang ugali ng anak mo? Siya ba ang anak natin?” Galit na si Mommy Enough Gabriel”. Walang aalis sa bahay na ito kapag hindi ko sinasabi. “ walang dahilan para dalhin mo sa ibang bahay ang asawa mo. Alam ko na ang tumatakbo dyan sa utak mo.. Dumito muna kayo dahil baka kung ano pa ang gawin mo kay Carissa.” Sagot ni Daddy Ralph.

Hindi na umimik si Gabriel sa sinabi ng Daddy nya. Malaki ang paggalang nya sa kanyang ama kaya kahit labag sa kalooban hindi na siya sumagot pa. Maya-maya pa ay tumayo ito at nagpaalam na aalis muna. 

Halata sa mukha nito ang matinding galit na hindi mailabas dahil na rin sa malaking respeto nito sa mga magulang “Wag mo nalang pansinin ang asawa mo iha. Kami ang bahala sa pag aaral mo. Makakatapos ka sa kurso na gusto mo kahit tutol pa ang asawa mo.

“Malambing na sabi ni Mommy “Sige na kumain na tayo Hayaan mo na lang muna si Gabriel Pasasaan ba at matatangap din niya ang lahat. Sangayun huwag mo na lang muna siyang pansinin iha. Mag focus ka muna sa sarili mo. 

Lalong lalo na sa iyong pag-aaral” Wika ni Daddy Ralph.

Thank you po Mommy, thank you din po Daddy.” Nakangiti kong sabi sa kanila. Hindi ko akalain na ganito kaayos ang pagtanggap nila sa akin. Ibang-iba ang ugali nila sa kinalikhan. 

Kong tunay na mga magulang Tapos na kaming maghaponan at nandito ako sa aking kwarto Naghahanda na ako para matulog Nagpapasalamat ako at mabait ang mga in laws ko sa akin. Sila na daw bahala sa pag aaral ko na labis kong pinagpasalamat. hahatid at susunduin ako ni Mang Raul sa School na labis kong tinutulan pero ayaw pumayag ni Mommy. 

Ayaw daw nila akong mahirapan Binigyan na din nila ako ng cash na isang bundle na tig-isang libo para sa aking allowance May kasama pa itong ATM card na nakapangalan na sa akin Nahihiya man akong tanggapin ang mga ito pero ipinilit ito sa akin’ Mommy Moira Halos hindi ako makapaniwala. 

Sa buong buhay ko ngayun lang ako nakahawak ng ganito kalaking pera, 100 thousand cash ang binigay nila sa akin. at may ATM pa na hindi ko alam kung magkano ang laman nito. Siguro icheck ko na lang kapag makapunta ako ng banko. Haist grabe ganun ba talaga sila kayaman Sabi kasi ni Mommy Moira lagi daw sila umaalis ng bansa at ipaalala ko lang daw sa kanila kapag ubos na ang aking allowance. 

Pero sa loob-loob ko kahit hanggang sa makapagtapos na ako sobra-sobra na yung allowance na binigay mla sa akin, Salamat talaga kay Lord dahil super bait nila sa akin. Hindi iba ang turing nila sa akin. 

Ang layo ng paraan ng pakikitungo ni Mommy Moira at Daddy Ralph sa akin compare sa totoo kong Pamilya.

Nakatulog na ako ng maalimpungatan ko na para may ibang tao sa room ko. Bukas ang lampshade sa gilid ng bed ko at napabalikwas ako ng bangon ng maaninagan ko kung sino ang nasa loob ng kwarto ko...

“Ku kuya Gabriel? Hindi ko alam kong paano siya nakapasok dahil sa natatandaan ko nilock ko ang pinto bago natulog.

“ha ! Masaya ka ba? Lahat ng plano ko para sa pagpapahirap sayo nakaligtas ka dahil nandyan si Mommy “mariin niya akong hinawakan niya sa baba at tinaas nya ang akin mukha.

Naamoy ko na amoy alak siya at nasasaktan ako sa paraan ng paghawak niya sa akin.

Kuya. Hin.” Magsasalita pa sana ako pero bigla niyang pinutol ang sasabihin ko. Stop Calling me Kuya Bitch pagalit niyang sabi. Bigla niya akong itinulak kaya naman napahiga ako sa kama Bumangon ulit ako at naupo sa gilid.

“Hindi kita kaano-ano kaya wag mo ako matawag-tawag na Kuya”. Kung ang akala mo makakaligtas ka sa galit ko dahil nandyan si Mommy nagkakamali ka” Nilapit nya ang mukha nya sa mukha ko at mariin nya akong tinitigan.

“hahanap ako ng paraan. Alam mo ba kung gaano kasakit ang ginawa mo sa amin ni Ara?

Ikaw ang dahilan kong bakit nakipaghiwalay siya sa akin” “Galit niyang sabi.

“Sorry po Kuya

“Dont call me Kuya Ilang beses ko ba sabihin sayo. Gaano ba kahina ang kukuti mo Carissa.

“Galit niyang sabi Call me Gabriel naintindihan mo ako???” Pabulyaw nyang sabi “Ga Gabriel. Sorry hindi ko din alam.. Ilang beses ko ng sinabi ito. Nagising na lang din ako na katabi kita sa kama.” Umiiyak kung sabi sa kanya.

“Akala mo ba maniniwala ako sa iyo? No Carissa, nabanggit sa akin ni Ara na matagal ka ng may lihim na pagtingin sa akin. Kaya ka siguro gumawa ng paraan para mapaghiwalay kami Galit nyang sabi.

“Anong nilagay mo sa inumin ko? Bakit nagising ako ng nasa kwarto mo na..? Carissa anwer me. Sabay yugyog ni Gabriel sa aking balikat Mahigpit ang pagkaka-kapit nya sa akin at talaga namang masakit ito,

Napamulat ako sa tanong nya.Hindi ko po alam yun. Maniwala kayo sa akin.. Kahit ako nagulat paano tayo napunta sa kwarto.. Paanong magkatabi na tayo sa kama. Naguguluhan din ako Kuya Gabriel. “Sagot ko dito.

Napansin ko na saglit siyang natigilan. Pero maya-maya lang bumalik ang bagsik ng kanyang mukha... “Sinungaling ka talaga!!! Pakana mo lahat ito at pagsisihan mo kung bakit ginawa mo ito”.

Binitiwan niya ako sa balikat at tumalikod siya sa akin. Akala ko lalabas na siya pero bigla siyang humarap sa akin at ngumisi..

Since asawa na kita dapat lang siguro na magtabi tayo ngayon matulog or gampanan mo ang pagiging asawa mo sa akin nakangisi nyang sabi sa akin “Ha? Anong ibig mong sabihin?” Naguguluhan kong tanong sa kanya bigla nya akong tinulak sa kama at dinaganan.

“You know what I mean? Ano ba ang ginagawa ng mag-asawa sa loob ng kwarto?” bulong ni Gabriel sa akin.

Nanindig ang aking balahibo. Do may gusto ako sa kanya. Crush ko siya noon pa pero hindi ako papayag na may mangyari ulit sa amin. Hindi na kaya ng konsensya ko. Alam ko na si Ate Ara ang mahal niya at ayaw kong maging parausan.

“No ayaw ko” Sabay tulak sa kanya Pero masyado siyang malakas. Hindi man lang siya natinag sa pagkakadagan sa akin.

“Yes Carissa. Gagampanan mo ang pagiging asawa ko sa kama “Naramdaman ko nalang ang kamay nya na nasa loob ng aking blouse na pantulog Nakablouse at pajama kasi ako kapag natutulog. Napa-igtad ako sa ginawa nito Hindi Gabriel ayaw ko Please maawa ka sa alon.

“Ayaw ko ng maulit yun pakiusap ko sa kanya. Malakas siya at kapag gustuhin nya magagawa nya ang gusto nya Napaigik ako ng maramdaman ko na nilalamas ng kabila niyang kamay ang aking dibdib. Masakit ito kaya lalo akong nataranta Ang kabilang kamay naman ay pilit na tinataas ang aking blouse.

Hindi ako papayag na may mangyari sa amin. Kung meron man- Pero bakit wala akong naalala... Haist ano ba talaga ang nangyari sa amin noong nagdaang gabi.

Pilit ko syang tinutulak habang abala siya sa kanyang ginagawa Ayaw ko talaga. Hindi ko kaya dahil alam ko na wala siyang pagmamahal sa akin Kinalmot ko siya sa kanyang braso at pinaghahampas ko siya ng dalawa kong kamay sa dibdib kaya natigilan siya sa kanyang ginagawa.

Inis na tumingin siya sa akin. “Ano ba Carissa, ano pa ba ang maipagmamalaki mo, Diba nakuha ko na ang lahat sayo. Kung makaarte ka ngayon daig mo pa ang Nakakawala kang gana.” Alam ko naman na ito ang gusto mo dibakaya nagawa mo akong pikutin.” Asar nyang sabi sabay alis sa pagkakadagan sa akin.

Naiyak ako sa kanyang sinabi. Alam kong kahit anong paliwanag ang gawin ko sa mga nangyari hindi siya maniniwala sa akin. Kaya tahimik nalang ako habang umiiyak

“Shit!!! Dyan ka na nga!!! Ang arte-arte mo. Sa susunod huwag na huwag kang magdrama sa akin ha? Sa susunod hindi ka na makakatakas sa akin. Gampanan mo ang pagiging asawa mo pagdating sa kama!!!Kahit sa ganoon man lang makaganti ako sa iyo!!!! Wag ka mag alala mag eenjoy ka din naman eh. Pero sa ngayon nawalan na ako ng gana”!!!! Fuck!!!!! “Sabay labas nya sa aking kwarto.

Nag-uunahan na din sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Natatakot ako. Alam kong tutuhanin nya ang sinabi nya sa alan “huhuhuhu” ano gagawin ko? Ano ba itong nangyari sa buhay ko? Wala man lang akong napagsabihan sa mga problema ko. Ayaw ko din muna itong sabihin sa aking mga kaibigan. Tiyak na magugulat ang mga ito.

Chapter 5

CARISSA

MONDAY

Maaga pa lang nandito na ako sa School. Katulad ng nabanggit nila Mommy Moira at Daddy Ralph hinatid ako ni Mang Raul. Simula ngayung araw ito na ang maghahatid at susundo sa akin sa school. Kahit na nahihiya ako ay wala akong magawa dahil ito ang kanilang gusto. Dumiretso ako sa tambayan namin nila Roxie at Roldan Sila. ang aking mga close friends simula pa lang noong High School kami.

Roxie ay galing sa mayamang pamilya. Nasa America ang kanyang mga magulang. at si Roldan naman ay anak ng kasalukuyang Mayor sa aming lugar. Mga negosyante din ang kanilang pamilya. bago pa man sila pumasok sa politika. Masasabi kong maswerte ako sa aking mga kaibigan. dahil kahit galing ito sa mga may sinabing pamilya napakabait ng mga ito sa akin. Parang magkapatid na ang turing namin. 

Lahat ng sekreto ng bawat isa sa amin ay alam namin. Si Roldan ay may pusong babae. Pero hindi ito bulgar Kaming dalawa lang ang nakakaalam ni Roxie. Kung titingnan lalaking lalaki si Roldan. Matangkad, gwapo at mabait at higit sa lahat napakamaalalahanin. Ito ang tagapag-tanggol namin ni Roxie. lalong na lalo na kapag may nagpapalipad hangin sa aming dalawa. Over protective ito pagdating sa amin ni Roxie na labis naman naming ikinatuwa.

Wala pa din naman kaming plano na magpaligaw kaya OK lang. .Mahigpit ang pakiusap ni Roldan na huwag namin ipagkalat ang kanyang sekreto at malalagot. siya sa kanyang Ama Nag-iisang anak kasi ito at inexpect. daw ng kanyang mga magulang na magbibigay siya ng maraming apo sa mga ito, Kapag kasama namin ito girl na girl. siya kung umasta pero kapag may ibang tao barakong-barako naman ito, Pagdating ko sa aming tambayan ay wala pa sila. Malungkot akong napabuntong-hininga. Tiyak na hindi matutuwa ang mga ito kapag malaman nila ang nangyari sa akin nitong weekend lang. 

Malungkot akong napabuntong-hininga. Pagkalipas ng limang minuto sabay din dumating ang dalawa. “oy bruha himala ang aga mo ngayon ah? Matinis na boses na tanong ni Roxie” “First time mong nauna dito sa ating tambayan ah?” tumatawa nitong sabi. Oo nga girlalu anong ganap bakit ang aga mo ngayon? Tsaka teka ano na naman yang nasa mukha mo? Bakit may pasa ka na naman?” pagirl na boses na tanong ni Roldan pero halata sa tono ng pananalita nito ang pag-aalala.

Malungkot akong napatingin sa kanila. Hindi ko alam kun paano mag-umpisa magkwento “hayst!?!Sinaktan ka na naman sa inyo noh? Sino yun Mommy mo na naman? Alam mo nagtataka na talaga ako sa pamilya niyo hindi ko alam kung anak ka ba nila sa paraan na pagtrato nila sayo.” Naiinis na Sabi ni Roxie.

Hindi ako nakaimik sa sinabi ni Roxie, Minsan na din kasi sumagi sa isip ko kung. kasapi ba ako ng pamilya namin. Ano ba naman yan. Maglayas ka nalang kaya. Nandito naman kami ni Roxie gurl tutulungan ka namin Kaysa ganyan naman na lagi ka sinasaktan. Noong nakaraang buwan may pasa ka din ah? Baka mamaya masira ang maganda mong mukha sa kakasampal ng Mommy mo.

“ Mahabang Sabi ni Roldan sabay haplos sa pisngi ko. Ganyan siya ka sweet sa akin. Para daw kasing kapatid na ang tingin niya sa akin. Ramdam ko ang pinipigil na galit sa boses nito. Biglang tumulo ang luha ko. Ramdam ko ang concern at pag alala ng mga kaibigan ko. Buti pa sila ramdam ko ang pagmamahal nila. Kaya nga promise namin sa isa't isa na besfriend forever kami. Sa kanila ko unang naramdaman na may nagmamahal pala sa akin.

Kung pwede nga lang sana matagal na ako naglayas eh. Pero umasa kasi ako na magbabago din ang pakikitungo nila sa akin. Hangang lumipat ako sa bahay nila Gabriel.

“Mga Bestie- Im Married Garalgal ang boses na wika ko. Tinakpan ko ng aking mga kamay ang aking mukha Nagbabadya na din ang aking mga luha “What????.

Sabay nilang sagot Gulat na gulat sila, “Nagbibiro ka ba Bestie??? Gulat na tanong ni Roxie Yan kasi tawagan namin talaga Bestie. Since besfriend talaga kaming tatlo Nag weekend lang. tapos bigla kang kinasal Ano yun magic Nagtatakang tanong ni Roldan. Halata din sa boses nito ang pagtataka “Mahabang estorya kasi eh. Ako nga din hindi makapaniwala.

“ hindi ko alam kong bakit nangyari ito Umiiyak kong sabi “At sino naman ang naging asawa mo? Wala ka namang boyfriend bestie. Paano nangyari iyun? Arranged marriage ba ang nangyari Naku talaga sinasabi ko na nga ba eh. Wala talaga akong tiwala dyan sa pamilya mo dapat talaga naglayas ka na noon pa”.mahabang

Sabi na sabi ni Roxle.

“Si si Kuya Gabriel.” Umiiyak kung sabe. “Siya ang naging asawa ko... Huhuhuhu”.

Natatakot ako bestie”. “Doon na ako nakatira sa bahay nila Dugtong ko pa.

“Wa What????? Si Gabriel ang boyfriend ng Ate mo?” tsaka nagsasama na kayo? Agad- agad???? Gulat na tanong ni Roldan “Hindi Bestie magkaiba kami ng room kasi galit siya sa akin. Feeling kasi nya kasalanan lahat.” “Umiiyak na sumbong ko.

“Diba matanda na yun???? May gosh Bestie... Kasing edad at kabatch siya ng Kuya Jonathan ko eh. “TWENTY eight years old na yata sila tapos ikaw eighteen pa lang. Gosh Beshie kilalang babaero yun. at tumino lang ng kunti ng naging boyfriend ng Ate mo”. Mahabang paliwanag ni Roxie.

“Habulin kasi ng mga babae kasi pogi at mayaman. Diba Crush mo yun Bestie?” wika ni Roldan

“Teka lang paanong kayo ang naikasal!? Diba dapat sa Ate mo?? Sila magjowa eh.

Nagtatakang tanong ni Roxie.

“Yun na nga eh.. Nahuli nila kami na magkatabi sa kama. Paliwanag ko. “Pero mga Bestie kahit ako naguguluhan – Dahil wala akong maalala”. Basta ang last kong naalala uminom ako ng apple Juice tapos wala na. Nagising na lang ako na magkatabi na kami sa higaan kinaumagahan. “ umiiyak na wika ko.

Gulat na gulat ang aking mga kaibigan sa sinabi ko. Bakas sa mga mata ng mga ito ang awa sa akin. Naramdaman ko na nilapitan ako no Roxie at hinagod-hagod ang aking likuran. “Tapos agad-agad kaming ikinasal. Ang bilis ng pangyayari”. Dagdag ko pa...

“Tapos ako pa ang sinisisi ni Gabriel – Pinikot ko daw siya para makipaghiwalay sa kanya si Ate Ara... Pero hindi... Wala akong kasalanan. Hindi ko alam kahit ako nagtataka sa mga nangyari “Sumisigok kong wika “”Hindi kaya nilagyan ng pampatulog ang juice na ininom mo? Pareho kayo ni Gabriel.” Pero ano ang motibo ng may gawa nito?” diba pamilya mo lang ang kasama niyo noong gabing iyon”? Sabi ni Roldan.

Saglit akong natigilan sa sinabi ni Roldan. Ang kasama lang naman namin sa bahay ng time na yun ay si Mommy, Ate Ara at mga dalawang katulong Wala pa si Daddy noon at alam kong parating si Kuya Gabriel para bisitahin si Ate Ara. Actually birthday ni Ate Ara iyun pero ayaw nito ng celebration. 

Gusto niyang kami – kami lang daw ang magbabonding Si Mommy ang nagpainom ng apple Juice sa akin. God??? Hindi kaya pinagkaisahan nila ako? Pero bakit? Bakit nila gawin sa akin yun?at kay kuya Gabriel pa talaga?

“Naku Bestie ha? Duda ako sa nangyari sayo ha? So naisuko mo na pala ang bataan sa matanda na Gabriel na yun? At siya pa talaga ang galit? Wow ha? Swerte na nga niya sayo... 

Fresh na fresh ka at batang-bata “Inis na sabi ni Roxie Tumingin ako kay Roxie. Umiling-iling ako.” Hindi ko alam Bestie. Wala naman akong naramdaman na kakaiba pagkagising namin kinaumagahan.”

“Meaning walang blood sa bed mo? I mean no experience ka pa sa sex diba? So dapat may blood tsaka masakit daw yun Bestie” wika ni Roxie. Umiling ako. Walang kahit na anong bahid ng dugo ang aking kama ng umagang iyun. 

May posibilidad na wala naman talagang nangyari sa amin ni Kuya Gabriel Napabuntong-hininga ako. Abala ang isip ko sa kakaisip kung bakit ginawa nila Mommy sa akin yun. Hindi ko talaga alam ang kanilang motibo.

Nagdesisyon ako na hindi na muna papasok sa klase. Uuwi ako sa amin.

Kokumprotahin ko si Mommy at ate Ara.

Bahala na total naman wala naman silang pakialam sa akin eh. Tatanungin ko lang naman sila kung bakit nila nagawa ito. Sa akin napunta ang lahat ng sisi na sila ang may gawa???? Ang unfair naman nila.

“Mga Bestie hindi muna ako papasok ngayon. Uwi muna ako sa amin” umiiyak kong wika

Sabay tayo at talikod sa kanila Narinig ko pa ang pagtawag ni Roxie pero hindi ko na ito pinansin pa. Tuloy tuloy lang ako sa pagalalakad hangang nakasakay ng taxi. Nagamamadali akong umuwi sa amin. Patuloy pa din ako sa pag iyak at hindi maawat sa pagpatak ang aking luha.

Pagdating ko sa bahay nadatnan ko si Mommy at ate Ara na nasa Sala at abala sa panonood ng kung ano sa tv. Nagtatawanan pa sila at parang hindi naman heartbroken si Ate Ara. 

Parang wala naman sa mga ito ang mga nangyari “Mommy” umiiyak kung tawag dito. Hindi kasi nila ako napansin dahil abala sila “Oh, bakit nandito ka? Wag mong sabihin na pinalayas ka na agad ni Gabriel? Hindi ka man lang inabot ng isang lingo at napatalsik ka kaagad” Tumatawa na tanong ni Ate Ara. Bakas sa mukha nito ang pang-iinsulto sa akin.

Hindi ko pinansin ang sinabi ni Ate Ara Tumingin ako kay Mommy at nagtanong..

“Mommy nilagyan niyo ba ng pampatulog ang juice namin nung gabing iyun??” Iyak kong tanong sa kanya “Abat ako pa talaga pagbibintangan sa kalandian na ginawa mo?” Sigaw ni Mommy. Mommy nagtatanong lang naman po ako eh. Ako kasi ang sinisisi ni Kuya Gabriel sa mga nangyari “paliwanag ko.

Ngumisi si Ate Ara sabay sabi. Tumayo ito at naglakad palapit sa akin. Mommy sabihin na nga natin ang totoo sa babaeng iyan. Total mukhang alam nya naman ang totoo eh. Mas mabuti na ngayon pa lang alam nya na kung ano ang plano para naman pagdating ng araw hindi na siya magulat pa.” Ngisi na sabi ni Ate Ara.

Oo planado nmin ang lahat. Hindi pa ready ang ate ara mo para magpakasal kay Gabriel. Gusto pa ng ate mo na maging international model bago mag asawa. Mataas ang pangarap ng kapatid mo kaya naman kailangan ko siyang suportahan sa lahat ng gusto niya.” Paliwanag ni Mommy. Ano ang ibig niyong sabihin? Bakit kailangan namin magpakasal ni Kuya Gabriel? Umiiyak kong tanong

“Obvious ba? Maraming umaaligid-aligid na babae kay Gabriel. Baka kapag ipilit ko ang pangarap ko kaysa maging asawa niya maghanap siya ng iba. Kaya naman naisip namin ni Mommy na bakit hindi nalang ikaw” palakad lakad at pangiti-ngiti na sabi ni Ate Ara.

“Anong ibig niyong sabihin naguguluhan kong tanong “anong bakit hindi nalang ako?

Pupunta ako ng New York para tuparin ang pangarap ko pero pag uwi ko babawiin ko sayo si Gabriel” Ngisi ni Ate Ara. “At least kapag ikaw ang naging asawa niya alam ko sa sarili ko na mabilis ko siyang maagaw sayo kasi tatanga-tanga ka... Hahhahahhahah!!!!! Humahalakhak na sabi ni Ate Ara.” At ako ang mahal ni Gabriel” dagdag pa nito.

Parang bomba sa pandinig ko ang sinabi ni Ate Ara. Hindi ako makapaniwala. Lalo akong napalyak sa sinabi niya. Sobrang sakit. Ang sikip sa dibdib. Hindi ko alam kung bakit ganito sila.

“Mommy. Huhuhuhu!!!! Bakit ako??? Wala ba talaga kayong kahit na launting pagmamahal sa akin? Umiiyak kong tanong Carissa.. Magandang kinabukasan ang naghihintay sa Ate Ara mo kaya dapat lang na suportahan natin siya sa lahat ng gusto niya” Paliwanag ni Mommy.

“At paano naman ako Mommy??? Bakit kailangang ako ang magsakripisyo?? Paano ang kinabukasan ko??? Huhuhuhu!!! Umiiyak kong tanong

“Carissa matatapos din yan. Pagbalik ng Ate Ara mo malaya ka na ulit sa kasal. Siguradong babalikan ni Gabriel ang Ate mo kapag ready na siyang magpakasal” nakangiti na sabi ni Mommy.

“Yes little Sissy” Bulong sa akin ni Ate Ara. “Sa ngayon eenjoy mo muna ang pagiging Mrs. ni Gabriel. Ano pa ba hahanapin mo sa kanya? Ang yummy nya kaya.” Pero pagbalik ko akin siya ulit.. Itutuloy namin ang aming mga pangarap. Sa ngayon kailangan niya munang matali sa isang kasal at sa iyo yun para siguradong may babalikan ako” 

Sa ngayon ipapahiram ko muna siya sa iyo. Pero ibabalik mo din siya sa akin kapag ready na ako.”. Dagdag pa na sabi ni Ate Ara.

“Ganoon lang ba kadali sa inyo yan Ate? Hindi ko alam kung bahagi ba ako ng pamilya na ito. Huhuhuhu!!!! “Sobrang sama ng loob ko na wika

“Bakit ako ang pinahihirapan niyo?” Halos pasigaw kong tanong.

“Abat namumuro ka. Lumalaban ka na ngayon???? Anong pinahihirapan ang pinagsasabi mo eh alam ko naman na mag eenjoy ka din eh. “diba matagal mo ng gusto si Gabriel? Ayan na chance mo na yan. Ipapahiram muna ni Ara si Gabriel sa iyo”. Wika ni Mommy No Mommy. Gusto nyong sirain ang buhay ko diba? Kasi si Ate Ara nalang lagi ang pinapaboran niyo... Paano naman ako Huhuhuhu! Anak niyo din naman ako ah????” Tanong ko. Hindi ko na napigilan ang aking sarili. Humalugpos na ang aking damdamin. Ang sakit na talaga. Gusto kong ilabas lahat ng hinanakit ko

“Abat!!??? Carisaaa” Sigaw ni Mommy.

Wag mo questionin kung paano ko kayo tratuhin. Anak lamang kita at lahat ng gusto kong gawin sa inyo gagawin ko!!!! Ano pa ba ang pinuputok ng butchi mo, Bakit hindi mo maintindihan na kailangan nating tulungan ang ate mo para sa kanyang mga pangarap.” Pagalit na sabi ni Mommy

“Pero sana Mommy wag naman sa ganitong paraan. Huhuhuhu “Nag uunahan ang mga luha ko sa pagpatak.

“Tama na ang usapan na ito at na iistress lang ako. Umalis ka na. Diba sabi ko sa iyo hind Ka pwede umuwi hanggang asawa ka ni Gabriel!?!!! Sabi ni Mommy Hindi ako nakaimik sa sinabi ni Mommy Patuloy lang ako sa pagluha habang nakatingin sa kanya.

“Lumayas ka na na daw muna little Sissy” iinis na sabi ni Ate Ara

“I hate you Mommy” bulalas ko sabay talikod sa kanila... marami ng luha ang aking mga mata.

Habang naglalakad palabas ng aming gate.

“Bestie!!!” Narinig ko na may sumigaw at humawak sa balikat ko. Nang lingunin ko ay nakita ko si Roxie na nakahawak sa balikat ko at si Roldan Sinundan pala nila ako.

“Naku naman Bestie anong nangyari? Halika doon tayo sa kotse ni Roldan. Buti nalang Sinundan ka namin. Parang wala ka sa huwisyo.” Nag alalang sabi ni Roxie.

Halos hindi ako makahinga sa kakaiyak Umuubo na din ako dahil kinakapos ako sa paghinga. Alam kong sobrang maga na ng aking mga mata. Pero hindi eh gusto ko ilabas Ang sama ng loob ko at walang ibang pwede gawin kundi umiyak.

Inakay ako ng mga friends ko papunta sa kotse ni Roldan. Doon ako naupo at hinayaan nila akong umiyak habang si Roxie naman ay hinagod-hagod ang aking likod.

“Bestie tama na yan. Dito lang kami Please stop crying na”. Naluluha na ako. Roxie Alam kong awang awa siya sa akin.

Si Roldan naman ay tahimik lang. Alam kong nakikisimpatya din siya sa akin. Salubong ang Mga kilay nito habang nakakuyom ang mga kamao.

“Painumin mo muna siya ng tubig Roxie baka biglang mahimatay yan. Kawawa naman ang Carissa natin. Lahat yata ng pighati sa mundo nasa kanya na. Kung may magagawa lang sana tayo:”Malungkot na sabi ni Roldan Pinaandar nya na din ang kanyang sasakyan.

“Sa condo mo nalang muna tayo Roldan Hintayin natin na gumaan ang pakiramdam ni Carissa.” Sabi ni Roxie.

“Hindi nga Bestie, uuwi nalang muna ako. Doon na ako ngayon nakatira sa bahay nila Gabriel Pwede bang magpahatid sa inyo doon? umiiyak pa rin ako habang nagsasalita

“Sure ka ba Bestie? Pwede naman sa condo ka na lang muna Magrelax ka muna bago umuwi. Baka mapaano ka pa niyan “ sagot ni Roldan “Ok lang ako salamat sa inyo.” Sagot ko dito.

“Basta lagi mong tandaan nandito lang kami para sa iyo Kami ang iyong kakampi sa lahat ng oras. Huwag kang mahiya na magsabi sa amin ha?” madamdamin na sabi ni Roldan.

“Laban lang Bestie.. Pagsubok lang yan. Malakas ka yata” Sabi pa ni Roxie

“Salamat mga Bestie.

Salamat at nandyan kayo. Sana hindi kayo magsawa sa kakapakinig ng mga problema ko”. Malungkot kong wika.

Chapter 6

CARISSA

Mabilis na lumipas ang mga araw. Mag iisang buwan na din ako nakatira dito sa mansion nila Gabriel. Maayos naman ang pakikitungo sa akin mg aking mga in-laws. Ramdam ko na tanggap nila ako. Si Mommy Moira napakabait niya lagi ko siyang nakabonding. dito sa garden ng mansion kapag wala akong pasok sa school. Tumutulong ako sa kanya na alagaan. ang kanyang mga collections na plants Mahilig kasi sa halaman si Mommy Moira. 

Samantalang si Daddy Ralph naman. laging nagkukulong sa study room. Ang asawa ko naman na si Gabriel mag-iisang buwan na din na hindi umuuwi. Simula ng komprontahin niya ako sa kwarto. noon hindi ko na siya nakita. Sabi ni Mommy Moira sobrang busy daw. kasi nito sa negosyo at minsan sa office na daw natutulog or hindi kaya sa condo. Pabor naman sa akin na hindi muna makita si Gabriel. kasi natatakot ako sa kanya.

Sila Roxie at Roldan naman. ang aking laging kasama kapag nasa school kami. Although magkaiba kami ng kurso na kinukuha pero hindi ito hadlang para sa bonding naming magkakaibigan.

Hindi na din ako muling bumalik. sa aming bahay simula ng komprontahin ko si Mommy. Hindi na din ako nakikipag communicate sa kanila. Basta ang huli kong balita nakaalis na daw papuntang New York si Ate Ara.

Masama pa din ang loob ko sa kanila. Pakiramdam ko wala akong halaga sa kanila. Siguro kailangan ko nalang muna nagpursige para makatapos. 

Kailangan kong mag focus sa pag aaral para naman mabuhay ko ang aking sarili. Isang umaga nandito kami sa Garden ni Mommy Moira “Carissa Iha", sa susunod na araw pupunta kaming Hawaii ni Daddy Ralph mo, Kung pwede ka nga lang namin isama para makapgbakasyon ka din gagawin namin. Kaya lang may pasok ka sa School. Siguro sa bakasyon mo nalang sabi ni Mommy Moira.

“Talaga po? Wow naman Mommy maganda daw doon sa Hawaii Kaya lang po may pasok ako sa School. tsaka nakakahiya naman na sasama pa ako bonding niyo ni Daddy Ralph yun..

“Nakangiti kong sagot.

“Naku Iha ilang beses ko bang sabihin sayo na huwag kang mahiya sa amin. Parang anak ka na din namin kaya kalimutan mo na yang hiya-hiya na yan” nakangiti na sagot ni Mommy.

Ngumiti nalang din ako kay Mommy sabay sabi “Mommy pwede po ba magtanong? Kung ok lang po?” nag-aalangan kong sabi.

“Go Iha. Ano ba yan? Sagot ni Mommy.

Bakit po ang bait niyo sa akin?” Nahihiya kong tanong.

Napangiti si Mommy sa tanong ko.

“Alam mo iha unang kita ko pa lang sa iyo alam kong desente kang babae. Magaan ang loob ko sa iyo.” Nakangiti niyang sagot “Kahit na hindi naman po talaga ako ang pangarap na babae ni Gabriel?” Nag-aalangan kong tanong. “ Ilang beses na din kami nagkita ni Ara, ang kapatid mo. Mabait din naman siya at Malambing kaya lang mas iba ka sa kanya. May something sa iyo na talaga namang napakagaan ng loob ko sa iyo.

Paliwanag ni Mommy Moira.

Masaya ako at ikaw ang naging asawa ng anak ko. Alam kong magiging mabuti kang asawa sa kanya. "Sana lang matutunan niyong mahalin ang isa't isa” Pagapapatuloy ni Mommy.

“Sana iha habaan mo pa ang pasensiya sa kanya. Lagi kong ipapanalangin sa Diyos na sana Ikaw na lang ang mahalin ng anak ko. Napakabait mong bata at wala akong masabi sa ugali mo.” Sabay hawak ni Mommy sa aking mga kamay.

“Ma Mommy. Hindi ko po alam kung ano ang sasabihin ko. Pero salamat po talaga kasi tanggap niyo ako. Salamat dahil pinaramdam niyo sa akin na mahalaga din ako.” Tumutulo ang luha na sabi ko.

“Of course Iha. Basta promise mo sa akin intindihin mo muna sa ngayon si Gabriel ha?

Huwag kang sumuko. Gusto ko kayo pa rin hangang huli”. Nakangiti na sabi ni Mommy.

Marahan nalang akong napatango sa kanyang sinabi. Kahit na alam ko sa aking sarili na hindi din kami magtatagal. Pansamantala lang naman ito at babalik din si Ate Ara. Kaya naman kailangan kong ihanda ang aking sarili pagdating ng araw na yun.

“Ok Iha, Lets go medyo masakit na sa balat ang araw.” Yaya ni Mommy Moira sa akin.

“Ok po Mommy” Sagot ko.

Ilang araw pa ang lumipas at nakaalis na sila Mommy Moira at Daddy Ralph papuntang Hawaii. Hindi ko alam kong ilang araw sila mawawala kasi baka dadaan pa raw sila sa ibang mga bansa para mag unwind Naiwan ako sa Mansion kasama ang mga katulong Komportable naman ako kasi hangang ngayon hindi pa rin umuuwi si Gabriel.

Ok lang naman sa akin kahit hindi siya umuwi. dahil alam ko naman na hindi niya ako tanggap bilang asawa. Kinamumuhian niya ako.

Kinagabihan, naghahanda na ako sa aking pagtulog ng biglang bumukas

Aking kwarto.

Nagulat ako ng napagtanto ko na si Gabriel ang pumasok. As usual napakagwapo niya. Kanina pa siguro ito dumating kasi nakapambahay na ang kanyang soot. Umuwi pala siya dito sa mansion ng hindi ko napapansin. Sabagay hindi naman kasi ako masyadong naglalalabas ng kwarto kapag nandito ako sa mansion..

“Hello there. Miss Me?” Nakangising bati ni Gabriel.

“Ga Gabriel anong I mean napadalaw ka Wa wala sila Mommy nasa Hawaii.” Nauutal kong sabi sa kanya.

“I know Dear” tinitigan niya ako sabay ngisi. “Para yatang lalong gumaganda ang asawa ko Ah?” sabay lapit niya sa akin at haplos sa aking mukha.

Ha???? Ano po?” “Sabay atras ko upang maiwasan ang paghaplos niya sa mukha ko. Humakbang siya ulit palapit sa akin at hinawakan ako sa balikat at nilapit ang kanyang mukha sa aking tainga sabay bulong

“Much better na wala sila Mommy dito ngayon. Magagawa natin lahat ng ating gusto” bulong niya.

Kinilabutan ako sa kanyang sinabi Naninindig ang aking balahibo sa batok. “A a. Anong ibig mong sabihin???” naguguluhan kong tanong.

Tinitigan niya ako ng matiim sa aking mukha sabay wika na “malalaman mo later”, at bigla niyang dinampi ang kanyang mga labi sa aking labi.

Napamulagat ako sa kanyang ginawa. Parang may libo-libong boltahe ng kuryente na tumulay sa buo kung katawan sa pagdampi ng kanyang labi sa akin Naramdaman ko nalang na na dinudunggol ng dila niya ang aking labi at pilit nyang Pinabukas ito. Nakatikom pa rin kasi ang akin bibig at hindi ko alam kung paano mag react.

Naramdaman ko din na gumagapang ang kanyang kamay sa loob ng aking blouse at naramdaman ko nalang na hinaplos niya ang aking soso.

Kaya naman napaawang ang aking labi at agad niya itong sinupsop at ipinasok ang kanyang dila. inatake niya ako ng halik sa labi. Hindi pa siya nakontento pinisil pisil nya pa ang isa kong soso.

Pinagsawa niya ang kanyang mga labi sa aking mga labi bago ko naramdaman na bumaba ang kanyang halik sa aking leeg Sinipsip niya ako sa leeg at alam kong mag iiwan ito ng marka doon. Ang sarap sa pakiramdam. 

Para akong dinuduyan sa alapaap Tuluyan nya ng hinubad ang aking blouse at tumampad sa kanya ang katamtamang laki ng dalawa kong bundok sa dibdib, hinila niya ako pahiga sa kama habang titig na titig sa aking dibdib.

Maya-maya pa ay naramdaman ko na sinubo niya ang isa kong utong. At may naramdaman akong kunting sakit sa ginawa niya sa soso ko. 

Sinupsop niya ito na parang sanggol at ang kabila niya namang kamay ay Nilalamas ang isa ko pang bundok. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko Pilit akong nagpupumiglas pero mas malakas ni Gabriel sa akin. Hindi ako pinansin ni Gabriel at patuloy lang siya sa kanyang ginagawa. Hangang sa naramdaman ko na bumaba ang kanyang kamay at pilit na hinubad ang aking pajama.

Naramdaman ko na panty nalang ang natira sa akin. Tinitigan nya ako sa aking mga mata ng may pagnanasa sabay ngiti at sabi Aangkinin kita ng paulit-ulit ngayong gabi. Matagal akong hindi nakauwi dito kaya ito na ang pagkakataon ko sabi niya Bumaba ang kanyang halik sa aking tiyan na labis kong ikinataranta Babangon sana ako kaya lang pinigilan niya ako.

“Let me taste this First namumungay ang kanyang mata na sabi. Sabay hawi ng aking panty at dinilaan ang akin tinggils. Halos mapaarko ang aking katawan sa sarap na hindi ko maipaliwanag. First time ko itong naranasan kaya naman hindi ko alam kung iiyak ba ako oh uungol. Hindi ko maipaliwanag ang sarap na nararamdaman ko dahil sa ginagawa ni Gabriel na May kung anong namuo sa puson ko na gusto kong mailabas,

Tuluyan niya ng hinubad ang aking panty. Tinitigan niya ang aking namamasang pagkakababae at nakita ko ang paguhit ng ngiti sa kanyang mga labi.

“Wow beautiful Hindi ko akalain na ganito ka kaganda “at naramdaman ko na lang paglapat ng kanyang bibig sa aking pagkabibe. Hinigop-higop niya pa ito at kinagat- kagat ang aking tinggiL Hindi ko alam kung saan ibabaling ang aking ulo sa sarap.

“Ah Gabriel tama na, naiihi na ako. Natataranta kong sabi.

Sige lang, ilabas mo lang yan. Let me taste your pee first Carissa. Ang sarap mo pala talaga”. Sabay dunggol ng kanyang mga labi sa aking kabibe,

“Ahhhhhhhhh ayan na Gabriel Ughhhhhh. Ummmmhhh. Pasigaw na sabi ko. Halos manginig ang tuhod ko ng may lumabas sa akin.

“Tsup.. Tsup. Tsup” dinig ko na pagsipsip ni Gabriel sa aking kabibe. Grabe nilunok niya lahat ng katas na lumabas sa akin. Nakaramdam ako ng hiya dahil sa ginawa nito.

“Your so yummy Carissa”anas nito ng pumatong siya sa akin.

Nahihiya akong napatingin sa kanya. Seryoso ang kanyang mukha na nakatitig sa akin. Maya-maya pa ay muli niya akong inatake ng halik Tinutugon ko na din ang kanyang nga halik dahil gustong-gusto ko din ito. 

Natuto na din ako sa paraan ng kanyang paghalik.. Bahala na... Aaminin ko gusto ko din ang ginagawa ni Gabriel. Wala naman sigurong masama na magpaubaya ako kasi mag-asawa naman kami. Normal lang siguro na gawin namin ito.

Naramdaman ko na umalis siya sa pagkakadagan sa akin. Ng tingnan ko ay naghuhubad na pala ito ng kanyang mga saplot. Nakatitig ito sa hubad kong katawan habang nag-aalis ng mga damit. Napalunok ako ng makita ko ang kanyang katawan. 6 packs abs at kitang kita na alagang alaga ito sa gym. Ng hubarin niya ang kanyang brief ay napalunok ako sa laki at haba ng kanyang ari Parang nakasaludo ito sa akin at pumipintig pintig pa.

“ang laki pala, teka kaya ko ba iyan?” nahintakutan kong bulong sa aking sarili.

Marahan siyang napangisi habang nakatitig “dadalhin ka sa langit nito Carissa, trust Me” Sabay dinaganan niya ulit ako. Hinalikan niya ulit ako sa labi habang nilalapirot ng isa niyang kamay ang aking utong Nilamas-lamas niya pa ito.

Ang isa naman niyang kamay ay hinahaplos buo kong katawan at muling kinapa ang aking kabebe. Sinubukan niya pang ipasok sa butas ko ang daliri niya pero kalaunan ay naramdaman ko na inalis niya din ito.

Darang na darang ako sa kanyang ginawa. Naramdamn ko din sa bukana ng aking pagkakabibe ang kanyang pagkakalalaki. Matigas ito at mahaba.

Maya-maya pa ay itinaas niya ang dalawa kong paa Sunod-sunuran ako sa kanyang ginawa. Gusto ko din naman ito bakit pa ako mag iinarte diba? Mahal ko si Gabriel noon pa Kaya naman susunod nalang ako sa agos. Tutal naman asawa ko na siya.

“Ready for me Carissa” Sabay posisyon ng pagkalalaki nito at umulos. Napahiyaw ako sa kanyang ginawa. Para kasing binibiyak ang buo kong katawan. Sobrang sakit Saglit na natigilan si Gabriel. Gulat itong napatitig sa akin. Nagtatanong ang mga mata nito habang nakatitig sa akin.

“Paanong?” Your virgin? Diba may nangyari na sa atin? Paanong birhen ka pa rin.” Narinig Kong wika nito habang nasa ibabaw ko ito. Hindi ako nakasagot at mariin kong ipinikit ang Aking mga mata. Naramdaman ko na pinunasan nito ang luha sa gilid ng aking mga mata.

Hindi ko napansin na napaluha pala ako sa sakit Ilang sandali pa ang naramdaman ko ang masuyong pagdampi ng labi nito sa aking noo. “Im sorry pero kailangan kong ituloy ang nasimulan ko na... Alam kung nahihirapan ka pero mawawala din iyan maya-maya. Trust me Sweetheart.” Narinig ko ang masuyo nitong wika sa akin. Parang hinaplos ang puso ko sa masuyo nitong boses sa akin. First time kasi niya akong tinawag na ganoon.. Sweetheart... Hayyy ang sarap sa pandinig kaya naman Napatango ako.

Muli akong hinalikan ni Gabriel sa labi na agad ko naman tinugon. Napayakap na din ako dito. Ilang ulos pa ang kanyang ginawa na labis na nagbigay sa akin ng sakit ng maramdam ko na naging isa ang aming katawan.

Saglit itong huminto at tinitigan ako. Ngumiti ako dito para ipakita sa kanya na ok lang ako. Ilang sandali pa ay naramdaman ko na gumagalaw ulit ito sa aking itaas. Napanganga ako sa kanyang ginawa dahil ilang sandali lang ay naramdaman ko na nawala na ang sakit na aking naramdaman. Bagkos ay pumilit dito ang hindi ko maipaliwanag na kiliti at sarap.

“Aggghhhh Gabriel... ungol ko. Hindi ko alam kung saan ako hahawak. Marahan akong napakapit sa kanyang balikat habang patuloy siya sa pag ulos. Naibaon ko din ang aking kuko sa kanyang balat.

“Yes Sweetheart, ganyan nga. Ang sarap mo talaga. Your so tight Ang sikip mo” bulong ni Gabriel sabay halik sa aking labi

.

Ughhhhhh. Ughhhhh Gabriel Sige pa- Ang sarap._”

Halos hindi ko na makilala ang aking boses dahil sa ungol ko. Namumungay na din ang aking mga mata.

Maya-maya pa ay biglang tumigil si Gabriel. hinila niya ako sa ibang posisyon. Pinatuwad niya ako sa kama habang nakasubsub ang aking mukha sa unan habang siya naman ay nakaluhod sa likod ko at biglang ipinasok ang kanyang naghuhumindig na pagkalalaki. Patuloy siya sa pagbayo sa akin. Walang kapaguran at halos mamaos ako sa kakaungol.” Hmmmm... Ughhhhhhh 

Halos mapasigaw ako sa kakaibang sarap na naramdaman ko. Hindi ako makapaniwala na may mas isasarap pa pala kaysa sa naunang posisyon na ginawa namin.

Pakiramdam ko punong puno ang kabibe ko sa kanyang ginawa. Dinig na dinig ko din ang tunog ng aming palakpak walang kapantay na sarap ang naramdaman ko ngayon.

Halos bumaon ako sa kama dahil sa gigil na ulos tila pinakawalan ni Gabriel sa akin. Nakakarinig na din ako ng mahihinang mura sa kanya.

“Shit Sweetheart Yeahhhhh ang sarap mo talaga- Obhhh” ughhhhh ahmmm....mahina nitong ungol.

Chapter 7

GABRIEL POV

Kanina pa ako nakatitig sa magandang mukha ni Carissa. Maraming gumugulo sa isip ko. Hindi ko akalain na virgin pa ito sa kadahilanan na nagising kami parehong walang saplot ng araw na iyun. Kung ganun walang physical na nangyari sa amin. Pero sino ang may pakana ng lahat. Bakit magkatabi kaming nagising ng umagang iyon na parehong walang saplot sa katawan.

Hindi ako nakauwi ng bahay nitong nakaraang araw dahil marami akong Inaasikaso tungkol sa negosyo. Galing din ako sa business tour sa Europe at pagdating ko lang kanina. Alam kong iniisip ni Carissa na iniiwasan ko ito. Na galit ako dito. Sabagay wala naman akong pakialam dito dahil sa pag-aakala ko na may mali itong nagawa sa amin ni Ara. Na pinikot niya ako.

Ilang beses na itong tumanggi na hindi niya kagagawan ang lahat. Na wala itong kasalanan. Nakaramdam ako ng guilty. Kung ganoon sino ang kay kasalanan sa mga nangyari sa amin.

Napahilamos ako sa aking mukha Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman sa pagkakataon na ito. Aaminin ko na labis kong kinamuhian si Carissa dahil nasira ang relasyon namin ni Ara. Akala ko kasi pinikot ako nito, na ito ang may pakana ng lahat. Pero napatunayan ko ngayung gabi na wala itong kasalanan. Napaka Inosente nito,

Marahan kong hinaplos ang mukha nito Hindi man lang ito nagising. Marahil masyado Itong napagod sa ginawa namin kanina. Ngayun ko lang din napansin nalang na gaano ito kaganda. Napakaamo ng mukha nito. 

Lagi ko naman itong nakikita kapag binibisita ko dati si Ara kaya lang lagi itong nakatungo. Hindi din ito nakikipag-usap sa akin. Napapansin ko din na hindi sila closed ni Ara. Never kasing nababanggit ni Ara ang tungkol kay Carissa kapag magkasama kami. Napapansin ko din noon na laging masama ang tingin ni Ara sa kapatid nito. pero hindi ko na lang iyon binigyan pansin, Ang mahalaga kasi sa akin noon ay si Ara lang. Wala akong pakialam sa mga taong nakapaligid dito,

Kailangan ko sigurong pa-imbestigahan ang nangyari sa amin nung araw na iyun. Tuluyan na akong bumangon sa kama. Ikinumot ko ang comforter dito. Alam kong lalamigin ito dahil wala man lang itong ni isang saplot sa katawan. Gustuhin ko man na bihisan ito kaya lang nag-aalala ako at baka ito ay magising. Masyadong mahimbing na ang tulog nito.

Isinoot ko ang sarili kong damit at nilapitan ulit ito sa kama. Nilagyan ko ng magaan na halik sa noo. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko ngayon Parang may malaking bahagi ng puso ko ang biglang nakuha ni Carissa. 

Kung pwede nga lang na tabihan ko ito matulog magdamag. Kaya lang ay hindi pwede. Marami akong aasikasuhin at isa pa maaga akong pupunta ng opisina bukas. Ayaw kong maisturbo ang tulog nito. Baka hindi ko na naman mapigilan ang sarili ko at maangkin ulit ito Napangiti ako ng maalala ang nangyari sa amin kani-kanina lang. Ayaw ko na muna itong angkinin ulit kasi alam kong masyado itong napagod. 

At isa pa first time nito tiyak na sasakit ang katawan nito kinabukasan. Sa kanya ko lang kasi naranasan na nag enjoy ako sa sex. Hindi nakakasawa at alam kong hahanap-hanapin ng katawan ko ang nangyari sa amin kanina. Ewan ko ba sa kanya ko naranasan ang satisfaction pagdating sa Sex Bonus na din siguro dahil virgin pa ito. Hindi ko na mabilang kung ilang babae na ang dumaan sa akin. 

Kay Ara nga lang ako nagtagal. Masyado kasing malambing si Ara at napakagaling din nito sa kama. Aaminin ko na hindi ako ang nakauna dito. Pero no big deal sa akin iyon kasi alam kong mahirap na makahanap ng virgin na babae sa panahon ngayun. Hindi ko maintindihan kung bakit minadali ng pamilya ni Ara na ikasal kami ni Carissa. samantalang ilang beses ng may nangyari sa amin ni Ara hindi naman sila nagdemand ng kasal ng ura-urada. Kaya naman ngayun ko lang naisip na may hindi magandang nangyayari.

Halos karamihan sa mga kababaihan ngayun ay hindi na masyadong pinahahalagahan ang virginity. Kaya naman nagulat ako kagabi ng maangkin kong virgin pa si Carissa. Malinis na babae si Carissa kaya dapat lang na bumawi ako dito.

Tuluyan ng akong lumabas na ng kwarto nito. Bumalik ako sa sarili kong silid at hinagilap ang aking cellphone. Agad kong tinawagan si Markku, isa sa mga kaibigan ko na maraming kakilala na imbestigador. Oo papaimbestigahan ko ang pamilya ni Carissa. Matagal kong naging girlfriend si Ara pero hindi ko alam kung anong meron sa kanilang pamilya. Alam kong napakababaw ng aking dahilan pero gusto kong malaman ang lahat. Kung anong klaseng pamilya meron sina Ara at Carissa.

“Hello Gabriel?!! Rinig kong sagot ni Markku Halata sa boses nito na naistorbo ko ito sa kung ano man ang ginagawa nito ngayun

“May papaimbestigahan ako kaya ako napatawag”. Derekta kung wika dito. Wala ng paligoy -ligoy pa. Alam kong sanay na din ang aking mga kaibigan sa ugali ko.

“Naman Bro.. Gabi na pwede ba bukas na lang wika ni Markku sa kabilang linya. Halata sa boses nito ang hindi maisatinig na pagkainis sa akin.

No ayaw kong magsayang ng oras. Bakit bukas pa kung pwede naman umpisahan ngayun na. “Mariin kong sagot dito.

“Hayy naku Ano ba kasi yun? Sino ba iyung pa-imbestigahan mo?”naasar na sagot ni Markku

“Perez Family” maliksi kong sagot

“Who?”, I mean pamilya ba ng ex girlfriend mo na si Ara? Why I mean kailangan mo ba talagang gawin ito?Hangang ngayon ba hindi mo pa rin matangap na hindi na kayo pwede.

Dahil asawa mo na ang kapatid niya. “naguguluhan na tanong ni Markku “Walang nangyari sa amin ni Carissa ng gabing iyun at isa pa kilala mo ako ayaw na ayaw kong niloloko ako ng kahit sino..” sagot ko dito.

“What?... I mean paano mo nasabi na wala. Diba iyun ang dahilan kaya bigla kayung Ipinakasal? Nadungisan mo ang pagkababae ni Carissa kaya bigla kayung ikinasal Bro.” Sagot ni Markku

“Iyun din ang akala ko... Until

“Until what? Muling sagot ni Markku

May nangyari sa amin kanina ni Carissa. “ maiksi kong wika kay Markku

Whats wrong with that.!!!. Normal lang iyan sa inyo dahil mag-asawa kayo.

Dont tell me na kanina lang nasundan ang sex niyo after kayo ikinasal.” Natatawang sagot ni Markku

“Yun nga eh. Naguguluhan ako kasi virgin pa siya kanina Bro. I mean kung may nangyari sa amin dapat hindi na siya birhen diba?” sagot ko dito “what? Pero teka Wow Bro ikaw na talaga. Ang swerte mo!!! Pero teka lang.. Paano nangyari iyon?. Diba sabi mo may nangyari sa inyo ng gabing yun?” sagot ni Markku

“Kaya nga gusto ko itong pa-imbestigahan Kaya pala tudo tanggi si Carissa kasi talagang wala naman palang nangyari sa amin. Parang pareho lang kaming hinubaran at pinagtabi sa pagtulog.” Sagot ko,

“Kawawa naman pala si Carissa kung nagkataon Bro Imagine halos isumpa mo siya iyon pala isa din siya sa biktima dito.”sagot ni Markku

“Kaya nga gusto ko malaman ang katotohanan gusto ko may resulta agad ang pinapaga Ko sa iyo.” Sagot ko Kay Markku

“Kailangan pa ba pa imbestigahan. I think mas mabilis kong tanungin na lang natin si Jonathan. Tiyak maraming nalalaman iyun tungkol sa buhay ni Carissa at sa pamilya nito. Sagot ni Markku.

Napakunot ang noo ko sa sagot ni Markku. Hindi ko makuha kung ano ang ibig sabihin nito. Kung bakit nasali sa usapan namin si Jonathan.

“Ano ibig mong sabihin. Ano ang kinalaman ni Jonathan tungkol dito” sagot ko.

“Hay naku. Ikaw talaga... hindi mo ba alam na magkaibigan si Carissa at nakababatang kapatid ni Jonathan na si Roxie. Tiyak na marami yung alam tungkol sa nangyayari sa buhay ni Carissa. 

Libre pa ang makukuha mong impormasyon at isa pa sa loob ng isang araw malalaman mo agad ang totoo.” Mahabang sagot ni Markku. “Paano mo naman nalaman iyon?” tanong ko dito. Hindi ko kasi alam ang tungkol dito.

Sabagay wala naman akong pakialam sa bagay na iyon. Masyadong nakafocus ang utak ko sa negosyo at wala na akong panahon pa sa ibang mga bagay.

“Syempre naman, lagi kong nakikita si Carissa sa bahay nila Roxie at Jonathan kapag tumatambay kami doon nila Alex. Close friend yata sila at pareho ng School na pinapasukan. Ikaw kasi eh ilang beses ka namin niyaya na mag-inuman sa bahay nila Jonathan lagi kang tumatanggi kaya ayan tuloy napag-iiwanan ka “mahabang sagot ni Markku

Hindi ako nakaimik sa sinabi nito

“Gandang ganda nga ako diyan kay Carissa eh. Kaya lang napaka-ilap. Ayaw makihalubilo sa amin dagdagan pa ng kapatid ni Jonathan na napakamaldita.” Natatawang wika ni Markku

Napabuntong hininga ako sa sinabi ni Markku Hindi ko talaga alam ang mga bagay na iyun.

Siguro tatawagan ko na lang si Jonathan bukas ng umaga Masyado ng late at alam kong tulog na din ito.

Agad akong nagpaalam kay Markku

Sinabi ko na lang na gawin niya na lang ang pinapagawa ko dito Maganda na iyong sigurado

Kinaumagahan, maaga akong nagising Kailangan kong umalis ng maaga dahil may meeting ako mamayang alas- syete ng umaga. Nag aalalangan man pero dinaanan ko si Carissa sa kanyang kwarto. Gusto ko kasi makita ito bago umalis ng bahay Ewan ko ba, bakit sa kalooban ko, gusto ko itong laging nakikita.

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng kwarto nito. Sumilay ang ngiti sa aking mga labi ng makita kong tulog pa rin ito. Hindi na ako pumasok sa loob ng kwarto at isinara na lang ulit ito upang makaalis na Baka kasi kapag pumasok pa ako ay magising ito.

Pagbaba ko ng hagdan ay nakasulobong ko si Aling Marta. Binati ako nito ng magandang Umaga na tinanguan ko lang naman... “Magandang umaga Senyorito. Nakahanda na po ang almusal niyo sa dining “magalang na wika nito.

“Hindi na ako kakain Aling Marta. Nagmamadali ako ngayun” sagot ko dito at derecho ng lumabas ng Mansion. Agad akong pumunta sa aking sasakyan na nakahanda na at sumakay at pinasibad agad.

Pagdating sa opisina ay agad akong binati ng aking secretary na si Aron Mendres. Lalaki ang aking napiling secretary dahil ayaw kong maulit na ilang beses akong nilandi ng mga secretary na babae Maraming babaeng secretary na ang dumaan sa aldn. Ayaw kong haluan ng pleasure ang aking negosyo at iniiwasan kong magkaroon ng intimate na relasyon sa aking mga empleyado.

Wala naman akong naging problema kahit lalaki ang aking secretary, Masipag ito at mapagkakatiwalaan. Anak ito ng dati naming empleyado at maganda ang record nito sa aming kompanya.

Pinipilit kong magfocus sa aking trabaho kahit na sa tuwina ay laging pumapasok sa isip ko si Carissa. Hindi mawaglit sa aking isipan ang mga nangyari sa amin. Hindi maalis-alis sa aking isipan ang maganda nitong mukha: Ang katawan nito na hinahanap-hanap ko. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin. Unang beses ko itong naramdaman. Hindi ko alam kung nagiguilty lang ba ako o ano.

Gusto kong marinig ang boses nito pero wala pala akong cellphone number nito. Kumusta na kaya siya ngayun Kumain na ba ito? Ano kaya ang pinagkakaabalahan nito. Iniisip din kaya ako nito? Ahhh ano ba itong nangyayan sa akin.

Nang hindi na ako makatiis ay hinagilap ko ang aking cellphone. Tatawag ako sa landline ng mansion. Sigurado naman na may sasagot sa akin. kasi nagkalat ang mga kasambahay sa loob ng mansion dahil oras ng paglilinis ngayun.

Agad akong tumawag. Wala pang limang minuto ay may sumagot na sa kabilang linya. Agad kong kinumusta dito si Carissa.

“Senyorito hindi pa po lumalabas ng kwarto si Senyorita Carissa” magalang na sagot nito.

Napakunot ang noo ko sa sinabi nito Bigla akong nag-alala. Alas diyes na ng umaga pero tulog pa rin ba ito? Anong oras ba ang karaniwang gising nito? Wala akong idea kasi wala naman akong pakialam dito noon at hindi ko naman ito nakasama sa iisang bahay dahil pagkatapos ng kasal namin ay hindi na ako bumisita ng mansion liban lang kagabi kung saan may nangyari sa amin.

Aaminin ko na kaya pinasok ko ito sa kwarto upang pahirapan. Balak ko itong gawing sex slave Kaya lang nagbago ang lahat ng malaman kong virgin pa ito. Na ako lang ang lalaki sa buhay nito.

“Mga anong oras ba siya karaniwang nagigising?” tanong ko dito. “Maaga po siya lagi gumigising Senyorito pero ewan ko po ngayun bakit hindi pa siya bumababa” sagot nito.

“Pwede bang sabihin mo kay Aling Marta na icheck niya si Carissa sa kwarto?” utos ko dito. Bigla kasi akong nag-alala.

“Sige po Senyorito sasabihin ko sa kanya.” Sagot nito sa kabilang linya

“Sabihan mo si Aling Marta na tawagan niya ako pagkatapos niya tingnan si Carissa, maliwanag ba?” utos ko dito “Masusunod po Senyorito.” Sagot nito. Agad kong pinindot ang end botton ng call sa cellphone Salubong ang kilay na tumingin ako sa kawalan. 

Wala pang tatlumpong minuto ay tumunog ang aking cellphone. Nang tingnan ko kung sino ang caller ay nakita ko na numero ito ng mansion. Agad ko itong sinagot at boses ni Aling Marta ang nasa kabilang linya. Agad kong tinanong dito kung kumusta si Carissa.

“Pasensiya na po Senyorito, ngayun lang ako nakapag-return call, inasikaso ko pa kasi si Senyorita Carissa. ang taas po kasi ng lagnat, agad na wika ni Aling Marta. Hindi ako nakasagot sa sinabi ni Aling Marta Agad akong nakaramdam ng matinding kaba.

“Pero Senyorito pinakain na po namin siya at nakainom na din ng gamot. I monitor na lang Po namin siya baka maya-maya bababa na din ang lagnat.” Dagdag na wika ni Aling Marta.

“No Manang, papupuntahin ko diyan si Genie para matingnan ang lagay ni Carissa.” Sagot ko dito. Si Genie ay first cousin ko, Kasing-edad ko lang ito at isang Doctor Alam kong matitingnan niya ng maayos si Carissa Anak ito ng Tito Delfin na kapatid ni Daddy

Sige po Senyorito Mas maigi nga po na matingnan ng Doctor si Senyorita.” Sang-ayon ni Manang Marta

“Sige hintayin niyo na lang diyan sa bahay. At bantayan niyo si Carissa Pauwi na din ako.” Wika ko kay Aling Marta.

Pagkatapos namin mag usap ni Aling Marta ay agad kong tinawagan si Genie para pumunta ng mansion. Buti na lang at agad na pumayag ito. Marahil ay hindi ito ganoon ka busy. Kakaalis lang daw nito ng bahay at dederecho na ito ng mansion.

Nang maibaba ko ang tawag ay agad kong tinawag ang aking Secretary. “Cancel all may appointments today Mr. Mendres” agad kong wika dito.

Kitang kita sa mukha nito ang hindi maisatinig na pagtataka. Marahil ay ito ang unang beses kong ginawa na mag cancel ng mga appointments at meeting. Alam kasi nito na pagdating sa trabaho ay istrikto ako.

“But Sir... May lunch meeting kayo ni Mr. Chua. Matagal na po silang nakaline-up para makakuha ng slot for appointment. Tumawag din sa akin ang secretary niya kanina para iremind ang meeting niyo mamaya.” Wika ng aking Secretary.

Bumuntong hininga ako at tumitig kay Aron.

“Sabihin mo na nagka-emergency ako. Basta bahala ka na mag alibi.” Wika dito sabay tayo at derechong lumabas ng opisina. Agad akong sumakay ng kotse at pinaharurot pauwi ng mansion.

Chapter 8

CARISSA

Nagising ako kinabukasan sa sinag ng araw na tumatama sa aking mukha na nagmumula sa siwang ng kurtina mula sa bintana. Nang tingnan ko ang oras sa side table ng aking kama nagulat ako kasi alas -8 na pala ng umaga.

Nang subukan kung kumilos para bumangon naramdaman ko ang sakit ng buo kong katawan lalo na ang nasa gitna ng aking hita. Naalala ko ang ginawa namin ni Gabriel kagabi. Halos magdamag niya akong inangkin. Parang wala siyang kapaguran. Hindi ko na nga naramdaman na nakatulog na pala ako sa pagod.

Nahawakan ko ang aking ulo ng makaramdam ng pagkahilo. Tiniis ko ito at pinilit na bumangon. Paika -ika akong pumunta ng banyo para maglinis ng katawan. Umupo ako sa toilet bowl para umihi. Napapikit ako ng maramdaman ang sobrang hapdi ng aking pagkababae. Parang nagkasugat yata ako sa bahaging iyon.

Pagkatapos kong gawin ang aking mga routine sa loob ng banyo ay dahan-dahan akong bumalik sa kama. Nagulat pa ako ng makita kung gaano kagulo ang aking higaan. Nang hawiin ko ang kumot ay nanlaki ang aking mga mata ng may makitang bahid ng dugo sa bed sheets ng kama. Agad akong pumunta sa Cabinet upang kumuha ng pampalit. Pero nang maramdaman ko ang hapdi ng aking pagkakababae at parang lalagnatin ako ay nagpasya akong takpan na lang muna ng kumot ang dugo. Mamaya ko na lang papalitan ang bedsheet sa kama kapag maayos na ang aking pakiramdam ngayun. Kumuha pa ako ng isa pang malinis na comforter upang gawin kong kumot. Pakiramdam ko ay sobrang nilalamig ako. Agad akong humiga upang marelax ng kahit kunti ang aking katawan.

Buti ba lang at wala akong pasok ngayun sa School. Ipinikit ko ang aking mga mata at hindi ko namalayan na nakatulog pala ako.

Hindi ko namalayan kung ilang oras akong nakatulog. Nagising na lang ako sa mahinang katok sa pinto. Babangon sana ako kaya lang ay parang nawalan ako ng lakas. Sobrang bigat ng pakiramdam ko at para tuyong-tuyo ang aking lalamunan.

“Good Morning Senyorita Carissa... Pasensiya na po kayo at pumasok” natigilang wika ni aling Marta ng makapasok ito ng aking kwarto. Bakas sa mukha nito ang pagtataka ng makita ako sa kama na nakatalukbong at nanginginig. Sobrang nilalamig talaga ako.

“Diyos ko Senyorita, anong nangyari sa iyo...masama ba pakiramdam mo?” nag-aalala nitong wika at agad na sinalat ang aking noo. Napalitan ng sobrang pag- alala ang reaksiyon nito ng mapagtanto kung gaano ako kainit.

“Senyorita... Ang taas ng lagnat mo... Diyos ko!!?.

Teka lang kukuha ako ng pagkain sa kusina at gamot para makainom ka... “Natataranta nitong wika at mabilis ang hakbang na lumabas sa aking silid.

Wala pang limang minuto ay muling pumasok si Aling Marta. May dala na itong pagkain Tatanggihan ko sana ang dala nitong pagkain kaya lang ay nagpumilit ito. Kailangan ko daw kasing uminom ng gamot. Pinilit ko ang aking sarili na kumain ng kahit kunti para malamnan ang aking sikmura bago uminom ng gamot. Ayaw ko din naman na magkasakit ako ng tuluyan.

Pagkatapos kong kumain at uminom ng gamot at bumalik ako sa dati kung pwesto. Wala pang isang oras ay bumalik si Aling Marta sa kwarto. May kasama itong magandang babae. Seksing-seksi ito sa kanyang suot na puting damit. Para itong modelo kung maglakad. Bakas sa mukha nito ang pagiging masayahin at mabait. Nagtataka akong napatingin dito Nakangiti ito habang papalapit sa aking higaan. Babangon sana ako kaya lang ay napangiwi ako dahil sa sama ng aking pakiramdam.

“Senyorita Kasama ko po si Doc Genie. Doc Genie.

Siya po si Senyorita Carissa, asawa po ni Senyorito Gabriel.” Pakilala ni Aling Marta Ngumiti ako kay Genie. Ganun din naman ito sa akin. Agad naman nagpaalam si Aleng Marta sa amin kaya naiwan kaming dalawa ni Doc Genie sa kwarto.

“Kumusta ang pakiramdam mo? I understand na first time mong nakipagtalik kaya normal lang iyang nararamdaman mo ngayun “nakangiti nitong wika. Nakaramdam ako ng hiya sa pagiging bulgar nito pero binigyan ako nito ng nakakaunawang ngiti at agad ko namang iginaan ng aking kalooban. Pero nagtataka ako kung paano nito nalaman na nagtalik kami kagabi ni Gabriel.

“Tinawagan ako ng asawa mo kanina. He is my first cousin at closed kami. Kahit may pagkamasungit yung asawa mo nakakapagtiyaga naman ako sa ugali noon.” Wika ni Genie. Tanging pagngiti lang ang aking nagawa sa sinabi nito. Nahihiya kasi ako dito at isa pa ayaw kong maging feeling closed dito dahil ngayun lang kami nagkakakilala.

Inumpisahan na ako nitong suriin lalong lalo na ang aking pagkababae. Kakatapos lang ako nitong suriin ng biglang pumasok sa loob ng kwarto si Gabriel. Agad na nagtama ang aming mga mata. Hindi ko alam kung namamalikmata lang ako pero bakas dito ang matinding pag-aalala. Agad kong iniwas ang paningin dito.

“How is She Genie. Sabi ni Aling Marta mataas daw ang lagnat niya.” Agad na wika nito ng makalapit sa akin.

“Hay naku Cousin... Masyado mo namang binigla si Carissa..” halata sa boses nito ang inis habang tinititigan si Gabriel.

“bakit? Ok lang ba siya? I mean...” hindi natuloy ang sasabihin ni Gabriel nang magsalita ulit si Genie. “No sex for 1 month. Pagalingin mo muna ang sugat ni Carissa.” Wika ni Genie.

Hindi ko naman alam kung ano ang magiging reaksiyon. Lalo akong Nakaramdam ng hiya ng tumitig sa sakin si Gabriel. Kung pwede nga lang lamunin na ako ng lupa sa mga sandaling ito. Sariwa pa rin kasi sa isipan ko ang mga nangyari sa amin kagabi. Tapos heto ako ngayun halos hindi makabangon dahil iniinda ang sakit ng katawan.

“Magrereseta ako ng gamot para kay Carissa. Please Gabriel, sundin mo ang sinasabi ko. Masyadong napwersa ang perlas ni Carissa kaya naman kailangan muna niyang magpagaling.” Wika ni Genie.

Tanging buntong-hininga lang ang nagawa ni Gabriel. Tumango lang ito at sinenyasan ang doctor na pinsan na lumabas na muna ng silid.

Lumipas ang mga araw. Tuluyan na akong gumaling sa aking sakit. Katulad dati hindi na naman umuwi ng mansion si Gabriel na labis kung ikinalungkot. Siguro nga hanggang ngayun abot langit pa rin ang pagkamuhi nito sa akin. Ang last kasi na pagkakita ko dito ay noong nagkasakit ako. Halos buwan na din ang lumipas. Sila Mommy Moira ay nasa ibang bansa parin.

Pagkatapos kong mag ayos ay dahan-dahan akong bumaba at pumunta sa dining area para kumain. Nagugutom na din kasi ako, Nakasalubong ko ang mayordoma na si Aling Marta....

“Oh Senyorita Carissa buti naman at bumaba ka na... Padadalhan na sana kita ng pagkain sa kwarto mo. Sabi niya sa akin.

“Opo Aling Marta. Pasensya na po tinanghali ako ng gising. Hindi ko namalayan ang oras.” Sagot ko

“Naku ok lang yan iha, weekend naman ngayon wala kang pasok sa School. Mas mabuti yan para makapagpahinga ka.” Nakangiti na sagot ni Aling Marta.

“Sige na halika na. Umupo ka na. Ano ang gusto mong kainin” Tanong ni Manang sa akin. “Huwag na po kayo mag-abala. Ayos na po sa akin itong Milk at bread. Mamayang lunch nalang po ako kakain ng rice.” Nakangiti kong sagot dito. “Sigurado ka ba? Bweno ikaw ang bahala. 

Basta magsabi ka lang kung ano ang kailangan mo ha?”

Nakangiti na sabi nito.

“Opo, Salamat po “. Sagot ko dito at nag-umpisa ng kumain.

“Maaga nga palang umalis si Senyorito Gabriel. Medyo madilim pa nga sa labas eh.” Kwento nito. Nagkita ba kayo”?.

“Po???? Dito po siya natulog kagabi?” nagtataka kong tanong dito na agad naman tumango.

“Ewan ko ba sa batang yun. Hindi naman dating ganyan yan. Napakalaki ng ng pinagbago ng kanyang ugali simula ng nag-aral sa America at humawak ng negosyo.” Bihira na lang din kung umuwi dito”. “Alam mo ba na ako ang nag alaga sa batang yun hanggang lumaki?, Mahabang kwento nito.

“Alam mo Senyorita Carissa ang bait mo. Sana hindi ka magbago at kayo pa rin ni Senyorito ang magkatuluyan. Sana matutunan niyong mahalin ang isat-isa.” Nakangiti na sabi nito.

Napangiti din ako sa sinabi ni Manang. Kung alam lang niya, matagal ko ng Mahal si Gabriel. Kaya lang kailangan kong pigilin ang aking damdamin para dito. Hindi ako bagay kay Gabriel. Kay iba itong mahal at walang iba kundi si ate Ara.

Hanggang ngayon hindi pa rin mawala sa aking isipan ang sinabi ni Ate Ara na babalik siya. Kaya kailangan kong pigilan ang aking sarili na at pilitin na huwag pang lalong yumabong ang nararamdaman ko kay Gabriel.

iisipin ko pa lang ang mga posibling mangyari sa pagbabalik ni Ate Ara sumasakit na ang kalooban ko,

Sana matanggap ko ang araw na yun at makalimot.

“Oh sige Senyorita, maiwan na muna kita. May gagawin pa ako. Basta huwag ka mahiya mag utos sa mga katulong dito ha?” Paalam ni Aling Marta.

“Opo, Salamat po....

Pagkatapos ko kumain pumunta ako sa harden at tiningnan ang mga collections ni Mommy Moira.

Natuwa ako kasi nakita ko na namumulaklak na ang iba sa mga ito. “Kung makita ito ni Mommy sure talaga ang matutuwa yun. Ang lungkot pala ng mansion kapag walang kausap.” Wika ko sa aking sarili. Nang magsawa ako sa Garden ay bumalik ako sa aking kwarto. Tamang-tama naman at tumunog ang aking phone at si Roxie ang tumatawag.

“hello Roxie, napatawag ka.” Sagot ko

“Carissa, kumusta na? Yayayain sana kitang lumabas para mag shopping, Nakakabagot kasi dito sa bahay eh.” Sagot ni Roxie.

“Ha? Ngayon na ba? Agad-agad?” sagot ko dito.

“Oo, now na tsaka ok lang naman diba kasi wala naman diyan mga inlaws mo? Sige na Bestie samahan mo na ako. Si Roldan kasi hindi ko din mahatak kasi busy daw siya. Ayaw ko naman mag- ikot sa malls mag isa. Nakakatamad..” Reklamo nito.

“Haist Sige na nga. Pero wag tayo magpagabi ha? Tsaka paano ba ang set-up saan tayo magkikita?” tanong ko dito.

“Dont worry Bestie susunduin kita diyan sa inyo” Magprepare ka na kasi paalis na ako ngayon.”

Excited nitong sagot sa akin. “Sige Bestie, ingat ka sa pagdadrive. See Yah”, 

At ibinaba ko na ang kanyang tawag.

Dali-dali akong nagbihis. Floral Dress ang napili kong suotin na lagpas hangang tuhod. Tinirno ko ito ng flat sandals at sling bag. Hinayaan ko na din na nakalugay ang aking buhok Komportable ako sa ganitong attire.

Lumabas na ako ng aking kwarto at hinanap si Aling Marta Magpapaalam ako sa kanya na lumabas sandali. Siya kasi ang incharge dito sa mansion kapag wala sila Mommy Moira at Daddy Ralph.

Nang makapag-paalam na ako sakto naman na dumating na si Roxie. Maiksing shorts at croptop ang suot nito. Kitang kita ang makinis nitong balat Litaw na litaw din ang kagandahan nito. Agad ako sumakay sa kanyang kotse at umalis na din kami agad.

“Thank you Bestie at sinamahan mo ako. Mag shopping tayo at kumain ng gusto natin.” Excited nitong sabi. “Ikaw lang ang magshopping Bestie, samahan nalang kita.” Nakangiti kong sagot dito.

“No Bestie libre kita ngayon”. Bilhin mo lahat ng gusto mo ako ang bahala”. Nakangiti na sagot nito.

“Naku, Ikaw talaga huwag na. Kompleto pa naman ako sa mga gamit. Binilhan ako ng mga inlaws ko noh??” sagot ko dito.

“Wow alam mo ang swerte mo talaga sa mga in-laws mo. Tangap na tangap ka nila. Mapapa sana-all nalang talaga ako. Sana katulad nila ang magiging in -laws ko pagdating ng araw. Minus lang sa asawa mo na masama ang ugali ha??? Hehehheeh.” Ngingiti- ngiti nitong sagot Natawa ako sa kanyang sinabi. Hindi nalang ako nagcomment. Maya-maya pa ay nakarating na kami ng mall. Kapansin-pansin din ang titig sa amin ng mga kalalakihan na aming madadaanan. Hindi na lamang namin pinansin at nagpatuloy sa aming pupuntahan. 

Sanay naman na kami sa ganitong attention. Kahit nga sa school maraming nagpapapansin sa amin. Buti nalang nanandyan si Roldan na lagi naming kasama. Gusto niya din ako bilhan pero tumanggi ako. Marami naman na kasi akong damit bag at sapatos. Pinagsashopping ako palagi ni Mommy Moira. Excited daw kasi itong mamili ng damit ko kasi parang anak na daw niya ako.

Nang mapagod kami ni Roxie ay tumambay muna kami sa coffee Shop. Nagpalipas kami ng oras at maya-maya ay nagyaya na akong umuwi. Padilim na kasi. 

Hindi namin namalayan ang oras. Hinatid ako ni Roxie sa amin at agad din siyang Umalis. Tumatawag na daw kasi ang kanyang Kuya Jonathan.

Pagpasok ko pa lang sa loob ng gate ng mansion ay agad akong sinalubong ni Aling Marta na may pag alala sa mukha.

“Senorita Carissa, Diyos ko buti dito ka na... Kanina pa kita hinihintay.” Bakas ang pag aalala sa boses nito.

Bakit po? Alas-otso pa lang naman po ng gabi ah?”

Nakangiti kong sagot dito.

“Kanina pa dumating si Senyorito Gabriel at hinahanap ka. Biglang nagalit ng nalaman niya na lumabas ka”. Puntahan mo na lang sa kwarto niya. Magpakita ka sa kanya para alam niya na nandito ka na” Mahabang pakiusap ni manang Delia.

“Po, Sige po manang.” Sagot ko nalang dito at naglakad papasok ng bahay.

Sa loob loob ko hindi ako pupunta sa kwarto ni Gabriel para magpakita .Baka mamaya hindi naman talaga ako ang dahilan para uminit ang kanyang ulo. Baka hindi niya naman talaga ako hinanap. 

Ayaw ko maging assuming. Pumasok ako sa aking kwarto at nagulat ako ng maabotan ko si Gabriel na nakahiga sa aking kama. Agad itong bumangon ng mapansin niya ako.

Tumayo ito at naglakad papunta sa akin. Tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa at nagsalubong ang kanyang kilay Saan ka galing? Bakit ngayon ka lang?” Agad na tanong sa akin.

“Ah sa Mall. Niyaya kasi ako ng friend ko na samahan siyang mamili.” Sagot ko dito. Nalibang kasi kami sa pamamasyal at hindi namalayan ang oras kaya ginabi kami.

“Bakit hindi ka nagpaalam sa akin”? Dapat tinawagan mo ako kung lalabas ka ng bahay.” Pinag- alala mo ako.” Sagot nito

Nagulat ako sa kanyang sinabi? At kailan pa siya naging concern sa akin? Hindi na lang ako umimik at tumingin na lang ako sa kanya. Hinintay ko pa kung ano pa ang mga susunod niyang sasabihin.

“Sa susunod na lumabas ka magpaalam ka sa akin. Akin na yang cellphone mo.” Sabi nito.

“Ha? Bakit? Ano gagawin mo sa cellphone ko?”! tanong ko dito at inabot ko din sa kanya ang aking cellphone kahit naguguluhan.

“ilalagay ko dito ang aking number para matawagan mo ako.” Sagot nito. “Sa susunod wag ka ng umalis ng bahay na hindi ko nalalaman naiintindihan mo ba ako?”

“Kahit si Mommy ang kasama ko?” tanong ko dito.

Tinitigan niya ako. “Oo kahit si Mommy pa ang kasama mo... Tsaka ayaw kong magsusuot ka ng ganyang damit. Hindi bagay sa iyo” Sabi nito

“Ha? Pero bigay ito ni Mommy Moira Binill niya para sa akin.” Sagot ko dito.

“No, ayaw kong isuot mo pa yan.

Nagkakaintindihan ba tayo Carissa?” naiinis na sabi nito.

“Sige”.. Sagot ko narin para hindi na humaba pa ang usapan.

“Magbihis ka na at bumaba. Kakain na tayo ng dinner. Hihintayin kita sa dining area.” Sabi nito at lumabas na ng kwarto.

Tulala naman akong naiwan sa kwarto. Nagtataka ako kung anong nakain ni Gabriel. Bakit parang nag iba ang pakikitungo nito sa akin.

Agad akong nagbihis at bumaba na para kumain. Sabay kami kumain ng dinner, Wala kaming imikan habang kumakain. Napapansin ko na panay titig niya sa akin. Hindi ko alam pero parang may gusto ipahiwatig ang kanyang mga tingin. Parang may ibig sabihin.

Naiilang ako sa kanya kaya agad kong tinapos ang aking pagkain at nagpaalam na aakyat na sa kwarto Tumango lamang ito kaya tumalikod na ako. Habang naglalakad ramdam ko pa din ang titig niya sa akin.

Chapter 9

Pagdating ng kwarto agad akong pumasok sa CR upang maglinis ng katawan. Gusto ko ng magpahinga kasi napagod ako sa lakwatsa namin ni Roxie. Buti nalang Sunday pa kinabukasan. Balak kong magreview kinabukasan at magpahinga.

Nagpasya nalang akong maligo upang maging presko ang aking pakiramdam. Nang matapos ay pinunasan ko lang ng towel ang aking katawan para matuyo.

Dahil alam kong mag isa lang ako sa kwarto nasanay na akong lumabas ng banyo ng hubot hubad para kumuha ng damit sa walk-in closet ko. Ganito lagi ang aking ginagawa. Hindi ko ugali na magdala ng damit sa banyo para doon magbihis.

Paglabas ko ng banyo ay nagulat ako ng naabutan ko si Gabriel na nakaupo sa sofa. Hindi ko alam kung ano ang una kong tatakpan. Nataranta ako at hindi alam ang unang gagawin. Papasok ba ulit ako ng banyo ulit o pupunta sa walk-in closet para kumuha ng damit.

Nang tingnan ko si Gabriel ay titig na titig ito sa akin. Agad itong tumayo at lumapit habang nakatitig sa akin na may paghanga sa mga mata. Matiim nya akong tinitigan na parang tumatagos sa aking kaluluwa.

“So.. So. So.. ri... Sorry...” nauutal kong sabi... Hin.... Hindi ko alam na nandito ka pala sa loob ng kwarto ko..” nahihiya kong sabi. Tatakbo sana ako pabalik ng kwarto. ng bigla ako nitong hapitin sa bewang. Niyakap ako nito ng mahigpit. Ramdam na ramdam ko ang mainit na hininga nito sa punong tainga ko. Nag iinit na din ang aking pisngi at alam kong pulang pula ako dahil sa hiya.

“Its ok Sweetheart “malambing nitong sabi sabay siil ng halik sa akin.” You’re so Beautiful Carissa. Hinahanap-hanap ka ng katawan ko... Nang buo kong pagkatao. Hindi ko alam kung anong meron sa iyo at baliw na baliw ako sa iyo”. Bulong pa nito sa punong tenga ko ng pakawalan niya ang labi ko.

Dinila-dilaan niya ang tenga ko. habang naglalakbay sa buo kong katawan ang kanyang mga kamay.

dinala niya ako sa kama at dahan-dahan na pinahiga. Nang makahiga ako ay tumunghay siya sa akin at tinitigan niya buo kong katawan. Hinaplos haplos niya din ang dalawa kong bundok at nilapi- lapirot ang aking utong.

Parang wala na din ako sa aking mga sarili ng mga sandali na yun. Lahat ng hiya na nararamdaman ko ay napalitan ng pagnanasa. Mahal ko si Gabriel at payag ako na gamitin ang katawan ko.

Binigyan ako ng pagkakataon na maranasan ito kaya igagrab ko na. Bahala na ang bukas. Malandi na sa malandi basta nag eenjoy ako.

Napansin ko na naghubad na din ito ng mga damit. Hindi pa rin nito inialis ang tingin sa akin habang naghuhubad si Gabriel. Nang wala na itong saplot sa katawan ay agad akong dinaganan.

“Alam mo bang kanina ko pa gustong gawin ito”? Ang tagal kong hinintay na masundan ulit ang nangyari sa atin Sweetheart. Ill be gentle promise.!” Bulong nito sa akin sabay halik sa aking labi. Matagal niya akong hinalikan na buong puso ko.

hinawakan ko na ang kanyang ari at inilagay sa pinto ng aking kweba.

Agad naman itong umulos ng mabilis at swak pumasok ito ng buo.more Gabriel” ungol ko.. Nakaramdam pa din ako ng kunting kirot pero na nangibabaw pa rin ang hindi ko maipaliwanag na kiliti.

“Yes Sweetheart, tamang tama ka talaga para sa akin. Hinahanap hanap ka ng katawan at isip ko... More for me Sweetheart..... I will  you more.. Ungol na may halong pagmumura nito.

“Nakakaaddict ka Carissa alam mo ba yun”. Dagdag nito habang walang humpay ang pag ulos nito sa akin. Hindi pa ito nakontento at isinampay niya ang aking dalawang paa sa kanyang balikat at umolos ng umulos. Ramdam ko kung gaano kahaba at kalaki ng kanya.

“Your to tight. Lagi natin itong gagawin kasi nakakabaliw ka” sabi pa nito.

Maya maya pa ay naradaman ko na may namumuo na gusto lumabas sa aking puson. Wala pa ring humpay ang pag-ulos sa akin ni Gabriel. Wala siyang kapaguran. Tumutulo na din ang aming mga pawis sa katawan kahit na malamig ang aircon.

“Gabriel, ayan na ako. Lalabas na.. Sambit ko

“Come with me Sweetheart”. Ayan na din ako” sambit nito..

Sabay naramdaman ko ang paglabas ng kung anong meron sa akin at pagsirit ng katas ni Gabriel sa aking sinapupunan. Umapaw pa ito at napunta sa bedsheets ng aking kama. Hapong hapo kami pareho.

Maya-maya pa ay naramdaman ko na bumangon si Gabriel at pumasok sa loob ng banyo. Paglabas nito ay may dala ng face towel at pinunasan nito ang aking mga hita.

Pipikit-pikit na ako dahil sa pagod at antok. Tinakip niya din sa akin ang comforter dahil malamig ang buga ng aircon.

“Magpahinga ka na muna. Mamaya ulit.” Bulong nito sa aking punong tenga bago ako nakatulog.

Hindi ko alam kung anong oras na pero naramdaman ko na nakayakap sa likod ko si Gabriel.

Nilalapirot niya ang aking utong at hinimas himas ulit ang aking bundok Maya maya pa ay itinaas niya ang aking paa.

Naramdaman ko na kinapa nya ang aking hiyas. Naramdaman ko din na naglalaway na naman ang aking perlas.

Simpleng haplos lang sa akin ni Gabriel ang laki na agad ng epekto sa akin. Ang bilis kong mamasa.

Naramdaman ko na kinapa nito ang aking clit na lalong nagpadagdag pagkabasa ng perlas ko.

“Gabriel. anong ginagawa mo?” tanong ko dito.

“Your awake? Thanks.. I want more Carissa”. Bulong nito

Naramdaman ko nalang na pumuwesto siya sa likod ko at bahagyang kumadyot..naramdaman ko din ang kanyang kahabaan na unti-unting bumaon sa aking perlas.

“Ah ah ah Gabriel....

Anas ko...

“Yes Carissa Sweetheart...lets do it again and again... Hmmhhhh??? Malakas na ulos ang binigay niya sa akin..

Dinig na dinig ko din ang tunog ng salpukan ng aming mga kasarian na mas lalong nagpadagdag sa aming pagnanasa.

Hindi ako tinigilan ni Gabriel hanggang mag umaga. Hindi ko mabilang kung ilang beses niya akong inangkin. Alam kong magang-maga na naman ang aking perlas dahil sa ilang beses nitong pag-angkin sa akin. Halos hindi ko na din maramdaman ang aking mga hita. Ewan ko lang kong makabangon pa ako nito. Sana lang ay hindi ako lagnatin kinabukasan. Grabe si Gabriel hindi ko akalain na ganito ito ka wild pagdating sa kama.

Pagkatapos ng ilang beses na paglalaro namin ay naramdaman ko na nakatulog na si Gabriel. Mahigpit pa rin itong nakayakap sa akin. Hubot hubad kami pareho sa ilalim ng comforter. Hinimas ko ang mukha nito. Napakagwapo nito. 

Hindi na ako nagtataka kung bakit maraming babae ang nahuhumaling dito Malungkot akong napangiti. Alam kung ang mga nangyari sa amin ni Gabriel ay pagpapanggap lamang. Walang halong pagmamahal mula dito. Dapat ngayun pa lang ay sanayin ko na ang aking sarili na huwag masaktan. Buong puso kong ibibigay ang katawan ko kay Gabriel kapag gusto nito. Bahala na ang bukas sa akin. Alam kong balang araw iiwan ako nito at bumalik kay Ate Ara.

Nagising ako kinabukasan na wala na sa tabi ko si Gabriel. Siguro maaga itong pumasok sa trabaho. Napabuntong-hininga ako at agad na pumunta ng banyo. Labis akong nagpasalamat ngayun dahil hindi na ako nilagnat. Medyo masakit ang gitna ng aking hita pero kaya ko naman maglakad ng maayos. Pagtapat ko sa salamin ng banyo ay namilog ang aking mga mata.

Punong puno ng kissmark ang aking leeg at dibdib. Ngayun ko lang napagtanto kung gaano kabaliw sa kama si Gabriel. Hindi ko alam kung paano ito tatakpan. Nakakahiya kung may ibang makakita. Buti na lang at wala akong pasok. Pero alam kung matagal itong maalis kaya naman nag aalala ako kong paano itago ito kapag papasok na ako ng School. Kapag makita ito ni Roxie Tiyak ay katakot- takot na tanong at pang-aasar ang makukuha ko dito.

Chapter 10 (Karma)

ARA POV

NEW YORK

Tulala akong nakatingin sa kawalan. Maraming gumugulo sa aking isipan. Hindi ko akalain na mangyayari sa akin ito.

Ang walang hiyang si Gaston, ang manager ko na lubos kong pinagkakatiwalaan. hanggang ngayon hindi niya pa ako mabigyan ng matinong projects.

Balak yata niya akong buruhin dito sa apartment at gawing parausan. Oo, maging parausan nito. Unang araw pa lang namin dito sa New York nilasing niya na agad ako at pinagsamantalahan. Hindi ko akalain na gagawin niya sa akin ito.

Sabi niya iinom lang daw kami ng kunti para icelebrate ang aking pagdating dito sa New York.

Nalasing ako at doon nya na naisagawa ang kahalayan na matagal niya na palang pinaplano. Matagal niya na daw akong pinagnanasahan kaya lang hindi siya makagawa ng paraan kasi bantay sarado ako ng aking boyfriend na si Gabriel.

Limang taon ko na siyang manager. Lahat ng pageant na sinalihan ko nandyan siya. Siya din ang nag-aayos ng aking schedule at kontrata kapag may fashion show ako. Lahat ng mga nangyari sa aking career at personal life alam nito. Kaibigan na din ang turing ko dito at kilala ito nila Mommy at Daddy din ako sa kama.

“Oh kakagising mo lang ba? Abat anong oras na.... ikaw nakahilata pa din diyan? Ayos ah senyoritang- senyorita ka ah?” patukso nitong wika.

“Gaston... Pwede ba pauwiin mo nalang ako ng Pilipinas kung wala naman pala akong makuhang projects dito?” sabi ko sa kanya habang bumabangon at sumandal sa headboard ng kama.

“Ano ang tingin mo sa akin Ara tanga??? Matagal ko ng pinagplanohan ito tapos pakakawalan nalang kita ng ganun-ganon lang?” Singhal na wika nito.

“Hindi Ara, malaki na ang ginastos ko sa iyo at plano ko talaga ito noon pa. Hindi ka makakawala sa akin hanggat gusto ko” dagdag pa nito habang nakangisi.

“Pero Gaston, anong gagawin ko dito sa New York.

Nangako ka sa akin na mabibigyan mo ako ng malalaking projects at makilala ako bilang international model.” Wika ko dito.

“Anong magagawa ko Ara. Ayaw ka nilang ihire... Hindi ka daw qualified. Alam mo dito sa New York mataas ang qualifications nila pagdating sa mga models.” Sagot nito.

“Kung ganun uuwi na lang ako ng Pilipinas sa ayaw at gusto mo.” Naiinis ko na sagot dito.

“At paano mo naman gawin yun aber? Nasa akin lahat ng documents mo. Hindi ka makakalabas ng bansa hanggat wala sa iyo ang mga yun lalo na ang passport mo.”ngisi nito.

Gagawa ako ng paraan. Kung kinakailangan na pupunta ako ng embassy para humingi ako ng tulong gagawin ko. “ sigaw na sagot ko dito.

Nakita ko ang pagsalubong ng kanyang kilay. Galit na tumitig siya sa akin. Dinuro niya pa ako.

Sige Ara gawin mo yan pero sisiguraduhin ko na sira ang buhay at reputasyon mo bago ka makauwi ng Pinas”. Galit na wika nito habang lumalapit sa akin.

“Nakita mo ito? Tingnan mo Ara..” Sabay hila ng buhok at ipinakita sa akin ang hawak niyang cellphone.

Nanlaki ang mga mata ko sa nakita. Naka-play kasi sa kanyang cellphone ang sex video naming dalawa.

Wala akong idea kung paano at kailan niya ito kinunan. Ngayon ko lang din ito nakita.

“Alam mo ba na marami tayong sex video sa cellphone na ito Ara o sabihin natin na nasa pangangalaga ko?” nakangisi nito sabi sa akin.

“Isang pindot ko lang sisikat ka.. Saan mo ba gusto unang iupload ang video na ito? Sa youtube o di kaya ibenta ko nalang sa mga porn sites para kumita ako.” Dagdag pa nito.

Hindi ako nakaimik sa kanyang sinabi. Nanginginig ako sa takot. Tiyak na malaking kahihiyan ito kapag kumalat ang video.

“Ano Ara. Magdesisyon ka. Saan mo gusto ha???? Pasigaw nitong tanong sa akin sabay bato sa nahawakan niyang flower vase.

Lumikha ito ng ingay na lalong nagpanginig ng aking laman. Ngayon ko lang nakita ang ganitong side ng ugali ni Gaston. “Tatakasan mo pa ba ako o gusto mong sumikat ngayon din? Sumagot ka Ara” sabay bato sa akin ng unan. Sapol ako sa mukha pero hindi nalang ako nagreklamo.

“Gaston please maawa ka naman sa akin. Nakuha mo na ang gusto mo diba? Naangkin mo na ako”. Sagot ko dito.

“Pero hindi pa ako nagsasawa Ara. Hindi pa sapat. Matagal kitang pinagnanasahan.. Mananatili ka sa piling ko hanggat gusto ko. Naiintindihan mo ba ako???Sabay hila sa buhok ko ni Gaston.

Napaiyak na ako. Hindi ko akalain na magagawa niya sa akin ito. Pinagkatiwalaan ko siya.

“Anong iniiyak-iyak mo dyan? Bakit hindi ka ba nasarapan sa akin? Mas masarap ba ang mga lalaking nauna sa akin? Alam ko naman na hindi lang isa o dalawa ang lalaking dumaan sa iyo. Pang ilan na ba ako Ara? Ha????” Galit na sigaw nito sa akin.

Lalo akong napahagulhol sa kanyang sinabi. Grabeng insulto ang natanggap ko sa kanya. Maya-maya pa ay itinulak niya ako sa kama.

Napahiga ako sa lakas ng pagkakatulak niya. Alam kong gusto na naman niya akong gamitin.

Papatunayan ko sa iyo na mas magaling ako sa kanila... Lalong lalo na sa walang kwenta mong Boyfriend na si Gabriel. Pagsasawaan kita! Lalaspagin kita Ara!!!!!! Hehehehe!!! Tumatawa nitong sabi.

Hinablot niya ang aking damit. Hinubad niya ang lahat kong suot sa katawan. “Gaston tama na. Ayaw ko na. Please maawa ka sa akin.”pakiusap ko dito.

“Hahahaha!! Humahalakhak na tawa nito. Wag ko nga akong inartehan Ara. Sa umpisa lang naman yang kunyari ayaw mo eh. Mamaya-maya uungol ka din.” Parang nababaliw na sabi nito.

Naghubad na din ito sa harap ko habang nanlilisik ang mga mata. Nang nagkaroon ng pagkakataon dali -dali akong bumangon sa kama at tumakbo papuntang banyo.

Balak kong magkulong muna sa banyo. Hindi ako papayag na gagamitin nya ulit ako. Kakatapos nya lang ako gamitin bago umalis kanina tapos ito na naman ngayon.

Nahawakan nya ako sa aking buhok. Hinila niyo ako habang hawak ang buhok ko kaya naman napatili ako sa sakit kasi pakiramdam ko matatanggal ang buhok ko sa anit ko.

“Maarte ka talagang babae ka? Gusto mo bang masaktan ha?” sabay sampal nito sa akin. “Sabagay gusto ko ang ganitong laro, kunyari ayaw mo... Kunyari virigin ka pa”. Hahahahhaha!!!! Halakhak pa nito sabat tulak sa akin pabalik sa kama.

“Gaston, maawa ka.. Tama na. Hindi ka pa ba nagsasawa? Ayaw ko na”. Please maawa ka sa akin”. Umiiyak kong pakiusap dito..

“No Ara. Ibigay mo ang gusto ko ngayon din.. katawan mo lang naman ang habol ko. Kapag magsawa ako pakakawalan din naman kita.” Mabagsik na sagot nito sa akin.

sinunggaban ako ng halik niya sa labi. Nandidiri ako kaya naman hindi ako tumugon dito. Kinagat nya pa Ang lips ko bago pinakawalan kaya naman napa-igik ako sa sakit.

“ Ayaw mo pa rin ha? Nandidiri ka ba? Sabay sampal nito sa akin. Halos mabingi ako sa lakas nito.

“huhuhuhuhu”! Ayaw ko na Gaston pauwiin mo na ako ng Pilipinas.” Nagmamakaaawa kong sabi dito.

Hahahahahha” humalakhak lang siya at bilang itinapat sa aking bibig ang kanyang pagkalalaki..

“Isubo mo nalang ito para may silbi ka”. Naiinis na sabi sa akin nito sabay dunggol ng kanyang ari sa aking bibig. Hinawakan niya din ako sa buhok at itinaas ang aking mukha.

Umiling-iling ako tanda ng pagtutol. Patuloy ako sa pagluha. Nakakatakot na si Gaston, parang hindi ko na siya kilala. Ibang-iba siya kaysa sa Gaston na nakilala ko noon.

Bigla nya hinila ang buhok ko gamit ang kaliwang kamay at sinampal ako ng kanan nyang kamay. Hindi pa siya nakontento at sinuntok nya ako sa tiyan. Napaigik ako sa sakit. Lalong lumakas ang aking pag iyak. Hindi ako makapaniwala na mangyayari sa akin ito.

“Isusubo mo ba o papatayin na lang kita sa bugbog ngayon din?” Sigaw nito sa akin.

Tumayo ito at nagpalakad-lakad ng hubot hubad sa harap ko.

“Nakakawalang-gana ka. Ang dami mong arte sa katawan”. Bigla itong humarap sa akin at ngumisi. “ Sige total naman marami namang babae dyan na pwede kung ikama at gawing parausan hindi na kita pipilitin, pero ibubugaw na lang kita sa ibang lalaki para naman kumita ako sa iyo.” Hahahaha” “para naman may silbi ka. Mabawi ko man lang ginastos ko sa iyo”. Dagdag pa nito na nang-uuyam ang boses.

Namimilog ang mata na napatingin ako sa kanya. Hindi ako makapaniwala. Natatakot ako na tutuhanin niya ang kanyang sinabi.

“Ano nalang kaya ang sasabihin ng mga tao na ang kilalang modelo sa Pilipinas at dating girlfriend ng kilalang bilyonaryo at businessman ay prostitute na dito sa New York. Tiyak na sisikat ka”. Nang-uuyam na pagpapatuloy pa nitong sabi.

“Hindi, ayaw ko. Please Gaston maawa ka. 

Wag mong ituloy kong ano man ang binabalak mo.”

Nagmamakaawa kong sabi dito.

“Gagawin ko na ang gusto. Huwag mo lang akong ibinta sa iba. Maawa ka saa akin.” Habang umiiyak na sabi ko.

“Ganyan nga. Paligayin mo ako sa kama at wala na tayong pag-uusapan pa. Madali akong kausap Ara. Basta sundin mo lang ang gusto ko”. Nakangisi na sabi nito.

Hinaplos-haplos niya pa ang aking mukha habang nakangisi.

“Sige na isubo mo na. Paligayahin mo ako gamit ang iyong bibig “sabay tapat nito sa bunganga ko.

Kahit labag sa loob ka wala akong choice kundi gawin ang gusto niya. Hindi naman ito first time na gagawin ko. Nagawa ko na din ito sa dati kong mga naging kasintahan liban lang kay Gabriel. Padating kasi sa kanya mahinhin ako at parang hindi makabasag-pinggan.

nabibilaukan kong usal dahil biglang idiniin ni Gaston ang kanyang ari sa aking bibig. Sumagad ito sa aking lalamunan kaya naman nahirapan ako at naduwal. Tumulo ang aking laway habang si Gaston ay walang pakialam na umulos-ulos.

Ara grabe ang sarap ng bunganga mo..  Mura at ungol na nasambit ni Gaston. Nakatingala at nakapikit pa ito. Hawak- hawak na din nito ang ulo ni Ara at hinahatak niya ito para lalo pang maipasok sa bibig nito ang ari.

Samantalang si Ara naman ay tumutulo na ang luha dahil nasasaktan siya sa ginagawa ni Gaston. Pero ayaw niya ng magreklamo. Kailangan iparamdam nya kay Gaston na gusto nya din ang ginagawa nito upang hindi na ituloy ang balak nito na ibinta siya sa ibang lalaki.

Maya-Maya pa ay tinanggal ni Gaston ang ari sa bibig ni Ara. Pinatuwad nya ito at agad niyang ipinasok ang ari sa pagkakababae ni Ara. Napahiyaw si Ara. Kahit naman papano ay nakakaramdam siya ng libog sa ginagawa ni Gaston sa kanya. Bahala na sasabay nalang muna siya sa agos na gusto tahakin ni Gaston. Pero gagawa siya ng paraan para matakasan ito.

Humihilik na si Gaston sa tabi ni Ara pagkatapos ng maiinit na tagpo na nagyari sa kanila. Samantalang si Ara ay iniinda ang sakit ng katawan.

Nararamdaman niya ang pangangapal at kirot ng kanyang mukha dahil sa sampal na ibinigay ni Gaston kanina pati na din ang pagsuntok nito sa sikmura niya. Alam niyang nag iwan ito ng mga pasa.

Nagsisi siya kung bakit nagtiwala siya kay Gaston. Kung nagpakasal nalang sana siya kay Gabriel hindi niya sana maranasan ito ngayon. Buhay reyna sana siya.

Naisip niya na kailangan niyang harapin ang buhay. Kasama si Gaston. “sa ngayon kailangan kong magkunwari at gawin lahat ang gusto ni Gaston. Pero kapag magkaroon ako ng pagkakataon...... tatakasan ko ito. Uuwi ako ng Pilipinas at ituloy ang plano para sa amin ni Gabriel. Magsisi man ako sa pagpunta dito sa New York huli na. Nangyari na ang lahat. Sa ngayon kailangan ko munang pagtiisan si Gaston. Para saan ba at matatapos din ito.” Sa isip- isip ni Ara.

Chapter 11

CARISSA

Kinaumagahan, napabalikwas ako ng bangon ng marinig ko na tumunog ang aking alarm clock.

Naalala ko may pasok pala ako ngayon sa School. Aalis na sana ako sa kama ng maramdaman ko na may biglang yumakap sa likuran ko. Nang lingunin ko nakita ko si Gabriel na nakadilat at nakatitig sa akin.

“Saan ka pupunta? Maaga pa ah?” malambing na tanong nito sa akin. Nakayakap pa din ito sa akin at parang wala siyang balak na pakawalan ako.

“Ah may pasok ako ngayon sa School. Kailangan ko ng mag ayos baka ma late ako.” Sagot ko dito.

“Fine.. Sige ako na maghahatid sa iyo sa School.”

Sagot ni Gabriel na labis kong pinagtaka.

Naguguluhan ako dito kasi parang ang bait niya sa akin ngayon. Simula ng palaging may nangyari sa amin nagbago na din ang pakikitungo niya. Hindi na siya galit at minsan napapansin ko na may lambing na sa kanyang boses kapag kausap ako.

Palagi na din itong umuuwi sa mansion na labis kong ipinagtaka. Dito din siya palaging natutulog sa kwarto ko. Minsan pagkagaling ko ng School nagugulat na lang ako na nadadatnan ko siya na nakahilata sa aking kama.

Wala pa din sila Mommy. Halos tatlong buwan na silang nasa ibang bansa. Balak yata nilang ikutin ang buong Europe.

“Sweetheart natulala ka na diyan. Sige na mag-ayos ka na, ikaw din baka ma late ka sa School.” Bumangon na din ito. Hubot-hubad na naglalakad papuntang couch para kunin ang kanyang robe at isinuot. Napaiwas ako ng tingin sa kanya.

Hanggang ngayon hindi pa din ako sanay na makita ang hubad na katawan nito. Naiilang ako. Kahit na maraming beses ng may nangyari sa amin naiilang pa rin ako.

Hindi naman kami masyadong nag uusap kapag nandito siya sa mansion. Hindi din ito nagsasalita pero lagi kong nahuhuli na nakatitig sa akin.

“Sige na maligo ka na. Lalabas na muna ako para makapagprepare ka.” Sabi nito at tumalikod na.

Agad naman akong pumunta ng banyo para maligo. Pagkatapos kong maligo sinipat ko ang aking sarili sa salamin. Nagpapasalamat ako kasi hindi na ako nilalagyan ng kissmark ni Gabriel.

Sana ganyan na lang siya sa akin. Pero ano kaya ang nakain ni Gabriel, bakit kaya bigla siyang bumait. Noon grabe ang galit niya sa akin. Ngayon naman halos gabi-gabi kaming magkasama matulog. “nabigkas ko sa aking sarili.

Aminado ako na masaya ako sa pakikitungo sa akin ni Gabriel ngayon. Ayaw ko ng mag isip ng negative o ano pa man. Pero natatakot ako kasi lalong nahuhulog ang loob ko sa kanya. Pakiramdam ko hindi ko kayang mawala siya sa akin.

Pagkatapos kong mag-ayos ay dali-dali akong bumaba. Nakasalubong ko ang katulong na si Elsa na paakyat. Nang makita niya ako ay agad itong ngumiti at nagsabi..

“Good Morning Senyorita! Hinihintay na po kayo ni Senyorito sa dining area. Breakfast daw muna kayo bago umalis.”nakangiti nitong sabi sa akin.

Ah ganoon ba? Sige..” at lumakad na ako papuntang dining area.

Naabutan ko si Gabriel na prenteng nakaupo habang nagbabasa ng dyaryo. Nang makita ako ay agad itong ngumiti at nagwika..

Halika na,. Set down,.. kumain ka muna bago tayo aalis.” Wika nito. hindi na kasi ako nag-aagahan eh. Sa school na lang siguro.” Sagot ko dito.

Tumingin ito sa akin ng seryoso. Kinakabahan naman ako kasi baka bigla na naman itong magalit sa akin. Hindi naman na talaga ako nag-aagahan kapag pumapasok sa School. May breaktime naman ako ng alas-nwebe at doon pa lang ako kakain sa canteen kasama ang mga kaibigan ko.

Para sa akin kasi masyadong maaga pa ang alas- syete na pagkain. Hindi din ako nagugutom.

“What??? You didn't eat breakfast?” kaya pala ang payat mo? “Salubong ang kilay na tanong ni Gabriel.

Hindi niya kasi napapansin kung kumakain ba ako sa umaga o hindi kasi mas maaga itong umalis sa akin.

Ngayon lang ito nag stay ng matagal sa mansion kapag umaga.

, ano kasi kumakain naman ako sa School pero mamayang alas-nwebe pa.” Sagot ko dito.

“Alas-nwebe masydaong late na iyon Carissa.” Salubong ang kilay na sagot nito.

“Manang, bakit niyo pinapayagan si Carissa na pumasok sa School na hindi pa kumakain?” yamot na tanong ni Gabriel kay Manang Delia.

“ah.... Eh.... Pa... Pasensya na Senyorito”. Hindi malaman kung ano ang isasagot ni Manang

“Sa susunod huwag niyo siyang payagan na pumasok sa school ng hindi pa kumakain.” Mahinang boses na sabi nito kay Manang. Parang ayaw iparinig sa akin pero narinig ko pa din. Matalas yata pandinig ko.

“Masusunod po Senyorito”. Sagot ni Manang kay Gabriel. Tumingin pa ito sa akin.

“Sige na Carissa kumain ka na muna. Hindi tayo aalis hanggat hindi ka kumakain. Simula sa araw na ito kakain ka ng agahan dito sa mansion bago pumasok sa School.”Mahabang Sabi nito.

Wala na akong magawa kundi ang umupo at nag- umpisang kumain. Nagmamadali pa ako kasi mali- late na ako. Sakto lang kasi ang oras ng pagbaba ko para umalis na agad. Hindi ko naman akalain na ipipilit ni Gabriel na kumain pa bago umalis. Ang akala ko derecho na sakay sa sasakyan at aalis na.

Nang matapos ako kumain ay umalis na agad kami. Magkatabi kami ni Gabriel sa likurang babagi ng sasakyan. Katabi naman ng driver ang personal secretary ni Gabriel na si Aron.

May nakasunod naman na isang pang sasakyan sa amin. Mga personal body guard ito ni Gabriel. Kahit saan ito mag punta laging may nakabuntot na mga security dito. Napansin siguro ni Gabriel na nagmamadali na ako. Kinakabahan ako kasi first time nya akong ihatid sa School. Ano nalang ang sasabihin ng ibang istudyante na makakakita sa amin.

Ano nalang din ang reaksiyon nila Roxie at Roldan. Tiyak na uulanin ako ng tanong ng mga ito. Hindi na din kasi ako nagkekwento sa kanila kung ano ang namamagitan sa amin ni Gabriel ngayon. Nahihiya ako kasi pakiramdam ko masyado na itong personal. Kapag tinatanong naman nila ako laging paiwas ang sagot ko at iniiba ang usapan.

“Ipapalipat ko na ang mga gamit mo sa kwarto ko”.” Mamaya doon ka na dumerecho sa kwarto ko.. Magiging kwarto na natin yun. “Biglang sabi ni Gabriel sa akin.

Gulat akong napalingon sa kanya. Hindi agad nagsink -in sa utak ko ang kanyang sinabi.

“Ha?.. Pe... Pero diba...... Sabi mo..... ano kasi.....” napakagat ako sa aking labi hindi ko alam kung ano ang isasagot ko.

Tumitig siya sa akin at tumango-tango, Maya-maya pa ay naramdaman ko nalang na huminto ang sinasakyan naming kotse.

Agad naman itong yumakap sabay halik sa labi ko.” See you later” bulong pa nito.

“Ako na ang magbubukas ng pinto para kay Carissa.” Biglang sabi ni Gabriel sa kanyang driver at personal Assistant. ng mapansin nito na bababa ang mga ito. Bumaba na si Gabriel sa kotse at pinagbuksan nga ako ng pinto. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman. Kinikilig ako na ewan. Marami din ang napatingin sa amin na estudyante.

Ang iba sa kanila ay nagulat ng makita si Gabriel. Makikita sa mga mata ng mga kababaihan ang paghanga habang nakatitig kay Gabriel.

Sikat kasi si Gabriel sa larangan ng negosyo. Ilang beses na din ito na I feature sa mga telebesyon at magazine pati na din ang mga kaibigan nito.

“OMG diba sa Gabriel Villarama yan? Gosh ang pogi niya talaga lalo na sa personal.” Narinig kong wika ng isang istudyante.

“Oo nga grabe, kaano-ano niya kaya yang babae na hinatid niya. Wow swerte nya naman”. May halong inggit na wika ng isa pa

“Hay mapapasana-all ka na lang talaga.” Taga dito din pala school natin ang bagong nililigawan ni Gabriel. “ bulong pa ng isa.

Baka naman girlfriend nya na. Tingnan mo nga oh ang sweet nila. “kinikilig na wika ng matabang istudyante.

Parang walang narinig at hinawakan ako ni Gabriel sa balikat. Ngumiti ito sa akin sabay haplos sa aking mukha sabay sabi...

“Sige pumasok ka na sa School, dadaanan kita mamaya ulit dito.” Wika nito.

“Ha?? Naku baka busy ka.” Pwede naman si Mang Raul nalang.” Tukoy ko sa aking driver na itinalaga Mommy para sa akin. “Basta wait for me later ok?” hinalikan ulit ako nito at sumakay na sa sasakyan. Agad naman silang umalis.

Naglakad ako papasok sa aming building ng bigla akong harangin ng dalawang istudyante.

“Girl, ang swerte mo naman, girlfriend ka ba ni Gabriel Villarama?” agad na usisa nito sa akin.... Ha??... Naku hindi, hinatid niya lang ako.” Naiilang kong sabi. Wala kasing nakakaalam dito sa School na asawa ako ni Gabriel maliban kina Roxie at Roldan. “talaga? Eh di nanliligaw pa lang siya sa iyo?” usisa

Ulit ng isa pa. Sasagot pa sana ako ng biglang dumating si Roxie.

“Hi Bestie... Good Morning!!! Ngiti na bati nito sa akin sabay beso.

“Oh anong meron?” nakataas na kilay na tanong nito sa dalawang istudyante na magtatanong sa akin.

Kayo ha umandar na naman yang pagkatsismosa niyo.” Tigilan niyo nga si Carissa.” Masungit na sabi nito sa dalawa.

Wala nang nagawa ang dalawang tsismosa kundi ang tumalikod na. Inirapan pa ang mga ito ni Roxie.

Ako naman ang hinarap ni Roxie. Ngumiti sa akin ito ng may kahulugan at biglang nagwika...

“Bestie ano itong nasagap ko. Kahit saan dinig na dinig ko ang usapan ng mga Marites. Nakita daw nila si Gabriel at kakaalis lang. Umamin ka nga sa akin, Hinatid ka ba niya”?. Usisa nito sa akin. Marahan akong napatango kay Roxie bilang pag- amin.

“Wow nemen, talaga Bestie? So ibig sabihin hindi na siya galit sa iyo... Bati na kayo?” tanong ulit nito.

Tumango ulit ako sa kanya sabay ngiti.

“Kaya pala blooming ka ngayon Bestie...ay... hehehhehe!” kinikilig pa na dagdah nito.

“Pero Bestie natatakot pa din ako. Paano kung......” hindi ko na natapos ang aking sasabihin ng bigla nitong putulin ang aking sasabihin.

“Bestie baka naman nahulog na ang loob nya sa iyo. Malay mo naman. Tingnan mo nga nag abala pa siyang ihatid ka dito”. Wika nito sa akin.

“Hayst basta Bestie, walang masama ang umasa lalo na ngayon binibigyan ka nya ng time. Alam mo bang nabanggit ni kuya Jonathan busy na tao yang si Gabriel.”? Dagdag pa nito.

“hays Bestie sana nga hindi na dumating yung kinatatakutan ko.” Nag-aalala kung sagot dito.

“Naku.... Naku Bestie tama na nga yan baka ma late pa tayo sa ating first subject. Kita na lang tayo. Mamayang alas-nwebe sa canteen.” Sabi nito at nagmamadaling umalis.

Magkaiba kami ng kurso ni Roxie kaya hindi kami magkasama sa ilang mga subjects namin. Pero lagi naman kami nagkikita dito sa School kapag free time.

Agad naman akong pumunta sa aking first subject dahil mag-uumpisa na din ang klase.

Nandito kami ngayon sa canteen ni Roxie.

“Oh Bestie anong gusto mong kainin?” tanong nito sa akin. “ako nalang ang oorder para wala ng kumuha ng pwesto natin.”dagdag pa nito.

“Juice nalang Bestie busog pa kasi ako eh.” Sagot ko dito.

Gulat itong napatingin sa akin. Simula umpisa kasi kumakain talaga ako dito sa Canteen dahil hindi ako mahilig mag-agahan sa bahay.

Bestie buntis ka na ba?”naguguluhan na tanong nito sa akin.

“Hindi noh!!?... Sira ka talaga.. Porket hindi kakain buntis na agad.” Natatawa na wika ko dito. Hehehehe...OK pero bibilhan pa din kita ng sandwich ha? Baka mamaya magutom ka”.

Nakangiti na sagot nito.

Pumunta na nga sa counter si Roxie para bumili ng makakain. Ako naman tahimik lang na magmamasid sa paligid.

Maya-maya pa ay naradaman ko na may malamig na likido na binuhos sa ulo ko. Nang lingunin ko ito nakita ko si Heidi, ang kilalang bully dito sa school. Nasa likod nito ang mga barkada na nagtatawanan.

Hindi pa ako nakahuma sa pangyayari ng biglang dumating ang galit na galit na si Roxie. Hinila nito sa buhok si Heidi at minura.

“Bwesit ka, ano ang kasalanan sa iyo ni Carissa at siya na naman ang pinagdiskitahan mo. Halika dito tayong dalawa ang magtutuos. “galit na wika ni Roxie.

Hindi din agad nakakilos si Heidi. Hindi nito akalain na bigla na lang susulpot si Roxie. Pati mga kaibigan nito napatulala sa biglaang pagsulpot ni Roxie.

“isa ka pang pakialamira ka” ganti naman ng sabunot ni Heidi kay Roxie.

Samantala ang isa sa mga close friend ni Heidi na si Lorena ay ako naman ang hinarap.

Hinila ako nito sa buhok kaya naman gumanti ako. Natumba pa kaming dalawa sa sahig sa lakas ng paghihilaan namin. Samantalang ang mga alipores ng dalawang kaaway namin ni Roxie ay kanya kanyang labas ng cellphone na parang tuwang-tuwa pa sa nangyayari.

Wala man lang nagtangkang umawat sa amin. Maya- maya pa ay naramdaman ko na may humila sa akin at pilit kaming pinaghihiwalay ni Lorena. Ganoon din sila Roxie at Heidi Dumating pala ang mga security ng School. Agad kaming dinala sa guidance office.

“ano na naman ba itong gulo na ginawa niyo? Ipapatawag ko ang inyong mga guardian dahil hindi biro ang inyong ginawa.” Galit na sabi nito.

“Sorry po”, tanging nasabi ko na lang.

Sila kasi. Ewan ko ba kung bakit tumatanggap ng mga bruha ang school na ito.” Pabulong-bulong na sabi Heidi.

“At sinong bruha??? Bwesit ka talaga nanahimik ang tao bigla ka nalang umiksina.”sagot ni Roxie nà akmang susugod na naman kay Heidi.

Enough!!!! Hindi niyo na ginalang ang opisinang ito..”Galit na sigaw ng officer.

Nandito din ang ibang officer ng school. Anong nangyari dito.. Pinatawag niyo na ba ang mga guardian ng mga istudyanteng ito?” tanong ng isa pang officer.

Opo Sir. Parating na po ang mga yun.” Sagot naman ng guidance officer. Maya-maya pa ay dumating na ang Mommy ni Heidi. Galit na galit ito at dinuro-duro pa kami ni Roxie na nakayuko lang. Pinipigilan naman ito ng mga officer. Gusto yata kami tirisin eh.

Dumating na din ang Mommy ni Lorena. Masama din ang tingin nito sa amin. Halatang galit din at gustong manapak.

Tahimik lang akong nakaupo. Wala akong idea kung sinong guardian ko ang pupunta. Alangan naman ang parents ko wala naman pakialam sa akin ang mga yun.

Nasapok ang aking mukha. Nakalmot kasi ako ni Lorena sa mukha kanina. Meron din akong kalmot sa leeg at gulo-gulo din ang aking buhok. Dagdagan pa ng damit ko na para ng basahan sa dumi. Kulay puti ang blouse ko kaya kitang kita ang dumi.

Si Roxie naman ganoon din. May mga kalmot din kasi ito. Tahimik lang din na nilaro-laro ang mga daliri sa kamay. Pero halatang nagpipigil sa galit.kasi talaga itong si Roxie. Masyadong palaban at ayaw na ayaw na may mang-aapi sa amin.

Maya-maya pa ay dumating na din ang Kuya Jonathan ni Roxie. Nag aalalang tumingin ito kay Roxie at lumapit. “What happened?” nag aalalang tanong nito habang inaayos ang buhok ni Roxie.

Napansin kong hindi makatingin si Roxie ng derecho.

Sa kanyang kuya. Hindi din ito sumagot. Nakayuko lamang at lalong parang walang balak magsalita. Samantalang ang dalawang kaaway namin ni Roxie ay gulat na napatingin kay Jonathan. Kilalang isa sa mga kaibigan ni Gabriel at sikat din sa business world.

Nang sulyapan ako ni Jonathan napangiwi ito. Lagot na!!!” narinig ko pang bulong nito.

Umupo na din ito sa tabi ni Roxie sabay tingin sa gawi nila Heidi. Nilingon nito ang guidance councelor at nagtanong.... “Paanong nagkasakitan ang mga istudyante dito sa loob ng campus. Kulang ba ang ang security ng School na ito?.” Pigil ang galit na tanong ni Jonathan.

Sasagot sana ang guidance ng bumukas ang pinto at pumasok si Gabriel.

Agad itong tumingin sa gawi ko at kunot noong lumapit sa akin. Tinitigan ako nito at marahang hinawakan ang mukha ko at matiim na tumitig Hinubad na din nito ang coat at isinoot sa akin.

Narinig ko ang pagsinghap ng nasa paligid. Hindi ko alam kung bakit. Siguro nagtaka sila kung bakit nandito si Gabriel at bakit ganito ang gesture niya sa akin.

Paanong nangyari ito Jonathan? Diba isa ka sa shareholders ng iskwelahan na ito? Bakit may sakitan na nangyari dito?” kunot noong tanong ni Gabriel kay Jonathan.

Gulat naman na napatingin sila Heidi, Lorena at mga magulang nito kay Gabriel at Jonathan. Nagulat siguro ito ng malaman ng mga ito na shareholder pala si Jonathan sa School na pinapasukan namin.

Yes Bro, pasensiya na.. Hayaan mo kakausapin ko ang School Director dito para mag conduct ng investigation.”. Sagot ni Jonathan kay Gabriel.

“Dapat lang Bro. Dahil hindi ako nangingimi na ipasara ang school na ito bukas na bukas din kapag hindi ako kontento sa results ng investigation na iyan..” galit na sabi ni Gabriel. Tumingin ulit sa akin at galit na tumitig sa gawi nila Heidi.

Tahimik lang naman na nakatingin ang mga officer. Hindi sila nangahas na sumagot kasi napansin nila na mainit ang ulo ni Gabriel. Baka sila pa ang mapagbuntunan. Alam nila kung gaano ito kapangyarihan.

“Sino nagpasimuno sa gulo?” Saan mo nakuha ang mga sugat na yan?” tanong ni Gabriel sa akin.

“Yang dalawang bruha na yan. Sila ang nag-umpisa. Nalingat lang ako sinugod na agad nila si Bestie Carissa ko. Palibhasa kasi ang laki ng inggit sa katawan” si roxie na ang sumagot. Nanlilisik na naman ang mata habang nakatingin kina Heidi.

Lalong dumilim ang aura ni Gabriel ng marinig ang sumbong ni Roxie.

Hoy Roxie ikaw ang unang sumabunot sa akin.” Ganting sagot naman ni Heidi na malagkit ang titig kay Gabriel. Halatang nagpapacute ito bigla. Akala nito ay “Paanong hindi kita sasabunutan binuhusan mo ng juice ang Bestie Carissa ko.” Ganting sagot naman ni Roxie.

“Bestie pigilan mo ako kahit nandito tayo sa guidance susugurin ko ang dalawang yan. Kanina pa nanginginig ang laman ko sa inis sa mga yan.”sabi ni Roxie sa akin.

“Hep!.. Hep!!!... Roxie umayos ka nga.... Hindi ko akalain na Amazona ka pala. “ Awat ng Kuya Jonathan ni Roxie

“So sila ang nag-umpisa ng gulo”.. Wika ni Gabriel.

“Oo nga, paulit-ulit naman eh. Kahit na icheck mo pa ang cctv.” Sagot ulit ni Roxie.

“I want you to Expel them from this School Bro”. Biglang sabi ni Gabriel kay Jonathan. Gulat na napatingin sila Heidi at Lorena at mga magulang nito kay Gabriel.

“Mr. Villarama hindi naman yata tama yang suggestion mo. Normal lang sa mga kabataan ngayon ang mag-away. Pwede natin itong pag- usapan ng maayos”. Biglang sagot ng Mommy ni Heidi.

... akala mo kung sinong maamong tupa... Kanina kulang na lang lapain kami sa galit”. Inis na bulong ni Roxie.

“Hindi ko hinihingi ang opinion mo Mrs...

Basta ayaw ko ng mabalitaan na dito pa nag-aaral yang anak mo.” Sagot ni Gabriel.

“Pero Mr. Villarama napaka-unfair ng gusto mo”. Maliit na bagay lang ito kung tutuusin pag usapan natin ito.” Tatawagin ko ang Daddy ni Heidi para mapag-usapan ng maayos.” Mahabang pakiusap ng Mommy ni Heidi.

“Buo na ang desisyon ko. Ayaw kong makasalamuha pa ng asawa ko ang anak niyo dito sa school. Nagkakaintindihan ba tayo????”. Tiim bagang na sagot ni Gabriel. Halatang nagpipigil sa galit.

Gulat ang lahat ng makarinig nito. Asawa???? Inamin ni Gabriel sa lahat ng nandito na asawa niya ako..... Pati si Roxie ay namilog ang mata sabay tumingin ng makahulugan sa akin.

Ang mga magulang naman ni Heidi at Lorena ay gulat na gulat....tumingin pa ang mga ito sa akin.

Hindi ko naman alam kong paano mag react. Lumapit sa akin si Gabriel at inalalayan akong tumayo. “Lets go.. Kailangan magamot yang mga sugat mo.”

Wika nito sa akin na may halong lambing ang boses.

“Bro, we have to go. Kailangan ko maipagamot agad ang sugat ni Carissa. Hindi ako nagbibiro sa sinabi ko kanina tutuhanin ko ang sinabi ko kapag malaman ko na dito pa rin nag aaral ang dalawang yan.” Sabay sulyap sa gawi nila Heidi at Lorena.

“Call me if you need anything, I will ask my lawyer to come here kung may mga importante at legal pang pag-uusapan” dagdag pa nito bago ako hinila palabas.

Chapter 12

Teka lang diba close friend ng Kuya Jonathan mo si Gabriel? Yun.... Pasimple mo kayang tanungin si Kuya Jonathan mo tungkol sa mga plano ni Gabriel” suhestiyon ni Roldan.

“Hayst alam mo naman na hindi kami Close noon”. Sagot ni Roxie. “Paanong hindi close eh Kuya mo iyon. 

Araw-araw ka ngang hinahatid-sundo eh.” Sagot ni Roldan. “Ewan ko doon, hindi ko maintindihan ang ugali. Talo pa ang nagme-menopause minsan sa sama ng ugali.” Wika ni Roxie.

“Hahahahaha” napatawa si Roldan sa sinabi ni Roxie.” Bakit ano ba ugali ng kuya mo, naku mukha pa naman siyang yummy masama pala ugali “ tumatawa na dugtong ni Roldan.

“Hay Naku Bestie mahirap ipaliwanag. Kahit ako hindi ko gets.... bungisngis na sagot ni Roxie.

“Baka naman may hidden agenda din Kuya mo. Sabagay napapansin ko nga masama makatingin sa akin. Hindi kaya crush niya ako Bestie??????” kinikilig na wika ni Roldan.

Yuck Bestie........ dont tell me Crush mo ang gurang kong Kuya??????” kunyaring nandidiri sa wika ni Roxie.

“awts grabe ka naman gurang talaga???? bente otso pa lang naman kuya mo ah???” tsaka ang yummy ng muscles niya Bestie. Parang ang tigas... tsaka ayaw mo noon magiging sister in-law kita.. Diba bongga???” Malanding anas ni Roldan.

“ay Bestie baka makalimot ka nandito tayo sa coffee shop, huwag masyadong ipilantik ang mga daliri.” Bulong na wika ni Roxie. “Baka may makakilala sa iyo at malalagot ka sa tatay mong Mayor.” Dagdag na pananakot ni Roxie.

“Oh Gosh.... Muntik na akong makalimot Bestie... Thank you sa paalala... Hayst kailan kaya ako maging malaya...” malungkot na wika ni Roldan.

“Alam mo Bestie gustong-gusto ko na maging Roda. Hate ko na ang name kong Roldan.. Kailan kaya ako makarampa at makadamit ng katulad sa iyo.” Nabuburo na kasi ang beauty ko”. Malungkot na wika ni Roldan.

“Eh di umamin ka sa Pamilya mo. Malay mo matangap ka nila. Pero kung hindi nila tanggap lalo na ng tatay mong Mayor hintayin mo ang hagupit ng kanyang latigo sa balat mo.” Nakangisi na wika ni Roxie. Umandar na naman kasi ang mapang-asar na ugali nito. Parang wala lang din naman yon kay Roldan. Sanay na siya. Natawa na nga lang ito sa pananakot ni Roxie.

“Ay hindi ko keri yun Bestie.. Bahala na Bestie. Galingan ko nalang na magtago ayaw ko din madis- appoint síla Mommy at Daddy. Alam mo nag-iisa lang din akong anak at gusto daw nila magkaapo sa akin at ang nakakaloka pa isang dosena daw...isang dosenang apo at ok lang daw kahit iba-iba ang Nanay... Eeeewwww as eeeewww talaga!!!!!! Nakangiwi na wika ni Roldan.

Napahalagpak ng tawa si Roxie sa sinabi ni Roldan. Alam niya kung gaano ito ka bading. Lalaki din ang pinapantasyahan nito.

“Paano yan Bestie wala ka namang hilig sa perlas I mean keri mo ba na makipagsex sa girlalu para matupad ang pangarap ng parents mo??? “ asar na wika ni Roxie.

“Eewwww Bestie hindi ko maimagine... Kadiri kaya... bahala na talaga. Hindi ko keri makipagtalik sa kauri natin... Yuck!!!!” sagot ni Roldan na halatang diring- diri sa naisip.

Tawa naman ng tawa si Roxie dito, Maya-maya pa napahinto ito sa pagtawa ng makita niyang palapit

Ang masungit niyang kuya. “Haist nandito na naman ang kuya kong pinaglihi sa sama ng loob. Paano na naman niya ako nasundan dito”. Kainis naman”. Bulong ni Roxie kay Roldan.

“Gosh Beshie mukhang galit na naman... Pero ang yummy pa din. At ang muscle... Gosh ang sarap!!!” bulong ni Roldan kay Roxie.

Napahagikhik ako sa sinabi ni Roldan. Kahit kailan talaga ang landi nito. “Hi Kuya”. ..pa unang bati ni Roxie sa Kuya Jonathan nito.

‘Lets go home” kunot noo na sagot nito. Matalim na sinulyapan si Roldan na nakatingin lang kay Roxie. Parang galit na naman ito. Mahirap talaga intindihin ang ugali ni Kuya Jonathan. Minsan mabait, pero laging masungit. Talo pa ang babae kung magtantrums.

“haist Kuya naman hindi pa kami tapos mag- usap ni Roldan. Panira ka naman eh..” asar na sagot ni Roxie. Padabog na Tumayo na ito at naglakad palayo.

Hindi na din nakapagpaalam kay Roldan sa inis. Message nya nalang ito mamaya.

CARISSA

Nandito ako ngayon sa office ni Daddy. Pinili ko siyang bisitahin dito sa office dahil ayaw kong ummuwi ng bahay dahil iniiwasan ko na makipag- usap kay Mommy. Hanggang ngayon may tampo pa rin ako sa kanya.

“Good Morning Dad”. Bati ko dito. Abala ito sa ilang mga papeles na nasa kanyang table. Lalapit sana ako Para humalik dito pero hindi ko nalang tinuloy.

Mukhang masama ang timing ko.

Nag-angat ito ng tingin sa akin. Seryoso ang mukha ni Daddy at parang hindi masaya na nakita ako.

Pati ba naman si Daddy lalong nawalan na din ng amor sa akin? Tanong ko sa aking sarili.

“Mabuti naman at nagpakita ka na Carissa. May kailangan ka ba?” tanong nito sa akin.

“Namiss kasi kita Dad...” sagot ko dito.

“Maayos naman kami ng Mommy mo.. Si Ate Ara mo nasa New York pa din. Sana makauwi na siya. Hinihintay siya ng Mommy mo.” Malungkot na sabi ni Daddy.

“Kawawa yung kapatid mo Carissa, napilitan siyang pumunta sa New York para makalimot.” Wika ulit ni Daddy.

“Dad????..... Gulat kong sabi.” Ilang beses ko po bang sabihin sa inyo na wala po akong kasalanan.” Paliwanag ko dito.

“Tama na Carissa... Kung hindi mo sana ginawa ang bagay na iyon hindi sana lalayo ang ate Ara mo.” Malungkot na wika nito.

“Hindi Daddy.... Matagal ng pangarap ni Ate Ara ang pumunta ng New York.. Kaya nga ayaw niya munang magpakasal eh. Dahil hindi niya kayang talikuran ang pangarap niya.” Naiinis na sabi ko.

Kaya pati ako dinamay niya Dad. Hindi ko pinikot si Gabriel. Wala akong kasalanan.” Umiiyak na sumbong ko dito. Once and for all gusto ko malinis ang pangalan ko.

Enough Carissa Alam kong puro kasinungalingan ang mga sinasabi mo para bawasan ang guilt na nararamdamam mo.” Hindi mo ako mapaniwala sa kasinungalingan na yan.

Kaya tumigil ka na.” Galit na wika ni Daddy.

“Dad nagsasabi ako ng totoo. Plano nila Mommy at Ate Ara ito.” Umiiyak kong paliwanag.

Napa-igtad ako ng biglang hampasin ni Daddy ang table. Galit itong tumayo at dinuro ako.

“lumayas ka sa harap ko Carissa. Hindi ko alam kong bakit nagkaganyan ka. Napakasinguling mo. Simpleng kasalanan na nagawa mo gusto mong isisisi sa Mommy at kapatid mo??? Anong klaseng anak ka.. Ganyan na ba katigas ang ulo mo!???? Ha????” humihingal na wika ni Daddy.

“Dad... Huhuhuhu” please paniwalaan mo naman ako kahit ngayon lang... “umiiyak na pakiusap ko dito.

Lumayas ka, Carissa. Mula ngayon kakalimutan ko na anak kita. Ikaw ang dahilan kung bakit nagdusa ang kapatid mo at piniling umalis ng bansa. Mula sa araw na ito wala na akong anak na Carissa ang pangalan..sigaw ni Daddy.

“Daddyyyy... Huhuhuhu... Huwag niyong gawin sa akin ito... Pakinggan niyo naman ako”... Umiiyak kong pakiusap.

“Guard!!... Guard!!!!.. Ilabas niyo ang babaeng ito at huwag niyong hayaan na makapasok dito kahit kailan.” Galit na sigaw ni Daddy sa security.

“Yes Sir!! Sagot ng security kay Daddy at hinarap ako.

“Mam umalis na po kayo dito..bawal na po kayo sa loob...

“Tumango lang ako at naglakad na palayo sa office ni Daddy. Lumingon pa ako kay Daddy bago tuluyang umalis.

Patuloy sa pagtulo ang aking luha habang nag-aabang ng masasakyan. Napakasakit isipin na itinatakwil ka na ng sarili mong Pamilya. Pinagbintangan sa isang kasalanan na hindi ko naman ginawa.

Puro na lang si Ate Ara ang nasa isip ng pamilya ko. Kahit kailan hindi ako makapasok sa puso nila. Hindi man lang nila ako mabigyan ng kahit kunting importansya.

Chapter 13

CARISSA

Mabilis lumipas ang mga araw. Isang taon na pala kaming nagsasama ni Gabriel. Masaya ako kasi maayos ang pagsasama naming dalawa.

Nandito kami ngayon sa Mall nila Roxie at Roldan. Napagpasyahan namin na magbonding ngayon kasi sembreak naman.

Nagkukulitan kami dito sa isang kilalang coffee shop ng biglang natigilan si Roxie. Titig na titig ito sa isang kilalang Restaurant na katapat lang din ng kinaroroonan namin.

“Bestie diba. ............... Gabriel at... Ate Ara mo yun?” sabay nguso nito sa katapat ng restaurant. “Ha?” Saan banda???” kinakabahan kong tanong. Parang hinahalukay ang aking sikmura sa takot.

“Ayon ohhh.... Sa tapat lang din natin. “ bulong pa ni Roxie. Uyyyyyy Roxie huwag mo naman biruin si Carissa ng ganyan.. Saan ba diyan?” wika ni Roldan Ayun nga oh... yung may naka red dress at naka blue suit. Tingnan mo ng maigi mga Bestie diba sila yan??? Kailan pa nakauwi ng Pilipinas ang ate Ara mo?” dagdag na tanong ni Roxie.

Hindi ako nakasagot...Para akong pinagsakluban ng langit at lupa ng maconfirm ko na sila ngang dalawa ang halos nasa tapat na restaurant. Hindi ko namalayan na pumatak na pala ang aking mga luha “Bestie Relax... Wag kang magpadala sa emosyon mo. Baka naman walang ibig sabihin yang mga nakita natin” Payo ni Roxie.

Bahagya kong naikuyom ang aking kamay. Nanginginig ito at pinagpapawisan. Tumayo ako at niyaya na sila habang patuloy na umaagos ang aking luha.

Garalgal akong nagsalita “Lets go na mga Bestie. Uuwi na ako”. Napasigok pa ako habang sinasabi ang mga katagang iyon.

Agad kaming lumabas sa kabilang bahagi ng pinto para hindi kami mapansin ni Gabriel at Ate Ara na noon ay sweet na sweet sa isat-isa. Panaka-nakang sinusubuan pa ng Ate Ara si Gabriel.

Walang pagsidlan sa sakit ang aking nararamdaman sa pagkakataon na ito. Ang sikip sa dibdib at nahihirapan akong huminga. Habol-habol ang aking paghinga habang naglalakad kami palabas ng coffee shop at nag-uunahan na tumutulo ang aking luha.

Pagdating namin sa parking kung saan nandoon ang sasakyan ni Roldan nag-aalalang napatingin sa akin si Roxie.

“Bestie namumutla ka? OMG relax Bestie ha baka mapaano ka.” May nginig sa boses na sagot ni Roxie at agad akong pinasakay sa sasakyan. Tinapik-tapik pa ako nito sa likod.

Hirap na hirap naman ako. Ang sikip ng dibdib ko dahil sa sakit na nararamdaman dahil sa nakita ko kani-kanina lang. Hindi ko alam na nandito na pala sa Pilipinas si Ate Ara.

Alam ko na uumpisahan nya na ang binabalak niya. Totohanin niya iyon. Paano na ako nito,?”

“Huhuhuhuhuu..... Ang sakit””” ......Halos pahiyaw na sambit ko. Buti ning nakasara ang mga pinto at bintana ng kotse kaya hindi marinig sa labas ang aking pag-iyak. Palakas kasi ng palakas ang iyak ko kasi parang sasabog ang dibdib ko.

Hinampas-hampas ko pa ang sarili kong dibdib para maibsan ang paninikip nito. Agad naman akong inawat ni Roxie at niyakap. Patuloy ito sa paghaplos sa likod ko at halos maiyak na din sa awa sa akin.

Si Roldan naman ay tahimik sa driver set. Hindi ito nagsasalita at halatang nagtitimpi ito sa galit. Alam ko kung gaano ako kamahal ng mga kaibigan ko. Karamay ko sila noon pa at higit pa sa magkadugo ang turingan namin.

“Bestie tama na. Baka kung mapaano ka pa dyan. Here....drink this para naman mahimas-masan ka.” Sabay abot ni Roxie sa akin ng tubig.

“Agad ko itong ininom. Kahit papano gumaan ang aking dibdib pagkatapos uminom mg tubig.... madrama kong buhay.”. Sumisigok kong sabi sa “Pasensiya na kayo... Pati kayo nadamay sa kanila.

“Bestie ano ka ba... Wala naman ibang magdadamayan kundi tayo lang diba. Lagi mo tandaan dito lang kami ni Roldan”..

“Thank you talaga... Hayaan niyo makakabawi din ako sa inyo. Ahmmm pwede niyo ba akong ihatid sa bahay? Parang nakakapagod na kasi ang araw na ito. Gusto ko sanang matulog.” Wika ko sa mga ito.

“Sure Bestie..pero sigurado ka ba na ok ka na.. Sana mag-usap kayo ni Gabriel para magkaliwanagan kayo.” Wika ni Roldan.

“Ok na ako Bestie. Salamat.” Matamlay na wika ko sa mga ito.

Agad naman nila akong hinatid pauwi. Kapansin pansin ang pamumula at pamamaga ng aking mga mata. Pati na din buo kong mukha. Agad akong pumasok sa kwarto at nahiga.

Yakap-yakap ko pa ang isang unan habang umiiyak ako. Hindi ko na namalayan na nakatulog na pala ako.

Mahihinang katok sa pinto ang nagpagising sa akin.

Agad akong bumangon at binuksan ito. Nabungaran ko si Lisa isa sa mga katulong namin.

“Magandang gabi Senyorita, dinner na daw po kayo sabi ni Madam Moira.” Wika nito habang titig-na titig sa akin. Nagtataka siguro ito sa aking hitsura. Alam kong mugto ang aking mata at gulong gulo ang aking buhok.

“Lisa, pwede bang pakisabi kina Mommy na busog pa ako. Kakakain ko lang kamo kanina sa mall kasama sila Roxie.”. Pakiusap ko dito. Halata sa boses ko ang lungkot.

“Ah sige po Senyorita, masusunod po.” Sabay talikod nito.

Agad naman akong bumalik sa pagkakahiga sa kama. Walang akong gana at  napatingin sa kawalan.

Napagdesisyonan ko na hintayin si Gabriel at kausapin. Kailangan magkaliwanagan kami.

Umabot ng umaga walang Gabriel na dumating sa Mansion na lalong ikinasama ng loob ni Carissa. Tuluyan ng ngang nilamon na panibugho ang puso ni Carissa. Alam niya sa kanyang sarili na kasama nito si Ate Ara niya.

Maaga din na umalis sina Mommy Moira at Tito Ralph kaya naman walang sino man ang nakakapansin kong gaano ka miserable si Carissa. Ang mga katulong naman ay walang idea. liban kay Lisa pero ipinagkibit-balikat lamang ito. Wala din itong pinagsabihan. Hindi kasi ito palakwento.

Hindi din lumalabas ng kwarto si Carissa. Nasa loob lamang ito at patuloy na umiiyak. Patuloy na naglalaro sa isipan na siguro magkasama sina Gabriel at Ara kaya hindi nito naisipan umuwi.

Mabilis na lumipas ang mga oras. Sumapit ang ala- una ng hapon. Nagulat si Carissa ng biglang pumasok sa kwarto si Gabriel. May bitbit itong brown envelope.

Tumingin ito kay Carissa na may pagtataka. Mugto kasi ang mga mata ni Carissa at halatang galing sa matagal na pag iyak.

Walang pakialam na hinagis ni Gabriel ang envelope kay Carissa....

“sign that... I want devorce.”...

Walang pasakalye na sabi Gabriel.

Kahit alam ni Carissa na posibleng mangyari ito nagulat pa din siya.

“Pero Bakit??? Akala ko ba ok na tayo?” mahinang boses na tanong ni Carissa. Wari ba naubos ang energy niya sa magdamagang iyak.

Ngumisi si Gabriel dito. Parang gusto nitong humagalpak ng tawa sa sinabi ni Carissa.

“No Carissa, we are not ok. Bumalik na si Ara. Itutuloy na namin ang naudlot namin na plano.” Proud na sagot ni Gabriel.

Nang napatitig si Carissa kay Gabriel. Hindi matanggap ng isip at puso niya ang mga sinabi nito..

“Pero akala ko. Akala ko maayos na ang pagsasama natin.” Mahinahon na sagot ni Carissa.

Bakas sa boses nito ang hinanakit.

“yun ang akala mo Carissa.. Im sorry, si Ara pa rin ang mahal ko. Siya lang ang babaeng pangarap ko makasama habang buhay.. Ngayung nagbalik na siya hindi na ako makakapayag pa na mawala ulit siya sa akin” sagot ni Gabriel.

“Sige na pirmahan mo na ang nasa loob ng envelope Carissa para matapos na ang lahat..”utos nito.

“Gabriel Please bakit mo ginawa sa akin ito. ilang beses kong sabihin sa iyo na wala akong kasalanan sa inyo ni Ate Ara. Biktima lang din ako.” Umiiyak na paliwanag ni Carissa.

“Gabriel Please..

Magiging mabuti akong asawa.. Bigyan mo naman ng chance ang pagsasama natin. Naka isang taon na tayo at ok naman diba... Masaya naman tayo diba....?? Please Gabriel hindi ko kayang mawala ka sa akin.” Pakiusap ni Carissa.

“Enough Carissa.... Si Ara ang mahal ko. Palayain mo na kami sa walang kwentang kasal na ito.” Sigaw ni Gabriel.

Kinuha ni Gabriel ang envelope at inilabas ang nasa loob nito. Patuloy naman sa pag iyak si Carissa.

“Pirmahan mo ito para matapos na ang pag uusap na ito Carissa. Huwag kang mag alala babayaran ko ng 10 million ang pirma mo na yan.” Utos ni Gabriel. Hindi, ayaw ko Gabriel. Hindi ko kailangan ang pera.. Ikaw ang kailangan ko. Hindi mo ba ako minahal??? Ha Gabriel???? Tanong ni Carissa. “Wala lang ba sa iyo ang mahigit isang taon na pagsasama natin?” nagsusumamo na wika ni Carissa.

“No, hindi kita Mahal. Si Ara ang mahal ko kaya tapusin na natin ito. Please pirmaham mo na ito. Huwag mo ng ubusin ang pasensya ko Carissa.” Inabot nito ang ballpen kay Carissa habang matinding galit.

“Matagal akong naghintay kay Ara. Kaya please lang Carissa makisama ka naman ngayon.” Pakiusap ni Gabriel.

Wala ng magawa si Carissa kundi pirmahan ang devorce paper. matinding galit naman si Gabriel habang nakatingin dito. Hindi niya alam kong ano ang mararamdaman. Habang umiiyak kasi si Carissa ay parang may libo libong karayom ang tumutusok sa kanyang puso.

Nanginginig ang kamay na hinawakan ni Carissa ang ballpen. Hindi maawat sa pagtulo ang luha sa kanyang mga mata. habang pinipirmahan ang naturang devorce paper at agad naman itong ibinalik ni Gabriel sa envelope.

Tinitigan nito si Carissa at nagmamadaling lumabas sa silid. Naiwan naman si Carissa na parang nauupos na kandela. Halos maubos ang hininga nito sa pag iyak. Patuloy din sa pag-uunahan sa pagpatak ang luha.

Tumayo si Carissa at naglakad sa harap ng salamin habang hindi maampat ang pagluha. Pinunasan nito ang mga luha at pinilit na wag ng umiyak. Matapos ayusin ang sarili ay agad niyang kinuha ang kanyang shoulder bag na lagi niyang dala kapag lumalabas at tulala na lumabas ng silid.

Naglakad siya hanggang makalabas ng mansion. Walang sinuman sa mga katulong ang nakapansin sa kanya kasi abala ang lahat sa kani-kanilang mga gawain. Pati ang mga security guard sa mansion ay hindi siya napansin. Tulala siyang sumakay ng taxi at nagpahatid ng park. Nanginginig ang buo nyang katawan dahil sa pigil na emosyon. Wala din siyang kain simula kagabi pa kaya siguro parang umiikot ang kanyang paningin.

Pagdating sa park binayaran niya agad ang taxi at naglakad na. Umupo siya sa isang semento na upuan at napaluha na naman. Kinapa-kapa nito ang bag at hinagilap ang cellphone.

Nararamdamn na naman niya ang paninikip ng kanyang dibdib habang sinusubukan niyang tawagan si Roldan. “Hello Bestie.. Kumusta?” sagot ni Roldan sa kabilang linya.

“Bestie, help!!!! Hindi ko na kaya... Tulungan mo ako...ang sakit..... habol ang hininga na sagot ni Carissa.

“Bestie, what happened.... Saan ka ngayon pupuntahan kita” natataranta na sagot ni Roldan.

Humihikbi na sumagot si Carissa “ Dito sa park Bestie.. Please puntuhan mo ako.. Hindi ko na kaya... Nakipaghiwalay na siya sa akin...... Ang sakit........ Sakit...” sumisigok na sagot ni Carissa. Halatang pinipilit na lang nitong magsalita.

“Saang Park Bestie??? Please hold on.. Wag mong masyadong isipin ang problema.. Pupuntahan kita dyan promise. Send mo sa akin ang location mo ok????... Tarantang sagot ni Roldan. Hindi sumagot si Carissa.. Patuloy lang ito sa pagluha.

“Hello Bestie naririnig mo ba ako?? Send mo sa akin ang location mo Para napuntahan kita.” Halos nagmamakaawa na wika ni Roldan. Halata sa boses nito ang matinding pag-aalala. Alam niya kasi na wala sa huwesyo ang kanyang kaibigan baka mapahamak ito.

“Bestie please magsalita ka naman. Sige na send mo na sa akin kung saan ka. Paalis na ako.... Nandito na ako sa kotse.” Wika ulit ni Roldan. Nag-umpisa na din ito magdrive.

Maya-maya pa ay nareceived na din niya ang location kong saan naroon si Carissa. Agad niya itong pinuntahan at natagpuan sa isang upuan. Nakayuko ito at halatang hirap sa paghinga Nang mahawakan ni Roldan ay agad niyang itinaas ang mukha ni Carissa. Nagulat siya sa hitsura nito. Maputla ito at nakapikit na. Bakas sa mukha nito ang mga luha at paghihirap.

Agad na niyakap ni Roldan ang kanyang kaibigan. Maya-maya pa ay naramdaman niya itong lumungay -ngay sa kanyang balikat. Bumagsak din ang mga kamay nito.

Nataranta si Roldan ng marealized niya na nawalan ng malay si Carissa. Agad niya itong binuhat at isinakay sa kotse. Pinaharurot agad niya papuntang hospital. Pagdating sa hospital agad na dinirecho sa emergency room at kinabitan ng oxygen at dextrose Hindi kasi maayos ang lagay ni Carissa lalo na kapag tingnan ang physical na hitsura nito.

Si Carissa. Wala pa din itong malay at agad nagsagawa ng test ang mga nakaduty na doctor.

Habang si Roldan naman ay agad tinawagan si Roxie.

“Hello Bestie may ginagawa ka ba ngayon”? Agad na tanong ni Roldan pagkatapos sagutin ni Roxie ang kanyang tawag.

“hmmm wala naman.... Bakit?” Sagot ni Roxie.

“Bestie pwede bang puntahan mo ako dito sa hospital?”. Mahinahon na wika ni Gabriel.

“Ha? Bakit may nangyari ba? Bakit nandyan ka?” nagtatakang tanong ni Roxie.

“Basta, dito ko na sasabihin”. Pwede ba Bestie na pumunta ka na ngayon.....please?????” pakiusap ni Roldan. Nagpapapanic na din ang boses nito...

“Sige magpapaalam lang ako kay Mommy tapos punta na ako dyan.” Message mo sa akin kung saang hospital ok?”. Sagot ni Roxie.

Thanks Bestie... See you!!!! “... Agad na pinatay ni Roldan ang Cellphone. Nagsend na din siya ng address at location ng hospital kay Roxie.

Chapter 14

ROXIE AND ROLDAN POV

HOSPITAL

Humihingal na dumating sa hospital si Roxie. Wala itong idea kung ano ang nangyari.

Nakita niya si Roldan sa waiting area ng hospital at hindi mapakali. Palalad-lakad ito na parang may malalim na iniisip. Agad na nilapitan ni Roxie si Roldan at nagtatakang Nagtanong.

“Bestie, sinong nandito”? Takang tanong ni Roxie...

“Bestie, si Carissa, nag collapse siya. Tumawag siya sa akin kanina, umiiyak... Humihingi ng tulong, hindi na daw niya kaya.. Tapos ng puntahan ko siya sa park bigla na lang siyang nag collapse.”

Biglang napaluha si Roxie sa balita sa sinabi ni Roldan. Naawa siya sa kanyang kaibigan. Ganoon ba talaga katindi ang sakit sa damdamin na nararamdaman nito ngayun?

“Tinakbo ko kaagad siya dito sa hospital. Hindi pa din lumalabas ang doctor na sumuri sa kanya. Bestie kung nakita mo lang ang hitsura ni Carissa kanina, ang putla niya.” Nag-aalalang kwento ni Roldan.

“Ano? Paanong nangyari ito?” hindi ba wala naman siyang sakit? Kasama pa natin siya kahapon eh. Masyado niya bang dinibdib ang nakita kahapon?” nag-aalalang wika ni Roxie.

“hindi ko alam Bestie. Basta wala siyang tigil sa pag -iyak noong kausap ko siya sa phone. Grabe ang hagulhol niya”. Kwento ni Roldan.

“Hintayin nalang natin ang findings ng doctor. Baka naman napagod lang siya kaya nahimatay.” Wika ni Roxie

Maya-maya pa ay lumabas na ang doctor na sumuri kay Carissa. Agad sila nitong kinausap. Kakilala na doctor ito ni Roldan kasi isa sila sa mga shareholders ng hospital na pinagdalhan niya kay Carissa.

“Doctor. Lee kumusta ang friend namin?” Tanong ni Roldan sa doctor.

“Sir Roldan, nasaan ang guardian ng pasyente... Kailangan ko silang makausap ng masinsinan.” Seryosong wika ng doctor.

“kaibigan ko si Carissa noon pa Doc. Hindi po ba pwede sabihin sa amin ang kondisyon niya?” takang tanong ni Roldan.

“Hmmm bweno matagal naman na kitang kilala Roldan, isa kayo sa may-ari ng hospital na ito kaya pagkakatiwalaan kita sa importmasyon kong ano ba talaga ang totoong lagay ng pasyente.” Wika ng doctor.

“Doon tayo sa office ko”. Sabay lakad ng doctor. Agad naman na sumunod si Roxie at Roldan dito na may halong pagtataka.

Nakakaramdam na din sila ng kaba sa possibleng sabihin ng doctor. Parang may hindi tama base sa reaksiyon ng mukha nito.

Pagdating sa office ng doctor ay agad silang pinaupo nito. Nag umpisa na din itong magdiscuss sa totoong sitwasyon ni Carissa.

“Your friend is two months pregnant.” Paunang wika ng doctor.

Agad na nagkatinginan si Roldan at Roxie. Sabay pa na napangiti ang mga ito.

“Thats good Doc.may blessings pala sa loob ng tummy ng friend namin. Magiging soon ninang at ninong na kami.” Nakangiti na sagot ni Roxie.

“But there is a problem..... A possible big problem na posibleng.....” bumuntong-hininga muna ang doctor bago nagpatuloy..

“Nakitaan namin ang pasyente ng paglaki ng puso... Heart enlargement ang tawag doon.” Malungkot na wika ng doctor.

“Wa...... What????? Halos napasigaw na sagot ni Roxie. Nanlalaki ang mga mata nito at hindi makapaniwala.” Pero doc alam namin na healthy ang kaibigan namin. Wala kaming nakita na symptoms sa kanya. Lagi namin siyang kasama...... paanong nangyari na may ganyan siyang kondisyon? Mahabang Sabi ni Roxie. Nanginginig na din ang boses nito.

“Hindi porket healthy ang isang tao maayos na ang health niya. Kailangan muna masuri ng isang experto bago natin masabi na maayos ang lagay ng isang tao. Regular ba na nagpapacheck-up ang inyong kaibigan?”. Tanong ng doctor.

Umiling si Roldan....napaluha naman si Roxie.

Ano ang posibleng mangyari sa kanya Doc.”? Tanong ni Roldan

“Kailangan niyang mag undergo ng heart transplant. Pero bago maisagawa, kailangan nating tanggalin ang fetus sa kanyang sinapupunan para magawa ang surgery. Pero ang problema mahirap maghanap ng donor. Swertehan lang kung meron lalo na dito sa Pilipinas.”mahabang paliwanag ng doctor.

Umatungal ng iyak si Roxie sa narinig. Tumayo pa ito at sumalampak sa sahig. Pinaghahampas pa nito ang dalawang kamay sa sahig.

Si Roldan naman ay saglit na natigilan. Tulala itong napatitig sa Doctor.

“Ganoon siya kalala doc.?? Paanong nangyari yun... I mean ano ang gagawin namin. Doc hindi kami papayag na mawala siya.” Sagot ni Roldan ng makabawi sa matinding pagkabigla. Pinipigilan na din nito ang maiyak.

“Kaya nga kailangan ko makausap ang guardian ng pasyente. Sila ang magdedesisyon kong paano ang gagawin. Critical ang lagay ng pasyente. May tendency siyang ma-comatose. Kailangan na din niya ng support ng oxygen para makahinga ng maayos.” Mahabang paliwanag ng doctor.

“No Doc., Hindi pwede. Gawin mo ang lahat madugtungan lang ang buhay niya. Kahit magkano, walang problema sa pera. Please Doc nakiki-usap ako... Iligtas mo ang kaibigan namin”.. Atungal ni Roxie. Para itong bata habang nagmamakaawa sa doctor.

“Ulila na ang kaibigan namin Doc. Kami na lang ang pamilya niya... Please.... Please pakiusap iligtas niyo siya. “Dagdag ni Roxie. Bahala na kung sinungaling, wala naman pakialam ang pamilya ni Carissa eh.

“Ayaw kong mawala siya sa amin... Napakabata niya pa... Huhuhuhuhu!!!! Please iligtas mo ang kaibigan namin Doc.” Sabay hampas ng kamay nito sa sahig habang nakasampak. Para itong bata na inagawan ng candy habang umaatungal ng iyak.

Agad naman na lumapit ang nurse kay Roxie at inalalayan itong tumayo. Inakay siya nito sa isang upuan at pinaupo. Binigyan na din nito ng tubig para kumalma. Si Roldan naman ay tahimik sa upuan at nakakuyom ang mga kamay. Pigil din nito ang emosyon “Ipapaalam ba namin ito sa pasyente Doc.?” Maya-maya pa ay tanong ni Roldan...

“Kailangan niyang malaman Sir Roldan.” Maganda na aware siya sa kanyang kondisyon para matulungan niya ang kanyang sarili. “ mAhinahon na wika ng doctor. Ililipat na namin siya sa private room. May mga Gagawin pa akong test sa kanya. update ko kayo ulit bukas.” Wika ng doctor.

“Doc, pwede ba akong humingi ng favor sa inyo. Pwede bang gawin niyong confidential ang record ni Carissa. Kahit ang kanyang pagkaka-admit dito sa hospital huwag niyong banggitin kahit kanino. Burahin niyo siya sa record at logbook.. Pwede po ba? “Paki usap ni Roldan.

“Pero sir Roldan labag ito sa patakaran ng hospital” pero kung yan ang gusto mo susundin ko.” Nakangiti na wika ng doctor.” Kakausapin ko ang mga incharge diyan”

Salamat Doc. At umaasa ako na madugtungan ang buhay ni Carissa sa tulong niyo.... Na gagaling siya “

Sagot ni Roldan.

“Sana nga Sir Roldan. Samahan natin ng pananampalataya sa Diyos. Walang imposible sa Kanya. “Sagot ng doctor.

Eksakto alas-syete ng gabi ng nailipat si Carissa sa private room. Wala pa din itong malay at may nakakabit na kung anu-ano sa katawan nito. Meron din itong oxygen dahil hirap ito sa paghinga Sabi ng doctor baka sa kinabukasan pa ito magigising. Tahimik naman si Roxie at Roldan na nagbabantay. Nagdahilan na din si Roxie sa kanyang Mommy na hindi makauwi at sa condo nalang muna siya matutulog.

“Bestie, nagrequest na ako ng private nurse para kay Carissa para may mag aalaga at magbabantay sa kanya habang wala tayo.” Wika ni Roldan.

“Kung ano ang makakabuti Bestie sige lang. Mas ok yan dahil medical expert ang mag-aalaga sa kanya.

Ikaw na ang bahalang maghire sa kanila Bestie. Sa mga gastusin walang problema marami naman akong naipon galing sa allowance ko.” Wika ni Roxie.

Walang problema sa gastusin Bestie. Malaki ang shares namin sa hospital na ito at pwedeng gamutin ng libre dito si Carissa.” Sagot ni Roldan habang nakatitig sa mukha ni Carissa na nakahiga sa hospital bed.

“Ako na lang muna magbabantay sa kanya ngayon.. Pwede ka ng umuwi balik ka nalng bukas ng umaga.. Kakausapin daw ulit tayo ng doctor. “Wika ni Roldan, “Ok lang Bestie, dito nalang muna ako. Nagpaalam Naman na ako kay Mommy na hindi uuwi eh.” Sagot ni Roxie.

“Sige ikaw ang bahala. Lalabas muna ako para bumili ng mga kailangan natin. Lalagyan ko na din ng pagkain ang personal ref na nandito para may kutkutin tayo habang nagbabantay.” Wika ni Roldan.

Sige Bestie, ingat ka.”.Malungkot na wika ni Roxie.

Pagka-alis ni Roldan.. Agad na lumapit kay Carissa si Roxie. Malungkot niya itong tiningnan. Makikita niya sa mukha ni Carissa ang paghihirap. Maputla pa din ito at halatang may iniindang malubhang sakit. Agad na tumulo ang luha ni Roxie. Hinaplos niya sa mukha ang tulog na si Carissa sabay wika...

“Wag kang mag-alala Bestie dito lang kami.... Hindi ka namin iiwan... Gagaling ka pangako yan... Magbabonding pa tayo diba??? Please... Please... Lumaban ka.... Hindi ko kayang mawala ka sa amin......”. Kasabay ang pagtulo ng luha ni Roxie.

VILLARAMA MANSION

Galit na galit si Mommy Moira habang paroon at parito naman ang mga kasambahay sa Mansion. Pati mga security guard ay hindi nakaligtas sa galit nito,

Unang beses nakita ng lahat kung paano magalit si Mommy Moira. Mabait kasi ito at mahinahon. Pero- sa pagkakataon na ito para itong tigre at handa manlapa ng tao.

Kanina pa ito nag-aalala kay Carissa. Gabi na at hindi nila alam kong nasaan ito. Sabi ng mga kasambahay hindi daw nila napansin na lumabas ng kwarto si Carissa simula kagabi pa.

Nang subukan tawagan ni Mommy Moira ang cellphone ni Carissa iba ang sumagot. Napulot daw nito ang cellphone sa isang park Lalong nagpadagdag sa pag aalala ito kay Mommy Moira. Agad niyang inutusan ang isang gwardya at katulong para i meet ang nakapulot at kunin ang cellphone.

“Honey, relax baka naman tumaas na ang blood pressure mo nyan. Baka naman nandyan lang si Carissa at late lang ang uwi.” Wika ni Daddy Ralph.

“Noo.... Hindi niya gawain yun. Laging nag-a update sa akin yun kung nasaan siya. Pero ngayong maghapon wala ni isang message akong natanggap mula sa kanya.” Sagot ni Mommy Moira Maya-maya ay lumapit ang kasambahay na si Lisa.

“Madam, pasensya na po may sasabihin po ako sa inyo. Tungkol po kay Senorita Carissa”... wika ni Lisa.

Siniyasan niya ito na ituloy ang sasabihin “Kagabi po kasi noong inutusan niyo akong tawagin si Senyorita para kumain napansin ko po na umiiyak siya. Namamaga po ang mga mata niya”. Sumbong ni Lisa.

“akala po namin nasa kwarto siya buong maghapon. Hindi po kasi siya lumalabas. Dumating po kaninang tanghali si Senyorito pumunta lang siya sa kwarto nila Senyorita pero wala pang isang oras umalis din siya kaagad.” Patuloy na kwento ng kasambahay.

“Si Senyorita naman hindi po namin napansin maghapon. Hindi ko din po siya napansin na pumunta ng dining area para kumain. Kasi po noong icheck ko ang pagkain na para sa kanya wala pong bawas.” Dagdag nito.

Tumayo si Daddy Ralph pagkatapos mag kwento ng kasambahay na si Lisa. Agad itong nagsalita kay Mommy Moira at nagsabi...

“Honey, halika icheck natin ang CCTV. Parang may problema ang mag-asawa.” Wika ni Daddy Ralph.

Nang tingnan ng nag-asawang Moira at Ralph ay doon na nga nila na confirm na halos mag kasunod lang na lumabas ng bahay sina Carissa at Gabriel.

Nauna lang ng ilang minutes si Gabriel at sumunod naman na lumabas si Carissa. Kita din sa cctv ang bahagyang pagpunas ng luha ni Carissa. Huminto pa ito saglit sa gate at humawak doon habang hawak ang dibdib. Parang nahihirapan itong huminga.

Lalong nag alala si Mommy Moira sa nakita. Agad nitong inutusan ang driver at ilang kasam-bahay na lumabas ng mansion. Pinapuntahan na din nito ang park kung saan napulot ang cellphone ni Carissa.

Chapter 15

GABRIEL POV

Nandito ako ngayon sa isang sikat na Bar. Pag aari ito ng isa kong kaibigan na si Kyle de Guzman. Isa itong sikat na modelo.

Kasama ko din sila Andy, Kyzer at Jonathan. Lahat sila ay hindi pahuhuli kong yaman din lang ang pag- uusapan. Tanging si Markko lang ang wala. Abala daw kasi ito.

Tinungga ko ang alak habang abala ang mga kaibigan ko sa pagkukulitan. Nagtatawanan din ang mga ito na parang mga bata. Kung anu-anong mga walang kwentang bagay ang mga napag-uusapan.

Hindi ako nakisali sa kanila. Wala ako sa Mood.

Lumilipad ang isip ko kay Carissa. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. Dapat masaya ako, natupad na ang mga plano ko.

Bumalik na si Ara. Matutupad na mga pangarap namin. Pero bakit parang hindi ako masaya? Bakit parang kulang? Parang nakokonsensiya ako sa ginawa ko kay Carissa. Aaminin ko na naging masaya ako sa pagsasama namin.

Bakit parang may mali akong ginawa. Parang kinukurot ang puso ko habang nakikita kong umiiyak sa akin si Carissa. Gusto ko siyang yakapin.

Pero piniligilan ko ang aking sarili.

Kailangan kong ipakita sa kanya na wala akong pakialam, na galit ako sa kanya dahil sa ginawa niya one year ago. Na nagtagumpay ako sa mga plano ko na pahirapan siya ngayon.

“Kahit na alam ko sa aking sarili na wala naman talagang pamimikot na nangyari, si Carissa pa rin ang sinisisi ko sa lahat. Nagpa-imbestiga ako tungkol dito pero wala naman maayos na maireport ang imbestigador. Maayos naman daw ang pamilya ni Carissa at Ara. Maaring nagseselos si Carissa kay Ara dahil si Ara daw ang paborito ng pamilya. kaya yun ang dahilan kung bakit nagawang patulugin ako ni Carissa sa kwarto at napaniwala ang lahat na may nangyari sa amin ng gabing iyun.

Naramdaman kong may tumapik sa balikat ko. Nang tingnan ko ay si Jonathan pala ito. May nakakalokong ngiti na nakapaskil sa labi nito.

“Lumilipad isip mo Bro ah??? 

Kanina pa kita kinakausap pero wala akong nakuhang sagot sa iyo... Yun pala tulala ka na dyan.. May problema ba” ?... Wika ni Jonathan.

“Wala Bro... May iniisip lang ako”. Buntong-hininga na Sagot ko dito.

“Wow ang lalim nyan ah? Diba sabi mo kanina bumalik na si Ara?” Bakit parang balisa ka dyan? Dapat masaya ka.” Wika ni Kyzer

“Wow talaga bumalik na bebe love mo Bro? Sa wakas matutupad na din pangarap mo...ano dispatsa mo na yung kapatid”...may nakakalukong ngiti sa labi ni Andy.

“Pinapirma ko na siya kanina ng devorced paper.” Malungkot na sagot ko dito.

At pinirmahan niya?” tanong naman ni Kyle. Malungkot akong tumango. Hindi din maitago ang lungkot sa aking mga mata.

“Oh bakit ka malungkot, dapat pala magcelebrate tayo ngayon. Sa wakas Bro, magiging sa iyo ulit si Ara!!! Masayang sabi ni Kyle sabay taas sa kopita sa akin.

“Hindi ko alam kong ano ang pakiramdam Bro. Parang may mali.. Hindi ako masaya. “ pag amin ko sa mga ito.

“Paanong malungkot at hindi masaya? Diba matagal mo na itong gusto.. Naku Bro iba na yan ha??? Hindi kaya nahulog ang loob mo kay Carissa” Sagot ni Kyzer.

“Kailangan mong siguraduhin yang nararamdaman mo Bro. Mahirap yan, baka bigla mo nalang marealized si Carissa na pala ang mahal mo.” Payo pa ni Kyzer.

“Minsan makita na lang natin ang halaga ng isang bagay kapag wala na ito. Kaya pag-isipan mo ng maigi Bro. Mahirap magkamali lalo na kapag puso ang pinag-uusapan”. Sabay tayo ni Jonathan at tapik sa aking balikat.

“Sige na mga Bro mauna na ako. Kita-kits nalang tayo sa mga susunod na araw. Maaga akong babyahe papuntang hongkong mamaya eh.”, Paalam pa ni Jonathan sabay alis.

“Grabe ang payo ni Jonatalhan ah? Parang ang lalim ng hugot.” Nangingiti na sabi ni Andy.

Lumipas pa ang mga oras. Nagpasya na din akong magpaalam para umuwi ng mansion. Hindi talaga ako mapakali. Gusto kong makausap ulit si Carissa.

Mag aala-una na ng dumating ako ng mansion. Masyado ng tahimik at alam kong tulog na ang lahat pati mga kasambahay. Dumirecho ako sa aking kwarto sa pagbabakasakali na nandon si Carissa. Ewan ko ba bigla ko siyang namiss.....gusto ko siyan Yakapin. Pero nagulat ako ng pagpasok ko ng silid wala siya. Maayos ang kama at tanda na walang gumamit dito.

Agad akong nagpasya na pumunta sa dating silid ni Carissa. Baka nandoon siya. Gusto ko talaga siyang makita. Kaya naman dali-dali akong pumunta doon para lang. mabigo ulit dahil wala siya dito.

Laylay ang balikat na naglakad ako pabalik ng kwarto ko. Iniisip ko kung nasaan si Carissa..wala din akong mapagtanungan kasi tulog na ang mga tao dito sa Mansion liban sa guard na nasa gate.

Dahil hindi mapakali nagpasya akong bumaba para puntahan ang guard at magtanong.

“Good Evening Senyorito. Lalabas po ba kayo? Bubuksan ko na po ang gate”? Bati nito sa akin.

No need”!!... May itatanong lang ako sa iyo. Nasaan si Carissa?” tanong ko dito.

“Ah si Senyorita po? Hindi pa po umuuwi Sir eh. Kanina pa nga hinihintay ng Mommy mo kasi nag- aalala.” Sagot ng guard.

“Paanong hindi pa umuuwi? Bakit anong oras ba siya umalis?” tanong ko dito.

“Hindi ko po alam Sir. Hindi po kasi napansin ng Pinalitan ko na guard kanina. “ pero nag ireview namin kanina ang cctv mga alas-dos ng hapon po umalis si Senyorita” sagot nito.

“Ok salamat”. Sagot ko dito at tumalikod na.

Agad akong dumirecho sa bar ng mansion para uminom ng alak. Nag aalala ako kay Carissa. Dis- oras na ng gabi pero nasa labas pa rin siya. Agad kong kinuha ang cellphone sa bulsa ko upang tawagan ito.

Pero nabigo ulit ako ng hindi macontact ang cellphone nito. Naka-off at operator lang ang sumasagot.

“Haist.... Bullshit, where are you Carissa.” Bulong ko sa aking sarili. Tumindi lalo ang pag aalala sa aking sistema.

.

Nagpasya akong tawagan si Aron, ang personal secretary ko. Agad naman itong sumagot pero halata sa boses nito na nabulahaw sa pagtulog.

“Hello Boss, ano po ang maipaglilingkod ko sa inyo.” Magalang na sagot nito.

Tawagan mo ang ilan sa mga tauhan..sabihin mo sa kanila na hanapin si Carissa. Hindi pa din siya

Nakakauwi hangang ngayon.

Utos ko dito.

“Ok po Boss... Masusunod po”. Agad na sagot nito.

Agad kong pinatay ang tawag at dala ang alak umakyat ako ng kwarto upang pilitin matulog.

Inis na inis pa din ako.  Bakit ba ako nagkakaganito”. Where are you Carissa”...... Kinaumagahan, maagang bumaba mg kwarto si

Gabriel. Halata sa mukha nito na hindi nakatulog.

Naabutan niya sa dining area ang kanyang mga magulang.

“Umuwi na ba si Carissa?” Agad na bungad na tanong sa akin ni Mommy.

“Hindi pa..” Tamad na sagot ko kay Mommy.. Sumasakit kasi ang ulo dahil magdamag akong hindi nakatulog kakaisip at kakahintay kay Carissa.

“Ano ba kasi ang nangyari? Bakit umalis ang asawa mo na walang paalam?” nag aalalang tanong ni Mommy.

“I asked her to sign the devorced paper yesterday.” Sagot ko dito.

Shocked na napatingin sa akin si Mommy. Maya- maya pa ay biglang naningkit ang mga mata nito galit na tumitig sa akin.

“Ikaw pala ang dahilan kung bakit hanggang ngayon hindi pa rin siya unuuwi? Bakit ginawa mo ito

Gabriel. Akala ko ba tanggap mo na ang pagsasama niyo?” galit na wika nito “Hindi mo ba siya kayang mahalin?” dugtong pa nito.

Tumayo si Mommy at agad na kinuha ang cellphone. Agad na lumabas ng dining habang may kausap.

“Gabriel, ang laking epekto sa Mommy mo ang hindi pag uwi ni Carissa. Alam mo ba kung gaano kahalaga sa Mommy mo ang asawa mo. Kagabi pa yan nag- aalala. Halos hindi nakatulog.” Mahabang wika ni Daddy.

Tahimik lang akong kumakain. Kung pwede ko lang sana maibalik ang lahat pinagpaliban ko na lang sana ang pagpapapirma ng devorce paper dito.

Wala pang limang minuto bumalik si Mommy sa dining area. Malungkot ito at halata sa kilos ang hindi mapakali “Ano ang balita Honey? Sino ang kausap mo”. Tanong ni Daddy dito.

“Tumawag ako sa Perez Residence, sa bahay ng mga magulang ni Carissa. Tinanong ko kung umuwi si Carissa doon. Pero sabi ng nakasagot na maid, matagal na daw hindi umuuwi doon mula ng kinasal sila ni Gabriel. Pinagbawalan daw ng mga magulang. Malungkot na kwento ni Mommy.

“Wala talaga silang amor sa anak nila.” Malungkot na Sagot ni Daddy

“Matagal na yang hinaing sa akin ni Carissa. Kung ituring nila ang sarili nilang anak parang basahan na basta na lang itinapon dito sa atin..” inis na sagot na naman ni Mommy.

Nagulat si Gabriel ng marinig ang usapan ng kanyang mga magulang. Hindi niya alam ang bagay na iyon.

“Dumating na pala si Ara. Kaya pala nakipaghiwalay ka na kay Carissa.” Baling ni Mommy sa akin.” Gabriel hindi ako hahadlang sa gusto mo, pero pakiusap hanapin mo si Carissa. Ibalik mo siya dito sa Mansion. Wala siyang ibang mapuntahan.” Umiiyak na si Mommy habang nakikiusap.

“Baka kung napaano na siya. Tumawag din ako kay Roxie at Roldan kagabi, wala din silang idea. Yung cellphone niya naiwan sa park buti nalang sinauli ng nakapulot, baka kung napaano na siya.”. Dugtong na kwento nito.

Gulat akong napatingin kay Mommy. Lalo akong nag -alala. Ilang beses akong napalunok upang pakalmahin ang sarili. Aktong aalis na sana ako ng biglang magsalita si Daddy. Kailangan na natin siyang ipahanap. Imposibleng bigla na lang siyang maglaho na parang bula.”?

Tumango ako sabay umalis na. Agad kong tinawagan ang aking mga kaibigan upang humingi ng tulong Kaagad naman silang sumang-ayon ng sabihin ko na magkita kami sa opisina liban kay Jonathan na maagang bumiyahe papuntang hongkong.

Pagdating ko sa opisina ay isa-isa na din silang dumating. Nagtaka pa sila bakit ang aga ko silang tinawagan. Agad kong nilatag sa kanila ang problema ko kay Carissa. Agad nman silang nag offer ng tulong. Gagawa daw sila ng paraan para mahanap ito.

“Ito na nga ba ang sinasabi ko Bro eh. Masyado siguro niyang dinamdam ang paghain mo ng devorce. Sana nasa paligid lang siya para mabilis mahanap.” Wika ni Andy

Nang makaalis sila ay napasabunot ako sa aking buhok. Gulong-gulo ang isip ko. Nagpasya nalang ako na umuwi sa mansion dahil hindi naman ako nakapag concentrate sa trabaho. Pinacancel ko na din lahat ng appointments ko.

Pagdating ko sa mansion ay nadatnan ko ang mga kasambahay at driver nag-uumpukan. Nagtatawanan pa ang mga ito habang abala sa

Pinapanood ng kung ano..

“Anong kaguluhan ito??? Payamot kong tanong sa mga ito upang maagaw ang pansin nila. Hindi ako napansin ng mga ito dahil nakafocus ang mga ito sa kung anong pinapanood.

“Ay anak ng kabayo... Ang laki!!..”. Gulat na sambit ng isang katulong namin. Napatalon pa ito sa pagkagulat.

Gulat na napalingon ang mga ito sa akin. Biglang namutla at hindi alam kung paano itatago ang pinapanood. Pinagpapasa-pasahan pa ng mga ito ang cellphone.

Sininyasan ko si Aron na kunin ang cellphone na pinapanood nila. Agad naman itong kinuha at chineck kung ano ang naka play na video.

Biglang nanlaki ang mga mata ni Aron. Kita sa mukha nito ang gulat sabay tingin sa akin.

Napalunok pa ito ng sariling laway.

“Boss, I think kailangan mo itong makita.” Nilingon nito ang mga kasambahay. “Saan niyo nakuha ang video na ito.” Tanong pa nito.

“Naku Sir, kalat na kalat yan sa mga porn sites.” Naglipana din ang link ng mga yan sa facebook at instagram. Sikat din sa tweeter.” Gwardya na ang sumagot. Sumulyap pa ito sa akin at bumalik na sa gate.

Kinuha ko ang cellphone kay Aron at nanlaki ang mga mata sa nakita. Nakaplay kasi ang sex video ni Ara kasama ng isang lalaki sa kama..

Halos sumabog ang puso ko sa galit. Hindi ako makapaniwala. Galit akong bumalik sa sasakyan at sumakay doon. Agad naman na sumunod si Aron.

PEREZ RESIDENCE

Galit na ibinato ni Ara ang flower vase sa sahig. Naghahalo ang luha at sipon nito sa sobrang pag- Iyak. Galit na galit siya. Sirang-sira na siya....

“Ara ano ba ang Problema mo?” “Bakit sikat ka sa social media. Ang daming tumatawag na amiga sa akin...” Tinatanong kung totoo ang kumakalat na video.” Galit na sigaw ni Mommy.

“Mommy, Wala na, tuluyan na akong sinira ni Gaston.” Sumbong nito.

“Si Gaston ang manager mo? Bakit Paanong humantong sa ganito? Totoo ba ang mga sex video na kumakalat?” umuusok sa galit na sigaw nito.

“Nagsama kami sa New York ni Gaston Mommy... hindi ko alam na bini-video niya ang ginagawa namin. Ginawa niyang panakot sa akin ito. At ngayon nga tinotoo niya ang banta niya, na kapag iiwan ko siya ikakalat niya ito..” umiiyak na sumbong ni Ara.

“Ano???” Ara, alam mo ba kung gaano kalaking kahihiyan yang ginawa mo?” galit na sagot ni Mommy. Halos lumitaw lahat ng litid nito sa leeg dahil sa matinding galit.

“Paano kung malaman ito ng mga kakilala natin.. Diyos ko naman Ara bakit hindi ka nag-iingat,” bulyaw ni Mommy.

“Mommy, please wag niyo naman isisi sa akin ang mga nangyari. Nagtiwala lang ako kay Gaston.” Umiiyak na wika ko.

“Ara sayang, sinayang mo lahat ng sakripisyo na binigay mo sa kapatid mo. Lahat ng gusto mo binigay ko, nakalimutan ko na may isa pa akong anak dahil sa iyo.”.... Umiiyak na wika ni Mommy.

“Sana hindi na lang ako pumayag ng hilingin mo sa akin na painumin ng pampatulog si Gabriel at Carissa ng gabing iyon. Pumayag ka na lang sana na magpakasal kay Gabriel. Hindi sana humantong sa ganito. Hindi ko akalain na ikaw ang magbibigay ng malaking kahihiyan sa ating Pamilya. Binigo mo kami Ara...” sumisigaw na iyak ni Mommy.

Totoo ba ito lahat?” galit na galit na wika ni Gabriel.” Pakana niyo lahat ito? Totoo lahat ang sinabi ni Carissa na kahit kailan hindi ko pinaniniwalaan”. galit na wika ni Gabriel. Kapwa nagulat ang mag-ina sa biglang pagsulpot ni Gabriel sa kanilang bahay.

“Bakit Ara???? Saan ako nagkulang sa iyo.. Minahal kita noon ng higit kanino pa man... Bakit mo nagawa akong lukohin, pinaniwala mo ako sa isang malaking kasinungalingan nangdamay ka pa ng isang inosente”.

“Hindi kita mapapatawad kapag may mangyaring masama kay Carissa. Magbabayad ka... Wag na wag ka ng magapakita sa akin ulit Ara...

Baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at masaktan kita..... Baka kung ano pa ang magawa ko sa iyo...” Galit na sigaw ni Gabriel kay Ara.

‘A....anong ibig mong sabihin? Bakit napaano si Carissa?”. Tanong ni Mommy Helena.

Ngumiti lang ng may init ulo si Gabriel sabay sagot.

Kayo ang mga magulang niya hindi niyo alam?” sabay alis nito.

Naiwan na umiiyak si Ara... Naglulupasay ito sa sahig. Sirang sira na lahat ng plano niya. Sinira ng

Walang-hiyang Gaston.

Wala na siyang mukha na ihaharap sa mga tao. Trending siya sa lahat ng social media account dahil sa mga video na kumakalat.

Chapter 16

CARISSA POV

Unti-unti kong inimulat ang aking mga mata. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko hapong-hapo ako parang may mabigat na bagay na nakadagan sa dibdib ko. Hindi din ako makakilos.

Nang igala ko ang paningin sa paligid ay puro puti ang nakita ko. Nasa loob ako ng kwarto na napapaligiran ng puting pintura.

May mga nakita din akong aparato na nakakabit sa katawan ko. Takang-taka ako ng biglang pumasok si Roxie. Agad itong napatingin sa akin at kita sa mukha nito ang saya ng makita akong nakatingin sa kanya.

“O... M.... G... Bestie!” halos patili na wika nito.” Thanks God gising ka na”. Wika pa nito na labis kong pinagtaka.

“Bestie, bakit anong nangyari sa akin”. Mahinang boses na tanong ko dito. Pakiramdam ko kasi hinihingal ako. Nagsasalubong ang aking paghinga. Hinang-hina talaga ang pakiramdam ko.

Halos tatlong araw kang tulog Bestie.” Teka lang tawagin ko muna ang doctor mo.”..may pinindot ito sa gilid ng kama ko.

Maya-maya pa ay may pumasok na naka-uniform na puti na lalaki. Naisip ko na ito ang doctor kasunod nito ang dalawang nurse.

Agad ako nitong sinuri at nagtanong “Kumusta ang pakiramdam mo?” Tanong nito sa akin.

“Nanghihina po ako Doc. Parang may mabigat na bagay na nakadagan sa akin lalo na sa bandang dibdib ko.” Reklamo ko dito.

“normal lang yan sa sitwasyon mo iha, “sumulyap ito kay Roxie at tumango.

“Ano po ang sakit ko Doc.... Ang dami kasing aparato na nakakabit sa akin.” Gaano po ba ako kalubha?.... Ang naalala ko lang naman nawalan ako Ng malay sa park”. Naguguluhan kong tanong dito.

Hindi ako tanga. Nararamdaman ko na may mali sa katawan ko. Hapong-hapo kasi ang pakiramdam ko at hirap akong magsalita. Pinipilit ko lang magsalita kasi gusto kong malaman ang totoo kong sitwasyon. Habang tumatagal kasi lalo akong nakakaramdam ng pagod kahit nakahiga lang naman ako.

Tumingin muna ang doctor kay Roxie bago nagsalita. “I think mas mabuti na alam mo ang sitwasyon mo Iha...your pregnant..... Umpisa ng doctor.

Agad akong napangiti sa kanyang sinabi.. Pero maya- maya pa ay nagpatuloy sa pagsasalita ang doctor.

“Pero may Problema ang puso mo.... Lumalaki ito at nangangailangan ng agarang surgery. Since walang mai present na guardian ang mga kaibigan mo, hayaan kitang mag desisyon.””

“Kailangan mong mamili Iha. Kailangan natin matanggal ang fetus sa sinapupunan mo para masagawa ang surgery. Hindi na kaya ng puso mo na dalhin pa ang pagbubuntis mo.” Gulat ako sa sinabi ng doctor. Grabe naman kakagising ko lang ito agad ang sumalubong sa akin na balita. Agad na tumulo ang luha ko. Agad kong kinapa ang impis kong tiyan...... Litong lito ako sa sinabi ng doctor. Tumingin pa ako kay Roxie na noon ay mugto ang mata at bahagyang nagpupupunas ng luha.

Tumingin ulit sa Doctor. Pautal-utal akong nagsalita.....

“Im sorry Iha. Im sorry kung bakit kailangan kong sabihin agad sa iyo ang kondisyon mo. Wala na tayong oras. Hindi Doc..... Hindi ako..... papayag na ipalaglag ang ang anak ko.” Please.......... may iba pa bang option.. Kahit kapalit ang buhay ko............... hindi ako papayag.” Pautal-utal kong sabi. Tumutulo na din ang luha ko. Habol ko na din ang aking paghinga.

“Im sorry Iha. Kung mas pipiliin mo ang pagbubuntis mo mas nasa alanganin ang buhay mo.” Nasa critical condition na ang puso mo. Limitado din ang gamot na pwede namin magamit sa iyo dahil sa pagbubuntis mo.”.....paliwanag ng doctor

Hindi... Ayaw ko............

Maawa kayo Doc........ Roxie.... Hindi ako papayag na ipalaglag ang anak ko..... Kahit buhay ko ang kapalit...... Tatanggapin ko mailabas lang siya ng maayos”...... Umiiyak kong sagot. Habol habol ko na ang aking paghinga dahil sa tindi ng emosyon.

“Bestie tama na... Huwag ka ng umiyak...... Nahihirapan ka ng huminga.... Sige na kung ano ang Gusto mo yun ang masusunod. Gagawa kami ng paraan.” Alo ni Roxie dito. Pinupunasan din nito ang luha ni Carissa.

“Bweno kung ano ang gusto ng pasyente yun ang masusunod. Pero dapat handa kayo sa mga posible pang mangyari.” Sabi ng doctor at umalis na.

ROXIE POV

Awang-awa ako habang pinagmamasdan si Carissa na umiiyak Alam kong nahihirapan ito sa paghinga pero pinipipit pa din nito magsalita.

“Bestie, mangako ka sa akin. Po...... Protek..... tahan mo ang anak ko...... Pipilitin ko...... siyang ilabas.... Itataya ko ang huli kong...... hininga para sa kanya para mailabas ko siya ng.. maayos”. Patuloy na pakiusap ni Carissa habang habol ang paghinga.

Tumulo ang luha ko sa sinabi niya. Isipin ko pa lang ang huli niyang sinabi parang gusto ko na maglupasay ng iyak.

“huwag kang magsalita ng ganyan Bestie. Walang masamang mangyari sa iyo. Pilitin namin na maliligtas kayong dalawa ng baby. Promise yan.. Nandito kami ni Roldan.. Hinding hindi kami papayag na mapahamak ka... Kayo ni Baby.

Kaya please lumaban ka....” parang May bumara sa lalamunan ko na sabi. Pigil na pigil ko ang sarili ko na umiyak ng umiyak. Ayaw kong ipakita sa kaibigan ko na pati ako ay nawawalan ng pag-asa dahil sa nakakatakot na kalagayan nito.

Malungkot itong ngumiti... “Bestie may pera ako.... nasa ATM card ko siguro sapat yun hanggang.

Maka...... panganak ako.” Ikaw na..... ang bahala....... Kunin mo sa bag.. ko.....”

Pautal-utal pa nito na sabi. “Iiwan ko sa inyo ni Roldan ang baby... Promise me... Bestie alagaan niyo Siya... Alam kong hindi.... Hindi.... Hind na ako..... Magtatagal.....Iipunin ko

 Lahat ng lakas ko para mailabas sya ng ligtas.” Humihingal ma wika ni Carissa.

Promise Bestie ha?..... Wag mo ng ipaalam........sa iba ang kondisyon ko. Ayaw ko nang...... makaabala......” Ikumusta mo nalang ako kina Mommy Moira....” sabay tulo ng luha ni Carissa. Tumango ako dito habang umiiyak na din.” Promise Bestie, lumaban ka. Marami pa tayong pangarap diba. Sabay sabay natin abutin ang ating Mga pangarap Bestie.” Umiiyak kong tugon dito. Malungkot ulit na ngumiti si Carissa sabay sabi.....” hindi na ako umaasa Bestie, isa lang ang gusto ko ngayon..... Ang hiling. Ko... Maayos kong mailabas ang anak ko....... “Utal nitong sabi.

Napahikbi ako sa sinabi niya. Grabeng sakit sa dibdib hinaplos ko siya sa ulo sabay sabi....

Tama na Bestie, huwag ka ng masalita pa.. Makakasama daw sa iyo kapag masobrahan ka sa pagsasalita.

Ngumiti ng pilit ito sabay pikit.”Nakakapagod Bestie. Para akong nagjogging ng tatlong oras..... Pagod na pagod ako” hingal nito

Kaya nga magpahinga ka muna. Mamaya na ulit tayo mag-usap. “”Nandito lang ako hinding hindi kita iiwan” umiiyak kong sagot.

Hindi na sumagot si Carissa. Malungkot itong pumikit. Bakas sa mukha ang panghihina at paghihirap nito. Patuloy ko namang hinahaplos ang maputla nitong mukha. Grabe ilang araw pa lang kami sa hospital pero ang labis itong bumagsak na katawan nito.

Nang nakatulog si Carissa ay tsaka naman dumating ng hospital si Roldan. Agad na binalita ni Roxie kay Roldan an nagising na si Carissa. Sinabi niya din dito ang kanilang na pag-usapan.

Malungkot na napabuntung-hininga si Roldan.

Kahit siya nahihirapan din sa sitwasyon ng kaibigan. Kakatapos lang nila mag usap ni Doctor. Lee. Sinabi nito ang pwedeng mangyari kay Carissa kapag Ipagpatuloy nito ang pagbubuntis. Kapag magmatigas ito maaring lalong malagay sa alanganin ang buhay nito. 

Kaya nilang maghanap ng donor sa lalong madaling panahon pero. Hindi din pala magagawa kaagad ang operasyon kapag hindi papayag si Carissa na ipatangal ang fetus sa sinapupunan nito. Hindi din sila pwedeng magdesisyon dahil kapag gagawin nila iyun alam nilang kamumuhian sila ng kanyang kaibigan. Sa ngayun silang Dalawa lang ni Roxie ang pinagkakatiwalaan nito. Kaya naman ayaw niyang masira ang bagay na iyun.

Mas lalong lumiliit ang chance na maisalba ito kapag magmatigas. Hindi sila makapagdesisyon ni Roxie.

“Siguro sa ngayon wala tayong choice kundi sundin ang gusto niya.” Malungkot na wika ni Roldan sabay tingin sa natutulog na si Carissa.

“Pero habang tumatagal lalong nanganganib ang buhay niya. Lalong humihina ang puso niya. Dagdagan pa ang pabigat dahil sa pagbubuntis niya.... Ayaw kong mawala siya Roldan”. Umiiyak na sagot ni Carissa.

“Kahit mag-undergo siya ng surgery ngayon wala pa rin kasiguraduhan na makakaligtas siya Roxie. Tinapat na ako ng doctor. Maaring hindi kayanin ng katawan nya ang lahat. Maaring ireject ng katawan Niya ang transplant. 50-50 pa rin Bestie.”

“Napakaseryoso ng kondisyon niya Roxie. Hindi ito basta-basta na sakit. Sa ngayon ipa-ubaya na lang natin kay Carissa ang desisyon. Kung ano ang gusto niya yun nalang muna ang masusunod at isa pa. hindi pwedeng gawin ang operation hanggat buntis siya.......” malungkot na wika ni Roldan.

Umiiyak na hindi na nagsalita si Roxie. Ewan niya hindi na mmaubos-ubos ang luha niya. Halos ayaw na nga din niyang umuwi ng bahay dahil baka mapansin siya ng mga magulang niya na laging mugto ang mata.

“Alam mo bang pinapahanap siya ng mga Villarama? Ni Gabriel? Nabanggit sa akin ni Kuya Jonathan... Tinatanong niya ako tungkol kay Carissa, kung nasaan siya...” maya maya ay kwento ni Roxie.

“Anong sagot mo”?.. Tanong ni Roldan.

“Nangako ako kay Carissa na wala akong pagsasabihan sa kondisyon niya.” Hindi ako magsasalita kahit kanino kahit sa sarili ko pang pamilya.”. Umiiyak na wika ni Roxie.

“Mabuti kong ganon. Kung ano ang gusto niya gagawin natin. Sa ngayun walang ibang masasandalan ang ating kaibigan kundi tayo lang. Ilayo muna natin si Carissa sa mga toxic na tao.”. sagot ni Roldan. “Para saan at malalagpasan din natin ang pagsubok na ito, Magdasal tayo Bestie..” wika ni Roldan.

“Pero hanggang kailan Roldan. Habang tumatagal lalong lumalala ang kondisyon niya.” Wika ni Roxie.

“Pinabayaan siya ng Pamilya niya, sinaktan siya ng asawa niya.. Walang dahilan para malaman pa nila.”.

Malungkot na wika ni Roldan.

“Sa ngayun gagamitin ko din ang koneksyon ng pamilya ko. Walang sino man ang makakaalam kung nasaan si Carissa Kahit halughugin pa nila ang kasuluk-sulukan ng mundo hindi ko hahayaan na makita nila ito. Itinuring ko na kayong kapatid ni Carissa, Roxie. Poprotektahan ko kayo sa abot ng aking makakaya.” Madamdaming wika ni Roldan.

Lalo namang napahagulhol ng iyak si Roxie. Malaki ang pasasalamat nito dahil nagkaroon sila ng matalik na kaibigan na handa silang damayan sa Lahat ng oras.

Chapter 17

GABRIEL POV

Mabilis na lumipas ang mga araw, buwan... isang buwan... dalawang buwan... tatlong buwan ng nawawala si Carissa. Tatlong buwan na din siyang hinahanap ng mga tao ko. Sila Jonathan, Andy at Kyzer wala ding makuhang impormasyon tungkol kay Carissa.

Nandito ako ngayon sa office ko, mainit ang ulo, lahat halos ng empleyado ko takot sa akin. Marami na akong nasesante na mga empleyado ko. Kunting pagkakamali nakasigaw na agad ako.

Hindi ko makontrol ang sarili ko. Simula ng nawala si Carissa biglang nagbago ang tingin ko sa mundo. Nakakawalang gana ang buhay. Napakamisirable ng buhay.

Kapansin-pansin din ang haba ng balbas at buhok ko na hindi ko maasikaso. Kapag wala kasi akong masyadong ginagawa sa opisina abala ako sa pag iikot sa labas nagbabakasakali na makasalubong ko si Carissa.

Wala na din akong balita kay Ara. Sinusubukan nitong lumapit sa akin pero tinataboy ko ito. Pinapakaladkad ko sa mga guard kapag nagpupumilit pumasok sa loob ng opisina. Hindi din naman ito makapunta ng mansion dahil halos isumpa ito ng mga magulang ko. Dagdagan pa ang nakakahiyang sex video na kumalat sa social media na hanggang ngayun ay hindi pa rin makontrol ang pagkalat.

Hindi din ako masydong kinikibo ni Mommy. Alam kong nagtatampo ito sa akin dahil sa pagkawala ni Carissa Lagi ko din itong nahuhuli na umiiyak sa garden.

“Oh Bro ang aga ah, mainit na naman ang ulo mo.” Abot hanggang pluto ang sigaw mo Bro... Relax ka lang diyan. Kunting-kunti nalang mauubusan ka ng employees. Halos araw-araw daw may nasesesante ka.” Tumatawang wika ni Jonathan.

Masama ko lang itong tiningnan.

“Ano ang kailangan mo?” galit na tanong ko dito.

“Hey Relax binibisita lang kita. Hindi ka na kasi sumasali sa inuman ng barkada.” Nakangiti na sagot nito.

“Busy ako masyado ngayon”. Sagot ko dito.

“Saan? Sa kakahanap kay Carissa... Hayst ikaw naman kasi eh. Nasa kamay mo na pinakawalan mo pa.” Wika ni Jonathan. Napabuntung-hininga na lang ako. Minsan gusto ko nalang din iuntog ang ulo ko dahil sa katangahan ko... kung hindi sana ako nagpadalos-dalos hindi sana nangyari ito.

“Anong balita kay Roxie? Wala ba siyang nababanggit sa iyo?” tanong ko dito.

“wala Bro pati siya apektado... Pakiramdam ko wala silang ugnayan ni Carissa kasi napapansin ko na laging tulala, tapos laging namumugto ang mata. Hinahanap din yata nila ang kaibigan nila kasi laging late umuuwi eh.” Wika ni Jonathan

“Alam naman natin kung gaano ka close ang dalawang yun... Talo pa ang magkapatid kung magbonding.”

“Sana makita na siya Bro. Naawa na ako kay Roxie. Nabawasan ang kadaldalan simula ng nawala ang bestfriend niya” dagdag na sabi ni Jonathan.

“Tsaka nag aalala ako, baka mahulog ang loob doon sa Roldan na yun. Ang dinig ko yun ang close friend nya sa School.” 

Hindi ko mapagbawalan nagagalit eh. Wala akong tiwala sa tao na yun”. Dagdag pa ni Jonathan na may himig na inis.

Bahagya naman akong napaisip sa sinabi nito.

Napakaliit ng problema nito kaysa problema ko. Maya maya pa ay tumayo na si Jonathan.. Paalis na Ito ng biglang nagsalita..

“Balitaan na lang kita kapag may update na ang mga tao ko. Huwag kang mag-alala mahahanap din natin yun. Nandito lang siya sa Pilipinas.”. Sabi nito bago tuluyan na tumalikod.

Naiwan akong nakatulala sa opisina. Kinuha ko sa drawer ang cellphone ni Carissa Hinaplos haplos ko ang larawan niya na nasa wall paper ng cellphone. Ang ganda niya tingnan sa mga picture.

Marami pa itong mga selfies sa gallery Isa-isa ko itong tiningnan. Hindi ko namalayan ang pagpatak ng luha ko.

Ganito lagi ang ginagawa ko araw-araw. Walang kapaguran...Mapait akong napangiti sabay bulong...” I love you Carissa. Magpakita ka na please... I Miss you so much Sweetheart.”

Maya-maya ay niyaya ko na si Aron na umalis. Napagpasyahan kong mag-ikot-ikot ulit upang subukang hanapin si Carissa.

Nang mapagod sa kaiikot napagpasyahan kong umuwi ng mansion. Nasa kalagitnaan kami ng byahe ng biglang nagsalita si Aron.

Boss tumawag sa akin ang pamilya ni Carissa, kinukumusta kung may balita na kayo sa kanya tsaka gusto daw kayo makausap ni Ara”.

Si Aron kinukulit ng mga ito ngayon. Simula ng nawala si Carissa, nawalan na din ng gana makipag- usap ni Mommy sa mga ito. Ayaw daw niyang magsayang ng oras sa mga ito.

“Iblock mo na sila. Wag mo ng entertain ang mga tawag. Huwag mo silang pag-aksayahan ng oras.”

Maiksi kong sagot dito..

“Noted Boss.” Tanging sagot ni Aron.

HOSPITAL

“Hi Bestie, kumusta ka dito?” nakangiti na bati ni Roxie kay Carissa.

Nakangiti na pumasok sa hospital room ni Carissa si Roxie at Roldan. Lumapit pa ang mga ito sa bed at padukwang na hinalikan sa noo si Carissa.

Abot-abot naman ang ngiti sa labi ni Carissa Masaya siya kasi dumalaw ang kanyang mga kaibigan. Simula kasi ng nag start ang klase, nahati na ang mga oras ng mga ito.

Meron namang private nurse na nag-aalaga sa kanya kaya lang iba pa rin ang pakiramdam kapag nandyan ang kanyang mga kaibigan.

Sa totoo lang nababagot na siya sa kakahiga dito sa hospital bed. Pero wala siyang magagawa. Kailangan niyang magtiis. Halata na din ang lumalaki ang kanyang tiyan. Limang buwan na kasi siyang buntis.

“Mga Bestie, buti naman na... dalaw niyo ako...” halos pabulong na wika ni Carissa.

“Oo naman Bestie, pasensiya ka na ha? Kunting oras na lang ang naibibigay namin sa iyo, kailangan kasi pumasok sa school eh.” Wika ni Roldan.

Nakangiti lang na tumango si Carissa.

Pinagbabawalan na kasi siya ng Doctor na magsalita ng magsalita dahil mabilis siyang hingalin. at lalong nakakasama sa kanyang kalagayan.

Alam naman nila Roxie ito kaya kahit sila pinipigilan siya nitong magsalita.

“Uy diba kakausapin tayo ni Doctor. Lee ngayon?” Wika ni Roxie.

“Oo pupunta na lang daw siya dito sa kwarto. Dito na lang daw niya sasabihin para alam din ni Carissa”. Wika naman ni Roldan.

Lumapit si Roxie sa bed at hinilot hilot ang braso ni Carissa. Nakasanayan na ito gawin ni Roxie tuwing dumadalaw. Napapangiti naman si Carissa sa ginagawa ng kanyang kaibigan.

Maya-maya pa ay dumating na si Doctor. Lee. Pumasok ito at agad na tiningnan na si Carissa. Nang maconfirm na maayos naman ang lagay ay tsaka ito nagsalita.

“Twin ang nasa sinapupunan ni Carissa. Congratulations iha.” Paunang wika ng Doctor. Nakangiti ito habang sinsabi ang bagay na iyun.

Gulat na gulat si Roldan at Roxie. Hindi nila maintindihan ang kanilang mararamdaman. Natutuwa na natatakot sila. Naisip nila na kung kambal ang anak ni Carissa mas lalo itong mahihirapan sa pagbubuntis.

Samantalang si Carissa ay walang pagsidlan ang kanyang saya. Hinimas-himas niya ang kanyang tiyan at napapangiti. Imagine kambal ang magiging anak niya.

“Doc. Thank you... Promise.... Lalaban.

... ako para sa... Kanila”... Pautal na wika ni Carissa Sobrang hirap na kasi itong magsalita.

“Alam ko iha. Salamat dahil ang tapang mo. Buo ang loob mo para sa mga anak mo. Hayaan mo nandito lang kami para sa iyo. Tutulungan ka namin ok?” nakangiti na wika ni Doctor Lee.

“Bestie laban lang ha? Walang susuko... Isipin mo kambal yan Bestie.” Nakangiti din na wika ni Roxie pero nagbabadya na naman ang luha.

Samantalang si Roldan ay nakangiti lang na nakatingin sa kanila. Kung may magagawa lang sana siya para maibsan ang paghihirap ng kaibigan niya matagal na niyang ginawa.

Hindi ako susuko....

Bestie... Promise..” pautal-utal na wika ni Carissa. Pinipilit pa din nito magsalita.

“Ssshhhh tama na yan Bestie, save mo ang energy mo sa kambal.”

Nakangiti na wika ni Roxie.

Ngumiti naman si Carissa at pumikit na lang din. Kahit nababagot sa araw-araw na pagkakahiga sa hospital bed pinipilit niya pa rin magpakatatag. Lalo na ngayung may dalawang buhay ang nasa kanyang sinapupunan. Iniiwasan niya na din magsalita ng magsalita. Nakikinig na lang siya kapag nag-uusap sila Roxie at Roldan.

Samantalang sinamahan ni Roldan ang doctor paglabas mg kwarto ni Carissa. May itatanong kasi siya sa doctor at ayaw niyang marinig ito ng kaibigan.

“Doc, kambal ang anak ni Carissa, hindi ba ito makadagdag sa hirap ng sitwasyon niya?” agad na tanong no Roldan habang maglalakad sila.

Huminto ang doctor at hinarap si Roldan.

“Tatapatin na kita Sir. Simula noon pa sinabi ko na masama talaga sa kanya ang pagbubuntis na ito lalo na at kambal pa pala. Habang tumatagal lalong humihina ang kanyang puso bumibigay na ang kanyang katawan. Fighter lang talaga ang kaibigan mo kaya nalalagpasan niya ang hirap. Pursigido siyang mailabas ng ligtas ang bata sa kanyang sinapupunan “ paliwanag ng Doctor.

Dalawang Buwan,

.... makalipas ng dalawang buwan.

Titingnan namin kung pwede na ilabas ang mga bata sa kanyang tiyan. Bibigay na ang kanyang katawan kung hihintayin pa natin ang normal na siyam na buwan bago manganak “patuloy ng Doctor.

Kung ano ang makakabuti sa kanya Doc gawin niyo. .

Sagot ni Roldan

After niyang manganak isasagawa din agad namin ang surgery sa kanya. Pero inuulit ko, mababa ang chance na maka survive siya. “ paalala ng doctor.

Napabuntung-hininga si Roldan sa sinabi ng Doctor.

Bumalatay agad ang lungkot sa mga mata.

“Basta Doc, gawin niyo ang lahat. Umaasa ako sa inyong kakayahan.” Wika ni Roldan

“Tanggapin natin kung ano man ang kakahinatnan nito lahat Sir. Humingi tayo ng Tulong sa Diyos. Siya lang ang nakakaalam kung hanggang kailan lang ang buhay ng tao. pero as a Doctor gagawin ko ang lahat ng makakaya para madugtungan ang buhay niya. “madamdamin na wika ng doctor

“Iwasan niyo muna pagsalitain ng matagal ang pasyente. Lalong nahihirapan ang puso niya. Bawal din na makaramdam siya ng matinding emosyon or excitements. “ huling wika ng Doctor at tumalikod na.

Chapter 18

ROXIE

Pagkatapos dalawin si Carissa, agad na umuwi ng bahay si Roxie. Naka sun glass pa siya kahit gabi na para hindi mahalata ang mugto at namumula niyang mata.

Mahirap na baka mapansin na naman ni Mommy at tatanungin na naman ako. Dahan-dahan pa akong pumasok sa gate ng bahay namin habang palingon- lingon.

Napatalon pa ako ng biglang may nagsalita sa likuaran ko. Si Kuya Jonathan...

“Anong drama na naman yan Roxie at ang dilim na nakashade ka pa rin.” Sabay hablot nito sa aking salamin.

Agad naman nito napansin ang namumula at namumugto kong mata. Tinitigan ako ni Kuya Jonathan na may pagtataka.

“Tapatin mo nga ako Roxie, nag-aaddict ka ba?” matiim ako nitong tinitigan. Halata sa boses nito ang tinitimping galit. Marahil galit na naman ito dahil late na naman ako umuwi. Hindi ko talaga maintindihan itong Kuya ko. Talo pa ang nag me menopause ang ugali.

Agad na iniwas ang tingin ko dito. Aalis na sana ako ng bigla akong hawakan sa braso.

“Wala Kuya, bakit naman ako mag addict. Kahit ipadrug-test mo ako hindi ako nag-addict.” Inis ko na sagot dito..

“Bakit namumugto yang mata mo? Ilang beses na kita napapansin ha? Linggo-linggo mugto yang mata mo ah hindi pala... Tuwing nakikita kita laging mugto iyang mata mo... May problema ka ba?” tanong nito.

Nag iwas ng tingin si Roxie sa Kuya nya. Alam niyang matagal na siya nitong pinagduduhan. Hindi na ako nito magtaka kung isang araw malaman nito ang sekreto ko.

Padabog akong naglakad papasok ng bahay. Naiinis talaga ako sa Kuya ko. Napaka-pakialamero.

Nagulat ako ng pagpasok ko ng bahay naabutan ko so Tita Moira at Mommy. Masaya na nagkekwentuhan ang mga ito. Katulad namin ni Carissa matalik din na magkaibigan ang mga ito noon pa. Small world nga kumbaga...

Agad na napatingin sa akin si Mommy ng pumasok ako. Bahagyang kumunot ang noo nito ng makita ang mugto kong mata. Hayst panira kasi itong si Kuya Jonathan eh. Tiyak hindi ako titigilan ni Mommy hanggat hindi umaamin. Agad naman akong lumapit at humalik dito pati na din kay Tita Moira.

“Ano na naman ang nangyari sa mga mata mo Roxie. Bakit mugto na naman yan. Uy Jonathan, ikaw na naman ba ang dahilan?” wika ni Mommy.

“I dont know Mom, sa labas lang ng bahay kami nagkita wala akong alam kung bakit ganyan palagi yan si Roxie.”

Dispensa ni Kuya Jonathan.

“hmmmmm bweno, mag-usap tayo mamaya Roxie. “ wika ni Mommy.

Tumango na lang ako at hindi na nagsalita pa. Nginitian naman ako ni Tita Moira at nagsalita.

“Namimiss lang siguro niya si Carissa. Kahit ako, miss na miss ko na siya. Sana magpakita na siya.” Bakas sa lungkot na wika ni tita.

“Bakit Amiga, hindi pa din siya umuuwi. Sabagay kahit sino sasama talaga ang loob kapag malaman na niloko lang siya ng asawa niya at kapatid pa ang karibal niya.” Sagot naman ni Mommy.

“Nag-aalala ako sa kanya Amiga. Wala siyang ibang mapuntahan, paano kung mapahamak siya. Wag naman sana Amiga...isipin ko pa lang sumasakit na ang kalooban ko”. Malungkot na wika ni Tita.

“Uuwi din yun Amiga nagpapalipas lang siguro ng sama mg loob.” Sagot ni Mommy.

Pinagpapawisan naman ang mga kamay ko habang nakikinig sa kanila. Parang may bumubulong sa isip ko na sabihin ko na kay Tita Moira ang totoo. Mabait naman si Tita Moira. At least kapag alam nito mararamdaman ni Carissa na marami ang nagmamahal dito. Mas lalo itong lalaban sa sakit nito.

Lumalala ang sitwasyon ni Carissa. Paano kung malaman nila na sinikreto namin ang kalagayan niya. Tiyak na malilintikan kami ni Roldan. Hindi naman kami ganoon kasama para pahirapan ang mga taong alam namin na may concern sa aming kaibigan.

Paano kung huli na ang lahat. Hindi ko namalayan Na kanina pa ako pinagmamasdan ni Kuya.. “Roxie Stop that.” Narinig kong wika ni Kuya.

Takang napatingin ako dito. Hindi ko siya maintindihan.

“Stop bitting your nails for God sake. Halos dumugo na iyang dalira mo sa kakangat-ngat. Ano ka pusa? Muling wika ni Kuya.

Hindi ko na namalayan tumulo na naman ang peste kong luha. Ang hirap talagang pigilin. Lintek talaga.

“Iha may Problema ba?” nagtatakang tanong ni Mommy. “Haist Jonathan ano na naman ang ginawa mo sa kapatid mo”,

Inis na bulyaw ni Mommy kay Kuya.

“Bakit ako? Wala naman akong ginawa ah.. Sinaway ko lang siya.. Mauubos na kasi ang kuko sa kamay niya sa kakangat-ngat.” Asar na sagot ni Kuya.

“Tita Moira!!!!! Im sorrry... Huhuhuhu!” Iyak na yumakap ako dito. Takang taka naman si Mommy at kuya sa aking inasta.

“ Why....any problem?” nagtataka din na tanong ni Tita.

“I know where she is Tita”, panimula kong sabi dito.. “Sorry hindi ko sinabi agad.”.... Umiiyak ko na sabi dito.

Agad na nanlaki ang mga mata ni Tita sa narinig. Seryoso ako nitong tiningnan sabay tanong.

“Nasaan siya Roxie... Sabihin mo sa akin.. Kumusta siya?... Maayos ba siya?” bakas ang excitement na tanong ni Tita Lalo akong napaiyak sa kanyang tanong. Hindi ko alam kung paano umpisahan ang kwento.

“Im sorry Tita, hindi...

Hindi maayos ang lagay niya.. humahagulhol kong sagot.

Ngayon”.

“Ano ang ibig mong sabihin?” nag aalalang tanong ni Tita.

“Roxie, ayusin mo nga yang kwento mo, pinapakaba mo ang Tita Moira mo.” Awat ni Mommy.

Tumingin muna ako kay Mommy bago magsalita. “Hindi siya maayos Tita... Nasa Hospital siya...

Critical”.....mahina kong sagot.

“Anong sabi mo? Paanong nangyari yun?” napatayo si Tita sa pagkakaupo habang hawak ang dibdib. Agad naman itong nilapitan ni Mommy.

“Moira Relax lang baka mapaano ka.” Jonathan kumuha ka muna ng tubig bilisan mo”! Utos ni Mommy kay Kuya.

Patuloy naman ako sa pag iyak habang nagpapatuloy sa pag kwento.

“She’s pregnant...pero may problema... Hindi pwede sabi ng doctor kasi mahina na ang puso niya..... Lumalaki ang puso niya.... He... Heart Enlargement daw ang tawag noon sabi ng Doctor niya... Tita at hindi siya pwedeng mag undergo ng surgery dahil buntis siya.” Wika ko.

“hindi siya pwede mag undergo ng surgery dahil buntis siya.. Pinapili na siya ng doctor noon pero mas pinili niya ang pagbubuntis niya.” “mahigit tatlong buwan na siyang nakaconfine... kaming dalawa lang ni Roldan ang nakakaalam dahil nakiusap siya na ayaw niyang sabihin sa inyo, ayaw na daw nyang makaabala.”

“Tita, Im sorry.. Natatakot ako sa kalagayan nya ngayon kaya sinabi ko na ito sa inyo. Malubha siya..... Ginawa naman namin ang lahat pero hindi pa din sapat”. Umiiyak na pagpapatuloy ko ng kwento.

“Kaya ba laging matamlay ka Roxie dahil sa problema na yan? Bakit ngayon mo lang sinabi?” alam mo naman na matagal na siyang hinanap? Sagot ni Jonathan.

“Im Sorry.... Alam kong mali pero naiinis kasi kami kay Gabriel dahil sa ginawa niya sa kaibigan namin.”

.

Sagot ni Roxie.

.

“Saang hospital siya ngayon? Gusto ko siyang makita.” Umiiyak na wika ni Tita.

“Ako na ang magdadrive ng kotse. Roxie sumama ka na.” Presentang wika ni Kuya Jonathan.

Agad kaming sumakay ng kotse ni Kuya Jonathan. Halatang nag-aalala si tita Moira. Ako naman ay patuloy sa mahinang pag iyak Sumama na din si Mommy para maalalayan niya si Tita.

Ilang sandali pa ay dumating na din kami ng hoslital. Agad kung itunuro kay Tita kung saan ang kwarto ni Carissa. Tanging ang ang private nurse at si Carissa lamang nag nadatnan namin sa loob ng kwarto, Suminyas ang nurse na tulog na daw si Carissa.

Nagulat si Tita Moira sa hitsura ni Carissa ng makita niya ito.

Marami kasing nakakabit na aparato dito. Agad niya itong nilapitan at tinitigan. Nag-uunahan sa pagtulo ang luha sa mga mata nito.

Nanginginig ang kamay na hinaplos nito ang mukha ni Carissa. “Iha bakit?. Bakit nagawa mong sulohin ang kalagayan mo? Hindi mo ba alam na halos mabaliw kami sa kakahanap sa iyo.” Bulong ni Tita.

Walang anu-ano ay nagmulat ng mata si Carissa. Kumurap-kurap pa ito ng makita si Tita Moira. Halatang hindi makapaniwala na nandito si Tita. Luminga ito sa gawi ko at nagtatanong ang mga mata habang nakatingin sa akin.

Tumango lang ako sa kanya. Tipid naman itong ngumiti sa akin. Bumalik ang tingin nito kay Tita at bahagyang ngumiti.

“Mom.....mi.... Nan......

Dito ka...... Sorry po” “” “itinaas nito ang kamay at pinunasan ang luha sa mukha ni Tita. “Dont........ Cry... Mommy”. Utal na wika nito. May luha na din na tumulo sa gilid ng mga mata.

“Iha, i miss you so much. Bakit hindi mo sinabi sa akin. Alam mo bang alalang-alala ako sa iyo. Kung saan-saan kita pinahanap.” Wika ni Tita.

Pinunasan ni Tita ang luha na dumaloy sa mata ni Carissa.

“Thank...you.... Mom....

Mommy”.wika ni Carissa habang habol ang hininga. “Lumaban ka ha? Nandito lang kami para sa iyo. Hinding-hindi ko hahayaan na may manakit uli sa iyo, pangako yan.” Wika ni Mommy.

“Im... Sorry....I.... Am.... So... Sorry... Ye.. YesS..La... lalaban.” Hirap na wika ulit ni Carissa at pumikit.

Nagulat kami ng malakas na tumunog ang monitor na naka connect sa aparato na nakakabit sa katawan ni Carissa.

Nakita namin na nataranta ang private nurse na nagbabantay kay Carissa. Agad nitong pinindot ang isang botton na nakakaconnect sa office ng doctor na nakatalaga para sa pasyente.

Agad naman akong lumapit sa kinahihigaan ni Carissa. Nakita ko na walang ano man movement ang dibdib nito tanda na hindi ito humihinga. Agad akong nataranta at niyakap ito.

“Doctor... Tumawag kayo ng doctor ngayon din!!!?? Carissa anak, anong nangyari sa iyo”..

Naghihistirikal na wika ni Tita.

Ilang sandali pa ay dumating na si Doctor Lee at may iba pang kasama. Agad nitong inasikaso si Carissa. Suminyas ito sa mga kasama na palabasin kami.

“Mam... Sir labas po muna kayo....” wika ng isang nurse. Hinatak naman ako ni Kuya Jonathan at pinilit na lumabas.

Napasalampak sa gilid si Tita habang umiiyak. Ako naman ay tahimik na lumuluha habang yakap ni Kuya. Si Mommy naman ay nakaalalay lang kay Tita.

“Jonathan, kumuha ka muna ng tubig.” Dali,, bilisan Mo!!!!! Utos ni Mommy. Nakita kasi nito na halos manglupaypay na sa kakaiyak si Tita Moira.

“Roxie dito ka muna.. Maupo ka lang dito babalik Agad ako.” Wika nito at umalis na.

GABRIEL

Naghahanda na akong umuwi ng mansion ng biglang tumunog ang cellphone ko. Agad ko itong sinagot ng makita ko na si Jonathan ang tumatawag. “Hello Bro...natagpuan na siya. Nandito kami ngayon sa hospital. Pumunta ka kaagad ngayon na!!!!.”

Walang paligoy-ligoy na wika ni Jonathan.

“Naisend ko na ang location ng hospital sa messenger mo. Check mo nalang bro..bye!”. nagmamadaling wika nito. Waring natataranta ito.

Kunot ang noo ko habang tinitingnan ang address ng hospital na senend ni Jonathan. Biglang bumilis ang kaba na nararamdaman ko. Namamadali akong tumayo.

Senenyasan ko naman si Aron na aalis na kami.

Agad naman itong tumalima. Dali-dali kaming sumakay ng kotse at sinabi sa driver kung saan kami pupunta.

Sinubukan kung tawagan si Jonathan upang magtanong ng iba pang detalye. Hindi na ito sumasagot. Parang may mali kasi dito. Parang natataranta habang nagsasalita kanina.

Nang makarating sa naturang hospital ay nakaabang na si Jonathan sa entance. Agad ko itong nilapitan.

“Bro, kumusta siya?” agad kong tanong dito. Tsaka bakit nandito siya sa hospital may sakit ba siya?” Nasaan siya, gusto ko siyang makita.” Excited na wika ko dito.

Malungkot na tumingin sa akin si Jonathan..” Huwag ka sanang mabibigla Bro.”.

Kunot noo akong napatitig dito...

“bakit anong problema?” tanong ko dito Bumuntung-hininga lang si Jonathan at sininyasan akong sumunod dito.

Nang makarating kami sa isang waiting area sa may hallway ay nagulat ako ng makita ko si Mommy. Umiiyak ito at nasa tabi si Tita Anne, mother ni Jonathan.

Agad na sumalubong sa akin si Mommy at yumakap... walang tigil ang pag iyak ni Mommy na labis kong

Pinagtaka lalong nagpadagdag sa aking kaba..

“Mommy, nasaan siya... Si Carissa, bakit ka umiiyak?

Nagtatakang tanong ko dito.

“Gabriel, Iho, Kawawa siya... Na.. Nakikipaglaban siya sa buhay niya ngayon!..sagot ni Mommy may halong takot sa boses,

“Anong ibig mong sabihin Mom?. Tanong ko ulit dito pero parang wala ng balak sumagot si Mommy. Umiiyak nalang ito habang mahigpit na nakayakap sa akin.

Bro, Jonathan, anong ibig sabihin nito? Nasaan si Carissa, gusto ko siyang makita.” Galit na wika ko. “Bro, hindi pa pwede... Nasa I C U pa siya.”. Maiksing sagot ni Jonathan.

Agad naman akong nanigas sa sinabi nito. Hindi ako makapaniwala sa narinig. “Paanong nasa I C U, bakit? Binibiro mo ba ako” pagalit kong sabi.

“Sa maiksing sandali na nakita ko siya, alam kong hirap na hirap na siya.. Gabriel gumawa ka ng paraan, hindi ako papayag mawala siya”.. Naghihistirikal na wika ni Mommy.

Nagtatanong ang mga mata na tumingin ako kay Jonathan.

“Heart enlargement Bro, sabayan pa ng pagbubuntis niya ng kambal, critical ang kondisyon niya. Nag flatline heartbeat niya kanina kaya niri-revived siya ngayon”. Wika ni Jonathan.

Para akong nabingi sa sinabi ni Jonathan, pakiramdam ko may sumabog na malakas na bomba. Wala sa sarili. tinanggal ko ang pagkakayakap ni Mommy sa akin.

Tulala akong naupo sa isang upuan sa sulok. Kahit gaano ako katapang, sa mga sandali na ito nakaramdam ako ng takot. Hindi ko pa naranasan na umiyak dahil sa isang babae liban kay Mommy pero sa mga sandali na ito....

Hindi ko namalayan na nag-uunahan na sa paglandas ang luha sa aking mga pisngi.

“Sweetheart!!!!Carissa!!!!!!...paulit-ulit kong sambit.

Nilapitan ako ni Jonathan at tinapik tapik sa balikat “Tatlong buwan na siyang nakaconfine dito Bro. Lakasan mo ang loob mo, magiging maayos din ang lahat.” Wika nito.

Maya-maya pa ay napansin ko na may lumapit ng doctor kina Mommy. Tahimik lang akong nakikinig sa kanila. Natatakot ako sa posibleng sabihin ng doctor. “kumusta siya Dok” narinig kong tanong ni Mommy.

“Under monitoring but critical pa rin ang pasyente... comatose siya at sa I C U muna siya mamalagi hanggang magiging maayos ang lahat.”

Agad akong tumayo at pinagsusuntok ang pader ng marinig ko ang sinabi ng doctor.  Kasalanan ko ito lahat....” hiyaw ko. Agad naman akong inawat ni Jonathan.

“Bro Relax ka lang muna. Maayos din ito.. Hayaan muna natin ang mga doktor na gawin ang kanilang trabaho.” Wika nito.

“Dok gawin niyo ang lahat para magiging maayos siya, nakikiusap ako sa inyo.. Kahit magkano, handa kaming magbayad gumaling lang siya.” Umiiyak na wika ni Mommy.

“Makakaasa ka Misis.Gagawin namin ang lahat, pero sana kung ano man ang mangyari tanggapin natin ng maluwag sa ating kalooban.” Masyado na siyang mahina at Diyos na lang ang nakakaalam kung kakayanin niya pa ang lahat. “ sagot ng doktor.

Agad na tinakbo ni Gabriel ang doktor at kiniwelyuhan ito sabay bulyaw.” Doctor ka diba? Gawin mo ang lahat para mabuhay siya... Dahil kung Hindi mananagot kayong lahat sa akin.” Agad naman itong inawat ni Jonathan. Sabay hingi ng pasensya. Nakaka-unawang ngumiti naman ang Doctor.

“Maari niyo ng masilip ang pasyente. Pero hindi ko pa nirerekomenda na lapitan siya. Masyadong maselan ang kondisyon niya. Kapag maging stable ang kanyang sitwasyon ibabalik naman namin siya sa private room niya.” Wika ng doctor.

Agad akong pumunta sa I C U kung saan naroroon si Carissa. Nang silipin ko ito ay lalo akong nanghina sa nakita. Maraming tubo ang nakakabit dito. Parang papel ito dahil sobrang putla.

Hindi ko matanggap na ang dating Carissa na nakangiti at puno ng buhay. Ngayun nakaratay sa isang higaan na punong-puno ng kung anu-anong makina sa katawan.

Paano humantong sa ganito ang lahat. This is my fault.. Bakit hindi ako naging aware sa health niya..... Oo nga pala.. Wala akong pakialam sa kanya noon. Ni hindi ko nga siya masyadong kinakausap. Hindi ko man kinukumusta ang mga nararamdaman niya.

Kuyom ang kamao na tumalikod ako. Hindi ko matagalan ang pagtitig sa kanya. Hindi ko naramdaman na dinala na ako ng mga paa ko sa maliit na chapel ng hospital. Sa kauna-unahang pagkakataon, lumuhod ako at umiyak. Nagmamakaawa na sana ay mailigtas sa kapahamakan si Carissa.

“Lord, please bigyan mo ako ng isa pang pagkakataon para iparamdam sa kanya ang pagmamahal ko.

Maawa ka. I love her so much... Hindi ko kaya na mawala siya Promise mamahalin ko siya ng higit pa sa buhay ko...please.... Please..” tumutulo ang luha na pa-ulit-ulit na bulong ni Gabriel.

Chapter 19

ARA POV

“Si Gabriel, matutulungan niya ako Dad. Marami siyang koneksyon.. Kaya niyang ipabura lahat yun.” Kaya please pumayag na kayo. Kailangan ko si Gabriel... Maniniwala siya sa akin na hindi ako iyon”. Umiiyak na pakiusap ko.

Pero hindi pa natapos ang araw na iyon nabuking na ako ni Gabriel. Hindi ko akalain na bigla siyang dadalaw sa bahay. Narinig niya lahat ng pag-uusap namin ni Mommy, pati na din ang ginawa namin na kasalanan noon.

Nakita ko ang galit sa mga mata nito ng komprontahin kami ni Mommy.

Pinilit kong magpaliwanag kay Gabriel pero sarado ang isip nito. Ilang beses ko din na sinubukan itong tawagan pero hindi ako sinsagot. Ilang beses ko din sinubukan puntahan sa opisina pero ayaw akong papasukin. Kapag namimilit ako pinapakaladkad ako nito sa mga gwardya.

Napag-alaman din namin na nawawala pala si Carissa. Hindi daw ito umuuwi. Masyado daw dinibdib ang pagpapa-pirma ni Gabriel ng devorce paper.

Lalong naging komplikado pa ang lahat ng malaman ni Daddy na hindi mahanap si Carissa. Lalo itong nagalit sa amin ni Mommy. Kulang na nga lang na bugbugin kami nito.

May mga tao na din itong binayaran upang hanapin ang kapatid ko. Pati ang dalawang kasambahay namin ay pinaalis din nito. Wala naman daw kaming ginagawa ni Mommy, kami na lang daw ang gagawa ng mga gawaing bahay para may ambag kami. Sayang lang daw kasi ang ibabayad niya... Sa isang iglap biglang nagbago ang takbo ng buhay namin sa loob ng bahay.

Ilang buwan pa ang lumipas, lalong naging bugnutin si Daddy. Laging gabi na kung umuwi. Kapag tinatanong naman ni Mommy at pabalang itong sumagot. Unang beses ko itong nakita sa aking pamilya. Lagi ko din silang naririnig na nagtatalo..

Napansin ko din na nagbago ang pakikitungo ni Mommy sa akin. Nagiging malamig ito at sa akin at lagi kong nakikita na tahimik na umiiyak.

Minsan nakita ko pa itong yakap-yakap ang larawan ni Carissa at paulit-ulit na bumubulong ng “ Sorry anak”.

Kina gabihan, magkaharap kami ni Daddy, Mommy dito sa hapag-kainan. Wala ni isa man ang nagsasalita sa amin. Walang anu-ano ay biglang tumunog ang cellphone ni Dad. Agad naman nitong sinagot.

“Yes Efrin, any good news”..bungad agad na tanong sa kanyang kausap.bahagya pang nakakunot ang noo nito. Maya-maya pa ay bigla itong sumulyap sa amin. Napansin ko din na bahagya itong tumahimik at nabahala.

“Saang Hospital?” tanong nito sa kausap. “Sige pupunta na ako dyan, hintayin mo ako.” Nagmamadali na tumayo si Daddy at aktong aalis na.

“Saan ka pupunta? At sinong nasa hospital?” tanong ni Mommy.

Bumuntung-hininga si Dad bago sumagot.”

Natagpuan na si Carissa ayon sa private investigator Ko. Nasa hospital, critical”..malungkot na wika ni Daddy.

Biglang nabitiwan ni Mommy ang hawak niyang baso. Bumagsak ito at nabasag sa sahig. Nakita ko na biglang nanginig ang mga kamay ni Mommy. May nagbabadya na din na luha sa mga mata nito.

“Kung ganoon sasama kami.”mahinang wika ni Mommy.

Hindi naman sumagot si Daddy at tumalikod na. Agad naman kaming sumunod ni Mommy dito at sumakay ng kotse.

Pagdating sa hospital ay agad na nakipag-usap si Dad sa isang lalaki. Agad naman kami nito sinamahan at nagtungo hanggang I C U. Nagulat pa ako ng naabutan ko doon si Tita Moira, tahimik itong umiiyak. Hindi kami pinansin nito.

Sabagay nabalitaan ko na din ng nasa New York pa ako kung gaano sila ka close ng kapatid ko. Agad naman na itinuro sa amin ang isang kwarto ng private investigator ni Dad. Nang sumilip kami doon ay sabay nanlaki ang aming mga mata.

Nakita kasi namin si Carissa, nakahiga, maraming nakakabit na kung anu-ano dito at parang wala ng buhay. Agad kong narinig ang biglang pag iyak ni Mommy.

“Diyos ko, anong nangyari sa anak ko? Carissa!!!!... Hiyaw ni Mommy....

Samantalang tulala naman akong nakatingin sa kapatid ko, sa kauna-unahang pagkakataon parang kinurot ang puso ko.. Nakaramdam ako ng awa sa sitwasyon nito Kahit pagbaliktarin pa ang mundo, kapatid ko pa rin ito. Hindi ako makapaniwala na hahantong sa ganito ang lahat.

Akmang aalis na sana ako ng bigla akong pigilan ni Daddy.” Wag kang umalis, titigan mo ang kapatid mo, masaya ka ba???? Isa tayo sa dahilan ng paghihirap niya.!!!!!” Basag ang boses na wika ni Daddy. Namumula na din ang mga mata nito. Alam kong pinpigilan nitong umiyak.

“Dad, Im soryy”...umiiyak kong sagot dito. “Hindi ko sinasadya.” Hindi ko akalain na mangyayari ito sa kanya.. Kung..... Kung maibabalik ko lang sana ang mga nangyari na.....” umiiyak kong wika.

“hindi ko akalain na magkakaganito ang pamilyang ito... Na ikaw ang dahilan ng pagkakawatak-watak natin....sa iyo umikot ang mundo namin Ara.... Lahat ng gusto mo binigay namin... Ano pa ang kulang??? Bakit ikaw pa ang naging dahilan sa paghihirap na pinagdaanan ng kapatid mo!” umiiyak na wika ni Daddy.

“Daddy..... Babawi ako... Promise!!!! Wika ko kay Daddy.

Umiling lang ito at tinalikuran ako. Naiwan akong napasalampak sa pagkakaupo. Pakiramdam ko, ako ang pinakamasamang tao sa mundo...

Chapter 20

ARA POV

Magkasabay na lumabas sina Gabriel at Ara pagkatapos makipag-usap kay Doctor Lee.

Gabriel, can we talk?” habol ko kay Gabriel habang mabilis na naglalakad sa hallway.” Please Gabriel, pagbigyan mo naman ako, kahit ngayon lang.” Pagsusumamo ko dito,

Kunot noo itong lumingon sa akin. “About what?”

Maikling sagot nito sa akin.

“kung hindi importante ang sasabihin mo, huwag ka ng mag-aksaya ng panahon Ara.”

“Gabriel, please.... Gusto ko lang naman humingi ng sorry, sa lahat ng nagawa ko.” Umiiyak na wika ko dito.

“Hindi na maibabalik ng sorry mo ang mga nangyari Ara. Masyado ko ng nasaktan ang asawa ko.” Singhal ni Gabriel dito.

“Alam kong hindi na ako,.... Hindi na ako ang laman ng puso mo, Sorry Gabriel, kasalanan ko ang lahat. Tatanggapin ko, hahayaan kita sa kanya.......wa... wala na din namang dahilan para ipaglaban kita, dahil isa akong malaking kahihiyan...

“Ito na siguro ang karma ko...akala ko....

.kontrolado ko lahat.... na lahat pwede kung paikutin...... siguro nasanay lang ako na lahat ng gusto ko nakukuha ko........pero nabigo ako.....” humihikbi kong paliwanag..

“Dinamay ko pa siya, si Carissa.. Inaamin ko, naging unfair ako sa kanya.....sa inyong dalawa.... Pinagplanuhan ko ang lahat, ginamit ko siya para mapigilan ang kasal natin.... Hindi pa kasi ako ready, pero natatakot ako.... na baka kapag tumanggi ako ipagpalit mo ako sa iba.... Kaya naisip ko na si Carissa... Itatali kita kay Carissa pansamantala sa pamamagitan ng kasal... para mabilis kitang agawin pagbalik ko...”Umiiyak kong pagpapatuloy.

Naikuyom ni Gabirel ang kanyang mga kamao ng marinig ang mga sinabi ni Ara.” Alam mo bang napakahirap tanggapin ang katutuhanan na ang inosenteng babae ay nagdusa sa mga kamay ko??. Hindi na maibabalik ang lahat Ara. Pinaniwala mo ako sa isang malaking kasinungalingan. Idinamay mo ang inosinteng babae para sa ambisyon mo, napaka-makasarili mo.. Hinding-hindi kita: mapapatawad sa mga ginawa mo!!!!”

“Pinahirapan ko siya.

Sinaktan at ngayun hindi ko alam kung. Makakasurvived ba ang asawa ko sa traydor niyang sakit. Maaring bukas o makalawa mawala siya ng tuluyan sa akin. Hindi ko matanggap kapag mangyari yun... Napakatagal pa ng dalawang buwan para mailabas ang mga babies namin sa sinapupunan nito!!!.” Mahabang wika ni Gabriel.

Lalong akong napaiyak sa mga sinabi nito. Sa mga paninisi sa akin., ang laki ng ipinagbago ng ugali nito, kung dati halos sambahin ako ngayon, para na akong ekstranghero dito. Halos isumpa ako nito...

Wala na ang dating mga ngiti at titig na puno ng pagmamahal sa akin...na para lang sa akin..... nagbago na siya, hindi na siya ang Gabriel na kagaya noon.

“Dapat ikaw na lang ang nasa kalagayan ni Carissa ngayun!!!!!” singhal ni Gabriel sa akin.

Marahan akong napaatras at dahan-dahan na tumalikod.... Kasalanan ko ang lahat kaya dapat lang na magdusa ako....

Hindi ko alam kung paano harapin ang bukas, kung paano burahin ang kahihiyan na ginawa ni Gaston.

Sa mga sandali na ito, naramdaman ko na wala akong karamay, ang dating Ara na puno ng kumpyansa sa Sarili, na ang taas ng tingin sa sarili, ngayon parang wala ng mukha na ihaharap sa lahat ng tao.

GABRIEL

Halos dito na ako sa Hospital tumitira. Hindi ko maiwan si Carissa. Kapag may importante lang na bagay na dapat asikasuhin sa opisina, tsaka lang ako nagpapakita. May mga tao naman akong pinagkakatiwalaan sa aking mga negosyo at isa pa nandyan naman si Daddy para mag monitor.

Si Mommy naman ay halos araw-araw dumadaan ng hospital. Lagi din ako nitong tinatanong kung kumusta ang lagay ni Carissa.

Araw-araw din dumadalaw ang mga magulang ni Carissa...makikita sa mga mata nito ang sobrang kalungkutan at pagsisisi lalo na sa Mommy nito kaya wala ng dahilan pa para magbitaw ng masasakit na salita.

Si Ara naman mula ng huli namin na pag uusap hindi na ito nagpakita ulit.

Halos isang linggo din nanatili sa I C U si Carissa bago napagpasyahan ng mga doctor nito na ibalik sa private room. Comatose pa rin ito at hinihintay na lang ng doctor na umabot ang pitong buwan sa sinapupunan ang mga babies namin para ilabas. Katulad ng napagplanuhan, isasagawa agad ang surgery once na manganak si Carissa sa pamamagitan ng C S.

Tanging dasal ko lang sa maykapal, na sana ay patuloy na lumaban ang katawan ni Carissa.

Labis naman akong nagpasalamat kina Roxie at Roldan sa ginawa nilang pag-aalaga kay Carissa. Walang dahilan para magalit ako sa kanila dahil sila ang nandyan sa mga sandaling kailangan ng karamay ng mahal ko.

Mag isa akong nandito sa private room ng asawa ko. Wala akong ginawa kundi titigan ito. Hawak ko ang kanyang kamay habang kinakausap. Alam ko kasing naririnig niya ako.

“Sweetheart, kumusta ka? Malapit ng lumabas ang babies natin. Excited na akong makita sila.” Garalgal kong wika dito. Napakababaw ng luha ko kapag si Carissa ang kaharap ko.

“Gumising ka na Sweetheart. Hindi ka pa ba sawang matulog... Namimiss na kita, ang mga ngiti mo.. Promise, ikaw lang, mahal na mahal kita Carissa... Im sorry kung ngayun ko lang narealized ang lahat.... Ang nararamdaman ko para sa iyo..” Magpapakasal tayo ulit Sweetheart ha?” Mangako ka sa akin, lumaban ka.. Para sa babies natin, para sa akin.... kailangan ka namin.” Umiiyak kong wika dito. Sana hindi pa huli ang lahat.....

Maya-maya pa ay dinukot ko ang isang maliit na kahon sa aking bulsa. Binuksan ko ito at inilabas ang isang mamahaling singsing na may kumikinang na bato sa tuktok.

Agad ko itong hinawakan at isinoot sa palasing-singan ni Carissa. Ngumiti ako dito at nagwika.

“Sorry Sweetheart, hindi pala kita nabigyan ng singsing nung kinasal tayo. Wala ka din natanggap na regalo mula sa akin simula ng nagsama tayo. Ang tanga ko ano? Kaya heto, ito muna ha, ito muna ang regalo ko sa iyo..” Sabay halik ko sa kamay nito na may suot na singsing. Napasubsob pa ako habang patuloy na umiiyak.

Kung pwede nga lang na ako na lang ang nasa sitwasyon nito. Ngayun ko lang napatunayan na kahit gaano pa karami ng aking yaman, hindi ko pa rin pala kontrolado ang lahat. Akala ko ko lahat ng bagay ay kaya kong sulosyonan sa isang pitik lang. Nagkamali ako.......

Nasa ganun akong ayos ng biglang bumukas ang pinto, pumasok dito si Roxie at Roldan, kapag walang pasok dito sa hospital tumatambay ang mga ito.

Agad ko naman pinunasan ang luha sa aking mga mata.

Ayayay!!!!! Nakaistobo yata tayo Bestie, narinig kong wika ni Roldan... Alam ko na din na bading ito kasi nahuli ko siya minsan ng nag eemote habang kausap si Carissa.

Naku Bestie, sinabi mo pa. Pero dapat lang na bumawi siya kay Bestie Carissa noh???” nakangiti na sagot ni Roxie...

“Hello Kuya Gab.” Bati ni Roxie sabay lapit sa akin at baling kay Carissa.

“O... M.. G... Is this true???? Bakla, halika dito tingnan mo ito.” Patili na wika ni Roxie.

“uy Roxie, yang bunganga mo, hinaan mo yang boses mo, bruha ka kapag talaga may ibang makarinig sa iyo at makarating kay Daddy, malalagot ka talaga sa akin”...naasar naman na wika ni Roldan.

“Hayst maliit na bagay, ayaw pa kasi umamin eh.” Pang-aasar ni Roxie.

Hinayaan ko na lang silang dalawa magkulitan.

Pumunta ako sa sofa at umupo.

“Best, nakita mo ba ang nakikita ko?” wika ulit ni Roxie...

“Oh my.......ay ang sweet..Bestie ito ang pangarap ko... Hayst sino kaya ang makapagbibigay sa akin ng ganito”. Kinikilig na wika ni Roldan.

“Kapag maging Roda ka na Bestie or pwede naman na bilhan mo na lang ang sarili mo!!!....” Asar ni Roxie dito..

Sumimangot naman si Roldan sa sagot nito.

“Hayy kakainggit naman si Carissa, ang ganda ng singsing.... 

Kung makita lang sana ito ng Bestie

Carissa natin tiyak na matutuwa iyan..

Kaya lang hanggang ngayun hindi pa rin siya gumigising... Sana maging maayos na ang lahat.” Malungkot na Wika ni Roxie.

‘Wala tayong magagawa kundi magpray. Kung pwede nga lang mag-magic para gumising na siya. Pero fighter siya. Kaya niya ito.. “ umaasang wika ni Roldan.

Kuya Gab, magkano bili mo dito?” sabay tingin sa akin at tanong ng presyo.

Ngumiti lang ako dito. Ayaw ko ng patulan ang kakulitan ng mga ito. Parang mga isip bata. Kaya siguro magkasundo ang mga ito kasi ganyan din siguro si Carissa.

Malaki ang pasasalamat ko sa mga ito dahil sila ang unang dumamay kay Carissa. Kahit na naglihim ang mga ito, wala ako sa lugar para magalit. Nagiging tunay silang kaibigan ng asawa. Ko.

Sumama ako kina Mommy at Daddy sa opisina ng Doctor. Gusto kasi makausap nila Mommy ang doctor kung ano na ang sitwasyon ni Carissa. Kahit na tumanggi akong sumama hindi pumayag si Mommy. Dapat nandoon din daw ako bilang kapatid.

Nang makarating kami ng opisina ay naabutan namin si Gabriel. Seryoso ang mukha nito at nanlilisik ang mga mata na nakatingin sa akin. Halata sa sarili nito ang tinitimping galit habang nakatitig sa akin. Pero wala naman itong binitiwan na kahit isang salita.

“Sit down mister And Misis Perez. Actually nadiscuss ko na ito kay Mister Villarama, as a parents ayaw ko na maging unfair sa inyo. Dapat noon niyo pa ito nalaman. Pero nagrefused ang pasyente na ipaalam sa inyo. Your daughter is in critical conditon. She need heart transplant to survived. Pero kailangan muna natin hintayin na isilang ang babies sa kanyang sinapupunan bago magawa ang operation.. “ paliwanag ng doctor.

Ang problema lang natin ay ang paghahanap ng donor. Medyo mahirap maghanap dito sa Pilipinas pero may mga tao naman na willing tumulong para makahanap sa lalong madaling panahon..” pagpapatuloy ng doctor.

“A... Ako Doc, pwede akong maging Donor”.. biglang sagot ko sa Doctor. Sinulyapan ko si Gabirel. Hindi pa rin ito umiimik. Matalim pa rin ang mga mata kapag tinitingnan ko.

Gulat na tumingin si Mommy sa akin sabay iling nito.

“No hindi ako papayag.. Nababaliw ka na ba Ara, kung ibibigay mo ang puso mo sa kapatid mo, mamatay ka din.” Pabulyaw na wika ni Mommy.

“Mom, kung ito lang ang paraan para makabawi ako sa kanya, gagawin ko.” Umiiyak na sagot ko.

“Gusto ko lang linawin sa inyo, na hindi porket gagawin natin ang surgery, magiging ligtas na ang pasyente. Sa kanyang kondisyon, maliit ang chance para makasurvived siya. Pero gagawin namin ang lahat para magiging successfull ang kanyang operation.” Paliwanag ulit ng doctor sa amin.

‘Kung ganoon, possibleng mawala pa rin siya sa amin?. Doc nakikusap ako, nasa kamay niyo ang kaligtasan ng anak ko, gawin niyo ang lahat. “ wika ni Daddy.

“Makakaasa kayo Mister Perez. Gagawin namin ang lahat ng aming makakaya.. Pero kailangan pa rin nating tanggapin ang mga posibleng mangyari. Ilang buwan na din nagtitiis ang pasyente sa kanyang karamdaman. Masyadong mahina na ang kanyan katawan....” sagot ng doctor.

Kung hindi lang nagdadalang tao ang pasyente baka nagawa na namin ang operasyon noon pa.” Dagdag na wika ng Doctor.

“Doc hindi ba pwede na unahin muna ang kaligtasan ni Carissa bago ang mga bata na nasa kanyang sinapupunan?” tanung ni Mommy

“Im sorry Misis. Si Carissa na mismo ang nagdesisyon sa bagay na iyun. Wala na tayong magagawa pa kundi maghintay.

“Basta Doc gawin niyo ang makakaya niyo. Iligtas. Niyo po ang anak ko. Maghahanap kami ng possible donor..”. Wika ni Daddy.

Chapter 21

GABRIEL

Mabilis na lumipas ang mahigit isang taon. Isang taon na. Mahigit isang taon na puno ng kalungkutan, pagsisisi at pangungulila. Kung hindi dahil sa kambal kong anak baka bumigay na din ako.

Nandito ako ngayon sa loob ng nursery room ng aming mga anak ni Carissa. Ang aming kambal na sina Miracle at Christian.

Yes, Miracle at Christian ang napili namin na ipangalan sa kanila. Masaya ako kasi kahit seven months lang sila sa tiyan ng kanilang Mommy naging malusog sila ng lumabas.

Malungkot akong nakatunghay sa dalawa kong anghel. Parehong natutulog ang mga ito. Nalulungkot ako para sa aking kambal dahil hindi ko maibigay sa kanila ang kalinga ng isang Ina.

Marahan kong hinawakan ang maliliit na kamay ni Miracle. Bahagya naman itong gumalaw at dumilat. Tumitig ito sa akin at humagikhik. Halos malusaw ang puso ko sa nakita kong gesture ng anak ko. Ang sarap sa pakiramdam. Parang musika sa pandinig ko ang tawa ng aking anak. Napakaganda ng mga anak ko.

Inangat nito ang dalawang kamay bilang hudyat na gusto nitong magpakarga. Maingat ko itong inangat sa higaan at kinarga. Narinig ko na humagikhik ulit ang aking anak. Samantalang si Christian naman ay tulog na tulog pa rin.

“Naku, parang nakikita ko na magiging Daddy’s girl yang si Miracle.” Narinig kong wika ni Mommy sa aking likuran. Hindi ko namalayan na pumasok pala ito sa kwarto.

“Hello mga apo”. Lumapit ito sa akin at hinalikan sa noo si Miracle gayundin si Christian na hind man lang natinag sa pagkakatulog.

“Mom, thank you sa pag-aalaga sa kanila. Sabi kasi ni Daddy sa akin halos dito ka na tumira sa Nursery Room”. Nakangiti kong wika kay Mommy.

“Naku Gabriel, anak hindi mo ako dapat pasalamatan sa ganyan dahil masaya ako. Imagine binigyan mo ako ng mga malulusog na apo tsaka talagang ang Daddy mo pa ang nagsabi ha, eh siya din naman, halos ayaw ng bitawan itong mga apo ko kapag nandito sa nursery room. “nakahingiti na sagot ni Mommy.

“Pero Mom, may mga Yaya’s naman sila. Lagi daw po kayo nagpupuyat sa dalawang ito. Baka naman kung mapaano kayo niyan.” Nag-aalalang wika ko dito.

Nabanggit kasi sa akin ni Daddy na halos dito na tumira si Mommy sa Nursery room. Hindi na din ginagawa ang mga nakagawian nito noon. Parang nawalan daw ng social life si Mommy kasi lahat ng oras at attention ay binibigay nito sa dalawang bata kahit na may mga Yaya’s naman ang bawat isa sa mga ito.

Kung dati makikita si Mommy lagi sa Garden ngayon nagbago na. Lagi na itong nasa nursery room at makikita lang ito sa labas kapag pinapaarawan ang mga babies namin.

“Hay naku! Hayaan mo na Gabriel, dito ako masaya. Tsaka wala ang Mommy ng kambal kaya dapat ako muna ang mag-aalaga sa mga ito. Dapat nga hindi ka na kumuha ng tagapag-alaga at kaya ko na sila. at may iba namang mga kasambahay dito na pwede magbantay sa mga babies na pwedeng Mapagkakatiwalaan. Noong baby ka pa ako din ang nag-alaga sa iyo. Hindi ko inaasa sa Yaya ang lahat.” Mahabang wika ni Mommy Napatango-tango na lang ako sa sinabi ni Mommy. Alam kong hindi ko ito mapipilit. Ayaw niya talagang ipagkatiwala ang mga bata sa iba. Masyadong masilan si Mommy pagdating sa kanyang mga apo.

“Oh kumusta ang aking mga apo? Nakangiting bati ni Daddy pagpasok sa loob ng nursery room. Nakapantulog na ito at agad na lumapit sa higaan ni Christian.

“Hello my Apo... So cute naman ng baby na ito”.. Sabay mahinang tapik pa nito sa mukha ng natutulog na si Christian kaya agad itong nagising at umiyak.

Agad naman itong dinaluhan ni Mommy at agad na kinarga ang umiiyak na si Christian. Isinayaw-sayaw pa nito para lang mapatigil ang pag-iyak ng bata.

“Ano ka ba naman Ralph, alam mo namang natutulog ang apo mo, hindi kasi magdahan-dahan, tingnan mo tuloy umiyak itong apo ako”. Wika ni Mommy kay Daddy. Pinandilatan pa nito ang kabiyak. Natawa naman si Daddy sa hitsura ni Mommy.

“Hussshh apo ko, tahan na, dito na si Grandma.”.

Ako ni Mommy sa baby.

“Hay Naku ikaw talaga, baka naman gutom lang yung baby kaya umiyak.” Wika ni Daddy. Binalingan nito si Miracle at hinalikan sa noo sabay pisil sa pisngi. Agad naman na humagikhik ang aking anak na babae at nagkakawag. Tuwang tuwa ito sa ginawa ng Lolo nito.

“Naku-naku wag ka na mangatwiran dyan. Nasaktan talaga ang bata sa tapik mo. Tsaka bakit ka ba nandito sa nursery room akala ko ba matutulog ka na?” tanong ni Mommy dito.

“Dito muna ako matulog, may malapad naman na kama dito kaya dito ako ngayon matulog Honey.” Nakangiting sagot ni Daddy.

“Hay naku, ano pa ba ang bago, dito ka naman lagi Natutulog. Nakangiti na wika ni Mommy dito.

“Nandito ka din kasi Honey tsaka para tabi tayo lagi. Nakangiti na wika ni Daddy.

Pinasadya talaga na maglagay ng king size bed dito sa nursery room ng kambal dahil sa kagustuhan nila Mommy at Daddy. Dito kasi ang mga ito natutulog kapag gabi para daw kasama ang mga apo palagi. Kung pwede nga lang dalhin ang kambal sa kwarto ng mga ito para doon na mag stay baka ginawa na ng mga ito.

Hindi kasi ako pumayag dahil gusto ko may privacy din sila. Kaya Lang sa nangyayari ngayon, parang kwarto na din nila Mommy itong nursery kasi halos gabi-gabi dito sila natutulog dito. Lumalabas lang para kumain maligo at magpalit ng damit. Ang mga Yaya’s naman ng mga bata ay nasa servants quarter natutulog kapag nandito ang mga Lolo at Lola nito sa nursery room.

“Gabriel, akala ko ba aalis ka ngayon, akin na yang si Miracle, para makapaghanda ka na. Kami na bahala sa mga anak mo”. Nakangiting wika ni Daddy sa akin.

Hinalikan ko muna si Miracle bago ko inabot kay Daddy. Humagikhik naman ang bata habang nakatingin sa akin.

“Thank you Dad, Mom. Kayo na muna bahala sa kanila.” Sabay lapit ko kay Christian at hinalikan din ito. Nakipagbeso din muna ako kay Mommy bilang tanda ng pagpapaalam. Tinapik naman ako sa balikat ni Daddy.

“Kami na bahala dito anak. Mag-iingat ka!” nakangiti na wika ni Daddy.

Paglabas ko ng nursery room ay agad akong sinalubong ni Aling Marta, ang aming katiwala.

“Senyorito, gusto daw po kayo makausap ng dalawang Yaya.” 

Wika nito.

“Bakit daw?” tanong ko dito.

“Magpapaalam yata Senyorito, aalis na lang daw sila. “sagot ni aling Marta Bumuntung hininga naman ako at tumango-tango. Inaasahan ko na na mangyayari ito. Nakailang Yaya na ba ang mga anak ko at lahat sila ay hindi nagtatagal dahil sa pakikitungo ni Mommy.

Mabait si Mommy sa mga kasambahay pero ayaw kasi nito kumuha ng taga pag-alaga ng kambal. Ano pa ba ang silbi ng mga babysitter kung halos ayaw pahawakan ni Mommy ang mga bata. Kapag ang mga Yaya’s minsan ang bantay at maabutan ni Mommy na umiiyak ang kanyang mga apo katakot takot na sermon ang natatanggap ng mga tagapag- alaga.

“Sige Manang, papuntahin mo sila sa Library. Doon ko sila kakausapin.” Wika ko dito. “Masusunod po Senyorito”. Nakangiting sagot ni Aling Marta at agad naman na umalis.

Agad akong nagtungo sa library. Dito na kasi ako palaging nagtatrabaho simula ng dumating ang kambal sa buhay ko. Dinadala nalang ni Aron ang mga papeles na dapat kung pirmahan at pumupunta lang ako ng opisina kapag may importanteng gagawin at may mga meetings.

Umupo ako sa upuan habang nakatitig sa isang larawan na nakapatong sa aking table. Larawan ito ni Carissa. Hinaplos ko pa ang mukha nito at malungkot na ngumiti.

“I Miss You Sweetheart”. Masuyong bulong ko na para bang naririnig nito ang aking sinabi.

Maya-maya pa ay narinig ko na may kumatok sa pinto. Agad ko itong sinabihan na pumasok.

Nakayuko ang dalawang Yaya habang pumapasok sa loob ng library. Napabuntung hininga ako at kumuha ng cheque. Sinulatan ko ang dalawang pahina ng mga ito at pinirmahan.

“Gusto niyo na daw umalis?” mahinahong tanong ko sa mga ito.

“Pasensiya na po kayo Senyorito”. Nakayuko na sagot ng isa sa mga ito.

Bumuntung hininga ako at inabot sa dalawa ang cheke. Gulat na napatingin ang mga ito sa akin.

“hindi ko kayo pipigilan. Ito yung bayad niyo. Bukas na lang kayo umalis dahil gabi na.” Mahinahon kong wika.

“Pe—pero Senyorito ang laki po nito.” Nahihiyang wika ng isang Yaya.

“Its ok. Gamitin niyo yan sa inyong pamilya. Tama lang na makatanggap kayo ng ganyang halaga.” Sagot ko.

“Salamat po Senyorito” sabay na wika ng mga ito.

“Pakisabi kay Manang Marta na pumunta siya dito.” Wika ko sa mga ito. Kailangan ko kasi makausap si Aling Marta dahil wala na akong balak maghire ng Yaya sa ngayon.

“Sige po Senyorito at salamat po ulit.” Masayang wika ng mga ito.

Ilang sandali pa ay dumating na si Aling Marta.

Pinaupo ko ito at inumpisahan kausapin.

“Manang, alam niyo naman po siguro na walang nagtatagal na Yaya ng kambal. Mahirap kumbinsihin si Mommy dahil sa umpisa pa lang ayaw na nito. Kaya siguro hindi nagtatagal ang mga babysitters lagi kasing pinapagalitan.” Panimula ko dito.

“Kaya nga po Senyorito, lagi kasi sinusungitan ni Senyora gusto niyo po ba na magpahanap ulit sa agency?” wika ni Aling Marta.

Bumuntung hininga ako. Ilang saglit nag isip bago sinagot si Aling Marta.

“hindi na muna siguro kailangan. Sa ngayon kailangan ko po muna ang tulong ninyo. Kayo na lang muna ang umalalay kay Mommy ay Daddy para sa kambal. Magtalaga po kayo ng Ibang mapagkakatiwalaan na tumulong-tulong kapag kailangan nila Mommy at Daddy.”

Mahabang wika ko dito.

“Naku Senyorito wala pong problema yun. Mas mabuti nga ang ganoong set-up na lang muna kasi ayaw talaga ni Senyora na may iba na humahawak sa kambal. “nakangiti na wika ni Aling Marta.

“Aasahan ko po ang pag-alalay niyo kay Mommy at Daddy. Sabihin niyo po sa akin kung sino ang napili niyong kasambahay para dagdagan ko na din ang sahod niya. Dapat lagi siyang handa kapag kailangan siya. “ wika ko dito.

“Makakaasa po kayo Senyorito.” Sagot ni Aling Marta.

“Salamat Manang.” Wika ko dito.

Nang mapag-isa ulit sa library at agad kong tiningnan ang orasan. 9:30 pm na at kailangan ko ng umalis. Agad akong tumayo at naglakad palabas ng library. Nagmamadali akong naglakad papunta sa carport ng mansion. Naghihintay na sa akin si Aronn at ang aking mga bodyguard.

Ito ang routine ko gabi-gabi. Sa hospital ako natutulog upang makasama si Carissa. Hindi pa din. Kasi ito nagigising mula sa pagka comatose. Naging successfull naman ang kanyang surgery at hinihintay na lang kung kailan ito gigising.

Narinig ko ng biglang nagring ang akong cellphone. Agad ko itong tiningnan kong sino ang tumatawag. 

Napakunot ang noo ko ng makita ko ang pangalan ni Roxie.

“Hello!” agad kong sagot dito.

“Ku-kuya Gabriel, si Carissa.. Punta kayo dito sa hospital, si Carissa...” natatarantang boses ni Roxie sa kabilang linya.

“Bakit anong nangyari? Roxie papunta na ako diyan? May nangyari ba?” halos tumalon ang puso ko sa sobrang kaba. Sa tono kasi ng boses ni Roxie parang may kakaibang nangyari sa hospital.

“Si Carissa kasi- agad na naputol ang sinabi nito. Pero bago nawala sa kabilang linya si Roxie narinig ko pa ang boses ni Roldan na nagpapanic din.

 Abot-abot ang kaba sa aking dibdib. Hindi pa rin naman tumatawag ang Doctor nito sa akin. Marahil ay masyado itong abala.

“Bilisan mo ang pagpapatakbo ng sasakyan. Kailangan natin makarating agad sa hopital” utos ko sa Driver.

‘Masusunod po Boss.” At agad na pinaharorot ng driver ang sasakyan.

Pagdating sa hospital ay agad akong dumerecho sa kwarto kung nasaan naroon si Carissa.

Pagdating sa bungad ng nasabing kwarto ay agad akong natigilan sa nakita. Agad napapikit ang aking mga mata kasabay ang pagtulo ng aking mga luha.

Chapter 22

GABRIEL

Ako si Gabriel Villarama, tinitingala ng lahat ng nasa lipunan. Mayaman at nasa akin na ang lahat ng katangian na hinahanap ng lahat lalong lalo na ng mga kababaihan.

Kahit kailan hindi ako umiyak dahil lang sa isang babae. Ako ang iniiyakan at hinahabol na lahat. Pero ngayon para bang napakababaw ng luha ko kung si Carissa na ang pinag-uusapan.

Tiyak na aangat ang kilay ng mga taong nakakakilala sa akin kung malaman na ang isang Gabriel Villarama ay umiiyak dahil sa isang babae. Katulad ng sitwasyon ngayon.....

Magkasabay na tumulo ang luha sa aking mga mata nang makita ko ang masayang ngiti sa mga labi nito. Hindi ako makapaniwala na gising na siya.

Parang wala sa sarili na naglakad papasok sa loob ng private room ni Carissa. Agad na napatinginan si Roxie at Roldan ng mapansin na pumasok ako. Tumabi ang mga ito ng kunti upang bigyan ako ng space para masilayan ang mukha ng mahal ko na noon ay punong puno ng pagtataka habang nakatingin sa akin.

Sa wakas gising na siya. Gising na ang babaeng hindi ko alam kung kailan ko natutunang mahalin ng higit pa sa sarili ko. Ngayong gising na siya, gagawin ko ang lahat ng aking makakaya upang hindi na siya makaramdam pa ng sakit at paghihinagpis. Ibibigay ko sa kanya ang lahat ang lahat lahat na hindi niya naranasan noon.

Ibubuhos ko sa kanya ang lahat ng pagmamahal na kayang ibigay ng isang Gabriel Villarama.

Nang makalapit ako ay buong pagmamahal na tinitigan ko si Carissa. Maputla pa rin ito pero nangingibabaw pa rin ang ganda. Nagtatakang tumingin din ito sa akin. Agad ko itong niyakap at walang pag aalinlangan na hinalikan sa labi.

Muling bumuhos ang luha sa aking mga mata.

Napasinghap naman sina Roldan at Roxie sa nakita. Parang kiti-kiti na napahampas si Roxie sa balikat ni Roldan dahil sa sobrang kilig.

Maya-maya pa ay pumasok si Doctor Lee. Kahit ayaw pa kumawala ni Gabriel sa pagkakayakap kay Carissa ay wala siyang choice. Pasimple nitong pinunasan ang luha sa kanyang mga mata. Alam niya kasing susuriin ng doctor si Carissa.

“Kumusta ang kalagayan niya Doc?” agad kong tanong sa doctor pagkatapos nitong tingnan si Carissa. May kasama itong dalawang nurse. Isang babae at isang lalaki.

“Congratulations Mr. Villarama, nagising na din sa wakas si Misis Gagawa lang kami ng ilang test at kapag maayos ang result pwede niyo ng iuwi si Misis” Nakangiting wika ng doctor.

“Gawin niyo ang nararapat Doc. Ayaw ko ng mangyari ulit ang nangyari noon. Malaki ang tiwala ko sa inyo.” Sagot ko sa Doctor. Magaling si Doctor Lee kaya naman balak ko din na bigyan ito ng incentives pagkalabas ng Hospital ni Carissa. Alam kong ginawa nito lahat ng makakaya para mailigtas ang buhay ng mahal kong si Carissa.

CARISSA POV

Pakiramdam ko mahabang oras akong nakatulog. Dahan dahan kong iminulat ang aking mga mata. Napakurap-kurap pa ako ng masilaw sa liwanag ng buong kwarto.

Sobrang gaan ng pakiramdam ko. Hindi na din ako nahirapan pang huminga. Hindi kagaya noon na parang may nakadagan sa aking dibdib. Babangon sana ako sa higaan pero parang wala akong lakas.

Luminga-linga ako sa buong paligid ng kinahihigaan ko. Purong puti ang nasa paligid at mag isa lang ako. Pilit kong inalala kung ano ang nangyari. Bakit nandito ako sa kwartong ito.

Nang maalala ko ang mga nangyari ay agad akong napahawak sa aking tiyan. Dinama ko kung may umbok ba. Ang huli ko kasing naalala ay buntis ako.

Bigla akong kinabahan ng naramdaman na wala na ang umbok sa aking tiyan. Biglang ragasa ng emosyon sa aking puso. Biglan nangilid ang luha sa aking mga mata sa takot na baka kung ano ang nangyari sa aking mga anak.

nagulat ako ng biglang may bumukas ng pinto ng kwarto at biglang may tumili. Agad akong napatingin dito. Awang labi habang nakatingin kina Roxie at Roldan na nanlalaki ang mga mata habang nakatitig sa akin.

Magsasalita pa sana ako ng biglang kumaripas ng takbo ang dalawa paalis ng kwarto. Sumisigaw ang mga ito ng “Doctor!!? Doctor!?.... Doctor... Diyos ko!!!!!!?Narinig ko pang sigaw ni Roxie.....”

Napailing na lang ako sa kawerduhan ng dalawa kong kaibigan. Hindi ko maintindihan kong bakit ganoon ang kanilang reaksiyon. Parang may nakitang multo.

Ilang saglit pa ay nakita ko na humahangos na bumalik ang dalawa kong werdo na kaibigan. Hingal na hingal ang mga ito habang hawak ni Roldan ang kamay ni Roxie na halos kaladkarin na nito sa pagmamadali.

“Bestie, gising ka na!!!!! Bakas sa tuwa sa boses ni Roxie. Lumapit pa ito sa akin at mataman akong tinitigan. Hinawakan pa ako nito sa mukha at tinitigan ang aking mga mata. Agad naman akong ngumiti dito.

“Bestie, thanks God gumising ka din sa wakas. Diyos ko mahigit isang taon kang tulog. “...wika naman na Roldan na bakas ang tuwa sa boses.

Sasagot pa sana ako ng biglang may dumating na doctor at nurses. Agad ako nitong chineck at nakangiti na kinausap ako ng doctor.

“Welcome back Misis. Kumusta ang pakiramdam mo?” nakangiti na wika ng Doctor.

“Maayos naman po Doc. Pero yung mga babies ko po

Nasaan sila?” sa wakas na tanong ko dito. Labis kasi akong nag-aalala kung napaano na ang mga babies sa tiyan ko sa mga panahong tulog ako, Mahigit isang taon daw akong tulog????

“Bestie no Worries nasa maayos silang kalagayan. Naisilang mo sila ng maayos!!! Singit naman ng madaldal na si Roxie. Kita sa mga mata nito ang walang kapantay na galak.

Para akong nabunutan ng tinik sa aking lalamunan sa sagot ni Roxie. Bahagya akong napangiti.

“Dont worry Misis, tama si Miss Roxie, nasa maayos na kalagayan ang kambal. Inuwi muna ng husband mo ang mga bata dahil bawal sila mag stay dito sa hospital.”

Bahagyang kumunot ang noo ko sa sagot ng doctor. Paanong nasa asawa ko eh ang huli kong natandaan nag devorce na kami ni Gabriel. Tumingin ako sa gawi ni Roxie at Roldan. Nagpeace sign lang si Roxie sa akin at nakangiwi samantalang si Roldan naman ay kibit balikat at biglang tumalikod.

Halatang may hindi magandang ginawa ang mga bruha. Halata sa mga kilos ng mga ito. Halatang may

Ginawa na hindi ko magustuhan. Mga guilty kasi. Pagkatapos akong suriin ng Doctor ay lumabas na ito kasunod ng mga kasama nito. Babalik na lang ito maya-maya para sa ibang mga test.

Nang maiwan kaming tatlo dito sa loob ng kwarto ay agad kong tiningnan ang dalawa. Ngumiti naman si Roxie na lumapit sa akin.

“Kayong dalawa, ano ang sabi niyo na nasa asawa ko ang mga anak ko. Diba nagpromise kayo sa akin na kayo ang mag-aalaga sa kanila? Tsaka paanong magkaroon ako ng asawa eh ang huli kong natandaan nag devorce na kami ni Gabriel.” Mahaba kong wika sa mga ito.

Agad naman na nagyuko ng ulo si Roxie. Kinalabit nito si Roldan at bilang senyas na ito na ang magpaliwanag. Pakinding-kinding naman na lumapit si Roldan sa akin. Ganito kasi ito kapag walang ibang tao, lumalabas ang pagkabinabae.

“Ganito kasi yan Bestie..... Ehh.... Wala akong kasalanan dito ha? Ang bruha kasing si Roxie, nagsumbong kay tita Moira sa kondisyon mo.... Nagulat nga ako nung malaman ko eh....pero wala na akong magawa... Nakita ko na lang na nandito na sila Tita Moira sa hospital. Paano ba naman itong si Roxie –ARAY!!!! Napasigaw si Roldan ng biglang hilain ni Roxie ang buhok nito.

“Gaga ka ako na naman ang itinuro mong salarin. Hugas kamay ka na naman.!!!!.....” Putol ni Roxie sa kwento nito habang hila hila pa din ang buhok ni Roldan.

“Ano ba bruha ka bitawan mo ang buhok ko baka makalbo ako!!!!!” tili ni Roldan Binitawan naman ito ni Roxie at matalim na tinitigan ang kaibigan. Napahagikhik naman ako sa mga ito. Kahit kailan talaga kung umasta ang mga ito parang mga bata. Wala pa ring pinagbago.

Ganito ang mga ito palagi. Akala mo nag aaway pero ganito talaga sila maglambingan. May halong kunting sakitan pero sanay na kami sa ganito. Maya- maya lang ng kunti ay ok na ulit ang mga ito.

“Hindi ba pwedeng nataranta lang ako kaya ako napaamin ni Tita. Tsaka maganda naman ang kinalabasan diba bruha. Tsaka malay ko bang tatawagan agad ni Kuya Jonathan si Gabriel para magsumbong.” Paliwanag ni Roxie.

“Oo nga, alam ko naman iyon, pero ikaw ang unang nagbreak sa promise natin Kay Bestie tsaka----- sagot ni Roldan na hindi na naman natapos dahil sinagot ulit ito ni Roxie.

“Tsaka pabor sayo kasi nakikita mo din ang mga hot Fafa na friends ni Kuya Gabriel at Kuya Jonathan kapag pumpunta dito sa hospital.” sabe ni Roxie dito kay roldan.

“Kapag ako talaga maasar sa iyo Bruha ka isusumbong na talaga kita kay Tito”. Pananakot ni Roxie dito na alam naman namin na hindi nito gagawin.

“Hayst bruha talaga ito. Tinakot na naman ako. Sige na nga kasalanan na nating dalawa. Tayong dalawa na lang ang nagsumbong kahit hindi naman...” maktol na sagot ni Roldan. Nagkakandahaba pa ang Tiguso nito.

“Tama na yan mga Bestie, hindi naman ako galit sa ginawa niyo. Pero diba nagpromise kayo sa akin na kayo mag aalaga sa mga babies ko? Bakit hindi niyo ginawa. Buti na lang hindi ako natuluyan kong hindi mumultuhin ko talaga kayo”. Biro ko sa mga ito. Agad naman namilog ang mga mata ng mga ito.

Natawa ako sa mga reaksiyon ng mga ito. Sabay kasi na tumingin ang mga ito sa akin at halatang natakot. Alam ko kasi na kahinaan ng mga ito ang multo. Kaya naman ganito ang panakot ko sa kanila noong malubha pa ako para tuparin nila ang promise nila. Pero mukhang hindi naman nasunod kasi umiksena yata si Mommy Moira.

Bigla kaming natigilan sa pagkukulitan ng biglang pumasok si Gabriel sa kwarto. Nagulat ako sa itsura nito. May luha ang mga mata at napatda ako ng lumapit sa akin at niyakap ako sabay halik sa labi ko.

Nabigla ako sa ginawa nito.hindi ko alam kung paano mag react. Biglang naging blanko ang aking isipan at pakiramdam ko biglang tumigil ang pag ikot ng aking mundo.

Halos hindi ako makahinga sa sobrang higpit ng yakap nito. Nang bumalik ako sa aking huwisyo ay tsaka ko lang narealized na mahigit isang taon na pala akong hindi nagtotooth brush. Tiyak na pati laway ko napanis na. Nakakahiya mga Beshie. Kahit ba tulog ako nagawa kaya akong linisan or toothbrashan ng mga taong nag-aalaga sa akin dito sa hospital?? Hindi ako sure doon.

Pero ang hot talaga ni Gabriel. Nakakapagtaka ang ginagawa nito. Hindi man lang nandiri sa laway kong panis dahil naramdaman ko na bahagya pa nitong sinipsip ang aking bibig. Diyos ko, parang gusto kong matulog ulit sa takot na baka panaginip lang lahat ito. Ayaw ko ng matapos ito, ang sarap kasi ng labi ni Gabriel. Para akong nasa alapaap.

Nakita ko din na tulala na napatingin si Roldan sa amin. Halos naman mamiliit si Roxie sa sobrang kilig habang hinahampas nito si Roldan.

“Sana All” narinig ko pang bigkas ng mga ito.

“Thanks God!” narinig kong bulong ni Gabriel sa akin pagkatapos nitong pakawalan ang aking mga labi. Naramdaman ko na hinahalik-halikan ako nito sa aking buhok at naramdamn ko din ang pag-uga ng balikat nito habang nakayap sa akin.

“Umiiyak ba ang isang Gabriel Villarama?” tanong nga aking isipan. Kumabog na naman ang puso ko sa idea na iyon. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Ramdam ko ang init ng yakap ni Gabriel sa akin. Parang ayaw ko ng matapos ang pagkakataon na ito. Masaya ako sa mga yakap ni Gabriel.

‘Lord, bakit mas marupok yata ang puso ko ngayon “Bulong ko sa aking sarili at natatakot ako dahil dito. Bahagya kong pinikit ang aking mga mata upang namnamin ang init ng yakap nito. May tumulo pang luha sa aking mga mata. Luha ng kasiyahan dahil nandito si Gabriel. Kahit papano nandito siya.

Ayaw ko na sanang matapos ang mga sandali na iyon pero naramdaman ko na bumalik ang doctor. Agad naman na kumalas sa pagkakayakap si Gabriel sa akin. Masuyo pa akong tinitigan nito at pinunasan ang luha na naglandas sa aking pisngi gamit ang mga kamay nito.

Biglang kumabog ang puso ko sa paraan ng pagtitig sa akin ni Gabriel. Parang kakaiba kasi ito kaysa noon. Parang tingin na puno ng pag-aalala at pagmamahal. Parang may malalalim na ibig sabihin.

Chapter 23

CARISSA POV

Kami nalang dalawa naiwan ni Gabriel dito sa kwarto. Umalis na kasi ang aking mga kaibigan.

Naiilang ako dito, kanina pa kasi ito titig ng titig sa akin. Nangingiti pa ito na parang kinikiliti. Ibang- iba ito ngayon.

“Sabi nga pala ng Doctor pwede ka na kumain ng mga light foods. Gusto mo ba bilhan kita ng makain? “ wika nito Umiling lang ako dito. Hindi ko alam kong paano ito kausapin. Bakit kaya nandito pa ito ngayon. Wala ba itong balak umuwi? Baka hinahanap na ito ni Ate Ara. Kasal na kaya sila? Sa isiping iyun ay parang gustong tumulo ang luha sa aking mga mata.

Hmmm kumusta ang mga anak natin? Sabi kasi nila Roxie nasa Mansion daw ang mga babies.” Tanong ko dito

“Maayos naman sila. Si Mommy at Daddy ang nag aalaga sa kanila ngayon. Teka gusto mo ba silang makita.?” Tanong nito sa akin sabay kuha ng cellphone.

Lumapit ito sa akin at umupo sa silya na nasa gilid ng aking kama. Bahagyang sumikdo ang aking dibdib ng alalayan ako nitong sumandal sa headboard ng aking higaan.

Itinapat nito ang cellphone sa akin. Yung sakto lang para makita ko ang gusto nitong ipakita sa akin. 

Bahagya akong napangiti ng masilayan ko ang dalawa kong babies. Ang gaganda nila. Hindi ko namalayan ang pagtulo ng aking luha. Sobrang saya ko na makita ang dalawa kong anak na malusog. Ang gaganda nila. 

Naramdaman ko na lang ang bahagyang pagdampi ng kamay nito sa aking pisngi. Pinupunasan niya ang aking luha gamit ang kanyang mga kamay.

“Sasabihin ko kina Mommy na dadalhin sila dito bukas. Dont worry, mayayakap mo na sila Sweetheart “Masuyo nitong wika sa akin.

“Sa-salamat pasensiya ka na kung hindi ko sila maalagaan ngayon.” Mahina kung sambit dito.

“Its ok. Tsaka magaling ka na..kunting tiis na lang magiging maayos din ang lahat. Sabi ng Doctor Therapy lang ang kailangan para bumalik ang dati mong lakas.” Nakangiti na paliwanag nito sa akin.

Sa ngayon kasi hindi ako makatayo at makalakad. 

Kahit nga paghawak sa mga simpleng bagay ay hindi ko kaya. Parang nawalan ako ng lakas. Siguro dahil sa tagal kung hindi nagamit ang aking mga muscle. Therapy daw kailangan para manumbalik ako sa dati. Pero sabi ng Doctor normal lang naman daw ito sa taong matagal na nakaratay. Babalik din daw ako sa dati. Makakalakad ulit ako ng maayos at magagawa ko ulit ang mga nakasanayan kong gawin.

Natatakot ako. Paano kung tuluyan na akong hindi makalakad. Lalong magiging walang kwenta na ako. Magiging lumpo ako. Hindi ko maalagaan ang mga anak natin.”umiiyak kong wika.

“Ssshhh tahan na. Hindi mangyayari iyon. Ako ang bahala ok??” Masuyo nitong ako sa akin. Niyakap pa ako nito.

“Gabriel, please kapag mangyari iyon huwag mo silang ilayo sa akin ha? Hindi ko kaya...”. Umiiyak na pakiusap ko dito.

“Hindi mangyayari iyon Sweetheart. Ipanatag mo ang kalooban mo... Alam ko ang sakripisyo mo para mailabas mo ng maayos ang mga anak natin.. Kaya hindi ko hahayaan na mawalay sila sa iyo... Sa atin...” nakangiti na sagot nito sa akin.

“Pwede ka ng umuwi Gabriel. Kaya ko na ang sarili ko.”.maya-maya ay malumanay kung wika dito. “Ok lang Carissa. Gusto mo bang mag C.R? Halika bubuhatin kita?”. Masuyong wika nito.

Bahagyang napakunot ang noo ko dito. Naninibago talaga ako dito kay Gabriel. Masyado kasi itong mabait ngayon.

“Ba-baka kasi hinahanap ka na ni Ate.” Pabulong kong wika dito. Parang may bikig sa aking lalamunan habang binabanggit ang katagang iyon.

Nakita ko ang pagkagulat sa mukha nito dahil sa aking sinabi. Maya-maya pa ay ngumiti ito at masuyo akong hinalikan sa aking noo.

Walang maghahanap sa akin. Alam ng lahat na kasama kita ngayon dito sa hospital.” Nakangiting wika nito sa akin.

“Pe-pero baka magalit sa akin si Ate Ara kapag malaman niya na nandito ka.” Nag aalala kong wika. Hanggat maari gusto ko ng umiwas sa gulo.

“Dont worry, hindi ako hahanapin noon. Never!!!” masuyo nitong sagot.

“Sige na magpahinga ka na. Bukas may mga bisita ka. Gusto na nga nilang pumunta dito eh kaya lang sabi ko tomorrow morning na lang para maisama ang kambal”. Pagkekwento nito sa akin.

“Talaga? Salamat Gabriel. Gustong-gusto ko na din sila makita.

Teka hindi ba galit si Mommy sa akin. Kasi naglayas ako eh”. Nag aalala kong tanong dito.

“Malalaman natin bukas Sweetheart! Sa ngayon magpahinga ka muna. Bawal ka daw mapagod sabi ng Doctor.” Masuyong wika nito at maingat akong inalalayan para makahiga ulit.

Napangiti ako sa sinabi nito. Nakaramdam ako ng excitement para bukas. Excited na akong makita ang aking mga anak tsaka sila Mommy Moira. Sana hindi ito nagalit sa akin.

Biglang sumagi sa isip ko ang aking pamilya. Ang aking mga magulang. Si Mommy at Daddy tsaka si Ate Ara. Alam kaya nila ang sitwasyon ko? Naalala kaya nila akong dalawin.

Napabuntung-hininga ako at biglang nakadama ng lungkot. Kailan kaya ako matutunang mahalin ng sarili kong pamilya.

“Regarding your Mom and Dad, uutusan ko na si Aron bukas para puntahan sila. Para sabihin sa kanila ng gising ka na.” Nakangiti na wika ni Gabriel. Marahil napansin nito ang biglang pagbago ng aking mood.

“Thank you Gabriel.” Nakangiti kong sagot dito.

Hindi ito sumagot bagkot Dinampian ako ng magaan na halik sa aking noo na labis namang ikinakilig ng aking atay at balun-balonan.. Charr!!

Pinilit ko na lang matulog. Malalim na din kasi ang gabi. Hindi ako dapat kiligin sa mga pinagagawa ni Gabriel. Kapag maging maayos na ako iiwasan ko na ito ng tuluyan. Ayaw ko ng maging hadlang sa pagmamahalan nila Ate Ara. Babaunin ko na lang ang lahat ng ala-ala na meron kami ni Gabriel. Masaya man o malungkot. Kailangan kong tanggapin ang katotohanan na kahit kailan hindi ako nito kayang mahalin.

GABRIEL POV

Masuyo kong tinitigan ang mukha ng natutulog na si Carissa. Nagulat ako sa tanong nito kanina tungkol sa aming dalawa ni Ara.

Hindi pa pala nakwento ng mga kaibigan nito ang tungkol sa amin ni Ara. Na wala na kami. Magkaiba ang nararamdaman ko kay Ara noon kaysa kay Carissa.

Asawa ko pa rin si Carissa. Yung devorce paper na pinirmahan niya noon itinapon ko na. Huli na kasi ng marealized ko na mahal ko na pala ito.

Narealized ko lang ang nararamdaman ko na pagmamahal dito ng mawala ito. Buti na lang at hindi pa huli ang lahat dahil hindi ko alam ang aking gagawin kung tuluyan itong mawala sa akin.

Mas malalim ang pagmamahal ko dito. Lalo na ngayon may dalawa kaming anak. Buboo kami ng masayang pamilya.

Ilang sandali pa ay nagdesisyon na din akong matulog. May sariling bed akong pinalagay dito sa kwarto ni Carissa. Gabi-gabi akong natutulog dito para mabantayan at makasama ito.

ligtas naman kasi may mga bodyguards akong nagbabantay sa labas ng kwarto. Rotation ang duty ng mga ito. Kahit wala ako dito sa hospital sinisiguro ko na may magbabantay na mga tauhan ko maliban sa private nurse na pinagkakatiwalaan ko na din.

Kapag pwede na ilabas ng hospital si Carissa, uuwi agad kami ng Mansion. Doon na lang gagawin ang mga therapy na kailangan nito para tuluyan ng gumaling. Bukas ng umaga ko na lang uutusan si Aron na tawagan ang pamilya ni Carissa. Bilang respeto na lang din sa kanila. Kailangan din nilang malaman na gising na ang kanilang anak.

Lagi din naman kasi nilang dinadalaw si Carissa dito sa hospital. Pero hindi kami masyadong nagkakausap. Hanggang tango lang kami kapag nagpapang-abot kami. Para kasing nawalan ako ng gana sa Pamilya ni Carissa noong nalaman ko kung paano nila ito tratuhin noon.

Si Ara naman ay hindi ko na nakita. Wala na akong balita dito. Ang sex video naman nito ay tuluyan ng nabura sa mga porn hub sa tulong ko at ng aking mga kaibigan.

Ayaw ko din naman na kumalat pa iyon. Kahit papano may pinagsamahan din naman kami ni Ara at isa pa kapatid ito ni Carissa. May magagawa naman akong paraan para hindi tuluyang masira ang reputasyon ng kanilang pamilya.

CARISSA pov

Kinaumaghan.

Nagising ako ng marinig na may umiiyak na bata. Agad kong inikot ang paningin at nagulat ako ng makita ko si Tita Moira sa gilid ng aking hospital bed na may kandong na bata.

“Iha, Good Morning! Kumusta ang pakiramdam mo?

“, nakangiting tanong ni Tita sa akin.

“Mommy Moira, iyan na ba ang baby ko?” tukoy ko sa batang karga nito.

“Yes Iha, meet Miracle.. Baby Miracle She is your Mom!” masuyong wika ni Mommy Moira sa baby. Bahagya nitong ibinaba ang baby upang makita ko ito.

Maya-maya pa ay lumapit din si Daddy Ralph habang karga naman nito ang isa ko pang anak.

“Iha, ito naman si Baby Christian. Ang pogi niya diba?” wika naman ni Daddy Ralph.

Nang masilayan ko ang mukha ng kambal kong anak ay agad na lumuha ang aking mga mata. Naiyak ako sa sobrang kaligayahan. Ang sarap sa pakiramdam ng makita ko ang aking mga anak. Ang gaganda nila.

Akala ko hindi ko na sila masisilayan pa kahit kailan.

Akala ko hanggang doon na lang ang buhay ko.

Ang bait talaga ni Lord, ang hiniling ko lang naman sa Kanya noon ay iligtas ang aking mga anak sa aking sinapupunan. Pero binigyan nya din ako ng pangalawang buhay para makita at makasama ang aking anak.

“Ang mga anak ko... Sorry babies, hindi ko kayo naalagaan!” umiiyak kong sabi sa kanila.

“Oh No Iha! Huwag kang umiyak baka makasama sa iyo.” Pang-aalo ni Mommy sa akin.

“Hayaan mo pagaling mo maalagaan mo din sila. Basta magpalakas ka kaagad.” Wika ni Daddy Ralph

“Dad, Mom thank you sa pag aalaga sa kanila. Thank you kasi nandyan kayo. Im sorry sa hindi ko pagpapaalam sa inyo noon. Im Sorry.....” humahagulhol kong wika sa mga ito.

“Iha, tama na yan. Huwag ka ng umiyak ok? Hindi kami galit sa iyo kaya huwag mo ng isipin ang bagay na iyon. Naiintindihan ka namin”. Masuyong wika ni Mommy.

Ang bait talaga nito. Kahit kailan hindi niya ako pinakitaan ng masamang pag uugali. Sa totoo lang sa kanila ko naramdaman ang tunay na pagmamahal ng isang magulang. Ipinakita nila sa akin kung gaano ako kahalaga.

“What happened?” tanong agad ni Gabriel ng makapasok sa loob ng kwarto. Galing ito sa labas at marahil ay nagulat kong bakit ako umiiyak. Agad itong lumapit sa akin at inalalayan akong makaupo. Pinahid ulit nito ang aking mga luha.

Ewan ko ba ang sipag nitong magpahid ng luha ko.

“Masaya lang ako kasi nakita ko ang mga anak ko. Ang laki na nila”. Wika ko habang nakatingin sa aking babies.

“Gusto ko silang hawakan, gusto ko silang makarga pero hindi pwede. Hindi pa pwede dahil sa sitwasyon ko ngayon.” Malungkot kong wika.

Napangiti naman si Gabriel sa sinabi ko.

“Soon Sweetheart.. Huwag kang magmadali. Kapag malakas ka na magagawa mo na lahat ng gusto mo”.

Wika nito.

“Siya nga pala, galing ako kay Doctor Lee, maayos naman daw ang result ng test na ginawa nila sa iyo. Ibig sabihin nito pwede ka ng lumabas ng hospital Sweetheart.”Wika ni Gabriel.

Talaga? Buti naman kung ganoon. Mas maigi siguro na sa mansion na lang si Carissa tuluyang magpagaling para lagi siyang makakasama ng kambal.” Excited na wika ni Mommy.

“Iyan ang balak ko Mom. Ang therapy naman pwedeng gawin sa mansion eh. Doon na lang siya magpalakas.” Nakangiti na wika ni Gabriel,

Nasa ganoon kaming pag uusap ng biglang dumating ang aking mga magulang. Si Mommy, Daddy at Ate Ara.

Agad akong nakaramdam ng kaba ng makita sila. Sariwa pa sa aking isipan ang ginawa nila sa akin noon. Ang sabwatan nila Mommy at ate Ara. Ang pagtakwil sa akin ni Daddy.

“Oh Helena, buti naman at dumating kayo. Tingnan niyo si Carissa, gising na siya, sa wakas gising na siya.” Bakas ang tuwa sa boses ni Mommy Moira habang sinsabi ito.

Agad naman na lumapit sa akin si Mommy at Daddy. Nagulat ako ng bigla akong yakapin ni Mommy. Umiiyak ito habang mahigpit akong yakap. Ganoon din si Daddy.

“Carissa, anak, thank you, thank you dahil sa wakas gising ka na.” Umiiyak na wika ni Mommy.

“Im sorry sa mga nagawa namin sa iyo noon. Im sorry kung nakalimutan namin na dapat itrato ka din namin bilang anak.” Madamdaming wika ni Mommy.

Hindi ako nakaimik sa sinabi ni Mommy. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko ngayon.

Hindi ko ito inaasahan. Siguro hindi lang ako sanay na ganito sila sa akin

Kahit kailan hindi nila ako niyakap ng ganito kahigpit.

Tiningnan ko si Ate Ara na nakatayo malapit sa isang sofa. Nakatingin lang ito sa akin. Bakas ang lungkot sa mga mata nito.

Pero nanibago ako sa hitsura nito ngayon. Parang nag-iba ang aura ni Ate Ara. Parang pumayat ito at tumanda ng ilang taon. In short parang hindi na ganoon ka sophistikada si Ate. Nakalimutan na ba nitong mag-ayos? Dati kasi kung makaawra ito akala mo laging rarampa sa fashion show.

Nagtataka akong tumingin sa kanila dalawa ni Gabriel. May tampuhan ba si Ate Ara at Gabriel. Bakit parang hindi sila nagkikibuan. Kung makaasta ang mga ito parang hindi magkakilala. Hindi katulad noon na kapag magkita kung maglampungan akala mo wala ng bukas. Ano kayang nangyari. Para kasing may mali sa dalawa.

Pero mahigit isang taon lang naman akong nakatulog ah? Hindi kaya sinasaktan ito ni Gabriel?

Tiningnan ko si Gabriel na ngayon ay kandong na ang isa naming anak. Kinuha niya pala ang baby kay Mommy Moira sa hinihili ito. Wala sa sariling napangiti ako at nagtama ang aming mata ng bigla itong tumingin sa akin. Hindi ko akalain na ganito ito kalapit sa aming mga anak. Kung titingnan kasi parang sanay na sanay itong humawak ng bata.

Agad kong iniwas ang aking tingin. Ibinalik ko ang tingin kina Mommy at Daddy na noon ay umiiyak pa rin. Sorry ng sorry si Mommy sa akin.

“Mom, tama na pa. Maayos naman na po ako ngayon.” Tanging wika ko na lang. Ewan ko ba hindi ako sanay na ganito sila sa akin.

“Anak, magpalakas ka ha?” patawarin mo si Daddy sa mga nasabi sa iyo noon. Naging bingi ako sa lahat ng mga sumbong mo Sorry anak

“ Wika naman ni Daddy.

“Ayos lang po iyon Dad. Naiintindihan ko po,” nakangiti kong sagot kay Daddy. Of course sanay na talaga ako. Sinanay ko na ang sarili ko sa kanila. Kung totoo man ang pinapakita nilang pag-aalala sa akin ngayun masaya ako pero kung kaplastikan lang ang lahat ng ito dahil nandito ang pamilya ni Gabriel wala na ako doon. Sabi ko nga sanay na ako. Sinanay ko na ang sarili ko na masaktan.

Ilang sandali pa ay lumapit na din si Ate Ara sa akin. Nakangiti ito pero bakas ang lungkot sa mukha nito. “Buti naman at gising ka na Sis. Ang tagal mong natulog eh.”

Panimula nitong sabi sa akin.

Ngumiti lang ako dito habang hinihintay kung ano pa ang sasabihin nito sa akin.

“Sis, pasensya ka na ha? Pasensya ka na sa mga nagawa ko sa iyo. Alam kong ang laki ng kasalanan ko sa iyo, sa inyo ni Gabriel.. Patawarin mo ako Sis.” Biglang atungal ni Ate Ara. 

Lumapit pa ito sa aking at niyakap ako habang umiiyak Nabigla ako sa ginawa nito. Bakit kaya kakaiba ang aking pamilya ngayon. Kay nangyari ba habang tulog ako. Hmmm malalaman ko ito sa mga susunod na araw. Sa ngayun hahayaan ko na lang muna. Susunod muna ako sa agos ng panahon.

“Pangako, hindi ko na kayo guguluhin pa. Hindi na ako maghahabol pa kahit kailan. Ikaw ang nararapat kay Gabriel Sis. Hinding hindi ako mangugulo. Pangako yan.” Nabigla ako sa sinabi ni Ate Ara.

“Ate Ara, anong- hindi ko na natuloy pa ang aking sasabihin ng biglang bumitaw sa akin si Ate Ara. Patakbong lumabas sa kwarto habang umiiyak. Napatingin ako kay Gabriel pero parang wala itong pakialam, abala ito sa paghehele sa aming anak.

Nagtataka akong napatingin sa pinto kung saan lumabas si Ate Ara. Kailangan kong makausap si Roxie at Roldan. kung bakit ang weird ng aking pamilya. Sila lang ang makakasagot sa aking mga katanungan na gumulo sa aking isipan ngayon.

Pero sa ngayon pipilitin kong magpalakas. Ayaw kong habangbuhay na ganito. Tutulungan ko ang aking sarili para makabalik sa dati. Kailangan ako ng aking mga anak.

Chapter 24

CARISSA

Lumipas pa ang ilang araw. Ngayon ang araw na paglabas ko sa hospital. Sabi ni Mommy sa Mansion na muna ako tutuloy at doon nalang tuluyang magpagaling.

Kukuha daw sila ng magaling na therapist para mabilis akong makarecover. Sumang-ayon na lang ako dahil wala din naman akong ibang mapuntahan. Wala akong balak na umuwi sa amin at isa pa nasa mansion ang dalawa kong anak.

Nakaupo na ako sa wheelchair dito sa loob ng aking private room ng hospital. Nakiusap na din ako kay Mommy na doon na lang ulit ako tutuloy sa dati kong kwarto sa mansion.

Noong una nagulat sila sa aking hiling. Lalo na si Gabriel. Pero kalaunan pumayag din ang mga ito. Nagtataka nga ako kung bakit ganoon ang kanilang reaksyon. Hiwalay na kami ni Gabriel at wala ng dahilan pa para magsama sa iisang kwarto.

Hanggang ngayon pa din ang gumugulo pa rin sa aking isipan ang sinabi ni Ate Ara. Ipapaubaya na daw nito sa akin si Gabriel. Baka naman nagdadrama lang ito dahil nandoon ang mga magulang ni Gabriel. Hindi talaga ako maniniwala na sa isang iglap magbabago ang ugali ng aking kapatid.

Ayaw ko ng magpagamit pa dito. Lalo na may anak na ako. Kailangan ko na din ingatan ang aking puso. Hanggat maari iiwasan ko na din si Gabriel para hindi na ako masaktan pa ng sobra. Aminado ako na mahal ko ito. Mahal na mahal.. Pero kailangan kong turuan ang aking sarili na kalimutan ito. Kalimutan ang nararamdaman kong pagmamahal. Para sa aking mga anak. Tama, kailangan kong magfocus sa aking mga anak lang.

Ayaw ko ng umiyak pa. Ayaw ko ng umasa. Natatakot akong mabigo ulit. Ayaw ko ng maulit ang lahat ng sakit na aking naranasan. Kaya hangat kaya ko iiwas ako.

Magpapagaling ako at magpapaalam na aalis na ng mansion kasama ang aking mga anak. Sana pumayag sila lalo na si Gabriel. Sana maintindihan nila ako.

Hayaan ko na lang na tanging mga anak na lang namin ang mag-uugnay sa aming dalawa.

Ilang sandali pa ay bumukas ang pinto ng aking kwarto. Nagulat pa ako ng may biglang pumasok na tatlong lalaki. Halos kasing edad ito ni Gabriel.

Sabay na nagulat pa ang mga ito ng mapansin akong nakaupo sa wheelchair.

“Oh My God!! Tama ba itong nakikita ko mga Pare? Gising na siya?? How come, hindi man lang nabanggit sa atin ito ni Gabriel?” bulalas na sabi ng isa sa mga ito. Hindi ko sila kilala. Kaya nagtataka ako kung bakit nandito sila.

“Hello, Im Kyle de Guzman” pagpapakilala ng isa sa mga lalaki sa akin. Matangkad ito at maputi. Gwapo at halatang mayaman.

Ako naman si Kyzer at itong kasama namin si Andy. Mga kaibigan kami ni Gabriel.” Nakangiti na wika ni Kyzer. Mistiso din ito at may pagkamasayahin ang mukha. Si Andy naman ay moreno pero mas matangkad sa kanilang tatlo,

“Si Gabriel nga pala?” tanong ni Andy sa akin.

“Hmmmm kausap yata niya ang Doctor. Lalabas na kasi kami ngayon ng hospital.” Nakangiti ko na sagot dito.

“Talaga? Wow ang galing naman. Grabe hindi man lang tayo sinabihan ng Gabriel na yun. Buti na lang naabutan pa natin sila.”sabat naman ni Andy.

“Oo nga eh. Kaya pala hindi mahagilap. Nagising na pala ang kanyang love of his life.” Natatawang sabay naman ni Kyzer.

Ilang sandali pa ay dumating na si Gabriel. Nagulat pa ito ng makita ang tatlo nitong kaibigan.

“Uyyyy Pare, Congrats gising na pala siya. Hindi mo man lang nabanggit sa amin.” sabi ni Andy.

“Salamat mga Pare. May kailangan ba kayo?” tanong ni Gabriel sa mga ito.

“Wala Pare, gusto lang naman namin madalaw si Carissa. Grabe, ganda niya pala Pare. Dati kasi hindi ko masyadong maaninag ang kanyang mukha kasi daming nakakabit na tubo sa kanya.” Sabat ni Kyle habang nakatitig sa akin.

Napakunot naman ng noo si Gabriel at binalingan ang kaibigan. nagalit pa ito ng mapansin nito ang pagkindat ni Kyle sa akin.

Ngiting-ngiti ito...

What the Kyle. “inis na wika ni Gabriel. Akmang susugurin nito si Kyle ng pigilan ito ni Andy. “Whats wrong with you Man?.. Nakangisi naman na sagot ni Kyle. Halatang inaasar nito si Gabriel.

Napansin kasi nito ang pag init ng ulo ni Gabriel.

“Dont look at her. like that. Baka nakalimutan mo na asawa ko ang tinititigan mo ng ganyan.” Galit na wika ni Gabriel.

Agad naman na humagalpak ng tawa si Kyle.

Samantalang ako naman ay takang taka na nakatingin lang sa kanila.

“Hindi ko nakakalimutan yun Pare. Tsaka maganda naman talaga si Carissa ah? Sayang nga lang at nauna ka nyang nakilala.” Pang iinis na wika ni Kyle dito.

“Are you Kidding me Kyle? Gusto mo ba talagang

Makatikim ng sapak????” galit na wika ni Gabriel.

Namumula na ito dahil sa tinitimping galit.

Nakakuyom na din ang mga kamao nito.

“Umalis na nga kayo dito. Hindi kayo nakakatulong. Pagtataboy ni Gabriel sa mga ito.

“Relax Pare, nagbibiro lang naman si Kyle. Ikaw naman parang hindi mo pa kabisado ang ugali niyan. “wika ni Andy.

“Sige Pare mauna na kami. Dinalaw lang talaga namin si Carissa.

Mabuti naman at maayos na siya.” Sabat ni Kyzer.

Tumango lang si Gabriel dito at tinalikuran ang mga kaibigan. Lalapitan na sana ako nito ng biglang nagsalita si Kyle.

“Dadalaw ako sa mansion Carissa ha? Sayang hindi ako nakapagdala ng bouquet, kung alam ko lang na.

Gising ka na dumaan sana ako ng flower shop.” 

Wika ni Kyle na lalong ikinainis ni Gabriel.

Akmang susugurin na ito ni Gabriel pero mabilis na lumabas ng kwarto si Kyle. Narinig pa namin na tumatawa ito. Napapailing naman na sumunod na dito ang mga kaibigan.

Naiwan kami ni Gabriel sa loob ng kwarto. Salubong pa rin ang kilay nito habang nakatingin sa akin.

“Huwag kang maniwala sa sinabi ni Kyle ha. at kapag bigyan ka ng bouquet wag mong tanggapin.” Wika nito sa akin na ikinagulat ko.

“Bakit naman?” sagot ko dito.

Lalong sumimangot ito sa tanong ko.. “Natural asawa mo ako. Dapat lang na hindi ka na mag-entertain ng ibang nanliligaw.” Inis na wika ni

Gabriel. “Bibigyan lang naman ako ng bouquet, hindi naman niya sinabi na liligawan nya ako.” Sagot ko dito.

Hindi ko alam kung bakit malakas ang loob ko na sumagot-sagot dito ngayon. Siguro dahil sa bago kong puso. Matapang siguro ang dating may-ari nito. Sa isiping iyon ay bahagya akong napangiti na siyang napansin naman ni Gabriel.

At isa pa diba nagdevorce na tayo?Hindi mo na ako asawa Gabriel. “dagdag ko pang wika dito

“No Carissa, nagkakamali ka. Asawa pa rin kita kaya hindi ka pwedeng tumanggap ng manliligaw.” Asar na sagot nito, “Paano nangyari yun? Pumirma na ako sa devorce paper ah?” gulat na wika ko dito.

“Walang hiwalayan na nangyari sa atin. Trust me Sweetheart.” Nakangiti na sagot nito. Ang bilis talaga magbago ng mood ito. Napapansin ko din na lagi ako nitong tinatawag sa na Sweetheart.

“Paano kayo ni Ate Ara?” Akala ko ba magpapakasal na kayo? “lakas na loob na tanong ko dito. Kahit na ang lakas ng kaba ng puso ko.

“Wala ng kasalan na mangyayari sa aming dalawa. dahil kasal na ako sa iyo Sweetheart.” Masayang sagot nito.

Napasimangot naman ako dito. Hindi ko alam kung ginogood time lang ako nito. Sabagay malalaman ko din ang totoo pagdating ng mga araw.

“Basta kapag sinabi ko na huwag kang tumanggap ng manliligaw gagawin mo ok? Kung Hindi babasagin ko ang kanilang mga pagmumukha.” Pagbabanta nito na lalo kong ikinagulat Hindi na lang ako umimik. Napansin ko kasi na lalong naiinis si Gabriel.

GABRIEL POV

Galing ako kay Doctor Lee. Iniwan ko pansamantala si Carissa sa kwarto upang kausapin si Doctor Lee. May mga gusto pa kasi akong itanong dito.

Pero nagulat ako ng pagbalik ko ng kwarto ay naabutan ko ang aking mga kaibigan. Actually, hindi naman bago ang ganito. Noong comatose pa si Carissa lagi nila akong sinasamahan dito sa hospital.

Alam kung nagulat ang mga ito ng makita nilang nasa maayos na na kalagayan si Carissa. Hindi ko kasi nabanggit sa mga ito ang tungkol sa pagising nito. Masyado akong abala nitong mga nakaraang araw. at nawala sa isip ko na tawagan ang aking mga kaibigan.

Naiinis talaga ako ng mapansin ko ang mga tingin ni Kyle kay Carissa. Lalo na ng sabihin nito na napakaganda pala ng asawa ko. Nakita ko din sa mga mata ni Kyle ang matinding paghanga.

Gusto ko na itong sapakin kanina. Buti na lang at nakapagpigil ako. Ayaw ko din naman manakit ng tao lalo na kung nasa paligid lang si Carissa.

Ayaw kong may ibang lalaki na aaligid-aligid sa asawa ko. Siguro kailangan ko munang pagbawalan si Kyle sa mansion. Hindi ko hahayaan na makalapit ulit ito kay Carissa. Bahala siya.. Basta bawal muna sa mansion ang Kyle na yun. Sasabihin ko na lang sa guard na huwag papasukin kapag dumalaw.

“Halika na, nasa labas na ang sasakyan." "Uuwi na tayo.” Wika ko kay Carissa. Hinawakan ko ang wheelchair nito at dahan-dahan na itinulak. Ngayon kasi ang labas nito sa hospital.

Napansin ko naman ang pagkislap ng mga mata ni Carissa. Malapad itong ngumiti at halatang excited ng makalabas ng hospital.

Thanks God, sa wakas makakalabas na ako...

Nakakabagot na kaya dito sa hospital! “ nakangiti pang wika nito."

Napangiti naman ako sa sinabi nito. Alam kong excited na itong makita ulit ang kambal. Kaya lang naiinis ako kapag maisip ko na hindi ko ito makasama sa kwarto.

Nagrequest kasi ito kay Mommy. na kung pwede doon na muna ito tutuloy sa dati nitong kwarto. Wala akong magagawa kasi pumayag na si Mommy. Kaya kahit labag sa aking kalooban. pumayag na lang din ako.

Gagawa na lang ako ng paraan para mapabalik ito sa kwarto namin. At isa pa hindi pa naman kami pwedeng maglovemaking hanggang hindi ito tuluyang makarecover.  Ano ba itong iniisip ko, lovemaking agad??? Ganun na ba talaga ako kasabik sa kanya?. Napangiti ulit ako sa isiping iyun.

Pero sa totoo lang natatakot ako sa sitwasyon ngayon. Paano kung wala na itong nararamdaman sa akin. Nakita ko kasi ang pagbabago ng ugali nito. Hindi na ito katulad ng dati na kapag tumingin. sa akin ay may halong kislap ng pagmamahal ang mga mata. Malaki ang pinagbago sa pakikitungo nito sa akin.

Sana nga nagkamali lang ako. Hindi ko kayang mawala ito sa akin. Gagawin ko ang lahat upang maibalik ang tiwala at pagmamahal nito sa akin. Kung kinakailangan na ligawan ko ito ay gagawin ko.

Pagdating namin sa harap ng hospital ay naghihintay na ang aming sasakyan. Agad kong binuhat si Carissa upang maisakay sa loob.

Tahimik lang ito at parang walang balak na magsalita pa. Bahagya na lang akong napabuntung- hininga. Hinayaan ko na lang ito. Tahimik kami pareho habang tinatahak ang daan pauwi ng mansion.

Chapter 25

CARISSA

MAKALIPAS ANG DALAWANG TAON

Mag isa akong naglalalakad papasok ng School Campus. Ang University kung saan ako nag-aral dati.

. Mix emotions ako habang nagpapalinga-linga sa paglalakad. Masaya ako kasi nakabalik ulit ako sa pag -aaral. pagkatapos na sabihin ng doctor na fully recovered na ako. Malungkot kasi napag iiwanan na ako. Nakapagtapos na kasi sila Roxie at Roldan.

Tatlong taon din kasi akong natigil sa pag-aaral.

Parang nakakatamad na tuloy pumasok. Wala na kasi ang mga makukulit kong kaibigan. Pero kailangan kong pilitin ang aking sarili. Para ito sa kambal. Nakakahiya naman kasi na iasa ko na lang ang buhay ko sa Pamilya ni Gabriel. Although nandyan naman ang aking mga magulang.

Pwede naman daw akong umuwi sa amin anytime. Pero ayaw ko na din bumalik sa amin. Parang nagkatrauma na ako. Napatawad ko naman sila Mommy sa ginawa noon. Pero hanggang doon na lang muna.

Si Roxie ay nag umpisa ng mag training sa kanilang family business samantalang si Roldan naman ay nasa New York. Naglayas kasi ito ng matuklasan ng kanyang mga magulang ang pagiging gay nito. Nakatikim daw kasi ng masasakit na salita mula sa mga magulang. Nabugbog pa nga daw ng Daddy nitong Mayor. Kaya ayun sa sobrang sama ng loob nag-alsa balutan at pumuntang New York.

Samantalang ako, heto balik iskwela. Maayos naman ang aking kalagayan sa mansion kasama ang aming kambal na anak. Civil na man ang pakikitungo namin ni Gabriel sa isat isa. Katulad noon bihira na lang din kung umuwi ito ng mansion. Halos hindi kami nagkikita kasi iniiwasan ko ito palagi. Ewan ko ba, sa ngayun ayaw ko munang ma involved kay Gabriel. Tama ng may mga anak kami na dapat bigyan ng pansin.

Hindi na ako nakikialam sa mga activities nito sa buhay. Para sa akin tapos na ang aming pagiging mag -asawa. Although may nararamdam pa rin naman akong pagmamahal dito pero pilit ko na itong hindi pinagtutuonan ng pansin. Ayaw ko na. Takot na akong masaktan pang muli.

Nalaman ko din ang tungkol sa kanila ni Ate Ara. Na hiwalay na sila. Si Ate Ara na din ngayon ang humahawak sa negosyo ni Daddy. Nalaman ko din ang tungkol sa kumakalat na sex video nito noon. Pero naaayos ito dahil sa tulong ni Gabriel.

Dumirecho na ako sa aking first subject.. Naabutan ko dito ang mga bagong mukha. Bagong ka classmate. Tahimik na lang akong umupo habang hinihintay ang aming professor.

“Hi, Im Janna!” Nabigla pa ako ng may biglang may nagsalita sa tabi ko. Nilingon ko ito at nakita ko ang isang maputing babae na nakalahad ang kamay sa akin. Nakangiti ito.

“Im Carissa!” nakangiti kong sagot dito sabay abot ng kamay.

“Transferee ka ba dito? Bago kasi ang iyong mukha, hindi kita napansin last year ‘nakangiti na wika nito.

“Old student ako dito. Nahinto kasi ako ng three years.” Sagot do dito.

“Hmmm Really? Kaya pala parang ngayon lang kita nakita.” Sagot ni Janna.

“Hmmm do you mind if I will ask kung bakit ka nahinto. You know....mukhang hindi ka naman naghihikahos sa buhay..” ngingiti-ngiti na tanong nito sa akin.

Napangiti ako sa tanong nito. Mukhang madaldal itong katabi ko. Kakakilala lang namin pero kung anu-ano na ang itinatanong.

“Health problem.”maiksi kong sagot dito sabay ngiti.

“Weehhh hindi nga?” sabay titig nito sa akin. “

Mukhang wala ka namang sakit. “ nagtataka na tanong nito.

“Ngayon wala na pero dati meron.” Sagot ko dito.

“Hindi halata noh? Pero alam mo ang ganda mo.

Para kang manika. Tiyak na maraming magkakagusto sa iyo dito sa campus natin.” Nakangiti na wika nito sa akin na bakas ang pag hanga sa mga mata.

“Pero ingat ka lang. Maraming playboy dito. Baka mapaglaruan ka lang.” Dugtong pa nito,

“Naku wala na akong time sa mga ganyan. May mga babies na ako Janna.” Wika ko dito. Nakita ko na nagulat ito sa aking sinabi.

“Ha? Kung ganoon married ka na?” sagot nito, “Kindat.. Pero hiwalay na kami.” Sagot ko dito.

“Ay sayang naman.. Failed pala ang marriage mo. Sabagay ok lang yan, bata ka pa naman. Marami ka pang makikilala na karapat-dapat.” Daldal nito.

Hindi na ako nakasagot dito ng biglang dumating ang aming prof. Nanahimik na din naman ang aking katabi.

After first subject namin ay agad akong niyaya ni Janna na tumambay sa canteen. May halos one hour pa kasi bago mag start ang 2nd subject namin. After nito ay sunod-sunod na ang aming klase hanggang mag uwian.

Agad naman akong pumayag at sabay na kaming naglakad papunta sa canteen. Patuloy pa rin kami sa pagkikwentuhan. Napag alaman ko na nakakuha ito ng scholarship dito sa University kaya siya nakapasok dito.

Hindi daw kaya ng kaniyang mga magulang na paaralin siya dito. Empleyado ang ama nito sa hindi kalakihang kompanya samantalang ang ina daw nito ay may maliit na pwesto sa palengke.

Pagdating namin sa canteen ay agad kong niyaya na umorder ng pagkain si Janna. Tumango lang ito habang nakasunod sa akin.

“Anong gusto mong kainin Janna.” Agad na tanong ko dito.

“Chicken sandwich na lang tsaka coffee.” Sagot nito.

Agad naman akong tumango at nilabas ang aking wallet upang magbayad. Hindi ko na hinayaan na magbayad si Janna. Noong una ay ayaw pa nito pumayag. Nakakahiya daw kasi Pero dahil nag insist ako wala na itong magawa pa.

“Carissa, thank you ha? Kahit mayaman ka pinansin mo ako noong nagpakilala ako sa iyo nakangiti na wika nito ng makaupo na kami. “Naku Janna, hindi ako mayaman. Nagkataon lang na mabait ang pamilya na kumukupkop sa amin ngayon.” Nakangiti na sagot ko dito.

“Kahit na. Buti ka nga hindi masyadong stress sa pag -aaral. Ako kasi kailangan kong mag-aral ng mabuti, hindi pwede na bumaba ang aking grades kundi lagot ang scholarship ko.” Malungkot na wika nito.

“huwag mong masyadong pigain ang iyong sarili sa pag-aaral. Ienjoy mo lang. Matalino ka naman eh.”. tanging payo ko na lang dito. Sa kabila pala ng pagiging masayahin nito may nakatago pala na malaking problema.

Tumango lang ito at itinuloy na namin ang pagkain. ng walang anu-ano ay may biglang lumapit sa amin na limang lalaki. Nakita ko naman ang pagkabahala sa mukha ni Janna.

“Hello Janna babes, ipakilala mo naman kami sa kasama mo.”nakangisi na wika ng lalaki ng makalapit sa amin. Wala akong ideya kung sino ito. Pero sa tingin ko ay hindi maganda ang intensiyon ng paglapit nito sa amin.

Wow Pare, ganda niya pala sa malapitan.

Nakangisi naman na sabat ng lalaki habang malagkit na nakatitig sa akin. “hahahah, pansin mo din Pre? Sobrang ganda!!!!” sabat naman ng isa pa. Tumatawa pa ito ng nakakaloko.

“Joaquin, pwede ba umalis na kayo.” Nanginginig na wika ni Janna.

“Oh Really Janna babes, lakas ng loob mo sa sabihin sa akin yan ah? Gusto mo ba na mapatalsik dito sa School?” pananakot ng tinawag na Joaquin.

Napansin ko ang panginginig ng mga kamay ni Janna. Halatang natakot ito sa sinabi ni Joaquin.

Agad naman akong napapikit at tumayo. Agad kong hinarap ang tinatawag na Joaquin at pinalilisikan ng mata. Nakakabwesit kasi eh. Kung makapagsalita akala mo pag aari buong University.

“Baka naman kayo ang gustong mapatalsik dito sa School?” galit na wika ko dito habang nakakuyom ang kamao.

“Aba Pare, gusto ko ito palaban.” Tumatawang wika ni Joaquin sabay lapit ng mukha sa akin.

Agad ko naman itong sinampal bago pa magkapalitan kami ng hininga dahil sa biglang paglapit ng mukha nito. Para kasing hahalikan ako nito eh. Mamanyakin pa yata ako. My God First day of School may mambabastos agad sa akin. Hell no, over my dead body.

Gulat na napatingin sa amin halos lahat ng nasa loob. Ng canteen. Pakiramdam ko naman sa mga sandaling iyon ay biglang namanhid ang aking mga kamay. Sa lakas ng pagkakasampal ko sa kaharap ko. May sa bakal yata ang mukha nito sa sobrang tigas. Nang tingnan ko ang mukha nito ay bumakat nga ang aking palad. Agad akong napangiwi. Nanlilisik ang mga mata nito habang nakatingin sa akin. Parang gusto ako nitong lamunin ng buhay.

“walang hiya ka” Sigaw nito at dinuro ako

Gusto mo bang mapatalsik sa School na ito? Hindi mo ba alam na anak ako ng School director ng University na ito? “halos lumabas ang litid nito sa pagkakasigaw.

Agad naman na nagsipaglapitan ang mga security sa amin. Inawat nila si Joaquin na noon ay galit na galit. Inilabas ng mga ito sa loob ng canteen dahil nagwawala na.

Sumunod naman dito ang mga kaibigan nito.

Lumingon pa sa amin ang mga ito at galit kaming tinitigan. Nagmiddle finger pa ang isa.

Agad naman akong napasabunot sa aking buhok at bumalik pagkakaupo. Ano ba naman kasi ito, first day ko sa School napaaway agad. Hayst tiyak sa guidance ang bagsak ko nito mamaya. Naalala ko tuloy noong may nakaaway kami ni Roxie.

Sino kaya ang tatawagan ko nito para pumunta. Tiyak papatawag na naman nila ang guardian. Hayst nakakainis talaga. Panira ang Joaquin na yun. Sarap bangasan.

Nang tingnan ko si Janna ay may namumuong luha sa mga mata nito. Tiyak na natatakot ito sa banta ni Joaquin.

Agad na naisip ko si Jonathan Tama, ang kapatid ni Roxie. Naalala ko.... Isa ito sa shareholders ng School. Tiyak na matutulungan ako nito.

Agad kong kinuha ang aking cellphone. Mabilis kong tinawagan si Roxie. Ito na lang ang kakausapin ko para makahingi ng tulong kay Jonathan. Kung baga siya na lang magsabi. Kawawa kasi si Janna kung matutuloy ang banta ni Joaquin.

“Hello Bestie, napatawag ka. Bored na bored ka na ba diyan sa School.” Tumatawang tanong ni Roxie. Agad naman akong napangiwi sa kanyang tanong

“Bestie, i need your help..” panimula ko dito.

“Why Bestie, may Problema ba? Tanong nito.

“Big trouble Bestie.

May nasampal ako ngayon lang. At ang kamalas- malasan pa anak daw ng School director.”. Sagod ko dito.

Kumunot ang noo ko na biglang humalakhak si Roxie. Lukaret talaga ito.

“Hayst pwede ba Bestie mamaya ka na tumawa.

Ikaw talaga!!!!.” Asar na wika ko dito.

“Naku Bestie natawa lang ako.

First day of School mo napaaway ka kaagad? Ibang iba ka na talaga ngayun Bestie. Siguro talaga fighter iyan may-ari ng bago mong puso.

Imagine napatrouble ka kaagad?” tawang-tawa na tanong pa nito.

“kainis naman kasi eh. Manyakis kasi. Akalain mo muntik na akong halikan, ayon lumipad mga palad” Ko sa mukha niya.. Sapol.. Sakit nga ng palad ko eh.” Sumbong ko dito.

Napakunot ang noo ko ng marinig ko na may biglang bumagsak sa kabilang linya. Sandali din na nawala si Roxie.

“Hello Roxie, nandyan ka pa ba? Bakit parang may kumalabog diyan?” nagtataka kong tanong.

“Hello,. Naku sorry Bestie, hindi ko napansin, nandito pala si Gabriel, narinig niya lahat ng pinag- usapan natin.

Ayun nagmamadaling umalis. Pupuntahan ka yata.” Wika ni Roxie.

Agad na nanlaki ang aking mga mata. Pakiramdam ko ay biglang tumahip sa kaba sa puso ko.

“Sige na Bestie, may meeting pa kami... See yah soon. Wait mo na lang si Gabriel, papunta na iyon for sure maya-maya nandyan na yun.” Wika nito at agad na ibinaba ang tawag Malalim akong napabuntong-hininga. Hayst pahamak talaga ang mga bully na iyon. Binigyan pa ako ng problema.

Ilang sandali pa ay nilapitan kami ng isang security. Pinapatawag daw kami ng School Director. Na naman!!!! Kaasar talaga!! Tumango na lang ako habang si Janna naman ay mangiyak-ngiyak na.

“Janna lets go na. Mukhang nakapagsumbong na ang Joaquin na iyon.” Yaya ko dito.

Tumango naman ito habang nagpapahid ng luha sa mga mata at inumpisahan na nga namin maglalakad papunta sa opisina ng Director.

Pagdating namin ay nadatnan namin si Joaquin at mga kaibigan nito. May pagmamalaki ang mga tingin nito sa amin. Ngingisi-ngisi naman ang mga alipores nito.

Nang tingnan ko ang School Director ay salubong ang kilay nito. Halatang sa amin pa ito galit imbes na ang anak nito ang disiplinahin.

“So, kayong dalawa ang dahilan ng gulo sa Canteen? Agad na wika ni Mister. Lazaro, ang aming School director.

“No Sir, Si Mr Joaquin at mga kaibigan ang nagpasimuno ng lahat gulo.” Sagot ko dito habang derechong tinitigan sa mga mata ang School Director.

“Dad, gusto ko lang naman magpakilala sa kanya, masama ba iyon? Bigla na lang akong sinapak ng babaeng iyan.” Sumbong naman ng Bondying este ni Joaquin.

“I will not tolerate physical abuse in this School Miss. Villarama. Kaya naman kakausapin ko ang board na kick-out kayong dalawa dito sa School Specially to you Ms. Janna Salvador, nakapasok ka lang dito because of that scholarship.” Pahayag ng School Director.

“Thats unfair Sir. Hindi kami ang nag-umpisa gulo Yang anak niyo pong manyakis.” Galit na sagot ko dito. “Watch your language Miss. Villarama. Hindi ka ba nadisiplina ng maayos ng mga magulang mo?” galit na sigaw ni Mister. Lazaro. “Nagsasabi lang po ako ng totoo. Unfair po para sa amin na idismiss niyo kami dito sa School without proper investigation.” 

Napasigaw ako sa gulat ng biglang ibinato sa amin ng School Director ang hawak nitong ballpen. Buti na lang ballpen dahil kung ibang matigas na bagay. Baka sa hospital kami pupulutin. Ayaw ko pa naman bumalik muna doon.. Nakakasawa kaya mahiga maghapon sa hospital. Isipin ko pa lang ang bagay na iyun ay para na akong nanghihina.

Kasabay ng pagbato sa amin ng ballpen ang pagbukas ng pinto. Pumasok dito ang galit na galit na si Gabriel. kasama ang private secretary nito na si Aron kasama ang apat na bodyguard.

Nakita ko ang pagkagulat ni Mister. Lazaro ng makita niya si Gabriel. Agad itong tumayo at bumati kay Gabriel.

“Msier.... Mister.. Villarama.... Good Morning..” tila maamong tupa na bati nito kay Gabriel. Sa tono ng boses nito hindi mo aakalain na parang dragon ito kanina na handang bumuga ng apoy sa sobrang galit sa akin.

Hindi ito pinansin ni Gabriel at dere-derecho itong lumapit sa akin. na labis na ikinagulat ng mga tao na nasa loob ng opisina ni Mister. Lazaro.

“Sweetheart are you ok? Nasaktan ka ba?” bakas ang pag alala sa boses nito.

Agad naman akong napailing habang nakatitig dito. Tila nahipnotismo din naman ako sa klase ng pagkakatingin nito sa akin. Ngayon ko lang marealized na sobrang namiss ko si Gabriel. Sa ilang taon na pag iwas ko dito, parang bigla akong nanabik dito.

Napapikit ako ng yakapin ako nito. Tila may biglang nabuhay sa pagkatao ko ng maramdaman ko muli ang yakap nito.

“Are you sure? Wala bang masakit sa iyo?” masuyo na tanong nito sa akin. Agad naman na tumango ako. Nagulat ako ng hawakan nito ang aking kamay at tiningnan. 

nagalit  ito ng mapansin na namumula ang aking mga palad. Ito yung ginamit ko kanina sa pagsampal kay Joaquin. Grabe hindi ko akalain na sa sobrang lakas ng pagsampal ko kanina pati palad ko napuruhan pala.

Chapter 26

GABRIEL

Nandito ako sa opisina ni Jonathan. May importante kaming pinag-uusapan tungkol sa bagong negosyo na balak namin itayo. Ako na ang dumayo dito dahil masyadong busy si Jonathan nitong mga nakaraang araw.

Ilang sandali pa ay pumasok si Roxie. Ginawa kasi itong personal secretary ni Jonathan. Para daw maturuan niya ito ng maayos kung paano mamalakad sa negosyo. May kausap ito sa kanyang cellphone.

Nakaloud speaker kaya dinig na dinig ko na si Carissa ang kausap nito. Agad akong nagkaroon ng curiosity kung ano ang pinag-uusapan ng magkaibigan.

At isa pa namimiss ko na si Carissa. Masaya na ako na marinig ang boses nito. Kapag umuuwi kasi ako ng mansion halos ayaw nitong magpakita sa akin. Talagang iniiwasan ako nito. Hindi ko tuloy alam kung paano uumpisahan ang panliligaw dito.

Oo, balak ko siyang ligawan. Gagawin ko ang lahat upang bumalik ang tiwala nito sa akin. Pagod na ako sa sitwasyon namin. Miss na miss ko na ito. Malapit lang siya sa akin pero parang napakahirap nitong abutin. Lagi kasi itong umiiwas.

Kaya naman ng narinig ko ang sumbong nito kay Roxie na may nambabastos dito sa School ay agad Akong napasugod. Hindi na ako nakapagpaalam pa kay Jonathan sa sobrang pagmamadali.

Pagdating sa School ay lalong uminit ang aking ulo ng malaman na nasa loob ito ng opisina ng School Director. Direcho kaming pumasok sa loob ng opisina ng marinig ko na sumigaw si Carissa.

Hindi ko na pinansin ang ibang mga tao na nasa loob ng opisina. Derecho agad ako sa mahal ko... agad ko itong tinanong kong nasaktan ba ito. Nag-aalala talaga ako. Kahit dulo ng buhok nito ayaw kong makanti ng kung sinu-sino lang. Wala silang karapatan.

Tiningnan ko na din ang palad nito na namumula pa. Siguro napalakas nga ang pagsampal nito sa nambastos dito. Biglang nagdiwang ang kalooban ko ng mapansin ko na suot nito ang singsing na binigay ko noong nasa hospital pa ito. Kung ganoon hindi nito tinatanggal sa daliri.

Nang masiguro ko na nasa maayos na kondisyon ang mahal ko ay agad kong binalingan ang mga tao na aming nadatnan. Kasama si Aron at mga bodyguard ko. Napansin ko din na may isa pang kasama na babaeng istudyante si Carissa. Buti naman kung ganoon.

Lalo siguro akong manggagalaiti kapag malaman ko na mag isa lang ito dito sa opisina at puro lalaki ang mga kasama. Mamaya uutusan ko si Aron na tanungin ang kasama ni Carissa kung ano ba talaga ang eksaktong nangyari. O di kaya titingnan ko na lang ang cctv.

Nang mapansin ni Mister. Lazaro kung gaano ako nag- alala sa nangyari kay Carissa ay agad itong humingi ng paumanhin. Narealized na siguro nito na hindi iba sa akin Carissa. Na asawa ko ito. Hindi ba obvious dala-dala ni Carissa ang aking apelyedo “Mister.Villarama," Im sorry, hindi ko alam na Misis.mo pala si Miss. Carissa Villarama. Madam, Im sorry, huwag niyo na lang po sana seryosohin ang mga nasabi ko kanina.” Parang maamong tupa na wika ni Mister. Lazaro

“Bakit ano ang sinabi mo sa kanya kanina.” Kunot ang noo na tanong ko dito.

“Ah..... Eh nothing serious po Sir, bugso lang po ng.... damdamin.” Nauutal na sagot ni Mister. Lazaro.

“Kung ganon hindi niyo na po kami palalayasin dito sa School Mister. Lazaro?” agad na sabat na wika ng istudyante na katabi ni Carissa,

“What? Asawa ko ang binastos dito at ikaw pa ang may gana na takotin siya para mapaalis sa School na ito?.” Sila ba?” baling ko sa limang lalaki na ngayon ay halos hindi makatingin sa akin. Napansin marahil ng mga ito ang galit ko.

Pinuntahan ko na ito yung mga nambastos sa asawa ko. Lumapit ako sa mga ito at isa-isang tinitigan. Para namang mga maamong tupa ang mga ito na agad na nagsipagyuko.

Boss, ayon sa research ko hindi na po sila minor. Ang isa po sa kanila ay anak ni Mister. Lazaro.” Sagot ni Hans.

“Sino sa kanila ang muntik ng nanghalik sa iyo Sweetheart?” baling ko kay Carissa.

Napakagat naman ito sa labi bago dahan-dahan na itinuro sa akin ang isang lalaki. Kahit mainit ang ulo ko sa mga nambastos dito bahagya naman akong natawa sa reaksiyon ni Carissa. Napakacute talaga ng asawa ko. Ang sarap halikan.

Binalingan ko ang lalaki na tinuro nito at agad na sinapak. Narinig ko pa ang singhapan ng mga tao na nasa paligid. Agad na natumba ang lalaki at dumugo ang bibig nito sa lakas ng pagkakasuntok dito.

“Sa susunod kilalanin mo kung sino ang kinakalaban mo ha?” mahina kong wika dito. “Gusto mo bang ipakulong ko kayong lahat?” sigaw ko sa mga ito at isa isang tiningnan ang mga kasamahan nito na noon ay puro na mga namumutla. Inisa-isa ko itong hinarap at sinikmurahan. Napaigik ang mga ito sa sakit.

“Boss, Sorry po hindi na mauulit.” Hingi ng paumanhin ng isa sa mga ito. Naiiyak na nga ito.

“Talagang hindi na mauulit dahil papatayin ko kayo. kapag may ginawa na naman kayong kalokohan lalo na sa asawa ko.” Galit na sagot ko dito.

“Sir... Mister. Villarama, pasensya na po kayo hindi na po ito mauulit pa. Pangako po.” Nagmamakaawang wika ni Mister. Lazaro sabay sulyap sa anak nito na nakahandusay sa sahig. Dahil sa lakas ng suntok ko hindi agad ito nakabawi ng lakas.

“Talagang hindi na ito mauulit pa Mister. Lazaro dahil mula ngayon ayaw ko ng makita pa ang mga pagmumukha niyo dito sa iskwelahan na ito. Kaya ko binili ang University na ito dahil sa asawa ko... “ galit na wika ko. Agad naman namutla si Mister. Lazaro. Lumabas pa ang butil-butil na pawis nito sa noo.

“Kayong lahat, simula bukas ayaw na ayaw ko ng makita pa kahit anino niyo sa loob ng campus na ito. Naiintindihan niyo?” Galit kong wika sa mga ito.

Nakita ko ang pagkagulat sa hitsura ng mga magkakaibigan. Ilang sandali pa ay agad na lumuhod ang isa sa mga ito. “Sir Sorry po. Patawad.. Maawa po kayo sa amin huwag niyo naman po kaming ipa kick-out sa School na ito. Ako na lang po ang inaasahan ng mga magulang ko, Maawa po kayo Sir.” Pakiusap pa ng isa sa mga istudyante na kasama sa mga nambastos.

“Gabriel, tama na nga yan. Kawawa naman... Nasuntok mo na nga tatanggalin mo pa. Magbabago na siguro ang mga yan.” Awat ni Carissa.

“No Sweetheart, para sa akin walang kapatawaran ang ginawa nila sa iyo. Kaya pagdusahan nila.” Sagot ko sa kanya.

“Hays naku, magtatanda na siguro ang mga yan. Kawawa naman ang mga parents nila kung makick- out sila ng ganun-ganon na lang. First offense pa lang naman ang nagawa nila.” Sagot ni Carissa.

Hindi nalang ako sumagot at tumango-tango na lang. Susundin ko na lang muna si Carissa sa ngayon. Baka lalong magalit kapag hindi ko masunod ang suhistiyon nito. Papabantayan ko na lang ang bawat galaw ng mga lalaking ito. Kapag malaman ko na hindi nagbago ang mga ito tsaka na lang ako gagawa ng hakbang para mapatalsik ang mga ito sa School.

Pag-aari ko naman ang School na ito kaya malaya akong makalabas pasok dito.. Uutusan ko na lang din ang pinuno ng mga guard dito na bantayan ng maigi si Carissa.

Oo dahil sa pagkabaliw ko sa asawa ko, binili ko ang buong University na ito. ng malaman ko na gusto nitong bumalik sa pag aaral. Gusto ko kasi na secured ang asawa ko. Nakakainis lang na sa unang araw nito sa iskwelahan ganito agad ang nangyari.

Kung ako nga lang ang masusunod ayaw ko ng mag aral pa ito. Para ano pa.. Kaya ko naman ibigay lahat ng mga pangangailangan nito Kahit ano... Pero mukhang hindi ganoon ang asawa ko, napansin ko na hindi ito interesado sa mga materyal na bagay.

“Sir... Mister.. Villarama, patawad po, pangako hindi na ito mauulit pa.”. Pagmamakaawa na wika ni Mister. Lazaro. Halos lumuhod na din ito sa harap ko.

Bumuntong-hininga at nilapitan si Carissa na noon ay nakatitig sa akin. Marahil ay hinihintay nito ang aking sagot.

Inalalayan ko itong tumayo at binalingan sila Aron. “ Kayo na ang bahala sa mga ito. Alam niyo na kung ano ang inyong susunod na gagawin. Turuan niyo sila ng leksyon para magtanda at hindi na umulit pa.

Ayaw ko ng magsayang pa ng oras. At isa pa ayaw ko na rin makita pa ni Carissa kung anong parusa ang ibibigay namin sa mga ito. Basta isa lang ang nakakasiguro, titiyakin ko na hinding-hindi na nila uulitin ang ginawa nilang pambabastos sa asawa ko.

Hindi naman ito nagprotesta pa ng akayin ko ito palabas ng opisina.

Hawak ko ito sa mga kamay nito habang naglalakad kami sa hallway ng campus. Agad kaming pinagtitinginan ng mga istudyante. Mabuti na din kung ganoon. Para alam nila kung sino talaga si Carissa. Para alam ng lahat ng walang sino man ang Napangiti ako sa isiping iyon. Kung anu-ano na tuloy ang naisip ko. Masyado na siguro akong tigang Kailan ba ang huli na nagsiping kami. Sobrang tagal na.

Miss na miss ko na talaga ito. Kahit halik sa labi nito hindi ko magawa baka biglang magwala sa galit eh.

Ayaw ko din naman na gumamit ng ibang babae. Gusto ko maging loyal sa asawa ko. Handa naman akong maghintay hanggang sa mapaamo ko ito. Siguro kailangan ko ng umuwi palagi ng mansion. Gagawa na ako ng hakbang para bumalik sa akin si Carissa. Bahala na.

Tinawagan ko si Aron na noon ay nasa loob pa ng opisina ng School Director. Sinabihan ko ito na mauna na ako sa opisina dahil may importante pa akong meeting. Dito na lang muna siya sa University. Bantayan muna nila si Carissa hanggat wala pa akong nakukuha na bodyguard nito.

Sinabi ko na din na huwag na munang ikick-out ang mga luko-luko na istudyante pati na din si Mister. Lazaro. Iyon kasi ang gusto ni Carissa. Pero sa susunod kapag may magawa pa ulit ito na mali, hindi na ako magdadalawang isip pa na patalsikin pa ang mga ito.

Oo, kukuha ako ng bodyguards nito.bahala na kung magalit ito, basta ang importante ligtas ito palagi. Ayaw ko ng maulit pa ang nangyari ngayon.

At tsaka nag-aalala ako. Baka mamaya may biglang pumorma sa asawa ko ng hindi ko nalalaman. Hindi malabong mangyari yun. Napakaganda ng asawa ko at alam kong marami ang magkakagusto dito. Hindi mo aakalain na may kambal na anak ito.

First day of school pa nga lang napagtripan na agad. Paano pa kaya sa mga susunod na araw. Hindi ko matatangap kapag malaman ko na may ibang aaligid -aligid dito. Baka makapatay ako ng wala sa oras.

CARISSA

“Gosh siya pala ang wife ni Mister. Villarama, ang swerte niya naman, ang pogi ng asawa at sobrang yaman.” Narinig kong bulungan ng mga istudyante habang naglalakad ako papunta sa next subject ko. Hindi ko na lang pinansin pa ang mga ito.

“Balita ko may anak na daw sila. Kambal beshie. Swerte nya pinatulan siya ni Mister. Villarama, sabagay ang ganda niya kasi eh.” Wika naman ng isa pa.

“Oo nga, kaya pala ang lakas niyang labanan ang mga bully na sila Joaquin, may ipinagmamalaki pala. Dugtong pa ng isa.

“Buti nga sa kanila, nakahanap sila ng katapat.” Wika pa ng isa habang humahagikhik na parang tuwang tuwa sa nangyari.

Napapangiti naman ako at deri-derecho na sa room ng next subject ko. Naabutan kong nag-start ng maglecture ang aming prof. Late ako. Atubili ako kung papasok pa ba o hindi na. Nang mapansin ako ng prof ay matamis itong ngumiti sa akin na labis kong ipinagtaka.

Normal reaction kasi ng prof.kapag late ang isang istudyante ay manggagalaiti sa galit. Minsan pa nga hindi na pinapapasok kaya nakakapgtaka at nasobrahan yata sa kabaitan itong prof. Namin.

“Hello Misis. Villarama, Come, have a sit please. Kaka- start lang namin kaya sakto lang ang dating mo.” Magiliw na wika ng prof. Napangiwi naman ako. Alam ko kasi sa sarili ko na halos 30 mins. Na akong late.

Ganito ba talaga ang nagagawa kapag asawa ka ng may-ari ng iskwelahan na pinapasukan mo? May special treatment?. At tsaka totoo ba na binili ito ni Gabriel para sa akin? OA naman nito. Ah baka naman business venture lang ang ginagawa nito. Nagkataon lang naman siguro. Tuso daw ito pagdating sa negosyo.. Hindi nakakapagtaka kasi alam ko kung gaano ito ka successfull.

Hayst pero kahit na. Ayaw ko ng ganitong treatment mula sa prof.ko, Ginala ko ang aking paningin Hindi ko nakita si Janna dito. Baka nandun pa rin sa office hanggang ngayon. Buti pa doon na lang muna ako dumirecho.

Tahimik na lang akong naupo habang nakikinig sa prof namin. Pagkatapos ng klase ay agad kong hinanap si Janna. Pero nagtataka ako dahil nakasalubong ko si Aron kasama ang tatlong bodyguard.

Ngumiti ito sa akin ng makita ako.

“Oh Aron nandito pa pala kayo. Akala ko umalis na kayo...” wika ko dito

“Hindi po Mam, pinapabantayan po kasi kayo ni Mister. Villarama.” Sagot ni Aron “What do you mean?” takang tanong ko dito.

“Kami po muna magbabantay sa iyo hanggat hindi pa siya nakakapili ng pwede mong maging bodyguards. Nabigla naman ako sa sinabi nito..

“Ha? Ako bibigyan nya ng bodyguard, kidding? Nababaliw na ba yang boss mo?” asar na sagot ko kay Aron.

“Hindi naman po siguro Mam, nag-aalala lang siguro sa kaligtasan mo.” Sagot ni Aron.

“No!!!?.. Hayst hindi ko kailangan ng bodyguard, please Aron umalis na kayo, balik na kayo sa Boss niyong hindi ko maintindihan kong bakit naisip na bigyan pa ako ng bodyguard.” Inis na wika ko.

“Pasensya na po Mam, utos kasi ni Mister. Villarama. Baka kami ang malagot kapag hindi masunod ang gusto niya.” Wika ni Aron.

Chapter 27

CARISSA

Nagulat ako sa sinabi ni Aron, ang Personal Secretary ni Gabriel. Ako bibigyan ng bodyguards? Ano bang pumasok sa isip ni Gabriel at naisipan nitong bigyan ako ng tagabantay.

Hindi naman ako mahilig gumala. Eskwela at mansion nga lang ako eh. Hindi ako mahilig maglakwatsa, mas gusto ko lang alagaan ang kambal na anak namin. Tatlong taon na ang mga ito at ang kukulit na Kapag pumapasok naman ako dito sa School meron naman akong sariling driver.

Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan pang may bumubuntot sa akin na bodyguards “Aron Please, puntahan niyo ang amo niyo, sabihin mo sa kanya na hindi ko kailangan ng bodyguards” napipikon kong wika dito.

“Mam pasensiya na po talaga. Kung gusto niyo po kayo na lang ang makiusap sa kanya.”

Sagot ni Hans.

“Hayst sige na nga pero hintayin niyo na lang ako doon sa waiting area. Naiilang kasi ako kapag may sumusunod-sunod sa akin eh.” Wika ko dito.

“Mam hindi po pwede Bilin po kasi ni Mister. Villarama, kahit saan kayo magpupunta sundan namin kayo. For security purposes lang po Mam.” Sagot ni Hans.

Napangiwi naman ako sa sinabi nito.

“Kahit saan? Kahit nasa loob ako ng classroom?” tanong ko dito.

Tumango naman ito. Parang gusto kong mag-alburuto. Bumuntong hininga na lang ako at tinalikuran ang mga ito. Bahala na nga sila. Kakausapin ko na lang si Gabriel mamaya. Hindi ako papayag na may sumusunod-sunod sa akin. Nakakailang kaya tsaka ano na lang ang iisipin ng mga istudyante at ka-classmates ko.

Ilang hakbang pa ay nakasalubong ko na si Janna. Malapad ang mga ngiti nito. Mukha itong masaya.

“hello Carissa, alam mo thank you talaga..” masayang wika nito.

“Para saan?” tanong ko naman.

“Kasi nabigyan na ng leksyon ang mga bully dito. Alam mo bang matagal na silang sakit sa ulo. Lalo na yang si Joaquin” sumbong nito.

“Naku kung nakita mo lang Halos maglupasay kanina si Mister. Lazaro sa pagmamakaawa. Pati na din yung mga alipores ni Joaquin “ dagdag na kwento pa nito Ngumiti lang ang ako dito “Alam mo ang bait mo pala Carissa. Hindi mo man lang nabanggit sa akin na asawa ka pala ni Mister. Gabriel Villarama. Grabe, na shocked talaga ako kanina noong makita ko siya. Alam mo bang nakakakilig kayo kanina” dugtong pa nito na halata sa boses ang sobrang saya.

ningitian ko lang ito at hindi na nagkomento pa. Gusto ko na matapos pa ang buong maghapon para makauwi na Miss na miss ko na ang kambal ko. After ng buong klase ko ay agad akong pumunta sa parking ng campus Naghihintay na ang aking personal driver. 

Nakabuntot pa rin sila Aron sa akin pero sa ibang sasakyan na sila sumakay. Bale nakasunod lang sila sa amin hanggang sa makarating kami ng mansion. Agad akong pumasok sa loob at hinanap ang aking mga anak.

Naabutan ko sila sa playroom. Excited na sumalubong ang mga ito sa akin at yumakap.

“Hello babies. I miss you”! Wika ko sa mga ito at isa isang hinalikan. Agad naman nagpakarga si Miracle sa akin.

“I miss you too Mommy. Please huwag na ikaw alis.” Nabubulol na wika ni Miracle. Tatlong taon na ang mga anak ko at magaling na ito magsalita. “Mommy, nag cry kanina si Miracle Hanap ka kasi niya.” Sumbong naman ni Christian.

“Naku babies, huwag kayong mag cry kung wala si Mommy. Kailangan kasi mag study ni Mommy eh.” Paliwanag ko sa mga ito.

“Ayaw ko Mommy, gusto ko dito lang ikaw. Play lang tayo lagi ni Christian. “malambing na wika ni Miracle. Nakasubsob pa ito sa leeg ko.

“Sandali lang naman mawawala si Mommy baby, tingnan mo nga dito agad ako.”

Paliwanag ko dito.

Ayaw ko Mommy. Dito ka lang Huwag na kasi ikaw alis eh. “umiiyak na wika ni Miracle.

Oh anong nangyari sa baby ko bakit nagcry iyan?” biglang wika ni Gabriel sa aking likuran. Hindi ko ito napansin na dumating Aba himala, maaga yatang umuwi ito ngayon.

“Daddy!!!! Excited na wika ng dalawang kambal. Agad naman na lumapit si Christian dito at yumakap. Kinarga naman agad ito ni Gabriel at

Pinaliguan ng halik. Napahalakhak naman si Christian “Hello babies bakit umiiyak ang baby Miracle ko?” baling nito kay Miracle na noon ay humihikbi pa habang nakasubsob sa akin.

“Eh kasi Daddy ayaw niya na umalis ulit si Mommy Cry nga ng cry yan kanina eh Hanap niya si Mommy” sumbong ni Christian Bumuntong hininga si Gabriel at tumingin sa akin.

“Ok baby, stop crying na I will talk and convince your Mom na hindi na siya aalis ok?” I pang aalo ni Gabriel kay Miracle.

Agad ko itong pinandilatan. Paanong hindi aalis eh kailangan kong umalis dahil may pasok ako mula Monday to Friday,

Nagpatay malisya lang naman si Gabriel. Hindi ako nito pinansin. Pumunta ito sa sofa at umupo habang kandong si Christian. “Talaga Daddy, yeheey hindi na aalis si Mommy.” Excited na wika ni Miracle.

Agad itong nagpababa sa pagkakarga ko at patakbong lumapit kay Gabriel.

“Your the best Daddy” “hmm mwahhh!” tuwang tuwa na wika ni Miracle sabay halik sa ama nito.

Agad naman itong niyakap ni Gabriel Kumindat pa ito sa akin ng magtama ang aming paningin. Agad ko itong inirapan.

“Mommy, why you didnt kiss Daddy?” Nagulat ako sa tanong ni Christian Seryoso itong nakatingin sa amin ni Gabriel. Well si Christian kasi kahit tatlong taon pa lang matured na kung mag isip ito.

“Oo nga Mommy, di po ba dapat ang Mommy at Daddy nagkikiss din?” tanong naman ni Miracle. Hindi ko naman alam ang aking gagawin. Si Gabriel naman ay malapad na nakangiti habang nakatingin sa akin.

“Ah Eh ano kasi babies, iba kasi kami ng Daddy mo. sasabihin ko ng biglang sumagot si Christian hindi ko na natuloy ang sabihin.

“Why po Mommy? Dapat kiss mo din si Daddy para happy family tayo wika ni Christian.

“Oo nga, ayaw mo ba na happy family tayo Mommy?” sagot naman ni Miracle.

“Sige na kiss na kayo ni Daddy.” Paiyak na naman na wika ni Miracle Ganito ito kapag hindi makuha ang gusto dinadaan sa paiyak-iyak.

Hayst sakit talaga ng ulo. Bakit ba kasi nagpapang-abot kami ni Gabriel. Hindi naman ito umuuwi ng mansion ng ganitong oras.

“Babies ayaw yata ni Mommy niyo eh.

Ako kasi gusto ko siya ikiss.” Wika ni Gabriel. Agad naman ako nagulat sa sinabi ni Gabriel. Bigla din akong nailang sa titig nito.

“Sige na Daddy kiss mo na si Mommy Sige iiyak ako kapag hindi kayo magkiss.” Pananakot na wika ni Miracle. Artistahin talaga itong anak ko na ito. Hinila pa ito ni Christian patayo gamit ang maliliit na kamay nito. sabay lapit naman sa akin ni Miracle at hinawakan ako sa kamay. sabay hila papunta kay Gabriel.

Sige na kiss na kayo please Mommy, Daddy!!!. Pang udyok na naman ni Miracle.Pinapahawakan pa kami nito.

Agad naman akong hinapit ni Gabriel sa baywang at masuyong hinalikan sa labi. Nagtagal ng ilang sigundo ang halik nito. Waring ninamnam nito ang aking mga labi. Agad naman akong napapikit. Nang bumitiw ito sa akin ay nakatulala akong nakatitig dito.

“Yehey happy family na tayo nagising ako sa pagkatulala ng marinig ko ang tuwang tuwa na boses ng kambal. Nagtatalon pa ang mga ito.

Nang tingnan ko ulit si Gabriel ay malapad itong nakangiti sa akin. Agad naman na nag-init ang aking mukha. Napapahiya ako sa isipan na baka naramdaman ni Gabriel. na nagustuhan ko din ang halik nito.

“Hello! Kumusta ang mga apo ko?” wika na Mommy Moira Kakaratingang nito May mga bitbit ito na paper bags mula sa kilalang toy store. “Hello, Grandmama magkasabay nabati nito na sumalubong agad kay Mommy at humalik. “Wow, sa amin po ba ito Grandmama?” excited na wika ni Christian sabay hawak sa paper bag na dala ni Mommy Moira.

“Yes mga apo. Ito iyong pasalubong sa inyo ni Grandmama Sabay abot nito ng paper bag sa mga bata. Tuwang tuwa naman ang mga ito. Napapailing na lang ako. Sobrang spoiled talagang mga ito kina Mommy at Daddy Ralph.

Mabuti naman at maaga ka ngayon umuwi Gabriel. Aba at bawas bawasan mo yang pagiging workaholic mo. Lumalaki na ang mga bata, kailangan din nila ang attention mo.”

Wika ni Mommy kay Gabriel.

“Buti at kilala ka pa nitong mga apo ko Dagdag pa ni Mommy Napakamot naman si Gabriel sa kanyang ulo.

“Marami kasi akong inaayos sa office Mommy. Pero hayaan niyo po pipilitin kung umuwi lagi dito nakangiti na sagot ni Gabriel. sabay sulyap sa akin ng makahulugan. Agad naman na nag-init ang aking pisngi.

“Oh iha, bakit parang namumula ang pisngi mo. May masakit ba sa iyo?” nag aalang baling naman sa akin ni Mommy.

“Po?? Ah. Eh wala po Mommy” sagot ko kay Mommy sabay hawak sa aking pisngi.

“Alam mo Grandmama, nagkiss sila Mommy at Daddy kanina, Di po kapag nagkikiss ang parents at children’s happy family na?” sabat naman ni Christian na habang abala ito sa pagbubukas ng pasalubong ni Mommy.

“Talaga mga apo? Well, mabuti naman kong ganoon.” Malapad na ngiti ni Mommy Sumulyap pa ito sa akin pati na din kay Gabriel.

“Oh siya nagpahanda na ako ng meryenda. Halina kayo at maghihintay ang pagkain. 

Mga apo mamaya niyo na laruin ang mga new toys niyo. kain muna tayo.”yaya ni Mommy.

Lalabas na sana kami sa playroom ng biglang tumunog ang aking mobile phone. Nakita ko na si Mommy Helena ang tumatawag Agad ko itong sinagot.

“Hello Mommy” sagot ko ng itapat ko ang cellphone sa aking tainga.

“Carisaa, anak kumusta ka?” sagot naman ni Mommy sa kabilang linya.

“Ok naman po. Napatawag po kayo?” magalang na sagot ko dito. Kahit na medyo malayo ang loob ko sa mga ito, ginagalang ko pa rin sila, dahil mga magulang ko ang mga ito.

“Anak, pwede bang umuwi ka muna dito sa bahay? Gusto ka daw makita ng Daddy mo.” Wika ni Mommy.

“Po? Ngayon na po?” sagot ko dito sabay sulyap kay Gabriel. Sila Mommy Moira at ang kambal ay lumabas na sa playroom. Kami na lang ni Gabriel ang naiwan dito.

“Oo anak, may sakit kasi ang Daddy mo. Gusto ka daw niya makita at makausap.” Sagot ni Mommy.

“Sige po, pupunta po ako ngayon.” Tanging sagot ko na lang. Sobrang tagal ko na din kasi na hindi nakauwi sa amin. Simula noong kinumpronta ko sila ni Ate, never na akong umuwi dahil sa sama ng loob ko sa mga ito. Pagkatapos namin mag usap ni Mommy ay binalingan ko si Gabriel. Nagtatanong ang mga mata nito habang nakatingin sa akin.

Bumuntung hininga ako bago nagsalita.

“Tumawag si Mommy, pinapapunta ako sa bahay. Kakausapin daw ako ni Daddy.” Wika ko dito.

“Ganoon ba? Sige samahan na kita “sagot ni Gabriel. Agad naman akong umiling.

“Hi-hindi huwag na.. Papahatid na lang ako sa driver”sagot ko dito. “iniinsist gabriel, sasamahan na kita.” Final na sagot nito. Hindi na lang ako umimik at naglakad na papunta kina Mommy Moira para magpaalam. Ayaw sana magpaiwan ng mga kambal pero sinabi namin na babalik agad kami.

Pagdating namin sa bahay ay agad akong bumaba ng sasakyan. Hindi ko na nilingon si Gabriel at tuloy-tuloy na pumasok sa loob ng bahay. Bahagya kong nilibot ang aking paningin sa loob ng bahay. Wala pa rin itong pinagbago. Kapansin pansin pa rin ang mga pictures ni Ate Ara pagpasok pa lang ng Receiving area. Mga pictures nito noong sumasali pang beauty contest. Agad naman akong sinalubong ni Mommy at hinalikan ako sa pisngi Nakangiti pa ito sa akin.

“Halika iha, hinihintay ka ng Daddy mo sa kwarto. Medyo mahina na kasi ang Daddy mo wika ni Mommy. Hindi na ito pumapasok pa sa opisina. SI Ate Ara na ang namamahala sa negosyo nito. Tumango lang ako at sumunod na kay Mommy para puntahan si Daddy. 

Pagdating sa loob ng kwarto ay nadatnan ko na nakahiga sa kama si Daddy pero gising ito. Agad ko naman itong nilapitan at hinalikan sa noo. Inalalayan din namin ito ni Mommy na sumandal sa headboard ng kama “Dad, kumusta po? Pinapatawag niyo daw pa ako?” tanong ko dito.

“Anak buti naman at dumating ka Kumusta na ang kalusugan mo.” Nakangiti na tanong ni Daddy.

“Maayos naman po ako Dad.” Maiksi kong sagot dito.

“Masaya ako at magaling ka na anak. Sana dalas-dalasan mo naman ang pag uwi dito sa bahay. Isama mo din minsan ang aking mga apo. “nakangiti na wika ni Daddy.

Hindi na lang ako sumagot at bahagya lang na tumango.

“Bweno Carissa, kaya kita pinatawag dahil may importante akong sasabihin sa iyo.” Lang sandali pa ay wika ni Daddy.

“Ano po iyon Dad” tanong ko dito.

iha, nabalitaan ko na hindi na daw naging maayos ang pagsasama niyo ni Gabriel. Nagsasama na lang kayo para sa kambal sagot ni Daddy. Bahagya naman na napakunot Ang noo ko sa sinabi nito.

“Carissa, kasalanan namin ito ng Ate Ara mo kung bakit nagkaganito ang iyong marriage life. Alam namin sa umpisa pa lang ay hindi talaga kayo magkakasundo ni Gabriel.anak, pwede ba sa huling pagkakataon may hihilingin kami sa iyo?” sabat ni Mommy.

“A---anong ibig mong sabihin Mommy?”nagtataka kong tanong dito.

“Iha, alam mo naman na si Ate Ara mo na ang namamahala sa ating negosyo ngayon. Kaya lang masyado itong mahina dahil hindi maganda ang reputation ng kapatid mo nanganganib ang ating negosyo. dahil masyadong mababa ang tingin ng mga clients sa kapatid mo.” Mahabang wika ni Mommy Lalo akong naguguluhan dito. 

Pasikot-sikot kasi ayaw pa akong diretsahin.

“Kaya naman naisipan namin ng Daddy mona since hindi naman kayo nagkakaayos pa ni Gabriel, maari bang tulungan mo ang Ate Ara mo para magkabalikan sila...” dugtong ni Mommy. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa gulat.

“Ito lang ang paraan para maibalik ang moral ng kapatid mo. Kapag magiging asawa siya ni Gabriel, igagalang siya ng lahat dahil sa impluwensya nito. Alam naman natin kung paano tinitingala si Gabriel sa lipunan. Kaya maaari ba iha?” pakiusap ni Mommy Hindi ako makapaniwala sa sinabi ni Mommy. 

Para itong bombang sumabog sa aking pandinig. Para akong nanghina at napaupo sa sofa na malapit sa akin. May mga luhang tumingin ako kina Mommy at Daddy.Hindi ako makapaniwala na ipapatawag nila ako dahil dito. Naisip ko, bakit ganoon? Bakit laging si Ate Ara na lang ang pinapaboran ng mga ito. Hanggang ngayun ba naman. lage na lang kapakanan ni Ate Ara ang iniisip nila? Paano naman ako?

Chapter 28

CARISSA

Pasimple kong pinunasan ang luha na lumalabas sa aking mata.

Ayaw ko Hindi ko na hahayaan ang aking sarili na umiyak sa harap nila. Masyado ng maraming luha ang aking ibinahos sa mga ito. Masyado ng masakit. Paulit-ulit na lang.

Mariin na nagpapalipat-lipat ang aking paningin kina Mommy at Daddy. Hindi ko alam ang aking isasagot. Kailangan ka munang pakalmahin ang aking sarili. Malalim akong bumuntong hininga “Bakit Mom, Dad Bakit kailangan niyo pa akong isali sa ganyang plano? Wala naman na sa akin kung sila ate at Gabriel ang magkakatuluyan bandang huli. 

Sa umpisa pa lang alam ko ng yan talaga ang plano niyo matapang kong wika sa mga ito. Pigil na pigil ko ang aking emosyon. Kahit sa totoo lang gusto ng kumawala ang luha sa aking mga mata. “Im Sorry Carissa, pero sana maintindihan mo iha na ang sitwasyon sa noon at ngayon. Kinabukasan na ni Ate Ara mo ang nakasalalay dito sagot ni Mommy.

Mariin akong napapaikot sa sinabi nito. 

Sobrang sakit Hanggang ngayon si Ate Ara lang nakafocus ang kanilang buhay. Paano naman ako. Hindi ba ako nag-eexist sa buhay nila? Parang hangin lang ba ako sa mga ito?

Hayaan mo, kapag ikinasal si Ate mo at Gabriel, wala namang magbabago. Siguro sa mansion ka pa rin titira. Minahal ka na nila Moira na parang isang anak, at isa pa nandoon ang kambal Siguro naman bubukod sila Gabriel ng bahay “wika ni Mommy.

“Anak, maawa ka sa kapatid mo. Sirang sira na siya. Ito na lang ang pag-asa para bumalik sa dati ang lahat. Bumalik ang dating kompyansa ng Ate mo sa buhay niya. Please Carissa, pangako, last na ito nakikiusap na wika ni Mommy. bahagya akong umiling sa sinabi ni Mommy. bigla akong napatawa.

“Mom, pinag-iisipan niyo ba ni Daddy iyan? Hindi ba kayo nahihiya sa mga sasabihin ng mga tao. Paano ang mga anak ko Kung sakaling magkaanak din sila ni Ate Ara? Magiging magkapatid na magpinsan sila? Mom ang gulo!!! Halos paiyak ang boses ko ng sabihin ko ito.

“Who Cares Carissa, ang importante dito ay ang kaligayahan ng kapatid mo.

Ang kanyang kinabukasan. Alam naman natin na sa umpisa pa lang si Gabriel at Ara na ang nagmamahalan diba? Malumanay na sagot ni Mommy.

“Oo Mommy, alam ko iyan, pero bakit kailangan niyo akong idamay?? Hindi ko napigilan na sumagot dito. Hindi ko na din napigilan ang pagtulo ng aking mga luha.

“Dinamay niyo ako Ma. Bakit? Hindi niyo po ba alam kung gaano kasakit sa akin ito? Hindi niyo man lang naisip kung ano ang mararamdaman ko. umiiyak kong wika sa kanila. Tuluyan ng bumuhos ang luha sa aking mga mata. Napatulala naman na nakatingin sa akin si Mommy Umiling-iling pa. Maya maya pa ay nagsalita ito.

“Alam namin iyan Carissa, kaya nga Sorry sa lahat. Gusto na namin itama ang pagkakamali na iyon. Maawa ka sa kapatid mo Carissa ilang taon na siyang nagdurusa” sagot ni Mommy.

“Maawa? Bakit naawa ba kayo sa akin Ma? Iniisip niyo ba ang nararamdaman ko? May pakialam ba kayo sa akin? Bakit palaging si Ate Ara na lang Mommy? Anak niyo din naman ako ah??? Galit kong wika sa mga ito. Hindi ko na napigilan pang itanong sa mga ito ang matagal ko ng nais malaman. Bakit hindi nila ako magawang mahalin bilang anak Bakit laging lamang si Ate Ara.

“Carissa, kailan ka pa natutong sumagot-sagot sa Mommy mo ng ganyan. Yan ba ang natutunan mo sa pagtira sa mansion? Galit na sigaw ni Daddy sa akin.

“Bakit Dad, masama na ba ngayon ang magtanong? Hindi niyo po ba alam kung paano ako nagdusa dahil sa ginawa ni Mommy at Ate Ara???” sagot ko dito. Nag-uunahan sa pagpatak ang aking luha.

“Sabagay, wala naman talaga kayong pakialam eh. Wala kayong pakialam sa akin! Galit kong wika “Bakit ba hindi mo maintindihan na para ito sa kinabukasan ng kapatid mo. Para kay Ara. Alam mo ba kung paano siya ka down ngayon? Alam mo bang ilang taon na siyang pinagtatawanan ng mga tao dahil sa lintik na video na iyon?” galit na wika ni Daddy.

“intindi ko po kasalanan nya kung bakit nagkaroon siya ng ganoon Daddy. Isina alang-alang nila ang sarili kong kinabukasan dahil sa ambisyon niya. Masyadong ambisyosa si Ate. kaya siya nagkaganyan ngayon. Mariin kong sagot. “Wala kang karapatan para pagsalitaan ng ganyan ang kapatid mo. galit na sabat ni Mommy Nagulat pa ng bigla akong sampalin nito. Halos tumabingi ang aking mukha dahil sa lakas ng kanyang sampal. agad akong napatitig dito.

“Oa Mommy, wala akong karapatan.dahil kahit kailan hindi niyo ako itinuring na anak. Hindi ko naramdaman na may mga magulang na nag aalala para sa akin. Pero sana hindi niyo rin ako pinaponta pa dito dahil sa ganitong bagay. Dahil sa ganitong usapin. Malaya kayong gawin kung ano ang gusto niyo, Kausapin niya si Gabriel, huwag kayong mag alala hindi ako hahadlang. Mariin kong wika sa mga ito sabay tayo. Sana ito na ang huli niyong patawag sa akin. Kung hindi niyo ako kayang mahalin bilang anak. sana panindigan nyo lang ang pagtakwil sa akin noon. teka Abat matapang ka na ngayon sino ba ang pinagmamalaki mo? Ang Pamilya ni Gabriel? Si Moira? Si Ralph? Ganoon ba Carissa galit na sabat ni daddy. Huwag niyo po silang idamay Dad labas sila. Walang ginawang masama ang mga iyon para madamay pa sa pag uusap na ito. 

Minahal nila ako, itinuring na nila akong isang anak.kahit kailan hindi ko naramdaman sa pamilyang ito. matapang na sagot ko sa mga ito Natigilan si Daddy sa sinabi ko. Mangatong napatingin sa akin. marahil nito akalain na masasabi ko ang bagay na iyun. 

Naging masunurin akong anak sa mga ito.hindi ako sumasagot sagot sa kanila. Tiniis ko ang lahat ng pangbalewala nila sa akin. Pero siguro panahon na para malaman nila n ganon sila kasama sa akin. Kung paano nila ako itinuring na parang basahan.

“Carissa, kung may concern ka pa sa pamilyang to! sundin mo ang pakiusap namin sa iya. Wala namang mawawala sa iyo. Hiwalay na kayo ni Gabriel diba. Ano ang gusto mo mapunta sa ibang babae si Gabriel? Alam naman natin na maraming naghahabol sa kanyang babae. Kulang nangalang mahuhubad ang iba dyan. napaniin niya lang mahabang Sabi ni Mommy. Bakas sa boses nito ang pagpipigil ng matinding galit habang sinasabi ang katagang yun.

“Kaysa naman mapunta siya sa iba, mas mabuti pang kay Ara na lang. Sa Pamilya natin. Hayaan mo, last na ito Carissa.

Last ng pakiusap namin sa iyo, pakiusap ni Mommy.

At paano naman ang mga anak ko Ma? Paano ang maging kinabukasan ng mga anak ko umiiyak na sagot ko sa kanila. akuin sila ni Ara. Magiging mabuti ang kapatid mo para sa kanila, para sa mga anak mo. Mabilis lang

Matanggap ang sitwasyon Carissa, bata ka pa. Marami ka pang makikilala na mamahalin mo at mamahalin din sagot ni Mommy. “Ganoon lang lang kadali ang lahat sa inyo Mommy? Ganoon lang ba kadali??? Anong tingin niyo? Anong tingin niyo sa Lahat??. Na kaya niyang diktahan ang damdamin ko pati na din ng ang aking mga anak? Ang inyong mga apo??? Ang sarili niyong apo???

“No, hindi ako papayag Ma. Hindi ako papayag na tanggalan niyo ako ng karapatan sa aking mga anak. Bakit parang ang bilis niyo lang magdesisyon ng mga bagay-bagay. na alam niyong nakakasakit sa akin. “Carissa Galit na sigaw ni Daddy. Hindi ka namin pinalaki ng ganyan. Alam namin kung ano ang makakabuti at makakasama sa inyo.”humihingal na wika ni Daddy.

Galit ito.

“Oo Dad, kaya nga diba itinaboy niyo na ako, dahil ang pagtakwil sa akin. ay ang makabubuti kay Ate Ara. Si Ate Ara lagi! Siya na lang palagi siya na lang!!!! Kung ganoon, tanggap ko na ang lahat. Na hindi niyo ako kayang pahalagahan. Na isa akong walang kwentang anak!!! Wika ko dito “Hindi ko susundin ang gusto niyo. 

Lalo na kung mga anak ko na ang sangkot dito. Tuluyan nyo na lang akong kalimutan dahal iyon din ang pagawin ko ngayon. Total naman nagawa niyo na akong palayasin noon. Nagawa ninyo na akong tiisin. ng Nag-unahan na din sa pagpatak ang aking mga luha. Ang sakit sa dibdib. Hanggang ngayon pa ba naman hindi pa ako nasanay sa kanila. 

Hanggang ngayon pa ba naman nasasaktan pa rin ako. Akala ko tuluyan na silang nagbago Nagkamali ako. Tatanggapin ko na lang ang lahat. Ayaw ko na...

“Kung wala na kayong sasabihin pa. Aalis na po ako.” Paalam ko sa mga ito. Hindi naman ako nakarinig ng sagot sa mga ito. kaya lumabas na ako ng kwarto. Pinipilit kong punasan ang luha na nag-uunahan sa pag-agos sa aking pisngi. 

Palabas na ako ng bahay ng makita ko si Ate Ara at Gabriel na seryosong nag uusap. Mapait akong napangiti. Siguro nga kailangan ko ng palayain ang aking sarili. Matagal na akong nagtiis, Bigo akong alisin ang pagmamahal na nararamdaman ko kay Gabriel. Patuloy lang akong masasaktan kapag malapit ako sa lahat. Sa mga taong mahal ko pero hindi naman ako mahal. Na hindi naman ako pinahahalagahan.

Derecho akong naglakad palabas ng gate. Kailangan ko munang mapag-isa. .Gusto kong makapag-isip. Lalagpasan ko na sana ang sasakyan na nakahinto sa tapat ng aming gate ng pigilan ako ng isang bodyguard ni Gabriel.

“Mam, hindi po kayo pwedeng umalis mag isa. Hintayin na lang po natin si Sir Sakay na po kayo Mam” Wika nito.

Bahagya naman akong umiling at tuloy-tuloy sa pag-alis. Derecho akong naglakad palabas ng subdivision. Wala pa ring patid ang pagtulo ng aking luha. Tatawid na sana ako sa kabilang kalsada ng biglang may tumigil na sasakyan sa aking harapan. Agad na bumaba ang nag aalang si Gabriel at hinawakan ako sa dalawang kamay. 

Mariin ako nitong tinitigan habang nakakunot ang noo. Napansin ko ang pag-igting ng mga panga nito ng mapansin na basang-basa ng luha ang aking mukha. Patuloy pa rin ako sa pag-iyak. Magulo na din ang mahaba kong buhok. na ang ilang hibla ay tumatakip na sa aking mukha,

Naramdaman ko na basang basa na din ako ng pawis.

“What happened?” mariin na tanong nito sa akin.

Umiling naman ako at pilit na hinihila ang aking mga kamay, Mahigpit ang pagkakahawak ni Gabriel dito kaya.

Hindi ako nagtagumpay. Parang gusto ko isigaw dito kung gaano kasama ang aking loob. Kung gaano kasakit ang aking kalooban.

Lalo pang lumakas ang aking iyak nang hindi ako nagtagumpay na kumawala kay Gabriel. Napahagulhol pa ako Nag aalala naman na nakatitig sa akin si Gabriel. ilang sandali pa ay naramdaman ko na mariin ako nitong niyakap.

“Sssshhh tahan na. Baka makasama sa iyo ang sobrang pag-iyak. Halika na sa sasakyan, masyadong mainit dito sa labas. Pinagpapawisan ka na “malambing nitong wika. Inalalayan ako nito hanggang sa makasakay ng sasakyan Nagpa-ubaya na lang ako. Napapagod na din ako. 

Pakiramdam ko kapag magtagal pa akong nakatayo baka hihimatayin na ako Hapong-hapo na ako. Pagpasok namin sa sasakyan ay agad nitong kinuha ang panyo sa bulsa. Hinawi nito ang aking buhok na halos tumakip na sa aking mukha. at maingat nitong pinunasan ang aking pisngi. Napansin kong natigilan ito habang nakatitig sa aking mukha.

“Sinong may gawa nito? Bakit may pasa ka? Halata ang galit sa boses nito na tanong sa akin.

Hindi ko ito sinagot. Patuloy lang sa pagtulo ang aking luha. habang nakatingin dito “Carissa, sino may gawa nito, sabihin mo sa akin, sila ba? Parents mo? Sinaktan ka ba nila ulit?” bakas ang galit sa boses na tanong ni Gabriel.

Hindi ko parin ito sinasagot. Agad ko namang naramdaman ang pagyakap nito sa akin. Hinaplos-haplos pa nito ang aking likod. Nakaramdam ako ng kaunting ginhawa at kapanatagan ng aking kalooban. dahil sa simpleng ginawa nito.napapikit ako ng mata. Hinayaan ko lang na nakayakap sa akin si Gabriel. Mahigpit din akong kumapit dito. Kahit ngayun lang. 

Kahit ngayun lang maramdaman ko din na mahalaga ako dito. Ilang sandali pa ay naramdaman ko na tumatakbo na ang aming sasakyan. Gusto kong ibuhos lahat ng mga luha sa aking mga mata. Gusto kong maubos ang lahat ng luha. para hindi ko na kailangan pang umiyak kapag nasasaktan ang aking kalooban. Pagod na akong umiyak. Pagod na ako sa kung anong buhay meron ako...

Hindi ko namalayan na unti-unti akong nakatulog habang yakap ni Gabriel. Para kasing bigla akong napagod dahil sa mga nangyari ngayon. Akala ko tapos na ang lahat ng masasakit na kabanata na nangyari sa buhay ko. Hindi ko alam kung may tapang pa ba ako para harapin ang lahat.

Chapter 29

GABRIEL POV

Nagpipigil ako ng galit habang pinagmamasadan ang nakapasakit na si Carissa. nakakandong ito sa akin habang tumatakbo ang sasakyan. May mga bakas pa ng luha ang mga mata nito.

Parang gusto kong magwala sa galit. Nang ako sa aking sarili na walang sino man ang pwedeng manakit dito. Ayaw ko ng maranasan pa nito ang lahat ng naranasan nito noon. 

Ayaw ko ng makita itong lumulula. 

Pero nangyari na naman ngayun. Kahit gaano pa ako kayaman, kahit gaano pa ako ka makapangyarihan. Wala pa rin akong magagawa upang pigilan ang sino man na gustong saktan si Carissa. bigo pa rin akong protektahan ito. Dahil kahit anong gawin ko, sariling pamilya nito ang nananakit dito,

“sa resort tayo” utos ko sa driver. Tumango naman ang aking personal driver Katabi nito ang isa kong bodyguard at nakasunod naman ang isa pang sasakyan sa amin na nakasakay. ang tatlo ko pang bodyguard. Laging ganito ang routine ng buhay ko. Nasanay nako sa ganito. Kailangan ko ng mga bodyguard dahil na rin sa aking kaligtasan. Masyado akong kilala sa lipunan. Maraming mga tao na naiinggit sa akin at gusto akong pabagsakin. .

Kinuha ko ang aking cellphone para tawagan si Doctor Lee. Hindi ko kasama si Aron, kasi may mga inaayos ito sa opisina “Doctor Lee, pwede ka bang pumunta sa resort ngayon? papatingnan ko sa inyo si Carissa. Masyado kasi siyang nastress ngayong araw agad na wika ko sa  doctor ng sagutin nito ang tawag ko.

.

“No problem Mister Villarama. Darating ako agad na sagot naman nito hindi na nagtanong ang Doctor at agad itong pumayag. sanay na din kasi ito sa ganitong set-up. Pinapatawag kasi agad namin ito noon kapag may nararamdaman na kakaiba sa sarili si Carissa.

Si Doctor Lee na kasi ang pinagkakatiwalaan ko na magmonitor sa kalusugan ni Carissa. Napalapit ang aming Pamilya dito simula ng nailigtas nito ang buhay ng aking asawa. tumaas ang tiwala namin dito. Humanga kami sa kakayahan nito, Maasahan ito sa lahat ng bagay. Tumatanaw namin na malaking utang na loob. ang pagkakaligtas sa buhay ni Carissa.

Ipapasundo na lang kita sa mga tauhan ko doc. Maya-maya pa ay nandyan na sila wika ko dito.

“Ok Mister Villarama, Maghahanda na din ako agad na sagot nito. Pagkatapos namin mag usap ni Doctor Lee ay agad kong tinawagan Aron. ito nalang ang uutusan ko na sumundo sa doctor para dalhin sa resort. Doon ko na lang papatingnan ang kalagayan ni Carissa. Masyado itong na stress ngayong araw kaya gusto kong makasigurado. Gusto ko makasagarado na maayos ang kalagayan nito.

Pinili ko na sa resort na lang muna ito iderecho sa pagbabakasakaling ma relax ito.Gusto ko munang ilayo ito sa mga toxic na tao sa buhay nito. ilang oras lang naman ang layo ng resort sa Metro Manila.

Pagdating namin ay agad kong binuhat si Carissa papunta sa bagong tayong villa. Halos anim na buwan ng tapos itong itayo at kompleto na din sa gamit. Binili ko ang beach nato para Iregalo kay Carissa kapag umpisahan ko na sana itong I date. Dito ko sana ito unang dadalhin.

Sa sobrang pagmamahal ko dito. isinunod ko sa pangalan nito ang CARISSA VILLARAMA BEACH RESORT. Buti na lang hanggang ngayon dala-dala pa rin nito ang apelyedo ko.

Idinirecho ko na ito sa masters bedroom. Tanging sila Mommy at mga malalapit ko lang na mga kaibigan ang nakakaalam sa lugar na ito.

Hinati ko sa dalawa ang resort na ito. Masyado kasi itong malawak. Magiging private resort. Tanging pamilya at malalapit na kaibigan lamang ang pwedeng pumasok dito. Tapos na ang construction at landscaping sa bahaging ito. kaya naman panatag ako na hindi maiistorbo si Carissa dito. Medyo may kalayuan din naman kasi ang kabilang bahagik at isa pa napapalibutan ito ng matataas na pader na may bulb wire. Nagkalat din ang security sa paligid.

Gusto ko rin kasi magkaroon ng privacy ang aming Pamilya lalo na kapag maisipan naming magbakasyon. At least kapag nandito kami sigurado akong ligtas ang buong Pamilya. Patuloy pa rin ang pag-aayos ng aking mga tauhan sa kabilang bahagi ng resort. Hindi pa rin kasi ito tapos sa develop Patuloy pa rin ang construction at hindi pa tapos ang pagtatayo ng hotel at mga cottages. Magiging for tourist ang bahaging iyon. 

Alam kong babalik-balikan ito ng turista dahil sa taglay nitong puting buhangin at malinaw na karagatan. Napakalinis din ng lugar. Ilang sandali pa ay dumating na si Doctor Lee at Aron. Agad ko itong dinala sa kinaroroonan ni carissa upang matingnan. Agad naman itong tiningnan ng doctor.

“Normal naman ang kanyang heartbeat. Sa ngayon hayaan muna natin siyang magpahinga. wika ng doctor. pagkatapos niyang tingnan si Carissa “Masyado lang siyang na stress ngayong araw. Kakabitan ko na lang muna siya rin ng dextrose. para hindi siya ma dehydrate. Siguradong bukas pa ito magigising. Patuloy na wika ng Doctor. Tumango lang ako. Ginawa na ng doctor ang kanyang mga sinabi. ilang sandali pa ay binalingan ulit ako nito.

Mister Villarama, Iwasan natin ang pagbibigay sa  sobrang stress at sama ng loob .Alalahanin niyo Po, bagong surgery lang si Misis May posibilities na hindi kakayanin ng bago niyang puso ang labis na

Pag-aalala at kalungkutan. Kahit sabihin natin na maayos na siya, iwasan po natin ang mga bagay na.

Posibleng makakasama sa kanya pagpapatuloy ng doctor.

Nakakuyom ko ang aking kamao sa sinabi ng Doctor. Hindi ako papayag na maulit ang mangyari dito noon. Kung alam ko lang na ganito ang kahihinatnan sa pagpunta niya sa bahay ng mga magulang nito. hindi na sana ako pumayag siguro masyado naring dinibdib. kung ano man ang mga napag-usapan ng mga ito. iyon ang kailangan kong alamin.

Ilang saglit pa ay nagpaalam na ang Doctor. .Sinigurado muna nito na nasa maayos na kalagayan si Carissa. Pinahatid ko na lang ito sa isa sa mga tauhan ko. Samantalang si Aron naman ay tahimik na naghihintay sa utos ko. lalabas ko ang aking cellphone sa loob ng aking bulsa. Sumulyap muna ako kay Carissa na noon ay mahimbing na natutulog. Lumabas ako ng kwarto at lumabas ng Villa. Agad kong tinawagan si Mommy. Halos alas-singko na ng hapon. Tiyak na hinahanap na kami ng aming mga anak “Hello Gabriel, nasaan na kayo? Hinahanap na kayo ng kambal Agad na sagot ni Mommy sa kabilang linya.

“Ma, kayo na po muna bahala sa kambal. Hindi kami makakauwi ni Carissa ngayon. Dinala ko siya dito sa Resort. Nawalan siya ng malay kanina.” Agad na wika ko kay Mommy.

“ha?? Bakit may nangyari ba? Hindi bat nasa maayos na siyang kalagayan?” bakas ang pagkataranta sa boses ni mommy.

“Hindi ko alam kong ano ba talaga ang nangyari. Nakita ko na lang siya kanina na umiiyak pagkatapos niyang makausap ang kanyang parents” sagot ko dito.

“Hayst Sinasabi ko na nga ba eh. Duda talaga ako sa pag tawag nila kanina kay Carissa. Dapat talaga hindi mo na lang pinayagan pa na pumunta doon”, inis na wika ni Mommy. “Hayaan mo Mom, mag iimbistiga ako. Sa ngayon kailangan ko ng mapagkakatiwalaan na kasambahay para makasama ni Carissa dito sa Resort. Maari bang papuntahin mo muna si Aling Delia, Lisa at Mang Raul?

“Ok iho, walang problema. Papupuntahin ko sila ngayon din” sagot naman ni Mommy.

“Thank you Mom. Tulog pa si Carissa. Sabi ng Doctor baka bukas pa daw ito magigising” Imporma ko kay Mommy.

“Kung ganoon ikaw na muna ang bahala sa kanya. Huwag mo siyang pabayaan anak” sagot ni Mommy.

“Syempre naman Ma. Hindi ako papayag na may masamang mangyari sa kanya” sagot ko dito “Sige iho. Sana pagbalik niyo dito sa mansion maayos na ang pagsasama niyo. Gawin mo ang lahat para manumbalik ang tiwala ni Carissa sa iyo iho. Napakabuti niyang babae. Wala na akong ibang gusto na makasama mo habang buhay kundi siya lang. Kaya mahalin mo siya ng buong puso wika ni Mommy.

“I love her Mom... Very much. Hindi ko hahayaan na may manakit ulit sa kanya. Aalamin ko kung ano ba talaga ang nangyari.” Sagot ko kay Mommy.

“sige Iho basta mag iingat ka palage.” Sagot ni Mommy at nagpaalam na.

Habang hinihintay ko ang pagdating ng mga kasambahay ay tahimik akong nakatingin sa malinaw na karagatan. Bumalik sa isipan ko ang mga pinag-usapan namin ni Ara...

Tahimik akong naghihintay sa loob ng bakuran ng bahay nila Carissa ng biglang sumulpot si Ara .Malapad ang pagkakangiti nito sa akin.

Aktong makikipagbeso ito sa akin pero bigla akong umiwas. Hanggat maari ay ayaw ko ng magkaroon ng physical contact dito. Kahit beso-beso pa yan o kahit ano Basta ayaw ko.

“Hi Gabriel, napadalaw ka Halika pasok ka muna sa loob ng bahay, gusto mo bang gawan kita ng miryenda?” excited na wika nito. Hindi inalintana ang pag iwas ko dito kanina.

“Huwag ka ng mag abala. Hinihintay ko lang si Carissa. Nasa loob siya kausap ng parents nyo.” Malamig kong sagot dito.

“Ahhh ganoon ba?” Hmm Gabriel, pwede ba kitang makausap?” maya-maya ang tanong nito sa akin. “About what?” hindi interesadong tanong ko dito.

“About us About you and Carissa “sagot naman ni Ara.” I know that your are not living together. Ibig kong sabihin, hindi na kayo nagsasama tulad ng isang mag-asawa Gabriel, I still love you. i love you. Kahit kailan hindi ka nawala sa puso ko nagsusumamong wika ni Ara.

“Alam ko na malaki ang kasalanan ko sa iyo. Pero maniwala ka pinagsisihan ko na iyon lahat. Please Gabriel, bumalik ka na sa akin.” Pakiusap ni Ara .Gulat akong napatitig dito,

Are you Crazy? Nagpapatawa ka ba Ara? Never na akong babalik iyo Hindi kita mahal Ara”.

Prangka kong sagot dito. Wala akong pakialam kung masasaktan ito sa sinabi ko Ang alam ko,

Matagal na kaming tapos. Hindi ko na ito mahal o baka nga HINDI ko ito minahal. Hindi ko naramdaman dito .ang nararamdaman ko kay Carissa ngayon. Pakiramdam ko ego ko lang ang nasaktan noon kaya naman ganoon na lang ang galit ko. ng magising ako na katabi ko si Carissa sa Kama. Akala ko talaga si Ara ang mahal ko. 

Pero matagal ko ng narealized ang bagay na iyon. Hindi ko ito minahal. Siguro paghanga lang sa isang babae ang nararamdaman ko noon. Kay Carissa ko naramdaman ang tunay na pagmamahal.

“no, hindi totoo yan. Alam kung ako pa rin ang mahal mo Babe. Galit ka lang sa akin kaya nasabi mo yan.” Sagot ni Ara “Si Carissa ang mahal ko. Siya lang ang babaeng pangarap ko makasama habang buhay” wika ko dito. Hindi makapaniwalang tumitig ito sa akin. Balas ang salat sa mga mata nito.

“Hindi... Nagbibiro ka lang, imposible yang sinasabi mo kung talagang mahal mo si Carissa, hindi sana matagal na kayong nagkabalikan umiiyak na wika nito.

“Gabriel please, nagsisisi na ako. Patawarin mo na ako. Bumalik ka na sa akin. please Pangako, babawi ako sa iyo. Magiging mabuti akong asawa umiiyak na pakiusap ni Ara Akmang yayakapin ako nito pero tinulak ko ito.

“Huwag na huwag mo akong hahawakan Ara. Wala kang karapatan na adikit yang katawan mo sa akin. galit na wika ko dito. Gabriel, please, I love You Ayusin natin ito. Kakausapin ko si Carissa, maiintindihan niya tayo.” Pagmamakaawa ni Ara.

bigla akong tumawa sa sinabi nito. Hindi ko akalain na ganito na ito kababa para sabihin ang ganitong bagay. And worst sa akin pa. Hindi man lang naisip na asawa na ako ng kapatid nito. Asawa ko si Carissa Ganoon na ba ito ka disperada?

Hindi na ako sumagot dito at galit ko itong tinitigan. Ilang sandali pa ay humahangos na dumating ang isa kong bodyguard. Sinabi nito sa akin na nakalabas na daw si Carissa ng bahay at naglalakad na palabas ng subdivision. Natataranta naman akong bumalik sa sasakyan upang habulin namin ito. Lalo akong natakot ng banggitin ng gwardya na umiiyak daw si Carissa.

“Kung ganoon, baka may kinalaman ang sinabi ni Ara kanina sa pinag-usapan nila Carissa at ng parents nito kanina. Kailangan ko ito malaman. Huwag silang lumapit ulit kay Carissa kung sasaktan lang naman nila ulit ito. ako na ang makakalaban nila. Hindi ako magpipigil na parusahan ang mga ito lalo na at sobra-sobrang pahirap na ang ginagawa nila sa Mahal kong si Carissa. Nakakuyom ko ang aking kamay ng maalala ko ang pasa nito sa mukha. Alam kong kahit noon pa, iba ang trato nila kay Carissa. Nakita ko kung paano nila ito sinaktan noon. 

Pinagbintangan sa kasalanan na hindi naman nito ginawa. Na pakana lang pala ni Ara at ng Mommy nito ang lahat. Pinahalagahan lang nila ito ng nakaratay ito sa hospital. Akala ko tuluyan ng nagbago ang pakikitungo ng pamilya nito sa kanya. 

Pero nagkakamali ako. Ang bilis nilang saktan si Carissa. Ang bilis nila itong baliwalain. Siguro kailangan ko ng gumawa ng paraan. Hindi ko na papayagan na kahit dulo ng buhok ni Carissa ay mahawakan pa. Ako na ang kanilang makakalaban simula sa araw na ito.

Ilang sandali pa ay narinig ko na may tumigil na sasakyan sa bakuran ng villa. Agad ko itong tiningnan. Nakita ko na bumaba ng sasakyan ang mga kasambahay na nirequest ko kay Mommy. Sila lang ang pwede kung mapagkakatiwalaan para makasama ni Carissa dito sa resort. At least alam kung palagay na ang loob ni Carissa sa mga ito.

Hindi ko na muna ito hayaan na lumabas ng resort. Dito na muna ito. Kung kinakailangan na dalhin ko dito ang aming mga anak gagawin ko. Hindi ko na din muna ito papayagan pa na pumasok ng School. Ayaw kong ipagsapalaran ang kalusugan nito ngayon. Gagawin ko ang lahat para mapasaya. Ito sa paraan na alam ko.

“Good Afternoon po Senyorito” magkasabay na bati ng tatlo ng makalapit ang mga ito sa akin.

“Mabuti naman at nandito na kayo. Bukas pa gigising si Carissa kaya may free time kayo para maglibot upang maging kabisado niyo ang buong lugar. Huwag kayong mag-alala wala kayong ibang gagawin dito kundi alalayan si Carissa sa kanyang mga pangangailangan. May ibang mga

Workers dito para maglinis ng Villa kaya hindi niyo na dapat alalahanin ang bagay na iyon.” 

“Manang Delia, sa iyo ko ipagkatiwala ang pagkain ni Carissa. Alam mo naman na siguro kung anong pwede at bawal sa kanya” wika ko kay Aling Delia. Agad naman itong tumango “Ikaw naman Lisa, siguraduhin mo na hindi mawawala sa paningin mo si Carissa kapag nasa labas siya ng Villa. Ayaw kong mapahamak siya. “baling ko dito.

Makakaasa po kayo Senyorito. Gagawin po namin ang aming makakaya” Sagot naman nito.

“Kayo naman po Mang Raul, as usual driver pa rin kayo ni Carissa. Pero sa ngayon hindi ko muna siya hahayaan na lumabas ng Resort. Tumulong-tulong na lang muna kayo kay Aling Delia at Lisa “wika ko dito.

“Opo Senyorito, masusunod po” wika nito.

“kung may iba pa kayong katanungan kay Aron na lang kayo lumapit” wika ko sa mga ito na agad naman na sumang-ayon. Nang marinig naman ni Aron ang kanyang pangalan ay agad naman itong lumapit.

“Aron, ikaw na bahala sa kanila. Kung wala na kayong gagawin pwede na kayong magpahinga.” Wika ko dito.

“Noted Boss” sagot naman ni Aron. Tumango ako dito at bumalik na sa kwarto kung nasaan si Carissa. Gusto ko na din kasi magpahinga. Masyado akong napagod ngayong araw. Tatabihan ko na lang ito sa pagtulog para mabantayan na din. Pagdating sa kwarto ay agad akong pumunta sa walk-in closet . .Kumuha ako ng boxer at puting sando at agad dumirecho sa banyo para maglinis ng katawan. Agad akong tumabi kay Carisa pagkatapos kong isuot ang nakasanayan kong pantulog. Payapa itong natutulog. 

Binigyan ko ito ng magaan na halik sa mga labi at niyakap sa wakas pag katapos ng ilang taon, nakatabi ko na ulit ito sa kama. Sana ito na ang umpisa ng lahat. Gustong gusto ko na talaga itong makasama  palagi.

Chapter 30 (WARNING!!! SPG)

CARISSA

Nagising ako ng parang may nakadagan na mabigat na bagay sa aking tyan. Pagdilat ko ng aking mga mata ay nagulat ako ng sumalubong sa aking paningin ang mukha ni Gabriel. Mahimbing itong natutulog habang nakayapos ang mga braso nito sa aking bewang.

Parang nahihipnotismo akong napatitig dito. Napakagwapo talaga ni Gabriel Hindi ko napigilan na haplosin ang mukha nito.

Napangiti pa ako ng dumako ang aking mga kamay sa matangos nitong ilong

Pero sandali pa ay nagulat ako ng biglang hawakan ni Gabriel ang aking mga kamay. Bigla din Itong dumilat at matamang tumitig sa akin. Pinikit-pikit pa nito ang mga mata na parang naalimpungatan lang. ilang sandali pa ay marahan itong tumitig sa akin na may mga ngiti sa mga labi. Para naman akong nahipnotismo sa ngiti nito Lalo kasi itong gumwapo sa pagkakangiti.

“Thanks God, Sweetheart kumusta ang pakiramdam mo malumanay pa ang boses na tanong nito sa akin.

Halatang kakagising lang.

“Maayos naman Tela nasaan tayo?” tanong ko dito habang iginagala ang paningin sa paligid Bago kasi sa paningin ko. ang loob ng silid. Pilit kong iniisip kong paano ako nakarating dito, Nang biglang sumagi sa isip ko ang nangyari. bago ako nawalan ng malay ay bahagya biglang bumalik ang sakit sa damdamin na naramdaman ko.

“Gutom ka na ba Sweetheart? Gusto mo bang kumain?” tanong ni Gabriel Haplos nito ang aking mukha at mataman akong tinitigan. Parang binabasa nito ang aking inisip. Nakarandan ako ng matinding lungkot.

Umiling ako at nagtangka ng bumangon. Malungkot ang mga mata na tumingin kay Gabriel na Noon ay hindi maalis ang titig sa akin “Carissa, tell me the truth, what happen yesterday? Bakit ka nag-iyak?” hindi nakatis natanong Ni Gabriel.

Hindi ko naman napigilan na dumaloy ang luha sa aking mga mata ng maalala ang napag-usapan Namin ng aking mga magulang. At kung paano ko nakitang seryoso na nag uusap sila ni ate Ara at Gabriel.

Hindi ko mapigilan na maawa sa aking sarili. Nasasaktan ako sa isipan na baka nagkakamabutihan na sila ulit.

“Carissa, please once and for all, magtiwala ka sa akin. Anong nangyari kahapon? Bakit may pasa ka na naman sa mukha?” tanong ni Gabriel.

“Gabriel, bakit hindi mo tinuloy ang pagfile ng devorce natin?” tanong ko dito “Dahil narealized ko na mahal kita Carissa. Ayaw kong mawala ka sa akin nagulat ako sa sagot nito. Hindi ako makapaniwala. Imposible kasi iyon. Ang alam ko si Ate Ara ang mahal nito. Ayaw Kong maniwala baka ginogood time lang ako nito tulad noon nararamdaman.

“Mahal na Mahal din kita Gabriel!” umiiyak na tugon ko dito habang walang tigil ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Gumanti ako ng yakap dito. Gusto ko din naman maging masaya kasama ang taong mahal ko Miss na miss ko na si Gabriel. Namiss ko na ang mga yakap nito. Susugal ba ako ulit? Para sa sarili kong kaligayahan, para sa mga anak ko. Tatalikuran ko na ba sila Mommy at Daddy bibiguin ko ba sila?? Magiging suwail ba akong anak kapag hindi ko sinunod ang gusto nila??? Si Ate Ara na walang ibang ginawa kundi saktan ako,

Tumitig ako kay Gabriel at ngumiti. This time susugal ulit ako. Aasa akong totoo ang mga sinabi nito sa akin ngayon. Na totoo ang pinapakita nitong pagmamahal sa akin. Sa pagkakataon na ito, Iisipin ko naman ang sarili kong kaligayahan. Pangalawang buhay ka na ito kaya dapat lang na pahalagahan ko na. Susundin ko kung ano ang gusto ng puso ko. Kung ano ang gustong damdamin ko. Kumalas sa pagkakayakap sa akin si Gabriel. Tinitigan ako nito sa aking mga mata.

“I love you Carissa, Sweetheart! Please sabihin mo din kung gaano mo ako kamahal. Gusto ko marinig sa bibig mo ang katagang mahal mo din ako. masuyong wika nito sa akin.

“I love you too Gabriel Mahal na mahal kita kaya nagawa kong magtiis sa lahat ng pasakit na naranqsan ko. Pinilit kong pigilan ang nararamdaman ko sa iyo pero bigo ako. Ikaw ang sinisigaw Ng puso ko!!!!” umiiyak na wika ko dito.

Sumilay ang matamis na ngiti sa mga labi ni Gabriel nang narinig ang katagang iyun. Kumikislap ang mga mata nito sa labis na kasiyahan.

“Sshhhh tahan na, Ayaw ko ng makita ka pang umiiyak Sweetheart Promise, mamahalin kita.

Hindi ko na hahayaan pang makita na lumuluha ang mga magagandang mata na ito” Wika sa akin habang pinupunasan ang aking mga luha. Nakangiting tumango ako sa sinabi nito.

“Siguraduhin mo lang. Kapag may ginawa ka pang hindi maganda sa akin hindi na talaga kita mapapatawad” sagot ko dito.

“Promise Sweetheart, hinding-hindi ko na uulitin pa ang mga kasalanan na nagawa ko sa iyo noon. Ngayon pa ba naman na alam ko na sa sarili ko kung gaano kita kamahal.” Nakangiting sagot ni Gabriel. Bakas sa mga mata nito ang labis na kaligayahan.

Maraman itong tumitig sa aking mukha at unti-unting. Idinikit sa akin. Ilang sandali pa ay naramdaman ko na sumayad ang labi nito sa akin. Agad akong napapikit sa hindi maipaliwanag na pakiramdam. Sa nag-uumapaw na saya.

Pakiramdam ko may kung anong kuryente na dumaloy sa aking katawan at puso. Nakapikit lang ako habang ninanamnam ang halik ni Gabriel Kay tagal kong inasam na mangyari ulit ito. Kay tagal kong pinangarap na madama ulit ang mga halik ni Gabriel.

“I love you Sweetheart”! Sambit nito sa akin ng bahagyang naghiwalay ang aming mga labi “I love you too Gabriel sagot kong habang nalulula na nakatitig dito.

hinalikan ulit nito ang aking mga labi. Mas mapusok ang paraan ng paghalik nito sa akin ngayon. Agad ko itong tinugon sa paraan na alam ko. Napakapit pa ako sa mga batok nito. 

Para akong nasa alapaap sa mga oras na iyon. Hindi ko alam kung ilang sigundo o minuto nagtagal ang halikan namin. Kusa na lang kaming bumitiw sa isat isa para lumanghap ng hangin. Masaya akong tinitigan ni Gabriel habang bakas ang tuwa sa mukha nito.

“I want you Sweetheart” bulong nito sa akin. Hindi ko nakasagot sa sinabi nito. Alam ko ang ibig sabihin nito. Nakaramdam ako ng excitement at takot. Kumalas ako sa pagkakayakap dito. Namumula akong tumitig dito. Hindi ko alam kong ano ang isasagot. Nagdadalawang isip ako.

Ano ba talaga ang gagawin.

“Dont worry, hindi kita pipilitin. Maghihintay ako kung kailan ka maging handa “Nakangiti na wika nito. Napansin marahil na nagdadalawang isip akol Tumayo ito at naglakad papunta sa bahagi ng kwarto na may mga makakapal na kurtina. Hinawi nya iyon at doon tumampad sa akin ang magandang tanawin sa lahat.  Nag-aagaw na ang liwanag at dilim sa labas kaya hindi nito mairago kung gaano kaganda ang tanawin na makikita dito. Napangiti ako ng masilayan ko ang magandang tanawin sa labas. 

Excited na akong galugarin ang buong paligid. Nang ibaling ko ang tingin kay Gabriel ay nakita kong nakatalikod ito sa akin at nakatingin din sa labas. Napansin ko na nakasuot lang pala ito ng boxer at t-shirts Kitang kita kung gaano kaganda ang katawan nito. Lalong lumapad ang ngiti sa aking labi at dahan-dahan na bumaba ng kama. Lumapit ako dito at yumakap sa likod nito. Naramdaman ko na nagulat ito sa aking ginawa.

“Wow, ang ganda naman dito nakangiti kong wika dito.

Kumalas ako sa pagkakayap dito at umikot papunta sa kanyang harapan. Nakangiti akong tumingin sa mga mata nito at agad na ipinulupot ang aking mga kamay sa leeg nito. Turning layad ako at agad na hinalikan ang kanyang mga labi.

Alam kong nagulat si Gabriel sa aking ginawa sa buong pagsasama namin. hindi ko ito ginawa sa kanya. Nahihiya kasi ako. Sandali itong natigilan lang sandali pa ay naramdaman ko na hinapit ako sa baywang at iniangat ako nito. Tinugon na din nito ang mga halik. Naging mas mapusok kami sa mga sandaling ito. Buhat na ako nito ng walang sawa naming ninanamnam ang init ng aming halikan.

Wala na akong pakiaalam sa aming paligid. Basta ang nasa isip ko ng mga sandaling iyon ay ang saya na hatid ng init na halikan namin ni Gabriel. Gusto kong maramdaman kung gaano ako nito kamahal.

Ilang sandali pa ay naramdaman ko na dahan-dahan akong ibinaba nito sa kama. Hindi pa rin naghihiwalay ang aming mga labi. 

Inalalayan pa ako nitong. Humiga sa kama Nang makahiga ako ay sumunod naman ito. Humiga ito sa tabi ko habang walang sawa pa ring naghahalikan ang aking mga dila. Nakapulupot ang mga binti nito sa aking binti. 

Ilang sandali pa ay naramdaman ko na bumaba ang halik nito sa aking leeg. Nag umpisa na din na maglumikot ang mga kamay nito sa ilalim ng aking damit. Napaliyad ako ng maramdaman ko na hinahaplos nito ang isa kong bundok. Nilapirot pa nito ang aking utong “I love you Carissa” 

Wika nito .

Ng tigilan ang paghalik sa aking leeg. Tumunghay ito sa akin at unti-unting tinanggal ang aking damit. Agad na tumampad sa kanyang paningin ang medyo may kalakihan. Nadagdagan kasi ang size nito pagkatapos kong manganak. 

Buong paghanga naman akong tinitigan ni Gabriel.

Agad itong hinalikan ni Gabriel habang ang kabilang kamay nito ay abala sa paghimas sa aking kabilang bundok. Napa-ungol ako ng biglang sipsipin ni Gariel ang aking utong. Salitan niyang sinipsip ang magkabila. lalong nagpadagdag sa aking naramdamang init. Init na tanging si Gabriel lang ang makakatangal.

“Ah Gabriel!” paungol ng bulong ko dito.”

Salitan muyang sinuso ang magkabilaan kong bundok. Naramdaman ko din na bumaba ang mga kamay nito patungo sa aking hita. Dahil may saplot pa ako sa ibabang bahagi ng aking katawan naramdaman ko na ipinasok niya doon ang kanyang mga kamay. 

Hinaplos haplos nito ang aking

Hiwa na noon ay basang-basa na.

Nang hindi makontento si Gabriel ay humubad na nito ang lahat ng aking saplot .habang buong pagnanasa niya akong tinitigan Nang mahubad ang lahat.nang wala na akong  suot ay muli akong hinalikan nito sa labi. Ilang sandali pa ay tumayo ito at naghubad na din ng sariling kasuotan Nanlaki ang aking mga mata ng makita ko ang tayong - tayo ang pagkalalaki nito. 

Bahagya akong napalunok ng mapansin ko na parang nadagdagan ang size nito, Hindi ko alam kung magkakasya ba ito sa akin. Matagal na din namin hindi ginawa ang bagay na ito. Baka mahirapan ako. Napansin siguro ni Gabriel ang takot sa aking mga mata kaya naman nguniti ito sa akin.

“Dont worry Sweetheart. I’ll be gentle this time. Sisiguraduhin ko na hindi ka masasaktan.

Nakangiti na anas nito at agad akong dinaganan Inumpisahan ulit nitong hagkan ang aking mga labi pababa sa aking leeg at dibdib. Napaungol ako sa sarap.

“Gabriel, ah!” anas ko dito habang nakayakap ako dito “Yes Sweetheart, m This is the beginning Sweetheart. I love you!” anas ni Gabriel.

Naramdaman ko na lang na itinaas nito ang aking mga hita. Nakiliti ako ng hawakan nito ang ari at itinapat sa aking pagkababae na noon ay nakabuka dahil na spread ang aking mga legs.

Napaliyad ako ng ikaskas ni Gabriel ang kanyang sariling ari sa akin. Nagdulot kasi ito ng kakaibang kiliti sa aking pagkababae lalo na ng masagi nito ang aking tinggil.

“Your So Wet Sweetheart Tell me if you are ready. Papasok ako ng dahan-dahan.” Hinihingal na wika ni Gabriel,. Halata dito ang matinding pagnanasa at pagpipigil “Gabriel, please I want you too. Gusto na kitang maramdaman” wika ko at hinawakan ang kanyang ari at iginiya papunta sa bukana ng aking kweba. Naging hudyat naman ito kay Gabriel

Upang dahan-dahan na umulos.

Chapter 31 (WARNING!!!! SPG)

CARISSA

A-aashhh Gabriel.” Ungol ko ng maramdaman kong nakapasok na ito sa loob ko. Masakit sa una, marahil dahil matagal kaming hindi nagtalik pero pagkalipas ng ilang sandali pa ay walang kapantay na sarap ang aking nararamdaman ng masanay ang aking perlas sa paglalabas pasok ng malaki at mahabang ari ni Gabriel.

“Ah Sweetheart I Love you! “ wika ni Gabriel at habang walang humpay sa pag-ulos. Halos mamasa ako sa kakaungol. Alam kong maingay na ako pero hindi ko mapigilan ang aking Sarili. Ngayon pa ba naman ako mag iinarte. Kahit papano hinahanap-hanap din ng katawan ko ang Presensya ni Gabriel. Mahal ko ito at masaya akong ipagkaloob ulit dito ang aking katawan.

“Carissa, my Sweetheart Carissa. Ahhhh-ahhh! Dulong ni Gabriel sa akin. Hinalikan pa aku nito sa mga labi habang patuloy sa kanyang pagpapaligaya sa aming mga katawan. Abala din ang mga kamay nito sa paghaplos sa buo kong katawan.

Ilang sandali pa ay naramdaman ko na malapit na namin maabot ang tuktok ng ligaya. Pabilis ng pabilis na din ang pagalaw ni Gabriel sa aking ibabaw Alam kong malapit na din ito.

“Im coming Sweetheart.” Anas nito sa akin at kanintalan pa ako ng halik sa labi Bahagya pa nitong Kinagat ang ibabang bahagi ng aking lips. “Gabriel, faster, Im coming na din Malapit na ako!” ungol ko dito.

Walang-anu-ano ay naramdaman ko ng may kung anong, sumabog sa aking sinapupunan. Sabay namin naabot ni Gabriel ang tagumpay na pangarap. Napapikit ako sa sobrang sarap na Nararamdaman. Pareho kaming humhingal at tagaktak naman ang pawis ni Gabriel. Nakayakap lang ito sa akin at hindi pa nito inaalis ang kanyang ari sa aking perlas. Nakapikit itong Nakasubsob sa aking leeg. Damang dama ko ang init ng kanyang hininga na tumatama sa aking balat.

Nang tumingin ako sa salamin kung saan natatabingan ng kurtina kanina ay napangiti ako. Maliwanag na sa labas. Ang ganda ng view at kitang kita ang dagat.

Ilan minuto pa ay naramdaman ko na dahan-dahan ng tinangal ni Gabriel ang kanyang pagkalalaki. Bakas ang saya sa mukha nito. Hinalikan ako nito sa noo at dahan-dahan na bumangon sa kama. Kinumutan ako nito. Hubot-hubad itong naglakad papunta sa washroom.

Napangiti naman ako ng makita ko kung gaano ito katikas. Wala pang dalawang minuto ay lumabas.

Ito suot ang roba at may dalang pamunas.

Akmang tatanggalin na sana nito ang kumot na nakatakip sa akin ng magsalita ako.

“Gabriel, gusto kong magbanyo.” Wika ko dito. Nahihiya kasi ako sa gagawin nito. Alam kong Lilinisan ako nito. Babangon na sana ako pero nakaramdam ako ng hiya ng maramdaman ko na wala pala akong saplot kahit isa sa katawan.

Agad naman iyon napansin ni Gabriel kaya naman bahagya itong tumawa. “Dont worry Sweetheart, dalawa lang tayo dito sa kwarto. Ako lang ang makakakita sa maganda mong katawan “nakangiti na wika nito.

“Hmmm, nahihiya ako. Tumalikod ka muna, papunta ako sa banyo”. Wika ko dito “Huwag ka ng mahiya sa akin, nakita ko naman na lahat iyan eh.” Malambing nitong wika sa akin “halika na, gusto mo buhatin kita?” wika nito at aktong tatanggalin na nito ang kumot na Nakatakip sa akin.

Kahit nahihiya ako ay bumangon na lang ako. Gusto ko na din talaga gumamit ng C.R. eh. Bahagya pa akong napangiwi ng maramdaman ko na kumikirot ang aking pagkababae. Kahit na hindi na ako virgin masakit pa rin ha? Ganito talaga siguro kapag matagal ng hindi nakipagtalik. Grabe hindi ka man lang ito masyadong ininda kanina. Puro kasi sarap ang nararamdaman ko kanina. Bakit ngayon, parang masyado naman yatang nabugbog ang aking perlas Tiyak na namamaga ito.

Napansin naman ni Gabriel ang aking pangiwi kaya walang pag-aalinlangan na binuhat ako nito.

Napatili naman ako sa gulat. Paano ba naman kasi wala akong ni isang saplot sa katawan.

Nakabuyang-yang ang katawan ko habang buhat ako ni Gabriel papasok ng C.R.

Pagdating sa loob ay dahan-dahan ako nitong ibinaba. Nakita ko pa ang pagalaw ng adams apple nito habang nakatitig sa hubad kong katawan.

“Ok na ako dito. Pwede ka ng lumabas. wika ko dito.

“Sabay na lang tayong maligo Sweetheart” wika nito na may pang-aakit ang boses.

Kunwari ay sumimangot ako. Para kasing may ibang ibig sabihin ang mga titig nito sa akin eh.

“Magbabawas ako Gabriel kaya labas ka na muna.” Utos ko dito. Napansin ko na pinigilan nitong tumawa. Hinalikan muna ako nito sa labi bago lumabas ng banyo.

Bahagya naman akong nakahinga ng maluwag. Napansin ko na nakabukas ang tubig sa gripo ng bathtub .Siguro binuksan na ito kanina ni Gabriel.

Napangiti naman ako. Tamang-tama dahil gusto ko na din maligo.

Napangiwi ulit ako ng maramdaman ko na kumikirot ang aking perlas ng ako ay umihi.

Pakiramdam ko mayroon akong sugat. Sinubukan kong tingnan ito at nagulat ako ng makita ko.

Itong namumula at namamaga. Grabe parang na devirginized ulit ako ni Gabriel.

Sabagay ganoon talaga siguro kapag matagal kang hindi nakipagtalik Nang tapos na akong umihi ay dahan-dahan akong tumayo at naglakad papunta sa bathtub. Sakto kasi nasa level na ang tubig nito. Pwede na akong magbabad.

Pinatay ko ang gripo at isinawsaw ang aking mga kamay sa tubig. Sakto lang ang temperature nito. Agad akong kumuha ng bodywash at ipinatak sa tubig. Napapikit ako ng maamoy ko ang mahalimuyak nitong bango.

Lulusong na sana ako sa tubig ng biglang bumukas ang pinto. Nakita ko si Gabriel na pumasok. Malapad itong nakangiti habang nakatingin sa akin. Agad ko namang inilubog ang aking sarili sa bathtub.

Pero nagulat ako ng biglang naghubad si Gabriel. Nanlapad ang aking mga mata habang nakatitig sa malaki nitong ari. Nakatayo na naman kasi ito. Parang handang sumabak na naman sa gyera. Pagkatapos maghubad ay agad itong naglakad palapit sa bathub at naramdaman ko na lang na.

Pumasok ito pumwesto ito sa aking likuran at Ikinandong ako at naramdaman ko ang pagyakap Nito sa akin.

Hinila pa ako nito upang mapagdilat ang aming mga katawan. Napapikit ako ng maramdaman ko ang hubad na katawan ni Gabriel. Sobrang init nito para akong nakaramdam ng excitement ng maramdaman ko ang kanyang pagkalalaki na dumidikit sa aking puwetan.

Napaungol ako ng maramdaman ko na bagay ang humahaplos ang mga kamay ni Gabriel sa aking dibdib. Para lang ako nitong sinasabunan pero ibayong kiliti ang nararamdan ko sa aking pagkatao. Hinahalikan na din ako nito sa aking batok “Ahhhh Gabriel!” paungol na wika ko dito.

“Yes Sweetheart, do you like it” bulong nito sabay diin ng pagkalalaki sa may puwetan ko. Ramdam ko ang tigas, laki at haba rito, Parang ano mang sigundo gusto na naman nitong makapasok sa Aking perlas “Akala ko ba maliligo lang tayo. Bakit parang may iba ka na namang gustong gawin” pabulong kong wika dito.

“Yes Sweetheart. Please, gusto kitang angkinin ulit “pabulong na wika nito. Dinilaan pa ang aking tenga na labis na nagpakiliti sa akin. Hinalikan din ako nita sa aking mga labi. Mapusok ito at alam ko na kung ano ang ibig sabihin nito.

“Pero masakit pa eh.” Sagot ko Pero sa kalooban ko gusto ko din naman .Naramdaman ko na din Kasi ang na namamasa na naman ang aking perlas, Napaarko ang aking katawan ng maramdaman ko ang mga kamay ni Gabriel na humahagod sa Aking pagkababae. Sinalat salat pa nito ang aking tinggil.

“Ako ang bahala Sweetheart...”anas ni Gabriel,

Naramdaman ko na tumayo ito at umahon sa bathtub. Binuhat ako nito paalis sa bathub at Inalalayan papunta sa Shower. Binuksan nito ang gripo at tinulungan akong tanggalin ang sabon na Nasa aking katawan.

Pagkatapos magbanlaw ay binuhat ako nito at pinaupo sa may lababo. Malapad ang lababo ng C.R kaya naman sakto lang ang pagkakaupo ko dito. Agad nitong ibinuka ang aking hita at agad na sinunggaban ni Gabriel ang aking perlas.

Nanlaki ang aking mga mata sa ginawa nito. Hindi ko ito inaasahan. Napakapit naman ako sa batok nito ng dilaan niya at bahagyang sinipsip ang aking mani. Halos tumirik ang aking mga mata. Lalo kung naibuka ang aking mga hita.

“Ahhhh Sweetheart... Beautifull as always. I like it.” Bulong pa nito at lalong ginalingan ang padila.

At pagsipsip sa aking perlas.

“Ahhhh-Ahhhh Gabriel, ang sarap niyan...” umuungol na wika ko.

Napasabunot pa ako dito dahil sa sobrang sarap na aking nararamdaman.

“You like it Sweetheart?” tanong nito sa akin. Pinipisil pisil pa nito ang aking mga hita.

“Ye-yes. Ang Sarap sabe ko.

Hindi na ito sinagot at patuloy lang sa ginagawa. Napasigaw ako ng bigla nitong ipasok ang isang daliri sa loob ng aking butas. Waring sinusukat nito kung handa na ba ulit ako. Nagulat ako sa ginawa nito.

“Your so wet na Sweetheart. Come “anas nito sa akin. Inalalayan ako nitong bumaba sa lababo.

Pinatalikod. Halos manginig naman ang aking tuhod dahil sa ginawa sa akin nito kani-kanina lang,

Agad akong pinatalikod nito at pinatuwad. Nakahawak ang aking mga kamay sa gilid ng lababo. Hinawakan ako nito sa baywang at agad na itinapat sa bukana ng aking pagkababae ang kanyang matigas na ari. Halos tumirik ang aking mga mata sa sobrang sarap na nararamdan. Napasigaw ako ng buo itong pumasok sa aking perlas.

“Shit, ang sarap mo talaga Sweetheart! Bulong na wika nito sa akin habang abala sa pag-ulos..

Halos tumirik naman ang aking mga mata dahil sa naramdamang sarap.

Ramdam na ramdam ko kung gaano katigas at kagigil si Gabriel habang umuulos ito sa aking likuran. Dinig na dinig ko ang salpukan ng aming mga katawan, Sobrang basa na ng aking perlas kaya lalong ginanahan si Gabriel. Sagad na sagad ang kanyang pagpasok Napasigaw ako ng maramdaman ko na pareho na kaming lalabasan.

“love you Sweetheart, I love you so much!!!” Paulit-ulit na wika nito.

Pareho kaming humihingal ng matapos ang mainit na sandali. May ngiti sa mga labi ni Gabriel na nakatingin sa akin. Agad ko itong hinalikan sa labi.

Pinagpatuloy na namin ang paliligo ng pagkatapos naming magtalik. Tinulungan pa ako nitong Sabunin ang aking katawan. Sobrang saya ko dahil damang-dama ko ang pagmamahal ni Gabriel sa Akin. Sana hindi na matapos ang lahat.

Dali-dali kaming nagbihis. Pinili kong magsuot ng floral dress na lagpas tuhod samantalang shorts at white t-shirt naman ang kay Gabriel. Nagulat pa ako ng makita ko ang mga damit na nakahanger sa walk in closet. Sobrang dami nito at lahat ng size ay kasya sa akin.

May mga nakita din akong mga mamahaling bags at alahas.

Nangingiti pang tinanong ako nito kung nagustuhan ko raw ba ang mga damit. Surprise daw kasi niya ito sa akin. Tumango na lang ako at yumakap dito.

Lumabas na kami ng kwarto.

Inalalayan ako nitong maglakad dahil pakiramdam ko nanghihina ang aking mga tuhod dagdagan pa ng panghahapdi ng aking perlas.

Dumirecho kami sa dining area. Nagulat pa ako ng makita ko si aling Delia at Napatingin ako kay Gabriel.

Lisa. Nagtataka.

“Pinapunta ko sila dito kagabi.” Maikling wika ni Gabriel Inalalayan ako nitong umupo. May nakahain na pagkain sa mesa. Napangiti ako dahil favorite ko ang nakalapag na pagkain.

Umupo na din si Gabriel sa tabi ko. Agad nitong nilagyan ng pagkain ang aking pinggan. Nagulat ako sa ginawa nito. Dati kasi hindi niya ito ginagawa at bihira lang din naman kami magsabay sa pagkain ng agahan.

Nang sulyapan ko sina Aling Delia at Lisa ay nakangiti itong nakatingin sa amin. Bakas sa mukha ni Lisa ang kilig Nang makita nila akong nakatingin sa kanila ay agad na nag-iwas ng tingin ang mga ito.

“Kain ka ng marami Sweetheart para naman makabawi ka kaagad ng lakas. “masuyong wika ni Gabriel.

Narinig ko pa ang pagsinghap ni Lisa. Nakita ko din na pagsiko ni Manang Delia dito “Manang kumain na po ba kayo?” tanong ko kay Manag Delia.

“Naku tapos na iha. Sige kapag may kailangan kayo tawagin niyo na lang kami. Nasa kusina lang kami” paalam ni Manang Delia sabay hila kay Lisa.

“Anong gusto mong gawin pagkatapos kumain Sweetheart? Gusto mo bang mamasyal tayo?” tanong ni Gabriel sa akin.

“Hmmmm bakit wala ka bang pasok ngayon? Nagtataka kong tanong dito. “No. Bahala na muna si Aron sa opisina,. Gusto kong makasama ka ng buong araw.” Nakangiti na Wika nito sa akin. Agad naman akong kinilig sa sinabi nito. Walang pagsidlan ang kasiyahan na aking nararamdaman.

“Ikaw bahala ka. Hindi ko naman alam kung anong lugar ito eh. Kaya lang saan mo ako Dadalhin ok lang sa akin.” Nakangiti kong sagot dito.

“Ok....tapusin na natin ang pagkain para makarami tayo ng iikutan.” Excited na na wika ni Gabriel.

Chapter 32

CARISSA

Pagkatapos namin magbreakfast ay excited akong lumabas ng Villa Tumampad sa akin ang napakagandang tanawin. Namangha ako sa sobrang ganda ng paligid. Sa paligid ng Villa ay Maraming ibat-ibang halaman ang nakatanim. Excited akong tinignan ang mga halaman. Simula kasi ng tumira ako ng mansion nakahiligan ko na din ang mga halaman. Nahawa na yata ako ni Mommy Moira. Kaya naman halos alam ko ang mga ID’s ng mga halaman na nakatanim dito. Alam kong hindi basta-basta ang presyo ng mga halaman na ito. Mamahalin ang mga ito. Mukhang alagang-alaga naman ang mga tanim.

Kunting lakad pa ay nakita ko naman ang isang malaking pool. Grabe mas malaki ito kaysa Mansion. “You like it Sweetheart?” malambing na wika ni Gabriel Lumingon ako dito at ngumiti.

“Of course, grabe ang ganda dito Gabriel Sana makapunta din dito ang mga babies natin. Tiyak na mag-eenjoy ang mga iyon nakangiti kong sagot dito, “Dont worry Sweetheart, nakausap ko na sila Mommy about that. Pupunta sila dito bukas. For now kasi gusto muna kitang ma solo, nakangiti na wika ni Gabriel. Yumakap pa ito sa likod ko. Napangiti naman ako sa sinabi nito. Kitang kita ko kasi ang sincerity sa mga mata ni Gabriel. Talaga bang mahal ako nito? Hindi ko alam Pero damang-dama ng puso ko ang mga ginagawa ni Gabriel ngayon Aaminin ko, masayang-masaya ako. Pero may bahagi ng pagkatao ko ang natatakot. Ang hirap kasi. Sariling kapatid ko ang kaagaw ko sa kanya “Hey Sweetheart, mukhang ang layo ng iniisip mo ah? Sabi ko halika na, marami pa tayong pupuntahan narinig kong wika ni Gabriel Hinimas-himas pa nito ang aking tiyan. Nakayakap kasi ito sa likod ko.

“Gabriel, pwede bang magtanong? Sure ka na ba sa nararamdaman mo sa akin? Baka mamaya Hindi ko na natapos ang sasabihin ko ng biglang nagsalita si Gabriel.

“Carissa, I love you Im sorry kung sinaktan muna kita bago ko narealized na mahal pala kita.

Dumating pa sa punto na muntik kang mawala sa akin” wika ni Gabriel Punong puno ng emosyon.

Ang boses nito. “Hindi ko alam kung paano nag umpisa Basta ng malaman ko na bigla kang nawala nakadama ako ng matinding takot. Nag-panic ako Carissa.” Wika pa nito.

“Sa kauna-unahang pagkakataon, nakaramdam ako ng matinding pag-aalala para sa isang babae. Halos ipahalughog ko ang bawat sulok ng bansa. mahanap ka lang “I love You Sweetheart, papatunayan ko sa iyo iyan... Gagawin ko ang lahat para sa iyo. Pangako Carissa” mahinang sambit ni Gabriel. Hinalik-halikan pa ako nito sa aking buhok.

Agad na umagos ang luha sa aking mga mata. Luha ito ng kaligayahan. Sa wakas nagkaroon na din.

Ng katuparan ang pangarap ko. Ang hiling ko na sana mahalin din ako ni Gabriel. “Promise Me Sweetheart, kahit anong mangyari, magtiwala ka lang sa akin. Hinding-hindi ka na masasaktan pa. Hindi ko na hahayaan pa na may manakit sa iyo.” seryosong wika nito. Agad naman akong humarap dito at yumakap.

“Gabriel, I love You too!! Salamat sa lahat... Sa pag-aalaga mo sa mga anak natin Masayang- masaya ako dahil kasama kita ngayon. Salamat sa Diyos at binigyan niya ako ng pagkakataon.

Upang maramdaman ang pagmamahal mo umiyak ko na wika.

“Carissa, Sweetheart! Malambing na wika ni Gabriel at malagpit akong niyakap.

“Mangako ka sa akin. Huwag kang magbago Gabriel, pagod na akong masakan... Ayaw ko ng Mangyari ang mga nangyari noon Natatakot ako. “wika ko dito “Promise, Hinding hindi ka na masasaktan pa Carissa. Hinding Hindi na sweetheart! sabe  Gabriel. Pinunasan nito ang luha sa aking mga mata. “Tama na, ayaw ko ng makita kang umiiyak. Gusto ko lagi kang masaya Ibibigay ko ang laha Carissa, ang lahat. Babawi ako Pangako iyan.” Malambing na wika nito.

“Masaya na ako na maramdaman ang pagmamahal mo Gabriel” nakangiti kong wika dito. Tumingkayad pa ako upang halikan ang labi nito.

Agad akong napapikit ng magsayad ang aming mga labi. Masayang tinugon naman ni Gabriel ang aking halik. Nakangiti kami pareho ng maghiwalay ang

Aming mga labi. Inakay ako nito at sabay kaming lumabas sa gate ng Villa.

 Kitang- kita ang puting buhangin at malinaw na karagatan. Wala din akong nakikitang ibang tao sa paligid Liban sa mga workers at security guard ng villa wala na  bang nakatira dito? “Gabriel, nasaan tayo? Bakit napakaganda ng lugar na ito masayang tanong ko dito.

Namilog ang aking mga mata ng makalabas kami ng Gate Luminga-linga ako sa paligid.

“Somewhere in Batangas Sweetheart. Dont worry private ang area na ito kaya malaya kang Makagalaw.

Malaya kang gawin lahat ng gusto mo.” Nakangiti na sagot ni Gabriel “Ibig mong sabihin, ikaw ang may-ari ng lugar na ito” tanong ko dito. Umiling naman si Gabriel... Nakangiti itong tumitig sa akin at naglakad papunta sa tabing dagat.

“No Sweetheart, hindi ako.

IKAW na ang may ari ng lugar na ito.

WELCOME TO CARISSA VILLARAMA BEACH RESORT Sweetheart Nakangiting wika ni Gabriel.

Agad na nanlaki ang aking mga mata sa gulat. Nagtataka akong tumingin kay Gabriel “A-anong ibig mong sabihin?” naguguluhan kong tanong dito.

“Yes Sweetheart, sa iyo ang lugar na ito. Binili ko ito para sa iyo. Sana magustuhan mo. Sana Nasorpresa kita “nakangiti na wika nito.. Hindi ako nakapagsalita sa sinabi nito. Nakatitig lang ako sa kanya. Ilang sandali pa ay Inakay ako rito. Naglakad kami at nakarating kami sa isang malaking arko Panibagong mataas na gate ito. Tumingala ito sa itaas ng gate kaya naman napagaya na din ako. Lalo akong nagulat ng makita ko doon ang nakaukit sa itaas ng gate CARISSA VILLARAMA BEACH RESORT ang nakalagay dito “Gabriel, totoo ba ito? Bakit? Hindi naman kailangan na regaluhan mo ako ng ganito kamahal.

Tiyak na ang laki ng ginastos mo dito.” Tanging nasambit ko na lang “No Sweetheart, walang katumbas na halaga ang pagmamahal ko sa iyo. Diba sabi ko sa iyo gagawin ko ang lahat mapaligaya ka lang. Magiging bakasyonan natin ang lugar na ito. nakangiti na paliwanag ni Gabriel.

“Pero Gabriel, sayang naman kung bakasyonan lang. Mahal kaya ang maintenance ng ganitong lugar: Papangit din ang lugar kapag walang nag-aalaga “wika ko dito. Hindi ako sang-ayon na magwawaldas ng pera si Gabriel dito, Imagine bakasyonan daw. Eh bayad pa lang sa mga taong mag memaintain ng lugar lugi na siya. “Dont Worry Sweetheart, ako ang bahala.” Nakangiti na wika ni Gabriel.

“Hindi mauubos ang pera ko dahil lang dito. Nakalimutan mo yata na mayaman ang napangasawa Mo” nagbibiro pang wika nita.

“Hindi naman sa ganoon. Alam ko naman na marami kang Pera kaya lang naghihinayang ako kung magiging bakasyonan natin ang lugar na ito ibig sabihin minsan lang tayo pupunta dito.” Wika ko. “Ako ang bahala, tsaka malaki Itong isla. Magdadala ito ng malaking income sa atin.” Wika ni Gabriel Naguguluhan naman akong tumingin dito.

Ilang sandali pa ay napansin ko na may paparating na pick-up Si Mang Raul ang driver ng Naturang sasakyan. Agad naman akong inalalayan ni Gabriel para makasakay Dahan-dahan naming binabagtas ang maliit na kalsada ng naturang lugar. Walang makakita na kahit anong bahay sa paligid ng resort. Ibig sabihin malaki ang lugar na ito. Puro puno ng niyog ang aming nadadaanan.

“Nakita mo ba ang lugar na iyan?” turo ni Gabriel sa isang lugar na lang metro lang ang layo sa kinaroroonan namin. “iyan yong resort na pinapadevelop ko. Iyong tinayuan ng Villa pinasadya ko iyon kasi gusto ko may Privacy tayo kapag magbabakasyon tayo. Maliit na bahagi lang ng resort iyon kung titingnan ng maigi.

“Tuloy-tuloy pa ang construction ng lugar na iyan, pero sisiguraduhin ko magiging maganda ang magiging kalalabasan ng lahat.” Narinig na ko na paliwanag ni Gabriel. Hindi ako makapaniwala habang nililibot ko ang aking paningin sa paligid. Abala ang mga workers Sa kanilang mga ginagawa. May mga naglalakihang construction machine at trucks. Hindi Nakapagtataka, business minded si Gabriel.

I will make sure na magugustuhan mo ang magiging result niyan Sweetheart.” Wika ni Gabriel “Gabriel, hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Pero thank you. Sobrang na appreciate ko ang ginawa mong ito. Nakangiti kong wika dito. Agad naman na hinawakan ni gabriel ang aking dalawang kamay. Nakangiti akong tinitigan sa mga mata.

“Basta para sa iyo Sweetheart, maliit na bagay lang ito. Hindi ka pa ba pagod? Gusto mo bang mag swimming?” nakangiti na wika ni Gabriel.

Agad naman akong napasimangot sa sinabi nito. Ang init kaya ng sikat ng araw. Nang tingnan ko ang aking relo ay alas onse na ng umaga Malapit maglunch .Parang nabasa naman ni Gabriel ang tumatakbo sa aking isipan. Nagyaya na ito na umuwi muna kami ng Villa. Kakain na lang daw muna kami ng lunch at mamaya na namin pag-isipan ang susunod na gagawin..

Pagkatapos kumain ng tanghalian ay agad ako nagyaya kay Gabriel na magpapahinga muna ako. Para kasing bigla akong inaantok. Napansin ko naman na abala si Gabriel sa kanyang Cellphone. Si Aron ang kausap nito Siguro nagrereport ito sa kanyang amo:

Pagpasok ng kwarto ay agad akong dumirecho sa walk in closet para maghanap ng pamalit na Damit. Isa isa kong binuksan ang mga cabinet. Pinakialaman ko na din ang mga drawer.

Naghahanap kasi ako ng undies.

Nagulat ako ng puro alahas ang laman ng isang drawer na aking nabuksan. kuminang ang aking mga mata sa sobrang ganda ng mga bato. Iba-iba ang design ng mga naturang alahas. hahawakan ko na ang isang set ng alahas na may kumikinang na diamond ng biglang bumukas ang pinto. Pumasok ang nakangiti na si Gabriel.

“Sorry, napakialaman ko yata ang mga gamit na ito taranta kong wika “Its Ok Sweetheart do you like it?? Nakangiting sagot ni Gabriel. naman akong napatinig kay Gabriel. Hindi ko kasi maintindihan ang ibig nitong sabihin “Sa iyo lahat iyan Sweetheart Binili ko para sa iyo.” Wika nito ni Gabriel sabay lapit sa akin.

“Gabriel ang dami naman ng mga ito? Sino ang gagamit nito, agad na tanong ko “Syempre ikaw gagamit lahat niyan Sweetheart. Hope you like it Last year ko pa yan binili pero hindi ko maibigay-bigay sa iyo kasi iniiwasan mo ako palage” wika ni Gabriel- “Pero ang dami mo ng regalo sa akin. Hindi ko magagamit lahat ito.wika ko habang ginagala ang paningin sa loob ng malaking walk-in closet na ito. Halos kasing laki din ito sa walk-in closet ni Gabriel sa Mansion. Kapansin-pansin ang mga mamahaling gamit sa loob ng cabinets na halos pambabae.

May mga bags, sapatos, mga alahas, mga damit na galing sa mga kilalang designer at marami pang Iba Napangiwi ako dahil hindi ko alam kung paano gamitin ang lahat ng ito. At isa pa hindi ako Mahilig sa mga alahas. Wala din akong hilig sa mga bag at sapatos.

“Nakakahiya Gabriel, paano ko gamitin ang lahat ng ito? Tsaka dami mo ng binigay sa akin.

Samantalang ako wala pa kahit isa” sagot ko dito.

“Huwag mong isipin iyan Sweetheart, Pagmamahal mo lang sapat na sa akin. ..Kontento na ako.”

Malambing na wika ni Gabriel. Kinuha nito ang isang kwentas at isinuot sa aking leeg. Pagkatapos nitong isuot sa akin ay naramdaman ko na dumampi ang mga labi nito sa aking leeg. Napabungisngis naman ako sa sobrang kiliti. Hindi ko akalain na ang isang Gabriel Villarama ay may ganitong side ng pag-uugali. Ang laki ng ipinagbago nito. Ibang iba na siya sa Gabriel na nakilala ka noon. Para akong Prinsesa kung ituring nito. Naramdaman ko nalang na naglulumikot na naman ang mga kamay nito sa aking katawan. Buong puso naman akong nagpaubaya Tinugon ko ang mga halik nito. Sa loob ng walk in closet, nauwi na naman sa mainit na yakap at nanasa at nangyari sa amin ni Gabriel. Ramdam ko ang matinding pagmamahal nito sa akin sa bawat haplos nito sa aking Katawan.

Buong maghapon kaming nagkulong sa loob kwarto. Wala kaming ginawa kundi ang iparamdam namin ang pagmamahal sa isat isa. Halos hindi ako makabangon sa sobrang pagod. Nanginginig na din ang aking mga tuhod. Para kaming bagong kasal dahil wala kaming kasawaan sa paglilibog. Nang maghaponan na ay nagpadala na lang ng pagkain si Gabriel dito sa aming kwarto. Wala na din talaga akong balak na bumaba para kumain. Napagod ako ng husto Pakiramdam ko ay hindi ako makalakad dahil sa ilang beses na may nangyare sa namin ni Gabriel.

Nakatulog kami ng gabing iyon na payapa habang magkayakap Kinaumagahan, nagising ako na wala na si Gabriel sa aking tabi. Nang tingnan ko ang oras ay alas-syete pa lang ng umaga. Agad akong pumasok sa loob ng C.R at naglinis ng katawan. Pagkatapos kong magbihis ay agad akong bumaba ng kwarto at dumirecho ng kusina. Naabutan ko sila Manang Delia at Lisa na tulala na nakatingin sa pinapanood na TV.

Hindi ako napansin ng mga ito. Dumako na din ang aking mga mata sa pinapanood nila. Nagulat ako ng makita ko si Ate Ara na iniinterview ng isang Showbiz reporter “Miss Ara Perez, totoo ba ang napapabalita na ikakasal na kayo ni Gabriel Villarama?” tanong ng Baklang reporter dito.

Matamis na ngumiti si Ate Ara sa harap ng camera. Bakas sa mukha nito ang kaligayahan.

Napakunoot ang noo ko sa nakita lalo na ng marinig ko ang binanggit na pangalan ng reporter. “Yes po. Itutuloy na namin ang kasal ni Gabriel. totoo naman na matagal na namin itong gustong gawin. Kaya lang maraming mga pagsubok na dumating sa aming relasyon. Ayaw ko ng balikan ang bagay na iyon. Gusto ko ng kalimutan lahat ng mapapait na ala-ala na iyon nakangiti na wika ni Ate Ara.

Pero may nasagap kasi akong chica na Married na daw si Gabriel Villarama. Ano ang reaksiyon mo dito Miss: Ara? Nang-iintrigang tanong ng reporter.

“Mahabang story po kasi iyan. Ayaw ko ng pag-usapan. Although alam ko naman na ikinasal na si Gabriel sa isang babae. And worst, she is my Sister sagot ni Ate Ara.

“What? So hindi chismis ang aking nasagap na ang nakababata mong kapatid ang asawa ni Mister. Villarama paano nangyari iyon? “nang-iintrigang tanong ng reporter. I love my sister very much kaya naman nagparaya ako.. Iyan din ang dahilan kaya naisipan kong Pumunta na lang ng new york. Pinikot niya si Gabriel ng time na iyon kaya naman napilitan si Gabriel na pakasalan siya umiyak na wika ni Ate Ara. “nakiusap sa akin si Gabriel na huwag ko siyang iwan hindi ako nakinig. Akala ko kasi makakalimutan ko siya kapag nasa malayo na ako pero nagkamali ako Mahal ko si Gabriel pero.

Mahal ko din ang kapatid ko humahagulhol na iyak ni Ate. Pero si Gabriel na mismo ang nakiusap sa akin na ituloy na namin ang kasal nag propose sya sa akin. Ayaw ko siyang pakawalan sa pagkakataon nito kaya naman sino ba naman ako para Magmatigas pa. Awang awa na din ako kay Gabriel Alam ko kasing mahal na mahal niya ako.

Pagsisinungaling ni Ate Ara.

Inilahad pa nito ang kanyang mga daliri na may suot na engagement ring. Kilig na kilig naman ang reporter na nag interview dito. Paniwalang paniwala sa mga sinabi ni Ate Ara. Agad na umagos ang luha sa aking mga mata. Hindi ko akalain kailangan sa harap ng televisions gagawin ito sa akin ni Ate. Kasinungalingan lahat ng sinabi nito Lumilitaw na ako na naman ang may kasalanan.

Agad naman akong nilapitan ni ni Aling Delia ng mapansin ako. Taranta namang pinatay ni Lisa ang TV. kahit hindi pa tapos ang Interview. Napaupo ako sa isang upuan habang patuloy sa pag iyak. Naramdaman ko ang paghagod ni Aling Delia sa aking likod.

“Senyorita Sorry po Nandyan pala kayo Pasensiya na po kayo” Natatarantang Wika ni Manang Delia. Hindi nito alam kung paano ako matahimik sa kakaiyak.

Senyorita tahan na. Puro naman kasinungalingan ang sinasabi ng Ate Ara mo. Huwag mo na lang pansinin “paliwanag ni Manang Delia Pilit ako nitong pinapatahan “Anong nangyari dito? Bakit umiyak si Carissa?” awtoridad ang boses na tanong ni Gabriel kina Lisa at Aling Delia.

Kakarating lang nito May hawak itong cellphone. Taranta naman na napalayo si Aling Delia sa akin “Ah Senyorito, napanood po kasi ni Senyorita ang interview ni Miss Ara. 

Pasensya na po hindi namin napansin na pumasok pala siya ng kusina nakita niya tuloy ang interview na ginawa kay Miss Ara. paliwanag ni Aling Delia Lumapit sa akin si Gabriel at hinawakan ako aking mukha. pinunasan niya  ang aking mga luha sa Mga mata Sweetheart, Im sorry Hayaan mo aayusin ko ito. Huwag ka ng mag alala sabe ni Gabriel. pero sirang-sira na ako Gabriel, sa harap pa talaga ng television sinabi ni Are Ara lahat ng kasinungalingan niya. Ano na lang ang sasabihin ng mga tao. Na ako ang pinakamasamang Kapatid!!! Hate her Gabriel. Wala na silang tamang ginawa kundi saktan ako.. Umiiyak kong sagot dito. NAkita ko naman ang galit na rumihistro sa mga mata ni Gabriel. habang pinupunasan ang aking mga mata.

Chapter 33 CARISSA

Patuloy ako sa pag iyak. Bakit sila ganoon. Ayaw ba talaga nila akong lumigaya? Masaya ba sila kalagayan ko na nakikita akong nasasaktan? Bakit napakahirap ng sitwasyon ko. Naramdaman ko ang pagyakap sa akin ni Gabriel. Umiyak ako ng umiyak sa mga bisig nito. Ilang Pa ay naramdaman ko ang pag-angat ko. Binuhat pala ako ni Gabriel. Agad naman napakapit sa batok nito. “Isunod niyo na lang sa kwarto ang pagkain Manang narinig kong utos ni Gabriel kay Manang.

“Masusunod po Senyorita” sagot naman ni Manang. Agad naman tumalikod si Gabriel habang buhat-buhat ako. Dumirecho kami sa kwarto at dahan-

Dahan akong ibinaba nito sa kama “Sweetheart, tama na. Please, maging matapang ka. Nandito lang Narinig kong wika nito. “Ang sakit sakit kase. Bakit ganoon sila sa akin.

Wala na ba talaga akong pag-asa na makapasok sa puso ng pamilya ko?” sagot ko kay Gabriel “Nandito kami Sweetheart Ako Ang mga anak natin Sila Mommy at Daddy.. Nandito kami... Kami ang pamilya na nagmamahal sa iyo malumanay na wika ni Gabriel “Kung pwede nga lang na burahin ko sila sa isipan mo Sweetheart, Para hindi ka na masaktan. Kung pwede nga lang na utusan ko ang isip mo na kalimutan na sila na huwag mo na silang Isipin pa Gagawin ko. Pero hindi eh. Tao lang din ako Sweetheart.magpatatag lang tayo.” Wika ni Gabriel. Maintindihan ko sana kung hindi ko sya kadugo eh. Pero anak nila ako kapatid ako ni Ate Ara. Kasalanan niya naman kung bakit humantong sa ganito umiiyak na sagot ko.

Wala akong kasalanan Gabriel. Siya ang may gusto kaya nangyari ito ngayon. Mahal kita. Mahal na mahal! Hindi ko na din kaya na mawala ka sa akin lalo na ngayong alam ko na mahal mo na din ako.” Buong katapatan kong wika kay Gabriel. “And I love you too Sweetheart... Sabay natin itong haharapin ok? Tama na yan Baka makasama sa Iyo ang labis na pag iyak. Diba sabi ko ayaw ko ng makita pa na umiiyak ka?” masuring wika ni Gabriel. “Hindi ko kasi mapigilan eh. Ang sakit kasi. Wala akong alam na ibang paraan para maibsan ang sama ng loob ko sa kanila. Matagal ko ng tiniis ang ginagawa nila. Pagod na ako sa mga ginagawa nila!” sagot ko kay Gabriel.

Umiling lng naman si Gabriel pero bakas sa mukha nito ang tinitimping galit. Ilang sandali pa ay dumating na din si Manang Delia May dala itong pagkain. Agad naman itong ikinuha ni Gabriel at inilapag ang pagkain sa aking harapan,

Ako sa tabi mo hindi kita iiwan.” “Kumain ka muna. Huwag mo ng isipin ang bagay na iyon. Ako na ang bahala.” Malambing na wika ni Gabriel kasabay ang paglagay ng pagkain sa kutsara at isinubo sa akin. Nagulat naman ako sa ginawa nito kaya agad akong napanganga upang tanggapin ang pagkain na isinusubo nito.

“Thank you. Pero kaya ko naman kumain mag-isa. Hindi mo na kailangan pa akong subuan.. Sabayan mo na lang ako sa pagkain.” Wika ko dito. Hindi ko kasi akalain na susubuan pa ako nito.

Kumuha na din ako ng kutsara at tinidor. Ngumiti naman si Gabriel at inumpisahan na naming kumain: Panaka-nakang sinusubuan pa rin ako nito. Kaya naman ginagantihan ko din siya. Sinusubuan ko din ng pagkain na labis naman Nitong ikinatuwa. May mga pagkakataon pa nga na hinahalikan ako nito sa pisngi. Pagkatapos namin kumain ay biglang nagpaalam si Gabriel sa akin. Pupunta daw ito sa opisina. Agad naman akong nakadama ng kalungkutan. Akala ko kasi makakasama ko ito buong maghapon. Buong akala ko din darating ngayon ang kambal naming anak. Pero hindi na lang daw munay tutuloy dahil sa gulong ginawa ni Ate Ara. Balak na lang din namin kasi na bumalik muna ng mansion.

Pero bago nakaalis si Gabriel ay nagbago ang isip nito. Tinanong ako kung gusto ko daw bang sumama sa opisina nito. Nag-aalala daw kasi siya na iwan ako dito sa Villa. Masaya naman akong pumayag. Sa ilang taon na pagsasama namin ni Gabriel hindi pa ako nakakapunta sa office nito. May room naman na karugtong iyong office ko. Pwede kang magpahinga doon habang hinihintay ako nakangiti na wika ni Gabriel.

“Talaga? Sige doon na lang ako matutulog kapag antukin ako nakangiti kong sagot dito. Agad akong nag-ayos ng mga gamit. Pinili kong magsuot ng kulay pink na dress na lagpas sa aking tuhod. Tinirnuhan ko ito ng white sandals na hindi naman kataasan ang takong Sakto lang para hindi mangalay ang aking mga paa. Isinuot ko na din yung hikaw na terno sa aking kwentas na isinuot sa akin kagabi ni Gabriel. 

Tinirnuhan ko ito ng L.V sling bag. Pagkatapos kong mag-ayos ay agad kaming umalis ng villa. Katulad noon kapag umaalis kami ng bahay ay nasa likod kami ng sasakyan nakaupo. Sa harap ay ang driver at isang bodygurad ni Gabriel. Nalabuntot naman sa amin ang isa pang sasakyan na puro bodyguard ang sakay. Nakaakbay sa akin si Gabriel habang bumabyahe kami. Nakasandal naman ang aking ulo sa kanyang balikat. Mabilis kaming nakarating ng opisina dito sa Makati. Pagbaba pa lang namin sa lobby ng isang Building ay agad na napatingin sa amin ang mga tao Nagbubulungan ang mga ito habang nakatingin sa amin ni Gabriel. Nakahawak sa baywang ko si Gabriel habang kami ay naglalakad. Lahat ng aming madaanan ay yumuyuko at bumabati kay Gabriel Tanging tango lang naman ang isinagot ni Gabriel sa mga ito.

Seryoso ang mukha nito. Sumakay kami sa elevator papuntang 25th floor ng naturang building. Paglabas namin ay naabutan namin ang isang babae na nakaupo. Abala ito sa kanyang ginagawa pero ng mapansin nito na parating si Gabriel ay agad itong tumayo at bumati.

“Good Morning Mister Villarama” agad na bati nito kay Gabriel, Sumulyap pa ito sa akin at nginitian ako.

“Nandito na ba si Aron Miss Lacson?” agad na tanong ni Gabriel dito. Agad na tumango naman ang Babae na si Miss Lacson “Yes Sir, nasa conference room po siya.

Hinahanda ang mga gagamitin para sa meeting mamaya” Tumango lang si Gabriel at inakay ako papasok sa loob ng opisina nito. Natulala ako sa sobra.  Sagot ni Ms. Lacson

Ganda ng loob. Kitang kita kasi mula dito sa kinatatayuan ko ang halos buong Makati. dahil salamin lang ang pinakadingding ng naturang opisina. “Wow, ang ganda naman ng office mo Gabriel” nakangiti kong puri. Agad akong lumapit sa salamin na dingding upang pagmasdan ang labas. May napansin akong kurtina sa kabilang bahagi ng naturang salamin na dingding.

Nakangiti naman si Gabriel at lumapit sa likod ko. Niyakap pa ako nito at hinalikan sa batok. Ilang sandali pa ay narinig kong may kumatok. Kumalas sa pagkakayakap sa akin si Gabriel. Inalalayan ako nitong maupo sa kanyang pang opisinang upuan. Pagkatapos ay seryoso itong nagsalita upang papasukin lang sino ang kumatok.

Agad na pumasok sila Aron at Miss Lacson. May mga dala itong kung anong mga papeles. Agad na dumako ang ngumiti Miss Lacson sa pawi ko pagpasok nito sa loob ng opisina “Miss Lacson She is Carissa my wife. Si Aron na lang muna ang isasama ko sa meeting para naman may kasama dito si Carissa. Make sure na magiging komportable siya dito.” Wika ni Gabriel kay Miss Lacson Agad naman itong tumango.

“Sige po Mister Villarama Ako na po ang bahala kay Misis Villarama” nakangiti na wika ni Miss-Lacson “Sweetheart dito ka lang muna. Kapag may kailangan ka huwag kang mahiya mag-utos kay Miss Lacson. Pipilitin kong matapos agad ang meeting para makabalik agad nakangiti na wika ni Gabriel. Agad naman akong tumango. Lumapit pa ito sa akin at hinalikan ako sa noo sabay labas ng opisina.

Naiwan kami ni Miss Lacson sa loob ng office. Mukhang mabait naman ito at mukhang matanda lang sa akin ng ilang taon “Miss Lacson may bilihan ba dito ng snacks?” tanong ko dito upang may mapag-usapan naman. Para kasing naiilang sa akin si Ms. Lacson “Naku Mam nagugutom na ba kayo? Ano po ang gusto niyong kainin para mabilhan kita sa ibaba,” alok ni Miss. Lacson “Naku huwag mo na akong tawagin na Mam. Nakakailang kasi tsaka huwag niyo na din akong Pino po” nakangiti na wika ko dito.

“Eh hindi po pwede Mam Baka po magalit si Mister Villarama” sagot nito sa akin.

“No worries, ako ang bahala. Basta tawagin mo na lang ako sa name ko. I am Carissa Ikaw ano ang first name mo?” tanong ko dito.

“Anne po. Anne Lacson” sagot sa akin.

“Ok Anne, samahan mo na lang ako sa baba Bili tayo ng food, Mamaya pa naman siguro matatapos ang meeting nila eh.” Anyaya ko dito. Agad kong kinuha ang aking sling bag at nag-umpisa ng maglakad palabas ng opisina. Nakasunod lang sa akin si Anne hanggang nakasakay kami sa elevator.

“Matagal ka na bang nagwowork dito Anne?” tanong ko dito. Masyado kasi itong tahimik kaya Naman na tanong ko ito sa kanya para naman may mapag-usapan kami.

“2 years pa lang po. Si Sir Aron po ang naghire sa akin as a one of the secretaries ni Mister Villarama.” Sagot sa akin ni Anne Tumango-tango naman ako dito. Pagkarating namin sa ground floor ay agad kaming lumabas.

Upang maghanap ng mabilahan na pagkain Nakita ko pa dito ang ibang mga bodyguard ni Gabriel.

Nakatambay Buti na lang sa paligid ng building ay may ilang restaurant at coffeeshop. Agad akong pumasok sa isang coffeeshop.

“Girl diba siya ang wife ni Mister Villarama?” narinig kong wika ng isang babae habang papunta ako Sa counter para umorder. Nakaupo ito sa isang table at nakatingin sa akin Yes, siya nga Gosh siya iyong sisteret na nang-agaw ng boyfriend ng kapatid niya si Ms Ara? Nasa interview pa nga iyon kahapon eh. wika naman ng isang babae. Hindi ko na lang ito pinansin at tuloy-tuloy akong naglalakad papuntang counter habang nakasunod sa akin si Anne. Tinanong ko si Anne kung ano ang gusto nito. Noong una ay nahihiya pa ito pero napilit ko din. 

Agad akong umorder ng cold drinks at cake Pagkatapos ay agad akong nagbayad at umupo sa isang table upang hintayin ang aming order. Nagpalinga-linga muna ako sa paligid ng mapansin ko na sa akin nakatingin ang halos lahat. Nailang naman ako sa klase ng tingin ng mga ito sa akin “Kapal ng mukha noh? Hindi man lang naawa sa kapatid niya Siya pala ang reason kaya nagka scandal si Miss Ara sa New york? Narinig kong wika ng isa pang babae habang matalim na nakatingin sa gawi ko.

“Mukha naman inosente ang bruha pero may pagkamaldita pala ang ugali. Nasa loob ang kulo girl. Wika naman ng isa pa “ balita ko itinakwil na daw iyan ng sariling pamilya. Buti nga sa kanya nakakahiya siya” bungisngis naman na wika ng isa pa “Mam, balik na po tayo sa office. Balikan ko na lang ang order natin bulong na wika ni Anne. 

Naririnig din marahil nito ang mga pinag-uusapan ng mga tao sa loob ng coffeeshop. Gusto kong umiyak sa mga narinig ko pero pinipigilan ko lang ang aking sarili. Nangako na ako na hindi na ako iiyak pa. Nangako ako kay Gabriel na magiging matapang ako. Wala silang pakialam sa buhay ko na meron ako ngayon. Ang mahalaga ay mahal ako ni Gabriel.

“Ok lang ako Anne Hintayin na natin” sagot ko na lang dito. Marahan ko na lang pinunasana ang aking mga mata. Pakiramdam ko kasi tutulo na ang aking mga luha. Grabe pala ang mga kasinungalingan na sinabi ni ate kagabi sa national television. Kagabi pa pala.

Chapter 34

CARISSA

hindi ko namalayan na dumating pala si ate ara. kung saan kami naroroon ni anne.

“I hate you Carissa Sana namatay ka na lang noong nagkasakit ka. Hindi sana ako nagdurusa ng ganito lang natuluyan ka noon.” Galit na wika ni Ara.

“Ate wala na ba talaga akong puwang sa inyo? Ganoon lang ba kadali sa iyo na mawala ako?”

Umiiyak ko na wika dito.

“Oo dahil suwail kang kapatid!! Hindi ko sinabi sa iyo na agawin mo sa akin si Gabriel. Pinahiram ko lang siya sa iyo.” Galit na sagot ni Ate. Mahina lang ang boses nito para hindi marinig ng ibang nakikiusyoso.

“Bakit ano ang palagay mo kay Gabriel? Laruan? Na kapag sawa ka na pwede mong iiwan sa isang tabi at kung kailan gusto mo ulit. gustong laruin babalikan mo? Ate, napaka-unfair mo Selfish ka, hindi mo iniisip kong ano ang nararamdaman ng ibang tao.” Galit na wika ko dito.

I dont care Carissa I dont care! Ang gusto ko lang si Gabriel.. Akin siya at wala kang karapatan na lumigaya kasama siya!!! Galit na sagot nito.

Umiling iling ako habang nakatingin kay Ate Ara. Kapatid ko ba talaga ang kaharap ko? Kadugo ko ba talaga siya?

“Im sorry Ate. Kahit kailan hindi maging sa iyo si Gabriel. Minsan mo na siyang iniwan, pinagpalit Mo siya sa career mo” sagot ko dito. “Sa umpisa pa lang alam mo na iyan ang plano ko Carissa. Pero anong ginawa mo? Inakit mo siya kaya nahulog ang loob niya sa iyo. Ngayong nandito na ako. Ibalik mo siya sa akin Carissa!!!!”

Galit na wika ni Ate. Nanlilisik na ang mga mata nito habang nakatitig aa akin.

“Hindi ko siya inakit Ate. Alam ng Diyos kung paano ko siya iniwasan pagkatapos kong gumaling Pero mahal niya ako. Mahal ko siya. Kaya please ate maging masaya ka nalang sana para sa amin Para sa mga anak namin. Kailangan ng kompletong pamilya ng aking mga anak. “nakikiusap na wika ko dito.

“Hindi ako papayag!!!! Magkakamatayan tayo kapag hindi mo layuan si Gabriel. Akin siya.. Akin siya. Mang-aagaw ka Carissa Traydor!!! Sigaw ni Ate sa akin. Wala na itong pakialam sa paligid. Naghihistirikal na ito.

“Hindi totoo iyan. Ikaw ang nagtulak kay Gabriel para mapunta sa akin. Huwag mo naman sanang Palabasin na kasalanan ko ito dahil sa umpisa pa lang ikaw ang may gusto nito kaya tayo Nagkakaganito!!!” galit na sigaw ko din dito “Hindi na tayo mga bata para mag-away ng ganito Ate. Na lahat ng gusto mo nakukuha mo... Iba na ngayon grow up Ate” wika ko dito.

“Hahahahah tumatapang ka na ngayon ha? Bakit? Dahil ba kay Gabriel? Tandaan mo Carissa, babalikan ako ni Gabriel sa ayaw at sa gusto mo. Ako ang mahal niya. Naawa lang siya sa iyo kaya ka niya binalikan!! Babalik at babalik siya sa akin!!!!!” galit na wika ni Ate.

“No!!!! Hindi totoo iyan!!!” galit kong sagot dito.

Humalakhak ng nakakaloko si Ate Ara. Nanlilisik ang mga mata nito na nakatitig sa akin. Tinitigan ako nito mula ulo hangang paa.

“Little sissy, huwag ka ng umasa na habang buhay mapapasayo si Gabriel. Sinusumpa ko. Babalik siya sa akin dahil ako ang mahal niya” wika nito.

“Hindi ako papayag Ate. Kung noon ay kaya niyo akong paikutin. Kahit na kampihan ka pa nila Mommy at Daddy hindi ako papayag. Ipaglalaban ko ang pag-ibig ko kay Gabriel kahit na itakwil niyo ako. Tutal naman kahit noon pa hindi niyo na ako itinuring na kadugo. galit na wika ko dito.

Biglang nanliit ang mga mata ni Ate at agad akong sinugod. Sinabunutan ako nito na labis kong ikinagulat.

“Walang-hiya ka Carissa Papatayin kita para masolo ko na si Gabriel “galit na wika nito wala na itong pakialam sa mga taong nasa paligid sa amin. Pilit ko namang hinhawakan ang kamay nito na Nakasabunot sa aking buhok upang tanggalin nito pero lalo nitong hinigpitan ang kapit. Naramdaman ko naman ang pag-awat ni Anne. Nagsisigaw ito para humingi ng tulong. Pero mahigpit ang kapit ni Ate sa aking buhok Pakiramdam ko hihiwalay na ang aking buhok sa aking anit.

“Ara!!!! Bitawan mo si Carissa” galit na sigaw ni Gabriel.

Agad naman akong nabitawan ni Ate Ara Parang maamo itong tupa na humarap kay Gabriel.

“Gabriel, babe sinaktan ako ni Carissa. Tingnan mo kung gaano ka maldita ang babaeng iyan.” Umiiyak na wika ni Ate. Para itong anghel na bumaba sa lupa dahil sa pagbabait-baitan nito. Kung kanina ay para itong kampon ng satanas na handang pumatay dahil sa galit nito. ngayon naman ay para itong maamong tupa. Napakagaling talaga nitong magkunwari. Pinipilit nitong itago ang bulok nitong pag-uugali.

“Tama na Ara!!! Tama na!!!! Alam mo bang pagod na pagod na ako sa kasinungalingan mo? Nakakapagod na Ara!!!” galit na sigaw ni Gabriel. Nanlilisik ang mga mata nito habang nakakatitig kay Ate Ara. Nakakuyom din ang mga kamao nito. Umalingawngaw ang galit na boses nito sa buong lobby.

Agad akong nilapitan ni Gabriel at hinawakan sa mga kamay. Hinawi pa nito ang nagulo kong buhok. Mariin ako nitong tinitigan at galit ito ng mapansin na may kalmot ako sa mukha.

“Babe, ano bang nangyari sa iyo.. Bakit mo kinakampihan ang malditang carissa na nyan. Nandito na ako Babe, mahal na mahal kita Huwag mo naman akong saktan ng ganito.” Umiiyak na wika ni Ate Ara.

“Umalis ka na Ara. Utang na loob umalis ka na at huwag ka ng magpakita pa sa akin... Huwag na huwag ka ng magpakita sa akin kahit kailan utang na loob baka kung ano pa ang magawa ko sa iyo. Baka hindi ako makapagtimpi at masaktan kita Ara.” Galit na wika ni Gabriel.

“Hindi!!!! Babe please, sabihin mo sa akin. Nagbibiro ka lang diba? Binibiro mo lang ako. wika ni Ara,ako ang mahal mo itutuloy na natin ang pangarap natin Magpapakasal na tayo Babe!!! Pangako magiging mabuti akong asawa. Lahat ng gusto mo susundin ko.. bumalik ka lang sa akin Babe.

Maawa ka hindi ko kayang mawala ka sa akin.” Pagmamakaawa na wika ni Ate Ara.

“Ilabas niyo na ang babaeng iyan dito!!! Ayaw na ayaw ko ng makita pa ang pagmumukha niya dito.!!!”.utos ni Gabriel sa Security. Wala itong pakialam sa pagmamakaawa ni Ate Ara. Inalalayan naman ako ni Gabriel papunta ng elevator.

“Ano ba bitawan niyo nga ako!!! “babe gusto pa kitang makausap. Mahal na mahal kita “histerikal Na sigaw ni Ate Ara habang kinakaladkad ito ng dalawang Security. Hindi naman ito sinagot ni Gabriel at tuloy-tuloy kaming sumakay sa elevator. Dinala ako nito sa loob ng opisina.

“Ok ka lang ba Sweetheart? Nasaktan ka ba? Gusto mo dalhin kita sa hospital?” nag aalalang wika Ni Gabriel. habang patuloy na tinitingnan kong may iba pa akong pinsala sa katawan.

“Ok lang ako Gabriel.. Buti na nga lang at dumating ka Nabitawan agad ako ni Ate ng marinig nya ang boses mo.” Sagot ko dito.

“Pasensya ka na ha? Hindi ko akalain na pupunta ngayon dito si Ara. Hayaan mo, magbababa ako ng order para i ban ang pagpasok ni Ara sa loob ng premises na ito” masuyong wika ni Gabriel “Gabriel, nakakatakot na si Ate Ara. Parang hindi niya na ako kilala. Masyado na siyang obsess sa iyo.”Naiiyak kong wika kay Gabriel.

“Dont worry Sweetheart, kukuha ako ng bodyguards para sa iyo. Sisiguraduhin ko na hindi na siya Ulit makakalapit pa sa iyo,” pang-aalo ni Gabriel “Hindi ko akalain na ganoon na siya kadesperada. Paano kong hindi lang ito ang gawin niya? Kilala ko si Ate. Lahat ng gusto niya ay kukunin niya kahit ano ang mangyari. Wala siyang pakialam kahit na may nasasaktan na siya...” sumbong ko kay Gabriel.

Huwag mo ng alalahanin ang bagay na iyon Sweetheart. Basta kapag may kailangan ka iutos mo na lang muna kay Anne. Dito ka lang muna sa loob ng opisina hanggat makauwi tayo.” Wika ni Gabriel.

“Gusto ko lang naman bumili ng snacks eh. Hindi ko naman akalain na magkikita kami sa lobby.

Sagot ko kay Gabriel.

“Magpapabili na lang ulit tayo. Naitapon yata ang nabili niyo kanina dahil nataranta si Anne ng sugurin ka ni Ara kanina” sagot ni Gabriel. Tumango naman ako dito. Hinagilap ko na din ang aking bag at kinuha ang mga dapat gamitin para ayusin ang aking sarili.

Pagkatapos kong mag-ayos at masigurado ni Gabriel na nasa maayos na akong kalagayan ay muli itong nagpaalam para bumalik sa meeting room. .Napasugod daw ito pababa ng malaman nito na inaaway ako ni Ate Ara.

Walang pang tatlumpong minuto ay dumating si Anne. May dala itong mga pagkain pati na din Iyong kaparehas ng binili namin kanina. Agad itong humingi ng paumanhin sa akin dahil hindi daw Agad nito naawat si Ate Ara. Tumango na lang ako dito at sinabi na wala naman siyang kasalanan sa

Mga nangyayari. Lumipas ang buong maghapon. Maayos naman ang buong araw habang si Gabriel naman ay abalang-abala sa pakikipag-usap sa ibat-ibang tao.

Masyado itong busy sa trabaho. May mga pagkakataon pa nga na naninigaw ito ng empleyado kapag palpak ang kanilang nagawang trabaho. Pero ng mapansin marahil nito na nasa paligid lang ako ay agad naman itong kumakalma. Kaya

Siguro takot ang mga empleyado dito dahil istrikto pala talaga pagdating sa trabaho. Masyado kasi Itong seryoso at perfectionist pagdating sa lahat ng bagay.

Wala pang alas-kwatro ng hapon ay niyaya na ako nitong umuwi. Sa Mansion daw muna kami didirecho dahil hinahanap na kami ng kambal. Agad naman akong sumang-ayon. Namimiss ko na din kasi ang mga bata.

Palabas na kami sa lobby ng building. Nagulat ako ng bigla kaming paikutan ng mga reporter. Alam Kong mga media personnel ang mga ito dahil kapansin pansin ang mga naglalakihang nitong camera at may mga hawak itong microphone na may logo mula sa ibat-ibang TV station.

Agad akong napakapit ng mahigpit sa mga braso ni Gabriel. Nakahawak naman ito sa aking baywang habang kami ay naglalakad Agad naman naalarma ang kanyang mga bodyguard.

“Mister Gabriel Villarama, gaano katotoo ang mga sinabi ni Miss Ara na itutuloy na daw ninyo ang naudlot niyong kasal agad na tanong ng isang reporter kay Gabriel.

“Totoo po ba pinikot lang kayo ng kapatid ni Miss Ara? Siya po ba yong kasama niyo ngayon?”

Sigunda naman ng isa pa na labis kong ikinakaba. Halos lahat kasi ng mga mata ng mga tao at ng Mga reporters ay sa akin nakatingin.

Ang mga bodyguards naman ay pilit na hinahawi ang dagsa ng mga reporter kaya lang sa dami nila Ay mahirap na itong pigilan, Kaliwat-kanan din ang nakakasilaw na kislap ng mga camera Tumingin si Gabriel at sinenyasan nito ang kanyang mga bodyguard. Ilang sandali pa ay humarap.

Ito ng mahinahon sa mga reporters habang mahigpit ang pagkakahawak nito sa aking baywang.

“Ladies and Gentlemen, this is the last time na maglalabas ako ng reaksiyon or statement tungkol sa issue ng aming pamilya. Lalong lalo na tungkol sa issue ng buhay ko at ng aking asawa panimulang wika ni Gabriel. Seryoso ang mukha nito habang isa isang tinitingnan ang mukha ng aming mga kaharap.

“Walang katotohanan ang lumabas na balita tungkol sa amin ni Ara. Yes. Naging kami noon, pero matagal ng tapos ang aming relasyon. I am happily married with this beautiful woman beside me Misis Carissa Villarama. Matagal na kaming kasal at may dalawa na kaming anak. They are Twins actually. Hindi ko alam kong saan humugot ng lakas ng loob si Miss Ara para ipagkalat ang balita na ikakasal kami. 

Napakaimposible ang kanyang mga sinabi but I will assure you that i will fix this problem sa pamamagitan ng interview na ito. Much better na din na nandito kayo para mailabas ko ang side ko. Married na ako at masaya kaming nagsasama ng aking asawa.” Wika ni Gabriel at yumuko pa ito para halikan ako sa noo. Dinig ko naman ang pagsinghap ng mga tao na nasa aming paligid dahil sa ginawa ni Gabriel.

“But Mister Villarama, how true na pinikot lang kayo ni Misis Carissa. They are siblings right?” tanong ng isang babaeng reporter

“Not true. That allegations not true. Ara knows what she did before. Kung bakit kami naikasal ni Carissa. Siya ang nagtulak sa akin para marealized kung gaano ko kamahal ang aking asawa, All I want to say that I love my wife very much. She is my life, my every thing “madamdaming wika ni Gabriel habang nakatingin sa akin.

“So ibig po bang sabihin ay nagsisinungaling si Miss Ara?” tanong ng isang gay na reporter “Yes. Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon ginagawa niya pa rin ito. Hindi niya matanggap na matagal na kaming wala. Ibinigay ko sa kanya lahat ng tulong na kaya ko. Lalong lalo na noong mga panahon na kailangang kailangan niya ang tulong ko. Pero hindi niya maapreciate lahat iyon.” Sagot ni Gabriel.

“Paano po ba nag-umpisa ang lovelife niyo ni Misis Carissa? I mean halos lahat kasi ay alam na si Miss Ara ang inyong girlfriend at pakakasalan? May isang article pa nga na lumabas na ikakasal na dapat kayo pero biglang umiksina ang kapatid ni Miss Ara.” Tanong ng isang reporter. Sumulyap pa ito sa akin.

“I love Carissa very much. Sana ay tigilan niyo na ang kakatanong at kakabato ng mga nonsense na issue. Tigilan niyo na din sana ang mga pagpapakalat ng mga walang katotohanang balita. patungkol sa aking asawa dahil kung mababalitaan ko ulit na may naninira pa sa kanya hindi na ako magdadalawang isip na kasuhan ang sino mang sangkot sa issue. You know me guys kapag sinabi ko gagawin ko.” Wika ni Gabriel. Agad ako nitong inakay para umalis na Hindi naman na sumunod ang mga reporters sa amin.

Chapter 35

GABRIEL POV

Malalim ang aking iniisip habang. nandito ako sa balcony. ng aming kwarto ni Carissa Malalim na. Ang gabi at tulog na lahat ng tao dito. sa mansion pati na din si Carissa.

Naglalaro sa aking isipan lahat ng paghihirap at sakripisyo. na ginawa ng aking asawa. Pilit man nitong itago sa akin pero alam kong Hanggang ngayon. ay ramdam ko pa rin ang paghihirap ng kalooban nito. Nirequest ko kanina sa cctv personnel ang copy ng cctv. na kuha habang inaaway ni Ara si Carissa kanina sa lobby. Pati na din ang mapanglait na tingin ng mga taong nakakakilala sa aking asawa. Alam kong napansin din ito ni Carissa. at pilit niya itong binabaliwala kahit na nasasaktan.

Ayaw kong tuloy-tuloy na maranasan ito ng aking asawa. Kailangan kong gumawa ng paraan para malinis ang pangalan nito. Alam kong hindi sapat ang interview kanina. Ayaw kong maging dahilan ito ng stress kay Carissa. Pero ano ang gagawin ko? Pamilya niya ang kaaway nito,

Pumasok ako ng kwarto at mataman kong tinitigan ang natutulog kong asawa. Marahan kong Hinaplos ang mukha nito. May kunting galos ito dahil siguro sa pananakit ni Ara kanina. Inayos ko ang kumot nito at ng masigurado ko na komportable na ito. ay nagpasya akong lumabas na ng kwarto.

Naglakad ako papunta sa winebar. ng aming mansion para kumuha ng alak Kailangan. ko sigurong Uminom para makapag isip ng maayos.

Pagdating ko sa winebar. ay sakto naman ang paglabas ni Daddy dito. Nagtaka ako dahil gising pa Ito Kadalasan. kasi ay maaga natutulog ang mga ito.

“Oh Gabriel, gising ka pa pala. Halika dito samahan mo na lang kami ng Mommy mo. Nagyaya kasi ang Mommy mo na uminom ng kaunti. kaya ayun napakuha ako ng wine dito.” Wika sa akin ni Daddy, Tumango naman ako at sumunod dito. Derecho kami sa labas ng mansion. Naabutan ko si Mommy na nakaupo malapit sa swimining pool.

Gabriel, buti at gising ka pa Kumusta si Carissa, tulog na ba?” tanong ni Mommy sa akin.

Opo Mom, tulog na siya. Hindi ako makatulog kaya napagpasyahan ko na lumabas muna ng Kwarto. para magpaantok. .sagot ko kay Mommy.

“Tungkol ba ito kay Carissa at sa kanyang pamilya? Gabriel, alam kong kahit hindi mo sabihin. iyan ang pinoproblema mo ngayon. Napanood namin ang lahat. Interview ni Ara at ang interview kanina sa iyo. Pati na din ang pagwawala ni Ara kanina sa opisina. alam namin.” Sagot ni Mommy... Mom, Dad anong gagawin ko? Nag aalala ako para kay Carissa. Alam kong apektado siya sa lahat Ng ito.” Sagot ko kina Mommy at Daddy. “Nakakaawang bata ang asawa mo Gabriel. Matagal na siyang nagdurusa Mula noon hangang Ngayon. Siguro ito na ang panahon para tapusin na lahat ng kanyang paghihirap. “sagot ni Daddy. Napatango-tango naman si Mommy.

“Matagal ko ng nakikita at nararamdaman ang paghihirap ng iyong asawa Gabriel.

Lumakas ang sales ng furniture products na binibinta niyo. Masyado na din po akong nalugi sa kompanya na iyan. dahil lahat ng pera na pinapakawalan ko ay wala ng bumabalik. kaya I decided na magpull-out na lang. Three years is enough sa pagtulong ko sa inyo para makabangon “ mahabang paliwanag ko dito.

“But Gabriel, barya lang sa iyo ang pagtulong na iyan sa amin. Mahihirapan kaming makabangon kapag alisin mo ang support mo sa kompanya ko. Alam naman natin pareho na dahil sa iyo kaya hanggang ngayon. nakatayo pa rin ang aking negosyo. Huwag mo naman sanang gawin ito sa amin.

“mahabang wika ni Mister Perez.

“Nakapagdesisyon na ako Mister Perez: Siguro maghanap na lang kayo ng ibang financer. na willing ibigay ang 100 percent para makatulong na tumaas ang sales niyo. Masyado na akong busy para sa bagay na ito. Marami ng nasayang na oras at pera sa akin.” Sagot ko dito. “Is it because of Carissa? Dahil ba sa kanya?” agad na tanong ni Mister Perez. Bakas sa mga mata nito ang galit.

“Labas ang asawa ko dito sa usapin na ito Mister Perez. She is your daughter, hindi ko alam bakit pinag-isipan mo na siya ang dahilan ng lahat ng ito. This is purely business, my decision as a businessman. Hindi ako ganoon ka stupid. para mag-invest sa isang bagay na hindi ako kikita.” Salungat ko dito.

“Let me talk to Carissa. Alam kong mapapabago ko ang desisyon mo. kapag makausap ko ang anak ko. Hindi niya hahayaan na bumagsak ang negosyo namin” wika ni Mister Perez.

“No. Hindi ko papayagan na makakalapit ulit ang pamilya niyo sa asawa ko. Pagkatapos ng ginaw Niyo sa kanya. palagay niyo gusto pa kayong makausap ni Carissa?” bakas na din sa tono ko ang galit ng sabihin iyon kay Mister Perez.

“Anak ko siya Gabriel at may karapatan akong makita. at makausap siya hanggat gusto namin.” Galit Naman na sagot ni Mister Perez.

“Yes anak niyo siya at hindi na mababago iyon. Pero never niyo siyang itinuring na bahagi ng Pamilya niyo. Akala mo ba hindi ko alam na lahat ng meron kayo, kahit na sa negosyo na iyan wala kayong binigay na kahit kunting karapatan para kay Carissa? 

Lahat ng iyan ay nakapangalan sa isa niyong anak na si Ara. Ang anak niyong si Ara na pinapaburan at binibigay lahat ng gusto. samanatalang ang asawa ko ay itinuring niyong basahan na walang kwenta.” Usig ko kay Mister Perez. Nakita ko ang pagkagulat nito sa aking sinabit. Magpaimbestiga ako Mister Perez. Inalam ko na lahat-lahat. Lahat ng kasinungalingan na ginawa ng pamilya niyo noon pa. Noon pang bago kami kinasal ni Carissa. Naghirap si Carissa sa pamilya niyo pati na din sa mga kamay ko. dahil sa mga kasinungalingan na ginawa ng asawa at anak niyong si Ara. Im sorry, tapos na ang pag-uusap na ito. Aasahan ko na ito na ang huli nating pag-uusap tungkol sa negosyo mo,” malibang wika ko kay Mister Perez at tumayo na.

“Im sorry Gabriel, hayaan mo aayusin ko ito. Huwag ka lang magpull-out sa negosyo namin. Hindi ko kayang mawala ang negosyo na matagal kong pinaghirapan.” Pakiusap ni Mister Perez. “Negosyo na ni Miss Ara Perez iyan Mister Perez. Ipinamana mo na sa kaniya ang bagay na iyan diba?

Let her find a way para makabangon ang negosyo na pinahawakan at ipinamana niyo na sa kanya.”

Sagot ko dito.

“Gabriel please dont do this. Wala na bang halaga sa iyo ang lahat ng pinagsamahan ng pamilya natin?” wika ni Mister Perez.

Kung ganoon, control your daughter. Huwag mong hayaan na gumawa na naman ng iskandalo ang anak mong si Ara. Huwag nyang ubusin ang aking pasensya Mister Perez. I love Carissa very much at handa kung gawin ang lahat. Para maprotektahan lang siya. Lalo na sa masasamang ginawa ng pamilya niyo sa kanya. “banta ko dito at tuluyan ng lumabas ng conference room. Sininyasan ko si Aron na siya na ang bahala para makaalis na si Mister Perez.

Dumirecho ako sa aking opisina. Hihintayin ko si Aron dito. Kukumustahin ko dito kung Naumpisahan na ba nito ang pinapagawa ko. Ngayon nila makikita. kung gaano ako kalupit na tao. Alam kong babagsak ang negosyo ng mga Perez dahil sa ginawa ko.

Pagkatapos kong kausapin si Aron at magbilin sa mga dapat gawin ay agad akong umuwi ng Mansion. Exicted akong makabonding ang aking pamilya. Napangiti ako ng makita ko na naliligo sa pool ang aking mga anak. habang si Carissa naman ay nakabantay sa mga ito.

“Mommy, halika na. Join ka na sa amin.” Narinig ko pang anyaya ng aking anak na si Miracle.

“Later baby.” Narinig kong sagot ni Carissa. Agad akong lumapit dito at hinalikan sa labi. Nagulat pa ito sa aking ginawa. Pero ilang sandali pa ay lumarawan ang masayang ngiti sa mga labi nito.

“Oh Gabriel, ang bilis mong nakauwi ah?” bakas ang saya sa boses ni Carissa ng sabihin iyon.

“May importante lang akong kinausap sa opisina” sagot ko dito. Hinubad ko na din ang suot kong suit at umupo sa tabi ng asawa ko.

“Magbihis ka muna Gabriel para naman komportable ka. Gusto mo bang kuhaan kita sa kwarto?” wika ni Carissa.

Napangiti naman ako sa sinabi nito. Umiling ako at inakbayan ito.

“Huwag na Sweetheart, komportable naman ako dito sa sando na suot ko. Tsaka mamaya ng kunti join tayo sa mga bata na maligo. May boxer naman akong suot.” Sagot ko dito.

“ok sabi mo eh.” Sagot na asawa ko at humilik pa ito sa aking balikat “Yehey dito na pala si Daddy.” Narinig kong sigaw ni Miracle. Kinampay-kampay pa nito ang

Mga kamay para mapansin ko.

“Yes baby, mamaya join kami ni Mommy ha?” sagot ko dito.

“Dad, halina po kayo para masaya. Si Mommy kasi ayaw niya magjoin eh. Hindi daw siya marunong mag swim.” Agad na sabat ni Christian.

“Ang daldal talaga ng anak mo.” Wika ni Carissa sa akin na nagpangiti sa akin.

“Dont worry Sweetheart tuturuan kitang mag swim. Ako ang bahala sa iyo” bulong ko dito.

Napansin ko ang pamumula ng pisngi nito kaya naman niyakap ko ito at hinalik-halikan ang buhok.

Chapter 36

CARISSA

“Senyorita, nasa Garden po ang Mommy Helena at kapatid niyo. Gusto daw po kayong makausap “imporma nito sa akin. Nagtaka naman ako sa sinabi nito. Simula kasi ng tumira ako dito sa mansion ng mga Villarama never akong binisita ng aking pamilya.

Mukhang importante ang kanilang kailangan. Nakaramdam ako ng kaba. Ano na naman kaya ang kailangan ng mga ito sa akin. Sabagay pinutol ko na din kasi ang komunikasyon ko sa kanila. Hanggat maaari ayaw ko na muna silang makausap. Puro kasi sama ng loob ang binibigay nila sa akin tuwing nagkikita kami.

Nandito kami ngayon sa playroom ng aking mga anak. Wala si Gabriel maaga itong umalis. Masaya kaming naghaharutan ng aking mga anak ng dumating si Lisa. Isa sa mga kasambahay namin dito sa mansion. Binalingan ko muna ang aking mga anak. bago ko hinarap si Lisa.hindi nyo Po sila puntahan.” Sagot ni Lisa “Sige na Lisa susunod na ako. Pakisabi sa kanila na papunta na ako.” Nakangiti ko na sagot dito.

“Alam ba nila Mommy Moira na nandito sila?” tanong ko kay Lisa.

“Opo Senyorita Kinakausap nga sila ngayon ni Madam Moira sa garden. Doon mo na lang Nagpaalam lang ako sa aking mga anak bago bumaba para puntahan sila Mommy sa Garden. Kasama nito si Ate Ara na noon ay yukong-yuko habang kausap ni Mommy Moira.

“Sana nagkakaintindihan tayo Ara. Huwag ka na sanang manggulo pa dahil tahimik na ang pagsasama nila Carissa at Gabriel.” Narinig ko pang wika ni Mommy.

Tuluyan na akong nakalapit sa mga ito. Nang makita ako ni ate Ara ay hindi nakaligtas sa aking paningin ang matalim na pagtitig nito sa akin.

“Carissa anak kumusta ka na? Mabuti naman at hinarap mo kami ngayon “. Nakangiti na wika ni Mommy Helena. Nilapitan pa ako nito at hinawakan sa mga kamay sabay halik sa aking pisngi.

Napaismid naman si Ate Ara sa ginawa ni Mommy. Halata sa mukha nito na hindi nagustuhan ang ginawang gesture ni Mommy sa akin.

“Bweno, maiwan ko na muna kayo para magkausap kayo ng maayos.” Wika ni Mommy Moira sabay baling sa akin. Tumango ako dito at ngumiti.

“Thank you Mommy.” Sagot ko kay Mommy Moira bago tuluyan itong umalis at iniwan kami sa Garden.

“Kumusta ka na Carissa? Pasensya ka na sa amin ha? Sa mga nagawa namin noong last tayong nagkita nakangiti na wika ni Mommy sa akin.

“Kalimutan na natin iyon Mommy. Salamat po at dinalaw niyo ako ngayon.” Pilit na ngiti kong sagot kay Mommy. Hanggat maari gusto kong ipakita dito na nirerespeto ko pa rin ito sa kabila ng mga ginawa nila sa akin.

“Haist tama na nga iyan Mommy. Ang drama niyo naman.” Sabat ni Ate Ara. Bakas sa boses nito ang pagkabagot. Nanlilisik ang mga mata nito habang nakatitig sa akin.

“Ara anak napag-usapan na natin ito diba? Sabi mo sa akin gusto mong makausap si Carissa. para humingi ng tawad pero bakit ganyan ang tono ng iyong pananalita.” Bakas sa boses ni Mommy Helena ang pagtataka na tanong nito kay Ate Ara.

“No Mom. Wala sa bokabularyo ko ang humingi ng sorry sa traydor kong kapatid. Sinabi ko lang iyon sa iyo para samahan mo akong pumunta dito sa mansion. Hindi kasi ako

Papapasukin ng mga iyan kapag mag-isa lang akong pupunta dito. So walang ibang paraan Para makaharap ko ang walanghiya kong kapatid kundi ang isama ka.” Galit na sagot ni Ate Ara.

Ate hanggang ngayon ba hindi mo pa rin matanggap ang desisyon ni Gabriel? Bakit hanggang ngayon napakabitter mo pa rin “ naiinis na sagot ko kay Ate Ara.

“Dahil wala kang kwentang kapatid. Inagaw mo ang lahat sa akin. Ikaw ang dahilan kong bakit naghihirap ang kalooban ko ngayon!!!.” Galit na sagot ni Ate Ara.

“Wala akong inagaw sa iyo Ate. Bakit ba ako ang sinisisi mo sa mga kamalasan na nangyari Sa buhay mo!!!” Sagot ko dito..

“Inagaw mo si Gabriel sa akin. Ako ang mahal niya noon! Pero nagbago na siya ngayon dahil sa iyo. Dahil nilandi mo siya!!! Pero gagawin ko ang lahat para maagaw ulit siya sa iyo Carissa. Akin lang siya!!!”galit na wika ni Ate sa akin.

“Hindi mo siya maaagaw sa akin Ate. Ako na ang mahal niya ngayon. Kami ng mga anak niya, Ilang beses niya ng pinatunayan sa akin. na ako lang ang mahal niya!” galit na sagot ko kay Ate.

“Puwes gagawin ko ang lahat para makalimutan niya ang lintik na pagmamahal niyang iyan sa iyo!” galit na sagot ni Ate Ara sa akin. sabay bukas nito ng kanyang dalang bag at inilabas ang baril.

Pareho kaming nagulat ni Mommy ng makita namin ang baril na hawak ni Ate Ara. Agad nitong itinutok sa akin. Pakiramdam ko nanginig ang buo kong katawan dahil sa ginawa ni Ate Ara. Parang biglang nablangko ang aking utak. Nng bigla akong napatitig sa baril na hawak ni Ate Ara. na noon ay nakatutok sa akin. Napalunok ako sa sarili kong laway dahil sa sobrang takot na nararamdaman.

“Yes Carissa. My dearest sister. Papatayin kita para bumalik sa akin si Gabriel!!! Kung ito lang ang tanging paraan para mawala ka sa landas ko gagawin ko.” Nanlilisik ang mga mata na wika ni Ate Ara. Nakangisi pa ito sa akin na parang nawawala sa katinuan.

“Ara anak calm down! Huwag mong gawin iyan. Hindi pwede Kapatid mo si Carissa. Magkadugo kayo! Hindi mo siya pwedeng patayin!!!?” natatarantang wika ni Mommy.

Akmang lalapitan nito si Ate Ara.

“Huwag kang lumapit sa akin Mom. Hindi mo ako mapipigilan sa gusto kong gawin ngayon! Kahit kailan hindi ko matatanggap na kapatid ko ang babaeng iyan. Matagal ko ng kinalimutan na may kapatid ako!!! Kahit kailan wala akong kapatid!!! Ako lang ang anak niyo Mommy!! Ako lang!!! Ayaw ko ng may kaagaw sa pagmamahal!!! Kaya kahit kailan hindi ko kinikilala na kapatid ko siya!!! “galit na wika ni Ate Ara habang nanlilisik ang mga mata nito na nakatingin sa akin.

“A—ate Ara maawa ka. Huwag mo itong gawin. Please ibaba mo ang hawak mong baril. Pag-usapan natin ito.” Nagmamakaawa kong wika dito habang hindi mapigilan na mapaiyak.

Napakasakit tanggapin na sarili kong kapatid ang gustong kumitil ng aking buhay, Napakasakit marinig ang mga katagang sinasabi ni Ate Ara. Hanggang dito na lang ba? Wala

Ba talagang kahit katiting na pagmamahal na naiwan sa puso ni ate Ara para sa akin?

Napapikit ako sa sobrang sakit na nararamdaman. Naglandas ang maraming luha sa aking mga mata.

“Mauna ka na sa impyemo Carissa. Kung hindi sana matigas ang ulo mo hindi sana ito ang kahihinatnan mo ngayon!!!!” galit na wika ni Ate sabay nakarinig ako ng putok ng baril.

Kasabay nito ang sigaw ni Mommy.

“Huwag Ara!” narinig kong sigaw ni Mommy. Naramdaman ko ang pagyakap nito sa akin. Nakapikit pa din ako habang nanginginig sa takot. Pinakiramdaman ko din ang aking sarili. Nang mapagtanto ko na wala akong naramdaman na kahit anong sakit sa katawan ay napadilat ako.

Nang idilat ko ang aking mga mata ay sumalubong sa akin ang nakadilat na mga mata ni Mommy. May mga luha na umaagos sa mga mata nito. Naguguluhan akong napatitig dito.

“Im. Im So—sorry anak!!! Pautal utal na wika ni Mommy sa akin. Niyakap ko ito at naramdaman ko na basa ang likod nito. Nang tingnan ko ang aking mga kamay ay nakita ko ang pulang likido na nakadikit sa aking mga palad.

“Mom—mi” tanging nasambit ko na lang dito habang nag-uunahan sa pagpatak ang aking luha. Unti-unti kong naramdaman ang pagbagsak ng mga kamay ni Mommy na nakahawak sa aking likod. Dumausdos na din ang katawan nito pababa. Inalalayan ko ito hanggang sa tuluyan na itong napahiga sa damuhan.

“No No Hindi ko sinasadya!!!! Ikaw dapat iyon ehhhhh!” Naghihistirikal ang boses na wika ni Ate Ara. habang bakas sa mga kilos nito ang pagkataranta. Napaatras pa ito Nabitawan na din nito ang hawak nitong baril.Anong ginawa mo Ate!?!?... Ang sama mo! “galit na wika ko dito. habang hawak ko pa din ang katawan ni Mommy na noon ay wala ng malay. Nakapikit na din ito nakita ko ang mga dugo nito na dumidikit sa bermuda grass ng Garden.

Ilang sandali pa ay narinig ko ang pagsigaw ng kong sino. Humihingi ito ng tulong at taranta namang napatakbo si Ate. Deritso itong lumabas ng gate. Hindi na din ito nagawang pigilan ng guard dahil gulat din ito sa mga nangyari. Iniwan kami nito sa Garden.

“Diyos ko anong nangyari dito!!” narinig kong wika ni Mommy Moira. “tumawag kayo ng Pulis ngayon din! “? Natatarantang sigaw ni Mommy Moira.

Samantalang ako naman ay yakap yakap ang katawan ni Mommy Helena.

“Mommy, Mommy idilat niyo ang mga mata niyo!!! Umiiyak kong wika habang hinahaplos ang mukha nito. Itinapat ko ang aking tainga sa dibdib nito at naramdaman ko na hindi na ito tumitibok.

Agad naman lumapit si Mommy Moira at dinama ang pulso ni Mommy Helena. Umiling-iling ito sa akin habang malungkot na nakatingin sa akin.

“No!!!No!!Mommy lumaban ka!!!?huhuhuhu!!! Umiyak kong sigaw. .habang niyuyogyog ang wala ng buhay na katawan ng aking Ina.

Sobrang sakit! Kausap ko lang ito kanina pero ngayon naliligo na ito sa sariling dugo at wala ng buhay. Ang masaklap pa ay ang sarili nitong anak ang kumitil sa kanyang buhay. Ang kanyang anak na sa umpisa pa lang ay binigay na ang lahat ng pagmamahal na meron ito. Lahat ng pagmamahal at attention ay ibinigay nito kay Ate Ara. Bakit nagawa ito ni Ate Ara.

Iniharang ni Mommy Helena ang sarili nitong katawan para hindi tumama sa akin ang bala. Ibinuwis nito ang sariling buhay upang hindi ako mapahamak. Sa kauna-unahang pagkakataon nagawa akong protektahan ng aking ina. kahit na ang magiging kapalit nito ay ang sariling buhay. Ako dapat ang nakahandusay ngayon kong hindi ako niyakap ni Mommy. Walang pagsidlan ang sakit na aking naramdaman. Iyak ako ng iyak. Wala na akong pakialam sa mga nangyayari sa aking paligid. Ilang sandali pa ay naramdaman ko na may yumakap sa akin at pilit akong pinapatayo.

“Sweetheart tama na iyan. Dumating na ang ambulansiya para madala na sa hospital si Mommy” wika ni Gabriel sa akin. Hindi ko naramdaman ang pagdating nito. Umiiyak akong yumakap dito.

“Gusto akong barilin ni Ate Ara. pero niyakap ako ni Mommy kaya siya ang tinamaan.

Sama niya Gabriel” umiiyak na sumbong ko dito. Mariin naman ako nitong niyakap habang tinapik-tapik ang aking likod. “ssshhhh huminahon ka Sweetheart. Pinapangako ko magbabayad siya sa ginawa niyang ito.

Narinig kong wika ni Gabriel.

“Hinding hindi ko siya mapapatawad sa ginawa niyang ito. Hindi ko akalain na magagawa niya ang bagay na ito Gabriel” sagot ko dito.

Nakita ko na din na dumating na ang ambulance. Agad na isinakay si Mommy sa loob kaya naman napakalas ako sa pagkakayap kay Gabriel. Gusto kong samahan si Mommy papuntang hospital. Gusto ko siyang makasama sa mga sandaling ito. Pinayagan naman ako ni Gabriel ng sumakay na ako ng ambulansya. Habang nasa byahe kami ay nakatitig lang ako sa wala ng buhay na katawan ni Mommy Helena. habang walang tigil ang aking pag -iyak. Pagdating ng hospital ay agad na idiniklara ng doctor na patay na si Mommy Helena.

Napasalampak na lang ako sa sahig dahil sa sobrang sama ng loob. Walang pagsidlan ang sakit na aking nararamdaman Nagdadalamhati ako sa pagkawala ng sarili kong ina. Ang sarili kong ina na pinatay ng mismo kong kapatid. Sobrang sakit!!! Hindi ko alam kong paano ko matatangap ang lahat llang sandali pa ay nakita ko ang pagdating ni Gabriel.

“Im sorry Sweetheart! Sorry sa pagkawala ng iyong Ina Hayaan mo magiging maayos din ang lahat. Sa ngayon magpakatatag ka. Nandito lang kami ng iyong mga anak. Hinding hindi ka namin pababayaan...” wika ni Gabriel sa akin. Napayakap lang ako dito habang patuloy sa pag-iyak.

“Hindi ko alam kung paano sasabihin kay Daddy ang nangyari.” Maya maya ay wika ko kay Gabriel. Alam kong mahihirapan si Daddy na tanggapin ang pagkawala ni Mommy,.

“Gusto mo bang ipaubaya na lang sa mga pulis ang lahat? Na sila na lang ang magsabi?

Tamang tama pupunta sila sa bahay niyo para hanapin si Ate Ara mo.” Wika ni Gabriel.

Sila na lang ang magsabi Gabriel. Hindi ko kayang sabihin kay Daddy ang lahat. Hindi ko alam kung anong magiging reaksiyon niya sa mga nangyaring ito. Alam kung mas masakit para sa kanya ang lahat ng nangyari. Hindi ko kayang ako mismo ang magsabi sa kanya..” sagot ko dito.

Sige. Papunta na ang mga pulis doon sa bahay niyo para aristuhin si Ara. Dapat lang na panagutan niya sa batas ang ginawa niya. “ wika ni Gabriel.

Dinala na din sa morgue ang bangkay ni Mommy. Sa lahat ng ito ay si Gabriel ang nag- asikaso. Para kasing naubusan ako ng lakas sa pagkawala ni Mommy. Alam kong ilang sandali lang ay darating na din si Daddy, Siguradong alam na din nito ang nangyari kay Mommy.

Ilang sandali pa ay nakita kong humahangos na dumating si Daddy. Bakas sa mukha nito ang pagdadalamhati.

“Carissa kumusta si Mommy mo?” agad na wika nito ng makalapit sa akin.

Umiling lang ako bilang sagot dito. Tumitig ito sa akin. Bakas sa mga mata nito ang sakit.

Lalong nadurog ang aking puso ng makita ko ang unti-unting pagtulo ng mga luha ni Daddy. lumapit itong umiyak habang patuloy na sinasambit ang pangalan ni Mommy.

“Helena!! Helena!!!! Mahal ko!!!” bigkas ni Daddy habang patuloy na umiiyak. Niyakap ko si Daddy para kahit paano maibsan ang sakit na nararamdaman nito.

Nilapitan naman ito ni Gabriel at tinapik sa balikat. Tuluyan namang napahagulhol si Daddy. “Dad she is gone. Im sorry! Hindi ko naprotekatahan si Mommy” bulong ko dito. Tanging pagtapik lang sa aking likod ang nagawa ni Daddy. Ilang sandali pa ay unti-unti itong kumalas sa pagkakayakap sa akin. Hawak nito ang dibdib at mukhang nahihirapang huminga.

“Dad?? Diyos ko Gabriel ang Daddy!! Taranta kong wika kay Gabriel. Agad namang tumawag ng tulong si Gabriel. Dinaluhan naman agad ng staff ng hospital at agad na dinala sa emergency room si Daddy.

Parang mababaliw ako ng sabihin ng doctor na inatake sa puso si Daddy. Hindi na naisalba ang buhay nito. Tuluyan na itong nawalan ng buhay. Parang hindi pa rin kayang iproseso ng aking utak ang mga nangyari. Tulala akong nakatitig sa wala ng buhay na katawan ng aking ama na noon ay unti-unti ng tinatakpan ng puting kumot.

Wala ng lumabas na kahit anong boses sa aking mga bibig. Basta nararamdaman ko na lang na tuloy-tuloy. ang pagdaloy na aking mga luha. Wala na mas sasakit pa sa damdamin ng makita mo na pareho ng walang buhay ang dalawang mahalagang tao sa aking buhay. Mga taong naging dahilan para makita ko kung gaano kaganda ang mundo. Sa isang iglap bigla na lang nila akong iniwan. Sobrang sakit!!

Wala na sila. Sa isang iglap dalawang mahahalagang tao sa buhay ko ang biglang nawala.

Napakasakit tangapin.

Doble-dobleng dagok sa buhay ko ang mga nangyari. Hindi ko alam kung paano mag- umpisa. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko.

Wala na sila Mommy At Daddy. Tuluyan na nila akong iniwan....

Naramdaman ko na lang na para akong nakalutang sa kawalan. Biglang nagdilim ang aking paningin. Huli kong narinig ang nag-aalalang boses ni Gabriel. Hangang tuluyan na akong nilamon ng kadiliman.

Chapter 37

CARISSA

Nagising ako sa magaan na haplos sa aking mukha. Nang idilat ko ang aking mata ay nabungaran ko. ang nag-aalalang si Gabriel. Rumihistro ang saya sa mukha nito ng makita akong gising na.

“Sweetheart kumusta ang pakiramdam mo? May masakit ba sa iyo?” tanong nito sa akin. Umiling lang ako, Nang bigla kong naalala ang nangyari kina Mommy at Daddy ay bigla akong napabangon. Natiyak ako sa sobrang sama ng loob ko. Wala na pala sila Mommy at Daddy. Tuluyan na nila akong iniwan, Kahit na hindi sila naging perfect na mga magulang sa akin masakit pa rin tanggapin na wala na sila.

“Relax ka lang Sweetheart. Wala na tayong magagawa pa kundi tangapin ang mga nangyari.

“narinig kong wika ni Gabriel.

“Ang sakit kasi eh Hangang ngayon hindi ko pa rin matangap na sarili kong kapatid ang kumitil sa buhay ni Mommy. Ganoon din si Daddy, inatake siya dahil sa pagkawala ni Mommy”. umiiyak na sagot ko kay Gabriel. “Huwag kang mag-alala nandito lang kami. Hinding hindi ka namin iiwan Carissa. Kahit anong mangyari poprotektahan ka namin. I love you Sweetheart!” wika ni Gabriel sa akin.

Niyakap ako nito ng mahigpit at hinalikan sa aking noo.

“Kumusta nga pala si Ate Ara. Nahuli na ba siya? Sa pagitan ng paghikbi ay naalala kong itanong kay Gabriel.

“Hindi pa siya nahuhuli. Pero hindi titigil ang mga pulis sa paghahanap sa kanya. Kailangan niyang panagutan sa batas ang kanyang ginawa.” Wika ni Gabriel.

“Hinding hindi ko siya mapapatawad sa kanyang ginawa. Kinamumuhian ko siya!!” umiiyak kong sagot kay Gabriel

“Ssshhhhh tama na iyan. Baka mapaano ka pa. Dapat maging matatag ka sweetheart. Alalahanin mo nandito lang kami sa tabi mo sa lahat ng oras. Tutulungan ka namin sa laban na ito.” Wika ni Gabriel.

“Salamat Gabriel Salamat sa lahat. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Naguguluhan ako.” Sagot ko dito.

“Tahan na. Kailangan na nating asikasuhin ang mga labi ng iyong mga magulang.” Wika ni Gabriel.

Tumango ako at nagsumunod na lang sa agos ng buhay. Halos tatlong araw lang pinaglamayan sila Mommy at Daddy. Napagdesisyunan ko na sa bahay na lang namin ito paglamayan. Marami din naman dumating na mga kaibigan at kakilala. 

Si Ate Ara ay hindi na nagpakita. Nang tingnan ko ang kwarto nito ay nandito pa rin ang mga gamit nito. Wala akong balita kong saan ito nagtatago. Hindi na din naman ito kumontak sa akin.

Inilibing sila Mommy at Daddy sa isang private cemetery. Pinagawan pa ito ni Gabriel. ng musium na labis kung ipinagpasalamat sa kanya.

Lumipas pa ang mga araw at buwan. Unti unti ko ng natanggap ang pagkawala nila Mommy at Daddy. .Si Ate Ara ay hindi ko na nakita kahit ang anino nito. Patuloy pa rin itong pinaghahanap ng batas. Hindi din ito umuuwi sa bahay namin. Kung tutuusin pwede itong umuwi anytime doon kasi nakapangalan na pala sa kanya ang bahay na iniwan nila Mommy at Daddy. 

Ang negosyo naman ay tuluyan ng bumagsak. Wala na kasing nagmamanage at talagang matagal na pala itong nalulugi. Tanging si Gabriel na lang pala ang tumutulong dito para kahit papaano ay hindi tuluyang magsara. Pero itinigil na din pala nito ang tulong noong mga panahon na hindi na naman naging maayos ang pagtrato nila sa akin. 

Kay Ate Ara na din pala ito nakapangalan. Walang kahit na anong bagay o pamana ang iniwan sa akin. Lahat ay nakapangalan na kay Ate Ara. Wala namang problema sa akin ang mga bagay na iyun. Hindi ko kailangan ang mga materyal na bagay galing sa kanila. Labis ko namang ipinagpasalamat kay Gabriel kasi sinagot nito ang mga backpay at iba pang mga benepisyo ng mga taong nagtatrabaho doon. 

Nakakaawa din ang mga trabahador sa kompanya nila Daddy. Delay na nga ang sahod nawala pa bigla ang kanilang amo. Bigla na lang silang iniwan sa ere. Buti na lang to the rescue si Gabriel Sobrang laking pera na ang kanyang nailabas sa negosyong hindi naman niya napakinabangan.

Lahat ng ari-arian na naiwan ng aking mga magulang ay nakapangalan kay Ate Ara. Mga ari -arian na hindi din nito maenjoy dahil nagtatago ito ngayon sa batas. Wala na akong panahon pa para magdamdam sa aking mga magulang, Inisip ko na lang na hindi ko naman kailangan ang mga ito. dahil ibinibigay naman ni Gabriel ang lahat. Mula sa materyal na bagay, attensyon at pagmamahal nito.

Masaya na ako sa buhay na meron ako ngayon. Masaya kaming nagsasama ni Gabriel kasama ang aming mga anak. Sila Miracle at Christian. Gusto kong ibuhos lahat ng pagmamahal at attention meron ako sa kanila. Sa pamilyang tumanggap sa akin at hindi ako iniwan sa mga laban ko sa buhay. Ang pamilyang laging dumadaramay sa akin. tuwing ako ay nahihirapan. Labis akong nagpapasalamat kina Mommy Moira at Daddy Ralph dahil sa kanila ko naranasan ang tunay na pagmamahal ng isang magulang.

“Hala Bestie blooming ka ah? Habang tumatagal lalo kang gumaganda. Siguro ang sarap magmahal ng isang Gabriel Villarama” nanunudyo na wika ni Roxie sa akin. Binisita niya ako dito sa mansion. Namimiss na daw kasi nito ang kambal Si Roldan naman ay nasa ibang bansa pa rin. 

Patuloy pa rin naman ang aming communication through online. Natawa naman ako sa sinabi nito. Alam kong malaki na nga ang ipinagbago ng aking appearance ngayon.

“Hay naku ikaw talaga. Matagal na akong maganda noh. Tsaka kailan mo ba balak mag- asawa?” tanong ko dito.

“Ano ka ba naman Bestie, bata pa ako noh? Wala pa sa plano ko ang bagay na iyan.” Sagot naman nito sa akin.

“Sabagay! Darating din ang lalaking para sa iyo. Siya nga pala nabanggit sa akin ni Gabriel na nag invite daw si Kuya Jonathan mo. Bubuksan na yata next week ang bago niyang resort na nabili niya sa Palawan “ wika ko kay Roxie.

“Talaga? Hindi ko alam iyan ah?” wika ni Roxie. Nakakunot pa ang noo nito. Nagulat naman ako sa sinabi nito. Magkapatid kasi sila ni Jonathan. tapos wala itong alam sa mga

Negosyo ng kapatid.

“Paanong hindi mo alam eh kapatid mo iyong tao, Ikaw talaga ang hilig mong magbiro.”

Sagot ko dito. “Haist kung alam mo lang Bestie.” Malungkot na sagot ni Roxie. Tumayo na ito at nagpaalam na sa akin. Nagtataka naman akong sinundan ito ng tingin. Para kasing biglang nag-iba ang mood nito ng mapag-usapan namin ang tungkol sa kapatid nito.

Umiling-iling ako at tumayo na din. Pupuntahan ko ang aking mga anak. Siguradong nasa playroom ang mga ito. Walang kasawa sawang maglaro ang mga ito. Malapit na ako sa playroom ng makasalubong ko si Lisa. May dala itong tray. Halatang nagdala ito ng pagkain doon.

“Lisa, galing ka ba sa playroom? Kumusta ang mga bata?” tanong ko dito.

“Naku Senyorita kaharutan nila si Senyor Ralph.” Sagot ni Lisa sa akin.

Ah ganoon ba? Sige Lisa thank you!” sagot ko dito.

Napagpasyahan ko na lang na dumirecho ng kwarto. Gusto ko kasing bigyan ng time na magbonding ang maglolo. Ayaw ko na silang istorbohin. Magpapahinga na lang muna ako at hintayin ang pag-uwi ni Gabriel. Si Mommy Moira naman ay alam kong natutulog din ito ngayon. Napagod siguro sa pag- aarrange ng kanyang mga collection na halaman kanina.

Nakatulog ako at hindi ko namalayan ang oras. Naramdaman ko na lang na may humahalik sa akin. Nang imulat ko ang aking mga mata ay masaya akong napangiti. Ang gwapong mukha kasi ni Gabriel ang bumungad sa akin. Nakatunghay ito sa akin. Halatang kakarating lang nito galing opisina dahil hindi pa ito nakapagpalit ng kanyang damit.

“Hello sleeping beauty? Nagising ba kita?” masuyong wika nito sa akin. Matamis naman akong ngumiti dito at hinaplos ang kanyang mukha.

“Anong oras na ba? Napasarap yata ang tulog ko.” Wika ko dito, “Its OK Sweetheart. Maganda nga iyan para makapagpahinga ka.” Masuyo nitong wika sa akin: Tuluyan na din akong bumangon. Tiningnan ko ang orasan. 

Halos alas-sais na pala ng gabi Bababa na sana ako ng kama ng pigilan ako ni Gabriel. Malagkit itong tumitig sa akin. Ilang sandali pa ay matamis itong ngumiti sabay lapat ng labi nito sa aking labi. Masaya ko namang tinugon ang halik nito.

“Hmmmm Gabriel! sabe ko dito. Hindi naman tinigilan ni Gabriel ang aking labi at lalong lumalim ang paghalik nito sa akin.

Akmang ihihiga na sana ako nito sa aming kama. ng biglang may kumatok sa aming pinto. Pareho kaming natigilan ni Gabriel.

“Mommy Daddy open the door.” Narinig kong sigaw ni Miracle. Tuloy tuloy ang pagkatok nito sa aming pinto.

“ang mga babies natin nasa labas Gabriel” tanging nasambit ko. Pinigilan kong matawa sa Reaksiyon nito. Para kasi itong nalugi. Alam kong nabitin ito sa gustong gawin.

Wala itong magawa kundi ang pumunta ng pinto para pagbuksan ang kumakatok naming anak. Alam naming hindi kami nito titigilan hanggat hindi makapasok sa loob ng kwarto.

Nang mapagbuksan ang mga ito ni Gabriel. ay sunod-sunod itong nagpasukan. Agad na umakyat sa kama si Miracle at tumalon talon habang humahagikhik. Si Christian naman ay agad na umupo habang abala sa kanyang gadget.

Napailing iling naman si Gabriel habang nakatingin sa kanyang mga anak. Makahulugan pa itong tumitig sa akin.

“Miracle behave ka! Stop na sa kakatalon at baka mahulog ka sa kama.” Saway ni Gabriel kay Miracle.

Agad naman itong tumigil at humiga sa aking tabi. Iniyakap pa nito sa akin ang kanyang maliit na braso. “Baby you want to sleep na?” masuyo kong wika kay Miracle habang hinahaplos-haplos

Ang kanyang buhok.

“Yes Mommy, Gusto ko dito matulog sa kwarto ninyo ni Daddy” malambing na wika ni Miracle.

“Of course baby. Pwede kang matulog dito. Kaya lang hindi ka pa pwedeng matulog ngayon kasi magdidinner pa tayo,” masuyo kong wika dito.

“Yehey!!! Thank you Mommy!” masayang sagot ni Miracle sabay bangon at nilapitan ang kapatid. Lumapit naman si Gabriel sa akin at bumulong.

“Sweetheart naman bakit ka pumayag. Paano kita masusulo mamaya kung nandyan ang mga babies natin?” pabulong na wika ni Gabriel.

“Eh next time na lang. Minsan lang naman maglambing ng ganito ang babies natin kaya pagbigyan na lang” sagot ko dito.

Pagkatapos namin maghapunan ay naghanda na kaming matulog. Nakatulog naman kaagad ang kambal dahil napagod sa kalalaro maghapon. Ipipikit ko na sana ang aking mga mata ng maramdaman ko na may mainit na hininga na dumampi sa aking pisngi. Nang tingnan ko ito ay si Gabriel pala.

Magsasalita pa sana ako ng pinaliguan ako ng halik sa labi. Agad akong napapikit upang namnamin ang tamis ng labi nito. Aaminin ko na nagustuhan ko ang bawat paghalik nito sa akin.

“Gabriel, tama na. Matulog na tayo Baka mamaya magising ang mga bata makita pa nila ang ginagawa mo.” Bulong kong wika dito.

“Sweetheart I want you! Please hindi ko na kayang pigilan pa. Gusto kong madama ang katawan mo ngayon.” Bulong ni Gabriel sa akin. Kinagat-kagat pa nito ang aking tainga na labis na nagpakiliti sa akin. Napakagat ako sa aking mga labi upang mapigilan ang makalikha ng ingay. Baka magising ang mga bata.

“Pero hindi pwede. Nandito ang mga bata.” Mahinang wika ko dito. Kahit na nagrereact na ang aking katawan. Gustong gusto ko din maramdaman ang init ng katawan ni Gabriel ngayon. Patuloy naman sa paglulumikot ang mga kamay nito. Pumaloob na kasi ang kamay nito sa loob ng aking pantulog at hinahaplos haplos ang aking dalawang bundok.

bigla akong napaungol sa ginawa nito. Ilang sandali pa ay inalalayan ako ni Gabriel na bumangon ng kama. Nang makabangon ako ay agad hinagilap nito. ang aking kamay at iginiya papunta sa ari nito. Nakasuot lang ito ng boxer short at ramdam ko ang paninigas ng pagkalalaki nito. Puno ng pagnanasa ang mga matang nakatitig sa akin.

“Naramdaman mo ba iyan Sweetheart?” sabe nito sa akin habang idinidiin sa akin ang matigas na nitong pagkalalaki.

“Lets go Sweetheart. Doon tayo sa kabilang kwarto.” Pagyaya nito sa akin. Ang kabilang kwarto na tinutukoy nito ay ang kwartong tinutuluyan ko noong mga sandaling hindi pa maayos ang aming pagsasama.

Agad kong nilingon ang mga anak namin. Payapang natutulog ang mga ito. Bukas pa siguro ng umaga magigising ang mga ito. Inayos naman ni Gabriel ang mga kumot nito at hinila na ako palabas ng kwarto.

Pagpasok pa lang namin sa dati kong silid. ay sabik akong pinaghahalikan ni Gabriel. Bakas sa mga kilos nito ang pananabik. Nagpatiyadd na lang ako sa gusto nito. Naramdaman ko na lang na nandito na kami sa ibabaw ng kama. Nakapatong na ito sa akin. Napaungol ako sa bawat haplos nito sa aking katawan. Pareho na kaming hubot hubad.

“Aghhhhh Gabriel... I love You!” paungol na wika ko dito. habang hindi ko alam kung saan ko ibabaling ang aking ulo. Sarap na sarap ako sa ginagawa nito sa aking katawan.

“I love you too Sweetheart! Nakakabaliw ka” sabe ni Gabriel. Patuloy ito sa pagdama sa aking katawan. Ramdam na ramdam ko na din ang matigas nitong pagkalalaki. Ilang sandali pa ay pinabukaka niya na ako.

Sabik na itinutok ni Gabriel ang kanyang pagkalalaki sa aking basang-basa na pagkababae. Alam kong ilang sandali na lang ay tuluyan na itong papasok sa akin. Unang ulos nito ay hindi agad ito pumasok. 

Masyado kasing malaki ang pagkalalaki nito kaya nahihirapan din siyang maipasok ito sa umpisa ng aming paglalaro. kahit ng bukang buka na ako at basang basa na rin Maraming ulos ang pinakawalan ni Gabriel bago tuluyan itong nakapasok sa loob ko. Huminto muna sa pag-ulos si Gabriel. marahil upang masanay ako sa laki nito. Punong- puno ang aking pakiramdam. Sobrang laki at taba kasi nito. “Are you ok Sweetheart? Sabihin mo lang kong hindi ka komportable.” sabe ni Gabriel sa akin.

Kusang gumalaw naman ang aking balakang. Ito ay hudyat kay Gabriel na pwede niyang ituloy ang kanyang naumpisahan. Hinalikan muna ako nito sa labi bago dahan-dahan na gumalaw sa aking ibabaw. 

Umulos ito ng umulos na naghatid sa amin ng walang kapantay na sarap. Labas pasok ang ginawa nito sa aking pagkababae. Tanging mga ungol at salpukan ng aming katawan ang naririnig sa loob ng kwarto.

Nang gabing iyon ay walang sawang inangkin ni Gabriel ang aking katawan. Walang pagsidlan na kaligayahan ang aking naranasan hanggang sa nakatulog ako sa sobrang pagod. .Kinaumagahan ay nagulat ako dahil nagising akong nakahiga na sa aming kwarto. 

Marahil binuhat ako ni Gabriel at ibinalik dito sa kwarto habang tulog. Nang igala ko ang aking mga mata sa loob ng kwarto ay wala na ang aming mga anak. Marahil gising na ang mga ito at lumabas na ng silid.

Parang gusto ko pang matulog. Pakiramdam ko pagod na pagod ako. Ilang ulit kasi akong inangkin kagabi ni Gabriel Kakapikit ko pa lang ng maramdaman ko na may lumabas ng banyo. Nang tingnan ko ito ay si Gabriel pala. Bagong ligo at hubot-hubad ito. Agad akong napatingin sa maganda nitong katawan. Nang mapansin nitong gising na ako ay napangisi ito lalo na nang makita nito na nakatitig ako dito.

“Grabe ang laki pala talaga!” napabulalas kong wika habang titig na titig sa pagkalalaki nito. Hindi ko maimagine kung paanong nagkasya ito sa akin Kaya naman pala hirap na hirap itong makapasok. Kahit ilang beses na kaming nagtalik hindi pa rin nasanay ang pagkababae ko sa size nito.

“Yes Sweetheart at laging sabik iyan sa iyo. wika ni Gabriel. sabay lapit sa akin. Humiga pa ito sa kama at tumalukbong din sa comforter na nakatakip sa akin...

Chapter 38

ARA

Sapol ang aking balakang. ay dahan-dahan akong lumapit sa nakasarang pinto. Agad kong pinihit ang seradura.babakasakaling makalabas ako sa kinaroroonan ko. Laking pagkadismaya ang aking nararamdaman ng mapagtanto ko na nakalock ito. Hindi ako makalabas: Kung ganoon ikinulong ako ni Gaston dito.

“Buksan niyo ang pinto!!! Palabasin niyo ako dito utang na loob. Maawa kayo sa akin.” Umiiyak kong sigaw habang. kinakalampag ang pinto: Puno ng takot ang aking dibdib. Hindi ko alam kung kakayanin ko pa ang lahat ng. kalapastangan na ginawa ni Gaston sa akin.

Patuloy ako sa pagkalampag sa kahoy na pinto. Parang walang ibang tao sa kinaroroonan ko. dahil wala man lang sumagot sa akin Napadausdos ako sa sobrang takot. habang marami ng luha ang aking mga mata. Hindi ko alam kung anong kapalaran ang naghihintay sa akin sa kamay ni Gaston.

Paika-ika akong naglakad pabalik sa papag na aking hinihigaan. Pabaluktot akong humiga habang walang tigil sa pag-iyak. Pakiramdam ko wala akong kakampi. Ramdam na ramdam ko ang pag-iisa at walang sino man ang gustong dumamay sa akin. Napalingon ako sa pinto ng bigla itong bumukas. Pumasok ang isang may edad na babae na may dalang pagkain. Tinitigan ako nito at lumapit sa akin. Inilapag ang dala nitong pagkain sa gilid ng papag. kung saan ako nakahiga.

“Ito iyong pagkain mo. Kumain ka para bumalik ang lakas mo.” Pautos nitong wika sa akin.

“Maawa po kayo sa akin. Pakawalan niyo po ako” mahinang wika ko dito. habang walang tigil ang pagtulo ang aking mga luha. Nagbabakasakali na maawa ito sa akin.

Bumuntung-hininga lang ito at umiling. Naglakad ito papuntang pinto at akmang lalabas na ng bigla ulit akong magsalita.

“Manang, maawa kayo sa akin. Tulungan niyo po ako. nakikiusap kong wika, Kahit masakit ang buo kung katawan ay pinilit kong bumangon sa higaan.

“Wala akong maitulong sa iyo. Pasensya ka na. Kumain ka muna para lumakas ang iyong katawan.” Wika nito at lumabas na ng silid. Alam ang hahabulin ko pa ito pero nakalabas na ang naturang babae. at narinig ko ang paglagirik ng lock sa labas. Agad akong lumapit sa pinto at muli itong kinalampag Paulit-ulit akong nagmamamakaawa sa pagbabaka- sakaling may makarinig at maawa sa akin. Wala akong idea kung nasaang lugar ako.

“Palabasin niyo ako dito!!! Palabasin niyo ako!!! Palabasin niyo ako!!!! Mga hayop kayo.. Gaston!!!!!” Paulit-ulit kong wika.

Lumipas pa ang mga araw, linggo o buwan Hindi ko na alam. Wala na akong pakialam. Sa tuwing wala na ang impluwensiya ng drugs sa aking katawan. .kinakalampag ko ang pinto ng aking kwarto. Tulad ngayun Hindi ko alam kung saan si Gaston. Dalawang araw ko na itong hindi nakikita. Tanging ang mailap na matandang babae lamang ang laging pumupunta sa akin upang dalhan ako ng pagkain.

Agad naman bumukas ang pinto na,labis kong ipinagpasalamat. Pumasok ang isang babae.

Na may makapal na make-up. Agad ako nitong sinampal at sinabunutan. Nagulat ako sa ginawa nito.

Putang ina ka, napakaingay mo. Alam mo bang nakakabulahaw ka na?” wika nito at itinulak ako. Dahil mahina ang aking katawan ay napasalampak ako sa sahig dahil sa lakas ng pagkakatulak nito sa akin: Hindi pa ito nakontento at binigyan ulit ako ng mag-asawang sampal.

Sa susunod na marinig ko pa iyang boses mo hindi ako nangingimi na putulin ko ang dila mo!!!!” Sigaw nito sa akin habang nanlilisik ang mga mata.

Sa kabila ng ginawa nito sa akin ay nagkaroon ako ng pag-asa. Ibig sabihin may ibang tao sa lugar na ito maliban kay Gaston at sa matandang babae.

“Maawa ka sa akin. Pakawalan mo ako! Ano ba ang kailangan niyo sa akin!!!” kahit hirap na hirap ako ay nagawa ko pa itong itanong sa kanya.

Ngumisi naman ang babae at lumakad papuntang pintuan.

“Malalaman mo din Sa ngayon. magpakabait ka para hindi na madagdagan pa iyang pasa mo sa katawan” sagot nito Kumuha pa ito ng sigarilyo at sinindihan. Ilang beses itong humithit at bumuga habang pinagmamasdan ako. Nagkakaroon ako ng pasa dahil sa tuwing ginagamit ako ni Gaston ay sinasaktan ako nito. Nagiging sadista na din ito.

“Miss Ara Perez. Hindi ko akalain na magiging ganito ka missirable ang buhay mo. Hindi na ako nagtataka kong bakit baliw na baliw sa iyo si Gaston. Napakaganda mo nga pala!!!

Jackpot!!!! Makahulugan nitong wika sa akin na sinabayan pa ng paghalakhak.

“Sayang nga lang at mukhang pinagsawaan ka na ng maraming kalalakihan. Pero ayos lang. Malaki pa rin ang magiging pakinabang namin sa iyo.” Makahulugan pang dagdag na wika nito sa akin.

“Huwag ka ng magsayang pa ng energy sa kakalampag ng pinto para palabasin ka. Walang tutulong sa iyo dito. Kung ako sa iyo magpakabait ka at magpalakas. Para naman makayanan ng katawan mo ang mga pagsubok na dumating sa iyo. dito sa loob ng casa”.

Ngisi nitong pagpapatuloy sa pagsasalita.

A-anong ibig mong sabihin?” naguguluhan kong tanong dito. Lalo akong nakaramdam ng takot ng marinig ko dito ang salitang Casa. Hindi ko alam Nandito ako sa casa?? Hindi kaya- -isipin ko pa lang ay lalo akong pinaghihinaan ng loob. Ngumisi ang babae at lumabas na ng pinto. Naiwan ako sa loob ng kwarto na hindi alam kung ano ang gagawin. Dahan-dahan akong tumayo at inayos ang magulo kong buhok.

Nakita ko ang pagkain sa papag at agad ko itong nilapitan. Para kasing umiikot na ang aking paningin.

Hindi ko alam kung anong oras na pero alam ko sa sarili ko na. medyo matagal ng hindi nalalagyan ng kahit anong pagkain ang aking tiyan.

Agad kong nilapitan ang pagkain at sa nanginginig na kamay ay isinubo ito sa aking bibig. Hindi ko na nilasahan pa ang naturang pagkain. Basta ang mahalaga ay malagyan ng laman ang aking tiyan. Kailangan kong maging malakas upang lumaban sa buhay. Ipinapangako ko, kapag makatakas ako dito susuko ako sa mga Pulis. Pagod na ako. Ayaw ko na. Hindi ko alam kung anong kapalaran ang naghihintay sa akin. Pero kailangan kong Magiging matatag. Gusto ko pang humingi ng tawad sa mga taong nagawan ko ng kasalanan. Alam ko sa aking sarili na hawak ni Gaston ang aking buhay.

LUMIPAS ang mga araw. Unti-unting naghilom ang sugat at nawala ang mga pasa sa aking katawan Wala ng Gaston na nagpakita pa sa akin. Hindi ko alam kung nasaan ito. Wala akong pakialam. Hindi na din muling bumalik ang babaeng may makapal na make-up. Tanging iyong matandang babae nalang na nagpakalalang si Manang Rita. ang pumapasok dito sa loob ng kwarto upang dalhan ako ng pagkain.

Chapter 39

ARA

Hindi ako nito kinakausap kahit na anong pamimilit na kausapin ako nito. Dinadalhan lang ako nito ng pagkain at agad na lumalabas ng kwarto. Wala akong makuhang kahit na anong impormasyon dito. dahil palagi itong umiiwas tuwing mag-uumpisa na akong magtanong.

May maliit na banyo dito sa loob ng kwarto. kaya kahit papaano ay nalilinisan ko ang aking katawan.

Binigyan naman nila ako ng panlinis sa katawan. Mga shampoo at beauty products ay meron din na labis kong ipinagpasalamat. Kakatapos ko lang maligo ng biglang bumukas ang pinto. Nanlaki ang aking mga mata ng pumasok ang babaeng makapal ang make up. Ito din ang babaeng sumampal sa akin noon. Hindi ko alam kung anong pangalan nito. 

May kasama pa itong isa pang babae na may hawak ng kung ano sa mga kamay. Lumapit ito sa akin at sinipat-sipat ako. .Gumuhit ang masayang ngiti sa labi nito habang taas baba akong tinitigan. “Perfect! Sa wakas, naglaho na din ang ang mga pasa MO. Flawless ka na ulit!” masaya nitong wika habang hindi maalis ang mga ngiti sa labi.

“A-anong ibig mong sabihin?” nagtataka kong tanong dito. .Nakaramdam ako ng matinding kaba. Alam kong may hindi magandang mangyayari sa akin.

“Rona, tulungan mo siyang mag-ayos. Parating na ang ating mga VIP at siguraduhin mong maganda siya. para naman matuwa ang ating parokyano.” Utos nito sa babaeng tinawag na Rona.

“Masusunod Madam Celia. Ako na po ang bahala sa kanya.” Magalang na sagot ng babaeng ang pangalan ay Rona.

Agad naman naglakad papuntang pintuan. ang babaeng makapal ang make up na Madam Celia pala ang pangalan. Nagtataka akong napatingin sa babaeng naiwan. Halos kasing edad ko lang ito Kapansin-pansin. ang ganda nito kahit na makapal ang kolorete sa mukha. Seksi din dahil hindi maitago sa suot nitong seksing damit na halos labas na ang buong kaluluwa.

“Magbihis ka muna para malagyan na kita ng make-up. Hindi tayo pwedeng magtagal. dahil tiyak na magagalit si Madam Celia”. narinig kong wikang babae. Nagtataka naman akong

Nakatingin sa damit na inaabot nito. Hindi ko alam kung damit pa ba ito o ano. Kakarampot na tela lang kasi ang meron nito.

“Anong hindi ko pa natapos ang aking sasabihin ng muling nagsalita ang babae.

“Magbihis ka na. Mamaya ka nalang nagtanong halata sa boses nito ang pagkabagot wika sa akin.

Kahit na naguguluhan at tumango na lang ako. Akmang papasok ulit ako sa banyo para magbihis pero pinigilan ako nito. Hindi ko na daw kailangan pang pumunta ng banyo para magpalit. Masanay na daw akong magbihis habang may nakatingin sa akin.

Tumango naman ako at inisa-isa ko. ng hubarin ang aking mga suot. Nakatingin lang sa akin si Rona. Kahit labag sa aking kalooban ay isinuot ko ang dala nitong damit.

Kulay pula ito at sobrang iksi. Labas ang aking cleavage at sakto lang ang haba nito. para matakpan ang aking hita at panty, Sleeveless at labas din ang aking pusod. pati ang aking baywang. Halos wala na akong maitago pa sa aking suot. Nakalantad ang halos buo kong katawan. at pakiramdam ko ay gagalawin ako. Dagdagan pa na wala akong suot na bra kaya naman bakat na bakat ang aking utong.

“A-anong meron? Bakit kailangan nating magsuot ng ganitong uri ng damit?” naguguluhan kong tanong kay Rona.

“Malalaman mo din mamaya.” Maiksi nitong sagot at lumapit sa akin. Sinenyasan ako nitong umupo. Agad na pinahiran ng kung anu-anong pampaganda ang aking mukha. Dahil walang salamin ay hindi ko alam kung ano ang aking hitsura. Pero nararamdaman ko na sa paraan ng paglagay ng make up ni Rona ay makapal ito. Hindi na lang ako umimik pa.

Naramdaman ko din na pinutulan nito ang aking buhok. Hindi na ako nagreklamo pa. Pagkatapos ako nitong lagyan ng make up ay Inabot naman nito sa akin ang isang sandals. Subrang haba ng takong nito. Pero dahil sanay naman akong magsuot ng mga ganito ay kinuha ko na lang din. at isinuot. Isa pa curious din ako. Gusto ko na din makalabas sa kwarto na ito. Magbabakasakali ako na baka Ito ang paraan para makatakas.

Nang masiguro ni Rona na maayos na ang hitsura ko ay siniyasan ako nitong sumunod dito. Nagpatiuna ito sa paglalakad Nakasunod lang ako dito. abalang abala ang aking mga mata sa kakatingin sa paligid. Hindi ko mawari kong saan kami. dahil marami kaming dinaanan na mga pinto bago nakarating sa dulo na may elevator.

Pagbukas ng elevator ay bumungad sa akin ang iba pang mga kababaihan. Katulad namin ni Rona, mga kaperasong tela lang din ang suot ng mga ito. Tumango ang mga ito kay Rona at halatang magkakilala ang mga ito. Lumingon ang ilan sa akin at parang kinikilala ako.

“Bago ba siya dito?” narinig kong tanong ng isa.

“Oo.” Maiksing sagot ni Rona.

“Parang kamukha niya si Ara Perez?singit ng isa pa at habang titig na titig sa akin.

Lumingon naman sa akin si Rona bago pabulong na sumagot.

“Siya si Ara” mahinang sagot Rona. Nakita ko ang pagkagulat sa mga ito. Nagtataka pang tumingin ang mga ito sa akin, iyong iba naman ay napapangisi. Wala ng nagsalita pa ng bumukas ang elevator. Agad akong hinila ni Rona palabas Hila hila ako nito habang papasok kami sa isang kwarto. Bahagya pang nasilawang aking mga mata.

Dahil sa ibat-ibang ilaw na bumungad sa amin. sabayan pa ng malakas ng tugtog. Abala ang aking mga mata sa pagmamasid sa paligid. Marami na din akong nakitang tao. Sa stage naman ay kapansin-pansin ang malaswang sayaw ng mga babae. Sa kabilang sulok naman ay may mga nakikita akong naghahalikan. May mga nagtatalilepa nga yata. Bahagya pa akong nagulat ng pagbaling ko paharap ay sumalubong sa akin ang mukha ni Madam Celia. Tumingin ito sa akin at ngumiti.

“Finally, tiyak na matutuwa si Mister Ye kapag makita ka. Mahilig kasi ang matandang iyon sa mga magagandang babae. .wika nito, Naguguluhan naman akong napatingin dito.

“Sige na Rona. Pumunta na kayo sa VIP room. Naghihintay na sayo ang ating mga VIP guest.” Utos ni Madam Celia kay Rona. Agad naman akong hinila ni Rona. pero bago kami nakaalis ay muling nagsalita si Madam Celia.

“Aasahan ko ang kooperasyon mo Ara: Ayaw kong makarinig ng reklamo sa customer. Kaya gawin mo ang lahat upang mapasaya mo sila. makahulugang wika nito bago kami.

Tinalikuran, Takang napatingin naman ako kay Rona “Rona, anong ibig niyang sabihin?” naguguluhan kong tanong dito. habang hila-hila ako. 

Chapter 40 

HuMinto ito at hinarap ako.

“Ara, matalino ka. Alam kong may idea ka na sa lugar na ito. Masanay ka na.” Maikling sagot nito. Nanlaki naman ang aking mga mata sa pagkagulat.

“Paanong??? Ibig mong sabihin magiging-. hindi ko na natuloy ang aking sasabihin. ng huminto kami sa isang pinto. Kumatok ng tatlong beses si Rona. bago dahan-dahan na binuksan ang pinto. Agad na sumalubong sa akin ang halo-halong amoy sa loob. Amoy sigarilyo alak at Drugs. Bumungad sa aking paningin ang dalawang lalaki. Medyo may edad na ang mga ito at halata sa mukha ng mga ito na hindi gagawa ng mabuti. Nakangiti itong nakatingin sa amin ni Rona. Agad naman akong hinila ni Rona at pinaupo sa tabi ng matabang matanda na mukhang manyakis. Si Rona naman ay naupo sa tabi ng kasama nitong lalaki.

“Hmmmmm mukhang sulit ang gabi ko ah???” narinig ko pang wika nito. Bahagyang nanayo ang aking mga balahibo sa batok ng maramdaman ko ang kamay nito. sa aking hita “By the way you can call me Anton Ye Darling” wika nito sa akin sabay akbay. Hindi ako nakaimik sa ginawa nito.

“Drink this.”. Muling wika nito sa akin sabay abot sa akin ng baso na may lamang alak. Umiling naman ako bilang pagtanggi. Puno ng takot at agam-agam ang aking puso.

“Ohhhh Darling drink this! Masama akong magalit kaya sige na sundin mo na ang gusto ko,

Mahinahong wika ni Mister Ye. pero bakas sa boses nito ang pagkayamot.

Kahit na may agam-agam sa dibdib ay agad kong kinuha ang baso na may laman ng alak at tinungga. Agad na gumuhit ang pait sa aking lalamunan. Agad na gumuhit sa mga labi ni Mister Ye ang tuwa ng makita nitong naubos ko ang alak na iniabot sa akin. Nang lingunin ko si Rona ay abala ito sa kanyang customer. Nakipaghalikan na ito sa kanyang costumer at parang walang pakialam sa paligid.

Ilang minuto din tahimik si Mister Ye. Hindi na ito nagsalita pa pagkatapos kong inumin ang alak. na labis ko namang ipinagpasalamat. Pero makalipas ng ilang sandali ay may naramdaman akong kakaiba sa aking sarili. Parang biglang nag-init ang aking pakiramdam. Tatayo na sana ako mula sa tabi ni Mister Ye ng pigilan ako nito. Makahulugan itong ngumisi sa akin.

“I think umepekto na ang gamot sa iyo. Maybe this is the best way para maenjoy natin ang isat-isa ngayong gabi. Darling “ngising wika nito sa akin. habang nakasapot ang mga kamay nito sa aking dibdib. Naramdaman kong hinihimas-himas niya ang aking dibdib na labis na nagbigay ng kakaibang init sa akin,.

Hindi ko alam kong bakit nakaramdam ako ng ganito. Parang biglang nag-init ang aking katawan. at hindi ko mapigilan ang aking sarili na mapaungol sa ginagawa ni Mister Ye. Parang may kung anong init na namuo sa aking katawan. na hindi ko mapigilan ang aking sarili na mapapikit sa bawat dampi ng mga palad ni Mister Ye sa aking katawan.

“Diyos ko anong nangyayari sa akin? Bakit nagugustuhan ko ang ginagawa niya Ohh ang init.” Hindi ko mapigilang. wika ko. habang hindi alam kong ano ang gagawin. Naghahanap ng init ng katawan ng isang lalaki ang aking diwa.

“Hahahaha” perfect!!! Matindi talaga magpalibog ang gamot na inihalo ko sa alak mo Ara. Sa wakas, matitikman din kita!!!!” tumatawang wika ni Mister Ye.

Nagulat ako sa sinabi nito. Kung ganoon nilagyan nito ng drugs ang alak na ininom ko kanina. Kaya ako nagkaganito. Napaluha ako sa isipang iyon.

Naramdaman ko na lang na hinihila ako ni Mister Ye sa kung saan. Nagpasunod na lang ako dahil kahit tumututol. ang aking isipan sa posibleng mangyari pero parang may gustong ilabas na init ang aking katawan. Para akong mababaliw kong hindi ko mailabas ito. Bahala na. Para na akong kinakapos sa pag hinga ng makarating kami sa isang kwarto. Agad kong itinulak sa kama si Mister Ye.

Agad kong hinila ang kanyang mga suot. Wala na akong pakialam sa paligid. Ang gusto ko lang ay mailabas ang kung anong merong init na nasa aking kalooban. Para akong mamatay kong hindi ko mailabas ito. Marahil ay ito ang epekto ng gamot na pinainom sa akin ni Mister Ye.

Nakita ko na lang ang aking sarili na nasa itaas ni Mister Ye. Pareho kaming hubot hubad. Taas -baba ang aking katawan habang walang katapusang ungol ang naririnig sa loob ng silid. Alam kong sobrang wild ko sa kama. pero wala akong magagawa. Ito ang gusto ng katawan ko.

Inabot din kami ng ilang oras na nagtalik ni Mister Ye. Marahil ay uminom din ng gamot ang matandang ito dahil nasasabayan nito ang libog ko. Hindi ko namalayan kong anong oras kami nakatulog. Nang magising ako ay sumigid ang kirot sa aking sentido. Iminulat ko ang aking mga mata at pinilit na inaalala ang mga nangyari. 

Kinapa ko ang aking sarili. at nanlumo ako dahil wala akong kahit na anong saplot sa katawan. Kung ganoon hindi panaginip ang lahat. Totoo ang mga nangyari. Nagawa kong makipagtalik sa isang matandang customer ng casa na ito. Nakuha ang gusto nito ng walang kahirap-hirap. dahil sa gamot na pinainom sa akin kagabi.

Agad na dumaloy ang mga luha sa aking mga mata. Alam kong umpisa pa lang ng paghihirap ko. Hanggat nandito ako sa lugar na ito. hindi imposibleng magiging mababang uri ako ng babae. Magiging babaeng bayaran ako.

Akmang babangon na ako ng may biglang pumigil sa akin. Nang lingunin ko ito ay nakita ko ang demonyong mukha ni Mister Ye. Nakangisi ito sa akin. “Not so fast Darling. I want more!!!” wika ng mg na matanda. Tatanggi sana ako pero bigla itong dumagan sa akin. 

Dahil sa sobrang pagod na nararamdaman ay hinayaan ko na lang ito. Pagod na pagod na akong lumaban. Bahala na ang kapalaran sa akin. Siguro kailangan ko munang magpasunod sa takbo ng pangyayari sa aking buhay. Dahil kung hindi ako aayon tiyak na lalo akong masasaktan.

Napapikit ako sa sobrang pandidiri ng maramdaman ko. ang mga ginagawa ni Mister Ye. Nagtagumpay ulit itong maipasok ang ari nito sa akin. Walang kasawa-sawa sa sex ang matandang ito.

Pinigilan ko na lang ang aking sarili. na huwag umiyak habang pinagsasawaan ni Mister Ye ang aking katawan.

Chapter 41 (Warning!!! SPG)

CARISSA

“Hello Mommy, Good Morning!!!! Magkasabay na bati sa akin nila Christian at Miracle. Ang aming twins. Nakahiga ako sa kama at sabay na sumampa ang dalawa kong anak. Agad akong napangiti. Kakagising ko lang. Ang sarap sa pakiramdam na pagmulat ng aking mga mata sa umaga. ang dalawang malambing kong anak ang aking nabungaran. Pasimple kong iginala ang aking mga mata sa paligid ng kwarto. Hinahanap ko ang presensiya ni Gabriel. Ang aking pinakamamahal na si Gabriel na walang ibang ginawa kundi paligayahin ako.

Agad na gumuhit ang ngiti sa aking labi ng dumako ang aking mga mata sa pinto ng CR. Alam kong nasa loob si Gabriel at naliligo. Masyado pang maaga para pumunta ng office. Alas-sais pa lang ng umaga. Kadalasan kasi alas-syete na ito umaalis ng mansion. 

Hindi na ito ganoon ka workaholic. dahil bago mag alas-singko ng hapon nandito na ito sa bahay. Iniiwasan na din nito makipag dinner meeting sa mga client. Hindi naman nito napapabayaan ang kompanya. kahit na binawasan ang oras nito sa trabaho. 

Lalo pa ngang lumago ang kanyang negosyo. Katwiran niya hindi naman kailangang tagalan ang oras sa trabaho. dahil marami naman siyang empleyado na gagawa noon. “Hello Babies, Good Morning!!” nakangiti kong bati sa mga ito. Isa-isa kong hinalikan ang mga ito. “Mommy, Daddy sana na aalis tayo ngayun. We make pasyal daw po sa mall.” Malambing na wika sa akin ni Miracle.

“Sinabi yun ni Daddy sa inyo? Hmmm wait lang later na ba agad mga babies?” takang tanong ko sa mga ito. Ang alam ko kasi may pasok sa work si Gabriel.

“Yes Mommy, Daddy promise us na pupunta tayo sa amusement park tapos mamamasyal tayo sa mall. We’re so excited na.” Sagot naman ni Christian. “ahhh ok” tanging nasagot ko lang Wala kasi akong idea at wala akong alam sa planong pamamasyal. Hindi din nabanggit sa akin ni Gabriel kagabi.

“Sige Mommy. we will go to our room na to prepare!!! Yaya Lisa will help us..”paalam ni Miracle sabay baba ng kama. Sabay na lumabas ang kambal. Halatang excited ang mga ito na mamasyal ngayung araw.

Sakto naman sa paglabas ng kambal sa kwarto ay ang paglabas naman ni Gabriel. galing banyo. Pasipol-sipol pa ito at halatang masaya. Ng makita nito na gising na ako at nakatingin dito ay agad itong kumindat sa akin sabay .pakawala ng matamis na ngiti. Kilig na kilig naman ako. Sobrang gwapo talaga ng husband ko. Lumapit ito sa akin at kinintalan ako ng magaan na halik sa labi.

“Good Morning Sweetheart!!” kapagdakay wika nito.

“Good Morning Gabriel!” matamis ang ngiti na sagot ko dito.

“Dito galing ang kambal, nagpromise ka daw sa kanila na mamamasyal tayo ngayun. Hindi ka ba pupunta sa office today?” Tanong ko dito. Bumangon na din ako sa kama at sinandal ang ulo sa headboard.

Napangiti naman ito dahil sa aking sinabi.

“Yes Sweetheart. Nagpromise ako sa kanila. Pinacancel ko na lahat ng appointments ko Ngayun! Araw. Gusto ko na magbonding tayo sa labas.” Nakangiti na sagot ni Gabriel.

“Ikaw talaga.. Masyado mong iniispoiled ang mga bata.” Sagot ko dito.

“Don’t worry Sweetheart. Gusto ko lang naman magbigay ng quality time sa inyo eh. Alam kung masyado akong busy nitong mga nakaraang araw. kaya naman babawi ako ngayun.” Nakangiti na sagot nito. Kumindat pa ito sa akin na siyang nangpakilig sa akin.

“Sige na sweetheart. Magprepare ka na para maaga tayo makaalis.” Nakangiti na wika ni Gabriel. Lumapit ito sa akin at inalalayan akong tumayo na sa kama. Im ok Gabriel. Magbihis ka na at maliligo lang ako. “nakangiti kong sagot dito. Hindi pa kasi ito nagbibihis: Tanging roba lang ang suot nito Basa pa ang buhok at halatang kakatapos lang maligo.

“No Sweetheart. Sasamahan na kita sa banyo. Maganda na iyang nandun ako habang naliligo ka. Baka mamaya mapaano ka pa. kapag mag isa ka lang doon eh.” Sagot ni Gabriel Maang naman akong napatitig dito. Seryoso ba ito? Paanong mapaano eh maliligo lang naman ako. Minsan talaga hindi ko maintindihan itong si Gabriel. Lumalabas minsan ang pagiging over protective.

Ano?? Ikaw talaga para kang ewan. Eh maliligo lang naman ako” sagot ko dito.

Hahakbang na sana ako ng maramdaman kong hinapit ako nito. sa baywang at binuhat. Gulat na gulat naman ako.

“Uy Gabriel, ano ba. Ikaw talaga masyado mong pinapahirapan ang sarili mo. Kaya ko naman maglakad papuntang banyo. Hindi mo na kailangan pang buhatin ako” wika ko dito.

“Much better na ganito Sweetheart. Tutulungan kitang maligo. para mabilis kang matapos at ng makaalis agad tayo.” Sagot nito habang binubuksan ang pinto ng banyo. Wala talaga itong balak na ibaba ako. Hayst hindi ko alam kung matatawa ba ako o maiinis dito sa asawa ko. Hindi ko masakyan minsan ang trip nito sa buhay.

“Sweetheart, kaya ko naman eh. Ginagawa mo naman akong bata niyan at isa pa mabigat ako.””malambing kong protesta dito. Alam ko kasing may balak na naman ito. Kapag ganitong naglalambing ang asawa ko. alam ko na kung saan hahantong ang lahat.

Dahan-dahan akong binaba nito sa tabi ng bathtub. Nagulat pa ako ng makita kong nakaready na ang bathtub. Ang gagawin ko na lang ay maglublob at irelax ang sarili. Akmang hahawakan na nito ang aking damit pang-itaas ng muli akong nagprotesta.

“Sweetheart, magbihis ka na. Ako na ang bahala dito. Kaya ko ng maligo mag-isa.” Kunyaring seryosong wika ko dito. Balak kasi nitong hubaran ako.

“Tutulungan na kita Sweetheart. Hindi ako papasok ngayun sa office kaya sisiguraduhin kong sulit ang buong araw ko.” Makahulugan nitong sagot sa akin. sabay ngumiting napakatamis. Magrereklamo pa sana ako ng bigla na nitong hubarin ang aking pantulog at inalalayan akong sumampa sa bathtub. Nabigla pa ako ng bigla nitong hinubad ang roba na suot nito at lumubog din sa bathtub. na punong-puno ng mahalimuyak na sabon ang tubig. Napangiti naman ako sa ginawa nito. Sinasabi ko na nga eh. Iba ang plano nito. Tiyak matatagalan ang paliligo namin.

“Ops diba tapos ka ng maligo? Bakit lumubog ka na naman sa tubig?” tanong ko dito.

“Samahan na kita Sweetheart. Ganoon din naman eh mababasa din ako kasi ako ang Magpapaligo sa iyo.” Nakangiti nitong sagot. Kumindat pa ito sa akin.

“Ang sabihin mo may balak ka na naman kaya ka ganyan. Ikaw talaga!!!” nakangiti kong Sagot dito.

Humahalakhak lang ito sabay himas sa balikat ko. Bumaba ang kamay nitong papuntang dibdib ko at bahagyang minamasahe ang parteng yun. Napapikit naman ako sa sarap habang dinadama ang mainit nitong kamay. Pinakandong pa ako nito kaya ramdam na ramdam ko ang naghuhumindig niyang pagkalalake na tumutusok sa aking pwetan.

Napaungol pa ako sa kakaibang sensasyon na nararamdaman ko.

Ilang sandali pa ay kinabig ako nito paharap dito. Walang sabi sabing pinaliguan ako ng halik sa labi. Buong puso naman akong tumugon sa mainit nitong halik. Halos maubusan kami ng hangin dahil sa tagal ng halikan na aming pinagsaluhan. Hindi pa ito nakontento at binuhat ako papuntang shower upang banlawan ang aming katawan na punong-puno ng sabon. Walang tigil ang aming halikan habang nakatapat ang aming katawan sa bumubuhos na tubig mula sa shower.

Mula sa labi bumaba ang halik ni Gabriel. pababa sa aking dibdib, Salitan nitong sinuso ang aking magkabilaang bundok. Walang tigil naman ako sa kakaungol dahil sa abot langit na ang nararamdaman. Walang kapantay na sarap lalo na ng bumaba ang mga labi nito papunta sa pagitan ng aking mga hita. Ibinuka pa nito ang aking legs upang malaya niyang masilayan ang aking perlas ng silangan.

Napahiyaw ako sa hindi maipaliwanag na sensasyon na aking nararamdaman ng mga sandaling iyun. lalo na ng umpisahang dilaan ni Gabriel ang aking perlas na silangan. Napahawak ako sa ulo nito dahil hindi ko alam kung saan kukuha ng lakas. Nanginginig kasi ang aking mga tuhod dahil sa kakaibang ginawa ni Gabirel sa akin. Patuloy pa rin ito sa pagdila sa aking hiyas. Lalo akong napaungol ng sinisid niya ito.

“Ga-Gabriel Ahhh!! Nasambit ko habang halos tumitirik na ang aking mga mata sa sarap. Hindi ko alam kong ilang minuto na kaming nakatapat sa shower .

“You like it Sweetheart?” wika ni Gabriel. Tumingala ito sa akin. habang namumungay ang mga mata na nakatitig sa akin. Pero wala pang ilang sigundo ay muli nitong bumalik sa kanyang ginagawa. Napahiyaw ulit ako sa sarap lalo na ng maramdaman ko. na ilang sandali na lang ay lalabasan na ako. Napapikit ako ng tuluyan na akong labasan. Naramdaman ko pa na unti-unting sinimot ni Gabriel ang aking katas ng kaligayahan. Napanganga ako sa ginawa nito dahil sarap na sarap ito sa pagsipsip sa aking katas na lumabas sa aking perlas na silangan. Pagkatapos ay matamis itong ngumiti sa akin.

Napangiti naman ako habang may idea na pumapasok sa aking isipan. Paano kaya kung ako naman ang gagawa sa ginawa sa akin ni Gabriel kanina. Tutal naman at mag-asawa kami. Matagal ko na kasing gustong gawin ang bagay na iyun kaya lang ay nahihiya ako. Baka kasi hindi ko magawa ng maayos at masaktan ko si Gabriel. Baka mapanggigilan ko ang kanyang anaconda.

Pinatay ko ang tubig sa shower dahil kanina pa pala ito umaagos. Matamis kong nginitian ang aking asawa at sininyasan na tumayo na. Pagkatayo nito ay agad ko itong hinalikan sa labi. Sandali kaming naghalikan habang dahan dahan kung pinapagapang ang aking mga kamay pababa. Pababa hangang sa mahawakan ko ang naghuhumindig niyang anaconda. Sandali namang natigilan si Gabriel. Marahil ay hindi nito inaasahan ang aking ginawa. Napakislot paito ng itaas baba ko ang aking mga kamay sa naghuhumindig nitong alagang anaconda.

Ilang sandali pa ay dahan dahan akong lumuhod. Sakto lang na mapatapat ang aking mukha. sa tapat ng kanyang nanggagalit na anaconda. Inamoy-amoy ko pa ito. Napalunok pa ako ng aking laway habang titig na titig sa kanyang napakalaking anaconda. Saglit akong kinabahan dahil hindi ko alam kung maging succesful ba ang aking plano.

“What are you  “Hindi na natuloy ni Gabriel ang sasabihin ng bigla kung inusap ang kanyang anaconda. Saglit itong natulala sa aking ginawa. Marahil ay hindi nito inaasahan ang aking gagawin dito. Gusto ko lang naman iparamdam din dito kung gaano ko ito kamahal. Lahat ay kaya kung gawin para mapaligaya din ito. Ganoon naman siguro ang mag -asawa. Kailangan mong mag explore para mapasaya ang partner.

Ulo pa lang naman ang aking sinubo. Hindi ko kasi alam kung kasya sa bibig ko ang buong ahas ni Gabriel. Masyado kasi itong malaki baka mabilaukan ako. kapag pipilitin ko ang aking sarili Dinila-dilaan ko ang ulo nito. na parang ice cream. Narinig ko naman ang bahagyang pag-ungol ni Gabriel dahil sa aking ginawa. Kaya naman lalo kong pinag-igihan. Lalo akong ginanahan. Sinubukan kong isagad ang pagsubo kaya lang ay nabilaukan ako. Iniluwa ko kaagad kasabay ang pagtulo ng aking laway. Napaubo pa ako. Nag-aalala namang napaupo si Gabriel. Tinitigan ako nito sa mga mata sabay sabi....

“You dont have to do this Sweetheart. Its ok..” malambing na wika nito. Pinahiran pa nito gamit ng kanyang mga daliri ang luha na bahagyang lumabas sa aking mga mata. Nakangiti naman akong umiling. Gusto kong ipakita dito na gusto ko ang aking ginagawa.

Masarap naman kaya lang sa sobrang laki nabulunan ako. Marahil ay hindi pa ako sanay.

Kailangan ko ng sanayin ang aking sarili More on practice lang ito. Para saan ba at makakaya ko din isubo lahat.

“No, masaya akong gawin ito Gabriel. I love you at gusto kong iparamdam sa iyo kung gaano kita kamahal. Please, hayaan mo na lang muna ako,” malambing kong wika dito. Nag -aalala akong tinitigan ni Gabriel.

“Ok Fine. Pero kapag hindi mo kaya huwag mong pilitin ang sarili mo.” Malambing nitong wika sa akin. Tumango naman ako. Tumayo na ulit ito at itinapat sa mukha ko ang naghuhumindig pa rin na anaconda nito. 

Dinila-dilaan ko ulit muna na parang ice cream. Mamaya ko na isubo ng buo. Tama na muna ang dila-dila sa paligid. kasama na ang dalawa nitong itlog. Nag-iinjoy ako sa aking ginagawa ng marinig ko ang pag-ungol ulit ni Gabriel. Haplos-haplos nito ang aking ulo habang nakatingin sa aking ginagawa. 

 I love it!!Ohhhh Carissa, Sweetheart.” sabe pa nito.

“Natuwa naman ako sa kanyang reaksiyon kaya naman dahan-dahan kung sinubo ng buo.

Napahiyaw naman si Gabriel sa aking ginawa. Marahil ay nasarapan nito. Kaya naman lalo kong pinag-igihan.

Nang maramdaman ni Gabriel na malapit na itong labasan ay agad akong pinatayo nito.

“Let me dance my love. I want to feel inside you” bulong nito sa akin. Kaya naman ay sinunod ko ito ng igiya ako nito sa gilid ng bathtub. Pinatuwad ako nito at wala pang ilang sigundo. ay naramdaman ko ang marahan nitong pagkadyot. Dahil basang basa ako at madulas na ang perlas ay agad itong bumulusok papasok. Sabay kaming napaungol sa sarap.

“Ohhh Sweetheart, ang sarap mo talaga. your so tight!! I love you!! sabe ni Gabriel.

Gabriel, ugh Ah Ah!!!!” tanging ungol lang ang lumabas sa aking bibig. Halos tumirik ang aking mga mata. Punong puno ang perlas ko .at ramdam ko ang bawat paglabas-pasok ng anaconda nito sa akin. 

Tanging mahihinang anas at ungol lang pati na din salpukan. ng aming katawan ang naririnig sa loob ng Banyo. Ilang sandali pa ay sabay kaming nilabasan. Hinihingal kaming nagkatitigan upang pahupain ang mainit na tagpo na nangyari sa amin. 

Pagkatapos ng ilang sandali ay nagpasya na kaming tapusin ang paliligo. Parehong may ngiti sa labi ng lumabas kami ng banyo. Gusto pa sanang humirit ng isang round si Gabriel. pero pinanalakihan ko na ito ng mata. Lalo kasi kaming magtatagal. Alam kong hinihintay na kami ng kambal Ngingiti ngiti naman ito habang kumakamot sa ulo.

Pagkatapos namin magbihis at mag-ayos sa aming mga sarili ay nagpasya na kaming bumaba. Derecho kami sa dining area kung saan naghihintay ang kambal. Nadatnan din namin sila Mommy Moira at Daddy Ralph.

Agad na tumayo ang kambal at sinalubong kami. Agad naman kinarga ni Gabriel si Miracle. samantalang si Christian naman ay yumakap sa akin .

“Oh buti naman at bumaba na kayo. Kanina pa kaya gustong puntahan ng kambal sa kwarto. Masyadong excited sa pamamasyal.” Nakangiting wika ni Mommy.

“Yes Mom, nagpromise kasi ako ngayun na ipapasyal ko sila. Sa kanila ang buong maghapon ko.” Nakangiting sagot ni Gabriel.

“Mabuti naman at naisipan mo iyan iho. Dapat talaga magkaroon ka rin ng quality time sa inyung mga anak” nakangiting sabat ni Daddy Ralph.

“Sige na kumain muna kayo bago umalis. Mas maganda na iyang nakakain kayo bago umalis. para hindi kayo magutom. Wika ni Mommy na agad naman naming sinang-ayunan.

Pagkatapos namin kumain ay agad na kaming umalis. Nagsama na lang kami ng driver at ilang bodyguard. For security purposes lang namin lalo na ng mga bata. Isinama na din namin si Lisa. para hindi daw kami mahirapan sa pag-alalay sa kambal. Malilikot na din kasi ang mga ito.

Maghapon kaming namasyal. Kitang-kita ang tuwa sa mga mata ng aming mga anak. Wala na akong mahihiling pa. Masaya ako dahil pinaparamdam sa amin ni Gabriel na kami ang kanyang top priority. Lagi itong naglalaan ng oras para sa amin. 

Hindi ako nagsisisi na muling nagtiwala dito. Na ipaglaban ito. Sobra-sobrang pagmamahal ang ibinigay sa akin. Isa na lang ang hinihiling ko ngayun. Na sana makita ko si Ate Ara. Sana sumuko na ito. Hindi ako matatahimik hanggat hindi ko makita na pinagbabayaran na nito ang mga kasalanan. 

Hindi ito mahanap-hanap ng mga pulis. Tumulong na din si Gabriel sa paghahanap dito. Nag hired pa ito ng private detective para hanapin si Ate Ara. Pero negative ang lahat. Walang sino man ang makakapagturo dito. 

Kahit ang mga dati nitong kaibigan ay walang idea. Walang senyales na umuuwi ito ng bahay. Wala kasing nagagalaw sa personal na gamit dito. Bigla na lang naglaho si Ate Ara. Napakagaling nitong magtago. 

Pero minsan may bahagi ng aking puso ang nag-aalala dito. Kahit papaano ay kapatid ko pa rin ito. Inaasam ko pa rin na sana ay nasa maayos itong kalagayan. Kahit gaano pa ito kasama hindi pa rin maitatanggi na isang dugo lang ang nananalaytay sa aming mga ugat. Kapatid ko pa rin si Ate Ara.

Chapter 42

GABRIEL

Halos magwala ako dito sa loob ng opisina. Pinaghahagis ko lahat ng aking mahawakan. Tumawag ang personal driver ni Carissa. Nasa Hospital at bakas sa boses nito ang matinding nerbyos. Dinukot daw ang pinakamamahal kong si Carissa.

On the way na ang mga ito sa School. kung saan ito pumapasok ng bigla silang harangin ng mga naka-bonnet na kalalakihan. Hindi na nakapalag ang mga kasama nitong bodyguard.

Ng bigla umano silang paputukan. Dead on the spot ang isa at ang isa naman ay naisugod pa sa hospital pero critical.

Swerte naman at hindi napaano ang driver kaya naman nakatawag ito sa akin. bago itinakbo sa hospital ang mga kasamahan. Pero si Carissa dinukot ng mga armadong kalalakihan at hanggang ngayun. ay hindi ko alam kung nasaan na ito ngayun. Kanina pang umaga nangyari ang pangdudukot pero anong oras na hindi pa rin ito matagpuan. Wala ding update sa mga dumukat dito. Hindi ko alam kung ano ang motibo sa pagdukot dito.

Humahangos naman na nagsipasukan sa loob ng opisina ang aking mga kaibigan. Sina Jonathan at Kyzer. Yung iba kasi ay nasa ibang bansa kaya tanging itong dalawa lang ang nakarating dito. sa opisina para damayan ako. Maaaring itinawag na ni Aron ang mga nangyari kaya napasugod ang mga ito dito. Kanina pa kasi ako hindi mapakali. Kakatapos lang din namin ni Mommy mag-usap at halos maghestirikal ito sa sobrang pag-aalala kay Carissa. Hinahanap na din ito ng kambal namin na anak.

Dapat talaga hindi ko na ito pinayagan pa na ipagpapatuloy ang pag-aaral. Pwede naman ito manatili sa bahay at magbuhay prinsesa. Pero mapilit ito. Gusto daw makatapos para maging magandang ehemplo sa mga anak namin. at para maisip ng mga anak namin na mahalaga pa rin ang edukasyon. kahit na gaano pa kayaman ang isang tao. Gusto kasi namin lumaking responsible sa lahat ng bagay ang mga bata .

Lagi ko din naman itong hinahatid at sundo sa iskwelahan. Kaya lang nagkataon na may maaga akong appointment ngayun. Kaya balak kong sunduin na lang ito mamaya para sabay na kaming umuwi ng mansion. Pero nangyari nga ang pagdukot kanina.

“Pare, relax hindi tayo makapag-isip ng maayos kapag ganyan ka.” Wika ni Jonathan.

Pagkatapos nitong ilibot ang paningin sa paligid ng aking opisina. Sobrang kalat at halatang nagwala ako ng todo at akala mo ay dinaanan ng bagyo ang buong paligid.

“Papatayin ko sila kapag may mangyaring masama sa asawa ko!!” nagtatagis ang mga bagang na wika ko. Gusto kong sumigaw sa sobrang galit at the same time. ay hindi ako mapakali sa sobrang pag-aalala sa aking asawa. Hindi ko alam kung napaano na ito ngayun. Kung nasa maayos ba itong kalagayan. Baka sinasaktan ito ng mga dumukot dito. Malalaman ko lang talaga. kung sino ang may gawa nito lintik lang ang walang ganti.

“Baka naman kidnap for ransom lang ito Pare. Maghintay tayo ng ilang oras habang pinapakilos ko na ang aking mga tauhan. Huwag kang mag-alala gagawin ko ang aking makakaya para makatulong sa paghahanap kay Carissa.” Wika naman ni Kyzer.

“Ang mabuti pa umuwi ka na muna sa mansion. Doon tayo maghintay habang nag-iisip kong ano ang ating susunod na hakbang.” Suhistiyon ni Jonathan na agad ko namang sinang-ayunan.

Pagod na din ako sa kakaisip kong saan dinala ng mga kidnapper si Carissa. Pagod na din ako sa kakahintay sa update ng mga tao. na inutusan ko para mag-imbestiga. Mas mabuti pa ngang sa mansion ako. maghintay para kahit papaano matutukan ko na din ang aking mga anak. Alam kong hinahanap na kami ng mga ito.

Pagdating namin sa mansion ay agad kaming sinalubong ni Mommy, Halata dito ang matinding pag-aalala dahil namumugto ang mga mata nito. Gayon din si Daddy Tahimik ito pero alam kong naghihintay ito ng update.

Gabriel, iho kumusta? May balita ka na ba kung nasaan na si Carissa?” nag aalalang tanong ni Mommy.

Umiling ako. Napahahulgol naman ng iyak si Mommy. Wala na akong maggagawa pa kundi yakapin ito. Para kahit papaano ay gumaan ang aming pakiramdam. Dahil kung matindi ang pag-aaalala nito mas lalo ako. Hindi ko alam kung ano ang magagawa ko kapag may mangyaring masama dito.

Gumawa kayo ng paraan maawa kayo!!” umiiyak na wika ni Mommy. “Dont worry Mom! Gagawin ko ang lahat para mahanap namin siya.” Sagot ko kay Mommy.

Sabay-sabay kaming napatingin ng biglang nag ring ang telepono sa salas. Agad kong nilapitan ang telepono at sinagot.

“Hello, Villarama Residence!” sagot ko.

Pero nagtaka ako dahil walang sumagot sa kabilang linya. Alam kong connected ang call dahil may naririnig akong ingay.

“Hello!! Sino ito? Anong kailangan mo?” wika ko ulit na may halong inis na sa boses.

“Kumusta Babe?” sagot sa kabilang linya. Nagulat ako dahil pamilyar sa akin ang boses ng nasa kabilang linya.

“A Ara???” gulat kong wika...

Agad naman nagkatinginan sila Kyzer at Jonathan. Napatayo naman si Mommy mula sa pagkakaupo at dahan-dahan na lumapit sa akin.

“Yes... The one and only ARA!!!” Tumatawa nitong sagot.

“Anong kailangan mo? Kung hindi importante ang kailangan mo ibababa ko na ang tawag. “walang gana kong sagot dito. Wala akong panahon para sakyan ang kakulitan nito. Tyempo pa talaga ang pagtawag nito kung saan dinukot si Carissa. Ang tagal naming hinanap para pagbayaran niya ang kasalanan niya. pero ngayun pa nagparamdam kung saan may malaki kaming problema na kinakaharap.

“Ops not so fast Babe. Importante ang kailangan ko! Hahahahha! Hahaha!

Tumatawang wika nito.

“Alam mo bang hawak ko ngayun si Carissa?” patuloy sa pagtawa nitong wika.

Nagulat ako sa sinabi nito. Naikuyom ko ang aking kamao sa matinding panggigigil. Kung kaharap ko lang siguro ang kausap ko sa mga sandaling ito baka nasaktan ko na. Hayop ka!!!! Walang hiya ka Ara. kailan ka ba titigil?” galit kong sigaw. Nagulat naman sila Mommy sa bigla kong pagsigaw. Lumapit naman sila Jonathan at Kyzer. “Hahahahaha!!! Hahahaha!!!! Easy Babe, hayyy Naku!! Hindi ka pa rin nagbabago, napaka-Mainitin pa rin ng ulo mo.” Humahalakhak na wika nito.

“Magkano??? Magkano ang kallangan mo??? Ano pa ba ang gusto mo Ara?” sigaw ko dito.

“Good question Babe. Hahahah! Good question.” Nang-uuyam na sagot nito.

“isang billion. isang billion pesos... Kapalit ng buhay ng pinakamamahal mong si Carissa.” Sagot nito. Narinig ko pa ang tawa ng mga taong nasa paligid nito. Marahil ay kasama niya ang mga taong yun para dukutin si Carissa.

“Hayop ka Ara!! Kailan mo ba kami titigilan Kailan mo ba titigilan ang sarili mong kapatid? Galit kong wika dito.

“Correction Babe!! Matagal ko ng kinalimutan na may kapatid ako. Matagal ko ng kinalimutan na kadugo ko ang sumira ng buhay ko!!” tumatawa na sagot nito.

“Stop calling me Babe bitch!!!” galit na wika ko dito. Parang hindi naman ito apektado sa sinabi ko dahil tumawa lang ito ng tumawa.

“Gusto ko siyang makausap, ipakausap mo sa akin ang asawa ko Ara!!!”. Galit kong wika.

“Ahhhh ok Ok. Dont worry nasa mabuting kalagayan siya kapag ma provide mo ang one billion na hinihingi namin ligtas siyang makakauwi sa iyo, pero kung magmamatigas ka...... Hindi mo na makikita pa. kahit dulo ng mga buhok niya tumatawang sagot ni Ara.

Hayop ka!! Siguraduhin mo lang na hindi masasaktan kahit dulo ng daliri ng asawa ko. kung hindi ako mismo ang tatadtad ng pino sa iyo Ara” galit kong wika.

“Sure!!! Hahahaha!! Sure Babe! Oh by the way kausapin mo muna ang pinakamamahal mong si Carissa. baka naman sasabihin mo na sinungaling ako. Buhay na buhay siya. 

Heto siya kaya lang hindi ko mapatahan iyak ng iyak!! Hahaha!!!

“He... Hello Gabriel!” wika ni Carissa habang umiiyak sa kabilang linya.

.

“Sweetheart kumusta ka?? Sinaktan ka ba nila??? Kumusta ang kalagayan mo?” nag-aalala kong wika dito. Pero hindi na ito sumagot bagkos si Ara. ulit ang nagsalita sa kabilang linya.

“Ano??? Nanininiwala ka na ba na hawak namin si Carissa??? Hahaha!! Hahaha!! Hahaha!!”

Humahalakhak na wika ni Ara.

“Gusto ko pa siyang makausap Ara!!! Please ibigay mo sa kanya ang phone..” wika ko dito one Billion Babe!!! one billion, kapalit ng buhay niya. Huwag mong kalimutan iyan! Kapag hindi mo maiprovide ang hinihingi ko sa takdang oras. ililibing namin siya ng buhay!!!” wika nito “Hayop ka!!!Siguraduhin mo lang na ligtas siya Ara. Siguraduhin mo lang!!!!” galit na wika ko.

“Sure babe.. Tatawag ulit ako kapag ready na ang pera. Huwag kang mag-alala magiging masunurin lang kayo, magiging maayos ang kalagayan niya sa kamay namin.” Sagot nito bago pinutol ang tawag.

Parang gusto kong magwala sa galit pagkatapos namin mag-usap ni Ara. Hindi ko akalain na sa pagbabalik nito ay problema na naman ang hatid. Wala na talaga siguro itong pag-asa pa na magbago. Baliw na ito. Hindi na ningingilala ng kadugo. Handang pumatay makuha lang lahat ng gusto.

“Walang-hiya talaga ang babae na yun. Ang kapal ng mukha!! Pagkatapos ng lahat ng mga nagawa niya, heto na naman.” Galit na wika ni Mommy.

“Matagal natin siyang hinanap pero heto siya ngayun. Siya ang kumidnap kay Carissa? Sa sarili niyang kapatid.  ” umiling na wika ni Kyzer. “Kailangan nating kumilos. Nasa paligid lang ang babaeng yun. Ako na ang bahalang makipag- coordinate sa mga pulis.” Wika naman ni Jonathan.

“huwag kang mag-aalala Pare. Magiging maayos din ang lahat. Mahahanap natin ang location ng babaeng yun. Hindi kami titigil hanggat hindi natin makuha sa kanya si Carissa.” Wika ni Kyzer.

“From time to time, balitaan mo kami Pare. Ganoon din ang gagawin namin sa iyo. Kailangan natin bilisan ang kilos” sagot naman ni Jonathan.

“Salamat mga Pare Ireready ko na ang pera.” Wika ko sa mga ito. Agad naman silang nagpaalam pagkatapos namin mag-usap.

Agad akong tumawag sa bangko. para iready ang pera na nirerequest ng mga kidnapper. Idedeliver ito sa mansion kapag kompleto na ang naturang halaga. Less hassle para hindi ko na kailangan pang lumabas. Babantayan ko ang telephone dahil tiyak na tatawag ulit si Ara kung saan ko dadalhin ang pera.

“Daddy!! Daddy!! Daddy!!” tumatakbong sigaw ni Miracle. Nakasunod dito sa Christian

Samantalang inaalalahan ito ni Lisa pababa hagdan.

“Baby, dahan-dahan lang Baka madapa ka!” saway ko dito. Baka kasi biglang madulas at masaktan ito.

“Daddy, where is Mommy?” agad na tanong nito ng makalapit sa akin. Yumakap pa ito pagkatapos ay nagpakandong sa akin. Dumating naman si Christian. habang kunot noong nakatitig sa akin.

“Daddy are you crying?” nagtataka nitong tanong. Marahil napansin nito ang pamumula ng aking mga mata.

“No baby, napuwing lang ang Daddy. By the way. Tapos na ba kayong kumain?” malambing kong tanong sa mga ito.

“Yes Daddy, pero where is Mommy na ba? Bakit wala pa siya?” tanong ni Christian. “Hmmm nasa School pa baby gagabihin daw ng uwi eh “pagsisinungaling ko sa mga ito. Mas maigi na ito na lang ang idahilan ko. .dahil masyado pa silang mga bata para maintindihan ang mga bagay-bagay. at isa pa baka kapag sabihin ko na kinuha ng mga bad

Guy ang Mommy nila. baka biglang magtantrums at hindi namin mapatigil sa pag-iyak.

“Ayyy ganoon po ba?? Miss na kasi namin siya eh. Sabi niya sandali lang siyang mawawala.. “Maktol ni Miracle.

“Hayaan niyo babies, makipagplay na lang muna kayo kay Yaya Lisa para naman hindi kayo mabored. Mamaya kunti nandito na din yun si Mommy. Play tayo kapag dito na siya.” Nakangiti kong sagot.

“Lets go babies, doon muna tayo sa play room niyo. Kami na muna ang bahala ng Daddy mo sa kanila. Gawin mo ang mga dapat mong gawin iho.” Wika ni Mommy. sabay niyaya ang mga bata. Agad naman sumunod ang aking mga anak. Buti na lang at hindi sila masyadong makulit ngayun. Hinilot-hilot ko ang aking sintido habang nag-iisip sa mga susunod na hakbang na aking gagawin.

Chapter 43

ARA POV

Nanginginig ang aking mga kamay habang nakatingin kina Gaston. Nag iinuman ang mga ito Halatang masaya dahil sa kalokohan na ginagawa at dinamay pa ako. Nang balingan ko naman si Carissa ay patuloy itong umiiyak sa isang sulok. Nakatali ito doon at halatang takot na takot. May takip sa mga bibig nito kaya hindi ito makapagsalita.

Kakatapos ko lang kausapin si Gabriel. Alam kong galit na galit ito ngayun. Pero anong magagawa ko. Hawak din ako ni Gaston. Hindi ako pwedeng tumanggi. Pareho kaming mapapahamak ni Carissa. kung hindi ako sumunod sa agos.

Hindi ko akalain na si Carissa. ang madadatnan ko dito sa hideout nila Gaston. Sabagay first time ko lang sa lugar na ito. Hindi ko akalain na ito ang surprisa na sinasabi ni Gaston.

EARLIER

ARA

May nakakaakit na ngiti sa mga labi. habang gumigiling ako sa harap ng aming parokyano dito sa bar ng casa kung saan ibininta ako ni Gaston. Halos hindi na ako makilala pa sa makapal na make-up na nakalagay sa aking mukha. 

Tanging sigawan at sipulan naman ang aking naririnig sa mga lalaking nanood sa akin. kaya naman lalo ko pang ginalingan Nasanay na ang mentalidad ko sa ganitong trabaho. Tinanggap ko na ang kapalaran ko. Wala na akong magagawa pa. Lubog na ako sa putikan. Napakarumi ko ng babae. Wala na akong pag-asa pa na makabangon. 

Pinanindirihan na ako ng lipunan. Minsan gusto ko na lang magpakamatay. Wala ng halaga pa ang buhay ko. Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayun buhay pa ako. Tanging droga na lang ang nagpalalakas ng loob ko sa sitwasyon kong kinasadlakan. Kaya naman ito ang karamay ko sa lahat ng oras. Droga, alak, sigarilyo alam kong lulong na ako. 

Pero wala akong magagawa. Kapag nasa ilalim ako ng impluwensiya ng bisyo na iyan ay nakakalimutan ko ang aking mga problema. Hindi ko alam kung hanggang kailan ako sa madilim na lugar na ito. Hindi ko na din mabilang kung ilang lalaki ang nagpakasasa sa katawan ko. Halos gabi-gabi. Iba-ibang lalaki.

Biglang sumigid ang kaba sa aking dibdib ng masulyapan ko ang isang lalaki sa gilid ng bar. Hithit at buga ang ginagawa nito sa hawak na sigarilyo. habang matamang nakatitig sa akin. May nakapaskil na nakakalokong ngiti sa labi habang tinitingnan ako.

Naikuyom ko ang aking kamao. dahil sa matinding galit ng mamukhaan ko ito SI Gaston... Sa wakas nagpakita din ito sa akin. Halos isang taon din itong nawala na parang bula. Ang walang hiya, pagkatapos akong ibenta sa casa na ito ay may gana pang magpakita. 

Pagkatapos nitong babuyin ang buo kong pagkatao magpapakita ito sa akin na parang wala itong ginawa. Tiyak na may kailangan na naman ito sa akin. Kung ano man iyun wala na akong pakialam. Hindi na ako maapektuhan pa. Tinanggap ko na lahat ng kamalasan na dumating sa buhay ko.

Tinapos ko ang aking pagsasayaw at agad bumaba ng stage. Hinarang pa ako ng waiter upang sabihin na may gustong makipagtable sa akin. Hindi ko ito pinansin at derechong naglakad papunta kay Gaston. Pinilit kong maging kalmado sa kabila ng nararamdaman kong galit. Ayaw kong mahalata nito na nanggigigil ako dito. Ito ang sumira ng buhay ko. Lahat ng pangarap ko naglaho dahil dito.

“Hello Ara, my love long time no see!” ngising bati nito sa akin. Kung umasta ito parang walang malaking kasalanang nagawa. Alamang yayakapin ako nito pero pasimple akong umilag.

“Anong kailangan mo?” malamig kong tanong dito. Pigil na pigil ko ang aking emosyon.

Pigil na pigil ko ang sarili ko. upang hindi humalugpos ang galit na nararamdaman ko.

Pasimple ko pang naikuyom ang aking mga kamao,

“Wow, parang hindi mo ako na miss ah? Wala talaga akong kahit kunting parte sa puso mo “nakangising sagot nito.

“At grabe ang laki na ng pinagbago mo. Lalo kang gumanda at sumexy. Halos hindi kita Makilala” dugtong pang wika nito.

“Bakit? Ano ang kailangan mo? Gusto mo na bang matikman ulit ang katawan ko. ang katawang ito na paulit-ulit mong binaboy?” hindi maitagong galit na tanong ko.

“Hahhaha!! Hahaha! Nakakatuwa ka naman my love. Ganoon na ba talaga tingin mo sa akin?” tumatawang wika nito. Hindi man lang ito naapektuhan sa bahagyang pagtararay ko dito.

“Bakit hindi ba Gaston? Ilang beses mo akong binaboy!!! Pero ngayun hindi na ako makakapayag na libre ang pagtikim mo sa akin. Wala ng libre sa panahon ngayun.” 

Galit na wika ko.

“Ohhh, hahahha!! Wow! Nagiging palaban na ang my love mo ah? Iyan ang gusto ko sa iyo..

Sa wakas bumalik na ang dating Ara na kilala ko.” Humahalakhak na sagot nito.

“Anong kailangan mo? Bakit nagpakita ka ulit sa akin?” tanong ko.

“Yessss my love.... Nandito ako to say sorry sa mga nangyari at isa pa namiss kita ng sobra.... Gusto kong bumawi sa lahat ng ng kasamaan na nagawa ko.” Nakangiti nitong sagot.

Napakunot naman ang noo ko dito. Hindi ko maintindihan ang ibig nitong sabihin...

“Hahahha. Kaya ako nandito dahil gusto kong bumawi sa iyo my love. Narinig mo ba iyun?? Sabihin na nating nakokonsensya ako sa mga nagawa ko. sa iyo at gusto kong bumawi ngayun. .“ngiting-ngiti na wika nito.

“hindi na maibabalik ang lahat ng kababuyan na ginawa mo sa akin Gaston. Umalis ka na...”

Galit na wika ko dito.

“Not so fast my love. Ayaw mo bang malaman kung anong sorpresa ang ibibigay ko sa iyo?” ngiting tanong nito sabay sindi sa panibagong stick ng sigarilyo. Hinithit nito at ibinuga sa mukha ko ang usok.

Tinitigan ko lang ito ng masama. at hindi na nagsalita pa. Napahalukipkip ako habang Hinihitay ko kung ano pa ang susunod nitong sasabihn.

“Bukas ng umaga, susunduin kita. Tiyak na matutuwa ka sa sorpresa ko sa iyo my love.” Ngiting wika nito.

“Hindi ako sasama sa iyo Gaston. Ito na ang mundo ko ngayun. kaya pwede ba umalis ka na. Gigil kong sagot dito.

“Naipagpaalam na kita dito sa casa Ara. Walang dahilan para tumanggi ka Bukas ng umaga.

Susunduin kita.” Final na wika nito.

Mariin kong ipinikit ang aking mga mata. Sa nakalipas na halos isang taon, itong casa na ito ang naging mundo ko ang naging tahanan ko. Ibat-ibang lalaki ang nagpakasasa sa katawan ko. kapalit ang pera na pambili ko ng bisyo. Hindi ko na alam kung ano ang nangyayari sa labas. Ni hindi ko nga nakikita ang pagsikat at paglubog ng araw. Wala akong ganang makihalubilo sa mga tao. At isa pa alam kong pinaghahanap ako ng batas.

“Aalis na ako Ara. Bukas ng umaga, maghanda ka. Susunduin kita. Matutuwa ka sa sorpresa ko sa iyo my love.” Ngising wika ulit nito sabay talikod. Nakita ko naman ang pagsunod ng mga kasamahan nito. Silang grupo pa rin. Ang mga taong dumukot at gumahasa sa akin. Naikuyom ko ang aking mga kamao sa sobrang galit. Gusto kong sumigaw sa sobrang galit. Namalayan ko na lang ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Agad ko itong pinahid.

Hindi Hindi ako dapat umiyak. Kailangan kong maging matapang. Kailangan kong sumunod sa agos ng buhay.

Pagkatapos ng pag-uusap namin ni Gaston. ay nagpaalam akong umakyat na sa aking kwarto. Nagdahilan na lang ako na masama ang aking pakiramdam. Halos mag-alas-dose na din ng hating-gabi. Mabuti naman at agad na pumayag si Madam Rose. Agad akong pumunta sa aking kwarto at humiga sa papag.

Tumulo ang aking luha ng maalala ko. ang aking mga magulang Hanggang ngayun inuusig pa rin ako ng aking konsensya. Kung maibabalik ko lang sana ang lahat. Kung hindi sana ako naging makasarili.

Agad kong kinuha ang alak sa tukador at nilagok. Gumuhit ang pait sa aking lalamunan. Ito ang aking naging kaagapay sa hirap na aking pinagdaanan. 

Nakakalimutan ko ang Problema. kapag lango ako. Sinindihan ko ang isang stick ng Marijuana. Kumalat ang halimuyak na amoy ng usok ng Marijuana sa loob ng aking kwarto. Napangiti ako dahil nakaramdam ako ng ginhawa. Mamayang kunti makakatulog na ako. Nairaos ko na naman ang isa pang araw ng buhay ko.

Kinaumagahan, nagising ako sa pakiramdam na hinahalukay ang aking sikmura. Agad akong napatayo at patakbong pumasok sa loob ng maliit na banyo na karugtong ng munti kong kwarto. Agad akong dumuwal. Hindi ko alam kung ilang minuto akong dumuwal pero halos wala ng lumalabas pa sa aking lalamunan. 

Tanging mapait na likido lamang ang nailalabas ko Nang mahimasmasan ng kaunti. ay agad akong naghilamos. Tinanggal ko ang aking make up na hindi ko na napag-abalahan pang tanggalin bago matulog. Tiningnan ko ang hitsura ko sa salamin. Namumutla ako. Nanlalalim din ang aking mga mata. 

Sinipat ko ang orasan sa aking relo na lagi kong soot: nine o-clock na pala ng umaga. Agad akong naligo dahil pakiramdam ko naglalagkit ako. at para maginhawaan na din. Pagkatapos nito ay maghahanap ako ng pagkain sa kusina. Libre na akong makakalabas pasok doon kasi hindi na ako nagtatangka pang tumakas. May tiwala na ang mga bantay sa akin.

Pagkatapos kong maligo ay hubot hubad akong lumabas ng banyo. Bahagya pa akong nagulat ng malabasan ko si Gaston na noon ay namimilog ang mga mata habang nakatitig sa akin. Hindi marahil nito inaasahan na lalabas ako ng banyo ng hubot hubad.

“Anong kailangan mo?” tanong ko dito. Nabigla din naman ako sa presensiya nito. pero hindi ko pinahalata. Taas noo akong naglakad papunta sa tokador para kumuha ng damit na maisusoot. .Napansin ko naman ang paglunok ng laway ni Gaston habang nakatitig sa akin. Napangisi ako.

Ara diba sabi ko kagabi.... Ahhhhh so susunduin kita?” pautal-utal nitong wika “Saan mo ako dadalhin?” tanong ko dito habang namimili ng damit na maisusuot. 

Hindi sumagot si Gaston dahil tulala itong nakatitig sa akin. habang nagsusuot ako ng panty at bra. Nang makapamili na ako ng damit na isusoot ay agad kong isinoot sa aking katawan. Maong pants at tshirt ang napili ko. Pagbibigyan ko si Gaston sa gusto nito. Wala akong pakialam kung saan ako nito dadalhin.

Pagtingin ko ulit dito ay tulala pa rin itong nakatitig sa akin. Kaya naman sinigawan ko ito.

“Gaston!!!!! Ano na at naistatwa ka na diyan!! Sabi ko saan mo ako dadalhin!! “tanong ko. Nang mahimasmasan ay napakurap ito. Tumawa-tawa pa na parang nababaliw. Nakangising tinalikuran ito para hagilapin ang suklay at para makapaglagay na din ng make-up.

Gusto kong itago ang pagiging maputla ko. Halos maubos ang energy ko kanina dahil sa pagsusuka.

“Ka-kapag ready ka na, aalis na tayo. Hinhintayin kita sa labas “ wika nito at lumabas na ng kwarto.

Nasundan ko ito ng tingin. Naninibago kasi ako sa ugali nito. Nabagok siguro ang ulo dahil bumait ito ng kunti. Napailing-iling ako at itinuloy pag-aayos

Pagkatapos kong mag-ayos ay deri-dericho akong sumakay ng elevator pababa. Napansin ko ang higpit ng security sa loob ng building. Parang nasa isang low rise na condo or hotel pala kami. Hindi masyadong pansinin ang mga illegal na transaction sa loob. dahil sa higpit ng security na pinapatupad. Dire-direcho akong naglakad palabas ng walang humaharang sa akin na labis kong ipinagtataka.

Noong bago pa lang kasi ako sa lugar na ito ay ilang beses kong sinubukan na tumakas. Pero lagi akong bigo sa higpit ng security. Nagkalat din ang cctv sa paligid. Ganoon ba kamaimpluwensiya si Gaston sa lugar na ito. Kaya nitong maglabas ng babae kapag gustuhin nito. Ang mga parokyano nga bawal kaming ilabas. May mga vip room sa taas at doon nagpapalipas ng gabi ang mga customer kapag may gustong maikama na babae.

Pagkalabas ko ng building ay bahagya pa akong nasilaw sa sikat ng araw. Naninibago ang aking mga mata. Ngayun lang ulit ako nasinagan ng araw. Bahagya pa akong napapiksi ng biglang may humawak sa aking kamay. Nang lingunin ko ay si Gaston pala ito.

Hinila ako nito sa nakaparadang van. Inilibot ko ang paningin ko ng nasa loob na kami.

Nakaramdam ako ng kaba ng mapansin ko na kasama pa rin ni Gaston. .ang mga lalaking lumapastangan sa akin. Nakangisi ang mga ito na parang demonyo. Hindi ko pinansin ang mga ito at pahalukipkip akong naupo.

Nasa biyahe kami ng magrequest ako na dumaan ng drugstore. Nagdahilan ako na masakit ang aking ulo at bibili ng gamot. Laking pasalamat ko dahil pumayag si Gaston. Sinamahan ako nito hanggang harap ng Drugstore. Wala yatang tiwala sa akin. Takot yatang matakasan. Agad naman akong dumirecho ng counter at binili ang gamot na gusto kong bilhin. Pagkatapos ay lumabas agad ako at bumalik kami ng van. Agad naman kaming nakarating sa aming pupuntahan. Hindi ako umiimik. Nagkukwentuhan ang mga ito pero. hindi ko pinapansin. Wala akong pakialam sa topic ng mga ito. Abala ang aking mga mata sa kakatingin sa labas.

Pagdating sa hideout ay agad akong pinababa ni Gaston Ngingiti ngiti ito habang naglalakad kami samantalang ang ibang kasamahan nito ay nakasunod lang sa amin. Medyo malayo sa kabihasnan ang pinuntahan namin na labis kong ipinagtaka. Hindi pa kasi sementado ang ibang bahagi ng daan at mangilan-ngilan lang. ang mga kabahayan na aking nakikita. Pero alam kong malapit lang ang lugar na ito sa Metro Manila.

“Tiyak na matutuwa ka sa sorpresa ko Ara my love.” Wika nito sabay bukas sa pintuan. Pinapasok ako ito sa loob ng kwarto. Hindi ko pa rin maintindihan kung ano ang ibig sabihin ni Gaston. Pagkapasok ay agad kong iginala ang aking paningin sa loob. Nadatnan namin ang dalawang kasama ni Gaston sa loob. na noon ay abala sa paglalaro ng baraha.

Nang mapansin kami ay agad na tumigil ang mga ito at tumayo sabay bati kay Gaston. Inilibot ko pa ang mga mata sa paligid hanggang sa dumako ang aking paningin sa isang babae. Nakaupo ito sa isang upuan habang nakagapos. May piring ang mga mata nito at nakatakip din ang bibig.

Agad kong nilapitan at ganoon na lang ang aking pagkagulat ng mapagtanto ko na ito si Carissa. Agad akong nakaramdam ng panlalamig sa buong katawan at takot.

para akong napabaling ng tingin kay Gaston na noon ay ngiting-ngiti sa akin. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko, Ito ba ang sorpresa na sinasabi nito. Kailan pa nila Ikinidnap si Carissa.

“Gaston, anong ibig sabihin nito?” tanong ko dito. Pilit kong pinapakalma ang aking sarili. Napansin kong napaikot si Carissa ng marinig nito ang boses ko. Nagpupumiglas ito at halata sa expression nito ang galit. “Surprised my love? Alam kong ito ang matagal mo ng pinakahihintay. Ang kapatid mo...

Ang karibal mo!!! Hahahhaha!” halakhak na wika ni Gaston.

“Pero Gaston Hin” hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng bigla ulit nagsalita si Gaston.

“Regalo ko siya sa iyo Ara. Para naman quits na tayo. Pero bago mo siya patayin, pagkakaperahan muna natin siya.” Nakangising wika ni Gaston.

“Anong ibig mong sabihin?” nagtataka kong tanong dito.

“kunyari, ipatubos muna natin siya kay Gabriel para naman magkapera tayo. Sayang din kasi kung papatayin mo lang siya. Grabe ang effort ng mga tao ko para makuha ang babaeng iyan. Pagkatapos natin makuha ang pera. malaya ka na kung ano ang gusto mong gawin sa kanya.” Nakangisi na wika ni Gaston.

Nagulat ako sa sinabi nito. Ilang sandali akong hindi nakaimik habang nakatitig kay Gaston. Nang makabawi ay ngumiti ako ng matamis dito.

“Ohhhh natouch naman ako sa effort na ginawa mo Gaston. kilalang-kilala mo na talaga ako. Alam na alam mo kung ano ang gusto ko “nakangisi kong sagot dito.

Nagtawanan naman ang mga kasamahan nito nang makita nila ang pagsang-ayon ko. Nilapitan ko si Carissa at tinanggal ang piring nito sa mata. Agad itong tumitig sa akin ng masama. Napangiti naman ako dito na lalo nitong ikinainis. Alam kong kulang na lang ay isumpa ako ng sarili kong kapatid. Well hindi ko ito masisisi.

“Long time no see my dear Sissy?” pang-uuyam na wika ko dito. Nagpupumiglas naman ito sa pagkakatali. .Bakas dito ang matinding galit sa akin. Hindi ko ito pinansin at binalingan ko si Gaston.

“Anong next step?” tanong ko dito.

“Ikaw na ang tumawag kay Gabirel Villarama. ikaw na ang kumausap. isang billion. Iyan ang hingiin mong ransom Ara” sagot ni Gaston sabay abot ng cellphone sa akin. Nakangisi ko naman itong tinaggap at agad na tumawag sa Mansion Villarama. Alam kong nag-aalala na ang mga Villarama kay Carissa kaya naman hindi na ako nag-aksaya pa ng oras. Agad naman may sumagot sa kabilang linya at hindi agad ako nakapagsalita ng mabosesan ko kung sino ito. Si Gabriel. Ang lalaking isa sa mga dahilan kong bakit namatay ang mga magulang ko.

Pinilit kong maging matapang habang kausap ko ito. As usual galit na galit ito sa akin. Siguro kung nasa harap lang ako nito baka napatay na ako lalo na ng sabihin ko na nasa mga kamay ko si Carissa.

Chapter 44

CARISSA

Takot na takot ako habang pinapakiramdaman ang buong paligid. Hindi ko alam kung saang lugar ako. Basta may dumukot sa aking mga armadong kalalakihan kanina. Hindi ko alam kung ano ang pakay ng mga ito sa akin. Hindi naman ako kinakausap ng mga ito. Tanging tawanan lang ang naririnig ko sa buong paligid. Hindi ko alam kung saang lugar ako dahil pagkasakay pa lang nila sa van kanina ay agad akong piniringan.

Halos isang oras din yata kaming bumibyahe ng huminto ang sasakyan. Pakaladkad akong pinalakad at pinaupo sa isang upuan pagkatapos ay iginapos. Gustuhin ko mang magtanong ay hindi ko magawa dahil sa busal na inilagay sa aking bibig.

Ilang oras din akong nanatili sa pagkakaupo ng maramdaman kong may pumasok. May naulinigan akong mga boses. Halos umakyat ang dugo ko sa ulo ng mabosesan ko si Ate Ara. Hindi ako maaring magkamali. Boses ni ate Ara ang naririnig ko. Kung ganoon ito ang may pakana sa pagdukot sa akin. 

Wala na talaga sa katinuan si ate Ara. Sumiklab ang galit sa puso ko. Lalo akong nakaramdam ng matinding pagkamuhi kay Ate Ara. Lalo na ng tanggalin nito ang aking piring at makomperma na siya nga ito. Nakangisi itong nakatitig sa akin. Kitang-kita sa mukha nito ang kasiyahan habang nakatingin sa akin.

"Long time no see my Sissy" ngising bati nito sa akin. Parang gusto kong ipunin ang buong lakas ko para makawala sa pagkakagapos. Pero dahil sa higpit ng pagkagapos sa akin ay wala akong magagawa. Tinitigan ko ito ng masama. 

Kung nakakamatay nga lang ang pagtitig ay kanina pa siguro bumulagta si Ate Ara. Hindi ko alam kung ano na naman ang pumasok sa kukuti nito. Nang tingnan ko ang katabi nito ay nakita ko si Gaston Kilala ko ito. Ito ang manager ni Ate. 

Ito din ang kasama ni Ate sa mga sex video na nagkalat online. Lagi ko itong nakikita noon. Hindi ko alam na ganito din ito kasama. Mabait naman kasi ito noon dahil palagi itong pumupunta ng bahay namin. kapag may mga malalaking projects si Ate Ara.

Lalong nakaramdam ako ng matinding takot ng marinig ko ang usapan ng mga ito. May balak silang masama sa akin. Sa pag-uugaling meron si Ate Ara. alam kong hindi nagbibiro ang mga ito. Totohanin nila ang kanilang mga napag-uusapan Lalong umapoy ang galit na aking naramdaman ng narinig kong ipapatubos nila ako sa halagang one Billion. Nababaliw na talaga si Ate Ara. lalo na ng umpisahan nitong tawagan si Gabriel.

Napaiyak na lang ako habang nakikinig sa kanilang pag-uusap. Alam ko kung gaano nag- aalala sa akin si Gabriel. Pero anong pwede kong gawin para makatakas. Narinig kong kahit magbigay ng ransom si Gabriel. papatayin pa rin nila ako. 

Gustuhin ko mang sabihin kay Gabriel. ang mga narinig ko ay hindi ako nabigyan ng pagkakataon. Hindi ko na ba makikita ang mga anak ko. Si Gabriel sila Mommy Moira si Daddy Ralph. .Ang mga taong nagbibigay ng pag-asa sa akin noong mga panahong lugmok ako. Ang mga kaibigan ko.. 

Hanggang dito na lang ba ang lahat?

Nagulat ako ng biglang tanggalin ni Ate. ang busal sa aking bibig. Sisigaw na sana ako para humingi ng tulong ng bigla nitong itinapat sa tainga ko ang cellphone. Naririnig ko ang boses ni Gabriel.

He Hello Gabriel!" wika ko habang hindi mapigilan na umiyak.

"Sweetheart kumusta ka?? Sinaktan ka ba "hindi ko na narinig pa ang susunod na sasabihin nito. dahil biglang tinanggal ni Ate Ara sa tainga ko cellphone. Sisigaw pa sana ako pero agad na ibinalik ni Gaston ang busal sa bibig ko. kaya tanging pag-iyak na lang ang aking nagawa. Hindi ko alam... Pakiramdam ko iyon na ang huling pag-uusap namin. Hindi man lang ako nakapagpaalam sa kanila.

ARA POV

Parang kinurot ang puso ko ng makita ko kung paanong nahihirapan si Carissa. Tahimik itong umiiyak. Alam kong masyado itong nag-aalala sa sariling kaligtasan. Pagod na din siguro ito sa pagkakaupo na nakagapos. Akala siguro nito sasaktan ko na naman siya. Akala siguro nito kasama ako sa pagpaplano na kidnapin ito. Hindi nito alam na labis akong nag- aalala sa kalagayan nito..

Kung alam lang sana niya. Wala na akong balak pang manggulo. Wala na akong balak pa na mag pakita dito. Pero dahil sa kagagawan ni Gaston. lalong nagmukha akong masama sa mga mata ni Carissa. Sa mga mata ng sarili kong kapatid. Ang nag-iisa kong kadugo na minsan ko. ng pagbalakan na patayin na hanggang ngayun ay labis kong pinagsisisihan. 

Na dahilan para sa kamatayan ng aming magulang. hanggang ngayun ay naging mitsa para lalong magkalitse-litse ang buhay ko.Bumaling ang tingin ko kina Gaston. Nakita ko na nag-uumpisa na silang mag-inuman. 

Anim silang lahat. Kanina ko pa sila pasimpleng binibilang. Alam kong kapag hindi ako. aayon sa plano ng mga ito .mapapahamak kaming dalawa ni Carissa. Lalong lalo na si Carissa Sa akin OK lang Sanay na ako. 

Walang Iiyak kapag mawala ako. Siguro mas marami pa ang matutuwa. Samantalang kay Carissa marami ang naghihintay dito. SI Gabriel, ang mga pamangkin ko na sina Miracle at Christian. Si Tita at Tito Pati mga matatalik na kaibigan.

Ayaw kong maranasan nito ang mga naranasan ko sa mga kamay ni Gaston. pati na din sa mga kasamahan nito. Malupit sila... Sobrang lupit... Iginuhit ko ang matamis na ngiti sa mga labi habang lumalapit kina Gaston na noon ay

abala sa pag-iinuman. 

Nagtatawanan pa ang mga ito. Halatang nagdiriwang pa ang mga ito sa katarantaduhan na nagawa. Agad akong kumandong kay Gaston pagkalapit ko dito. Nakita ko ang pagkagulat sa reaksiyon nito. Hindi marahil nito inaasahan ang aking ginawa.

Nagkatawanan naman ang mga kasamahan na halang ang kaluluwa.

Ngumisi naman si Gaston at hinapit ako sa baywang. Kinuha ko ang sigarilyo na ginagamit nito at humithit din.

"Wow Gaston, ang sweet naman pala ni Miss Ara eh. Nakakainggit naman." puna ng isang kainuman nito. Kalbo at maraming tagihawat ang mukha. Hindi ko alam ang pangalan pero nakatatak sa isip ko ang pagmumukha nito. Isa ito sa mga walang awang humalay sa akin.

"Mamatay kayo sa inggit. Sa ngayun akin na muna si Ara my love." tumatawang wika ni Gaston. Mukhang tinamaan na ito ng ininom na alak. Gayon din ang mga kasamahan nito. Hindi pwede ang ganito, baka sapian na naman ng kademonyohan at si Carissa pa ang mapagdisikitahan.

"ah Gaston, wala ba tayong food?? Look ohhh kahit pulutan wala kayo." malambing kong wika dito. Pinisil-pisil ko pa ang muscle sa braso nito para kunwari naglalambing ako.

"Wala eh. Tamad ng lumabas. Baka mamaya may makasalubong pa kaming parak Mabulilyaso pa ang plano natin." sagot ni Gaston.

"Hayst paano iyan gutom na ako eh. Kagabi pa ako walang kain. kunwaring nagmamaktol kong wika. Inihilig ko pa ang ulo sa balikat nito..

"Ganoon ba? Ahhhh meron namang kusina dito. Ang alam ko may stocks naman sa ref.

I think pwede tayong magluto my love o di kaya uutusan ko ang isa kong tao para ipagluto ka. wika nito habang sinisinyasan ang isang kainuman nito. Marahil ay ito ang uutusan para magluto.

"No. No. Gaston. Huwag ka ng mag-abala pa. Ako na ang bahala. Ituloy niyo lang iyang inuman niyo." nakangiti kong wika sabay tayo.

"Are you sure Ara my love? Bakit marunong ka bang magluto?" nagdududang tanong ni Gaston.

"Ako ang bahala. Watch me Gaston. Magluluto ako ng masarap na pulutan." kindat ko dito. Naghiyawan naman ang mga kasamahan nito. Wari ay excited sa ihahain ko.

"Oohhh ikaw ang bahala, Sabagay may importante pa kaming pag-uusapan ng mga kasama ko. Pag-uusapin namin kung saang lugar pwedeng makipagkita kay Gabriel. para makuha ang one billion na ransom na hinihingi natin." ngising wika ni Gaston. Nagniningning ang mga mata nito sa sobrang excitement.

Ganoon ba? Sige ituloy niyo lang iyan Gaston. Excited na din ako. Bukas makalawa billionaire na tayo. " malandi kong tawa.

Thats my Ara. Sa wakas bumalik ka na din sa dati. Ang dating Ara na kinahuhumalingan ko!!!" wika ni Gaston. Pasimple pa nitong hinampas ang pwet ko. Humagikhik ako at umaakting nasisiyahan sa ginawa ni Gaston sa akin.

Sige na ituloy niyo lang iyan. Titingnan ko kung ano ang pwede iluto." kindat kong wika at pa sexing naglakad papuntang kusina. Alam kong nakasunod ang tingin ng mga ito sa akin kaya naman naglakad ako na parang modelo. 

Dinagdagan ko pa ang pagkembot ng aking bewang. Alam kong gigil na gigil ang mga ito sa akin. Mga walanghiya talaga. Mga hayok sa laman. Sinulyapan ko si Carissa na noon ay tahimik lang. Maaaring nakikiramdam ito sa mga nangyayari sa paligid.

Kunting tiis na lang Carissa. Makakawala ka din sa impyernong lugar na ito. Makakaganti din ako sa demonyong mga iyan. "usal ko habang derichong pumunta ng kusina. Agad kong hinalungkat ang laman ng ref. Napangisi ako ng may nakita akong karne sa loob. Karneng baboy. Tama mag-aadobo ako. Mabuti na lang naturuan akong magluto ni Mommy noong mga panahong pinalayas ni Daddy ang aming mga kasambahay dahil sa galit.

Agad kong sinumulan magluto, Palagay ang loob ko dahil naririnig ko ang mga tawanan nila Gaston. Habang tumatagal lalong nalalasing ang mga ito. Kaya naman binilisan ko din ang aking kilos. Hindi nila dapat malaman ang aking binabalak. Kailangan na nilang kumain ng pulutan. Kukunin ko na sana ang gamot na nasa aking bulsa na binili ko sa pharmacy kanina ng maagaw ang attention ko sa isang bagay na nasa gilid ng cabinet.

Racumin powder. Panlason sa daga Nagniningning ang aking mga mata habang nakatitig sa bote nito. Agad na kumawala ang matamis na ngiti sa aking labi.

Luminga-linga muna ako sa paligid. Sinisiguro ko na walang sino man ang nagmamasid sa akin ni isa man sa mga tauhan ni Gaston, Sumilip pa ako sa bahagyang nakaawang na pinto ng kusina. Mula sa kinaroroonan ko kita ko sila Gaston. Kompleto pa rin sila. Abala pa rin sa pagkukuwentuhan.

Dahan-dahan akong lumapit sa nasabing bagay. Agad ko itong kinuha at mabilis na lumapit sa niluluto ko. Kumuha ako ng kaunting adobo at isinalin sa isang maliit na lagayan. Ihihiwalay ko na ang para sa akin. Mabilis kong itinaktak ang laman ng bote. Ilang minuto na lang ay makakain na nila ang alang napakasarap na recipe. Ang kanilang huling pagkain kung mamalasin sila. Hinalo-halo ko ito para manoot ang lason na nilagay ko dito. Sinisiguro ko na lahat ng karne ay nalagyan ng lason. Tiyak na walang kawala ang mga ito sa akin.

Agad kong itinapon sa basurahan ang bote ng racumin powder pagkatapos kong gamitin. Kumuha ako ng malaking mangkok at agad na isinalin ang niluto kong adobo. Luminga linga ako at nakita ko ang kitchen knife. Napangiti ako at inilagay ito sa isang bahagi ng mesa na mabilis kong makuha mamaya. Kailangan ko ito para sa aking plano.

Nilagay ko sa food tray ang dalawang mangkok ng ulam. Isang malaking bowl para sa kanila at isang maliit na bowl para sa akin. Kumuha na din ako ng mga tinidor. Nakangiti akong 

lumapit sa mga ito,

Agad naman nilang naagaw ang aking presensya. Suminghot-singhot pa ang mga kasama nito na wari ay natatakam sa dala kong pulutan.

"Pulutan is ready" matamis kong ngiti na wika sa mga ito. Nagsepulan naman sa tuwa ang mga demonyong kasama ni Gaston. samantalang si Gaston ay malagkit ang mga matang nakatitig sa akin. Agad kong inilapag sa center table ang dala kong pulutan. Pagkatapos ay tumabi ako kay Gaston. Agad naman nitong pinulupot sa aking baywang ang kanyang braso. Pinapakita sa mga kasama nito na sa kanya lamang ako. Bahagya akong nagdiwang.

"Wow!!! Amoy pa lang ulam na " nakangiting wika ng isang lalaki.

"Wow my love ang bango nito ah. Mukhang ang sarap palatak naman na wika ni Gaston. Ngumiti lang ako at pasimple kong kinuha ang maliit na mangkok na may lamang adobo. Iyung inihiwalay ko kanina bago ko nilagyan ng special ingredients ang adobo na pulutan nila. Agad kong isinubo ang isang hiwa ng karne Umarte pa akong nasasarapan.

Lalong lumawak ang pagkakangiti ko ng makita kong sabay-sabay na kumuha ng adobo ang mga ito. Takam na takam na isinubo at parang isang hayok na kumain. Sinabayan pa ng pag-inom ng alak Si Gaston naman ay enjoy na enjoy sa kinakain. Hindi man lang nalasahan ng mga ito. ang lason na inilagay ko. Para akong nanalo sa lotto dahil sunod-sunod ang ginawang pagsubo na ginawa nila.

Nagdiwang ang kalooban ko. Mamayang kunti sabay-sabay ng bubulagta ang mga ito. Malas lang nila at nagtiwala sila sa akin ng ganoon. kabilis Ako si Ara hinding hindi ako makakapayag na hindi makakaganti sa mga taong sumira sa buhay ko.

Chapter 45

CARISSA

Nakatali pa rin ako dito sa upuan habang may takip na tela sa aking mga mata at busal sa bibig. Sobrang nangangalay na ako. Hindi man lang nila ako pinagkakaabalahan pang tanggalan ng tali. Nakakaramdam na din ako ng matinding gutom at uhaw. Ilang oras na ako sa ganitong sitwasyon. 

Hindi ako makapagreklamo dahil may takip ang aking bibig. Kaya naman wala akong magagawa kundi magtiis sa ganitong sitwasyon. Ang importante hindi ako sinasaktan.

Alam kong nag-iinuman ang mga dumukot sa akin. Naririnig ko kasi nang kanilang mga tawanan at mga kalansing na bote. Panaka-naka ko rinig naririnig ang boses ni Ate Ara. Lalong sumiklab ang galit na nararamdaman ko para sa kapatid ko. Wala na talaga itong konsensiya.

Kahit na kinakabahan ay pilit kong pinatatag ang aking sarili. Kailangan kung lakasan ang aking kalooban. Kailangan kong magdasal. Kailangan kong umasa na may himala na mangyayari at makakawala ako dito. Alam kong hindi titigil si Gabriel hanggat hindi ako mahahanap. Ililigtas ako nito kaya kailangan kong maging matapang.

Napapitlag ako ng makarinig ako ng ingay sa paligid. Hindi pangkariniwan ang ingay na aking naririnig dahil sunod-sunod ang kalansing at kalampagan. Parang may mga nabasag na bagay kasunod nito ang mga ungol na nahihirapan. May naririnig din akong parang umuubo at nagsusuka. Kinilabutan ako. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari.

Pakiramdam ko ay may mga hindi tamang nangyayari base sa ibat-ibang ingay sa kapaligiran.

Ilang sandali lang ay narinig ko ang paghalakhak ni Ate Ara. Tawa ito ng isang tao na wala na sa sariling katinuan. Nakakakilabot. Lalo na yung mga ungol na parang pinapahirapan. Lalo akong kinabahan ng lalong lumakas ang kalabugan na nagaganap. Halos tumagal din iyun ng ilang minuto at biglang tumahimik. Isang nakakabinging katahimikan.

“Ano, masakit ba?? Akala niyo hindi ko kayo gagantihan, nagkakamali kayo!!!! Hahaha! Hahahha! Mauna na kayo sa impyerno mga demonyo!!!? “napapitlag ako sa malakas na sigaw ni Ate Ara. Parang may kaaway ito na hindi ko mawari. .Gustuhin ko mang alamin ang mga nangyayari sa paligid hindi ako makawala sa pagkakagapos.

“Wa lang hiya ka!!! Ulol! Ulol!! Tu long!!!!” narinig kong hiyaw ng isang lalaki. Boses ito ni Gaston. Parang naghahabol ito ng hininga habang pilit na nagsasalita. Inuubo din ito.

“Mas walang-hiya ka Gaston. Sinira mo ang buhay ko!!!” narinig kong sigaw ni Ate. Napahiyaw naman si Gaston na parang nasasaktan. Para itong kinakatay sa paraan ng paghiyaw nito. Nakakaamoy na din ako ng mabaho sa kapaligiran. Sobrang baho na parang hinahalukay ang aking nagugutom na sikmura. “Ngayun sabihin niyo sa akin kung sino ang mas tuso. Hahhahha!!!! Hahahhahah! Hahhahha! Humahalakhak na wika ni Ate Ara. Para itong mababaliw sa paraan ng pagtawa.

Papatayin ko kayong lahat. Walang kapatawaran ang ginawa niyo sa akin kaya dapat lang na mamatay na kayo!!!!!!” sigaw ulit nito na lalong nagpakaba sa akin. Kinilabutan ako.

Pagkatapos ng matinding sigaw ni Ate ay agad na namang namayani. ang katahimikan sa paligid. Kasunod nito naramdaman ko na lumuwang ang lubid na nakagapos sa akin pati na din pagkatanggal ng piring sa aking mga mata at ang busal sa aking bibig.

Nanlaki ang aking mga mata ng mapagsino. kung sino ang nagtanggal ng aking mga tali si Ate Ara .Nakangisi itong nakatitig sa akin. May luha sa mga mata na labis kong ipinagtaka. Pero lalo akong nagimbal ng suyurin ko ito ng tingin. Mula ulo hangang paa. Punong-puno ito ng dugo. Pati mukha nito ay may mga dugo din. 

Halos magkulay pula din ang kasuotan nito. Agad akong napatayo dahil sa takot lalo na ng makita kong may hawak itong kutsilyo. at may dugo pang tumutulo mula dito, Parang gusto kong panawan ng ulirat dahil sa sobrang nerbiyos.

“A...A. Ate... Maawa ka, huwag mo akong saktan “garalgal kong wika. habang umaatras. Takot na takot ang buo kong sistema. Pakiramdam ko ito na ang katapusan ko. Lalong lumawak ang pagngisi nito habang tuloy tuloy. ang pag agos ng luha sa mga mata.

May kinapa-kapa ito sa sariling bulsa na parang may hinahanap. “Ganoon na ba ako kasama sa paningin mo Carissa?” naghihimutok na wika nito. Hindi ako nakasagot. Ngumiti ito sa akin at iniabot ang isang cellphone. na dinukot nito sa bulsa kani-kanina lang.

“Heto, tawagan mo si Gabriel hindi. Hindi tumawag ka din ng mga pulis.” Mahinahong wika nito na labis kong ipinagtaka. Inaabot nito sa akin ang hawak na cellphone na may bahid pang sariwang dugo.

“A A Ate-“ tanging nabanggit ko lang dahil naguguluhan ako. Hindi ko alam kung ano ang mga nangyayari. Kung bakit puno ito ng dugo at napakatahimik na ng mga kasamahan nito, Mula dito sa kinaroroonan ko ay hindi ko makikita ang labas. Ang labas kung saan maaring nag-iinuman ang mga kasamahan nito.

“Sige na. Kunin mo na ang phone bago pa magbago ang isip ko. Tumawag ka ng mga pulis kong nag-aalangan ka. na papuntahin mag-isa si Gabriel dito.” Wika nito habang inaabot pa rin ang cellphone na hawak. Dahan-dahan ko itong kinuha Pagkakakuha ko ay tumalikod na si Ate Ara.

Pero bumalik din ito agad at may ibinigay sa akin na papel.

Ito yung address ng kinaroroonan natin. Bilisan mong tumawag dahil pagod na pagod na ako. wika nito at tumalikod na ulit. Kahit puno ng pagtataka ay agad kong idinial ang number ni Gabriel. Kabisado ko ang cellphone number ng asawa ko kaya naman hindi na ako nahirapan pa “Hello!” narinig kong sagot nito matapos ang ilang pag-ring.

“Hello Gabriel!” umiiyak na sagot ko.

“Sweetheart? Nasaan ka? Ayos ka lang ba??? Sabihin mo sa akin nasaan ka?” bakas ang matinding pag-aalala sa boses ni Gabriel sa kabilang linya.

“Nandito. Ahhmmm Gabriel makinig ka. Hin... hindi ko alam kong anong lugar ito pero. Pero may binigay na address si Ate Ara” sagot ko at agad kong sinabi ang mga nakasulat sa papel.

“Sweetheart, mag-ingat ka. Papunta na kami” sagot nito.

“Gabriel bilisan mo, natatakot ako. Parang wala na sa katinuan si Ate Ara” umiiyak na wika ko.

“Dont worry Sweetheart, mamayang kunti nandiyan na kami. Heto na paalis na kami ng mansion. Hold on Sweetheart Darating na kami diyan.” Sagot ni Gabriel na bakas pa rin ang pag-aalala sa boses nito. Tanging hikbi lang ang naisagot ko. Dahan-dahan akong naglakad habang tinitingnan ang paligid. Nandito pala ako sa isang kwarto kaya hindi ko alam kung anong nangyayari sa Labas. Tanging boses lang kanina ng mga kidnapper ang aking naririnig pero ngayun nakakapagtaka dahil biglang tumahimik ang kapaligiran. Maaring nakatulog na ang mga ito Sa kalasingan. Pero bakit puno ng dugo si Ate Ara.

Nang makalabas ako ng kwarto ay nanlambot ang aking mga tuhod sa nasaksihan. Nabitawan ko ang cellphone dahil sa matinding takot. Bumagsak ang cellphone sa sahig sa agad na nag-disconnect ang tawag kay Gabriel. Nawala sa isipan ko na kausap ko pala si Gabriel. Gulat na gulat ako sa mga nakita. Nagkalat ang mga bangkay sa sahig.

“A. Ate Ara??! Impit kong tawag dito sa kabila ng matinding takot. Nakabulagta ang mga kalalakihan at halos magkulay dugo ang buong paligid. Naitakip ko ang mga kamay ko sa aking bibig dahil sa kalunos-lunos na hitsura. ng mga katawan ng mga kalalakihan na kanina lang. ay naririnig kong nagtatawanan. Halos lumuwa ang mga lamang-loob ng mga ito. Dilat ang mga mata at may bula sa bibig. Halos pare-pareho sila ng sitwasyon. Nagkalat din ang mga basag na bote sa paligid .Gusto kong masuka sa mga nakita.

Tulala akong napatingin kay Ate Ara na noon ay nakaupo sa sofa habang tumutunggang alak. Parang wala lang dito ang mga bangkay na nasa harapan.. Parang wala lang dito ang lansa ng mga dugo sa kapaligiran.

Bumaling ang tingin nito sa akin. Wala na dito ang mabagsik na titig kapag tumitingin sa akin. Hindi na nakaguhit sa labi nito ang nakakatakot na pagngisi. Bagkos ay napalitan ng kapanglawan. 

Napalitan ng matinding sakit at paghihinagpis “A-ate. Anong nangyari??? Tanong ko dito habang hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan. Nangingilabot pa rin ako sa kung anong meron. Hindi pa rin maproseso ng aking utak na ang lahat ng mga nangyayari ay si Ate ang salarin. Nagawa ba nitong patayin lahat ng kasamahan? Pero bakit? Ano ang dahilan. May matindi bang galit si Ate. sa mga ito at nagawa ang karumal-dumal na pagpatay. Ang alam ko nagkakasayahan pa sila kanina.

“Dapat lang sa kanila iyan. Kulang pa ang buhay nila para pagbayaran ang mga kasalanan nila sa akin.” Mahinang sagot nito habang patuloy sa pagtunggang alak.

“Binaboy nila ako. Ginawang puta kaya dapat lang na patayin ko sila!!!” pagapatuloy na wika nito. Umiiyak na ito habang patuloy ang pag-inom ng alak.

“Dapat hinarap ko na lang ang kasalanan ko sa batas. Ang mga kasalanan ko sa iyo. Sa mga magulang natin. Dapat hindi na lang ako nagtago.” Pagpatuloy na wika nito. Bakas sa boses nito ang matinding pagsisisi.

“Alam mo bang hanggang ngayun ay inuusig pa rin ako ng konsensiya. dahil sa nangyari kay Mommy Kay Daddy. Pinatay ko sila!!!! Hiyaw na wika ni Ate. Tumayo pa ito habang hinahampas-hampas ang sariling dibdib gamit ang kaliwang palad. Malakas itong umiyak na parang isang bata na inagawan ng candy, Kulang na lang na maglupasay pa ito. Makasarili ako!!!! Makasarili ako Carissa Im so...

I am so sorry!” wika nito na labis kong ikinagulat Wala sa bokabolaryo ni Ate Ara ang salitang “sorry” Ma-pride ito at hindi tumatanggap ng kahit na anong pagkakamali.

“Ang sama ko Sagad hanggang buto ang kasamaan ko. Kaya kaya Dapat lang na Magdusa ako habang buhay.” Pagpapatuloy nito habang umiiyak.

Lumapit pa ito sa akin. Aktong hahawakan nito ang aking mukha pero hindi itinuloy, bagkos ay lumuhod ito sa harap ko na labis kong ikinagimbal. Lahat ng galit na nararamdaman ko kay Ate ay parang bula na biglang naglaho. Umiyak ito ng umiyak habang nakaluhod sa harap ko. Nakaramdam ako ng matinding awa sa kapatid ko. Gaano ba kahirap ang pinagdaanan nito at nagawa nitong patayin ang mga kasamahan.

“Ara, tumayo ka diyan. Huwag mo akong luhuran” umiiyak ko din na wika dito. Hinawakan ko ito sa balikat at pilit na pinapatayo Nang makatayo si Ate ay agad ko itong niyakap. Sa kauna-unahang pagkakataon, naramdaman ko ang yakap ni Ate Ara. Naramdaman ko ang yakap ng isang kapatid. Wala akong pakialam kong malagyan ako ng dugo mula sa mga taong pinatay ni Ate Ara. Ang importante ay maramdaman ko ang yakap ng isang Ate. Yakap ng isang kapatid na puno ng pagsisisi.

Naramdaman ko ang pagyugyog ng balikat ni Ate Ara. Tanda ng matinding pag-iyak. Hinayaan ko itong umiyak ng umiyak sa aking balikat. Hindi na muna ako nagsalita pa. Hindi na ako nagtanong pa. Ang importante ay heto ako ngayun... Kasama ang aking kapatid kahit na sa pinakamadilim na kabanata ng buhay nito. Malaki ang kasalanan nito sa akin pero kahit na pagbalik-baliktarin pa ang mundo, kapatid ko pa rin ito. Iisang dugo lang ang dumadaloy sa aming ugat. Kahit na siya pa ang Pinakamasamang-tao sa mundo. paulit-ulit ko siyang dadamayan lalo na sa ganitong pagakakataon.

Oo siya ang dahilan ng pagkamatay nila Mommy at Daddy. Pinagtangkaan niya din ang buhay ko pero sino ba naman ako para hindi magpatawad. Tao lang din ako at mahal na mahal ko si ate Ara sa kabila ng pagiging masama nito sa akin.

Ilang minuto din kaming magkayap ng naramdan ko na kumalas si Ate sa akin. May malungkot na ngiti na nakaguhit sa mga labi nito habang nakatitig sa akin.

“Sige na Iwan mo na ako. Umalis ka na...” wika nito na puno ng kalungkutan ang boses. “Pero Ate paano ka?” sagot ko dito.

“Mamaya ng kunti nandito na ang mga pulis. Sila na ang bahala sa akin. Umalis ka na Carissa Sa labas mo na lang hintayin si Gabriel. Parating na din siguro iyun” mahinahon na Wika nito.

“Pero Ate...

“Sige na. Huwag kang mag-alala. Walang gagalaw sa iyo sa labas. Pinatay ko na silang lahat.” Sagot nito. Sinulyapan pa nito ang mga wala ng buhay na katawan at matipid na ngumiti.

“Hindi... Hindi kita iiwan Ate. Dito lang muna ako.” Sagot ko dito. Hinawakan ko pa ang mga kamay nito na puno ng dugo. “Huwag kang mag-alala.. Hindi ako gagawa ng bagay na ipag-aalala mo “ sagot nito sabay Talikod sa akin at bumalik sa pagkakaupo sa sofa na nanglilimahid din ng dugo.

Huwag mo na akong isipin pa. Pagtoonan mo ng pansin ang pamilya mo Carissa. Mahal ka nila kaya sana maging masaya kayo... Sana mapatawad mo ako sa lahat. Sana mapatawad din ako ng mga taong nagmamahal sa iyo.” Humihikbi na wika nito. Para namang kinurot ang puso ko dahil sa mga nakikita ko. Ibang-iba na si Ate Ara. Wala na ang dati nitong mapagmataas at mayabang na awra.

Sige na umalis ka na. Ayaw kong pinapanood mo ako habang nagdurusa Kaya kung talagang napatawad mo na ako, umalis ka na. Iwan mo na ako.” Umiiyak na wika nito.

Wala na akong nagawa pa kundi ihakbang ang aking mga paa papuntang pintuan. Pinihit ko ang seradura at agad itong bumukas. Saglit ko pang nilingon si Ate na noon ay nakayuko habang patuloy sa pag-iyak. Hindi ko na din mapigilan pang umiyak dahil sa sobrang awa dito. Kung may magagawa lang sana ako para mabawasan ang pagdurusang nararanasan ni Ate.

Tuloy-tuloy akong lumabas ng bahay. Sumalubong sa aking paningin ang nag-aagaw na liwanag at dilim ng kapaligiran. Napalungkot ng paligid. Napakapanglaw sa pakiramdam. Inihakbang ko ang aking mga paa ng walang anu-ano sabay-sabay na nagsipag-datingan ang mga sasakyan. Napahinto ako at tiningnan kung sinu-sino ang mga dumating. Lalo akong naiyak ng mapagtanto ko na isa sa mga ito si Gabriel. Nakababa na ito ng sasakyan at patakbo akong nilapitan. Mahigpit ako nitong niyakap.

Samantalang ang mga pulis ay tuloy-tuloy na pumasok sa loob ng bahay. Narinig ko pang napalatak at napamura ang iba sa mga ito. Nagulantang din marahil dahil sa kalunos-lunos na mga tanawin sa loob ng bahay. Nagkalat ang mga dugo at halos humiwalay na ang ibang bahagi ng katawan sa mga bangkay dahil sa matinding saksak na natamo.

Chapter 46

GABRIEL

Para akong pusang hindi mapanganak. habang palakad-lakad dito sa aming sala. Hindi ako umaalis malapit sa telepono sa pagbabaka-sakaling tumawag ulit ang mga kidnapper. From time to time tinatawagan ko din ang aking mga kaibigan at nanghihingi ng update sa mga ito. Laking pasasalamat ko dahil handang dumamay ang mga ito sa mga ganitong problema. Alam kong pinapaalis din nito ang mga galamay nito. Gumagawa ng paraan para makatulong sa akin na labis kong ipinagpasalamat.

Malaking tulong ito sa akin lalo na at hanggang ngayun wala pa ring balita kung saan dinala ng mga kidnappers si Carissa. Kaninang umaga pa ang huling update ng mga ito at hanggang ngayun hapon na halos mababaliw na ako sa kakahintay sa tawag ng mga ito. Para bang napakabagal ng bawat oras. Bawat segundo ay mahalaga sa akin. Wala akong pakialam kahit magkano pa ang hinihingi ng mga kidnappers. Kaya kung ibigay ang lahat basta ang mahalaga ay makabalik si Carissa ng ligtas.

Patuloy din tinitingnan ng mga kapulisan ang mga lugar na posibleng dinaanan ng mga kidnapper.

Tsinitsek nila ang bawat daan o highway na posibleng daanan ng sasakayan na kanilang ginamit sa Pagdukot. May mga CCTV kasi ang ibang mga kalsada at highway kaya naman minomonitor nila kung Saan lumusot ang sasakyan ng mga ito.

“iho, dinalhan kita ng pagkain hindi ka pa daw kumakain simula kanina. Alas-4 na ng hapon, kailangan mong kumain para maging handa ka sa mga mangyayari.” Bahagyang napukaw ang aking attention. mula sa malalim na pag-iisip sa pagdating ni Daddy. May nakasunod na katulong dito bitbit ang tray na puno ng pagkain.

Dad, hindi ko alam kung kaya kong kumain gayong alam kong nasa kapahamakan’si Carissa.

Malungkot kong sagot ko dito. Hindi din naman ako nakakaramdam ng gutom. Pakiramdam ko bumalik

Ako sa dati, Bumalik ang matinding pag-aalala na nararamdaman. noong mga sandaling nasa Hospital si

Carissa at nag-aagaw-buhay.

“Naiintindihan kita iho. Pero kailangan mong pilitin ang sarili mo. Hindi pwedeng magpagutom ka. Mas magandang may laman ang iyong tiyan habang naghihintay ng update” sagot ni Daddy. Sininyasan nito ang katulong na ilapag ang pagkain sa center table.

“hindi ko alam Dad. Labis akong nag-aalala sa kalagayan ng asawa ko. Sana ayos lang siya.

Nag-aalala kong sagot.

“Nag-aalala din kami ng Mommy mo. Kaya lang sa ngayun wala tayong magagawa kundi maghintay.

Matatapos din ang mga pagsubok na ito. Manalig lang tayo iho.mahinahong wika ni Daddy “Magdasal tayo. Humingi tayo ng gabay sa Diyos, Wala tayong ibang makakapitan sa mga sandaling ito.

Kung di ang taimtim na mag dasal na sana nasa maayos na kalagayan ang asawa mo “payo ni Daddy. Iniabot sa akin ang baso ng juice na agad ko namang tinanggap at diretsong tinungga.

“Hindi ko alam. Pakiramdam ko hindi ko kakayanin kapag may masamang mangyari kay Carissa. Alam niyo naman po na siya ang buhay ko. Sa kanya umiikot ang mundo ko Dad. “madamdamin kong sagot kay Daddy.

Kaya nga dapat kumain ka iho. Kailangan mong maging malakas Tiyak na mag-aalala ang asawa mo. kapag malaman niyang ginugutom mo ang sarili mo. Magiging dagdag pa sakit pa sa kanya iyan kapag pati ikaw ay mapahamak “wika ni daddy.

“Hindi pa rin tumatawag ang mga kidnapper. Ready na ang pera pero bakit hindi pa rin sila tumatawag” may halong pagkainit na wika ko. Gusto kong magwala dahil ubos na ang pasensiya ko. Kanina pa ako nagtitimpi sa matinding galit. Kung mahuhuli lang ang mga kidnappers na iyun, ang sarap nilang pagpipira-pirasuhin para wala na silang pamilya pa na maperwisyo.

Dumating na din ang pera na winidraw ko sa banko. Nakalagay na ito sa sasakyan upang nakahanda na ang lahat at makaalis agad lang sakaling tatawag na ang mga kidnappers. Hindi ko pa din kasi alam lang saang lugar. kami magkita upang matubos ko si Carissa. Sana tumawag ang mga ito bago sumapit ang dilim. Baka mababaliw na ako sa matinding pag-aalala kung pagpabukas pa ang patubos ko dito.

“Siguro naman may kaunting konsensiya pa na natitira kay Ara para sa kapatid niya. Isa siya sa mga

Nangidnap dito at sana ay pera lang ang pakay ng mga ito. Wika ni Daddy “Iyon nga ang isa sa pinag-aalala ko Dad. Minsan ng pinag-tangkaan ni Ara ang buhay ni Carissa. Nag- aalala ako na baka gagawin niya na naman ang bagay na iyon. Baliw na ang babae na iyun. Hindi na siya nangingilala ng kadugo.” Sagot ko kay Daddy.

“Walang-hiya talaga ang babaeng iyon. Akala ko pa naman sobrang bait ng bata na iyun. Nakakagulat ang pinapakita niyang pag-uugali ibang iba na siya kompara dati.” Sagot ni Daddy “Mabuti na lang at hindi siya ang nakatuluyan mo iho. Masyadong gahaman sa pera ang babaeng iyun. Dapat talaga ay mahuli na siya ng mga pulis at ikulong na para naman hindi na makapag-hasik pang kasamaan sa kapatid niya. Lagi na lang kawawa si Carissa sa kanya. Kung gaano kabait itong si Carissa ganoon naman kademonyita itong si Ara.” Wika ulit ni Daddy habang napailing-iling pa.

Kaya nga Dad. Kaya sobrang thankful ako dahil narealized kong si Carissa pala talaga ang mahal ko.

Wala na akong masasabi pa pagdating sa ugali niya. She’s one of a kind. Kaya siguro minahal ko ito ng

Tudo “sagot ko kay daddy.

“Kaya nga iho. Dapat kang magpasalamat sa Diyos dahil sa kabila ng pagiging babaero mo pagdating sa babae binigyan ka pa rin ng perfect na asawa,” sagot ni Daddy, “Alam ko iyun Dad. Kaya sana matapos na ang problema na ito. Pangako yayayain kong magpakasal si Carissa. sa simbahan malagpasan lang namin ang pagsubok na ito. Haharap ko siya sa dambana ng buong puso” sagot ko kay Daddy. Sumilay naman ang masayang ngiti sa labi nito. Parang na excite ito nang banggitin ko ang pagpapakasal.

“By the way Dad kumusta sila Christian at Miracle. Hinahanap pa rin ba nila ang Mommy nila?”pag-iiba ko sa topic ng usapan namin. Hindi pa kasi alam ng mga bata na nakidnap si Carissa. Ang alam lang ng mga ito ay nasa school lang. Tiyak na magtatantrums ang mga ito. kapag mamayang gabi bago matulog wala pa ang ina nila. Sanay pa naman ang mga anak namin na basahan ng story ni Carissa bago matulog.

“Ayun nililibang ng Mommy mo Kanina pa nagrereklamo si Miracle. Hinahanap niya talaga ang kanyang ina. Ayaw ngang kumain kaninang lunch. Gusto daw niya makausap si Carissa. kahit sa video lang “sagot ni Daddy.

“Hindi po last sila sanay na late umuuwi ang kanilang Mommy. Napakalalang perwisyo talaga ang ibinigay ng mga kidnapper na iyan. Sisiguraduhin ko na pagbabayaran nila ang ginawa nilang ito. Huwag na huwag silang magpahuli sa mga pulis o tauhan ko dahil oras na mahuli sila pagsisisihan nila. kung bakit pa nila kinanti ang pamilya na ito.” Nagtatagis ang mga bagang na sagot ko. Malungkot naman na napabuntong-hininga si Daddy.

Sabay kaming natigilan ni Daddy ng biglang nag-ring ang aking cellphone. Nanginginig ang aking mga kamay habang dahan dahan na dinampot. Malalim akong napabuntong-hininga ng malaman na si Jonathan ang nasa kabilang linya. “Hello Pare, anong balita “ wika ko kaagad kay Jonathan.

“Pare may lead na ang mga pulis. Papuntang bulacan ang tinahak ng sasakyan kung saan Isinakay si Carissa. Naghahanda na ang mga kapulisan upang tuntunin ang eksaktong lugar. Tiyak na nasa paligid lang sila ng Bulacan.

“Oh thanks God. Sana mahanap nila ang kinaroroonan ng mga kidnapper sagot ko dito,

“Magtiwala ka lang Pre. Mahahanap natin ang asawa mo. Nandito lang sila sa Luzon kaya mabilis natin

Matutunton yan. Sisiguraduhin namin na hindi sila makaka wala sa pagkakataong ito “pagpapalakas ng loob na wika ni Jonathan.

“Salamat Pare. Balitaan mo ako. Gusto kong sumunod sa inyo kaya lang nag-aalangan ako. Baka tumawag ang mga kidnapper” sagot ko kay Jonathan.

“Huwag kang mag-alala. Pare Diyan ka lang muna. Hintayin mo ang tawag nila. Mas mabuting ikaw ang sumagot sa lahat ng tawag para hindi sila mag hinala na pinaghahanap na sila ng batas. Kunting oras na lang mabubulaga na natin sila! Sagot ni Jonathan.

“Salamat Pare. Balitaan mo ako kung nasaan na kayo. Mag-ingat kayo Pare,” sagot ko kay jonathan.

“We will Pare Balitaan mo din kami kung sakaling tumawag na ang mga kidnapper” sagot ni Jonathan na agad na pinatay ang tawag. Kakalapag ko lang ng cellphone ko sa center table ay bigla na naman itong nagring. Nagtaka ako ng makita ko sa monitor na unregistered ang naturang number. Agad ko itong dinampot at pinindot ang answered botton. Nagbabakasakali ako na mga kidnapper na ang tumawag.

Hello!” sagot ko habang itinapat sa tainga ang cellphone.

“Hello Gabriel!” umiiyak na sagot sa kabilang linya. Parang gustong sumabog ang puso ko sa galak ng

Mabosesan ko na si Carissa ang nasa kabilang linya. Umiiyak ito kaya naman lalong domoble ang kaba sa aking dibdib.

“Sweetheart? Nasaan ka? Ayos ka lang ba??? Sabihin mo sa akin nasaan ka? Nag-aalala kong tanong dito.

“Nandito. Ahm Gabriel. makinig ka Hin hindi ko alam kong anong lugar ito pero. Pero may binigay na address si Ate Ara.” Sagot nito at agad na sinabi ang address. Tama nga si Jonathan Nasa bandang bulacan ang mga ito. Doon ito dinala ng mga kidnapper. Agad kong isinulat ang address na ibinigay ni Carissa.

“Sweetheart, mag-ingat ka Papunta na kami.” Sagot ko habang direcho ng lumabas ng mansion bitbit ko ang kapirasong papel. kung saan nakasulat ang address na ibinigay sa akin ni Carissa. Agad kong sininyasan si Aron na aalis kami. 

Agad naman nitong tinawag ang driver pati na ang aking mga bodyguard. Agad akong sumakay ng sasakyan. Hindi na ako nakapagpaalam pa kay Daddy na noon ay sumunod pala sa akin. Hindi ko ito napapansin dahil ang buong attention ko ay nasa kay Carissa.

“Gabriel bilisan mo, natatakot ako. Parang wala nasa katinuan si Ate Ara” umiiyak na wika nito. Bakas sa nanginginig na boses nito ang matinding nerbiyos. Awang-awa ako dito. Tiyak na masyadong traumatic ang pinagdaanan nito sa kamay ng mga kidnapper. Sa kamay ng sariling kapatid.

“Dont worry Sweetheart, mamayang kunti nandiyan na kami. Heto na paalis na kami ng mansion Hold on Sweetheart.. Darating na kami diyan” sagot ko dito upang palakasin ang loob nito. Gustuhin ko man na tanungin pa ito sa mga bagay-bagay at sitwasyon nito pero tanging pag-iyak lang ang ginagawa nito sa kabilang linya. Bakas na din sa boses nito ang matinding pagod sa ilang taon na pag kasama namin ni Carissa, alala ko na ito. Sa boses pa lang alam ko na kung ano ang nararamdaman nito. “Teka, nasaan ang mga kumidnap sa iyo. Bakit ikaw ang tumawag sa akin. si Ara? Sinaktan ka ba niya?” Nag aalala kong wika.

Tanging hikbi lang ang naisagot nito. Hindi nito sinagot ang aking tanong at narinig ko na lang na sumigaw ito. kasabay ng pagkawala sa kabilang linya. Nang subukan kong tawagan ito ay nakapatay na ang cellphone. Hindi ko na ito ma-contact. Parang gusto kong iuntog ang ulo ko sa labis na pag-aalala. Maraming mga bagay ang naglalaro sa aking isipan. Natatakot ako dahil baka sinasaktan na ito ni Ara ngayun. Sa sigaw kasi nito ay parang may matindi itong kinatatakutan.

“Boss saan tayo pupunta?” pukaw sa akin ni Aron. Hindi ko pa pala nasabi sa mga ito kung saan kami pupunta. Napansin kong tumatakbo na ang sasakyan.

“tawagan mo si Jonathan. Sabihin mo sa kanya na doon sila pumunta sa lugar na iyan” wika ko habang inaabot kay Aron ang kapirasong papel.

“Sige Boss. Ako na ang bahala magsabi sa kanila.” Wika nito at kinausap ang driver na sa bulacan ang aming destinasyon. Agad na tumalima ang driver at mabilis na kinabig ang manibela. Sinunod nitong tawagan sila Jonathan at binigay ang address. Hindi ko na masyado pang pinaringgan ang ibang pag-uusap nila Aron at Jonathan dahil abala ang

Aking isip kay Carissa.

Naikuyom ko ang aking kamao sa alalahanin na baka pinaparusahan ni Ara. si Carissa dahil sa pagamit ng cellphone at pagtawag sa akin. Maaring pasekreto ako nitong tinawagan upang sabihin ang kinaroroonan nito. 

Pero bakit nito nabanggit na si Ara mismo ang nagbigay ng Address na iyun. Naguguluhan ako. Napasapo ko ang aking ulo dalil sumasakit na ito sa kakaisip. Sumasakit na ang aking

Kalooban sa matinding pag-aalala. Kung may sakit lang ako sa puso marahil ay kanina pa ako inatake.

Naikuyom ko ang aking kamao. Oras na may mangyaring masama kay Carissa, hindi ako nangingimi na gantihan si Ara. .Sumusobra na ang babaeng iyon. Hindi ko alam kung ano ba ang gusto nito. 

Wala na itong ginawa. kundi pahirapan si Carissa. Ang aming pagsasama at buong Pamilya. Hindi pa ba ito kontento sa mga perwisyong ibinigay sa amin.. Lalo na sa sarili nitong kapatid. Kay Carissa. Nagawa pa talaga nitong kidnapin ang sariling kapatid at patubos sa halagang one Billion. 

Ganoon na ba ito kadisperada. Ang alam ko hindi nito nagagalaw ang mga ari-arian na iniwan ng mga magulang. Ito ang nag-isang nagmana sa lahat. samanatalang wala man kang ni Singkong duling ang napunta kay Carissa. Wala naman problema sa akin ang bagay na iyun. Kaya kong ibigay lahat ng gusto ni Carissa: Nagkataon lamang na napakasimple nitong babae. Hindi ito mahilig sa mga materyal na bagay. Iginala ko ang aking paningin sa paligid. 

Nandito na kami sa bulacan at tinatahak na namin ang isang masukal na daan. Tanging isang sasakayan lang ang kasya sa kalsada. Marami akong nakikitang traktora sa paligid. Napagtanto ko na isa itong bagong tayo na subdivision. Maaaring lanti pa lang ang nakatira sa lugar na ito kaya maaring dito nila pinili na dalhin si Carissa,

Umaasam ako na sana nga nandito sa lugar na ito si Carisa. Nag-aagaw na ang liwanag at dilim. Ilang minuto na lang ay gabi na. Tiyak na masyadong madilim ang paligid dahil magkakalayo ang agwat ng mga bahay at karamihan sa mga ito ay under construction pa lamang.

Nang tingnan ko ang unahan namin ay nakita kong may Mobile car. May mga pulis pala kaming kasama. Hindi ko napansin dahil malalim ang aking iniisip. Maaring nandito na din sila Jonathan.

Mabilis na umarangkada ang police car sa harapan namin. Kaya sinundan ito ng driver namin at huminto kami sa tapat ng isang bahay. Agad akong bumaba ng mapansin ko na may lumabas sa bahay sa pintuan. Walang pagsidlan ang galak na aking naramdaman ng mapagtanto ko na ito si Carissa. Umiiyak ito habang mabagal na naglalakad. 

Bakas sa mukha nito ang matinding pagka-tolero at parang takot na takot. Huminto ito ng ilang sandali at iginala ang paningin sa paligid. Marahil ay napansin nito ang maraming sasakyan sa paligid. Agad akong bumaba at tumakbo palapit dito. Wala na akong pakialam kong may panganib sa paligid. 

Narinig ko pa ang pagsigaw ni Jonathan upang pigilan ako. Marahil ay nag -aalala ang mga ito na isang patibong lamang ang lahat. Nag-aalala sa kaligtasan ko. Nagsipagsunuran naman agad ang aking mga bodyguard gayon na din si Aron.

Agad akong nakalapit kay Carissa at niyakap ng mahigpit. Wala na akong pakialam pa sa paligid. Basta ang alam ko nasa mga bisig ko na ulit ang pinakamamahal kong asawa. Alam ng Diyos kung gaano ako nag-aalala sa kaligtasan nito.

Thanks God, your safe Sweetheart.” Madamdamin kung wika pagkatapos ng ilang sandali kong pagyakap dito, Naramdaman ko din ang pagtapik ng kung sino sa aking balikat. 

Hindi ko ito pinansin dahil Naka focus lang ang tingin ko kay Carissa na noon ay walang humpay pag-iyak. Lumingon pa ito sa bahay na pinanggalingan at nag-aalalang tumitig sa pinto. Napansin ko na may mga pulis na sa harap ng pinto ng bahay. Kumakatok ang mga ito at pilit na pinapalabas ang nasa loob ng bahay.

“Mister Villarama, Mas mabuting ilayo niyo muna si Misis May mga ambulance kaming kasama. Dalhin niyo po muna siya doon para masuri. Marami kasi siyang dugo.” Pukaw ng pulis sa akin. Nakayakap pa rin kasi ako kay Carissa. kaya hindi ko napansin ang mga mantsa ng dugo nito sa katawan Nag-aalala akong tumitig dito. 

Wala pa ring humpay ito sa kakaiyak. Agad ko itong dinala sa nag-aantabay na ambulansiya. Hindi ko alam kung bakit may mga dugo ito. Saan galing ang mga dugong nakadikit sa damit nito? May sugat ba ito sa katawan na hindi ko nakikita? Masyado ba itong pinagmalupitan ng mga kidnappers lalo na ni Ara?”

Chapter 47

GABRIEL

Agad kong inalay si Carissa papuntang ambulansiya, Wala pa rin ito sa sarili. Marahil ay na trauma ito sa mga nangyaring pangingidnap ng sariling kapatid. Agad naman itong sunuri ng mga medics. Tiningnan kung may mga sugat ba ito sa katawan. Marami kasing dugo sa damit nito. Pati kamay at mga paa ay meron din. Nakapaa lang kasi ito kanina noong lumabas ng bahay. kaya naman kitang-kita ang dugo sa talampakan nito. Labis akong nabahala. Paano lang may matinding sugat na iniinda sa katawan si Carissa?

Kaya naman ay agad itong tiningnan ng babaeng nurse. Pagkatapos nito ay para akong nabunutan ng tinik ng ideklara ng nurse na walamg sugat sa kahit saang parte ng katawan. Wala din itong kahit na isang galos. maliban sa mga kamay at braso nito na may balas ng lubid. Marahil ay itinali ito at nagpumilit na makawala. Hindi pa rin ito makausap ng matino. Iyak lang ng iyak kaya naman hinayaan ko na lang muna. Niyakap ko lang ito para ipadama na nasa ligtas na kalagayan na at wala ng dapat pang ipag-alala.

"Buti na lang at ligtas na siya Pare. Salamat at hindi tayo nahuli ng dating. Kaya lang nagkakagulo ang mga pulis sa loob ng bahay. Marami daw bangkay. Balita ni Jonathan sa aking likuran. Napakalas ako sa pagkakayakap kay Carissa at nagtatakang tumingin kay Jonathan.

"Ano ang ibig mong sabihin?" nagtataka kong tanong.

"Iyun nga Pare, marami daw patay sa loob. Hindi pa kami pinapasok at kahit and media ay bawal din.

Tanging mga pulis lang ang pwede pang pumasok. para isecured ang buong paligid" sagot ni Jonathan.

Tumitig pa ito kay Carissa at parang may gustong itanong pero pinigilan ang sarili dahil sa kondisyon ni Carissa ngayun.

"Anong ibig mong sabihin? i mean sinong mga patay iyun? Nasaan ang mga kidnapper? Si Ara? Nahuli ba sila? Huwag mong sabihin nakatakas sila?" naguguluhan kong tanong. Pero ilang sandali pa ay natanaw namin na palabas ang dalawang pulis. May hawak itong tao na nakaposas. Nang sipatin ko ay walang iba kundi si Ara. Tahimik itong nagalalakad kasama ng mga bantay na pulis.

Nagulat ako dahil marami din itong dugo. Hindi halos maligo na pala ito sa dugo. dahil hindi na halos makita ang totoong kilay ng damit nito. Halos maligo na ito sa dugo. Mula ulo hanggang talampakan.

"Ohh my is that Ara?" gulat na wika ni Jonathan na noon ay nakatingin sa gawi ni Ara kasama ng mga Pulis. Nagulat ako ng biglang sumigaw si Carissa. nang makita nito si Ara, Tumayo ito at tumakbo palapit sa Kapatid na noon ay seryosong naglalakad. habang nakaposas at may mga nakabantay.

"Ate... Ate." umiiyak na tawag nito sa kapatid habang lumalapit. Pagkatapos ay yumakap ito kay Ara na noon ay napansin kong naiiyak na din.

"Tama na Carissa. Huwag mo ng pahirapan pa ang sarili mo ito na ang katapusan ng masasama kong gawain. Kalimutan mo na ako, kalimutan mo ng may kapatid ka. Hindi ako karapat-dapat sa mga luha na iyan dahil masama akong tao." garagal ang boses na wika ni Ara. Parang pinipigilan nitong maiyak. Pilit na ipinamamalas sa lahat na matatag itong tao.

"No Ate. Kahit anong mangyari. hinding hindi ka mawawala sa puso ko, sa isip ko.. kapatid kita kaya dapat lang na damayan kita sa lahat ng problema". umiiyak na sagot ni Carissa.

"Hindi... Huwag mo ng pagurin pa ang sarili mo Carissa. Marami akong nagawang kasalanan. Habang buhay ko itong pagdudusahan. Kriminal ako. Marami na akong pinatay na tao. kaya naman dapat ay ikahiya mo ako." Hindi na mapigilan pa ni Ara. ang pagdaloy ng mga luha sa mata. Luha ng pagsuko.... Luha ng matinding pagsisisi at luha ng matinding pagod dahil sa mga pinagdaanan nito.

Ate kahit ano pa ang sabihin mo. Kahit gaano pa kalala ang kasalanan mo. As long as nagsisisi ka,

handang handa kitang patawarin. Hayaan mong damayan kita Ate. humihikbing sagot ni Carissa.

Naguguluhan ako habang pinapanood ang magkapatid. Hindi ko alam kung anong nangyari sa pagitan ng dalawang ito. Pero sa kaloob-looban ng puso at isip ko. alam kung may malaking naitulong si Ara. para makaligtas si Carissa sa mga kasamahan nito, Hindi biro ang ginawa nito. Base sa mga bangkay naisa isang nilabas, karumal-dumal ang pagpaslang sa mga kriminal na iyun.

Hindi ko alam kung paano nagawa ng isang babae ang pagpatay. May ambag ba si Carissa sa mga nangyan? Dalawa ba sila ang salarin. Sa isiping iyun ay para akong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi matanggap ng sistema ko na pumatay ng tao ang asawa ko. Kailangan kong malaman ang lahat. Hinding- hindi ako papayag na pati si Carissa ay malagay sa alanganin.

Biglang nagsipagdatingan ang mga reporters Kanya-kanyang kuha ang mga ito ng footage. Hindi ito mapigilan ng mga kapulisan kaya naman hinawakan ko si Carissasa balikat. upang pakalasin sa pagkakayakap kay Ara.

"Sandali Gabriel, gusto ko pang makasama si Ate. Kahit ngayun lang Please!! Gabriel!!!!" Pagsumamo

na wika ni Carissa.

Napailing naman ako. Alam kong hindi ko na makontrol ang lahat. Masyadong agresibo ang mga

reporters. Gusto nitong kumuha ng malinaw na impormasyon.

Nakita ko ang pagsulyap ni Ara sa akin. Bahagya itong ngumiti na labis kong ipinagtaka. Ibang-iba na ito ngayun. Kitang-kita kung gaano ito kaputla. Parang may ininda itong karamdaman dahil kapansin-pansin ang pangayayat nito. Wala na ang dating Ara na nakilala ko, "Gabriel, maraming salamat sa wagas na pagmamahal na ibinigay mo sa kanya. Sorry sa lahat ng mga kasalanan ko." sinserong wika nito. Hindi ako nakaimik.

"Sige na Carissa, sumama ka na kay Gabriel. Masyado ng maraming reporter ang nakapalibot sa atin.. Hayaan mong sagutin ko lahat ng tanong nila wika ni Ara. Kumalas naman ito sa pagkakayakap kay Ara. kaya naman ay hinila ko na ito. Kaya lang ay ay hindi kami makaalis dahil sa mga nakapalibot na reporters. Kaya naman hinapit ko na lang ito para kahit papano at mabigyan ng protection. Pinanood namin si Ara habang game na game sa mga tanong ng mga reporters mula sa ibat-ibang tv at radio stations.

"Miss Ara, maari mo bang sabihin sa amin kung sino ang salarin sa pagpaslang sa mga kalalakihan na Iyan?" tanong ng isang babaeng reporter.

"Ako ang pumatay sa kanila. Pinatay ko silang lahat." matapang na sagot ni Ara. .Hindi man lang ito nagdeny. Kita naman ang pagkagulat ng lahat. May mga nagbubulungan pa at hindi makapaniwala na nagawa nitong paslangin lahat ng mga kasamahan nito. Sa hitsura kasi ni Ara, hindi mo akalain na kaya nitong pumatay ng mga tao ng sabay-sabay.

"Miss Ara, Pwede niyo pong hindi sagutin lahat ng mga katanungan. Ang ano mang sasabihin mo ay maaaring gamitin sa iyo sa korte." wika ng pulis dito.

"Hindi wala akong pakialam.

Gusto niyo ng katotohanan diba? Pwes iyun ang totoo. Pinatay ka silang lahat. Gusto niyo bang malaman kung bakit???" matapang na wika ni Ara. Samantalang si Carissa naman ay punong puno ng awa ang mga mata habang nakatitig sa kapatid nito. na noon ay nagsasalita sa harap ng media. Walang tigil ang pagdaloy ng luha sa mga mata nito. Awang-awa ito sa kapatid.

Kung masama akong tao, mas masama sila. Si Gaston, alam naman halos ng lahat ng naalala sa akin na manager ko siya.. Siya ang may hawak ng career ko noon, pero nagbago ang lahat ng pumunta ako ng new york. Nilapastangan niya ako. Hayop siya. Hayop!!! Sigaw ni Ara. Pilit naman itong pinapakalma ng mga Pulis. Sininyasan ng mga pulis and media na itigil na ang interview. pero ayaw makinig ng mga reporter. Pinapakita din kasi ni Ara na gusto nitong magpa-interview.

"Ibig niyo po bang sabihin hindi kayo aware na kinukunan kayo ng video ni Mr. Gaston habang nagtatalik? tanong ng isang binabae na reporter.

"hindi Huli na ng malaman ko na may mga video siyang hawak. Kaya naman hindi na ako makakalas sa kanya. Ginamit niya ang mga video na iyun para takutin ako. Para hindi ako makakalas sa kanya. Ginawa niyang impyemo ang buhay ko sa New York. Tinakot niya ako na kapag hindi ako pumapayag sa gusto niya. ibibinta niya ako sa iba" sagot ni  Ara.

"Pero Miss Ara. hindi po ba kasama kayo sa suspect upang kidnapin ang inyong kapatid na si Carissa Villarama?" tanong ulit ng isang reporter. Sumulyap pa ito sa gawi ni Carissa na noon ay tahimik pa ring umiiyak.

"Yes.. No.. I mean maybe dont know kahit na minsan ko siyang kinamumuhian. Kahit na minsan ko ng pinagtangkaan ang buhay niya. Wala na akong balak na gawan siya ng masama. 

Kahit na Naiinggit ako sa kanya. dahil siya ang pinili ni Gabriel. Wala na akong balak pang guluhin sila" Kung kailan sirang sira na ang buhay ko, tsaka ko naman narealized kung gaano ako kasama. " sagot ni Ara. Paiba-iba ito ng sinasabi. Kapansin-pansin na naguguluhan din ito. Na magulo ang isip nito. 

Simula ng aksidente kong napatay sila Mommy at Daddy nawala lahat ng inggit ko sa kanya. Wala na akong maipagmalaki pa lalo na ng lapastanganin ako ni Gaston. sa ikalawang pagkakataon ng paulit-ulit. paulit ulit hanggang sa hindi ko na makilala ang aking sarili.

umiiyak na sagot nito.

Marami ako. Hindi na maibabalik pa ang dating Ara Perez. Wala na sirang-sira na." umiiyak na wika nito. Tatawa at iiyak sa hindi malamang dahilan. Kaya sabihin nyo sa akin. Mali ba ang pumatay ng tao? Mali ba ang ginawa ko sa mga hayop na iyan??

Sinira nila ang buhay ko. Ginahasa nila ako at pagkatapos ay ibinenta sa bahay aliwan.

Gabi-gabi.. ibat-ibang lalaki ang nakapila sa akin wika ni Ara. habang patuloy na lumuluha. .Ate Tama na. Pwede namang itigil na ang interview na ito. Gabriel, do something Please-biglang sambit ni Carissa. Kitang-kita kung gaano na itong nahihirapan dahil sa sitwasyon ng sariling kapatid.

"No. Dapat na malaman ito ng lahat, Once and for all magsasalita ako sa media. Ito na ang last kaya lubus -lubusin na nila... Pagbigyan niyo na ako humihikbi na wika ni Ara.

"Alam niyo ba kung paano ko sila pinatay?" nakangisi na tanong to Ara.? Natahimik naman ang mga reporters. Pati kami ni Jonathan ay tahimik na nakikinig. Sobrang pansinin na ang pabaga bagong ugali ni Ara. Parang nawawala na ito sa sariling katinuan. "Nilason ko sila Akala nila kakampi ako. Ang hindi nila akalain may plano akong patayin silang lahat.

wika ni Ara.

Malas lang ni Gaston, nagpakita pa kasi siya sa akin. pagkatapos ng halos isang taon niyang pag-iwan sa akin sa Casa. Walang-hiya talaga.. Anong palagay niya sa akin? Tanga! Na hindi marunong magkimkim ng sama ng loob?" natatawang pagpapatuloy kwento ni Ara. Hindi naman nakaimik ang mga reporter sa rebelasyon. Pati ang mga pulis ay matamang nakikinig.

Interesado ang lahat sa mga susunod na sasabihin ni Ara.

"Nagluto ako ng pulutan nila. Adobo Sinarapan ko pa nga eh. Hahahaha Sleeping pills lang dapat ang ilalagay ko sa pulutan na iyun. sakto lang para mapatakas ko si Carissa sa kanila. Natatakot kasi ako dahil wala naman talaga silang balak na pakawalan si Carissa. kahit na magbigay ng ransom si Gabriel Wala silang balak na palayain ang kapatid ko. 

Natatakot ako na baka mangyari sa kanya ang mga nangyari sa akin. Kahit sa ganitong paraan, makabawi man lang ako sa kanya sa lahat ng mga kasalanan ko. Kaya balak ko talaga siyang patakasin. Balak kong iligtas ang kapatid ko."

Kaya lang nakita ko yung lason para sa daga... Kaya naman napagpasyahan ko na lang na iyun na lang ang ihalo. At least wala na silang kawala sa akin. tumatawa na wika ni Ara. Tawa at iyak na ang ginagawa nito palagi. Kapansin-pansin din ang pagiging proud pa ito sa mga kasalanang nagawa. "nang umipekto ang lason, nagsuka at nanghina sila. 

Doon ko na ginawa ang balak ko. Sinaksak ko sila ng paulit-ulit. Wala na silang magawa dahil halos hindi na sila makabangon sa pagkalason. Hindi ko alam na ganoon pala kalakas ang epekto ng lason na iyun. Dapat pala yun na lang ang ginamit ko noong minsan na nagtangka din akong magpakamatay." natatawa pang salaysay nito. Napasinghap naman ang lahat ng nakikinig. Lalong lumakas ang bulungan sa paligid.

Pagkatapos pinakawalan ko si Carissa. Ang mga gago sa dami ba namn na dapat nilang gawing surprise sa akin. ang kapatid ko pa talaga. Ang dami ko na ngang kasalanan sa kanya dinagdagan pang mga ungas. tumatawa na wika nito habang tumutulo ang luha. sa mga mata Habag na habag naman si Carissa habang nakatingin kay Ara,.

"Kung nagpatayan sila sa harap ko, mas masaya sana ako ngayun!!!hahahaha! hahahha tumatawa na wika ni Ara. Napatitig naman ang mga kapulisan dito. Pati mga medic ay lumapit na bumulong sa pinuno ng mga pulis.

"Alam niyo ba? Nakakapagod pala pumatay pero at the same time masaya ako. Ininom ko ang dugo nila lalo na kay Gaston. .Litse ang pangit ng lasa, siguro dahil masasama silang tao kaya ganoon. hahahahahahahahahaha tumatawa na salaysay ni Ara. 

Napansin ko naman ang pagkabahala ng mga pulis. Sa mga pinapakita na simtomas ni Ara. parang nawawala na ito sa sarili. Guys tama na iyan. Hanggang dito na lang muna ang interview. Kailangan ng magpahinga ni Miss Ara."

wika ng pinakapinuno ng mga pulis sa operasyon.

"Hindi, sandali lang. Hindi pa ako tapos magkwento eh! Hehehhe! Hehehhe!" wika ni Ara. Pumipiglas

ito ng hawakan ng mga kapulisan.

"I love you Sissy! baling pa nito kay Carissa habang kumikindat.

Ano ba mga litse!Yawa!!! Ang kikilljoy niyo! Gusto ko pang magkwento" nagwawala na wika ni Ara. dahil hinihila na ito ng mga pulis upang dalhin sa sasakyan.

pagpupumiglas nito habang nakatingin sa mga reporters. Napansin  marahil ng mga reporter ang pagbabago ng ugali ni Ara. kaya hindi na ito nagpumilit pa.

Naghihistirikal na ito. Kaya lang kami naman ang hinarap ng mga reporter, tananung si Carissa. tanda ng ayaw nitong makapag-usap kahit kanino. Samantalang si Ara naman ay isinakay na ng mga pulis sa patrol.

Nagwawala na ito at kung anu-ano na ang lumalabas sa bibig.

"Im sorry, no comment ako sa issue. Ang importante ay ligtas na ang asawa ko. Tsaka na lang kami, magpapaunlak ng panayam. kapag nasa maayos na ang lahat "wika ko sabay akay kay Carissa papuntang sasakyan. Hinawi naman ng aking mga bodyguard ang mga reporters na gustong sumunod at mangulit pa.

Wala ng magawa ang lahat ng isinakay ko na si Carissa sa sasakyan. Inilinga ko ang aking tingin sa paligid. Isa-isa ng inilabas ang mga bangkay mula sa loob ng bahay, Napailing ako. Hindi ko akalain nansa ganitong paraan magwawakas ang kasamaan ni Ara. 

Nakita ko pa sila Jonathan at Kyzer na nakikiusyoso sa paligid. Marahil ay gusto din ng mga ito makita ang sitwasyon ng mga katawan ng mga kidnaper. Hindi na ako nag-abala pa. Sininyasan ko ang driver na aalis na kami. Kailangan ng makapag- pahinga si Carissa. Kung maari gusto ko itong mapatingnan sa Experto. dahil matinding trauma ang inabot nito. Hindi biro ang makasaksi sa matinding krimen na nangyari.

Chapter 48

CARISSA

Kinabukasan,

Pagising ko ay agad akong napaupo sa kama. Sabunot ko ang aking ulo habang inaalala ang mga nangyari. Pakiramdam ko ay galing ako sa isang masamang panaginip. Isang panaginip na parang totoong nangyari. Pakiramdam ko gising na gising ako habang nangyayari ang lahat.

"God, Nakidnap ako? Totoo ba iyun?" naguguluhan kong bulong sa sarili ko. Pero malinaw sa akin ang lahat Si Ate Ara. Ang tungkol sa pagkakahuli nito ng mga pulis. Ang pagkakidnap na akin. Parang totoong nangyari ang lahat. Ang mga bangkay na nakahandusay. Ang mga dugong nagkalat ipinilig ko ang aking ulo. Kinikilabutan ako habang naiisip ang lahat.

Iginala ko ang aking paningin sa loob ng kwarto. Wala na si Gabriel.. Marahil ay pumasok na ito sa opisina. Agad kong kinuha ang remote control ng television dito sa kwarto. Hindi ko alam. Pakaramdam ko may mga hindi magandang nangyari. 

Pakiramdam ko ay hindi masamang panaginip lahat. Parang totoo talaga lahat. Tiningnan ko pa ang aking braso. .Napakunot ang aking noo ng mapansin ko na may pasa ako. Saan ko ito nakuha? Parang itinali ako Pakiramdam ko nangangalay din buo kong katawan.

Pagkabukas ng television ay agad bumungad sa akin ang isang balita. Mga balita na nangyari nga kahapon lamang. Headline ito habang binabalita ng isang kilalang tv channel. Kunot-noo akong napatitig sa television habang pinapanood ang nirereport ng Newscaster. Kung ganoon hindi iyun isang panaginip. Totoong nangyari nga lahat. Nasa screen ang mukha ni Ate Ara. Halos hindi ito makilala dahil halos maligo ito sa dugo.

"Karumal-dumal ang sinapit ng mga kidnappers sa kamay ng socialite na Miss Ara Perez. Matatandaan na

kinidnap si Misis Carissa Villarma, asawa ng business tycoon na si Gabriel Villarama kahapon ng umaga. Ayon sa ulat at panayam na naganap sa suspect. ilang beses daw siyang hinalay ng mga biktima kaya naman naganap niya ang karumal-dumal na krimen.

Hindi umano inaasahan ni Miss Ara Perez na pagkatapos ng halos isang taon nitong pag-iwan. sa kanya sa isang Casa ay nakuha pang magpakita sa kanya ni Mister Gaston. sampu ng mga kasamahan nito, Ipinagmamalaki pa umano ng huli na may sorpresa ito sa kanya. para makabawi sa lahat ng kasalanan na nagawa nito pero. lalong gulat ni Miss Ara Perez na kapatid niya pala ang dinukot nila Gaston.

"Pasintabi po sa mga kumakain. ang mga nakikita niyo sa inyong mga telebisyon ay ang actual na hitsura ng mga bangkay. Ayun kay Miss Ara, nilason daw muna niya ang mga ito bago walang habas na pagsasasaksakan. na naging sanhi ng kanilang kamatayan at halos magkalasog-lasog na ang kanilang katawan. Kung nakikita niyo sa video halos maligo din sa dugo itong si Miss Ara. mula sa kanyang mga pinaslang ng mahuli ito ng mga pulis. Maayos pa itong nakakausap sa umpisa ng interview. pero hindi nagtagal ay parang nawawala na ito sa sarili.

"Hindi naman daw ito nanlaban pa at kusa itong sumama sa mga mga pulis. Nagpaunlak ito ng interview at sa harap ng lahat ng mga media. inamin nito ang pamamaslang. Hindi naman ito napakitaan ng pagsisisi. bagkos ay parang masaya pa ito sa kanyang krimen na naganawa. Matatandaan natin na matagal ng pinaghahanap ng batas ang socialite na Si miss Ara Perez. .dahil sa pagpaslang din nito sa sariling ina.

Samantalang ligtas naman Si Carissa Villarama. Ayon sa mga tumingin dito ay hindi naman umano nasaktan sa insidente. kaya lang matindi ang trauma ang natamo nito. Hindi na nagpaunlakang asawang si Gabriel Villarama ng interview, marahil ay nag-aalala din ito sa kalagayan ng kanyang asawa. na hindi halos makapagsalita dahil sa mga nangyari."

"Karen, paanong nagawa ng isang babae ang paslangin ang pitong kalalakihan. Sa nakita natin ay hindi ito basta-bastang mga kriminal lamang. Mga maskulado at matitikas ang mga ito kompara sa iisang babae na.... Well hindi naman sa pang-aano. pero alam naman natin kung hanggang saan lang ang lakas nating mga babae." tanong ng news anchor.

"Well Mela, nabanggit ni Ms. Ara na nilagyan niya daw ng lason ang pulutan na kanyang inihain. Pagkatapos umanong makakain ng niluto niyang adobo. ang mga biktima ay nakaramdam ng pagkahilo, pagsusuka at panghihina ang mga ito. Kaya naman nang mapansin umano niyang hindi na makapanlaban. ang mga target ay kinuha niya ang kutsilyo sa kusina. at isa-isa niyang pinagsasaksak ang mga ito na naging sanhi ng kanilang agarang kamatayan." sagot ng Reporter na si Karen.

Tinitigan ko ang video footage na kuha kahapon. Napahawak ako sa aking bibig ng makita ko si Ate Ara.. Tumatawa na ito na parang hindi man natakot sa mga nagawang krimen.

Hindi ko na tinapos ang balita. Agad kong pinatay ang tv. Lalo akong nakaramdam ng panghihina. Kung ganoon totoo ang lahat ng mga nangyari. Hindi isang panaginip. Nakidnap nga ako at isa si Ate Ara sa mga salarin. 

Kaya lang pinaslang din nito ang mga kasamahan. dahil gustong maghigante. Napasapo ako sa aking noo. Mariin kong ipipikiit ang aking mga mata. Unti-unting nagbalikan sa aking ala -ala ang mga nangyari kahapon. Kung paanong nakita ko at naramdaman ang matinding pagsisisi ni Ate Ara. Kung paanong nakita ko ang matinding kalungkutan na nakaguhit sa mukha nito. Kung paano nito sinabi na nagsisisi sa mga kasalanang nagawa.

Nakaramdam ako ng matinding awa dito. Kung sana ay noon pa ito sumuko sa mga kapulisan. Hindi na

sana nadagdagan pa ang kaso nito.

Nasa ganoon akong sitwasyon ng bumukas ang pinto ng kwarto. Pumasok si Gabriel. Nagtama ang aming mga paningin. Agad itong lumapit sa akn at mataman akong tinitigank Dumukwang ito at magaan akong hinalikan sa labik Smack lang dahil baka kasing saan na naman hahantong ang lahat.

"Sweetheart kumusta ang pakaramdam mo ok ka na ba? May masakit ba sa iyo? May pag-aalala sa boses nito habang sinisipat ako ng tingin.

"Gabriel, Im ok Pasensiya ka na lang pinag-alala kita." sagot ko at pinilit lang ngumiti.

Napangiti naman si Gabriel sa sagot.

"Ahhh thanks God at nagsalita na ang beautiful Sweetheart ko. Alam mo bang alalang-alala kami sa iyo..

Hindi ka na nakapagsalita pagkatapos ng insedente kahapon. .Siguro matinding trauma. talaga ang inabot mo sa mga nangyari sagot ni Gabriel.

Kinilig naman ako sa binanggit nitong beautiful Sweetheart. Grabe kahit nasa kasagsagan ako ng problema feeling ko ang haba ng haha ang buhok ko. Ikaw ba namang sabihan na beautiful ng taong mahal mo. at ng Isang Gabriel Villarama. .ewan ko lang kung hindi lumundag ang puso mo sa tuwa "Ha? Ganoon ba? Naku pasensiya na Gabriel. Hindi ko alam, ngayun ko nga lang naalala lahat eh".

nakangiti kong sagot dito.

"Finally nakarecover ka na din. Thanks God. Masyado kaming nag-alala. Alala namin habang-buhay ka ng hindi kami kakausapin. Pahinga lang pala ang kulang sa iyo tumatawa nitong sagot "Loko ka talaga.. Ano ka pangarap mo bang magkaroon ng pipi na asawa?" Birong sagot ko dito. Pinandilatan ko pa Napahalakhak naman si Gabriel.

"Hmmmm let me think about it." sagot nito. Humawak pa ito sa sariling baba at kunyari ay malalim na nag-iisip.

"Sira ka talaga. " sagot ko dito sabay bato ng unan. Tumawa naman ito ng tumawa habang umiiling.

Natawa naman ako sa reaksiyon nito. Napuno ng tawanan ang loob ng aming kwarto..

"Thanks God at ayos ka na Sweetheart ko! Really!!! Sa mga nangyari sa iyo kahapon. para akong mababaliw sa sobrang pag-aalala." kapag dakay wika ni Gabriel. pagkatapos ng tawanan namin. Seryoso itong tumitig sa akin.

"Ganoon din ako Gabriel.matinding takot ang naramdaman ko kahapon. Akala ko talaga katapusan ko na ". Sagot ko dito.

"Hindi ko hahayaan na mapahamak ka Sweetheart. Hinding-hindi. madamdamin na sagot nito.

"Si Ate Ara pala? Nasaan siya ngayun? biglang tanong ko. May panghihinayang sa puso ko tuwing maalala ko si Ate Ara. pero wala na ang sakit. Kailangan kong tanggapin ang lahat. Kailangan kong maging matatag. Kahit paano ay nakaramdam ako ng kapanatagan. dahil sumuko na ito sa mga pulis... Na nahuli na ito. Mapagbabayaran na nito ang mga kasalanan na nagawa. Makakamit na nila Mommy ang hustisya.

Nasa Mental Institution pa siya. Doon siya muna pansamantalang dinala ng mga kapulisan para obserbahan ang kanyang mental condition. Pero kapag maging maayos na siya tsaka siya dadalhin sa kulungan ng mga babae." sagot ni Gabriel. Mataman itong nakatitig sa akin. habang nagsasalita Waring binabasa nito ang aking magiging reaksyon.

"huwag kang mag-alala, bibigyan natin siya ng magaling na abogado. Kahit papaano makatulong man lang sa kanya "patuloy na wika ni Gabriel.

Salamat Gabriel. Alam ko ang bait mo talaga. Naiintindihan mo ang sitwasyon ko kaya naman taos puso akong nagpapasalamat sa Diyos. dahil ikaw ang binigay sa akin na maging kabiyak. Wala na akong mahihiling pa" nakangiti kong sagot dito.

"Sweetheart, alam ko kung ano ang nararamdaman mo ngayun. Its ok na umiyak ka huwag mong itago sa akin. ang totoo mong nararamdaman. Basta isipin mo nandito lang ako palagi sa tabi mo ang mga anak natin "malambing na sagot ni Gabriel.

Agad akong yumakap dito. Hindi ko mapigilan ang maluha. Ang swerte ko salamat sa Diyos. Sana mailagay na sa maayos ang lahat. Natupad na ang matagal kong Inaasam. Nahuli na si Ate Ara Panatag na ang kalooban ko. 

Kahit na mahirap kailangan kung tangapin. Mas mabuti na din na nasa kulungan si Ate. at pagbayaran ang mga kasalanan kaysa nasa labas ito at hindi ko alam kung ano ang pinagagana.

Although nakita ko naman kahapon na labis itong nagsisisi. Thankful din ako. dahil ito ang dahilan kung bakit nakaligtas ako. Kahit papaano ay malaki ang naging utang na loob ko dito. Ipinakita nito sa akin kahapon na kahit gaano ito kasama may puwang pa rin pala ako sa puso nito.

Pagkalipas ng ilang sandali ay kumalas ako sa pagkakayakap kay Gabriel. Pinahid ko ang namuong luha sa aking mga mata at masayang tumitig dito. Hinaplos ko pa ang mukha nito.

Nakangiti naman si Gabriel. at agad na hinuli ang aking mga kamay, Bahagya niya pa itong pinisil.

Nasa ganoong sitwasyon kami ng biglang pumasok ang aming mga anak Sila Miracle at Christian. "Mommy, Daddy!" agad na sigaw ng dalawa. Nag-uunahan papagsampa sa kama. Agad kong niyaka ang mga ito. "Mommy, Grandmama said that your sick daw." wika ni Miracle Sa murang edad ng mga ito ay direcho na silang magsalita. Hindi katulad sa ibang mga bata na kasing-edaran din ng mga ito na bulol pa kung magsalit. Samantalang ang kambal ay tuwid na at akala mo malalaking tao na ding umarte.

"Yes babies. Sick si Mommy yesterday but. Im ok now nakangiti kong sagot.

"Awww thanks God. Makapaglaro na po tayo" sagot naman ni Christian. "Sure Babies. Pero teka lang, hindi ba kayo nagpasaway kahapon?" kunyari ay seryoso kong tanong habang nagpalipat-lipat ng tingin sa mga ito.

"Ahmmm ano...hehehehe.. No Mommy. Good girl and Good boy po kami yesterday diba Christian?"

sagot ni Miracle at nag-iwas ng tingin. Pinandilatan pa nito ng tingin si Christian.

"Are you sure baby Miracle? But Grandmama said na putol na sabat ni Gabriel habang nakatingin sa kambal.

"Daddy!!!" putol naman ni Miracle. Natawa naman ako dahil kitang-kita ang inis ni Miracle sa kanyang ama. Lalong humahalakhak si Gabriel.

"Ohh tama na iyan. Kayo talaga... Ikaw naman Gabriel ang lakas mong painitin ang ulo ng little angel natin." natatawa akong sagot.

"Ikaw naman Miracle. Baby...dont be like that. hindi mo dapat tinitingnan ng bad si Daddy" wika ko.

Miracle Baka mamaya madala nito paglaki ang ganitong pag-uugali. Ito naman kasi si Gabriel ang lakas mang-inis sa anak.

"Sorry Mommy. Si Dad kasi eh..!

Lagi na lang akong binubuking sa iyo." nakanguso na sagot nito. Humalikhik pa ang nagmamaldita kong anak. Lalo namang natawa si Gabriel sa inasal ng sariling anak. kaya pinandilatan ko ito.

"Sorry, sorry!!" wika naman nito sabay taas ng mga kamay. pero nagbabadya pa rin ang kakaiba nitong pagngiti. Marahil ay natatawa talaga ito sa sitwasyon at tuwang-tuwa kapag nakikitang naiinis ang anak. Napailing na lang ako. 

Ewan ko ba habang tumatagal mukhang laging magbabangayan itong mag-ama.. Mukhang laging magkakaroon ng riot dito sa loob ng mansion. Kung umasta din paminsan-minsan si Gabriel parang isip bata, Hindi ko akalain na sa kabila ng pagiging istrikto ng personality nito. may nakatago palang soft side lalo na pagdating sa mga anak namin.

Nitong mga huling araw lumalabas ang pagiging mapang-asar ni Gabriel sa mga anak namin. Ano ito, palalakihin ni Gabriel. ang mga bata na parang magbarkada lang ang turingan. Lalong lalo na itong si Miracle. Ang hilig pumatol sa pang-aasar ng sariling ama. Buti na lang itong si Christian ay medyo tahimik lang. Pero minsan ay hindi din nakakaligtas sa mapang-asar na ugali ni ng ama..

Chapter 49

CARISSA

Mahigit isang linggo ang lumipas pagkatapos ng insidente ng pangingidnap sa akin Balik sa dati ang lahat. Nandito kami ngayun sa isang mall sa Makati. Hinatid kami ni Gabriel dito pero agad ding umalis.

Dahil may naghihintay na trabaho sa opisina nito. Urgent daw at hindi pwedeng ipagpabukas. wala ang personal Secretary nito na si Aron. Kaya naman kahit nag aalangan si Gabriel wala itong magawa. kundi pansamantala kaming iiwan ng mga bata. Nandito kami sa ice-skating area ng mall. Ito ang paboritong sport ng mga bata kapag nandito kami. Masaya ang mga itong nakikipaghalobilo sa ibang batang nag-a-ice-skating. Tuwang-tuwa naman ako habang nanonood. Hindi ako nag-aalala na mapaham ako masaktan ang mga ito dahil may instructor na Nakaantabay sa mga ito. Kahit na magaling na sa sa pag-a-ice-skating ang aking mga anak hindi namin.

Hinahayaan na walang nakafocus na nakabantay. Mahirap na baka masagi ang mga ito ng ibang mga mas

Malalaking bata at masalaan pa ang kambal.

Knowing Gabriel, over protective ito pagdating sa kaligtasan ng mga bata. Lumalabas lalo ang pagiging Istrikto nito kapag mga bata na ang sangkot. Wala sila Mommy Moira at Daddy Ralph. Nakabakasyon ang mga ito sa Europe. Gusto nga kami isama ng mga bata kaya lang hindi pumayag si Gabriel. Gusto kasi nito kapag magtravel kasama din siya. 

Hindi daw kasi pwedeng mag-out of town. dahil maraming dapat tapusin. May new business venture daw kasi. kasama ang mga kaibigan na sila Jonathan at kyzer. Kaya naman kahit gusto ng mga bata hindi talaga pwede. Nag promise naman si Gabriel na ipapasyal kami palagi kaya hindi na nagtrantrums ang kambal. Masaya akong nanonood sa aking mga anak ng biglang tumunog ang aking cellphone. Tiningnan ko kung sino ang tumawag at laking tuwa ko na si Roxie pala.

“Hello Bestie “excited kong agad kong sagot dito. Matagal na din kaming hindi nagkikitang magkakaibigan. Si Roldan ay nasa New York pa rin. Samantalang si Roxie ay abala sa pagtitraining kung

Paano hawakan ang negosyo ng sariling pamilya.

“Hello bestie Kumusta?” agad ding sagot nito sa kabilang linya. Bahagyang napakunot ang aking noong mapansin kong malungkot ang boses nito.

“Hmmm ok naman. Nandito kami sa Makati. Sa tambayan ng kambal. Napatawag ka?” sagot ko dito.

“Pwede ba kitang puntahan diyan. Ano kasi eh. Gusto ko lang ng makausap sagot naman ni Roxie. Bakas sa boses nito na may kinikimkim na problema. Bahagya pang napapiyok at parang pinipigilan na maiyak.

“Hmmm sure. Much better para naman may makausap ako dito. Alam mo naman ang twins. kapag nandito kami ayaw paawat sa kalaro ng ice-skating hanggat hindi makaramdam ng pagod. “ sagot ko dito.

“Sige Bestie, see yah!” wika nito at agad nawala sa kabilang linya.

Wala pang isang oras ay dumating na si Roxie. Napakunot ang noo ko dahil nakasuot ito ng sunglasses. kahit nasa loob na ng mall. At isa pa never itong gumagamit ng ganoong bagay. Nang tanggalin nito ang eye glasses at nagulat ako. Kapansin-pansin ang pamumugto ng mga mata nito. Parang galing ito sa Matagal na pag-iyak.

“Hey Bestie anything wrong?” tanong ko agad dito pagkatapos namin magbeso-beso. .Lalo itong umiyak. Kaya naman ay niyaya ko itong maupo.Buti na lang at kunti lang ang mga tao dito sa coffee shop. Dito ko napiling tumambay muna habang hinihintay. upang makapag-kape muna habang nag-uusap kami. Malapit lang naman din ang coffee shop sa ice-skating area at hindi ako nag aalala dahil may mga bodyguards naman na nakabantay at dalawang instructor sa mga bata.

“Best, i dont know how to start pero ang sakit...” humahahulgol nitong wika. Maang naman na nakatitig ako dito. Ito kasi ang kauna-unahang pagkakataon na nakita kong malungkot si Roxie. Lagi kasi itong masayahin at parang walang kahit na anong problemang iniinda.

“Bakit? Anong problema? I mean. Roxie.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin at kung paano pakalmahin.

“Magpapakasal na si Kuya Jonathan.” Wika nito sa pamamagitan ng paghikbi.

“So? Ano ngayun kung magpapakasal na? Much better kung ganoon. Magkakaroon ka na ng sister in law.” Pabiro kong wika kahit na naguguluhan sa takbo ng usapan namin ni Roxie.

“Hindi sa ganoon Bestie. Hindi mo kasi naiintindihan eh.

Umiiyak na sagot nito.

“Eh ano nga? Ayaw mo kasi akong diretsahin eh. Ano ba ang Problema. kung magpapakasal na si Kuya Jonathan mo?” puno ng pagtataka lang tanong. Halos lumaki na din ang butas ng ilong ko sa pasuspense ni Roxie. Hindi ko alam kung bakit kailangan nitong iyakan. ang napipintung pagpapakasal ng kapatid. Ang alam ko hindi naman sila close Para ngang aso at pusa ang dalawa. laging magbangayan.

“Ganito nga kasi yun, nagdala ng babae si Kuya sa bahay tapos nagpaalam siya kina Mommy na Magpapakasal na daw sila ng chaka na iyun. umiiyak pa rin na sagot nito.

“Ayaw mo sa magiging sister in law mo?” taka kang tanong.

“Why you didn’t give her a chance. I mean kung nagmamahalan naman sila. bakit kailangan mong tumutol nagtataka kong tanong dito. Tinitigan ko si Roxie. Ganoon na ba ito ka close sa kapatid. Sabagay baka nagkalapitan ang loob nila simula noong naging secretary siya ni Jonathan. Ito kasi ang nagtrain para matuto si Roxie na pamahalaan ang negosyo ng pamilya.

“No Ayaw ko. Ahhh hindi sa ganoon Carissa, I dont know kung maiinitindihan mo ako. Pero. Pero Im pregnant “ diretsang sagot ni Roxie. Muntik ko naman maibuga ang kape na iniinom ko. Ilang sigundo din akong napatitig dito. Hindi pa rin madown-load ng utak ko ang lahat. Parang naging loading pa din

“I said Im pregnant.” Ulit nito. Hindi nga ako nagkamali ng dinig Pregnant nga Diyos ko naloka ang babaeng ito.

“Ha? Sino ang tatay.teka teka Roxie kaharutun mo ha? Nakadrugs ka ba? Sino boyfriend mo? Ang alam ko wala ka naman jowa dahil sa pagiging pihikan mo pagdating sa lalaki? Nagtataka kong tanong. Hindi ito sumagot. Umiyak lang ng umiyak. Naiinis na akong tumitig dito.

“Ano ba Roxie papatayin mo ba ako sa sobrang suspense. Sabihin mo nga Pina-prank mo ba ako?” asar na tanong ko dito.

Si Kuya Jonathan “sagot nito. Gulong-gulo na naman ako. Paano na naman nasali sa pagiging pregnant nito ang kapatid niyang si Jonathan. Kunting- kunti na lang maniniwala na akong nakadrugs itong best friend ko. Paiba-iba ng linyahan Ang gulo kausap. Parang matutuyuan ako ng utak sa sobrang antisipasyon tungkol sa mga impormasyon na binibigay nito. Roxie, utang na loob, tama na ang pambibitin diyan sa kwento. Halu-halo kasi eh. Hindi ko ma-gets Klaruhin mo na. “angal ko dito.

“I said si Kuya Jonathan ang tatay” bulong nito sa kabila ng paghikbi. Muntikan ng mabitawan ang Hawak kong tasa na may laman na mainit na cappuccino, Lalong naging magulo ang lahat. Paanong si Jonathan ang tatay eh magkapatid ang mga ito. Ano na ba ang nangyari sa panahon ngayun. Bahagya kong natampal ang aking noo.

“Si Kuya ang Tatay Bestie. Pero ang ungas magpapakasal na daw siya doon sa babaeng mukhang bisigo, umiiyak pa rin na wika nito.

“Bestie, pero paanong??? Nagkaroon ka ng relasyon sa sarili mong kapatid? Bestie sorry to say this pero bawal iyun.. Immoral Bestie. Paano nangyari? Nalasing ba kayo kaya nangyari ang mga dapat hindi mangyari?” hindi ko mapigilang wika.

“Grabe ka naman maka-immoral Bestie. Sa palagay mo ba kakangkang ako sa kanya lang kapatid ko siya?

“wika nito. Pinukulan ako ng nagtatampong tingin.

“Bakit hind ba?” nang-iinis kong tanong. Bumuntong hininga naman ito.

“We are not siblings” sagot nito habang pinapahid ang luha sa mga mata. “What? I mean how come?” gulat kong tanong.

“Hindi niya ako kapatid, hindi kami magkapatid dahil ampon ako Ampon ako!” iyak nitong wika.

“Pero kailan pa? I mean, kailan mo pa nalaman ito? Wala ka namang nababanggit sa amin ah? Tanong ko.

“Matagal ko ng alam. Bata pa lang ako alam ko ng hindi ako anak nila Mommy At Daddy. Nasa seven years old lang yata ako noon. Isa sa mga tauhan nila sa hasyenda ang Nanay at Tatay ko. Pareho silang namatay dahil sa isang aksidente kaya ng malaman ito nila Mommy at Daddy. naawa sila sa akin. Inampon nila ako pagkukuwento ni Roxie.

“Noon pa ayaw na sa akin ni Kuya Jonathan. Feeling kasi niya inagawan ko siya ng attention kay Mommy

At Daddy. Kaya nagdecide siya na mag-aral at mag-stay sa America. hanggang sa umabot ako ng 15 years

Old. Bumalik siya ng Pilipinas at siya na ang naghandle ng negosyo ng Pamilya. Siguro natakot siya dahil baka agawan ko siya ng mana “umiiyak na pagsasalaysay nito.

Awang-awa naman ako kay Roxie. Sa kabila pala ng pagiging masayahin nito may nakatago pala itong matinding sekreto.

“Bestie, bat ngayun mo lang ito sinabi. All this years nagsasuffer ka din pala sa pamilyang nilakihan mo” naaawa kong sagot dito.

“Wala namang problema kina Mommy at Daddy. Minahal nila ako na parang tunay na anak. Kaya naman nagpapasalamat ako doon. Kaya nga kahit gusto kong maging doctor mas pinili ko na kumuha ng businesse management. Bilang pagtanaw ng utang na loob sa kanila. Dahil yun ang gusto nila para sa akin. “humihikbi na sagot ulit nito. Patuloy ito sa pagpupunas ng luha sa mga mata.

Ano ngayun ang plano mo?” tanong ko dito.

“Tiyak na magagalit sila Mommy at Daddy. .sa akin kapag malaman nilang buntis ako. Baka magsisisi pa sila kung bakit nila ako inampon noon. Alam kong ibang babae ang gusto nila para kay Kuya Jonathan. At yun si Natalie ang babaeng dinala ni Kuya kagabi sa bahay,” malungkot na wika nito.

“Bestie, hindi ko na alam ang gagawin ko. Sorry kung ikaw pa ang napagsabihan ko ng problema. Alam kung may sarili ka ring problema ngayun. kaya lang wala na talaga akong ibang matakbuhan. Parang mababaliw na ako. 

Ikaw lang ang alam kung makakatulong sa akin, pagpapatuloy na wika ni Roxie. “Bestie, dont say like that. Kahit gaano ako ka busy. hindi ako mag-aalinlangan para tulungan ka. Kaya huwag kang magsalitang ganyan. We are best friend at dinamayan mo din ako noong mga panahon na kailangan ko ng tulong” madamdaming ko wika dito. Lalo naman itong napapiyak.

“Now tell me, paano kita matutulungan bestie” wika ko dito, kinuha ko pa ang palad nito upang maramdamn nito ang assurance. na hindi ko ito pababayaan sa problemang kinakaharap nito ngayun.

Pwede bang tulungan mo akong maglayas?” sagot nito, Gulat akong napatingin dito.

“Ha? Maglalayas ka?” nagtataka kong tanong “Aalis ako Bestie. Pero kailangan ko ang tulong mo. Gusto ko munang magpakalayo-layo.

Sa lugar kung saan walang sino man ang nakakakilala sa akin. Hindi ko na Kayang makita na ikakasal sa iba si Kuya Jonathan. “wika nito. Hindi ako makapaniwala sa balak nito.

“You mean gusto mong maglayas? Pero paano ang pinagbubuntis mo? Bestie magsabi ka nga ng totoo.

Mahal mo ba si Jonathan?” nag-aalala kong wika dito.

“Mahal ko siya Bestie. Mahal na mahal Kaya nga naisuko ko ang sarili ko sa kanya.” Pag amin nito sa kabila ng pag-iyak.

“Kaya ko ito Bestie. And besides hindi pa din alam ni Kuya Jonathan na buntis ako. Dont worry Bestie.

Babalik din ako kapag kaya ko ng harapin ang lahat. Sa ngayun gusto ko munang lumayo” sagot nito.

“Nakausap mo na ba si Roldan? Tukoy ko sa isa pa naming matalik na kaibigan. Kung nandito lang sana.

Ito tiyak na uusok na naman ang ilong noon sa galit. Parang kapatid na kasi ang turing nito sa amin ni Roxie.

“No... Nasa New York pa rin siya. May sarili din yung problema kaya ayaw ko muna siyang guluhin” sagot nito.

“Ok saan mo gustong pumunta. kung sakaling maglalayas ka?” tanong ko dito.

“Dito lang din sana sa Pilipinas Bestie. Pero malayo dito sa Manila. Gusto ko sa liblib na probensiya.” Sagot nito.

“Ahmmm tela. Saan ba pwede? Wala akong alam Bestie eh. .Alam mo namang hanggang Batangas lang.

Ang pinakamalayo kong probensya na napuntahan.” Wika ko.

Natahimik ito. iwan malalim din na nag-isip. Naawa ako dito at gusto ko talagang tulungan Walang- hiya pala ang Jonathan na iyun. Alaala ko pa naman mabait siya. Naku huwag siyang magpapakita sa akin at talagang tutuktukan ko siya “Pero dont Worry kakausapin ko si Gabriel. Baka may alam siya na lugar. wika ko.

“Carissa No.

Huwag mong ipaalam kay Gabriel Baka isumbong tayo kay Kuya Jonathan.” Nag-aalangan nitong wika. “Dont worry Roxie. .Sisiguraduhin kong hindi siya magsasalita kay Jonathan tungkol sa where abouts mo. Kaya relax ka lang nakangiti kong wika.

“Sa ngayun ito lang ang pwede kong maitulong Roxie. ipagpalagay mo ang iyong kalooban. Ako ang bahala nakangiti kong wika ulit dito. Tumango naman ito.

“Sa ngayun umuwi ka na muna. Magpahinga ka iwasan mo din ang sobrang pag-aalala Bestie. Tandaan mo nandito lang ako. Gagawa ako ng paraan para matupad ang gusto mong mangyari. nakangiti kong wika dito. Tumango naman ito tsaka tumayo na Sabay kaming naglakad palabas ng coffee shop at niyakap ang isat-isa bago magpaalam. 

Malungkot kong nasundan ng tingin si Roxie. Alam ko kung gaano kalaki ang Problema nito ngayun. Dalangin ko na lang sana na maayos na ang lahat. Hindi ako sanay na maleta itong malungkot. Napakamasayahin nitong tao kaya naman kahit ako ay apektado sa nakikitang kalungkutan nito ngayun.

Kinagabihan ay agad kong binangit kay Gabriel. ang tungkol kay Roxie. Sa umpisa ay ayaw nitong pumayag na pumunta kami.  pero noong banggitin ko na buntis si Roxie at magpapakasal na sa iba si Jonathan ay natauhan ito. Aware din kasi ito na magpapakasal at ang matalik niyang kaibigan sa iba,

Alam na din naman niya na hindi totoong magkapatid sina Roxie at Jonathan kaya naman kahit papaano.

At nakaramdam ito ng awa kay Roxie.

Kaya naman ay agad itong tumawag sa mga tauhan nito. Nagpabili kaagad ng property sa Bicol. para doon muna tumira si Roxie. habang nagmumuni-muni. Nangako si Gabriel na hindi niya ipagsasabi kahit kanino .ang tungkol dito na labis kong pinagpasalamat.

Katulad ng napag-usapan namin, agad na nag alsa balutan si Roxie. Hindi ko naman din narinig pa kay Gabriel na hinahanap ito ni Jonathan. Tanging ang mga magulang lang ang gumagawa ng paraan para mahanap si Roxie. Kaya naman nanatiling tikom ang aming bibig. at wala ng balak pang magsabi kung saan ang kinaroroonan ni Roxie.

Samantalang si Ate Ara naman ay nailipat na sa kulungan. Pagkatapos ng mahigit isang buwan na pananatili sa mental hospital. tuluyan na itong gumaling na labis kong ipinagpasalamat. Dinadalaw ko ito sa kulungan pero ayaw ako nitong harapin. ayon sa mga bantay nito. Kaya naman iniiwan na lang namin sa guard ang mga pasalubong namin at sila na ang bahalang magbigay.

Chapter 50

CARISSA

ONE YEAR LATER

Nasa byahe kami kasama si Gabriel. NaKatanGgap kasi kami ng tawag mula sa kulungan kung saan nakapIit si Ate Ara. Gusto daw kasi kaming makausap nito. Kinakabahan man pero pinilit kong tatagan ang aking kalooban. dahil sa wakas makikita ko ulit ang kapatid ko.

Sa nakalipas na taon, hindi ko na kasi nakausap pa ulit si Ate Ara. Hindi ko na din nakita. Tuwing dumadalaw ako ay ayaw akong harapin nito. Pati lawyer na iniassign namin ay ayaw nitong tanggapin.

Hindi na daw kailangan dahil sa dami ng kanyang kasalanan na nagawa, kahit ang pinakamagaling pang Abogado ay hindi siya kayang tulungan. upang ipag-walang sala.

Tanggap na umano nito sa sarili na sa kulungan na siya mabubulok. Nasa kulungan na siya babawian ng buhay, Wala umanong kapatawaran ang kanyang nagawa. at kahit ilang beses pa siyang magsisisi. ay hindi na maibabalik pa ang lahat.

Pagkadating sa presento ay agad kaming hinarap ng jail officer. Pinapasok kami sa visitors lounge at sinabihan maghintay dahil tatawagin umano nito si Ate Ara.

Matiyaga kaming naghintay ni Gabriel. Gustong-gusto kong tumalon sa sobrang tuwa. Ito ang kauna-unahan naming pag-uusap at pagkikita ni Ate Ara. simula ng makulong ito.

Agad akong napatayo ng makita ko si Ate. Nagulat ako dahil may karga itong sanggol. Ibang-ibanadin ang hitsura ng kapatid ko. Nagmatured ito at halata sa awra nito ang hirap na pinagdadaanan sa loob ng piitan. Nakadama ako ng matinding pagkahabag lalo na ng makita kong nakasuot ito ng uniform pang- preso. Gusto kong umiyak dahil awang-awa ako dito pero pinigilan ko ang aking sarili.

“Ate? Kumusta ka?” agad kong wika ng magkalapit ito sa amin. Aktong yayakapin ko ito pero umatras siya. Tipid itong ngumiti sa akin sabay baleng ang tingin kay Gabriel. Narinig ko naman na umingak ang sanggol na hawak nito kaya naman napatitig ako sa baby.

“Carissa, Gabriel, pasensya na kayo kung naistorbo ko kayo. At sorry dahil hindi ko kayo hinaharap tuwing dumadalaw kayo dito.” Bakas ang kababaang loob na wika ni Ate.

“It’s OK Ate We understand. Siya nga pala. Kaninong baby iyang hawak mo?” agad na sagot at nakangiti kong tanong dito. Excited kong tinitigan ang mukha ng bata. Nasa dalawang buwan pa marahil ang sanggol. “She is my child.” Wika ni Ate. Nagulat naman ako habang nakatitig dito. Ganoon din si Gabriel.

“Hindi ko inexpect na mabubuntis ako Carissa. Nalaman ko na lang noong nakakulong na ako dito.” Nakangiti nitong wika. pero kitang kita sa mga mata ang matinding kalungkutan sa sitwasyong kinasadlakan.

“Ahmmm congratulations Ate. Ang cute ng baby mo. Wow may pamangkin na pala ako Ate.” Sinserong Wika ko.

“Salamat Carissa.” Ngiti naman nitong sagot. Naupo na ito habang hinihili ang sanggol sa tabi ni Gabriel.

“Pwede ko ba siyang hawakan? Ah kung pwede lang naman.” Pagpapaalam kong wika.

“Of course. Heto siya.

“nakangiti naman na pagsang-ayon ni Ate. Agad nitong ipinasa sa akin ang baby. Masaya ko itong tinanggap, Napahanga ako dahil nakita ko kung.

Gaano kaganda at ka cute ang anak ni Ate.

“Hmm Carissa, pasensiya ka na.

Pwede ba akong makisuyo sa iyo. Actually kaya kita pinatawagan dahil may ipapakiusap sana ako” wika

Ulit ni Ate. Nakayuko ito habang nagsasalita.

“Sure, ano iyon Ate. Dont worry lahat ng kailangan mo ibibigay namin nakangiti kong wika.

“Carissa gusto ko sanang ipaampon sa inyo ang anak ko, wika ni Ate kasabay ang pagtulo ng mga luha

Nito. Nagulat naman kami sa sinabi nito. bigla kaming napatitig kay Ate Ara.

“As you can see.... Nakakulong ako. Hindi ko maalagaan ng maayos ang anak ko. Kaya please nakikiusap ako sa iyo Carissa, Gabriel, pwede bang ituring niyong anak ang anak ko. Hindi ko siya mabibigyan ng magandang kinabukasan dahil nakakulong ako. Hindi ko din siya maalagaan ng maayos dito, Ayaw kong ibigay o ipaampon sa iba ang anak ko. Kaya naman maawa kayo sa kanya. Kayo na lang ang umampon umiiyak na wika nito.

“Ate...” naluluha ko din na wika dito. Hindi ako makapaniwala na kaya pala kami pinatawag nito dahil sa sitwasyon ng anak nito. Parang may humaplos ng kung ano sa puso ko ng titigan ko ang bata “Wala na akong iba pang mapagkatiwalaan sa kanya. Ayaw ko din siyang isuko sa DSWD. Kaya Carissa, Gabriel Nakikiusap ako. Alagaan niyo sana ang anak ko puno ng pagsusumamo na wika ni Ate. Nahabag naman ako habang nakatingin dito. Alam ko lang gaano nasasaktan si Ate ngayun.

Ate, dont worry.pumapayag ako. Aalagaan namin siya para sa iyo. Diba Gabriel?” wika ko sabay baling kay Gabriel. Nakangiting tumango naman si Gabriel.

“Huwag kang mag-alala Ara. Aalagaan namin siya hanggang nandito kapa sa piitan. Hindi namin siya ipagkakait sa iyo. Ikaw pa rin ang kilalaning  Ina. Nakangiting sabat ni Gabriel.

Agad naman umiling si Ate. habang punong-puno ng luha ang mga mata.

“No Gabriel.. Gusto ko kayo ang kilalalanin niyang mga magulang. Wala ng dahilan para maalala pa niya ako. bilang isang Ina. Baka ikahiya niya lang ako. Hindi ako karapat-dapat. Masama ako. Ni hindi ko nga alam kung sino ang ama niya eh. .daldal ni Ate na lalo kong ikinagulat. Kunot noo nakatitig ako dito.

Habang nagtatanong ang mga mata. “Sa Casa na pinagbintahan sa akin ni Gaston. Ibat-ibang lalaki ang gumamit sa akin. Kaya hindi ko na

Matukoy kung sino sa kanila ang ama. “malungkot na wika nito.

Lalo akong nakaramdam ng pagkahabag kay Ate. Grabe, sobrang sakit ng pinagdaanan nito. Parang napakahirap paniwalaan na kinaya niya ang lahat. Agad kong hinawakan ang kamay nito na noon ay nakapatong sa lamesa. kinuha ko ito at pinisil tanda na hindi ito nag-iisa. Nandito kami para damayan ito. Malala ang kasalanan ni Ate Ara. pero nakita ko kung paano ito nagsisisi ngayun. Kaya sino ba naman ako para hindi ibigay sa kanya ang buong puso kong pagpapatawad.

“Kaya please sa inyo na lang siya. At least kapag nasa inyo siya, may kakilalanin siyang pamilya. Kompletong pamilya..” Nakikiusap na wika nito.

“Kayo na bahalang magbigay ng pangalan sa kanya. Ingatan niyo sana siya Carissa, Gabriel Huwag Kayong mag-alala. lahat ng ari-arian na iniwan nila Mommy at Daddy, ilalagay ko sa pangalan mo Carissa. Sa iyo na lahat iyun. Basta ipangako mo sa akin na alagaan mo siya. Palakihin niyo ng maayos at may takot sa Diyos. Ayaw kong matulad siya sa akin. “wika nito at tumayo na. Laglag ang balikat ito na tumalikod sa amin. Nakita ko pa kung paano yumugyog ang balikat nito habang naglalakad palabas ng visitors lounge.

Agad naman umiyak ang sanggol sa aking bisig. Marahil ay naramdaman nito ang pag-iwan ng Ina.

Napaluha naman ako habang nakatitig sa maaliwalas na mukha ng isang anghel.

Agad kong ipinasa kay Gabriel ang bata. Nagmamadali kong sinundan si Ate. na noon ay palabas na sa visitors lounge.

“Ate sandali “tawag ko dito. Huminto naman ito at pasimpleng pinunasan ang luha. sa mga mata bago humarap sa akin. Niyakap ko ito ng mahigpit. Naramdaman ko ang bahagyang pagyugyog ng balikat nito tandang pag-iyak nito.

“Mahal na mahal ko ang anak ko Carissa. Hangat maaari ayaw ko itong gawin. Pero ito ang makabubuti sa kanya alam kong magiging maayos ang buhay niya. kapag sa inyo siya lumaki. Huwag mo siyang pabayaan ha? Wala akong karapatan para maging ina sa kanya dahil masama ako. Napakasama. Hindi ako magandang impluwensiya kaya please Please. Please nakikiusap ako. Kahit ito na lang ang last kong hiling. Kahit ito na lang ang last mong regalo sa akin. Mahalin mo siya ng buong puso.

lihim mo sa anak ko ang lahat, ang tungkol sa akin ikaw ang kakilalanin niyang ina hangang paglaki

Niya. at si Gabriel naman ang ama humihikbi nitong bulong sa akin. Ilang minuto din kaming nanatiling magkayakap bago lumalas sa isat-isa. May nakaguhit na matipid na ngiti sa labi ni Ate. at tuluyan ng tumalikod para pumasok na ulit sa loob ng selda.

Agad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata at bumalik kay Gabriel na noon ay kandong ang sanggol na hinihele nito sa mga bisig. Napakaganda nilang pagmasdan. .Para silang tunay na mag-ama. “Sweetheart, wala na tayong magagawa pa. Nagdesisyon na si Ara na tayo ang mag-aalaga sa anak niya...

Kaya sino ba naman tayo para tanggihan ang isang napakacute na anghel nakangiti na wika ni Gabriel. “Ituturing natin siyang anak. Mamahalin katulad ng pagmamahal na ibinigay natin sa kambal. Palalakihin natin siyang maging isang mabuting anak. “dagdag na wika m Gabriel.

Agad naman akong napangiti sa sinabi nito at tumango. Inabot ko ulit ang baby na noon ay tumahan na Sa pag-iyak. Nakangiting hinalikan ko sa noo ang sangol. Pinapangako ko simula sa araw na ito ako na ang kakilalanin nitong Ina. Susundin ko ang pakiusap ni Ate. At kung dumating man ang panahon na makalaya si Ate, buong puso kong ibabalik sa kanya. ang bata upang mabigyan din ito ng pagkakataon para maging isang Ina. Alam kong napakasakit dito ang naging desisyon. pero para sa kapakanan ng bata handa itong magsakripisyo.

Sabay na kaming naglakad ni Gabriel. papuntang parking area. Karga ko ang bata samantalang nakaalalay

Naman si Gabriel sa akin. diretso na kaming umuwi ng mansion at excited kami sa magiging reaksiyon ng Mga tao lalo na ng aming mga anak na sina Miracle at Christian pati na din sila Mommy Moira at Daddy Ralph.

Pagkadating sa bahay ay agad na pinagkaguluhan ng kambal ang baby. Tuwang-tuwa ang mga ito dahil may baby sister na daw sila. Buong puso naman na tinanggap nila Mommy Moira at Daddy Ralph ang baby. kahit na alam ng mga ito na anak ni Ate Ara. ang sanggol Blessings daw ang baby kaya naman walang dahilan para tanggihan ang isang anghel na naghahanap ng kalinga at kompletong pamilya.

Pinangalanan namin itong Arabella Villarama. Agad naming pinabinyagan at itinuring na bunsong anak. Pabor sa amin ito dahil ayaw na ni Gabriel na mabuntis ako. Tama na daw sila Miracle at Christian. 

Natatakot daw ito dahil baka malagay daw ulit sa alanganin ang buhay ka kapag magbuntis pa. dahil minsan na akong naoperahan sa puso. Although sinabi naman ni Doctor Lee na pwede pa kaya lang ayaw ng magbakasakali ni Gabriel. Mas uunahin daw nito ang aking kaligtasan higit sa lahat Kaya naman sumang -ayon na lang ako. Ayaw ko din mag-alala pa ang aking pamilya at ang mga taong nakakaalala at nagmamahal sa akin. Alam ko lang gaano nila ako kamahal na siyang labis ko naman na ipinagpasalamat.

Lumipas pa ang dalawang taon.

Akala ko ay magiging perfect na ang lahat pero hindi pala. Nakatanggap kami ng masamang balita mula sa kulungan kung saan nakapiit si Ate Ara.

Patay na daw si Ate Ara. She suffering from breast cancer. Agad akong napaiyak sa balitang iyun. Hindi ko kasi alam na may iniinda pala itong karamdaman. dahil hindi na ulit ito nakakipag-communicate sa akin. Last na pagkita namin ay noong mga panahon na ibinigay sa amin si Arabella. Dinalaw namin ito ng maraming beses sa kulungan kasama ang bata pero ayaw na talaga nitong makaharap sa amin. Lagi kaming bigo na makita ito.

Wala na talaga kaming naging update pa dito. Hindi ko alam na nagsasuffer na pala ito sa malubhang karamdaman. Nakaramdam ako ng pag-uusig ng konsensiya Hindi ko man lang naalagaan si Ate sa mga

Huling sandali ng buhay nito. Nagluluksa man sa pagkawala ni Ate pero pinilit kong magpakatatag Kailangan huwag akong magpadala.

Sa matinding kalungkutan na nararamdaman. May mga bata akong dapat alagaan at palakihin ng maayos. Isa pa nasa tabi ko palagi ang asawa ko. Pinapalakas nito ang aking kalooban at ipinapadama sa akin ang wagas na pag-ibig.

Agad namin pina cremate ang katawan ni Ate Ara. dahil ito ang nakita naming sulat sa mga gamit nito. Ito ang pinakahuli nitong habilin. Nakasaad sa nasabing sulat na mas gusto daw nitong mai-cremate na lang at ilagay ang mga abo nito kasama sa puntod nila Mommy at Daddy na siyang buong puso naming

Ginawa.

Chapter 51

CARISSA

THREE YEARS LATER..

Nandito ako ngayun sa harap ng puntod ng aking mga magulang at kapatid. Dahan-dahan kong inilapag ang dala-dala kong bulaklak. Pagkatapos ay taimtim aKong nananalangin na sana ay tahimik na sila sa kabilang buhay, Hanggang ngayun ay masakit pa rin sa akin ang mga nangyari. Pero kailangan lang tanggapin ang lahat. Siguro hanggang doon na lang ang kanilang buhay. Hindi ko man masyadong naramdaman ang kalinga nila. noong nabubuhay pa ay nagpapasalamat pa rin ako sa kanila dahil lumaki akong matatag. Aaminin kong nagalit ako sa kanila pero sino ba naman ako para hindi magpatawad.

Mahal na mahal ko sila dahil sila ang nagbigay ng buhay ko. Kahit papaano sa mga huling sandaling kanilang buhay ay ipinadaramdam nila sa akin. na kadugo pa rin nila ako. Nagawa akong iligtas ni Mommy sa kamatayan noong pinagtangkaan ako ni ate Ara. Isinakripisyo nito ang sariling buhay para lang hindi ako mapahamak. Nagawa din akong iligtas ni Ate Ara noong kinidnap ako. Kaya naman malaking ang pasasalamat ko sa kanila. Sana ay tahimik na sila sa kabilang buhay at patnubayan ang kanilang mga apo.

“Mommy, Daddy, kumusta kayo? Pasensya na po kung hindi ako masyadong nakakadalaw sa inyo. Alam niyo naman po ang mga apo niyo, lumalala na at ang kakulitan. Kung nandito lang sana kayo, masasaksihan niyo sana ang paglala nila. Maraming salamat sa lahat Mom, Dad. Hinding-hindi ko kayo makakalimutan.

Hinawakan ko ang picture frame nila Mommy At Daddy. Itinapat ko ito sa aking dibdib at ipinikit ang aking mga mata. Sa totoo lang miss na miss ko na sila. Pagkatapos ng ilang sigundo ay ibinalik ko sa dating lagayan ang picture frame. pinunasan ko ang akong luha na noon ay hindi ko namalayan tumulo na pala. Pagkatapos ay ang picture frame naman ni Ate Ara ang aking kinuha. Parang kinurot ang aking puso ng masilayan ko ang buhay na buhay ngiti sa larawan ni Ate. Napakaaliwas ng mukha nito sa picture.

“Ate Ara, salamat sa lahat. Hindi ka man naging perfect na kapatid sa akin pero mahal na mahal kita. Pasensya ka na kung hindi kata nadamayan at naalagaan noong mga panahon na kailangan mo. ang kalinga ng isang kapatid... Malaki na si Arabella. Ang baby mo. Alam mo ba na ang ganda-ganda niya. Nakikita kita sa kanya... ang little Ara. Nagiging kamukha mo siya habang lumalaki. Kuhang-kuha niya ang hitsura mo Ate. Hindi maikakailang anak mo siya. Sayang nga lang at hindi ka na niya masisilayan pa hanggang lumalaki siya pero. sana lagi mo siyang gabayan Ate.

Pangako, mamahalin ko siya katulad ng pagmamahal ko sa aming mga anak. Ipaparamdam ko sa kanya na hindi siya iba sa amin. Alam kong balang araw malalaman din niya ang katotohanan na hindi ako ang Mommy niya. Pero alam kong matatanggap niya ang lahat. Pipilitin kong lumaki siyang isang mabuting bata. Sana Ate lagi mo siyang subaybayan. Lagi mo siyang bantayan Mahal na mahal kita Ate.” Sambit ko at pinunasan ang mga luha na tumulo sa aking mga mata. Naramdaman ko na may malamig na bagay na humaplos sa akin. Nakaramdam ako ng kapanatagan. Alam kong nasa paligid lang sila at pinapanood kami.

“Mommy, Mommy!” narinig kong tawag sa akin ni Miracle Galing ito sa labas ng mausoleum. Kasama ko ang tatlo naming anak pati na din si Gabriel. Nagpaalam saglit ang mga ito dahil gustong bumili ng mga bata ng ice cream. habang nagpupunas ako dito sa loob. Yes, personal kong inaasikaso ang paglilinis dito sa puntod ng aking mga magulang at kapatid. Pwede ko naman sana itong iutos sa mga maid pero gusto kong ako mismo ang gagawa. Kahit sa pamamagitan lamang nito ay mapagsisilbihan ko sila.

Nang lingunin ko si Miracle ay nagulat ako dahil pawis na pawis ito. Hingal na hingal na akala mo ay Hinahabol ng kung sino. Napakunot pa ang noo ko dahil mag-isa lang ito. Pero wala pang ilang sigundo ay dumating din si Christian. Katulad ng kanyang kapatid ay hingal na hingal din kaya naman takang taka akong napatitig sa aking mga anak.

“Anong nangyari sa inyo, bat ganyan mga hitsura niyo? Nasaan si Daddy at Arabella?” nagtataka kong tanong.

“They are coming na Mommy. Nag-uunahan kasi kami ni Miracle Mommy eh. Sabi kasi ni Daddy lang.

Sino ang maunang dumating dito ay may surprise.” Sagot ni Christian.

Napabuntong-hininga naman ako sa sagot ng mga ito. Ano na naman kaya ang kalokohan na naiisip ni Gabriel. Palage na lang pinagtitripan. ang mga anak namin. Pati ba naman dito sa sementeryo. hindi pa rin nawawalan ng kalokohan. Ilang beses ko ng pinagsabihan na huwag masyadong pinagloloko ang mga bata pero tuloy-tuloy pa rin.

Palibhasa kasi kapag mapipikon ang mga bata ay dinadaan sa regalo. Kaya ayun natatakot tuloy akong lumala na spoiled ang mga bata. Lalo na itong si Miracle. Ngayun naman si Arabella ang inuumpisahang

Ini-spoiled masyado, maninong naman na sana maglakad pero sinasanay sa karga. Kaya ayan tuwing makikita siya ayaw maglakad or sumakay sa stroller. Gusto laging karga ng ama.

ilang saglit lang ay dumating na dito Karga nga nito sa kabilang braso si Arabella at may bitbit itong plastic ng mga pagkain. Lumapit ito sa lamesa at ipinatong ang plastic na may lamang pagkain. Pagkatapos ay humarap sa akin at magaan akong hinalikan sa labi.

.

Pagkatapos ay masama ko itong tinitigan. Inginuso ko ang mga bata na noon ay hinahalungkat na ang laman ng plastic. Ngumiti naman ito sa akin sabay kindat.

“Ano na naman ang pakulo mo? Bakit pawis na pawis ang kambal? Nandidilat ang mga matang tanong ko dito.

“Its just a game between them. Sabi ko kasi kung sino ang mauunang makarating dito. siya ang masusunod kung saan tayo mamamasyal next weekend or bibilhin ko lahat ng gusto niya.

Kahit ano nakangiti na sagot ni Gabriel. Halata sa boses nito ang pagiging proud na ama. Napangiwi na naman ako sa sagot nito. Heto na naman ang game-game na iyan noong nakaraang game si Christian nanalo at ang hiniling nito ay sa Disneyland kami pumunta. Napatravel tuloy kami ng Hongkong ng wala sa plano. Kinakabahan na ako sa irerequest ni Miracle sa ama. Kapag nag promise pa naman ito ay talagang tinutupad. Gagawing posible ang imposible. At ito namang si Miracle alam kong hindi basta-basta ang hihilingin nito sa ama.

“Ikaw talaga. Kung anu-ano na lang ang mga kalokohan na naiisip mo. Paano kung naligaw ang mga bata o di kaya madapa sa pagtakbo?” kunwari ay naiinis kong tanong dito.

“Dont worry Sweetheart. Malakas ang tuhod ng mga anak ko. Mana sa Daddy” tatawa-tawa nitong sagot “Hay naku ewan ko sa iyo. Hindi mo man lang naisip na baka maligaw ang mga iyan.” Sagot ko dito.

“Thats Impossible Sweetheart. Lagi-lagi kaya tayo dito at imposibleng maligaw ang mga kids. KabisaDong -kabisado nila ang lugar na ito. kahit nakapikit pa sila. nakangiti nitong wika at hinawakan pa ako sa ilong. Napailing na lang ako. Kahit ano pa ang sasabihin ko lagi itong may katwiran.

“Daddy, I won ha? Dapat tuparin mo iyung promise. Binilisan ko talaga ang pagtakbo para ako ang manalo, nakangiti na wika ni Miracle. Kumakain ito ng ice cream na nasa cone.

“Sure baby Basta kapag sinabi ni Daddy tutupurin ko iyan. Baldt kailan ba ako hindi tumupad sa mga promise?” Nakangiting sagot naman ni Gabriel.

“Yeheyyy, you’re the best Daddy in world.” Wika nito at nagtatalon sa tuwa. “Hey, be careful Baka mamaya matapilok ka.” Wika ko sabay lapit dito.

“Im so excited Mommy” nakangiti nitong wika sabay yakap sa akin. Napailing-iling naman ako habang hinahaplos ang likod nito na noon ay basang-basa na ng pawis.

“Ok, ok tama na iyan. Pag isipan mo ng maigi kung ano ang gift hihingiin mo kay Daddy para sulit ang effort mo baby”. malambing ko wika dito.

“Yes Mommy. Gusto ko yung memorable.” Matamis na ngiti na wika ni Miracle

“hay naku. Sige baby magbihis muna kayo ni Christian at baka ubuhin kayo. Naku kayo talagang mga bata kayo.” Wika ko dito sabay kuha ng paper bag. Nasa loob nito ang mga extra damit ng mga bata. Agad ko silang pinunasan at binihisan pagkatapos ay sabay-sabay na kaming kumain. May mini-kitchen ang mausoleum kaya naman kapag dumadalaw kami ay lagi kaming nagdadala ng foods upang hindi magutom ang mga bata. 

Minsan kasi ay inaabot kami ng ilang oras dito. Pagkatapos nito ay dumideretso kami sa malls or amusement parks. Nagpalipas pa kami ng ilang oras sa Sementeryo. Pagkatapos ay dumaan muna kami ng bakeshop dahil nagrequest ng cake ang mga bata. Pagkatapos ay diretso uwi na kami.

Ilang araw pa ang lumipas. Siningil na si Gabriel ng kanyang anak lang anong prize ang gusto nito sa ama. Gusto daw nito ng one week vacation sa “CARISSA VILLARAMA BEACH RESORT. Gusto daw nito na kasama kaming lahat pati ma din sila Daddy Ralph at Mommy Moira. Natawa naman ako kasi alam kong maraming dapat tapusin na trabaho sa opisina si Gabriel. at hindi ito pwedeng mawala ng ganoon katagal. Kaya lang nagpromise ito sa anak. kaya alam kong wala na itong magawa pa kundi pumayag kakansel na lang daw muna ang lahat ng kanyang appointments buong linggo. Ewan ko lang kung hindi pa ito madala sa mga pakulo nito sa buhay.

“Oh ano ka ngayun Gab. Sabi ko naman sa iyo eh. Huwag ka kasing promise ng promise sa mga bata. Iyan tuloy hindi ka makahindi kay Miracle.” Natatawa kong wika dito.

“Ok lang iyun Sweetheart. First priority ko kayo ng mga bata. Kahit one month pa iyan kayang kaya kong ibigay sa inyo.” Nakangiti nitong sagot sa akin. Kumindat kindat pa ito habang may nakaguhit na nakakalukong ngiti sa labi.

Agad kaming naghanda para bumiyahe papuntang Batangas kung saan matatagpuan ang Carissa Villarama Beach Resort. Lahat ay excited lalo na ang mga bata. Si Gabriel naman ay buong byahe abala sa cellphone. Ang daming mga bilin na pinapagawa kay Aron, ang kanyang personal Secretary. Ngiting ngiti naman ako habang nakatingin dito. Alam ko kasing hindi ito ready sa biglaan naming bakasyon.

GABRIEL POV

Masaya akong nanonood habang nagkikilitan ang akong mag-ina dito sa loob ng kwarto Panay tawanan ang mga ito. Nagkikilitihan kasi kaya naman rinig yata hanggang labas ng karto ang halakhakan ng mga Ito. Wala na akong mahihiling pa. Masaya akong nakikita na hindi na naging malungkutin ang pinakamamahal kong si Carissa. Masaya ako dahil sa araw-araw na ginawa ng Diyos. ramdam na ramdam ko ang pagmamahal nito sa akin.

May mga bagay pa akong gustong gawin. Gusto kong pakasalan ulit si Carissa. Gusto kong maging Memorable ang pagpapakasal ulit naming dalawa. Pero tumityempo pa ako Nakausap ko na sila Mommy.

Tungkol sa balak kong ito at masaya nila itong sinang-ayunan, Siguro panahon na para magpakasal kami sa simbahan. Lumalaki na ang aming mga anak at gusto ko silang bigyan ng perfect na pamilya. 

Gusto kong maging maganda kaming huwaran para sa aming anak. Na may pagpapahalaga sa matrimonya ng kasal. Maigi ko pang pinagplanuhan kong paano magpropose kay Carissa. Gusto kong maging perfect lahat.

Darating na ang inorder kong singsing galing Europe sa susunod na araw. Pina-personalized ko kasi ito dahil gusto kong ito ang pinakamagandang engagement ring sa lahat. Walang problema sa akin kahit gumastos ako ng milyon-milyon. Basta para kay Carissa. Lahat ay kaya kong ibigay. Gagawin kong posible lahat ng imposible pagdating sa asawa ko. Gusto kong makita itong laging masaya.

Nagpatulong na ako kina Mommy at Daddy sa Venue. kung saan pwede akong magpropose ng kasal. Nagsuggest si Mommy na sa private resort sa Batangas na lang. At least doon siguradong mag-eenjoy buong pamilya. Sabayan na lang namin ng bakasyon para sulit. Kailangan kong mag leave sa office kahit isang linggo lang. Nandyan naman si Aron para magmanage sa lahat. Sanay na itong gumawa ng mga trabaho kahit wala ako. Malaki ang pasasalamat ko dahil naging tapat ito sa akin. Na mapagkakatiwalaan ko ito, Lagi din itong na aupdate sa akin.

Kinasabwat ko din si Miracle. Sinabihan ko ito na arbor na lang muna ang napanalunan niya dahil may surprise akong gagawin sa Mommy niya. Buti na lang at pumayag agad. Gusto din daw kasi niyang makita ang surprised ko sa Mommy niya.

Mabilis na lumipas ang araw. Sa wakas nandito na kami sa private resort namin sa Batangas. Tapos na din ang kabilang bahagi ng resort para sa mga tourist. Laging fully book ayon sa report ng aking mga tauhan. Kaya naman nagbibigay ito ng malaking income sa amin.

“Daddy, Daddy lets swim!” narinig kong sigaw ni Miracle. Nasa swimming pool ito kasama ang aking pinakamamahal na si Carissa. Masayang lumalangoy ito sa mababaw na parte ng pool. Napalunok pa ako ng tumampad sa mga mata ko ang mapuputi at malinis nitong balikat. Alam kong nakabathing suit ito at kahit hindi ko kita mula sa kinaroroonan ko ang kabuuan nito. alam kong napakasexy ng mahal ko.

Excited akong lumapit sa mga ito para magjoin sa swimming. Nasabihan ko na ang magdedesign sa tabing-dagat para sa mamayang gabing event. Mamayang gabi ko balak magpropose kay Carissa. kaya naman puspusan ang pag-aayos ng mga binayaran kong designer. Walang kamalay-malay si Carissa. dahil hindi naman ito napapagawi sa dalampasigan at isa pa hindi ko hahayaan. Lilibangin ko ito para hindi masayang ang plano kong surprise dito.

Chapter 52

Hello Sweetheart!!! Nakangiti kong bati dito pagkatapos lang bumaba ng pool. Lumapit ako dito at agad kong halikan sa labi. Smack lang naman dahil naririnig ko ang nagpoprotestang boses ni Miracle, Gusto daw nitong magpabuhat sa akin. Hindi maikakailang si Miracle ay malapit sa akin. Kung baga ay Papas Girl ito. Samantalang si Christian naman ay mas malapit kay Carissa,. Lagi itong nakadikit sa ina kahit saan.

Si Arabella naman ay naiwan sa nursery room. Ayaw na namin istorbohin ang pagtulog nito. at isa pa ayaw namin na makipagsanayan ito sa kambal nagswimming. Masyado pang baby at hindi pa kaya ng katawan nito ang itagal na pagbababad sa tubig.

Mabilis na lumipas ang mga oras. Buti na lang at napagod agad sa pagsiswimming ang mga bata kaya Naman medyo maaga pa kaming umahon. pagkatapos maghapunan ay agad akong nagpaalam kay Mommy at Daddy na pupunta ng tabing-dagat upang icheck kung maayos na ba ang lahat kung handa na para sa marriage proposal ko.

Binilinan ko na din sila Mommy na siya na ang bahala magsabi kay Carissa na sumunod sa akin sa tabing dagat. Abala ito sa pag-aasikaso sa mga bata para makatulog na. Hindi niya na kasi inaasa pa sa mga katulong ang mga ganitong gawain. Kung baga full time Mommy na ang asawa ko simula ng nakidnap ito. Hindi na din nito itinuloy pa ang pag aaral na labis kong ikinatuwa. Mas pabor sa akin ang desisyon nito na huwag ng ituloy ang pag-aaral. dahil napa praning ako kapag nasa School ang asawa ko. Alam kong maraming lalaki ang magkagusto dito dahil sa taglay nitong kagandahan. Napapansin ko iyan sa klase

Ng mga tingin ng ibang istudyanteng lalaki kapag hinahatid at sinusundo ko ito sa school noon.

Mas naging abala na ito sa pag-aalaga sa mga bata lalo na ng dumating sa buhay namin si Arabella.

Hands on Mom ito at tinutulungan naman ni Mommy sa lahat. Mas naging malapit pa ang Mommy ko kay Carissa at mas kinakampihan pa niya kaysa sa akin na anak niya. kapag may tampuhang nagaganap sa aming dalawa which is normal lang sa mga asawa.

Agad akong nakarating sa tabing dagat. Inilibot ko ang akong paningin sa buong paligid at napangiti ako dahil satisfied ako sa ginawang ayos ng aking mga tauhan. Dinukot ko ang singsing sa aking bulsa at matamang tinitigan. Alam kong magugustuhan ni Carissa ang lahat.

Agad akong naghanda ng ibalita sa akin ng isa kong staff na parating na daw si Carissa. Sinabihan ko sila na sindihan na ang lahat ng scented candle sa paligid hinawakan ko ang flower bouquet at matamang naghihintay sa paglapit ng mahal ko.

Nakita ko ang pagkagulat sa mukha ni carissa habang dahan-dahan na naglalakad palapit sa akin. Nagtatanong ang mga titig nito sa akin.

Nakaputing dress ito at parang Diyosa habang bahagyang nililipad ang buhok nito ng mabining hangin. Hindi nakakasawang pagmasdan ang mala-anghel nitong mukha na may nakaguhit na ngiti sa mga labi. Nang makalapit ay agad ko itong hinalikan sa labi at iniabot ang flower bouquet na hawak ko. Kahit na naguguluhan ay agad naman niya itong tinanggap at inamoy pa ang halimuyak ng bulaklak.

“Gabriel, ano na naman itong pakulo mo? Ikaw talaga hindi ka na nauubusan ng sorpresa” nakangiti

Nitong wika.

“Para sa iyo Sweetheart. Hinding hindi ako mauubusan ng idea kung paano kita pasayahin” malambing kong wika dito habang pinapaupo. Pagkatapos nito ay naupo na din ako sa harapan nito. Agad naman lumapit ang waiter at sinalinan ng wine ang aming wine glass. Ikaw talaga: Sabagay maganda na din ito. Ang sarap ng simoy ng hangin dito sa tabing dagat... Lalo akong narerelax nakangiti nitong wika sa akin. habang tinitingnan ang wine na rasa glass. Thanks God at nagustuhan mo ang ang pagkakadecorate ng lugar. Alam mo bang talagang pinaghandaan ko ang araw na ito? Nakangiti kong sagot.

“Pero bakit may pa candle-candle ka pa? Tsaka alam mo naman na hindi ao umiinom ng alak” mukha ay nakasimangot na wika nito sa akin. at bahagyang Inusog ang baso na nasa harap nito na may lamang alak.

“Its no Alak Sweetheart. Its a wine nakangiti kong paliwanag dito, hindi nga pala ito nakakatikim ng kahit na anong alak. Mapag-wine mano ano pa. Masyadong sarado ang isip nito pagdating sa ganitong klaseng inumin.

“Kahit na Wine or alak same pa rin yun. Nakakalasing umiirap na wika nito. Napatawa naman ako at masayang tinitigan. dahil lalo itong gumaganda sa aking paningin kapag nagagalit-galitan ito sa akin. Kinuha ko ang kopita nito at inabot dito. Kunot noo naman akong tinitigan nito.

“Here Try it Sweetheart. Kahit kunting sip lang You will like it for sure. Para lang siyang Juice. Lasahan mo lang tapos sabihin mo sa akin kung ano ang lasa nakangiti kong alok dito.

Kahit nag-aalangan ay tinanggap niya pa din ang hawak kong kopita. Kapagkuha niya ay inamoy niya ito.

Hindi ko mapigilan na matawa sa kanyang ginagawa. Kahit kailan talaga napakainosente ng asawa ko. Lalong lumawak ang aking ngiti ng makita kong unti unti niya tinungga ang laman ng kopita. Bahagya pat itong napangiwi ng malunok nito ang kunting portioning wine. Marahil ay hindi pa ito nasanay sa lasa. Pero wala pang segundo ay muli niya ulit inom at ngumiti ng kaunti. Marahil ay nasanay na ito sa lasa ng alak o baka nagustuhan nito.

“Wow, masarap pala ito? Sa umpisa lang mapait peru kapag ituloy-tuloy ang pag-inom ang sarap pala.” Nakangiti nitong wika. Akong inumin pa nito ang natirang laman ng baso ng bigla akong tumayo sabay luhod sa harap nito. Nabitiwan naman niya ang baso at napatitig sa akin.

“Sweetheart, will you marry me?” tanong ko dito sabay bukas ng box at inilahad ang singsing. Nakita ko ang pagkagulat sa mukha nito ng masilayan niya ang singsing na inilalahad ko sa harap niya. Nakaluhod pa rin ako at hinihintay ang kanyang sagot.

“Nakita ko ang pagtulo ng luha sa kanyang mga mata. Tumayo ito at hinawakan niya ang aking kamay na May hawak ng singsing.

“Of course Gab I will-I will. Yes I will marry you. Umiiyak na sagot nito. Agad kong isinuot sa palasingsingan nito ang engagement ring. Saktong-sakto sa kanya ang sulat at kumikislap ito kapag tinatamaan ng liwanag. Hinalikan ko ang daliri nito na may suot ng singsing tsaka dahan-dahan na tumayo para yakapin ito. Naramdaman ko ang pagyugyog ng balikat nito. Marahil ay umiiyak ito sa sobrang saya.

“Thank you Sweetheart. I love you and maybe this is the time na harapin na nating ang matrimony ng kasal sa simbahan. Thank you Carissa sa pagtanggap mo sa akin sa buhay mo. Marami akong naging kasalanan sa iyo pero heto ka, nanatili ka pa rin sa mga bisig ko. Thank you.

Thank you Sweetheart “wika ko din habang hinahaplos ang likod nito.

“Gabriel, mahal na mahal kita, Ikaw lang at wala ng iba pa. ikaw ang gusto kong makasama habang buhay. Paulit-ulit mo man akong sinaktan noon pero mananatili ka sa puso ko habang nabubuhay ako. Maraming salamat sa lahat. Maraming salamat dahil pinadama mo sa akin kung gaano ako ka special” umiiyak na sagot nito.

Of course Sweetheart. Special ka sa akin. Special ka sa puso ko. Hindi ako mabubuhay kong wala ka. Salamat sa lahat. Salamat sa mga sakripisyo mo Sweetheart. Pangako mananatili ako sa tabi mo habang -buhay. nakangiti kong sagot dito..

Ilang minuto din kaming magkayakap habang dinadama ang presensiya ng bawat isa. .Walang pagsidan ang aming kaligayahan. Tumingala ako sa langit at bumulong ng pasasalamat sa Diyos. Nakita ko din ang pagkislapan ng bituin na wari ay nakakaisa sa aming pagmamahalan. Nakikisa sa ligayang aming nararamdaman sa mga sandaling ito.

Ilang sandali pa ay naramdaman ko ang pagkalas ng pagyakap ng aking asawa. Kaya naman hinawakan ko ito sa kamay at tinitigan sa mga mata. Pareho kaming nakangiti at ilang sandali pa ay naglapat ang aming mga labi. Marahan at puno ng pag-ingat. Pareho kaming nakangiti ng maghiwalay ang aming mga labi at punong-puno ng kislap ang aming mga mata. dahil sa matinding kaligayahan.

Inalalayan ko ulit itong maupo upang ituloy ang masaya naming kwentuhan. Pero wala pang ilang minuto mula sa pagkakaupo ay nagyaya itong maglakad-lalad daw muna sa buhanginan, Agad naman akong pumayag at sininyasan ko ang nga tauhan na makaantabay sa amin na pwede na silang magpahinga. Hayaan na lang muna kami na masolo ang buong paligid. Secured naman ang buong lugar kaya walang dapat na ipag-alala.

Masaya kaming naglalakad sa gilid ng tabing dagat. Pakiramdam ko ay nasa paraiso kami dahil sa ganda Ng paligid. Nagulat pa ako dahil bigla nitong ipinakita sa akin ang hawak nitong bote ng wine. Hindi ko Napansin na dala-dala pala niya ito. Siguro kinuha niya ito kanina sa lamesa bago kami umalis. “Ang sarap kasi eh.. sayang naman kung iwanan natin doon pwede naman natin inumin habang naglalakad.

Tayo” pilya nitong wika sa akin. Napangisi naman ako dito.

“Akala ko ba ayaw mo ng wine. because wine is alak pa rin, nakakalasing nakangiti kong sagot dito. habang patuloy kami sa paglalakad. Nakapulupot na ang braso ko sa bewang nito. Natawa pa ako ng makita kong bigla nitong tumungga ang laman ng bote ng wine.

“ahhh sarap talaga. Bakit kaya ngayun mo lang sinabi sa akin na ang sarap pala ng wine? ikaw ha madaya ka din eh. wika nito habang napapansin ko na parang namumula na ang mukha nito.

Marahil ay umepekto na ang espirito ng alak. at medyo nalalasing na kaya naman lalo akong naging alerto.

“You want?” nakangiti nitong alok sa akin at itinaas pa ang bote. Umiling naman ako kaya umismid ito na labis ko namang ikanahalakhak ng tawa. Grabe talaga ang lakas ng tama ng mahal ko. “Sweetheart mukhang lasing ka na agad ah?” natatawa kong wika dito.

“Sinong lasing? Ako? Uyyyy ano ako, mahinang nilalang? Gab kahit isa pang bote ng redwine hindi ako malalasing. Hindi kaya alak ito, juice ito eh, juice ito. Mahinang sagot nito sa akin.

“Bahala ka Sweetheart, kaya naman kitang buhatin kung hindi mo na kayang maglakad diyan” Nakangiti kong wika dito:

“Hmmmp ewan ko sa iyo. Baka Ikaw ang Lasing” mukhang napipikon pang wika nito sabay piksi.

Kaya naman natanggal ang pagkakapulupot ng braso ko sa bewang nito.

Napailing-iling na lang ako habang sinusundan ito. Panay pa rin tungga sa wine. Wala lang tatlumpong- minuto na paglalakad ay napahinto ito kaya naman ay nakaalerto ako sa likod nito. Alam kong lasing na si Carissa. Masarap ang wine na iniinom nito pero mabilis itong makalasing kaya naman hindi ito pwedeng laklakin “Gab, nararamdaman mo ba? Parang lumilindol?” wika sabay upo sa buhanginan.

“H. Ha?” maang kong tanong.

“Lumilindol. Sobrang lakas. Grabe umiikot ang paligid.” Wika nito ulit.

“Sweetheart lasing ka lang. Hindi lumilindol” natatawa kong paliwanag dito. Inaangat naman nito ang tingin sa akin sabay ngisi.

“Ang pogi talagang asawa ko. nakangiti nitong wika sabay tingakayad at hinalikan ako sa pisngi. Hindi pa ito nakontento at hinawakan pa ang aking mukha at malakas na pinipisil-pisil na wari ay nanggigil. “Sweetheart ano ba ang nangyari sa iyo. Lasing ka nanga. Nawawala ka na sa sarili mo. Lets go home na natatawa kong wika at  akmang bubuhatin ko ito ay hinila niya ako. Kaya naman sabay kaming nabuwal sa buhanginan.

Chapter 53

Napahalakhak kami pareho pagkatapos na samayad ang aming likod sa buhanginan. Pumaibabaw sa akin.

Si Carissa kaya naman alam kong hindi ito napaano saraming pagbagsak. Naniningkit ang mga mata nito habang nakatitig sa akin. Pulang-pula na din ang mukha nito kaya naman Alam kong lasing na lasing na ito.

“Hindi talaga ako makapaniwala na makapag-asawa akong ganito kagwapo wika nito kaya naman napahalakhak ako.

“Alam mo ba na maraming naiinggit sakin? Hihihihi! pinikot kita kasi nabihag ko ang isang napakagwapong si Gabriel Villarama. wika pa nito at pinaliguan naman ang aking mukha. Amoy na amoy ko din ang halimuyak na hininga nito na siyang nagparamdam ng kakaibang init sa akin.

“Lets go Sweetheart, Lasing ka na at kailangan mo na magpahinga pagayaya ko dito. “No Gabriel, hindi pa ako lasing. Kahit sang bote pa ng wine hindi ako malalasing Alam mo ba curious talaga ako. ano kaya ang pakiramdam kapag magtatalik sa tabing dagat at ilalim ng sinag ng buwan.

Siguro exciting iyun namumungay ang mga matang wika nito. Napalunok naman ako, Konte na lang talaga at bibigay na ako. Pero hindi pwede, nagkalat ang cctv sa buong paligid at ayaw kong Pagpyestahan kami ng ibang tao,

“Sweetheart, lets go. Hindi pwede iyang iniisip na wika ko dito at sinundorang ilong nito. Medyo malayo na kami sa villa kaya naman luminga linga ako sa paligid.

Napangiti ako ng mapansin ko na may cottage pala malapit sa amin. Halos nasa kabilang dulo na kami ng private resort. at maalala ko na nagpalagay pala ako ng cottage para kung sakaling mapagod sa pamamasyal. ang buong pamilya ay merong pagpapahingahan. Kayanaman ay agad akong tumayo at inakay si Carissa. Pero noong mapansin kong paliko liko at bahagyang matutumba na ay napailing na lang ako. Agad ko itong inaalalayan at naglakad papunta sa cottage malapit sa amin.

Nang makarating ako ay tahimik ang buong paligid. Solar powerang pinakabit kong source ng electricity. kaya naman maliwanag ang buong paligid. Agad kong binuksan ang pintuan ng cottage at tumambad sa akin ang malinis na silid. Agad kong dahan-dalian na inilapag sa kama si Carissa na noon ay tulog na. Inayos ko ang pagkakahiga nito at kinumutan para maging komportable ito sa pagtulog. Medyo malamig kasi ang loob ng cottage. Marahil dahil sa mala bahay kubo nitong desenyo at tagusan lang ang hangin mula sa labas.

Iniwan ko sa higaan si Carissa at hinayaan itong matulog muna Buksan ko ang mini ret na nasa mini-Kitchen ng naturang cottage at napangiti ako dahil merong stods sa loob. Sabagay kabilin-bilinan ko sa mga staff na maglagay ng mga ready to eat na pagkain para sa mga ganitong klaseng sitwasyon.

Agad akong kumuha ng beer sa loob. Binuksan at tinungga ang laman. Nakamasid ako sa payapang kapaligiran. Napakatahimik ng lugar. Masarap sa pakiramdam at malayo sa kaguluhan ng siyudad. Siguro kapag tumanda na kami ni Carissa mas gugustuhin kong tumira sa ganitong lugar. Patuloy ako sa pagmamasid sa paligid habang tumutunggang beer.

Masaya ako at kontento sa buhay. Sa wakas nasa maayos na ang lahat. Magiging busy lang siguro kami sa mga susunod na araw. upang asikasuhin ang kasal namin. Pagkatapos nito wala na sisiguraduhin ko na magiging maayos ang lahat. Sisiguraduhin ko magiging masaya at perpekto. ang aming pamilya pati na din ang pagpapalakad namin sa aming mga anak “Gabriel! Gab Gab narinig kong tawag sa akin ni Carissa. kaya naman bigla akong napatayo at pinuntahan ito sa kama kung saan ito nakahiga,

“Yes Sweetheart. May kailangan ka ba?” tanong ko dito ng makalapit.

“Im thirsty. I need water” wika nito habang nakapilot pa rin. “ahhh sure Sandali Sweetheart, kukuha lang ako sa ref.” Sagot ko.

Agad akong kumuha ng malamig na bottled water sa ref. Binuksan at nilapitan si Carissa. Inalalayan ko pa itong makaupo sa kama upang makainom ito ng maayos. Agad naman itong uminom na wart ay uhaw na uhaw. So how is it? Are you ok Sweetheart? May masakit ba sa iyo? Nahihilo?” nag-aalala kong wika. First time nitong uminom kaya naman nag-aalala ako ngayun. Next time hindi ko na ito hahayaan pa na

Gagawin ang bagay na ito.

“Hmmm...Im ok. Inaantok lang ako kaya siguro ako nakatulog” sagot nito sa akin sabay dilat ng mga mata at iginala ang paningin sa paligid. Tanging malamlam na liwanag lang ang siyang ilaw ng buong silid. Pinatay ko ang pinaka-main switch ng ilaw kanina para naman hindi masyadong maliwanag ang loob ng cottage at makatulog ito ng maayos.

“Nex time huwag ka ng uminom ng maraming wine Sweetheart. Hindi pa sanay ang katawan mo sa maraming alcohol sa katawan. nakangiti kong wika dito, “Hihihi! Ang sarap kasi eh. First time kong natikman at nagustuhan ko naman ang lasa” nakangiti nitong sagot.

“yup. I know masarap ang lasa ng wine na iyun kaya lang mabilis din yun makalasing lalo na sa baguhan na tulad mo.”

“Ganoon ba? Hayst promise hindi na talaga ulit ako inom noon.” Nalalabi nitong sagot.

“Pwede naman Sweetheart. Pero pakonti-konti lang. Kailangan mo din matutong uminom ng wine paminsan-minsan kasi hindi mo maiiwasan nyan. kapag may mga party tayong pupuntahan. Balak ko na kasing Isama ka sa lahat ng mga parties at dinner meetings na pupuntahan ko. Kaya ihanda mo ang sarili mo Sweetheart. Dapat ay makilala ka nang lahat ng business partners ko at mga tauhan ko. Malalaki na ang mga bata kaya ito na yung perfect time para harapin mo ang mga taong nakapaligid sa atin.” Mahaba kong paliwanag dito.

Ga-ganoon ba? Hindi ba parang nakakahiya iyun Gab? I mean baka hindi ko na pinatapos pa ang sasabihin ni Carissa at agad ko itong sinagot.

Dont worry Sweetheart. Magugustuhan ka man nila o hindi, who cares ikaw ang asawa ko kaya dapat lang na igalang ka din nila katulad ko. Hinding-hindi ako papayag na aalipustahin ka ng kahit sino lang diyan. nakangiti kong wika. habang titig na titig dito.

“Ok sabi mo eh. Dapat pala simula bukas magsanay na ako Sweetheart. Parang nakakahiya kasi makaharap sa mga mayayaman na tao. “nakangiti nitong wika.

“Dont pressure your self Sweetheart. Matutunan mo din iyan day by day. Tsaka nandito ako I will assure you. walang sino man ang pwedeng manlait sa mahal ko ngiting ngiti kong wika habang hinahapos ang pisngi nito.

“Hmmm ok pero mag start ako after na ng kasal natin ha? Malambing nitong sagot. “Sure Sweetheart Magiging busy talaga tayo sa mga susunod na araw. Gusto ko maging perfect ang lahat. Please invite all your friends and best friends ha? Gusto kong maging memorable sa iyo ang lahat- lahat.” Nakangiti kong sagot sabay hipo sa tuktok ng ilong nito.

Hmmm ok. Gagawin kong bridesmaid si Roxie. Siguro naman hindi niya ako mahihindian. Kasal ko iyun eh.

Naglakbay ang mga kamay ko sa kabuuan nito. Gusto kong madama ang kahubadan ng aking asawa. Napakasarap nito. Para itong isang alak na habang tumatagal ay lalong sumasarap.

.

“Advance na natin ang honeymoon Sweetheart.” sabe ko dito at naramdaman ko na natawa si Carissa.

“Ikaw talaga. May ganoon pa ba after ng kasal natin. Lagi naman tayong nagha- honeymoon eh.” Natatawa nitong wika. Natawa na din ako habang iginigiya ito pabalik ng kama at inalalayan na makahiga ulit. Gusto kong sambahin ang katawan nito buong gabi. Gusto kong iparanas ulit dito ang walang katulad kong pag-ibig.

Chapter 54 (WARNING SPG)

CARISSA

Unti-unti akong inihiga ulit sa kama ni Gabriel. Pareho na kaming hubot hubad kaya ramdam na ramdam ko ang init na nagmumula sa aming mga katawan.

Hagod dito, hagod doon ang ginagawa ni Gabriel sa akin. Para akong isang masarap na putahi na kahit kailan ay hindi nagawang pagsawaan ng isang Gabriel Villarama. Alam ko lang gaano ako nito kamahal.

Araw-araw hindi nagsasawang iparamdam sa akin ang bagay na iyon “Ahhh Gabriel...” sabe ko ng maramdaman ko ang labi nito sa tuktok ng dibdib ko. Salitan nitong sinuso ang magkabilaan kong bundok. na parang sanggol kaya naman napaungol ako. sa sobrang na ramdam ko ang mainit na labi ni Gabriel. .na siyang nagpasilab lalo sa nararamdaman kong pagnanasa.

Sarap Ramdam Nang magsawa ito ay unti-unting bumaba ang halik nito papunta sa aking tiyan. Pababa ng pababa hanggang sa naramdaman ko na ibinuka nito ang aking mga hita. Napahiyaw ako ng lumapat ang labi nito sa aking perlas ng silangan na noon ay basang-basa na din.

“Gabriel, ahhhh... Uhmmm!” ungol ko habang hindi ko alam kung saan kakapit at ibabaling ang aking paningin. Sa tuwing ginagawa kasi ni Gabriel ang bagay na ito sa akin ay hindi maipaliwanag na sarap ang

Aking nararamdaman. Hindi ito nagsasawa na halikan at sinupin ang ibabang bahagi ng aking katawan. Napabaluktot pa ang mga daliri ko sa aking mga paa dahil sa sobrang sarap.

“Gab, tama na. Hindi ko na kaya” wika ko dito. Para na kasi akong mababaliw sa sarap. Dagdagan pa na may kung ano na ang nararamdaman sa aking puson na gustong kumawala. Malapit na akong labasan pero patuloy pa rin ito sa pagpapaligaya sa ibabang parte ng aking katawan,

Halos napasigaw ako ng maramdaman ko na lumabas na ang kung anong namuo sa aking sinapupunan.

Kasunod nito ang panginginig ng aking tuhod. Wala pa ring kasawa-sawa sa pagdila si Gabriel sa aking pagkababae. Unuubos nito ang katas na lumabas sa akin kaya naman sinabunutan ko ito para tumigil na. Agad naman nitong naalala ang ibig kong sabihin. kaya naman nakangiti itong umibabaw sa akin.

“You like it Sweetheart?” usisa nito na may nakapasindi na ngiti sa labi. Napangiwi pa ako ng makita ko na nangingitab ang labi nito. Marahil galing sa katas na inilabas ko.

“My turn Gab.” Nakangiti kong wika. sabay tulak nito sa higaan upang mapahiga ito pagkatapos ay dinaganan ko at ginaya ang ginawa niya sa akin. Hinalikan ko sya sa labi at nalasahan ko pa dito ang sarili

Kong katas kaya naman lalo akong ginanahan. Gusto kong ipadama dito ang luwalhati na nararamdaman ko kanina-kanina lang.

Ginalingan ko ang paghalik dito Pababa Pababa Pababa hanggang sa tumigil ang aking labi sa pagitan

Ng hita nito. Napalunok pa ako ng matitigan ko ang nanggagalit nitong anaconda.

Hinawakan ko at sinukat-sukat ko sa aking mga kamay. Gusto ko kasing malaman kong gaano ito kahaba at kataba. Narinig ko naman ang pagtawa ni Gabriel. dahil sa aking ginawa “Hey...shut up.. Nagko-concentrate ako eh “kunyari ay saway ko dito.

“Sweetheart, hindi mo na kailangan pang sukatin iyan biro na sagot nito sa akin. Kaya naman agad ko itong dinilaan at ginawang parang lollipop. Narinig ko naman ang pagsing-hap ni Gabriel dahil sa aking ginawa. Marahil ay hindi nito inaasahan ang aking gagawin. Binigla ko kasi ito Lihim naman akong natawa.

“ohhhhh Grabe, ang galing mo Sweetheart.” sabe nito habang hawak hawak ako sa ulo. Alam kong libog na libog si Gabriel sa aking ginagawa. Isinubo ko na kasi ang mahaba nitong ulo ng ananonda at walang sawang nilalaro ng aking dila. Nang magsawa ay iniluwa ko na ito. Ayaw ko kasing sa mismong bibig ko lalabasan si Gabriel. Sa ngayun ako ang magtatrabaho sa ibabaw ng kama. Hayaan ko itong nakahiga lamang at namnamin ang init ng aming paglalaro.

Agad akong bumaliksa ibabaw nito. Binalikan ko ang labi nito at naramdaman ko naman ang mahigpit na pagyakap ni Gabriel sa akin. Ako pa rin ang nasa itaas nito. Ramdam na ramdam ko ang matigas nitong ispada na sumasayad sa aking hita. Nang magsawa ako sa paghalik kay Gabriel ay agad akong umupo sa tiyan nito,

Kinapa ang kanyang nakatayong espada at itinapat ito sa aking perlas na silangan. Hinayaan lang ako ni Gabriel sa gusto kong gawin. habang namumungay ang mga matang nakatitig nito sa akin.

Nang alam kong naitapat ko na sa bukana ko ang naghuhimindig nitong espada ay inupuan ko ito. Pareho kaming napaungol dahil sa kakaibang sarap na naramdaman. Hindi pa ito tuluyang pumasok kaya naman umulos-ulos ako. Nakaalalay naman ang dalawang kamay ni Gabriel sa aking baywang kaya naman hindi ako nahirapan.

Nang sumagad ito paloob ay saglit akong tumigil. Naramdaman kong Pumintig pintig ang anaconda nito kaya

Naman napahinga ako ng malalim. Nang masanay ang aking katawan ay inumpisahan ko ulit umulos, Madiin, mabilis at tanging salpukan ng aming katawan ang maririnig sa buong paligid Nakita ko pa lang paanong tumalbog-talbog ang may kalakihan tingas. Kaya naman binitiwan ni Gabriel ang pagkakahawak sa aking bewang at hinawakan nito ang aking dibdib at bahagyang nilamas. Lalo naman akong ginanahan sa aking ginagawa. Makalipas ng ilang sandali ay nakaramdam na ako ng ng pagod. Hingal na hingal na ako sa ibabaw ni Gabriel. Nang hindi na ako makatiis sa pagod na nararamdaman ay kusa akong dumapa sa ibabaw nito.

Napansin marahil ni Gabriel ang pagod na akong nararamdaman. kaya naman pinagpalit niya ang aming Pwesto. Siya na ang nasa itaas ko at ako naman ang nasa ilalim. Buong panggigil itong gumalaw sa aking Ibabaw kaya naman napapasigaw na ako sa sobrang sarap.

“Aaahhhhh, ahhhhh Gabriel. Malapit na ako. Sige pa” umuungol kong wika dito.

Pero nakaramdam ako ng pagkainis ng bigla niyang bunutin ang kanyang anaconda. Kapag kunin ay iginiya niya akong patalikod dito. Agad ko naman naunawaan ang ibig niyang sabihin kaya naman ginawa ko na ang gusto niyang prosisyon. Ayaw ko kasing mabitin. Gusto kong maramdaman ito sa loob ng pagkakababae ko.

Napasigaw ulit ko ng maramdaman ko na muling nag-isa ang aming katawan. Puro ungol ang maririnig sa buong paligid ng kwarto. Baka nga pati sa labas. Nakakahiya kung may ibang tao na makarinig sa amin. pero sa mga sandaling ito ay hindi ko muna iniisip ang bagay na iyan. Ang importante ay kaming dalawa ni Gabriel. Masaya at nagkakasundo ang aming mga damdamin.

Ilang beses pang pinag-isa ang aming katawan bago kami nakaramdam ng pagod at iginupo pareho ang aming mga sarili ng antok. Hubot hubad kaming magkayakap sa ilalim ng kama. May mga ngiti sa labi at masaya sa mainit na pagmamahalan.

Kinabukasan, maaga akong nagising. Nang tingnan ko si Gabriel ay payapa pa itong natutulog Kaya naman, dahan dahan akong gumalaw upang bumaba ng higaan. Hindi ako sigurado kung nasaan kami pero ang alam ko wala kami sa kwarto namin sa villa.

Agad kong hinanap ang banyo at naglinis ng katawan. Hinagilap ko din ang suot kong damit kagabi at nakita ko ito sa sahig kasama ng damit ni Gabriel kaya naman pinulot ko muna lahat bago ako nagpasyang magbihis at lumabas ng kwarto.

Pagkalabas ko ay agad akong namangha sa nakita. Para akong nasa paraiso. Ang ganda ng paligid at kitang kita ang malinis na dagat. Nandito pala kami sa isang cottage at ng ikutin ko ang buong paligid ay wala akong nakita na kahit sino. Bahagya akong nabunutan ng tinik sa isipin na kaming dalawa lang kagabi ni Gabriel sa lugar na ito. Walang nakakarinig sa ungol namin dulot ng ilang oras na paglalaro namin. Na -inhale/ exhale ako habang dinadama ang masarap na hangin na humahampas sa aking mukha.

Kapag tinitigan ko ang aking palasingsingan kung saan nakasuot ang engagement ring na bigay ni Gabriel sa akin kagabi. Nasorpresa talaga ako dito. Hindi ko akalain na aalukin pa ako nito ng kasal gayung kasal naman na kami. Sa sobrang tuwa ko nga ay nasobrahan pa ako ng inom ng alak. Alam ko sa sarili ko na sandali akong nagblack-out dahil sa kalasingan. Pero alam kong nakabawi ako dahil pareho kaming naging wild sa kama kagabi.

Nang maisip ko ang mga pinanggagawa namin ay bahagyang nag-init ang aking mukha. kase nasobrahan yata kami. kaya hanggang ngayun ay tulog pa ri si Gabriel. Wala kasi itong kapaguran pagdating sa sex.

Nang magsawa sa kakatitig sa labas ay nagpasya na akong pumasok sa loob. Pumunta ako sa mini- kitchen at naghalungkat ng pwedeng kainin. Natuwa ako dahil may nakita akong mga korean instant noodles. May mga spam at bigas din. Nang icheck ko pa ang ibang cabinets ay may nakita akong rice cooker at coffee maker. 

Kaya naman ay agad akong nagsaing. Nakakaramdam na din kasi ako ng gutom at alam kong ganoon din si Gabriel. Siguradong gutom na gutom ito mamaya pagising At isa pa pagkakataon ko na ito para ipakita dito ang aking skills sa pagluluto. Kahit puro instant ang meron dito at least nagluto pa rin ako. Simula kasi ng naging mag-asawa kami hindi na ako nakakahawak pa ng kaldero. May sariling tagaluto sa mansion at ayaw ko siyang agawan ng trabaho. At isa pa talaga namang masarap siyang magluto.

Nang maisalang ko ang bigas sa rice cooker ay agad kong sinunod ang pagluluto ng spam at instant korean noodles. Mabuti na lang at mayroong induction cooker kaya naman hindi na ako nahirapan pa.

Pagkatapos kong magluto ay nagpasya na akong gisingin si Gabriel. Hindi pa rin ito nagigising.

Gab Gab. Gising na. “ malambing kong wika dito habang tinatapik-tapikang mukha nito.

Dumilat naman ito at kinurap-kurap ang mga matang direktang nakatingin sa akin. Matamis akong ngumiti dito at itinuro ang orasan na nakasabit sa dingding. Alas-siyete medya nang umaga.

Natawa naman ito at agad akong yinapos kaya naman napahiga na din ako sa kama.

“Gab, ano ba Bumangon ka na muna diyan.” Natatawa kong wika dahil naramdaman kong gusto na naman nitong dumagan sa akin. “Isa pa Sweetheart.. Please...” sagot nito at aking hahalikan ako sa labi kaya naman pinigilan ko. 

Baka mamaya hindi din ako makapagpigil at humantong na naman sa mainit na sayawan lahat.

“Gabriel, umayos ka nga: Gutom na ako no kunyari ay inis kong wika dito. Natigilan ito at maang na tumitig sa akin.agad umalis sa ibabaw ko at diretsong pumasok ng banyo. Hindi ko alam kong nainis ito o ano pa man. Hindi na kasi ito nagsasalita at basta na lang akong nilayasan.

Pero wala pang dalawang minuto ay lumabas ito ng banyo. Nakapaghilamos na ito. Hinagilap ang damit na maayos na nakatikdop sa upuan at nagmamadaling isinuot Pagkatapos ay nilapitan ako nito.

“Lets go Sweetheart. Hanap tayo ng food.” Wika nito sa akin sabay hawak sa aking kamay.. Kunot noo naman akong tumitig dito. Hindi ko alam kong anong problema nito. Para kasing natataranta nagalit na parang ewan.

“Gab, ok ka lang ba?” tanong ko dito.

“Im sorry Sweetheart, hindi ko naisip. Halika na Hanap muna tayo ng food mo” wika nito sa akin. “Pero may food na akong inihanda sa mini-kitchen.” Sagot ko dito, Nakita ko na nagulat ito sa aking sinabi .

“Nagluto na ako. Kanina pa kasi ako nagising eh Tulog. natulog ka pa kaya pinakialaman ko na ang kitchen. “nakangiti kong wika dito. Nakita ko naman na para itong nabunutan ng tinik. Umaliwalas ang

Mukha nito na nakatingin sa akin.

Chapter 55

CARISSA

“Pasensya na Sweetheart. Nawala sa isip ko ang tungkol sa pagkain Nakakagigil ka kase eh” nakangiting wika nito. Natawa naman ako,

“halika na nga. Kain na muna tayo at nag-aaway na ang mga bituka ko sa gutom at isa pa baka lumamig na ang kape.” Sagot ko dito. Agad kaming lumabas ng kwarto. Nakita ko naman ang tuwa sa mga mata ni Gabriel habang nakatingin sa nakahain sa lamesa.

“Iyan lang ang nailuto ko. Puro kasi instant laman ng cabinet natatawa kong wika. 

“No worries Sweetheart. Masarap pa rin yan lalo na at ikaw ang naghanda natatawa nitong wika.

“Sabi mo eh. Tsaka nakakamiss din kumain ng ganyang food. Sa mansion kasi puro sosyal ang food na hinahanda. Matagal na akong hindi nakatikim rig instant noodles.” Sagot ko at kumuha ng noodles at isinubo.

Ginaya naman ako ni Gabriel. Masaya kaming kumain ng agahan. Hindi namin namalayan na naubos namin ang nakahain sa lamesa. Busog na Busog kami at nagpasya kaming lumabas upang magpahangin.

Gusto ko Sweetheart, dito gaganapin ang honeymoon natin kapagdaka ang wika ni Gabriel. Natawa naman ako sa sinabi nito.

“Why? May nakakatawa ba sa sinabi Jan? Naguguluhan nitong tanong.

“Wala, kaya lang kakatapos lang natin kagabi tapos honeymoon na naman iyang nasa isip mo tawa kong sagot.

“Iba yung kagabi Sweetheart. Iba din naman after ng kasal natin sagot ni Gabriel. “Promise as bonggang performance ang gagawin ko after ng kasal natin. Natatawa nitong wika sa Akin.

“Hay, ikaw talaga puro kalokohan ang nasa isip mo.

Bahala ka kong ayaw mong maniwala. Pero sisiguraduhin ko na hindi ka makakatayo kinabukasan. Pang-aasar ang sabe nito. Inirapan ko lang ito at lalo naman itong humalakhak.

.

Ilang oras din kaming tumambay ng cottage bago nagpasyang umuwi na ng Villa. Alam namin na hinahanap na kami ng mga bata.

GABRIEL

Kanina pa kumakabog ang aking dibdib sa matinding kaba at excitement. Nandito ako sa tapat ng Altar. Hinihintay ko ang aking bride. Ito ang araw ng aming kasal Iginala ko ang aking paningin sa loob ng simbahan. Tumampad sa mga mara ko ang mga pamilyar na mukha ng aking mga bisita. Mga malalapit na kaibigan at kasosyo sa negosyo.

Nagulat pa ako ng bigla akong kalabitin ni Jonathan. Ang tumatayong Bestman.

“Relax Pre Naghahanda na ang entourage sa pagmartsa ilang sandali na lang ay makita mo na ang maganda mong bride” nakangiti nitong wika sa akin sabay tinapik aking balikat “Kinakabahan ako Pre.. Pakiramdam ko hindi na ako makapaghintay pa. Grabe ang excitement na nararamdaman ko ngayun.” Sagot ko dito. 

Ikaw talaga. Remember, second wedding niyo na ito, nangyari man ang kasalan na ito o hindi asawa mo pa rin si Carissa. Kaya relax ka lang diyan” ngiting-ngiti na sagot ni Jonathan.

“Ewan ko ba Pre... Habang tumatagal lalo akong nababaliw sa asawa ko. Parang siya lang lagi ang nakikita ko. Gusto kong nasa tabi niya palagi sagot ko dito.

“Alam ko Iyun Pre. Masyado ka na ngang obvious eh. Ilang taon na bang hindi ka sumasama sa mga night out hangout natin. Abala Bahay trabaho na lang inaasikaso mo Nakalimutan mo na ang social life. Nagtatampo na nga ang barkada sa iyo eh.” 

Mahabang wika ni Jonathan na kunyari ay nagtatampo. Natawa naman ako. Totoo ang sinasabi nito. Hindi na ako nakikipag-bonding sa mga friends ko. Nakalimutan ko na ang tumambay sa mga bars. Mas gusto ko pang laging makasama ang aking mag-iina. Mas masaya at panatag ang aking kalooban.

Bumalik na sa dating pwesto si Jonathan ng sumenyas ang organizer ng kasal. Mag-uumpisa na daw kaya naman napatikim ako dahil pakiramdam ko ay may kung anong bumara sa aking lalamunan. Dumating na din ang Pari na magkakasal sa amin.

Nag-umpisa ng kumanta ang singer. Pumailinlang ang maganda na boses nito sa bawat sulok Simbahan. Nag-umpisa ng magmartsa ang entourage.

Lalong tumahip ang kaba sa aking dibdib. Sari-saring emotion. Gusto kong maiyak ng makita ko na dahan-dahan bumukas ang malaking pintuan ng simbahan. Tumampad sa aking paningin ang aking Pinakamamahal na asawa. Napakaganda nito sa kanyang suot na wedding gown Dahan-dahan itong Naglakad habang naririnig ko ang bawat lyrics ng kanta:

"Winter snow is falling down"

"Children laughing all around"

"Lights are turning on"

"Like a fairy tale come true."

Hindi ko na mapigilan pa ang pagtulo ng aking luha. Luha ng kaligayahan. Sa wakas matutupad na ang pinakaaasam-asam ko. Magkakaroon na ng basbas ng simbahan ang pagsasama namin ni Carissa Nang pinakamamahal kong si Carissa.

"Sitting by the fire we made"

"You’re the answer when I prayed"

"I would find someone"

"And baby i found you."

Palapit ng palapit ito sa aldn, pero tuloy-tuloy naman ang pag-agos ng luha sa aking mga mata. Hindi ko din makuhang ihiwalay ang paningin ko dito.

"All I want is to hold you forever"

"All I need is you more every day You saved my heart"

"From being broken apart"

"You gave your love away"

"And I’m thankful every day"

"For the gift."

"Watching as you softly sleep"

"What I’d give if I could keep"

"Just this moment"

"If only time stood still."

"But the colors fade away"

"And the years will make us grey"

"But baby in my eyes"

"You’ll still be beautiful."

"All I want is to hold you forever"

"All I need is you more every day"

"You saved my heart"

"From being broken apart"

"You gave your love away"

"And I’m thankful every day"

"

"For the gift"

Nakalapit na ito sa akin pero para akong naistatwa. Nakangiti nakatitig sa akin si Carissa ng huminto sa tapat ko. Agad kong inilahad ang aking kamay. Gusto ko sana itong yakapin at halikan kaya lang nahagip ko ng tingin sila Mommy at Daddy, Sininyasan nila ako na umayos dahil nawalan na ako sa poise. Natauhan naman ako pero hindi ko pa rin napigilan na hagdan ang mga kamay nito na hawak-hawak ko.

(instrumental)

All I want is to hold you forever

All I need is you more every day

You saved my heart

From being broken apart

You gave your love away

I can’t find the words to say

That I’m thankful every day For the gift

Sabay kaming lumakad patungo sa harap ng Altar. Parehong nakangiti habang inalalayan kong makaupo ang aking asawa.

CARISSA POV

Nagmartsa na ang mga abay, ninong at ninang pati na din mga flower girl. Nandito na ako sa tapat ng malaking pinto ng simbahan. Hinihintay kong magbukas upang dahan-dahan na maglakad papuntang altar kung saan naghihintay sa akin si Gabriel. Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng mga luha sa aking mga mata. Sa wakas, heto na kami, matutupad na ang inaasam-asam ng kahit na sinong babae na walang ibang hangad kundi maipakasal sa kanyang minamahal.

Bumukas na ang malaking pinto kaya dahan-dahan na akong naglakad. Natanaw ko si Gabriel na nasa harap ng Altar at hinihintay ako. Napakagwapo nito sa kanyang kasuotan. Halos matunaw ang aking puso sa paraan ng pagkakatitig nito sa akin. Nakita ko pa lang paanong nag-uunahan ang pagtulo ng mga luha sa mata nito. Hindi ako makapaniwala sa aking nakita. Marunong din palang umiyak ang isang Gabriel Villarama.

Matamis akong ngumiti dito. Siguro kung buhay ang aking mga magulang kasama ko sila sa paglalakad ngayun papuntang altar. para ibigay ang blessings ng mga ito sa amin.

Hindi ko na namalayan pa ang oras. Basta narinig ko na lang ang sinabi ng Pari na “You may now Kiss the Bride”.

Narinig ko pa ang palakpakan ng mga tao sa aming paligid. bago unti-unting inangat ni Gabriel ang belo na nakatabing sa aking mukha at ginawaran ng matamis na halik ang aking labi. Nagtagal din ito ng halos

Ilang sigundo at wala pa sanang balak pang tapusin ang halik kong hindi lang namin narinig ang hiyawan

At palakpakan ng mga bisita.

Isa-isang lumapit ang mga bisita at binati kami. Puro ngiti at tango lang alang ginawa. Pagkatapos ay napansin ko ang paglapit ni Roxie.

“Congratulations Bestie.. Sa wakas nakita na din kitang ikinasal at nakasuot ng puting wedding gown.

Ang ganda-ganda mo.” Naluluhang wika ni Roxie.

“Congratulations Bestie.” Wika naman ni Roldan. Hindi ko namalayan ang paglapit nito.

“Thank you Roldan, Thank you Rox” ngiting-ngiti kong sagot sa mga ito at isa-isang niyakap.

“Magkakita tayo sa reception ok?” wika ko sa mga ito. Agad naman tumango si Roldan samantalang

Kapansin-pansin ang pag-aalinlangan sa mukha ni Roxie.

“Hay naku Bestie, ako ang bahala kay Roxie. Sabay na kaming pupunta doon sa reception para naman

Makapgcheka pa tayo ng kahit kaunti.” Sagot ni Roldan.

“Promise Roxie ah? Kita tayo sa reception. Marami pa tayong pag-uusapan bruha ka.” Nakangiti kong wika dito. Napansin ko naman ang panandaliang pagsulyap ni Roxie kay Jonathan bago ito tumango sa akin. Nakangiti ko silang iniwanan at lumapit sa ibang mga bisita.

Napagpasyahan na lang namin na sa Mansion gaganapin ang reception ng kasal. Malawak naman ang paligid at siguradong magkakasya ang mga bisita. Agad kong hinagilap ng aking paningin sila Roxie at

Roldan. Lumawak ang aking pagngiting makita kong kausap ni Roxie si Jonathan at kausap naman ni Roldan si Mommy Moira.

“Finally, sweetheart I think we need to go na” nakangiti na wika sa akin ni Gabriel. Sabay yakap nito sa akin patalikod.

“Gab, ano ka ba nakakahiya sa mga bisita kung iiwan natin sila ng basta-basta.” Nagpoprotesta kung wika.

“Who cares Sweetheart!

Gusto kong masulo ka na. Masyadong mahaba ang araw natin ngayun at gusto ko ng magpahinga.”

Palusot na wika ni Gabriel.

“No, hintayin natin matapos ang party bago tayo aalis papuntang batangas” sagot ko. Doon namin balak mag-stay at gaganapin ang honeymoon sa Beach resort. Balak namin manatili ng kahit one week lang para masulo ang isat isa at pagkatapos ay magtatravel kami papuntang Europe kasama ang mga bata,

Mommy Moira at Daddy Ralph.

Tumawa naman si Gabriel at nakangiti kaming nakihalubilo sa aming mga bisita na nakikisaya sa aming pag-iisang dibdib. Wala na akong mahihiling pa Dininig ng Diyos ang aking mga dasal. Hindi perpekto ang buhay pero nagawa ko itong harapin. Nagiging mahina ako pero pinalakas ako ng aking pag-ibig kay Gabnel.

Sa mga nangyari sa aking buhay, gaano man kahirap nagawa kong malagpasan ang lahat ng iyun. Nawalan man ako ng mga mahal ko sa buhay, mananatili sila sa puso ko at hinding-hindi ko sila makakalimutan. Patuloy akong magiging matatag alang-alang sa aking mga anak at sa mga taong nagmamahal sa akin.

Ako si Carissa Perez Villarama at ito ang aking kwento Maraming salamat sa lahat ng mga sumubaybay.

Chapter 56

CARISSA

Fifteen Years Later

CARISSA VILLARAMA BEACH RESORT

Matamis ang ngiti sa aking labi habang nakatingin sa naghaharutan kong mga anak Masaya ako dahil lumaking magkakasundo ang ang mga ito. Masasabing successful ang pagpapalaki namin sa mga ito katulong sila Mommy Moira at Daddy Ralph.

Ang kambal na sina Miracle at Christian ngayun ay pareho ng 24 years old at si Arabella naman ngayun ang 18 years old na. Ang bilis lumipas ng panahon. Parang kailan lang ang hirap at sakit na naranasan ko noon. Pero heto kami ngayun. Sama-sama Masaya at kontento sa buhay. Super bless dahil hindi kami pinabayaan ni Lord. Lalong tumibay ang pagsasama ng pamilya na binuo namin ni Gabriel. Lalong tumibay ang aming pagmamahalan at paniniwala sa isat isa.

Pareho ng nakatapos ang kambal sa kanilang pag-aaral at uumpisahan na nilang pamamahalaan ang kompanya ng kanilang Daddy. Parehong business related course ang kurso na kinuha ng kambal dahil balak ng mga ito na tutulan ang mga negosyo ng pamilya. Halos hindi na kasi kayang hawakan ni Gabriel lahat. Isa pa gusto nitong magretiro ng maaga dahil gusto daw niyang nasa tabi ako palagi.

Ewan ko ba dito sa asawa ko. Kung pwede nga lang daw na isama ako sa lahat ng lakad nito gagawin niya. Masyadong nababaliw sa beauty ko. Hindi ko naman siya tatakasan dahil nakakabit na din ang buhay ko Dito. Mahal na mahal ko siya at parang mababaliw din ako kung mawala ito sa akin. Samantalang si Arabella naman ay nasa college na at gusto daw maging Doctor na labis naman naming sinuportahan.

18th birthday ngayun ni Arabella at gusto nitong dito sa beach resort gaganapin ang party. Abala ang Lahat sa pagdedecorate ng buong paligid para sa mamayang engkrandeng party. Alam kong excited ang lahat lalong lalo na ang celebrant.

Sa wakas binata’t mga dalaga na sila. Parang kailan lang Ang bilis nang panahon. Ilang taon pa siguro ang bibilangin at magkakaapo na din kami ni Gabriel. Hindi malabong mangyari dahil magaganda at guwapo ang aming mga anak. Maraming lalaking naghahabol sa kanila lalo na kay Miracle ngayun. Pero alam kong hindi pa ito nag-eentertain ng manliligaw. Pihikan ang dalaga kong anak at seryoso itong matutunan muna ang negosyo ng pamilya bago mag boyfriend. At isa pa pinalaki namin itong conservative sa kabila ng karangyaang tinatamasa sa buhay. Nagiging mapagmahalitong kapatid at anak.

Si Christian naman ay lumaking may paggalang sa mga kababaihan. Nagiging protective ito sa mga kapatid niyang babae. Wala pa rin itong pinakilalang nobya at kahit na sinong babae ang magugustuhan nito ay buong puso naming tatanggapin.

“Sweetheart, nandito ka lang pala, kanina pa kita hinahanap tawag sa akin ni Gabriel sabay yapos sa likod ko. Ganito ito sa akin. Matagal na kaming mag-asawa pero kung umasta ay ganoon pa rin. Parang mga bagong kasal pa rin.

Sobrang sweet nito at hindi man lang nagbago sa mga nakalipas na taon.

“Natutuwa lang ako gab. Parang kailan lang. Mga dalaga at binata na ang mga anak natin. Parang kailan Lang nasa mga bisig ko pa sila at inhehele.” Wika ko dito na may namuong luha sa aking mga mata. “Yes Sweetheart. Ang bilis ng panahon Masaya aku dahil napalaki natin sila na mababait at inagalang.” Sagot naman ni Gabriel na hinahalik-halikan pa ako sa batok.

“At spoiled. Lalo na iyang si Arabella” nakangiti kong wika dito. Narinig ko naman ang pagtawa ni Gabriel habang nakayapos pa rin sa akin. Alam kong guilty ito. Masyado kasi nitong na-spoiled ang mga bata lalo na ang itinuturing naming bunso na si Arabella.

“Hayaan mo na Sweetheart. Bunso kasi kaya ganyan.” Sagot nito sa akin. Kahit kailan talaga hindi namin.

Pinaramdam kay Arabella na iba ito sa amin. Na anak ito ng kapatid kong pumanaw na si Ate Ara.

“Kahit na Sweetheart. Para kasing lumalaki ang ulo ni Arabella habang tumatagal. Lahat na lang binibigay mo kasi agad. Kaya natatakot ako na baka magaya niya ang ugali ni. Pambibitin kong wika.

“Nino? Ni Ara?. Sweetheart, hindi ko hahayaan iyun. Iba si Ara iba si Arabella. Pinalaki natin ang bata ng maayos kaya imposible iyang kinakatatakutan  mo. Huwag kang mag-isip ng kung ano pa man. Huwag kang matakot. Magiging successful si Arabella katulad nila Christian at Miracle.” Malambing na wika ni Gabriel

“Sana nga Gabriel. Natatakot kasi ako eh. Nakikita ko kasi kay Arabella minsan ang pag-uugali ni Ate sagot ko dito.

“Sweetheart, hindi mangyayari iyang kinatatakutan mo. Hindi ako papayag. Gagawin ko ang lahat upang maging maayos ang kinabukasan ni Arabella. Isa siyang Villarama, lumaki siyang Villarama kaya naman imposible na mangyayari iyang kinatatakutan mo masuyong wika ni Gabriel. Marahas naman akong napabuntong-hininga at ipinikit ang aking mga mata.

“Ssshhhh tama na nga iyan. Masyado mong ini-stress ang sarili mo. Halika na. Puntahan natin ang mga bata. Baka may gusto pang isuggest ang mga iyan para sa party ni Arabella wika ni Gabriel sabay hawak ng aking kamay.

Marahan akong hinila papunta sa aming mga anak na noon ay nagkakantahan na sa isa sa mga cottage. Nang mapansin kami ay huminto ang mga ito at masayang sumalubong sa amin.

“Hello Mom, Hello Dad!” agad ba bati sa amin ng mga ito. Sabay-sabay na lumapit at humalik sa aming pisngi.

“Hello mga anak. So, excited na ba ang debutant mamaya sa party?” nakangiting wika ni Gabriel Agad

Naman tumango si Arabella. Bakas sa mga mata nito ang matinding excitement.

“Of course Daddy! Eighteen na ako mamaya. Sa wakas nasa legal age na ako para magawa na din ang mga Ginagawa nila Ate Miracle at Kuya Christian.” Sagot ni Arabella. Nangingislap ang mga mata nito habang sinasabi ang katagang iyun.

“wait Wait Wait...” at ano naman iyun Arabella? Ikaw talaga kung anu-ano ang pinagsasabi kina Mommy at Daddy nakangiti namang sagot ni Miracle.

“Huh!!! Ate Miracle ha? Huwag ka ngang mag deny diyan. Ano pa ba ang ibig kong sabihin? Party? Bar hoping? Outing?” maarteng sagot ni Miracle Nakataas pa ang mga kilay nito habang sinasabi ang bagay na iyun.

“Hala grabe siya.... Iyan talaga ang dream mo kaya gusto mo ng mag-eighteen?” natatawang sabat Naman ni Christian.

“Yes Kuya Christian. Isa sa mga dreams ko iyan Noon ko pa kaya gustong sumama sa inyo kapag magbabar hoping kayo. kaya lang hindi pwede kasi minor pa ako. Sabi niyo kasi hahanapan ako ng ID sa entrance pa lang ng mga bars kaya malabo pa sa sabaw ng pusit na makapasok ako. nakanguso nitong sagot kay Christian. Humalikipkip pa at akala mo ay aping api ito. .dahil hindi makasama sa mga night out.

Ng mga kapatid. Natawa naman si Gabriel sa sinabi ni Arabella. Gumaya na din dito ang mga kapatid kaya naman napuno ng tawanan ang buong paligid. Laban sa akin syempre. Hindi ako natutuwa sa kung anong mindset meron si Arabella. Nakakatakot.. Naalala ko na naman si Ate Ara dito. Mag-ina nga sila. Mga ganitong trip sa buhay ang gusto ni Ate Ara eh.

“Hepp Hepppp! Tama na nga iyan Arabella. kahit eighteen ka na hindi ka pa rin namin papayagan diyan sa mga plano mong night out unless kong makatapos ka na sa pag-aaral. Masyado ka pa ring bata para sa mga ganyang bagay seryosong wika ko dito.

“But Mommy. Eighteen na ako. Nasa legal age na kaya pwede na sagot nito sa akin.

“Well Baby, pwede naman talaga pero paminsan-minsan lang siguro, huwag palage kasi maapektuhan niyan ang pag-aaral mo,” sagot ni Christian. Agad ko naman itong pinandidilatan. Ito talagang asawa ko. Hindi marunong magsabi ng “NO” sa mga anak niya Laging pinapayagan.

“Yeheeeyyy your the best Daddy in World Daddy” masayang wika ni Arabella at yumapos pa ito sa ama.

Napailing-iling naman ako habang nakatingin sa mga ito samantalang sila Miracle at Christian ay tatawa

Tawa lang.

“Of course baby Bunso yata kita at lahat ng kayang ibigay ni Daddy. ibibigay ko sa iyo.” Masayang sagot

Ni Gabriel kaya agad ko itong kinalabit.

“Hay naku Gabriel. Kaya lumalakiing spoiled ang batang iyan kasi laging pinagbibigyan. No pa rin sa akin. No night out hanggat hindi makakatapos sa pag-aaral si Arabella” seryoso kong sagot at humalikipkip.

“You know what Agree ako kay Mommy. Baka mag boyfriend lang ng maaga iyang si Arabella eh kaya

Excited sa night-out at parties.” Pang-aasar naman na sagot ni Christian. .“Kuya” asar naman na sagot ni Arabella. Pinandilatan pa nito si Christian kaya naman napuno na naman ng tawanan ang buong paligid.

“Tama na nga iyan.baka magkapikonan pa kaayo. Ikaw Arabella na invite mo na ba lahat ng friends mo?” tanong ko dito.

“Yes Mommy. Excited na nga sila eh. Tiyak na mamamangha sila sa lugar na ito, Kakainggitan lalo nila ako sa School,” sagot ni Arabella Napangiwi naman ako sa sagot nito. Abat mukhang mayabang din yata sa School itong bunso namin.

.

“Ok fine.. Basta siguradihin mo lang na mag-enjoy ang bisita mo. Walang problema sa amin.” Sagot ko dito.

“How about you Ate Miracle. Na-Invite mo na ba ang mga friends mo?” baling ni Arabella kay Miracle na siyang labis kong ipinagtaka.

“Ikaw talaga Arabella. Party mo ito bakit kailangan ko pang iinvite ang mga friends ko.” Sagot naman ni Miracle.

“Ehhhh wala lang para marami akong bisita. Hihihi” nakangiti namang sagot ni Arabella.

Si Samantha, Antonio at Kurt pa lang naman ang nagconfirm na makakapunta.” Sagot ni Miracle “Wow talaga Ate? Darating si Kurt?” bakas ang kilig sa boses nito ng banggitin ang pangalan na iyun ni Arabella. Si Kurt Santillan ay matagal ng kaibigan ni Miracle at Christian. Anak ito ng isa sa mga business partners ni Gabriel. Ilang beses na itong pumupunta ng mansion dahil lagi itong iniimbitahan ng kambal kapag may okasyon. Ang alam ko ay nanliligaw ito kay Miracle pero binasted ng huli dahil ayaw pa daw pumasok sa isang relasyon. Pihikan si Miracle at sa edad na 24, ay hindi ko pa ito naririnig na nagkakaboyfriend na.

“Sus, ikaw talaga. Alam kong crush mo si Kurt noh kaya inimbitahan ko talaga siya” nakangiti namang sagot ni Miracle dito.

“Aba, may crush na agad ang bunso namin ah? Dalagang dalaga na talaga.” Nakangiting sabat ni Gabriel at nanunuksong nakatingin kay Arabella.

“Crush lang naman Daddy. Hindi naman masama iyun diba?” sagot ni Arabella. Nagniningning ang mga mata nito sa matinding kaligayahan

“Of course baby. Nothing wrong sa pagkakaroon ng crush pero priority mo muna ang pag-aaral ha?

Bawal muna ang mag-asawa.” Sagot naman ni Gabriel.

“Grabe ka Daddy hindi pa po ako mag-aasawa. Promise crush lang po muna natatawa namang sagot no Arabella sa Ama.

“Hindi bat nanliligaw sa iyo ang Kurt na iyan Miracle?” diretsang tanong ko sa dalaga kong anak.

Tinitigan ko ito sa mga mata. Gusto kong makita ang sinsiridad ng sagot nito. Baka mamaya matulad ang Mga ito sa amin ng kapatid ko na si Ara. Nag-aagawan sa iisang lalaki. Nag-aagawan kay Gabriel.

“Yes Mommy Pero matagal na iyun. At ilang beses ko na din siyang binasted. Hindi ko type ang katulad

Ni Kurt... Hindi siya ang dream guy ko.” Nakangiti na sagot ni Miracle.

Napansin ko naman ang paguhit ng malawak na ngiti sa labi ni Arabella ng marinig niya ang katagang iyun sa kay Ate Miracle nito. Nakahinga naman ako ng maluwag. Kung ganoon wala akong dapat na ipag- alala. Wala akong dapat na ikatakot.

Pero dahan-dahan ka lang Arabella. May ibang gusto na iyang si Kurt. May nililigawan naiyan kaya hanggat maaari crush-crush lang muna ha?” Sagot naman ni Christian. Bakas sa boses nito ang paalala at halong pang-aasar sa kapatid.

“Hmmmp ewan ko sa iyo Kuya Christian. Inaasar mo na naman ako.” Sagot naman ni Arabella sa kapatid.

“Its not pang-aasar Im just telling the truth diba Sis baleng ni Christian kay Miracle. Nakangiti namang tumango si Miracle.

“Pero crush lang naman ang nararamdaman ni Bunso. Mawawala din iyan paglipas ng araw wika naman ni Miracle. Nakita ko naman ang bahagyang pagsimangot ni Arabella.

.” balewalang

“Bweno, tama na iyan Baka kung saan pa mapupunta ang usapan na iyan alas dose na ng tanghali. Kailangan na nating kumain ng lunch daw Arabella after kumain ng lunch. magpahinga ka Darating mamayang 3pm ang make-up artist na mag-aayos sa iyo. Kaya matulog ka para fresh na fresh ka mamaya sa party, Kalimutan mo muna ang crush-crush na iyan “istrikta kong wika dito. Narinig ko naman ang malinang pagtawa ni Gabriel gayundin ng kambal. Nakangiti naman na tumango si Arabella.

Yes Mommy. I will make sure na ako ang pinakamaganda sa lahat mamaya Ako ang celebrant kaya dapat nasa akn lahat ng attention ng bisita. ako ang star of the night dapat.” Nakangiti nitong wika. Napansin ko naman na bahagyang napataas ng kilay si Miracle. Kapagkawan ay natawa sabay kalabit sa kambal nitong si Christian “Hay naku. 

Halina kayo at for sure naghihintay na ang pagkain sa lamesa. Tama na muna ang kulitan na iyan at kailangan nating magpahinga para sa party mamaya” wika ko. Agad naman tumalima ang mga ito at nagpati unang naglakad na pabalik ng Villa. Agad naman kaming sumunod ni Gabriel na noon ay nakahawak pa sa aking bewang habang naglalakad kami.

Pagdating sa villa ay agad kaming dumiretsoo ng dining area. Nadatnan namin sila Mommy at Daddy

Ralph na nakaupo na at halatang hinihintay kami para umpisahan na ang pagkain. Sixty five years old na Si Daddy Ralph samantalang si Mommy Moira naman ay sixty two na. Pero hindi mo mahahalata sa kanila na mga seniors na sila dahil sa mga masayahin nilang awra.

Pasensya na kayo Mom, Dad medyo natagalan kami. Hindi kasi maputol-putol ang kulitan ng mga makukulit niyong apo.” Hinging paumanhin ko dito habang inalalayan akong makaupo ni Gabriel sa hapag kainan,

“No worries anak. Kakarating lang din namin ni Daddy Ralph mo. Kakadulog lang din namin sa hapag kainan.” Nakangiting sagot naman ni Mommy Moira.

.

Nakahanda na ang masarap na pagkain sa lamesa kaya agad kaming kumain habang ang mga anak namin ay masaya pa ring nagkwentuhan. Tahimik lang kaming nakikinig ni Gabriel. Samantalang si Mommy Moira at Daddy Ralph naman ay pangiti-ngiti lang. Halatang natutuwa ang mga ito sa kadaldalan ng mga apo. As usual si Arabella ang bida sa hapag-kainan na siya namang laging nangyayari. Pero hindi na namin sinaway at talagang madaldal ito. Hindi nauubusan ng kwento.

Chapter 57

ARABELLA POV

Pakanta kanta ako habang pumapasok sa kwarto. Kakatapos lang namin kumain ng lunch. Sabi nila Mommy at Daddy magpapahinga daw muna ako. at kaya ko namang susundin. Kailangang magandang maganda ako sa party ko mamaya. Hindi pwedeng masapawan ang isang Arabella Villarama: Ang bunsong anak ni Carissa Perez Villarama at Gabriel Villarama. Isa sa pinakamayaman at makapangyarihang pamilya ng bansa.

Umupo ako sa harap ng Vanity table ko. Mataman kong tinitigan ang aking sariling repleksiyon sa salamin. Kinuha ko ang paborito kong liptint at pinahiran ng kaunti ang mamula-mula ko ng lips.

Kapaglarawan ay para akong luka-luka na buong tamis ng ngumiti sa harap ng salamin.

Sa wakas darating ang crush ko mamaya sa party. Sisiguraduhin ko na mapapansin nito ang kagandahan ko. Hindi ako papayag na mapunta ito sa ibang babae. Although nabanggit ni Kuya Christian na may iba na itong babaeng gusto. pero hindi ako makakapayag. 

Gagawa ako ng paraan para maging akin si Kurt Santillan. Hindi ko siya Crush.. Hindi na iyan ang nararamdaman ko sa ngayun sa gwapong kaibigan ng kapatid. Mahal ko na siya at masaya ako dahil maraming beses ng inamin ni Ate Miracle na wala itong gusto kay Kurt. Ilang beses na nitong binasted si Kurt. Kaya malaya akong mahalin ang binata. Alam kong susuportahan ako ng mga kapatid ko kapag aaminin ko sa kanila na mahal ko na ang matalik nilang kaibigan.

Umalis ako sa harap ng vanity table at lumapit sa aking kama. Agad akong humiga at masayang iniimagine ang kalalabasan ng party mamaya. Sisiguraduhin ko na bago matapos ang gabi ng party ay boyfriend ko na ang isang Kurt Santillan. Wala akong pakialam kung ano ang sasabihin nila Mommy at Daddy. Alam kong tututol ang mga ito dahil masyado pa akong bata para sa isang relasyon. pero ayaw kong mapunta sa iba si Kurt. Akin lang siya. Sa kanya ko lang nararamdaman ang ganitong pakiramdam sa isang lalaki.

Bigla akong napabangon ng maalala ko na wala pa pala akong escort mamaya. Ang pagkakakaalam nila Mommy ay isa sa mga classmates ko ang kinuha kong escort. pero wala akong balak. Pinaniwala ko lang sila na meron na pero in last minute balak kong sabihin na umurong ang nakuha ko dahil nagka- emergency.

Gusto ko kasing si Kurt Santillan. ang magiging escort at nahihiya akong diretsang sabihin kina Ate Miracle. Tiyak na pagtatawanan ako ng mga ito. Kaya nga instead na magsabi na wala akong escort. pinilit kong paimbitahan ang mga kaibigan nito na dumalo sa aking party para makita ko kaagad si Kurt. kapag sasabihin ko na na wala akong makuhang escort.

Napangisi ako at agad na bumangon sa aking kama. Ito na ang pagkakataon ko upang puntahan sila Ate Miracle sa kanilang silid. Sasabihin ko na sa kanila ang kunwaring problema ko. Alam kong hindi nila ako mahihindian dahil party ko ito at ayaw nila akong mapahiya sa harap ng mga bisita at mga classmates ko.

Lumabas ako sa kwarto at dumiretso sa kwarto ni Ate Miracle. Alam kong nasa sariling silid na ito ngayun para magpahinga. Pinalungkot ko ang aking hitsura at kumatok sa pinto. Wala pang halos sampung sigundo ay narinig ko ang boses ni Ate Miracle. Pinapapasok ako nito kaya naman itinulak ko. kaagad ang hindi nakalock na pinto at kunyari ay pumasok ng malungkot sa loob kwarto.

Nadatnan kong nakadapa si Ate Miracle sa kanyang kama habang may tinitingnan sa laptop. Sumulyap ito "What happened? Bakit ganyan ang hitsura mo?" bakas ang pag-aalala sa boses nito...

"Ate Malaking problema. Nagtext ang magiging escort ko sana mamaya sa party.... May emergency daw sa pamilya. kaya hindi siya makakarating. "kunyari at malungkot kong wika sabay yuko. Suminghot-singhot pa ako na kunwari ay natiyak.

"What? Bakit ngayun lang niya sinabi? kala... Teka.. Paano ngayun iyan. Sinabi mo na ba kila Mommy at Daddy ito?" nag-aalalang wika ni Ate Miracle.

"Hindi pa Sa iyo ko lang sinabi. Baka kasi magalit sila." malungkot kong wika.

"Paano ito. Teka lang. Pwede naman siguro kahit wala kang escort Bella." wika ni Ate. "Bella" minsan ang tawag nito sa akin. Gayundin sila Mommy Daddy. Short for "Arabella".

"Hindi Ate, ayaw ko.. Nakalagay na sa program na may escort ako. Ayaw ko ng baguhin iyun." kunyari ay nagmamaktol kong wika.

"I know pero what we can do now. We dont have time pa para maghanap ng iba na pwedeng pumalit. Wait..how about sa mga bisita mong darating. Wala ka bang makuha na pwedeng ipalit?" seryosong tanong ni Ate. Agad naman akong umiling. 

Ayaw ko ng ganoon Wala akong balak na kumuha ng kahit sinu-sino lang. Ang gusto ko si Kurt Santillan at wala ng iba pa. Mas gugustuhin ko pa na huwag ng ituloy ang party kung hindi rin lang sa Kurt ang escort ko. "Haysst! Problema nga ito." wika ni Ate Miracle at tuluyan ng tumayo.nakapag isip at lumabas ito ng kwarto. Kaagad naman akong sumunod dito. Nakita kong dumiritso ito sa kwarto ni Kuya Christian at

tuloy-tuloy na pumasok. Nadatnan namin si Kuya Christian na nasa harap ng study table at abala sa pagtitipa sa harap ng laptop.

Nang mapansin nito ang pagpasok namin ay agad kaming nilingon. Gumuhit pa ang matinding pagtataka sa mukha at tumayo para harapin kami.

"What is it? Alam niyo naman na kapag busy ako bawal akong istorbuhin." bakas sa boses nito ang Inis habang Isa-isa kaming tiningnan ni Kuya Christian. Mabait si Kuya pero kapag ganitong nagtatrabaho ito ay ayaw na ayaw pa-istorbo. Alam kong trabaho ang ginagawa nito sa laptop dahil sa mga figures na nakaflash sa screen.

"Im sorry... We have a problem that's why where here!" sagot naman ni Ate Miracle. Dumiretso ito sa kama ni Kuya Christian at prenteng naupo doon.

"Ano ba kasi yun? Sabihin niyo na dahil may importante akong ginagawa." naiinis pa rin na wika ni Kuya Christian.

"Hindi makakarating ang escort ni Arabella. Kailangan natin siyang tulungan para makahanap ng replacement." sagot ni Ate Miracle.

"Problema ba iyun... Eh ang daming pwedeng makuha diyan sa tabi-tabi. Ano ba kayo napakaliit na bagay pinoproblema niyo." naasar na sagot ni Kuya Christian.

"Christian, hindi ito maliit na problema, Tsaka pwede ba. Anong kumuha sa tabi-tabi ang sinasabi mo? Sa ganda ni Bella dapat bagay sa kanya ang kukunin nating escort noh. Hindi beauty and the best ang theme ng party niya kaya hindi pwede iyang sinasabi mo." sagot naman ni Ate Miracle.

"May sinabi ba akong kasing-pangit ni king kong ang kukunin nating escort niya?" inis namang wika ni Kuya Christian. Napahalakhak naman ng tawa si Ate Miracle. Hindi ko alam kung maiinis ba ako o matatawa sa dalawa kong kapatid na kambal. Lalo na ng makita kong halos hindi na humihinga sa katatawa si Ate Miracle.

"Pwede ba Ate. Kuya please help naman. Sige kung wala din lang akong escort mamaya buti pang sabihin ko na lang kina Mommy at Daddy na huwag na lang ituloy ang party" sagot ko sa mga ito.Agad naman tumigil si Ate Miracle sa kakatawa at seryoso akong tinitigan ni Kuya Christian.

Dont do that... Pag-aalalahanin mo pa sila Mommy. At isa pa nagpapahinga na ang mga iyon." sagot ni Kuya Christian.

"Sige na nga. Your wish is our command.. Si Kurt na lang ang pala kausapin natin na mag-escort sa iyo.

Total naman crush mo iyung tao eh."sabat ni Ate Miracle. Agad naman na kumawala sa labi ko ang hindi mapigilang ngiti.

"Talaga Ate???? Excited kong tanong dito.

"Yes... Matuloy lang ang party na iyan. Kuya Christian, ikaw na lang ang bahalang magsabi kay Kurt.

Hindi iyun aayaw sa iyo. lalo na kapag ikaw ang magsabi:" utos ni Ate Miracle sa kakambal.

"Okay Fine.. Ako na ang bahala sige na lumayas na kayo dito sa kwarto. dahil may tinatapos ako. Tatawagan ko si Kurt. pagkalabas niyo." sagot ni Kuya Christian at padabog na umupo sa upuan. kung saan nadatnan namin ito kanina na abala. Kinuha nito ang cellphone at agad na nagdial.

Kinalabit naman ako ni Ate Miracle na lalabas na ng kwarto, Tumango lang ako habang hinihintay na sumagot ang tinatawagan ni Kuya Christian. Alam kong si Kurt ito at gusto kong ma confirm ngayun din kung pumapayag ito.

Halos lumundag ako sa tuwa ng marinig kong walang pagdadalawang isip na pumayag si Kurt. Sa wakas isa sa mga plano ko na naman ang natupad. Hindi ko na tinapos pang pakinggan ang mga pinag-usapan

nila Kuya Christian at Kurt. dahil agad na din akong lumabas ng silid ni Kuya at dumiretso sa aking silid.

Masaya akong nahiga sa kama at pumikit. Naiimagine ko na kung gaano kasaya ang aking party mamaya. Eksaktong alas-tres ng hapon ng may kumatok sa aking kwarto, Agad akong bumangon at sinabihan na pwede ng pumasok kung sino man ang nasa labas. Tumampad naman sa paningin ko ang isa sa mga katulong ng Villa. Kilala ko ito sa mukha pero hindi ko matandaan ang pangalan. Wala akong time sa mga ganoong bagay. Mutsatsa sila at ayaw ko ng idagdag pa sa alalahanin ko. ang mga pangalan ng mga katulong dito sa resort at Mansion.

Yes singtayog ng Eiffel towering Paris France ang pagiging mapagmataas ko. Tama lang naman iyun dahil may maipagmamayabang naman ako. Mayaman kami kaya dapat lang na tingalain nila ako. 

Although alam kong maraming nagsasabi naibang-iba ang ugali ko sa mga kapatid kong kambal. pero wala akong pakialam. Iba ibang trip sa buhay iyan. Gusto nila Kuya at Ate na mag mukha silang anghel sa harap ng maraming tao. Soo be it. 

Basta ako, ganito ako.. Hindi na mababago iyun. Ako ang bunsong anak ng Villarama at dapat lang na tingalain at igalang nila ako. tulad ng pagalang nila kina Mommy at Daddy gayundin kina Grandmama at Grandpapa.

"Mam Arabella, pinapatawag po kayo ng Mommy niyo. Dumating na daw po ang make-up artist niyo at aayusan na daw po kayo." wika nito habang nakayuko. "Ok. Tell them na maliligo lang ako." Sagot ko dito at tuluyan ng bumangon mula sa kama. Hindi ko na pinakinggan ang iba pang sasabihin ng katulong at dumiretso na ako ng banyo para maligo.

Pagkatapos kong maligo ay agad akong lumabas ng banyo. Nakasuot lang ako ng puting roba. Nadatnan ko pa ang katulong na nag-aayos ng aking kama. Hindi ko sana papansinin kaya lang nababagalan ako sa kilos nito.

"Huyyy mutsatsa nilisan mo nga diyan. dahil naabalibadbaran ako sa presensiya mo galit kong wika dito. Pinamaywangan ko pa ito kaya naman nagkukumahog sa pagkilos ang katulong Ganito ako palag Ewan ko ba....hindi ko kayang pigilan ang aking sarili. Siguro inborn na sa akin ang ganitong klaseng ugali. Palagi nga akong napapagalitan ni Mommy. kapag nakikita nitong tinatarayan ko ang mga katulong. Pero ano ang magagawa ko. Naiimbyerna talaga ako lalo na kapag babagal-bagal ang kilos.

Kinuha ko lang ang aking cellphone na nasa bedside table ko at lumabas na ng kwarto. Iniwan ko ang katulong na halos mangiyak ngiyak na sa pagmamadali. Dumitso ako sa ibaba ng villa at pumasok sa Isang kwarto. Dito nakalagay ang susuutin ko mamayang party. 

Dito din ako aayusan. Pagdating ko ay naabutan ko si Ate Miracle at Mommy. Masaya ang mga itong nakikipag-usap sa make-up artist. Napansin ko din na nag-iba ng style ang buhok ni Ate Miracle. Lalong bumagay sa mala-anghel nitong mukha ang bago niyang gupit. Kuhang-kuha talaga ni Ate Miracle ang magandang hugis ng mukha ng aming Ina. Marahil ay nagpaayos na ito ng buhok bago pa ako bumaba.

"Sige na Arabella.. Umupo ka na diyan para maumpisahan ka ng ayusan. Mamaya lang ng kaunti ay dadating na ang iyung mga bisita. Gigisingin ko ang Daddy niyo para makapag-handa na din." wika ni

Mommy sabay tayo. 

Hinalikan pa ako sa pisngi bago tuluyang nagpaalam at lumabas ng silid. Nagpaiwan

naman si Ate Miracle at masayang nakatingin sa akin. habang inumpisahan ng ayusan ako ng stylist. "You know what? Dumating na si Kurt. Nandoon sila sa kwarto ni Kuya." balita sa akin ni Ate Miracle.

Agad naman sumikdo ang aking dibdib. "Talaga Ate? Wow thanks talaga sa inyong dalawa ni Kuya." nakangiti kong wika dito. Sobrang excited na ako. Sisiguraduhin ko na hindi matatapos ang gabing ito at mapapasaakin si Kurt.

"Basta siguraduhin mo lang na crush lang iyang nararamdaman mo ha? May girlfriend na si kurt kaya huwag mo na siyang landiin " wika ni Ate.

"Ate Naman.... Hindi ako ganoon noh.. Kahit papaano dalagang Pilipina pa rin ito ha?". Kunyari ay may pagtatampo sa boses kong wika dito.

"Ayy suss, huwag kang magtampo diyan. Pinaalalahanan lang kita. Ayaw kong makita kang ikaw ang naghahabol sa lalaki Bella." sagot ni Ate. "Alam ko yun Ate... At never kong gagawin ang bagay na iyan. Sila dapat ang magkakandarapa sa beauty ko." sagot ko dito na siyang ikinangiti naman ni Ate Miracle.

"Thats my Arabella. Dapat ganoon nga. Look at Mommy and Daddy, they love each other kaya tingnan mo super sweet pa rin sila sa isat isa. kahit mga dalaga at binata na tayo. Kung maglambingan akala laging bagong kasal." nakabungisngis na wika ni Ate Miracle.

"Yes, at iyun ang dream ko Ate. Gusto ko magkaroon ng asawa na tulad ni Daddy Gabriel. Mayaman tsaka

sweet. " nakangiti kong wika habang kinikilig.

"Haysst meron pa kayang katulad ni Daddy sa panahon ngayun?" sagot ni Ate.

"Hmmmm maybe...." sagot ko sabay harap sa salamin. Inuumpisahan na akong ayusan sa buhok ng hair stylist.

Matagal na itong stylist ng pamilya kaya alam ko na kung paano ito magtrabaho. Hindi ako pwedeng magreklamo at magtaray dito. dahil tiyak na magsusumbong ito kay Mommy "Sige Bella, maiwan na muna kita. Pupuntahan ko lang ang mga friends ko. See you later." nakangiting wika ni Ate habang tumatayo at diretsong lumabas na ng kwarto.

Chapter 58

ARABELLA

Matamis ang ngiti sa aking labi habang naglalakad ng dahan-dahan. Tinawag na ang aking pangalan ng emcee at masaya akong naglakad papuntang bulwagan kung saan gaganapin ang party.

Bago ako makarating ng bulwagan ay sinalubong na ako ni Kurt. Nakangiti ito habang inilalahad ang mga kamay. Agad ko naman itong tinanggap at pakiramdam ko ay biglang may kuryenteng dumaloy sa aking ugat ng magdikit ang aming palad. Gwapong-gwapo ito sa suot nitong suit at pakiramdam ko ay nasa alapaap ako. Biglang nanlambot ang aking tuhod at hindi makahinga ng maayos dahil sa mabilis na pagtibok ng aking dibdib. Pakiramdam ko ay ikakasal na kami ng aking night and shining armor.

Dahan-dahan kaming naglakad at lalong lumawak ang aking ngiti ng makita ko ang aking mga bisita. Nagpalakpakan ang mga ito bago ako nakarating sa harap ng entablado kung nasaan nandoon ang princess theme lang upuan. .

Agad akong inalalayan ni Kurt na makaupo. Pagkatapos ay nag-umpisa na ang program. Wala naman akong naini tindihan sa mga nangyari dahil ang buong attention ko ay nakatutok kay Kurt. Ang malambot nitong palad na maya-maya ay humahawak sa akin upang ako ay alalayan.

Natapos na lang ang party ng para akong isang manikang de susi. Pakiramdam ko umikot ang buo kong oras kay Kurt. Kaya naman ng matapos na ang program ay agad na nagsilapitan ang aking mga kaibigan. Nag-congratulate ang mga ito sa akin at bakas sa mga mata nito ang pagkamangha sa engrande kong birthday celebration.

“Wow Bella, grabe nakakainggit naman ang party mo... Grabe first time kong makaattend sa ganitong

Kabonggang party.” Natutuwang wika ni Nikka. Mayaman din ang pamilyang pinanggalingan nito pero.

Ewan ko ba lang bakit nasabi nito na first time niyang makadalo sa ganitong okasyon.

“Oo nga. Grabe ka Bella, parang gusto ko din tuloy irequest kay Dad na ganitong party din ang gaganapin.

Kapag mag eighteen na ako.” Sagot naman ni Carmela. Nag-iisang anak ito ni Tita Roxie at Tito Jonathan.

Best friend nila Mommy at Daddy.

“Hay naku kering-keri iyan nila Tito at Tita Carmela. Nag-iisang anak ka lang naman nila eh. Tiyak na ibibigay nila sa iyo kung ano ang gusto mo.” Nakangiti kong sagot dito. Matanda ako ng halos isang taon kay Carmela kaya naman next year pa ito mag-eighteen. Maganda ito at pino kung kumilos. Halata sa kutis nito ang pagiging anak mayaman.

“So ano ngayun ang plano mo? Alam mo bang napaghahalataan ka kanina? Grabe ka kay Kurt kung kumapit ha. Halatang nilalandi mo siya.” Wika ulit ni Nikka. Masasabi kong best friends ko ito dahil lahat ng gusto nitong sabihin ay nagagawa niya ng hindi ko sinusupladahan.

Grabe, alam niyo bang parang nasa alapaap ako kanina? Ang bango ni Kurt at ang pogi niya. “nakangiti

Kong sagot sa mga ito.

“Talaga? Wow swerte mo talaga Arabella. Imagine natupad ang dream mo na na magiging escort ang Isang Kurt Santillan. Hays ako kaya kailan kaya papansinin ng crush ko.” Wika ni Carmela sabay sulyap sa gawi nila Kuya Christian at mga barkada nito. Masayang nagtatawanan ang mga ito habang umiinom ng alak.

“Hmmm bakit sino ba sa kanila ang crush mo?” tanong ko dito.

“Ha?? Ahhh wala, wala nakangiting pagkakaila ni Carmela. Umiling-iling pa ito.

“Si sige na.. Malay mo matutulungan pa kita. Huwag ka ng mahiya...halus kapatid na din kita Carmela. Inaanak ka ng Mommy ko tapos mag best friend pa sila since high school.

Talaga ba? Hindi ba nakakahiya yun?nag-aalangan na sagot ni Carmela:

“No. Dont worry kami lang ni Nikita ang makakaalam. Secret natin ito.” Natatawa kong sagot.

“Sige na nga aaminin ko  sa inyo eh. Si Si Kuya Christian mo ang crush ko Arabella.” Pabulong na na wika.

“Wha... What? Si Kuya Christian?” muntik ko ng masigaw ang pangalan ng kapatid ko dahil sa matinding.

“Ate sabi ko naman secret lang eh.” Pumapadyak at may halong pagkainis na wika ni Carmela.

“Naku Carmela, mahihirapan ka kay Kuya Christian. May pagka killjoy iyan eh. Tsaka ang alam ko ayaw niya sa mga babaeng mas bata sa kanya. Wika ko dito. Nakita ko naman ang pagkalungkot sa mga mata ni Carmela.

“Pero dont worry. Tutulungan kita. Basta tulungan mo din ako.” Nakangiti kong wika nito. Agad naman Namilog ang mga mata ni Carmela dahil sa tuwa.

“Talaga? Eh ano na naman ang gagawin ko para tutulungan mo akong mapansin ni Christian?” wika ni Carmela.

“Basta, ako ang bahala. Kapatid ko si Kuya Christian at lahat kaya kong gawin para mapansin ka niya Carmela, Basta gawin mo din ang utos ko sa iyo ngayung gabi para maging akin sa Kurt. “ nakangiti kong bulong dito.

“Baka naman mapagalitan tayo nila Tita Carissa at Tito Gabriel Bella” nag-aalalang sagot ni Carmela. “Hindi Iyan Wala namang ibang makakaalam kundi tayong tatlo lang. Hindi ba Nikka.” Sagot ko dito.

Sabay baling kay Nikka na agad namang tumango.

“In ako diyan basta para sa iyo Bella.” Sagot ng nakangiting si Nikka.

“Oh kitams Carmela. Sabi ko sa iyo eh Sige na.. Pumayag ka na kasi.” Pamimilit kong wika dito.

“Hmmmp sige na nga. Pero make sure mo na hindi kami madadamay dito Bella ha? Kundi mayayari Talaga kami nito. Sagot naman ng nag-aalangan pa ring si Carmela.

“Sure.. Tutulungan niyo lang naman akong makasama buong gabi si Kurt eh pagkatapos nito ok na....”

Sagot ko na may halong excitement sa boses.

“Ano ba kasi ang gagawin namin?” agad na tanong ni Carmela sabay sulyap sa kinaroroonan nila Kuya na noon ay masayang nag-uusap at tumutungga ng alak.

Mamaya kapag malasing sila Kuya Christian, tulungan niyo akong gapangin si Kurt.” Bulong ko dito. Napansin ko naman na agad nanlaki ang mga mata ng mga kaibigan ko sabay takip sa bibig.

“ha?" "Ano?" Naku bad iyang iniisip mo Bella. mapapahamak talaga tayo niyan.” Ani ni Carmela. Halatang hindi ito pumapayag sa gusto ko.

“Ano ka ba Carmela, nagpromise ka na tutulong ka. Huwag ka ngang ano diyan.” Naiinis kong wika dito “Eh paano kung hindi sila malasing? Ano ang gawin natin? Sabat naman ni Nikka.

“Malabo iyan. Hard drinks ang tinitira nila kaya sigurado akong malalasing ang mga iyan at magkanya- kanya na iyan sila ng higa. Kaya hindi kayo pwedeng umalis ng party hanggat hindi matatapos. para mabantayan natin sila kung saan sila matutulog.” Sagot ko sa mga ito. Agad naman napatango si Nikka samantalang si Carmela naman ay halata sa mga mata nito ang pagtutol. “Look," isa-isang nag-uwian na ang mga bisita ko. For sure maiiwan iyang mga friends ni Kuya Christian at Ate Miracle. Mamaya kapag lasing na ang lahat tulungan niyo akong buhatin si Kurt papunta sa cottage na iyan” wika ko sa mga ito sabay turo sa cottage na nasa hindi kalayuan. Balak kong diyan dalhin si Kurt at magpalipas ng umaga kasama ito. Nang sa gayon iisipin ng mga magulang namin na nagkakamabutihan na kami at hindi na makakaligtas sa akin si Kurt. Kinabukasan agad sure na talaga na boyfriend ko na siya.

“Hmmp bahala ka na nga. Pero kapag hindi malasing, huwag na nating itutuloy. Nakakatakot kasi eh.”

Sagot ni Carmela. Tumango naman ako para matapos na ang aming pag-uusap. Mahirap na baka

Magbago pa ang isip ni Carmela at isumbong ako kay Mommy. Malalagot talaga ako.

CARISSA POV

Parang kailan lang ng binigay si Arabella sa amin ng kapatid kong si Ate Ara. Ngayun dalagang dalaga na ito. Hindi ko alam kung nasunod ba ang pangako ko kay Ate Ara. Kung napalaki ba namin ito ng maayos gayung kitang-kita ko dito ang pagkakatulad ng ugali nito kay Ate Ara. Lumaking spoiled si Arabella. Ngayun pa lang natatakot na ako na baka maulit ulit ang mga nangyari noon. Huwag naman sana dahil ayaw ko ng balikan pa ang mga bagay na iyun. Itinuring ko ng anak si Arabella at hinding hindi ko matatanggap kung mapapahamak ito.

“Hello Bestie, wow habang tumatagal lalo kang gumaganda ah?” nakangiti na bati sa akin ni Roxie. Isa ito sa mga bisitang iniexpect namin ngayung debut ni Arabella. Ngayun lang kami nagkatagpo buong gabi ng party dahil abala din kami ni Gabriel sa pag-iistima ng mga bisita. Nagbeso lang kaming dalawa nito kanina tapos naghiwalay na dahil maraming gustong kumausap kay Gabriel at hindi ito pumapayag Kapag hindi ako kasama.

“Hi Roxie, naku ikaw din naman. Parang hindi din tumanda. Mukha ka pa ring kolehiyala.” Natatawa kong wika dito sabay beso.

“Ganoon talaga kapag alaga ng Mister. Hindi agad tumatanda dahil laging nadidiligan “malandi nitong wika sabay tawa. Napangiwi naman ako sa sinabi nito. Nakatuluyan nito ang hindi niya tunay na kapatid na si Jonathan. Hindi ko napansin kung kailan nag-umpisa ang kanilang relasyon pero nalaman ko na lang na buntis na ito sa anak nila ni jonathan...

“Ikaw talaga. Hindi ka pa rin nagbabago. Napaka parin ng bunganga mo natatawa kong wika dito na siya naman nitong ikinatawa.

“siya nga pala, nasaan si Carmela?” tuloy ko sa nag-isa nitong anak. “Aba si carmela, nandoon kasama ni Bella. Alam mo naman na mag close friend ang mga iyun” sagot nito.

.

“Hmmm mabuti naman para ma enjoy niya din ang party.” Nakangiti kong sagot.

“Oo nga e Parang tayo lang noon.. hayst nakakalungkot lang. hindi na naman makakadalo ang baklang si  Roldan.

as usual busy na naman sa kanyang mga business” sagot ni Roxie “Hayaan mo na Bestie. gusto yatang magpayaman ng magpayanman eh. Naaambunan din naman tayo ng

Grasya dahil bongga kung magbigay ng regalo at pasalubong nakangiti kong sagot dito.

“Sabagay ok din naman yun Bestie kaya lang hindi din talaga maiwasan na mamiss ko ang bakla. Alam mo bang selos na selos si Jonathan diyan noon? Hindi niya lang magulpi dahil nag-iisang anak ng Mayor eh: tumatawang wika ni Roxie. Natawa naman ako dito.

“Saya nga pala Bestie, dalagang dalaga na talaga ang anak ni Ara noh.. Sorry kung itanong ko ito. Wala ka bang balak sabihin sa kanya ang totoo? I mean tungkol sa tunay niyang pagkatao?” seryosong tanong

Ni Roxie. “Ewan ko Bestie. Napamahal na talaga siya sa amin at ayaw namin na makikita siyang nasasaktan.”

Malungkot kong sagot dito.

“So...Ililihim niyo na lang ito sa kanya habang-buhay? Pero Bestie payo lang ha? Alam naman natin na maraming nakakaalam tungkol sa pagkatao ng bunso niyong anak kuno na si Arabella... Maraming nakakaalam na mga tsismosa at tsismoso na dalawa lang ang anak niyo at ito ay sila Miracle at Christian lang.” Seryosong wika ni Roxie.

“Kilala si Gabriel sa business world. Alam ng lahat kung sino ang legit anak ng mga Villarama. Kaya hindi malabong magiging sekreto ito habang-buhay.” Payo ni Roxie. Nabahala naman ako sa sinabi nito. Tama ito, maaring bukas o makalawa malalaman ni Arabella ang katotohanan. 

Hindi man galing sa aming mga bibig kundi maraming tao na mas nakakaalam. Hindi ko lang alam kung paano ito umpisahang open-up sa kanya na hindi siya masasaktan. Hindi habang-buhay mapoprotektahan namin siya. Ayaw din naman ni Gabriel na magtapat kay Arabella. Pareho kami. Takot kaming masaktan ang bata.

“Ewan ko Bestie. Bahala na. Hihintayin na lang siguro namin na kusang sumiwalat lahat ng sekreto.

Tungkol sa pagkatao ni Arabella. Sa ngayun hayaan na lang muna namin siyang mag-enjoy sa pagiging dalaga.” Sagot ko dito. Nakakaunawa namang tumango si Roxie.

“Hello Sweetheart, seryoso ang mag best friend ngayun ah? Baka kung ano naman ang mga kalukuhan na tinuturo mo sa mahal ko Roxie ha?” biglang wika ni Gabriel mula sa aking likuran. Nakangiti ito kaya alam kong binibiro nito ang bestfriend ko. Pagkalapit nito ay agad itong yumapos sa akin at hinalikan ako sa pisngi. Naamoy ko pa dito ang samyo ng alak na ininom nito.

Uy Gabriel huwag kang ganyan sa Misis mo. Mabait iyang Roxie ko na iyan.. The best Misis in the world iyan kaya hinay-hinay ka.” Sabay naman ni Jonathan na lumabas sa kung saan. Lumapit ito kay Roxie at agad na yumakap din sa asawa.

Napangiti naman ako. Alam kong biruan lang ang lahat. Alam na namin ang ugali ng bawat isa.

“Hahhaha! Joke lang pare. Parang kailan lang para kang nagngangawa kanang hinahanap si Roxie eh.”

Natatawang biro ni Gabriel kay Jonathan.

“at nagsalita ang hindi din nabaliw sa kakahanap kay Carissa. Halos lumabas na nga ang uhog mo sa Kakaiyak at pagmamakaawa mahanap mo lang iyan asawa mo.” Natatawang ganting biro ni Jonathan. “Naku naku Tama na nga iyan. 

Kung saan-saan na naman napupunta ang usapan na iyan. Babe, diba may meeting ka pa bukas early in the morning? Kailangan na siguro nating umalis total tapos naman na ang program.” Wika ni Roxie sabay tingin sa amin.

“Ganoon? Aalis kaagad kayo? Akala ko ba dito kayo magpapalipas ng gabi?” sagot ko kay Roxie.

“Iyun nga sana ang plano Bestie. kaya lang biglang tumawag kanina ang secretary, Babyahe daw sa France bukas ang CEO ng crystal holdings kaya naman kailangan gawin na bukas ang meeting,” sagot ni Roxie.

Ah ganoon ba? Sige hindi ko na kayo pipigilan. Pero mag-ingat kayo ha?” sagot ko dito.

“Dont worry Bestie may driver naman kami. At isa pa balak kung iiwan na lang muna dito si Carmela. Mukhang nag-eenjoy pa siya eh. Ipapasundo ko na lang siya bukas sa kanyang Yaya at Driver.” Wika ni Roxie sabay tingin sa kinaroroonan ni Carmela. Kausap ito ni Arabella at Nikka.

Much better Bestie. Para naman may makabonding si Arabella. Kami na ang bahala kay Carmela.”

Wika ko dito.

Agad naman nagpaalam ang mag-asawang Roxie at Jonathan. Inikot pa namin ang buong bulwagan at nang mapansin namin na iilan na lang ang mga bisita ay nagpasya na din kami ni Gabriel na magpahinga.

Sila Mommy Moira at Daddy Ralph naman ay maagang pumasok ng kanilang kwarto. Pagkatapos pa lang ng program kanina ay nagpaalam na ang mga ito na matutulog na. nakita ko pa na masaya ang aming mga anak sa pakikipag-usap sa kanilang kanya-kanyang kaibigan. 

Nag inuman ang mga ito pero hindi naman ako nag-aalala lalo na sa kambal na sina Miracle at Christian. Disiplinado ang mga ito at kayang-kaya dalhin ang mga sarili sa mga ganitong klaseng okasyon. Aakyat na din ang mga iyan kapag makaramdam ng pagkalasing. Tinapunan din namin ng tingin si Arabella. 

Masaya pa rin itong nakikipagkwetuhan sa dalawang

Kaibigan. Hinayaan na lang namin at binilinan ang mga staff na kapag wala ng ipinapagawa sa kanila ang mga bata ay pwede na din silang magpahinga. Kinabukasan na lang ligpitan ang mga kalat dahil alam kang pagod na ang lahat. Private ang buong area kaya alam kong safe ang lahat lalo na ang mga bata.

Chapter 59

CARISSA

KINAUMAGAHAN

Sinulyapan ko ang orasan na nakapatong sa center table dito sa kwarto namin. Alas-sais pa lang ng Umaga. Kahit na bahagya akong napuyat kagabi ay maaga pa rin akong nagising: Ewan ko ba nasanay na ang aking mga mata sa ganitong oras palagi.

Babangon na sana ako ng maramdaman ko ang mahigpit na yakap ni Gabriel sa akin. Hindi ko alam kung gising na ito o nagtutulog-tulugan lamang. Alam naman nito na ganitong oras akong gumigising kaya lang kung makayakap parang ayaw pa ako nitong pabangunin sa higaan.

“Gab, bitaw na muna para hindi maistorbo ang tulog mo. Babangon na ako bulong ko dito at hinawi.

Ang buhok na nakatakip sa noo nito.

“Sweetheart, masyado pang maaga Wala tayo sa mansion, nandito tayo sa resort kaya mamaya ka na

Bumangon. “malambing na wika nito at lalo pang hinigpitan ang pagyakap sa akin.

“Hindi na ako makakatulog Gab protesta ko dito.

“Pwes patutulugin kita” wika nito at biglang pumaibabaw sa akin. Napahagikhik naman ako dahil sa

Ginawa nito.

“Ano kaba. Hanggang ngayun talaga ginagamitan mo pa rin ako sa mga ganyan mong tiknik. 

Umalis ka nga diyan sa ibabaw ko. Kung anu-ano na naman iyang mga naiisip mo eh kunyaring reklamo ko dito. Napahalakhak naman si Gabriel at pinaghahalikan ako nito sa mukha. Natawa na lang din ako sa ginagawa nito. Habang lumilipas ang taon sa buhay mag-asawa namin lalong naging clingy si Gabriel.

Umaasta minsan na parang isip bata kapag kami lang dalawa ang magkasama.

“One round lang Sweetheart. .malambing na wika nito sa akin. at akmang hahalikan ako sa leeg pero pinigilan ko bagkos ay hinawakan ko ang mukha nito at pinanggigilan.

“Gabriel ha? Kay aga-aga Kung ayaw mo ng matulog bumangon ka na diyan. Ichecheck pa natin ang mga bata. Baka nagpakalasing ang mga iyun kagabi.” Wika ko dito.

Natigilan naman si Gabriel sa aking sinabi, kapagkuwan ay hinalikan ako nito sa leeg at bumangon na din. Inalalayan pa ako nitong makababa sa kama. Napangiti naman ako sa simpleng gesture na ginagawa nito. Sabay na kaming pumasok ng banyo para gawin ang aming morning routine, Gusto pa sana nitong ipilit ang one round na gusto. kaya lang ayaw ko muna talaga. Nasa isip ko kasi ang mga bata at hindi ako

Mapalagay hangga’t hindi ko masigurado na ayos lang sila. Baka mamaya naglasing ang mga ito kagabi at nakatulog na lang kung saan-saan.

Pagkatapos ay hawak kamay kaming lumabas ng kwarto. Agad namin pinuntahan ang kwarto ni Miracle para icheck kung sa kwarto ba ito natulog. Sabay na gumuhit ang ngiti sa aming labi ng makita namin na mahimbing itong natutulog. Pagkatapos ay tiningnan din namin ang kwarto ni Christian, tulog din ito habang nakadapa.

Huli namin pinuntahan ang kwarto ni Arabella. Nadatnan namin si Carmela sa loob. Nasa harap ito ng salamin at abala sa pag-aayos sa sarili. Nang makita kami nito ay agad itong ngumiti sa amin at lumapit sukbit ang kanyang maliit na backpack. “Good Moming Tita Ninang, Good Morning Tito.” Nakangiti nitong wika sabay lapit sa amin at halik sa pisngi sabay naman kaming napangiti ni Gabriel. Kahit kailan talaga super lambing ng anak nila Roxie at Jonathan.

“Hello Carmela, ang aga mo ngayun nagising ah? Nasaan nga pala si Arabella? Agad na tanong ko dito. Napansin ko kasi na bakante ang kama nito, Ibig sabihin wala si Arabella sa kwarto.

Napansin ko naman na nagulat si Carmela sa aking tanong. Umilap ang mga mata nito at parang kinakabahan.

Hmmmm i dont know Tita, nauna po kasi akong umakyat dito sa room niya kagabi. Kailangan ko pa kasi umalis ng maaga ngayun kasi nandiyan na sila Yaya at driver na inutusan nila Mommy na sunduin ako sagot nito. “Ganoon ba? So hindi mo kasama si Arabella na natulog dito kagabi?” nagtatakang tanong ni Gabriel.

Bakas sa boses nito ang pag-aalala.

“Sorry po Tito. Hindi ko po napansin Basta pagkagising ko po wala po si Arabella dito sa kwarto.” Sagot

Naman ni Carmela.

“So hindi siya natulog kagabi dito sa kwarto?” tanong ulit ni Gabriel.

Napansin ko naman naman na umilap ang mga mata ni carmela. Hindi ito makatingin ng diretso sa amin.

“Hi Hindi ko po napansin.” Sagot ni Carmela na halata sa boses nito ang kaba.

“Hmm Tita, Tito mauuna na po ako. Nandiyan na sila Yaya sa labas.” Kapagkawan ay paalam nito “Sige Halika na. Samahan ka na namin sa labas “wika ni Gabriel at nagpatiuna ng maglakad. 

Agad naman kaming sumunod dito. Nakayuko lang si Carmela habang naglalakad. Halata sa kilos nito na hindi ito komportable.

“Carmela” tawag ko dito. Lumingon naman ito sa akin. Nginitian ko ito.

“Tell me the truth Saan natulog si Arabella kagabi. Bakit hindi mo siya kasama sa kwarto?” mahinahon kong tanong dito habang dahan-dahan kaming naglakad. Nauna na kasi si Gabriel sa amin. Halatang nag-aalala din ito kay Arabella.

“Hmmmnm Tita... Sorry po nagpromise kasi ako na wala akong pagsasabihan eh” kiming sagot ni Carmela. Huminto ako sa paglalakad at hinarap ito.

Sabay titig sa mga mata nito.

“Dont worry Carmela. Hindi ako magagalit sa iyo. Tell me where is Arabella?” mahinahon kong wika. .

“Sa cottage po. Kasama niya si Kurt” mahinang wika nito. Nagulat naman ako sa narinig. Halos hindi ako maka paniwala sa sinabi ni Carmela. Biglang nanginig ang buo kong kalamnan. Naipikit ko pa ang aking mga mata upang pakalmahin ang aking sarili. 

“Sorry Tita. Iyan ang gusto ni Arabella eh. Malaki daw po kasi ang pagkagusto niya kay Kurt at gusto niya ng maging boyfriend. Sagot ni Carmela. Nanginginig na ang boses nito at may namuo ng luha sa mga mata. Halata din sa boses nito ang takot.

“Lets go. Ituro mo sa amin kung saang cottage.” Sabay kaming nagulat ni Carmela ng biglang nagsalita si Gabriel sa aming likuran. Halata sa mukha nito ang tinitimping galit.

“Tito, sorry po “naiiyak na wika ni Carmela. Takot na takot ito. lalo na ng mapansin ang galit na nakarehistro sa mukha ni Gabriel.

“Not your fault Carmela. just tell us where the hell they are.” Ma awtoridad ang boses nya wika ni Gabriel dito.

Naglakad si Carmela. Tumingin sa labas si Gabriel at hinawakan ang aking mga kamay na nanginginig na dahil sa takot at tensyon. Napakabata pa ni Arabella para sa ganitong bagay. 

Hindi ko alam pero natatakot ako. Pakiramdam ko nagbalik na naman kami sa dati. Naramdaman ko pa ang bahagyang pagpisil ni Gabriel sa aking kamay, Napansin marahil nito ang panginginig ko. dumiretso kami sa labas ng villa. Pagkatapos ay huminto si Carmela sa isa sa mga cottages. 

Naikuyom naman ni Gabriel ang kanyang mga kamao. habang nakatitig sa pintuan nito Kapagkuwan ay bigla nitong itinulak ang pinto. Lumikha ito ng malakas na ingay at sabay pang napabangon ang dalawang tao sa loob nito. Parehong nagulat at natulala pagkakita sa amin.

“Da Da Daddy??? Mommy???” nangangatal ang boses na wika ni Arabella. Halata sa mukha nito ang takot ng masulyapan nito ang galit na mukha ni Gabriel. Agad naman na nilapitan ang mga ito at pwersahang hinila sa kama si Kurt. Walang damit pang-Itaas pero suot pa rin naman nito ang pantalon. 

Pagkatapos ay inundayan ng suntok sa mukha na siyang ikanabagsak sa sahig ng Napasigaw ako sa sobrang takot. Ganoon din si Arabella. Agad kong dinaluhan si Gabriel para pigilan ito sa muling pagsugod kay Kurt. Niyakap ko ito “Gabriel, Tama na. Baka mapatay mo siya! Please tamana! Umiiyak kong wika dito habang mahigpit na nakayakap mula sa likod nito. 

Alam kong galit ito at hindi kontrolado ang sariling emosyon. Ayaw kong makapatay ang asawa ko dahil lang sa ganitong pangyayari.

Siya namang pagdating ni Miracle. Sandali itong natigilan sa nasaksihan. Kapagkuwan ay lumapit kay Arabella na noon ay iyak ng iyak. Nagtatanong ang mga mata nitong nakatitig sa kapatid.

“Naramdaman ko naman na bahagyang kumalma si Gabriel. Hinila ko ito palabas ng cottage habang panay ang iyak ko. Mabuti na lang at sumunod ito sa aking paghila. Pagdating sa labas ay huminga ito ng malalim at hinarap ako.

“Tama na Sweetheart Sorry. Sorry hindi ko napigilan ang sarili ko.wika nito sabay haplos sa aking mukha. Pinunasan pa nito ang luha sa aking mga mata. Agad akong kinabig nito at niyakap ng mahigpit.

“Tama na.. Wala na tayong magagawa pa. Nangyari na ang lahat” wika nito sabay hagod sa aking likod.

“Stay here Let me talk to them Sweetheart. Hindi ako papayag na ganun ganoon nalang Dapat.

Panindigan nila ang ginawa nilang ito” wika ni Gabriel sa akin.

“Gab, please not now. Masyado pang mainit ang lahat. Baka kung ano na naman ang magawa mo.”

Nakikiusap kong wika dito.

“No Sweetheart its ok hindi ko na uulitin ang ginawa ko kanina Promise!” wika nito sa akin at kinintalan pa ako ng halik sa labi.

“Kung ganoon sasama ako. Ina ako Gabriel at gusto ko din masiguro na nasa maayos ang lahat.” Sagot ko dito.

“Ok kung ganoon, lets go inside. Pero huwag ka ng mag-alala pa. Wala akong gagawin na hindi mo magugustuhan. Nadala lang ako sa matinding emosyon kanina. “yaya nito sa akin.

“Arabella, Kurt ano ito? Anong kalokohan ito narinig pa naming wika ni Miracle sa mga ito.

“Miracle, please listen to me. Nothing happen. Lasing tayo kagabi diba? Tapos heto. hindi ko alam kung bakit magkatabi kami ni Arabella. Pero promise nothing happened. Diba Arabella? Natulog lang tayo diba?” wika ni Kurt sabay tingin kay Arabella na noon ay yukong yuko. Hawak hawak pa ni Kurt ang nasaktang panga dahil sa malakas na pagkakasuntok ni Gabriel dito kanina. Samantalang si Carmela naman ay tahimik lang ito sa isang tabi. 

Hindi na pala ito nakaalis. Tiyak na naghihintay na ang Yaya at driver nito. Arabella? Ano ba? Hindi ka ba sasagot diyan? Ano ito? Hindi mo ba nakita na halos mapatay na ni Daddy si Kurt? Halos maghisterikal na si Mommy?” inis na wika ni Miracle sa kapatid. “Ano ba ate Tama na Ang ingay mo na eh.” Naiinis naman na wika ni Arabella sa kapatid. Tinakpan pa nito ng dalawang kamay ang tainga. Naikuyom ko ang aking mga palad. Nakuha niya talaga ang ugali ni Ate Ara na labis kong kinatatakutan.

“Abat Arabella huwag mo akong pagsalitaan ng ganyan. Mas matanda ako sa iyo kaya matuto kang lumugar.” Galit na wika ni Miracle. “Oh, ano ngayun kung may nangyari sa amin ni Kurt kagabi? May magagawa ka ba para maibalik ang oras at mapigilan ang hindi dapat mangyari? Galit na sagot ni Arabella.

“No! Hindi totoo iyan. Nagsisinungaling si Arabella. Imposible!!!” tanggi naman ni Kurt.

“Paano mo malalaman gayong lasing na lasing ka Kurt. Ang sabi mo pa nga mahal na mahal mo ako.”

Ganting sagot ni Arabella sa lalaki.

“Hindi! Wala akong matandaan Arabella. Hindi ko alam yung mga pinagsasabi mo galit na wika ni Kurt

Dito.

“Pwes isipin mo ng maigi Kurt. Dahil kahit anong deny mo may nangyari sa atin kagabi” galit na sigaw ni Arabella dito. Hindi na nakaimik pa si Kurt.

“tumahan kayo” sigaw ni Gabriel sa mga ito. Agad naman natahimik ang lahat. “Ikaw lalaki ano ang plano mo?” galit na wika ni Gabriel kay Kurt. Dinuro niya pa ito.

“Tito, promise wala pong nangyari sa amin kagabi. Lasing po ako at alam ko nakatulog ako kasama ng mga kainuman ko. Nang mga kaibigian ko.” Tumatangging wika ni Kurt.

“Nobody know Kurt. Kayo lang dalawa ang nakakaalam niyan. Pero hindi ako papayag na madidihado si Arabella dito, Kailangan mo siyang panagutan.” Galit na wika ni Gabriel.

“But Tito” hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Kurt dahil agad itong pinutol ni Gabriel.

“No more Buts. Gusto kong makausap ang parents mo. Bukas ng umaga. Sa mansion Villarama. Aasahan ko ang pagdating ng pamilya mo Kurt. Dahil kung hindi alam mo na lang ano ang mangyayari!” galit na wika ni Gabriel. Hindi na nakaimik si Kurt. Tahimik lang itong yumuko habang nababakas pa rin sa mukha nito ang pagkalito.

Chapter 60

ARABELLA

NAndito ako ngayun sa kwarto. Nagkukulong ayaw ko na munang lumabas. Tiyak na bubungangaan na naman ako nila Mommy at Ate Miracle dahil sa mga nangyari. Ayaw ko munang marinig ang mga sermon nila. Gusto ko munang namnamin ang saya dahil sa wakas nagtagumpay ako sa plano ko. 

Sa wakas magiging akin din si Kurt. Wala na siyang ligtas sa akin. Hindi siya makakatakas sa galit ni Daddy kung sakaling hindi ito sumunod sa gusto ko. at gusto ng pamilya ko. Sa mga nakikita ko kanina kay Daddy hindi ito papayag na hindi ako pananagutan ni Kurt.

Paniwalang-paniwala sila na may nangyari sa amin. Ang hindi nila alam natulog lang talaga kaming magkatabi. Paanong may mangyari sa amin ni Kurt eh tulog na tulog ito. habang pinag-tulungan namin itong buhatin nila Carmela at Nikka dahil sa kalasingan. Pagkatapos ay hinaburan namin ito ng damit pang-itaas tsaka ako tumabi dito at pinaalis na ang aking mga kaibigan.

Sakto talaga at nadatnan kami nila Daddy at Mommy na magkatabi sa kama. Alam kong isinumbong ako ng epal na si Carmela. pero ayos na din. Nagiging mabuti naman ang kinalabasan. Huling-huli kami sa akto na magkasama sa iisang silid.

Napalingon pa ako sa pintuan ng may kumatok. Hindi ko sana ito papansinin ng marinig ko ang boses ni Mommy Carissa. Sa tono ng boses nito alam kong galit pa rin ito.

“Bella, buksan mo ang pinto... Mag-usap tayo.”maawtoridad na wika nito. Kinakabahan man pero lumapit pa din ako at pinagbuksan ito. Alam kong lalo itong magagalit kapag deadmahin ko.

“Mom, please I want to sleep. Hindi ako masyadong nakatulog kagabi at sumasakit ang ulo ko. “kunwari ay hawak ko ang aking ulo habang sinasabi ko ang katagang iyun. Bahagya ko din pinapungay ang aking mga mata para mapaniwala ito na talagang puyat ako.

“Bella ano bang nangyayari sa iyo? Bakit mo nagawang matulog sa isang silid kasama ang lalaking iyun “galit na sagot ni Mommy. Pinanlisikan pa ako nito ng mata.

“Mom please nangyari na ang lahat. Pwede po bang maging masaya na lang kayo para sa akin? I love Kurt and he love me kaya nangyayari ito.” Pagsisinungaling ko dito. Pigil ang galit ko habang sinasagot ito. Hindi ko pwedeng ipakita ang pagkainis ko. .dahil Tiyak na lalo akong malilintikan. Ayaw na ayaw pa naman ni Daddy na nagagalit si Mommy.

Iyan nga ang malaking tanong ko. Bakit hinayaan mong nangyari. Hindi ka man lang ba nag-isip na napakabata mo pa para sa bagay na ito.” Galit ba sagot ni Mommy “Mom please. Eighteen na ako. Alam ko na ang ginagawa ko.” Katwiran ko dito namang ikinainis ni Mommy.

“Yes Bella eighteen ka na.. Eighteen ka pa lang masyado pang maaga para pasukin mo ang bagay na ito.” Galit na wika ni Mommy.

“Mom, tama na. Isipin niyo na lang na nagmana lang ako sa inyo. Maaga din naman kayong ikinasal kay Dad ah.!” Hindi ko mapigilan ang inis na wika ko dito. Nagulat ako ng bigla akong sampalin ni Mommy. Lumagapak ang palad nito sa kaliwa kong pisngi. Hindi ko inaasahan na magagawa niya ang bagay na ito sa akin kaya kusang tumulo ang luha ko sa mga mata. Ito ang kauna-unahang sampal na natikman ko mula dito simula ng nagkaisip ako.

“How dare you to say that. Iba ang sitwasyon namin noon sa sitwasyon mo ngayun Arabella. Galit na wika ni Mommy. Pulang-pula ang mukha nito dahil sa sobrang galit. Napaiyak naman ako ng malakas habang iniinda ang nasaktan kong pisngi. Matalim kong tinitigan si Mommy. habang unti-unting nabubuo sa puso ko ang galit dito.

“Ano lalaban ka? Lalabanan mo na ako Bella? Tigil tigilan mo ako sa mga ganyang tingin mo dahil hindi ako nasisindak sa iyo Bella.” Galit na galit na wika ni Mommy. Dinuro pa ako nito. Nasulyapan ko naman si Ate Miracle na nakatingin sa amin. Matalim din itong nakatitig sa akin habang nakahalukipkip.

“Mom what happened? Bella what have you done? Bakit mo ginalit ng ganito si Mommy”

Wika ni Kuya Christian ng biglang sumulpot sa kung saan. Kakagising lang nito at halatang wala pang kaalam-alam sa mga nangyari sa paligid.

“Alam mo ba kung ano ang nagyari kagabi Christian? Buong magdamag na magkasiping ang magaling mong kaibigan na si Kurt Santillan at Bella” galit na wika ni Mommy. Gulat naman na napatingin si Kuya Christian sa akin.

“Bella? Anong kalukohan ang nagawa mo? Paanong nangyari na magkasiping kayo ni Kurt eh tulog na tulog na iyun kagabi. sa kalasingan kasama ng iba ko pang mga kaibigan bago ko iniwanan kagabi?” nagtatakang wika ni Kuya Christian. Tiningan pa ako nito ng makahulugan.

Hindi ko sinagot si Kuya Christian. bagkos ay isinara ko ang pintuan. Mukhang Pagtutulungan ako ng buo kong pamilya. Agad kong inilock ang siradura ng pinto para hindi na nila ako mapasok. Ayaw ko silang makausap. Panira sila ng kaligayahan kong nararamdaman kani-kanina lang.

Narinig ko pang kinakalampag ni Kuya Christian ang pintuan ng kwarto pero nagbingi- bingihan ako. Humiga ako sa kama. Tinakpan ko ng unan ang aking tainga at nagtalukbong ng kumot. Bahala sila diyan. Wala akong pakialam. Total nasampal na man na ako ni Mommy. kaya hindi ko silang lahat kakausapin. Manigas sila diyan.

Dahil sa puyat kagabi ay hindi ko namalayan na nakatulog pala ako. Pagkagising pinakiramdaman ko muna ang labas ng aking kwarto. Wala na akong narinig na kahit anong ingay. Tiningnan ko ang orasan, ala-una na ng hapon. Kaya pala nakaramdam na ako ng gutom. Wala man lang nagtangkang katukin ako dito sa kwarto para gisingin upang kumain? First time yata itong nangyari ah?

Siguro galit pa rin sila Mommy at Daddy. Haysst dapat nga ako ang magalit eh. Hanggang ngayun masakit pa rin ang pisngi ko. dahil sa pagkakasampal kanina sa akin. Agad akong bumangon at pumasok ng banyo.

Naligo na din ako dahil pakiramdam ko nanglalagkit na ako. Pagkatapos ay tiningnan ko ang mukha ko sa salamin. Bahagayang naghimagsik ang aking kalooban ng makita kong namumula ang aking pisngi. dulot sa pagkakasampal sa akin kanina ni Mommy Kung ganoon sobrang galit talaga nito sa akin.

Pero balewala sa akin ang lahat. Lilipas din ang galit nila sa akin. Basta ang importante mapapasaakin na si Kurt. Wala na itong kawala sa akin gayung nasa isip nilang lahat na may nangyari na sa amin. Kung baga naisuko ko na ang bataan. Pero hindi nila alam natulog lang talaga kami.

Alam kong hindi papayag si Daddy na babaliwalain ako ni Kurt. Simula ngayung araw na ito alam kong iniisip ng lahat na official na kaming mag boyfriend at girlfriend. Lahat ng babaeng aaligid-ligid kay Kurt ay may karapatan na akong supladahin at awayin.

Napangisi pa ako habang iniisip ang bagay na iyon. Kapagkuwan ay taas noo akong lumabas ng kwarto. Bahagya pa akong nagtaka dahil naramdaman ko ang sobrang katahimikan ng paligid.

Dumiretso ako sa dining room. Gutom na ako at mamaya ko na aalamin kung nasaan sila Mommy at Daddy. gayundin ang kambal kong kapatid. Pati sila Grandmama at Grandpapa. 

“Magandang tanghali po Mam. Nakahanda na po ang pagkain niyo.” Bating nadatnan kong katulong. Abala ito sa pag-aayos ng kung ano sa cupboard. Inirapan ko lang ito at

Umupo na sa mesa upang umpisahan ng kumain.

Nasa kalagitnaan na ako ng pagkain nang biglang dumating si Ate Miracle. Seryoso ang mukha nito at naupo sa tapat ko. Kapagkuwan ay mataman ako nitong tinitigan. “Umuwi na sila Mommy sa Manila.” Seryosong wika nito. Gulat naman akong napatingin

Kay Ate Miracle.

“Galit pa rin ba sila sa akin Ate?” tanong ko dito.

“Hindi mo maaalis ang bagay na iyun Bella. They are so disappointed. Lalo na si Mommy. Hindi niya matanggap na magagawa mo ang mga bagay na iyun.” Seryosong sagot nito.

“Im sorry Ate. I love Kurt very much. Hindi niya kasi ako pinapansin eh kaya nagawa ko iyun.

“nakayuko kong wika dito. Nilaro-laro ko pa ang pagkain na nasa aking pinggan.

“Then you should face the consequences Bella. Hinintay lang talaga kitang magising. Pagkatapos mong kumain, maghanda ka na. Uuwi na tayo ng Manila” sagot nito sa akin. Agad naman akong kinabahan sa sinabi ni Ate “Why Ate? Akala ko ba one week pa tayo dito?” maang kong tanong. Ang alam ko talaga nag leave ng one week si Daddy sa office upang magbonding kami buong pamilya dito sa resort.

“Nagbago na ang plano. Nawalan na ng gana ang lahat dahil sa mga nangyari.” Sagot ni Ate Miracle.

“Dahil ba sa akin? Dahil ba sa nangyari sa amin ni Kurt?” malungkot kong tanong dito.

Hindi ako sinagot. Bagkos ay tinitigan lang ako nito at tumayo na! Pagkatapos ay naglakad ito ng ilang hakbang at huminto.

“Huwag mo ng isipin ang bagay na iyan. Tapusin mo muna ang pagkain mo at maghanda ka na Uuwi na tayo ng Manila: Bukas ng umaga pupunta ang mga magulang ni Kurt sa mansion para mamanhikan” wika ni Ate. Gulat naman akong napatayo dahil sa narinig.

“Ate?. You mean?””””gulat kong tanong dito.

“Yes!!! Ipapakasal ka nila Daddy kay Kurt You are Villarama, Bella. Hindi basta-basta ang apelyedo na dala mo. Kahit nasa new era na tayo conservative pa rin ang pamilyang ito.

Kaya wala kang magagawa kundi ang magpakasal kay Kurt.” Wika nito sabay alis. Naiwan naman akong nakatulala sa dining room. Naiwan akong naguguluhan. 

Hindi. Hindi ito ang gusto ko. Wala pa sa plano ko ang kasal na iyan. Ang gusto ko lang naman ay maging boyfriend ang isang Kurt Santillan. Agad akong tumayo at hinabol si Ate Miracle.. Nawalan na ako ng ganang kumain. Naabutan ko ito sa may hagdan. Paakyat na ito at marahil ay babalik na sa kwarto.

“Ate Miracle.” Tawag ko dito. Huminto naman ito at muli akong hinahanap “May gusto ka pa bang sasabihin?” tanong nito sa akin.

Ate, please tulungan mo ako. Ayaw ko pang magpakasal kay kurt. Hindi.. Wala pa sa plano ko ang bagay na iyan. “ wika ko dito.

“Im sorry Bella. Wala akong maitulong sa iyo. Buo na ang desisyon ni Dad at ng buong pamilya. Hindi ka na makakawala pa dito. Magpapakasal kayo ni Kurt sa ayaw at sa gusto niyo.” Sagot nito.

“kung ganoon Ate tulungan mo ako. Kumbinsihin natin sila na huwag muna. Na ipagpaliban muna ang kasal na iyan. Ayaw ko pa Bata pa ako at hindi ko pana-enjoy ang buhay ko bilang isang dalaga. Ayaw ko pang magpatali sa isang kasal.” Sagot ko dito.

“Pwes kung hindi ka pa pala ready bakit ka pumayag na sumama sa isang lalaki at magkatabi pa kayong natulog buong magdamag?” naiinis na sagot ni Ate Miracle.

“Dahil mahal ko siya. Pero hindi ibig sabihin noon na magpapakasal ako dahil lang magkasiping kami magdamag. Ate hindi na uso ngayun ang mga ganyang bagay. Yung iba nga naglilive-in muna bago magpakasal eh. Tapos kami ni Kurt nahuli niyo lang na magkasama sa higaan buong magdamag kasal kaagad?” mahaba kung paliwanag dito.

Iyan ang sabihin mo kina Mommy at Daddy. Sabihin mo sa kanila ang bagay na iyan at ewan ko lang kung maiintindihan ka nila Bella. alam mo naman na may iniingatang reputation ang pamilyang ito. “inis na sagot ni Ate.

“Eh di wow!!! Sinasabi mo ba na pakawala ako Ate? Na ako ang sisira sa pangalan ng pamilyang ito? Baka nakalimutan mong anak din ako nila Mommy at Daddy at hindi ibig sabihin noon bawal na akong gumawa ng hakbang na ikaliligaya ko.” Galit ko ng sagot kay Ate, Then face the consequences Bella. Iyun lang!! Wala akong pakialam kung matigas ang ulo mo. 

Wala akong pakialam kung ano ang gusto mong gawin sa buhay mo! Ang akin lang ayaw kong nakikita na nasasaktan sila Mommy at Daddy. dahil sa mga pinagagawa mo!” galit na sigaw ni Ate. Hindi ako nakasagot dito. Maang akong napatitig sa magandang mukha ni Ate Miracle na noon ay namumula na sa sobrang galit.

“ Mag-ayos ka na. Aalis na tayo mamayang kunti. Hinihintay na tayo nila Mommy at Daddy sa mansion.” Galit na wika nito at padabog na umakyat ng hagdan. Narinig ko pa ang malakas na kalabog ng pinto nito ng makapasok na ito sa kwarto. 

Marahil ay binalibag nito dahil sa matinding galit sa akin. Halatang naubos ko talaga ang pasensya ng kapatid ko. Sa kauna-unahang pagkakataon ngayun ko lang ito nakitang nagalit sa akin ng todo.

Chapter 61

CARISSA

Malungkot akong nakaupo dito sa garden ng mansion. Nakatingin ako sa mga nagagandahang bulaklak na alagang alaga ni Mommy Moira. Marahan itong isinasayaw ng mahinang hangin. Nakakarelax tingnan kahit na sa kalooban ko maraming agam-agam na nararamdaman.

Hindi ko natupad ang pangako ko kay Ate Ara. Hindi ko napalaki ng maayos ang anak nito. Ngayun pa lang nakikita ko na ang unti-unting pagtubo ng sungay nito. Sabagay noon ko pa napapansin ang hindi magandang ugali ni Arabella lalo na ang pakikitungo nito sa ibang tao. Pero pinilit kong iniintindi ang lahat sa pagbabakasakali na mababago ito hanggang sa magdalaga. Pero mukhang nagkamali ako.

Dapat nasa resort pa kami ngayun kung hindi nangyari ang malaking iskandalo na nagawa ni Arabella. Sana masaya ang aming buong pamilya habang nagbabonding, Iyun naman sana ang plano eh. Kaya nga nagleave ng isang linggo si Gabriel sa opisina niya dahil gusto niya kaming bigyan ng quality time. Pero nagbago ang lahat dahil kay Arabella.

"iha," huwag mo ng masyadong damdamin ang mga nangyari. Para saan ba at maayos din

ang lahat " narinig kong wika ni Mommy Moira. Hindi ko namalayan ang paglapit nito.

"Mom, hindi ko alam. Pakiramdam ko kasalanan ko ang lahat. Hindi ko nagabayan ng maayos si Arabella. kaya lumaki siyang ganyan." umiiyak kong wika kay Mommy.

"Tama na iha. Baka mamaya makita ka pa ni Gabriel sa ganyang kondisyon at mag-aalala sa iyo." wika ni Mommy sa akin habang hinahawakan ako sa kamay. "Mom, pasensya na po kayo. Hindi ko lang mapigilan ang sarili ko." wika ko dito.

"I understand iha. Pero huwag mong sisihin ang sarili mo. Wala kang kasalanan. Siguro ganito na talaga ang mga kabataan sa panahon ngayun. Masyado ng mapupusok." wika ni Mommy.

"Pero iba sya Mommy Iba si Arabella..." sagot ko dito.

"Alam ko. Iba ang ugali ni Arabella. Pero hindi na natin mababago iyan Iha. Ganyan na siguro siya. Huwag mong sisihin ang sarili mo kung hindi mo siya napalaki katulad sa iniexpect mo. Hindi mo na kasalanan kung kakaiba siya. Malaki na si Arabella. Minsan may mga desisyon na siya sa buhay na hindi natin kayang kontrolin." mahinahon na wika ni 

Mommy Moira.

hindi ko lang po kasi maiwasan na hindi ma stress Mommy. Mataas ang expectation namin kay Arabella. Ginawa namin ang lahat upang lumaki siya ng maayos. namin na kumalat ang mga balita tungkol sa nakaraan niya.

Iniiwasan Tungkol sa tunay niyang Ina." malungkot na sagot ko kay Mommy,

"Iha, hindi pa katapusan ng mundo.

Kung iniisip mo na hindi ka naging successful sa pagpapalaki sa kanya, isipin mo na may iba ka pang anak. Si Miracle at Christian... Ang mga apo ko." nakangiti na wika ni Mommy Moira.

"Iyun po ang ipinagpasalamat ko sa Diyos Mommy. Lumaki silang mababait at magagalang. Hindi sila maluho sa mga kayamanan na nakahain sa kanilang harapan." sagot ko kay Mommy.

"They are from a good seeds iha.. I mean normal lang talaga na mababait ang mga anak mo. Galing sila sa inyong dalawa ni Gabriel. 100% na magagandang klaseng binhi sila." bakas ang pagbibiro sa boses Mommy habang sinasabi ang katagang iyun. Natawa naman ako.

Mommy naman, para namang sinabi niyo na galing sa bad seeds si Arabella."

"Ayyy wala akong sinabi na ganoon Iha. Teka ano ba ito bakit napunta sa seeds ang usapan na ito. Ginagaya naman natin sila sa tanim." natatawang wika ni Mommy Moira.

"Pero thankful talaga ako kasi naging mabubuting anak ang kambal Mommy. Soon sila na ang mamamahala sa Villarama Empire. Pangarap ni Gabriel iyan Mommy." 

sagot ko.

"I know. At alam kung hindi siya mabibigo. Ngayun pa lang nakikita ko na kung gaano kaseryoso sina Miracle at Christian na pamahalaan ang mga negosyo ng pamilya." nakangiti na wika ni Mommy Moira.

"Iha, maraming salamat sa pagbibigay sa aming ng mga mababait na apo. Proud na proud kami sa iyo alam mo ba iyun. Sa kabila ng lahat ng mga naranasan mo sa buhay hindi ka pa rin nagbabago. Ikaw pa rin ang Carissa na nakilala namin noon hanggang ngayun." nakangiti na wika ni Mommy habang pinipisil ang aking kamay.

Ngumiti naman ako dito at yumakap kay Mommy Moira.

Mommy thank you din po. Thanks sa pagmamahal mo sa akin like a real daughter. Sa inyo ko po naranasan ang pagmamahal ng isang Ina na hindi ko naranasan sa tanang buhay ko. Thank you Mommy!" nakangiti kong wika dito.

"Anong drama ito?" biglang wika ni Gabriel mula sa aming likuran. Gulat naman akong napabitaw kay Mommy Moira.

"Gab, gising kana pala?" wika ko dito.

"Nagising ako ng wala ka sa tabi ko. Kaya dali dali kitang hinanap nakangiting wika. Lumapit pa ito sa akin at hinalikan ako sa noo. Pagkatapos ay nakangiti nitong binalingan ang ina at hinalikan sa pisngi. Ngiting ngiti naman si Mommy sa sobrang tuwa.

"Wala pa ba sila Miracle?" tanong nito sa amin. Umiling naman kami ni Mommy. Napabuntung-hininga naman si Gabriel at niyaya kaming mag-miryenda na lang muna, Nagugutom daw kasi ito.

Santillan Residence

"Talaga Kurt Iho? Pinapatawag tayo ng pamilya Villarama?" excited na wika ni Misis Amara Santillian sa kanyang nag-iisang anak. Hindi maalis sa mga labi nito ang matamis na ngiti habang tinatanong ang bagay na iyun. Nasa dining area sila ngayun. Kumakain ng dinner ng iopen-up ni Kurt ang tungkol sa sinabi ng Tito Gabriel niya.

"Yes Mom.... Tomorrow morning" walang gana na wika ni Kurt sa kanyang ina.

"But why? There should be a reason." sagot naman ng kanyang ama. Si Ramon Santillan.

Hindi ito tumitingin sa kanila habang sinasabi ang bagay na iyun. Abala ito sa pagkain. "Gusto nilang pakasalan ko ang anak nila. May hindi kasi magandang nangyari pagkatapos ng party kagabi." buntong-hininga na wika ni Kurt.

"Oh my God!" excited na wika ni Misis Santillan. Nabitawan pa nito ang hawak na kutsara at tinidor sa matinding pagkabigla.

"Anong ibig mong sabihin? Bakit girlfriend mo na ba ang anak niya? Hindi bat ilang beses ka ng binasted noon?" sagot ni Ramon Santillan.

"Oh come on Ramon. Hindi ibig sabihin na kapag basted na wala pa ring pag-asa. Malay mo naman nagpapakipot lang.

Oh God sa wakas magiging manugang ko na ang unika iha ng mga Villarama. Maganda ang magiging epekto nito sa ating negosyo." ngiting ngiti na wika ng nito.

Napakunot naman ang noo ni Kurt dahil sa sinabing Ina. Anong ibig sabihin nito. Sinong Unica Iha. Eh dalawa naman ang anak na babae ng mga Villarama.

"Sisiguraduhin kong maging bongga ang kasal niyo Kurt. Tiyak na lalo akong kaiinggitan ng aking mga kaibigan kapag malaman nila na ikakasal na ang aking nag-iisang anak sa Isang Villarama." masayang wika nito.

"Mom, what you mean? Hindi kita maintindihan." naguguluhang wika ni Kurt sa kanyang Ina. May mga bagay ba siyang hindi nalalaman sa pamilya ng mga kaibigan niya? Sa pamilya Villarama?

"Kurt huwag kang magpuyat ngayun. Kailangan maagang maaga tayong pupunta doon bukas Excited na ako. Sa wakas ikakasal na kayo ni Miracle." pagpapatuloy na sabi ng kanyang Ina. Hindi nito pinansin ang kanyang tanong. Mas naroon ang isip nito sa napipintong pagpapakasal niya sa anak ng mga Villarama.

"Miracle, Mom No! Not Miracle "tanggi ni Kurt sa Ina. Naglaho naman ang masayang ngiti sa labi ng Ina ni Kurt ng sinabi niya ang katagang Iyun. Magtatanong ang mga matang tumitig ito sa anak.

"Not Miracle? Then who?" tanong nito.

"Arabella." sagot ni Kurt.

"Arabella? That bastard?" hindi mapigilang wika ng Ina nito. Napalitan ng pagkayamot ang boses.

Kung kanina ay para itong nanalo sa lotto dahil sa sobrang tuwa ngayun naman ay para itong nalugi habang galit na nakatingin sa anak.

"Arabella Mom. The youngest daughter of Villarama." pagtatama nito sa Ina.

"Anong sabi mo? Si Arabella? Nababaliw ka na ba Kurt. Hindi ayaw ko. Ayaw ko sa bastardang iyun... Hindi ako makakapayag na sya ang magiging asawa mo." galit nitong wika.

"Mom, hindi kita maintindihan. Kanina mo pa tinatawag na bastarda si Arabella," takang- taka na wika ni kurt sa Ina.

"Hindi mo ba alam? Hindi ba nababanggit sa iyo ng mga kaibigan mo?. Diba best friend mo si Christian? Hindi niya ba nabanggit sa iyo na iyang Arabella na iyan ay anak ng kriminal na si Ara Perez?" galit na daldal ng Ina nito. Gulat naman napatingin si Kurt sa kanyang Ina. Samantalang ang kanyang ama ay marahas na napabuntong-hininga.

"Kung ganoon. Maaring sinikreto talaga ito ng mga Villarama sa kanilang anak-anakan.

Pinanindigan na talaga nila ang pagiging magulang sa anak ng malditang iyun." dagdag na wika ng kanyang Ina:

"Ramon do something. Hindi ako papayag na basta na lang ikasal ang anak ko sa babaeng iyun. Hindi ako papayag! Anak siya ng makasalanan at walang kwentang babae. Nakakahiya dahil hindi niya nga maituro ang tunay na ama ng anak niya bago siya nalagutan ng hininga sa kulungan. Ayaw ko sa kanya.

Ayaw ko sa walang kwentang anak ng kriminal na iyun.!!" galit na baling nito sa kanyang asawa.

"At ano ang gusto mong gawin ko Amara? Ano ba kasi ang nangyari Kurt. Bakit nagdemand ng kasal ang mga Villarama?" galit na wika ng ama nito ng binalingan si Kurt.

"Nahuli kasi kami kaninang umaga ni Tito Gabriel na magkatabi sa higaan ni Arabella. Pero Mom, Dad hindi ko alam kung paano nangyari iyun. Naging escort lang ako ni Arabella. sa kanyang 18th birthday dahil hindi dumating ang kanyang partner. at pagkatapos ng party nag inuman kami ng mga kaibigan ko. tapos pagising ko kinabukasan katabi ko na siya sa kama. Sobrang weird ng mga nangyari. " paliwanag nito sa mga magulang.

"Eh gago ka pala eh. Pinakialaman mo pala ang ampon nila kaya natural lang na magdemand sila ng kasal" naiinis na sagot ng ama nito.

"Yes but wala akong maalala. Ni Hindi ko nga alam kong paano ako nakarating sa kwartong iyun. Ang alam ko kasama ko lang ang mga kaibigan kong nakatulog pagkatapos namin malasing.

"Sinasabi mo bang pinikot ka ng Arabella na iyun?" galit na wika ng kanyang Ina. Hindi nakasagot ni Kurt.

"Aw mukha nga! Sabagay, hindi na ako nagulat kung magagawa iyan ng malditang iyun. Like mother like daughter talaga. Pero hindi... Hindi ako papayag na sa kanya ka lang babagsak Kurt. Hindi ako makakapayag na ikasal ka sa anak anak ng prostitute at kriminal!! galit na wika ng kanyang Ina.

"Amara, wala na tayong magagawa pa tungkol sa bagay na ito. Sa ayaw at gusto ni Kurt mapipilitan tayong ipakasal sila. Hindi pwedeng sumuway tayo sa gusto nila. Tiyak na babawiin ng Villarama Empires ang lahat ng shares nila sa Kompanya natin. Kapag mangyari iyan malaki ang posibleng maging epekto ito sa ating negosyo lalo na at nag- uumpisa pa lang tayong makabawi mula sa pagkalugi." mahabang paliwanag ng ama Ni Kurt.

"Dad wala na bang ibang paraan? Ayaw ko makasal sa babaeng iyun. Ni hindi ko nga nakakausap iyun eh. Tapos heto at bigla akong ikakasal sa kanya? NO WAY!" Inis na wika ni Kurt sa kanyang Ama,

"At ano ang gusto mo Kurt? Isasawalang bahala na lang natin lahat ng pinaghirapan natin para maisalba ang kompanya? Kurt sa palagay mo ba? Itutuloy pa nila ang kanilang investments sa atin kapag malaman nila na. Hindi tayo sumunod sa gusto nila. Kaya niyo bang magdildil ng asin at magpaalipin sa iba? Sobrang laking hirap na ang pinuhunan ko sa Kompanyang iyan para lang makabawi. 

Halos lumuhod ako kay Gabriel para lang mag- invest siya sa atin, tapos dahil lang sa ganitong bagay mawawala lahat iyun... Hindi ako papayag. Kailangan mong pakasalan si Arabella kung ayaw mong magkaletse letse ang pamilya natin." mahinang wika ng kanyang ama habang nakakuyom ang mga kamao.

Napayuko naman si Kurt sa sinabi ng kanyang ama. Samantalang ang kanyang Ina naman ay hindi maipinta ang mukha dahil sa matinding pagkainis. Kung ganoon pala talaga wala silang magagawa pa kundi tanggapin ang lahat. Kailangan nilang magpakabait sa mga Villarama para hindi masira ang tiwala nito sa kanila lalong lalo na sa negosyo.

Chapter 62

ARABELLA

VILLARAMA MANSION

Halos hindi makatulog si Arabella sa sobrang pag-iisip, Buong gabi siyang balisa. Hindi din siya kinausap ng kanyang mga magulang. ng dumating sila kahapon ni Miracle galing resort. Alam nitong galit pa rin ang kanyang ina at ama.

Nagmumuni-muni pa siya sa higaan at wala pa sanang balak na bumangon ng marining niyang may kumatok sa pintuan ng kanyang kwarto. Agad niyang sinabi na pwedeng pumasok ang sino man sa labas dahil bukas naman ang pinto.

Nakita niyang dahan-dahan na pumasok ang isang katulong. Nakayuko itong lumapit sa akin.

"Mam ARABELLA. Pinapatawag na po kayo ng Mommy ay Daddy niyo po. Parating na daw ang bisita at kailangan nandoon na daw po kayo sa receiving area bago pa sila dumating" wika ng katulong. Napabuntung-hininga naman ako at inis na bumangon.

"Sige. Sabihin mo sa kanila na bababa na ako." inis kong wika dito. Agad naman tumalima ang kasam-bahay at mabilis lumabas ng kwarto. Agad akong nag-ayos. Basta na lang akong nagtooth-brush at naghilamos. Hindi na ako nag-abala pang maligo. Pagkatapos ay naglagay ako ng kunting make up sa mukha at Nagpasya ng lumabas ng kwarto pagkatapos magbihis. 

Wala ako sa mood maligo ngayung araw. Pagdating sa receiving area ay nadatnan ko sila Mommy at Daddy na naghihintay sa akin. Nakita ko pang seryoso silang nag-uusap pero ng mapansin na parating ako ay sabay na tumingin ang mga ito sa akin.

Lumapit ako sa mga ito at humalik sa kanilang pisngi. Kahit na alam kong galit ang mga ito sa akin kailangan ko pa rin ipakita ang aking pagalang. Baka sakaling madala ko pa sa lambing na hindi muna ituloy ang balak na pagpapakasal sa akin kay Kurt.

"Mabuti naman at bumaba ka na. Pwede kang pumunta muna sa dining room kung nagugutom ka. Hindi pa naman dumadating si Kurt pati na ang mga magulang nito." wika ni Mommy sa akin.

"Hindi pa naman po ako nagugutom. Hmmm Dad Mom, pwede ko po ba kayong makausap. "wika ko sa mga ito. Nilakipan ko ng paglalambing ang tono ng aking boses. Baka sakaling umepekto at pagbigyan nila ako.

"Tungkol saan?" tipid na sagot ni Mommy. Seryoso lang din na nakikinig si Daddy sa amin. "Pwede po bang ipagpaliban muna ito.. I mean hindi pa kasi ako ready..." wika ko dito.

Tumaas naman ang kilay ni Mommy habang masakit na nakatitig sa akin.

"Pinag-usapan na namin ito Arabella, Hindi na pwedeng baguhin pa. Pati si Grandmama at Grandpapa mo sumang-ayon na dito. Wala ng dahilan para umatras ka sagot ni Mommy sa akin.

"But Mom, masyado pa akong bata para magpakasal. Pwede naman boyfriend-girlfriend na lang muna." hindi ko maiwasan na magmaktol habang sinasabi ang bagay na iyun.

"Enough Arabella. Kahit anong gawin mo hindi na mababago ang lahat. Magpapakasal ka kay Kurt sa ayaw at gusto mo. Hindi kami papayag na pagkatapos ng isang gabi niyong

pagniniig parang wala lang iyun. Hindi ka namin pinalaki para matulog sa isang kwarto kasama ng isang lalaki na hindi mo kaano-ano..mawtoridad na sagot ni Daddy.

"Ayusin mo na ang sarili mo. Huwag mo kaming biguin dahil parating na ang pamilya ng magiging asawa mo." dugtong na wika ni Daddy. Napayuko naman ako at pinigilan kong maluha dahil hindi napagbigyan ang gusto ko. Lumipas pa ang ilang minuto ng dumating sila Kurt. 

Kasama nito ang kanyang mga magulang. Nakamata lang ako habang nagbabatian ang dalawang pamilya. Hindi ako pinansin ng mga bagong dating na bisita. Abala lang ang mga magulang ni Kurt sa kakapuri kina Mommy at Daddy. Napansin ko din ang galit na mga mata ni Kurt na hindi inaalis ang tingin sa akin. Inismiran ko lang ito.

"Oh by the way meet our daughter Arabella!" kapagdaka ay wika ni Daddy ng matigil na ang walang humpay na batian. Dumako naman ang tingin sa akin ng mag-asawang Santillan. Napansin ko pa ang bahagyang pagtaas ng kilay ng Ina ni Kurt. 

Wala naman akong nagawa kundi ang lumapit sa mga ito. Nagmano ako sa Ama ni Kurt at humalik ako sa pisngi ng Ina nito. Wala man lang reaksiyon ang future byanan ko babae. 

Napansin kong pasimple nitong pinunasan ang bahagi ng mukha na dinampian ko ng halik. Parang biglang kumulo ang dugo ko sa inis sa Mommy nito. pero pinigilan ko ang aking sarili. Ayaw kong magmaldita lalo na at kaharap sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel.

"Siya ba? Wow hindi ako makapaniwala. Akala ko talaga si Miracle ang papakasalan ni Kurt. Ohh Sorry, I didnt mean it... I mean hindi lang ako makapaniwala kasi parang kaka- eighteen lang niya." maarteng wika ng Mommy ni Kurt habang nakatingin sa akin. Bahagya naman naghimagsik ang aking kalooban. Sa nakikita ko ngayun halata naman na hindi boto sa akin ang pamilya ni Kurt. Samantalang sila Mommy at Daddy ay nagkatinginan lang.

"Well, mahirap man tanggapin dahil napakabata pa ni Arabella. pero nangyari na eh. Hindi naman kami makakapayag na maaagrabyado ang anak namin ng ganoon-ganoon na lang." sagot ni Daddy Gabriel.

"I understand Mr. Villarama. Ayaw din naman namin na maka-agrabyado ang anak namin. Kaya kami nandito upang mapag-usapan na natin ang detalye ng kasal." nakangiting wika naman ng ama ni Kurt. Saglit pang tinapunan nito ng nagbabantang tingin ang kanyang asawa.

"Pwede ko po bang makausap muna sandali si Arabella Tita, Tito." narinig kong pagpapaalam ni Kurt kina Mommy at Daddy.

"Sure Kurt. Bibigyan namin kayo ng ten minutes na makapag-usap ng masinsinan. After that uumpisahan na natin ang pag-uusap sa detalye ng kasal niyo." sagot ni Daddy dito.

"Salamat po Tito." sagot ni Kurt at sunulyapan ako. Nagpatiuna naman akong naglakad palabas ng receiving room. Dumiretso ako sa garden habang nakasunod si Kurt.

"Arabella Right?" wika nito. Nilingon ko naman ito at tinitigan ng masama. Sa lagay ba eh ngayun niya lang ako nakilala samantalang lagi itong pumupunta dito sa amin tuwing may okasyon ang pamilya. Siya din ang escort ko noong nagdaang gabi. "Anong gusto mong pag-usapan?" yamot na sagot ko dito.

"I just want you to know na ayaw ko pang magpakasal. Kung ano man ang nangyari sa atin noong nakaraang gabi hindi ko matandaan iyun." wika nito. Halata sa boses nito ang yinitimping inis habang sinasabi ang bagay na iyun.

"Who cares! Nahuli tayo nila Daddy na magkasama sa higaan. Pero dont worry wala din akong balak na magpakasal sa iyo. Ang gusto ko lang naman maging boyfriend ka." diritsahan kong wika dito.

Nakita ko ang pagtaas ng kilay ni Kurt ng sinabi ko ang mga bagay na iyun. Hindi ito makapaniwala sa pranka kong pag-amin.

"Boyfriend? Nagpapatawa ka ba? Hindi kita type para gawing girlfriend Arabella. Iba ang gusto ko. "yamot na sagot nito. Agad naman nagpanting ang tainga ko sa mga narinig "Pwes wala ka ng magagawa pa. Akin ka na simula noong nakaraang gabi. Hindi ka na pwedeng manligaw at makipagrelasyon sa iba dahil akin ka na!" galit kong sagot.

"Ah wow! Totoo nga ang narinig ko na spoiled brat ka nga! Pero sorry ka. Hindi ikaw ang tipo kong babae at wala akong balak na pakasalan ka" inis na sagot nito.

"Wala akong pakialam kung gusto mo o ayaw mo akong panagutan. Wala ka ng magagawa dahil iyun ang gusto nila Daddy At Mommy. Magpapakasal tayo at hindi na mababago iyun. yamot kong wika dito. Nakita ko naman ang galit na rumihistro sa mga mata nito.

"Sabihin mo nga ang totoo. May gusto ka ba sa akin?" kapagkuwan ay tanong nito. Gulat naman akong napatitig dito.

"sa palagay mo ba papayag akong tumabi sa iyo kung wala akong gusto sa iyo Kurt? Oh by the way hindi lang gusto, mahal na kita. Kaya akin ka lang sa ayaw at gusto mo." diritsa kong wika habang nakatingin dito. Siguro nga kailangan kong pumayag na makasal kami upang matotohan ako nitong mahalin.

"Bumalatay ang pagkagulat sa mukha ni Kurt habang sinasabi ko ang bagay na iyun. Pero ilang sandali pa ay nagulat ako dahil bigla itong humalakhak. Tumawa ito ng tumawa na parang may nakakatawa sa mga sinabi ko.

"May nakakatawa ba sa sinabi ko Kurt?" galit kong wika dito. Pinamaywangan ko pa ito habang pinanlalakihan ng mata.

"Wala naman. May naalala lang ako sa mga sinasabi mo ngayun. Kung hindi ako nagkamali, parehong pareho nga kayo ng ugali. Siguro nagmana ka nga sa kanya." pahaging na wika ni Kurt. Hindi ko naman ito maintindihan kaya naman kinunutan ko ito ng noo.

"Anong ibig mo sabihin?" galit kong tanong.

"Nothing Arabella!" I think sooner or later malalaman mo din ang katotohanan. Tingnan ko lang kung magiging ganyan ka pa ka maldita kong malaman mo ang totoo. nakangisi na wika ni Kurt. Napakurap naman ako sa sinabi nito. Hindi ko talaga ma-gets ang kanyang ibig sabihin.

"wala akong pakialam sa mga sinasabi mo. Ihanda mo ang iyung sarili Kurt dahil sisiguraduhin ko na walang ibang babaeng makakalapit sa iyo kapag kasal na tayo." pagbabanta ko dito,

"Well Arabella, matutuloy man o hindi ang lintik na kasalan na ito wala akong pakialam. Hindi mo ako mapipigilan sa lahat ng gusto kong gawin sa buhay ko! At ito ang tandaan mo puputulin ko ang sungay ng kung anong meron ka man ngayun! Tandaan mo iyan!" galit nitong wika sa akin.

"Pwes tingnan natin Kurt. Tingnan natin kung sino ang mas matibay sa ating dalawa... Actually ayaw ko pa naman sana talagang magpakasal sa iyo eh.. 

Balak ko pa naman sanang kombinsihin sila Mommy at Daddy na ipagpaliban muna ang kasalan na ito. pero sa mga pinapakita mong ugali ngayun sa akin parang gusto ko na lang ikasal tayo agad-agad." galit kong wika. Nakita ko naman ang pagkagulat sa mga mata ni Kurt. Natameme ito ng ilang sandali at mataman akong tinitigan.

"Your sick Arabella. You need professional Help "wika nito at pinandilatan ko ito ng mga mata.

Nginisihan ko lang ito at tinalukuran. Bumalik ako sa kinaroroonan nila Mommy At Daddy. May pagkain na nakahain sa mahabang mesa ng dumating ako. Nandito na din sila Grandmama at Grandpapa. Pigil ang inis ng umupo ako sa isang bakanteng upuan.

Tapos na ba kayong mag-usap?" tanong ni Mommy sa akin. Tumango lang ako at kumuha ng Ham at inilagay sa plato ko.

Ilang saglit pa ay dumating naman si Kurt. Umupo ito sa tabi ko. Hindi na ako kumibo.

Chapter 63

ARABELLA

Tahimik lang akong nakikinig sa pag-uusap ng dalawang pamilya tungkol sa kasal. Hindi na ako nagbigay pa  suggestions o kung ano pa man. Pinapaubaya ko na sa kanila ang lahat.

Masama kasi ang loob ko. Ngayun pa lang mukhang hindi ko na makakasundo ang byanan kong babae. May pagka-maatitude kasi. Harap-harapang pinapakita sa lahat na mas gusto nito si Ate Miracle kaysa sa akin. Hindi ko alam kung bakit kailangan pa nitong maging plastik at pumayag na magpakasal kami ng anak niya. Pwede naman niyang diritsahin sila Mommy at Daddy na huwag ituloy ang kasalan. kung ayaw nila sa akin.

Hindi ko naman ipipilit ang sarili ko. kahit hindi kami makasal ng anak niya. Ang importante lang naman sa akin ay magiging official kaming mag boyfriend at girlfriend. Pero ang gusto ng mga magulang ko ay tutuhanang kasalan Kaya no choice kundi panindigan ko ito. 

Kailangan maikasal kami ni Kurt. para matapos na ang lahat. Bahala na kung ayaw sa akin nito at ng pamilya niya. Darating din ang araw na matutunan din nila akong mahalin at tanggapin. Hindi ako makakapayag na mapupunta lang sa wala ang lahat ng pinaghirapan ko. Inumpisahan ko na kaya hindi ko na pakakawalan pa.

"next month na natin gaganapin ang kasalan? Hindi ba tayo mahahabol ng oras para sa preparation? narinig kong wika ni Mommy Carissa. Bahagya pa ako nitong sinulyapan. Kita ko sa mga tingin nito ang pag-aalala sa akin.

"Oo nga. Masyadong maaga. Maraming dapat asikasuhin at i-finalized. Baka gahulin tayo sa oras" sagot ni Amara, ang Mommy ni Kurt Halata sa boses nito ang hindi maisatinig ng pagtutol.

No worries about sa preparation. Maghahire tayo ng mga tao tungkol dyan. Mabilis lang matapos ang lahat ng bagay kapag maraming kumikilos sagot naman ni Daddy Gabriel.

Agad naman sumang-ayon si Ramon ang Daddy ni Kurt. Agad na nagkasundo ang magkabilang panig.

Nagpaalam na ang pamilya Santillan at naiwan kaming buong pamilya sa living room.

"Miracle kailangan mong tulungan ang kapatid mo dito. One month preparations lang ang gagawin kaya huwag magsayang ng oras " wika ni Mommy. Agad na sumang-ayon si Miracle.

Kinahapunan, niyaya ako ni Mommy na samahan itong dumalaw sa puntod ng aking Lolo at Lola pati na din sa kapatid nito. Ayaw ko sanang sumama kaya lang naisip ko na kailangan ko nga palang magpakitang gilas dito. 

Alam ko kasing hindi pa rin ako tuluyang napapatawad nito sa aking ginawa. Hindi na din sumama si Daddy dahil may biglaan daw meeting sa opisina. Dumating daw kasi ang mga investors at hindi pwedeng ipagpaliban lahat. Samantalang si Ate Miracle at kuya Christian naman ay may biglaang Importanteng lakad.

Agad kaming nakarating ng sementeryo. Tahimik lang akong nakasunod kay Mommy Carissa. Pagdating namin sa mausoleum ng pamilya ay agad na nagtirik ng kandila si Mommy. Agad naman dumako ang aking paningin sa isang partikular na larawan. Ang larawan ng kapatid ni Mommy Carissa Si Ara Perez.

Ewan ko ba sa tuwing nandito kami sa libingan ay parang nahihipnotismo ako palagi. Hindi maalis-alis ang aking mga mata sa pagtitig dito. Siguro dahil sa mga narinig kong usap usapan minsan sa mga katulong sa mansion. na evil sister daw itong si Tita Ara. Namatay umano ito sa kulangan habang pinagdudusahan ang mga kasalanan na nagawa kay Mommy.

Hindi ko alam pero sa tuwing nakatitig ang aking mga mata dito ay parang sobrang bigat sa pakiramdam. Parang gusto kong umiyak. Kaya hanggat maaari ayaw kong sumama dito sa loob. Mas gustuhin ko pang palaging nakatambay sa labas lalo na kapag anniversary ng kamatayan nito. Lagi kasi kaming dumadalaw buong pamilya kaya hindi talaga maiwasan na lagi kong nakikita ang larawan nito.

Ang alam ko lang ay hindi maganda ang ugali ng kapatid ni Mommy. Three years old pa lang kasi ako ng namatay ito. kaya wala akong kahit na isang memory dito. Wala din akong alam kung anong klaseng babae ito. liban sa pagiging masama ang ugali dahil hindi ito napag usapan kapag nasa mansion kami. Parang laging iniwas ang topic kapag nababanggit ang pangalan ni Ara.

"Mom, totoo po bang sagad hanggang buto ang kasamaan niya? I mean naririnig ko lang naman po minsan sa mga katulong ng mansion" tanong ko kay Mommy Carissa.

Gulat naman na napatingin si Mommy sa akin. Kapagkuwan ay agad nitong iniwasang tingin. Tapos malungkot napabuntong-hininga.

"Lahat ng tao pwedeng magbago. Arabella Kung naging masama man siyang kapatid nakita ko naman ang pagbabago niya. sa mga huling sandali na nagkasama kami" Sagot ni Mommy sa akin. Lalo naman akong naguluhan.

"Bakit po siya nakulong Mommy?" tanong ko dito.

"Marami siyang kasalanan na dapat niyang pagbayaran. Pero alam mo bang bago siya bawian ng buhay, may isang regalo siyang iniwan sa akin na kahit kailan ay lagi kong pahahalagahan at iningatan" sagot ni Mommy Carissa. habang nakangiting nakatitig sa akin. Sumikdo ang dibdib ko. Parang may gustung ipahiwatig ang mga tingin ni Mommy Carissa sa akin. Hindi ako nakasagot. Sa kauna-unahang pagkakataon napag-uusapan namin ang tungkol sa kapatid niya. Never kasi namin naging topic si Ara Perez sa mga usapin namin.

Pero hindi ko alam kung natupad ko ba ang pangako ko sa kanya. Pakiramdam ko kasi ay hindi ko naibigay ang last na kahilingan niya "malungkot na wika ni Mommy. Napakunot noo naman ako dahil sa sinabi ni Mommy. Napansin ko pang bahagyang tumulo ang mga luha sa kanyang mga mata. Marami pa sana akong itanong pero napansin kong medyu naging emotional na ito kaya sinarili ko na lamang.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Palapit ng palapit ang aming kasal. Wala akong excitement na nararamdaman. Hindi kasi ako kinakausap ng groom to be ko: Last na pag- uusap namin ay noong namamanhikan sila. Kapag nagkikita naman kami ay parang hindi ako kilala. Katulad ngayun, kasama ko ito dito sa isang boutique. Ngayun Naka schedule ang pagsukat ng aking gown.

Lumabas ako mula sa fitting room na suot ang wedding gown ko. Nang humarap ako dito ay wala man lang itong reaksiyon. Malamig lang ako nitong tinitigan na siyang ikinainis ko.

"Ano ba Kurt! Kung ganyan rin lang na wala kang karea-reaksiyon diyan mabuti pang hindi mo na lang ako sinamahan!!" singhal ko dito. Agad naman tumingin sa amin ang mga staff ng boutique. Hindi ko pinansin ang mga ito.

"pwede ba Arabella, huwag mo ngang dalhin dito ang pagiging brat mo: Ano ba ang gusto mong maging reaksiyon ko habang suot suot mo iyang gown? Maglulupasay sa tuwa?" asar na wika ni Kurt.

"At least man lang purihin mo ako. Sabihin mo man lang sana kung maganda ba ako sa gown na ito o kung bagay ba sa akin!!" galit kong sagot dito.

"Pwede ba Arabella tigil-tigilan mo ako sa ganyang ugali! Nakakahiya ka na! Walang pinipiling lugar iyang katarayan mo!" Inis na sagot nito sa akin.

"I dont care! Sino ang matutuwa na ang kasama kong husband to be ay parang robot?

Walang pakiramdam at walang pakialam!" galit na sagot ko. Humaliiplop pa ako.

"Ano ba naman Bella, this in not the right place para pagtalunan ang napakaliit na bagay! Tumigil ka na nga sa kakadaldal diyan. at gawin mo na ang mga dapat mong gawin dito. dahil maraming oras na ang nasasayang. .galit din na wika ni Kurt. Lalo naman nagpanting ang tainga ko sa sinabi nito.

Ah ganoon? Waste of time pala ang pagsama sa akin ha? Kung ganoon lumayas ka sa harap ko! Hindi ko kailangan ang presensiya mo dito. Alis!! Tsupi!" bulyaw ko dito sabay alis sa harap nito. Diretso akong pumasok sa loob ng fitting room. Napahilamos ako sa matinding inis. Parang gusto kong magwala at sumigaw. Inuubos talaga ang pasensya ko ni Kurt.

"Mam Bella, ok lang po ba kayo?" narinig kong wika ng staff sa labas ng fitting room. Kumatok pa ito ng tatlong beses.

"Pwede bang iwan mo muna ako?" nainis kong sagot dito.

"Ehhh Mam Bella, pinapasabi po ni Sir Kurt na lalabas daw muna siya. Tawagan niyo na lang daw po kapag tapos na kayo magsukat." sagot nito. Lalo naman akong nagpupuyos sa sobrang galit. Inis kong hinubad ang gown na suot ko. Pagkatapos ay nagpalit ako ng damit.

Paglabas ko ng fitting room ay gulat na napatingin sa akin ang staff na nag aassist sa akin "Mam hindi na po ba kayo magsusukat? Baka may iba pa po kayong gustong design" wika

nito umiling naman ako.

"akina yung suot ko kanina. Iyun na lang ang kukunin ko" Walang gana kong sagot at dumiretso na ako sa labas ng boutique. Agad akong pumara ng taxi at nagpahatid sa tabing dagat. 

Pagkababa ko ng taxi ay agad akong dumiretso sa isang bakanteng upuan. Maraming pamilya ang namamasyal dito. Dati na kaming dinadala nila Mommy at Daddy sa lugar na ito kapag nagba-bonding kami. 

Kaya kabisado ko ang lugar. Umupo ako sa isang bakanteng upuan. Ipinikit ko ang mga mata upang hayaan ang aking sarili. na kung patuluin ang kanina pang nagbabadyang luha sa mga mata. Pakiramdam ko simula noong debut ko may nagbago sa pagkatao ko. Walang peace of mind at puro sama ng loob ang aking nararanasan.

Ang gusto ko lang naman ay maging boyfriend ang lalaking matagal ko ng crush. Pero bakit parang puro sakit ng kalooban. ang aking natatangap simula ng nakatuparan ko lahat ng gusto ko. Bakit ang hirap maging masaya?

Alam kong hindi ako perfect na anak. Masama ang ugali ko sa paningin ng lahat. Pero ganito na ako. Pero hindi ibig sabihin na hindi ako marunong masaktan. May damdamin din ako at ang gusto ko lang naman ay maging masaya.

ilang oras pa akong nanatili sa lugar na ito bago naisipan umuwi. Halos magtatakip silim na din kasi. Agad akong sumakay ng taxi at nagpahatid sa Mansion.

Pagdating sa mansion ay ang nag-aalalang mukha ni Ate Miracle ang sumalubong sa akin.

Nagtaka naman ako.

"Bella saan ka ba galing? Alam mo bang kanina pa nag-aalala sila Mommy at Daddy sa iyo?"

salubong nito sa akin. Napakunot naman ang aking noo sa sinabi nito.

"Tumawag kanina si Kurt dito. Hinahanap ka niya. Bigla kana lang daw kasing nawala sa boutique kanina. Lumabas lang daw siya saglit. pagbalik niya wala ka na daw doon." dugtong na wika ni Ate Miracle. Umismid naman ako. Himala sa kauna-unahang pagkakataon nagpakita ng concern ang lokong iyun sa akin.

"Nagpahangin lang ako sa labas Ate. Alam mo naman na hindi kami ayos ni Kurt. Nagkaroon kami ng pagtatalo kaya umalis muna ako. para makapag-isip" seryoso kong sagot dito. Tinitigan naman ako ni Ate Miracle.

"Naiintindihan kita Bella. Alam kong masyadong komplekado ang lahat na mga nangyari sa yo. Pero pamilya mo kami. Hindi namin maiwasan na mag-alala, Lalo na si Mommy, Kanina ka pa niya pinapahanap. Kanina pa nag-aalala sa iyo." sagot nito sa akin. Para namang hinaplos ang puso ko sa sinabi ni Ate Miracle. Napayuko na lang ako Halika na. Magpakita ka muna kila Mommy at Daddy. Para hindi na sila mag-alala sa sayo".

yaya ni Are Miracle sa akin. Hinawakan pa ako nito sa kamay. Pagkakita ni Mommy sa akin ay agad ako nitong niyakap. Ramdam ko ang matinding pag- aalala nito sa akin. Napaluha naman ako.

"Sorry Mommy, Dad nauna na po akong umalis ng boutique kanina. "nakayuko kong wika.

pagkatapos akong kumalas sa pagkakayakap kay Mommy.

"Saan ka ba galing? Alam mo bang kanina pa kami nag-aalala sa iyo? Akala namin napaano ka na sagot ni Daddy sa akin. Hindi na ako sumagot dito. "Bella, sa susunod huwag ka namang gumawa ng mga bagay na ipag-aalala namin. Lalo na ng Mommy mo. 

Kung may hindi man kayong napagkakasunduan ni Kurt. huwag kang basta -basta umalis ng hindi namin alam." wika ni Daddy, Napayuko naman ako. Alam kong hindi sanay ang aking mga magulang na umaalis akong mag-isa.

"Sorry po. Hindi na po mauulit. Masyado lang po siguro akong na-stress sa nalalapit kong kasal kaya gusto ko munang mapag-isa." Sagot ko dito.

"Ano ba kasi ang gusto mo Bella? Gusto mo ba talaga si Kurt o pinagkakatuwaan mo lang siya? Sabihin mo nga sa amin ang totoo para habang maaga pa mailagay natin sa ayos ang lahat." wika ni Daddy.

"Hindi ka pa ba ready? Ayaw mo pa ba talaga magpakasal sa kanya?" tanong ni Mommy sa akin "Hindi naman sa ganoon. mommy Mahal ko na po si Kurt at masaya akong magpapakasal sa kanya" sagot ko.

"Kung ganoon dapat pag-aralan mo ng maging mabuting asawa kay Kurt. Alam namin na bata ka pa pero sana maging responsable ka sa lahat ng desisyon mo." sagot ni Daddy. Tumango naman ako.

.Chapter 64

CARISSA

Malungkot akong nakatingin sa natutulog na si Arabella. Nandito ako sa kwarto nito, Hindi ko alam pero pakiramdam ko ito na ang huling pagkakataon na makasama ko ito ng ganito katagal. Parang pagkatapos ng kasal ay tuluyan na ako nitong iiwan.

Alam kong gusto nito si Kurt. Matagal ko ng napapansin ang mga klase ng tingin nito sa lalaki kapag nandito sa bahay. ang huli kapag iniimbitahan ng kambal.

Hindi ko akalain na magawa nitong gawin ang isang bagay na ayaw na ayaw ng pamilya.

Ang matulog sa iisang kama ng may katabing lalaki.

Kamukhang-kamukha niya talaga si Ate Ara. Parang muling nabuhay si Ate sa katauhan nito. Nakakalungkot nga lang at maaga itong sasabak sa buhay may-asawa. Bukas tuluyan ng mababago ang buhay nito. Dalangin ko lang na sana maging maayos ang pagsasama nila ni Kurt.

Naawa ako kay Arabella dahil kitang-kita ko na ayaw sa kanya ni Amara, ang ina ni Kurt Santillan. Hindi ko alam pero kahit na may asawa na ito patuloy ko pa rin siyang poprotektahan at huwag hayaan na saktan ng ibang tao.

Hinaplos ko ang buhok ni Arabella bago lumabas ng kwarto nito. Hindi man lang nito naramdaman ang aking presensiya. Pagkatapos ay tuluyan na akong lumabas ng kwarto. Diritso akong pumunta sa kwarto namin ni Gabriel. Naabutan ko itong nakahiga sa kama at halatang hinihintay ako.

“Kumusta? Nakapag-usap ba kayo?” tanong ni gabriel sa akin. Umiling ako.

“Hindi eh. Tulog na tulog siya. Napagod siguro sa maghapong pag-aasikaso para mai- finalized ang kasal nila bukas.” Nakangiti kong wika dito. Sa Manila Cathedral gaganapin ang kasalan at bukas ng umaga ay magche-check-in kami sa hotel para doon gagawin lahat ng paghahanda. Doon kami magbibihis at mag-aayos kasama ang bride at pamilya ng groom. Sa hotel na din na iyun gaganapin ang reception.

“Hayaan mo na lang. Para naman makapagpahinga ang bata. Bukas ang big day niya at tiyak na excited iyan.” Nakangiti na wika ni Gabriel sa akin kasabay ang pagtapik ng isang kamay sa kama. Hudyat iyun na gusto na nitong tumabi ako sa kama.

Agad naman akong tumalima at sumampa na din ng kama. Nakangiti akong tumabi dito at yumakap.

“Hmmm naglalambing ang Misis ko ah?” natatawang wika ni Gabriel at niyakap din ako nito ng mahigpit. Agad naman akong sumubsob sa dibdib nito.

“Hmmppp hindi noh? Malungkot lang ako. Bukas tuluyan ng magiging maybahay ang bunso natin.” Sagot ko dito. Natawa naman si Gabriel,. 

“Ayos lang iyan Sweetheart. At least nasunod ang gusto ni Bella. Gusto niya talaga si Kurt at alam kong siya ang gumawa ng first moved para mapasakanya ang lalaki.” Sagot ni Gabriel.

“Paano iyan Gab, alam naman natin na walang pagtingin kay Bella si Kurt? Dapat kasi hindi na natin pinilit ang mga bata na magpakasal eh. Natatakot ako baka masaktan lang si Bella.

Sagot ko dito, Naramdaman ko naman ang paghaplos ni Gabriel sa likod ko.

“Kasama sa buhay pag-aasawa iyan Sweetheart. Bakit ako ilang beses akong lumuha bago ka tuluyang napasa-akin? Nakaya ko naman diba?” biro sa akin ni Gabriel. Natawa naman ako dito.

“Anong lumuha? Loko ka ha? Ako yata ang mas nasaktan noon at maraming luha na

Nailabas..” wika ko dito sabay kurot sa tagiliran nito. Natawa naman si Gabriel sa sinabi ko.

“No Sweetheart.. Ramdam na ramdam ko kaya ang sakit. lalo na noong mga panahon na wala ka sa tabi ko.” Sagot ulit ni Gabriel at hinawakan ang mga kamay ko sabay pisil.

“Ayy ewan ko sa iyo. Basta ang alam ko hate na hate mo ako noon.” Kunyari ay nagtatampo kong wika. Napahagalpak lalo ng tawa si Gabriel sa akin.

“Aminin mo nga Gab, hindi ka ba talaga nagagandahan sa akin noon? Kasi kapag

Bumibisita ka sa amin noon. hindi mo ako pinapansin. Halos nga ayaw mo akong tingnan eh.

“ nakanguso kong wika dito.

“Eh kasi naman Sweetheart, para ka kasing tomboy noon. Akala ko kasi babae din ang hanap mo kaya iyun hindi kita napapansin. Tsaka malay ko bang may nararamdaman ka palang matinding pagnanasa sa akin?” biro nito sa akin. Kaya naman bigla akong napaupo sa kama at naiinis na tinitigan ito.

Hoy talaga namang hindi kita type noh? Ang sungit mo kaya tsaka hindi ka naman namamansin. Kaya bakit kita papansinin? “inis kong sagot dito sabay humalikipkip.

“ Kaya nga. Dapat kasi ikaw na ang gumawa ng first move. Tulad ng ginagawa ngayun ni Bella kay Kurt.” Natatawang wika ni Gabriel. Umismid naman ako. “Eh bakit galit na galit ka sa akin noong umagang nahuli tayong magkatabi sa kama?” 

Wika ko dito. Nakita ko ang pagkislap ng mga mata ni Gabriel sabay titig sa akin.

“Eh sino ba naman ang hindi maiinis Sweetheart. Nakatabi nga kita sa kama buong magdamag at napaniwala ang sarili na may nangyari sa atin. pero hindi ko naman ramdam lahat iyun. Akala ko nga napaka-liberated mo talaga dahil nagawa mong pagsamantalahan ako kahit tulog ako.”ngisi nitong sagot. Namula naman ako sa sinabi nito.

“Uy Gabriel Villarama! Hindi ko magagawa iyun noh? Anong tingin mo sa akin ganoon ka expert pagdating sa kama? Sa murang edad kong iyun pinag iisipan mo ako ng masama. “ galit na wika ko dito. Natawa naman lalo si Gabriel.

“Aba malay ko ba Sweetheart. Pero nakabawi ka naman noong first night natin mag sex. Napa wow talaga ako sayo Sweetheart.

Hindi ko akalain na may babae pa palang virgin sa panahon na iyun.” Nakangisi nitong Wika.  Lalo namang nanlaki ang mga mata ko. “Gusto ko pa nga sanang angkinin ka ng paulit-ulit ng gabing iyun, kaya lang umiiyak ka na sa sakit eh. Syempre maawain akong asawa kaya naman pinagpaliban ko muna.”

Natatawa nitong wika at hinila ulit ako para mapahiga ulit sa kama. Napatili naman ako sa

Gulat.

“Pero alam mo laking pasasalamat ko dahil hindi ka sumuko Sweetheart. Sa lahat ng mga kalupitan ko noon sa iyo, nandito ka pa rin sa tabi. Thank you talaga dahil pinapaligaya mo ako sa araw-araw na buhay. Kaya simula ng marealized ko na nagkamali ako, ipinangako ko sa aking sarili at sa Diyos na gagawin ko ang lahat upang maging masaya ka.” Wika ni Gabriel at hinalikan ako sa noo. Maluha-luha naman ako habang nakatitig dito sa mga mata nito.

“Alam mo Sweetheart, kung pwede nga lang na ipasok kita sa bulsa ko tuwing aalis ako ng bahay gagawin ko.” Wika ni Gabriel. Natawa naman ako dito.

“Ano? At bakit naman?” tumatawa kong wika.

“Eh kasi namimiss kasi kita lagi eh. Kung pwede nga lang huwag ng pumasok ng opisina gagawin ko eh. Kaya nga tinitrain ko ng maigi sila Miracle at Christian. Para sila na muna ang humawak ng negosyo. Kahit mga isang taon lang. Masulo lang kita at makapagliwaliw tayo sa kahit saang lugar natin gusto. “ nakangiti nitong sagot. Kinilig naman ako.

“Ikaw talaga! Baka mamaya malaman-laman ko masyado mong pini-preasure ang mga bata ha? Kukutusan talaga kita.” Sagot ko dito.

Dont worry Sweetheart. Mababait ang mga anak natin. Alam kong naiintindihan nila tayo. Isa pa nasa ganyang edad din ako nag-umpisang humawak ng negosyo. Kaya alam kong willing na willing ang mga anak natin na gawin ang mga nagawa ko na noon.” Ngiting sagot nito. Pagkatapos ay kinabig ako at pinaunan sa dibdib nito.

“Narinig mo ba ang tibok ng puso ko Sweetheart? Tumitibok lang iyan para sa iyo.” Nakangiti nitong wika habang hinahaplos ang likod ko.

Napangiti naman ako habang ipinipikit ko ang aking mga mata. Alam kong maswerte ako kay Gabriel. Simula ng malagpasan namin ang unos na dumating sa aming buhay, naging tuloy-tuloy ang masaya namin na samahan. Never itong tumingin sa ibang babae. Nagiging loyal ito sa akin kahit alam kong marami pa ring mga babae ang nagpapapansin dito magpasa-hanggang ngayun.

Marami pa ring babae sa paligid na kahit alam nilang may asawa na ang isang tao patuloy pa rin nang-aakit at pumapayag na maging second choice.

“Sweetheart? Tulog ka na ba?” narinig ko ang malambing na bulong sa akin ni Gabriel.

Agad naman akong napadilat at tinunghayan ito.

“Bakit?” tanong ko habang nakatitig dito. Nakita ko ang naglalarong ngiti sa labi nito.

Natawa naman ako. “One round lang Sweetheart. Uunahan na natin ang honeymoon ng mga bagong kasal

Bukas” biro pa nito. Napahagikhik naman ako at ako na ang naunang humalik sa labi ng asawa ko.

Why not? Mag-asawa kami at normal lang sa amin ang magsex. Kahit na malalaki na ang aming mga anak masyado pa rin kaming active sa sex ng aking asawa. Siguro ganoon talaga kapag wagas ang nararamdamang pagmamahal sa isat isa.

Napaungol ako ng maramdaman ko ang kamay ni Gabriel sa aking dibdib. Ito talaga ang pinakamatindi kong weakness. Napapaungol ako tuwing hinahaplos nito at nilalaro ang aking mga bundok.

Ilang sandali pa ay naramdamn kong nasa ilalim na ako ni Gabriel. Unti-unti na nitong hinuhubad ang damit kong pantulog. Ganito kami magsex ng aking asawa. Parang laging bagong kasal. Hindi nawawala ang foreplay.

Habang abala si Gabriel sa itaas ko ay hinawakan ko ang laylayan ng kanyang sando. Gusto ko na din itong mahubaran at maramdaman ang init ng katawan nito. Agad naman nakuha ni Gabriel ang ibig kong sabihin kaya sandali itong umalis sa ibabaw ko at hinubad ang sariling saplot sa buong katawan. Nakatitig lang ako habang ginagawa ang bagay na iyun.

Pagkatapos ay muli itong bumalik sa higaan. Hinubad muna nito lahat ng saplot ko sa katawan bago sumampa sa kama. Nakita ko pa kung paano ako nito titigan mula ulo hanggang paa.

“Ang ganda mo pa rin Sweetheart. Hindi ka pa rin nagbabago. Sobrang nakaka – adik pa rin ang katawan mo.” Wika nito at hinalikan ako sa leeg.

Napayakap naman ako ng mahigpit sa ginawa nito. Pareho na kaming hubot hubad ng asawa ko kaya ramdam na ramdam ko ang init ng katawan nito.

Damang dama ko ang matitigas na muscle nito na hanggang ngayun ay alagang-alaga ng gym. Yes, pareho naming hindi pinapabayaan ang aming mga sarili kahit na malalaki na ang mga anak namin. Sinisiguro namin na fit at healthy kami.

Napahalinghing ako ng dumako ang mga kamay ni Gabriel sa bukana ng aking kweba. Alam kong basang basa na ako kaya naman agad kong hinagilap ang anaconda nito. Hinawakan ko ang matigas nitong pagkalalaki at hinaplos-haplos. Narinig ko naman ang pag-ungol ni Gabriel kaya naman lalo ko pang pinag-igihan

“Ohh Sweetheart..I cant wait na. Spread your legs and let me in.” Paungol nitong wika.

Agad naman akong sumunod at agad na ipinusisyon ni Gabriel ang kanyang sarili upang tuluyan kaming maging isa. Sabay kaming napaungol ng maramdaman kong tuluyan ng nakapasok si Gabriel sa akin. Napuno ng ungol namin ang buong paligid ng kwarto. 

Pagkatapos ng ilang sandali sabay din kaming nilabasan at parehong nakatulog na hubot hubad sa ilalim ng comforter na magkayakap. 

Masasabing masaya at kontento ang sex life namin na mag-asawa. Kung maglambingan kami talo pa namin ang mga teenager. Kaya hindi nakakapagtaka na pareho kaming masaya at kontento sa kung anong buhay meron kami ngayun.

Kinaumagahan

Maaga pa lang ay abala na ang lahat. Kahit pagod sa aming paglalaro kagabi ay maaga pa rin akong nagising. Tulog na tulog pa si Gabriel. kaya hinayaan ko na lang muna ito. Agad akong lumabas ng kwarto. pagkatapos kong magbihis para asikasuhin ang mga bata. Kahit malalaki na ang mga ito ay sinisigurado ko pa rin na magabayan ang mga ito at icheck kong nasa maayos ba ang lahat.

Kailangan kasi maaga pa lang ay nasa hotel na ang bride. Alas tres ng hapon ang kasal kaya naman hindi dapat ma-late dahil aayusan pa ang lahat. Sa hotel na lahat gagawin ang preparation kaya naman paunahin ko na ang mga bata at susunod na lang kami dahil hangang ngayun tulog pa rin si Gabriel.

Dumiretso ako ng dining area. Naabutan ko sila Mommy, Daddy, Miracle at Christian na nag -aalmusal. Agad na bumati ang mga anak ko at humalik sa pisngi ko. Binati ko naman sila Mommy Moira at Daddy Ralph. Pareho kong hinalikan sa pisngi ang mga ito.

“Tulog pa ba si Gabriel?” narining kong tanong ni Mommy Moira.

“Opo Mom, hindi ko na lang po muna ginising dahil medyo maaga pa naman. Balak kasi namin na paunahin na lang muna ang mga bata sa hotel. para naman maayusan na sila. Baka kasi kulangin na tayo sa oras.” Sagot ko dito.

“Sure Mommy. After namin kumain aalis na agad kami.” Sagot naman ni Miracle. Ito ang bridesmaid ni Arabella.

“Nasaan nga pala si Bella?” tanong ko.

“Naku Mommy, hindi pa bumababa. Kinatok ko na iyun kanina. kaya lang sabi niya susunod na lang daw. Mag-aayos daw muna siya.” Sagot ni Miracle.

“Good morning Mommy... Good Morning Grandpapa, Good morning GrandMama.” Naman kaming napalingon kay Miracle ng dumating ito. Bakas sa mukha nito ang agad

Matinding excitement sa nalalapit na kasal.

“Oh here na pala ang bride. Sige na Bella kumain ka na. Aalis na daw kayo kaagad pagkatapos kumain.” Wika ni Mommy Moira.

“Hindi na po GrandMama. Sa hotel na lang po ako kakain.”nakangiti nitong sagot.

“Kung ganoon hintayin mo na lang matapos kumain. ang mga kapatid mo para sabay- sabay na kayong umalis. Susunod na lang kami dahil tulog pa si Daddy niyo.” Sagot ko dito.

Ok po Mommy.” Nakangiti nitong sagot.

“Mag-ingat kayo sa byahe. Hihintayin ko lang magising si Daddy niyo at susunod agad kami. “wika ko sa mga ito at nagpaalam na kina Mommy Moira at Daddy Ralph na babalik na ng kwarto. Doon ko na lang hihintayin magising ang asawa mo. May Mga gamit din kasi akong dadalhin sa hotel na dapat iprepare.

Chapter 65

ARABELLA

Katulad ng napag-usapan nauna kami sa hotel kung saan kami mag antay. Malapit lang kasi dito ang simbahan kung saan gaganapin ang pag-iisang dibdib namin ni Kurt.

Masaya ako kasi kahit papaano naging smooth naman ang paghahanda namin. Although hindi pa rin kami ayos ni Kurt pero alam kong matutunan din ako nitong mahalin. Kung kinakailangan na ako palagi ang magpapakumbaba gagawin ko. Matutunan lamang akong tanggapin ng mahal ko at ng pamilya nito.

“Siya nga pala, mamayang 9 AM pa ang dating ng make-up artist mo. May time ka pa para kumain ng breakfast” narinig kong wika ni Ate Miracle.

“Parang hindi ako makakain sa excited Ate. Alam mo yung pakiramdam na parang hindi ako mapalagay. Excited na akong maging Misis Santillan.” Sagot ko dito habang parang nangangarap.

Narinig ko naman na natawa si Kuya Christian.

Kunot noo ko itong tiningnan.

“Hindi pwedeng hindi ka kumain. Baka mamaya mahimatay ka sa simbahan. Mamayang alas-tres pa ang kasal at mahaba pa ang oras.” Sagot nito. Inirapan ko naman si Kuya Christian.

“Ano nga pala ang balak niyo pagkatapos ng kasal? Saan kayo titira? Sa mansion ba o sa pamilya ni Kurt?” tanong ni Ate. Nagulat naman ako. Sa totoo lang hindi ko naisip ang bagay na iyun. Hindi din naman namin napag-usapan ni Kurt. Sabagay hindi naman kasi talaga kami nag-uusap.

“Hindi ko pa alam Ate. Pero mas gusto ko sa mansion. Ano po ba kasi ang sabi ni Daddy?” tanong ko.

“Wala pa namang nababanggit.

Pero narinig ko na parang house and lot yata ang balak iregalo sa inyo... Well malalaman natin mamaya.” Sagot naman ni Ate Miracle.

“Nakss gusto na talaga ni Mommy at Daddy na humiwalay ka na ng bahay Bella. Masyado ka na daw kasing pasaway,” sabat naman ni Kuya Christian. Agad naman itong pinandilatan ni Ate Miracle. Tumawa lang ito.

Agad kaming nakarating ng hotel. Nagkanya-kanya na kami ng punta ng aming kwarto Pagdating ko sa aking room ay agad kong hinagilap ang aking cellphone. Nag picture picture ako at ipinost sa aking social media account. Nag message din ako sa iba kong kaibigan, Sina Nikka at Carmela, Naghahanda na din daw ang mga ito. Sa simbahan na kami magkikita kita mamaya. Abay ko ang dalawa kaya naman palagay ang aking kalooban na hindi ako indiyanin ng mga ito.

Nang magsawa sa kaka-cellphone ay tiningnan ko ang aking relo. Halos alas-otso pa lang ng umaga. May isang oras pa bago dumating ang aking make up artist kaya naman Nagpasya akong bumaba muna para magbreakfast.

Agad akong naglakad sa hallway. Pero agad akong natigilan ng pagtapat ko sa isang pintuan ng kwarto ay may narinig akong pamilyar na boses. Boses ito ng pamilya Santillan. Kaya naman dahan-dahan akong sumilip sa nakaawang na pinto. Nakita ko si Kurt at ang mga magulang nito. Seryosong nag-uusap. Dala ng curiosity ay nakinig ako sa pinag-usapan ng mga ito. Parang narinig ko kasi ang pangalan ko.

“Wala na ba talaga itong atrasan? Ipapakasal mo talaga ang anak mo sa Bastardang iyun?” narinig kong wika ng Ina ni Kurt. Galit ito. Napakunot naman ang aking noo kung sino ang tinutukoy nitong bastarda.

“Pwede ba Amara? ilang beses na nating pinag-usapan ito.” Sagot naman ng ama ni Kurt.

“Hay hindi ko talaga matanggap na ang kaisa-isa nating anak ay mapunta lang sa anak ng kriminal. Imagine ipinanganak ang babaeng iyan na hindi man lang nalaman kung sino ang tatay dahil babaing mababa ang lipad  ang Ina. Anak ng prostitute.” Galit pa ring wika ni Amara.

“Mom please stop it! Baka mamaya may ibang makarinig sa iyo.” Sagot naman ni Kurt sa Ina.

“Oh come on Kurt. Kung hindi lang tagilid ang negosyo natin ngayun never akong pumayag sa kasal na ito. Nakakasuka! Buti sana kung si Miracle ang bride pero si Arabella..

Oh my Goodness hinding hindi ko matatanggap ang babaeng iyun.” Galit na wika pa rin ni Amara. Samantalang hindi ko maiintindihan ang pinag-uusapan ng mga ito. Sino ang tinutukoy ng mga ito? Ako ba? Pero paano? Ampon ba ako? Mga katanungang naglalaro sa isip ko.

Agad na bumilis ang kaba sa aking dibdib. Para akong ipinako sa aking kinatatayuan.

“Tama na Amara, Matagal ng nanahimik si Ara Perez sa hukay para ungkatin mo ulit ang bagay na iyan. Inako na ni Carissa ang anak ng kapatid niya kaya nga isa na din siyang Villarama diba? Isang Villarama ang magiging asawa ng anak mo kaya tigilan mo na ang kakaungkat sa nakaraan.”galit na wika ni Ramon.

Para akong binuhasan ng malamig na tubig sa aking narinig. Unti-unting tumulo ang luha sa aking mga mata. Hindi ako makapaniwala. Bakit hindi ko ito alam? Bakit hindi man lang nababanggit ang bagay na ito sa bahay namin?

Totoo ba ang sinabi mo? Na hindi ako anak ng mga magulang ko?” agad kong wika sabay lapit sa mga ito. Gulat naman silang napatitig sa akin. Nakita ko pang namutla si Amara. Hindi marahil inaasahan ng mga ito na nakikinig ako sa kanilang pag-uusap. “Arabella iha.. kanina ka pa diyan?” nauutal na tanong ng Ginang. Agad akong tumango habang hindi mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

“Totoo ba ang mga narinig ko? Totoo ba na hindi ko tunay na pamilya ang mga Villarama?” tanong ko sa mga ito.

“No iha, nagbibiro lang kami. Hindi ikaw ang pinag-uusapan namin Ibang tao yun. Uhmmm diba Kurt, Ramon ibang tao yun diba?” wika ng Ina ni Kurt. Pilit pa itong ngumiti. Umiling naman ako.

“Imposible ang sinasabi niyo. Dinig na dinig ko ang lahat. Huwag na kayong magkaila pa. Alam kong ako ang pinag-uusapan niyo.” Galit kong wika sa mga ito at tinalikuran na. Mabilis ang mga hakbang na bumalik ako sa aking kwarto. Akmang papasok na ako sa loob ng may biglang humawak sa aking kamay. Nang lingunin ko ay si Kurt ito.

“Kailan mo pa alam ang bagay na ito?. Kaya ba hindi mo kayang makipag lapit sa akin dahil hindi ako tunay na Villarama? Na ampon lang ako at anak ako ng pinakamasamang babae sa balat ng lupa?” galit kong wika kay Kurt. Yumuko naman ito.

“Im sorry Bella.. Im sorry kung sa amin mo nalaman ang katotohanan. Wala kaming karapatan na ipagkalat ang bagay na ito, pero nangyari na. Please talk to your Mom regarding this matter. Siya lang ang nakakaalam kung ano ang totoo sa pagkatao mo.” Sagot ni Kurt.

“Anong ibig sabihin nito Kurt?”narinig kong wika ni Ate Miracle. Puno ng pagtataka ang mga titig nito sa amin. Lalo itong naguluhan ng makita nitong umiiyak ako.

“Ate totoo ba? Totoo bang hindi ako tunay na anak nila Daddy at Mommy? “umiiyak kong tanong dito. Nakita ko kung paano nagulat si Ate Miracle. Galit itong tumitig kay Kurt.

“Im sorry Miracle. Aksidente niyang narinig kay Mommy ang bagay na ito. Hindi namin alam na nakikinig siya,” paliwanag ni Kurt. Napabuga naman sa hangin si Ate Miracle bago tumitig sa akin.

“Not true. Ikaw ang bunso namin Arabella. Anak ka man nila Mommy at Daddy. it doesn’t matter. Mahal na mahal ka namin at hindi magbabago ang bagay na iyun.” Wika ni Ate Miracle at hinawakan ako sa kamay. Agad naman akong pumiksi at umiiyak na pumasok sa loob ng kwarto ko.

Agad kong inilock ang pintuan ng kwarto upang hindi na makasunod ang mga ito. Kung ganoon totoo nga. Kaya pala hindi ko kamukha si Mommy. Kaya pala halos pinagbiyak na bunga ang hitsura namin ni Tita Ara. Kaya pala iba ang pakiramdam ko kapag nakatitig ako sa larawan nito. Siya pala ang Mommy ko ang nanay ko na kahit sa panaginip ay hindi ko man lang nasip.

Kinuha ko ang aking cellphone. Agad akong nagdial sa number ni Mommy. Hindi na ako makapaghintay pa.

Gusto kong sa sarili nitong bibig marinig ang lahat. Lahat ng katotohanan tungkol sa pagkatao ko.

Akmang pipindutin ko ang call botton ng cellphone ng marinig ko ang boses ni Mommy sa Labas. Agad akong tumakbo ng pintuan at binuksan ito. Tumampad sa akin ang nag aalala nitong mukha. Nasa likuran nito si Daddy Gabriel. Wala na si Kurt at Ate Miracle.

Agad akong yumakap dito. Umiyak ako ng umiiyak sa bisig ng kinikilala kong ina sa mahabang panahon.

“Mommy totoo ba? Totoo bang hindi niyo ako anak.” Humihikbi kong wika dito habang dahan-dahan na kumakalas sa pagkakayakap dito. Nakita ko pa kung paano natigilan si Mommy. Pagkatapos ay nilingon nito si Daddy Gabriel.

“Lets talk inside Arabella. Ikukwento namin sa iyo lahat ng totoo.” Sagot ni Daddy at nagpatiuna ng pumasok sa loob ng kwarto. Agad naman akong inakay ni Mommy papasok ng kwarto.

Pinaupo ako ng mga ito sa kama. Seryosong nakatitig sa akin si Daddy. Samantalang si Mommy naman ay nakita kong maluha – luha na.

Siguro panahon na para malaman mo ang katotohanan. Nasa wastong edad ka na at unfair naman sa tunay mong Ina. kung habang-buhay namin itong ililihim sa iyo.” Panimulang wika ni Daddy Gabriel. Lalo naman akong napaiyak.

“kung ganoon si Tita Ara ang tunay kong Mommy?” tanong ko dito.

“Yes Bella. Pero kahit na ganoon pa man ginawa namin ang lahat upang ipadama sa iyo kung gaano ka namin kamahal. Huwag ka sanang magtampo sa amin kung inilihim namin ito sa iyo sa matagal na panahon. Masyadong mapaghusga ang mundo. Maraming mga tao ang nakakaalam dito kaya iniiwasan namin na masaktan ka kapag malaman mo ang katotohanan.” Mahabang wika ni Daddy Gabriel.

“Kung ganoon ako ang naging bunga sa pagiging pakawala ng Ina ko? Nabanggit niya ba kung sino ang tatay ko? Napakahirap tanggapin na anak pala ako ng kriminal at prostitute na babae “galit kong wika.

“Arabella! Hindi kita pinalaki para maging bastos sa tunay mong Ina. dahil kahit pagbali- baliktarin mo man ang mundo, nanay mo pa rin siya!” galit na wika ni Mommy Carissa.

No Mommy!!!!

Hindi ko matanggap na ang Ara na iyun ang tunay kong Ina. Ayaw ko!!! Wala akong Inang kriminal at prostitute at kahit kailan hindi ko siya matatanggap “galit na sigaw ko.

Arabella Stop it!!! Naririnig mo ba ang sarili mo? Patay na ang taong pinagsasabihan mo ng ganyan. kaya magkaroon ka naman sana ng kahit na kaunting respeto.” Galit na wika ni daddy.

Tama po kayo patay na siya pero bakit nakakabit pa rin sa pagkatao ko ang karma na nagawa niya noong nabubuhay pa siya. Ako ang sumalo sa lahat ng kasalanan niya. Hindi ako matanggap ng pamilya ng mahal ko dahil sa kanya!!! Alam mo bang dinig na dinig ko kanina kung paano nila hamakin ang Ara na iyun. Halos manliit ako dahil bunga ako ng isang pagkakamali.?” Galit kong wika habang umiiyak.

“Bella huwag.. Please huwag mong isipin ang bagay na iyan. Kahit na ganoon si Ate Ara pinilit niya pa rin na mabigyan ka ng magandang buhay. Kaya nga pinaampon ka niya sa amin. Kaya nga kahit na masakit sa kanya ipinaubaya ka niya sa amin.” Umiiyak na paliwanag ni Mommy Carissa.

Hindi ako nakaimik sa sinabi ni Mommy Carissa sa akin. Patuloy lang akong umiiyak.

“Tama na Bella. Pag-usapan na lang natin ang bagay na ito sa mga susunod na araw. Kasal mo ngayun kaya dapat na mag-enjoy ka.. Huwag mong isipin ang mga sasabihin sa iyo ng ibang tao. Anak kita, anak ka namin ng Daddy mo at hindi magbabago iyan kahit kailan.” Madamdamin na wika ni Mommy. Niyakap pa ako nito ng mahigpit. Lalo naman akong napaiyak.

“Huwag ka ng umiyak. Nandito na ang make up artist. Aayusan ka na nila. Hindi ba ito ang dream wedding mo? Pilitin mo munang iwaglit sa isip mo ang lahat ng hindi magandang nangyari ngayung araw. Pagtoonan mo muna ng pansin ang kasal mo Bella.” Nakangiting wika ni Mommy habang pinupunasan ang luha sa aking mga mata.

Hindi ko alam pero bigla akong nainggit kila Ate Miracle at Kuya Christian. Buti pa sila. May perfect na pamilya. May perfect na Ina at Ama. Samantalang ako na pinaka spoiled sa lahat hindi pala tunay na anak. 

Ang yabang yabang ko pa sa kanila. Kung makapagdemand ako talo ko pa ang tunay na anak. Sobrang hirap isipin na kung kailan akala ko perfect na ang lahat tsaka ko naman nalaman ang hindi katanggap tanggap na katotohanan.

CARISSA

“Sweetheart everything will be ok. Dont worry... Alam kong nahihirapan ngayun si Bella dahil sa mga nalaman niya pero parasaan ba at lilipas din ang lahat. Matatanggap din niya ang katotohanan.” Wika ni Gabriel.

Nandito kami sa loob ng aming hotel room.

“Naaawa lang kasi ako sa bata Gabriel. Alam kong masakit sa kanya ito. Nagtaon pa talaga sa araw ng kanyang kasal. Masaya siya dapat ngayun pero nasira dahil sa mapait na katotohanan.” Malungkot kong sagot dito.

“I know.. Pero wala na tayong magagawa pa. Hayaan na lang natin ang panahon gumawa ng paraan upang maghilom ang sugat sa puso niya.” Sagot naman ni Gabriel.

Nasa ganoon kaming pag-uusap ng biglang may kumatok sa pinto ng hotel room. Agad

Naman pinagbuksan ni Gabriel. Nagulat pa kami ng makita namin sa labas si Miracle. Hingal

Na hingal ito at halatang importante ang sasabihin.

“What happened?” agad na tanong ni Gabriel dito.

“Dad, malaking problema. Ayaw na ni Arabella ituloy ang kasal. Kanina pa namin siya kinakatok sa kanyang room pero ayaw niyang buksan. Hindi na daw siya magpapakasal kay Kurt.” Wika ni Miracle. Agad naman kaming naglakad papunta sa hotel room ni Arabella. Malakas namin itong kinatok.

Arabella, open the door. We need to talk!” wika ni Gabriel habang patuloy na kumakatok.

“Bella baby, pagbuksan mo muna kami. Gusto ka namin makausap. Please Bella!!! Huwag mo naman kaming pag-alalahanin ng ganito!” wika ko din. Umaasa na sana makinig si Bella. Nag-aalala kasi kami baka kung ano na naman ang maisip nitong gawin.  Bella at nakakatakot itong magalit. Baka magawa nitong saktan ang sarili.

Nakahinga kami ng maluwag ng bumukas ang pintuan. Iniluwa ang miserableng hitsura ni Arabella. Sabog ang buhok nito at namamaga ang mga mata. Tanda ng kanina pa ito umiiyak.

Im sorry Dad, pero ayaw ko ng ituloy ang kasalan na ito.” Umiiyak na wika nito. Sinulyapan pa nito ang kapatid na si Miracle.

“But why? Arabella please dont do this! Nasa ayos na ang lahat. Nakakahiya sa mga bisita kung ngayun ka pa aatras. Ilang oras na lang at matutupad na ang pangarap mo na maging Misis Santillan.” Sagot ko dito. Hindi umimik si Arabella.

“Gusto ko po munang mag-isip. Ang hirap kasing tanggapin na hindi niyo pala ako tunay na anak. Sana sinabi niyo na sa akin noon pa. Hindi sana ako masasaktan ng ganito. Alam ko Sana kung saan ako lulugar “umiiyak na wika nito.

Im sorry Wala kaming lakas ng loob na sabihin sa iyo ang lahat. Natatakot kami na masaktan ka Bella “malungkot na sagot dito.

“Mom, sa palagay niyo ba hindi ako nasasaktan ngayun? Ang hirap tanggapin na ang totoong Nanay na nagluwal sa akin namatay sa kulungan dahil sa mga nagawa niyang kasalanan sa iyo. sa pamilya nyo “umiiyak na sagot nito. Napaluha naman ako dahil sa sinabi nito.

“Anak hindi namin ginusto na mangyari sa kanya ang bagay na iyun. Ilang beses namin siyang dinalaw sa kulungan. pero ayaw niya ng makipagkita o makipag-usap sa amin. Huling pagkikita namin ay yung mga panahon na ipinaubaya ka niya sa amin. Hindi kami nagpabaya Bella. Pero mismong ang Ina mo na ang lumayo sa amin. “ umiiyak na sagot ko dito.

“Kahit na Mom. Kahit na. Hindi ko ma-imagine kung paano siya nagdusa sa loob ng kulungan. Hindi ko matanggap na anak ako ng isang babaeng halos isumpa ng lahat ng nakakilala sa kanya. “umiiyak na sagot nito.

“Bella mahal na mahal kita. Itinuring ka na naming anak sa kabila ng lahat ng gulo na nangyari sa amin ni Ate Ara. Ilang beses kong hiniling na sana nabigyan siya ng pagkakataon na maalagaan ka din niya. Pero wala eh... Huli na ng malaman namin na may sakit pala siya. Huli na Bella.” Sagot ko dito. Umiling naman si Arabella at tumakbo paalis. Agad namin itong hinabol.

Hirit itong tumakbo. Nakasalubong pa namin ang nag-aalalang si Kurt. Hahawakan pa sana nito ang galit na si Arabella. pero pumiksi ito. Mabilis na lumayo at lumabas ng hotel.

Lalo kaming Nataranta ng paglabas ng hotel ay diri-diretso itong tumawid papuntang kabilang kalsada. Hindi nito ininda ang mga sasakyan. Dahil sa pagkataranta ay agad itong sinundan ni Gabriel. Huli na ng mapansin nito ng may mabilis na sasakyan na parating. Sabay kaming napasigaw ni Miracle ng mabundol si Gabriel. Nakita pa namin kung paano ito tumilapon.

“Gabriel!!!” sigaw ko habang patakbong nilapitan ang nakahandusay kong asawa. Napako ako ng makita kong may umaagos na dugo sa ulo nito. Hindi ko alam kung paano hahawakan ang aking asawa. Nanginig ang buo kong pagkatao.

“Miracle bilisan mo tumawag ka ng ambulansiya” sigaw ko kay Miracle na noon ay tulalang nakatingin sa ama. Nang matauhan ay agad nitong kinuha ang cellphone sa bulsa at mabilis na tumawag ng 911.

“Gabriel please. Huwag naman huwag kang bumitaw. Dadalhin ka namin sa hospital.

Please iyak kong wika dito. Naramdaman ko naman ang pagdantay ng isang palad sa balikat ko. grabe ang mga luha sa aking mga mata ng lingunin ko ito. Si Miracle, ang anak namin. Kakatapos lang nitong humingi ng tulong. Umiyak din ito habang nakatitig sa nakahandusay na ama sa gitna ng kalsada.

Nang makita kong tulalang nakatitig si Arabella sa kabilang gilid ng kalsada ay agad ko itong nilapitan. Galit na galit ako dito dahil sa katigasan ng ulo nito. Kung hindi sana ito basta na lang tumakbo palabas ng hotel hindi sana nangyari ang aksidente.

“Look what have you done Bella!” galit na wika ko dito. Tumulo lang ang luha nito habang nakatitig sa akin. Hindi ito umimik. Sinampal ko ito dahil sa matinding galit at pighati.

“Hindi kita mapapatawad kapag may mangyaring masama sa kanya!!!” galit kong wika. Hinila naman ako ni Miracle palayo kay Arabella na noon ay iyak ng iyak. Na shock din siguro ito sa nangyari. Pero wala akong pakialam. Masyadong matigas ang ulo ni Bella at kung ginusto man niya o hindi ang nangyari hindi ko ito mapapatawad kapag may masamang mangyari kay Gabriel. Bumalik ako kay Gabriel at marahan na hinawakan sa kamay habang patuloy ang aking pag-iyak.

Ilang sandali pa ay dumating na ang ambulansiya. Agad na isinakay si Gabriel sa ambulansiya at sumama naman kaming dalawa ni Miracle. Iyak ng iyak ako sa biyahe. Hinding hindi ko matatanggap kapag may masamang mangyari dito. Bahagi na ng buhay at pagkatao ang asawa ko at pakiramdam ko wala ng halaga ang buhay ko kung sakaling mawala ito sa akin.

“Mom calm down. Baka mapaano kayo niyan. Malakas si Daddy at makakaya niya lahat. Hindi niya hahayaan na mag-alala kayo ng ganiyan. Kaya please lakasan niyo ang loob niyo. Wika nito sa akin. Lalo namang tumulo ang luha sa aking mga mata.

Pagdating sa hospital ay agad na dinala sa emergency room si Gabriel. Naiwan naman akong hindi malaman kung ano ang gagawin. Patuloy ako sa pagluha habang nakaupo sa isang sulok. Ilang sandali din ay dumating si Christian. Nag-aalala nitong sinilip ang ama sa Emergency room na noon ay inaasikaso na ng mga Doctor.

“What happened? Bakit naaksidente si Dad?” tanong ni Christian.

“Hinabol niya si Bella kanina. Hindi niya napansin ang mabilis na parating na sasakyan.” Naiiyak na sagot ni Miracle. Napahilamos naman si Christian sa kanyang mukha.. Bakas dito ang matinding pag-aalala sa kalagayan ng ama.

Nilapitan ako ni Christian at mahigpit na niyakap. Mom, tama na iyang pag-iyak. Magiging maayos din si Dad. Tingnan mo ginagamot na siya ng mga Doctor. He will be ok soon. Kaya dont worry na.”. Madamdamin na wika ni Christian habang yakap-yakap ako.

“Hindi ko kaya anak. Hindi ko kayang mawala ang Daddy niyo sa akin.” Umiiyak na sagot ko dito.

“Walang masamang mangyari sa kanya magagamot siya ng mga Doctor kaya please huminahon kayo. Baka kayo naman ang mapaano niyan.” Sagot ni Christian.

“Miracle tawagan mo si Kurt. Sabihin mo sa kanya na hindi na matutuloy ang kasal para hindi na sila mag expect pa. Sila na din ang bahala magsabi sa mga bisita.” Utos ni Christian sa kapatid nito. Agad naman tumalima si Miracle.

Chapter 66

ARABELLA POV

Halos manginig buo kong katawan ng makita kong nakahandusay sa kalsada si Daddy. Hindi ko akalain na sinundan pala ako nito sa pagtawid. Ang gusto ko lang naman sana ay makalayo sa lugar na ito upang makapag-isip. Pero hindi ko akalain na mapupunta sa trahedya ang lahat.

Parang kinurot ang puso ko ng makita ko kung paano umiyak si Mommy. Nakita ko ang matinding sakit na nakaguhit sa mukha nito habang hindi alam kung paano hahawakan si Daddy. Lalo akong kinain ng konsensya. Napaiyak ako sa takot sa katotohanan na ako ang dahilan kung bakit naaksidente ang kinikilala kong ama.

Alam kong wala silang ibang ginawa kundi mahalin ako. Never nilang ipinaramdam sa akin na iba ako. Itinuring nila akong isang prinsesa. Ibinigay lahat ng luho ko. Pero ito lang pala ang kaya kong isukli sa kanila. Sama ng loob.

Kung ganoon wala akong pinagkaiba sa tunay kong Ina. Masama din ako. Kapag may masamang mangyari kay Daddy Gabriel kasalanan ko ang lahat.

Tahimik lang ako ng lumapit si Mommy sa akin. Hindi ako umimik dahil totoo lahat ng sinabi nito. Hindi na din ako nagreact pa ng sampalin niya ako. Wala eh.. Manhid na ako.. Hindi na ako nakaramdam ng sakit physically. Mas mabuti pa sigurong bugbugin niya ako hanggang hindi na ako makatayo ng sa ganoon mabawas-bawasan ang matinding usig ng konsensya na nararamdaman ko ngayun.

Pagkaalis ng ambulansiya ay mabagal akong naglakad pabalik ng hotel. Walang patid ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Ito sana ang pinakamaligayang araw ko pero kabaliktaran ang lahat. Sana hindi ako naging makasarili. Hindi sana nangyari ang aksidenteng iyun kung hindi ako nagpadala sa bugso ng damdamin.

Natigil ako sa paglalakad ng may humawak sa mga kamay ko. Nang lingunin ko ito ay ang malungkot na mukha ni Kurt ang sumalubong sa akin.

“Im sorry Bella. Kung hindi sana sa kadaldalan ni Mommy. hindi mangyayari ang lahat ng ito” malungkot na wika nito. Umiling naman ako.

“Sabihin mo na lang sa Mommy at Daddy mo na humihingi ako ng dispensa. Wala ng mangyayaring kasalan. Tama ka, isang pagkakamali ang ginawa ko. Selfish ako at sarili lang ang iniisip.” Sagot ko dito. Natigilan naman si Kurt.

“Isa na lang ang hihilingin ko sa iyo Kurt. Ikaw na ang bahalang magsabi sa mga bisita. Wala na akong mukhang maihaharap pa sa kanila.” Umiiyak na wika ko dito. .

“Bella, Im sorry! Im sorry!!” wika nito sa akin. Umiling ulit ako dito. Kung tutuusin wala itong kasalanan. Biktima lang ito sa pagiging brat ko.

“ako ang dapat humingi ng sorry sa iyo. Sorry sa lahat ng abala na Ibinigay ko sa inyo. Sa pamilya mo. Asahan mong ito na ang huli. Paalam Kurt!” bulong ko at hirit sa paglakad pabalik ng hotel room. Pasalampak akong umupo sa sahig. Ibinuhos ko lahat ang hinanakit sa mundo.

Sa isang iglap sinira ko ang masayang samahan ng pamilya na kinagisnan ko. Ginulo ko ang tahimik na pagsasama nila Mommy Carissa at Daddy Gabriel. Anak ako sa pagkakasala at hindi ako bagay sa pamilyang nagpalaki sa akin. Masyado silang naging mabait sa akin at inintindi ang pagiging mapusok ko.

Kaya pala marami ang nagsasabi na ibang-iba ang ugali ko sa lahat. Sa tunay na ina ko pala ako nagmana. Kay Ara Perez. Siguro kung nabubuhay ito baka hindi ko din naranasan na lumaki sa isang masayang pamilya na puno ng pagmamahalan. Siguro mula pagkabata miserable ang buhay ko.

Napakasakit lang dahil ni hindi man lang daw nito alam kung sino ang aking ama. Sa sobrang daming lalaki na gumamit sa katawan nito hindi man lang nito malaman kung kanino ako galing. Nakakahiya!!! Walang wala ako sa mga taong tinatarayan ko araw-araw. Sa mga taong tingin ko mas mababa sa akin dahil isa akong Villarama. Ang yabang ko! Sobrang yabang.

Chapter 67

CARISSA

“Doc kumusta ang asawa ko?” agad na tanong ko sa doctor na tumitingin kay Gabriel paglabas pa lang nito ng emergency room. Umaasa ako na sana ok lang ang asawa ko.

“Misis Villarama? Don’t worry nasa maayos ng kalagayan si Mister Villarama. Hindi naman masyadong napuruhan ang kanyang ulo. May kaunting galos siya sa ibang parte ng katawan pero hindi naman serious. Kailangan niya lang munang magpahinga.” Sagot ng Doctor sa akin. Napaluha naman ako sa sobrang tuwa. Rumihistro naman ang tuwa sa mga mukha nila Miracle at Christian ng marinig nito ang sinabi ng doctor. Wala na kaming dapat pang ipag- alala. Nasa maayos ng kalagayan si Gabriel..

“Salamat! Salamat sa Diyos kong ganoon.”umiiyak kong sagot dito. Para akong nabunutan ng tinik sa lalamunan dahil sa magandang balita ng Doctor. Akala ko talaga tuluyan ng mapapahamak ang aking asawa. Mabuti na lang at hindi malala ang kalagayan nito.

Ngumiti naman ang Doctor at nagpaalam na. Agad naman inilipat si Gabriel ng private room. Tulog ito kaya hindi ako umaalis sa tabi nito. Gusto ko paggising nito ako ang una niyang masilayan.

“Mom, bumili na kami ng food sa restaurant. Kumain na po muna kayo.” Wika sa akin ni Miracle habang inaayos nito ang biniling pagkain sa maliit na lamesa.

“Mamaya na lang anak. Hindi pa naman ako nagugutom.” Sagot ko dito habang hindi inaalis ang tingin sa mukha ni Gabriel. May benda ito sa ulo.

“Mom, kumain na po muna kayo. Baka mamaya magising si Dad at malaman niyang hindi pa kayo kumakain. ako naman ang malalagot niyan. Baka sabihin niya pinapabayaan namin kayo.” Nakangiting wika ni Miracle. Yumakap pa ito mula sa likod ko. Napangiti naman ako dito.

“Ikaw talaga! Para mo namang sinasabi na masyado akong iniispoiled ng Daddy niyo. “ nakangiti kong sagoy dito.

Bakit hindi ba? Hay naku Mom marami ngang nagsasabi na parang lagi kayong bagong kasal ni Daddy. kapag maglambingan eh.” Natatawang sagot ni Miracle. Namula naman ako sa hiya. dahil sa sinabi ng anak ko. Sabagay masyado naman kasing visible kung maglambing sa akin ang asawa ko. Halos ayaw akong padapuan ng langaw. OA na kung OA pero ganoon siya ka protective sa akin. Hindi ito nagsasawa na iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga dito.

“Hayy naku ikaw talagang bata ka. Kung anu-ano iyang mga sinasabi mo. Sige na nga sabayan mo na akong kumain.” Wika ko at tumayo na mula sa pagkakaupo.

“Ha? Naku sorry Mom, kumain na po kami kanina ni Kuya Christian. Gutom na talaga kasi kami eh. Siya nga pala sabi ni Kuya babalik daw muna siya ng hotel. Siya na daw muna ang bahalang mag-asikaso kay Arabella.” Sagot ni Miracle sa akin. Napabuntung -hininga naman ako ng maalala ko si Arabella. Nakaramdam ako ng kalungkutan tungkol dito. Alam kong mahirap tanggapin sa panig dito ang katotohanan. Pero ano nga ba ang magagawa ko. Uunahin ko muna si Gabriel bago ko ulit ito

Kausapin ng masinsinan.

“Pakisabihan mo si Kuya mo na huwag hayaan si Arabella na gumawa ng mga bagay na makakasama sa kanya. Kakausapin ko siya kapag nakauwi na kami ng mansion.” Bilin ko kay Miracle. Tumango naman ito.

“Siya nga pala Mom, since gabi na bukas na lang daw ng umaga pupunta sila Grandmama at Grandpapa. Medyo na-highblood daw kanina si Grandpapa noong malaman nito na naaksidente si Dad. pero maayos naman na daw ito ngayun.” Balita sa akin ni Miracle. Nalungkot naman ako. Grabe talagang gulo ang nangyari ngayung araw. Instead na party ang gaganapin sama ng loob ang aming napala. Pero laking pasalamat na lang din dahil nasa maayos na kalagayan na si Gabriel. Iyun ang pinakaimportante sa lahat.

Kaming dalawa na ni Miracle ang nagbantay kay Gabriel sa hospital magdamag. Kahit hindi ako masyadong nakatulog excited pa rin akong harapin ang panibagong araw ng aming buhay. Alas siyeta pa lang ng umaga ay dumating na sila Mommy Moira at Daddy Ralph. May dala ang mga ito na personal gamit namin ni Miracle.

“inuwi nga pala kagabi sa mansion ni Christian si Arabella. Binilinan ko ang mga guard na huwag itong palabasin ng mansion. Baka kung ano ang maisip ng batang iyun at baka mapahamak.” Agad na balita ni Mommy Moira sa akin pagkatapos makita nito ang kalagayan ni Gabriel. Si Daddy Ralph naman ay tahimik na nakaupo sa sofa habang nakikinig sa pag- uusap namin ni Mommy Moira. Si Miracle naman ay saglit na nagpaalam upang bumili ng kape. 

Ganoon po ba? Mabuti naman po kung ganoon Mommy. At least magiging panatag ang kalooban ko kapag nasa mansion lang siya.”Sagot ko dito.

“Kawawang bata. Masyado niyang dinamdam ang nalaman niya kahapon. Halos ayaw kaming kausapin Ralph.” Wika ni Mommy. Nalungkot naman ako. Talagang kailangan kong makausap si Arabella pagkatapos ng problema dito sa hospital.

Napatayo ako ng makita kong gumalaw ang kamay ni Gabriel. Agad ko itong nilapitan ng makita kong dahan-dahan na dumilat ang mga mata nito.

“Gab? Kumusta ang pakiramdam mo?” excited na wika ko dito. Hindi ito sumagot kaya naman kinabahan ako. Tumitig lang ito sa akin pagkatapos ay iginala ang paningin sa paligid.

“Anak ayos na ba ang pakiramdam mo? Thanks God at mukhang maayos ka na. Alam mo bang alalang- alala kami sa iyo?” wika ni Mommy Moira.

“Anong nagyari sa akin? Nasaan ako?” tanong nito sa seryosong boses. Pagkatapos muli itong tumingin sa akin.

“Gab may masakit ba sa iyo? Gusto mo bang tawagin namin ang Doctor?” nakangiti kong wika dito. Hahawakan ko sana ang kamay nito ng bigla itong pumiksi. Gulat akong napatitig dito. Gayundin sila Mommy Moira at Daddy Ralph, Nagtatanong naman ang mga matang tumingin ako dito.

“What are you doing here?” galit na wika nito. Agad naman napalapit si Daddy Ralph sa higaan ni Gabriel.

“Gabriel, ano bang nangyari sa iyo?” Bakit parang

Hindi ka masaya na nandito ang asawa mo?” tanong

Ni Daddy Ralph. “Ohh come on.. Stop it Dad! Alam ko naman na kayo Lang ang may gusto para makasal ako sa babaeng iyan. “ galit na sagot ni Gabriel sa ama nito. Napatigil naman ako dahil sa narinig. Kunot noo namang nakatinginan sila Mommy Moira at Daddy Ralph.

“For God sake Gabriel. Huwag mo ngang biruin ng ganyan ang asawa mo. Ano bang nangyari sa iyo? Bakit biglang nagbago iyang ugali mo?” inis na wika ni Mommy Moira.

“Gabriel ano ba ang Problema? Bakit bigla kang nagbago?” hindi ako nakatiis na wika dito. Nanlilisik naman ang mga mata nitong tumingin sa akin.

“At ano ang iniexpect mo? Ikaw ang sumira sa pagmamahalan namin ni Ara?” galit na sagot nito. Napaatras naman ako dahil sa sinabi nito. Hindi ako makapaniwala. Bakit parang may nagbago kay Gabriel.. Anong nangyari?

“Hindi ko alam kung ano ang ibig mong sabihin. Hindi ko alam kung bakit ka nagkaganyan..” naguguluhan kong sagot dito.

“Go to hell Carissa! Ayaw na ayaw kong makita iyang pagmumukha mo! Ikaw ang sumira sa relasyon namin ni Ara!” galit na wika nito.

“Stop it Gabriel!! My God! Anong nangyari sa utak mo? Bakit parang bumalik ka sa dati? Nababaliw ka na ba? Epekto ba ito ng pagkakabangga sa iyo?” galit na wika ni Mommy Moira.

Napaiyak naman ako dahil sa sinabi ni Gabriel. Nagtatanong ang mga matang tumingin ako kina Mommy Moira at Daddy Ralph.

“Hi Dad! Ohh thanks God gising na po kayo. Alam mo bang alalang-alala kami sa iyo?” biglang wika ni Miracle pagpasok sa kwarto. Masaya itong lumapit sa ama at humalik sa pisngi. Nakita ko naman ang pagkagulat ni Gabriel. Gulat itong napatitig kay Miracle.

“And who are you?” tanong nito. Agad na natigilan si Miracle. Nagtatanong ang mga matang tumingin ito sa akin pati na din kina Mommy at Daddy Ralph.

“Dad? Dont tell me nakalimutan mo ang nag-iisa mong unica iha? Im Miracle!!!” natatawang sagot ni Miracle sa ama.

“Im sorry hindi kita maalala. And besides kailan pa ako nagkaanak?” sagot nito. Nagulat naman si Miracle sa sagot ng ama. Pagkatapos ay muli itong ngumiti.

“Nice joke Dad!” natatawa nitong wika. Kinunutan naman ito ng noo ni Gabriel.

“Seriously? Hindi kita kilala. Hindi ko alam. Wala akong maalala na nagkaanak ako... Kami ng babaeng iyan.” Galit na wika ni Gabriel at dinuro ako. Biglang nawala ang ngiti sa labi ni Miracle. Napalitan ito ng matinding pagkagulat. Pagkatapos ay lumapit ito sa akin hinawakan ako.

“Where is Ara! I want to see her.” Pagkatapos ay tanong nito. Para namang gustong sumabog ang ulo ko sa gulat. Gulat naman na napatitig si Mommy at Daddy kay Gabriel. 

“Siguro kailangan natin makausap ang doctor. Mukhang malala ang tama sa utak ng anak mo Moira. “ wika ni Daddy Ralph.

“And you!. Pwede bang umalis ka sa kwarto na ito? Ayaw kitang makita. Get lost!!!” galit na wika nito sa akin. Napaatras naman ako. Samantalang galit na susugurin naman sana ni Miracle ang ama pero pinigilan ko ito. Nakikiusap ang mga tingin ko na tumitig dito. Agad naman akong naunawaan ni Miracle kaya bahagya itong kumalma. Laylay ang balikat na lumabas ako ng kwarto.

Parang nanghihina ang tuhod ko na umupo sa bakanteng upuan ng hallway. Tulala akong napatingin sa kawalan. Paanong Biglang nagbago si Gabriel. Hindi niya ba maalala ang mga masasaya naming pagsasama? Si Ate Ara? Bakit si Ate Ara ang lagi niyang bukambibig?

Napansin ko ang Doctor na sumusuri kay Gabriel na parating. Binati naman ako nito bago diretsong pumasok sa loob ng kwarto kung nasaan si Gabriel. Nagpaiwan ako sa labas ng kwarto. Hindi ko kayang makita ang galit na mga tingin ni Gabriel sa akin. Tatanungin ko na lang mamaya si Miracle kung ano ang sinabi ng Doctor sa mga ito. Kung bakit nagkaganoon si Gabriel. Ipinikit ko ang aking mga mata. Nakaramdam ako ng takot. Paano kung tuluyang magbago ang pakikitungo sa akin ni Gabriel?

Sa mga tingin niya sa akin kanina, para kaming bumalik 24 years ago. Noong mga panahon na galit na galit pa ito sa akin. Noong mga panahon na halos isumpa ako nito dahil nilayuan ito ni Ate Ara. 

“Mom bakit nandito po kayo sa labas? Anong nangyari? Kumusta si Dad?” napadilat ako ng marinig ko ang boses ni Christian. Nakatunghay ito sa akin. Agad naman akong napatayo at yumakap sa anak ko.

“Hey what happened? May nangyari bang hindi maganda kay Daddy?” naguguluhan nitong tanong sa akin. Umiling naman ako.

“So bakit nandito po kayo sa labas? Lets go inside, baka hinahanap na kayo sa loob.” Yaya nito sa akin. Umiling naman ako.

Sige lang anak. Dito na lang muna ako. Gusto kong mapag-isa muna. Sagot ko dito. Napakunot noo naman si Christian.

“Ok.. Kukumustahin ko lang si Dad tapos babalikan kita agad dito.” Wika nito at tuluyan ng pumasok ng kwarto. Naiwan naman akong naluluha.

Mahabang diskusyon. Matagal na pag-uusap. Iyun ang naiisip ko habang matiyagang naghihintay sa labas. Hindi pa rin kasi lumalabas ang Doctor na sumuri kay Gabriel. Malungkot akong napatingin sa malayo.

“Mom?” tawag sa akin ni Miracle. Malungkot akong tumitig dito.

“Im sorry! Pero ayun sa sumuring Doctor kay Dad... he is suffering from selective amnesia. Masama ang bagsak ni Dad at maaring naapektuhan ang memory nito. Kaya pala iba ang trato niya sa iyo kanina.. Kahit kami ni Kuya Christian hindi niya halos maalala.” Malungkot na paliwanag sa akin ni Miracle. Napaluha naman agad ako.

Kaya pala si Ate Ara ang agad nitong hinanap. Siya ang unang pumasok sa isip nito pagkagising pa lang.

May... May pag-asa pa bang bumalik sa dati ang Daddy mo?” pigil ang pag-iyak na tanong ko dito.

“Hindi ko alam Mom. Ayun sa Doctor walang kasiguraduhan. Maaring bumalik sa dati maari ding hindi na.” Malungkot na sagot ni Miracle. Napaiyak naman ako dahil sa sinabi nito.

“Hindi ko alam Mom, pero ang laging bukambibig ni Dad ay si Tita Ara. Maaring iyun lang ang nalala niya. Hindi nya naalala ang kasal niyo sa simbahan fifteen years ago.” Malungkot na sagot ni Miracle.

“Ilang beses ko siyang pinaliwanagan.. Pero sarado ang isip niya. Ayaw niyang makinig. Mom, ganoon ba talaga katigas ang ulo ni Dad bago kami ipinanganak?” puno ng pagtataka ang boses ni Miracle na tanong sa akin. Malungkot naman akong tumitig dito.

Chapter 68

Carissa

“Get lost! Hindi totoo iyan! Hindi pa patay si Ara!” nanlilisik ang mga matang nakatingin sa akin si Gabriel. Isang linggo na kaming nakauwi galing hospital. Hindi ako halos makalapit dito dahil nagagalit ito sa akin. Hindi ito nakikinig sa kahit anong paliwanag namin.

Kahit ang mga anak ay ayaw nitong pakinggan. Imposible daw kasi na nakalimutan nito ang kanyang pinakamamahal na si Ara. Imposible umanong patay na ito kahit na dinala na namin ito sa libingan ni Ate pagkalabas pa lang nito ng hospital.

Lalong hindi nito matanggap ng malaman niyang halos 15 years ng patay si Ate Ara. Sa akin nito isinisisi ang lahat. Imposible umanong mamahalin ako nito dahil masama akong tao. Masama akong babae.

Galit na galit ito sa akin. Ayaw nitong makikita akong nasa paligid lang niya.. Ang dating masaya naming pagsasama ay napalitan ng hindi pagkakaintindihan. Napakasakit tanggapin na wala na ang dating Gabriel kung saan para akong Reyna kung pagsilbihan. 

Sa isang iglap nabago ang lahat. Nabago ang buhay ko pati na din ng mga anak ko. Ang dating masayang mansion ay napalitan ng katahimikan at kung may ingay man na maririnig ay ang galit na sigaw ni Gabriel. Nabago ang masayang atmosphere sa loob ng mansion. 

Nawala ang dating masayang pagsasama ng buong pamilya. Ang mga anak namin ay halos hindi ko na makita. Si Christian ay laging nasa Criction condo. Si Miracle at Arabella naman ay laging nakakulong ng kwarto. Sila Mommy Moira at Daddy Ralph naman ay lagi akong kinakausap. Pilit na pinapatatag ang aking kalooban.

Hindi ko alam kung kaya ko pa ba. Parang gusto ko ng sumuko. Ayun sa Doctor wala daw kasiguraduhan kung babalik pa sa dati si Gabriel. Kung babalik pa ba ang ala-ala nito. Kung maaalala pa ba nito ang masaya naming pagsasama.

Bumalik sa Kung anong klase ng pakikitungo sa akin nito twenty four years ago. Laging galit at halos isumpa ako.. Tuluyan na nga ako nitong nakalimutan. Nabura sa isipan nito ang masayang ala-ala na mga nagyari sa amin.

Laglag ang mga balikat na umalis ako ng kwarto. Hindi na din naman ako dito natutulog. Nailipat ko na ang mga gamit ko kung saan ako natutulog 24 years ago. Masakit kasi kung kailan nagkaka-edad na kami tsaka naman kami nagkakaproblema ng ganito.

“Mom?” tawag sa akin ni Miracle, Malungkot itong nakatingin sa akin. Agad kong pinahid ang luhang namuo sa aking mga mata.

“Hindi ko akalain na may ganiyang pag-uugali si Dad. Nawala na ang dating perfect dad namin. Nang dahil sa litseng aksidente na iyun nagbago lahat naiiyak na wika nito. Malungkot akong napabuntong -hininga.

“Kumusta si Kuya Christian mo? Hindi pa na siya umuwi?” tanong ko dito.

“No. Ayaw niya daw makita kung anong klaseng pakikitungo ang ginagawa ni Dad sa iyo. Sa condo na lang daw po muna siya.” Sagot nito.

“Hindi pwede ang ganoon anak. Masyadong malulungkot sila Grandmama at Grandpapa. .kapag hindi kayo kompleto. Sabihin mo sa kanya na umuwi siya kahit sa Sunday. At least man lang kompleto tayo. Hindi naman galit sa inyo ang ama niyo. Kahit anong mangyari anak niya kayo at ama niyo siya kaya dapat lang ng intindihin niyo siya. “ pilit ang ngiting sagot ko.

Hindi naman nakasagot si Miracle. Pagkatapos ay malungkot itong tumingin sa malayo,

“Sige Mom, sasabihin ko kay Kuya Christian. “ tipid na sagot ni Miracle. Nasa ganoon kaming pag-uusap ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto ni Arabella. Agad na dumako ang tingin nito sa amin ni Miracle..

“Mommy, can I talk to you?” tanong nito sa akin. Nakayuko ito at halatang malungkot din sa mga nangyari. Sabagay isa ito sa mga matinding naapektuhan. Dinibdib nito ang lahat at sinisisi ang sarili.

“Para saan pa? Ikaw ang dahilan kung bakit unti- unting nasisira ang pamilyang ito.”. Galit na wika ni Miracle dito.

“Buti pa hindi ka na lang dumating sa pamilyang ito. Eh di sana masaya pa kami ngayun kung hindi dahil dyan sa pagiging spoiled brat mo.. Mana ka talaga sa.

“Tama na iyan Miracle! Hindi na maganda ang lumalabas sa bibig mo. Huwag mong sisihin si Bella sa mga nangyari. Hindi din naman niya ginusto ang lahat.” Wika ko dito.

“No Mom,. Kung hindi dahil sa katigasan ng ulo ng babaeng iyan masaya pa sana tayo ngayun. Hindi sana naaksidente si Daddy.” Sagot ni Miracle. Matalim ang mga matang nakatitig ito kay Arabella..

“Sige na Miracle, iwan mo na muna kami. Mag-usap lang kami ng kapatid mo.” Sagot ko. Galit si Miracle at ayaw ko ng dagdagan pa ang samaan ng loob ng magkapatid. Ayaw kong balang araw may pagsisisihan ito dahil sa naging trato nito kay Bella.

“Hmmmpp! Kakainis!” asar na wika ni Miracle tsaka kami tinalikuran. Niyaya ko naman si Arabella sa kwarto ko.

Doon na lang kami mag-usap baka makita na naman kami ni Gabriel at iinit na naman ang ulo nito.

“Mom Im sorry! Ang laking epekto sa pamilya natin an mga nagawa ko. Kung alam niyo lang po kung paano ko pinagsisihan ang lahat.” Umiiyak na wika nito.

“Bella, huwag mo ng isipin ang bagay na iyun. Nangyari na ang lahat at wala na tayong magagawa pa.”pilit kong ngiti na sagot dito,

Pero galit silang lahat sa akin. Si Kuya Christian, si Ate Miracle... Ako ang sinisisi nila. Hindi ko po alam kung bagay pa ba akong manatili sa pamilyang ito. “ umiiyak nitong wika.

Bella please, huwag kang magsalita ng ganyan.

Intindihin mo na lang ang mga kapatid mo. Mga nagtatampo lang ang mga iyan pero parasaan ba at mapapatawad ka din nila.” Pilit ang ngiti kong wika. Napayakap naman sa akin si Arabella.

“Sana nga Mom... Kasi masyado ng masakit ang mga nangyari. Pakiramdam ko kasi isa akong anay na unti -unting sumira sa pamilyang ito.” Umiiyak na sagot nito sa akin. Kumalas ako sa pagkakayakap nito at tinitigan ito sa mga mata. Hinawakan ko din ang mga kamay nito.

“Bella, No.. Isa kang magandang blessings na dumating sa buhay namin. Hindi man kita anak, pero minahal kita ng sobra. Magkadugo pa rin tayo. Lahat ng kaya kong ibigay sa iyo ginawa namin. Kaya huwag kang mag-isip ng ganiyan. Mahal na mahal kita lalo na at ikaw ang nag-iisang ala-ala na iniwan sa akin ng kapatid ko. “ lumuluha kong wika dito. Lalo namang napaiyak si Arabella.

Mommy, bunga po ako ng kasamaan ng tunay kong Ina. Hindi lingid sa akin ang mga kasamaan na nagawa niya noong nabubuhay pa siya. Kinalkal ko lahat ng records niya kaya alam ko kung gaano siya kasuklam-suklam. Hindi mo ako dapat mahalin tulad ng pagmamahal na ibinigay mo kina Kuya at Ate. 

Dapat ay pahirapan mo din ako tulad ng pagpapahirap na ginawa ng Tunay kong Ina sa iyo. Humihikbi nitong wika. Pilit ko namang hinawakan ang mukha nito at pinahid ang luha na patuloy na dumadaloy sa mga mata nito. Nasasaktan ako sa mga nakikita ko ngayun sa pamilya ko. Doble ang problema kaya doble din ang sakit.

Ako ang dahilan kung bakit halos isumpa ka ni Daddy ngayun. Ako ang dahilan kung bakit kasumpa-sumpang nilalang na nabuhay dito sa mundo. Masama ako Mommy...

Katulad din ako ni Ara na masama.” Lalong lumakas ang pag-iyak ni Arabella habang binabanggit ang katagang iyun. Napailing naman ako.

“Kaya please Mom, please....gusto kong maramdaman mula sa inyo na galit kayo sa akin. Nang sa ganoon, mabawas-bawasan man lang ang konsensyang nararamdaman ko! Pakiramdam ko kasi mababaliw na ako Mommy.” Iyak nitong wika. Napahagulhol naman ako dahil sa mga sinabi nito.

“Anak, please huwag naman.

Huwag ka namang mag-isip ng ganyan. Mahal na mahal kita. Kahit kailan hindi ako magagalit sa iyo dahil malaki ang kasalanan ng iyung Ina sa akin. Matagal ko na siyang pinatawad. Inako na kitang anak. Ako ang nagpalaki sa iyo at hindi ako papayag na magiging ganito ka dahil sa nakaraan mo. Hindi ko pinagsisihan na minahal kita tulad ng pagmamahal ko kina Miracle at Christian.” Wika ko dito.

“Hindi Mommy.

Please nakikiusap ako sa iyo... Please, kamuhian mo ako.. Gawin mo akong alila o ano pa man.. Pahirapan mo ako!! Huwag mo na akong ituring na anak pa para naman makabawi kami sa iyo.. Kami ng aking tunay na Ina. “humihikbi na sagot nito sa akin. Agad itong tumayo at diritsong lumabas ng kwarto habang umiiyak. Naiwan naman akong hindi mapatid

-patid ang pagtulo ng aking mga luha. Naawa ako sa sarili ko. Naawa ako kay Arabella. Masyado itong apektado sa mga nangyari.

Makuha kung ano ang gusto. Pati tuloy si Kurt nadamay... Si Kurt na wala akong ibang gusto kundi maramdaman ang pagmamahal nito sa akin. Dapat pala hindi ko ipilit ang sarili ko. Dapat pala nagiging mabait ako... Hindi sana nangyari ito.

Gusto kong talikuran ang sakit. Ilang beses na akong nagtangka pang magpakamatay pero sa tuwing gagawin ko ang bagay na iyun ay biglang lumilitaw sa imagination ko ang umiiyak na mukha ni Mommy Carissa. Si Mommy na walang ibang ginawa kundi iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga. 

Si Mommy na naging isang perfect na Ina sa akin. Alam kong kapag gagawin ko ang pagpapakamatay ay ito ang mas maapektuhan. Lalong madadagdagan ang nararamdaman nitong kalungkutan kapag sasaktan ko ang aking sarili. Kaya kahit sobrang sakit na pinipilit ko pa rin na maging matatag.

Sa mga nangyari ngayun hindi ko man lang naramdaman na nagalit ito ng todo sa akin. Hindi man lang nagbago ang pakikitungo nito sa akin. Bagkos lalo kung naramdaman ang pagmamahal nito. Lalo kong nakikita kung paano niya ako inililigtas sa galit nila Kuya Christian at Ate Miracle.

Wala na ang dating pamilyang masaya. Sira na! Ako ang sumira. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Hindi ako makapag-isip ng maayos,

Agad akong napatingin sa aking cellphone ng bigla itong tumunog.

Nakita ko na tumatawag si Kurt. Hindi ko alam pero simula ng hindi natuloy ang kasal namin lagi na itong tumatawag. Pero ni isang beses hindi ko ito sinasagot. Ayaw ko ng magkaroon pa ng kahit kaunting communication dito. Masyado akong nahiya dahil sa mga nagawa ko dito. Ginulo ko din kasi ang buhay nito.

Kinuha ko ang aking cellphone. Malungkot ko itong ini-off at inihagis sa kung saan. Ito ang tama. Ayaw ko ng dagdagan pa ang sakit ng aking kalooban. Tatalikuran ko na si Kurt at pipilitin ko ng kalimutan ang kung ano mang nararamdaman ko dito.

Pumasok ako sa loob ng aking walk in closet. Hindi ko alam pero parang gusto ko na lang munang umalis sa lugar na ito. Agad kung kinuha ang maliit kong backpack.

Isa-isa kong binuksan ang drawers. Kinuha ko ang mahahalaga kong gamit at pilit na pingkakasya sa loob ng bag. Hindi ko alam kung bakit ginagawa ko ito. Pero ito lang ang nasisiguro ko, kapag hindi ko na talaga kaya ang sakit at mga nasasaksihan ko aalis na lang ako sa lugar na ito. Duwag na kung duwag pero gusto ko ng takasan ang sakit at  magpakalayo-layo........

Chapter 69

CARISSA

LINGGO..

Nandito kami sa harap ng hapag-kainan. Sa buong linggo, ito sana ang pinakamasayang araw ng pamilya. Family Day. Pero iba na ngayun. Napalitan ng matinding katahimikan ang buong dining area. Lahat nakikiramdam. Walang sino man ang gustong magsalita.

Tahimik ang mga anak ko habang kumakain. Tahimik din si Arabella habang nakayuko lang. Ilang beses din akong napatingin sa gawi ni Gabriel at lagi ko itong nahuhuli na nakatitig ng Masama sa akin. Halos hindi ko malasahan ang aking kinakain. Pakiramdam ko ay parang karayom na unti-unting tumutusok sa puso ko ang mga galit na titig sa akin ni Gabriel.

“Mom, Dad, mauna na po ako.” Paalam ko kina Mommy Moira at Daddy Ralph. Agad naman napatingin sa akin ang mga anak ko. Nagtatanong ang mga mata ng mga ito habang nakatingin sa akin.

“Bakit parang ang kunti naman ng kinain mo Iha.” Sagot ni Mommy Moira sa akin. Ngumiti naman ako dito.

“Busog na po ako Mommy.” Matipid kong sagot at tuluyan ng umalis. Diritso ako sa aking kwarto upang matakasan ang galit na titig sa akin ni Gabriel.

Pagdating ng kwarto ay agad akong napaupo sa aking kama. Malungkot akong tumitig sa kawalan. Akmang tatayo na sana ako para pumunta ng banyo ng walang sabi-sabing bumukas ang pintuan ng kwarto.

“Medyo matagal ka na din palang nag-stay sa bahay na ito. Nagkaanak na tayo.. Kailan ka aalis?” walang prenong wika ni Gabriel. Gulat naman akong napatitig dito. Kung ganoon gusto na din nitong umalis na ako sa pamamahay na ito.

“Ayaw na kitang makita pa Carissa dahil sa tuwing nakikita ko ang pagmumukha mo lalo kung naaalala si Ara. Kaya please lang, umalis ka na sa bahay na ito. Huwag ka ng magpakita ulit sa akin.” Galit na wika nito. Pigil naman ang luha sa aking mga mata habang gulat na napatitig dito.

“Dad! What are you talking about!” galit naman na sagot ni Miracle. Hindi namin namalayan na nasa pintuan ito at nakikinig sa mga sinabi ng ama nito.

“Ito ang tama Miracle. Hindi na maayos ang pagsasama namin ng Ina mo. Dapat lang na isa sa amin ang umalis sa bahay na ito. “galit na wika ni Gabriel sa anak. Napasimangot naman si Miracle habang nakatitig sa ama.

“Dad, please huwag mo naman itong gawin kay Mommy. Ayaw namin siyang malayo sa amin. Sagot naman ni Miracle.

“Mamili ka Carissa, ikaw ang aalis sa bahay na ito o ako? Wala ng dahilan pa para magsama tayo dito.” Galit na wika nito sa akin napapikit naman ako upang pigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Pagkatapos ay agad kong kunuha ang aking shoulder bag.

Taas noo akong naglakad sa harap ni Gabriel. Kung hindi niya na naaalala ang aming masayang nakaraan, well ito na siguro ang tamang pagkakataon para maghiwalay na nga kami. Masyado ng maliit ang mansion para sa aming dalawa.

“Huwag kang mag-aala. Ako ang aalis sa bahay na ito.” Matatag kong wika dito habang tinitigan ito sa mga mata. Nakita ko kung paano nito iniiwas ang tingin sa akin kaya naman binalingan ko si Miracle. Pilit akong ngumiti dito.

Pagkatapos ay diretso na akong lumabas pa ng kwarto.

“Carissa saan ka pupunta? “ agad na salubong sa akin ni Mommy Moira. Pilit akong ngumiti dito.

“Magpapahangin lang po Mommy.” Sagot habang pilit na pinapatatag ang boses.

“Ganoon ba? Sige mag-ingat ka. Pasensya kana kay Gabriel ha? Hayaan mo pagsisihan niya din ang mga ginawa niya kapag bumalik na ang alaala niya. .sagot ni Mommy Moira. Tipid naman akong ngumiti dito.

Diretso akong naglakad palabas ng mansion. Hindi ako marunong magdrive ng sasakyan kaya naman balak ko na lang maglakad at mag-abang ng taxi. Ang importante makalayo ako sa lugar na ito.

Hindi pa ako tuluyang nakalabas ng gate ng tawagin ako ni Christian.

“Mom lalabas po ba kayo? Nagtataka nitong tanong. Tumango naman ako dito.

Pupunta ako kina Roxie anak. Medyo matagal na din kaming hindi nagkita. “sagot ko dito.

Kung ganoon ihahatid ko na po kayo. “sagot nito sa akin. Pilit naman akong ngumiti.

Huwag na. Magko-commute na lang ako. Puntahan mo si Miracle sa kwarto ko. Baka inaaway na naman niya ang ama niyo.” Sagot ko dito. Nag- aalala naman na tumingin sa akin si Christian.

Kung ganoon, magpahatid na lang muna kayo sa driver. Hindi po ako papayag na babyahe kayo mag- isa. Masyado pong dilikado ang panahon ngayun”. Wika nito at agad na tinawag ang aming family driver. Napabuntong-hininga na lang ako at nagpaubaya na.

Alam kong hindi ako mananalo kay Christian kaya naman sumakay na lang ako ng kotse.

Nasa kalagitnaan na kami ng byahe ng bigla akong nagsalita. Itinuro ko dito ang isang kilalang mall dito sa Makati. Pinahinto ko ito.

“Umuwi na po kayo ng mansion Manong. Ako na po ang bahala sa sarili ko.”wika ko dito. Gulat naman na napatitig sa akin ang aming personal driver ng maitabi na nito ang sasakyan.

“Huwag kayong mag-alala. May bibilihin pa kasi akong pasalubong para kina Roxie. Magtataxi na lang ako papunta sa kanila.” Sagot ko dito.

“Eh Mam baka po magalit si Sir Christian kapag malaman niya pong hindi ko kayo inihatid kina Mam Roxie.” Sagot nito sa akin na puno ng pag-alala ang mukha nito.

Huwag kang mag-alala, ako na ang bahalang kakausap sa kanya.” Sagot ko dito at tuluyan ng  Bumaba ng kotse. Agad akong naglakad palayo dito. Wala ng magawa ang aming driver kundi mag abante ang sasakyan at tuluyan na akong iniwan.

Mabilis akong naglakad patungo sa isang coffee shop. Agad akong umorder at umupo sa isang bakanteng lamesa habang humihigop ng kape. Umorder din ako ng cake at bottled water at pinalagay ko sa isang paper bag. Wala lang. Gusto ko lang na may makain mamaya kapag magutom ako. Hindi kasi ako masyadong nakakain kanina.

Hindi ko alam kung anong hakbang ang susunod kong gawin. Masyadong masakit na ang lahat. Gusto kong lumayo na lang ng tuluyan. Sa lugar kung saan walang nakakakilala sa akin. Gusto kong mag- umpisa ng panibagong buhay. Gusto kong makalimot. Gusto kong mabuhay na malayo sa mga galit na mata ni Gabriel.

Agad kong kinalkal ang aking dalang bag. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o malulungkot. Wala man lang pala akong kadala-dalang gamit. Tanging wallet at cellphone lang ang laman ng bag. Sino ba namang tanga na ang lakas ng loob maglayas pero wala man lang dalang kahit ni isang gamit.

Buo na ang loob ko. Lalayo muna ako. Total malalaki na naman ang mga anak ko. Kaya na nila ang sarili nila. Tulungan ko munang maghilom lahat ng sugat. Gusto ko munang bigyan ng katahimikan ang mansion. Nakakarindi na kasi ang ingay.

Agad akong tumayo mula sa pagkakaupo. Diritso ang hakbang ko papunta sa nakabukas na bangko. Kailangan ko ng Pera. Ito ang mas kailangan ko.

Ngayun para kahit saan ako mapadpad mabubuhay ako. Buti na lang may mga bangko pa ring bukas kahit gabi na. Nagmadali akong naglakad at diritsong pumasok sa loob ng bangko.

Agad akong nagwidraw. Over the counter kasi medyo malaking halaga ang kailangan ko. Agad naman akong inasekaso ng teller. Walang tanong-tanong ibinigay nito sa akin ang halagang gusto kong i- widraw. Pagkatapos makuha ang pera ay agad akong lumabas ng banko at pumara ng taxi. Nagpahatid ako sa pinakamalapit na terminal.

Pagdating ng terminal ay isa-isa kong tiningnan ang mga bus na paalis. Lahat byaheng probensiya at ni sa panaginip ay hindi ko pa nararating. Grabe, hindi ko alam kung adventure ba itong naiisip ko o isang impulsive na desisyon.

Siguro kapag may makakakilala sa akin dito baka isipin nila na nababaliw na ako. Pwede naman kasi akong sumakay ng eroplano kung gusto kong bumyahe pa probensiya. Pero dahil walang deriksyon ang pupuntahan ko, bahala na. Hindi naman ako nagmamadali. Gusto ko lang matakasan ang masasakit na nangyayari ngayun sa buhay ko.

Agad kong pinili ang byahe papuntang Bicol. Bahala na kung anong naghihintay sa akin doon. May halos isang oras pa bago aalis ang bus. Kaya naman inilibot ko ang tingin sa paligid. Naghahanap kasi ako ng medyo malaking bag at mapagbilhan ng ilang pirasong damit.

Nang makakita ako ng maliit na shop ng damitan ay agad akong pumasok. Swerte at kahit maliit ang shop ay nandito naman lahat ng kailangan ko. Bumili ako ng medyo malaking bag at ilang pirasong damit.

Inayos ko na din sa loob ng bag ang mga gamit na nabili ko. Pwede na din at least may mapaglalagyan na ako sa Pera na winidraw ko kani-kanina lang. Delikado din kasi baka mai-misplace ko. Nasa paper bag lang kasi.

“Mam, paalis na po tayo. Pwede na po kayong sumakay ng bus. May mga bagahe po ba sila?” tanong sa akin ng konduktor pagkatapos kong ipakita dito ang hawak kong ticket.

“Ito lang ang dala ko Kuya.” Sagot ko dito.

“Ah maliit lang pala. Pwede na po yan sa may uluhan niyo Mam o di kaya sa paahan niyo.” Sagot sa akin. Tumango naman ako at umakyat na ng bus. Hinanap ko ang set number ko. At ng makita ay agad akong naupo. Iniligay ko na lang sa paahan ko ang gamit kong bag samantalang ang isa ko pang bag ay kinandong ko na lang.

Malungko akong tumingin sa labas ng bintana ng mag-umpisa ng tumakbo ang bus. Wala na talaga itong atrasan pa. Bahala na kung saan ako dadalhin ng tadhana.

ARABELLA

Malungkot kong nasundan ng tingin ang pag-alis ni Mommy Carissa sa hapag kainan. Alam kong apektado talaga ito sa mga nangyayari. Maayos naman ang pakikitungo ni Daddy sa amin na mga anak niya. Ibang-iba lang talaga pagdating kay Mommy.

Nakita ko din na galit na umalis si Daddy sa hapag-kainan. Sinundan din naman ito ni Ate Miracle. Naiwan kaming apat sa hapag-kainin. Nakita ko pa kung paano napa-iling sa sobrang pagkadesmaya si GrandMama at Grandpapa. Tahimik lang akong kumakain. Pilit kong binabaliwala ang mga nangyari sa paligid.

Pagkatapos at umalis din si Kuya Christian. Tumunog kasi ang Cellphone nito. Marahil ay importante ang tawag. Hanggang naiwan akong mag- isa sa hapag-kainan. Umalis na din kasi sila GrandMama at Grandpapa. Maaga daw silang magpapahinga. Marahil ay dismayado ang mga ito sa mga nangyayari sa paligid. Malungkot kong tiningnan ang halos hindi pa nabawasan na pagkain sa hapag-kainan.

Pagkatapos ay tumayo na din ako at dahan-dahan na naglakad papuntang kwarto. Napahinto ako pagpasok ng kwarto ng makita ko ang mangiyak- ngiyak na mukha ni Mommy. Palabas ito ng kwarto habang bitbit ang maliit nitong bag. Na-curious ako. kaya naman agad akong pumasok ng kwarto at diritsong kinuha ang nakalapag kong bag sa walk-in closet ko.

Agad akong lumabas ng kwarto upang sundan si Mommy. Wala akong nakitang tao sa hallway at sa lahat ng dinaanan ko palabas ng Mansion. Kaya diri – diritso lang ako. Naabutan ko pa ang masinsinan na pag-uusap nila Kuya Christian at Mommy. Hindi na ako nag-abala pa at diritso na akong lumabas ng gate. Wala namang pakialam ang guard. Nginitian lang ako nito.

Paglabas ko ay sakto naman na may dumaan na taxi. Agad akong sumakay at pinakiusapan ang driver na gumilid muna upang hintayin ang paglabas ni Mommy. Hindi naman ako nainip dahil wala pang halos dalawang minuto pagkasakay ko ng taxi ay lumabas sang kotse kung saan sakay si Mommy.

Inutusan ko ang driver ng taxi na sundan ang sasakyan. Agad naman itong sumunod sa utos ko. Bumaba ako ng taxi ng makita ko na bumaba na din si Mommy ng kotse. Matiyaga ko itong sinundan hanggang sa nakarating kami ng bus terminal. Nakita ko pa ang pagkuha nito ng ticket. Agad naman din akong kumuha ng ticket pagkaalis nito ng booth. Byaheng bicol ang napili nito kaya nagtataka ako.

Hindi ko na ito sinundan pa. Pagod na din kasi ako. Talo ko pa ang detective. Nauna na akong sumakay ng Bus. Habang nasa bus ay hindi ako mapakali. Buti na lang at nakita ko itong pasakay na kaya naman agad akong yumuko ng makita kong patungo ito sa direksyon ko.

Iniiwasan kong makita ako nito na nandito din sa bus.. Baka mamaya magbago ang isip nito kapag malaman nito na nakasunod ako dito. Nasa unahan ko lang naupo kaya nakampante ako. At least mababantayan ko si Mommy. Kahit sa pamamagitan nito makakabawi man lang ako sa lahat ng kasalanan ko dito.

Ilang oras na kaming bumibyahe. Sobrang naiinip na ako at ngalay na ang puwetan ko. Grabe hindi ko inaakala na ganito katagal itatagal ang byahe. Tahimik lang si Mommy sa harapan ko kaya naman kampante akong hindi nito mahuhuli Pero ano ba naman ito.. 

Bakit walang katapusang pagtakbo ng bus ang nangyayari ngayun. Parang palayo ng palayo kami sa kabihasnan. Natatakot din naman akong mag tanong sa konduktor kung ilang oras pa bago makarating sa pupuntahan. Ayaw ko kasing isipin ng mga kasakay namin na first time kung bumyahe.

Nabuhayan ako ng loob ng biglang huminto ang bus. Pero terminal lang pala ito ayun sa narinig ko sa konduktor. Kumain na daw ang gustong kumain dahil malayo pa kami. Dios Mio ilang oras pa ba? Sa yamot ko ay tumayo ako sa aking upuan at tiningnan si Mommy. Tulog yata ito dahil may nakatakip na panyo sa mukha nito. Napailing ako at bumaba na din upang mainat ko din ang aking balakang. Pakiramdam ko hindi ko na maramdaman ang pwet ko sa pagkatagtag.

Hindi ko na kaya ang boring ng byahe na ito. Mabuti na lang at may kilalang past food malapit sa kinapaparadahan ng bus. Nakita ko ang iba kong mga kasakay.. bumibili ng makakain. Kaya naman pumila na din ako at bumili.

Bumili ako ng tatlong bucket meal at softdrinks. Dinagdagan ko na din ng mga tuna pie at apple pie pati na din burgers. Para naman hindi magutom sa byahe. Mahirap ng malipasan ng gutom. Mukhang sa dulo ng walang hanggang ang punta namin. May cr naman sa loob ng bus kaya hindi na ako nag-a -abala pang pumila sa napakahabang pila ng tao sa mga public toilet. Pagkabili ko ng foods ay bumalik na ako ng bus. Sakto naman na nagsibalikan na din ang ibang pasahero.

Sinulyapan ko si Mommy

Mukhang tulog talaga ito. Wala itong pakialam sa ingay sa paligid. Nginitian ko ang katabi nito at inalok ko ang isang bucket ng fried chicken.

“Hmmm Manang, pwede po ba tayong magpalit ng  upuan.” Wika ko dito sabay abot ng pagkain. Bahala na, ito lang ang alam kong paraan para makatabi si Mommy. Bored na talaga ako at sa layo ng ibyenahe namin alam kong malabo ng utusan ako nitong pauwiin kapag makita ako.

Gulat pang napatitig sa akin ang matandang babae at sa pagkain na hawak ko. Nginitian ko ito ng napakatamis.

“Nanay ko po kasi ang katabi niyo eh. Magkahiwalay kami ng set number kaya nasa likod nya ako.” Wika ko dito at itinuro ang upuan ko. Napatango naman ang matanda kaya naman lalong lumaki ang ngiti ko sa labi.

“Ganoon ba Ineng? Ay siya sige.. Mas mainam na din na magpalit tayo. Gusto ko din kasi sa may Bintana. Tulog na tulog kasi itong Nanay mo kaya nahihiya akong makipagpalit sa kanya.” Sagot naman ng matanda at tumayo na mula sa pagkakaupo. Pagkatapos ay pumwesto na ito sa dati kong upuan. Napangiti naman ako at inabot dito ang pagkain na inialok ko dito kanina. Tatanggi pa sana ito pero ipinilit kong ibigay.

“Marami naman po akong binili Manang. Hindi naman namin kayang ubusin ito lahat.” Wika ko dito at itinaas ang iba ko pang hawak na plastic.

“Sige Ineng, maraming salamat..napakabait mo namang bata ka.” Nakangiti nitong puri sa akin. Ngumiti na din ako dito at tuluyan ng naupo sa upuan katabi ni Mommy.

Tulog na tulog pa din si Mommy at walang kamalay- malay sa mga nangyayari sa paligid. Halos lahat ng pasahero ay kumakain na kaya naman na-engganyo na din akong buksan ang isang burger para kumain na din. Nakakagutom kasi ang amoy sa paligid. Amoy ibat-ibang klase ng pagkain.

Chapter 70

CARISSA

Bigla akong napamulat ng maramdaman kong umalog ang bus na sinasakyan ko. Napasarap ang tulog ko kahit nakaupo lang habang bumibyahe. Agad kong tiningnan ang mga dala kong bag. Pagkatapos ay hinawi ko ang kurtina sa gilid ko para masilip ang labas. Madilim na din kasi ang loob ng bus at halos lahat ng pasahero ay tulog na.

Agad kong kinuha ang phone ko. Napangiwi pa ako ng makita ko ang sangkatutak na misscalls mula kay Miracle.

Siguro nag-aalala na ito sa akin dahil hindi pa ako nakakauwi ng mansion. Nang tingnan ko ang oras ay halos alas- 3 na ng madaling araw. Kung ganoon kanina pa kami bumibyahe at medyo napahaba ang tulog ko.

“Mommy Im tired na”. Gulat pa akong napatingin sa katabi ko ng bigla itong nagsalita at inihilig ang ulo sa balikat ko.

Puno ng pagtataka na tiningnan ko ito. Laking gulat ko ng mamukhaan kung sino ang katabi ko.....Si Arabella.. Diyos ko paanong kasama ko ito dito sa bus? Sa pagkakaalam ko nasa mansion lang ito nang umalis ako ng bahay.

“Arabella??? Arabella?” bulong ko dito habang tinatapik ang mukha. Agad naman itong dumilat at tumingin sa akin. Pagkatapos ay malapad itong napangiti na parang tuwang-tuwa pa. Ngiti na ngayun ko lang ulit nasilayan pagkatapos maaksidente si Gabriel...

Pagkatapos ang hindi natuloy na kasal nito.

“Surprise Mommy!” wika nito sa akin. Napakunot ang noo ko dito.

“Paanong nandito ka din sa loob ng bus? Paano ka nakarating dito?”. Takang-taka kong wika.

‘Syempre sinundan kita. “ nakangiti nitong wika.

“Arabella, hindi mo dapat ginawa ito? Tiyak na mag- aalala sa iyo ang mga tao sa bahay. “ sagot ko dito.

Dapat hindi mo din ito ginagawa Mom,. Mag-alala din nito sila Kuya at Ate.. Pati na din sila Grandmama at Grandpapa.” Sagot nito sa akin. Napangiwi naman ako. Kung ganoon pareho kaming naglayas.

“Hayst ikaw talagang bata ka. Sino ba naman kasi ang nagsabi sa iyo na sundan mo ako?” naiinis kung wika. Nakita ko naman pag ngiti ni Arabella. Parang masaya pa ito. Hindi nito pinapansin ang inis ko.

“At least masusulo na kita Mommy. Basta sasama ako sa iyo kahit saan ka magpunta. Kahit magalit ka pa sa akin.” Nakahalukipkip nitong sagot.

“Kanina pa kaya tayo bumibyahe. Pagod na nga ang pwet ko eh.” Reklamo pa nito habang nagkakandahaba ang nguso. Kahit na naiinis ay natatawa na lang ako. May magagawa pa ba ako. Andito na eh. Alam kong hindi na ito hihiwalay sa akin kahit anong gawin ko.

“Sige na nga. Pero bawal ang maarte ha? Probensya itong pupuntahan natin kaya ayaw kong makarinig ng reklamo galing sa iyo.” Sagot ko dito.

“Dont worry Mom, hinding-hindi po kayo makakarinig ng kahit na anong reklamo galing sa akin. Good girl yata ako.” Nakangiti nitong wika sa akin.

“Ikaw talaga hindi ko man lang namalayan na nakasunod ka pala sa akin. Pasaway ka talaga!” sagot ko dito.

Lalo naman lumawak ang pagkakangiti ni Arabella.

“Basta Mom, promise hindi kita iiwan. Sasama ako sa iyo kahit saan ka mag punta.” Seryosong wika nito sa akin. Napaluha naman ako.

“Salamat Anak. Pero sana hinayaan mo na lang ako. Babalik din naman ako ng Maynila kapag makapag- isip-isip na. Gusto ko lang lumanghap ng sariwang hangin.” Sagot ko dito.

“Pwes, sabay tayong lumanghap ng sariwang hangin Mommy. Gusto ko din naman makalayo muna sa magulong Mundo ng syudad.” Sagot nito sa akin at lumamlam ang mga mata. Kitang kita ko kung paano nito pinipigilan ang sarili na umiyak. Kaya naman niyakap ko si Arabella.

“Thank you Bella! Akala ko talaga magagalit ka sa akin kapag malaman mo ang totoo. Akala ko kamumuhian mo ako.” Wika ko dito.

“Mahal na mahal kita Mommy. Utang ko sa iyo ang kung anong meron man ako ngayun.

Pinalaki mo ako ng maayos. kaya hinding-hindi ako magagalit sa iyo. Ikaw ang Mommy ko at susundan kita kahit saan ka pa magpunta.” Madamdamin na sagot ni Bella. Napaluha naman ako. Kung ganoon, hindi ako nagkamali. Napalaki ko ng maayos ang anak ni Ate Ara.

Oo may pagka-maldita ito. Pero ngayun ko napatunayan na handa ako nitong damayan lalo na ngayung down na down ako. Alam kong nasasaktan din ito sa katotohanan na hindi kami ni Gabriel ang tunay na mga magulang.. Pero heto pa rin ito ngayun sa tabi ko handang dumamay sa akin.

“Thank you Anak at patawarin mo si Mommy kung naglihim man ako sa iyo.” Wika ko dito.

“Dont worry Mom, hindi ko na iniisip ang bagay na iyun. Tinanggap ko na ang katotohanan. Marealized ko na hindi ako dapat magdamdam dahil nandiyan naman kayo. Hindi kayo nagkulang na iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga sa inyo. Ako pa rin naman ang bunso niyo diba?” umiiyak na wika nito. Hinaplos ko naman ang buhok nito.

“Of course Bella. Hinding hindi mababago iyun.

Ikaw pa rin ang bunso namin. “ nakangiti kong wika. Lalo ko namang narinig ang impit na pag-iyak nito.

“Shhh tama na. Baka mamaya maalarma ang mga kasakay natin. Baka mag-isip pa sila ng masama kapag makita kang umiiyak diyan. “ saway ko dito. Kaagad naman nitong pinahid ang luha sa mga mata at ngumiti.

“Mom malayo pa ba tayo?” pagkatapos ay tanong nito sa akin. Tumingin naman ako sa labas ng bintana. Naghahalo na ang liwanag at dilim sa paligid. Magbubukang-liwayway na. Agad kong tiningnan ang suot kong relo. Halos alas-singko na pala ng hapon. Puro green na ang nakikita ko sa labas.

“Malapit na siguro tayo anak. Pagod na din ako pero palagay ko kunting tiis na lang.” Sagot ko dito.

“Ang layo na natin sa Manila Mommy. Yari tayo nito kila Ate at Kuya. Tiyak na hahanapin tayo ng mga iyun.” Sagot nito sa akin. Malungkot naman akong napabuntong-hininga. Pagkatapos ay kinuha ko ang aking cellphone ng marinig kong tumunog ito.

Sasagutin ko na sana ang tawag ng biglang sumigaw ang konduktor. Maghanda na daw ang lahat dahil bababa na kami. Agad kong ibinalik ang aking cellphone sa bag. Tiningnan ko ang isa ko pang bag ko sa ilalim ng upuan at kinuha at agad na naghanda na sa pagbaba. Samantalang si arabella naman ay abala sa kakaayos ng dalang plastic galing sa isang kilalang past food. Napailing na lang ako. Hindi naman masyadong halata na takot magutom ang anak ko.

Pagbaba ng bus ay pareho kaming nagpalinga-linga ni Bella. Puro bago sa aming paningin ang paligid.

Walang duda, nasa probensiya na nga kami. Malayo sa lahat.... Abala halos lahat ng pasahero sa kakacheck ng mga bagahe nila. Samantalang kami ni Arabella hindi alam ang gagawin at kung saan pupunta.

“Mommy saan tayo ngayun pupunta?” nag-aalalang wika ni Arabella.

ARABELLA POV

“Hindi ko din alam Anak. Teka lang magtatanong tanong tayo,” sagot ni Mommy sa akin. Pagkatapos ay pinasadahan ako nito ng tingin mula ulo hanggang paa, Nakita ko pa ang pagngiwi ni Mommy ng makita ang suot ko. Nakapantulog pala ako. Shocks!! Ngayun ko lang din napansin. Buti na lang naka-ternong pajama ako. Hindi mahalay at medyo desente tingnan. Pero iyun nga lang halatang pantulog talaga..

Hindi na kasi ako nag-abala pang magpalit ng damit kagabi noong katukin ako ng katulong para kumain na.

“Bella naman bakit pala hindi ka man lang nagbihis? “Hindi mapigilan na tanong ni Mommy, pagkatapos ay natawa ito. Natawa na lang din ako.

“Eh kasi nga Mommy takot akong maiwanan mo. Malay ko bang may plano ka palang maglayas..” sagot ko dito. Lalo namang natawa si Mommy sa akin.

“Sige na nga.. Halika na. Maghanap tayo ng lugar kung saan ka pwedeng magpalit.

Ikaw talagang bata ka.” Pagyaya nito sa akin. Agad naman akong tumalima at sumunod na kami sa ibang pasahero kung saan ang direksyon nila.

“Ale, anong lugar ito?” narinig ko pang tanong ni Mommy sa may edad ng babae. Ito yung binigyan ko kanina ng pagkain sa bus.

“Naku Iha, nandito tayo ngayun sa Bicol. Saan ba punta niyo? Doon sa unahan may Roro. Pwede kayong sumakay para makatawid sa isla kung saan niyo balak pumunta.” Wika nito. Nagkatinginan naman kami ni Mommy.

“Saan ba kayo pupunta mga Ineng?” Tanong ulit sa amin ng matanda. Palipat-lipat ang tingin nito sa amin ni Mommy.

“Hindi pa po namin alam eh.” Ako na ang sumagot.

“Ha?. Bakit ano ba kayo?. Mga turista ba kayo?” sagot nito.

“Parang ganoon na nga po.” Sagot ko dito.

“Naku mga bata kayo. Mahirap ang panahon ngayun. Bakit kayo gumagala sa lugar na hindi niyo pa pala napuntahan.” Sagot nito sa amin.

“May alam po ba kayong lugar kung saan kami pwede mag-stay?” sagot ni Mommy.

“Sasakay pa ako ng Roro. Kung gusto niyo naman pwede kayong sumama sa akin. Tutal nama mag-isa lang naman ako sa bahay ko.” Alok ng matanda sa amin. Nagkatinginan naman kami ni Mommy.

“Puro na kasi professional ang anak ko. Lahat sila sa Manila na nagtatrabaho. Pwede muna kayo sa bahay kung gusto niyo.” Alok nito.

“Hmmm sige po. Kahit na magbabayad na lang kami ng renta.” Sagot ni Mommy. Natawa naman ang matanda.

“Kayo ang bahala. Ohh siya halina kayo. Marami ba kayong dala?” tanong nito sa amin. Umiling naman kami ni Mommy at ipinakita ang sukbit namin na bag.

“Manang,. May mabibilhan po ba dito na mga gamit? Tanong ni Mommy ulit dito.

“Maraming tindahan doon sa pantalan. Pwede kayong mamili doon ng mga kailangan niyo. Teka lang mga Ineng... Naglayas ba kayo?” tanong ng matanda sa amin.

“Naku Manang, hindi po. Sa katunayan nga mag-ina kami. Ako po si Carissa at ito naman ang anak ko.. Si Arabella.

Agad naman napatanggal ng salamin sa mata ang matanda. Pagkatapos ay palipat-lipat kami nitong tiningnan.

“Naku mag-ina pala kayo? Akala ko magkapatid lang. Sino sa inyo ang Nanay?” tanong ng matanda. Natawa ako samantalang gulat naman na napatingin si Mommy sa matanda. Sabagay kahit sino ang makakita sa amin hindi talaga nila aakalain na mag- ina kami. Hindi kasi tumatanda si Mommy. Parang nasa late twenty's pa rin ito tingnan gayung 42 years old na ito.

“Ako ang Nanay nitong si Arabella Manang. “ sagot ni Mommy lalo naman akong natawa.

“Ah eh pasensya na. Tawagin niyo na lang din akong Manang Rosing.” Pakilala ng matanda sa amin.

Agad naman kami nitong sinamahan para mamili ng gamit. Binili na namin lahat ng kailangan namin. Mas maganda na yung ready kami sa lahat ng oras. Hindi namin alam kung anong naghihintay sa amin sa Isla. Mukhang magandang adventure itong gagawin namin ni Mommy.

CHAPTER 71

VILLARAMA MANSION

Abala si Christian sa paghigop ng kape sa dining area ng pumasok si Miracle. Halata sa mga mata nito ang puyat dahil sa naglalakihan nitong eyebags.

“Na-contact mo na ba si Mommy?” tanong agad nito pagkalapit sa kapatid. Napakunot noo naman si Christian ng tumingin sa kakambal.

“Bakit wala pa ba siya? Hindi bat pumunta siya kahapon kina Tita Roxie?” tanong nito. Agad namang napaupo si Miracle habang nakatingin sa kakambal.

“Anong nasa kina Tita Roxie? Tumawag ako doon kagabi.. Hindi nagpunta si Mommy sa kanila.” Sagot nito na puno ng pag-aalala ang boses. Agad naman napatayo si Christian mula sa pagkakaupo pagkatapos ay agad na dinial ang number ng Ina.

Yamot siyang nagpalakad-lakad ng hindi sinasagot ng Ina niya ang cellphone. Ring lang ito ng ring kaya naman lalo siyang kinabahan.

“Kagabi ko pa sinusubukan tawagan si Mommy.

Pero ayaw niyang sagutin.” Wika ni Miracle.

“Nasaan si Mang Raul?” tukoy nito sa Driver na inutusan niyang ihatid ang Ina kina Tita Roxie. Agad naman itong tinawag ng katulong.

“Manong diba hinatid mo si Mommy kina Tita Roxie kahapon?” agad na tanong ko dito. Napayuko naman ang driver.

“Eh Sir, sa mall po magpahatid si Mam kahapon. Sabi niya bibili lang daw siya ng pasalubong at pinauwi niya na ako. Magtataxi na lang daw po siya.” “ sagot ng Driver. Naihampas naman ni Christian ang kanyang kamay sa lamesa dahil sa matinding pagkayamot. Takot naman na napaatras ang driver.

“Anong nagyayari dito? Bakit ang aga-aga mong magwala Christian?” gulat ba wika ni Grandmama Moira.

“Hindi pa po umuuwi si Mommy.” Maiksing sagot ni Miracle.

“Ano? At saan naman nagpunta si Carissa buong gabi? Tinawagan niyo na ba siya sa cellphone niya?” nag-aalalang wika ni Grandmama Moira.

“Hindi po niya sinasagot. Kagabi ko pa sinubukan tawagan.” Naiiyak na sagot ni Miracle. Napahilamos naman sa mukha niya si Christian.

Siya namang pagpasok ni Gabriel. Bakas ang pagtataka sa mga mata nito habang inisa-isang tingnan ang mga anak. Ganoon din ang kanyang mga magulang.

Anong nangyari? Bakit kay aga-aga ganiyan ang hitsura niyo.” Nagtataka nitong wika at sininyasan ang nakaantabay na katulong. Nanghingi ito ng kape.

“Hindi umuwi kagabi si Mommy Dad..” wika ni Christian sa ama. Agad na natigilan si Gabriel. Kunot noo itong tumingin sa anak. Pagkatapos ay tumingin ito kay Miracle na halata sa mga kilos nito ang matinding pag-aalala sa Ina.

“Hindi niya kasi sinasagot ang tawag eh. Kainisss!!” galit na wika ito sa mangiyak-ngiyak na boses.

“Saan naman siya nagpunta? Baka mamaya na- kidnap na naman ang Mommy niyo!! Diyos ko huwag naman sana.” Sagot din ni Mommy Moira. Lalo naman natigilan si Gabriel sa narinig na kataga.. Kidnap??? Si Carissa???

Kasunod nito ang sunod-sunod na larawan ang nag- flash sa kanyang isipan... Sa kanyang imagination... Mga mukha ni Carissa.. Iba-iba! Sa hospital?... Sa higaan kung saan puro tubo ang katawan nito.. Mga mukha ng anak namin.. Si Miracle at Christian noong mga baby pa sila... Kidnap? Ang pagkakakidnap nito... Ang takot na mukha nito habang humihingi ng tulong.... Agad niyang nahawakan ang kanyang ulo at yumukyok sa lamesa.

“Gabriel, anak anong nangyari sa iyo.” Narinig niya pang wika ng kanyang Mommy Moira. Pakiramdam niya kasi parang puputok ang ulo niya sa dami ng ala -ala na nagflash-back. Lalong nagdilim ang kanyang paningin. Narinig niya pa ang sigaw nila Mommy Moira at Miracle bago siya nawala sa ulirat.

CARISSA

Nandito kami sa Pier. Naghihintay sa pag-alis ng Roro na sasakyan namin papuntang kabilang Isla. Wala na talaga itong atrasan pa... Iiwan ko sandali ang mga mahal ko sa buhay upang makapag-isip at magkaroon muna kami ng space ni Gabriel. Hindi naman pwedeng araw-araw kaming magbangayan. Mas maganda na ito, lumayo muna para sa katahimikan ng lahat.

Kinuha ko ulit ang aking cellphone sa bag. Napabuntong-hininga ako dahil nag-shut down na pala ito. Naubusan na ng battery. Gagawa sana ako ng message para sa mga anak ko para hindi naman sila mag-alala. Alam kong hinahanap na ako ng mga ito.

“Bella!” tawag ko kay Arabella. Nakupo ito sa isang sulok at abalang kumakain ng cup noodles. Ewan ko ba sa batang ito..mukhang nagiging mahilig sa pagkain. Hindi naman ito ganito katakaw noong nasa mansion pa kami. Mukhang tataba ito dito sa probensiya.

“Yes Mommy?” sagot nito sa akin habang patuloy sa pagnguya sa kinakain.

“Pahiram muna ako ng cellphone mo..tatawagan ko lang ang mga kapatid mo para hindi sila mag-alala sa atin.” Sagot ko dito.

“Naku Mommy! Sorry po, nakalimutan ko dalhin ng cellphone ko...huli na ng maalala ko na nakalimutan ko palang damputin kahapon bago umalis.” Sagot nito at napakamot pa sa batok.

“Ano? Imposible yata yan Bella? Ikaw pa ba naman.. eh hindi ka nabubuhay kong hindi mo kasama iyang cellphone mo.” Sagot ko dito.

“Eh nakalimutan ko talaga Mommy, kahit tingnan niyo pa sa bag ko.hindi ko talaga nadala yung cellphone....kaya nga dinadaan ko na lang sa kain itong pagkabored ko.” Sagot nito sa akin. Napabuntong-hininga naman ako.

“Nasaan po pala ang cellphone mo Mommy?”

Kapagdakay tanong nito sa akin.

“Lowbat.” Maiksing sagot ko dito pagkatapos ay tumingin sa karagatan. Ang ganda ng panahon kaya lang habang tumatagal nakakaramdam ako ng init. Patirik ng patirik kasi ang sikat ng araw.

Charge na lang natin Mommy pagdating sa kabilang Isla.” Sagot nito sa akin. Kaya lang bigla akong nanlumo ng maalala ko na wala pala akong dalang charger. Hayst ang pagkakataon nga naman.... Paano ko mapapakinabangan ang Cellphone na ito kung wala akong dalang pang-charge.

Halos isang oras din kaming naghintay bago kami naglayag sa karagatan. Nag-enjoy naman kami sa biyahe kaya hindi namin namalayan ang oras. Pagkadating namin sa kabilang Pier ay agad kaming sumakay ng tricycle at nagpahatid sa bahay ni Nanay Rosing. 

Typical na bahay probensiya ang bahay nito. Gawa ang ilang bahagi sa kahoy at ang iba naman ay gawa sa semento. Mukhang safe naman tirhan dahil may bakod na kahoy,

“Mommy, dito tayo titira? Hindi ba ito tatangayin ng hangin?” bulong nito sa akin. Agad ko naman itong sininyasan na itikom ang bibig. Baka mamaya marining kami ni Nanay Rosing, nakakahiya... nagmagandang loob na nga ang matanda kung anu- ano pang hindi magandang salita ang maririnig sa amin.

“Pasensiya na kayo sa bahay ko Carissa, Arabella.... huwag kayong mag-alala...safe naman ang lugar na ito..mababait ang mga kapitbahay at halos magkakakilala ang mga nakatira dito.” Wika nito sa amin.

“Ok lang po Nanay Rosing...ok na din ito kaysa naman wala kaming matutuluyan ng anak ko. Huwag po kayong mag-alalala..magbabayad po kami ng renta sa inyo” sagot ko dito:

“Naku kayo talaga...kahit huwag na..ok na din na nandito kayo sa bahay para naman may makakasama ako, Malungkot din ang nag-iisa. Halos hindi na kasi ako madalaw ng mga anak ko dahil busy sila sa kanilang mga trabaho. Sa pera naman ayos na din ako dahil retired teacher naman ako, kahit papaano nakakatanggap ako ng pension buwan- buwan.” Sagot ni Manang Rosing sa amin.

“Kahit na po Manang....Magbabayad po kami sa inyo ng buwanang renta. May budget naman kami ni Arabella diyan.” Nakangiti kong sagot dito. Ngumiti naman ang matanda sa amin at iginiya na kami sa aming magiging silid. Bale share kami ni Arabella ng kwarto at ayos na din sa akin iyun...hanggat maaari ayaw ko din ito .

Ihiwalay sa aking paningin dahil baka kung saan- saan magpupu-punta.

“Wala pong foam Nanay Rosing.” Narinig kong reklamo ni Arabella. Huli na ng pigilan ko ang bunganga nito.

“Naku pasensya na Ining...papag lang at banig ang nandito. Wala kasing budget para sa foam eh.” Nahihiyang sagot ng matanda.

“May mabibilhan po ng foam dito Manang? Bibili na lang po kami at ilan pang mga pangangailangan namin dito sa kwarto.” Sagot ko.

“Ay oo naman Carissa. Meron diyan sa kabilang Street. Malapit sa bahay ng Mayor...may mga foam sila doon at unan na binibinta.” Magiliw na sagot ng matanda. Kahit pagod sa biyahe ay agad kaming sinamahan ng matanda para mamili ng iba pang gamit. Bumili na din ako ng electric fan at Unan, kumot, kurtina. Basta lahat ng kailangan binili ko na at pinahatid sa bahay ni Nanay Rosing.

Pagkatapos namin mag-ayos ng kwarto ay kumain lang kami at humiga na sa aming higaan. Pareho kaming bagsak ni Arabella at agad na nakatulog dahil sa matinding pagod.

GABRIEL

Para akong nagising sa isang mahabang panaginip. Agad kong kinapa ang katabi kong si Carissa. Nang maramdaman kong wala ito sa tabi ko ay napabangon ako. Puno ng pagtataka na inilibot ko ang aking paningin sa paligid.

“Carissa, Sweetheart nasaan ka?” sigaw ko pa at tuluyan ng bumangon ng kama. Dahan dahan ko pang binuksan ang banyo sa pag-asang matatagpuan ko ito doon. Pero nadismaya lang ako dahil hindi ko ito nakita.

Yamot akong tumingin sa labas ng bintana. Gabi na at imposibleng wala si Carissa dito sa tabi ko. Saan ito nagpunta ng ganitong oras?

Agad akong lumabas ng kwarto at dumiritso ng living room. Nadatnan ko si Mommy at Daddy na nakaupo at parang may importanteng pinag- uusapan.

“Nakita mo ba si Carissa Mom?” agad na tanong ko dito. Gulat naman na napatitig si Mommy sa akin. Si Daddy naman ay napatitig din sa akin habang nakakunot ang noo.

“Bakit mo hinahanap ang asawa mo?” sagot ni Mommy. Naguluhan naman ako sa tanong nito kaya naman umupo ako sa harap ng mga ito

“Natural dahil asawa ko siya..Wala kasi siya kanina sa tabi ko paggising ko.” Sagot ko sa mga ito.

“Nakakaalala ka na ba Gabriel?” tanong ni Daddy sa akin. Kunot noo akong napatingin kay Daddy. Nagtatanong ang aking mga mata.

“Mukhang nagbalik na nga ang ala-ala mo. Bigla mo na lang kasing naalala ang asawa mo. Nitong mga nakaraang araw kasi halos isumpa mo si Carissa. Sagot naman ni Mommy.

“What you mean Mom?” tanong ko..gulong-gulo ako sa kung anong ibig sabihin nito sa akin.

“Ilang araw ka ring walang maalala Gabriel. Nagkaroon ka ng Selective Memory Loss dahil sa pagkakabangga sa iyo noong kasal ni Arabella.” Sagot ni Mommy sa akin.

Gulat naman akong napahawak sa aking ulo habang iniisip ang lahat. Kung ganoon hindi panaginip ang lahat. Totoong nangyari ang mga nasa alal-ala ko....

Kung ganoon, nasaan ang asawa ko?” tanong ko kay Mommy. Tinitigan muna ako nito bago sumagot.

Pinalayas mo daw...sumbong ni Miracle sa amin kanina.” Sagot ni Mommy. Para naman akong binuhusan malamig na tubig sa sinabi nito. “What? Thats impossible Mom!” sagot ko dito.

Umiling-iling naman si Daddy..

“That is possible son. Wala ka sa sarili mong pag- iisip....halos isang buwan din iyun. Wala kang ibang ginawa kundi awayin ang asawa mo tuwing nakikita mo.Ni hindi mo nga pinapapasok sa kwarto niyo.. kaya ayun lumayas dahil gusto mo na daw makipaghiwalay...kung ano ang trato mo sa kanya 24 years ago, ganoon din ang trato mo sa kanya nitong nakaraang linggo.” Mahabang sagot ni Daddy. Napiiling naman ako.

Imposible kasi. Hindi ko magagawa sa asawa ko iyun...Mahal na mahal ko si Carissa at hinding-hindi ko kayang saktan ito..... Pero sa kaloob-looban ng puso at isip ko, alam kong nagsasabi ng totoo sila Mommy at Daddy...naalala ko na ang lahat.

Ang lahat ng pagpapahirap ko kay Carissa nitong mga nakaraang araw ay nakatatak sa isip ko.

Kung ganoon ang laki ng kasalanan ko sa asawa ko. Nasaan na ito ngayun kung ganoon.

“Alam niyo po ba kung saan siya nagpunta Mom, Dad...nagpaalam ba siya sa inyo?” tanong ko sa mga ito. Sabay naman umiling ang mga ito.

Gabriel, walang naglalayas na nagpapaalam...wala kaming kamalay-malay na hindi na pala babalik ang asawa mo. Wala man lang kahit anong dalang gamit noong umalis ng mansion...akala namin mamasyal lang at magpapalipas ng sama ng loob. Pinahatid pa nga ni Christian sa driver dahil ayaw niyang mapahamak ang iyung asawa. 

Akala talaga namin kay Roxie lang siya pupunta, iyun pala hindi naman tumuloy doon at sabi ng Driver nagpababa daw ito sa isang mall sa Makati.” Mahabang wika ni Mommy Moira..napasabunot naman ako sa buhok ko at ipinikit ang aking mga mata...agad na kumabog ang aking dibdib sa katotohanang walang sino man ang nakakaalam kung nasaan ang asawa ko.

“Si Christian at Miracle, nasaan sila? Baka alam nila kung nasaan ang Mommy nila...” wika ko kay Mommy.

“Kanina pa nagwawala si Miracle...kanina niya pa tinatawagan si Carissa, pero hindi sumasagot. Ilang beses na din nilang inikot ang mall kung saan ito nagpababa sa driver pero walang palatandaan kahit na anino ng asawa mo. Kahit sila Roxie tumulong na sa paghahanap pero wala talaga....” sagot ni Mommy sa tono ng pag-aalala ng boses,

“Parang gusto ko naman magwala dahil sa sobrang pag-aalala..ano na naman ito..maghahanapan na naman ba kami ni Carissa....sana lang hindi ito mapahamak kung nasaan man ito ngayun dahil tiyak na hindi ko mapapatawad ang aking sarili kapag may masamang mangyari dito.

Agad akong napatayo ng makita kong dumating na si Miracle..mugto ang mga mata at halatang galing sa matinding pag-iyak. Nakasunod naman dito si Christian na noon ay tahimik lang pero bakas sa mga mata nito ang matinding lungkot at pag-aaalala.

“Kumusta ang lakad niyo? Nakita niyo ba ang Mommy niyo.” Agad na wika ni Mommy...

“Wala pa rin po Grandmama....kanina pa po namin siya tinatawagan pero naka-off na po ang cellphone niya.” Sagot ni Miracle at sumulyap pa ito sa akin na may pagtatampo sa mga mata.

“Diyos ko! Nasaan na ba ang Mommy niyo, masyado talaga siguro niyang dinamdam ang lahat ng pang- aaway mo Gabriel” wika ni Mommy sabay tingin sa akin. Agad naman akong tumayo at galit na sinuntok ang pader. Napasigaw naman si Mommy Moira at gulat naman na napatingin sa akin sila Miracle at Christian.

“Nagbalik na ang ala-ala ng ama niyo...kanina niya pa hinahanap si Carissa.” Narining ko pang pabulong na wika ni Mommy Moira sa dalawa kong anak.

“Talaga Grandmama? Buti naman po kung ganoon... at least may kasama na kaming maghanap kay Mommy...parang gusto na nga namin ireport sa mga pulis ang pagkawala ni Mommy eh..kaya lang baka mapahamak ito lalo kapag malaman ng mga masasamang loob na nawawala ang isang Villarama. Baka ikapapahamak lalo ni Mommy kapag may ibang nakakaalam na wala ito sa manison.”

Mahinang wika ni Miracle sa Lola nito.

Buti naman at naisip niyo iyan...hindi pwedeng ipaalam natin sa lahat ang pagkawala niya...tiyak na maraming makisawsaw at lalong mapahamak ang Ina niyo......sa ngayun ang gawin natin tahimik natin siyang hanapin...baka nasa paligid lang iyun at nagpapalamig....kung kinakailangan na maghire tayo ng private detective para mapabilis ang paghahanap gagawin natin..” sagot ni Daddy Ralph... agad naman sumang-ayon si Christian at tinawagan nito ang kanyang kakilala.

“Tahimik naman akong nag-iisip sa isang tabi. Pagkatapos ay agad akong lumabas ng mansion at dumiritso ng sasaktan. Hindi ako pwedeng manatili ng mansion. Kailangan kong mahanap ang asawa ko sa lalong madaling panahon. Hindi ako papayag na may masamang mangyari dito.

Agad naman akong sinalubong ng aming family driver ng makita akong palabas ng mansion. Agad akong dumiritso ng sasakyan. Kinuha ko na lang dito ang susi ng sasakyan at agad sumakay ng kotse.. kaka -start ko lang ng makina ng biglang dumating si Christian....

“Ako na ang magdadrive Dad.” Wika nito sa akin. Napabuntong-hininga ako at agad bumaba ng driver set. Hinayaan ko na lang si Christian ang magdrive... mas mabuti na din siguro dahil alam kong hindi ako makapag-focus sa sitwasyon ngayun...balak ko lang naman ikutin ang mga paboritong lugar na pinipuntahan ni Carissa...baka sakaling nandoon lang ito at nagpapalipas ng sama ng loob sa akin.

Chapter 72

GABRIEL

Laglag ang aking balikat ng umuwi kami ng mansion. Hindi namin nahanap si Carissa. Halos ikutin namin ni Christian ang buong Metro Manila pero walang palatandaan na nasa paligid lang ang asawa ko.

Hindi ko alam pero parang nababaliw na ako sa matinding pag-alala. Kung saan bumalik na ang ala-ala ko tsaka naman ito nawala at hindi na nagpakita sa akin..Ilang beses na namin itong sinubukan tawagan pero naka-off na ang cellphone nito.

Pinuntahan na din namin ang bahay nila Roxie at Jonathan pero hindi din daw nagawi doon si Carissa. Kung ganoon saan ito nagpunta? Kailangan ko na sigurong gumawa ng malawakang imbestigasyon. Hindi pwedeng ganito. Baka mapahamak ang asawa ko.

Pagdating ng mansion ay nadatnan ko sila Mommy at Daddy sa living room. Nagtaka naman ako dahil halos alas dose na ng gabi gising pa ang mga ito.

"Kumusta ang paghahanap niyo?" agad na tanong nito sa amin. Hindi ako sumagot at hapong-hapo akong napaupo sa sofa habang sinasabunutan ko ang aking sariling buhok.

"Negative Grandmama...hindi namin nahanap si Mommy!" sagot ni Christian.

"Naku, nasaan na ba kasi ang Ina niyo...imposible namang maglayas iyun ng totohanan, wala namang kadala- dalang gamit iyun." sagot ni Mommy Moira. Hindi na nakaimik pa si Christian habang isinandal ang sarili sa malambot na sofa.

"Siya nga pala...may isa pa tayong problema...nawawala si Arabella."

sabat naman ni Daddy. Natigilan naman akong napatitig kay Daddy. Ngayun ko lang din naalala si Arabella. Simula kanina, hindi ko pala ito napapansin.

"Ano pong nawawala? Paanong nangyari iyun?" sagot ko na puno ng pagtataka.

"Kanina lang din namin napansin. Pinapuntahan namin sa kwarto si arabella kanina sa kasambahay. Wala daw si Arabella sa kwarto kaya naman agad kaming nag -double check... Wala nga ang batang iyun at hindi namin mahanap sa paligid." sagot ni Mommy Moira.

"Tinawagan niyo ba sa cellphone niya? Baka nasa mga kaibigan lang at nagpapalipas din ng sama ng loob. Alam niyo naman pong may pagka-maldita at matigas ang ulo niyang si Arabella. Nagrerebelde pa rin dahil sa katotohanang hindi kami ang tunay niyang mga magulang" sagot ko sa mga ito habang hinihilot ang aking sintido. Doble-doble ang kinakaharap na problema ngayun ng pamilya.

"Sinubukan ng tawagan ni Miracle kanina, kaya lang hindi din namin matawagan dahil nasa kwarto ang cellphone niya. Walang kahit na anong paraan para mahanap ang batang iyun. Tinawagan na din namin ang mga kaibigan niya pero hindi daw nagagawi sa kanila si Bella." mahabang sagot ni Mommy Moira. Puno ng pag-alala ang boses nito.

Haysst saan ba nagpunta ang batang iyun? Itong si Arabella dumagdag pa talaga sa problema....pasaway talaga!" sagot ni Christian sabay tayo. Agad nitong kinuha ang cellphone at tinawagan ang kaibigang si Kurt.

"Hello Christian!" sagot naman ni Kurt sa kabilang linya... Halata sa boses nito na naistorbo sa pagtulog.

"Alam mo ba kung nasaan si Arabella? " tanong niya dito. Agad naman natigilan si Kurt sa kabilang linya. Pagkatapos malakas itong napabuntong -hininga.

"Wala na akong balita kay Arabella simula ng hindi natuloy ang kasal namin." sagot ni Kurt.

"Kung ganoon nasaan pala ang babaeng iyun? Kanina pa siya nawawala at kung lumabas man hindi namin alam kong saan nagpunta." sagot ni Christian dito.

"Wala eh. Ilang beses ko din siyang tinawagan nitong mga nakaraang araw pero hindi niya ako sinasagot. Gusto ko lang naman sana mag-sorry sa mga nangyari. Pero wala eh, ayaw niya akong kausapin." sagot ni Kurt habang bakas ang kalungkutan sa boses nito.

"Sige Kurt....Tawagan mo na lang ako

kapag may balita ka na kay Arabella.

Pasensiya na sa abala." sagot ni Christian at ibinaba na ang tawag. Pabuntong-hininga itong muling umupo sa sofa.

"Hindi kaya magkasama ang dalawang iyun?" wika ni Daddy Ralph

"Imposible....Hindi ko nakita na sumakay ng kotse si Arabella kahapon. Mag-isang umalis si Mommy, Kaya malabong magkasama ang dalawang iyun. At isa pa naiwan siyang mag-isa sa dining area." wika ni Christian. Napabuntong-hininga naman ako.

"Bweno, siguro magpahinga na muna tayo ngayun. Masyado nang malalim ang gabi, Bukas na lang natin ituloy ang paghahanap, Malay mo baka bukas o makalawa kusang uuwi ang mga iyun dito sa bahay." wika ni Daddy Ralph at tumayo na. Sumunod naman si Mommy Moira at sabay ng umakyat ang mga ito ng hagdan upang makapahinga sa kwarto.

Naiwan namin kaming dalawa ni Christian.

"Dont worry Dad, mahahanap din natin si Mommy. Baka nagpapalipas lang talaga iyun ng sama ng loob. Hindi tayo matitiis ni Mommy...Alam kong ayaw niyang mag-alala tayo. Kaya huwag po kayo masyadong mag-isip ng kung ano pa man..." wika ni Christian sa akin. Malungkot naman akong tumitig dito.

"Matured ka na nga Christian. Parang kailan lang baby ka pa namin, pero look at you now, marunong ka ng magbigay ng payo sa akin. Thank you anak...malaki ang kasalanan kong nagawa sa Mommy niyo, pero nandiyan ka pa rin, nag-aalala at dumadamay sa akin." sagot ko sa anak ko.

"Naiintindihan kita Dad. Nagka-selective memory loss ka pagkatapos ng aksidente. Hindi mo naalala ang matamis niyong pagmamahalan ni Mommy kaya ka nagkaganoon, pero kahit kailan patuloy kitang iintindihin at irerespeto, dahil ama ka namin at iyun lagi ang sinasabi sa amin ni Mommy na kahit anong mangyari, bumalik man ang ala-ala mo o hindi... hindi pa rin mababago ang katotohanan na ikaw ang ama namin ni Miracle. Naging Perfect Father po kayo Dad...naging isang mapagmahal na asawa kay Mommy...kaya ngayung bumalik na ang ala-ala mo...nandito lang ako,, tutulungan kitang maibalik si Mommy sa mansion na ito." sagot ni Christian. Masaya naman akong napangiti dahil sa sinabi nito. Napakaswerte ko talaga...nagkaroon ako ng isang anak na napakabait at nakapaka-responsable.

"Sige na Dad, magpahinga na muna

tayo. Bukas ng umaga, uumpisahan ulit

natin ang paghahanap kay Mommy.

Hihingi na din ako ng tulong sa aking mga kaibigan. Kung kainakailangan na i -trace natin lahat ng cctv kung saan dumaan at nagpunta si Mommy gagawin natin..mahanap lang agad natin siya at maiuwi dito sa mansion." mahabang wika ni Christian at tumayo na. Tumayo na din ako at nagpatiuna ng umakyat ng hagdan. Diritso akong pumasok ng kwarto at hapo-hapong umupo ng kama.

Inilibot ko ang aking paningin sa kabuuan ng kwarto. Napakalungkto ng paligid. Pakiramdam ko mababaliw ako kapag hindi agad mahanap ang asawa ko. Saan ba kasi ito nagpunta. Miss na miss ko na siya at pakiramdam ko mawawalan na ng halaga ang lahat kung sakaling tuluyan na itong mawala sa akin.

Nakakatakot isipin na baka napahamak na ito. Paano kung nakuha ito ng mga masasamang loob.. Isipin ko pa lang

ang bagay na iyun, para na akong mamamatay sa pag-aalala.

CARISSA

Hingal na hingal akong napadilat ng aking mga mata. Agad kong inilibot ang aking paningin sa paligid at bahagya pa akong nanibago sa aking kapaligiran. Ipinikit ko ang aking mga mata at naalala ko na wala pala kami sa mansion. Umalis pala kami ng Metro Manila kasama si Arabella.

Agad kong tiningnan ang pwesto ni Arabella. Nagulat pa ako dahil wala ito sa tabi ko. Nag-aalala akong bumaba ng higaan at mabilis na lumabas ng kwarto. Baka mamaya kung saan- saan na naman magsusuot ang batang iyun.

Maingat akong naglakad palabas ng bahay. Agad na nawala ang matindi kong pag-aalala ng makita ko itong nakaupo sa isang shade house. Nasa gitna ng bakuran ito kaya naman magandang mamumuni-muni dito.Tahimik itong nakatitig sa bilog na buwan. Dahan-dahan ko itong nilapitan at ng mapansin ako nito ay mabilis nitong pinunasan ang mga mata. Kung ganoon umiiyak si Bella.

"Bella, bakit nandito ka. Madilim pa at kailangan mo pang matulog." malumanay kong wika dito.

"Hindi na po kasi ako makatulog Mommy. Maaga po tayong natulog kanina at ng magising ako, hindi na ako makabalik pa sa pagtulog." sagot nito sa akin. Naramdaman ko pa ang bahagyang pagpiyok ng boses nito.

"Umiiyak ka ba Bella? Gusto mo na bang bumalik tayo ng Manila?" tanong ko sa nag-aalalang boses dito.

"No Mom, Im ok. May mga naalala lang po kasi ako eh. Malungkot po ako pero hindi po ibig sabihin noon na babalik na tayo ng Manila. Parang ang sarap kaya mamuhay sa lugar na ito. Napakatahimik ng paligid at wala akong nakikitang naglalakad ng kahit sino sa kalsada. Wala na ring sasakyan. " sagot nito sa akin at pinilit na ngumiti.

"Kung ganoon bakit ka umiiyak? Naalala mo ba si Kurt?" pabirong tanong ko dito. Agad naman natigilan si Bella ng marinig ang pangalang iyun. Pagkatapos ay yumuko.

"Sus sabi ko na nga eh. Naalala mo si Kurt. Ikaw talaga, ok lang naman na mamimiss mo siya. Natural lang iyan dahil in-love ka doon sa tao." nakangiti kong sagot dito. Nakita ko naman na bahagyang namula ang pisngi ni Bella kaya natawa ako dito.

"Normal lang iyang nararamdaman mo Bella sa opposite sex mo. Pero isipin mo din sana na hindi lahat ng bagay dito sa mundo ay kaya nating angkinin. Minsan matuto din tayong tumanggap ng pagkatalo." makahulugan kong wika dito. Nakangiti namang tumitig sa akin si Bella.

"I understand Mommy. Kaya ng marealized kong walang nararamdaman na pagmamahal sa akin si Kurt, nadesisyon akong huwag na lang ituloy ang kasalan. Ayaw kong tumulad kay......hmmmm......sa kanya... Kay Ara, sa tunay kong Ina." sagot nito sa akin. Agad ko namang hinawakan sa mga kamay si Bella.

"Im so proud of you Bella. Alam mo bang nangako ako sa Nanay mo na palalakihin kita ng maayos? Actually, iyan ang huli niyang kahilingan ng ipinaubaya ka nya sa amin. Kaya alam kong kahit nahihirapan ang Nanay mo na ipaubaya ka sa amin,...na mawalay ka sa kanya..., buong puso niya yung ginawa dahil mahal ka niya. Gusto

niyang maging maayos ang buhay mo." sagot ko dito. Agad naman napapunas ng luha niya si Bella.

"Sabihin mo sa akin Mommy? Ganoon ba talaga siya kasama? I mean... demonyita ba talaga siya?" tanong nito patungkol kay Ate Ara. Ngumiti ako at pinunasan ang luha nito sa mga mata. "Nabulag lang si Ate Ara sa kanyang Ambisyon at pagmamahal. Nakalimutan niyang may mga tao na siyang nasasaktan. Alam mo bang nagalit ako sa kanya ng maraming beses? Pero dahil kapatid ko siya at nakita ko siyang nagbago pinatawad ko siya ng buong puso Bella..... at isa pa binigay ka niya sa amin..isa ka sa pinakamagandang regalo na natanggap ko mula sa kanya." naiiyak kong wika dito. Lalo namang napahagulhol si Bella.

"Kaya huwag kang magtanim ng sama ng loob sa kanya Who cares kung hindi niya alam kung sino ang tunay mong ama? Naging biktima din si Ate Ara sa Kamay ng mga malulupit na tao. Nagiging malupit din ang mundo sa kanya....Kinaya niya ang lahat Bella hanggang sa naisilang ka na nga niya. Para sa akin, napakabait niyang kapatid..lalo na ng iniligtas niya ako sa mga kidnappers. Nagiging hero siya sa paningin ko. Kahit na masama ang tingin sa kanya ng mga tao, para sa akin..isa siyang hero." nakangiti kong wika dito. Agad naman yumakap sa akin si Bella. Nakangiti kong tinapik ang likod nito.

Nang mahimasmasan ay nakangiti

itong kumalas sa pagkakayakap ko. Buong tamis itong ngumiti sa akin.

"Thank you Mommy!' wika nito.

"Para saan?" tanong ko.

"Sa lahat ng sinabi mo sa akin ngayun... sa pagmamahal at pag-iintindi mo sa

akin..Hindi mo ako itinuring na iba... Hindi ko naramdaman sa iyo na hindi mo ako anak...pantay ang pagtingin mo sa akin...sa amin nila Ate Miracle at Kuya Christian." nakangiti nitong wika.

"Of course, dahil bunso kita!"

natatawa kong sagot dto. tumawa

naman si Arabella.

"Abay mga bata kayo...kay aaga niyo namang gumising." agad na wika ni Nanay Rosing sa amin. Gulat naman kaming napalingon dito. Hindi namin ito namalayan na lumabas ng bahay dahil abala kami sa pag-uusap ni Bella.

"Good Morning po Nanay! nakangiting bati namin dito. Masaya namang lumapit sa amin ang matanda at umupo sa aming harapan.

"Ang aga niyo namang nagising... Hindi ba kayo komportable sa kwarto niyo? Malamok ba?" nag-aalala nitong tanong sa amin. Agad naman kaming

umiling ni Arabella.

"Hindi naman po. Maaga po kasi kaming nakatulog kagabi Nay." sagot ko dito.

"Sabagay, baka nga naninibago pa kayo sa paligid. Teka lang? Anong oras na ba?' tanong nito. Agad ko namang sinipat ang suot kong relo.

"Alas-kwatro na po ng madaling araw Nay" nakangiti kong sagot dito.

'Ganoon ba? Naku, mabuti at maaga

kayong nagising..gusto nyo bang pumunta tayo sa daungan ng mga mangingisda? Mag-abang tayo ng mga huli nilang isda para may maulam tayong sariwa mamaya." wika ni Nanay Rosing. Agad naman kaming na- excite sa sinabi nito. Sabay pa kaming napatayo ni Arabella.

'Talaga po? Meron bang ganoon dito?

agad na tanong ni Arabella.

"Oo naman Iha. karamihan sa mga tao dito, sa pangingisda nabubuhay. Kaya sige na magbihis kayo ng komportableng damit...aalis agad tayo.

Excited naman kaming bumalik ni Bella ng kwarto. Agad kaming nagbihis at kumuha ng pera para sumama kay Nanay Rosing. Pareho kaming excited ni Bella sa bagong karanasan dito sa probensiya. Siguro nga kailangan muna namin mag-enjoy. ito na din ang magiging bonding namin hanggang sa makalimutan namin ang sama ng loob na naranasan namin sa Manila.

Chapter 73

CARISSA

Nakita ko sa mga mata ni Arabella ang saya habang nakatitig sa mga isda na bagong huli ng mga mangingisda dito sa probensiya ng Bicol. Ngayun ko lang ito nakitang ganito kasaya. Para itong naging bata muli habang amaze na amaze sa ibat ibang klase ng isda na nasa kanyang harapan.

'Ano Carissa? May mga napili na ba kayong pwede natin ulamin mamaya?" tanong sa akin ni Nanay Rosing. Natigilan naman ako dahil wala din akong idea kung anong luto ba ang pwedeng gawin dito. Aaminin ko na hindi ko pa talaga naranasan ang magluto sa tanang buhay ko. Ngayun ko lang narealized na hindi pala naging kompleto ang buhay ko, bilang isang asawa at Ina ng mga anak ko. Hindi ko man lang sila naipagluto dahil meron naman kaming taga-luto sa mansion.

"Nay alin po diyan ang pinakamasarap

na isda. Iyun na lang po siguro ang bilhin natin." Wika ko kay Nanay Rosing. Pagkatapos ay mataman nito akong tinitigan. May nakaguhit na pagtataka sa mga mata nito.

"Magtapat ka nga sa akin Carissa. Naglayas ba kayo ng anak mong si Arabella? Sa mga hitsura niyo kasi alam kong galing kayo sa hindi basta- bastang pamilya. Masyado kasi kayong makinis para maging isang normal na mamamayan lang." wika ni Nanay Rosing. Natigilan naman ako.

"Huwag kang mag-alala, sa nasabi ko na sa iyo, mababait ang mga tao dito Carissa. Safe kayo sa lugar na ito. Basta magtapat ka lang sa akin, sabihin mo lang sa akin ang totoo para naman alam ko kung paano kita matulungan, lalo na ngayun..Nakita ko sa mga mata ni Arabella na first time niyang naranasan ang ganitong bagay. Masyado siyang masaya sa mga

nakikita niya. "Nakangiti nitong wika habang tinitingnan si Arabella na noon ay tuwang-tuwa na hinahawakan na ang isang malaking isda.

"Pasensiya na kayo Nanay Rosing. Pati tuloy kayo nadamay pa sa problema namin ni Arabella." wika ka dito. Napangiti naman ang matanda sa akin.

"Aaminin ko po sa inyo na wala po talaga akong idea sa ganitong buhay.. siguro po dahil lumaki kami sa Maynila. "Nakangiti kong dugtong na wika dito.

"Kung ganoon, ako ang bahala sa inyo. Tiyak na mag-eenjoy kayo sa lugar na ito." nakangiti nitong wika sa akin. Masaya naman akong tumango. Pagkatapos ay inabot ko dito ang dala kong pera.

"Diyos ko Iha napakalaking pera naman nito. Hindi naman katulad sa Manila ang presyo ng mga Isda dito kaya sobra-sobra na ito." wika ni

Nanay Rosing

"Kung ganoon bilihin niyo po lahat ng kaya nating bilhin Nanay tsaka mukhang marami ng napili si Bella eh. " sagot ko dito habang itinuturo si Bella na papalapit sa amin kasama ang isang mangingisda na may bitbit na timba na puno ng isda.

"Mommy, ,what takes you so long.... nakapili na ako ng bibilhin natin." excited na wika nito sabay turo sa isang timba na puro isda. Napangiwi naman ako dito gayundin si Nanay Rosing.

"Sobrang dami naman nito Bella. Kaya ba natin itong kainin lahat?" Nagtataka kong tanong dito.

"Kaya natin ito Mommy...masasarap daw lahat ang fish na ito kaya sige na, ito na lang ang bibilhin natin, and besides I felt hungry na...I want to eat something different..' maarteng sagot ng anak ko.

"Ah eh ganoon ba? Sige iyan na lang ang bibilhin natin... Tatawagin ko na lang ang kapitbahay natin na lagi kong nauutusan para maglinis ng mga isda na iyan." nakangiting sagot ni Nanay Rosing. Pumalakpak naman si Arabella dahil sa sobrang tuwa. Napailing naman ako.

"Kaya ba natin itong bitbitin?" tanong ko habang nakatingin sa mga isda. Mukha kasing mabigat dahil sa sobrang dami. Agad naman napaisip si Nanay Rosing. Pagkatapos ang tinitigan ang lalaki na may bitbit na timba ng isda.

Mam Rosing, kung gusto niyo po ihatid ko na lang sa bahay niyo itong mga isda." magalang na wika nito.

"Wala na ba kayong ibang huli? Naku baka mamaya maistorbo namin kayo Aldrin." sagot ng matanda. Ngumiti naman ito.

"Ubos na po ang isda namin Mam Rosing..Inubos na po niya." nakangiti nitong sagot sabay turo kay Arabella na noon ay proud na proud dahil sa kanyang mga pinamili.

"Ganoon ba? Ah Ehhh sige...mas mabuti na nga na ikaw na ang maghatid ng mga iyan sa bahay para hindi kami mahirapan sa pagbitbit. Magkano ba lahat ito Aldrin?." tanong ni Manang Rosing. Umiling naman si Alrin at tumingin kay Arabella.

"Binayaran na po niya." sagot nito sabay turo kay Arabella na noon ay masayang nakangiti sa amin.

"You heard it right Mom. Binayaran ko na lahat iyan." taas noo nitong wika. Natawa naman ako dito. Napailing naman si Nanay Rosing.

"Nagbigay na si Mommy mo ng pera sa akin para sa mga isda na iyan Arabella. " wika ng matanda at inaabot kay Bella

ang pera na ibinigay ko dito kanina.

"No Nanay Rosing. Tsaka mo na gastusin iyan. Sa ngayun sagot ko muna ang foods natin." wika nito at hinarap si Aldrin.

"Aldrin? You can help me how to cook that fish right?" tanong nito sa lalaking halos kasing-edad lang nito. Napangiwi naman ako lalo na ng makita ko ang matinding pag- aalinlangan sa mga mata ni Aldrin habang nakatingin kay Arabella. Natawa naman si Nanay Rosing.

"Bella, speak tagalog please. Ikaw talaga, hindi lahat ng tao ay kayang magsalita ng English tulad mo lalo na at nandito ka sa probensya." Natatawa nitong wika kay Bella. Agad naman napahawak sa kanyang bibig si Bella at tumingin sa akin. Tinawanan ko naman din ito.

"Oh Im sorry! " hinging paumanhin

nito at muling hinarap si Aldrin. Nahihiyang tumango naman is Aldrin.

"Great! Im so excited!" wika ni Bella at humarap sa akin. Pagkatapos ay nagyaya na si Nanay Rosing upang umuwi na. Mabuti na lang ay may motor na may sidecar itong si Aldrin. Doon na kami sumakay kaya naman mabilis kaming nakarating ng bahay. Kakasikat lang ng araw ng dumating kami ng bahay. Agad naman inumpisahan ni Aldrin na linisin ang mga isda samantalang si Bella ay seryosong nanoond dito. Kami naman ni Nanay Rosing ay nakaupo sa shade house habang umiinom ng kape at kumakain ng isang kakanin na binalot sa dahon ng saging.

"Hindi ba kayo hahanapin ng pamilya niyo sa Maynila Iha?" tanong ni Nanay Rosing habang nakatitig sa akin. Ibinaling ko ang aking mga mata sa

kalsada na noon ay unti-unti ng naging

abala ang paligid dahil may mga ilang

sasakyan na ang dumadaan. Karamihan ay tricycle at mga motor lang naman but Still medyo maingay na din which is normal lang kahit nasa probensya na kami. Natanaw ko na din ang mga katabing bahay namin na unti -unting naglalabasan na din ang mga nakatira. Ang ibang tao lalo na ang mga kabataan ay napapasulyap dito sa amin. Nagtataka marahil kong sino ang mga bisita ni Nanay Rosing.

"Siguro, lalo na ng dalawa ko pang

mga anak. Pero babalik din naman po

kaagad kami Nay ng Manila. Magpapalipas lang kami ng sama ng loob ng dito sa probensya...at isa pa mukhang masaya naman si Bella dito kaya naman dito muna siguro kami." nakangiti kong sagot dito. Tumango naman ang matanda at sumubo na ng kakanin. Pagkatapos ay tiningnan sila Bella at Aldrin na noon ay abala sa Pag- iihaw ng isda.

"Mam Rosing, Good morning po! Narinig kong bati sa amin ng isang dalagita. Agad naman akong tumingin sa gate ng bahay ni Nanay Rosing. May nakatayo ditong isang binatilyo at dalagita na may bitbit ng kung anu- anong mga prutas. Nakangiti ito habang nakatingin kay Manang Rosing.

"OH Venus, Robin kayo pala. Pasok kayo dito..ano ba iyang mga dala niyong paninda?" tanong ni Nanay Rosing habang nakatingin sa dalawang bagong dating.

"Mga prutas mo Mam. Bagong harvest po ito ni Tatay sa mga pananim namin sa bukid." Sagot ng dalagita na si Venus ng makalapit na sa amin. Agad ko namang nakita si Arabella na naglakad palapit sa amin. Makiki- usyuso na naman siguro kung anong meron.

"Oh wow!!! What is it?" nakangiti nitong wika habang pinasadahan ng

tingin ang mga prutas sa loob ng basket.

"Bella tagalog please!!!" bulong ko dito. Ewan ko ba sa batang ito, napapadalas ang pagsasalita ng English. Samantalang noong nasa Manila naman kami Bihira ko naman itong marinig na magsalita ng ganong lenggwahe.

"Mukhang masarap! Magkano ba lahat ito?" tanong nito sa dalawang teenagers na nagtitinda. Napatingin naman ang dalawa kay Nanay Rosing.

"Ako magbabayad nito lahat kaya come on! Sabihin niyo sa akin ang presyo." dagdag na wika ni Bella at hinarap ang dalawa. Nahihiya ang mga itong tumingin sa anak ko. Samantalang si Bella naman ay isa-isa ng kinuha ang laman ng basket.

"Huwag kayong mahiya sa akin. Hindi ako nangangain ng tao. I want you guys

to be my friend." wika pa nito habang inaamoy ang isang hinog na manga. Matamis itong ngumiti sa dalawa.

"Hay naku, masanay na kayo kay Bella. Mabait na bata iyan kaya wala kayong dapat ipag-alala. Tsaka halos magkasing-edad lang naman kayo, eh sakto naghahanap ng friends iyan kaya ipagpalagay niyo ang kalooban niyo." natatawang wika ni Nanay Rosing.

"Ang ganda niya po kasi Mam eh." Nahihiyang wika naman ni Robin. Napabungisngis naman si Arabella. Natawa naman din si Venus.

Iyan na nga ba ang sinasabi ko Mommy eh. Mukhang magkakaroon ako dito ng maraming tagahanga." natatawang sagot ni Bella. Nagtawagan naman kami ni Nanay Rosing. Pagkatapos ay hinarap na nito ang dalawang teenager.

"Seriously speaking! Ako na talaga ang

bibili sa lahat ng paninda niyo.. But in one condition, dito muna kayo sa bahay..tulungan niyo kaming linisin ni Aldrin ang Isda, sobrang dami pala at hindi namin alam kung anong luto ang gagawin." nakabungisngis na wika ni Bella.

"Ewan ko sa iyong bata ka. Ang dami mo kasing binili eh." wika ko dito at tumayo na. Pagkatapos ay nagpaalam ako dahil bigla akong nakaramdam ng antok. Para din akong nahihilo.

"Iidlip muna ako Nay.' paalam ko kay Nanay Rosing. Pagkatapos ay binalingan ko si Bella.

"Ayusin mo iyang mga pinamili mo Bella ha? Huwag din pasaway kay Nanay Rosing. Iidlip lang ako." wika ko dito. Nakita ko namang tumango si Bella.

"Dont worry Mom, ako ang bahala dito. Sige na po magpahinga na muna

kayo." nakangiti nitong wika tsaka ako hinalikan sa pisngi. Diritso naman akong pumasok sa loob ng bahay at dumiritso ng kwarto para mahiga na muna. Hindi ko alam pero pakiramdam ko bigla akong nanghina. Nahihilo ako. Siguro dahil maaga kaming nagising kanina.

VILLARAMA MANSION

Tahimik na humhigop ng kape si Gabriel. Sila Christian at Miracle naman ay abala sa kani-kanilang mga cellphone. Samantalang sila Mommy Moira at Daddy Ralph naman ay napapailing na lang habang tinitingnan ang mga ito.

"Ano ang plano niyo ngayun?" putol ni Daddy Ralph sa katahimikan ng buong paligid. Napabuntong-hininga naman si Gabriel.. Nangangalumata ito at halatang hindi nakatulog ng maayos.

"Maghahanap. Inutusan ko na si Aron.

na i-check lahat ng cctv kung saan pwedeng dumaan si Carissa. Kakausapin ko din mamaya ang mga private detective na iha-hire ko para mahanap agad si Carissa. Ganoon na din si Arabella." wika ni Gabriel.

"How about the company Dad. I heard na parating na si Mr. Johnson galing ng tour sa Europe. Nai-set na daw ang inyong close door meeting." sagot naman ni Christian

"Well, I dont have time for that. Bahala na kayo ni Miracle makipag-meeting sa kanya." balewalang sagot ni Gabriel. Nagkatinginan naman ang magkapatid.

"But Dad ini-expect ni Mr. Johnson na ikaw ang haharap sa kanya. Tiyak na magagalit iyun." sagot naman ni Miracle sa Ama.

"I dont care. Kung magagalit man siya o hindi wala akong pakialam. Sabihin niyo sa kanya na busy ako at gusto

kong kayo ang humarap sa lahat ng appointments meron ako this week. Ito na siguro ang right time para pamahalaan niyo na ang kompanya." seryosong wika ni Gabriel sa mga anak nito. Napangiwi naman si Miracle habang si Christian naman ay seryosong nakatitig sa ama.

"Dad, we can help you to find Mommy. Pero ang pamamahala sa kompanya hindi pa namin kaya ni Miracle.! sagot ni Christian habang seryoso itong nakatingin sa ama.

"Well ito na yung right time para matutunan niyo ang pamamalakad sa kompanya. Hanggat hindi ko pa natatagpuan si Mommy niyo kayo na muna ang bahala." seryosong sagot ni Gabriel. Napabuntong-hininga naman si Daddy Ralph samantalang napailing naman si Mommy Moira.

Kilala kasi ng mga ito si Gabriel ONce na magdesisyon ito ay hindi na talaga

mabago pa. Lalo na ngayung nawawala si Carissa.

Chapter 74

ARABELLA

Sinundan ko ng tingin ang pagpasok ni Mommy Carissa ng bahay. Bahagya akong nag-alala dahil parang namumutla ito. Siguro dahil hindi pa ito nakakabawi sa pagod ng biyahe namin kahapon. Nakangiti kong hinarap ang mga bago kong kakilala. Gusto kong maging friends silang lahat. Parang ang babait kasi nila eh.

"Venus, Robin, huwag na kayong mahiya sa akin. Dito na muna kayo kasi hindi naman namin kayang kainin lahat ng isda na binili namin kanina eh. pag-aaya ko sa mga ito. Nakita ko ang pag-aalinlangan sa mga mata ng mga ito bago tumingin kay Nanay Rosing.

"Ay Siya ako na ang bahalang kakausap sa mga magulang niyo kapag hanapin

kayo." sagot ni Nanay Rosing. Agad naman akong pulakpak. Pagkatapos ay niyaya ko na ang mga ito sa kinaroroonan ni Aldrin na noon ay abala sa pag-iihaw ng isda.

"Iihawin ba natin lahat iyan?" Agad na tanong ko dito habang inisa-isang tingnan ang mga isda na nakasalang sa ihawan. Pinipili ko ang pinakamaganda para ipakain kay Mommy mamayang paggising nito.

"Pwede na din natin sabawan ang iba. Lagyan natin ng malungay at tanglad." sagot naman ni Aldrin sabay tingin kay Venus.

"Sige ako na lang ang magluluto ng isdang may sabaw." sagot naman nito sa nahihiyang boses. Sumulyap pa ito sa akin kaya naman nginitian ko ito.

"Wow mukhang masarap iyang naiisip niyo. Excited na ako." nakangiti kong sagot.Hindi naman umimik ang mga

ito. Nahihiya pa rin sa presensiya ko.

"Siya nga pala, dito ba kayo lumaki sa isla na ito? Ako kasi sa Maynila lumaki eh. Ngayun ko lang ito naranasan kaya naman bago sa akin ang lahat." pag- amin ko sa mga ito.

"Saan nga pala kayo sa Manila Arabella?" nahihiyang tanong ni Venus

sa akin. Ngumiti naman ako dito.

"Sa Alabang." maiksi kong sagot.

"Talaga? Wow malapit ka lang pala sa Ate ko. Sa Alabang din iyun nagtatrabaho eh." nakangiti nitong sagot sa akin. Medyo nawala na ang pagkailang nito sa akin kaya naman natuwa ako.

"Talaga? wow naman, baka malapit lang sa amin." sagot ko dito.

"Mommy mo iyung babae kanina? Para kasing napakabata niya pa. Tsaka ang ganda niya." wika ulit ni Venus.

Carissa. Huwag kayong mag-alala, mabait iyun. Kung gaano siya kaganda, ganoon din siya kabait. Kabaliktaran ang ugali niya sa akin." natatawa kong sagot ko dito. Nakita kong natigilan naman si Venus.

"Bakit, mukhang mabait ka naman ah?

sagot nito.

"Iyun ang akala mo. Dati kasi maldita ako eh. Muntik na nga akong maikasal sa lalaking gusto ko." sagot ko dito. Pareho namang natigilan ang mga ito at hinihintay ang mga susunod ko pang sasabihin. Malungkot naman akong tumingin sa malayo.

"Pinipilit ko lang na maging masaya. Pero alam niyo ba, sobrang lungkot ko. Kasi nadamay si Mommy sa pagiging maldita ko. Sa pagiging matigas ang ulo ko." patuloy kong wika sa mga ito. Naramdaman ko naman na bahagyang

tumulo ang luha sa aking mga mata ng maalala ko ang lahat.

"Bakit mo naman nasabi iyan Arabella? Para sa amin mabait ka kasi gusto mo kaming maging kaibigan." sagot naman ni Robin.

"Salamat kong ganoon. Gusto ko din naman kayong maging kaibigan eh. Pakiramdam ko mas panatag ang kalooban ko sa lugar na ito."sagot ko at pinalis ang luha sa aking mga mata.

"Tama na ngang drama ito." nakangiti ko pang wika. Pagkatapos ay binalingan ko si Aldrin na noon ay binabaliktad na ang isang malaking Isda sa Ihawan.

"Sandali lang Arabella, bibili lang ako ng softdrinks sa tindahan." wika ni Aldrin pagkatapos nitong i-check lahat ng Isda na nakasalang sa Ihawan.. Agad naman akong napatayo mula sa pagkakaupo.

"Talaga? Sige Aldrin, pero sasama ako sa iyo. Gusto ko kasing makita kong ano pang pwedeng mabili dito eh." sagot ko dito. Pagkatapos ay sinulyapan ko si Nanay Rosing na noon ay abala sa pag-aayos ng mga prutas sa mesa.

"UY Aldrin ingatan mo iyang si Bella ha? Marami pa naman mga tsismosa diyan sa tindahan." wika nito pagkatapos kong magpaalam dito. Natawa naman ako sa sinabi ni Nanay Rosing.

Malapit lang naman pala sa bahay ni Nanay Rosing ang tindahan. Halos tatlong bahay lang ang agwat. Marami din naman paninda kaya naman namili na din ako ng iba pang pwedeng kainin. Bumili ako ng ibat-ibang klase ng softdrikns pati na din chichirya. Bumili na din ako ng ice cream.

Hindi ko na pinansin ang klase ng

tingin ng mga tao sa akin. Naninibago siguro sila dahil ngayun lang nila ako nakita sa lugar na ito. Magiliw naman akong inaasikaso ng tindera dahil siguro lahat ng itinuturo ko, binibili ko na.

CARISSA POV

Nagising ako na parang umiikot ang buo kong kapaligiran. Dahan-dahan akong bumangon ng maramdaman ko na para akong naduduwal. Parang hinahalukay ang aking sikmura at may gustong ilabas. Patakbo akong lumabas ng kwarto habang sapo ko ang aking bibig upang pigilan ang paglabas ng suka. Diritso akong pumasok ng CR at inilabas ko ang gustong ilabas ng aking sikmura. Parang hinahalukay ang aking sikmura at hindi ko maintindihan kung bakit nararamdaman ko ito ngayun. Bahagya pa akong napaluha ng malasahan ko ang mapait na likido sa bibig ko.

Umiikot din ang paligid kaya naman

napahawak ako sa pader habang

pinipilit na tumayo.

"Mom, are you ok?" narinig kong wika ng nag-aalalang si Arabella. Agad ako nitong inalalayan sa pagtayo. Pagkatapos ay pinunasan ang butil- butil na pawis na lumabas sa noo ko.

"I dont know Bella, nahihilo ako." sagot ko dito habang dahan-dahan na inihahakbang ko ang aking paa.

"Kaya mo ba Mommy? Gusto mo dalhin kita sa hospital. Siguro naman may malapit na hospital sa lugar na ito. "nag-aalala nitong wika sa akin. Umiling naman ako.

"Ok lang ako anak. Siguro mawawala

din ito mamaya ng kaunti." sagot ko

dito.

"Baka naman nagugutom lang kayo Mommy. Sandali, doon ka na lang muna sa kwarto Dadalhin ko na lang

ang foods mo doon." wika nito sa akin. Agad naman akong tumango.

"Anong nangyari sa iyo Carissa? Masama ba ang pakiramdam mo?" narinig ko pang wika ni Nanay Rosing.

"Nagsuka po siya kanina Nay. Tapos nahihilo daw po." Bakas ang matinding pag-aalala sa boses ni Bella bang sinasabi ang bagay na iyun. Agad naman natigilan si Nanay Rosing.

"Naku baka naman naimpatsu ka kanina sa kinain natin." nag-aalalang sagot ng matanda.

"Baka nga po Nanay. First time po kasi kumain ni Mommy ng ganoon eh." sagot naman ni Bella.

"Hindi naman po siguro iyun ang dahilan. Baka po masyado lang akong napagod sa biyahe. " nanghihina ko namang sagot habang dahan-dahan na inihahakbang ang aking mga paa pabalik ng kwarto. Pagdating ng

kwarto ay agad na pinagpatong-patong nito ang mga unan at pasandal akong inihiga. Ipinikit ko naman ang aking mga mata dahil pakiramdam ko umiikot ang buong paligid. Ilang minuto din akong nanatili sa ganoong posisyon ng marinig ko muli ang boses ni Bella.

"Mom, heto na po ang food. Kain na muna kayo." narinig kong wika ni Arabella. Dahan-dahan ko namang idinilat ang aking mga mata. Nakita ko itong may dalang kanin at isdang may sabaw at inihaw. Parang gusto ulit bumaliktad ang aking sikmura ng maamoy ko ang ulam. Umiling ako dito at sininyasan si Bella na ilayo muna ang pagkain.

"Pasensiya ka na anak. Parang wala akong ganang kumain ngayun. Takpan mo na lang muna iyan. Kakainin ko na lang iyan mamaya kapag maayos na ang pakiramdam ko." wika ko kay Arabella.

Nakita ko naman kung paano ito

nalungkot. Pagkatapos ay muli itong

ngumiti.

"Hindi niyo po ba gusto ang pagkain Mommy? Anong gusto niyo po ba para maghanap kami sa labas ng mga kaibigan ko." wika nito. Nakaramdam naman ako ng awa kay Arabella kaya naman hinawakan ko ito sa mukha at pilit na nginitian.

"Wala Bella. Hayaan mo na lang muna akong magpahinga. Siguro magiging maayos din ako mamamaya." sagot ko dito at ipinikit muli ang mga mata. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ulit ako.

ARABELLA POV

Pabalik ako ng kwarto upang tingnan kung gising na ba si Mommy. Halos alas -dos na ng hapon pero hindi pa rin ito lumalabas ng kwarto.

Bigla akong napatakbo pasunod dito ng makita kong nagmamadali itong pumasok ng banyo sapo ang kanyang bibig. Wala sa sariling sinilip ko ito ng marinig kong sumusuka ito habang nakasalampak sa sahig ng banyo. Agad kong dinaluhan si Mommy dahil baka kung anong mangyari dito. Lalo akong kinabahan ng makita kong namumutla at butil-butil na pawis ang lumalabas sa noo nito kaya naman dali-dali ko itong inalalayan para bumalik ng kwarto.

Hindi ko alam kung anong nangyari kay Mommy. First time kung nakitang nagkaganito ito. Pakiramdam ko may hindi ito sinasabing sakit sa akin. Awa- awang tinitigan ko si Mommy. Pagkatapos ay pinunasan ko ang luhang tumulo sa aking mga mata ng

hindi ko namamalayan. Bigla kasi

akong nakaramdam ng matinding

takot at pag-aalala dito.

Pagkatapos kung maibalik sa higaan si Mommy ay akmang lalabas na sana ako ng kwarto ng makita ko si Nanay Rosing sa labas ng pintuan. Agad ko itong nilapitan.

"Kumusta si Mommy mo Bella?" Agad na tanong nito sa akin. Malungkot naman akong napailing.

"May malapit po bang hospital dito Nanay Rosing?" tanong ko dito. Natigilan naman ito at nag-isip.

"Meron kaya lang tatawid pa tayo ng dagat. Meron diyan sa Malapit kaya lang clinic lang iyan. By schedule lang ang doctor." sagot nito sa akin. Nalungkot naman ako. Iba nga talaga ang buhay dito sa probensiya. Hindi tulad sa Manila na maraming doctor at minsan isang tawag lang namin sa aming family doctor nandiyan na agad ito.

"Matanong nga kita Bella, ilang taon

na ba ang Mommy mo?" wika ni Nanay Rosing.

"42 po. Maaga kasi silang naging mag- asawa ni Daddy." sagot ko naman dito. Tumango-tango naman si Nanay Rosing at naglakad papunta ng sala. Sumunod naman ako dito.

"Hindi kaya buntis ang Mommy mo?" patanong na wika nito.. Agad naman akong natigilan. Pero imposible... Minsan ko na kasing narinig sa usapan nila ni Daddy na hindi pwedeng mabuntis si Mommy dahil nagkaroon ito ng heart problem noon. Hinang- hina akong napaupo sa sofa.

"May problema ba Iha?" nagtatakang tanong nito sa akin. Tumango naman ako.

"Ang alam ko po kasi hindi na pwedeng magbuntis si Mommy eh. Minsan ng malagay sa alanganin ang buhay niya dati at natatakot akong maulit muli

iyun. Actually hindi lang po ako kundi ang buong pamilya" sagot ko dito na halata ang takot sa tinig. Nagtataka namang napatitig sa akin si Nanay Rosing.

"Mukha namang malakas si Mommy mo Iha. At isa pa hindi din halata ang hitsura niya sa tunay niyang edad. Kung titingnan ng maigi halos nasa late twenty's lang ang edad niya. Akala ko nga magkapatid lang kayo eh." sagot naman ni Nanay Rosing.

"Kailangan kong makausap ni Ate Miracle. Nay, saan po dito pwedeng bumili ng cellphone?" tanong ko kay Nanay Rosing. Natigilan naman ito.

"Diyan lang sa labasan Iha. Maraming nagtitinda ng cellphone diyan malapit sa Pier." sagot ng matanda. Agad naman akong tumayo at bumalik ng kwarto. Kinalkal ko ang aking bag at kumuha ng tiglilibuhing pera.

Pagkatapos ay diritso akong lumabas.

ng bahay at dinaanan ang mga bago kong kaibigan upang magpasama sa mga ito.

Agad na nagsitayuan ang mga ito ng makita akong palabas ng gate.

"Arabella, saan ka pupunta?" tanong ni Aldrin. Bakas sa boses nito ang matinding pag-aalala.

"Aldrin, Robin, Venus, samahan niyo naman ako oh.... Bibili sana ako ng cellphone..kailangan ko kasing tumawag ng Maynila eh." sagot ko sa mga ito. Agad naman nagsitanguan ang mga ito at dumiritso kami sa motor ni Aldrin na may sidecar. Kanya-kanya kaming pwesto.

Pagdating sa bilihan ng cellphone agad akong pumili. Pagkatapos ay pinalagyan ko na agad ng simcard para ready to use na. Nakita ko naman na tahimik lang na nanonood ang mga bago kong kaibigan sa akin. Pagkatapos

ay niyaya ko sila sa tindahan upang bumili ng mga liquid drinks kay Mommy. Hindi kasi ito kumakain kaya nag-aalala ako na baka madehydrate ito. Kung magkataon makasagot ako lalo kina Ate Miracle at Kuya Christian. Dagdagan pa ang galit nila Grandmama at Grandpapa. Hindi ko lang alam kay Daddy kasi nawalan naman iyun ng ala-ala. Wala namang pakialam iyun kay Mommy.

Pagkatapos mamili ay agad akong nagyaya pauwi. Naupo ulit kaming apat sa shade house habang pinag-iisipan kong tatawagan ko ba si Ate Miracle. Tiyak na bubungangaan ako nito kapag malaman nitong may sakit si Mommy. Memorize ko naman ang cellphone number ni Ate Miracle kaya naman isang pindot lang makakausap ko na ito agad.

"Ano na Bella, akala ko ba tatawagan

mo na ang Ate mo?" narinig kong wika

ni Robin na noon ay abala sa kakakutkot ng chichirya.

Kahit kinakabahan ay inumpisahan ko ng i-enter ang number ni Ate Miracle. Bahala na....dapat nga magpasalamat sila sa akin eh. Buti nga sinundan ko si Mommy noong naglayas ito. Paano kung hindi ito nasundan, eh baka habang-buhay ng hindi nila makita si Mommy.

Chapter 75

MIRACLE POV

Kakarating ko lang ng mansion galing ng opisina. Hapong-hapo ang buo kong katawan. Halos ako kasi ang pumalit sa lahat ng mga appointments at meetings na hindi dinaluhan ni Daddy. Pambihira naman kasi, biglaan naman ang desisyon ni Daddy na huwag sumipot ng opisina.

Pagdating ng living room ay pasalampak akong umupo sa sofa. Pakiramdam ko wala na akong lakas para umakyat pa ng hagdan papuntang kwarto. Sobrang drain na talaga ang energy ko. Ubos lahat ng lakas ko. Nakakapagod pala makipag-usap sa ibat-ibang tao. Si Kuya Christian naman kasi may sariling trabahong inaasikaso na hindi pwedeng puntahan. Pakiramdam ko maaga akong tatanda kong ganito araw-araw ang gagawin ko.

Hindi ko nga alam kung paano nakayanan ni Daddy ang ganito ka- hectic na schedule. Kapag tinitingnan ko kasi eh, parang wala lang naman sa kanya ang ganitong trabaho. Parang easy lang kay Daddy.

Akmang hihiga ako sa sofa dahil gusto kong magrelax ng marining kong nag- ring ang aking cellphone. Kunot-noo akong kinuha ito sa aking bag.

Pagkatapos ay tiningnan ko ang screen kung sino ang tumatawag. Lalo akong nainis ng makita kong unregistered number ang tumatawag. Baka nakuha na naman ng mga scammers ang

number ko kaya hindi ko ito pinansin. Yamot ko itong inilapag sa center table at itinuloy ang balak kong paghiga sa sofa.

Pero muli akong napaupo ng maayos ng marinig ko na may paparating. Nakita ko na si Daddy pala at nagmamadali itong naglakad palapit sa

akin. Pagkatapos ay tiningnan nito ang aking cellphone na walang tigil sa pag- ring.

"Bakit ba ayaw mong sagutin? Baka importante iyang tumatawag sa iyo." wika nito sa akin at naglakad na papuntang kusina. Nasundan ko lang ito ng tingin at wala sa sariling sinagot ko ang kanina pa nag-iingay na cellphone.

"Hello!" yamot ko pang sagot. Pakatapos ay ipinatong ko ang aking paa sa center table. Bahala na kung ano ang iisipin ng kung sino man ang makakita sa akin ngayun. First time ko itong gagawin dahil sobrang pagod na talaga ako. Lalo akong nakaramdam ng pagkainis ng wala akong nakuhang sagot sa kabilang linya. Bagkos ay puro tunog lang ng sasakyan at kunting bulungan.

"Hello? Pwede ba kung ayaw mong sumagot diyan, huwag kang istorbo."

galit kong wika sa kung sino man ang tumawag. Ubos na talaga ang pasensiya ko ngayung araw na ito.

"A-------ate?" narinig kong wika sa kabilang linya. Napakunot noo naman ako ng mabosesan ko kung sino ito........" Si Arabella.

"Arabella?" Wika ko at biglang napatayo sa sobrang gulat. Pagkatapos ay dumako ang aking paningin sa parating na si Daddy. May bitbit itong baso ng juice at umupo sa bakanteng sofa habang nakatitig sa kanyang cellphone.

"Nasaan ka ngayun? Alam mo bang nag -aalala kaming lahat dito sa bahay?' tanong ko dito habang pinipigilan kong magalit. Baka mamaya bigla na lang nitong patayin ang tawag kapag pagsalitaan ko ito ng hindi maganda. Narinig ko naman ang mahina nitong paghikbi sa kabilang linya. Nakita ko din na naagaw na ang attention ni

Daddy, Kunot noo itong nakatingin sa akin.

"Im sorry Ate! Sinundan ko lang naman kasi si Mommy eh." wika nito sa akin. Agad naman nanlaki ang aking mga mata sa matinding pagkagulat habang nakatitig kay Daddy na noon ay nagtatanong ang mga mata na nakatingin sa akin.

"Si Arabella ha kanya na umuwi na siya" wika ni Daddy pagkatapos ang muling itinoon nito ang pansin sa hawak na cellphone.

"Anong ibig mong sabihin? Magtapat kanga sa akin Bella... Magkasama ba kayo ni Mommy? Nasaan kayo?" nababahala kong tanong dito. Narinig ko ang mahinang hikbini Bella sa kabilang linya.

"Ate nandito kami sa Bicol ni Mommy. .Sinundan ko lang naman siya noong

umalis siya ng mansion eh. Wala naman talaga akong balak maglayas. Kaya lang sa kakasunod ko kay Mommy nakarating kami dito sa Bicol. " umiiyak na wika nito sa akin.

"Kung ganoon nasaan si Mommy? Bakit hindi niya sinasagot ang mga tawag ko sa kanya? Alam mo bang halos mabaliw na kami dito sa kakahanap sa inyo." sagot ko dito. Narinig ko naman ang impit na paghikbi ni Bella. Hindi ito nakasagot. Samantalang si Daddy naman ay agad na lumapit sa akin. Umupo ito sa tabi ko.

Agad ko naman pinindot ang loud speaker para makausap din ni Daddy si Bella.

"Bella, nasaan kayo ngayun? KUmusta si Mommy mo?" agad na wika ni Daddy habang salubong ang kilay. Lalo naman napaiyak si Bella sa kabilang linya kaya naman nagkatinginan kami

ni Daddy.

"Ano ba Bella, tinatanong ka ni Dad. Nasaan kayo ngayun para masundo na namin kayo." naiinis kong tanong dito. Masyado pa kasing pa-suspense eh. Halos hindi na nga kami makahinga dahil sa matinding pag-aalala.

"Bella, Let me talk to your Mom. Tell her na hindi na ako galit sa kanya. Na nakaalala na ako."wika naman ni Daddy. Puno ng pag-aalala sa boses nito.

"Shes sleeping right now Dad. Masama po ang pakiramdam ni Mommy kaya nga ako napatawag kay Ate Miracle eh. Umiiyak nitong sagot. Bigla naman napatayo si Daddy dahil sa matinding pagkagulat.

"What? why? Paanong nangyaring maysakit si Mommy mo eh two days pa lang naman kayong umalis dito sa mansion." sagot ko dito. Napansin ko

kasing biglang natulala si Daddy.

"Hindi ko alam...basta bigla na lang siyang nagsuka kanina. Actually nabanggit niya na kaninang umaga na masama ang pakiramdam niya..kaya hinayaan ko na lang munang matulog, iniisip ko kasi na baka napagod lang siya sa byahe." umiiyak nitong sagot.

"Bakit nasaan ba kayo ngayun?" puno ng pagtataka kong tanong dito

"Nandito nga kami sa Bicol Ate." sagot naman nito. Muntik ko ng mabitawan ang cellphone ko dahil sa matinding pagkagulat. Pagkatapos ang bumaling ako kay Daddy.

"ANO ka ba Bella, bakit ang layo ng nakarating niyo?" tanong ko dito.

"Bella Tell me the exact location.

Pupuntahan namin kayo ngayun din. " sagot naman ni Daddy.

"I dont know Dad..Wait I will ask

Nanay Rosing. Kasi nandito kami sa Island eh. Pagbaba namin ng bus sumakay pa kasi kami ng banka. Actually whole night kami nagtravel ni Mommy tapos parang four hours sa banka. And I forgot to ask Nanay Rosing kung anong place ito." sagot nito sa kabilang linya. Agad naman napahilamos ng mukha si Daddy.

"Paano ba kayo nakarating diyan? Wala naman pala kayong idea sa lugar na iyan bakit diyan kayo pumunta? Pwede naman sa Boracay na lang." sagot ko dito.

"I dont know..basta sinundan ko lang si Mommy. Wait Ate, I will ask my friends kung ano ang address dito." wika nito at narinig ko pa ang pag- uusap sa kabilang linya. Great, nagkaroon agad ng circle of friends itong si Bella sa Probensiya? Bilib din naman ako sa karisma ng bunso namin.

"Ate nai-send ko na sa inyo ang

address ng lugar. Bilisan niyo Ate, nag- aalala ako kay Mommy, nagsuka po kasi siya kanina eh tapos ayaw niyang kumain."Wika nito.

"Sige na, gagawin namin ang lahat para makapunta agad diyan...Please Bella, huwag mong pababayaan si Mommy. Kung maari dalhin mo muna siya ng hospital para matingnan ng doctor."Wika ko dito.

"Eh Ate iyun nga ang problema eh. Wala pa lang hospital dito..... doon pa raw sa bayan at kailangan pang sumakay ng bangka. Eh ang problema bukas pa ng umaga ang biyahe. May clinic naman sana kaya lang wala daw pong doctor." sagot nito. Parang gusto ko naman sabunutan ang aking sarili dahil sa narinig. SAang lupalop ba ng lugar nakarating sila Mommy. Bakit mukhang napakaliblib na lugar naman yata.

"OK fine, hintayin mo kami diyan,

Gagawa kami ng paraan para makarating agad sa lugar na iyan. Huwag mong hiwalayan ng tingin si Mommy." Bilin ko dito. Pagkatapos ay pinatay ko na ang tawag at hinarap si Daddy na noon ay may kausap na din sa kabilang linya.

"Yes, I need chopper. Bicol Region... Shit nandoon ang asawa ko kaya kailangan mapuntahan ko kaagad siya..........I dont care!!!! Gusto ko ngayun na agad!!!!" narinig kong wika ni Daddy. Galit na ito sa kausap kaya hindi na ako nangahas pang magsalita.

"Pwes gawin mo kaagad! Nandiyan ang address at mabilis lang hanapin ang lugar na iyan kapag gustuhin!!! " halos pasigaw na wika nito sa kausap. Pagkatapos ay ibinaba na nito ang tawag at binalingan ako.

"Sumama ka sa akin. Aalis tayo ngayun din. Pupuntahan na natin si Mommy mo kung nasaan man siya ngayun."

wika nito sa akin. Tumango naman ako at sumunod na kay Daddy. Hindi na ako nagtaka kung bakit sa Villarama Empire Building ang aming punta. Gamit ang Helipad ng Building sasakay kami ng chopper papuntang Bicol. Ito ang pinakamabilis na paraan para makarating agad doon.

Knowing Daddy, hindi talaga ito

mapipigilan kapag ginustong gawin

ang isang bagay.

ARABELLA

"Mom drink this.' wika ko kay Mommy nang magising ulit ito. Ibinigay ko dito ang hawak kung orange juice na binili ko kanina sa tindahan. Agad naman niya itong inabot sa akin at inamoy muna bago inumin

"KUmusta ang pakiramdam mo MOm? " tanong ko dito habang nagdadasal na sana ay maayos na ito.

"Ok na ako Anak. Pasensiya ka na kung pinag-alala kita. Teka, anong oras na pala?" tanong nito sa akin.

"Alas-syete na ng gabi Mom!" sagot ko dito.

"Nasaan na pala ang mga bago mong kaibigan? Nag-enjoy ba kayo?" tanong nito sa akin.

"Umuwi na sila Mom. Sila Robin at

Venus sinundo na ng tatay nila. Medyo nagalit nga Tatay nila eh, pero noong kinausap ni Nanay Rosing kumalma naman. Si Aldrin naman umuwi na din kasi mangingisda pa raw sila mamaya. sagot ko dito.

"Hmmm ganoon ba? Mabuti naman at nag-enjoy ka anak. Siya nga pala, kumain ka na ba?" tanong nito sa akin.

Agad naman akong umiling

"Hindi pa Mommy. Gusto ko kasi sabay tayo eh." naglalambing kong sagot dito.

"Ganoon ba? Kung ganoon, halika na, kain na muna tayo...Parang nakakaramdam na din ako ng gutom eh." sagot nito sa akin. Kaya naman masaya akong tumayo at inalalayan itong makababa ng higaan.

Diritso kaming naglakad ng Kusina. nagtaka pa kami dahil wala si Nanay Rosing sa paligid. Wala din ito sa shade house. Baka lumabas lang ito kaya hindi na namin pinansin ni Mommy. Pinaupo ko muna si Mommy habang iniinit ang sabaw ng isda. Pagkatapos ay binuksan ko na din ang takip ng inihaw na isda at kanin.

"Wow, mukhang ang sarap nito Bella ah?" wika ni Mommy at kumuha ng inihaw na isda at inilagay nito sa pinggan. Magana itong kumain na labis ko namang ipinagpasalamat.. Kanina

kasi halos ayaw nitong titigan ang pagkain.

"Syempre naman. Ang dami ko na ngang nakain niya Mommy eh." nakangiti kong sagot dito. Hindi na sumagot si Mommy at seryoso itong kumain ng Inihaw na isda kaya hinayaan ko na lang. Nagsandok na din ako ng sarili kong pagkain at nag- umpisa na din kumain.

Halos inabot din ng isang oras bago natapos kumain si Mommy. Wala din naman siyang ibang nilantakan kundi ang inihaw na isda lamang. Enjoy na enjoy pa ito sa pagkain kaya naman hinayaan ko na lang. Hindi ko pa rin napapansin si Nanay Rosing. Hindi ko alam kung saan ito nagpunta. Eh baka nakiki-marites lang sa mga kapit- bahay kaya hinayaan ko na lang.

"Pagkatapos namin kumain ay tumambay naman kami sa shade house para magpababa ng kinain. Pero

nagulat pa ako kay Mommy ng bigla nitong hawakan ang isang hilaw na mangga.

"Mommy baka sumakit na naman ang tiyan mo ha? masyadong maasim iyan... tsaka gabi na." wika ko dito ng hindi na ako makatiis. Nakita ko naman na natigilan si Mommy. Pagkatapos ay napabuntong-hininga ito.

"Parang ang sarap kasi kumain ng maasim ngayun eh. Hayaan mo na Bella, minsan lang naman ito." sagot nito sa akin. Hindi ko alam pero napaka -weird na talaga ni Mommy. Baka naman na-dedepress na ito dahil sa hiwalayan nila ni Daddy.

"Hinayaan ko na lang ito at kinuha ko ang cellphone sa akin bulsa. Naka- open ang GPS ko dahil ito ang susundan nila Ate Miracle para mabilis kaming mahanap nito. Wala akong balak sabihin kay Mommy na tumawag ako kay ATe Miracle kanina Nag-

aalala din ako baka magalit ito sa akin.

Pero hayaan na nga, tsaka ko na poproblemahin ang galit ni Mommy. Bukas pa naman siguro kami mapupuntahan nila Ate dito sa Bicol. Gabi na at kung magbus man sila tulad ng ginawa namin ni Mommy tiyak na buong gabi silang babyahe.

Napatingala pa ako ng makarinig ako ng tunog ng chopper. Masyadong mababa ang lipad kaya alam kong pa- landing ito.

"Marami din palang mayayaman dito Mom noh? Tingnan niyo po may private plane na dumaan." wika ko dito. Natigilan naman si Mommy sa pagnguya ng mangga.

"Well, kahit saang lugar na man may mga mayayaman. Karamihan siguro sa mga nakatira sa lugar na ito mga hasyendero at hasyendera. kaya hindi nakapagtataka kung may dumaan man.

na mga private plane dito at isa pa masyadong malayo sa siyudad ang lugar na ito." sagot naman ni Mommy. Tumango na lang din ako at inisa-isa kong tingnan ang mga pictures na kuha namin kanina ng mga bago kong kaibigan. Balak ko itong iupload sa social media account ko kaya lang namimili pa ako ng mga magagandang shots.

Bahagya akong natigilan ng makita kong tumatawag sa  messenger ko si Kurt. Aba ang kumag na iyun at naalala pa pala ako. Agad kong kinancel ang tawag nito. Bahala siya sa buhay niya... ayaw ko ng makipag-usap sa kanya. Nagmo-moved on na nga ako tapos tatawag-tawag siya sa akin? Ano siya sira?

Hindi ko na ipipilit ang sarili ko sa kanya noh? Magiging mabait na ako at susundin ko na ang yapak ni Ate Miracle. Magiging dalagang Pilipina.

ako katulad ni Venus na parang napaka -inosente. Parang gusto ko tuloy itong ipakilala kay Kuya Christian. Wala lang para naman magkaroon ng karibal si Carmela kung sakali. Malay mo baka sakaling ma-inlove si Kuya Christian dito eh di Masaya. Parang gusto ko na kasi ang lugar na ito. Parang ang sarap i-explore

Chapter 76

GABRIEL POV

Nakakunot ang aking noo ng bumaba ako ng chopper. Hindi ko alam kung

anong lugar ito at wala akong pakialam, Basta ang importante sa akin makita at maiuwi ulit ang asawa ko. Sobrang miss na miss ko na ito at lahat gagawin ko maibalik lang sa dati ang aming pagsasama.

Narinig ko pa ang mahinang reklamo ni Miracle ng makababa ito ng chopper.. Alam ko na kung ano ang kinakainis nito. Nabasa kasi ang paa nito ng tubig. Hindi ko alam pero ang sabi ng piloto ito lang daw ang pinaka- safe na lugar na pwede namin babaan.

"Boss, Pasensya na po. Ito lang po ang area na hindi ma-puno. Wala naman po ditong airport para pwede tayong lumanding ng maayos. Buti na nga lang po at low tide." nagpapakumbabang wika ng Piloto.

"Ano ba naman ito. Bakit parang ang dilim. Hindi po ba nakakatakot dito?" tanong naman ni Miracle at nag- umpisa na kaming maglakad,.

"Hindi naman po Mam tsaka na- inform ko na po ang Mayor na darating kayo. Tiyak na naghihintay na sila sa inyo sa may baybayin." sagot ulit ng piloto. Hindi na ako nagsalita pa at seryoso na lang na naglakad. Hindi ko mai-magine na nakarating sa lugar na ito ang asawa ko. Parang napakahirap kasi puntahan at parang napakadilim ng paligid. Sabagay halos alas- diyes na pala ng gabi.

"Tinawagan mo ba si Christian kanina? "tanong ko kay Miracle habang naglalakad kami.

"Oo Dad na-inform ko na sa kanya na nandito si Mommy sa Isla. I dont kow, pero sabi niya susubukan daw niyang makasunod dito. Masyado din po kasing nag-aalala iyun kay Mommy eh. Alam niyo naman po na sa aming dalawa si Christian ang pinaka-

Mama's Boy." natatawang sagot ni Miracle. Napangiti naman ako at

itinuloy ang mabilis na paglalakad.

"Mister Villarama, good evening!!! narinig kong bati ng isang may edad na lalaki sa akin. Halos kasing edaran lang ito ni Daddy Ralph kaya naman magiliw akong nakipagkamay dito. Ito marahil ang sinasabi ng Piloto kanina na mayor ng lugar na ito. Mabuti naman at kahit gabi na magiliw pa din kami nitong tinanggap at inabangan ang pagdating. Magbibigay na lang siguro ako ng donation sa mga projects nito kung sakali bilang tanda ng pasasalamat dahil kahit papaano safe sa lugar nila ang asawa ko.

"Good Evening Mayor. Maraming salamat sa inyong mainit na pagtanggap at pasensiya na po sa abala. nakangiti kong sagot dito.

"Naku isang malaking karangalan sa amin na nakabisita dito sa aming lugar ang isa sa pinakamayaman at pinaka- successful na negosyante ng bansa."

nakangiting sagot naman ng Mayor,

"Sinundan ko lang po kasi ang asawa ko. May kunting tampuhan kaya nag- alsa balutan," nakangiti kong sagot ko, Narinig ko naman ang mahinang pagtawa ng Mayor,

"Hindi ko akalain na nandito pala sa lugar namin ang asawa mo Mister Villarama, Sila siguro ang pinag- usapan ng mga constituents ko kaninang umaga," wika ng Mayor at nag-umpisa na kaming maglakad sa isang hindi ganoon kalawak na kalsada. Tahimik na ang buong paligid although may mga nakikita akong mga mangilan -ngilan na nakabukas na tindahan.

"Gusto niyo po bang tumuloy muna tayo sa bahay, Ipasundo ko na lang sa bahay ni Mam Rosing ang iyong asawa at anak." akin. pagyayaya pa ng mayor sa

"Naku Mayor, pasensiya na po kayo,

gusto ko kasing i-surprise ang asawa ko "nakangiti kong tanggi dito.

"Mahirap talaga kapag magtampo ang isang babae, naglalayas! Buti na lang at dito sila sa lugar namin napadpad. Mababait ang mga tao dito lalo na sa mga bisita" sagot ng Mayor. Hindi naman ako umimik. Excited akong makita ulit si Carissa. Naiinip na nga ako dahil parang ang haba na ng nilakad namin pero hindi pa rin kami nakakarating sa aming pupuntahan.

"Mayor, medyo malayo na pala ang lugar na ito sa Maynila. Mukhang ang sarap magbakasyon dito." nagpasalamat ako at biglang sumabat sa usapan si Miracle.

"Naku Iha, sinabi mo pa. Minsan masarap din magbakasyon sa ganitong probensya na malayo sa ingay ng Maynila. Hayaan niyo, sabihin niyo lang sa akin kung gusto niyong mag- stay sa lugar na ito. Ako ang bahala sa

inyo." nakangiting wika ng Mayor.

"Naku! Thank you talaga Mayor. Hayaan niyo po kapag hindi busy sa negosyo babalik kami sa lugar na ito para magbakasyon. Sa ngayun kasi sinusundo lang namin sila MOmmy at Arabella eh." narinig kong sagot ni Miracle. Bahagya naman akong dumistansiya sa mga ito para hayaan na sila na ang mag-usap. Wala kasi akong ganang makipag-usap kahit kanino dahil ang nasa isip ay kay Carissa. Tiyak na malaki ang tampo nito sa akin.

"Kayo po ba sir ang asawa ni Carissa?" Narinig kong tanong ng isang matanda sa akin. Napahinto naman ako sa paglalakad at hinarap ko ito.

"Ako nga po. Bakit niyo po siya kilala? " tanong ko dito.

"Naku! Nasa bahay ko sila. Mabuti naman at nasundo niyo kaagad sila,

dahil parang hindi maganda ang pakiramdam ng asawa mo. Balak nga sana naming dalhin bukas sa hospital." sagot nito sa akin at sumabay na sa paglalakad sa amin ang matanda.

"Malapit na tayo sa bahay. Sana gising na ang asawa mo dahil iniwan ko siya kanina na natutulog. Pero binabantayan naman siya ni Arabella kaya huwag kang mag-alala." wika ulit ng matanda pagkatapos ang itinuro nito ang isang bahay sa hindi kalayuan. Mabilis ko namang inihakbang ang aking mga paa.. Pagdating sa gate ay sumilip muna ako sa loob. Una kong nakita si Arabella. Nakaharap ito banda sa akin at agad na nanlaki ang mga mata ng makita ako nito. Napatayo pa ito kaya naman sininyasan ko na tumahimik muna.

Alam kong si Carissa ang nakaupo patalikod sa kinaroroonan ko. Kaya naman dahan-dahan akong lumapit

dito samantalang si Arabella naman ay pinipigilan ang sarili na huwag ngumiti

"Sweetheart?" Bulong ko dito at agad na niyapos. Wala na akong pakialam kung ano ang ginagawa nito basta ang importante ay mayakap ko uit ang mahal ko.

Nakita ko ang pagkagulat sa mga mata ni Carissa ng tumitig ito sa akin. Pinikit

-pikit pa nito ang mga mata pagkatapos ay tumingin ito sa gate dahil nagsipag-datingan na ang aking mga kasamahan.

"Gabriel? Anong ginagawa mo dito?" bakas ang pagkagulat sa boses nito habang nagtatanong?

"Of course, sinusundo ka....Alam mo bang sobra ang pag-aalala ko sa iyo noong gumising ako ng wala ka na sa tabi ko?" sagot ko dito. Umiwas naman ang tingin nito sa akin.

"Baka naman napipilitan ka lang..." bakas ang tampo sa boses nito habang sinasabi ang bagay na iyun. Napangiti naman ako pagkatapos ay muli itong niyakap.

"Hindi!!! Sorry sa mga nangyari Sweetheart....Promise hindi na mauulit iyun." sagot ko dito.

"Dad nagbalik na ba ang ala-ala mo?" narinig kong tanong sa akin ni Arabella.

"Kahapon pa ng umaga. Kaya nga halos mabaliw-baliw ako sa kakahanap sa inyo eh." sagot ko dito tapos sininyasan ito na umalis muna dahil susuyuin ko pa si Carissa. Mabuti naman at naintindihan agad ako nito at lumakad ito papunta kina Miracle. Narinig ko pa ang matinis na boses nito na tinatawag ang kanyang Ate Miracle na noon ay kausap si Nanay Rosing at Mayor.

"Sigurado ka bang nagbalik na ang ala-

ala mo? Baka mamaya ipagtabuyan mo na naman ako!" bakas sa boses nito ang matinding pagtatampo habang nagsasalita. Napansin ko din ang pamumuo ng luha nito sa mga mata.

'Of course Sweetheart. Naalala na kita! Ang lahat lahat ng tungkol sa iyo! Sorry kung nasaktan kita ha? Naalog lang kasi ang utak ko dahil sa aksidente pero promise ok na ako ngayun." nakangiti kong paliwanag dito at akmang yayakapin ko ulit ito pero umiwas ito sa akin.

Tumalikod ito sa akin at humalikipkip. Pagkatapos narinig ko ang marahan nitong pagbuntong-hininga kaya naman kinabahan ako. Narinig ko din ang mahina nitong paghikbi.

"Bumalik na kayo ng Manila. Ok na ako dito sa probensiya. Babalik na lang ako doon kapag magsawa ako dito. Isama niyo na si Arabella kung gusto niya." sagot nito sa akin.

"Sweetheart naman eh. Huwag naman ganito. Hindi ko kayang mabuhay ng wala ka." Malambing wika ko dito at hinawakan ko ito sa balikat.

"Hindi ako maniniwala sa iyo. Kinalimutan mo na nga ako eh. Alam mo bang napakasakit para sa akin noong tinataboy mo ako?" sagot nito habang mahinang umiiyak. Niyakap ko na ito. Mahigpit.

"Sorry na!!! Sorry na Sweetheart! Promise hindi na mauulit iyon. Promise Sweetheart!!! Hindi naman mangyayari iyun kung hindi lang ako naaksidente eh." Malambing kong wika dito at hinalik-halikan ito sa buhok. Naramdaman ko ang marahang pagyugyog ng balikat nito tanda ng umiiyak pa rin ito. Pagkatapos ay humarap ito sa akin.

Parang kinukurot ang puso ko ng makita kong hilam ng luha ang mga

mata nito. Marahan ko itong pinunasan gamit ang palad ko pagkatapos ay hinalikan ito sa noo. Pagkatapos ay niyakap ko ulit ito ng

mahigpit.

Sorry Sweetheart! Sorry na please! Huwag ka ng magalit sa akin...Promise babawi ako!" bulong ko dito. Lalo naman itong napahagulhol kaya naman lalo akong kinabahan.

"Tama na kasi iyan..Huwag ka ng umiyak..." malambing na wika ko dito at hinaplos-haplos ang buhok nito.

"Eh gago ka kasi eh." narinig kong wika nito. Natawa naman ako dahil sa tagal naming mag-asawa ngayun ko lang narinig sa kanya ang salitang iyun. Hindi ko alam pero parang napakasarap sa pandinig habang sinasabi niya ang bagay na iyon.

"I know Sweetheart. Gago ako! At

babawi ako sa iyo promise!" wika ko dito. Naramdaman ko naman na kumalas ito mula sa pagkakayakap ko at umupo sa harap ng lamesa. Nagtaka pa ako dahil bigla nitong kinuha ang isang hiwa ng mangga isinawsaw sa asin at biglang isinubo.

"Sweetheart ano iyan? Bakit ka kumakain ng ganyan. Sobrang asim niyan." wika ko habang pinakatitigan ang kinakain nitong mangga. Nagulat pa ako ng bigla itong kumuha ng isa pang hiwa at akmang isusubo sa akin.

"Sige na..kapag hindi mo ito kakainin hindi ako sasama sa inyo." seryosong wika nito sa akin. Wala na akong

nagawa kundi ibinuka ko na lang ang bibig ko. Napapikit ako ng malasahan ko kung gaano kaasim ang kinakain nito. Gusto ko sanang iluwa kaya lang nakita kong nakangiting nakatitig sa akin si Carissa kaya naman wala na akong nagawa kundi nguyain at pinilit

na nilunok.

"Ang sarap diba?" nakangiti pang wika nito sa akin. Kumuha pa ulit ito ng isang hiwa at walang sabi-sabing isinubo.

"You want more?" tanong nito. Agad naman akong umiling. Pagkatapos ay nakita ko ang papalapit na si Miracle. Agad nitong nilapitan ang ina at niyakap.

"MOmmy, bakit naman kayo umalis ng bahay. Alam mo bang sobrang nag- alala kami sa iyo?" wika ni Miracle sa Ina. Pagkatapos binalingan nito si Arabella at pinandilatan.

"Ikaw namang bruha ka, bakit hindi ka man lang tumawag kaagad? Alam mo bang halos hindi kami makatulog sa kakahanap sa inyo?" wika ni Miracle kay Bella.

"Sorry naman! Sinundan ko nga lang si Mommy eh Hindi ba Mom?" sagot ni

Arabella at sabay binalingan ang ang Ina.

"Sa bus ko na lang iyan napansin si Bella kaya huwag mo ng pagalitan. Huli na ng mapansin ko na nakasunod pala sa akin yan." sagot naman ni Carissa na noon ay abala sa kakain ng mangga.

"Mom, ano iyan? Gosh, hilaw na mangga? Gabi na ah, bakit pa kayo kumakain niyan?" tanong naman ni Miracle ng mapansin ang kinakain ng Ina. Pagkatapos tumingin ito sa akin at nagtatanong ang mga mata.

"What?" tanong ko dito. Hindi ko alam kung bakit ganito makatingin ang anak ko. Parang may gusto itong i-confirm.

"Dad? Dont tell me na buntis si Mommy?" sagot ni Miracle. Gulat naman akong napatingin kay Carissa. Nakita ko naman na bahagya itong natigilan at mabilis na ibinaba ang hawak na mangga.

Agad naman kaming nagkatinginan ni Carissa. Hindi ko alam pero bigla akong kinabahan. Bigla akong natakot. Nagkaroon ng matinding agam-agam ang aking puso.

"What? Ibig niyo pong sabihin hindi na ako ang magiging bunso? Kaya pala nagsusuka ka kanina Mommy at walang ganang kumain. Pero nitong gabi naman halos maubos mo ang buong inihaw na isda tapos ang takaw mo pa sa mangga." sabat naman ni Arabella. Halata sa boses nito ang excitement. Pagkatapos ay tumingin pa ito sa tiyan ni Carissa.

Tulala namang napatitig sa akin si Carissa. Pagkatapos ay hinawakan nito ang impis pang tiyan. Walang anu-ano ay sumilay ang matamis na ngiti nito sa labi.

"Not sure pa naman. Kailangan

matingnan ng Doctor si Mommy."

sagot naman ni Misaela habang hindi

maikakaila ang pag-aalala sa boses

nito.

Chapter 77

CARISSA POV

Halos hindi ako makapaniwala na nandito ngayun si Gabriel. Walang pagsidlan ang aking kaligayahan dahil magaling na ito at nagawa agad akong sundan dito sa probensiya. Wala naman talaga akong balak na magtagal sa lugar na ito. Iniisip ko din naman kasi ang kapakanan ni Arabella. Malapit na ang pasukan sa School at

ayaw kong maantala ang pag-aaral nito.

Balak ko naman na talagang tiisin ang pagsusungit ni Gabriel sa akin. kung sakaling hindi pa rin ito magaling. Pero heto ito ngayun, nagmamakaawa na mapatawad ko dahil sa mga nangyari. Syempre magpapakipot pa ba naman ako eh miss na miss ko na din naman ito.

"Mommy!" agad akong napalingon sa gate ng makita ko ang kararating lang na si Christian. Agad itong lumapit sa akin at mahigpit akong niyakap.

"Haysst nandito na ang Mama's Boy." narinig ko pang wika ni Miracle kaya naman natawa ako. Humahalakhak naman si Gabriel. Samantalang masama naman ng tingin ni Christian kay Miracle at si Arabella naman ay tawa ng tawa.

"Mommy, ok ka lang ba? Halos dalawang araw din kayong nawala sa amin. Bakit naman kasi bigla ka na lang umalis. Hindi ka man lang nagpapaalam." tanong ni Christian sa akin. Ngumiti naman ako dito at hinaplos ang mukha nito. Kuhang- kuha talaga ni Christian ang feature ng kanyang ama.

"I think kailangan na nating bumalik ng Maynila para ma-check-up si Mommy ng Doctor." wika ni Miracle. Kunot noo namang napatitig si Christian sa kanyang kapatid.

"Why may sakit ba si Mommy? May dinaramdam ba siya?" nag-aalala nitong tanong habang mataman akong tinititigan.

"Not sure pa naman, pero baka preggy si Mommy." sagot naman ni Arabella. Saglit na natigilan si Christian at tumitig sa ama. Napabuntong-hininga naman si Gabriel habang nababakas sa mukha nito ang pag-aalala. Alam ko na ang iniisip nito. Nag-aalala ito sa kalagayan ko. Hanggat maaari kasi wala na itong planong buntisin ako dahil nga sa nangyari sa akin noong ipinanganak ko sila Christian at Miracle. Pero para sa akin, buntis man o hindi, blessings pa rin ito mula kay God na dapat ay buong pusong tanggapin.

"Huwag na muna nating isipin ang bagay na iyan. Buntis man ako o hindi, walang problema. Pero much better na din siguro na buntis ako para naman magkaroon na ulit ng baby ang mansion. Wala naman kasi kayong pinakilalang kasintahan sa amin kaya malabo pa kaming magka-apo sa inyo. Si Arabella naman hindi natuloy ang kasal kay Kurt." nakangiti kong wika sa mga ito.

"At buti na lang Mommy hindi natuloy ang kasal ko. Kasi ngayun ko lang na- realized na bata pa pala ako para mag-asawa." nakangiti namang sagot ni Arabella.

"HOy Arabella, ilang araw ka ng hina -hunting ni Kurt. Hindi mo daw sinasagot ang tawag niya?" wika naman ni Christian at hinarap ang kapatid.

"Manigas siya!!! Ayaw ko na siyang makausap Kuya. Naka-moved on na ako." Sagot naman nito. Sabay naman kaming nagkatawanan.

'Paano ba iyan? Uuwi na ba tayo?' Biglang wika naman ni Miracle at humikab pa. Kita na sa mukha nito ang pagod.

"Pwede namang dito na muna kayo magpalipas ng gabi." Medyo maluwang naman itong bahay ko at pwede na siguro kayong magtabi-tabi. Masyado ng malalim ang gabi at ipagpabukas na lang ang pag-alis para makapagpahinga muna kayo." sagot

naman ni Nanay Rosing. Kanina pa ito masayang nakamasid sa amin.

"Hindi ba delikado dito Dad?" agad na bulong naman ni Christian sa kanyang ama. Tiningnan naman ako ni Gabriel at umiling ako.

"Ok naman dito anak. Marami na ngang friends si Arabella dito eh." sagot ko naman. Gusto ko din na ipagpabukas na ang pag-uwi ng Maynila. Gusto ko kasing bumili pa ng Manggang hilaw para dalhin sa Maynila. Gusto ko din na may maipasalubong ako kina Mommy Moira at Daddy Ralph. Tiyak na sobra na naman ang pag-aalala ng mga ito sa akin.

"Ilang bodyguard ba ang kasama mo Christian?" seryosong tanong ni Gabriel sa anak.

"Tatlo lang Dad. Hindi ko kasi natawagan si Aron kanina eh sa kakamadali ko." sagot naman ni

Christian.

"OK na din siguro. Mas mabuti na ngang dito na tayo magpalipas ng gabi. Bukas na lang ng maaga tayo babalik ng Maynila. Sabihin mo sa piloto na bukas na tayo babalik ng Manila dahil gabi na." Utos ni Gabriel sa anak at agad naman nitong sinunod.

"Saglit lang..kumain na ba kayo..... Arabella may natira pa ba sa Isda na niluto niyo kanina?" tanong naman ulit ni Nanay Rosing. Tumango naman si Arabella at pumasok ng loob ng bahay. Paglabas nito ay may dala-dala na itong isang malaking pinggan.

"Bawal maarte ha?" wika pa nito habang tinitingnan si Miracle. Nakita ko naman ang pagngiwi ni Miracle ng makita ang mga inihaw na isda.

"Walang rice or bread?" tanong nito kay Arabella. Pigil-pigil naman ang pagngiti ko. Agad naman bumalik si

Arabella sa kusina at dala-dala pa nito ang isang may kalakihang kaldero. Maitim ang katawan ng kaldero dahil isinalang nila ito kanina sa apoy na nagliliyab. Kahoy yata ang ginamit nilang pansaing kanina.

"Hindi ba madumi iyan?" nagtatakang tanong ni Miracle na parang diskumpiyado sa binibigay na pagkain ni Bella.

"Hindi noh? Ikaw talaga Ate, napaka- inosente mo. Hindi mo ba alam na ganito ang buhay sa probensiya? Sige na kumain ka na dahil bibilhan pa kita ng malamig na softdrinks sa tindahan. "Natatawang wika nito kay arabella.

"Uy Bella tumigil ka nga diyan. Malalim na ang gabi at huwag ka ng lumabas ha? Hinayaan na nga kitang makipag-bonding maghapon sa mga friends mo." sagot ko naman dito. Napabungisngis naman si Arabella at

nag-peace sign sa akin.Ang laki na

talaga ng pinagbago nito. Hindi na ito ang dating Arabella kung saan halos kasing-ugali ni si Ate Ara.

"Gab, sumabay ka na kay Christian at Miracle sa pagkain." baling ko naman kay Gabriel na noon ay nakaakbay pa sa akin. Halos ayaw na ako nitong bitiwan.

"Mister Villarama, Gusto niyo bang sa bahay na lang namin magpalipas ng gabi?" nagulat pa ako ng may biglang nagsalita sa aming likuran. Bumitaw naman sa pagkaka-akbay sa akin si Gabriel at hinarap nito ang may edad ng lalaki.

"Thank you Mayor, pero ok na din siguro kami dito. Salamat sa paanyaya. Dito na lang kami magpalipas ng gabi. Mukhang malaki naman itong space ni Nanay Rosing." nakangiting tanggi ni Gabriel. Nakipagkamay pa ito.

Pagkatapos ay inakbayan ulit ako nito at ipinakilala sa kausap.

"Meet my wife Mayor. Carissa Villarama..." nakangiting

pagpapakilala ni Gabriel sa akin sa Mayor. Malugod namang nakipagkamay sa akin ang matandang lalaki.

"Wow, hindi ko akalain na nandito pala sa lugar namin si Misis Villarama. Maraming salamat at itong lugar namin ang napili niyong puntahan Mam. Dapat pala isinama ko si Misis. Naku tiyak na matutuwa iyun." wika nito sa akin. ngitian ko naman ito.

"Kasama mo din pala ang tatlong anak mo Mister Villarama. Abat mga dalaga at binata na pala." Natutuwang wika ni Mayor habang nakatingin kina Miracle, Christian at Arabella. Nakangiti naman na tumango si Gabriel. Nagulat pa kami ng lumapit si Arabella at nagmano sa Mayor. Tuwang-tuwa naman ito at nagsabi na napakabait na bata daw ni Arabella. Samantalang si Miracle at

Christian naman ay nakipagkamay dito. Ilang minuto din nag-usap at nagpaalam ng aalis na si Mayor. Huwag daw kaming mahiya na tawagin ito kapag may kailangan pa kami. Lubos naman ang pasasalamat namin dito dahil sa mainit na pagtanggap sa amin.

Agad naman binalingan ni Gabriel at ng aking mga anak ang pagkain pagkaalis ng Mayor. Nakita ko pa na naninibago ang mga ito sa kinakain. Lalo na at kailangan pa nilang himayin ang ulam bago kainin. Masaya naman akong nanonood sa kanila habang kumakain samantalang ang mga bodyguard na kasama ng mga ito ay isa -isa din binigyan ng pagkain ni Arabella. Buti na lang talaga at sa maiksing sandali ng pananatili namin sa isla nagbago ang ugali ng batang ito. Narealized nito ang pagkakamali na nagawa. Sana magtuloy-tuloy na at huwag na masyadong spoiled kung

umasta. May magandang naidulot din ang paglalayas namin kahit papaano.

Naramdaman ko pa ang pagyakap ni Arabella sa akin. habang abala ang mag- ama ko na kumakain. Samantalang si Nanay Rosing naman ay nakangiting nakatingin lang sa amin.

"Nay, gusto niyo po bang sumama sa amin sa Manila?" narinig ko pang tanong ni Bella sa matanda. Nakita ko naman kung paano natigilan si Nanay Rosing. Maluha-luha pa habang nakatingin kay Bella.

"Naku Bella, nakakahiya naman. Baka magiging pabigat lang ako sa inyo doon." sagot na matanda.

"Naku hindi po Nanay Rosing.

Malungkot po kasi kung iiwan namin kayo dito. Wala kayong kasama tsaka malulungkot lang kayo. Sige na po, kahit bakasyon lang sa amin." paglalambing ni Bella dito.

"Ah.eehhhh naku, ikaw talagang bata ka. Nakakahiya sa Mommy at Daddy mo." tanggi ng matanda.

"Ok lang po Nay Rosing. Hindi naman na po kayo iba sa amin. At least kapag nasa Manila kayo, mabilis niyong madalaw ang mga anak niyo," nakangiti ko naman sagot dito. Nagsipagtanguan naman ang mag- ama ko na noon ay abala sa pagkain. Hindi naman masyadong halata na gutom ang mga ito, o baka naman nasasarapan ang mga ito sa kinakain. Bago kasi sa kanilang panlasa.

"Ahhh...si----sige..kung hindi ba nakakahiya. Tutulong na lang siguro ako sa mga gawaing bahay sa inyo para hindi naman masyadong nakakahiya." sagot ng matanda. Napapalakpak naman si Bella dahil sa tuwa. Nagthumbs-up naman ang kambal na abala sa kakanguya sa pagkain.

"Naku tiyak na matutuwa sila Grandmama at Grandpapa. May bago silang makakachika sa Mansion." wika naman ni Arabella at kinuha ang cellphone sabay pinikturan sila Gabriel habang kumakain.

"Napakasarap naman ng fish na ito. Saan niyo po ba ito nabili." wika ni Christian sa kabila ng pagnguya. Taas noo naman na nagsalita si Arabella.

"ehhmmmm!!! Ako ang pumili at bumili niyan. Galing sa allowance ko ang pinambili diyan kaya dapat sa pasukan sa School doble ang allowance ko." sagot ni Arabella. Natawa naman kami ni Gabriel. Samantalang nginisihan ito ni Christian. Si Miracle naman ay seryoso sa kinakain.

"Well no problem sa allowance Bella, kapag makabili ka ulit ng ganitong isda bukas, titriplihin ko ang allowance mo. "Nanghahamon na wika ni Christian.

kay Bella. Gumuhit naman ang masayang ngiti sa labi nito.

"Sure!!! Naku sinisigurado ko sa iyo Kuya Christian...matatalo talaga kita. May suki na kaya ako dito." nagmamalaking sagot ni Bella. Lalo naman kaming nagkatawanan.

"oh siya mga anak, mauna na ako sa inyo matulog, medyo malalim na ang gabi. Kayo na ang bahala sa mag-aama mo Carissa. Mauna na ako sa inyo." paalam ni nanay Rosing sa amin. Agad naman kaming sumang-ayon. Nakakahiya na din dahil masyadong malalim na ang gabi at heto kami nagkaka-ingayan pa din.

"Mabuti naman at marunong ka ng pumili ng masarap na ulam Bella. Lalo na kitang papayagan na mag-asawa." Biro ni Gabriel kay Bella. Sumimangot naman ito.

"No Dad. wala na sa plano ko ang pag-

aasawa. Mag-aasawa lang ako kapag thirty Years old na ako. " seryosong sagot ni Bella kay Gabriel. Napapalatak naman si Christian dahil sa narinig.

"Paano ngayun iyan, mukhang tuluyan pa namang na-inlove sa iyo si Kurt. Alalang-alala nga sa iyo eh. Gusto nga sanang sumama kanina kaya lang may importanteng meeting na dadaluhan at gagabihin daw." nanunudyong sagot ni Christian kay Arabella. Nakita ko naman na sumimangot si Bella.

"Pwes, sabihin mo sa kanya na expired na iyung nararamdaman kong Love sa kanya." sagot ni Bella. Nagkatawanan naman kami.

"Hmmppp baka naman nagpapakipot ka lang." nakataas ang isang kilay na sagot naman ni Miracle pagkatapos namin magtawanan. Lalo namang sumimangot si Bella.

"Hindi noh? Wala ng appeal sa akin si

Kurt. Ayaw ko sa Nanay niya...

masyadong mainit ang dugo sa akin. Ayaw kong magkaroon ng in-laws na hindi boto sa akin." seryosong sagot ni Bella. Nagkatinginan naman kami ni Gabriel.

"Tama lang iyan anak. Huwag kang magmadali. Darating din ang para sa iyo. Masyado ka pang bata para sa mga ganiyang bagay. Mag-aral ka muna at tuparin mo lahat ng pangarap mo sa buhay." wika ko dito habang hinahaplos ang buhok nito. Mahigpit naman itong yumakap sa akin.

"Naks mukhang nakakalamang ka na kay Mommy ah? Kanina ka pa kasi yakap ng yakap eh. "wika na naman ni Christian. Talagang may balak itong asarin si Bella ngayung gabi.

"Bakit inggit ka ba Kuya Christian? Sorry ka ako ang kasama ni Mommy lagi kaya natural lang na mas love niya ako kaysa sa inyo." nang-iinis na wika

ni Bella sa kambal. Pinandilatan naman ito ni Miracle at sinamaan ng tingin ni Christian.

"Tama na nga iyan, mamaya magkakapikonan na naman kayo. Bilisan niyo na ang pagkain para makapag-pahinga na tayo." utos ko sa mga ito. Mukhang wala pang balak na tapusin ng mga ito ang pagkain. Nag- eenjoy pa rin.

Pagkatapos kumain ay agad kaming pumasok ng loob ng bahay. Nagkanya- kanyang pwesto naman ang mga bodyguard na kasama nila Gabriel at Christian. Dahil medyo malaki naman ang kwarto ay agad kaming naglatag ng banig at kumot sa sahig. Walang choice eh. Hindi naman kami kasyang lima sa papag. Kaya naman napagpasyahan namin na sa sahig matutulog si Gabriel at Christian. Katabi ko naman sila Miracle at Bella sa papag na may foam. Noong una ay

ayaw pang pumayag ni Gabriel at gustong sumiksik sa papag pero pinandilatan ko ito ng mata. Masyado ng masikip at baka bumigay pa ang papag nakakahiya naman kay Nanay Rosing.

Chapter 78

ARABELLA

Eksaktong alas-sinko ng umaga nagising ako. Kaagad kong tiningnan si Mommy at Ate Miracle. Mahimbing na natutulog ang mga ito. Dahan-dahan akong bumabangon ng biglang magising si Ate Miracle. Pupungas- pungas itong bumangon sa higaan at tinitigan ako.

"Naiihi ako." Bulong nito sa akin. Sininyasan ko ito na lumabas sa kwarto. Saktong tumayo ito ng marinig namin na impit na humiyaw si Kuya Christian. Nakita ko pang napakagat ng labi si Ate Miracle. Nagtatanong ang mga matang tumingin dito, Hindi kasi pwedeng mag-ingay kami dahil natutulog pa sila Mommy at Daddy.

Sabay kaming napatingin ng bumangon si Kuya Christian. Agad

nitong ipinakita sa amin ang kanang kamay tapos matalim na tinitigan si Ate Miracle. Nag-peace sign naman ito sa kapatid at dahan-dahan na kaming lumabas ng kwarto. Pagdating sa bakuran ay napansin namin na nakasunod si Kuya Christian.

Nakakunot ang noo nito at halatang masama ang loob.

Bakit ka ba nang-aapak Miracle." Agad na wika nito at ipinakita ang namumulang kamay. Natawa naman ako at nakita ko naman na sumimangot si Ate Miracle.

Sorry naman, hindi ko sinasadya. Naalimpungatan kasi ako eh." SAgot nito habang iniikot ang paningin sa buong paligid. Yamot naman na napabuntong-hininga si Kuya Christian at binalingan ako.

"Bakit ang aga mong gumising?" Yamot na tanong nito sa akin. Ngumiti naman ako dito at taas noong sumagot.

"Pupunta ako sa tabing dagat.

Mamimili ako ng isda." sagot ko dito. Natigilan naman si Kuya Christian.

"Bakit ang aga?" Nagtataka nitong tanong sa akin.

"Syempre para makarami. Hindi ko nakakalimutan ang promise mo Kuya." sagot ko dito. Pumalatak naman ito at inilibot ang tingin sa paligid.

"Kung ganoon sasama ako sa iyo." sagot nito sa akin. Agad naman nanlaki ang aking mga mata.

"Sama din ako. Wait lang iihi ako. sagot naman ni Ate Miracle at nagmamadaling pumunta sa banyo. Pinipigilan ko namang mapangiti.

Pagkatapos ang napalingon ako sa gate na makita ko na kumakatok sila Venus at Robin, Sinabihan ko kasi ang mga ito kahapon na bumalik ng maaga dito sa bahay dahil magpapasama ako sa kanila papuntang tabing dagat. Buti na

lang at pinayagan ito ng ama. Sabagay pa-sekreto ko kasing inabutan ito ng pera kaya siguro pinayagan ang mga ito kaagad.

Nagmamadali akong pumunta ng gate. Agad kong pinagbuksan ang magkapatid. Nakita ko pa na parehong nagulat ang mga ito habang nakatingin sa likuran ko. Lalo naman lumawak ang aking pagkakangiti ng mapasino kung sino ang tinitingnan ng mga ito. Si Kuya Christian.

"Ah siya nga pala si Kuya Christian. Kagabi lang sila dumating.....Kuya mga bagong friends ko. Sasamahan doon sa tabing dagat.." pagpapak ko kay Kuya sa mga kaibigan ko. Sakto naman na dumating na din si Ate Miracle, Nagmamadali pa itong lumapit sa amin na akala mo ay iiwanan. Agad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito ng makita kung sino ang kausap ko. Pinakilala ko

naman ito sa mga bago kong kaibigan. at nahihiyang ngumiti pa ang mga ito sa Ate ko.

"Sasakay ba tayo o maglalakad na lang? " bulong sa akin ni Venus habang hindi makatingin ng diritso kay Kuya Christian. Mukhang tinamaan yata ni Kopido ang bago kong kaibigan. Well, sino ba naman ang hindi mabibighani sa hitsura ng kuya ko. Ang pogi kaya at kuhang-kuha niya ang hitsura ni Daddy Gabriel. Halos maghubad nga ang mga kababaihan sa Manila kapag makita nila si Kuya Christian eh  kaya nga din patay na patay dito si Carmela,.

"Sasakay na lang. Maarte iyang Ate ko. Ayaw niyan maglakad ng malayo." Bulong ko naman kay Venus. Tumango naman ito at sabay na nag-abang kami ng masasakyan sa gilid ng kalsada. Tahimik lang naman sila Kuya Christian at Ate Miracle. Malamang naninibago ang mga ito sa paligid.

Napakapayak ng pamumuhay ng mga tao at wala kang makita na kahit na anong matataas na building. Simple lang ang mga kabahayan. Parang gusto ko tuloy tumira sa ganitong lugar. Paano kaya kung dito na lang ako maghahanap ng mapapangasawa? hAHAHAH! Char lang!.

Hindi naman kami nagtagal sa paghihintay ng masasakyan. Agad naman huminto sa tapat namin ang isang tricycle. Agad kaming sumakay at nagpahatid sa tabing dagat. Excited akong pumili ng mga magagandang isda. Tiyak na mag-eenjoy sila Christian at Ate Miracle.

"Pagdating namin sa tabing dagat ay marami ng nag-aabang na mamimili. Kapansin-pansin din na naagaw ng mga ito ang aming presensiya. Gulat na napatitig ang mga ito sa amin kaya naman lihim akong napangiti. Grabe naman kasi ang mga tingin nila. Halos

hindi sila makapaniwala na may dayo silang makikita sa lugar na ito. O baka naman nagagandahan lang sila sa amin. hihihih!!!

Agad kong hinagilap ng tingin si Aldrin. Sinabi ko kasi dito kahapon na ako ang bibili sa lahat ng huli nila. Nakita ko itong kinakawayan ako kaya naman mabilis akong lumapit dito. Tahimik naman na nakasunod lang sa akin sila Ate Miracle at Kuya Christian. Pati na din ang aking mga kaibigan. Sandali pang natulala si Aldrin at ang mga kasamahan nito ng makalapit na kami. Hindi marahil nito inaasa may mga kasama ako. Agad ko na ipinakilala sa mga ito sila Ate at KUya. Nakita ko pa kung paano sila nailang sa presensiya nila Kuya at Ate. Agad namin binili lahat ng huli nila Aldrin, Nakita ko naman sa mga mata nila Ate at Kuya ang pagkamangha habang nakatitig sa mga isda. Tapos hindi pa sila nakontento at tumingin- tingin pa sila sa ibang huli ng mga mangingisda. Hindi ko alam kung may balak ba ang mga kapatid ko na magbenta ng isda. Halos kasi pakyawin nila ang huli ng mga mangingisda dito. Tuwang-tuwa naman ang mga napagbilhan kasi nagbigay pa ng sobrang bayad ang galanteng kambal.

CARISSA POV

Nagising ako ng may nakadagan sa akin. Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata at tumampad ang mukha ni Gabriel. Nakangiti ito sakin habang titig na titig sa mga mata ko, Pagkatapos ay hinawi nito ang ilang hibla ng buhok na tumatabing sa mukha ko. Pagkatapos ang kinintilan ako ng halik sa noo ko.

"Gab, nasaan ang mga bata." tanong ko dito ng mapansin na kaming dalawa na lang sa kwarto. Pagkatapos ay tiningnan ko ang relong nakasabit sa dingding. Halos alas-sais pa lang ng umaga. Ang aga naman nagsipag- gising ng mga anak ko.

"Maaga silang umalis. Bibili daw sila ng isda sa tabing dagat. At alam mo ba kung sino ang pasimuno? Si Arabella.... "nakangiting sagot sa akin ni Gabriel na patuloy pa ring nakatunghay sa akin. Matamis ko naman itong nginitian. Pagkatapos ay dahan-dahan akong hinalikan sa labi. Maingat.... Matamis....

Agad ko namang tinugon ang mga halik nito sa akin. Ilang sandali naging mapusok na ito. Lalong lumalim ang mga halik nito sa akin.

"Gab baka maabutan tayo ng mga bata. " bulong ko dito. Mahirap na baka maabutan kami sa ganitong eksena. Nakakahiya..

"Dont worry, sinisigurado kung naka-lock ang pinto. Hindi din sila makapasok. Sige na Sweetheart, pagbigyan mo na ako ngayun. Kagabi ko pa ito gustong gawin eh." bulong nito sa punong tainga ko habang patuloy na naglalakbay ang kanyang mga kamay sa buo kong katawan. Lalo naman akong nadala sa ginagawa nito. Nag-init na din ang buo kong katawan sa bawat haplos nito.

"ahmmm Gabriel.." may kasamang pag -ungol na bulong ko dito. Hindi kami pwedeng mag-ingay; Nakakahiya kung may makarinig sa amin. Hindi ito katulad ng kwarto namin sa mansion na kahit magsigawan kami, walang sino man ang makakarinig sa amin.

"Yes Sweetheart? I love you!"bulong sa akin ni Gabriel habang bumaba ang halik nito sa aking dibdib.

Naramdaman ko din na unti-unti na ako nitong hinuhubaran. Wala na talaga sigurong makakapigil dito sa kung ano mang gusto nitong gawin. Akala ko nga ay maaga kaming babalik ng Maynila pero sa ginagawa nito ngayun, wala yata itong balak na bumiyahe ng maaga. Ibang biyahe ang iniisip nito.

Nagpaubaya naman ako dito. Sobrang na-miss ko ang asawa ko kaya naman buong puso kong tinutugon ang halik nito. Hanggang sa namalayan ko na lang na pareho na kaming walang saplot sa katawan.

Muli pa ako nitong hinalikan sa labi bago nito pinaghiwalay ang aking hita. Hanggang sa naramdaman ko na ipinupwesto na nito ang sarili para maging isa ang aming katawan. Tanging mahinang ungol lang ang naririnig sa buong paligid ng tuluyan ng mapasok ni Gabriel ang aking perlas. Napayakap ako ng mahigpit dito habang walang humpay na ulos ang pinapakawalan nito sa itaas ko.

"I love you Carissa Sweetheart!!! Hinding-hindi ako magsasawa sa iyo." wika nito sa akin at muli akong kinintan ng halik sa labi. Pagkatapos ay buong pagamamahal akong tinitigan habang patuloy pa rin ito sa paglabas pasok sa aking pagkababae.

"Gab, I love you too Malapit na ako... aghhhh!!! " mahinang anas ko dito at ipinikit ang aking mga mata. Kumapit pa ako ng mahigipit dito.

"Me too sweetheart. Malapit na ako.. Sabay na tayo." anas ni Gabriel at lalong binilisan ang ginagawa nitong pag-ulos sa akin. Ilang sandali lang ay naramdaman ko ang paglabas ng mainit na katas nito sa aking sinapupunan. Lalo naman akong napayakap ng mahigpit dito.

Parehong may ngiti sa aming mga labi ng matapos ang mainit na sandali sa aming dalawa, Kasabay nito ang mga naririnig naming ingay sa labas ng bahay. Dumating na marahil ang aming mga anak mula sa pamimili ng isda. Hinalikan muna ako ni Gabriel bago ito bumangon. Pagkatapos ay naghanap ito ng pwede namin ipunas sa aming sarili.

"Gab, may mga bago kaming damit na pinamili ni Arabella. pwede na siguro iyun." wika ko kay Gabriel kaya naman agad nitong hinalungkat ang bag sa ilalim ng papag. Kumuha ito ng isang damit at muli akong nilapitan upang ito na mismo ang magpunas sa aking pagkababae. Nasa labas pa kasi ang banyo at nakakahiya naman kung sabay kaming pumasok doon.

Pagkapos naming maglinis sa loob ng kwarto at makapagbihis ay sabay na kaming lumabas ng kwarto. Nakaakbay pa sa akin si Gabriel habang naglalakad kami at Naabutan namin si Arabella at mga kaibigan nito na abala sa paglilinis ng Isda. Tumutulong din sa mga ito ang ilan sa mga bodyguard na kasama ni Gabriel at Christian na dumating kagabi.. Napansin ko din na may mga kakanin na sa lamesa ng shade house at nakaupo ang kambal na si Christian at Miracle na abala na pagkain. Nandito si Nanay Rosing at abala din ito sa pagtitimpla ng kape.

Nang mapansin ng mga anak ko na parating kami ay matamis ang mga itong nakangiti sa amin. Tumayo pa ang mga ito at humalik sa aming pisngi. Pagkagapos ay bumalik sa kanya -kanyang upuan para ituloy ang pagkain. Nagpaalam naman si gabriel na magbabanyo muna kaya naman agad naman akong tumango dito.

"Grabe Mom, ang sarap ng kakanin na ito." wika ni Miracle habang abala sa pagnguya. Halata dito na nag-eenjoy sa kinakain.

"Sakto kasi na may naglako kanina. Eh kakilala ko naman iyun kaya bumili na lang ako. at ng may matikman naman ng mga anak mo ang mga pagkain dito sa probensiya." Sagot naman ni Nanay Rosing. Pagkatapos ay tinawag nito ang mga bodyguards para sabihin na kumuha na ng tinimplang kape. Nagbigay galang muna ang mga ito bago kanya-kanyang kuha ng kape at kakanin. Tinanguan naman ang mga ito ni Christian.

"Nay, nabanggit mo ba kina Venus na oorder ako ng mangga? yung katulad kahapon." wika ko kay Nanay Rosing. Agad naman tumango ang matanda.

"Aba oo naman Carissa. Mamya daw ng kaunti dadalhin na daw nila mamaya dito, Siguro namimitas na ang mga iyun ngayun kaya hintayin na lang natin," sagot naman ni Nanay Rosing.

"Mabuti naman po kung ganoon. Baka kasi wala akong mabiling katulad ng lasa ng mangga na iyun eh." sagot ko kay Nanay Rosing. Pagkatapos ay tiningnan ko si Arabella at ang mga kaibigan nito na abala na naman sa mga isda. Katulad kahapon ang kanilang ginagawa.

"Parang gusto ko tuloy bumili ng property dito. Wala lang parang ang sarap magbakasyon ng matagal dito. Kung pwede nga lang huwag na muna tayong bumalik ng Manila. Kaya lang ang daming trabahong naghihihtay sa amin Mom." sagot naman ni Christian.

"Hayaan mo, kakausapin ko si Daddy niyo tungkol diyan. Parang gusto ko din i-explore itong lugar." sagot naman. Hindi na sumagot ang kambal at inabala na lang ng mga ito ang mga sarili sa pagkain.

Napaigtad pa ako ng muling bumalik si Gabriel galing banyo. Umupo ito sa tabi ko at isa-isang tiningnan ang mga kakanin na nakahahain sa mesa. Agad akong ngumiti at kumuha ng isa.

Nakabalot ito sa dahon ng saging kaya naman binalatan ko muna bago ibinigay sa kanya.

"Tikman mo Gab! Masarap ito..." nakangiti kong alok dito. Kinuha niya naman at isinubo. Pumikit pa ito pagkatapos ay tumango-tango.

"Masarap nga...Wow! Ang mabuti pa siguro bumili pa tayo ng ganito para dalhin sa Manila. Parang gusto kong ipatikim ang ang mga ito kina Mommy at Daddy. Tingnan mo ang dalawa, halos hindi na makapag-salita. Abala sa kanilang mga kinakain." nakangiting sagot ni Gabriel sa Pareho namang natawa ang magkapatid.

Agad naman sumang-ayon si Nanay Rosing, Sasabihin daw niya doon sa nabilhan niya na gumawa pa. Napagpasyahan namin na sa kinahapunan na lang babalik ng Maynila. Masyado pa kasing maraming dapat tapusin. Dagdagan pa sa mga isdang nabili ng kambal na dapat pang linisin. Gusto din daw nila itong dalhin sa Manila. Hinayaan ko na lang kung ano ang kanilang desisyon. Basta ang importante sa akin masaya ako dahil magaling na si Gabriel. Nagkakasundo na ang aming pamilya at wala na akong naging problema pa kay Arabella.

Kinahapunan ay agad kaming nagayak. Sumakay kami ng chopper para bumalik ng Manila. Bale dalawang chopper ang aming sinakyan. Sumama na lang ulit sa amin si Nanay Rosing. Nakakaawa naman din kasi ito. Sa Maiksing panahon na nakasama n ito masyado siyang napalapit sa ami Lalo na kay Arabella. Nakita ko sa mga mata ni Arabella ang lungkot ng nagpaalam na ito sa mga bagong kaibigan.

Chapter 79   

ARABELLA

Eksaktong alas-sais ng hapon ng lumapag ang aming sinasakyang chopper sa helipad ng Villarama Empire Building. Magkahalong lungkot at saya ang aking nararamdaman.

Malungkot dahil sa maiksing panahon na pananatili ko sa probensiya nagkaroon ako ng mga kaibigan. pero kailangan ko din silang iiwan at masaya dahil sa wakas maging ma na ulit ang aming pamilya. Lalo na an pagsasama nila Mommy at Daddy. Gumaan ang aking kalooban sa kaalamang magaling na si Daddy Gabriel, Kasalanan ko ang lahat kung bakit ito naaksidente at talagang inuusig ako ng aking konsensiya kapag nakikita kong inaaway niya noon si MOmmy.

Kailangan ko ng harapin ang tunay kong buhay dito sa Maynila. Alam kong hindi pa tapos ang eskandalong kinasangkutan ko kasama si Kurt, pero pipilitin kong baliwalain ang lahat at mamuhay ng kung sino ako at ano ako. Pipilitin kong maging masaya at kalimutan ang lahat ng mga masasakit na nangyari. Magiging mabuti akong tao at huwarang kapatid kina Ate Miracle at Kuya Christian. Tatanggalin ko na ang pagiging spoiled brat ko. Ayaw ko ng ako pa ang maging sakit ng ulo ng mga Villarama. Masyado na silang naging mabait sa akin at nakakahiya na kung magpapasaway pA ako. Nang dahil din sa kanila nararamdaman kong naging kompleto ang aking pagkatao na labis kong ipinagpasalamat.

Oo, hindi ako tunay na Villarama pero niyakap nila ako kung sino ba talaga ako. Minahal nila ako ng sobra kaya dapat lang na suklian ko din ang lahat

ng iyun. Anak ako ng isang masamang babae, pero pipilitin kong huwag matulad sa kanya. GAgawa ako ng sarili kong kapalaran. Magiging isa akong mabuting tao at kakalimutan ko na ang kung anong nakasanayan kong pag- uugali noon.. Magiging masunurin akong anak kina Mommy Carissa at Daddy Gabriel. Magiging mabait akong kapatid kina ATe Miracle at Kuya Christian.

Inalalayan pa ako ng isa sa mga bodyguards namin na makababa ng chopper. Nauna na sila Mommy at Daddy. at nakita kong ako na lang ang kanilang hinihintay. Kasama na ng mga ito si Nanay Rosing, Ate MIracle at Kuya Christian, Pagkatapos ay sabay na kaming naglakad pababa ng building. Nakakaramdam na din ako ng pagod dahil sa maghapon naming activities sa probensiya. Tiyak na bagsak talaga ako nito sa aking higaan mamaya.

Naramdaman ko pa ang paghawak ni Ate Miracle sa aking kamay habang patuloy kami sa paglalakad papunta sa sasakyan na naghihintay sa amin. Matamis itong ngumiti sa akin.

"Welcome back Bella." wika nito. Agad naman nangilid ang luha sa aking mga mata. Napakabait talaga nito. Nagmana ang ugali nito kay Mommy Carissa..

"Thank you Ate." sagot ko dito habang iniiwasan na pumiyok ang boses ko dahil sa matinding emosyon na nararamdaman.

"Alam mo bang hinahanap ka sa amin ni Kurt? Gusto ka daw niyang makausap. Hindi mo daw sinasagot ang tawag niya." wika nito sa akin. Ipinikit-pikit ko naman ang aking mga mata upang huwag maiyak. Nang dahil sa pagiging makasarili ko pati pamilya ni Kurt nabulabog,

"Pakisabi na lang sa kanya Ate, ayaw ko muna siyang makausap. At pakisabi po sorry sa mga nagawa ko. Promise po hindi ko na siya guguluhin. Nakakahiya po ang ginawa ko sa kanya at sa pamilya niya kaya wala na akong mukha pang maiharap sa kanila." wika ko kay Ate Miracle.

"Wala kang dapat na ipag-alala Bella. Alam kong naiintindihan ka ni Kurt. Mabait naman siyang tao. Hnidi naman siguro nagtanim ng sama ng loob sa iyo Iyun. Mukhang na-inlove pa nga sa iyo ang loko dahil lagi kang hinahanap sa amin eh." nakangiti nitong Malungkot naman akong ngumiti.

"Wala na sa isip ko iyan Ate Miracle. Gusto ko na munang magfocus sa pag- aaral. Gusto ko din kasi na maging proud sa akin sila MOmmy at Daddy. Nakakahiya naman po kung hindi ako makapagtapos." nangingiti kong sagot dito. Narinig ko pa ang mahinang pagtawa ni Ate Miracle.

Masaya kaming sumakay ng kotse. Nagiging maayos naman ang aming biyahe. Lahat kami ay pagod pero masaya. Agad naman kaming nakarating ng mansion at masayang sumalubong sa amin sila Grandmama at Grandpapa. Nakita ko kung paano naluha si Mommy Moira ng yakapin nito si Mommy Carissa. Pagkatapos ay binalingan ako nito at mahigpit na hinalikan sa pisngi at niyakap. Agad naman akong napaiyak.

"Hey tama na iyan. Ano bang nangyari dito kay Bella at masyado na yata iyakin." pagbibirong wika ni Grandmama Moira ng kumalas ito sa pagkakayakap sa akin. Nagtawanan naman ang lahat at ipinakilala na din namin dito si Nanay Rosing, Naging maayos naman ang pagtanggap nila Grandmama at Grandpapa dito. Nagpasalamat din ang mga ito kay Nanay na pansamantala kaming kinupkop ng matanda at ligtas kaming

nakabalik ng Manila.

Pagpasok ko ng kwarto ay agad kong kinuha ang aking cellphone na nakapatong sa aking kama. Naka-off pa rin ito kaya naman agad ko itong binuksan. Agad na tumampad sa akin ang maraming miss-calls galing kay Kurt. Mayroon din mga messages galing kina Carmela at Nikka. Bukas ko na itong siguro sila kakausapin. Masyado akong napagod ngayung araw.

Agad akong pumasok ng banyo para maglinis ng katawan. Dalawang araw na lang at pasukan na naman sa School. Tiyak na alam na ng mga classmates ko ang tungkol sa akin. Alam kong maraming nagtataas ng kilay at natatawa dahil sa kaalamang hindi naman ako tunay na Villarama. Nabalita din naman kasi sa television ang tungkol sa kasal namin ni Kurt at ang dahilan ng pagka-aksidente ni Daddy.

Siguro kailangan ko na lang baliwalain ang lahat. Kailangan kong maging matatag para maipagmalaki ako nila MOmmy at Daddy.

GABRIEL POV

KINAUMAGAHAN

Naalimpungatan ako ng maramdaman

ko ang biglang pagbangon ni Carissa kama. Hindi nito napansin ang aking pagtawag at tuloy-tuloy itong pumasok sa loob ng banyo. HIndi na nga nito naisara ang pintuan sa sobrang pagmamadali. Wala pang ilang segundo ay narinig ko na nagsusuka na ito.

Nagmamadali akong bumangon mula

sa kama. Kinakabahan akong sinundan

ito sa loob ng banyo at nakita kong nakasalampak ito sa sahig katapat ng toilet bowl. Wala pa ring humpay ang pagsusuka nito kaya naman ay agad ko itong nilapitan at hinimas ang likod.

"Sweetheart anong nangyari sa iyo? Masama ba ang pakiramdam mo? May nakain ka bang hindi maganda na siyang nagpasama ng nararamdaman mo ngayun?" nag-aalala kong tanong dito. Hindi ito sumagot at muli itong dumuwal. Halos wala naman itong mailabas kaya naman labis na akon nag-aalala. Kumakabog ang dibdib sa tuwing dumuduwal ito. Parang ako ang mas lalong nahihirapan.

"Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. Parang hinahalukay ang aking sikmura Gab." maya-maya ay sagot nito sa akin. Namumutla ito at halatang may dinaramdam. Agad ko itong inalalayan na makatayo at muling ibinalik sa

kama. Nakapikit ito kaya naman binuhat ko at maingat na inilapag sa kama.

"Nahihilo ako." pabulong na wika nito sa akin. Lalo naman akong natakot kaya agad kong kinuha ang aking cellphone. Agad kong tinawagan ang aming family doctor. Pagkatapos namin mag-usap ay pansamantala kong iniwan si Carissa at kinatok ang kwarto nila Mommy at Daddy. Agad naman na nagsilabasan ang mga ito.

"Diyos ko tawagan niyo si Doctor Lee. Kailangan niyang matingnan a natatarantang wika ni Mommy.

Wala pang isang oras ay dumating agad si Doctor Lee. Agad naman nitong sinuri si Carissa. Pagkatapos nitong masuri ay seryoso akong kinausap ni Doctor Lee.

"Mister Villarama, congratulations! Confirm ang pagdadalang tao ng asawa

mo." nakangiti nitong wika. Magkahalong saya at pag-aalala naman ang aking nararamdaman. Nag- aalala ako dahil hanggat maaari ayaw ko na sanang mabuntis pa si Carissa..... dahil sa naging kalagayan nito noon. Natatakot kasi akong baka maulit na naman ang mga nangyari noon...Pero kahit paaano masaya dahil mabibiyayaan pa rin kami ng anak sa kabila ng edad namin. Katunayan lang na hindi nagbabago ang aming pagmamahalan kahit na malalaki na ang aming mga anak.

"Hindi po ba makakasama sa kalusugan niya ang muling pagbubuntis Dok?" seryoso kong tanong Kay Doctor Lee. Seryoso niya naman akong tinitigan at napabuntong -hininga,

"Dont worry Mister Villarama. Healthy naman si Misis Villarama. Siguro kailangan lang niyang mag-ingat.

Bawal siyang ma-stress at hanggat maaari hindi siya pwedeng mapagod. Magrereseta ako ng mga vitamins na pwede niyang inumin. Dadalawin ko din siya from time to time para masiguro natin ang kanyang kaligtasan. " nakangiting wika ni Doctor Lee.

Tumango naman ako at agad na nagpasalamat. Wala na kaming magagawa pa. Kailangan naming magdoble ingat para sa kaligtasan ni Carissa at sa baby sa kanyang sinapupunan. Kailangan siguro ako mismo ang tututok dito. Ito na talaga ang panahon para umpisahan pamunuan nila Miracle at Chris ang negosyo. Mas kailangan ako ngayun ng asawa ko. Hindi ako pwedeng umalis sa tabi nito.

Bumalik ako ng kwarto pagkatapos namin mag-usap ni Doctor Lee. Nadatnan kong nakahiga sa Kama si Carissa samantalang nasa tabi naman

nito si Mommy Moira. Masayang nag- uusap ang mga ito. Mukhang nasa maayos na ang kalagayan nito dahil bumalik na sa dati ang kulay nito. Hindi na din ito nagrereklamo na nahihilo.

"Umalis na ba si Doctor lee?" AGad na tanong ni Mommy Moira sa akin. Tumango naman ako sa umupo sa gilid ng kama. Hinaplos ko pa ang noo ng asawa ko upang makasiguro na maayos na talaga ito.

"Isang napakalaking blessings ulit a dumating sa atin. Ilang buwan na lan ang bibilangin natin may baby na naman dito sa mansion. Alam mo bang tuwang-tuwa ang Daddy niyo ng malaman niya ito?" nakangiting wika ni Mommy Moira, Pareho naman kaming napangiti ni Carissa.

"Hindi po talaga namin akalain na makakahabol pa kami ng isa pang anak Mom. Akala ko talaga hindi na masusundan pang muli ang kambal." nakangiting wika ni Carissa. Halata sa mga mata nito ang matinding kaligayahan.

"Kaya dapat natin sundin lahat ng bilin ng Doctor mo. Iwasan mo muna ang mga physical activities. Bawal ma- stress at laging kumain ng mga masusustansya. Ikaw Gabriel, dapat nakatutok ka lagi sa asawa mo. Normal lang naman ang pagsusuka sa umaga ni Carissa. Pero ingatan mo na huwag siyang matumba. Kaya dapat lagi mo siyang alalayan. Siguro kailangan munang mag-leave sa trabaho para maalagaan mo ng maayos ang asawa mo, Hayaan mo na muna sila Christian at MIracle ang mamamahala sa kompanya, Siguro kaya na nila iyun gawin," mahabang wika ni MOmmy Moira,

"Iyan po ang plano ko Mommy, Mas kailangan ako ngayun ng Sweetheart ko. Good! Kung sakali ito ang kauna- unahang mapagsisilbihan ko ang asawa ko sa kanyang pagbubuntis. Excited na ako sa mga cravings mo Sweetheart!" Nakangiti kong wika. Narinig ko naman ang pagtawa ni Mommy Moira. Samantalang si Carissa ay nakangiti lang.

"Dapat lang maranasan mong mapagsilbihan ang iyong asawa kapag buntis. Nakalibre ka na nga kina Miracle at Christian eh. Humanda ka sa mga request na cravings ng asawa mo Gabriel. Bakabiglang pumuti ang buhok mo sa kakahanap kung ano ang gusto niyang kainiin." natatawang sagot ni Mommy.

"Sisiw sa akin iyan Ma. Lahat ng gusto ng Sweetheart ko ibibigay ko." nakangiti kong sagot. Napailing naman si Carissa.

"Siya nga pala Sweetheart, kaya mo bang bumangon? Gusto mo bang kukuhaan na lang kita ng foods sa baba?" masuyo kong tanong dito ng maalala ko na hindi pa pala ito kumakain ng agahan. Nakaramdam na din ako ng gutom.

"Dont worry Gab, maayos na ang kalagayan ko. Sa baba na lang tayo kakain para sabay-sabay na tayo." Sagot naman ni Carissa at tinangka ng bumangon. Agad ko na naman itong inalalayan. Nakangiti namang pinapanood kami ni Mommy.

Agad kaming bumaba ng dining area. Nadatnan pa namin ang aming anak na masayang nag-uusap dahil sa kaalamang buntis ang kanilang ina. Excited ang lahat. Magana namang kumain si Cairssa. Pagkatapos kumain ay umupo pa ito sa aming garden habang masayang nag-uusap sila Mommy MOira. Ako naman ay kinausap ang aming driver at kasambahay na si Lisa para pumunta ng drugs store upang bumili ng mga vitamins na reseta ni Doctor Lee.

Agad ko namang kinausap ang kambal. Masaya ang mga ito sa nalamang buntis ang kanilang ina at nangako naman sila na gagawin nila ang lahat para maging maayos ang pamamalakad sa kompanya hanggat wala ako.

"Dont worry Dad, kami na muna ang bahala ni Christian sa company. Magsisipag kami lalo na at alam namin na may bagong baby pala ang parating sa ating pamilya. Oh Good! Excited na ako!" nakangiting sagot ni Miracle habang nag-uusap kami.

"Ayos lang po ba kay Mommy na muling magbuntis Dad? Hindi daw po ba ito makakasama sa kanya?" tanong naman ni Christian. Bakas pa rin ang pag-aalala sa mukha nito kahit ilang beses ko nang sinabi na maayos naman daw ang kalagayan ng Ina.

"Wala na tayong magagawa Christian. Ayon naman kay Doctor Lee. healthy naman daw si Mommy mo. Kailangan lang talaga siyang ingatan. Kaya kayo, magpakabait kayo palagi dahil bawal ma-stess si Mommy niyo. Huwag kayong gumawa ng mga bagay na ipag- aalala niya." sagot ko sa mga ito. Agad naman nagkatinginan ang kambal.

Chapter 80

CARISSA

Mahirap ang magbuntis pero masaya. iyun ang napatunayan ko sa ngayun. Lagi akong pinapahirapan ng mga morning sickness ko pero sa lahat ng iyun ay laging nakasuporta sa akin si Gabriel. Lalo kong naramdaman ang kanyang pagmamahal sa bawat araw na nagdaan. Halos hindi ito umaalis sa tabi ko at kitang-kita ang pag-aalala sa mukha nito kapag inaatake ako ng morning sickness.

Ayon naman sa Doctor maayos naman ang kalagayan namin ni Baby. monitor ito lagi sa amin at sinisigurado ang aming kaligtasan. Tuluyan ng pansamantalang hinawakan nila Chritstian at Miracle ang pamamahala sa kompanya. Si Arabella naman ay bumalik na sa pag- aaral. Masaya ako at kahit papaano ay tuluyan na itong nagbago.

"Sigurado ka ba diyan Gabriel? Baka naman kung saan-saan lang gagala iyan kapag regaluhan mo ng kotse." kontra ko kay Gabriel sa sinabi nitong balak niyang regaluhan ng kotse si Bella. Nasa tamang edad naman na daw kasi ito at naaawa siya kasi ang mga kasing-edaran nito may mga sarili ng sasakyan.

"Responsableng bata naman iyang si Arabella. Tingnan mo nga at bahay - iskwelahan lang ang ginagawa. Hayaan mo ng ma-enjoy niya naman ang pagiging dalaga niya." nakangiti namang sagot ni Gabriel.

"Sabagay!!! Kakaawa din si Bella. na katulad ng dati na panay hinge mga bagay-bagay. Hindi katulad noon na panay shopping, Ngayun bahay at school na lang talaga ang ginagawa. Hindi ko na din naririnig sa kanya ang dati niyang hilig na mamasyal or magshopping kasama ang mga kaibigan. Minsan nakakapag-alala na din ang kanyang pagiging seryoso sa buhay.." nakangiti kong sagot dito.

"Pinanindigan na ang pagiging mabait at responsableng anak." nakangiting sagot naman ni Gabriel habang hinihaplos ang buhok ko. Nandito kami sa garden at masayang tinitingnan ang mga tanim na halaman ni Mommy Moira. Limang buwan na din ang baby sa aking sinapupunan at lahat ay excited na sa kanyang paglabas. Wala pa kaming naisip na pwedeng ipangalan sa kanya.

"Siya nga pala nabanggit sa akin ni Miracle na gusto daw bigyan ng scholarship ni Christian ang mga kaibigan ni Arabella na nasa probensiya, Sayang naman daw kasi ang pangarap kung hindi masusuportahan dahil kapos sa buhay. " wika ko kay Gabriel. Tumango naman ito.

"well, mas mabuti kung gagawin nila ang bagay na iyun. Matuto silang tumulong sa mga naghihikahos sa buhay. Mukhang mababait naman ang mga batang iyun kaya dapat lang na bigyan ng tulong kung gusto nilang ipagpatuloy ang kanilang pag-aaral." sagot naman ni Gabriel.

"Alam mo, sobrang proud ako sa mga anak natin.. Lumaki silang mga mababait at responsable. Kaya lang hanggang ngayun wala pa din ipinakilalang mga kasintahan. Nag- aalala ako baka masyado silang malibang sa pamamalakad sa kompanya at makalimutan na ang pag- aasawa." wika ko kay Gabriel.

'Huwag mo munang isipin ang bagay na iyan Sweetheart. Baka hindi pa nila nakikita ang gusto nilang makasama habangbuhay, Hindi naman kasi dapat magmadali pagdating sa ganitong bagay. Masyadong seryosong bagay.

ang pag-aasawa kaya siguro nag- iingat sila." sagot naman nito.

Hayst isa na lang ang ipinagdadasal ko para sa kanila. Sana makahanap sila ng magiging kapareha na hindi sila sasaktan...." sagot ko.

"Naku, huwag na huwag nilang gawin iyan sa mga anak ko. Lalo na kay Miracle at Arabella, kundi ako ang makakalaban nila." sagot naman nito sa akin. Natawa naman ako dito.

'Hay naku, ikaw talaga masyadong advance kung mag-isip. Wala pa ngang pinakilalang manliligaw ang mga bata eh." sagot ko naman. Natawa din naman si Gabriel pagkatapos ay hinimas nito ang umbok ng aking.

ARABELLA.

Kakapasok pa lang ng aking sasakyan sa loob ng mansion ng mapansin ko ang mga bisita ni Kuya Christian.

Saturday pala ngayun tiyak na magbabonding ang buong tropa nila Kuya Christian at Ate Miracle. Paraan daw ng mga ito para maglabas ng stress sa buong linggong trabaho sa opisina. Hindi na din kasi lingid sa aking kaalaman na ang Ate at Kuya na ang namamalakad sa negosyo ng Villarama. simula ng nabuntis muli si Mommy Carissa. Well ayos lang naman sa akin iyun...mas mabuti nga iyun para kahit papaano makapagpahinga na si Daddy. Wala din kasi akong balak makialam sa negosyo ng pamilya dahil malayo ito sa kinukuha kong kurso ngayun. Gusto ko kasing mag-doctor.

Yes...Doctorate ang kinukuha kong kurso, Wala naman akong narin pagtutol mula kina Mommy at Daddy. Liban lang kina Kuya Christian at Ate Miracle, Parang gusto ko daw takasan ang pamamalakad ng kompanya kung nagkaganoon. Pwede naman daw business related ang kurso na kukunin ko para daw makatulong sa kompanya pagdating ng araw. Hindi ko na lang pinansin dahil wala talaga akong hilig sa ganoong bagay. Isa pa suportado naman ni Mommy Carissa ang aking gusto. Ayaw ba nila noon, ako ang mangangalaga sa kanilang kalusugan pagdating ng araw.

Agad akong bumaba ng kotse. Didiritso na sana ako sa loob ng mansion ng bigla akong tawagin ni Ate Miracle.

"Bella, halika muna." narinig kong tawag nito. kahit na nag- aatubili, lumapit pa din ako dito. Hindi ko na lang pinansin ang mga kausap nito kasama na si Kurt. Matagal na ito nagtangka akong kausapin pero di ko binibigyan pansin. Hanggat maari ayaw ko ng bigyan pansin pa ang nararamdaman ko dito. Ayaw ko ng yumabong ang nararamdaman kong pagkagusto dito. Baka mamaya makagawa na naman ako ng hindi

kanais-nais na bagay dahil sa matinding atraksyon na nararamdaman ko dito. Bakit ba kasi hindi pa rin mawala sa puso ko si Kurt? Ilang beses ko ng sinubukan burahin sa isip ko pero wala talaga. Bigo ako.

"Yes Ate?" agad kong tanong kay Ate Miracle ng makalapit ako. Sinabayan ko din ng pilit na ngiti.

"Tapos na ang klase mo diba? Join ka naman sa amin para naman makilala mo din ang friends namin ni Kuya. Dont worry mababait silang lahat tiyak na marami kang matutunan sa kanila." wika ni Ate Miracle sa akin. Tipid naman akong ngumiti habang nag- iisip kung paano ito tatanggihan.

"Sige na Bella. Napapansin ko kasin iskwelahan -bahay ka lang eh. Akala ko ba kapag dese otso ka na gusto mo ng maranasan ang mga night out. Heto na oh....Magbihis ka na muna at magjoin sa amin. Nakangiti naman na wika ni

Kuya Christian. Lima lang naman sila at lahat sila ay nakangiti sa akin na parang sinasabi na huwag na akong killjoy.

"Sige try ko Kuya....magpapaalam muna ako kina Mommy at DAddy." sagot ko sa mga ito.

"Kahit huwag ka ng magpaalam. Alam na nila Mommy at DAddy ang tungkol dito. By the way anim lang naman tayo. Diba na-meet mo na sila? Si Adrian Jessica at syempre si Kurt." nakangiting wika ni Ate Miracle. Tumango naman ako.

"Sige na, magbihis ka na muna at bumalik ka kaagad dito. Hihintay namin Bella," ani Miracle.

"Sige na Bella, mas masaya kung marami tayo dito." wika naman ni Ate Jessica, Kasing edad din ito nila Miracle at magkakaibigan na sila since Elementary pa lang kaya naman kilala

ko na sila noon pa.

BAgo ako tumalikod ay tinapunan ko muna ng tingin si Kurt na nooon ay seryosong nakatitig sa akin. HIndi ko ito pinansin at tuluyan ng pumasok sa loob ng mansion. Didiritso na sana ako sa aking room ng madaanan ko ang kwarto nila Mommy. Kumatok muna ako bago sumilip. Nanonood pala sila ng movies kaya naman nakangiti akong pumasok sa loob ng kwarto. Humalik muna ako sa pisngi ni Mommy Carissa at Daddy Gabriel pagkatapos ay umupo ako sa sofa. Tiningnan ko pa ang medyo may kalakihan ng tiyan ni Mommy. Ilang buwan na lang magkakaroon na kami ng baby dito sa mansion. Super excite na ako,

"Dumating ka na pala Bella...Kumusta ang pag-aaral mo?" tanong ni Mommy sa akin

"Ayos lang naman Mom. Medyo

mahirap pero masaya naman. Paninindigan ko talaga ang gusto kong course Mom, Gusto ko po talagang maging doctor." Sagot ko dito. Agad naman ngumiti si Mommy sa aking sinabi.

"Kahit anong gusto mo Bella, magiging proud kami sa iyo. Susuportahan ka namin. As long as masaya ka walang problema." nakangiti nitong sagot sa akin.

"Thank you Mom....... ...Siya nga pala nandiyan sa ibaba ang mga friends nila ATe Miracle at Kuya Christian. Niyayaya nila akong makihalubilo sa kanila." wika ko. Nagkatinginan naman sila Mommy at Daddy.

"Then, pwede kang makipagbonding sa kanila, Bella nasa tamang edad ka na. Hindi ka na namin pipigilan sa lahat ng gusto mo. As long as hindi napapabayaan ang iyong pag-aaral, walang problema sa amin." sagot

naman ni Daddy na noon ay hindi inaalis ang mga mata sa pinanood.

"Bakit ayaw mo ba? Dahil ba kay Kurt? "prankang tanong ni Mommy sa akin. Napayuko naman ako.

"Ikaw ang bahala Bella. Kung hindi ka naman komportable dahil nandiyan si Kurt, maiintindihan ka naman nila Miracle at Christian. Kaya ka siguro niyayang makihalubilo sa kanila dahil medyo nakalimutan mo na ang social life mo. Iskwelahan at bahay na lang kasi ang ginagawa mo. Hindi din naman kasi kita mayayang mag- shopping sa ngayun dahil dito sa kalagayan ko." wika ni Mommy sa akin, Hinimas pa nito ang medyo may kalakihan ng tiyan. Natawa naman ako.

"Hindi naman po sa ganoon Mom. Masaya kasi ako sa ganoong routine ng buhay ko, Gusto ko po kasi talagang magfocus ngayun sa pag-aaral. Lalo na at medyo mahirap na kurso ang aking

kukunin." sagot ko.

"Well, ikaw ang bahala Bella. Kung ano ang makakapag-pasaya sa iyo walang problema sa amin." sagot ni Mommy.

Hindi na din naman ako nagtagal sa kwarto nila Mommy. Agad akong pumasok sa loob ng aking kwarto at nagbihis. Siguro nga kailangan kong harapin si Kurt ngayun. ANg tapang ko noon tapos ngayun para akong basang sisiw.

"Nagpalit lang ako ng maiksing maong shorts at maluwang t-shirt bago muling bumaba para puntahan sila Ate Miracle at Kuya Christian. Nakaupo na ang mga ito sa isang mahabang at nagkakantahan na sila. Sabay ang napapansin kong libangan nila noon pa man.

"OHHh nandito na pala si Bella." Narinig ko pang wika ni Adrian habang palapit ako sa kanila. Agad naman

tumayo si Ate Miracle at masayang pumalakpak. Tipid naman akong ngumiti at umupo sa katabi nitong upuan. Huli na ng marealized kong magkatapat pala kami ni Kurt. Napansin kong nakatitig ito sa akin kaya naman pinilit kong baliwalain ang presensiya nito..

"Wow! lalong gumaganda si Bella ah?" narinig kong wika ulit ni Adrian.

"Syempre naman. Walang pangit sa pamilya namin noh?" sagot naman ni ATe Miracle at sinabayan pa nito ng mahinang pagtawa.

"Alam naman namin iyun noh? Hindi mo na kailangan pang ipagdiinan" sagot naman ni Ate Jessica. Medyo nailang ako dahil hindi naman talaga ako close sa mga ito. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ng kambal kong magkapatid bakit gusto nila akong makasama sa kanilang bonding.

Maraming pagkain ang nakahain sa mesa. May mga Beers at wine din. Wala akong napapansin na hard liqour. Ayaw siguro malasing ng mga ito. Saktong kantahan lang yata ang kanilang gagawin. Pampatanggal pagod sa maghapong trabaho sa opisina.

Nagulat pa ako ng pinagbuksan ako ng isang bote ng Beer ni Adrian at agad na inilapag sa aking harapan. Napatanga naman ako dahil kahit na suwail akong anak hindi ko pa naranasan na tumikim nito. Napatingin naman ako kay Ate Miracle at nakangiti akong tinanguan nito.

"Uyyy Bella, huwag kang mahiya sa amin ha? Ganito lang talaga kami mag usap, Masanay ka na sa amin.... naman ni Adrian.

"Hindi sanay si Bella sa alak Adrian ha........ kung makapaglagay ka naman ng beer sa harap niya akala mo naman uminom !! narinig

kong wika ni Ate Miracle. Nagkatawanan naman si jessica at Adrian. Seryoso lang si Kurt na nakatitig sa akin.

"Uhyyy Kurt tama na nga iyang kakatitig kay Bella. Baka mamaya matunaw na iyan eh." wika ulit ni Adrian. Nagkatawanan naman ang lahat maliban sa akin at kay Kurt. Agad na nag-init ang aking mukha kaya naman wala sa sariling kinuha ko ang bote ng beer na bigay ni Kurt at ako tinungga. Napapikit pa ng malasahan ko kung gaano kapait ang lasa.

"Nang muling dumako ang paningin ko kay Kurt ay nakita kong galit na itong nakatitig sa akin. Hindi ko maintindihan kung bakit kaya naman binaliwala ko pa rin. Nag-umpisa ng kumanta si Ate Miracle kaya naman tahimik kaming nakikinig. Samantalang si Ate Jessica naman ay

naghahanap ng pwede nitong kantahin. Si Adrian naman at Kuya Christian ay may ibang topic na pinag-uusapan at hindi naman ako interesado dahil tungkol ito sa negosyo. Mukhang mali nga na sumama ako sa mga ito. Maa- out of place lang ako dahil hindi naman talaga ako close sa kanila. Inabala ko na lang ang aking sarili sa pagkain. Sakto para hindi na ako magdinner mamaya. Kumuha ako ng isang hita ng fried chicken at inumpisahan ng kainin. Sakyan ko na muna kung ano ang trip ng mga kapatid ko. Ang kaharap ko namang si Kurt ay wala yatang balak magsalita.

Hindi ko alam kung bakit mukhang galit ito sa akin. Wala naman akong ginagawang masama dito. Mas masaya sana siya kung natuloy ang aming kasal. Pinalaya ko na nga siya sa pagiging selfish ko tapos ngayun aastahan niya ako ng ganito.

"Uyyy pwede kayong mag-usap ha?" narinig kong wika ni Ate Miracle. pagkatapos nitong kumanta. Palipat- lipat ang tingin nito sa aming dalawa ni Kurt.

"Pwede ko bang makausap si Bella in private?" sa wakas nagsalita din ang kumag. Akala ko habang-buhay na ako nitong titigan ng masama.

"Wow, huwag mong sabihin uumpisahan mo ng ligawan si Bella? Wow naman Kurt...Bata pa masyado iyan." sabat naman ni Jessica.

"Sure, pwede naman pero dito lang sa loob ng bakuran namin. Bawal sa labas o kahit saan dahil baka malagot kami kina Mommy at Daddy," sagot ni Ate Miracle. Kinindatan pa ako. Wala na akong magawa kundi ang tumayo at naglakad sa kabilang bahagi ng bakuran, Sakto lang na hindi marinig ng iba ang aming pag-

uusapan.

"What is it?" Agad kong tanong dito habang hindi makatingin ng diritso nito.

"Bakit hindi mo sinasagot ang tawag ko? Alam mo bang masyado akong nag- aalala sa iyo?" agad naman na sagot nito. Nagulat naman ako. Hindi ko ma- gets kung ano ang ibig nitong tumbukin. Ang alam ko kasi halos isumpa ako nito dahil ayaw nitong magpakasal sa akin. Bakit ngayun parang nagbago ang ihip ng hangin??

Chapter 81

ARABELLA

Gulat naman akong napatitig kay Kurt. Hindi ako makapaniwala sa mga lumalabas sa bibig nito. Ano kaya ang nakain ng lokong ito at basta na lang nagagalit sa akin. May nagawa na naman ba akong hindi nito nagustuhan? Aba naman masyado na itong namumuro sa akin ah?

"Uyy ano bang kinakagalit mo diyan? For the record dapat nga matuwa ka pa dahil nilubayan na kita eh. Alam mo hindi kita maintindihan. Ikaw itong halos isumpa itong kagandahan ko noon. Bakit kung umasta ka ngayun para tayong may magandang pinagsamahan noon. Ano ba kita?" naaasar kong sagot dito.

Napasabunot naman ito. Pagkatapos ay matiim ako nitong tinitigan.

Tumalikod pa sa akin na parang nag-

iisp ng sasabihin.

"Bakit ba kasi hindi mo sinasagot ang tawag ko? Naka-blocked pa ako sa messenger mo." Inis na tanong nito.

"Hindi kita feel kausap kaya ganoon. Tsaka hindi naman siguro big deal ang bagay na iyun diba? Kurt, tapos na ang lahat sa atin. Nangako na ako sa sarili ko na hindi na kita kukulitin." sagot ko dito.

"Sa nag-aalala nga ako sa iyo!. Hindi ka mawala sa isip ko simula ng hindi natuloy ang kasal natin. Hindi ko alam pero sobra mo akong pinag-alala Bella!. sagot naman nito.

"Ok fine...Pasensya na....Hindi na mauulit ang lahat ng katangahan na ginawa ko noon. Pasensya na talaga Kurt. Masyadong makulit lang talaga ako noon. Siguro dala ng pagiging brat kaya nangyari iyun." sagot ko dito, Pinilit ko pang ngumiti. Tinitigan naman ako nito.

"Ituloy natin ang kasal natin.." sagot nito. Natigilan naman ako. Hindi ako makapaniwala sa kanyang sinabi. Tama ba ang narinig ko? GUsto nitong Ituloy ang kasal namin?"

"TEka! Teka.! Teka....! TAma ba iyang narinig ko? Gusto mo ng ituloy ang kasal natin?" takang-taka kong sagot dito. Naguguluhan pa ako. Bakit niya naman nasabi ang bagay na iyun?

"yes Bella. TAma ang narinig mo. Ituloy na natin ang naudlot natin na kasal. Payag na akong maging asawa ka. "sagot nito. Napaismid naman ako ng makabawi sa pagkabigla. Kung ganoon tama ang narinig ko sa lokong ito. Gusto niya talagang magpakasal kami? Bakit?

"Kurt magsabi ka nga ng totoo sa akin..... Nakadrugs ka ba? Naku huwag mo akong pinagbibiro ng ganiyan dahil

hindi kita papatulan." sagot ko naman dito.

"Seryoso ako Bella. Ituloy na natin ang kasal natin. Total naman nakahanda na ang lahat. Yung mga damit na isusuot natin nandyan pa naman. Nakaready na ang lahat. Tayo na lang ang hinihintay para matuloy na. Diba ito naman ang gusto mo? Ang maging asawa ko?" seryosong sagot nito. Napabuntong hininga ako at sumulyap sa kinaroroonan nila Ate. Abala pa rin ang mga ito sa pagkakantahan.

"Well, Pa--Pasensya ka na sa abala na binigay ko sa iyo Kurt noon. Sa inyo ng pamilya mo. Siguro nga masyado lang akong nagiging childish. Hindi ako nag -iisip kung ano ang magiging kinabukasan ko kapag mag-asawa ako ng maaga." sagot ko dito.

"So, payag ka na ba na ituloy na natin ang naudlot nating kasalan? Sasabihin ko na ba kila Tita at Tito? Huwag kang mag-alala may contacts pa rin naman ako sa mga organizers at simbahan." bakas ang excited sa boses habang sinasabi ang katagang iyun. Napataas naman ang aking kilay.

"Kurt please! Hindi ko alam kung ano ang nakain mo. Kung bakit pinu- pursue mo na ituloy natin ang kasal. Look, alam kong kasalanan ko ang lahat. Nahihiya nga ako sa iyo at sa mga magulang mo eh. Pero mas mabuti na din ang ganito. Sorry, wala na akong plano pang magpakasal sa iyo. Isipin mo na lang na isang masamang panaginip ang lahat. Huwag kang mag-alala, wala naman talagang nangyari sa iyo noong gabing iyun. Natulog lang talaga tayong magkatabi sa kama." mahinahon kong sagot dito. Nakita ko naman ang pait sa mga mata ni Kurt habang nakatitig sa akin.

"Bakit, hindi mo na ba ako gusto? Wala ka na bang pagmamahal na nararamdaman sa akin Bella?" sagot nito. Natameme naman ako pagkatapos ay tumingin ako sa malayo.

"Kung may pagmamahal man o wala akong nararamdaman sa iyo Kurt it doesn't change anymore. Wala tayong relasyon para magpakasal." sagot ko dito.

"Nakaready na ang lahat Bella. Oo mo na lang ang hinihintay. Huwag kang mag-alala, magiging maayos din ang lahat. Pipilitin kong maging mabuting asawa sa iyo. Handa akong ibigay lahat ng gusto mo." sagot nito. Pilit pa rin nitong iniinsist ang tungkol sa kasal namin pero ano ang magagawa ko. Wala na talaga eh. Ayaw ko na. GUsto ko na lang magfocus ngayun sa aking pangarap na maging doctor. GUsto kong maging proud sila Mommy at Daddy at isa pa masyado pa akong bata para sa ganitong bagay.

"Im sorry Kurt. Kung hindi ko alam kung ano ang tumatakbo diyan sa utak mo...... kung bakit gusto mo talagang magpakasal sa akin....sorry...Hindi na mangyayari iyun. Cancelled na ang kasal natin. Hindi na pwedeng ibalik ang tapos na. Hindi ko alam kung bakit ini-insist mo pa rin ang tungkol sa kasal natin. Hindi naman naapektuhan ang negosyo niyo diba? Hindi naman itinuloy ang banta ni Daddy na mag- pull-out ng shares kapag hindi mo ako pakasalan. Ako na mismo ang umaatras sa kasalang iyun. Hindi kasi tama. Isang malaking pagkakamali ang nagawa ko noon. Pasensya na talaga Kurt." sagot ko dito at akmang tatalikuran na. nang bigla akong hawakan sa braso. Gulat akong napatitig dito.

"Hindi ako papayag na hindi matuloy ang kasal natin Bella. Inumpisahan mo na ang bagay na ito kaya gusto kong tapusin na natin." sagot nito at bakas sa mga mata ang tinitimping galit. Naguguluhan naman ako sa inaasta nito ngayun. Ano ba ang problema ng taong ito. Nakadrugs ba ito? Pero malabo dahil ang alam ko ito na din ang nagma-manage ng kanilang negosyo. Kaya alam kong nasa katinuan ito ngayun.

"Ano ba Kurt! Tumigil ka na nga!. Kalimutan mo na ang kasalan na iyun dahil wala na akong plano pang balikan ang lahat. Kinalimutan ko na ang mga kalokohang nagawa ko." naiinis kong sagot dito.

"Hindi...Ayaw ko Bella. Kakausapin ko sila Tita at Tito tungkol dito. Kakausapin ko ang mga kapatid mo. Hindi pwedeng basta ka na lang umatras sa napagkasunduan na." bakas sa boses ni Kurt ang galit habang sinasabi ang katagang iyun. Lalo naman akong naguguluhan dito.

"Ayy naku! Ewan ko sa iyo KUrt. Bahala ka na nga sa buhay mo. Hindi kita maintindihan,: sagot ko dito sabay bawi ng aking braso na hawak pa din nito. Nagmamadali akong bumalik sa kinaroroonan nila Ate at Kuya.

Nagtatanong naman ang mga mata ni Ate Miracle ng makalapit ako dito. Pagkatapos ay tiningnan nito sa Kurt na muling umupo sa katapat ko. Agad itong kumuha ng isang bote ng beer at walang sabi-sabing nilagok. Mukhang mainit pa rin ang ulo ng lokong ito. Hay ano ba kasi ang nakain at bigla na lang gustong ituloy pa ang kasalan na iyun.

"Wow Pare, mukhang mainit ang ulo natin ngayun ah? Dahan-dahan lang baka mamaya malasing ka kaagad niyan. Hanggang bukas ng umaga pa tayo dito ha?" natatawang wika ni Adrian habang nakatingin kay Kurt. Hindi naman sumagot si Kurt at tinitigan lang ako. Inirapan ko lang ito at muling itinuloy ang aking pagkain. Bahala siya sa buhay niya. Ayos na siguro iyun. Hindi na siguro ako nito kukulitin dahil nakapag-usap naman na kami.

"Bella Baby, Balita ko mag- dodoctorate ka ah? Wow, bongga ang kurso mo. Alam mo pangarap ko din iyan dati kaya lang parang hindi kakayanin ng utak ko isa pa takot ako sa dugo eh." nakangiting wika ni Ate Jessica.

"Ang sabihin mo hindi ka pinapayagan nila Tita at Tito. Nag-iisa kang tagapag -mana tapos magdodoctor ka?" pang- aasar na sagot naman ni Adrian kay Ate Jessica. Tawanan naman ang lahat.

"Hmmp sige asarin mo pa ako Adrian.. mabubukulan ka talaga sa akin ngayun.!!!" naiinis naman na sagot ni Ate Jessica. pagkatapos ay muli akong binalingan.

"Bella Baby, siguro ang dami mong admirer. Kakaiba kasi ang beauty mo eh. Hay parang gusto tuloy kitang gawing endorser sa mga beauty product na binibinta namin." wika ulit ni ATe Jessica. Hindi ko naman mapigilan na matawa sa sinabi nito.

"Well, hindi na nakakapagtaka kung maraming admirer si Bella noh? Ayos lang naman sa amin na tumanggap siya ng mga manliligaw. As long as hindi mapapabayaan ang pag-aaral walang problema." sagot naman ni Kuya Christian,

"Iyun oh? napakabait mo talagang Kuya Bro. Ganyan dapat! Buti na lang hindi natuloy ang kasal niyo ni Kurt. kung hindi maaga ka sanang matatali sa playboy naming kaibigan.'

natatawang sagot na naman ni Adrian. Pansin ko sa kanilang magkakaibigan mahilig itong mang-asar. Parang hindi boring kung ito ang kasama.

"Sabay naman kaming napatingin sa gawi ni Kurt ng marinig namin na bigla nitong ibinagsak ang hawak na beer sa lamesa. Buti na lang at hindi nabasag. Nagtataka man sa kinikilos ni Kurt ay nginisihan lang ito ni Adrian. Parang hindi ito apektado sa ikinikilos ng kaibigan. Nagkibit balikat lang din si Kuya Christian at makahulugan naman na nagkatinginan sila Ate Jessica at Ate Miracle.

"Sorry." wika naman nito ng mapansin na lahat kami napatingin dito dahil sa kanyang ginawa. Baliw talaga. Nakabatak nga talaga ang loko kaya ganito ang pag-uugali. Mukhang sinapian na ng masamang ispiritu.

"Ohhh sige na...ituloy na natin ang kantahan. Kurt, ano ba ang gusto mong kantahin? ikaw Bella, mamili ka na din.. Aba hindi pwede dito ang manginginain lang ng pulutan ha? Dapat kumanta at uminom ka din. Tayu-tayo lang naman ang nandito eh." nagbibirong wika ni Adrian.

"Im sorry, hindi ako mahilig kumanta, Kayo na lang. Taga-palakpak na lang ako." natatawa kong sagot kay Adrian. Kinindatan naman ako nito. Hindi ko na pinapansin ang kakaibang pag- uugali ni Kurt. Bahala siya sa buhay niya. Mag-eenjoy ako dahil bukas magrereview ako ng mabuti. Hindi ko na lang papansinin kung gaano kagaspang ang ugali nito. Bahala na siya.

Halos alas-dyes na ng gabi ng maisipan kong magpaalam sa mga ito. Nakaramdam na din kasi ako ng antok at isa pa sobrang busog ko na din. Bahala na sila ATe at KUya sa kanilang mga kaibigan. Wala akong balak na samahan sila hanggang mamayang madaling araw. Safe naman sila kahit na maglalasing sila kasi may mga katulong naman na nakabantay at guard. Wala naman sigurong mangyayaring hindi maganda.

"Paano ba iyan mga Ate at Kuya. Maiiwan ko na kayo. Nakakaramdam na kasi ako ng antok eh." paalam ko sa mga ito at sinabayan ko na ng pagtayo. Grabe hindi ko alam na natagalan ko ang pakikipag-usap sa mga ito. Well mas mabuti na din na dalasan ko ang pakikipagbonding sa kanila para naman magiging matured din ang takbo ng utak ko. Mas maigi na mas matanda sa akin ang magiging kaibigan ko para naman marami akong matutunan sa mga buhay-buhay.

"Sasamahan na kita Bella," nagulat pa ako ng biglang nagsalita si Kurt ng papatalikod na ako sa kanila. Nagkatinginan naman sila Ate at KUya ganoon din si Adrian at Jessica.

"Uyy Kurt, nandito tayo sa sarili naming bahay. Hindi ako maliligaw," sagot ko dito Nanahalakhak naman sila Ate at Kuya. Ganoon din ang dalawa pa nilang kaibigan.

"pwede ba kita maikama Bella?" ito. Medyo mik kayo? kausapin ko si Kurt sa mga alak kaya Matahimik nito at paghahanap ng kaibigan.

"Hay Tumigil ka na nga KUrt. Lasing ka na kaya magpasundo ka na sa Driver niyo! Baka mamaya dito ka pa magkalat eh.!" asar na wika ko dito at tuluyan ko na itong tinalikuran. Medyo malawak ang bakuran ng mansion kaya naman kailangan pa ng medyo mahabang lakaran. Dadaan pa ako sa garden kung saan nakatanim lahat ng collection na halaman ni Grandmama Moira. Napapapikit pa ako ng mga mata habang sinasamsam ang bango at halimuyak ng paligid. Kaya siguro nahihilig sa halaman sila Grandmama at Mommy kasi sobrang bango naman talaga kapag nag-uumpisa ng mamulaklak ang mga ito.

bigla akong napasigaw ng maramdaman kong may humawak sa aking kamay. Pero ng tingnan ko naman kung sino ay si Kurt lang pala. Walang-hiya talaga! Kanina pa ba siya nakasunod sa akin? Akmang bubungangaan ko na naman ito ng bigla niya akong kabigin payakap at halikan sa labi. Biglang nanlaki ang aking mga mga mata dahil sa ginawa nito.

"anak ng!! Ang first kiss ko!!!" HIyaw ng aking utak habang hindi ko naman alam kung paano magreact. Nagulat talaga ako sa ginawa nito.

Chapter 82

ARABELLA

Para akong idinuduyan sa alapaap ng maramdaman ko ang matamis na halik ni Kurt sa aking labi. Aaminin ko na bigla akong nawala sa aking sarili. Paano ba naman kasi ang tamis ng labi nito kahit na nalalasahan ko dito ang alak na ininom nito kanina. walang duda, mahal ko pa nga ito. Malakas pa din ang tama nito sa puso ko.

Pero teka lang..ito ng First ko First ko ito eh." agad na aking mga mata sa isiping ito. Naramdaman ko pa ang marahan na pagkagat ni Kurt sa aking labi kaya naman naitulak ko ito. Hindi ko pa napigilan ang aking sarili at agad ko itong sinampal,

"Walang hiya ka talaga! Bastos!! " kulang na lang ay sumigaw ako habang sinasabi ang katagang iyun. Nakita ko naman ang saya sa mga mata nito habang tinititigan ako.

"Bakit first time mo ba?" pang-aasar na tanong nito sa akin kaya naman lalong nanlaki ang butas ng ilong ko sa matinding inis. Nagawa pa talagang magtanong ang lokong ito. Kahit naman masama ang ugali ko noon. hindi naman ako pariwara. Walang hiya talaga, anong palagay niya sa akin, malandi na ng kung sinu-sino lang diyan? Mataas ang standard ko lalo na kapag ang first kiss ang pag-uusapan. Katulad din sayo kung saan ibibigay ko lang asawa ko,.

"Dont worry, pakakasalan naman kita!. nakangisi nitong wika habang hawak ang namumulang pisngi. Lalo ko naman itong pinandilatan dahil sa sobrang inis, Hindi man lang naapektuhan ang loko sa malakas kong sampal.

"Nababaliw ka na talaga! Iba na ang takbo ng utak mo!" galit kong sagot dito. Humalakhak naman nito. Pagkatapos ay muli akong sinipat ng tingin mula ulo hanggang paa. Napayakap naman ako sa aking sarili.

"Sa susunod huwag kang magsuot ng ganiyang damit. Hindi bagay sa iyo." wika nito sa akin. Lalo naman kumulo ang aking dugo dahil sa matinding inis dito.

"Tumigil ka na nga Kurt. ka talaga!. Nagawa mo halikan sa labi............... pakialam mo sa suot ko?" manyak kong wika dito. Ngingiti-ngiti naman itong tumitig lang sa akin. Yamot ko itong tinalikuran at nagmamadali akong naglakad papasok ng mansion. Pakiramdam ko masisiraan ako ng bait hiya kapag magtatagal pa ang pag-uusap namin. Buti na lang at hindi na ako nito sinundan. Grabe talaga! Hindi ko ini-expect na nagawa ako nitong sundan at halikan sa labi.

Yamot akong pumasok sa loob ng aking kwarto. Pagkatapos ay tulala akong napatitig sa kawalan. Totoo ba talagang nangyari iyun?

"Hayst walang hiya talaga ang Kurt na iyun. Hindi ko alam na may tinatago din palang kamanyakan. Akala ko pa naman desenteng lalaki siya? Bigla na lang nanghahalik. shit hindi ako Ready...para lang iyun sa future husband ko." sigaw ng isip ko habang hawak-hawak ang akin akong pumasok ng banyo ang aking mukha sa salamin. Namumula pala ako at namamaga pa ang aking labi, Pakiramdam ko hanggang ngayun, ramdam na ramdam ko pa rin ang labi nito na nakadikit sa labi ko, Shit talaga! lalo lang ginulo ni Kurt ang aking sistema. Kailangan ko na talaga itong iwasan. dahil baka magugulo lang ang aking buhay kapag nasa paligid ko lang ito.

Yamot kong binuksan ang shower at agad na naghubad ng saplot. Agad akong tumapat sa rumaragasang tubig at ipinikit ang aking mga mata. Parang gusto kong iuntog ang aking ulo ng makita ko ang nang-aasar na mukha ni Kurt sa aking balintataw.

Hindi naman ako masyadong nagtagal sa paliligo. Agad akong lumabas ng banyo ng maramdaman kong kahit papaano naginhawaan ang aking katawan. Tinuyo ko ang gamit ang hair dryer ang buhok ko. evening routine ko bago matulog.

Pabaling-baling pa rin ako sa aking higaan habang pinipilit ko ang aking sarili na makatulog. Ayaw talaga ako dalawin ng antok. Laging bumabalik sa isip ko ang halik kanina ni Kurt. Aaminin ko man sa aking sarili pero nag-enjoy ako kahit sandali lang ang halik na iyun. Kung natuloy kaya ang kasal namin ni Kurt baka hindi lang halik ang pinaranas nito sa akin?

"Hayyy ano ba ito? Bakit hindi ako makatulog? Litse talaga ang halik na iyun...kung anu-ano tuloy ang naiisip ko." sigaw ng isipan ko habang sumasakit na ang aking mga mata sa kakapikit. Inis akong bumangon at sinabunutan ko ang aking buhok. Kinuha ko ang aking cellphone at tiningnan ang orasan. Alas tres madaling araw pero dilat na rin ako. Gusto ko ng matulog.

KINAUMAGAHAN

"Aba mukhang puyat ang Bella natin ngayun ah?" Narinig kong wika ni Daddy Gabriel pag-upo ko sa dining table, Kapag ganitong linggo kailangan sabay-sabay kaming kakain ng agahan. Katabi nito si Mommy Carissa na noon ay sobrang blooming kahit buntis. Sana all na lang talaga. Kahit buntis si Mommy hindi pa rin nagbabago ang ganda nito. Halatang alagang-alaga ni Daddy. Sana kapag makapag-asawa ako kagaya ni Daddy na maalaga.

Nadatnan ko na din sila Ate Miracle at Kuya Christian. Mukhang mas puyat pa ako sa mga ito gayong mas nauna akong nagpaaalam para matulog. Nasa kabilang bahagi naman sila Grandmama at Grandpapa.

"Kayo talaga...baka sinasanay niyo si Bella na uminom ha? nakatingin sa akin. kapag maapektuha aaral niyan." wika naman habang nakatingin sa gawi ng kambal. Nagkatinginan naman ang mga ito.

"Naku Mom, hindi nga naubos kagabi ang isang bote ng beer. Huwag po kayong mag-alala mukhang hindi mahilig uminom si Bella," nakangiting sagot naman ni Ate Miracle. TUmango naman si MOmmy at binalingan ako.

"Siya pala Bella, bakit nga pala mukhang hindi ka nakatulog? Sabi ni Kuya Christian mo maaga ka naman daw nagpaalam kagabi. Pinuyat mo na naman ba ang sarili mo sa kakabasa ng mga lessons niyo?" tanong sa akin ni Mommy. Napayuko naman ako.

"Huwag mo masyadong pini- pressured ang sarili mo Bella. Hayaan mo lang... Gawin mo lang kung ano ang kaya mo. Magiging Doctor ka din balang araw." sagot naman ni Daddy habang inuumpisahan na nitong ipagsandok ng pagkain si MOmmy. Hayst may lalaki pa kayang katulad Daddy Gabriel. Hindi kumukupa pagsisilbi na ginawa nito kay Mom. Habang tumatagal lalong naging sweet sa isat isa. Lalo na ngayung hindi na pumapasok ng opisina si Dad.

"Hindi naman po. Nag-eenjoy nga po ako ngayun sa course ko eh. Masyado pong challenging.," sagot ko naman.

Tahimik kaming kumain ng agahan. Pasulyap-sulyap naman sa akin si Ate Miracle na parang may gustong itanong. Pero deadma lang ako. Ayaw ko kasing sabihin kina MOmmy at Daddy ang tungkol sa napag-usapan namin kagabi ni Kurt. Hindi...kung ano pala ang gusto ni Kurt.

Pagkatapos kumain ng agahan ay agad akong lumabas at tumambay ng garden. Nakita ko naman sila Mommy at Daddy malapit sa pool. Masayang nag-uusap ang mga ito. Napapangiti na lang ako habang pinapanood sila. Grabe, wala na akong masabi pa. Para talaga silang bagong kasal umasta.

"Ano ang sinabi ni Kurt kagabi?" napaigtad pa ako ng biglang nagsalita sa likuran ko si Ate Miracle, Gulat akong napalingon dito. Agad naman itong umupo sa katapat kong upuan.

Agad kong iniwas ang tingin dito.

Tumingin ako sa malayo.

"Come on...Siya ba ang dahilan kaya ka puyat ngayun?" Seryosong tanong sa akin ni Ate. Tumitig naman ako dito. Sa totoo lang nahihiya akong magkwento dito. Kaibigan nito si Kurt noon pa man. Actually, dati nga niyang manliligaw. Pero ilang beses din binasted dahil wala daw kasi itong kahit na kaunting nararamaman sa binata.

"Come on Bella. Huwag kang mahiya sa akin. Ate mo ako at pwede mong sabihin sa akin. kung ano man ang gumugulo sa isipan mo." mahinahon nitong wika.

"Gusto ni Kurt na ituloy ang aming kasal," sagot ko dito. naman si Ate Miracle. Gulat itong napatitig sa akin.

"Talaga? BAkit daw? I mean, hindi ko maintindihan...hindi naman apektado ang negosyo nila kahit hindi natuloy ang kasalan na iyun ah? Balita ko nga nag-expand pa sila eh. May papasukin pa sila na ibang negosyo kaya nakapagtataka kung bakit gusto pa din ni Kurt na makasal kayo." nagtataka nitong wika.

"Hindi ko din alam. Wala na sa isip ko ang kasal na iyun Ate. Naka-moved on na ako sa kalokohang iyun. Hindi ko alam kung bakit gusto niya pa rin kaming ikasal gayun kung tutuusin hindi naman talaga ako tunay na Villarama. Sampid lang ako sa pamilyang ito at alam ko kung sino ang  gusto ng mga magulang nya maging asawa.." sagot ko kay Ate Miracle. Pinunasan ko pa ang luha na bahagyang tumulo sa aking mga mata. Nagulat naman si Ate sa aking mga sinabi.

"No Bella, huwag mong sabihin iyan. Hindi ka sampid sa pamilyang ito.

Hindi ka anak ni Dad at Mommy pero magkadugo pa rin tayo. Isa ka pa ring Villarama. dahil simula ng magkaisip ka nandito ka na sa amin. Huwag mo naman sanang isipin na iba ka. Mahal na mahal ka namin at hindi ka namin tinitingnan na iba." wika naman ni Ate Miracle. Napaluha naman ako.

"Sorry Ate pero hindi mawawala sa akin ang nararamdaman kong insecurities. Lalo na kung maririnig ko sa ibang ang mga bagay. tungkol sa tunay kong pagkatao. Napakahirap tanggapin na kahit piniplit kong magpakatatag lagi pa rin sumasagi sa isip ko ang nakaraan. Sobra umiiyak na sagot ko.

"Tama na iyan..huwag ka namang ganiyan Bella, Look, buntis si Mommy, baka mamaya mapansin ka niyang malungkot pa rin dahil sa nakaraan. Baka ma-stress pa siya kapag mapansin niyang hangang ngayun nakalingon ka pa rin sa nakaraan." sagot nito. Hinawakan pa nito ang aking mga kamay at pinisil.

"Sorry Ate. Nakapakahirap kasi eh. Hayaan mo pipilitin kong magpakatatag. Magiging

Doctor ako para mapatunayan kong hindi ako karapat-dapat husgahan." sagot ko dito habang pilit na ngumiti.

:"Wow, thats our Bella. Now tell me.. ano ang sabi ni Kurt? Kinukulit ka pa rin ba niya?" masuyong tanong ni Ate.

"Ewan ko doon Ate, gusto nya ituloy namin ang kasal. Hindi alam kung ano ang nakain iyun? Ang naaalala ko kasi halos isumpa niya ako noon. Ilang beses pa siyang nakiusap sa akin na huwag ng ituloy ang kasal at tigilan ko na siya.... pero ngayun kabaliktaran naman ang gusto niya" sagot ko dito. Natawa naman si Ate.

"Loko talaga iyun...Hindi namin akalain na seryoso pala siya sa nabanggit na dapat natuloy na lang daw ang kasal niyo. Wala naman siyang dapat ipag-alala dahil hindi naman itinuloy ni Daddy ang banta tungkol sa shares ng kompanya." naiiling na sagot ni Ate Miracle.

"Kaya nga Ate eh. Nagbabaliw-baliwan kagabi. Hayst baka naman ginu- goodtime lang ako. Hayaan na natin siya. Baka lasing lang kaya walang ibang nakita kagabi kundi ako para kulitin." sagot ko naman.

"I think he's serious." wika Natigilan naman ako.

"Ha?" maang na tanong ko.

'I said, palagay ko seryoso siya. Look Bella. Lagi ka niyang tinatanong sa amin. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip ni Kurt pero simula ng hindi natuloy ang inyong kasal lagi niya kaming kinakulit. Nakikiusap siya na sana makapag-usap kayo." sagot naman ni Ate.

"Baka naman guilty lang siya Ate kaya ganoon. Isa pa  dahil sa Ina niya kaya nalaman ko ang katotohanan. Masyado kasing mapagkunwari si Misis Santillan. Ayaw na lang kong diritsahin na ayaw niya sa akin. Nakakaintindi naman ako eh." natatawa kong sagot dito. Natawa naman si Ate Miracle.

"Naku, kapag ako mag-asawa, ayaw ko sa ganiyang byanan. Gusto ko katulad nila Grandmama Moira at Grandpapa Ralph. Napansin mo ba nila si Mommy. kaysa kay tumatawang wika ni Ate Miracle. Natawa naman ako. Kahit papaano sa pag-uusap naming ito gumaan ang aking kalooban.

"ssshhhh baka marinig ka ni Daddy. Lagot tayo," sagot ko naman. Lalo namang natawa si Ate Miracle.

"May gagawin ka ba ngayun? Gusto mo magpa-salon tayo tapos magshopping? maya-maya ay wika ni Ate Miracle. Namilog naman ang aking mga mata. Medyo matagal na ngang panahon na hindi ako nakapagpagupit ng buhok. Kailangan ko na din at pedicure.. magpa-manicure.

"Talaga?Wow gusto ko iyan Ate. Pero dapat ilibre mo ako ha? Kasi student pa lang ako at wala pang income. Umaasa lang ako sa mga allowance na bigay ni Daddy at Kuya Christian. sagot dito gayung -sobrang pera ang binibigay sa akin. Naipon na nga sa account ko kasi hindi naman na ako mahilig gumastos ngayun. Hindi katulad noon na lagi akong laman sa mga shopping center at mamahaling restaurant. Ang hilig ko pang manlibre. Agad naman ngumiti si Ate at masayang tumayo.

"Sige maghanda ka na. Magpapaalam lang tayo kina Mommy at Daddy tapos aalis agad tayo." natutuwa nitong sagot. Masaya naman akong bumalik ng kwarto at nagbihis. Wala pang isang oras ay masaya na naming tinatahak ang kahabaan ng EDSA. Sa Megamall daw kami pupunta dahil marami ang mapagpipiliang saloon dun. Magsa- shopping din kami. Pumayag naman ako dahil ito naman ang magbabayad. Sunod-sunuran lang ako sa gusto nito. Siya naman gagastos sa lahat eh.

Chapter 83

ARABELLA

Sobrang nag-enjoy ako sa pagpapa- salon namin ni Ate. Pinabawasan ko ang aking buhok. Nagpa-facial at nagpaayos din kami ng kuku. Talagang sinulit namin ang buong maghapon na magkasama kami.

Pagkatapos namin magpa-salon ay dumiritso na kami sa shopping center. Masaya kaming namimili ng mga gusto naming bilhin. Mula damit hanggang sapatos pati bags hindi pinalagpas.

"Sige na kunin mo lahat ng gusto mo. Sa mga susunod na araw o buwan baka hindi na natin magagawa ito. Mas magiging busy kasi kami ni Christian sa kompanya at ikaw naman sa iyong studies," wika ni Ate Miracle sa akin habang sinisipat nito ang isang bag.

"Sure Ate. Pagkakataon ko na ito na mabili lahat ng gusto ko na hindi na kailangan pang bawasan ang allowance ko." pagbibiro ko dito. Ngumiti ito sa akin at humarap.

"Ikaw talaga. Masyado ng halata iyang pagiging kuripot mo ha? Baka mamaya tinitipid mo na iyan sarili mo Bella ha? Huwag kang mahiyang magsabi sa akin kapag may mga ibang kailangan ka pa. Pamilya tayo at ayaw namin na tinitipid mo ang iyong sarili. gayung kaya naman natin bilihin lahat ng pangangailangan mo." sagot naman ni Ate sa akin. Tipid naman akong ngumiti at kinuha ang bag na nasa aking harapan.

"Parang gusto ko ito...." wika ko upang iwasan ng sagutin ang sinasabi ni Ate Miracle,

"Wow, bagay sa iyo iyan Bella. Sige mamili ka pa pagkatapos dito punta na naman tayo sa damitan " sagot nito.

"OK na sa akin itong isang bag Ate. Marami akong collection sa closet ko. Parang itong style lang ang wala sagot ko naman dito. pa ako.

"Hmmm.....kung ganoon bayaran na natin pagkatapos diritso na tayo sa mga damitan."

"Well, much better. Parang ang sarap mamili ng damit ngayun." nakangiti kong sagot dito.

Agad na binayaran ni Ate ang mga bags na binili namin sa boutique na iyun. Habang namimili kami ng susunod na pupuntahan naming boutique.  may biglang tumawag kay Miracle.

"Miracle, ikaw ba iyan?" narinig kong wika ng kung sino mula sa aming likuran. Agad naman kaming napalingon ni Ate Miracle dito.

"Tita Amara.!" natutuwang wika ni Ate Miracle ng mapagsino ang tumawag dito. Kasama nito ang kanyang asawa at nakasunod naman dito si Kurt. Aba, buong pamilya ah? Mukhang galing sa event ang mga ito base sa kanilang mga suot.

Agad na nakipagbeso-beso si Ate Miracle sa mga ito. Tahimik lang akong nakatayo at kunwari ay inililibot ko ang aking paningin sa buong paligid. Wala akong balak na makipagbeso sa mga ito. Hindi naman talaga ako close sa kanila eh. Nagulat pa ako ng dumako ang paningin ko kay Kurt ay titig na titig ito sa akin. Ano kaya ang nasa isip mokong na ito? Mukhang sinapian naman ng masamang espiritu.

"Ito na ba si Arabella? Naku, lalong gumanda ang batang ito ah?" narinig ko pang wika ng ina ni Kurt. Pigil ko ang aking sarili na huwag umismid. Plastik pa rin itong Ina ni Kurt. Hanggang ngayun nagkukunwari pa rin na mabait sa harap ko. gayung halos pandirihan ako nito noong narinig kong pinag-uusapan nila kung sino ba talaga ang tunay kong ina.

"Hello po! Kumusta po kayo!" tanging bati ko na lang dito at sinabayan ng tipid na ngiti.

"Hello din Iha." sagot nito sabay lapit at hinalikan ako sa pisngi. Nagulat naman ako sa ginawa nito at muling dumako ang tingin ko kay Kurt na parang na-istatwa na sa kagandahan ko. Hindi kasi maalis-alis ang titig sa akin. Naiilang man pero hindi ko na lang pinansin. Baka sabog na naman ang utak nito.

"Mabuti naman at nagkasalubong tayo.....ang mabuti pa sumama na lang muna kayo sa amin. Nagpareserve kami sa isang restaurant doon banda, sumabay na kayo sa amin sa pagkain." agad na paanyaya ng Ina ni Kurt.. Agad akong napatingin kay Ate Miracle.

Gusto kong sabihin dito na ayaw ko pero nahihiya naman ako sa mga kaharap namin. Baka sabihin nito na hindi naman talaga ako ang gusto nilang makasama sa pagkain. kundi si Ate Miracle talaga. Since na kasama ako wala silang choice kundi anyayahan na din ako.

"Naku! Nakakahiya naman po Tita Amara. Mukhang may family bonding kayo ngayung araw. BAka po makaistorbo kami sa inyo." sagot naman ni Ate Miracle.

"Naku Miracle Iha, walang problema... Mas maigi na din na medyo tayo para masaya." sagot nito.

"So lets go na? Medyo gutom na din ako eh." sabat naman ng ama ni Kurt. Sa wakas nagsalita din ito. Akala ko nalunok na nito ang sariling dila. Nag- aalangan naman akong tumingin kay Ate, Nagulat pa ako ng biglang may humablot sa hawak kong paper bag kung saan nakalagay ang bag na kabibili lang namin kanina.

"Ako na ang magbibibitbit." maikling wika ni Kurt. pagkatapos ay nagpatiuna ng maglakad. Napatingin naman ako kay Ate Miracle at nakangiti ako nitong tinanguan sabay hawak sa aking kamay. Napabuntong-hininga na lang ako at sumabay na lang sa paglalakad ni Ate. May choice pa ba ako? Kinuha na ng lokong si Kurt ang mga pinamili namin na bag. Sayang din iyun dahil mahal ang bili ni Ate sa mga iyun.

Agad kaming nakarating ng restaurant. Nagkanya-kanya ng upo ang mag asawang Santillan. Samantalang Kurt naman ay nagpaalam na muna. Umupo na din kami ni Ate Miracle, Agad naman kaming inabutan ng Menu ng waiter na nakaantabay sa amin,

"Ano ang gusto niyong kainin?" tanong ni Misis Santillan sa amin. Agad

naman kaming nakapili ni Ate kung ano ang gusto namin kainin.

"So kumusta sila Mommy at Daddy niyo? Balita ko buntis si Mommy niyo? Alam niyo bang naiinggit ako sa kanya? Hay naku, ako kaya may pag-asa pang magbuntis? Parang gusto ko pa kasing magkaroon ng isa pang anak eh." wika ni Misis Santillan.

"Naku Tita, posbile pa pong masusundan si Kurt..bata pa naman po kayo eh. Regarding naman sa pagbubuntis ni Mommy, of course super excited ang buong pamilya." nakangiti namang sagot ni Ate Miracle.

""Ipaabot niyo na lang ang aming pagbati sa inyong mga magulang Miracle, Masaya kami dahil kahit papaano may isa pang Villarama na dadagdag sa pamilya niyo," Sagot naman ni Mister Santillan.

"Hay Naku Ramon, parang gusto ko din talagang subukan. Gusto kong magkaanak ulit. Kahit isa lang. Para kahit papaano maramdaman naman ni Kurt ang magkaroon ng kapatid." wika ni Misis Santillan sa asawa. Tumawa naman si Mister Santillan at masuyo nitong tinitigan ang asawa.

"By the way, kumusta ka pala Bella? Balita ko busy ka ngayun sa iyung pag- aaral ah? Pasensiya ka na sa akin noon ha? Masyado lang kasi akong madaldal kaya nangyari iyun." baling naman sa akin ni Misis Santillan.

"Naku! Wala po sa akin ang bagay na iyun Misis Santillan. Mas mabuti na na nangyari ang bagay na iyun at nalaman ko kung ano ang sekreto tungkol sa pagkatao ko." pilit ang ngiti na sagot ko dito.

"Alam mo bang nakokonsensiya ako sa mga nangyari, Pakiramdam ko kasalanan ko ang lahat. Pasensya ka na Iha....tsaka huwag mo na akong tawagin na Misis Santillan, masyado ka namang pormal. you can call me Tita. " nakangiti nitong sagot sa akin.Napatingin naman ako kay Ate Miracle bago tumango.

"Gusto ko na din po sanang kunin ang pagkakataon na ito para mag-sorry sa mga nangyari noon Tita, Tito. Napaka- impulsive ko po kasi talaga eh. Nadala lang talaga ako sa matinding pagkakagusto ko kay Kurt noon. Kaya sorry po talaga. Asahan niyo na hinding hindi na mauulit ang bagay na iyun." nagpapakumbaba kong wika sa mga ito. Hindi naman nakasagot mag-asawang Santillan. at tinitign ako ng mga ito. Nagulat pa ako ng may biglang tumabi sa akin. Nang lingunin ko ito ay nakita ko si Kurt. Seryoso ang mukha nito. Gusto ko sanang mag- react dahil sa dami ng pwedeng maupuan dito pa talaga sa tabi ko.

"Dont worry Iha. Hindi kami galit sa iyo. Minsan talaga nakakagawa tayo ng desisyon sa buhay ng hindi pinag- iisipan." nakangiting sagot ni Misis Santillan at tiningnan si Kurt.

"Oo nga po eh. Buti na lang talaga at hindi natuloy ang kasal namin. Nitong huli ko na lang po kasi narealized na masyado pa akong bata para mag- asawa. Siguro tutuparin ko muna ang pangarap ko." nahihiya kong sagot sa mga ito.

"Pwede mo pa rin naman tuparin ang pangarap mo kahit may asawa ka na ah?" biglang sabat naman ni Kurt. Nagulat naman ako sa sinabi nito. Hindi ko alam kung iniinis na naman ba ako ng lokong ito.

"Pero iba pa rin kung single ka habang nag-aaral pa. Tama naman si Bella, masyado pa siyang bata para sa pag- aasawa. Kailangan niya muna i-enjoy ang pagiging buhay dalaga para naman kapag mag-asawa na sya, wala siyang dapat pagsisisihan. May pagkakataon pa para makapili ng lalaking gusto niya talaga." sabat naman ni Mister Santillan.

"May mga manliligaw ka ba ngayun Iha? Huwag mong sabihin na walang nanliligaw sa iyo na kasing edaran mo? "nakangiti namang sabat ni Misis Santillan. Nahihiya naman akong yumuko.

"Naku hindi po ako nag-eentertain ngayun ng manliligaw. Gusto ko pong maging doctor muna." sagot ko. Agad na namilog ang mga mata ni Misis Santillan.

"Talaga? Buti pinayagan ka? Sa negosyo ng pamilya niyo wala ka bang balak na tumulad sa Kuya at Ate mo?" tanong naman ni Mister Santillan.

"No problem po sa amin iyun Tita, Tito, Kung ano po ang desisyon ni Bella 100% po kaming nakasuporta. Ok nga din po yun para kahit papaano may doctor sa pamilya namin." sabat naman ni Ate Miracle.

"Medyo matagal-tagal nga lang na pag -aaral ang gugugulin bago maging Doctor. Sabagay kapag gusto mo ang isang bagay walang imposible." sagot naman ni Mister Santillan.

"Kaya iyan ng Bella namin Tito. Nagsisipag na iyan ngayun mag-aral eh. Buti nga nabitbit ko pa iyan dito sa mall ngayun. Balak kasi niyang magkulong sa kwarto at magbasa ng kung anu-anong mga libro related sa medicine." nakangiting sabat naman Ate Miracle.

"Naku, mukhang matatagalan bago magkaroon ng apo ang mga Villarama. Itong si Kurt kasi parang nagbabalak ng mag-asawa. Balak na yatang yayain magpakasal ang girlfriend niyang si Trina," sagot naman ni Misis Santillan. Para namang may kung anong kurot sa puso ko ng marinig ang bagay na iyun.

"Ah talaga? Kayo pa rin ba ni Trina? Akala ko ba nakipagbreak na iyun ng malaman niyang magpakasal ka na kay Bella?" tanong naman ni Ate Miracle sa kaibigan. Nagsalubong naman ang kilay ni Kurt.

"Mom, ano ba iyang pinagsasabi mo?" sagot naman ni Kurt sa Ina. Natawa naman si Misis Santillan samantalang pigil na pigil ko namang tumulo ang aking luha. Nakakahiya kong dito pa ako mag-iiyak. Dahil wala pa naman ang aming order nagpasya akong magpaalam muna para magbanyo. Parang gusto na kasing tumulo ang luha ko sa mga mata ito.

"Ate CR muna ako." wika ko kay Ate Miracle. Tiningnan muna ako nito bago tumango.

Agad akong naglakad papuntang CR ng Restaurant. Pagpasok sa loob ng cubicle ay agad kong pinakawalan ang luha na kanina ko pa pinipigilan. Walang-hiya talaga, totoo ngang gini- good time lang ako kagabi ni Kurt. Walang katotohanan ang kanyang sinasabi na gusto nitong ituloy ang kasal namin. Peste talaga! Kinuha pa nito ang first kiss ko.

Naikuyom ko ang aking kamao. Parang gusto kong sapakin si Kurt para naman makaganti ako dito. Ang lakas ng tama nito kagabi eh.

Agad kong pinakalma ang aking sarili. Kailangan ko ng bumalik sa aming lamesa. Baka dumating na ang amin order na pagkain at magtaka sila na bakit ang tagal ko dito sa CR.

Naghilamos muna ako para hindi mahalata ng mga ito na umiyak ako. Pinatakan ko pa ng eye mo ang namumula kong mata. Naglagay ako ng face-powder at lipstick. Nagwisik na din ako ng pabango, Buti na lang may dala akong kikay kit. Huminga muna ako ng malalim bago nagpasyang lumabas ng CR.

Naglalakad na ako patungo sa aming mesa ng biglang may tumawag sa aking pangalan. Agad ko namang tiningnan kong sino. Nagulat pa ako ng makita ko mula sa hindi kalayuan sa aming table sina Nikka, Carmela at Paul. Parehong business add ang kinukuhang kurso ni Nikka at Carmela samantalang si Paul naman ay pareho kami ng kurso. Gusto din daw nito maging Doctor.

Lumingon muna ako sa aming table bago nagpasya na pumunta sa table mga kaibigan ko. Seryoso naman kase silang nag-uusap nila Mister and Misis Santillan at Ate. Wala pa ang aming order kaya naman malakas ang loob ko na huwag munang bumalik sa aming table. Agad na nagsitayuan ang aking mga kaibigan ng makalapit ako. Nagbeso kami nila Camela at Nikka at niyakap naman ako ni Paul na siyang labis kong ikinagulat. Ito kasi ang unang pagkakataon na ginawa nito ang bagay na iyun at in public place pa talaga. Well ayos lang naman kasi gwapo din naman si Paul. Briton ang tatay nito at Pilipina naman ang Nanay. Kaya hindi na ako nagtaka kung bakit napakagwapo nito. Parang artistahin kung baga.

"UYyy, hindi namin akalain na nandito ka din pala.." nakangiting wika ni Carmela at tumingin pa ito sa gawi nila Ate Miracle.

"Niyaya kasi ako ni Ate na magshopping at mag-salon ngayun. Bagay ba ang bago kung style ng buhok?sagot ko sa mga ito. Nagpose pa ako.. Actually kunti lang naman ang ipinabago ko sa buhok ko. Nagpalagay lang ako ng kaunting bangs at pinatrim ng kaunti.

"Wow, bagay na bagay sa iyo Bella. Lalo kang gumanda. Magpapa-salon din kami pagkatapos kumain. Naku sayang naman, dapat sa amin ka na lang sumama eh. Kasama mo pala ang Ate mo at ang hilaw mong in-laws." nakangising bulong ni Nikka. Pigil ko naman ang aking pagtawa.

"Luka, nagkita lang kami kanina sa labas ng boutique at nag-ayang kumain. Alam mo naman, botong-boto ang mga iyan kay Ate Miracle." Bulong ko din sa mga ito. Napabungisngis naman sila.

"Sige, pero next time sa amin ka sasama ha? Matagal na tayong hindi nakapag-bonding eh." sagot naman ni Carmela,

"Sure, SAbihin niyo lang ako in advance para makapagpaalam ako kina Daddy," sagot ko tsaka binalingan si Paul na noon ay hindi maalis ang pakakatitig sa akin.

"UYyy Paul, para kang timang diyan, kanina mo pa ako tinititigan, huwag mong sabihin ngayun mo lang napansin ang kagandahan ko?" pabirong wika ko dito at kaunti na lang ay kukutusan ko na ito. Tumawa naman ito ng mahina.

Muli akong lumingon sa aming table. Napansin ko na dumating na ang aming order kaya naman nagpasya na akong magpaalam sa aking mga kaibigan.

Bye na muna. Dumating na ang order namin. Kain muna kami guys." Wika ko sa mga ito at nagmamadali ng bumalik sa aming table. Agad akong umupo dati kong pwesto.

"Sila Carmela ba iyun?" tanong ni Ate Miracle sa akin. Nakangiti akong tumango at muling sumulyap sa gawi ng mga kaibigan ko.

"Sino iyung kasama nilang lalaki?

Bakit ka nakipag-flirt sa kanya." Bahagya naman akong kinilabutan ng marinig ko ang bulong ni Kurt sa aking tainga. Agad akong napalingon dito. Nagulat pa ako ng mapansin ko na nakabusangot ito habang nakatitig sa akin. Tinaasan ko ito ng kilay at ibinalik ang attention sa pagkain.

Chapter 84

ARABELLA

Hindi ko pinansin ang tanong ni Kurt. Nagkunwari akong walang narinig. Itinoon ko ang aking attention sa pagkain. Hindi na din naman nagsalita pa ang mga magulang ni Kurt at si ATe Miracle. Naging abala na din ang mga ito sa pagkain.

Pero napaigtad ako ng biglang dumantay ang palad ni Kurt sa legs ko. Kahit na nakamaong pants ako ay ramdam ko pa rin ang init ng palad nito sa hita ko.Walang-hiya talaga... nananatsing ba ang lokong ito?

Pasimple kong tinabig ang kamay nito. Pagkatapos ay matalim ko itong sinulyapan. Tiningnan naman ako nito ng masama na siyang labis kong ipinagtaka. Pigil na pigil ako sa aking sarili na huwag itong sigawan.

Nakakahiya sa mga magulang nito. Baka isipin ng mga ito masama talaga ang ugali ko at nagmanana kay Ara Perez. Papanindigan ko ang pagiging mabait ko noh. Pero lintik talaga itong si Kurt, nananahimik na nga ako tapos nag-umpisa na namang mang-asar ang lokong ito. Ibinalik ko ang attention ko sa pagkain ng bigla na naman nitong agawin sa akin ang knife na panghiwa ng steak at tinidor. Pagkatapos ay dumikit ito sa akin at ito na ang naghiwa sa maliliit na piraso ng steak na nasa pinggan ko. Napatanga ako dahil sa ginawa nito. Nakuha naman nito ang attention ni Ate Miracle at mga magulang nito. Pero hindi naman sila nagcomment pa at muling ibinalik ang attention sa pagkain.

Pahablot kong inagaw dito ang tinidor. Pambihira istorbo sa pagkain ko. Hindi naman ito nagreact na at parang walang nangyari na muling ibanalik ang attention sa pagkain. Nang tingnan ko si Ate Miracle ay nanunukso ang mga mata nitong nakatingin sa akin. Hindi ko na lang sila pinansin at muli kong itinoon ang aking attention sa pagkain hanggang sa natapos kami.

"So, saan ang punta niyo ngayun?" tanong ni Tita Amara sa amin habang hinihintay namin ang bill na dapat bayaran.

"Hmmmm itutuloy namin ang pagsashopping Tita. Magiging abala na kasi kami sa mga susunod na araw eh. Alam niyo naman po, sa amin na ni Christian tuluyang pinapaubaya ni DAddy ang pamamalakad ng kompanya. dahil nga po sa kalagayan ni Mommy ngayun......... si Bella naman magiging busy na sa pag-aaral. Alam mo naman po ang kurso niya,

kailangan talaga ng matinding concentration. at oras." sagot naman ni Ate Miracle.

"Sige mga Iha, mag-enjoy kayo sa pagsashopping niyo. Gusto ko sanang sumama sa inyo kaya lang pagod na din talaga! sagot naman ni Tita Amara at sinulyapan pa nito ang anak na si Kurt.

"Salamat po Tita. Sige po mauna na kami sa inyo kung ganoon. Maraming salamat po sa food." sagot naman ni ATe Miracle. Nakipagbeso pa ulit sa amin si Misis Santillan. Tumango naman si Mister Santillan.

"Paano ba iyan Kurt, mauna na kami. Salamat ulit sa libreng food" baling ni Ate kay Kurt na noon ay tahimik lang na nakamasid sa amin. Tumango lang ito sa amin. Agad ko naman kinuha ang paper bag na inagaw nito sa akin kanina na nakapatong sa katabing upuan nito. Mahirap na,, baka makalimutan ko pa ito at mahal pa naman ang presyo ng bag. Luxury item kasi kaya halos nasa three hundred thousand din ang presyo.

Agad naman akong dumaan sa lamesa ng mga kaibigan ko. Masaya ang mga ito habang kumakain. Nang mapansin ng mga ito na palapit ako ay sabay- sabay na ngumiti ang mga ito sa akin.

"Aalis na kayo?" Kaagad na tanong ni Paul. Tumayo pa ito at naghello kay Ate Miracle.

"Hindi, magsashopping pa kami. By the way kita na lang tayo bukas sa School guys." agad kong wika sa mga ito at naglakad na kami ni Ate palabas ng restaurant.

KURT POV

Hindi ko inaalis ang tingin kay Arabella ng magpaalam itong pupunta ng banyo. Gusto ko sana itong sundan kaya lang baka mailang ito at bigla na lang ulit akong tarayan. Alam ko kasing sariwa pa sa isip nito ang kapangahasan na ginawa ko kagabi. Well, hindi ko naman pinagsisihan ang lahat ng iyun. Proud pa nga ako lalo na ng halikan ko ito. Feeling ko ang labi nito ang pinakamatamis na natikman ko sa tanang buhay ko. Wala sa sariling napangiti ako ng maisip ko na ako pa lang ang unang lalaking nakahalik dito. Halata naman kasi eh. kasi hindi nito alam kung paano tumugon.

Hindi na ako sumabat pa kung ano man ang pinag-uusapan nila Mommy at Ate Miracle. Nasa kay Arabella ang buong attention ko. Napakaganda talaga nito. Hindi ko alam kung kailan nag-umpisa ang nararamdaman kong pagkahumaling dito pero bigla na lang akong nagising isang umaga na hinahanap-hanap ko ito. Hinahanap ko ang pangungulit nito sa akin. Akala ko magiging masaya na ako noong hindi natuloy ang kasal namin. Kahit papaano ay makakalaya na ako sa kakulitan nito. Pero nag-alala ako dito ng sobra. Lalo na kapag maalala ko kung gaano ito nasaktan ng marinig kay Mommy ang katotohanan tungkol sa pagkatao nito. Alam kung kasalanan ng aming pamilya ang lahat kung bakit nagkagulo ang mga Villarama ng araw na iyun.

Nababaliw na nga yata ako sa kakahabol dito. Tinutukso na nga ako ng mga kaibigan ko dahil kung kailan sinukuan na daw ako ni Arabella para naman daw akong asong ulol na habol ng habol. Halos mawalan ng bait  ako ng mabalitaan kong naglayas ito. Gumawa pa ako ng paraan para mahanap ito kaya lang laking pasalamat ko ng ibalita ni Christian na kasama lang pala nito ang Mommy nila sa probensya. Gustuhin ko mang sumama sa pagsundo dito kaya lang may biglaan akong meeting na hindi pwedeng ipagpaliban.

"Mabait din naman pala itong kapatid mo Miracle. Akala ko talaga noon pinalaking spoiled brat ng pamilya Villarama ang batang iyun." narinig ko pang wika ni Mommy Amara kay Miracle. Natawa naman si Miracle.

"Naku Tita! Marami pong nagsasabi na masungit nga daw po si Bella. Kahit ang mga katulong sa mansion ilag sa kanya, pero mabait po talaga iyan.... siguro dahil sa feature ng kanyang mukha. At hindi din kasi mahilig ngumiti kaya ganoon." sagot naman ni Miracle.

"GAnoon ba? Mabuti at naka-moved on na siya kay Kurt. Hayst mga kabataan nga naman ngayun masyadong mapupusok. Buti na lang at narealized niya na masyado pa siyang bata para mag-asawa. Kung hindi baka puro away na lang ang ginagawa nilang dalawa ni Kurt. Buti na lang talaga at hindi na din natuloy ang kasal na yun..........ang kasal kasi ay hindi maganda sa dalawang taong hindi nagmamahalan. " mahabang paliwanag ni Mommy sabay sulyap sa akin. Hindi ko na lang pinansin at itinoon ko ang aking attention sa gawi ng CR. Inaabangan ko ang pagbalik ni Bella.

Pero Naikuyom ko ang aking kamao ng sa pagbalik nito ay dumiritso ito sa isa pang table. Nakipag-batian ito sa dalawang babae at naikuyom ko ang aking kamao ng biglang tumayo ang lalaki at yakapin ito..

"shit!" wala sa sariling sambit ko habang nakatitig kay Bella. Lalong uminit ang aking ulo ng makita kong matamis itong ngumiti sa mga kausap. Gusto ko ng tumayo at pabalikin dito sa lamesa namin ng mapasulyap ako kina Mommy at Daddy. Buong pagtataka na nakatitig ang mga ito sa akin.

"Alam mo anak, kung hindi lang kita kilalala, iisipin kong nagseselos ka sa mga kausap ni Bella." prangkang wika ni Mommy. Malalim akong napabuntong-hininga.

"Gusto kong ituloy ang kasal namin."wika ko habang galit na nakatitig sa kinaroroonan ni Bella.

"Kanino? Kay Bella o Kay Trina?" naguguluhang tanong ni DAddy. Napabuntong hininga ako at ibinalik ang attention kina Mommy at DAddy.

"Kay Bella." sagot ko. Nasapo naman ni Mommy ang kanyang dibdib habang gulat naman na napatitig sa akin si DAddy. SAmantalang tatawa-tawa naman si Miracle.

"Ewan ko sa iyo! Noon todo tanggi ka tapos ngayun sasabihin mong gusto mong pakasalan na si Bella? Naku Kurt umayos ka nga." sagot naman ni Miracle.

"Im serious. Gusto kong maging asawa si Bella." sagot ko at tinitigan sila Mommy at Daddy.

"IHo, ano ba iyang mga pinagsasabi mo. Nakakahiya kina Carissa at Gabriel kapag malaman nila ito. Settled na nga ang gulo. tungkol sa kasal niyo ni Bella .tapos gusto mo pang balikan ngayun? Umayos ka Kurt ha! Hindi pwede ang gusto mo." sagot naman ni DAddy.

"Bakit hindi pwede? Wala namang problema dahil nakatakda na talaga ang kasal namin noon. Nagkaroon lang ng kaunting gusot pero pwede naman ituloy." sagot ko sa mga ito.

"Naku Tita, mukhang tinamaan ni Kopido ang anak niyo." natatawang sagot naman ni Miracle.

"Gusto kong makausap sila Tito Gabriel at Tita Carissa. Tungkol dito Miracle. Please tulungan mo naman ako." baling ko kay Miracle na noon ay patawa-tawa lang.

"Naku Kurt hindi pwede iyang gusto mo ngayun. Buntis si Mommy at hindi siya pwedeng ma-stress. At isa pa sinabi na ni Bella na ayaw niya ng magpakasal sa iyo. Buo na ang desisyon noon kasi nga gusto niya pa daw maging doctor. Wala na kaming magagawa pa tungkol sa bagay na iyan. sagot naman ni Miracle.

"Mag-usap tayo mamaya pagdating sa bahay tungkol sa bagay na ito Kurt." seryosong sagot naman ni Mommy. Tumango naman ako at muling tumingin sa gawi ni Bella. Hindi ko alam pero nagseselos ako sa mistisong bangus na kausap nito. Napansin ko kasi kung paano nito titigan si Bella. Parang gusto ko ng tumayo at lapitan ito para hilahin pabalik dito sa aming table.

Buti na lang at dumating na ang aming order at nakita kong pabalik na dito sa

amin si Bella. Kahit papaano bahagya akong kumalma lalo na ng makita ko na umupo na ito sa kanyang upuan.

Hindi ako nakapagpigil at idinantay ko ang palad nito sa kanyang hita. Nagulat naman ako sa ginawa nito dahil malakas nitong tinabig ang kamay ko. Maldita talaga. Hindi niya ba alam na ito ang aking way para maiparamdam sa kanya ang aking pagmamahal? Tinitigan pa ako nito ng masama bago ibinalik muli ang attention sa pagkain.

Lintek talaga. Mukhang wala na itong nararamdaman sa akin. Sabagay sa edad nito, maaaring puppy love lang ang nadarama nito sa akin noon. Maaring tuluyan ng naglaho at napunta sa mistisong bangus na iyun. SA isiping iyun ay hindi ko napigilang manggigil. Nawalan na din ako ng ganang kumain. Hindi ko na din kasi malasahan ang pagkain dahil sa matinding selos na aking nararamdan.

Napapansin ko din ang pasulyap- sulyap na tingin ni Mommy sa gawi ko. Samantalang si Bella ay maganang kumakain. Confirmed nga, wala na itong nararamdaman sa akin kahit na kaunting pagkagusto.

Pero hindi ako papayag. Nauna akong nagusutuhan ni Bella kaya dapat sa akin lang siya mapunta. Kailangan kong gumawa ng hakbang para maitali ito sa akin. Hindi ako makakapayag na sa iba ito mapunta. Bukas na bukas hihiwalayan ko na lahat ng girlfriend ko. Magseseryoso na ako kay Bella para naman wala itong masabi sa akin. Isa pa baka hindi ako tutulungan ng kambal tungkol sa balak kong panliligaw kay Bella. kapag malaman ng mga ito na may girlfriend pa ako. Alam pa naman ng kambal lalo na ni Christian kung gaano ako ka-playboy. Kaya dapat idespatsa ko muna silang lahat bago ko umpisahan ang seryosong panliligaw dito.

Kung bakit naman kasi kung saan ayaw na nitong magpakasal tsaka ko naman naramdaman ang ganitong bagay.

Mukhang seryoso pa naman ito sa balak na magdoctor. Kapag nagkataon mahihirapan na akong makalapit dito dahil magiging abala na ito. Buti sana kung ang bilis nitong lapitan. Pero hindi eh...kapansin-pansin ang pagiging ilag nito sa akin lalo na kapag tumatambay kami ng buong barkada sa mansion. Baka malalagot pa ako sa Daddy nito kapag magsumbong ito na nangungulit ako. Over protected pa naman ang ama ng mga Villarama na si Tito Gabriel sa kanyang mga anak.

Nagulat pa ako ng biglang nitong habultin ang paper bag na sapilitan kong inagaw dito kanina. para lang hindi ito makatanggi sa paanyaya ni Mommy. Nakita ko kasi ang pag- aalinlangan sa mga kilos nito kaya agad kong kinuha ang hawak nito kanina.

Hindi na ako nakaimik ng tuluyan na itong nagpaalam sa amin. Nasundan ko na lang ito ng tingin habang naglalakad paalis. Pero agad na bumalik ang inis ko ng dumaan na naman ito sa table ng mistisong bangus kasama ng mga kaibigan nito. Nagawa pa nitong ngumiti ng matamis sa lalaking iyun. samantalang sa akin laging nagsusungit at nakakunot ang noo.

"iho masyado ka ng halata ha? HIndi ka man lang nahiya sa magkapatid dahil sa inaasal mo. Halos iharass mo na si Bella sa ginagawa mong iyan." wika ni Mommy sa akin.

"Sa palagay mo Mom, wala na talagang pagtingin sa akin si Bella?" tanong ko naman dito. Tumaas naman ang kilay ni Mommy.

"Kurt, masyado pang bata si Bella. Baka naman ang nararamdaman niya noon sa iyo eh Crush lang na nagtatagal lang ng ilang buwan. Kalimutan mo na siya at itoon ang iyung attention sa ibang bagay. Nakakahiya iyang mga pinaggagawa mo. Nakakahiya sa mga Villarama kapag malaman nila ito." sabat naman ni Daddy.

"Wala akong Dapat na Ikahiya Dad. Si Bella naman ang nag-umpisa nito eh. Dapat tahimik ang buhay ko ngayun kung hindi lang ako ginulo ng babaeng iyun. Tapos ngayung wala na siyang nararamdaman sa akin, bigla na lang niya akong itapon na parang basahan? Hindi ako makakapayag sa ganoon Dad, Mom.

"So ano ngayun ang plano mo?" nagtatakang tanong ni Mommy.

"Liligawan ko siya. Gagawin ko ang lahat para matuloy ang naudlot naming kasal." sagot ko.

Nagkatinginan naman si Daddy at Mommy,

"Hayyy naku, ewan ko sa iyong bata ka. Malaki ka na at alam mo na ang tama at mali. Pero huwag na huwag kang gumawa ng kahit anong hakbang na makakasama sa mabuting samahan ng dalawang pamilya ha? Huwag mo ng i- harass pa si Bella dahil halata naman na wala ng gusto sa iyo yung dalaga." sagot ni Mommy. uminit naman ang aking ulo dahil sa matinding inis. Kailangan siguro gumawa ako ng magandang stratergy para mapansin ng isang Arabella Villarama.

Chapter 85

CARISSA

Nandito kami ngayun sa bakuran ng mansion. Hinihintay namin ang pagdating nila Bella at Miracle.

Ngayung araw nakatakda naming ibigay ang regalo kay Arabella. Tiyak na matutuwa ito dahil ibig sabihin pinapayagan na namin itong lumabas- labas mag isa kapag gusto nito. Nasa Tamang edad na si Arabella kaya dapat lang na bigyan na namin ito ng kalayaan sa mga nais niyang gawin. Pero syempre with limit pa din. As long as hindi napapabayaan ang pag-aaral walang problema sa amin. Ganito din naman ang ginawa namin sa kambal na Christian at Miracle ng nagdesi- otso anyos sila. Niregaluhan din namin pareho ng kotse at lalo silang naging responsable sa kanilang mga kilos at tiwala sa sarili. Nagiging independent sila at masaya kami dahil doon.

"Sa Palagay mo magugustuhan kaya ni Arabella ang bago niyang kotse?" tanong ni Gabriel sa akin.

"Kung ayaw niya sa kotse na iyan, akin na lang." nagbibiro kong sagot dito. Napahalakhak naman ito pagkatapos ay sinundot nito ang ilong ko.

"Para namang papayagan kitang mag- drive ng kotse Sweetheart." nakangiti nitong sagot. Kunwari ay napasimangot naman ako.

"Bakit iyung mga bata isa-isa mong nireregaluhan ng kotse, samantalang sa akin hindi mo ginagawa ang bagay iyan. Mayado ka namang unfair eh. himig may pagtatampo kong wika. Tinitigan naman ako ni Gabriel pagkatapos ay umiling.

"Hindi ka naman kasi marunong magdrive Sweetheart." sagot nito sa akin Sinimangutan ko naman ito.

"Papaano ako matuto eh ayaw mo akong pahawakin ng manibela. Ayaw mong mag-practice ako." sagot ko naman.

"Well hindi na kailangan. Nandito naman ako. Pwede kitang ipadrive kahit saan mo gusto. Bakit may gusto ka bang puntahan? " Malambing nitong tanong sa akin.

"Iba rin kasi na marunong pa din akong magdrive. Ako lang yata ang hindi marunong magdrive sa bahay na ito eh. Sabihin mo nga sa akin, wala ka bang tiwala sa akin GAb?" kunwari ay seryoso kong tanong dito. Tinitigan naman ako kapagkuwan ay ngumiti.

"Carissa, Sweetheart, Alam mo ba kung bakit hind kita nireregaluhan ng kotse? Actually kaya kong ibigay lahat sa iyo.. Kotse? Mabilis lang iyan kung sakali. pero ayaw ko kasi eh. Pakiramdam ko hindi safe kung hahayaan kitang magdrive. Kaya nga ikinuha kita ng professional driver eh. DAhil gusto ko lagi kang safe. Para sa akin, nag-iisa ka lang Sweetheart.

Napaka-importante mo sa buhay ko at pakiramdam ko hindi ko na alam kung ano ang mangyayari sa akin kung sakaling mapahamak ka. Ilang beses ng sinubok ng tadhana ang pagsasama natin. Ilang beses ka ng muntik mawala sa akin. Hindi ko na mapapayagan pa ulit iyun Sweetheart. Gusto ko lang na lagi ka sa tabi ko. Ayaw kong matuto kang magdrive dahil baka kapag may tampuhan tayo bigla ka na lang umalis. Ayaw ko ng ganoon Sweetheart!!!" madamdamin na wika ni Gabriel. Para namang lumundag ang puso ko dahil sa sobrang kilig.

"It doesn't matter at all dahil hindi din naman ako interesado sa kotse na iyan. Takot kaya akong magdrive. Binibiro lang kita noh???! Ikaw naman,

napakaseryoso mo. Muntik na tuloy akong maiyak." nakangiti kong sagot dito. Nakita ko naman ang pagtawa nito pagkatapos ay bigla akong hinalikan sa labi at niyakap.

"Akala ko talaga nagtatampo na ang Sweetheart ko eh." paglalambing nito sa akin. Napahagikhik naman ako.

:"Teka lang, nasaan na ba sila? Akala ko ba parating na sila?" tanong ko kay Gabriel. Nakaramdam na kasi ako ng pagkainip.

"Malapit na daw Sweetheart. Gusto mo na bang umakyat na muna tayo ng kwarto? pwede naman nating ibigay ng diritso sa kanya ang susi ng kotse eh." sagot naman nito sa akin. Umiling naman ako.

"No, ok lang ako. Gusto ko din kasing makita ang maging reaction ni Bella. Tiyak na matutuwa iyun." nakangiti kong sagot dito.

Wala pang labing-limang minuto ng sa wakas ay dumating na sila Bella at Miracle mula sa pagsashopping. Kasunod naman na dumating si Christian.

"Wow new car? Para kanino?" wika ni Bella pagkatapos nitong humalik sa aming pisngi tanda ng pagbati. Agad kasi nitong napansin ang isang nakaparadang bagong sasakyan. May ribbon pa kaya halatang panregalo ang mga ito. Hindi naman na nagulat ang kambal dahil alam na din nila ang tungkol dito. Sa katunayan ay meron na ding budget na ibinigay si Gabriel sa kanila para sila na mismo ang mamili kung anong klaseng sasakyan ang gusto nila.

"Nakangiting tumingin sa akin si Gabriel na siyang napansin naman ni Bella. Malawak naman akong ngumiti at iniabot dito ang susi.

"Pwede mong i-test drive..kapag hindi mo magustuhan papalitan natin." nakangiti kong wika. Nanlaki naman ang mga mata ni Bella habang palipat- lipat ang tingin nito sa sasakyan at sa susi na hawak ko.

"Talaga po? Para sa akin ang car na iyan?" bakas sa boses nito ang matinding excitement. Lumapit pa ito sa akin at niyakap ako ng mahigpit. Natawa naman ako samantalang si Gabriel ay agad na sinaway si Bella.

"Bella! Huwag masyadong mahigpit ang pakakapit kay Mommy mo! Alam mo namang buntis eh.!!" saway ni Gabriel dito. Natawa naman ang kambal at agad na lumapit sa amin.

"Sorry po! Sobrang natuwa po talaga ako sa gift na ito...Alam niyo po bang matagal ko ng pangarap ito? Sila Nikka at Carmela kasi may sarili ng sasakyan. Ako na lang ang wala." naluluha nitong wika habang kumakalas sa pagkakayakap sa akin. Binalingan naman nito si GAbriel at yumakap din.

"Thank you Dad. Thank you talaga sa inyo ni Mommy!!" masaya nitong wika sa ama. pagkatapos kumalas na din ito sa pagkakayakap. Binalingan nito ang kambal at nakangiting iwinawagayway ang hawak na susi. Natawa naman sina Christian at Miracle.

"Bakit marunong ka na ba magdrive?" tukso naman ni Christian dito.

"Syempre naman. Nagpractice na ako Kuya. Yung car ni Carmela kapag may free time kami sa School noon. Kaya nga puro gasgas na eh." natatawa nitong sagot sa kapatid. Natatawa naman kaming nagkatinginan ni Gabriel. Actually nababanggit na ni Roxie sa amin ang bagay na ito. Umuwi daw kasi ng bahay si Carmela na puro bangas ang sasakyan. Sa takot daw sa ama umamin ito na pinagpractisan daw kasi ni Bella ang kotse kaya nagkaganoon.

"Kailangan mo pa rin pumasok sa driving school Bella. para naman may idea ka sa mga traffic signs at makakuha ka ng driving license. Hindi porket marunong ka ng humawak ng manibela ok na iyun. Hindi mo pa rin pwedeng gamitin ang kotse hanggat wala kang hawak na lisensya ha? Bukas na bukas din asikasuhin mo iyan. Si Kuya Christian mo na ang bahalang mag-guide sa iyo mula sa pag -enroll sa driving school hanggang makakuha ka ng lisensya." mahabang paliwanag ni Gabriel kay Bella.

Tumango naman ito at tumingin kay Christian.

"Marunong naman na si Bella Dad. Pwede na siguro sa kanya ang student driving licence. Para naman pwede na niyang gamitin ang kotse sa mga malalapit na lugar. Tapos eenroll ko na lang siya doon sa kakilala ko para kapag may free time siya sa school pwede niyang gamitin iyun para makapagpractice pa." mahabang paliwanag naman ni Christian sa ama.

"Well kung ano ang mas mabuti. Alam kong excited na din si Bella na magamit ang sasakyan niya. Kung ano ang pinakamadaling paraan para magamit niya agad ang sasakyan doon kayo." sagot naman ni Gabriel.

Excited naman na nilapitan ni Bella ang sasakyan. Tinanggal agad ang ribbon at agad na tiningnan ang loob. BAkas sa kilos nito ang sobrang saya.

"Congratulations Bella! Sa wakas natupad na din ang isa sa mga nasa bucket list mo." masayang wika ni Miracle sa kapatid. Nilapitan niya pa ito.

"Sige na, kayo na ang bahala diyan. Aakyat na kami ni Mommy niyo sa kwarto. Kailangan niya ng magpahinga! Christian ikaw na ang bahala kay Arabella." Wika naman ni Gabriel sa mga anak. Agad naman nagsitanguan ang mga ito.

Inalalayan naman ako ni Gabriel sa paglalakad. Limang buwan na ang aking tiyan at lahat ay excited na sa paglabas ng aming baby. Laking pasasalamat ko sa Diyos dahil hind namin inaakala na kaya pa pala namin magkaroon ng anak sa kabila ng lahat ng pinagdaanan namin. Dalangin ko lang na sana wala ng darating pang problema sa aming pamilya.

"Siya nga pala Sweetheart. Tumawag kanina sa akin si Jonathan. Bibisita daw sila bukas dito sa mansion. Namimiss ka na daw kasi ni Roxie." masayang wika ni Gabriel Masaya naman akong tumango dito.

"Well mabuti naman kung ganoon. Miss na miss ko na din ang kaibigan kong iyun." Masaya ko namang sagot kay Gabriel. Agad naman kaming nakarating ng kwarto at nagpasyang magpahinga na muna. Para kasi akong nakakaramdam ng pananakit ng tiyan. Pero normal lang naman siguro ito sa isang katulad kong buntis.

KINABUKASAN

Palabas kami ng mansion ni Gabriel ng marinig ko ang matinis ng sigaw ni Roxie. Grabe, hindi naman masyadong halata dito na excited ito sa kung anong gustong ibalita nito sa akin. Nasa likuran nito si Jonathan at halatang sinasaway ang asawa dahil sa napakaingay na bunganga nito.

"Bestie, Gosh ang ganda mo pa rin kahit buntis ka! Hay naku! Inggit naman ako sa iyo!" masaya nitong wika habang nagbebeso-beso kami. Natawa naman ako dito at sabay kaming naupo sa aming garden. Katunayan ito talaga ang pinaka-favorite spot ko ng mansion. Dahil pakiramdam ko nasa paraiso ako dahil habang tumatagal lalong gumaganda ang garden ni Mommy Moira sa aking paningin. Samantalang si Gabriel at Jonathan naman ay parehong naglakad sa direksiyon papuntang pool.

"Kumusta ka na Bestie?" tanong ko dito kahit alam ko namang masaya ito sa kanyang buhay. Wala din itong ginawa kundi ang mamasyal sa ibat- ibang bansa kasama si Jonathan.

"Heto, walang pagbabago! Masaya pa rin ako sa bisig ni Jonathan my loves ko. "Malandi nitong sagot sa akin. Natawa naman ako dito.

"Hindi naman masyadong halata Bestie." Natatawa kong sagot dito Kahit kailan talaga hindi pa rin ito nagbabago.

"Uyyyy alam mo bang inggit na inggit ako sa iyo. Parang gusto ko din tuloy masundan si Carmela. Hindi ka ba nahihirapan sa pagbubuntis mo Bestie? seryosong tanong nito sa akin.

Matamis naman akong ngumiti.

"Well, hindi naman. Feeling ko nga para akong prinsesa eh. Halos ayaw akong pakilusin ni Gabriel. Alam mo bang may mas magandang benefits itong pagbubuntis ko na ito?" tanong ko dito.

"Ano yun Bestie? Sabihin mo naman sa akin dahil mamaya pag-uwi namin ni Jonathan uumpisahan ko ng magpabuntis ulit sa kanya!" malandi nitong wika.

Lalo naman akong natawa dito.

"Ibig kong sabihin Bestie, mas ok ngayung buntis ako kasi hindi umaalis ang asawa ko sa tabi ko. Hindi katulad noon na maghapon siya sa opisina at sa gabi na lang kami nagkikita. Ngayun buong araw kaming nagla-loving- loving." pang-iinggit ko dito. Agad naman nanlaki ang mga mata nito.

"Ibig mong sabihin, kahit buntis ka na Bestie, inaaraw-araw ka pa rin ni Gabriel?" Nanlalaki ang mga mata nitong tanong. Tulala naman akong napatitig dito at ilang sandali pa ay napahagalpak ako sa pagtawa. Grabe talaga itong si Roxie. NApaka-wild talaga ng imagination nito.

"Sabagay, pwede pa naman siguro iyun. Hindi ko kasi nasubukan kasi naglayas ako noong pinagbubuntis ko si Carmela. SAbihin mo sa akin Bestie, yummy pa rin ba na magsex kahit buntis?" interesadong tanong nito sa akin. Namula naman ako. Hindi ko alam kung tatawa ba ako o hindi. Sobrang seryoso kasi ng mukha ni Roxie na akala mo napakahalagang impormasyon ang makukuha nito sa akin magkwento ako.

"Huuuyyy tumigil ka nga! Ikaw talaga! Magbuntis ka na muna tapos subukan mo." natatawa kong sagot dito.

Napasimangot naman ito.

"Hayyysst ito naman! Binitin mo pa ako! Pero palagay ko naman mas yummy kapag buntis na magsesex. Kasi sa nakikita ko sa hitsura mo ngayun, mukhang lagi kang nadidiligan ni Gabriel." tawang-tawa nitong wika. Parang gusto ko naman itong kutusan dahil sa mga lumalabas sa bunganga nito.

"Siya nga pala may balita ka ba kay Roldan?" kapagkuwan ay pag-iiba ko sa aming usapan. Hindi ko na kasi matagalan pa ang pagiging wild ng imagination ng aking kaibigan.

"Ahhh si Roldan? Yesss lagi naman kaming nagbabalitaan eh. Minsan nga nagseselos na si Jonathan doon sa tao eh. Paano ba naman kasi lalong pumugi ang loko." natatawa na naman nitong sagot sa akin. Napakunot naman ang aking noo sa sinabi nito.

"HOyyy Bestie! Anong pumugi" Diba bading ang lokong iyun? Dapat gumanda ang term na ginamit mong lukaret ka!" tatawa-tawa kong sagot dito. Natigilan naman si Roxie.

"Not at all Bestie! Nagbagong buhay na si Roldan! Actually hindi ko naman talaga totally na masasabing nagbagong buhay siya kasi never naman siyang nagladlad noh? Hanggang pabading-bading lang naman iyun kapag kasama tayo...Hindi ko nga alam kung nakatikim ng boylet iyun eh." parang kinikiliting tumatawa habang sinasabi ni Roxie ang katagang iyun. Agad naman akong napaisip ng maalala ko ang tungkol kay Roldan. Yes alam kong gay si Roldan pero kahit kailan never itong na-involved kahit sa kaninong lalaki. Never din itong nagkwento. Basta tuwing nagbabakasyon ito noon ng Pilipinas lalaki pa rin itong kumilos which naintindihan naman namin dahil

ganoon naman talaga ito lalo na kapag may ibang taong nakatingin.

"What you mean Bestie? Alam mo hindi kita maintindihan! May alam ka ba sa mga nangyayari kay Roldan na hindi ko alam?" takang-taka kong tanong dito. AGad naman sumeryoso si Roxie.

"Nagkita kami ni Roldan sa France last month. Alam mo ba ang natuklasan ko sa lokong iyun? May Jowa siyang model!!! Babaeng model Bestie." Napatakip naman ako sa aking bibig sa narinig ko dito. Hindi ako makapaniwala.

"Talaga? Hindi nga?? Seryoso ka ba diyan Roxie? Uyyy huwag kang magbiro ng ganyan ha? Imposible naman yata iyang sinasabi mo eh, diring-diri nga yun sa mga babae. AYaw na ayaw nga noon na may lumalandi sa kanya." seryoso kong sagot dito.

"Hayy naku Bestie, kahit ako hindi makapaniwala sa nakita. Kaya nga itong si Jonathan ko selos na selos.

kapag makikita niyang nag-uusap kami ni Roldan online. Lagi kasing tumatawag sa akin at nakikibalita!" natatawa nitong sagot sa akin. Nagtaka naman ako. Sabagay, bihirang bihira lang naman din kasi kaming nag- uusap ni Roldan. Masyado kasi akong naging abala sa mga bata at kay Gabriel. Halos buong oras ko ibinibigay ko sa aking pamilya at aaminin ko na wala talaga akong panahon makipag- usap sa aking mga kaibigan lalo na kay Roldan. Hindi ko nga alam kung itinuturing pa ako nitong Bestfriend eh. Pero kahit ganoon pa man, hinding- hindi ko makakalimutan ang

napakalaking tulong nito na ibinigay sa akin noon. Tumayo itong parang kapatid ko. Inalagaan at itinuring akong higit pa sa kadugo niya lalo na noong mga panahon na nawawalan na ako ng pag-asa pang mabuhay.

"Uuwi yata siya dito sa Pilipinas soon! Well malalaman mo din kung ginu- goodtime kita Carissa. Pero hindi pwedeng magkamali ang dalawa kong mata. Hindi na gay si Roldan at may girlfriend na talaga siya!

Chapter 86

CARISSA

"Pero alam mo Bestie, much better na din kung straight na lalaki na din ang Bestie Roldan natin. Pangarap ko din naman kasi na magkaroon siya ng sarili niyang pamilya. Parang hindi na din naman siya iba sa atin eh. Naalala mo ba? Siya ang taga-pagtanggol natin noon." wika ni Roxie sa akin.

"Hmmm, oo naman. Sobrang laki ng utang na loob ko kay Roldan Roxie. Siguro kung wala siya, matagal na akong patay. Siya kaya ang nagdala sa akin sa hospital noon at gumawa ng paraan para madugtungan ang buhay ko." sagot ko kay Roxie habang inaalala ang nakaraan. Hindi ito nakaimik.

"Thank you sa inyong dalawa Bestie ha? Hinding-hindi ko makakalimutan ang ginawa niyong pagtulong sa akin noon. Thank you talaga dahil nandyan kayo at dinamayan niyo ako." naluluha kong wika dito. Agad naman hinawakan ni Roxie ang aking kamay at masayang nagsalita.

"Susss ikaw talaga! Pareho lang naman tayo eh. Nandiyan ka din noong mga panahon na kailangan ko ng karamay. ANg laki din kaya ng naitulong mo sa love story namin ni Jonathan. Tsaka tama na nga iyan Carissa. BAka nakakalimutan mo buntis ka at bawal kang ma-stress." natatawa nitong wika.

"ANO ka ba naman, porket naalala ko lang ang ating kahapon, stress agad iyang naiisip mo? SAbi naman ng Doctor maayos naman ang kalagayan namin ni Baby! Sadyang OA lang talaga itong si Gabriel. Parang siya pa ang mas nahihirapan eh." natatawa kong wika dito.

"Katunayan lang iyan kung gaano ka niya kamahal Bestie. Hay napakaswerte natin sa ating mga asawa noh? Akalain mo iyun, ang dati nating pangarap na lalaki ang siyang napangasawa natin. Ang bait talaga ni Lord sa atin Bestie." sagot naman ni Roxie.

"Yes...kaya super duper thankful and Bless talaga ako Bestie. Lalo na at biniyayaan niya kami ng maraming anak." natatawa kong wika dito.

"Kaya nga eh. Hayst kakausapin ko nga din itong si Jonathan, kailangan makabuo ulit kami. ABa! Hindi ako papayag na hindi magkakaroon ng kapatid si Carmela noh?" natatawa nitong wika.

Masaya kaming nag-uusap ng biglang lumapit sila Jonathan at Gabriel. Tungkol sa negosyo siguro ang pinag- uusapan ng mga ito kaya lumayo sa amin kanina ni Roxie.

"Baby, napag-usapan namin ni Pareng GAbriel, paano kaya kung pag- asawahin natin si Carmela at Christian. Para naman mas magkakaroon ng ugnayan ang pamilya natin." walang prenong wika ni Jonathan kay Roxie. pagkalapit na pagkalapit nito. Gulat naman akong napatitig kay Gabriel. Nagulat din si Roxie at pinandilatan ang asawa.

"Tumigil ka nga diyan Baby! Ikaw talaga! Napakabata pa ni Carmela para sa ganitong usapin noh? KUng anu-ano iyang mga naiisip niyo." sita ni Roxie sa kanyang asawa. Binalingan ko naman si Gabriel at nagtatanong ang mga matang tumingin ako dito. Nagkibit balikat lang ito at niyakap ako.

"Well, napag-uusapan lang naman. Pero hindi naman ibig sabihin na i- pupursue namin ito. Nasa mga bata pa rin naman ang desisyon. Isa pa, tama si Roxie, masyado pang bata si Carmela." sagot naman ni Gabriel.

"Hayst kayo talaga! Huwag niyo ng pangunahan ang mga bata. Hayaan niyo silang pumili ng kung sino ang magugustuhan nila. Sa akin naman kasi, basta mahal ng anak ko, ok lang sa akin. Hindi ako maghihimasok sa magiging lovelife nila." sagot ko naman. Nagkatinginan naman si Gabriel at Jonathan. Samantalang masaya namang napatango si Roxie.

**:

**

ARABELLA

Mabilis na lumipas ang mga araw. Sa wakas hawak ko na din ang Student driving licence ko. Ibig sabihin pwede na akong magdrive mag-isa papasok ng school. Hindi ko na kailangan pang magpahatid at sundo sa aming driver.

Sabi ni Kuya Christian magaling naman na daw akong magdrive.

Minsan kasi ako nitong pinagdrive sa buong paligid at nagulat naman siya dahil alam ko naman na daw ang aking gagawin. Kaya naman lalo akong nagkaroon ng kompiyansa sa aking sarili. Bahay at School lang naman ang aking gagawin at wala naman akong balak gumala.. Siguro tsaka na lang kapag makapanganak na si Mommy. Sa, ngayun kasi bawal pa kaming magpasaway.

Kinuha ko ang aking bag at ang susi ng kotse at nagmamadali akong bumaba papuntang dining. Kakain muna ako ng breakfast bago pumasok ng School para makatipid. Medyo pricy kasi ang pagkain sa labas at di hamak na mas masarap ang pagkain dito sa mansion. Ayaw ko din gumastos ng gumastos sa mga walang kabuluhang bagay.

Sila Mommy at Daddy na lang ang nadatnan ko sa dining area. Nakaalis na siguro ang kambal kaya naman lumapit ako sa kanila sabay pagbibigay ng galang.

"Good Morning Mom, Good Morning DAd!" wika ko sabay halik sa pisngi nila. Tumango naman si DAddy at abala ito sa pag-aasikaso sa paglalagay ng pagkain sa pinggan ni Mommy.

Samantalang nakangiti naman akong . tiningnan ni Mommy.

"Balita ko hindi ka na daw ngayun magpapahatid sa driver ah? Kaya mo na bang mag-isang magdrive?" tanong ni Mommy sa akin. Kababakasan ang pag-aalinlangan sa magandang mukha nito. Hindi man nito pinahahalata pero alam kong nag-aalala ito sa akin.

"Ayos na ako Mom. Gamay ko na po ang manibela ang kotse. Huwag po kayong mag-alala sa akin." nakangiti kong wika at umupo na sa bakanteng upuan para kumain.

"Basta mag-ingat ka lang palagi. Kung may problema tawagan mo agad kami ha?" sagot ni Mommy.

"Yes Mom. Huwag mo kayong mabahala, mag-iingat po ako palagi. Love ko kaya ang kotse ko at ayaw kong magasgasan ito noh?" biro ko dito. Ngumiti naman si Mommy at nag- umpisa na din itong kumain.

Pagkatapos mag-almusal ay agad akong sumakay ng kotse para pumasok ng iskwela. Maayos naman akong nakarating at dumiritso na sa aking first subject. Mamaya pa naman kami magkikita nila NIkka, Carmela at Paul pagkatapos ng klase. May usapan kasi kami na ililibre ko sila bilang selebrasyon dahil may bago na akong kotse. TAtawagan ko na lang mamaya sila Mommy at Daddy para ipaalam sa kanila na mali-late ako ng kaunti ng uwi. Nakalimutan kong magpaalam kanina dahil sa matinding excitement.

Pagkatapos ng klase ay agad kaming nagkita sa parking. May kanya-kanya kaming sasakyan kaya naman mag- convoy na lang siguro kami kung saan man kami pupunta. Hindi naman pwedeng iiwan ang sasakyan namin dito sa School. Actually matagal na nila itong ginagawa pero bihira lang akong nakakasama dahil after ng klase sinusundo na agad ako ng personal driver ko.

"So paano ba iyan, magkikita na lang tayo doon sa dati nating tambayan." wika ni Paul. Alam ko na kung anong tambayan ang tinutukoy nito kaya naman agad akong tumango. Nagkanya -kanya na kaming sakay ng kotse at magkasunod na umalis. Dahil baguhan pa lang akong driver ako ang Matagal pa akong nakahanap ng mapagparkingan kaya naman nahuli.

tinatawagan ako ni Carmela. Sinabi ko na lang dito na nasa malapit na ako at huwag silang mag-alala.

Nang sa wakas ay nakapag-park na ako ay agad akong bumaba ng sasakyan. Ganito pala kahirap kapag may dala kang sasakyan. HIndi pwedeng iiwan kong saan at kailangan talagang mag- abang para magkaroon ng mapagparadahan. KUng bakit naman kasi ang daming sasakyan ngayun sa lugar na ito.

Dinuble check ko muna ang lock ng sasakyan at nagmamadaling naglakad papuntang entrance ng stablishment. Pero Hindi pa ako nakakalayo sa sasakyan ko ng biglang may mahigpit na humawak sa aking braso. Inis akong napalingon dito at nagulat ako ng bumungad sa akin ang pagmumukha ni Kurt. Inis akong pumiksi upang mabitawan niya ako.

Ngayun ko lang ulit ito nakita pagkatapos noong nagshopping kami ni Ate Miracle. Sabagay, iniiwasan ko kasi ito. Ilang beses na itong tumatawag sa akin pero hindi ko sinasagot. Paninindigan ko na talaga ang pag-iwas dito. BAhala na siya sa buhay niya.

"Ano na naman Kurt?" Inis kong tanong dito. Kung kailan nagmamadali ako tsaka naman ito haharang-harang.

"Anong ginagawa mo sa lugar na ito?" seryoso nitong tanong sa akin. Lalo ko naman itong sinimangutan.

"Magkikita kami ng mga kaibigan ko dito. Pwede ba tsupi ka muna dahil nagmamadali ako." sagot ko dito sabay tinalikuran ito. Nagmamadali akong pumunta sa restaurant kong saan naghihintay sa akin sila Carmela. Nagpasalamat ako dahil hindi na din sumunod sa akin si KUrt.

MAbilis naman akong nakarating ng restaurant. Buti na lang at nakaorder na ang mga kaibigan ko. AMinado akong natagalan talaga ako dahil sa kakahanap ng parking.

'Akala namin hindi ka makakarating eh." Biro sa akin ni Nikka. Ngumiti naman ako dito at pagod na naupo.

"Hayyy parang ayaw ko ng gumamit ng kotse kapag sa mga ganitong lugar ang punta. Ang hirap ng parking eh." reklamo ko.

"Ganoon naman talaga kapag nag- uumpisa ka pa lang. Kalaunan masasanay ka rin." sagot naman ni Carmela.

"Sana nga! Mabuti naman at umorder na kayo. Gutom na talaga ako eh." sagot ko sa mga ito. Kinuha ko ang aking cellphone at agad na nag-send ng message kay Mommy. Sinabi ko dito na mali-late lang ako ng uwi dahil kasama ko sila Carmela. Agad naman itong pumayag at sinabihan ako na huwag daw masyadong magpagabi dahil dilikado sa daan.

Masaya kaming nagkukuwentuhan ng aking mga kaibigan habang kumakain. Inabot din kami ng halos dalawang oras bago nagpasya na mag-siuwian. Nagpaalam ako sa mga ito na mag- CCR lang ako at mauna na sila. Pero hindi pumayag si Paul. Hihintayin na lang daw niya ako at mauna na si Nikka at Carmela dahil tiyak na hinahanap na ang mga ito sa kani-kanilang bahay.

Sabay na kaming naglakad ni Paul palabas ng stablishment na iyun pagkalabas ko ng CR. Panatag naman ang aking kalooban kapag kasama ito dahil matagal na kaming magkakilala. Alam kong may gusto ito sa akin base sa kwento sa akin ni Carmela. Minsan na daw kasing nalasing si Paul noong nag-outing sila at nagkwento ito tungkol sa nararamdaman sa akin.

"Mabuti naman at lumabas ka din! Napapitlag pa ako sa pagkagulat ng may bilang nagsalita sa aming likuran.

Malapit na ako sa kinapaparadahan sa aking sasakyan ng biglang sumulpot si Kurt. Madilim ang aura nito at galit na nakatitig kay Paul.

"Who is he Arabella?" tanong ni Paul sa akin. Hindi ako nakaimik at pinaningkitan ko ng mga mata si Kurt. Hindi ko alam kung talagang hinihintay ako ng lokong ito. Ano na. naman kaya ang kailangan at bakit mukhang bad mood na naman ito.

"Sige na Paul mauna ka na! Kita na lang tayo bukas sa School." Sa halip na sagutin ang tanong nito iyun na lang ang sinabi ko kay Paul. Mukhang mainit ang ulo ni Kurt at baka magkaroon pa ng trouble.

""Are you sure? Kilala mo ba siya?" bakas ang pag-aalinlangan sa boses ni Paul habang palipat-lipat ang sulyap sa aming dalawa ni Kurt. Tumango naman ako.

"Family friend namin siya kaya huwag kang mag-alala. Ayos lang talaga ako." nakangiti kong sagot. Tumango naman si Paul at tumalikod na pagkatapos nitong muling sulyapan si Kurt.

"Ano na naman ito Kurt? Bakit nandito ka na naman?" asar na tanong ko dito habang hinahanap ang susi sa aking bag.

"Boyfriend mo na ba ang gagong iyun? may bahid na galit ang tono ng boses nito na tanong sa akin. Maang naman akong napatitig dito.

"Anong sabi mo?" tanong ko dito.

"Sabi ko boyfriend mo na ba ang mistisong bangus na iyun? Siya ba ang ka-date mo dito?" galit ng tanong nito sa akin. Pinaningkitan ko ito ng mata sabay lapit sa aking sasakyan. NAhanap ko na kasi ang susi ko sa bag.

"Pakialam mo ba!." sarkastikong sagot ko dito at pinindot ko  ang open botton ng susi ng sasakyan ko. Hinawakan naman ni Kurt sa aking braso na nagpakaba sa akin. Lalo akong nakaramdam ng kaba dahil paglingon ko dito ay lalong nagdilim ang awra nito. Mukhang galit na galit na ito sa hindi ko malaman na dahilan.

"Pakialam ko? Malaki ang pakialam ko. Bella dahil fiancee mo ako. Hindi ka pwedeng tumanggap ng manliligaw dahil ikakasal na tayo!"Asar na sagot nito sa akin.

"Alam mo, kung hindi lang kita kilala, iisipin kong may latak na iyan utak mo Kurt. Para kang sira diyan! Kailan mo pa ako naging fiancee?" asar na tanong ko dito. Lalo naman nagdilim ang awra nito.

"Basta Bella, ayaw na ayaw kong mabalitaan na nag-eentertain ka ng manliligaw dahil gagawin ko ang lahat upang matuloy ang kasal na natin!"

asar na sagot nito sa akin. Inirapan ko naman ito.

"Pwede ba Kurt, kung wala kang ibang pinagkakaabalahan ngayun sa buhay mo, huwag mo akong pagtripan! Matagal na akong nananahimik kaya pwede bang lubayan mo na ako! Nag sorry na nga ako sa mga nangyari noon tapos heto ka pa inuungkat parin! Lagi mo pa rin kasal na iyan!" galit kong sagot dito. Natigilan naman ito.

"Wala ng kasalan na mangyayari sa ating dalawa. Isa lang yung malaking pagkakamali na nagawa ko na ayaw ko ng balikan pa! Kaya sorry na! Magfocus ka na lang sa mga girlfriend mo dahil balita ko marami ka noon!" galit na sagot ko dito at akmang bubuksan ko na ang pinto ng sasakyan na hilain ako nito at niyakap. BAhagya naman akong natulala sa ginawa nito sa akin. Hindi ko alam pero biglang nag-init ang aking pakiramdam. RAmdam ko din kasi ang init ng katawan ni Kurt.

"Bitawan mo nga ako!" mahinang wika ko dito ng makabawi dahil sa pagkabigla. Hindi ko alam pero pakiramdam ko biglang nanginig ang tuhod ko dahil sa simpleng yakap nito.

"Tandaan mo Bella, akin ka lang! HIndi ako papayag na may ibang lalaking aali-aligid sa iyo." bulong nito sa aking tainga na siyang nagpatayo ng balahibo ko sa buong katawan. Hindi pa ito nakontento at kinintalan ako ng halik sa labi bago ako binitawan. Agad naman nanlaki ang aking mga mata dahil sa ginawa nito. Nakakarami na talaga ang lokong ito sa akin.

"Bastos ka talaga!" inis na wika ko dito. Nginisihan lang ako nito at sumakay na din sa katabing sasakyan na siyang labis kong ikinagulat.

"Magdrive ka na! Susundan kita hanggang makarating ka ng mansion."

wika nito sa akin bago tuluyang pumasok sa kanyang sariling kotse. Padabog naman akong pumasok sa loob ng aking kotse at wala sa sariling ini-start ko ang makina. Tulala pa rin ako sa mga nangyari kani-kanina lang. Para kasing nasanay na si Kurt na hahalik-halikan ako. HIndi ito maaari. Baka tuluyan na akong mahulog dito.

Chapter 87

ARABELLA

Sinundan nga ako ni Kurt hanggang sa makarating kami ng Mansion.

makarating kami ng Mansion.

Nagtataka naman ang mga tao sa Mansion dahil nakabuntot sa akin si Kurt. hanggang sa makapasok kami sa loob. HIndi man lang nahiya ang loko. Hindi naman iniimbitahan pumasok sa loob pero feeling at home na.

Nagtatanong ang mga matang tumingin sa akin si Mommy Carissa ng madatnan namin ito sa loob ng living room. Nagbigay galang naman agad si Kurt kina Mommy at Daddy.

"Good evening Tita, Tito!" pagbibigay galang ni Kurt kina Mommy at Daddy. Tumango naman si Daddy at ngumiti naman si Mommy dito.

"Nagkita lang kami sa labas Mommy. sagot ko kay Mommy sabay halik sa pisngi nito.

"Ganoon ba? Akala namin mamaya ka pa makakauwi. Bweno ikaw na ang bahala kay Kurt. Asikasuhin mo siya at huwag mong tarayan! Magpapahinga na kami ng Daddy mo. dahil inaantok na ako." wika ni Mommy sabay hawak sa braso ni Daddy at nagyaya na itong umakyat. Hindi ko alam kung tatango ba ako o hindi kaya nasundan ko na lang sila ng tingin.

"Salamat po Tita, Tito." pahabol pang wika ni Kurt sa mga ito. Inis ko naman itong tinitigan. Nagsign peace lang ito. sa akin habang nakangisi. Parang lalo pa ako nitong inasar.

"Bakit pumasok ka pa dito sa loob? Ano ba ang gusto mong patunayan?" yamot kong tanong kay Kurt ng kami na lang dalawa.

"Napagod ako sa paghihintay sa iyo sa labas kanina Bella. Kaunting konsiderasyon naman." sagot nito sa akin sabay upo sa sofa.

"Bahala ka diyan! Wala akong panahon na makipag-usap sa iyo. Magrereview pa ako." inis kong sagot dito. Tinaasan naman ako nito ng kilay.

"Bahala ka. Kapag iiwan mo ako dito isusumbong kita kina Tita at Tito." Sabi nila asikasuhin mo daw ako." pananakot naman nito sa akin. Nanlaki naman ang aking mga mata. Inis naman akong umupo sa katapat nitong sofa.

"Good Girl." natatawa nitong wika. Kapagkuwan ay biglang sumeryoso ang hitsura nito.

"Sino yung kasama mo kanina? Bakit ka nag-eentertain ng manliligaw?" tanong na naman nito sa akin. Parang gusto ko na itong kutusan.

"Pwede ba Kurt? Wala ka na doon kung gusto ko man mag-entertain ng manliligaw! Hindi naman kita kaano- ano para mag-react ka ng ganyan." sagot ko dito. Pinaningkita naman ako nito ng mata.

"Fine! Para katahimikan ng atay at balun-balunan mo...hindi ko manliligaw si Paul Ok? Friend ko siya at pareho kami ng kinukuha na course. "inis kong sagot dito. Seryoso naman ako nitong tinitigan.

"Talaga lang ha? Bakit feeling ko karibal ko sa iyo ang mistisong bangus na iyun? Tandaan mo Bella ha? Hindi ka pwedeng mag-entertain ng manliligaw. Magagalit talaga ako!" sagot ni Kurt.. Ipinikit ko ang aking mga mata sabay hilot sa aking sintido. Sumasakit na talaga ang ulo ko sa taong ito. Napakakulit talaga.

"Wala ka na doon Kurt! Ano ba kasi ang pakialam mo. Talo mo pa ang sila Mommy at Daddy kung maghigpit sa akin eh." asar kong sagot dito.

"Malaki ang pakialam ko Bella. Magiging asawa na kita kaya ayaw kong may ibang lalaking aali-aligid sa iyo. Dapat sa akin lang nakatoon ang mga mata at attention mo. Seloso akong tao at ayaw kong may kahati sa babaeng gusto ko." seryosong sagot nito sa akin. Sinamaan ko naman ito ng tingin. Kung pwede nga lang iuntog ko ang ulo ni Kurt para matauhan ginawa ko na sana. Grabe na talaga ang lalaking ito. Hindi ko na alam kung ano ang pumapasok sa kukute nito ngayun. Mukhang nasisiraan na ng bait.

"Ewan ko sa iyo! Umuwi ka na nga! Masyado mo na akong iniisturbo." gigil kong wika dito. Tumayo naman ito at akmang lalapit sa akin kaya agad naman akong napatayo. Kailangan ko na kasing maging alerto baka mamaya bigla na naman akong hahalikan nito. Nakakarami na kasi ito sa akin.

"Aalis na ako pero ihatid mo ako sa labas." pagdedemand na naman nito. Yamot akong napabuntong hininga at nauna ng maglakad palabas ng bahay.

Diritso akong naglakad papunta sa kotse nito para naman wala na masyado pang maraming request ang lokong ito. Masyado ng demanding wala naman kaming relasyon.

"Ano? Ayos na ba dito? Kung may request ka pa sabihin mo na agad para naman matapos na ito." asar kong wika dito ng makarating kami sa nakaparada nitong kotse. Lalo naman akong nainis dito ng luminga-linga pa ito sa paligid pagkatapos ay agad na kinabig ako nito at hinalikan na naman sa labi. Hindi na naman ako nakahuma dahil sa matinding pagkagulat. Ito na naman siya. Sinipsip na naman ang labi ko. Hindi ko alam kung tao ba ito o dracula? Ang hilig kasing manipsip ng labi.

Pilit akong kumakawala sa halik ni Kurt. pero mas lalo itong naging mapusok. kinagat-kagat ulit nito ang nakatikom kung bibib at pilit na itinataas ng dila nito.

"Kiss me back Honey!" Bulong pa nito sa akin ng saglit na pinakawalan ang aking labi. Pero wala pang segundo muli nitong pinagdikit ulit ang aming mga labi. Napapikit naman ako at napaawang ang aking labi ng dumako ang mga kamay ni Kurt sa dibdib ko. Bahagya niya kasing pinisil ang kaliwa kong bundok kaya naman napaawang ang aking bibig sa matinding pagkagulat at kiliting naramdaman. Nanlaki ang aking mga mata kasabay ng pag-iinit ng buo kong katawan. Para akong lalagnatin.

Nararamdaman ko na lang na ipinasok na ni Kurt ang dila nito sa aking bibig. Tumugon naman ako at pilit na ginagaya ang ginagawa nito. Nadarang na din ako sa init ng halikan namin. Hindi ko alam pero nagustuhan ko na din ang ginagawa nito ngayun. Para kasing nasa alapaap ako at hindi ko maipaliwanag ang saya na aking nararamdaman.

Hindi ko alam kung gaano katagal magkadikit ang aming labi pero naramdaman ko na lang ang unti- unting pagbitaw ni Kurt sa akin. Nang tingnan ko ito ay bigla akong nakaramdam ng matinding hiya lalo na ng makita ko ang matamis na ngiti. nito sa labi.

"Your so sweet Bella. Kung wala lang tayo dito sa lawn niyo baka hindi ko na mapigilan pa ang aking sarili. Baka mas higit pa sa halik ang gagawin ko sa iyo." wika nito sa akin. Napamulagat naman ako at lalong nakaramdam ng hiya ng maisip ko na baka may nakakita sa amin. Diyos ko, ano ba naman itong katangahan na ginawa ko? Bakit nadala na naman ako sa halik ng Kurt na ito? Mabuti na lang at medyo madilim sa lugar na kinaroroonan namin. Mabuti na lang at tulog na din ang mga tao dito sa mansion. Kung hindi, nakakahiya talaga lalo na kapag may ibang nakakakita sa amin.

"I have to go! Baka magbago pa ang isip ko at bigla kitang maitanan." masuyong wika nito sa akin. Pagkatapos ay kinindatan pa ako nito bago tuluyang sumakay ng kotse. Naiwan naman akong para na- eengkanto. Hindi ako makakilos dahil sa matinding pagkabigla.

Nang makabawi na ay napakurap- kurap ko ang aking mga mata. Nakaalis na ang kotse ni Kurt pero heto pa rin ako, parang baliw...tulalala! Nahawakan ko pa ang aking labi at ninanamnam ang pinagsaluhan naming dalawa kani-kanina lang.

"Bella! Bella?!!!" napalundag pa ako sa pagkagulat ng may biglang nagsalita sa aking tagiliran. Sapo ang aking dibdib ng lingunin ko ito.

"Ano ba ang nangyari sa iyo? Bakit para kang wala sa iyong sarili? May nakita ka bang multo?" tanong ni Ate Miracle sa akin. Kunot noo itong nakatitig sa akin sabay hawak sa aking noo.

"Wala ka namang lagnat? Bakit ang pula ng mukha mo?" nagtataka nitong tanong. Napahawak naman ako sa aking pisngi. pagkatapos ay nahihiya akong napatingin kay Ate. Lalo akong nahiya sa isiping baka nakita nito ang ginawa namin ni Kurt kanina. Yari talaga ako kapag magsumbong ito kila Mommy at DAddy. Kung bakit naman kasi nag-enjoy din ako sa halikan namin...HIndi!!! HIndi pala halikan ang nangyari sa amin kanina..... Laplapan pala iyun dahil nagpapalitan na kami ng laway kanina ni Kurt.

"Ano? Ikaw ha? Para kang timang dyan! Nakadrugs ka ba?" kunot noong tanong sa akin ni Miracle.

"So--sorry Ate, pero kanina ka pa ba diyan?" tanong ko dito.

Sumilay naman ang nanunudyo nitong ngiti sa labi. Pagkatapos ay seryoso akong tinitigan na siyang ikinakaba ko pa lalo.

"Bakit? May ginagawa ka bang milagro dito?" tanong nito na may himig pagbibiro. Napaiwas naman ako ng titig dito. Tumawa naman si Ate Miracle.

"HOyyyy??? Ano ka ba..joke lang! Kakarating ko lang. Pinuntahan kita sa kwarto mo kanina pero wala ka doon kaya hinanap kita dito sa baba. May favor kasi akong hihingiin sa iyo eh." wika ni Ate Miracle sa akin. Nakahinga naman ako ng maluwag.

'Ano yun ATe?" tanong ko dito.

"Diba maaga ang pasok mo bukas? Sasabay sana ako sa iyo eh. Ayaw ko na kasing magpahatid sa driver kasi maaga din aalis sila MOmmy at daddy bukas. Tinatamad naman akong magdrive kaya pwede bang i-drop-off mo ako sa office? Aagahan na lang natin ang alis bukas para hindi ka ma- late sa klase." wika ni Ate Miracle sa akin. Agad naman akong tumango at nakahinga ng maluwag sa isiping mukhang hindi naman nito nakita ang laplapan namin kanina ni Kurt.

"Sure Ate, iyun lang pala eh. Pero paano pag-uwi mo?" tanong ko dito.

"Dont worry, baka kay Christian na lang ako sasabay. Ewan ko ba natatamad na kasi ako ngayung magdrive eh. Siguro dahil sa traffic na din minsan kaya ganoon. Dapat kay Christian ako sasabay kaya lang may morning apointment siya sa Alabang. Eh sa ortigas ang office natin kaya pasabay ako ha?" mahabang wika ni Ate. Nakangiti naman akong tumango dito.

"Thank you Bella! Sige na, mauna na ako sa iyo. Basta maaga kang gumising bukas ha? Ayaw ko din kasi na ma-late ka sa School ng dahil sa akin." wika nito. Tumango ulit ako. Agad naman akong iniwan ni Ate at nagmamadali ng pumasok ng mansion. Naiwan naman akong nakatulala na naman habang naiisip ulit ang nangyari sa amin ni Kurt.

"Hayssst minsan talaga nauunahan ako ng pagiging marupok ko! Bakit ba naman kasi nadala ako sa init ng labi ni Kurt!" bulong ko pang wika sa aking sarili at nagpasya ng pumasok sa loob ng mansion para makapagpahinga na din.

KINAUMAGAHAN

Wala pang alas-syete ng umaga ng tinatahak na namin ni Ate Miracle ang kahabaan ng EDSA. Buti na lang maaga pa rin akong nagising kahit na late na akong nakatulog kagabi. Paano ba kasi hindi talaga mawaglit sa aking isipan ang nangyari sa amin ni Kurt. Parang hinahanap-hanap ko na kasi ang labi nito at para akong naaadict. Tuwing pumikit ako mukha ni Kurt ang aking nakikita.

"Bella, sigurado ka bang hindi ka nahihirapan sa kurso mo? Para ka kasing lutang palagi eh. Tsaka anong nangyari sa mga mata mo? Eyebags ba iyang nakikita ko?" wika ni Ate Miracle sa akin habang nakatitig sa mukha ko. Hindi ko naman ito pinansin at itinoon ang mga mata ko sa kalsada.

"Ok lang naman Ate, medyo mahirap pero kaya ko pa naman." sagot ko dito at pilit na ngumiti.

"Well kung hindi mo naman kaya pwede ka naman mag-shift ng course kung gusto mo. Sabagay narinig ko din na mahirap daw talaga ang course na

Medicine." sagot nito sa akin. Ngumiti lang ako dito.

"Balita ko kasama mo si Kurt kagabi sa mansion ah? Well nabanggit lang naman sa akin ni Mommy kaninang umaga. Kumusta naman? Nagkaayos na ba kayo?" tanong ulit ni Ate sa akin.

'O---ok naman kami Ate.... nangungulit pa rin siya." maikli kong sagot dito.

"HMmmm, mukhang nahulog talaga sa kagandahan mo ang luko. Pwede mo naman siyang e-entertain para naman may inspiration ka sa pag-aaral mo." nakangiti nitong sagot sa akin. Hindi ko naman alam kong matatawa ako sa sinabi nito.

"EH...ikaw Ate? Wala ka pa rin bang nagugustuhan sa mga manliligaw mo?  pag-iiba ko sa aming usapan. Baka kasi kapag hayaan ko na tungkol kay Kurt ang topic baka kung saan pa mapunta ang pag-uusap namin.

"Well, wala pa. Hindi ko pa rin nahanap ang Mister RIght ko...Pero ok lang naman...hindi naman ako nagmamadali..kung darating siya ok lang pero kung hindi naman...ok na din." sagot nito sa akin.

Napatango naman ako. Pihikan talaga si Ate Miracle. Hindi ko man lang narinig dito na may crush ito. Wala din itong ipinakilalang manliligaw kina Mommy at Daddy, Minsan nga naiisip ko na lesbian ito eh. Pero hindi, napakaganda ni Ate Miracle para maging Lesbian. Kuhang kuha nito ang mala-anghel na mukha ni Mommy Carissa. Marami nga ang nagkakagusto dito at isa na si Kurt pero never talaga itong tumanggap ng manliligaw. Kahit si Kurt ay ilang beses nitong binasted.

"Ayyy Bella ano ba iyan!!!' Narinig kong wika ni Ate Miracle pagkatapos kong maihinto ang aking kotse. Tulala akong napatingin sa aming harapan habang hawak ko ang aking ulo. Diyos ko...hindi ko alam kung dahil sa pagiging lutang ko pero nakabangga ako ng sasakyan. Hindi ko kasi napansin...naka-stop na pala ang stop light sa gawi namin pero tuloy-tuloy pa rin ako sa pagpapatakbo ng sasakayan.

"Naku, lagot tayo Bella..Nakabangga ka?" nanlalaki ang mga matang wika ni Ate sa Akin. Bakas sa mukha nito ang pag-aalala habang sinisipat ang kotse na aking nabangga.

"Ate, anong gagawin ko? Hindi ko napansin ang stop light!" nanginginig ang boses kong tanong dito. Napakamot naman si Ate sa kanyang ulo.

Lalo naman akong kinabahan ng bumaba ang sakay ng Rolls Royce na nabangga ko at lumapit sa aming sasakyan. Si Ate naman ay tahimik lang at nakikiramdam din sa paligid. Sabagay, ako ang nakabangga kaya dapat ako ang dapat mamroblema.

"Relax ka lang. Mukhang kaunting gasgas lang naman ang natamo ng kotse na nabangga mo. Madadala pa siguro sa pakiusap iyan."wika ni Ate sa akin. Parang gusto ko naman maiyak lalo na ng makita ko ang kotse na nabangga ko. Sa dami ng sasakyan sa EDSA ang latest model pa talaga ng Rolls Royce ang aking nabangga.

Chapter 88

ROLDAN VALDEZ POV

Napakamot na lang sa ulo si Roldan Valdez habang inis na bumaba ng kanyang sasakyan. Kakarating lang niya kahapon dito sa Pilipinas galing France pero ito agad ang sumalubong sa kanya. Isang aksidente sa kalsada.

"Kung saan naman puyat siya dahil hindi siya masyadong nakatulog kagabi dahil sa magdamagan nilang romansa ng kanyang fiancee. Yes, isa ito sa mga dahilan kung bakit niya piniling umuwi ng Pilipinas sa kabila ng pangako noon na hindi na siya babalik pa dito sa Pilipinas dahil sa natamong suntok at pagpapalayas sa kanya ng sarili niyang amang Mayor noong mga panahon na iyun. Gusto niyang patunayan sa mga ito na kaya niyang bumuo ng sariling pamilya sa kabila ng kanyang edad. na nasa Well, sa ibang lalaki na masyadong nag-enjoy sa pagiging buhay single ito na yung right age para bumuo ng sariling pamilya. Ayaw din naman niyang tumanda mag-isa. Gusto din naman niyang makabuo ng sariling pamilya.

Sinabihan ba naman siya dati ng kanyang Daddy na wala daw siyang mararating sa buhay dahil sa kanyang pagiging binabae. EH hindi pa naman siya sigurado noon kung babae o lalaki ba talaga ang hanap niya.. Aminado siyang malamya kumilos noon pero hindi ibig sabihin na ready na siyang makipag-chukchakan sa kung kani- kaninong lalaki. Confused lang talaga siya noon sa kanyang tunay na pagkatao lalo na at nagkaroon siya ng dalawang magagandang matalik na kaibigan...............SI Roxie at Carissa.

Kumusta na kaya ang dalawang iyun? Excited na siyang makita ang dalawang bestfriend niya halos ituring niyang kapatid. Tiyak na magugulat ito sa kanyang transformation. Ang alam kasi ng mga ito gay pa rin talaga siya.... pero hindi nila alam na biglang nagbago ang ihip ng hangin ng makarating siya ng New York. Bigla kasi siyang nakatikim ng mani at perlas ng minsan siyang nalasing. Nasarapan kaya naging MACHETE siyang bigla. Simula noon hindi na siya nawawalan ng babae. Iba-ibang babae na ang kanyang naikama. Nag-enjoy siya ng todo kaya hindi niya namalayan ang paglipas ng panahon. Minsan din nawaglit sa isip niya ang kanyang mga kaibigan at pamilya dahil naging abala siya sa pagbubuhay-binata sa New York at France. Dagdagan pa ang pagiging abala niya sa kanyang mga negosyo.

Sa New York pala niya mahahanap ang tunay niyang pagkatao. Sa piling ng kanyang mga naging girlfriends. Ilang babae na ba ang kanyang naka-flirt?

Pero lahat ng ito, never niyang sinabi sa kanyang mga kaibigan. Alam niyang hanggang ngayun ini-expect pa rin ng mga ito na siya pa din si Roldan. o Roda na bading. Nagiging abala din naman ang dalawa niyang bestfriend sa buhay may-asawa dito sa Pilipinas kaya dumalang na ang kanilang communication sa paglipas ng mga taon.

Inis niyang nilapitan ang nakabanggang sasakyan sa kanila. Wala yatang balak bumaba ang driver dahil hanggang ngayun tahimik ito. Nag cause na din ng traffic isa pa din kalsada na siyang ikinainis niyang lalo. Hanggat maari ayaw niyang makaabala ng ibang tao. Kung hindi ba naman ito iresposableng driver hindi sana sila maaaksidente. Buti na lang at pareho silang hindi nasaktan. Minor lang naman pero still kakabili lang niya ng kotse na ito kagabi at wala pang 24 hours nabangasan agad.

"Inis niyang kinatok ang bintana ng kotse. DAhan-dahan naman itong bumakas at tumampad sa paningin niya ang mukha ng isang teenager. Shit mukhang minor pa yata ang kanyang nakabanggaan. KInunutan niya ito ng noo bago nagsalita.

"Bumaba ka dito Miss. Mag-usap tayo. Kailangan mong bayaran ang damage ng kotse."seryosong wika ni Roldan dito. Napansin niya pang nag-aalangan ang driver pero bumaba din naman ito. Kita sa maganda nitong mukha ang takot.

"Alam mo ba kong gaano kalaking perwisyo itong ginawa mo Miss? Tingnan mo ang laking gasgas ang naiwan mo sa kotse ko." iinis na wika ni Roldan dito. Nanginig naman si Arabella at sinipat ang parehong sasakyan. Tapos bumuntong-hininga ito.

"Pasensiya na po kayo Mister...

Hindi ko po napansin na naka-stop na pala sa gawi namin ang traffic light." hinging paumanhin ni Arabella dito. Lalo naman nainis si Roldan.

May lisensiya ka ba? Bakit ka nagdadrive kung simpleng pagsunod sa traffic light hindi mo magawa?" bulyaw ni Roldan kay Arabella.

Napayuko naman si Arabela dahil sa takot. Mukhang mapapa-trouble pa siya sa lalaking ito. Aminado naman siyang kasalanan niya lahat.

"BAbe, matagal pa ba iyan? Im sleepy na!" Sigaw ng sexing babae kay Roldan.......Si Bianca fiancee niya. Bumaba pa ito ng kotse at sinipat ng tingin ang bagong bili na Rolls Royce ni Roldan. Inis nitong binalingan si Arabella na noon ay mangiyak-ngiyak na.

"Tssssk! Tssssk!" Are you Stupid? Bakit ka nagpakalat-kalat dito sa kalsada gayung hindi ka naman pala marunong magdrive? My God! Hindi mo ba alam na nagmamadali kami ng BAbe ko?" pagtataray nito kay Arabella. Lalo naman nakaramdam ng panliliit si Arabella. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na may sumigaw na ibang tao sa kanya. Nakakaramdam lalo siya ng takot ng mapansin niyang may mga pulis ng dumadating.

"Hoy babae! Ang kapal ng apog mo para pagsalitaan ng ganiyan ang kapatid ko!!!." Sigaw naman ni Miracle. Nanlilisik ang mga mata nito na lumapit. Walang sino man ang nakapansin dito sa pagbaba ng kotse. Natulala naman si Roldan habang nakatitig sa kakalapit lang na si Miracle.

"Bakit?Ayaw mo bang sabihin kong stupid ang kapatid mo? Anong gusto mong itawag ko sa kanya? TANGA?" Pagtataray na sagot ni Bianca. Lalo naman namula sa galit si Miracle at walang sabi-sabing sinampal nito si Bianca. Nagulat ang lahat dahil sa nangyari. Tulala naman na napatitig si Arabella kay Miracle. Hindi makapaniwala na may tinatago palang ganitong ugali ang kanyang Ate Miracle. Mahinahon ito sa lahat ng oras pero ibang-iba ito ngayun.

"Oooops hindi ko napansin na bigla pa lang lumipad ang aking palad sa malandi mong mukha! Pero sa susunod na tawagin mo pang ganyan ang kapatid ko hindi lang sampal ang matitikman mo sa akin!! Puputulan kita ng dila malandi ka!" galit na wika ni Miracle. Napakurap-kurap naman si Roldan ng marinig niyang umatungal ng iyak ang kanyang nobya. Wala siyang pakialam kung nasampal man ito ng babaeng nasa harap niya. Basta ang alam niya... isang Diyosa ang biglang dumating sa kanyang harapan. Napakaganda nitong tingnan kahit na nanlilisik ang mga mata nito sa galit.

"MISS? Hindi tama ang ginawa mo? Wala kang karapatan na sampalin ang fiancee ko!" wika ni Roldan ng makabawi sa pagkatulala. Hindi niya alam pero gandang-ganda siya sa kaharap na babae. May mala-anghel na mukha pero mala-demonyo na ugali. Bigla ba naman lumapit at basta na lang manampal. Pero ganoon pa man, nakakatawang hindi man lang nakaramdam ng inis si Roldan dito. Bagkos napapantas-tikuhan pa siya. Hindi niya alam pero biglang sumikdo ang puso niya.

"Mam, Sir pwede niyo naman po itong pag-usapan ng maayos ng walang sakitan na nangyayari.: awat sa kanila ng policeman. Nagpapalipat-lipat ang tingin nito sa magkabilang panig. Alam niyang hindi siya pwede gumawa ng kahit anong maling hakbang dahil sa mga porma at sasakyan pa lang na gamit ng sangkot sa aksidente,

maaring galing ito sa mga hindi basta- bastang pamilya. Banggaan ba naman sa pagitan ng Mercedes Benz at Rolls Royce.

"Mister Whatever? I dont care! Sa susunod disiplinahin mo iyang ugali ng fiancee mo. Tapalan mo ng packing tape ang mabahong bunganga niyan para naman hindi kung anu-anong masamang salita nang lumabas sa bibig niyan." galit na wika ni Miracle kay Roldan. Pagkatapos ay binalingan nito si Arabella na noon ay takot na takot na dahil may pulis ng dumating.

"Miss, Im sorry ok? Pero hindi pwedeng basta ka na lang maging bayolente. Sinampal mo ang fiancee ko kaya dapat magsorry ka sa kanya." Mahinahong sagot ni Roldan. Tumaas naman ang kilay ni Miracle at sinipat nito ang kanyang girlfriend mula ulo hanggang paa. Pagkatapos napa-ismid ito.

"Bakit ako magsosorry sa kanya?Siya itong nauna na insultuhin ang kapatid ko? Ano ba ang gusto niyong mangyari? Gusto niyo bang palitan namin ng bago ang kotse na iyan?Wala ka bang insurance?" tanong ni Miracle kay Roldan. Lalo naman nakaramdam ng atraksiyon si Roldan sa babaeng kaharap. Hindi niya pa ito kilala pero pakiramdam niya may malaking parte ng puso niya ang nakuha nito. Hindi niya alam pero gandang-ganda talaga siya dito. Para kasi itong may kamukha.

"Roldan, wala ka man lang gagawin? SInampal ako ng babaeng iyan!" galit naman na singit ni Bianca. Umiiyak ito habang hawak ang pisngi na nasaktan.. Napaismid naman si Miracle at humalikipkip.

"Bianca stop it! Hindi ka pwedeng makialam dito. Bumalik ka na sa loob ng kotse at ako na ang bahalang makipag-usap sa kanila." sagot ni Roldan dito.

Nanlaki naman ang mga mata ni Bianca at nakaramdam ng sobrang inis dahil sa pagkapahiya. Mukha yatang walang balak na ipagtatanggol siya ni Roldan sa mga babaeng ito.

"Hindi mo man lang ako ipagtanggol sa babaeng iyan? Bakit parang kasalanan ko pa gayung ako na nga ang nasampal?" galit na sagot ni Bianca kay Roldan. GAlit naman na tinitigan ni Roldan. Hindi niya alam pero nag- uumpisa na naman si Bianca sa ugaling hindi niya gusto. Ang gusto niya kasi sa babae ay iyung sunod sunuran sa lahat ng gusto niyang sabihin. Ayaw niyang sinusuway siya.

"Did you hear that MISS? Hindi ka kailangan dito. Wala kang maitulong para malutas ang problemang ito kaya tsupi!" pang-iinis na wika ni Miracle. Hindi naman malaman ni Roldan kong matatawa siya o maiinis sa babaeng kaharap. Hindi niya alam kong bakit?

Siguro na-ko-kyutan talaga siya dito. Sa tuwing nagsasalita kasi ito parang isang magandang awit ang kanyang naririnig. Kung gaano kaganda ng mukha nito ganoon din kaganda ang boses nito.

Nagdadabog naman na bumalik ng kotse si Bianca pero bago iyun matalim muna nitong sinulyapan si Miracle. Lalo naman itong tinaasan ng kilay ni Miracle.

"Well, buti naman at pinalayas mo na ang asungot mong fiancee? Ano ang gusto mong gawin namin para mabayaran ang damage ng kotse mo or in correct question, magkano sa palagay mo ang damage? Name it! Babayaran ko ngayun din dahil masyado na kaming naabala. May klase pa ang kapatid ko at hinihintay na ako sa opisina." seryosong wika ni Miracle kay Roldan. Lalong napantistikuhan naman si Roldan sa mindset ng

babaeng kaharap. Imagine, sila pa ang naabala gayung sila na nga ang nakabangga. Well ayaw niya na lang patulan dahil aminin man niya o hindi sa kanyang sarili, nagkaroon siya ng matinding atraksiyon sa babaeng kaharap. daw

"Actually, maliit lang naman ang damage. Hindi naman makakapekto ito sa performance ng sasakyan. Siguro magpapalitan na lang tayo ng calling card pagkatapos tatawagan na lang kita." sagot ni Roldan. SA totoo lang kanina niya pa gustong tanungin ang pangalan ng kaharap pero hindi niya alam kung paano. Baka ma-preskuhan ito sa kanya kapag bigla na lang niyang tanungin ang pangalan nito. Baka siya naman ang tatalakan nito. Mukhang nasa bad mood pa naman ang babae dahil sa pagtawag ni Bianca na tanga at stupid sa kapatid nito.

"HIndi ako nagbibigay ng calling card sa mga hindi ko kakilala. Arabella, ibigay mo sa kanya ang number mo. Sabihin mo na lang sa akin kung ano ang demand niya sa nasirang kotse. Masyado na tayong late at kung wala naman siyang reklamo wala ng dahilan pa para magtagal tayo dito." wika ni Miracle. Pagkatapos binalingan nito ang police officer.

"Tama ba Tsip? Kapag walang reklamo, walang kaso?" tanong nito sa pulis. Agad naman itong napatango.

"Opo Mam, pero kailangan niyo na pong tanggalin ang inyong sasakyan. Nagko-cause na po kasi ng matinding traffic." Sagot ng pulis officer. Wala ng nagawa si Roldan kundi kunin na lang ang number ng nagngangalang Arabella. Mukhang wala talagang balak na makipagkilala ang magandang binibini sa kanya. Hindi na nga nagpaalam at sumakay na ulit ng kotse.

Medyo masama talaga ang ugali pero

hindi siya papayag na ito na ang huli nilang pagkikita.

Agad naman siyang bumalik ng kotse ng makuha niya ang number ni Arabella. Not bad din naman dahil magkapatid ang dalawa at tiyak na magkikita pa din sila ng babaeng iyun. Super ganda talaga at palagay niya hindi niya makakalimutan ang maganda nitong mukha hanggang sa pagtulog.Maaga pa para madesisyon, pero mukhang walang kasalan na magaganap sa amin ni Bianca.

Naabutan niya sa kotse si Bianca na bakas pa rin sa mukha ang inis. Well, sino ba naman ang hindi maiiinis gayung nakatikim ka na nga ng sampal sa taong noon mo pa lang nakita tapos hindi ka man lang pinagtanggol ng boyfriend mo.

"Babe! Bakit wala ka man lang bang reaksiyon sa ginawa sa akin ng babaeng iyun? Hindi ka man lang nagalit sa kanila at ipagtanggol ako?" bakas sa himig ni Bianca ang pagkadismaya habang sinasabi ang katagang iyun. Ilang taon niya na bang girlfriend si Bianca? Hindi niya na din matandaan dahil on and off naman ang kanilang relasyon. Pareho silang abala sa kani-kanilang buhay sa New York. Model kasi ito at siya naman ay mayamang businessman. Basta ang alam niya tuwing magkikita sila sa kama ang bagsak nila palagi.

NItong huling mga araw ay nagsawa na siya pagiging buhay single kaya naman nag-propose na siya dito ng kasal.

Wala naman kasing ibang mapili sa kanyang mga ka-flirt kundi ito lang. Si Bianca kasi ang pinakatagal niyang nagiging babae. Nasa 30s na din ito kaya alam niyang magiging mabuti itong maybahay.

"Ihahatid na kita sa hotel. Kailangan magamot iyang maga mo sa pisngi.."

tanging sagot lang niya dito at nag- umpisa ng magdrive. Lalo naman nainis si Bianca.

"What? Akala ko ba ngayung umaga mo ako ipakilala sa iyong parents?" asar na sagot nito. Ngayung umaga talaga nakatakda ang pagpapakilala niya kay Bianca sa kanyang mga magulang. Actually hindi pa pala siya nagpakita sa kanilang bahay simula ng dumating siya kahapon. Dumiritso lang sila ni Bianca ng hotel para makapagpahinga upang kahit paano fresh silang haharap sa kanyang pamilya. Pero sa nangyari ngayun parang bigla na naman siyang nagdalawang isip dahil sa babaeng kanyang nakita kanina. Feeling niya kasi malaking bahagi ng kanyang puso ang nakuha ng istrangherang babaeng iyun.

"I change my mind. Magkikita kami mamaya ng aking mga kaibigan. Hindi

pwedeng isama kita dahil ito ang kauna -unahan naming pagkikita paglipas ng ilang taon." sagot niya dito.

"whats wrong with you Roldan? Bakit parang bigla mo na lang akong ikinakahiya ngayun? Nagiging pabago- bago na ang iyong desisyon...!" inis na sagot ni Bianca. Naihampas naman ni Roldan ang kanyang kamay sa manibela.

"Bianca, hindi ko hinihingi ang iyong reaksiyon sa lahat ng desisyon ko. Makakapaghintay ka naman siguro kung kailan kita ipapakilala sa kanila diba? Bakit ka ba nagmamadali?" asar na sagot niya dito. Natigilan naman si Bianca.

"Fiancee mo ako at dapat lang na ipakilala mo ako sa pamilya at kaibigan mo dito sa Pilipinas. Para ano pa at isinama mo ako dito kung buburuhin mo lang pala ako sa hotel?" galit na wika nito.

"Stop it! Kung ayaw mo sa mga desisyon ko malaya kang bumalik ng New York ngayun din! Alam mong sa lahat ng ayaw ko yung pinaghihimasukan lahat ng desisyon ko sa buhay!" Galit na sagot ni Roldan. Natameme naman si Bianca.

Pagdating sa hotel ay padabog itong bumaba ng kotse. Iiling-iling naman na nasundan na lang ng tingin ito ni Roldan. Alam niyang nagiging unfair siya kay Bianca. Pero ano ang magagawa niya. Masadong nagulo ang kanyang sistema dahil sa nakaharap niyang babae kanina.

Agad niyang kinuha ang kanyang cellphone para tawagan si Roxie. Sa kanilang dalawa ni Carissa, si Roxie lang ang may contact sa kanya. Mamayang 10 AM sila magkikita sa Sea side coffee ang Resto. Ang alam niya pag-aari ng asawa ni Roxie ang naturang Resto at doon napagdesisyunan na magkita dahil sa kalagayan ni Carissa na buntis. Malapit daw kasi sa tabing dagat at tahimik ang lugar.

Chapter 89

CARISSA

Excited kami ako habang nasa biyahe kami ni Gabreil. Ngayung araw nakatakda kaming magkita ni Roldan. Napapangiti pa ako ng maalala ko ang aming matalik na kaibigan ni Roxie. Kumusta na kaya ito? Siguro nagmumukha na itong babae ngayun.

"Are you sure na kaya mong makipagkita sa kanila ngayun Sweetheart? Pwede naman sabihin natin kina Roxie na sa mansion lang nila pupuntahan." wika ni Gabriel. 

"Ayos lang ako Gab. Nasa tabing dagat naman ang restaurant nila Roxie kaya naman makakapagrelax pa rin ako doon. At isa pa medyo matagal na din akong hindi nakakalabas ng mansion. Nabo-bored na din kaya ako."

malambing kong sagot dito. Narinig ko naman ang marahan na nagbuntong-hininga ni Gabriel at kinabig ako ng payakap habang nakaupo kami dito sa likod ng kotse.

"Ok... Fine! Pero sabihin mo sa akin kapag may kakaiba kang nararamdaman ha? Kapag nakakaramdam ka na ng pagod sabihin mo agad." nag-aalala pa rin nitong wika.

"Oo naman Gab! Dont worry, sinabi naman ng Doctor natin na wala tayong dapat ipag-alala. Pareho kaming healthy ni Baby." natatawang sagot dito. Hindi ko alam pero ha tumatagal lalong naging malambing si Gabriel sa akin.

"Hayyy, ilang years na ba kayo hindi nagkikita ni Roldan Sweetheart?" pagtatakang tanong nito sa akin. Napaisip naman ako,

"Hindi ko na din matandaan eh. Pero medyo matagal na din talaga," sagot ko

dito.

"Bweno, mabuti na din na sa Restaurant nila Jonathan kayo magkita -kita. May importante din kasi kaming pag-uusapan ngayun ni Pareng Jonathan." wika naman ni Gabriel. Napatitig naman ako dito.

"Tungkol saan? Kayo ha baka kung anu -anong naiisip niyo na kalukohan ha? Sinasabi ko sa iyo Gabriel, huwag kayong gumawa ng mga bagay na sangkot ang damdamin ng mga anak natin." sagot ko dito sabay titig kay Gabriel. Natawa naman ito.

Alam niya kasi na nilulutong  love story ni Carmela at Christian. Kung tutuusin ayos lang naman sa akin. Pero hanggat maaari ayaw ko talagang paghimasukan ang lovelife ng mga anak ko. Gusto kong sila mismo ang pumili ng mga makakapareha habang buhay.

"Hindi tungkol doon Sweetheart!" labas sa ilong na sagot ni Gabriel. Hindi ko alam kung matatawa ba siya dito. Halata naman kasi na guilty ang kanyang asawa.

Pagdating ng restaurant ay halos magkasabayan lang naming dumating ang mag-asawang Jonathan at Roxie. Agad na lumapit si Roxie sa amin at nakipagbeso-beso.

"Oh my God, you look so Beautiful and fabulous Bestie! How to be you ba?" hindi ko alam kung seryoso sinasabi o kung nagbibiro lang. ang alam ko sumubra na talaga ang kadaldalan ng kaibigan kong ito. Tinawanan ko na lang ito.

"Pasensiya na kayo sa Misis ko. Medyo lumuwang na naman kasi ang turnilyo kaya ganyang ang mga ikinikilos." nagbibiro na wika naman ni Jonathan sa amin. Pinandilatan naman agad ito ni Roxie. Natawa na lang kami ni Gabriel.

"Lets go inside na. Tamang-tama at kanina pa si Roldan sa loob. Ang aga tumawag ng bakla kanina.

Mapapaaga daw yang pagpunta niya dito ngayun sa restaurant dahil wala naman daw siyang ibang mapupuntahan." balita ni Roxie sa amin. Tumango naman ako at humawak na sa balikat ni Gabriel para maglakad na papasok ng Restaurant.

"Pagdating sa loob at aga iginala ang paningin. hinahanap ang aming kaibigan at kunti  pa lang naman ang tao sa loob ng restaurat. dahil karamihan sa mga customer na pumapasok dito ay may mga sinabi sa buhay,

Nagkatinginan kami ni Roxie ng may biglang kumaway sa amin. Naagaw naman nito ang attention ng aming asawa.

"Siya na ba si Roldan? Bakit mukhang hindi naman gay?" bulalas ni Jonathan. Pareho naman kaming natitigilan ni Roxie at nagmamadali kaming lumapit dito.

"OH.......... ...MY................GULAY!!!! Roldan! Bestie!!! Ikaw na ba iyan????" patili na wika ni Roxie. SAndali naman akong natigilan sa mga nakita. Ibang Roldan kasi ang nasa aming harapan, HIndi bading kundi lalaking lalaki.

"Nice to see you aga nakangiting sagot ni Bestie ko." sa amin. Lalaking lalaki ang boses nito at wala ng kahit katiting na kabaklaan. Anong nangyari sa kaibigan namin? BAkit parang biglang naghimala ang langit at nagiging lalaki ito?

"Roxie, Carissa! Im so excited to see you again Guys, Grabe ang gaganda niyo pa rin." nakangiti nitong sagot.

Napaawang naman ang labi ni Roxie dahil sa nakita. Agad naman itong niyakap ni Roldan.

"Eeehhhmmmm! Ehhhmmmm! asawa ko ang niyayakap mo Pare." wika ni Jonathan at biglang hinila si Roxie. Natawa naman kami ni Gabriel dahil dito. Bigla naman nahimasmasan si Roxie ng marinig ang boses ng kanyang asawa.

"Sorry! Nabigla lang ako. Matagal din kaming hindi nagkita kaya ganoon." hinging dispensa ni Roldan kay Jonathan. Tumango na pero bakas pa rin ang pagkalito nito, Marahil ay nagselos ito sa pagyakap ni Roldan kay Roxie kanina.

Pagkatapos ay ako naman ang binalingan ni Roldan. Nakangiti itong tumitig sa akin.

"HIndi ko akalain na ikaw na talaga si Roldan na Bestfriend namin. Grabe ang

laki ng ipinagbago mo! Hindi mo man lang nabanggit sa amin na hindi na pala lalaki ang hanap mo Bestie." natatawang wika ko dito. Hindi naman malaman ni Roldan kung tatawa ba siya o ano. Ang sama kasi ng tingin sa kanya nila Gabriel at Jonathan.. Maling hakbang lang nito tiyak na makakatikim siya ng sapak sa dalawang lalaki.

"Na-surprised ko ba kayo? Pasensiya na kung hindi ko nabanggit sa inyo ang bagay na ito. Masyado kasi tayong abala sa sari-sarili nating buhay eh." natatawang sagot ni roldan at lalaki na talaga ito.

"We are happy for you Bestie. Nabigla lang kami pero hindi pa rin naman nagbabago ang lahat diba? Kami pa rin ang angels mo at ikaw ang tagapag- tanggol namin." natatawa kong sagot dito, Pagkatapos ay muli akong humawak sa braso ni Gabriel.

"Of course. kinurrect ko lang ang Gender ko pero ako pa din ito. Si Roldan na kaibigan niyo." natatawa nitong sagot. Pagkatapos ay inilahad nito ang palad kina Jonatahan at Gabriel.

"Hope you dont mind mga Pare! Masyado ko lang na-miss ang mga asawa niyo na mga kaibigan ko. kaya naman ipagpalagay niyo ang inyong kaloobang." seryosong wika nito kina Gabriel. Nakikiusap naman ang aking mga tingin na tiningnan si Gabriel. Ngumiti ito at nakipagkamay kay Roldan.

"Of course! Kahit anong ma friend ka ng asawa ko at malaki ang utang na loob ko sa iyo noon. Im happy for you Pare. Na shock lang kami lahat dahil ang ini-expect namin na katagpo ng asawa namin ay ang binabaeng si Roldan." natatawang wika ni Gabriel. Nakahinga naman ako ng maluwag. Iba kasi ang naging reaksiyon ni Gabriel kumpara sa naging reaksyon ni Jonathan.

"Uyyyy Jonahtan, tigilan mo na iyang kaseselos mo ha? Makapag-shake hand ka na din kay Rodan!" utos ni Roxie sa kanyang asawa. Napakamot naman sa kanyang ulo si Jonathan. Wala yatang balak sumunod sa sinabi ni Roxie pero ng pandilatan ito ng asawa ay pilit itong ngumiti kay Roldan.

"Nice to see you again Pare! Pasensiya ka na sa reaksiyon ko. Nabigla lang ako. Huwag ka yakap sa babaeng pag- sagot naman ni Jonathan at inilahad ang palad kay Roldan. Nakangiti naman na tinanggap ni Roldan ang pakikipagkamay ni Jonathan.

"Pasensiya na mga Pare. Nadala lang ako sa bugso ng damdamin.

Nakalimutan ko na hindi na pala kami mga teenager." sagot nito. Sinabayan pa ng mahinang pagtawa.

"Ano na mga Mister? Diba may pag- uusapan kayong dalawa? Doon na muna kayo at hayaan niyong mag-usap kaming magkakaibigan." wika ni Roxie. Nag-aalangan naman na umalis ang dalawa pero ng muling pandilatan ni Roxie si Jonathan ay agad itong napatalikod. Nakangiti ko namang sinulyapan si Gabriel at tinanguan. Kinintalan pa ako ng magaan na halik sa labi bago sumunod kay Jonathan na noon ay kinakain ng selos ang sistema.

"Ahay ang sweet. Ibang iba sa ugali ng Jonathan na napakas wika ni Roxie, Nagkatawanan naman kaming dalawa ni Roldan at naupo na para maumpisahan na ang aming tsismisan.

"So kumusta ka na Roldan? Akala ko talaga hindi ka na magpapakita sa amin eh. Kung hindi kay Roxie wala man lang akong kahit na anong balita

sa iyo." tanong ko dito. Ngumiti ito sa akin tsaka nagsalita.

"Pasensya na kayo mga Bestie ha? Masyado kasi akong naging abala. Pero promise, babawi ako sa inyo.?" nakangiti nitong sagot sa amin,

"Dapat lang noh? Ang tagal mo nawala dito sa Pilipinas. Siya nga pala wala ka man lang pasalubong sa amin?"

Chapter 90

CARISSA

Natawa naman ako kay Roxie. Hindi ko

alam pero ang lakas talaga ng tama ng aking kaibigan. Ngayun lang ulit nagpakita sa amin si Roldan pero pasalubong agad ang hanap ni Roxie dito.

"Of course, pwede ba namang wala? Siyempre may mga pasalubong ako sa inyo. Kayo kaya ang angels ng buhay ko. Hindi pwedeng wala akong maabot sa inyo noh?" natatawa nito sabay abot ng dalawang pa gilid nito. Nakangiti nitong inabot sa amin ni Roxie.

"Wow! Ikaw na talaga Bestie! Hindi talaga kami nagkamali sa pagpili sa iyo na maging bestfriend namin!" wika ni Roxie at excited nitong binuksan ang dalang pasalubong ni Roldan.

"Ikaw talaga Roxie, hindi ka pa rin nagbabago. Madaldal ka pa rin." sagot naman ni Roldan dito. Nagkatawanan naman kami.

"So, ano ang balita sa iyo? Of course liban sa pagiging lalaki mo na pala ano ang good news? Nagkabati na ba kayo ng parents mo?" tanong ni Roxie dito pagkatapos nitong isinantabi ang dalang regalo ni Roldan. Sumeryuso naman si Roldan at napabuntong- hininga.

"Yesterday lang ako dumating dito sa Pilipinas at hindi pa nila nandito ako. Hindi kasi ako dumiritso ng bahay dahil kasama ko ang fiancee ko," sagot ni Roldan. Agad naman namilog ang aming mga mata dahil sa sinabi nito,

"Fiancee? Ibig sabihin your getting married na Bestie? Wow! As in Wow talaga! Congratulations Bestie."

Natutuwang sagot ni Roxie.

"Sa wakas makikita na din namin ang iyong magiging babies Roldan.

Tingnan mo kami ni Roxie, may dalaga at binata na. Sabagay, halos magiging kasing-edad ng baby ko ang magiging panganay mo kung nagkataon." masaya kong wika dito.

"Yes..and balak ko din magbuntis ulit. Para ang mga anak natin magiging katulad sa atin noon. Magiging magbest friend sila kung sakali." natutuwa namang sagot ni Roxie.

"But I have a problem sure sa fiancee kong ito. na kami may relasyon ni Bianca pero hindi ko naramdaman ang spark na nararamdaman ko kanina sa babaeng naka-inkwentro ko sa kalsada. Super ganda niya and until now hindi siya mawaglit sa isip ko." wika ni Roldan sa amin. Agad naman kaming nagkatinginan ni Roxie.

"Really? Nakuha mo ba ang name ng girl? I mean how come? Meaning to say hindi mo talaga nararamdaman ang LOVE feelings sa fiancee mo ngayun?" nagtatakang sagot naman ni Roxie.

"Maybe...I dont know..Naguguluhan ako Rox, Carissa. I know na masyado pang maaga para sabihing attracted talaga ako sa stranger na babaeng iyun. Hindi ko nga nakuha ang name niya pero nakuha ko naman ang number ng kasama niya. I Think ito na iyung LOVE na matagal ko ng hinahanap She's really beautiful at  ang mala-anghel niyan mukha,. i think mababaliw ako kapag hindi ko siya makita ulit." pabuntong-hininga na sagot nito.

"Naku, masama iyan Roldan. Masasaktan ang fiancee mo niyan kapag malaman niya ito. You know, napaka-unfair ng feelings mo sa kanya. Pagkatapos ng mga

pinagsamahan niyo, basta mo na lang siya ipagpalit sa ibang babae na kailan mo palang nakita?" nanlalaki ang mga matang wika ni Roxie.

"Well, much better na din na habang mas maaga pa alamin mo na ang feelings mo. Mas mahirap naman kung saan kasal na kayo tsaka naman marerealized mo na wala ka palang nararamdaman sa kanya. Na ibang babae pala ang may-ari ng puso mo." sagot ko naman. Napatitig naman sa akin si Roldan pagkatapos ay napailing ito.

"Im getting older. Gusto

bumuo ng pamilya kaya ko yaya ng kasal si Bianca. Pero dahil sa istrangherang iyun, nabago ang lahat. Ewan ko ba, naguguluhan talaga ako. Hindi ko na alam ang gagawin ko ngayun," sagot ni Roldan.

"Wala ka ng magagawa diyan kundi ayusin ang lahat. Kailangan mong

umamin sa fiancee mo para naman hindi unfair sa kanya ang lahat. Dont worry, maiintindihan ka naman siguro noon." sagot ko dito.

"So, sabi mo kanina, hindi ka pa nagpapakita sa mga magulang mo? Naku Roldan, masyadong matagal na panahon mo na silang tinatakasan. Siguro naman ito na ang time para makipagbati ka sa kanila." pag-iiba sa usapan ni Roxie. Natigilan naman si Roldan at tumingin sa akin.

"Yup! Mahirap sa isang magulang na mapalayo sa anak. Siguro hindi mo iyan nararamdaman at hindi mo pa naranasan na isang magulang, pero kapag maging tatay ka na malalaman mo ang ibig namin sabihin." wika ko dito, Napathumbs up naman si Roxie. Pagkatapos ay sininyasan nito ang waiter na kanina pa pala naghihintay sa aming order. Nilingon ko din sila Gabriel at Jonathan, abala ang mga ito sa pag-uusap. Muli kong ibinalik ang attention ko sa aking kaharap ng tanungin ako ni Roxie kung ano ang gusto kong kainin. Umorder lang ako ng fresh juice at pasta.

Nagpatuloy naman ang aming kumustahan habang kumakain. Mga nangyayari sa nakaraan ang kadalasan namin na topic kaya naging masaya naman ako. Masasabi kong ibang-iba na nga si Roldan ngayun. Lalaking-

lalaki na at hangad kong magkaroon na din ito ng sariling pamilya. Naging mabuti itong kaibigan sa akin noon at habang buhay kong tatanawin na utang na loob dito ang effort na ginawa para madugtungan lamang ang aking buhay.

ARABELLA.

Papunta na ako sa parking ng School ng maalala ko  kanina pa pinoproblema, May yupi ang harapang bahagi ng aking kotse at kapag mapansin ito nila Mommy at Daddy tiyak na pagagalitan ako ng mga ito. Baka pagbabawalan pa ako ng mga ito na magdrive.

Hindi na nga ako pumasok sa kasunod kong klase kase dahil gusto kong madala agad sa pagawaan ng sasakyan ang nayuping bahagi ng kotse ko. Ayaw kong umuwi ng bahay hanggat hindi naaayos ang damage. Tiyak na puputaktihin ako ng tanong sa mansion kung sakaling mapansin nito ang kondisyon ng sasakyan.

Alam kung hindi ako ilaglag ni Ate Miracle pero ano ako ngayun. Kailangan maiayos agad ang nayuping kotse kung hindi malalagot talaga ako. Hindi naman pwedeng abalahin ko si Kuya Christian dahil busy din ito. Si Ate Miracle naman ganoon din. Ibinigay pa nito sa akin ang kanyang debit card kanina para ako na lang ang bahalang magpagawa sa nasirang kotse dahil wala talaga itong time ngayun dahil sa sunod- sunod na meetings na dapat puntahan sa opisina.

Nasa matindi akong pag-iisip ng biglang tumunog ang aking cellphone. Wala sa sariling sinagot ko ito ng hindi tinitingnan kung sino ang tumatawag.

"Hello!" maiksi kong sagot dito.

"Buti naman at sinagot mo ang tawag ko. Nasaan ka ngayun?" agad na tanong ng taong nasa kabilang linya na walang iba kundi si Kurt. Nagkasalubong naman a at akmang papatayin ko na bigla itong magsalita.

'Pupuntahan kita kung nasaan ka ngayun. Tumawag kasi kanina si Miracle sa akin. Naaksidente daw kayo at kailangan magawa kaagad ang nasira sa kotse mo," wika ni Kurt. AGad naman akong nabuhayan ng loob kahit papaano. Wala na akong choice kundi magpatulong kay Kurt na ito. Kahit na makulit ito pero pwede na din pagtiyagaan. Kaysa naman mabuko ako nila Mommy at Daddy.

"Ok fine...may alam ka bang lugar kung saan pwede ako magpaayos ng kotse? Look, this is my first time at wala talaga akong idea kung ano ang gagawin ko." pag-aamin ko dito.

"Dont Worry, may kakilala akong mga mekaniko. Tutulungan kita. Nasaan ka ba ngayun?" tanong nito sa akin.

"Nandito ako ngayun sa School palabas na ako. Hindi na ako papasok sa huli kong klase. kailangan na talagang magawa itong kotse ko," sagot ko. 

"Hintayin mo ako diyan. Papunta na ako. " wika ni Kurt at agad na pinatay ang tawag. Wala pang tatlumpong minuto ay dumating naman agad ito. Tinitigan

muna ako nito mula ulo hanggang paa

pagkatapos ay napatango

"Magconvoy na lang tayo papunta sa pagawaan ng kotse. Huwag kang mag- alala, mabilis lang gawin iyan." seryoso nitong wika sa akin. Agad naman akong napatango. Buti na lang at mukhang wala yata akong balak asarin ni Kurt ngayun. Seryoso kasi ang mukha nito ngayun eh.

"Agad naman kaming nakarating ng talyer at inasikaso ng mga staff doon. Inumpisahan agad nilang komponihin ang yupi ng aking kotse.medyo matatagalan pa pwede daw naming balikan sasakyan. Agad naman sumang-ayon si Kurt at hinila ako nito papunta sa kanyang kotse. Hindi na ako pumalag pa dahil malaki ang naitulong sa akin nito ngayung araw.

"Kakakusapin ko sila Tito at Tita na ako na lang ang maghahatid at sundo sa iyo sa School." Agad naman napataas ang aking kilay ng marinig sa bibig ni Kurt sa kanyang sinabi. Hindi ko alam kung seryoso ba ito o ginu- goodtime ba ako. Pero mukha naman itong seryoso kaya naman seryoso ko din itong sinagot.

"At bakit mo naman gagawin iyan? Look Kurt, minor accident lang ang nangyari kanina at walang may gusto noon. Normal lang din naman siguro ito dahil baguhan pa lang akong driver. Isa pa hindi naman nagdemand ng kung ano pa man ang nabangga sasakyan." sagot ko dito.

"Huwag na nating hintayin pa na malalang aksidente ang mangyayari bago pa ako kikilos Bella. Paano kung napuruhan ka? Buti na nga lang at minor accident lang ang nangyari sa iyo kaya ngayun pa lang iwasan mo muna ang pagdadrive." seryosong

sagot nito. Umiling naman ako tanda ng hindi pagsang-ayon.

"No! Hindi ako papayag sa gusto mo Kurt. Kaya ko ang aking sarili at hindi mo ako sagutin para umasta ka ng ganyan." sagot ko dito.

"Pero delikado kung hahayaan kitang magdrive Bella. Look at your car? Paano kung napahamak ka?" seryosong sagot ni Kurt.

"Bakit ka ba nakikialam? Hindi porket pumayag akong tulungan mo basta- basta ka na lang makikialam sa buhay ko Kurt! Look, hindi kita boyfriend para manghimasok ka buhay ko." inis na sagot ko dito. Natigilan naman ito at mariin akong tinitigan,

"Mahal kita kaya may pakialam ako!" seryosong sagot ni Kurt sa akin. Natigilan naman ako sa aking narinig.

Hindi ko alam kong seryoso ba talaga

ito sa sinasabi o hindi.

"Anong sabi mo? Ma...mahal... mo..... ako? Nahihibang ka na ba Kurt?" hindi makapaniwalang tanong ko dito. Pagkatapos ay tumingin ako sa labas.

"Alam kong mahirap itong paniwalaan Bella. Pero maniwala ka man o hindi, iyan ang nararamdaman ko sa iyo ngayun. Sana naman intindihin mo ang nararamdaman ko. Ayaw kitang mapahamak ka kaya sundin mo ang gusto ko.." sagot nito.

"Hindi.......imposible iyang sinasabi mo Kurt. Hindi pwedeng magkagusto akin ang isang katulad mo! Hindi "wala sa sariling sagot ko dito.

"Bakit hindi? Bella, alam kong. marami akong kasalanan sa iyo.....Pero sana naman maniwala ka sa akin. Mahal kita at gusto kong ituloy na natin ang ating kasal," seryosong sagot ni Kurt. Napapikit naman ako sa aking mata.

Pakiramdam ko biglang sumakit ang ulo ko sa mga narinig. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa mga sinasabi nito. Pero para sa akin, natatakot ako. Hindi kami bagay ni Kurt sa isat-isa kaya nga pinipilit ko ang aking sarili na kalimutan ito.

"NO! Kalimutan mo na ako Kurt. Maghanap ka na lang ng ibang babae kung atat na atat ka ng magpakasal. Hindi ako ang babaeng para sa iyo. Isang malaking kalukuhan lang ang mga nangyari noon na matagal ko ng pinagsisisihan." Sagot ko dito.

"Hindi isang malaking kalukuhan ginagawa mo noon Bella. Para sa a wake up call iyun para marealized ko na mahalaga ka pala sa akin.... Hindi ko alam pero minahal kita sa kung ano at sino ka. Please naman, bigyan mo naman ako ng chance na iparamdam sa iyo ang pagmamahal ko!" nakikusap na sagot nito. Napabuntonghininga ako

tsaka umiling.

"Im Sorry Kurt! Wala na sa isip ko ang maagang pag-aasawa. Gusto ko munang tuparin lahat ng pangarap ko sa buhay bago ako papasok sa isang seryosong relasyon. Maghanap ka na lang ng ibang mamahalin. Huwag ako dahil hindi tayo bagay." seryosong sagot ko dito.

Nakita ko ang sakit sa mga mata ni Kurt ng sabihin ko ang katagang iyun. Pero wala na akong magagawa pa. Gusto kong maging proud sa akin sila Mommy at Daddy.

"Hindi ako papayag sa gusto mo. Mahal kita at kahit na anong sabihin mo wala akong pakialam. Papatunayan ko sa lahat kung gaano ka ka- importante sa akin." Seryosong wika nito at kinabig ako, Mahigpit akong niyakap at napatigagal ako ng lumapat ang labi nito sa labi ko...... Napapikit naman ako sa kakaibang sensasyon na

aking nararamdaman. Pagkatapos ay parang nawala ako sa aking sarili. Pakiramdam ko biglang tumigil sa pag -ikot ng mundo. Nagiging mapusok ang halik ni Kurt sa akin na siyang dahilan ng pag- -iinit ng buo kong katawan. Hindi na ako nagdalawang isip pa at agad na tinugon ang halik nito. Nakalimutan kong nasa loob pala kami ng sasakyan at nakakahiya kapag may nakakapansin sa amin.

Hindi ko alam kung ilang minutong nanatiling magkalapit ang aming labi. Basta pakiramdam ko ay nasa alapin ako at ayaw ko ng matapos pa ang lahat. Sobrang sarap sa pakiramdam ang ginagawa ni Kurt sa akin ngayun lalo na ng maramdaman ko na nag- uumpisa ng maglikot ang kamay nito. Pumailalim kasi ang palad nito sa aking blouse at hinimas-himas ang aking tiyan papunta sa aking dibdib. Napaungol ako dahil sa kanyang ginawa lalo na ng itaas nito ang aking bra at sinakop ng palad ang kanan kong bundok.

"I want you Bella!" bulong nito sa punong tainga ko ng pakawalan nito ang labi ko. Nasa loob pa rin ng blouse ko ang kamay nito at salitan na nilalamas ang magkabilaan kong bundok. Lalo naman akong nag init dahil sa kanyang ginagawa. Pagkatapos ay muling naglapat ang aming labi. Mapusok.....Mapaghanap ang paraan ng paghalik sa akin ni Kurt.

Matagal na magkahinang ang aming labi. Pakiramdam ko nasa alapaap ng mga oras na ito.. Maraming beses kaming naghalikan at pakiramdam ko naaadict na ako sa mga halik nito sa akin. Alam kong hahanap-hanapin ng Sistema ko ang lahat ng ito. Kasabay ng pagtatapos ng aming halikan ay ang paglabas naman ng kamay ni Kurt sa loob ng aking blouse. Ibinaba pa nito ang nakataas nakataas kong blouse.

Hindi ko napansin na natanggal na din pala ang hook ng aking bra dahil sa panggigil nito sa aking bundok kanina. kaya naman agad kong inayos. Nakatingin lang sa akin si Kurt at kita sa mga mata nito ang hindi maipaliwanag na kakaibang kislap ng mata.

"Ngayun mo sabihin sa akin na hindi ako mahalaga sa iyo Bella. Iba ang sinasabi ng katawan mo sa lumalabas sa labi mo. Alam kong may nararamdaman ka din sa akin at natatakot ka lang na umamin." Seryoso nitong wika. Nag-init na ang aking mukha. HIyang-hiya ako dito,

"Simula bukas ako na ang maghahantid sundo sa iyo sa School. Hindi ka pwedeng umangal dahil isusumbong kita kina Tita at Tito." wika ulit nito at muling naglapat ang aming labi.

Chapter 91

CARISSA

Dinner time

Nandito na kami sa hapag kainan ng mapansin ko na wala si Arabella. Agad kong binalingan si Miracle na noon ay kakababa lang din mula sa kanyang silid. Nakangiti itong humalik sa aking pisngi tsaka naupo sa kanyang pwesto dito sa hapag-kainan. Tahimik naman si Christian sa kanyang upuan.

"Mira, wala pa ba si Arabella?" tanong ko dito, Natigilan naman ito at napansin ko ang pilit na ngiti. Nilingon muna nito ang kapatid bago sumagot sa akin,

"GAgabihin daw po yata siya ngaun Mom....Mukhang marami siyang dapat tapusin sa School.' sagot nito sabay yuko. Nagdududa naman akong napatitig dito.

"Hayaan mo na Sweetheart. Kaya nga natin siya binigyan ng kotse para malaya niyang gawin lahat ng gusto niya." sabat naman ni Gabriel.

"Nagtataka lang ako. Hindi naman ginagabi sa pag-uwi ang batang iyun. Hindi din nagtext sa akin para magpaalam." sagot ko kay Gabriel.

"Hayaan mo na. Mamaya lang siguro ng kaunti nandito na si Bella.. Responsableng bata naman siya at alam kong mag-iingat iyun." Masuyong wika ni Gabriel. Pagkita ko ay nilagyan na ng pagkain ang aking pinggan,

"Hayaan niyo Mom, pagsasabihan ko po si Arabella mamaya. Hindi pwedeng hindi siya magpapaalam sa atin kung gagabihin siya." sabat naman ni Christian.

"Mabuti pa Christian. Baka masanay ang kapatid mo sa ganitong uwi. Delikado sa labas lalo na at wala siyang kasama. Isa pa alam niya namang sabay -sabay tayong kumakain ng dinner." sabat naman ni Mommy Moira.

"Hayaan niyo na! Ganito talaga ang mga teenager. Kapag wala pa rin siya ng 9PM tsaka na tayo maalerto. Maaga pa naman at baka na-traffic lang." sabat naman ni Daddy Ralph. Tumango na lang ako.

"Siya nga pala Sweetheart, ano ang sabi ni Roldan kanina? Magpapakasal na daw siya? Buti naman at naging straight na lalaki na ang inyong kaibigan. Pareho kaming na-surprised ni Jonatahan kanina. Lalong nadagdagan ang nararamdaman insecurities ni Jonathan kay Roldan ng makita niya kanina. Alam mo naman iyun, noon pa selos na selos kay Roldan ang loko." natatawang wika ni Gabriel.

Napangiti naman ako. Naiintindihan ko naman si Jonathan. Pogi naman talaga ang aming best friend at bigla na lang niyakap si Roxie kanina. Alam kong noon pa man mainit na ang dugo ni Jonathan kay Roldan.

"Hay naku! Alam mo naman iyang si Jonathan. Napakaseloso! Akala mo naman aagawin sa kanya ang asawa niya. Hindi niya ba nakita na halos patay na patay sa kanya si Roxie?" natatawa kong sagot sa kay Gabriel.

"You mean Mom, umuwi na sa Pilipinas ang Tito Roldan namin? mean hindi ba at Ninong namin sya Miracle sa binyag? Iyun po ba yung gay niyo na friend na nasa new york na naka-base?" tanong naman ni Christian. Agad naman akong tumango.

"UY, hindi na siya gay ngayun. Lalaking lalaki na ang loko at may balak pang magpakasal. Kaya lang,

masyado pa ring magulo ang isip niya.. Hindi pa daw siya sigurado sa nararamdaman niya sa kanyang present fiancee." sagot ko.

"Hmmmp baka naman lalaki talaga ang hanap niya? Choosy pa siya...eh oldie na nga eh. Hindi ba niya naisip na napag-iiwanan na siya ng panahon? sagot naman ni Miracle. Natawa naman si Christian. Natawa naman si Mommy Moira at Daddy Ralph.

"Pero huwag ka Mira...maraming utang sa atin iyun. Ang daming birthday at pasko ang dumaan.hindi man lang tayong natatanggap na regalo sa kanya. Kapag makita ko iyun, sisingilin ko talaga siya. Pwede na siguro ang latest edition ng Lamborghini noh?' tatawa-tawang sagot ni Christin. Napa-thumbs up naman si Miracle. Samantalang nagkatinginan naman kami ni Gabriel. Gulat sa tumatakbong usapan ng kambal.

"Sa akin kaya? Ano kaya ang hihingiin kong regalo sa kanya? Hmmp ayaw ko ng kotse! Alam mo naman na tamad akong magdrive." napapaisip na sagot naman ni Miracle. Agad ko naman silang inawat.

""Ano iyan? Kayo ha? Nakakahiya iyang mga iniisip niyo. Huwag nga kayong ganyan sa Ninong niyo. Ayos lang naman na hindi siya magbigay ng regalo. Lahat naman ng gusto niyo mula pagkabata binibigay namin ah?" seryoso kong wika sa mga ito. Nagkatinginan naman ang mga anak ko.

"Iba pa rin naman ang galing sa kanya Mom. Para san pa naging ninong namin siya kung hindi naman nagbibigay ng regalo, Hindi naman siya naghihikahos ah? Magpapakasal na nga eh." Natatawang sagot ni MIracle.

"Kahit na. Nakakahiya pa rin. Mabait

na tao si Roldan at huwag niyong abusuhin ang kabaitan niya. Malaki ang naitulong ng taong iyun sa akin. noon." sagot ko sa mga ito.

"Pero Mom, bakit nga pala ang tagal niyang nag-stay sa ibang bansa? Kung talagang magbestfriend kayo, bakit hindi man lang namin siya nakikita simula noon?" nagtatakang tanong ni Christian.

"Galit kasi siya sa kanyang mga magulang niya. Pinalayas kasi noong ng malaman na Gay siya. Kaya ayun, sa matinding tampo na nararamdaman sa kanyang ama biglang nag-alsa balutan." sagot ko.

"Ah ganun ba? May katigasan din pala ang ulo niya, Suwail na anak!!!." natatawang sagot ni Miracle,

Nasa ganoon kaming pag-uusap ng biglang dumating si Arabella. Nagtaka ako dahil kasama nito si Kurt.

Nagtatanong ang aking mga mata na tumitig dito pagkatapos nitong humalik sa aking pisngi.

"Ginabi ka yata ngayun Bella?" tanong ni Mommy Moira. Natigilan naman ito at napatingin kay Kurt.

"Sorry po, kasalanan ko. NIyaya ko kasi si Bella na samahan ako sa pagbili ng regalo para sa birthday ni Mommy next week. Hindi namin namalayan ang oras kaya siya ginabi." sagot ni Kurt. Nagdududa naman akong napatingin kay Bella na noon ay hindi makatingin ng deretso sa akin.

"Ganoon ba? Kung ganoon, umupo na kayo, Sumabay na kayo sa pagkain sa amin," sagot naman ni Daddy Ralph.

"Hindi mo man lang ba naisip na tumawag sa amin Bella? Nag-aalala na si Mommy mo sa iyo. Sa susunod huwag mong kalimutan magtext man lang para hindi kami mag-isip ng kung anu-ano." sagot naman ni Gabriel.

"Sorry Dad! Hindi na po mauulit." mahina ang boses na sagot ni Arabella. Nakayuko ito at pakiramdam ko may nagawa talaga itong kalokohan.

"So, ok na ba kayo? I mean bati na kayo?" bakas ang panunudyo sa boses ni Christian na tanong sa dalawa. Namula naman si Arabella. Lalo itong napayuko.

"Iyun nga po ang dahilan kaya sinamahan ko si Arabella dito. Gusto ko po sanang magpaalam kina Tita Tito. Liligawan ko po sana si Arabella. Nahihiyang sagot ni Kurt.

"Wow, grabe naman...kinikilig naman ako sa inyong dalawa! talagang gusto mo ng bakuran ang little sissy namin Kurt ah?" bakas ang kilig sa boses ni Miracle habang sinasabi ang katagang iyun.

"Wala namang problema sa amin ang bagay na iyun kurt. Basta ipangako mo lang na hindi mo siya sasaktan.

Magkakasundo tayo sa bagay na iyun at wala kang maging problema sa amin hindi ba Sweetheart? sagot naman ni Gabriel sabay nakangiti na binalingan ako.

"Well, may magagawa pa ba ako. Kung ayos lang naman kay Bella walang problema sa akin. Basta ang gusto ko ipriority niya muna ang kanyang pag- aaral. Iba pa rin kung makatapos sagot ko naman. Masaya naman ngumiti si Kurt.

"Thank you Tita, Tito. Hayaan niyo po hindi ako gagawa ng ano mang bagay na makakasakit at makakasama kay Bella," sagot naman ni Kurt. Tumango naman si Gabriel at ipinagpatuloy na namin ang pagkain.

ROLDAN POV

VALDEZ RESIDENCE

Mabuti naman at naisipan mo pang magpakita sa amin!" Dumadagundong ang boses ng aking ama na si Conrad Valdez kasalukuyang Congressman sa aming distrito. Seryoso itong nakatitig sa akin samantalang umiiyak naman ang aking Ina na si Misis Ofelia Valdez na nakayakap sa akin. Ngayung gabi lang ako nakauwi ng bahay namin dahil inasikaso ko pa si Bianca kanina. Tuluyan na kasi itong nagtampo sa akin. Nagbago na kasi ang isip ko. Aya ko munang ipakilala ito kina Mommy at DAddy. Baka mag-expect ang aking mga magulang na magpapakasal na talaga ako, Hindi pa talaga ako

sigurado ngayun,

"Conrad, tama na iyan. ANo pa ba ang gusto mo? Nandito na si Roldan kaya huwag mo na siyang pagalitan." naiiyak na saway dito ni Mommy pagkatapos bumitaw sa pagkakayakap

sa akin. BAkas sa mga mata nito ang sobrang kaligayahan sa muli naming pagkikita.

"Sinong hindi magagalit sa magaling mong anak Ofelia. Ang tagal niya tayong tinakasan.... Hindi man lang niya naiisip na matanda na tayo..Akala ko nga hindi na magpapakita iyan hanggang sa mailibing tayo sa hukay eh. "nanggigil naman na sagot ni Daddy.

"Sorry Dad. Malaki ang kasalanan ko! Masyado akong nag-enjoy sa naging buhay ko sa ibang bansa at nakalimutan kong may pamilya pala naghihintay sa akin dito sa Pilipinas." hinging paumanhin ko dito. Sa totoo lang, ngayun ko lang na-realized ang pagkakamali ko sa kanila. Masyado akong nagpadala sa matinding galit na nararamdaman ko noon kay Daddy. Pati si Mommy nadamay dahil sa kalukohan ko,

Bahagya naman kumalma si Daddy

dahil sa sinabi ko. Pagkatapos ay nagpalakad-lakad ito. Bumuntong hininga habang hinihilot-hilot ang kanyang sintido. Sa edad na sixty five years old matikas pa rin si Daddy. Tumanda na ito sa politika at paghawak sa ibat ibang negosyo na meron ang aming pamilya.

"Bweno, wala na akong magagawa pa. Nangyari na ang lahat! Tama ang Mommy mo, ang importante nandito ka na." sagot nito. Pagkatapos ay mataman akong tinitigan.

"Alam ko kung gaano katigasan ang ulo mo Roldan. Pero dapat bumawi ka sa amin ng Mommy mo kung talagang nagsisisi ka sa iyong kasalanan sa amin. seryoso nitong wika at umupo sa katapat na sofa.

"Matanda na ako. Marami na akong sakit na nararamdaman sa katawan. Sana man lang bago ako kunin ni Lord makita ko man lang ang magiging apo

ko sa iyo." malungkot nitong wika tsaka ako tinitigan. Napakurap-kurap naman ako. Pagkatapos ay marahas akong napabuntong-hininga.

"Dad, huwag po kayong mag-alala. iyan po talaga ang isa sa mga plano ko kaya umuwi ako ng Pilipinas. Hahanapin ko ang babaeng pakakasalan ko." nakangiti kong sagot dito. Natigilan naman ito.

"Ano? Huwag mong sabihin na sa edad mong iyan wala ka pa ring babaeng napupusuan? Roldan! Ano bang nangyayari sa iyo! Aakala ko ba matagal mo ng tinalikuran ang pagiging bading mo?" bigla na naman itong nagtaas ng boses. Napailing naman ako. Hanggang kailan talaga hindi pa rin nagbabago ang ugali ng aking ama., Bigla na lang nanininigaw. Malaking kabaliktaran sa ugali ni MOmmy na napakamahinahon.

"May mga naging girlfriends ako pero hindi ko mahanap ang pagiging ideal wife sa kanila. Hindi naman pwedeng basta na lang akong magpakasal sa isang babae na hindi ako sigurado na liligaya ako at magtatagal ang aming pagsasama katulad ninyo ni Mommy... Dad, gusto ko na din mag-asawa kaya lang.............. putol kong sagot dito.

"Kaya lang ay ano???" tanong naman ni Daddy. Namumula na ito at halatang bumalik na naman ang galit sa akin.

"Fine...may napupusuan na akong babae. Kaya lang hindi ko pa alam ang kanyang pangalan. Masyado po kasi mailap eh." pag-amin ko dito. Para natatawa naman na tinitigan ako n DAddy, Hindi marahil ito makapaniwala sa aking sinabi.

"Paanong hindi mo pa kilala ang babaeng napupusuan mo? Aba Roldan, sa hitsura at tindig mo ngayun, malabo iyang sinasabi mo! Nagmana ka ng kapogian sa akin at imposibleng

aayawan ka ng mga babae." sagot nito. Bakas sa boses nito ang pagmamalaki habang sinasambit ang katagang iyun.

"Anong magagawa ko. Mukhang kakaiba siya sa lahat." sagot ko naman

"Saan mo siya nakilala? At kailan pa?" tanong nito.

"Kahapon lang...SA Show boulevard traffic light. Binangga kasi ng kasama niya ang kotse ko." sagot ko naman.

"Kahapon lang? Tapos siya na kaagad ang napili mong pakasalan? Nahihibang ka na ba? Paano kung may asawa na ang babaeng iyun?" nanlalaki na naman ang mga mata na sagot ni Daddy, Napakamot naman ako ng ulo. Paano nga ba kung may asawa na ito.

"Basta DAd, kung gusto niyong makapag-asawa agad ako, tulungan niyong mahanap ko ang babaeng iyun." final na sagot ko dito. Napapailing

naman si Daddy. Napapantastikuhan pang napatitig sa akin.

"Nakuha mo ba ang pangalan niya?" seryosong tanong nito. Umililing naman ako.

"Tonto! Paano natin mahahanap ang isang tao kung ni kahit pangalan hindi mo nakuha?" galit na naman si Dad. Pakiramdam ko ang tanga-tanga ko tuloy na anak sa klase ng tingin nito sa akin.

"Ibigay mo sa akin ang plate num ng sasakyan na nakabangga sa iyo. Magpapa-imbistiga ako sa mga tau ko!" patuloy na wika nito. Napangiti naman ako dahil sa sinabi nito.

"Thank you Dad! Huwag kayong mag- alala, Kapag makita ko ulit ang babaeng iyun, sisiguraduhin ko na mabibigyan ko kaagad kayo ng apo ni Mommy," excited na sagot ko sa mga ito. Napabuntong hininga naman si

Daddy.

"Hindi lang apo ang kailangan ko sa iyo Roldan. Liban sa apo gusto kong manatili ka na dito sa Pilipinas. Matanda na ako at gusto kong ikaw na ang mamahala sa ating mga negosyo. Tama na siguro ang ilang taon mong paglamiyerda sa ibang bansa. Sapat na siguro iyun upang harapin mo ang tunay na hamon ng buhay dito sa Pilipinas." seryoso nitong wika. Natigilan naman ako.

"Dad, may sariling mga negosyo din ako sa ibang bansa. Hindi pwedeng basta ko na lang pabayaan ang mga iyun." wika ko kay Daddy. Bakas sa boses ko ang pagtutol. Nakita ko naman kung paano lumamlam ang mga mata ni Daddy, Nakadama naman ako ng konsensya. Alam kong walang ibang hangad ang mga ito kundi ang aking magandang kinabukasan. Masydo lang matigas ang ulo ko bilang anak.

"Ok.....sige....hanggat nandito ako sa Pilipinas, pag-aaralan ko ang takbo ng negosyo ng pamilya natin." sagot ko. Nagliwanag naman ang mukha ni Daddy dahil sa narinig mula sa akin. Masaya itong ngumti at nilapitan ako. Tinapik ang aking balikat at tumayo naman ako upang yakapin ito.

"Thank you son! Ito ang matagal ko ng gustong gawin mo." wika nito.. Tipid akong ngumiti.

"Para sa inyo Dad. Tama kayo, kailangan ko na din sigurong pamahalaan ang ating negosyo dito sa Pilipinas, Matagal akong naging suwail na anak at ito na din siguro ang paraan para makabawi sa inyo! Sorry Dad... Mom!" madamdamin kong wika. Ngumiti naman si Daddy at naupo sa tabi ni Mommy,

"Magpahinga ka na muna Roldan.

Huwag kang mag-alala. Ako ang bahalang magpahanap sa babaeng napupusuan mo. Bukas na bukas din malalaman na natin ang tungkol sa kanya." nakangiti nitong sagot.

Chapter 92

ROLDAN

KINABUKASAN

Nandito ako ngayun sa loob ng restaurant, Kausap ko si Bianca. Gusto ko ng manghingi ng space dito. Ayaw kong maging unfair sa kanya. Gusto

kong lumayo muna ito sa akin hanggat hindi pa ako sigurado sa nararamdaman ko.

Halos hindi ako nakatulog kagabi sa kakaisip sa istrangherang babaeng iyun. Hindi ko alam pero malaking bahagi ng puso ko ang bigla na lang nitong inangkin.. Sana makagawa agad ng paraan si Daddy na mahanap agad ang babaeng iyun. Ayaw ko na magsayang pa ng oras. Gusto ko ng makapag-asawa dahil pakiramdam ko napag-iiwanan na ako. TAma si Roxie.... kung nag-asawa ako kaagad, malalaman na din sana ang aking mga anak.kaso wala eh, masyado akong nag-enjoy pagbubuhay binata. Masyado akong nag -enjoy sa pakikipag-flirt kong kani- kaninong babae.

"Your so unfair Roldan! Kinancel ko lahat ng fashion show appointments ko dahil dito. Pagkatapos, bigla mo na lang sasabihin sa akin na ayaw mo ng ituloy ang kasal?" galit na wika ni Bianca. Wala itong pakialam sa ibang mga customers na kumakain dito sa loob ng restaurant. Isa ito sa mga ugali ni Bianca na ayaw ko. Wala itong kahihiyan paminsan-minsan. Walang breeding kung baga.

"Im sorry! Kahit ako naguguluhan din. Alam kong unfair ito para sa iyo pero ano ang magagawa ko. Ayaw kong mag -expect ka pa kaya sinabi ko na agad sa iyo ngayun." Pagpapaliwanag Yamot itong napabuntong-hininga. Tinitigan ako ng masama at halos tumulo ang luha nito sa matinding galit.

"Ganoon lang ba kadali sa iyo ang lahat? Paano ang mga pangarap natin? Roldan, trentay dos na ako! Hindi ko alam kung may time pa ba akong makahanap ng lalaking seseryoso sa akin. Kaunting taon na lang mag me - menopause na ako!" galit na wika nito.

Agad naman akong nakaramdam ng awa kay Bianca. Pareho kami ng pinuproblema. Ayaw ko din tumandang mag-isa pero hindi ibig sabihin noon na magpapakasal ako kung kani- kanino lang.

"Sorry! Hindi natin pwedeng ituloy ang napag-usapan na natin. Marami pang lalaki diyan na mas karapat-dapat sa iyo." Seryoso kong wika dito. Galit naman na tumayo s Bianca at padabog na naglakad paalis. Naiwan naman akong naguguluhan.

"Break na kayo?" Napaigtad ako ng may biglang magsalita ng kung sino sa aking tagiliran. Agad naman akong napalinga at halos lumuwa ang aking mga mata ng makita ko ang babaeng laman ng aking panaginip. Ang babaeng hindi ako pinatulog kagabi, Hindi ko man lang namalayan ang paglapit nito. Nakasuot ito ng formal attire pero hindi pa rin nababawasan

ang angkin nitong ganda. Napakakinis ng kutis at halatang galing sa hindi basta-bastang pamilya base sa suot nitong kwentas at hikaw.

"ohhhh..ha....hi!" pautal-utal kong wika dito. Tinaasan lang ako ng kilay at walang sabi-sabing umupo sa tapat ko.

"Small world! Kakatapos lang ng meeting ko! At napansin kita kaya ako napalapit sa iyo. Sabi kasi ng little sissy ko hindi ka pa daw tumatawag sa kanya para maningil sa damage ng kotse." wika nito.

"Forget about it! Hindi naman ganoon kalaki ang damage at kaya ko naman bayaran ang pagpapaayos noon." tanging sagot ko lang. Tumaas naman ang kilay nito,

"Alam mo.......you looks so familiar! Hindi ko lang matandaan kung saan kita nakita!" Kapagkwan wika nito sa akin tsaka ako pinakatitigan. Nailang

naman ako dito.

"Bye the way Im Miracle! Hindi ako nakapagpakilala sa iyo pagkatapos ng aksidente. Masyado kasing pinainit ang ulo ko noong kasama mong chikababes. " wika nito at agad na inilahad ang palad nito. Parang lumundag naman ang puso ko sa tuwa.

"Roldan...Roldan Valdez." agad kong sagot. Inabot ko ang kamay nito para makipag-shake hands. May kun anong kuryente na dumaloy papunta sa puso ko ng mahawakan ko ang malambot nitong palad. Napansin kong bahagyang napakunot ang noo nito pagkatapos kong banggitin ang pangalan ko. Agad din nitong hinila ang kanyang palad. Pagkatapos may kung anong kumislap sa mata nito. Ngumiti ito at nagwika.

"Ohhh! I know it! Naalala ko na kung saan kita nakita!" natatawa nitong sagot sa akin. May ngiti sa labi at halata dito ang matinding galak. Nagtataka naman akong napatitig dito.

"Ang tagal mong hindi nagpakita Ninong?" natatawa nitong wika. Inabot ulit ang kanang kamay ko at nagmano. Shock ako sa ginawa nito. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na may nagmano sa akin. Ganoon na ba ako katanda sa paningin nito. Ilang sandali din akong natulala.

"Ahay Grabe siya! Palibhasa marami ka ng utang sa amin kaya ganyan ka kung makaasta! Hindi mo ba ako naaalala o namumukhaan man lang? Ako ito..........Si Miracle Villarama! Anak ng bestfriend mong si Carissa Perez Villarama!" wika nito. Para naman akong binuhusan ng malamig na tubig sa tinuran nito. Hindi ako makapaniwala. Ang babaeng buong gabi kong pinagnanasaan ay anak ng bestfriend ko? Anak ni Bestie Carissa Villarama at Gabriel Villarama?

Ganoon na ba kabilis lumipas ang panahon? Talagang napag-iiwanan na ako. Napakaganda nito. Manang-mana kay Carissa.

"So, kumusta ka na? Wala ka man lang bang pasalubong sa amin ni Christian? Ilang birthday at Christmas na ba ang dumaan na wala kang gift sa amin?" tanong nito. Humulakipkip pa na parang nagtatampo. Para namang nahihipnotismo akong napatitig dito. Tinaasan ulit ako ng kilay ng hindi makapagsalita.

"Hey! Bakit hindi ka na yata makapagsalita Ninong? Dont worry, tumatanggap kami ng kahit anong gift ni Christian. Hindi naman kami choosy, "natatawa nitong wika. Halata sa boses nito ang pagbibiro. Pero hindi ko magawang matawa. Nakaramdam ako ng matinding agam-agam. Kung ganoon hindi talaga kami pwede dahil inaanak ko ito. Alangan naman na liligawan ko ang sarili kong inaanak at worst best friend ko pa ang Nanay nito. Napaayos naman ako ng upo tsaka tumikhim.

"Wa---wala! Nabigla lang ako! Ang laki mo na pala." pilit ang tawa kong wika. Hindi ko alam kong paano ito pakikiharapan ng maayos. Parang biglang gumuho ang mundo ko na anak pala ito ng bestfriend ko. Ito yung baby na dinadala ni Carissa habang nag- aagaw-buhay noon sa hospital. Ang bilis lumipas ng panahon. Sinong ma aakala na ang batang karga ko pa noon ay pinagnanasahan ko na ngayun! Shit! ANg sakit magbiro ng tadhana.

"Well, I have to go! May mga trabaho pang naghihintay sa akin sa opisina..........and ohhh by the way, pwede bang huwag mong banggitin kay Mommy na nasangkot sa aksidente si Bella? Alam mo na...ayaw namin siyang ma stress lalo na at preggy."

may tono ng pakiusap na wika nito sa akin. Awtomatiko naman akong napatango.

"Great!!! Have a nice day Ninong! See yah next time!" Wika nito sabay tayo. Nagmamadaling naglakad palabas ng restaurant. Naiwan naman akong halos ilang minutong nakatulala. Hindi pa nga ako nag-uumpisang manligaw sa babaeng iyun mukhang basted na agad ako. Isa pa nakakahiya kina Carissa kapag malaman nila na ang kanilang unica Iha ay pinagnanasahan ko. Parang gusto kong sumigaw sa matinding inis. Mukhang tatanda talaga ako nitong mag-isa. Kung bakit naman kasi sa inaanak ko pa nakaramdam ng ganito. Walastik talaga!!!

Tinawag ko na ang waiter. Gusto ko ng makaalis sa lugar na ito! Gusto kong mapag-isa at mag-isip. Kailangang maalis sa sistema ko ang nararamdaman kay Miracle. Tiyak na pagtatawanan ako ng mga kakilala ko kapag malaman nila na sarili kong inaanak ang pangarap kong maging kabiyak. Sa dami ng babaeng dumaan sa buhay ko sa isang bawal na tao pa talaga nahulog ang loob ko. Ito na ba iyung tinatawag nilang karma dahil sa pagiging mapaglaro ko?

Pagkagaling sa restaurant ay agad akong umuwi ng bahay. Nadatnan kong naghihintay si Daddy sa living room. Mukhang may good news itong da base sa pagkakangiti nito sa akin.

"You know what?" Alam ko na kung sino ang babaeng tinutukoy mo...Hindi ko alam na napakataas pala ng taste mo sa babae Roldan...sinasabi ko na nga bang nagmana ka sa akin eh." natatawang wika ni Daddy. Kinuha nito ang isang folder at inabot sa akin.

Hindi na ako nagdalawang isip pang buksan ang iniabot ni Daddy. Hindi na ako nagulat pa ng tumampad sa akin

ang mga pictures ni Miracle..kasama ang Villarama family.

"The only Daughter of Gabriel Villarama. Although meron silang adopted daughter still hindi pa rin maikakaila na only daughter siya ng pamilya. She's young but hindi naman dihado ang pamilya nila sa atin kapag yaman ang pag-uusapan." bakas ang pagmamalaki sa boses ni Daddy. Wala pa man pero hatalang boto ito sa kanila  ni Carissa.

"Dad, I know them! Kaibigan ko si Carissa since high School.' Sagot ko. Kitang-kita ko naman ang pagkagulat sa mga mata ni Daddy dahil sa aking sinabi, Hindi ito makapaniwala.

"Inaanak ko pala ang babaeng iyan." wika ko, Napatayo ito sa gulat. Hindi makapaniwala sa mga narinig. Sinipat- sipat muna ako nito ng tingin bago napabuntong-hininga.

"Inaanak? I think wala namang problema sa bagay na iyan. Hindi naman kayo magkadugo. As long as nagkakaintindihan kayo walang problema." wika ni Daddy. Parang gusto ko naman maghimutok. Bakit napakasakit naman magbiro ng tadhana?

"Sa palagay mo Dad, ano kaya ang magiging reaksiyon ng kaibigan ko kapag liligawan ko ang anak nila? Dad parang anak ko na din pala si Miracle. Mukhang hindi kami bagay." sagot dito. Sinipat naman ako ni Daddy ng tingin.

"Iyan na nga ba ang sinasabi ko sa iyo Roldan! Kapag hindi mo pa mapaamo ang babaeng iyan, tiyak na tatanda ka talagang mag-isa. Wala ka ng choice kundi ipaglaban ang nararamdaman mo, Ligawan mo si Miracle at kapag gusto ka din niya walang problema! Walang magagawa ang mga Villarama.

kapag anak na nila ang magdedesisyon. Isa pa mas gusto ko ang batang iyan dahil tiyak na mabibigyan niya kami ng maraming apo.... Huwag kang mag- asawa ng kasing edad mo baka tuyo na ang matris at hihinto ang pagkalat ng apelyedo natin dito sa mundo." seryosong wika ni Daddy. Halatang- halata talaga dito na gusto nitong mapangasawa ang anak ng bestfriend ko. Lalong nakaramdam ako ng sakit ng ulo at kalooban.

"Dad, I dont know! Nakakahiya! di ko alam kong anong susunod na hakbang ang gagawin ko. Sobang komplikado ng lahat!" sagot ko dito. Napabuga naman ito ng hangin. Pagkatapos ay tinitigan ako.

"Look Roldan! Walang mangyayari kung hindi mo susubukan. Gumawa ka ng magandang diskarte para ma- inlove sa iyo si Miracle. Mabilis ka lang makakalapit sa kaniya dahil close friend mo naman pala ang kanyang

mga magulang." sagot ni Daddy. Hindi ko naman alam ang aking gagawin. Kung alam ko lang na problema pala ang sasalubong sa akin pag-uwi dito ng Pilipinas, sa NEw York na lang sana ako nag-stay.

Chapter 93*

VILLARAMA RESIDENCE

KINAGABIHAN

Nandito sa loob ng living room ang buong pamilya. Ito ang kadalasang ginagawa ng Villarama Family pagkatapos kumain ng hapunan.

Umiinom sila ng tea para pambaba ng

kinain. Ito na din ang kanilang bonding. Nagrereport din ang magkapatid na Miracle at Christian sa kanilang ama tungkol samga kaganapan na nangyayari sa loob ng opisina.

"You know what? Magugulat kayo sa nakita ko kanina sa Restaurant pagkatapos kong makipag-meeting kay Mister Chan." wika ni Miracle. Napatingin naman dito ang buong pamilya.

"What is it?" tanong ni Christian. Abala ito sa kanyang cellphone.

"Nagkita kami kanina ni Ninong Roldan, Sakto na paglabas ko ng meeting room nakita ko siya sa restaurant na may kausap na babae. Parang familiar kasi sa akin ang kanyang hitsura kaya naglakas loob akong kausapin siya. And you know what? Napag-alaman ko nga siya pala ang ating Ninong Roldan dahil nakilala niya ako ng banggitin ko sa kanya ang aking pangalan. Such a small world talaga.!!!" wika ko dito.

" So anong sabi niya?" Ano ang naging reaksiyon niya pagkakita sa iyo?" tanong ni Christian.

"Nagulat siguro! Pero alam mo parang may something sa kanya kanina. Alam mo yung parang wala siya sa sarili kapag kinakausap? Ganoon ba talaga siya Mom? May abnormality ba ng Ninong namin?" baling ni Miracle sa kanyang ina na si Carissa Villarama. Natigilan naman ito at pinigil ang sariling hindi matatawa. Nagtatakang napatitig kay Miracle.

"Anong ibig mong sabihin?" nagtatakang tanong ni Carissa.

"Well, habang kausap ko kasi siya kanina parang wala sya sa sarili. IMposeble naman na tatanga-tanga siya kasi mukha naman siyang matinong

tao. At isa pa mukha din naman siyang matalino." wika ko.

"Baka natyempuhan mo lang na may problema iyung tao. Nabanggit niya kasi sa amin ni Roxie na may hinahanap siyang babae. Kaya lang may fiancee na siya at kasal na lang ang kulang sa kanila. I dont know... baka nahahati ang isip niya between two girls." sagot ni Carissa sa anak. Hinihimas-himas pa nito kalakihan ng tiyan.

"Ganoon ba? I think break na sila noong girl. Nakita ko kasing nagwalk- out kanina habang umiiyak eh. Haysst kaya ayaw kong ma-inlove eh. Sakit lang sa damdamin lalo na kapag ang lalaki ay katulad sa ugali ng Ninong namin na iyun. Nakakita lang ng ibang babae gusto na agad idispatsa ang present girlfriend niya. ANg sakit niya sa bangs ha?" wika ni Miracle. Natawa naman si Christian.

"Ganoon talaga siguro kapag tumatanda ng binata. Mabilis magbago ang feelings." natatawang sabat ni Christian.

"Kaya ikaw Christian mag-asawa ka na bago ka mag 30s. Aba mahirap na... baka matulad ka sa ninong niyo na hanggang ngayun hindi pa malaman kung ano ang gusto sa buhay." sagot ni Gabriel. Binanatan naman ni Miracle si Christian.

"Hayyy Naku Dad...masyado pa akong bata para problemahin ang ganyan. Gusto ko munang magamay ang pagpapatakbo ng kompanya bago pumasok sa isang seryosong relasyon." sagot ni Christian sa ama. Tinitigan pa nito ng masama ang kambal.

"Feeling ko mauuna pang makapag- asawa sa atin si Arabella. Mukhang binabakudan na talaga ni Kurt eh." biglang wika naman ni Miracle sabay

baling kay Arabella na abalang -abala sa kanyang cellphone.

ARABELLA

Nakahanda na ako pagpasok ng School ng bigla akong lapitan ng aming Security Guard dito sa mansion. Nasa labas daw si Kurt at kanina pa ako hinihintay. Kung ganoon tinutoo nito ang paalam kina Mommy at Daddy.. ihahatid ako nito sa School. Inis akong lumabas ng gate at agad kong nakita si Kurt sakay ng kanyang kotse na matiyagang naghihintay sa akin.

"Good Morning my Loves!" Agad na bati nito sa akin. Sinamaan ko ito ng tingin at nilapitan.

"Ano na naman ito Kurt? Kaya kong magdrive at hindi mo na kailangan pang sunduin ako dito sa bahay! Bakit ba ang kulit mo?" asar na tanong ko dito. Nawala naman ang matamis na ngiti sa labi nito at seryoso akong tinitigan.

"Late ka na sa School Bella kaya sumakay ka na! Kailangan pa ba natin itong pagtalunan? Tapos na ang usapin na ito at pumayag na sila Tito at Tita na liligawan kita," bakas ang inis sa boses nito habang sinasabi ang

katagang iyun.

Wala na akong magawa pa kundi padabog na sumakay sa kotse nito. Alam kong hindi ako mananalo sa kakulitan ng taong ito.

"Good Girl!" narinig ko pang wika nito tsaka inumpisahan ng magmani-obra ng sasakyan. Tahimik lang akong nakaupo habang nakatanaw sa labas ng bintana. Ipinagpasalamat ko na din dahil hindi na umimik pang muli si Kurt. Seryoso lang ito sa pagdadrive hanggang sa makarating kami ng School.

"Susunduin ulit kita mamaya." nito at akmang lalabas ng kotse pagbuksan ako ng pintuan pero inunahan ko na. Agad kong binuksan ang pintuan sa gilid ko at padabog na bumaba. Napailing-iling naman si Kurt habang seryosong nakatitig sa akin. Hindi ko pinansin at mabilis na akong naglakad palayo dito.

Hindi ko alam kung paano ito iiwasan ngayun. Lalo ng nahuhulog ang loob ko kay Kurt at kaunting-kaunti na lang bibigay na ako. Kapag magkataon hindi ko na matutupad ang pangarap kong maging doctor. Baka maaga akong makapag-asawa nito. Lalo na ngayun, nakikita ko kung gaano kapusok si Kurt

tuwing magkasama kami. Nadadarang

din ako sa init ng halik nito. Tinatraydor ako ng sarili kong katawan...Dumiritso na ako sa aking first subject at halos wala akong naitindihan sa mga lecture ng aming professor dahil lumilipad ang utak ko papunta kay Kurt. Ewan ko ba. Nagtatalo ang aking kalooban kung papayag na ba ako na maging girlfriend nito,

Naglalakad na ako para pumunta sa kasunod kong subject ng bigla akong lapitan ni Nikka, Kakarating lang nito dahil magkaiba naman kami ng schedule sa mga subjects dahil hindi

naman kami pareho ng course.

"May naghahanap sa iyo sa labas ng campus." wika nito sa akin. Natigilan naman ako. Hindi ko ini-expect na may maghahanap sa akin sa labas ng school.

"Sino daw?" Nagtataka kong tanong.

"Labasin mo na lang. Kilala mo daw eh. Sige na...mauna na ako. Malilate na ako eh." wika ni Nikka kasabay ng pagtalikod nito sa akin. Natigilan naman ako at sinipat ang suot kong relo. May 15mins. pa ako para puntahan ang naghahanap sa akin sa labas. Baka importante ang kailangan kaya naman nagmamadali akong lumabas ng campus.

Pagkalabas ko ay nagulat pa ako a nakita ko si Misis Amara Santillan, Kinakawayan ako nito kaya naman wala na akong magawa kundi ang lumapit,

"Mabuti naman at hindi mo na ako

pinahintay pa ng matagal Bella. Importante ang kailangan ko kaya kita dinaanan dito." seryoso nitong wika sa akin. Kinabahan naman ako. Hindi ako sumagot at hinayaan ko lang itong magsalita.

"Balita ko nililigawan ka daw ng anak ko.....Well, kung ikaw si Miracle siguro hindi ako tututol....kaya lang ikaw si Arabella ..alam kong magiging kontra bida ako sa paningin mo pero gusto na kitang diritsahin....Ayaw kita para sa anak ko! Iwasan mo si Kurt dahil kahit kailan hindi kita matatanggap sa pamilya namin. Hindi ko alam kong ano ang nakita sa iyo ni Kurt at patay na patay sa iyo...pero ito lang ang masasabi ................hindi kayo bagay anak ko, Masisira lang ang buhay niya kapag ikaw ang papakasalan niya." wika ni Misis SAntillan. Para namang bomba na sumabog sa pandinig ko ang sinabi nito.

Oo, alam kong noon pa man hindi na ito boto sa akin. Nang dahil sa negosyo kaya ito napapayag na i-set ang kasal namin at nakikipagplastikan sa akin noon. Pero ngayun, lumabas na ang tunay nitong kulay. Hindi nga ito boto sa akin kaya walang dahilan para patulan ko si Kurt.

"HUwag po kayong mag-alala. Hindi ko po papatulan ang anak niyo. Alam ko po kung saan ako lulugar." mahinahon kong sagot habang pigil ang luha sa aking mga mata. Matamis itong ngumiti sa akin.

"Good! Mabuti naman at hindi mo na ako pinahirapan pa. Akala ko makikipagmatigasan ka pa sa akin Bweno...iyun lang ang kailangan ko sa iyo. Huwag kang mag-alala papadalhan ko ng invitation ang pamilya mo kung sakaling ikasal na si Kurt sa babaeng gusto namin." nakangiti nitong wika tsaka

tinalikuran ako. Naiwan naman akong hindi napigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

KURT

Mainit ang ulo ko pagkarating ng opisina. Hindi ko na alam kong ano ang gagawin ko kay Arabella. Habang tumatagal lalong hindi naging maayos ang pagtrato nito sa akin. Pakiramdam ko napipilitan lang itong pakiss at kausapin ako.

"Gusto ko na talagang maging asawa ito. Hindi ko alam pero nakakaramdam ako ng anxiety sa tuwing hindi ko siya nakikita at nakakausap. Naisip kona

nga na parang gusto ko na itong itanan

at sapilitang angkinin.

Sumandal ako sa aking swivel chair at nag-isip. Hanggang dito sa opisina dala- dala ko pa rin ang problema ng puso ko. Kung bakit naman kasi nauso pa ang ganitong klaseng feelings. Iyan tuloy para akong nababaliw ngayun. Hindi ako makapagtrabaho ng maayos dahil si Arabella lang ang laman ng aking isipan.

Nasa malalim akong pag-iisip ng biglang pumasok si Mommy sa loob ng opisina. Bakas ang pagtataka sa mukha nito habang nakatitig sa akin. Hindi ko alam kung ano ang kailangan nito. May malalim na naman sigurong dahilan kaya napasugod dito sa opisina akong napaayos ng upo at hi Mommy,

"Anong nangyari sa iyo Kurt? Bakit parang pinagbagsakan ka ng langit at lupa diyan? May sakit ka ba?" tanong  sa akin.

Nilapitan pa ako at dinama ang

aking noo.

"i am ok Mom! Wala akong sakit..May

iniisip lang ako." sagot ko dito.

"Mukhang malalim ang iniisip mo ah? Tungkol saan? SA negosyo? Sa babae?" tanong ni Mommy.

"Hindi ko alam kung paano paamuhin si Arabella." Wala sa sarili kong sagot dito. Natigilan naman si Mommy. Nakita ko ang pagtutol sa mga mata nito ng banggitin ko ang pangalan ni Arabella.

"Sigurado ka na ba diyan sa nararamdaman mo sa kanya Kurt? Baka naman naawa ka lang o nakukonsensya dahil hindi natuloy inyong kasal." sagot ni Mommy. Hindi ako nakasagot.

"Look! As we promise...HIndi ka na namin pakikialaman kung sino man ang mapupusuan mo. But please...

huwag si Arabella!. Alam mo naman siguro ang background ng babaeng iyun...ang kanyang pinangagalingan? Bunga siya sa pagkakasala ng kanyang ina na si Ara. Ayaw kong pagtatawanan ka ng mga tao kung siya ang makatuluyan mo Kurt. Gusto kong protektahan ang dignidad ng pamilya natin kaya kita pinapaiwas sa babaeng iyun!" bakas ang inis sa boses ni Mommy habang sinasabi ang katagang iyun. Umiling naman ako.

"Mom, wala akong pakialam kung ano man ang kanyang pinagmulan. Hindi niya kasalanan kung anak man siya ni Ara Perez...Basta ang importante Mahal ko siya! Iba si Ara Perez at iba din si Arabella. Hindi kasalanan ni Bella na si Ara Perez ang kanyang naging Ina," Sagot ko dito.

"Hindi Kurt! Naguguluhan ka lang sa nararamdaman mo sa kanya. Kalimutan mo na ang babaeng iyun at mas mabuti pang kay Trina mo na lang ibaling ang iyong attention. Look! Mas gugustuhin ko pang si Trina ang makatuluyan mo kaysa sa Arabella na iyan. Kahiya-hiya ang kanyang pinagmulan at hindi ko matanggap na magka-apo sa babaeng iyun." inis na sagot ni Mommy. Natigilan naman ako.

"Hindi mo ako madidiktahan kung ano

ang gusto ko Mom. Ako ang magdedesisyon kung sino ang gusto kong mapangasawa at makasama habang-buhay. Hiniwalayan ko na si Trina...." sagot ko. Agad na nanlaki ang mga mata ni Mommy sa pagkagulat pagkatapos ay rumihistro ang galit sa mga mata nito.

"What? Kurt, alam mo ba ang ginagawa mo? Hindi! hindi ako papayag na ang Arabella na iyun ang makakatuluyan mo! Ano na lang ang sasabihin ng mga amiga ko kung malaman nila ito? Ano na lang ang

sasabihin ng ina ni Trina na ipinagpalit mo ang anak nila sa bastardang si Arabella??? Kurt mag-isip ka nga! Walang dignidad ang ina ng babaeng iyun kaya huwag ka ng makipaglapit sa kanya! Hindi na nagdemand ang mga Villarama ng kasal sa iyo... Kaya ano pa ang ginagawa mo? LUbayan mo si Arabella kung hindi ako mismo ang sisira ng tuluyan sa buhay ng babaeng iyun!" galit na wika ni Mommy. Napatanga naman ako dahil sa sinabi nito.

"Mom! Please! Huwag mo naman sanang panghimasukan pa ang personal life ko! Sinusunod ko naman lahat ng gusto niyo ah? But not this time. Not for Arabella. I love her at ipaglalaban ko ang nararamdaman sa kanya," sagot ko dito. Tinitigan naman ako ng masama ni Mommy.

"Kung ganoon, mamili ka Kurt... sisirain ko ang buhay ng babaeng iyun

o susundin mo ang gusto ko na pakasalan si Trina? Mamili ka! Kilala mo ako Kurt, mabilis akong kausap!" galit na sagot ni Mommy. Napahilot naman ako sa aking sintido.

"Ayusin mo ang sarili mo! Gusto kong umuwi ka ng bahay pagkatapos ng trabaho mo dito sa opisina. This weekend, mamanhikan na tayo kina Trina! Huwag kang humindi, kundi malilintikan sa akin ang Arabella na iyun." Wika ni Mommy....Napasabunot naman ako sa sarili kong buhok.

"Arabella is nothing than Trina! Oo, mas mayaman ang mga Villarama! Pero isang fake na Villarama ang babaeng iyun! Kaya kahit ano ang gawin mo, hindi ko siya matatanggap pamilya natin Kurt!" wika ni Mommy. Naikuyom ko naman ang aking kamao. Dumagdag pa si Mommy sa aking suliranin,

Hindi ko alam ang aking gagawin.

Kapag magmamatigas ako tiyak na si Arabella ang masasaktan. Kilala ko si Mommy. Kung ano ang sinasabi nito ginagawa nito.

"Aalis na ako...aasahan ko na tatapusin mo na ang kahibangan na ito Kurt.

Huwag mong kalimutan ang pamamanhikan natin kina Trina this weekend." wika ni Mommy sabay alis. Naiwan akong nakatulala habang nakakuyom ang kamao. Kung ganoon, wala na akong magagawa pa. Siguro ito na ang sign para tuluyan ko ng bitawan si Arabella.

Hindi ako halos makapag- concentrate sa buong maghapon kong trabaho sa opisina. Bigla na lang akong natutulala sa kakaisip kong paano makukumbinsi si Mommy na huwag ituloy ang gusto nito. Hiwalay na kami ni Trina at wala akong nararamdaman kahit na katiting sa babaeng iyun. Aaminin ko na naikama ko na ito ng

maraming beses, pero hindi ibig sabahin na pananagutan ko na siya. Hindi pang wife material si Trina at malabong matutunan ko itong mahalin gayong ang puso ko ay si Arabella ang sinisigaw.

"Maaga pa lang ay nakaantabay na ako sa paglabas ni Arabella sa School.

Siguro, ito na ang huli kong pagsundo dito. iiwasan ko na siya kaysa mapahamak o masaktan pa ito ng tuluyan dahil kay MOmmy. Alam kong hindi nagbibiro si Mommy sa kanyang sinabi.

Hindi naman nagtagal ay dumating na si Arabella. Nang mapansin nito ang aking kotse ay nagmamadali itong sumakay, Agad kong namang pinaarangkada ang sasakyan hanggang sa nakita ko na lang na tinatahak na namin ang daan patungong mansion ng Villarama,

"Can I talk to you?" Seryoso kong

tanong dito. Napasulyap naman ito sa akin tsaka tumango.

"Sure...may importante ka bang sasabihin." seryoso nitong tanong. Marahas akong napabuntong-hininga at itinabi ang sasakyan sa gilid ng kalsada.

"IM getting married." wika ko dito. Napansin kong hindi man lang ito nagulat sa aking sinabi. Bagkos ay iniwas nito ang tingin sa akin. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga,

"To whom?" tanong nito sa mahinang boses.

"To Trina!" maiksi kong sagot.

Tumitig ito sa akin. Napansin ko ang bahagyang pamumula ng mga mata nito, Nakadama ako ng matinding awa dito,

"Good! Mabuti naman kung ganoon... lulubayan mo na ba ako? Hindi mo na

ba ako kukulitin?." wika nito. Halata sa boses nito ang panginginig.

"Iyun naman ang gusto mo diba? Ayaw mo sa akin.... Ayaw din sa iyo ng pamilya ko..pareho lang tayong mahihirapan kapag ituloy ko pa ang panliligaw sa iyo." sagot ko. Nakita ang pagpikit ni Arabella. Pagkatapos ay malungkot tumingin sa labas ng bintana.

"IHatid mo na ako sa amin. Salamat sa time na binigay mo sa akin Kurt!. Hangad ko ang iyong kaligayahan" wika nitong halata sa boses na pinipigil ang maiyak.

Napayuko naman ako. Hindi ko kung kaya kung tiisin ang nararamdaman ko kay Arabella. Pero alam kong ito ang tama.

"Im sorry!" wika ko dito. Napakurap- kurap ito tsaka ako hinarap. Napansin ko na nag pagtulo ng luha sa mga nito.

.

kaya naman parang kinukurot ang puso ko sa nakikitang paghihirap ng kalooban nito.

"No! Wala kang kasalanan sa akin. Ako ang nag-umpisa ng lahat na ito Kurt. Noon pa man humihingi na ako ng patawad sa mga nagawa kong pagkakamali sa iyo at sa pamilya mo... Hangad ko ang inyong kaligayahan.... Salamat sa masasayang alaala." wika nito sabay sunod-sunod ang pagpatak ng luha sa mga mata. Akmang yayakapin ko sana ito dahil sa matinding awa kong nararamdaman ng pumiksi ito.

"Huwag na natin pahirapan pa ang ating mga sarili. Paalam Kurt! Masakit pero kailangan kong tanggapin lahat! Huwag kang mag-aalala....hinding hindi ako gagawa ng hakbang na ikakasira ng pamilya mo...hindi ako gagawa ng mga bagay na ikakagalit ng pamilya ko sa pamilya mo...alam mo

naman ang ibig kong sabihin diba???" tukoy ko sa susyohan ng negosyo between Villarama at Santillan. Hindi nakapagsalita si Kurt.

"Huwag kang mag-alala kakausapin ko si Tito Gabriel tungkol dito. Hindi na ako natatakot sa galit ng pamilya mo Arabella. Ito ang gusto ng parents ko at wala na akong magagawa pa kung itutuloy ni Tito Gabriel ang banta niya sa pagbawi ng kanyang investment sa aming kompanya." sagot ko dito.

"Fine! Pero asahan mong hindi ako maging dahilan para mangyari iyun ihatid mo na ako." sagot nito sakin. akong nagdrive hanggang sa makarating kami ng mansion. Agad na bumaba ng kotse si Arabella at walang lingon- lingon na pumasok sa loob ng gate. Malungkot ko itong pinagmasdan hangang sa mawala ito sa aking paningin.

Chapter 94

ARABELLA

Parang kinukurot ang puso ko habang naglalakad papasok sa loob ng mansion. Diritso akong umakyat at pumasok sa aking kwarto. Pasalampak akong umupo sa kama at inilabas lahat ng kinikimkim na sakit na nararamdaman ng puso ko. Hindi ko akalain na hanggang ngayung araw na lang pala matatapos ang panunuyo sa akin ni Kurt. Balak ko pa naman sana itong bigyan ng pagkakataon na ligawan ako. Pero hanggang doon na lang pala. Hindi na pwedeng maging kami dahil nakatakda na itong ikasal sa iba.

Sabagay, alam ko naman na matagal ng girlfriend ni Kurt si Trina. Noon pa man ay nababanggit na ito nila Ate Miracle, Siguro hindi naman talaga 100 % na mahal ako ni Kurt. Kasi ang alam ko, kapag mahal mo ang isang tao kaya kang ipaglaban kahit kanino, Gagawa ka ng paraan para mapaligaya ang minamahal mo. Katulad nila Mommy at Daddy....si Grandmama at Grandpapa. Hanggang ngayun, kitang kita ko pa rin kung gaano kasaya ang kanilang pagsasama.

Dapat talagang unti-unti ko ng burahin sa isip ko si Kurt. Kahit masakit...hindi siya ang karapat dapat na lalaki sa akin. Malaki ang ipinagkaiba niya kina Daddy at Grandpapa. Hindi niya ako kayang ipaglaban.

Napahagulhol ako sa pag-iyak. Alam kong noon pa man ay ayaw na sa akin ng mga magulang nito. Alam ko naman ang dahilan eh. Dahil anak ako ni Ara Perez, Hanggang ngayun sinusundan pa rin ako ng multo ng nakaraan. Siguro wala na talagang pag-asa pa na lumigaya ako, Ako yata ang sumalo sa lahat ng karma na iniwan ng Nanay ko, Bakit ganoon, naging mabait naman ako ah? Hindi na nga ako naghangad pa ng kahit ano sa mundo, pero ang lupit pa rin ng tadhana sa akin....Bakit ang hirap sumaya? Bakit hindi ako kayang tanggapin ng pamilya ng mahal ko? Bakit napakahirap kumuha ng peace of mind. Tuwing kilos ko na lang inihahalintulad ako ng ibang tao sa aking Ina. Kahit na nababalutan ako ng palamuti galing sa mga Villarama, hindi pa rin maikakaila ang tunay kong pagkatao....ang aking pinanggalingan.

Alam kong hindi nagkulang sila Mommy Carissa na ipadama sa akin kung gaano ako kahalaga pero pakiramdam ko hindi pa rin ako masaya. Siguro kailangan ko munang magdesisyon para sa sarili ko. Siguro kailangan ko munang lumayo sa lahat para naman matutunan kong mahalin ang sarili ko at matanggap ang tunay kong pagkatao,

Alam kong maiintindihan ako nila

Mommy kung ano man ang maging desisyon ko. Kailangan kung hanapin ang aking sarili ng mag-isa para naman hindi na ako makakaramdam pa ng insecurities sa aking sarili. Kailangan kong patunayan sa lahat na

kaya kong magtagumpay sa kung

anong gusto kong marating.

Pangako! Magiging Doctor ako at papatunayan ko sa lahat ng mga nagmaliit sa akin ngayun na hinding- hindi ako matutulad kay Ara Perez. Hinding hindi ako gagaya sa kanya...

Hindi ko alam kong anong oras lang ako ng iyak sa loob ng aking kwarto. Natigilan lang ako ng may kumatok sa pintuan. Agad kong pinahid ang luha sa aking mga mata tsaka tumahan sa pag iyak.

"Sino iyan? Bukas ang pintuan...pwede kang pumasok." sagot ko sa kabila ng paghikbi.

"Mam, nakahanda na po ang hapag. Kayo na lang po ang hinihintay." sagot ng isang kasambahay sa akin ng makapasok ito sa kwarto ko.. Agad naman akong napatingin sa orasan na nasa bed side table ko. Hindi ko namalayan ang oras. Halos alas siyete na pala ng gabi. Oras na ng hapunan ng buong pamilya.

"Pwede bang sabihin mo muna sa kanila na hindi muna ako makakasabay? Masakit kamo ang ulo ko at bababa na lang ako mamaya kapag makakaramdam ako ng gutom. Pakisabi na lang sa kanila na humihingi ako ng pasensya." malumanay na wika ko sa katulong. Tumango naman ito at nagpaalam ng umalis, Naiwan naman akong patuloy pa rin sa pag-iyak. Gusto kong ibuhos lahat ng sakit na nararamdaman ko ngayun sa pag-iyak. Siguro kapag maubos na ang luha ko sa mga mata mawawala din siguro ang sakit ng

kalooban na nararamdaman ko ngayun.

Makalipas lang ng halos isang oras narinig ko na naman na may kumatok sa pintuan ng kwarto ko. Hindi ko na sana ito papansinin pa pero biglang narinig ko ang boses ni Ate Miracle.

"Bella, pwede ba akong pumasok?" narinig kong wika nito.

"sige Ate..Pasok ka!" maiksi kong sagot. Agad naman pumasok si Ate Miracle at nag-aalala akong nilapitan.

"Ayos ka lang ba? Bakit hindi ka sumabay sa pagkain?" tanong nito bakas sa boses ang pag-aalala. Pagkatapos ay tinitigan ako sa mga mata,

"Anong problema? Bakit namamaga ang mata mo? Totoo nga ang sinabi ng kasambahay natin, umiiyak ka nga…….. Bella, sabihin mo sa akin..Ate mo ako at huwag kang maglihim. Pwede mong sabihin lahat ng nararamdaman mo

ngayun. Handa akong makinig at damayan ka." wika nito. Lalo naman akong napaiyak. Kahit na lagi akong ikinukumpara kay ATe Miracle ng mga tao lalo na ng Nanay ni Kurt, still hindi pa rin ako nakakaramdam ng selos dito. Genuine ang ipinapakita nitong pagmamahal at pag-aalala sa akin.Kaya wala akong karapatan na magalit dito kahit na ang tingin sa kanya ay isang anghel at sa akin naman ay isang demonyita.

"Si Kurt ba ang dahilan? Bakit anong ginawa niya sa iyo?" tanong ulit ni Ate Miracle sabay hawak sa dalawa kong kamay.

"Ate, ikakasal na si KUrt sa iba!" Sagot ko sa kabila ng pag-iyak. Natigilan naman si Ate Miracle. Tapos napansin ko ang pagtalim ng tingin nito. Hindi marahil nagustuhan ang aking sinabi.

"I know it! Walang hiya siya! Ilang beses ko siyang sinabihan na kung

liligawan ka niya, huwag na huwag kang sasaktan! Shit siya, ang lakas ng loob niyang gawin ito sa iyo!" galit na sagot ni Ate Miracle. Lalo naman akong napaiyak.

"Ano ang gusto mong gawin ko para matulungan ka? Gusto mo bang kausapin namin si Kurt?" masuyo nitong tanong sa akin. Umiling ako at tumitig kay Ate Miracle.

"Hindi na kailangan Ate. Tanggap ko na...hindi kami para sa isat isa. Hindi boto sa akin ang pamilya ni Kurt at may iba silang babaeng napupusuan para sa kanya. Kinausap ako ng Mommy ni Kurt kanina, tinapat niya ako, Sinabi niya sa akin na hindi sila boto sa akin para maging asawa ni Kurt, Masakit pero tanggap ko naman na lahat, Pipilitin ko na lang ang aking sarili na makalimot." naiiyak kong sagot kay Ate,

"Im sorry Bella kung nakakaranas ka

man ng ganito. Kung may magagawa lang sana namin para maibsan lahat ng sakit na nararansan mo ngayun ginawa na namin..pero hindi eh..walang sino man ang pwedeng tumulong sa iyo kundi ikaw lang. Pilitin mong kalimutan siya at itoon sa ibang bagay ang iyong attention. Nandito lang kami Bella. Pamilya tayo dito at handa kaming umalalay sa lahat ng gusto mo. sagot ni Ate Miracle. Napaluha naman ako lalo.

"Huwag kang mag-alala. Kami ang bahala magturo ng leksyon kay Kurt! Hinding hindi ko mapapalagpas ang ginawa niyang ito sa iyo. Kakausapin ko din si Christian tungkol dito.

"Ate, huwag na. Ayaw ko na ng gulo pa. Hayaan na natin siya. Isa pa balak ko din sanang magpaalam kina Mommy at DAddy, Parang gusto ko kasing lumayo muna, Gusto kong hanapin ang sarili ko at para na din makalimot. Sa

palagay mo ba Ate papayag sila Mommy at Daddy kapag hihilingin ko sa kanila na sa Amerika ko na itutuloy ang aking pag-aaral?" tanong ko dito. Bahagya naman nag-isip si Ate Miracle.

"Iiwan mo kami? Bakit ayaw mo na bang makasama kami Bella? Hindi mo na ba gusto ang pinapasukan mong School ngayun? Pwede ka namang magtransfer ah? Pero bakit sa America pa? Ang layo noon Bella, at tiyak na mamimiss ka namin....lalo na ni Mommy." sagot ni Ate Miracle. Napayuko ako. Aaminin ko na nakaramdam ako ng guilty sa desisyon kong ito pero wala namang masamang subukan kong magpaalam kila Mommy at DAddy,

"Soryy Ate, Lalayo muna ako...kasi kung nandito lang ako sa Pilipinas, baka makakagawa ako ng bagay na pagsisisihan ko lang. Mas magandang malayo ako. Lalong lalo na kay Kurt. Hindi naman habang-buhay

mawawala ako dito sa Mansion. Pansamantala lang naman ito kaya sana payagan niyo na ako Ate. Tulungan mo akong kumbinsihin si Mommy at Daddy. kung sakaling ayaw nilang pumayag. Please! Please!" nagsusumamo kong wika. Naawa naman akong tinitigan ni Ate Miracle pagkatapos ay tumango ito. Agad naman akong napayakap dito.

CARISSA

Anong sabi mo? Gusto mong sa Amerika na lang ipagpapatuloy ang iyong pag-aaral? " gulat kong tanong kay Arabella habang pinakatitigan ang namamaga nitong mga mata. Alam kong galing ito sa pag-iyak kaya naman labis akong nakaramdam ng pag -aalala dito. Parang may malalim itong pinagdadaanan,

"Yes Mom! Gusto ko po sanang sa ibang bansa na lang itutuloy ang pagdo -doctor ko. Iyun kong ok lang naman

sa inyo." wika nito sa akin. Kaming dalawa lang ang nandito sa garden kaya malaya kaming nakakapag-usap.

"May problema ka ba Bella? Bakit napakalungkot ng mga mata mo?" tanong ko dito. Yumuko ito at nag- umpisa ng humikbi.

"Mom, Kurt is getting married. Masakit po... Hindi ko alam kung kaya ko bang makita siyang ikinakasal sa iba. " sagot nito. Para namang kinurot ang puso ko sa nakikitang sitwasyon ni Bella.

"Kaya gusto mong sa ibang bansa na lang muna mag-aral?" malumanay kong tanong dito. Tumango naman.

"Im sorry Mom. Gusto ko pong makalimot kaya gusto ko munang lumayo, Pwede po bang kayo na lang po ang magkumbinsi kay Daddy?" tanong nito sa akin. Agad ko naman hinawakan sa kamay si Bella at

ngumiti.

"Dont worry Bella, lahat ng gusto mo ibibigay namin. Kung ano sa palagay mo ang makakabuti sa iyo...eh doon tayo! Ganoon talaga ang buhay...hindi lahat ng gusto natin nakukuha natin. Minsan kailangan din nating magpaubaya para sa ikabubuti ng lahat. " wika ko dito. Hinaplos ko pa ang mukha nito. Lalo naman tumulo ang luha sa mga mata nito.

"IM sorry Mom. Pati tuloy kayo nadamay sa problema ko. Pero wala na po kasi akong ibang mapagsasabihan eh. Alam kong kayo lang ang makakaintindi sa akin higit kanino pa man." humihikbi nitong wika.

"At salamat dahil sa bagay na iyun Bella. Thankful din ako dahil nandiyan ka. Walang sino man ang dapat magdadamayan kundi tayo-tayo lang. Tandaan mo...pamilya tayo at dapat na magtiwala tayo sa isat isa. nakangiti

kong sagot.

"Thank you Mommy! Kaya idol kita kasi napakabait niyo. Hindi ko man lang naramdaman na sampid ako sa pamilyang ito. Hindi mo ako itinuring na iba. Patas ang pagmamahal na ibinigay mo sa amin." sagot nito sa akin. Ngumiti naman ako dito.

"Natural lang iyan Bella. Anak kita kaya kung ano mang pagmamahal ang ibinibigay ko kina Miracle at Christian ganoon din sa iyo. Walang lamangan. Kaya dapat mahalin mo din ang sarili mo dahil labis akong masasaktan kapag nakikita kong nahihirapan ka." sagot ko. Agad naman tumango si Bella at pilit na ngumiti sa akin.

"Thats my girl! Normal lang sa ating mga tao na makaramdam ng ganito. Pero maniwala ka sa akin, malalagpasan mo din iyan. Hindi sa lahat ng oras masaya tayo. Dumadating talaga ang mga pagkakataon na

katulad nito kaya lumaban ka sa takbo ng buhay Bella. Huwag kang panghinaan ng loob. Isipin mo na lang na maswerte ka pa rin kompara sa iba. " wika ko. Yumakap naman sa akin si Bella. Tinapik-tapik ko ang likod nito.

"Mommy...da best po talaga kayo... hayaan niyo po magiging katulad niyo po ako balang araw. Pipili din ako ng lalaki na kaya akong ipaglaban katulad ni Daddy Gabriel." nakangiting sagot ni Bella. LUmapad naman ang pagkakangiti ko dito.

"So kailan mo balak pumunta ng Amerika? HIndi ka na ba papasok ng School?" tanong ko dito. Pilit kong pinapasaya ang aking mukha kahit na ang totoo ay nakakaramdam ako ng kalungkutan. Ito ang unang pagkakataon na mawalay sa akin si Arabella. Siya na lang ang natitirang ala -ala na iniwan ng kapatid ko kaya masakit sa akin na malayo ito. Pero

ayaw kong maging selfish. Gusto kong ibigay dito kung ano ang mas makakabuti sa kanyang kinabukasan.

"Depende sa takbo na pag-aayos ko ng mga documents ko. Gusto ko sana agad -agad. kaya lang may mga proseso pa na dapat gawin." sagot nito sa akin.

"Dont worry, magpapatulong na lang tayo kay Daddy Gab mo. Mas may alam siya pagdating sa mga ganyang bagay. Marami siyang kakilala kaya makakaalis ka kaagad kong kailan mo gusto." sagot ko dito. Nakita ko naman ang pagningning ng mga mata nito. Halatang natuwa ito sa aking sinabi.

Pagkatapos namin mag-usap ni Bella ay agad itong bumalik ng kwarto.

Uumpisahan na daw nitong maghanda ng mga documents na kailangan. Naglakad naman ako papuntang garden, Hindi pa masyadong masakit ang sikat ng araw sa balat kaya naman gustong i-check isa-isa ang mga

magagandahang bulaklak na tanim ni Mommy Moira.

Nang magsawa ako sa kakaikot sa garden ay naisipan kong bumalik na lang muna sa kwarto ng bigla kong narinig na may bumusina. Excited akong naglakad kung saan pumarada ang sasakyan dahil sa wakas dumating na din si Gabriel. Bigla kasi akong nag- crave sa seafoods at gusto kong ito ang bumili para sa akin. Agad naman itong sumunod at nagmamadaling umalis ng bahay kanina kasama ang chef at driver ng mansion.

"Gab, Nakabili ka ba ng mga favorites ko?" agad na tanong ko dito. Masaya naman ito lumapit sa akin at kinintalan ako ng halik sa labi.

"Of course! Pwede ba namang wala. Basta gusto ng Sweetheart ko gagawa ako ng paraan para maibigay sa iyo," wika pa nito akin. Masaya naman akong ngumiti dito.

"Gusto ko steam lang yung shrimp at crabs ha? Tapos sawsaw lang sa suka. Ayaw ko ng ibang luto." malambing kong sagot dito. Agad naman itong tumango at sininyasan ang mga kasambahay na ipasok na ang mga pinamili nito.

"So paano ba iyan? Gusto mo bang ako na ang magluto ng food mo ngayun?" boluntaryo nitong tanong.

"Syempre naman! Naku, excited na ako. Kanina pa naghahanp ng foods ang baby natin sa tummy ko." nakangiti kong sagot.

Agad naman ako nitong inakay papuntang kusina. Naabutan namin ang ilang kasambahay na abala sa pag- aayos at paglilinis sa mga pinamili ni Gabriel, Mukhang sobrang dami ang binili nitong hipon at crabs. Agad naman itong namili ng mga lulutuin para sa akin. Pagkatapos niyang malinisan ay agad niyang inilagay sa

steam pot at isinalang. As usual sinunod nito ang gusto ko na steam lang ang hipon at crabs at gagawan niya na lang ako ng paborito kong sawsawan.

Nasa dining area kami ng maisipan ko ang napag-usapan namin ni Arabella kanina.

"GAb, nakausap ko nga pala si Arabella. May hiniling siya sa akin kanina at gusto daw niyang sa ibang bansa na ituloy ang pag-aaral niya." agad kong wika kay Gabriel habang abala ito sa paghihimay ng hipon at crabs.

"Well, Kung anong gusto niya walang problema sa akin. Kung mas komportable siya na sa ibang bansa, ipapaasikaso ko kaagad kay Aron ang mga documents niya. Pero ang ipinag- aalala ko lang papayag ka ba na malayo sa atin si Arabella?" wika ni Gabriel, Natigilan naman ako.

"Siyempre malulungkot ako at mamimiss ko siya. Alam mo naman na bunso ang turing natin sa kanya. Sa atin siya lumaki kaya naman hindi magiging kompleto ang buhay natin dito sa mansion kapag kulang ng isa. Pero kung ang kapalit naman nito ay ang kanyang magandang kinabukasan, siguro wala ng dahilan pa para tumutol ako. "sagot ko kay Gabriel at nag- umpisa ng sumubo ng hinimay nitong hipon.

Chapter 95

Third Person POV

Wala pang isang buwan ay agad na naayos ang lahat ng mga doKumentO ni Arabella. Itutuloy ang pag-aaral nito sa Amerika ng ayon na din sa kahilingan nito. Hindi naman ito nahirapan sa pag -aayos ng documents dahil sa laki ng impluwensiya ng mga Villarama sisiw lang sa kanila ang ganitong bagay.

Si Kurt naman ay nakatakda ng ikasal kay Trina. pagkatapos ng anim na buwan. Wala na itong magagawa pa. tanggapin ang gusto ng mga magulang. Pero isa lang ang alam na Si Arabella ang tinitibok ng puso at hinding hindi siya magiging masaya sa piling ni Trina. Masyado din siyang nalungkot ng mabalitaan niyang umalis na ng bansa si Arabella.

Pagdating Amerika ni Arabella ay agad itong naging abala. Hindi din

naman ito nahirapan dahil may malaking bahay na pag-aari ang mga Villarama sa bansang ito. Doon siya tumira at sinisiguro ng Mommy Carissa niya at Daddy Gabriel na kompleto lahat ng kanyang pangangailangan. Mula kotse hanggang sa pera ay wala siyang naging problema. Nagkaroon na din siya ng mga bagong kakilala kaya naman kahit papaano nag-enjoy siya sa bago niyang buhay. Nagiging abala siya sa kanyang pag-aaral na naging malaking tulong para kahit papaano ay mawaglit sa isip niya si Kurt.

Mabilis na lumipas ang mga araw buwan. Mahimbing na natutulog si Gabriel katabi ang kanyang magbahay na si Carissa ng bigla itong namilipit sa sakit ng tiyan. Humihilab ang kanyang tiyan kaya naman agad niyang niyugyog si Gabriel na noon ay walang kamalay-malay sa mga nangyayari sa

kanya.

Pakiramdam niya kasi ay manganganak na siya. Pero imposible dahil ang sabi ng Doctor niya ay next week pa gagawin ang operasyon.

Caesarian operation ang gagawin sa kanya dahil masyado daw malaki ang bata sa kanyang sinapupunan at hindi niya kayang ilabas ng normal delivery.

"GAb...Gabriel!!! Gising ka muna.." wika niya sa kanyang asawa sabay yugyog. Agad naman itong naalimpungatan at pupungas-pungas na bumangon sa higaan at nag-aalala siyang tinunghayan.

"Bakit Sweetheart?" tanong nito.

"GAb, ang sakit nang tiyan ko! Manganganak na yata ako!" sagot niya dito. Hindi niya na din mapigilan pa ang maluha dahil sa sobrang sakit na kanyang nararamdaman. Pakiramdam din niya mahahati ang kanyang

balakang sa sobrang sakit... Agad na napatalon sa higaan si Gabriel at hindi

malaman ang unang gagawin. Biglang itong nataranta hindi alam kong lalabas ba ng kwarto, kukunin ba ang cellphone para tawagan ang doctor o bubuhatin ang asawa na noon ay umiiyak na at namimilipit sa sakit ng tiyan.

"Gab...Please, huwag ka naman mataranta. Tawagin mo sila Mommy. Hind ko na kaya...ang sakit na talaga... ahhhhh!" sigaw ni Carissa sa kanyang asawa na noon ay kanina pa paikot- ikot sa kwarto.

Agad naman itong tumalima at malakas na kinatok lahat ng pinto kanyang madaanan. Agad naman nagsipalabasan ang kambal na si Miracle at Christian gayundin sila Mommy Moira at Daddy Ralph.

"Gabriel ano bang nangyari sa iyo. BAkit gabing gabi nambubulabog ka!" tanong ni Daddy Ralph.

"Dad manganganak na yata ang asawa ko.!" natatarantang sagot ni Gabriel at nagmamdaling bumalik ng kwarto at lalo siyang natakot ng makita niyang sumisigaw na sa sakit ang kanyang asawa. Bigla siyang naistatwa sa kinatatayuan.

"Gabriel, ano pang ginagawa mo. Dalhin na natin sa hospital si Carissa. Miracle, katukin mo ang driver. sAbihin mong ihanda ang kotse..bilisan mo!" wika ni Mommy Moira at agad na nilapitan si Carissa na noon ay halos maghistirikal na sa sakit. Hinaplos- haplos niya ang tiyan ni Carissa at pilit na pinaparelax.

"Iha, relax ka lang, Pupunta na tayo sa hospital ok? Kaunting tiis lang.!" wika ni Mommy Moira, Pagkatapos ay binalingan nito si Gabriel na noon ay halata ang panginginig dahil sa mga nasaksihan. Dumating na ang kinatatakutan niya. Ang panganganak

ng kanyang asawa Although excited.

siyang makita ang baby pero natatakot siya para kay Carissa. Ayaw niya kasing makita itong nahihirapan.

Pakiramdam niya ay triple ang mas nararamdaman niyang sakit habang nakatitig dito. Si Carissa talaga ang kanyang greatest weakness kung baga..

Parang karayom na tumutusok sa kanyang puso ang bawat luha na lumalabas sa mata at sigaw na parang hindi masabi sa bibig nito dahil sa nararamdamang sakit.

"Christian, mukhang hindi kaya ng Daddy mo na buhatin ang Mommy mo papuntang sasakyan. Halika na... buhatin mo na lang siya para maisugod agad natin ng hospital. Ano mang pwede ng pumutok ang kanyang palatubigan. Ralph tawagan mo si Doctor Lee, SAbihin mong maghanda na sila dahil manganganak na si Carissa." utos ni Mommy Moira sa mga ito. Doctor din si Mommy Moira kaya kahit papaano ay may mga nalalaman siya sa mga ganitong bagay.. Agad naman tumalima ang lahat malibang kay Gabriel. Bihuhat naman ni Christian ang kanyang Ina at buong ingat na naglakad pababa ng hagdan para maisakay ng kotse.

"Gabriel, umayos ka nga! ANo bang nangyayari sa iyo. Ngayun higit kailangan ng asawa mo ang attention mo. Bilisan mo...magbihis ka para makaalis na tayo!" Wika ni Mommy MOira. Noon naman parang bumalik sa kanyang ulirat si Gabriel. Naka-boxer short lang siya kapag natutulog kaya naman wala sa sariling pumasok sa loob ng walk in closet para kumuha ng maisusuot, Samantalang si Mommy Moira naman ay agad na kinuha ang mga gamit na dadalhin ni Carissa sa Hospital, Nakaready na ang mga ito at alam niya din ang tungkol dito dahil tinulungan niya pa si Carissa na mag- ayos ng mga gamit na dadalhin.

Magkasunod sila ni Gabriel na lumabas ng Mansion at agad na sumakay ng kotse. Naabutan nila si Carissa na umiiyak na sa sakit ng tiyan habang kandong ni Christian. Buti na lang at dito natulog si Christian sa mansion kung hindi lagot na. Wala pa rin talaga sa huwesyo si Gabriel at halata ang panginginig habang nakatingin sa asawa.

"Sweetheart! Sweetheart!" iyun lang ang paulit-ulit nitong sambit. Tinapik naman ito ni Daddy Ralph.

"Umayos ka nga diyan! Lalong natataranta ang asawa mo sa ginagawa mong iyan eh. Imbes na kausap siya na lakasan ang loob ikaw pa yata ang dapat payuhan. Huminga ka ng malalim at kumalma ka. Malapit na tayo sa hospital." pabulong na wika ni Daddy Ralph. Unti-unti namang kumalma si Gabriel at hinawakan ang kamay ni Carissa.

"Sweetheart, kaunting tiis lang.... malapit na tayo!' wika nito sa asawa sa kabila ng takot na nararamdaman. Para kasing bumalik sa ala-ala niya ang mga nangayari ng ipinanganak nito ang kambal. TAkot siyang maulit ang bagay na iyun kaya naman napakasakit sa pandinig niya ang bawat iyak nito.

Pagdating ng hospital ay nakahanda na ang mga medical staff para salubungin sila. Nakaready na din ang mga doctor para isagawa ang agarang caesarian procedure kay Carissa. Agad siyang tiningnan ng mga doctor at ng makompirma nila na manganganak daw si Carissa at agad nila itong dinala sa delivery room,.

Sa waiting area naman ay hindi mapakali si Gabriel, Samantalang si Miracle at Chirsitan naman ay agad na inasikaso ang kwarto na paglilipatan kay Carissa pagkatapos ng procedure.

Agad silang nagrequest ng VIP ROOM at buti na lang ay available pa ang nasabing kwarto kaya naman agad nilang dinouble check at ng makita na maayos ang lahat ay sinabihin nila sila Mommy Moira at Daddy Ralph doon na nila pwedeng hintayin sa kwarto si Mommy Carissa. Para naman kahit papaano makapagpahinga ang dalawang matanda. Naistorbo ang tulog ng mga ito at sa kanilang mga edad hindi na sila dapat pang magpuyat.

Si Gabriel naman ay tahimik lang na naghihintay sa kabilang sulok ng hallway. Matiyaga nitong hinihintay ang paglabas ng Doctor.mugto Naman ang mga mata nito at halatang pinipigilan na ang maiyak. Agad naman itong nilapitan ni Christian at inabutan ng dalang bottled water. Wala sa sariling inabot ni Gabriel at

tinungga. Napailing-iling naman si Christian habang nakatitig sa ama. Buti

na lang wala itong sakit sa puso kong hindi baka kanina pa ito inatake.

"Dad, relax lang. Everything will be ok... Kayang-kaya ni Mommy ang lahat ng ito.

Dapat excited tayong lahat dahil ano mang sandali lalabas na bagong miyembro ng ating pamilya." wika ni Christian sa kanyang ama at tinapik pa ang balikat nito.

"Yah!" maiksing sagot ni Gabriel. Parang gusto naman matawa ni Christian sa sagot ng ama. Wala nga ito sa sarili. Hayyy sino ang mag-aakalang ang isang Gabriel Villarama na nabansagan na matinik sa negosyo may malaking kinatatakutan. Si Carissa lang talaga ang katapat nito.

"Dad, ang mabuti pa magpustahan na lang tayo, Hulaan natin kung babae o lalaki ba ang kapatid namin. Kapag ako ang manalo, bibilhan mo ako ng Ferrari. Kung ako naman ang talo, susundin ko lahat ng gusto mo sa loob ng limang taon. Suhistiyon nito sa ama.. Tumingin lang si Gabriel sa anak tsaka umiling.

"Walang problema sa sinasabi mo Christian. Bukas na bukas pwede kang bumili ng Ferrari. Hindi na natin kailangan pang magpustahan. sagot nito." Napailing na lang si Christian sa sagot ng kanyang ama. Oo nga naman bakit pa sila magpustahan gayung kung tutuusin ay kaya naman nilang bilhin lahat ng gusto nila. Nakailang sports car na ba siya? Napakarami na.... at hindi naman niya nagagamit pangporma dahil bahay at opisina lang naman ang routine niya ngayun. Wala na din siyang time na gumala dahil sa sobrang hectic ng kanyang schedule.

Pareho silang napadiritso ng tayo ng makita nilang lumabas si Doctor Lee. Agad nila itong sinalubong at nagtanong.

"Doc, kumusta ang pasyente? Babae po ba o lalaki?" agad na tanong ni Christian. Hindi kasi sila nagpa-gender reveal sa bagong magiging miyembro ng pamilya dahil gusto nila Mommy at DAddy na masorpresa paglabas ng baby. Gusto daw kasi nilang mag-isip ang lahat kong ano ba talaga ang kasarian ng kapatid nila.

"Congratulations! Its a boy. Lilinisin lang sila pareho at ililipat na sila ng kwarto." nakangiting sagot ni Mister Lee. Lumapad ngiti sa labi ni Christian at hinarap ang ama para I-congrat. ngunit pareho silang nagulat ni Doctor Lee ng biglang matutumba Gabriel, Mabuti na lang at nasalo ni Christian ang ama. kung hindi mas malaking problema kung nabagok ang ulo nito sa sahig. Agad naman silang nilapitan ng mga staff ng hospital at agad na dinala sa emergency room si Gabriel. Tulala naman na napasunod si Christian.

Ayos naman daw ang kalagayan ni Gabriel ayon sa doctor na sumuri dito. Nakahinga naman ng maluwag si Christian. Apektadong-apektado talaga ang kanyang ama dahil sa mga nangyari. Isang pagpapatunay kong gaano kawagas ang nararamdaman nitong pagmamahal sa kanilang Mommy Carissa.

Agad naman nagrequest ang magkapatid na Christian at Miracle ng extra bed para kay Gabriel. Tulog ito ng dinala sa kwarto kaya hinayaan na lang nila. Si MOmmy Carissa naman ay ganoon din. Marahil ay dahil sa epekto ng anesthesia na itinurok dito. Sabi naman ni Doctor Lee walang dapat na ipag-aalala, Mamaya ng kaunti ay dadalhin na ng nurse ang baby dito sa loob ng kwarto. Healthy naman daw ito kaya walang problema. Sinilip na din

nila ito sa nursery room kanina kaya naman excited na silang makarga ang kanilang kapatid.

"Itong si Gabriel talaga napakahina ng loob. Nahimatay pa talaga ang loko sa sobrang tuwa." napailing na wika ni Grandpapa Ralph. Natawa naman si Grandmama Moira.

"Suss kanino pa na magmamana iyan.. Eh di sa iyo! Diba ganyan ka din naman noon." todyo ni Grandmama Moira sa asawa. Napahalakhak naman si Grandpapa Ralph.

Sakto naman na kagigising lang Carissa ng pumasok ang nurse dala ang kaniyang baby. Agad itong napaluha ng makita ang kanyang anak. HIndi niya akalain na kaya niya itong mailuwal ng maayos, SA wakas dumating na ang pinakamatagal na nilang hinihintay. Dumating na ang pinakabagong miyembro ng pamilya.

"Congratulations Iha! Ang cute ng apo namin." wika ni Grandmama Moira. Ngiti lang ang naisagot ni Carissa sa kanyang mabait na byanan.

"alam niyo bang ako ang pinakamasayang tao ngayun? Hay salamat may isa na namang miyembro ng pamilya na magpapalaganap ng ating apelyedo." sagot ni Grandpapa Ralph. Bakas ang saya sa mukha na nakatingin sa apo nito.

"Thank you din ро kasi nandyan kayo palagi! Ang cute ng baby ko. Teka nasaan si Daddy niyo?" agad na tanong nito kina Miracle at Christian. Nakatinginan naman ang dala sumagot,

"He's ok Mom. Nahimatay lang kanina noong sinabi ng Doctor na nakaraos na kayo," natatawang sagot ni Christian sa Ina. sabay tingin sa ama na nasa kabilang kama na tuloy na tulog pa rin.

"Ganoon ba? Sinabihan ko na siya kanina na magrelax eh. Naibigay niya na ba ang pangalan ng baby?" sagot naman ni Carissa sa anak.

Naku Mommy hindi pa. Ano daw po ba kasi ang pangalan ni Baby?" nagtatakang tanong ni Miracle.

"Hayy naku gisingin niyo na nga iyan.. Itong Gabriel talaga akala siguro nasa bahay lang siya. Kung alam ko lang na matutulog lang pala iyan dito sa hospital. buti pa hindi na natin isinama pa dito." sagot naman ni Daddy Raph. Bahagya naman itong siniko ni Mommy Moira upang patigilin sa kakadaldal ang kabiyak.

Agad naman nilapitan ni Miracle ang ama at marahang niyugyog. Agad naman itong nagising, Kumurap-kurap ang mga mata at dali-daling bumangon. Agad na sumilay ang ngiti sa labi ng mapansin nito ang asawa na nakahiga sa kabilang kama. kasama ang

kanilang baby.

"Sweetheart! Kumusta ang pakiramdam mo? Wala na bang masakit sa iyo?". Nag-aalala nitong tanong sa asawa. Pagkatapos ay dinampian ng magaan na halik sa noo.

"Ayos lang ako. Look! Ang cute ng baby natin Gab!" maluha-luhang sagot ni Carissa.

"Yahhh.... Ang ganda niya. Our baby Rafael...yes from now on.. Ikaw na si Baby Rafael Perez Villarama." naluluha na wika nito sa anak at hinawak maliliit nitong kamay.

"I like that name! Halos kahawig sa pangalan ko!" sabat naman ni Daddy Raph. Agad naman itong kinurot ni Mommy Moira. Para itong nanalo sa lotto dahil sa pinakitang sobrang tuwa.

Chapter 96

CARISSA POV

"Bestie, oh my God ang cute naman ng baby niyo!" boses ni Roxie ang nag- echo sa loob ng kwarto pagkapasok pa lang nito. May bitbit itong bulaklak habang nakasunod naman ang asawa nitong si Jonathan na may bitbit na basket ng prutas. Napansin ko pa ang pagkalabit ni Jonathan dito dahil napalakas na naman ang boses nito pagkapasok pa lang ng VIP room dito sa hospital. Hindi naman ito nakinig sa asawa bagkos dumiretso sa akin at masayang humalik sa pisngi ko.

"Oh my God... Ang laki na ng pamilya nyo Bestie!.. Parang gusto ko ng yayain mag-overtime si Jonathan na gumawa ng baby! Hanggang ngayun kasi hindi pa rin kami nakakabuo ulit. Naku! Naku! Hindi ko talaga matatanggap na hindi magkaroon ng

kapatid si Carmela namin." Wika nito.

Mabuti na lang talaga at wala na sila Mommy Moira at Daddy Ralph. Umuwi na ng mansion para kahit papaano makapagpahinga. Kahit naman kasi may extra bed dito sa room na kinaroroonan ko iba pa rin kung sa sarili mong bahay ka magpapahinga. Si Gabreil lang ang kasama ko ngayun sa kwarto dahil si MIracle ay lumabas sandali para makabili ng pagkain. samantalang si Christian naman ay pumasok na ng opisina.

"Kaya niyo iyan Bestie. Kami naman ni Gabriel, napag-usapan namin na talagang last na ito. Ang hirap kase manganak! Halos tinawag ko ng santo dahil sa sobrang sakit na aking naranasan." sagot ko kay Roxie. Agad na namilog ang mga mata nito dahil sa narinig,

"Talaga? Sabagay, noong unang panganganak mo kasi tulog ka kaya wala kang nararamdaman. Pero ok na din yun Bestie, at least ngayun naranasan mo na kung paano ang pakiramdam na panganganak na may malay tao. Hay naku, ewan ko, ang sarap makipag-sex tapos kapag makabuo napakahirap manganak. Lalo na kapag normal delivery na tulad ko. Naku Bestie parang nawasak ang kepyas ko noon ng manganak ako kay Carmela." natatawa sagot ni Roxie. Napangiti naman ako dito. Sanay na ako sa bunganga ng kaibigan ko. Kahit talaga napaka-bulgar nito.

"Siya nga pala dumalaw na ba sa iyo si Roldan?" pag-iiba nito sa usapan namin. Umiling naman ako. Simula kasi noong nagkita-kita kami sa restaurant nila Roxie hindi na muli nagpakita pa si Roldan. Hindi din ito tumatawag.

"Kayo nakakapag-usap ba kayo?" tanong ko dito. Tumango naman si Roxie pagkatapos ay sumulyap sa asawa at kay Gabriel na noon ay abala din sa pag-uusap.

"Tumawag siya sa akin kanina..

Actually ako na din ang nagbalita sa kanya na nanganak ka na. Sabi niya dadalaw daw siya sa iyo kapag hindi na siya busy. Pinag-aaralan niya na yata ang pamamalakad ng negosyo ng pamilya nila eh. Yung mga businesses naman niya sa ibang bansa pinahawakan niya na lang muna sa pinagkakatiwalaan niyang tao doon. Wala siyang choice eh. Talagang dumito na sa Pilipinas. kinukulit siya ni Congressman na sya ang mamalakad ng negosyo nila.

Pero alam mo ba Bestie, hindi pala sila ng tuluyan ng fiancee nya. Balita ko kasi ayaw daw ni Congressman sa may edad na babae. 32 years old na daw kasi yung si Bianca kaya hindi boto ang Congressman para mapangasawa ng nag-iisa nilang anak.forty two year old na kase si roldan. mahabang kwento ni Roxie. Kapag ganitong chismisan talaga hindi ito pahuhuli. Lagi itong upadated.

"Akala ko ba ayaw niyang ipakilala ang fiancee niya sa mga magulang niya? Paano nalaman ng tatay ni Roldan ang age ng fiancee niya kung hindi naman ipinakilala ni Roldan yung Bianca sa parents niya." tanong ko dito.

"Hayy naku Bestie, makapal pala ang mukha ng babaeng iyun, pagkatapos daw makipa-break ni Bestie Roldan, sumugod daw sa bahay nila.

Nagpakilala daw na fiancee ni Roldan. Noong una maayos naman daw ang pagtanggap ni Congressman kay Bianca pero noong nalaman nito ang tunay edad ng babae, naku Bestie, tinabangan daw si Cong. Diriktang sinabi ni Congressaman na hindi sila bagay ng anak niya," pagmamarites ni Roxie. Nagulat naman ako sa kwento nito.

"Naku, bakit sino ba ang gusto nilang mapangasawa ng anak nila? Ang choosy naman nila Bestie. kwarentay dos na din ang anak nila at anong edad ang hanap nila para mapangasawa ng anak nila, daisy otso?" nagtataka kong tanong kay Roxie. Natawa naman si Roxie dahil sa sinabi ko.

"ayyy ewan ko sa kanina. Actually iyan ang kwento ni Roldan sa akin kaninang umaga. Bumalik na yata ng New York si Bianca. Imagine that, akala niya papanigan siya ng mga magulang ng fiancee niya pero ayaw pala sa kanya. kasi trentay dos na? Kaloka diba? Feeling ko talaga tatandang binata itong Bestie Roldan natin Carissa. Masyado pa kasi silang choosy pa naman kung totoosin ang thirty two years old. Kaya pang mag-anak noon.' Sagot ni Roxie,

"Hayaan natin sila. Problema na nila iyan. Baka may ibang plano sila para kay Roldan," sagot ko kay Roxie. Tumango naman ang  kanyang kaibigian.

ROLDAN POV

Halos tatlong buwan din akong nagtiis na hindi nakikita ang babaeng pangarap ko. Hindi ko kasi alam kong paano umpisahan ang panliligaw kay Miracle. Ilang beses na din akong kinukulit ni Daddy. Buti na lang nagkaroon ako ng dahilan para sabihin dito na abala pa ako sa pag-aaral sa aming negosyo. Kahit papaano natuwa naman ito sa aking dahilan at sinabi nito na kapag gamay ko na ang paghawak sa negosyo namin umpisahan ko na ang diskarte para kay Miracle. Ang problema ko ngayun tatlong buwan na ang mabilis na lumipas, Muli na naman akong tinanong ni Daddy sa aking plano dahil gusto na daw nitong magka-apo.

Wala na sa Pilipinas si Bianca. Tuluyan na din itong bumalik ng New York na masama ang loob sa akin lalo na ng diritsahin ito ni Daddy na hindi siya boto dito. Naawa ako kay Bianca pero wala akong magagawa. Tuluyan nang inangkin ni Miracle ang puso at isip ko...

"Kung hindi mo makuha sa santong dasalan, Kunin mo sa santong paspasan!" parang umaalingawngaw pa sa pandinig ko ang sinabi sa akin ni Daddy. Huwag daw akong pumayag na babastiden ako ng isang Miracle Villarama dahil ipinanganak ito para maging akin. Agree naman ako sa sinabi ni Daddy pero kalabisan naman siguro na dadaanin ko sa dahas panunuyo dito. Isa pa hindi ko nakakalimutan na anak ito ng matalik kong kaibigan,

Alam ko din sa aking sarili na medyo malayo ang agwat ng aming edad. Twenty four lang ito samantalang ako ay fourty two na. Pero wala naman sigurong problema iyun. Marami naman ang nagkakatuluyan na magkalayo ang agwat ng edad sa isat isa. Isa na dito Vic Sotto at Pauline Luna. Mas maigi nga na ako ang maging asawa ni Miracle Villarama dahil marami na akong karanasan sa buhay. Mapapaligaya ko pa ito sa kama dahil sa sobrang dami ng babae na dumaan sa buhay ko, masasabi kong expert na talaga ako pagdating sa ganitong bagay.

Ipinarada ko muna ang aking kotse sa isang restaurant katapat ng hospital kung saan nabalitaan kong nanganak na si Carissa. Balak kong dalawin ito pero nag-iipon pa ako ng lakas n dahil baka magkita kami ni Miracle doon. Baka hindi ako makapagpigil at maiuwi ko ito sa bahay. Kaya dapat kailangan ko munang mag-warm up dito sa kotse. Kailangan nasa wisyo ang katawan at isip ko. Baka mahalata ni Carissa at Gabriel na pinagnanasaan ko ang kanilang unica iha.

Hindi pa man natatapos ang aking pagmumuni-muni ng mapansin ko ang paglabas ni Miracle sa galing sa loob ng restaurant. Mukhang namili ito ng pagkain base sa dami ng bitbit nito. Naka maong shorts lang ito at crop top. Lalong tumampad sa paningin ko ang makinis nitong hita at maliit na baywang dahil sa kanyang suot. Napaka -seksi nitong tingnan at napapansin ko din ang pagsunod ng tingin dito ng mga kalalakihan na makakasalubong nito. Agad na nag-init ang aking ulo dahil sa kasiksihan. Ang lakas ng loob nitong maglakad mag-isa pag ganyan pa ang suot.

Shit pakiramdam ko bigla akong nakaramdam ng matinding pag init ng akin katawan ng mapansin ko ang magandang hubog ng katawan nito. Para itong Diyosa na naglalakad kaya naman parang hindi ko kayang pigilin ang-init ng aking katawan. Biglang nagreact ang aking anaconda na parang gustong makawala at magbuga ng likido halos tatlong buwan na din hindi nakakatikim ng perlas. Simula kasi ng maghiwalay kami ni Bianca hindi na ulit ako tumikim ng ibang babae. Isa pa ng dahil kay Miracle nawawalan na ako ng gana pang tumingin sa iba.

Sinundan ko lang ng tingin si Miracle hanggang sa mawala ito sa aking paningin. Marahas akong napabuntong -hininga. at hinawakan ang naninigas kong pagkalalaki at hinimas himas ko ito at iniisip ang hubog na katawan ni miracle. at parang gustong kumawala ang aking anaconda kaya nilabas ko muna ito at pinisil at subrang tigas na talaga.... what more pa kung malapitan ko ito at mahaplos ang balat. Baka lalong nawala ako sa sarili at baka biglang matuklaw nito si miracle.

Nagrelax muna ako ng ilang minuto at ng mapansin kong medyo kumalma na ang aking pakiramdam ay tsaka ako nagpasya na bumaba ng kotse at maglakad na lang din paputang hospital. Nakakahiya naman kung hindi ko madalaw si Carissa at nandoon din si Roxie. Tiyak na makakatikim na naman ako ng hindi magandang salita kay Roxie kapag hindi ako magpapakita sa kanila.

Kinuha ko ang mamahaling bouquet of flowers sa likod ng kotse kasama ang isang maliit na box. tsaka ako naglakad papuntang hospital. Alam ko na kung saang room nandoon ang kaibigan ko kaya diri-diritso lang akong naglakad papasok.

Pagdating sa pintuan ng VIP room agad akong kumatok. Bumungad sa paningin ko ang mukha ni Miracle. Nakangiti ito ng makita ako.

Ohhh Ninong! Buti naman at nandito ka na, Kanina ka pa hinihintay nila Tita Roxie," sagot nito sa akin tsaka nila niluwagan ang pagkakabukas ng pintuan. Napalunok naman ako bago nagpasya na pumasok sa loob ng kwarto. Naabutan ko na masayang

nagkukwentuhan si Roxie at Carissa. samantalang sa kabilang bahagi naman ng kwarto nakita ko si Gabriel at Jonathan.

"Agad na tumayo si Gabriel ng makita nito ang pagdating ko. Nilapitan ako at nakipagkamay sa akin. Masasabi kong casual naman ang trato sa akin ni Gabriel Villarama noon pa. Malaki kasi ang pasasalamat nito sa akin dahil inalagaan ko daw ng maayos si Carissa noon. at ako din ang gumawa ng paraan para makahap ng donor para sa operasyon sa puso ng kanyang asawa noon. Kaya hanggang ngayun alam kong tumatanaw pa rin ito ng malaking utang na loob sa akin.

"Congratulation Mister Villarama sa bagong miyembro ng pamilya. Nakangiti kong bati dito. Tumango naman ito sa akin tsaka tinapik ako sa balikat.

"Thank you! "sagot nito at naglakad papunta sa kama ng kanyang asawa. Sumunod nama ako dito. Nakangiti namang nakatingin sa akin sina Roxie at Carissa.

Agad na inabot ko ang dala kong bulakalak at maliit na box kay Carissa. Nakangiti naman niya itong tinanggap at nagpasalamat.

"Buti naman at nagkaroon ka pa ng time para madalaw kami ni Baby dito sa hospital." wika nito sa akin pagkatapos na mailapag sa gilid nito ang dala ko. Ngumiti naman ako dito sabay sulyap kay Roxie.

"Wow mukhang may gift ka na agad baby ah?" sabat ni Roxie. Sinulyapan pa nito ni ang maliit na box na dala ko.

"Syempre naman, ikaw na din ang maysabi sa akin noon na kailangan kong bumawi diba?'sabe ko dito. Kaming tatlo na lang ulit ang nag- uusap dahil muling binalikan ni Gabriel si Jonathan sa sofa. Si Miracle naman ay nakaupo lang din sa isang sulok at abala sa kanyang cellphone. Wala na itong pakialam pa sa aking presensiya. Sino kaya ang ka-text nito ngayun? May boyfriend na kaya ito?

"Wow! Thank you Roldan! Ang aga mo naman magbigay ng mamahaling gift kay baby. Hindi pa ito magagamit. " wika ni Carissa sa akin. Nabuksan na nito ang dala kong regalo at tumampad sa paningin nito ang pinasadya ko na diamond bracelet para sa baby. Wala kasi akong maisip na pwedeng iregalo. Hindi din ako sure kong magagamit ba ito ng anak niya. Ang importante lang naman sa akin ngayun ay may maiabot akong regalo sa baby,

"Wow! ang ganda!" Biglang singit naman ng boses ni Miracle. Bahagya pa akong nagulat dahil hindi ko man lang namalayan ang paglapit nito, Amoy na amoy ko ang pabango na gamit nito. at parang nasa alapaap ang aking pakiramdam sa subrang bango nito at nakakaaddict. 

kaya naman parang ang init sa loob ng VIP room kahit malamig ang buga ng aircon. Pakiramdam ko biglang gustong lumabas ang aking anaconda na gustong kalabitin si miracle.

"Grabe ka naman Ninong! Nagawa mong magregalo kay Baby Rafael agad- agad pero sa aming dalawa ni Kuya Christian wala ka man lang maiabot." May halong pagbibiro na wika nito sa akin. Nagkatawanan naman sila Carissa at Roxie.

"Naku, singilin mo iyang Ninong mo Miracle. May jewelry shop iyan sa Paris. kaya hindi pwedeng hindi magbigay ng regalo iyan! Kahit nga kay Carmela wala din maibigay eh." sagot naman ni Roxie,

"Kayo talaga! Tama na nga iyan. Kung makapagdemand naman kayo ng regalo akala niyo naman naghihirap kayo, Pwede niyo naman bilhin kong ano ang gusto niyo ah?" sabat naman ni Carissa.

"Hayy naku Bestie, iba pa din ang regalo noh? Hindi pwedeng thank you na lang ang mga birthday at Christmas na dumaan sa buhay ng mga anak natin. Magandang magpaparinig ngayun ng regalo kay Roldan. dahil wala pa siyang asawa. Kapag magkaasawa iyan baka hindi na natin iyan malapitan." wika ni Roxie. Nagkatawanan naman ang tatlo.

"Bakit nga pala hindi ka pa nag-asawa Ninong? Pogi ka naman ah tsaka matso pa? Mukha ka namang yummy! " wika ni Miracle. Bahagya naman akong natulala sa sinabi nito. YUmmy ba ako sa paningin ito? kung ganoon malaki ang pag-asa ko sa inaanak ko. Ang problema ko na lang ngayun kung paano ko sasabihin ito kina Carissa at Gabriel, Tiyak na magagalit ang mga ito kapag sasabihin ko na gusto kong ligawan ang unica iha nila. Baka magkakasaulian pa kami ng kandila kapag mangyari iyun.

Ano ba kasing diskarte ang dapat kong gawin. Hindi naman pwedeng hanggang panakaw-nakaw lang ako ng tingin kay Miracle. Baka mamaya maunahan pa ako ng iba. Hayyy napakahirap ng sitwasyon ko ngayun. Nakakatakot! Baka ito na ang karma ko sa pagiging mapaglaro ko sa mga babae. Na-inlove ako sa anak ng Best Friend ko and worst inaanak ko pa.

Chapter 97

CARISSA

Sa wakas nakauwi din kami ng mansion. Halos tatlong araw din kami nag-stay ng hospital pagkatapos napagpasyahan na naming umuwi ng mansion. Dito na lang ako magpapagaling ng aking sugat dahil sa caesarian operation na ginawa sa akin. Masaya ang buong Villarama family dahil sa ligtas kong panganganak.

Katulad noon, sila Mommy at Daddy na naman ang nagiging abala sa pag- aalaga ng kanilang apo. Hindi na din kami kumuha pa ng Yaya ni RAfael dahil kina Mommy Moira at Daddy Ralph pa lang ayaw na halos pakawalan ang apo nila.. Si Gabriel naman ay lagi din sa tabi ko habang nagpapagaling ako,

Sina Roxie at Roldan naman ay laging dumadalaw dito sa akin Sa Mansion. Inggit na inggit pa rin ang loka kasi hindi pa rin daw sila nakakabuo ni Jonathan. samantalang si Roldan naman ay wala na yatang balak pang mag-asawa.

Lumipas ang halos anim na buwan. Lalong naging abala sila Miracle at Christian sa mga businesses ng pamilya. Pumapasok na din minsan si Gabriel ng opisina dahil hindi pa talaga masyadong gamay ng kambal ang pamamalakad sa negosyo.

Nagrereklamo na minsan ang mga ito na kung pwede ay tulungan muna sila ng Daddy nila hanggang masanay sila sa pasikot-sikot sa pamamalakad. Agad naman pumayag si Gabriel sa kondisyon na dapat silang mag-focus dahil hindi habang buhay nandyan para sa negosyo. Gusto na daw kasi nitong magkaroon ng quality time sa bunso naming baby at sa akin.

"Bella,, kumusta ka diyan?" tanong ko kay Bella, Kausap ko ito ngayun sa cellphone at sorbang miss ko na ito.

"Ayos lang ako Mommy. Medyo nahihirapan sa pag-aaral pero kaya naman. Miss na miss ko na po kayo. Gusto ko na po makita si baby Rafael." sagot nito sa kabilang linya. Bakas sa boses nito ang matinding pananabik.

"Hayaan mo muna Bella. Pwede ka naman umuwi dito sa bakasyon eh... huwag mong pabayaan ang sarili mo ha? Mahal na mahal ka namin." Sagot ko dito.

"I love you too Mommy! Mahal na mahal ko kayong lahat diyan! Pasenya na po kung wala ako sa tabi niyo noong ipinanganak niyo si baby Rafael. Pero promise po, babawi ako pagkauwi diyan sa Pilipinas." sagot nito. Napangiti naman ako sa narinig ko dito.

"Dont worry Bella. Basta mag-aral ka lang ng mabuti, Lagi mong tandaan na nandito lang kami. Handang umalalay sa iyo sa lahat ng oras." sagot ko dito.

"Thank you Mommy! Thank you po

talaga!" bakas ang tuwa sa boses nito habang binabanggit ang katagang iyun.

"Siya sige Bella! Tatawagan na lang kita ulit ha? Ingat ka palagi. Tatawagan ka daw ng Ate Miracle mo kapag may time siya." sagot ko dito. Umuo naman ito tsaka nagpaalam na din.

Kahit papaano masaya ako para kay Arabella. Mukha naman itong naka- moved on na sa kabiguang natamo ay Kurt.

"Sweetheart, tulog na ba si baby Rafael?" Napakislot pa ako ng biglang

magsalita si Gabriel sa aking likuran. Ginanap kanina ang binyag ni Baby rafael at napagdesisyonan namin na dito sa resort sa batangas gaganapin ang party. Mga Ninong at ninang lang naman ang mga bisita at mga matatalik na kaibigan.

"Yes, napagod yata kanina sa byahe. Binabantayan siya ngayun ni Elsa." tukoy ko sa isa sa pinakatamatagal na naming kasambahay. Siya na din muna ang ginagawa naming substitute sa pag -aalaga kay Baby Rafael lalo na may mga okasyon na ganito.

"Well, nasa ibaba na ang mga bisita natin. Hayaan na lang muna natin magpahinga si baby at babain muna natin ang mga bisita. Nandiyan na din yata ang mga friends ng kambal pati na din si Sila Jonathan, Roxie at Roldan.' imporma nito. Tumango naman ako dito at humawak sa braso ni Gabriel at sabay na kaming naglakad palabas ng Villa.

Agad na bumulaga sa akin ang magandang ayos ng bakuran ng Villa. Kailan pa ba kami huling nagparty dito? Ah tama noong debut party ni Arabella. Nakakalungkot nga lang at wala ito ngayun, kahit papaano miss na miss ko na siya pero kung ang kapalit naman ay ang maganda nitong kinabukasan, ayos na din. Alam kong uuwi din ng Pilipinas si Arabella kapag matupad na nito ang pangarap na maging doctor.

Agad kaming sinalubong ng mag- asawang Roxie at Jonathan pagkababa. Kasama ng mga ito si Carmela. Agad kaming nagbeso. Nakangiti ko silang tinitigan,

"Thank you sa pagpapaunlak niyo sa aming imbetasyon. Nakangiti kong wika dito. Agad naman itong ngumiti.

"Naku! Kahit siguro hindi kami invited kusa kaming dadalo noh?" biro nito sa amin. Napansin ko naman ang pagkalabit ni Jonathan dito. Hindi nito pinansin ang asawa at muling nagsalita.

"Bestie, hindi pa rin nagbabago ang private resort niyo. Napakaganda pa rin." wika nito sa akin.

"Thank you Bestie! Mabuti na lang at hindi kayo nagsasawa sa lugar na ito. Tuwing may okasyon na lang dito namin kayo dinadala eh." nakangiti kong sagot dito. Mas gusto kasi na dito gaganapin lahat ng okasyon pamilya dahil maluwang at maraming maiikutan ang buong pamilya pati ba din ang aming mga bisita. Isa pa feeling namin mas safe ang lugar na ito para sa aming mga anak.

"Naku Bestie, sa sobrang ganda ng resort na ito, hindi ako magsasawang magpabalik-balik dito." sagot naman nito sa akin. Pagkatapos ay inilibot ang paningin sa paligid.

"Nasaan si Roldan?" tanong ko kay Roxie. Kanina ko pa napapansin na wala ito gayung nabanggit sa akin ni Gabriel kanina na dumating na daw ito.

"I think kausap niya si Christian. Not sure ha pero parang masaya yata si Christian habang kausap kanina ang Ninong niya." imporma ni Roxie. Napakunot naman ang noo ko. Baka kasi kung anu-anong kahilingan na naman ang ginagawa nito sa Ninong nila. Matagal na kasi nila itong pinaparinggan tungkol sa rega-regalo na iyan buti na lang at mukhang hindi naman siniseryoso ni Roldan ang ganitong bagay,

"Sweetheart, usap muna kayong dalawa ni Roxie ha? May importante lang kaming pag-uusapan ni Pareng Jonathan." Wika ni Gabriel sa akin. Tumango naman ako at sabay na

umalis ang dalawa. Naiwan kami ni Roxie na masayang nag-uusap.

"Mommy nasaan si baby Rafael? Pwede ko po ba siyang hiramin sandali? Ipapakita ko lang siya sa mga friends ko." wika ni Miracle ng makalapit ito sa amin. Saglit itong humalik sa pisngi ni Roxie at Carmela.

"Natutulog pa siya Mira. Pagkagising na lang siguro." sagot ko dito.

"Ayy ganon po ba? Sige po mamaya na lang. Gusto ko kasing ipakita sa mga friends ko eh. Tiyak matutuwa sila kung gaano ka-cute ang bunso. nitong sagot. Pagkatapos ay binalingan nito si Carmela.

"Join ka na lang muna sa amin Carmela para hindi ka ma-bored. Wala kasi si Arabella kaya wala kang makakasama ngayun." wika nito kay Carmela, Bumaling muna ito kina Roxie tsaka nahihiyang tumango kay

Miracle. Napangiti naman si Miracle at hinawakan sa kamay si Carmela.

"Uyyy baka turuan niyong uminom

iyan si Carmela ha? Minor pa iyan at bawal pang tumikim ng kahit anong alak." saway naman ito kay Miracle. Natawa nalang.

"I know Mom! Alam ko po ang limit ni Carmela, dont worry po hindi ako gagawa ng bagay na ikapapahamak niya. Ipapakilala ko lang siya kina Jessica at Adrian. Kami-kami lang naman lima kasama si Christian at wala si Kurt. Ikakasal na kasi next week ang loko." sagot nito. Tumango naman Nakadama ako ng pagkahabag kay Arabella ng banggitin ni Miracle ang tungkol sa kasal ni Kurt. Alam kong si Kurt ang isa sa mga dahilan kong bakit pinili ni Arabella ang pansamantalang lumayo, Gusto nitong makalimot sa kabiguan na tinamo.

"Basta ha? Alagaan niyo iyang prinsesa

namin. Ayaw kong ma-out of place siya.." may halong pagbibiro na sagot naman ni Roxie.

"Dont worry Tita! Ako ang bahala sa prinsesa niyo! Lets go Carmela." SAgot ni Miracle kay Roxie at agad na niyaya si Carmela paalis. sinundan naman na lang namin ito ng tingin.

"Grabe, napakaganda talaga ni Miracle. Kuhang-kuha niya ang hitsura mo Bestie. Swerte ang magiging kasintahan niya." wika ni Roxie.

"Oo nga eh. Kaya lang napakapihikan. Hanggang ngayun wala pa ring ipinakilalang boyfriend sa amin." sagot ko dito,

"GAnoon ba?Naku, ibang-iba talaga ang mga anak natin kumpara noon sa atin noh? Noong tumuntong tayo ng desi-otso alam na natin kung sino ang LOVE natin eh. Nabuntis ka na nga agad ni Gabriel," natatawang wika ni Roxie. Namula naman ako dahil sa sinabi nito. Ang aga ko nga talaga lumandi noon.

"Aminado naman ako doon Bestie. Grabe ka talaga sa akin, para namang pinapamukha mo sa akin na maaga akong lumandi." natatawa kong biro dito. Natawa naman ako.

"Bakit hindi ba? Hihihih!" natatawa nitong sagot.

"UUyyy grabe!!!, mukhang nasa magandang mood ang mga Bestie ngayun ah?" biglang wika ni Roldan sa amin. Hindi namin namalayan ang paglapit nito.

"Bakit masama bang magbalik-tanaw sa ating nakaraan? Siya nga pala, saan ka ba galing?" tanong ni Roxie dito.

"Kausap ko ang inaanak kong si Christian, Ibinigay ko lang sa kanya ang regalo ko. Nakakahiya na kasi sa inaanak kong iyun matagal na ding panahon na hindi ako nakapagbigay sa kanya ng regalo." sagot nito.

"Hindi lang matagal na panahon! sobrang tagal na talaga! Ikaw talaga.. kung saan nagbinata na ang inaanak mo tsaka mo pa naisipan magregalo. Ano ba ang ibinigay mong regalo sa kanya?" pag-uusyusong tanong ni Roxie. Saglit na tumingin muna sa akin si Roldan tsaka sumagot.

"Kung ano ang pwede sa kanya. Iyung nababagay sa edad niya ngayun. Actually, alam kong marami na siyang ganoon, kaya lang wala na akong maisip.. ano ba ang dapat ibibigay sa sagot ni Roldan. Tahimik lang akong nakikinig sa dalawa.

"Siguro mamahalin noh? Teka lang ano ba iyun? Alahas ba? Relo?" tanong ni Roxie,

"Ferrari limited edition sports car." maiksi nitong sagot. Pareho naman kaming nagulat ni Roxie.

"What? Roldan, ano ka ba hindi mo dapat magregalo ng ganoon kamahal kay Christian. Marami ng pera iyun at kaya niyang bumili ng mga ganyang bagay." kompronta ko dito.

"I know, kaya lang iyun lang ang naisip kong ibigay sa kanya ngayun. Ayaw din sana niyang tanggapin buti na lang at naipilit ko. Fully paid na sasakyan na iyun at alangan na ibalik ko pa. Alam niyo naman sigurong made to order ang mga ganoong sasakayan.. Pinasadya ko talaga dahil special sa akin ang mga anak mo Carissa. Actually, si Christian pa lang na ang aking nabigyan. Sila Miracle at Carmela sa susunod na lang." natatawa nitong sagot. Lalo naman akong napailing,

"Ayy wow! gusto ko din tuloy na Ferrari ang i-regalo mo sa anak ko Roldan. Kahit yung pinakamura lang..

basta Ferrari!" Natatawang sagot ni Roxie. Natawa naman ako dito. May mumurahin bang Ferrari? Grabe! Ang lakas ng tama ng kaibigan kong ito. Ito naman si Roldan, ang bilis mauto. Siguro wala na itong mapaglagyan ng pera kaya kung makapagbigay ng regalo hindi basta-basta ang presyo.

"Fine! Kung iyan ang gusto mo masusunod Bestie. Bukas na bukas din oorder ako ng para kay Carmela." sagot nito. Napatalon naman sa tuwa si Roxie. Napailing naman ako. Hindi ko alam kong bakit nagsasayang ng pera itong si Roldan. Kung tutuusin hindi naman niya dapat gawin ang bagay ito. Hindi materialistic ang mga anak ko kaya naman hindi siya dapat magbigay ng ganoon kamahal na bagay.

"Ayyy bongga! Excited na ako! Grabe! Ikaw ang pinakagalanteng ninong na nakilala ko Bestie Roldan! Parang gusto ko tuloy mag-anak ulit at ikaw

ulit ang kukunin kong Ninong!" tatawa -tawa nitong sagot.

"Sure! Walang problema Bestie. Basta para sa inyo walang problema!" sagot naman ni Roldan. Pagkatapos ay luminga-linga ito sa paligid.

"Grabe ang ganda ng lugar na ito Bestie. Parang gusto ko tuloy bumili ng kagandang resort!. Ireregalo ko sa mapapangasawa ko." wika ni Roldan. Agad naman kaming nagkatinginan ni Roxie.

"Marami namang mga resort dito Pilipinas na binibinta. Minsan nga buong isla Roxie, eh." pa sagot naman ni roldan.

"Bakit, nagkita na ba ulit kayo ng babaeng napupusuan mo?" tanong ko dito,

"YUp! nakita ko na siya! Actually hindi ko lang alam kung magugustuhan niya

din ba ako. Nag-aalangan akong lapitan siya eh." bakas sa boses nito ang lungkot habang sinasabi ang katagang iyun.

"Bakit naman? Huwag mong sabihin natutorpe ka? Akala ko ba sanay ka na sa mga babae? Naku bestie, kapag hindi ka kumilos ngayun, baka maunahan ka pa ng iba! Tatanda ka talagang mag-isa niyan! Lalo kang malalagot kay Congressman." Biro ni Roxie dito. Hindi ko naman mapigilan ang matawa. Malalim naman na napabuntong-hininga si Roldan.

"Ano ba kasi ang gagawin ko? sa tingin mo Bestie, magugustuhan niya kaya ako? Actually, medyo malayo ang agwat ng edad namin. Pero mahal ko na siya!" wika ni Roldan. Napakunot naman ang noo ko sa sinabi nito.

"Wala namang masama kung subukan mo Roldan. Marami namang mag- asawa diyan na malayo ang age gap. Teka, sino ba kasi ang napupusuan mo? May picture ka ba nya? Gusto mo bang tulungan ka namin ni Bestie Carissa para mapasagot siya? Kakaibiganin agad namin para naman mabilis mo lang siyang maligawan kung sakali." suhestiyon na wika ni Roxie. Nakita ko kung paano na natigilan si Roldan. pagkatapos ay sumulyap sa akin. Nagtaka naman ako sa ikinikos nito. Hindi ko alam pero pakiramdam ko nakaramdam ako ng kakaiba. Para akong biglang kinabahan.

Chapter 98

ROLDAN

Kanina pa ako patingin-tingin sa kinaroroonan nila Miracle at mga kaibigan nilang dalawa ni Christian. Ayun kina Carissa at Roxie, sila-sila lang naman ang magclose friends simula noon. Halos ganito daw palagi ang kanilang ginagawa kapag may okasyon. Nag-iinuman, kantahan at kulitan hanggang sa malasing. Tapos na ang party at nagsiuwian na lahat ng bisita liban sa akin at pamilya ni Roxie. May mga activities pa daw kasi kaming gagawin bukas kaya hindi pumayag ang mag-asawang Gabriel at Carissa na uuwi kami ngayun. Marami naman daw bakanteng guest room sa Villa. May mga cottages din kaya walang dahilan na tumanggi kami. Muli akong napatingin kina MIracle. Wala yatang balak na tapusin ng mga ito ang pag- uusap at pagkakasiyahan. Halatang may mga tama na ng alak ang mga ito dahil napansin kong napapalakas na ang kanilang boses.

Ilang buwan na ba ang mabilis na lumipas? Pagod na akong magbilang, Hanggang ngayun hindi ko pa rin alam ang gagawin para mahulog sa akin si Miracle. Paano ko nga ba ipapaalam sa lahat ang nararamdaman ko sa sarili kong inaanak? Ilang beses na akong kinulit ng pamilya ko, lalo na si Daddy. Pinapili pa nga ako kung gusto ko daw ipakidnap na lang si Miracle at pilitin na pakasalan ako total naman gamay ko na ang paghawak ng negosyo ng aming pamilya. Kabisado ko na ang pasikot-sikot kaya ang pag-aasawa naman daw ang aking atupagin.

"Roldan, nakaready na ang guest room para tulugan mo ha? Huwag ka na munang umuwi iikutin pa natin ang buong resort bukas." Narinig kong wika ni Carissa mula sa aking likuran.

Kasama nito sa Gabriel kaya naman nginitian ko ang mga ito. Isa ito sa mga dahilan kung bakit hindi ko magawang gumawa ng kahit first move sa anak nila. Alam kong kahit gaano pa kami ka close kapag malaman nila na may nararamdaman ako kay Miracle. tiyak na hindi nila ako maiintindihan. Sino ba kasing mga magulang ang pumapayag na ligawan ang anak nila ng halos kasing edad ko. Tiyak na magagalit ang mga ito sa akin at baka hindi na ako papansinin habang buhay. Alam kong mabait sila kung sa mabait, pero iba pa rin ang usapan kapag anak na ang involved.

"Nagpapahinga na din sila Roxie. Feel at home Roldan. Iwan ka na namin dito. Pasensiya ka na at may anak na naghihintay sa amin sa kwarto.." wika ni Carissa.

"Naku, hwuag niyo akong alalahanin, Gabriel, Carissa. Kaya ko na ang sarili

ko. Parang ang sarap tumambay dito sa labas. Napakasarap ng simoy ng hangin. Gusto ko tuloy bumili ng katulad nito. Ireregalo ko din sa mapapangasawa ko." may halong biro nitong sagot.

"tama iyang nasa isip mo, kaya nga noong nakita ko ang lugar na ito noon, hindi na ako nagdalawang isip na bilhin at idevelop itong resort para iregalo ko sa pinakamamahal kong asawa." sagot naman ni Gabriel. Matamis naman na ngumiti si Carissa sa asawa.

"At sobrang naappreciate ko ang lugar na ito GAb. Imagine, tuwing may okasyon ang pamilya dito natin sini- celebrate... Hinding hindi ko ipagpapalit ang lugar na ito sa ibang mga mamahaling resorts at hotel. I love this place. May peace of mind at safe buong pamilya." sagot nainan ni Carissa. Tumango naman ako bilang pagsang-

ayon.

"Huwag kang mag-alala Roldan, kapag may makita akong lugar na kagaya nito, ikaw ang una kong sabihan. Marami din kasing mga nag-ooffer sa amin ni Jonathan ng katulad nito. kaya lang nag-stop na akong bumili ng mga properties kasi hindi na kayang asikasuhin." sagot naman ni Gabriel.

"Great! Ngayun pa lang nagpapasalamat na ako sa inyo Gabriel, Carissa. Kung alam ko lang na ganito ka peaceful ang mga ganitong lugar, noon pa sana ako bumili. Pero wala na eh, tapos na. Pati nga ang pag- aasawa parang nawala na sa isip ko." sagot ko sa mga ito.

"Naku, huwag kang magsalita ng ganiyan Rodan. POrmahan mo na kasi agad iyung sinasabi mong napupusuan mong babae. Ikaw din, kapag babagal-

bagal ka pa tatanda ka talagang mag- isa." pabirong sagot ni Carissa. Pagkatapos ay humawak na ito sa braso ni Gabriel.

"Sige na Roldan, mauna na kami. See you tomorrow na lang. Huwag mo na lang pansinin ang ingay nila Christian. Ganyan talaga ang mga iyan kapag nagkikita-kita. Magpahinga na lang ng kusa ang mga iyan kapag makaramdam na ng pakalasing. Safe naman ang lugar na ito kaya hinahayaan na lang namin." wika pa ni Carissa sa akin tsaka sila naglakad papasok ng Villa. Naiwan naman akong ninanamnam ang sarap ng simoy ng hangin. Pumikit pa ako para kahit papaano ay marelax ang aking isipan.

"Ninong, join ka na muna sa amin dito. nagulat pa ako ng bigla akong tawagin ni Christian. Tatanggi sana ako pero laking gulat ko ng lumapit sa akin si Miracle at hinawakan ako sa kamay sabay hila sa akin papunta sa kinaroroonan ng kanyang mga kaibigan. Bahagya naman akong nailang sa kanyang ginagawa. Isa pa ramdam na ramdam ko ang mainit nitong palad. Para itong isang kuryente na humahaplos sa puso ko. Nagpatianod na lang ako at pagkadating sa harap ng kanyang mga kaibigan ay agad akong ipinakilala.

'Friends, Ninong namin ni Chrsitian... Si Ninong Roldan, Ninong meet Jessica and Adrian.....katulad niyo nila Mommy at Tita Roxie magbestfriends kami since high School. Actually kulang kami ngayun, wala si Kurt dahil ikakasal na ang gago. Pero pinag- iisipan kong itakwil na siya sa grupo namin dahil sinaktan niya si Arabella my little sissy. Masyadong bahag ang buntot at hindi niya kayang ipaglaban ang Arabella namin. kaya ayaw na namin siyang maging kaibigan at never ever akong aattend sa kasal nila ng Trina na iyun! " Madaldal na wika ni Miracle. Halatang lasing na ito. Nagpapakilala lang sa amin pero kung saan na napupunta ang sinasabi. malay ko ba kung sino ang taong kinikwento nito.

"Wow, siya ba iyung nagbigay sa iyo kanina ng Ferrari Christian? Grabe! Alam mo bang matagal ko ng pangarap ang sasakyan na iyun? Ang swerte niyo sa ninong niyo Christian." sagot naman ni Adrian. Tumawa naman si Miracle.

"Si Christian lang ang maswerte. May favoritism si Ninong eh. Nagbigay na siya ng gift kay Christian, sa akin wala pa rin...oh diba bias siya." natatawang sagot naman ni Miracle. Napatingin naman ako dito. Namumula na ang mukha nito at halatang lasing na talaga. Mukhang hindi na maawat ang kadaldalan.

"Hindi ka naman kasi mahilig magdrive....kaya hindi ka binigyan ng kotse.." natatawang sagot naman ni Jessica. Mukhang lasing na din ito dahil katulad ni Miracle namumula na din ang mukha.

"Bakit kotse lang ba ang pwedeng iregalo? Marami namang pwede. Hindi naman ako mapili. Hindi din ako materyalistic...basta ang importante sa akin meron maibigay as a sign na naalala ako ng ninong ko." sagot naman ni Miracle. Nagkatawanan naman ang mga kaibigan nito. Napailing na lang ako.

"Ninong, inom po muna kayo. Marunong po ba kayong kumanta. Huwag niyo ng pansinin si MIracle, lalo kasing naging madaldal iyan kapag nakakainom mg alak." natatawang wika naman ni Christian. Ngumiti ako dito at inabot ang ibinibigay nitong alak. Agad ko itong tinungga.

"Pero Ninong, bakit nga pala hindi pa kayo nag-asawa? I think kasing edad mo lang sila Mommy at Tita Roxie diba? Best of friends daw kayo since high school." banat na naman ni Miracle. Natigilan naman ang dalawang mga kaibigan nito na sina Adrian at Jessica. Sabay sabay pa akong sinipat ng tingin.

"Talaga po? Single pa kayo? Paano pong nangyari iyun eh ang pogi niyo. Hindi din halata sa mukha niyo ang tunay niyong edad. Grabe, bulag ba ang mga kababaihan noong mga kapanahunan niyo?" sagot naman ni Jessica. Napahalakhak naman si Miracle.

"Grabe ka naman Jessica kung makagamit ng word na kapanahunan!. Maaga lang talaga nag-asawa sila Mommy at Daddy kaya maaga silang nagkaroon ng dalaga at binata at kami iyun!! Pero hayaan niyo na may pag-asa pa naman si Ninong namin na makapag-asawa. Tingnan mo ang katawan niya..Diba ang yummy niya?" natatawang wika naman ni Miracle, Hindi ko tuloy alam kong paano sumagot sa mga kulitan ng mga ito.

"Bakit nga po pala hindi pa kayo nag- asawa Ninong? Gwapo naman po kayo tapos mayaman?" tanong naman ni Christian. Tumungga muna ako ng alak bago ito sinagot.

"Sabihin na natin na hindi ko pa natagpuan ang babaeng napupusuan ko. Isa pa masyado akong naging abala sa negosyo sa New York. Hindi ko namalayan na lumilipas na pala ang panahon. Ngayun ko lang narealized na kailangan ko na pala ng asawa." sagot ko dito.

"SAbagay, hindi pa naman huli ang lahat. Marami pa po kayong mahahanap na maging asawa dito sa Pilipinas. Sa gwapo at yaman niyong iyan, tiyak pag-aagawan kayo ng mga kababaihan." sagot naman ni Jessica.

"Basta ba kapag mag A-asawa kayo Tito kunin mo kaming abay ha? Parang tropa na din tayo. Malay mo kami din pala ang kukunin mong Ninong at Ninang ng magiging anak niyo." may halong pagbibiro naman na sagot ni Adrian. Nagthumbs up naman si Christian.

"Sure, no problem! Hinding hindi ko kayo makakalimutan kapag ikasal ako. Liban kina Roxie at Jonathan at sa Mommy at Daddy nila Christian..., wala na din talaga akong masasabing matalik na kaibigan dito sa Pilipinas. Kaya kapag ikasal ako, kayo talaga ang nangunguna sa listahan." sagot ko dito. Agad naman nagpalakpakan ang mga ito.

"Iyun oh! Iyan ang gusto namin. Kung ganoon simula ngayun kasama na kayo

sa tropa namin!" natutuwang sagot ni Adrian. Agad naman akong tumango at itinaas ang hawak kong baso.

"Cheers!" sabay-sabay naming wika tsaka nilagok ang laman ng aming mga baso. Napatitig pa ako kay Miracle. pagkatapos kong uminom ng alak. Napakaganda talaga nito. Mas maigi na din na nakajoin ako sa inuman ng mga ito. At least mababantayan ko ito ngayung gabi. Ito na din siguro ang pagkakataon ko upang makuha ang loob nito.

Hindi naman ako sumabay sa inuman nila. Hinayaan ko na lang din sila sa kanilang mga pag-uusap. Sumasagot ako paminsan minsan pero ang buong pansin ko ay nasa kay Miracle. Para itong magnet. Hindi maalis-alis ang mata ko dito. Hindi ko alam kung nahahalata na ba ako ng mga kaibigan niya pero mukhang hindi naman kasi nakita kong lasing na din sila.

Napansin ko nga na humiga na si Jessica sa couch. Nakayuko naman si Adrian.

"Sige na Guys, mauna na ako sa inyo. Ayaw kong matulog dito." paalam ni Christian at halatang lasing na din dahil hindi na tuwid ang paglakad nito. Lumingon pa ito sa akin at nagwika.

"Mauna na ako sa inyo NInong. Thank you pala ulit sa gift na ibinigay niyo. "Wika nito at tuluyan ng lumayo.

Naiwan naman akong hindi alam ang gagawin. Tulog na si Jessica gayundin si Adrian. Si Miracle ay gising pa naman pero mukhang abala sa kanyang cellphone.. Mukhang may kausap ito.

"Tsssskkkk! Nang-iwan na naman si Christian!" narinig kong bulong nito. Pagkatapos ay tumingin ito sa akin. Mapungay na ang mata nito at alam kong tinamaan na din ng alak.

"Ayaw mo pa bang matulog Ninong? Ayos lang kami dito. Pwede na po kayong pumunta ng guest room para makapagpahinga. Dito na lang din muna ako." wika nito sa akin. Pagkatapos ay muling ibinalik ang attention sa cellphone.

"Grabe, ang lakas pala ng immune system mo sa alak. Parang hindi ka man lang nalasing ah? Tumba na lahat ng kaibigan mo pero ikaw nagawa pang mag-cellphone." May halong biro kong tanong dito. Nakita kong natigilan ito.

"Hindi naman sa ganoon. Hindi lang talaga ako masyadong nakikipagsabayan sa kanila sa pag- inom. Oo, nakikita mong tumungga ako ng alak pero pakunti-kunti lang. Nagtitira pa rin ako ng para sa sarili ko. Ayaw kong mag passed out dahil sa kalasingan noh?" sagot nito sa akin.

"Good, mabuti naman kung ganoon. Hindi din maganda sa Isang  dalaga na

tulad mo ang magpakalasing." sagot ko dito.

"Ayaw mo pa bang matulog? Gusto mo bang maglakad lakad muna?" tanong nito. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti. Ito na ang pagkakataon na hinihintay ko. Mukhang ito na ang umpisa para subukan kong maging close sa akin si Miracle. Bahala na. Gusto kong mapasa - akin si Miracle sa lalong madaling panahon. Hindi na ako makapaghintay pa dahil habang tumatagal lalong lumalabo ang pag- asa ko dito. Isa pa baka maunahan ako ng iba.

"Sure...parang gusto ko iyan suggestion mo! MUkhang ang ganda ng gabi at ang sarap maglakad-lakad sa beach." sagot ko dito. Tumango naman ito at tumayo na. Pagkatapos ay nagpatiuna ng maglakad. Agad naman akong sumunod dito.

Chapter 99 ROLDAN POV

Agad akong sumunod kay Miracle ng mag-umpisa na itong maglakad. Tahimik lang kami pareho hanggang sa makarating kami ng tabing dagat. Dinig na dinig ko ang mahinang alon kaya naman lalo akong nakaramdam ng kapanatagan ng kalooban. Isa pa kasama ko ngayun ang babaeng gusto kong makasama habang buhay. Si Miracle.

"Ninong, totoo ba ang naririnig ko noon na dati daw kayong gay?" Nagulat ako sa tanong ni Miracle. Kahit papaano may alam pala ito tungkol sa aking nakaraan.

"Paano mo nalaman ang tungkol sa bagay na iyan?" tanong ko dito.

"Kina Mommy at Tita Roxie. Lagi ko silang naririnig na pinag-uusapan ka noon. Kaya nagtataka ako ng una kitang makita. Ang iniexpect ko kasi isang maganda at sexing Ninong. ang makikilala ko ng ibalita ni Mommy na uuwi daw kayo ng Pilipinas." sagot nito sa akin. Parang gusto ko naman matawa sa sagot nito. Kung ganoon hindi talaga nakaligtas sa kaalaman nito ang pagiging asal babae ko noon.

"Nawalan kaming tatlo ng communication ng umalis ako ng bansa. Ang alam nila bading talaga ako, at iyun din ang pagkakaalam ko sa sarili ko. Pero ewan ko ba, biglang nagbago ang lahat ng nakatuntong ako ng New York. Marami kasing magaganda kaya biglang nagbago ang tingin ko sa sarili ko. Narealized ko na hindi pala lalaki ang gusto ko." sagot ko dito.

"Ganoon ba? Kung ganoon matagal na panahon pala talaga kayong hindi umuwi ng Pilipinas. Pero bakit mo hiniwalayan ang fiancee mo? Siya ba iyung nakita ko na kasama mo sa restaurant?" tanong nito ulit. Hindi ko alam kung bakit naging interesado ito sa buhay ko pero mas mabuti na din iyun. Lahat ng katanungan nito ay malugod kong sasagutin. Ito na din siguro ang step para mas makilala niya ako.

"Bigla kasing nagbago ang feelings ko sa kanya noong nakarating kami ng Pilipinas. Narealized ko na hindi kami compatible kaya habang mas maaga tinapat ko na sya. Ayaw kong......... kung kailan kasal na kami tsaka ko naman marealized na hindi pala siya ang gusto kong makasama habang buhay.? sagot ko dito.

"Sabagay...pero feeling ko masakit din sa part noong ex fiancee mo ang nangyari. Pero syempre mahirap din naman pilitin ang puso kong ayaw na talaga." sagot nito.

ikaw ba ano ang ideal mong lalaki?.

May boyfriend ka na ba?" lakas loob kong tanong dito. Nakita kong natigilan ito.

"Boyfriend? NO! Hindi ko pa naranasan ang bagay na iyan. Although my mga crush ako noong high school days ko. pero hanggang doon lang. Sabi nila pihikan daw ako. Siguro totoo. Ewan ko ba. Wala talaga akong mapupusuan sa mga manliligaw ko." sagot nito sa akin. Agad naman pumalakpak ang tainga ko sa sinabi nito.

"How about the other question? ano ang ideal man mo?" tanong ko dito.

"I dont know. Hindi naman ako naghahanap ng gwapo. Pero gusto ko katulad ni Daddy. Nakikita ko kasi kung paano niya alagaan si Mommy simula ng nagkaisip kami. Although alam ko kung paano nag-start ang pagmamahalan nila pero acceptable naman lahat Ganoon talaga siguro ang

buhay, kailangan dumaan muna sa pagsubok para lalong tumibay ang pagmamahalan." sagot nito sa akin. Natigilan naman ako.

"By the way Ninong, alam mo bang super thankful ako sa iyo? kahit bago lang kita nakilala ng personal pero ina- idolized kita. Isa po kayo ang naging dahilan para ligtas na maisilang kami ni Mommy dito sa mundo. Isa din kayo sa naging dahilan para madugtungan ang buhay ni Mommy. Alam ko ang tungkol sa bagay na iyan dahil lagi iyan nababanggit sa amin ni DAday at Mommy. Kaya nga Miracle ang pangalan ko dahil isang malaking himala ang pagkabuhay namin dito sa mundo ng kakambal ko na si Christian. sagot nito. Para namang may kung anong humaplos sa puso ko dahil sa sinabi nito.

"Wala sa akin ang bagay na iyun Miracle. Magbest friend kami ng

Mommy mo at hindi ako magdadalawang isip na damayan siya sa lahat ng probema..' sagot ko.

'Still Ninong...Ikaw ang hero namin kaya thank you talaga!" wika nito sabay harap sa akin. Nakita ko ang kislap ng mga mata nito. Biglang kumabog ang dibdib ko na matitigan ang mapulang labi nito. Agad akong nag -iwas ng tingin at napabuntong hininga. Kailangan kong pigilan ang aking sarili. Malaki ang respeto sa akin ni Miracle at ayaw kong sirain iyun. Bumuntong hininga ako tsaka muling naglakad. Sumabay naman ito sa akin. Pareho kaming tahimik lang at hindi namin namalayan na napapalayo na pala kami sa villa.

"Pwede bang magpahinga muna tayo? Mukhang malayo na ang nalakad natin at parang gusto ko munang maupo." wika ni Miracle at biglang tumigil sa paglalakad. Napahinto naman ako at tumingin dito. Nakita kong umupo ito sa buhanginan kaya naman wala akong choice kundi tumabi dito.

"You know what? I love this place. Sobrang tahimik na kapag ganitong oras. Hay nakakapagod maglakad!" wika nito sabay higa sa buhanginan. Nagulat naman ako sa ginawa nito. Pero ilang saglit lang ay naramdaman ko ang kamay nito sa braso ko. Pilit akong hinahatak kaya napahiga na din ako sa tabi nito. Naamaze ako sa mga nakita kong bituin sa langit. Grabe ang ganda ng buong paligid at feeling ko nasa paraiso ako kasama ang babaeng iniibig ko.

"Ang ganda noh? Ito ang laging ginagawa ko kapag nandito sa resort. Buti na lang kasama kita ngayun Ninong. At least may kasama akong tumitig sa mga bituin na iyan." wika nito. Hindi ako sumagot bagkos ay ipinikit ko ang aking mga mata.

Ramdam na ramdam ko kasi ang malakas na kabog ng dibdib ko. Biglang nag-init ang aking pakiramdam ng magkasagian ang braso namin ni Miracle. Pakiramdam ko lover kami ngayun at kaming dalawa lang sa paraiso.

"Ninong, ano kaya ang pakiramdam kapag nahahalikan? I mean, curious ako kasi wala akong naging boyfriend ever since. Minsan nga nagdududa na ako sa kasarian ko eh. Baka lesbian ako kaya hindi ako nakakaramdam ng love sa opposite sex ko." wika nito sa akin. Napalunok naman ako. Hindi ko alam kung ano ang gustong ipunto ni Miracle. Pero nakakaramdam ako ng pag-iinit ng katawan.

"Bakit never mo pa bang naranasan mahalikan? Kung ganoon hindi ka pa marunong kung paano humalik?" mahinang tanong ko dito.

"hmmm yes! Kaya curious ako eh. ANO kaya ang feeling ng nahahalikan. Sabi ng mga classmates ko noong college, dapat daw magaling humalik ang isang babae para hindi iiwan ng boyfried, I don know if thats true, pero pwede ba ako himingi ng favor sa iyo Ninong? Pwede mo ba ako turuang humalik para naman kapag makita ko na ang Mister Right ko marunong na ako." natatawa nitong wika. Napakunot naman ang noo ko. Hindi ko alam kung nagbigiro lang ba ito o ginu-good time ako o baka epekto lang ng alak.

"Feeling ko lasing ka na. Kung anu-ano na ang pinagsasabi mo eh." tanging nasagot ko lang dito. sabay napapalunok ako ng laway. Lalong nabuhay ang init na nararamdaman ko sa katawan ko.

"Bakit ayaw mo ba akong turuan? Well, ok lang. Sa iba na lang ako

magpapaturo." wika nito. Halata ang

tampo sa boses nito habang sinasambit ang katagang iyun kaya naman napakunot ang noo ko.

"Are you serious? Baka naman lasing ka lang at pagsisisihan mo ito bukas Miracle? Alalahanin mo Ninong mo ako at bawal iyang nasa isip mo?" sagot ko dito, pero sa totoo lang kanina pa ako nagpipigil na halikan ito. Na ipadama dito kung gaano ko ito kamahal.

"Seryoso ako Ninong. At oo hindi ko nakakalimutan na best friend ka ng Mommy ko. Kaya nga malaki ang tiwala kong matuturuan mo ako ng maayos eh. Siguro, sa edad mong iyan, marami ka ng karanasan. Kaya sige na... turuan mo na akong humalik." wika nito sa akin na may kasamang lambing na ang boses. Bumagon pa ito at tinunghayan ako kaya kitang kita ko ang mapupula nitong labi na may nakaukit na mabining ngiti. Ipinikit ko ang aking mga mata at kinabig ang ulo nito palapit sa akin. Agad na naglapat ang aming labi.

Para akong nakaramdam ng libo- libong bultahi ng kuryente ng maglapat ang aming labi. Napakalambot ng labi nito. Naramdaman ko naman ang paninigas ng katawan ni Miracle.

Kinabig ko ito upang muling mahiga sa buhanginan tsaka iniyakap ko ang braso ko sa katawan nito at muling idiikit ang labi ko sa labi nito. Nakita ko ang panlalaki ng mga mata nito dahil sa ginawa ko. Pero hindi ako nakarinig ng kahit na pagpoprotesta kaya naman lalo kong diniinan sa paglapat ang labi ko sa labi nito.

"Ibuka mo ang labi mo Miracle at gayanin mo ang ginagawa ko sa iyo." bulong ko dito ng sandali kong inihiwalay ang labi ko dito. Tumango naman ito at ipinikit ang mga mata. Napangiti naman ako at muling

pinaglapat ang aming labi. Agad kong hinanap ang dila nito tsaka sinipsip. Narinig ko ang mahinang pag-ungol nito tanda na nagustuhan niya ang aking ginagawa.

Lalo akong nakaramdam ng saya ng tumugon ito sa halik ko. Gusto talaga sigurong matuto kaya ganoon. kaya hindi na ako dapat magsayang pa ng oras. Sisiguraduhin ko na hindi makakalimutan ni Miracle ang mangyayari sa amin ngayung gabi. Lalo kong ginalingan ang paghalik sa labi nito. Halos magpalitan na kami ng laway sa aming ginagawa. Game na game naman ito kaya naging panatag ang aking kalooban hanggang sa nag- umpisa ng maglikot ang aking kamay sa katawan nito.

Nakadress ito kaya naman ibinaba ko na ang zippers sa likod ng dress nito upang malayang makapasok ang aking kamay sa katawan nito. Partikular na

gusto kong mahawakan. Ang kanyang dalawang bundok.

Nang ma unzip ko na ang dress nito ay tuluyan ng nahawakan ng aking kamay ang tiyan nito. Papunta sa kanyang dibdib. Nagulat ako dahil wala pala itong suot na bra. Padded ang suot nito kaya hindi na kailangan magsuot ng ganoon.

"hmmmm" narinig kong ungol nito ng tuluyan ng sakupin ng kanan kong kamay ang bundok nito. Hindi ko pa rin tinantanan ang labi nito. Pero hindi nagtagal ay pinadausdos ko na ang aking labi papunta sa leeg nito. Lalo akong nakaramdam ng init ng iniyakap ni Miracle ang kanyang mga braso sa aking katawan. Kung ganoon, pareho kami ng nararamdaman. Nadadarang na din ito sa init ng aming katawan.

"Miracle, your so sweet." bulong ko pa sa tainga nito bago ko dinilaan.

Naramdaman ko naman na lalong

humigpit ang pagkakayakap nito sa akin. Nang tingnan ko ito ay nakapikit pa din ito. Pero kitang kita na sabik na sabik ito sa ginagawa ko dito.

Hindi na ako nakatiis pa. Itinaas ko na ang suot na dress nito para makita kung gaano kaganda ang bundok nito.

Gusto ko munang masilayan bago ko

ito tikman. Parang gusto kong

maglaway ng makita ko kung gaano ka perfect ang hugis ng dibdib ni Miracle. Sa tulong ng sinag ng buwan, kita ko kung gaano kaganda ng katawan nito. Nakataas ang dress niya at tanging

underware na lang ang tumatakip sa katawan nito. Lalo akong nanggigil at lumingon-lingon. Hindi na ako

makatiis pa. Gusto ko ng maangkin si Miracle ngayung gabi. Bahala na! Hindi ako papayag na hindi siya mapasaakin habang buhay. Ito na ang matagal ko ng hinihintay. Sa wakas dumating na ang pagkakataon.

Sumilay ang ngiti sa labi ko ng makita ko ang isang cottage sa hindi kalayuan sa amin. Agad kong inayos ang suot na dress ni Miracle. Dumilat naman ito at nagtataka akong tinitigan sa namumungay niyang mata.

"Hindi mo ba gusto ang katawan ko? Bakit ka tumigil Ninong?" tanong nito sa akin. Halata sa boses nito na nabitin sa aming ginagawa.

"I think kailangan natin lumipat ng lugar. Baka may makakakita sa atin dito." wika ko dito. Kumunot naman ang noo nito tsaka ako tinitigan.

"Halika na. Doon tayo sa cottage. Mahirap na... Baka may makakita sa gagawin natin dito." wika ko at hinila na ito patayo. Agad naman itong tumalima at hawak kamay kaming naglakad papuntang cottage. Excited na ako sa mangyayari sa amin ngayung gabi.

Chapter 100 (WARNING SPG)

ROLDAN

Pagpasok pa lang ng cottage ay agad kong sinibasib ng halik sa labi si Miracle. Pareho kaming mapusok sa isat isa. Wala akong naririnig na kahit na anong katiting na reklamo mula dito kaya naman naging palagay ang aking kalooban.

Agad ko itong iginiya paputang kama. Mabuti naman at maayos ang loob ng cottage. Halatang malinis ito dahil sa amoy nitong sobrang bango. Pareho kaming baliw na baliw ni Miracle sa isat kaya naman muli kong kinapa ang zipper ng dress nito sa likuran. Ibinaba ko iyun kasabay ng pakatanggal ng suot nito sa katawan nito. Tumampad sa mga mata ko ang magandang hubog ng katawan kaya napalunok ako. Para itong isang diyosa sa harap ko.

NApalunok na ako ng ilang ulit bago ko

ito hawakan sa mukha at haplusin ng palad ko ang baba nito. Nakatingin lang si Miracle sa aking gingawa. Agad kong idinikit ang labi ko dito. Hinanap ko ang dila at sinipsip..Ahhh so sweet! Nakaka-addict. Hinding hindi ako magsasawa dito.

Dahan-dahan ko itong inihiga sa kama ng hindi naghihiwalay ang aming labi. Muling naglakbay ang aking kamay papunta sa tiyan nito pababa sa kanyang hita. Lalo akong nakaramdam ng libog na makapa ko ang suot nitong panty na tumatakip sa kanyang kasalen. Nakaramdam ako ng matinding excitement at unti-unti kong ibinaba ang kanyang panty hanggang sa mahubad at basta na lang inihagis kung saan. Agad kong sinalat ang kanyang pagkababae at naramdaman kong basa na ito. Lalo naman naglilikot ang katawan nito. Iniyakap pa sa akin ang kanyang braso

at mainit na tinutugon ang aking halik.

Ginaya din nito ang ginagawa ko dito. Hinuli nito ang dila ko at sinipsip din. Grabe para ang akong mababaliw sa sarap.

"Hmmmm..." Lalong naging musika sa pandinig ko ang ungol nito. Lalo kong pinag-igihan ang paghalik sa labi nito.

"Miracle, ang ganda mo talaga." bulong ko dito ng iniwan ko ang labi nito. Tinitigan ko sa mukha at kitang kita ko ang mapupungay na mata nito na nakatitig din sa akin. Hindi ko ito nakikitaan ng kahit na kaunting pagtutol.

"Ang gwapo mo talaga Ninong!" sagot nito sa akin kasabay ng pagngiti. Lalo naman nagdiwang ang aking kalooban at inumpisahan ko ng halikan ang kanyang leeg. Patuloy na naglalakbay ang aking mga palad sa ibat ibang parte ng katawan. Lalong napapaliyad si Miracle kapag nasasalat ko ang kanyang pagkababae kaya naman na

excite ako. Parang gusto ko na talaga itong angkinin ngayun kaya lang gusto ko munang kumuha ng magandang tyempo. Gusto kong ma-excite muna ito tulad ko.

BAgo ko sakupin ng labi ko ang utong nito ay pinakatitigan ko muna. Sobrang ganda at kulay pinkish ang nipple nito. Halatang wala pang ibang lalaki na nakahawak at nakahalik dito.

"Is this your first time Sweetie?" bulong ko dito. Nahihiya naman itong tumango. Tipid akong ngumiti at agad kong dinilaan ang kanyang kabilang utong kasabay ng paglamas ko sa kabila naman. Lalong napaliyad si Miracle sa aking ginawa.

"Ahhmmm...ughhhh!? narinig ko pa. Kaya lagi kong pinag-igihan. Sinipsip ko ang kanyang utung. Salitan kaya lalong humigipit ang pagkakapit sa akin ni Miracle. Nang magsawa ako sa kakadede sa nipple nito ay bumaba na ang aking halik papunta sa kayang tiyan. Grabe, sobrang sexy talaga nito. Nilaro ko muna ang pusod nito bago ako dumiritso sa kanyang perlas ng silangan. Halatang init na init na din si Miracle dahil sobrang basa na ng perlas ng silangan nito. Sabagay, kanina ko pa itong niroromansa at sino ba naman ang hindi madadarang sa init na ginagawa ko sa katawan nito. Kinapa ko ang kanyang butas. Shit napakasikip pa. Tiyak na mahihirapan akong pasukin ito mamaya kaya babaliwin ko muna si Miracle.

Ibinuka ko ang kanyang pagkakababae. Tinitigan ko kung gaano ito kasarap. Ang ganda talaga. Tikom na tikom pa at halatang wala pang sino man ang nakakahawak nito. Ako pa lang siguro. Pwes, sisiguraduhin ko na akin lang ito. Ipinanganak si Miracle para maging akin.

Inamoy ko muna ang perlas na silangan nito.

Grabe sobrang bango. Inilabas ko ang aking dila at dinilaan ito. Napasabunot sa buhok ko si Miracle tanda ng nasasarapan ito.

"Hmmm..ughhh Ninong.. anong ginagawa mo?" wika nito sa kabila ng pag-ungol. lalo nitong idiniin sa labi ko ang pagkakababae nito...pero muli kong tinitigan ang kanyang hiwa. Sobrang ganda at talagang tikom na tikom pa.

Ginamit ko ang aking daliri upang maibuka ng kaunti ang hiwa nito. Pagmamasdan ko muna ito ng maigi kong gaano ito kaganda bago ko papasukin mamaya. Siguradong hindi makakalakad bukas si Miracle sa gagawin ko dito. Naisip ko pa lang ang bagay na iyun lalo akong na-eexcite.

Pinatulis ko ang aking dila at

sinimulan ko ng dungol-dungulin ang kanyang hiwa. Lalong nagwala si Miracle at hindi alam kong saan

ihahawak ang kamay. Nasasabunutan na din ako kaya lang ayos lang sa akin. Kahit na kalbuhin niya ako ngayun ayos lang basta matikman ko lang ang kanyang perlas na silangan. Nakaka-addict talaga at parang ayaw ko ng tigilan.

Napansin ko pa na lalong ibinuka niya ang kanyang hita upang bigyan ng laya ang aking ginagawa dito. Lalo ko naman ginalingan at sinipsip ang tinggil nito. Lalo naman itong napaungol.

"Ahhmmmm..uggghhh..bakit ang sarap niyan." sabe nito. Hindi ko pa rin ito pinansin bagkos ay hinawakan ko ang aking anaconda. Grabe sobrang tigas na at halos nasasakal na ito sa suot kong underware..

Pasimple kong tinanggal ang zipper ng pantalon ko habang abala ako sa pagdila sa perlas ng silangan ni Miracle.

Nakaramdam ako ng kaunting

kaginhawaan at lalo kong ginalingan

ang pagsisid dito. Walang anu-ano ay nararamdaman kong lalabasan na ito. Lalo kong pinag-igihan at ilang sandali pa ay lumabas na ang katas nito. Agad ko iyun dinilaan. Wala akong pinaglagpas na kahit na isang patak sa inilabas nitong katas. Napakasarap ng juice na inilabas nito mula sa kanyang pagkababae. Lupaypay na napaayos ng higa si Miracle. Habol ang hininga nito habang nakapikit. Napangiti ako pagkatapos ay tumayo ako at dahan- dahan kong itinaas ang suot kong damit para maghubad. Napadilat naman si Miracle at pinagmamasdan nito kung ano ang aking ginagawa.

"Pagkatapos kong mahubad ng suot kong damit ay isinunod ko ang aking pantalon. Tahimik lang si Miracle na nakatingin sa akin. Titig na titig naman ako sa hubad nitong katawan habang isa-isa kong hinuhubad ang suot ko. Napapalunok ako lalo na kapag

dumako ang tingin ko sa pagkababae nito.

Napansin kong nanlaki ang mga mata ni Miracle ng tuluyan ko ng mahubad ang brief ko. Paano ba naman kasi bumulaga dito ang napakatigas ko ng anaconda. Halos maglabasan na ang ugat dahil sa matinding libog. Napatakip pa si Miracle sa kanyang bibig dahil sa pagkagulat. Pagkatapos nakita ko ang takot at pag-aalangan sa mga mata nito.

"Dont Worry Sweetie...hindi ka

tutuklawin niyan." pagbibiro ko dito

tsaka dahan-dahan na tumabi dito sa

kama. Hindi naman ito umimik. Hinawakan ko ang kamay nito at pilit na dinadala sa aking pagkalalaki.

Noong una ay nag-alangan pa ito pero ng sumayad na ang palad nito sa aking anaconda. Hinawakan niya ito at diniinan. Ramdam na ramdam ko ang malambot at mainit nitong palad. Napa Ohhh pa ako ng bigla nitong itinaas baba ang kanyang palad na nakahawak sa anaconda ko. Shit jinajakol niya ako na lalong nagparamdam sa akin ng matinding libog. Pakiramdam ko may kung anong gusto ng kumawala sa akin. Binalikan ko ang soso nito at muling nilaro.

"Ahhh..ahmmmm Ninong...Ninong!" ungol nito. Hindi na ako nakatiis pa. Agad kong tinaggal ang kamay nito na nakasakal na sa aking anaconda. Pumatong ako kay Miracle at agad na naglapat ang aming kaligayahan. Napaigtad pa ito ng maramdaman niya ang aking anaconda sa bukana ng kanyang kweba. May takot itong nakatitig sa akin pero hinalikan ko ito sa buong mukha. Pagkatapos ay muli kong binalikan ang kanyang labi. Bahala na, papasukin ko na si Miracle ngayun din. Hindi na ako makapagpigil pa. Pakiramdam ko mababaliw ako sa

matinding libog na aking

nararadaman. Ayaw ko na munang isipin pa ang bukas. Ang importante sa ngayun ay kami. Na magiging masaya kami pareho sa pag-iisa ng aming katawan.

Habang abala ako sa pagsipsip sa labi nito ay itinaas ko ang kabila nitong hita. Sinalat ko muna ang kanyang hiwa. Lalo itong dumulas ngayun kaya naman agad kong ikiniskis ang aking anaconda. Napaliyad si Miracle pero hindi ito nagprotesta.

Nilaro ko muna ang kanyang hiwa at hinanap ang kanyang butas. Nang makapa ko ito ay agad kong itinapat ang ulo ng aking anaconda. Idiniin ko ito.

Nagmulat ng mga mata si Miracle at kunot noo na tumitig sa akin. Nagtatanong ang mga tingin nito. Ngumiti ako at lalo kong idiniin ang anacondako sa butas nito. Shit, sobrang sikip talaga Kailangan diinan ko na

para makapasok kahit ang ulo man

lang. Umulos pa ako ng medyo malakas. Sa wakas pumasok din ang ulo pero napaigik si Miracle. Tanda ng nasaktan ito.

"Ninong, anong ginagawa mo? Masakit po." agad na wika nito sa akin. Hindi ko ito pinansin bagkos lalo ko pang itinaas ang isang hita nito sabay malakas na kadyot. Sa wakas nakapasok din pero hindi pa buo.

Kalahati pa lang. Isa pang malakas na kadyot at ramdam kong naipasok ko na lahat. HUmiyaw ito dahil sa sakit at agad na nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa mga mata.

"Ninong, hindi ko kaya, ang sakit!!!" wika nito sa akin. Tuloy-tuloy ang pagtulo ng luha sa mga mata nito at nakaramdam naman ako ng awa habang nakatitig dito. Pero wala na. Hindi ko na din kayang hugutin pa ang aking anaconda na nakabaon dito.

Huminto muna ako sa paggalaw at hiyaan siyang umiyak. Ang tanging nagawa ko na lang ay punasan ang luha nito.

"sorry, ganito talag kapag first time. Pero mawawala din iyan." malambing kong wika dito at hinalik-halikan ito. TUmitig naman ito sa akin at huminto sa pag-iyak.

"Punong-puno ang pagkababae ko Ninong. Bakit ayaw mo pang tanggalin?

tanong nito sa akin. Hindi ako umimik at nag-umpisa ng gumalaw sa itaas niya. Mukhang nakarecover na ito sa sakit kasi huminto na ang pagtulo ng luha sa mga mata. Dahan-dahan kong inilabas pasok ang aking anaconda sa kweba nito. Napapakagat pa sa labi niya si Miracle pero hindi nagtagal ay sumasabay na din ito sa bawat pag- ulos ko. Ibig sabihin nagustuhan niya na ang aking ginagawa.

"Miracle grabe ang sikip mo!" bulong

ko dito at lalo kong binilisan ang aking ulos. Nag-umpisa ng umungol si Miracle kaya naipikit ko ang aking mga mata. Ninanamnam ko ang bawat paglabas pasok ko dito. Walang kapantay na sarap.

Ilang minuto na kaming ganito. Patuloy ako sa paglabas pasok kay Miracle. Lalong humigpit ulit ang pagkapit sa akin ni Miracle. Tandang tanda na gusto na nito ang aking ginagawa.

"Ahhggghhhh...umhhhhh! Ang sarap na Ninong!" sambit nito. Lalo ko naman pinag-igihan. Lalo akong ginaganahan sa ginagawa ko sa kanya.

"Ang sarap mo din Sweetie. Akin ka lang ha? Nakakabaliw kah...." sabe ko dito.

"Masarap ka din Ninong! Grabe, punong puno ako..uhmmmh!.." sagot nito habang nakapikit.

"I know.. I know...ito ang start Sweetie. Sisiguraduhin ko na ito ang umpisa. Hinding hindi ako magsasawa sa katawan na ito Miracle. Akin ka!! akin ka lang!!!" wika ko dito at bahagyang kinagat ang labi habang patuloy ako sa pag-ulos.

Binilisan ko na ang aking ginagawa. Alam kong ano mang sandali ay lalabasan na ako.. Ayaw ko na sanang matapos pa pero alam kong pagod na din si Miracle.

"Ninong ayan na ako. May lalabas na naman sa akin.uhmmm!" sambit nito sa kabila ng mabilis kong pagbayo dito.

"Yes Sweetie. Malapit na din ako. Sabay tayo!!!Ughhh?Sagot ko dito at ilang sandali pa ay pumalandit na ang mainit kong tamod sa loob ng matris nito. Naramdaman ko pa ang pag- apaw ng katas na pinaghalo mula sa aming dalawa papuntang bed sheet.

Pareho kaming habol ang paghinga. Tumigil muna ako ng ilang minuto sa ibabaw ni Miracle bago ko tuluyan hugutin ang lanta ko ng anaconda.

Bumalik na ito sa dating size. Pagod akong bumaba sa ibabaw ni Miracle at humiga sa tabi nito. Iniyakap ko ang braso ko dito at isiniksik ang mukha ko sa leeg nito. Hindi ko na narinig pang muling umimik si Miracle. Nakapikit lang ito habang habol ang paghinga kagaya ko.

Chapter 101

MIRACLE

Sarap now, iyak later! Iyan ang nangyari sa akin pagkatapos ng mainit na sandali sa amin ni Ninong Roldan. Ngayun ko lang narealized kung gaano ako katanga!

Agad kong pinahid ang luha na dumadaloy sa aking mga mata. Hindi ko akalin na dito hahantong ang lahat. Hindi ko alam kung bakit bigla akong bumigay. Mali ito! Bakit nagpadala ako sa kapusukan naming dalawa ni Ninong. Wala sa hinagap ko na maibibigay ko ang pagkababae ko sa sarili kong Ninong sa isang iglap.ang bilis ng pangyayare.

Pinakiramdaman ko ang aking katabi. Banayad na ang paghinga nito.. Halatang mahimbing na nakatulog pagkatapos ang mainit na sandali sa aming dalawa. Dahan-dahan kong tinanggal ang nakayapos nitong braso sa aking baywang. Nang magawa ko

yun ay unti-unti akong bumangon. Napangiwi pa ako ng maramdaman ko ang pananakit ng aking pagkababae. Pakiramdam ko nagkasugat ako sa bahaging iyun. Nang tuluyan akong makabangon ay nilingon ko pa si Ninong Roldan. Gwapo naman kasi ito sa kabila ng layo ng agwat ng edad namin. May mamula-mulang labi at matangos ang ilong. Dagdagan pa ng maganda nitong katawan na halatang alaga sa gym. Mahimbing pa rin ang tulog kaya naman dali-dali kong hinagilap ang damit ko. Agad kong isinuot pero nagulat ako dahil hindi ko mahanap ang aking underware. Hindi ko alam kung saan ito nailagay ni Ninong kanina. SAbagay hindi ko din kasi namalayan na nahubaran na ako nito. Basta ang naalala ko masyado akong nag-enjoy sa ginagawa namin kanina.

Oo,tanga nga ako pero ito naman ang kapalit. Masakit ang buo kong katawan at puno ng pagsisisi ang aking puso. Kay tagal kung iniingatan ang aking virginity dahil ito ang pangarap kong ireregalo sa aking magiging asawa kapag ikasal kami. Pero wala na. Naibigay ko na sa taong ni sa isang iglap ay hindi ko akalain na papatol ako sa kanya. Nakalimutan ko na hindi iba sa pamilya namin si Ninong Roldan.

Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras. Baka magising ito at hindi ko alam kung paano pakirapan pagtapos ng may nangyari sa amin. Hindi ko kayang makita kung ano ang magiging reaksyon nito pagkatapos kong magbihis.

ka-ika akong naglakad palabas ng cottage. Hindi ko alam kung anong oras na pero malamig na ang simoy ng hangin. Dagdagan pa na nakadress pa ako at walang underware kaya naman lalo akong gininaw. Kahit masakit ang buong katawan ko lalo na ang aking

pagkababae, pinilit kong maglakad pabalik ng villa. Masyado ng tahimik ang buong paligid na siyang labis kong ipinagpasalamat. Patuloy ang pagtulo ng luha sa aking mga mata hanggang sa makarating ako ng Villa at makapasok sa loob ng aking kwarto. Pasalampak akong naupo sa kama.

Ngayun ko lang narealized kong gaano ako katanga. Sa isang halik at haplos lang ng sarili kong Ninong na bestfriend ng Mommy ko bumigay na agad ako. Hindi ko alam kung epekto lang ba ito ng alak na nainom ko kagabi o dahil sa curiosity ko.

Palibhasa kasi myembro ako ng NBSP kaya ganoon. Isang halik lang para na akong nakarating ng alapaap.

"Naisabunot ko ang aking kamay sa aking buhok. Parang gusto kong iuntog ang aking sarili dahil sa nagawa kong katangahan. Naturingan na matino at matalino akong anak pero sa isang iglap lang naisuko ko kaagad ang aking sarili sa hindi ko boyfriend. ang worst mas hamak na matanda sa akin ng ilang taon at kaibigan pa ng pamilya ko at Ninong ko pa talaga.

Ano na lang ang magiging reaksiyon ng pamilya ko kapag malaman nila ang bagay na ito? Tiyak na magagalit sila sa akin at higit sa lahat baka itakwil nila ako. Baka nga ikahiya pa nila ako eh. Alam kong mataas ang expectations nila sa akin. Alam nila kung gaano ako ka pihikan pagdating sa pakikipagrelasyon. Pero ano ito? Bakit ganoon lang kadali Bakit ang Ninong? ang lahat? bilis kong bumukaka kay ninong.

Impit ang aking pag-iyak habang tinatakpan ko ng kamay ang aking bibig. Hindi soundproof ang kwarto ko at baka marinig ako ni Kuya Christian na nasa kabilang silid lang. Tiyak na magtataka ito kung bakit ako umiiyak.

Pagkatapos kong mahimasmasan ay nagpasya akong pumasok na ng banyo. Nang sulyapan ko ang orasan sa side table ay nagulat ako dahil halos alas kwatro na ng madaling araw. Kaya pala sumasakit na ang ulo ko. Wala pa akong tulog at kailangan ko ng magpahinga. Hindi ako pwedeng umiyak ng umiyak dahil tiyak na mapapansin nila Mommy ang hitsura ko bukas kapag makita nilang namamaga ang aking mga mata.

Agad akong pumasok at hinubad ang aking dress. Nakarating naman ako ng villa ng walang suot na panty kaya naman agad kong tiningnan ang repleksiyon ko sa salamin. Nanlumo ako ng makita kong puro kissmark ang buo kong katawan. Hindi ko man lang napansin na halos tadtarin na pala ng kissmark ni Ninong ang aking leeg papunta sa akin dibdib. Lalo akong napaiyak. Hindi ito pwedeng mapansin nila Mommy. Iniinda ko na nga ang pananakit ng aking pagkababae,

pinuproblema ko pa ngayun kung paano maitago ang kissmark sa buo kong katawan. Nandito pa naman kami sa beach. Paano ako makakapagsuot ng swimsuit. Parang gusto ko na naman batukan ang aking sarili. Ang tanga ko talaga!

Nagpasya na lang akong mag-half bath bago nagbihis ng pantulog. Nagsuot ako ng long sleeve at pajama. Pakiramdam ko kasi matutuluyan akong trangkasuhin. Masakit na ang aking ulo kaya naman ng makapagbihis na ako ay deretso na ako sa aking kama. Nagtalukbong ako ng comforter at agad na nakatulog.

Hindi ko alam kung anong oras na at ilang oras ako nakatulog. Basta narinig ko na lang na may kumakatok sa pintuan ng kwarto ko. Nang tingnan ko ang bintana na bahagyang natatakpan ng kurtina ay nakita kong maliwanag na sa labas. Babangon sana ako pero nakaramdam ako ng pagkahilo. Isa pa lalong lumala ang pananakit ng aking pagkababae. Sa sobrang laki ba naman ng sandata ni Ninong Roldan kagabi ewan ko lang kung hindi ako malulumpo kapag nasundan pa ang ginawa naming pagsasayaw kagabi.

"Pwede kang pumasok." Wika ko at itinaas ang comforter hanggang leeg. Ulo na lang ang nakalitaw sa akin. Agad naman bumukas ang pintuan at pumasok ang aming kasambahay na si Elsa. Nagtaka pa ito ng makita ako sa aking ayos. Sabagay, halata naman na hindi ako ok ngayun. Masama ang pakiramdam ko at halatang matutuluyan akong magkakasakit. Kusa na din nagluluha ang aking mga mata.

Mam, hinihintay na po kayo sa dining ng Mommy at DAddy nyo. Nandon na din ang mga kaibigan niyo. Maaga daw po kayong aalis ngayun para mag-ikot sa buong resort." imporma sa akin ni Elsa.

"Elsa, pwede pakisabi kina Mommy at DAddy na hindi muna ako makakasama? Masama ang pakiramdam ko at parang hindi ko kaya lumabas ngayun." sagot ko dito.

"Eh Mam hinahanap din po kayo ng mga friends mo. Nasa dining na din po sila." wika ulit nito.

"Pakisabi na lang na ititext ko na lang sila kapag maayos na ang pakiramdam ko. Pakiramdam ko kasi nanghihina ako ngayun at hindi ko kayang maglakad." sagot ko dito. Agad naman itong tumango at lumabas na ng kwarto. Nakahinga ako ng maluwag at muling nagtalukbong ng kumot. Ayaw ko munang lumabas ng kwarto. Bahala na kung ano ang iisipin nilang lahat. Basta hindi ko kayang maglakad ng maayos at ayaw kong malaman ng kahit sino kung ano ang nangyari sa amin kagabi ni Ninong Roldan.

CARISSA

"Anong sabi?" agad kong tanong kay Elsa ng makita kong pumasok ito sa Dining area. Kompleto na kaming lahat liban kay Miracle. Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayun hindi pa rin ito bumababa. Hindi niya naman gawain ang ganitong bagay noon.

"Eh, nilalagnat po yata si Mam Miracle. Masama daw po ang kanyang pakiramdam. Nakatalukbong nga po siya ng kumot tapos ang pula po ng mukha niya." sagot ni Elsa sa akin. Agad naman akong napatayo dahil bigla akong nag-alala kay Miracle. First time nitong mangyari na nagkasakit pagkatapos ng isang party? At dito pa talaga sa Resort. Malakas ang resestensya nito kaya imposible ang sinasabi ni Elsa.

"Baka naman masyado lang napagod Bestie. Minsan kasi kahit gaano pa natin ka-healthy kapag pagod ang ating katawan tatamaan talaga tayo ng trangkaso. Pero mawawala din yan kapag makapagpahinga siya ng maayos." sagot naman ni Roxie. Hinawakan naman ako ni Gabriel sa kamay. Isa isa kung tinitigan ang mga kaibigan nila Miracle.

"Ano bang nangyari kagabi Christian? Bakit nagkasakit si Miracle? Anong oras ba kayo natapos?" tanong ko kay Christian. Saglit itong nag-isip.

"Hind naman po kami inabot ng hating -gabi. Basta iniwan ko na lang sila noong nakaramdam na ako ng pagkahilo dahil sa tama ng alak.." sagot naman ni Christian. Pagkatapos tumitig ito sa mga kaibigan.

"Maayos pa naman po siya bago kami nakatulog dahil sa kalasingan Tita. Hindi lang namin alam kung natulog na din siya noong nag-black out na kami sa kalasingan. Basta nagising na lang kami kanina na wala na si Miracle.sagot naman ni Adrian.

"Hayaan mo na.  Lagnat laki lang iyan.

Kumain na muna tayo. Kapag hindi pa rin siya bumababa mamaya ng kaunti, dalhan na lang natin ng pagkain sa kwarto para makainom ng gamot." awat naman ni Mommy Moira. Wala na akong magawa pa kundi muling umupo at sumubo. Kahit na nag-aalala sa kalagayan ni Miracle pinilit ko pa rin na maging masigla.

"Itutuloy pa ba natin ang plano natin na pag-iikot? Pwede naman natin i- reschedule. Marami pa namang araw. " wika naman ni Roxie.

"Much better siguro. Unahin muna natin ang kalagayan ni Miracle. Siguro kailangan madala muna siya ng Hospital para matingnan ng Doctor." sagot naman ni Roldan. Bakas sa boses nito ang pag-aalala sa inaanak.

"Ayos lang naman, nandito naman kami ni Ralph para si Miracle. Ituloy niyo lang ang plano niyong pag-iikot. Kami ng ang bahala

sa apo namin." sagot naman ni Mommy Moira.

"Hindi po ba kayo sasama sa amin Ma? tanong ko kay Mommy Moira.

'May edad na kami para sa ganyang bagay Carissa. Dito na lang kami sa resort. Masakit na ang aming mga tuhod para makipagsabayan pa sa inyo. Huwag kayong mag-alala kay Miracle, kami ang bahala sa kanya." sagot naman ni Daddy Ralph. Napatingin ako kay Gabriel.

"Naka-schedule na ang lakad na ito. Ayaw ko naman na sisihin ni Miracle ang sarili dahil hindi natuloy ang lakad natin. Nandito naman sila ni Mommy kaya walang dahilan para hindi natin ituloy ang plano." sagot naman ni Gabriel. Tumango na lang ako tanda ng pagsang-ayon. Pagkatapos ay muli kong binalikan ang pagkain.

Nagulat na ako ng biglang tumayo si Roldan. Isa-isa itong tumitingin sa amin at nagwika.

"Pwede ko bang makita ang inaanak ko? Look, gusto ko kasing makasiguro na ayos siya. Ako ang huli niyang kasama kagabi at mukhang maayos naman siya ng maghiwalay kami." wika nito sabay tingin kay Gabriel. Wala naman akong nakitang kahit na anong dahilan para tumanggi kaya tumango ako. Gayundin si Gabriel. Pagkatapos ay tinawag ko si Elsa para pasamahan si Roldan sa kwarto ni Miracle. Inutusan na din namin ito na magdala ng pagkain.

Agad na lumabas ng dining room si Roldan kasama ang kasambahay na si Elsa. May bitbit na pagkain ang kasambahay habang tahimik na nakasunod kay Roldan. Muli naman naming itinuloy ang pagkain habang nagkukuwentuhan.

"Ang bait ni Roldan noh? Halatang bigla siyang nag-alala sa inaanak niya. " wika ni Roxie.

"Ganyan naman talaga iyan siya noon pa. Hindi ba kapag may sakit ang isa sa atin noon siya ang unang hindi mapakali hanggat hindi niya masigurado na ayos lang tayo? Parang hindi ka pa nasanay diyan sa kaibigan natin." sagot ko naman kay Roxie.

"Sabagay! Kaya nga selos na selos itong si Jonathan ko sa kanya eh. Paano lagi tayong tumatambay sa condo ni Roldan dati. tapos inaabot pa tayo ng gabi." natatawang sagot ni Roxie. Natawa naman ako ng maalala ko ang aming teenage life.

Oo palagi kaming nasa condo ni Roldan noon kapag walang pasok sa School. Favorite tambayan namin ang lugar na iyun dahil maraming stocks na pagkain at naka movie marathon pa. buong araw kaming kumakain at nanonood ng kung anu-anong movies.

Isa pa galante si Roldan. Palibhasa kasi nag-iisang anak at mayaman ang pamilya.

"Uy hindi ako nagseslos noh? Ikaw talaga! Nag-aalala lang ako dahil gabi na hindi ka pa rin umuuwi." depensa naman ni Jonathan sa kanyang sarili. Tinaasan naman ng kilay ni Roxie ang kanyang asawa.

"Anong hindi nagseselos. Kaya pala sakit mong magsalita sa akin. Halos bumulagta na ako sa matatalim mong titig?" sagot naman ni Roxie. Nagkatawanan naman kaming lahat.

"Gay si Roldan before kaya walang dahilan na magselos ako!" asar na sagot ni Jonathan. Muli kaming nagkatawanan.

'HIndi mo alam ang tungkol sa bagay na iyan Jonathan. Kami lang ni Bestie Carissa ang may alam tungkol sa bagay na iyan noon. Kaya umamin ka na.

Aminin mo na din dito na matagal ka ng may pagnanasa sa akin noon kaya noong nakakuha ka ng tyempo hindi mo na ako pinakawalan. "Natatawang sagot ni Roxie. Mukhang nasa mood ito para asarin ang asawa. Lalong sumimangot si Jonathan at hindi na sinagot ang nang-aasar na asawa. Napansin ko naman na muling bumaba si Elsa.

"Naihatid mo na ba si Roldan sa kwarto ni Miracle?" tanong ko dito. Agad naman itong tumango.

"Opo Senyorita." matipid nitong sagot kaya naman muli kong ibinalik ang aking attention sa pagkain. Malaki naman ang tiwala ko kay Roldan. Mabuti na rin at pinuntahan niya si Miracle  para hindi na ako mag-alala pa.

Chapter 102

ROLDAN POV 

"Sige na, ako na ang bahala sa kanya." Wika ko sa kasambahay pagkatapos nitong sabihin kung nasaan ang kwarto ni Miracle. Kinuha ko dito ang pagkain na para sa mahal ko. Hindi naman na din ito nagpumilit pa. Tumango ito at agad akong iniwan. Agad na sumilay ang masayang ngiti sa labi ko habang nakatingin sa nakasarang pintuan ng kwarto ni Miracle.

Nagising ako kanina na wala na ito sa tabi ko. Para pa akong tanga na hanap ng hanap dito sa buong paligid ng cottage pero walang palatandaan na nasa paligid lang ito. Tiyak na iniwanan ako nito habang mahimbing akong natutulog. Pasaway talaga, hindi man lang ako ginising para sabay na kaming bumalik ng Villa.

Alam kong ako ang unang lalaki sa

buhay ni Miracle. May mga patak ng dugo ang bedsheet na ginamit namin kagabi. Nagtanggal pa ako ng bedsheet kanina dahil gagawin kung souvenir iyun. Iyun ang palatandaan kung gaano kalinis si Miracle kaya dapat lang na mahalin ko siya at alagaan.

Buti na lang at napansin ko din ang panty na suot nito kagabi na basta na lang naiwan sa cottage. Wala naman sigurong nakakita sa akin na dinala ko sa kotse ang lahat ng bagay na iyun. Itatago ko iyun para magiging alaala namin habang buhay.

"Pagtapat ko sa pintuan ng kwarto ay agad akong kumatok. Agad ko namang narinig ang boses ni Miracle. Agad kong binuksan ang pinto ng kwarto at tumampad sa paningin ko ang babaeng mahal ko. Nakatalukbong ito ng kumot at nakapikit. Halatang masama nga ang pakiramdam. Wala man lang itong pakialam kung sino ang dumating. Hindi man lang ito dumilat para tingnan kung sino ang pumapasok sa kwarto.

"Masama ang pakiramdam ko. Sabihin mo na lang kina Mommy na hindi ako makakasama ngayun." wika pa nito habang nakapikit. Agad ko naman isinara ang pinto at ini-lock. Mukhang malubha ang kalagayan ni Miracle. Pagkapasok ko ay tsaka pa lang idinilat ang kanyang mga mata. Nakita ko ang pagkagulat sa mukha nito ng makita akong nandito sa silid. Inilibot pa nito ang paningin isa buong paligid at ng mapansin na wala kaming ibang kasama ay agad itong napaupo.

"Anong ginagawa mo dito? Bakit ka pumasok sa silid ko?" tanong nito sa akin. Bakas sa boses nito ang matinding pagtataka at kaba.

"Hey relax. Huwag kang mag-alala. Nagpaalam ako sa Mommy at Daddy mo. Bakit nga pala basta mo na lang akong iniwan kanina? Hindi mo man lang ako ginising para may kasama kang maglakad pabalik dito." nagtatampo kong sagot dito. Tinitigan muna ako nito tsaka umiling.

"Pwede ba Ninong umalis ka na muna? Ayaw kitang makausap ngayun!" sagot nito sa akin. Hindi ko pinansin bagkos umupo ako sa tabi nito at hinaplos ang kanyang noo. Medyo mainit nga ito. Pumiksi ito pero hindi ko pinansin.

"Dapat kasi hindi ka muna umuwi eh. Tingnan mo ang taas ng lagnat mo. Sa susunod kasi huwag matigas ang ulo. Huwag kang basta alis ng alis ng hindi nagpapaalam sa akin." malumanay kong wika dito. Kumurap kurap naman ito pero seryoso akong tinitigan.

"Lumabas na po kayo. Ayaw kong magduda sila Mommy sa atin. Isang malaking pagkakamali ang nangyari sa atin kanina Ninong!" sagot nito sa akin. Agad naman napakunot ang noo ko sa sagot nito. Anong pagkakamali.

Eh ang pagkakaalam ko pareho kaming nag-enjoy.

"Miracle, hindi malaking pagkakamali ang nangyari sa ating dalawa. Its normal. Pareho natin ginusto iyun at gusto kung panagutan ang ano mang nangyari sa atin. Handa kong harapin ang mga magulang mo. Papanagutan kita!" inis kong sagot dito.

"Nababaliw ka na ba Ninong? Hindi pwede! tiyak na magagalit sila sa atin! Mali ito. Isang malaking pagkakamali ang lahat!!!" bakas sa boses nito ang galit habang sinasabi ang katagang iyun.

"No! Hindi isang pagkakamali ang nangyari sa atin kagabi! Nasa wastong edad ka na para malaman mo na pareho natin gusto iyun. Hindi ako papayag na basta mo na lang baliwalain ang lahat Sweetie. Gusto kita at hindi magtatapos kanina ang lahat. Sa nasabi ko na iyun ang umpisa ng ating relasyon." sagot ko dito. Pinandilatan ako nito ng mata pero hindi ko pinansin. Bagkos lumapit ako dito at inilapag ko sa side table ang pagkain.

"Huwag na muna natin pag-usapan ang bagay na iyan. Sa ngayun kailangan mo na munang kumain para makainom ka ng gamot. Ano ba ang nangyari sa iyo? Bakit bigla kang nilagnat?" nag-aalala kong tanong dito at akmang muli kong hahawakan sa noo pero pumiksi ito. May itinatago nga talagang kamalditahan. Ganitong- ganito ito noong first encounter namin.

"Pwede ba iwan mo na ako! Gusto kong mapag-isa!" bakas sa boses nito ang inis habang binabanggit ang katagang iyun.

"NO! Kailangan mong kumain makainom ka ng gamot. Hindi mo iniingatan ang sarili mo kaya ka nagkakasakit ngayun. "Wika ko dito at habang kinkuha ang kutsara at tinidor.

"Bakit, sino ba ang may kasalanan kung bakit may sakit ako ngayun? Hindi ba ikaw?" galit na sagot nito. Natigilan naman ako. Ano na naman kaya ang ginawa ko at ako daw ang may kasalanan kung bakit ito nagkasakit? Sa naalala ko nasarapan naman ito sa ginawa namin kanina. Pareho kaming nag-enjoy.

"At pwede ba? Huwag mo ng ipaalala sa akin ang mga nangyari kanina! Gusto ko ng kalimutan iyun! Hindi pwedeng malaman ito ng iba kaya pwede bang huwag mo ng mabanggit- banggit kahit kanino ang tungkol sa bagay na iyan dahil iyun na ang last."

"No Sweetie. Hindi iyun ang last na pagniniig natin. Hinding hindi na kita pakakawalan pa. Wala akong pakialam kung ano ang sasabihin sa atin ng ibang tao. Ang importante ay tayo. Na masaya tayo sa mga nangyayari sa pagitan nating dalawa." sagot ko dito. Umiling ito.

'Nababaliw ka na ba? Inaanak mo ako! Bestfriend ka ng Mommy ko! Hindi pwede iyang nasa isip mo." mariin na sagot nito sa akin.

"Wala akong pakialam Miracle. Tandaan mo! Gusto kong masundan ng maraming beses ang nangyari sa atin kanina. Kung hindi mo lang ako iniwan ng cottage, malamang nag-eenjoy pa rin tayong dalawa. Pagkatapos ng nangyari sa atin, huwag kang magtangka na iwasan ako kung hindi sasabihin ko sa mga magulang mo ang nangyari sa atin. Alam kong hindi mo gusto na masaktan ang pamilya mo, lalo na ang Mommy mo kaya sumunod ka sa gusto ko. Huwag matigas ang ulo Sweetie." sagot ko dito. Nakita ko ang biglang pagtulo ng luha sa mga mata nito. Naawa man pero hindi ko pinansin. Ang importante sa akin ay masabi ko ang gusto kong sabihin.

Mahirap na baka iwasan ako nito pagkatapos ng may nangyari sa amin. Hindi ako papayag. Naumpisahan ko na kaya tatapusin ko. Kahit na ang nakataya dito ang pagkakaibigan namin ng mga magulang nito. Ipaglalaban ko ang pagmamahal ko kay Miracle hanggang sa dulo.

"Nababaliw ka na! Hindi pwede! Ayaw ko!" sagot nito sa akin. Tinitigan ko ito pagkatapos ay malakas ng napabuntong hininga. Pagkatapos ay hinilikan ko ito sa mukha. Natigilan ito. Akmang itutulak ako.at hinawakan ko ang dalawa nitong kamay. 

Pagkatapos ay hinuli ko ang labi nito at marahas na hinalikan. Lalo naman itong nagwala pero wala akong pakialam. Addict na addict ako dito at kung wala lang itong sakit ngayun gusto ko itong muling angkinin. Pero kailangan kong magpigil. Kailangan muna nitong magpagaling.

Parehong habol ang aming hininga ng pakawalan ko ito. Galit itong tumitig sa akin pero hindi ko pinansin.

"Bastos ka!" galit na wika nito. Hindi ko pinansin. Hindi ko dapat patulan ang galit ni Miracle. Baka lalo itong magwala at lalong lumayo ang loob nito sa akin.

"Kumain ka na nga lang. Puro ako na lang ang sinisisi mo eh." sagot ko na lang dito at akmang susubuan pero tumanggi ito. Bagkos ay bumaba ito ng kama at paika-ikang naglakad papuntang banyo. Agad na napakunot ang noo ko sa nakita dito. Pagkatapos ay sumilay ang ngiti sa labi ko.

"OHhh Well, mukhang kasalanan ko nga kung bakit ka nagkasakit." wika ko dito at agad na hinawakan sa baywang upang alalayan sa banyo.Naramdaman ko naman na agad nanigas ang katawan nito pagkahawak ko dito. Hindi marahil inaasahan ang aking gagawin.

"Pwede ba? Lumabas ka na! Hayaan mo akong mag-isa." inis na wika nito. Matalim pa akong tinitigan kaya napailing ako.

"May masakit sa iyo kaya nandito ako para alalayan ka. Tigilan mo na ang pagtataray mo Miracle dahil baka hindi ako makapagtimpi at lalo kitang lulumpuhin." pagbabanta ko dito. Agad naman itong namula at galit akong tinitigan.

"Manyak! galit na wika nito. Natawa naman ako.

"Wala pa nga akong ginawa namamanyakan ka na agad. Ikaw talaga. Sige na magbanyo ka na muna. Hihintayin kita hanggang sa matapos ka. Hindi pwedeng hindi ka kumain." wika ko dito. Padabog akong tinalikuran at paika-ikang naglakad papasok ng banyo. Naiwan naman akong pigil pagtawa. Kaya pala nilagnat. Napuruhan ng sayawin ko. Sa susunod kailangan kong maging gentle para hindi na maulit ang bagay na ito. Sabagay first time pa nito kaya normal lang naman siguro ang lahat. Umupo ako sa kanyang kama at iginala ang paningin sa loob ng kwarto.

Halatang pink ang favorite color nito dahil mula kurtina at bedsheets pink ang color. Maganda na din na may idea ako dahil balak kong magpagawa ng bahay para sa aming dalawa.

Kailangan ngayun pa lang umpisahan ko ng magplano sa aming kinabukasan.

Nakita ko ang pagsimangot ni Miracle ng makitang nakaupo pa rin ako sa kama nito. Hindi ko na lang pinansin at nilapitan ko ito. Pagkatapos ay tinitigan ko sa mukha.

"Lalabas na ako. KUmain ka muna at magpagaling ka. Aalis nga pala kami ngayun. May gusto ka bang kainin para mabilhan kita?" masuyo kong tanong. Hindi ito umimik bagkos tinalikuran ako. Agad ko naman itong hinawakan sa braso at inilapit ang katawan sa akin. Mahigpit ko itong naiyakap. Naramdaman ko ng biglang naninigas ang katawan nito sa ginawa ko. Pero hindi ko pinansin bagkos ay hinalikan ko ito sa ulo.

"Sorry na! Huwag ka ng magalit sa akin! Hintayin mo ako pagbalik namin. Ipagpaalam kita kina Mommy at Daddy mo. Sabay tayong bumalik ng Manila." masuyo kong wika dito at mabilis na hinalikan sa labi. Magpoprotesta pa sana ito pero matamis ko itong nginitian. Pagkatapos ay agad akong bumitaw dito at diritsong lumabas ng kwarto.

Diretso na akong bumalik sa dining area. Baka magtaka ang mga kaibigan ko kung magbabad pa ako sa kwarto ni Miracle. Ayaw kong mag-isip sila ng masama kaya at baka ito pa ang maging dahilan para iiwas nila sa akin si Miracle. Tityempo pa ako para sabihin sa kanila ang totoo. SA ngayun sisiguraduhin ko muna na hindi

makakawala sa akin si Miracle.

"Kumusta siya? Maayos na ba ang kanyang pakiramdam?" agad na tanong ni Carissa sa akin ng makalapit ako sa dining area at muling umupo sa pwesto ko. Halatang nag-aalala pa rin ito sa kanyang anak.

"I think hindi naman serious ang kanyang kondisyon. Nalamigan lang siguro kagabi kaya nagkatrangkaso. Pero kung hindi pa din siya gumagaling hanggang mamayang hapon I suggest na dalhin na siya ng hospital para matingnan at maresetahan ng tamang gamot ng doctor." sagot ko dito.

"Siguro hayaan na lang muna natin siyang magpahinga ngyun. Christian ikaw na ang bahala sa mga kaibigan mo. Huwag na nating pilitin na sumama si Miracle dahil baka lalong mapasama ang kalagayan niya. Magiging maayos din ang kalagayan

niya." wika ni Gabriel kay Christian. Agad naman itong tumango tapos tumingin sa akin.

"Buti hindi kayo tinarayan ni Miracle Ninong. Kapag may nararamdaman kasi sa katawan iyan, ayaw na ayaw makakita ng ibang tao. Mas gusto noon nag-iisa lang. Ayaw din uminom ng gamot." wika sa akin ni Christian.

"Nahihiya siguro dahil Ninong niya ako. Pero pinapasabi niya nga na ayaw niya munang sumama sa atin. Baka daw makahawa pa siya.Magpapahinga na lang daw muna siya sa kanyang kwarto buong araw. Sinigurado naman niya na magiging maayos din ang kanyang kalagayan." pagsisinungaling ko sa mga ito. Agad naman nagsipagtango.

Pagkatapos namin kumain ay agad gumayak paalis. Nagpaiwan naman ang mga magulang ni Gabriel kasama ng ilang kasambahay kaya palagay ang aking kalooban. Kahit papaano may mag-aalaga kay Miracle. Sinabi naman ng kasambahay bago kami umalis na muling nakatulog si Miracle pagkainom nito ng gamot. Kaya lalo akong nakahinga ng maluwag.

Chapter 103

MIRACLE

Hindi ko alam kung paano nangyari pero nakita ko na lang ang aking sarili na sakay na sa sasakyan ni Ninong Roldan pabalik ng Maynila.

Basta pagkagising ko kanina, sinabi sa akin ni Mommy na bumalik na daw ng Maynila si Christian kasabay nila Jessica at Adrian. May importanteng meeting daw ito bukas ng maaaga kaya nagkukumahog ng bumiyahe pagkadating galing sa pamamasyal. Mahimbing pa daw kasi akong natutulog kaya hndi na ako ginising pa. Sakto naman daw na gusto munang magpahinga ni Ninong Roldan bago bumyahe pabalik ng Maynila. Pero duda ako. Alam kong may plano talaga ito. Kunwari lang ang pahinga-hinga na iyan. Kung bakit naman kasi napasarap ang tulog ko. Plano ko naman talagang sumabay sa mga kaibigan ko o di kaya kay Christian pauwi ng mansion kaya lang hindi ako ginising ng mga ito.

Sila Tita Roxie at Jonathan kasama si Carmela ay nakaalis na din. Balak naman nila Mommy at Daddy kasama na sila Grandmama at Grandpapa na mag-stay pa ng ilang araw sa resort kaya wala akong choice kundi sumabay kay Ninong Roldan pabalik ng Manila. dahil wala naman akong dalang kotse. Ito yung epekto sa pagiging tamad magdrive.

Sinipat ko ang aking relo. Mukhang gagabihin na kami dahil halos alas- syete na ng gabi at masyadong traffic. Buti na lang at mukhang wala sa mood ngayun si Ninong na kausapin ako. Tahimik lang itong nagmamaneho.

Ipinikit ko ang aking mga mata upang kahit papaano ay maiwasan kong mapatingin kay Ninong Roldan. Hindi ko alam pero parang bigla akong

nagkaroon ng interes sa hitsura nito ngayun. Kung tutuusin gwapo naman talaga ito. Nasa 6 feet ang height,

matangos ang ilong, maamo ang mga mata at natural na mapula ang labi. Matso din ito at maganda magdala ng damit. Pwede nga ito ihilira sa mga

models at mga artista dito sa Pilipinas. Halata din sa hitsura nito na galing ito sa hindi basta-bastang pamilya. Balita ko Congressman ang ama nito ngayun.

Nag-iisang anak kaya walang kahati sa kayamanan ng pamilya. Siguro kung ito ang makatuluyan ko hinding hindi na ako maghahabol pa sa kayamanan nila MOmmy at DAddy. Kahit wala akong matanggap na mana ayos lang. Kung mayaman kami mukhang ganoon din sila Ninong Roldan o higit pa.

Balita ko din kasi maraming sariling negosyo si Ninong sa ibang bansa. Kaya nga galante itong magbigay ng regalo. Ipinilig ko ang aking ulo. Nababaliw na nga yata ako. Kung anu-ano na ang tumatakbo sa isip ko ngayun. Hindi pwedeng maging kami ni Ninong dahil inaanak niya ako. Bakit ba napunta sa asa-asawa ang takbo ng utak ko.

"Pwede kang matulog muna kung naiinip ka na. Masyadong matraffic ngayun at tiyak na late na tayo makarating ng bahay." wika nito.

Hindi ako sumagot. Hindi na din ako nagbigay pa ng kahit na ano pang reaksiyon. Narinig ko ang nitong pagbuntong hininga. 

Nagulat na lang ako ng bigla nitong kinabig ang manibela papunta sa harap ng isang restaurant. Inayos niya muna ang pagkakaparada ng kotse at nilingon ako.

"Sobrang traffic. Ayaw kong makipagsabayan sa dagsa ng tao. Mabuti pang kumain muna tayo dito." wika nito sa akin. Hindi ako umimik. Bagkos humalikipkip lang ako. Wala

akong balak kumain.

"Bumaba na ito ng kotse pero hindi pa rin ako natinag. Wala akong balak sumama dito para kumain. Nagulat na lang ako ng binuksan nito ang pinto ng kotse sa gawi ko.

"Lets go?" wika nito sabay lahad ng kamay. Hindi ko pa rin pinapansin. Ni hindi ko man lang nilingon bagkos lalo akong humalikipkip. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga.

"Miracle, I said let's go!! Gutom na ako at mahaba pa ang babyahiin natin. Huwag ng matigas ang ulo." pag- aanyaya ulit nito. Tinaasan ko lang ng kilay.

"Hindi ako gutom! Kumain kang mag- isa kung gusto mo! Hihintayin na lang kita dito!" inis kong sagot. Pero hindi pala ganoon kadali pasukuin ang isang Roldan Valdez. Naramdaman ko na lang na pumulupot ang kamay nito sa

baywang ko at pabuhat akong inilabas ng kotse. bigla akong napatili.

"Ano ba bitawan mo nga ako? Hindi mo ba naiintindihan? Sabi ko ayaw kong kumain." asar na wika ko dito at pilit nagkakawag. Ibinaba naman agad ako nito pagkalabas ng kotse.

"kakain lang tayo sa loob ng restaurant pero pati ba naman iyun ayaw mo? Miracle, please bawas-bawasan mo naman ang katigasan ng ulo. Kung hindi lang kita mahal hindi ako magtatiyaga dyan sa ugali mo." asar na sagot nito pagkatapos ay hinawakan ako sa kamay at pilit na hinihila papasok ng restaurant. Natigilan naman ako. Hindi ko alam pero nakadama ako ng kakaiba sa puso ko ng banggitin niya ang katagang mahal. Hindi na ako nagprotesta pa at kusa na lang din sumama sa loob ng restaurant. Pagpasok sa loob ay agad kaming binati ng mga staff at dinala sa isang

bakanteng mesa. Kaunti lang ang mga customers sa loob pero kapansin-

pansin na mamahalin itong restaurant dahil na din sa mga presyo ng pagkain na nasa menu. Tinitigan ako ni Roldan at ng mapansin na wala akong balak umorder ng pagkain tinawag na nito ang waiter. Hinayaan ko lang siyang umorder ng pagkain at kunyari ay abala ako sa kakatingin sa paligid.

"Isang linggo pa daw mag-stay ang Mommy at Daddy mo sa Resort. Si Christian naman may business tour sa ibang bansa." wika nito sa akin. Hindi ko ito sinagot. Pakialam ko ba? HIndi naman na bago sa amin ang ganyang kaganapan.

"Regarding sa nangyari sa atin... so.." hindi na nito naituloy ang sasabihin dahil bigla ko itong pinutol.

"Pwede ba Ninong, huwag mo ng ipaalala ang bagay na iyun! tapos na yun at pinagsisihan ko na ang lahat!"

sabe ko dito, Natigilan naman at matiim akong tinitigan.

"Baliwala sa iyo ang bagay na iyun? kahit na ako ang nakauna sa iyo? Hindi ka man lang ba maghahabol para panagutan kita?" tanong nito sa seryosong boses. Masama ko itong tinitigan.

"Bakit pa ako maghahabol eh tapos na nga! Kahit na maglulupasay pa ako hindi na maibabalik ang lahat.! Nakuha mo na ang viriginity ko at pinagsisisihan ko na ang bagay na iyun! pero hindi ibig sabihin na maghahabol ako sa iyo! Ninong kita at hindi maganda sa mata ng lahat na malalaman nila ang tungkol sa bagay na ito kaya pwede bang isekreto na lang natin ito?" seryoso kong wika dito.

"Paano kong ayaw ko sa sinasabi mong iyan? May magagawa ka ba Sweetie? Look! Masaya ako sa nangyari sa atin at hindi mo ako mapipilit na iwasan

kita. Paano kung magbunga ang nangyari sa atin? Ano ang gagawin mo?

tanong nito. Agad naman nanlamig ang buo kong katawan. Paano nga ba kung mabuntis ako? Parang biglang nanginig ang buo kong kalamnan sa reyalisasyon na iyun. Hindi ako nakaimik.

"See? kaya nga hindi basta-basta ang kahilingan mong iyan Miracle. Possible na mabuntis kita dahil hindi ako gumamit ng proteksyon. Ihanda mo na ang sarili mo..sooner or later aaminin ko sa mga magulang mo ang tungkol sa ating dalawa. Pananagutan ko ang nangyari sa atin sa ayaw at gusto mo at ng buo mong angkan." seryoso nitong wika.

"At paano kung hindi ako mabuntis? Titigilan mo na ba ako? Hindi mo na ba ako kukulitin?" matapang na tanong ko dito. Nginisihan naman ako nito, Pagkatapos ay agad na hinawakan ang aking kamay na nakapatong sa lamesa. Akmang hihilahin ko ang aking kamay pero mahigpit ang pagkakahawak nito kaya wala akong nagawa kundi titigan ito ng masama.

"Imposibleng hindi kita mabubuntis Sweetie! Malakas ang sperm ko at tiyak na makakabuo tayo agad. Isa pa balak kong ulitin muli ang nangyari sa atin para siguradong makakabuo tayo.." nakangisi nitong wika. Agad akong namutla. Pakiramdam ko biglang nagtayuan ang balahibo ko sa buong katawan. Ipinilig ko ang aking ulo. Pagkatapos ay buong lakas kung hinila ang kamay ko na hawak nito. Binitiwan naman niya sabay tawa.

"Natakot na naman kita ano? Dont worry Sweetie, sisiguraduhin ko na hahanap-hanapin mo ang nangyari sa atin. Hindi ko hahayaan na iyun ang last." ngisi nito sa akin. Agad kong iniwas ang aking paningin. Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng kakaiba sa aking sarili. Para akong biglang kinabahan na iwan. Mukhang magkaka-hypertension ako sa lakas ng tibok ng puso ko. Napalunok ako.

"hindi ko na papayagan pa na maulit uli ang nangyari sa atin Ninong! Pagkabalik na pagkabalik natin ng Manila, gagawin ko ang lahat upang hindi na muling magkrus ang landas natin." sagot ko dito. Agad naman itong natigilan. Pagkatapos ay mariin akong tinitigan. Hindi na ito umimik hanggang sa dumating na ang order namin na pagkain. Natakam naman ako sa mga pagkain na inihain sa amin kaya naman agad akong kumain. Halos maghapon pala akong hindi kumain dahil sumama ang aking pakiramdam. Buti na lang at medyo nakarecover na ako ngayun. Isa pa puro paborito kong pagkain ang inorder ni Ninong Roldan. Ewan ko kung nagkataon lang o baka sinadya niya ito.

Pagkatapos kumain ay agad kaming bumiyahe. Tahimik ulit kami hanggang sa hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako. Nagising na lang ako ng may humaplos sa aking mukha. Pagdilat ko ay nakita ko ang nakangiting mukha ni Ninong Roldan. Agad kong iginala ang aking paningin sa paligid. Agad kong napansin na wala kami sa Villarama Mansion. Ibang bahay itong pinagdalahan sa akin ni Roldan.

"Nasaan tayo?" agad na tanong ko dito. Nakita ko ang matamis nitong pagngiti at inalalayan akong bumaba ng kotse.

"Nandito tayo sa bahay namin. Dito na lang muna kita dinala dahil pagod na ko. Naipit tayo sa traffic kaya bukas na lang kita ihahatid sa inyo." sagot nito sa akin. Natigilan naman ako. Pagkatapos ay inis ko itong tinitigan.

"Dapat kanina mo pa ako ginising kung wala kang balak na ihatid ako. Pwede naman akong magtaxi." GAlit na sagot ko dito. Nawala ang ngiti sa labi nito. Pagkatapos ay seryoso akong tinitigan.

"iyan ang hindi mangyayari. Hindi kita hahayaan na bumiyahe mag-isa. Delikado ang panahon ngayun at baka mapahamak ka." sagot nito sa akin.

"Hmmmp bakit safe ba ako sa iyo? Baka naman lalo akong mapahamak kapag kasama kita." galit na sagot ko.

"Bahala ka kung ano ang iisipin mo. Dito ka sa bahay namin magpalipas ng gabi at wala ng marami pang excuses. Hindi ka pwedeng tumakas dahil binilinan ko na ang guard na huwag kang palabasin dito. ' sagot nito at agad akong tinalikuran. Naiwan naman na nagpupuyos ang aking kalooban. Wala sana akong balak na sumunod pero naramdaman ko na pumapatak ang ulan. Pambihira, pati panahon ayaw makisama sa akin. Kainis talaga!

Kahit labag man sa kalooban ay sumunod na ako kay Ninong Roldan. Wala akong balak magpaulan. Baka mamaya matuluyan akong trangkasuhin. Marami pa namang trabaho ang naghihintay sa akin sa opisina. Tiyak na madidismaya sila Daddy kapag hindi ako makapasok ng office dahil nagkasakit ako. Isa pa ayaw kong sirain ang bakasyon nila Mommy.

"Nakasunod lang ako kay Roldan hanggang sa makapasok kami ng loob ng bahay. Katulad sa aming mansion, kitang kita ang kasaganaan sa loob ng bahay base na din sa mga dekorasyon na nakalagay sa loob. Kulay ginto ang mga nakadisplay. Sobrang ganda din ng kanilang chandelier. Kung maganda ang Villarama Mansion, tingin ko mas maganda ang bahay nila Ninong Roldan. Para akong nasa loob ng palasyo. Kahit saan ako lumingon puro kaalwan sa buhay ang aking nakikita. Sabagay nabanggit naman nila

Mommy at Tita Roxie na mayaman naman talaga ang pamilya ni Ninong noon pa. May ibat iba silang hawak na negosyo at tumanda na sa pulitika ang Daddy nito.

"Oh my God! Sinong magandang dilag ang kasama mo Roldan." Agad akong natigilan ng marinig ko ang boses ng isang babae. Naglalakad ito palapit kay Roldan. Mukhang ito ang kanyang ina dahil may hawig si Ninong dito.

"Mom, Good Evening. Pasensya na po at late na nakauwi. Sobrang traffic kasi. " wika naman ni Roldan sabay halik sa may edad ng babae. Napakaganda nito at napaka-sopistikadang tingnan. Pagkatapos ay tumingin sa gawi ko at nakangiti akong nilapitan.

"You're so beautiful Iha, whats your name?" magiliw na tanong nito sa akin. Napasulyap naman ako kay Ninong Roldan. Nakangisi itong tumitig sa akin Inirapan ko ito at muling hinarap ang ina nito.

"Miracle po." sagot ko dito. Nakita ko na lalong naging magiliw ang ngiti ng Mommy ni Ninong sa akin. Pagkatapos ay agad akong niyakap.

"Finally, dinala ka din ni Roldan dito iha! Alam mo bang matagal ka na namin gustong makilala?" Magiliw nitong tanong at agad akong hinalikan sa pisngi. Nailang naman ako dito. Pagkatapos ay muli akong sumulyap kay Ninong. Mukhang wala itong balak na awatin ang Mommy nito.

"Teka lang. Kumain na ba kayo? Ipaghahanda kita ng pagkain iha." wika nito sa akin.

"Naku, ayos na po. Kumain na kami sa labas kanina Tita." sagot ko naman dito. Ngumiti naman ito at sinulyapan si Ninong.

"Roldan, tatayo ka lang ba diyan?

Puntahan mo ang ama mo sa kwarto. Pasunurin mo sa living area dahil tiyak na matutuwa iyun kapag makita si Miracle." utos nito sa anak. Lalo naman akong kinabahan. Mukhang wala akong lusot sa pamilyang ito ngayung gabi. Mukhang hindi ako makakauwi ng mansion ora mismo.

"By the way Iha, you can call me Mommy Ofelia. Huwag ng Tita dahil sooner or later magiging bahagi ka na ng pamilya namin. Hindi ko akalain na ganito ka pala kaganda! Kaya pala patay na patay sa iyo ang anak namin." wika nito sa akin. Agad naman akong namula sa hiya. Hinawakan ako nito sa kamay at marahan na hinila papunta sa isa pang silid. Agad akong pinaupo sa sofa.

"Sabihin mo sa akin Iha, kailan niyo balak magpakasal ni Roldan? Buti na lang talaga at sumama ka sa kanya dito sa bahay namin. Matagal ka na namin gustong makita. Sa wakas, dininig din ng Diyos ang aming panalangin.

Mukhang natagpuan na nag anak namin ang makakasama niya habang buhay." natutuwa nitong wika. Hindi ko naman kung ano ang aking magiging reaksiyon sa sinabi nito. Maraming mga katanungan ang tumatakbo sa isip ko. Mukhang hindi nabanggit sa kanila ni Ninong Roldan na inaanak niya ako. Mukhang napagkamalan pa akong girlfriend.

"Ito na ba si Miracle? Nice to meet you Iha!" agad akong napatayo sa gulat ng biglang nagsalita ang isang may edad na lalaki pagkapasok pa lang dito sa loob ng living room. Mukhang ito ang Congressman na ama ni Ninong Roldan. Katulad na Ina nito, mukhang masaya ito sa pagdating ko kanilang bahay.

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Napatingin ako kay Ninong Roldan.

pero mukhang hinahayaan lang ako na kilatisin ng mga magulang nito. Walang -hiya talaga! Wala ba talaga itong balak na ipakilala ako sa mga magulang nito bilang inaanak niya?

"Alam mo bang gusto na namin mamanhikan sa inyo? Hinihintay lang namin ang GO signal ni Roldan. Hanggat maari ayaw namin siyang pangunahan sa mga desisyon sa buhay. Pero sa nakikita ko ngayun, mukhang nagkakamabutihan na talaga kayo! Sana mabigyan niyo agad kami ng apo dahil iyun ang matagal na naming pinapangarap ni Ofelia." natutuwang wika ni Congressman. Biglang naumid ang aking dila. Hindi ako makasagot.

"DAD, hindi pwedeng ura-urada na manghihingi kayo ng apo. Gusto muna namin ienjoy ni Miracle ang isat-isa." sa wakas sumagot din ang magaling kong Ninong. Lumapit pa ito sa akin at inakbayan ako. Pigil na pigil naman

ako sa sarili kong sigawan ito dahil sa matinding inis.

"Of course iho, alam ko ang ibig mong sabihin. Pero hindi mawawala sa amin ng Mommy mo na ma-excite at madaliin kayo na makabuo agad. Alam mo naman na ilang taon na din kaming naghihintay na makita ang aming magiging apo sa inyo. Bilis-bilisan niyo ng makabuo hanggat maari Iho. Matanda na kami at ayaw naming mawala sa mundo ng hindi man lang nasisilayan ang aming mga apo.' sagot uli ni congressman.

Chapter 104

MIRACLE POV

"Bakit wala pa ba kayong balak magpakasal? Aba, bilisian mo Roldan! Baka ma-expired na iyang sperm sa katawan mo ng hindi mo pa rin ako nabibigyan ng apo! Huwag kang babagal-bagal dahil ang bilis tumakbo ng panahon!" wika ulit ni Congressman. Bigla naman akong nakaramdam ng hiya sa mga lumalabas sa bibig nito. Halatang pinipilit na nito na mag-asawa si Ninong. Pero bakit sa akin? Isa pa gusto pala nilang magkaapo bakit hinintay pa nila na umabot ng kwarenta ang edad ng anak nila bago pilitin mag-asawa? Kung nag-asawa agad ito noon eh di sana hindi ako ang kinukulit nito ngayun. Baka nagkaroon na sila ng sangkatutak na apo. Afford naman nila bumuhay ng maraming bata. Kahit na isang dosena pa.

"Dad, aabot din tayo sa ganyang bagay. Baka kapag magkaapo kayo sa akin kayo ang susuko sa pag-aalaga ha? Ayaw kong may maririnig akong reklamo na napupuyat kayo sa pagbabantay sa mga bata." pagbibiro naman na sagot ni Roldan sa kanyang ama.

"Sige, may deal ako sa iyo Roldan, kapag mabigyan mo ako ng apo, magreresign na ako sa pulitika. Titigil ako ng bahay at ako mismo ang mag- aalaga sa mga anak mo!" natatawang sagot naman ni Cong. Napapailing na lang si Misis Valdez sa takbo ng usapan ng kanyang mag-ama. Pagkatapos ay binalingan niya ako at nginitian.

"Gusto mo na bang magpahinga iha? Sigurado ka ba na hindi na kayo kakain? tanong nito sa akin.

"Ayos lang po ako Tita. Busog pa po." sagot ko naman.

"Naku! Naku! Roldan, hindi mo ba nasabihan itong nobya mo na Mommy at Daddy na ang itatawag sa amin?" sabat naman ni Congressman Valdez. Napatingin naman ako kay Ninong Roldan na halatang masaya sa takbo ng usapan nilang mag-ama.

"Naninibago lang po siguro si Miracle Dad. First time niya kayong nakita at nakausap kaya nahihiya pa siguro." sagot nito sa ama. Pagkatapos ay binalingan ako.

"Narinig mo ang sabi ni DAddy, Sweetie? Pwede mo na silang tawagin na Mommy at DAddy. Huwag kang mahiya sa kanila. Mukhang botong- boto sila sa iyo." natutuwang wika ni Roldan. Pagkatapos ay lumapit sa akin at tumabi. Bigla naman akong naalarma ng magdikit ang aming katawan lalo na ng akbayan ako ni Ninong Roldan. Papalag sana ako pero hindi ko na itinuloy ng nakita kong nakatingin sa amin ang mga magulang nito at halatang natutuwa sa aming dalawa.

"Sa--salamat po Mommy at Daddy!" sagot ko naman sabay yuko. Diyos ko, hindi na ko alam kung paano lalabasan ang ganitong sitwasyon. ito naman kasing si Ninong Roldan, mukhang wala talaga itong balak na sabihin sa mga magulang na hindi niya ako kasintahan. Inaanak niya lang ako. Although may nangyari na sa aming dalawa pero wala kaming relasyon.

"Walang problema. Basta ikaw ang makakatuluyan ng nag-iisa naming anak, buong puso ka naming tatanggapin sa pamilyang ito Miracle. Gustong gusto ko na makausap ang iyong mga magulang para pormal ng mapag-usapan ang inyong kasal. Sana huwag niyo ng patagalin pa dahil doon din naman ang inyong patutungo." sagot naman ni Congressman.

Napayuko naman ako.

"Tama nga muna itong pag-uusap natin, mukhang inaantok na si Miracle. Magpahinga na muna tayo. "Awat naman nia Misis Valdez. Nakahinga naman ako ng maluwag. Buti na lang at naisipan nito ang bagay na iyun. Baka kung saan pa mapupunta ang pag- uusap namin. Baka lalong iinsist ng Daddy ni Roldan na kausapin sila Daddy Gabriel at Mommy Carissa. Tiyak na malaking gulo kapag mangyari ang bagay na iyun.

"Ok Mom, Dad! ako na ang bahala kay Miracle. Buti pa nga at magpahinga na muna tayo. Pagod kami sa byahe at bukas na lang natin ituloy ang pag- uusap."Sagot naman ni Roldan at tumayo na. Hinawakan ako nito sa kamay kaya naman wala na akong nagawa pa kundi tumayo na din. Pagkatapos ay tumingin ako sa mga magulang nito na magiliw na

nakatingin sa aming dalawa.

"Welcome to our family Iha!" nakangiting wika ni Congressman Valdez. Tipid naman akong ngumiti sabay tingin kay Misis Valdez. Buong lugod naman itong tumango sa akin. Pagkatapos ay naramdaman kong hinila na ako ni Ninong Roldan. Sumunod na lang ako dito. Umakyat kami sa hagdan at dinala niya ako sa isang silid. Hindi na ako nagtanong at inilibot ko ang aking paningin sa paligid. Hindi hamak na mas malaki ang silid na ito kompara sa silid ko sa aming mansion.

"Pwede kang gumamit ng banyo bago matulog. Nasa loob na ang iyong mga kailangan. Huwag kang mahiya magsabi kong may iba ka pang gusto." wika nito sa akin at agad akong iniwan. Tahimik naman akong pumasok ng banyo. Kailangan ko munang maligo

bago matulog. Nanlalagkit kasi ang buo

kong katawan. Pakiramdam ko hindi din ako makatulog kapag hindi ako makapag shower kahit sandali lang.

Tulad ng kwarto, napakalaki din ng banyo. Kompleto na ito sa gamit. May malaking bathtub. Agad akong naghubad ng damit at tumapat sa shower. Nakaramdam ako ng kaginhawaan. Hindi naman na ako nagtagal pa sa pagsashower. Agad kong binalot ng roba ang hubad kong katawan at pinatuyo ang buhok gamit ang hairdryer dito sa loob ng banyo. Pagkatapos ay nagmamadali akong lumabas ng banyo. Nawala sa isip ko na wala pala akong damit na pampalit. Pero nagulat ako ng paglabas ko ng banyo, naabutan ko si Ninong Roldan na prenteng nakaupo sa sofa. Nakapikit ito at halatang hinihintay ang aking paglabas.

"Anong ginagawa mo dito sa silid ko?" tanong ko dito. Agad naman itong

dumilat at tinitigan ako. HInapit ko naman sa katawan ko ang suot kong roba. Nakita ko ang pagngisi nito at tumayo. Pagkatapos ay kinuha nito ang isang paper bag at inabot sa akin.

"Nandiyan ang damit mo. Magbihis ka na dahil magsashower lang ako." kaswal na sagot nito. Nanlaki ang aking mga mata lalo na ng patungo sa banyo dito sa loob ng kwarto ang direksyon nito.

"Bakit dito? Pwede namang sa ibang kwarto ah? Siguro naman may iba pang silid ang bahay na ito?" tanong ko dito. Natigilan ito pagkatapos ay nilingon ako.

"Kwarto ko ito Sweetie. Magbihis ka na! sagot nito sa akin. Inis naman ko naman itong tiningnan.

"Wala bang guest room ang bahay na ito? Bakit dito mo ako sa kwarto mo dinala? Ayaw kitang makasama sa iisang silid." prangka kung wika. Muli itong natigilan at nilingon ako.

"Tabi tayong matutulog ngayung gabi. Huwag ka ng magreklamo dahil pagod ako!" wika nito sabay pasok sa loob ng banyo. Naiwan naman akong nanggagalaiti sa sobrang inis. Pagalit kong tiningnan ang loob ng paper bag. Puro mga damit ang laman nito at underware. Agad akong naghanap ng pampatulog. Buti na lang at meron.

kaya agad ko itong isinuot. Isang kulay pulang night gown. Spaghetti strap at hakab na hakab sa katawan ng maisuot ito. Napailing ako. Hindi ko alam kung sinadya ito Ninong pero bahala siyang maglaway. pagod na din ako at wala na akong panahon pang makipagtalo dito. Agad akong humiga sa kama. Malaki ang kama nito at kasya kahit limang tao. Marami din unan kaya agad akong naglagay na harang sa pagitan naming dalawa para hindi kami magkadikit kung may balak itong tumabi sa akin.

Agad akong nahiga at nagtalukbong ng comforter. Ipinikit ko ang aking mga mata. Hindi pa rin lumalabas ng banyo si Ninong. Kailangan makita nitong tulog na ako paglabas nito ng banyo para hindi na ako kulitin pa. Ayaw ko ng makipag-usap pa dito.

Nagmumuni-muni pa ako ng bumukas ang pinto ng banyo. Agad kong ipinikit ang aking mga mata. Pinakiramdaman ko kung ano ang ginagawa nito. Nagkuwari akong tulog na.

"Sweetie, Tulog ka na ba?" tanong pa nito sa akin habang nakatayo sa tagiliran ko. Lalo naman akong nagtulug-tulugan. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong-hininga. Pagkatapos ay narinig ko ang yabag nitong palayo. Bahagya kong idinilat ang aking mga mata at nakita kong walang kahit na anong damit si Ninong? Dahil nakatalikod ito sa akin ay malaya kong napagmamasdan ang

buong likod nito. Grabe, mas matambok pa yata ang puwet nito kaysa akin? At ang balat...sobrang kinis!

Parang gusto kong batukan ang aking sarili ng mawala ito sa paningin ko at tuluyan ng makapasok sa loob ng walk in closet. Pakiramdam ko kasi biglang nag-init ang buo kong katawan ng makita ko ang hubad na katawan nito. Natikman ko lang ang katawan ni Ninong, naging manyak na yata ako. Hindi pa nga masyadong magaling ang aking perlas dahil may nararamdaman pa rin akong kaunting kirot kaya hindi ako dapat gumawa ng ano mang bagay na lalo kong ikapapahamak. Diyos ko, grabe naman kasi, sobrang yummy naman kasi ng katawan ni Ninong.

"Haysssssst!" Mahina kong bulong habang pabaling-baling sa higaan. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng matinding alinsangan. Malakas naman ang buga ng aircon kaya

imposible naman na mainit sa kwartong ito. Kainis talaga! Bakit ba ako nakakaramdam ng ganitong bagay. ANong meron sa sarili kong Ninong? Bakit pakiramdam ko pinagnanasahan ko na ito ngayun?

Nang maramdaman ko na muling lalabas na si Ninong ay muli akong pumikit. Pagkatapos ay naramdaman ko ang paglundo ng isang bahagi ng kama. Marahil ay nasa tabi ko na si Ninong. Grabe talaga! Balak talaga nitong magtabi kaming matulog magdamag? Bigla akong kinabahan sa isiping baka masundan ulit ang nangyari sa amin.

Nakiramdam ako. Ilang minuto ng nakalipas ng tumabi sa akin si Ninong at mukhang tulog na ito. Idinilat ko ng kaunti ang kabila kong mata.

Malamlam na ang liwanag sa loob ng silid dahil tanging lampshade na lang ang bukas na ilaw. Mukhang tulog na nga din si Ninong. dahil hindi na ito gumagalaw sa pagkakahiga. Nakahinga ako ng maluwag. Mukhang safe naman ako ngayung gabi. Masyado lang siguro akong napapraning, kaya kung anu- ano na ang naiiisip ko.

Sumasakit na ang talukap ng aking mga mata. dahil sa kakapikit hindi pa rin ako madalaw-dalaw ng antok.

Hindi naman ako pwedeng gumalaw dahil baka mahalata ni Ninong na gising pa ako. Kailangan kong panindigan ang pagtulog-tulugan kong ito. Pero nagulat ako ng biglang umuga ang kama. Naramdaman ko nalang na isa-isang tinanggal na Ninong ang mga unan na nakaharang sa aming pagitan. Pagkatapos ay naramdaman ko ang pagdantay ng braso nito sa katawan ko. Agad na kumabog ang dibdib ko. Pagkatapos ay muli kong idinilat ang aking mga mata. Nagulat pa ako dahil nakatunghay na ito sa akin at seryosong nakatitig. Muli akong napalunok ng sarili kong laway.

"Sabi ko na nga ba at gising ka pa eh." malambing nitong wika sa akin sabay haplos sa mukha ko. Babangon sana ako kaya lang bigla ako nitong dinaganan. Nanlaki ang mga mata ko dahil sa ginawa nito. Lalong nadagdagan ang pagkabog ng dibdib ko. Pakiramdamdam ko, kaunting-kaunti na lang at aatakihin na yata ako sa puso. Grabe naman kasi kong makatitig sa akin si Ninong. Parang gusto akong kainin ng buo.

"Ano ba Ninong. Umalis ka nga diyan! Ang bigat mo!" Reklamo ko dito. Nakita ko ang pagngisi nito.

Pagkatapos ay unti-unting bumaba ang mukha nito patungo sa mukha. Unti-unting naglapat ang aming labi. Parang may libo-libong bultahe ng kuryente ang dumaloy sa buo kong katawan ng lumapat sa labi ko ang labi ni Ninong. Lalong nag-init ang aking pakiramdam. Napapikit ako.

Naramdaman kong lalong naging mapusok ito. Nagiging mapaghanap na ang paraan ng paghalik nito sa akin. Unti-unti na din tinatanggal ang comforter na nakatakip sa katawan ko. Nagiging malikot muli ang kamay nito. Nag-uumpisa na namang haplusin ang hita ko na siyang lalong nagpasiklab sa init na aking nararamdaman.

"Sweetie, nakakabaliw ka!" sabe nito sa akin ng dumako ang labi nito papunta sa aking leeg. Napahalinghing naman ako. Tumutol ang isip ko pero hindi ang buo kong katawan. Pakiramdam ko wala akong lakas para tanggihan si Ninong. Alam ko kung saan patutungo ang halikan naming ito. Muling nagningas ang init na nararamdaman ng aming mga katawan.

Muli akong napaliyad ng maramdaman ko na dumako ang labi nito sa aking sOSo. Katulad noong una nitong ginawa sa resort ay salitan nitong sinipsip ang nipple ko. Napaliyad ako ng maraming beses. Hindi ko na namalayan na wala na pala sa katawan ko ang suot kong pantulog. Grabe, ang bilis ng mga kamay nito.

"Sweetie, your so Sweet! I love you so much!" paulit-ulit na sabe nito sa akin. Para naman akong mababaliw sa sarap sa ginagawa nito sa akin. Idinilat ko ang aking mga mata. Pagkatapos ay tiningnan ko ang ginagawa nito sa dibdib ko. Salitan pa rin nitong dumedede sa  magkabilaan kong nipple at nilalapirot ng kanyang kamay. Nang mapansin nito ng nakatingin ako sa ginagawa nito sa katawan ko ay matamis itong ngumiti sa akin. Muli akong napapikit. Narinig ko naman ang mahina nitong pagtawa pagkatapos ay muling binalikan ang kanyang ginagawa.

Chapter 105 (WARNING SPG)

MIRACLE POV

Nataranta ako ng dumako ang bibig ni Ninong sa magkabilaan kong hita. Agad akong napatingin dito ng sipatin niya ng titig ang aking pagkababae. Nakabukaka ako sa harap nito at parang tuwang-tuwa si Ninong na tinititigan ang aking perlas. Ngayun ko lang din napansin na tinanggal pala ang pag-itaas na sout nito sa katawan. Tanging boxer na lang ang suot nito at kitang kita ko ang bukol sa gitna. Napalunok ako. Nahawakan ko na at nasilayan ang bagay na iyun pero parang gusto ko ulit makita ito ulit ngayun. Gusto kong sukatin kung gaano ito kalaki at kahaba dahil ng ipinasok niya ito sa kabibe ko noon ay napasigaw ako sa sakit.

"Hindi ko mapigilan na mapaungol ng

sumayad ang dila ni Ninong sa hiwa ko. Para akong mababaliw sa sobrang kiliti at sarap. Lalo ng ng puntaryahin nito ang clit ko. Napahawak ako sa ulo nito at lalo kong idiniit ang kabibe ko sa kanya. Natigilan naman si Ninong dahil sa aking ginawa. Alam kong nagulat ito sa naging reaksiyon ko pero wala na akong pakialam. Pakiramdam ko mababaliw ako kapag titigil ito ngayun. Init na init na ako at parang may kung anong gustong kumawala mula sa kaloob-looban ko.

"HHhmmmm, Ahhhhhhh....ugghhhh!" ungol ko habang hindi ko alam kong saan ibabaling ang ulo ko. Nagiging malikot na din ako sa kama buti na lang at hawak ni Ninong ang magkabilaan kong hita kaya patuloy lang ito sa pagdila at pagsipsip sa aking pagkababae.

ilang sandali lang ay naramdaman kong para akong naiihi. Lalong

humigpit ang paghawak ko sa buhok nito at napaliyad ako.

"Awwww shit! Umalis ka muna diyan Ninong, naiihi na ako!" wika ko dito habang abot-abot ang paghinga. Lalo naman nitong idinikit ang bibig sa pagkababae ko. Lalong nilakasan ang pasipsip sa kabibe ko. Hindi na ako nakapagpigil pa at inilabas ko ang gustong kumawala mula sa aking sinapupunan. Naramdaman ko naman na dinilaan at sinipsip ni Ninong lahat ng iyun. Wala itong sinayang na kahit kaunting katas na lumabas mula sa akin. Nagulat ako! Hindi man lang ito nandiri? Nilunok niya lahat?

"Ooooh ang sarap ng juice mo Sweetie. "Narinig ko pang wika nito

pagkatapos na iniwan ang aking kabebe na kumikislot kislot pa. Para namang biglang nanghina ang aking tuhod dahil sa matinding pagod. Hingal na hingal ako. Hindi ko alam kung bakit pagod na pagod ako gayung wala naman akong ginagawa. Nakahiga lang naman ako habang ninanamnam ang ginagawa ni Ninong sa buo kong katawan.

Nakatitig lang ako sa kanya ng tumayo ito. Hindi din nito inaalis ang titig sa hubad kong katawan habang unti-unti nitong hinubad ang suot niyang boxer short. Agad na nanlaki ang aking mga mata ng biglang kumawala ang iniingatan nitong sandata. Napalunok ako lalo na ng makita ko kung gaano ito kalaki at kahaba. Pagkatapos ay nakaramdam ako ng takot lalo na ng maalala ko ang nangyari sa amin sa resort. Halos mamatay ako sa sakit ng gabing iyun ng tuluyan ng pinag-isa ni Ninong ang aming katawan. Ayaw ko ng maulit iyun dahil baka iyun pa ang ikamatay ko.

"Dont worry. I will gentle this time." bulong nito sa akin at agad akong

dinaganan. Muling akong hinalikan sa labi kaya naman biglang nawala ang aking agam-agam. Alam kong mali ang muling may mangyari sa amin, pero ewan ko ba. Nagkareresponse na ang katawan ko sa bawat haplos ni Ninong. Hindi ko na nga namamalayan na malakas na akong napapaungol tuwing nasasalat nito ang aking maselang bahagi ng katawan.

Naramdaman ko na lang na ikinikiskis na Ninong ang kanyang pagkalalaki sa aking pagkababae. Mahigpit na akong nakayakap dito at halos tumirik ang aking mata ng naramdaman ko na pilit na nitong pinapasok ang kanyang makamandag na ahas sa akin. Napaungol ako dahil sa pinaghalong sakit at sarap na nararamdaman. Ito ang ikalawang pagkakataon na may nangyari sa amin at hindi na ito katulad ng dati na masakit. Masarap na at para akong idinuduyan sa alapaap. Hanggang sa maisagad na niya at buong gigil na nagtataas baba sa ibabaw ko. Napapasigaw naman ako sa sarap lalo na ng muling salitan na sinipsip ng labi nito ang aking pagkabilaang nipple.

"Uggghhhh..Gosh! Anong ginagawa mo? BAkit ang sarap!" sabe ko habang hindi magkakamayaw sa pag-ungol.

"tell my name Sweetie...From now on, stop calling me Ninong!" Wika nito at habang titig na titig sa mga mata ko.

"Yes! Roldan! Roldan! Hmmm! ahhhhghhh!" sambit ko naman. Nakita ko ang matinding ligaya sa mga mata ni Ninong Roldan. Parang ako ang pinakamagandang babae sa balat ng lupa kapag tinitigan ako nito.Mahigpit akong napakapit dito ng maramdaman ko ng kung may anong namuo sa puson ko na gusto na namang lumabas.

"Your so beautiful and sweet Miracle. Akin ka lang Sweetie! Huwag ka ng tumanggap pa ng kahit na sinong manliligaw dahil akin ka lang..hmmhh? " wika nito habang titig na titig sa akin at walang humpay na pagbayo sa ibabaw ko. Agad naman akong tumango. Masaya itong ngumiti at marahang kinagat ang labi ko.

"Malapit na ako Sweetie. Your so tight and I love it...I love you Sweetie!" bulong nito sa akin ng paulit-ulit. Napapikit naman ako dahil parang musika sa pandinig ko ang bulong at anas nito sa akin. Pakiramdam ko ako ang pinaka-masayang babae sa mundo.

Hanggang sa sabay kaming labasan.

Pagod itong umalis sa ibabaw ko at buong ingat na isiniksik ang katawan ko sa katawan nito. Pareho kaming habol ang hininga. Napapikit ako dahil nakaramdam ako ng matinding pag- aalala. Pakiramdam ko gustong-gusto na ng isip at puso ko ang mga nangyari sa amin ni Ninong.

Nagulat ako ng bumangon ito sa higaan. Pagkatapos ay pumasok ito sa loob ng banyo at ilang saglit lang ay lumabas ito na may bitbit na basang towel. Umupo ito sa paanan ko at buong ingat na ibinuka ang hita ko.

"Teka! Anong gagawin mo?" nagtataka kong tanong dito. Babangon sana ako pero pinigilan niya ako.

"Stay....lilinisan lang kita para maayos kang makatulog." wika nito sa akin. Napabuntong hininga ako at hinayaan na lang ito sa gusto niyang gawin. Kung tutousin, wala na dapat akong ikahiya dito. Nakita niya na buo kong katawan, nahawakan at naangkin pa nga. At hindi ako ipokritang tao para sabihin na hindi ko gusto ang nangyari sa amin. SA katunayan gustong-gusto ko at hindi ko alam kung ano ba ang status ng relasyon naming dalawa. Ayaw ko na itong tawaging Ninong dahil awkward na iyun. May mag- ninong ba na nagsesex?

Napipikit ako ng lumapat ang towel sa pagkababae ko. Buong ingat na pinupunasan ni Roldan ang aking pagkababae pababa sa aking hita.

Nang tingnan ko ito ay seryoso lang ang mukha nito habang ginagawa ang bagay na iyun, Pero hindi nakaligtas sa paningin ko na napapalunok ito ng bahagya. Sabagay, sino ba naman ang hindi mapapalunok kong nakabuyangyang ang pagkababae ko sa kanya. BAhala siya, ginusto niyang linisan ako kaya magtiis siya.

Pagkatapos akong linisan ay ibinalot niya ang hubad kong katawan sa comforter. Mabuti na lang at ginawa niya ang bagay na iyun dahil nakakaramdam na din ako ng lamig. Hubot-hubad ako at wala yata akong balak nitong bigyan ng damit.

"Hindi ba tayo magbibihis muna?" tanong ko dito. Natigilan naman ito. Katulad ko hubot hubad din ito kaya. kitang kita ko ang mala-adonis nitong katawan. Kung hindi lang ako pagod baka ako na mismo ang gagawa ng first move para maulit ang nangyari sa amin kanina-kanina lang. Pero ng marealized ko ang bagay na iyun parang gusto kong batukan ang sarili ko. Nagiging malibog na din yata ako. Hihih!

"Hindi na natin kailangan pang magsuot ng damit! Sagabal lang iyan sa ating dalawa. Gusto kong damhin ang katawan mo magdamag Sweetie." Wika nito sa akin sabay kindat.

Pagkatapos ay pumwesto na ito sa aking tabi. Pareho kaming nagtalukbong ng kumot at niyakap niya ako. Pinaunan niya pa ako sa kanyang braso. Oh diba sobrang sweet?! Damang-dama ko ang kahubadan nito sa ilalim ng Ang init ng katawan nito at comforter. nakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban. Ipinikit ko ang aking mga mata at hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako habang yakap- yakap nito.

Nagising na lang ako na parang may kung sino na humahaplos sa hita ko. Pataas hanggang sa mapunta sa pagkababae ko. Napaliyad ako dahil sa sobrang kiliti na nararamdaman.

"Sweetie, buti gising ka na! God! Hindi ko na kaya!" sabe ni Roldan at muli akong dinaganan. Pagkatapos ay itinaas nito ang aking hita at walang sabi-sabing malakas na umulos. Nagulat ako ng biglang bumulusok ang pagkalalaki nito sa loob ko. Sabay kaming naapaungol.

"Roldan, ano ba, kakagising ko lang tapos ito agad ang ginawa mo sa akin?" wika ko dito habang mahigpit na nakayakap dito. Hinalikan muna ako nito bago sumagot.

"Nakakagigil ka kasi Sweetie. Gustong-gusto lagi ng Anaconda ko na manuklaw. Hindi ko na mapigilan pa ang aking sarili. Pakiramdam ko mamamatay ako kapag hindi ka muling maangkin." sagot nito sa akin. Hindi na ako sumagot dahil ramdam na ramdam ko ang bawat baon at hugot nito sa pagkababae ko. Kaya pala hindi na kami nagdamit dahil may balak pala itong angkinin ako. HIndi ko alam kung anong oras na pero pareho kaming natigilan ng sabay namin narinig ang katok sa pintuan ng kwarto. Tumigil naman si Roldan sa pagalaw sa itaas ko pagkatapos ay tumikhim muna bago nagtanong kong sino ang kumakatok.

"Sino iyan? Masyadong maaga pa para mang-isturbo." Sigaw nito na may halong pagkayamot. Pagkatapos ay tinitigan ako. Hindi ko naman alam kung ano ang gagawin dahil nakasalpak pa rin sa pagkababae ko ang matigas na anaconda ni Roldan.

"IHo, lumabas muna kayo dahil kakain na ng almusal. Kanina pa nagpapabalik -balik ang kasambahay natin dito sa kwarto. pero mukhang napasarap ang tulog niyo. Bumaba muna kayo diyan." Pareho kaming natigilan ng marinig ang boses ng Mommy ni Rodan. Namula ako dahil sa hiya. Anong oras na ba at mukhang ginawa naming breakfast ang pagsi-sex?

"Yes Mom, susunod na kami... Gigisingin ko lang si Miracle."sabe ni Roldan sa kanyang Ina. Hindi ko alam kung matatawa ako sa dahilan nito.Paanong gigisingin eh kanina pang dilat ang mata ko at breakfast ba kamo? Mukhang mas gusto ni Roldan na ako ang gawing breakfast ngayung araw.

"What? Hindi ako pwedeng mabitin Sweetie. Hinihintay na tayo sa baba kaya bilisan na natin."sabe nito at muling gumalaw sa itaas ko. Mabuti na lang at mukhang umalis na ang Ina nito. Pagkagapos ay hindi pa ito nakontento at iginiya ako paupo. Pagkatapos ay pinatalikod ako at hinawakan sa baywang, Agad nitong itinutok ang kargada sa perlas ng silangan ko at swak, diritso pasok dahil basang basa pa rin ako. Lalo akong napaungol sa bagong posisyon na aming ginagawa. Hanggang sa pareho kaming labasan. HIngal na hingal kami pareho at agad na bumagsak ang katawan ko sa kama ng nakadapa. Grabe, halimaw talaga itong si Roldan. Hindi ko akalain na pwede pa lang magsex na nakatalikod sa kanya.

"Come on Sweetie. Mamaya ka na magpahinga. Hinihintay na tayo sa ibaba." Wika nito sa akin at inalalayan akong bumangon. Pakiramdam ko nanginginig pa ang aking tuhod. Pero wala akong choice kundi ang sumunod dito. Nakakahiya sa mga magulang nito kung hindi pa kami bababa. Baka kung ano ang isipin nila sa amin.

Naghimalamos, nagtooth brush at naghugas lang ako ng aking pagkababae bago ko isinuot ang ibinigay na damit sa akin ni Roldan. Wala na akong time pa para maligo. Mabilisang kilos ang aming ginawa dahil masyado na kaming natagalan dito sa kwarto. Baka kung ano na ang iisipin sa amin ng mga magulang nito. Nang sulyapan ang relo sa side bed table nito ay nagulat ako sa nakitang oras. Halos alas-nyebe na ng umaga at lagot na. Dapat nasa opisina na din ako ng ganitong oras. Parang gusto kong tuktukan ang aking sarili. Hindi ko man lang namalayan ang oras.

"Agad akong hinawakan sa kamay ni Roldan ng mapansin nitong tapos na akong mag-ayos. Naka-white dress ako at simpleng sandal. Fresh na fresh akong tingnan pero ang totoo lang namamaga ang aking perlas dahil sa ginawang pagsisid sa akin ni Roldan. Naka-simpleng pajama at tshirt lang naman si Roldan. Pero gwapong- gwapo ako dito.

"Pagdating sa dining area ay sabay pa kaming nagulat ng makitang may bisita pala kami. Masaya namin kaming binati ng mag-asawang Valdez at ganoon din ang ginawa namin ni Roldan. Pagkatapos ay pinaupo kami at agad naman inasikaso ni Roldan ang aking kakainin. Tatanggi sana ako kaya lang nakangiting nanonood sa amin ang mga magulang nito.

"Mana talaga sa akin ang anak ko. Tama iyang ginagawa mo Iho, dapat lang na pagsilbihan mo ang iyong asawa. Kumain na muna kayo bago natin umpisahan ang seremonya ng inyong kasal." natutuwang wika ni Congressman Valdez. Gulat naman akong napatingin dito. Nang tingnan ko si Roldan ay parang hindi naman narinig nito ang sinabi ng ama. Seryoso pa rin ito sa paglalagay ng pagkain sa aking pinggan.

"Mas maganda ng ikasal na kayo ngayun kahit sa judge na lang muna. Para 'sigurado ng walang sino man ang pwedeng magpapahiwalay sa inyo. Nasa tamang edad na kayo pareho at alam niyo na kung ano ang tama at mali. Hindi ba Attorney Castro?' baleng ni Congressman sa lalaking kanilang bisita. Agad naman itong tumango.

Para naman akong binuhasan ng malamig na tubig sa aking narinig. Pagkatapos ay muli kong binalingan si Roldan. Hindi na ito tumitingin sa akin ngayun kaya kinalabit ko na ito. Ngumiti ito sa akin at iniabot ang kutsara at tinidor. Wala na akong nagawa pa kundi ang mag-umpisa ng kumain kahit na ang totoo ay halos wala akong malasahan sa aking kinakain. Maraming gumugulo sa aking isipan. Ang bilis naman? Gusto na nilang ikasal kami agad agad? Paano ang pamilya ko? Tiyak na magugulat silang lahat kapag malaman nila ang tungkol sa bagay na ito.

Chapter 106

CARISSA

"Ano? Paanong hindi pa nakakarating ang kapatid mo eh sumabay iyun kahapon kay Ninong Roldan niyo?" tanong ko kay Christian habang kausap sa cellphone. Hindi daw pumasok ng opisina si Miracle at hindi daw sumasagot sa mga tawag. Bigla akong kinabahan.

"I dont know Ma. Hindi ko siya napansin kaninang umaga sa mansion dahil maaga ako umalis dahil may maagang meeting ako kay Mister Lee. Pagkatapos dumiritso na ako dito sa opisina at hinanap siya sa kanyang secretary. Hindi pa daw siya dumadating ng opisina ayon dito. Ilang beses ko na siyang sinubukang tawagan, pero hindi niya ako sinasagot. Tumawag na din ako sa mansion pero wala din siya sa kanyang kwarto ayon sa kasambahay." sagot naman ni Christian. Biglang nanlamig ang buo kong katawan dahil sa narinig. Pagkatapos ay binalingan ko si Gabriel. Nilalaro nito si Rafael.

"Sige Christian. Tatawagan ko muna si Ninong Roldan niyo. Baka kung ano na ang nangyari sa kanila kahapon. Magbalitaan na lang tayo. Mag-iingat ka." wika ko kay Christian at agad na ibinaba ang tawag. Naiiyak naman akong dinadial ang number ni Roldan.

Lalo akong kinabahan ng hindi ito sumasagot sa aking tawag. Sinubukan ko din tawagan si Miracle pero naka- off na ang cellphone nito. Lalong nadagdagan ang kaba na aking naramdaman. Anong nangari sa kanila kahapon?

Napagdesisyonan kong tawagan si Roxie. Baka may alam ito tungkol kina Roldan at Miracle. Imposibleng hanggang ngayun hindi pa sila nakakarating ng Manila. Imposible din na hindi sumasagot sa tawag ko si Roldan. Napalunok ako. May mga bagay na tumatakbo sa isipan ko pero hindi maari.

"Hello Bestie, napatawag ka?" agad na sagot ni Roxie sa akin. Tumikhim muna ako bago nagsalita.

"Bestie, alam mo ba ang telephone number ng bahay nila Roldan? Kasama niya kasi kahapon si Miracle at hanggang ngayun hindi pa nakakauwi ng mansion ang anak ko." nag-aalala kong tanong kay Roxie.

"Ha? Bakit anong oras ba sila umalis diyan sa resort kahapon? Teka lang, alam ko kung ano ang number nila sa bahay. Tawagan mo na lang baka may alam sila kung nasaan si Roldan.

Nakakatakot naman kung hindi pa pala nakauwi ng mansion si MIracle. Baka naaksidente sila ng hindi natin nalalalaman. "Walang preno ang bibig ni Roxie na wika nito. Lalo namang inalon ng kaba ang puso ko sa sinabi nito.

"Sige Bestie. Salamat talaga! Sana ayos lang sila. Hindi ugali ni MIracle na magpatay ng cellphone kaya nag- aalala ako kung bakit naka-off ang cellphone niya ngayun. Baka kung napaano na sila Roxie." sagot ko dito ng hindi mapigilan ang pag-iyak. Narinig ko naman ang malakas na pagbuntong-hininga ni Roxie.

"Hindi naman siguro pababayaan ni Roldan ang inaanak niya. Alam natin kung gaaono siya ka-responsableng tao Carissa. Ipagpalagay mo lang ang iyong kalooban. Baka naman may dinaanan lang sila kaya hindi agad nakauwi si Miracle sa mansion." naman ni Roxie sagot.

"hindi ko alam pero kinakabahan ako. Sana nga may dinaanan lang sila at lowbat lang si Miracle. Paano kung napahamak na ang anak ko Bestie?

Hindi ko matatanggap iyun. Alam mo naman kung gaano ko kamahal si Miracle...hindi ko matanggap na may mangyaring masama sa kanya,." naiiyak kong wika. Kung bakit naman kasi hindi sumasagot sa tawag ko si Roldan.

"Tawagan mo na lang muna ang number na naisend ko sa iyo Bestie... Baka naman inuwi lang muna ni Roldan si Miracle sa bahay nila. Baka napasarap ang tulog kaya hindi nasasagot ang tawag mo." wika ni Roxie at agad na nagpaalam.

Napakunot naman ang noo ko dahil sa sinabi nito. Pagkatapos ay tiningnan ko ang number na isinend sa akin ni Roxie. Number ng bahay nila Roldan. Inilagay ko muna ito sa aking phonebook bago muling tinanawagan si Gabriel. Sakto naman at kinawayan ako nito kaya lumapit muna ako dito.

"Anong nangyari sa iyo? Bakit parang problemado ka? May hindi bang magandang nangyari?" agad na tanong nito ng makalapit ko.

"Nag-aalala ako kay Miracle Gab.

Tumawag sa akin si Christian ngayun lang. 'Hindi pa daw nakauwi ng mansion ang anak natin at wala din daw ito sa opisina." agad kong sagot dito. Nakita ko sa mukha ni Gabriel ang gulat pagkatapos kung sabihin ang tungkol sa bagay na iyun. Pagkatapos ay biglang itong umint ang ulo.

"Paanong hindi pa siya nakakauwi eh kasama niya kahapon ang Ninong niya? Huwag mong sabihin na itinanan ni Roldan ang anak natin?" bakas sa boses ang galit habang binabanggit ang katagang iyun. Gulat na napatitig ako dito. Kahit sa hinagap hindi ko maisip ang bagay na iyun. Imposible!

"Gab, hindi naman siguro. Kilala ko si Roldan. Marespeto siyang tao at imposibleng gawin nya ang bagay na iyun sa anak natin. Lalo na kay Miracle. " sagot ko naman.

"Sana mali ang naiisip ko Sweetheart. Pagbalik-baliktarin man natin ang mundo, lalaki pa rin si Roldan. Wala siyang asawa at malaki ang posibilidad na mabighani siya sa anak natin." giit ni Gabriel. Biglang nanginig ang aking kalamnan sa sinabi nito. Lalong lumakas ang kaba ang puso ko dahil alam kong posibleng mangyari ang bagay na iyun. Maganda si Miracle at malaki ang posibilidad na magkagusto dito ang aking bestfriend.

"Hindi, hindi ko matatanggap kung sakaling mangyari ang bagay na iyan Gab. Ayaw ko! Best friend ko si Roldan at hindi pwedeng traydurin niya ako. Ipinagkatiwala ko sa kanya si Miracle.... hindi niya pwedeng patusin ang anak ko." naiiyak kong sagot kay Gabriel. Napailing naman ito. Bakas sa mukha nito ang tinitimping galit at pag-aalala para kay Miracle.

"Anong gusto mong gawin natin ngayun? Gusto mo na bang bumalik ng Manila? Gusto mo na bang ireport na natin sa mga pulis ang pagkawala niya?tanong ni Gabriel. Pumikit ako.

"Hayaan mo munang tawagan ko ang bahay nila. Baka nagkamali lang tayo ng iniisip. May number na ibinigay sa akin si Roxie."

MIRACLE

Hindi ko man lang nalasahan ang aking kinakain kanina. Para akong nakalutang sa alapaap. Basta nakita ko na lang ang aking sarili na tapos na ang seremonya ng kasal namin ng Ninong ko. Diyos ko! Paano ko ito ipagtapat sa mga magulang ko na ikinasal na ako sa Bestfriend nila. Sobrang bilis ng pangyayari.

Tulala ako hanggang sa matapos na namin pirmahan ang marriage certificate. Napakurap pa ako ng marinig ko ang masayang palakpakan ng mga mag-asawang Valdez. Tuwang tuwa sila sa kasalang naganap.

"Dont Worry Iha! Isusunod agad natin ang kasal niyo sa simbahan sa lalong madaling panahon. Mas maigi na din na ikasal kayo ngayun agad-agad para wala ng hadlang sa pagmamahalan niyong dalawa ng anak ko. Isa pa para hindi na kayo makakawala sa isat isa."

masayang wika ni Congressman Valdez. Parang gusto kong maiyak lalo na ng sipatin ko ang singsing na suot ko. Wedding ring namin ni Roldan at alam kong hindi basta-basta ang presyo nito. Bagay na bagay sa palasingsingan ko at hindi ko alam kung paano umpisahang sabihin kina Mommy at DAddy ang lahat.

Sobrang bilis ng mga pangyayari. Wala pang tatlong araw pagkatapos ng party sa resort ay ikinasal agad ako sa sarili kong Ninong. Grabe! As in Grabe talaga! Wala man lang ibang seremonyas na nagaganap. Nagsex lang kami ng gabing iyun tapos ikinasal agad kami ngayun?

"Masaya ako para sa inyo Iha. Sana i-set na natin agad kung kailan kami pwedeng pumunta sa inyo at makausap ang iyong mga magulang." wika naman ni Misis Valdez.

"Huwag na muna nating biglain si Miracle Mommy. PAreho pa kaming naghahanap ng lakas ng loob para masabi ito kina Carissa at Gabriel. Komplekado pa ngayun ang sitwasyon pero maayos din ang lahat. Magtiwala lang muna kayo sa akin at ako ang bahala sa lahat." sagot naman ni Roldan. Parang gusto ko namang maiyak.

MAbuti na lang at napaalam na ang judge na nagkasal sa amin. Iniwan naman kami ng mga magulang ni Roldan. Magpapahinga na daw muna sila. Namayani ang katahimikan sa aming dalawa ng kami na lang ang naiwan ni Roldan dito sa garden.

"Paano na ito ngayun? Bakit hindi ka tumutol sa kasal na ito?" agad na kompronta ko kay Roldan. Natigilan naman ito.

"Gusto mo bang kausapin ko na ngayun ang mga magulang mo?" tanong nito. Nanlaki ang mga mata ko.

"Sa palagay mo matutuwa sila kapag malaman nila ang tungkol sa ating dalawa? Ninong kita at hindi ko alam kung bakit nangyari ang lahat ng ito.

Sobrang bilis ng pangyayari. Pareho lang tayong nakalimot ng gabing iyun tapos heto mag-asawa na agad tayo?" sagot ko naman. Natigilan naman si Roldan. Pagkatapos ay mariin akong tinitigan.

"Maiintindihan din nila tayo Sweetie. Huwag kang mag-alala ako ang bahalang magpaliwanag sa kanila. Handa akong harapin ang galit ng mga magulang mo kung kinakailangan. Asawa na kita ngayun at may karapatan akong ipaglaban ka sa kanila. seryosong sagot nito.

"Pero hindi pa rin maitatago na Ninong kita! Hindi ko alam kung bakit nangyayari ito. pero sana pinag-isipan muna natin ng maraming beses bago natin ito ginawa. Hindi ko alam kung may mukha pa ba akong ihaharap kina Mommy. Naturingan akong mabait na anak pero ganito ang ginawa ko?" naiiyak kong sagot dito. Ngayun lang

tuluyang pumasok sa isip ko ang gulo na posibleng mangyari sa aming pamilya. Tiyak na pagtatawanan ako ng mga nakakakilala sa amin kapag malaman ng lahat ng pumatol ako sa sarili kong Ninong.

"Mahal kita Miracle at ipaglalaban kita kahit kanino." Natigagal ako sa sinabi nito. Tulala akong napatitig dito.

"Ma---mahal mo a-ako?" Paanong-- ---Paanong nangyari iyun?' puno ng pagtatakang tanong ko dito.

"Mahal kita simula ng una kitang nakita Miracle. Kaya nga hindi ko itinuloy ang planong pagpapakasal kay Bianca. Kaya nga agad ko siyang hiniwalayan. Ilang buwan ko ring itinago ang nararamdaman kong ito sa iyo dahil natatakot ako. sa magiging reaksiyon ng mga magulang mo. kapag malaman nila ang nararamdaman ko sa iyo. Pero hindi ko na kaya pang patagalin ang sarili ko. Habang tumatagal lalong lumalakas ang nararamdaman ko para sa iyo." Malambing nitong wika sabay hawak sa kamay ko. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng kilig sa sinasabi nito sa akin.

"Naiintindihan ko kung wala ka pang nararamdaman na kahit ano sa akin ngayun Sweetie. Pero sisiguraduhin ko na matutunan mo din akong mahalin pagdating ng araw. Ikinasal na tayo at walang sino man ang pwedeng makapag-hihiwalay sa ating dalawa." wika nito sa akin. Ipinikit ko ang aking mga mata. Hanggang sa naramdaman ko na bigla akong yakapin nito. Hindi na nako nagprotesta pa. hinalikan pa ako nito sa labi na siyang malugod ko naman na tinugon. Kitang kita ko ang tuwa sa mga mata ni Roldan ng pakawalan nito ang labi ko. Nahihiya naman akong napatingin dito.

"Sir, may naghahanap po sa inyo." napabitaw pa ako sa pagkakayakap ni Roldan ng biglang sumulpot sa harap namin ang kasambahay. May hawak itong wireless telephone. Agad nitong inaabot kay Roldan at tinanggap niya naman agad. Pagkatapos ay muli kaming iniwan ng kasambahay.

"Hello?.....Bestie?...... Si Miracle?---yes kasama ko siya ngayun---dont worry ayos lang siya---No Bestie...." narinig kong sagot ni Roldan.. Nakompirma kung si Mommy ang kausap nito base sa mga sagot nito. Kinabahan ako. Lalo na ng biglang sumeryoso ang mukha ni Roldan at tinitigan ako.

"I love her Bestie at pananagutan ko ang nangyari sa amin." nanlaki ang mga mata ko ng sabihin ito ni Roldan kay Mommy. Pakiramdam ko namutla ako dahil sa matinding kaba. Hindi ko akalain na aaminin ng ganoon kadali ni Roldan ang nangyari sa amin.

"Hindi mo ako mapipigilan kung ano ang gusto ko Bestie. Its too late!

Minahal ko na ang anak mo!" seryosong sagot nito. Hindi ko na mapagilan pang tumulo ang luha sa aking mga mata. Pagkatapos ay inabot ni Roldan ang telepono na hawak nito.

Nag-aalangan pa akong sagutin ito pero ng ngitian ako ni Roldan ay kinuha ko na din ng tuluyan ang phone upang sagutin si Mommy.

"He--hello MOm!" bakas ang panginginig sa boses ko habang nagsasalita.

"Miracle! Anong ginawa mo? Anong ginawa niyo ng Ninong mo?" Narinig kong halos sumisigaw na si Mommy sa kabilang linya. Kung kaharap ko lang siguro ito ngayun baka sinabunutan na ako sa matinding galit. Agad na pumatak ang luha sa aking mga mata.

"Mommy, Im sorry! Im sorry!" umiiyak na sagot ko dito.

""Mag usap tayo! Umuwi ka ng mansion ngayun din at mag-usap tayo ng masinsinan. Hindi pwede ang ginagawa mong ito Miracle!" Galit na sagot nito. Napahagulhol naman ako sa sinabi nito. Parang ngayun pa lang gusto ko ng manliit sa mga nangyari. Alam kong mas masakit sa kanila ang nangyari sa amin ni Roldan, pero wala na akong magagawa pa. Hindi ko na pwedeng talikuran ang lahat dahil kasal na kami.

"Mom, please, huwag po kayong magalit sa amin! Ka-kasal na po kami ." hindi ko na natuloy pa ang aking sasabihin ng sumabat ulit si Mommy?

"Wa---what? Naririnig mo ba ang sarili mo Miracle? Nagpakasal ka sa taong hindi na iba sa pamilya natin? Ano ba ang nangyayari sa iyo??? Bakit? Bakit????" galit na sigaw ni Mommy sa kabilang linya. Napahagulhol naman

ako ng iyak. Naramdaman ko na lang na muli akong niyakap ni Roldan.

Chapter 107

CARISSA

"Paanong hindi mo inuwi ang anak ko sa mansion Roldan? Alam mo bang nag -aalala na kami sa kanya? Hindi mo man lang kami tinawagan kagabi kung nasaan na kayo. Kumusta siya? Kumusta ang anak ko?" agad na tanong ko kay Roldan ng sagutin nito ang tawag ko.

"Si Miracle? Pasensiya ka na. Inuwi ko siya dito sa bahay namin dahil...dahil.... paputol-putol nitong wika. Agad na nagsalubong ang kilay ko.

"Dahil? Roldan, sabihin mo nga sa akin? May hindi ba magandang nangyari kagabi kaya hindi mo naihatid si Miracle ng mansion? Sabihin mo! Kaibigan kita at pinagkatiwala ko siya sa iyo kaya sana naman huwag kayong maglihim sa

akin.!" bakas ang inis sa boses habang sinabi ang katagang iyun.

"Ayos lang naman siya. Huwag kang mag-alala ako ang bahala sa kanya Bestie." sagot nito sa akin.

"Kung ganoon bakit hindi pa siya inuuwi ng mansion? Hindi din siya pumasok? Hindi naman dating ganyan ang batang iyan. Hindi din iyan mahilig tumambay sa ibang bahay. Pwede bang pauwiin mo na siya sa mansion Roldan? Baka kasi masyado ng nakaabala sa iyo ang batang iyan." nakikiusap kong wika dito.

"No Bestie...HIndi ko na siya pwedeng iuwi ngayun sa inyo." diritsang sagot ni Roldan. Muling napakunot ang noo ko.

"At bakit hindi? Magtapat ka nga sa akin? Bakit mo nasasabi ang bagay na ito Bestie? Look, hindi ko alam pero pakiramdam ko may itinatago ka sa

akin. Tapatin mo na ako..huwag niyo kaming gawing tanga. Kasama mo ba talaga si Miracle ngayun?" puno ng pag -aalala kong tanong dito.

"I love her Bestie at handa kong panagutan ang nangyari sa amin." seryosong sagot ni Roldan. Para naman akong nabingi sa sinabi nito. Hindi ako tanga para hindi alam ang ibig sabihin ni Roldan. Biglang kumabog ang dibdib ko. Ilang sigundo din akong hindi nakasagot dito.

"Anong sabi mo? Mahal mo ang anak ko at may nangyari na sa inyong dalawa?" para akong biglang nawalan ng lakas sa sinabi ni Roldan kanina.

"Yes, may nangyari sa amin ni Miracle. Mahal ko ang anak mo Carissa. Ayaw kong mawala sya sa akin,. kaya hindi ko na hahayaan pang makauwi siya sa bahay niyo." sagot nito sa akin. Agad na tumulo ang luha sa aking mga mata dahil sa sinabi nito. Nagtataka namang tumitig sa akin si Gabriel.

"Imposible! Imposible ang sinabi mo! Roldan, sabihin mo sa akin...nagbibiro ka lang diba? Inaanak mo si Miracle at imposibleng magkagusto ka sa kanya!" halos pasigaw kong sagot dito.

"Im sorry Carissa! Pero totoo ang sinasabi ko ngayun. Alam kong mahirap sa part niyo ito. pero wala na kayong magagawa pa. May nangyari na sa amin at mahal na mahal ko siya." sagot nito. Napaupo ako dahil sa sinabi nito.

"Ibigay mo ang phone sa anak ko! Gusto kong makausap ang anak ko Roldan!" galit na sagot ko dito. pakiramdam ko bigla akong pinagbagsakan ng langit at lupa sa mga sinabi ni Roldan sa akin. Hindi ko matanggap na tinatrydor ako nito. Akala ko safe sa kanya si Miracle pero ano ito? Bakit niya nagawang patusin ang anak ko?

Narinig ko ang marahan nitong pagbuntong hininga at sandali itong nawala sa kabilang linya. Pumalit ang nanginginig na boses ni Miracle.

He--hello Mom!" sagot nito. Agad na uminit ang ulo ko sa katotohanang nagsasabi ng totoo si Roldan kanina. Hindi ako ginugood time nito.

"Miracle! Anong ginawa mo? Anong ginawa niyo ng Ninong mo?" sumisigaw kong tanong dito. Parang gusto kong magwala sa sobrang sama ng loob na nararamdaman. Agad naman na hinaplos ni Gabriel ang likod ko. Pilit niya akong pinapakalma. Narinig ko naman ang pag-iyak ni Miracle.

"Mommy, Im sorry! Im sorry!" paulit ulit nitong sagot.. Lalong tumulo ang luha sa aking mga mata.

""Mag usap tayo! Umuwi ka ng mansion ngayun din at mag-usap tayo ng masinsinan. Hindi pwede ang ginagawa mong ito Miracle!" Galit na wika ko dito. Lalo naman itong napaiyak.

"Mom, please, huwag po kayong magalit sa amin! Ka-kasal na po kami at....at...." parang bomba na sumabog sa pandinig ko ang binitawang salita ni Miracle. Pakiramdam ko aatakihin ako sa puso sa sobrang galit na nararamdaman.

"Wa---what? Naririnig mo ba ang sarili mo Miracle? Nagpakasal ka sa taong hindi na iba sa pamilya natin? Ano ba ang nangyayari sa iyo??? Bakit? Bakit????" sigaw ko dito.

"Saan kami nagkulang sa iyo MIracle! sa dinami dami ng lalaki sa mundo bakit sa Ninong mo pa? Aware ka ba sa ginagawa mong iyan Miracle? Hindi naman kita pinagbabawalan na makipagrelasyon ah? Malaya kang

gawin lahat ng gusto mo pero bakit sa

kanya pa? Bakit sa sarili mo pang Ninong?" umiiyak kong wika dito. Lalo naman itong humagulhol.

"Im sorry Mom. Hindi ko din maintindihan ang sarili ko. Pero mahal ko na siya. Kinasal na kami kani- kanina lang kaya please, huwag na po nating pang pahirapan ang lahat. Mom, gusto ko na din si Ninong na sya ang makasama ko habang buhay." umiiyak na sagot nito. Naitigilan naman ako. Pagkatapos ay nilingon ko si Gabriel na noon ay tahimik lang na nakatingin sa akin.

"Umuwi ka muna ng mansion. Mag- usap tayo!" seryosong wika ko kay Miracle. Naririnig ko pa ang boses ni Roldan na inaalo nito ang umiiyak na si Miracle. Ikinuyom ko ang aking kamao sa matinding galit.. Pagkatapos ay muli kong narinig ang boses ni Roldan.

"Carissa, please huwag kang magalit kay Miracle. Kasalanan ko ang lahat

kaya nangyayari ito. Sana mainitindihan mo kami. Haharap ako sa iyo, sa inyo, pero huwag naman kayong magalit sa kanya. Mahal na mahal ko si Miracle at handa akong harapin ang galit niyo." wika ni Roldan. Tumulo ang luha ko sa sinabi nito.

"Bakit hindi mo nasabi noon ang bagay na ito sa akin Roldan? Magkaibigan tayo pero hind mo man lang nabanggit na na-inlove ka na pala sa anak ko?

Alam mo ba kung gaano kasakit ito? Nagising na lang ako isang umaga na itinanan mo na ang anak ko at worst, sasabihin niyo sa akin na kasal na kayo? HIndi mo man lang nirespeto ang pamilya namin? Ang pagkakaibigan natin? Pinagkatiwala ko siya sa iyo! Pero bakit ganito ang ginawa mo?" Umiiyak na wika ko dito.

"Im sorry! Natatakot akong ilayo niyo sa akin si Miracle kapag malaman

nyong may gusto ako sa kanya. Pero siya ang babaeng tinutukoy ko noon sa inyo Bestie. Siya ang babaeng nakita ko sa unang pagkakataon na agad kong minahal. TAtanggapin mo man ito o hindi wala akong magagawa. Sorry! Pero mahal ko siya at hindi ako papayag na ilayo niyo siya sa akin." seryosong sagot ni Roldan.

"Kung talagang mahal mo siya, iuwi mo muna siya ng mansion Roldan. Makipag -usap ka ng maayos sa amin. Bilang magulang ni MIracle wala kaming ibang hangad kundi ang kaligayahan niya. Tinatanaw namin na malaking utang na loob. ang mga ginawa mo noon sa pamilya namin kaya masakit sa akin ang ginawa mong ito. Ayaw kong magalit sa iyo. Pero hayaan mo muna kaming makapag-usap ng maayos. Iuwi mo muna siya. Iuwi mo muna ang anak ko Roldan!' nakikiusap kong wika dito.

"Kailan ang balik niyo ng mansion? Huwag kang mag-alala pupunta agad kami ng mansion kapag nandon na kayo. Im sorry kung nasaktan ko kayo Carissa. Im sorry kung naging makasarili ako ngayun. Pero ipinapangako ko na magiging isa akong mabuting asawa sa anak mo. Hinding-hindi ko siya sasaktan at mamahalin ko siya habang buhay." sagot ni Roldan. Hindi na ako sumagot pa at pinatay na ang cellphone. Agad naman akong niyakap ni Gabriel.

"Sssshhhh, its ok. Alam kong mahirap itong tanggapin pero wala na tayong magagawa pa. Nasa tamang edad na si Miracle at kung kanino siya masaya wala tayong karapatan na pigilan siya Sweetheart. Alam kong hindi ito ang ini -expect mo para sa kanya. Pero sana naman pakinggan natin ang mga sasabihin nila. Huwag tayong magpadala sa galit. Ngayon tayo higit na kailangan ng anak natin." wika ni Gabriel. Lalo naman akong napaiyak. Wala naman akong ibang gusto kung hindi magiging masaya ang mga anak ko..

"Gab, wala akong ibang hangad kundi magiging masaya ang anak natin. Pero masakit isipin na sa dinami-dami ng lalaki sa mundo. bakit ang ninong niya pa?" masama ang loob ko na tanong dito.

"Wala tayong magagawa pa Carissa. Nangyari na ang lahat. Hindi ko akalain na ganoon ka-sigurista ang bestfriend mo. Inangkin at pinakasalan niya agad ang anak natin bago nagtapat. Masama din ang loob ko, oo pero ano pa nga ba ang magagawa natin kundi suportahan sila. Ayaw ko na ma-stress pa tayo Carissa. Nasa tamang pag-iisip na sila at wala na tayong magawa pa kundi gabayan sila sa lahat ng gusto nila. Ang gusto ko lang masigurado ngayun na hindi sasaktan ng Roldan na iyun ang anak natin. Dahil oras na mabalitaan ko na saktan niya si Miracle baka ako mismo ang huhukay ng sarili niyang libingan. "seryosong wika ni Gabriel.

"Ayos lang ba sa iyo na si Roldan ang makatuluyan ng anak natin? Hindi ba awkward iyun? Baka pagtawanan nila ang anak natin Gabriel. Ayaw kong mapahiya si MIracle. Ayaw kong makarinig siya ng hindi magandang salita mula sa ibang tao. Alam naman natin kung ilang taon ang agwat ng edad nila sa isat isa. Baka pareho lang silang ma-stress at imbes na maging masaya ang pagsasama nila mai-stress lang sila sa mga maririnig nila sa ibang tao." nag-aalala kong wika.

'Huwag kang mag-isip ng ganyan.... TAma ka...hindi lahat ng tao maiintindihan ang relasyon nila. Pero kaya naman na siguro i-handle iyan ni Roldan. May tiwala ako sa kanya kahit papaano. Para sa akin, ayos na din iyun, at least kilala na natin ang magiging asawa ng anak natin. Hindi na tayo mag-iisip pa na baka saktan ang anak natin Carissa. Hindi na tayo mag-aalala pa kung ano ang magiging buhay niya. Kayang-kaya ibigay ni Roldan lahat ng gusto ni Miracle.

Pwede nga siyang hindi magtrabaho kung tutuusin eh. Mabubuhay na parang reyna si Miracle sa kanya. So, sino ba naman tayo para tumutol diba? Basta para sa kaligayahan ng anak natin, hindi ako hahadlang. Magiging masaya ako...tayo para sa kanya." malambing na wika ni Gabriel. Para naman akong biglang nabunutan ng tinik sa dibdib sa sinabi nito.

SAbagay, sino ba naman ako para tumutol sa kanila. Ayaw kong maging kontra bida sa pag-ibig ng anak ko. Lalo na kay Miracle. Tama si Gabriel. Hindi na maibabalik ang mga nangyari na.

Hindi na namin tinapos pa ang bakasyon sa Resort. Agad kaming bumiyahe pabalik ng Manila. Kailangan namin magkalinawan ni Roldan.

Pagdating ng mansion ay nadatnan na namin si Miracle at Roldan na naghihintay sa amin. Agad naman lumapit sa amin ang umiiyak na si Miracle at unang yumakap sa ama. Seryoso lang si GAbriel samantalang ako naman hindi ay hindi mapigilan ang pagtulo ng luha sa mga mata. Pagkatapos bumitaw ito sa DAddy niya at yumakap din sa akin.

"Mommy, Im sorry. Hindi ko alam kung paano nag-umpisa pero mahal ko na siya." umiiyak na pag-amin nito sa akin. Pero agad ko itong naitulak ng makita kong nilapitan ni Gabriel si Roldan at agad na sinikmuraan. Gulat naman na napalingon si Miracle at sumisigaw na inawat ang ama. Halos mamutla naman si Roldan dahil sa iniindang sakit sa pagkakasuntok sa kanya ni Gabriel. Hindi pa ito nakontento at sinapak niya pa sa panga si Roldan. Hindi ako nakakilos sa mga nangyari. Umiiyak naman na inawat ni Miracle ang ama. tsaka nilapitan ang natumbang si Roldan dahil knock out ito sa malakas ng suntok ni Gabriel sa panga.

Nang makabawi sa pagkagulat ay nilapitan ko si Gabriel at hinawakan. Gulat naman na napasugod sila Mommy Moira at DAddy Ralph upang pigilan si Gabriel. Baka mamaya kung ano pa ang magagawa nito kay Roldan.

"Daddy, pwede naman kausapin eh. Bakit kailangan niyo pang saktan." umiiiyak na kompronta ni Miracle sa ama. habang tinutulungan na makabangon si Roldan. Hawak-hawak nito ang nasaktang panga.

Chapter 108

MIRACLE

Nagulat ako ng bigla akong itulak ni Mommy pagkatapos kong yakapin ito. Nakita ko pa ang pagkatulala nito na parang may tinitingnan. Nang lumingon ako ay nagulat ako ng nakita kong namimilipit na sa sakit si Roldan.

Hindi pa nakontento si DAddy at sinapak pa sa panga na siyang kanyang ikanatumba. Agad akong napatakbo sa kanilang kinaroroonan para umawat. Buti na lang at nakita ko din na inaawat na ni Mommy si Daddy. Kung hindi baka mapatay niya si Roldan. Kakakasal lang namin kanina mukhang mabibyuda agad ako dahil sa ginawa ni Daddy.

"Daddy, pwede niyo naman kausapin eh, bakit kailangan pang saktan." galit na wika ko dito. Akala ko hindi ito galit dahil hinaplos pa nito ang likod ko ng yakapin ko siya kanina. Pagkatapos ay ngumiti pa sa akin. Iyun pala may balak siyang saktan si Roldan. Kawawa naman ang asawa ko!

"Hayaan mo na Sweetie, mukhang wala namang balak na puruhan ako ng Daddy mo." awat naman sa akin ni Roldan. Pagkatapos ay pilit na itong tumayo kaya inalalayan ko na.

"Papuntahin mo dito ang mga magulang mo Roldan. Hindi pwede ang kasal-kasalan lang kaninang umaga ang magagawa niyo sa anak namin. Kailangan mong pakasalan sa simbahan si Miracle sa lalong madaling panahon." inis na wika ni Daddy. Agad naman napatango si Roldan. Samantalang si Mommy naman ay kita ang inis sa mga mata habang nakatingin sa amin.

"Sumunod ka sa akin Miracle, kitang makausap ng masinsinan."

seryosong wika sa akin ni Mommy. Bantulot naman na bumitaw ako kay Roldan. Pagkatapos at tumigin ako kina Grandmama at Grandpapa na noon ay tahimik lang na nanonood sa amin.

Sumunod ako kay Mommy ng maglakad na ito papuntang garden. Kinakabahan man pero kailangan kong maging matapang. Alam kong nagtatampo ito sa mga nangyari. Pero alam kong hindi niya ako matitiis kaya panatag ang aking kalooban na maiintindihan niya ako.

"Sabihin mo sa akin kung bakit nangyari ito? Bakit sa Ninong mo pa Miracle? Sa sobrang pagiging pihikan mo bakit sa kanya pa?" agad na tanong nito sa akin. Napayuko naman ako. HIndi ako nakasagot dahil kahit ako hindi makapaniwala sa bilis ng pangyayari.

"Alam mo bang ginulat mo kaming lahat? Hindi ko lubos maisip na mangyayari ito. Mahal na mahal kita Miracle at wala akong ibang hangad kundi maging masaya ka! Sabihin mo sa akin, mahal mo ba talaga siya?

Ready ka na ba na mabuhay kasama siya?" seryosong tanong ni Mommy. Napatango naman ako. Hindi ko alam kung paano nag-umpisa pero unang kita ko pa lang noon kay Roldan attracted na ako sa kanya. HIndi ko lang maamin-amin sa lahat dahil nahihiya ako. Kaya noong nasulo ko si Roldan sa resort. hindi ko na napigilan ang sarili ko. Talagang sinadya kong akitin siya dahil habang tumatagal lalong yumayayabong ang pagmamahal na nararamdaman ko sa kanya.

"Mommy sorry po! Alam kong kayo ang pinaka-nasaktan sa mga nangyari ngayun, pero mas kailangan ko ang support niyo. Mahal ko na siya MOmmy! Masaya akong kasama siya...

kaya please huwag mo na kaming pahirapan pa. TAnggapin niyo na lang po sana ang kung anong meron kami ngayun...." umiiyak na sagot ko. Naluha naman si Mommy.

"May magagawa pa ba ako? BAby kita Miracle at kung saan at kanino ka man magiging masaya handa akong suportahan ka. Nagulat lang talaga ako...pero mabait naman si Roldan, alam kong hindi ka niya sasaktan. Nagiging mabuti siyang kaibigan sa amin noon, siguro naman magiging mabuti siyang asawa mo ngayun." sagot ni MOmmy sa akin. Agad akong napayakap dito.

"Love is blind talaga anak. Pero hindi kita masisisi! Edad lang ang malaking deperensya sa inyong dalawa. Gwapo din naman si Roldan kaya ka siguro na- inlove sa kanya." natatawang wika ni Mommy.

"Thank you Mom! You're the best Mom in the world talaga! Akala ko bubugbugin mo ako ngayun eh." natatawa kong sagot dito kasabay ng pagluha.

"Kailan ba kita sinaktan? Mahal kita Miracle at hindi ako hahadlang sa kung anong makapagpaligaya sa iyo. Kung masaya ka sa piling ni Roldan, then Gooooo! Pero huwag na huwag kong mababalitaan na inaapi ka ng lokong iyun. Kung hindi ako ang makakaharap niya!" sagot naman ni Mommy sa akin.

"Kung ganoon ayos na po sa inyo na magiging byanan kayo ng bestfriend niyo?" Natatawa kong biro kay Mommy. Agad na sumilay ang ngiti sa labi nito. Pagkatapos ay tumango.

"May magagawa pa ba ako? Siya ang gusto mo kaya tatanggapin namin siya ng buong puso. Hayssst kayo talaga! Hindi niyo man lang hinintay na matapos ang bakasyon namin sa resort. Isipin mo na kung anong month and date ang gusto niyong kasal ni Roldan dahil iyan ang pag-uusapan mamaya pagdating ng mga magulang niya." wika ni Mommy at nagpatiuna ng maglakad pabalik sa kinaroroonan nila DAddy at Roldan na noon ay seryoso din na nag-uusap.

"Pagbalik kina Roldan ay agad na humawak si Mommy sa braso ni Daddy. Pagkatapos ay binalingan nito ang asawa ko sabay binatukan. Gulat naman na napaawat si Daddy samantalang si Roldan naman ay bahagyang natulala.

"Kabayaran iyan sa mga kagagulohan mong ginawa sa amin. Ilang beses tayong nag-uusap pero hindi mo man lang nabanggit-banggit sa akin na na pinagpapatansyahan mo na pala ang anak ko?" wika ni Mommy sa kay Roldan. Napatingin naman sa akin ito na parang nanghihingi ng tulong.

"MOmmy naman akala ko ha ayos na?

Bakit parang galit pa rin kayo?" sagot ko naman. Muli akong binalingan ni Mommy.

"Hindi ako galit. Iyan ang paraan ko sa pagko-congratulate sa magaling kong kaibigan na ngayun ay magiging son in law ko na. Haysst Roldan, ayusin mo ang pagtrato kay Miracle ha? Kung hindi sa akin ka talaga malalagot!" wika ni Mommy.

"Dont worry Carissa, mamahalin ko siya ng higit pa sa buhay ko. Salamat dahil hindi niyo na ginawa pang komplekado ang lahat at pasensiya na kung binigla ko kayo." nakayuko naman na sagot ni Roldan.

'Sige, hintayin muna natin na dumating ang mga magulang mo Roldan. Pagkatapos ay pag-usapan natin ang tungkol sa kasal. Maiwan na muna namin kayo dahil aasikusahin ko pa si Rafael." wika ni Mommy at agad na naglakad palayo. Agad naman na napasunod si Daddy dito. Naiwan kaming dalawa ni Roldan na ngiting- ngiti.

"Masakit ba ang suntok ni Daddy?" baling ko kay Roldan. Hindi ito nakaimik bagkos hinawakan nito ang nasaktang panga. Meron siyang pasa doon at alam kong malakas na sapak talaga ang ginawa ni DAddy dito kanina. Natumba kasi eh. Feeling ko kunting lakas pa at mahihimatay na si Roldan.

"Grabe! Ang bigat ng kamay ng Daddy mo Sweetie. Buti na lang malakas ang kapit ng ngipin ko at walang natanggal. "pagbibiro nitong sagot sa akin. Napabuntong hininga naman ako.

"Sandali lang. Ikukuha kita ng ice pack para naman hindi masyadong mamaga iyang mukha mo. Bakit kasi hindi ka umilag sa sapak ni Daddy. iyan tuloy nasaktan ka." wika ko dito at akmang aalis na ngunit hinawakan ako sa braso.

"Ayos lang ako. Maliit na bagay lang ito. Masaya ako dahil kahit papaano tinanggap nila ang ginawa ko sa iyo Miracle. Hindi pa rin sila nagbabago. Napakabait pa rin nila." sagot ni Roldan sa akin. Agad naman akong napayakap dito.

CARISSA

Kanina pa namin tinatanaw ang nag- uusap na si Roldan at Miracle malapit sa pool. Kahit paano nagiging kalmado na din ang lahat. parating na daw ang mga magulang ni Roldan kaya naman inutusan na namin ang mga kasambahay na ihanda na ang dining area. Doon namin balak pag usapan ang nalalapit na kasalan ng dalawa.

"Walang duda. In love talaga ang anak mo sa bestfriend mo. Tingnan mo naman kung paano makayakap ang anak mo! Akala mo aagawin sa kanya si Roldan eh." wika ni Gabriel habang seryoso na nakatitig sa dalawa. Natawa naman ako dito.

"Mana lang sa iyo ang anak mo. Ganyan ka din naman kung makalingkis sa akin eh." tumatawa ko namang sagot. Agad naman ako nitong tinitigan.

"Syempre love na love kita eh. Binigyan mo ako ng masayang buhay Sweetheart. Kaya lang medyo nag- aalala ako ngayun, kailangan ko na namang bumalik ng opisina. .ngayung mag-aasawa na si Miracle. dahil tiyak na hindi na iyan papayagan ni Roldan na magtrabaho. Hindi din kaya ni Christian na pamahalaan mag-isa ang negosyo kaya walang choice, balik sa dating gawi ang buhay natin...Ha akala ko makakapag-retired na ako pero nagkamali ako. Hihintayin ko pa sigurong lumaki si Rafael bago tuluyang huminto sa pagtatrabaho sa opisina.." sagot nito. Natawa naman ako.

"Dont worry Gab. Lagi ka naman namin dadalawin ni Rafael sa opisina kaya hindi ka mabo-bored." sagot ko dito. Agad naman bumalatay ang tuwa sa mga mata nito ng muli akong tingnan.

"Sure ka Sweetheart? Wow, maganda nga iyang naisip mo! Parang nasa bahay lang ako niyan kung nagkataon. Wala namang problema dahil may kwarto naman ang office ko. Pwede kayo matulog doon ni BAby Rafael. habang hinihintay ako." masayang sagot ni Gabriel. Nagkibit balikat lang ako.

Nasa ganoong pag-uusap kami n mapansin namin na may sasakyan dumating. Nakita namin na agad sumalubong sila Miracle at Roldan. Ito na nga siguro ang mga magulang ni Roldan kaya agad kaming lumabas ni Gabriel. Nakita namin na sumalubong din sila Mommy Moira at Daddy Ralph sa bagong dating.

"Hindi ka pa rin nagbabago Conrad! Sigurista ka pa rin. Akalain mong dinadaan mo pa rin sa paspasan ang lahat? ipinakasal mo agad ang apo namin ng hindi man lang namin nalalaman." agad na wika ni Daddy Ralph sa ama ni Roldan. Pareho naman kaming natigilan ni Gabriel. Mukhang magkakilala pa yata ang dalawa.

"Ralph! Ralph! Sa tinagal tagal na panahon ngayun lang ulit tayo nagkita! Mukhang hindi mo pa rin nakakalimutan ang mga kasalanan ko sa iyo noong mga kabataan pa natin ah? Mukhang hanggang ngayun nagtatanim ka pa rin ng sama ng loob sa akin!" tumatawang sagot ng ama ni Roldan. Sabay naman kaming napalapit sa mga ito at nagpakilala.

"Maligayang pagdating Mister and Misis Valdez. Kami ang mga magulang ni Miracle. Pwede na tayong dumiritso sa dining area at doon na lang natin pag-usapan ang kasal ng dalawa." agad naman na wika ni GAbriel sabay tingin sa ama.

"Ohhh ikinagagalak ko kayong makilala....Gabriel at Carissa right? Ako nga pala si Misis Ofelia Valdez at ang asawa ko naman si Conrad Valdez." Nakangiti nitong pakilala at agad na nakipagbeso-beso sa amin.

Nakipakamay naman ang ama ni Roldan sa aming dalawa ni Gabriel pati na din kina Mommy Moira at Daddy Ralph. Pagkatapos ay niyaya na namin sila sa loob ng mansion deretso sa dining area.

"Masaya ako dahil ang apo mo ang makakatuluyan ng nag-iisa naming anak. Ang liit talaga ng mundo. Akalain mo mortal tayong magkaaway noon pero mukhang magiging magkakapamilya ang turingan natin ngayun dahil sa anak ko at apo mo." natutuwang wika ni Mister Valdez.

"May magagawa pa ba kami Conrad? Katulad mo, mukhang mas matinik din ang anak mo dahil binigla kami. Pero since nangyari na ang lahat wala na kaming magagawa pa kundi tanggapin ang anak mo sa pamilya namin." sagot naman ni DAddy Ralph. Tahimik lang kaming nakikinig sa dalawa.

"Well, hindi naman dehado ang apo niyo sa anak namin. Mabibigay namin lahat ng pangangailangan ni Miracle. Huwag kang mag-alala. Mamahalin namin ang apo mo higit pa kay Roldan. natatawang sagot naman ni Mister Valdez kay Daddy Ralph. Napapailing naman si Gabriel habang nakikipag- usapan ng dalawang matanda.

"May naisip na ba kayong month at date ng kasal niyo MIracle? Mukhang wala naman ng problema. Ngayun pa lang pag-usapan na natin ang detalye ng kasal para hindi na tayo maghabol pa sa oras." sagot ko naman sa usapan.

Nagkatinginan naman si Miracle at Roldan.

"Napag-usapan po namin ni Roldan na three months from now gaganapin ang kasalan. December po iyun at sakto para makaattend din si Arabella." sagot ni Miracle.

"HIndi ba tayo maghahabol sa oras ng preparation? Pero kung iyan ang gusto niyo walang problema sa amin."ang sagot ko naman.

"Kami na ang bahala sa lahat ng gastusin sa kasal. Marami kaming kakilala na pwedeng kumilos para maihanda agad ang engrandeng kasalan ng dalawa. Huwag kayong mag-alala, sisiguraduhin namin na magiging perfect ang kasalan na ito. paniniguro naman ng ama ni Roldan.

"Pwede natin paghatian ang mga gastusin. Hindi ako papayag na ang pamilya nyo lang ang gagastos. Hindi kami naghihikahos Conrad para ipaubaya sa inyo ang mga gastusin!" sabat naman ni Daddy Ralph. Nagkatinginan naman kami ni Gabriel.

"Lalaki ang sa amin Ralph kaya sa tradition ng pamilyang pilipino, lalaki talaga ang dapat na gumastos sa kasal. Alam kong kaya niyo din gumastos sa kasalan na ito pero gusto kong ipakita sa lahat na kayang buhayin ni Roldan ang apo mo. Hayaan mo na lang na kami ang magshoulder sa lahat.

Masaya lang ako dahil nakahabol pa ang anak namin. Akala ko talaga tatandang binata na ito eh." natatawa nitong sagot.

"Sa sobrang pagiging babaero mo ang anak mo ang pumasan ng karma. Buti na lang at maganda itong apo namin kung hindi mukhang tatandang binata nga iyang anak mo. Sa edad mong iyan dapat dalaga at binata na ang mga apo mo? Tingnan mo ako...

masaya dahil binigyan ako ng maraming apo ng nag-iisa kong anak na si Gabriel." buong pagmamalaking sagot ni Daddy Ralph.

"Tama na nga iyan. Nandito tayo para pag-usapan ang kasal ng apo natin, hindi para magbalik tanaw sa nakaraan. Siya nga pala Ofelia ano ang sekreto mo? Bakit parang hindi ka pa rin tumantanda?" sagot naman ni Mommy Moira sabay baling sa Mommy ni Roldan.

"Naku! Ganoon ka din naman Moira. Mukhang mapapadalas ang pagkikita natin ngayun. Makakapag-share tayo ng sekreto sa isat isa. Plano kong ngang mag-zumba or ballroom lang wala akong makakasama. Busy si Conrad sa pulitika kaya hindi ko mahila- hila sa mga ganyang bagay." sagot naman ni Misis Valdez.

"Oo nga pala. Balita ko Congressman pa rin si Conrad. Kami ni Ralph naman matagal ng nagretiro sa kompanya simula ng natutunan ni GAbriel ang paghawak sa aming negosyo. Panay travel na lang kami at pag-aalaga sa mga apo kaya na-enjoy talaga namin ang isat isa." sagot naman ni Mommy Moira.

"Oo na!..malapit na akong magretired sa politics. Maghintay-hintay ka lang Ofelia...iikutin natin ang buong mundo. sagot naman ng ama ni Roldan.

Nagkatawanan naman kaming lahat. Mukhang magkakasundo ang dalawang pamilya ngayun.

Chapter 109

MIRACLE

"Wala tayong magagawa, kailangan muna natin sundin ang Mommy at Daddy mo. Tatlong buwan lang naman ang hihintayin natin pagkatapos palagi na tayong magsasama araw-araw." wika ni Roldan sa akin habang paalis na ito ng mansion. Tapos na ang pag- uusap tungkol sa kasal namin at napagkasunduan na dumito muna ako sa mansion habang si Roldan naman ay sa kanila muna. HIndi daw kasi makakabuti kung sasama agad ako sa kanila hanggat hindi pa tapos ang kasal namin sa simbahan. Malungkot akong nakayakap dito. Hindi ko na napansin ang mga matang nakatingin sa aming dalawa. Pakiramdam ko kasi matagal pa ang tatlong buwan na hihintayin namin. Wala naman na dapat problema kung sasama ako o hindi kay Roldan.

dahil nakuha na nito ang pagkababae ko. Isa pa naikasal na kami sa judge kaya kung tutuusin mag-asawa na kami. Pero dahil ito ang hiling nila Mommy at DAddy wala kaming magawa kundi ang sumunod. Ayaw din kasi ni Roldan na makipagtalo pa kina Mommy at Daddy. Hanggat maari gusto nitong ipakita sa lahat na iginagalang niya ang kagustuhan ng pamilya namin.

"Ok fine, mag-iingat ka. Malaki ang kasalanan natin sa kanila kaya dapat lang na sundin natin sila sa ngayun. Pero sana lagi mo akong dalawin dito.. sagot ko naman. Tumango ito at hinalikan muna ako sa labi bago tuluyang umalis. Malungkot naman. akong sinundan na lang ng tingin na papalayong sasakyan.

"Well, sigurado ka na ba talaga kay Ninong? Sinasabi ko na nga ba na may malalim na pagtingin sa iyo si Ninong eh. Paano ngayun iyan, magiging

Ninang na din kita? Ninang na kapatid? "bahagya pa akong nagulat ng biglang magsalita sa likuran ko ang kakambal kong si Christian. Hindi ko man lang namalayan ang paglapit nito at mukhang nasa mood ito ngayun para asarin ako.

"Pwede ba Christian, huwag mo na nga ako asarin. BAhala ka kung ano ang tingin mo sa relasyon namin ni Roldan. Asawa ko na sya at hindi na magbabago ang isip ko. kahit paulit-ulit mo akong bwisitin." inis na sagot ko dito. Natawa ito.

"Hey...Hey....relax ka lang...Ang bilis naman uminit ng ulo mo. Huwag mong sabihin buntis ka na agad? Ilang araw pa lang kayong nagkasama nakabuo agad kayo?" natatawa pa rin nitong wika, Pinanlisikan ko ito ng mata. Akmang sisipain ko ito pero. tatawa- tawa itong umilag. Ang lakas talaga mang-asar. Kapag ito ang ma-inlove

tatawanan ko talaga ito. Lahat ng klase ng pang-aasar gagawin ko para naman makaganti ako.

"Ano ba kasi ang kailangan mo? Kung aasarin mo lang ako, pwede bang iiwan mo ako? Nakakainis ka na eh!" galit kong wika dito. Nginisihan lang ako tsaka inilibot ang tingin sa paligid.

"Paano ngayun iyan? Hindi ka papasok sa opisina? Haysst kawawa naman ako. Mukhang mas lalong magiging busy ako sa mga susunod na araw. Paano na ang lovelife ko kung ganoon?"

pangungunsensiya nito sa akin. Inismiran ko lang ito. Simula bukas magiging abala na kami sa pag- aasikaso sa kasal namin ni Roldan kaya malabo na talagang makapasok pa ako ng opisina. Bahala na. Maiintindihan naman siguro ako ni Daddy.

"Kaya mo na iyan!" baliwala kong sagot tsaka ito tinalikuran. Pero humabol pa rin ito sa akin hanggang sa nakarating kami sa loob ng living room. Agad akong umupo sa sofa at ganoon din ang ginawa ni Christian. Nagtatanong ang mga matang tinitigan ko ito.

"Alam mo bang sa makalawa na ang kasal ni Kurt?" seryoso nitong tanong sa akin. Natigilan naman ako. Invited ako sa kasalang iyun pero wala akong balak ng pumunta. Sayang lang ang oras at isa pa nireject na pamilya ni Kurt si Arabella. Ang dami nilang dahilan kesyo hindi daw tunay na Villarama kaya ayaw nila kay Bella. Akala mo naman perfect din ang pamilya nila. Kung hindi dahil sa amin matagal ng nalugi ang negosyo nila.

"So, ano ngayun? Wala na tayong pakialam sa bagay na iyan. Masyado niya ng nasaktan si Arabella kaya hindi na natin dapat pang pag-usapan ang tungkol sa pamilyang iyan dahil nonsense lang." sagot ko dito.

"Nakipag meeting sa akin ang Daddy ni Kurt kanina. Ilang araw na daw hindi pumapasok ng opisina si Kurt at hindi daw nila alam kung nasaan ito ngayun." imporma ni Christian. Natigilan naman ako.

"Kasalanan nila iyan. Masyado silang naghihimasok sa buhay ng anak nila. Pinipilit nilang ikasal sa babaeng hindi naman niya gusto." balewala kong sagot.

"Iyun nga ang problema. Galit ang pamilya ni Trina at mukhang hindi daw sisipot sa kasal si Kurt. dahil kahit anong gawin nila hindi nila mahanap. Kinukulit na kami nila Adrian ng Mommy ni Kurt tungkol sa kinaroroonan ng anak niya. Eh wala kaming alam tungkol sa bagay na iyun kaya wala kaming maisagot. Baka sa susunod ikaw na naman ang kukulitin kaya sinasabi ko na ito sa iyo ngayun." sagot naman nito.

"Wala silang makikita sa akin. Busy din ako sa sarili kong buhay kaya tigilan nila ako. Pagkatapos nilang saktan ang Arabella natin. may gana pa silang mangulit sa atin tungkol sa bagay na iyan?" sagot ko naman.

"Pero naawa din ako sa Kurt. Pinipilit naman niyang mahalin si Trina pero si Arabella daw talaga ang gusto niya. Kaya lang nag-alsa balutan na si Arabella. kaya broken hearted si Kurt kaya ayun naglayas din." sagot ni Christian. Bumuntong hininga lang ako.

"Siya nga pala. Congratulations sa nalalapit mong kasal. Masaya ako para sa iyo Mira. Alam kong magiging masaya ka kay Ninong pero sana bawasan mo ang katarayan mo.? natatawa ulit nitong wika sa akin. Inismiran ko ulit ito. Pagkatapos ay tumayo na ito at nagpaalam ng magpapahinga muna. Naiwan naman akong nagmumuni-muni dito sa living room. Nasa kwarto din sila Mommy at Daddy samantalang sila Grandmama at Grandpapa ay saglit na umalis ng mansion. May pupuntahan daw.

Napangiti ako ng maalala ko si Arabella. Kailangan ko nga palang mag -send ng message sa kanya para ipaalam dito ang nalalapit kong kasal. Hindi ko ito pwedeng tawagan ng ganitong oras dahil tiyak nasa school ito. Ayaw kong maka-isturbo lalo na sa pag-aaral nito.

Mabilis na lumipas ang dalawang buwan. Nagiging puspusan ang paghahanda namin sa kasal ni Roldan. Pareho kaming excited at lalong lumalim ang pagtingin ko dito. Kung pwede nga lang na magsama na kami sa iisang bubong gagawin namin. Pero kailangan namin irespeto ang kagustuhan nila Mommy at Daddy. Nakakapuslit pa rin naman kami ni Roldan. Lagi akong tumatambay sa kanilang bahay kapag natatapos agad namin ang aming mga appointments. Lagi ko din itong dinadalaw sa kanyang opisina. Hindi ko alam pero hindi kompleto ang araw ko kapag hindi ko ito nakikita. Nakakabaliw pala ang pag- ibig.

Nagising ako isang umaga na parang umiikot ang buo kong paligid. May appoinment kami sa isang restaurant para sa food testing kaya nagising ako ng maaga pero agad akong nakaramdam na parang hinahalukay ang aking sikmura. Agad akong napatakbo sa banyo at inilabas ang kung anong masamang bagay na nasa aking sikmura.

Habol ko ang aking paghinga pagkatapos kong magsuka. Hindi ko alam pero wala naman akong kinain na bawal para sumama ang tiyan ko. Ipinikit ko muna ang aking mga mata para makapagrelax at ng maramdaman ko na bumuti na ang aking pakiramdam. ay ginawa ko na ang morning routine ko. Pagkatapos ay agad akong bumaba ng dining area para kumain muna ng breakfast dahil maya-maya lang ay darating na si Roldan.

"Good Morning! Aba ang aga mo yata ngayun ah?" Agad na bati sa akin ng kakambal kong si Christian. Hindi ko ito pinansin at dumiritso kina Mommy at DAddy para humalik sa pisngi nila tanda ng pagbati ko. Marahil ay tulog pa sila Grandmama at Grandpapa.

Sabagay masyadong maaga pa at kaya lang naman maaga nagigising sila Daddy at Christian dahil papasok ang mga ito sa opisina. Sumasabay na din si Mommy sa pagkain ng breakfast kay Daddy para maasikaso niya ito.

Pagkatapos ay umupo na ako sa pwesto ko.

"May lakad ba kayo ngayun ni Roldan?"

agad na tanong sa akin ni Mommy. Nakangiti naman akong tumango habang inisa-isang tinitingnan ang mga pagkain na nakahain sa mesa. Pakiramdam ko gusto na naman bumaliktad ng sikmura ko.

"Next month na ang kasal niyo kaya siguraduhin niyong nasa ayos ang lahat." sagot naman ni Daddy. Nakabihis na ito ng damit pang- opisina. Nagi-guilty ako dahil alam kong nang dahil sa akin napurnada ang tangka nitong pag-retiro.

"Yes Dad at pasensya na po kung hindi muna ako makakapasok ng opisina.!" sagot ko. Pagkatapos ay napatayo ako ng muli kong naramdaman ang pangangasim ng aking sikmura. Taranta akong napatakbo sa kusina at agad na pumunta sa labAbo para dumuwal. Kasunod ko ang nag- alalang si MOmmy pero hindi ko na pinansin pa. Nakatoon ang buo kong attention sa pagsusuka kasabay nito ang pagkahilo ko at panlalambot ng aking tuhod. Hindi ko na alam ang mga sumunod pang nangyari basta ang huli kong narinig ay ang sigaw ni Mommy at ang pagsalo ng kung sino sa katawan ko.

"Nagising ako ng kung may sino ang humahaplos sa noo ko. Dahan-dahan kong idinilat ang aking mga mata at agad na sumalubong sa paningin ko ang nag-aalalang mukha ni Roldan.

"Mabuti naman at gising ka na...alam mo bang sobra mo akong pinag-alala? masuyo nitong tanong sa akin. Agad ko inilibot ang paningin ko sa buong paligid.

"Nasaan ako?" nanghihina kong tanong dito. Malawak itong ngumiti sa akin na siyang labis kong ipinagtaka.

"Nandito tayo sa hospital Sweetie. Nahimatay ka kanina kaya agad ka naming isinugod dito, Sweetie alam mo bang sobrang saya ko? Sa wakas magiging Daddy na din ako!" bakas ang sobrang galak sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Natigilan naman ako.

"Ibig mong sabihin......." natitigilan kong tanong dito.

"Yes Sweetie..your pregnant! Oh God... thank you so much! Thank you! Matutupad na ang matagal ko ng pangarap! Ito ang pinaka-dabest na regalo na matatanggap ko sa tanang buhay ko Sweetie. Thank you so much!' naiiyak na wika ni Roldan sa akin. Napaluha naman ako sabay hawak impis kong tiyan. Pagkatapos ay sumilay ang matamis na ngiti sa labi ko. Hindi ako makapaniwala na agad kaming makakabuo ni Roldan. Sa wakas nagbunga agad ang aming pagmamahalan. Masaya akong niyakap ni Roldan.

Agad din naman akong nakalabas ng hospital. ilang oras na pag-oobserba ng doctor.. Niresetahan ako ng mga vitamins at sinabi sa akin kung ano ang mga bawal sa akin. Maayos naman daw ang aking pagbubuntis pero kailangan pa din ang pag-iingat lalo na ito ang aming first baby.

Tuwang-tuwa sila Mommy at Daddy ng malaman nila ang pagdadalang-tao ko. Agad naman hiniling ni Roldan na kung pwede sa kanila muna ako titira para maalagaan niya ako. Ayaw sanang pumayag ni MOmmy dahil baka mahirapan daw ako kung sa ibang bahay pa ako titira. pero nagiging mapilit na din si Roldan. Kaya naman wala na silang magawa pa kundi suportahan ang gusto namin. Mas gusto ko na din na kasama si Roldan sa lahat ng oras. Iba pa rin kasi kung katabi ko ito palagi para naman maalagaan niya ako. Hindi ko alam kung parte pa ba ng pagbubuntis ko ito pero palagi ko na kasing hinahanap ang amoy nito. Para akong tuko na laging nakakapit dito.

Alagang-alaga naman ako ng pamilya ni Roldan habang nasa bahay nila ako. Lahat ng gusto kong kainin agad nilang ibinibigay. Mas lalong naging maalaga sa akin si Roldan. Binibigay nito lahat ng cravings ko. Halos hindi na din ito pumapasok ng opisina para maalagaan ako. PInaubaya na din namin sa mga wedding organizer ang pagsasaayos ng aming kasal.

WEDDING DAY

Abala ang lahat. Sakay ng bridal car kasama si Arabella bilang aking maid of honor agad kaming bumiyahe papuntang simbahan. Naghihintay na sa akin ang aking groom, mga bisita, kaibigan at sila Mommy at DAddy. Ako na lang ang hinihintay. Laking pasalamat ko dahil kahit gaano ka- busy sa studies si Arabella nagawa pa

din nitong makauwi para saksihan ang pag-iisang dibidb namin ni Roldan.

Noong una nagulat ito dahil Ninong ko ang makakatuluyan ko. pero nakita kong masaya ito para sa akin lalo na ng malaman nito na buntis na ako.

"Im so happy for you Ate Mira. Akala ko talaga mas mauna pa akong ikasal sa iyo noon eh?." nakangiti nitong wika sa akin. Halatang puyat ito dahil kagabi lang dumating galing America.

"Thank you Bella! Akala ko talaga pihikan lang ako noon kasi wala akong magustuhan sa mga manliligaw ko. Iyun pala may lalaking nakatadhana sa akin. Alam mo bang sobrang saya ko ngayun? Wala na akong mahihilingin pa,. Natagpuan ko na ang lalaking kaya akong ipaglaban at ibigay lahat ng nais ko." masaya kong sagot dito.

"Napakaganda mo Ate Mira kaya

imposibleng hindi mabibighani ang

kahit sino sa iyo. Sinasabi ko na nga bang attracted sa iyo ang may ari ng kotse na nabangga ko noon eh. Kitang- kita ko ang pagkatulala niya ng makita niya ang beauty mo kaya nawala ang tapang." natatawang sagot ni Arabella habang inaalala ang nangyari noong naaksidente kami. Natawa na din ako. Paano ba naman dinadaan ko din sa tapang ang lahat. Lalo na ng makita ko na may kasama itong babae sa kotse.

"Sana mahanap mo na din ang lalaking para sa iyo Bella.. Alam mo bang hindi natuloy ang kasal nila KUrt at Trina?" seryosong wika ko kay Bella. Nakita kong natigilan ito. Pagkatapos ay lumamlam ang mga mata.

"Sorry kong nabanggit ko sa iyo ang bagay na ito. Pero alam kong ikaw ang mahal nya. Ang pagkakamali nga lang niya hindi ka niya nagawang ipaglaban. Pero alam mo bang hanggang ngayun hindi ра rin nagpapakita si Kurt? Kahit

ang pamilya niya wala pa rin balita sa kanya kung nasaan na siya ngayun." pagpapatuloy kong wika kay Arabella. Bumuntong hininga ito at tumanaw sa labas. Kitang kita ang pagpipigil nitong maiyak. Walang duda, mahal pa nga nito ang lalaking iyun. Hanggang ngayun nasasaktan pa rin ito sa mga nangyari sa kanilang dalawa.

Hinawakan ko ito sa kamay. Tipid naman itong ngumiti pagkatapos ay ikinurap-kurap ang mga mata.

"Ano ka ba Ate. Dapat ang tungkol sa lovelife mo ang pag-uusapan natin dahil kasal mo ito. Ikwento mo naman sa akin. Paano nagtapat ng pag-ibig sa iyo si Kuya Roldan." Excited na tanong nito sa akin. Agad naman akong napangiti ng maalala ko ang kagagahan na ginawa ko ng gabing iyun. Sino ba naman kasing tanga ang gustong magpaturo ng kung paano humalik sa sariling NInong?" Halik na

nauwi sa kama at biglaang kasalan.

Chapter 110

CARISSA

Napaluha ako habang nagpapalitan ng "I Do's" ang anak kong Miracle at Roldan. Parang kailan lang, pero ang bilis ng panahon. Ilang buwan na lang ang bibilangin at magkakaroon na kami ng apo dito. Masaya ako para sa anak ko dahil kitang kita ko. kung paano ito alagaan ni Roldan. Kahit papano nasisiguro namin na magigigng maayos ang buhay nito sa

piling ng kanyang asawa na si Roldan na bestfriend namin.

"Sssshhhh tama na iyan. Masyado ka na namang emosyonal. Baka isipin ng mga bisita hindi ka masaya sa kasal ito." bulong sa akin ni Gabriel sa hapit sa aking baywang. Sumilay naman ang matamis na ngiti sa labi ko ng tingnan ko ito.

"Masaya lang ako para sa anak natin. Ang bilis talaga ng panahon. Bubuo na siya ng sarili niyang pamilya. Hindi ko na siya makikita araw-araw." emosyonal kong sagot dito. Nginitian naman ako ni Gabriel.

"Ganoon talaga! Darating at darating talaga ang panahon na iiwan na tayo ng mga anak natin. Pero hindi ibig sabihin noon na ayaw na nila sa atin. Kailangan nilang buuhin ang sarili nilang pamilya. Hayaan mo, lagi naman nating dadalawin si Miracle sa bahay nila Roldan. Magiging masaya -na lang tayo para sa kanya Sweetheart. malambing na sagot ni Gabriel at yumuko pa ito para halikan ako sa aking noo. Agad ko naman pinunasan ang luha sa aking mga mata. Hanggang sa natapos ang seremonya ng Kasunod nito ang picture taking kaya naman agad kaming lumapit sa bagong mag-asawa. para mag-congratulate at magpa-pictures na din. Isang masayang Miracle ang aking nakita kaya naman tuwang-tuwa na din ako.

"Congratulation Mira! Magiging mabuti kang asawa ha? BAwas- bawasan ang katarayan para naman magiging maayos ang pagsasama niyo. Nakangiti kong bati dito sabay halik sa pisngi nito. Niyakap naman ako ng anak ko.

"Thank you Mommy! I love you po!" wika nito sabay halik sa pisngi ko. Kumikinang sa tuwa ang mga mata nito kaya naman lalong nagiging pakikipagkamay sa mga bisita.

panatag ang aking kalooban. Pagkatapos ay binalingan ko si Roldan na noon ay abala din sa mga bisita. Hanggang sa nagpasya ng lumabas na kami ng simbahan. Napansin kong nakasunod sa amin si Arabella nakangiti ko itong hinawakan sa kamay.

"Thank you Bella. Kahit abala ka sa pag -aaral mo napagbigyan mo pa rin Ate Miracle mo na makadalo ka sa kasal niya." wika ko dito. Ngumiti naman ito.

"Of course Mom, basta para sa pamilya dadating ako kahit gaano pa ako kaabala. Grabe ang bilis nabuo ng love story ni Ate Miracle. Ilang buwan lang akong nawala tapos heto ikinasal na agad siya." natutuwa nitong sagot.

"Masyado kasing matinik ang groom kaya ganoon. Idinaan sa biglaan si Miracle kaya hindi na nakapalag."

sagot ko naman dito. Natawa naman ito. Hinintay lang namin na makalabas ang mga bagong kasal sa loob ng simbahan at didiretso na din kami sa reception.

'Bestie, wala na talagang kawala Miracle kay Roldan. Talagang binakuran niya na.." nabigla pa nga ako biglang magsalita si Roxie sa aking tagiliran. SA sobrang abala kanina ngayun lang ulit kami nagpang-abot. Si Arabella naman ay bahagyang dumistansiya sa amin upang salubungin ang paglabas ng ng bagong kasal sa simbahan.

"Well, wala na kaming magagawa pa. Nagmamahalan naman ang dalawa kaya tatanggapin na lang namin ng buong puso. Isa pa hindi naman dehado ang anak ko kay Roldan. Alam naman natin kung gaano kabait ang kaibigan nating iyun at ka-maasikaso. Tiyak na magiging masaya ang buhay

ng anak namin sa piling niya Bestie. Iyan lang din naman ang mahalaga sa amin ni Gabriel. Hindi na namin tinitingnan kung gaano kalayo ang agwat ng mga edad nila." mahabang sagot ko naman dito. Masaya na itong tumango.

"Kaya nga Bestie eh. Swertihan lang talaga pagdating sa pag-ibig. Yung iba kailangan munang lumuha ng dugo bago marealized kung gaano niya kamahal ang isang tao." sagot naman nito. Pinandilatan ko naman ng mga mata kaya natawa na naman ang lukaret. Gusto na naman nitong halungkatin ang nakaraan.

Sigawan ang naririnig ko sa paligid ng lumabas na ang bride at groom. Agad akong hinawakan sa kamay ni Gabriel upang lapitan uilt ang bride at groom ng bigla kaming napahinto. Nakarinig kami ng dalawang magkasunod na putok ng baril. Biglang nagkagulo ang mga tao. Agad naman akong niyakap ni Gabriel. hanggang sa narinig namin ang sigaw ni Carmela.

"Arabella! Arabella!" sigaw nito na may kasamang pag iyak. Agad akong napakalas sa pagkakayakap kay Gabriel at nagmamadaling lumapit sa nakahandusay na katawan ni Arabella. Nagkulay pula ang pang-itaas na bahagi ng gown nito dahil sa dugo na lumalabas sa katawan nito. AGad na dumaloy ang luha sa aking mga mata at agad itong dinaluhan.

'Bella? Baby?" Agad na sigaw ko dito sabay hawak sa mukha nito. Habol ang paghinga nito kaya naman agad ako itong kinandong.

"Mommy! Mom---mmy!" naluluhang sagot nito. Kitang kita sa mga mata nito ang paghihirap habang pinipilit na ngumiti. Narinig kong nagkagulo ang buong paligid. Parang bigla naman humito ang mundo ko ng makita kong unti-unting ipinikit ni Arabella ang kanyang mga mata.

"No...No Baby..huwag mong ipikit ang iyong mga mata...huwag kang matulog Bella....Dadalhin ka namin sa hospital" halos naghehestirikal kong wika. habang hinahaplos ang maganda nitong mukha.

'Hi----hin---hindi ko na ka--ya Mom--my. Sob---rang---in--ina-- inaantok...na..ako.." wika nito habang habol ang paghinga. Agad naman akong umiling habang hilam ang aking mga mata. ng luha.

"Kahit na...labanan mo muna ang antok mo. Please Arabella... Please..lumaban ka! Lumaban ka Bella!" halos pasigaw kong wika dito habang tinapik tapik ang mukha nito. Pagkatapos ay binalingan ko ang sino man ang nasa likod ko. Tumampad sa paningin ko ang umiiyak din na si Miracle. Hawak ito ni Roldan habang pilit na pinapakalma samantalang hindi ko mahagilap si Gabriel.

"Parating na ang ambulansiya.

Kaunting tiis na lang." sagot ni Roldan at halata sa mga mata nito ang galit. Umiiyak naman si Miracle habang nakatitig sa nakahandusay na si Arabella.

Hindi din naman nagtagal at dumating din ang ambulansya. Agad nilang isinakay si ARabella upang dalhin sa pinakamalapit ng hospital.

Samantalang kitang kita sa mga mata ni Miracle ang trauma sa mga nangyari. Nagpumilit pa itong pumasok sa loob ng ambulance para samahan si Bella. kaya wala ng magawa pa si Roldan kundi sumakay na din. Naiwan naman akong hindi alam ang gagawin.

"Bestie, huwag ka masyadong mag- alala. Maayos din ang lahat. Tumulong na si Jonathan at GAbriel upang habulin ang gunman at dumating na din ang mga pulis para mag-imbistiga " wika sa akin ni Roxie.

"Hindi ko maintindihan kung bakit nangyari ito Bestie. Sa dinami-dami ng tao dito sa simbahan bakit si Arabella pa ang kanilang pinunterya. Hindi ko matatanggap na mawala sa akin ang anak ko! Pinurutektahan namin siya sa lahat ng aming makakaya pero ito lang ang mangyayari sa kanya? Sobrang sakit!" umiiyak na wika ko dito. Agad naman akong niyakap ni Roxie.

"Magdasal na lang tayo na malalagpasan niya ang lahat. Alam ko kung gaano ito kasakit sa inyong pamilya pero hindi pa ito ang katapusan ng mundo. Magbabayad ang sino man ang may gawa nito." naiiyak na sagot naman ni Roxie sa akin.

"Mom, tama na! HIndi po kayo dapat magpadala sa matinding emosyon ngayun. Naharang ang gunman sa isang checkpoint sa hindi kalayuan dito. kaya malalaman din natin kung sino ang may pakana ng lahat ng ito. Sa ngayun kailangan muna natin umuwi ng mansion para makapagpahinga ka." wika naman sa akin ni Christian.hindi ko namalayan ang paglapit nito. Binitawan naman ako ni Roxie sa pagkakayakap kaya agad akong niyakap ng anak ko.

"Hindi ko kayang mawala sa atin si Arabella anak. Napakabait niyang bata para mangyari sa kanya ito. Wala akong nababalitaan na may kaaway siya. Kakarating niya lang dito sa Pilipinas kaya imposible na may kagalit siya.." umiiyak na wika ko dito. Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Christian at inakay ako papunta sa sasakyan. Agad akong inalalayan na makasakay pagkatapos ay muli nitong binalikan si Roxie para kausapin. Pagkatapos ay muli itong bumalik at pumasok na sa loob ng sasakyan.

"Sila Tita na ang bahala sa mga bisita. Pwede silang dumiretso sa reception area para makakain. Sila grandmama at grandpapa naman kasama si Rafael at Aling Rosing ay pinauwi ko na lang muna ng mansion. Mommy, panatagin mo ang iyong kalooban. Matapang si ARabella at hindi siya basta-basta mapapatumba ng kung sino." seryosong wika ni Christian pero halata sa mukha nito ang itinatagong galit.

"Nasaan si Daddy mo?' tanong ko dito. Hindi ko na kasi ito muli pang nakita pagkatapos dalhin ng ambulansiya si arabella.

"Nasa police station siya kasama ni Tito Jonathan. Mga sandali malalaman na natin kung sino ang nasa likod na kaguluhan na ito. Huwag kayong mag-alala, kapag malaman ko kung sino ang nasa likod nito sisiguraduhin kung pagsisisihan niya ito habang buhay." wika ni Christian kasabay ang pagtagis ng mga bagang. Naluha naman ako.

"Gusto kong dumiritso muna tayo ng hospital kung saan dinala si Arabella. Gusto kong masiguro na nasa maayos na siyang kalagayan." patuloy ang pa agos ng aking luha habang sinasabi ang katagang iyun. Natigilan naman ito.

"Pero nagbilin si Daddy na iuwi muna kita ng mansion para makapagpahinga ka Mom. Hindi ka pwedeng masobrahan ng pagod. Pagkahatid ko sa iyo ako na lang ang pupunta ng hospital at balitaan na lang kita agad. Isa pa nandoon pa sila Miracle at Ninong Roldan. Sila na muna ang bahala kay Arabella." sagot naman ni Christian. Umiling naman ako.

"Hindi, gusto kong makasiguro na maayos na siya Christian. Hindi din ako matatahimik sa mansion habang nasa bingit ng kamatayan si Arabella.

Hind ko maintindihan kung bakit kailangan niyang pagdaanan ito. Isang linggo lang ang itatagal niya dito sa Pilipinas dahil babalik agad siya ng America. pero ito pa ang nangyari sa kanya. Kung alam ko lang na mangyayari ito hindi ko na sana pinauwi pa. Kung buhay naman niya ang kapalit ng lahat ng ito nanatili na lang sana siya sa Amerika. Hindi ko matanggap ang nangyaring ito sa kanya Christian. Gawin niyo ang lahat ng inyong makakaya para makamit ni Arabella ang hustisya. " mahaba kung wika dito.

"Huwag kayong mag-alala Mom. Sisiguraduhin kong pagbabayaran nila ang ginawa nilang ito sa kanya..... Ibabalik ko sa kanila ang sakit na nararanasan ng pamilya natin ngayun. Itinaon pa talaga nilang sa kasal ni Miracle ginawa ang bagay na ito. Kung gusto niyo pong sa hospital muna tayo, sige po......Pero ipangako niyo sa akin

na magpakatatag kayo. Kung anot-ano man ang mangyari tanggapin niyo po ng buong puso. Huwag niyong kalimutan na nandito lang kami na nagmamahal sa iyo Mommy."

madamdamin na sagot ni Christian. Agad naman akong tumango. nang  nakarating na kami ng hospital kung saan dinala si Arabella. Naabutan namin si Roldan na pilit pinapatahan si Miracle. Suot pa din nito ang damit pangkasal pero may ilang bahid na ng dugo na galing kay Arabella. Agad itong lumapit sa akin ng mapansin na parating kami.

"Mommy, Mommy! Im sorry! Im sorry.!" umiiyak na wika nito sa akin. Pagkatapos ay yumakap ito.

"Ssshhhh tahan na.. Hindi mo kasalanan ang nangyari para mag- sorry ka." sagot ko naman dito habang marahan na tinatapik ang likod nito. Pagkatapos ay tiningnan ko si Roldan.

"Kumusta siya? Kumusta si Arabella?" agad na tanong ko dito.

"Nasa operating room siya ngayun. Kailangan ang agarang operasyon upang tangglin ang bala na tumama malapit sa kanyang puso." sagot ni Roldan. Parang bigla naman akong nanghina sa sinabi nito. Napakalas ako sa pagkakayakap kay Miracle at nanghihinang napaupo.

"Huwag kayong mag-alala. Tutulong ako sa paghahanap ng hustisya para kay Arabella. Alam niyo kung ano ang kakayahan namin.....nag aming pamilya. Makakamit ni Arabella ang husitisya sa lalong madaling panahon. seryusong wika ni Roldan.

"Kasalanan ko ito Mommy. Kung alam ko lang na mangyayari ito, hindi ko na sana siya pinilit pang umuwi dito ng Pilipinas para saksihan ang kasal ko." Umiiyak na wika ni Miracle. Wala naman akong naging reaksyon sa sinabi ni Miracle. Ang isip ko ay ukupado ni Arabella. Alam kong malala ang tama nito at ano mang sandali ay maaring hindi nito makayanan ang lahat. Pilit naman pinapatahan ni Roldan ang kanyang asawa. Si Christian naman ay tahimik lang sa isang sulok. Pulang pula ang mukha nito sa matinding galit.

"Iuwi mo muna si Miracle. Hindi siya pwedeng magtagal sa hospital dahil sa kalagayan niya. Kami na lang muna ni Christian ang bahala dito." seryoso kong wika kay Roldan. Agad naman umiling si Miracle.

"Hindi...hindi ako aalis dito hanggat hindi ako makasiguro na maayos na siya. Kasalanan ko ito kaya dapat lang na hindi ko siya iiwan sa ganitong sitwasyon."Umiiyak na sagot naman ni Miracle.

"Huwag maging matigas ang ulo mo Mira. Hindi ka pwedeng magpaka- stress ng ganito. Buntis ka at kailangan mo ng pahinga." sagot naman dito.

Umiling naman ito kasabay ng paghawak sa kanyang tiyan. Taranta naman na napaalalay dito si Roldan. Napatayo ako ng mapansin kong namumutla na si Miracle. Agad naman akong napasigaw upang humingi ng tulong. AGad naman kaming dinaluhan ng mga staff ng hospital. Isinugod ng emergency room si Miracle dahil bigla itong dinugo. Hindi ko alam kung paano namin malalagpasan ang dagok na nangyari sa pamilya namin. Akala ko magiging masaya ang araw na ito dahil sa kasal ni Miracle at Roldan.

Pero kabaliktaran ang lahat. Saksi ang langit sa aming pagdurusa.

Chapter 111

CARISSA

Parang torture sa akin lahat ng mga kaganapan. Mabuti na lang at agad na naagapan si Miracle at hindi napahamak ang ipinagbubuntis. Kasalukuyan itong nasa loob ng private room at nagpapahinga. Patuloy na sinisisi nito ang sarili dahil sa mga nangyari. Samantalang hindi pa rin lumalabas mula sa operating room ang mga doctor na nagsasagawa ng operation kay Arabella. Hindi ko alam kung saan ako kukuha ng lakas pero pakiramdam ko para akong kandila na unti-unting nalulusaw. Ganito pala ang pakiramdam na may isang miyembro ng pamilya ang nasa bingit ng kamatayan. Pakiramdam ko mauuna akong mawalan ng hininga dahil sa matinding pag-aalala.

Dinala ako ng mga paa ko sa maliit na chapel dito sa loob ng hospital. Sa mga ganitong pagkakataon wala akong ibang makapitan kundi ang pananampalataya sa Diyos. Sana maghimala ang langit at huwag muna Niyang kunin sa akin si Arabella. Masyado pa siyang bata at marami pang pangarap sa buhay kaya sana naman huwag muna. Malayo pa mararating nito at hindi ito naging isang masamang anak. Kailan man ay hindi ko naramdaman na nagalit ito sa akin kahit na ng malaman nito na hindi ako ang tunay niyang Ina.

Nakaluhod ako sa harap ng altar ng may humagod sa aking likuran. Nang lingunin ko ay sumalubong sa paningin ko ang nag-aalalang si Gabriel. Agad akong napayakap dito. Wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak habang nakasubsob ang mukha ko sa dibdib nito. Puro buntong hininga lang ang tangi nitong sagot habang hinahagod ako sa likuran. Nang mahimasmasan ako ay agad niya akong inakay palabas ng chapel. Para namang wala ako sa aking sarili na nagpatianod dito.

"Everything will be ok. Nahuli na ang utak sa pagbaril kay Arabella. Umamin ang gunman at agad na inaresto ang nag-utos sa kanya para patayin si Bella. " agad na wika ni Gabriel pagkaupo namin dito sa isang cafeteria. Hindi ko namalayan na dito niya pala ako dinala.

"Anong dahilan niya? Bakit niya gustong ipapatay si Arabella. Wala akong naalalang tao na kagalit niya.. mabait siyang bata Gabriel kaya imposibleng pag-intersan niya ang buhay ni Bella ng ganoon -ganoon na lang." humihikbi kong sagot dito.

"Iyun ang akala natin. Malaki ang galit ng suspect kay Arabella kaya niya nagawa ang bagay na iyun. Hindi niya matanggap na hindi natuloy ang kasal nilang dalawa ni Kurt. Si Arabella ang sinisisi niya kung bakit hindi siya sinipot ni Kurt sa kanilang wedding." wika ni Gabriel. Natigilan naman ako. Hindi ko makuha ang ibig nitong sabihin. Paanong nasali sa usapan ang tungkol sa hindi natuloy na kasal ni Kurt.

"Walang hiya siya! Hindi na kasalanan ni Bella kung hindi man siya sinipot ng Kurt na iyun sa kasalan na iyun.

Lumayo na si Bella kaya dapat hindi na nila dinamay pa sa kanilang gulo." nanghihina kong sagot kay Gabriel. Hindi ako makapaniwala ng dahil sa selos nagawa niyang ipapatay ang walang kamalay-malay na si Arabella. Kahit papaano nabalitaan ko din naman ang tungkol sa pagpapakasal ni Kurt sa ibang babae. Alam ko din na iyun ang dahilan kaya hiniling ni Arabella na mas gusto niyang ipagpatuloy ang pag-aaral sa ibang bansa.

"Dont worry Sweetheart!

Sisiguraduhin kong pagbabayaran ng lahat ng sangkot ang nangyaring ito kay Bella. Hinding hindi ko sila mapapatawad at pagdudusahan nila habang buhay ang mga nangyari ngayun!" seryosong sagot ni Gabriel Lalo naman akong naiyak.

"Hinding hindi ko sila mapapatawad sa ginawa nila kay Arabella. Pati pagbubuntis ni MIracle muntik ng mapahamak dahil sa walang kwentang bagay na ginawa nila ngayung araw na ito. Gusto kong mabulok siya sa bilangguan. Hindi makatao ang ginawa niya!" umiiyak na sagot ko kay Gabriel. Agad naman itong tumango.

"Nakakulong na siya ngayun Sweetheart. Hinding-hindi siya makakalabas ng kulungan. Pagdudusahan niya lahat ng kasalanan na nagawa niya." sagot nman nito.

Pareho kaming natigilan ni Gabriel ng marinig namin na tumunog ang cellphone nito. Agad naman tumayo si Gabriel nang makita nito na si Christian ang tumatawag. Agad niyang sinagot at ibinalita ni Christian na tapos na daw operahan si Arabella at gusto daw kaming makausap ng Doctor. Hinawakan ako sa kamay ni Gabriel at inakay pabalik papuntang operating room. Pareho kaming kinakabahan sa naging resulta ng operasyon ni Arabella.

"Doc, kumusta ang anak ko? Ano ang lagay niya ngayun?" agad na tanong ko sa Doctor ng makalapit kami. Malungkot itong bumaling sa amin.

"Mister and Misis Villarama, gusto ko lang po sabihin sa inyo na ginagawa namin ang lahat upang mailigtas ang pasyente, Tumagos ang bala malapit sa kanyang puso at may malaking bahagi ng ugat ang tinamaan kaya nasa critical stage ang pasyente magpasa- hanggang ngayun. Although natanggal na namin ang bala pero hindi pa rin tayo nakakasiguro sa kanyang kaligtasan hanggat hindi siya nagigising. Bibigyan namin siya ng twentyfour hours na magising. Kapag hindi magkamalay within twentyfours hours, ikinalulungkot kong sabihin na hindi tayo nagtagumpay para mailigtas siya. "lalo akong nanghina sa sinabi ng Doctor. Pakiramdam ko mauubusan ako ng lakas sa sinabi nito.

"Gawin niyo po ang lahat para maka- survive si Arabella Doc. Handa kaming magbayad kahit na magkano mailigtas lang siya." sagot naman ni Gabriel.

"Tungkulin namin na iligtas lahat ng nagiging pasyente namin sa kapahamakan. Pero ihanda na lang natin ang ating mga sarili sa mga posibelng mangyari. Sa ngayun ililipat muna namin siya ng ICU," sagot ng Doctor sa amin. Lupaypay naman akong napaupo sa sahig. Halos hindi maubos ang luha sa aking mga mata dahil sa isiping ano mang sandali posibleng tuluyan ng mawala sa amin si Arabella. Hinding hindi ko matatanggap ang bagay na iyun. Pilit akong itinatayo ni Gabriel ng makaramdam ako ng matinding panghihina at pagdilim ng buo kong paligid. Huli kong narinig ay ang nag- alalalang boses ni Gabriel bago ako lamunin ng kadiliman.

Nagising ako ng nasa hospital bed. Isang nag-alalang mukha ni Gabriel ang una kong nasilayan. Hindi ko alam kung ilang oras akong nawalan ng malay pero muling bumalik ang sakit ng maalala ko ang kalagayan ni Arabella.

"Magpahinga ka muna Sweetheart! Nahimatay ka kanina dahil sa sobrang stress kaya kumuha na din ako ng private room. Nandito kanina si Miracle dahil nag-alala siya sa kalagayan mo. Tatlo na kayong naka- confine dito sa hospital kaya tatagan mo ang loob mo Sweetheart. Alam kong mahirap tanggapin sa iyo ang nangyayari kay Arabella pero sana naman ay isipin mo din kami. at lalo na  si Rafael." wika nito sa akin habang hinahaplos ang buhok ko. Napapikit naman ako ng maalala ko ang baby ko. Tiyak na hinahanap na ako ng bunso namin.

"Kumusta siya...Si Arabella?" tanong ko dito. Natigilan naman si Gabriel. Pagkatapos ay bumuntong hininga bago nagsalita.

"Nailipat na siya ng ICU. Huwag kang mag-alala Sweetheart. Ginagawa ng mga Doctor ang lahat para mailigtas si Bella.. Nagreresponse ng maayos ang kanyang katawan sa mga gamot na ibinigay sa kanya. Makaka- survived siya magtiwala lang tayo sa kakayahan niya. Hindi siya basta-basta sumusuko.

kaya huwag kang panghinaan ng loob." masuyong wika ni Gabriel. Napatango naman ako. Pagkatapos ay umupo ako sa hospital bed. Napansin ko na may mga pagkain sa lamesa dito sa lock private room kaya nakaramdam gutom.

"Nagugutom ako Gab." wika ko dito. Kahit papaano ay naawa na din ako kay Gabriel. Alam kong ginagawa nito ang lahat upang pakalmahin ako. Ayaw ko ng pareho kaming mahirapan sa sitwasyon kaya habang hinihintay ang oras na itinakda ng Doctor ay pipilitin kong maging mahinahon. Agad naman ako nitong inakay papuna sa lamesa na may pagkain. Agad akong uminom ng Juice dahil pakiramdam ko nauuhaw ako. Nakita ko ang pagngiti ni Gabriel dahil sa aking ginawa. Sinabayan na din ako nito sa pagkain.

"Nasaan nga pala si Christian?" maya- maya ay tanong ko dito. Ngumuya muna ito bago ako sinagot.

"Inaasikaso niya ngayun ang kaso na isasampa kina Trina. Hindi kami papayag na makalabas pa siya ng kulungan. Alam mo bang ibinalita sa akin ni Christian na halos ka harap niya ang mga magulang kanina sa presento? Buong pagpapakumbaba silang humingi ng kapatawaran pero hindi sila pinakinggan ni Christian. Tama lang na mabulok sa kulungan ang anak nila dahil sa kasalanan na nagawa niya kay Arabella." sagot ni Gabriel sa akin.

"Ipangako mo sa akin na mapaparusahan silang lahat Gab. Hindi lang si Arabella ang muntik ng malagay sa alanganin dahil sa ginawa nila. Muntik na makunan si Miracle." sagot ko naman.

"Kaya nga galit na galit si Roldan kanina pati na din ang ama niyang Congressman. Nasira na nga ang kasal ng nag-iisa nilang anak muntik pang nakunan si Miracle. Si Congressman na din ang gumawa ng paraan para hindi makapag-piyansa ang salarin. Mabubulok siya sa kulungan.

Pagdusahan nila ang ginawa nilang ito kay Arabella." sagot naman ni Gabriel. Natuwa naman ako sa mga narinig. Kahit papaano hindi naging mailap ang hustisya kay Arabella.

Dahil maayos naman ang aking pakiramdam ay agad akong nagyaya na silipin sa ICU si Arabella pagkatapos namin kumain. Muling tumulo ang luha ko sa mga mata ng makita ko ang sitwasyon nito. May mga tubo na nakakabit sa katawan nito at parang ako ang mas nahihirapan tuwing tinititigan ko ang katawan nito mula sa salamin na bintana. Naabutan pa namin si Christian na malungkot na nakatanaw sa kapatid. Nakabalik na pala ulit ito ng hospital. Halata sa mukha nito ang pagod dahil ito halos ang nag-aasikaso sa lahat ng mga kailangan.

"Galing po ako sa kwarto ni Miracle. Maayos na ang kanyang kalagayan at iuuwi muna siya ni Ninong sa kanilang bahay." imporma sa amin ni Christian. Laking pasasalamat ko dahil hindi naapektuhan ang pagbubuntis ni Miracle. Kung nagkataon duble- dubleng dagok sa pamilya ang mga nangyari. Matagal hinintay ng mga Valdez na magkaroon ng apo at lalong masakit sa kanila kapag nakunan si Mira.

"Gusto niyo po bang pumasok sa loob? Pwede naman daw kaya lang hindi pwedeng sabay-sabay tayo." wika ulit ni Christian. Umling lang ako. TAma na sa akin na makita siya dito sa labas ng ICU. Natatanaw ko naman sya mula dito sa kinaroroonan namin.

"Magiging maayos din ang lahat. Lumalaban siYa kaYa alam kong malalagpasan niya lahat ng ito Sweetheart." narinig ko pang bulong sa akin ni Gabriel. Pinahid ko ang luha na tumulo sa aking mga mata. Pagkatapos ay matamis ko itong nginitian.

"Ano ang ginagawa mo dito? May lakas ka pang magpakita sa amin sa kabila ng ginawa mong pagtakas sa problema mo?" sabay kaming nagulat ni Gabriel ng marinig namin ang galit na si Christian. Agad kaming napalingon at kitang kita namin kung paano sugurin ni Christian si Kurt at sapakin. Agad na napahandusay sa sahig si Kurt sa lakas na pagkakasuntok dito sa mukha ni Christian. Agad naman akong napasigaw at nagmamadaling inawat ni Gabriel ang galit na galit na anak. Agad naman lumapit sa amin ang ibang staff ng hospital upang tumulong sa pag-awat.

"Hindi ako mangingiming patayin ka kapag bumalik ka pa dito Kurt!

Kinalimutan ko na ang pagkakaibigan natin dahil sa ginawa mo sa kanya! Basta ka na lang umalis ng hindi mo inaayos ang problema mo kaya si Arabella ang napagdiskitahan ng baliw mong ex-fiancee." bulyaw ni Chris dito. Agad ko naman nilapitan si Kurt at tinalungan na makabangon.

"Umalis ka na dito Kurt! Huwag mo ng dagdagan ang sakit na nararamdaman namin ngayun dahil sa nangyari kay Arabella." mahinahon kong wika dito. Nakita ko ang pagpatak ng luha sa mga mata nito kaya naman kahit papaano ay nakaramdam ako ng awa dito. May dugo na lumalabas sa ilong nito dahil sa lakas ng pagkakasapak ni Christian kanina. Mabuti na lang at hindi ito gumanti kung hindi mas malaking gulo sana ang nangyayari ngayun.

"Im sorry Tita. Kung alam ko lang na mangyayari ito hinarap ko na sana noon pa ang pamilya ni Trina. Si Arabella ang mahal ko kaya ako umalis ng walang paalam at hindi itinuloy ang kasal kay Trina. Hindi ko naman akalain na magagawa niyang maghire ng gunman para ipapatay si Arabella. Patawarin nyo ako! Kasalanan ko at handa akong pagbayaran lahat ng pagkakamali ko." umiiyak na sagot nito.

"Hayaan niyo naman po sana na makita ko si Bella kahit ngayun lang." nakikiusap nitong wika. Tumingin ako kina Gabriel at Christian. Nakakuyom pa rin ang kamao ni Christian at halata pa rin ang pagpipigil nito ng galit.

Nilapitan ko si Christian at hiwakan sa kamay. Pagkatapos ay hinila ko ito paalis para pagbigyan ng pagkakataon na makita ni Kurt si Arabella. Kahit ngayun lang. Nakita ko kung gaano kamahal ni Kurt si Arabella kaya hindi ako hahadlang. Nagpaiwan naman si Gabriel para bantayan ang mga susunod na gagawin ni Kurt. Alam kong pati si Gabriel ay galit din kay Kurt pero alam kong kaya nitong kontrulin ang sarili para saktan ito.

Chapter 112

NARRATOR POV BOY

Naiwan si Gabriel at Kurt sa labas ng ICU. Kitang kita ang sakit sa mga mata ni Kurt habang nakatingin sa walang malay na katawan ni Arabella sa loob ng ICU, Naikuyom pa nito ang kamao habang walang tigil ang pagpatak ng luha sa kanyang mga mata. Sinisisi nito ang sarili dahil sa mga nangyari.

"Pwede kang pumasok sa loob para masilayan mo siya ng maayos. Pasensiya ka na sa ginawa ni Christian, Hindi niya lang napigilan ang kanyang emosyon at nasaktan ka." mahiNANG wika ni Gabriel kay Kurt. Pinunasan ni Kurt ang luha sa kanyang mga mata bago nilingon si  Gabriel.

"Salamat Tito...at pasensiya na kayo sa mga nangyari. Naiintindihan ko ang galit ni Christian at totoo naman ang kanyang sinabi. Kasalanan ko kaya nangyari ito.." sagot ni Kurt. 

Tinapik naman ito sa balikat ni Gabriel pagkatapos ay lumayo ng ilang metro kay Kurt. Hinayaan siyang masilayan ng maayos ang kanyang mahal na si Arabella. na patuloy na nakikipaglaban kay kamatayan.

Hindi mapigilan ni Kurt ang maiyak. Hanggang ngayun ay hindi siya makapaniwala na hahantong sa ganito ang lahat. Akala niya magiging masaya siya ng mabalitaan niyang umuwi ng Pilipinas si Arabella. pero hindi niya akalain na ito ang sasalubong sa kanya.. Pagkatapos ay nilapitan siya ng nurse para tanungin kung gusto bang pumasok sa loob ng ICU. tumango si Kurt at naghanda para sa pagpasok sa loob ng ICU.

Pagkapasok sa loob ay lalong nag- uunahan sa pagtulo ang luha sa kanyang mga mata. Lalaki siya pero pakiramdam niya aping api siya sa mga nangyayari kay Arabella. Hindi niya akalain na sa ganitong sitwasyon niya muling masisilayan ang mahal niya. Ito ang dahilan kaya pinili niyang tumakas sa kasal nila Trina. dahil umaasa pa rin siyang sa muli nitong pagbabalik ng Pilipinas ay matutuloy ang kanilang pag-iibigan.

"Im sorry Bella. Naging duwag ako para ipaglaban ka sa pamilya ko. Hindi sana ito nangyari sa iyo kung naging matapang lang ako para harapin sila. Patawad sa lahat ng mga kasalanan ko. Alam kong ako ang dahilan kaya nagdesisyon kang umalis ng bansa. Alam kong hindi kitang ipaglaban sa mga magulang ko. Lumaban ka Bella. Naghihintay ang pamilya mo!" bulong niya sa walang malay na si Bella habang patuloy ang pagpatak ng luha sa kanyang mga mata. Hindi pa siya nakontento at hinawakan niya pa ang kamay ni Arabella at pinisil-pisil.

Tinitigan niya pa ang maputlang mukha ng mahal niya at awang-awa siya sa kalagayan nito. Maraming tubo na nakakabit sa katawan nito at hindi niya alam kung ano ang magagawa niya kapag tuluyan itong mapahamak. Nanatili pa siya ng ilang minuto sa loob ng ICU bago nagpasyang lumabas. Naabutan niya pa rin si Gabriel na matiyagang naghihintay sa kanyang paglabas. Nagpasalamat muna siya bago nagpaalam na umalis.

Diritso siya sa kanilang bahay. Ilang buwan na din siyang hindi nagpapakita sa kanila at marahil ito na ang tamang pagkakataon na harapin ang kanyang mga magulang. Alam niyang parehong galit ang mga ito sa kanya. pero wala na siyang magagawa pa. Mas nanaig ang sakit ng kalooban na nararamdaman niya ngayun.

KURT POV

"Mabuti naman at naisipan mo pang umuwi Kurt! Alam mo ba kung gaano kalaking iskandalo ang iniwan mo bago ang nakatakda niyong kasal ni Trina? Ano ba ang nangyayari sa iyo? Bakit ba napakatigas ng ulo mo?" agad na salubong sa akin ng galit kong ina na si Misis Amara Santillan. Hindi ko ito sinagot bagkos seryoso ko itong tinitigan.

"Bakit ba bigla ka na lang naglaho? Hanggang ngayun ba yung bwesit na Arabella pa rin ang gusto mo? Ang fake na anak ng mga Villarama? Ilang beses ko bang sabihin sa iyo na hindi matatanggap ang babaeng iyun sa pamilya natin? Ayaw kong pagtawanan tayo ng mga amiga ko kung siya lang naman ang makakatuluyan mo!" galit pa na sigaw nito sa akin. Naikuyom ko ang aking kamao. Pero dahil ina ko siya kailangan ko pa rin pigilan ang aking damdamin. 

"Bakit ganiyan kayo Mom? Lahat naman ng gusto niyo sinunod ko! Pero bakit pati ang pagkagusto ko sa isang babae gusto niyong kuntrolin? Sawa na ako sa ganitong buhay! Bakit hindi kayo marunong makinig sa gusto ko? Mahal ko si Arabella at hindi magbabago iyun!" sagot ko dito.

Lalong nagkasalubong ang kilay ni Mommy at sinampal ako. Mapait akong napangiti habang nakatitig dito.

"Gusto niyo ba akong patayin dahil sa hindi ko pagsunod sa nais niyo? Gusto niyo ba akong itakwil bilang anak? Sige Mommy! Gawin niyo! Sawa na ako pagkontrol niyo sa buhay ko! Ginagawa niyo akong parang rubot na sa tuwing pagkumpas ng kamay niyo ay dapat akong sumunod. para ipagsigawan sa buong mundo na isang akong mabait na anak! Pero alam niyo po ?

Pakiramdam ko wala akong kwentang tao! Hindi ko man lang kayang ipaglaban ang mahal ko! Kaya sige na Mommy...patayin niyo ako para hindi ko na mararamdaman pa ang sakit ng kalooban na nararanasan ko ngayun!' mataas na ang boses na sagot ko dito. Tuluyan na akong nawalan ng kontrol sa aking sarili dahil sa pinaghalong sakit at pighati na naranasan. Lalo na kapag naiisip ko ang kalagayan ngayun ni Arabella.

"Kurt! Hindi kita pinalaki para sagot- sagutin mo ng ganyan ang Ina mo! Magtira ka ng kahit kaunting respeto sa kanya. dahil kahit na pagbabali- baliktarin man ang mundo. hindi mo pa rin kayang bayaran ang mga sakripisyo na ginawa ng iyung Ina. para mapalaki ka lang ng maayos!" galit na wika ni Daddy Ramon Santillan.

"Kaya nga Dad! Kung alam ko lang na magiging ganito ang buhay ko. hindi niyo sana ako isinilang pa dito sa mundo! Sana pinalaglag nyo na lang ako habang nasa sinapupunan pa ako ni Mommy! Sana pinatay niyo na lang ako dahil nagiging walang kwenta ang buhay ko dahil sa ginagawa niyong pakikialam!" galit na sagot ko kay Daddy. Tuluyan na akong nilamon ng galit. Parang huminto ang ikot ng mundo at puro sakit sa damdamin na lang ang nararamdaman ko ngayun.

Naramdaman ko na lang na dumapo sa panga ko ang kamao ni Daddy. Bagsak ako sa sahig kasabay ang sigaw ni Mommy. Agad ako nitong dinaluhan para tulungan na makabangon pero tinabig ko ito. patayong akong umiiyak habang patuloy sa pag-agos sa aking mga mata. 

"Sige Dad! Patayin mo na lang ako! Tutal wala naman ng kwenta ang buhay ko! Patayin mo na lang ako para hindi ko na mararamdaman pa ang sakit. dahil sa nangyari kay Arabella ngayun!" sagot ko dito. Nakita kong natigilan si Mommy at Daddy. Nagkatinginan pa silang dalawa.

Tumayo ako at muli silang hinarap.

"Alam niyo ba kung ano ang ginawa ng magaling na si Trina? Alam niyo po ba kung ano ang ginawa niya kay Arabella? Tinangka niyang patayin ang babaeng mahal ko at critical siya ngayun! Hindi ko matatanggap na mawala siya sa akin kaya kung sakaling hindi siya makaligtas, patayin niyo ako o di kaya ako mismo ang kikitil sa buhay ko!" seryoso kong wika dito. sabay punas sa luha sa aking mga mata. Biglang natulala si Momm sa sinabi ko.

"Hindi ko kayang magpakasal kay Trina dahil iba ang mahal ko. Hinintay ko ang pagbabalik ni Arabella dito sa Pilipinas. para siya ang yayain na magpakasal. Nagbabakasakali ako na magugustuhan niyo din siya dahil mabait siyang anak ng mga Villarama. Pero mukhang mabibigo ako! Critical siya ngayun dahil sa ginawa ni Trina. at hindi ko mapapatawad ang sarili ko! Ako ang sinisisi ng mga Villarama. Galit sa akin ang lahat.....wala akong nagiging kakampi ngayun kaya para ano pa at patuloy akong lalaban sa buhay? Hindi ko na kayang magkunwari pa na.......hindi ko na kaya pang maging masunuring anak!" nanggigil kong wika. Pinilit kong kontrolin lahat ng sakit na nararamdam ko. huminga pa ako para pigilin ang pag tuloy na pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Kung wala na kayong sasabihin... pwede bang umalis na ako? Wala ng dahilan pa para manatili ako sa bahay na ito. Matagal tayong hindi nagkita at akala ko iko-comfort niyo ako ngayun dahil masakit ang kalooban ko. Akala ko may pamilya akong mauuwian para damayan ako sa nararamdaman ko ngayun. Pero mukhang nagkamali ako.. mukhang puro paninisi ang matatanggap ko mula sa bahay na ito.." wika ko at mabilis na inihakbang ang aking mga paa palabas ng aming bahay. Agad naman akong hinawakan sa braso ni Mommy. Natigilan ako.

"Kurt anak! Sorry...hi....hin...hindi namin alam. Patawad!" naiiyak na sagot ni Mommy. Puno ng pag-aalala ang mukha nito habang nakatitig sa akin.

"Ayos lang ako Mommy!Siguro ito ang karma ko dahil sa sinasabi nyo na wala akong kwentang anak. Hayaan muna akong makapag-isip." sagot ko dito at hinila ang braso ko na hawak nito. Pero nagulat ako sa muling ginawa ni Mommy. Mahigpit ako nitong niyakap kaya natigilan ako. Tumingin ako sa gawi ni Daddy at kitang kita ko ang hindi maipaliwanag na emosyon sa mga mata nito.

"Dumito ka muna anak. Patawarin mo ako sa ginawa ko sa buhay mo! Hindi ko akalain na ito ang magiging epekto sa pangingialam namin sa lahat ng gusto mo. Magpahinga ka muna dito sa bahay natin. Huwag kang umalis dahil baka kung ano ang mangyayari sa iyo sa labas." ramdam ko ang sensiridad ni Mommy habang sinasambit ang katagang iyun. Muli akong natigilan.

"Pasensiya ka na Kurt sa amin ng Mommy mo. Anak ka namin at wala kaming ibang hangad kundi mapabuti ang iyong kalagayan. Hindi na naisip na sumubra na pala kami sa pagkontrol sa buhay mo! Mahal na mahal ka namin at gusto lang namin na ibigay kong ano ang pika-da best sa iyo. Hindi namin akalain na may balak pa lang masama si Trina kay Arabella. Akala namin tinanggap niya na ang pag -atras mo sa kasal. Hindi namin akalain na si Arabella ang pagbabalingan niya ng galit." sagot naman ni Daddy. Napapikit ako habang nakikita ko sa imahinasyon ko ang kaawa-awang hitsura ni Arabella sa loob ng ICU.

"Hindi na po maibabalik ang mga nangyari na Dad. Basta ang alam ko, masyadong masakit sa akin ang nangyari kay Bella. Hindi ko kayang tanggapin na ano mang oras tuluyan niya na akong iiwan. Kung pwede nga lang na ako na ang sumalo sa paghihirap niya ngayun gagawin ko sana. Akala ko magiging masaya a muling pagbabalik ko dito sa dahil nabalitaan ko na dadating si Arabella sa kasal ni Miracle. Pero ibang surpresa ang sumalubong sa akin. Tinangka siyang patayin ni Trina at hanggang ngayun hindi namin alam kung makakaligtas pa siya. Tinaningan siya ng Doctor na twentyfour oras pagkatapos ng operasyon. Kapag hindi siya magising tuluyan na siyang mawawala sa buhay ko!." umiiyak na wika ko. Hindi ko na napigilan pa ang aking sarili. Para akong bata na nag-iiyak sa harap nila Mommy,

"Diyos ko! Hindi ko akalain na ganoon ka-demonyita si Trina. Ang alam ko nabakabait niyang bata. Hindi ko akalain na magawa niyang pumatay dahil hindi nasunod ang gusto niya." nanghihinang sagot ni Misis Santillan.

"Kurt, anak huminahon ka. Huwag kang magpadala sa nararamdaman mo ngayun. Magdasal ka na sana makaligtas si Arabella sa kapahamakan. Hindi siya pabayaan ng mga Villarama." sagot naman ni Daddy at lumapit na din sa akin. Tinapik pa ako nito sa balikat ko. 

"Kapag may mangyayaring masama kay Arabella....patawarin ako ng Diyos sa posible kong gawin Dad. dahil hindi ko na din kaya pang magpatuloy sa buhay kung wala siya. Wala ng halaga lahat ng pinaghirapan ko kung ang babaeng mahal ko ay tuluyan na akong iiwan." patuloy ang pag-iyak ko habang sinasabi ang katagang iyun. Natigilan naman si Daddy. Samantalang lumakas naman ang iyak ni Mommy.

"Huwag mong sabihin ang bagay na iyan Kurt, Hindi pa katapusan ng mundo. Marami pa ang posibleng mangyari at dapat handa kang tanggapin ang lahat ng mga mangyayari sa buhay mo. Hindi natin hawak ang ating buhay kaya naman sana matuto kang tumanggap ng pagkabigo. Sana isipin mo din kami ng Daddy mo. Mahal ka namin at hindi namin namalayan na kinu-kontrol ka na namin. Hindi namin namalayan na nasasaktan ka na pala sa mga pinanggagawa namin sa buhay mo! Kurt anak, alam kong masakit sa iyo ang nangyayari ngayun pero sana... sana huwag kang magpadalus-dalos ng desisyon. Isipin mo din ang iyong sariling kapakanan. Hindi mo kasalanan ang nangyari kay Arabella. Kasalanan namin ito dahil pinilit ka namin na ipakasal ka kay Trina. kahit na alam naman namin na hindi mo siya gusto! Patawad anak! Patawad anak ko!!!" umiiyak na wika ni Mommy.

"Hayaan mo na natin na makapagpahinga si Kurt Amara! Alam kong pagod siya ngayung araw kaya naman hayaan muna natin siyang makapag-isip. Kurt anak, pumasok ka muna ng kwarto mo. Magpahinga ka muna at mag-uusap tayo ulit mamaya. " wika ni Daddy. Tumango nalang ako kumalas sa pagkakayakap ni Mommy. Laglag ang balikat na umakyat ako sa second floor ng bahay para dumiritso ng kwarto ko. Pagkapasok sa loob ay hapong-hapo ako ng ibinagsak ang aking katawan sa kama.

Ipinikit ko ang aking mga mata. Muling lumitaw sa balintataw ko ang nakakaawang hitsura ni Arabella. Maputla at maraming nakakabit na tubo a walang malay nitong katawan. Akala ko tuluyan ko ng madadala sa binili kong paraiso si Arabella ngayung nakauwi na siya ng Pilipinas. Pero mukhang masasayang lang lahat ng pagod ko.

Nang maglayas ako sa poder nila Mommy para takasan ang nakatakdang kasal namin ni Trina ay napadpad ako sa isang Isla. Tahimik ang buhay sa lugar na iyun kaya ng marinig ko na binibenta ang isang bahagi ng isla ay hindi ako nagpatumpik-tumpik. Agad ko itong binili gamit ang naipon kong pera sa bangko. Balak kong doon ititira si Arabella. para mapalayo kami sa mga toxic na tao. Inabangan ko talaga ang pagababalik nito sa Pilipinas. kaya kahit busy ako sa pagpapalago ng mga produkto ko sa Isla agad akong umuwi ng Manila. Gusto ko itong kidnapin at dalhin doon para walang ng kawala sa akin. Gusto ko itong i-surpresa, Alam kong hindi ito naghahangad ng maalwang buhay... kaya naman alam kong magiging masaya ito doon kasama ko. Bubuo kami ng sariling pamilya na malayo sa ingay ng siyudad. Kaya sobrang sakit sa akin na mukhang mauudlot lahat ng plano ko.

Pero isa lang ang nasisiguro ko...hindi ko kayang ipagpatuloy ang buhay kong hindi ko man lang makakasama ang pinakamamahal kong babae.

Chapter 113

Roldan POV

"Ilayo mo nga sa akin iyan, wala akong ganang kumain kaya pwede bang tigilan mo na ang pangungulit mo sa akin!" galit na bulyaw sa akin ni Miracle habang tinatabig ang kamay ko na may hawak ng kutsara para pilitin itong kumain. Halos alas-diyes na ng umaga pero mukhang wala itong balak na lagyan ng kaunting pagkain ang kanyang sikmura. Akala ko kakalma na ito kapag nakauwi na kami ng mansion. pero patuloy pa din nitong sinisisi ang sarili dahil sa nangyari kay Arabella.

"Sweetie, kumain ka na baka mamaya kung ano na ang mangyari sa iyo." malambing kong sagot dito. Pinanlisikan lang ako nito ng mata kaya naman naibaba ko ang hawak kong kutsara na may laman na pagkain. Kung pwede nga lang tirisin ko ang gumawa ng gulo sa kasal namin ni Miracle baka ginawa ko na sa matinding inis. Sira na nga ang kasal namin, nagtatantrums pa ang buntis kong asawa. Hayyy buhay talaga! Kung bakit naman kasi nagkaroon pa ng shooting incident sa mismong araw ng kasal namin at si Arabella pa ang naging target.

"Lumayas ka na nga sa harap ko Roldan! Lalo akong nabibwesit sa pagmumukha mo!" galit na bulyaw nito sa akin. Halos sabunutan ko naman ang buhok ko dahil sa matinding inis. Hindi ko alam kung epekto ba ito sa pagbubuntis ni Miracle o sadyang depress ito sa nangyari kay Arabella.

"Sweetie naman, huwag namang ganyan sa akin. Alam mo namang nag- aalala ako sa kalagayan mo. Hindi ka ра kumakain." malambing kong sagot dito. Agad nitong kinuha ang unan at buong panggigil na ibinato sa akin. Napapailing na lang akong napalabas ng kwarto. Iniwan ko na ang pagkain para dito.

Laglag ang balikat ko ng maglakad ako papuntang living room. Naabutan ko sila Mommy at Daddy na seryosong nag- uusap.

"Kumusta ang asawa mo? Napakalma mo na ba?' agad na tanong sa akin ni Mommy. Naupo ako sa sofa at pagkatapos ay napasabunot sa aking buhok. Pakiramdam ko tatanda agad ako sa ugaling ipinapakita sa akin ngayun ni Miracle. Kung hindi ko lang mahal ito baka sinukuan ko na. Grabe kasi magtantrums. Talo pa ang amazona.

"Ayaw kumain. Galit sa akin ko malaman na dahilan." baka frustrations sa boses ko habang sinasabi ang katagang iyun.

"Baka naman epekto lang ng pagbubuntis iyun. Intindihin mo na lang. Baka ikaw ang pinaglilihian kaya ikaw ang pinagdidiskitahan." sagot ni Mommy. Malalim akong napabuntong hininga.

"Ang ipinag-alala ko wala siyang balak kumain Mom. Sinusubuan ko na nga tinarayan pa ako...hindi ko talaga mapilit...hindi ko nga alam kung epekto lang ba iyun ng pagbubuntis niya o sinisisi niya na rin ang sarili niya dahil sa nangyari kay Arabella." sagot ko dito. Napailing naman si Daddy.

"Hindi pwedeng hindi siya kakain.

Paano ang apo ko sa sinapupunan niya kung gugutumin niya ang sarili niya... Bwesit talaga ang nanggulo sa kasal niyo. Hanggang ngayun kumukulo pa din ang dugo ko sa mga nangyari. Hindi man lang natin na-enjoy ang kasalan na iyun kaya talagang may dahilan para magalit si Miracle...' sagot naman ni Daddy.

"Pwede naman natin ulitin ang kasal kapag maayos na ang lahat. Ipagdasal na lang natin na ligtas si Arabella para hindi na magtantrums ang asawa mo sabat naman ni Mommy.

"Ipapatay ko na lang kaya ang nagpabaril kay Arabella para matapos na ang problemang ito!" sabat naman ni Daddy. Agad naman itong nahampas ni Mommy.

"Conrad! Nakakulong na ang suspect kaya huwag ka ng makisali pa diyan. Ikaw talaga! Baka mamaya may makarinig pa sa iyo na ibang tao makasuhan ka pa! Parang hindi ka Congressman kung mag-isip." bulyaw ni Mommy.

"Nakakagigil naman kasi ang kanyang ginawa sa pamilya natin. Ang laking gulong ginawa niya at hinding hindi ko ito mapapalagpas. Ilang taon natin hinintay na makasal itong si Roldan at sinira lang ng isang walang kwentang tao! Bwesit talaga! Akala ko pa naman makakapagyabang na ako sa aking mga kumpadre na magkakaroon na ako ng apo sa party na iyun..hindi natuloy dahil sa pakialamerang kriminal na iyun" gigil na sagot naman ni Daddy. Napahilot ako sa aking sintido.

Mukhang pati dito sa living room hindi ako magkakaroon ng katahimikan. Wala pa akong tulog simula kagabi kaya pakiramdam ko ubos na ang energy ko sa katawan.

"Balikan mo na ang asawa mo Roldan. Lambingin mo at pilitin na kumain. Baka kung mapaano pa ang apo ko.." pangungulit ni Daddy sa akin.

Napakamot ako sa aking ulo kahit na hindi naman nangangati.

"Ayaw nga niya akong makita Dad! Nabibwesit daw siya sa pagmumukha ko!" naiinis kong sagot dito. Napahalpak ng tawa si Mommy.

Napapangisi naman si Daddy.

"Wala akong pakialam kung nabibwesit siya sa iyo. Basta piliting mong kumain. Huwag mong talikuran kahit galit na galit sa iyo ang asawa dahil lalo iyun magagalit. Hayaan mo lang kahit na bugbugin ka! Marerealized din niyan ang pagkakamali niya," sagot ni Daddy sa akin. Hindi ko ito pinakinggan bagkos nahiga ako sa sofa. Antok na antok na talaga ako at kakain naman siguro si Miracle dahil iniwan ko ang pagkain nito sa kwarto.

Napapailing na lang akong pinagmasdan nila Mommy at Daddy. Nagpasalamat ako dahil hinayaan na nila ako. pero muntik na akong mahulog sa sofa ng marinig ko ang sigaw ng asawa ko. Agad akong napabangon.

"Roldan ano ba!! Nasaan ka na!!!! galit na tawag nito sa akin. Pigil na pigil naman ni Mommy at Daddy ang pagtawa habang nakatingin sa akin. Napapakamot ako ng aking ulo habang nagmamadaling umakyat ng hagdan para puntahan ang nagwawala kong asawa.

"Bakit ba napakatagal mo? Alam mo bang kanina ko pa gustong uminom ng orange juice? Bigyan mo ako ngayun din dahil nauuhaw ako!" galit na utos nito sa akin. Tiningnan ko ang pagkain na iniwan ko dito at nakahinga ako ng maluwag dahil ubos na ang laman ng pinggan. Ibig sabihin kumain ito.

"Ano na! tatanga ka na lang ba dyan? Sinabi ko na kuhaan mo ako ng orange juice!" bakas na ang inis sa boses nito kaya agad akong tumalima. Patakbo akong bumaba ng hagdan. Nakita ko pang nakasilip sila Mommy at Daddy sa akin pero. hindi ko na pinansin. Agad kong binuksan ang ref at nagsalin ng orange juice sa baso pagkatapos ay muli akong umakyat pabalik ng kwarto. Hingal na hingal ako ng makapasok sa loob. Naabutan kong prenteng nakaupo si Miracle sa sofa habang nakahalukipkip.

"Ano iyan? Bakit ganyan?" agad tanong nito sa akin ng iaabot ko ang hawak kong baso na puno ng orange juice. Nagtaka naman ako dito.

"Hindi ako umiinom ng ganyang juice. Gusto ko fresh at ikaw mismo ang mag -extract." sagot nito sa akin. Parang gusto ko matanggalan ng bait. Hindi kasi nito sinabi sa akin kanina na gusto nito ng fresh juice. Hindi ko lang din alam kung may stocks kami sa ref. Tiyak na lalo itong magwawala kapag hindi ko maibigay ang gusto.

"Sweetie, pwede na siguro itong juice na ito. Fresh din naman ito kaya lang nasa bote na." sagot ko dito. Muli akong pinanlisikan ng mata kaya napaatras ako. Pagkatapos ay mangiyak -ngiyak akong muling bumaba ng hagdan. Muli kong naabutan sila Mommy at Daddy na nakatingin sa akin.

"Hindi niya nagustuhan?" tanong ni Daddy. Umiling ako.

"Gusto niya ng fresh juice." pagod kong sagot.

"Eh di gawan mo ng fresh juice. Marami tayong oranges na naka-stock sa ref at may juicer din tayo." sagot ni Daddy. Agad naman akong tumalima at agad na nag-extract ng juice.

Pagkatapos ay muli akong bumalik ng kwarto. Muli kong naabutan si Miracle na nakahiga na sa kama. Nakatingin ito sa akin kaya dahan dahan akong lumapit dito hawak ang isang baso ng fresh juice.

"Sweetie, heto na ang juice mo. Inumin mo na bago ka matulog." malambing kong wika dito. Sumandal ito sa headboard habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin.

"Ikaw na lang ang uminom niyan. Nawalan na ako ng gana." sagot nito sa akin. Natigilan ako. Parang gusto ko ng maiyak sa sama ng loob.

"Pero Sweetie para sa iyo ito.

Pinaghirapan kong pigain ito para lang ma-satisfied ang cravings mo." malambing kong sagot dito.

"Wala na nga akong gana kaya ikaw na ang uminom. Sayang iyan kapag itapon natin." sagot nito. Parang gusto ko ng iuntog ang ulo ko sa pader. Ganito ba talaga kahirap kapag buntis ang asawa?

"Hindi ako mahilig sa orange juice Sweetie. Hindi ako umiinom ng ganito! sagot ko dito.

"At ano ang gusto mong inumin? Alak? "halata na ang inis sa boses nito habang pinandidilatan ako. Agad akong umiling.

"Pwes inumin mo na iyan! Bakit ba ang arte mo!' galit na muling wika nito habang hindi inaalis ang mga pagkakatitig sa akin. Gustuhin ko man na sundin ang gusto nito pero hindi talaga ako mahilig sa orange juice.

"Kapag hindi mo iyan iinumin uuwi ako sa mansion namin at hindi na babalik dito!" inis na wika nito at dahan-dahan na tumayo. Wala na akong choice kundi tunggain ang isang baso ng juice na hawak ko. Nakita ko pa ang matamis na ngiti nito habang sinasaid ko ang laman ng baso. Agad na gumuhit sa lalamunan ko ang maasim at matamis na lasa ng juice na siyang pinakaayaw ko. Muntik na akong maduwal kaya pinigilan ko ang sarili ko. Baka lalong umusok ang ilong nito at layasan ako. Ano pa nga ang magagawa ko, nangako ako na papaligayahin ko ito sa abot ng aking makakaya. Susundin ko lahat ng gusto nito. Karma ko na din siguro ito dahil sa pagiging mapaglaro ko sa mga babae noon.

"Good! Iinumin mo rin pala pinapahirapan mo pa ako eh." sagot nito. Parang hindi naman ako kumbinsido sa sinabi nito na " Pinapahirapan" ko daw siya. Ang mga nangyari ngayun "Ako" ang kanyang pinapahirapan.

"Sweetie pwede bang matulog muna tayo? Inaantok na kasi ako dahil kagabi pa tayo walang tulog." nakikiusap kong wika dito at sinabayan ko pa ng paghikab. Wala namang problema kung hindi matutulog si Miracle ngayun dahil nakatulog naman ito sa hospital kagabi. Ako ang hindi nakatulog dahil magdamag ko itong binantayan dahil sa matinding pag- alala.

"Hindi pwede! Hihintayin natin ang tawag mula sa hospital. Sisiguraduhin ko muna na maayos ang lagay ni Arabella bago ako matutulog!" sagot nito at muling naupo sa kama. Pagkatapos ay tinitigan ako pagkatapos ay tinaasan pa ako ng kilay. Hindi ko alam kung iiyak o tatawa ako..Bakit parang ang laki ng ipinagbago ng ugali ng asawa ko. Hindi naman ito ganito dati. Malambing ito sa akin at hinahayaan akong gawin lahat ng gusto ko.

"Kung ganoon ako na lang muna ang idlip. Gisingin mo na lang ako kapag may tawag na galing hospital." sagot ko naman at akmang sasampa ng kama ng bigla itong magsalita.

"Hindi pwede! Samahan mo akong maghantay ng tawag. Malapit ng matapos ang twentefour hours na palugit ng Doctor kay Arabella. Mamaya ng kaunti babalik tayo ng hospital." masungit na sagot nito. Natigilan ako at napasabunot sa aking buhok. Bakit ba ang daming dahilan ng asawa kong buntis?

"Pero Sweetie inaantok na ako. Pwede bang bigyan mo ako ng kahit kaunting tulog lang." nakikiusap ko dito. Hindi ito sumagot bagkos humalikipkip lang kaya naman itinuloy ko ang pagsampa sa kama at humiga sa tabi nito. Hindi naman na ito umimik kaya parang nabunutan ako ng tinik sa lalamunan.

Kakaidlip ko lang ng muli ko na namang narinig ang boses ng asawa ko.

Muli akong napabangon at nag- aalalang tumingin dito.

"Bakit Sweetie, may masakit ba sa iyo? "agad na tanong ko. Nakatayo na ito at nakapamaywang na nakatingin sa akin.

"Kailangan na natin pumunta ng hospital Roldan. Nagising na daw si Arabella." Excited na sagot nito sa akin. Bakas sa mukha nito ang matinding saya kaya napakamot ako ng ulo ko. Lulugo lugo akong bumangon at pumunta ng banyo para umihi at makapaghilamos na din. Pakiramdam ko bangag na bangag na ako sa matinding antok.

"Bilisan mo ang kilos mo Roldan. Huwag kang babagal bagal diyan dahil nandoon na sila Mommy. Gusto ko na din makita ang little Sissy ko!" sigaw pa nito. Nakahanda na ang mataray kong asawa dahil bitbit na nito ang kanyang paboritong bag. Bagay sa kanya ang suot nitong dress

kaya naman kahit na nagsusungit gandang ganda pa din ako dito.

"Ayan na Sweetie. Minamadali ko na ang kilos ko!" Sagot ko na lang. Hindi ito sumagot bagkos nakasunod lang ang tingin sa akin hanggang sa makapasok ako ng walk in closet para magbihis. Ayaw ko naman magmukhang mabaho sa mata ng ibang tao samantalang ang asawa ko fresh na fresh kahit na sinusungitan ako.

Pagkatapos kong makapagbihis ay agad kaming lumabas ng kwarto. Medyo halata na ang umbok sa tiyan ng asawa ko kaya halos buhatin ko ito para lang makababa ng hagdan. Hanggat maari ayaw ko itong mahirapan. Oh diba kahit na sinusungitan ako ang laki pa rin ng concern ko sa kalagayan nito. Nadaanan namin sila Mommy at Daddy na prenteng nakaupo sa living room.

"Aalis kayo?" agad na tanong ni Daddy sa amin. Nakangiti naman na tumango ang aking asawa.

"Opo Dad..Nagising na kasi si Arabella kaya gusto kong puntahan." bakas ang saya sa boses ni Miracle na sagot nito.

"Aba! Good News iyan iha. Ibig sabihin hindi na namimilegro ang buhay ng kapatid mo." masayang sagot naman ni Mommy. Masayang tumango si Miracle at humalik pa sa pisngi ni MOmmy at Daddy bilang tanda ng pamamaalam. Hindi na ako hinintay at agad itong naglakad palabas ng bahay. Agad ko naman itong sinundan at narinig ko pa ang pagtawa ni Daddy sabay sabi "Tingnan mo ang anak mo, takot na takot sa asawa niya...."

Mabuti na lang at nakaabang lang sa labas ang personal driver ni Daddy. Agad ko itong inutusan na ipagdrive muna kami kasi pakiramdam ko wala na akong energy sa ganoong bagay.

Hindi na ako nakarinig ng ano mang reklamo kay Miracle ng tabihan ko ito sa loob ng sasakyan. Bagkos ipinulupot pa nito ang kamay sa braso ko na parang naglalambing. Hinalik-halikan pa ako nito sa bandang kili kili ko na siyang labis kong ipinagtaka. Kung kanina ay halos atakihin ako ng nerbiyos sa pagiging amazona nito ngayun nag-iba na naman ang ihip ng hangin. Mukhang bumalik na ang ugali ng asawa ko. Mukhang malambing na ulit sa akin. Napangiti ako.

Chapter 114

Roldan POV

Agad kaming nakarating ng hospital. Sakto naman at inilipat na sa kanyang private room si Arabella kaya naman doon na kami dumiritso. Kitang kita kay Miracle ang matinding kasiyahan habang naglalakad kami. Nakakapit pa ito sa braso ko kaya naman lahat ng madadaanan ay napapatingin sa amin. Wala akong pakialam kung ano ang iniisip nila. Nagagandahan siguro sa asawa ko o di kaya iniisip nila na perfect couple kami. Well, mamatay sila sa inggit. Asawa ko at proud ako doon. ang kasama ko Pagkadating sa private room ni Arabella ay naabutan namin ang mag- asawang Gabriel at Carissa. Emotional ang byanan kong babae na bestfriend ko din habang nakatitig sa nakahigang si Arabella. Agad naman lumapit si Miracle sa kanyang ama at ina at humalik sa pisngi. Nakipagkamay naman ako kay Gabriel at tinapik ko sa balikat si Carissa. Awkward naman kung pati ako hahalik. Tanggap nila na ako ang nakatuluyan ng anak nila at tama na yung shake hands bilang tanda ng pagalang at pagbati. Halos kasing- edad ko lang sila lalo na si Carissa kaya naman hindi magandang tingnan na hahalik din ako o di kaya ay magmano.

Naghihikab akong naupo sa isang bakanteng sofa habang pinapanood ang paglapit ni Miracle sa natutulog na si Arabella.

"Nagising na siya kanina. Pero muli din nakatulog dahil sa epekto ng gamot na itinurok sa kanya kanina. Ayun Doctor ligtas na sa kapahamakan kapatid mo kaya isa itong malaking blessings sa ating pamilya." wika ni Carissa kay Miracle habang pinupunasan ang luha sa mga mata.

"Salamat naman po kung ganon Mommy. Hindi ko mapapatawad ang aking sarili kapag may mangyaring masama sa kanya." naiiyak namang wika ni Miracle habang nakatitig kay Arabella.

"Ngayung nasa maayos na kalagayan na ang kapatid mo, iwasan mo munang ma-stress anak dahil baka mapasama sa pagbubuntis mo. Although hindi man nagiging masaya ang kasal niyo ni Roldan. pero dapat patuloy pa din kayong maging masaya at magpasalamat sa lahat ng blessings na dumating sa inyo." sagot ni Carissa.

"Thank you Mommy. Ngayung nasa maayos ng kalagayan si Arabella, magiging panatag na ang aking kalooban. Pero hindi pwedeng hindi pagbayaran ng Trina na iyun ang mga kasalanan niya sa atin. Sinira niya ang kasal ko tapos inilagay niya pa sa peligro ang buhay ng little sissy ko." sagot naman ni Miracle. Ngumiti naman si Carissa at hinawakan ang kamay ng anak.

"Huwag kang mag-alala anak. Magbabayad lahat ng sangkot dito. Hindi ko mapapalagpas ang ginawa nila sa pamilya natin. Muntik ng maapektuhan pati pagbubuntis mo kaya naman hindi ako matatahimik hanggat hindi ko siya nakikita na mabubulok sa kulungan." sagot ni Carissa.

Nasa seryosong pag-uusap ang mag ina ng biglang tinapik ni Gabriel ang balikat ko. Pagtapos ay umupo ito sa tapat ko.

"Hindi pa kita napapasalamatan sa pag -aalaga mo sa anak ko Roldan. At kong hindi mo sasaktan si Miracle kaya buong puso ko siyang ipagkakatiwala sa iyo. Magkakaroon na kayo ng baby kaya naman lalo mo siyang ingatan at mahalin." seryosong wika ni Gabriel. Agad akong napatango.

"Lalaki sa lalaki Gabriel.....Mahal na mahal ko ang anak mo at buong puso ko siyang paglilingkuran habang buhay! Hindi ako magsasawang intindihin siya lalo na ngayung buntis siya at ako yata ang napaglihian." sagot ko. Natigilan ito. Pagkatapos ay sumulyap sa kanyang mag-ina.

"Bakit pinapahirapan ka ba ngayun ng anak ko?" bakas ang curiosity sa boses nito na tanong sa akin. Nagulat naman ako. Hindi ko akalain na may ganitong ugali pala ang isang Gabriel Villarama.

"Normal lang naman siguro iyun sa buntis." sagot ko naman dito. Tumitig ito sa akin tsaka tumango tango. Pagkatapos ay tumayo na dahil at pumunta ng pintuan para pagbuksan ang kumakatok. Bumungad sa amin sina Roxie at Jonathan. Tumayo ako upang makipagkamay sa mga bagong dating at kaunting batian bago ako muling umupo sa sofa. Agad naman na lumapit si Miracle at umupo sa tabi ko.

"ahay nandito pala ang bagong mag- asawa!" wika pa ni Roxie at umupo sa tapat namin. Pareho kaming napangiti ni Miracle.

"Bestie, bakit ganyan ang hitsura mo? Bakit parang sobrang haggard mo naman?" prangkang tanong sa akin ni Roxie. Hindi ko alam kung matatawa o maiinis ako sa klase ng tanong nito sa akin. Pero isa lang ang nasisiguro ko, may balak akong asarin ni Roxie sa harap mismo ng asawa ko.

"Wala namang nabago sa hitsura ng asawa ko Ninang ah...pogi pa din naman." si Miracle na ang sumagot siyang ikinakilig ko. Para akong nanalo sa lotto na nginisihan si Roxie. Natawa naman ito.

"Oo naman Mira. Pogi talaga iyang asawa mo at galante pa. Wala ba kayong foods dito? Pwede tayo umorder." sagot ni Roxie. Minsan talaga food is life sa kaibigan kong ito. Sabagay nakakaramdam na din ako ng gutom.

"Sure Tita..Pwede tayong umorder ng foods ngayun. Pero gusto ko iyung medyo spicy. Tsaka iyung may dinuguan na din. Parang bigla kasi akong nag-crave sa mga ganoong pagkain eh." sagot naman ni Miracle kay Roxie. Napangiwi naman ako sa pagkain na gusto nito. Ibang klase talaga ang cravings ng mahal ko. Mga kakaibang pagkain ang gusto.

"Sige. Order na lang tayo online. Pero sa dinuguan hindi ko alam kung mabibilhan tayo pero ang alam ko meron sa isang sikat na bakeshop. Iyung naka-pouch! Magpaluto ka na lang kasi sa bahay niyo kung gusto mong masarap na luto ng dinuguan pagkatapos bigyan mo ako." tumatawang sagot ng lukarit kong kaibigan. Natigilan si Miracle at bahagyang nag-isip.

"Pwede na din siguro iyung naka- pouch. Parang gusto ko na kasi ngayun na agad. Tsaka na lang ako magpapaluto ng marami kapag nasa bahay na kami." sagot naman ni Miracle. Tumango naman si Roxie at agad na nag browse sa isang app para maghanap ng makakain. HInayaan ko na lang silang dalawa. Mas maigi na din na may pagkain dito para pag-uwi namin mamaya matutulog na lang kami. Inaantok na talaga ako.

"Miracle pinapatulog mo ba iyang asawa mo? Bakit mukhang puyat na puyat ang hitsura niyan." agad na singit naman ni Carissa. Umupo ito tabi ni Roxie at tinitigan ako. Nagdiwang naman ang aking kalooban. Mukhang kampi sa akin ang byanan kong babae.

"Ewan ko sa kanya Mommy. Kung anu-ano kasi ang pinagkakaabalahan sa buhay kaya nakakalimutan matulog?" sagot naman ng maldita kong asawa. Pagkatapos ay naramdaman ko ang pagkurot nito sa tagiliran ko. Hindi ko maiwasan na mapangiwi.

"Tinanong ko na siya kanina kung bakit haggard siya Bestie ayaw maniwala sa akin. Oh diba nagsasabi ako ng totoo Roldan. Naku ingatan mo ang sarili mo... isipin mo ha, bata pa iyang asawa mo tapos ikaw naman medyo gurang na katulad namin...

dapat sabayan mo si Miracle sa gusto niya. Dapat lagi ka din mag-ayos at huwag kang magpuyat ng magpuyat para makasabay ka sa kagandahang asawa mo." natatawang sagot ni Roxie. Parang gusto ko naman itong batukan sa kanyang sinabi. Nahampas naman ito ni Carissa ng wala sa oras,

Samantalang seryoso lang si Miracle na nakatitig sa kanyang Ninang.

"Hmmp hindi mangyayari iyan Ninang. Love ko kaya si Roldan at magkakaanak na kami kaya siya lang ang mamahalin ko habang buhay. Isa pa walang katulad ang isang Roldan Valdez. Swerte ko kaya sa kanya."

pagtatanggol sa akin ni Miracle. Nahapit ko tuloy ang baywang nito sa sobrang kilig. Sumiksik naman ito sa akin at inihilig ang ulo sa aking balikat. Napapailing naman si Carissa na nakatingin lang sa amin at tumayo na upang lapitan si Gabriel na noon ay kausap ni Jonathan.....

"Alis na! Huwag mong panoorin kung paano kami maglambingan ng asawa ko. Baka mainggit ka lang." biro ko kay Roxie. Inirapan ako nito sabay tayo at lumapit sa kinaroroonan nila Jonathan. Agad ko naman hinalikan sa noo ang asawa ko na noon ay naglalambing na naman sa akin.

"Siya nga pala Sweetie, aside sa inorder ni Roxie may gusto ka pa bang kainin?" malambing na tanong ko dito habang hinihimas-himas ang buhok nito. Umiling lang ito habang nakapikit.

Muli namang lumapit sa amin sila Roxie at Carissa at umupo sa tapat namin.

"Anong nangyari kay Miracle? Nakakaramdam ba siya ng hilo?" tanong ni Carissa. Muling umayos ng upo si Miracle at tumingin sa ina.

"Nagugutom na ako Mom. Parang inaantok na din ako at gusto ko ng umuwi." sagot nito.

"Ayos lang naman Mira kung uuwi kayo. Darating din mamaya ng kaunti si Christian para siya naman ang magbantay kay Arabella dito." sagot ni Carissa. Agad na umiling si Miracle.

"No Mom. Hihintayin na lang namin na muling magising si Arabella bago kami uuwi. Kaya ko pa naman." sagot naman ni Miracle. Napabuntong hininga na lang si Carissa at pailing- iling na tumitig sa anak.

Agad naman na dumating ang inorder na pagkain kaya naman kanya-kanya na ang lahat sa pagkuha ng pagkain. Agad naman akong tumayo para ikuha ng makakain ang asawa ko. Pizza at burgers lang naman pala ang inorder ng lukarit kong kaibigan kaya naman napailing na lang ako. Kumuha ako ng dalawang slice ng pizza at isang burger at muling bumalik kay Miracle.

Pagkaupo ko pa lang ay agad na lumapit si Roxie sa amin at inaabot s akin ang isang bagay. Dinuguan ang nakasulat kaya naman agad ko itong iniabot kay Miracle. Agad naman ako nitong inutusan na buksan ko daw kaya naman agad ko itong sinunod. Mahirap na baka magtantrums na naman. Mabilis pa naman magbago ang isip nito.

"Pagkabigay ko sa dinuguan nito na galing sa isang kilalang bakeshop ay agad niya itong binuhos sa slice ng pizza na binigay ko sa kanya kanina. Napangiwi ako sa isiping ano kaya ang lasa ng pagkain na iyan. Sa hitsura pa lang mukhang nakakadiri na kaya naman napapangiwi ako tuwing sinusubo niya iyun. Sarap na sarap ito sa kanyang kinakain at hindi niya pinapansin ang reaksiyon ng mga tao na nandito sa silid. Nakanganga pa si Carissa at Roxie habang pinapanood ang kinakain ni Miracle. samantalang si Jonathan at Gabriel naman ay napapailing na lang.

"What? Hindi ka ba kakain? Titigan na lang ba ako?" pagalit na wika ni Miracle ng makita nitong tulala akong nakatitig dito. Tumikhim ako at inumpisahan ng kainin ang burger.

MIRACLE POV

Sarap na sarap ako sa kinakain kong

Pizza with dinuguan ng biglang sabihin ni Daddy na muling nagising si Arabella. Agad kong ibinigay kay Roldan ang hawak kong pagkain at nagmamadaling lumapit sa higaan ni Arabella. Parang gusto kong maluha ng makita kong nakadilat na ito.

"Bella." mahina kong tawag dito. Ikinurap kurap muna nito ang mga mata bago sumagot

"A--ate! Pa--pasensya ka-- na ha?" medyo pautal utal nitong wika sa akin. Agad ko naman itong hinawakan sa kamay at pinisil.

"Magpagaling ka muna Bella.

Maraming salamat at maayos na ang kalagayan mo. Kailangan mo na lang magpagaling at pwede ka ng umuwi ng mansion." naiiyak kong sagot dito. Naawa ako sa hitsura nito ngayun. Medyo maputla pa rin pero alam kong makaka-recover din ito sa lalong madaling panahon. Ngayun ko lang napatunayan kong gaano ito katapang.

"Huwag--kang- --mag-alala Ate... Hindi--pa ako mamatay!" sagot nito sa akin sabay ngiti. Tuluyan namang pumatak ang luha sa aking mga mata.

"Alam ko! Magiging Ninang ka pa sa baby namin ni Roldan. Isa pa kailangan mo akong tulungan alagaan siya..." sagot ko dito at muling pinisil ang palad nito.

"Talaga?? Salamat--Ate! Sorry--kong nasira--ko ang--kasal niyo." wika nito. Umiling naman ako.

"Hindi na importante ang tungkol s bagay na iyun Bella. Pwede naman natin ulitin ang celebration. Basta ang importante ngayun ligtas ka." sagot ko dito. Napansin ko ang pagtulo ng luha sa mga mata nito kaya naman nag- aalala akong lumingon kay Mommy. Agad naman itong lumapit. Napansin nito ang luha ni Arabella kaya agad niya itong pinunasan.

"Dont cry Bella! Tandaan mo, nandito lang kami sa tabi mo. Hinding hindi ka namin pababayaan." wika ni Mommy na pinipigilan ang pag-iyak. Hinaplos pa nito ang buhok ni Bella.

"Im just--happy Mom!" Thank you-- for--everything!" sagot nito at ipinikit pa ang mga mata.

"Ssshhh! We love you anak at hindi kami papayag na mawala ka sa amin. Hinihintay ka ni Baby Rafael sa mansion kaya bilisan mong magpagaling." sagot ni Mommy. Agad naman itong tumango.

"I-miss--baby Rafael Mommy. Gusto- -ko ng -umuwi ng mansion. Hindi ko pa ----oras. HIndi pa--ako tinatanggap --ni San Pedro." sagot nito. Hindi ko mapigilang matawa. Medyo gumagaling na nga ang little sissy ko. Marunong ng magbiro.

"Naku..ikaw talaga! Ang gawin mo ngayun magpahinga ka muna. Sabi ng Doctor, kapag maganda ang response sa iyo ng mga gamot at maayos ang paghilom ng sugat mo pwede ka na daw lumabas dito. Kaya ang gawin mo ngayun magrelax ka at huwag mag- isip ng kung anu ano." sagot ni Mommy dito. Muli itong pumikit habang nakangiti.

"Masusunod po-- -- Mommy! Grabe! HIndi ko--akalain--- na mababaril ako sa labas mismo ng --simbahan. sagot nito. Bumuntong hininga naman si Mommy.

"Nahuli na ang may gawa nito sa iyo Bella at pagbabayaran niya ang ginawa niyang ito sa iyo." sagot naman ni Mommy. Muling napadilat at nagtatanong ang mga tingin nito sa amin.

"Si Trina ang nag-utos para ipapatay ka! Ikaw ang sinisisi niya dahil hindi natuloy ang kasal nilang dalawa ni Kurt." kwento ni Mommy dito.

"Wala--na akong--pakialam sa kanila... Bakit pa nila ---ako dinadamay." sagot nito sa malungkot na boses.

"Hayaan mo na sila Bella. Huwag mo munang isipin ang tungkol sa bagay na iyan. Kami na ang bahalang magbigay ng parusa sa taong nagkasala sa iyo." sagot ko naman.

"Salamat--- Ate Mira.

Congratulations ---sa kasal niyo ni-- Kuya Roldan!" sagot nito. Agad naman akong tumango at hindi ko mapigilan ang umiyak. Naramdaman ko naman ang paghagod sa likod ko ni Roldan.

Hindi naman na din sumagot si Arabella at muli nitong ipinikit ang mga mata. Marahil ay nakatulog ulit ito kaya naman nagpasya na kaming magpaalam kina Mommy. Kanina ko pa napapansin na mukhang pipikit na ang mata ng asawa ko sa matinding antok. Baka dito pa ito sa hospital makatulog kung magtatagal pa kami.

Bago kami umalis ay hinila muna ako ni Mommy sa medyo kalayuan sa lahat. Nagtataka naman akong sumama dito. Pagkatapos ay pabulong ako nitong pinagsabihan.

"Mira, pinahihirapan mo ba iyang asawa mo? Bakit mukhang bangag at nangangalantang gulay?" agad na tanong ni MOmmy sa akin. Sumulyap muna ako sa kinaroroonan ni Roldan na noon ay abala din sa pakikipag-usap kina Daddy at Ninong Jonathan.

"Wala namang nabago sa hitsura niya Mommy! Pogi pa din naman ang asawa ko kahit mukhang puyat." sagot ko naman dito. Pinaningkitan ako ng mata ni Mommy. Mukhang hindi ito satisfied sa sagot ko.

"Matagal ko ng alam na pogi iyang asawa mo at hindi iyan magbabago lalo na sa paningin mo. dahil patay na patay ka sa kanya. Kaya lang mukhang hindi mo siya pinapatulog. Kitang kita sa mukha niya na puyat at kulang na lang matulog ng nakatayo." sagot ni Mommy sa akin. Ngayun ko lang din narealized na kagabi pa pala walang tulog ang asawa ko. Kanina naman ginising ko kaagad ng malaman ko na nagising na si Bella. Napahawak ako sa noo ko. Nakaramdam ako ng kaunting kunsensya. Pagkatapos muli akong tumingin kay Roldan.

"Ikaw ha..alam kong bahagi ng pagbubuntis ang pagiging demanding pero huwag mo naman sobrahan. mabuti hindi nagagalit sa iyo ang mga byanan mo." pangangaral ni Mommy sa akin. Napangiwi naman ako. HIndi ko din maintindihan ngayun ang aking sarili. Gustong gusto kong nakikita na nahihirapan ang asawa ko. Katulad na lang kanina, pinilit kong ipainom sa kanya ang orange juice gayung alam ko naman na ayaw niya noon.

"Magsosorry na lang ako sa kanya Ma. ang sagot ko.

"Mabuti pa. Alam kong may tinatago kang katarayan kaya bawas bawasan mo ng kahit kaunti lang. Baka mapuno ang asawa mo at mapatulan ka at maghanap ng iba. Ikaw din baka uuwi ka ng mansion na ngangawa sa sama ng loob." sagot sa akin ni Mommy. Tinakot pa ako.

"Hindi mangyayari iyun. Patay na patay sa akin si Roldan at kapag malaman kong niluluko niya ako, hindi ako mangingimi na putulan siya ng junjun." seryosong sagot ko kay Mommy, Napapailing na lang si Mommy sa sagot ko.

Chapter 115

KURT POV

Halos paliparin ko ang aking kotse papunta sa hospital kung saan naka- confine si Arabella. Mabuti na lang at tinawagan ako ni Adrian at ibinalita sa akin na nagising na daw ang mahal ko. Halos magtatalon ako sa saya at agad na nagpasyang pumunta ng ospital. Alas nuwebe na ng gabe. kaya naman medyo maluwag na ang kalsada kaya naman mabilis akong nakarating at agad akong nag-park.

"Wala talagang balak na ibalita sa akin ni Christian ang tungkol sa kalagayan ni Arabella. Alam kong galit na galit ang kaibigan ko sa akin. at hindi ko ito masisisi. Buti na lang at tinawagan ako kanina ni Adrian at ibinalita sa akin na ilang oras na palang nagkamalay si Arabella. Bahala na. Kahit na muli akong sapakin ni Christian, tatanggapin ko basta makita ko lang ulit ang mahal ko at makahingi ng tawad dito.

Paggdating ng hospital ay agad akong dumiritso sa private room ni Arabelle. Walang pagdadalawang isip na kumatok ako at agad naman na may nagbukas.

"Anong kailangan mo malamig na tanong sa akin ni Christian. Bakas pa rin sa mukha nito ang galit sa akin.

"Christian, please gusto kong makita si Arabella. Pagbigyan mo naman sana ako." nagpapakumbaba kong sagot dito. Salubong ang kilay na tinitigan ako nito pagtapos ay niluwagan ang pagkakabukas ng pintuan. Iniwan ako at pumasok na sa loob. Agad naman akong sumunod dito at isinara ang pintuan. Agad na dumako ang paningin ko sa nakahigang si Arabella. Walang pagdadalawang isip na lumapit ako at tinitigan ang mukha ng mahal ko.

Nakapikit ito pero hindi na katulad noong nasa ICU. Wala na ang mga tubo na nakakabit sa katawan nito. Tanging dextrose na lang kaya naman nakahinga ako ng maluwag. Kung ganoon totoo ang sinabi sa akin kanina ni Adrian na nagpapagaling nalang siya.

"Pwede kang manatili dito para may kasama ako sa pagbabantay sa kanya. Pero siguraduhin mo lang na maging behave ka dahil nakabantay ako sa bawat galaw mo Kurt." wika sa akin ni Christian mula sa aking likuran. Hinarap ko ito at buong pagpapakumbaba na tumango.

"Salamat Christian. Ipinapangako ko sa iyo na hindi na ulit mangyayari pa ang bagay na ito. Hindi ko na hahayaan pang masaktan siya." sagot ko dito." Matiim ako nitong tinitigan tsaka tumango.

"Ayaw kong makialam kung ano man ang namamagitan sa inyong dalawa ni

Arabella. Pero isa lang ang masasabi ko. Pagsabihan mo ang iyong pamilya Kurt. Kung against kay Arabella ang pamilya mo, mabuti pang umiwas ka na sa kanya. Unti-unti na siyang nakakabangon sa kabig ko sa iyo.

Pinili niyang lumayo para sa katahimikan ng lahat. Kaya sana pag- isipan mo lahat ng actions na gagawin mo. Siguraduhin mo na hindi muling masasaktan si Arabella." mahabang sagot ni Christian. Napayuko naman ako.

"Maiwan muna kita dito. Hindi ра ako kumakain kaya naman babalik din ako kaagad pagkatapos kong kumain." paalam nito tsaka ako tinapik sa balikat. Naiwan naman akong naluluha habang nakatitig sa natutulog na si Arabella.

"Umupo ako sa upuan sa gilid ng hospital bed. Hinawakan ko ang kamay nito at dinala sa aking labi habang patuloy ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kung pwede nga lang na ako na ang pumalit sa sitwasyon nito ngayun ginawa ko na sana..

Hindi pa ako nakontento at kinintalan ko ito ng halik sa noo. Pagkatapos ay hinaplos ko ang mukha nito. Agad kong pinahid ang luha sa aking mga mata ng mapansin ko na unti-unti itong dumilat.

"Bella?"malambing kung tawag dito. Agad na dumako ang mga paningin nito sa akin. Pagkatapos ay tipid itong ngumiti.

"Nan--dito ka?" mahinang wika nito. Agad akong tumango at muling hinawakan ang kamay nito at dinala sa aking dibdib.

"Kumusta ka na?" Pasensiya ka na kung ngayun lang kita muling nadalaw. "hindi ko mapigilan na umiyak habang sinasabi ang katagang iyun.

""Ayos--lang--Kurt! Hindi ko-- naman--ini-expect na--puntahan mo --ako." sagot nito. Halata pa rin sa boses nito ang panghihina dahil pautal -utal pa itong magsalita at hinahabol pa nito ang paghinga.

"Sorry sa nangyari sa iyo...hindi ko akalain na gagawin niya sa iyo ang bagay na ito. Hayaan mo, mananagot siya sa ginawa niyang ito Bella." sinsero kong sagot dito.

"Hayaan mo na-- Kurt. Siguro nabulag lang sa matinding-- selos si Trina...Bakit kasi --hindi mo siya sinipot sa -- sa kasal niyo. Ako--tuloy --ang napagdis--kita-han niya." mahaba nitong wika habang habol ang paghinga. Muli akong naluha.

"Tama na Bella. Huwag ka na munang magsalita. Alam kong nahihirapan ka pa ngayun. Magpahinga ka na muna. Babantayan kita. Tsaka na lang tayo mag-usap kapag magaling ka na." sagot ko dito at muling hinaplos ang mukha nito. Muli itong napangiti at ipinikit ang mga mata.

"Hayaan mo na--ako--Kurt! Pwede--mo na --akong iiwan." sagot nito. Malungkot akong napangiti.

"No, nandito lang ako. Babantayan kita at hindi kita iiwan.' sagot ko naman. Hindi ito umimik at nakita kong naluha ito kaya nag-aalala akong napatayo.

"May masakit ba sa iyo? Tatawagin ko ang Doctor mo." natataranta kong wika dito. Pero ngumiti lang ito.

"Ayos lang--ako--Kurt. Gusto--ko ng magpahinga...Pakiramdam -- nanghihina--pa ako." sagot nito sa akin. Muli akong napaupo at pinunasan ang luha nito. Hindi na ako sumagot para hayaan itong magpahinga ulit. Ganito daw ito lagi. Nagigising pero muling bumabalik sa pagtulog. Epekto marahil ng gamot sa katawan nito.

Hawak hawak ko pa rin ang kamay ni Arabella ng muling pumasok ng kwarto si Christian. May dala itong mga plastic. Tumayo ako para magpasalamat dito dahil sa muling pagtitiwala sa akin at pumayag itong masulo ko si Bella kahit sandali lang pero sininyasan akong maupo sa sofa. Agad akong tumalima. Inilapag nito ang dalang plastic bag sa mesa at hinarap ako.

'Pasensiya ka na sa nagawa ko sa iyo kaninang umaga. Nasapak kita ng wala sa oras." mahinahon nitong wika at umupo sa tapat ko.

"Kulang pa ang sapak na iyun sa ginawa kong pagtalikod sa kanya noon Christian. Pero maniwala ka man o hindi, pinagsisisihan ko ang bagay na iyun. Kaya nga umalis ako para makatakas sa nakatakda naming kasal ni Trina. dahil umaasa pa rin ako na kami ni Bella ang magkakatuluyan. Mahal na mahal ko siya at ipinapangako kong ipaglalaban ko na siya hanggang kamatayan." seryoso kong sagot dito. Muli akong tinitigan ni Christian. Wari ay inaalok nito ang katotohanan sa sinabi ko. Pagkatapos ay tipid itong ngumiti.

"Hanggat maari ayaw kong manghimasok sa buhay pag-ibig ng mga kapatid ko. Pero nakahanda akong ipagtanggol sila kapag may manakit sa kanila. Hindi ako perpektong kapatid pero handa akong pumatay para sa kaligayahan nila Kurt. Sana huwag mo na ulit saktan si Arabella. Ako mismo ang huhukay sa libingan mo kapag gagawin mo ulit iyun. Kahit na magkaibigan tayo hindi ako mangingimi na kitilin ang buhay mo mabalitaan ko lang na sinaktan mo ulit siya." seryosong wika ni Christian. Agad kong itinaas ang aking mga kamay bilang pangako. Pagkatapos ay nakipagkamay ako dito.

"Pangako Chrisitian! HIndi ko na siya bibiguin ulit at mamahalin ko siya higit kanino pa man. Kahit na tututol sa relasyon namin lahat ng tao na nasa paligid namin wala akong pakialam. Ipaglalaban ko siya kahit kay kamatayan." sensero na sagot ko dito.

"Ang corny mo." tanging sagot nito pagkatapos ay tumayo at tinapik ako sa balikat. Napangiti naman ako.

"May mga dala akong pagkain para sa iyo. Wala pa akong pahinga buong araw kaya hahayaan kitang bantayan si Bella ngayung gabi. Balak kong matulog diyan sa sofa kaya kung pwede huwag kang gumawa ng kahit na anong ingay.

" wika nito sa akin at pumasok na sa loob ng banyo. Nangingiti naman akong sinundan ito ng tingin. Hindi pa rin nagbabago ang kaibigan ko. Mabait pa rin ito kahit na may pagka-istrikto.

Muling dumako ang tingin ko sa natutulog na si Arabella. Mukhang mahimbing na ito kaya naman tumayo ako upang pakialaman ang dalang pagkain ni Christian. Halos buong araw pala akong hindi kumain at ngayun lang ulit ako nakaramdam ng gutom.

ROLDAN POV

'Wala ng sasarap pa kapag makatulog ka ng deri-deritso. Naalimpungatan ko na wala sa tabi ko ang asawa ko. Agad akong napabangon at inilibot ang paningin sa buong paligid ng kwarto namin.

Agad akong nakatulog pagkadating namin mula hospital. Himala naman at hindi ako kinukulit ng asawa ko kaya naman agad akong pumwesto dito sa kama at tuloy tuloy na nakatulog. Sinipat ko ang relo sa bedside table namin. Alas-tres na ng madaling araw. Agad akong bumangon at muling hinanap sa buong paligid ng kwarto si Miracle. Walang palatandaan na nandito siya sa loob kaya agad akong pumasok ng banyo para maghilamos at mag- toothbrush. Mamaya na lang ako maligo. Hahanapin ko muna ang asawa ko dahil madaling araw pa lang wala na siya dito sa aming silid.

Nagmamadali akong lumabas ng kwarto at dumiritso sa labas ng aming bahay. Masyado pang tahimik ang buong paligid kaya naman wala akong mapagtanungan kung saan na naman pumunta si Miracle. Kinabahan pa ako ng maisip ko na baka kong napaano na ito. Agad akong lumapit sa security guard na nagbabantay ng aming gate upang magtanong kung lumabas ba si Miracle.

"Hindi po lumabas si Mam Sir. Si Aling Dorry at iyung driver lang ang maagang umalis dahil mamimili daw sila ng pagkain na gusto ni Mam Miracle." sagot ng gwardiya.

Napakunot ang aking noo. Kay aga naman nang-utos ni Miracle na mamili ng pagkain sa labas. Sarado pa ang mga supermarket ng ganitong oras.

Napapailing na lang ako at muling pumasok sa loob ng bahay. Mukhang nagiging mabait na sa akin ang asawa ko. Hindi na ako nito ginising upang utusan na bumili ng pagkain na ayon sa kanyang cravings. Mabuti naman kung ganoon. At least nakatulog ako ng maayos.

Dumiritso ako ng kusina at nagbabaka- sakaling nandoon lang ito. Hindi nga ako nagkamali. Nakaupo ito sa dining area at abala sa kung anong kinakain.

"Sweetie ang aga mo naman nagising." agad na wika ko dito ng makalapit ako at humalik sa gilid ng labi nito. Hindi naman ito umimik at seryoso lang sa kinakain kaya naman umupo na ako sa tabi nito.

Muntik ng malaglag ang panga ko ng mapansin ko kung ano ang nilalantakan nito. Hilaw na mangga with bagoong. Kaya pala iba ang naaamoy ko. Walang hiya...kaaga-aga mangga agad ang kanyang kinakain. Nakaramdam ako ng pag-aalala. Baka sumakit ang tiyan nito sa kanyang kinakain. Pero hindi ko naman ito pwedeng sawayin dahil baka ako naman ang pag-initan.

"Gusto mo?" alok pa nito sa akin. Agad akong umiling at tumayo.

"Coffee lang ako Sweetie." sagot ko at agad na pumunta sa coffee maker at naghanda ng kape ko. Tulog pa ang mga kasambahay kaya wala akong choice kundi ipagtimpla ang sarili ko. Isa pa kailangan kong magmadali baka pilitin niya akong kumain ng mangga with bagoong.

"Siya nga pala Sweetie. Balita ko maaga mong pinaalis sila Aling Dorry

para bumili ng pagkain. Bakit hindi mo ako ginising para ako na lang sana ang bibili noon." wika ko dito habang hinihintay na matapos ang kape na ginawa ko sa coffee maker. Gusto kong iparamdam dito na perfect husband ako at handang sumunod sa lahat ng iutos.

"Hindi pwedeng ikaw ang pabilihin ko noon. Alam kong hindi mo alam ang bagay na iyun kaya sila Manang Dorry na lang ang inutusan ko at isa pa tulog na tulog ka at naawa akong gisingin ka.sagot nito habang nginunguya ang kanyang kinakain. Kinilig naman ako sa sagot nito. Walang duda, Malaki na ang concern sa akin ng asawa ko.

Mahal na mahal talaga ako nito. Nag- aalala din pala sa aking kalagayan.

Muli akong tumabi dito ng matapos kong magtimpla ng kape. Hindi ko inaalis ang tingin dito habang sarap na sarap sa kanyang kinakain.

"Anong oras ka nagising?" malambing na tanong ko dito. Huminto ito sa pagnguya at ibinaling ang tingin sa akin. Pagkatapos ay matamis itong ngumiti.

"Hmmm kakagising ko lang din. Halos magkasunod lang tayo. Nagutom kasi ako kaya agad akong bumaba dito sa kusina para maghanap ng makakain. Sakto naman at paalis na sila Manang Dorry kaya naman sinabi ko na sa kanila kung ano pa ang gusto kong ipabili." sagot nito. Napatango naman ako.

Nagulat pa ako ng bigla itong tumayo at nagmamdaling lumabas ng bahay. Agad naman akong napasunod dito. Nakita ko ang kakarating na si Aling Dorry kasama ang aming driver. Agad na lumapit dito si miracle at may kung anong tinatanong. Nakita ko pa ang pagngiti nito ng makita ko na tumango si Aling Dorry. Pagkatapos ay lumanit na ako sa kanila Mukhang

marami silang pinamili dahil sa dami ng mga plastic na ipinapasok ng driver papuntang dirty kitchen.

"Sweetie, babalik muna ako ng kwarto dahil gusto kong maligo." paalam ko kay Miracle. Agad naman itong tumango. Niyakap ko pa ito at muling kinintalan ng halik sa labi bago tuluyang bumalik sa loob ng bahay at diretsong umakyat ng kwarto.

Chapter 116

ROLDAN

Hindi na ako bumaba pagkatapos kong maligo. Hinayaan ko na lang muna si Miracle sa ibaba. Total mukhang nag-eenjoy naman ito sa pakikipag-usap kina Aling Dorry. Gusto kong bumalik sa pagtulog tutal maaga pa naman. Mamaya na ako bababa kapag kakain na ng breakfast.

Naalimpungatan akong parang may mabigat na bagay na nakapatong sa aking tiyan. Pagkatapos naramdaman kong may humahaplos sa aking mukha. Unti-unti akong dumilat at nakita ko ang seryosong mukha ni Miracle.

Nakaupo ito sa tiyan ko at abala sa kung anong ginagawa sa mukha ko. Agad ko itong hinawakan sa baywang kaya naman gulat itong napatitig sa mga mata ko.

"Huwag ka munang gumalaw. Hindi pa ako tapos. sagot nito sa akin.

pagkatapos ay may kinuha sa tagiliran ko. Nagtataka naman akong napatitig dito lalo na ng makita kong may hawak itong lipstick at idinikit sa labi ko.

Nanlaki ang aking mga mata sa pagkagulat. Agad kong iniilag ang aking ulo kaya tinitigan ako ng masama ng asawa ko.

"Huwag ka ngang malikot! Malapit na ito. Lipstick na lang ang kulang and your perfect!!." naiinis na wika nito pagkatapos ay hinawakan ako sa buhok at ibinalik sa dating pwesto ang ulo ko.

"Sweetie anong ginagawa mo? Bakit may hawak kang ganyan."

kinakabahan kong tanong. Hindi ito sumagot bagkos naramdaman ko na ikinuskos niya ang lipstick sa labi ko. Pagkatapos ay sinipat ako ng tingin at matamis na ngumiti.

"Ang gwapo mo talaga Roldan. Kaya love na love kita eh." nakangiti nitong wika sa akin at pinanggigilan pa ako.

mukha kaya naman napangiwi ako. Hindi ko alam kung kailan ba matatapos ang kakaibang paglilihi ng asawa ko. Mukhang araw-araw may kakaiba itong ginagawa sa akin.

"Bumangon ka na diyan. Luto na ang pinahanda kong pagkain kina Aling Dorry. Tiyak na magugustuhan mo ang breakfast natin." nakangiti nitong wika sabay alis sa pagkakaupo sa tiyan ko. Agad akong bumangon at naglakad papasok ng banyo. Nanlaki ang aking mga mata ng makita ko ang sarili ko sa harap ng salamin. Grabe! Naka-make up ako at para akong aattend ng beauty contest sa kapal ng pagkakalagay ng make up sa akin. Dagdagan pa ng mapulang lipstick na nakalagay sa labi ko. Akmang maghihilamos ako ng biglang nagsalita ito sa likuran ko si Miracle kaya natigilan ako.

'Subukan mong burahin iyang pinaghirapan ko malalagot ka sa akin!"

pagbabanta nito habang seryosong nakatitig sa akin. Alanganin akong napangiti.

"Sweetie, bakit mo ako nilagyan ng make up? Hindi naman ako babae para ayusan mo ako ng ganito." pagmamaktol ko dito. Kunting kunti na lang talaga at masisiraan na ako ng bait.

"Sa gusto ko eh! Bakit hindi mo ba nagustuhan ang pagkakalagay ko? Gusto mo ulitin natin?" nakangusong sagot nito sa akin. Hindi ko naman malaman kung tatawa o iiyak ba ako. Ano bang klaseng parusa ng langit ang ibinigay sa akin. Akala ko ayos na eh. Hinayaan niya na akong makatulog pero ito naman ang kapalit.

"Magbihis ka na. Nagugutom na ako." pautos na wika nito at nagmamadaling lumabas ng banyo. Naiwan akong napatulala na lang sa harap ng salamin. Ang sagwa talaga tingnan.

Para akong Prostitute na hindi nakahanap ng customer. Ano bang pumasok sa utak ng asawa ko? Normal lang ba ito sa isang buntis?

Wala akong choice kundi lumabas na ng banyo ng kalampagin nito ang pintuan. Agad na inihagis sa akin ang susuutin kong damit. Buti na lang at hindi damit pambabae ang ibinigay sa akin kung hindi baka matatakasan na ako ng bait. Pagkatapos kong magbihis ay agad na akong hinila palabas ng kwarto. Deritso kaming naglakad papuntang dining area. Lahat ng kasambahay na nakakasalubong namin ay hindi mapigilan na mapatingin sa akin at pinipigilang matawa. Alam kong masagwa ang hitsura ko pero may choice ba ako? Ito ang gusto ng mahal kong asawa kaya hayaan ko na lang. Kung saan siya masaya suportahan ko na lang kahit na magmukha ng akong engot sa paningin ng ibang tao. Kapag makapanganak na ito, babalik naman na siguro sa dati ang ugali niya. Sa ngayun tiis-tiis na lang muna. Parasaan ba at makakaraos din.

Nadatnan namin si Mommy at Daddy sa dining area na tahimik na nakaupo at pinagmasdan ang nakahain sa lamesa. Nang mapansin ng mga ito ang aming presensya ay sabay na napatitig ang mga ito sa amin....hindi......sa akin lang pala. Nakanganga pa si Daddy na parang takang taka sa hitsura ko.

Parang gusto kong bumalik ng banyo at maligo ulit para mabura ang kalukuhan na ginawa sa akin ni Miracle. Sininyasan ko si Daddy na ang asawa ko ang may gawa sa mukha ko. Agad naman nitong naintindihan at napatikhim.

"Hindi ko akalain na bagay pala kay Roldan ang ganyang ayos." labas sa ilong ang saya na wika ni DAddy. Proud naman na napangiti si Miracle at agad na kinuha ang isang mangkok na walang laman at naglagay ng dinuguan.....Teka!........Tama ba itong nakikita ko? Kay aga-aga dinuguan ang nakahandang pagkain sa lamesa? Kaya pala nadatnan kong parehong tulala sila Mommy at DAddy habang nakatitig sa pagkain na nasa harap nila.

Alas siyete pa lang nang umaga at mukhang nasa mood na naman si Miracle para pagtripan kami. Ang masama pa nito mukhang damay pati mga magulang ko. Lihim akong napangiti. Mas maigi nga ito para maranasan nila Daddy at Mommy kung anong klaseng kalbaryo ang nararanasan ko sa asawa kong buntis. Natawa pa ako ng napatikhim si Daddy, at kitang kita sa mukha nito ang hindi pagkagusto sa kung anong pagkain ang nakalagay sa hapag kainan. Saan ka ba makakakita ng kumakain ng agahan na dinuguan.

Kaya pala maaga nitong inutusan si Aling Dorry na mamili. Ito pala iyun. Mukhang proud pa ito sa inihandang pagkain para sa amin.

Supposed to be breakfast ito. Capital B.R.E.A.K.F.A.S.T!!! Pero bakit dinuguan ang nakahain sa harap namin. Bakit parang gusto yata ng mahal kong asawa idamay kaming lahat sa cravings niya? Mukhang hindi ko na papayagan pa itong muling magbuntis. Pagkapanganak nito mukhang kailangan na namin agad umpisahan ang family planning kahit na plano kong buntisin ito ng buntisin para makarami agad pero ngayun pa lang mukhang magbabago na ang isip ko. Tama na ang isang beses.

"Hindi niyo po ba gusto?" tanong nito. Nakatinginan kaming tatlo. Biglang nagbago ang mood ni Miracle. Maluha- luha itong napatayo. Heto na naman! Matitiis ko ba kung mga ganitong

linyahan na naman ang gagawin niya? Syempre....hindi. Mahal ko eh at ayaw kong nakikita itong naghihirap ang kalooban.

"Ako lang yata ang may gusto ng ganitong klaseng pagkain sa bahay na ito. Bakit ayaw niyo po? Pinaghirapan pa naman iyan namin ni Manang Dorry. Isa pa masarap naman ang pagkakaluto nito. Akala ko pa naman matutuwa po kayo sa inihanda ko sa inyo.." naluluha nitong wika. Napatikhim si Daddy sabay kuha ng serving spoon. No choice siya. Naniwala pa naman ito sa kasabihan na bawal bigyan ng sama ng kalooban ang buntis dahil maapektuhan ang sanggol sa sinapupunan. Isa pa excited na ito sa paglabas ng kanyang apo.

"Ano pa ang ginagawa mo Roldan? Kumuha ka na ng pagkain.. Favorite natin ito eh." wika ni Daddy habang nagsasalin ng dinuguan sa kanyang mangkok. Pero kitang kita sa mukha nito ang hindi gusto. Iba ang sinasabi ng bibig kaysa expression ng kanyang mukha. Parang gusto kong magbunyi. Bahala na...damay damay na ito.

Sumunod naman na kumuha si Mommy. Unlike kay Daddy, mukhang mas kalmado si Mommy. Siguro nakakain na ito ng dinuguan noon. Mukhang ayos lang naman sa kanya na ito ang kakainin namin ngayung umaga.

Napalunok ako at nanginginig ang mga kamay ng umpisahan ko ng haluin ang dinuguan na ibinukod ni Miracle para sa akin kanina. Muli itong naupo sa tabi ko.

"Hindi ko alam na favorite food mo pala ang dinuguan iha." wika ni Daddy sabay napangiwi ng tikman ang pagkain. Hindi ko naalala na sumubok kami na kumain ng ganito. Ito ang first time at si Miracle pa talaga ang nakagawa nito sa amin.

"Masarap hindi po ba Dad?" nakangiting sagot naman ni Miracle. Agad na tumango si Daddy at sunod sunod na uminom ng tubig pagkatapos ng isang subo. Tahimik ko namang tinitikman ang dinuguan. Masarap naman pala kaya no big deal. Hindi ko na lang siguro iisipin na galing sa dugo at lamang loob ng hayop itong kinakain namin.

Si Mommy naman ay tahimik lang din. Sumusubo ito ng paunti-unti. Pasulyap. sulyap pa ito kay Daddy na parang natatawa.

Mabuti na lang pagkatapos namin kumain ng kakaibang AGAHAN ay muli kaming nakabalik ng kwarto. Hindi ko kayang magliwaliw sa labas na ganito ang hitsura ko. Sila Mommy at Daddy naman ay ganoon din ang ginawa. Alam kong trauma ang inabot ng mga ito kanina. Hindi lang makahindi kay Miracle dahil baka sumama ang loob ng buntis.

Chapter 117

MIRACLE

Masaya akong naglakad papasok ng Villarama mansion. Nakalabas na ng hospital si Arabella. kaya naman excited ko itong dinalaw. Nasa opisina si Roldan kaya naman inihatid na ako ng personal driver ni Daddy Congressman papunta dito sa mansion. Balak ko din na dito na kumain ng tanghalian para naman makakasama ko pa ng matagal si Bella pati na din ang buong pamilya. Sobra kong namiss si Arabella dahil habang nagpapagaling ito ng hospital. bihira ko na lang itong nadadalaw. Pinagbawalan kasi ako ni Mommy dahil buntis daw ako at baka mapasama sa bata na nasa aking sinapupunan.

"Oh Ninang napadalaw ka?" narinig kong wika ng mapang-asar kong kakambal na si Christian. Nakadamit pang-opisina na ito at hindi ko alam kung bakit tanghali na nandito ра ito ngayun sa mansion. Mukhang late itong papasok. Agad ko itong pinanlisikan ng mata ng mapansin ko ang nang-aasar nitong ngiti..

"Pwede ba Christian! Ang aga -aga

huwag mo akong binubuwesit ha? Pumunta ako dito ng mansion dahil gusto ko ng peace of mind. Hindi para bwesitin mo!" pangil na sagot ko dito. Napahalakhak ito.

"Ganyan ba talaga kapag buntis?

Laging mainit ang ulo? Kaya pala nangangayayat na si Ninong dahil para kang tigre kong magalit!" tawang tawa nitong wika. Mabilis ko itong nilapitan at hinila ang buhok nito. Nagulat naman si Christian sa aking ginawa at napahiyaw. Sa sobrang lakas na pagkahila ko sa buhok nito may mga sumama pang ilang hibla sa palad ko bago ko ito bitawan.

"Ano ba Mira! Bakit ba napaka-sadista mo!!" naiinis nitong wika habang pulang-pula ang mukha dahil sa sobrang inis. Oh ngayun, sino ang mas talo sa aming dalawa! Akala niya hindi ko sya papatulan! Pwes nagkakamali itong kakambal ko. Kapag hindi ito titigil sa pang-aasar sa akin makakalbo talaga ito.

"Anong gulo ito? Bakit nandito ka pa Christian? Kanina ka pa hinihintay ng Daddy mo sa Office dahil kikitain nyo daw si Mister Teongco before lunch!"

naririnig kong wika ni Mommy habang palapit sa amin. Agad ako nitong niyakap at hinalikan sa pisngi. Ngingiti -ngiti naman ako habang nakatitig kay Christian.

"Ano ang nangyari sa iyo Christian? Bakit ganyan ang buhok mo?" nagtatakang wika ni Mommy ng sipatin nito ng tingin ang kakambal ko.

Pulang pula pa din ang mukha ni Christian. habang hindi malaman kong gagantihan ba ako sa ginawa ko dito o hindi. Hinawakan ko pa ang umbok ng tiyan ko para ipaalala dito na buntis ako. Hindi niya ako pwedeng gantihan kahit isang kurot lang kundi malalagot siya hindi lang sa akin kundi pati na din kina Mommy at Daddy.

"Si Mira kasi Ma eh. Sinabunutan ako!" sumbong nito kay Mommy. Parang nagpapakampi pa ito sa tono ng kanyang boses. Inirapan ko ito. Hindi naman iyun nakaligtas sa mga mata ni Mommy.

"Bakit mo naman sinabunutan ang kapatid mo Mira?" kastigo ni Mommy sa akin. Pinalungkot ko ang aking mukha bago sumagot.

"Paano, inasar niya kasi ako Ma. Sabi niya kinakawawa ko daw si Roldan kaya nangangayayat. Tapos tinawag niya pa akong NInang." sagot ko naman habang kunwari ay naluluha sa sama ng loob. Kaunting-kaunti na lang at magkakaroon na ako ng trophy para maging best actress. Ewan ko ba ang bilis talaga ng reflexes ko ngayun. Mabilis manakit itong kamay ko. Parang ito kasi ang gusto ng baby na nasa sinapupunan ko....(Char sinisi pa ang baby. Anong malay niya sa mapanakit na Ina gayung fetus pa lang naman iyan.)

"Kasalanan mo naman pala Christian. Bakit ba kasi ang hilig mong asarin yang kakambal mo? Alam mo namang buntis at nagiging mainitin ang ulo niyan dahil sa kalagayan niya! Sige na ayusin mo ang buhok mo at umalis ka na. Magagalit na ang Daddy mo sa kakahintay sa iyo!" wika ni Mommy dito. Pagkatapos ay hinawakan ako nito sa kamay at iginiya papasok ng mansion. Naiwan naman si Christian na iiling iling habang nakasunod ang tingin sa amin. Nilingon ko pa ito at dinilaan. Nanggigil naman itong tumingin sa akin habang inaayos ang nagulong buhok.

Nagdidiwang ang aking kalooban habang akay ako ni Mommy papuntang living room. Naabutan ko ang bunso kong kapatid na si Rafael na nilalaro nila Grandmama at Grandpapa. Agad akong lumapit sa kanila at humalik sa pisngi bilang tanda ng paggalang.

Pinanggigilan naman akong hinalikan sa pisngi ni Grandmama pagkatapos ay

hinaplos nito ang umbok ng aking tiyan bago ako naupo sa tabi nito. Pagkatapos ay kinuha ko si Baby Rafael sa bisig ni Grandpapa at kinandong. Tuwang tuwa naman ang bunso kong kapatid habang pinanggigilan ko itong halikan sa mukha. Humahagikhik ito habang nagkakawag kaya naman kinuha ito ni Mommy sa akin upang padedehin gamit ang bote na may lamang gatas.

"Hayyy naku! Ang bilis ng panahon. Parang kailan lang...karga karga ka pa namin tapos look at you now apo! Magkakaroon na kami ng apo sa tuhod sa iyo!" masayang wika ni Grandmama sa akin habang hinahaplos ang mukha ko. Matamis akong napangiti.

"Hindi ko nga akalain na muuna pang makapag-asawa si Mira kaysa sa mga kapatid niya. Wala naman itong ipinakilala sa ating manliligaw noon pero tingnan mo ngayun. Ilang buwan lang na nakilala si Roldan at buntis na agad." masayang sagot naman ni Grandpapa.

"At least bibigyan ko kayo kaagad ng apo sa tuhod Grandpapa. Ang love story namin ni Roldan wala ng masyadong chichi-buritsi! Nagmamahalan kami at hindi na namin pang dapat pahirapan ang isat isa." proud kong sagot. Natawa naman si Mommy.

"Ikaw talagang bata ka! Mabuti naman at pinayagan ka ng mga in-laws mo na lumabas ng bahay. Balita ko bantay sarado sila sa iyo dahil ayaw nilang mapahamak ka pati na din ang ipinagbubuntis mo." sagot naman ni Mommy. Napangiti ako habang hinahaplos ang aking tiyan.

Pagkatapos ay naagaw ang aking attention sa parating na si Arabella. Naglalakad ito palapit sa amin habang nakangiti. Pagkalapit ay agad itong lumapit sa akin at yumakap.

Masasabi kong maayos na ang kalagayan ni Bella. Bumalik na sa dati ang pangangatawan nito at ayon sa Doctor ay tuloy-tuloy na ang pagaling nito although kailangan lang niya ng mahaba-habang pahinga. Hindi na muna namin itong pinayagan na bumalik ng America dahil natatakot kaming baka abusuhin nito ang sarili at malagay sa alanganin ang kalusugan nito. Buti na lang at pumayag itong huminto muna sa pag-aaral habang nagpapagaling ng lubusan.

"Mabuti naman at nakadalaw ka Ate. Alam mo bang miss na miss na kita?" Tuwang tuwa nitong wika at hinalikan ako sa pisngi. Pagkatapos ay umupo ito sa tabi ni Mommy na katapat lang namin ni Grandmama at Grandpapa.

"Syempre namimiss ko din naman kayo. Isa pa na-bobored na ako sa bahay lalo na at pumapasok na ulit ng opisina si Roldan." sagot ko naman.

"Dito ka na kumain ng lunch apo. Para naman makakasama ka namin ng matagal." sabat naman ni Grandmama at tumayo na. Babalik daw muna ng kwarto dahil may gagawin ito doon. Sumunod naman si Grandpapa dito. Si Mommy Carissa naman ay nagpaalam na din para patulugin si Baby Rafael. Naiwan kami ni Arabella na masayang nagkukwentuhan.

"Balita ko nagpaalam si Kurt kina Mommy at Daddy na muli kang ligawan. Ano ang say mo tungkol dito? Agad na tanong ko kay Arabella ng kami na lang dalawa ang naiwan.

Nawala ang masyang ngiti sa labi nito. Malalim na napabuntong hininga at kitang kita ang lungkot sa mga mata habang nakatitig sa akin.

"Ayaw ko na siyang bigyan ng chance para makapasok muli sa buhay ko Ate Mira. Tama na ang minsan niya akong nasaktan. Hindi kami bagay ni Kurt at mas maraming babae na mas karapat- dapat sa kanya." malungkot nitong sagot. Hindi ko mapigilan ang mapailing.

"Arabella, huwag mong sabihin iyan. Huwag mong pababain ang self esteem mo. Isa kang Villarama at maraming tao ang nangangarap na mapabilang sa ating pamilya. You're so precious to us... to our family! Mahal na mahal ka namin at huwag kang makinig sa mga sabi-sabi ng ibang tao. Isa kang Villarama at hindi mababago iyan kahit kailan. Hindi ka man nanggaling sa sinapupunan nila Mommy at Daddy pero itinuring ka na naming pamilya." madamdamin kong sagot dito. Agad itong tumayo at umupo sa tabi ko at naiiyak itong yumakap sa akin.

"Thank you Ate! Ang bait mo talaga!" umiiyak na wika nito.

"Ssshhh tama na nga iyan! Ikaw talaga, napaka-emotional mo pa rin. Wala akong ibang hangad kundi ang kaligayahan mo Bella! Ano mang landas ang gusto mong tahakin nandito lang kami para suporatahan ka. Sa ngayun kailangan mo munang lubusang magpagaling." naiiyak kong

wika dito. Agad itong tumango. Pagkatapos ay tumingin ito sa aking tiyan.

"Ilang buwan na lang at masisilayan ko na ang pamangkin ko. Kailan kayo magpapa-gender reveal Ate? Para naman makakakapaghanap na ako ng pwedeng iregalo sa kanya." nakangiti nitong wika habang hinahaplos ang tiyan ko.

"HIndi ko pa alam. Bahala na. Basta babalitaan kita kaagad tungkol sa bagay na ito." Nakangiti kong sagot dito.

Masaya kaming nag-uusap ni Bella hanggang sa dumulog kami ng hapag kainan para kumain ng lunch. Favorite ko lahat ng nakahain kaya naman marami akong nakain. Kahit papaano hindi na ako nagiging mapili sa pagkain nitong mga nakalipas na araw. Hindi na din ako nagsusuka at nahihilo kaya naman nagagawa ko na kahit papaano ang gusto ko.

Pagkatapos kumain ay nagpaalam ako kina Mommy na pupuntahan ko sa opisina niya si Roldan. Bigla ko kasi itong namiss at gusto kong makita agad agad. kaya naman agad akong nagpahatid sa aming driver na nakaantabay lang dito sa mansion.

Excited akong naglakad papuntang elevator. Kilala na ako sa building na ito kaya wala ng sino man ang nangangahas na harangin ako. Agad kong pinindot ang elevator na tanging si Roldan at ang pamilya lang nito ang may access. Diretso na ito sa kanyang opisina kaya naman ngiting-ngiti ako habang umaandar ang elevator paakyat.

Pagkabukas ng elevator ay agad akong lumabas. Naabutan kong abala ang secretary ni Roldan na si Misis Robles sa kanyang ginagawa. Matagal ng empleyado ito ng kompanya at dating secretary pa ito ng Daddy ni Roldan at itinuloy nito ang serbisyo ng pumalit si Roldan sa kanyang ama. Agad itong natigilan ng maramdaman ang presensya ko at tarantang napatayo.

"Mam Miracle?? Napadaan po kayo?" nakangiti nitong wika sa akin pagkatapos ay sumulyap sa pinto ng opisina ni Roldan.

"Good Afternoon Misis Robles. Nasa loob ba ang asawa ko?" tanong ko dito. Lumikot ang mga mata nito bago tumango. Bigla akong kinutuban sa hindi malaman na dahilan. Pagkatapos ay mabilis akong naglakad papuntang opisina ni Roldan at walang sabi- sabing binuksan ang pinto.

Halos malaglag ang puso ko sa sahig ng makita kong may babaeng nakaupo sa lamesa ng asawa ko? Shit nakapatong sa lamesa at pabukaka itong nakaharap sa asawa ko na noon ay nakaupo sa Swivel chair! Gulat sila parehong napalingon sa akin ng pabagsak kong isinara ang pintuan ng opisina. Biglang namutla si Roldan samantalang hindi naman nakakilos ang malanding babae sa harap nito.

"Anong ginagawa niyo? Monkey business?" galit na bulyaw ko habang tinitigan ang mukha ng babaeng malandi. Hindi ako magkamali... ang ex ni Roldan na si Bianca ang nandito sa loob ng opisina ng asawa ko. Parang biglang tumigil ang pag-ikot ng mundo! Nanlilisik ang aking mga mata na sinugod dito. Hinawakan ko sa buhok at hinila ko si Bianca pababa ng mesa. Hindi ito nakapalag ng dahil sa pagkagulat. Napasigaw ito ng maramdaman ang paghila ko sa buhok nito. Alam kong nasaktan ang anit nito at wala akong balak na bitawan ang buhok nito hanggang sa hindi ito humiwalay sa kanyang anit. HIndi ko alam pero pakiramdam ko ang lakas ko ng mga panahon na ito. Galit na galit ako at nanginginig ang buo kong kalamnan. Parang langgam ang tingin ko kay Bianca na gusto kong tirisin.

"Aray! ano ba? Bakit ba? Bitawan mo ako!!!" Sigaw nito habang hawak hawak ang mahaba nitong buhok na hila-hila ko. Agad naman akong niyakap ni Roldan kaya naman nabitawan ko ang buhok ni Bianca. Galit ko itong nilingon at sinipa sa kanyang Junjun. Napaigik ito sa sakit kaya naman natumba ito sa sahig habang namimilipit sa sakit. Muli kong nilingon si Bianca na noon ay inaayos ang nagulo nitong buhok.

Agad naman pumasok si Misis Robles para umawat pero tinapunan ko ito ng masamang tingin bago kinuha sa gunting na ginagamit na panggupit sa papel dito sa loob ng opisina. Muli kong binalikan si Bianca na noon ay abala pa rin sa pag-aayos ng kanyang sarili at muling hinawakan at hinila ang mahaba nitong buhok na alaga sa kulay, Nagulat ito sa aking ginawa at nanlaki ang kanyang mga mata ng makita nito ang hawak kong gunting.

"Subukan mong manlaban! Itatarak ko sa leeg mo ang hawak kong ito!" Sigaw ko dito at pahaklit kong muling hinila ang buhok nito sabay ginupit.

Napahiyaw naman si Bianca sa ginawa ko. Hindi ito nakakilos at nagulat marahil sa bilis ng pangyayari.

Napasigaw naman si Misis Robles at agad na tinulungan ang amo na noon ay namimilipit pa sa sakit habang iniinda ang pagkakasipa ko sa bayag nito.

"Hayoop ka! Malandi!!!! Kakalbuhin kita!" galit na sigaw ko. Pilit naman na kumakawala si Bianca sa pagkakahawak ko kaya lang wala ng ligtas ang malaking bahagi ng buhok nito. Tuluyan ko ng nagupit bago ito makawala sa akin. Paika-ika naman na na muling lumapit sa akin si Roldan at niyakap ako.

"Sweetie tama na iyan! Baka mapaano ang baby natin!" wika nito sa akin at pilit akong pinapakalma. Ngumangawa naman si Bianca habang pinupulot ang nagupit nitong buhok. Agad naman nagpasipasukan ang mga security sa loob ong opisina at hindi malaman kung ano ang gagawin samantalang si Misis Robles naman ay shock sa mga nangyari.

"Ilabas niyo na si Bianca baka mapatay pa siya ng asawa ko!" Narinig kong utos ni Roldan. Sumigaw naman ako tanda ng pagtutol at pilit na kumakalas pagkakayap ni Roldan. Pagkatapos ay muli kong nilapitan si Bianca na noon ay umiiyak pa rin. Binigyan ko ito ng mag-asawang sampal na siyang ikinasinghap ng mga tao na nasa aming paligid. Napakamot naman ng ulo  si Roldan dahil alam niyang hindi niya mapipigilan ang kanyang asawa. May ugali kasi itong habang pinipigilan lalong nagwawala.

"Sa susunod, kikilalanin mo muna kung sino ang kinakalaban mong haliparot ka!" galit na sigaw ko dito. Tulala naman na napatitig sa akin si Bianca kasunod ang sunod-sunod na pagtulo ng luha sa mga mata. 

"Ako ang nauna sa kanya..inagaw mo lang siya sa akin pero bakit ikaw pa ang galit!" pagalit nitong wika sa akin habang hawak ang nasaktan na pisngi.

"Nauna ka pero ako ang pinakasalan kaya pasensyahan tayo! Bumalik ka na sa pinanggalingan mo bago pa kita mapatay!!! Kapag makita ko pang aali- aligid ka sa asawa ko higit pa diyan ang mararanasan mo sa mga kamay ko!" galit na bulyaw ko dito habang tinititigan ang mukha nito na namumula at punong puno ng luha.

Chapter 118

ROLDAN

Sa sobrang galit ng asawa ko sa hospital ang bagsak namin. Hindi naman ito dinugo o ano pa man. Kaya lang gusto kong makasiguro kung ayos lang ba ito. Nagwala ito kanina at marami itong pwersa na ginamit kaya nag- -aalala ako baka kung mapaano na ito. Mabuti na lang at hindi na ito nagreklamo ng sabihin ko na dadalhin ko sya ng hospital para matingnan ng Doctor. Kumalma na din ito ng makaalis na si Bianca iyun nga lang hindi ako nito kinakausap.

Naiintindihan ko naman dahil alam kong galit pa rin ito kahit papaano.

Nagulat din ako sa biglang pagdating ng opisina kanina ni Bianca.

Kakarating lang daw nito ng Pilipinas at sa akin agad dumiritso dahil bigla daw niya akong na-miss. Aattend daw ito ng fashion show na gaganapin sa kilalang hotel dito sa Pilipinas. kaya biglaan ang kanyang pag-uwi. Hindi ko naman akalain na may balak pala akong akitin nito sa loob pa mismo ng aking opisina.

Pinutol ko na ang communication kay Bianca simula ng hiniwalayan ko ito noon. Halos magkasunod lang silang dalawa ni Miracle na dumating ng opisina. .at habang nag-uumpisa pa lang na bumukaka sa harap ko si Bianca. bigla naman dumating si Miracle na halos umaapoy ang buong katawan dahil sa matinding galit. Hindi ko nga ma-imagine kung bakit sobrang lakas nito kanina. Pati bayag ko muntik na nitong pasabugin sa lakas ng pagkakasipa. Mabuti na lang at hindi nakapanglaban si Bianca. Marahil natakot din ito sa hitsura kanina ni Miracle na parang papatay na sa matinding galit.

"Sa sobrang tapang ng asawa ko halos makalbo na nito si Bianca kanina. Ewan ko lang kung makakarampa pa ito ng maayos gayung bakat sa mukha nito ang palad ni Miracle at sira din ang buhok nito. Grabe ang iyak nito kanina habang bitbit ng mga gwardiya palabas ng opisina.

Sa susunod, hindi na talaga ako tatanggap ng bisita lalo na kapag babae at lalo na kapag walang appoinment. Baka matuluyan ang junjun ko at hindi na makapag-perform ng maayos.

Ibinaling ko ang tingin kay Miracle na noon ay tahimik lang habang inaasikaso ng kanyang Doctor. Malaki na ang tiyan nito at excited na ako sa paglabas ng baby namin. Hays tiyak lagot ako nito mamaya.

"Mister Valdez, maayos naman ang kalagayan ni Misis Valdez. Pero kailangan niya pa ring mag-ingat dahil hindi lang iisang buhay ang nasa kanyang sinapupunan." wika ng

doctor. Agad na napalapit ako sa kanilang dalawa ni Miracle. Nakita ko ang pagkagulat sa mga mata ni Miracle ng marinig ang tungkol sa bagay na iyun.

"A-anong ibig niyong sabihin Doc?" tanong ko

"Congratulations Mister and Misis Valdez! Ayun sa resulta ng kanyang ultrasound kambal ang nasa sinapupunan ni Misis Valdez. Kaya simula ngayun doble ingat ang gagawin niyo dahil mas risky ang kanyang kalagayan." nakangiti nitong paliwanag sa amin. Agad naman naluha si Miracle kaya naman niyakap ko ito pagkatapos ay hinalikan ko sa labi. Hindi naman ito nagprotesta.

"Mira, iwasan mo munang magpagod ha? Kumain ka ng maraming prutas at gulay at inumin mo ang mga vitamins na nirereseta ko sa iyo. Kailangan mo din sundin ang schedule ng yung check -ups para mamonitor natin ang babies na nasa iyung sinapupunan.' nakangiting bilin ng Doctor. Nakangiting tumango naman si Miracle. Walang pagsidlan ang tuwa ng puso ko kaya hanggang tainga ang aking ngiti habang nakikinig sa iba pang sinasabi ng Doctor.

"Asahan nyo Doc. Lalo ko siyang aalagaan ngayun. Salamat....Lord Salamat!!!" wika ko pa habang naiiyak.

Pagkatapos ng check up ni Miracle ay agad naman kaming umuwi ng bahay. Cancelled lahat ng meetings at appointments ko ngayung araw dahil sa mga nangyari. Mas mahalaga sa akin ang kalagayan ng asawa ko kaya hihilingin ko kay Daddy mamaya na hindi muna ako papasok ng opisina hanggang sa makapanganak si Miracle para maalagaan ko ito ng maayos. Tiyak na matutuwa ito kapag malaman niyang kambal ang magiging apo niya sa amin.

"Ano itong nabalitaan ko na nagkagulo daw kanina sa opisina Roldan!" Agad na salubong sa amin ni Daddy ng makababa kami ng kotse. Halatang galing ito sa opisina bilang Congressman dahil sa kanyang suot. Tumingin muna ako kay Miracle bago sumagot.

"Dad, mali ang iniisip mo. Bigla kasing sumulpot sa opisina si Bianca kanina at tinangka niya akong akitin." sagot ko. Agad naman na lumapit si Mommy kay Miracle pagkatapos ay nagtanong.

"Ayos ka lang ba Iha? Dapat tinawagan mo ako para ilibing natin ng buhay ang malanding iyun." wika naman ni Mommy, Gulat na napatingin naman ako kay Mommy? Ano daw? Ang pasensyosa kung Ina. handa na ngayung pumatay? Di nga? Halos hindi nga ito makapatay ng ipis dahil sa sobang bait eh.

"Ok na no Mom Muntik ko na po siyang makalbo kanina. Siguro naman magtatanda na siya at hindi na lalapit kay Roldan. Si Roldan na lang siguro ang kailangan kong disiplinahin ngayun." sagot naman ng asawa ko habang hinihimas ang kanyang tiyan. Bigla tuloy akong kinabahan.

"Good Job Mira! Ganyan dapat ang ginagawa sa mga haliparot! Oh siya halika na muna sa dining area. Ipinaghanda kita ng pagkain. Alam kong gutom kayo kaya naman kumain ka muna bago magpahinga." sagot ni Mommy at inakay ang manugang papasok sa loob ng bahay. Naiwan naman kaming dalawa ni Daddy.

"Bakit ba kasi hindi mo pa tinapos ang communication sa babaeng iyun? Buti na lang mabait iyang asawa mo at hindi ka nilayasan!" galit na wika ni Daddy sa akin. Natigilan naman ako.

"Dad, palay ang lumapit sa manok. Hindi ko tinuka dahil hindi ko gusto!

Wala akong kasalanan dahil kahit bumukaka pa sa harap ko si Bianca. hindi ko siya papatulan. Wala siya sa kalingkingan ng asawa ko." sagot ko.

"Umayos ka Roldan ha? Huwag mo akong gayahin. Alam kong babaero ako noong mga kapanahunan ko. kaya naman huwag mo akong gayahin dahil masakit sa ulo iyan. Muntik na akong layasan ng Mommy mo noong minsan niya akong nahuli. kaya sinasabi ko sa iyo, huwag mo ng gawin ang mga nagawa ko noon na pagkakamali." wika ni Daddy sa akin. Lumabas din ang totoo na hindi ito tapat kay Mommy. Sabagay, wala naman akong alam tungkol dito dahil abala ako sa sariling buhay ko.

"Hindi ako mambabae Dad. Sawa na ako sa mga ganyang gawain noong nasa ibang bansa ako at kay Miracle na lang umiikot ang mundo ko ngayun. Isa pa alam naman siguro niya na wala talaga akong kasalanan dahil hindi naman niya ako ulit inaway noong nakaalis na si Bianca." proud kong sagot.

"Mabuti naman kung ganoon. At mas maganda ang ginawa mo dahil agad mo siyang dinala sa Doctor pagkatapos ng komprontasyon nilang dalawa ni Bianca. At least nakakasigurado tayo na ayos lang siya pati na din ang bata na nasa kanyang sinapupunan. Siya nga pala, kumusta ang pagdadalang tao niya? Excited na akong makita ang apo ko!" wika ni Daddy.

"Ayan din ang gusto kong malaman mo na tiyak na matutuwa ka Dad!" ngiting ngiti kong sagot.

"Na ano? Sabihin mo at huwag mo na akong bitinin at baka atakihin ako sa puso." sagot nito.

"Kambal ang magiging anak namin Dad kaya naman ang saya saya ko!"

natutuwa kong pagbabalita dito. Nanlaki ang mga mata ni Daddy at napahawak pa sa kanyang puso kaya naman nag-aalala ko itong inalalayan.

"Dad, ayos ka lang ba?" nag-aalala kong tanong. Huminga ito ng malalim at nagulat ako ng makita ko ang pagtulo ng luha sa mga mata nito. Sa kauna-unahang pagkakataon, umiyak ang DAddy kong politician. Pagkatapos ay tinapik ako nito sa balikat at masayang nakangiti habang patuloy sa pag-agos ang luha sa mga mata.

"Sobrang proud ako sa iyo Roldan! Hindi ko akalain na mabibigyan mo kami ng isang napakalaking blessings. Matagal na namin na pinangarap na magkaapo sa iyo pero mukhang doble ang kaya mong ibigay sa amin." umiiyak na wika nito. Nakangiti kong tinapik sa balikat si Daddy.

"Thank you Dad! Pipilitin kong maging mabuting ama sa mga anak ko! Ganito pala ang pakiramdam na magiging isang ama na! Kaya Dad dapat ngayun pag-isipan mo na kung paano mo sila sabay sabay alagaan." nakangiti kong wika dito. Lalong tumulo ang luha nito.

"Magreresign na talaga ako sa politika. Ako mismo ang mag-aalaga sa mga apo ko!" sagot nito ng nakangiti at pinupunasan ang luha sa mga mata.

"Ngayun pa lang, dublihin mo ang pag- aalaga sa asawa mo. Huwag ka na munang pumasok ng opisina at ako na ang bahala sa ating kompanya. Excited na ako sa paglabas ng aking mga apo Roldan. Congratulations sa inyong mag -asawa at sa ating pamilya!" nakangiti nitong wika. Pinakalma muna nito ang sarili tsaka ako niyaya papasok ng bahay. Naabutan namin si Mommy at Miracle na masayang nagkukwentuhan habang kumakain. Katulad ni Daddy, kitang kita sa mukha ni Mommy ang matinding tuwa at alam ko na kung bakit. Marahil nabanggit na ni Miracle

dito ang tungkol sa kambal na nasa kanyang sinapupunan.

Masaya kaming nag-usap sa dining area bago nagpasyang pumasok muna ng kwarto ni Miracle para magpahinga. samantalang si Mommy at Daddy ay narinig kong may pupuntahan daw sila. Masaya kong inalalayan ang asawa ko paakyat hanggang sa makapasok kami ng kwarto. Pagdating ng kwarto ay tahimik lang si Miracle. Wala akong narinig na kahit na anong sumbat mula dito tungkol sa nangyari kanina sa opisina. Liban sa parang hindi ako nito masyadong pinapansin, walang palatandaan na galit ito sa akin na siyang labis kong ipinagtaka. Bigla tuloy akong kinabahan.

"Sweetie, ayos lang na magalit ka sa akin. Pwede mo ako bugbugin kung gusto mo. Hindi ako papalag promise." wika ko dito. Tinitigan ako nito. Blanko ang kanyang expression kaya lalo

akong kinabahan. Pagkatapos ay

nilapitan ako nito at itinulak sa kama.

"Maghubad ka!" seryoso nitong wika.

Nagulat naman ako.

"Maghubad ka sabi eh!" ulit nito. Napapakamot naman ako ng ulo habang inuumpisahan kong hubarin ang suot kong long sleeves. Ano na naman kaya ang pinaplano ng asawa ko?

"Bilisan mo...ano ba!!!" malakas nitong wika.

"Lahat ba?" tanong ko.

"Of course!" sagot nito habang nakapamaywang. Wala na akong nagawa pa kundi hubarin lahat ng saplot ko sa katawan. Agad naman itong napangisi ng makita niyang hubot hubad na ako. Hinawakan ako nito sa mukha at tumingkayad upang maabot niya ang labi ko. Naglapat ang

aming labi na siyang ikinatuwa ko. Nagdiwang ang aking kalooban at agad kong tinugon ang halik nito. Agad na nagreact ang aking junjun at biglang tumigas. Hinapit ko si Miracle payakap sa akin habang patuloy na magkalapat ang aming labi.

Unti-unti kong itinaas ang maternity dress na suot nito. Buong pagmamahal na hinaplos ko ang katawan nito at iginiya papunta sa aming kama.

Buong puso naman itong nagpaubaya kaya bago lumapat ang likod nito sa malambot naming kama. ay hinubad ko ng tuluyan ang suot nitong maternity dress. Tumampad sa paningin ko ang sexy nitong katawan kahit na buntis at ang makinis nitong balat. Buong pagsuyo kong inumpisahan halikan ang leeg nito pababa sa kanyang soso. Napaigtad naman ito ng umpisahan kong sipsipin ang kanyang nipple.

"This is life! Pagkatapos niyang tuhurin ang junjun ko kanina mukhang makakabawi ito ngayun. Hindi ko akalain na hindi ito nagtanim ng sama ng loob sa akin .sa kabila ng labis nitong pagwawala kanina sa opisina. Marahil ay naisip nito na hindi ko naman talaga kasalanan ang lahat.

Lasing na lasing na ako sa sobrang pag- iinit ng katawan ko. at halos gusto ng manuklaw ang junjun ko ng bigla akong itulak ni Miracle. Gulat naman akong natigilan pagkatapos ay tinitigan ito.

"Ang baho mo! Maligo ka muna." wika nito. Napakunot ang aking noo. Inamoy ko pa ang aking sarili pero hindi naman ako mabaho. 

"Sweetie, ayos na ito. Galit na galit na ang junjun ko at gusto ng maka-score." buong pagsuyo na muli ko itong hinalikan.

"Ayaw ko nga! Maligo ka muna!" sagot nito sabay tulak ulit sa akin. Wala akong nagawa kundi ang umalis sa ibabaw nito at tumihaya sa kama. Walang hiya, tirik na tirik na ang junjun ko pero ayaw pang papasukin. Maligo daw muna ako. Ano na naman kayang drama ito ng asawa ko? Sumasakit na din ang puson ko dahil nabitin.

"Nakita ko na mabilis pa sa alas-kwatro na bumaba ng kama ang asawa ko. Panty na lang ang kailangan kong hubarin dito at nandoon na ako sa finish line. Hayst, buhay nga naman!!!

"Maligo ka na bago pa magbago ang isip ko Roldan! Huwag mo akong inartehan dahil malaki pa ang kasalanan mo sa akin." Wika nito sa akin. Pagkatapos ay muling isinuot ang damit na nahubad ko na kanina. Naiinis naman akong bumangon at nagmamadaling naglakad papasok ng

banyo.

Mabilis akong naligo. Wala eh, kailangan kong sundin ang asawa ko. kung gusto kong makarating sa finish point. Baka nga mabaho na ako sa pang -amoy nito dahil maselan daw talaga ang buntis pagdating sa kalinisan.

Excited akong lumabas ng banyo pero nadismaya ako ng makita kong wala si Miracle. Taranta akong nagbihis at agad na hinanap sa buong kabahayan.

Hapon na at kapag ganitong oras nagpapahinga na ang mga kasambahay. Sila Mommy at Daddy ay umalis ng bahay dahil may pupuntahan daw. Kung ganoon saan nagpunta si Miracle? Alangan naman na naglayas ito gayung ayos naman ito kanina. Mukhang hindi naman galit dahil nagawa pa akong halikan nito. Muntik na nga kaming magtalik.

Napahilamos ko ang aking kamay sa aking mukha dahil sa matinding pag-alala. Pagkatapos ay nilapitan ko ang guard on duty sa gate.

"Nakita mo ba ang Mam Miracle mo?" tanong ko dito. Natigilan naman ito at napakamot sa kanyang ulo.

"Si Mam po. Lumabas po Sir. Gamit nya po ang kotse niyo." sagot nito. Napatulala ako at agad na pinuntahan ang sasakyan na ginagamit kapag pumapasok ng opisina. Biglang rumagasa ang kaba sa dibdib ko ng wala ito sa pinag-parkingan ko. Kung ganoon naglayas ang asawa ko? Shit! Saan ito nagpunta?

Mas mabuti pang nilumpo nya na lang ako sa bugbog kaysa bigla na lang siyang naglayas. Paano kung mapahamak ito!

Kung bakit naman kasi nanggulo pa itong si Bianca. Hindi sana ito mangyayari kung hindi ito umeksena. Litse talaga! Hindi ko pa nga lubusang kilala ang asawa ko! Akala ko wala na dito ang nakita niya kanina sa opisina. Iyun pala galit pa rin ito dahil nagawa pa din nitong umalis ng bahay ng hindi nagpapaalam.

"Bakit kasi hinayaan mong makalabas? galit na bulyaw ko sa guard.

Napayuko naman ito. Pagkatapos muli akong bumalik sa loob ng bahay para kumuha pa ng isang susi ng sasakayan. Saan ko kaya hahanapin ang asawa ko? Ano ba naman ito! Kung kailan naman masaya na kami tsaka naman dumating ang ganitong klaseng problema.

Chapter 119

ROLDAN POV

Naihampas ko ang kamay ko sa manibela ng maisip ko kung saan ko hahanapin si Miracle. Hindi din ako sure kung sa mansion ito pumuta dahil hindi pa naman tumatawag si Carissa sa akin. Kung doon pumunta si Miracle tiyak na tumawag na sa akin ang Ina nito upang magtanong. Nag-aalangan din akong pumunta sa kanila dahil tiyak na sasabunin ako nito kapag malaman nila na naglayas ang kanilang anak dahil sa selos.

Agad kong naisip si Christian...Tama Si Christian. Sa kanya na lang ako magtatanong kong umuwi ba sa kanila si Miracle.

Agad kong kinuha ang cellphone at nagdial. Hindi naman nagtagal at sumagot na din si Christian.

"Hello Ninong! Napatawag po kayo?"

agad na tanong nito sa akin. Naririnig ko sa background nito ang boses ng bunso niyang kapatid na si Rafael. Kung ganoon nasa mansion na ito. Sinipat ko ang suot kong relo. Halos alas sais na ng gabi. Lalo akong kinakabahan ng maisip na gumagabi na at nasa labas pa rin si Miracle.

"Umuwi ba diyan si Miracle?" diretsa kong tanong.

"Kaninang bago magtanghali po. Pero narinig ko kay Mommy na nagpahatid daw po sa driver sa inyong opisina after kumain ng lunch dito sa mansion. Bakit po? Wala po ba siya dyan sa inyo "nagtatakang tanong ni Christian. Napalunok ako.

"Nagalit kasi siya sa akin kaya biglang umalis. Saan kaya siya nagpunta? Nag- aalala na ako sa kanya." Sagot ko. Natigilan naman si Christian at pagkalipas ng ilang minuto ay muli itong nagsalita.

"Hayaan mo na muna Ninong. Uuwi din iyun. Ugali niya na talaga iyan na kapag galit gusto niyang mapag-isa. Wala pa namang record iyan dito sa amin na naglayas. Talagang may katigasan ang kanyang ulo pero hindi naman iyun nakakatiis at uuwi din." sagot nito sa akin. Napailing ako.

"Nag-aalala na ako sa kanya Chrisitan. Kung wala siya diyan sa inyo saan siya nagpunta? Pwede bang tulungan mo ako? Baka nasa isa sa mga kaibigan niyo lang siya at nagpapalamig ng ulo. Pwede bang tawagan mo yung mga kaibigan mo?" sagot ko dito. Narinig ko ang marahan nitong pagbuntong hininga bago sumagot.

"Sige po Ninong..Isa-isa ko po silang tatawagan ngayun. Huwag po kayong mag-alala. Nasisigurado ko na hindi iyun naglalayas, Wala sa kanya  ang ganoong bagay." sagot nito sa akin bago pinatay ang tawag. Muli akong napahampas sa aking manibela. Napakahirap galitin ng asawa ko! Bigla na lang umaalis ng bahay ng hindi nagpapaalam. Sino ba naman kasi ang nag-aakala na aalis ito gayung nasa kasarapan kami ng love making? Pinaligo lang ako tapos wala na agad? Ano ito pinasakit niya lang ang puson ko? Wala talaga itong balak na makipag -sex sa akin dahil galit siya?

Agad akong napatingin sa gate ng aming bahay ng bumukas ito. Nakita ko ang kotse ni Daddy na pumasok sa loob. Agad akong bumaba ng sasakyan para salubungin sila.

"Aalis kayo? Gabi na ah?" tanong ni Mommy.

"Nasaan si Mira? Ipagpabukas niyo na lang kung may pupuntahan kayo dahil gabi na. Halos maghapon na siyang nasa labas at makakasama sa kanya kung panay gala ang ginagawa niyo." wika ni Daddy. Napakamot ako ng aking ulo.

"Wala po si Miracle! Umalis po siya at hindi ko alam kung saan siya nagpunta. sagot ko. Parehong nanlaki ang kanilang mga mata dahil sa pagkagulat.

"Bakit saan siya nagpunta? Nag away ba kayo?" tanong ni Daddy. Umiling ako.

"Hindi ko po alam. Ayos naman siya kanina. Naligo lang ako at paglabas ko ng banyo wala na siya. Dala niya ang kotse ko Dad. Nag-aalala na ako baka mapahamak siya." sagot ko. Malakas na napabuntong hininga si Daddy. Kitang kita naman kay Mommy ang matinding pag-aalala.

"Saan kaya nagpunta ang batang iyun? Tumawag ka ba sa mansion nila? Baka umuwi muna sa mga Villarama para magpalamig. Baka masyado niyang dinibdib ang nakita niya kanina sa opisina at hindi niya lang masabi-sabi sa atin kaya umalis. Roldan, hanapin mo ang asawa mo! Hindi pwedeng basta na lang siyang aalis. Paano kung mapahamak siya?" tarantang wika ni Mommy. Si Daddy naman ay hindi malaman kung ano ang gagawin.

"Tumawag na po ako kay Christian Dad. Sinabi niya sa akin na wala sa kanila si Mira. Kanina pa ako halos mabaliw sa pag-aalala sa kanya. Hindi ko alam kung paano mag-umpisa para hanapin siya." sagot ko naman. Pagkatapos ay narinig ko na tumunog ang aking cellphone. Agad ko itong sinagot ng makita kong si Christian ang tumatawag.

"Negative Ninong. Hindi daw nagawi sa kanila si Mira. Hindi din daw po tumatawag." pagbabalita sa akin ni Christian. Lalo akong kinabahan.

"Kung ganoon saan siya nagpunta? Alam na ba nila Mommy at Daddy mo na naglayas si Mira?"TAnong ko.

"Hindi ko na po sinabi. Pero huwag po kayong mag-alala Ninong. Nasisiguro ko na uuwi din iyun. Kung hindi man diyan sa inyo, baka dito sa mansion. Hindi ugali noon na magpalipas ng gabi sa ibang bahay or sa hotel. Takot mag isa iyun sa mga hotel." wika ni Christian. Napahilot ako sa aking sintido. Pakiramdam ko tatanda agad ako nito dahil sa matinding pag-aalala at konsumisyon.

Pagkatapos kung makausap si Christian ay muli akong tumingin kay Daddy. Kita na ang galit sa mukha nito.

"Saan nakacheck-in ang lintik ng Bianca na iyun? Kakausapin ko ang employer niya na pabalikin na siya kung saan man siya galing....Bwesit!!! Bakit ba kasi tanggap ka ng tanggap ng bisita? Hindi na katulad ang buhay mo noon Roldan! Isipin mo na may asawa ka na at kapag may ibang babae na aaligid-aligid sa iyo tiyak na magseselos ang asawa mo!" Galit na wika ni Daddy.

"Dad, wala akong masamang nagawa! Hindi ko naman pinatulan si Bianca. Wala na akong gusto sa babaeng iyun at wala akong balak na lukuhin ang asawa ko! Tulungan mo ako Dad. Hanapin natin ang asawa ko!" sagot ko dito.

"Siya sige! Uutusan ko ang ilan kong mga tauhan na hanapin si Mira. Gabi na! Kailangan niya ng makauwi ng bahay. Pumasok na muna tayo sa loob. Huwag ka ng umalis ng bahay Roldan dahil baka kung mapaano ka pa. Hintayin na lang natin siya baka uuwi din iyun kapag hindi na mainit ang ulo. "wika ni Daddy at agad na kinuha ang kanyang cellphone. Pabagsak ng pumasok sa loob ng bahay.  tinawagan itong mga indibidwal para tumulong sa paghahanap kay Miracle. Laglag ang balikat na muli akong pumasok sa loob ng bahay. Pabagsak akong naupo sa sofa dito sa living room habang hinihilot ang sumasakit kong sintido dahil sa matinding stress.

MIRACLE POV

"Saan dito ang pinakamahal na binibinta niyong bag?" Agad na tanong ko sa isang staff na sumalubong sa akin pagpasok dito sa loob ng isang sikat at mamahaling boutique dito sa isang mall sa Alabang. Tumampad sa paningin ko ang nagagandahang mga collection ng bag mula sa ibat ibang mamahaling company. Agad na naagaw ang attention ko sa isang partikular na bag. Secured na secured ito sa nakasalamin na lagayan. Itunuro ko ito sa sales representative at agad niya naman itong kinuha at ipinakita sa akin. Matamis akong napangiti.

"Limited Edition Louis Vuitton bag Mam. Kakarating lang nito kahapon at marami na pong nagkainteres na bilhin ito. Actually nag-iisa lang po ito Mam kaya kung gusto niyo po kunin niyo na.Nakangiting wika sa akin.

"Well gusto ko iyan. Bibilhin ko!" Matamis kong ngiti. Napansin ko pa ang tuwa na biglang rumihistro sa mga mata nito pagkatapos akong titigan. Tiningnan ko ang presyo ng bag. Not bad. Five Million and two hundred thousand Pesos lang naman. Kayang kaya bayaran ng card ni Roldan na hawak ko ngayun.

Ganito ako kung ma-stress. Imbes na magmukmok, umiyak ng umiyak at maglayas ng ilang buwan.....magsa- shopping na lang ako! Hindi ko din ugali ng hindi lumalaban! Ipaglalaban ko ang kasal namin ni Roldan at hindi ako papayag na sisirain ng kung sinu- sino lang ang pagsasama namin. Magkakaanak na kami at wala akong balak na hindi bigyan ng kompletong pamilya ang kambal namin. Bibilhin ko lahat ng gusto ngayun hanggang sa mawala ang galit sa puso ko. Actually ngayun ko lang ito gagawin dahil hindi ko naman pera ang gagastusin ko. Pera ito ni Roldan na ipinangalan niya din sa akin. Joint account namin at balak kong gastusin ito ngayun hanggang sa makaramdam ako ng satisfaction.

Hindi niya ito ikakalugi kong gagastos ng gagastos ako. Maraming pera si Roldan at alam kong barya lang ito sa kanya.

Agad akong dinala ng staff sa VIP room. Inalok ako ng coffee, juice, tea or kahit na ano pang makakain pero tinaggihan ko. Binigyan niya ako ng brochure para makita ko daw kung ano pang mga available na bags na meron sila. Nagturo pa ako ng limang piraso kaya naman parang naka-jockpot ang may ari ng store sa akin. Agad nilang ibinalot ang anim ng bags na napili ko na nagkakahalaga ng mahigit 20 million pesos. Pagkapos ay agad nila itong dinala sa aking sasakyan. Nangingiti naman ako habang nakatitig sa mga bag na nabili ko. Wala pa akong dalawang oras dito sa mall at mukhang napaparami na ang nalustay kong pera. Medyo nawawala na din ang galit ko kay Roldan. Pero hindi ibig sabihin nito na ligtas na sya sa akin. May naisip na ako na paraan kung anong klaseng parusa ang ibibigay ko sa kanya para magtanda siya.

Sinipat ko ang suot kong relo. 8:30 pa lang ng gabi at nakakaramdam na ako ng gutom. Kakain na muna ako bago uuwi. Bahala silang mag-alala sa akin. Uuwi naman ako ngayung gabi dahil takot akong matulog sa mga hotel mag -isa. Baka multuhin ako. Isa pa wala sa ugali ko ang nagpapalipas ng magdamag sa labas ng bahay.

Papunta na ako sa paborito kong restaurant ng may tumawag sa akin. Nabulaga pa ako ng makita ko si Misis Amara Santillan. Nanay ni Kurt! Small world talaga! Kung sino pa iyung tao na ayaw mong makita iyun pa talaga ang nakakasalubong ko. Hindi ko nakalimutan ang ginawa nito kay Arabella. Iiwasan ko sana ito pero nagbago ang isip ko. Bakit ba ako iiwas? Sila ang may kasalanan sa pamilya namin kaya dapat siya ang umiwas sa akin.

"Hi Tita Amara! Kumusta po kayo?" tanong ko dito. Pilit akong ngumiti.

"Ayos lang naman Mira. Mabuti at nagkita ulit tayo! Kumusta ka na? Pwede ba kitang makausap ngayun?" tanong nito. Kunyari ay nag-isip ako. Muling sinipat ang suot kong relo.

"Nagugutom na po kasi ako Tita eh. Mamaya ng kaunti magsasara na po ang mall kaya kung gusto niyo sa resto na lang tayo mag-usap habang kumakain." sagot ko naman dito. Agad naman itong tumango.

"May gusto po ba kayong sabihin sa akin?" tanong ko habang hinihintay namin ang aming order na pagkain. Tinitigan muna ako bago dumako ang tingin nito sa tyan ko.

"Pasensya ka na kung naabala kita... Pero bago ang lahat gusto kitang i- congratulate sa kasal mo Mira. Nabalitaan ko ang nangyari at nalulungkot ako dahil sa ginawa ni Trina. Nasira ang kasal niyo at muntik ng mapahamak si Arabella." wika nito sa akin. Tinitigan ko muna ito bago sumagot.

"Ganoon po talaga minsan ang buhay Tita. May mga bagay na hindi natin kontrolado. Pasalamat na lang kami at maayos na ngayun si Arabella. Iyun nga lang kailangan niya munang huminto sa pag-aaral para magpagaling." sagot ko naman.

"Pasensiya ka na sa amin Miracle.

Alam kong malaki ang kasalanan namin sa pamilya mo...lalong lalo na kay Arabella. Nagiging sarado ang isip namin pagdating sa kanya. Hindi namin naiisip kung ano ang mararamdaman niya sa ginawa namin na pakikialam sa pag-iibigan nilang dalawa ni Kurt." wika nito. Natigilan ako. Pagkatapos pilit akong ngumiti.

"Wala na po sa amin iyun Tita Amara. Naka-moved on na si Bella sa mga nangyari sa kanilang dalawa ni Kurt."Natigilan ito sa sagot ko. 

"Noong lumayas si Kurt, doon namin narealized ang pagkakamali namin. Mga magulang kami Mira. Wala kaming ibang hangad kundi kabutihan ng anak namin. Hindi namin naisip na sumusubra na pala kami sa pagdikta sa kanya. hanggang sa nagrebelde na siya ngayun. Mira, pwede mo bang tulungan mo ang anak namin? Ang gusto niya lang naman ay makausap niyang muli si Arabella. Pinagbawalan na daw kasi siya na pumunta ng inyong mansion." nakikiusap na wika ni Misis Amara Santillan. Natigilan naman ako.

"Tita, hindi ko po hawak kung ano ang gusto ni Arabella. Kung hindi man siya nakakapasok ng mansion, sa palagay ko hindi iyun ang kagustuhan nila Mommy at Daddy. Iyun ang kagustuhan ni Arabella." sagot ko naman. Kahit kailan hindi nakikialam si Mommy at Daddy sa buhay pag-ibig namin. Isa ng patunay dito ang pagmamahalan namin ni Roldan.

"Nag-aalala ako sa kalagayan ni Kurt ngayun Mira. Palagi siyang naglalasing at hinahanap niya palagi si Arabella. Nagiging miserable na siya at pinapabayaan nya na ang kanyang sarili." sagot ni Misis Santillan. Napailing naman ako.

"Hindi ko na kontrolado ang lahat Tita. Mas mabuting si Arabella ang kausapin niyo tungkol dito. Ayaw ko pong manghimasok sa buhay niya. Isa pa hindi na ako sa mansion umuuwi ngayun." sagot ko dito. Malungkot naman ako nitong tinitigan.

"Nagbabakasakali lang ako na matulungan mo ako sa bagay na ito Mira. Maawa ka kay Kurt. Hirap na hirap na siya sa sitwasyon nilang dalawa ng kapatid mo." sagot nito. Napabuntong hininga at seryoso itong tinitigan.

"Hayaan niyo po Tita. Tingnan ko kung ano ang magagawa ko. Pero hindi ako nangangako na may maitulong ako. Si Arabella pa rin ang magdedesisyon tungkol sa bagay na iyan." sagot ko naman at inumpisahan ko ng kumain. Gutom na ako at kailangan ko ng makauwi ng bahay. Tiyak na nag- aalala na ang mga in-laws ko kapag malaman nilang umalis ako ng bahay ng hindi nagpapaalam. Iniisip ko din si Roldan. Baka kung ano ang gagawin nito kapag magtatagal pa ako dito sa labas. Wala akong dalang cellphone kaya hindi ko ito matawagan.

Malungkot naman na napabuntong- hininga si Tita Amara. Tinitigan niya ako tsaka tumayo. Malungkot itong nagpaalam sa akin. Naiwan naman akong ipinagpatuloy ang kinakain. Pagkatapos kumain ay nagmamadali na akong naglakad papunta sa aking kotse. Agad akong sumakay at nagdrive. Muli kong sinipat ang suot kong relo. Alas diyes na at hindi na nagpapasok ng mga bagong dating na customers ang mall. Kaunti na lang din ang sasakyan dito sa parking.

Agad akong nagdrive. Wala na din traffic kaya naman mabilis akong nakarating ng bahay. Nagbusina ako ng ilang beses bago ako pinagbuksan ng gate ng guard. Inaayos ko ang pagkakaparada ng sasakyan ng makita kong tumatakbong lumalapit sa akin si Roldan. Siya na din ang nagbukas ng pinto sa gawi ko at agad ako nitong niyakap ng makababa ako.

"Saan ka ba galing? Alam mo bang kanina pa ako -aalala sa iyo?" nag- tanong nito habang mahigpit na nakayakap sa akin. Bahagya naman akong nakonsensya ng maramdaman ko mainit na likido na tumulo sa ang aking balikat. Alam kong luha ito ni Roldan dahil bahagya pang umuuga ang balikat nito palatandaan na umiiyak ito. Natawa naman ako.

"Ano ba Roldan? Para kang hindi lalaki. Umayos ka nga! Lumabas lang ako para magpahangin." Wika dito at pilit na kumakalas sa yakap nito.

Napansin kong mapula ang mga mata nito at may luha pa sa kanyang pisngi kaya naman nakaramdam ako ng konsensya. Agad kong pinunasan ang luha nito sa pisngi bago matamis na ngumiti dito.

"Alam mo bang halos mabaliw ako sa kakahanap sa iyo? Huwag mo na kasi itong ulitin! Buti na lang wala akong sakit sa puso...kung hindi baka kanina pa ako nalagutan ng hininga sa sobrang pag-aalala sa iyo." wika nito at muli akong niyakap.

Wala na! Marupok din pala ako. Naglaho na ng tuluyan ang naramdaman kong galit dito dahil sa pinapakita nito ngayun sa akin.

Tinitigan ako nito sa mukha at mariin akong hinalikan sa labi. Hindi na ako nagprotesta pa. Kung tutuusin malaki ang kasalanan ko dito dahil bigla akong umalis. Alam ko naman kung gaano ako kamahal ni Roldan. Gusto ko lang talaga itong pahirapan ngayun araw kaya umalis na muna ako ng bahay.

Chapter 120

KURT POV

Sinipat ko ang suot kong relo. Alas nwebe na ng umaga at iniwan ako ni Christian dito sa hospital. Ako na lang daw muna ang bahala na magbantay kay Arabella. dahil may meeting itong pupuntahan. Isa pa parating na din daw si Tita Carissa at isang kasambahay para palitan ako dito.

Ayos lang naman sa akin kahit ako na muna ang mgbabantay kay Arabella. Mas gusto ko nga iyun. Kaya lang alam kong hindi papayag ang mga Villarama na tuluyan nilang ipagkatiwala sa akin si Bella. Wala pa ring kasiguraduhan kung muli ba nila akong pagkatiwalaan at payagan na muling ligawan ito.

Nakita ko na gumalaw si Bella kaya agad akong napalapit dito. Kakatapos lang nitong kunan ng vital signs at ayun naman sa kanyang Doctor ay paayos ng paayos ang kalagayan ni Bella kaya wala ng dapat ipag-alala. Nagdiwang naman ang puso ko kahit papaano.

"Kurt--nandito ka uli?" agad na tanong nito sa akin. Hindi katulad kahapon, hindi na masyadong pautal- utal kong magsalita ito. Nagkaroon na din ng kulay ang kanyang pisngi.

'Hindi naman ako umuwi. Handa akong bantayan ka Bella kung kinakailangan." sagot ko dito.

"Nakakahiya naman--sa iyo. Pwede mo na --- -akong iiwan--total maayos naman na ang aking pakiramdam." sagot nito. Agad akong umiling at umupo sa upuan malapit sa bed nito. tinitigan ko ito sa mga mata kaya lang iniiwas nito ang tingin sa akin. Napabuntong hininga ako at hinawakan ko ang kanyang kamay. Hindi naman ito pumalag kaya nakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban.

Namayani ang katahimikan sa aming dalawa hanggang sa marinig ko na bumukas ang pintuan ng kwarto. Agad akong napalingon at nakita ko na pumasok si Tita Carissa kasama ang isang kasambahay. Tumayo ako para bumati

"Pasensiya ka na Kurt kung ikaw ang napag-utusan na bantayan si Bella. May biglaang meeting kasi si Christian at Tito Gabriel mo kaya nagka-conflict ang schedule. Pwede mo na kaming iiwan dito para makapagpahinga ka din." wika sa akin ni Tita Carissa.

"Dont mention it Tita! Basta para kay Bella buong puso ko po siyang pagsisilbihan." sagot ko. Hindi naman ito umimik at lumapit na sa higaan ni Bella at humalik sa pisngi. Nakita ko naman ang matamis na pagngiti ni Bella. Napabuntong hininga ako. Tama si Tita Carissa, kailangan ko na siguro munang umuwi. Babalik na lang ulit siguro ako dito kapag si Christian na muli ang nakatokang magbantay.

"Tita, aalis na po muna ako." paalam ko. Agad naman itong tumango at nagpasalamat. Agad akong lumabas ng hospital room at naglakad papuna sa aking kotse. Kailangan ko munang matulog dahil magdamag akong hindi nakatulog kagabi dahil sa pagbabantay ko kay Bella. Hindi na muna ako umuwi ng bahay. Diritso akong nagdrive papunta sa aking condo. Gusto ko ng katahimikan at sa condo ko lang iyun matatagpuan dahil mag -isa lang akong nakatira doon. 

Pagkadating ng condo ay agad akong naligo at nagsuot lang ng boxer short. Nahiga ako sa kama at ipinikit ang aking mga mata. Ayaw ko na munang mag-isip pa ng kahit ano. Sa ngayun kailangan ko ng pahinga para naman may lakas ako upang muling harapin si Bella. Kailangan kong mag-isip ng magandang strategy para muling mapaamo si Bella pati na din ang mga Villarama. Alam kong mahihirapan ako na muling ligawan ito dahil hindi ko alam kung boto pa ba sa akin ang pamilya nito. Pero wala namang masama kung subukan ko. Isa pa may plan B na akong naiisip kaya wala akong dapat na ikabahala. Magiging akin si Bella sa ayaw at gusto ng lahat.

Siguro kailangan ko din maging makasarili para maipaglaban ko ang babaeng mahal ko. Ayaw ko ng maging sunod-sunuran pa sa aking mga magulang. Gagawin ko kung ano ang makakapagpaligaya sa akin at hindi ako papayag na hahadlangan ako ng kung sinu-sino. Hindi pa huli ang lahat sa aming dalawa ni Arabella at magiging asawa ko siya sa lalong madaling panahon. Bubuo kami ng masayang pamilya na malayo sa mapanghusgang mata ng mga tao.

ARABELLA

"Next week na ba iyun?' tanong ko kay Carmela habang nakatunghay ito sa akin dito sa aming pool.

Nagsiswimming ako habang pinapanood niya ako at sinabayan na din namin ng pagku-kwentuhan.

Sinabi nito na debut na daw niya next week at sa sariling Beach resort sa Palawan nila gaganapin. Medyo malayo pero kami-kami lang naman daw ang bisita. Wala daw siyang balak na mag- invite ng ibang bisita liban lang sa aming pamilya.

"Yes, kaya hindi ako papayag na hindi kayo makakapunta. Kayo lang ang magiging bisita ko kaya sana huwag niyo akong biguin. Mabilis lang naman iyun sa inyo kung tutuusin dahil may chopper naman kayo. Mag-stay na din tayo doon kahit mga one week lang para sulit ang bakasyon." nakangiti nitong wika. Muli akong nagdive palayo dito habang nag-iisip. Kung tutuusin medyo malayo sa Manila ang Palawan at hindi ko alam kung ano ang nakain in Carmela at kung bakit doon niya gustong i-celebrate ang debut niya. Mas maigi kung dito na lang sana sa Manila para makarating pa ang ilan naming mga kaibigan. Pero dahil debut niya iyun sino ba naman ako para makialam.

Muli akong nagdive pabalik sa kanya. Ngiting ngiti ito habang nakatitig sa akin.

"Sa palagay mo kaya pupunta si Kuya Christian?" tanong nito sa akin. May masayang ngiti ang nakaguhit sa labi nito at halatang kinikilig habang binabanggit ang pangalan ni Kuya. Napataas ang kilay ko. Mukhang nag- uumpisa ng lumalandutay ang nag- iisang anak nila Tita Roxie at Tito Jonathan.

 "Not sure! Busy sa office iyun eh. Pero baka pupunta kung pipilitin mo." sagot ko. Natigilan ito. Muli kong nakita ang pag-aalinlangan sa mga mata nito pero nakangiti naman ng muling nagsalita.

"Nahihiya akong magsabi sa kanya eh. Baka sabihin niya makulit ako. Tsaka easy to get na babae." sagot nito. HIndi ko mapigilan na matawa. Ibang iba si Carmela kumpara sa akin noong 18th birthday ko. Ako kasi sinubukan kong pikutin si Kurt pero wala namang nangyari sa amin dahil wala naman talaga akong balak ibigay ang pagkababae ko noong gabing iyun. Iyun nga lang naging daan iyun para malaman ko kung ano ba talaga ang tunay kong pagkatao at nabigo akong ikasal kami dahil narealised kong mali na pilitin ang isang tao. Puro sakit lang ng kalooban ang nararanasan ko simula ng ginawa ko ang bagay na iyun. Doon nag-umpisa ang pagdurusa ko at naranasan kong gusto ko na lang mamatay para matakasan lahat ng problema. Pero thankful pa rin ako dahil kahit papaano nalagpasan ko lahat ang mga pagsubok na iyun.

Naging daan din iyun para mapatunayan ko sa aking sarili kung gaano ako katatag.

Palaging tumatawag sa akin si Kurt para humingi ng chance na makita ako at makausap ng personal ako pero ako na din mismo ang umayaw. Ayaw ko ng muli pang maranasan ang sakit na naranasan ko noon. Halos mamatay ako sa Amerika dahil sa matinding pangungulila sa kanya at ayaw ko balikan ang bagay na iyun. Isa pa ng nahihiya na ako kina Mommy Carissa at Daddy Gabriel. Alam kong pati sila nagiging apektado na sa mga nangyari sa akin kaya naman hanggat maari iiwasan ko na si Kurt dahil wala siyang magandang maidudulot sa akin. Puro kabiguan na lang ang nararanasan ko simula ng ginawa ko ang kunyaring pagpikot sa kanya.

"Uy tulala ka na naman diyan! Iniisip mo na naman siya noh?" malakas na wika ni Carmela sa akin sabay saboy ng tubig sa mukha ko. Nagulat naman akong napakurap at ng makabawi sinabuyan ko din siya ng tubig kaya naman napaatras ito habang nagrereklamo.

"Ano ba Bella! Mababasa ako! Wala akong dalang damit na pampalit!" Wika nito. Tumawa naman ako at hininto ang ginagawa ko kaya muling bumalik ito sa kanyang pwesto.

"Pero seryoso, bakit ba ayaw mo siyang bigyan ng chance. Malay mo naman magiging maayos na kayo this time. Balita ko lagi daw naglalasing si Kurt at hindi na niya inaasikaso ang negosyo ng pamilya niya. Alam mo bang muli lang siyang nagpakita noong nasa hospital ka na? Tumakas siya sa kasal nila ni Trina at walang nakakaalam kung saan siya nagpunta." madaldal na wika ni Carmela.

"Ayaw ko ng sumubok pa Carmela. Oo masarap umibig, pero masakit kung mabigo!" malungkot kong sagot.

"Eh bakit si Ate Miracle, successful agad ang love story nila ni Kuya Roldan at magkakaanak na agad sila." sagot nito. Natigilan naman ako.

"Iba naman iyung sa kanila. Mahal nila ang isat isa at walang humahadlang sa pag-iibigan nilang dalawa. Tanggap ng pamilya namin ang relasyon nila ganoon din kina Kuya Roldan kaya walang naging problema. Eh sa akin? Umpisa pa lang ayaw na sa akin ng pamilya ni Kurt at ayaw ko ng ipilit pa ang sarili ko sa kanila." sagot ko naman. Agad na napatango si Carmela at saglit itong nag-isip.

"Bella sa palagay mo kaya magiging boto din sa akin sila Tita at Tito kung sakaling kaming dalawa ni Christian ang magkakatuluyan?" seryoso nitong tanong habang nangingislap ang mata sa tuwa. Muli akong natawa.

"Bakit kaya mo na bang bumuo ng pamilya? Naku! Mahirap iyang tumatakbo sa isip mo! Baka mamaya maaga ka din mabigo katulad ko. Ienjoy mo na lang muna ang buhay dalaga total nag-iisang anak ka lang naman. Isa pa bata ka pa at huwag mo munang isipin ang tungkol sa pag-ibig pag-ibig na iyan. Masakit mabigo, tandaan mo iyan!" sagot ko dito. Natigilan ito tsaka umiling.

"Ayaw kong maghintay kung kailan mapapansin ni Kuya Christian ang beauty ko. Narinig ko kay Daddy marami daw aali-aligid sa kanya na mga babae. Karamihan mga anak ng business partners at ang iba naman ay mga models na walang magawa kundi magpa-cute sa kanya. Baka kapag tutulog-tulog ako mabalitaan ko na lang na nabingwit na pala siya ng iba." malungkot nitong sagot tsaka tumingin sa malayo. Napailing naman ako. Alam kong noon pa man crush niya na talaga si Kuya Christian pero hindi naman kasi siya pinapansin nito. Little sister tulad ko ang tingin sa kanya ni Kuya kasi anak ito ng Best friend nila Mommy at Daddy na sila Tita Roxie at Tito Jonathan.

"Hay naku! Masyado mong pinuproblema ang bagay na iyan! Nasa sa iyo na ang lahat Carmela at huwag ka ng maghangad pa ng higit pa. Normal lang na may aali-aligid kay Kuya kasi gwapo siya, mayaman at anak ng isang kilalang tao dito sa Pilipinas.

"Iyan nga ang ikinakainis ko Bella. Kung bakit naman kasi late na akong ipinanganak ni Mommy. Pwede naman na ipinanganak niya ako kasabay nila Ate Miracle at Kuya Christian para hindi magkakalayo ang edad namin. Iyan tuloy little sister lang ang turing sa akin ni Christian ngayun. Mahal ko na siya eh at ayaw kong mapunta siya sa iba." nagmamaktol nitong sagot. Natigilan ako. Paktay na!

"So ano ngayun ang gagawin mo? Bubukaka ka sa harap ni Kuya para mapansin ka? Sasabihin mo...... 'Look Kuya, dalaga na ako, pwede niyo na po akong mahalin..' ganern?" nang-aasar kong wika dito. Sumimangot ito.

"Hindi ko nga alam kong paanong first move ang gagawin ko na hindi ako makukurot sa singit ni Mommy eh. Bella, diba expert ka naman sa ganitong bagay? Tulungan mo naman ako na mapansin ng Kuya mo...Please!.... Please!?" nagmamakaawa nitong wika.

"Hayyy naku! Hind ako expert pagdating dyan. Kita mo ngang 'BIGO'

din ako pagdating sa pag-ibig! Kaya tigilan mo na iyan. Focus ka na lang muna sa ibang bagay at huwag kay Kuya Christian para hindi ka maagang masaktan." sagot ko dito tsaka muling lumangoy palayo sa kanya.

Malungkot naman itong nakatanaw sa akin. Hindi ko na lang pinansin at inenjoy ko na lang ang sarili ko sa pagbabad ng katawan ko sa masarap na tubig ng swimming pool. Kung maibabalik ko nga lang ang panahon, hindi ko na talaga gagawin ang ginawa ko kay Kurt noong 18th birthday ko. Ayan tuloy hanggang ngayun nagiging miserable ang buhay ko.

"Agad akong bumalik ng kwarto pagkatapos kong maligo. Umalis na din naman kaagad si Carmela dahil biglang tinawagan ito ni Tita Roxie. Napagalitan pa nga dahil ang aga- agang gumala.

Pagkapasok ko ng kwarto agad kong narinig na tumutunog ang cellphone ko. Wala sa sariling agad ko itong sinagot ng hindi tinitingnan kung sino ang tumatawag.

"Hello!"Sagot ko

"Sa wakas sumagot ka rin!" wika ng nasa kabilang linya. Natigilan ako.

"Ku-kurt?' gulat kong wika.

"Salamat sumagot ka din mahal ko!" wika nito. Kumunot ang noo ng marinig ko ang tono ng boses nito. Para kasing lasing? Dumako ang tingin ko sa orasan na nasa aking bedside table. Alas -diyes pa lang ng umaga at lasing na si Kurt?

"Lasing ka?" hindi ko napigilan na itanong. Tumawa lang ito na siyang labis kong ipinagtaka.

"Naka-inom lang! Hi-hindi lasing!" sagot nito. Kumunot ang noo ko at muling dumako ang tinigin ko sa orasan.

"May kailangan ka ba? May gagawin pa ako Kurt at wala akong panahon para makipag-usap sa iyo!" seryoso kong sagot dito.

"Bella..wala na ba talagang pag- asa na kausapin mo ako?' wika nito. Hindi ako nakaimik.

"Miss na miss na kita at patawarin mo na ako sa pagkakamali ko!" wika nito.

"Pupunta ako diyan sa inyo harapin mo ako dahil miss na miss na kita!!!" wika nito. Hindi ko napigilan ang pagtulo ng luha sa mga mata.

"Itulog mo na lang iyan Kurt! Lasing ka at ayaw kong makipag-usap sa taong lasing!" sagot ko.

"Hindi ako lasing! Nakainom lang. Ayaw mo kasi akong kausapin ehhhh!" wika nito. Pagkatapos ay narinig ko ang malakas na kalabog sa kabilang linya at naputol ang tawag nito. Hindi ko mapigilan ang maiyak dahil sa pag-aalala.

Tinawagan ko si Kuya para makisuyo na icheck nito si Kurt! Nag-alala ako dahil sa kalabog na narinig ko at biglang pagkaputol ng tawag niya.

Agad naman sinabi ni Kuya Christian na siya na daw ang bahala na tumawag sa bahay ng mga magulang ni Kurt para makibalita kung ano ang nangyari sa kanya. Nabanggit ko din kasi kay Kuya na lasing si Kurt gayung alas- diyes pa lang ng umaga.

After lunch, tumawag sa akin si Kuya Christian. Nasa hospital daw si Kurt dahil bigla na lang daw itong natumba sa matinding kalasingan habang may kausap sa cellphone. Agad naman akong nataranta at nagtanong kung kumusta ang kanyang kalagayan.

"Gusto mo ba siyang dalawin?" tanong nito. Natigilan ako.

"Kung gusto mo siyang dalawin dadaanan kita ngayun diyan sa mansion. Nangako ako kay Tita Amara na dadalaw ako kay Kurt. Pwede kitang isabay para kahit papaano makita mo ang kalagayan nya." muli nitong wika. Sandali akong nag-isip bago sumagot.

"Sige Kuya...." maiksi kung sagot sa kanya. Agad naman nitong sinabi na mag-ready na ako at darating na siya.

Pagkadating ng hospital ay agad na kaming dumiritso sa private room ni Kurt. Naabutan namin si Tita Amara na binabantayan ang anak niya. Bumati ako sa kanya at sinulyapan ko ang nakahigang si Kurt sa hospital bed. Nagulat pa ako sa hitsura nito. Ibang Kurt ang nakikita ko. Wala na ang dating hitsura ni Kurt! May mga nakita akong tumutubong balbas sa kanyang mukha at medyo mahaba na din ang buhok nito. Simula ng nakalabas ako ng hospital tatlong buwan ang nakaraan ay hindi ko na ulit ito nakita pa. Ilang beses nitong tinangka na bumisita ng mansion pero hindi ko ito hinaharap. Nakaramdam ako ng awa sa nakikita kong hitsura ni Kurt ngayun. Halatang napapabayaan nito ang kanyang sarili,

"Pinagbawalan na siya ng Doctor na uminom ng kahit na anong klaseng alak. Masyado ng mataas ang alcohol level sa kanyang katawan at maaring masira na ang kanyang mga internal organs dahil dito. Hindi ko alam kung paano pipigilan si Kurt sa pag-inom niya. Matigas ang ulo niya at parang gusto niyang wakasan ang buhay niya sa pamamagitan ng pag-inom ng alak. naiiyak na wika ni Tita Amara. Hindi ako nakaimik.

"Nakikiusap ako sa iyo Arabella. Hayaan mong mahalin ka ng anak ko! Ayaw ko siyang tuluyang mawala sa amin kaya tulungan mo kaming makarecover siya." umiiyak na wika nito sa akin sabay hawak sa aking kamay. Nagulat naman ako sa kanyang sinabi. Noon kasi parang nandidiri ito sa akin dahil anak ako ng isang Ara Perez at isa akong fake na Villarama, ngayun ay iiyak-iyak siya sa akin para tulungan ko na makarecover ang anak niya? Ano ito...ganoon lang kadali ang lahat? Pagkatapos niyang hadlangan ang kung anong namumuong relasyon namin ng anak niya magmamakaawa siya sa akin na parang walang nangyari? Na parang wala siyang nagawang kasalanan? Ipinilig ko ang aking ulo at muling sinulyapan ang wala pa ring malay na si Kurt. Pagkatapos ay umiling ako.

"Im sorry Tita! Buo na po ang desisyon ko. Ayaw ko na ulit magkaroon pa ng ugnayan sa kanya. Tama na ang isang beses na pareho kaming nasaktan. Gusto ko munang tuparin ang ipinangako ko sa aking sarili na makatapos sa pag-aaral. kahit man lang sa ganoon ay may maipagmamalaki man lang ako sa sarili ko." sagot ko dito. Nakita ko ang panlulumo sa mata nito dahil sa aking sinabi.

"Hindi kita mapipilit kong ano ang gusto mo Bella. Pero sana man lang kausapin mo siya pagising niya.

Sabihin mo sa kanya kung ano ang gusto mo. Ipa-realized mo sa kanya na mali ang kanyang ginagawa sa sarili niya. Please Bella... Ikaw na lang ang pag -asa namin para manumbalik siya sa dati. Ikaw lang ang hinihintay niya para muling lumaban sa buhay. Tatanawin kong malaking utang na loob sa iyo ito. kapag matulungan mo kami sa problema namin kay Kurt! Miss na miss ko na ang anak ko! Miss na miss ko na ang dating Kurt!!" lumuluha nitong wika. Pinigilan ko naman ang aking sarili na maiyak.

"Sige po...hihintayin ko siyang magising para makausap. Pero ito na po ang last na pakikipag-usap ko sa kanya Tita. Nasa kanya na kung makikinig siya sa akin." sagot ko. Agad naman na napangiti si Tita Amara. Pagkatapos ay kinausap nito si Kuya Christian. Nakakaunawa naman na tumango si Kuya Christian at sinabi nito na ipapasundo niya na lang ako sa driver dahil kailangan niya pang bumalik ng opisina. Nagpaalam naman si Tita Amara na lalabas muna sandali. Tumango naman ako. Tahimik ko lang na pinagmamasdan ang natutulog na si Kurt.

Masakit sa akin ang nakikita siyang ganito. Pero kailangan ko munang hanapin ang sarili ko. Tama si Ate Miracle sa minsan niyang nasabi sa akin. Kailangan ko munang ang sarili ko bago ang iba.

Agad akong napatayo ng kumilos si Kurt. Nakita ko ang dahan-dahan na pagdilat nito kaya naman agad akong lumapit sa kanyang higaan. Nakita ko ang tuwa sa kanyang mga mata ng makita niya ang presensya ko dito sa loob ng silid.

"Arabella? Nandito ka?" masayang tanong nito. Pagkatapos ay pinilit nitong makabangon kaya naman agad ko itong hinawakan para alalayan. Iniyapos naman nito ang kanyang braso sa baywang ko kaya agad akong dumistansya ng makita ko na maayos na siyang nakasandal sa kanyang higaan. Pagkatapos ay tumikhim ako upang matanggal ang kung ano mang bara sa aking lalamunan.

"Kumusta ka na Kurt? Balita ko wala ka daw ginawa sa buhay mo kung hindi maglasing...." direktang wika ko dito. Nakita ko ang pagguhit ng tipid na ngiti sa labi nito. Pagkatapos ay tinitigan ako nito.

"Wala ng halaga ang buhay ko kung wala ka Bella. Alam mong gaano kita kamahal pero bakit mo ako iniiwasan? Bakit ayaw mo akong kausapin?" puno ng pagdaramdam ang boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Natigilan ako.

"Alam mo bang halos mabaliw ako araw-araw sa kakaisip sa iyo? Bakit ba napakatigas ng puso mo? Hindi mo na ba ako mahal? Wala na ba talaga akong pag-asa sa iyo?" naiiyak nitong tanong sa akin. Para namang kinukurot ang puso ko sa mga nakita ko sa kanya ngayun. Pero kailangan kong tikisin ang nararamdaman ko sa kanya. Naka- moved on na ako......kaya???

"Im sorry Kurt! Kung talagang mahal mo ako, kalimutan mo na ako. Huwag mo naman sanang iparamdam sa akin na ako ang dahilan kaya ka nagkakaganyan! Ayusin mo muna ang buhay mo kung talagang mahal mo ako! Huwag na natin ipilit pa ang ating mga sarili sa isat isa dahil umpisa pa lang may mga tao ng tumututol sa relasyon natin. Hindi din tayo magiging masaya Kurt! Maghanap ka ng ibang babae na mas bagay sa iyo! Huwag ako! Huwag ako Kurt dahil hindi ako karapat-dapat sa pagmamahal mo na iyan....kaya please tigilan mo na ang kakahabol sa akin! Maawa ka!" hindi ko na mapigilan pang umiyak habang sinasabi ko ang katagang iyun.

"Hindi mo na ba ako kayang ipaglaban pa Bella? Wala ka na ba talagang pakialam sa nararamdaman ko sa iyo? Ano ba ang dapat kung gawin para muli ka ng bumalik sa akin? Sa iyo ko lang naramdaman ang ganitong klaseng pag-ibig sa isang babae. .pero bakit napakahirap mo ng abutin ngayun? Bakit mo ako pinapahirapan?" umiiyak na wika nito. Napahagulhol naman ako.

"Im sorry! Mag-moved on ka na Kurt! Ayusin mo ang buhay mo ng hindi mo ako kasama! Ibalik mo ang dating ikaw! Kailangan ka ng Mommy at Daddy mo kaya ibalik mo ang dating Ikaw! Sana, sa muli nating pagkikita, ibang Kurt na ang masisilayan ko...." umiiyak na wika ko dito tsaka ito tuluyang iniwan. Nakasalubong ko naman si Tita Amara sa hallway ng hospital. Nagtatanong ang mga matang tumitig ito sa akin pero hindi ko na siya pinansin. Tuloy-tuloy akong naglakad palabas ng hospital.

Chapter 121

ROLDAN POV

"No!" Ayaw ko...bahala ka diyan. Maghintay ka hanggang sa makapanganak ako!" sagot ni Miracle sa akin habang nandito kami sa loob ng kwarto. Nakaready na kaming matulog at ng mapansin nito naglulumikot na ang kamay ko ay inawat niya ako.

"Sweetie naman. Hindi na nga natuloy ang lovemaking natin noong nakaraan dahil bigla kang umalis tapos ayaw mo pa  rin akong pagbigyan ngayun?" paglalambing ko dito kahit na ang kalooban ko ay nagmamaktol na. Tinitigan muna ako nito.

"Ayaw ko nga muna. Baka mamaya matamaan mo ang ulo ng babies natin. Maghintay ka hanggang sa makapanganak ako." sagot nito sa akin sabay higa, Natigilan naman ako sa narinig ko. Pagkatapos pang manganak? Kailan pa? Eh tatlong buwan pa ang hihintayin ko dahil six months pa lang ang tiyan nito. At ano ang sinasabi nitong matamaan ang baby?

"Sweetie dont worry dahan-dahanin ko lang. Tinanong ko ang Doctor mo sabi niya safe pa naman daw kahit mag love making tayo. Hindi iyun hadlang kahit buntis ka." pagmamaktol kong sagot dito. Muli itong bumangon at tinitigan ako sa masama.

"Ayaw ko nga! BAkit ba ang kulit mo? Para din ito sa mga babies natin kasi concern lang ako sa kanila. Baka mamaya matamaan mo ang ulo nila at masaktan pa sila sa sinapupunan ko! Tiisin mo na lang muna! Bumawi ka na lang kapag makapanganak na ako!" sagot nito sa akin. Napakamot naman ako sa aking ulo. Hindi talaga pwedeng pilitin ito dahil baka magalit na naman. Ano ba naman ito. Pati sa pakikipag-sex bawal na? Naku! Naku! Naku! Hindi ko na talaga ulit ito bubuntisin. Hindi pa nga kami nakakapag-explore sa kama umaayaw agad. Kung bakit naman kasi hindi ako naghihinay-hinay. Ayan tuloy buntis agad at gusto pang huwag muna kaming magtalik dahil takot matamaan ang ulo ni baby? May ganoon ba? Wala na akong magawa kundi padabog akong naupo sa tabi nito. Nagulat pa ako ng bigla nitong hawakan ang buhok ko at hinila. Napaaray naman ako sa sakit.

"Ikaw ha! Ikaw ha! Huwag mo nga akong pagdabugan! Ikaw kaya ang magbuntis ng kambal? Ang bigat na nga ng tiyan ko tapos dinadaan mo pa ako sa libog mo! Umayos ka Roldan ha? Huwag mo ulit ako galitin!" asik nito sa akin. Mukhang mag-uumpisa na namang bumuga ng apoy ang dragon kaya naman pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Takot ko lang na mag-alburuto na naman ito. Baka mamaya sa labas ako ng kwarto nito pupulutin kapag ipilit ko pa ang gusto ko. Siguro nga babawi na lang ako pagkatapos nitong manganak.

Pilit akong ngumiti dito tsaka nilambing. Pagkatapos ay muli ko itong inalalayan na humiga na ng kama. Malaki na talaga ang tiyan nito at maaring mahirap na din talaga dito ang makipaglove making. Kambal ang anak namin na nasa kanyang sinapupunan kaya dapat intindihan ko na lang siya. Tsaka na nga lang kapag makapanganak na. Sisiguraduhin ko na ihi lang ang pahinga kapag dumating na ang araw na iyun.

"Ok fine...sorry na! Hindi na ako mangungulit! huwag ka ng magalit sa akin..Love na love kasi kita eh kaya pasensiya ka na kung makulit ako minsan." Nakangiti kong sagot dito. Matamis naman ako nitong nginitian at niyakap.

Mabait naman talaga itong asawa ko kung walang tupak. Sweet din at alam kong mahal na mahal niya ako. Ngayung buntis ito sa anak namin dapat talaga intindihin ko ito dahil alam ko kung gaano kahirap ang kanyang sitwasyon.

Maraming gabi ang dumaan na kontento lang kaming magkayakap habang natutulog. Masayang gumigising sa umaga at kakain ng almusal. Personal kong inaasikaso ang lahat ng kanyang pangangailangan sa abot ng aking makakaya. Sila Mommy at Daddy naman ay todo suporta. Parehong excited na sa paglabas ng kanilang apo. Nakaready na din ang nursery room ng kambal.

"Gusto kong bumisita sa mansion Roldan..." wika sa akin ni Miracle pagkatapos namin kumain ng agahan.

Sa susunod na araw ay pupunta ang Villarama Family ng Palawan para i- celebrate ang birthday ng anak nila Roxie at Jonathan na si Carmela. Hindi kami makakasama dahil sa kalagayan ni Miracle ngayun. Mahirap na sa kanya ang bumiyahe at ayaw ko naman ipagsapalaran ang kaligtasan ng aking mag-ina.

"Sure....mga anong oras mo gustong pumunta?" malambing kong sagot dito.

"After kong maligo. Kaya lang tulungan mo akong maligo ha? Nahihirapan na kasi akong magsabon ng katawan ko eh kaya wala talaga akong choice kundi magpatulong sa iyo.sagot nito sa akin. Excited naman akong tumango na siyang hindi nakaligtas sa mga mata ng asawa ko. Nginisihan ako nito pagkatapos ay niyaya na ako sa banyo.

"Napalunok na ako ng aking laway ng tumampad sa mga mata ko ang hubad na katawan ng asawa ko. Kahit malaki ang tiyan ang ganda niya pa rin. Agad ko itong inalalayan na pumunta ng shower. Napapalunok pa ako ng laway habang inuumpisahan ko itong sabunin. Ano ba namang parusa ito ng langit! Matagal-tagal pang pagtitiis ang gagawin ko kaya sana naman

dumating na ang araw na iyun.

"Anong nangyari sa iyo? Bakit para kang balisa diyan?" agad na tanong nito sa akin ng mapansin niyang tulala akong nakatitig sa hubad niyang katawan. Nadagdagan ang sukat ng soso nito at parang napakasarap sipsipin ang nipple. Tumikhim pa ako para tanggalin ang kung ano mang parang bumara sa akin lalamunan.

"Wa wala Sweetie! Ayos lang ako...! sagot ko dito sabay kuha ng shampoo. Hindi naman na din ito umimik.

Pagkatapos kong ma shampoo ang buhok nito ay inumpisan ko ulit sabunin ang katawan nito. Ramdam ko ang panginginig ng kamay ko habang ginagawa ang bagay na iyun. Nagulat pa ako ng bigla nitong hawakan ang kamay ko na may hawak ng sabon at tinitigan ako sa mga mata. Pagkatapos ay ibinaba ang tingin nito sa bumubukol ko ng junjun.

"Hay ang libog mo talaga!" wika nito sa akin sabay hinawakan ang suot kong boxer short. Lalong nag-init ang buo kong katawan ng unti-unti nitong ibinaba ang boxer short ko at iniluwa ang tayong tayo kong junjun.

"Kawawa naman pala ang junjun mo Roldan. Kaya pala parang pusa kang hindi makapanganak eh. " parang natatawa pa nitong wika sa akin. Agad ko naman itong binanlawan. Hindi ko na talaga kaya pang magtimpi. Pakiramdam ko sasabog na ang buo kong katawan dahil sa nararamdaman libog para sa asawa ko. Hinahawakan pa nito ang junjun ko habang abala ako sa pagbabanlaw ng katawan nito kaya lalo akong nag-init.

"Sweetie! Hindi ko na kaya!"

Wika ko dito at agad na inangkin ang kanyang labi. Hindi naman ito nagprotesta bagkos ay iniyakap pa nito ang kanyang braso sa leeg ko. Hudyat iyun para lalong magliyab ang pananasa sa buo kong pagkatao. Pwede pa ito. Matagal pang manganak si Miracle at ayun sa Doctor nito walang problema kahit na mag love making kami.

Agad ko itong binuhat palabas ng banyo habang hindi naghihiwalay ang aming labi. Alam kong nadarang na din si Miracle sa init na nararamdaman ko dahil wala ng ano mang pagtutol ang lumalabas sa bibig ko. Bagkos namumungay ang mga mata nitong nakatitig sa akin habang dahan dahan ko siyang inihihiga sa aming kama.

Humiga ako sa tabi nito. Hindi ko ito pwedeng daganan dahil baka masaktan ang baby namin at masaktan ito. Nagresearch na ako tungkol sa safe na pakikipagtalik kung buntis ang asawa kaya naman alam kong hindi masasaktan si Miracle sa gagawin ko dito ngayun.

Muli kong hinalikan ang buo nitong katawan. Napungol naman ito kaya naman lalo akong ginanahan. Pagkatapos ay iniangat ko ang binti nito at dahan-dahan ko ng ipinasok ang sabik na sabik kong junjun sa kanyang pagkababae. Pareho kaming napaungol.

"Thank you Sweetie and I love you!" sabe ko dito habang buong ingat naglabas pasok ang aking junjun sa kanyang pagkababae. Tsaka na ang hard sex kapag tapos na itong manganak. Ayos na ito at least makakaraos din.

Hindi naman nagtagal ay pareho na din kaming nilabasan. Masayang ngiti sa labi ko ang nakaukit habang tinutulungan itong magbihis. Alam kong masaya din ito sa nangyari sa amin.

Nagpahinga lang kami sandali at agad na kaming bumyahe papunta ng mansion. Linggo ngayun at kompleto ang buong Villarama family. Naabutan pa namin na masayang naliligo sila Arabella at Carmela sa pool. Agad naman kumaway ang mga ito sa amin ng makita ang aming pagdating. Kumaway pabalik si Miracle at diretso na kaming pumasok sa loob ng living room. Masaya naman kaming sinalubong nila Carissa at Gabriel. Naluluha pang hinaplos ni Carissa ang

Malaking tiyan ni Miracle. Bakas naman ang tuwa sa mga mata ni Gabriel habang tinititigan ang anak.

"Grabe ka Bestie! Unang anak, kambal agad! Mapapasana-all na lang talaga kami ni Jonathan sa iyo!"wika ni Roxie. Nandito din pala ang mga ito. Alam ko na gusto pa ni Roxie ang magbuntis ulit pero mukhang hindi nabibiyayaan.

"Pasensiya ka na Ninang Roxie, hindi na ako makakasama sa inyo sa Palawan para umattend sa celebration ng birthday ni Carmela. Medyo mahirap na po kasi sa akin ang bumyahe ng malayo." hinging paumanhin ni Miracle sa Ninang Roxie nito pagkatapos namin maupo sa sofa. Nakakaunawa naman na napangiti si Roxie.

"Ayos lang naman iyun Mira. Alam ko kung gaano kahirap magbuntis kaya exempted ka na muna sa gatherings ng pamilya."Nakangiti nitong sagot.

"May idea na ba kayo sa gender ng kambal Mira?" tanong naman ni Carissa kay Miracle.

opo Mom. Wala kaming plano na "alamin ang gender nila. Hihintayin na lang namin ang kanilang paglabas. Isa pa parang may gusto yatang gawing pakulo si Roldan sa kung sino ang makakahula ng tama sa gender ng baby namin makakatanggap ng regalo." masayang anunsiyo ni Miracle. Agad naman napa-wow si Roxie.

"Talaga! Ikaw na talaga Roldan! At ano naman ang premyo?" Excited na tanong ni Roxie. Kapag ganitong prizes ang usapan wala itong pinapalagpas na kahit kaunting detalye. Akala mo naman hindi naibibigay ng asawa niya lahat ng luho niya. Eh alam ko naman kung anong klaseng pag-aasekaso ang ginagawa ni Jonathan dito. Lahat ng gusto nito ay ibinibigay naman.

"Well, ano ba ang gusto niyo?" tanong

ko. Agad na nag-isip si Roxie. "Ano ba ang maioffer mo?' excited na

tanong nito.

"Hmmm, well kayo na ang mag-isip kung ano ang gusto niyong regalo.

Kayo naman ang gagamit kung sakali. Basta ang importante mahulaan niyo ang tamang gender ng kambal." sagot ko.

"Ok fine....kung sakaling ako mananalo ayos na sa akin ang Rolex watch! Total mayaman ka naman. Bawas-bawasan mo ang kayamanan ng pamilya mo na ikaw lang din naman ang magmamana!. Ako ang mamimili ng design ha? I dont know sa iba...mas maiging pag-usapan natin ito ng maayos." excited na wika ni Roxie. Natawa naman si Miracle at Mommy.

"Kahit ilan ang makakahula ng tama sa family Villarama at Family mo Roxie

may Rolex watch sa akin." sagot ko naman. Gulat naman na napatitig sa akin ang lahat pati na din si Miracle.

"Wala ng bawian ha? Teka lang tatawagan ko ang lawyer ko...kailangan may contract tayo para wala kang ligtas Roldan!" birong wika ni Roxie. Nagkatawanan naman kaming lahat. Pagkatapos ay niyaya na kami ni Carissa na kumain na muna.

"Grabe ka naman Bestie kung makademand ng rolex watch! Huhulaan lang ang gender ng mga babies Rolex watch agad ang kapalit?" natatawang wika ni Carissa. Nag peace sign naman si Roxie sabay tawa.

Chapter 122

KURT POV

Abala ako dito sa opisina. Pagkatapos ng kumprontasyon namin ni Arabella sa hospital ay naisip ko na hindi dapat ako magmukmok at patayin ang sarili sa alak. Hindi pa katapusan ng mundo at may paraan pa para mapasaakin ito. Sa ngayun kailangan ko munang magpalamig at hayaan ito. Nasa Villarama mansion lang naman ito palagi dahil nagpapagaling pa ng tuluyan.

"Muli kong pinamahalaan ang negosyo ng aming pamilya. Balik din naman sa dati ang pagkakaibigan namin ni Christian. Si Trina naman ay hindi na muli pang nakalaya. Alam kong mahaba -habang panahon niyang pagdusahan lahat ng kasalanan na kanyang nagawa. Balita ko din na kasabay ng pagkakulong ni Trina ay ang pagkalugi ng negosyo ng kanilang pamilya. Alam kong may kinalaman ang mga nangyaring gulo kaya biglang bumagsak ang kanilang kabuhayan na kahit sariling abogado ni Trina ay hindi na nila kayang bayaran.

Sa ngayun aayusin ko muna ang sarili ko. Ibabalik ko muna ang dating ako.

Alam kong malaki ang ipinayat ng katawan ko dahil sa pagpapabaya ko sa aking sarili kaya naman itutuon ko muna ang buong oras ko sa negosyo. habang tuluyang ibinabalik sa dati ang aking kalusugan.

"Sigurado ka bang hindi ka sasama sa amin sa Palawan?" tanong sa akin ni Adrian. Dadalo sila sa birthday ni Carmela kahit hindi sila invited. Mahilig ang mga ito sa adventure at walang pinapalagpas na sandali kapag may free foods and vacations. Akala mo naman naghihikahos sa buhay eh ang yayaman naman ng pamilya.

"Kayo na lang muna Adrian. Nag- uumpisa pa lang akong bumabawi kina Mommy at Daddy. Alam nyo naman na medyo matagal akong nawala sa kompanya at ang daming trabaho na dapat tapusin." sagot ko.

"Sayang naman! Sasama pa naman si Arabella. Pagkakataon mo na sana ito para muli mo siyang pormahan." sagot nito. Pilit naman akong tumawa.

"Magpapalamig na muna ako Adrian... sa ngayun kailangan ko munang magfocus sa negosyo namin." sagot ko.

"Ibig sabihin sumusuko ka na sa panliligaw sa kanya? Maghahanap ka na ng iba?" tanong nito. Natigilan ako. Pagkatapos ay gumuhit ang ngiti sa labi ko. Tinitigan ko ang larawan ni Arabella sa harap ko na sinadya ko talagang ilagay bago ako nag- umpisang pamahalaan ulit ang aming negosyo.

"No Adrian. Nag-iipon pa lang ako ng lakas sa ngayun. Alam mo namang galing ako sa sakit. Hahayaan ko na lang muna si Arabella na maging masaya kasama ang pamilya niya. Hindi ko siya isusuko kahit kanino Adrian." sagot ko. Natigilan naman ito.

"Grabe talaga ang pag-ibig na nararamdaman mo sa kanya. Ilang beses ka ng itinaboy pero nandyan ka pa din. Sige kung hindi na kita mapipilit na sumama nasa sa iyo na iyan. Pero huwag sumama ang loob mo kung makita mong nag-eenjoy kami sa resort." tumatawa nitong sagot bago nagpaalam.

Muli naman akong napatitig sa larawan na nasa harap ko.

"Ayos lang Bella. Magiging masaya ka ngayun! Hindi muna kita kukulitin. Pero hindi ako papayag na hindi ka mapupunta sa mga kamay ko. Walang sino mang lalaki ang pwedeng magmay -ari sa iyo! Walang sino mang lalaki ang pwedeng lalapit sa iyo kahit kailan. Ako lang...akin ka lang at hindi ako papayag na habang buhay mo akong babaliwalain. Sa ngayun, sulitin mo ang oras na kasama ang pamilya mo.... dahil baka darating ang araw na matagal-tagal ka nilang makitang muli. Kung hindi mo na ako mahal ngayun, kung wala na talaga akong halaga sa iyo...pipilitin kitang mahalin ulit ako sa ayaw at gusto mo. Maghintay ka lang Bella...hintayin mo ang pagbabalik ko sa buhay mo!!!" nangingiti kong bulong habang hinaplos ko ang mukha nito sa larawan. Pagkatapos ay muli kong itinoon ang attention ko sa trabaho.

ARABELLA POV

"haayy ang gwapo talaga ni Christian!" narinig kong buntong hininga ni Carmela habang nakaupo kami sa cottage. Balak sana namin maligo pero dahil masakit sa balat ang sikat ng araw ay hindi na namin itinuloy. Hihintayin na lang namin na medyo mawala ang init ng araw bago magtampisaw sa dagat.

Nandito na kami sa Palawan. Maaga kaming nakarating sa lugar na ito kaya naman excited kaming naglibot sa buong paligid. Kita mula sa aming kinaroroonan sila Kuya Christian, Ate Jessica at Adrian. Masayang nagkukuwentuhan ang mga ito habang umiinom ng buko juice.

Siniko ko naman si Carmela. Nangangarap na naman ng gising habang hindi inaalis ang pagkakatitig kay Kuya Christian. Habang tumatagal nagiging lukaret na ito dahil sa matinding pagkagusto kay Kuya. Kung bakit naman kasi sa daming lalaki kay Kuya pa talaga nagkagusto. Eh malabo siyang mapansin nito dahil nakatuon ang buong attention nito sa negosyo ng aming pamilya. Lalo na ngayun at wala na itong aasahan pa na tumulong sa kanya. Nag-asawa na si Ate Miracle at hindi na iyun papayagan pa ni Kuya Roldan na magtrabaho.

"Ano ba Bella. Panira ka naman eh. Nagko-concentrate ako dito!" reklamo nito sa akin ng maramdaman nito ang pagsiko ko.

"Tigilan mo na nga iyan Carmela. Masyado ka ng halata ha? Pinagnanasaan mo na yata si Kuya Christian eh." sagot ko dito.

"Ang yummy niya talaga! Grabe!" parang wala sa sarili nitong sagot.

Napapiling naman ako na itinoon ang

attention sa magagandang tanawin sa paligid.

Ito ang pangarap kong buhay. Malayo sa lahat! Kailangan talagang magtapos ako ng pag-aaral para makabili ako ng ganito. Wala na akong hangad sa ngayun kundi makalayo sa ingay ng siyudad.

Kumusta na kaya si Kurt? Medyo matagal na din akong walang balita sa kanya. Siguro naka-moved on na ito. Baka nga nakipag date na ito ngayun sa ibang babae kaya hindi nakasama sa grupo nila Kuya Christian.

HaY, napakiharap talaga ng sitwasyon ko! Hindi na talaga ako muli pang iibig. Tama na sigurong tatanda akong dalaga. Paano kaya kung papasok na lang ako sa kumbento? Magmamadre na lang kaya ako para malapit sa Diyos at makakaiwas na ako sa lahat ng kamalasan sa buhay?

"Uy ano ba?Tulala ka naman diyan! Dalawa na nga lang tayo, sobrang tahimik mo pa! Saan ka na naman nakarating? Nililipad na naman ba ang utak mo papunta kay Kurt?" natauhan ako ng kalabitin akO ni Carmela. Gulat na gulat ko naman itong tinitigan.

"Sabi ko, masakit ba talaga makipag- sex kapag first time pa?" bulgar nitong tanong. Nanlaki ang aking mga mata at hindi ko alam kung iiling ba ako o tatango. Malay ko ba! Hindi pa naman ako nakipag sex at wala akong balak subukan.

"Malay ko! Bakit mo naitanong?" nagtataka kong sagot dito. Tinitigan naman niya ako.

"Hindi nga? Hindi mo alam? Imposible! Bakit hindi pa ba kayo nagsex ni Kurt?" diretsAhan nitong tanong. Agad ko naman natampal ang noo nito. Tumawa lang ito.

"Bastos ng bunganga mo! Ano ang palagay mo sa akin wasak na? Uy virgin pa ako noh?" sagot ko dito.

"Hindi nga? Sure ka? Hindi ba at nasolo mo na si Kurt sa cottage noong 18th birthday mo? Ano lang ang ginawa niyo? Nag jack n poy?" nakangisi nitong tanong.

"Walang nangyari sa amin noh? Natulog lang kami." sagot ko. Hindi naman ito makapaniwalang tumitig sa akin.

"Ganern? Hindi mo pa naisuko ang bataan kay Kurt?" diskumpyado nitong tanong. Agad akong umiling.

"Bakit ba seryoso ka ngayun sa sex? Ano bang nakain mo?" tanong ko dito.

"Hmmm wala lang. Narinig ko kasi sa mga liberated natin na ka-classmates dati na masakit daw ang first time sex. Hindi daw halos makakalakad at pakiramdam may tits pa rin na nakasalpak kahit wala naman." sagot nito. Hindi ko naman mapigilan ang matawa. Ganoon ba iyun? Hindi ko alam! Matanong nga si Ate Miracle.

"Bakit mo ba nabanggit sa akin ang bagay n iyan? Huwag mong sabihin na may kapilyahan na naman ang tumatakbo sa isip mo! Carmela ha? Maghunos dili ka. Hindi biro iyang tumatakbo sa isip mo! Huwag na huwag mong isuko ang virginity mo sa taong hindi ka naman sigurado na may gusto sa iyo!" seryoso kong wika dito. Tinitigan ko pa ang mga mata nito pero kumurap lang ito at iniwas ang tingin sa akin. Nagdududa naman akong napapailing na lang ako.

"Balak kong akitin si Christian! Bahala na!" diritsahan nitong sagot. Nanlaki ang mga mata ko.

"Ano? Nagbibiro ka ba? Umayos ka nga Carmela," sagot ko.

"Mukha ba akong nagbibiro? Aakitin ko siya at ibibigay ko sa kanya ang kaya kong ibigay....at least sinubukan ko diba? Kung hindi man ako magtagumpay eh di iiyak na lang ako

sa isang tabi. At least nagawa ko ang gusto ko." seryoso nitong sagot.

"Kaya ba mas pinili mong dito na lang icelebrate ang debut mo? Iyang nasa isip mo ba ang dahilan?" seryoso kong tanong. Tumingin muna ito sa malayo bago tumango. Hindi ko alam pero kinabahan ako para kay Carmela. Alam kong hindi ko mapapabago ang kung ano man ang tumatakbo sa isip nito ngayun. pero wala naman akong naisip na paraan para pigilan ito.

"hay naku! Ewan ko sa iyo...tigilan mo na nga iyan. Kapag marinig ka ni Tita Roxie, lagot ka talaga. Baka makurot ka sa singit." saway ko dito. a naman ito at muling ibinaling

ang tingin kina Kuya. Sakto naman na tumingin sa gawi namin si Ate Jessica. Kinawayan kami nito kaya agad kong niyaya si Carmela na makijoin sa kanila. Walang pag-aalinlangan na pumayag ito.

"Join na lang kayo sa amin para mas masaya...at para makapagpasalamat na din sa pagsama niyo sa amin dito.." nnakangiting wika ni Ate Jessica ng makalapit kami. Agad naman kaming naupo ni Carmela sa tapat nila.

"Gagi! hindi tayo invited! Kusa lang tayong nakijoin sa kanila." sagot naman ni Adrian. Nagkatawanan namin kaming lahat.

"Ganoon na din iyun! Pareho lang iyun! Kilala naman tayo nila Tita at Tito at isa pa kilala na tayo ni Carmela... hindi ba baby Girl?" Natatawang sagot ni Ate Jessica. Natatawa namang tumango ni Carmela.

"Syempre naman po! Welcome kayo sa lugar na ito hanggat gusto niyo!" sagot ni Carmela.

"Ohhhh kitam? Sabi ko sa inyo!" proud na sagot ni Ate Jessica. Muli kaming nagkatawanan.

"Sayang wala si Kurt! Hindi na ba talaga kayo pwedeng magkaayos pa Bella" kapagkuwan ay prangkang tanong ni Ate Jessica sa akin.. Natigilan naman ako.

"Ano ka ba Jessica! Tigilan mo na nga iyan. Nandito tayo para mag-enjoy... hindi para pag-usapan ang kabiguan ng iba sa pag-ibig." Sagot naman ni Adrian.

"Naitanong ko lang naman. Balita ko kasi binuburo na ni Kurt ang sarili niya sa opisina. Nagsisipag na daw ngayun ang loko." Natatawang sagot naman ni Ate Jessica.

 "Hindi naman natin pwedeng pilitin kong ang isa sa kanila umayaw na." sagot naman ni Kuya Christian.

"Kayo po Kuya? Ano po ang tipo niyong babae?" sabat naman ni Carmela. Napaghahalataan na ito masyado. Mukhang inuumpisihan na nitong gawin ang ipinagbabawal na teknik.

"Hindi ko alam. Pero ayaw ko yung mas bata sa akin. Gusto ko iyung matured na mag-isip at may narating na din sa buhay." Sagot ni Kuya Christian. Parang gusto ko naman matawa sa hitsura ni Carmela dahil bigla na lang itong sumimangot. Siniko ko ito para naman matauhan.

"Ganoon ba? Ibig sabihin walang pag- asa na magkakagusto ka sa babaeng kasing edad ko?" tanong nito. Nakita ko naman na tinitigan ni Kuya Christian si Carmela. Pagkatapos ay umiling ito. Nakita ko ang lungkot na Biglang bumalatay sa maga mata ni Carmela kaya naman agad kong iniba ang usapan.

"Naku! Parang ang sarap ng mag- swimming! Carmela halika na! Langoy na tayo!" Excited na pagyayaya ko kay Carmela sabay hawak sa kanyang kamay. Hinila ko ito papunta sa dagat kaya naman wala na itong nagawa pa.

"Wala ng pala talagang chance na magustuhan niya ako Bella. Ayaw niya sa mga katulad ko!" malungkot na wika ni Carmela sa akin ng makarating na kami sa tabing dagat. Tinitigan ko ito.

"Ano ka ba! Sinabi ko naman sa iyo na huwag mo ng ituloy pa ang nararamdaman at binabalak mo sa kanya. Little sister lang ang tingin niya sa iyo at itoon mo na lang ang attention mo sa iba." Seryoso kong sagot dito.

"hindi mo ba ako matutulungan para mapansin niya? Wala ba tayong pwedeng gawin para marealized nya na ako ang babaeng para sa kanya?" naluluha pa rin nitong tanong. Nakaramdam ako ng awa dito.

"Alam mo ba kung bakit mas pinili kong magbakasyon dito kaysa hilingin kila Mommy at Daddy na bigyan ako ng bonggang celebration? Gusto ko kasing makasama ng matagal si Christian. Simula ng nakaramdam ako ng attraction sa kanya hindi na siya mawala pa sa isip ko! Akala ko noon puppy love lang, pero sa ilang taon na ang nagdaan lalong lumalalim ang nararamdaman ko sa kanya." Malungkot pa rin na wika nito. Napailing naman ako.

"Carmela, hindi mo dapat pagtoonan ng pansin ang ganitong bagay. Ano na lang ang sasabihin nila Tita at Tito kapag malaman nila ito? Lahat ibinigay nila sa iyo kaya sana naman pilitin

mong maging masaya. Bumiyahe tayo ng malayo para lang mag-enjoy. Para icelebrate ang debut mo."lalo naman itong napaiyak.

"Hindi ko kasi kaya eh! Ang tagal ko na kasing nagpapapansin sa kanya pero parang hindi ako nag-eexist sa paningin niya. Maganda naman ako ah? Mayaman din kami..Hindi naman kailangan na maging successful muna ako para magustuhan niya! Nag-iisa akong anak at mabubuhay ako kahit hindi ako magsisipag sa pag-aaral." Umiiyak na nitong wika. Napailing naman ako. Bukas pa ang birthday nito pero mukhang ngayun pa lang sira na ang araw nito.

"Ikaw ba! Wala na bang pag-asa na ipaglaban mo si Kurt? Kakalimutan mo na lang ba siya ng tuluyan?" seryoso nitong tanong sa akin.

"Iyun ang tama Carmela. Simula ng umalis ako ng Pilipinas at mag-aral sa ibang bansa, naging buo ng ang desisyon ko na layuan na si Kurt! Simula pa lang puro sakit na ng kalooban ko ang naranasan sa kanya. Ayaw ko ng balikan pa ang lahat ng iyun dahil hindi ko alam kung kaya ko pa bang harapin kapag bumalik ulit ang sakit. Mas maigi na ang ganito! Ayaw ko ng sumugal pa. Mas tahimik ang buhay ko kapag ganito. Nandito pa din ang sakit ng kalooban pero kaya ko ng i-hundle. Nasanay na ako. Kaya ikaw, huwag kang magpakalulong sa nararamdaman mo kay Kuya Christian. Huwag mong ipilit ang sarili mo sa kanya. Huwag mo akong gayahin Carmela kasi ang hirap buuhin ulit ang pusong nawasak dahil sa pag-ibig." Mahaba kong wika dito. Tinitigan ako nito bago umiling.

"Ayaw ko Bella. Hindi ko kaya! Ipaglalaban ko ang nararamdaman ko sa kanya! Bahala na kung masaktan man ako. At least sinubukan ko!"

seryoso nitong wika sa akin. Pagkatapos ay nagpatiuna na itong pumunta sa medyo may kalaliman ng dagat. Agad akong sumunod dito.

Naging maayos ang mga sumunod na oras naming dalawa ni Carmela. Kahit na malungkot ang aming nagiging topic bumawi naman at pareho kaming nag-enjoy sa pagtampasiw sa dagat. Sandali namin nakalimutan ang aming mga problema.

Kinagabihan.....

"Masaya kami habang pinagmamasdan ang buong paligid. Bilog ang buwan kaya naman kitang kita naming lahat ang kagandahan ng paligid. Nag-iinuman ang mga kalalakihan samantang kasama naman namin sila Mommy Carissa at Tita Roxie. Masaya kaming apat na nagbibiruan habang umiinom ng wine. Si Baby Rafael naman ay inaalagaan ng kasama naming kasambahay na si Elsa.

"Grabe naman ang pagtitipid niyo sa debut ni Carmela Bestie...Wala ba talaga kayong balak na bigyan siya ng typical na debut party celebration?" tanong ni Mommy Carissa habang dahan-dahan na sinisimsim ang kanyang wine. Umiling naman si Tita Roxie.

"Ito ang gusto ni Carmela. Actually noon niya pa ito sinasabi sa amin. Gusto niya na magbakasyon na lang dito sa resort at iinvite kayo. Ano pa nga ba ang magagawa namin? Hindi naman kami ang celebrant at ayaw din naman namin siyang pilitin." Sagot ni Tita Roxie..

"Much better na po ang ganito Tita. At least maiinjoy natin ang company ng bawat isa. Medyo stressful din kasi kapag maghanda pa ako ng party. Unlike dito sa naisip ko,

makakapagrelax tayong lahat at makakapagbonding na din." Nakangiting sagot ni Carmela.

"Sabagay... Kapag party kasi ilang araw o buwan ang preparation na dapat gawin pagkatapos isang gabi lang naman ang celebration. Samantalang dito sa naiisip isang linggo tayong magliliwaliw sa buong paligid." Sagot ni Mommy Carissa. Itinaas pa nito ang hawak na kopita ng wine bago lumagok ng kaunti.

'Yes! At diyan ako bilib sa anak ko Bestie. Advance mag isip." Natatawa nitong sagot.

"So papayagan mo na si Carmela na magboyfriend ngayun? Eighteen na siya kaya dapat lang diba?" natatawang tanong ni Mommy.

"Well, napag-usapan na namin ito ni Jonathan. Pwede na siyang tumanggap ng manliligaw pero bawal nya munang isuko ang bandera ng Pamilya...You know what I mean Bestie! Baby pa rin naming si Carmela kahit eighteen na siya at hindi siya pwedeng mag-asawa hanggat hindi siya makapagtapos ng pag -aaral." Seryosong sagot ni Tita Roxie.

Chapter 123

ARABELLA POV

Naalimpungatan ako na wala na sa tabi ko si Carmela. Agad akong napabangon at tiningnan ang orasan. Alas dos pa lang ng madaling araw at saan nagpunta ang babaeng iyun? Agad kong isinuot ang aking roba at nagmamadaling lumabas ng silid. Magkasama kami sa silid ni Carmela pero hindi ko alam kung saan ito ngayun nagpunta. Malalagot talaga ako kapag may kabulastugan itong ginawa. Tiyak na malaking gulo kapag itutuloy nito ang kanyang binabalak.

Papunta pa lang ako ng kwarto ni Kuya Christian dahil alam kong doon ang target nito nang marinig ko ang umiiyak na boses ni Carmela. Bigla akong kinabahan. Nagmamadali akong sumilip sa nakaawang na pintuan ng kwarto at kitang kita ko ang nakasalampak sa sahig na si Carmela. Umiiyak ito habang galit na nakatingin dito si Kuya.

"Kahit maghubad ka pa sa harap ko, hinding hindi kita magugustuhan! Ilang beses ko bang sabihin sa iyo na huwag mo na akong kinukulit? Wala sa bokabularyo ang magustuhan ka Carmela kaya lubayan mo na ako!"

Namumula sa galit na wika ni Kuya. Umiiyak naman habang nakayuko lang si Carmela.

"Mahal kita! Sorry kung nagawa ito sa iyo. Wala na kasi akong naisip pa na paraan para mapansin mo ako! Christian, wala akong ibang pinangarap na lalaki kundi ikaw lang." umiiyak nitong sagot. Napakamot ako sa aking ulo habang awang-awa na nakatingin kay Carmela. Iba talaga ang nagagawa ng pag-ibig. Nakakababa minsan ng pagkatao.

"Kalimutan mo ang nararamdaman mo sa akin dahil kahit kailan hindi kita papatulan! Magkaibigan ang mga pamilya natin at huwag mo naman sanang sirain iyun! Malaki ang respeto ko sa pamilya mo Carmela. Kaya please ....ibaling mo sa iba ang nararamdaman mo sa akin. Hindi ikaw ang tipo ko!" sagot ni Kuya. Lalo namang napaiyak si Carmela. Pagkatapos ay tumayo ito at nagmamadaling pumunta dito sa gawi ko. Hindi ako nakakilos kaya huling huli ako na nakikinig sa kanilang pag- usap. Nakita ko naman ang pagkagulat sa mga mata ni Carmela ng makita niya ako pero hindi na ito nagsalita pa. Tuloy-tuloy na itong naglakad palayo sa amin.

"Kuya...pagpasensiyahan mo na lang muna siya. Masyado pa siyang bata at akala nya siguro lahat ng gusto niya kaya niyang makuha." Wika ko kay Kuya Christian. Bumuntong hininga ito at mataman akong tinitigan.

"Mabuti naman at nandito ka. Babalik na ako ng Manila ngayun din. Ikaw na ang bahalang magsabi sa mga kaibigan ko. Hindi ako pwedeng magtagal sa lugar na ito at baka kung ano pa ang maisip gawin ng baliw mong kaibigan." Wika ni Kuya Christian sabay kuha ng kanyang cellphone.

"Pero Kuya, ano ang idadahilan ko kina Mommy at Daddy. Tiyak na hahanapin ka nila." Nag-aalala kong tanong.

"Sabihin mo na lang sa kanila na may urgent meeting ako mamaya. Basta ikaw na ang bahalang magdahilan. Ayaw ko ng magtagal pa sa lugar na ito dahil baka maipakasal pa ako sa kaibigan mong iyun ng wala sa oras." Sagot nito. Napatango na lang at nagmamadali ng umalis. Muli akong bumalik ng kwarto at naabutan ko si Carmela na nakahiga sa kama habang umiiyak.

"Hayys sinabi ko naman kasi sa iyo na huwag mo ng ituloy ang iniisip mo. Iyan tuloy, napahiya ka lang. Hindi madaling maakit si Kuya sa mga babae dahil sanay na iyan. Marami na ang babaeng gustong maghubad sa harap niya pero wa epek! Napasali ka tuloy sa kanyang listahan." Lalo naman itong napaiyak.

"Tama ka nga. Wala talaga siyang kahit na katiting na atraksiyon na nararamdaman sa akin! Sana nakinig na lang ako sa iyo. Napahiya pa tuloy ako." Ngawa nito. Awang awa naman akong napatitig dito.

"Tama na nga iyan. Birthday mo ngayung araw at hindi ka dapat umakto ng ganyan. Sayang naman ang bakasyon na ito kung iiyak iyak ka lang diyan. Hindi pa katapusan ng mundo. Marami pa ang pwedeng mangyari pagdating ng mga araw." Nakangiti kong sagot dito.

"Ganito pala ang pakiramdam kapag binasted ka ng taong mahal mo... Nakakababa ng self esteem at nakakaiyak." Sagot nito. Hindi ko naman mapigilan ang matawa.

"Sabi ko naman kasi sa iyo eh! Minsan kasi huwag nating ipilit ang ating sarili sa taong walang gusto sa atin. Lets enjoy life lang na wala sila. Huwag

nating hayaan na umikot ang mundo natin sa kanila." Nakangiti kong wika dito.

"Alam mo ngayun ko lang narealized na napakatatag mo pala. Mas matindi pa ang mga pinagdaanan mo sa mga pinagdaanan ko pero heto kapa rin.. Nakakangiti at parang walang problema." Sagot nito sa akin. Hinawakan ko naman ito sa kamay. 

"Sanay na kasi ako. Lahat yata ng sakit ng damdamin naranasan ko na. Ewan ko lang kung hindi pa ako maging strong noh. Nabaril na din ako at muntik ng mamatay kaya naman walang dahilan para matakot ра ako." Sagot ko dito. Pinahid naman nito ang luha sa mga mata at pilit na ngaumiti.

"Pasensiya ka na Bella ha? Pati tuloy ikaw nadamay sa kadramahan ko. Hayaan mo, pipilitin ko na lang ibaling sa iba ang attention ko. Tama naman si Christian baka ako ang magiging

dahilan ng pagkasira ng magandang ugnayan ng dalawang pamilya kapag ipipilit ko ang gusto ko." malungkot nitong sagot.

"Huwag kang mag-alala.. Malilimutan mo din siya. Isa pa kung kayo talaga para sa isat isa gagawa ng paraan ang tadhan para magkatuluyan kayo. " nakangiting wika ko.

Nang araw din na iyun ay agad na bumalik ng Manila si Kuya Christian. Nagtatataka man sila Mommy at Daddy pero hindi naman sila nagtanong pa. Wala na din kaming balak pang ipaalam ni Carmela sa iba tungkol sa mga nangyari. Ayaw na din naman papigil ni Kuya kahit na ilang beses ng humingi ng 'sorry' si Carmela. Ipinagpatuloy na lang namin ang aming bakasyon sa Palawan hanggang sa makabalik kami ng Manila.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Tuluyan ng naghilom ang sugat dulot ng pagkakabaril sa akin. Never na din nagparamdam ulit sa akin si Kurt. Si Carmela naman ay naging abala na sa kanyang buhay at si Kuya Christian ay ganoon pa din. Abala sa trabaho at hindi na palaging umuuwi ng mansion. May sarili na din kasi itong condo na malapit sa opisina. Talagang seryoso ito sa pamamalakad ng kompanya na siyang ikinatuwa nila Mommy at Daddy.

"Bored ka na ba dito sa bahay Bella? Bakit hindi mo subukan na magtrabaho muna sa kompanya para naman may pagkakaabalahan ka." Wika ni Mommy isang araw habang tahimik akong nakaupo ng garden. Parang gusto ko ng hilahin ang mga araw at bumalik na ng Amerika para sa pag-aaral.

"Pwede po ba iyun Mommy? Wala akong alam tungkol sa mga office work at baka magkalat lang ako doon." Sagot ko naman.

"Walang problema. Ang pamilya natin ang may ari ng kompanya kaya imposible ang sinasabi mo. Mas maigi na may pagkakaabalahan ka araw- araw para naman malibang ka. Nabanggit sa akin kagabi ni Daddy Gabriel mo na naghahanap sila ng isa pang Secretary para kay Kuya Christian mo. Pwede ka sa posisyon na iyun dahil hindi naman madugo ang magiging trabaho mo. May mga makakasama ka naman." Wika ni Mommy sa akin. Sandali akong nag-isip tsaka alanganin na tumango.

"Great! Sige tatawagan ko si Daddy mo ngayun din. Huwag kang mag-aalala. Wala kang ibang magiging amo kundi si Kuya Christian mo lang. Siya lang din ang pwedeng mag-utos sa iyo kung

ano ang mga pwede mong gawin." Natutuwang wika ni Mommy Carissa. Nakaramdam naman ako ng excitement.

Sabagay mas maigi na din ang ganito. Gagawin kong abala ang aking sarili para maiwasan ko ng mag-isip ng kung anu ano. Mahirap ang walang ginagawa sa araw-araw. Baka pupurol ang utak ko at mangungulilat kapag mag-umpisa na ulit ang klase.

Araw-araw kasi nabuburo na ako dito sa bahay. Simula kasi noong bakasyon naming sa Palawan hindi na ulit nagpapakita sa akin si Carmela. Hindi na ito dumadalaw ng mansion na siyang ginagawa nito dati. Siguro masyado itong nasaktan sa pangbabasted ni Kuya.

Katulad ng napag-usapan ay agad akong nag-start na pagtatrabaho sa Villarama Empire. Katulad sa banggit ni Mommy, basic lang ang trabaho na ginagawa ko. Kaunting typing at gawa ng report. May Secretary talaga si Kuya Christian na siyang gumagawa sa mga madugong trabaho. Ako naman easy-easy lang. Parang ibinigay lang nila sa akin ang trabaho na ito para malibang. Hindi ko nga alam kung trabaho pa ba itong ginagawa ko dito sa opisina dahil kadalasan nakatunganga lang naman ako. Wala din siyang ginagawang time frame kung kailan ko pwedeng tapusin ang mga task na binibigay niya.

"Bella, busy ka ba?" Tinatapos ko ang isa kong report ng bigla akong lapitan ni Arthur. Siya ang personal secretary ni Kuya at kadalasan kasa-kasama kapag may meeting na gagawin sa labas. Nasa thirty's na ang edad at hindi ko alam kung may asawa o wala. Kapag nag-uusap kami laging tungkol lang naman sa trabaho.

"Kapag matapos ko na itong report na ginagawa ko, wala na akong gagawin. Bakit?" tanong ko.

"May business meeting kasi kaming pupuntahan ni Sir. Baka pwedeng makisuyo sa iyo na ikaw na muna ang pumunta ng Santillan Holdings. May mga papeles kasi na dapat pirmahan ng CEO at confidential iyun kaya hindi pwedeng ipahatid natin sa messenger. Importanteng mapirmahan ng CEO kaya naman makikisuyo ako sa iyo na ikaw na gumawa total naman isa ka sa mga pinagkakatiwalaan dito sa kompanya." Wika ni Arthur.

"Alam ba ito ni Kuya..I mean ni Sir? Supposed to be siya lang ang may karapatan na mag-utos sa akin tungkol sa mga ganitong bagay." Seryoso kong sagot dito. Napatikhim naman ito.

"Nasa conference room siya ngayun. Pasensiya ka na Arabella...alam ko ang rules pagdating sa iyo...sa mga trabaho Pero wala na kasi akong choice eh.

Hinihintay na kasi ito ng CEO ng Santillan Holdings at kapag malaman ito ni Sir na hindi pa naibibigay doon baka malalagot ako." Sagot nito sa akin. Stress na ang mukha nito at marahil ay hindi nito alam kung alin ang uunahin. Nakita ko din ang trabaho nito. Masyadong busy dahil kabi-kabila ang mga pinapuntahan nilang meetings.

"Bakit ba kasi hindi mo agad dinala iyan doon? Paano kung ako naman ang maputukan ng galit ni Sir? Ikaw talaga! Sige na nga gagawin ko na iyang iuutos mo pero ngayun lang ha? Kung tutuusin hindi ko ito trabaho eh." Sagot ko dito. Agad naman itong napangiti.

"Thank you Arabella!Hulog ka talaga ng langit." Wika nito at nagmamadali ng umalis. Pailing-iling akong naiwan. Walang idea si Arthur at iba pang mga empleyado dito sa kompanya kung ano ang koneksyon ko sa Villarama. Iyun kasi ang hiniling ko kay Kuya Christian bago ako nag-umpisang magtrabaho dito.

Ito ang kauna-unahang pagkakataon na pupunta ako sa isa sa mga kasusyong kompanya ng Villarama Empire. Wala naman problema iyun dahil kilala ko ang CEO ng Santillan Holdings. Tatay ni Kurt iyun kaya alam kung wala akong dapat na ikabahala. Pero sana lang hindi magkrus ang landas naming dalawa ng anak niyang si Kurt Santillan. HIndi pa ako ready na muli itong makita.

"Arabella, ito pala iyung mga papeles na dapat nilang pirmahan. Hintayin mo at muli mong dalhin ang mga ito dito. Kailangan ito ni Sir bukas ng umaga kaya huwag kang pumayag na hindi mapirmahan ni Mister Santillan lahat ngayung araw." Wika ni Arthur sabay abot sa akin ng brown envelope.

Agad akong tumango at kinuha ang aking bag.

"Hinihintay ka na ng driver sa labas. Huwag kang mag-alala. Maayos naman kausap ang may ari ng Santillan holdings kaya hindi ka mahihirapan." Nakangiti nitong wika. Tumango naman ako at nagmamadali ng umalis.

Maayos naman akong nakarating ng Santillan Holdings. Agad naman na may nag-assist sa akin dinala ako sa Secretary ng CEO. Agad na akong tinanong kung ano ang kailangan ko at ng sabihin ko na empleyado ako ng Villarama Empire bigla niyang kinuha ang telephone sa kanyang tabi at may tinawagan. Tumango-tango habang nakatitig sa akin pagkatapos ay ibinababa na nito ang telephone at tumayo na.

"Sasamahan na kita sa office Miss Arabella." Nakangiti nitong wika.

. Tumango lang ako at sumunod sa kanya. Kumatok ng tatlong beses at agad na binuksan ang pintuan. Sumenyas naman ito sa akin na pwede na daw akong pumasok na siyang ginawa ko naman.

Agad kong iniikot ang paningin sa loob ng opisina. Dumako ang tingin ko sa nakaupong lalaki na abala sa kanyang ginagawa. Hindi man lang nito tiningnan kung sino ang pumasok dito sa loob ng kanyang opisina at abala pa rin ito sa kanyang computer. Parang gusto kong panawan ng ulirat ng makita ko si Kurt. Ngayun ko lang naisip na siya na pala ang namamahala sa kompanya na ito. Ang akala ko kasi Daddy niya pa rin ang CEO pero nagkamali ako.

Lalabas na sana ako ng opisina ng biglang nag-angat ito ng tingin. Agad na lumanding sa mukha ang mga mata nito at kita ko ang kanyang pagkagulat.

ella..." bigkas nito sa pangalan ko.

Pinagmasdan ko naman ito. Malaki na ang pinagbago ng katawan nito kompara noong last kaming nagkita sa hospital. Nagkakalaman na ito at marahil naka-moved on na sa akin. Para namang kinurot ang puso ko sa isiping iyun pero at the same time masaya ako para sa kanya.

"Kailangan mo daw itong pirmahan." Wika ko dito sabay lapit. Pagkatapos ay inilapag sa table nito ang hawak kong envelope. Nakita ko ang pagtaas ng sulok ng labi nito bago muling naupo at pinagmasdan ako.

"Kumusta ka na? Hindi ko akalain na nagtatrabaho ka na pala ngayun sa inyong kompanya. Wala man lang nababanggit sa akin si Christian." wika nito sabay sinulyapan ang brown envelope na dala ko.

"Pwede mo bang pirmahan na lang ang nasa loob niyan? Wala akong time na maghintay ng matagal dito. Marami pang trabahong naghihintay sa akin sa opisina." seryoso kong sagot dito. Nakita ko ulit ang pagtaas ng kilay nito na siyang nag-uumpisa kong ng ikinainis.

"Ganiyan ba ang turo sa iyo ni Christian? Dapat magiging mabait ka sa akin dahil ako ang CEO ng kompanya na ito. May kailangan ka sa akin kaya dapat lang na pigilan mo ang temper mo Bella." sagot nito.

"Pinapunta lang ako dito para papirmahan sa iyo ang mga dapat mong pirmahan. Hindi ko alam kung bakit kailangan mo pa akong kausapin at magiging curious sa mga bagay- bagay." sagot ko dito. Hindi ito nakaimik bagkos ay kinuha ang brown envelope at binuksan. Isa isa nitong nilabas ang mga papeles sa loob at binasa. Pagkatapos muling ibinaling ang tingin sa akin.

"So, wala ka ng balak pang bumalik ng Amerika?" tanong nito. Hindi ako umimik at kunwari hindi ko narinig ang kanyang sinasabi. Bagkos pabagsak akong naupo sa upuan katapat nito.

"Kailangan ko pang i-review ang mga papeles na ito bago pirmahan. May gusto ka bang kainin o inumin man lang habang naghihintay?" tanong nito sa akin. Tumaas naman ang aking kilay.

"Hindi na kailangan. Ireview mo na ang kung anong nakasulat sa mga documents na iyan para mapirmahan mo na at makaalis na ako. " sagot ko. Muling tumaas ang sulok ng labi nito tsaka sumandal sa kanyang swivel chair. Pagkatapos ay mataman akong tinitigan. Nailang naman ako sa klase ng pagkakatitig nito sa akin kaya naman nag-iwas ako ng tingin dito.

Chapter 124

KURT

Sobrang busy ko ngayung araw ng marinig ko na may kumakatok sa pintuan ng aking opisina. Alam kong ang secretary ko lang ito kaya naman hindi na ako nag-abala pang tingnan. Sanay na ito sa ugali ko at kusa na lang itong pumapasok sa loob ng opisina pagkatapos kumatok ng tatlong beses. Marahil ay tapos niya ng gawin ang mga report na ipinapagawa ko sa kanya kanina.

Agad akong nagtaas ng paningin mula sa ginagawa ko dahil hindi ito nagsasalita. Kadalasan kasi kapag pumapasok ito sa loob ng opisina ay binabati agad ako. Nagulat pa ako ng tumampad sa paningin ko ang mukha ni Arabella....Wait! Si Arabella? Totoo ba itong nakikita ko? Nandito siya? sa harapan ko ngayun ang mahal ko?

Biglang lumakas ang kabog ng puso ko pero hindi ko pinahalata. Miss na miss ko na ito at sa wakas tadhana na mismo ang nagdala sa kanya sa harap ko. Parang gusto kong tumayo mula dito sa aking kinauupan para yakapin ito pero pinigilan ko ang aking sarili. Hindi pwede! Baka mailang na naman ito sa akin at tuluyan na akong layuan. Baka isipin nito patay na patay pa rin ako sa kanya at mabulilyaso pa ang mga plano ko. Kailangan kung magiging kaswal sa harap nito para naman kahit papaano ay hindi ako nito iiwasan.

Nakita ko din ang pagkagulat sa mga mata nito ng magtama ang aming mga paningin. Pagkatapos ay kaswal itong naglakad papunta sa harap ko at inilapag ang dala niyang bown envelope. Kusa kung itinaas ang sulok ng mga labi ko na siyang hindi nakaligtas sa kanyang paningin.

Palaging akong nagtanong kung babalik pa ba ng naunsyaming pagbablik- Amerika nito para sa -aaral pero wala akong nakuhang matinong sagot. Alam kong totally healed na ito mula sa sugat na tinamo sa pagkakabaril sa kanya dahil kitang kita ko na maayos na ang kanyang kalagayan. Kung ganoon, kailangan ko ng pabilisan ang kilos sa mga tauhan ko sa Isla.

Kailangan matapos nila kaagad ang bahay na ipinapagawa ko bago pa ulit ako matakasan ng babaeng ito.

Naikuyom ko ang aking kamao ng maisip na maaaring maraming manliligaw dito ngayung exposed na ito sa Villarama Empire. Malawak ang mundo ng Villarama Empire at hindi malabong maraming magkakaroon ng interes kay Arabella. Baka magising na lang ako na pag-aari na ito ng iba kung babagal-bagal pa ako.

"Pwede bang pakibilisan?

Nagmamadali ako at baka hanapin na ako sa opisina." wika nito. Hindi ko alam kung maiinis o matatawa ba ako dito. Demanding lang? Anong palagay niya...Siya ang CEO dito?

"I need to double check this documents Arabella. Kung busy ka pwede ka ng lumabas at balikan mo na lang."

kaswal kong sagot dito. Pero inaasam ko na sana mag-stay muna ito dito sa opisina para naman masilayan ko pa ang kagandahan nito. Natigilan naman ito at humalikipkip na lang na siyang indikasyon na wala itong balak na iiwan ang mga papeles na dapat kong pirmahan. Wala itong balak na magliwaliw habang kunwari inisa-isa kong nirereview ang mga nakasaad sa documents na dala nito.

Nagkunwari akong abala sa aking binabasa kahit hindi naman. Hindi ko naman talaga kailangan pang magdouble check sa mga documents na ito dahil naitawag na ito kanina sa akin ni Christian. Hindi ko lang akalain na Arabella pala ang magdadala dito sa opisina. Hindi ko din alam na nagtatarabaho na pala ito sa Villarama Empire. Kung ganoon pwede ko na itong makita kapag gusto ko. Pwede kasi akong bumisita ng Villarama Empire hanggat gusto ko. Major shareholders sila ng Santillan Holdings kaya naman normal lang na lagi akong bumibisita sa opisina nila. Isa pa matalik kong kaibigan ang kanilang Company President na si Christian Villarama samantalang kilala naman ako ng CEO na si Gabriel Villarama.

Muli ko itong sinulyapan. Salubong na ang kilay nito at halatang pinipigilan nito ang sarili na magalit. Lalo itong gumanda sa paningin ko. Kaunting tiis na lang at matutupad na din ang gusto ko. Sa ngayun kailangan ko ng medyo mahaba-habang pasensiya dahil rami pang dapat ayusin at kailangan pa ako ng kompanya ng aming pamilya.

"Matagal pa ba?" tanong nito sabay tingin sa kanyang suot na orasan.

Hindi ako kumibo at kinuha na ang ballpen na lagi kong ginagamit kapag may mga mahahalagang documents akong dapat pirmahan.

Nakita ko ang pagliwanag ng mukha nito ng makita niyang isa-isa ko ng pinipirmahan ang mga papelis. Pagkatapos ay maayos kong ibinalik sa loob ng brown envelope at iniabot sa kanya.

"Thank you!" sagot nito sabay tayo at mabilis na naglakad palabas ng pintuan. Hindi man lang nito hinintay ang sagot ko kaya ipinagkibit-balikat ko na lang.

ROLDAN

Hindi ko alam pero pakiramdam ko nananaginip ako ng maramdaman ko na may kumakalabit sa aking tagiliran. Ilang araw na akong puyat dahil binabantayan ko si Miracle. Lagi kasi nitong nirereklamo na sumasakit na ang kanyang tiyan at ayon sa Doctor hindi pa pwedeng ilabas ang mga babies dahil kulang pa sa araw. Ilang sandali lang ay naramdaman ko ang malakas nitong pagsabunot sa buhok ko kaya naman napasigaw ako sa pagkagulat.

"Ano ba Roldan! Para ka namang mantika kung matulog eh. Sobrang sakit na ng tiyan ko at lalabas na yata ang kambal!" malakas na wika ni Miracle. Agad naman akong napabangon.

"Sweetie! A-anong sabi mo? Ma-- manganganak ka na?" taranta kong sagot. Kitang kita ko sa mukha nito ang matinding sakit habang hawak ang kanyang tiyan.

"Bilisan mo na Roldan! Ano ba huwag ka munang magbagal-bagal diyan dahil lalabas ba sila! Lalabas na yata ang kambal!" sigaw nitong wika.

Nataranta naman ako at walang pagdadalawang isip na binuhat ito para dalhin sa sasakyan. Kailangan niya ng maisugod sa hospital sa lalong madaling panahon. Agad naman itong nanguyapit sa aking leeg kaya naman wala na akong inaksayang sandali.

Patakbo akong bumaba ng hagdan habang buhat ito at mabuti na lang ay nakasalubong ko si Daddy.

Nagtatanong ang mga mata nitong nagpapalipat-lipat ang tingin sa aming dalawa ni Miracle. May hawak pa itong baso ng wine sa kanang kamay.

"Ano ba Roldan! Bakit ka pa tumigil... halika na! Dalhin mo na ako sa hospital! muling sigaw ni Miracle. Umiiyak na ito kaya naman sandaling natulala si Daddy na nakatitig sa amin. Nabitawan pa ang hawak nitong alak.

"Ba-bakit? Manganganak na si Miracle? Lalabas na ang mga apo ko?" excited na tanong nito.

"Ah! Roldan andyan na! Lalabas na talaga ang baby!" muling sigaw ni Miracle kaya naman hindi ko na sinagot si Daddy. Nagmamadali akong naglakad palabas ng bahay at pumunta sa sasakyan. Buong ingat ko itong isinakay sa loob ng kotse at nang lumingon ako ay nakita ko na nakasunod pala si Daddy sa amin.

"Bilisan mo! Dadalhin na natin siya sa Hospital! Naku! Salamat sa Diyos, makikita ko na ang mga apo ko!" narinig ko pang wika nito pero hindi ko na pinanasin.

"Arayy! Ang sakit!!!" umiiyak na wika nito. Para namang kinokurot ang puso ko sa mga nakikita kong paghihirap niya.

"Relax lang Sweetie! Makakaraos ka din!" Wika ko dito at hinalikan ko pa sa noo. Pumikit naman ito habang habol ang paghinga. Pasakay na ako ng kotse ng mapansin ko ang tumatakbong si Mommy palapit sa akin. Bitbit ni Mommy ang bag na dadalhin sa hospital na naglalaman ng mga gamit ni Miracle at ng mga baby namin. Nakalimutan ko na ang mga ito dahil sa matinding pagkakataranta.

"Roldan, Diyos ko! Magbihis ka muna! Baka mapagkamalan kang bomba Star diyan sa hitsura mo!." wika ni Mommy sa akin sabay ibinigay sa akin ang mga damit ko. Nakaboxer at sando lang ako kapag natutulog kaya naman sa sobrang taranta ko hindi na ako nakapagbihis kanina. Agad ko naman isinuot ang damit habang naririnig ko ang sumisigaw na si Miracle.

"Ayan na lalabas na po!" umiiyak na sigaw ni Mira. Agad naman akong sumakay sa loob ng sasakyan.

Tinabihan ko na ito at hinayaan ng magdrive ang driver ni Daddy. Sumakay na din si Daddy katabi ng driver. Pinapagitnaan naman namin ni Mommy si Miracle. Ramdam na ramdam ko ang sakit na nararamdaman ni MIracle dahil halos hindi na maipinta ang kanyang mukha. Naghahalo na ang pawis at luha nito sa kanyang pisngi. Sunod-sunod din ang malalim na paghinga habang

namimilipit sa sakit. Hindi ko naman alam kung ano ang gagawin ko. Sumakasit ang kalooban ko sa bawat hiyaw na pinapakawalan nito.

"Iha, kaunting tiis na lang. Malapit na tayo..Roldan haplusin mo ang tiyan ng asawa mo para naman kahit papaano maibsan ang sakit...at pwede ba, umayos ka..huwag mong ipakita sa asawa mo natatakot ka!" wika ni Mommy.

Agad naman akong tumalima at hinaplos ang tiyan ng asawa ko. Lalo naman umiyak si Miracle. Humawak pa ito sa braso ko ng mahigpit.

"Mamatay yata ako...ang sakit talaga! Ang sakit talaga!" Paulit-ulit nitong wika. Mabuti na lang at wala nang traffic at nakarating agad kami ng hospital. Pag-aari namin ang hospital na ito at dito ginawa ang surgery ni Carissa noon at dito din ipinanganak si Miracle. Hindi ko akalain na ang batang iyun ay magiging asawa ko pala. Ang batang pilit na inilalaban ng Bestfriend ko kapalit ng buhay niya ang nagiging asawa ko. Kung hindi siguro ito ipinanganak baka tumandang binata na ako. Grabe magbiro ang tadhana. Ilang beses pa namin pinakiusapan noon si Carissa na i-give up ang mga bata sa sinapupunan kapalit ng buhay niya at mabuti na lang hindi ito nakinig. Wala sanang Miracle ngayun sa buhay ko. Kaya Mahal na Mahal ko ito dahil bata pa lang napaka- fighter niya na. Akalain mong nagawa nitong mabuhay kahit na nasa bingit ng kamatayan ang kanyang Ina.

"Sweetie, kaunting tiis na lang..Please... promise! Babawi ako sa mga susunod na araw. Kahit na ilang beses mo akong sabunutan, alilahin, ayos lang sa akin. Ipagsashopping din kita kaya tiis-tiis lang muna ha? Malapit na tayo sa hospital." bulong ko dito. Hilam na ng luha ang mga mata nito kaya naman parang kinukurot ng makailang boses ang puso ko. Mas masakit sa akin na nakikita itong nahihirapan.

Nakaabang na ang mga doctor pagdating namin at agad na isinagawa ang pagpapaanak sa asawa ko. Nasa loob na ng delivery room si Miracle ng muling lumabas ang Doctor nito. Kailangan daw ma- CS ni Miracle dahil nahihirapan itong ilabas ang mga bata. Hanggat maari gusto kasi ni Miracle ang normal delivery pero kung malagay naman sa alanganin ang kanyang buhay wala kaming choice kundi pumayag sa gusto ng Doctor nito.

"Umayos ka nga Roldan. Nahihilo ako sa iyo! Maupo ka at magrelax dahil pati ako nahahawa sa pagiging aligaga mo diyan!" narinig kong reklamo ni Daddy. Nandito kami sa labas ng delivery room at hinihintay ang resulta ng CS ni Miracle.

"Hindi mo ako masisisi Dad! Natatakot ako para sa mag-ina ko. Baka kung mapaano na sila sa loob." kinakabahan kong sagot.

"Hindi mangyayari iyun! Kailangan nilang ayusin ang trabaho nila dahil kapag may masamang mangyari sa asawa mo at mga apo ko hindi sila makakalabas ng buhay dito sa hospital na ito." sagot ni Daddy. Pero hindi na rin nakatulong ang sagot na iyun para kumalma ako.

"Bakit ang tagal?" reklamo ko. iiling- iling naman sila Mommy at Daddy habang nakatingin sa akin.

"Tinawagan mo na ba ang pamilya ni Miracle?" kapagkuwan tanong ni Mommy. Umiling naman ako.

'Ay bakit hindi mo pa tinawagan? Ikaw talaga!" sagot ni Mommy at agad na kinuha ang cellphone sa kanyang bag.

"Kung nag-aalala ka sa kalagayan ng asawa mo pwede ka naman pumasok sa loob at manood habang nanganganak siya." wika ulit ni Daddy.

"Naku! Huwag ka ng manood Roldan. Baka mabaliw ka kapag makita mo kung paano bubuksan ang tiyan ng asawa mo para mailabas ang sanggol sa kanyang sinapupunan" sabat naman ni Mommy Hindi na ako umimik.

Hindi ko na talaga bubuntisin ulit si Miracle. Promise! Ito ang una at last! Baka ito pa ang ikakapahamak ng asawa ko! Ang hirap pala. Bahala na... tama na ang kambal. Kahit na gusto kong gumawa ng malaking pamilya kung nakikita ko naman na nahihirapan ang asawa ko huwag na lang.

Nagmamadaling sumalubong kami ng makita namin ang paglabas ng Doctor. Excited kaming nagtanong kung kumusta na ang mag-ina ko.

'Good Evening Congressman, Madam at Boss Roldan...Nais ko lang po ibalita sa inyo na nakaraos na Si Mam Miracle. Nililinis na po sila at ano man sandali ay ililipat na sila sa VIP Room....

congratulations po!' nakangiting pagbabalita sa amin ng Doctor. Parang biglang nanlambot ang tuhod ko at biglang napaupo sa upuan. Sabay- sabay na bumagsak ang luha sa aking

mga mata dahil sa tuwa. Hindi ko na pinakinggan pa ang ibang sinasabi ng Doctor. Ang mahalaga sa akin ngayun ay ligtas na sa kapahamakan ang asawa ko at ano mang oras ay pwede ko na silang makita.

Hindi ko na namalayan pa ang mga sumunod na oras. Basta nandito na kami sa loob ng VIP room at nakatunghay ako sa wala pang malay na si Miracle. Hawak ko ang kamay nito at hindi ko na mabilang kung ilang beses ko ng hinahalikan. Nasa nursery room si Mommy at hinihintay nito na i -transfer na ang kambal dito sa VIP room. Of course lahat pwede namin gawin. Malusog ang mga babies kaya walang dahilan para manatili sila sa nursery room ng hospital. Isa pa excited na si Daddy na mahawakan ang kanyang mga apo.

Chapter 125

ARABELLA

Sobrang bilis lumipas ng mga buwan. Kailan lang noong nanganak si Ate Miracle, pero heto kami ngayun.

Binyag na ng kambal. Pinangalanan nila itong Elijah at Elias. Yes....same boys at halos walang nakahula dahil lahat kami ay girl and boy ang hula. Pwede naman pala same boys pero at the same time nagbigay pa rin naman ng gifts ang pamilya Valdez sa lahat ng miymbro ng pamilya at ilang mga malalapit na kaibigan bilang pasasalamat na naisilang ng maayos ni Ate Miracle ang kambal.

Masaya ang lahat. Lalo na si Mommy at Daddy! Hindi nila akalain na magkakaroon na kaagad sila ng apo. Ang bilis ng mga pangyayari. Ang pihikan nilang anak ay proud Mommy

na ngayun at masaya sa piling ng kanyang mapagmahal at galanteng asawa.

"Tita, nasaan po si Carmela." tanong ko kay Tita Roxie pagkatapos kong makipag-beso dito. Nandito kami sa simbahan at hinihintay na lang na dumating sila Ate Miracle at ang mga babies para umpisahan na ang binyagan. After nito ay didiretso kami ng hotel para doon ganapin ang party. Sila Mommy at Daddy naman ay abala sa pakikipag-usap sa mga magulang ni Kuya Roldan.

"Hayyy naku! Ewan ko ba sa batang iyun! Hindi daw siya puwedeng lumiban sa klase kaya hindi makakapunta." sagot ni Ate Roxie.

"Ganoon po ba?Sayang naman! Akala ko makakasama ko siya ngayun. Bakit pakiramdam ko iniiwasan niya ako. Hindi na din siya dumadalaw ng Mansion." tanong ko kay Tita. Nakita ko ang lungkot at agam-agam na ruhimistro sa mga mata nito pagkatapos ay pilit na ngumiti.

"Ganoon talaga siguro. May iba siyang gustong gawin. Ilang beses nang pinagtalunan ito ng pamilya Bella. Gusto ni Carmela na pumasok sa military." malungkot na sagot nito. Nagulat naman ako sa aking narinig. Hindi ako makapaniwala dahil kahit kailan hindi nababanggit sa akin ni Carmela ang tungkol sa bagay na iyun. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ng babaeng iyun at bigla na lang magdesisyon katulad nito. Hindi biro ang ganitong klaseng propesyon at malabo pa sa sabaw ng pusit na papayagan ito ng kanyang Mommy at Daddy.

"Po? Sa Military? Bakit po? Paanong sumagi sa isip niya ang ganyang bagay?" takang-taka kong tanong.

mag-alala sa gusto ni Carmela.

"Hindi niya na pala nakikiwento sa iyo ang tungkol sa bagay na ito. Hindi ko alam pero simula ng bumalik tayo galing ng Palawan, nagiging malungkutin na si Carmela. Laging namamaga ang kanyang mga mata pero kapag tinatanong namin kung ano ang kanyang problema hindi naman niya sinasabi. Hanggang sa nagpaalam siya sa amin ng Daddy nya na papasok daw siya ng military.......Arabella, kausapin mo naman ang kaibigan mo. Subukan mo siyang pigilan...please! Baka sakaling makinig siya sa iyo." hindi na napigilan ni Tita Roxie ang maiyak habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasan na matanung.

Ano ba ang pumasok sa isip nito at gusto pang pumasok sa propesyon na iyun. Hindi niya ba alam na magiging delikado ang buhay niya. Awang awa nman akong nakatitig kay Tita Roxie na noon ay hindi na mapigilan ang kanyang emosyon at tuluyan na itong napahagulhol. Agad ko naman itong inalo at hinawakan sa mga kamay.

Nakalimutan marahil nito na nandito kami sa loob ng simbahan. Nagtataka naman na napatingin sa amin si Mommy Carissa at sandaling nagpaalam sa kanyang mga kausap upang lapitan kami.

"Anong nangyari? Bestie? Bakit ka umiiyak?" puno ng pagtataka sa boses na tanong nito. Pinipilit naman ni Tita Roxie na tumigil sa pag-iyak at pinahiran ang luha. Pagkatapos ay malungkot itong napangiti kay Mommy.

"Naikuwento ko lang kay Arabella ang tungkol sa plano ni Carmela. Hindi ko na alam kung paano pa siya pigilan Bestie, Ilang beses na kaming nakiusap sa kanya na huwag na ituloy ang balak nya pero hindi siya nakikinig." emosyonal na sagot ni Tita Roxie. Agad naman itong hinagod ni Mommy sa kanyang likod.

"Sinabi niya sa inyo ang dahilan kung bakit niya naisip ang bagay na iyan? Baka naman iyan talaga ang gusto niya at hinintay niya lang humantong siya sa tamang edad para ipaalam sa inyo ang nais niya? Bestie, alam kong nag- aalala ka pero subukan niyo siyang kausapin ng maraming beses." sagot ni Mommy.

"Hindi ko na mabilang kung ilang beses na namin siyang kinausap Bestie. Pero matigas ang ulo niya. Kapag gusto nya, gusto niya talaga! Ayaw niyang magpapigil." sagot ni Tita.

"Tita, huwag po kayong mag-alala. Kakausapin ko po si Carmela tungkol dito. Babalik na ako ng America sa susunod na buwan at yayayain ko na lang siya na magtransfer doon kasama ko. Baka may mga pinagdadaanan lang siya kaya naisip niyang pumasok sa Military at para naman kahit papaano magiging abala siya sa ibang bagay." sagot ko naman. natigilan naman si Tita at tumango.

"Mas maigi pa nga Bella. Mas gugustuhin pa namin na ipatapon siya sa Amerika kaysa ituloy niya ang gusto niya ngayun. Ayaw ko talaga! Hindi ko matatanggap iyun. Hindi ko kayang makita ang anak ko na kumuha ng propesyon na malalagay naman sa alanganin ang buhay niya." umiiyak na sagot nito. Inalo naman ito ni Mommy at pilit na pinapatahan. Lalo na ng makita namin ang pagdating nila Ate Miracle, Kuya Roldan at ang kambal. Gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko at nagpaalam na kina Mommy at Tita para salubungin sila Ate Miracle.

"Hello Ate! Congratulations ulit sa inyong dalawa ni Kuya..and hello babies!" nakangiti kong bati sa kanila sabay halik sa pisngi ni Ate. Hinaplos ko ang mukha ng kambal at ngumiti kay Kuya Roldan na noon ay kitang kita sa mga mata matinding kasiyahan.

"Hello Ninang Arabella! Uy punta ka minsan sa bahay ha? Tulungan mo akong alagaan ang kambal?"

Nakangiting wika naman ni Ate Miracle. Isa ako sa ninang ng kambal. Agad akong tumango. Napansin ko din na nagsipagdatingnan na sila Kuya Christian, Ate Jessica at Adrian at nagulat ako na kasama din ng mga ito si Kurt. Ninong at Ninang din sila ng kambal kaya agad silang lumapit sa amin para bumati. Puro ngiti at pasasalamat lang naman ang sagot ng mag-asawa na kitang kita ang pagiging proud para sa bagong kabanata ng kanilang buhay.

Sa totoo lang, ilang beses na kaming nagkita ni Kurt sa opisina. Kaswal ang pakikitungo nito sa akin sa ilang buwan na paglabas pasok nito sa opisina ni Kuya Christian kaya naman kahit papaano nagiging palagay ang loob ko sa kanya. Masakit isipin na tuluyan na nga itong naka-moved on sa akin pero ito naman ang gusto ko diba? Sabagay isang buwan na lang ako magtatrabaho sa Villarama Empire at magpapaalam na ako para bumalik ng Amerika para ituloy ang naunsiyaming pag-aaral.

Napansin ko pa ang pasulyap-sulyap na tingin sa akin ni Kurt ng tuluyan na kaming naupo sa aming kanya- kanyang pwesto para umpisahan na ang binyag. Maayos naman natapos ang seremonya at kanya-kanya na kaming sakay ng kotse para pumunta sa hotel party. para doon gaganaping ang binyag.

Hindi na ako nag-abala pang magdala ng sasakyan dahil iniwan ko ito sa hotel kanina kung saan gaganapin ang reception. Nakiusap kasi sa akin si Ate Miracle na i-double check ko daw ang venue ng party kung maayos na daw ba. Agad naman akong sumunod at iniwan na ang kotse sa hotel at nagtaxi na lang papunta dito sa simbahan tutal malapit lang naman. Ayaw kong mahirapan mamaya sa paghahanap ng mapaparadahan ng kotse kapag dumami na ang mga tao kaya nakisakay na ako kina Kuya Christian pabalik. Nasa hotel na din pala ang mga kotse nila Ate Jessica at Adrian kaya naman tatlo kaming magkakasama dito sa loob ng sasakyan ni Kuya.

"Grabe! Ang gaganda ng mga babies ni Mira. Nainggit naman ako bigla at parang gusto ko na tuloy mag-asawa at mag-anak." natutuwang wika ni Ate Jessica.

"Ikaw Christian, kailan mo balak mag- asawa? Napag-iiwanan ka na ng kakambal mo ah?" natatawang sagot naman ni Adrian.

"Naku Adrian, huwag mong problemahin ang tungkol sa lovelife ko. Problemahin niyo muna iyang sa inyo.

natatawang sagot ni Kuya.

"Nakita ko na ang babaeng gusto ko Bro. Kaya lang hindi ko alam kung gusto nya din ba ako." tatawa-tawang sagot ni Adrian. Gumuhit naman ang ngiti sa labi ko. Pag-ibig nga naman! Napakakomplekado ng lahat. Natuto ka ngang magmahal, pero hindi ka naman mahal ng taong mahal mo...oh diba? Kaya mas gusto ko na lang tumandang dalaga kaysa sumubok ulit na umibig.

"Eh maiba tayo! Bakit nga pala wala si Baby Girl Carmela?. Sayang naman... balak ko pa naman sanang makiusap na kung pwedeng bumalik sa resort nila sa Palawan. Super ganda ng lugar at balak kong ikutin ang buong paligid at pasukin ang mga kagubatan. Ang lawak ng lupain nila doon at pakiramdam ko mag-ienjoy tayo kapag piliin nating mag-stay sa ganoong lugar para sandaling takasan ang stressful na buhay ng pagnenegosyo." mahabang wika ni Adrian.

"Susss ang dami mong sinabi. ANg sabihin mo nagkukuripot ka lang at ayaw mong gumastos ng malaki para sa isang bakasyon. Saan ka ba makakakita na nag-enjoy ka na nga libre pa lahat! Oh diba sa resort lang sa Palawan nila Carmela o di kaya ng mga Villarama sa Batangas." natatawang sagot ni Ate Jessica. Agad na umugong ang malakas na tawanan sa loob ng sasakyan.

"Pero seriously..nasaan nga pala si Carmela, nakita ko kanina sila Tita Roxie at Tito Jonathan sa simbahan. Mukhang ang unica iha lang yata nila ang wala ah?" nagtatakang tanong ulit ni Adrian. Napansin ko naman ang biglang pagseryoso ng mukha ni Kuya

Christian. Ngumiti muna ako bago sumagot.

"Busy daw! Gustong magshift ng career. Gusto daw pumasok ng military. "kaswal kong sagot. Parehong nagulat ang dalawa samantalang nakita ko ang bahagyang pagkunot ng noo ni Kuya Christian. Tumingin pa ito sa gawi ko habang nagtatanong ang mga mata.

"Naawa nga ako kay Tita Eh. Ayaw nilang payagan si Carmela sa gusto niya. Pero mapilit daw at ayaw papigil. pagpapatuloy ko ng kwento. Hindi nakaimik si Kuya at seryosong

itinutuk ang tingin sa daan.

"Talaga? Bakit naman naisip niya ang bagay na iyun? I know na nakakabilib ang pumasok sa ganyang propesyon dahil ibig lang sabihin noon makabayan ka..pero for Carmela? Seriously? Hindi bagay sa kanya..Nag- iisa siyang anak at tiyak masakit ito para sa kanyang mga magulang." sagot naman ni Ate Jessica. Hindi na ako umimik. Wala ng nangahas pang muling magsalita hanggang sa nakarating na kami sa venue.

Hindi ko na nakita pang muli si Kurt pagdating ng venue. Alam kong isa siya sa mga Ninong pero nakakapagtaka na wala ito ngayun dito kung saan ginaganap ang party. Masaya ang lahat dahil bongga ang celebration. Nagiging sentro ng attraction ang mga palaro dahil mga mamahaling bagay ang mga giveaway. Kapansin-pansin ang pagiging malungkutin ni Tita Roxie sa

buong event. Nawala ang pagiging madaldal nito at masayahin. Maramil ay pinuproblema talaga nito ang gusto ni Carmela. Hayyst kailangan ko talagang makausap ang babaeng iyun.

Hindi pwede ang iniisip niya. Alam kong masyado itong nasaktan sa rejection na natanggap mula kay Kuya Christian pero hello! Hindi pa katapusan ng mundo para mawalan siya ng pag-asa. Kung bakit naman kasi napakamanhid ni Kuya Christian. Kung tutuusin boto ako kay Carmela eh. Hindi na iba sa pamilya namin ang pamilya ni Carmela kaya mas magaan sana kung sila na lang dalawa ni Kuya ang magkakatuluyan. Kaya lang,

syempre hindi naman pwedeng pilitin ang puso.

Muling dumako ang tingin ko kay Kuya Chrisitian. Tahimik ito sa isang sulok habang umiinom ng alak. Malapit na din matapos ang party at wala na akong balak na magtagal pa. Maiintindihan naman siguro nila Ate kung mauuna na akong aalis. Maaga pa

ang pasok ko bukas sa opisina.

Nakangiti akong lumapit dito para magpaalam. Agad naman itong pumayag dahil matatapos na naman din daw ang party. Iniabot nito sa akin ang isang paper bag. Pa-giveaway daw sa mga Ninong at Ninang. Nakangiti ko itong tinanggap at humalik sa pisngi ni Ate. Pagkatapos ay nakangiti kong binalingan si kuya Roldan. Tumango ito sa akin at sinabing mag-ingat daw ako.

"Nagmamadali akong naglakad papuntang parking. Madilim na sa labas at ng sipatin ko ang suot kong relo ay alas siyeta na pala ng gabi.

Abala ako sa pagkuha ng susi ng kotse sa loob ng bag ko ng maramdaman ko na may humawak sa braso ko. Gulat akong napalingon at hindi na ako nakasigaw ng bigla nitong takpan ng panyo ang ilong ko. Pagkatapos ay nagdilim na sa akin ang lahat.

Chapter 126

ARABELLA

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata. Masakit ang aking ulo at sandali akong napatulala habang iniisip kung ano ang nangyari kagabi. Biglang nanlaki ang aking mga mata ng maalala ko ang mga nangyari. May dumukot sa akin sa parking area at pinaamoy ako na pampatulog? Agad kong pinakiramdaman ang aking sarili. Wala naman akong nararamdaman na kakaibang sakit ng katawan liban lang sa sakit ng ulo. Marahil nasubrahan ako ng tulog dahil ng dumako ang paningin ko sa bintana ay mataas na ang sikat ng araw.

Agad akong napabalikwas ng bangon ng mapansin ko na nasa hindi familiar na silid ako.

Napalunok ako ng ilang beses dahil bigla ang pagragasa ng takot sa aking puso. Sapo ang aking ulo hinanap ko ang pintuan ng silid at nakahinga ako ng maluwang ng hindi ito naka- lock.

Dahan dahan akong sumilip sa labas at laking pasasalamant ko dahil walang sino man ang nasa labas. Kung ganoon, nasaan ako? Sino iang dumukot sa akin kagabi?

Dahan-dahan akong naglakad palabas ng kwarto. Inililibot ko ang tingin sa bawat nadadaanan ko. Napakatahimik at pakiramdam ko wala akong ibang kasama sa bahay na ito. Pinilit kong maging kalmado at dahan-dahan na bumaba ng hagdan. Halos hindi ako humihinga dahil takot akong makalikha ng kahit na anong ingay. May nakita ulit akong isang malaking bintana at agad akong naglakad papunta doon at dumungaw. Napaawang ang aking bibig ng makita ko kung gaano kaganda ang tanawin sa labas. Pakiramdam ko nasa isang mataas na bahagi nakatayo ang bahay at mula dito kitang kita ko ang asul na karagatan. Ilang beses kong ikinurap ang aking mga mata dahil hindi ako makapaniwala.

"Pa-patay na ba ako? Nandito na ba ako sa langit?" hindi ko maiwasang bulong sa aking sarili. Agad kong sinipat at pinakiramdaman ang aking sarili. Wala namang nabago liban na lang na iba na ang suot kong damit ngayun. Muling nanlaki ang aking mga mata sa isiping sino ang nagbihis sa akin?

"Ayy, gising na po pala kayo Mam?" gulat akong napalingon ng may biglang nagsalita sa likod ko. Nakita ko ang isang babaeng nakatayo at nakatingin sa akin. May hawak itong sandok kaya agad akong napalapit dito.

"Manang nasaan po ako? A- anong lugar ito?" agad na tanong ko dito. Biglang umilap

ang tingin nito at pilit na ngumiti.

"Gutom na po kayo..Sandali na lang po Mam at maluluto na iyung pagkain niyo..." iba ang isinagot nito sa tanong ko at nagmamadali itong naglakad palayo sa akin. Agad ko naman itong sinundan sa pagbabakasakaling makakuha ako ng matinong sagot dito.

"Manang sabihin niyo po sa akin..Ano ang ginagawa ko sa lugar na ito? Sino ang nagdala sa akin dito?" tanong ko ulit ng maabutan ko sa kusina. Nakita ko na may hinahalo ito sa isang kaldero at hindi pinapansin ang tanong ko. Napabuntong hininga ako at inililibot ang tingin sa paligid. Sa palagay ko hindi naman ganoon kalaki ang bahay na ito. Pero kitang kita na ginastusan dahil pulido ang buong paligid. Maaliwalas ang lahat na nakikita ko kaya nakakasiguro ako na hindi basta- basta ang nagmamay-ari ng bahay na ito. Kaya lang sino ang dumukot sa akin kagabi? Hindi ko na masyadong nakita ang hitsura dahil agad akong nawalan ng malay ng may kung anong ipinaamoy ito sa akin.

"Nakapangalumbaba ako dito sa mesa habang hinihintay kong harapin ako ng babae. busy pa ito at ayaw kong isturbuhin at baka magalit ito sa akin at saktan ako. Takot akong lumabas sa bahay na ito dahil baka lang anong naghihintay sa akin. Hindi ko alam kung ano ang kailangan ng taong dumukot sa akin. Baka nasa labas lang sila ng bahay at mapahamak ako.

Nakita ko na naglalagay na ng pagkain sa pinggan ang babae. Pinagmamasdan ko lang ang kanyang ginagawa. Hindi ito umiimik kaya naman tahimik ko lang itong pinapanood.

"Mam, kain po muna kayo. Pasensya na po kung medyo natagalan." wika nito sa akin at isa-isang inilagay sa harap ko ang mga pagkain. Agad akong nakaramdam ng gutom ng maamoy ko ang masarap na aroma ng ulam na tinolang manok.

"Manang, nasaan po ako? Sino po ang nagdala sa akin dito?' muli kong tanong sa babae. Muli itong nag-iwas ng tingin. Halatang wala itong balak na sagutin ang tanong ko kaya isa- isa kong inilalayo sa harap ko ang pagkain. Hindi pwedeng hindi niya sagutin ang tanong ko. Baka mamaya basta na lang akong kakatayin dito ng wala man lang akong kamalay-malay. Nakita ko ang pag-aalala sa mga mata nito ng makita niya ang aking ginawa.

"Pa-pasensya na po kayo Mam. Hindi po kasi kami pwedeng magsalita tungkol dito. Nandito lang ako sa bahay na ito para pagsilbihan ka." sagot nito.

Nagtataka naman akong napatitig dito.

"Kung ganoon, sino ang nagdala sa akin sa lugar na ito? Bakit niya ito ginawa? Papatayin nya po ba ako Manang? Kidnap for ransom po ba ito?" sunod sunod na tanong ko dito. Agad naman itong umiling pagkatapos naupo sa tapat ko.

"Mam, huwag po kayong mag- alala. Ligtas po kayo sa lugar na ito. Wala pong sino man ang pwedeng manakit sa iyo dahil malalagot kay Boss." sagot nito.

"Anong ibig mong sabihin? Sinong Boss? Siya ba ang nagdala sa akin dito?" tanong ko ulit. Nauubusan na ako ng pasensiya. Ilang beses ko ng tinatanong ito sa kanya pero wala pa ring direktang sagot.

"Opo...si Boss po! Gusto daw po kayong gawing asawa kaya ingatan daw po namin kayo." sagot ni Manang. Gulat naman akong napatayo. Namutla ako bigla at pakiramdam ko gustong humiwalay ang kaluluwa ko sa katawang lupa ko.

"A-asawa? Immortal po ba Boss niyo at basta na lang mandukot ng babae at gawing asawa?" nanlalaki ang mga matang tanong ko dito.Kumabog ng husto ang puso ko dahil sa mga nalaman. May balak pa yata akong gawing sex slave ng kung sino ang dumukot sa akin.

"Ma-mabait naman po si Boss Mam. Huwag po kayong mag- alala. Hindi niya po kayo sasaktan. Sa ngayun po kailangan niyo ng kumain.

Pagkatapos niyan malaya po kayong mag-ikot sa buong paligid. Basta huwag lang po kayong magtangkang tumakas... magiging maayos po ang pagkilos niyo dito. Bilin sa amin ni Boss kapag mahuli daw po kayo namin na tumatakas ikukulong daw po namin kayo sa silid niyo." seryosong sagot nito. Biglang natayuan ang balahibo ko sa buo kong katawan. Anong trip ba ito? Sino ba ang nasa likod ng pagdukot sa akin? Gagawin daw akong asawa? Nababaliw na ba siya? Siguro sobrang pangit ng hitsura ng taong ito at dahil sa sobrang pagkadespirado kung anu-ano na ang pumapasok sa kukute.

"Kung--kung ganoon. Nasaan ang Boss niyo? Ano ang pangalan niya? Pwede ko ba siyang makausap ngayun?" seryoso kong tanong dito. Muli itong umiling.

"Wala po dito ngayun si Boss Mam. May mga inaasikaso po siya pero pupuntahan ka naman daw dito kapag tapos na ang mga iyun. Sa ngayun po kailangan niyo munang kumain dahil tanghali na wala pang laman ang sikmura niyo. Huwag po kayong mag-aalala. Huwag lang po kayong gumawa ng hakbang na hindi magugustuhan ni Boss dahil tiyak na ikukulong kayo sa kwarto." sagot nito. Muli akong naupo sa upuan at muling tinitigan ang mga pagkain na nakahain sa harap ko.

Hindi na ako nagdalawang isip pa. Masarap ang pagkain na nasa harap ko kaya walang dahilan pa para mag-inarte ako. Isa pa kailangan ko ng energy para makatakas sa lugar na ito. Hindi pwedeng maghintay ako dito sa lugar na ito ng hindi ko alam kung ano ang magiging kapalaran ko. Baka mamaya gagawin akong alila ng taong iyun at gawin akong palahian... Kaya hindi ako dapat matakot. Ako si Arabella Villarama at tiyak na hinahanap na ako nila Mommy.

"Ano po ang pangalan niyo Manang? Matagal na po ba kayong nagtatrabaho sa Boss niyo?" tanong ko dito para may mapag-usapan kami. Isa pa balak kong kunin ang loob nito. Maganda na iyung may kakampi ako sa lugar na ito.

"Bago pa lang kaming nagtatrabaho sa kanya Mam. Kakagawa lang din ng bahay na ito at kami agad ang ginawang caretaker. Huwag kang mag- alala, hindi masamang tao ang Boss namin. Sa totoo lang marami siyang natutulungan sa lugar na ito. Maraming nakapagtrabaho dahil sa kanya "

Nakangiti nitong sagot. Pigil naman ako sa pag-ismid. Mabait daw? Saan banda? Sa sobrang pagiging miserable ng buhay ng Boss nito natuto pang mangdukot ng babae para gawing asawa...hayyy naiisip ko pa lang na gawin akong asawa ng halimaw kinikilabutan na ako.

"Kung mabait siya bakit kailangan niya pang mandukot ng babae para maging asawa?" sagot ko dito sa pagitan ng pagsubo. Hindi agad ito nakasagot bagkos tinitigan lang ako.

"Maganda ka kasi kaya siguro ganoon Mam. Baka nahihiya siyang magsabi sa iyo." sagot nito. Natigilan ako at muling napaisip. Diyos ko! Baka matagal ko ng stalker ang taong ito at hindi ko napapansin na matagal na pala akong pinagnanasahan. Pero sino siya? Walang hiya! Hindi ko matatanggap ito at ayaw kong maging asawa ng isang tao na hindi ko kilala.

"Bakit torpe ba siya? Loko siya ha! Hindi siya magtatagumpay sa plano niya Manang. Tiyak na hinahanap na ako ng pamilya ko ngayun pa lang kaya humanda siya. Nagkamali siya ng babaeng dinukot." sagot ko. Natigilan naman si Manang. Kung sino man ang lalaking nangahas na dalhin ako sa lugar na ito nagkamali siya ng babaeng pinili. Tiyak na paparusahan siya ng pamilya namin dahil sa kalapastanganan na kanyang ginawa.

Pagkatapos kong kumain ay agad akong sinamahan ni Manang Goring sa labas. Goring ang binanggit niyang pangalan ng tanungin ko siya kanina.. Nagiging maasikaso ito sa akin at halos laging nakaantabay sa lahat ng mga kailangan ko.

Muli akong namangha ng masilayan ko ang buong paligid. Tama nga ako sa nakita kanina. Kitang-kita ko ang buong dagat mula dito sa kinaroroonan ko. Luntian ang buong paligid at wala akong nakitang ibang bahay. Siguro introvert ang may ari ng bahay na ito dahil mas gusto nitong mag-isang tumira sa kawalan kaysa makihalubilo sa lugar na maraming kabahayan.

"Pag-aari niya ang buong lupa na maabot ng iyung tanaw Mam. Marami naman po siyang mga tauhan na binabayaran para ma- maintain ang kalinisan. May mga tao din siya sa lugar.

binabayaran para sa mga pagtanim ng mga produkto at pag-aalaga ng mga hayop Kaya lang medyo malayo po dito ang mga bahay nila dahil gusto po ni Boss ng tahimik na lugar."

kwento ni Manang sa akin.

Napataas naman ang kilay ko.

"Baka naman sobrang pangit ng Boss mo Manang kaya mas gusto nyang tumira sa ganitong lugar." wala sa sariling sagot ko. Natawa naman ito.

"Hindi naman po Mam. Pogi po si Boss at marami ngang nagkakagusto sa kanya dito.' sagot nito. Napataas ang aking kilay at hindi na sumagot.. Kung tuusin maganda talaga ang lugar. Kahit ako, mas gustuhin kong tumira sa ganito katahimik na lugar. Malayo sa lahat at malayo sa mapanghusgang mata ng mga tao. Kahit papaano may tamang ginawa ang dumukot sa akin.

Pero gayunpaman hindi ako pwedeng magtagal dito. Malapit na akong babalik ng Amerika at ayaw kong gawin akong asawa nito. Ano siya siniswerte? Sa ganda kong ito basta niya na lang akong dudukutin at gawin ang gusto niya sa katawan ko? No Way!

Kahit paano malaya akong makakaikot sa buong paligid kaya wala akong dapat na ipaghimutok. Kaya lang kailangan kong sumunod sa mga kondisyonis ni Manang Goring. Hindi ako dapat magpakita ng maling kilos at magtangkang tumakas. Isa pa hawak umano ng Boss niya lahat ng tao dito at walang sino man ang magtatangka na tumulong sa akin kung sakali. Ngayun pa lang mukhang malaking challenge ang kakaharapin ko!

Oo wala akong bantay sa ngayun dahil mukhang mabait naman daw ako. Pero huwag daw akong mapakampante dahil nakasunod daw ang mga mata ng Boss nila sa bawat kilos ko. Noong una

hindi ko ma-gets ang ibig sabihin ni Manang Goring pero nang mapansin ko ang naglalakihang camera ng CCTV sa buong paligid doon sumagi sa isip ko na nasa napakaseryoso akong sitwasyon. Hindi ko alam kung ilang mga mata ang nagbabantay sa bawat kilos ko. Kahit saan kasi ako pumupunta tadtad ng cctv ang paligid. Maliban na lang sa kwarto at banyo ko.

KURT'S POV

"Nawawala si Arabella." agad na wika ni Christian sa akin ng makapasok ito sa loob ng opisina ko. Alam kong kagabi pa nagkakagulo ang Villarama Family dahil hindi nakauwi si Arabella pero wala akong balak na magsalita. Sa ngayun hahayaan ko silang hanapin ang isang miyembro ng pamilya nila. Hindi ako magsalita hanggat hindi ako makakasiguro na nagtatagumpay ako sa plano ko. Ayaw kong magiging dahilan sila para pigilan ako sa lahat ng gusto kong gawin.

"Paanong nangyari iyun? Hindi bat kasama mo siya kahapon sa binyag? kunwari ay kaswal kong tanong kay Christian. Tinitigan ako nito tsaka umiling.

"Wala ka bang kinalaman sa pagkawala niya?" seryosong tanong nito. Agad akong umiling at nag-iwas ng tingin.

"Ano ang palagay mo sa akin? Kidnapper? Hayaan mo tutulong ako sa paghahanap sa kanya." Sagot ko. Pagkatapos ay tumayo ako at sinipat ang suot kong relo. Nakakaunawa naman na tumango si Christian at nagpaalam ng umalis. Naiwan naman akong ngingiti-ngiti.

Agad kong pinindot ang computer sa harap ko. Mula sa kuha ng CCTV footage kitang kita ko ang lahat ng ginagawa ni Arabella. Halatang aware na ito na maraming Camera sa paligid

dahil nakatulala itong nakatitig sa isang cctv camera. Marahil nag

-iisip na kung paano makatakas pero hindi alam kung paano mag -uumpisa. Sana maniwala ito sa pinapasabi ko na kapag magtangka itong tumakas

ikukulong ito sa kanyang silid. Kung hindi mapipilitan talaga akong palimitahan ang bawat kilos nito. Sa ngayun ayos pa naman. Wala pa naman akong nakitang pagtatangkang pagtakas sa kilos nito kaya hayaan ko muna siyang mag- enjoy sa paligid. Gustong gusto ko na siyang puntahan sa Isla na iyun kung pwede lang. Pero ayaw kong paghinalaan ako ng mga

Villarama.

Bahala na. Tatanggapin ko ang galit nila kung sakaling mabuko ako. Kaya lang naman ayaw kong ipaalam sa kailan ang ginawa kong kabulastugan dahil baka magiging hadlang sila sa plano ko. Pasensiyahan na lang muna kami. Ang importante nasa mga kamay ko na si Arabella at wala akong balak na ipaalam ito kahit na sa sarili kong mga magulang.

Tingnan ko lang kung makakatakas pa ito sa akin.

Sisiguraduhin kong muling mahuhulog ang loob nito sa akin at ito na mismo ang magmamakaawa na huwag kong iiwan. Sobrang pasakit na ibinigay niya sa puso ko at hindi

ko na kaya pang manahimik na

lang. Ito ang pinakamagandang paraan para masulo ko siya.

Magiging akin siya sa ayaw at gusto niya!

"One week na lang. Hintayin mo ako Mahal ko! Papalamigin ko lang ang sitwasyon at

makakapiling na kita." ngingiti- ngiti kong wika habang nakatitig sa magandang mukha ni Arabella.

Chapter 127

CHRISTIAN

Parang kinukurot ang puso ko habang nakatingin sa umiiyak na si Mommy dito sa aming living room. Kanina pa ito nag-aalala sa biglaang pakawala ni Arabella at hanggang ngayun wala pa kaming balita kung nasaan ito. Walang sino man ang nakapansin kung nakauwi ba ito ng mansion kagabi dahil masyado kaming naging abala at isa pa pagod na ang lahat ng makauwi kami at hindi na namin napansin kung kumpleto ba ang buong pamilya.

Walang dahilan para bigla na lang maglaho si Arabella na parang bula. Tiyak na may dumukot dito at tiyak na nasa kapahamakan ito ngayun. Ayun kay Miracle, bago natapos ang party nagpaalam na daw itong uuwi dahil pagod na at gusto nang magpahinga. Pero hanggang ngayun nandoon pa sa hotel ang kanyang kotse at hindi na

siya matagpuan pa.

"Tumutulong na sa paghahanap ang Daddy ni Roldan. Naireport na din sa mga pulis ni Christian ang pagkawala ni Arabella. Huwag kang mag-alala Sweetheart! Mahahanap din natin siya sa lalong madaling panahon." Narinig kong pang-aalo ni Daddy. Pilit na pinapakalma si Mommy dahil baka kung ano ang mangyari dito. Kanina pa itong umaga walang tigil sa kakaiyak kaya naman nag-aalala na kami.

"Sino ang nasa likod ng pagdukot sa kanya Gabriel? Alam mo naman na hindi ako napapalagay kapag may mga ganitong sitwasyon na nangyayari sa pamilya natin. Imposibleng naglayas siya! Anong dahilan ng bigla niyang pagkawala?" umiiyak na tanong ni Mommy.

"Tita! Sorry po...kanina ko lang nalaman ang pagkawala niya." Agad na dumako ang mga mata ko kay Carmela ng bigla itong dumating. Hindi ko ito nakita kahapon sa party at himala na nagawang makapunta nito ngayun dito sa mansion gayung ilang buwan na itong hindi nagpapakita. Sinulyapan muna ako nito bago lumapit sa umiiyak na si Mommy.

"Carmela...ang bestfriend mo! Nawawala siya!" narinig kong wika ni Mommy. Agad naman itong niyakap ni Carmela at pilit na pinapakalma. Parang may kung anong bagay na humaplos sa puso ko habang pinapanood silang dalawa. Noon pa man closed na ang mga pamilya namin at hindi na ako nagtataka pa na kayang maglabas pasok dito sa mansion si Carmela. Halos anak na din ang turing nila mommy at DAddy dito dahil nag- iisa lang itong anak nila Tita Roxie at Tito Jonathan. Kung tutuusin, napakaganda ni Carmela...mabait at sweet sa lahat. Kaya lang nag-aalangan akong patulan ito dahil baka hindi ko

maibigay dito ang mga bagay na makakapagpasaya sa kanya. Sa ngayun kailangan kong magfocus sa aming negosyo dahil ako na lang ang inaasahan ng aming pamilya na mamamalakad noon. Sobrang stress ang inaabot ko araw-araw para lang magamay ko ang pagpapatakbo ng Villarama Empire at ayaw ko sana munang haluan ng mga personal na gawain.

Kaya lang mukhang kailangan ko ng kumilos ngayun pa lang. Kung alam lang ni Carmela kung paano ko pinigilan ang sarili ko na patulan ito noong naghubad sya sa harap ko. Halos tawagin ko na lahat ng kilala kong Santo ng gabing iyun para malayo sa tukso. Kaya nga hindi na ako nagtagal pa doon. Agad akong nagpasyang bumalik ng Manila. Ayaw ko ng maulit pa ang bagay na iyun dahil baka hindi na ako makapagpigil at mapatulan ito.

"Sorry po Tita..kung dumalo lang sana ako kahapon baka hindi siya napahamak... sana may kasama si Arabella at hindi sana mangyayari ang bagay na ito." naiiyak naman na sagot ni Carmela. Marahil sinisisi nito ang sarili dahil sa nangyari sa kanyang best friend. Kung tuusin wala naman itong kasalanan. Mabuti na din at wala siya kahapon dahil baka napasama pa ito sa pagdukot. Mas dobleng problema kung mangyari iyun. Baka mabaliw na ako sa sobrang stress.

"Huwag mong sisihin ang sarili mo Carmela. Wala kang kasalanan. Nagkataon lang na si Arabella ang naging target ng masasamang loob araw na iyun." sagot ni Mommy. 

"Kung ganoon, ano ang pakay nila kay Bella? Bakit hanggang ngayun hindi pa rin sila tumatawag? Imposible naman na kampo nila Trina ang may gawa nito. Nakakulong na ang babaeng iyun at malabo na silang makagawa ng ganitong hakbang." sagot naman ni Carmela. Natigilan kaming lahat. Oo nga pala..hindi kaya ang pamilya ni Trina ang may gawa nito? Pero imposible...wala na silang capacity pa para gawin ang bagay na ito..Isa pa hanggang ngayun wala pa ring tumatawag para ipaalam sa amin kung ano ba talaga ang gusto nilang mangyari. Kung kailangan ba nila ng pera o ano pa man.

"Posible kaya? Pero hindi..imposible na iyun..Wala na silang kakayahan pa para gawin ito kay Arabella. Isa pa hindi naman siguro sila tanga na gagawa ng ganitong hakbang gayung nakakulong na ang anak nila." sagot ni Daddy.

"Hindi imposibleng mangyari iyun. Lahat ay posibleng suspect. Gawin mo ang lahat Gab. Hanapin natin siya! Ayaw ko ng patagalin pa ito....baka mapahamak ng tuluyan si Arabella."

umiiyak na sagot ni Mommy.

"Dont worry Sweetheart! Sisiguraduhin ko na magbabayad ang may gawa nito kay Arabella! Huminahon ka na muna dahil ginagawa na namin ang lahat para mahanap agad siya." nanggigil na sagot ni Daddy.

"Pero negative pa rin Dad! Nireview na lahat ng CCTV footage ng hotel. Hindi nahagip kung sino ang nagdukot kay Arabella. Isa pa mukhang may malaking tao ang nasa likod ng pagdukot dahil sa sobrang linis ng kanyang ginawang trabaho. Wala man lang itong iniwan na kahit kaunting bakas." sagot ko.

"Pwes huwag tayong titigil! Parasaan ba at may lulutang din na tao para maituro sa atin kung nasaan si Arabella. Kung kinakailangan na maglabas tayo ng reward sa kung sino man ang makakapagturo sa

kinaroroonan niya ngayun gagawin natin." sagot ni Daddy Agad naman akong tumango. Of course hindi kami titigil hanggat hindi matatagpuan si Arabella.

"Huwag po kayong mag-aalala Mom. Hindi kami titigil hanggat hindi siya mahanap. Tumutulong na din ang mga kaibigan ko sa paghahanap sa kanya. Hahalughugin namin ang buong Pilipinas mahanap lang siya."

malambing kong wika kay Mommy. Umaasa na maibasan ang pag-aalala na nararamdaman nito ngayun.

"Salamat Anak! Aasahan ko iyan. Huwag tayong tumigil. Alam kong kailangan tayo ngayun ni Arabella. Hinihintay niya ang tulong mula sa atin." sagot nito. Agad naman akong tumango at tumayo na. Seryoso kong binalingan si Carmela at kinausap.

"Pwede bang sumama ka muna sa akin Carmela? May gusto lang akong

itatanong sa iyo." kaswal kong wika dito. Nakita ko ang pagkagulat sa mga mata nito pero nang bumaling ito kina Mommy at Daddy ay pilit itong ngumiti at tumango. Nagdiwang naman ang aking kalooban at hinawakan pa ito sa kamay at agad na dinala sa aking sasakyan. Kitang kita sa mukha nito ang hindi maisatinig na pag -aalinlangan. Pero wala akong pakialam. Gusto ko itong makausap ngayun dahil ilang gabi na akong hindi pinapatulog nito. Dumagdag pa sa suliranin ko ang nabanggit ni Arabella kahapon na gusto daw nitong pumasok sa military.

"Anong kailangan mo sa akin?" agad na tanong ni Carmela ng makapasok kami ng sasakyan. Bumuntong hininga muna ako bago sumagot.

"Gusto kong manghingi ng sorry sa iyo sa nangyari sa Palawan. Nabigla lang ako." sagot ko dito. Nakita ko

kung paano ito natigilan.

"Iyun ba? Pasensya ka na pero kinalimutan ko na iyun. Childish actions na dapat huwag ko ng sagot ni Carmela. ulitin."

"Yup! Pero paano kung gusto kong ligawan ka....papayag ka ba?" diretsahan kong tanong dito. Wala ng pasikot-sikot pa. Masyado akong busy para gumawa pa ng kung anong seremonsyas.

"Nagbibiro ka ba? Baka naman lasing ka lang kaya mo nasabi ang bagay na iyan Christian. Malabo naman yata iyang sinasabi mo gayung sa mga bibig mo na din nanggaling na hindi mo ako papatulan kahit na maghubad ako sa harap mo." Seryosong sagot ni Carmela. Muli akong natigilan. Pagkatapos biglang lumitaw sa balintataw ko ang ginawa nitong tangkang pang-aakit sa akin. Talagang gusto pa nitong maghubad sa harap ko

noong gabing iyun. Sana pinatulan ko na lang ito noong gabing iyun? Siguro hindi na ako mahihirapan pa na paamuhin ito ngayun. Mukhang galit at gusto pa yata akong pahirapan.

"Iyun din ang akala ko noon. Kaya lang nagbago na ang isip ko. Bakit nga pala hindi natin subukan? Malay mo naman baka mag-work out at compatible naman pala tayo." kaswal na sagot ko. Pero sa kaloob-looban ng puso ko umaasam na sana muli nitong ibalik ang maayos na pakikitungo nito sa akin. Pagkatapos kasi ng gabing iyun ay tuluyan na itong umiiwas. Isa sa mga patunay na never na itong pumupunta dito sa mansion na siyang malaking kabaliktaran noon. Halos linggo- linggo itong tumatambay dito sa mansion at minsan naliligo pa sa pool kasama ni Arabella.. Oh diba ganoon siya ka at home at biglang nagbago ng tinangka akong akitin sa Palawan.

"Kalimutan mo na ang ginawa ko noong nasa Palawan pa tayo Christian. Pilit ko ng winawaglit sa isip ko ang bagay na iyun. Nakakahiya ang ginawa ko at ayaw ko ng balikan pa. Hindi ka dapat maguilty sa mga sinabi mo sa akin. Magkaibigan ang mga pamilya natin at ayaw kong ako ang maging dahilan para masira iyun...kaya nga iniiwasan na kita eh...Maghanap ka na lang ng babaeng bagay sa iyo at maghahanap din ako ng lalaki na mamahalin ako at kayang ipaglaban." seryosong sagot nito. Muli akong natigilan at napabuntong hininga. Ganito pala kahirap kunin ang loob ng isang babae. Maraming drama.

"Akala ko ba mahal na mahal mo ako? Iyun ang lumabas sa bibig mo noong tinangka mo akong akitin. Bakit ang bilis naman yata magbago ang isip mo? May iba ka na bang gusto?" lakas loob kong tanong. Nakita ko ang biglang

pagkapahiya nito dahil biglang namula ang pisngi nito. Lihim akong nagdiwang.

"Wala ka na doon Christian. Noon pa man hindi na tayo close para magtanong ka sa akin ng ganyan. Ayaw ko ng eentertain ang nararamdaman ko sa iyo..kinalimutan ko na ang mga iyun at sa ibang bagay na nakafocus ang isip ko ngayun." sagot ni Carmela. Pagak naman akong tumawa para kahit papaano mabawasan ang kirot ng damdamin na nararamdaman ko ngayun dahil sa mga naririnig ko dito.

"Paano kung ayaw ko? May magagawa ka ba? Tatapusin ko lang ang problema namin kay Arabella pagkatapos ibibigay ko na buong oras ko sa iyo. Balita ko, gusto mo daw pumasok sa military...Huwag mo ng ituloy iyun kundi mapipilitan akong sabihin kina Tita ang ginawa mong kalokohan sa Palawan. Tiyak na hindi papayag ang

mga magulang mo kapag malaman nilang ang unica iha nila ay gustong maghubad sa harap ng isang lalaki." seryosong sagot ko. No choice na ako. Kung blackmail man ito wala na akong magagawa pa. Ang importante mapipigilan ko siya sa nais niya. Kapag makapasok na ito ng military tuluyan ng maghihiwalay ang landas namin at hindi ako makakapayag doon. Nakita ko ang magkahalong gulat at kaba sa mukha ni Carmela na sabihin ko ang bagay na iyun. Agad akong nabuhayan ng pag-asa.

"Tinatakot mo ba ako? Sa palagay mo ba maniniwala sila sa iyo? Ako ang anak nila at ako ang kakampihan nila." sagot nito.

"Well, tingnan natin. Baka mapapabilis ang pagpapakasal natin kapag ako mismo ang kakausap kila Tita at Tito..... "nakangising sagot ko. Agad na nagkasalubong ang kilay nito marahil

sa sobrang inis.

"Ano ba kasi ang gusto mo? Bakit ka ba nakikialam?" inis ng tanong nito. Hindi ko mapigilan na matawa.

"Gusto kong magpakabait ka muna at huwag kang gumagawa ng mga bagay na ayaw ko. Maghintay ka lang muna.. aayusin ko lang ang problema kay Arabella. Pagkatapos nito sa iyo na ako Carmela. Seseryusuhin ko na ang panunuyo ko sa iyo." Seryosong sagot ko.

"Baliw! sino ka ba para sundin ko! Gagawin ko kung ano ang gusto ko at walang sino man ang makakapigil sa akin. Alam mo...sa lahat ng ayaw ko iyung dinidiktahan ako sa mga bagay na gusto kong gawin. Kaya pwede ba Christian..huwag mo akong inisin at huwag mo akong takot-takutin diyan dahil wala sa bokabularyo ko na sumunod sa iyo! Maaring mahal kita... oo, pero makakalimutan din kita kapag

makapasok na ako sa Military...marami kayang mga yummy na lalaki doon kaya mapapabilis ang pag-moved on ko." Agad na nagtagis ang mga bagang ko dahil sa sagot nito. Hell, NO!!! Hindi ako papayag! Mahal ko ang babaeng ito at ayaw ko ng kahati at huwag na huwag siyang mag-entertain ng kahit na sinong manliligaw kung hindi magkakamatayan kami.

"Iyan ang huwag mong gawin... Kalimutan mo na ang plano mong pagpasok sa Military. Simula bukas ihahatid at susunduin kita sa School! Ibigay mo sa akin ang schedule mo... Isisingit kita kahit gaano pa ako kaabala sa opisina." galit na sagot ko.. Napahukipkip naman ito at kita sa magandang mukha ang matinding inis.

"At kung ayaw ko? May magagawa ka ba? Tigil-tigilan mo ako Christian ha? Hindi porket may gusto ako sa iyo malaya ka ng diktahan ako sa lahat ng

gusto kong gawin. Umayos ka! Wala sa bokabularyo ko na sumundo sa gusto mo!" inis na sagot nito. Agad naman akong nakaramdam ng matinding inis. Mukhang ngayun pa lang mahihirapan na ako sa ugali ni Carmela.

"Gusto mo bang kay Tita Roxie ko tatanungin ang schedule mo? isa pa.. huwag na huwag kang magtangkang umiwas sa akin Carmela. Hindi ako nangingiming kakausapin sila Tita at Tito tungkol dito. Siguro naman boto sila sa akin dahil mula pagkabata pa lang kilala na nila ako. Isang hiling ko lang na pakasalan kita tiyak na papayag agad sila." sagot ko naman. Tumaas ang kilay nito.

"Subukan mo! Alam ng mga magulang ko kung ano ang ugali ko at hindi nila ako mapipilit sa mga bagay na gusto at ayaw ko!" inis na sagot nito. Napailing na lang ako sa baluktot nitong sagot. Well..tingnan natin kung hanggang

saan ang katigasan ng ulo nito ngayun.

KURT POV

"Kumusta siya Manang?" agad na tanong ko sa aking kausap. Nandito ako sa opisina at hindi hinihiwalay ang paningin ko kay Arabella sa monitor na noon ay nakaupo sa harap ng bahay. Ilang araw na ito sa lugar na iyun at mukhang nababagot na.

"Ayos naman si Mam. Mukhang mabait naman po at nakikinig sa mga sinasabi ko." sagot ng nasa kabilang linya. Tumango ako at napabuntong hininga.

"Pasensya na po kayo Manang. Kayo na muna ang bahala sa kanya. May mga tinatapos pa ako dito kaya hindi pa ako makakapunta diyan. Huwag po kayong mag-alala kapag ayos na bigla na lang akong susulpot diyan."wika ko sa aking kausap.

"Sige po Boss! Babalitaan ko na lang

po kayo kapag may mga hindi magandang nangyari." sagot nito.

"Sige...basta huwag nyong hayaan na mawala siya sa paningin niyo Manang. May bonus kayo sa akin pagbalik ko diyan." sagot ko naman. Agad naman itong nagpasalamat at nagpaalam na.

Muli akong naupo sa swivel chair. Sinong nag-aakala na may talent pala ako sa pangingidnap ng tao. Pwede ko na siguro itong gawing propesyon kong sakaling malugi ang negosyo namin. Napangisi ako at tumayo.

Gusto ko na talagang puntahan si Arabella. Kaya lang alam kong masyado pang mainit ang lahat. Nagiging puspusan ang paghahanap ng mga Villarama kay Arabella at ayaw kong mapaghinalaan. Alam kong lahat ng taong nasa paligid ni Bella ay suspect...lalo na siguro ako dahil ako lang naman ang napapabalitang nanliligaw noon kay Arabella at ilang

beses na binasted. Kaya kailangan kong mag-ingat kung hindi malalagot talaga ako sa mga Villarama.

Tiyak na sa kangkungan ako pupulutin kapag malaman nila ang mga kabulastugan ko. Kailangan ko laging pumasok ng opisina para hindi ako mapaghinalaan ni Christian. Mahirap ng maging suspect. Baka lalo akong matatagalan sa pagpunta kay Arabella sa Isla.

Pinatay ko ang monitor ko dito sa opisina. Pagkatapos ay sinipat ko ang suot kong relo. Nagkayayaan kami ngayun na tumambay ng bar ng mga kaibigan ko para pag-usapan kung paano makatulong sa paghahanap kay Bella. Syempre kailangan present ako sa pag-uusap na iyun. Kailangan ko din ipakita sa kanila na apektado ako sa biglaang pagkawala ni Arabella.

"Wala pa rin bang balita sa kanya?" agad na tanong ni Jessica pagkarating

ko palang. Nauna na silang dumating dito sa bar at mukhang kanina pa sila umiinom ng alak. Agad na umiling si Christian sabay lagok ng hawak na alak.

"Sino kaya ang dumukot sa kanya? Ilang araw na din ang nakalipas. Imposible naman na hindi sila nanghingi ng ransom." tanong naman ni Adrian. Tahimik lang akong nakikinig sa kanilang pag-uusap. Wala akong maisagot dahil guilty ako.

"Wala ba siyang stalker? I mean lalaking nagkagusto sa kanya at basta na lang siyang dinukot para pagsamantalahan." sabat naman ni Jessica. Natigilan ako at muling napalagok ng alak.

"Imposible. Wala kaming napapansin. Si Kurt lang naman ang masugid niyang manliligaw mula noon." sagot ni Christian. Hindi ako nakaimik. Natigilan ang mga kaibigan ko at sabay akong tinitigan.

"Anong mga tingin iyan? Huwag niyong sabihin na pinaghihinalaan niyo ako sa pagkawala niya?" tanong ko ang mga ito. Iiling-iling naman ang dalawa at sabay na napatawa.

"Hindi..malabo! Hindi ka pa naman ganoon kasama para gawin ang bagay na ito." natatawang sagot ni Adrian. Pabiro ko naman itong binatukan.

"Kapag mahuli ko lang ang salarin sa pagdukot kay Arabella dila niya lang talaga ang walang latay sa mga kamay ko....Sarili kong problema hindi ko maharap dahil sa lintik na na pagkawala ni Arabella." galit na sagot ni Christian. Napalunok ako ng sarili kong laway. Kapagkuwan ay muli akong tumungga na alak para pigilan ang namumuong emosyon. Lintik... Malalasing yata agad ako ngayung gabi. Kayhirap pala ng ganitong sitwasyon.

Lagot talaga ako nito! Tiyak na bugbog

ang aabutin ko kapag mabuko ako kaya dapat lang na mag-ingat ako. Hindi muna ako aalis ng Manila hanggat nasa kasagsagan pa sila sa paghahanap kay Arabella at mahirap na. Baka ako ang mapaghinalaan at mayayari lahat ng pinaghirapan ko.

Chapter 128

ARABELLA POV

Nandito ako sa loob ng kwarto. Hindi ko na alam kung anong bagay ba ang pwede kong pagkakaabalahan. Ilang araw na ako dito at mukhang walang

balak na magpapakita sa akin ang utak ng nagdala sa akin sa lugar na ito. Ilang beses na akong nagtanong kay Nanay Goring. kung ano ba ang plano ng Boss nila dahil balak pa yata akong buruhin sa lugar na ito at pupuntahan lang kung kailan niya maisip.

Tanga lang diba? Ang lakas ng loob na dukutin ako tapos itatago lang ako dito sa lugar na ito na walang ibang nakikita kundi mga puno at karagatan. Hindi ako pwedeng lumabas ng bakuran dahil iyan na daw ang bagong utos sa kanila ng Bossing nila. Ano ang gagawin ko sa lugar na ito? Tiyak na nag-aalala na sila Mommy sa akin ngayun.

Kailangan ko na sigurong umpisahang magplano para tumakas. Hindi pwede ang ganito. Paano kung makalimutan niyang may dinukot pala siyang babae at dinala sa lugar na ito? Ayaw kong tumanda sa lugar na ito at paano ang

aking pagbabalik sa Amerika? Naku.. ngayun pa lang parang gusto ko ng kaltukan kung sino man siya. Ang laking perwisyo ang ibinigay niya sa pamilya namin at hindi siya makakaligtas sa akin ng ganun-ganon na lang. Lalabanan ko talaga siya kapag may balak siyang gawan ako ng masama.

Bahagya pa akong napapitlag ng narinig ko na may biglang kumatok sa pintuan. Agad akong tumayo mula sa pagkakaupo dito sa kama at nagmamadaling tinungo ang nakasarang pinto. Inilalock ko ito kapag nandito ako sa loob sa takot na baka pasukin ako at pagsamantahan. Mas maganda na ang nag-iingat.

"Mam, nakaready na po ang pagkain niyo." agad na pagbabalita ni Aling Goring. Sa ilang araw kong pananatili sa Isla na ito ay ito ang lagi kong nakakasama. Wala din akong

nakikitang ibang tao kaya hindi ko alam kung bakit nakaya nitong manatili sa lugar na ito na nakakapanis ng laway dahil wala kang makakausap.

"Sige po..susunod na ako." matamlay kong sagot na hindi naman nakaligtas sa panding nito.

"Pasensya na po kayo Mam. .kung hindi ko kayo matutulungan sa sitwasyon niyo ngayun. Pero huwag kayong mag- alala. Hindi matatapos ang buwan na ito at pupuntahan din kayo ni Boss dito.

" wika nito sa akin. Agad naman akong natigilan. Hindi ko alam kung ma- eexcite ba ako o kakabahan pero mas maigi na din na magpakita sa akin ang taong iyun para matikman niya ang matinding galit na nararamdaman ko sa kanya.

"Alam mo Manang, naiinis na ako sa Boss niyong iyan. Aware ba siya na napakalaking perwisyo ang ginawa niya sa buhay ko? Gusto ko ng bumalik

ng Manila at kung wala siyang balak na makipag-usap sa akin..pwede bang pakawalan niya na ako?" hindi ko mapigilan na wika dito. Hindi naman ito umiimik kaya lalong kumulo ang dugo ko.

Pagdating ng kitchen ay agad akong kumain. Pagkatapos ay bumalik agad ng kwarto para magmukmok. Wala na ako sa mood pa para ma-amaze sa mga tanawin sa paligid. Ubos na ang baon kong pasensya at kung walang balak ang Boss nila na palayain ako sa lugar na ito pwes ako na mismo ang gagawa ng paraan para makaalis dito.

No cellphone, No internet, No television pakiramdam ko mababaliw na ako sa lugar na ito. Hay humanda talaga sa akin ang taong iyun. Imbes na katakutan sya, nagagalit na talaga ako sa kanya dahil sa ginawa niyang ito.

"Hindi ko alam kung anong oras na

pero naalimpungatan ko na may mga kamay na humahaplos sa hita ko. Agad akong napabangon at sumalubong sa paningin ko ang kadiliman ng buong kwarto. Bigla akong kinilabutan ng maramdaman ko na hindi ako nag-iisa sa silid na ito. Hindi ako maaring magkamali, may mga kamay na humahaplos sa hita ko kanina.

Napalunok ako ng makailang beses at pinipilit kong huwag manginig ang tuhod ko sa matinding takot habang sinasanay ang mga mata ko sa kadiliman ng paligid ng may biglang sumungab sa akin. Natilihan ako ng biglang lumapat ang labi nito sa labi ko

kaya malakas ko itong naitulak. Narinig ko pa ang paglagapak nito sa sahig at mahina nitong pag-ungol marahil dahil sa sakit.

Wala na akong inaksayang oras. Agad akong bumaba ng kama at nagmamadaling tumakbo papunta sa pintuan. Buti na lang at hindi nakalock.

kaya mabilis akong nakalabas at ibinuhos ko buo kong lakas na tumakbo pababa ng hagdan. Agad akong nakalabas ng bahay. Walang lingon likod na nagtatakbo ako sa kadiliman ng gabi. Mukhang bumalik na ang Boss na sinasabi ni Manang Goring. Mukhang may pagka-manyakis dahil imbes na magpakilala at makipag- usap ng maayos agad akong hinipuan!

Hindi ko alam kung saan na ako nakarating dahil puro puno ang nakikita ko. Hindi ko halos maaninag ang buong paligid dahil sobrang dilim. Mangiyak-ngiyak akong napatigil habang habol ang aking hininga. Wala na akong ideya kung saan ako dinala ng aking mga paa dahil sa pagkataranta at takot ko.

Ramdam ko ang panginginig ng buo kong kalamnan ng unti-unti akong napaupo sa ugat ng puno ng malaking kahoy. Hindi ko alam kung papaano

makalabas sa lugar na ito. Naisapo ko ang aking kamay sa aking mukha ng hindi ko mapigilan ang mapaiyak. Bigla kong naisip sila Mommy at Daddy. Pati na din ang mga nakagisnan kong mga kapatid. Ito na yata ang katapusan ko. Nakatakas nga ako sa mga kamay ng Boss nila Manang Goring pero mukhang hindi ako makakatakas sa mga mababangis na hayop dito sa kinaroroonan ko.

Kung bakit naman kasi dito pa ako naisipang dalhin ng dumukot sa akin. Kung siyudad lang sana ito baka may mga tumulong na sa akin. Lalong nag- unahan sa pagtulo ang luha sa aking mga mata. Hopeless na ako ngayun at pakiramdam ko dito na ako babawian ng buhay. Malabong mahanap pa ako nila Mommy at Daddy. Liblib ito at walang sino man ang makakita sa akin kung sakaling dito ako bawian ng buhay.

Lalo akong nakaramdam ng matinding nerbiyos sa isiping iyun. Sinipat ko ang suot kong relo na kahit kailan hindi ko hinubad at nakita kong halos

hatinggabi na. Baka may aswang pa dito at gawin akong hapunan. Impit akong napaiyak dahil nakaramdam ako ng awa sa aking sarili. Masakit na din ang mga paa ko dahil nakalimutan kong magsuot ng kahit tsinelas man lang dahil sa matinding pagkataranta. Ngayun ko lang naramdaman ang hapdi sa aking talampakan. Marahil nagkasugat ako sa bahaging iyun ng hindi ko man lang namalayan.

Hindi ko alam kung napaidlip ba ako pero bigla akong napatayo ng may naririnig akong mga kaluskos sa paligid. Halos pigil ang aking paghinga habang pinapakiramdaman ang mga kaganapan. May mga naririnig akong boses ng mga tao. Diyos ko..ito na nga! Katapusan ko na talaga! Simula ng dumating ako sa lugar na ito tanging si

Manang Goring lang ang tao na aking nakikita. Bakit ngayun sobrang daming boses ang naririnig ko.

Dahan dahan akong naglakad. Napapakagat pa ako ng labi ko tuwing sumasayad sa lupa ang parte ng paa ko na may sugat. Hindi na ako pwedeng magtagal sa lugar na ito. Ano mang sandali mahuhuli na nila ako at hindi ko alam ung anong klaseng mga tao sila. Baka mamaya gagawin nila akong hapunan.

"Hala Boss! dito si Mam!" napaigtad ako ng may biglang nagsalita sa likuran ko. Hindi ko maintindihan ang kanyang sinabi kaya mangiyak-ngiyak akong tumakbo palayo dito. Agad naman silang nagsipagsunuran kaya naman malakas akong napaiyak habang buong pwersa nagtatakbo. Wala na akong pakialam kung saan man ako dalhin ng mga paa ko. Lalo akong sumuot sa mga kakahuyan at

napahiyaw ako ng biglang may humawak sa braso ko. Nanginginig akong nagpupumiglas habang malakas na umiiyak.

"Arabella! Bella!" malakas na wika nito

sa akin habang habol ang aking

paghinga sa matinding pagod at pilit

na nagpupumiglas dito. Basang basa na

din ako ng pawis. Parang gusto ko ng

panawan ng ulirat dahil sa matinding

pagod at nerbiyos. Lalo naman nitong

hinigpitan ang pakakahawak sa akin at

parang

wala itong balak na pakawan

ako. Lalo akong naging disperada at

malakas na umiiyak habang

nagmamakaawa dito.

"Bitawan mo ako! Maawa ka sa akin! Ayaw ko pang mamatay!" Malakas na sigaw ko dito. Hindi ito nakinig bagkos mahigpit akong niyakap. Hindi ako sumuko at gamit ang natitira ko pang lakas itinulak ko ito. Hindi man lang ito natinag hanggang sa nakaramdam

ako ng panghihina at nagdilim sa akin ang lahat. Dala na din siguro ng pinaghalong pagod, nerbiyos at takot bigla akong nawalan ng malay sa mga bisig nito.

Nagising ako na masakit ang buo kong katawan. Pakiramdam ko galing ako sa matinding pakikipaglaban dahil masakit ang aking lalamunan pati na din ang ulo ko. Agad kong inilibot ang aking paningin sa paligid. Nandito na ulit ako sa silid ko at muling sumagi sa isip ko ang mga nangyari ng gabing iyun. Kung ganoon, buhay pa pala ako. Agad akong bumangon habang sapo ang aking ulo at hindi mapigilan ang muling pagpatak ng luha sa aking mga mata.

Ngayun ko lang narealized na nasa isang mapanganib na sitwasyon ako. Hindi biro ang pinagdaanan ko kagabi at pakiramdam ko katapusan ko na.

Pero sino ang nagdala sa akin sa silid

nito? Dumako ang tingin ko sa aking paa. May benda ito at nakakaramdam ako ng kirot palatandaan na may sugat ako sa bahaging iyun.

Agad akong napatingin sa pintuan ng kwarto ng bigla itong bumukas. Pumasok si Manang Goring na may bitbit na mangkok na may umuusok na pagkain. Nakangiti itong lumapit sa akin at umupo sa gilid ko.

"Buti naman at gising ka na. Mataas ang lagnat mo kanina at nag-aalala kami sa kalagayan mo." wika nito sa akin. Pagkatapos ay hinalo nito sa harap ko ang dala nitong pagkain. Hindi ako umimik bagkos tumingin lang ako sa malayo.

"Manang, umuwi po ba kagabi ang Boss niyo?" pigil ang pag-iyak na tanong ko dito. Agad naman itong tumango habang nakatitig sa akin. Hindi ako nakaimik. Ipinikit ko ang aking mga mata para pigilan ang

muling pagtulo ng luha.

"Kumain ka na muna para makainom ka ng gamot. Sabi kasi ni Boss nagtatakbo ka daw kagabi at kailangan pang pagtulungan ng halos lahat ng tauhan para mahanap ka. Buti na lang at hindi ka napahamak sa kagubatan." wika ni Manang Goring. Maang naman akong napatitig dito.

"Delikado ang gubat kapag gabi Bella. Kaya huwag mo na itong ulitin pa. Nataranta si Boss kagabi dahil ilang oras ka din hindi mahanap. Mabuti na lang at hindi ka nakasalubong ng mabangis na hayop kundi baka tuluyan kang napahamak." wika ni Manang Goring. Muli akong nakaramdam ng takot.

"Iyung Boss nyo po ba ang nagligtas sa akin kagabi sa gubat?" wala sa sarili kong tanong dito. Agad naman itong tumango sa akin.

"Mabait si Boss...sinisisi niya ang sarili niya dahil sa nangyari sa iyo kagabi. Huwag mo na sana itong ulitin.Kausapin mo siya ng mahinahon baka pumayag siyang pakawalan ka na lang. Siguro masyadong malaki ang pagkakagusto niya sa iyo kaya nagawa niyang ipadukot ka." wika ulit ni Manang Goring. Hindi ako nakaimik.

Pinilit kong maging mahinahon habang inilalapag ni Aling Goring ang pagkain sa harap ko. Nakaramdam na din ako ng gutom kaya hindi na ako nagpakipot pa. Kailangan kong uminom ng gamot para lumakas ako at maprotektahan ko ang aking sarili laban sa Boss nito na hanggang ngayun hindi ko pa din nakikita.

Muli akong nakatulog pagkatapos kong makainom ng gamot. Tanging si Manang Goring lang ang naglalabas pasok dito sa silid ko na siyang ipinagpasalamat ko. Siguro nga mabait

ang Boss nito at walang balak pagsamantalahan ang kahinaan ko. Pero ayaw ko pa rin magpaka- kampante. Pinasok niya ako ng gabing iyun at muntik ng pagsamantalahan. Kung hindi niya sana ako minanyak hindi sana ako magtatatakbo sa labas ng bahay para makatakas. Hindi sana ako nagkasakit ngayun.

Sa muling pagdilat ng mga mata ko ay nagiging magaan na ang aking pakiramdam. Pero napakunot ang noo ko ng maramdaman ko na may kung anong bagay na nakadagan sa tiyan ko. Hindi ako nakakilos lalo na ng maramdaman ko na may mainit na hangin na dumadampi sa leeg ko. Pigil ang aking paghinga na nilinga ang taong nasa gilid ko at mahigpit na nakayakap sa akin. Nakaunan pa ako sa braso nito kaya wala sa sariling tinitigan ang mukha nito at nanlaki ang aking mga mata ng mamukhaan ko kung sino ang katabi ko ngayun..

Walang hiya...Sa dami ng hirap na pinagdaanan ko ang lalaking ito pala ang salarin ng lahat? Muntik na akong mamatay dahil sa takot tapos siya lang pala ang dumukot sa akin?

"Kurt!" sigaw ko at mabilis na bumangon. Kinuha ko ang isang unan at mabilis na inihampas sa mukha nito. Gulat naman itong napabangon at sumilay ang ngiti sa labi.

Chapter 129

ARABELLA POV

Tuluyan na akong bumangon ng kama at kumuha ng mga bagay na pwedeng ibato sa lalaking ito. Agad naman bumangon si Kurt at malakas akong kinabig payakap. Nagpupumiglas naman ako dito kaya lang wala na akong nagawa pa ng muli akong inihiga sa kama at ikinulong sa kanyang mga bisig. Mas hamak naman na mas malakas si Kurt kumpara sa akin. Kahit na pagsamantalahan niya ako ngayun wala pa rin akong laban dito.

Ano ba kasi ang nakain ng taong ito? Bakit niya naisipang ipadukot ako? Alam kaya nila Mommy at Daddy na ito ang salarin? Hinahanap kaya nila ako?

"Ano ba bitawan mo nga ako! Pagkatapos nang mga ginawa mo sa

akin sa palagay mo ba matutuwa pa ako sa iyo?" galit kong wika habang pilit na muling bumabangon sa kama. Hindi niya naman ako pinapakawalan at parang ahas kong makalingkis sa akin. Hindi ito nagsasalita at nang muli kong tingnan ang mukha nito ay nakapikit ito.

"Sandali lang Bella. Inaantok pa Pwede bang mamaya na tayo mag- usap? Tsaka mo na lang ilabas lahat ng galit mo kapag nakapagpahinga na ako..... Kakaidilip ko lang at halos dalawang araw na akong walang tulog. " wika nito sa paos na boses. Napatitig naman ako dito. Ngayun ko lang din napansin ang pagod sa mukha nito kaya naman itinigil ko na ang pagpupumiglas. Kahit papaano nakahinga na ako ng maluwag dahil ito lang pala ang nasa likod ng pagdukot sa akin. Mas mahirap siguro kung ibang tao iyun diba? Baka napagsamantalahan pa ako wala sa

oras at gawin akong palahian.

Isipin ko pa lang ang bagay na iyun ay parang bigla akong kinilabutan. Sabagay mas maigi na si Kurt ang dumukot sa akin. At least kilala ko ito at hindi naman siguro ako nito sasaktan.

Nakaramdam naman ako ng awa dito ng marinig ko ang mahina nitong paghilik. Ibig sabihin muli itong nakatulog habang mahigpit pa ring nakayakap sa akin. Tinitigan ko ang mukha nito at hindi ko napigilan ang mapangiti. Ako lang yata ngayun ang tangang kinidnap at tuwang tuwa pa habang nakatitig sa taong kumidnap sa akin. Hayst buhay nga naman! Walang duda, mahal ko pa rin ito dahil hanggang ngayun kinikilig ako sa simpleng pagdidikit ng aming katawan.

Dahan-dahan kong itinaas ang aking palad para haplusin ang mukha ni Kurt. Ang gwapo talaga nito! Kaya

naman kahit anong gawin ko hindi ito maalis-alis sa puso ko. Magaling lang siguro ako magtago ng nararamdaman pero ito pa rin ang sinisigaw ng damdamin ko. May mga nakikita akong ilang pirasong bigote na tumutubo sa kanyang mukha. Mukhang napapabayaan nito ang sarili ng ilang araw. Siguro masyado nga itong naging abala sa Maynila. Well hindi ko naman talaga din masisisi dahil siya na talaga ng humahawak ng kanilang negosyo.

Inabot ko ang kumot sa aming paanan at agad na itinakip sa aming katawan. Hanggat maari ayaw ko munang isturbuhin ito. Pero gayun pa man hindi din ako makakawala sa sobrang higpit ng yakap nito ngayun dahil mukhang takot ito na takasan ko ulit. Wala na akong magawa pa kundi lalong magsusumiksik sa dibdib nito. Para kasing nakaka-addict ang amoy ni Kurt ngayun. Ano ba ang gamit na pabango nito at bakit parang ang sarap

sa ilong.

Hindi ko na namalayan ang sandali at muli akong nakatulog. Nakaramdam ako ng kapanatagan ng aking kalooban sa isiping nandito siya sa tabi ko.

Muli akong nagising ng maramdaman ko na may humahalik sa mukha ko.

Agad akong napabangon at sabay pa kaming napaaray ng magka-untugan ang aming mukha. Nang tingnan ko si Kurt ay sapo nito ang nasaktang ilong na tumama sa noo ko. Agad akong nagbigay ng distansiya sa aming dalawa at kunot noo ko itong tinitigan.

"Ano ba itong kalokohang ginawa mo Kurt? Bakit bigla mo na lang akong itinapon sa lugar na ito.' agad na kompronta ko dito nang makabawi.

"Ano ba ang tama Arabella? Ilang buwan mo na akong iniiwasan at palagay mo ba basta na lang akong mananahimik sa isang tabi habang

nakatanaw sa iyo?" seryosong sagot nito. Natigilan ako.

"Pero bakit ganito? I mean ilang araw mo akong binuburo sa lugar na ito? Isa pa muntik na akong napahamak kagabi dahil sa kagagawan mo!" sagot ko naman. Natigilan ito at nakita ko ang paglambong ng expression nito sa mukha.

"Sorry! Hindi ko naman kasi inaasahan na manlalaban ka eh. Kakarating ko lang kagabi at wala naman akong balak na pagsamantalahan ka. Tatabi lang naman sana ako sa pagtulog para mayakap ka dahil miss na miss na kita kaya lang hindi ko akalain na magigising ka at magtatatakbo sa labas. sagot nito. Pinanliitan ko ito ng mata.

"Kurt kung tatabi ka lang sa pagtulog bakit may pahipo-hipo ka pa at hinalikan mo pa ako sa lips. Grabe ka! May tatabi ba sa pagtulog na nangmamanyak? Isa na hindi kita

nakilala kaya natakot ako." sagot ko. Nakita ko ang pagkislap ng mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Ibig mong sabihin kung nakilala mo

ako kagabi hindi mo ako itutulak?

Magpapaubaya ka sa gusto kong

mangyari?" may kislap na tuwa sa mga

mata nito habang sinasabi ang

katagang iyun. Hindi ako nakaimik.

"Hanggang ngayun masakit pa pang-upo ko dahil sa lakas ng pagkakatulak mo sa akin Bella. Bakit ba kasi napakabangis mo ngayun? Masyado ka ng mapanakit! Hindi ka naman ganiyan dati ah?" sagot nito. Naiinis ko itong tinitigan. rin ang

"Ewan ko sa iyo! Iuwi mo na ako dahil hinahanap na ako sa amin! Ang laking kasalanan itong ginawa mo sa akin at tiyak na nag-aalala na ang pamilya ko.. sagot ko. Natigilan ito tsaka tumitig sa akin.

"Teka lang...alam ba ito ni Kuya Christian? Aware ba siya sa ginawa mong pagdukot sa akin?" muli kong tanong. Dahan-dahan na umiling si Kurt kaya agad na nanlaki ang aking mga mata.

"Wala kang pinagsabihan? Ibig mong sabihin walang sino man ang nakakaalam sa ginawa mong ito?" muli kong tanong. Umiling na naman ito.

"Lagot ka nga talaga! Tiyak na pinapahanap na nila ako. Bilisan mo Kurt, iuwi mo na ako ngayun din dahil baka natataranta na sila sa paghahanap sa akin." wika ko. Umiling ulit ito kaya naman parang gusto ng umusok ang ilong ko sa sobrang inis. Wala ba itong isasagot sa akin kundi ang pag-iling lang?

Agad akong bumaba ng kama at pinamaywangan habang tinititigan ng masama. Pabuntong hininga naman

itong naupo sa kama at nagsalita.

"Wala akong pinagsabihin...at tama ka hinahanap ka na nila. Pero ano ang magagawa ko? Naumpisahan ko na ito kaya tatapusin ko na lang. Ibabalik man kita ngayun o sa mga susunod pang araw o sa mga susunod pang taon pareho lang iyun. Malalagot ako sa pamilya mo at magagalit silang lahat sa akin." sagot nito.

'Ano ngayun ang plano mo? Ikukulong mo ako sa lugar na ito habang buhay? Para ka namang tanga diyan eh! Iuwi mo na ako dahil malapit na akong babalik ng Amerika." sagot ko. Malungkot itong napatitig sa akin tsaka umiling na naman.

"Sorry, hindi na matutupad ang pangarap mong makabalik ng Amerika. Wala akong balak na pakawalan ka sa ngayun. Kailangan mahalin mo ulit ako bago kita iuwi sa inyo." seryosong sagot nito. Agad na nanlaki ang aking

mga mata.

"Nagbibiro ka lang diba?" tanong ko. Umiling ulit ito. Pagkatapos ay umalis ng kama at dahan-dahan na naglakad sa papunta sa akin. Parang biglang nanigas ang aking kalamnan at hindi nakakilos.

"Sa palagay mo biro lang ang lahat ito Bella? Seryoso ako. Ayaw ko ng ng muli kang malayo sa akin kaya ginagawa ko ang bagay na ito." sagot nito. Napalunok ako sa sarili kong laway dahil sa matinding kaba. Hanggang sa makalapit ito sa akin at hinawakan ako sa magkabilaang balikat.

"Tutuparin ko ang gusto kong mangyari sa ating dalawa noon pa. Gagawin kitang asawa ko sa ayaw at gusto mo." seryusong wika nito. Hindi ako nakaimik. Biglang nawala ang tapang ko dahil sa sinabi nito. Tinitigan ko ito sa mga mata at kitang kita ko kung gaano ito ka-seryoso

ngayun. Parang ibang Kurt ang nakikita ko sa mga sandaling ito. Hindi ko pa siya nakikitang ganito kaseryoso noon. Lalo akong kinabahan at pilit na tinatanggal ang mahigpit na pagkakahawak sa balikat ko.

"Huwag kang mag-alala. Hindi ako gagawa ng mga bagay na hindi mo gusto. Ang gusto ko lang naman ay muli mo akong mahalin Bella! Iyun lang at wala ng iba! Siguro nga nababaliw na ako kaya nagawa ko ito. Pero mas lalo akong mababaliw kung tuluyan mo akong layuan. Please! Bumalik ka na sa akin! Mahal na mahal kita at ipaglalaban kita kahit kanino!" puno ng emosyon na wika nito. Hindi ko mapigilan ang mapaluha. Parang biglang kinurot ang puso ko sa mga narinig sa kanya.

"Kurt? Hindi...mali pa din itong ginawa mo! Alam kong kasalanan ko din kung bakit ka nagkakaganyan pero mas mali

na basta mo na lang akong dukutin at inilayo sa pamilya ko. Hindi mo man lang ba naisip na nag-aalala na sila sa akin ngayun? Lalo na siguro si Mommy. Huwag mo na sana pang patagalin ito. Maawa ka naman sa pamilya ko Kurt!" sagot ko dito. Muli itong natigilan at matiim akong tinitigan.

"Bahala na Bella. Makasarili na kung sa makasarili. Pero ayaw ko! Mahal na mahal kita at wala na akong pakialam pa sa ibang tao. Ikaw lang ang mas mahalaga sa akin ngayun!" sagot nito. Nababaghani naman akong napatitig dito.

"Magalit man silang lahat...I dont care! Hindi naman nila ako naiintindihan eh. Wala silang pakialam sa nararamdaman ko sa iyo! Mahal na mahal kita at kahit anong pilit ko na kalimutan ka hindi ka mawaglit sa isip at puso ko!" muling wika nito. Lalo

akong napaluha.

"Mananatili tayo sa lugar na ito hanggang sa mahalin mo ulit ako! Walang sino man ang nakakaalam dito kundi tayong dalawa lang kaya malabong mahanap pa nila tayo. Ipagpalagay mo ang kalooban mo mahal ko! Hindi ka makakatikim sa akin ng kahit kaunting kurot. Hindi kita sasaktan basta manatili ka lang sa tabi ko." muling wika nito. Pagkatapos ay naramdaman kong muli ang mahigpit na pagyakap nito sa akin. Lalo naman akong napaiyak hindi dahil sa takot kundi sa awa dito. Hindi ko akalain na kaya niyang gumawa ng ganitong bagay dahil sa matindi niyang pagmamahal sa akin.

Napapikit ako ng maramdaman ko ang labi nito sa noo ko. Pagkatapos ay tinitigan ako sa mga mata at pilit na ngumiti.

"Kumusta ang pakiramdam mo?Hindi

na ba masakit ang ulo mo? Gutom ka na ba? Kaya mo bang bumaba para kumain?" masuyo nitong tanong habang pinupunasan ang luha sa aking mga mata. Para naman akong nahihipnotismo na napatitig dito tsaka tumango.

Nakapulupot ang kanyang braso sa aking baywang ng sabay kaming naglakad palabas ng kwarto at dahan- dahan na bumaba ng hagdan.

Nadatnan namin sa kusina si Manang Goring kasama ng isang lalaki na abala sa paghahanda ng mga pagkain. Sabay silang napalingon sa amin at tipid na napangiti.

"Ayyy Boss...ready na po ang pagkain. Ilalagay na lang namin sa table para makakain kayo." wika nito. Agad na tumango si Kurt at inakay ako papunta sa isang lamesa. Agad niya akong pinaghila ng upuan at inalalayan na makaupo.

Parang gustong matunaw ang puso ko sa simpleng ginawa nito sa akin. Para tuloy akong prinsesa na pinagsisilbihan ng prinsepe ngayun. Muling sumagi sa isip ko ang aking pamilya na naghihintay sa pagbalik ko. Marahan akong napabuntong hininga at ipinilig ang ulo ko. Ano pa nga ang magagawa ko? Siguro naman mapapakiusapan ko si Kurt sa mga susunod na araw para iuwi muna ako. Sa ngayun hayaan ko muna siya sa mga trip niya.

'Boss may mga dumating po palang mga mangangalakal kahapon. Nagpakita sila ng interes na bilhin ang ilang alaga na baka at kambing sa farm. Nag-alok na sila ng magandang presyo kaya lang kailangan pa namin hintayin ang Go signal niyo bago makipag close deal." narinig kong wika ng lalaki na kasama ni Manang Goring. Tumingin muna sa gawi ko si Kurt at napabuntong hininga.

"Kailangan na ba talaga nating magdispatsa ng ilang hayop? Hindi ba pwedeng sa mga susunod na buwan na lang dahil marami pa akong dapat aasikasuhin?" tanong ni Kurt.

"Kailangan na po Boss. Masyado ng masikip ang kamalig at ang pagbabawas ng ilang hayop ang pinakamainam na paraan." sagot nito. Napabutong hininga si Kurt bago tumango.

"Sige...sabihin mo sa kanila na bababa ako bukas para makipag-usap. Sa ngayun hayaan niyo munang ma-solo ko ang mahal ko." sagot nito sa kausap at muling tumitig sa akin. Bigla naman akong nakaramdam ng hiya sa sinabi nito lalo na ng sabay na napabaling sa akin ang tingin nila Manang Goring at ng lalaking kasama nito.

Chapter 130

ARABELLA POV

Pagkatapos kumain ay agad naman akong niyaya ni Kurt na lumabas ng bahay. Ililibot daw niya ako sa buong paligid na siyang labis ko namang ikinatuwa. Imagine, ilang araw akong binuro nito sa loob ng bahay at pagkakataon ko na para maikot ang paligid.

Pagkalabas ng bahay ay naglakad kami ng ilang kilometro. Medyo matarik ang iba naming dinadaanan pero hindi na ako nagreklamo. Challenging nga eh kasi para lang akong nagha- hiking. Mataas nga talaga ang kinaroroonan ng bahay nito at hindi ko alam kung bakit doon niya naisip ipatayo iyun.

Manghang mangha akong inililibot ang tingin sa buong paligid. Hindi ko akalain na may mas igaganda pa pala sa mga tanawin na natatanaw ko kapag

nakasilip lang ako sa binatana. Ilang metro pa kaming naglakad at nakarating kami sa isang patag na lugar. Agad na tumampad sa paningin ko ang isang maliit na komunidad. May mga tao na din akong nakikita kaya naman nagtatanong ang mga matang napatitig ako kay Kurt. Wala kasi sa hinagap ko na may iba pa palang nakatira sa lupain nito. Marahil ito yung nabanggit sa akin minsan ni Manang Goring na mga tauhan nito na nangangalaga sa mga pananim at mga alagang hayop.

"Huwag kang mag-alala. Mababait ang mga tao dito." wika ni Kurt sa akin at agad na inakay sa isang bahay. Agad naman kaming sinalubong ng taong nakatira doon at kitang kita ko kung paano siya yumukod sa harap ni Kurt bilang tanda ng pagalang.

"Pasensiya na po kayo Boss. Dapat pinatawag niyo na lang po ako kung

may kailangan po kayo sa akin." nagpapakumbaba nitong wika. Agad naman na umiling si Kurt.

Walang problema Manong. Ipinapasyal ko lang din po ang asawa ko at at gusto kong makabisado niya ang lugar na ito kahit papaano." nakangiting sagot ni Kurt at inakbayan pa ako. Bahagya naman akong natulala sa ginagawa nitong pagpapakilala sa akin. Talagang asawa ang tingin sa akin ni Kurt. Ramdam ko kasi sa boses niya ang pagiging proud sa aming kaharap. Agad naman akong binalingan ni Manong at yumukod. Tanging tipid na ngiti na lang ang naging sagot ko dito.

"Kailangan niyo po ba ng kabayo Boss? Kukunin ko lang po si Snow." sagot nito. Agad na tumango si Kurt at umalis naman ang lalaki.

"Kailangan nating sumakay ng kabayo para maikot ang ilang bahagi ng lupain. Marami akong ipapakita sa iyo

sa lugar na ito na tiyak magugustuhan mo." nakangiti nitong wika sa akin. Tanging ngiti lang ang naisagot ko dito habang abala ang aking mga mata sa kakatingin sa kabuuan ng lugar.

Hindi naman kami nagtagal sa paghihintay at agad na bumalik si Manong habang hila-hila ang isang puting kabayo. Kinakabahan man pero pinilit kong maging kalmado. Hindi naman siguro ako pababayaan ni Kurt at isa pa gusto ko din naman makaranas sumakay ng kabayo kahit papaano.

"Huwag kang mag-aalala mahal ko. Ako ang bahala sa iyo. Tiyak na mag- eenjoy ka sa pupuntahan natin." nakangiti nitong wika sabay hawak ng aking kamay. Hinaplos muna nito ang kabayo bago ako inalalayan na makasakay.

"Teka lang...baka mahulog ako..huwag mo muna akong bitawan Kurt......hindi

ko pa naranasan na sumakay ng kabayo. pabulong kong wika dito. Agad naman itong ngumiti at sumampa na din sa likuran ko. Pumadyak padyak naman ng makailang beses ang kabayo kaya naman napatili ako sa takot. Tanging pagyapos sa baiwang ko naman ang ginawa ni Kurt para pakalmahin ako pagkatapos ay hinawakan na nito ang lubid at pilit na pinapakalma ang kabayo.

"Ano ba Kurt! natatakot ako. Ibaba mo ako dito dahil baka mahulog ako."

malakas kong wika. Tumawa lang ito at inumpisahan ng manduhan ang kabayo para tumakbo. Napakapit ako ng mahigpit sa kamay ni Kurt na na noon ay nakayapos sa akin dahil sa naramdamang nerbiyos. Sumandal pa ako sa dibdib nito para kahit papaano makakuha ng kaunting lakas sabat pikit ng aking mga mata dahil pakiramdam ko nahihilo ako sa bilis ng takbo namin. Hindi ko alam kung mai-

enjoy ko pa ba ang rides na ito dahil parang sumasabay sa paglipad ng kaluluwa ko ang bilis takbo ng kabayo.

"Relax ka lang mahal ko. Ako ang bahala sa iyo. Hindi kita hahayaang mahulog kaya huwag kang malikot." Bulong nito sa punong tainga ako. Agad naman nagtindigan ang balahibo sa katawan ko dahil sa ginawa nito. Unti- unti kong idinilat ang aking mga mata at agad na namangha sa aming dinadaanan. Kulay berde ang buong paligid. Mula sa aming kinaroroonan ay tanaw ko ang mga tanim na palay.

Binagalan naman ni Kurt ang pagpapatakbo kaya naman lalo akong nag-enjoy sa aking nakikita.

"Alam mo ba kung ano ang iniisip ko habang binibili ko ang lupain na ito?" mahinang wika nito. Sapat lang para marinig ko siya.

"Ano? I mean alam ba ito nila Tita at Tito?" naguguluhan kong tanong.

"Nope! Wala silang alam sa lugar na ito. Tanging ikaw pa lang ang nakapunta dito. Noong nasa Amerika ka at nakatakda naman akong ikasal kay Trina naglayas ako. Dito ako napadpad. Alam ko kasing hahanapin nila ako kaya wala akong choice kundi maghanap ng liblib na lugar kung saan pwede akong magtago. Swerte naman dahil binibinta ng may-ari ang lugar na ito dahil magma-migrate na daw ang buong pamilya sa ibang bansa.

Gamit ang naipon kong pera sa banko hindi na ako nagdalawang isip bilihin ang kabuuan nito. Swerte ko din dahil bininta lang nila ito sa akin sa murang halaga kaya naman alam kong malaking Blessings ito sa akin. Isa pa gusto ko ng mag-stay sa lugar na ito hanggat maaari. Pero syempre dahil may obligasyon din naman ako sa kompanya ng mga magulang ko,

mahahati na siguro ang oras ko sa pagpapalago ng lupain na ito at ng kompanya namin sa Manila.

"Wala na sana akong balak na bumalik pa ng Maynila. Kaya lang ng nabalitaan ko na ikakasal na si Miracle at uuwi ka ng bansa agad akong nakabuo ng pasya para hindi ka na mawala pa sa akin. Alam kong mali itong ginawa ko sa iyo Arabella pero hindi ko na kaya! Pagod na ako sa kakahabol sa iyo. Hindi ko na alam kung paano kita susuyuin. Bigyan mo naman sana ako ng chance na ipadama ang pagmamahal ko sa iyo. Buksan mo naman sana ang puso mo para sa akin." bakas ang pagpipigil na maiyak sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko napigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Huwag kang mag-alala. Pababalikin din kita agad ng Maynila. Sa ngayun ienjoy mo na muna ang sarili mo sa lugar na ito kasama ako. Kung

kinakailangan luluhod ako sa harap ng mga magulang at kapatid mo gagawin ko mapatawad lang nila ako sa kapangahasang ginawa ko sa iyo.. Pero sana bigyan mo ako ng panahon na makasama ka Arabella. Nang sa ganoon magkaroon man lang ako ng magandang alaala sa iyo sa lugar na ito.seryoso ulit nitong wika.

"Kurt......Sorry! Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman sa ginawa mong ito sa akin. Pero ayaw kong maging selfish. Alam mo bang sa ginawa mong ito, hindi lang ako ang apektado. Paano naman ang mga taong nagmamahal sa akin na nag-aalala ngayun! Sana inisip mo muna sila bago ka gumawa ng ganitong hakbang. Sa palagay mo ba mapapatawad ka nila kapag malaman nila ito?" sagot ko dito. Naramdaman ko ang pagbaba nito ng kabayo at paglahad ng kamay nito para tulungan din akong makababa.

 Sa nasabi ko na handa kong harapin lahat ng iyun. Handa akong pagbayaran lahat ng parusa na posibleng ibigay nila sa akin. Ang mahalaga sa akin kasama ka. Iyun lang.

 sagot nito at tumanaw sa malayo. Malungkot ko naman itong tinitigan pagkatapos ay napapikit ako para samyuin ang halimuyak ng hangin. Ang sarap sa lugar na ito. Kung ako ang papipiliin mas gusto ko dito kasama ni Kurt...Charrr!

"Halika na! Gusto kong ipakita sa iyo ang talon bago dumilim." pagyayaya muli nito sa akin at muli akong inalalayan na makasakay ng kabayo. Hindi katulad kanina..nagiging kalmado na ako sa pagkakataon na ito. Nagiging palagay na ang aking kalooban sa isipin na hindi ako pababayaan nito na malaglag. Isa pa sobrang ganda ng buong paligid at pakiramdam ko nasa isang paraiso ako.

Mabilis ulit nitong pinatakbo ang kabayo hanggang sa makarating kami sa isang tagong paraiso. Agad kong narinig ang lagaslas ng tubig habang inaalalayan akong muling makababa ng kabayo.

Agad niya akong hinila papunta sa medyo masukal na lugar at agad na nanlaki ang aking mga mata ng makita ko ang isang napakagandang talon. May malinaw na tubig na bumabagsak pababa na siyang dahilan ng malakas na lagaslas na narinig ko pagkadating pa lang namin kanina. May ilang magagandang ibon din akong nakikitang lumilipad habang sumasaliw sa mabining ihip ng hangin.

"You like it? Dito ako palaging tumatambay noon. Isa din ito sa dahilan kaya nakaya kong tumira sa lugar na ito ng ilang buwan." wika ni Kurt mula sa likuran ko. Agad na sumilay ang masayang ngiti sa labi ko,

"Pwede bang maligo dyan?" tanong ko sabay turo sa malinaw na tubig.

"Of course! Pero bukas na lang siguro. Malapit ng dumilim at ano mang sandali ay babagsak na ang ulan." natatawa nitong sagot. Agad akong napatingin sa kalangitan at nagulat ako dahil sa nakikita kong makapal na ulap. Pagkatapos ay humarap ako kay Kurt.

"Sayang naman. Parang ang sarap magtampisaw sa tubig." nangingiti kong sagot. Natigilan naman ito habang nakatingin sa mukha ko pagkatapos ay gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito.

"Bukas na lang mahal ko. Kailangan na nating makauwi dahil baka abutan tayo ng malakas na ulan sa daan." sagot nito at agad akong hinila pabalik sa nakataling kabayo. Sakto naman na pareho na kaming nakasakay ng biglang bumuhos ang malakas na ulan.

Halos hindi na din namin nakikita ang paligid dahil sa biglang pagdilim. Sinipat ko ang suot kong relo at nakita ko na halos alas-sinko pa lang ng hapon.

" delikado na sa atin ang bumalik ng bahay Mahal ko! Wala tayong choice kundi maghanap ng safe na lugar baka mapahamak pa tayo sa daan kapag ipipilit natin na makauwi. Medyo lumalakas na din ang hangin at wala tayong choice kundi maghanap ng makukublihan" Wika ni Kurt at habang pinapahinto nito ang pagtakbo ng kabayo sa isang mayabong na puno. Agad kaming bumaba. Basang basa na kami pareho at nakakaramdam na din ako ng lamig.

"Kaya mo ba maglakad? Huwag kang mag-alala. May kubo ako malapit sa lugar na ito at pwede tayo doon habang pinapatila ang ulan." wika nito sa akin at agad akong inalalayan sa paglalakad.

Tahimik naman akong nagpatianod habang yakap ang aking sarili. Nanonoot hanggang buto ko ang lamig.

Ilang metro lang naman ang aming nilakad ng mamataan ko ang isang maliit na bahay kubo. Agad na binuksan ni Kurt at agad akong pinapasok sa loob. May pinindot ito na switch at agad na sumindi isang bumbilya na nakita ko. ang Malamlam ang liwanag na ibinibigay kaisa-

nito at mukhang hindi na din magtatagal at mapupundi na din agad. Napansin ko na may kinuhang isa gasera sa isang gilid si Kurt at sinindihan niya ito gamit ang lighter galing sa kanyang bulsa. Kahit papaano nadagdagan ang liwanag sa loob ng kubo. Inilibot ko ang tingin sa paligid at nakita kong mukhang malinis naman dahil maayos ang pagkakasalansan ng ilang gamit sa gilid at maliliit na cabinet.

"Huwag kang mag-alala Bella. Safe tayo sa lugar na ito at hihintayin lang natin na tumila ang ulan para makauwi. "muling wika ni Kurt habang abala sa paghahalungkat sa isang maliit na cabinet. Hindi ako sumagot dahil nanginginig na ako sa matinding lamig.

"Here! Hubarin mo muna ang suot mo para hindi ka magkasakit. Pagtiyagaan mo muna ang damit ko. Huwag kang mag-alala malinis ito." wika nito sa akin sabay abot ng isang puting tshirt at short. Agad ko naman itong kinuha at nagpasalamat.

"Magbihis ka muna diyan. May kukunin lang ako sa labas." wika nito sa akin at agad na lumabas ng kubo. Isinara pa nito ang pintuan kaya naman wala na akong inaksaya pang oras. Agad kong hinubad lahat ng suot ko at nagbihis.

Pagkatapos kong magbihis ay agad

kong nakaramdam ng ginhawa. Kahit papaano naibsan ang lamig na nararamdaman ko. Although malaki sa akin ang t-shirt nito pero pwede na din pagtiyagaan. Inilibot ko ang paningin sa paligid. Mukhang safe naman ang kabubuuan ng kubo kaya kahit papaano nakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban. Pwede na din siguro kami magpalipas ng gabi hanggang malakas pa ang ulan sa labas. Hindi ko alam kung may bagyo ba o ano dahil simula ng dumating ako sa lugar na ito wala na akong balita pa sa outside world.

Naupo muna ako sa ratan na upuan na aking nakita habang hinihintay ang muling pagbalik ni Kurt! Hindi ko alam kung ano ang gingawa nito sa labas. Mukhang sanay na ito mabasa ng ulan dahil hindi ko man lang ito nakitaan na iniinda ang lamig dulot ng ulan. Dinig na dinig ko pa din ang malakas na lagaslas ng ulan sa labas at sinabayan na ng medyo malakas na hangin.

Napabuntong hininga ako.

Agad akong napatingin sa pintuan ng muli itong bumakas. Pinagmamasdan ko ang muling pagpasok ni Kurt habang may bitbit itong bagong katay na manok. Tumutulo ang tubig ulan mula sa buhok nito at kitang kita ko ang pagbakat ng magandang hugis ng katawan nito. Agad kong iniwas ang tingin dito at kunwari ay nagtataka akong napatitig sa patay na manok na hawak nito.

"Wala tayong choice! Mukhang dito na tayo aabutan ng magdamag. Kailangan natin makakain ng hapunan ngayung gabi kaya nanghuli muna ako ng manok." nakangiti nitong wika sa akin at agad na nagtungo sa parang maliit na kusina. Agad itong naglagay ng uling sa isang kalan at pinadingas. Tahimik lang akong nanonood sa kanyang ginagawa. Hindi ko akalain na may pagka-boy scout din pala itong si

Kurt! Napabilib pa ako dito ng makita kong tuluyan na nitong napaningas ang apoy sa kalan.

"Ayos lang ba sa iyo na kumain ng inihaw na manok ngayung gabi?"

baling pa nito sa akin. Wala naman sa sariling napatango ako. Hindi na din naman ito nagsalita pa at inumpisahan niya ng itapat sa nagbabagang uling ng kalan ang dala niyang manok. Agad na kumalat ang aroma ng iniihaw na manok sa paligid. Napalunok ako ng maraming beses dahil bigla akong nakaramdam ng gutom.

Hindi naman nagtagal ay sabay na naming nilantakan ang nalutong pagkain. Masaya ako dahil bago sa experience ko lahat ng ito. Pakiramdam ko nagbabahay-bahayan lang kaming dalawa.

"Mukhang wala tayong choice kundi maghintay dito hanggang sa mag- umaga. Masyadong madilim sa labas at

maputik na ang daan." wika ni Kurt. Nakabihis na ito ng tuyong damit habang kumakain kami.

"Hindi ba delikadong magpalipas ng gabi sa kubo na ito Kurt?" nag- tanong. Agad itong ngumiti sa akin at umiling.

"Dito ako tumitira noong hindi pa gawa ang bahay sa overlooking. Tahimik naman dito at walang sino man ang nagtangka na kantiin ako kaya ipagpalagay mo ang iyung kalooban." nakangiti nitong wika at inabot sa akin ang hita ng manok. Kinuha ko naman ito at tahimik na muling itinoon ang sarili sa pagkain.

Pagkatapos namin kumain ay agad kong nakita na naglatag ng banig si Kurt sa isang maliit na papag. Mukhang dito nga kami matutulog ngayung gabi at hindi ko mapigilan na kabahan. Baka mamaya pasukin kami ng NPA dito at saktan. Paano kung may

aswang at maligno? Naniniwala pa naman ako sa mga nilalang na iyun dahil nahihilig ako sa pagbabasa ng horror stories noong high school pa lang ako. Isa pa liblib ang lugar na ito at kahit na pag-aari na ni Kurt ang lugar na ito ay hindi pa rin pwedeng magpakakampanti.

"Inaantok ka na ba? Mahiga ka na muna dito para makapagpahinga ka. Huwag kang mag-alala. Hindi ka mapapahamak dahil nandito ako para bantayan ka." nakangiti nitong wika. Wala na akong nagawa pa kundi dahan- dahan na naglakad papuntang papag. Parang gusto na din bumagsak ang talukap ng aking mga mata dahil sa antok.

Kahit papaano ay may nakita naman akong dalawang unan sa higaan at kumot. Not bad! Pagod na ako at gusto ko ng matulog. Umaasa din ako na sa pagising ko ay umaga na. Nakita ko

naman na naupo si Kurt sa ratan na upuan na inupuan ko kanina.Tahimik itong nakatanaw sa labas ng kubo habang humihigop ng kape. Mukhang wala itong balak na tumabi sa akin kaya pabuntong hininga na akong nahiga sa papag. Kaagad na naramdaman ng likod ko ang matigas na higaan kaya naman pilit kong binabaliwala. Pwede na magtiyaga sa lugar na ito kaysa magpakabasa sa ulan sa labas.

Marahil sa sobrang tahimik ng lugar at malamig na panahon ay agad akong nakatulog. Naalimpungatan na lang ako ng marinig ko ang malakas na kulog kasabay ng maliwanag na kidlat. Agad akong napabangon sa higaan at takot na sumiksik sa isang sulok. Nakapatay na ang ilaw mula sa bumbilya at tanging ilaw ng lampara na lang ang nag-iisang nakasindi kaya naman nagiging malamlam ang liwanag sa buong paligid ng kubo.

"Kurt! Kurt! Nasaan ka?" naiiyak kong sigaw dahil sa takot. Malakas pa rin ang ulan sa labas at nagliliwanag ang buong paligid dahil sa sunod sunod na pagkidlat at malakas na kulog. Agad ko naman naramdaman ang bisig ni Kurt na yumakap sa akin.

"Sssshhhh Relax ka lang! Ganito talaga minsan sa bukid. Mukhang magtatag- ulan na kaya may mga ganitong kulog at kidlat na nangyayari." wika nito. Lalo naman akong sumiksik dito dahil sa takot.

"Huwag mo akong iiwan Kurt! Natatakot ako." naiiyak kong wika dito. Ramdam ko ang panginginig ng katawan ko dahil sa takot. Ito ang kauna-unahang beses na nakakarinig ako ng malakas na kulog at kidlat. Although may kulog at kidlat din naman sa Maynila hindi naman ganito kalakas. Dagdagan pa na napakadilim ng paligid at hindi pa din humuhupa

ang malakas na ulan at hangin sa labas.

Chapter 131 (WARNING: SPG)

ARABELLA POV

"Huwag kang mag-alala. Nandito lang ako at hindi kita pababayaan.

Huminahon ka at huwag kang matakot!

malambing nitong wika sa akin. Pagkatapos ay inalalayan akong muling mahiga sa papag.

"Natatakot ako! Pwede bang dito ka na lang muna sa tabi ko?"Naiiyak kong wika dito habang hindi ko mapigilan ang panginginig ng aking kalamnan. Narinig ko naman ang pagbuntong hininga ni Kurt at agad akong binalot ng kumot. Pagkatapos ay nahiga na ito sa tabi ko at mahigpit akong niyakap.

"Ipikit mo na lang muna ang mga mata mo at pilitin na matulog Bella. Malalim na ang gabi at wala na tayong magagawa kundi magtiis sa lugar na ito," malambing na wika nito at

hinalikan ako sa noo. Hindi ako nakaimik dahil kahit papaano ay nakaramdam ako ng kapanatagan ng aking kalooban dahil sa ginawa nito sa akin.

"Kurt! Hindi ka na ba galit sa akin?"

maya-maya ay tanong ko dito para naman kahit papaano may mapag-usapan kami. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga pagkatapos ay tinunghayan ako. Kahit madilim ay kitang kita ko ang pagkislap ng mga mata nito habang nakatitig sa aking mukha. Napalunok naman ako. Pakiramdam ko ay agad na tumigil ang pag-ikot ng mundo. Wala na din akong pakialam pa sa malakas na kulog at kidlat. Pakiramdam ko bigla akong naging bingi at tanging kay Kurt lang nakatoon ang buo kong attention.

"No..never! Nagtatampo...Oo......pero ang magalit? Hindi ko magagawa iyun

sa iyo Bella. Mahal kita at patuloy kitang mamahalin habang buhay!"

Pabulong nitong wika habang dahan- dahan na lumalapit ang mukha nito sa mukha ko. Agad naman akong napapikit lalo na ng maramdaman ko ang paglapat ng labi nito sa labi ko.

Noong una ay banayad lang ang ginawang paghalik ni Kurt sa labi ko. pero hindi naglaon ay nagiging mapusok na ito. Sinusundot ng dila nito ang nakatikom kong bibig kasabay ng pagdako ng palad nito sa kaliwa kong dibdib. kaya naman napaawang ang labi ko sa pagkagulat at naramdaman ko na agad na ipinasok nito ang dila sa loob ng bibig ko. Nanlaki ang aking mga mata sa ginawa ni Kurt lalo na ng maramdaman ko na ginagalugad ng dila nito loob ang ng aking bibig. Pagkatapos ay hinuli nito ang dila ko at sinipsip nito.

Biglang ragasa ang init sa buo kong katawan dahil sa ginawa nito. Nawala ako sa huwesyo at kusang umangat ang aking braso at ikinawit sa leeg ni Kurt na noon ay hindi nagsasawa na sipsipin at galugarin ang aking bibig.

"Im sorry mahal ko! Hindi ko na kaya pang magpigil." bulong nito sa akin na pansamantala nitong iniwan ang akin labi at pinagapang ang halik papunta sa aking pisngi pababa sa aking leeg at parang bampira na sinisipsip.

Napaungol ako sa kanyang ginawa lalo na ng maramdaman ko na pinisil ng palad niya ang kaliwa kong dibdib.

Pansamantala itong tumigil at tinitigan ako sa mga mata bago dahan- dahang tinanggal ang nakabalot na kumot sa aking katawan. at pagkatapos nito ay itinaas ang suot kong t-shirt. Tuluyan niya itong hinubad at tumampad dito ang malulusog kong dibdib. Nakita ko pa ang bahagya nitong paglunok bago tuluyan niyang isubo ang kanang bahagi ng aking nipple. habang patuloy naman na nilalaro ng palad nito ang kaliwa kong dibdib. Napaliyad ako sa kakaibang sensasyon na aking nararamdaman.

"Nakakabaliw ka Arabella!" Alam mo bang matagal ko ng gustong gawin sa iyo ito?' wika nito sa akin pagkatapos ay naramdaman ko na salitan na nitong sinipsip ang magkabilaan kong nipple. habang naglalakabay ang mga kamay nito sa ibat-ibang parte ng aking katawan. Tanging mahinang pag-ungol lang ang naging sagot ko dito. Hindi ko alam kung paano ibabaling ang aking ulo dahil sa kakaibang sarap na aking nararamdaman.

Hanggang sa naramdaman ko ang paghila nito sa suot kong shorts pababa. Agad naman napaangat ang aking pang-upo at hinayaan siyang tuluyang hubarin ang huling saplot sa aking katawan. Wala akong suot na panty at agad na tumapad sa paningin nito ang aking pagkababae. Noong una ay nahiya pa ako lalo ng nag pinagmasdan niya ang aking hiwa pero kalaunan ay napalitan ito ng bahagyang pag-ungol ng salatin niya ito ng kanyang daliri. Para akong mawala sa ulirat dahil sa kakaibang sarap na aking nararamdaman.

Nang maramdaamn ko na tuluyan na nitong pinaghiwalay ang aking hita ay wala sa sariling napakagat ako sa aking labi. Biglang nawala ang naramdaman kong hiya kani-kanina lang bagkos ay napalitan ito ng matinding init ng katawan.

Muli niyang inumpisahan na salatin ang basang-basa ko ng hiwa. gamit ang kanyang daliri at malakas akong napaungol kasabay ng malalim kong paghinga.

Napapikit ako habang kagat ang aking labi. Paulit-ulit nitong kinalabit ang aking perlas na siyang lalong nagpabaliw sa akin.

! You're wet Bella and I like it!" bulong nito bago ko naramdaman ang mainit nitong hininga sa pagitang ng aking hiwa. Napalakas ang aking pag- ungol ng sumayad ang dila nito sa aking pagkababae. Hindi ko alam kung saan ko ihahawak ang aking kamay. dahil sa kakaibang kiliti na nararamdaman. Nariyan na at sinipsip nito ang aking perlas at pilit na isinisiksik ang kanyang dila sa aking butas.

"Ganito pala ang pakiramdam kapag nakikipag-sex!" hindi ko mapigilan na bulong sa aking sarili. Pakiramdam ko biglang nawalan ng lakas ang aking tuhod na maramdaman ko na may kung anong gustong lumabas sa aking kaloob-looban. Napahiyaw ako ng biglang may mainit na katas na lumabas sa aking pagkababae sabay sambit ng pangalan ni Kurt!

"Ohhh shit! Kurt...umalis ka diyan.

Naihi na ako." wika ko pa. Pero hindi nakinit ito at parang sarap na sarap pa na sinaid lahat ng katas na nilabas ko. Hindi ako makapaniwala sa kanyang ginawa. Habol pa din ang aking paghinga habang hinihintay ang susunod na hakbang na gagawin nito.

Titig na titig ako kay Kurt ng pansamantala itong bumangon at isa- isang hinubad ang saplot sa kanyang katawan. habang hindi inaalis ang tingin sa nakabuyangyang kong katawan. Kitang kita ko ang matinding pagnanasa sa mga mata nito...

Katulad ko nakasuot lang din ito ng puting t-shirt at boxer short. Napalunok ako ng tumampad sa paningin ko ang six pack abs nito at lalong nanlaki ang aking mga mata ng masilayan ko ang nanghuhumindig nitong pagkalalaki ng tuluyan na nitong hubarin ang kanyang boxer shorts. Napalunok ako ng makailang beses bago ko muling naramdaman ang pagdagan sa akin ni Kurt at muli akong hinalikan sa labi pababa papunta sa aking leeg samantalang nilalamas nito ang aking magkabilaang sos0. Wala akong ibang nagawa kundi umungol at hayaan sa mga susunod niya pang gagawin sa akin.

Pareho na kaming nadarang sa init ng aming katawan hanggang sa naramdaman ko na muling itinaas nito ang aking hita at ikinikiskis nito ang kanyang naghuhumindig na pagkalalaki sa aking bukana. Basang- basa na din ako sa bahaging iyun at napapaawang ang aking labi kapag nasasagi nito ang aking nakausling perlas.

Namumungay ang mga matang tinitigan ako sa mukha ni Kurt bago dahan-dahan itong umulos sa ibabaw ko. Hindi ko naman napigilan ang mapangiwi ng maramdaman ko na

parang binibiyak ang pagkababae ko. dahil sa pilit nitong pag-iisa ng aming katawan.

"Gusto mo bang tumigil na muna." malambing nitong tanong sa akin. Nakapasok na ang halos kalahati ng pagkalalaki nito sa loob ko at habol ang aking paghinga dahil sa sakit na nararamdaman. Agad akong umiling at pilit na ngumiti.

"Go on Kurt! Binibigyan kita ng permiso na angkinin ako ngayun."

wika ko at kusa ko ng iginalaw ang aking balakang bilang pahiwatig na pwede nya ng ituloy ang kanyang nasimulan. Kinintalan muna ako ng halik sa noo ni Kurt. bago muling umulos sa ibabaw ko. Muli akong napahiyaw ng maramdaman ko na may kung anong napunit sa loob ng pagkababae ko ng tuluyan na niyang naipasok ng buo ang kanyang pagkalalaki. Ramdam na ramdam ko ang sakit ng pagkapunit ng kung ano sa loob ko. at ang mainit na likido na umagos mula sa pagkababae ko. pero tiniis kong lahat iyun para maisakatuparan ang lahat.

Huminto pa ito ng ilang segundo. marahil upang bigyan ako ng pagkakataon na sanayin ko ang sarili ko na nasa loob ko ang kanyang pagkalalaki. Nang mapansin nito na bahagya na akong kumalma ay muli itong gumalaw sa ibabaw ko. Noong una masakit pa rin pero hindi naglaon ay nasanay na din ako. Buong puso akong nagpaubaya hanggang sa naramdaman ko na may kung anong mainit na likido na sumabog sa kaloob- looban ko. Lalong bumilis ang pagalaw sa itaas ko si Kurt. Ilang ulos pa ay naramdaman ko ang paglabas ng mainit na katas mula sa pagkalalaki ni Kurt patungo sa aking sinapupunan.

Ilang saglit itong nanatili sa itaas ko habang magkahugpong pa rin ang aming mga katawan. Walang isa man sa amin ang nagtangkang magsalita. Tanging ang mahinang lagaslas ng ulan ang naririnig ko sa labas ng kubo na sumasabay sa paghahabol ng hininga naming dalawa ni Kurt. Pareho kaming napagod sa aming ginawa. Nanatili pa ng ilang minuto na nakadagan sa akin si Kurt. bago dahan- dahan na umalis sa ibabaw ko at nahiga sa tabi ko. Hinalikan pa ako nito sa labi bago mahigpit na niyakap.

"Thank you Bella. I love you!" Malambing na wika nito. Hindi ako nakaimik habang pilit na binabalikan ang nangyari sa amin kani-kanina lang. Tuluyan ng nakuha ni Kurt ang aking pagkababae. pero alam ko sa aking sarili na wala akong pinagsisihan. Mahal ko siya at sa kanya ko lang naman talaga balak ibigay ang katawan ko.

Ipinikit ko ang aking mga mata at hindi ko namalayan na muli akong nakatulog. Nagising ako kinabukasan dahil sa liwanag na tumatagos sa maliit na bintana ng kubo. Aktong babangon na ako ng maramdaman ko na ang sakit sa aking pagkababae. Nanlaki ang aking mga mata ng maalala ko ang nangyari sa aming dalawa ni Kurt kagabi. Naisuko ko na pala dito ang aking virginity pero wala akong naramdaman na kahit kaunting pagsisisi. Bagkos masaya ako dahil alam kong mahal ako ni Kurt at hindi niya ako pababayaan.

Kinapa ko ang pwesto ni Kurt at naramdaman ko na nag-iisa na lang pala ako dito sa papag. May suot na din akong damit at nakabalot ako sa kumot. Dahan-dahan akong bumangon at aktong bababa sa papag ng mapangiwi ako. Pakiramdam ko nagkasugat ako sa ibabang bahagi ng aking katawan.

Agad akong napatingin sa pintuan ng kubo ng biglang bumukas at pumasok ang pinakamamahal kong si Kurt. Sobrang kisig nito sa paningin ko. dahil nakasuot na lang ito ngayun ng sando at shorts. Agad na nagtama ang aming mga paningin at gumuhit ang ngiti sa labi nito ng makitang gising na ako.

"Kumuha lang ako ng makakain natin. Gusto mo bang gumamit ng palikuran? nakangiti nitong wika sa akin. at inilapag sa isang tabi ang dala at lumapit sa akin. Agad naman akong tumango at nagulat ako ng bigla niya akong buhatin.

"Kurt! Ibaba mo ako. Kaya ko naman maglakad eh." nahihiya kong wika dito.

"I know..pero alam kong masakit pa rin ang katawan mo dahil sa nangyari. kaya hayaan mong buhatin kita." sagot nito at lumabas na kami ng kubo. Agad na tumampad sa paningin ko ang maaliwalas na panahon. Parang

nagdahilan lang ang langit kagabi.

Dinala ako ni Kurt sa isang mas maliit na parang kubo. Ito marahil ang kanyang sinasabing palikuran. Ayos na din dahil kahit papaano pwede akong magbawas at umihi dito. May nakita akong maliit ng toilet bowl at lababo.

"BAbalikan na lang kita kapag tapos ka na. Mag-iinit lang ako ng tubig para makapagkape man lang tayo bago umalis. Maayos na ang panahon at alam kong kailangan mo ng pahinga kaya balik muna tayo ng bahay. Sa susunod na araw na lang natin itutuloy ang balak na pamamasyal." wika nito sa akin. Nakangiti naman akong tumango. Hinalikan muna ako nito sa labi bago tuluyan akong iniwan.

"Pagkatapos kong gawin ang aking morning routine ay hindi ko na hinintay ang pagbalik ni Kurt. Kusa na akong bumalik sa aming kubo at naabutan ko itong nagtitimpla na ng kape. May bagong laga na saging at mais din akong nakikita na nakalagay sa maliit na lamesa.

Nang mapansin nito ang pagdating ko ay agad akong inalalayan na maupo. Pagkatapos ay binigyan niya ako ng isang tasang kape at sabay na namin kinain ang nilagang mais at saging. Napakasimple ng pamumuhay sa lugar na ito at malayo sa kinalakhan kong pamumuhay.

"Pasensya ka na. Ito lang ang pwedeng kainin natin sa lugar na ito. Ang importante malagyan ng laman ang ating sikmura bago bumalik ng bahay." wika nito. Tumango naman ako at tumitig kay Kurt.

"About what happened last night.. Masaya ako Bella! Lets get married!. Ayaw ko ng patagalin pa ang lahat." senserong wika nito sa akin. Agad naman akong naluha.

"Sigurado ka ba Kurt? Hindi kita pipilitin na panagutan ako. Aaminin ko sa iyo na Mahal pa rin kita kaya buong puso akong nagpaubaya. Pero huwag mo naman sanang gawing basehan ang nangyari sa atin kagabi. para yayain mo akong magpakasal." Naluluha kong wika dito. Buong tamis itong ngumiti at hinawakan ang aking kamay.

"Matagal ko ng gustong pakasalan ka Bella. Ilang beses ka na din tumanggi. Sa nangyari sa atin kagabi, wala ng dahilan para takasan natin ang nararamdaman natin sa isat isa. Mahal na mahal kita at ikaw lang ang pangarap kong makasama habang buhay."

"Pangako..magiging mabuti akong asawa sa iyo. Ibibigay ko lahat ng gusto mo sa abot ng aking makakaya." nakangiti nitong wika sa akin at bahagya pang pinisil ang aking palad. Lalo namang tumulo ang luha sa aking mga mata.

"Pero wala akong maipagmalaki sa iyo Kurt! Ampon ako ng mga Villarama at anak ako ng kriminal at hindi ko alam kung sino ang tunay kong ama. Natatakot ako baka pagtawanan ka ng mga nakakilala sa akin. kapag malaman nilang ako ang naging asawa mo." umiiyak kong wika. Agad na umiling si Kurt.

"Noon pa man wala na akong pakialam kung ano ang nakaraan mo Bella. Tanggap ko kung anong meron sa iyo. Kahit anak ka pa ng pinakamasamang tao sa mundo. hindi pa rin mababago ang katotohanan na ikaw ang sinisigaw ng puso ko.. Lets get married at sa pagkakataong ito ayaw ko ng marinig sa bibig mo na tinatanggihan mo ako." bakas sa boses nito ang pagmamakaawa habang sinasabi ang katagang iyun. Lalo naman akong napahagulhol ng iyak at dahan dahan na tumango.

Malakas na tumawa si Kurt. habang tumutulo ang luha sa mga mata at mahigpit akong niyakap ng makita nito ang pagsang-ayon ko.

"Thank you! Thank you Bella! Kung alam mo lang kung gaano mo ako pinasaya ngayun....asahan mo hindi ko hahayaan na masaktan ka... papaligayahin kita sa abot ng aking makakaya." masayang wika nito habang hinahalikan ako sa ulo. Mahigit din akong napayakap dito dahil sa walang pagsidlan na tuwa. Pakiramdam ko biglang nawala lahat ng agam-agam sa puso ko at napalitan ng walang kapantay na ligaya.

Bakit nga ba kailangan ko pang pahirapan ang aming mga sarili gayung pwede naman kami ni Kurt ang magkatuluyan. Bakit kailangan kong ikulong ang sarili ko sa nakaraan gayung wala naman akong kasalanan kung naging anak ako ng isang ARA PEREZ. Siguro nga kailangan ko ng palayain ang sarili ko at harapin ang bukas kasama ang taong mahal ko.

"I love you Kurt at Sorry sa pagpapahirap ko sa iyo noon." umiiyak na wika ko dito. Agad naman ako nitong hinalikan sa labi bilang tugon. Parehong pumapatak ang luha sa aming mga mata dahil sa matinding kaligayahan.

Chapter 132

KURT POV

Hindi ako makapaniwala na nasa bisig ko na ang pinakamamahal kong babae sa buong mundo. Hindi ko akalain na magbubunga ng maayos na resulta ang pagtitiis na ginawa ko. para matupad ang gusto ng puso ko na makapiling si Arabella. kahit na ano pa mang pagpasubok ang aking pinagdaanan. Totoo nga ang sinasabi ng iba na huwag sumuko at patuloy na lumaban para sa katuparan ng lahat ng gustong makamit sa buhay.

Sulit lahat ng hirap at sama ng loob na naranasan ko ng ilang buwan na nagdaan sa panunuyo ko kay Arabella. Pakiramdam ko agad na nabura lahat ng sama ng loob at hinanakit ng puso ko habang tinitigan ang mahimbing na natutulog na si Arabella.

Maraming trabaho ang iniwan ko sa Maynila at buti na lang napakiusapan ko si Daddy na siya na lang muna ang bahala na humawak noon. Hindi ko na kasi talaga matiis na hindi makita at mapuntahan dito sa isla si Arabella. Aware sila Mommy at Daddy sa ginawa kong pagdukot kay Arabella although hindi ko nabanggit kong saan ko ito itinago. Gayun pa man isang daang porsyento ang suporta na ibinibigay nilang dalawa sa akin. Wala daw silang ibang hangad sa ngayun kundi makita akong masaya kasama ang babaeng napupusuan ko. Natuto na daw sila ng leksyon sa buhay ng minsan nila akong pilitin na ipakasal kay Trina.

Halos hindi ko na maalis ang titig ko sa natutulog na si Arabella dito sa tabi ko. Nandito pa rin kami sa kubo dahil pareho kaming nakatulog pagkatapos ng maraming beses na pagnanaig. Pakiramdam ko ako na ang pinakamasayang tao sa mundo at lahat ng pagsubok na darating ay kaya kong harapin. basta nandito lang ito sa aking tabi. Totoo nga talaga ang mga narinig ko noon pa man na kung pwede lang ibigay ang langit sa pinakamamahal mo ay gagawin mo mapaligaya mo lang siya.

Malinis na babae si Arabella. Noon pa man alam kong mahal ako nito at napipigilan lang dahil sa takot na nararamdaman ng kanyang puso sa pag -aakalang hindi siya tanggap ng lipunan. dahil sa nakaraan ng tunay na nagluwal sa kanya dito sa mundo. Lagi nitong sinasabi na hindi siya tunay na Villarama at nakakahiya ang kanyang pinagmulan dahil sa kanyang ina na si Ara Perez. Gayun pa man wala na akong pakialam pa sa bagay na iyun. Ipinapangako ko na ipaglalaban ko siya kahit na kanino pa man. Kaya nga ako nagsisikap na mapalago ang negosyo namin para maibigay ko lahat ng pangangailangan nito na hindi na kailangan pang umasa sa mga Villarama.

Alam kong lumaki sa maalwang buhay si Arabella. Hindi basta basta ang pamilyang Villarama at kahit na anong gawin kong sipag. hindi ko matutumbasan ang kanilang kayamanan. Gayun pa man kaya kong ibigay lahat ng luho ni Arabella galing sa aking sariling pagsisikap.

Sinipat ko ang suot nitong relo. Halos alas-tres na ng hapon at wala pa kaming matinong kain. Hindi kami pwedeng abutan ng dilim dito sa bundok kaya naman kahit labag sa kalooban ko kailangan ko na itong gisingin para makabalik na kami ng bahay bago sumapit ng dilim sa buong paligid.

"Hmmm..bakit? Inaantok pa agad na reklamo nito habang nakapikit nito!" . Halatang naubusan talaga ng energy sa aming ginagawa kanina.

Talo pa namin ang bagong kasal kapag makapag loving-loving.

"Mahal ko kailangan na nating makabalik ng bahay. Malapit na naman dumilim at baka dito na naman tayo abutan ng gabi." malambing kong wika dito habang hinahaplos ang maganda nitong mukha. Kinintalan ko din ng magaan na halik sa kanyang noo. Unti- unti naman itong nagmulat ng kanyang mga mata at tumitig sa akin. Pigil ko naman ang sarili ko na hagkan itong muli sa labi dahil baka sumiklab na naman ang aming pagnanasa at lalo talaga kaming gabihin.

"Sige...sa bahay ko na lang itutuloy ang tulog ko. Baka kumulog na naman mamaya.." sagot nito at dahan-dahan ng bumangon. Agad ko naman itong inalalayan dahil nakita ko ang pagkalukot ng mukha nito ng makaupo. Alam kong masakit pa rin ang pagkababae nito kaya naman hindi na ako nagdalawang isip pa na buhatin ito palabas ng kubo at deritsong naglakad papunta sa nakataling kabayo na si Snow.

"Agad kong pinatakbo si Snow ng pareho na kaming nakasakay. Katulad kahapon sa harapan ko pinasakay si Arabella para maproteksyunan ko ito at maiwasan ang pagkahulog. Isa pa mas gusto kong kayakap ito habang binabaybay namin ang daan pabalik ng bahay.

Maayos naman kaming nakarating ng bahay. Agad kaming sinalubong ng nakangiting si Manang Goring at sinabi nito na may nakahanda daw na pagkain si kusina. Mabuti na din kung ganoon dahil pareho kaming gutom ni Arabella at balak kong hayaan itong magpahinga pagkatapos malagyan ng laman ang aming sikmura.

Gusto kong ilibot ito bukas ng umaga sa hasyenda. Yes...matatawag kong isang

hasyenda ang lupain na nabili ko sa lugar na ito. dahil sa lawak ng sakop nito. Nasa 100 hectares at kahit papaano ay kumikita na ako galing sa mga produkto nito. Kung tutuusin kaya namin mabuhay sa lugar na ito ni Arabella ng masagana. Pero siyempre kailangan ko pa ring isaalang-alang ang kagustuhan nito. dahil alam kong hindi madali sa kanya ang ginawa kong pagdukot at paglayo sa kanyang pamilya.

Balak ko din tawagan si Christian para ipaalam dito na kasama ko si Arabella. para matigil na ang pag-aalala nila. Alam kong magagalit ito sa akin pero ano pa nga ba ang magagawa ko? Hindi naman habang-buhay pwede kong itago si Bella. Kailangan nilang malaman para na din matapos na ang kanilang pag-aalala. Nakokunsensya na din kasi ako.

Kailangan ko na silang harapin sa lalong madaling panahon para na din sa kapantagan ng kalooban ni Arabella. Gusto kong malagay na sa maayos ang lahat para maikasal na kami sa lalong madaling panahon. Ayaw ko na siyang pakawalan at gusto ko ng matali na ito ng tuluyan sa akin.

Pagkatapos namin kumain ay muling nakatulog si Arabella. Hinayaan ko na lang ito at sinamantala ko na din ang pagkakataon na makausap ang mga tauhan ko. May mini office ako sa malapit sa mga kabahayan at doon ko kinakausap ang aking mga tauhan,. pati na din ang ibang mga negosyante na nagpapahayag ng pagbili ng mga produkto ng aking lupain. Off limits sila dito sa overlooking dahil gusto kong mapanatiling private ang lugar na ito at tanging sila Manang Goring at ang kanyang asawa lang ang pwedeng pumunta dito with my permission para may mag-asikaso kay Arabella habang wala ako.

Balak ko din magpatayo ng malaking bahay malapit sa talon kung saan una kaming naglalaro ng apoy ni Arabella.

Masyadong memorable sa akin ang lugar na iyun at kailangan namin ng malaking bahay lalo na kapag magkaanak na kami. Hindi pwede dito sa overlooking dahil kung tutuusin hindi ito pampamilya. Pang-bakasyon lang talaga at ayaw kong itira dito ang mga anak ko kung sakaling dumating man ang panahon na magbunga ang aming pagmamahalan.

Ipinilig ko ang aking ulo ng marealized ko na napunta na sa anak-anak ang aking imahinasyon. Gayunpaman handa na ako kung sakaling mabuntis ko ito. Ilang beses ng may nangyari sa amin sa kubo at balak ko pa itong sundan ng makailang ulit bago kami babalik ng Maynila. Mas maganda ng marami akong maitanim na punla sa sinapupunan nito para siguradong wala ng lusot sa akin si Arabella at hindi na din makatanggi pa ang mga Villarama.

ARABELLA POV

Nagising ako na nag-iisa na lang sa silid. Nang sipatin ko ang aking relo ay halos alas-diyes na pala ng gabi. Wala si Kurt sa tabi ko at hindi ko alam kung saan ito nagpunta. Katabi ko lang ito bago natulog kanina at nakakapagtaka dahil wala siya ngayun dito.

Tuluyan na akong bumangon ng higaan. Masakit pa rin ang buo kong katawan dahil sa walang kasawa- sawang pag-angkin kanina sa akin ni Kurt. Pareho kaming sabik sa isat isa kaya naman hindi na namin pa nagawang pigilan ang aming mga damdamin.

Agad akong pumasok sa loob ng banyo para umihi. Nakakaramdam ako ng panlalagkit ng aking katawan kaya nagpasya na din akong maligo para mapreskuhan. Mukhang hindi na din naman ako agad makakabalik pa sa pagtulog. Balak kong lumabas ng bahay ngayun kahit gabi na para hintayin ang pagbalik ni Kurt. Hindi ko alam kung saan ito nagpunta ng ganitong oras ng gabi pero alam kong hindi ito babalik ng Maynila ng hindi ako kasama.

Agad kong itinapat ang hubad kong katawan sa shower. Kahit papaano nakaramdam ako ng ginhawa.

Pagkatapos kong naligo ay agad akong nagbihis ng damit at lumabas ng kwarto. Walang pinagbago, tahimik pa rin dito sa loob ng bahay kaya naman dumiritso na ako ng kusina para maghanap ng makakain.

Nakakaramdam kasi ako ng gutom at sakto naman na namataan ko ang mga stocks ng cup noodles na nasa cupboard. Sakto ito sa malamig na panahon ng gabi habang hinihintay ang pagbabalik ni Kurt.

Hinihintay ko na lang na mainit ang tubig na nakasalang ng narinig kong bumukas ang pintuan ng bahay at may pumasok. Agad akong napatakbo palabas at masaya akong napangiti ng makita ko ang kakarating na si Kurt. Nakita ko ang pagod sa mukha nito kaya agad ko itong nilapitan.

"Kurt! Saan ka galing?" agad na tanong ko. Agad itong lumapit sa akin at hinalikan ako sa labi sabay yakap bago sumagot.

"Doon sa kabahayan. Kausap ko ang mga tauhan ko pati na din ang negosyanteng gustong bumili ng mga produkto dito. Medyo ginabi kami sa pag-uusap kaya ngayun lang ako nakauwi." nakangiti nitong sagot at bumitaw na ito sa pagkakayakap sa akin at sabay na kaming naglakad pabalik ng kusina.

"Bakit hindi mo ako ginising para naman makasama ako." Kunwari ay nagtatampo kong wika dito ng makarating na kami ng kusina. Pagod itong umupo sa isang silya habang nakatingala sa akin.

"Naawa kasi ako sa iyo. Mukhang masarap ang tulog mo kanina kaya hindi na kita inisturbo. Hayaan mo kapag hindi na masakit ang ano mo isasama na kita palagi." Kaswal nitong sagot sabay tingin sa ibabang bahagi ng katawan ko. Bigla naman akong namula sa hiya na siyang napansin ni Kurt kaya natawa ito.

"Joke lang....ikaw talaga. Nakita ko na ang buo mong katawan at nadama ko na at alam kong may masakit sa iyo dahil sa kagagawan ko. kaya huwag ka ng mahiya sa akin." wika nito. Nahampas ko naman ito sa braso na lalo nitong ikinatawa.

"Pervert!" pabiro kong wika habang hindi ko mapigilan ang matawa. Lalo naman itong napahalakhak at agad akong hinila at pinaupo sa kanyang kandungan.

"Yah...I know..pero sayo lang mahal ko! " bulong nito sa malapit sa aking tainga. Bigla naman nagtindigan ang balahibo sa buo kong katawan. lalo na ng maramdaman ko ang matigas na bagay na tumutusok sa pwet ko habang nakaupo ako sa kanyang kandungan. Walang hiya....ang bilis naman nitong magalit si junjun. Ganoon ba talaga kalakas ang epekto ko sa kanya?

"Kurt, nagugutom ako..kumukulo na yata ang tubig." wika ko dito ng mapansin kong inuumpisahan ng maglikot ang mga kamay nito sa aking katawan. Natigilan naman ito malalim na napabuntong-hininga.

"Sorry mahal ko! Hindi ko napigilan ang sarili ko. Ewan ko ba ang laki talaga ng epekto mo sa akin...simpleng pagdidikit lang ng katawan natin nagagagalit na agad si junjun." paos ang boses na wika nito. Pagkatapos ay dumako ang mga mata nito sa isang cup noodles na nakapatong sa mesa.

Nagugutom ka ba? Wala bang iniwan na pagkain si Manang sa ref?" tanong nito.

"Hindi ko alam. Pero parang gusto ko kasing kumain ng cup noodles eh. Ito ang una kong nakita ng pumasok ako dito sa kusina kaya ito na lang ang naisip kong kakainin." sagot ko dito. Napabuntong hininga ito at hinayaan niya akong makaalis sa kanyang kandungan. Tumayo ito at kinuha nito ang pinapainit kong tubig at ito na ang nagsalin ng mainit na tubig sa cup noodles. Pagkatapos ay muli niya akong pinaupo sa kanyang kandungan habang hinihintay namin maluto ang noodles.

"Hindi ka ba nabibigatan sa akin Kurt?" Tanong ko para naman may mapag- usapan kami. Nakakailang kasi ang katahimikan ng buong paligid.

"No mahal ko..I like this position. Lalo akong nag-iinit." sagot nito sa akin at iniyapos ang kanyang braso sa baywang ko. Isinubsob niya pa ang kanyang mukha sa leeg ko. Hinayaan ko na lang siya at kinuha na ang cup noodles para tingnan kong luto na. At ng mapansin kong malambot na noodles ay agad ko ng nilantakan. Tahimik naman si Kurt na hinahayaan akong kumain at ng alukin ko at sinabi nitong busog pa raw.

Nang maubos ko ang aking kinakain ay tumayo na ako sa kandungan ni Kurt. Hindi naman ito nagprotesta at hinayaan niya na lang ako. Tahimik lang na nakasunod ang tingin sa akin habang nililigpit ko ang aking kalat.

"Alam mo bang dalawa lang tayo sa bahay na ito?" maya-maya ay wika ni Kurt sa akin. Natigilan naman ako at nagtatanong na napatitig sa kanya. Ano ngayun kung dalawa lang kami?

"Nasaan si Manang Goring?" kaswal kong tanong.

"Pinauwi ko na muna sa kanila. Gusto ko kasing masulo ang buong bahay kasama ka." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman alam kong ano bang ibig nitong sabihin kaya naman agad akong nag-iwas ng tingin. Kunwari pinapakialaman ko kung ano ang laman ng ref dahil wala naman na akong ibang pwedeng gawin at naiilang ako sa mga titig nito.

Marami namang pagkain sa loob ng ref. Kaya pala hindi nauubusan si Manang Goring ng recipe. Nagtataka kasi ako noon na kahit malayo kami sa kabihasnan marami itong naihahain sa akin kapag kumakain ako. May cake pa nga minsan galing sa isang sikat na baking shop at ang alam ko malayo sa kabihasnan ang lugar na ito.

"Bella...pwede pa ba?" nanigas ang buo kong katawan ng maramdaman ko ang presensya ni Kurt. sa aking likuran at biglang pagyakap nito. Hindi ko alam ang ibig nitong sabihin kaya nagtatanong ang aking mga mata na humarap dito.

"Kurt...nandito tayo sa kusina. Hindi ka pa ba pagod? I think kailangan mo munang magpahinga. dahil ilang oras lang ang tulog mo simula kagabi." sagot ko dito. Hindi ito sumagot bagkos naramdaman ko dila nito na ang humahagod sa aking batok at ang muling pagsapo ng kamay nito sa aking dibdib.

Mukhang alam ko na ang ibig sabihin nito kaya wala na akong nagawa pa kundi ang magpaubaya. Hindi pa siguro ubos ang lakas nito sa katawan kaya hahayaan ko siya sa gusto niya total nag-eenjoy naman ako. Iyun nga lang hindi pa nakakabawi ang kepyas ko pero dahil gusto ni Kurt sino ba naman ako para umayaw. Isa pa nasasabik na din ang katawan ko sa bawat haplos nito. Nakaka-addict pala ang ganitong pangyayari.

Sa loob mismo ng kusina ay muli naming naabot ang langit. Hindi ko alam pero habang tumatagal ang aming paglalaro ay lalo kaming nagiging wild sa isat isa. Wala na akong kahit na katiting hiya na nararamdaman sa aking katawan. sa tuwing sinasamba ni Kurt ang buo kong katawan lalo na ang aking pagkababae.

Hindi ko na alam kong ilang beses akong inangkin ni Kurt sa magdamag. Wala itong kapaguran at hindi ako tinigilan hanggang sa makita ako nitong lupaypay na.

Halos fifteen days pa kaming nag-stay sa Isla at wala kaming ibang ginawa kundi ang mag-ikot at mamasyal at magpakasaya sa piling ng isat isa. Pagkatapos ay nagpasya kaming bumalik ng Maynila para harapin sila Mommy at DAddy. Kabado man pero kailangan namin itong gawin para sa kapanatagan ng lahat. Isa pa gusto ko na din na maikasal kay Kurt sa lalong madaling panahon. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na kaming nagtalik at malaki ang tsansa na mabubuntis ako nito. Ayaw ko naman mag martsa papuntang altar na malaki na ang tiyan ko.

Chapter 133

ARABELLA

Hawak ang aking isang kamay habang nagdadrive si Kurt sa kahabaan ng expressway. Kakarating lang namin ng Maynila sakay ng isang chopper. Kumakabog ang aking dibdib sa posibleng naghihintay sa amin sa mansion pagdating namin. Tiyak na magugulat sila Mommy at Daddy at natatakot ako sa posible nilang gawin kaya naman halos pagpawisan ang buo kong katawan sa sobrang nerbiyos gayung malamig naman dito sa loob ng kotse.

"Relax ka lang Mahal ko! Kaya ko silang harapin." nakangiti nitong wika sabay pisil ng palad ko. Nag-alala naman akong tumitig dito tsaka pilit na ngumiti.

"Paano kong saktan ka nila? Alam kong magagalit sila sa atin Kurt!" sagot ko dito. Ngumiti lang si Kurt habang naka-focus sa manibela.

"Tatanggapin ko! Alam kong maiintindihan nila tayo at handa kong tanggapin kung lulumpuhin man nila ako ng bugbog. Walang makakapigil sa akin na mahalin at ipaglaban ka. at isa pa ngayun pa ba ako susuko gayung naranasan ko ng maging masaya sa piling mo? Kaya huwag kang matakot mahal ko! Hindi naman siguro sila ganoon kasama para patayin ako diba at isa pa nandyan ka naman para ipagtanggol ako." nakangiti nitong sagot sa akin. Agad naman akong kinilabutan. Pagkatapos ay hinampas ko ito sa braso. Tumawa naman ito.

Muli akong napatitig sa labas ng aming dinadaanan. Pilit kong isinisiksik sa utak ko na mabait sila Mommy at Daddy at hindi naman siguro sila gagawa ng hakbang na ikapapahamak ni Kurt.

Pagpasok pa lang ng sasakyan sa loob ng bakuran ng mansion ay lalong tinambol ng kaba ang puso ko. Pakiramdam ko talaga may hindi magandang mangyayari. kaya naman kailangan kong maging alerto para maprotektahan si Kurt. Hindi ko naman pwedeng hayaan na saktan ito nila Daddy kung sakali.

"Bella! Diyos ko..saan ka ba galing at mabuti naman naisipan mo pang umuwi!" agad akong napalingon sa aking likuran ng nakita kong nagmamadaling naglakad palapit sa amin si Mommy. Agad ako nitong niyakap at hinalikan sa pisngi. Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata sa isiping masyado itong nag-alala sa akin. Alam ko kung gaano ako kahalaga kay Mommy at ngayun ko lang naisip kung paano ito nag-aalala sa bigla kong pagkawala.

"Alam mo bang nag-aalala kami sa iyo ng sobra? Ginawa na namin ang lahat para mahanap ka at malaman-laman lang namin na si Kurt pala ang dumukot sa iyo?" may himig na galit sa boses ni Mommy at bumitaw sa pagkakayakap sa akin at hinarap si Kurt. Nagulat pa ako ng bigla nitong sampalin si Kurt. Hindi naman nakitaan ng galit sa mukha ni Kurt bagkos ay buong puso itong nagpapakumbaba.

"Kulang pang kabayaran sa ginawa mong ito lalaki ka! Ano ba ang pumasok sa kukute mo? Bakit nagawa mo ang bagay na ito Kurt?" galit na singhal ni Mommy kay Kurt.

"Sorry po Tita....mahal ko talaga si Arabella kaya nagawa ko siyang dukutin. Mababaliw ako kapag tuluyan niya akong iiwan at bumalik ng Amerika." sagot ni Kurt habang hindi makatingin ng diretso kay Mommy. Alam kong guilty ito sa kanyang ginawa. Hindi ko naman mapigilan ang maiyak habang iniisip kong paano pahuhupain ang galit ni Mommy.

"Sorry? Alam mo bang ilang araw akong hindi nakatulog dahil sa ginawa mong ito Kurt? HIndi mo man lang ba naisip na may pamilyang naghahanap kay Arabella? Bakit kailangan mo pa siyang dukutin gayung hindi ka naman namin pinagbabawalan na suyuin siya? galit na wika ni Mommy.

"Mommy...Sorry po! Kasalanan ko din naman ito. Hindi ako nag-ee -effort na tumawag sa inyo. Mahal ko si Kurt Ma at nagkakamabutihan na kaming dalawa." umiiyak kong sagot. Tinitigan lang ako ni Mommy tsaka muling hinarap si Kurt.

"Ayaw ko ng ulitin mo pa ang bagay na ito Kurt ha? Papatayin mo ako sa nerbyos dahil sa ginawa mong ito. Mahal ko si Bella at ayaw kong sumama ang loob niya sa akin dahil alam kong gaano ka niya ka-gusto!

Pero hintayin mo si Gabriel at Christian at ihanda mo ang sarili mo dahil alam kong hindi lang sampal ang matitikman mo sa kanila.' wika ni Mommy. Kinabahan naman ako.

"Handa ko pong harapin lahat ng parusa na ibibigay nila sa akin Tita. Basta hayaan nyo lang po akong mahalin at makasama si Arabella." sagot ni Kurt. Napabuntong hininga naman si Mommy at binalingan ako.

"Bakit ka umiiyak dyan? Hindi naman kita sinaktan ah? Para sinampal ko lang naman si Kurt nagiging emotional ka na agad? Ayusin mo ang sarili mo dahil parating na ang Daddy at Kuya mo!" seryosong wika ni Mommy. Hindi ko naman alam kung matatawa ako o lalong iiyak sa sinabi nito.

Mom, pwede po bang tulungan mo akong kumbinsihin sila na huwag saktan si Kurt? Papakasalan naman niya agad ako eh. at hindi naman niya tatakbuhan ang mga nangyari sa amin. "nakikiusap kong wika kay Mommy. Nakita ko ang pagkunot ng noo nito at saglit na natigilan. Pagkatapos ay nagpapalipat lipat ang tingin nito sa aming dalawa ni Kurt bago pinandilatan si Kurt.

"May nangyari na sa inyong dalawa? Diyos ko Bella! Kurt hindi ako papayag na hindi kayo makasal agad ni Bella. Lugi ang anak ko dahil siya ang babae." agad na sagot ni Mommy. Nakita ko ang pagsilay ng masayang ngiti sa labi ni Kurt. Halatang nagustuhan nito ang katagang lumabas sa bibig ni Mommy.

"Dont worry po Tita. Ipapa-rush ko po agad ang preparation ng kasal namin. Ayaw ko naman na din pong pakawalan pa si Bella. Matagal kong hinintay ang pagkakataon na ito at ayaw ko na pong magsayang pa ng oras." nakangiting sagot ni Kurt. Pabuntong-hininga na tumango si Mommy at niyaya nya kaming pumasok sa loob ng living room.

"Hintayin niyo dito si Gabriel at Christian dahil pauwi na silang galing opisina. And Kurt...please call your Mom and Dad. Gusto kong mapag- usapan ngayun mismo ang kasal niyo ni Arabella." wika ni Mommy at iniwan na kami dahil pupuntahan daw nito si baby Rafael sa nursery room.

Binalingan ko si Kurt ng kami na lang dalawa ang naiwan dito sa living room. Nagtatanong ang mga matang tumitig ako dito. Napansin ko kasi na hindi naman masyadong galit si Mommy at parang ini-expect pa nito. ang pagdating namin ngayung araw dahil halatang nakaabang ito kanina sa labas at hindi man lang nagulat sa aming pagdating.

"I called them ten days ago para sabihin na kasama kita. Galit na galit sila sa akin at normal lang naman iyun.. halos patayin nga ako sa mura ng mga kapatid mo habang kausap ko sila..pero alam ko naman na maiintindihan nila tayo at nangako ako na uuwi tayo ngayung araw kaya ini-expect na nila ang pagdating natin." tatawa-tawang sagot ni Kurt sa akin. Nakurot ko naman ito sa tagiliran dahil sa panggigil. Kaya pala ganoon lang ang reaction ni Mommy. Hindi man lang ito nagulat kung bakit ngayun lang ako nakauwi at kasama pa si Kurt. Although nakatikim ng sampal si Kurt pero kulang pa rin ang ipinakita nitong galit kanina. Parang tanggap niya na ang lahat ng mga nangyari.

'Loko ka talaga! Hindi mo man lang sinabi sa akin na nakakausap mo sila... kaya pala relax na relax ka lang dyan habang bumibyahe tayo pauwi dito.... iyun pala alam na nila ang tungkol sa ating dalawa?" sagot ko at pinandilatan ito. Natawa ito at natigil lang ng biglang pumasok sa loob ng living room sila Daddy Gabriel at Kuya Christian. Halatang galing ang mga ito sa opisina dahil sa kanilang mga suot. Wala akong nakita kahit na anong expression sa mukha ni Daddy pero kitang kita ko naman ang galit sa mga mata ni Kuya Christian na nagmamadaling naglakad patungo sa kinaroroonan naming dalawa ni Kurt.

Tatayo sana si Kurt para salubungin ang mga bagong dating ng biglang lapitan ito ni Kuya Christian at suntukin. Sapol ang panga ni Kurt at muli itong napaupo ng sofa. Agad naman akong lumapit at hinawakan si Kuya Christian para pigilan sa muling pagsugod nito kay Kurt.

"Kuya tama na! Huwag mo naman sanang saktan si Kurt! Nandito siya para sabihin na hindi naman siya tatakas sa obligasyon sa akin." umiiyak kong wika kay Kuya at aktong hahawakan ko ito sa kamay pero tinabig niya ako. Galit nitong tinitigan si Kurt at dinuro.

"Walang hiya ka! Ang lakas ng loob mo para gawin ito Kurt!" galit na wika na si Kuya. Hindi naman nakaimik si Kurt kaya naman hinawakan ko na sa damit si Kuya Christian at pilit na hinihila palayo kay Kurt.

"Christian...tama na iyan!...Nonsense na kung daanin mo pa sa pagiging bayolente ang lahat. Nangyari na ito at wala na tayong magagawa pa!"

maawturidad na wika ni Daddy. Umupo ito sa katapat na sofa at tinitigan si Kurt. Natigilan naman si Kuya habang nanlilisik ang mga mata na tumitig kay Kurt. Pagkatapos ay ibinaling ang tingin sa akin at tinapik ako sa balikat bago pumunta sa isang bakanteng sofa at naupo. Muli naman akong bumalik sa tabi ni Kurt. Titig na titig naman si Daddy sa aming dalawa bago nagsalita.

"Ikaw lalaki, ano ang plano mo ngayun? Hindi pwedeng ganoon-

ganoon na lang..kailangan mong ipakita sa amin kung gaano ka talaga ka -seryoso kay Arabella...." malakas ang boses na wika ni Daddy Gabriel. Agad naman napayuko si Kurt habang himas ang nasaktang panga galing sa suntok ni Kuya.

"Dont worry po Tito. Papanagutan ko po si Arabella at pakakasalan ko po siya sa lalong madaling panahon." sagot nito.

"Dapat lang....ayaw ko ng makialam pa sa mga nararamdaman niyong dalawa. Ang importante sa akin ay masaya ang mga anak ko at wala akong pakialam kung sino ang magugustuhan nila at makasama habang buhay. Hindi kita kukundinahin sa ginawa mong ito pero sana huwag mo ng ulitin.....akala talaga namin napahamak na si Arabella dahil bigla itong nawala...pero since ikaw ang kasama niya ano pa nga ba ang magagawa namin kundi ibigay ang basbas sa inyong dalawa. Ayaw naming maging kontrabida sa nagugustuhan ng mga anak ko dahil pinagdaanan ko din iyang mga pinagdaanan niyo ngayun..hiling ko lang na mahalin mo si Bella sa abot ng iyung makakaya dahil hindi kami mangingimi na bawiin siya sa iyo kapag saktan mo lang siya." mahabang wika ni Daddy.

Agad naman akong naluha sa sinabi nito. Siguro nga isa ako sa mga maswerteng tao dito sa mundo dahil ang kinikilala kong mga magulang ay handang intindihin ang aking nararamdaman. Baka bugbog sarado na si Kurt kung sa iba pa ito nangyari.. Buti na lang at sampal lang ang natanggap nito kay Mommy kanina at isang sapak naman kay Kuya Christian. Ayos na din siguro iyun dahil may kasalanan naman talaga si Kurt. Hindi nakakatuwa ang ginawa nitong pagdukot sa akin. Alam kong sobra silang nag-alala kaya naman babawi na lang siguro kami ni Kurt sa kanila sa mga susunod na araw.

Alam kong dahil sa matinding pagmamahal sa akin kaya siya nakagawa ng hakbang na sa mata ng lahat ay isang malaking pagkakamali..... pero alam kong maitutuwid lahat ng iyun dahil sa pagmamahal na inialay niya sa akin.

"Hay naku! Naunahan pa ako ni Bella...Mas matanda ako sa kanya ng ilang taon pero mukhang napag- iiwanan na ako ng panahon."

Naghihimutok na wika ni Kuya Christian habang nakaupo ng sofa. Mukhang hindi na ito galit dahil nawala na ng pamumula ng mukha nito. Hindi na din masakit kong tumitig kay Kurt. Sabay-sabay naman kaming napatitig dito. Narinig ko ang malakas na pagbuntong hininga ni Daddy tsaka tumayo.

"Babagal bagal ka kasi eh. Iyan tuloy naunahan ka ng Philippine Military. Hintayin mo na lang na makatapos sa training niya si Carmela tsaka mo ulit pormahan."Wika ni Daddy sabay tayo. Gulat naman akong napatitig kay Kuya Christian. Ilang araw lang akong nawala pero mukhang marami na ang mga nangyari.

"Gago kasi itong si Kurt eh. Kung hindi niya sana kinidnap si Bella hindi sana mahahati ang attention ko. Makakapag -focus sana ako kay Carmela..." sagot naman ni Kuya. Napapailing naman si Daddy at nagpaalam ng aakyat na muna ng kwarto para magbihis. Parating na din ang mga magulang ni Kurt para pag-usapan ang kasal namin sa ikalawang pagkakataon.

"Pasensiya ka na Bro. Kailangan ko kasing manigurado para hindi na makakawala sa akin si Bella at para siguradong wala ng tututol sa pag- iisang dibdib namin." sagot ni Kurt.

Masamang tinitigan ulit ito ni Kuya.

"Kung hindi ka ba naman gago eh. Dapat umpisa pa lang sinabi mo na sa akin ang plano mo para naman hindi ako mahawa sa pagkataranta ng pamilya namin. Baka natulungan pa kitang gago ka eh! Tingnan mo tuloy, hindi ko napagtuunan ng pansin si Carmela. dahil sa kakahanap kay Bella. Talaga naman! Bakit ba napakatigas ng ulo ng mga kababaihan! Sinusuyo na nga lalo namang lumalayo! Pahamak talaga iyang padalos-dalos mong desisyon Kurt eh! Akala ko ba magkaibigan tayo? Bakit mo ako tinatrydor gago ka?" bakas ang inis sa boses ni Kuya habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi naman napigilan na matawa ni Kurt.

"Sorry na Bro! Hindi ko na uulitin ito promise!" natatawang sagot ni Kurt. Lalo naman nagsalubong ang kilay ni Kuya.

"Paano mo pa uulitin eh nahulog na sa mga kamay mo si Bella. Pasalamat ka at itinuturing pa rin kitang kaibigan. Kung hindi, baka hindi lang sapak ang inabot mo sa akin!" asar na sagot ni Kuya. Nagtataka naman akong nagpalipat-lipat ng tingin sa kanilang dalawa. Ang bilis naman nilang magkaayos? Parang wala lang kay Kurt na nasapak siya ni Kuya? Hindi man lang ito nagtangkang gumanti?

"Kidnapin mo na lang din at dalhin mo sa isang masukal na lugar para wala ng kawala sa iyo." natatawang sagot ni Kurt. Napatayo naman si Kuya Christian at buong panggigil na binatukan ang tumatawang si Kurt.

'Gago...hindi ko gagawin ang ginawa mo! Isa pa malabo pa sa sikat ng araw na magawa ko iyan..tiyak na manlalaban si Carmela dahil nag-aaral na iyun ng martial arts. Baka mapaiksi pa ang buhay ko kung gagawin ko iyang suggestion mo." sagot ni Kuya.

Tiling iling naman na tumawa si Kurt tsaka ako nito inakbayan.

"Well, sorry ka na lang. Tama si Tito kanina...hintayin mo na lang na matapos ni Carmela ang training sa Military tsaka mo umpisahan ang manligaw." natatawang sagot ni Kurt. Napasabunot naman si Kuya sa kanyang buhok dahil sa matinding frustrations.

"Kailan pa iyun? Baka tumanda na ako nitong mag-isa. Napakahirap pala ng ganitong sitwasyon..papasok sa military ang babaeng gusto ko at hindi ko alam kung kailan ko ulit siya makikita. Hay kung alam ko lang na mangyayari ito pinatulan ko na sana siya sa Palawan." naghihimutok na wika ni Kuya. Mukhang tinamaan talaga ito kay Carmela dahil kita dito ang pagiging miserable sa buhay.

"Pakipot ka pa kasi Kuya eh. Mahal mo naman pala iyung tao, aayaw-ayaw ka pa!" natatawa kong sagot. Binalingan naman ako ng tingin ni Kuya tsaka ako pinaningkitan ng mga mata.

"Aba! Nagsalita ang hindi din pakipot! Dahil sa pagiging pakipot mong iyan Bella kaya apektado ang lovelife ko.!" asar na sagot nito. Natigilan naman ako. Nakalimutan ko. Pareho lang pala kaming dalawa ni Kuya na may pakipot na pag-uugali. Mukhang si Ate Miracle lang ang fighter sa amin. Hindi na pinakawalan si Kuya Roldan ng maramdaman nitong mahal niya ito.

Hindi naman nagtagal ay dumating na din ang mga magulang ni Kurt. Mukha namang masaya si Tita Amara at hindi ko nakikitaan ng disgusto sa kanyang mukha habang pinag-uusapan ang date  ng aming kasal. Mukhang mas excited ito kumpara kila Mommy at Daddy. Ewan ko lang kong sincere ito sa kanyang mga pinapakita pero wala na akong pakialam pa. Ang importante

sa akin ay si Kurt at magiging masaya kami sa piling ng isat isa.

Agad na pinag-usapan ang detalye ng aming kasal. Napagkasunduan ng magkabilang panig na agad gagawin ang kasal sa susunod na buwan sa kagustuhan na din naming dalawa ni Kurt. Halos kasi ayaw na namin humiwalay sa isat isa. Gusto ni Kurt na sa condo ako titira na pag-aari nito pero hindi pumayag sila Mommy. Hindi daw kami pwedeng magsama na parang mag-asawa hanggat hindi pa tapos ang aming kasal. Kung tutuusin ayos lang naman na magsama na kami ni Kurt dahil ilang beses ng may nangyari sa amin. Pero dahil ito ang kagustuhan nila Mommy at Daddy sino ba naman kami para tumutol. Isa pa halos isang buwan lang naman kami magtitiis. Pagkatapos noon pwede na namin gawin lahat ng gusto namin.

Chapter 134

CARISSA POV

Sinindihan ko ang kandila sa puntod ng mga magulang ko pati na din kay Ate Ara. Tinitigan ko ang mga nakangiting larawan habang hindi ko mapigilan ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. Ang bilis ng panahon. Aminado ako na hindi nagiging masaya ang childhood days kasama sila pero gayunpaman pamilya ko sila at sila ang nagiging dahilan kung bakit natuto akong lumaban sa buhay.

"Ate...kumusta ka na? Siguro proud ka sa anak mo ngayun noh? Parang kailan lang pero ang bilis ng panahon...mag- aasawa na siya at bubuo na ng sariling pamilya.

Maraming salamat sa tiwala na ibinigay mo sa amin noon na kami ang magpalaki sa kanya. Na kami ang kikilalanin niyang mga magulang imbis na ikaw. Alam kong masakit sa iyo ang mga nangyari noon, noong mga panahon na ipinagkatiwala mo siya sa amin....alam kong nagsakripisyo ka din para sa magandang kinabukasan ni Arabella kaya mas pinili mong mawalay siya sa iyo kahit na masakit sa kalooban mo. Ina din ako at alam ko ang nararamdaman mo noon..."

" Siguro naman natupad ko ang pangako ko sa iyo noon na aalagaan ko siya...Hayan na! Lumaki siyang mabait at mapagmahal na anak at kapatid katulad ng hiling mo sa akin na iguide namin siya sa wastong daan...ayan na Ate ibinigay ko na ang wish mo noon..... Thank you sa palaging pagabay mo sa kanya....

"Kung nasaan ka man ngayun sana masaya kayo...kasama sila Daddy at Mommy. Huwag kang mag-alala kahit na mag-aasawa na ang anak mo nandito pa rin ako para patuloy siyang gabayan at alagaan. Hindi namin siya hahayaang masaktan dahil patuloy namin siyang aalagaan sa abot ng aming makakaya.

"Habang buhay ko kayong hindi makakalimutan Ate...alagaan mo sila Mommy at Daddy ha? Ikumusta mo na ako sa kanila at sabihin mo na mahal na mahal ko kayo! Sa kabila ng pagdurusa ng pamilya natin noon hinding hindi kayo mawawala isip at puso ko habang buhay. Salamat sa magandang alaala sa pamamagitan ni Arabella..napasaya niya kami Ate..

nagiging mabait siyang anak!" Mahina kong usal at agad na pinunasan ang luha sa aking mga mata ng hindi ko napapansin. Hindi man nagiging maayos ang relasyon namin ni Ate Ara pero kahit na pagbabaliktarin pa ang mundo. hindi pa rin maikakaila na kapatid ko pa rin siya at minsan niyang iniligtas ang buhay ko noong nasa bingit ako ng kapahamakan. 

Iyun nga lang at sadyang mapaglaro ang tadhana sa amin. dahil kung kailan nakitaan ko na siya ng pagbabago tsaka naman siya nawala. Masakit pero kailangan kalimutan ang mapait na alaala para sa katahimikan ng lahat.

Pinahid ko ang luha sa aking mga mata at nilingon si Gabriel. Karga nito ang bunso namin na si Rafael habang tahimik na nakatitig sa puntod ng mga mahal ko sa buhay.

"Siguro sobrang proud nila sa iyo kung nasaan man sila. Tinupad mo na ang wish niya at alam kong gagabayan niya palagi si Arabella. kahit na ano man ang mangyari." Nakangiting wika ni Gabriel. Tipid naman kong ngumiti dito bilang pag sang-ayon.

"I think we need to go. Bukas na ang kasal ni Arabella at at kailangan natin mag-ipon ng lakas para sa event bukas. pagyaya ni Gabriel sabay akbay sa akin. Napatango ako at muling sinulyapan ang mga larawan ng mga namayapang mahal ko sa buhay bago tuluyang lumabas ng mausoleum.

ARABELLA POV

Parang gusto ko ng hilahin ang mga araw para lang dumating na ang bukas. Iyun ang pinakaaasam na araw namin ni Kurt. Kasal na namin at alam kong iyun ang umpisa para lalo kaming magiging masaya.

Sa buong buwan ng preparation ng

kasal namin todo suporta sila Mommy

at Daddy pati na din sila Ate Miracle.

Mas lalo kong napatunayan ang

pagiging mabuti nila sa akin sa kabila

ng hindi naman nila ako tunay na

kapatid at anak.

Nagiging maayos na din naman ang pakikitungo ni Tita Amara sa akin. Sa katunayan nga ayaw niyang tawagin ko siyang Tita...Mommy na lang daw dahil magiging asawa na ako ng anak niya.

Maraming bagay ang dapat na ipagpasalamat sa Diyos. Nalagpasan ko ang maraming pagsubok sa buhay na dumaan sa akin. Masaya o malungkot na pangyayari alam kong magagamit ko ang mga iyun para lalong maging matatag sa buhay.

Napag-usapan na din namin ni Kurt na itutuloy ko ang pag-aaral kahit kasal na kami. Pumayag naman ito at sinabi sa akin na susuportahan niya lahat ng gusto ko. Kaya kahit kasal na kami pipilitin ko pa rin maging Doctor. hindi para sa akin kundi para sa pamilya ko. Kila Mommy at DAddy na walang ibang ginawa kundi intindihin ako.

"Arabella, nandiyan ka ba loob? Pwede ba kitang makausap sandali?"

Napalingon ako sa pintuan ng marinig ko ang boses ni Mommy Carissa. Agad akong tumayo sa pagkakaupo ko dito sa aking kama at mabilis na tinungo ang pinto para buksan. Bumungad sa

akin ang nakangiting mukha ni Mommy kaya agad ko itong niyayang pumasok sa loob ng kwarto. Nagtaka pa ako dahil may bitbit itong isang envelope.

"Excited ka na ba bukas?" agad na tanong ni Mommy Carissa ng makapasok ito sa kwarto ko. Malambing naman akong napayakap dito.

"Thank you Mommy and of course super duper excited na talaga ako. Sa wakas matutupad na ang pangarap ko na maging isang Santillan. Magiging Arabella Villarama Santillan na ako Ma. Kinikilig kong sagot. Napangiti naman si Mommy at tinapik ako sa balikat. Bumitiw na din ako sa pagkakayakap dito at masayang tumitig kay Mommy at sa hawak nitong envelope.

"I think this is the right time na ibigay ko na ito sa iyo Arabella. Bubuo ka na ng sarili mong pamilya at magagamit mo ito hindi man ngayun pero baka sa mga magiging anak mo" wika nito sa akin at naglakad papunta sa may study table ko. Umupo ito doon at inilabas ang laman ng brown envelope. Nagtataka naman akong kinuha ang isang papel na inilabas nito at tinitigan.

"Ito yung mga pera at ari-arian na naiwan ng Mommy Ara mo before siya binawian ng buhay. Nakalagay na ito lahat sa pangalan mo dahil iyun naman talaga ang dapat." Nakangiting wika ni Mommy Carissa. Agad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat. Hindi ko inaasahan ang mga ganitong topic lalo na kung related sa pagkatao ko at nakaraan ko. Iniiwasan ko na kasing isipin ang tungkol sa bagay na iyun dahil aaminin ko sa aking sarili na hanggang ngayun hindi ko matanggap na anak ako ng isang ARA Perez. Pakiramdam ko may sumpa sa pangalan na iyon dahil palagi itong ikinakabit sa tunay kong pagkatao.

"Mom....hindi ko na kailangan ang mga iyan....hindi ko siya kilala at never ko siyang kinilalang ina." naiiyak kong sagot dito. Nakita ko ang lungkot na biglang gumuhit sa mga mata ni Mommy. pagkatapos kong sabihin ang katagang iyun kaya napayuko ako.

Totoo naman talaga! Never ko siyang kinilalang Ina. Mula noon, Tita ang pagkakakilala ko sa kanya at palagay ko hindi mababago iyun sa paglipas ng panahon. Never ko na ngang madalaw ang puntod niya eh. lalo na ng malaman ko ang mga kalokohang nagawa niya noong nabubuhay pa. Never kong pinangarap na maging Nanay ang babaeng iyun dahil pati ako nagdusa dahil sa kasamaan na nagawa niya. Parang nakatatak kasi sa pagkatao ko kung anong klaseng ina siya at pagkatapos akong ipinanganak agad akong ibinigay kina Mommy Carissa.

"Huwag kang magsalita ng ganyan Arabella. Malaki ka na para maisip mo kung ano ang tama o mali. Sooner or later magkakaanak ka din at mararamdaman mo ang nararamdaman ng iyung Ina. Huwag kang magalit sa kanya...Ina mo pa rin siya at kahit na anong mangyari utang mo sa kanya ang buhay mo ngayun." mahinahong sagot ni Mommy Carissa. Napayuko ako dahil nakaramdam ako ng pagkapahiya.

"Hindi ko kailangan ang mga iyan Ma. Ayaw kong humawak ng mga bagay na galing sa kanya." sagot ko at pinahid ang luha sa aking mga mata.

"Bella huwag ka namang ganyan sa kanya...matuto kang magpatawad at igalang siya bilang iyung Ina." sagot ni Mommy. Nanghihina akong napaupo sa sofa habang hindi mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Huwag mong isipin na hindi ka nya mahal Bella. Mahal na mahal ka niya at nakita ko ang lungkot sa kanyang mga mata ng ipinagkatiwala ka niya sa amin noon. Wala lang siguro siyang choice noon kaya ka ibinigay ka amin. Reclusion perpetua ang hatol sa kanya kaya alam niyang hindi ka nya mabibigyan ng magandang kinabukasan. kapag ipilit niyang makasama ka. Nakita ko kung paano siya nagsisi at nagdusa sa kanyang mga kasalanan. kaya kahit na gaano pa siya kasama bigyan mo siya ng kaunting paggalang Bella." mahabang wika ni Mommy. Lalo akong naluha. Parang biglang nanikip ang dibdib ko dahil sa mga narinig.

"Alam kong hanggat maari ayaw niyang mawalay ka sa kanya..pero wala siyang ibang mapagpipilian. Kailangan niyang pagbayaran lahat ng mga kasalanan niyang nagawa at alam kong pinagsisisihan niya ang mga iyun sa huling sandali ng kanyang buhay..

siguro kung wala lang siyang mga kasalanan na dapat pagbayaran..mas gugustuhin niyang siya ang magpalaki sa iyo.." muling wika ni Mommy. Lalo naman akong napaiyak.

"Magiging Misis Santillan ka na bukas. Kung gusto mong maging masaya hanapin mo ang kapatawaran sa puso mo." wika ni Mommy at tumayo na. Tinapik pa ako nito sa balikat at lumabas na ng kwarto. Naiwan naman ako na hindi mapigilan ang pag iyak habang isa-isang tinitingnan mga inilabas ni Mommy Carissa mula sa envelope.

"Mga pera sa banko at tituo ng isang bahay na nakapangalan na sa akin. Kalakip nito ang larawan ni Ara Perez. Lalo akong naluha at nanginginig ang mga kamay na tinitigan ang babaeng nasa larawan. Walang duda, galing ako sa kanya dahil para kaming pinagbiyak na bunga. Kaya pala tuwing sumasama ako kay Mommy noon sa sementeryo para dalawin sila ay kakaiba ang aking nararamdaman kapag nakatitig sa puntod at larawan nito.

"Ma? Hindi ko alam kung bakit pero bakit napakahirap mong tanggapin? Dahil ba naging masama ka noon at wala kang ibang ginawa kundi pahirapan si Mommy Carissa. o dahil never ka naman talagang nagpaka-ina sa akin? Hindi kita kilala. Siguro nga galing ako sa laman at dugo mo pero sorry! hindi kita maalala at mahirap sa akin tanggapin ito. Basta mo na lang akong ipinamigay noong naisilang mo na ako. Hindi ko man lang nasilayan ang mukha mo noon....

"Magiging Misis Santillan na ako bukas at sana nakikita mo kung ano ang nararamdaman ko ngayun. Siguro nga tama si Mommy Carissa...kailangan kitang patawarin para sa katahimikan ng lahat at para lalo kong maramdaman ang kasiyahan sa puso ko. Wala tayong masayang alaala, pero sana sa susunod na buhay, kung sakaling ikaw pa rin ang magiging Ina ko..sana maging mabait ka na. Mahirap tanggapin na ang akala kong pamilya na nagpalaki sa akin hindi ko pala tunay na pamilya. Gayunpaman kailangan kong magmove-on at tanggapin lahat." Mahina kong usal at isa-isang ibinalik sa loob ng envelope ang mga documents. Itinago ko ito sa loob ng aking walk in closet. Wala akong balak na gamitin o galawin ang mga kayamanan na iniwan nito.

Sandali muna akong nagmumuni- muni bago naisipan na lumabas ng kwarto. Gusto kong lumanghap ng sariwang hangin para naman mawala ang mga alalahanin ko sa buhay.

Naabutan ko sa living sila Ate Miracle at ang asawa nito na si Kuya Roldan. Agad na tumayo si Ate Miracle ng makita ako at nakangiting tumitig sa akin.

"So, kumusta ang pakiramdam ng bride to be? Dapat magbeauty rest ka para glowing ka bukas." nakangiting wika ni Ate Mira at agad na nakipagbeso sa akin. Nakangiting tinigan ko si Ate Miracle. Parang gusto kong mainggit sa hitsura nito ngayun. Parang hindi man lang nanganak ng kambal dahil bumalik na agad sa dati ang kanyang alindog. Walang duda, masaya ito sa piling ni Kuya Roldan. Sabagay, kung ikaw ba naman magkaroon ng bilyonaryo at mapagmahal na asawa ewan ko lang kung may poproblemahin ka pa. Bonus na lang din siguro ang pagkakaroon ng mababait na mga biyanan.

Nakangiti namang tumayo si kuya Roldan at nagpaalam. Pupuntahan daw nito ang kambal sa nursery room. Yes.. hindi nakatira dito sa mansion sila Ate Miracle pero sinisiguro nila Mommy at Daddy na kapag pumupunta dito sa mansion ang kanilang mga apo ay may maayos itong kwarto kung saan pwedeng makapagpahinga. Sa katunayan pwedeng mag-stay dito sa mansion sila Ate Miracle dahil ang kwarto nito ay hindi pinapagalaw nila Mommy.

"Super excited na ako Ate.. Hindi ko akalain na matutupad din sa wakas ang matagal ko ng pangarap na magiging Misis Santillan. Imagine big dream ko lang ito noon at ngayun sa wakas matutupad na!." masaya kong sagot.

"I know little Sissy! Kahit naman anong pagsubok na dumating sa inyong dalawa kung kayo talaga para sa isat isa kayo talaga. Tingnan mo kami ni Kuya Roldan mo..sino ba ang mag-aakala na sariling Ninong ko pa ang mamahalin ko at makakatuluyan ko diba?" nakangiti nitong sagot. Agad naman akong napatango. Pagkatapos ay agad din kaming natigilan ng makita namin ang papalapit na si Kuya Christian. Sa lahat ng tao dito sa bahay mukhang ito lang ang hindi masaya. Nakabusangot ito at halatang may galit sa mundo. Kinindatan muna ako ni Ate Miracle bago hinarap ang wala sa sariling kakambal.

"Anong problema mo diyan Christian? Bakit parang pinagbagsakan ng langit at lupa ang hitsura mo? Dont tell me hanggang ngayun hindi ka pa rin naka- get over sa pagpasok ni Carmela sa military? Naku! Sinasabi ko sa iyo.. maghanap ka na lang ng iba dahil wala ka ng pag-asa doon. Majority mga lalaki ang mga kasama noon sa training at tiyak marami ang magkakagusto doon na mga machong sundalo." kantiyaw ni Ate Miracle kay Kuya Christian. Matalim naman itong tumitig kay Ate "Pwede ba Mira? Wala ako sa mood ngayun makipagbiruan sa iyo..." inis na sagot nito. Agad naman natawa si Ate Mira.

"Eh nasa mood ako ngayun eh! Hay naku, arte-arte pa kasi eh. Talo mo pa ang babae kapag magpakipot. Hindi ka kasi gumaya sa akin na agad na napabagsak sa aking mga kamay si Roldan....tingnan mo wala agad siyang lusot sa akin..wala kasi sa bokabularyo ko ang pakipot-kipot na iyan...

nagshare pa naman tayo sa matris ni Mommy pagkatapos ngayun babagal- bagal ka." pagpapatuloy na pang-aasar ni Ate. Hindi ko naman mapigilan ang matawa.

Will you please shut up? Nakakarindi ka na eh!" sigaw ni Kuya Christian. Mukhang wala ito sa mood ngayun pero ayaw paawat ni Ate. Tumayo ito at agad na nilapitan si Kuya at hinila sa buhok.

"Mas nauna akong lumabas sa iyo dito sa mundo kaya huwag mo akong masigaw-sigawan Christian ha? Para binibiro lang kita talo mo pa ang babae. na hindi niregla sa sobrang sungit!" nandidilat na wika ni Ate. Napakamot naman sa ulo niya si Kuya. Kung tutuusin sanay na ako sa kanilang dalawa. Para itong mga aso at pusa. Kambal naman sana pero laging trip nilang asarin ang isat isa. Ang kagandahan lang kay Kuya Christian, never itong gumanti kay Ate kahit na nasasaktan na siya. Iniisip marahil na siya ang lalaki at dapat mahaba ang kanyang pasensiya. Isa pa tiyak na malalagot ito kay Daddy kapag saktan niya ang kakambal.

"Hindi mo ba ako bibigyan ng kahit kaunting katahimikan man lang? Imbes na palakasin niyo ang loob ko lalo niyo akong dina-down eh.!" inis na sagot ni Kuya. Nginisihan lang ito ni Ate Miracle bago muling umupo ng sofa.

"fine..anong tulong ba ang gusto mo? Sabihin mo lang baka may maitulong ako sa wasak mong puso?" tanong ni Ate.

"Gusto ko siyang makita at makausap... miss na miss ko na siya..." sagot ni Kuya. Tumaas naman ang kilay ni Ate.

"Ayyy malabo! Ayun kay Tita Roxie nasa kasagsagan ng training si Carmela ngayun. Bawal ang cellphone at bawal lumabas ng kampo. Wala ka ng choice kundi hintayin na makatapos siya." sagot ni Ate. Napabuntong hininga si Kuya Christian.

"Eh iyun nga eh, wala ka naman palang maitulong nagtatanong ka pa kung ano ang magagawa mo?" sagot ni Kuya. Umismid naman si Ate. kahit na nasasaktan na siya. Iniisip marahil na siya ang lalaki at dapat mahaba ang kanyang pasensiya. Isa pa tiyak na malalagot ito kay Daddy.

Chapter 135

CARISSA POV

Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata habang naririnig ko ang pagpapalitan ng "I do's" ng mga ikinakasal. Masaya ako sa isiping ito ang gusto ni Arabella noon pa man. Ako ang nagpalaki sa kanya at malaking accomplishments sa parte ko ang makita siyang masaya sa pinili niyang tahakin sa buhay.

"Hey..umiiyak ka na naman.." wika ni Gabriel sa tabi ko. Hinagod pa nito ang likod ko. Nilingon ko naman ito at matamis ng nginitian.

"Masaya lang ako Gab para sa kanya.. Pero hindi ko din maiwasan na malungkot dahil mababawasan na naman ng isang miyembro ang mansion. Nauna ng umalis si Mira tapos susunod na naman si Bella." sagot ko dito: Narinig ko naman ang mahina nitong pagtawa at ang paghalik sa noo ko.

"Ikaw talaga! Hindi naman sila titira ng abroad para maging emotional ka ng ganyan Sweetheart! Nandyan lang sila malapit sa atin at kung tutuusin pwede mo silang makita araw-araw kung gugustuhin mo." sagot nito.

"Hayaan mo na Gab. Ganito lang talaga ako kasi Nanay nila ako eh. Kung bakit naman kasi ang bilis ng panahon. Ang bilis magsipaglaki ng mga anak natin. Ayan tuloy, nagising na lang tayo na unti-unti na silang bumubuo ng sarili nilang pamilya. Kailangan na nilang bumukod dahil iyun ang kailangan.' sagot ko habang pinipigilan na muling maiyak.

"Sshhhh...tama na iyan Sweetheart... baka mamaya kung saan-saan na naman mapunta ang usapan na ito eh. Huwag kang mag-alala...may Christian at Rafael pa naman tayo. Tiyak na magiging masaya pa rin ang mansion dahil ikaw naman ang pinaka-star doon." sagot nito. Nakurot ko naman ng pino ang tagiliran nito. Hindi pa rin nagbabago ang asawa ko. Sweet pa rin kahit na saan ilagay. Narinig ko naman ang mahina nitong pagtawa at lalong hinigpitan ang pagkakahawak sa aking baywang. Naihilig ko naman ang aking ulo sa balikat nito. Aminado akong walang pinipiling lugar ang lambingan naming dalawa ni Gabriel.

Natapos din ang kasal sa simbahan at agad kaming lumipat sa reception area. Masaya ang lahat lalo na ang mga bagong kasal. Kahit papaano nagkaroon na din ako ng kapanatagan ng aking kalooban. dahil sa wakas malalagay na sa ayos ang lahat. Natupad na ang gusto ni Bella na maging asawa si Kurt.

"Uyyy Bestie, kumusta ka na?" mabilis kong lapit kay Roxie. Nagpaalam sandali si Gabriel na pumunta ng banyo pagdating namin dito sa reception area kaya agad kong nilapitan si Roxie na noon ay kakarating lang. Nasa simbahan din ito kanina pero hindi na kami nagkaroon pa ng pagkakataon na mag-usap. Alam kong malungkot ito dahil sa desisyon ni Carmela na tuluyang pumasok sa Philippine Military. Kahit kami hindi din makapaniwala sa naging desisyon nito pero ano pa nga ba ang magagawa namin. Hindi nga mapigilan ng mga magulang kami pa kaya na mga kaibigan lang?

"Ayos lang Bestie. Heto hindi pa din maka-get over sa naging desisyon ng anak ko. Masakit dahil nag-iisa lang siyang anak namin pero pagpasok pa talaga sa military ang napili niyang landas, Halos dalawang buwan pa lang siyang wala sa amin pero parang mamamatay na ako sa lungkot." hindi na mapigilan nitong umiyak sa harap ko. Agad ko naman itong hinawakan at inakay sa isang bakanteng upuan. Pagkaupo ito ay hinagod ko ang kanyang likuran para maibsan man lang ang pighati na nararamdaman nito.

"Alam ko kung ano ang naramdaman mo Bestie..Pero magiging maayos din ang lahat. Siguro wala tayong magagawa ngayun kundi hayaan muna si Carmela. Matapang siya hindi niya hahayaan ang kanyang sarili na mapahamak." sagot ko dito. Lalo itong naiyak.

"Kung pwede nga lang ikulong namin si Carmela sa loob ng bahay para hindi niya magawa ang gusto niya..Ayos lang naman sa amin kung ano ang gusto niyang kunin na kurso. Hindi din namin sya pinilit na pag-aralan ang negosyo ng pamilya namin para naman maging malaya siya...pero bakit ganito Bestie?...Nahihirapan na ako sa sitwasyon ko ngayun. Laging sinasabi sa akin ni Jonathan na ayos lang, na kakayanin ni Carmela ang training.. pero ina ako. masakit sa akin ang lahat dahil alam kong hindi biro ang kinakaharap niya ngayun sa loob ng iskwelahan na iyun. Kahit kurot hindi siya nakatikim sa amin, iningatan namin siya ng higit pa sa buhay namin pero bakit parang iba parang kulang pa rin? Bakit ang gusto niyang gawin sa buhay nya?" mahabang wika ni Roxie habang bakas sa boses nito matinding paghihimutok.

Lalo akong nakaramdam ng awa dito. Simula ng nagdesisyon na pumasok ng military ni Carmela hindi na ito katulad dati na masayahin. Nawala na din ang kadaldalan nito which is understandable talaga dahil kahit sinong magulang naman siguro mag- aalala sa kalagayan ng anak. lalo na kapag papasok sa ganitong klaseng karera ng buhay.

"Bestie, tama na iyan. Wala na tayong magagawa pa kundi ipagdasal siya na ligtas palagi. Hayaan mo, mabilis lang naman lilipas ang mga taon. Mamamalayan na lang natin na kasama na ulit natin siya." sagot ko dito. Patuloy pa rin ito sa paghikbi kaya naman pilit akong ngumiti dito.

"Pasensiya ka na Bestie. Alam kong hindi ito ang tamang lugar para ilabas ko ang mga himutok ko sa buhay. Kaya lang hindi ko lang talaga maiwasan ang sarili ko na isipin ang anak ko. Dapat nga nandito siya sa kasiyahan na ito. Kasal ng best friend niyang si Arabella pero wala siya." umiiyak na naman na sagot nito.

"Hayyy ikaw talaga..hayaan mo na iyan. Halika na.....kuha na tayo ng makakain. Gutom na ako tsaka tama na iyang kakaiyak na iyan. Baka isipin ng mga nakakita sa atin inaaway kita.

Nakangiti kong wika dito. Tipid naman itong tumawa habang dahan-dahan na tumatayo sa upuan. Sabay na kaming pumunta ng Buffet table para makapili ng pwedeng kainin. Nasulyapan ko pa na seryosong nag-uusap sina Gabriel at Jonathan. Pareho kay Roxie, bakas nag lungkot sa mga mata ni Jonathan habang kausap si Gabriel. Nakita ko pang tinapik nito sa balikat ang kaibigan at tumingin sa gawi ko at naglakad palapit sa amin.

"Kakain na ba?" tanong ng nakangiting si Gabriel ng makalapit sa amin. Nakasunod dito si Jonathan at agad na lumapit kay Roxie para tanungin kong ano ang gusto nitong kainin.

""Yes...halika ka na Gab, sabay na tayong kumain." sagot ko naman. Tumango naman ito at ito na ang nagbitbit ng dalawang pinggan. Ako naman ang taga lagay ng pagkain.

Pagkatapos makakuha ng pagkain ay muli kaming bumalik sa table. Kumakain na din ang mga bride at groom at pagkatapos nito ay mag-start na ang maiksing program. Lilipad ng Hawaii para sa honeymoon sila Arabella after ng party dahil iyun ang ibinigay na regalo ni GAbriel para sa mga ito. Mas maigi na ma-enjoy nila ang isat-isat bago umpisahan ang tunay na hamon ng pagiging mag- asawa.

Kakatapos lang namin kumain ng lumapit si Miracle sa amin kasama si Roldan. Tag-isang karga sila sa kanilang kambal na anak. Agad naman tumayo si Gabriel mula sa pagkakaupo at masayang tinitigan ang mga apo namin.

Grabe, kay bilis ng panahon. Parang kailan lang...dalawa na agad ang apo namin sa isa naming anak.

Kumikinang ang mga mata ni Miracle sa sobrang tuwa ng titigan ko ito kaya naman masaya ko itong kinausap.

"Kumain na ba kayo? Akin na muna ang baby para makakuha na kayo ng food sa table."Wika ko dito. Mabuti na lang at nakatulog si Rafael sa suite na kinuha namin kaya makakarga ko muna ang anak ni Miracle habang wala ito. May pagka-seloso kasi ang bunso namin na si Rafael at ayaw nitong nakikita akong may kargang ibang bata. Tiyak na magwawala iyun sa pag- iyak. Gusto kasi nito na nasa kanya lang ang buong attention namin ng kanyang ama.

"Nakita ko naman ang inggit sa mga mata ni Roxie habang palipat-lipat ang tingin nito sa kambal na karga namin ni Gabriel. Kita dito na gusto na talaga nito magkaanak ulit. Alam kong pwede pa naman ito mabuntis dahil bata pa naman ang mga ito kahit papaano.

Malayo pa kami sa menopausal period dahil magkasing-edad lang naman kami. Iyun nga lang mas bata akong nabuntis kaysa sa kanya. Eighteen pa lang kasi ako naikasal na agad kami ni Gabriel at nabuntis agad. Kaya maaga tuloy kaming nagka-apo.

"Gusto mo ba siyang kargahin Bestie?" nakangiti kong alok kay Roxie. Agad naman itong tumango at lumapit sa akin at kinuha sa mga bisig ko ang baby. Nakita ko ang bahagyang pagtulo ng luha sa mga mata nito ng tuluyan niya ng mahawakan ang baby.

"Legit ba iyung naririnig ko tungkol sa pagsasayaw sa Obando Pare?" sabay naman kaming napalingon kay Jonathan ng bigla itong nagsalita. Hindi ko alam kung ano ang ibig nitong ipakahulugan at nakita ko din ang bahagyang pagkunot ng noo ni Gabriel. bilang katunayan na hindi din nito gets ang ibig sabihin ng matalik na kaibigan.

"What you mean? Pagsasayaw? As in Zumba?" Physical activity ang Zumba at maganda daw sa kalusugan." sagot naman ni Gabriel. Biglang natawa si Jonathan.

"What I mean pagsasayaw ng magkapareha sa Obando para makabuo ng anak." tatawa-tawang sagot ni Jonathan. Tulala naman kaming napatitig ni Gabriel dito bago nakuha ang ibig nitong sabihin.

"Ahhh iyun ba? I think legit naman siguro. Pwede subukan. Pero much better na magpatingin kayo sa Doctor kung gusto niyo pang magkaanak." sagot ni Gabriel.

"Ginawa na namin iyun Pare. Pero wala pa rin eh. Sabi naman ni Doc. kaya pa naman daw ni Roxie ang magbuntis kaya lang. hindi pa rin kami nabibiyayaaan ulit. Iniinom din naman namin pareho ang mga vitamins na nireresta ng Doctor. pero parang pareho na kaming nawawalan ng pag-asa.

sagot ni Jonathan.

"Naku Pare, huwag niyo masyadong istresen ang mga sarili niyo tungkol sa bagay na iyan. Kung para talaga sa inyo...para talaga sa inyo. Ang gawin niyo ngayun i-enjoy niyo na lang ang pagsasama niyo ni Roxie. Umiwas sa stress at mabuhay ng masaya." sagot ni Gabriel. Nagkatitigan naman ang dalawa.

CHRISTIAN POV FIVE YEARS LATER..

shit shit sigaw ko dito sa loob ng aking opisina pagkatapos kong masigawan ang secretary ko dahil sa palpak nitong trabaho. Ako na ang tumatayong CEO ng kumpanya namin na Villarama Empire. Tuluyan ng ipinaubaya ni Daddy sa akin ang pamamalakad ng kompanya. Kabisado ko na kasi ang pasikot-sikot ng negosyo ng pamilya namin kaya kumpyansa si DAddy na kakayanin ko na ang lahat.

Lalong lumago ang Villarama Empire sa nakalipas na taon. Mas focus kasi ako sa trabaho habang hinihintay ang pagbabalik ni Carmela. Balita ko tuluyan na itong pumasok sa Philippine Army. Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa utak ng babaeng iyun. Tuluyan na itong naging abala sa kanyang karera at hindi na ito lumingon pa sa akin. Never ko na din itong nabalitaan na pumupunta ng mansion. Gustuhin ko man itong kausapin ulit pero hindi kami laging nagpapang-abot. Tanggap na din nila Tita Roxie at Tito Jonathan ang desisyon ng anak nila lalo na ng natupad ang gusto ng mga ito na muling magkababy sa pamamagitan ng Artificial insemination. Nagiging pursigido talaga sila na muling makabuo kaya lahat ng pwedeng gawin ginawa na nila at hindi naman sila nabigo.

Maayos ang buhay ni Miracle at Arabella sa piling ng kani-kanilang mga asawa samantalang heto ako ngayun, nasa thirty's na at lihim na hinahabol ang babaeng gusto ko.

"What is it? Balita ko nabulyak mo na naman ang secretary mo ah? Ang aga- aga bayaw ang init na agad na ulo mo. Mag-asawa ka na kasi para naman may inspiration ka!," agad na wika ni Kurt ng pumasok ito sa pintuan ng aking opisina. Hindi man lang nag-abalang kumatok at tuloy-tuloy itong pumasok. CEO ng Santillan Holdings at masaya sa piling ni Arabella. Naiinggit ako sa taong ito dahil simula ng naikasal kay Arabella nagiging masayahin na. Malayo sa dating Kurt na nakilala ko.

May tatlong taong gulang na anak na din kaya lalong nagsisipag na mapalago lalo ang negosyong hawak nito.

"Mukhang nakalimutan mo na naman kumatok Kurt!" pigil ang sarili kong bulyawan ito. Tumawa lang ito ng malakas at inihagis sa harap ko ang hawak nitong folder.

"Ako na mismo ang pumunta sa opisina mo para pirmahan ito. Sabi kasi ing Secretary ko mahirap makakuha ng appointment sa iyo... Kailangan na namin bumisita ng hasyenda bayaw kaya huwag mo akong pahirapan." tatawa-tawa nitong sagot. Lalo ko naman pinagtaasan ng kilay ko.

"Pumila ka Kurt! Hindi uso ang palakasan dito sa opisina ko kaya umayos ka." sagot ko naman at itinulak pabalik dito ang papeles na dala nito. Muli itong tumawa.

"Ang killjoy mo talaga! Magki- christmas na pero mukhang biyernes santo pa rin iyang ugali mo. Sige na... bahala ka magagalit si Arabella kapag ma-delay pa ang pag-uwi namin ng hasyenda. Naglilihi pa naman iyun at gusto na daw kumain ng sariwang prutas galing sa aming lupain." Bakas sa boses ang pagmamalaki habang sinasabi ang katagang iyun. Yes...buntis na naman si Arabella at mukhang bubuo ang kumag ng basketball team at tuwing nakikita ako walang ibang ginawa kundi inggitin ako. Kesyo masarap daw ang buhay may asawa at laging excited umuwi ng bahay dahil may anak at asawang naghihintay dito.

"Balikan mo na lang iyan mamaya..... rereviewhin ko pa iyan. Wala akong tiwala sa iyo pagdating sa mga pirma- pirma na iyan." Sagot ko dito. Napahalakhak naman ito tsaka tumango.

"Okies...sabi mo eh." sagot nito at akmang lalabas na ng opisina ng matigilan ito.

"Siya nga pala. Nabalitaan mo na ba na nasa Mindanao si Carmela? Kasama daw sa combat laban sa mga teroristang Abu Sayaff. Naku Bayaw ngayun pa lang magpa-nobena ka na at ilayo sa kapahamakan ang babaeng pangarap mo dahil madugo daw ang labanan." wika ni Kurt kasabay ng pagragasa ng kaba sa dibdib ko.

Chapter 136

CARMELA POV

Pabagsak akong naupo sa sofa pagkapasok ko pa lang dito sa loob ng condo unit ko sa Mandaluyong. Kakauwi ko lang galing sa lugar kong saan ako nakaassign. Buti na lang at pinayagan akong magleave dahil kailangan kong tuparin ang pangako kina Mommy na makakasama nila ako ngayung Christmas.

Ilang Christmas na din ang lumipas na hindi ko sila kasama. Nakaka- -guilty pero ibang karera na ng buhay ang gusto kong tahakin ngayun kaya kailangan namin magtiis. Minsan parang gusto kong pagsisisihan ang nagawa kong desisyon noon dahil nakita ko kong paano nasaktan sila Mommy. Pero ito ang gusto ko at masaya ako dito. Gusto kong patunayan sa lahat na kahit anak ako ng isang bilyonaryo magtatagumapay ako sa daan na gusto kong tahakin. Nagiging sulit ang pagsuot ko ng uniform at paghawak ng baril kapag nairaraos namin ng maayos ang mga misyon na ibinibigay sa amin.

Ilang bundok na ang naakyat ko at ilang gubat na ang aming sinuong para lang tugisin ang mga kalaban ng gobyerno. Hindi ko na alam kung ilang tao na din ang napatay ko dahil sa pakikipaglaban. Sa nakalipas na mahigit limang taon na na nawalay ako sa aking pamilya tuluyan ng nabura sa alaala ko ang dating Carmela. Ang Carmela na mahinhin at parang hindi makabasag ng pinggan. Alam kong marami ang nagulat sa tinahak kong landas pero wala na akong pakialam doon. Darating din ang araw na ipagmamalaki ako ng lahat lalong lalo na ng aking pamilya. Ang sarap sa pakiramdam na isa ako sa mga lumalaban para sa tahimikan ng bayan. Bawat kriminal at rebelde na napapatay ko ay isang malaking accomplishment tungo sa matatag at maunlad ng bansa.

Kasama na sa buhay ko ang pakikipag- gyera kung kani-kaninong kriminal at terorista. Ilang kasamahan ko na din ang namatay dahil sa pakikipaglaban. Pero since na pinasok ko ang ganitong klaseng career paninindigan ko sa abot ng aking makakaya. Magiging tapat ako sa pangakong tungkulin na sinumpaan ko sa bansa.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa sofa at tamad na naglakad papunta sa ref. Hindi alam nila Mommy na nandito na ako sa Manila at balak kong bukas na lang sila puntahan. Kumuha ako ng dalawang canned beer sa loob ng ref at muling bumalik sa sofa. Ipinatong ko ang aking paa sa center table habang umiinom ng beer.

Parang gusto kong magpakalasing ngayung gabi para agad na makatulog. Masyadong tahimik ang buong paligid at pakiramdam ko nag-iisa lang ako. Kung hindi lang ako naawa kay Mommy hindi talaga ako magpa-file ng leave. Mas gustuhin ko pang ibuhos ang oras at panahon ko sa serbisyo kasama ang mga magigiting kong kasamahan.

Nagising ako ng eksakto alas-singko ng umaga. Halos alas-dose na ako nakatulog kagabi pero nasanay na ako sa ganitong gising. Gusto kong mag jogging sa labas para mapanitili ang pagiging fit ko at isa pa kinasanayan ko ng tumakbo ng ilang metro tuwing umaga. Pagkatapos kong magbihis ng pang jogging attire ay agad akong lumabas tumakbo. ng condo at nag-umpisa mag takbo.

Nakailang ikot din ako bago ako nagpasyang pumasok sa isang coffee shop. Balak kong mag-kape na muna bago babalik ng condo para maghanda na sa pag-uwi sa bahay namin. Alam kong ma-susurpresa sila Mommy sa pagdating ko. Sabagay five days na lang at Christamas na. May two weeks leave ako at balak kong sulitin ang mga panahon na kasama sila ng sa ganoon makabawi man lang sa mga panahon na nawalay ako sa kanila.

Pagkaorder ko ng kape ay agad akong umupo sa isang bakanteng upuan. Abala ang mga tao sa paligid. Lahat nagmamadali......marahil papunta na sa kani-kanilang mga trabaho. May mangilan-ngilan na napapatingin sa gawi ko. Wala naman akong pakialam at pagkatapos kong ubusin ang kape ko ay nagmamadali na akong bumalik ng condo. Halos alas-syete na ng umaga at balak kong sa bahay namin kakain ng breakfast. Gusto ko din maabutan si Daddy bago ito papasok ng opisina.

Agad akong nagshower pagdating ng Condo at nagbihis ng leggings at t- shirt. Pinarisan ko ito ng Nike shoes dahil balak kong gamitin ang bagong bili kong Harely Davidson Bigbike. Actually binili ko ito dahil nagustuhan ko ang specs nito. Mas gusto kong gumamit ng mga ganitong klaseng sasakyan dahil mabilis lang kung makalusot ng traffic. Alam naman natin dito sa Manila, matindi ang traffic at ayaw kong sayangin ang oras ko sa kalsada. Isa pa sisiw na lang sa akin ang magdrive ng ganitong klaseng sasakyan.

Hindi nagtagal ay laman na ako ng kalsada. Tama nga ang hula ko kanina. Sobrang siksikan ang mga sasakyan. Mabuti na lang at medyo kabisado ko na ang mga pwedeng daanan para makaiwas sa traffic papuntang bahay at pwede akong dumaan sa mga medyo makikitid na lugar kaya naman wala pang alas-otso nandito na ako sa tapat ng gate ng aming bahay. Agad naman akong pinagbuksan ng aming guard ng kawayan ko ito. Matagal na sa amin nagtatrabaho si Manong guard kaya alam kong kilalang kilala ako nito kahit bihira lang akong makauwi.

"Mam, Good Morning po!" bati nito sa akin ng pagkatapos kong bumaba ng bigbike ko.

"Good Morning Manong! Kumusta po? sagot ko naman habang tinatanggal ko ang aking helmet. Agad na nagsipagbaksakan ang hanggang balikat kong buhok.

"Ayos lang po Mam." nakangiti nitong sagot.

"Nandyan ba sila Mommy at Daddy sa loob? tanong ko. Agad naman itong tumango kaya naman tinapik ko ito sa balikat bago mabilis na naglakad papasok ng bahay.

"Hello Guys! Mukhang nakaabot pa ako sa breakfast ah?" agad na wika ko ng makapasok sa loob ng dining area. Kitang kita ko ang pagkagulat sa mukha nila Mommy at Daddy ng makita ako. Matamis akong ngumiti at agad na lumapit sa kanila at isa isang hinalikan sa pisngi.

"Diyos ko Carmela. Anak!" agad na wika ni Mommy kasabay ng pagtulo ng luha sa mga mata. Tumayo pa ito sa pagkakaupo at agad akong niyakap. Tumayo na din si Daddy at nakangiting niyakap din ako. Parehong tumutulo ang luha sa mga mata dahil sa matinding tuwa.

"Salamat naman at nagawa mo kaming dalawin Carmela. Akala talaga namin tatakasan mo kami eh. Miss na miss na kita anak at salamat dahil nandito ka." tumutulo ang luha na wika ni Mommy. Matamis akong ngumiti at kumalas na sa pagkakayakap sa kanila.

"Syempre ipinaglaban ko ang leave ko para makasama ko kayo ngayung Christmas Mom, Dad pati na din ang baby brother ko." nakangiti kong sagot. Masaya naman silang ngumiti at inutusan ang kasambahay na nakaantabay sa amin para kumuha ng isa pang pinggan. Masaya kaming nagsalo ng breakfast habang walang humpay na kwentuhan. Kinancel na din ni Daddy ang kanyang mga appointments sa opisina para makasama daw niya ako ng matagal.

"Hindi ka ba nahirapan sa trabaho mo ngayun Carmela? Pwede ka naman siguro umayaw kapag hindi mo na kaya. Sa dami kasi na pwedeng kang i- assign bakit sa Mindanao pa?" utag ni Daddy. Nandito kami ngayun sa garden dahil pinapaarawan ni Mommy ang kapatid kong si Baby Jayden.

"Masaya ako na paglinkuran ang bansa natin Dad. Ito ang tinahak kong karera sa buhay kaya paninindigan ko. Huwag po kayong mag-alala, nag-iingat ako palagi sa bawat laban na pinupuntahan ko! ayaw niyo ba noon, may anak kayong ngayun pa lang itinuturing ng bayani?" sagot ko na may halong biro. Seryoso naman na tinitigan lang ako ni Mommy pagkatapos iiling-iling lang naman si Daddy.

"hindi mo mawala sa amin na sobrang mag-alala sa iyo anak. Dapat sa edad mong iyan tumutulong ka na sa paghawak ng negosyo ng pamilya. Ilang taon na lang ay magreretiro na ako at hindi ko alam kung sino ang hahahalili sa akin. Hindi pwedeng basta ko na lang iiwan ang negosyo na pinaghirapan ng mga Lolo at Lola mo. Hindi na kami against sa pagpasok mo sa army pero sana isipin mo din ang kalagayan ng ating pamilya."

Mahabang sagot ni Daddy. Kinain muli ako ng aking konsensya. Hindi ko alam pero pakiramdam ko napakawalang kwenta kong anak para sa aking mga magulang. Naramdaman ko ang effort nila na mapalaki ako ng maayos pero nagiging selfish ako at sinunod ang nais ng puso ko.

"Im sorry Dad..Hayaan niyo po pag- iisipan ko ang mga sinabi niyo ngayun.

sagot ko na lang para matigil na ang malungkot na topic sa pagitan namin. Ayaw kong mabahiran ng lungkot ang bakasyong kong ito kaya hanggat maari iniiwasan ko ang ganitong usapan.

"Siya nga pala. Invited tayo sa Villarama Mansion mamaya. 50th wedding anniversary ni Tita Moira at Daddy Ralph at invited tayo." imporma ni Mommy. Gulat naman akong napatitig sa mga ito. Tingnan mo nga naman ang pagkakataon kung saan iniiwasan ko na ang lugar na iyun, mukhang hindi ako makakalusot sa pagkakataon na ito. Miss ko na din sila Arabella pero ayaw kong pumunta ng mansion. Pwede naman kaming magkita sa labas. Ewan ko ba hindi na palagay ang kalooban ko tuwing umaapak sa lugar na iyun. Naiisip ko kasi palagi si Christian. Ang lalaking gusto kong iwasan habang buhay.

"hindi po ba pwedeng kayo na lang ang pupunta Mom? Gusto ko kasing magpahinga na lang muna eh." sagot ko. Tinitigan ako ni Mommy tsaka umiling.

"Ilang taon ka ng hindi nakikita nila Carmela. Nagtatampo na nga sa iyo si Arabella lalo na si Tita Carissa mo.

Sumaglit ka lang doon bilang pagbibigay ng respeto sa kanilang pamilya. Halos doon ka palaging tumatambay noon pagkatapos parang bigla mo na lang silang kinalimutan." sagot ni MOmmy. Napayuko naman ako.

Tama ito. Every weekend nandoon ako sa mansion para magpapansin kay Christian. Pero simula ng mapahiya ako sa Palawan. nahihiya na akong umapak doon..Pakiramdamdam ko napakababa ko sa paningin ni Christian noon. Lalo na ng sabihin nito sa akin na hindi niya ako gusto at mas gusto nito ang mga successful na babae.

"Sasaglit lang tayo doon anak at aalis agad tayo. Gusto din namin na masulo ka." sagot naman ni Mommy.

Napipilitan naman akong napatango at kita ko ang agad na paguhit ng ngiti sa labi ni Mommy.

Kinagabihan, dahil formal party ang pupuntahan namin suot ang favorite cocktail dress with matching high heels agad kaming bumyahe papuntang mansion. Para akong bumalik sa dati. Medyo matagal na din na hindi ako nakakasuot ng ganitong klaseng attire dahil puro uniform at combat shoes lang naman ang suot ko sa ilang taon na pananatili ko sa military kaya naman naninibago ako.

Agad kaming sinalubong ng nakangiting si Tita Carissa pagpasok pa lang namin ng mansion. Hindi pa rin ito nagbabago. Laging nakangiti sa tuwing nakikita ako. Ang sarap siguro nito maging mother in law.....pero ng maisip ko ang bagay na iyun parang gusto kong kutusan ang sarili ko. Nag- uumpisa na naman akong mangarap. Alam ko kasing malabo ng mangyari iyun. Baka nga may girlfriend si Christian. Who knows, simula ng pumasok ako sa PMA iniwasan ko ng makibalita sa mga buhay-buhay niya dahil lalo lang akong nalulungkot.

Nagulat pa si Tita ng makita ako pero agad din naman akong niyakap at sa natatampong boses. sinabi nito na bakit ngayun lang ako nagpakita ulit. Pagkatapos ay binitawan ako at nakipagbeso kina Mommy at Daddy. Batian at kumustahan lang naman ang

kanilang ginawa pagkatapos ay muli akong binalingan.

"Sorry po Tita, naging abala po ako nitong mga nakaraang taon." nakangiti kong sagot dito. Agad naman itong tumango at hinawakan ako sa mga kamay at excited na dinala ako sa loob ng mansion.

"Nasa living room pa sila Miracle at Arabella. Hindi pa naman nag- uumpisa ang party kaya doon na muna kayo." nakangiting wika ni Tita.

Nilingon ko muna si Mommy at Daddy pero sabay na tumango ang mga ito. Hindi na daw sila papasok sa loob ng mansion dahil may kakausapin daw silang mga kakilala na nandito din sa party. Nagpatianod na lang ako sa paghila ni Tita hanggang sa makapasok kami ng living room. Parehong nagulat sila Ate Miracle at Arabella ng makita ako. Sabay na sabay na napatayo at agad akong sinalubong. Agad na nagpaalam

naman si Tita Carissa dahil pupuntahan daw nito ang bunsong anak sa kwarto.

"Carmela! Kumusta ka na? Ang daya mo naman! Bakit ngayun ka lang nagpakita?" bulalas ni Arabella habang nakayakap sa akin. Parang gusto ko naman maluha sa sobrang saya. Alam kong nagtatampo sa akin ang bestfriend ko. pero hindi ko din naman akalain na ganito kainit ang kanyang pagtanggap.

"Grabe hindi ko akalain na ganito ka na kaganda ngayun Carmela. Salamat naman at naisipan mong magpakita sa amin. Akala ko talaga nakalimutan mo na kami eh." nakangiting sagot naman ni ate Miracle. Masaya naman akong kumalas sa pagkakayakap kay Arabella at nakangiting lumapit kay Ate Miracle para makipag beso. Masaya akong niyakap nito kaya lalong bumaha ng tuwa ang puso ko.

"Tamang tama. Makakapag-bonding ulit tayo nito." Excited na wika ni Arabella at niyaya na akong maupo.

"Hindi pwede Bella, buntis ka at malabo na payagan ka ni Kurt." sagot naman ni Ate Miracle. Naitigilan ito at nakita ko ang paglungkot ng epxpression ng mukha nito. Natawa naman ako habang tinitingnan ang umbok ng tiyan nito. Parang gusto kong mainggit sa bestfriend ko. Nakakadalawa na ito pero ako, ni wala pang love life.

"Pwede namn siguro Ate Mira, huwag lang sa mga bars at matataong lugar." natatawa kong sagot. Agad naman na tumango si Arabella at nakangiting tumango.

"Kumusta ka na? Alam mo bang miss na miss a na namin? Tinatanong ka palagi ni Kuya Christian sa amin. Mukhang love ka na talaga niya kaya sana bigyan mo na siya ng chance Carmela." nakangiting wika ni Arabella. Natigilan naman ako. Muling nanumbalik sa isip ko ang mga nakaraan kaya napailing ako.

"Naku, huwag na natin pag-usapan ang bagay na iyan. Imposible na iyang sinasabi mo Bella." pilit ang ngiti na sagot ko. Nagkatinginan ang magkapatid at sabay na napatikhim.

"Bakit nakalimutan mo na ba siya? May iba ka na bang gusto? Hindi mo na ba gusto ang kakambal ko?" tanong ni Ate Mira. Muli akong natigilan at dahan -dahan na tumango para ipakita sa mga ito na nakaget-over na ako sa kasawian ko kay Christian. pero ang totoo siya pa rin ang sinisigaw ng lintik kong puso. Marami naman sanang nagpapalipad hangin sa akin pero nakaukit na talaga sa puso at isip ko ang hitsura ng lintik na Christian na iyun. Kaya nga hanggat maari iniiwasan kong pumunta dito sa mansion kahit na ilang beses ng sinabi sa akin ni Mommy na hinahanap ako nila Tita Carissa pati na din ni Arabella.

"Kawawa naman pala si Kuya kung ganoon." narinig kong bulong ni Arabella. Muli akong natigilan. Hindi ko alam ang ibig sabihin nito ng may biglang nagsalita sa aming likuran.

"Hindi ako kawawa, dahil magtatagumpay ako sa laban na ito....." sabat ng isang tao sa likuran ko. Agad akong napalingon at biglang nagtama ang mga paningin namin ni Christian kasabay ng malakas na kabog ng dibdib ko.

"Happy to see again, Carmela!' nakangiti nitong wika at nagmamadaling lumapit sa akin.

Chapter 137

CHRISTIAN POV

'Bakit hindi ka pa nakabihis? Huwag mong sabihin hindi ka aattend sa party ng grandmama at grandpapa mo?" agad na wika ni Mommy ng pumasok ito sa loob ng aking kwarto. Nakaupo ako sa aking study table at abala sa kakacheck ng mga bago kong emails.

"Mom, may ilang minuto pa bago mag- start ang party. Bababa din ako mamaya ng kaunti. Tatapusin ko lang ito." sagot ko naman at hindi ko inaalis ang pagkakatitig sa monitor ng aking laptop. Naramdaman ko ang paglaplit ni Mommy sa likuran ko at marahan nitong paghawak sa aking magkabilaang balikat.

"Nandiyan sa baba si Carmela. Kausap siya ngayun nila Miracle at Arabella." wika nito. Agad akong natigilan sa pagtatype ng keyboard. Parang biglang kumabog ang puso ko sa isiping nasa ibaba pala ang babaeng matagal ko ng hinihintay.

"Bilisan mo. Baka hindi mo na naman maabutan kong babagal-bagal ka pa diyan! Magbihis ka na din dahil mag- uumpisa na ang party." Muling wika ni Mommy at lumabas na ng kwarto. Saglit akong napatulala at dali-daling hinagilap ang damit na susuutin ko. Mabuti na lang at nakaligo na ako kanina.

Wala na akong sinayang na oras. Agad akong nagbihis at nagmamadaling lumabas ng kwarto. Tama nga si Mommy, nandito si Carmela dahil pagpasok ko pa lang ng living room ay nakita ko na ito. Nakatalikod ito banda sa akin kaya hindi nito namalayan ang pagdating ko. Abala ito sa pakikipag- usap kina Miracle at Arabella. Mukhang ako ang topic ng mga ito dahil narinig ko pang banggitin ni Arabella ang salitang "Kuya". Sinabi pa nitong kawawa daw ako kaya hindi na ako nakatiis pang sumabat sa kanilang pag-uusap. Sabay naman silang napatingin sa gawi ko at agad na nanlaki ang mga mata ni Carmela ng makita ako.

"Happy to see you again Carmela?" wika ko at nagmamadaling lumapit dito. Hindi naman ito nakaimik at agad na iniwas ang tingin sa akin. Agad naman tumayo ang dalawa kong kapatid mula sa kanilang kinauupuan at sabay na nagpaalam. Marahil bigyan kami ng time ni Carmela upang makapag-usap. Lihim naman akong nasiyahan sa isiping alam na alam ng dalawang kapatid ko ang gusto ko. Mukhang wala din balak mang-asar ang kakambal ko. Tinapik pa ako sa balikat bago nagsalita.

"I think kailangan ko munang puntahan si Roldan. Baka hindi nya mabantayan ng maayos ang kambal at magdudungis na naman." paalam ni Ate Miracle. Hindi na nito hinintay ang sagot ni Carmela at agad na itong umalis. 

"Ganoon din ako. Baka hinahanap na ako ni Kurt. Isa pa nagugutom na ako." wika naman ni Arabella at agad na sumunod kay Miracle palabas ng living room.

Agad naman namayani ang katahimikan sa aming dalawa ni Carmela. Umupo ako sa sofa na katapat nito. Tinitigan ko ang kanyang seryosong mukha.

"So kumusta ka na? Matagal din tayong hindi nagkita." wika nito sa akin gamit ang kaswal na boses. Tinitigan ko muna ito bago sinagot.

"Totoo nga pala talaga ang narinig ko na ang laki na ang ipinagbago mo. Ibang iba ka na sa dating Carmela na nakilala ko." sagot ko naman. Natigilan ito at tumitig sa akin.

"People change! Ang beside graduate na ako sa pagiging teenager. Sabihin nating nag-matured na ako at hindi na ako gagawa mga bagay na masama sa paningin ng ibang tao." sagot nito. Bahagya akong tumawa habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa maganda nitong mukha.

"I think so. But that is not what I mean! Ibig kong sabihin, lalo kang gumanda at kaakit-akit sa paningin ko ngayun. Although alam naman natin pareho na noon pa man maganda ka na talaga at loveable." sagot ko naman. Nakita ko ang biglang pamumula ng pisngi nito at ang biglang pag-iwas ng tingin sa akin. Agad naman nagdiwang ang aking kalooban. Siya pa rin ang dating Carmela na kilala ko. Kahit na pinipilit nitong maging matatag sa harap ko hindi pa rin maikakaila na ito pa rin ang babeng hinihintay ko ng ilang taon na ang nakakaraan. Kung noon nakatakas ito sa akin, sisiguraduhin kong hindi na ngayun.

"I think I need to go! Nandito ako para sa party nila Grandmama at Grandpapa, hindi para makipag- chikahan sa iyo.' sagot nito at nagmamadaling tumayo. Nakangiti din akong tumayo habang hindi inaalis pagkakatitig dito. 

"Pwede tayong magsabay. Mukhang mag-uumpisa na ang party at tiyak na hinahanap na tayo sa labas." nakangiti kong sagot. Hindi ito umimik at nagpatiuna ng maglakad sa akin. Agad naman naglakbay ang mga mata ko sa buo nitong katawan habang nakasunod dito. Amoy na amoy ko din ang ginamit nitong pabango. Bumagay din dito ang suot na dress at kitang kita ang magandang hubog ng katawan.

"Damn!" hiyaw ng isipan ko ng maramdaman ko na biglang nagreact ang Junior ko sa pagitang ng aking hita. Hindi naman malaswa ang suot ni Carmela pero hindi ko alam kung bakit bigla akong tinitigasan. Siguro dahil sa magandang hugis ng katawan at makinis na balat. Kahit na sa field ito naglalagi sobrang kinis pa rin ng balat. Para itong dyosa sa paningin ko na kay sarap yakapin at hagkan ang mapupulang labi.

Huminga ako ng malalim para mabawasan ang init ng katawan na nararamdaman ko ngayun. Baka bigla akong saniban ng paghahangad na maangkin ito at imbes sa labas ng mansion kami pupunta. para makisaya sa party nila Grandmama at Grandpapa baka makaladkad ko ito patungo sa aking kwarto.

Pagkalabas namin ng mansion ay agad kong namataan sila Grandmama at Grandpapa sa garden. Kausap nito ang mga magulang ni Kuya Roldan na si former Congresman Conrad at Tita Ofelia. Nang makita ako nito ay agad akong kinawayan kaya naman nagmamadali kong hinawakan sa kamay si Carmela. Noong una nagulat pa ito sa biglaan kong paghawak sa kamay nito pero nang mapansin marahil ang pagkaway ko pabalik kina Grandpapa ay wala ng itong nagawa kundi magpatianod ng hilahin ko papunta sa kinaroroonan ng mga matatanda na noon ay nakatingin sa gawi namin.

""Aba mukhang may kasalan na naman na magaganap sa pamilyo niyo Ralph ah?" agad na wika ni Cong. Conrad ng makalapit kami. Masaya namang tumawa si Grandpapa. Agad naman nakipagbeso si Granmama kay Carmela gayun na din si Tita Ofelia. Pagkatapos ay nagmano kami kay Cong. Conrad pati na din kay Grandpapa. Simula ng maging mag- asawa si Ninong Roldan at Miracle ay naging close ang dalawang pamilya. Ang alam ko sumasali ang mga ito sa mga ballroom dancing at zumba kaya kahit na may mga edad na malalakas pa rin.

"Mukha nga Conrad! Darating ang araw na mapupuno ang mansion na ito ng mga apo ko!" tuwang tuwa na wika ni Grandpapa. Nakita ko naman ang pagakailang ni Carmela kaya lalo kong hinigpitan ang pagkakahawak sa kamay nito para hindi na makawala. Mabuti na lang at kinakausap din ito nila Grandmama at Tita Ofelia kaya hindi talaga ito makakatakas sa tabi ko ngayun. Kay sarap kaya hawakan ng malambot nitong kamay. Para akong nasa alapaap at ayaw ko ng matapos ang sandaling ito.

"Kung ganoon, hindi pwedeng hindi ako isa sa mga Ninong ng mga bata." natatawang sagot naman ni Congressman.

"Syempre naman Conrad! Mauuna kayo sa listahan." masayang sagot pa rin ni Grandpapa. Pagkatapos ay lumapit na sa amin ang MC para sabihin dito na mag-uumpisa na daw ang program. Agad na tinawag sila Grandmama at Grandpapa papunta sa ginawang stage para umpisahan ng maikling programa.

Inumpisahan ang programa sa pagbibigay ng message ni Daddy para sa kanyang mga magulang at sinundan naman naming mga apo. Kung tutuusin maiksi lang naman ang aming message sa kanila. Of course lahat ng wish namin ay para sa kanilang good health at long life. Pagkatapos ay nag- umpisa na magbigay ng mensahe si Grandpapa para sa kanyang mga bisita. Nagpasalamat ito sa lahat ng mga dumalo at nakikisaya sa importanteng selebrasyon sa na naganap sa pagsasama nila Grandmama. Ang kanilang Golden wedding Anniversary.

Pagkatapos ay tumingin ito sa gawi namin ni Carmela at kumaway sabay tawag sa aming mga pangalan.

"Christian, Carmela!" tawag nito sa aming dalawa. Noong una ay bantulot pa si Carmela na sumama sa akin. Napatingin pa ito sa gawi ni Tita Roxie at Tito Jonathan na puno ng pagtataka ang nakaguhit sa mukha. Marahil ay hinihintay ng mga ito ang mga sumunod na mangyayari.

Nag thumbs up naman sa akin si Miracle sabay ngiti ng malapad. Samantalang si Arabella ay nag heart sign pa. Hindi ko alam kong anong pakulo ang meron pero inalalayan ko na lang si Carmela na lumapit sa kinaroroonan ni Grandpapa na naghihintay sa amin.

"Ladies and Gentlemen! To all our visitors, friends and families.....I am proudly to announce the upcoming wedding of my another one apo,

Christian Perez Villarama to his long time girlfriend Carmela Gonzales!" masayang anunsiyo ni Grandpapa. Pareho naman nanlaki ang aming mga mata ni Carmela dahil sa pagkagulat. May ilang mga press na invited sa party na ito kaya naman kanya-kanya sila kuha ng larawan. Kabi-kabilaang palakpakan din ang aking narinig.

Hindi ko naman alam kong paano magreact lalo na ng maglapitan ang aming mga pami-pamilya para batiin kami. Tumingin ako sa gawi ni Grandpapa at nakita ko pa ang pagkindat nito sa akin habang malapad na nakangiti. May inabot pa sa akin na isang maliit na kahon at nang buksan ko ito ay agad na tumampad sa aking mga mata ang isang diamond engagement ring. Suminyas ito na isuot ko daw sa daliri ni Carmela na siyang agad ko naman sinunod. Muli, isang malakas na palakpakan at hiyawan ang agad na umugong ng maisuot ko na ang ring sa daliri ni Carmela at agad kong hinawakan. Kitang kita ang kilig sa lahat ng mga bisita pati na din sa mga mata ng aming pamilya.

Kitang-kita sa mga mata ni Carmela ang matinding pagkagulat. Ilang sandali din itong natulala at natauhan lang ng yakapin ito ni Arabella. Nagkagulo sa stage dahil pati ilang mga malalapit na kaibigan ay kanya- kanyang bati ang ginawa. Lahat gustong makipagkamay at masaya ko. namang pinaunlakan. Sinulyapan ko pa si Carmela na nakatitig sa akin habang nagtatanong ang mga mata.

"Sa wakas Bro, ikaw na ang susunod na ikakasal." Masayang wika sa akin ni Adrian. Isa ito sa mga nakipagsiksikan para lang mabati kami. Nakipag-high five pa ang loko na siyang masaya ko namang pinaunlakan.

"Mukhang magiging masaya ang pasko natin Bestie!" narinig ko pang wika ni Tita Roxie kay Mommy. Ngiti naman ang naging tugon ni Mommy pagkatapos ay sabay nilang nilapitan si Carmela.

"Welcome to our family Carmela!" nakangiting wika ni Mommy at hinalikan pa ito sa pisngi. Si Tita Roxie naman ay tumingin sa gawi ko at ngumiti.

"Thank you Tita!"bakas ang pagkailang sa boses na sagot ni Carmela kay Mommy.

"Ooops...pwedeng Mommy na siguro Carmela. Sooner or later magiging bahagi ka ng pamilya namin kaya pwede mo na akong tawaging Mommy ngayun pa lang." nakangiting wika ni Mommy. Muling napasulyap si Carmela sa akin kaya naman agad ko itong kinindatan. Napansin ko ang biglang pamumula ng pisngi nito kaya malapad akong napangiti.

Chapter 138

CARMELA POV 

"Tingnan mo nga ang pagkakataon Bestie! Mga anak din pala natin ang magkakatuluyan bandang huli." masayang wika ni Tita Carissa. Masaya namang napatango si Mommy.

Hindi ko alam kung panaginip lang ang lahat. Pero sa lahat ng laban na napuntahan ko mukhang ito ang hindi ko napaghandaan. Sobra pa yata sa pikot ang nangyari sa akin ngayung gabi.

Paanong nagkaroon ng ganitong klaseng announcement ang Lolo ni Christian? Tsaka anong sabi nito kanina? Long time girl friend ako ni Christian? Kailan nangyari iyun? Hindi ko natandaan na naging kami bago ako pumasok ng militiray.

Lalong kumabog ang dibdib ko ng maisuot ni Christian sa aking daliri isang diamond ring na galing mismo kay Grandpapa. Ano ito? Bakit mukhang planado ang lahat? Halos maluha ako ng titigan ko ang singsing na nasa aking daliri. Sukat na sukat sa akin at mukhang mamahalin.

Ilang beses kung sinulyapan si Christian para sabihin sana dito na i- correct nya ang sinabi ng kanyang Grandpapa pero mukhang mabilis naka get over ang loko. Mukhang masaya ito sa announcement na nangyari. Parang gusto kong mag-walk out muna para makalanghap ng sariwang hangin at makapag-isip. Kinakabahan ako at the same time kinikilig. Ay ewan ang gulo ng nararamdaman ko!

Nang dumako ang tingin ko sa aking mga magulang mukhang masaya din sila. Lalo na si Daddy na nagawa pang makipagkamay kay Tito Gabriel habang nakatingin sa gawi namin ni Christian. May pa-press pa talaga dahil kabilaan ang pagkislap ng mga camera.

"Im so happy for you Carmela.. Congratulations." natauhan lang ako ng batiin ako ni Arabella at biglang yakapin. Wala naman akong nagawa kundi ngumiti lang dito.

"Excited na ako sa kasal niyo. Magpepresenta sana ako na ako ang maid of honor kaya lang buntis ako. Ipapaubaya ko na lang siguro kay Ate Miracle." natatawa nitong sagot.

Lutang ako hangGang sa wakas natapos din ang pagbati ng mga bisita at pamilya sa amin. Mukhang kami ang naging highlight sa celebration na ito instead ang Golden wedding anniversay nila Grandmama at Grandpapa.

Hanggang ngayun mahigpit pa rin nakahawak sa kamay ko si Christian. Mukhang wala pa akong balak bitawan ng Gago gayung humupa na na ang lahat. Balak kong ibuhos sa pagkain ang nakakagulat na nangyari sa buhay ko ngayung gabi. Hanggang ngayun hindi ko alam kung matutuwa o iiyak ba ako. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko at hindi ako makapag-isip ng maayos.

"Congratulations Iha, iho!" Pababa na kami ng stage ng marinig kong nagsalita si Grandmama Moira. Wala kaming nagawa kundi lapitan muna ito bilang tanda ng pagalang.

"Sa wakas, magiging kayo din pala hanggang huli. Pinatagal niyo pa gayung pwede naman noon pa kayo nagpakasal. " nakangiti nitong wika. Natigilan ako at muling napasulyap kay Christian na noon ay hindi maalis-alis ang ngiti na nakaguhit sa labi.

"Thank you Grandmama! Mukhang matutupad na ang promise ko sa inyo na makikita niyo na din ang magiging apo niyo sa akin." sagot nito. Hindi ko maiwasan na mapataas ng kilay. Anong pinagsasabi nito? Bakit kailangan niya pang dagdagan ang pagpapaasa sa kanyang pamilya?

Wala sa isip ko na mangyayari ang ganitong bagay sa aming dalawa. Bakit ba kasi bigla na lang naglabas ng ganoong statement si Grandpapa Ralph? Hindi man lang ako nakapaghanda at wala man lang nagsabi sa akin na may mga ganitong mangyayari pala ngayung gabi. Kung alam ko lang, hindi na sana ako pumunta dito.

"Kaya dapat bilisan mo Iho. Huwag kang pumayag na maunahan ka pa ni Bunso Rafael." natatawang biro nito. Hindi ko naman mapigilan na matawa. Kung hindi ako nagkakamali, ang bunsong kapatid nito na nasa lima or anim na taon pa lang ang tinutukoy ni Grandmama.

"Grabe ka naman Grandmama. Napakabata pa ni Rafael para sa mga ganitong bagay." natawang sagot nito.

"Mukhang doon ang punta mo kung hindi pa ang Grandpapa mo ang gumawa ng initiative iho." natatawang wika ni Grandmama sabay tingin sa akin at malapad na ngumiti.

"Welcome to Villarama Family Iha. Sinasabi ko na nga bang bagay talaga kayo ng apo ko." nakangiti nitong wika at hinawakan pa ang kanan kong kamay. Marahan niya itong pinisil bago ibinaling ang tingin kay Christian.

"Ingatan mo si Carmela apo! Huwag mo siyang paiyakin dahil ako ang makakalaban mo kapag gawin mo ang bagay na iyun." wika nito kay Christian.

"Of course Grandmama! Siya lang ang babaeng gusto kong pag-alayan ng ating apelyedo at ngayung nandito na siya hindi ko na hahayaan pang mawalay siya sa piling ko." nakangiti namang sagot ni Christian sabay malagkit akong tinitigan. Para namang biglang may kung anong bagay ang humaplos sa puso ko. Hindi ako nakaimik at pinigilan kong maluha.

"Oh siya sige..mamaya na ulit tayo mag -usap. Kumuha muna kayo ng makakain dahil mukhang nagugutom na si Carmela." sagot ni ng nakangiting si Grandmama. Tumango naman kami at naglakad na pababa ng stage.

Hawak niya pa rin ang kamay ko kaya pasimple ko itong hinila para mabitawan niya. Mukhang wala itong balak na ilayo ako sa tabi niya ngayung gabi. Hindi naman pwede iyun dahil nagugutom na ako at isa pa lalong gumugulo ang sistema ko kapag nararamdaman ko ang init ng kamay nito na pumipisil paminsan-minsan sa aking palad.

Nagpakawala ito ng malakas ng pagbuntong hininga ng tuluyan niyang bitawan ang kamay ko. Hindi ko pinansin at diretso akong naglakad papunta sa mga nakahandang pagkain. Hindi naman na din nakasunod sa akin si Christian dahil may biglang humarang dito.

Agad akong nakakuha ng makakain at naghanap ng pwedeng maupuan. Nakita ko ang pagkaway sa akin ni Arabella kaya naman nagpasya akong doon na lang sa table nya uupo. Nag-iisa lang ito doon at mukhang hinihitay nito si Kurt.

Tulala ako habang kumakain. Halos hindi ko malasahan ang aking kinakain dahil lumilipad ang utak ko sa mga nangyayari kani-kanina lang. Pasulyap -sulyap kong tiningnan ang singsing na nasa daliri ko.

"Uy huwag mong sabihin na hanggang ngayun hindi ka pa rin makapaniwala na ikakasal na kayo ni Kuya Christian? Im so happy for you Carmela." nakangiting wika ni Arabella. Tipid naman akong napangiti.

"Alam mo ba noong nalaman ni Kuya na tuluyan ka ng pumasok sa military, nakita ko kung gaano siya kalungkot. Si Kurt pa nga ang sinisisi niya eh, kasi imbes na ituon daw niya ang kanyang attention sa panliligaw sa iyo, kailangan niya pa daw hatiin ang oras niya para hanapin ako. Gago kasi itong si Kurt eh! Hindi man lang niya sinabi agad kay Kuya na siya pala ang dumukot sa akin!"

"kung wala nga lang siyang malaking responsibilidad sa negosyo ng pamilya baka sinundan ka na nya." mahaba nitong wika.

"Arabella, sa palagay mo tama ba itong mga nangyayari ngayun? Para kasing nakakagulat eh. Supposed to be party lang ito nila Grandmama at Grandpapa. Paanong napunta sa

engagement announcement ang lahat?

naguguluhan kong tanong.

"Bakit ayaw mo ba? Hindi bat noon pa man may gusto ka na kay Kuya?" seryoso nitong tanong sa akin.

"Hindi ko alam. Nabigla lang ako sa bilis ng pangyayari. Iba na kasi ang noon kompara sa ngayun. Hindi na ako ang Carmela na tulad ng dati. Isa pa hindi ko alam kung gusto din ba ni Christian ito o baka naman pinagbibigyan niya lang si Grandpapa Ralph.

"Mas mabuti siguro mag-usap muna kayo ni Kuya! Official na ang tungkol sa inyong dalawa ni Kuya dahil na- isapobliko na. Baka bukas laman na ng mga pahayagan ang tungkol sa engagement niyong dalawa ni Kuya."" sagot nito.

"Carmela, alam mo naman kung anong klase ang pamilyang ito hindi ba? May mga press na nag-cover kanina at tiyak na mahirap ng bawiin ang mga nasabi na ni Grandpapa. Tiyak na malaking iskadalo kung isa sa inyong dalawa ni Kuya ang aatras. Unang mapapahiya dito si Grandpapa kaya pag-isipan niyong maigi ang mga hakbang na gagawin niyo." seryoso nitong wika. Natigilan ako.

"Two weeks lang ang bakasyon kong ito at gusto kong ma-settled ang lahat bago ako babalik sa trabaho. Ayaw kong paasahin si Grandpapa. Oo, aaminin ko...mahal ko pa rin si Christian pero mahal ko din ang trabaho ko. Masaya ako sa kung anong buhay meron ako at ayaw ko ng balikan pa ang nakaraan." seryoso kong sagot dito. Natigilan si Arabella. Agad itong sumeryuso.

"Ayaw mo pa bang magresign doon? I mean, for sure hindi ka na papayagan ni Kuya lalo na kapag naikasal na kayo. Not sure lang ha pero for me much better na magfocus ka na lang sa kanya. Mahal mo siya at mahal ka din naman niya, so bakit niyo pa kailangang pahirapan ang inyong mga sarili?" sagot nito.

"Hindi ako magiging mabuting asawa sa kanya. Mahahati lang ang oras ko sa pagitan niya at ng aking trabaho. Hindi ko kayang iiwan ang trabahong naghihintay sa akin....hindi ko alam. Naguguluhan ako!" sagot ko dito.

"Kayo lang ang makaka-solve sa problemang ito. Mag-usap kayong dalawa. Pero siguraduhin niyo lang na kung ano man ang magiging desisyon niyo walang masasaktan." sagot nito at agad na tumayo mula sa pagkakaupo. Mabilis itong naglakad palayo sa akin. Napabuntong hininga ako.

Itinoon ko ang buong pansin ko sa pagkain ng bigla akong lapitan ni Christian. Nagulat pa ako ng bigla ako nitong hawakan sa kamay ko at mabilis na hinila sa medyo tagong lugar ng mansion. Seryoso ang mukha nito at hindi ko alam kung bakit. Pero hindi ako pakakabog. Ngayun pa lang dapat magkalinawan na kami.

"Ano ito? Siguro aware ka na bago pa naglabas ng statement kanina si Grandpapa?" agad na wika ko kay Christian sabay piksi para mabitawan ako nito.

"Were getting married at wala akong idea na balak pala itong ipaalam ni Granpapa ngayung gabi sa lahat ng mga bisita. Isa pa hindi ka naman tumutol so it means pumapayag ka." kaswal na sagot nito. Tulala akong napatitig dito.

"Christian, paano ako makakatutol eh biglaan ang mga nangyari kanina! Saan ba nakuha ni Grandpapa ang balita na may relasyon tayo gayung sa loob ng mahigit limang taon ngayun lang ulit tayo nagkita.?" asik ko dito.

"Hindi ko alam. Wala din akong alam sa mga nangyari ngayun. Pero isa lang ang nasisiguro ko...masaya ako sa mga kaganapan na nangyari ngayun.

Mukhang si Grandpapa na ang gumawa ng hakbang para hindi ka na makawala sa akin." nakangisi nitong sagot.

"Anong ibig mong sabihin? Kahit anong gawin ko hindi ko maintindihan. Marami namang babae na pwedeng iharap sa kanila pero bakit ako pa? Hindi bat sinabi mo sa akin noon na hindi ako ang type mong babae? Na malayo sa akin ang gusto mo? Pero bakit ganito?" tanong ko. Itinaas nito ang kanyang mga kamay at aktong hahawakan ang pisngi ko kaya umilag ako. Nakita ko ang biglang paglamlam ng mata nito bago sumagot.

"Sabi ko lang iyun para mapagtakpan ang nararamdaman ko. Alam mo naman na hindi ka na iba sa pamilya namin at ayaw kong isipin ng ibang tao na nagtake advantage ako sa pagiging bata mo noon."

"Im sorry.....Pinagsisihan ko ang bagay na iyun lalo na ng makita kong labis kitang nasaktan. kaya nga pinilit kong makipag-ayos sa iyo ng nabalitaan kong papasok ka ng military. Kaya lang hindi ko akalain na matigas pala ang ulo mo at kung ano ang naisip mong gawin walang sino man ang makakapigil. Hindi ka nga nagawang pigilin ng mga magulang mo, kaya? Mahal kita noon pa man at masaya ako dahil si Grandpapa na mismo ang gumawa ng hakbang para makasal tayo." mahaba nitong paliwanag. Kitang kita ko ang sensiredad sa mga mata nito gayunpaman puno pa rin ng pag- aalinlangan ang puso ko.

"Im sorry, pero naguguluhan pa rin ako. Parang ang bilis ng pangyayari. Kung alam ko lang na mangyayari ito hindi na lang sana muna ako nagleave sa trabaho at nagpakita sa inyo!" sagot ko dito. Biglang nagsalubong ang kilay nito at matiim akong tinitigan.

"So, ayaw mong pakasal sa akin? Sinasabi mo ba na wala ka ng nararamdaman sa akin kaya tumatanggi ka?" seryoso nitong wika.

"Napakahirap paniwalaan ang lahat! Ikakasal na tayo at hindi ko naman natandaan na niligawan mo ako!" wala sa sarili kong sagot. Huli na ng marealized ko kung ano ang nasabi ko na at hindi na pwedeng bawiin. Agad kong nahawakan ang aking bibig. Parang gusto kong kutusan ang aking sarili dahil sa padalos-dalos na salita na bigla kong nabitawan.. Nakita ko ang pagsilay ng ngiti sa labi nito tsaka tinitigan ako.

"Iyun ba ang gusto mo? Sige liligawan kita. Ngayun pa lang uumpisahan ko na para bago dumating ang araw ng kasal natin, sasagutin mo na ako." nakangisi nitong sagot. Naikuyom ko ang aking kamao. Pigil na pigil ko na upakan ito. Kung hindi ko lang naisip kung gaano kabait ang pamilya nito sa akin baka nakatikim na ng sapak sa akin ito.

"Binubola mo ba ako? Hindi ako ang type mong babae kaya pwede bang huwag ka ng magkunwari?" inis na sagot ko dito. Natigilan ito at matiim akong tinitigan. Parang tanga lang, ang bilis magbago ng emosyon.

"Sinong nagsabi sa iyo na hindi ikaw ang type kong babae? Mukha bang hindi kita mahal? Sa palagay mo ba hindi ako masaya ngayun?" tanong nito. Parang gusto ko naman magpapadyak sa inis. Hindi ko alam kung sino sa aming dalawa ang lutang... ako ba o siya!

"Kausapin mo si Grandpapa. Sabihin mo sa kanya na mali ang ginawa niyang announcemnt kanina." utos ko dito. Seryoso akong tinitigan.

"No! Kung gusto mong i-correct ang sinabi kanina ni Grandpapa ikaw ang kumausap sa kanya. Ikakasal na tayo sa at hindi na mabago iyun." sagot nito.

"Paano ang trabaho ko? Christian, iba na ang priority ko ngayun. Two weeks lang ang leave ko and after new year babalik na ako sa kampo." sagot ko.

Biglang nakita ko ang galit sa mga mata nito sa sinabi kong iyun.

"hindi na ako papayag na babalik ka pa sa serbisyo. Kalimutan mo na ang trabahong iyun Carmela. Isang malaking kalokohan na hinayaan kitang pumasok sa ganoong uri ng propesyon. Limang taon kitang pinagbigyan tungkol sa bagay na iyan at siguro naman sapat na iyun para mag-focus ka sa kasal natin at pagiging asawa ko." sagot nito.

"Anong kalokohan na sinasabi mo? Hindi kalokohan ang desisyon ko na pagsilbihan ang bayan! Masaya ako sa ginagawa ko at ngayun pa lang sabihin mo sa Lolo mo na walang kasalan na mangyayari." sagot ko. Nakita ko ang pagngisi ni Christian kasabay ng pagdilim ng mukha nito. Halatang hindi ito masaya sa aking nasabi.

Wala akong pakialam dahil hindi ko din alam kung magsasaya ba ako o malulungkot sa isiping magiging asawa ko na ito. Baka mamaya nakikisakay lang ito sa issue at sa sobrang pagmamahal nito sa kanyang Grandpapa, wala itong choice kundi pagbigyan ang matanda.

"Hindi ka na pwedeng umatras. Wala ka ng magagawa pa kundi ang magpakasal sa akin at sumunod sa gusto ko..Magresign ka na bukas na bukas din dahil iyun ang tama!" giit nito. Matalim ko lang itong tinitigan at nagpasyang talikuran ito. Mukhang. walang mangyayari sa pag-uusap namin na ito.

"Saan ka pupunta? Hindi pa tayo tapos mag-usap. ." wika nito sabay hawak sa aking braso. Galit ko naman itong nilingon pero nagulat ako dahil biglang lumapat ang labi nito sa labi ko. Agad na nanlaki ang aking mga mata. Walang hiya, ito ang kauna-unahang halik ko!

Agad ko itong naitulak dahil sa matinding pagkagulat. Tumaas ang aking mga kamay dahil akmang sasampalin ko ito pero mas mabilis niya akong kinabig payakap at muling naglapat ang aming mga labi.

Mas malakas kumpara sa akin si Christian. Para namang biglang nanlambot ang tuhod ko ng sa kakaibang sensasyon na nararamdaman. Mas nagiging mapusok ang paraan ng paghalik nito sa akin.

Pinilit nitong ibinubuka ang mga labi ko gamit ang kanyang dila kaya naman biglang may naramdaman akong kakaibang init na pumasok sa buo kong pagkatao. Naging blanko ang utak ko at nagiging sunod-sunuran ang labi ko sa ginawa nitong paghalik sa akin. Naramdaman ko na lang na tinutugon ko na sya. Ginagaya ko ang galaw ng kanyang labi na siyang nagpainit pareho ng aming nararamdaman.

Para kaming mga uhaw na ginagalugad ang labi ng bawat isa sa amin. Mabilis akong natuto sa ginawa naming halikan at mapusok na tinutugon ang bawat galaw ng aming labi. Hindi ko alam kung ilang minuto na magkalapat ang aming labi pero habol ang aming hininga ng maghiwalay kami. Kakaibang kislap ng mata ang nakikita ko kay Christian habang mataman na nakatitig sa aking mukha.

Bigla akong natauhan. Nag-init ang aking mukha dahil sa matinding pagkapahiya. kaya naman agad akong nag-iwas ng tingin..

"Alam kong mahal mo pa rin ako at hindi kayang i-deny iyun sa mga tugon mo sa akin." nakangiti nitong wika. Napakagat ko naman ang aking labi sa sinabi nito. Wala na yata akong lusot dito. Parang gusto ko na lang lamunin ng lupa dahil sa matinding pagkapahiya.

"Uulitin ko, hindi na ako papayag na muli kang bumalik sa military. Magresign ka na. Magiging Misis Villarama ka na at ayaw kong nakikita ko ang asawa ko na patuloy na humahawak ng baril." wika nito. Hindi ako nakaimik. Pakiramdam ko kasi nangangapal ang labi ko sa ginawa namin kanina.

Inakbayan ako nito pabalik ng party. Wala na akong nagawa kundi ang magpatianod na lang muna. Nahihiya kasi ako.. Isang halik lang ni Christian bumigay na agad ako. Grabe, ang lakas pa rin ng epekto nito sa akin.

Sa kabilang dako naman ay napansin ko ang seryosong pag-uusap nila Daddy at Tito Grabriel habang umiinom ng alak. Hindi ko na nakita sa kasiyahan si Arabella at Ate Miracle. Marahil ay umuwi na sila or inaasikaso ang kanilang mga anak. Isa pa isa- isang nagsiuwian na din ang mga bisita. Sila Grandpapa at Grandmama naman ay masaya pa ring kausap ang mga magulang ni Kuya Roldan.

Chapter 139

CARMELA POV

"I cant believed you Carmela! Ano ang sinasabi mo na ayaw mong pakasal kay Christian? Alam mo ba kung gaano kalaking iskandalo itong ginawa mong pagtanggi?" dumadagundong ang boses ni Daddy sa buong bahay habang sinasabi ang katagang iyun. Kakarating lang namin galing sa Villarama Mansion at pagpasok pa lang namin dito sa bahay binanggit ko kaagad sa kanila ang tungkol sa gusto kong pagtanggi sa kasal na magaganap sa aming dalawa ni Christian.

Although hindi pa naman napag- uusapan ang detalye sa kasalan na iyun, pero since nai- announce na ang tungkol sa aming engagement ano mang araw ay pupunta na sa bahay namin ang mga Villarama para mamanhikan. Ayaw ko ng hintayin pa ang araw na iyun kaya ngayun pa lang sinasabi ko na ito kila Mommy at Daddy. Pero mukhang malaking disappointment at sama ng loob magaganap sa amin ngayun pero ipinagdadasal ko na sana maitindihan nila ako sa aking disesyon.

"Dad, please nasa kalakasan pa ako sa aking propesyon na gusto kong tahakin. Ayaw ko pang pakasal kay Christian dahil hindi din magiging maayos ang magiging pagsasama namin! Wala akong balak na magresign sa trabaho ko ngayun dahil nag-eenjoy akong magsilbi sa bayan!" sagot ko. Lalong naningkit ang mga mata ni Daddy sa sobrang galit. Agad naman napalapit sa amin ang nag-aalang si Mommy.

"Ano ba ang problema mo Carmela? Ang akala pa naman namin magiging masaya ka sa nagiging engagement nyong dalawa ni Christian pero mukhang kabaliktaran ang mga nangyari..." bakas din ang galit sa boses ni Mommy na sagot nito.

"Mom, hindi ko hiniling ang bagay na iyan..Hindi ko nga alam na may proposal o ano pa man ang tawag sa mga mangyayari kanina." sagot ko naman.

"Pinag-usapan na ito ng magkabilaang pamilya bago ka pa bumalik dito sa Maynila Carmela. Sa kagustuhan namin na tumigil ka na sa propesyon mo nakipagkasundo kami sa mga Villarama na ipakasal na lang kayong dalawa ni Christian. Total matagal ka na niyang hinihintay! Alam namin na mahal ka niya. kaya sigurado kaming magiging masaya ka sa piling niya. Hindi na siya iba sa atin kaya naman tiwala kami na mahihikayat ka niyang umalis na sa army at mamuhay kasama namin." sagot ni Mommy.

"Araw-araw halos pinapatay ako sa matinding pag-aalala sa iyo! Hindi mo man lang ba naisip na masyado kaming nag-aalala sa iyo. tuwing may misyon kang pupuntahan?" patuloy na Sabi ni Mommy. Napailing ako. Kung ganoon, may plano na pala talaga silang ipakasal ako kay Christian. Alam na din ito nila Mommy at hindi man lang nila binanggit sa akin bago kami pumunta ng party.

"Im sorry Mom, Dad...Buo na ang desisyon ko. Walang kasalang mangyayari sa pagitan naming dalawa ni Christian." sagot ko.

"Oo, mahal ko siya, pero hindi ibig sabihin noon tatalikuran ko ang sinumpaan kong tungkulin sa bayan. Marami na akong sinakripisyo sa propesyon kong ito, at hindi ko basta basta ito matatalikuran!" seryuso kong sagot. Laglag ang balikat na napaupo si Daddy sa sofa habang napapailing. Samantalang nag-uunahan naman sa pagtulo ang luha sa mga mata ni Mommy.

"Ano ba ang nangyari sa iyo Carmela? Lahat naman binigay namin sa iyo? Pero bakit napakatigas ng ulo mo!" Galit na sigaw ni Mommy. Hindi ako sumagot habang pilit na pinipigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Mahal na mahal ka namin anak! Pinagbigyan ka namin na pumasok sa military kahit na labag ito sa aming kalooban! Pero sana naman sa pagkakataon na ito, kami naman ang iyong pagbigyan. Tama na! Pagod na ako sa pag-aalala sa iyo sa tuwing may gyera kang pinupuntahan.

Pakiramdam ko ano mang oras pwede kang mawala sa amin ng tuluyan!" nagsusumamong wika ni Mommy.

"Sorry Mom, mahal na mahal ko kayo ni Dad! Pero sana maintindihan niyo din na ito ang gusto kong tahaking buhay. Alam kong mahal niyo ako dahil hindi kayo nabigo na iparamdam iyan sa akin..pero sana naman patuloy niyong maintindihan ang gusto ko!" sagot ko naman habang hindi ko na mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Pinilit ka naming intindihin anak! Pero ikaw itong hindi kami

naiintindihan. Wala kaming ibang hangad kundi magiging maayos ang buhay mo! Pero bakit napakahirap mong maintindihan iyun!" patuloy na umiiyak na wika ni Mommy.

"Mom, please...alam kong nagiging matigas ang ulo ko..pero ito ang gusto ko! Dito ako masaya! Mahal ko ang trabaho ko Mom at kahit na mahal ko din si Christian. hindi ibig sabihin noon na iiwan ko na ang gusto ko. Mas matimbang sa puso ko ang trabaho ko! "lumuluha ko ding wika.

"Pwes! Kung hindi ka talaga namin mapipigilan, umalis ka na sa bahay na ito Carmela! Total naman hindi ka nakikinig sa amin. Gawin mo lahat ng gusto mo! Wala ng dahilan pa para magsama-sama tayo bilang isang pamilya kung ganiyan din lang katigas ang ulo mo!" Galit na wika ni Daddy. Natigilan naman akong napatingin dito. Gulat naman na napatayo si

Mommy dahil sa sinabi ni Daddy!

"Jonathan! Naririnig mo ba iyang sinasabi mo? Anak natin si Carmela at hindi pwedeng gawin mo sa kanya ang bagay na ito!" galit na wika ni Mommy kay Daddy. Lalo naman akong naluha.

"Wala na tayong magagawa tungkol sa bagay na iyan Darling! Im sorry pero ito ang pinakamabisang paraan para sa ating lahat! Hayaan na natin si Carmela sa gusto niyang tahakin sa buhay. Mahigit limang taon na natin siyang pinilit na intindihin at pinagbigyan. Pero mukhang ito ang makakapagpasaya sa kanya kaya ano pa nga ba ang magagawa natin."

seryosong wika ni Daddy. May ilang luha akong nakita na bahagyang pumatak mula sa mga mata nito katunayan na nagpipigil din itong umiyak.

Parang kinurot naman ang puso ko sa mga nakikita ko ngayon. Pero hindi

pwedeng ang gusto nila ang sundin ko. Kailangan kong manindigan sa lahat ng gusto kong maabot sa buhay. Darating ang araw na maiintindihan nila ako. Kahit anong mangyari, anak nila ako at mga magulang ko sila kaya umaasa akong magkakaayos din kami balang araw.

"Sorry Dad, Mom! Huwag po kayong mag-alala...kakausapin ko bukas ang mga Villarama. Ako mismo ang magsasabi sa kanila tungkol sa pagtanggi ko sa kasal naming dalawa ni Christian." malungkot kong wika at mabilis naglakad palabas ng bahay. Patuloy ang pagtulo ng luha sa aking mga mata pero ganoon talaga. Hindi sa lahat ng oras maiintindihan ka ng mga mahal mo sa buhay.

""Carmela anak!" narinig kong sigaw ni Mommy. Isusuot ko na sana ang helmet ko pero muli ko itong ipinatong sa big bike ko at tiningnan ang papalapit na si Mommy. Patuloy ito sa pag-iyak at agad akong niyakap ng makalapit sa akin.

"Anak! Ang sakit ng ginawa mong ito sa amin! Pero lagi mong isipin na nandito lang ako na iyung Ina. Mahal na mahal kita at maghihintay ako sa pagbabalik mo!!!" wika ni Mommy sa kabila ng malakas nitong paghagulhol. Tinapik tapik ko naman ang likod nito habang patuloy din ang pag-agos ng luha sa aking mga mata.

"Im sorry Mom! Promise, sa bawat misyon na pupuntahan ko, ikaw ang gagawin kong inspirasyon. Huwag po kayong mag-aalala. Palagi akong mag- iingat! Babalik akong buhay sa bahay na ito...Pangako!" wika ko at kumalas na sa pagkakayakap dito. Agad kong isinuot ang helmet at pinaharurot ang bigbike palabas ng bakuran namin. Hindi ko na nilingon pa si Mommy. Masakit para sa akin na umiiyak ito

pero ano pa nga ba ang pwede kong gawin?

Pagdating ko sa aking condo sa Mandaluyong ay agad akong dumiritso sa aking ref. Naglabas ako ng ilang bote ng beer at agad na binuksan at tinungga ang laman. Mapait akong napangiti habang nakatanaw sa kawalan.

Siguro, iisipin ng iba na baliw ako..na tanga ako! Anak ako ng isang bilyonaryo pero mas pinili kong matulog sa mga kabundukan. Pwede naman sana akong mamuhay ng parang Prinsesa, lalo na kapag magpakasal ako kay Christian..pero ano ang magagawa ko, mas lamang ang sigaw ng puso ko tungkol sa ngalan ng tungkulin sa bansa.

Alam kong kapag tuluyan akong magpatali kay Christian mapipilitan akong magresign sa trabaho ko. Which is ayaw kong mangyari iyun. Ayaw kong may isang tao na diktahan ako sa mga gusto kong gawin sa buhay ko. Kaya kahit na masakit, wala na siguro akong magawa pa kundi kalimutan sya at itoon ang attention sa napili kong propesyon.

Hindi pwedeng dalawa ang piliin ko dahil imposibleng pagsabayin ang bagay na iyun. Sana mapatawad ako ng lahat sa magiging desisyon kong ito...at sana hindi ko pagsisihan ang gusto kong tahaking landas..........

Kinaumagahan, sakay ng aking bigbike agad akong bumyahe papunta sa mansion ng mga Villarama. Mas maaga, mas maganda. Ayaw ko ng patagalin pa ang lahat. Gusto ko ng ipaalam sa kanila kung ano ang gusto ko.

Pagdating ng mansion ay agad akong sinalubong ng nakangiting si Tita Carissa Nasa mini garden ito kasama ang bunso nitong anak na si Rafael.

"Hello Ate Carmela." bati pa sa akin ng cute na si Rafael. Nakangiti naman akong gumanti ng bati dito sabay pisil ng cute nitong pisngi. Napahagikhik ito bago sumama sa nakaantabay na kasambahay.

"Maaga ka yata ngayun Carmela? Mukhang tulog pa si Christian dahil hindi pa siya bumababa ng kwarto. Gusto mo bang ipatawag ko siya?" nakangiting wika ni Mommy Carissa pagkatapos kong makipag-beso dito. Agad naman akong umiling.

"Tita! Pwede ko po ba kayong makausap ng masinsinan?" tanong ko. Nawala ang ngiti nito sa labi at seryoso akong tinitigan.

"About what?" tanong nito. Nagpakawala muna ako ng malakas na buntong hininga bago sumagot.

""About sa kasal namin ni Christian...." sagot ko.

"Well, plano namin na pumunta sa bahay niyo mamayang hapon para sa official na pamamanhikan. May gusto ka bang sabihin ngayun?" tanong nito. Mukhang wala pa itong idea sa napag- usapan ng pamilya namin kagabi. Siguro hindi pa nababalita ni Mommy dito ang tungkol sa naganap na pagtatalo sa bahay kagabi.

"Tita gusto ko po sanang hilingin na huwag na munang ituloy ang kasal namin." sagot ko. Nakita ko ang pagkagulat ni Tita Carissa sa sinabi ko. Ilang sigundo din itong hindi nakaimik bago nagsalita.

"Bakit? Ayaw mo ba sa kanya? hindi mo ba mahal ang anak ko?" seryoso nitong sagot. Agad naman akong umiling.

"Hindi po kasi pwede Tita. Mas

matimbang sa akin ang tawag ng tungkulin. I think this is not the right time para magpakasal ako." sagot ko.

"Pero nai-announce na ni Daddy ang tungkol sa inyong dalawa ni Christian. Mahirap ng bawiin lalo na at na- ipublish na sa ilang pahayagan." sagot ni Tita. Natigilan ako.

"Im sorry! Ako na lang po ang kakausap kay Grandpapa kung papayagan niyo po ako. Ako na lang po ang magpapaliwanag sa kanya." sagot ko naman. Nakita ko ang pag-aalangan sa mukha ni Tita bago ito sumagot.

"Hayaan mo munang kausapin ko si Gabriel tungkol dito. Hindi ako pwedeng magdesisyon tungkol sa bagay na iyan." sagot ni Tita. Napatango naman ako. Agad itong pumasok sa loob ng mansion. Wala pang limang minuto pinuntahan ako ng isang kasambahay dito sa garden. Hinihintay daw ako ni Grandpapa sa library kaya agad akong sumunod dito.

Kinakabahan man pero pilit kong pinapatatag ang aking sarili. Naabutan ko sa loob ng library si Grandpapa at Grandmama. Wala si Tita Carissa at Tito Gabriel.

.

"Good Morning po!" agad kong bati sa mga ito.Nakangiti naman silang tumango kaya agad na nawala ang kaba sa aking dibdib. Alam kong noon pa man ay mabait na ang pakikitungo nila sa akin. Itinuring na akong hindi iba sa kanilang pamilya kaya nahihiya ako ngayun at natatakot sa posible nilang maging reaksiyon sa sasabihin ko.

"Grandpapa, Grandmama, nandito po ako dahil may importante po sana akong sasabihin." paunang wika ko. Hindi ito umimik at sininyasan akong maupo muna. Agad naman akong umupo sa bakanteng sofa at muling nagsalita.

"Gusto...gusto ko po sanang huwag munang mag---magpakasal kay Christian." wika ko sabay yuko. Hindi ko kayang makita ang kanilang magiging reaksiyon. Nahihiya ako.

'Bakit? Wala ka bang gusto sa apo ko?" narinig kong seryosong tanong ni Grandpapa. Tumingin muna ako sa mukha nito bago sumagot.

"Mahal ko po siya..pero mas nanaig sa akin ang tawag ng tungkulin sa bansa. sorry po!" mahinang sagot ko. Ilang segundo itong hindi nakapagsalita kaya lalo akong kinabahan.

"Well, kung ano ang gusto mo, wala kaming magagawa. Hindi ka namin pwedeng pilitin iha.."narinig kong sagot ni Grandpapa. Parang gusto naman maluha. Bakas sa boses nito ang matinding lungkot na siyang kumukunekta papunta sa puso ko at agad na nakadama ng guilt.

"Feeling cupid ako kagabi. Akala ko makikita ko na ikakasal ang isa ko pang apo sa gusto nyang babae. Pero mukhang sa pagkakataon na ito nagkamali ako!" nakangiti nitong wika habang nababanaag ang lungkot sa mga mata. Nakakaunawa naman na tumango si Grandmama Moira.

"Wish you luck iha! Tama si Grandpapa mo. Hindi ka namin pwedeng pilitin. Pero sana dumating pa rin ang araw na kayong dalawa pa rin ng apo ko ang magkakatuluyan." nakangiting sagot ni Grandpapa Moira. Nahihiya naman akong napatango.

"Salamat po Grandmama, Grandpapa! "wika ko sabay tayo. Tumango silang dalawa kaya agad kong tinungo ang pintuan palabas ng library.

Parang gustong tumulo ang luha sa aking mga mata habang naglalakad palabas ng mansion.. Sobrang lungkot ng puso ko at pakiramdam ko may mali akong nagawa. Ikinurap ko ang aking mga mga para pigilan ang pagtulo ng luha.

"Totoo ba ang sinabi ni Mommy sa akin na ayaw mo ng magpakasal?" natigilan ako ng marinig ko ang boses ni Christian mula sa aking likuran.

"Hindi ko alam kong ano ang sasabihin ko. Hindi mo man lang pinaabot kahit na isang linggo ang saya na nararamdaman ko. Actually kahit isang araw man lang...ang lupit mo naman Carmela." muling wika nito. Agad akong nakaramdam ng awa dito.

"Im sorry!" mahina kong sagot sabay harap dito. Malungkot itong napangiti habang kapansin-pansin ang pamumula ng mga mata. Halatang galing ito sa pag-iyak.

"Sorry, iyan lang ba ang masasabi mo pagkatapos ng ilang taon na paghihintay ko sa iyo?" Wala ka man lang bang nararamdaman na kahit kaunting pagpapahalaga sa akin o kahit awa man lang? Sabihin mo sa akin, ano ang gusto mong gawin ko para pumayag ka na maging akin?" seryosong wika nito at tinitigan ako sa aking mga mata. Agad ko naman iniwas ang tingin dito at marahan na umiling.

"Wala...wala kang pwedeng gawin. Ako ang may problema kaya kalimutan mo na ako." sagot ko at dahan-dahan na hinubad ang suot kong engagement ring. Pagkatapos ay nilapitan ko ito at kinuha ang isa niyang kamay. Agad kong ipinatong sa kanyang palad ang hinubad kong ring at agad na lumayo ng ilang distansiya sa kanya.

"im sorry! Pero hindi pa tapos ang misyon ko! Gusto kong maabot ang tugatog ng tagumpay sa pinili kong propesyon."wika ko at naglakad palayo dito.

Chapter 140

CARISSA POV

Wala ng mas sasakit pa na makita mo ang iyung sariling anak na umiiyak habang nakatingin sa papalayong babaeng kanyang minamahal. Ito ang napatunayan ko habang tinitingnan ang umiiyak na si Christian habang nakakuyom ang kanyang kamao at pilit na pinipigilan ang sarili na habulin ang babaeng mahal niya.

Ramdam ko ang sakit ng kanyang kalooban pero ano ba ang maitutulong namin? Kung materyal na bagay lang sana at pwedeng bilhin gamit ang aming kayamanan. baka ginawa na namin pero ibang usapan ito. Usapang pag-ibig at hindi pwedeng gamitan ng salapi para makuha. Hindi din pwedeng gamitan ng kapangyarihan dahil hindi pwedeng pilitin ang isang tao para manatili sa tabi mo.

Alam kong masama ang loob nito sa naging desisyon ni Carmela. Kailangan niyang mamimili between love ang career. Alam kong mahal din ni Carmela si Christian at marahil naguguluhan ito sa mga pangyayari. Maaring mas matimbang dito ang kanyang propesyon kaya kailangan niyang i-let go ang nararamdaman na pag-ibig kay Christian.

"Anak!" tawag ko kay Christian habang palapit dito. Hindi ako pinapansin bagkos nakatitig lang ito sa kanyang palad kong saan makikita ang singsing na isinauli ni Carmela sa kanya kanina.

"Alam kong masakit sa iyo ang mga nangyari, kahit kami hindi din ito inaasahan. Pero wala na tayong magagawa pa. Igalang natin ang gusto niya dahil hindi natin pwedeng pilitin ang isang tao na ayaw." mahinahon kong wika dito sabay hawak sa kanyang balikat.

"Mom, ang sakit! Mahigit limang taon ko siyang hinintay...pero bakit ganito. Bakit napakahirap niyang abutin!" umiiyak na sagot nito sa akin. Para namang kinukurot ang puso ko sa nakikita ko sa kanya. Hindi ganito ang Christian na kilala ko. Unang beses ko siyang nakita na umiyak dahil lang sa isang babae. Ibang-iba siya ngayun kumpara sa pagiging mapang-asar sa kakambal at masayahing mukha. Puno ng kalungkutan ang nababasa ko sa kanyang mga mata na siyang nagpadagdag ng takot sa aking puso.

Hinawakan ko ito sa kamay at iginiya papunta sa living room. Tahimik naman itong nagpatianod. Pagkadating sa loob ng living room ay hinayaan ko itong maupo sa sofa habang namumula ang mga mata at patuloy sa pag-agos ang luha.

"Mahal na mahal ko siya Mom! Hindi ko alam kung kaya ko pa bang mabuhay ng wala siya." umiiyak nitong wika sa akin.

"Christian, listen.... anak...I know kung gaano mo siya kamahal! Pero huwag mong hayaan na lamunin ang puso mo ng matinding paghihinagpis. Hindi pa katapusan ng mundo anak. Kailangan mong lumaban sa buhay kahit masyadong ng masakit." wika ko dito kahit na sa totoo lang parang kinukurot ang puso ko sa paghihinarap na nakikita ko dito.

"I dont know Mom, I dont know! Hindi ko alam kong kaya ko pa bang lumaban. Hindi ko alam kung kaya kong tanggapin ang mga nangyari ngayun. Hindi ko alam kung kaya ko pa bang humarap sa buhay ng wala siya." umiiyak na sagot nito. Umupo ako sa kanyang tabi at niyakap ito.

Ramdam ko ang impit nitong paghikbi habang nakapatong sa balikat ko ang kanyang mukha. Hinaplos ko ang kanyang likod para ipakita dito na hindi ito nag-iisa sa ganitong pagsubok ng buhay. Nandito kami na kanyang pamilya at handang dumamay sa sakit na nararamdaman niya ngayun.

Hinayaan ko siyang umiyak ng umiyak para maibsan ang sakit na kanyang nararamdaman. Walang ibang gamot sa sugat ng kanyang puso sa ngayun kundi ang pag-iyak lang. Kailangan niyang ibuhos lahat ng sakit para makapag-isip ito ng maayos.

Nasa ganoon kaming kalagayan ng pumasok si Daddy Ralph at Mommy Moira dito sa loob ng living room. Tahimik na naupo ang mga ito sa mahabang sofa habang nakatitig sa umiiyak na si Christian. Makikita sa kanilang mga mata ang matinding lungkot at habag para sa kanilang apo.

"You really love her apo! But you need to let her go para sa kapanatagan ng lahat. I know na masakit pero kailangan mong tanggapin dahil hindi sa lahat ng oras makukuha mo ang gusto mo. Minsan kailangan nating masaktan para lalo tayong tumibay sa mga hamon na darating pa sa ating buhay." Wika ni Daddy Ralph. Hindi nakaimik si Christian. Patuloy pa rin itong umiiyak sa aking balikat. Narinig ko pa ang marahan na pagbuntong hininga ni Daddy bago muli itong nagsalita.

"Akala ko makakatulong sa inyo ang ginawa kong announcement kagabi... pero mukhang mas nagiging kumplikado ang sitwasyon at lalo kang nasaktan." pagpapatuloy na wika nito na may halong pagsisi ang tono ng boses.

"Dad, wala po kayong kasalanan. Ginawa niyo lang po kung ano ang akala niyo na makapagpapasaya sa apo niyo." nakangiti kong sagot kay Daddy.. Napailing naman ito at tumingin sa malayo.

"Sana hindi ko na lang ginawa ang bagay na iyun kagabi. Hindi sana nangyari ang ganitong gulo."

malungkot na sagot nito at may luha na bahagyang nalaglag sa mga mata. Agad naman itong dinaluhan ni Mommy Moira at pilit na pinapakalma.

"Huminahon ka Ralph. Ikaw na din ang nagsabi na kailangan nating tanggapin ang lahat. Huwag tayong magpaapekto sa ganitong pagsubok sa ating pamilya. Tuloy ang buhay sa kabila ng mga nangyari ngayun. Lilipas din ang lahat ng ito. Walang mas importante kundi ang ating pamilya. Na mananatili tayong buo at nagmamahalan sa kabila ng kabiguan ng iba sa atin."

mahinahon na wika ni Mommy Moira at hinawakan ang kamay ni Daddy Ralph. Agad naman sumilay ang malungkot na ngiti sa labi ni Daddy.

"Sorry Grandpapa. Tama si Mommy.

Wala kayong kasalanan. Alam kong maganda ang intention niyo kaya niyo idiniklara ang bagay na iyun kagabi. Nagkataon lang na hindi umaayon sa gusto natin ang mga nangyari. Masakit! sobrang sakit! Pero pangako.... hindi po ako susuko.... Isa akong Villarama at patuloy akong lalaban sa buhay...... para sa ating pamilya."

tumutulo ang luha na wika ni Christian. Kumalas ito sa pagkakayakap sa akin at dahan-dahan na naglakad papunta sa kanyang Grandpapa Ralph. Agad itong yumakap habang patuloy ang paghagulhol.

"Im sorry Grandpapa! Im sorry...." Paulit ulit na wika nito. Hindi ko alam kung para saan ang sorry na iyun pero alam kong pati sila Daddy Ralph at Mommy Moira awang awa sa sitwasyon ng kanilang panganay na apong lalaki.

Sunod-sunod na nalaglag ang luha sa mga mata ni Grandpapa Ralph. Hindi na din nito napigilan pa ang emosyon at kusa ng bumigay ang pinipigilan na luha sa mga mata. Hindi din nito nakayanan na makita ang matinding kabiguan na naranasan ng kanyang apo.

"Im sorry Grandpapa. Mukhang hindi ko matutupad ang promise ko sa inyo na makikita niyo na ang magiging apo niyo sa akin!" madamdamin na wika ni Christian sa kanyang Lolo. Patuloy pa rin itong nakayakap sa kanyang Lolo habang patuloy na umaalog ang balikat dahil sa matinding pag-iyak.

"Its ok apo! Hindi na importante sa akin ang bagay na iyan ngayun! Ayos lang na wala pa akong nakikita na apo mula sa iyo....marami na akong apo mula sa iyong mga kapatid.....take your time........ang importante nandito ka at kasama namin." mahinang sagot ni Daddy Ralph. habang patuloy ang pag- agos ng luha sa mga mata.

Tuluyan na akong napaiyak dahil sa aking mga nakikita. Hindi ko kayang tingnan sila sa ganitong klaseng sitwasyon. Masakit para sa akin ang lahat. Masakit makita ang kabiguan ng anak ko.

Agad akong tumayo at nagpaalam kay Mommy Moira na lalabas na muna. Gusto kong makalanghap ng sariwang hangin. Pakiramdam ko nasu- suffocate ako sa mga nakikita ko. Diritso akong naglakad papunta ng garden at tumingin sa malayo.

Kung may magagawa lang sana ako para matapos lahat ng paghihirap ng anak ko. Pero alam kong wala ng sulosyon ang lahat sa ngayun. Tanging si Carmela lang pwedeng gumamot sa sugatang puso ni Christian.

Ayaw ko din maging unfair kay Carmela. Ipinaglalaban niya lang ang gusto niya at wala na kaming magagawa pa sa bagay na iyun. Ang magagawa na lang siguro namin suportahan si Christian at ipakita dito na hindi siya nag-iisa sa laban na ito. Iparamdam sa kanya na mahalaga siya sa amin kahit na ano pa mang pagsubok na dumating sa aming buhay.

"Mom?" narinig kong tawag sa akin ni Miracle mula sa aking likuran. Hindi ko namalayan ang pagdating nito. Siguro natawagan na ito ni Gabriel at sinabi na dito ang mga nangyari. Pilit ang ngiti na hinarap ko ito. Kitang-kita ko sa mukha ni Mira ang hindi maipaliwanag na lungkot. Marahil ay nakikisimpatiya ito sa nararamdaman ng kakambal.

"Pumunta agad ako dito ng mabalitaan ko ang mga nangyari. Nagpahatid lang ako sa driver dahil kailangan si Roldan ng kambal." wika nito sa sabay lapit sa akin. Humalik pa ito sa aking pisngi bago muling nagsalita.

"Sinabi na sa akin ni Daddy ang mga nangyari. Hindi ko akalain na kayang tablahin ni Carmela si Christian. Inaasahan ko na magiging happy together na sila. Pero mukhang mali din ang iniisip ko. Hindi ito ang aking inaasahan. Hindi pala talaga lahat ng love story ay may happy ending." malungkot na wika ni Miracle habang nakatitig sa isang bulaklak na pabukadkad pa lamang.

"Ayaw kong sisihin si Carmela dito Mira! Mas nanaig sa kanya ang tawag ng tungkulin at wala tayong magagawa pa tungkol sa bagay na iyan." sagot ko dito. Natigilan ito at nakita ko ng pagkislap ng galit sa mga mata nito.

"Ayos lang naman sana iyun Mommy. Kung mahal niya talaga ang propesyon niya pwede naman siguro niyang hatiin ang oras niya sa dalawa. Pwede niya munang kausapin si Christian...malay mo naman magkasundo sila. Hindi ganoon ka selfish ang kapatid ko para hindi siya maintindihan." bakas ang inis sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun.

"Mira, hindi pare-pareho ang iniisip ng tao. Maaring para sa iyo ganyan ang magiging desisyon mo. Pero iba si Carmela. Iba ang tumatakbo sa isip niya at wala tayong karapatan para panghimasukan iyun. We need to let her go para sa katahimikan ng dalawang pamilya." sagot ko naman. Natigilan si Miracle.

"Nagkausap na ba kayong dalawa ni Ninang Roxie? Siguro alam na din nila ang desisyon ng anak nila. " sagot nito. Natigilan ako ng maisip ang best friend ko. Baka pati ito nahihirapan din sa naging desisyon ng sarili niyang anak. Sana hindi ito maging dahilan para magkaroon ng lamat ang pagsasama ng dalawang pamilya.

"Hindi pa. Pero alam kong hindi din sila agree sa desisyon ng anak nila.

Kausap ko siya kagabi at mas excited siya sa magaganap na kasalan sa pagitan ng anak niyang si Carmela at ng kakambal mo na si Christian." Sagot ko dito. Agad na napatango si Miracle at malakas na napabuntong hininga.

"Matigas talaga ang ulo nya! Noon pa man nabanggit na sa akin ni Ninang na mahirap pigilan si Carmela sa lahat ng bagay na naisin nito." malungkot nitong wika.

"Alam ko...kung masakit man ito sa atin wala ng mas sasakit pa sa nararamdaman ng isang ina na walang ibang hangad kundi makita ang anak na nasa mabuting kalagayan. Noon pa man gusto na ni Ninang Roxie mo na tumigil na si Carmela sa napili niyang landas na tahakin at manatili sa tabi nila. Pero kakaiba ang paninindigan na meron sa batang iyun. Ipinaglalaban niya kung ano ang gusto niya." sagot ko naman. Ilang sandaling hindi nakaimik si Miracle bago muling nagsalita.

"kumusta ang kakambal ko? Alam kong labis siyang nasaktan sa sitwasyon na ito. Sana matanggap niya agad ang lahat at kalimutan na lang ang babaeng iyun." mahinang wika ni Miracle. Hinawakan ko ang kamay niya at tinitigan ang mata nito.

"Huwag kang magkimkim ng kahit na anong galit sa kanya Mira. Oo, sinaktan niya si Christian, pero hindi tama na magalit tayo kay Carmela dahil mahaba pa naman ang panahon para sa kanila. Malay mo naman baka sa bandang huli sila din pala ang magkatuluyan." nakangiti kong wika. Umiling si Miracle.

"Hindi na siguro Mom. Mas gugustuhin ko pang ibaling sa iba ni Christian ang attention niya kumpara sa babaeng iyun. Hindi siya karapat- dapat sa pag-ibig ng kakambal ko dahil ganoon lang niya kabilis na saktan si Christian. Hindi niya man lang naisip na mahigit limang taon siyang hinintay ng tao. pagkatapos sa ganito lang pala mauuwi ang lahat." malungkot na sagot nito.

'Oh siya tama na iyan. Baka kung saan

pa mapunta ang usapan na ito. Nasa

living room ang kakambal mo kasama sila Grandmama at Grandpapa mo. Magpakita ka muna sa kanila dahil titingnan ko pa ang bunso mong kapatid. Baka gising na at hinahanap ako." sagot ko at mabilis na naglakad papasok ng mansion. Sumunod naman si Miracle at diretso ang hakbang nito papunta ng living room samantalang diretso akong umakyat ng hagdan para puntahan sa kwarto ang bunso naming anak ni Gabriel na si Rafael.

Chapter 141

CARMELA POV

Tahimik akong nakatanaw sa mga nagkikislapang Christmas light. Ang akala kong masayang bakasyon kasama ang aking pamilya mukhang mauuwi sa pag-iisa. Malungkot akong napangiti at hindi napigilan ang pag- agos ng luha sa aking mga mata.

Nagdesisyon na ako at hindi ko na dapat pang balikan. Alam kong masyadong masakit para sa kanila ang nagiging desisyon ko pero ano ba ang tama? Naumpisahan ko na ang totoong laban ng buhay at ayaw ko ng talikuran pa iyun.

Hindi ko pweden basta na lang talikuran ang sinumpaan kong tungkulin sa bayan. Kung basta na lang ako aalis, paano naman ang mga taong posible ko pang matulungan para iligtas sila sa kapahamakan at sumpa ng kaguluhan?

Ipinikit ko ang mga mata ko at agad na

pumasok sa balintataw ko ang mukha

ng mga tao sa bundok na aming

natulungan. Mga batang pinilit namin

turuan na makapagbasa kahit simpleng

alphabet at numbers. Kapag wala kami

sa digmaan ibinabaling namin ang

aming attention na maturuan na

magbasa at magsulat ang mga maliliit

na kumunidad na hindi man lang

pinalad na makaapak ng iskwelahan.

Hindi sa lahat ng oras baril ang aming

hawak

Marami pang mga taong ililigtas namin mula sa malulupit na rebelde at mapasamantalang tao. Hindi pwedeng tumigil ako. Marami pang misyon na nakaatang sa aking balikat at hindi ko iyun pwedeng ipagpalit para sa sarili kong kaligayahan.

Marahil iniisip nila na makasarili ako. Tatanggapin ko iyun...masakit lumayo sa lalaking mahal ko pero mas masakit isipin na tatalikuran ko ang mga taong pwede ko pang matulungan. Mga taong pwede namin mailigtas mula sa kalupitan ng mga rebelde. Mga inosenteng bata na walang kalaban- laban at maagang namamatay dahil sa paggamit sa kanila ng mga taong halang ang kaluluwa at walang ibang inisip kundi ang sarili nilang kapakanan.

Papatay pa ako ng maraming masasamang tao. Iaalay ko ang buhay ko sa serbisyong pinili ko. Mas magiging matapang pa ako dahil wala ng naghihintay na pamilya sa akin. Tuluyan na nila akong tinakwil dahil hindi nila ako naiintindihan. Hindi nila kayang tanggapin kung ano ang ipinaglalaban ko.

Oo lumaki ako sa karangyaan. Pero hindi iyun naging sapat para sumaya ako. Simula ng pumasok ako sa military doon ko nakita ang totoong hamon ng buhay. Kailangan nila ako.

Kailangan kong pagsilbihan ang bayan ko!

Tinungga ko ang hawak kong beer. Agad na gumuhit ang pait sa aking lalamunan at malamlam ang mga matang nakatanaw sa kawalan. Muling lumitaw sa balintataw ko ang malungkot na mukha ni Christian. Malungkot akong napangiti at muling tinungga ang beer.

"Merry Christmas!" bulong ko at tiningnan ang orasan na nakasabit sa dingding. Alas dose na ng hating gabi. Ika 25 na ng December. Ako lang yata ang hindi masaya. Ako lang yata ang nag-iisa. Ito ang pinaka-malungkot na pasko ng buhay ko. Imbes na kasama ko sila heto ako, malungkot at nag-iisa.

Hindi ko na tatapusin ang leave ko. Bukas na bukas din babalik na ako ng kampo. Wala ng dahilan pa para manatili ako dito.

Tinitigan ko ang backpack ko na nakalagay malapit sa pintuan. Nakahanda na ang lahat at susunduin na lang ako ng mga kasamahan ko para bumiyahe pabalik ng Mindanao. Ang lugar kong saan posible kong maging tahanan sa mahabang panahon o posibleng magiging libingan ko na rin.

Agad akong napatingin sa pintuan ng condo na biglang may nag-door bell. Wala akong inaasahan na bisita ngayun at walang sino man ang nakakaalam sa pamilya ko na dito ako nakatira. Kunot noo akong tumayo at agad na kinuha ang service pistol ko sa ilalim ng aking drawer.

Agad kong ikinasa ang baril at dahan- dahan akong naglakad papuntang pintuan. Gamit ang peepholes itinapat ko ang aking mga mata upang silipin kong sino ang nasa labas. Agad na napakunot ang noo ko ng makita ko ang mukha ni Christian. Napa-atras ako at hindi malaman ang gagawin. Dali-dali kong itinago ang baril na hawak ko.

"Carmela, alam kong nandiyan ka! Kausapin mo ako!" narinig kong wika nito sabay katok ng malakas sa pintuan. Agad na kumabog ang dibdib ko dahil sa matinding kaba.

"Kapag hindi mo ito bubuksan, sisirain ko ito." muling wika nito at patuloy pa rin sa malakas na pagkatok. Alam kong hindi ko ito pwedeng baliwalain dahil baka magalit ang ibang mga unit owner na nakatira malapit sa akin. Malakas akong napabuntong-hininga at agad na pinihit ang siradura para pagbuksan ito.

Agad na tumampad sa mga mata ko ang mukhang lasing na si Christian. Agad kong naamoy ang alak nito sa kanyang katawan.

"Sabi ko na nga bang hindi mo ako

matitiis eh." nakangisi nitong wika at pasuray-suray na pumasok sa loob ng aking condo unit.

"Anong ginagawa mo dito? Paano mo nalaman na dito ako nakatira?" tanong ko dito matapos kong isara ang pintuan ng unit. Pabagsak naman itong naupo sa sofa habang nakatitig sa akin.

"Pa-paano ko na nalaman ang lugar na ito? Of course I have a resources Carmela! Pwede kong alamin lahat kapag gusto ko."wika nito. Mukhang hindi pa naman ito lasing talaga dahil diretso pa ang salita. Napabuntong hininga ako at tinitigan ito.

"Umalis ka na Christian. Wala na tayong dapat pang pag-usapan.". seryuso kong wika. Hindi ito nakaimik bagkos tumayo ito sa sofa at dahan- dahan na lumapit sa akin.

"Ganoon lang talaga sa iyo kadali itaboy ako sa buhay mo Carmela.

Parang napakadali lang talaga sa iyo na talikuran ako!" puno ng sakit ang boses na wika nito. Hindi ako nakaimik.

"Alam mo ba kung gaano kita kamahal? Mahal na mahal at sobrang sakit ng ginawa mo sa akin! Ano ba ang kasalanan ko sa iyo! Ano ba ang gusto mo?" pasigaw na wika nito sa akin.

Hindi ako nakaimik bagkos at itinulak ko ito papuntang pintuan. Ayaw ko ng magtagal pa siya dito sa harap ko. Ayaw ko ng dagdagan pa ang sakit ng kalooban na nararamdaman ko ngayun.

"Umalis ka na! Tanggapin mo na lang na hindi tayo para sa isat isa.

Maghanap ka na lang ng babaeng kaya kang mahalin katulad ng pagmamahal na nararamdaman mo sa akin ngayun. sagot ko dito. Tagal ako nitong tinitigan sa mukha. Nakita ko ang galit sa mga mata nito at mahigpit akong kinabig payakap sa kanya. Nabigla ako sa kanyang ginawa pero hindi na ako nagpumiglas pa.

"Mahal kita! Wala akong ibang babae na pinangarap sa mundong ito na makasama kundi ikaw lang... " mahina nitong wika sa pagod na boses. Napapikit ako para pigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Unti-unting lumuwang ang pagkakayakap nito sa akin sabay titig sa aking mga mata. Buong pagmamahal na hinaplos niya ang pisngi ko habang may luha na kumikislap sa kanyang mga mata. Agad kong iniwas ang tingin dito dahil pakiramdam ko unti-unting nalulusaw ang puso ko sa mga titig nito.

Bumaba ang mukha nito patungo sa mukha ko at naglapat ang aming labi. Agad kong naipikit ang mga mata ko upang namnamin ang halik nito sa akin.

Siguro kailangan kong palayain ang nararamdaman ng puso ko ngayun. Kahit ngayun lang... Hahayaan ko ang sarili ko na madama ang init ng pagmamahal ng lalaking matagal ko ng sinisinta.

Nagiging mapusok ang mga sumunod na sandali sa aming dalawa ni Christian. Naramdaman ko na lang na buhat niya na ako papunta sa aking silid  ng hindi naghihiwalay ang aming labi.

Wala na akong lakas para tumutol pa. Mahal ko ang lalaking ito at handa akong magpaubaya sa kanya... Kahit ngayung gabi lang may magandang alaala man lang akong dala mula sa kanya habang nasa misyon ako.

Naramdaman ko na lang na lumapat na ang likod ko sa aking malambot na kama. Wala na akong ambisyon pa na nararamdaman sa aking katawan. Tinutugon ko ang bawat halik at haplos na ginagawa ni Christian sa akin.

Namalayan ko na lang na pareho na kaming walang saplot sa katawan. Para kaming bagong silang na sanggol na hubot hubad sa ibabaw ng kama.

"I love you Carmela!" bulong sa akin ni Christian bago niya tuluyang pinag-isa ang aming katawan. Napa-igik pa ako sa sakit sa una nitong pagpasok sa akin at nakita ko ang pag-aalinlangan sa mata nito habang nakatitig sa akin.

Nginitian ko ito tsaka kusa kong iniyakap ang braso ko sa leeg nito at hinalikan sa labi. Isang senyales na pwede na niyang ituloy ang nasimulan na namin.

Titiisin ko ang sakit sa aking pagkababae sa una naming paglalaro maisatuparan man lang ang gusto ng aming mga katawan.

Hindi nagtagal ay nawala na din naman ang sakit at napalitan ito ng walang kapantay na sarap. Pawis na pawis si Christian sa ibabaw ko pero mukhang hindi ito napapagod. Gigil na gigil ito sa bawat ginagawang pag-ulos sa itaas ko. Naipikit ko ang aking mga mata habang kagat-kagat ko ang aking labi para pigilan ang paglabas ng ungol sa aking bibig dahil sa labis na sarap na nararamdaman.

Hindi ko na mabilang pa kung ilang ulit akong inangkin ni Christian ng gabing iyun. Basta nagising na lang ako kinaumagahan sa mahinang pagtunog ng aking alarm clock.

Agad kong pinindot ang off botton sa isiping baka magising si Christian mula sa pagkakahimbing ng pagtulog dito sa tabi ko. Sinipat ko ang orasan. Alas nwebe na ng umaga. Hindi ko alam kung anong oras kami nakatulog pero pakiramdam ko latang lata ang buo kong katawan.

Dahan-dahan akong bumangon sa

kabila ng sakit na nararamdaman ko sa aking pagkababae. Tinitigan ko pa ang gwapong mukha ni Christian bago ako nagpasyang tuluyan ng bumaba ng kama para makapagbihis.

Hindi ako maaring magtagal. Darating na ang sundo ko at ayaw ko silang paghintayin.

"Aalis ka?" nahinto ako sa pagdampot ng aking bag ng biglang nagsalita si Christian. Nilingon ko ito at nakita kong nakaupo na ito sa aking kama.

"Iyun ang kailangan. Tawag ng tungkulin." maiksi kong sagot. Nakita ko ang malungkot nitong pagngiti pagkatapos ay seryoso akong tinitigan.

"Kapag tuluyan mo akong iiwan ngayun, asahan mo na wala ka ng babalikan pa Carmela. Lahat ginawa ko na para sa ating dalawa pero ang tigas ng puso mo.' seryoso nitong sagot. Natigilan ako, Parang biglang piniga ang puso ko dahil sa sinabi nito.

"Handa kong tanggapin at panindigan ang mga consequences na desisyon na ginawa ko ngayun Christian. Hindi ikaw ang makakapigil sa gusto kong gawin." sagot ko habang pigil na huwag mapahagulhol ng iyak. Narinig ko ang marahas nitong pagbuntong hininga kaya naman itinuloy ko na ang pagpulot ng aking backpack at naglakad patungo sa pintuan ng condo.

"Kung ganoon...Paalam Carmela. Ito na ang huling pagkakataon na hahabulin kita. Sana hindi na muling magkrus ang landas natin." seryosong sagot nito. Hindi ko mapigilan ang luha sa aking mga mata habang nakatalikod dito.

"Yah...thank you for your love Christian. Maraming salamat sa magandang alaala." sagot ko. Hindi ito nakaimik. Gamit ang nanginginig kong kamay, dahan dahan kong pinihit ang siradura at binuksan ang pintuan.

"Isara mo na lang ang unit na ito pagkaalis mo. Paalam...." Malungkot kong wika at tuluyan na itong iniwan.

Diretso akong naglakad patungo sa elevator. Agad kong tinitigan ang sarili ko sa salamin ng elevator. Nababanaag ang sobrang lungkot ng mga mata ko. Malungkot akong napangiti at pinahid ang luha sa aking mga mata. Sa ngalan ng tungkulin sa bansa ginawa kong talikuran ang lalaking mahal ko.

CHRISTIAN POV

Malungkot kong sinundan ang paalis na si Carmela. Sa huling pagkakataon, ayaw nitong papigil sa akin. Talagang sinunod nito ang sariling kagustuhan.

Masakit...pero ano ang magagawa ng isang Christian Villarama. Hindi ko alam kung kaya ko pa ba siyang hintayin. Alam kong isang malaking katangahan ang ginagawa kong paghahabol dito.

Kahit siguro lumuha ako ng dugo hindi siya maaawa sa akin. Siguro tama ang pamilya ko. Kailangan kong ibaling sa iba ang pagmamahal na nararamdaman ko dahil walang kasiguraduhan kong babalik pa ba si Carmela.

Itinakwil na ito ng sariling pamilya dahil sa katigasan ng kanyang ulo. Sino ba naman ako para sundin niya? Isa lang naman akong tanga na habol ng habol dito.

Agad kong hinagilap ang aking mga damit na nakakalat sa sahig. Mabilis akong nagbihis upang makaalis na sa lugar na ito. Hindi ako dapat magpakalunod sa matinding kalungkutan. Alam kong habang nakikita akong nasasaktan ng mga mahal ko sa buhay mas dobleng sakit ang kanilang nararamdaman.

Simula ngayun, hindi na kita

hahabulin Carmela. Ibabaon ko na lang sa limot ang tungkol sa iyo. Pipilitin kong tuluyan ka ng mabura sa aking isipan.

Palabas na ako ng kwarto ng masulyapan ko ang kama nito. May mga bahid ng dugo ang kobre kama at alam ko kung kanino galing iyun. Galing kay Carmela. Malungkot akong napangiti at inahakbang ko ang aking mga paa paalis sa lugar na ito.

"Paalam Carmela!" bulong ko at walang lingon likod na tuluyan ng lumabas ng condo na pag-aari nito.

CHAPTER 142

SIX YEARS LATER

CARMELA POV

"Charlotte, Christopher Charles.. ano itong sinabi sa akin ng teacher niyo na hindi na naman daw kayo pumasok sa School?" galit na wika ko sa mga ito. Nakahilira ang mga ito sa harap ko at nakayuko. Kitang kita ang guilt sa kanilang mga mata kaya naman malakas akong napabuntong hininga.

Six years ang mabilis na lumipas pagkatapos kong piliin ang pagiging miyembro ng army at iniwan ng tuluyan si Christian. Masakit pero iyun ang pinili kong tinahak na landas.

Syempre dahil sa katigasan ng ulo ko heto ako ngayun. Mag-isang binubuhay ang tatlong pasaway kong anak. Kailangan kong panindigan ang lahat dahil wala na akong pamilya pa na babalikan. Buti na lang marami akong naipong pera bago tuluyang iniwan ang army five years ago. Naibenta ko din kaagad ang aking bigbike kaya pinili ko na lang na manatiling tahimik na pamumuhay dito sa davao.

Yes....pagkatapos ng may nangyari amin ni Christian, diretso ako sa bakbakan sa Mindanao. Maraming namatay sa mga kasamahan ko at isa ako sa tinamaan ng bala at na-confine sa hospital ng ilang buwan. Doon ko din nalaman na buntis ako. Diba! ano pa nga ba ang dapat kong ipaglaban? Hindi pwedeng ituloy ko ang aking karera sa army dahil tatlo ang buhay na nasa aking sinapupunan.

Buti na lang mabait ang mga superior ko. Naintindihan nila ang kalagayan ko. Agad nila akong pinagkalooban ng honnoarable dismissal dahil sapat na din iyun para napaglingkuran ko ng maayos ang bayan. Halos ibinuwis ko na ang aking buhay sa ngalan ng tungkulin na nakaatang sa aking balikat.

Paano ba naman nailigtas ko ang buhay ng anak ng isang General na kasama din namin sa bakbakan ng mga panahon na iyun. Si Lucy Santo Domingo. Imbes na siya ang tamaan ng bala iniharang ko ang aking sarili na siyang muntikan ko ng ikamatay. Wala lang.. Ayaw ko siyang mapasama sa mga nasawi noon dahil may anak siya at hindi kaya ng konsensya ko na pabayaan siya at maagang mawalan ng nanay ang bata na naghihintay sa kanyang pag-uwi. Hindi baleng ako na lang dahil wala ng pamilya na naghihintay sa akin. Iniwan na nila akong lahat kaya kahit na mamatay pa ako sa bakbakan ayos lang dahil wala ng maghahanap sa akin.

Pero nagbago ang pananaw ko sa buhay ng malaman kong buntis ako. Buti na lang naisugod ako sa hospital pagkatapos akong tamaan ng bala. Although halos tumagos ang bala sa liver ko pero maswerte pa rin akong nabuhay.

Matagal akong namalagi sa hospital. Kasabay ng pagbununtis ko ang pagpapagaling mula sa sugat na natamo. Walang pamilya na bumisita sa akin. Paano nga naman may bibisita sa akin hiniling ko sa aking mga superior na huwag ipaalam sa kanila ang lahat. Ayaw kong kaawaan nila ako. Isa pa itinakwil na nila ako noh? Kahit papaano mas mahaba pa sa buhok ni Rapunzel ang pride ko. Kaya nilihim ko ang lahat hanggang sa gumaling ako at manganak ng triplets.

Kaya ko naman ibigay lahat ng pangangailangan ng anak ko na hindi na kailangan pang lumapit sa aking pamilya lalo na sa kanilang ama.

Hanggang ngayun kasi nag-i-echo pa rin sa pandinig ko ang sinabi nito na wala na daw akong babalikan pa kapag tuluyan ko siyang iiwan ng gabing iyun. Dahil masunurin at ma- prensipyo akong tao...sige..ibibigay ko ang gusto niya. Bakit ba? May pera naman ako..kaya kong bigyan ng magandang kinabukasan ang mga anak namin.

Buti na lang agad na lumago ang negosyo na binuksan ko. Bumibili ako ng mga buhay na hayop at may sarili akong katayan. May sariling farm na din ako ngayun at doon inaalagaan ang ibang mga livestock na dadalhin sa sariling katayan para katayin. Kami na din bahala sa mga packaging at sinusupply namin sa mga malalaking supermarket at mga palengke. Malaki ang kinikita ko at lahat ng luho ng mga anak ko kaya kong ibigay kong tutuusin.

Tuluyan ko ng iniwan ang army pagkalabas ko ng hospital. Alangan naman na piliin ko pa ang serbisyo kaysa sarili kong dugo at laman. Sign na din siguro ni Lord iyun para ang sarili ko naman ang atupagin ko. Halos ibinuwis ko na ang buhay ko at ayos na siguro iyun. Mas mahalaga sa akin ang mga anak ko. Gusto kong matutukan ang pagpapalaki sa kanila. Kaya kahit masakit, sige na lang...wala na eh. Mas kailangan ako ng mga anak ko. Iyun nga lang mukhang lalaki sila na hindi makikilala ang kanilang ama pati na din ang iba pang pamilya.

Pambihira, isang gabi lang may nangyari sa amin ni Christian pero nabuntis agad ako? Masyado palang malakas ang sperm ng mga Villarama. Kung kailan namaalam na ako sa kanila, tsaka naman ako bumukaka. Sino ba naman ang mag-aakala na mabubuntis ako? Masyado naman sana akong active sa mga physical activity pero matindi pala talaga ang kapit ng mga anak ko. Lumabas silang malusog na siyang ipinagpasalamat ko sa Diyos.

"Mama, nakakaantok naman kasi ang mga turo ni teacher. Mas gusto namin sumali sa taekwondo at maglaro ng baril-barilan." sagot ni Charlotte. Nag- iisang babae sa triplets at kung kumilos talo pa ang mga kapatid niyang lalaki. Astig at mahilig sa mga laruan na panlalaki at higit sa lahat ayaw niya ng damit pambabae. Kung ano ang suot ng kanyang mga kapatid na lalaki ganoon din dapat sa kanya.

"Hindi pwede iyang mga gusto niyo. Kailangan niyo si teacher para matuto kayong magbasa at magsulat. Hindi pwedeng everyday kayo pupunta sa taekwondo. Every weekend lang ang schedule niyo doon." sagot ko naman.

"Pwede po bang weekend na lang kami papasok ng school pagkatapos weekdays kami sa taekwondo class namin Ma? Boring po kasi talaga kapag nakaupo lang eh... Nakak-antok tapos walang thrill." sagot naman ni Christopher. Natigilan ako at napahilot ako sa aking sentido dahil sa stress.

Five years old pa lang sila pero may gusto na silang gawin sa buhay nila. Hirap pa nga silang magbasa at magsulat dahil sobrang tamad magsipag-aral. Ngayun pa lang ramdam na ramdam ko na ang paghihirap ng isang single parent. Hindi naman ako ganito noong bata pa ako ah? Nag-umpisa lang maging matigas ang ulo ko noong nag- eighteen years old na ako.

"Kapag hindi kayo magtino sa pag- aaral niyo hindi ko na kayo papuntahin sa taekwondo class niyo. Bahala kayo." pananakot ko. Naubusan na talaga ako ng sasabihin sa kanila at pakiramdam ko malalagas na ang buhok sa buo kong katawan dahil sa kunsumisyon.

Nakita ko na nagkatinginan silang tatlo tsaka mabilis na nagsipaglapit sa akin.

"No Mama. Promise gagalingan namin sa School. Hindi na kami magpapasaway kay teacher." nakangiting sagot ni Charles. Yumakap pa ito sa akin.

Malakas akong napabuntong hininga. Bakit ganito ang mga anak ko? Kakaiba sa ibang bata. Masyadong advance kung mag-isip. Talo pa ang mga matatanda kung nakikipag-usap. Siguro dahil sa pulbura na nalalanghap ko noong nag-uumpisa pa lang silang mabuo sa sinapupunan ko?

"Sige na, pumasok na kayo sa loob ng bahay. Sabihin mo kay Manang Tasya na maliligo na kayo dahil kakain na tayo ng hapunan." utos ko sa mga ito.

"Yes Mam!" malakas na sigaw ng mga ito sabay salute. Pinaningkitan ko sila ng mga mata kaya agad silang nagkatinginan. Pormal na humarap sa akin sabay ngiti.

"Sorry po...Yes Mama po pala...hehehe! tumatawang wika ni Christopher. Wala na akong nagawa pa kundi sinyasan na silang pumasok na sa loob ng bahay. Nag-uunahan naman silang tumakbo papasok sa loob kaya naiwan akong iiling-iling na lang.

"Uyyy Best friend? Bakit nakakunot naman ang noo mo?" napapitlag pa ako ng marinig ko ang boses ng kaibigan kong si Major General Lucy Santo Domingo na ngayun. Oh diba ang bilis ng promotion niya. Kung hindi lang sana ako nabuntis baka mataas na din ang ranggo ko ngayun. Pero sa nasabi ko na nga hindi ko dapat pagsisihan ang bagay na iyun. May mas malaking regalo ang Diyos sa akin na dapat bigyan ko ng 101% na attention.

"Alam mo hindi ko talaga alam kung kanino nagmana sa katigasan ng ulo ang mga anak ko! Pakiramdam ko matutuyuan ako ng dugo sa kanila.' sagot ko dito. Natawa naman ito.

"Bakit ba kasi? Ano na naman ang ginawa ng mga inaanak ko at mukhang kunsumido ka na naman." tanong nito. Napabuntong hininga ako bago sumagot.

"Alam mo bang halos araw-araw na lang akong pinapatawag ng teacher nila. Kung hindi nang-away ng ka- classmates, hindi pumasok sa School. Grabe na best friend..hindi ko na alam kung paano sila desiplinahin. Pakiramdam ko maaga akong magme menaupose nito." sagot ko. Napahagalpak ng tawa si Lucy. Iiling iling na tinitigan ako.

"Ganoon talaga ang mga bata! Bata eh. Parang hindi ka naman dumaan sa ganyang edad. Isa pa kinder pa lang sila kaya easy ka lang. Tsaka mo na tutukan kapag Grade one na!" natatawang sagot nito. Iiling iling ko naman itong tinitigan bago ko naisipan tanungin kong bakit nandito ito ngayun. Ang pagkakaalam ko kasi nasa Manila na ang pamilya nito kasama ang ama nitong si Retired Major Santo Domingo. Ang tatay nito ang tumulong para pagkalooban ako ng honorable dismissal. 

"Teka, ano nga pala ang kailangan mo? Bakit nga pala napadaan ka?" kunot noo kong tanong. Pagkatapos ay niyaya ko na itong pumasok sa loob ng bahay.

"Iyun na nga..iinvite sana kita sa 7th birthday ng anak kong si Sarah. Isa sa mga hiling nya na makadalo ang triplets. Alam mo na naghahanap lagi ng kalaro ang anak ko at yung mga anak mo lang ang kasundo niya." sagot nito. Natigilan naman ako.

"At sa Manila gaganapin?" tanong ko. Agad itong tumango.

"No worries, libre na kita sa hotel at pamasahe. Alam ko kasi kung gaano ka ka-kuripot eh kaya huwag kang mag- alala sa gastos." sagot nito.

"Hindi naman sa ganoon. Kaya lang masyadong malayo ang Manila. Isa pa baka nakakalimutan mo na taga- doon ang pamilya ko pati na din ang ama ng mga ito. anak ko." sagot ko dito. bigla 

"So what? Mas maganda na malaman nila na nagkaanak kayo ng Villarama na iyun. Kaysa naman magpakasal siya sa malandutay na starlet na iyun!" gigil na sagot nito. Natigilan ako.

Isa ito sa mga dahilan kung bakit ayaw ko ng magpakita sa kanila. Lalo na kay Christian. Kakapanganak ko pa lang sa triplets ng nabalitaan ko na may relasyon ito sa isang actress. Actually, hindi lang simpleng relasyon dahil nabalitaan kong dinadala ito ni Christian sa mansion at ipinakilala na sa kanyang pamilya.

Masyado akong nasaktan ng mga panahon na iyun. Pero sino ba naman ako para magreklamo. Kaya sinarili ko na lang ang sakit hanggang nasanay na lang ako.

Balita ko going strong na ang kanilang relasyon at magpapakasal na sila this year. Of course with approval ng mga Villarama. Ayaw ko ng manggulo pa sa kung anong meron sila ngayun.

Masyado ko na silang nasaktan noon at gusto ko na lang manahimik habang buhay.

"Hoy! Hindi ka na nakaimik diyan! Huwag mong sabihin hindi ka pa din nakakaget-over sa kanya? Ano kaya kung magpakita na lang kayo sa kanya at ipakilala mo ang triplets para naman hindi nya na pakasalan ang hitad na si Aurea. Diyos ko pangalan pa lang kumukulo na ang dugo ko!" gigil na wika nito.

"Bakit ba kasi galit ka pa rin sa kanya? Huwag mong sabihin masama pa rin ang loob mo dahil hindi ikaw ang pinili ng tatay ni Sarah?" tanong ko.

"Super! Hindi ko sila mapapatawad. Mga ahas sila Best friend!" gigil na sagot nito.

Si Aurea kasi na Girl friend ngayun ni Christian ay dating girlfriend daw ng ama ni Sarah na karibal nitong si Lucy.. Ito daw ang dahilan kaya umatras sa kasal nila si Enrique dahil hinabol daw nito si Aurea na nag- uumpisa pa lang noon sa career sa showbiz. Hindi ko lang alam kong paano naghiwalay si Aurea at Enrique dahil hindi na din naman ako interesado tungkol sa bagay na iyun. Pero palagi kasi itong naging bukang bibig ni Lucy kaya naman hindi namin maiwasan na mapag-uusapan.

Oh diba ang liit ng mundo? Ang karibal ni Lucy noon ay siyang pakakasalan ni Christian ngayun. Hayst kagulo ng buhay. Nakakapanghina lalo na sa parte ko dahil tuluyan ng magpapakasal si Christian sa iba. Hanggang tingin na lang ako sa malayo. Ito ang karma ko kaya dapat lang na tanggapin..

"Pero hindi bat nanghihingi na ng sorry sa iyo si Enrique? Bakit ayaw mo pa rin patawarin?" tanong ko dito. Balita ko kasi hinahabol ulit ito ni Enrique. Hindi nga lang makalapit dahil ilang beses niya na itong sinabihan na tatanggalan ng bayag kapag mangungulit pa sa kanya. Hindi din niya ipinapakita ang anak dito. Isa pa todo bantay ang Lolo na retired General sa bata kaya malabo pa sa sabaw ng pusit na magkaayos pa sila. Kaya siguro magkasundo kami ni Lucy dahil pareho kaming sawi sa pag-ibig.

"NO! NEVER! Ayaw ko ng kumagat ng buto na iniluwa na ng ibang aso!" galit na sagot nito. Napanganga naman ako dahil sa kanyang sinabi. Ang lalim noon ha?

"haayy naku, tama lang iyan na huwag ka ng bumalik kay Christian. Tiyak na nag-sex na iyan sila ng starlet na iyun at baka mahawa ka pa sa kakatihan niya. Ipapakilala na lang kita sa bagong Brigada General namin na pogi. Tiyak na magkakasundo kayo noon." nakangiti nitong wika sa akin.

Napailing na lang ako. Kung gaano ito kagaling humawak ng baril ganoon din naman kalala ang saltik sa utak nito.

"Ewan ko sa iyo! Tigilan mo nga ako Lucy dahil wala na akong panahon sa ganyan. At isa pa hindi kami sasama sa iyo sa Manila. Marami akong aasikasuhin sa planta kaya magpapadala na lang ako ng regalo para kay Sarah." sagot ko dito. Agad naman itong umiling tanda ng matinding pagtutol.

"No...No...No!!! Hindi ako papayag. Ito na lang ang pambawi ko sa anak ko kaya sa ayaw at gusto mo sasama kayo sa akin!" Pamimilit nito. Malakas akong napabuntong hininga. Bakit ba mukhang napapalibutan ako ng mga makukulit na tao? Dagdag ba ito sa karma ko? Gosh grabe naman magparusa si Lord!

Chapter 143

CARMELA POV

"Mama, gising na po kayo. Aalis na "Mama, gising na po kayo. Aalis na tayo!" naalimpungatan ko na may kumakalabit sa akin. Antok na antok pa ako pero wala akong choice kundi imulat ang aking mga mata. Agad na tumampad sa paningin ko ang mukha ng aking anak na si Charlotte. Nakabihis ito ng favorite attire niyang pang-sundalo at mukhang paalis dahil may sukbit itong maliit na backpack.

Napakunot ang noo ko at agad na napabangon. Tinitigan ko ito sa mukha at pilit na pinoproseso ng utak ko kung ano ang nangyayari?

"Mama, aalis na tayo. Maiiwan na daw tayo ng airplane sabi ni Ninang Lucy" muling wika nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata at mabilis na bumaba ng kama at naglakad palabas ng kwarto. Naabutan ko sa sala ang dalawa sa triplets na abala sa kani- kanilang maliliit na backpack na puro candies at chocolates lang naman ang laman.

Nang makita ako ng mga ito ay agad na napangiti at nagsipaglapitan para humalik sa aking pisngi.

"Good Morning Mama!" nakangiting bati ng mga ito. Isa isa ko naman silang hinalikan sa pisngi at inilibot ang paningin sa paligid ng bahay. Nakita ko si Lucy na prenteng nakaupo sa kusina habang humihigop ng kape. Nakangisi ito sa akin kaya naman agad kong nilapitan.

"Ano ito? Hindi bat sabi ko sa iyo hindi kami sasama sa Manila?" tanong ko. Matamis lang akong nginitian.

"Carmela naman! Minsan nga lang akong humiling sa iyo ayaw mo pa akong pagbigyan. Sige ka excited pa naman ang triplets. Hindi ka patatahimikin ng mga iyan kapag hindi kayo sasama sa akin." nakangiti nitong sagot. Napahilamos ako ng mukha dahil sa inis.

"Mama, Ninang lets go na! Excited na kaming sumakay ng airplane!"

malakas na wika ni Charlotte. Lahat sila nakasuot ng costume na pang- sundalo. Grabe, mukhang ready na sila at ako na lang ang hindi nakapagbihis.

"Anong oras ba aalis? tanong ko. Ngumiti ito at tiningnan ang suot na orasan.

"Three hours from now kaya bilisan mo na. Huwag ka ng maligo at huwag kang mag-alala sa mga gamit ng mga bata. Naipaayos ko na sa kasambahay mo." nakangiti nitong wika sabay turo sa medyo may kalakihang travelling bag sa gilid ng sofa. Napapailing na lang akong tinalikuran ito.

May magagawa pa ba ako? Mukhang wala na akong lusot kaya kailangan ko ng magbihis para makaalis na. Baka ako pa ang masisisi kapag maiwan

kami ng eroplano.

VILLARAMA MANSION

CHRISTIAN POV

"Sigurado ka na ba sa kanya? Baka naman gusto mo lang siyang pakasalan dahil wala kang choice? Tanong ni Mira sa akin. Hindi ko alam kung bakit napaaga ito sa pagsugod dito sa mansion. Lumabas na naman kasi sa mga pahayagan kanina na magpapakasal na kaming dalawa ni Aurea. Hindi ko alam kung sinong tanga ang nagpapakalat ng balitang iyun. Sabagay, ilang taon na bang kumakalat ang issue na iyan at hanggang ngayun hindi pa din naman nangyayari ang tungkol sa kasalan na iyan. Nasanay na nga ako sa paulit-ulit na issue na iyan at hindi ko na lang pinapansin.

Wala sa bokabularyo ko ang magpakasal. Mas gugustuhin ko pang tumandang mag-isa kaysa makisama sa babaeng hindi ko naman gusto. Hindi ko nga alam kong paano naging girlfriend si Aurea. Basta nandyan lang siya kapag kailangan ko at nandyan siya kapag kailangan ako.

Never akong nanligaw kahit kanino. Ewan ko ba kung bakit paniwalang- paniwala ang pamilya ko tungkol sa lumalabas na relasyon namin ng Aurea na iyun. Hindi ako tanga para pumatol sa babaeng may hidden agenda. Alam ko kung ano ang karakas ni Aurea at never ko itong seseryusuhin.

Biglang sumagi sa aking isipan si Carmela. Kumusta na kaya ito? Mukhang wala talagang balak na magpakita sa amin kaya nakaramdam ako ng matinding paghihimasik ng kalooban. Huwag siyang magkamaling magpakita muli sa akin dahil hindi ko na talaga ito hahayaan pang makaalis ulit. Kung kinakailangan ikulong ko ito sa kwarto ko gagawin ko. Sobrang dami ng ng hirap ng kalooban ang napagdaanan ko dahil sa kanya.

Hindi ko alam kung may balita sila Ninang Roxie tungko kay Carmela. Mukhang wala dahil masyado silang tahimik nitong nagdaang mga taon. Hindi na kasi masyadong nagpapakita si Tita Roxie sa amin simula ng hindi natuloy ang dapat na itinakdang kasal namin ni Carmela.

"Bakit may choice pa bang iba? Ilang taon ng lagpas sa kalendaryo ang edad ko at kailangan ko ng bumuo ng pamilya." seryoso kong sagot. Heto na naman...kailangan ko na namang sakyan ang usapan na ito. Ayaw ko kasing ipakita sa kanila na hanggang ngayun si Carmela pa rin ang sinisigaw ng puso ko. Nagkatinginan naman sila Mommy at Daddy.

"Ayaw mo na ba siyang hintayin? Nakalimutan mo na ba siya? Baka

naman magiging unfair ka lang kay Aurea Christian. Alam namin na hindi mo siya mahal at kaya mo lang siya pinapakisamahan dahil wala ka lang choice." seryoso nitong sagot. Natigilan ako.

"Hindi na siya babalik." malungkot kong sagot.

"Bakit ayaw mo siyang ipahanap? Baka naman hinihintay niya lang na ikaw mismo ang maghanap sa kanya. Hindi maalis sa ugali ng isang babae ang pagiging ma-pride. Mabilis lang syang hanapin kong totoosin. Nasa Military lang siya pero wala kang ginawang hakbang para alamin kung kumusta na siya?" sagot nito. Malungkot akong Napabuntung-hininga.

"Siya ang umalis kaya siya dapat ang bumalik." maikli kong sagot. Ilang beses ko na din ginagamit ang sagot na ito tuwing napag-uusapan namin si Carmela. Memorize ko na nga eh.

Mukhang mas gusto talaga ng pamilya ko na si Carmela ang makatuluyan ko. Ang problema nga lang hanggang ngayun hindi pa rin bumabalik ang babaeng iyun.

Ayaw ko naman itong habulin pa. dahil baka lalo akong pagtaguan.

"Pero paano kung ayaw niya na? Paano kung nahihiya siya?" tanong ulit nito. Tinitigan ko si Miracle. Napailing ako.

ayaw ko ng alamin pa. Natatakot ako dahil baka wala na siya.. Baka tuluyan na siyang lumisan at muli lang akong mabibigo." seryuso kong sagot. Totoo naman kasi..paano kung may masamang nangyari na kay Carmela habang nasa misyon?

"Bakit ba kasi ayaw niyo siyang ipahanap. for sure nandito lang siya sa Pilipinas at naghihintay na iwelcome ulit natin siya." muling sagot ni Miracle.

"Uuwi din iyun kapag maalala tayo. Baka nag-eenjoy pa sa kakatugis sa mga rebelde." kunwari ay baliwala kong sagot.

"Hindi mo na siya mahal? Ayaw mo na sa kanya?" seryosong tanong ni Miracle. Hindi ako nakakibo.

"Ikaw din. Sana hindi mo pagsisihan ang desisyon mo na ito Christian. Tatapatin na kita...ayaw ko kay Aurea para sa iyo. Pinakitaan ko lang siya ng maganda dahil nakita ko na kahit papaano naiibsan ang kalungkutan mo kung nandyan sya." seryosong sagot ni Miracle. Napansin kong makahulugan na nagkatinginan sila Mommy at Daddy. Napakunot ang noo ko.

"Kung hindi ka pa sigurado sa kanya, ipagpaliban mo muna ang planong pakasalan siya. Mahirap ang magpadalos -dalos ng desisyon anak. Pag-isipan mo muna ng makailang ulit bago ka magdesisyon. Hindi ka namin minamadali na mag-asawa. Take your time anak at siguraduhin mong ang babaeng pag-laanan mo ng iyong pangalan ay karapat dapat sa pagmamahal mo." seryosong sagot ni Mommy.

Agad naman akong napangiti sa sinabi ni Mommy. Kailangan ko na talagang kumilos para matigil na ang balita tungkol sa kasal-kasal na iyan.

"Kumusta bayaw? Parang late ka yata ngayun ah?" Nakangiti nitong wika ng makapasok ako sa opisina nito. Nakangiti akong naupo.

"Pwede na siguro natin puntahan sa weekend ang lupain na sinasabi mong ibinta. Wala akong time sa weekdays dahil masyadong hectic ang schedule ko sa opisina." agad na wika ko dito ng makaupo na.

"This weekend ba? Naku hindi ako pwede bayaw. Aattend ang mga anak ko sa birthday ng kapitbahay namin at nangako na dadalo kami.. Pwede siguro pero baka next week end na." sagot nito. Sandali akong nag-isip. Niyayaya ako ni Aurea na magabakasyon sa Boracay next weekend. Napangiti ako. May maayos na akong idadahilan sa babaeng iyun para matanggihan sya. Tiyak na magtatampo na naman iyun.

Sabagay, wala naman akong pakialam kong magtampo siya. Hindi naman ako apektado. Mas gusto ko ngayun para lubayan na nya ako. Nakakasawa na din ang pagiging demanding ng babaeng iyun. Feel na feel ang pagiging girl friend ko.

"Ohh natigilan ka na naman diyan? Saan na naman ba tumatakbo ang utak mo ? Pero maiba ako Bayaw...sigurado ka na ba kay Aurea? Kalat na kalat na sa buong bansa ang relasyon niyo at ikakasal na daw kayo soon? Mag best friend tayo pero hindi mo man lang nabanggit sa akin ang bagay na iyan. Nasigawan tuloy ako kagabi ni Arabella dahil bakit ayaw daw kitang pigilan. Ma -kontrobesiyal daw ang babaeng kaya ayaw ni Arabella sa kanya." mahabang wika ni Kurt. Natigilan ako. Mukha naman kasing magkasundo si Aurea at Arabella.

"Hindi ko alam kung sino ang nagpapakalat sa balitang iyan. Hindi pa naman ako nagpropose ng kasal sa kanya. Siguro dahil sikat siya kaya iniisip ng medya na magpapakasal na kami dahil halos tatlong taon na din kaming nagkakaigihan." sagot ko.

"Nagkakaigihan? Magtapat ka nga sa akin. Paano mo ba niligawan ang babaeng iyun? Diba model lang iyan nila Jessica sa kanilang beauty products dati? Kahit ako nabigla na lang na ibinalita ka na sa telebisyon na boyfriend ka na ng artista na iyan. Siyempre kilala ka sa lipunan kaya agad na kinagat ng mga fans niya ang balita." mahabang wika ni Kurt. Sandali akong nag-isip kong paano nga bang naging kami ni Aurea. Wala kasing ligawan na nangyayari.

Pareho kaming nalasing at may nangyari sa amin, kaya ayun na. Naging kami na. Hindi nya na ako tinatantanan at lagi akong binibisita sa opisina. Hanggang sa nasanay na lang ako sa kanyang presinsya at isinasama ko paminsan-minsan sa mansion kapag may ilang importanteng okasyon ang pamilya para naman may escort ako.

"Hindi ko din alam. Basta biglang

naging kami na lang." maiksi kong sagot. Natigilan si Kurt.

"Ibig sabihin hindi mo siya niligawan? 'gulat na tanong nito. Umiling ako.

"No...Never! Hindi ko din nababanggit sa kanya na mahal ko siya. Basta nandyan lang siya lagi at nasanay na lang ako sa kanyang presensya." sagot ko.

"Naku! Ang gulo naman niyan! Mukhang walang magandang future iyang relasyon niyo dahil hindi mo matawag na girl friend ang babaeng iyun dahil hindi mo naman pala niligawan at isa pa mukhang hindi mo naman mahal. " sagot nito.

"Kung ako sa iyo.....iwasan mo na ang babaeng iyan! Hanapin na lang ulit natin si Carmela. Malay mo, siya lang ang makapagpabalik sa kislap ng iyung mga mata." seryosong wika nito. Natigilan naman ako.

"Ulol! Wala na siya Kurt! Hindi na siya babalik." malungkot kong sagot.

"Gago ka ba! Paano babalik kung alam nyang may iba ka na! Mag-isip ka nga! Siguro nasaktan siya dahil ipinagpalit mo na siya sa iba. Isa pa parang itinakwil na yata siya ng pamilya niya diba?" sagot nito. Bigla naman akong napatanga sa sinabi nito. Kung tutuusin posible din kasi ang sinabi ni Kurt. Maaring may pumipigil kay Carmela na bumalik ulit. Kahit na pagbalik-baliktarin pa ang mundo, uuwi at uuwi ito sa kanyang pamilya kahit gaano pa katagal na panahon ang lumipas.

Agad akong napatayo at nagmamadaling lumabas ng opisina ni Kurt. Hindi ko na pinansin ang pagtawag nito sa akin at diretso ako sa aking kotse at agad na nagdrive papunta sa lugar kong saan nagbabakasakali ako na may malalaman ako tungkol kay Carmela. Hindi ko alam pero bigla akong natauhan sa sinabi ni Kurt kanina. Paano nga pala siya babalik kong alam niyang wala ng naghihintay sa kanya?

Napasabunot ako sa aking buhok ng

maisip iyun. Tiyak na alam ni Carmela

ang tungkol sa amin ni Aurea. Parang

biglang ragasa ng pag-aalinlangan ang

puso ko. Hindi ko alam pero

nakaramdam ako ng matinding takot

sa isipin na isa ako sa dahilan kong

bakit hindi na ito muling nagpakita pa.

Pagdating sa bahay nila Ninong Jonathan at Ninang Roxie ay agad akong bumaba ng kotse. Nag door bell ako at agad naman akong pinagbuksan ng guard.

"Nandyan ba sila Ninang?" agad na tanong ko. Hindi pa nakakasagot ang guard ng tawagin ako ni Tita Roxie at sininyasan ang guard na papasukin ako.

"Magandang araw po Ninang!" agad na bati ko dito. Nakangiti naman itong itinuro ang isang bakanteng upuan sa kanyang harapan. Mataman akong tinitigan tsaka nagsalita.

"Hindi ko inaasahan ang pagdalaw mo Christian. Ang akala ko talaga kinalimutan mo na ang pamilyang ito" nakangiti nitong wika. Pero gayunpaman hindi maikakaila ang lungkot sa mga mata nito.

"Pasensya na po kayo Ninang..... nagiging abala po kasi ako sa maraming bagay kaya ngayun lang ulit ako nakapunta dito sa inyo. Pinapakumusta po kayo ni Mommy sa akin..kita naman daw kayo kung may time po kayo." wika ko dito na may halong pagsisinungaling. Natigilan ito at pilit ng ngumiti.

"Ikumusta mo na lang din ako sa kanya. Hayaan mo tatawagan ko siya one of this days." nakangiti nitong sagot. Agad akong napatango.

"hmmmm Ninang.. may itatanong po sana ako sa inyo...May...may balita na po ba kayo sa kanya? Kay Carmela?" pautal-utal kong tanong. Nakita ko ang lungkot na biglang gumuhit sa mukha nito kaya naman nakaramdam ako ng matinding kaba.

"Hindi ko din alam kung ano na ang balita sa kanya. Gusto ko siyang ipahanap dahil miss na miss ko na siya....pero natatakot ako na baka may masamang nangyari na sa kanya habang nasa serbisyo siya....

Ilang araw pagkatapos niyang bumalik ng Mindanao nagkaroon ng matinding inkwentro sa pagitan ng mga rebelde... marami ang nasawi sa bakbakan na iyun at natatakot akong baka isa si Carmela sa nadamay. Iyan ang dahilan na kahit kaya namin na maghire ng private detective upang mahanap siya nag-aalangan kami. Paano kung wala na sya? Paano kung isa sya sa mga napaslang sa sagupaan na yun?" hindi na mapigilan pang maiyak ni Tita Roxie habang sinasabi ang katagang iyun. Bigla akong nanghina sa sinabi nito.

Wala akong balita tungkol sa bagay na

iyun. Nagiging abala ako ng mga panahon na iyun sa pagpapakalunod sa alak sa pag-asang kahit saglit lang makalimutan ko siya.

"Alam kong hindi ko na dapat pang sabihin sa iyo ang bagay na iyun dahil may iba ka na. Pero hindi ko maiwasan na maging emotional kapag napag- uusapan ang bagay na ito...anak ko pa rin sya at umaasa akong magpapakita siyang muli sa amin. Umaasa akong makakasama namin siyang muli." Patuloy ang pag-iyak na wika nito. Para namang madudurog ang puso ko sa mga sinabi nito. Napabuntong hininga ako para pigilan ang pagragasa

ng emotion.

"Ninang! Gusto niyo po bang hanapin ko siya?" sinsero kong wika dito. Natigilan ako at seryoso akong tinitigan. Pagkatapos ay umiling ito.

"Masyado na kayong nadamay sa katigasan ng ulo niya... Nahihiya na ako sa inyo Christian. Ayaw kong abusuhin ang kabaitan niyo. Mag- focus ka na lang sa buhay na kung anong meron ka ngayun....isa lang ang pakiusap ko...huwag mo na lang kaming imbitahan sa kasal mo." mahinahon nito wika. Natigilan ako. Ilang saglit akong nag-isip pagkatapos ay agad na napailing.

"Kasal? Siguro matagal pa po iyun Ninang...hindi pa rin nagpapakita ang babaeng mahal ko." sinsero kong sagot. Natigilan ito at nagtatanong ang mga matang tumitig sa akin.

"Matagal ko ng niluluko ang sarili ko Ninang. Huwag po kayong mag-alala.. itatama ko po agad ang mga lumalabas na balita tungkol sa akin at kay Aurea. Wala akong ibang babaeng gustong pakasalan...siya lang...ang anak niyo lang...!." wika ko habang may ngiting nakaguhit sa labi. Muling nag- uunahan sa pagpatak ang luha sa mga mata ni Ninang Roxie. Pagkatapos ay hinawakan ako sa kamay.

"kung ganoon, ikaw na ang bahala na maghanap sa kanya... Ipagkakatiwala ko siya sa iyo.. .iuwi mo siya sa amin... miss na miss ko na ang anak ko." humahagulhol nitong wika. Agad akong tumango habang hindi maalis ang ngiti sa labi.

"Pangako Ninang...Simula ngayun... muli ko siyang hahanapin. Aasa ako na sa pagkakataon na ito, hindi na siya muling aalis at mananatili na sya sa tabi ko.....sa tabi nating lahat habang buhay.

Chapter 144

CARMELA

Delay ang flight kaya gabi na din kami nakarating ng Manila. Gusto ni Lucy na sa hotel na lang kami didiretso pero parang hindi na yata kailangan. May condo ako sa Mandaluyong at doon na lang kami mag-stay ng mga bata. Hindi ko ito naibenta noon kahit na ilang beses ko ng pinag-isipan dahil may malaking bahagi ng pagkatao ang hindi ko makakalimutan sa lugar na iyun.

Doon nabuo ang triplets kaya hindi ko kayang i-let go. Regular kong pinapalinisan ang lugar na iyun kaya alam kong pwede kong dalhin ang triplets doon. Isa pa balak kong mag- stay muna kami ng kahit tatlong araw o higit pa dito sa Manila. Depende sa gusto ng triplets. Balak ko kasi silang iikot sa lugar na ito para naman makapagbonding din kaming mag-ina. Aminado akong minsan nawawalan kami ng time na mamasyal dahil masyado akong naging abala sa negosyo kaya gusto kong sulitin na kasama sila. Kahit papaano makabawi man lang sa mga oras na hindi nila ako kasama.

"Iyun naman pala eh. May matitirhan ka naman dito sa Manila pinahirapan mo pa akong maghanap ng hotel na pwede niyong matuluyan dito."

reklamo ni Lucy. Nandito na kami sa loob ng kanilang Van. May sumundo sa amin kanina sa airport...driver ng kanilang pamilya. Pwede naman din kami sa bahay nila pero tumanggi ako. Ayaw ko kasi maka-isturbo ng ibang tao. Isa pa bukas ng hapon gaganapin ang birthday ng anak nito at siguradong magiging abala sila at ayaw kong magiging dagdag pa kami ng kaniyang alalahanin.

Naisip ko din kasi na bisitahin muna sila Mommy. Hindi ko alam pero simula ng lumapag ang eroplano sa airport hindi na sila maalis sa isip ko. Nagi-guilty ako dahil mahigit anim na taon akong hindi nagpakita sa kanila. Siguro napakasama kong anak sa mga mata ng ibang tao. 

"Huwag ka ng magreklamo dyan.

pasalamat ka at makakatipid ka sa

bayad ng hotel." sagot ko nalang

habang kalong ko si Charlotte. Tulog

ito habang si Christopher at Charles

naman ay abala sa kakatingin sa labas

ng sasakyan. Amaze na amaze sila sa

mga nadadaaanan namin.

"Eh di wow! Bawal na ba ngayun ang magsabi ng nararamdaman?" hirit ulit ni Lucy. Nginisihan ko lang ito at hindi na sinagot. Pagod na din ako dahil matagal kaming naghintay sa airport. As usual delay ang flight dahil nagka- problema daw ang eroplano na aming sasakyan. Kailangan pa naming magpa -re-book para makaalis lang ngayung araw.

Inihatid lang kami hanggang loob ng condo ni Lucy at agad din itong umalis.. Kanina pa daw siya hinihintay ng kanyang anak kaya pagkatapos nitong maipasok lahat ng gamit namin ng triplets agad itong nagpaalam.

"Nagugutom na ba kayo? Ano ang gusto niyong food?" agad na tanong ko sa mga bata. Halata sa mga mukha ng mga ito na inaantok na. Katulad ko mukhang mga pagod na din sila. Pero hindi pwedeng matulog ng walang laman ang tiyan kaya agad kong kinuha ang aking cellphone para umorder ng pagkain online. Walang kahit na anong pagkain dito sa condo at balak kong mamili bukas ng umaaga. May malapit na grocery store naman dito sa building na ito kaya walang problema. Mukhang kailangan ko ng lagyan ng mga gamit ang lugar na ito para hindi kami mahirapan kapag gusto namin magbakasyon dito sa Manila.

"Sleepy na po kami Mommy. Pwede po bang tomorrow na lang kami kakain?" sagot ni Charlotte. Nakahiga na ito sa sofa at mukhang matutulog na.

Napailing na lang ako at agad umorder sa isang kilalang fast food chain. Hindi ako dapat magsayang ng oras. Kailangan na nilang makakain bago pa sila tuluyang makatulog.

Binuksan ko muna ang telebisyon dito sa sala habang unti-unti kong dinadala ang mga gamit na dala namin papuntang kwarto. Agad na dumako ang aking tingin sa aking kama. Bahagya akong napangiti ng maalala ang mga huling sandali namin ni Christian na magkasama.

Napailing ako at pilit kong winawaglit sa isip ko ang lahat. BAka kung saan na naman mapunta ang imagination ko at maiyak pa ako. Ilang beses ko ng isinasalpak sa kukute ko na dapat

kalimutan ko na sya. May sarili na siyang buhay at ayaw kong makasira ng isang relasyon.

Malungkot akong napangiti ng maalala ko sila Mommy at Daddy. Hindi ko alam kung dapat pa ba akong magpakita sa kanila. Napatawad na kaya nila ako o tuluyan na nila akong kinalimutan?

Pilit iwinaksi ko sa isip ang lahat. Kinuha ko ang traveling bag at inilabas ang mga damit na dala namin. Maayos kong isinalansan sa cabinet para madali kong mahanap ang mga gusto nilang suotin. May kaartihan pa naman ang triplets pagdating sa pananamit.

Bahagya pa akong napapitlag ng biglang tumunog ang doorbell. Napakunot pa ako ng noo kung sino ang pwedeng bumisita sa amin ng ganitong oras. Pero ng maalala ko ang order namin na pagkain ay agad akong napatayo Dali-dali akong naglakad

papunta ng pinto at agad na binuksan. Tumampad sa akin ang delivery man na may bitbit ng plastic ng inorder kong pagkain. Agad ko itong kinuha at nagpalasamat.

Pagbalik ko ng sala ay nakita kong gising pa ang triplets na labis kong ipinapagsalamat. Nakatutok ang kanilang mga mata sa telebisyon. Agad kong inilapag sa maliit na lamesa ang mga pagkain. Isa isa ko silang tinawag at ng makita nila ang mga nakahain sa lamesa ay mabilis silang nagsilapitan.. Kanya-kanya silang pwesto habang bakas ang tuwa sa kanilang mukha. Lihim naman akong napangiti. Hindi na kailangan pang pilitin na kumain. Alam ko kasing paborito nila ang ganitong klaseng pagkain.

"Akala ko ba tomorrow na kayo kakain?agad na tanong ko. Napangiti silang tatlo at takam na takam na tumitig sa mga pagkain na nakalatag sa

kanilang harapan.

"Favorite po kasi namin ang food Mommy. Isa pa hungry na pala kami.' sagot ni Christopher. Natawa naman ako. Bihira ko lang silang pinapayagan na kumain ng ganitong pagkain dahil kahit papaano nagiging istrikta ako pagdating sa kanilang kinakain. Iniiwasan ko ang mga fast foods na pagkain dahil hindi ito magiging healthy sa kanila.

Pagkatapos kumain ng triplets ay agad ko silang tinulungan na makapaglinis ng katawan. Alas onse na ng gabi at masyadong late na ang kanilang tulog. Hinayaan ko ng mahiga sila sa kama para makatulog na at itinuloy ko ang pagliligpit ng mga gamit na dala namin. Gusto kong tapusin ito ngayung gabi para naman wala na akong alalahanin pa bukas.

Halos ala-una na ng madaling araw ako natapos. Agad akong naglinis ng aking katawan at ginawa ang aking evening routine bago tumabi sa mga anak ko. Mahimbing kaming nakatulog ng gabing iyun at halos sabay kaming nagising kinaumagahan. Agad ko silang inutusan na magsipagligo na dahil gusto ko silang dalhin sa lugar na hindi ko alam kung tanggap pa ba ako.

Tama na ang pagtikis ko sa kanila. Lumalaki na ang mga bata at gusto kong makilala din nila ang aking pinaggalingan. Five years old na ang triplets at gusto kong lumawak ang mundo nila. Ayaw kong maging unfair sa mga anak ko at kahit na wala silang kikilalaning ama at least man lang makilala nila ang mga magulang ko. Sila Mommy Roxie at Daddy Jonathan. Pupunta na kami ngayun bago pa magbago ang isip ko.

Ininit ko lang ang mga pagkain na tira namin kagabi at iyun na din ang kinain namin. Wala pa akong time na magluto ngayun at isa pa gusto ko ng mabisita ang pamilya ko. Doon na lang siguro kami kakain ng tanghalian sa bahay. Hindi naman siguro ako matitiis nila MOmmy at Daddy.

"Mama saan po tayo pupunta?" agad na tanong ni Charlotte ng makasakay na kami ng taxi. Tanging ngiti lang ang naging sagot ko habang pinag-iisipan kung paano pakiharapan sila Mommy at Daddy mamaya. Natatakot ako sa isiping baka hanggang ngayun galit pa rin sila sa akin.

Paghinto pa lang ng taxi sa tapat ng bahay namin ay agad akong nagbayad. Agad kong pinababa ang triplets at naglakad papunta sa gate. Agad naman sumilip si Manong guard at nakita ko ang pagkagulat nito ng mamukhaan ako. Kaagad ko itong kinawayan at agad naman akong pinagbuksan ng gate. "Mam Carmela?." pabulong nitong wika habang may ngiti na nakaguhit sa labi. Agad akong tumango at tinapik ito sa balikat.

"Kumusta po Manong? Nandyan ba sila Mommy?" tanong ko dito. Tumango ito at niluwagan ang pagkakabukas ng gate. Agad na nagsipagpasukan ang triplets habang manghang-mangha sa mga nakikita sa paligid.

Malaki ang bahay namin. May swimming pool at malaking garden. Walang wala sa bahay na naipundar ko sa Davao na bungalow lang at walang swimming pool. May malawak naman sanang bakuran pero puro tuyo na dahon ang nakikita. Doon kadalasan naglalaro ang kambal.

"Ang ganda naman dito Mama!" agad na wika ng madaldal na si Charlotte. Mukhang napaaga kami ng punta. Sinipat ko ang suot kong relo. Alas- nuwebe pa lang at mukhang tulog pa sila Mommy at Daddy. Sabado ngayun at posibleng walang pasok sa opisina si Daddy.

"Pasok na lang po kayo sa loob Mam. Tiyak na matutuwa ang Mommy at Daddy niyo kapag makita kayo." wika ni Manong guard sa akin. Nakita marahil nito ang pag-aalinlangan sa aking mukha kaya muli ko itong nginitian.

Kahit parang dinadaga sa kaba ang puso ko wala akong magawa kundi ang pumasok sa loob ng bahay. Bahala na. Tatanggapin ko na lang ang galit nila sa akin. Ang importante makilala sila ng triplets.

"Pagpasok pa lang sa loob ng bahay ay agad kong iginala ang paningin sa paligid. Ganoon pa rin wala pa ring ipinagbago ang bahay namin. Walang nadagdag at walang nabawas. Mukhang hindi na nagbabago ng design si Mommy sa bahay namin.

"Carmela?" nagulat pa ako ng may biglang tumawag sa aking pangalan. Nang lingunin ko ito ay nakita ko si Daddy. Kitang kita ko ang pagkagulat sa mukha nito habang nagmamadali na lumapit sa akin. May bakas ng luha sa mga mata nito at pagkalapit pa lang sa akin ay agad akong niyakap.

"Bakit ngayun ka lang? Saan ka ba galing?"Agad na wika nito. Hindi ko mapigilan ang pagpatak ng luha sa aking mga mata.

"Alam mo bang matagal ka na naming hinihintay? Bakit ba nakapakatigas ng ulo mo?" muling wika nito. Hindi ako nakaimik at tuluyan na akong napahagulhol ng iyak. Naramdaman ko naman ang paghagod ni Daddy sa likod ko bago ako pinakawalan. Tinitigan nito ang mukha ko na may halong ngiti sa labi.

"Dad! Im sorry!" wika ko habang

patuloy sa pag-iyak. Isang masayang ngiti ang pinakawalan nito bago ako muling niyakap.

"Its ok baby! I love you at kahit na ikaw ang pinakapasaway kong anak hindi mababago iyun." nakangiti nitong sagot. Lalo akong napahagulhol ng iyak. Natigilan lang ako ng may kumalabit na maliliit na kamay sa aking baywang kaya agad akong kumalas kay Daddy at niyuko ang triplets na naguguluhan habang nagpapalipat-lipat ang tingin sa aming dalawa ni Daddy.

Gulat naman na napatitig si DAddy sa tatlo kong anak. Nagtatanong ang mg matang tumingin sa akin.

"Si-sino sila?" tanong nito. Ngumiti muna ako bago nagsalita.

"Mga anak....say Hello to your Lolo!" agad na utos ko sa triplets. Sabay na ngumiti ang mga ito at agad na nagsipaglapitan kay Daddy. Agad naman na pumantay sa kanila si Daddy at isa-isang tiningnan ang mukha ng triplets habang bakas ang luha sa mga mata.

"Mga apo mo sila Dad. Nandito kami dahil gusto kong makilala niyo sila." nakangiti kong wika habang patuoy na pinupunasan ang sarili kong luha... pinipilit kong huwag ng maiyak.. Muli akong tinitigan ni Daddy habang patuloy ang pag-agos ng luha sa mga mata. Isa isa nitong niyakap at hinalikan ang triplets. Kitang kita ko ang tuwa sa mga mata nila.

"May Lolo kami? Yes! May Lolo pala tayo Christipher, Charles!"

nakangiting wika ng madaldal na si Charlotte. Ngiti lang ang naging tugon ng mga kapatid nito at mahigpit na yumakap kay Daddy.

Muling tumitig sa akin si Daddy.

Nagtatanong ang mga mata nito. Tanging pagtango at ngiti lang ang naging tugon ko. Masaya ako dahil nakita kong tanggap ni Daddy ang kanyang mga apo.

"Marami kang dapat na ipaliwanag sa amin Carmela. Hindi ko akalain na may ititigas pa pala ang ulo mo. Bakit ngayun ka lang umuwi? Paano mo nakayang buhayin at alagaan ang tatlong bata?" wika nito. Walang kahit na anong galit sa boses ni Daddy na siyang labis kong ipinagpasalamat.

"Dad, hanggang ngayun pa rin ba hindi pa rin kayo makapaniwala na ganoon ako katatag? Of course kakayanin ko ang lahat dahil ito ang tinahak kong landas." Nakangiti kong sagot. Aktong sasagot si DAddy ng marinig namin ang boses ni Mommy. Nakita namin siya na mabilis na bumababa ng hagdan habang sinisambit ang pangalan ko.

"Carmela...anak! Nagbalik ka?" wika nito. Kasabay ang pagtulo ng luha sa mga mata ay ang ngiti sa labi nito. Nakangiti kong sinalubong si Mommy sa ibaba ng hagdan at agad na niyakap. Narinig ko ang malakas nitong hagulhol kaya hindi ko muling napigilan ang paglabas ng luha sa aking mga mata.

"Im sorry Mom...Sorry kung naging matigas ang ulo ko." umiiyak kong wika habang mahigpit na nakayakap. Hindi naman ito nakaimik at tanging malakas lang na pag-iyak ang aking naririnig.

"Promise! Hindi na po ako aalis. Mahal na mahal ko kayo at patawarin niyo ako sa mga kasalanan ko. Patawad kong nagiging matigas ang ulo ko." wika ko dito kasabay ang pag-iyak.

"Ssshhhh! Tama na anak. Wala na sa akin ang bagay na iyun. Ang

importante sa amin ng Daddy mo

nandito ka na. Nagbalik ka na sa amin.

" umiiyak na sagot ni Mommy.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong umiiyak sa bisig ni Mommy. Basta naramdaman ko na lang na kumalas na ito sa akin at nagmamadaling nilapitan sila Daddy at ang triplets na noon ay nagkakapalagayan na ng loob.

"Mga apo natin." may halong pagmamalaki na wika ni Daddy kay Mommy habang nakangiti. Nakita ko ang maluwag na ngiti sa labi ni Mommy at isa-isang niyakap at hinalikan ang mga apo. Katulad ni Daddy kitang kita ang pagkabigla sa mukha nito ng tumingin sa akin. Sa expression ng mukha ni Mommy mukhang sasalang ako nito sa question and answer portion.

Hinayaan ko lang silang kausapin ang triplets habang nakatingin sa kanila. Nakita ko kung gaano sila ka proud sa mga bata habang kinakausap nila ito. Sabagay, kakaiba ang mga anak ko kumpara sa iba. Parang mga malalaking tao na sila kung makipag- usap. Hindi kasi mga mahiyain kaya kaagad nakuha nila Daddy at Mommy at loob ng mga ito.

"Mukhang maraming ipapaliwanag ang Mama niyo sa amin ah?"narinig ko pang wika ni Mommy sabay sulyap sa akin.Nakangiti akong lumapit at umupo sa tapat nila.

"Handa po akong magkwento sa inyo Mom, Dad!" Nakangiti kong sagot.Sabay kaming napalingon sa hagdan ng nakita namin na bumababa ng hagdan ang isang bata. Actually nasa eight or nine years old na ito at kung hindi ako nagkakamali ito ang bunso kong kapatid.

Agad itong lumapit sa akin ng makita ako. Tinawag pa akong Ate na labis kong ikinatuwa pero at the same time nakakaramdam din ako ng guilty dahil hindi ko man lang naipadama dito ang pagiging kapatid ko sa kanya. SA buong panahon na isilang siya dito sa mundo never ko itong naalagaan. Siguro babawi na lang ako dito ngayun.

"Siya na ba si Jeffrey Mom Dad?" agad na tanong ko? Sabay silang nagsipagtanguan kaya naman lalo akong napangiti.

"Welcome back Ate!" Masaya nitong wika. Hinalikan ko ito sa pisngi bago ko pinakilala sa kanya ang triplets niyang pamangkin. Mukhang magkasundo na agad sila at agad nyang niyaya ang triplets na maglaro sa garden.

Pumayag naman agad sila Mommy at inutusan ang dalawang kasambahay na bantayan ang mga bata. Alam kong gusto nila akong makausap ng masinsinan.

"So, kailangan pa ba naming itanong sa iyo kung sino ang ama nila?"

seryosong tanong ni Mommy. Direkta itong nakatitig sa aking mga mata kaya napayuko ako.

"I think alam niyo na po kung sino.....at wala po akong balak sa ngayun na ipakilala sila sa kanya." malungkot kong sagot.

"imposibleng hindi nila malaman! Ano ba ang nakain mo bakit mo nagawang itago sila sa mahabang panahon?" tanong ulit ni Mommy. Napabuntong hininga ako.

"Hindi ko sila itinago Mom. Nagkataon lang na hindi na muling nagkrus ang landas namin." sagot ko.

"Pwede ka naman umuwi kung gustuhin mo!" giit ni Mommy. Napangiti naman ako.

"Matigas nga po kasi ang ulo ko." Maiksi kong sagot. Agad naman silang nagkatinginan ni DAddy.

"Ano ngayun ang plano mo sa mga bata? Paano kung maghanap sila ng ama?" tanong ni Mommy. Natigilan ako. Paano nga ba? Sa ngayun hindi pa sila naghahanap pero paano kung dumating na ang araw na iyun?

"i dont know Mom, Dad. Hindi ko pa napaghandaan ang bagay na iyan. Pero gusto ko sana na huwag niyo muna itong banggitin sa kanila. Hindi ko pa alam kung paano sila muling pakikiharapan." seryoso kong sagot. Natigilan sila pareho.

"Huwag po kayong mag-alala. Kapag dumating ang araw na iyun, hindi ko sila ipagkakait. Pero pwede po bang hayaan niyo muna kami ngayun? I mean hindi pa naman sila naghahanap ng father figure kaya hayaan na muna natin na panahon ang gumawa ng paraan para magkrus ang landas nila.." sagot ko. Muling natigilan sila Mommy at DAddy. Malungkot nila akong tinitigan tsaka tumango.

"Irerespeto namin ang gusto mo Carmela pero kapag dumating man ang araw na iyun na malaman nila ang tungkol sa triplets, sana alam mo kung paano lusutan ang lahat. Tiyak na magagalit sila sa iyo. Masyado na silang nasaktan dahil sa iyo kaya sana huwag mo ng dagdagan pa." sagot ni Daddy. Hindi ako nakaimik. Tiningnan ko ang orasan tsaka nakangiti na tumayo. Kailangan na namin umalis dahil may party pa kaming pupuntahan.

"Aalis na muna kami ng mga bata Mom, Dad! May dadaluhan kaming party mamayang alas-tres. Nasa condo ang mga damit ng mga bata kaya uuwi muna kami doon. Huwag po kayong mag-alala,lagi po kaming bibisita dito.  Nakangiti kong wika. Agad naman tumayo si Daddy.

"This is your house Carmela! Hindi mo kailangan pang pumunta sa ibang lugar. Pwede kang mamalagi dito hanggat gusto mo." maawtoridad na wika ni Daddy. Natigilan ako.

"Ibigay mo sa akin ang address ng condo na iyan. Ako na ang bahalang magpakuha sa mga gamit niyo. Gusto kong dumito ka na kasama ng mga apo namin. Hindi biro,ang mag-alaga ng tatlong bata kaya huwag na sanang matigas ang ulo mo." seryosong wika ni Daddy. Agad akong napatingin kay Mommy at tumango ito sa akin. Muli akong napaupo at ibinigay kay Daddy ang hinihingi niya.

Mas mabuti na din ang ganito. Gusto ko din sila makasama ng matagal. Ito na din ang pagkakataon ko para makabawi sa kanila. Ipinapangako ko na mula ngayun hindi ko na sila bibigyan pa ng sama ng loob.

Chapter 145

CARMELA POV

"Igagalang namin kung ano ang gusto mo Carmela. Nasa iyo lahat ng desisyon. Basta huwag mong kalimutan na nandito lang kami sa tabi mo at handa ka naming suportahan sa lahat ng gusto mo. Gagawin namin ito dahil gusto naming iparamdam sa iyo kung gaano ka kahalaga sa amin.

"Kung naging bukas sana ang aming isipan sa mga gusto mong gawin noon, hindi ka sana mawalay ng matagal sa amin. Kung tutuusin, mas malaki ang kasalanan namin anak! Patawarin mo kami ng Mommy mo. Masyado lang kaming nag-alala sa magiging kalagayan mo kaya pinilit ka naming pigilan sa landas na gusto mong tahakin." mahabang wika ni Daddy. Muli akong naluha.

"Dad, kalimutan na siguro natin iyun. Kahit ako nagi-guilty din sa mga ginawa ko noon. Hindi maikakaila na nagiging makasarili at matigas ang ulo ko. Hindi ko man lang isinaalang- alang ang nararamdaman niyo noon.Hayaan niyo po, babawi ako sa inyo ngayun." nakangiti kong sagot. Agad naman hinawakan ni Mommy ang dalawang kamay ko at tinitigan.

"Hindi na kailangan anak. Masaya na kami ng Daddy mo na makasama kang muli. Para kaming nabunutan ng tinik sa lalamunan dahil umuwi kang ligtas at may bonus pang mga apo." nakangiti na wika ni Mommy.

"Siya nga pala...paano mo nakayang buhayin ang mga bata? Tatlo sila at mag-isa ka lang. Tiyak na nahirapan ka sa kanila. Kung nagpakita ka lang sana sa amin noong ipinagbubuntis mo pa lang sila natulungan ka sana namin. nakangiting wika ni Mommy.

"Kinaya ko naman Ma. Isa pa maraming nag-aalalaga sa akin noong ipinagbubuntis ko sila kaya hindi ako masyadong nahirapan." nakangiti kong sagot. Kung alam lang ng mga ito na sa hospital ko ginugul ang siyam na buwan na pagbubuntis ko baka hahaba pa ang usapan na ito. Mas mabuting ako lang ang nakakaalam para hindi na sila mag-isip ng kung ano pa man.

"Basta simula ngayun, kami ang bahalang mag-alaga sa iyo at sa mga apo namin. Hanggat maaari sana dito na kayo tumira at dito na din mag-aral ang mga bata para masubaybayan namin kayo." sagot ni DAddy. Natigilan ako ng maisip ko ang negosyo ko sa Davao. Siguro pag-uusapan na lang namin ang tungkol sa bagay na ito sa mga susunod na araw.

Pagkatapos ng masinsinang pag-uusap ay agad akong pumasok sa dati kong kwarto at naghanap ng damit na maisusuot para sa party ng anak ni Lucy. Walang ipinagbago ang dati kong kwarto at hindi man lang nagalaw ang mga dati kong gamit.

Dumating na din ang inutusan ni Daddy na kumuha sa mga gamit namin sa condo kaya nagpresenta na si Mommy na siya na ang bahalang magbihis sa kanyang mga apo. Pabor din sa akin iyun para naman magkaroon ako ng time para sa pag- aayos sa aking sarili. Simula kasi ng ipinanganak ko ang triplets halos hindi na ako makapaglagay ng kahit make up man lang.

Since na may makakatuwang na ako sa pag-aalaga sa kanila, ibabalik ko na siguro ang dating Carmela. Of course with limitation na kasi Nanay na ako eh.

Pagkatapos kong mag-ayos sa aking sarili ay agad akong bumaba. Tiyak na hinihintay na ako ng mga bata. Sasama

sa amin ang kapatid kong si Jeffrey. Masyado na itong naattach sa triplets at nagkaroon siya ng instant na makakalaro.

"Magpahatid na lang kayo sa driver. Pagkatapos ng party ipapasundo ko din kaagad kaayo." deklara ni Daddy. Nakangiti akong tumango. Ito ang namimiss ko sa buhay ko. May mga magulang na nag-aalala sa akin.

"Sigurado ka ba na hindi ka na magsasama ng makakatulong mo sa mga bata? Baka mahirapan ka Carmela sa kanila. Isama mo na lang kaya si Manang para naman may mautos- utusan ka doon." muling wika ni Mommy. Kanina nya pa sinasabi ito sa akin pero ilang beses akong tumanggi. Sanay akong walang kasama kapag may mga ganitong klaseng okasyon kaming pinupuntahan.

"Sanay na ako sa kanila Ma. Huwag kayong mag-alala..mababait po ang mga anak ko at nakikinig sila sa akin." sagot ko dito. Wala ng nagawa pa si Mommy kundi tumango na lang.

Bago kami nakaalis ng bahay ay katakot -takot na bilin pa ang ginawa ni Mommy. Mag-enjoy daw kami at huwag magpagabi. Huwag daw hayaan ang mga bata na matuyuan ng pawis. Wala na akong magawa kundi ang umuo ng umuo na lang. Ito ang namimiss ko kay Mommy.Ipinapakita niya talaga kung gaano siya ka mapagmahal na ina..

Pagdating sa bahay nila Lucy ay marami ng bisita. Mukhang late kami dahil nag-uumpisa na ang party. Agad naman akong nilapitan ni Lucy ng makita ako.

"Ano ba iyan, late kayo!" angal agad nito sa akin. Ngisi lang ang isinagot ko dito at iginala ang tingin sa paligid.

Agad naman na dumako ang mata ni Lucy sa kasama kong si Jeffrey. Nagtatanong ang mga matang tinitigan ako.

"Kapatid ko." wika ko dito. Nanlaki ang mga mata nito at nagpakawala ng matamis na ngiti.

"Ibig mong sabihin, binisita mo na sila?" tanong nito. Agad akong tumango at nakangiti akong niyakap.

"Sa wakas..congratulations Carmela. Sabi ko na nga at hindi ka din nila matitiis eh." nakangiti nitong wika. Pagkatapos ay hinarap nito ang mga bata at sinabing pwede na silang makihalubilo sa iba. Nakita naman ni Sarah ang triplets at agad na niyaya sa umpukan ng mga batang bisita. Sumama na din sa kanila ang kapatid kong si Jeffrey.

"So, nagkaayos na kayo? Dito ka na mamalagi niyan sa Manila?" sabe ni Lucy. Alangan akong napangiti.

"Hindi pa namin napag-uusapan ang tungkol sa bagay na iyan. Pero kung ano ang makakabuti para sa triplets doon ako." sagot ko.

Hinila nya ako sa isang bakanteng upuan. Mukhang dito pumupwesto ang mga parents ng mga batang bisita. Ipinaghila pa ako ng upuan at pinaupo. Mula dito ay tanaw ko ang mga nagkakasayahang mga bata. Napangiti ako ng makita kong nag-uumpisa ng mag-enjoy ang kapatid ko at ang triplets.

"Alam mo bang one month ang leave ko ngayun? So ibig sabihin makapagbonding tayo dito sa Manila. Pupunta tayo sa ibat ibang bar at magsaya tayo ha?" wika ni Lucy na may malapad na ngiti sa labi. Napakamot naman ako ng ulo ko. Kung hindi siguro ito naging miyembro ng military baka naging dancer ito? Mahilig kasi ito sa mga disco bar para sumayaw.

"Alam mo naman na tatlong bata ang kailangan kong alagaan. Sa palagay mo ba may time pa ako sa disco-disco na. iyan?" kontra ko dito. Pahalukipkip ako nitong tinitigan tsaka umismid.

"Ano ang ginagawa ng parents mo kung hindi nila maalagaan ang mga apo nila? My God Carmela..mag enjoy ka naman paminsan-minsan....life is too short kaya dapat sulitin natin ang buhay dito sa mundo." wika nito. Tinaasan ko lang ito ng kilay at muling tumingin sa gawi ng mga anak ko.

"Ah basta...kung kinakailangan ipagpaalam pa kita sa mga magulang mo gagawin ko. Ikaw lang yata ang close friend ko sa lugar na ito kaya huwag kang tumanggi." Pangungulit ulit nito sa akin.

"Bahala ka na nga. Basta sagot mo lahat ng gastos...... walang problema sa akin." sagot ko dito. Nakita ko ang pagtaas ng kilay nito nginisihan ako..

"Sure! May budget ako para dyan!" agad na sagot nito. Natawa na lang ako..

"Carmela?" Nasa masaya kaming pag- uusap ni Lucy ng may biglang tumawag mula sa likuran ko. Gulat akong napalingon at nanlaki ang mga mata ko ng makilala kung sino ang may ari ng boses na iyun. Walang iba kundi si Arabella. Kasama nito si Kurt at hawak sa makabilaang kamay ang dalawang bata.

Dali dali akong tumayo at wala sa sariling nilapitan sila Arabella. Mukhang kararating lang ng mga ito dahil may mga bitbit pa silang regalo.

"Oh hi! Kayo yung nakatira sa kabilang street diba?" agad na bati ni Lucy sa mga ito. Nakita ko ang pagtango nilang dalawa ni Arabella kaya nagulat ako. Hindi ko alam na dito din pala sila sa

lugar na ito nakatira. Ang pagkakaalam ko nakatira sila Arabella sa mga- magulang ni Kurt.

"Yes...... Happy birthday to your daugher! nakangiting sagot ni Arabella kay Lucy. Pagkatapos muling ibinalik ang tingin sa akin. Nagtatanong ang mga mata nito kaya naman malakas akong napabuntong hininga.

Kakarating ko lang ng manila at nakasagupa ko kaagad ang isa sa mga miyembro ng Villarama. Tunay nga na kung sino pa iyung mga taong ayaw mo munang makakasalamuha parang isang kabute naman na biglang sumusulpot sa harap mo. Dumako ang tingin ko kay Kurt at nakita ko ang matinding pagkagulat sa mga mata nito. Napalunok ako. Mukhang wala na akong lusot. Mukhang haharap na naman ako sa malaking gulo.

Muli kong sinulyapan ang mga bata.

Nakita kong nag-eenjoy pa rin sila sa party kaya muli kong itinoon ang - tingin ko kay Arabella na noon ay hindi pa rin nakakabawi sa matinding pagkabigla.

"Pwede ba tayong mag-usap?" tanong ko dito. Nakita ko ang pagkurap ng mga mata nito tsaka tumango. Tumingin muna ito kay Kurt at tanging tango lang naman ang naging tugon ng huli.

"Well, mukhang magkakilala kayo. Pupuntahan ko muna ang anak ko. Thank you sa pagdalo, I really appreciate it! Bonding tayo minsan ha?. " wika ni Lucy at agad na nagpaalam. Niyaya pa nito ang mga anak ni Arabella na sumama sa kanya para makijoin sa ibang bata. Agad naman na nagsipag-samahan ang mga ito at naiwan kaming tatlo dito sa lamesa.

"I think kailangan niyong mag-usap.

Take your time mahal ko. Ako na muna ang bahala sa mga bata." wika ni Kurt kay Arabella. Pagkatapos ay bumaling ito sa akin.

"Welcome back Carmela!" nakangiti nitong wika bago tuluyang umalis sa harap naming dalawa ni Arabella.

Titig na titig sa akin si Arabella ng kaming dalawa na lang ang magkaharap. Bumuntong hininga ako at pilit na ngumiti.

"Nice to see you again Best friend!" wika ko. Napakurap ito bago tumango.

"yah...nice to see you again. Kumusta ka na? Bakit ngayun ka lang?" wika nito na may halong garalgal ang boses. Ikinurap ko ang aking mga mata para pigilan ko ang pagtulo ng luha.

"Sorry."maiksi kong sagot. Nakita ko ang tuluyang pagtulo ng luha sa mga mata nito kaya naman napayuko ako.

"Sorry? Iyun lang ba ang masasabi mo pagkatapos ng lahat? Alam mo bang matagal ka naming hinintay?" sagot nito. Hindi ako nakaimik.

"Akala ko ba mag best friend tayo? Pero bakit pati ako natiis mo?" muling wika nito sa akin. Hindi ko na napigilan ang luha sa aking mga mata at tuluyan na akong napaiyak.

"Yes...mag best friend tayo. Pero sorry kung nakalimutan ko iyun. Alam kong kasalanan ko ang lahat kaya nga nahihiya akong muling mag pakita sa iyo...sa inyo..pati na din sa sarili kong pamilya." sagot ko. Natigilan itong tumitig sa akin. Pagkatapos ay napailing.

"Napaka-imposible mo Carmela! Napakahirap mong unawain. Hindi ko alam kung bakit bigla ka na lang nagbago? Bakit bigla na lang lumayo ka sa amin...Dahil ba ito sa kanya? Dahil ba ito kay Kuya?" May halong panunumbat sa boses na tanong nito sa akin. Muli akong natigilan at umiling.

"Huwag na natin siyang isali sa usapan na ito Bella. Labas na siya dito. Wala siyang kinalaman. Ako ang may problema. Masyado akong.........."hindi ko na natuloy ang aking sasabihin ng biglang tawagin ako ni Charlotte. Tumatakbo itong lumapit sa akin kaya agad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata.

"Mama...kailangan daw magjoin ang mga Mommies sa game." Wika nito. Agad akong napatingin kay Bella at nakita ko ang panlalaki ng mga mata nito habang nakatitig kay Charlotte. Naipikit ko na lang ang aking mga mata. Mukhang mahabang usapan ito. Nakita ko din si Kurt sa hindi kalayuan sa amin na tahimik lang na nakamasid.

"Kailangan daw ba iyun? May kausap paa ako baby." sagot ko. Agad naman bumaling ang tingin ni Charlotte kay Bella at buong tamis na ngumiti ito.

"Hi your so beautiful po. Pero bakit po kayo umiiyak? Inaway po ba kayo ni Mommy?" madaldal na wika nito. Agad naman pinahiran ni Bella ang luha sa mga mata at umiling.

"Mommy po ba kayo nila Jeanna at Kenneth. They are so cute din po kasi gaya niyo." nakangiti wika ulit ng madaldal na si Charlotte. Muling tumango sa Bella at halata sa boses nito ang hindi maisatinig na tanong.

"Parang katulad lang po pala sa amin ng dalawa kong kapatid. We are triplets at maraming nagsasabi na cute daw kami.pagpapatuloy na daldal nito. Nag- umpisa ng magkwento si Charlotte at mukhang kailangan ko ng putulin ang mga susunod na sasabihin pa nito.

"Charlotte, hindi bat pinapatawag ang mga Mommies para sa game?" tanong ko sa anak ko. Nakangiti naman itong tumango kaya agad kong hinawakan ang malilit na kamay nito at iniwan si Bella na hindi pa rin nakakabawi sa pagkagulat dahil sa mga nalaman.

Naging maayos naman ang mga palaro para sa mga batang bisita. Sobrang nag -enjoy ang triplets pati na din ang kapatid kong si Jeffrey. Bahagya kong nakalimutan na nandito din pala sa party sila Arabella dahil nagiging abala na ako sa mga anak ko. Nakapag-relax lang ako ng sinabi na kakain na.

Agad kaming naghanap ng bakanteng table. Hindi na din kami muling nakapag-usap ni Lucy dahil nagiging abala na din ito sa iba pang mga bisita. Mabuti na lang at maraming bakanteng table kaya agad kong pinaupo ang mga triplets at si Jeffrey. Binilinan ko silang maupo na muna at hintayin ako dahil kukuha ako ng pagkain. Self service kaya wala akong

choice kundi isa-isang tingnan ang mga pagkain na pwedeng kainin ng mga bata.

Pagkatapos kong kumuha ng pagkain ay nagulat ako ng nakaupo na sa table namin sila Arabella, kurt pati na din ng kanilang mga anak. Napansin kong nakabawi na sa matinding pagkabigla si Bella at nakangiti nitong kinakausap ang mga bata. Napabuntong hininga ako at lumapit na sa kanila. Isa-isa kong binigyan ng pinggan na may lamang pagkain ang mga bata at agad naman natoon doon ang kanilang attention.

"So, triplets pala sila? Ang galing naman" narinig ko pang wika ni Bella ng makaupo na ako.

"Pwede ba tayong mag-usap pagkatapos ng party?" muling wika ni Bella. Tinitigan ko ito tsaka tumango. Isa isa kong tiningnan ang mga bata na noon ay magana sa kanilang kinakain.

"Pwede na tayong mag-usap ngayun na." sagot ko at agad na tumayo. Lumayo ako ng ilang hakbang sa karamihan at hinintay ang paglapit ni Bella.

""Anak niyo ba sila ni Kuya?" agad na wika nito ng makalapit sa akin. Ini- expect ko na ang ganitong tanong kaya seryoso ko itong tinitigan.

"Hindi na siguro importante kung sino ang kanilang ama. Kaya kong ibigay lahat ng pangangailangan ng mga anak ko." sagot ko dito. Natigilan ito tsaka matalim akong tinitigan.

"Kailan ka pa nagiging makasarili? Ang laki na talaga ng ipinagbago mo? Ibang iba ka na sa dati!" wika nito.

"People change Bella. And besides hindi na tayo katulad noon na mga teenager pa. Marami ng nabago sa kanya-kanya nating buhay. Sa ngayun huwag mo ng tanungin kung sino ang kanilang ama. Mahuhulaan mo iyan sa kanilang mga hitsura." sagot ko.

"Kung ganoon kailangan niyang malaman ito." sagot nito sa akin. Natigilan ako at napapikit.

"Ikakasal na siya. Ayaw kong kami ang magiging dahilan para masira iyun. Hanggat maari ayaw ko ng magkaroon pa ng ugnayan sa kanya. Kung talagang kaibigan pa rin ang turing mo sa akin.. pwede bang huwag mo ng sabihin sa kanila ang tungkol sa amin ng triplets? nakikiusap kong wika.

Chapter 146

CARMELA POV

Paano kung ikaw pa rin ang mahal niya? Handa mo bang muling buksan ang puso mo para sa kanya?" tanong ni Arabella. Natigilan ako. Pagkatapos mapakla akong napangiti.

"Malabo na siguro iyang sinasabi mo! Malaki ang kasalanan na nagawa ko sa kanya noon. Alam kong sagad hanggang buto ang galit nya sa akin dahil ilang beses ko siyang tinanggihan. Sapat na sa akin na may anak kami. Hindi ako maghahabol dahil may iba na siya at wala akong balak na manira ng relasyon ng may relasyon."seryosong sagot ko. Hindi ito nakaimik. Seryoso lang akong tinitigan nito.

"Bakit hindi mo subukan na ipaglaban siya? Malay mo naman diba? Siguro pwede pa naman lalo na may mga anak kayo.. wala ka bang balak bigyan ng kumpletong pamilya ang mga bata? Paano kung hanapin nila ang Daddy nila? Ano ang isasagot mo?" muling tanong nito. Napabuntong hininga ako tsaka tumingin sa kawalan.

"Wala na akong mukhang maiharap sa kanya. Matagal ko ng tanggap na hindi siya para sa akin. Siguro kung sakaling maghahanap ng ama ang mga anak ko, ipapaliwanag ko na lang sa kanila kung bakit ganito ang nangyari sa amin.. kung bakit hindi nila kasama ang tatay nila. Pipilitin kong maintindihan nila ang lahat at aakuin ko lahat ng pagkakamali." sagot ko habang pigil ang pag-iyak. Alam kong magsisi man ako hindi na din mababago ang lahat. Ang magagawa ko na lang ngayun ay pilitin na magiging isang mabuting ina para sa kanila at palalakihin ko sila ng maayos.

Nakita ko ang awa sa mga mata ni Bella ng tumitig sa akin. Malungkot itong ngumiti at muling sinulyapan ang mga bata.

"Carmela, mula noon, hanggang ngayun...ikaw ang best friend ko. Magkasama tayo mula mga bata pa tayo at hindi mo ako itinuring na iba sa kabila ng katotohanan sa pagkatao ko. Pwede bang bumalik ka na sa amin? Pwede ba kitang maging kaibigan ulit?" seryosong tanong ni Arabella. Natigilan ako dahil sa biglaang pagbabago ng topic nito. Nginitian ko ito.

"Hindi nagbabago ang pagtingin ko sa iyo Bella. Kahit ilang taon tayong walang communication sa isat isa, itinuring pa rin kitang malaking bahagi ng buhay ko. Huwag kang mag- alala, tuluyan ko ng iniwan ang military at pwede na tayong magkita katulad noon kapag gustuhin natin." nakangiti kong sagot dito. Agad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito tsaka ako niyakap.

"Thank you! Sa wakas nagbalik ka na! Alam mo bang wala akong ibang hangad kundi magkita tayo muli? Na sana ligtas ka sa lahat ng oras? umiiyak na sagot nito. "

"Sorry kung pati ikaw pinag-alala ko. Hayaan mo babawi ako sa inyo... ibabalik natin sa dati ang pagkakaibigan natin. Although hindi man katulad noon pero asahan mo. Nandito lang ako malapit sa iyo at pwede tayong magkita kapag gustuhin natin.." sagot ko dito sabay tapik sa likod. Kumalas ito sa pagkakayakap sa akin at tinitigan ako.

"Pwede ko na bang ipaalam sa kanila ang tungkol dito? Ang tungkol sa triplets?" seryoso nitong tanong. Wala na akong nagawa kundi ang tumango na lang. Alam kong kahit na anong gawin ko malalaman at malalaman nila ang tungkol dito. Lalo na ngayung nakita na ni Arabella ang triplets.

"Wala naman sigurong dahilan para itago ko sa kanila ang mga bata. Bibigyan ko sila ng karapatan sa mga bata kung gusto nila. Nasa kanila na siguro iyan kung tatanggapin nila ang mga anak ko. Pero isa lang ang masasabi ko Bella...mahal na mahal ko ang mga anak ko at handa ko silang ipaglaban kahit kanino." seryoso kong sagot dito. Agad na tumango ko si Bella at ngumiti.

"I understand! Huwag kang mag-alala.. kakampi mo ako sa lahat ng oras. Ina din ako at alam ko kung ano ang nararamdaman mo ngayun." nakangiti nitong sagot. Tumango ako at niyaya ko na siyang bumalik ng aming table.

Marami pa kaming napag-usapan ni Bella. Sinagot ko lahat ng mga tanong nito. Ikinwento ko na din kung ano ang naging buhay namin sa Davao sa mga nakalipas ng taon. Naputol lang ang pag -uusap namin ng dumating ang sundo

namin ng mga bata. Niyaya pa kami ni Bella na sa bahay na lang muna nila magpalipas ng gabi pero agad akong tumanggi. Alam kong naghihintay sa amin sila Mommy at Daddy at ayaw kong mag-alala sila.

Isa lang ang ikinakabahala ko ngayun. Hindi ko alam kung paano makiharap sa mga Villarama kung sakaling malaman nila na may apo sila sa akin. Nahihiya ako sa kanila at hanggat maari ayaw ko silang makaharap muna.

Alam kong babanggitin agad ni Arabella sa kanyang pamilya ang tungkol sa pagkikita namin. Ayaw ko na siyang pigilan sa bagay na iyun dahil alam kong sooner or later malalaman din nila ang totoo. Wala na akong magagawa pa kundi kausapin at magpaliwanag sa kanila kung dumating man ang takdang oras na muli kaming magkakaharap ng ama ng mga anak ko.

Kahit ano ang mangyari, ako ang ina ng triplets at nasa akin ang karapatan.

Kinabukasan, malakas na katok sa pintuan ang nagpagising sa natutulog kong diwa. Nang titigan ko ang orasan sa aking bedside table ay nagulat ako. Alas siyete pa lang ng umaga at yamot akong napabangon. Tinitigan ko pa ang triplets na mahimbing pang natutulog sa tabi ko bago nagmamadali akong lumabas ng kwarto. Naabutan ko si Mommy na aligaga habang nagpapalakad-lakad sa tapat ng kwarto ko.

"Mommy? Ano ito? Ang aga pa at kung makakatok naman po parang sisirain ang pinto. Tulog pa po ang triplets dahil late na kaming nakatulog kagabi. agad na reklamo ko dito. Mukhang nakalimutan ni Mommy na kasama ko ang mga anak ko na natutulog sa kwarto.

"Nasa ibaba sila Carissa at Gabriel. Pati na din si Christian at ang mga matatandang Villarama." Agad na wika ni Mommy. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa matinding pagkagulat. Parang biglang nawala ang antok na nararamdaman ko.

"What? Ano daw ang kailangan nila? Mommy ang aga-aga pa! Pakisabi po sa kanila na kung ano man ang kailangan nila bumalik na lang sila dahil inaantok pa ako..kami ng mga anak ko." Yamot kong sagot sa kabila ng kaba na aking nararamdaman. Hindi ko alam pero biglang lumukso ang puso ko sa isiping nasa ibaba si Christian at ano mang sandali muli magkrus ang aming landas. Matalim akong tinitigan ni Mommy tsaka nagtanong.

"Paano nila nalaman na nandito na kayo sa Manila? Pati na din ang tungkol sa triplets? Ang pakakaalala ko wala kaming pinagsabihan ng Daddy

mo." Seryosong tanong ni Mommy. Saglit akong nag-isip bago sumagot.

Hayst si Arabella naman, hindi man lang pinalipas ang isang araw bago ito nagreport sa mga Villarama. Tiyak na mahabang paliwanagan ang mangyayari ngayung araw at wala ako sa mood na makipag-usap sa kanila. Ngayung araw ko balak babawi ng tulog dahil ilang araw na akong puyat. Akala ko makapagpahinga ako ngayun pero mukhang lalo akong mai-stress.

"Nagkita po kami ni Arabella kahapon sa party. Baka nabanggit nya na sa kanila. Hindi ko po sila pwedeng harapin ngayon. Tulog ang mga bata at hindi pwedeng umalis ako sa tabi nila habang natutulog sila dahil tiyak na magigising silang tatlo at hahanapin ako.." pagdadahilan na sagot ko kay Mommy.

"Hindi sila pwedeng paghintayin ng matagal. Nakakahiya lalo na sa kina Tita Moira at Tito Ralph. Babain mo muna sila dahil hindi susugod dito sa bahay ang mga iyan kung hindi importante ang kanilang kailangan." sagot ni Mommy. Napakamot ako sa aking ulo. Puyat ako at wala ako sa mood na makipag-usap kahit kanino. Isa pa nahihiya akong makipag-usap sa kanila ngayun. Hindi  pa ako nakaipon ng sapat na lakas. Alam kong galit ang mga ito sa akin noon at halos isumpa ako dahil sa pag-iwan ko kay Christian.

"Babain mo muna sila. Utusan ko nalang si Manang na siya na muna ang bahala magbantay sa triplets. Gigisingin ko pa ang Daddy mo kaya bilisan mo na ang kilos mo Carmela. Papupuntahin ko kaagad dito si Manang para siya muna ang magbantay sa mga bata.." Wika ni Mommy at hindi na nito hinintay na makasagot ako. Dali-dali ako nitong iniwan na hindi malaman ang gagawin.

Akala ko ready na ako na makaharap sila. Pero mukhang biglang nawala ang tapang na meron ako sa katawan. Paano ko ba muling pakiharapan ang tatay ng mga anak ko?

CHRISTIAN POV

Kumakabog ang dibdib ko habang hinihintay ang pagbaba ni Carmela. Ikinonfirm kanina sa amin ni Tita Roxie na nandito nga si Carmela sa bahay at natutulog pa kasama ang aming mga anak. Kakauwi lang daw nito kahapon ng umaga at pati sila nagulat sa mga rebelasyon na dala ng kanilang anak. Bigla daw itong dumating kasama ang tatlong batang magkakamukha.

Samot sari ang nararamdaman ko.

Hindi ko alam kung mai-excite ba ako o matatakot sa isiping baka muli akong makatikim ng rejection dito. Hindi ko din alam kung paano pakikiharapan ang triplets na mga anak namin. Ni sa panaginip hindi ko maisip na makakabuo kami ni Carmela ng gabing iyun. Kung alam ko lang na nabuntis ko ito ako na sana ang mismong sumundo dito kung nasaan man ito noon.

Pero kinain na ako ng pride ko. Pwede ko naman sanang ipahanap kong gusto ko. Maliit lang ang Pilipinas at pwede akong mag-utos ng kahit ilang private detective para ma-locate ang kinaroroonan niya. Pero masyado akong kinain ng galit ko dito.

Nabanggit din ni Arabella kagabi na tuluyan ng iniwan ni Carmela nag military. Masaya ako sa nalaman na iyun pero nahaluan ng lungkot ng sabihin nito ang dahilan. Muntik na daw mamatay sa inkwentro kaya walang choice kundi magdesisyon na i- give up ang pangarap lalo na ng malaman nito na nagdadalantao siya sa mga anak namin.

Halos madurog ang puso ko ng banggitin ni Arabella na kasabay ng pagpapagaling nito sa mga sugat na natamo sa bakbakan ay ang paglaki ng mga bata sa sinapupunan nito.

Pakiramdam ko kasalan ko ang lahat. Kung ipinahanap ko kaagad siguro ito noon baka naalagaan ko pa habang nagpapagaling kasabay ng pagbubuntis.

Siguro masyado lang matatag si Carmela. Ngayun ko lang napatunayan na hindi ito basta-basta sumusuko. Kinaya niyang buhayin ang mga bata sa loob ng ilang taon na walang katuwang at natatakot ako sa isiping baka hindi niya na ako kailangan. Baka nasanay na itong mabuhay mag-isa kasama ang mga anak namin.

Muli kong naalala ang mga nangyari kagabi. Ang balita na dala-dala ni Arabella na nagpagimbal sa aming lahat na nasa mansion..

Naghahanda na ako para matulog nang marinig kong may kumakatok sa pintuan ng aking kwato. yamot akong muling napabangon at binuksan ang pinto para alamin kung sinong isturbo ng ganitong oras ng gabi.

Agad na bumungad ang mukha ng isa sa mga kasambahay namin.

"What?" hindi ko mapigilang singhal dito. Mabait ako sa mga kasambahay pero ayaw na ayaw kong iniisturbo ako lalo na kapag gabi.

"Pi-pinapatawag po kayo nila Mommy at DAddy nyo Sir. Nasa ibaba po si Mam Arabella at may importante daw pong sasabihin." sagot nito habang nakayuko. Napahilamos naman ako sa

aking mukha dahil sa matinding inis.

"Ano daw ang kailangan niya? Hindi ba pwedeng ipagpabukas kung ano man ang sadya niya?" tanong ko.

"Hin-hindi ko po alam Sir..Pe--pero nakita ko po na seryoso ang kanilang pinag-uusapan." sagot nito. Agad akong napaisip. Ano na naman kayang problema ang dala ni Arabella?

"Ok...fine sabihin mo sa kanila pababa na ako." sagot ko. Muli akong pumasok sa loob ng kwarto at nagbihis ng pajama at puting tshirt. Pagkatapos ay agad na lumabas ng kwarto at diretsong naglakad papuntang living room. Naabutan ko ang halos buong pamilya na seryoso sa pag-uusap. Sabay-sabay silang lahat napatingin sa akin ng makitang padating ako. Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng kaba dahil sa klase ng mga titig nila..

"Good evening po! May importante po ba kayong sasabihin? Kung tungkol na naman sa issue sa kasal namin ni Aurea, inaayos ko na po ang tungkol sa bagay na iyan. Hindi ko alam kung sino ang nagpapakalat ng balitang iyan kaya nagpa-schedule na ako ng interview sa isang kilalang tv station sa susunod na araw." seryoso kong sagot.. Agad naman nagtaas ng kilay si Arabella bago sumagot.

"Mabuti naman at naisip mong ayusin ang issue na iyan Kuya. Alam mo bang iyan ang dahilan kaya hindi bumabalik dito sa Manila si Carmela?" diretsang sagot nito. Gulat akong napatitig kay Arabella. Napansin ko ang seryosong mukha ni Grandpapa pati na din ni Daddy. Sinulyapan ko si Kurt at nakita kong ngingiti-ngiti itong nakatitig sa akin. May ibig sabihin ang mga tingin nito kaya nagtataka akong muling napatingin kay Arabella.

"Anong ibig mong sabihin? Paano siya nasali sa usapang ito?" seryoso kong sagot. Matagal ng iniiwasan ng buong pamilya na banggitin ang pangalan ni Carmela dito sa mansion. Sila na din mismo ang nagsabi sa akin noon na dapat ko na itong i-let go at maghanap ng ibang babae na karapat dapat sa pagmamahal ko.

"Of course dahil nagkita kami kanina sa isang children's party. Tinanong ko siya kung bakit mukhang wala siyang balak magpakita and iyang issue na iyan ang binanggit niyang dahilan." bakas ang inis sa boses ni Arabella na sagot nito. Napatikhim naman si Grandpapa.

"kung hindi naman pala seryoso ang relasyon niyo ni Aurea. bakit pinatagal mo pa ang issue tungkol sa kasal na iyan? Halos taon-taon nagiging issue ang kasalan na iyan pero wala namang nangyayari? Tapatin mo kami apo.... siya pa rin ba ang hinihintay mo? Si Carmela pa rin ba ang nagmamay-ari ng puso mo?" seryosong tanong ni Grandpapa habang nakatitig sa akin. Hindi ako nakaimik.

"Kung alam mo sa sarili mo na sya lang ang makapagpaligaya sa iyo, dapat noon pa natin siya hinanap. Matagal na sanang natapos ang issue sa pagitan ninyong dalawa." muling wika Grandpapa.

"Anong plano mo ngayun Christian? Umuwi na si Carmela sa kanyang mga magulang at balak namin siyang puntahan bukas ng umaga. Hindi ko akalain na ganoon ka ka- iresponsableng tao. Hindi mo ba alam na nabuntis mo sya?" diretsahang tanong ni Daddy. Parang biglang nanlaki ang ulo ko sa sinabi ni Daddy. Hindi ako makapaniwala sa narinig ko...

"A-anong? Paanong...." hindi ko alam kong ano ang sasabihin. Sa kauna- unahang pagkakataon biglang na-blanko ang utak ko.

"Yes Kuya! Nagkita kami ni Camela sa Children's party ng kapitbahay namin at nakita namin si Carmela kasama ang mga anak mo! Ano ba ang nangyari sa iyo? Bakit pagkatapos mong nakipagsex sa kanya hindi mo man lang inaalam kung kumusta na siya? Alam mo ba kung gaano kahirap mag- alaga ng tatlong bata ng sabay-sabay?" diretsang wika ni Arabella. Nagulat kaming lahat. Sabay kaming napatitig kay Arabella. Agad na tumikhim si Kurt at parang gusto nitong makisali sa usapan.

"Opo...triplets ang anak ni Bayaw... grabe ka! Gaano ba karami ang binhi na nailabas mo ng gabing iyun at mukhang tatlong buhay agad ang nabuo?" may halong biro na sagot ni Kurt. Agad akong namutla at napatitig sa mga kaharap ko. Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha sa aking

mga mata. Sa maraming pagkakataon, mukhang muli na naman akong paiiyakin ng nag-iisang babae at walang iba kundi si Carmela.

"Triplets? Nagbibiro ka ba Bella? Bakit hindi mo ito sinabi kaagad kanina?" tanong ni Mommy Carissa. Bakas sa boses nito ang matinding pagkagulat habang titig na titig kay Bella.

"Gusto ko po kasing sabay-sabay sabihin sa inyo ang lahat. Gusto kong makita kung ano ang magiging reaction ni Kuya." diretsa nitong sagot.

"Nasaan sila? Gusto ko silang makita!" sagot ko sabay tayo.

"Gabi na at malabong harapin ka ni Carmela. Tiyak na napagod sa party kanina dahil apat na bata ang kasama niya at inaasikaso sa buong event. Bilib nga ako sa lakas niya eh. Nakaya niyang mag-alaga ng ganoon karaming bata na walang inaasahan na makakatuwang sa kanya. Tiyak na hindi ka din haharapin noon kaya hayaan mo munang makapagpahinga sila." agad na sagot ni Arabella.

"Tama si Bella. Ipagpabukas na lang muna natin ang pagkompronta kay Carmela dahil mahirap mambulabog ng tao kapag dis-oras na ng gabi. Sa ngayun kailangan muna nating magpahinga para may lakas tayo bukas sa pagpunta sa bahay nila." sagot ni DAddy Gabriel.

"Hindi pwede! Kakausapin ko si Carmela sa ayaw at gusto niya. Paano kung tatakas na naman siya? Ayaw ko ng maghintay pa ng another five years para makita muli siya!" aligaga kong sagot. Biglang nawala ang harang na ipinilit kong buuhin sa mga panahon na iniwan ako ni Carmela.

Nangako ako sa aking sarili na tuluyan ko na siyang kakalimutan pero mukhang iba na naman ang magiging takbo ng buhay ko. Mukhang hahabulin ko na naman ito lalo na at may mga anak pala kami. Sa totoo lang hindi ko alam kung magagalit ako o hindi sa kanyang ginawa. Matagal na panahon niyang inilihim ang tungkol sa mga anak namin at hindi ko alam kung ano ang magagawa ko sa kanya kapag magkita kami.

"Kausap ko siya kanina. Nagkaayos na sila ng mga magulang niya. Balak niyang mag-stay dito sa Manila ng ilang araw bago bumalik ng Davao para asikasuhin ang mga naiwan niyang negosyo doon." agad na sagot ni Bella. Naguguluhan naman akong tumitig dito.

"Maraming nangyari sa buhay nya ng wala man lang tayong kamalay-malay. Hindi man lang natin siya natulungan noong mga panahon na lugmok na lugmok siya." Malungkot na sagot ni Bella.

"Sabihin mo sa akin..ano ang napag- usapan niyo. Gusto kong malaman kung ano ang mga nangyari sa kanya sa loob ng anim na taon na hindi siya nagpapakita sa atin?" agad na sagot ko kay Bella. Wala naman itong nagawa kundi ikwento nito sa amin ang lahat ng mga napag-usapan nila ni Carmela kanina.

Naging mahaba ang aking gabi. Halos hindi ako makatulog. Halos hilahin ko ang oras para dumating na ang umaga. Pagliwanag pa lang ng kapaligiran kanina ay nakahanda na ako.

Pagkababa pa lang nila Mommy at Daddy pati na din nila Grandpapa at Grandmama kanina ay agad na namin binagtas ang daan papunta dito sa bahay nila Tita Roxie.Tulog pa nga si tito Jonathan at tanging si Tita Roxie lang ang humarap sa amin at agad na nagpaalam para gisingin daw nito si Tito pati na din si Carmela.

"Good Morning po!" sabay kaming napalingon ng makita namin ang pagdating ni Carmela. Kitang kita ang kaba at pag-aalinlangan sa maganda nitong mukha. Hindi man lang nagbago ang hitsura nito sa loob ng anim na taon na nakalipas. Pakiramdam ko lalo itong naging kaakit-akit sa paningin ko. Lalo na ng makita kong may pilit na ngiti na nakaguhit sa kanyang mga labi.

Hindi na ako nakapagpigil pa. Agad akong tumayo at walang sabi-sabing nilapitan ito. Pagtapat ko sa kanya ay agad ko itong niyakap.

Naramdaman ko ang matinding pagkagulat nito sa aking ginawa pero wala na akong pakialam pa. Ayaw ko ng bigyan ito ng chance na muling makalayo sa akin. Handa akong magpaalipin dito maging akin lang sya ng tuluyan.

Chapter 147

CARMELA POV

Nabigla ako sa ginawa ni Christian. Hindi ako makagalaw ng bigla akong yakapin nito sa harap mismo ng kanyang pamilya. Hindi ganito ang inaasahan ko sa muli naming pagkikita. Sobrang overwhelming ang ginawa nitong pagyakap sa akin ngayun at parang nalulunod ang puso ko sa hindi maipaliwanag na tuwa.

"Thank God...Nandito ka na ulit..." bulong nito sa akin. Napakurap ako. Hindi ko na napigilan pang maluha. Dahan-dahan akong kumalas mula sa pagkakayakap nito at nahihiya akong tumingin sa mga kasama niyang pamilya na tahimik lang na nanonood sa amin..... Sila Tita Carissa...Tito Gabriel pati na din kila Grandmama at Grandpapa.

Alanganin akong naglakad palapit sa mga ito ng makawala na ako sa yakap ni Christian. Una kung nilapitan si Grandpapa at buong pagpapakumbaba kong inabot ang isang kamay nito para magmano. Hindi nakaligtas sa aking paningin ang masayang ngiti na biglang gumuhit sa labi nito.

"Masaya kami sa muli mong pagbabalik Iha!" tipid na wika nito sa akin. Tinapik pa ako nito sa balikat kaya hindi ko na napigilan pang yakapin ito. Noon pa man alam ko kung gaano ito kabait sa akin. Itinuring ako nitong parang tunay na apo. Malaya akong nakakalabas-pasok sa kanilang mansion.

Pagkakalas ko kay Grandpapa ay agad kong ibinaling ang tingin ko kay Grandmama. Agad ko itong hinalikan sa pisngi habang tumutulo ang luha sa aking mga mata. 

"Im sorry po..." wika ko. Nagpakawala ito ng tipid ng ngiti sabay tango.

"Salamat at ligtas kang nakabalik sa amin iha.." wika nito sa akin.

Hinawakan pa ako nito sa pisngi at pinunasan ang luha sa aking mga mata. Hindi ko mapigilan na lalong mapaiyak habang paulit-ulit na sinasabi ang katagang "Sorry". Isang masayang ngiti at tango lang naman ang tugon ni Grandmama. Kitang kita ko sa mga mata nito na hindi ito nagtanim ng sama ng loob sa akin.

Sunod kong nilapitan si Tito Gabriel. Masaya itong nakangiti at tumango. Agad kong inabot ang kamay nito at nagmano.

"Welcome back Iha! Im so proud of you......alam ko kung anong hirap ang napagdaanan mo. Hindi ka na iba sa aming pamilya at masaya kami sa muli mong pagbabalik." nakangiting wika ni Tito Gabriel. Lalo naman akong naluha.

Pagkatapos ay ibinaling ko ang tingin kay Tita Carissa. Ang ina ng lalaking minahal ko ng wagas na pagmamahal at hindi ko alam kung may magandang future pa bang naghihintay sa amin.

"Maligayang pagbabalik anak! agad na wika nito at tumayo pa talaga mula sa pagkakaupo at niyakap ako ng mahigpit. Lalo naman akong naiyak dahil sa ginawa nito. Hindi ko akalain na ganito pa rin kainit ang kanilang pagtanggap sa akin sa kabila ng kahihiyan na ginawa ko sa pamilya nila. Ang pagtanggi at pag-iwas sa engagement namin ni Christian noon ay isang malaking kahihiyan kung totoosin sa kanila pero heto sila ngayun.

hindi ko man lang sila nakitaan ng kahit na anong galit. Lalo akong nakaramdam ng panliliit sa isiping ang pamilyang lubos kong sinaktan ay handa akong tanggapin sa kabila ng lahat. Nadako ang tingin ko kay Christian. Titig na titig ito sa akin habang yakap yakap ako ng kanyang ina.

"Good Morning po...Salamat sa inyong maagang pagbisita." napakalas ako sa pagkakayakap ni Tita ng biglang magsalita si Daddy. Kasama nito si Mommy at nakita ko ang masayang awra ng mga ito. Nakangiting lumapit ito sa mga matatandang Villarama at sabay-sabay na nagbigay ng paggalang.

"Hindi mo man lang nabanggit sa amin na dumating na pala si Carmela Bestie." agad na wika ni Tita Carissa pagkatapos ng mahabang batian. Katabi ko sila Mommy at DAddy dito sa mahabang sofa samantalang kaharap naman namin ang Pamilya Villarama.

"Ngayun ko sana gagawin ang bagay na iyun Bestie..pero mukhang naunahan na kami ng iba na magbalita sa inyo." nakangiting sagot ni Mommy. Kumpara kahapon, nakita ko kong gaano kasaya ito ngayun.

Muling dumako ang tingin ko kay Christian. Nakakailang ang mga titig na ibinabato nito sa akin. Wala sa sariling napalunok ako ng laway. Alam kong may ibig sabihin ang mga titig nito sa akin kaya naman ibinaling ko na lang ang attention sa ba.

"Tulog pa ang mga apo natin. Gustuhin man naming gisingin para makita niyo na sila kaya lang late ng nakatulog ang mga iyan kagabi. Biglang nagkaroon ng ingay ang bahay na ito dahil sa kanilang kakukulitan." proud na wika ni Daddy sa mga kaharap. Nakita ko ang excitement na nakalarawan sa kanilang mga mukha kaya napatayo ako.

"Puntahan ko po muna sila Dad. Mom. Baka gising na sila at baka umiyak si Charlotte kapag mapansin nitong wala ako sa kanyang tabi." pagpapaalam ko sa mga ito. Sabay-sabay silang tumitig sa akin at nakangiting tumango.

Nagulat pa ako ng biglang tumayo si Christian at nagsalita.

"Tita, Tito pwede po bang samahan ko na si Carmela na puntahan ang mga bata? Excited na akong makita sila at hindi na ako makapaghintay pa na mahawakan at mahagkan sila." pagpapaalam na wika nito kina Mommy at Daddy. Natigilan ako.

Nakita ko ang sabay na pagtango nila kaya naman kahit hindi ako pabor sa ideyang iyun wala na akong magawa pa.

Mukhang simula ngayung araw na ito.....hindi na ako pwedeng magdesisyon ng sa sarili ko lamang. Mukhang kailangan kong isaalang- alang ang kagustuhan ng aking pamilya.

"Agad akong naglalakd palabas ng living room. Naramdaman ko naman ang pagsunod ni Christian sa akin pero kahit na kinakabahan sa presensya nito ay pinilit kong labanan. Hindi ako pwedeng magpadala sa nararamdaman ko dito. Nasanay na ako sa isiping meron na itong iba at nandito ito ngayun mga hindi Ito para sa akin kundi para anak namin.

Paakyat na ako ng hagdan ng maramdaman ko ang paghawak nito sa aking kamay. Gulat na napabaling ang tingin ko dito. Lalong dumuble ang kaba na aking naramdaman.

Sa isang iglap lang ay naglapat ang aming mga labi. Nanlaki ang aking mga mata sa kapangahasan na kanyang ginawa. Mukhang nakalimutan nito na nandito siya sa sarili naming pamamahay at kung makahalik sa akin ay parang pagmamay-ari niya na ako.

Pinilit ko itong itulak mula sa pagkakayapos sa akin. Masyado syang malakas at mapusok ang ginagawa niyang paghalik sa akin. Parang biglang nanghina ang tuhod ko sa ginawa niya. Napasandal ako sa kanya kasabay ng pagpikit ng aking mga mata upang namnamin ang tamis na hatid  ng labi nito na nakalapat sa aking labi.

Hindi ko namalayan kong ilang minuto na magkalapat ang aming labi. Basta naramdaman ko na lang na parehong habol ang aming mga hininga ng magkawilay kami. Kita ko ang ngiti sa labi at kislap ng mga mata ni Chrisitan habang nakatitig sa akin.

Nakaramdam ako ng matinding pagkapahiya. Hindi ko akalain na sinakop na naman ako ng karupukan ko. Mukhang kailangan kong maglagay ng depensa sa pagitan naming dalawa. Ikakasal na sa ibang babae si Christian

at ayaw kong ako pa ang maging dahilan para hindi matuloy iyun.

"Alam mo bang kanina ko pa gustong matikaman ang tamis ng labi mo? Miss na miss ko na iyan at ilang taon ko nang pinangarap na muli kang maangkin." seryoso nitong wika. Hindi ko naman alam kung ano ang isasagot ko kaya tulala akong napatitig dito.

"Alam mo bang halos mabaliw ako sa isiping maaring tuluyan ka ng mawala sa akin? Alam mo ba kung gaano kalaki ang mga kasalanan mo sa akin? Bakit ba napakatigas ng ulo mo?"

seryosong tanong. Agad akong napaiwas ng tingin at nagmamadaling inahakbang ang aking paa sa unang baitang ng hagdan. Agad niya naman akong hinawakan sa baywang kaya hindi ko natuloy ang gagawin ko sanang pag-akyat. Inis ko itong nilingon at pinandilatan.

"Akala ko ba gusto mong makita ang mga bata? Bakit ka ba hawak ng hawak sa akin?" gigil kong tanong. Seryoso lang itong nakatitig sa aking mukha. Inismiran ko ito at tinanggal ang mahigpit na pagkakahawak nito sa baywang ko.

"Kung hindi lang ako excited na makita ang mga anak natin, mas gusto kong ilabas ka sa bahay na ito at dalhin sa lugar na gusto ko. para hindi ka na muling makatakas pa sa akin." seryosong wika nito. Natigilan ako at inis ko siyang tinitigan.

"Nagpapatawa ka ba? Balak mo ba kaming pagsabayin ng fiancee mo? Ina lang ako ng mga anak mo pero hindi mo ako pag-aari." sagot ko dito. Agad na natigilan ito at seryoso akong tinitigan sa aking mga mata.

"Bonus na lang sa akin ang pagkakaroon ng anak sa iyo. Pero wala akong balak na pakawalan ka pa ulit Carmela." sagot nito. Naguguluhan akong napatitig sa kanya. Hindi ko alam kung nagbibiro ba ito o ano pa man. Pero bahala na. Pagkatapos ng araw na ito...uumpisahan ko na naman siyang iwasan. Magiging bukas  ako pagdating sa mga bata pero pagdating sa nararamdaman ko sa kanya sasarilinin ko na lamang siguro. Ayaw ko  ng makasakit pa ako ng ibang tao.

Agad kong inihakbang ang aking paa sa mga baitang ng hagdan. Mabuti na lang at hindi na nangahas pang pigilan ako. Pero ramdam na ramdam ko ang titig nito sa likuran ko habang nakasunod sa akin. Pinilit kong umakto ng normal at diretsong naglakad papunta sa aking kwarto. Pagkapasok pa lang ng kwarto ay naabutan ko ang umiiyak na si Charlotte. Pilit na pinapatahan ni Manang kaya agad akong napalapit sa kanila.

"Sabi ko naman kasi sa iyo eh. Nandito lang si Mama tapos iyak naman ng iyak si Charlotte." wika ni Christopher. Hinawakan ko naman sa mga maliliit niyang kamay si Charlotte at agad na inusisa.

"Why are your crying baby? Bumaba lang ako sandali pero hindi ibig sabihin na hindi ko na kayo babalikan."

malumanay kong wika sabay pinunasan ang luha sa mga mata nito.

"Hindi po ito ang room natin sa Davao. Paano kung bigla mo na lang kaming iiwan dito?" humihikbi nitong sagot. Agad ko naman itong niyakap. Muling dumako ang tingin ko kay Christian na noon ay abala sa kakapunas ng kanyang luha sa mga mata habang palipat lipat ang mga titig sa triplets.

Agad naman nagpaalam si Manang na lalabas na ng kwarto. Tanging tango na lang ang nagawa kong sagot dito.

"Who is he Mama?" agad na tanong ni Charles sabay turo kay Christian. Sininyasan ko naman si Christian na lumapit sa amin. Agad nya naman itong ginawa habang hindi iniaalis ang titig sa mga bata.

"He is so gwapo Mama. Bakit nandito siya sa room natin? Hindi po ba bawal ang stranger na pumasok sa room ng may room?" inosenteng tanong naman ni Charlotte. Tumigil na ito sa kakaiyak at titig na titig na kay Christian.

"Hindi siya stranger babies... Christopher, Charles, Chalotte siya ang inyong ama." direkta kong wika. Nakita ko ang pagkagulat ng tatlong bata at sabay-sabay na napababa ng kama. Lumapit pa ito kay Christian habang puno ng pagtataka ang mga nakaguhit sa mukha.

'Talaga? May Papa po kami katulad ng mga classmates namin si School?" tanong ni Charlotte. Hindi ako nakasagot. Nakangiti naman na napa- upo ng sahig si Christian para pumantay sa triplets na noon ay kitang kita ang hindi maipaliwanag na kislap ng saya sa mga mata.

"Yes...ako ang Papa niyo...Nice to meet you mga anak." tumulo ang luha sa mga mata nito at sabay-sabay na niyakap ang mga bata. Naluha ako lalo na ng makita kong nagsipag-iyakan ang mga bata habang nakayakap sa kanilang ama.

"Bakit ngayun lang po kayo nagpakita sa amin? Alam nyo po ba na matagal na namin kayo gustong makita?" umiiyak na tanong ni Christopher. Tinapunan muna ako ng tingin ni Christian bago sumagot.

"Sorry..masyado lang naging busy si Papa. Hayaan niyo, mula ngayun hindi na tayo maghihiwalay pa...Pangako.. babawi ako sa inyo mga anak." umiiyak na sagot nito at isa isang hinalikan ang

pisngi ng mga bata. Nanguyapit naman sa leeg nito si Charlotte. Katulad sa kanyang mga kapatid umiiyak na din ito habang nakasubsob ang mukha sa leeg ng kanilang ama. Aminado ako na sa kanilang tatlo..si Charlotte ang pinakamalambing. Siguro dahil nag- iisa lang siyang babae.

Basang -basa ng luha ang aking mga mata habang pinapanood ang pag- iiyakan nilang mag-ama. Hindi ko akalain na hahantong kami sa ganito. Masaya ako sa positive na pagtanggap ni Christian sa mga anak namin. ganoon din ang mga bata sa kanilang ama. Sa wakas, magiging kumpleto na ang kanilang pagkatao.

"Promise po? Ibig po ba sabahin nito hindi na namin makikita na umiiyak si Mama kapag gabi dahil nandito ka na? agad na tanong ng madaldal na si Charlotte. Mukhang nakabawi na ito sa pagkabigla at umandar na naman ang kadaldalan.

Agad na nanlaki ang aking mga mata. Hindi ko akalin na nakikita pala ako ng mga ito kapag hindi ko maiwasan na mag-sente at umiyak kapag gabi. Pero bihira lang naman mangyari iyun. Inaatake lang ako ng homesickness kapag pagod ako at pakiramdam ko nag -iisa lang ako sa mundo. At sinisiguro kong tulog sila bago ako magdrama.

Napansin ko ang muling pagdako ng tingin sa akin ni Christian.

Nagtatanong ang mga titig nito sa akin pero hindi ko pinansin. Ibinaling ko sa iba ang attention ko. Inayos ko na ang aming kobre kama para naman matoon sa iba ang aking attention. Nahihiya ako sa posibleng iniisip nito sa akin. Baka isipin nito inabot na ako ng karma dahil sa katigasan ng ulo ko noon. Kahit papaano may pride pa rin naman na natitira sa pagkatao ko.

"Of course, promise ko iyan...hindi

nyo na ulit makikita na iiyak pa si Mama niyo. Nandito na ako at palagi na tayong magkakasama kahit saan.' nakangiti nitong sagot. Malapad naman na napangiti ang triplets habang nakayakap pa rin sa kanilang ama. Walang ng bakas na luha sa mga mata ng mga ito. Mukhang mabilis silang nakabawi sa matinding pagkabigla kanina-kanina lang. Kitang kita ko kung gaano sila kasaya ngayun kaya parang may kung anong mainit na bagay na biglang humaplos sa puso ko.

"Yes! Lagot sa akin ang mga classmates natin na laging nang-aasar sa atin Charlotte, Charles...hindi na lang suntok ang aabutin nila sa akin." agad na sagot ni Christopher sa kanyang mga kapatid. Gulat naman na napatingin sa akin si Christian. Kung alam lang nito kung ano ang performance ng mga anak niya sa school baka mamuti agad ang buhok nya.

Laging napapaaway ang mga bata sa School. Mabuti na din na makilala na nito ang kanilang ama para naman may makakatuwang ako sa pagdidisiplina sa kanila. Halos linggo- linggo na lang kasi ako pinapatawag ng teacher nila. Hindi ko talaga alam kung kanino sila nagmana. Hindi ko naman matanggap na sa akin sila nagmana dahil mabait naman ako noon.

Chapter 148

CARMELA POV

Nakangiti akong pinapanood habang isa-isang nagpapakilala ang triplets sa kanilang mga Lolo's at Lola's.

Nagpasalamat ako dahil hindi sila lumaking mahiyain at kaya nilang makipagpalagayan ng loob kahit kanino. Kitang kita ang tuwa sa kanilang mga mukha dahil sa mga attention na ibinabato sa kanila ng mga Villarama.

Dumako ang tingin ko kay Christian na proud na proud habang nakatingin sa kanyang mga anak. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng kaunting kurot sa puso ko ng maisip na hindi pa rin kami pwedeng maging buo dahil ikakasal na ito sa iba. Gayunpaman, malaki ang pasasalamat ko dahil sa mainit na pagtanggap sa amin ng pamilya niya. Hindi ko man lang narinig na sinisisi nila ako sa kabila ng ilang taon bago ko ipinakita sa kanila ang mga bata.

Sabagay, sino ba naman ang mag- aakala na mabubuntis ako ni Christian sa isang gabi na may nangyari sa amin. Alam kong hindi nila ito inaasahan at ipinagpalagay nalang nila na isa itong malaking blessings ng pamilya. Sa isang iglap agad na nadagdagan ng tatlong bagong miymebro ang pamilya.

"Carmela...sana dumito na lang kayo ng mga bata. Para naman pwede namin sila makita anytime kapag gustuhin namin." wika ni Tita Carissa. Saglit akong natigilan. Agad na dumako ang tingin ko kina Mommy at Daddy. Seryoso silang nakatitig sa akin at wari ay hinihintay nito ang sagot ko. Hindi pa namin napag-uusapan ang tungkol dito at alam kong itatanong din nila ang tungkol sa bagay na ito sa akin.

"Naka-enroll po sila sa Davao Tita. Isa pa po nandoon din ang negosyo ko. Hindi po pwedeng basta ko na lang iiwan dahil marami pong mga empleyado na umaasa sa negosyong iyun." sagot ko. Napansin ko ang biglang pagtaas ng kilay ni Christian. Mukhang hindi sang-ayon ang gago sa sagot ko. Pakialam ko ba! Ako ang masusunod at wala siyang karapatan na na hadlangan kong ano ang gusto ko.

"Siguro naman pwede mong ipaubaya na muna ang pamamalakad ng negosyo mo sa mga pinagkakatiwalaan mong tao. Mahirap para sa iyo na mag-isang alagaan ang mga bata. Mas maiging dito na lang kayo sa Manila. Marami kaming tutulong sa iyo para masubaybayan ang paglaki ng mga apo namin. Isa pa nandito lahat ng mga kadugo mo kaya kung pwede sana pag- isipan mo lahat ng pasya na gagawin mo." nakangiting sagot naman ni Grandmama.

"hmmm hindi ko pa po alam Grandmama. Hayaan niyo po pag- iisipan ko ng maigi ang lahat. Ang importante lang naman po sa akin ngayun, ang kaligayahan ng mga bata. Kapag makita ko na mas gusto nila dito..wala na din sigurong dahilan para ibalik ko sila ng Davao." tanging sagot ko na lang sa kawalan ng sasabihin dito. Ayaw kong mabahiran ng lungkot at pagtatalo ang araw na ito. Kitang kita ko ang saya ng lahat ng naririto bata kaya ayaw kong masira iyun. .

'Christian, ano ang plano mo sa mag-ina mo? Mas maigi na pag-usapan na natin ang tungkol dyan ngayun pa lang.

Ayaw kong lumaki ang mga apo ko na hiwalay ang kanilang mga magulang." sabat naman ni Grandpapa. Hindi ko naman maiwasan na mapakunot ang

noo ko dahil pakiramdam ko may ibig itong ipahiwatig sa kanyang apo. "Of course Grandpapa. Kung papayag si Carmela, gusto ko po sanang ituloy ang naudlot na pag-uusap tungkol sa kasal namin. Wala naman po sigurong dahilan pa para umatras siya dahil may mga batang mas higit na nangangailangan ng pareho namin na attention at kalinga." nakangiting sagot ni Christian sabay titig sa akin. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa sinabi nito. Wala sa sariling napailing ako..

Hindi ko napigilan na tingnan ng masama si Christian. Ano ang pinagsasabi ng lokong ito? Hindi niya ba alam kung gaano ka sakramento ng kasal? Ikakasal na ito sa nobya niya at imposible ang sinasabi nito. Huwag niyang sabihin na balak nya kaming pagsabayin? Gago ba siya?

"Well, magandang idea iyan? What do you think Pareng Jonathan?" agad na sabat ni Tito Gabriel. Nakiki-usap ang mga tingin na ipinukol ko kay Mommy.

Hindi ko alam kung paano uumpisahan ang pagtanggi.

"I think kailangan muna namin kausapin si Carmela tungkol dito. Kung sa amin lang naman walang problema kaya lang hindi namin pwedeng pangunahan ang gusto nya. Nasa edad na siya para magdesisyon kaya naman kung ano ang gusto niya doon kami." nakangiting sagot ni Daddy. Nakahinga ako ng maluwag.

"Hindi na siguro kailangan pang pag- isipan ang lahat Tita, Tito...ngayun pa lang hinihingi ko na ang kamay ni Carmela sa inyo. Ayaw ko na pong mapalayo sa akin ang mga bata. Ama po ako at mag-uumpisa pa lang akong babawi sa pagkakawalay ng mga anak ko sa akin." sabat naman ni Christian. Naikuyom ko ang aking kamao sa matinding inis. Galit ko itong tinitigan tsaka sumagot.

'Ano ba ang pinagsasabi mo?Baka

nakalimutan mo na may iba ka ng' karelasyon'? Plano mo ba kaming pagsabayin?" bakas ang inis sa boses ko na sagot dito. Napansin ko na biglang nagkatinginan ang kanya- kanya naming pamilya. Nakangisi naman akong tinitigan ni Christian.

"Kahit pala malayo ka updated ka pa rin sa nangyayari sa buhay ko. Huwag mong sabihin na nagseselos ka?" sagot nito na may halong panunudyo ang boses. Agad na nag-init ang aking tainga dahil sa pagkapahiya.

Nakatingin kasi sa akin silang lahat. Wari ay hinihintay nila ang isasagot ko dito.

"Sino ang may sabi na nagseselos ako? Natural ama ka ng mga anak ko at aalamin ko kung anong buhay meron ka ng wala ako....kami ng mga bata." pagdadahilan. Alam kong hindi kapani- paniwala ang dahilan na iyun pero keber na lang. Wala eh..baka masukol ako at lalabas pa akong talunan at kinarma dahil sa katigasan ng ulo ko noon.

"Ang dami mong sinasabi. Huwag kang mag-alala, wala akong balak na pagsabayin kayo ni Aurea. Aayusin ko ang tungkol sa kanya. Sisiguraduhin ko na hindi mo sya magiging karibal pagdating sa akin." nakangiti nitong sagot sabay kindat sa akin. Ngali-ngali ko namang upakan ito. Kung hindi ko lang kaharap sila Mommy at Daddy at ang pamilya nito baka nakatikim ng flying kick sa akin.

"Ewan ko sa iyo! Hindi ako interesado at pakialam ko sa gusto mong gawin sa siyota mo!" inis kong wika. Napangiti naman si Grandpapa dahil sa palitan namin ng salita ni Christian.

"Tama na iyan...kayo ha, hindi pa nga kayo nagsasama sa iisang bubong nagbabangayan na agad kayo," sagot naman ni Mommy na may halong panunudyo ang boses. Agad naman natawa si Tita Carissa at Grandmama. Lalo akong namula dahil sa matinding pagkapahiya. Pakiramdam ko pinagkakaisahan nila ako. Tinapunan ko si Christian ng tingin na noon ay ngiting ngiti habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin.

"I think, kailangan muna natin bigyan ang bata ng time para magligawan. Hindi natin sila pwedeng biglain dahil kakabalik pa lang naman ni Carmela..." sagot ni Grandpapa. Nakahinga ako ng maluwag. Mabuti pa si Grandpapa naiintindihan ako.

"Agree ako diyan. Hayaan muna natin na muli silang magkapalagayan ng loob. Ang importante alam na ng triplets kong sino ang kanilang ama at pwede namin silang bisitahin dito kapag gusto namin....at kung papayag kayo pwede din namin silang mahiram at madala sa mansion para naman makilala nila ang kanilang mga pinsan.

"sabat naman ni Tita Carissa. Napangiti naman ako sa ideyang iyun. Approved sa akin ang lahat ng ganoong bagay basta huwag lang pag-usapan ang tungkol sa naudlot na kasalan na iyan. Ayaw ko ng umasa at makapanakit ng damdamin ng iba.

"Siguro kailangan natin magdaos ng simpleng welcome party. Hihihingin ko sana sa inyo na sa mansion na natin gaganapin para maipakilala ko sila sa aking mga kaibigan." nakangiting wika ni Grandpapa. Nagkatinginan naman sila Daddy at Mommy sabay tango. Pagkatapos ay binalingan ako ni Grandpapa at marahil ay hinintay nito ang aking pagsang-ayon.

"Wa-wala pong problema Grandpapa. Masaya po ako dahil naramdaman ko ang mainit niyong pagtangap sa amin. nakangiti kong sagot. Masaya itong tumango at isa isang tiningnan ang mga

nasa harapan.

"Ayaw ko ng patagalin pa ang lahat. Bukas ng hapon ay gaganapin ang welcome party ng mag-ina mo Christian. Ipatawag lahat ng mga kakilala natin. Gusto kong ipakilala sa lahat ang triplets." nakangiting wika ni Grandpapa. Agad na sumang-ayon si Christian sa napag-usapan.

Halos hindi matapos-tapos ang pag- uusap sa pagitang ng dalawang pamilya. Sa bahay na sila kumain ng tanghalian dahil mukhang walang balak na iiwan ni Grandpapa ang kanyang mga apo sa tuhod dito sa bahay. Mukhang nahihiya lang itong magsabi kina Mommy at Daddy na isasama muna sa mansion ang mga bata.

Ayaw ko naman mag-offer dahil bukas ng hapon gaganapin ang party sa kanila at balak kong doon na lang din sila matulog para makabonding nila ng matagal. Isa pa alam kong gusto pa nila Mommy at Daddy na makasama ang mga bata. Unfair naman sa kanila kung isasama agad nila ang triplets gayung kahapon lang kami umuwi dito sa bahay.

Kakatapos lang namin kumain ng lunch ng magpaalam ang mga Villarama sa amin. Agad naman kaming pumayag dahil alam kong kailangan na nilang magpahinga.

Pero nagulat ako ng magpaiwan si Christian. Agad itong nagpaalam kina Mommy at Daddy na kung maari makausap niya ako ng masinsinan.

"Tita...Tito pwede ko po bang makausap ulit si Carmela?" Narinig kong pagpapaalam nito kila Mommy at Daddy. Nakaramdam naman ako ng kaunting kaba sa isiping ano na naman kaya ang gusto nitong pag-usapan namin. Hindi pa ba ito tapos kanina?

"Kung ayos lang naman kay Carmela, walang problema. Sa garden na lang siguro kayo pumwesto para makapag- usap kayo ng maayos." sagot ni Mommy. Tatanggi sana ako pero may magagawa ba ako. , sinabi nga ni Mommy ang salitang oo 'kung ayos lang sa akin' pero nagturo naman agad ito ng location dito sa bahay kung saan pwedeng mag-usap.

Nagpatiuna na akong naglakad papuntang garden. Wala eh..mas mabuti na din siguro na makapag-usap kami ng masinsinan para naman magkalinawagan kami.

Pagdating sa garden ay agad akong naupo sa isang upuan. Agad kong binalingan ng tingin si Christian na noon ay tahimik lang na nakatitig sa akin.

"Ano ang pag-uusapan natin? Kung tungkol sa ginawa kong hindi agad pagbalik dito sa Manila at hindi agad pagpapakita sa mga anak natin... humihingi ako ng paumanhin. Hindi na pwedeng maibalik pa ang mga mali ko ng nagawa pero pipilitin kong makabawi sa iyo at sa inyong pamilya." panimula kong wika dito. Hindi ito nakaimik kaya itinuloy ko ang mga gusto kong sabihin sa kanya.

"Huwag kang mag-alala. Naka- apelyedo sa iyo ang mga bata. Siguro sa lahat ng naging pasya na nagawa ko sa buhay, iyan lang ang nagawa kong tama. Wala akong balak na itago sila sa inyo habang buhay.....tanging naduwag lang ako na muling magpakita sa inyo.

"Sorry sa mga nangyari noon. Hindi ko man isinaalang-alang ang nararamdaman mo. Aminado ako na nagiging makasarili ako.... Pagsisisihan ko man ang lahat...hindi na natin maibabalik pa ang nakaraan.." pilit ang ngiti sa labi ko habang sinasabi ang katagang iyun.

"Yah tapos na ang lahat ng iyun at kahit na magalit pa ako sa iyo ng maraming beses hindi na maibabalik ang mga panahon na kasama sana kita na nagpalaki sa mga bata....

"Marami pa rin naman ang dapat na ipagpasalamat sa mga nangyari sa atin. Kahit papaano nandito ka sa harap ko... ligtas at naipanganak mo ng maayos ang mga bata." sagot nito.

"Pwede mong puntahan ang mga bata dito sa bahay kapag may free time ka. Pwede mo din sila hiramin para maipamasyal. Pero isa lang ang gusto kong hilingin sa iyo...huwag mo silang ipakilala sa girlfriend mo..hindi dahil bitter ako o ano pa man..hindi mo maaalis sa akin na magselos dahil sa akin sila nanggaling at ayaw kong may iba silang tatawaging 'Mama'." diretsahan kong wika.

Hindi ito nakaimik. Diretso akong tinitigan sa mga mata.

"Alam kong alam mo na kung anong ugali meron ako. Iyan lang ang hinihiling ko sa iyo sa ngayun kung gusto mong magkasundo tayo sa pagpapalaki sa kanila." muli kong wika. Agad na lumapit ito sa akin at naupo sa tapat ko. Nakita ko ang paguhit ng ngiti sa labi nito na siyang labis kong ipinagtaka.

"Dont worry...hindi mo na kailangan pang sabihin sa akin ang bagay na iyan...Malaki ang respito ko sa iyo bilang Ina ng mga anak ko.....at hindi ako gagawa ng mga bagay na magiging dahilan para mag-away tayo.

"Ang tungkol kay Aurea ay aayusin ko iyan..pero sa ngayun, bilang Ina ng mga anak ko, isa lang din ang hihilingin ko sa iyo Carmela..pwede bang isuot mo ulit ito?" nakikiusap na wika nito sabay lahad ng kanyang palad sa harap ko. Nanlaki ang aking mga mata ng muling makita ang singsing na ibinigay nito sa akin six years ago......

Chapter 149

CARMELA POV

Nagulat ako ng inilahad nito ang palad na may laman na singsing na ibinigay sa akin six years ago. Hindi ako makapaniwala na napatitig sa seryosong mukha ni Christian na naghihintay kung tatanggapin ko ba o hindi ang ibinibigay nito sa akin ngayun.

"Tinago ko ito para sa iyo. Walang sino man ang pwedeng magsuot ng singsing na ito kundi ikaw lang." seryoso nitong wika. Napakurap ako ng mata para pigilin ang pagtulo ng aking luha.

"Pero bakit sa akin? Hindi ako karapat- dapat sa singsing na iyan. Ibigay mo na lang sana sa babaeng napupusuan mo." sagot ko. Agad na lumambong ang expression ng mukha nito kaya nakaramdam ako ng konsensya.

"Hanggang ngayun pa ba naman tatanggihan mo pa rin ako? Matagal kitang hinintay pero bakit parang wala lang sa iyo ang lahat?" halata sa boses nito ang hinanakit habang binibigkas ang katagang iyun.

"Sorry, pero hindi pwede....hindi lingid sa akin ang pagkakaroon mo ng iba at hindi ko kayang makapanakit ng damdamin ng kapwa ko babae. " seryoso kong sagot. Napakarup ito at tumingin sa malayo.

"Si Aurea? Pati pala ikaw nagpapaniwala sa mga tsismis na iyan! Hindi ko alam kung bakit kalat na kalat ang tungkol sa aming dalawa. Siguro dahil isa siyang sikat na aktres? I dont know.... Pero isa lang ang masasabi ko... noon pa man isa lang ang gusto kong makasamang babae habang buhay..... walang iba kundi ikaw iyun.....

"Kung alam ko lang na pahihirapan mo ako ng ganito..noon pa sana kita pinatulan...noon pa sana kita inangkin....." seryoso nitong wika. Muli kong naikurap ang aking mga mata dahil sa sinasabi nito. Nakaramdam ako ng kasiyahan sa kailaliman ng aking puso ng marinig ko ang katagang iyun. Bigla akong nagkaroon ng pag- asa na baka pwede pa.

"Mahal na mahal kita Carmela....ilang beses kong sinubukan na kalimutan ka pero hindi ko nagawa. Wala akong ibang babae na hinangad na makasama habang buhay kundi ikaw lang...sana naman sa pagkakataon na ito.. pagbigyan mo ako.....manatili ka na sa tabi ko kasama ng mga anak natin." nagsusumamo nitong wika. Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Sorry.....sorry sa mga nagawa kong kasalanan sa iyo. Pero hindi ko alam kung karapat-dapat pa ba ako sa pagmamahal na iyan. Nahihiya ako sa mga nagawa ko noon. Naguguluhan ako Christian...naguguluhan ako..." umiiyak na sagot ko dito. Tinitigan ako nito tsaka pilit ng ngumiti.

"Sabihin mo sa akin...wala ka na bang nararamdaman na kahit kaunting pagmamahal sa akin? May iba ka na bang mahal?" seryoso nitong tanong. Agad akong umiling.

"Kung alam mo lang kung gaano kita kamahal...mula noon hanggang ngayun hindi nagbabago iyun." umiiyak na sagot ko. Agad itong tumayo at umupo sa tabi ko..Hinawakan ako sa kamay at mabilis na isinuot sa palasingsingan ko ang singsing na hawak nito.

"Huwag mo na sanang hubarin pa ito. Huwag kang mag-alala..maglalabas ako ng statement tungkol sa namamagitan sa amin ni Aurea..." wika nito at hinalikan ako sa labi bago tumayo. Diretso itong naglakad papunta sa nakaraparadang kotse at agad na umalis. Naiwan naman akong naguguluhan sa nagiging takbo ng usapan namin.

Kinabukasan............

Ala-una pa lang ng hapon ay nandito na kami sa Mansion ng mga Villarama. Mamayang alas singko pa naman gaganapin ang welcome party pero since parang sinisilihan na talaga sa puwit ni Mommy dahil gusto na daw niyang maka-chika ng maaga ang Bestie nya wala kaming choice kundi dalhin na lang dito sa mansion ang mga isusuot namin na damit para sa party mamaya.

Nakita ko naman ang tuwa na rumihistro sa mga mata ng mga Villarama ng makita ang aming pagdating. Pinanggigilan ng mga ito ang kanilang apo na akala mo naman hindi sila nagkita kahapon lang.

"Parating na din sila Arabella at Miracle. Excited na silang makita ka ulit Carmela." nakangiting wika ni Tita Carissa sa akin. Nakangiti naman akong tumango at tumingin sa mga taong abala sa pagdedecorate sa bakuran ng Mansion para sa gaganaping party mamaya.

"Si Christian naman may pinuntahan. Pero babalik din agad iyun kapag malaman niyang nandito na kayo.... teka lang nagmeryenda na ba kayo? Gusto niyo bang kumain muna?" tanong ni Tita Carissa.

"Naku Bestie, tapos na. Medyo matagal din kaming hindi nakapunta dito sa mansion kaya inagahan na namin para makapagchika pa tayo bago mag-start ang party. Sobrang na-miss kaya kita." nakangiting sagot ni Mommy.

Hindi lingid sa akin na tumabang ang kanilang pagkakaibigan simula ng tinanggihan ko ang engagement namin ni Christian six years ago.

"Kung ganoon doon tayo sa garden Bestie. Marami akong ikikwento sa iyo. Nakangiting sagot naman ni Tita Carissa. Pagkatapos ay binalingan ako.

"Iyung guest room na lagi mong ginagamit pwede mo pa rin gamitin habang hinihintay sila Arabella at Miracle. Feel at home Iha. Huwag kang mahiya na magsabi ng lahat ng kailangan mo.. Hayaan mo na muna maglaro ang mga bata sa garden at patingnan-tingnan ko na lang muna sila sa mga kasambahay dito."

nakangiting wika ni Tita Carissa sabay tingin sa mga batang naglalaro sa garden.

Nang makita ko na masayang nakikipaghabulan ang triplets sa bunsong anak nila Tita Carissa at kapatid kong si Jeffrey ay nagpaalam na akong matutulog muna sa guest room. Feel at home naman ako sa mansion dahil ito ang halos pangalawa kong bahay dahil palagi akong tumatambay dito noong teenager pa lang kami ni Arabella.

Pagdating ng guest room ay agad kong ibinagsak ang pagod kong katawan sa kama. Babawi ako ng tulog ngayun. Bahala na muna sila Mommy at Daddy sa mga bata.

Hindi ko namalayan ang oras. Nagising na lang ako sa mahinang tapik ng kung sino sa aking mga mukha. Agad kong ininulat ang aking mga mata at agad na sumalubong sa aking paningin ang nakangiting mukha ni Christian. Nakabihis na ito at nakangiting nakatitig sa akin.

"Hello sleeping beauty!...mag uumpisa na ang party. Kailangan mo ng magbihis. wika nito. Agad akong napabangon at dumako ang tingin ko sa orasan na nasa bedside table. Mag-uumpisa na ang party at heto ako ngayun...kakagising lang.

Masyadong napasarap ang tulog ko. Nagmamadali akong bumangon at agad na hinagilap ang dala naming malaking bag kanina. Nakalagay doon ang mga damit na isusuot namin ng mga bata.

"Maligo ka na muna. Nakaready na ang isusuot mo sa closet."nakangiti nitong wika at agad na lumabas ng kwarto. Agad naman akong pumasok sa loob ng banyo.

Wala na akong time para mag-isip.

Kailangan ko ng bilisan ang aking kilos dahil nakakahiya sa mga Villarama. Welcome party ng mga anak ko at mukhang late pa ako.

Pagkatapos kong naligo ay muli kong hinagilap ang malaking bag na dala namin kanina. Tanging ang maliit na handbag na lang ang naiwan at dito nakalagay ang mga personal kong gamit. Mukhang kinuha nila Mommy ito para mabihisan na ang kambal.

Agad kong naalala ang sinabi kanina sa akin ni Christian na damit na nasa closet. Agad kong binuksan ang closet at tumambad sa paningin ko ang isang kulay puti na dress. May nakasulat pang note na 'WEAR THIS' kaya hindi na ako nagdalawalang isip pa na kunin ito at agad na isinukat.

Sakto lang naman sa akin ang size. Lagpas tuhod at kitang kita ang mapuputi kong binti. Kinuha ko na din ang sandal na kasama ng dress sa loob ng closet. Ka size ko iyun kaya agad kong isinuot..

Nagpahid lang ako ng kaunting make up at lipstick mula sa aking kikay kit na nasa loob ng handbag. Nang masiguro kong maayos na ang lahat ay agad akong lumabas ng guest room.

Palabas na ako ng mansion ng makita ko si Ate Miracle. Nakangiti itong nakatingin sa akin at agad akong nilapitan.

"Gosh! Ikaw na ba iyan Carmela! Hindi ka man lang nagbago. Ang ganda mo pa rin!" wika nito at agad akong niyakap. Napangiti naman ako na gumanti ng yakap dito. Katulad sa kanyang pamilya hindi ko man lang ito nakitaan ng kahit na kaunting galit sa mukha para sa akin.

"Kumusta na po kayo Ate?" nakangiti kong wika dito ng kumalas na kami sa isat isa. Parang hindi man lang

nadagdagan ang edad nito. Parang lalo pa itong gumanda. Ibang klase talaga mag-alaga si Kuya Roldan.

"Mabuti lang naman kami...uyyy nakita ko ang triplets..hindi ko akalain na kinaya mo silang alagaan at palakihin mag-isa." nakangiti nitong wika.

"No choice Ate. Kailangan kong panindigan ang lahat dahil iyan ang kabayaran sa katigasan ng ulo ko noon. "Pabiro kong sagot. Tawa lang ang naging tugon nito at hinawakan ako sa kamay at sabay na kaming naglakad papunta sa pinagdadausan ng party.

"Sa wakas nagpakita ka rin ulit sa amin. Kaunting-kaunti na lang talaga at magagalit na ako sa iyo. Alam mo bang masyado mo ng pinahirapan ang kakambal ko?" wika nito sa akin habang abala ang mga mata ko sa kakakatingin sa paligid.

Hinanap ang triplets at natuwa ako dahil kasama ito nila Mommy at Daddy sa isang table. Tahimik na nakaupo habang may kanya-kanyang hawak na gadget.

"Puntahan ko muna ang mga bata Ate.. Mag-usap na lang tayo mamaya pagkatapos ng party.." pagpapaalam ko kay Ate Miracle. Agad niya namang binitiwan ang pagkakahawak sa kamay ko kaya diretso ko ng nilapitan ang mga anak ko kasama sila Mommy at Daddy. Nakita ko naman na dumiritso si Ate Miracle sa isang table na may mga nakaupo na.

Isa-isa ko silang hinalikan sa kanilang pisngi bago ko hinarap sila Mommy at Daddy na noon ay seryoso na nakatingin sa isang direksiyon.

"Pasensya na po Mom, Dad, napasarap po pala ang tulog ko. Hindi ko man lang napansin ang oras." hinging paumanhin ko at agad na naupo.

Binalingan naman ako ni Mommy at nginitian.

"Ayos lang anak. Hinayaan ka talaga namin na matulog muna dahil alam namin na hindi biro ang mag-alaga ng tatlong bata." nakangiting sagot ni Mommy. Pagkatapos ay tumingin ulit ito sa direksyon kong saan ito nakatitig kanina bago ako dumating. Wala sa sariling tiningnan ko ang direksiyon na iyun at nagulat ako sa mga nakita.

Agad na kumabog ang dibdib ko ng makita ko ang isang babae na kasama nila Arabella at Ate Miracle sa isang table. Katabi nito si Christian habang masaya silang nag-uusap. Agad akong nakaramdam ng panibugho ng mamukhaan ko ang babae. Walang iba kundi ang napapabalitang fiancee ni Christian..

Parang biglang sumikip ang puso ko sa isiping ito ang reyalidad ng buhay. May iba na si Christian at ang mga bata na lang ang dahilan kung kaya patuloy kaming nagkakaroon ng ugnayan.

Pinigilan kong maluha at ibinaling ko ang tingin sa ibang direksyon. Masakit isipin na parang umasa ako sa wala. Nakaramdam ako ng matinding selos.

Masyado naman yata akong nag- assume na masaya sila sa pagbabalik ko. Mukhang kabaliktaran ngayun ang mga nakikita ko.

Umasa pa naman ako na magiging maayos din ang lahat sa pagitan naming dalawa. Umasa ako sa power ng singsing na muli niyang ibinigay sa akin kahapon. Pero bakit parang iba ang sinasabi nito kahapon kaysa sa nakikita ko ngayun? Masyado lang ba akong umasa na ako ang piliin nya?

Kinuha ko ang cellphone at nag-text kay Lucy. Parang gusto kong maglasing ngayun pagkatapos ng party. Masama ang loob ko at gusto kong may mapagsabihan ng nararamdaman ko.

Agad naman itong nagreply pagkatapos kong magtext. Excited pa ang bruha ng sabihin ko dito na magkikita kami pagkatapos ng party.... Wala eh... pakiramdam ko mababaliw ako kapag wala akong mapagsabihan ng sama ng loob ngayung gabi.

Akala ko ready na ako sa mga ganitong scenario. Akala ko ready na akong makita na may kasamang ibang babae si Christian. Mukhang nagkakamali ako. Isa akong talunan at dapat lang na hindi na muli pang umasa.

Tinitigan ko ang suot kong singsing. Napangiti ako ng mapakla na siyang hindi nakaligtas sa paningin ni Mommy na kanina pa pala nakatitig sa akin.

"Ayos ka lang ba anak? May dinaramdam ka ba?" bakas ang pag-aalala sa boses ni Mommy na tanong nito. Pilit akong ngumiti bago sumagot.

"Nasobrahan yata ako ng tulog Ma. Bigla po kasing sumakit ang ulo ko." pagsisinungaling na sagot ko. Iniwasan ko ng mapatingin sa gawi ni Christian kasama ng babae nito.

"Ganoon ba? Siguro pagkatapos ng pagpapakilala ng triplets sa mga bisita...magpaalam na din siguro tayo. Mukhang mali ang pagpunta natin ng maaga dito. Pagod na din kami ng Daddy mo at gusto na din namin matulog." sagot ni Mommy. Nakangiti naman akong tumango.

Hindi naman na din kami naghintay ng matagal. Nag-umpisa ang party sa pamamagitan ng pagpapakilala ng triplets sa mga bisita ng mga Villarama. Nakita ko kung gaano kasaya ang lahat. Nakita ko din kung gaano ka-proud si Grandpapa para sa kanyang mga apo sa tuhod.

Kahit papaano naging masaya naman ako sa mainit na pagtanggap ng lahat. Pinaakyat pa kaming dalawa ni Christian kasama ang triplets para makunan ng larawan. Game naman akong nagpapicture para matapos na ang lahat dahil ng dumako ang tingin ko sa fiancee nito na si Aurea ay nakita ko ang galit sa mga mata nito habang nakatitig sa amin.

Pagkatapos ng picture taking ay muli kaming bumalik sa aming table. Napansin ko ang pagod sa mukha ng triplets at nagpasalamat ako dahil hindi na sila naglilikot. Baka wala itong ginawa kundi maglaro habang tulog ako kanina.

"Kukuha lang kami ng makakain natin anak. Dito na lang muna kayo ng mga bata dahil pagkatapos natin makakain uuwi na tayo para makapagpahinga na. "Paalam ni Mommy sa akin. Iginala ko ang paningin sa paligid at napansin kong nagsisipagkain na ang ibang bisita. Tumango ako at itinoon ang attention sa tatlo kong anak.

"Mommy sino yung girl na kasama ni Daddy?" tanong ni Chalotte. Hindi ko naman mapigilan na mapatingin sa gawi nila Christian at nagulat ako dahil naglalakad palapit sa amin si Aurea kasunod ni Christian. Hindi ko mapigilan na makaramdam ng inis.

"i dont know baby. Maybe friend ng Daddy niyo." pagdadahilan ko.

"Whaaattt? I want to say hello sa iyong mga babies? I am your fiancee at may karapatan akong makilala ang anak mo sa una mong naging babae." narinig ko pang wika ni Aurea bago ito nakalapit sa amin. Malakas ang boses nito kaya alam kong hindi lang ako ang nakarinig sa bagay na iyun. Agad na nagpanting ang aking tainga at napatayo mula sa pagkakaupo

Huwag nya akong hamunin ngayung gabi. Hindi ako papayag na makakadaupang palad ng fiancee niya ang mga anak ko. Isa ito sa kondisyon na hiniling ko sa kanya kahapon kaya huwag nyang sirain dahil hindi ako mangingimi na muling ilayo ang mga bata sa kanya habang buhay.

Chapter 150

CARMELA "Oh hi there!" Nakangiting wika ni Aurea ng makalapit ito sa amin.

Naguguluhan naman ang triplets na nagpapalipat-lipat ang tingin nito sa kanilang Daddy at kay Aurea. Malakas akong napabuntong hininga bago sumagot.

"Who is she?" tanong ko direkta kay Christian. Alam kong siya si Aurea at kahit alam ko ang tungkol sa bagay na iyun... kailangan kong ideny dahil kaharap ko ang mga anak ko at ayaw kong kulitin nila ako mamaya. Matatalino sila at alam kong tataktak sa isip nila ang mga mangyayari ngayung gabi.

"I am his fiancee. So, ikaw pala ang ng fiancee ko. Nice to meet you then." nakangisi nitong wika. Naikuyom ko ang aking kamao at tumitig ng galit kay Christian. Nakita ko ang pag-aalangan sa mukha nito bago hinawakan si Aurea sa braso at pilit na hinihila palayo sa amin. Pero ayaw papigil ng bruha at naghahanap yata ng sakit ng katawan. Nakakaagaw na din kami ng attention sa ibang bisita kaya naman lalo akong nagpupuyos sa galit.

"Anong kaguluhan ito?" narinig kong wika ni Daddy. Nilingon ko ito at nakita ko ang pagdating nilang dalawa ni Mommy na may bitbit ng pagkain.

"Dad, pwede po bang ilayo niyo muna ang mga bata?" nakikiusap kong wika sa kanila. Napansin ko ang pagkunot ng noo ni Daddy habang nagpapalipat- lipat ang tingin sa aming tatlo nila Christian at Aurea.

"Christian, ano ang ibig sabihin nito? Ginugulo ba namin?" ng kasama mo ang anak seryosong tanong ni Daddy kay Christian.

"No Tito. Gusto lang makilala ni Aurea ang mga bata. Pero since ayaw ni Carmela, babalik na lang kami ng table.sagot ni Chritian. Agad na tumango sa Daddy at binalingan ako. Naipikit ko

ang aking mga mata bago nakikiusap akong nagasalita kay Daddy.

"Dad, pwede po bang iiwan niyo muna kami? Lipat na lang muna kayo ng table dahil gusto ko po silang makausap. nakikiusap na wika ko kay Daddy. Tinitigan muna ako nito bago nakakaunawang tumango.

Fine...bilisan mo lang dahil kailangan na nating makauwi. Pagod na ang mga bata at kailangan na nilang magpahinga.." nakangiting sagot ni Mommy at isa isang pinatayo ang triplets mula sa pagkakaupo. Kita sa mukha ng tatlong bata ang pagtataka habang nakatitig sa akin.

"Hey! Hey! Gusto ko pa silang makausap. Hindi na kailangan na lumipat ng ibang table. I just want to talk to them at magpakilala bilang future step mom nila." Nakangiting sabat naman ni Aurea. Lalo akong nagpupuyos sa galit.

"No!..no need na magpakilala ka sa kanila as a future step mom. Hindi ko pinapahintulutan ang tungkol sa bagay na iyun at alam mo iyan Christian!" Galit kong sagot at tinitigan ito ng masama.

"Mom, please ilayo niyo muna dito ang mga bata. Kakausapin ko lang silang dalawa at ayaw kong marinig iyun ng mga anak ko." nakikiusap kong muling wika kina Mommy at Daddy. Hindi kasi ako makabwelo ng sasabihin ko kapag nasa harap lang namin ang mga anak ko. Inilapag ni Daddy ang pagkain sa table at agad na hinawakan sa kamay ang mga bata. Agad silang umalis.

"Hindi bat sinabi ko sa iyo na ayaw kong ipakilala mo ang mga anak ko sa babaeng iyan? Ang bilis mo naman yata makalimot sa kaisa-isang kondisyon na ibinigay ko sa iyo Christian!" Galit na wika ko ng tuluyan ng makaalis sa harap namin ang mga anak ko.

"Sorry. Nagkataon lang na nag-insist si Aurea at hindi ko sya mapigilan. Hayaan mo pag-uusapan namin ang tungkol dito. Promise! Hindi na mauulit pa ang lahat at sisiguraduhin kong susunod ako sa ipinangako ko sa iyo." sagot nito. Pagak akong tumawa. Sino ang niluluko niya? Anong tingin niya sa akin, uto-uto?

"No need! Hindi ka sumunod sa usapan natin kaya pwede na sigurong magbago ang isip ko diba?' galit kong singhal kay Christian. Wala na akong pakialam pa sa mga taong nakapaligid sa amin. Sumasakit ang kalooban ko dahil sa matinding selos at gusto kong ilabas ito ngayun. Dagdagan pa na nakita ng mga anak ko ang mga eksena na hindi dapat nila makita. Tiyak na hindi ako titigilan ng mga ito sa kakatanong kong sino si Aurea sa buhay ng kanilang ama. Ano na lang ang isasagot ko sa mga ito. Alangan naman sabihin ko na ang bruha na ito ang magiging pangalawa nilang ina!

"Carmela..please, pag-usapan natin ito mamaya. Wala namang pagpapakilala na nangyari diba? Nailayo na ng parents mo ang triplets kaya huminahon ka na." sagot ni Christian. Nginisihan ko ito at tinapunan ng masamang tingin si Aurea.

"Hindi ako tumantanggap sa mga ganiyang katwiran Christian. Napakasimple ang hinihingi kong kondisyon sa iyo pero hindi mo nasunod. Wala kang karapatan na maging ama sa mga anak ko. dahil wala kang paninindigan!" Galit kong sigaw dito. Tuluyan ng kinain ng galit ang puso ko at pakiramdam ko bigla akong naging manhid sa mga taong nakatingin sa amin. Napansin ko ang pagdilim ng mukha ni Christian habang nakatitig sa akin pero wala akong pakialam. Totoo naman ang sinabi ko ngayun ah? Kung hindi sana niya hinayaan na makalapit ang babaeng ito sa mga anak namin wala sanang nangyaring gulo na katulad nito.

"Carmela! Ako ang ama ng mga bata at wala kang karapatan na sabihin sa akin ang bagay na iyan. Bakit ba napakakitid ng utak mo? Hindi bat sinabi ko sa iyo na aayusin ko ang tungkol dito? Bakit ba ayaw mong makinig ng paliwanag?" galit na sagot ni Christian. Nginisihan ko ito bago sinagot.

"Yes...ikaw ang ama nila! Pero ano ang naiambag mo? Isang kondisyon pa lang ang hiniling ko sa iyo pero nabigo ka na sundin iyun! Ayaw na kitang pagkatiwalaan pa ulit pagdating sa mga bata. Mas mabuting lumaki sila na walang ama kaysa naman mahawa sila sa ugali mong hindi marunong sumunod sa napagkasunduan!" galit kong sagot. Tuluyan na akng nakalimot sa paligid. Pakiramdam ko kaming

dalawa lang magkaharap at walang mga taong nanonood sa amin.

Agad naman napataas ang kilay ni Aurea at kita ang tuwa sa mukha nito habang nagtatalo kami ni Christian. Pigil ko ang sarili na sabunutan ito at ingudngod ang mukha nito sa lupa dahil sa galit. Wala siyang karapatan na lapitan ang mga anak ko at magpakilala kong ano sya sa buhay ng kanilang ama. Nagseselos ako at parang gusto ko itong patayin dahil sa sobrang galit na nararamdaman ko ngayun.

"Ganiyan ba talaga kababa ang pagkakilala mo sa akin Carmela? Bakit ka ba nagkaganyan?...Simpleng bagay lang ang nangyari ngayung gabi pero bakit kailangan nating palakihin ito? Pag-usapan natin ito ok? Hayaan mo akong magpaliwanag." sagot ni Christian. Umiling ako at agad na naglakad paalis sa harap nila. Wala na

kaming pag-uusapan pa. Kailangan ko ng talikuran ito dahil ano mang sandali lalabas na ang luha sa aking mga mata at ayaw kong makita niya iyon. Ayaw kong makita niya na nasasaktan ako dahil may kasama na syang iba.

Akala ko handa na akong makita ang mga bagay na katulad nito. Akala ko kaya kong tanggapin na makita si Christian na may kasama ng ibang babae. Pero mukhang nagkamali ako. Napakasakit ng naging balik sa akin sa pagbaliwala ko sa kanya noon. Pakiramdam ko nahihirapan akong huminga dahil sa sama ng loob.

"yuck! how pathetic!" bago ako tuluyang makalayo sa kanila ay narinig kong wika ni Aurea. Agad na nagpanting ang aking tainga at agad na bumalik papunta dito.

Hindi ko napigilan pa ang aking sarili. Umangat ang aking palad at diretsong dumapo sa pisngi ni Aurea. Marahil dahil sa matinding nararamdamang selos. hindi ko na napigilan pa ang aking sarili na saktan ang karibal ko.

Narinig ko pa ang pagsinghap ng mga taong nakapaligid sa amin. Nagulat marahil sa aking ginawa. Who cares! Alam kong pagkatapos ng gabing ito.... huhusgahan ako ng lahat. Ako na naman ang lalabas na masama ang ugali.

"Yah! Im pathetic and this pathetic will kill you soon!" galit kong sagot dito. Nakita ko ang matinding pagkagulat sa mukha nito habang hawak ang nasaktang pisngi. Agad na nag- uunahan ang pagtulo ng luha sa mga nito at nagpapapaawang tumingin kay Christian. Pagkatapos ay muling tumingin sa akin at akmang gaganti sa pagsampal kaya agad ko itong hinawakan sa kayang kamay at itinulak.

Umiiyak itong napasalampak sa sahig.

Galit kong nilingon si Christian na

noon ay naniningkit ang mga matang nakatitig sa akin. Kitang kita ko ang galit sa mga mata nito marahil dahil sa ginawa ko kay Aurea. Pagkatapos ay nakita ko na hiwakan niya sa balikat si Aurea at inalalayan na makatayo. Halos madurog ang puso ko sa nasaksihan na pag-aalala nito sa kanyang fiancee.

"Magsama kayong dalawa!" galit kong wika dito at tuluyan ng tinalikuran. Agad na tumulo ang aking luha habang ang naglalakad palayo sa kanila. Napasulyap pa ako sa mga Villarama at tulala silang nakatingin sa akin. Hindi ko na pinansin at hinanap sa karamihan sila Mommy at Daddy. Nakita ko sa sila sa malayo sa karamihan kaya naman agad ko silang nilapitan

"I ruined the party. I think we need to go home." seryoso kong wika sabay punas ng aking luha. Tinitigan ako ni Daddy tsaka tumango.

Naglakad na kami papunta ng kotse ng humabol si Tito Gabriel. Huminto naman si Daddy sa paglalakad at hinarap ang kaibigan.

"Pasensya na sa nangyari Pare... Mukhang nasira yata namin ang okasyon. Mag-uusap na lang tayo sa susunod na araw. Pagod na ang lahat lalo na ang mga apo natin." wika ni Daddy.

Tumingin muna sa gawi ko si Tito Gabriel bago tumango.

"Pasensya na. Hayaan mo aayusin namin agad ang nangyari ngayung gabi.

sagot ni Tito. Tumango muna si Daddy bago tinapik ang balikat ng kaibigan bago tumalikod. Diretso kaming naglakad papunta ng kotse.

Namayani ang katahimikan sa aming lahat habang bumibyahe kami pabalik ng bahay. Walang sino man ang nangahas ng magsalita. Tulog na ang

triplets pati na din si Jeffrey kaya ipinikit ko na lang ang aking mga mata habang nag-iisip.

Mapakla akong napangiti habang inaalala ang mga nangyari ngayung gabi. Tiyak na masama na naman ang tingin sa akin ng lahat.

CHRISTIAN POV

Pagkatapos kong gisingin si Carmela ay nagulat ako ng pagbalik ko sa table ng aming pamilya ay naabutan ko si Aurea. Kausap nito sila Kurt at Arabella.

Agad akong binati nito ng makita akong parating. Humalik pa ito sa pisgi ko bago ako hinawakan sa kamay at hinila para maupo sa tabi nito.

"Hindi mo man lang nabanggit sa akin ang tungkol dito LOVE. Siguro iniisip mo na hindi ko matanggap ang mga anak mo sa una mong naging karelasyon kaya sinikreto mo ito sa akin. Dont worry willing akong tanggapin sila kahit ilan pa sila dahil mahal na mahal kita." agad na wika ni Aurea ng makaupo kami.

Agad kong napansin ang pagsimangot ng mga kaharap namin at makahulugang tinitigan ako.

"Ginising mo na ba si Carmela? Bakit wala pa siya? Uumpisahan na ang pagpapakilala sa triplets at siya na lang ang hinihitay." tanong ni Arabella.

"Naliligo pa siya. Mukhang napasarap ang tulog niya. Nakita ko ang gulat sa kanyang mukha kanina ng gisingin ko. Sabi ko bilisan niya ang kanyang kilos kaya ayun nagkukumahog na pumasok ng banyo para maligo." Hindi ko mapigilan na mapangiti habang sinasabi ang katagang iyun. Bigla kong nakalimutan na katabi ko si Aurea.

"You know what...parang gusto ko siyang makilala....much better siguro na maging magkaibigan kami for the sake of your baby Love! " nakangiting sabat na naman ni Aurea. Napataas naman ng kanyang kilay si Arabella at agad na kinuha ang baso ng tubig at uminom.

That is not a good idea. Carmela is not a friendly person at baka hindi kayo magkasundo." muling sagot ni Arabella. Parang gusto ko naman matawa.

"Oh really? Imposible naman yata iyun. Baka nga magpapicture pa siya sa akin kapag malaman niyang nandito ang isang Aurea sa party na ito. You know..sikat akong artista at halos lahat nagkakandarapa para lang makakuha ng autograph ko." pagmamalaking sagot ni Aurea.

"Hindi mahilig sa artista iyun. Kung naging baril ka baka bigyan ka pa niya ng pansinin para kilatisin."

Nakangising sagot naman ni Arabella. Hindi ko alam kung nagbibiro ito o ano pero kita ko sa kanyang mga mata na hindi ito masaya sa presensya ni Aurea ngayung gabi.

"What you mean? Kriminal ang ina ng mga anak mo Love?" maarting tanong ni Aurea. Napatakip pa ito sa bibig habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi na ako umimik dahil nakita ko ang paglabas ni Carmela ng mansion kasama ni Miracle. Masayang nagkikwentuhan ang mga ito habang naglalakad kaya hindi ko maiwasan na mapangiti.

Kailangan ko na talagang iwasan si Aurea pagkatapos ng gabing ito. Kakausapin ko ito mamaya pagkatapos ng party na huwag na siyang lumapit pa sa akin dahil walang naghihintay na magandang future sa aming dalawa. Hindi ko ito mahal at hindi ko alam kung saan niya nakuha ang isiping boyfriend nya ako. Balak kong umpisahan na ligawan si Carmela at ayaw kong ito pa ang maging hadlang para hindi kami magkasundo.

Hanggat maari ayaw ko ng magsayang ng oras. Mahal din ako ni Carmela at nonsense lang na patatagalin pa namin ang lahat. Gusto kong makasama na siya sa iisang bubong kasama ang triplets. Gusto ko na siyang pakasalan sa lalong madaling panahon para tuluyan na siyang maging akin.

Maayos na nag-umpisa ang party. Hindi na ako nakalapit pa sa table ng mag-ina ko dahil ayaw kong iwanan si Aurea. Baka mamaya magkalat pa ito at ayaw kong mangyari iyun. Kung alam ko lang na pupunta ito ngayun ng mansion binilinan ko sana ang mga gwardiya na huwag itong papasukin. Pero since nandito na sya..wala na akong nagawa pa kundi pakiharapan ito ng maayos. Ito naman na ang last. Kahit papaano napasaya din naman ako nito noong mga panahon na wala si Carmela

Hindi ko lang makontrol ang sitwasyon ng pagkatapos ng pagpapakilala sa triplets at muling pagbalik ko sa aming table ay biglang tumayo si Aurea. Gusto daw nitong makilala ang mga anak ko na syang labis kong tinutulan.

Alam kong magagalit si Carmela. Alam kong hindi pabor sa kanya na makilala ni Aurea ang mga anak namin kaya sinubukan kong pigilan si Aurea. Kaya lang mukhang matigas din ang ulo ng babae na ito at ayaw papigil. Marami na din itong nainom na alak kaya nagiging makulit na.

Nakita ko ang galit sa mga mata ni Carmela ng makalapit kami dito. Agad nitong pinaalala sa akin ang kanyang kondisyones kahapon na hindi ko pwedeng ipakilala ang mga bata sa girl friend ko. Para sa akin, wala namang problema kung makilala ni aurea ang mga anak ko dahil iiwasan ko naman na ito mula bukas.

Iyun nga lang...matigas ang ulo ni Carmela at mukhang nagalit ito sa hindi ko pagsunod sa simple nitong patakaran na inilatag. Kung anu-ano ng mga masasakit na salita ang lumabas sa bibig nito na syang ikinagalit ko na din. Sinabihan ba naman ako na wala akong kwentang ama at walang isang salita? Shit! Ang sakit noon.

Magwo-walk out na nga at balak kong sundan para makapagpaliwanag pero agad na nagpahabol ng hindi kaaya- ayang salita si Aurea kaya binalikan ito ni Carmela at walang sabi-sabing pinatikim ng malakas na sampal. Aktong gaganti pa ang huli pero nahawakan siya nito sa kamay at itinulak. Bagsak sa lupa si Aurea habang umiiyak. Pagkatapos ay parang walang nangyari na tuluyan ng nag- walk out si Carmela.

"Walang urbanidad! Makikita nya, gagantihan ko siya sa ginawa niya sa akin!" mangiyak-ngiyak ng wika ni Aurea.

"I think we need to talk!" seryoso kong wika dito. Napansin ko ang gulat sa mukha ni Aurea ng direkta kong sabihin ang katagang iyun. Sininyasan ko si Miracle at Arabella na iiwan muna kaming dalawa.

"No need to talk to her. Sinira niya ang lahat at kailangan mo na siyang sipain palabas sa lugar na ito!" Galit na sabat ni Miracle sabay duro kay Aurea. Gulat naman na napatitig si Aurea dito.

Chapter 151

CHRISTIAN POV

"Hindi mo naman siya niligawan para umakto siya ng ganyan sa Ina ng mga anak mo diba? Bakit ba hindi mo siya mapigilan na magkalat sa party na ito? Hindi siya imbitado sa lugar na ito kaya wala siyang karapatan na magpakita dito!" galit na kompronta sa akin ni Miracle. Naikuyom ko na lang ang aking kamao dahil sa matinding inis. Alam kong pagkatapos ng gabing ito, pahirapan na naman para muli kong makausap si Carmela.

"Sino ba ang nagsabi sa iyo na welcome ka sa pamilyang ito? Ikaw ang dahilan kaya nasira ang gabing ito kaya umalis ka na at huwag ng bumalik kahit kailan!" singhal ni Miracle kay Aurea. Ito naman ang kanyang pinagbalingan. Wala naman sa akin iyun. Mas mabuti nga na pagsalitaan nya ng ganito si Aurea para malaman nito na ayaw sa kanya ng pamilya ko. Mangiyak-ngiyak naman na napatingin sa akin si Aurea at kita sa mga mata nito na naghahanap ng kakampi sa pamamagitan ko.

"Ano ba Christian! Paaalisin mo ba ang babaeng iyan o ako mismo ang magpapakaladkad sa kanya palabas dito?" galit na muling wika sa akin ni Miracle. Kita ko sa mga mata nito na hindi ito natutuwa sa mga nangyari. Hindi ito ang inaasahan ng pamilya at alam kong lahat sila ay naiinis sa mga nangyari.

"Please Mira..hayaan ko munang makausap si Aurea tungkol dito. Iiwan mo muna kami kahit saglit lang." seryoso kong sagot. Inis itong napabuntong hininga at hinarap si Aurea.

"Gusto kong malaman mo na hindi boto ang buong pamilya namin sa iyo. Hindi porket maayos ang pakikiharap namin sa iyo gusto ka na namin para kay Christian. Isa lang ang babaeng gusto namin para sa kanya..walang iba kundi ang babaeng ginulo mo kanina at Ina ng mga anak ng lalaking kinababaliwan mo ngayun. Kaya kung ako sa iyo lubayan mo ang kapatid ko dahil kong hindi ako mismo ang sisira sa iniingatan mong pangalan." seryosong wika ni Miracle bago tumalikod. Nakita ko kung paano namutla si Aurea sa sinabi ni Mira kaya

naman hinarap ko ito.

"Nakita mo naman siguro ang epekto na ginawa mo ngayun lang Aurea? Alam mo ba kung gaano mo binastos ngayun ang mag-ina ko?" seryoso kong wika kay Aurea.

"Im sorry! Nabigla kasi ako sa nalaman na may anak ka na pala...Christian, hindi mo nabanggit sa akin ang tungkol sa bagay na ito noon. Matagal tayong nagkaroon ng relasyon pero

wala ka man lang nababanggit sa akin na may anak ka na pala sa babaeng iyun.' sagot nito

"Wala tayong relasyon Aurea. Hindi ko alam kung bakit iniisip mo ang pagkakaroon ng relasyon natin gayung hindi ko naman naalala na niligawan kita." asik ko dito. Kitang kita ko ang pamumula ng mukha nito dahil sa pagpahiya. Pagkatapos ay mangiyak- iyak itong tumitig sa akin.

"Mula noon, hangang ngayun, siya lang ang babaeng minahal ko. Wala akong ibang gustong pakasalan kundi siya lang kaya lubayan mo na ako. Walang tayo at kahit kailan hindi kita itinuring bilang girl friend ko." seryoso kong wika.

"Ano ba ang pinagsasabi mo? May nangyari sa atin at sasabhin mo sa akin na wala tayong relasyon? Christian, nagsex na tayo ng makailang ulit. Ano ang tawag mo doon? Ha?" kita ko ang pinaghalong galit at pagkapahiya sa mukha ni Aurea habang sinasabi ang katagang iyun. Napatiim ang bagang ko habang tinitigan ko ito.

"Yes..pero pareho natin ginusto iyun. Nagsex tayo out of love pero huwag mong sabihin sa akin na sa akin mo lang ginagawa iyan Aurea! Akala mo ba hindi ko alam na may iba ka pa? Na marami kami sa buhay mo?" seryoso kong wika dito. Lalo itong namutla. Napangisi ako.

"Seryosohin mo sana ang sinabi kanina ng kapatid ko sa iyo. Pwede ka nyang sirain sa isang iglap kung gustuhin niya. Actually...... kahit ako, pwede kong gawin iyun sa iyo. Pero iniisip ko pa rin na may pinagsamahan din naman tayo kahit papaano." muli kong wika sa seryosong boses. Nakita ko ang pagtulo ng luha sa mga mata nito.

"Christian, mahal na mahal kita. Please....ayusin natin ito. Handa kong tanggapin ang mga bata kung iyun ang kailangan..

Patawarin mo ako kung hindi kita pinakinggan kanina.." umiiyak na sagot nito sa akin. Napailing ako.

"Ayaw ko ng babaeng pag-aari ng lahat Aurea. Isa pa hindi kita mahal at hindi nangyaring minahal kita! Tapusin na natin kong ano man ang namagitan sa atin noon." sagot ko dito. Natigilan ito at tinitigan ako ng masama.

"Ganoon lang ba kabilis sa iyo na baliwalain ang lahat ng mga nangyari sa atin? Ako ang kasama mo tuwing nalulungkot ka Christian. Mahal kita at sana naman pahalagahan mo din ang nararamdaman ko sa iyo!" galit na asik nito. Napangisi naman ako.

"Mahal mo ba talaga ako o ginagamit mo lang ako para gawing display sa iyong showbiz career? Aurea...hindi ako tanga...hindi ako tanga para hindi ko makita na ginagamit mo lang ako para lalong bumango ang pangalan mo sa mga directors and producers. Iniisip nila na girl friend ka ng isa sa pinaka- successful na negosyante dito sa Pilipinas kaya ibinibigay nila lahat ng pabor sa iyo." Seryoso kong wika. Muli itong natigilan at napailing.

"Hindi! Hindi totoo iyan! Isa akong magaling na artista at hindi ko ginagamit ang pangalan mo para sumikat ako sa mga mata ng ibang tao.' sagot nito. Napangisi ako.

"Talaga ba? Kung talagang magaling na artista ka, bukas na bukas din tatawagan ko ang mga taong iyun para sabihin sa kanila ang totoo tungkol sa iyo. Tingnan ko lang kung may mga projects pang dadating sa iyo Aurea." wika ko. Nakita ko ang takot sa mga mata pagkatapos kong sabihin ang katagang iyun.

"Alam mo naman siguro ang pwede kong gawin diba? Burahin mo na ako bilang isa sa mga naging koleksyon mo Aurea. Huwag na huwag ka na din magtangka pang lumapit sa mag-ina ko kung ayaw mong ako mismo ang sisira sa iniingatan mong career ngayun.". Nanghihina naman itong napupo sa isang bakanteng upuan habang umiiyak pagkatapos kong sabihin iyun.

"Ito na sana ang huling pagkakataon na magkrus ang ating landas. Alam kong hindi lang ako ang itinuturing mong boy friend. Marami kami at kaya ko silang tawagin isa-isa kong ayaw mo pa akong tantanan........

"Tandaan mo, maling kilos mo lang, masisira ang kinabukasan mo." final kong wika at agad itong iniwan.

Hinagilap ko ng tingin ang mag-ina ko at nagulat ako na wala ito sa paligid. Muli kong binalikan ng tingin si Aurea at nakita ko na kinakusap na ito ni Arabella.

"Dad, nakita mo ba ang mag-ina ko?" agad na tanong ko kay Daddy ng makasalubong ito....

"Umuwi na sila. Masyado sigurong nasaktan sa mga nangyari ngayung gabi." sagot nito habang nakatitig sa akin. Naikuyom ko ang aking kamao ng maisip ko ang galit sa mukha ni Carmela kanina.

"Inayos mo na ba ang tungkol kay Aurea? Huwag mo ng patagalin na makipagbati muli kay Carmela kung talagang mahal mo siya. Alam mo kung gaano ka-maprensipyo si Carmela at kapag naisip niya ang isang bagay na gawin mahirap na syang pigilan." wika ni Daddy. Natigilan ako. Tinapik nito ang aking balikat bago ako iniwan.

"Iba na talaga ang pogi! Parang asong ulol ang ilang babae sa kakahabol mapansin lamang." narinig kong wika ni Kurt mula sa aking likuran.

"Kung wala kang magandang sasabihin, manahimik ka na lang. Wala ako sa mood para makipag-biruan sa iyo ngayun." seryoso kong sagot. Napataas naman ang kilay nito.

"Bakit ba kasi hindi mo napigilan ang pagpunta ni Aurea dito. Pagdating pa lang sana niya dito kanina sinipa mo na sana siya paalis. Hindi naman kailangan ang presensiya nya sa lugar na ito at bakit ba feel na feel ng babae na iyun na umattend sa isang party na hindi naman sya imbitado." sagot nito. Galit ko itong pinaukol ng titig. Tumawa lang ito bago nagsalita.

"Sa lahat ng Villarama ikaw ang may pinaka-komplekado na lovelife. Ang hina mo kasi eh. Dapat kasi noon mo pa ikinulong sa buhay mo si Carmela. Hindi ka sana aabot sa ganitong scenario." muling wika nito na may halong biro. Yamot naman akong napabuntong hininga at naupo. Sakto naman na may dumaan na waiter sa tapat namin na may dalang alak kaya agad na kumuha ng dalawang baso si Kurt. Ibinigay nito sa akin ang isa.

"Dapat kasi sinunod mo ang payo ko sa iyo noon na kidnapin si Carmela. Dinala mo sa masukal na lugar katulad ng ginawa ko noon kay Arabella. Happy together na sana kayo ngayun. Tingnan mo kami ng Arabella ko? Wala siyang lusot pagkatapos ko siyang tangayin at dalhin sa isla...." pagmamalaki nitong wika. Napapiling na lang ako. Umandar na naman ang kayabangan ni Kurt.

"Dapat kasi ginaya mo na lang ang teknik ko eh. I dont mind naman kung gaya-gaya ka basta ang importante magtagumpay ka diba?" natatawa pa rin na pagpapatuloy nitong wika.

"Will you please shut up? Bakit ba ang daldal mo? Hindi ako makakapag-isip ng maayos dahil sa ingay mo!" asar kong wika dito. Lalo naman itong tumawa.

"Hindi ako nagdadal Bayaw. Nagsasabi lang ako ng mga suggestions. Ang hina mo naman kasi eh!" sagot nito

"Ewan ko sa iyo Kurt! Imbes na makatulong ka sa akin lalo mong pinapasakit ang ulo ko." asar na wika ko dito at agad na umalis. Agad naman ako nitong sinundan.

"Saan ka pupunta?" tanong nito. Binalingan ko ito at tinitigan ng masama

"Saan ba dapat? Isa pa bakit ka ba buntot ng buntot? Umayos ka nga Kurt. Baka ikaw ang mapagbalingan ng init ng ulo ko!." sagot ko. Natawa naman ito at itinaas ang kamay.

"Hey ralax! Sinunod ko lang ang utos ni Arabella my love ko na huwag kang ihiwalay sa paningin ko. Baka daw may gagawin kang masama dahil broken hearted ka ngayun. Sabihin mo sa akin... ano ang plano mo? Dadamayan kita!" sagot nito. Napapailing ako at naglakad papunta sa mga nakahilirang sasakyan. Agad itong sumunod sa akin.

"So Balak mo siyang puntahan ngayun? Ok..samahan na kita! Ako muna ang bodyguard mo ngayun gabi." Muling wika ni Kurt. Hinayaan ko na lang siya. Mas maigi na may kasama ako ngayung gabi dahil baka hindi ko alam kong ano ang magagawa ko kapag mabigo ako sa lakad ko ngayun.

Agad naman namin tinahak ang daan papunta sa bahay nila Tito Jonathan. Umaasa ako na makakausap ko ngayung gabi si Carmela. Alam kong galit ito at balak kong magpaliwanag sa kanya ngayung gabi at suyuin ito.

"Bayaw, sa palagay mo kaya haharapin ka pa ngayun ni Carmela. Alas diyes na ng gabi at isa pa kitang kita ko ang galit kanina sa mukha niya pagkatapos niyang mag walkout. Nakakatakot!" wika ni Kurt. Hindi ko ito pinansin at nagpatuloy lang sa pagdrive. Agad naman kaming nakarating sa bahay nila Carmela.

"Gising pa ba sila Tito Jonathan?" agad na tanong ko sa gwardya ng pagbuksan kami ng gate. Kilala na ako nito kaya agad kaming pinapasok sa loob.

"Opo Sir. Saglit lang po at tatawagin ko. sagot nito. Tanging tango lang ang naging sagot ko dito.

Hindi naman nagtagal ang aming paghihintay. Agad na dumating si Tito Jonathan at nakangiti itong lumapit sa akin. Mukhang hindi naman ito galit dahil sa mga nangyari kanina. Kahit papaano nakahinga ako ng maluwag.

"Tito....pasensya na po sa istorbo.

Gusto ko lang po sanang makausap si Carmela." agad na wika ko dito ng makalapit ito. Agad na sumeryuso ang mukha at tinitigan ako.

"Tapatin mo ako Christian. Ano ang plano mo sa anak ko? Sa mga apo ko?" seryosong tanong ni Tito Jonathan. Natigilan ako.

"Alam mong hindi na iba ang turing ko sa iyo. Mula mga bata pa kayo masyadong closed ang ating mga pami- pamilya. Halos ituring ka na naming anak ganoon din ang mga magulang mo sa anak namin....Kay Carmela....

"Nagulat din ako na nabuntis mo pala siya noon. Hindi ko ma-imagine kong anong hirap ang pinagdaaanan niya ng mga sandaling nag-iisa siya habang pinapalaki ang mga bata......Masakit isipin na kinaya ng nag-iisa kong anak na babae ang hirap habang malayo sa amin.

"Walang ni kahit isa man lang ang tumulong sa kanya sa mga sandaling nag-iisa siya. Gusto kong makabawi sa kanya ngayun...Isang prinsesa ang turing namin kay Carmela bago siya pumasok sa Military......halos ayaw namin sya padapuan ng lamok noon.... pero nabago ang lahat ng nabigo siya sa iyo...sa kagustuhan nyang makalimutan ka nagawa nyang gumawa ng hakbang na taliwas sa kagustuhan namin..." mahabang wika ni Tito Jonathan. Kita ang lungkot sa mga mata nito. Agad naman akong nakaramdam ng konsensya.

Totoo lahat ang sinabi ni Tito. Mag- isang hinarap ni Carmela ang lahat... ipinanganak niya ng triplets na wala ako. Ipinakita niya sa amin kung gaano siya katatag at kung totoosin kaya nyang buhayin mag-isa ang mga anak namin na wala ako at natatakot ako sa isiping muli siyang lalayo sa amin dahil sa mga nangyari ngayung gabi.

Hindi ko na mapapayagan pa ang bagay na iyun kaya ngayun pa lang pipilitin ko ng ayusin ang lahat.

"Im sorry Tito. Hayaan niyo po, pipilitin kong makabawi sa lahat ng sama ng loob na ibinigay ko sa kanyan ngayung gabi. Nahihiya po ako sa mga nangyari....sorry po. Mahal ko si Carmela at kahit ako nakokonsensya sa isiping wala man lang ako sa kanyang tabi noong mga panahon na kailangan nya ako." sagot ko.

"Asahan ko na aayusin mo na ang lahat ng ito Christian. Ikaw ang lalaki kaya ikaw ang dapat na sumuyo sa kanya. Kakaiba ang ugali ni Carmela sa lahat. Alam kong kahit na nasasaktan siya pinipilit pa rin nyang maging okay sa harap ng ibang tao." sagot ni Tito. Napatango ako.

"Pwede ko na po ba siyang makausap Tito? Asahan nyo po....pipilitin ko na bago matapos ang gabing ito,

magkakaayos din kami. Handa ko syang pakasalan bukas mismo, mapatunayan ko man lang sa lahat kung gaano ko siya kamahal." sagot ko.

"Aasahan ko iyan Christian. Noon pa man, malaki na ang tiwala ko sa iyo. Alam kong magkakaayos din kayong dalawa ni Carmela." nakangiti nitong sagot.

"Salamat po. Hindi ko po sisirain ang tiwala niyo sa akin. Noon pa man si Carmela lang ang mahal ko at kahit na anong mangyari siya lang ang kaisa- isang babae ang gusto kong makasama habang buhay," sagot ko.

Chapter 152

CHRISTIAN POV

"Wala siya ngayun dito. Sinundo siya ng kaibigan niya kanina at magbabar- hoping daw sila." sagot ni Tito Jonathan ng muli akong magtanong kong nasaan si Carmela. Wala sa sariling napalunok ako ng aking laway dahil nakaramdam ako ng pag-aalala.

"Mga anong oras po sila umalis Tito?" tanong ko.

"Pagkadating namin kanina dito sa bahay, dumating din ang kaibigan niya. Kasamahan niya dati sa military kaya tiwala ang loob namin na hindi sila mapapahamak." sagot nito.

"Na-nabanggit po ba nila kung sa-ang bar sila pupunta?" tanong ko. Natigilan si Tito.

"Hindi nabanggit pero baka sa malapit lang din dito. Pinayagan na namin si Carmela dahil babae din naman ang kasama niya. Lucy ang pangalan at magkasama daw sila palagi ni Carmela noong nasa campu pa sila." sagot ni Tito.

"Ganoon po ba? Kung ganoon po hindi na kami magtatagal. Susubukan ko po syang hanapin Tito." sagot ko kay Tito. Gulat naman itong tumitig sa akin.

"Sigurado ka ba? Pwede ka naman bumalik dito bukas para makausap siya. Mukhang hindi naman sila magtatagal sa labas dahil pagod na din si Carmela. Hindi lang siguro niya matanggihan ang kaibigan niya kaya sumama siya ng dumating kanina dito.sagot nito.

"Ayos lang po Tito. Susubukan ko lang po." tanging naging sagot ko lang at agad na nagpaalam. Wala naman itong ginawa kundi ang napatango na lang. Alam kasi nitong hindi na ako magpanapigil.

Pagkaalis namin ng bahay diretso kami sa unang bar na aming madadaanan. Wala akong balak na umuwi ngayun ng mansion hanggat hindi ko makikita si Carmela at madala pauwi.

"Sigurado ka ba diyan? Balak mong suyurin lahat ng bar na posibleng pinuntahan nila Carmela at ng kaibigan niya? Nagbibiro ka ba?" agad na apila ni Kurt habang nasa biyahe na ulit kami.

"Sa palagay mo ba makakatulog ako sa isiping ang babaeng mahal ko nasa labas ng ganitong oras ng gabi? Kung ayaw mo akong samahan ayos lang naman. Hindi naman kita pinipilit." tanging sagot ko na lang. Napailing naman ito.

"Hindi naman sa ayaw kitang samahan. Kaya lang anong oras na! Wala ka bang balak pumasok ng opisina bukas?" tanong ni Kurt. Natigilan ako ng maisip ko na

maraming trabaho ang naghihintay sa akin bukas sa opisina.

Gayunpaman, mas importante sa akin ngayun na mahanap si Carmela. Baka mamaya mapaano ito sa labas.

"Wala akong pakialam doon. Makakapaghintay ang trabaho kaya kung ayaw mo akong samahan ayos lang. Pwede ka ng bumaba at mag- commute na lang pauwi sa bahay niyo. sagot ko dito. Agad naman itong umiling.

"Ito naman, ang bilis talaga uminit ng ulo nito. Binibiro lang naman kita." tatawa-tawa nitong sagot.

Napabuntong hininga naman ako at nag-focus na sa pagdadrive.

CARMELA POV

"Aww Shit!!! Sinabi ko naman sa iyo na masyadong makaringking iyang si Aurea. Makati ang babae na iyun at kahit sino pinapatulan." agad na sagot ni Lucy pagkatapos kong ikwento dito ang mga nangyari kanina sa mansion.

Buti na lang hindi na nagising ang triplets pagdating namin ng bahay galing ng party sa mansion ng mga Villarama. Napagod ang mga ito kaya naman binuhat na lang namin paakyat ng kwarto at hinayaan na matulog.

Pagkadating ni Lucy ng bahay kanina ay agad ko itong ipinakilala kina Mommy at Daddy. Nagiging maayos naman ang pagtanggap nila kay Lucy lalo na ng sabihin ko na kasamahan ko ito sa Military. Agad silang pumayag ng sinabi ko na lalabas kami para makapag -usap.

Hindi na ako nagdala ng sasakayan. May kotse si Lucy at ihahatid naman daw niya ako pag-uwi mamaya. Mas ok na din iyun dahil balak kong maglasing ngayun. Ayaw kong humawak ng manibela kapag nakainom ako.

"Ang sakit! Akala ko ready na ako na makita siya na may kasamang ibang babae! Akala ko manhid na ako! Iyun pala halos nadurog ang puso ko ng makita siya na kasama ang Aurea na iyun." sagot ko at agad na tinungga ang alak. Gumuhit sa lalamunan ko ang pinaghalong pait at tamis na lasa nito.

iiling iling naman na tinitigan ako ni Lucy. Pagkatapos ay nagsindi ito ng sigarilyo.

"Gusto mo bang ipatumba na natin ang hitad na iyun?" tanong nito. Hindi ko naman mapigilan ang matawa sa kabila ng sakit na nararamdaman ko.

"Bakit parang mas gigil ka sa babaeng iyun kumpara sa akin? Huwag mong sabihin na hanggang ngayun hindi mo pa rin matanggap na siya ang pinili ni Enrique noon?" Pilit ang pagtawa ko habang sinasabi ang katagang iyun.. Agad na gumuhit sa mukha nito ang sakit ng banggitin ko ang pangalan ni Enrique. Walang duda, mahal pa nga ni Lucy ang ama ng anak nito. Hindi niya lang kayang aminin kahit sa akin na mismong kaibigan nya.

Lintik naman kasi. Bakit iisang babae lang yata ang naging karibal namin ni Lucy sa mga minamahal namin? Gaano ba kalandi ang Aurea na iyun?

"Hay naku! Huwag na natin pag- usapan ang babaeng iyun. Ayaw ko na pati gabi ko masira dahil sa kanya. Maglasing tayo ngayun at mag-enjoy dahil minsan lang ito mangyari sa buhay natin." tumatawa nitong wika at itinaas ang hawak na alak. Tumango naman ako at hinawakan ko na din ang baso na may lamang alak tsaka tinungga ang laman.

"Alam mo. ito iyung matagal ko ng

gustong gawin. Hindi ko man lang ito naranasan noon dahil maaga akong nabigo sa pag-ibig. Kung hindi sana ako na-inlove kay Christian, siguro hindi ko maisip na pumasok sa military." madaldal na wika ko kay Lucy. Marahil sa sobrang pagod pakiramdam ko agad akong tinamaan ng alak. Natigilan ito tsaka ako tinitigan.

"Kaya naman pala napapansin ko na nagiging malungkutin ka sa mga unang buwan natin sa military. Broken hearted ka na pala noon?" wika nito. Tumango ako at muling uminom ng alak. Napansin ko naman na hindi na masyadong umiinom si Lucy at mukhang gusto lang ako nitong samahan na magsimyento.

"Yes....alam mo bang muntik ko ng pikutin si Christian noon? Hindi ko makalimutan ang gabing iyun Lucy... iyun na siguro ang pinakamalaking katangahan na nagawa ko sa tanang buhay ko." natatawa kong wika dito. Pero deep inside, nasasaktan ako sa tuwing maalala ang gabing iyun. Mga masasakit na salitang narinig ko kay Christian na hanggang ngayun nakatatak pa rin sa aking isipan.

Mataman namang nakikinig si Lucy habang kinikwento ko ang bagay na iyun. Matagal na kaming magkaibigan at ang tanging alam lang nito ay si Christian ang ama ng triplets. Hindi ko kinwento dito kung kailan at paano nagsimula ang nararamdaman kong pag-ibig dito. Gusto ko na kasing ibaon lahat sa limot dahil sa tuwing sumasagi sa isip ko ang lahat lalo akong nakakaramdam ng panliliit sa aking sarili. Pakiramdam ko ay isa akong basura ng gabing iyun sa Palawan na tinataboy ni Christian palabas ng kanyang silid.

"Grabe naman pala ang napagdaanan mo Carmila...Ibig mong sabihin hindi ka pa rin naka-moved on sa kanya? Mahal mo pa rin sya?" tanong nito. Agad akong tumango.

"Ang hirap kalabanin ng puso.....gusto ko na siyang kalimutan....." seryoso kong wika. Tinitigan naman ako ni Lucy.

"Bakit hindi mo subukan na ipaglaban siya ulit? Maybe this time...magiging masaya ka na." sagot nito. Pagak naman akong tumawa.

"Malabo na siguro iyun Lucy. Katulad mo, natakot na din ako...lalo na ngayung may iba na sya...Ayaw ko ng umasa." sagot ko sabay tungga ulit ng hawak kong alak. Napapailing naman ito sabay tingin sa suot na relo.

"I think we need to go home na. Mukhang napaparami na ang inom natin at baka ako ang mapagalitan ng mga magulang mo kapag hindi ka na makatayo diyan sa kalasingan." awat ni Lucy sa akin. Agad akong umiling.

"kaya ko pa. Maaga pa para umuwi. Inom pa tayo...bihira lang naman natin ito gagawin kaya ayos lang." natatawa kong sagot dito. Tuluyan na akong kinain ng ispiritu ng alak. Alam kong lasing na ako dahil umiikot na ang aking paningin. Gayunpaman, ayaw ko pang umuwi sa amin.

Gusto ko kasing may mapagsabihan ng sama ng loob ko. Alam kong handang makinig sa akin si Lucy kaya susulitin ko na ang pagkakataon. Pakiramdam ko gumagaan ang kung anong meron na nakadagan sa puso ko habang nagkukwento dito.

"Sigurado ka ba? Pulang pula ka na at malapit ng magsara ang bar." sagot nito. Agad akong umiling at muling tumungga ng alak.

"Kaya ko pa! Huwag kang mag-alala. Teka lang...gagamit lang ako ng restroom. iihi lang ako.." wika ko dito at dahan-dahan na tumayo. Tumayo din naman agad si Lucy at akmang hahawakan ako nito pero pumiksi ako.

"Dont worry Lucy. Hindi pa ako lasing... Kaya ko pa ang sarili ko." tumatawang wika ko dito at pinilit na tumayo ng maayos. Tumango naman ito habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa mukha ko.

"Sure ka ba? Kaya mo pa ba? Pwede kitang samahan sa restroom kung gusto mo?" tanong nito sa akin. Tumawa lang ako sabay iling.

"Dont worry. Kayang kaya ko." ang sarili sagot ko dito at agad na naglakad paalis. Aaminin ko man sa sarili ko o hindi pero alam kong lasing na ako. Umiikot na ang mundo ko at pakiramdam ko may kung anong bagay ang gustong kumawala mula sa tiyan ko. Dali-dali akong naglakad paputa ng

restroom.

Mabuti na lang at walang ibang tao kaya malaya akong nakapag suka sa loob. Pakiramdam ko bigla akong nakaramdam ng panghihina pagkatapos kong dumuwal ng makailang ulit. Mukhang kailangan na nga namin umuwi. Biglang bumigat ang pakiramdam ko at gusto ko ng matulog.

Pagkatapos kong gumamit ng restroom ay dahan-dahan akong lumabas. Akmang babalik na ako sa table namin ni Lucy ng may biglang humawak sa balikat ko.

"Hello Miss Beautiful! Pwede bang makipagkilala sa iyo?" narinig kong wika ng kung sinong pangahas na humawak sa akin. Agad naman akong napapiksi at nilingon ito. Sumalubong sa akin ang isang nakangising lalaki. Agad na nagpanting ang aking tainga at masama itong tinitigan.

"Excuse me? Hindi ko na kailangan ng mga bagong kakilala dahil marami na ako noon." sagot ko dito at akmang aalis na ng muli akong hawakan nito. Muli akong pumiksi para mabitawan ako pero mukhang wala itong balak itong pakawalan ako dahil sa pagkakataon na ito nagiging mahigpit na ang pagkakahawak niya sa akin. Tinitigan ko ito ng masama sabay wika.

"Bitiwan mo ako!! Hindi mo ba naintindihan ang sinabi ko na ayaw kong makipagkilala sa iyo?" tanong ko dito sa galit na boses. Ngumisi naman ito sa akin sabay lapit ng mukha niya sa akin. Hindi na ako nakapagpigil pa at sinampal ko na ito ng ubod lakas. Nakita ko ang galit sa mga mata nito bago nagsalita.

"Abat bastos kang babae ka ah? Hindi mo ba alam kong ano ang pwede kong gawin sa iyo ngayung gabi?" galit na wika nito sa akin sabay hatak sa akin.

Agad naman akong nagpumiglas pero dahil lasing ako hindi naging sapat ang aking lakas para makawala dito. Isa pa nahihilo na din ako dahil sa epekto ng alak.

Hindi ko na namalayan pa ang mga sumunod na nangyari. Nakaramdam ako ng matinding hilo kasabay ng pagkakagulo sa paligid. Naramdaman ko din na nabitawan na ako ng lalaking bastos kaya agad akong napasandal sa isang matigas na bagay. Narinig ko pa ang boses ni Lucy ng tuluyan na akong nawalan ng ulirat.

Nakaramdam ako ng pananakit ng aking ulo habang unti-unti kong iminulat ang aking mga mata.

Akmang babangon ako ng maramdaman kong may mabigat na bagay na nakadagan sa tiyan ko kasabay ng mainit na hininga na dumadampi sa leeg ko. Agad na nanlaki ang aking mga mata ng maalala ang mga nangyari kagabi bago nagdilim sa akin ang lahat dahil sa matinding kalasingan.

Agad kong nilingon ang aking katabi habang iniisip ko ang mga nangyari kagabi. Dahil sa sobrang kalasingan hindi ko na naipagtanggol ang sarili ko sa bastos na lalaking iyun. Muling nanlaki ang aking mga mata sa pagkagulat kasabay ng pagkabog ng aking dibdib ng mamukhaan ko kung sino ang katabi ko ngayun. Walang iba kundi si Christian.

Bakit sa dinami-dami ng pwede kong makita ng oras na ito bakit siya pa? Siya ang dahilan kaya naglasing ako kagabi at hindi ko akalain na magigising ako na katabi na siya? Ano ang nangyari at bakit nandito sya at

mukhang masarap ang tulog habang nakayakap sa akin. Napalunok ako ng laway habang hindi maalis-alis ang pagkakatitig ko dito.

Hindi ko namalayan kong ilang minuto akong tulala na nakatitig sa mukha nito pero namalayan ko na lang na nakadilat na ang mga mata nito at direkta din na nakatitig sa akin habang may naglalarong ngiti sa labi. Agad akong napabangon dahil sa matinding pagkapahiya.

"Mabuti naman at nagising ka din. Alam mo ba kung ano ang ginawa mo kagabi?" tanong nito habang nakahiga pa din.

"BAkit nandito ka? BAkit magkatabi tayo sa kama? Ano ang ginawa mo sa akin?" tanong ko. Ngumisi naman ito at hinila ako para muling mapahiga sa kama. Napatili naman ako at pilit na kumakawala sa pagkakahatak sa akin.

"Ang hirap sa iyo, lalasing-lasing ka kagabi at kapag mabastos ka ng lalaki hindi mo naman kaya ipagtanggol ang sarili mo." gigil na wika nito at malakas akong hinatak para mapahiga ulit sa kama. Wala naman ako nagawa kundi ang muling mapahiga at agad itong dumagan sa akin para hindi na ulit ako makabangon pa. Nakaramdam ako ng pagkailang sa posisyon na meron kami ngayun. Ramdam ko ang bigat ni Chrisitian sa ibabaw ko at alam kong kahit na anong gawin ko wala itong balak na umalis.

"Ano ba? Umalis ka nga diyan. Naiinis na ako ha at wala ako sa mood na makipagtalo sa iyo ngayun." sagot ko dito. Ngumisi naman ito sa akin at tinitigan ako sa mga mata.

"Bakit ba ang taray mo pa rin? Dapat nga magpasalamt ka sa akin dahil iniligtas kita sa nang-bastos sa iyo kagabi." nakangisi nitong sagot. Hindi ako nakaimik. Kung ganoon nandoon din siya sa bar na iyun kagabi? Ang liit talaga ng mundo. Hindi ko man lang napansin ang presensiya niya kagabi.

"Si Aurea ba ang dahilan kaya nagawa mong maglasing kagabi? Buti na lang at mabait ang kaibigan mo at mukhang kilala ako dahil siya pa mismo ang lumapit sa akin kagabi para sabihin sa akin na nasa CR ka daw. Lasing at masama ang loob sa akin." Muling wika nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa isiping inilaglag ako ni Lucy.

"Nagseselos ka ba kaya ka naglasing? Huwag kang mag-alala. Simula ngayung araw na ito, hindi na makakalapit sa akin si Aurea. Inaway siya ng lahat kagabi sa mansion kaya alam kong takot na iyun na muling lumapit sa akin." seryoso nitong wika habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa mukha ko. Lalo akong nakaramdam

ng pagkailang.

"Umalis ka nga dyan? Bakit ba? Pakialam mo ba sa buhay ko!" kunwari ay reklamo ko dito. Hindi kasi ako makapag-isip kong ano ang isasagot dito. Unti-unti ko kasing nararamdaman ang mainit na katawan ni Christian sa ibabaw ko. Natigilan ito at mataman akong tinitigan. Pagkatapos ay hinaplos nito ang noo ko pababa sa aking mukha. Napakagat ako sa aking labi para pigilan ko ang mapasinghap dahil sa ginawa nito.

"Alam mo ba kung ano ang gusto kong gawin ngayun sa iyo? Alam mo bang kagabi pa kita gustong angkinin?"

tanong nito sa paos na boses. Napalunok ako ng sarili kong laway dahil sa kaba na nararamdaman. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng kiliti sa puso ko ng sabihin niya ang katagang iyun.

"maraming bar din ang pinasok namin

kagabi mahanap ka lang. Bakit ba napakatigas ng ulo mo? Hindi mo ba alam kung gaano napaka-delikado na pumunta ng bar ang isang katulad mo? tanong nito habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin. Amoy na amoy ko na ang kanyang hininga dahil sobrang lapit na ng mukha niya sa akin kaya muli akong napalunok ng aking laway. Hindi na din ako makapag-isip pa ng matino. Hindi na din ako makapag-focus sa gusto kong ipaglaban.

Sino ba kasi ang makapag-focus sa sitwasyon kong ito? Nakadagan siya sa akin habang kinakausap ako at naramdaman ko ang pagkabuhay ng kanyang pagkalalaki na tumatama sa aking hita.

Chapter 153 (WARNING: SPG)

CARMELA POV

Kusang pumikit ang aking mga mata ng lumapat ang labi ni Christian sa labi ko. Biglang nawala ang agam-agam sa aking puso ng maramdaman ko ang mainit nitong halik. Kusang umangat ang aking braso at iniyakap sa kanyang katawan na nakadagan sa akin.

Para kaming uhaw sa isat isa na patuloy na magkalapat ang aming labi. Parang sinusulit namin ang mga panahon na nawalay kami sa isat isa. Lahat ng sakit ng damdamin ay bigla kong nakalimutan ng mag umpisa ng maglumikot ang dalawang palad ni Christian sa aking katawan.

Hindi ko alam kong ilang minuto ng magkalapat ang aming labi pero ng pinaghiwalay niya ito ay parehong habol ang aming hininga habang nakatitig sa isat isa. Nakita ko sa mga mata ni Christian ang kakaibang damdamin na siyang lalong ngpalakas ng nagpatibok ng puso ko. Mga titig na puno ng pagmamahal at pagnanasa.

Napalunok pa ako ng aking laway ng matamis itong ngumiti sa akin. Pakiramdam ko biglang tumigil ang oras at parang ayaw ko ng matapos ang mga sandali na kasama siya.

"I love you Carmela! Sorry for everything!" puno ng pagmamahal na wika nito sa akin. Para itong isang mainit na bagay na biglang humaplos sa puso ko. Biglang gumuhit ang matamis na ngiti sa labi ko habang nakatitig kay Christian.

"I love you too, Christian...Im sorry sa lahat ng pagbabaliwala ko sa iyo noon. Sorry kong nagiging matigas ang ulo ko. "sagot ko dito at hindi ko namalayan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Matamis itong ngumiti at muling pinaglapat ang aming mga labi. Walang kasingtamis na halik ang muli naming pinagsaluhan habang patuloy akong lumuluha.

Luha na puno ng kaligayahan. Hindi ko na dapat pang pahirapan ang aming mga sarili. Hindi na dapat akong magpakipot pa. Sa mga sandaling ito, bigla kong naisip na ipaglaban na siya. Simula ng araw na ito magiging makasarili na ako at pilitin kong maging akin si Christian. Hindi ko na hahayaan pa na may ibang babae na papasok sa buhay nito dahil pakiramdam ko mababaliw ako kapag makita kong may iba itong kasama.

Ipaglalaban ko na siya kahit kanino.ipapakita ko sa lahat kung gaano ko siya kamahal. Tama na ang ilang taon na pagtikis ko dito.

Nagiging mapusok ang sumunod  na sandali sa aming dalawa. Lalong naging mapaghanap ang halik na iginagawad sa akin ni Christian at masaya naman akong tumutugon sa init ng pagmamahal nito sa akin. Alam kong ito ang umpisa ng aming masayang pagsasama. Ipapakita ko sa lahat kung paano magmahal ang isang Carmela Gonzales.

Napaigtad pa ako ng naramdaman ko na lumapat ang mainit na palad ni Chrisitian isang bahagi ng dibdib ko. Inihaplos niya ito at wari ay sinusukat nito ang size ng aking bundok. Kusang lumabas ang mahinang ungol sa aking bibig ng lapirutin nito ang aking pasas n pink.

Patuloy ito sa paghalik sa aking leeg. Ilang sandali pa ay muli akong tinitigan sa mga mata at umalis sa aking ibabaw. Itinaas nito ang aking suot na blouse at tuluyan ng hinubad.. Agad na tumampad dito ang dalawa kong matayog na bundok. Nakita ko na 

napalunok ito ng makailang ulit bago niya hinawakan ng dalawa niyang kamay. Pinipisil at dinadama niya ito.

Napapikit naman ako sa init na biglang lumukob sa pagkatao ko lalo na ng maramdaman ko ang mahina nitong paglamas doon.

"Your so beautiful Carmela! Nakakabaliw ka! I love you! Hindi ko na kayang magpigil pa. Gusto kitang angkinin ngayung gabi." malambing na wika nito sa akin at naramdaman ko ang mainit nitong bibig na biglang lumapat sa pasas kong pink. Napaarko pa ang katawan ko ng maramdaman ko ang pagdila at pagsisip niya sa pasas na pink ko na parang sanggol habang ang isang kamay nito ay patuloy na minamasahe ang kabila kong bundok.

Hindi ko alam, pero muling nagbalik sa alaala ko ang nangyari sa amin ni Christian noon sa Condo. Ang mga sandaling nabuo namin ang triplets.

Ganitong-ganito iyun at agad akong nakaramdam ng excitement sa isiping pagkatapos ng anim na taon, muli ko na naman madama ang init ng pagmamahal ni Christian sa akin.

Ipokrita ako kung sasabihin ko na hindi hinahanap ng katawan ko ang mga sandaling iyun. Sinungaling ako kung sasabihin ko na hindi ko inaasam na muling mangyari sa amin ang nangyari ng gabing iyun.

"Ahhh Christian!" hindi ko napigilan na sambit sa pangalan nito. Parang wala naman itong narinig at parang uhaw na sanggol na pinagsasalitan sa pagdede ang aking magkabilaang pasas. Gigil na gigil ito at halos tumirik naman ang aking mga mata sa matinding kiliti na nararamdaman lalo na ng muli kong maramdaman ang mga kamay nito na humahaplos papunta sa aking legs.

Sandali akong natigilan ng

maramdaman ko na tanging panty lang ang suot ko sa pang-ibabang parte ng aking katawan. Hindi ko man lang napansin kanina pagkagising ko dahil nagiging abala ako sa kakatitig sa natutulog na si Christian kanina. Kung ganoon kagabi niya pa nahubad ang suot kong pantalon?

Lalong lumukob ang init sa buo kong pagkatao ng maramdaman ko ang mainit nitong palad na humahaplos sa labas ng aking panty. Kusang naghiwalay ang aking legs na maramdaman kong sumuksok ang palad ni Christian paloob ng panty ko at kinapa ang namamasa ko ng hiyas. Napaungol muli ako ng kalabitin nito ang aking perlas.

"Your wet Carmela. I want to taste your juice." malambing nitong wika sa akin at pinagtuunan ang pang-ibabang parte na aking katawan, Tuluyan na nitong iniwan ang aking nipple at dahan dahan na ibinaba ang suot kong panty. Kusang umangat ang puwet ko para tuluyan nya na itong mahubad at maisakatuparan ang gusto niyang gawin sa akin.

Nakaramdam ako ng hiya ng lalong pinaghiwalay ni Christian ang aking legs at tinitigan nya ang nakatago kong hiyas sa pagitang ng aking hita. Buti na lang at ugali kong mag-ahit kaya naman alam kong kitang kita nya ang hitsura ng aking hiyas.

"Teka lang. Bakit kailangan mo pang tingnan ng ganyan. Nakakahiya!" hindi ko mapigilan na wika dito. Wari ay wala itong narinig at nakita ko na lang na isinubsob nito ang kanyang mukha at naramdaman ko ang mainit nitong dila na hinahagot ang aking hiyas. Napahiyaw naman ako sa matinding gulat at sarap na nararamdaman.

"Gosh ano iyan! Teka lang..hindi pa ako nakapaghugas " reklamo ko

habang habol ang aking hininga. Paano ba naman bigla nitong nilaro ang aking perlas na siyang halos nagpatirik ng aking mga mata.

Hindi pa ito na kontento at pinatigas pa nito ang dila at pilit na sumisiksik patungo sa aking butas. Hindi ko naman alam kong saan ihahawak ang aking mga kamay dahil sa matinding sarap na nararamdaman..

"Christian, saglit lang naiihi ako!" wika ko dito habang habol ang hininga. Pakiramdam ko kasi may kung anong bagay ang biglang namuo sa puson ko at ano mang sandali ay lalabas na ito.

"I dont mind! Ilabas mo lang iyan...I love to taste your juice Carmela!" wika nito sa kabila ng pagiging abala nito. Hindi na ako nakatiis pa at ilang sandali lang ay may mainit na katas na biglang lumabas aking pagkababae. Kasabay ang pagtirik ng aking mga mata ang pagkaramdam ko ng panghihina. Pakiramdam ko nanginginig ang tuhod ko sa matinding pagod na nararamdaman.

Ilang sandali ko din ipinikit ang aking mga mata para makabawi ng lakas. Mabuti na lang at tinigilan na ni Christian ang kakasipsip sa aking pagkababae dahil pakiramdam ko malapit na akong panawan ng ulirat sa kakaibang sarap na nararamdaman.

Wala sa sariling muli kong iminulat ang aking mga mata at nagulat ako ng makita ko ang hubot hubad na si Christian na nakatitig sa aking hubad na katawan. Lahat ng sulok ng katawan ko ay nahawakan na nito kaya naman hindi na dapat ako mahiya. Dumako ang aking mga mata sa naghuhumindig nitong sandata sa pagitan ng kanyang hita at napalunok ako ng makailang ulit ng masilayan ko kung gaano ito kalaki.

Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa marahil sa nakitang reaksiyon ko bago muling sumampa sa kama at tumabi sa akin.

"Relax ka lang.....itong sandata ko lang yata ang nagbibigay ng takot sa iyo eh. Akala ko ba matapang ka? Ang galing mo raw humawak ng baril tapos sa sandata ko takot ka." panunudyong wika nito sabay hawak sa aking kamay para dalhin sa kanyang naghuhumindig na pagkalalaki.

"Teka lang...ganyan ba talaga kalaki iyan? Kakasya ba iyan sa akin?" tanong ko. Muli itong natawa.

"Of course....paano nabuo ang triplets kong hindi ito nagkasya sa iyo noon." sagot nito at tuluyan ng lumapat ang palad ko sa kanyang sandata nito. Napalunok ako ng maramdaman ko kung gaano ito katigas.

"Hawakan mo.......laruin mo Carmela.. hindi iyan manunuklaw." anas nito sa akin at muling lumapat ang labi nito sa labi ko. Muli kong ipinikit ang aking mga mata habang itinataas at ibinababa ko ang aking mga kamay sa kargada nito. Narinig ko naman ang mahinang ungol ni Christian na wari ay nasisiyahan ito sa aking ginawa kaya lalo kong pinag-igihan.

"Shit ang init ng palad mo Carmela!" Anas nito sa akin. Lalo naman akong ginanahan at hinayaan ko siyang halikan ako sa buo kong mukha papunta sa aking leeg.

"Hindi ko na kaya...." wika nito sa akin at agad na pumaibabaw sa akin.

Nabitiwan ko ang sandata nito at agad na tumama ang pakalalaki nito sa kabila kong hita.

Tinitigan niya ako sa aking mga mata at pinaghiwalay ang hita ko para maipwesto niya ang sarili na makapasok. Lumunok muna ako ng ilang beses para ihanda ang aking sarili.

Alam kong hindi normal ang sukat ni Christian. Hindi ko alam kung paano ko nakayanan na pumasok ito sa akin noon six years ago. Kinakabahan pa ako na maalala ko kung gaano kasakit ang una nitong pagpasok sa akin. Pero ilang beses ba may nangyari sa amin ng gabing iyun? Hindi ko na mabilang kaya nga agad na nabuo ang triplets.

Napapikit ako ng maramdaman ko na ikiniskis nito ang kanyang pagkalalaki sa bukana ng aking pagkababae. Basang -basa na ako sa bahaging iyun at pinilit kong ihanda ang aking sarili sa muling pagpasok nito.

"Shit! Ang sakit pa rin!" Hiyaw ko kay Christian ng sunod-sunod itong umulos sa ibabaw ko. Pumasok naman agad sa loob dahil sa gigil nitong pag- ulos sa akin kaya lang parang pinaghiwalay ang hita ko sa hapdi. Normal lang siguro ito dahil ito ang kauna-unahang pagpasok nito sa akin pagkatapos ng anim na taon. Hindi din naman ako nakipagtalik kahit kanino kaya naman alam kong sobrang sikip ng aking lagusan.

Natigilan naman si Christian ng marinig nya ang bagay na iyun sa labi ko. Nakita ko ang ngiti na gumuhit sa labi nito habang nakatitig sa mukha ko.

"Sorry dapat pala dinahan-dahan ko muna." wika nito at pansamantalang huminto sa pagalaw sa ibabaw ko. Hinihintay marahil nito na makapag- adjust ako sa laki nito at pinaghahalikan ako sa buo kong mukha. Muli akong napapikit ng haplosin muli ng palad nito ang aking bundok kasabay ng pagsipsip sa bibig ko.

Hindi ko na namalayan pa ang ilang sandali. Naramdaman ko na lang na kusang gumalaw ang aking balakang upang salubungin ang mabagal na ulos na ginagawa ni Christian sa akin.

Nang mapansin ni Christian na nasanay na ako sa laki nito ay buong gigil siyang nagtaas baba sa ibabaw ko. Kitang kita ko ang matinding pagnanasa sa mukha nito habang buong pagmamahal na nakatitig sa akin. Napapahiyaw naman ako sa hindi maipaliwanag na sarap ng nararamdaman.

Pakiramdam ko punong puno ang aking pagkababae. Ramdam na ramdam ko kung gaano siya katigas at kagigil sa akin. Hindi na namin naramdaman pa ang lamig ng kwarto. Pareho kaming init na init katunayan lang na parehong tumatagaktak ang aming pawis sa walang habas na pagbayo ni Christian sa akin. Tanging ungol lang namin ang maririnig sa buong sulok ng kwarto.

"Oh Shit! Carmela..your so tight!" bulong nito sa akin. Tanging ungol lang ang naging sagot ko.

"Christian...ayan na naman..may lalabas na naman.." wika ko dito. Hinalikan ako nito sa labi bago sumagot.

"Sabay tayo..malapit na din ako." wika nito at lalong binilisan ang paglabas pasok sa akin. Hindi ako sumagot at naramdaman ko ang mainit na katas na lumabas sa akin kasabay ng katas na mula kay Christian na dumilig patungo sa aking sinapupunan. Parehong nanginig ang aming mga katawan habang ninanamnam ang tagumpay ng unang pagniniig. Habol ang aming hininga ng sumubsob sa leeg ko si Christian habang nakapikit ang aming mga mata.

"Nanatili kami sa ganoong posisyon ng halos ilang minuto. Walang sino man ang nangahas na magasalita sa amin. Wari ay ninanamnam namin ang presensya ng bawat isa. Naramdaman ko pa ang pagpintig ng pagkalalaki nito na nasa loob ko.

"Thank you!" wika nito sa akin at hinalikan pa ako sa noo pagkatapos ay umalis na sa aking ibabaw. Ibinagsak nito ang hapo nitong katawan sa tabi ko kasabay ng paghila ng comforter upang itakip sa hubad naming katawan. Agad naman akong sumisiksik dito upang madama ang init ng katawan nito sa ilalim ng comforter.

"For what?" tanong ko dito. Tinunghayan ako nito at tumitig sa aking mga mata.

"Sa muling pagtitiwala. Thank you, dahil alam kong nanatili kang tapat sa akin sa kabila ng ilang taon na hindi tayo magkasama." sagot nito na may masayang ngiti sa labi. Hindi ko naman ma gets kong ano ang ibig sabihin nito kaya tinitigan ko ito.

"Paano mo nasabi?" tanong ko na may halong biro. Tumawa ito at pinindot ako sa ilong bago sumagot.

"I have my way Darling..." sagot nito. Agad naman akong kinilig sa endearment na tawag nito sa akin. Darling daw? Grabe........

Iniyakap ko ang braso ko dito. Umayos naman ito ng higa at inuunat ang kanyang braso para pahigain ako sa kanyang balikat. Pagkatapos ay buong pagmamahal na niyakap ako nito.

Chapter 154

CHRISTIAN POV

Hindi ako makapaniwala habang tinititigan ko ang tulog na mukha ni Carmela dito sa tabi ko. Kakatapos lang ng mainit na sandali sa aming dalawa. Mahigpit itong nakayakap sa akin habang nakaunan ito sa braso ko. Napangiti ako at wala sa sariling hinaplos ko ang maamo nitong mukha.

Hindi maikakaila sa sarili na mahal ko talaga ito. Buti na lang nahanap ko ito sa bar kagabi bago ito mabastos ng lalaking iyun. Well, kahit naman hindi ako dumating, alam kong kaya siyang ipagtanggol ng kasama nya. Nagulat pa ako dahil kilala ako nito at agad nyang ipinagkatiwala sa akin si Carmela.

Sinabi pa nito na ako daw ang dahilan kaya ito naglasing bago umalis. Napag- alaman ko na matagal na pala silang magkasama at talagang niyaya siya ni Carmela na uminom kagabi dahil nasaktan daw ito ng makita na kasama ko si Aurea sa party.

"I love you!" Naibulong ko dito. Alam kong hindi nya ako naririnig dahil mahimbing ang tulog nito pero gusto ko itong sabihin sa kanya palagi para maramdaman niya kung gaano siya kahalaga sa buhay ko. Hindi na ako papayag na muli itong lumayo sa akin. Gagamitin ko ang mga nalalaman kong paraan para manatili lang siya sa aking piling.

Wala sa sariling napatitig ako sa orasan. Hindi maiwasan na mapailing ng mapansin na halos lunch time na pala. Alam kong gutom na si Carmela kaya naman dahan-dahan kong inangat ang ulo nito papuntang unan. Hanggat maari ayaw kong maisturbo ang tulog nito kaya naman dahan- dahan akong bumaba ng kama.

Agad akong dumiretso ng banyo para makapag-toothbrush at maghilamos. Kukuha lang ako ng makakain namin sa ibaba para makakain agad ito kapag magising. Wala akong balak na hayaan itong lumabas ng kwarto ngayung araw. Natawagan ko naman na sila Tito Jonathan kagabi at alam nitong kasama ako ng anak nila.

Pagkabihis ko ay dali-dali akong lumabas ng kwarto. Diretso akong naglakad papunta ng kusina at naabutan ko ang buo kong pamilya sa dinning area. Maraming pagkain ang nasa mesa at hindi ko alam kong ano ang okasyon.

"Ohhh Wow! nandito na pala ang honeymooners!" agad na wika ni Kurt. Hindi ko alam kong bakit nandito ito ngayun. Ang alam ko umuwi ito kagabi sa kanilang bahay. Isa pa may pasok ito sa opisina.

"Ulol!" tanging sagot ko lang at

nagsalin na kape sa baso. Napansin kong nakangiting nakatitig sa akin ang buo kong pamilya kaya naman hindi ko maiwasan na mapailing.

"What?" tanong ko. Tumawa ang lahat at umiling. Kunwari ay itinoon nila ang pansin sa pagkain.

"Iba na talaga ang in-love. Ibang-ibang na ang awra mo ngayun ah? Mukha kang puyat pero nagniningning ang mga mata mo sa kaligayahan." may halong panunudyo na sagot ni Mira. Alam nilang lahat na kasama ko sa kwarto si Carmela kaya siguro nasabi niya ang bagay na iyun.

"Bakit? Kayo lang ba ang may karapatan na maging masaya?" ngisi kong sagot dito.

"Sigurado akong triplets na naman ang mabubuo mo ngayun. Grabe...nasaan ba si Carmela? Dapat sinama mo siya dito para makakain na." sabat naman ni

Arabella. Tinitigan ko ito bago sumagot.

"Tulog pa siya." sagot ko at kumuha na ng pinggan. Sininyasan ko ang katulong na kumuha ng tray dahil paglagyan ko ng pagkain pabalik ng kwarto. Wala talaga akong balak na palabasin si Carmela ng kwarto ko dahil aasarin lang siya ng mga kapatid ko. Hindi ko alam kung anong meron at napasugod ang mga ito ng ganitong araw. Linggo ang family day ng mga Villarama liban na lang kung may mahalagang okasyon. Sa natatandaan ko wednesday ngayun at hindi ko alam kung bakit parang kumpleto kami.

"Anong meron? Bakit nandito kayo?" tanong ko habang naglalagay ng pagkain sa pinggan. Pinapanood nila ang ginagawa ko habang may naglalarong ngiti sa labi.

"Syempre....alangan naman absent kami sa mahalagang okasyon ng buhay mo. Hindi mo ba alam na ngayun ang araw ng kasal mo? Sa Judge na nga lang muna dahil mahabang proseso pa ang gagawin kapag sa simbahan pa."

madaldal na wika ni Miracle. Agad naman akong napatingin kila Mommy at Daddy. Nakita kong nakangiti sila sa akin kaya napangiti na din ako.

"Hindi na namin hihintayin pa na may mabuo muling triplets bago kayo magpakasal. Nakakahiya na kina Roxie kung hindi mo agad pakakasalan si Carmela ngayung araw. Nauna na naman ang honeymoon mo at ayaw namin na maulit muli ang mga nangyari noon." sagot ni Mommy. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksiyon ko sa kaalaman na balak nilang ipakasal agad kaming dalawa ni Carmela. Sa kaloob-looban ng puso ko masaya ako. Sila na mismo ang gumawa ng hakbang para magiging masaya kami ni Carmela.

"Gisingin mo na siya at ipapadala ko na sa kasambahay natin ang isusuot niyang damit Christian. Alam kong ito ang matagal mo ng gusto na mangyari. Kami na gumawa ng paraan para naman tuluyan ng matali sa iyo ang babaeng mahal mo. Sawa na ako sa kakatitig sa malungkot mong mga mata." sabat naman ni Daddy. Muling sumilay ang ngiti sa labi ko na hindi nakaligtas sa kanilang paningin. Agad na tumayo si Kurt at kinamayan ako.

"Congratulations Bayaw! Ano mang oras tuluyan ng matali sa iyo si Carmela." nakangiti nitong wika. Sumunod naman na tumayo si Ninong Roldan tsaka kinamayan din ako. Nagpasalamat ako tsaka nagmamadali kong binitbit ang tray na may laman ng pagkain. Akmang aalis na ako ng biglang nagsalita si Mira.

"Akala ko ba bawal magdala ng foods sa kwarto? Hindi bat iyan ang rules ng mansion na ito?" angal ni Miracle habang nakatitig sa hawak kong pagkain. Tiningnan ko ito ng masama.

"Exempted muna si Christian ngayung araw. Total naman araw niya ngayun kaya suportahan na lang natin siya." sabat ni Grandpapa. Nakangiti naman akong tumingin dito bilang tanda ng pasasalamat.

"Bilisan niyo na Christian. Gisingin mo na si Carmela dahil ano mang oras darating na ang kanyang mga magulang at ang judge na magkakasal sa inyo. After ng ceremony mamaya isusunod natin na pag-usapan ang kasal niyo sa simbahan." wika ni Mommy. Tumango ako at nagmamadali ng tumalikod sa kanila. Narinig ko pa ang kantiyaw ni Kurt pero hindi ko na lang pinanansin.

Pagkapasok ko ng kwarto ay nakita ko na nakaupo na ng kama si Carmela. Nakatakip pa rin sa katawan nito ang comforter kaya alam kong kakagising

niya lang. Agad na lumingon ito pagkapasok ko at nagtama ang aming paningin. Agad na sumilay ang ngiti sa labi ko habang inilalapag ang pagkain sa gilid ng kama at lumapit dito.

"Kanina ka pa ba nagising?" tanong ko dito at agad na ginawaran ng halik sa labi. Natigilan ito bago tumango.

"Nasaan tayo?" tanong nito at iginala ang tingin sa buong paligid ng aking kwarto. Alam kong hindi familiar sa kanya ang silid ko dahil noon pa man hindi siya nakakapasok dito. Although lagi siya noon dito sa mansion pero never akong nagpapapasok ng kahit sino sa loob ng kwarto ko. Tanging ang pamilya ko lang ang pwedeng pumasok pati ang ilang katulong para maglinis.

"Nandito ka sa kwarto ko. Sa mansion. "kaswal kong sagot pagkatapos ay inabot dito ang isang baso ng tubig. Inabot naman niya agad iyun at parang uhaw na uhaw na ininom. Napangiti

ako. Mukhag tama ang hula ko. Gutom na siya at marahil ay nahihiya lang na sabihin sa akin.

"Gusto mo bang gumamit muna ng banyo bago kumain?" tanong ko dito. Agad itong tumango kaya naman hinawakan ko ito sa kamay para tulungan makababa ng kama. Nagtaka pa ako ng makita kong hindi ito gumagalaw at mukhang wala itong balak na bumaba ng kama.

"Pwede bang tumalikod ka muna? Hubot hubad ako eh." wika nito na may halong hiya sa boses. Natigilan akong napatitig dito. Ibang Carmela ang nakikita ko ngayun. Wala sa mukha nito ang ma-prinsipyong Carmela at handang sumuway sa gusto kong sabihin. Ibang iba siya at nakikita ko sa kanya ngayun ang isang nahihiyang

Carmela habang nakayuko. Tumawa ako ng malakas at hinaplos ang kanyang mukha.

"Ngayun ka pa ba mahihiya sa akin? Ilang beses ko ng nakita iyan at n***** **n pa nga." sagot ko na may panunudyo sa boses. Napansin ko ang pamumula ng mukha tanda ng hiya. Lalo akong natawa. Naalala ko ang dating Carmela na nakayuko tuwing nakakasalubong ko noon. Isang Carmela na hindi makabasag pinggan. "

Sige na please. Na-si CR na ako." angal nito sa akin na may halong lambing ang boses. Tumawa ako at tumalikod na lang sa gawi niya. Naramdaman ko ang pagbaba nito sa kama at ang dahan-dahan na yabag ng lakad nito papunta ng banyo. Nakaisip ako ng kapilyuhan at agad na humarap dito at nakita ko ang hubad na katawan nito habang paika-ika na naglalakad.

"Ano ba sabi ko sa iyo tumalikod ka muna eh." wika nito at hindi malaman kung paano tatakpan ang hubad na katawan. Tumawa lang ako sa lumapit dito.

"Nakita ko na iyan. Wala ka ng dapat na ikahiya." nakangiti kong sagot at agad itong binuhat. Tili na lang ang naging sagot nito ng iangat ko sa iri kasabay na paglakad ko papunta ng banyo. Dahan-dahan ko siyang ibinaba ng makapasok na kami at tinitigan ang hubad nitong katawan. Hindi ko alam pero biglang nabuhay ang aking pagkalalaki habang nakatitig dito. Napalunok pa ako ng makailang ulit bago dahan-dahan na bumaba ang aking mukha patungo sa labi nito..

"Teka lang.. bad breath na ako. Magto- tooth brush muna ako." narinig ko pang angal nito na tuluyan ng lumapat ang labi ko sa labi niya. Agad naman itong nanguyapit sa akin na lalong nagpasidhi ng nararamdaman kong pagnanasa.

Agad na naglakbay ang aking mga kamay sa ibat ibang parte ng katawan nito. Para akong sinisilaban sa sobrang

init na nararamdaman.

"Mamaya na tayo maliligo. Let me taste you first." wika ko dito ng pansamantala kong iniwan ang labi nito. Hindi naman na ito sumagot habang mahigpit na nakakapit sa akin. Iniwan ko na ng tuluyan ang labi nito at bumaba ang aking halik papunta sa magkabilaan nitong pasas. Buong gigil kong s******p iyun na siyang naging dahilan ng pagpakawala nito ng malakas na ungol. Alam kong ito ang kahinaan ni Carmela. Nararamdaman ko kasi na tuwing s********p ko ang parteng iyun ay parang nawawala ito sa kanyang sarili kaya nag-concentrate ako sa parteng iyun bago ko siya inalalayan na maupo sa may lababo.

"Wait lang..pwede ba dito iyang iniisip mo?" tanong nito habang nakatitig sa akin ng unti-unti kong hinuhubad ang saplot ko sa katawan.

"Lets try! Kahit saan pwede!" sagot ko.

Nakita ko ang paglunok nito ng makailang ulit ng tumampad sa kanyang mga mata ang wala ng saplot na pagkalalaki ko.

"Pero..." naputol pa ang iba nitong sasabihin ng muli ko itong hagkan sa labi. Baka hahaba pa ang pag-uusap. Kailangan namin bilisan dahil ano mang sandali dadating na ang judge na magkakasal sa amin. Isa pa kailangan na naming kumain dahil nakakaramdam na din ako ng gutom. Pero sa ngayun, siya muna ang kakainin ko.

Muli ko siyang binuhat pababa ng lababo. Hindi ko na kaya pang magtiis. Gusto ko na muling ipasok ang sandata ko sa masikip niyang lagusan.

Pinatalikod ko siya habang mariin na nakahawak ang kanyang kamay sa lababo ng Cr. Pinaghiwalay ko ang kanyang hita habang naka-bend sya ng kaunti at dahan dahan kong ipinasok ang nanggagalit ko ng sandata sa kanya. Pareho kaming napaungol at hinawakan ko siya sa baywang habang patuloy ang pag-atras abante ko sa kanya mula sa likuran.

"Ohhhh Carmela....ang sikip mo talaga! " wika ko habang buong gigil ko siyang binabayo mula sa kanyang likuran. Damang-dama ko ang init ng kanyang lagusan na siyang nagbibigay sa akin ng masidhing libog at lalong nagpasiklab sa aking pagnanasa.

"Christian..Gosh, ang sarap! Punong puno ako!" wika nito na sa kabila ng pag-ungol. Lalo naman akong ginanahan sa aking ginawa. Sa wakas nandito na ang mahal ko at pwede na namin itong gawin ano mang oras namin gustuhin.

Masarap makipagtalik kapag ang babaeng kanilig mo ay mahal na mahal mo.

"Right! I love you Carmela...I love you so much!" wika ko sa kabila ng malakas na pag-ulos. Ano mang sandali ay lalabasan na ako dahil sa sobrang init ng pagkababae nito na lumulukob sa aking sandata.

"Christian,, ayan na naman...lalabas na! sigaw nito sa kabila ng malakas na salpukan ng aming katawan. Buong gigil pa akong kumadyot bago ko naramdmaman ang pagbulwak ng aming pinaghalong katas sa loob ng sinapupunan nito. Tagaktak pareho ang aming pawis ng maghiwalay kami kaya naman agad kong hinagilap ang tuwalya para punasan ang pawis na tumutulo sa noo ni Carmela.

"Grabe ka...sobrang libog mo!" Wika pa nito sa kabila ng lahat. Natawa naman ako at niyakap ko ito.

"Ako lang ba? Ikaw din naman ah?" sagot ko. Tumawa ito at pinindot ako sa ilong.

Napuno muna ng tawanan ang buong bahagi ng banyo bago kami sabay na naligo. Pakiramdam ko ako na ang pinakamasayang lalaki sa mundo. Sa wakas.....ano mang oras mula ngayun matatali na sa pangalan ko ang babaeng pinakamamahal ko.

Chapter 155

CHRISTIAN POV

Inabot din kami ng ilang oras ni Carmela sa loob ng banyo bago matapos maligo. Biglang nakalimutan namin ang gutom dahil sa pagiging mapusok namin sa isat isa. Nawala din sa isip ko na hinihintay pala kami sa living room ng aming pamilya.

Hindi ko maiwasan na mapangiti habang pinagsaluhan namin ang pagkain na dala ko kanina. Pareho kaming nakasuot ng roba at nakakaramdam na naman ako ng pag- iinit ng makita ko ang makinis nitong legs. Paano ba naman bahagyang lumihis ang laylayan ng roba at kita ko ang makinis nitong hita kaya hindi ko maiwasan na mapalunok.

"Siya nga pala? Anong lugar ito? Bakit mukhang nandito lahat ng gamit mo?

Nandito ba tayo sa isa sa mga condo mo?" tanong nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na matawa bago sumagot.

'Nandito tayo sa mansion. Lasing na lasing ka kagabi kaya dito na lang kita dinala" sagot ko habang may nakaukit na ngiti sa labi. Nakita ko ang pagkagulat sa mukha nito at inilibot ang tingin sa paligid.

"Kwarto mo dito sa mansion?" tanong nito. Tumango naman ako.

"Why? May ibang lugar pa ba na pwede kong pagdalhan sa iyo?" tanong ko na may ngiti sa labi. Kapansin-pansin ang pagkamangha nito habang inililibot ang tingin sa paligid.

CARMELA POV

"Bakit dito? I mean..baka makita ako ng pamilya mo. Nakakahiya sa kanila." Sagot ko.

"Saan ba dapat? Dont tell me na ayaw mo silang makita? Dont worry kagabi pa nila alam na kasama kita dito sa kwarto." kaswal na sagot nito. Bigla naman akong kinabahan at the same time nakaramdam ng hiya. Agad ko tuloy tinapos ang pagkain.

Pagkatapos ay tumayo ako at inikot ang kwarto. Naalala ko pa, hindi nagpapapasok ng ibang tao sa kwarto nito si Christian. Gustuhin ko man na silipin ito noon kaya lang hindi ako pinahihintulutan ni Arabella dahil magagalit daw ito. Masyado daw maselan lalo na sa mga personal na gamit.

"Something wrong?" tanong nito sa akin at pumasok sa loob ng banyo. Sumunod naman ako dito. Naabutan kong naghuhugas ito ng kamay at nagto -tooth brush. Pinapanood ko lang ito sa kanyang ginagawa. Nang mapansin ko na tapos na ito tsaka ulit ako nagsalita.

"Hindi bat bawal akong pumasok dito? Bakit dito mo ako dinala?" Nakita ko ang pagsilay ng ngiti sa labi nito bago lumapit sa akin.

"Noon iyun. Pero ngayun pwede na." sagot nito

"Bakit?" tanong ko.

"Kasi, mahal kita! Ikaw ang gusto kong makasama habang buhay. Simula ngayung araw na dito ka na matutulog katabi ko." sagot nito sa akin. Parang gusto ko naman maiyak sa sinabi nito. Napangiti ito sa aking reaksiyon at ipinantay ang mukha niya sa mukha ko.

Amoy na amoy ko ang amoy ng toothpaste na ginamit nito. Bahagya tuloy akong nailang sa isipin na nakapag-toothbrush na pala ito samantalang ako hindi pa. Pero ang pagkailang na iyun ay lalong nadagdagan ng walang anu-ano ay lumapat ang labi nito sa labi ko.

"Wait lang...magtotoothbrush din ako. " wika ko dito habang pilit na kumakawala sa halik nito. Nakita ko ang pagpigil nitong pagngiti. Iningusan ko ito.

"Mabango pa rin naman ang labi mo kahit hindi ka nagto-toothbrush Darling." sagot nito. Irap lang ang naging sagot ko at pumunta na ng lababo. Agad akong nagtoothbrush habang napansin ko naman na lumabas na ng banyo si Christian.

Hindi ko alam kung bakit may mga pang-personal hygiene ako dito sa banyo. May mga nakita din akong mga make up at lipstick na hindi pa nabubuksan at mukhang bagong bili lang, Lipstick lang naman ang ginamit ko sa mga iyun dahil simula ng pumasok ako sa military bihira na lang akong naglalagay ng kung anu-ano sa

mukha.

"Pagkalabas ko ng banyo ay napansin kong nakabihis na si Christian. Naka polo shirt ito at maong pants. Simple lang ang kanyang suot pero gwapong- gwapo ito sa paningin ko. Iniabot pa sa akin ang hawak nitong naka-hanger pa na white dress.

"Wear this! Hinahantay na nila tayo kaya kailangan na nating makababa." wika nito. Iningusan ko lang ito at sininyasan siyang tumalikod muna.

"why? Nakita ko naman na lahat iyan ah." wika nito na may halong pagmamaktol ang boses. Pinandilatan ko ito.

"Alangan naman na manonood ka habang nagbibihis ako." asik ko dito. Natawa naman ito bago tumalikod,

"Huwag mong ulitin ang ginawa mo kanina ha? Hanggat wala akong sinasabi na pwede ka ng humarap, huwag kang humarap." wika ko. Hindi naman ito umimik kaya napailing na lang ako.

Agad kong isinuot ang white dress na iniabot nito sa akin. Parang isinukat sa akin ang size. Ang ganda din ng lapat sa katawan ko. Hanggang sakong ang haba pero kitang kita pa rin ang hubog ng aking katawan. Napangiti ako.

"Done." wika ko. Agad naman itong humarap at nakita ko ang pagngiti nito habang nakatitig sa akin.

"Perfect! Ikaw talaga ang tunay na diyosa Darling. Kaya love na love kita eh." wika nito sa akin. Pagkatapos ay inalalayan akong makaupo sa kama. Nagtataka man pero nagpatianod na din ako.

"Alam mo bang kanina pa nila tayo hinihintay sa ibaba?" wika nito sa akin habang hawak ang isang napakagandang sandals. Isinuot niya ito sa aking paa kaya hinayaan ko na lang, Feeling ko tuloy ako si Cinderella.

"Ha? Ba-bakit ngayun mo lang sinabi? tanong ko. Nahihiya talaga akong magpakita sa mga Villarama ngayung araw. Baka kung anong isipin nila sa akin. Tiyak na alam nila na may kababalaghan kaming ginagawa ni Chrisitian dito sa kwarto.

"Nawala sa isip ko eh." kaswal nitong sagot. Tapos na nitong isuot sa akin ang sandals. Tumayo at naglakad ako ng ilang hakbang para malaman ko kung komportable ba ako sa sandals na ito. Natuwa naman ako dahil katulad ng dress parang isinukat din ang size ng sandals sa akin.

"Parang hindi pa ako ready na makita nila ako. Isa pa nakakahiya! Baka isipin nila easy to get ako. Isa pa hanggang ngayun nakokonsensya ako kapag naiisip ko ang mga kagagahan na ginawa ko noon." sagot ko

"Malabong pag-isipan ka nila ng ganyan Darling. Excited na silang lahat na makita tayong dalawa na magkasama. Huwag kang mag-alala ako ang bahala sa iyo. Isa pa alam nilang halos lumuha ako ng dugo sa kakahintay sa iyo kaya imposible iyang iniisip mo." sagot nito sa akin at agad akong nilapitan. Tinitigan ako nito sa mukha kasabay ng paghalik sa noo ko.

"Kahit na. Nahihiya pa rin ako sa kanila eh. Sa dinami-dami ng katangahan na ginawa ko noon pakiramdam ko hindi na ako bagay sa pamilya niyo." sagot ko naman. Nakita ko ang pagseryoso ng mukha nito habang nakatitig sa akin. Hindi marahil nagustuhan ang sinabi ko.

"Dont worry Carmela. Kahit na anong mangyari....nandito ako sa tabi mo. Hindi ganyan ang pamilya ko. Naiintindihan ka nila kaya nga nasa ibaba sila. Hinihintay ka nilang makita.

sagot nito. Muli akong natigilan.

"Pwede bang sa susunod na lang? Parang ayaw kong lumabas ng kwarto eh." sagot ko dito. Natigilan itong napatitig sa akin. Pagkatapos ay unti- unting sumilay ang ngiti sa labi nito.

"Ayos lang din naman kung ayaw mong lumabas dito. Pabor sa akin iyun. Pwede kitang angkinin kapag gusto ko. sagot nito na may halong panunudyo ang boses. Agad na nanlaki ang aking mga mata lalo na ng makita ko na tinitigan ako ng malagkit.

"Manyak!" hindi mapigilan na sigaw ko dito. Napahalakhak naman ito. Pagkatapos ay hinawakan na ang aking kamay.

"So, lets go na? Hinihintay na nila tayo. I think nandyan na din sila Mommy at Daddy mo. Baka kung ano na ang iniisip nila sa atin. Huwag na nating hintayin na katukin tayo dito sa kwarto." wika nito na may halong panunudyo ang boses. Natigilan naman ako sa isiping bakit pati sila Mommy at DAddy at napasugod dito sa mansion?

"Ha? Pati sila? Ba-bakit daw? Anong meron?" Nagtataka kong tanong. Natigilan ito. Pagkatapos ay matiim akong tinitigan. Bigla akong nakaramdam ng kaba.

"Marry me Carmela!" Agad na wika nito sa akin. Kitang kita ko ang kislap ng pagmamahal sa mga mata nito habang nakatitig sa akin. Para naman akong natulala sa narinig dito. Hindi ko inaasahan na muli akong alukin ng ganito ni Christian. Ilang sandali lang ay hindi ko na napigilan pang mag- unahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata.

"Ta-talaga ba? Sigurado ka?" wala sa sarili kong tanong. Nakangiti itong tumango sabay pinunusan ang aking luha.

"Bakit ka umiiyak? Huwag mong sabihin tatanggihan mo na naman ako? "bakas sa boses ang hinanakit na tanong. Agad akong napayakap dito kasabay ang malakas na pag-iyak.

"Bakit naman ako tatanggi? Matagal ko ng inasam ito Christian. Hindi mo lang alam na sobrang pinagsisihan ko ang pagtalikod ko sa engagement natin noon." sagot ko habang patuloy ang pagpatak ng luha sa aking mga mata.

"Talaga ba? Totoo?" tanong nito at kumalas sa pagkakayakap sa akin at tinitigan ako sa mga mata. Nakangiti akong tumango.

"God! Hindi mo lang alam kong paano mo ako pinasaya ngayun Darling! Promise, hindi mo pagsisisihan ang ginawa mong pagpayag na magpakasal tayo ngayun." sagot nito sa akin. Muli akong natigilan na napatitig dito.

"Ngayun?" tanong ko. Nakangiti itong tumango. Pinunasan pa nito ang luha sa aking mga mata.

"Yes...ngayun na. Inayos na ng pamilya natin ang tungkol dito. Baka daw magbago na naman ang isip mo eh." wika nito na may halong biro ang pagkakasabi. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti.

Mukhang ayaw na nga nilang bigyan ako ng chance pa para makatakas ulit. Sabagay, wala sa bokabularyo ko na tatanggi sa kasal na inaalok ni Christian sa akin. Kung ngayun gagawin ang kasalan namin much better. Ayaw ko na din na maagaw ito ng iba sa akin. Handa ko na siyang ipaglaban kahit kanino. Hindi na ako papayag na may ibang babae na aali- aligid dito.

"Sila na mismo ang tumawag ng judge na magkasal sa atin ngayun. Huwag kang mag-alala..pagkatapos ng kasal natin mamaya isusunod ang pag-uusapan tungkol sa kasal natin sa simbahan. Gusto lang na makasiguro ng pamilya natin na hindi mo na ako tatakasan which is pabor naman sa akin ito dahil hindi na kita hahayaan pang makaalis sa tabi ko.." wika nito. Natawa naman ako kahit na bakas pa ang luha sa aking mga mata.

"Sigurista lang?" sagot ko sa kawalan ng masabi. Tumango ito at hinawakan ako sa kamay.

Agad naman akong tumingkayad para gawaran ito ng halik sa labi. Wala lang... gusto ko lang iparamdam dito kung gaano ako kasaya ngayun. Napangiti naman ito at hinapit ako sa baywang at gumanti ng mapusok na halik.

"God! Nakaka-addict ka Darling. Hindi mo lang alam kong gaano ko kagusto kang angkinin ngayun muli." anas nito ng maghiwalay ang aming mga labi. Muli kong nakikita ang lagablab ng pagnanasa sa mata nito. Napalunok ako ng aking laway lalo na ng maramdaman ko na nag-uumpisa na naman maglulumikot ang mga kamay nito sa aking katawan.

"Akala ko ba hinihintay na nila tayo? Sayang naman ang effort ko sa pagsuot ng dress na ito kung huhubarin mo lang ulit." wika ko dito. Natigilan ito kasabay ng malakas na pagbuntong hininga. Hindi ko mapigilan ang matawa ng nagmamadali itong kumalas sa akin at humakbang ng ilang distansya. Para kasing bigla itong napaso sa akin sa hindi malaman na dahilan.

"Yah......Shit! Ang hirap magpigil lalo na kapag tayong dalawa lang ang nandito sa kwarto." wika nito. Natawa ako.

"Ikaw talaga! Kiss lang ang ibinigay ko sa iyo kung saan-saan na naman napunta ang imagination mo." tudyo ko dito. Natawa na lang din at pagkatapos ay muling hinawakan ako sa kamay at hinila palabas ng kwarto.

"Lets go! Importanteng makasal muna tayo bago kita muling angkinin." wika nito. Nagpatianod naman ako dito. Diretso kaming naglakad papunta sa living room kung saan naghihintay sa amin ang aming pamilya.

Pagkadating pa lang namin sa loob ng living room ay agad kaming sinalubong ng matamis na ngiti ng lahat. Kahit na nahihiya ay agad akong nagbigay galang sa kanilang lahat. Lalo na kina

Grandmama at Grandpapa na hindi maalis-alis ang ngiti sa labi. Nang dumako naman ang tingin ko kina Miracle at Arabella ay may panunudyo ang tingin ng mga ito sa akin.

Para naman hindi mailang ay ibinaling ko ang tingin kina Mommy at Daddy. Masaya silang nakangiti sa akin kaya agad akong yumakap.

"Sa wakas matutupad na din ang matagal na pangarap namin na maikasal kayo ni Christian." Wika ni Daddy sa akin. Agad akong napangiti. Pabiro naman akong kinurot ni Mommy sa tagiliran.

"Ikaw talagang bata ka! Nagpaalam ka lang kagabi na magbonding kayo ng kaibigan mo tapos malaman-laman namin na nandito ka pala sa mansion." wika ni Mommy na may halo ng panunudyo ang boses nito. Agad naman akong namula sa pagkapahiya. Nagtawanan naman ang lahat dahil sa naging reaksiyon ko.

"May magandang nangyari ang pagkalasing niya kagabi. Agad siyang naiuwi ni Christian dito sa mansion. Isa pa mukhang masusundan na agad ang triplets." sabat naman ni Tita Carissa. Parang gusto ko naman magpalamon sa lupa dahil sa matinding hiya na nararamdaman.

"Mama! Papa!" Napalingon ako ng marinig ko ang masayang boses ng aking mga anak. Pawis na pawis ang mga ito at halatang galing sa pakikipaglaro. Agad ko silang niyakap at hinalikan.

"Saan ba kayo galing? Bakit pawis na pawis kayo?" tanong ko sa kanila. Hindi naman sila nakasagot dahil ibinaling ng mga ito ang attention kay Christian. Kita ko ang tuwa sa mga mata ni Christian habang yakap-yakap ang triplets. Hindi ko mapigilan ang maluha sa magandang eksena na nasaksihan sa mag-ama.

Tama na ang pakikipagtikis. Huwag ng pairalin ang katigasan ng ulo. Dapat lang na magpakasal na kami ni Christian para sa kaligayahan ng lahat. Isa pa gusto kong mabigyan ng kompletong pamilya ang aming mga anak. Nahihiya na din ako sa kanya- kanya naming mga magulang dahil kahit sila ang apektado sa sitwasyon namin ni Christian noon.

Masayang kulitan ang naganap sa amin ng mga anak ko bago sila dinala ng mga kasambahay patungo sa entertainment room para makapag- usap ang buong pamilya.

"So, paano ba iyan. Umpisahan na natin ang kasal para matapos na. Mukhang naiinip na si Christian eh." sabat ni Grandpapa. Sabay-sabay naman kaming napatingin kay Christian at kitang kita ang pamumula sa mukha nito. Mukhang nakaramdam din ng pagkailang ang loko. Mukhang huling-huli ng lahat ang kung ano man ang tumatakbo sa isip nito.

Saksi ang aming pamilya sa simpleng ritwal ng kasal namin ni Christian na idinaos lang din dito sa loob ng living room. Pinaka-highlight ang pagpirma namin sa marriage contract. Wala ng atrasan. Simula ngayung araw......

tuluyan na Akong nagiging Misis  Carmela Gonzales Villarama.

Chapter 156

CARMELA POV

"Congratulations! Welcome to Villarama family!" masayang wika ni Ate Miracle sa akin pagkatapos ng aming kasal. Isang masayang ngiti naman ang aking pinakawalan bago sumagot.

"Thank you Ate Miracle... Hindi nyo lang alam kung gaano ako kasaya ngayun. Sa kabila ng sakit ng kalooban na ibinigay ko kay Christian nandyan pa rin kayo. Hindi niyo ako sinukuan. Hindi man lang ako nakarinig ng kahit na anong masamang salita mula sa inyo. Bagkos nandyan kayo at patuloy niyo akong iniintindi." Nakangiti kong sagot.

"Ikaw ang pangarap na babae ng kakambal ko noon pa Carmela. Wala kaming karapatan na husgahan ka sa ano mang gusto mong gawin sa buhay mo. Ipinaglaban mo kung ano ang gusto mo at kahit na nakikita namin na ang kapalit noon ay ang pagdurusa ng kapatid namin, hindi pa rin namin maiwasan na ipagmalaki ka sa iba. Imagine....nagawa mong makipaglaban

sa mga salot ng lipunan. Halos itinaya mo ang iyong buhay para doon kaya para sa akin, isa kang bayani at kahit ano ang mangyari, ipinagmamalaki ka namin." mahabang sagot nito. Naluha naman ko.

"Thank you Ate...asahan niyo po mamahalin ko si Christian sa abot ng aking makakaya. Hinding hindi ko na siya sasaktan. Sya na po ang magiging first priority ko." nakangiti kong sagot. Agad naman tumango si Ate Miracle tsaka ako hinawakan sa kamay.

"Masaya ang buong pamilya sa naganap na pag-aayos niyong dalawa ni Christian. Huwag kang mag-alala, sigurado kami na ikaw lang ang mahal ng kapatid namin." sagot nito. Punong puno naman ng tuwa ang puso ko dahil

sa narinig dito. Ibinaling ko ang paningin sa paligid. Kompleto ang buong pamilya para i-celebrate ang naganap na kasal namin kani-kanina ni Christian. Naplantsa na din ang magiging kasal namin sa simbahan.

Three months from now susumpa na kaming dalawa ni Christian sa harap ng dambana para magsasama sa hirap at ginhawa. Excited na ang lahat lalong lalo na kami ni Christian.

"Bakit parang kanina pa nangingiti diyan ang asawa ko? Wala ka bang balak na makijoin sa mga nagsasayahang pamilya?" nagulat pa ako ng bigla akong tapikin ni Christian sa balikat. Hindi ko man lang namalayan na iniwan na ako ni Ate Miracle. Marahil hindi ko siya narinig kanina dahil lumilipad ang utak ko.

"Wala lang. Hindi ako makapaniwala sa bilis ng pangyayari. Naglasing lang ako kagabi pagkatapos nagising na

lang ako na isa na akong Misis Villarama." Nakangiti kong sagot. Agad naman gumuhit sa labi nito ang nanunudyo na ngiti.

"Bilib ka na ba sa bilis ng diskarte ko?" tanong nito. Hindi ko naman mapigilan ang matawa.

"Anong diskarte ang sinasabi mo? Parang wala naman akong nararamdaman ah?" Biro ko. Agad na nabura ang ngiti sa labi nito at nagtatampo akong tinitigan.

"Sige...ganyan ka naman palagi eh. Lagi mo na lang pinapasama ang loob ko." sagot nito. Lalo naman lumawak ang pagkakangiti ko dito. Hindi ko akalain na may ganitong klaseng ugali si Christian. Ang kilala ko kasing Christian ay seryoso at halos ayaw nga akong pansinin nito noon. Pero ngayun heto siya at may patampo-tampo pang ipinapakita sa akin.

 "Joke lang iyun. Ikaw talaga...masyado ka naman madamdamin eh. Hindi ka na mabiro." sagot ko. Agad akong kinabig at hinalikan sa labi.

"Akala ko walang bilib sa akin ang asawa ko eh. Paparusahan sana kita mamaya kung ganyan ka palagi." wika nito. Agad naman akong namula sa sinabi nito.

"Hmpp sasabay ako kina Mommy pauwi ng bahay. Hindi pa naman tayo kasal sa simbhan kaya sa amin muna ako uuwi." sagot ko. Natigilan ito pagkatapos ay seryoso akong tinitigan.

"Akala ko ba pumapayag ka na dito titira? Hindi ako papayag na uuwi ka pa sa inyo. Kakausapin ko sila Tita at Tito tungkol dito. Ikinasal tayo sa batas ng Pilipinas kanina kaya hindi ka na pwedeng humiwalay ng bahay sa akin. Kung nasaan ako dapat nandoon ka din. seryosong wika nito. Parang gusto ko naman matawa. Nagbibiro lang naman ako eh.

Siyempre naman kung nasaan ang asawa ko doon ako. Wala akong balak na humiwalay sa kanya noh? Baka mamaya masalo pa ito ng iba. Hindi ko kayang tanggapin iyun. Baka dadanak ang dugo kapag mangyari iyun. Nangako na ako sa sarili ko na ipaglalaban ko na si Christian kahit na anong mangyari. Akin lang ang asawa ko!!!

"Ikaw talaga, binibiro lang naman kita eh. Napaka-seryoso mo talaga.

Siyempre naman kung nasaan ang ama

ng triplets doon din kami." nakangiti kong wika. Muling gumuhit ang ngiti sa labi nito. Pinanggigilan pang

pinaghahalikan ang mukha ko kaya hindi ko mapigilan ang matawa ng malakas. Agad naman napukaw ang attention ng buong pamilya.

Napalingon pa silang lahat sa amin na may mga nakaguhit na ngiti sa labi.

Nahihiya naman akong nakurot sa 

tagiliran niya si Christian. Hinuli naman ang kamay ko nito at iginiya ako papunta sa lahat para makihalubilo.

"Parang hinahanap ko tuloy ang ganyang lambingan namin ni Kurt! Ganyan na ganyan kami noong bago pa kaming kasal eh." narinig kong wika ni Arabella ng makalapit kami. Bigla naman sumeryuso ang mukha ni Kurt at tinitigan ang asawa. Mukhang bigla itong nahiya sa lumabas sa bibig ni Arabella.

"Mahal, ano ba iyang sinasabi mo? Baka isipin ng lahat wala na akong ka- sweet-sweet sa katawan.........na pinapabayaan na kita." nagtatampo na sagot ni Kurt. Napataas naman ng kilay niya si Arabella.

"Talaga naman eh. Lagi ka na lang busy sa trabaho. Halos isang taon na din tayong hindi nakakapasyal sa ibang lugar." sagot nito at humalukipkip pa.

"hay naku, umandar na naman ang pagiging matampuhin ng mahal ko. Sige na nga...aayusin ko lahat ng schedule ko sa opisina at magbabakasyon tayo kahit saan mo gusto."sagot nito sa kunwaring nagtatampong asawa. Agad naman nagningning ang mga mata ni Arabella dahil sa narinig.

"Suss! Nag-iinarte lang iyan. Ang bilis mo talaga magpapaniwala diyan kay Arabella Kurt." biglang sabat ni Christian. Hindi naman namin mapigilan ang matawa.

"Truth! Kakabakasyon nyo lang last month sa hongkong pagkatapos sasabihin ni Arabella na one year na kayong halos hindi nakakagala? Eh di wow, isa ka talagang dakilang andres de saya Kurt!" tatawa-tawang sagot ni Ate Miracle. Tumawa lang si Kurt at mukhang hindi naman ito apektado sa mga sinasabi nila Christian at Carmela. 

Bagkos ay inakbayan pa nito ang asawa.

"Basta request ng asawa ko, walang dahilan para tumanggi ako! Kahit na araw-araw pa kami magbakasyon, ayos lang!" sagot nito. Agad naman binelatan ni Arabella nag mga kapatid. Tawanan ang namayani sa buong paligid.

"Ikaw talagang bata ka! Baka mamaya magagalit na iyang mga in-laws mo sa mga pinanggagawa mo ha? Kung makademand ka sa asawa mo grabe!" sagot ni Mommy Carissa. Agad naman napayuko si Arabella. Mukhang guilty ang loka.

"Siya nga pala Christian, Carmela...dito na kayo sa mansion tumira ha? And Bestie, ayos lang ba iyun sa inyo? Alam kong kakabalik lang ni Carmela pero mukhang mawawalay na naman siya sa inyo." wika ni Tita Carissa.

Agad naman tumango si Mommy.

Sinulyapan pa ako ng makailang ulit bago sumagot.

"Ayos lang Bestie. At least kapag dito sya sa mansion, baka hindi na masyadong magiging matigas ang ulo nyan." sagot ni Mommy na may halong biro ang boses. Parang gusto ko naman umangal sa sinasabi nitong matigas ang ulo ko.

"Thank you Bestie. Ikaw na talaga ang pinakamabait na mother in law sa balat ng lupa." Pabiro na wika ni Mommy Carissa dito. Natawa naman si Mommy.

"At least alam kong nasa maayos na kamay na ang pasaway kong anak. Isa pa pwede ko naman sila bisitahin dito anytime na gusto namin." sagot ni Mommy na agad naman sinang- ayunan ng lahat.

Nagiging maayos ang pag-uusap ng lahat. Noon ko pa sana naranasan ang ganitong saya kung hindi lang naging matigas ang ulo ko. Gayunpaman, babawi ako ngayun. Ipapakita ko sa lahat na worth it ang paghihintay at pagmamahal na ibinigay sa akin ni Christian. Sana magiging maayos ang lahat at wala ng darating pang kahit na anong pagsubok sa aming buhay.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Nagiging masaya ang pagsasama namin ni Christian sa mansion habang inaayos ang aming kasal. Hindi ito nabigo na ipadama sa akin kung gaano ako kahalaga dito sa kabila ng pagiging abala nito sa trabaho. Maayos ang pakikitungo sa akin ng lahat ng tao sa mansion. Mabait sila Grandmama at Grandpapa. Gayun na din sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel.

Yes..Mommy at DAddy na din ang tawag ko sa kanila dahil certified daughter in law na nila ako. Hindi ko akalain na mag-i-enjoy ako sa

pananatili sa loob ng mansion. Pakiramdam ko hindi na ako sa iba sa kanilang lahat.

Isang umaga. Masaya kaming bumaba ni Christian patungong dining area. Naabutan namin ang seryusong mukha nila Mommy Carissa at Daddy Gabriel. Mukhang hindi maganda ang gising ng mga ito kaya naman agad kaming nagbigay galang sa kanilan.

"Naglabas ng statement kagabi si Aurea tungkol sa panluluko daw na ginawa mo sa kanya. Basta mo na lang daw siya iniwan pagkatapos ng ilang taon niyong relasyon." agad na wika ni Daddy kay Christian. Pareho kaming natigilan. Hindi ko naiwasan na maikuyom ang aking kamao dahil bigla akong nakaramdam ng pagkainis.

"God! Ano ito Christian, akala ko ba nakausap mo na ng maayos ang babaeng iyun? Bakit may ganitong statement ang lumalabas sa dyaryo at telebisyon?" agad na sabat ni Mommy Carissa. Kita sa mukha nito ang stress habang nagpapalipat-lipat ang tingin sa aming dalawa ni Christian.

"Walang reason para maglabas siya ng ganyang statement. Kinausap ko na siya noong welcome party kaya wala ng dahilan para patulan ang ganyang issue. Hayaan niyo po kakausapin ko siya tungkol dito. Hindi ako papayag na patuloy siyang maglalabas ng false statement tungkol sa akin..tungkol sa sinsabi niyang relasyon kuno naming dalawa." sagot ni Christian at hinawakan ako sa kamay. Ipinaghila pa ako ng upuan para makaupo tsaka naman ito tumabi sa akin.

"Gusto pa yata sirain ng Aurea na iyun ang pangalan mo. Ang tiwala ng asawa mo sa iyo. Ayusin mo ang gulong ginawa ng babaeng iyan Christian.

Ayaw ko ng masangkot pa ang pamilya na ito sa ganyang klaseng iskandalo. Isa pa, masaya na kayo ni Carmela at ayaw kong ma-stress ang isa sa inyo sa mga ganitong klaseng issue." wika ni Mommy Carissa. Hindi ko naman alam kung paano mag-react. Mukhang totoo nga ang sinasabi sa akin ni Lucy tungkol sa babaeng iyun.

Tahimik lang akong nakaupo dito sa dining table. Sino ba naman kasi ang matutuwa. Kay aga-aga pero ito agad ang sumalubong sa amin na balita. Nakakasira ng araw.

"Dont worry po Mommy. Malaki po ang tiwala ko kay Christian. Hindi po ako papaapekto sa mga ganyang klaseng issue." sagot ko. Pagkatapos ay ako na mismo ang kumuha ng pagkain para sa asawa ko. Gusto ko kasing i-assure dito na hindi ako paapekto sa babaeng iyun. Kahit na ipagsigawan nya pa sa buong mundo lahat ng paninira patungkol sa asawa ko wala akong pakialam.

"Mabuti na lang at open minded ang asawa mo Christian. Gayun pa man ayusin mo pa rin ito. Ayaw ko ng pagpistahan pa ng media ang pamilya natin."sabat ni Daddy. Agad naman tumango si Christain.

"Huwag po kayong mag-alala Mom, Dad. Ako ang bahala tungkol dito." sagot ni Christian at binalingan ako. Matamis ko naman itong nginitian.

"Sya nga pala. Darating mamaya ang magsusukat ng damit mo Iha. Kami na ang bahala ng Mommy mo ang mag- aayos sa inyong mga invitations. Tapos sa food tasting naman sa weekend ang schedule niyo kaya magiging busy kayo in a whole week." baling sa akin ni Mommy Carissa. Nakangiti naman akong tumango sabay pasasalamat. Mabuti na lang at nandyan sila para tulungan kami sa pag-aayos ng mga dapat ihanda sa kasal namin. Hindi naman kasi ako pwedeng samahan ni Christian buong oras dahil may trabaho ito sa opisina. Isa pa may triplets din ako na dapat asikasuhin.

"Thank you Mommy. Hindi ko po talaga alam kung ano ang uunahin ko. Mabuti na lang at nandyan po kayo para tulungan kami." sagot ko. Tanging ngiti lang naman ang naging tugon ni Mommy Carissa at itinoon na ang buong attention sa pagkain.

Naging maayos naman ang buong umaga namin. Nakaalis si Christian papuntang trabaho samantalang nagpaalam naman sila MOmmy at Daddy na pupunta sa school na pinapasukan ng bunso nilang anak na si Rafael. Samantalang naging abala naman ako sa triplets hanggang sa magtanghali.

After lunch ng magpasya akong tawagan si Lucy. Sa susunod na araw na ang balik nito sa Mindanao kaya gusto kong makipagkita dito. Mabuti na lang at hindi ito abala kaya agad

itong nagpaunlak at sinabi na magkikita kami sa isang restaurant. Alam na din nito ang tungkol sa naganap na kasal namin ni Christian at ang paghahanda ng kasal namin sa simbahan. Gagawa daw ito ng paraan para makadalo dahil kinuha ko ito bilang isa sa mga magiging abay ko.

"Lulan ang sasakyan na pinapagamit sa akin ni Christian, agad akong nagdrive papunta sa restaurant na napag-usapan namin kung saan kami magkikita. Nadatnan ko na matiyagang naghihintay sa akin ni Lucy at ngumiti ito ng malapad na makita na parating ako. Agad itong nakipag-beso sa akin at nag congratulate dahil sa wakas nagiging akin din daw ng tuluyan ang lalaking pinakamamahal ko at ama ng aking mga anak.

"Hindi ko akalin na ganoon lang kabilis ang lahat. Kulang lang pala kayo sa communication eh. Pinahirapan nyo pa ang mga sarili niyo." nakangiting wika ni Lucy sa akin habang hinihintay namin ang order namin na pagkain.

"At malaking tulong ang nagawa mo kaya kami nagkaayos. Basta mo na lang ako ipinaubaya sa kanya ng gabing iyun. Dahil diyan hindi ako papayag na wala ka sa kasal ko ha? Ngayun pa lang magpaalam ka na sa mga superior mo dahil isusumpa talaga kita kapag hindi ka sisipot." Pabiro kong wika dito. Natawa naman ito.

"Dont worry. Hindi ko hahayaan na magiging broken hearted ulit ang taong nagligtas ng buhay ko. Isa pa parang kapatid na ang turing ko sa iyo kaya naman hindi ka mabibigo pagdating sa akin Carms. Darating ako kahit na harangan pa ako ng sibat!" nakangiti nitong sagot sa akin. Hindi ko naman mapigilan ang matawa.

Pagkatapos ay napansin ko ang bigla nitong pag-seryoso.

"Well, tiyak na alam mo na ang kalat na ginawa ng Aurea na iyun. Kagabi ko pa napanood ang tungkol doon pero mukhang wala lang sa iyo ah?" kapagkuwan ay wika nito sa akin. Bigla naman akong naging seryuso ng maalala ko ang kumalat na balita

kaninang umaga. Napabuntong

hininga ako at tinitigan si Lucy.

Isa ito sa mga dahilan kaya nakipagkita ako dito. Gusto kong turuan ng leksyon ang babaeng iyun. Kung sa akin lang naman walang problema, pero kung balak nitong sirain ang pangalan ng asawa ko hindi ako papayag. Ako na mismo ang gagawa ng paraan para manahimik ang babaeng iyun.

Chapter 157

CARMELA POV

Anong gusto mong gawin natin sa babaeng iyun?" seryosong tanong ni Lucy. Natawa naman ako dito. Kita ko kasi sa mukha nito kung gaano ito kagigil kay Aurea. Hindi

nakakapagtaka iyun kasi noon pa man karibal na talaga niya ito kay Enrique. Nagkaanak na sila lahat pero si Aurea pa rin daw iyun.

"Hindi ko din alam. Ikaw? May naisip ka ba?" tanong ko. Saglit itong nag- isip tsaka ako tinitigan.

"Mabilis ma-fall si Aurea sa mga mayayaman na lalaki. Kahit sikat siyang artista wala siya masyadong ipon. Ambisyosa ang bruha at buhay prinsesa ang lifestyle. I think we can use Enrique para masira siya." wika nito seryosong boses. Natigilan naman ako.

"paano natin magamit si Enrique kung wala na sila? I mean....hindi bat hiwalay na sila kaya ikaw naman ngayun ang kanyang hinahabol?" tanong ko.

"Hindi ako ang kanyang hinahabol. Ang anak namin. Nakarma ang gago. Sa sobrang deny nya noon sa anak namin siya ngayun ang nagmamakaawa para makilala syang ama. Paano naman kasi, balita ko inutil na siya at hindi na makapag-produce ng tagapagmana!" sagot nito. Hindi ako nakaimik.

"Huwag kang mag-alala. Ako ang bahala. Huwag mo ng isipin ang tungkol sa Aurea na iyun. Ako mismo ang magpaparusa sa kanila sa kawalang hiyaan na ginawa nila sa akin noon. Sisiguraduhin ko na last nya ng interview kagabi patungkol sa naging relasyon nila ni Christian.." wika nito sabay subo sa kinakain.

Kinabahan naman ako lalo na ng makita ko ang galit sa mga mata nito. Tumikhim muna ako bago nagsalita.

"Lucy, baka ano na iyan ha? Isipin mo, nasa serbisyo ka at huwag kang gumawa ng mga hakbang na makakasira sa pangalan mo." sagot ko dito. Tumitig muna ito sa akin tsaka mahinang natawa.

"Bruha ka! Hindi ko gagawin iyan nasa isip mo. Hindi ako ang kikilos kundi ang Enrique na iyun. Kung gusto nyang makita at makasama ang anak namin susundin niya dapat lahat ng gusto ko. nakangisi nitong wika. Hindi ko naman mapigilan ang matawa.

"Lukaret ka talaga! Akala ko kung ano na ang gagawin mo eh." sagot ko.

"Para namang hindi mo ako kilala! Hindi ako ganoon kasamang tao para gawin ang nasa isip mo noh? Kaya ang gawin mo ngayun itoon mo ang attention mo sa asawa mo. Huwag mo ng isipin pa ang Aurea na iyun dahil ako na ang bahala sa kanya....I mean si Enrique na ang bahala sa kanya." nakangisi nitong wika.

Pagkatapos namin kumain sa restaurant ay niyaya ako ni Lucy na magshopping. Dahil maaga pa naman agad akong nagpaunlak. Bihira lang kaming nakakapagbonding ni Lucy dahil abala ito palagi. Halos inikot namin ang buong mall buong maghapon. Gabi na ng makauwi ako ng mansion. Naghihintay na sa akin si Christian at agad ako nitong niyakap pagdating ko.

"Kumusta ang asawa ko?"nakangiti nitong wika pagkatapos akong halikan sa labi. Ngumiti ako bago ko ito sinagot.

"Ayos lang naman. Napasarap ang pag- uusap namin ni Lucy kaya ginabi na ako. Sinulit na namin ang araw dahil babalik na siva ng Mindanao," sagot ko dito. Nakangiti naman ako nitong inakbayan at sabay na kaming pumasok sa loob ng mansion.

Kinabukasan, pagkababa pa lang

namin ng dining area ay nagulat kami

dahil hindi namin naabutan sila

Mommy Carissa at Daddy Gabriel. Usually nauuna sila dito sa dining area kapag umaga kaya nakakapagtaka na wala sila ngayun. Agad naman tinanong ni Christian ang isang nakaantabay na kasambahay "Nasa labas po si Mam Aurea Sir... Galit po sabi noong security guard." sagot ng kasambahay. Agad naman napakunot ang noon ni Christian at nagmamadaling naglakad palabas ng mansion. Napasunod naman ako dito.

Naabutan pa namin ang pagwawala ni Lucy sa labas. Pilit itong pinipigilan ng mga kasama pero ayaw paawat ang bruha. Naghahanap talaga siguro ng sakit ng katawan.

"Alam kong ang babaeng iyun ang naglabas ng paninira sa akin! Ilabas niyo siya!" Narinig kong sigaw ni Aurea. Mukhang lasing habang patuloy na pinipigilan ng bading niyang alalay. ito Akmang susugod pa ng makita akong palabas kasama ni Christian.

"Iuwi mo na siya! Lasing sya at baka kung ano pa ang magawa namin kapag magtagal pa kayo dito! Hindi kami nangingimi na ipadampot sya sa mga pulis ngayun din!" narinig kong wika ng galit na si Daddy Gabriel. Hindi pa nga sumisikat ang araw pero nandito na si Aurea sa tapat ng bahay namin? Anyare?

"Hindi ako uuwi! Pagbabayaran ng babaeng iyun ang pagsira niya sa pangalan ko!" Galit na sigaw nito. Nagpanting naman ang aking tainga dahil sa narinig. Wala siyang karapatan na sumigaw-sigaw dito sa harap ng mansion, at lalong wala siyang karapatan na makipag-usap ng ganito ka bastos sa mga in-laws ko. Hindi na ako nakapagtimpi pa at agad na lumapit. Lalo naman nanlisik ang mga mata nito ng makita

"Ano ba ang pinagsasabi mong babae ka! Hindi kita kilala at pakialam ko sa buhay mo!" galit kong wika dito. Natigilan ito.

"Hindi kilala? Alam kong na- trigger ka sa nilabas kong statement kahapon kaya hinalungkat mo ang nakaraan ko. May nakakita sa iyo na kasama ni Lucy kahapon sa isang restaurant!" galit na sigaw nito. Umismid naman ako at tinaasan ang kilay.

"Hindi ko akalain na may pagka-

detective ka pala. Hindi ko din maintindihan kung bakit galit na galit ka ngayun. Pero isa lang ang masasabi ko! Wala akong kinalaman kung ano man ang mga kumakalat tungkol sa baho mo" galit kong sagot dito.

Natigilan ito.

"And by the way! Anong baho iyun Aurea? Sayang, dapat pala tinanong ko si Lucy kahapon para naman may idea ako...or di kaya kinuha ko na lang ang number ni Enrique para ako na mismo ang personal na magtanong sa kanya para naman katanggap-tanggap sa parte ko ang pagwawala mo dito ngayun sa harap ng aming bahay!" Pagpapatuloy kong wika. Gulat naman itong napatitig sa akin. Lalo akong lumapit dito at hinawakan siya sa panga.

"Kilalanin mo kung sino ang

kinakalaban mo Aurea! Hindi mo ako kilala at hindi mo alam kung paano ako magalit!" bulong ko dito. Pumiksi ito pero hindi niya nagawang tanggalin ang mahigpit kong pagkakahawak sa baba nito. Nginisihan ko ito.

"Marami na akong naitumba na tao. Sisiw na lang sa akin ang

magpatahimik ng madaldal na bunganga! Kaya kung ako sa iyo, mag- isip ka ng maraming beses bago mo ulit hahabul-habulin ang asawa ko!" bulong ko dito. Sapat lang na siya ang makarinig dahil ayaw kong marinig iyun nila Mommy at Daddy. Kahit papaano malaki ang respeto ko sa kanila at ayaw kong mag-isip sila ng masama sa akin. Pagkatapos kong sabihin ang katagang iyun at patulak kong binitawan ang baba ni Aurea.

Parang walang nangyari na bumalik ako sa kinaroroonan nila Mommy Carissa, Daddy Gabriel at Christian. Lahat sila ay seryosong nakatitig sa akin.

"iuwi nyo na siya! Ipaalala niyo sa kanya na ihanda niya ang sarili niya sa mga iskandalong lalabas simula ngayung araw.....at huwag niyo akong pagbintangan na ako ang may gawa noon. Maraming tao ang galit sa kanya dahil sa kakatihan niya kaya magbago na sya!" wika ko at humawak sa braso ni Christian. Ngumiti ako kina Mommy at DAddy at tumango naman ang mga ito at nagpatiuna ng pumasok sa loob ng mansion. Naiwan naman na malakas na umiiyak si Aurea.

Nakita ko pa kung paano ito hilahin ng kanyang mga alalay at sapilitan na isinakay sa kotse. Samantalang naglakad naman kami ni Christian pabalik ng mansion

"How did you know that?" tanong nito.

"Ang alin?" tanong ko.

"Ang tungkol sa kanya?" muling sagot nito.

"I have my own way!" maiksi kong sagot at sinabayan ng mahinang pagtawa. Naramdaman ko naman ang muli nitong pag-akbay sa akin.

"Sabihin mo na sa akin! Ikaw ba ang may gawa kaya nagwala ng ganoon si Aurea?" muling tanong nito. Umiling naman agad ako.

"Not me!...pero kilala ko kung sino." sagot ko. Huminto ito sa paglalakad at hinarap ako.

"Si Lucy....noon pa man kilala nya na si

Aurea. Actually, hindi lang kilala kundi

mortal na kaaway pa. Noong nasa Mindanao pa kami at nalaman niyang girl friend mo siya galit na galit siya lalo na ng malaman niya na ikaw ang ama ng triplets. Halos isumpa ka din niya ng mga panahon na iyun. Mas lalong tumibay ang pagsasamahan namin ni Lucy noong iniligtas ko siya. Ako ang sumalo sa bala na dapat sa kanya. Hanggang ngayun tinatanaw nyang malaking utang na loob sa akin ang bagay na iyun at sinabi nya sa akin na siya na daw ang bahala magpatahimik kay Aurea." mahaba kong wika.

"Well, I think mukhang mapagkakatiwalaan naman ang iyung kaibigan at may isang salita. Much better kung magfocus na lang tayo sa paparating nating kasal at huwag ng magpaka-stress pa sa ibang bagay." nakangiti nitong wika sa akin. Tumango naman ako.

**

Mabilis na lumipas ang mga araw. Nakaharap ako ngayun sa salamin habang pinagmamasdan ang aking sarili. Kakatapos lang akong ayusan ng mga make up artist. Sa wakas dumating na ang araw na pinakahihintay naming dalawa ni

Christian....Ang pagharap namin sa dambana.

"Alam kong marami pang hamon sa buhay ang aming haharapin. Pero alam kong malalagpasan namin lahat ng iyun basta kasama ko lang lalaking pinakamamahal ko. Mula noon, hangang ngayun siya lang at wala ng iba.

Mabuti na lang at tuluyan ng nanahimik si Aurea. Ibinulgar ni Enrique sa lahat ang ilang beses na pagpapa-abort ng babae. Ang mga batang inaasam ni Enrique na mabuhay dito sa mundo sa pag- aakalang iyun ang bunga ng kanilang pagmamahalan ni Aurea! Pero sadyang masama ang ugali ng babaeng iyun, ambisyosa siya at ayaw niyang mabuntis dahil masisira daw ang katawan niya. Ang katawan niyang ipinuhunan para makuha lahat ng naisin.

Tama si Lucy, mahilig sa mayayaman na lalaki si Aurea. Basta na lang umano nitong iniwan si Enrique ng magkaroon ito ng chance na makipaglapit kay Christian. Marami pang mga baho ang nabunyag pero hindi na namin pinagtuunan pa ng pansin. Ang mahalaga sa akin ay masaya kami kasama ang aking pamilya.

"Kumusta ang bride?" masayang tanong ni Lucy sa akin. Agad akong ngumiti at niyakap ito. Siya ang kinuha kong maid of honor kaya alam kong darating siya kahit na anong mangyari.

"Heto! Masaya! Sa wakas, dumating din ang araw na pinakahihintay namin. nakangiti kong sagot dito.

"Im so happy for you Carms. Sa wakas, nakikita ko na sa iyo ang saya na hindi ko nakikita noong nasa Mindanao pa tayo." masaya nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan ang maluha.

"Thank you dahil dumating ka! Thank you dahil nandyan ka palagi sa tabi ko! nakangiti kong sagot dito.

"hey! At ano na naman ang ibig sabihin ng luha na iyan?Napansin ko sa iyo ha? Napaka-emotional mo palagi. Buntis ka ba?" direkta nitong tanong. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa isiping halos dalawang buwan na pala akong hindi dinadatnan.

"Gosh! Bilib na talaga ako sa inyo! Ang bilis niyong makabuo." natatawa nitong wika at niyakap ako. Lalo namang tumulo ang luha sa aking mga mata.

"Congratulations Carms. Ninang ulit ako ha?" nakangiti nitong bigkas pagkatapos kumalas sa pagkakayakap sa akin. Tinitigan ako at ito na mismo ang kumuha ng tissue para pahiran ang luha sa aking ma mata.

"Thank you Lucy! Napaka-swerte ko talaga dahil nagkaroon ako ng kaibigan na kagaya mo!" nakangiti kong wika... Tumango naman ito at hinawakan ako sa kamay

"So lets go! Kanina pa naghihintay ang groom sa simbahan." wika nito. Tumango ako at sabay na kaming

naglakad palabas ng hotel.

Pagdating ng simbahan ay kumpleto na ang lahat. Sila Mommy, Daddy, at mga in-laws ko. Nandito na din sila Miracle at Arabella. Kitang kita ko ang saya sa kanilang mga mukha habang

hinihintay na magmartsa ang buong entourage. Hindi ko naman mapigilan ang kabahan habang hinihintay ko ang pagmartsa ko papunta sa aking groom. Sa wakas...this is it!

Kasabay ng malamyos na boses habang kinakanta ang "Destiny" ay ang dahan- dahan na pagbukas ng malaking pintuan ng simbahan. Kasabay ng paghakbang ko ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

'what if I never knew

what if i never found you

i'd never have this feeling in my heart'

hindi ko mapigilan ang mapahagulhol habang pinapakinggan ko ang mensahe ng kanta. Paano nga ba kung hindi kami ang nagkatuluyan ni Christian?

Siguro habang buhay kong pagsisisihan ang lahat. Siguro habang buhay akong hindi maging masaya.

'baby your my destiny

you and i were meant to be

with all my heart and soul

i give my love to have you hold'

Hindi ko na namalayan pa ang lahat. Nakita ko na lang ang aking sarili na nasa harap ko na si Christian. Buong pagmamahal na nakangiti habang nakalahad ang kamay. Buong puso akong ngumiti at inabot ang kamay nito at sabay kaming naglakad patungo sa harap ng pari.

i love you Carmela, I will LOVE you forever!" bulong nitinto sa akin na syang lalong nagpatulo ng aking luha sa aking mga mata.

" And I Love you too Christian... I Love you so much!" sagot ko habang himihikbi. Naramdaman ko na pinisil nito ang palad ko.

Chapter 158

CARISSA POV

Nagiging maayos na din ang lahat. Masaya ako sa kung anong buhay meron ang mga anak namin ni Gabriel. Sa wakas naikasal na din ang tatlo kong anak.....si Christian at Carmela, Miracle at Roldan, Arabella at Kurt. May mga sarili na silang pamilya at alam kong magsasama sila habang buhay na masaya. Na magkakasundo.

Kitang kita ko ang pagmamahal sa kanilang mga mata kapag magkasama sila. Totoo nga na mahirap magmahal. Kaakibat kasi nito ang sakit pero kapag malagpasan ang lahat ng iyun may lilitaw din na pag-asa. Lilipas ang pighati at papalit ang walang kapantay na kaligayahan.

Masasaktan ka muna bago mo maranasan ang tunay na pagmamahal. Kailangan mo munang dumaan sa

pagsubok para lang tumatag ang inyong pagsasama. Huwag lang susuko. Lahat may katapusan. Darating din ang liwanag sa mga araw na parating.

Nandito ako sa balcony at tanaw na tanaw ko ang buong paligid ng Carissa Villarama Beach Resort. Ang bahay bakasyonan kung saan regalo sa akin ni Gabriel nang muli kaming nagkabati. Ang bahay bakasyonan ng buong pamilya kung saan maraming naipon na masasayang alaala sa nakalipas na taon. Mga alaalang babaunin ko hangang kabilang buhay.

Hindi ko mapigilan ang mapangiti habang pinapanood ko ang mga batang nagkakatuwaan habang nakatampisaw sa pool. Ilan na nga ba ang apo namin ni Gabriel? Ayaw ko na silang bilangin. Ang importante ay may mahalagang bahagi na ginagampanan sila sa puso ko. Sila ang patunay kung gaano kasaya ang pagsasama namin ni Gabriel sa

nakalipas na taon. Sila ang patunay na napalaki namin ng maayos ang aming mga anak. Ang kambal na sina Christian at Miracle, Si Arabella na itinuring ko ng galing sa akin....at ang bunso kong si Rafael. Hayyy ni sa hinagap, hindi ko akalain na aabot kami sa ganitong buhay. Kahit sa panaginip, hindi ko akalain na magiging ganito kalaki ang aming pamilya. Na ganito kasaya ang aming pagsasama.

Paano nga ba kami nag-umpisa? Halos fourty years na din pala ang lumipas. Grabe ang bilis ng panahon. Parang kailan lang ang lahat. Hindi ko akalain na magbubunga ng ganito kasayang pamilya ang mga nangyari noon. Hindi ko akalain na malalagpasan ko lahat ng pagsubok na dumating sa aking buhay. Siguro nga, hindi ako ganoon katatag na tao..siguro nga hindi ako ganoon katapang para harapin lahat ng iyun... pero dahil sa pagmamahal ng mga taong itinuring na hindi ako iba sa kanila...heto kami ngayun buo at masaya.

Nag-umpisa lang sa isang gabing iyun. Isang desisyon na binuo ng sarili kong pamilya na akala ko ay hindi na ako makakabangon pa. Isang gabing puno ng kasinungalingan dahil sa kagagawan ng sarili kong Ina at kapatid. Akala ko walang magandang bukas ang naghihintay sa akin. Minsan ko ng isinuko ang sarili kong buhay para sa katahimikan ng lahat. Ang pakiramdam na mag-isa lang ako noon ay nabago simula ng maramdaman ko kung gaano ako kahalaga kay Gabriel... ang lalaking pinakamamahal ko na siyang naging dahilan kaya ako dumating sa ganitong edad na masaya.

Alam kong ginabayan ako ni Lord sa lahat ng oras. Hindi Niya ako pinabayaan sa lahat ng mga pagsubok na pinagdaanan ko. Binigyan Niya ako ng isang masayang pamilya... at buong buhay ko iyung ipagpasalamat.

"Isa sa mga ipinagpasalamat ko ay ang aking mga kaibigan...sila Roxie at Roldan..Kahit kailan...kahit anong nangyari.....hindi nila ako pinabayaan. Sila ang dahilan kaya nadugtungan ang buhay ko. Binigyan nila ako ng lakas para lumaban. Habang buhay silang maging bahagi ng pagkatao ko at hindi iyun magbabago kahit kailan..

Sila Mommy Moira at Daddy Ralph. Sa kanila ko naranasan ang tunay na kahulugan ng pamilya....sa kanila ko naramdaman ang kalinga ng isang tunay na magulang na hindi ko naranasan sa sarili kong pamilya. Itinuring nila akong hindi na iba sa kanila..... Kahit kailan hindi nila ipinaranas sa akin ang pagiging istraghera ko sa kanila. Hindi nila ako hinusgahan sa kabila ng mga masasamang bagay na ibinato sa akin

ng sarili kong kadugo. Hindi sila nagkulang sa akin sa pagbibigay ng tunay na pagmamahal. Pantay sa pagmamahal na ibinigay nila sa akin at sa anak nilang si Gabriel.

Mahal na mahal ko ang tunay kong

pamilya. Ang tunay kong mga magulang. Nagkataon lang siguro noong mga panahon na iyun na ako ang kanilang 'less priority'. Gayunpaman, kahit papaano, sa mga huling sandali ng kanilang buhay ipinaranas nila sa akin kung gaano ako kahalaga. Kahit papaano naramdaman ng puso ko ang kanilang pagmamahal. Si Ate Ara...ang nag-iisa kong kapatid.... alam ko sa huling sandali ng kanyang buhay...pinagsisisihan nya lahat ng kasalanan niya.

Pinahid ko ang luha sa aking mga mata ng kawayan ako ni Charlotte. Gayundin ang ginawa ng iba ko pang mga apo. Tinatawag nila ako pero kumaway lang

ako pabalik sa kanila. Mahaba pa ang araw. Family day namin ngayun. Kompleto ang buong pamilya at alam kong dadagdag sa masasaya naming alaala ang mga mangyayari ngayun at sa mga susunod pang araw. Balak namin mag-stay dito ng isang linggo at dito namin ice-celebrate ang christmas. Kaming lahat! Buong pamilya.

"Nandito lang pala ang Sweetheart ko! Kanino pa ako ikot ng ikot sa labas sa kakahanap sa iyo." Hindi ko mapigilan ang mapangiti ng marinig ko ang boses ni Gabriel mula sa likuran ko. Sa kabila ng ilang taon naming pagsasama, hindi ko man lang naramdaman na nagbago ang pagtingin nito sa akin. Sa bawat araw na lumipas, hindi ito nabigo na ipadama sa akin kung gaano ako kahalaga sa buhay niya.

"Nakakatuwa kasi ang mga apo natin. Ang lalaki na nila at ilang taon na lang

ang bibilangin may mga dalaga at binata na naman tayo." nakangiti kong sagot. Tumawa ito at lalong humigpit ang pagkakayakap sa akin.

"Yes......sasakit na naman ang ulo natin kung paano masusulusyonan ang love story ng mga iyan." sagot nito. Napahagikhik naman ako. Pagkatapos ay humarap ako sa asawa ko.

Sa paglipas ng panahon, marami ang nagsasabi na lumilipas din ang ganda at ang kapogihan ng isang tao. Pero iba ang tingin ko ngayun kay Gabriel...lalo itong naging pogi sa paningin ko ngayun. Although may mga kaunting wrinkles na sa mukha pero gwapo pa din. May ilang hibla na din na puting buhok ang tumutubo dito pero hindi iyun nakakabawas sa kanyang kakisigan.

"Bakit ganiyan ka makatingin sa akin? Siguro hindi ka makapaniwala kung gaano ka-pogi ang asawa mo ano?"

tanong nito na may halong panunudyo ang boses. Hindi ko naman mapigilan ang mapahagikhik.

"Paano mo nalaman?"

sabay

 tanong haplos ng kaniyang mukha. Bigla kong nakalimutan kung nasaan kami. Alam kong pinapanood kami ng mga anak at apo namin pero wala akong pakialam. Gusto kong ipakita sa kanilang lahat kung gaano ko kamahal ang kanilang ama. Ang kanilang Lolo. Gusto kong ipakita sa kanila kong gaano kami nagmamahalan.

"Kitang kita ko sa mga mata mo Sweetheart!" malambing nitong sagot sabay halik sa aking noo. Hindi ko na napigilan pa. Lalong humigpit ang pakakayakap ko dito.

GABRIEL POV

Walang pagsidlan ng saya ang puso ko habang nakayakap sa akin ang pinakamamahal kong asawa...ang aking Sweetheart...ang babaeng ni sa hinagap..hindi ko akalain na magkakaroon ng malaking parte sa buhay ko. Ang babaeng minsan ko ng itinaboy at akala ko ay tuluyan ng mawawala sa akin...nandito siya... kasama ko sa mahabang panahon.

Paano nga ba kami nagsimula? Kailan ko ba naramdaman na siya pala talaga ang babaeng para sa akin? Matagal na panahon na ang lumipas pero sariwa pa rin sa alaala ko ang lahat. Ang mg panahon na ilang beses ko itong sinaktan at minsan ng malagay sa alanganin ang kanyang buhay.

Ilang beses ko ba siyang itinaboy palayo noon? Ilang beses ko ba siyang halos isumpa. Ahhh ayaw ko ng isipin iyun. Sumasakit ang kalooban ko tuwing maalala ang bagay na iyun.

Hindi ko man lang siya napapansin noon. Sa ibang babae ako nakatingin pero nasa tabi lang pala ang isang dyamante na nagbigay kinang sa buhay ko.

Habang buhay kong pinagsisihan ang mga kalupitan na nagawa ko sa kanya noon. Habang buhay akong babawi sa kanya. Habang buhay kong ipapadama sa kanya kung gaano siya kahalaga sa akin.

Pakiramdam ko nakasalalay sa kanya ang huling sandali ng aking hininga. Kung muli man kaming mabubuhay sa mga susunod na henerasyon...pipilitin kong hanapin pa rin siya...si Carissa.... ang aking pinakamamahal na asawa na pinag-alayan ko ng lahat. Ang pinag- alayan ko ng aking pangalan at pagmamahal. Ang babaeng nagpabago sa pananaw ko tungkol sa pag-ibig. Kung hindi siguro siya ang naging

asawa ko..hindi siguro ganito kakulay ang aming pagsasama. Hindi siguro nag -eexist ang masayang pamilya na ito.

Nagiging makulay ang buhay ko ng maging asawa ko siya. Nagkaroon ng saysay ang lahat ng kung anong meron ako. Binago ako ng pagmamahal ko sa kanya....Tinuruan nya ako na maging masaya...na makuntento sa piling niya. I love her! I really love her!

Alam kong hindi ako nabigo sa pagpapadama sa kanya kung gaano ko siya kamahal. Kung gaano siya kahalaga sa akin. Pero isa lang ang gusto kong gawin ngayun. Gusto ko maging memorable ang mga susunod pang mga araw na kasama siya. Gusto kong sulitin ang mga panahon na magkasama kami sa mundong ibabaw.

Mahigpit ko siyang niyakap. Gusto kong madama ang init ng kanyang katawan sa lahat ng oras. Kung pwede nga lang huwag ko siyang ihiwalay sa tabi ko gagawin ko. Kung pwede nga lang huwag siyang mawalay sa paningin ko sa lahat ng oras.

"Gab...baka mainggit na silang lahat sa atin. Pinapanood pala nila tayo."

narinig ko pang bulong nito sa tainga ko na siyang nagpahinto sa pagdaloy na alaala ng aming nakaraan.

Napangiti ako at itinoon ang tingin sa aming mga anak....sa aming mga apo na noon ay nakatingin sa gawi namin.

Hindi ko mapigilan ang sarili ko na kawayan sila. Ang mga bunga sa pagmamahalan naming dalawa ni Carissa. Alam kong hindi kami nagkulang....alam namin na naibigay namin sa kanila ang pagmamahal ng isang masayang pamilya.

"Hayaan mo sila Sweetheart. Dapat lang na panoorin nila tayo para malaman nila kung gaano kahalaga ang pagsasama ng isang matibay na pamilya." nakangiti nitong sagot.

Hindi ko naman mapigilan  kurutin ang   kanyang tagiliran.

""Ikaw talaga! Mga bata pa ang mga apo natin. Hindi ра nila maiintindihan ang lahat." sagot ko. Tumawa naman ito. Pagkatapos ay seryoso ko siyang tinitigan.

"I love you Sweetheart!" anas ko dito. Agad na gumuhit ang kontentong ngiti sa labi nito. Ang ngiti na hindi nagbabago sa paglipas ng panahon. Ang ngiti na nagpapawi sa pagod kong katawan kapag galing ako sa trabaho. Ang ngiting nagpapabilis ng tibok puso ko. ng

"I love you too Gab! My one and only Gabriel!" wika nito sa akin at isinubsob ang mukha sa dibdib ko. Lalo ko naman itong niyakap ng mahigpit at hinalikan ang buhok nito.

"Ang bango mo naman Sweetheart!" Hindi ko mapigilan na wika. Tawa lang ang sagot nito sa akin pagakatapos ay iniangat nito ang tingin sa aking mukha. Nakangiti pati mga mata nito.

"Ngayun mo lang ba nalaman? Lagi naman kong mabango sa lahat ng oras ah?" wika nito. Natawa naman ako at hinaplos ang mukha nito.

"Actually, araw-araw kang mabango Sweetheart. Laging hinahanap ng ilong ko ang amoy na iyan na siyang dahilan kung bakit hindi ako nakakatulog kapag hindi kita katabi." nakangiti kong sagot dito. Pabiro naman akong nahampas sa dibdib ko. Pagkatapos kumalas na ito sa pagkakayakap sa akin at hinawakan ako sa kamay

Gusto kong maglakad sa dalampasigan. Parang ang sarap ng hangin." wika nito sa akin. Napangiti ako sabay tango. Humawak pa ito sa bisig habang ipinulupot ko ang aking bisig sa kanyang baywang.

Kapit kamay na binaybay namin ang gilid ng dalampasigan. Pareho kaming nakatanaw sa malawak na karagatan na may ngiti sa labi.

"Gab...paano mo narealized na ako talaga ang babaeng para sa iyo? Hindi ka ba nagsisi na ako ang pinakasalan mo? Na ako ang naging ina ng iyung mga anak? Na ako ang kasama mo hanggang ngayun?" Natigilan ako sa tanong na iyun ni Carissa. Huminto ako sa paglakad at hinarap ito. Nililipad ng mabining hampas ng hangin ang kanyang buhok na siyang naging dahilan kaya mas lalong naging kaakit akit ito sa paningin ko.

"I dont know. Kahit ako nagtataka din sa aking sarili. Nagising na lang ako isang umaga na hindi ko pala kayang mabuhay kong wala ka." seryoso kong sagot. Agad kong napansin ang pagkislap ng mga mata nito. May ilang butil ng luha ang biglang umagos doon

kaya agad kong pinahiran.

"I love you Carissa...Thank you dahil nandito ka sa tabi ko.

"I love you too Gabriel. Salamat dahil ikaw ang ibinigay sa akin ni Lord para mahalin." nakangiti nitong sagot ko sa akin. Agad ko itong niyakap at hind ko na napigilan pang angkinin ang labi nito.

Ang labing ilang beses ko ng natikman pero patuloy na hinahanap hanap ng aking sistema.

My one and only Carissa!

"Gusto mo bang kumain?" tanong nito sa akin. Agad akong umiling.

"Parang gusto kong matulog. Napagod ako. sagot ko Dito. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa.

"Pagod? Bakit?" tanong nito. Nahampas ko naman ito sa braso na syang ikinahalakhak nya. Natigilan ako ng marinig iyun at parang may kung anong bagay na humaplos sa puso ko. Ngayun ko lang narinig na tumawa ng ganito si Christian. Tinitigan ko ang mga mata nito at hindi ko na nakikita pa ang lungkot na nakikita ko noon. Maluwang akong napangiti at ako na mismo ang nagdikit ng labi ko sa labi nito.

CHAPTER 159 (rafael villarama story)

TEN YEARS LATER

RAFAEL POV

"What happened to you Rafael. Ilang araw kang hindi pumasok ng opisina at sasabihin mo sa akin ngayun na balak mong lumabas ng bansa para

magbakasyon? Ilang taon ka ng graduate pero kung umasta ka ngayun para ka pa ring bata. Isipin mo naman sana na kailangan ka ng kompanya!" bulyaw sa akin ni Kuya Christian.

Kitang kita ang galit sa mga mata nito habang nakatitig sa akin. Ganoon pa man hindi ko iyun pinansin. Sanay na ako dito. Talo pa si Daddy kung pagalitan ako noon pa man.

"Kuya kaya nga sa iyo ako nagpalaam dahil alam kong hindi ako papayagan nila Daddy! Promise last na ito at sa pagbalik ko susundin ko na ang gusto mo at ng pamilya natin na pagtotoonan ko na ng pansin ang Villarama Empire. Sa ngayon hayaan niyo muna akong magliwaliw at i-enjoy ang buhay." sagot ko.

"You're impossible Rafael. Ikaw ang bunso sa pamilyang ito at ini-expect nila Daddy na uumpisahan mo ng i- manage ang negosyo na ito! Halos dalawang taon ka ng nagliwaliw at lagi ka na lang naghihingi ng extension. Kailan ka ba magsasawa sa kakaliwaliw na iyan?" muling tanong nito. Hindi ko naman mapigilan na mapakamot sa aking ulo.

Oo, ako ang bunso pero pakiramdam ko hindi pa ako ready na pamunuan ang Villarama Empire! Hindi ko din alam kung paano patatakbuhin ang buhay ko. Hindi ko din alam kung ano ba talaga ang gusto kong mangyari sa buhay ko. Siguro dahil sa akin natoon ang buong attention nila Mommy at Daddy kaya ako  nagkaganito. Hindi lang nila Mommy at Daddy pati na din ang mga nakatatanda kong kapatid. Lumaki ako na nakukuha ko lahat ng naisin ko.

Ako din ang favorite apo nila Grandpapa at Grandmama. Sad nga lang dahil namaalam na sila sa mundong ito five years ago. Naunang nawala si Grandpapa sumunod na din si Grandmama. Thankful pa rin dahil kahit papaano nakasama ko sila ng matagal. Matanda na sila at alam kong kahit na gustuhin pa namin na makasama sila ng matagal hindi na maari. Mga katawan na nila ang mismong sumuko dahil sa kanilang edad.

Maraming nagsasabi na iba ako sa lahat ng mga kapatid ko. Ako ang sheep ng pamilya at mahilig sa barkada. Mahilig sa babae at ilang beses na akong na-kick out sa School noon. Pero dahil masyadong maimpluwensya ang aming pamilya lagi itong nagagawan ng paraan nila Daddy at Mommy. Kahit laging pasang- awa, nagawa ko pa rin matapos ang kursong kinuha ko na Business

Administration (BSBA). Hindi ko man naririnig sa mismong bibig ng aking mga magulang alam kung sakit ako ng kanilang ulo.

"Hindi pa makakuwi sila Mommy at DAddy ng mansion. Balak nilang mag stay ng Carissa Villarama Resort ng one month. Kung may balak kang mamasyal sa ibang bansa bisitahin mo muna sila para naman matuwa sila." muling wika ni Kuya Christian. Pagkatapos muli itong naupo sa swivel chair at itinutok ang mga mata sa computer.

Alam kong noon pa man gusto na nitong magresign bilang CEO ng Villarama Empire. Gusto nitong magfocus sa negosyong itinayo nila nina Ate Miracle noon pa. Kaya lang dahil matanda na si Daddy at walang ibang magmanage ng Villarama Empire wala itong choice kundi manatili sa kondisyon na papalitan ko ito balang araw. Kaya lang hindi pa talaga ako handa. Ayaw ko pang ikulong ang sarili ko sa loob ng opisina at mas gusto kong magliwaliw kasama ang present fling kong si Sofia.

Wala na din naman chance na tutulong sila Ate Miracle at Ate Arabella sa negosyo namin. Hindi na nga sila naghahabol pa ng kahit na anong mana. Nakatakdang sa akin ipapamana lahat ng kong anong meron ngayun ang Villarama Empire. Mga bilyonarya at bilyonaryo ang mga kapatid ko dahil sa kani-kanilang mga asawa. Kung tuusin lahat kami ay lumaki na nakahiga sa pera.

Siguro kung darating ang araw na mag- aasawa ako, sisiguraduhin ko na magkakaroon ako ng maraming anak. Para naman hindi ko mararanasan ang naranasan ngayun ng Pamilya namin. Nagsipag-asawa na lahat ng kapatid ko at lahat sila walang balak na manatili para pamahalaan ang naipundar na negosyo namin. mula sa kanino-ninunuan.

Sa ngayun kailangan ko munang i- enjoy ang buhay ko. Alam kong walang choice si Kuya Christian kundi manatili sa Empire hanggat hindi pa ako ready. Wala syang magagawa dahil alam kong ako lagi ang papaburan nila Daddy at Mommy dahil ako ang bunso.

"Kuya aalis na ako. Basta pagbalik ko... promise babawi ako sa iyo. Susundin ko na lahat ng gusto mo at pagtutuunan ko na ang Villarama Empire." wika ko dito. Hindi ito sumagot kaya naman naglakad na ako palabas ng opisina nito.

Ngingiti-ngiti ako habang naglalakad

palabas ng building. Alam kong lahat ng mga mata nakatoon sa akin..Lalo na ang mga mata ng mga kababaihan na halos maghubad na mapansin ko lang. Well, sorry na lang sila. Hindi ako basta -basta pumapatol kung kani-kanino lang. At isa pa kahit gaano ka pa kaganda, once na empleyado ka ng Villarama Empire, red flag ka sa akin. Kahit papaano malaki pa rin naman ang respeto ko sa negosyo ng aming pamilya. Hindi sa lahat ng oras pinapairal ko ang init ng aking katawan.

Pagdating sa labas ng buiding ay agad akong sumakay sa aking Lamborghini. Sa lahat koleksyon kong sasakyan ito ang paborito ko. Halos kasing tanda ko lang ito at dati pa itong sasakyan ni Daddy. Hiningi ko dahil sayang naman kung hindi magagamit. Wala na kasing hilig sa mga sports car si Daddy at palagi na din itong may driver kapag umaalis ng mansion kapag kasama si CRAFT (more) Mommy. Hindi din sila nawawalan ng mga kasamang bodyguard kaya mas preferred nila ang malaking sasakyan.

Agad akong dumiretso sa isa ko sa mga pag-aaring condo. Alam kong naghihintay na sa akin si Sofia doon. Hindi ko ito ibinabahay pero ang condong iyun ang ginagawa kong tagpuan kapag may mga bago akong babae. Wala akong tiwala sa mga hotel. Mas gusto ko sa sarili kong condo para sigurado ako sa aking privacy. Sa hilig ko sa mga ng babae ayaw kong magkaroon issue lalo na ng scandal. Kilala kami sa lipunan at kahit na ako ang black sheep sa pamilya iniingatan ko din naman na hindi mabahiran ng kahit na anong iskandalo ang aming reputasyon.

"Halos wala pa ng thirty minutes nakarating na ako ng aking condo. Tama nga ang hinala ko, nasa itaas na si Sofia dahil agad kong napansin ang kanyang kotse na nakapark. 

Pag pasok ko sa condo ay agad akong pumunta kay sofia at sinabe ko na.

"Hubarin mo na iyan undies mo Sofia." utos ko dito. Kumalas naman ito sa

pagkakayakap sa akin at isa isang makipagpalitan ng laway sa babaeng alam kong hindi lang ako ang nakatikim

Purely sex ang nangyayari. No kissing, just sex. Pwede nila akong halikan sa lahat ng parte ng katawan ko as a part of foreplay pero bawal akong halikan sa labi. Hangang lamas lang din naman ang ginawa ko sa katawan nila. Ayaw kong halikan sila dahil pakiramdam ko hindi ko forte iyun.

Agad kong hinubad ang suot ko pantalon at tshirt. Hindi na naman dapat pang patagalin ito. Init lang ng katawan at kailangan ko itong mailabas dahil wala akong balak na magtagal sa condo. Balak kong puntahan sila Mommy at Daddy sa Batangas. Kung saan matatagpuan ang Carissa Villarama Beach Resort.

"Hubarin mo na iyan undies mo Sofia." utos ko dito. Kumalas naman ito sa

Pagkakayakap sa akin at isa isang hinubad ang kanyang undies. Agad na tumayo ang aking junior na makita ko ng hairless nitong pagkababae. Alam na alam talaga ni Sofia kung ano ang gusto ko sa kanya. Alam nyang nadudumihan ako sa babaeng may buhok sa ibabang parte ng katawan.

Agad akong naglakad patungo sa aking kwarto. Alam kong alam na niya ang ibig kong sabihin. Hinubad ko ang aking brief at nahiga sa kama.

Sumunod naman ito sa akin at agad na init ng pinaglaruan ang aking pagkalalaki. Lalo akong nakaramdam ng umpisahan na nitong dilaan at isubo ang aking junior. Expert pagdating paglalaro si Sofia kaya naman nag- ienjoy ako kapag ito ang aking katalik.

Hindi ko maiwasan na mapaungol ng maramdaman ko na unti-unti na nitong isubo ang aking junior. Hindi ko maiwasan na hawakan ito sa ulo at lalo kong idiniin ang kanyang bunganga sa junior ko. Narinig ko pa ang pag-ubo nito na parang nabilaukan. Wala akong pakialam basta ang gusto ko gawin niya ang makakapagpasaya sa akin.

"Rafael, Gosh...your so big...dahan- dahan lang." reklamo nito sa akin. Hindi ko ito pinansin bagkos bumangon ako ng kama. Binuksan ko ang drawer sa katabi kong kama at kumuha ng isang condom. Isinuot ko iyun sa aking junior at muling binalikan sa kama si Sofia. Pinatuwad ko ito at pumwesto ako sa kanyang likuran.

"I will now Sofia.!" wika ko

at hinawakan sa kanyang baywang sabay diin ng pagkalalaki ko sa kanyang naglalaway ng kuweba. Napahiyaw ito sa unang pagpasok ko dito. Masyado akong malaki at alam kong kahit na ilang ulit na kaming maglaro ng bahay bahayan ni Sofia ganito ang kanyang palaging reaksyon sa una kong pagpasok dito.

"Ohhh my! Rafael, dahan dahan lang!" hiyaw nito. Para naman akong bingi sa pakiusap nito. Wala akong pakialam! Ang gusto ko lang mailabas ang libog na aking nararamdaman.

Ilang babae na ba ang nadala ko sa condo na ito? Hindi ko na mabilang. Hindi ko naman siguro kasalanan kung maraming nahuhumaling at naghahabol na babae sa akin diba? Maraming nagsabi sa akin na parang batang Gabriel Villarama daw ako. Pero aware din naman ako na hindi babaero si Daddy katulad ko.

"you like it Sofia...stop shouting! Nawawala ako sa concentration! Wika ko dito at inabot ko ang magkabilaan nitong bundok. Nilamas ko ito kaya naman lalo itong napasigaw.

"Rafa! Andyan na ako...malapit na

akong labasan....ugghhhh!" hiyaw nito. Ilang sandali lang ay naramdaman ko na tumulo ang katas nito.Wala akong pakialam bagkos pinatihaya ko ito. Isinampay ko ang kanyang dalawang paa sa balikat ko at muli ko itong inararo. Kitang kita ko ang pagtirik ng mga mata ni Sofia sa aking ginawa. Napangisi naman ako.

Muli kong hinawakan ang magkabilaan nitong bundok habang walang humpay ang pag ulos na ginawa ko. Alam kong malapit na din akong labasan. Buong gigil kong nilamas ang magkabilaan nitong bundok bago ko naramdaman ang paglabas ng mainit kong katas. Buong gigil akong naglabas pasok sA kweba ni Sofia at ilang saglit lang ay naramdaman ko na ang satisfaction ko. Pagod akong dumapa sa kama pagkatapos ng mainit naming sandali.

Ilang minuto din akong nagpahinga habang habol ang aking hininga.

Pagkatapos ay bumangon ako at tinanggal ang condom na suot ko. Agad ko itong itinapon sa basurahan at nilingo ang noon ay nakapikit na si Sofia sa kama.

"Magbihis ka na! Umuwi ka na sa inyo at doon mo na lang ituloy ang iyung pahinga." wika ko dito at bumangon na. Papasok na sana ako ng banyo para maligo ng magsalita ito.

"Rafa, hindi ba pwedeng dito na muna tayo? Pagod ako at pakiramdam ko walang lakas ang mga tuhod ko para magdrive." wika nito sa malambing na boses. May inis sa sistema na nilingon ko ito.

"alam mo naman siguro ang rules ko diba? Kailan pa tayo ng stay ng matagal dito after sex? May pupuntahan ako. Paglabas ko dito sa banyo gusto kong nakaalis ka na." malamig kong sagot dito pagkatapos ay tuluyan na akong pumasok sa loob ng banyo. Ganoon lang kadali sa akin ang lahat. Kung ayaw niyang sumunod sa gusto ko tiyak na hindi na siya makakaapak sa condo na ito. Matatapos din agad ngayung araw ang relasyon namin.

Mabilisan akong naligo. Ayaw kong abutan ako ng rush hour sa daan. Balak kong sa resort na din magpahinga at matulog mamayang gabi.

Magpapaalam ako kina Mommy sa balak kong Magsama sa mga kaibigan ko papuntang Thailand. Ito ang last request ko sa kanila bago ko pamunuan ang Villarama Empire. Ito na siguRO ang pagkakataon para magkaroon direksyon ang buhay ko.

Chapter 160

RAFAEL VILLARAMA POV

Pagkatapos kong maligo ay agad akong lumabas ng banyo. Laking pasalamat ko ng hindi ko na naabutan pa si Sofia dito sa loob ng kwarto. Mukhang nakaalis na siya kaya naman baliwala akong pumasok sa loob ng walk in closet. May ilang piraso akong mga damit dito sa condo kahit na hindi ko naman talaga ito inuuwian. Sa nasabi ko kanina, napapagawi lang ako dito kapag may babae akong kakatagpuin.

"Pagkatapos kong magbihis ay agad akong lumabas ng kwarto. Sinipat ko pa ang suot kong relo ng magtaka ako dahil bigla akong nakakaamoy ng kakaiba. Inilibot ko ang tingin sa paligid at agad na kumunot ang noo ko ng makita si Sofia. Abala ito sa mini kitchen at mukhang may niluluto.

"What are you doing?" Hindi ko

mapigilang sigaw dito. Nakita ko naman ang pagkataranta nito at agad na lumingon sa akin.

"Cooking! I think this is the right time na matikman mo luto ko. Magaling akong chief Rafa. Gusto kong

ipagmalaki sa iyo ang isa sa mga menu ko." malambing na sagot nito na may ngiting nakaguhit sa labi. Galit ko itong nilapitan at hinawakan sa may pulso.

"Hindi mo ba naiintindihan ang sinabi ko sa iyo kanina? Sabi ko umuwi ka na!' galit kong sigaw. Hindi ito nakaimik at napansin ko na may luha na biglang lumabas sa kanyang mga mata.

Binitiwan ko ito at agad na pinatay ang apoy sa kalan. Pagkatapos ay hinagis ko sa lababo ang kaldero na may lamang pagkain.

"Sa lahat ng ayaw ko iyung sinusuway ang gusto ko Sofia! Napakasimple ng sinabi ko sa iyo kanina! Sabi ko umuwi ka na! Kung nagugutom ka maraming restaurant sa labas. Pwede kang kumain doon!" seryoso kong wika dito habang nakatitig sa kanyang mga mata.

"Rafa...gusto ko lang naman na kahit papaano magkaroon tayo ng bonding. Masama ba iyun? Tuwing nagkikita tayo, wala ng pag-uusap na naganap sa ating dalawa. Diretso na agad tayo sa kama." Humihikbi nitong wika. Agad naman tumaas ang sulok ng labi ko. Pagkatapos ay matiim itong tinitigan.

"Bakit nagsasawa ka na ba sa ganoong set up? Ano pa bang ang pag-uusapan natin? As long as pareho tayong nag- ienjoy sa kama walang problema. Kapag magkasawaan tayo,maghihiwalay din tayo Sofia!" galit kong sagot dito. Agad na nanlaki ang mga mata nito at tinitigan ako. Hindi marahil nito inaasahan ang biglang lumabas sa bibig ko.

"Ganoon lang ba kadali na magdespatsa ng babae? Oo alam kong babaero ka pero sumugal pa din ako na sana magbabago ka! Rafa, mahal kita. Mahal na mahal kaya nagtitiis ako sa trato mong ito sa akin." sagot nito. Napangisi naman ako.

"Kung pagmamahal ang kailangan mo, I think kailangan mong hanapin sa iba iyan. Huwag sa akin. I have my own rules Sofia...at alam mo iyan bago pa lang nag-umpisa ang relasyon na ito. Ngayun kung ayaw mo sa rules na iyan.. malaya kang maghanap ng iba na aayun sa standard mo!" sagot ko. Hindi ito nakaimik. Naglakad ako ng sofa at prenteng naupo.

"Linisin mo ang kalat na iyan kung gusto mo pang makabalik sa lugar na ito. I give you ten minutes to do it!" malamig kong wika. Muli itong natigilan habang nakatitig sa akin. Kinunutan ko lang ito ng noo at kinuha ang cellphone ko.

"Wala ka bang nararamdaman na kahit

katiting na pagmamahal sa akin? Isa din ba ako sa naging laruan mo?" tanong nito na bakas ang hinanakit sa boses. Hindi ako nakaimik at nilapitan ito. Pagkatapos ay hinawakan ito sa braso at seryosong sinagot.

"Bakit? Nangangarap ka bang pakakasalan kita? Noon pa man, alam mong fling lang ang relasyon na ito. Get out!" seryoso kong sagot.

Pagkatapos ay hinila ko ito palabas ng condo. Hindi naman ito nakahuma at pilit na nagpupumiglas sa akin. Pero tapos na ang lahat. Nakapagdesisyon na ako. Ayaw ko sa babaeng maraming arte.

"Darating ang araw na makakahanap ka din ng katapat mo Rafael Villarama! Wala kang kasing sama!" galit na sigaw nito sa akin at mabilis akong tinalikuran. Iiling iling ko na lang itong nasundan ng tingin. Pagkatapos ay dumako ang tingin ko sa naiwan nitong bag na nakapatong sa center table.

"Iyung bag mo! Huwag ka ng mag- iwan ng mga bagay na babalikan mo sa condo na ito Sofia. At pakiiwan ng duplicate key na minsan kong ipinagkatiwala sa iyo." wika ko. Muli itong bumalik at padabog na kinuha ang bag. Pagkatapos ay kinuha nito ang duplicate key sa loob ng bag at padabog na ibinagsak sa center table.

Nakangisi kong sinundan na lang ito ng tingin hanggang sa nawala ito sa aking paningin. Hay mukhang kailangan ko na naman magpalit ng lock ng pintuan ng condo.

Pagkaalis ni Sofia ay agad na din akong lumabas ng condo. Sinulyapan ko ang naiwan na kalat nito. Tatawag ko na lang ang aking tagalinis para sya na ang bahalang magligpit ng kalat na naiwan ni Sofia. Siya na din ang uutusan ko na magpalit ng lock ng pintuan.

Mabilis lang naman akong nakarating sa resort. Agad kong hinanap si Mommy at sinabi sa akin ni Manang na nasa garden malapit sa pool ito. Agad akong napangiti ng makita itong tinitingnan isa-isa ang mga bulaklak.

Dahan-dahan akong lumapit. Pagkalapit ko ay agad ko itong niyakap. Naramdamaman ko pa ang pagkagulat nito habang dahan-dahan na lumingon sa akin.

"Rafael, baby!" agad na wika nito at sumilay ang matamis na ngiti. Masaya akong kumalas pagkakayakap dito. The most beautiful woman in the world! My Mommy Carissa.

"I miss you Mom! Sorry po kung ngayun lang ulit ako nakadalaw sa inyo. Nagiging abala po kasi ako nitong mga huling araw." nakagiti kong wika dito pagkatapos ay hinalikan ko ito sa noo. Niyakap ako ni Mommy ng ilang

segundo pagkatapos ay niyaya ako nitong maupo sa kalapit na bench sa gilid ng pool.

"Akala ko kinalimutan mo na kami ng Daddy mo. Alam mo bang nagtatampo na si Daddy mo sa iyo dahil halos wala ka ng time sa amin. Ni tawag hindi mo nagawa." " wika nito. Inalalayan ko itong maupo at umupo na din ako sa tapat nito habang hindi binibitiwan ang kanyang kamay.

Nakaramdam naman ako ng guilt sa sinabi nito. Tama, kailan ba huling nagpakita ako kina Mommy? Minsan na lang ako umuwi ng mansion simula ng gumraduate ako two years ago at inabala ko ang sarili ko sa paminsan- minsan na pagpasok ng opisina at maraming pagliliwaliw.

"Sorry Mom, babawi po ako sa inyo ngayun. Nakausap ko na po si Kuya Christian at nagpromise na ako na seseryusuhin ko na ang pag-aaral para

sa obligasyon ko sa kumpanya." sagot ko. Nakita ko ang pagguhit ng tipid na ngiti sa labi ni Mommy. Pagkatapos ay naagaw ang attention ko sa pagdating ni Daddy. Binitiwan ko ang kamay ni Mommy at agad akong tumayo at sinalubong ang paparating na si Daddy.

"Dad...kumusta po!" wika ko dito at nakangiti naman ako nitong niyakap. Pagkakalas ay tinapik ako nito sa balikat at sabay na kaming naglakad pabalik kay Mommy.

"Mabuti naman at naisipan mong magpakita Rafael. Muntik ko ng makalimutan na may isa pa pala akong anak. Buti pa ang mga kapatid mo, nagawang dumalaw sa amin linggo- linggo. Ikaw itong binata ang halos hindi magpakita sa amin at kung saan- saan nakakarating." agad na wika ni Daddy habang umuupo katabi ni Mommy. Hindi ko naman maiwasan na mapayuko dahil sa sinabi nito.

"Hayy naku, hayaan mo na ang bata. Ini -enjoy nya lang ang pagiging binata." sagot ni Mommy. Tanging mahinang buntong hininga lang naman ang ginawa ni Daddy bago ito muling nagsalita.

"Akala mo ba hindi ko alam ang pinagagawa mong bata ka? Nasabi na ni Christian sa akin na bihira ka lang pumasok ng opisina. Rafael, two years ka ng graduate at dapat alam mo na kung paano hawakan ang kompanya. Nagrereklamo na ang Kuya Christian mo. Gusto na niyang ilipat sa iyo ang pamamahala dahil kailangan ng

katuwang ng Ate Carmela mo sa kanilang sariling negosyo." mahabang wika ni Daddy. Kitang kita ang pagkadismaya sa mukha nito habang nakatitig sa akin. Nagmamakaawa ang mga matang tumitig ako kay Mommy.

"Gab...hayaan mo na muna. Hintayin na lang natin kung kailan siya

magiging ready. Huwag mo ng pagalitan ang bata. Ako na ang kakausap sa kanya. Huwag nating idaan sa init ng ulo ang lahat." sabat naman ni Mommy sabay hawak sa kamay ni Daddy. Nakita ko naman ang pagkalma ng aking ama at muli akong tinitigan.

"Ano ngayun ang plano mo? Ngayun pa lang sabihin mo na sa akin kung gusto mo o ayaw mo talagang hawakan ang kumpanya para naman makapaghire tayo ng tao na maging karapat-dapat na pansamantalang papalit sa Kuya Christian mo. Masyado ng maraming isinakripisyo ang kapatid mo at kailangan na din niyang sundin kong ano ang gusto niya. Matagal syang nakatali sa kumpanya at ito na din pagkakataon para pakawalan ko siya." mahabang Sabi ni Daddy. Bakas sa boses nito ang hinanakit kaya naman lalo akong nakaramdam ng guilt.

"Hayaan niyo po Dad. Promise... magseseryoso na po ako. Ako na ang bahala sa kompanya at ipinapangako ko na lalong lalago ang Villarama Empire sa aking mga kamay.' Sagot ko para mabawasan ang tension sa pagitan naming mag-ama. Agad ko namang napansin ang pagkalma ni Daddy habang nakatitig sa akin.

"Aasahan ko ang sinabi mong iyan Rafael. Isa pa, pwede bang umuwi ka palagi ng mansion? Masyadong malungkot ang bahay kung kami lang dalawa ng Mommy mo ang andoon. Isa pa kailangan mong magreport sa akin araw-araw kung sakaling ikaw na ang hahawak sa kumpanya." muling wika nito. Tanging tango na lang ang aking nagawa. Ayaw ko ng palakihin pa ang pag-uusap namin. Alam kong hindi ako mananalo kay Daddy at isa pa ayaw kong masaktan si Mommy. Wala namang problema kung uuwi ulit ako ng mansion. Talaga namang gusto ko

na din magtino para naman magiging proud na sila sa akin.

"Thank you anak! Uuwi na kami ng mansion bukas. May mga iinterviewhin kaming mga bagong kasambahay. Pwede ka na din sigurong sumabay dahil sa sunday pupunta lahat ng mga kapatid at pamangkin mo. Ilang family day ka ng wala kaya sana huwag kang tumanggi." wika ni Mommy. Napalunok ako. Bukas ang alis ko patungong Thailand kasama ng aking mga kaibigan.

Isa pa sabi ni Kuya Christian, one month pa silang mag-stay dito sa resort. Mukhang naisahan yata ako ni Kuya ah? Napatingin ako kay Daddy at agad kong napansin ang pagpipigil ng pagtawa nito habang nakatitig sa akin. Mukhang nabanggit na ni Kuya Christian dito ang balak kong pagpunta ng Thailand. Mapupurnada pa yata ang pag-alis ko lalo na ngayung si Mommy na ang nakikiusap sa akin.

"Mukhang may lakad na naman yata ang anak mo Sweetheart! Hindi na nakasagot eh." wika ni Daddy. Agad naman na tumitig sa akin si Mommy.

"No Dad! Balak ko talagang i-spend ang buong weekend ko sa pamilya natin. Tapos next week magseseryoso na ako sa pagpasok sa kumpanya. Give me one month at ako na po ang tuluyang hahawak sa Villarama Empire. sagot ko at pilit na ngumiti.

Napahalakhak naman si Daddy. Hindi ko naman maiwasan mapakamot sa aking ulo. Wala na. Mukhang pornada lahat ng plano ko.

"Well, Im so happy anak! Ngayun pa lang ipinagmamalaki na kita.......... Sweetheart, ikaw ang saksi sa sinabi ngayun ng bunso natin...kapag hindi nya tutuparin ang pangako nya hayaan mong ako na ang magdidisiplina sa kanya.!" ngiting ngiti na sagot ni Daddy. Napapailing na lang din si Mommy habang palipat-lipat ang tingin sa aming dalawa.

"Tama na nga iyan. Pasok na tayo sa Villa. Kakain muna tayo at hayaan mo munang makapagpahinga ang anak mo Gab. Tiyak pagod sa byahe iyan." wika ni Mommy at tumayo na. Agad naman akong tumayo at aalalayan ko sana ito kaya lang naging mas maagap si Daddy. Nagpatiuna na silang naglakad habang magkahawak ang kamay at tahimik naman akong napasunod sa kanila habang hindi maiwasan na mapangiti.

Ito ang pangarap kong buhay. Kung mag-aasawa man ako, gusto ko kagaya ni Mommy. Kaya lang sa panahon ngayun, mahirap ng makahanap ng matinong babae. Alam kong karamihan sa mga babaeng gustong makipaglapit sa akin, kung hindi kapogihan ko ang habol, kayamanan ng aking pamilya

ang kanilang pinupuntirya.

Napatunayan ko na iyan ng maraming beses. High School pa lang ako mulat na mulat na ako sa ganitong kalalakaran sa pakikipag-relasyon. Kaya nga hindi ko nagawang magseryoso sa isang relasyon.

Chapter 161

RAFAEL VILLARAMA POV

VILLARAMA MANSION

Para labanan ang matinding boredom inabala ko ang aking sarili na lumangoy sa swimming pool. Nakaalis na ang mga kaibigan ko papuntang Thailand at katulad ng inaasahan hindi na ako sumama. Hindi ko maindian si Mommy. Kaninang umaga pa kami nakauwi at dahil hindi ako sanay na humilata ng kwarto buong maghapon naisipan ko na lang magswimming.

"Uncle! Sa wakas nagkita din tayo ulit!

Napaangat pa ang aking ulo ng marinig ko ang boses ng isa kong pamangkin, Sinipat ko ito ng tingin. Agad na tumampad sa harapan ko ang mukha ng isa sa mga kambal na anak ni Ate Miracle. Si Elijah. Hindi magkakalayo ang aming edad at

mukhang galing ito ng School base na din sa kanyang suot. Binatang binata na ang pormahan nito at hindi na ako nagtaka pa dahil halos dalawang taon lang ang agwat ng edad ko dito.

"Ang tagal din nating hindi nagkita Uncle! Buti natyempuhan kita ngayun. "muling wika nito. Hindi ko maiwasan na mapangiwi ng tawagin ako nitong uncle". Ilang beses ko na itong sinabihan na tawagin ako sa pangalan ko pero sadyang matigas ang ulo nito. Hindi nakikinig sa pakiusap.

Lumangoy ako papuntang gilid ng pool para marinig kong ano pa ang sasabihin nito.

"Pwede ba! Tigilan mo ang kakatawag sa akin ng 'Uncle'. Halos magkasing edad lang tayo at kung umasta ka akala mo sampung taon ang agwat ng edad ko sa iyo!' gigil kong wika dito. Tumawa naman ito.

"Sorry...bilin kasi ni Mommy sa akin "

Uncle' ang itawag namin sa iyo dahil magkapatid kayo. Hayaan mo kapag tayong dalawa lang tatawagin kita sa pangalan mo. Basta isama mo ako sa mga gimik mo." Nakangisi nitong wika. iiling-iling naman ako dito habang seryosong sinisipat ito.

"Ano ang kailangan mo? Bukas pa ang family day ah?" Nakakunot ang noo kong tanong. Friday pa lang ngayun at bukas ng hapon gaganapin ang family day hanggang linggo. Yes...two days na. Ibig sabihin kapag weekend required na dumalaw dito sa mansion lahat ng kapatid ko.

"Hindi mo ba alam? Dito na ako naglalagi sa mansion..Palibhasa kasi bihira ka lang kung umuwi dito kaya hindi mo tuloy alam ang mga kaganapan dito sa mansion." natatawa nitong sagot. Lalo ko itong kinunutan ng noo.

Kailan pa ito dito? Hindi ito

nababanggit nila Mommy at Daddy ah?

"Inukupa ko ang bakanteng kwarto katabi ng room mo. Mas gusto ko dito sa mansion dahil mas malapit sa School na pinapasukan ko. Isa pa gusto kong makasama lagi si Mama Carissa at Papa Gabriel." muling wika nito. Hindi ko maiwasan na mapaismid. Alam kong nagsisipsip lang naman ito kila Mommy at Daddy.

"Buti pinayagan ka nila Ate at Kuya Roldan na dumito muna." walang gana kong tanong. Napangiti ito bago sumagot.

"Oo naman! Mas maigi nga dumito muna ako eh. Alam mo naman na hindi kami magkasundo ng kakambal kong si Elias. Tahimik ang bahay kapag hindi kami magkakasalubong ng kakambal ko." wika nito. Napailing na lang ako. Noon pa man aware na ako na parang aso at pusa ang kambal na anak ni Ate Miracle. Kahit maliliit na bagay. laging pinagtatalunan.

Sabay na dumako ang aming tingin sa tatlong tao na kasa-kasama ng guard papuntang garden. Nagtataka akong napatitig kay Elijah.

"I think sila na iyung tatlong

kasambahay na ipinadala ng agency. Sana naman sa pagkakataon na ito, mga seksing kasambahay naman ang kunin ni Mama Carissa. Sawa na ako sa mga losyang na kasambahay.

Nakakawalang gana lalo na kapag sila ang maghahain ng pagkain." napataas pa ang aking kilay ng marinig ko ang sinabi ni Elijah. Mukhang babaero din itong pamangkin ko. Mana sa akin. Sabagay, binatang-binata na din naman ito at alam kong katulad ko tirador din ito ng mga chiks.

"Tumigil ka na nga! Huwag mong sabihin pati kasambahay papatusin mo. Magkaroon ka naman ng delicadeza." sagot ko dito. Tumawa naman ito.

"Bakit meron ka ba noon Uncle? Nakakasawa na din ako ang mga babaeng may class. Akala mo kung sinong virgin kumilos. Ang aarte pero kapag kumain ng manoy akala mo mauubusan." tumatawa nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan ang mapailing. Mukhang pagdating sa babae, expert na nga itong si Elijah. Pwede ko na pala itong gawing tropa eh.

"Hinaan mo ang boses mo! Marinig ka ni Mommy malalagot ka talaga!" sagot ko. Ngumisi lang ito tsaka naglakad palayo sa akin.

"Sisilipin ko lang ang mga bagong tsimimay. Ang alam ko iinterviewhin pa rin sila ni Mama Carissa bago tuluyang makapasok dito sa mansion. Babalik ako kapag may maganda akong makita." wika nito sabay kindat sa akin. Napailing na lang ako habang pinapanood ang papalayo nitong pigura.

Hindi na din ako nagtagal sa swimming pool. Agad na din akong umakyat ng kwarto para maligo. Balak kong matulog na lang muna. Kailangan ko ng maraming pahinga dahil nagpromise na ako kina Mommy at Daddy na magseseryoso na ako sa paghawak sa Villarama Empire.

Paidlip pa lang ako ng marinig ko ang malakas na katok sa aking pintuan. Yamot akong napabangon at pinagbuksan ito.

"What?" hindi ko mapigilan na sigaw ng mabungaran ko ang nakangiting si Elijah. Nakabihis na ito ng damit pambahay at para wala lang dito ang inis ko at pumasok ito sa loob ng kwarto. Diretso ito sa aking kama at humilata. Wala sa sariling naihilamos ko ang aking kamay sa mukha dahil sa pinipigilang inis.

"Ano na naman ang kailangan mo! Elijah, nagpapahinga ako!" yamot kong wika. Hindi ako pinansin ang nginisihan ako.

"Nakita ko na ang mga bagong tsimimay! Hired silang lahat ni Mama. "excited nitong wika. Hindi na ako umimik. Anong special doon?

"Ok..mas maigi iyan para marami kang mautusan." walang gana kong sagot at humiga ulit sa kama. Tinakpan ko pa ng unan ang aking mukha para maramdaman nito na gusto ko ng matulog. Manang-mana talaga kay Ate Miracle itong si Elijah. Talo pa ang babae sa sobrang kulit.

"Saglit lang. Hindi pa ako tapos. Nakita ko ang hitsura ng isang tsimimay. Ang ganda niya! Kahit parang sunog sa araw ang kanyang balat pero hindi pa rin maikakaila ang kagandahan niya. Halika puntahan natin sa servants Quarter para maniwala ka" narinig

kong wika nito kasabay ng pagkatanggal ng unan sa aking mukha. Yamot akong napabangon at seryosong tinitigan si Elijah.

"Umayos ka nga! Ang kulit mo talaga!" Asar na wika ko dito. Pagkatapos seryoso kong tinitigan.

"Isa pa..hindi mo ba alam na isa sa mga rules sa mansion ang bawal makipag-fling sa mga kasambahay? Oo, babaero ako pero hindi ako papatol sa mga empleyado ng pamilya." sagot ko dito. Natigilan ito pagkatapos ay nginisihan ako.

"Sinabi mo iyan ha? Baka kapag makita mo siya mas gugustuhin mong magpagala-gala dito sa mansion ng walang suot na brief." Natatawa nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan na batukan ito. Loko loko talaga!

"Lumabas ka na nga! Mag-aral ka para naman hindi ka mangamote sa klase!"

sigaw ko dito at itinulak pa paalis ng kama. Tatawa-tawa naman itong lumabas ng silid. Naipikit ko na lang ang aking mga mata dahil kuhang kuha talaga ang inis ko nitong si Elijah.

Mukhang magiging sakit ng ulo ko ang pamangkin kong ito. Hanggang kailan kaya ito maglalagi dito sa mansion?

Hindi ko na namalayan pang nakatulog pala ako. Eksakto alas sinko ng hapon nagising ako. Agad akong bumangon at nag-ayos ng sarili. Lumabas ng kwarto at naglakad palabas ng mansion.

Agad kong sinipat ang buong paligid pagkalabas ko.. Marahan akong napabuntong hininga at naglalakad papuntang pool. Masarap talaga

tumambay dito sa labas ng mansion kapag hapon. Pakiramdam ko may

kung anong humahaplos sa puso ko kapag nakikita ko ang mga pananim na halaman na alagang alaga ni Mommy.

Mga plants collection pa ang mga iyun ni Grandmama. Minana ni Mommy at lalo itong dumadami sa paglipas ng panahon. Lumalawak din ang mga nasasakupan. Para kaming may flower shop sa loob ng bakuran kapag sabay- sabay na namumulaklak ang mga ito. Katulad ngayun, masarap sa mata at nakakarelax.

Naputol lang ang pagmumuni-muni ko ng maagaw ang aking attetion sa isang babaeng biglang lumabas sa garden. May bitbit na timba at tabo. Hindi ito nakauniform na pang-kasambahay kaya nagtataka akong nasundan ito ng tingin. Nakasuot ng mahabang palda at malaking tshirt. Nakalugay din ang mahaba nitong buhok. Hindi ko masyadong maaninag ang mukha nito pero para itong teenager.

Nagtaka pa ako ng huminto ito sa may pool. Tiningnan ang tubig at sa labis na gulat ko sumalok ito ng tubig gamit ang tabo sabay isinalin sa timba. Agad na nagsalubong ang aking kilay at wala sa sariling nilapitan ito.

"What are you doing?" seryoso kong tanong sa mataas na boses. Nakita ko ang pagkagulat nito at agad na napatayo. Nakanganga pa ito habang tumitig sa akin.

"Po?" tanong nito. Hindi ko alam kung matatawa o maiinis ba ako sa hitsura nito. Namimilog ang mga matang nakatitig sa akin at hindi ko maikakaila na maganda ito. Walang kahit na anong bahid na make up ang kanyang mukha. Ni hindi nga yata naglagay kahit pulbo lang. Agad na naagaw sa attention ko ang mamula-mula nitong labi. Napaka

-natural at parang ang sarap halikan. Wala sa sariling naipilig ko ang aking ulo ng maisip ko iyun. Kailan pa ako nagkaroon ng interes para halikan ang isang babae?

"I said what are you doing? Bakit dito ka kumukuha ng tubig sa pool?" muli kong tanong. Napansin ko ang pagkurap nito tsaka itinoon ang mga mata sa timba na may laman ng tubig.

"Mag-mag--magdidilig po ako Sir. Sabi kasi ni Mam, iaassign nya daw po ako sa paga-aalaga ng mga halaman." sagot nito sa nangangatal na boses. Lalo namang nagsalubong ang kilay ko

sa narinig dito.

"Magdidilig? At dito ka pa talaga sa pool kumuha ng tubig? Are you stupid? "inis kong tanong dito. Napayuko ito.

"Po? Opo..." sagot nito. Lalo namang nagdikit ang kilay ko. Nang-aasar ba ito?

! Saang lupalop ka ba ng mundo galing! Bakit ang tanga-tanga mong kausap." hindi ko mapigilan na sigaw dito. Lalo itong napayuko kaya naman malakas akong napabuntong hininga.

"Pa-pasensya na po Sir....hi-hindi ko po kasi naintindihan ang iba mong sinasabi....ta-tagalog lang po ang alam ko." takot na sagot nito. Lalo naman akong nagulat na napatitig dito. Pagkatapos ay agad kong napansin ang paparating na si Manang Esme. Ang

matagal na naming mayordoma.

"Diyos ko! Pasensya na Sir Rafael. Bago siya at hindi pa niya alam ang gagawin niya." agad na wika nito ng makalapit sa amin. Mukhang kanina pa nito nakikita kung paano ko kastiguhin ang babaeng kaharap ko.

"Bakit sya lumabas dito ng hindi nakasuot ng uniform? At sino ang nag- utos sa kanya na ang tubig dito sa pool ang gamiting pandilig sa garden? Hindi nya ba alam na posibleng mamatay ang mga pananim ni Mommy kapag itong tubig na ito ang gagamitin?

tanong ko sabay sipa ng timba.

"Pa--pasensya na Sir. Hin-hindi ko napansin na lumabas pala siya ng servants quarter. Akala ko po kasi

nagpapahinga lang siya. Bukas pa po ang umpisa ng trabaho nila kaya wala pa siyang uniform. Hindi ko pa po nabibigyan." hinging dispensa ni Manang Esme. Napabuntong hininga at ibinaling ang tingin sa babaeng hindi ko alam kung saan galing. Maluha- luha na ito habang nakayuko.

"Veronica...ano ka ba namang bata ka! HIndi bat sinabi sa iyo kanina ni Madam Carissa na magpahinga muna kayo. Bukas ko pa kayo tuturuan sa mga gagawin niyo dito sa mansion. Isa pa tuturuan ka din ng hardenero kung paano ang gagawing pag-aalaga sa mga halaman ni Madam." baling ni Manang dito. Muling napataas ang kilay ko. Veronica? Kay gandang pangalan mukhang tanga naman. Isa pa mukhang minor de edad pa ito. Bakit tumanggap si Mommy ng ganitong klaseng kasambahay.

"Pasensya na po..hindi po kasi ako

makatulog Manang...kaya nagpasya na lang akong diligan ang halaman ni Madam." sagot nito.

"Pasensya na po kayo Sir...hahayaan niyo po. Hindi na ito mauulit." hinging dispensa ni Manang Esme at ito na ang nagkusang kumuha ng natumbang timba.

Pagkatapos ay agad nitong hinila si Veronica paalis sa harap ko. Hindi na din ito muling tumitingin sa akin hanggang sa makaalis. Napapailing na lang akong nasundan sila ng tingin.

Chapter 162

VERONICA MENDOZA POV

Gusto kong takasan ang hirap ng buhay sa probensya kaya ng yayain ako ng kapitbahay namin na si Ethel na lumuwas ng Manila hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Agad akong nagpaalam kila Nanay at Tatay na maghahanap ng trabaho at magpapadala na lang buwan-buwan para makatulong sa gastusin ng lima ko pang kapatid.

Oo, mahirap na nga ang buhay nagawa pa talagang magparami ng anak ng aking mga magulang. Anim kami lahat at ako ang panganay. Lahat ng mga kapatid ko ay halos ako na din ang nag- aalaga dahil kailangang tulungan ni Nanay si tatay sa paghahanap buhay. Lagi itong kasa-kasama ni Tatay kapag pumapalaot sila para manghuli ng Isda.

Kaya nga halos hindi ako makaapak ng iskwelahan, Grade 4 lang ang tinapos ko sa edad kong daisy otso. Gusto ko mang mag-aral pero talagang hirap kami. Mabuti na lang at nagawa kong makumbinsi sila Nanay at Tatay na sasama na lang ako kay Ethel dito sa Manila. Kaya lang pagdating dito sa siyudad walang sino man ang gustong tumanggap sa akin. Sa isang past food chain nagtatrabaho si Ethel at isa sa mga requirements doon ay ang nakapagtapos man lang kahit High School. Hindi nga ako nakatapos ng Elementary kaya talagang hindi ako matatanggap doon.

Mabuti na lang mabait si Ethel.

Hinayaan ako nitong pansamantalng tumira muna sa inuupahan nitong kwarto. Kaya lang hindi ako pwedeng manatili ng matagal doon. Nagdemand kasi ang landlady nito na magdagdag ng upa dahil dalawa na daw kaming nakatira doon.

Mabuti na lang itinuro ako sa isang agency ng isa sa mga kaibigan ni Ethel. Agency na nagdedeploy ng mga maid sa ibat ibang may kayang pamilya.

Hindi na ako nagdalawang isip pa at agad akong nagpasa ng Biodata. Kahit anong trabaho papasukin ko makapagpadala lang ng pera sa probensya para sa mga kapatid ko.

Alam kong magugutom na naman sila lalo na at parating na naman ang panahon ng habagat. Kapag mga ganoong pagkakataon bawal maglayag ang mga maliliit na banka at gutom ang aabutin ng aking mga magulang at mga kapatid.

Halos isang linggo lang ang hinintay ko at agad akong nakatanggap ng tawag mula sa agency. Isa daw ako sa mga napili nila na ipadala sa isang mayamang pamilya na naghahanap ng mga kasambahay. Halos hilahin ko na ang oras sa matinding excitement. Sa wakas, natapos na din ang paghihintay

ko. Magkakaroon na ako ng trabaho.

Tatlo daw ang kailangan sa mansion kaya magkasabay kaming tatlo na hinatid ng sasakyan ng agency. Medyo may edad na ang mga kasama ko at ako lang yata ang bata-bata pa.. Gayunpaman hindi iyun nakakabawas sa layunin kong magkapagtrabaho.

"Pagkahinto pa lang namin sa tapat ng gate ay agad na akong namangha sa aking nakita. Sa labas pa lang kita ko na ang karangyaan ng buong paligid. Agad ko namang napansin na bumukas ang mataas na gate. May lumabas na dalawang gwardiya at kinausap ito ng kasama namin na taga - agency.

Sabay-sabay na kaming

nagsipagbabaan ng senyasan kami ng kasama namin. Tinitigan pa kami ng mga gwardiya tsaka tumango.

"Kanina pa sila hinihintay ni Madam. Pwede ka ng umalis. Ako na ang bahalang magdala sa kanila sa loob." wika ng isang medyo may edad ng guard. Kinabahan ako ng mga sandaling iyun sa isipin na hindi na pala kami sasamahan ng may ari ng agency patungo sa aming employer.

"Magpakabait kayo sa loob ha? Tumawag na lang kayo ng opisina kapag may problema." bilin pa nito sa amin. Sabay-sabay kaming nagsipagtanguan at agad na itong umalis. Agad naman kaming niyaya ng guard na pumasok na sa loob.

"Pagkapasok pa lang ng gate ay halos mapanganga ako sa aking mga nakita. Sobrang laki ng bahay. Pakiramdam ko nasa isa akong paraiso lalo na ng tumampad sa paningin ko ang 'malawak na bakuran. Sa kabilang dako naman ay ang mga nagagandahang halaman na sa tanang buhay ko ngayun ko pa lang nakita.

Napasulyap din ako sa isang parang lawa. Kulay blue ang tubig at hindi ko akalain na sa gitna ng Maynila merong ganoon.

Tahimik lang akong nakasunod sa mga kasamahan ko habang inililibot ko ang aking paningin sa paligid. Pakiramdam ko nasa kabilang mundo ako. Biglang naging tahimik ang paligid. Kung

kanina ay puro sasakyan ang aming nakikita dito naman sa loob ng bakuran na ito wala na akong narinig na kahit na anong ingay.

"Good afternoon Madam! Sila na po ang mga kasambahay na ipinadala ng agency." napapitag pa ako ng biglang nagsalita si Manong guard. Abala ang aking mga mata sa kakatingin sa buong paligid at hindi ko namalayan na nakarating na pala kami sa isang parang malawak na pahingahan. May mga nakikita akong mga upuan at lamesa.

Agad na dumako ang aking tingin sa isang babae. Prenteng nakaupo ito habang isa isa kaming tinitigan. Hindi ko naman maiwasan mamangha sa hitsura nito. Ang ganda niya. Para siyang buhay na manika.

Pakiramdam ko pati mga mata nya ay nakangiti habang nakatitig sa amin. Napakagaan ng kanyang awra at kahit na medyo may edad na ay kitang kita ko na mabait ito. Siguro kung naging bata-bata pa ito iisipin kong Diyosa ito. Na isa itong artista.

"Sige na. Ewan mo na sila dito. Gusto ko silang makausap sandali." narinig kong sagot nito kay Manong guard. Napalunok ako ng makailang ulit lalo na ng ituro nito ang upuan sa tapat nito. Agad naman kaming tumalima. Pagkatapos ay binalingan nito ang babaeng nakatayo sa likod nito.

"Magdala kayo ng meryenda dito." utos nito.

"Masusunod po Madam."sagot naman ng inutusan nito. Agad itong umalis at nagmamadaling pumasok sa loob ng mansion.

"Ako nga pala si Carissa Villarama.

Last week pa ako nagrequest sa agency niyo na magpadala ng mga

kasambahay dito sa mansion.

Kailangang kailangan ko talaga ng

kasambahay ngayun dahil nagresign na ang tatlong papalitan niyo.Matatanda na sila at hindi na nila kayang magtrabaho." panimulang wika nito. Hindi maialis-alis ang tingin ko sa mukha nito. Nagulat pa ako ng tumitig ito sa akin. llang sandaling napakunot ang noo nito bago nagsalita.

"Ikaw! Mukhang bata ka pa ah? Thirty years old and above ang hinahanap ko. " wika nito habang nakatingin sa akin.

Kinabahan naman ako. Mukhang bulilyaso pa yata ang pagpasok ko sa bahay na ito. Wala namang nabanggit ang agency tungkol dito.

"Pa-pasensya na po Mam. Masipag naman po ako. Kailangan ko na pong makapasok ng trabaho. Magugutom po ang pamilya ko kapag hindi po ako makahanap kaagad ng trabaho." sagot ko sa mangingiyak-ngiyak na boses. Sandali itong natigilan at mataman akong tinitigan. Pagkatapos kinuha nito ang isang papel na nasa harap nito.

"Veronica right?" tanong nito. Agad akong napatango.

"Daisy otso ka pa lang Iha. Iniiwasan namin na tumaggap ng mga

kasambahay sa ganiyang edad." wika nito. Hindi ko na mapigilan pa ang mapaiyak. Mukhang hindi talaga ako matatanggap. Mukha lang palang mabait itong kaharap ko. Wala naman palang pakialam sa kalagayan ng isang tao. Lalo na sa katulad kong naghihirap.

"Mam, maawa na po kayo sa akin. Kailangang-kailangan ko po ng trabaho." tumutulo ang luha na sagot ko dito. Hindi ito nakaimik at tinitigan ako nito.

"Hi Mama! Nandito na ako!" agad kong pinahiran ang luha sa aking mga mata ng may biglang nagsalita. Sabay- sabay pang bumaling ang aming tingin sa parating na lalaki.

Diyos ko! kung maganda si Madam, ang pogi naman ng parating na lalaki. Bahay ba ito ng magaganda at gwapong nilalang? Ang tangkad niya at agad itong humalik sa pisngi ni Madam ng makalapit. Pagkatapos ay kita ko ang pagsulyap nito sa aming tatlo.

"Sila po ba ang new kasambahay dito sa mansion Ma?" tanong nito. Anak siguro ito ni Madam. Mama ang tawag eh.

"Yes....and be good to them ok?"

Nakangiting sagot ni Madam Carissa. Napayuko ulit ako. Sakto naman na

dumating ang kasambahay na inutusan nito na kumuha ng meryenda. May kasama pa ito na isa pa at may bitbit ng tray na may lamang mga pagkain. Bigla naman akong nakaramdam ng gutom. Pandesal at kape lang ang kinain ko kaninang umaga. Hindi ko maiwasang mapalunok ng makita kong isa-isa ng inilatag sa lamesa ang mga pagkain.

"Kumain muna kayo. Pagkatapos nito pwede na kayong magpahinga. Bukas niyo na lang umpisahan ang inyong mga trabaho." wika ni Madam habang nakangiti. Hindi ko naman mapigilan ang sumagot dahil sa sinabi nito.

"Ibig niyo pong sabihin, tanggap na din po ako?" umaasang tanong ko. Muli itong tumitig sa akin at tipid na ngumiti.

"Yes...nakita mo ba ang mga halaman na iyan? Diyan kita iaasign. Papaturuan na lang kita sa paalis na hardenero sa mga dapat mong gawin." sagot nito.

"Siya nga pala. Si Elijah...isa sa mga apo ko. Dito siya nakatira sa mansion sa ngayun. May isa pa akong anak na binata...Si Rafael. Ako at ang asawa kong si Gabriel lang naman ang palaging nandito sa mansion...."

"Every saturday and sunday family day

ng pamilya kaya medyo maraming

gagawin. Pupunta dito ang mga anak

ko sa mga araw na iyan kaya

makikilala niyo din sila. Huwag kayong mag-alala, mababait kami sa mga kasambahay. Lalo na kapag maayos kayong magtrabaho. Karamihan sa mga kasambahay dito na tumanda sa 'amin...kaya aasahan ko na magiging maayos ang serbisyo niyo sa aming pamilya. " wika nito

Sabay-sabay kaming tatlo na nagsipagtanguan. Hindi ko naman

maipaliwanag ang tuwa na aking nararamdaman. Sa wakas, may trabaho na ako. Mabait naman pala si Madam. Napansin marahil ang pag- iyak ko kanina. Asahan niya gagalingan ko ang trabaho. Magiging masipag ako dito sa loob ng mansion.

"Mama, buti naman may nahalong bata sa kanila. At least hindi na magiging boring ang mansion. May bata ng kasambahay eh." akmang iinom na ako ng juice ng muling magsalita ang lalaking nagngangalang Elijah. Hindi naman sumagot si Madam at nakangiti nitong niyaya ang apo na pumasok na sa loob ng mansion. Pero bago ito pumasok ay tumingin muna ito sa gawi namin.

"Manang Espe...ikaw na ang bahala sa kanila. Bukas pa sila mag-uumpisa kaya ituro niyo sa kanila ang kanilang magiging quarter. Kayong tatlo, siya si Manang Espe...siya ang mayordoma dito kaya siya ang kadalasan na magpapaalala sa inyo sa mga dapat gawin dito sa mansion. Siya na din ang magsasabi sa mga rules ng mansion." wika nito.

"Opo Madam." sabay-sabay naming sagot. Tumango ito at tuluyan na kaming tinalikuran.

Pagkatapos mag meryenda ay agad nga kaming dinala sa servants quarter. Natuwa pa ako dahil mukhang magiging komportable ako. Malayo ito sa hitsura sa boarding house ni Ethel. May foam ang higaan namin at may telebesyon pa.

"Ikaw si Veronica diba? Doon ka sa quarter ko Iha. Ikaw na lang ang gagawin kong kasama doon." wika ni Manang Espe sa akin. Medyo may edad na din ito. Nagulat pa ako dahil sa dinami-daming katulong dito sa mansion ako ang napili nitong makakasama sa quarter. Nabanggit nito na kada kwarto daw ay may dalawang higaan at dalawang kasambahay ang magkakasama. Agad naman akong tumango at sumunod na dito ng mag-umpisa ng maglakad kami papunta sa kwarto nito.

"Diyan ka sa kabila. Ngayun lang ako ng kukuha makakasama sa quarter. Since ikaw ang pinakabata sa lahat at mukhang mabait ka naman dito ka na lang ha? Para mabilis din kitang maturuan sa mga dapat mong gawin." wika nito. Agad akong tumango.

"Oh siya...ikaw na ang bahala dito. Babalik na ako ng kusina dahil mag- uumpisa ng magluto ng hapunan ang chef ng mansion." wika nito at agad ng umalis. Hindi naman maalis ang ngiti sa labi ko ng mapag-isa ako. Wala ng atrasan ito. Makakapagpadala na ako ng pera kina Nanay sa katapusan ng buwan.

Agad akong nahiga sa higaan ko. Ang lambot at ang bango ng higaan. First time kong humiga sa kutson dahil sa banig lang kami natutulog sa probensiya. Sa boarding house naman ni Ethel sa sahig ako natutulog.

Nagsasapin lang ako ng kumot.

Sa sobrang excited ko biling baliktad ako sa higaan. Kahit gaano pa kasarap mahiga sa higaang kutson pakiramdam ko namamahay ako.

Hindi ako makatulog kaya nagpasya akong lumabas muna. Sabi ni Mam, sa harden daw ako maassign. Muli akong napangiti ng maalala ko ang magagandang bulaklak doon. Agad akong lumabas ng silid namin ni Manang Espe at naglakad patungong garden.

Agad na tumampad sa paningin ko ang mga nagagandahang halaman. Sa hindi sinasadya ay muling natoon ang attention ko sa lawa. Napangiti pa ako ng maisipan kong diligan na lang muna ang mga halaman. Wala naman akong gagawin ngayung hapon at sayang naman kung tutunganga lang ako.

Agad akong naghagilap ng tabo at timba. Mabuti na lang at may nahanap ako sa likod ng mansion kaya naman dali-dali akong naglakad patungo sa lawa. Agad akong sumalok ng tubig at bigla akong napatayo ng may narinig akong sumigaw mula sa likuran ko.

"What are you doing?" wika nito sa mataas na boses. Agad akong nangatal sa takot at wala sa sariling tumingin sa gawi nito. Halos mapanganga ako ng masilayan ang hitsura nito. Ang gwapo niya at kahit na naniningkit ang mga matang nakatitig sa akin hindi ko maiwasan na maramdaman ang malakas na pagtibok ng puso ko.

Kahit hindi ko masyadong

naiintindihan ang sinasabi nito alam kong galit ito. Nanlilisik ang kanyang mga matang nakatitig sa akin at pakiramdam ko ako na ang pinakatangang nilalang sa mundo lalo na ng malaman ko na hindi pala lawa ang tawag sa bagay na may tubig. Swimming pool daw at hindi pwedeng idilig sa halaman dahil baka mamatay ang koleksyon ni Madam.

Mabuti na lang at dumating si Manang Espe. Kung hindi baka nahimatay na ako sa takot. Kung gaano ka- pogi ang kaharap ko ganoon naman kasama ang kanyang ugali. Kung makasigaw akala niya tao-tauhan lang ang kanyang kaharap.

Chapter 163

VERONICA POV

Halos maiyak ako ng tuluyan na akong hilahin ni Manang Espe palayo kay Sir Rafael. Hindi ko akalain na sa unang araw ko sa trabahong ito makakaranas ako ng ganitong kahihiyan. Malay ko ba sa swimming pool na iyan. Walang ganyan sa probensiya namin. Meron dagat at lawa.

"Anong nangyari dyan Manang? Bakit po umiiyak." narinig ko pang tanong ng isang babae. Kasambahay din ito base sa kanyang suot na uniform.

"Naku Maricar, pinagalitan ni Sir Rafael. Alam mo naman ang ugali ng amo natin na iyun. Ibang iba sa ugali ng Mommy at Daddy niya. Pati na din ng kanyang mga kapatid." Narinig kong sagot ni Manang Espe. Agad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata at tumitig kay Manang.

"Manang, matatanggal po ba ako? Nakakatakot po sya. Galit na galit sya sa akin kanina." Sagot ko. Tinitigan ako nito tsaka umiling.

"Hindi naman si Sir Rafael ang magdedesisyon tungkol sa bagay na iyan. Ang mabuti pa iwasan mo na lang ng magkasalubong kayo. Sa lahat ng tao dito sa mansion, ugali nya ang hindi maiintindihan. Palibhasa kasi  bunso kaya ganoon." sagot nito. Nakahinga naman ako ng maluwag.

"Salamat naman po kung ganoon. Kailangang kailangan ko po talaga ang trabahong ito. Marami po akong maliliit na kapatid na umaasa sa padala kong pera." sagot ko. Nakangiti naman ako nitong tinitigan.

"Huwag mo na lang pansinin ang ugali ni Sir Rafael. Masasanay ka din sa kanya. Hayaan mo, ako mismo ang personal na magtuturo sa iyo sa mga dapat mong gawin. Para hindi ka magkamali." nakangiti nitong sagot. Kahit papaano nagpapasalamat ako dahil mabait sa akin ito. Ito ang mayordoma at malaking bagay sa akin na makasundo ko ito.

"Ganyan lang naman iyan si Sir Rafael, mabilis magalit pero hindi naman iyan nagtatanim ng sama ng loob. Marami tayo dito at tiyak na makakalimutan nya din ang nangyari kanina." sagot naman ni Ate Maricar. Para naman akong napabunutan ng tinik at hindi ko maiwasan ang mapangiti.

"Sige na.. Bumalik ka na ng servants quarter. Magpahinga ka para bukas may lakas ka sa mga trabahong gagawin mo. Huwag mo ng isipin ang mga nangyari kanina. Ibibigay ko mamaya ang uniform mo." Wika ni Manang. Tumango naman ako dito at nagpalaam na sa kanilang dalawa ni Ate Maricar. Muli akong bumalik ng kwarto at nahiga habang iniisip ang mga nangyari kanina.

Malaki naman ang mansion. Siguro iiwasan ko na nga lang si Sir Rafael. Nabanggit ni Ate Maricar marami kami dito ibig sabihin lang nyan malaki ang tsansa na hindi na muling magkrus ang landas namin.

Kailangan ko lang sigurong mag-ingat sa mga susunod kong kilos. Kapag hindi ko alam uugaliin ko na lang ang magtanong sa mga kasamahan ko. Ang importante may trabaho ako at mukhang mabait naman si Madam. Tinanggap niya pa nga ako kahit na hindi ako umabot sa edad na gusto nito. Sana lang magiging maayos ang pagtatrabaho ko sa bahay na ito. Para naman matulungan ko na sila Nanay at Tatay.

***

***

Rafael 

iiling iling akong muling pumasok sa loob ng mansion. Ang ganda ng gising ko kanina. Nasira lang sa tangang babae na iyun. Siguro isa iyun sa mga kasambahay na dumating kanina dito sa mansion. Saan kaya napulot ni Mommy ang babaeng iyun. Mukhang tatanga-tanga. Wala pang isang araw gumawa agad na kapalpakan.

Pabalik sana ako ng kwarto na nakasalubong ko si Daddy pababa ng hagdan. Mukhang kakagising lang nito at palinga-linga pa habang naglalakad.

"Good Afternoon Dad!" bati ko dito. Nakangiti naman itong tumango.

"Napansin mo ba ang Mommy mo?" agad na tanong ito. Umiling ako.

"Baka nasa kitchen." sagot ko. Pagkatapos ay agad-na itong naglakad papuntang kusina. Nasundan ko na lang ito ng tingin at bumalik na ako ng aking kwarto.

Sa totoo lang hindi ko alam kung ano ang gagawin ko dito sa Mansion. Hindi ko alam kung paano palilipasin ang oras. Hindi ako sanay na magkukulong lang sa kwarto ng walang ginagawa...

Nasa kalagitnaan na ako ng hagdan ng muli akong bumaba. Nagpasya na lang akong pumunta sa gazebo. At least doon makakapag-relax ako habang nagpapalipas ng oras. Malapit na din kami kumain ng dinner kaya magpapahangin na lang muna ako doon.

Pagdating ng Gazebo ay agad kong napansin sila Mommy at Daddy. May kung anong sinusulat si Mommy sa isang papel. Agad akong lumapit sa kanilang dalawa.

"Oh Mabuti naman at naisipan mong sumunod dito anak. Tatanungin kita kung ano ang gusto mong pagkain bukas. Nandito ang mga kapatid at

pamangkin mo at ngayun pa lang

pinapahanda ko na ang mga lulutuin." wika ni Mommy sa akin. Pilit akong ngumiti bago sumagot.

"Kahit ano na lang Mom. Hindi naman ako mapili sa pagkain." sagot ko.

"Sabagay...marami naman akong ipinalutong putahe. Sya nga pala Gab, dumating na kanina ang mga bagong kasambahay, pinagpahinga ko muna at bukas na sila mag-uumpisa ng trabaho. " wika ni Mommy kay Daddy. Tahimik lang akong nakikinig sa kanila ng muli kong maalala ang mukha ng babae kanina na nagsasalok ng tubig sa swimming pool. Hanggang ngayun kumukulo pa rin ang dugo ko sa nakitang katangahan na ginawa nito kanina.

"Mabuti naman kung ganoon. At least may gagawa na sa mga trabahong naiwan ng mga nagresign na." sagot ni Daddy.

"Iyun nga eh Mukhang mga matitino naman sila. Kaya lang may nahalo sa kanilang teenager...Actually, hindi naman talaga minor dahil eighteen na sya kaya lang alam mo naman na above thirty years old ang tinatanggap natin dito sa mansion diba?" wika ni Mommy. Napangiti naman si Daddy at hinawi pa nito ang ilang hibla ng buhok na tumakip sa mukha ni Mommy.

"Eh di ibalik natin sa agency. Nasaan ba siya? Ipahatid na lang natin sa driver. Dapat kapag mga ganitong bagay, sumunod sila sa request ng client nila' sagot ni Daddy. Natitigilan ako.

"Iyun nga ang naisip ko kanina. Kaya lang naawa ako. Halos umiyak kanina habang nagmamakaawa. Kailangang kailangan niya daw ng trabaho." sagot ni Mommy. Natigilan naman si Daddy at napatango-tango. Muli kong naisip ang tangang babae. Siguro siya ang tinutukoy ni Mommy Mukhang teenager pa nga ang babaeng iyun. At siya din siguro ang tinutukoy ni Elijah kanina.

"Well, nasa sa iyo ang lahat ng desisyon Sweetheart! As long as magagampanan ng maayos ang trabaho walang problema sa akin " sagot ni Daddy Napangiti naman si Mommy.

"Iyan din ang naisip ko kanina. Hayaan mo, paoobserbahan ko na lang siya kay Manang. Mukhang mabait naman ang batang iyun" sagot ni Mommy. Napangiti naman si Daddy at binalingan ako.

"Siya nga pala Rafael Kausap ko kanina ang Kuya Christian mo. Personal ka daw nyang tuturuan simula sa Lunes kaya ihanda mo ang sarili mo. Ayaw ko ng makarinig ng kahit na anong excuses mula sa iyo ha?

Kailangan mong magfocus at iwasan mo muna ang kakadala ng babae sa isa sa mga condo mo. Dito ka muna umuwi hanggat hindi mo pa kabisado ang pamamalakad ng kompanya." wika ni Daddy. Nagulat naman ako sa sinabi nito. Paano nito nalaman na may condo ako at doon ko dinadala ang nagiging mga babae ko?

"Ikaw talagang bata ka! Tigil-tigilan mo na nga ang kakalaro sa damdamin ng mga nagiging girl friend mo. Hindi ka na bumabata Rafael ha? Baka mamaya ma-karma ka dyan sa ginagawa mong iyan." sabat naman ni Mommy. Hindi ko naman mapigilan ang mapayuko. Hindi ko akalain na aware ang mga magulang ko sa mga kalokohan na ginagawa ko.

"Mom, sa simula pa lang pareho naman naming gusto iyun. Halos karamihan sa kanila ayaw ng commitment kaya walang karma na mangyayari." sagot ko. Umismid lang si Mommy sa sagot ko. Napangiti naman ako.

"Kahit na! hindi yata nagtatagal kahit isang buwan man lang ang babae sa iyo. Isa pa ngayung nandito ka na sa mansion, iwasan mo ng sungitan ang mga kasambahay ha? Akala mo siguro hindi ko alam ang mga pinanggagawa mo sa kanila? Kaunting pagkakamali binubulyawan mo daw sila.' muling kastigo ni Mommy. Napakamot naman ako ng ulo. Tumawa naman si Daddy.

Sino ba namang amo ang matutuwa kung palpak ang trabaho ng mga nakapalibot sa kanila. Natural,

papagalitan ko para alam nila ang kanilang pagkakamali. Palibhasa kasi alam ko kung gaano kabait si Mommy pagdating sa mga kasama namin dito sa bahay. Wala naman problema sa akin iyun kaya lang nag-aalala ako na baka mamihasa sila. Baka abusuhin

nila ang kabaitan ng pamilya ko.

"Hayaan mo na Sweetheart. Iba na ang mga kabataan ngayun. Masyado na silang mapupusok. Hayaan na nating mag-enjoy si Rafael sa pagiging buhay binata niya. Ngayun pa lang tikman na niya ang mga putaheng gusto nya... para kapag matagpuan niya na ang babaeng magpapatibok ng puso nya sawa na siyang tumingin sa iba." sagot naman ni Daddy. Napangiti ako ng makita ko na kinurot ito ni Mommy.

"Haay naku! Ikaw talaga! Imbes na pagsabihan mo iyang anak mo kinukusente mo pa!" sagot ni Mommy na may halong inis na sa boses. Pagkatapos ay tumayo na ito at agad na umalis. Kakamot-kamot naman ng ulo si Daddy na napasunod dito. Nilingon pa ako nito tsaka kinindatan. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Sanay na ako sa mga magulang ko. Alam kong ang nakikita ko kanina ay bahagi iyun ng kanilang lambingan. Sana kapag matagpuan ko na ang babaeng para sa akin, katulad siya ni Mommy. Mabait...maalaga at mapagmahal.

Mabilis lumipas ang oras. Agad akong bumalik ng kwarto pagkatapos namin kumain ng dinner. Mabuti na lang at hindi na nangulit ang pamangkin kong si Elijah. Balak daw nito magbabad muna sa pool ngayung gabi. Niyaya pa ako pero tumanggi ako. Naligo na ako kanina at gusto kong matulog ng maaga. May gym dito sa mansion pero balak kong magjogging sa labas bukas ng umaga. Balak ko din mang-hunting ng chiks. Pampalipas ng oras.

Kinaumagahan....madilim pa ang paligid nasa lawn na ako ng mansion. Abala ako sa pagwawarm-up ng mapansin ko ang pagtigil ng sasakyan sa tapat ng gate.

"Ang aga naman nilang lumabas."

hindi ko mapigilang bulong sa aking sarili. Nakamasid lang ako ng bumaba mula sa loob ng sasakyan sila Manang Espe at ang bagong kasambahay namin. Ito iyung babae na nakita kong tumatabo ng tubig sa pool. Hindi ko maiwasan na mapataas ang aking kilay ng mapansin ko na naka-inform pangkasambahay na ito.

Wala namang special sa soot nito pero hindi ko maiwasan na mapahanga sa hitsura nito ngayun. Kung kahapon parang soot ng sinaunang tao ang damit nito bumagay naman dito ang soot nitong uniform ngayun.

Grey scrub suit ang kadalasan na uniform dito sa mansion at hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko 'malaalis-alis ang tingin dito. Parang ang sexy nitong tingnan gayung halos natakpan naman nito ang buo nitong katawan. Normal na pananamit lang ito kung totoosin ng mga nakakahalubilo kong kasambahay namin pero hindi ko maintindihan kung bakit parang ang ganda niyang tingnan ngayun. Mas maganda siguro itong tingnan kung magsusuot ito ng iba pang damit.

Ipinilig ko ang aking ulo para bumalik ako sa huwesyo. Kay aga-aga kung ano ang naiisip ko. Hindi ako dapat humanga sa isang kasambahay namin. Lalo na kung tatanga-tanga at mukhang walang pinag-aralan.

Saktong binuksan na ng driver ang hulihang bahagi ng sasakyan ng lumapit ako sa kanila. Aktong bubuhatin na nila ang kanilang pinamili ng maagaw ko ang attention nila.

"Good Morning Sir Rafael....Pasensya na po. Medyo malansa itong mga dala namin." agad na bati sa akin ni Manang Espe. Narinig ko din na binati ako ng driver. Tango lang ang naging sagot ko sa kanila. Pagkatapos ay muli kong tinitigan ang bagong

kasambahay. Agad kong napansin ang bahagyang pag-iwas sa akin nito.

Mukhang natakot ito sa presensya ko. Hindi ko maiwasan na mapataas ang aking kilay.

"Ang aga niyo naman Manang." wika ko na lang dito para naman may maisagot ako sa pagbati nito.

"Naku, kagabi pa ibinigay ng Mommy mo ang mga listahan na dapat bilhin ngayun. Alam mo naman na paborito ng mga kapatid mo ang seafoods kaya ito ang nangunguna sa ihahada

ngayung araw." sagot nito. Tumango na lang ako at binalingan ng tingin ang kanilang pinamili. Mukhang madami nga at talo pa namin ang may malaking handaan na magaganap sa mansion..

"Sige.....ipasok niyo na sa loob. Baka kumalat pa ang amoy niyan dito sa labas." wika ko. Agad naman silang tumalima at tumulong na din ang driver sa pagbubuhat ng kanilang pinamili. Nasundan ko na lang ng tingin ang kanilang pagtalikod sa akin. Ngayun ko lang din napansin na hindi man lang ako binati ni Veronica. Iwas na iwas din itong tumingin sa akin.

Chapter 164

VERONICA POV

Madaling araw pa lang ay pareho na kaming gising ni Manang Espe. Isasama niya daw ako para mamili ng seafoods sa fish market. Iyun daw kasi ang nangunguna na gusto kainin ng mga anak ni Madam Carissa kaya naman agad akong naligo at isinuot na ang bigay nitong uniform.

Natuwa naman ako sa naging hitsura ko. Sakto lang sa akin na sukat at pakiramdam ko mas komportable kapag ito ang isusuot ko. Mabuti na din at may uniform kami dito sa mansion dahil iilang piraso lang naman ang dala kong damit.

Isa pa mga luma na iyun at nakakahiya ng isuot.

Alam na ni Manang Espe kung ano ang bibilhin kaya hindi na din naman kami nagtagal pa sa fish market. Bumili ito

ng crabs, hipon at malalaking isda. Nakakalula pala ang presyo ng bilihin dito sa Manila. Wala pa halos sa kalahati ng presyo doon sa amin. Binabarat pa minsan ng mga mayayamang negosyante ang mga huli ng maliliit na mangingisda kagaya sa mga magulang ko. Samantalang pagdating pala dito sa Manila halos ilandaang porsyento na ang patong.

"Veronica, basta iwasan mo lang magkamali sa trabaho magiging maayos din ang buhay mo sa mansion. Sa nasabi ko na mababait ang mga amo natin maliban lang kay Sir Rafael." agad akong napatingin kay Nanay Espe ng magsalita ito.

"Ganoon po ba? Hayaan niyo po Manang, gagawin ko po lahat ng makakaya ko para matutunan agad ang mga trabahong nakaatang sa akin." nakangiti kong sagot. Nakangiti naman itong tumitig sa akin

"Bakit nga pala pagiging katulong ang inaplayan mo? Pwede ka namang

maging sales lady sa mga malls o di kaya maging crew sa mga past food. At least kapag doon ka magtatrabaho mas marami kang makilalang kaibigan.

Pwede ka pang makapamasyal kapag tapos na ang oras ng trabaho mo." " bakas sa pagtataka sa boses na tanong nito. Natigilan naman ako.

"hi-hindi po kasi ako pwede doon Manang. Hindi po ako nakatapos." nahihiya kong sagot habang nakayuko. Sandaling natigilan si Manang Espe bago muling nagsalita.

"Hindi ka nakatapos? Pero nakapag aral ka naman diba?" tanong nito. Nahihiya akong tumango.

"Opo...kaya lang hanggang Grade 4 lang po. Hindi po kasi ako nakakapasok ng School kapag sumasama si Nanay kay Tatay sa dagat. Walang mag-aalaga sa

mga maliliit ko pang kapatid."

malungkot kong sagot. Hindi ko na naman mapigilan ang maluha habang inaalala ko ang kagustuhan kong makapag-aral noon. Kaya lang ipinanganak akong mahirap kaya hindi ako nabigyan ng pagkakataon na makapagpatuloy sa pag-aaral kahit na gusto ko.

"Ganoon ba? Naku, kawawa ka naman pala. Ang gandang bata mo pa naman sana at malayo ang mararating mo kung nakapag-aral ka." nakangiting sagot ni Manang.

"Kaya nga po masaya ako dahil natanggap ako sa mansion. Kahit papaano kikita na ako ng pera at makapagpadala na ako sa amin." sagot ko. Agad naman napatango si Manang at hindi na ito umimik pa. Namalayan ko na lang na tumigil na ang sinasakyan naming kotse sa tapat ng mansion. Agad na bumaba si Manang Espe kaya sumunod na din ako dito.

Akmang kukunin na namin ang mga pinamili namin sa likod na kotse ng mapansin ko ang paglapit ng isang tao na gusto ko sanang iwasan. Si Sir Rafael. Parang gusto kong magtago dito dahil natatakot akong baka sungitan na naman ako nito. Seryoso pa naman ang kanyang mukha habang nakatitig sa akin...

Narinig ko pa ang pagbati ni Manang at ng driver dito. Dahil sa nerbiyos hindi na ako nagsalita pa at nakayuko lang akong nakatayo sa likuran ni Manang habang nakikipag-usap ito kay Sir Rafael at ng sabahin nito na pwede na namin ipasok ang pinamili namin ay parang may pakpak ang mga paa ko. Agad kong kinuha ang ilang supot at nagmamadaling naglakad papasok ng mansion. Dumadagundong ang dibdib ko sa matinding kaba.

"Ikaw talagang bata ka. Hindi mo man lang binati si Sir Rafael. Sa susunod huwag mong kalimutan na magbigay

galang sa kanya ha? Buti na lang at mukhang maganda ang gising niya at hindi ka nasigawan." agad na wika ni Manang ng makarating kami ng kusina.

"Sorry po Manang. Nagulat lang po kasi ako pagkakita ko kay Sir Rafael. Ang aga nya po pala kung gumising." sagot ko.

"Minsan maaga iyan nagigising si Sir Rafael. Mahilig kasi iyan magjogging sa labas ng mansion." sabat naman ng driver na nag-uumpisa ng magtimpla ng kape.

"Pero hayaan mo, minsan lang na naglalagi iyan si Sir dito sa mansion. Sila Madam Carissa at Sir Gabriel lang talaga ang palagi natin makakasama dito kaya magrelax ka lang. Huwag kang matakot dahil mababait sila." sagot naman ni Manang Espe. Para naman akong nabunutan ng tinik.

"Hindi din siguro. Papalitan na ni Sir

Rafael si Sir Christian sa posisyon nito. Gusto ni Sir Gabriel na dito na muna maglalagi sa mansion si Sir Rafael habang pinag-aaralan niya ang pamamalakad sa kompanya. Ako ang magiging driver niya kaya alam kong dito na sya uuwi araw-araw." sabat naman ng driver na si Mang Gerry. Lalo tuloy akong kinabahan sa sinabi nito.

"Talaga? Hindi ko yata alam iyan ah?" sagot naman ni Manang.

"Hindi mo talaga alam kasi nandito ka lang naman sa loob. Ako kaya ang kasama nila Sir sa resort at naririnig ko sa usapan nila." sagot naman ni Mang Gerry. Hindi ko alam na madaldal pala ito. Tahimik lang kasi ito kanina.

"Ayy kung ganoon dapat pala pagsabihan ko ang mga kasambahay. Mukhang marami na naman ang iiyak nito." sagot ni Manang. Pagkatapos ay tumitig ito sa akin.

"Sa harden ka daw maaasign Veronica. Sa susunod na araw na kita tuturuan sa mga gagawin mo doon. Sa ngayun tumulong ka muna dito sa kusina dahil magiging abala tayo ngayun at bukas. Huwag kang matakot...ako ang bahala sa iyo." wika ni Manang sa akin. Tumango naman ako.

"Sa ngayun, magkape ka muna. May tinapay na din diyan. Mamaya lang ng kaunti nandito na din iyung iba pang mga trabahador. Magiging abala na ang lahat kaya ihanda mo ang sarili mo " wika ni Manang. Agad naman ako kumuha ng baso at nag-umpisa ng magtempla ng kape.

Nasa kalagitnaan na kami sa paghigop ng kape ng may narinig kaming malakas na boses.

"Hello Everyone! Goooood Morning!" masiglang wika ng boses lalaki. Sabay

pa kaming napatingin sa pintuan ng kusina. Agad na pumasok ang makisig na mukha ng lalaking apo ni Madam Carissa na si Elijah. Nakangiti ito habang palapit sa kinaroroonan namin.

"Good Morning Sir." magkasabay na bati ni Manang at Manong. Hindi na ako nakasabay sa kanila dahil nagulat ako sa biglang pagsulpot nito. Isa pa agad kong napansin ang pagtitig nito sa akin kasabay ng pagngiti.

"Good Morning Sir." bati ko na lang din sabay yuko.

"Wow! Ganda nya Manang noh? Parang crush ko na tuloy siya." nakangiti nitong wika sabay lapit sa akin. Agad naman akong nakaramdam ng hiya sabay yuko.

"Naku si Sir Elijah talaga! Huwag mong biruin ng ganyan si Veronica... bago lang iyan dito at isa pa bata pa iyan." sabat naman ni Manang. Agad

naman napahalakhak si Elijah bago sumagot.

"Bakit ilang taon na ba siya?....Veronica right? Ilang taon ka na? Huwag kang mahiya sa akin....hindi ako katulad sa Uncle na parang laging galit sa mga kasambahay. Mabait ako at pwede mo akong gawing kaibigan." tatawa-tawa nitong wika.

"Eighteen pa lang siya sir Elijah." sagot ni Manang. Muli itong tumawa.

"Bakit ikaw ang sumasagot Manang? Si Veronica ang gusto kong kausapin. Huwag nyang sabihin nahihiya sa kapogihan ko?" tumatawang sagot ni Elijah. Lalo naman akong nakaramdam ng hiya. Ganito ba talaga siya sa mga kasambahay? Parang ang bilis nyang makapalagayan ng loob.

"naku, ewan ko sa iyong bata ka. Huwag mo munang kausapin si Veronica dahil naninibago pa iyan."

sagot ulit ni Manang. Pagkatapos binalingan ako nito.

"Parating na si Maricar. Tulungan mo siyang ayusin ang mga kobyertos sa dining area. Tuturuan ka din niya sa mga dapat mong gawin doon. Parating na ang tagaluto at ilang sandali na lang mag-uumpisa na siyang magluto ng breakfast nila Madam at Sir." wika nito. Agad ko naman sinipat ang relo na nakakabit dito sa loob ng kusina. Halos alas sais pa lang ng umaga.

"Sa ngayun, palitan mo pala muna ang soot mong uniform. Galing pala labas at kailangan lagi malinis tayo kapag nandito tayo sa loob ng mansion. Huwag kang magtagal Veronica." muling wika ni Manang. Agad naman akong tumayo at umalis na. Hindi ko na sinulyapan pa si Sir Elijah dahil nahihiya talaga ako dito.

Mabilis kong pinalitan ang uniform ko at agad na bumalik ng kusina.

Naabutan ko na ang tagaluto na abala sa paghahalo ng kanyang niluluto. Mabilis naman akong niyaya ni Ate Maricar para pumunta sa dining area. First time kong pumasok dito at namangha ako sa nakita. Ang lawak ng buong paligid at ang haba ng kanilang lamesa. Gaano ba kalaki ang pamilya ng amo namin?

Ngayun lang din ako nakakita ng chandelier sa tanang buhay ko. Kumikinang ito na parang isang dyamante.

"Ganito ang table setting nila, tandaan mo ang lahat ng ituturo ko sa iyo Veronica ha? Bawal magkamali sa ganitong sitwasyon. Maselan si Sir Gabriel lalo na pagdating sa pag- sasaayos ng mga kubyertos. Kay Madam Carissa naman walang problema. Likas na mabait ang amo natin na babae pero syempre nakakahiya pa rin kung hindi maayos

ang pagkakalagay natin ng mga kubyertos nila. Kailangan perfect lahat ng trabaho natin dito." napukaw ako sa pag-iisip ng magsalita si Ate Maricar. Agad naman akong nagfocus at tinandaan ang mga ginagawa nito. Kailangan kong imemorize lahat dahil kailangang kailangan ko ang trabahong ito.

Pagkatapos namin mag-ayos ay isa-isa na naming dinala ang mga pagkain na nailuto na ng tagaluto papuntang dining area. Kakatapos lang namin ayusin ang lahat ng sabay na pumasok ang aming mga amo na si Madam Carissa at ang asawa nitong si Gabriel. Ito ang unang pagkakataon na nakita ko si Sir Gabriel. Dito nga pala talaga nakuha ni Sir Rafael ang hitsura niya. At ng bumati si Ate Maricar sabay yuko nakigaya na din ako.

"Good Morning Madam, Sir." halos sabay naming wika. Nakangiti namang

tumango si Madam Carissa at isa-isa namang tiningnan ni Sir Gabriel ang mga nakahain sa lamesa. Ipinaghila pa nito ang asawa ng upuan at inalalayan pang maupo. Ganito ba ang mga mayayaman? Sila Nanay at Tatay kasi hindi ganito ka-sweet.

"Hindi pa ba bumababa ang mga bata? " tanong ni Sir. Agad naman sumagot si Ate Maricar.

"Nakita ko po kanina si Sir Elijah..pero si Sir Rafael kababalik lang po galing magjogging." sagot ni Ate Maricar. Tahimik lang akong nakatayo sa tabi nito at nakayuko.

"Sige..pwede niyo na kaming iiwan. Pakisabi kay Manang Espe na pakainin na lahat ng kasama niyo. Mamayang tanghali ang dating ng mga bata kaya tulungan niyo na ang tagaluto para mapadali ang trabaho." wika naman ni Madam Carissa. Kinalabit ako ni Ate Maricar at sabay na kaming lumabas

ng dining area.

"Ganyan dito. Once na makita nilang kumpleto na ang lahat ng kailangan nila sa lamesa ayaw nilang pinapanood sila ng mga kasambahay na kumain. Halika na...kain na din tayo sa kusina." wika ni Ate Maricar. Agad naman akong sumunod dito. Mukhang mabait nga sila Madam Carissa at Sir Gabriel.

Mabilis na lumipas ang mga oras.

Abala ang lahat ng mga kasama ko. Itinuka na ako ni Manang na tulungan si Ate Maricar sa dining area. Kami na din ang tagadala ng mga pagkain sa dining kaya na naging abala na din ako. Maayos naman ang samahan namin na mga kasambahay kaya naging magaan ang trabaho.

Kakalapag ko lang ng buttered shrimp sa lamesa ng may biglang pumasok. Mag-isa lang ako sa dining area dahil nagpaalam si Ate Maricar na iinom muna ng tubig sa kusina.

"Wow, daming foods ah? At lahat favorite ko!" bulalas ng babaeng kakapasok lang. Napakaganda nito habang may ngiting nakaguhit sa labi.

"Well, mukhang pinaghandaan talaga ni Mommy ang araw na ito. Balita ko nandito din ang babaero nating bunsong kapatid.'" sabat naman ng isa pa. Hindi ko naman maiwasan na titigan sila. Hindi sila nakakasawang titigan.

"And who are you? Bago ka ba dito?" baling naman ng naunang dumating na babae sa akin. Nakangiti itong nakatitig sa akin. Nahihiya naman akong napayuko. Baka napansin nito na kanina ko pa sila tinitigan. Isa pa nakalimutan ko na naman silang batiin. Baka ito yung mga anak ng amo namin.

"Ka-kahapon lang po ako dumating dito Mam." sagot ko sa mahinang

boses.

"Oh Really. Mabuti naman at kumuha na si Mommy ng medyo batang katulong Ate Mira. Ang alam ko mas gusto niya iyung mga may edad na." wika ulit nito. Hindi ko naman alam ang gagawin ko.

"Well, mukha naman siyang mabait. No big deals. What's your name nga pala?" sagot ng tinawag na Mira.

"Veronica po" sagot ko. Nakangiti naman itong lumapit sa akin

"Well, nice to meet you Veronica. Nice name. Bagay sa maganda mong mukha. " wika nito. Lalo tuloy akong nakaramdam ng hiya dito.  ako naging maganda sa paningin ng ibang tao?

"Ako nga pala si Miracle at siya naman si Arabella. Dont worry, hindi kami nangangain ng tao kaya huwag kang matakot sa amin." wika nito.

Pagkatapos ay naglakad na ito  palabas

ng dining area. Naiwan naman ang babaeng nangangalang Arabella.'

"You know what...parang may kamukha ka... Hindi ko lang malaman kong paano pero pakiramdam ko talaga may kakilala akong tao na kamukhang kamukha mo." wika nito. Nang tingnan ko ito ay titig na titig ito sa akin.

"Po? Galing po akong probensya Mam. Kakaluwas ko lang po dito sa Manila dalawang linggo na ang nakalipas." sagot ko. Titig na titig pa rin ito sa akin at parang minimemorize nito ang hitsura ko. Hindi ko naman maiwasan ang magtaka at napatitig dito. Parang nakita ko na nga din itong si Mam Arabella. Agad na nanlaki ang aking mga mata ng isang alaala ang pumasok sa isip ko.

Chapter 165

VERONICA POV

Habang nakatitig sa magandang mukha ni Mam Arabella ay biglang dagsa ng reyalisasyon sa isip ko. Hindi ako maaring magkamali. Ito ang babae na laging ikinikwento sa akin ni Nanay. Ang babaeng minsan niyang naging kaibigan ng mapadpad ito sa Isla noon. Ang babaeng ilang araw lang daw niyang nakasama pero nagiging mabait ang pagtrato sa kanila.

"Mam, minsan na po ba kayong napadpad sa lugar namin noon?" hindi ko maiwasan na tanong dito. Tumitig naman ito sa akin at parang may inaalala.

"Marami na akong lugar na mapuntahan and isa lang ang sure ko. Familiar sa akin ang mukha mo. Saan nga pala ang probensya mo?" tanong nito.

"Sa Isla po ng Santa Barbara! Parang nakapunta na po kayo noon Mam. Parang kamukha niyo po kasi ang babae sa larawan na nakadisplay sa bahay namin." sagot ko dito. Saglit itong natigilan at malalim na nag-isip. Pagkatapos ay agad na nanlaki ang mga mata nito at napatitig sa akin.

"OH MY GOD! Nakapunta na kami sa lugar na iyan. Kasama ko si Mommy noon!" agad na bulalas nito at muli akong tinitigan. Hindi ko naman maiwasan ang mapangiti sa isiping ito nga ang babaeng laging bukang bibig ni Nanay. Si Mam Arabella.

"Kilala mo ba si Venus? Yes...si Venus.. yung naging friend ko sa lugar na iyun dati." bulalas nito. Hindi ko maiwasan ang mapangiti sabay tango.

"Opo...Nanay ko po siya." sagot ko. Agad na nanlaki ang mga mata nito sabay lapit sa akin. Pagkatapos ay parang kinikilatis pa ako nito. Hindi ko naman maiwasan ang makaramdam ng hiya dahil sa kanyang ginagawa. "Talaga? Wow? i-ikaw na iyung anak niya?" tanong nitong muli. Tumango ako.

"Sino ang nakatuluyan niya? Grabe... halos ilang years na din ang lumipas pero hindi pa rin makalimutan ang lugar na iyun. Doon kami napadpad ni Mommy ng naglayas kami." wika nito kasabay ng pagtawa. Pagkatapos muli akong tinitigan.

"Lets go! Kailangan malaman ni Mommy na anak ka pala ng dati kong friend sa si Venus. Tiyak na magugulat iyun. Alam mo bang gusto namin bumalik sa lugar na iyun? Kaya lang naging abala na kami sa pagbalik namin dito sa Manila. Hanggang sa nakalimutan na namin ang planong iyun." wika nito sa akin sabay hawak sa aking kamay. Agad naman akong nakaramdam ng hiya dahil sa ginawa nito.

"Naku Mam, huwag na po. Nakakahiya po. " sagot ko. Umiling naman ito at hinila pa ako palabas ng dining area. Muli akong namangha sa mga

dinaanan namin. Hanggang labas ng bahay at dining pa lang kasi ang nakikita ko dito sa mansion. Hindi ko akalin na mas maganda pala dito sa loob. Nangingintab ang buong paligid at kapansin-pansin ang karangyaan sa bawat sulok ng bahay. Diyos ko... sobrang yaman pala talaga ng amo ko. Natatakot tuloy akong umapak sa makintab na sahig. Baka madumihan.

Agad kong napansin na pumasok sa kami sa isang malawak na silid. Nandito yata sa loob ang lahat miyembro ng pamilya nila Madam.

"You know what? May bago akong nalaman ngayun!" malakas na wika ni Mam Arabella ng makapasok kami. Agad naman napukaw ang aking attention at halos lumubog ako sa sobrang hiya ng masilayan ko ang maraming pares ng mga mata na nakatingin sa gawi naming dalawa ni Mam Arabella. Kasama na dito ang pares ng mga mata ni Sir Rafael. Agad akong napayuko.

"Mommy, naalala mo si Venus right? Yung magandang teenager doon sa Island?" agad na tanong ni Arabella.

"Venus who?" narinig kong tanong ni Sir Rafael. Napalunok ako ng makailang ulit ng marealized ko kung gaano kaseryoso ang boses nito. Mukhang naisturbo namin ang seryosong pag-uusap ng buong pamilya.

Napansin ko din si Mam Mira na nakaupo sa tabi ng isang lalaki. Siguro iyun ang kanyang asawa. May mga kabataan din akong nakikita dito sa loob at marahil ay mga anak nila iyun. May isang babae din at lalaki na

nakaupo sa kabilang bahagi. Lahat sila ay nakatitig sa gawi namin ni Mam Arabella na bakas ang pagtataka sa mga mata habang hinihintay ang mga susunod na sasabihin ni Mam Arabella.

"Si Mommy ang kausap ko Rafael dahil wala ka pang malay noong mga panahon na iyun. Nasa tummy ka pa lang ni Mommy noong time na iyun." sagot ni Mam Arabella. Nanahimik naman ang masungit kong amo. Pero ramdam ko ang talim ng pagkakatitig nito sa akin.

"So anong meron sa Island na iyun? At bakit hawak mo sa kamay si Veronica na akala mo tatakasan ka!" narinig ko namang tanong ni Madam Carissa. Bakas ang pagtataka sa boses nito.

"Mommy, sya ang anak ni Venus! Iyung friend ko? Yung dalagita na lagi mong hinihingian ng mangga noon?" bulalas ni Mam Arabella. Napansin ko ang pagtitig sa akin ni Mam Carissa tsaka tumango.

""Wow, small world! Ikaw na ba ang anak ni Venus iha?" tanong nito.

Tumayo pa ito at lumapit sa akin. Nahihiya naman akong tumango. Hindi ko alam kung bakit big deal sa kanila ang bagay na iyun. Ano ngayun kung anak ako ni Nanay Venus? Wala naman sigurong special doon diba?

"See? Naalala mo yung friend ko na si Venus My? Hindi ko akalain na may anak na din pala sya. Hindi ako

makapaniwala na dito sya mapadpad sa mansion." masayang wika ni Mam Arabella. Napayuko naman ako. Kung alam lang nito na kalahating dosena ang anak nila Nanay at Tatay. Baka lalo itong mawendang. Hindi ko akalain na minsang nagkaroon ng mayamang kaibigan si Nanay.

"Anong special doon? tsk! Tsk!" narinig kong pang sabat ni Rafael. Agad naman itong binalingan ni Mam Arabella.

"Walang special. Masaya lang ako dahil nandito pala sa mansion ang anak ng kaibigan ko noon. Nakakaramdam tuloy ako ng guilt. Nag- promise pa naman ako sa kaniya noon na babalik ako doon sa Isla. Kaya lang hindi na nangyari dahil nawala na sa isip ko ang lahat." sagot ni Mam Arabella.

Mukhang wala namang pakialam si Sir Rafael samantalang ang ibang tao dito sa living room ay wala man lang ipinakitang kahit na anong reaksyon. Parang gusto ko tuloy manliit dahil sa hiya. Ano ba naman itong si Mam Arabella. Isang hamak lang naman akong kasambahay dito pero kung itrato niya ako para bang napaka- special ko. Baka mamaya matanggal pa ako dahil sa ginawa nito ngayun.

"Hindi pa ba tayo kakain? Gutom na ako." sagot ulit ni Sir Rafael. Naglakad ito papunta sa kinatatayuan namin ni

Mam Arabella pagkatapos sinipat ako ng tingin. Pagkatapos ay agad itong naglakad palabas ng living room.

"Mag-uusap pa tayo Iha. Marami akong gustong itanong sa pamilya mo. Hindi man lang namin nasuklian ang kabaitan ng Nanay mo..nang naging mga kaibigan ni Arabella sa lugar na iyun.... Sa maikling panahon na pananatili namin sa islang iyun naging mabait silang kaibigan ni Arabella." nakangiting wika sa akin ni Madam Carissa. Hindi ako nakasagot. Nanatili lang akong nakayuko.

"Bweno, alam kong gutom na ang lahat. Sa dining na muna tayo!" anunsiyo nito sa lahat. Agad naman nagsipagtayuan ang lahat. Agad naman akong nagpaalam kay Mam Arabella na babalik na ako ng kusina. Nakangiti itong tumango sa akin at sinabi nitong kakausapin daw ako nito mamaya. Tanging tango lang ang naging sagot ko at mabilis ng tumalikod.

Pagdating ng kusina at agad akong napainom ng tubig dahil sa kaba. Pakiramdam ko aatakihin ako sa puso. Nakaharap ko lang naman ang halos lahat ng miyembro ng pamilya ng amo ko. Mukha naman silang mababait pero kahit na....

"Anong nangyari? Saan ka dinala kanina ni Mam Arabella? May hindi ba siya nagustuhan sa trabaho mo?" agad na pukaw sa akin ni Manang. Tulala ko itong tinitigan.

"Napagalitan ka ba niya? Dapat pala hindi na kita iniwan sa dining! Ano ba ang nangyari?" tanong naman ni Ate Maricar. Agad naman akong umiling.

"Hi-hindi po. Kinausap niya lang ako."

sagot ko. Tinitigan ako ni Manang.

"Sige...ako na at si Maricar ang bahala sa dining. Magpahinga ka na muna sa kwarto natin. Masama ba ang pakiramdam mo? Namumutla ka eh." sabat naman ni Manang sa nag- aalalang boses.

"Ayos lang po ako Manang. Dito na lang po ako sa kusina." sagot ko.

"Hindi...pumasok ka muna sa kwarto at magrelax. Maaga tayong nagising kanina at alam kong pagod ka na. Marami namang ibang kasambahay dito. Ako ang mayordoma at ako ang magdedesisyon sa lahat ng bagay." sagot nito. Wala na akong nagawa kundi ang tumango na lang at dahan- dahan na naglakad papuntang kwarto.

Hanggang ngayun hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyayari sa akin ngayun. Si Mam Arabella nga ang laging ikinikwento sa akin ni Nanay noon. Tiyak na matutuwa si Nanay kapag malaman nito na anak ng naging amo ko dito sa Manila ang dati niyang kaibigan. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

Pagdating ng kwarto agad akong naupo sa aking higaan. Kailangan ko nga sigurong magpahinga. Ngayun ko lang naramdaman ang pagod sa katawan ko.

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako. Nagising ako sa mahinang tapik sa aking pisngi. Agad akong napadilat at sumalubong sa aking paningin ang nakangiting mukha ni Manang.

"Gumising ka na muna. Hapon na at mukhang napasarap ang tulog mo. Kumain ka muna sa kusina dahil kanina ka pa hinahanap ni Mam Arabella.' wika nito sa akin. Agad akong napabangon.

"Naku, pasensya na po. Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako." nahihiya kong wika dito.

"Ayos lang. Sumunod ka na agad sa akin sa kusina." wika ni Manang. Agad naman akong tumalima.

Pagdating ng kusina ay maraming

pagkain sa lamesa. Nadatnan ko din ang ilang mga kasamahan namin na abala sa pagkain. Agad akong inabutan ni Manang ng pinggan.

"Pagkatapos kumain pwede ng magpahinga ang lahat." anunsiyo ni Manang. Agad naman nagsipag- tanguan ang lahat.

"Kayong dalawa ang bahala ni Maricar mamaya sa pag-antabay sa mga kailangan pa ng mga amo natin. Nasa Gazebo lang naman sila at nagkukuwentuhan. Ang mga bata naman ay nasa pool. May balak din yata silang lumabas ngayun para magshopping. Abangan niyo lang. Baka may iuutos sila sa inyo." wika ni Manang sa akin. Agad naman akong tumango. Isa siguro ito sa mga dahilan kaya pinagpahinga ako ni Manang. Ako pala ang mag-aasikaso sa kanila mamaya.

Pagkatapos kumain ay agad akong nilapitan ni Ate Maricar. Mukhang nakapagpahinga na din ito kagaya ko. Parang kakagising lang din nito.

"Puntahan natin sa gazebo ang mga amo natin. Baka may iuutos sila." wika nito. Agad naman akong sumunod dito.

Pagdating namin ng Gazebo ay agad kong namataan ang mga amo namin. Mukhang seryoso nga silang nag- uusap. Agad na dumako ang tingin ko kay Sir Rafael. Kaharap nito ang kanyang ama at ina pati na din ang isang lalaki. Samantalang nasa kabilang dako naman sila Mam Arabella, Mam Mira at ang isa pang babae.

"Tatlo lahat ng anak nila Sir at Madam. Ang kambal na si Sir Christian at Mam Miracle at bunso na si Sir Rafael. Si Mam Arabella naman adopted child nila iyan." bulong sa akin ni Ate Maricar. Natigilan naman ako.

"Ganoon po ba? Pero mukhang mabait naman si Mam Arabella." sagot ko. Napansin ko ang pagngiti nito.

"Hindi rin. Nagsusungit din iyan paminsan-minsan. Ang mabait talaga si Mam Miracle. Mana sya kay Madam Carissa." bulong nito. Nakatayo lang kami sa hindi kalayuan sa kanila.

"Ano nga pala ang ginagawa natin dito Ate?" nagtataka kong tanong. Agad naman itong sumagot.

"Naghihintay ng utos. Dito lang tayo. Baka may ipapagawa sila Madam at Sir. sagot nito. Agad akong napatango.

Sabay pa kaming napahakbang ni Ate Maricar ng biglang kumaway sa gawi namin si Mam Arabella. Agad kaming napalapit sa pag-aakalang may iuutos ito sa amin.

"Hindi bat ang ganda nya Ate?" narinig ko pang wika ni Mam Arabella ng makalapit kami.

"Mam, may iuutos po ba kayo?" tanong agad naman ni Ate Maricar. Tahimik lang ako sa tabi nito.

"Wala naman. Balak naming pumunta ng mall ngayun. Gusto namin isama kayong dalawa ni Veronica kaya magbihis kayo. " nakangiting sagot ni Mam Arabella.

Chapter 166

RAFAEL POV

"Hindi ka ba sasama anak?" seryosong tanong ni Mommy. Nakabihis na ang lahat. Lahat ay excited na para sa pamamasyal. Agad kong umiling at sumandal pa sa upuan. Parang bigla akong napagod sa dami ng pinag- usapan namin kanina. Tungkol iyun sa posible kong maging responsibilidad kung tuluyan ko ng hawakan ang kompanya.

"Ikaw ang bahala. Alam mo naman ang mga pamangkin mo kapag ganitong weekend hindi maiwasan na magyayaya na lumabas." muling sagot ni mommy.

"Killjoy talaga! Pero kung babae ang magyaya mabilis pa sa alas- kwatro kong pumayag.narinig ko namang sabat ni Ate Miracle. Talagang sinadya nitong lakasan ang boses para marinig ko. Hindi ko na lang pinansin dahil totoo naman. Mas gusto ko pang lumabas kasama ang barkada o di kaya makipagkita sa prospect kong maging ka-fling.

Agad kong kinuha ang juice sa lamesa. Aktong iinumin ko na sana ito ng dumako ang tingin ko sa dalawa naming kasambahay na parating. Partikular kay Veronica. Hindi ko alam kung matatawa o maiinis ako sa hitsura nito ngayun. Hindi na ito naka-uniform na pangkasambahay pero ang suot naman na damit nito hindi ko alam kung kailan pa nauso. Isang makulay na mahabang palda at matingkad na kulay yellow green na tshirt?! Wala bang fashion sense ang babaeng ito? Saang lupalop ba ng mundo galing ito?

Napansin ko ang pagkagulat ang lahat habang nakatitig dito. Hindi marahil nila akalain na may kasambahay silang ibang iba ang taste pagdating sa pananamit. Napansin ko din na natawa ang mga pamangkin ko habang titig na titig kay Veronica.

"Shit! Ano iyang soot mo Nica?" Si Elijah ang unang nakabawi sa pagkagulat. Agad itong lumapit kay Veronica at sinipat nito ng tingin.

"Bakit po? Pangit po ba?"

Narinig kong tanong nito sa nahihiyang boses.

"Ha? Hi-hindi naman kaya lang sobrang init ng panahon eh. Baka pagpawisan ka sa pupuntahan natin! Baka hindi ka maging komportable doon." sagot naman ni Elijah. Kahit kailan talaga hindi ko alam kung saan nakalagay ang utak ng pamangkin kong ito. Halata namang pati siya natatawa sa soot ni Veronica. Ayaw pang diretsahin.

"Hindi lang pangit. Sobang pangit! Buhay pa ba ang nagdesenyo ng damit na iyan?" Hindi ko napigilang sagot. Agad kong napansin ang pamumula ng mukha nito marahil sa matinding pagkapahiya. Agad akong tinapunan ng masamang tingin ni Ate Arabella.

"I think much better kung uniform mo na lang muna ang isuot mo Veronica. Bibili na lang tayo ng mga damit mo mamaya na babagay sa panlasa ng kapatid ko." sabat naman ni Arabella sabay sulyap sa akin. Masama ko itong tinitigan.

"Wala ka na bang ibang damit iha? Masyadong malaki sa iyo ang damit na iyan at baka mahirapan kang kumilos kapag iyan ang isuot mo sa mall." wika ni Mommy. Lalo naman itong napayuko. Hiyang hiya siguro dahil sa kabaduyan niya. Siya pa tuloy ang naging center of attraction ngayun. Hayyssst...ang lakas ng loob pumayag na sumama sa mall na ganyan ang isusuot.

"Sige po." sagot nito sa malungkot na boses. Agad naman sumang-ayon ang lahat. Nagmamadali itong tumalikod.

"Kawawa naman ang batang iyun. Napaka-inosente! Hindi niya ba alam na pagtatawanan siya ng mga tao sa labas kapag makita ang soot niya?" bulalas ni Ate Miracle. Umismid lang ako.

"Bakit kasi siya pa ang gusto niyong isama. Marami namang ibang kasambahay dito." sagot ko naman at itinuloy ko na ang naputol na pag-inom ko ng juice.

"Para naman makalabas siya. Tingnan mo nga ang hitsura. Mukhang walang alam sa paligid niya. Probensyanang probensyana kong kumilos." sagot naman ni Ate Arabella. Concern na concern talaga ito pagdating kay Veronica. Gaano ba niya ka-close ang ina ng babaeng iyun? Mukhang handang ipagtanggol ni Ate Arabella si Veronica sa lahat ng oras.

"Kung gusto niyo siyang matulungan, why you didn't send her to school. At least kung makapag-aral siya matutulungan niya na ang pamilya niya para maging maayos ang buhay nila.Mukhang bata pa si Veronica at may mas magandang buhay ang maghihintay sa kanya kung sakaling makatapos sya." sabat naman ni Kuya Christian.

"She's only eighteen years old. Hanggang Grade 4 lang daw siya." sabat ni Mommy. Natigilan ako.

May kung anong awa akong naramdaman para kay Veronica.

Gaano ba kahirap ang buhay nila sa probensya na kahit pag-aaral hindi nito magawa?

"Ako na lang ang mag-sponsor sa pag-aaral niya." sagot naman ni Ate Arabella. Agad naman napataas ang kilay ko sabay tayo.

"Hindi pa ba tayo aalis?" tanong ko ng mapansin na nakabalik na si Veronica. Nakadamit pangkasambahay na ito. Mas maigi na din iyun kaysa sa soot nya kanina. At least hindi na maging katawa-tawa ang hitsura niya ngayun. Nagmumukha na siyang tao.

"Akala ko ba hindi ka na sasama? tanong ni Ate Miracle. Hindi ko ito sinagot at nagpatiuna na sa paglalakad papunta sa sasakyan.

Sasabay na lang ako kina Mommy at Daddy para hindi na ako magdrive. Lahat ng mga kapatid ko may kanya-kanya silang sasakyan kaya convoy na kami.

"Dito na kayo sumabay sa amin Maricar, Veronica." agad na wika ni Mommy sa dalawa. Agad naman silang tumalima at naupo sa hulihang bahagi ng sasakyan. SUV ang sasakyan namin at kasya hanggang anim na tao. Agad akong sumakay katabi ng driver samantalang sila Mommy at

Daddy nasa likuran namin.

"Sa Amusement park daw muna tayo. Gusto ng mga bata sumakay ng rides." wika ni Mommy sa Driver. Hindi na ako tumungon at ipinikit ko na ang aking mga mata. Medyo matagal na din na hindi ako nakakasama sa pamilya ko tulad ng ganitong gatherings. Alam kong hindi ako mag-eenjoy sa lakad na ito at hindi ko maintindihan ang aking sarili kong bakit biglang nagbago ang isip ko. Kung bakit bigla akong sumama sa kanila.

"Ayos ka lang ba anak? Kung napipilitan ka lang pwede ka magpahinga na muna sa bahay.

Magiging busy ka na simula sa Monday at kailangan mo ng sapat na pahinga." wika ni Mommy.

"Ayos lang Mom. Na-miss ko din naman ang ganitong lakad ng Pamilya.' Sagot ko.

"Sabagay! Noong teenager ka pa sumasama ka naman palagi sa mga ganitong lakad. Nagbago lang ang lahat ng matuto ka ng magkagusto sa mga babae." bakas ang biro na wika na iyun ni Daddy. Hindi ko naman mapigilan ang matawa at napasulyap sa salamin ng sasakyan. Agad na sumalubong sa paningin ko ang mukha ni Veronica. Abala ang mga mata nito sa kakatingin sa labas .

"Dad, naisingit pa talaga iyan eh.

'sagot ko. Agad ko naman

narinig ang mahinang pagtawa ni Mommy.

VERONICA POV

Kinakabahan ako habang mahigpit na nakahawak sa braso ni Ate Maricar. Ito ang kauna- unahang pagkakataon na nakarating ako sa lugar na ito. Maraming tao at natatakot akong mahiwalay sa mga kasama ko. Isa pa bago sa mga mata ko lahat ng aking nakikita.

Ayaw ko nga sanang sumama. Lalo na ng makita ko ang mga reaksiyon nila kanina sa suot kong damit. Kaya lang mapilit si Mam Arabella. Kung tutuusin may mga kasama din naman silang sariling kasambahay. Hindi ko alam kung ano pa ang magiging papel namin ni Ate Maricar sa pamamasyal na ito. Lahat kasi ng mga anak-anak nila may sariling tagapag-alaga kahit na malalaki na. Dagdagan pa sa mga nakasunod na mga bodyguards sa amin.

"Bakit ang lamig ng kamay mo. Relax ka lang." bulong sa akin ni Ate Maricar, Napalunok ako ng makailang ulit bago ako sumagot.

"Ate, natatakot ako. Baka mawala ako. Hindi ko alam ang lugar na ito." nenerbiyos kong sagot. Narinig ko pa ang mahina na pagtawa nito at huminto kami sa tapat ng isang parang malaking bangka. Agad kong napansin na nagsipagsakayan ang mga kasamahan namin. Mahigpit pa rin ang hawak ko kay Ate Maricar.

"Sakay tayo. Naka-ride all you can ang ticket natin kaya subukan natin lahat ng riders." wika sa akin ni Ate Maricar sabay hila. Wala akong nagawa kundi ang sumunod dito. Ayaw kong humiwalay sa kanya noh? At isa pa napansin ko din na nagsipagsakayan na ang mga ng amo namin. Nag- uumpisa ng umuga ang malaking bangka ng napansin ko na hindi naman pala sumali sila Madam Carissa at ang mga magulang ng mga bata. Nakangiting pinapanood nila kami.

Laking pagsisisi ko ng nag- umpisa ng dumuyan at umuga ang malaking bangka na ito. Diyos ko parang gustong humiwalay ang ispiritu ko sa katawan kong lupa dahil sa matinding nerbiyos. Ano ba itong nasakyan namin? Mas mabuti pang sumakay ako sa tunay bangka kahit malakas ang alon. At least sa dagat ang bagsak ko. Eh ito...sa sobrang bilis ng pag -ugoy ng malaking bangka na ito parang gusto kong maihi sa takot. Samot-saring sigawan din ang aking naririnig sa paligid. Promise....hindi na talaga ako uulit!

Pagkatapos ang rides na iyun ay halos manginig ang tuhod ko pagkababa namin. Tinatawanan naman ako ni Ate Maricar.

"Ano ka ba, maraming rides pa tayong sasakyan. Swerte natin dahil tayo ang kanilang isinama. Mukhang mag-eenjoy tayo ngayun." tuwang tuwa na wika ni Ate Maricar. Nakakapit ako dito habang nakasunod kami sa amo namin.

"Ate, ayaw ko ng sumakay ng

ganoong klaseng rides. Baka mahimatay ako sa takot." bulong ko dito. Humagikhik naman ito.

"Relax ka lang. Mas magandang i -experience natin lahat ng rides dito. Malay mo naman isasama tayo palagi ng amo natin dito. Dati kasi hindi iyan sila nagsasama ng mga kasambahay ng mansion. Tayo ang kauna- unahan nilang isinama at mukhang hindi naman nila tayo isinama dito para gawing utusan. Hindi mo ba narinig ang sinabi sa atin kanina ni Madam Carissa. Mag-enjoy daw tayo." wika nito. Napalunok ako ng makailang ulit. Paano ako mag-enjoy sa ganitong sitwasyon? Lahat ng nakikita kong rides puro buwis buhay.

Ganito ba ang mga tao dito sa Manila? Pinapahirapan nila ang kanilang mga sarili sa ganitong klaseng libangan. Ah basta ayaw ko na talagang sumama pa sa

kanila sa mga rides na iyan. Hindi na lang ako hihiwalay kina Madam Carissa para hindi ako mawala.

"Nica...halikayo! Doon tayo!" Agad na napukaw ang aking attention sa nagsasalitang si Sir Elijah. Hindi ko alam kung ako ba ang tinatawag nito. Ibang kasi ang binanggit nito. Pero dahil sa akin siya nakatingin at naglakad palapit sa amin baka ako nga ang kinakausap nito.

"Naku Sir..namimili pa kami ng sasakyan namin." Si Ate Maricar na ang sumagot. Napansin ko ang kaagad na pagngiti ni Sir Elijah.

"Doon tayo!" wika nito sabay turo sa isang direksiyon. Nanlaki ang aking mga mata sa nakita. Ang itinuro kasi nito ay ang isang mahabang parang tren na umiikot-ikot sa ire. Diyos ko, hindi ko na kaya iyan.

Pinapanood ko pa lang ang mga nangyayari parang gusto ko ng mahimatay. Wala sa sariling

napailing ako.

"Ka-kayo na lang Sir." sagot ko.

"Hindi pwede! Kailangan mong sumali. Sandali lang....Charlotte, come...diba ayaw sumali nila Yaya? Sila Ate Maricar at Ate Veronica na lang ang yayain niyo sa rides na iyun." agad na wika ni Sir Elijah. Nakangiting lumapit ito. Isa ito sa mga apo ni Madam. Hindi lang ako sure kung kanino itong anak.

"Sure...kj ang mga Yaya's namin. Takot silang sumali sa mga rides. Ayaw pumayag nila Mommy at Daddy kapag wala kaming kasamang adult." sagot nito. Pagkatapos kinawayan nito ang

iba pang mga pinsan. Agad naman silang nagsipaglapitan.

"Shoot! Sakto! Si Ate Maricar ang adult tapos nandito naman si Veronica. Lahat ng rides subukan natin!" Excited na sagot ni Sir Elijah. Ngayun pa lang parang gusto ng manginig ang tuhod ko. Hindi ko alam kung paano makakalusot sa sitwasyon na ito. Ayaw ko talaga! Pero nahihiya akong tumanggi lalo na ng mapansion ko na excited ang lahat. Wala sa sariling dumako ang tingin ko kay Sir Rafael.

Tahimik itong nakatayo sa hindi kalayuan sa amin at nakatitig sa akin habang katabi nito ang kakambal ni Sir Elijah.

Chapter 167

VERONICA POV

"Sa Roller coaster po tayo Sir?" narinig ko pang tanong ni Ate Maricar kay Sir Elijah. Halata sa boses nito ang pag- aalinlangan.

"Yes...mas exciting doon. Kapag ma- experience natin na masakyan iyan.. magkakaroon tayo ng lakas ng loob para sakyan ang iba pang mga rides." Nakangiting sagot ni Sir Elijah. Agad naman tumango si Charlotte.

"Yes...and first time ko din gagawin ito. Niyaya ko yung iba nating mga pinsan ayaw nila. So Tayung apat na lang." sagot naman ni Charlotte. dumako ang tingin ko sa ster Diyos ko! Kaya ko ba? Baka mamaya magising na lang ako na kaharap ko na si San Pedro. Bakit ba nauso ang mga ganitong rides? Isa pa bakit pati ako nadamay dito? Akala ko pa naman mag

-eenjoy ako sa pamamasyal namin. Mukhang puro kalbaryo yata ang haharapin ko ngayung araw.

"So lets go?" pagyaya ni Sir Elijah. Agad na nagkatinginan kaming dalawa ni Ate Maricar. Halata din sa hitsura nito ang hindi maisatinig na pagtutol.

"Sir, pwedeng kayo na lang? Bigla po kasing sumama ang pakiramdam ko eh.Nahihyang sagot ni Ate Maricar. Agad na nanlaki ang aking mga mata. Akala ko ba gusto nitong subukan lahat ng rides? Bakit parang nawala bigla ang tapang nito?

"Tayong tatlo na lang?" sagot ulit ni Mam Charlotte. Hinawakan pa ako nito sa kamay at hinila papunta sa may nakapilang naghihintay na ng rides. Atubili pa ako noong ay pero ng makita ko ang excited na mukha ni Mam Charlotte wala na akong nagawa pa kundi magpatianod na lang. Bahala na! Naramdaman ko naman ang pagsunod

ni Sir Elijah.

"Charlotte kayo na lang pala. Tinatatawag ako ni Dad!" Agad na nanlaki ang aking mga mata ng sinabi iyun ni Sir Elijah. Ngumiti muna ito sa akin tsaka mabilis na tumalikod. Muli kong naramdaman ang paghila sa akin ni Mam Charlotte. Yari na! Mukhang hindi lang ako ang takot na sumakay sa rides na iyan. Mukhang naisahan kami ng mga kasama namin.

Wala na ako nagawa kundi ihakbang ang aking mga paa. Nakakahiya naman kung pati ako aatras pa diba? Isa pa may mga ibang tao na nasa aming likuran. Hindi ko naman pwedeng hayaan na lang si Mam Charlotte na sumakay sa rides na iyun ng mag-isa. Baka kung mapaano ito.

"Mam, hindi po ba kayo natatakot?" tanong ko. Agad itong umiling. Nakangiti pa itong tumitig sa akin.

think magkakasundo tayo! I like you

Ate Ganda!" sagot nito. Hindi naman

ako nakaimik. Bigla akong nakaramdam ng hiya ng tawagin akong

"Ate Ganda' nito. Siya nga itong

sobrang ganda! Dalagita pa lang pero

kuhang kuha na nito ang hitsura ni

Madam.

"I'm so excited! Dont worry Ate Ganda ako ang bahala." wika nito at pumuwesto na kami sa roller coaster.

Hindi ko maiwasan na mapahawak ng mahigpit ng mag-umpisa ng umusad ang sinasakyan natin. Nilingon ko pa si Mam Charlotte na noon ay ngiting- ngiti at kita ang tuwa sa mga mata nito. Hindi man lang ito nakikitaan ng nerbiyos. Kabaliktaran sa nararamdaman ko ngayun. Wala na akong nagawa pa kundi ang ipikit ang aking mga mata ng mabagal na kaming umusad.

Halos bigkasin ko na lahat ng santo na

alam ko ng mabilis na kaming umikot- ikot sa ire. May pagkakataon pa na parang nahihimatay na ako sa takot. Puro tilian ang naririnig ko. Ramdam ko ang pagbaliktad namin habang mabilis ang takbo nitong sinasakyan namin. Halos maiyak na ako dahil sa nerbiyos dagdagan pa na parang gusto ng bumiktad ang sikmura ko dahil nakaramdam na din ako ng pagkahilo.

Laking pasalamat ko ng mamalayan kong sa wakas natapos din kami. Halos manginig ang tuhod ko ng hawakan ako ni Mam Charlotte para makababa na. Tulala akong naglakad pabalik sa kinaroroonan ng mga amo namin.

HIndi ako makapagsalita kahit na naririnig kong kinakausap ako ni Mam Charlotte

"How is it?" agad na salubong sa amin ni Sir Elijah. Ano daw? Hilo na nga ako mag-eenglish pa? Nasaan ang hustisya?

"Its fine! God, I love it! I really love it!" masayang sagot naman ni Mam Charlotte

"You love it? Pero halos magkulay papel na iyang mukha ng katabi mo?" Biglang sabat ni Sir Rafael. Inabutan pa ako nito ng tubig na nasa bote. Nagulat naman ako dahil sa ginawa nito. Kailan pa siya nagkaroon ng concern sa akin? Ang pagkakaalam ko galit ito sa akin tapos ngayun may paabot-abot pa ng tubig. Para tuloy gusto kong mahiya. Pwede namang kay Mam Charlotte niya ibigay diba?

"Drink it! Sasama-sama sa rides hindi naman pala kaya!" halata ang boses nito. Napakurap ako ng makailang ulit bago ito tinanggap.

"Salamat po Sir!" sagot ko at agad na uminom ng tubig. Kahit papaano nahimasmasan ako pagkatapos kong inumin iyun. Agad kong hinanap si Ate Maricar. Nakatayo ito sa tabi nila Mam

Carissa habang ngingiti ngiti.

Muling dumako ang tingin ko kay Sir Rafael. Seryoso itong tumitig sa akin bago tumalikod.

"Maghanap muna tayo ng restaurant. I think gutom na ang iba. Tama na iyang rides muna." agad na anunsyo ni Madam Carissa. Agad naman sumang- ayon ang lahat. Nagpasalamat ako dahil pakiramdam ko nanghihina pa rin ang tuhod ko.

"Ayos ka lang ba?" agad na tanong sa akin ni Ate Maricar ng hawakan ako nito. Alanganin akong tumango.

"Ang putla mo kanina. Nakakatakot ba talaga ang rides na iyun?" tanong nito. Parang gusto ko naman itong sagutin ng pabalang. Kakasabi lang nito kanina na gusto nitong subukan lahat ng rides pagkatapos basta na lang kami iniwan? Ano iyun?

"Nica, ang tapang mo pala." narinig ko namang wika ni Sir Elijah. Hindi ko man lang namalayan na nasa tabi ko pala ito habang naglalakad. Isa pa ito. Siya ang nagsuggest sa rides na iyun basta na lang kami iniwanan noong pasakay na. Mga pasaway!

Agad kaming nakarating ng restaurant. Kanya-kanyang upo ang lahat sa mahabang table. Tahimik naman kami ni Ate Maricar na nakatayo sa gilid. Ang mga Yaya's naman ng mga apo nila Madam ay naupo na din sa kabilang table. Mukhang alam na nila kung saan sila pupwesto kapag may mga ganitong lakad. Tahimik lang kaming nakamasid ni Ate Maricar.

"Dito na kayo umupo Veronica. May mga bakante pa na chair." wika ni Ate Arabella at itinuro ang bakanteng upuan na wala pang nakaupo. Agad naman akong hinila ni Ate Maricar papunta doon. Pagkaupo namin ay

makayoko lang ako habang hinihintay ang order namin. Isa pa sino ba ang hindi mapapayuko kung ang masungit naming amo ay nasa tapat namin.

Direkta itong nakatitig sa amin ni Ate Maricar.....hindi sa akin lang pala. Hindi ko maintindihan kung bakit mainit pa rin ang ulo nito sa akin. Kung tutuusin isang beses pa lang naman akong nagkamali sa mansion na iyun ah? Hindi pa rin ba nito nakalimutan na minsan akong kumuha ng tubig sa pool para idilig sa mga halaman?

RAFAEL POV

Kausap ko ang isa sa kambal na anak ni Ate Miracle na si Elias ng mapansin kong muling nilapitan ni Elijah si Veronica. Hindi ko maiwasan na mapakunot ang noo ko ng mapansin ko na mukhang may kapilyuhan na naman itong naisip. Hindi din nakaligtas sa pandinig ko ng tawagin

nitong "Nica' si Veronica. Hindi ko nga

maiwasan na mapataas ang aking kilay

dahil doon. "Kung hindi lang mapilit sila Mommy

hindi talaga ako sasama sa lakad na ito. Para lang sa mga pambata ang lakad na ito. Mas gusto kong magkulong ng kwarto at magbasa ng libro kung ganito man lang." narinig kong

himutok ni Elias. Ibang iba ang ugali nito kompara sa kakambal na parang hindi nagmatured ang utak. Sabagay, malaki nga pala ang pagkakaiba nila kaya nga hindi sila magkasundo.

Parang mga aso at pusa ang dalawang ito. Kaya nga walang nagawa sila Ate Miracle kundi paghiwalayin ang mga ito. Lagi kasing may riot sa loob ng bahay nila kapag magkasalubong ang kambal.

Kung gaano kakulit si Elijah kabaliktaran naman itong si Elias. Tahimik lang ito at parang may sariling mundo.

"Pwede naman siguro pakiusapan sila Ate sa susunod. Mahirap naman kung sumasama ka sa ganitong lakad pagkatapos hindi ka naman pala nag- eenjoy." sagot ko dito.

"Ikaw Uncle...bakit ka nga pala sumama. Ang alam ko wala ka din naman kahilig-hilig sa mga ganitong lakad eh .^ prime prime tanong nito. Nilingon ko ito at seryosong tinitigan.

"Uncle? Pati ikaw ba naman hindi mapakiusapan? Dalawang taon lang ang tanda ko at huwag mo akong tawagin ng ganyan.' yamot kong sagot dito. Natawa ito.

"Hindi pwedeng suwayin ang utos ni Mommy. Malalagot kami kapag marinig nyang tinawag ka namin sa pangalan mo. Uncle ka namin kaya iyun ang dapat itawag namin sa iyo!" sagot nito. Marahas akong napabuntong hininga. Feeling ko tuloy ang tanda-tanda ko na. Eh twenty

three years old pa lang naman ako samantalang ang kambal twenty one na. Kainis talaga!

"Ang ganda niya noh?" narinig kong muling wika nito. Sinundan ko ng tingin ang tinititigan nito at nagulat ako ng direkta itong nakatitig kay Veronica! Huwag niyang sabihin na may crush ang introvert kong pamangkin sa baduy naming kasambahay? Hindi ko maintindihan kung bakit parang nakaramdam ako ng inis.

"Hindi kayo bagay." sagot ko. Napansin ko pa ang pagtitig nito sa akin bago umiling.

"Hindi porket sinabi kong maganda ang isang tao may gusto na ako. Hindi ko lang maiwasan na bigkasin ang bagay na iyun dahil iyun ang nakikita ng dalawa kong mata." sagot nito. Napataas ang aking kilay. Pagkatapos

ay muling ibinalik ko ang tingin kay Veronica. Nagulat pa ako ng mapansin ko na silang dalawa na lang ni Charlotte ang nakapila pasakay sa roller coaster. Hinagilap ko ng tingin si Elijah at napansin ko itong nakatayo sa hindi kalayuan. Ngingiti-ngiti ang gago! Agad akong napailing.

"Kawawang Veronica! Naisahan na naman ng may sapak mong kapatid." bigkas ko. Napailing naman si Elias.

"Hindi ka na nasanay diyan! Talo pa ang bata kung mag-isip. Kaya nga kahit kakambal ko iyan hindi ko kasundo. Iba ang trip sa buhay!" sagot nito. Hindi ko na ito sinagot at itinoon ang attention ko kay Veronica. Nakasakay na ito sa roller coaster kasama ni Charlotte. Agad akong nakaramdam ng pag-aalala ng

mapansin kong ninerbiyos ito.

Sabagay, kanina nga sa sa pirate ship kita ko kung paanong nagkulay papel

ang mukha nito..... sa roller coaster pa kaya na mas intense ang rides doon.

Haysst, bwesit talaga itong si Elijah!

Ang lakas ng trip sa buhay. Kawawang

babae.

Wala sa sariling naglakad ako papunta sa bilihan ng tubig at agad na bumili ng isa. Hinintay kong matapos ang rides nila Veronica bago nagpasya itong lapitan.

Tama nga ang hinala ko. Tulala ang baduy habang kapansin-pansin ang nerbiyos nito. Napailing ako at agad na inabot dito ang hawak kong tubig.

"Drink this!" wika ko. Napansin kong parang wala sa sariling tumitig sa akin. tsk! Tsk! Matindi ang tama sa utak nito dahil sa rides na iyun. Sino ba kasi ang nagpauso ng palarong iyun? Kahit ako hindi natutuwa. At wala akong balak na subukan.

Napansin kong nagkatinginan ang buong angkan namin dahil sa ginawa ko pero hindi ko na pinansin. Pakialam ba nila. Eh sa iyun ang gusto ko! Kahit naman baduy itong kaharap ko ngayun hindi ko din naman matiis. Walang ni isa sa kanila ang kayang gawin ang ginawa ko. Ang pagbibigay ng tubig sa kanya para mahimasmasan.

"Crush mo sya?" narinig kong tanong ni Elias sa akin habang naghahanap kami ng makakainan na restaurant. Hindi ko ito sinagot. Nanahimik na lang din ito na siyang labis kong ipinagpasalamat.

Pagdating sa restaurant ay sakto naman na sa harapan ko ito nakapwesto. Malaya kong napagmasdan ang hitsura nito. Maganda nga kahit palaging nakayuko. Ganda na hindi nakakasawa. Hindi ko maiwasan na mapalunok ng makailang ulit ng dumako ang tingin ko sa labi nito. Para akong inaanyayahan niyon na tikman ito.

Shit! Ano ba ang nangyayari sa akin? Kailan pa ako nagka-interes sa labi ng isang babae? Bakit bigla kong nakalimutan ang rules ko? Hindi ako hahalik sa labi ng isang babae noh? Lalo sa isang baduy na katulad nito. Isa pa wala akong balak pumatol sa mga empleyado ng pamilya namin. Mapa- opisina man or sa mansion.

Chapter 168

VERONICA POV

"Mukhang pagod na ang lahat. Malapit na din gumabi at kailangan na nating umuwi." narinig kong wika ni Madam Carissa. Agad akong nagpasalamat. Sa wakas makakatakas na ako sa lugar na ito. Hindi ko na kayang subukan pa ang ibang rides na iyan.

"I think tama si Mommy niyo. Isa pa hindi naman nag-eenjoy ang mga adult kaya naman mas mabuting umuwi na lang ng mansion at uminom ng wine." sabat naman ni Sir Gabriel. Agad naman nagsipagsang-ayunan

ang lahat.

"Parang gusto ko na lang magswimming." narinig ko ding sabat ni Mam Charlotte. Mabuti na lang at nagkasundo na ang lahat. Agad kaming lumabas ng restaurant at naglakad palabas ng amusement park. Gusto ko na din talagang makauwi.

Pakiramdam ko hilo pa rin ang utak ko dahil sa nangyari kanina.

"Mauna na kayo Mom. Balak kong dumaan ng mall para bilhan ng gamit niya si Veronica. "Hindi ko maiwasang magulat sa sinabing iyun ni Mam Arabella.

"Naku Mam, hindi na po kailangan..." nahihiya kong

sagot. Sino ba naman ako para pag-aksayahan niya ng oras diba? Nakakahiya!

"Huwag ka ng mahiya Veronica. Mauna na kayong lahat. Sumama ka sa aming dalawa ni Kurt. Gusto kitang ipagshopping dahil nagiguilty ako dahil hindi ko natupad ang promise ko noon sa Nanay mo, Matalik ko siyang kaibigan at ngayong nandito ka bilang anak niya gusto kong Ipakita ang pasasalamat ko sa pamamagitan mo. Kaya huwag ka ng tumanggi." nakangiting sagot ni Mam Arabella. Nahihiya naman akong napayuko

"Ang swerte mo naman! Huwag

ka ng tumanggi. Grasya na iyan!" bulong sa akin ni Ate Maricar. Hindi ako nakaimik.

"Oh siya.. magkita na lang tayo sa mansion." wika nito at humiwalay na kami.

"Bweno, mauna na kami. Mag- ingat kayo." sagot ni Mam Carissa. Sinulyapan pa ako nito sabay ngiti.

"Lets go Veronica. Bilisan na natin para makarami tayo." wika ni Mam Arabella at hinawakan pa ako sa kamay. Wala na akong nagawa pa kundi ang nagpatianod na lang.

Pagdating ng parking ay agad nitong binuksan ang pintuan ng kanilang kotse. Nagulat pa ako ng pagkaupo ko sa loob ng kotse ay umupo sa tabi ko si Mam Arabella. Ang pagkakaalam ko ang asawa nito ang magdadrive kaya dapat sa harap ang pwesto niya.

"Sasama ang baliw kong kapatid. May bibilhin din daw siya!" Bulong nito habang nakataas ang kilay. Agad akong tumingin sa labas ng kotse at nakita ko si Sir Rafael sa labas. Kausap nito ang asawa ni Mam Arabella na si Sir Kurt.

Hindi naman nagtagal at pumasok na ang mga ito sa loob

ng kotse. Umupo si Sir Rafael sa tabi ni Sir Kurt na syang nagdadrive. Tahimik lang akong nakamasid sa mga dinadaanan namin.

Gabi na pala. Pero gayunpaman maliwanag pa din ang buong paligid dahil sa mga nakabukas na ilaw sa mga poste. Iba talaga dito sa Manila. Ang daming sasakyan at abala palagi ang mga tao.

Namangha pa ako ng pumasok kami sa isang malaking mall. Pumarada lang si Sir Kurt at sabay-sabay na kaming nagsipagbabaan. Agad naman kumapit si Mam Arabella sa

kanyang asawa kaya tahimik lang akong nakasunod sa kanila.

Si Sir Rafael naman ay tahimik lang din habang naglalakad.

Ilang distansya ang layo nito sa amin kaya kahit papaano nabawasan na ang pagkailang ko dito. Iyun nga lang...kailangan hindi ko ihiwalay ang tingin ko kina Mam Arabella. Baka mawala ako. Ang dami pa namang tao... hindi alam kung paano uuwi ng mansion kung mangyari iyun. Isa pa wala akong kapera-pera. Pinakiusapan ko na lang sana si Ate Maricar na sumama na lang sa amin. May kausap sana ako ngayun.

"Doon tayo!" napapitlag pa ako ng magsalita si Mam Arabella. Pagkatapos pumasok kami sa isang na puro damit bags at sapatos ang nakikita ko. Tahimik lang akong nakasunod sa kanila ng hindi malaman ang gagawin.

"Mamili ka na kung ano ang gusto mo Veronica. Huwag kang mag-alala lahat ng gusto mo bibilhin ko." Nakangiting baling nito. Nahihiya naman akong umiling.

"Naku, nakakahiya po Mam. May uniform naman kami sa mansion at hindi ko naman po masusuot iyan." kimi kong sagot. Ayaw kong abusuhin ang kabaitan nito.

"I insist! Isa pa kailangan mo ang mga iyan. Sige na dahil titingin din ako ng mga para sa akin." nakangiti nitong wika pagkatapos na ako. Hindi ko naman malaman ang gagawin ko. Ilang minuto akong nakatanga ng may lumapit sa akin.

"Mam, gusto nyo po bang tulungan ko kayo ng bagay sa inyo? Marami pong stocks na dumating ngayun. Pwede po kayong magsukat." hindi ko maiwasang magulat ng may biglang nagsalita sa tabi ko. Agad ko itong binalingan. Tumampad sa mata ko ang dalawang staff na nakatayo habang nakatingin sa akin.

"Naku huwag na po! Nakahiya!" sagot ko at hindi alam kung paano ang gagawin. Agad na ngumiti ang isa sa kanila at kinuha ang isang nakahanger na dress. Pagkatapos ay idinikit nito sa katawan ko.

"ito Mam, bagay sa iyo ito! Pwede niyo pong isukat." nakangiti nitong wika. Agad ko namang tinitigan ang dress. Maganda nga, pero kahit na nakakahiya pa rin.

"Sige na, magsukat ka na para makauwi na tayo." napapitlag pa ako ng biglang nagsalita sa likuran ko si Sir Rafael. Hindi ko alam na nandito din pala siya sa

loob ng shop na ito. Hindi ko kasi napansin ang pagpasok nito kanina.

"Kunin mo ang lahat ng damit na babagay sa kaniya! Tulungan niyo na din siyang magsukat." utos pa nito sa dalawang sales lady. Tatanggi pa sana ako ng bigla akong hawakan ng isa sa kamay. Pagkatapos ay hinila ako sa parang isang maliit na kwarto.

"Mam, maganda po dito sa amin. Sige na po para naman ma-hit namin ang target namin!" wika nito sa akin. Hindi ko maintindihan ang ibig nitong sabihin.

"Oo nga! Si Sir Villarama ang nasa labas. Tiyak na tiba-tiba tayo nito." sabat naman ng isa Aktong huhubarin nito ang soot ko ng umangal ako.

"Teka lang po mga Ateng. Ano ang ginagawa niyo?" Hindi ko maiwasan na panlakihan sila ng mga mata. Natigilan naman ang mga ito sabay yuko

"Sorry po Mam. Excited na po kasing makita namin kung bagay sa iyo ang damit na ito." sagot nito. Alanganin ko silang tinitigan sabay kuha sa damit na hawak nito.

"Isusukat ko na. Pwede po bang iiwan nyo muna ako dito?"wika ko. Hindi ko keri na maghubad sa harap ng ibang tao noh? Kahit sabihing tulad kong mga babae din sila. Agad naman silang nagsipaglabasan. Wala na akong nagawa kundi isukat ang naiwan na damit. Namangha pa ako dahil bumagay sa akin ito. Sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakikita ng ganito kagandang dress. Diyos ko, siguro mahal ito. Umikot ikot pa ako sa harap ng salamin at hindi ko maiwasan na mapangiti. Ngayun lang ako nakasuot ng ganito kaganda. Para tuloy akong isang prinsesa.

Tulala akong nakatitig sa salamin ng marining kong may kumatok dito sa dressing room.

Wala sa sariling binuksan ko ito at tumampad sa harap ko ang sales leady na nag-asikaso sa akin kanina. Gumuhit ang saya sa mukha nito ng makita nito na suot ko na ang damit.

"Bagay sa iyo Mam. Lumabas po muna kayo para makita ni Sir." wika nito.

"Naku huwag na!" sagot ko. Sinong 'Sir' ba iyun? Si Sir Rafael? Huwag na baka sungitan na naman ako noon.

"Sandali lang naman Mam. Halina po kayo!" pamimilit nito at hinila pa ako. Walang hiya ang lakas ng sales lady na ito ah?

"Sir...bagay po kay Mam!" Kukunin nyo na po ba?" Abala si Sir Rafael sa kanyang cellphone ng pukawin ito ng sales lady. Agad itong nag-angat ng tingin

at tumitig sa akin. Parang gusto naman manginig ang tuhod ko sa klase ng titig na ibinibigay nito sa akin ngayun. Parang tagos hanggang kaluluwa.

"Ok..Good! Lahat ng design na meron kayo kukunin ko. Basta kasya sa kanya lahat." sagot nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata. Pagkatapos ay iginala ko ang tingin sa paligid. Hinahanap ko si Mam Arabella. Pero mukhang wala sya sa shop na ito.

"Sir, naku nakakahiya! Ayos na po itong soot ko. Hi-hindi ko po kailangan ng maraming damit." sagot ko dito.

"Tsk! Tsk! tsk! sumunod ka na sa kanila. Isukat mo lahat ng ibigay nila para matapos na.' sagot nito.

Hindi naman ako makapaniwalang tumitig dito. Ayos lang ba ang Boss namin? Bakit parang nanununo yata? Teka sino ba ang magbabayad sa mga damit na iyan! Nakakahiya kina Mam Arabella kung nagkataon. Ang alam ko kasi siya ang magbabayad.

"Sir, huwag na po! Nakakahiya kina Mam Arabella.!" sagot ko. Agad na kumunot ang noo nito sabay titig sa akin. Pagkatapos ay tumaas ang kilay nito.

"Anong Mam ARabella? Kanina pa sila umuwi." sagot nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa sinabi nito. Hindi ako makapaniwalang napatitig dito. Iniwan kami nila Mam...hindi iniwan ako ni Mam Arabella?

"Sige na! Bilisan mo na. Kapag babagal bagal ka pa iiwan na talaga kita dito!" wika nito na may halong inis ang boses. Parang gusto naman maiyak. Bakit iniwan ako ni Mam sa masungit na ito?

"Sir, ayaw ko na po. Ok na po ito.!" sagot ko. Masama akong tinitigan sabay senyas sa dalawang sales lady. Wala na akong nagawa pa kundi sumunod na lang sa kanila. Baka tutuhanin ni Sir Rafael ang sinabi nito na iiwan ako.

RAFAEL POV

Lihim akong napangiti habang

sinusundan ko ng tingin ang pagtalikod ni Veronica. Kailangan pang takutin para sumunod. Siya na nga itong ipinagshopping siya pa itong aayaw. Haysst kakaiba talaga sa lahat. Kung sa ibang babae ko siguro ito ginawa baka hanggang langit ang tuwa na nararamdaman. Pero kakaiba

talaga itong si Veronica. Hindi ko man lang nakitaan ng tuwa ang mukha.

"Tumayo ako at inilibot ang tingin sa paligid. Pagkatapos ay lumapit sa counter at itinuro ang tatlong bags.

"Isama mo yan sa mga babayaran ko. Isa pa lahat ng kasya kay Veronica bibilhin ko." wika ko dito.

"Sige po Sir...Thank you po!" sagot nito. Tumango lang ako at muling bumalik sa upuan. Sinipat ko ang relo. Halos alas- otso na ng gabi at at heto ako, hindi man lang nakakaramdam ng inip habang hinihintay si

Veronica. Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit ganito ang nararamdaman ko.

Pangalawang araw pa lang siyang nakatira sa mansion pero pakiramdam ko may malaking bahagi na ng pagkatao ko ang kinuha nito.

Dahil ba nagagandahan ako sa kanya? O dahil iba siya sa lahat ng babaeng nakilala ko? Tsk! Nababaliw na yata ako. Awa lang siguro itong nararamdaman ko. Lalo na ng ikiwento ni Ate Arabella sa amin kung gaano kahirap ang buhay ng mga ito sa Isla. Siguro nga first time nyang naipagshopping eh. Kita ko ang pagkamangha sa kanyang mga

mata habang papasok kami kanina sa mall. For sure first time nyang nakagala sa ganitong lugar.

Buti na lang at may biglang pinuntahan sila Ate Arabella at inihabilin nito sa akin si Veronica. Ang galing talaga gumawa ng timing ng pagkakataon.

"Sir, umayaw na po si Mam sa pagsusukat. Pagod na daw siya." balita sa akin ng sales lady.

"Babayaran ko na lahat ng damit na nagkasya sa kanya. " sagot ko at agad na tumayo. Papunta na ako ng counter ng lumabas mula sa fitting room si Veronica. Soot

nito ang huling damit na isinukat nito. Maong pants at crop top. Kitang kita ang maliit na baywang nito. Nakatali na din ang mahaba nitong buhok kaya lalong naging kapansin-pansin ang maamo nitong mukha. Nakayuko itong naglakad papunta sa akin.

"Sir...ayos na po. Ayaw ko na pong magsukat!" wika nito. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti.

"Kung ganoon bayaran na natin. Para naman makalipat tayo sa ibang boutique." sagot ko at naglakad na papuntang counter. Sumunod ito sa akin at kita ko

ang gulat sa kanyang mukha ng makita nito ang mga damit na nasa counter.

"Sir, bibilihin niyo po lahat iyan? " tanong nito. Muli ko itong hinarap. Kitang kita ang matinding pagtutol sa mga mata.

"Syempre! Para itapon mo na iyung mga baduy mong damit! Hindi bagay sa mansion. Masakit sa mata!" sagot ko dito. Agad kong napansin ang pamumula ng mukha nito dahil sa sinabi ko. Hindi ko mapigilan ang mapangiti...Hay ang cute nya talaga!

Chapter 169

VERONICA POV

Hindi ko mapigilang maasiwa sa soot ko ngayun. Hay hindi na ibinalik sa akin ang soot ko kanina. Hindi ko alam kung saan inilagay ng mga sales lady. Sabi naman ng mga ito kahit hindi ko na daw hubarin itong soot ko ayos lang. Babayaran naman daw ni Sir Rafael.

Ang problema nga lang hindi ako komportable. Hapit na hapit itong maong pants ko tapos kapag yumuko ako ng kaunti kita naman ang pusod ko or likod ko. Ngayun pa lang nag- uumpisa na akong lamigin dito sa soot kong damit. Baka nga magkakabag pa ako. Sa lamig ba naman ng aircon dito sa loob ng mall tiyak na magkakabag ako. Papasukin ng lamig ang katawang lupa ko.

Hindi ko malaman ang gagawin ko kanina ng mapansin ko ang pagtitig ni Sir Rafael. Wala naman itong sinabi tungkol sa soot ko pero hindi pa rin maiwasan na makaramdam ng pagkailang lalo na ng ilang segundo niya akong tinitigan bago naglakad papuntang counter.

Agad naman akong sumunod dito. Bigla akong nagulat ng mapansin ko ang mga damit na nakalapag sa counter. Ang iba doon ay naisukat ko na kaya naman nagtataka akong tumingin kay Sir Rafael. Lalo na na mapansin ko na inilalagay na nila ito isa-isa sa mga paper bags. Seryoso? Hay ano bang nakain nito? Bakit kailangan nya akong bilhan ng damit. Akala ko ba asar siya sa akin? O naiinis lang talaga niyang makita ang sinasabi nitong mga baduy kung damit?

Ang arte nya naman. Iyun kaya ang uso sa probensya namin. Gandang-ganda nga ang mga kaibigan ko noon eh. Pero mas maganda ang mga pinamili nya ngayun. Magaan sa katawan at

masarap sa balat.

Napansin ko na agad nitong inabot ang isang kulay black card sa kahera ng banggitin nito ang total na babayaran ni Sir. Wala lang, nagtaka lang ako dahil pwede na pala pambayad iyun. Hindi na kailangan ng pera?. Nagtataka man pero tahimik lang akong

nakamasid. Ayaw ko ng magsalita pa. Baka mamaya lalo itong mainis sa akin at iiwan ako. Lagi pa naman nakakunot ang noo nito. Bahala na nga siya.

Pagkatapos maibalik ng kahera ang card nito ay binalingan niya ako. Agad naman akong napayuko. Ewan ko ba, hindi ko talaga kayang makipagtitigan dito. Bumuntong hininga ito at naglakad palabas ng shop. Agad akong napasunod.

Pagdating sa labas ay nagulat pa ako dahil may tatlong kalalakihan ang lumapit sa amin. Ngayun ko lang sila nakita at nagtaka ako dahil agad na nagbigay ang mga ito ng galang kay Sir Rafael.

"Kunin niyo ang mga pinamili namin sa loob. Ilagay niyo na sa kotse dahil may pupuntahan pa kami." wika nito. Agad naman tumango ang isa sa kanila at pumasok sa loob ng shop. Naiwan naman akong naguguluhan.

Napapitlag pa ako ng maramdaman ang kamay nito na humawak sa kamay ko. Maang akong napatitig dito at agad na hinila ang kamay kong hawak nito para mabitawan niya. Nakakahiya kaya. Lalo na ng mapansin ko na nakatitig sa gawi namin ang ibang mga tao. Mukhang kilala yata ng mga ito si Sir Rafael. Sabagay gwapo naman talaga ang amo namin at hindi nakakapagtaka na maraming mga kababaihan ang magkakagusto dito.

"Lets go!" wika nito sa yamot na boses. Hindi ko naman maiwasan ang magtaka Mukhang asar na naman ang amo namin ah? Ang hirap talaga spellingin ng ugali nito.

"Opo, sagot ko at agad na sumunod dito. Hindi ko maiwasan na mailang ng mapansin ko na nakasunod sa amin ang dalawang lalaki na kanina ay kausap lang ni Sir. Siguro bodyguard niya din ito. Ilan ba ang bodyguard ng pamilya nila? Kung ganoon sobrang yaman pala talaga nila. Parang gusto ko tuloy manliit. Natanong ko sa aking sarili kung ganito ba talaga ang pakikisama nila sa lahat ng kanilang mga kasambahay. Ipinagsa-shopping din ba nila.

"Doon tayo." napapitlag pa ako ng muli akong hawakan sa kamay ni Sir Rafael at hinila papasok sa isa namang shop. Tindahan ng mga sapatos at sandals. Hindi ko maiwasang mamangha ng mapansin ko kung gaano kagaganda ang aking nakikita. Sa tanang buhay ko ngayun lang ako

nakakita ng mga ganitong klaseng

sapin sa paa.

"Good Morning Sir...Good Morning Mam." agad na bati sa amin ng mga tao sa loob. Nahihiya akong napayuko. Hindi pa rin kasi binibitawan ni Sir Rafael ang kamay ko. Lalo tuloy akong nailang dito.

"Mamili ka na kung ano ang gusto mo. Malapit na magsara ang mga boutique kaya bilisan na natin." narinig kong wika nito. Hindi ko naman maiwasan mapatanga at inilibot ang tingin sa paligid. Lahat maganda at nahihiya akong pumili ng kahit isa doon. Iisipin talaga nito na masyado na akong abusada. Ang dami nya na ngang biniling damit kanina. Siguro makikiusap na lang ako na iunti-unti niya na lang pagkaltas sa sahod ko lahat para mabayaran ko ang mga iyun. Naniniwala kasi ako na wala ng libre sa panahon ngayun.

"Bigyan mo ako ng ka-size ng paa niya katulad ng design na iyan." napapitlag pa ako ng malakas na magsalita si Sir Rafael. Pagkatapos hinila pa ako paupo sa isang upuan. Wala na akong nagawa pa kundi tahimik na magpatianod na lang. Ayaw ko ng kumibo. Baka mamaya sigawan ako nito. Mukhang mainit pa din ang ulo. Naiinis siguro ito dahil malaki na ang nagastos sa akin ngayung araw. Eh sino ba ang nagsabi sa kanya na ibili niya ako ng mga damit na iyun?

"Sir ito na po. Pwede ng isukat ni Mam para makita natin kung kasya ba sa kanya." wika ng sales lady sabay abot ng box. Agad naman itong kinuha ni Sir Rafael at binuksan ang box.

Nagtaka pa ako ng imbes na iabot sa akin ang laman ng box ay tumayo ito. Umupo ito sa may paanan ko pagkatapos ay hinawakan nito ang aking paa. Agad na nanlaki ang aking

mga mata dahil sa pagkagulat. Pilit kong nilalayo ang paa ko dito para hindi nya maabot. Nakakahiya!

"Huwag kang magulo. Ako na ang magsusuot ng sandal na ito para mapabilis tayo." wika nito na may halong inis sa boses. Napalunok ako ng makailang ulit at aktong aagawin sa kamay nito ang sandals ng iiwas niya ito sa akin. Pagkatapos ay tinitigan ako ng masama.

A-ako na Sir! Nakakahiya po." sagot ko habang hindi makatingin ng deretso dito. Dumako pa ang tingin ko sa mga sales lady at lahat sila ay nakatingin sa gawi namin. Nakanganga pa ang iba habang ang iba naman ay kilig na kilig.

Hindi ito nakinig sa akin bagkos hinawakan nito ang paa ko. Agad nitong tinanggal ang suot kong lumang sapatos na hiniram ko pa kay Manang Espe kanina. Sabi ko babayaran ko na lang sa kanya pagkashod ko dahil pudpod na ang sapatos na dala ko galing probensya.

Naiilang man pero hinayaan ko na lang ang amo ko sa trip nya. Hindi ko alam kung normal pa ba itong ginagawa nya. Pero since napakahirap nitong kausapin dahil laging nakasimangot bahala na nga. Hindi naman siguro ako mamamatay sa gagawin niyang ito.

"Nice!" bulong nito at tumayo na. Itinoon ko naman ang tingin ko sa soot kong bagong sandals. Hindi naman masyadong mataas ang takong at alam ko naman kung paano gamitin ito. Sakto sa paa ko at komportable naman kaya hindi na ako umimik pa.

"May iba ka bang gusto maliban sa soot mo?" tanong nito. Agad akong umiling at pilit na ngumiti.

"Ayos na po ito sir . sagot ko. Tumango ito at tumingin sa soot niyang relos.

"Wait for me here. Babayaran ko lang yang sandals." wika nito. Napatango na lang ako habang sinusundan ito ng tingin. Napansin ko naman na pinulot ng sales lady ang luma kung sapatos at inilagay sa isang paper bago.

Pagkatapos ay nakangiti itong iniabot sa akin.

Saglit akong naghintay at napansin ko ang paparating na si Sir Rafael.

Nagtaka pa ako dahil may bitbit itong dalawang paper bag na may logo nitong shop. Hindi ko na lang pinansin dahil baka bumili din ito ng para sa kanyang sarili. Pagkalabas namin ay tatlo na ulit ang mga bodyguard na naghihintay sa amin. Nakabalik na agad iyung isa na nagdala ng mga pinamiling damit sa kotse.

Agad na inabot ng isa sa mga ito ang bitbit ni Sir Rafael. Kinuha din ni Sir sa mga kamay ko ang bitbit kong paper bag na may lamang lumang sapatos ko.

Pagkatapos ay tahimik silang sumunod sa amin. Hindi ko naman alam kung saan pa nito balak na pumunta. Kung ako ang masusunod, mas gusto ko ng umuwi na. Nakakaramdam na din ako ng pagod at nahihiya ako sa mga tingin na ipinupukol ng ibang mga tao sa mga nadadaanan namin.

"Rafa?" papasok na naman kami sa isang shop ng may biglang tumawag sa pangalan ni Sir. Napahinto sa paglalakad si Sir Rafael at binalingan ang taong tumatawag sa kanya.

Hindi ko maiwasan na pakatitigan ang seksing babae na palapit sa amin. Ang ganda niya at halos kita na ang buo nitong katawan sa kanyang suot. May kasama itong isa pa at katulad nito halos maghubad na sa klase ng damit na suot nila. Siguro ito talaga ang uso na pananamit dito sa Maynila. Halos kita na ang kanilang kuyukot sa sobrang iksi ng shorts at baba ng cleavage. Mas matino pa pala itong suot ko ngayun. Nakapants ako at kaunting pusod at balikat ko lang ang kita.

"Small world! Hindi ko akalain na nandito ka din pala sa mall." nakangiti nitong wika. Tahimik lang akong nakatayo sa likuran ni Sir Rafael. Pinapakinggan ang kanilang pag- uusap. Hindi ko naman mapigilan na manlaki ang aking mga mata ng akmang yayakap ang babae kay Sir Rafael. Mabuti na lang at magaling yata umiwas itong amo ko.

"Get lost!" yamot na wika ni Sir RAfael. Pagkatapos ay binalingan ako nito ng tingin at hinawakan sa kamay. Agad kong napansin ang pagtaas ng kilay ng babaeng kaharap nito. Hindi din nakaligtas sa aking paningin ang pagtitig nito sa akin mula ulo hanggang paa. Bigla tuloy akong nakaramdam ng pagkailang.

"So, may ipinalit ka na pala kaagad sa akin. Bilib na talaga ako sa iyo...noong nakaraang araw lang ang huling sex natin may iba ka na kaagad!" wika nito sa nang-uuyam na boses. Hindi ko naman maiwasan na tingnan ang mukha ni Sir Rafael. Seryoso itong nakatitig sa babae. Naramdaman ko din ang paghigpit ng pagkakahawak nito sa kamay ko.

"Well, ganoon naman ako diba? Wala ng dapat pang ipagtaka doon." sagot nito at hinila ako papasok sa loob ng shop. Akmang lilingunin ko pa ang babae ng magsalita si Sir Rafael.

"Mas maganda ka kaysa kanya. Huwag mo na siyang pag-aksyahan ng panahon." wika nito at iniyapos ang kanyang isang braso sa baywang ko. Agad na nanlaki ang aking mga mata at aktong lalayo para makawala dito pero mas malakas ito kaysa sa akin.

"Good Evening Sir, Mam!" Natigil lang ako ng may biglang bumati sa amin. Agad kong itinoon ang pansin sa lugar kung nasaan kami ng nanlaki ang aking mga mata. Nandito kami sa mga

tindahan ng alahas? Puro nagkikintabang mga bato ang aking nakikita. Ano ang ginagawa namin dito?

"Kailangan ko ng kwentas. Iyung pinaka-latest." sagot ni Sir Rafael. Binitawan nya na ako kaya nakahinga ako ng maluwang at agad na lumayo ng ilang distansya dito. Pagkatapos ay naging abala na ang mga mata ko sa kakatitig sa mga nakadisplay.

"Sa VIP Room tayo Sir." narinig ko pang wika ng isang babae sa kanya. Hindi ko pinansin pero naramdaman ko na lang ang muling paghawak nito sa kamay ko.

"Lets go!" wika nito. Hindi na ko nakaimik pa at nagpatianod na lang. Siguro kailangan ko na lang sakyan kung ano ang trip nya. Baka bibili ito ng regalo para kina Madam Carissa. Hindi naman ako ganoon katanga para hindi mabasa ang mga presyo ng mga alahas dito sa loob. Kahit siguro hanggang pagtanda ko hindi ako makakabili ng ganito kamahal na bagay.

Chapter 170

VERONICA POV

"Po?" hindi ko maiwasang mamangha ng biglang tumayo sa likuran ko si Sir Rafael at isinuot nito ang hawak niyang kwentas. Nakaramdam ako ng hindi maipaliwanag na kilabot ng maramdaman ko pa na sumayad ang kamay nito sa balat ko. Hindi ko maiwasang mapalunok ng makailang ulit lalo na ng tuluyan na nitong maisuot sa akin ang kwentas at titigan ako nito sabay pakawala ng matamis na ngiti.

"Perfect! Bagay sa iyo!" nakangiti nitong wika. Para akong nahipnotismo na napatitig dito. Sa kauna-unahang pagkakataon ngayun ko lang nakitang ngumiti ang amo ko! Ano kaya ang nakain nito? Hindi kaya may kung anong kapangyarihan ang kwentas na ito na siyang nakatulong para ngumiti siya ng ganito?

"I will buy it!" baling nito sa nag- aasikaso sa amin. Hindi ko na namalayan pa ang mga susunod na nangyari. Nakafocus ako sa soot kong kwentas ngayun lalo na ng banggitin ng nag-aasikaso kung magkano ang presyo nito....... 1.7 Million Pesos? Para tuloy bigla akong kinabahan at gusto na itong ipatanggal sa leeg ko. Kahit siguro buhay ko hindi sapat na maging kabayaran sa kwentas na ito.

Nakatapat ako sa salamin habang titig na titig sa aking leeg. White gold at pink na bato ang pinaka-pendant nya. Tuwing gumagalaw ako kumikinang ito lalo na kapag tinatamaan ng liwanag ilaw.

"Lets go! Masyado ng late at kailangan na nating makauwi." Narinig ko pang pagyayaya nito sa akin. Hindi ko na namalaya ang muling paglapit nito sa akin. Nakafocus ako sa kong anong meron sa leeg ko ngayun. Tapos na siguro silang mag-usap ng nag-aassist sa amin.

"Eh Sir, pwede po bang pakitanggal na nito ?" wika ko dito sabay turo sa suot kong kwentas.

"Bakit hindi mo ba gusto?" tanong nito sa seryosong boses.

"Hindi naman po, baka po kasi mawala ko eh. Isa pa baka makita nila Madam na suot ko ito. Baka magalit sila kapag malaman nilang ipinasuot nyo sa akin ang regalo na para sa kanila." sagot ko. Hindi ko kasi alam kung para kanino itong kwentas. Baka merong mag- bibirthday sa pamilya kaya sa akin niya isinukat. Tinitigan ako nito bago sumagot.

"Sino ang nagsabi. Para sa iyo yan sa kung kanino man ang kwentas na iyan? Binili ko iyan para sa iyo kaya wala kang choice kundi gamitin iyan araw- araw." sagot nito at agad akong tinalikuran. Parang bigla naman akong ipinako sa aking kinatatayuan sa sinabi

nito. Ilang sigundo din akong hindi nakagalaw bago sumunod dito.

"Para sa akin po? Pero bakit po?" tanong ko. Huminto ito sa paglalakad at hinarap ako

"Anong bakit? Regalo ko sa iyo iyan kaya huwag ka ng magtanong." sagot nito.

"Hi-hindi ko naman po birthday Sir para regaluhan. Isa pa mahal po ito! Ayaw ko nito." diretsahan kong sagot. Agad na nagdilim ang expression nito at hindi marahil nagustuhan ang sagot ko kaya napalunok ako ng makailang ulit bago muling nagsalita.

"Mahal po kasi ito masyado...Hi-hindi ko po kayang magsuot ng ganito Sir." wika ko sabay yuko.

"Ano na ngayun ang gagawin natin diyan? Itapon sa basurahan dahil ayaw mo?" sagot nito sa seryosong boses.

Agad akong nanatulala dito. Mukhang hindi ito nagbibiro dahil nakakunot na naman ang noo at mukhang galit.

Grabe, kung makapagsabi siya ng ganito parang wala lang sa kanya ang ibinayad nya dito. May tama ba sa utak itong amo ko? Ang hirap niyang spellingin.

"Subukan mong hubarin iyan. Hindi ako magdadalawang isip na itapon sa basuran. Ikaw na nga itong niregaluhan para naman magmukha kang tao ikaw pa itong mareklamo." wika nito at agad akong tinalikuran. Mabilis itong naglakad kaya agad ko itong hinabol.

Mukhang nagalit talaga kaya hindi na ako nagtangka pang magsalita. Kung itatapon niya itong suot ko, eh di akin na lang. Total sobrang yaman naman nila eh. Pero teka lang...baka naman ikaltas nila ito sa sahod ko? Hindi pwede iyun. Balak kong ipagawa ang bahay namin sa probensya at lahat ng

sweldo ko ipapadala ko doon sa amin.

"Si-sigurado po kayo Sir?Akin na lang po ito? Baka po ikaltas niyo sa sahod ko ha? Hindi po ako papayag." muling wika ko. Tumigil ito sa paglalakad at tinitigan ako.

"Narinig mo naman siguro ang presyo ng suot mo diba? Kahit habang buhay ka pang manilbihan sa mansion, hindi kayang bayaran ng sweldo mo ang kwentas na iyan. Tsk! Tsk!" seryoso nitong sagot at nagpatuloy na sa paglalakad. Agad naman akong napasunod dito.

Hindi naman siguro ako sisingilin. Sinabi nya kanina na regalo eh. Kaya walang bayad. Isa pa barya lang naman siguro sa kaniya ang perang ibinayad nya dito. Siguro may magic ang black card na ginagamit nito. Lahat kasi ng binili namin iyun ang ginagamit nyang pambayad.

Halos sarado na ang mga tindahan na nadaanan namin. Gabi na talaga siguro dahil inaantok na ako. Sana naman uuwi na kami. Ayaw ko ng mag-ikot.

"Nagugutom ka ba?" nagulat pa ako ng bigla itong huminto at hinarap ako. Agad akong umiling.

Laking pasalamat ko ng lumabas na kami ng mall at diretsong naglakad papuntang parking. Ibang sasakyan na ang binuksan ni Rafael ngayun. Tuluyan na nga kaming iniwan ni Mam Arabella dito sa mall.

"Sakay na!" wika nito sa seryosong boses. Nag-aalangan man ay agad na din akong sumakay. May sariling sasakyan ang tatlong lalaking nakabuntot sa amin kaya kaming dalawa lang ang nasa loob ng kotse nito. Si Sir Rafael pala ang magdadrive kaya siguro dito nya ako pinapwesto sa unahan dahil wala naman kaming

ibang kasama dito sa loob ng kotse.

Pinakiramdaman ko lang sya ng pinaandar niya na ang kotse. Nilingon pa ako nito tsaka napailing pagkatapos ay dumukwang ito sa akin kaya pakiramdam ko biglang naningas ang buo kong katawan. Hindi ako nakagalaw.

"Pati ba naman sa paglalagay ng set belt hindi mo pa alam gawin?" bulong nito sa punong tainga ko. Ramdam ko ang init ng hininga nito sa may tainga ko kaya agad na nanindig ang aking balahibo sa buong katawan. Ano ba ito? Normal pa ¨¤ ba ito sa amo namin? Bakit habang tumatagal lalo siyang naging kakaiba?

Nagpasalamat ako dahil umayos na ito ng upo pagkatapos nyang ikabit sa katawan ko ang set-belt nyang sinasabi. Pagkatapos ay unti-unti na nitong pinausad ang sasakyan.. Tahimik lang ako habang diretso ang tingin sa kalsada.

"Nagugutom ka na ba? Gusto mo bang kumain na muna tayo?" tanong nito. Tinanong nya na ako kanina pero dahil iling lang naman ang sagot ko tinanong na naman nya ulit. Baka si Sir

talaga ang gutom kaya ganoon. Nahihiya lang siyang magsabi sa akin. Charrr!

RAFAEL POV

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Pakiramdam ko sobrang saya ko dahil nasulo ko si Veronica. Gusto kong

bilhin lahat ng bagay na nakikita ko dito sa mall na alam kong babagay sa kanya. Pakiramdam ko mahalaga ang bawat oras na kasama ko siya kaya ng mapadaan kami sa isang jewelry shop ay agad ko itong hinila papasok.

Kung tutuusin, ito ang kauna-unahang pagkakataon na may ipinagshopping akong babae sa tanang buhay ko. Noon pa man hindi ako mayayaya ng

pamilya ko sa ganitong bagay dahil mainipin akong tao. Para sa akin walang kwenta at sayang lang ang oras sa mga ganitong bagay. Ang mga naging ka-fling ko naman noon ay sa kwarto palagi ang bagsak namin.

Pero ngayung si Veronica ang kasama ko walang ni kahit pagkainip akong nararamdaman. Gustong gusto ko pa itong makasama ng matagal dito sa labas dahil pakiramdam ko gusto kong ipakita sa lahat ng tao na nakakasalubong namin kung gaano kaganda ang kasama ko ngayun.

Hindi ko alam kung nasisiraan lang ba ako ng bait o naawa ako dito at gusto kong iparanas dito ang hindi nya naranasan sa tanang buhay nya. Pero hindi, alam kong may malalim na dahilan ang lahat ng ito kaya naman ngayun pa lang sisiguraduhin kong magiging komportable ito sa mansion.

Ito na din siguro ang pagkakataon na magseryoso na ako sa buhay. Awkward man at maraming magtataas ng kilay sa ginagawa kong ito sa isang babaeng katulad ni Veronica pero ano ang magagawa ko. Dito ako masaya.

Katulad sa mga nauna kong pinamili para dito nagpakita agad ito ng pagtutol sa kwentas na binili ko para sa kanya. Pero nabayaran ko na ang bagay na yun at bumagay naman sa kanya kaya no big deal. Maliit na bagay kung tutuusin dahil gusto ko lang naman ito sanang makita na ngumiti kaya binibili ko ang mga bagay na wala siya. Pero kabaliktaran ang lahat. Lahat ng ibinibigay ko ay lagi nitong tinatanggihan. Kailangan pang takutin at sungitan para manahimik.

Katulad ngayun, tinatanong ko lang kung gusto niyang kumain hindi na naman umiimik. May pakagat-kagat pa ng labi minsan. Mabuti na lang malakas akong magpigil. Kung hindi baka kanina ko pa ito hinalikan. Kanina pa kasi ako gigil na gigil sa labi nito. Kapag mangyari iyun, baka ito ang kauna-unahang babae ang mahalikan ko sa labi. Para kasing ang sarap eh. Organic dahil halatang hindi ito gumagamit ng lipstick. Kung ano ang kulay ng labi nito kanina ng umalis kami ng mansion, ganoon pa rin hanggang ngayun.

Mabuti na lang at maraming mga bukas na restaurant dito sa dinadaanan namin. Hindi na ako nagdalawang isip pa. Agad akong lumiko sa napili kong restaurant kung saan pwede kaming mag-dine in. Nagseserve sila ng american at asian cuisine kaya tiyak na mag-eenjoy si Veronica dito. Mas maigi na din na kumain muna kami bago umuwi para makapagpahinga agad ito pagdating namin. Bukas balak kong kakausapin sila Mommy at Daddy tungkol sa education ni Veronica. Gusto ko itong kuhaan ng tutor para naman maipagpatuloy niya ang kanyang pag- aaral.

Ako na ang mag-sponsor sa lahat ng kailangan nito. Bahala sila kung ano ang iisipin nila tungkol sa bagay na ito pero simula bukas babakuran ko na ang babaeng katabi ko. Bahala na. As long na masaya ako sa presensya nito mananatili siya sa tabi ko...este sa mansion. Siya ang gagamitin kong inspiration para magtino na ako at iiwasan ko muna ang makipag-fling sa mga babae. Nakakasawa din pala ang ganoong gawain. Wala ng thrill.

Agad akong nagpark. Hindi na umiimik pa si Veronica kaya alam kong gutom na din ito. Mas mabuti na din na tahimik ito kaysa naman puro pagtutol ang lumalabas sa bibig nito. Agad akong naiinis kapag naririnig ko ang bagay na iyun. Para kasing hindi siya natutuwa sa mga effort na ginagawa ko sa kanya.

Chapter 171

VERONICA POV

Natapos din ang araw na ito. Pakiramdam ko latang lata ang katawan ko pagkababa ko ng kotse ni Sir Rafael. Tahimik na ang buong mansion at mukhang tulog na ang mga tao. Sabagay alas onse na pala ng gabi ayun sa nakita kong oras kanina sa loob ng kotse ni Sir.

Pwede ka ng pumasok sa kwarto mo para magpahinga. Ipapahatid ko na lang bukas ng umaga sa kwarto mo ang mga pinamili mo. " wika ni Sir Rafael. Agad kong tumango at nagmamadali itong tinalikuran.

"Veronica...Good night!" sigaw pa nito. Napalingon pa ako dito at kita ko kung paano ako nito titigan. Nahintakutan naman akong muling tumalikod at halos tumakbo na ako papunta sa likod ng mansion kung saan matatagpuan ang mga kwarto ng mga kasambahay.

Pagdating sa tapat ng pinto ng kwarto namin ni Manang Espe hingal na hingal ako. Hindi ko alam kun ano ang iisipin sa mga ipinapakita ng amo ko sa akin. Parang bigla kasi siyang nagiging kakaiba kanina sa restaurant. Halos subuan niya pa ako kanina habang kumakain kami at ipinaghiwa nya pa ako ng steak. Para tuloy kaming mag -shota.

Natapik ko naman ang noo ko ng maisip ang huling bagay na iyun. Malabong papatol sa isang tulad ko si Sir Rafael. Baka mabait naman talaga ito. Talagang lagi lang nakakunot ang kanyang noo. Ipinagshopping na nga ako lahat-lahat kaya hindi ko siya dapat pag-isipan ng masama. Mabait siya at normal lang sa kanya ang magsungit!

Dahan dahan kong binuksan ang kwarto namin ni Manang Espe. Ayaw kong makalikha ng ingay dahil nakakahiya at tiyak tulog na ito. Baguhan pa lang ako dito at ayaw kong may masabi itong masama sa akin.

Nakahinga ako ng maluwang ng mapansin kong tulog na tulog na si Manang. Agad kong hinagilap ang tuwalya ko at ang damit kong pantulog at patingkayad na naglakad papuntang banyo. Mabuti na lang at may maliit kaming banyo dito sa kwarto. HIndi na namin kailangan pang lumabas kung sakaling gagamit kami ng kubeta.

Pagkatapos kong maghilamos ay agad kong pinalitan ng pantulog ang damit na suot ko. Maingat ko pang tinupi dahil gandang ganda ako dito. ko akalain na makakasuot ako ng ganito kagandang damit sa tanang buhay ko. Lalo na itong kwentas.

Akmang huhubarin ko na rin ang kwentas na suot ko ng maalala ko ang sinabi kanina ni Sir Rafael. Bawal daw hubarin dahil itatapon nya daw sa basurahan. Hayst ganoon ba talaga ang mga mayayaman? Walang halaga sa kanila ang mga mamahaling bagay?

Pagkatapos kong gumamit ng banyo ay dahan dahan na akong lumabas. Muntik pa akong mapasigaw ng pagkalabas ko ng banyo ay nakita kong nakatayo si Manang Espe sa pintuan. Naghihikab pa ito.

"Oh Veronica...kanina ka pa ba nakauwi?" agad na tanong nito.

"Kakauwi lang po namin ni Sir. Ang dami nya kasing pinuntahan eh. Isa pa iniwan kami ni Mam Arabella kanina sa mall." sagot ko dito. Huli na ng marealized ko na hindi naman pala kasama sa tanong ni Manang ang sinasabi ko ngayun. Ngumiti lang ito sa akin at tuluyan ng pumasok sa loob ng banyo. Agad naman din akong naglakad patungo sa aking higaan at nahiga na.

Nagpapaantok ako ng muling lumabas si Manang. Dumako pa ang tingin nito sa akin bago nagsalita.

"Magpahinga ka na Veronica. Maaga pa tayo bukas." wika nito.

"Sige po Manang. Salamat po." sagot ko at ipinikit na ang aking mga mata hanggang sa nakatulog na ako.

Kinaumagahan, agad akong bumangon sa aking higaan ng maalimpungatan kong nag- aayos na si Manang ng kanyang higaan. Suot na din nito ang kanyang uniform kaya naman agad akong naglakad papuntang banyo para umihi at magtoothbrush.

"Veronica, mauna na ako sa kusina. Sumunod ka na lang." wika pa nito sa akin. Agad ko naman itong sinagot.

"Sige po Manang. Susunod po kaagad ako." sagot ko naman at nagmamadaling hinubad ang pantulog ko at isinuot ang uniform pangkasambahay.

Nang mapansin kong maayos na ang lahat ay agad akong naglakad palabas ng quarter namin. Nakita ko pa si Ate Maricar na naglalakad papuntang kusina kaya binilisan ko ang aking hakbang para maabutan ito.

"Ate.." tawag ko dito. Agad naman itong lumingon sa akin kaya nakangiti ko itong nilapitan.

"Kumusta? Anong oras kayo nakauwi kagabi?" tanong nito.

"Alas onse na Ate." sagot ko naman. Tumango na ito at ipinagpatuloy na ang paglalakad patungong kusina kaya agad akong sumunod sa kanya.

Pagdating ng kusina ay naabutan pa namin na nandito na din ang ilang Kinakausap sila ni Manang at mukhang sinasabi sa mga ito kung ano ang gagawin nila ngayung araw.

Abala din ang tagaluto sa paghahanda ng pagkain.

"Kayong dalawa naman Maricar at Veronica sa dining pa rin kayo. Kompleto ang buong Villarama

Family kaya dapat maging alerto kayo sa lahat ng iuutos nila."

wika sa aming dalawa ni Manang Espe. Sabay kaming tumango ni Ate Maricar.

"Bweno, Kumain na ang gustong kumain. Bigyan ko kayo ng thirty minutes pagkatapos umpisahan na ninyo ang inyong mga trabaho kung saan kayo nakatoka." wika ni Manang at pumalakpak pa. Kanya-kanya naman kami kuha ng baso para ipagtempla ang aming mga sarili ng kape. Mas maganda ng may laman ang aming sikmura bago magtrabaho.

"Kayong dalawa...bilisan niyo.

Mamaya lang ng kaunti, bababa na ang ilang miyembro ng pamilya." wika ni Manang sa amin ni Ate Maricar. Agad naman kaming tumango.

Pagkatapos namin humigop ng mainit na kape at kumain ng ilang slice ng bread ay pumasok na kami sa loob ng dining room. Masyado pang tahimik. Tulog pa ang lahat pero kaming mga kasambahay, abala na.

"Ate, ganito ba talaga ang mga mayayaman? Sa sobrang daming nakahain sa lamesa hindi naman nila kinakain lahat. Pakunti- kunti nga lang ang kinakain nila eh." wika ko kay Ate Maricar ng pagmasdan ang mga nakalagay na pagkain sa lamesa. Talo pa ang fiesta gayung agahan lang naman. Iyung ibang pagkain na nakahain ngayun ko lang nakita sa tanang buhay ko. Ang aga-aga may mga prutas na din na nakahain.

"Ganyan talaga sila. Pero alam mo mga kasambahay din ang uubos sa mga iyan. Kaya tingnan mo ang mga kasamahan natin, ang lulusog nila. Open sa pagkain ang mga kasambahay ng mansion. Pwedeng kumain ang lahat hanggat gusto." humahagikhik na wika ni Ate Maricar. Hindi ko naman maiwasan ang mapangiti.

"Good Morning!" Napatuwid kami ng tayo ni Ate Maricar ng marinig namin ang pagbati na iyun. Agad namin nakita si Sir Elijah kasunod ng dalawa niya pang pinsan na anak ni Mam Arabella. Mga dalaga at binata na sila at nakalimutan ko ang kanilang mga pangalan.

"Hindi pa ba bumababa sila Mommy at DAddy?" tanong ng dalaga. Si Ate Maricar na ang sumagot.

"Hindi pa po Mam Jeann!" Sagot dito ni Ate Maricar. Agad ko naman tinandaan ang pangalan nito. Kailangan kong makabisado lahat ng pangalan ng miyembro ng pamilya nila Madam at Sir.

Hindi naman nagtagal at nagsipagdatingan na sila kasama si Sir Rafael na noon ay seryoso ang mukha. Nahuli ko pang tinititigan ako nito bago itinoon ang pansin sa pagkain. Hindi ko naman maiwasan na kabahan dahil doon. Tahimik lang kaming nakaantabay ni Ate Maricar sa mga posible nilang iuutos sa amin.

"Nica, anong time kayo nakauwi kagabi ni Uncle?" nagulat pa ako ng biglang tumingin sa gawi ko si Sir Elijah at magtanong kung anong oras kami nakauwi kagabi. Muli akong napasulyap kay Sir Rafael na noon ay nakasimangot na nakatitig kay Sir Elijah.

"Bakit mo tinatanong?" malamig na sagot nito. Muli akong napayuko.

"Bakit masama ba magtanong? Si Uncle talaga!" sagot naman ni Sir Elijah sabay sinamangot at muli akong binalingan.

"Mga alas-onse po Sir." sagot ko na lang dahil mukhang naghihintay ito ng sagot mula sa akin. Tumango naman ito.

"Usap tayo mamaya ha? Parang bigla akong na-curious sa lugar nyo sa probensya...Gusto kong puntahan." nakangiti nitong wika sabay kindat. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya dahil sa ginawa nito.

"Tsk! Tsk! Hindi pwede! May iuutos ako sa kanya mamaya!" sagot ni Sir Rafael.

"Linggo ngayun Uncle. Dapat nga day off nya ngayun eh hindi po ba Mama Carissa?." reklamo ni Sir Elijah sabay tanong sa kanyang Lola. Agad naman tumango si Madam Carissa.

"Yes...kung may gagawin man sila ngayun hindi ganoon kabigat dapat. Linggo ngayun at karapatan nilang magpahinga. Ang mga kasambahay na gustong lumabas para magsimba at mamasyal pwede nilang gawin iyun." sagot ni Madam. Agad naman binalingan ni Sir Elijah si Sir Rafael at nginisihan.

"Noong thursday lang dumating dito si Veronica sa bahay kaya hindi siya kasali dyan. Ipapaayos ko sa kanya ang mga isusuot ko in a whole week sa opisina." sagot nito. Sabay-sabay naman napatingin dito ang buong pamilya at nagtatakang tumitig.

"Seryoso?" narinig kong tanong ni Mam Miracle. Bakas ang pagtataka sa mukha nito. Hindi ito sinagot ni Sir Rafael at muling itinoon ang pansin sa pagkain "Kayong dalawa...pwede na din kayong kumain. May mga kamay at paa ang mga nandito. Sila na ang gagawa kung may mga mga kailangan pa. And Veronica, kakausapin kita mamaya." wika ni Madam Carissa. Kinabahan man pero agad na akong sumagot.

"Opo Madam!" nakayuko kong sagot at agad na naglakad palabas ng dining area.

"See you later Nica!" pahabol pang wika ni Sir Elijah. Hindi ko na lang ito pinansin at agad na akong lumabas sa dining room kasunod ni Ate Maricar.

"Grabe! Palagay ko may crush sa

iyo si Sir Elijah." sambit ni Ate Maricar pagdating namin ng kitchen. Mabuti na lang at walang ibang tao dito sa kusina kung hindi nakakahiya sa mga nakakarinig.

"Ano ka ba Ate! Imposible naman iyang sinasabi mo. Sadyang mabait lang talaga si Sir Elijah." nahihiya kong sagot.

"Hindi rin. Sa iyo lang naman ganyan si Sir Elijah. Hindi nga iyan namamansin sa amin eh." sagot nito. Pagkatapos ay tinitigan ako nito.

"Sabagay hindi naman nakakapagtaka iyun dahil maganda ka naman talaga. Sana all na lang talaga!" nakangiti nitong muling wika.

"Ate naman, imposible po iyan. Friendly lang talaga siguro si Sir Elijah. Mababait naman talaga ang mga amo natin eh kaya ayaw kong bigyan ng kahulugan lahat ng kabaitan nila na ipinapakita." sagot ko naman. Hindi naman nakasagot si Ate Maricar bagkos napansin kong tumitig ito sa leeg ko. Na-concious ako at napahawak pa ako sa kwentas na suot ko.

"Wow, ang ganda ng suot mong kwentas. Saan galing iyan?" bakas ang kuryusidad sa boses na tanong nito.

"Binili ni Sir Rafael kagabi."

sagot ko. Agad na nanlaki ang mga mata nito at sinipat ako ng tingin.

"Ta-talaga? Hindi nga?" tanong nito. Nagtaka naman ako kaya agad ko itong tinanong.

'Bakit po? Pangit po ba?" tanong ko.

"Sure ka? Kaya pala natagalan kayo kagabi dahil ibinili ka pa nya ng ganyan. Siguro crush ka din ni Sir Rafael." muling wika nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

"Ano ka ba Ate lahat na lang crush ako." nahihiyang sagot ko

at tinalikuran na siya. Baka kung saan pa mapunta ang pag-uusap namin na ito. Isa pa nakakahiya kung may ibang taong makarinig. Babalik muna ako ng kwarto namin ni Manang Espe.

"Veronica!" hindi pa ako nakalayo ng may tumawag sa akin. Agad akong napalingon at nagulat ako dahil si Sir Rafael pala ang tumatawag sa akin. Nasa tabi ito ni Ate Maricar kaya muli akong lumapit.

"Bakit po Sir?" tanong ko. Baka gusto na nitong paumpisahan sa akin ang trabahong gusto nyang ipagawa.

"Sumama ka sa akin." wika nito sabay hawak sa aking kamay. Naguguluhan naman ako at bumaling pa kay Ate Maricar na noon ay bakas ang pagtataka sa mukha nito.

Chapter 172

VERONICA POV

"Sa-saan po tayo pupunta Sir?" tanong ko dito at hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Kumakabog ang puso ko sa hawak ni Sir Rafael. Damang dama ko ang mainit at malambot nitong palad. Grabe, parang normal na lang sa kanya na hawak- hawakan ako sa kamay.

Napapatingin pa sa amin ang mga nadadaanan naming mga kasama kong kasambahay kaya napapayuko na lang ako dahil sa hiya. Baka kasi kung ano pa ang isipin nila.

"Nagtaka pa ako dahil pumasok kami sa mansion. Hindi ko maiwasan na mamangha sa aming mga nadadaanan. Grabe puro karangyaan ang aking nakikita. Mga bagay na ngayun ko lang nakikita sa tanang buhay ko.

Napatingala pa ako sa hagdan ng hilahin ako ni Sir Rafael paakyat doon. Wala na akong nagawa pa kundi magpatianod na lang.

Mabuti na lang at walang ni isa mang miyembro ng pamilya ang nasa paligid kung hindi mas nakakahiya talaga.

Hindi naman nito sinagot ang tanong ko kaya nakaramdam ako ng kaba. Ano ba kasi talaga ang gustong mangyari ni Sir Rafael sa buhay niya.... ester sa buhay ko? Basta na lang manghihila ng walang pasabi. Hindi porket ipinagshopping nya ako kagabi basta-basta nya lang akong dadalhin kung saan-saan. Kung makahawak sa kamay ko akala mo naman tatakbuhan ko siya...... eh hindi naman ako basta-basta makakalabas dito sa mansion dahil ang taas ng gate at may gwardya pa.

Pagkatapos naming akyatin ang magarang hagdan ay naglakad pa kami hanggang sa pinakadulo. Sa sobrang lawak ng mansion hindi ko alam kung para kanino yung mga nakasarang pintuan na aming nadaanan. Hindi ba naliligaw ang mga tao dito? Kaya pala ang dami nilang kasambahay kasi malawak ang lilinisin.

"Ahmmm Sir saan niyo po ako dadalhin?" tanong ko muli habang hinihila ko na ang aking kamay para mabitawan nito pero bigo ako. Lalo nya pang hinigpitan at hindi niya ako sinasagot.

'Diyos ko, baka kukunin ni Sir ang puri ko at pagkatapos basta nya lang akong patayin at itago sa isa sa mga kwartong nadadaanan namin.'" sa isiping iyun bigla akong kinabahan at the same time gusto kong kaltukin ang utak ko. Naisip ko talaga ang puri-puri na iyan? For sure naman maraming babae si Sir at hindi na kailangan na mamilit sa isang katulad kong hamak na kasambahay.

Pambihira talaga, minsan itong utak ko walang preno kung mag- isip. Mga imposibleng bagay pa ang kadalasang pumapasok sa kukute ko! Eh hindi naman mukhang rapist itong amo ko! Ang pogi pa nga kahit laging nagsusungit.

"Kakausapin ka nila Mommy. May ilang bagay na gustong itanong sa iyo. Hintayin natin sila sa Library dahil susunod na din sila." wika nito. Sa wakas sumagot na din ang masungit na ito. Iyun lang naman pala may pahawak-hawak pa ng kamay ko eh mas malambot pa nga ang kamay niya sa kamay kong kalyuhin dahil sa kakalaba ng mga damit ng mga kapatid ko noong nasa probensya pa ako.

"Bakit daw po? May mali po ba akong nagawa? Diyos ko naman sana hindi nila ako sesantihin. Kailangan ko po talaga ang trabahong ito." agad ko namang sagot at hindi maiwasan na makaramdam ng kaba. Totoo naman talaga iyun. Sa dinami- daming katulong dito sa mansion ako pa talaga ang pinatawag.

Hindi na naman nya ako sinagot at sa wakas huminto na kami sa isang nakasarang pintuan at laking pasalamat ko binitawan niya na ang kamay ko. Binuksan niya ang pintuan at tumampad sa paningin ko ang isang silid na ang unang umagaw sa pansin ko ay ang maraming mga libro na nakadisplay. Hindi ko maiwasang mamangha at inilibot ang aking tingin sa paligid.

"Ito ang study room at opisina ni Daddy noon. Since ako na ang magpapatakbo ng kumpanya ngayun dito na ako kadalasan tatambay." sagot nito at umupo sa isang sofa. Medyo mahaba ang salita nya ngayun ah? Isa pa hindi naman ako nagtatanong siya na ang unang nagkwento sa akin. Napakahirap talagang ispellingin ni Sir.

"A-ano po ang gagawin ko dito ngayun Sir?" hindi ko maiwasang tanong.

"hindi mo ba ako narinig kanina? Sabi ko hintayin natin sila Mommy at Daddy. Kakausapin ka nila." sagot nito. Natameme naman ako. Oo nga pala iyun ang sabi niya kanina. Umiral na naman siguro ang katangahan ko. Paminsan-minsan kasi sinusumpong ako sa bagay na iyun eh.

Pero teka lang..ang alam ko nasa dining area pa sila ah? Isa pa bakit siya pa ang kusang nagdala sa akin dito? Pwede naman akong magpasama kay Ate Maricar papunta dito kung sakaling ready na sila Madam. Heto tuloy, nakatunganga ako dito habang ang amo ko abala na sa kakapindot ng kanyang cellphone.

"Ano ang number mo? Para naman tatawagan kita kung may kailangan ako." maya-maya ay pukaw nito sa malalim kong diwa. Wala sa sariling nilingon ko ito. Nakatitig na naman sa akin kaya naman agad kong iniwas ang mga mata ko sa kanya. Para kasing may magnet ang titig ni Sir. Parang hinihigop pati kaluluwa ko! Char!

"Wala po akong ganyan Sir." sagot ko. Napansin ko na naman ang pagkunot ng noo nito. Ano na Mali ba kung wala akong number? Paano ako magkaroon ng number eh sa tanang buhay ko hindi pa ako nagkakaroon ng sariling cellphone. Nakikipindot lang ako sa Cellphone ni Ethel noong nag- apply ako sa agency.

"Wala number? Bakit nasaan ang cellphone mo?" tanong nito. Grabe naman siya, akala nya ba lahat ng tao kayang bumili ng cellphone na iyan? Hindi nga namin kayang bumili ng cellphone pa kaya?

"Wala po Sir eh. Hindi pa ako nagkakaroon ng ganyan." hindi ko maiwasang makaramdam ng hiya dahil sa sagot ko iyun.

"Bakit hindi ka marunong magbasa?" tanong nito. Agad naman bumuka ang butas ng ilong ko. Ano siya, magaling kaya ako magbasa ng English at tagalog. Hindi ako nakakaintindi ng English pero alam ko kung paano basahin ang ilang bagay.

Kahit papaano natapos ko naman ang Grade 4. Hindi nga lang naituloy ang pag-aaral ko dahil naging Yaya ako ng mga kapatid ko.

"Marunong naman po Sir. Wala lang po kasi kaming pambili eh. Mahirap lang po kami.' Sagot ko sabay yuko. Hindi na ito umimik bagkos ramdam ko ang titig nito.

Halos isang oras din kaming naghintay kina Madam Carissa at Sir Gabriel dito sa loob ng library bago ito dumating. Mabuti na lang at hindi na muling nagtanong ulit si Sir Rafael pagkatapos naming pag-usapan ang tungkol sa cellphone.

Nanahimik na ito at muling itinutukok ang buong pansin sa cellphone samantalang ako pigil na pigil ang maghikab. Bigla akong inantok dahil sobrang lamig dito sa library. Itinudo yata ang aircon.

Saktong dumating na sila Madam at Sir kaya agad akong tumayo mula sa pagkakaupo para magbigay galang. Agad naman nila akong sinensyasan na maupong muli.

"May idea ka ba kung bakit gusto ka naming makausap ngayun?' agad na tanong ni Madam. Hindi naman ako nakaimik.

Inihahanda ko na ang luha sa

aking mga mata kung sakaling sabihin nito na sesante na ako.

Kung tutuusin katanggap- tanggap naman ang bagay na iyun dahil eighteen lang ako. Mga thirty years old and up ang hanap nilang kasambahay.

"Mam, huwag niyo po akong

tanggalin. Promise po

gagalingan ko pa ang trabaho."

sagot ko na halos mamasa na

ang talukap ng aking mga mata

dahil pigil ko na ang sarili kong

umiyak.

"No! Hindi iyan ang reason. Actually, gusto nga ni Arabella na doon ka na lang sa kanila magtrabaho. Gusto nyang ilipat kita sa bahay nila pero may isang tao dito sa mansion ang tumututol." sagot ni Madam sabay sulyap sa anak nitong si Sir Rafael. Hindi ko naman binigyan ng pansin ang bagay na iyun. Kahit paano bahagya naman akong kumalma sa sinabi nito na hindi ako tatanggalin. Ang ipinagtataka ko lang ano kaya ang sadya nila sa akin? Hindi na muna ako sumagot. Gusto ko pang pakinggan ang mga susunod pang sasabihin ni Madam Carissa.

"Napag-usapan namin ni Arabella na since hindi naman na iba sa amin ang Nanay mo tutulungan ka namin na maipagpatuloy mo ang iyung pag -aaral. Iyun kung gusto mo lang naman." pagpapatuloy na wika ni Madam. Gulat naman akong napatitig dito. Hindi ko maiwasang agad na mangilid ang luha sa aking mga mata dahil sa hindi maipaliwanag na emosyon na nararamdaman.

Matagal ko ng pangarap na makapagpatuloy ng pag-aaral. Hindi ko lang talaga akalain na ang mga amo ko pa ngayun ang mag-ooffer ng ganito sa akin at isa pa ilang araw lang naman ako sa kanila pagkatapos oofferan nila ako ng ganito. Hindi bat ang swerte ko?

"Tsk! Sumagot ka na! Mamaya na ang drama...gusto mo bang mag-aral ulit o ayaw mo?" sabat naman ni Sir Rafael. Nandoon na ako sa point na gusto ko ng mapahagulhol ng iyak dahil sa tuwang nararamdaman pero nabaliwala iyun dahil sa biglang pagsabat ng masungit nilang anak. Wala talagang pakialam sa nararamdaman ng ibang tao!

"Eh Madam, gusto ko po kaya lang nahihiya po ako eh." Sagot ko na lang sabay yuko.

"Nahihiya? Saan? Kanino?" tanong ni Madam Carissa.

"Sa magiging mga ka- classmates ko po kung sakali." mahinang sagot ko. Sa edad kong ito nag-aalagangan na din ako bumalik ng iskwelahan kahit gustong gusto ko pa.Baka

maging katawa-tawa lang ako sa loob ng classroom. Isa pa paano ako makakapagpadala ng pera nito sa probensya? Baka wala na akong sasahurin nito kung tatanggapin ko ang offer.

"Iha, huwag mong problema ang bagay na iyan. Kami ang bahala. Hindi mo kailangang pumasok sa mga normal na iskwelahan para maipagpatuloy mo ang iyung pag -aaral." sabat naman ni Sir Gabriel. Hindi ko naman alam ang ibig nitong sabahin kaya muling nanahimik ako.

"Isa lang ang gusto namin mangyari kapag tanggapin mo ang offer namin. Mananatili ka dito sa mansion hanggang makatapos ka. Huwag kang mag- alala. Kami ang bahala sa pamilya mo sa probensya. Ibibigay namin lahat ng pangangailangan nila." muling wika ni Madam. HIndi ako nakaimik. Ibig sabihin ba nito habang buhay kong pagsisilbihan ang kanilang pamiya?

Chapter 173

VERONICA

Hindi naman ako makapaniwala sa sinabi nito. Ganoon ba talaga sila kabait para tulungan nila ulit ako upang makabalik sa pag-aaral? Ayos lang naman sa akin ang kapalit.

Pagsisilbihan ko talaga sila sa abot ng aking makakaya bilang pagtanaw ng utang na loob.

"Ginawa namin ito dahil

nanghihinayang kami sa iyung magiging kinabukasan. Bata ka pa at malayo pa ang iyung mararating kung sakaling makapagtapos ka. Huwag kang mag-alala ibibigay namin sa iyo at sa pamilya mo lahat ng pangangailangan hanggang sa makapagtapos ka." mahabang wika ni Madam. Hindi ko naman maiwasan na maluha dahil sa sinabi nito. Totoo bang nangyayari ito? Hindi ba ako nananaginip?

"Normal lang sa amin na may tinutulungan kami. May mga foundation kaming sinusuportahan at isa ka sa aming mga beneficiary kaya huwag kang mag-isip ng kung ano dyan. Baka mamaya isipin mo special ka eh." sabat naman ng masungit nilang anak. Hindi ko na lang pinansin ang sinabi nito.

"Madam, hindi ko po alam kung ano ang sasabihin ko! Nakakahiya po." sagot ko. Nakangiti namang tinitigan ako ni Madam Carissa.

"Dont worry, kami ang bahala sa iyo Iha. Isipin mo na lang na ito ang gift namin sa buo niyong pamilya. Pilitin mong makatapos ka para sa magandang kinabukasan ng iyong pamilya." sagot nito. Napayuko naman ako.

"Maghanda ka na. Sa ngayun kukuha muna tayo ng pwedeng mag-tutor sa iyo. May mga pamamaraan naman para hindi mo na kailangan pang pumasok sa elementary level. Magagawan natin ng paraan basta kailangan mo lang magfocus." sagot naman ni Sir Gabriel. Hindi ko naman mapigilan pa ang maluha. Ang bait talaga nila. Hindi ko akalain na darating ang ganitong opportunity sa buhay ko. Sino ba naman ako para tanggihan ang lahat ng ito diba?

"Salamat po Madam, Sir! Hayaan niyo po pag-iigihan ko ang trabaho ko." nahihiya kong sagot.

"Hindi iyan ang gusto naming gawin mo iha. Ang gusto namin, pag-igihan mo ang iyung pag-aaral. Hindi ka namin ni- rerequired na magtrabaho dito sa mansion dahil maraming kasambahay dito para gawin ang mga iyun. Ang gusto naming gawin mo mag -aral ka ng mag-aral para marami kang matututunan. Hahabulin natin ang mga taon na nawala ka sa eskwelehan. Aasahan ba namin iyun Veronica?" mahabang wika ni Madam Carissa.

"Opo, Salamat po! Hindi ko po alam kung paano ko masusuklian ang kabutihan niyo sa akin. Pero ngayun pa lang gusto ko ng ipakita sa inyo kung gaano po ako humahanga sa inyong kabutihan Madam, Sir." nakayuko kong sagot.

"Huwag mong isipin ang bagay na iyun. Sapat na sa amin na makikita kang nagsisikap. Hiyang hiya si Arabella sa Nanay mo. Hindi nya daw natupad ang pangako nya sa naging kaibigan nya sa islang iyun kaya ito ang paraan namin para makabawi.

Sige...maghanda ka na. Maraming bakanteng kwarto dito sa itaas. Iyun na lang ang gamitin mo at least malapit ka dito sa library." Mahabang wika ni Madam. Nagulat naman ako sa sinabi nito.

Ibig sabihin, lilipat ako ng kwarto? Gusto ko sanang tumutol kaya lang nahihiya ako. Baka sabihin nila hindi pa ako nag-uumpisa matigas na ang ulo ko. Ayaw kong may masabi silang hindi maganda sa akin. Nakakahiya!

"Alam na ni Manang kung saan ang magiging kwarto mo. Ipinalagay ko na din ang mga damit na pinamili natin kagabi." sagot naman ni Sir Rafael.

"Salamat po Sir." nahihiya kong sagot. Pagkatapos tumayo na ako. Mukhang tapos naman na siguro ang pag-uusap namin.

"Pwede mong gawin lahat ng gusto mo. Magpahinga ka. Bukas na bukas din aasikasuhin natin ang mga dapat gawin. Una siguro nating gawin hanapan ka namin ng tutor para turuan ka muna ng ilang lessons dito sa mansion." muling wika ni Madam. Tumango ako at nagpaalam na. Lutang ang aking isipan hanggang sa nakalabas ng library.

Tulala akong binaybay ang mahabang pasilyo hanggang sa pagbaba ng hagdan. Kinurot-kurot ko pa ang aking sarili para siguraduhin kung

nananaginip ba ako o hindi. Pero, alam kong totoo lahat ng iyun. Hindi ako makapaniwala na matutupad na ang pangarap kong makapagtapos ng pag- aaral sa pamamagitan ng mga amo ko. Akala ko habang buhay akong magiging mangmang.

Hindi ko maiwasan na muling mapaluha. Hindi na ako nito mabu- bully ng mga dati kong classmates noong elementary na ngayun ay ang karamihan sa kanila ay nasa college na. Tama si Madam, kailangan kong pilitin na makatapos para sa aking pamilya. Para kina Nanay at Tatay at sa mga kapatid ko. Hindi ko sasayangin ang magandang opportunity na ito. Hindi ako susuko at pipilitin kong matagumpay. Gusto kong ipakita sa mga amo ko na hindi masasayang ang ibinigay nilang tiwala sa akin.

Hindi ko na namalayan pang nasa harap na pala ako ng kwarto namin ni Manang Espe. Pinunasan ko muna ang luha sa aking mga mata bago dahan- dahan na binuksan ang pintuan. Agad kong nakita si Manang Espe na nakaupo sa aming maliit na lamesa dito sa kwarto. Nanonood ito ng telebisyon.

"Tapos ka na ba kausapin nila Madam. agad na tanong nito pagkapasok ko. Agad akong tumango at umupo sa aking higaan.

"Congratulations Iha. Ngayun pa lang masaya na ako sa magiging kapalaran mo dito sa mansion. Alam kong ito na ang umpisa para matupad mo ang iyung mga pangarap." nakangiti nitong wika. Muling tumulo ang luha sa aking mga mata. Hindi ko na alam ang

isasagot ko dahil dito. Hanggang ngayun lutang pa rin kasi ako.

"Halika! Ayusin mo na ang mga gamit mo. Kailangan mo ng lumipat sa bago mong silid." nakangiti nitong wika sabay patay ng telebisyon. Mabigat man sa loob ko na iiwan si Manang dito sa silid na ito pero kailangan kong gawin. Isa ito sa gusto ng mga amo namin. Gusto nilang ibigay ko ang 100 % na attention ko sa pag-aaral.

"Manang, pasensya na po kung iiwan ko kaagad kayo dito sa kwartong ito. Nakakahiya po kasi kung tatanggi ako kina Madam at Sir na lumipat ng kwarto. Gusto po kasi nilang makapag- focus ako ngayun sa pag-aaral." Nahihiya kong wika.

"Huwag mong isipin ang tungkol sa bagay na iyun Ashley. Nandyan naman si Maricar. Siya na lang ang yayayain ko para samahan ako dito sa kwartong ito." sagot nito at tumayo na. Agad ko

namang niligpit ang ilang peraso kong damit at inilagay sa maliit kong bag. Puro lumang damit iyun at hindi ko alam kung masusuot ko pa ba.

Maraming damit na binili kagabi si Sir Rafael para sa akin at mas maganda kung iyun ang isusuot ko habang nandito ako sa mansion.

"Sumunod ka sa akin. Ituturo ko sa iyo ang magiging bago mong silid Veronica. " wika ni Manang. Agad naman akong tumalima. Bitbit ang aking bag

sumunod agad ako dito. Hindi ko na pinansin pa ang mga tingin na pinupukol at pagbubulungan ng ilang kasamahan naming kasambahay. Hindi man lang ako nabigyan ng pagkakataon na makilala ko sila isa-

isa.

Kasama si Manang Espe, muli naming binaybay ang mahabang hagdan paakyat. Ilang kwarto din ang aming muling dinaanan bago kami huminto sa isa. Agad itong binuksan ni Manang Espe at niyaya ako nitong pumasok sa loob.

"Ito ang magiging kwarto mo Veronica. "nakangiti nitong wika sa akin. Parang hindi naman ako makapaniwala sa aking nakikita. Malayong malayo ang hitsura sa kwarto namin sa maid quarters.

"Manang sigurado po ba kayo? Baka nagkamali lang po tayo ng pinasukan." agad kong wika at sinulyapan ang malapad na kama. Kulay pink ang kobre kama at pakiramdam ko hindi ako bagay na mahiga dito.

"Sigurado ako Veronica. Simula ngayun ito ang magiging kwarto mo. Mas maigi kong dito ka habang nag- aaral ka."nakangiti nitong wika. Hindi naman ako nakaimik at patuloy na nililibot ang tingin sa paligid. Hindi ako makapaniwala.

"Pwede mo ng ayusin ang mga gamit mo sa walk in closet na iyan. May sarili ka ring banyo kaya tiyak na maging

komportable ka." pagpapatuloy na wika nito. Agad naman dumako ang aking mga mata sa mga paper bags na maayos na nakasalansan sa isang tabi. Alam ko na ang laman ng mga iyun. Iyun yung mga damit na binili ni Sir Rafael para sa akin kagabi.

"Sige na. Magpahinga ka na muna. Simula bukas tiyak na magiging abala ka na. Congratulations Veronica.

Hangad ko ang iyung tagumpay. Kung may mga kailangan ka, huwag kang mag-atubili na lapitan ako." pagpapatuloy na wika nito. Nakangiti

naman akong tumango dito at

nagpasalamat. Napayakap pa ako dito hanggang sinasambit ang paulit-ulit na pasasalamat. Pagkatapos noon ay agad naman ako nitong iniwan dito sa loob ng kwarto.

Malakas akong napabuntong hininga ng mapag-isa na ako. Hindi ko akalain na sa isang iglap biglang mababago ang buhay ko. Alam kong kahit ang pamilya ko mabibigla din sila sa magandang kapalaran na nangyayari sa akin dito sa Manila.

Dahan-dahan akong lumapit sa kama. Grabe, sobrang lawak nito. Kahit siguro limang katao kasya dito. Ang lawak ng buong silid. May sofa at maliit na lamesa kung saan may nakapatong na computer.

Tulala ko pang dinama ng palad ko kung gaano kalambot ang kama na ito. Hindi ko mapigilang mamangha. Pagkatapos ay agad akong humiga. Ahhh Grabe sobrang komportable talaga. Walang hanggang pasasalamat sa Diyos dahil binigyan nya ako ng pagkakataon na maranasan ko ang ganitong bagay.

Dahil sa sobrang lambot at bango ng buong kwarto hindi ko na namalayan pang nakatulog pala ako. Nagising na lang ako dahil sa mahinang katok sa pintuan. Agad akong bumangon at binuksan iyun.

"Hello Ate Ganda! Kanina pa kita hinahanap eh. Mabuti na lang nabanggit sa akin ni Grandma Carissa na nandito ka sa kwarto mo." isang nakangiting mukha ni Mam Charlotte ang agad na tumambad sa aking paningin. Agad itong pumasok sa loob ng kwarto at diretsong umupo sa gilid ng kama.

"Opo Mam, Hindi ko po napansin na nakatulog ako kaya hindi na ulit ako nakalabas pa." sagot ko naman. Nakangiti naman ako nitong tinitigan.

"Pwede bang huwag mo na akong tawaging Mam? You can call me Charlotte na lang dahil mula ngayun magiging Ate na kita." nakangiti nitong sagot Agad naman akong natigilan dahil sa sinabi nito.

"Naku Mam, hindi po pwede!" sagot ko. Ngumiti ako sabay tayo sa kama at nilapitan ako.

"Look, magaan ang loob ko sa iyo. Gusto kitang maging kaibigan. Hindi naman nagkakalayo ang edad natin eh. I am fifteen years old and you're eighteen right?" Nakangiti nitong wika. Dahan-dahan akong tumango at hindi inaalis ang pagkakatitig sa maganda nitong mukha.

"Well, starting today friends na tayo. Hindi ka na daw magiging kasambahay dito sa mansion sabi sa amin ni Grandma. Kaya ituturing na kitang hindi iba sa amin." nakangiti nitong wika. Nahihiya naman akong napayuko dahil sa sinabi nito. Kung hindi na ako magtatrabaho dito bilang isang kasambahay, eh ano ang papel ko sa pamilya nila. Hindi....kailangan ko pa rin tumulong-tulong sa mga gawain

dito kapag may free time ako. Nakakahiya sa kanila. Ayaw kong isipin nila na abosada ako.

"Dont worry, masasanay ka din. Mababait din ang mga pinsan ko at pagdating ng mga araw makikilala mo din ang mga ugali nila isa-isa. Mababait kaming lahat. Tanging si Uncle Rafael lang naman ang kakaiba. Pero dont worry normal na sa kanya iyun. Masasanay ka din sa kanya." mahaba nitong wika habang bakas ang kabaitan sa maganda nitong mukha.

Kung gaano kabait ni Madam Carissa at Sir Gabriel ganoon din kabait si Charlotte at baka ganoon din ang buong pamilya nila.. Gusto pa akong maging kaibigan na kung tutuusin hindi maari dahil isa akong hamak na katulong lamang. Mayayaman sila at nakakahiya kung aakto ako bilang ka- level nila.

"Salamat po Mam este Charlotte!"

sagot ko. Bigla kasi akong pinanlakihan ng mata ng tawagin kong Mam ito kaya napilitan na akong tawagin ito sa pangalan niya. Nakakahiya man sa

iisipin ng pamilya nito pero kung ito ang gusto ni Mam Charlotte at wala na akong magagawa. Ayaw kong magtampo o magalit ito sa akin. Hindi naman siguro magagalit sa akin sila Madam kung sakaling marinig nila na tinatawag ko sa pangalan nya ang kanilang apo.

"Parang mas gusto kong tumambay dito sa kwarto mo. Tiyak na mapapadalas ang pagdalaw ko dito sa mansion. Hinintay kita kagabi para yayain magsiwimming pero ang tagal niyong umuwi." wika nito.

"Marami po kasing pinuntahan." sagot ko

"Hmmmm ganoon ba? Well maybe next time!" wika nito at tumayo na kama. Pagkatapos nilapitan nito ang mga nakahilirang mga paper bag sa isang sulok.

"Owwws! Mga gamit mo? Gusto mong tulungan na kitang mag-ayos ng mga ito sa loob ng walk in closet?" tanong nito. Nahihiya akong umiling.

"Dont worry, we're friends na. Tutulungan na kita. Total mamaya pa naman kami uuwi." muling wika nito at kinuha ang ilang pirasong paper bag. Binitbit niya iyun at binuksan ang isang nakasarang pintuuan. Agad naman akong kumuha ng ilang pirasong paper bag at napasunod dito.

"Alam mo lahat ng kwarto dito sa mansion may mga ganito. Dito mo ilalagay lahat ng gamit mo. Lahat ng mga damit at sapatos." wika nito habang isa-isang kinuha ang mga damit sa paper bag. Pagkatapos ay inilagay nya sa hanger at ipinasok sa malaking cabinet. Hindi ko naman malaman kung ano ang gagawin.  Sa totoo lang wala akong idea kung paano ayusin ang mga damit ko sa loob ng cabinet At hindi ko akalain na lagayan lang ng mga damit ang lugar na ito. Ang mga damit kasi namin sa probensya nilalagay lang namin sa timba o sa karton. Samantalang dito sa mansion may sariling silid ang mga damit?

Chapter 174

RAFAEL POV

Hindi ko maiwasang mapangiti habang hindi maalis-alis sa diwa ko ang magandang mukha ni Veronica. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin pero ang alam ko nakakaramdam ako ng kapanatagan ng aking kalooban sa tuwing nahahawakan ko ang kamay nito. Kamay lang iyun ha?

Paano pa kaya kung tangkain kung tikman ang labi nito? Parang nakakagigil kasi. Sa isiping iyun hindi ko maiwasang ipiling ang aking ulo. Kung anu-ano na ang naiisip ko. Kagigising ko lang pero sya na kaagad ang tumatakbo sa isipan ko.

Mabuti na lang at hindi na nagpumilit pa si Ate Arabella na kunin dito si Veronica sa mansion at ilipat sa kanila. Actually, hindi naman talaga ako papayag. Gusto ko dito lang siya sa mansion at palagi siyang nakikita.

Agad akong bumangon sa kama. Hindi ko namalayan ang oras. Nakatulog kaagad ako pagkatapos naming mag- usap nila Mommy At Daddy sa library. Alas tres na ng hapon at tiyak

naghahanda na ang aking mga kapatid para umuwi na sa kani-kanilang mga tahanan.

Bukas ko na uumpisahan ang pag- aaral para tuluyang hawakan ang kumpanya namin. Tiyak na magiging abala na ako sa mga susunod na mga araw. Hahayaan ko na lang sila Ate Arabella at Mommy ang maghanap ng tutor para kay Veronica. Mas sila ang nakakaalam tungkol sa mga bagay na iyun.

Pagkabangon ko ng kama ay pumasok muna ako ng banyo para magshower. Hindi ko alam pero gusto kong presentable ako palagi sa tuwing naikita ako ni Veronica. Hindi ko akalain na magkakaganito ako sa isang babae.

Pagkatapos kong magshower ay agad akong lumabas ng kwarto. Sinulyapan ko pa ang nakasarang pintuan ng kwarto ni Veronica. Yes, ako na din ang nagdesisyon kung aling kwarto ang gagamitin nito at pinili ko sa tabi mismo ng kwarto ko para malaya ko syang nakikita kapag gusto ko lalo na at magiging busy na ako sa mga susunod na araw. Ano kaya ang ginagawa nya? Masaya kaya sya sa mga bagong nangyayari sa buhay niya?

Wala sa sariling naglakad ako patungo sa nakasarang pintuan ng kwarto nito. Akmang kakatok na sana ako ng may biglang nagsalita sa aking likuran.

"Sir, si Veronica po ba ang hanap niyo? tanong ni Manang Espe. Nilingon ko naman ito bago sinagot.

"Yes. May importante lang akong sasabihin sa kanya." pagdadahilan ko. Tipid naman gumuhit ang ngiti sa labi nito bago muling nagsalita.

"Wala po siya Sir. Sinama po siya nila Mam Charlotte at Sir Elijah sa labas. Mag road trip at food trip daw sila patungong tagaytay." sagot ni Manang. Hindi ko naman maiwasan na magdikit ang aking kilay dahil sa sinabi nito.

"Alam ba ito nila Mommy at Daddy?". tanong ko. Hindi ko man lang alam ito? Bakit wala man lang sinasabi sa akin ang mga pamangkin ko na balak nilang isama si Veronica sa labas? Hindi ko maiwasang makaramdam ng inis.

"Opo Sir. Mismong kina Madam at Sir sila nagpaalam." nakangiting sagot ni Manang at ng mapansin nito na nag- iba ng templa ang hitsura ko nagpaalam na din agad. May gagawin pa daw kasi.

Inis naman akong bumaba at dumeretso ng pool para magpahangin. Naiinis ako at hindi ko alam kung paano ilalabas iyun. Ang lakas ng loob nilang lumabas na hindi man lang ipinagpaalam sa akin si Veronica? Saan kaya sila nagpunta?

"Oh...hello little brother!" napabuntong hininga pa ako ng makita ko si Ate Miracle na palapit sa akin habang nakangiti. Lalo akong napasimangot. For sure ang anak nitong si Elijah ang nagpasimuno sa pamamasyal nila kasama si Veronica.

"Mukhang bad mood ka na naman ah? Dont tell me nagdadalawang isip ka na naman sa kagustuhan ni Daddy?" tanong nitong muli. Kahit na naiinis pa rin wala akong nagawa kundi sagutin na ito. Kapag hindi pa kasi ako sumagot tiyak hahatakin na naman nito ang buhok ko. Hanggang ngayun maldita pa rin si Ate. Mabuti na lang at napagtitiisan ang ugali nito ng asawa niyang si Kuya Roldan. Ganoon talaga siguro kapag nagmamahalan.

"Kaasar kasi! HIndi man lang nila

sinabi sa akin na isasama nila si Veronica." wika ko. Kita ko ang pigil na pagngiti ni Ate dahil sa narinig mula sa bibig ko.

"Why? Nagseselos ka? Huwag mong sabihin tinamaan ka na ni Kupido?" tanong nito. Agad naman akong umiling

"Of course not! Nag-aalala lang ako kay Veronica. Baka mamaya matulad siya sa mga pamangkin ko na hindi napipigilan kung gustong maglakwatsa! Hindi porket binibigyan siya ng magandang pabor dito sa mansion malaya nya ng gawin lahat ng gusto nya!" inis kong sagot. HIndi naman mapigilan ni Ate ang matawa.

"Naku, ikaw talaga! Parang hindi ka naman dumaan sa pagiging teenager! Hayaan mo ng mag-enjoy si Veronica. Halos kasing edad nya lang ang mga pamangkin mo kaya tiyak na magkakasundo sila." sagot naman ni Ate. Lalo namang nagkukotkot ang aking kalooban. Hindi ko matatanggap na basta na lang yayain nila si Veronica kung saan-saan. Paano kung

mapahamak iyun? Probensyana' siya at inosente pa siya sa mga lugar dito sa Manila. Paano kung may manloko sa kanya? Sino ang magtatanggol kung sakali?. Hayst sa isiping iyun hindi ko maiwasan na mag-alala.

"kahit na Ate! Maid sya sa mansion na ito at kung wala syang gagawin pwede siyang tumulong sa mga kasamahan niya dito sa loob hindi iyung gumagala kung saan-saan! Hindi ganitong naglalakwatsa siya. Lagot sa akin ang babaeng iyun mamaya!" inis kong sagot. Napapailing naman akong tinitigan ni Ate

"Alam mo nahahalata na talaga kita eh. Huwag mong sabihin may gusto ka na agad kay Veronica? Rafael ha? Binabalaan kita...huwag muna! Hayaan mong mag-enjoy muna si Veronica at huwag mo ng ituloy ang iniisip mo na paglaruan siya!" wika ni Ate. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito.

"No! Of course not! Wala akong gusto sa baduy na iyun Ate....Malayong malayo siya sa mga nagiging babae ko noon." sagot ko naman pero sa kaloob- looban ng puso ko nagtataka na din ako. Bakit nga ba naiinis ako ngayun? Eh ano ngayun kung lumabas sya kasama ng mga pamangkin ko? Pinayagan naman sila ni Mommy at Daddy. Pati na din ng mga kapatid ko. Bakit hindi ko maiwasan na magalit? Ito na ba ang tinatawag na

pagmamahal na nararamdaman ng isang lalaki sa isang babae? Kung ganun yari ako!!

"Whatever! Pero isa lang ang gusto namin at ng buong pamilya ngayun. Hayaan mo munang matupad ni Veronica lahat ng pangarap nya bago ka umeksina sa buhay nya ha? May mga magulang at kapatid na umaasa sa kanya! Free kang pumatol kung kani- kanino hanggat gusto mo pero huwag lang si Veronica. Malalagot ka talaga hindi lang sa amin, kundi lalong lalo na kay Arabella!" sagot nito. Hindi na ako nakaimik pa at tumitig na lang sa malayo. Naramdaman ko naman ang pag-alis ni Ate at muling bumalik sa loob ng mansion kaya nagpakawala ako ng malakas na buntong hininga.

VERONICA POV

Hindi naman ako makapaniwala na mag-enjoy ako sa lakad namin. Ayaw ko pa nga sanang sumama sa kanila dahil nahihiya ako kaya lang nagiging mapilit si Jeann at Charlotte. Yes, silang dalawa ni Jeann na hindi ko akalain na halos, kasing edad ko lang

 din pala. Anak sya ni Mam Arabella at katulad ni Charlotte ayaw din nitong magpatawag ng 'Mam'. Si Elijah lang naman ang kasama namin at siya na din ang nagdadrive ng koste. Iyung ibang pinsan naman nila ay nagpaiwan sa mansion at nasa room theater. May palabas silang gustong tapusin kaya ayaw pa-istorbo.

Kumain lang naman kami at tumambay ng coffee shop. Parang nagpapalipas lang naman kami ng oras at nagkwentuhan. Tinanong nila ako ng tinanong tungkol sa buhay namin sa probensya dahil naikwento daw kanina ni Mam Arabella sa kanila kung paano nya nakilala ang Nanay ko noon. Kahit nahihiya wala na akong nagawa pa kundi sagutin lahat ng tinatanong nila sa akin.

"Hayst parang gusto ko tuloy makapunta sa lugar nyo. Parang napaka -interesting kasi ng mga kwento mo Veronica!" bakas ang pagkahamangha sa boses ni Jeann na wika nito. Tanging ngiti lang naman ang naging sagot ko. Paano magiging interesting ang isang bagay kung puro kahirapan ang aming nararanasan?

Nasa ganoon kaming pag-uusap ng marinig namin na tumunog ang cellphone ni Elijah. Yes, ayaw din nitong tawagin kong ^ sir - Naiilang daw siya dahil matanda lang naman daw siya ng ilang taon sa akin. Natigilan kaming lahat at sabay-sabay na tumitig dito habang sinasagot ang tawag.

"hello Uncle! Bakit po?" narinig kong wika nito. Sa hindi malamang dahilan agad akong kinabahan ng malaman kong si Sir Rafael ang tumatawag. Lalo na ng sumulyap sa gawi ko si Elijah.

"Yes...kasama ko siya! Kaming tatlo ni Jeann at Charlotte......Dito sa coffee shop............why?....Of course not!.

Later Uncle, hindi pa ubos ang coffee!" narinig kong kausap nito. Napansin ko pa ang pagsalubong ng kilay ni Elijah at agad na tumayo. Sinenyasan kami na aalis na daw kaya tumalima na din kami.

Patuloy sa pakikipag-usap si Sir Elijah sa kanyang mobile hanggang sa nakarating kami ng parking. Nagtataka naman kaming tatlo nila Charlotte at Jeann. Mukhang seryoso kasi ang kanilang pinsan.

Pagsakay namin ng kotse ay tinapos na din ni Sir Elijah ang pakikipag-usap sa kanyang cellphone. Pagkatapos ay nagsalita ito.

"Lagot tayo! Nagalit si Uncle. Bakit daw sinama natin si Veronica." wika nito. Lalo naman akong kinabahan. Sabay pang napatingin sa akin sila Jean at Charlotte.

"bakit siya magagalit? Nagpaalam

naman tayo kina Grandma at Grandpa ah?" sagot ni Jeann. Hindi man direktang ipinapakita pero ramdam ko ang inis nito.

"I dont know! Basta galit siya. Uwi na daw tayo!" sagot ni Elijah.

"Hayst! Alam mo napaka-kj talaga niyang si uncle. Paki nya kung isinama natin si Veronica. Sabi nila Grandma at Grandpa malaya siyang makakakilos sa loob at labas ng mansion!" inis namang sagot ni Charlotte. Humalikipkip pa ito habang nakasimangot.

"Baka ay iuutos siya." sagot ko naman.

"So what! Hindi ka na utusan sa mansion noh? Isa pa maraming kasambahay doon para ikaw talaga ang hanapin nya!" " sagot ni Jeann. Hindi na din ako nakaimik. Bakit nga pala hinahanap ako ni Sir Rafael? Dahil ba hindi ako pwedeng maging kaibigan ng

mga pamangkin nya? Dahil ba mayaman sila at mahirap lang ako kaya hindi ako bagay na sumama- sama sa kanila? Kung ganoon hindi din lang pala masungit ang anak namin. May pagka-matapobre din!

Chapter 175

VERONICA POV

Pagkadating pa lang ng mansion ay agad kaming bumaba sa kotse ni Elijah. Agad ko naman nakita ang pagsalubong sa amin ni Sir Rafael. Madilim ang awra nito at mukhang galit.

Hindi ko maiwasan na kabahan gayundin sila Charlotte at Jeann. Si Elijah naman ay kaswal nitong sinalubong ang kanilang Uncle.

"Oh Uncle! Nagpaalam kami kina Mama Carissa at Papa Gabriel ha?" wika nito. Masama itong tinitigan ni Rafael at diretsong naglakad patungo sa harapan naming tatlo.

"Hello Uncle!" nakangiting bati dito ni Jeann. Kung kanina ay asar na asar ito sa Uncle niya para naman itong maamong tupa ngayun. Ibig lang sabihin nito takot din pala sila sa masungit na si Sir Rafael. Nakayuko lang din naman si Charlotte at mukhang takot itong tumitig sa galit na mukha ng kanyang tiyuhin.

"Alam niyo bang kanina pa nagsiuwian ang mga parents nyo?" tanong nito. Sabay naman napatitig ang dalawa kay Sir Rafael.

"Alam ko po. Nagtext sa akin kanina si Mama. Magpapasundo na lang ako sa driver namin bukas ng umaga. 10am pa naman ang pasok ko bukas sa School kaya ayos lang naman na tomorrow morning na ako uuwi." sagot nito kay Sir Rafael. Napansin ko naman ang pagtaas ng kilay ni Sir bago binalingan si Jeann.

"Ganoon din po ako Uncle. Nagpaalam ako kay Mommy at Daddy. Pumayag po sila kaya dito po kami magpapalipas ng gabi sa mansion. Gusto pa po kasi namin maka-bonding si Veronica." wika naman ni Jeann. Katulad ng naging reaksyon sa sinabi ni Charlotte tinaasan lang din ito ng kilay ni Si Rafael. Pagkatapos ay binalingan nito si Elijah na noon ay tahimik lang na nakamasid habang ngiting-ngiti.

"Ah ako din? Kailangan magpaliwanag? Siyempre dito ako sa mansion matutulog dahil dito na ako nakatira. Excuse me!" wika nito at agad na tumalikod at naglakad papasok ng mansion. Ayos na sana kaya lang lumingon ulit ito sa amin at muling nagsalita

"See you later beautiful Veronica!"

nakangiti nitong wika sabay flying kiss sa akin. Agad naman akong nakaramdam ng hiya sa ginawa nito. Agad na napabaling ang tingin ko kay Sir Rafael na noon ay nanlilisik na ang mga mata habang palipat lipat ang tingin sa akin at sa papalayong si Elijah.

"Nakikipagharutan ka ba sa kanya?" tanong nito habang bakas ang panggigil sa boses. Gigil na may halong galit. Hindi ko naman ito maintindihan sabay iling.

"Naku, hindi po sagot ko naman. Pagkatapos ay binalingan ko sila Jeann at Charlotte at nagbabakasali na ipagtanggol nila ako at i- correct ang maling iniisip nito tungkol sa aming dalawa ni Elijah. Sadyang friendly lang talaga ang pamangkin niya at wala naman akong nakitang mali doon.

"Hayy naku si Uncle! Lahat na lang pinag-iisipan ng masama. Hindi pa nasanay kay Elijah!" sabat naman ni Jeann na siyang labis kong ipanagpasalamat.

"Hindi ko hinihingi ang openyon mo Jeann. Maghanda kayong dalawa dahil ipapahatid ko na kayo sa driver pauwi sa mga bahay-bahay nyo! Kay babae nyong mga tao pero ang hilig niyong makitulog sa hindi niyo bahay." Bulyaw naman nito sa dalawa.

"No! Nagpaalam ako kina Mommy at Daddy at pumayag na sila. Isa pa hindi na iba ang mansion sa amin dahil mga apo kami at pamangkin niyo kami Uncle.!" sagot naman ni Charlotte.

"I dont care kung mga apo kayo! Tapos na ang oras ng bisita at pwede na kayong umuwi dahil hindi kayo dito nakatira." sagot naman ni Sir Rafael. Agad na rumihistro ang inis sa magandang mukha ni Charlotte at humalikipkip ito.

"No! dito kami magpapalipas ng gabi at wala ka ng magagawa doon. Isa pa may consent ito nila Grandma at Grandpa kaya wala kang magagawa Uncle." sagot ulit ni Charlotte.

"May magagawa ako dahil ako na ang head sa mansion kasabay ang pagiging CEO ko sa kumpanya kaya susundin niyo ang gusto ko! Malapit na ang Pasko at hindi ko ibibigay iyang mga hinihiling niyong regalo mula sa akin! "banta nito sa dalawa. Agad na nagkatinginan ang dalawa at ilang saglit lang ay biglang nag-iba ang ihip ng hangin. Marami silang nagpakawala ng ngiti sa kanilang 

masungit na tiyuhin.

"Hmmm si Uncle naman. Hindi na

mabiro! Sige na nga uuwi na kami ni

Jeann...Basta iyung gift na hinihingi

namin sa iyo ha? Dapat priority iyun?" malambing na muling wika ni

Charlotte. Lumapit pa ito sa tiyuhin at humalik sa pisngi nito. iiling-iling

naman si Sir Rafael habang

pinupunasan ang mukha kung saan

ang labi ng pamangkin. Oh diba ang arte!

"Oo nga! Nakalimutan ko pala, kailangan kong magreview ngayun." sabat naman ni Jeann. Nginisihan naman silang dalawa ni Sir Rafael at sininyasan nito si Manong driver na noon pa pala nakaantabay.

"Ihatid mo sila sa kani-kanilang tahanan." utos nito.

"Opo Sir!......Mam Jeann, Mam Charlotte sa kotse na lang po tayo." pagyayaya nito sa dalawa. Bago sumunod sa driver binalingan pa nila ako para magpaalam.

"See you on weekend na lang Veronica. Aagahan namin sa Saturday para hindi tayo mabitin." nakangiti nitong wika at kumaway pa sa Tito nila bago tumalikod. Naiwan naman kaming dalawa ni Sir Rafael na noon ay napapansin kong titig na titig sa akin.

"Saan kayo dinala ni Elijah?" seryoso nitong tanong.

"Po? Ano po kumain lang po kami." sagot ko naman.

"Kumain? Bakit hindi niyo ba gusto ang mga pagkain na nakahain sa dito sa mansion?" sagot nito.

"Hin-hindi naman po sa ganoon Sir! Gusto daw po kasi nilang mamasyal at isinama ako.." nahihiya kong sagot.

"At hindi ka nagpaalam sa akin?" tanong nito.

"Po?" Hindi naman ako makapaniwalang sagot dito. Tinititigan ako nito sa mga mata kaya nakaramdam ako ng pagkailang at napayuko ako.

"Sa susunod huwag kang lumabas ng hindi nagpapaalam sa akin!" muling wika nito.

"A-alam naman po nila Madam at Sir Gabriel ang tungkol dito. Bakit po pagdating sa inyo naging bawal na?" naguguluhan kong tanong. Hindi ko tuloy malaman kung sino ang susundin ko ngayun.

"Basta! Hindi ka pwedeng lumabas ng mansion kapag hindi ko alam. Isa pa ako ang mag-sponsor sa pag-aaral mo kaya sa akin ka sumunod." sagot nito. Naguguluhan man tumango na lang ako para matapos na ang usapan

"Opo...hindi na mauulit." sagot ko na lang. Tumahimik naman ito pero hindi pa rin inaalis ang pagkakatitig sa akin.

"Sige na. Umakyat ka na sa kwarto mo. Magpahinga ka!" utos nito. Agad naman akong tumalima at tinalikuran ito. Bago pa ako nakalayo ay tinawag muli ako nito kaya napalingon ako.

"And Veronica? Nice dress..bagay pala sa iyo ang pinamili natin kahapon." nagulat naman ako sa sinabi nito.

Mukhang hindi na mainit ang kanyang ulo dahil hindi na nakasimangot. Kaya naman naiilang akong itinuloy na ang pagpasok sa loob ng mansio.

Dumadagondong ang dibdib ko habang paakyat ako ng hagdan. Hindi ko talaga maintindihan si Sir Rafael. Minsan ang sungit niya pero mukha naman siyang mabait. Hayst ewan, masasanay din siguro ako sa ugali nito. Mas nangingibabaw naman ang kabaitan nito dahil nagawa nitong pumayag na mag-aral ulit ako.

pagpasok ko ng kwarto ay agad akong nagbihis ng damit pambahay. Hindi na uniform ng pangkasambahay kasi sinabihan ako nila Madam at Sir kanina na huwag na daw akong magsusuot ng ganoon. Sinipat ko pa ang relo sa center table ng mapansin kong halos alas syete pa lang ng gabi. Wala naman akong gagawin kaya nagpasya akong muling lumabas ng kwarto at pumunta ng kusina.

Tutulong na lang muna ako sa mga gawaing bahay para naman walang masabi sa akin ang mga tao dito sa mansion.

"Pagdating ng kusina ay naabutan ko si Ate Maricar at Ate Lani. Abala sila sa pagpupunas ng mga malinis na pinggan kaya agad akong lumapit sa kanila. May iba pang mga kasambahay dito sa loob ng kusina pero karamihan sa kanila hindi ko kilala. Hindi ko din naman sila nakakausap simula ng dumating ako dito sa mansion.

"Hi Ate Maricar!" agad kong bati. Siya lang naman ang ka-close ko. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang pagtaas ng kilay ng ilang mga kasambahay na naabutan ko. Pailalim pa nila akong tinitigan kaya nakaramdam ako ng pagkailang.

"Hello Veronica! Nag-enjoy ka ba sa pamamasyal?" nakangiting wika ni Ate Maricar at itinigil muna nito ang gingawa at humarap sa akin. Nakangiti akong tumango

"Opo...sana sumama ka sagot ko naman. Agad itong umiling.

"naku, hindi pwede! Para lang sa mga teenager ang lakad na iyun. Siya nga pala, nagugutom ka ba? Gusto mo ipaghain kita?" nakangiti nitong tanong. Agad akong umiling.

"Naku huwag na po Ate. Busog pa po ako. Marami akong kinain kanina sa pinuntahan namin. Pumunta lang talaga ako dito sa kusina dahil naiinip ako sa kwarto. Gusto kong tumulong sa mga gawain." sagot ko naman. Agad naman umiling si Ate Maricar.

"huwag na! Bawal ka na daw magtrabaho dito. Iyun ang bilin nila Madam at Sir kanina." sagot ni Ate.

"Kailan sinabi? Bakit hindi namin alam?" Sabay pa kaming napalingon ng biglang nagsalita ang isang kasambahay. Bakas ang inis sa mukha nito habang nakatitig sa akin.

"Wala ka kasi kanina Thelma! Saan ka ba kasi nagsusuot kanina?" sagot ni Ate Maricar dito. Ngumisi naman ito at tinitigan ako.

"Alam niyo ngayun lang nangyari na may biglang inampon na maid ang mga amo natin. Kung alam ko lang dapat noong bago-bago pa lang ako dito nagpasikat na din ako sa kanila. Siguro nakuha ko din ang pabor na nakuha ngayun ni Veronica." asar na sagot ni Ate Thelma. Napayuko naman ako. Nakaramdam ako ng hiya lalo na ng nagtawanan ang iba.

"Bakit maganda ka ba? Magpa-cute ka kasi muna kay Sir Rafael para ampunin ka nila. Alam mo naman ang amo natin na iyun mahilig sa magaganda. Tiyak na sawa na iyun sa mga Manila Girl kaya probensyanang tanga naman ang pinapatulan ngayun. "sabat naman ng katabi nito. Ang pagkakaalam ko Lucita ang pangalan nito. Narinig ko kasi na iyun ang pangalan na binanggit ni Nanay Espe ng utusan niya ito kanina.

Lalo akong nakaramdam ng pagpakapahiya ng umalingawngaw ang tawanan sa buong paligid. Naiinis naman na ibinagsak ni Ate Maricar ang hawak nitong pinggan kaya tumigil din sila kahit papaano.

"Tumigil na nga kayo! para kayong mga bata! Ang lakas nyong mam bully! wika nito Pagakapos binalingan ako ng noon ay yukong yuko na dahil sa kahihiyan na naranasan ko sa mga kasamahan ko.

"Pagpasensyahan mo na sila Veronica. Inggit lang ang mga kaya ganyan ang lumalabas sa kanilang mga bunganga!" wika nito sa akin.

"Suss Maricar, huwag ka na ngang sumipsip diyan. Kapag magsawa sa kanya si Sir Rafael tiyak na sisipain din iyan palabas ng mansion!" tatawa-tawang muling sabat ni Ate Thelma. Parang gusto ko naman maiyak ng muling narinig ang mahinang paghagikhik ng iba.

"Alam mo walang gamot sa sobrang inggit sa katawan! Palibhasa kasi ang lalaki ng mga bilbil mo dahil sa kakakain kaya walang pumapatol sa iyo! Kaya sa sobrang pagiging bitter mo kung anu-ano na ang lumalabas sa mabaho mong bunganga!" Bakas na ang inis sa boses ni Ate Maricar habang sinasabi ang katagang iyun. Agad naman nanlisik ang mga mata ni Ate Thelma at akmang susugud ito ng pigilan ito na katabi nya.

"Tama na nga iyan! Baka mamaya marinig pa kayo ng amo natin na nag- aaway kayo pare-pareho tayong malalagot nito!" sabat naman ni Ate Lani. Pinahiran ko naman ang luha sa aking mga mata.

"Sige na Veronica, bumalik ka na lang ng kwarto. May mga tao talagang malaki ang inggit sa katawan kaya kung  anu-ano ang lumalabas sa bunganga. Huwag mo na lang pansinin.

"Wika ulit sa akin ni Ate Maricar. Nakayuko akong tumango habang hindi ko pa rin mapigilan ang aking luha sa mga mata.

"Arte! Totoo naman ang sinasabi ko ah! Kapag magsawa sa kanya si Sir Rafael tiyak na basta na lang iyan itatapon na parang basahan. Gusto niyo pustahan pa tayo eh!" muling wika ni Ate Thelma. Hindi pa rin pala ito tapos na insultuhin ako.

"Sinong itatapon? At bakit nandito ka sa kusina Veronica?" sabay-sabay kaming napatitig sa pintuan ng kusina ng nakita namin ang nakatayong si Sir Rafael. Seryoso ang mukha nito habang nakatitig sa akin. Agad naman akong tumalikod habang pinupunasan ang luha sa aking mga mata.

Chapter 176

VERONICA POV

"I said bakit nandito ka sa kusina Veronica? Hindi bat sinabi ko sa iyo na magpahinga ka sa kwarto?" muling tanong ni Sir Rafael. Naramdaman ko pa ang paglapit nito at ang paghawak sa balikat ko kaya agad akong napalingon dito.

Tahimik naman ang lahat habang naramdaman kong nakatingin sila sa aming dalawa ni Sir Rafael. Pagharap ko dito ay agad ako nitong tinitigan sa mga mata kasabay ang lalong pagkunot ng noo nito.

"Anong nangyari sa iyo? Bakit namumula ang mga mata mo?" seryoso nitong tanong. Agad akong napayuko kasabay ng pag-iling.

"Wala po Sir. Ganito lang po talaga ako paminsan-minsan." sagot ko dito. Hindi ito umimik bagkos naramdaman ko ang mga palad nito na hinawakan ako sa baba at dahan-dahan na itinaas ang aking mukha. Naiilang naman ako sa ginawa nito at tinangka kong lumayo sa kanya ng ilang hakbang pero muli itong nagsalita.

"Anong nangyari? Sabihin mo sa akin? "wika nito sa marahang boses. Hindi na nakakunot ang noo habang binabanggit ang katagang iyun kaya napakurap ako ng aking mga mata. Pagkatapos ay napasulyap ako kina Ate Maricar na noon ay nakanganga habang pinapanood kami ni Sir Rafael kaya ibinaling ko ang aking mukha para mabitawan nya ako kasabay ng paglayo ko ng kaunti kay Sir Rafael. Nakakailang ang mga titig na ibinibinigay nito sa akin.

"Tsk! Tsk! Kayo anong nangyari? Ano iyung naririnig ko na basta na lang itapon sa labas ng mansion? Sino? At bakit mukhang galing sa pag-iyak si Veronica." baling nito sa mga kasambahay. Kanya kanya naman silang iwas ng tingin kay Sir Rafael. Kinabahan naman ako lalo na ng muling bumalik ang pagkunot ng noo nito. Galit na din ang mga titig na pinapakawalan nito sa mga taong nandito sa loob ng kusina.

"Si Thelma at Lucita po Sir. Inasar po nila si Veronica na kapag nagsawa na daw po kayo sa kanya itatapon niyo na lang daw po sa labas ng mansion na parang isang basura." detalyadong sagot ni Ate Lani habang nakayuko.

Agad kong napansin ang pagtiim bagang ni Sir Rafael at ang pagkuyom ng kanyang kamao. Pagkatapos ay isa- isang tiningnan ang mga kaharap bago nagsalita.

"Sino si Thelma at Lucita dito?"

tanong nito sa seryosong boses. Agad naman silang itinuro ni Ate Maricar. Kitang kita naman ang kaba sa mukha ng dalawa at naglakad ng ilang hakbang papunta sa harap ni Sir Rafael. Tahimik naman ang lahat habang hindi maitatago ang kaba sa mga mukha.

"Pack all your things and leave!" Wika nito sa dalawa. Malinaw at walang halong pagbibiro sa boses ni Sir Rafael habang sinasabi ang katagang iyun. Agad naman akong napalipat kay Ate Maricar upang matanong kung ano ang ibig sabihin ni Sir Rafael. English at hindi ko maintindihan masyado.

"Pinapalayas niya sila Thelma at Lucita!" pabulong na sagot ni Ate Maricar sa akin. Nagulat naman ako at hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa kina Ate Thelma. Tanggal agad? Hindi ba pwedeng pag-usapan muna?

"Naku Sir, sorry po hindi na mauulit. Binibiro lang naman po namin si Veronica kanina!" sabat agad ni Ate Thelma habang pigil ang pag-iyak.

Pagkatapos ay dumako pa ang tingin nito sa akin.

"Veronica, pasensya ka na! Minsan talaga hindi ko maiwasan ang dila ko. Matabil talaga ako minsan kaya patawad sa mga nasabi ko kanina!" wika nito sa akin.

"Sir, ayos lang po ako. Nagsorry na po siya." sagot ko naman sa mahinang boses.

"No! Ayaw kong may bumastos sa mga taong mahalaga sa akin! Hindi na mababago ang isip ko! Mag-empake na kayong dalawa. Ipapabigay ko na lang sa pamamagitan ni Manang Espe ang huling sahod niyo!" seryoso nitong wika. Napahagulhol na ng iyak si Ate Lucita.

"Sir maawa na kayo sa amin. May mga anak po na umaasa sa akin." umiiyak na sagot ni Ate Lucita.

"Sana inisip mo iyan bago ka gumawa ng ganitong issue." sagot ni Sir Rafael. Akmang sasagot din ako ng pigilan ako ni Ate Maricar at binulungan.

"Hayaan mo na lang si Sir Rafael. Alam naman nila ang rules dito sa mansion pagkatapos sumuway pa sila. Mabuti nga hindi si Sir Gabriel ang nakahuli sa kanila eh. Mas matindi iyun kapag nagagalit!" Hindi ko naman maintindihan ang ibig nitong sabihin. Bigla tuloy akong nagkaroon ng kuryusidad! Ganoon lang pala talaga kabilis sa kanila ang magsesante ng kasambahay kaya simula ngayun hindi ako gagaya sa kanila.

"Sir, maawa naman po kayo! Ako na lang po ang inaasahan ng pamilya ko!" umiiyak na wika ni Ate Thelma. Tulala naman ang ilang mga kasambahay na nanonood sa mga kaganapan. Lahat bakas sa mukha ang kaba.

"ito ang tandaan niyo! Oras na

mangyari ulit ang katulad ng nangyari ngayun, hindi ako mangingimi na tanggalin ang sangkot. Gusto ko mula ngayun, kung ano ang pagsisilbi na ginawa niyo sa pamilyang nakatira dito gayundin din ang gawin niyo kay Veronica! Naiintindihan niyo ba?" maawtoridad na wika ni Sir Gabriel.

Agad naman silang sumagot ng "OPO" habang nakayuko.

Gulat naman ang namayani sa buong pagkatao ko sa takbo ng usapan. Hindi ko maisip na nagawa kong ipagtanggol ni Sir Rafael laban sa ilang matabil na kasambahay dito sa mansion.

"Sige na! Mag-impake na kayong dalawa dahil walang puwang sa bahay na ito ang mga matatabil ang dila isa pa alam niyo naman na kapag nasabi ko na hindi ko na binabawi pa....and Veronica, go back to your room. Ayaw ko ng makita ka na pumupunta ka pa dito sa kusina. Kapag may mga kailangan ka pwede mo iyun iutos

kahit kanino dito sa loob ng mansion!" seryosong muling wika nito.

Naramdaman ko ang pagkalabit sa akin ni Ate Maricar at ng tingnan ko ito ay sumenyas ito sa akin na pwede na daw akong umalis. Sinulyapan ko muna sila Ate Thelma at Ate Lucita na noon ay parehong umiiyak habang nagmamakaawa kay Sir Rafael na huwag paalisin. Naawa man pero ano nga ba ang magagawa ko? Wala ako sa lugar para pigilan ang amo namin.

Laglag ang balikat na lumabas ako ng kusina. Kung hindi sana ako pumunta dito sana walang matatanggal na kasambahay. Kahit papaano naawa din ako sa kanila. Ang hirap pa naman maghanap ng trabaho.

"Beautiful Veronica! Bakit malungkot ka?" Nagulat pa ako ng biglang nagsalita si Elijah sa likuran ko. Malungkot ko itong nilingon.

"Why? Dont tell me na sinabon ka ni Uncle. Hayst masanay ka na sa kanya. Masama talaga ang ugali noon." muling wika nito habang nakangiti.

"Hindi nya naman ako masyadong pinagalitan. Pinagsabihan niya lang ako na bawal akong lumabas ng mansion kapag hindi nya alam." matamlay kong sagot. Tinitigan naman ako ng may nakakalukong ngiti na nakaguhit sa labi.

"Bakit daw? Huwag mong sabihin na ngayun pa lang binabakuran ka na ni Uncle?' sagot nito. Hindi ko naman maintindihan ang ibig nitong sabihin kaya kunot noo ko itong tinitigan.

"Joke lang! Pero kung hindi ka napagalitan ni Uncle bakit malungkot ka pa rin. Isa pa namumula ang mga mata mo. Iyan ba iyung sinasabi mo na hindi ka nya sinabon?" tanong nitong muli. Umiling naman ako.

"Naiyak lang ako dahil sa sinabi ng mga kasamahan ko kanina. Pero ayos na." sagot ko naman. Natigilan ito at bakas ang pagtataka sa mukha. Hindi nya marahil nakuha kong ano ang ibig kong sabihin.

"Bakit nandito ka pa?" napaigtad pa ako ng biglang magsalita si Sir Rafael. Tapos na itong makipag-usap sa mga kasambahay sa kusina pero mainit pa rin ang ulo nya.

"Whoa! Uncle! Relax...ikaw talaga tatanda ka kaagad nyan dahil sa ugali mo eh! Natataranta sa iyo si Veronica!" awat naman ni Elijah. Kunot noo lang itong tinitigan si Elijah at hinawakan ako sa kamay.

"Ayusin mo ang problema doon sa dalawang kasambahay. Bantayan mo. sila at siguraduhin mong lalayas na sila ng mansion ngayun din!" pautos na wika nito kay Elijah. Pagkatapos ay hinila na ako nito paakyat ng hagdan.

Nilingon ko pa ito at bakas ang pagtataka sa kanyang mukha habang nakasunod ang tingin sa amin.

Samantalang seryoso naman ang mukha ni Sir Rafael. Salubong ang kilay nito kaya naman hindi ko malaman kung hihilahin ko ba ang kamay ko na hawak pa rin nito o hayaan na lang. Pero pinili ko na lang ang pinakahuli. Mainit ang ulo niya at baka ako pa ang mapagbuntunan.

Pagdating sa tapat ng pintuan ng

kwarto ko muli itong nagsalita.

"Sa susunod na may maririnig ka pang hindi maganda sa mga kasambahay dito sa mansion huwag kang mag- atubili na sabihin sa akin. Hindi ko tinu

-tolerate ang mga makakati ang dila dito sa mansion." seryosong wika nito. Atubili naman akong tumango.

"Opo Sir!" sagot ko. Akmang

hahawakan ko na ang door knob ng muli itong magsalita.

"Ayaw ko din na palagi kang makipag- usap kay Elijah or sa kahit kaninong lalaki dito sa mansion!" muling wika nito.

"Po? Bakit po?" hindi ko mapigilang tanong. Tinitigan ako nito bago muling nagsalita.

"Basta! Sundin mo ang gusto kung

gusto mong makapagtapos sa pag-aaral." sagot nito. Nanakot pa!

'Pero mabait naman po si Elijah!" hindi ko mapigilang sagot. Matiim naman ako nitong tinitigan at nagpakawala ng malakas na buntong hininga.

"At ako? Hindi ba ako mabait sa paningin mo?" tanong nito. Naguguluhan naman akong napatitig dito dahil imposible ang tanong niya dahil ang totoo hindi naman talaga ito mabait Masungit at ang bilis magalit.

"Ma-mabait din naman po Sir..!" sagot ko na halatang napipilitan lang.. Napailing ito at hindi ko alam kung tama ba ang nakikita ko sa kanya. Nawala na ang galit sa mga mata nito at napalitan ng hindi maipaliwanag na damdamin na noon ko lang nakita sa kanya.

"Sir, pasok na po ako ng kwarto." paalam ko dito. Tumango ito kaya kaagad kong pinihit ang siradura at nagmamadaling pumasok. Sapo ang dibdib ko ng maisara ko ang pintuan at naglakad papunta sa aking kama at dali-daling naupo.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Oo, hindi maganda ang ugali nya pero ang laking epekto sa akin kapag tinitigan ako ni Sir Rafael. Parang nakakapanginig ng laman ang mga titig nito. Hindi ko maintindihan ang aking sarili dahil first time ko itong naranasan sa iisang lalaki.

Isa pa nakita ko kung paano ito nagalit kanina sa kusina. Kitang kita ko kung paano nya ako ipagtanggol kanina na siyang nagbigay sa akin ng kakaibang pakiramdam. Hindi ko akalain na may masisisante na mga kasambahay dahil sa akin.

Chapter 177

VERONICA POV

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako. Naalimpungatan na lang ako sa mahinang katok sa pintuan kaya agad akong napabangon para pagbuksan iyun. Agad na bumungad sa harap ko si Manang Espe, nakangiti habang nakatingin sa akin.

"Hello po Manang!" kimi kong bati dito.

"Good Evening Veronica, hindi ka na bumaba para kumain ng dinner. Kinatok ka kanina dito ni Ate Maricar mo pero hindi mo daw sya pinagbuksan." wika nito. Agad naman ako nakaramdam ng hiya.

"Naku Manang pasensya na po. Hindi ko po namalayan na nakatulog ako." sagot ko dito. Nakakahiya talaga! Baka kung ano ang isipin nila sa akin.

"Ayos lang. Halata naman na kakagising mo lang. Siya nga pala, sumama ka sa akin sa dining area. Hindi ka pa kumakain ng dinner at halos eight thirty na ng gabi." sagot nito. Nakayuko naman akong tumango dito at nauna na itong naglakad pababa. Agad akong sumunod dito.

"Manang, sa kusina na lang po ako kakain." wika ko dito ng mapansin ko na inurong nito ang isang upuan at pinapaupo ako. Muli ako nitong nginitian.

"Simula ngayun masanay ka ng kumain dito sa dining area Veronica. Iyun ang utos kanina sa amin ni Madam Carissa. Dapat nga kasabay mo silang kumain ng dinnner kanina kaya lang mukhang mahimbing ang tulog mo. Sige na, maupo ka na at kumain dahil may idi-discuss pa ako sa iyo pagkatapos mo." mahabang sagot ko nito. Naiilang man agad na akong umupo sa upuan na inilaan nito sa akin.

Agad naman tumampad sa mga mata ko ang mga nakahain sa lamesa. Sobrang dami at hindi ko alam kung sino pa ang hindi kumakain. Hindi ko naman kasi kayang ubusin lahat ito.

"Manang, may iba pa po bang hindi kumakin?" tanong ko dito habang naglalagay ng kanin sa aking pinggan.

"Wala na. Ikaw na lang ang hindi kumakain. Sila Madam at Sir nasa kwarto na sila at nagpapahinga samantalang si Sir Elijah at Sir Rafael naman nagpaalam kanina na lalabas lang saglit. Sige na, huwag kang mahiya. Sanayin mo na ang sarili mo sa mga ganitong bagay Veronica." nakangiti nitong sagot. Hindi naman ako makapaniwala.

Biglang sumagi sa isipan ko ang aking mga magulang at kapatid. Kumusta na kaya sila? Ano kaya ang kinakain nila ngayun? Kung pwede nga lang na bahagian ko sila ng mga pagkain na nasa harap ko ginawa ko na sana. Kaya lang ang layo nila at hindi ko alam kung may mga pagkain bang nakahain sa lamesa nila ngayun.

Hindi ko mapigilan na maluha sa isiping iyun. Sana ang swerte ko na naranasan dito sa Manila ay maranasan din nila pagdating ng araw. Kaya ipinapangako ko, hindi ko sasayangin ang pagkakataon na ibinigay sa akin ng Diyos, pagbubutihin ko ang pag-aaral ko para maging proud sa akin sila Madam Carissa at Sir Gabriel, ipapakita ko sa kanila na hindi sayang ang ibinigay nilang pagkakataon sa akin na matulungan para makapagtapos.

Sila Nanay at Tatay naman alam kong magiging masaya sila kapag malaman nila ito. Pipilitin ko pa rin makapagpadala sa kanila kapag

magkapera ako.

"Veronica, may Masakit ba sa iyo?" natigil ako sa pagmumuni-muni ko ng tapikin ako sa balikat ni Manang Espe. Agad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata at pilit na ngumiti.

"Wala po Manang. Naalala ko lang ang pamilya ko sa probensya. Miss na miss ko na po kasi sila." sagot ko.

"Pwede mo naman sila tawagan kung gusto mo. Teka, may cellphone ka ba? May load ka?" tanong nito. Agad akong umiling

"Wala po ako ng ganyan Manang At hindi ko pa po naranasan na magkaroon ng ganyang gamit." sagot ko. Nakita ko ang awa sa mga mata habang nakatitig sa akin.

"Kung ganoon, hindi mo nako-contact ang pamilya mo? Abat mahirap nga iyan iha. Talagang mangungulila ka sa kanila kung ganoon." sagot nito. Lalo naman akong naluha. Parang bigla tuloy akong nagkaroon ng kakampi dito sa mansion sa pamamagitan ni Manang Espe.

"Naku, tama na muna iyang iyak. Kumain ka na muna dahil may sasabihin pa pala ako sa iyo mamaya. Huwag mo na munang isipin ang pamilya mo Iha. Mamaya ipapahiram ko sa iyo ang cellphone ko para matawagan mo sila." muling wika ni Manang Espe. Muli ko namang pinunasan ang luha sa aking mga mata.

"Wala rin pong cellphone sila Nanay. Nakikitawag lang kami sa kapitbahay." sagot ko. Muli itong natigilan.

"Eh di sa kapitbahay tayo tumawag." sagot nito. Agad akong umiling.

"hindi ko din po alam ang number ng kapitbahay namin. Si Ate Ethel ang nakakaalam noon." sagot ko. Natampal na ni Manang ang sariling noo. Gulong gulo na siguro ito sa akin.

"Ganoon ba? Naku bata ka! Napaka- komplekado naman pala ng lahat. Sige kumain ka na muna at tsaka na natin pag-usapan ang tungkol sa bagay na iyan. Baka abutin tayo ng hating gabi bago tayo matapos dito." sagot ni Manang. Nahihiya naman na itinoon ko ang aking pansin sa pagkain.

Pagkatapos kong kumain ay agad itong tumawag ng isa pang kasambahay para ligpitin ang mga nasa harap. Tinangka kong pigilan si Manang Espe at sinabi dito na ako na lang ang magliligpit

pero sinagot lang ako na hindi ko trabaho iyun. May nakatoka na talaga para gawin ang bagay na ito. Wala na akong nagawa pa kundi ang manatiling nakaupo habang hinihintay ang susunod na sasabihin ni Manang Espe.

Napansin ko naman na umupo ito sa tapat ko ng matanggal na ang lahat ng pagkain na nasa lamesa. May inilapag pa itong isang papel na may mga nakasulat.

"Bweno, ididiscuss ko na sa iyo ang mga rules at dapat mong sundin habang nandito ka sa mansion Veronica." paunang wika nito. Wala sa sariling tumango ako at naguguluhan na tumitig kay Manang.

"Una, kailangan mong sumabay sa oras ng pagkain sa buong Villarama Family...mapa- weekend or weekdays man." wika nito. Naguguluhan naman akong napatitig sa kanya. Hindi ko alam kong nagbibiro ba ito o seryoso. Bakit naman ako sasabay sa mga amo namin?

"Manang..ka-kailangan po ba iyan?" alanganin kong tanong. Agad itong tumango.

"Iyun ang gusto ni Madam Carissa. Actually lahat ng nakasulat sa papel na ito galing sa kanya. Personal nya sana itong idi-discuss sa iyo kanina kaya lang hindi ka nakababa sa oras ng pagkain. Kaya ako na lang ang inutusan nya na gawin ito." sagot nito.

Napayuko ako. Ngayun pa lang naiilang ako. At isa pa sobrang nakakahiya.

"Pero Manang, parang hindi ko po kayang makasabay sila sa pagkain." sagot ko.

"Iyun ang isa sa mga nakalagay na rules dito Iha. Wala kang choice kundi sumunod." sagot nito. Hindi na ako nakaimik pa habang hinihintay ang susunod nitong sasabihin.

"Every weekdays kailangan mong

makababa dito sa dining area bago mag -alas-siyete ng umaga-- marami pang sinabi sa akin si Manang at mataman ko itong pinapakinggan. Lahat ng iyun ay hindi ko alam kung kaya ko bang sundin.

Ipinagdiinan din nito sa akin na bawal na daw akong gumawa ng mga gawaing bagay at huwag daw akong mag-atubili na mag-utos kapag may mga kailangan ako.

"Basta tandaan mo ang lahat ng nakasulat sa papel na ito Veronica. Huwag kang mag-alala. Mababait sila Madam at Sir at itinuring ka na nilang pamilya kaya ganito ang kanilang pakikitungo sa iyo. Huwag kang mahiya sa kanila at pilitin mong makibagay at sumunod sa gusto nilang mangyari dahil wala silang ibang hangad kundi ang kabutihan mo." mahabang wika ni Madam. Wala sa sariling napatango ako.

"Sige na..pwede ka ng bumalik ng kwarto mo dahil magpapahinga na din ako. Kung may iba ka pang mga katanungan huwag kang mahiya na lapitan ako." wika nito sabay tayo. Tumayo na din ako mula sa pagkakaupo at nagpaalam na kay Manang.

Busog pa ako kay hinayaan ko ang aking sarili na ihakbang ang aking mga paa palabas ng mansion. Agad na sumalubong sa mga mata ko ang tahimik na kapaligiran. Nag-ikot-ikot ako sa buong paligid at huminto sa gilid ng swimming pool. Hindi ko mapigilan ang mapangiti habang nakatanaw sa malawak na pool na napagkamalan kong lawa noon.

Hindi ko mapigilan na muling sumagi sa isip ang pamilya ko. Ang bilis magbago ng kapalaran ko. Hindi na ako magiging maid sa mansion na ito.

Muli kong naisip ang sinabi ni Manang. Masanay na daw ako dahil magiging bahagi na ako ng pamilya Villarama? Ano kaya ang ibig nyang sabihin? Aampunin ba ako nila Madam at Sir dahil naawa sila sa kalagayan ko at ng pamilya namin?

 "Bakit gising ka pa?" napaiktad pa ako ng may biglang magsalita sa likod ko. Muntik pa akong mahulog sa pool ng bigla ako nitong hawakan sa baywang at kinabig payakap. Sandali naman akong natulala sa ginawa nito.

"Tsk! Ilang baso ba ng kape ang pinainom sa iyo kanina ng mga pamangkin ko at nagiging magulatin ka na?" wika nito sa seryosong boses. Agad akong lumayo dito at nagpasalamat ako dahil binitawan nya naman agad ako. Pagkatapos ay tinitigan ko ang seryoso nitong mukha.

"Sir Rafael, pasensya na po. Hindi ko napansin ang bigla nyong pagdating.' Sagot ko dito habang nakayuko.

"Saan ba kasi lumilipad ang utak mo. Alam mo wala talagang magandang maidulot iyang pagsama-sama mo sa mga pamangkin ko eh." sagot nito sa akin habang titig na titig sa mukha ko.

"Pa-pasensya na po!" sagot ko. Wala na kasi akong maisip na pwedeng sabihin dito.

"Tungkol saan?" sagot nito.

Naguguluhan naman akong tumitig dito.

"Tsk! Huwag mo nga akong titigan ng ganyan dahil hindi mo lang alam kung gaano kalaki ang epekto sa akin ng mga matang iyan." wika nito. Lalo akong naguluhang tumitig dito. Ano daw?

"Sumama ka sa akin!." wika nito at agad akong hinawakan sa aking kamay. Agad naman akong nakaramdam ng kaba at pilit kong binabawi ang kamay ko na hawak nito.

"Naku Sir...kung ano man po ang masamang balak niyo sa akin, huwag nyo na pong ituloy. Hindi pa po ako ready!" takot kong wika dito. Natigilan ito at kunot noo akong tinitigan.

"Anong sabi mo? Nabubuang ka na ba? 

Iyan ang dahilan kung bakit gusto kitang pagbawalan na dumikit-dikit sa mga pamangkin ko. Nahahawaan ka ng mga kapraningan nila!" pabulyaw na sagot nito. Nahihiya naman akong napayuko! Ano ba ang nangyayari sa akin. Kung anu-ano ang lumalabas sa bunganga ko! Nakakahiya tuloy.

"Tsk! Sumunod ka sa akin sa kwarto!" sagot ito. Muli akong kinabahan?

"Ha? Sa ka-kwarto?" pautal-utal kong tanong. Pinagkrus ko pa ang kamay ko sa katawan ko. Muli ako nitong tinitigan at napapailing. Napakamot naman sa ulo niya si Sir Rafael. Halatang nauubusan na ito ng pasensya sa akin.

"Hintayin mo na lang ako dito! Babalik ako!" bakas ang inis sa boses na wika nito sabay talikod. Naiwan naman akong naguguluhan.

"Bakit kaya hindi nya na ako isinama sa kwarto niya? Ahhh siguro alam nyang tatanggi ako!" hindi ko maiwasang bulong. Napakagat pa ako sa aking labi ng maalala ko ang naging reaksiyon ko kanina. Wala naman yatang ibig sabihin si Sir Rafael sa sinabi nitong sumama ako sa kwarto niya. Baka mamaya may ipapalinis lang at kung anu-ano na ang naiisip ko. Hayst!

Hindi naman nagtagal ang paghihintay ko at napansin ko ang muling pagbalik nito. Napakunot ang noo ko ng mapansin ko na may bitbit itong maliit na paper bag at inabot sa akin.

"A-ano po ito Sir?" tanong ko habang hindi pa rin inaabot ang hawak nito. Hinawakan nya ang kanan kong kamay at pilit na pinapahawakan sa akin ang paper bag na binibigay nito sa akin.

"Take it! Magagamit mo iyan!" may

halong inis sa boses na wika nito sabay talikod. Diretso itong naglakad papasok ng mansion. Naiwan naman akong naguguluhan.

"Mukhang bad mood na naman siya? Bakit kaya? Isa pa ano na naman kaya itong ibinigay nya sa akin?" Hindi ko maiwasang bulong sa aking sarili habang sinisipat ang hawak ko.

Chapter 178

VERONICA POV

Hindi ko na pinagtuunan ng pansin ang pagtalikod ni Sir Rafael. Ngayun pa lang, pipilitin ko na ang aking sarili na sanayin kung ano mang ugali meron siya. Makakasama ko na siya dito sa mansion araw-araw kaya pipilitin ko ang aking sarili na baliwalain ang kagaspangan ng ugali nya.

Nang magsawa ako sa kakatingin sa kapaligiran ay wala sa sariling napahikab ako. Pagkatapos ay muli kong sinipat ang hawak kong paper bag. Familiar sa mga mata ang logo na nakasulat sa paper bag.

"Apple na may kaunting kagat?

Pagkain ba ang laman nito? Pero parang nakita ko na ito eh. Hindi ko lang talaga maalala kung saan. Hayst makaakyat na nga!" hindi ko mapigilang bulong sa aking sarili at nagmamdali ng pumasok sa loob ng mansion.

Masyadong tahimik na ang buong paligid at mukhang natutulog na ang lahat. Ang lawak ng mansion pero wala man lang akong nakitang nakasabit na orasan kaya hindi ko tuloy malaman kung anong oras na.

Maingat kong inihakbang ang aking paa sa hagdan. Iniiwasan ko din na makagawa ng ano mang ingay.

Nakakahiya dahil mukhang tulog na tulog na ang lahat samantalang ako heto, mukhang magdamang ng hindi makakatulog. Dapat talaga hindi ako natulog kanina eh.

Pagdating ng kwarto ay agad akong pumasok. Pagkasara ng pintuan ay agad akong naglakad patungo sa aking kama at inilapag ang maliit na paper bag. Kinalkal ko kaagad ang laman at nagulat ako ng masilayan ko ang isang medyo pahabang maliit na box.

Hindi ko maiwasan na ikunot ang noo ko ng makita kong cellphone ang nasa picture. Excited kong binuksan iyun at tumampad sa paningin ko ang isang mukhang mamahaling cellphone.

Hindi ko maiwasang mamangha. Bakit kaya binigyan ako ng ganito ni Sir Rafael? Naawa ba siya sa akin dahil sinabi ko sa kanya na hindi pa ako nagkakaroon ng ganito sa tanang buhay ko? Maniniwala na talaga ko na mabait nga sya. Mukha lang siyang masungit pero may concern talaga siya sa isang mahirap na katulad ko.

Agad kong hinawakan at sinipat. Hindi ko maiwasan na mapangiti. Sa wakas, may sarili na akong cellphone. Ang problema nga lang hindi ko alam kung paano ito ioperate ngayun. Mukhang bagong-bago at ang alam ko may mga pipindutin pa dito bago gamitin. Baka magkamali ako ng pindot at masira.

Dapat pala sumama na lang ako kanina sa kwarto ni Sir Rafael ng yayain nya ako. Baka balak nya talaga akong turuan sa paggamit nito bago niya ibigay sa akin. Pero dahil sa sobrang dumi ng pag-iisip ko nagbago ang kanyang isip. Basta nya na lang itong ibinigay sa akin at bahala na akong mag set-up.

Kapareho ang cellphone na ito sa ginagamit nila Charlotte at Jeann. Alangan naman hintayin ko pa ang weekend bago magpaturo sa kanila. Eh excited na akong pindutin at tingnan ang mga features nito.

Wala sa sariling napakamot ako ng aking ulo. Gising pa kaya si Sir Rafael? Siguro naman gising pa siya dahil kakaakyat nya lang kanina. Wala pa namang thirty minutes ang itinagal ko sa labas kanina.

Agad akong tumayo ng kama at nagmamadaling lumabas ng kwarto. 

Alam ko ang kwarto nya dahil itinuro iyun ni Charlotte sa akin bago kami lumabas kanina. Agad akong naglakad patungo sa tapat ng pintuan nito at kagat ang labi na mahinang kumatok.

Susubukan ko lang naman kung gising pa siya. Willing naman siguro siyang turuan ako kahit saglit lang. Para naman magamit ko na dahil mukhang hindi talaga ako makakatulog ngayung gabi.

Akmang susuko na ako sa isiping baka natutulog na si Sir Rafael ng biglang bumukas ang pintuan nito. Bumungad ang papikit-pikit nitong mga mata na halatang naisturbo ko sa kanyang tulog. Hindi ko maiwasang muling mapakagat ng aking labi ng mapansin kong nakasando at boxer shorts lang ito sa harap ko.

"Mahabaging Diyos!" Naibulong ko pa at nagmamadaling tumalikod. Baka kung saan mapunta ang mga mata ko at magkasala ako ng wala sa oras.

"What do you want? narinig kong tanong nito. Napalunok ako bago sumagot.

"Gu-gusto ko lang pong mag thank you sa ibinigay nyong regalo sa akin" sagot ko sa mahinang boses. Hindi pa rin ako humaharap sa kanya.

"Iyun lang ba? Then go back to your room and enjoy your new cellphone." Sagot nito.

"Ehhh ano po kasi...." hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng muli itong nagsalita.

"Ano iyun? Its getting late for God sake Veronica. Sabihin mo na ang gusto mong sabihin." muling wika nito.

"Eh Sir, magpapaturo sana ako kung paano bubuksan ito." sagot ko. Ilang sandali din itong nakaimik habang nakayuko pa rin akong nakatalikod dito.

"Ganoon ba? Well, mukhang excited ka na ngang gamitin iyan ah. Ok...

pumasok ka dito sa kwarto. Tutulungan kita kung paano gagamitin iyan." wika nito at naramdaman ko ang pag-alis nito sa likuran ko. Agad akong lumingon at napansin kong iniwan nitong bukas ang pintuan ng kwarto kaya pumasok na din ako sa loob sa kagustuhan kong matuturuan ako nito kung paano gamitin ang bago kong cellphone.

Agad na bumungad sa mga mata ko ang malawak nitong silid. Doble pa yata ang laki nito sa silid na ginagamit ko ngayun at ang kama, grabe kung malaki ang kama ko mas malaki ang sa kanya.

"Maupo ka muna doon!" napapitlag pa ako ng magsalita itong muli. Itinuturo nya ang isang mahabang sofa na may center table na salamin sa harap. Agad akong naglakad papunta doon at naupo.

"Well, alam mo bang naisturbo mo ang tulog ko ngayung gabi?" muling wika nito at napansin kong nagpalit na ito ng matinong damit. Naka-t-shirt na sya at pajama. Kahit papaano nabawasan ang pakailang na nararamdaman ko.

"Sorry po. Nagbabakasakali lang naman po ako na baka gising ka pa." sagot ko. Hindi ito umimik bagkos umupo ito sa tapat ko. Inilahad nito ang mga kamay kaya agad kong iniabot sa kanya ang hawak ko.

Nagiging mabilis ang mga sumunod na sandali. Napansin ko na lang na ini-on niya na ang cellphone at may kung anong pinipindot doon. Pagkatapos ay tinitigan ako nito at sinenyasan na maupo sa tabi niya. Sa sobrang excited ko agad akong tumalima at nagmamadaling umupo sa tabi niya. Nagkadikit pa ang aming braso dahil agad itong dumikit sa akin at ipinapakita sa akin kung ano ang mga dapat pindutin.

"Gusto mo bang mag-open ng mga social media account?" tanong nito.

"Ano po iyun?" tanong ko. Napansin ko ang pagngiti nito kaya kitang-kita ko ang maputi at pantay-pantay nitong ngipin.

"F******K, I*******m....iyan ang uso ngayun lalo na sa mga teenager na tulad mo." wika nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata at napangiti kasabay ng pagtango.

"Ok...ako na ang bahalang mag-create. Manood ka lang sa gagawin ko." Wika nito at muling itinutok ang buong pansin sa maliit na screen ng cellphone.

Hayyy mabait naman pala talaga si Sir Rafael eh. Tingnan mo nga binigyan pa ako ng time para ayusin ang cellphone ko. Wala sa sariling napatitig ako sa mukha niya. Ang gwapo nya talaga. Siguro marami na siyang girl friend. Mga mayayaman din katulad nila.

Hindi ko tuloy maiwasan na mapabuntong hininga na siyang dahilan ng paglingon nito sa akin. Nagtatanong ang mga matang tinitigan ako nito.

"Wala po. May naisip lang ako." nahihiya kong sagot. Tumango lang ito at muling ibinalik ang buong pansin sa cellphone.

"Halika, selfie tayo para sa profice picture mo." wika nito at agad akong inakbayan. Nanlaki ang aking mga mata sa ginawa nito pero ng magsalita ito ng "Smile" ay wala na akong nagawa pa kundi tumitig sa camera at ngumiti.

Mabuti na lang at tinanggal na din nyang muli ang kanyang braso sa balikat ko. Pagkatapos ay muli nitong itinoon ang pansin sa cellphone. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagkaaasiwa at pagdagundong ng kaba ng puso ko.

"Ok..done...marunong ka naman na siguro gumamit nito diba? Ang pag- open lang ang hindi mo alam?" tanong nito. Agad akong tumango

"Opo. Pinapahiram po ako dati ni Ate

Ethel kapag nasa boarding house lang siya kaya alam ko na po kung paano gumamit. Natakot lang po akong buksan kanina dahil alam kung may mga pipindutin pa bago gamitin iyan dahil bago pa. Baka po kasi masira ko eh." sagot ko dito. Tumango ito habang titig na titig sa akin.

RAFAEL POV

Sa kauna-unahang pagkakataon, hindi ako nagalit ng may isang taong umesturbo sa tulog ko. Handa na sana akong maninghal kanina ng marinig ko ang pagkatok sa pintuan ng kwarto ko ng bumungad sa paningin ko ang inosenteng mukha ni Veronica.

Mukhang nag-aalangan din itong gisingin ako pero marahil dahil sa kagustuhan na agad magamit ang cellphone na ibinigay ko sa kanya nilakasan na lang nya ang loob.

Agad kong napansin ang pagtitig nya sa akin sabay talikod. Nakaramdam siguro ng pagka-asiwa sa soot ko kaya hindi ko mapigilan ang matawa. So Innocent....so Sweet!

Agad na nawala ang antok ko at

pinapasok ito sa loob ng kwarto ko. Pagkatapos ay agad ko itong pinaupo sa sofa at nagpalit ng damit, Ayaw kong buong oras syang maasiwa sa akin habang nandito siya sa kwarto at gusto kong maging komportable siya.

Mabilisan kong ginawa ang lahat. Nakapag-open na din ako ng f******k at iniaad ko pa ang sarili ko para ma- monitor ko kung ano ang mga kaganapan dito. Tinandaan ko din ang email na iniligay ko. Balak ko i-stalk ang account niya kapag hindi ako busy. Mas maigi iyun para alam ko kung ano ang pinanggagawa nya. Inilagay ko na din ang simcard at inilagay ko na din ang personal mobile number ko.

Maganda na ang ganito para naman mabilis ko siyang ma-contact.

"Ok tapos na!" wika ko at iniabot sa kanya ang cellphone. Agad itong napangiti.

"Thank you Sir." Nahihiyang sagot nito. Tinitigan ko pa ito sa mukha bago may kapilyuhan akong naisip.

"Thank you lang?" Wala ka man lang ibabayad sa akin dahil sa pag-isturbo mo sa tulog ko?" tanong ko. Agad na nanlaki ang mga mata nito at napatitig sa akin. Hindi ko maiwasan na matawa.

"Wala po akong pambayad Sir. Wala nga po akong ka-pera-pera eh." wika nito. Hindi ko maiwasan na mapahalakhak. Ewan ko ba sobrang gaan ng pakiramdam ko ngayun gayung naistrubo niya ang masarap kong tulog.

"Hindi naman pera ang kailangan ko. Marami ako noon." sagot ko at hindi ko maiwasan na titigan ito ng malagkit. Agad kong napansin ang pamumula ng mukha nito kasabay ng kanyang pag- alis sa tabi ko.

"Ba-balik na po ako ng kwarto ko Sir. Salamat po ulit sa magandang

cellphone na ito." wika nito. Tumayo na din ako at nilapitan ito. Titig na titig ako sa kanyang labi. Para akong nahihipnostismo at wala sa sariling hinawakan ito doon.

"Later...kukunin ko lang ang kabayaran sa serbisyong ginawa ko." anas ko dito at mabilis na inangkin ang labi niya. Napansin ko pa ang pagkagulat nito at ang panginginig ng kanyang katawan. Pero wala na akong pakialam pa. Kanina pa ako gigil na gigil na matikman iyun at pakiramdam ko hindi ako matatahimik hanggat hindi ko malasahan iyun. Hindi nga ako nagkamali. Sobrang tamis at lambot ng labi nya. Pakiramdam ko ay idinuduyan ako sa alapaap habang unti-unti na akong naging mapusok.

Chapter 179

RAFAEL POV

Kaagad na sumabog ang init sa buo kong katawan habang patuloy na dinadama ang labi ni Veronica. Sa wakas tuluyan ko na din natikman ang labi nito. Tama nga ang hinala ko, napakatamis nito at para akong idinuduyan sa alapaap. Agad na nag- react ang buo kong pagkatao dahil sa matinding pagnanasa na nararamdaman ko ngayun.

Kaya lang hindi pwede. Kailangan kong pigilan ang aking sarili habang may natitira pang kahit na kaunting katinuan sa isipan ko. Masyado pang bata si Veronica para angkinin ko.

Ayaw ko itong biglain at baka matakot sa akin kaya kahit labag sa kalooban ko ay unti-unti kong itinigil ang halik na aming pinagsaluhan.

Agad kong napansin ang pamumula ng buo nitong mukha ng titigan ko ito. Bakas sa mga mata nito ang pagkagulat at pagtataka.

Shit! Hindi niya marahil inaasahan na gagawin ko sa kanya ang ginawa ko ngayun lang. Halatang first time nitong mahalikan ng isang lalaki dahil para itong tood kanina at hindi malaman ang gagawin dahil sa matinding pagkagulat.

"Go back to your room Veronica hanggat kaya ko pang pigilan ang sarili ko na angkinin ka ngayun gabi." wika ko dito sa paos na boses. Nagtataka naman itong tumitig sa akin. Hindi niya marahil maintindihan ang sinasabi ko kaya hinawakan ko ito sa kamay at kusang hinila palabas ng kwarto. Pagkalabas ng kwarto ay hindi ko pa napigilan ang sarili ko na halikan ito sa noo. Bahala na kung ano ang iisipin nya sa akin basta

naisakatuparan ko na ang nais kong matikman ang labi nito.

Hanggang doon na lang muna. Kailangan kong magpigil dahil gusto kong matupad muna lahat ng pangarap nito bago kami hahantong sa seryosong relasyon. Alam kong habang tumatagal palalim ng palalim ang nararamdaman ko sa kanya at wala akong magagawa pa kundi harapin iyun at maghintay kung kailan siya maging ready.

"Good night!" wika ko dito at agad na isinara ang pintuan ng kwarto. Nagmamadali akong naglakad patungo sa aking kama habang may nakaguhit na ngiti sa labi ko.

Kung pwede nga lang na angkinin ko sya ngayun gabi, gagawin ko sana. Kaya lang tiyak na maraming magagalit sa akin kapag gagawin ko iyun. Ayaw ko din naman maging makasarili at magpabihag sa init ng katawan na nararamdaman ko.

Iba si Veronica sa lahat ng  mga

babaeng nakilala ko kaya dapat lang na igalang ko siya at pahalagahan.

And speaking of init ng katawan, kanina pa nagwawala ang anaconda ko sa loob ng underwear ko. Agad kong hinubad nag pajama ko pati na din ang boxer shorts ko. Agad na kumawala ang naghuhumindig kong alaga.

Halik pa lang iyun ha, grabe na magwala ang alaga ko. Paano pa kaya kung maihiga ko siya dito sa kama? Siguro lalong magwawala ang anaconda ko.

"Shit! I need a quick shower. Kailangan kong mailabas ang init ng katawan na nararamdaman ko ngayung gabi kung hindi mapupuyat ako nito. Hindi ako makakatulog.

Hinubad ko na din ang t-shirt ko at nagmamadaling naglakad patungong banyo. Binuksan ko ang cold temperature ng shower at agad tumapat sa lumalagaslas ng tubig

Fuck, first time kung gawin ito pero kailangan kong magsarili habang ini- imagine ang magandang mukha ni Veronica. Kailangan kong magsariling sikap gamit ang palad ko kung hindi baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at pasukin ko na talaga sa kwarto niya si Veronica. Nasa kabila lang siya at mabilis ko lang siyang mapasok doon dahil hawak ko ang duplicate key ng kwarto niya.

Sa loob ng banyo hindi ko mapigilan na mapaungol ng maramdaman ko ang paglabas ng masagana kong katas mula sa aking anaconda. Hingal na hingal akong pinatay ang shower at agad na hinagilap ang tuwalya para punasan ang basa kong katawan. Sa wakas nakaraos din at makakatulog na ako nito ng mahimbing.

VERONICA POV

Parang gusto kong sabunutan ang sarili ko dahil hinayaan kong halikan ako kanina ni Sir Rafael. Hindi ko man lang ito nagawang itulak bagkos nag- enjoy pa ako habang walang sawa niyang sinipsip ang bibig ko.

Pero ganoon ba talaga ang pakiramdam kapag hinahalikan ka ng isang lalaki... lalo na ni Sir Rafael? Bakit nya kaya nagawa iyun gayung hindi nya naman ako girl friend? Ang alam ko, normal lang na maghalikan kung may relasyon, pero kami ni Sir Rafael, amo ko sya. Nakakahiya dahil hindi ko man lang siya pinigilan. Ano na lang ang iisipin nya sa akin ngayun? Baka isipin niya malandi ako dahil hindi man lang ako tumanggi sa matagal na paglalapat ng labi namin.

Naipikit ko ang aking mga mata habang iniisip ang mga nangyari kanina lang. Dapat talaga hindi na ako pumunta sa kwarto nya eh. Si Sir Rafael pa talaga ang nakakuha ng first ko. Nakakahiya!

First kiss ko iyun at balak kong ibigay sa magiging boy friend ko lang na magiging asawa ko na din! Bakit nya ako hinalikan ng ganoon-ganoon lang?. Hindi nya naman ako girl friend para gawin nya ito sa akin. Ganoon na ba ka sigurista si Sir Rafael para masingil ako sa panggigising ko sa kanya kanina? Porket wala akong perang pambayad dahil sa pang-

iisturbo ko ayos na sa kanya ang halik? Hayst ewan ko, ang gulo nya!!!

Kung saan nag-enjoy na ako sa halik na iyun tsaka naman ako pinalabas. Bad breath ba ako kaya niya itinigil ang paghalik sa akin? Hayst parang gusto ko tuloy iuntog ang ulo ko ngayun. Paano ko siya pakikiharapan bukas? Baka mamaya malaman pa ito nila Madam Carissa at Sir Gabriel. Gayun na din ng mga anak nila. Kainis talaga!

Agad akong napalingon sa cellphone ko ng umilaw iyun. Nag-pop-up ang isang message mula sa messenger ko.

'MATULOG KA NA! HUWAG MAGPUYAT DAHIL MAAGA KA PA GIGISING BUKAS. GOOD NIGHT!"

--RAFAEL

Agad na nanlaki ang aking mga mata sa natanggap kong mensahe. Iniisip ko pa kung magrereply ba ako pero dahil wala naman akong naisip na isasagot binaliwala ko na lang. Pagkatapos ay binuksan ko ang facebook wall nito at nagulat pa ako dahil friends na agad kami.

Siya pa lang naman ang nasa friend list ko sa ngayun. Bukas ko na lang i-add ang mga kakilala ko. Susubukan ko silang i-search. Hindi ko mapigilan ang mapangiti habang nakatitig sa cellphone ko. Lalo na sa profile picture na gamit ko ngayun kung saan si Sir Rafael ang naglagay. Mukha naming dalawa ang nakalagay doon at hindi ko mapigilan ang makaramdam ng kilig.

Wala namang sinabi si Sir Rafael na palitan ko ang picture na iyun kaya hahayaan ko na lang muna. Total maganda naman ang kuha ko.

Hindi ko mapigilan ang maghikab kaya nagpasya akong magpalit na muna ng damit pantulog bago tuluyang humiga ng kama. Baka marumi na itong suot ko at baka mahawa ang sapin ng kama. Eh ang ganda-ganda pa naman.

Pagkatapos kong magpalit ng damit ay agad akong nagtalukbong ng comforter. Ngayun ko lang naramdaman ang lamig ng buong kwarto dahil sa hangin na nagmumula sa aircon. Inilapag ko sa may ulunan ko ang bago kong cellphone at ipinikit ang aking mga mata.

Eksakto alas-sais ng umaga ng magising ako kinaumagahan.. Agad akong bumangon sa higaan ng maalala ko ang sinabi ni Manang Espe na dapat bago mag-alas-syete ng umaga nasa dining area na ako. Agad akong pumasok sa loob ng walk in closet at agad na naghagilap ng isusuot na damit.

Karamihan sa mga damit ko ay puro dress at iyun na lang din ang napili kong suutin. Halos pare-pareho lang naman ang style magkakaiba lang ng kulay.

Nagmamadali akong naligo.

Pagkatapos ay agad na akong nagbihis habang pasulyap-sulyap sa orasan na nasa maliit na lamesita na nasa gilid ng higaan ko.

Pagkatapos kong maligo ay agad akong nagsuklay ng buhok sa tapat ng salamin. May ilang mga make up pa akong nakita na nakapatong sa tokador at hindi ko alam kung kanino iyun kaya hindi na ako nag-abala pang galawin iyun. Baka mamaya mapagalitan pa ako kapag papakialaman ko pa diba?

Halos patakbo kong babain ang hagdan dahil sa sobrang pagmamadali. Nang sulyapan ko kasing muli ang orasan ay limang minuto na lang bago mag-alas siyete. Nakakahiya kong mali-late ako. Ayaw kong pag-isipan nila ako ng masama. Sa susunod mas lalo ko pang aagahan ang gising ko. Iiwasan ko na din ang magpuyat.

Pagdating ng dining room ay agad akong nakaramdam ng hiya. Nandito na ang mga amo ko at sabay-sabay pa silang napatingin sa pagdating ko. Agad akong napayuko sabat bati sa kanila.

"Good Morning Madam Carissa...Sir Gabriel at Sir Rafael!" wika ko.

"Good Morning Veronica. Sige na

maupo ka na. Sumabay ka na sa pagkain." sagot ni Madam. Tatanggi sana ako ng dumako ang tingin ko kay Ate Maricar at Manang Espe. Iniurong pa ni Ate Maricar ang isang upuan at nakangiting tumingin sa akin.

"Upo ka na dito Mam Veronica." wika pa nito. Hindi ko naman maiwasan na panlakihan ito ng mga mata. Tinitigan ko pa si Ate kung nagbibiro ito. 'Mam' talaga? Hindi naman nila ako amo.

Mamaya kakausapin ko si Ate tungkol dito. Nakakahiya kapag may ibang nakakarinig. Baka isipin nila masyado na talaga akong sumipsip sa mga amo namin.

"Tsk! Sit down! Mali-late na ako sa office kung tatayo-tayo ka pa diyan." agad akong napatitig kay Sir Rafael ng marinig ko ang masungit na naman niyang boses. Ano na naman kaya ang nakain nya? Bakit parang galit na naman ito? Kagabi naman ayos lang siya ah? Hayst mukhang mahirap talaga siyang pakisamahan.

"Opo!" tipid kong wika at umupo na din. Agad kong napansin ang paglalagay ng orange juice ni Ate Maricar sa baso ko kaya nagpasalamat ako sa kanya.

"Sure ka bang sasama ka ngayun sa opisina Gab?" narinig ko pang tanong ni Madam Carissa kay Sir Gabriel habang pinapanood ang asawang kumakain. Wala yatang balak kumain si Madam at tanging isang kulay green na juice na nasa baso ang paunti-unti nitong iniinom.

"Yes Sweetheart...First day ngayun ng bunso natin sa opisina at gusto kong ako mismo ang mag- introduce sa kanya sa mga empleyado." nakangiting sagot ni Sir Gabriel. Tahimik naman si Sir Rafael na kumakain habang kapansin-pansin ang pasulyap- sulyap nito sa akin. Hindi ko tuloy maiwasan na mapainom ng juice Lalo ng maalala ko ang halik na pinagsaluhan namin kagabi.

Chapter 180

VERONICA POV

"But dont worry Sweetheart, uuwi agad ako pagkatapos ng pagpapakilala kay Rafael bilang bagong future CEO ng Villarama Empire. Kung gusto mo naman pwede kang sumama sa amin para naman mabisita mo ang magiging opisina nya. What do you think?" suggestion ni Sir Gabriel. Tahimik lang akong kumakain habang nakayuko. Mabuti na lang at abala sila sa pag- uusap kaya kahit papaano nawala ang pagkailang na nararamdaman ko.

"Good suggestion Gab. Kaya niyo bang maghintay hanggang sa makapagbihis ako?" tanong naman ni Madam Carissa. Mukhang gusto din nitong sumama sa asawa.

"No worries Sweetheart! Willing akong maghintay kahit ilang oras pa iyan. I think mauna ka na Rafael sa office.

Siguradong hinihintay ka na ng kapatid mo doon. First day mo ngayun at iwasan mong ma-late." wika ni Sir Gabriel. Napansin ko naman na mukhang tapos ng kumain si Sir Rafael at tumayo na ito.

"Ok Dad! Hintayin ko na lang kayo sa opisina. Baka magka-highblood pa si Kuya sa kakahintay sa akin. "nakangiti nitong sagot at lumapit pa sa Ina para humalik sa pisngi. Tinapik ang balikat ng ama at lumingon sa akin at tumango. Wala naman akong ipinakita na kahit na anong reaksyon dito. Nahihiya pa rin ako sa kanya lalo na kapag sumasagi sa isip ko ang mga nangyari sa amin kagabi.

Tuluyan na din naman itong lumabas ng dining room. Naiwan naman kaming tatlo habang tahimik akong kumakain.

"By the way Veronica, gusto mo bang sumama sa amin sa office? Wala ka pa namang gagawin ngayun dahil wala pang mahanap si Arabella na pwedeng magtutor sa iyo." nagulat pa ako ng ibaling ni Madam ang tingin sa akin. Nilunok ko muna ang huli kong naisubo na sinangag bago ako sumagot.

"Hi-hindi po ba ako tutulong sa mga gawain dito sa mansion Madam?" sagot ko. Agad kong napansin ang pagngiti nito na kahit sa kabila ng edad ay halata pa rin ang hindi kumukupas na kagandahan. Malalaki na ang mga anak at mga dalaga at binata na ang ibang apo pero napakaganda niya pa rin. Ganoon talaga siguro ang mababait na tao. Matagal tumanda at mukhang alagang-alaga din naman siya ni Sir Gabriel.

Sa ilang araw kong pananatili dito sa mansion hindi nakaligtas sa paningin ko kung gaano sila kaalaga sa isat isa. Isang napakagandang halimbawa na sana maranasan ko din hanggang sa pagtanda ko. Naipilig ko pa ang aking ulo ng marining kong muling nagsalita si Madam.

"Dont worry. Kaya na ng mga tao dito sa mansion ang lahat ng trabaho. Mas magandang sumama ka para naman may makakausap ako sa office habang hinihintay sila Gabriel. Tiyak na kabi- kabilaang meetings ang haharapin nila ngayun sa office at dahil nakakabored din naman dito sa mansion sama na lang tayo. Kapag ma-bored tayo sa office pwede naman tayong maglibot- libot. At least may kasama ako.." mahabang wika ni Madam. Wala naman sa sariling napatango ako sabay pakawala ng masayang ngiti sa labi.

"That is a good idea! Well maghanda na kayong dalawa para makaalis na tayo." nakangiting sagot ni Sir Rafael. Agad naman tumayo si Madam Carissa sa pagkakaupo at niyaya akong umakyat muna para makapagbihis na nang mapansin nito na tapos na din akong kumain. Agad naman akong sumunod dito.

"Mas mabuting makapag-ikot-ikot ka muna bago mag-umpisa ang pag-aaral mo iha." wika nito sa akin. Tipid akong ngumiti.

"Thank you po Madam. Hindi ko po akalain na sobrang bait niyo po pala talaga." sagot ko. Nakangiti itong huminto sa paglalakad tsaka ako tinitigan

"Mas mabuting may nakakausap ako dito sa mansion na kasing edad mo. Medyo matagal na panahon na din nagsipag-asawa ang mga anak kong babae at bumukod. Malungkot din na walang nakakausap na katulad mo sa malaking bahay na ito." makahulugan nitong wika.

"Pero lagi naman po silang dumadalaw dito Madam." sagot ko.

"Oo, kaya lang iba pa rin ang may nakakasama palagi. Iyung lagi mong nakikita at nakakausap. Pero syempre, may kanya-kanya na silang buhay na binuo at kung alam ko lang na ganito pala ang pakiramdam habang pinagmamasdan mo ang unti-unting pag-aalisan ng sarili mong mga anak sa bahay dinagdagan pa sana namin sila." wika ni Madam na may halong biro sa tono ng boses. Kita ko din ang lungkot sa mga mata nito habang sinasabi ang katagang iyun.

"Ganoon po ba talaga kapag mayayaman Madam, kaunti lang kung mag-anak." wala sa sarili kong sagot. Huli na ng marealized ko na umandar na naman ang katabilan ko. Gusto ko tuloy kutusan ang sarili ko. Nakakahiya kay Madam. Amo ko siya kaya dapat lang na pag-isipan ko lahat ng isasagot ko.

"Bakit? Hindi naman siguro!" sagot ni Madam Carissa habang napansin ko ang muling pagngiti nito. Pagkatapos ay hinawakan ako nito sa kamay at niyaya ng umakyat.

"Marami ka pa bang mga damit na pwedeng maisuot?" tanong nito. Agad akong tumango.

"Marami pong binili para sa akin si Sir Rafael noong nakaraang araw. Marami pa po akong maisusuot." sagot ko. Tumango ito at nagkanya-kanya pasok na kami ng kwarto.

Agad akong naghalungkat ng damit sa walk in closet ko. Dress ulit ang napili ko. Lagpas tuhod at kita ang aking balikat. Pagkatapos ay nagsuot ako ng flat sandals para maging komportable at kinuha ko ang shoulder bag na isa sa mga nabili para sa akin ni Sir Rafael noong nakaraang gabi at inilagay ko ang aking cellphone. Pagkatapos ay muli kong sinipat ang aking sarili sa salamin at ngumiti. Nang mapansin kong maayos na ang lahat ay nagmamadali na akong lumabas ng kwarto at sakto naman ang pagbukas ng pintuan ng kwarto nila Madam Carissa at napansin ko itong lumabas na din.

Tumitig muna ito sa akin tsaka sinensyasan akong lumapit. Pagkatapos ay niyaya akong pumasok sa kwarto nila kaya napasunod ako. Kung malaki ang kwarto ni Sir Rafael, mukhang mas malaki ang kwarto nila Madam Carissa. Maganda sa mata ang lahat ng nakadisplay.

Umupo ka muna dito dahil lalagyan kita ng kahit na kaunting make up sa mukha." wika nito sa akin. Agad akong nagulat. Napansin ko pa ang pagtitig nito sa kwentas na suot ko kaya hindi ko maiwasan na kabahan.

"Po? Naku huwag na po Madam. Baka naiinip na si Sir Gabriel sa baba." sagot ko at nagmamadali na din na naupo sa isang upuan na nakatapat sa salamin. Hindi naman ito nagtanong tungkol sa kwentas kaya naman naging kampante na din ako.

"Sandali lang ito. Wala pang five minutes matatapos din agad tayo. Kapag lumalabas tayo ng mansion dapat palagi tayong maglagay ng ganito para naman presetable tayo sa paningin ng ibang tao." wika ni Madam at may kung anong cream itong pinahid sa aking mukha. Hinayaan ko na lang sya na ayusan ako. May mga nilagay din ito sa pilik mata ko pati na din sa kilay ko. Huling inapply niya ay ang lipstick. Tama ito, walang pang limang minuto tapos nya

na akong ayusan.

Nang mapagmasdan ko pa ang sarili ko sa salamin ay nagulat pa ako sa laki ng ipinagbago ng mukha ko. Simpleng make up lang naman ang nilagay ni Madam pero ang laki ng epekto sa hitsura ko. Nanghinayang pa tuloy ako kung bakit hindi ko tinandaan ang mga pinanlalagay niya sa akin.

"Ilagay mo ito sa bag mo para pwede kang magretouch kapag mabura ang inilagay natin diyan sa mukha mo." nakangiti nitong wika. Hindi na ako tumanggi pa. Napansin kong kahit na tatanggi ako ipagpipilitan pa rin nya kung ano ang gusto niya. Kaya naman nagpasalamat na lang ako.

Lulan ng sasakyan bumyahe na kami papuntang Villarama Empire. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng excitement sa isiping makikita ko muli si Sir Rafael.

"Kapag mainip kayo, pwede kayong mag-ikot sa kalapit na mall Sweetheart!" narinig ko pang wika ni Sir Gabriel. Nakaakbay ito sa kanyang asawa at nakahilig naman sa balikat niya si Madam Carissa. Super sweet at mapapa-sana all ka na lang talaga kaya agad kong kinuha ang cellphone ko at inabala ang aking sarili.

"Natigil lang ako sa kakapindot sa cellphone ko ng huminto ang sasakyan. Agad kong inilibot ang aking paningin sa buong paligid. Nandito kami sa loob ng isang parking area at wala akong ibang nakikita kundi puro sasakyan. Napansin ko pa ang pagbukas ng pintuan sa gawi ko kaya agad akong bumaba. Bumaba na din sila Madam at Sir at sabay na naglakad papasok sa loob ng isang lobby.

Tahimik lang akong nakasunod sa kanila habang hindi ko maiwasan ang mapalinga-linga. Mukhang mga kagalang-galang ang mga taong aking nakikita. Halos pare-pareho sila ng suot. Color dark blue na coat with ang slacks, mapababae at lalaki. Siguro iyun talaga ang mga uniform nila.

Narinig ko pa ang kanya-kanya nilang pagbati ng mapansin nila ang pagdating namin. Yumuko pa ang iba at tanging tango lang ang naging sagot ni Sir Gabriel samantalang nakangiti lang sa kanila si Madam Carissa.

Alam ko na kung kanino nagmana si Sir Rafael sa pagiging seryoso. Sa kanyang ama dahil kung anong ugali ang nakikita ko ngayun kay Sir Rafael ganun din ang nakikita ko ngayun kay Sir Gabriel. Mag-ama nga sila!

Napansin ko pa ang nagtatakang pagtitig ng ibang empleyado sa akin. Iniisip marahil nila kung kaanu-ano ba ako nila Madam. Hindi ko na lang pinansin at tahimik lang akong nakasunod sa kanila hanggang sa nakasakay kami ng elevator.

Isang bodyguard at kaming tatlo lang ang nandito sa loob. Iyung ibang mga kasama naming bodyguard na nakabuntot sa amin kanina ay nagpaiwan na sa lobby. Hindi na din umiimik sila Madam at Sir kaya tahimik lang din ako habang nakatitig sa mga button ng elevator.

Pagkabukas ng elevator ay tahimik kaming lumabas. Agad kong napansin ang dalawang babae at isang lalaki na nakaupo sa kani-kanilang lamesa. Mga nasa late 40s na ang kanilang edad at iba ang suot nila kumpara sa mga tao sa ibaba. Lahat abala at ng mapansin nila ang pagdating namin ay agad silang tumayo at nagbigay galang.

"Good Morning Madam, sir! sabay na wika ng mga ito. Tumango si Sir Gabriel at deretsong naglakad sa isang nakasadong pintuan. Binuksan nya iyun at agad kaming nagsipagpasok.

"Umupo muna tayo dito Iha." wika ni Madam Carissa sa akin kaya agad akong naglakad papuntang sofa at naupo. Si Sir Gabriel naman ay sa mismong Swivel chair naupo habang isa-isang tinitingnan ang mga papeles na nasa lamesa.

Narinig ko pa ang banayad na katok sa pintuan kaya naagaw ang attention ko. Pumasok ang isa sa mga empleyado na nasa labas lang kanina.

"Sir, nasa conference room po sila Sir Christian at Sir Rafael ngayun." imporma nito kay Sir Gabriel. Tumayo naman agad si Sir Gabriel at binalingan si Madam Carissa bago lumabas ng pintuan.

"Pupuntahan ko lang muna sila sa conference room Sweetheart!" wika nito. Tumayo naman si Madam Carissa at lumapit ito sa asawa sabay haplos sa suot na suit ni Sir Gabriel. Simpleng gesture pero ang sweet tingnan.

"Ok...Dont worry, mukhang bababa muna kami sa coffee shop para malibang." sagot ni Madam sa asawa.

Tumango si Sir Gabriel at hinalikan pa nito sa noo ang asawa bago tuluyang lumabas ng opisina. Agad naman sumunod ang empleyado dito kaya naman naiwan kaming dalawa ni Madam dito sa loob.

"Alam mo bang kapansin-pansin ang malaking ipinagbago ni Rafael simula ng dumating ka sa mansion?" basag ni Madam Carissa sa katahimikan naming dalawa. Direkta na itong nakatitig sa akin. Napayuko ako.

"Ang sungit nga po nya eh." sagot ko naman para mapagtakpan ang pagkailang ko.

"Masasanay ka din sa kanya. Pero alam kong magtitino na siya ngayun. Dati kasi hindi naglalagi sa mansion ang batang iyan. Sakit ng ulo sa kanyang ama at mga kapatid dahil walang ibang ginawa kundi ang mambabae at sumama sa mga barkada. Walang direksyon ang buhay palibhasa kasi lumaking spoiled at nakukuha lahat ng gusto. Nitong weekend lang sya nag- stay ng matagal sa mansion which is good sign na magbabago na talaga siya.......

"At thankful ako dahil sa iyo Veronica! "wika nito. Nagtataka naman akong napatitig kay Madam. Sa totoo lang hindi ko gets ang ibig nitong sabihin. Bakit siya maging thankful sa akin kung nag-stay ng buong weekend si Sir Rafael sa mansion eh wala naman akong naalalang pinagbawalan itong lumabas dahil wala akong karapatan.

Sino ba ako para masabi sa akin ni Madam ang bagay na ito?

Chapter 181

VERONICA POV

Muling namayani ang katahimikan sa aming dalawa ni Madam Carissa. Nagiging abala na ito sa kanyang cellphone ka inilibot ko ang tingin sa paligid ng opisina.

Malawak ang buong paligid. May mga paintings akong nakitang nakasabit at ibat ibang klaseng office supplies. Salamin ang nasa likuran ng upuan ng CEO kaya kita ko ang nagtatayuang building sa labas.

"Mukhang matatagalan sila sa meeting. We need to go! Mag-

ikot muna tayo para naman malibang." muling napukaw ang attention ko ng magsalita si Madam. Napansin ko ang pagtayo nito kaya tumayo na din ako.

Nakasunod lang ako dito habang nakalabas kami ng opisina.

"kapag bumalik na si Gab.. sabihin mo sa kanya na tawagan ako. Lalabas lang kami ni Veronica." bilin ni Madam sa empleyado.

"Opo Madam! Sasabihin ko po kaagad kay Sir Gabriel ang tungkol dito." sagot nito sabay yuko. Agad naman akong hinawakan ni Madam sa braso at sabay na kaming naglakad papuntang elevator.

"Alam mo bang pag-aari ng Villarama Empire ang buong building na ito? Halos ilang taon na din ang mabilis na lumipas at habang tumatagal lalong lumalago ang negosyo ng pamilya kaya laking pasalamat namin ni Gabriel dahil sinunod din ni Rafael ang nais ng buong pamilya. Akala talaga namin wala ng pag-asa ang batang iyun na hawakan ang kumpanyang ito.

" wika ni Madam. Tahimik lang akong nakikinig sa kanyang sinasabi.

Pagkabukas ng elevator ay agad

kaming naglakad palabas. Sinalubong namin kami ng driver at tatlong bodyguard.

"Sa Villarama Shopping Center tayo." agad naman nagsitanguan ang lahat at nagmamadaling lumabas.

"Dito na lang natin hintayin ang sasakyan." wika ni Madam. Nakangiti naman akong tumango sabay libot ulit ng tingin sa paligid. Halatang ingat na ingat kilos ng lahat. Siguro mahirap magtrabaho sa lugar na ito. Kanina ko pa napapansin ang ibang mga empleyado na mukhang aligaga. O baka natatakot lang sila sa presensya ng amo nila?

Nang mapansin namin ang pagtigil ng sasakyan sa labas ng exit ay agad akong hinila ni Madam. Marahil iyun na ang sasakyan na tinutukoy nito kanina. Agad naman kaming pinagbuksan ng isang nakau- uniform na bodyguard ng pintuan ng kotse kaya pumasok na din kami.

Halos sampung minuto lang naman ang itinakbo ng sasakyan at nakarating agad kami sa Villarama Shopping Center. Ibang iba ito sa pinuntahan naming mall noong nakaraang araw. Grabe, sobrang ganda ng paligid at naglalakihan ang mga Chandelier. Mukhang mayayaman din ang halos lahat ng nakikita kong mga tao.

Halatang mga mamahalin ang mga naka-display sa mga boutique na aming nadadaanan.

Louis Vuitton, Gucci, Prada at kung anu-ano pang mga shop ang nakikita ko. Hindi naman ako ganoon katanga para hindi malaman kung gaano kamamahal ang mga luxury brand na iyun.

"Sa spa tayo!" narinig kong wika ni Madam habang napansin kong pinindot nito ang elevator na nasa harap namin. Hindi ko man lang namalayan kung saang bahagi ng mall na kami nakarating. Kanina pa kasi lumilipad ang diwa ko sa kakatingin sa paligid.

Namamangha ako sa mga nakikita kong nagagandahang bagay.

Agad naman kaming nakarating sa spa na tinutukoy ni Madam. Sinalubong agad kami ng staff at agad kaming pinaupo.

"Good Day Madam Carissa. Nice to see you again po!" agad na bati nito kay Madam. Mukhang kilala nito ang amo po. Tahimik lang ako sa tabi ni Madam habang tinititigan ang nito.

"Gusto kong ayusan nyo sya.. Gawin niyo ang lahat para lalong lumitaw ang ganda nya." Sagot ni Madam dito. Natoon naman ang attention ng kausap nito sa akin. Napansin ko pa ang pasimple nitong pagtitig sa akin mula ulo hanggang paa. Pagkatapos matamis itong ngumiti.

"Actually maganda na po sya Madam. Pero kailangan lang natin pagpantayin ang kulay niya." nakangiti nitong sagot. Tinitigan din ako ni Madam tsaka tumango.

"Galing ka ba sa swimming Iha? Iyung totoong kulay mo ay ang 

nasa balikat mo. Iyan ang hahabulin natin para pumantay. "Wika ng staff sa akin. Hindi ko naman ma-gets ang ibig nitong sabihin kaya pasimple kong tinitigan ang balat ko sa braso at ang balikat ko. Mas maputi ang nasa balikat ko dahil palagi itong natatakpan ng damit noong nasa probensya pa ako. Babad ako sa sikat ng araw kaya talagang mangingitim ang balat ko na direktang natatamaan ng sikat ng araw.

"Right! I think iyan ang pinaka- dabest na service ang gagawin ngayun. Lalo mong palitawin ang ganda nya!" nakangiting sagot ni Madam at halatang tuwang tuwa pa ito sa narinig sa staff kanina. Nahihiya naman akong napayuko.

"Dont worry Mam. Kayang kaya

namin gawin ang bagay na ito.

Pagkatapos ng procedure na

gagawin namin ngayung araw, makikita nyo agad ang result. Kami ang bahala sa kanya. Papakialaman namin ang kulay nya pati na din ang mukha nya para lalo siyang gumanda!" sagot ng staff. Pagkatapos ay sinenyasan nito ang isa pang nakaantabay sa amin at may sinabi.

"Sumama ka sa amin-----" hindi na natuloy ang sasabihin nito ng sumabat ulit si Madam Carissa.

"Veronica. Her name is Veronica.

"sagot ni Madam.

"Well, Mam Veronica, sumama ka sa akin. Umpisahan na natin ang lalong pagpapaganda sa iyo. "wika nito. Nilingon ko pa si Madam pero tumango lang ito sa akin. Kinakabahan man wala na akong nagawa pa kundi ang sumunod sa staff.

Naging maayos naman ang naging kinalabasan ng lahat. Kabi -bilaang paglilinis sa katawan ko ang kanilang ginawa. HIndi ko na nga namalayan na nakatulog pala ako. Basta nagising na lang ako na sobrang gaan na ng aking pakiramdam.

"Ay Mabuti naman at gising ka na. Grabe ang sarap ng tulog mo Mam Veronica!" wika sa akin ng isang staff habang may inilalagay ito sa mukha ko. Hindi na sya ang dating staff na nag- asikaso sa akin kanina. Mukha kasing binabae ang isang ito sa klase ng kilos nya at pananalita.

"A-anong oras na po?" tanong ko. Nakangiti itong tumitig sa akin.

"Alas tres na ng hapon. Im sure gutom ka na! Dont worry, malapit na tayong matapos.

Lalagyan ko lang ng cream ang

mukha mo pagkatapos ready to go ka na!" wika nito. Hinayaan ko na lang siya sa ginagawa nya para matapos na.

Kung ganoon ilang oras din pala akong nakatulog. Sabagay napuyat ako kagabi dahil sa kakaisip sa nangyari sa amin ni Sir Rafael.

"Si Madam Carissa po pala...." hindi ko mapigilang bigkas sa pangalan ni Madam. Alas tres na ng hapon at tiyak bored na bored na ito sa kakahintay sa akin sa labas.

"Dont worry, nasa labas lang sya. Kakatapos lang din nyang magpa - spa kanina." sagot nito.

Para naman akong nabunutan ng tinik sa sagot nito. Pagkatapos ay sinenyasan ako nitong pwede na akong tumayo.

"Look at yourself! Hindi bat kahit papaano kita na ang result ng ginawa namin kanina?" tanong nito sa akin at iginiya ako papunta sa malaking salamin. Agad ko namang sinipat ang sarili ko at namangha ako sa aking nakita.

Lumiwanag na ang balat ko. Kaunti na nga lang at magiging pantay na ang kulay ko samantalang ang mukha ko ay ganoon din. Hindi ko mapigilan ang mapangiti.

"Dont worry, sa paglipas ng araw, magiging tuloy-tuloy na ang pagbabalik ng dati mong kulay. Huwag ka kasing magbabad sa beach para hindi ka masyadong masunog...... or kung talagang mahilig ka magswimming huwag mong kalimutan maglagay ng sun block sa balat." pagpapatuloy na wika nito. Wala sa sariling napatango ako.

"Salamat po. Ang galing ng ginawa niyo." sagot ko. Nakangiti ako nitong tinitigan.

"Alam mo kakainggit ka! Kahit naman hindi pantay ang kulay mo kanina, maganda ka pa rin. Napaka-natural ng mukha mo.

hindi nakakasawang titigan." wika pa nito. Hindi ako nakaimik. Ilang beses ko ng narinig ang tungkol sa bagay na iyan pero hanggang ngayun hindi pa rin ako nasanay. Nahihiya pa rin ako kapag nakakatangap ako ng ganitong klaseng compliment.

"Sige...pwede ka ng magpalit ng damit. Take your time Mam Veronica!" wika nito at lumabas na. Agad ko namang hinagilap ang damit na hinubad ko kanina pagkatapos ay isinuot ito.

"Sobrang gaan ng pakiramdam ko. Lahat yata ng libag ko sa katawan tinanggal nila. Hayst kakaiba din pala talaga ang mga mayayaman. Pumupunta sila sa ganitong lugar para lalong ma- enhance ang kanilang kagandahan.

Pagkatapos kong magbihis ay hinagilap ko ang bag na ipinatong ko sa isang maliit na lamesa. Pagkatapos ay agad na akong lumabas dito sa maliit na kwarto.

Agad naman akong sinalubong ng isa pang staff at sinamahan papunta sa kinaroroonan ni Madam Carissa. Nadatnan ko itong prenteng nakaupo sa isang lamesa habang umiinom ng fresh juice.

Agad kong napansin ang pagngiti

nito ng mapansin ang pagdating ko.

"Wow! Perfect! Hindi nasayang ang halos buong maghapon na pagtambay natin dito."

nakangiting wika ni Madam sa akin. Pagkatapos ay sinenyasan ako nitong maupo at hinarap ang staff. Dumukot ito sa bag at may inabot na pera dito. Agad na nagpasalamat ang staff at tumalikod na.

"Mam, pasensya na po. Kanina pa yata kayo naghihintay sa akin. Baka hinahanap na tayo sa office. " nakayuko kong wika. Sinipat naman ni Madam ang suot na relo bago sumagot.

"Kausap ko kanina si Gab. Malapit na silang matapos. Dadaanan nila tayo dito mamaya para sabay-sabay na tayong umuwi." sagot ni Madam. Pagkatapos ay sinenyasan nito ang waitress kaya agad na lumapit.

"Kumain ka na muna. Iikot tayo habang hinihintay natin ang sundo natin." nakangiti nitong wika. Napansin marahil ni Madam ang pag-aalangan ko kaya ito na ang namili ng pwede kong kainin. Agad nya iyung sinabi sa waiter bago muli akong binalingan.

"Huwag kang mahiya Veronica.

Simula ngayun, ituring mo kaming hindi iba sa iyo. Pamilya na ang tingin ko sa iyo at mas magiging masaya ako kapag hindi mo na ako tatawaging " Madam'. You can call me Tita at Tito naman kay Gabriel. Dont worry, magiging maayos ang buhay mo sa amin dahil isa kang mabait na bata," mahabang wika nito. Napayuko ako.

Ilang sandali lang ay dumating na din ang inorder na pagkain para sa akin. Burger at orange juice at dahil gutom na din ako hindi na ako nahiya pa. Agad akong kumain. Nagiging abala muli si Madam sa kanyang cellphone kaya naman nawala na din ang naramdaman kong hiya.

"Parating na daw sila. Hintayin na lang natin sila dito." kakatapos ko lang nguyain ang huling kagat ng burger ng muling nagsalita si Madam.

Hindi naman nagtagal ang aming paghihintay dahil nakita ko ang pagpasok nila Sir Rafael at Sir Gabriel dito sa cafe. Agad silang kinawayan ni Madam Carissa kaya nagmamadali silang lumapit sa amin.

"Pagkalapit ng mga ito ay agad na humalik si Sir Rafael sa kanyang ina. Isang halik sa labi naman ang iginawad ni Sir Gabriel sa kanyang asawa na syang hindi ko maiwasang makaramdam ng kilig dahil sa nasaksihan. Pagkatapos ay sabay silang naupo.

"Mukhang wala naman kayong napamili ah?" wika ni Sir Gabriel habang nakatitig sa asawa.

Tahimik naman si Sir Rafael habang pasulyap-sulyap sa akin kaya muli akong nakaramdam ng hiya. Ano kaya ang iniisip nito.

"Nagpa-spa lang kami Gab! Kakatapos lang namin at dito sa cafe ang deretso namin dahil na -skip namin ang lunch." sagot ni Madam. Oo nga pala, hindi kami nakakain ng lunch dahil nakatulog ako habang kinukuskos ang balat ko kanina.

"Hmmm ganoon ba? Kung ganon, lipat tayo sa restaurant na nagseserve ng matinong food. Hindi pwedeng magpalipas ng kain Sweetheart alam mo naman iyun diba?" sagot ni Sir Gabriel na may halong pag-aalala sa boses. Nakaramdam tuloy ako ng guilt. Hindi na sana ako pumayag na magtagal sa spa. Nakakahiya tuloy. Parang ako ang may kasalanan nito eh.

"Dont worry. Busog na ako. Isa pa, paminsan-minsan lang naman ito nangyayari. Mas maigi din na mag fasting paminsan-minsan." sagot ni Madam.

"By the way, kumusta ang opisina? Mukhang napagod kayo ng husto ah?' muling wika ni Madam sabay sulyap sa anak.

"Ayos lang Mom. Masasanay din siguro ako sa araw-araw na ganitong routine ng buhay." sagot ni Sir Rafael. Nakangiti naman itong tinitigan ni Madam Carissa.

"Dont worry son. Magiging maayos din ang lahat. Basta hinay-hinay lang at huwag mong biglain ang sarili mo."

sagot ni Madam. Tanging pagngiti na lang din naman ang naging sagot ni Sir Rafael sa kanyang ina.

"Ok...lets go! May gusto ka pa bang puntahan Sweetheart?"

tanong ni Sir Gabriel at tumayo na. Pagkatapos ay inalalayan nitong makatayo ang asawa.

Hinagilap ko ang aking bag at tumayo na din lalo na ng mapansin ko na naglalakad na palabas ng cafe sila Madam.

Natigilan lang ako ng maramdaman ko ang paghawak ni Sir Rafael sa kamay ko kaya napalingon ako dito.

"Bakit ibang iba ka ngayun? Alam mo bang lalo kang naging kaakit-akit sa mga mata ko?" pabulong na wika nito habang nakatitig sa mukha ko. Hindi ko naman malaman kung ano ang gagawin ko. Habang tumatagal naiilang na talaga ako sa kanya.

Para kasing may ibig sabihin ang mga titig na pinapakawalan nito sa akin.

"Sir, baka maiwan na nila tayo." wika ko sabay hila sa kamay kong hawak nito. Tumingin pa ako sa labas ng cafe at doon ko lang narealized na nakalayo na sila Madam sa amin.

"Much better!" sagot nito.

"Po?" sagot ko naman. Hindi ko alam ang ibig sabihin nito.

"Hayaan mo silang masulo ang isat isa. Alam kong miss na miss ni Daddy si Mommy dahil hindi sila sanay na mawalay sa isat isa sa mahabang oras." wika nito at hinila ako palabas ng cafe. Hindi na ako nakapalag pa lalo na ng akbayan ako nito. Napansin ko naman na pinagtitinginan kami ng mga taong nadadaanan namin. Hindi ko alam pero pakiramdam ko ipinapakita sa lahat ni Sir Rafael na pag-aari nya ako dahil hindi nakaligtas sa paningin ko ang pinapakawalan nitong masamang titig sa mga kalalakihang nakantingin sa amin...o...... sa akin?

Chapter 182

VERONICA POV

"Sir pwede po bang bitawan niyo na ako? Nakakahiya po kasi!" bulong ko kay Sir Rafael. Kanina pa ako palingon-lingon para hanapin sila Madam Carissa  hindi ko na sila nakita pa. Isa pa naiilang na ako sa mga pinupukol na tingin ng mga taong nakakasalubong namin.

Kahit naman mukha silang sosyalin, hindi pa rin maitatago ang pagiging tsismoso at tsismosa nila dahil kung makatingin sa akin lalo na ang mga kababaihan akala mo ay may nagawa akong mali.

"Paano kung ayaw ko dahil komportable ako sa ganito, may magagawa ka?" pabulong na sagot nito. Talagang itinapat nya pa sa tainga ko ang bibig nya kaya naman kinilabutan ako lalo na ng tumama ang mainit nitong hininga sa pisngi ko.

"Pero, Baka ano po ang isipin mga taong nakakakita sa atin.. sagot ko.

"Bakit kilala mo ba sila?" muling tanong nito. Hindi ko naman maiwasan mapangiwi sa takbo ng pag-uusap namin. Mukhang ayaw nya talagang tanggalin ang kamay niya na nakaakbay sa balikat ko.

"Nangangalay na po kasi ako eh. " palusot ko kahit hindi naman. Maang lang naman ang pagkakadantay ng kamay nito sa akin kaya lang wala na akong choice pa kundi sabihin ang katagang iyun. Isa pa kanina kami naglalakad at hindi ko alam. kung saan ba talaga kami pupunta.

"Bakit hindi mo sinasagot ang message ko sa iyo kanina?" imbes na pakinggan ang pakiusap ko nagtanong pa ito. Natigilan naman ako. Hindi ko alam ang ibig nitong sabihin.

"Iyung cellphone mo! Hindi mo ba tsini-tsek from time to time?" tanong nito. Saglit akong napaisip. Oo nga pala ang cellphone ko, hindi ko na nahawakan pa simula ng dumating kami ng salon.

"Eh, nakatulog po kasi ako Sir eh. sagot ko. Hindi naman ito sumagot hanggang sa nakapa kami sa isang restaurant. Huwag nyang sabihin kakain na naman kami?

"Rafael!!!!"Nagulat pa ako ng may biglang sumalubong sa amin na isang lalaki. Halos kasing edad lang ito ni Sir Rafael pero halata sa mukha nito ang pagiging masayahin.

"Arthur! Kumusta Pare? Akala ko ba nasa Thailand pa kayo?" sagot

naman ni Sir Rafael at agad silang nagshake hands.

"Hindi na ako sumama Pre. Nasirmunan nga ako ni Daddy ng malaman nya ang balak kong pagsama sa Thailand." sagot nito sabay sulyap sa akin. Pagkatapos muling bumaling kay Sir Rafael habang nagtatanong ang mga mata.

"Who is She? Dont tell me na pagkatapos ni Sofia meron ka na agad------" Hindi na natapos ang sasabihin nito ng putulin ito ni Sir Rafael.

"Shut up! Ang daldal mo! Talo mo pa ang babae!" Halata ang inis sa boses ni Sir Rafael na saway nito sa kaibigan. Humalakhak naman ito at halatang natutuwa sa naging reaksiyon ni Sir.

"Ipakilala mo naman ako!" Bulong pa nito kay Sir Rafael habang may nakahuguhit na ngisi sa labi. Hindi ko naman malaman kong paano magreact sa harap nila. Para kasing kakaiba ang dalawang ito. Mabait itong si Arthur pero mukhang manyakis.

"Veronica! Her name is Veronica! " wika ni Sir Rafael sabay hapit sa akin palapit sa kanyang katawan. Lalo naman naninigas ang katawan ko sa ginawa nito.

Gusto ko man kumalas mula sa pagkakahawak nito sa akin kaya lang masyado siyang malakas.

"Veronica? Wow nice name! My name is Arthur, but you can call me 'Art' for short!" nakangiti nitong sagot sa akin sabay lahad ng kamay. Akmang tatanggi ko na ang pakikipagkamay ni sir Arthur ng hawiin ni Sir Rafael ang kamay nito. Gulat naman itong napatingin sa kaibigan.

"Damn!!! Kailan ka pa nagiging possessive sa mga naging babae mo Dude?" takang-taka na wika ni Sir Arthur. Kahit ako nagulat din sa inasal ni Sir Rafael.

"Ayaw ko lang na hawakan mo siya. And besides, pagod ako ngayun sa trabaho at gusto kong gumamit ng VIP room." sagot ni Sir Rafael. Napangisi naman si Sir Arthur habang ang tingin sa aming dalawa ni sir Rafael.

"Fine...Mukhang stress ka nga. Tsaka na ako magtanong sa iyo at baka magwalk-out ka pa! Sayang ang kikitain ko!" natatawa nitong wika.

Agad naman kaming dinala nito sa isang medyo may kalakihang kwarto. Lamesa lang naman ang nandito sa loob nagtataka ako dahil ang alam ko sa isang restaurant tabi-tabi ang lamesa.

Pero dito sa kinaroroonan namin kaming dalawa lang ni Sir Rafael at hindi ko alam ang trip nito.

"Ano ang gusto nyong kainin Dude? Ako na mismo ang mag- aasikaso sa inyo!" natatawa nitong wika habang pasulyap- sulyap sa akin.

"Kung gusto mong mag-enjoy kami sa restaurant mo at kumita ng malaki tigilan mo na ang kakatingin kay Veronica dahil baka masapak na kita!" inis na wika ni Sir Rafael sa kaibigan. Napahalakhak naman ito habang iiling-iling.

"Alam mo, ilang araw lang tayong hindi nagkita pero ang laki na ng ipinagbago mo Dude! Mukhang-----" hindi na ulit natapos ang sasabihin nito ng muling sumagot si Sir Rafael.

"Enough! Tsk! Tsk! Ang daldal!" inis na sagot ni Sir Rafael. Lalo naman natawa si Sir Arthur.

"Ewan ko sa iyo! Sige na nga, ano ang gusto nyong kainin?" tanong ni Sir Arthur.

"Yung best seller niyo!" walang ganang sagot ni Sir Rafael.

Akmang lalabas ng VIP Room ang kaibigan ng muli itong tawagin ni Sir Rafael. Tumayo si Sir Rafael at may kung anong ibinulong sa kaibigan. HIndi ko naman maiwasan ang

mapakunot ang noo ko. Kakaiba talaga ang kinikilos ni Sir Rafael ngayun.

Tumango ang kaibigan at tuluyan ng lumabas dito sa VIP room. Muling bumalik si Sir Rafael sa kanyang upuan habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin. Muli akong nakaramdam ng pagakailang.

"Sir, dapat hindi nyo na po ako inorderan ng pagkain. Busog pa po ako eh. Tsaka nasaan na po sila Madam? Bakit hindi natin sila kasabay ngayun?" tanong ko kay Sir Rafael. Kumurap muna ito.

"Malungkot kumain kapag nag-

iisa lang. Alangan naman panoorin mo lang ako diba? Isa pa balak kong matulog pagdating ng mansion dahil nakakapagod ang trabaho sa opisina." sagot nito at sumandal sa upuan sabay pikit ng mga mata.

Ngayun ko lang ito maiging napagmasdan. Halata nga na gwapo nitong mukha ang pagod kaya nakaramdam ako ng awa para dito kahit papaano.

Nabanggit sa akin ni Madam na ito ang kauna-unahang pagkakataon na nagseryoso sa trabaho si Sir Rafael. Siguro naninibago pa siya.

Muling napadilat ang mga mata

nito ng marinig namin ang mahinang katok sa pintauan. Akmang tatayo ako para pagbuksan iyon pero pinigilan ako ni Sir Rafael sa pamamagitan ng paghawak sa akin kamay.

"Come in!" sigaw nito upang papasukin ang kung sino man ang kumakatok. Nagulat pa ako ng nagsipagpasukan ang tatlong staff na may hila-hilang mga damit na nakahanger.

Akala ko ba restaurant itong napuntahan namin? Bakit may mga damit?

"Good Day Sir, Mam! Ito na po ang mga latest design namin! New Arrival at si Mam pa lang ang unang makakapili nito Sir." magalang na wika ng staff. Lalo akong naguluhan sa takbo ng pangyayari. Wala talagang imposible sa mga mayayaman. Inisa-isa kong tingnan ang mga nakahanger. Ang gaganda ng mga kulay at isang tingin ko lang alam kong kasya sa akin lahat iyun kahit hindi ko isukat.

"Magshopping ka muna habang hinihintay natin ang pagkain" wika ni Sir Rafael. Naguguluhan naman akong napatitig dito.

"Shopping? Pwede pala ang ganitong shopping? Hindi na kailangan pumunta ng store at sila na ang kusang pupunta sa iyo kung saan ka man?" naguguluhan kong sagot. Natawa si Sir Rafael.

"Pwede kapag may pera ka." sagot ni Sir. Hindi ko naman mapigilan na mapakagat sa labi bago sumagot.

"Eh, marami pa po akong damit. Hindi po ba noong nakaraang araw nyo lang ako binilhan?"

pabulong kong sagot. Nahihiya ako sa mga sales staff. Nag- effort pa naman silang dalhin ang paninda dito sa harap namin tapos tatanggihan ko lang.

Napapailing naman akong tinitigan ni Sir Rafael.

Pagkatapos binilingan ni Sir Rafael ang mga ito.

"Pakisabi kay Arthur na ipadeliver sa mansion lahat ng damit na iyan. Bibilhin ko!" sagot ni Sir Rafael. Agad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat.

"Po? Eh Sir...hindi po pwede sagot ko.

"Bakit hindi pwede? Kaya ko naman bayaran lahat iyan." sagot nito. Agad akong umiling.

"Huwag na po Sir! Nakakahiya po! Tsaka bakit niyo ba ito ginagawa?" sagot ko naman. Mukha kasing ini-spoiled nya ako sa mga materyal na bagay.

Ang laki na ng nagastos nya sa akin sa ilang araw na pananatili ko sa mansion. Baka hindi ko na kayang bayaran lahat ng iyun.

"Nope. Ang gusto ko ang masusunod dito Veronica. Sige na ibalot niyo na lahat iyan at ideliver ngayun din sa mansion." sagot ni Sir Rafael. Agad naman nagsitanguan ang mga staff at nagmamadali ng lumabas.

Napasunod naman ang tingin ko sa mga ito. Hindi pa rin ako makapaniwala sa bilis ng pangyayari.

Tulala ako hanggang sa dumating ang inorder nitong pagkain. Kahit gaano pa kasarap ng pagkain sa harap ko bigla akong nawalan ng gana. Ang daming damit noon at mukhang hindi ko naman magagamit lahat. Hayst ano ba ang nangyari sa utak nya. Bakit hindi nya ako pinapakinggan kahit tumatanggi na ako.

"Kumain ka na muna. Mamaya ng kaunti darating ang mga sapatos at bags." wika nito. Napakurap ang mga mata ko sa sinabi nito.

"Po?" Sapatos at bags?" tanong ko. Hindi ito sumagot bagkos tumayo ito at naupo sa tabi ko.

"Bakit ka tulala? Kapag hindi ka kumain hahalikan kita!" bulong nito sa akin. Talagang itinapat nya pa ang bibig nya sa tainga ko kaya napalayo ako ng kaunti dito. Narinig ko naman ang mahina nitong pagtawa.

Wala sa sariling hinawakan ko ang kutsara at tinidor at hinalo ang pagkain. Sa totoo lang busog pa ako pero dahil makulit ang amo ko wala akong nagawa kundi kumain na din.

Hindi naman nagtagal natapos na din naman kami. Agad naman nilinis ang mga pinagkainan sa aming lamesa pero nagulat ako dahil nag-order pa si Sir ng wine. Mukhang wala pa itong balak na umuwi.

"Umiinom ka ba nito?" tanong nito. Agad akong umiling.

"hindi po ako umiinom ng alak." sagot ko

"Hindi ito alak. Wine ito. Dapat ngayun pa lang magsanay ka ng uminom nito dahil balak kong isama ka sa mga parties na dadaluhan ko." sagot nito at nagsalin sa isang maliit ng kopita ng maliit na portion ng alak. Pagkatapos inaabot nya sa akin.

"Taste it! Parang juice lang." wika nito. Agad ko naman inabot at lumagok ng kaunti. Agad akong napaubo dahil hindi ko nagustuhan ang lasa. Lumapit naman ito sa akin sabay tapik ng likod ko.

"Are you ok?" tanong nito. Umiling ako

"Sabi ko sa iyo ayaw ko nyan eh. " sagot ko. Sinimangutan ko pa sya. Natawa ito.

"Sorry. Hindi na kita pipilitin sa susunod. HIndi nga para sayo ang alak at wine." tatawa-tawa nitong sagot. Shocks! lalo siyang naging gwapo sa paningin ko dahil doon. Hindi ko naman maiwasan na irapan ito para mapagtakpan ang kakaibang damdamin na biglang lumukob sa buo kong pagkatao. Hindi ko alam pero habang tumatagal nagiging palagay na ang loob ko sa kanya. Siguro dahil unti-unti na akong nasasanay sa ugali nya.

Himas-himas pa rin ni Sir Rafael ang likod ko ng biglang bumukas ang pintuan. Agad na pumasok ang nakangiting mukha ni Sir Arthur. Kasunod nito ang sales staff na may kung anu- anong hila-hila na naman na paninda. Napasimangot ako.

Heto na naman kami. Magsasayang na naman ng pera si Sir Rafael sa mga bagay na hindi ko naman kailangan.

"So, mukhang nag-enjoy ka dito sa VIP Room Dude ah?' agad na wika ni Sir Arthur. Inayos naman ng mga staff ang mga dala-dala nila. ibat ibang klase ng bags at sapatos. Lahat magaganda!

"Pasalamat ka na lang kasi sa akin. Kikita ka ng malaki ngayung araw." sagot naman ni Sir Rafael. Tumawa ito.

"Sige na Veronica. Mamili ka na or pwede din naman na bilhin mo na ito lahat." tatawa-tawa nitong wika.

"Sir Rafael, pwede po bang isang bag at sapatos lang." bulong ko kay Sir Rafael. Magkukunwari na lang ako na hindi ko gusto ang mga ito para naman matapos na.

"Bilhin mo na lahat ng gusto mo.

Huwag kang magtipid Veronica." Sagot nito at tumayo pa. Sinipat ang mga paninda na nasa harap namin bago muling tumitig sa akin. Pagkatapos sumulyap ito sa suot na relo. Tahimik naman akong nakikiramdam.

"Im tired! Ipadala mo na lahat sa bahay." sagot nito. Pagkatapos ay hinila ako palabas ng VIP room. Naguguluhan naman akong napasunod dito.

"OK Dude! Ipadala ko na lang sa email mo ang total na dapat mong bayaran." sagot ng kaibigan. Tinaas lang ni Sir Rafael ang kamay at tuloy-tuloy na kaming lumabas ng restaurant.

Diretso kami ng parking. Nagulat pa ako sa dala nitong sasakyan dahil sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakakita ng ganito.

Parang laruan ang design at dalawang tao lang ang kasya? Ito ba iyung nababanggit ng mga kaibigan ko sa probensya na sports car?

Agad nyang binuksan ang pintuan at pinapasok ako. Tahimik lang akong naupo hanggang sa nakasakay na ito sa driver sit at binuhay ang makina ng sasakyan.

"Sir, nakauwi na po ba sila Madam?" tanong ko. Napansin ko ang pagngiti nito.

"I dont know. Malalaman natin mamaya pagdating ng mansion. Sa ngayun pagbigyan mo muna ako dahil kanina ko pa ito gustong gawin." sagot nito sabay dukwang sa akin. Nagulat ako sa bilis ng pangyayari. Kinabig nya nito at ginawaran ako ng mainit. na halik sa labi.

Sa pangalawang pagkakaon muli kong natikman ang labi ni Sir Naguguluhan man pero pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas para magreklamo. Nanaig ang kakaibang damdamin na lumulukob sa buo kong pagkatao dahil sa ginagawa nito sa akin. Hindi ko namalayan na unti-unti na pala akong natuto at kusang tumutugon sa halik nito.

Chapter 183

VERONICA POV

Matagal na magkalapat ang aming labi. Pareho kaming sabik sa isat isa at akala mo matagal kaming hindi nagkita. Mapaghanap ang paraan ng paghalik sa akin ni Sir Rafael at kahit na anong katiting sa pagtutol sa pagkatao ko hindi ko naramdaman.

Bagkos nakaramdam ako ng kasiyahan at kakaibang kilig. Parehong habol ang aming hininga ng maghiwalay ang aming labi. May masayang ngiti na nakaguhit sa labi ni Sir Rafael habang tinitigan ako sa mga mata.

Maingat din nitong hinaplos ang aking mukha na siyang nagbigay sa akin ng kakaibang kiliti at ilang sandali pa ay muling naglapat ang aming labi. Saglit lang pala itong lumaghap ng sariwang hangin at walang pakundangan na sinipsip nito ang dila ko.

Naramdaman ko pa ang mga kamay nito na haplos ang likod ko kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng init. Parang may kung anong init ang biglang nabuhay sa buo kong pagkatao dahil sa ginagawa ni Sir Rafael.

Muli akong tinitigan ni Sir Rafael ng maghiwalay ang labi namin. Bigla akong nakaramdam ng hiya. Alam kong nadala din ako sa matinding halikan namin. Nakalimot din ako at tinugon ang halik nito kanina.

"Alam mo bang sobrang ganda mo?" wika nito. Hindi ko naman alam kong ano ang sasabihin ko. Biglang nag-init ang mukha ko sabay yuko. Hindi ko na kayang tagalan pa ang titig nito sa akin. Pakiramdam ko natutunaw ako sa sobrang hiya.

"Tsk! Ang hilig mo talagang yumuko. Hindi ko alam kung mannerism mo lang ba iyan or sobrang mahiyain ka lang talaga." wika nito. Hindi ako nakaimik. Nahihiya pa rin ako sa mga nangyari. Maraming katanungan ang naglalaro sa isipan ko. Bakit ba ang hilig niyang halikan ako?

"Sorry po. Nahihiya po kasi sa nangyari sa atin? Bakit po ba lagi mo na lang akong hinahalikan?" lakas loob kong sagot dito. Nakita ko ang paguhit ng ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Because you're so pretty Veronica. Nakaka-addict ka alam mo ba iyun?" masuyo nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na titigan ito sa mga mata. Kita ko ang sinceredad sa sinasabi nito kaya nakaramdam ako ng kilig.

"Po? Hala hindi naman po ako drugs para maaddict kayo sa akin Sir." sagot ko. Narinig ko ang mahinang pagtawa nito.

"I know! Pero mas higit ka pa doon Veronica! Parang idinuduyan ako sa alapaap tuwing natitikman ko ang labi mo. Alam mo bang ikaw pa lang ang kauna-unahang babaeng hinalikan ko sa labi at gusto kong ulit-ulitin iyun." wika nito.

"Bakit po? Hindi po ba marami kayong naging girlfriend? Ayaw po ba nilang magpahalik sa iyo? Hindi naman po kayo bad breath. Ang bango nga ng hininga niyo eh." madaldal kong sagot. Huli na ng marealized ko ang mga salitang lumabas sa labi ko. Parang gusto ko na naman tuloy kutusan ang sarili ko. Dapat talaga pinag-iisipan ko muna ang mga sasabihin ko eh. Lalo na kapag ang amo ko ang kaharap ko.

"Not like that! Sabihin na lang natin na iba ka sa kanila." sagot nito habang titig na titig sa akin. Napalunok naman ako bago ibinaling ang tingin sa labas ng kotse. Hindi ako sumagot pa. Bigla tuloy akong napaisip na baka may nakakita sa halikan namin kanina. May mangilan-ngilang tao pa akong nakikitang paroon at parito sa labas.

"Dont worry, hindi tayo nakikita dito sa loob ng kotse. Tinted ang loob nito kaya walang nanonood sa atin habang naghahalikan tayo kanina." masuyo nitong wika. Nagulat pa ako ng dumantay ang palad nito sa legs ko. Hindi ko namalayan nakalilis pala ang laylayan ng dress na suot ko. Kita ang kalahating hita ko kaya wala sa sariling tinanggal ko ang kamay ni Sir at dali- daling tinakpan ang na-exposed kong hita. Narinig ko pa ang mahina na pagtawa nito bago umayos ng upo.

"I think we need to go home. Gustuhin ko man na mas higit pa sa halik na pinagsaluhan natin kani-kanina lang, hindi maari. Gusto kong igalang ang pagiging babae mo Veronica. Tuparin mo lahat ng mga pangarap mo. Promise nandito lang ako para suportahan ka." muling wika nito habang hinahaplos ang aking mukha. 

Ilang saglit pa ako nitong tinitigan bago itinoon ang attention sa manibela at pinaarangkada ang sasakyan. Tahimik lang kami buong byahe hanggang sa nakarating kami ng mansion.

Pagkahinto ng sasakyan ay agad itong bumaba pagkatapos ay agad akong pinagbuksan ng pintuan. Hinawakan pa ako nito sa kamay hanggang sa makalabas ako.

Akmang magpapaalam na sana ako ng mapansin ko ang papalapit na si Elijah. Malapad ang pagkakangiti nito habang palipat-lipat ng tingin sa aming dalawa ni Sir Rafael.

"Saan kayo galing Tito? Bakit hindi nyo man lang ako isinama?" agad na wika nito. Bigla naman sumeryoso ang mukha ni Sir Rafael.

"Galing opisina. Bukas pwede kang sumama sa akin para tulungan ako sa mga trabaho ko doon.' bakas ang inis sa boses ni Sir Rafael na wika nito. Agad naman gumuhit ang ngiti sa labi ni Elijah.

"Opisina? Sa ganitong oras? Halos alas nwebe na ng gabi galing pa kayo ng opisina at kasama pa talaga si beautiful Veronica?" wika nito.

"Tsk! Lets go Veronica! Huwag mong pansinin at baka mahawaan ka sa kabaliwang ng lalaking iyan." sagot ni Sir Rafael sabay hila sa kamay ko. Agad naman tumawa si Elijah at hinawakan din ako sa kamay.

"Teka lang Uncle. Hayaan mo muna

kaming mag-usap ni Veronica. Mauna ka ng pumasok sa mansion. Dito muna kami...hindi ba Beautiful Veronica?' wika nito sabay kindat sa akin. Naramdaman ko naman ang lalong paghigpit ng hawak ni Sir Rafael sa mga kamay ko. Mukhang wala itong balak pagbigyan ang pamangkin. 

"Hmmm Elijah, next time na lang tayong mag-usap. Pagod na din kasi ako eh. Maghapon akong nasa labas." sagot ko. Lumawak naman ang pagkakangiti nito tsaka tumango. Laking pasalamat ko dahil binitawan na din nito ang kamay ko.

"Sige...bukas na lang. Tamang tama, sa hapon pa ang pasok ko sa school. Marami tayong time para makapag- kwentuhan." sagot nito at halatang gustong iparinig sa kanyang Uncle. Napailing naman si Sir Rafael at hinila ako nito. Wala na akong nagawa pa kundi ang sumunod na sa kanya. Baka kasi mag-alburuto na naman ang dragon at malalagot pa ako.

Mukhang nasira ang mood nito pagkakita sa pamangkin. Hay ang bilis talaga magbago ng ugali nya. Minsan mabait...minsan naman saksakan ng sungit.

"Pagkaakyat namin ay akmang

pupunta na ako sa kwarto ko ng tawagin ako nito. Agad naman akong napalingon.

"Ayaw kong nakikita na nakikipag-

close ka kay Elijah. Hanggat maari, iwasan mo sya lalo na kapag wala ako.' wika nito sa seryosong boses. Hindi ko naman maiwasan ang magtaka.

"Bakit po? Mukhang mabait nama po siya. Tsaka friendly." sagot ko. Napansin ko ang pagkunot ng noo nito at halatang hindi nya nagustuhan ang aking sinasabi.

"Kahit na! Basta ayaw kong makipag-usap ka sa kanya." sagot nito at agad akong tinalikuran. Hindi ko naman maiwasan ang mapasimangot. Umandar na naman ang kasungitan nito. Bahala na nga siya.

Agad akong pumasok sa loob ng kwarto. Pagod na din ako at gusto ko ng matulog. Hindi na muna ako ngayun magpupuyat dahil baka dumating na ang magto-tutor sa akin bukas. Si Mam Arabella daw ang bahalang maghanap at papupuntahin na lang daw agad dito sa mansion.

Naglinis lang ako ng katawan at nagpalit ng damit pantulog at nahiga na din ako sa kama. Nakangiting nagpagulong-gulong pa ako upang damhin ang lambot nito ng sumagi sa isip ko ang aking pamilya. Kumusta na kaya sila Nanay at Tatay. Pati na din ang mga kapatid ko? Hayst sana ayos lang sila. Hindi ko alam kung kailan ko sila mapapadalhan ng pera. Hindi na din kasi ako umaasa na bibigyan nila ako ng sahod dito sa mansion dahil hindi naman ako nagtatrabaho katulad ng isang normal na kasambahay.

Bakit kasi ayaw nila Madam pagtrabahuin ako. Pwede ko naman pagsabayin ang pagtatrabaho at pag- aaral kung tutuusin. Nahihiya na din akong kausapin sila Madam tungkol dito. Baka bigla nilang bawiin ang pagkakataon na makapag-aral ako kung kukulitin ko pa sila tungkol sa bagay na ito.

Sinipat ko ang cellphone ko. Hindi ko maiwasan na malungkot dahil gusto kong iadd sa facebook si Ate Ethel kaya lang hindi ko ito ma-search. Siguro ibang pangalan ang gamit nya. Gusto ko sanang malaman ang number nila sa probensya para makausap ko sila Nanay at Tatay.

Pwedeng manghiram sila Nanay at Tatay ng cellphone sa pamilya ni Ate Ethel doon. Magkalapit lang ang aming bahay at masasabing mababait naman sila at naiintindihan ang aming sitwasyon. Noong nasa boarding house pa ako ni Ate Ethel, palagi kong nakakausap ang pamilya ko.

'Dapat talaga hiningi ko na lang ang number na iyun eh. Kumusta na kaya sila Nanay at Tatay...Miss na miss ko na sila." naisip ko habang ipinikit ko ang aking mga mata. Agad naman akong nakatulog

Chapter 184

VERONICA POV

Kinaumagahan.....

Alas sinko pa lang ng umaga ay gising na ako. Agad akong bumangon sa higaan at naglipit. Inayos ko ang sapin ng kama at nagpasya ng pumasok sa loob ng banyo para maligo.

Gusto kong agahan ang pagbaba. Nakakahiya kung mauna na naman sila Madam sa dining area.

Mabilisang ligo lang ang ginawa ko. Kinuskos na ang balat ko kahapon sa salon at pakiramdam ko tanggal na ang lahat ng libag ko sa katawan. Agad akong naghagilap ng damit na isusuot sa walk in close. Pagkatapos kong magbihis ay agad kong sinipat ang sarili ko sa salamin.

Kahit papaano may nakikita na akong pagbabago sa balat ko. Kuminis na din ako at pumuti. Sabi ng staff sa salon na pinuntahan namin kahapon sunog lang daw sa araw ang balat ko kaya hindi pantay. Pero makikita naman agad ang result sa mga susunod na araw.

Naglagay lang ako ng lotion sa buo kong katawan bago nagpasyang bumaba. Tahimik pa ang buong paligid at nakaramdam pa ako ng tuwa ng maabutan ko si Ate Maricar sa dining area. Abala ito sa pag-aayos ng mga pagkain sa lamesa at agad na napangiti ng mapansin ang pagdating ko.

"Good Morning Veronica! Ang aga mo ngayun ah?"agad na bati nito akin. Agad akong ngumiti dito.

"Gusto ko kasing tumulong sa paghahanda ng lamesa Ate." sagot ko. Agad itong umiling. Halatang hindi sang-ayon sa sinabi ko.

"Naku iyan ang huwag mong gawin! Ayaw ko pang mawalan ng trabaho noh? sagot nito. Nagtaka naman ako "Mawalan? OA naman!" pabiro kong sagot.

"Oo nga! Kabilin-bilinan ni Sir Rafael na huwag kang gumawa ng kahit na anong trabaho dito sa mansion. Hindi din pwedeng utusan ka dahil malalagot kong sino man ang mahuhuli." sagot nito Nagulat naman ako.

"Ganoon ba? Grabe naman si Sir Rafael. Ano na lang pala ang gagawin ko ngayun?" sagot ko.

"Maupo ka na diyan! Matatapos na din ako at ilang sandali lang at nandito na din sila Madam at Sir." sagot nito.

Wala na akong nagawa pa kundi umupo na sa palagi kong pwesto. Ayaw ko ng ipilit ang gusto ko. Baka matulad pa si Ate Maricar sa mga natanggal na katulong noong nakaraang araw.

Mabait pa naman ito at hindi kaya ng konsensya ko na mawalan ito ng trabaho dahil sa akin.

Ilang saglit pa at dumating na din sila Madam at Sir. Kasunod ng mga ito sila Sir Rafael at Elijah. Tumayo pa ako para batiin sila pero pareho nila akong sininyasan na bumalik na sa pagkakaupo.

"Rafael, hindi na ako sasama ngayun sa opisina. May pupuntahan kami ngayun ng Mommy mo." nasa kalagitnaan na kami ng pagkain ng magsalita si Sir Gabriel.

"Okay lang Dad. Kaya ko naman po! Isa pa nandyan naman si Kuya Christian para alalayan ako." sagot naman ni Sir Rafael. Seryoso ang mukha nito at ilang beses kong napansin ang pagsulyap nito sa akin.

"Tumawag sa akin kahapon si Arabella. May nakausap na daw siyang tao na pwedeng magtutor kay Veronica. Magaling daw iyun at marami na daw syang nahawakan na mga istudyante na katulad ni Veronica. Magaling magturo at sigurong maipapasa ni Veronica kung sakaling kumuha na siya ng exam sa Alternative Learning System (ALS)." mahabang wika ni Madam Carissa sabay sulyap sa akin.

"Well, basta magaling magturo walang problema. Baka may bonus pa sya sa atin kapag matutukan nya si Veronica. Pwede naman sya pumasok sa Villarama University pero kailangan pa rin nyang dumaan sa proseso." sagot

naman ni Sir Rafael.

"Dont worry Veronica...kapag maipasa mo ang ALS doon ka na din mag-enroll sa School na pinapasukan ko para sabay tayo." sabat naman ni Elijah. Agad ko namang napansin ang biglang pagsimangot ni Sir Rafael.

"Next year pa iyun! Matagal na paghahanda ang gagawin ni Veronica kaya imposible iyang sinasabi mo."

sagot naman ni Sir Rafael.

"Kahit na! Ibabagsak ko lahat ng subjects ko ngayung taon para mahintay si Veronica." tatawa-tawang sagot ni Elijah.

"Haayyy naku, subukan mo lang at malalagot ka talaga sa Mommy mo." sagot naman ni Madam Carissa. Galit na tumitig si Sir Rafael kay Elijah at tumayo na din ito at nagpaalam sa mga magulang.

"Mom, Dad...aalis na po ako." wika nito sabay halik sa pisngi ng Ina. Lumapit pa ito sa ama at tinapik ito sa balikat. Sumulyap sa akin at tuluyan ng lumabas ng dining area. Nakahinga naman ako ng maluwag dahil doon.

"Siya nga pala Veronica, may gusto ka bang puntahan ngayun? Sulitin mo na ang mga panahon na free ka pa dahil kapag mag-umpisa na ang pag-aaral mo madalang ka na lang makakalabas ng mansion." wika ni Madam. Sandali naman akong napaisip. Bigla kong naalala si Ate Ethel. Kailangan ko pa palang hingin ang number nila sa probensya para makausap sila Nanay at Tatay.

"Ayos lang po ba na puntahan ko po muna ang kaibigan ko? May gusto lang po kasi akong kunin sa kanya." nahihiya kong sagot. Kinapalan ko na ang mukha ko total naman siya ang nag-offer sa akin tungkol sa bagay na ito. Pagkakataon ko na para matawagan sila Nanay at tatay kung sakali.

"Well, ayos lang naman. Teka alam mo ba kung paano puntahan ang kaibigan mo?" tanong ni Madam. Nahihiya naman akong umiling.

"Mama ako na ang bahalang sumama sa kanya. Mamayang hapon pa ang pasok ko at pwede namin saglitin ang kaibigan nya.' sagot naman ni Elijah sa kanyang mabait na Lola.

"Well, kung ganoon ba naman ayos lang sa akin. Basta mag-ingat kayo." sagot ni Madam Carissa. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti dahil sa tuwang nararamdaman.

"Bweno, maghanda na kayo. Agahan nyo ang alis para makabalik kaagad kayo." wika ni Madam. Tatayo na sana ako mula sa pagkakaupo ng biglang pumasok si Ate Maricar.

"Madam, nandyan po ang mga staff ni Sir Arthur sa labas. Dala na po nila ang mga pinamili ni Sir Rafael para kay Veronica kahapon." agad na wika ni Ate Maricar. Agad naman akong nakaramdam ng hiya ng maisip ko ang mga gamit na pinamili na naman kahapon ni Sir Rafael para sa akin. Hayst bakit ang aga naman nilang dinilever. Tsaka totoo pala ang shopping na iyun? Seryoso talaga si Sir Rafael na bilhin lahat ng mga damit, bags at sapatos?

Ipaderetso nyo na lang sa kwarto ni Veronica. Sige na Iha, asikasuhin mo muna ang mga iyun pagkatapos pwede na kayong umalis ni Elijah." wika ni Madam. Mukhang wala lang naman dito na malaman na pinagshopping na naman ako ng anak nito. Ang laki na ng nagastos nila sa akin at hindi ko alam kung paano mababayaran ang mga iyun.

"Thank you po Madam, Sir!" nahihiya kong wika. Tanging ngiti lang naman ang naging sagot nila kaya nagmamadali na akong lumabas ng dining room para puntahan ang mga taong may dala ng mga damit na binili ni Sir Rafael para sa akin.

Pagkalabas ko ng mansion ay agad kong nakasalubong ang mga staff na nag-assist sa amin kahapon. Marami silang bitbit at agad silang ngumiti ng makita ako.

Agad akong umakyat ng kwarto habang nakasunod sila. Nahihiya man pero wala na akong magagawa pa. Sa susunod hindi na talaga ako papayag na bibilhan pa ako ni Sir Rafael ng mga ganitong bagay. Ilan ba ang katawan ko para bilhan niya ng ganito karaming damit at bags. Dapat pala sinunod ko na lang ang gusto nito kagabi na piliin ang mga nais ko. Hindi sana ganito karami ang ideneliver ngayun. Para tuloy akong magtayo ng sariling shop sa sobrang dami nito.

Natapos din naman nila kaagad ang pagpasok ng mga damit sa kwarto ko. Agad na din silang nagpaalam kaya nagpasya na lang akong magbihis na muna para makaalis na kami ni Elijah. Mamaya ko na lang ilalagay sa walk in closet ang mga bago kong damit.

Kakatapos ko lang magpalit ng damit ng marinig ko ang pagtunog ng cellphone ko na nasa ibabaw ng kama. Agad ko itong kinuha at sinagot.

"Hello?" nag-aalangan kong wika. Agad ko naman narinig ang boses ni Sir Rafael sa kabilang linya.

"BAkit ang tagal mong sumagot?" bakas ang inis sa boses na tanong nito. Saglit akong natameme. Ano na naman kaya ang kailangan nito?

"Ano na? Magsasalita ka pa ba dyan? Kanina pa ako tawag ng tawag sa iyo pero hindi ka sumasagot. Nasaan ka ba? Busy ka ba sa pakikipag-kwentuhan kay Elijah?" muling wika nito. Agad naman akong napailing kahit na alam kong hindi nya ako nakikita.

"Naku, hindi po Sir. Ngayun ko lang po kasi napansin ang tawag nyo. Dumating kasi ang mga binili mong damit kagabi kaya inassist ko muna sila. " sagot ko. Saglit itong natigilan pagkatapos narinig ko ang mahina nitong pagbuntong hininga.

"Ganoon ba? Akala ko kung ano ang pinagkakaabalahan mo ngayun diyan. Tandaan mo ang sinabi ko....iwasan mo si Elijah!" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapasimangot ng maalala ko na si Elijah ang kasama ko mamaya para puntahan si Ate Ethel.

"Eh Sir...siya po ang sasama sa akin mamaya para puntahan si Ate Ethel eh. Nagpaalam na kami kay Madam at pumayag naman po siya." sagot ko. Mahabang katahimikan ang namayani kaya muli akong kinabahan. Ilang saglit lang ay muli itong nagsalita.

"Bakit siya? Pwede ka namang magpadrive sa driver ah?" sagot nito. Halatang galit na ito.

"Eh, siya kasi ang nagsabi kanina ng nabanggit ko kay Madam ang balak ko ngayung araw eh." sagot ko.

"Ipagpaliban mo muna ang balak mo ngayung araw. Sasamahan na lang kita sa weekend." sagot nito. Muli akong umiling. Hindi ako papayag.

"Ayaw ko po. Gusto ko ngayun na dahil nabanggit sa akin ni Madam na baka magiging abala na ako sa mga susunod na araw." sagot ko sabay patay sa tawag nito dahil narinig ko na ang boses ni Elijah sa labas ng kwarto ko.

Chapter 185-

RAFAEL POV

"Sa sobrang inis pabagsak kong inilapag ang cellphone sa table ko. Gigil na gigil ako kay Veronica. Imagine, binabaan ako ng tawag? Hindi man lang pinatapos ang sasabihin ko pa sana. Ang lakas ng loob nyang gawin sa akin iyun.

"Rafael! Hello! Nakikinig ka ba?" naputol lang ako sa matinding pag- iisip tungkol kay Veronica ng marinig ko ang boses ni Kuya Christian. Nakakunot ang noo nito habang nakatitig sa akin. Hindi ko man lang namalayan ang pagpasok nito sa loob ng aking opisina dahil okupado ni Veronica buong sistema ko.

"Yes...Bakit?" Tanong ko. Napailing ito.

"Ano ba ang problema at hindi ka

makapag-focus? Maayos naman ang performance mo kahapon pagkatapos ngayun para kang lutang. May problema ba?" tanong nito. Agad akong umiling habang pilit na iwinawaksi sa isipan ko ang tungkol kay Veronica.

"What is it?" wala sa sariling tanong ko.

! Hindi ka nga nakikinig. I said may meeting tayo kay Mr. Choe sa Havas Hotel mamayang lunch kaya magready ka. Gusto ka nyang ma-meet as a incoming CEO ng Villarama Empire." sagot nito. Agad akong tumango.

"Noted! Dont worry Kuya, hindi ko kayo bibiguin. Magiging isang magaling akong CEO ng Villarama Empire." sagot ko. Agad naman sumilay ang masayang ngiti sa labi nito.

"Good! Mukhang buo na ang loob mo para tuluyang hawakan ang Villarama Empire. Halos ilang taon din kitang hinintay bago maging ready. As a bunso ng pamilya nakaatang sa iyong balikat lahat ng responsibilidad na dapat mong manahin sa ating pamilya. Malaki ang tiwala ko sa iyo Rafael, magiging magaling kang CEO katulad ni Daddy." sagot nito.

"At bago mangyari iyun, kailangan ko ang mahaba mong pasensya ng patuturo sa akin Kuya." sagot ko naman. Tumawa ito pagkatapos ay tinapik ako sa balikat.

"I am willing Rafael, Ngayun pa ba ako mag-iinarte gayung ilang araw na lang makakaalis na din ako sa anino ng Villarama Empire at matututukan ko na ang negosyong pilit na itinayo ni Carmela?." natatawa nitong wika. Napailing naman ako. Matagal ko nang alam ang tungkol dito at kahit na ayaw aminin ni Kuya Christian alam kong silang mag-asawa ang nagpalago ng negosyong iyun. Pilit na hinahati ni Kuya ang oras sa pagitang ng Villarama Empire at ng sariling kompanya.

Iyun ang hindi ko maintindihan. Nagtayo ng malaking negosyo si Ate Carmela gayung alam naman nito kung gaano kaabala si Kuya Christian sa pagpapalakad ng Villarama Empire. Kaya naman pagka graduate ko pa lang two years ago, pinipilit na nila akong palitan si Kuya dahil nahihirapan na daw si Ate Carmela na pamahalaan mag -isa ang kumpanya lalo na at lumalaki

na ang triplets nilang anak at ang

bunso na si Alex.

"Thank you Kuya. Pakisabi kay Ate Carmela na hindi matatapos ang buwan na ito masusulo ka din nya ulit. "natatawa kong wika. Napahalakhak naman si Kuya Christian. Mukhang masayang masaya ito ngayun. Hindi katulad noon na kapag nakikita ako sa

mansion lagi akong inaasikan at sinasabihan na wala daw direksyon ang buhay ko.

Well, hindi ko naman ito masisisi. Talagang pasaway naman ako noon pa. Siguro masyado akong na-spoiled nila Grandpa and Grandma noon. Dagdagan pa na nakuha ko ang buong attention nila Mommy at Daddy dahil nga bunso ako at hindi nila inaasahan ang pagdating ko sa buhay nila. Ang alam ko ayaw na ni Daddy na muling mabuntis si Mommy dahil sa issue sa puso nito noon. Kaya lang biglang naghimala ang langit at nabuo ako kaya naman nakalimutan nila akong desiplinahin ng maayos at lahat ng gusto ko ibinibigay nila.

Muling sumagi sa isip ko si Veronica. Lagot talaga sa akin ang babaeng iyun mamaya pag-uwi ko. Tuturuan ko siya ng leksyon para hindi nya na uulitin ang ginawa nyang pambabaliwala sa akin.

"So, balik na ako sa opisina ko. Pupuntahan ka na lang ni Jacob mamaya para i-remind sa pag-alis natin." nakangiting wika ni Kuya Christian at agad na itong naglakad palabas ng opisina ko. Naiwan naman akong muling itinoon ang buo kong attention sa mga papeles na naiwan sa lamesa ko. Kailangan kong pag-aralan ang lahat bago pirmahan. Laging pinapaalala sa akin si Daddy na mahalaga ang bawat pirma ng isang Villarama kaya mag-iingat ako.

VERONICA POV

"Sigurado ka ba na dito sa lugar na ito nakatira ang Ate Ethel mo?" tanong sa akin ni Sir Elijah habang nakatingala sa isang lumang gusali. Parang kaunting ihip ng hangin na lang bibigay na ang buong building at ang dinig ko noon pa ay pinapaalis na lahat ng mga tenant sa lugar na ito kaya lang nagmatigas sila. Bagkos pinagkakakitaan pa nila sa pamamagitan ng pagpapa-upa.

"Oo nga po! Alam mo bang halos dalawang linggo din akong tumira diyan." sagot ko. Napailing naman ito at halata sa kanyang mukha na hindi nito nagustuhan ang lugar na pinuntahan namin. Sabagay lumaking mayaman si Elijah kaya normal lang sa kanya ang makaramdam ng ganito.

"Hintayin mo na lang ako dito Elijah. Ako na lang ang papasok sa loob." wika ko. Luminga-linga muna ito sa paligid bago sumagot.

"Mukhang safe naman ang kotse dito sa kinapaparadahan natin. Samahan na kita at baka kung ano pa ang mangyari sa iyo dyan sa loob. Malalagot pa ako kay Uncle kapag mangyari iyun." sagot nito at bumaba na ng kotse. Agad itong naglakad sa gawi ko at binuksan ang pintuan. Agad naman akong bumaba pagkatapos magpasalamat.

"Sure ka? Baka naman hindi ka sanay sa ganitong lugar Elijah. Nakakahiya sa iyo." sagot ko.

"Ayos lang. Magandang experience ito kung sakali." sagot nito at sinigurado muna nitong naka-lock ang pintuan ng kotse tsaka sabay na kaming naglakad patungo sa lumang building.

"Parang lumang condo or hotel?" narinig ko pang wika ni Elijah. Hindi ko na lang pinansin dahil hindi ko naman naintindihan ang ibig nitong sabihin.

"Bakit dito pinili ng Ate mo tumira? Marami namang matitinong bahay dito sa Manila ah?" muling wika nito. Saglit akong nag-isip bago sumagot.

"Mura daw kasi dito kahit na

mabunganga ang landlady nila." sagot ko at nag-umpisa ng humakbang sa hagdan. Nasa fourth floor pa ang kwarto na inuupahan ni Ate Ethel kaya kailangan namin ng medyo mahaba- habang pasensya bago makarating doon.

"Teka lang. Wala bang elevator dito?" narinig ko pang wika ni Elijah.

"Wala po eh. Hayaan mo na Elijah. Malapit lang naman ang kwarto ni Ate Ethel. Nasa fourth floor lang." sagot ko. Agad itong napahinto sa paghakbang sa bawat baitang ng hagdan at hinarap ako.

"Fourth floor? Tapos maghahagdan lang tayo? Nagbibiro ka ba?" wika nito. Halata na sa mukha nito ang pag- aalangan. Tumingala pa ito ng marinig namin na may mga pababang yabag kaya gumilid kami.

"Oo nga. Sabi ko naman sa iyo huwag ka ng sumama eh. kaya ko naman. Sanay na ako sa lugar na ito." sagot ko at nag-umpisa na ulit sa paghakbang. Hindi na sumagot si Elijah at tahimik lang itong nakasunod sa akin.

Pagdating sa fourth floor pareho na kaming pawisan. Kitang kong nabasa ang suot na tshirt nito dahil sa pawis. Wala kasing pumapasok na sariwang hangin sa dinaanan namin kaya naman kahit ako tagaktak na din ang pawis sa noo ko.

"Pambihira! Kinaya ng kaibigan mo ang tumira sa patapon na building na ito?" muling wika nito habang habol ang hininga. Sumimangot naman ako. May pagkalaitero din pala itong si Elijah. Sabagay, hindi marahil ito makapaniwala na may mga kababayan siyang hindi katulad sa kanilang mapalad na ipinanganak na mayaman. Hindi marahil nito alam na maraming tao ang nagtitiis dahil sa hirap ng buhay.

Pagdating ng fourth floor ay agad kong hinanap ang unit number kung saan nakatira si Ate Ethel. Banayad akong kumatok at tumampad sa mga mata ko si Aling Bebang...ang matapang na landlady sa unit na ito.

"Veronica? Mabuti naman at bumalik ka. Babayaran mo na ba ang utang mo sa pagtira dito? Hindi pa binayaran ni Ethel noong nakaraan dahil kapos daw sya." agad na salubong nito sa akin. Natameme naman ako sabay yuko

Pasensya na po Aling Bebang. Wala pa po kasi ang sweldo ko eh. Hayaan nyo po kapag sumahod ako iaabot ko kaagad sa iyo." sagot. Agad naman itong sumimangot.

"Eh, halos dalawang linggo kang tumira dito Veronica. Hindi pwedeng thank you na lang iyun dahil nagko- consume ka ng kuryente at tubig." wika nito sa galit na boses. Nanlilisik na din ang mga mata nito kaya nakaramdam ako ng takot.

"Ha-hayaan nyo po Aling Bebang. Kapag magkapera ako ibibigay ko kaagad sa iyo." halos maiyak kong sagot.

'Hayyy naku! Pangako---pangako--- pangako!" wika nito. Hiyang-hiya naman ako

"Tsk! Bakit po? Magkano ba ang utang ni Veronica?" nagulat pa ako ng biglang nagsalita si Elijah. Napabaling naman ang attention ni Aling Bebang dito at sinipat ng tingin si Elijah.

"One --five! Babayaran mo?" sagot ni Aling Bebang habang nakataas ang kilay. Napansin ko naman ang pagdukot ni Elijah sa kanyang wallet at naglabas ng pera.

"Ayan....dalawang libo iyan. Siguro naman sapat na iyan sa utang ni Veronica?" wika nito sabay abot sa pera. Agad naman gumuhit ang masayang ngiti sa labi ni Aling Bebang at niluwagan sa pagkakabukas ang pintuan ng unit. Hudyat iyun na pwede na kaming pumasok.

Agad ko naman hinila si Elijah papasok. Nagpasalamat ako kay Aling Bebang na noon ay biglang naging mabait bago naglakad patungo sa kwarto ni Ate Ethel. Kumatok ako ng makailang ulit bago ko narinig ang pagtunog ng lock sa loob ng kwarto at ang dahan-dahan na pagbukas ng pintuan.

"Ate!" masaya kong wika ko dito ng magkaharap na kami. Agad na nanlaki ang kanyang mga mata habang tinititigan ako.

"Veronica?" tanong nito. Agad akong tumango at yumakap dito. Ilang saglit lang ay kumalas din ako at nakangiti itong hinarap.

"Kumusta ka na? Naku halika, pasok muna kayo!" wika nito sabay sulyap kay Elijah. Agad kaming pumasok ni Elijah samantalang si Ate Ethel naman ay nagmamadaling itinupi ang kumot na nasa kanyang higaan.

" Ito ang bahay mo?" narinig ko pang tanong ni Sir Elijah habang inililibot ang tingin sa paligid. Kita sa gwapo nitong mukha ang pagdisgusto sa mga nakikita sa paligid.

'Nangungupahan lang dito si Ate Ethel. Mura nga kasi at malapit lang sa work nya kaya ayos na din." sagot ko. Hindi ito umimik bagkos malakas na napabuntong hininga.

"Sino ba iyan?" narinig kong bulong ni Ate Ethel sa akin.

"Isa sa mga amo ko. Si Elijah." sagot ko. Agad na nanlaki ang mga mata ni Ate Ethel habang nakatitig sa mukha ni Elijah?

"Ta-talaga? Bakit isinama mo dito? Mukhang na-shock sya sa mga nakikita sa paligid." bulong nito.

"Talagang na-shock ako. Tirahan pa ba ito ng tao?" tanong ni Elijah. Agad na rumihistro ang pagkapahiya sa mukha ni Ate Ethel.

"Teka..napadaan ka yata. May naiwanan ka ba?" tanong ni Ate Ethel sa akin. Halatang hindi na ito komportable sa presensya ni Elijah kaya naman sinabi ko na agad ang kailangan ko dito.

"Hihingiin ko sana ang number ni Tiyang Tasing. Iyun kung ayos lang sa iyo para matawagan ko sila Nanay at Tatay. Miss na miss ko na kasi sila eh." wika ko. Agad ko pang inilabas ang cellphone ko at ipinakita dito.

"Wow, ang ganda naman ng Cellphone mo. Buti ka pa nakabili kaagad. Siguro malaki ang offer na sahod sa iyo noh?"

agad na wika ni Ate Ethel. Napangiti naman ako.

"Mababait ang mga amo ko. Tsaka bigay lang din sa akin ang cellphone na ito." sagot ko naman. Gulat naman itong napatitig sa akin at kay Elijah.

"Hindi siya ang nagbigay sa akin nito.... ang Uncle nyang masungit." muli kong wika habang hindi mapigilan ang mapangiti. Agad naman na napatango si Ate Ethel at kinuha na din ang cellphone nito para hanapin ang number nila Nanay Tasing.

Naging mabilis ang pagpapalitan namin ng number. Inadd ko na din sa facebook ko si Ate Ethel kaya tuwang tuwa ako. Sa wakas may makakausap na din ako palagi.

"Saan ka ba nagtatrabaho?" natigil lang kami sa pag-uusap ng muling sumabat si Elijah. Sumulyap muna sa akin si Ate Ethel bago sumagot.

"Sa Haraya Mall po Sir.' magalang na sagot ni Ate Ethel. Kahit mukhang naging bastos na si Elijah sa harap ni Ate Ethel mabait pa rin ang pakikitungo niya dito.

Muling kinuha ni Elijah ang kanyang wallet at may kung anong maliit na papel na ibinigay kay Ate Ethel.

"Mag-apply ka dyan! Malaki ang bigayan ng sweldo dahil nasa loob ng Villarama shopping center ang shop. Isa pa may pa-free accomodation sila sa mga taong walang matirhan." sagot ni Elijah. Nakita ko ang pagkagulat sa mukha ni Ate Ethel.

"Ta-talaga po? Naku salamat po! Alam nyo po bang maraming nangangarap na makapagtrabho sa Villarama shopping center?" maluha-luhang wika ni Ate Ethel. Hindi ko naman maiwasan ang magtaka.

"Kung ganoong mag-apply ka kaagad diyan! Pasalamat ka at naawa ako sa kalagayan mo eh. Isa pa hindi bagay sa isang katulad mo ang tumira sa ganitong lugar. Baka mapahamak ka!" sagot nito.

"Naku! Maraming salamat po talaga Sir! Hulog po kayo ng langit sa akin! Salamat po!' naiiyak na sagot ni Ate.

Muli akong napatitig kay Ate Ethel. Kung tutuusin maganda naman talaga si Ate. Isang taon lang naman ang agwat ng edad nito sa akin at kaya ko lang ito tinatawag na Ate dahil iyun ang nakanasanayan ko noong nasa probensya pa kami.

Medyo maayos ang pamumuhay nito kumpara sa akin dahil kahit papaano nakatapos ito ng hanggang high school. Iyun nga lang hindi na ito nakapag-college dahil hindi na daw kaya ng kanyang pamilya. Pero kahit ganoon pa man hindi pa rin naging

hadlang iyun para maging magkaibigan kami.

"Lets go na Veronica. Nagtext sa akin si Uncle. Galit dahil pinatayan mo daw sya ng tawag kanina." muling wika ni Elijah. Hindi ko naman maiwasan na kabahan dahil sa sinabi nito.

Nagmamadali kaming nagpaalam kay Ate Ethel at lumabas na sa lumang gusaling iyun para lang madismaya pagdating namin kung saan iniwan ang nakaparadang sasakyan.

Chapter 186

VERONICA

anak ng" narinig kong bulyaw ni Elijah habang nakatingin sa sasakyan. Hindi ko naman mapigilang mapangiwi ng sipatin ko ang sitwasyon ng kotse nito. Basag ang salamin at wala na ang dalawang gulong. Mukhang

pinagtripan at ninakaw ang mga

natanggal na gulong.

"Sabi ko naman sa iyo na hintayin mo na lang ako dito eh." wala sa sarili kong wika. Narinig ko pa ang malakas na buntong hininga ni Elijah habang palinga-linga sa paligid.

"Paano tayo makakauwi nito? Hayst kainis! Hindi ko akalain na marami palang magnanakaw sa lugar na ito." napapailing na sagot.

"Paano ngayun iyan? Hindi na tatakbo ang sasakyan. Dalawa na lang ang gulong eh." sagot ko naman. Tumitig muna ito sa akin bago sumagot.

"Lagot ako nito kay Uncle. Sandali lang, tatawagan ko ang kakambal ko. Wala akong choice kundi hingan sya ng tulong kahit hindi kami magkasundo." sagot nito habang inilalabas ang cellphone. Naiwan naman akong nakamasid lang sa sitwasyon ng kanyang sasakyan.

Kahit papaano nakaramdam ako ng guilt. Kung hindi sana ako nagpumilit na pumunta sa lugar na ito hindi sana mangyayari ito. Mapapagastos pa tuloy si Elijah sa pagpapagawa ng kotse nya.

"Ayos na. Hintayin na lang natin dito ang kakambal ko at ang towing service. Kailangan dalhin sa casa ang kotse para ayusin." wika nito

"Sorry ha? Kasalanan ko ito eh." malungkot kong wika. Tipid itong ngumiti.

"Bakit ka nagsosorry? Hindi mo naman kasalanan. Ganito talaga dito sa Manila, maraming masasama ang loob. Magpasalamat na lang tayo at ito lang ang nangyari." sagot naman nito. Gayunpaman masama pa rin ang loob ko sa mga nangyari.

"Teka lang. Nagugutom ka na ba? Hintayin lang natin si Elias pagkatapos daan na lang tayo sa restaurant para makakain." wika nito. Sasagot pa sana ako ng biglang nag-ring ang cellphone ko. Natigilan si Elijah at tumitig sa akin.

"Sagutin mo. Baka si Uncle iyan." wika nito. Tinitigan ko naman ang screen ng cellphone ko at nakompirma ko nga na si Sir Rafael ang tumatawag sa akin. Agad kong pinindot ang answer botton. Hindi pa ako nakakapagsalita ng marinig ko ang galit na boses nito.

"Nasaan ka? Nakauwi ka na ba ng mansion?" agad na tanong nito.

Napasulyap muna ako kay Elijah bago sumagot.

"Eh Sir...hi-hindi pa po eh." sagot ko.

"At bakit? Akala ko ba sandali lang kayo dyan?" tanong nito.

"Eh, nadisgrasya po kasi........" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng muli itong nagsalita. Sa ngayun mukhang lalo itong nagalit.

"Nadisgrasya? Kumusta kayo? Kumusta ka? Nasa hospital ba kayo ngayun?" tanong nito. Halata ang pag- aalala sa boses nito. Hindi ko naman maiwasan ang magtaka.

"Hindi po. Binasag ang bintana ng kotse at ninakaw ang gulong. Hinihintay namin ngayun si Sir Elias pati na din ang towing service." sagot ko. Saglit itong natigilan. Parang nakikini-kinita ko na naman ang galit nito. Siguro nakakunot na naman ang noo nito..sigurado ako dyan.

"Nasaan kayo? Sabihin mo sa Elijah na iyan na sagutin ang tawag ko." Wika nito at agad na pinatay ang tawag. Napabuntong hininga naman ako at ibinaling ang tingin kay Elijah.

"Anong sabi ni uncle?" tanong nito

"Tatawag daw siya sa iyo." sagot ko at wala pang ilang sigundo narinig ko na ang pag-ring ng cellphone nito. Agad nya naman itong sinagot. Tahimik lang akong nakamasid sa kanya ng mapansin ko ang parating na si Ate Ethel. Mukhang papasok na ito sa trabaho dahil nakasuot na ito ng uniform.

"Anong nangyari?" agad na tanong nito ng makalapit. Malungkot naman akong tumingin sa kotse.

"Nabiktima kami ng magnanakaw Ate. Binaklas nila ang gulong at basag ang salamin." sagot ko.

"Naku sayang naman. Ang ganda pa naman ng kotse. Naireport nyo na ba sa mga pulis?" tanong nito.

"HIndi ko po alam Ate eh. May mga tinatawagan na si Elijah. Pupunta na yata ang kapatid nya at ang maghahatak ng kotse para dalhin sa casa." sagot ko. Agad naman itong napabuntong hininga tsaka tumitig sa akin.

"Alam mo nagtataka ako. Ganito ba talaga kabait ang amo? Sinamahan ka pa nya dito sa tinitirhan ko." wika nito at halata ang pagtataka sa boses. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

"Si Elijah apo siya ng amo ko. Doon lang sya nakatira sa mansion at maswerte ako dahil dating kakilala ni Nanay ang mga amo ko ngayun. Alam mo bang gusto nila akong pag-aralin?" pagmamalaki kong wika. Agad na

nanlaki ang mga mata ni Ate Ethel sa sinabi ko.

"Ta-talaga? Paanong kakilala ni Manang Venus ang mga amo?" tanong nito.

"Ganito kasi iyan. Minsan napadpad sila Madam Carissa at Mam Arabella noon sa Isla natin. Partikular doon sa baryo natin at doon nila nakilala sila Nanay at Tatay. Saglit lang naman daw silang nanatili doon dahil agad din silang sinundo ng amo kong lalaki.

"May kaunting hindi pagkaka- intindihan lang yatang nangyari sa buong pamilya at nagkaayos din naman kaagad. Nakilala nila ako na anak ni Nanay Venus noong tanungin ako ni Mam Arabella kung saang probensya ako galing.."mahaba kong wika. Alam kong hindi masyadong klaro ang ang kwento ko pero agad namang na-gets iyun ni Ate Ethel.

Napa 'wow' pa nga ito.

"Talaga? Ang galing naman. Ang swerte mo pala kung ganoon Veronica. " sagot nito.

'Oo, kaya matutupad na ang pangarap kong makapag-aral Ate. Mabait naman sila liban lang sa isa nilang anak na lalaki." muli kong wika.

"Huwag mo na lang pansinin. Ang importante nasa maganda kang kalagayan at makakapag-aral ka pa. Naku, masaya ako para sa iyo Veronica. "Natutuwa nitong wika sabay sipat suot na relo.

"Salamat Ate. Alam mo malaki din ang pasasalamat ko dahil kung hindi dahil sa iyo hindi ako nakarating dito sa Manila." sagot ko naman.

"Walang ano man. Sino ba naman ang magtutulungan kundi tayo lang diba? Siya sige, aalis na ako. Baka ma-late na ako sa work. Istrikto pa naman ang Boss ko at ang hilig mangaltas ng sahod ma-late ka lang ng kaunti." wika nito at akmang aalis na ng magsalita si Elijah.

"Magkano ba sahod mo? Dito ka muna para may kausap si Veronica. Isa pa para may kasama kaming taga-rito habang hinihintay ang sundo namin.'" sabat ni Elijah. Hindi nakasagot si Ate Ethel at saglit na nag-iisip.

"Eh, sayang po ang isang araw ko sa work Sir. No work, No pay pa naman kami. Isa pa baka matanggal ako." sagot ni Ate.

"Eh ano ngayun? Hindi bat binigyan kita ng pag-aapplayan mo? Dito ka na muna hanggat hindi pa dumadating ang sundo ni Veronica." muling sagot nito. Napansin ko naman na saglit na nag-isip si Ate Ethel at sabay pa

kaming nagulat ng dinukot ni Eljah ang wallet at inabutan ng ilang lilibuhin si Ate Ethel.

"Magresign ka na sa trabaho mo at umalis sa lugar na ito dahil maraming mga masasamang loob dito. Ilang oras lang namin iniwan ang kotse dito sa labas ganito na agad ang nangyari.

Huwag kang mag-alala tatawagan ko mamaya ang manager ng kompanya na pag-aaplayan mo bukas. Siguradong matatanggap ka." mahabang wika ni Elijah.

Akmang tatanggihan ni Ate Ethel ang binibigay nitong pera pero kinuha ni Sir Elijah ang dala nitong shoulder bag at iniligay ang pera doon. Wala ng nagawa si Ate Ethel kundi ang magpasalamat.

"Hayaan nyo po. Babayaran ko kaagad kayo kapag matanggap ako sa sinasabi niyong kompanya." nahihiya nitong wika. Hindi na sumagot si Elijah bagkos lumayo ito ng ilang metro sa amin at muling may tinawagan.

"Ang pogi nya noh?" Tsaka kahit parang masama ang ugali mabait pa din naman." wika nito. Hindi ko naman mapigilan ang matawa ng maalala ko si Sir Rafael.

"Parang si Sir Rafael lang?" natatawa kong sagot.

"Sino iyun? Si Rafael Villarama?" halata sa boses ni Ate ang biro ng banggitin ang pangalang iyun. Nagtaka naman ako. Paano nya nalaman na si Sir Rafael Villarama ang isa sa mga amo ko?

"Paano mo siya nakilala Te ?" tanong ko na lang.

"ha? Sino? Si Rafael Villarama? Siyempre famous ang pamilya nila. Bunsong anak ng Billionaryong si Gabriel Villarama na may ari ng Villarama Shopping Center at iba pang naglalakihang kompanya dito sa Pilipinas. Alam mo bang dinig  ko................ sya ang black sheep sa pamilya. Kung makapagpalit daw ng girl friend, ayyy parang nagpapalit lang daw ng damit. Iyun ay dinig ko lang naman at mukhang totoo dahil marami daw ang nakakakita sa kanya na ibat-ibang babae ang kasama." daldal ni Ate Ethel. Nagulat naman ako.

Hindi ko kasi alam ang tungkol dito.

"Sure ka Ate?" tanong ko. Agad itong tumango tsaka ako tinitigan at nagtanong

"Bakit? Kilala mo ba ang tinutukoy kong tao?" taong nito. Agad akong tumango.

"Oo, anak nga sya ng amo ko. Sila Madam Carissa at Sir Gabriel Villarama ang amo ko. Si Sir Rafael ang bunsong anak na Uncle naman ni Elijah." sagot ko sabay turo kay Elijah. Agad kong napansin ang pamumutla ni Ate Ethel sa sinabi kong iyun kaya natawa ako "Yari ka! Kapag malaman ni Uncle iyang tsismis mo malalagot ka talaga. At ikinuwento mo pa talaga kay Veronica ha?" sabat naman ni Elijah. Narinig pala nito ang binitiwang salita ni Ate Ethel.

"Sure po ba kayo? Sure kayong apo kayo ng mga Villarama?" gulat na tanong ni Ate.

"Bakit hindi ba obvious? Magaganda at gwapo ang lahi ng mga Villarama at isa ako sa maswerteng may dugong Villarama kaya ihanda mo ang sarili mo. Kapag malaman ni Uncle ang tsismis mong iyan papuputulan ka noon ng dila. Papunta pa naman iyun dito para sunduin si Veronica." tumatawang sagot nito. Hindi ko naman maiwasan ang magulat.

Na naman? Siya talaga ang susundo sa akin? Hayst, mukhang galit pa naman sa akin si Sir Rafael dahil hindi ako nakinig sa kanya kanina. Paano kaya ito?

Pareho kaming balisa ni Ate Ethel ng mapansin namin ang paparating na mga sasakyan. Napakagat pa ako sa kuko ko sa aking mga kamay ng mapansin ko ang kotseng palaging ginagamit ni Sir Rafael. May mga nakasunod pa dito na tatlong sasakayan at agad na huminto sa tabi ng sasakyan ni Elijah.

Napansin ko naman ang nerbiyos sa mga mata ni Ate Ethel ng tumingin sa akin.

"Siya nga ang amo mo? Diyos ko, huwag mong mabanggit-banggit sa kanya na itsinismis ko sya ha?" wika ni Ate. Napalunok ako ng makailang ulit ng mapansin kong bumaba na ng sasakyan si Sir Rafael at direktang naglakad papunta sa kinaroroonan ko.

"I told you na sa weekend ka na pupunta dito, bakit ba napakatigas ng ulo mo!" agad na wika nito sa akin ng makalapit. Hindi ko naman maiwasan ang mapayuko. Nagagalit siguro sya dahil sa pinsalang nangyari sa sasakyan ng pamangkin nya. Hayst kalasanan ko talaga eh.

"Sorry po! Hindi na mauulit." sagot ko. Narinig ko pa ang malakas na pagbuntong hininga nito bago tinawag ang pangalan ni Elijah na noon ay kasama si Ate Ethel ilang distansya ang layo sa amin. Nagmamadali naman agad itong lumapit.

"Sa susunod, huwag kang lumabas ng bahay na walang kasamang bodyguards! Paano kung napahamak kayo?" singhal nito sa pamangkin.

"Sorry Uncle. Hindi na mauulit." nagpapakumbaba nitong sagot.

"Hintayin mo ang hihila diyan sa kotse mo. Iiwan ko ang ilan kong mga kasamang bodyguards para may makakasama ka dito. Isasama ko na si Veronica." wika nito sa medyo kalmado ng boses. Agad naman tumingin sa akin si Elijah at ngumiti.

"Kay...kay Elijah na lang po ako sasabay Sir. Kawawa po kung iiwan ko siya dito." sagot ko naman. Hindi umimik si Sir Rafael bagkos hinawakan ako sa kamay at hinila.

"Huwag mong pangunahan ang gusto ko Veronica. Huwag mo ng pairalin ang katigasan ng ulo mo at dagdagan ang kasalanan na nagawa mo ngayung araw." sagot nito. Gustuhin ko man magprotesta ng hilahin nya ako patungo sa sasakyan wala na akong nagawa pa kundi sumama na lang. Napansin ko kasi na may mga dumadating nag mga usyusero at usyusera sa lugar.

Binalingan ko pa si Ate Ethel at sinenyasan na aalis na ako at tumango ito sa akin Bakas na rin ang hindi makapaniwala sa mga mata nito habang palipat-lipat ang tingin sa akin pati na din kay Sir Rafael.

Pagkasakay namin pareho ng sasakyan ni Sir Rafael ay agad nitong pinaharurot ang kotse paalis ng lugar. Kinakabahan man pero pilit kong nilalabanan iyun. Hindi nya naman siguro ako sasaktan physically.

CHAPTER 187

VERONICA POV

Kanina pa ako pasulyap-sulyap kay Sir Rafael habang tumatakbo ang sasakyan. Nakakunot pa rin ang noo nito at halata sa mga mata ang galit. Hindi ko tuloy malaman kung kakausapin ko ba ito o hindi. Baka masigawan ako eh.

"Saan pa kayo nakarating ni Elijah? Saan ka pa nya dinala?" tanong nito. Sandali akong natigilan. Nagulat pa ako ng bigla nitong inihinto ang sasakyan sa tabi ng daan. Wala namang masyadong dumadaan na mga sasakyan kaya kinabahan ako. Lalo na ng mapansin ko na walang kabahayan sa paligid at puro puno lang ang aking nakikita.

"Alam mo bang ang dami kong dapat gawin sa opisina. Pero Veronica naman, bakit ba ayaw mong makinig? 

Hindi bat sinabi ko sa iyo na ako ang sasama sa iyo para puntahan ang kaibigan mo sa weekend?" Wika nito.

"Sorry po. Hindi na po kasi ako makapaghintay para makuha ang number sa probensya. Para pwede ko ng tawagan sila Nanay. Miss na miss ko na po kasi sila kaya hindi ako nakinig sa sinabi mo kanina." sagot ko sabay yuko. Narinig ko pa ang marahas nitong pagbuntong hininga.

Pagkatapos ay galit itong tumingin sa labas.

"Ayaw ko ng ulitin mo ulit ito ha? Isa pa ayaw kong sasama-sama ka kay Elijah. Baka mamaya kung saan ka dalhin ng pamangkin kong iyun.' wika nito na syang labis kong ipinagtaka.

"Pero mabait naman po sya. Kasalanan ko din dahil kung hindi dahil sa akin hindi nasira ang kotse nya." sagot ko sabay sulyap sa mukha nito. Gusto kong makita kung galit na rin ito.

Nakahinga ako ng maluwag ng mapansin ko na hindi na salubong ang kilay nito.

"Mabait kong mabait. Pero kahit na. Ayaw ko pa rin na sasama-sama ka sa kanya. Kapag may gusto kang puntahan huwag kang mahiya na magsabi sa akin. Ako ang bahala sa lahat." sagot nito

"Bakit po?" wala sa sarili kong tanong

"Anong bakit po?" tanong nito

"Bakit ganito po ang pakikitungo nyo sa akin? Bakit niyo ako hinihigpitan at pinagbabawalan sa iilang bagay. Hindi naman kita Tatay para gawin ito." sagot ko. Muling nagsalubong ang kliay nito at tumitig sa akin.

"Anong pinagsasabi mo? Anong tatay? Twenty three lang ako para ikumpara mo ako sa Tatay mo Veronica." sagot nito. Hindi ko naman mapigilan ang matawa. Halata kasi dito ang pagkapikon habang sinasabi ang katagang iyun.

"Wala naman sa edad iyun eh. Nasa pag -uugali. Ang dami nyo kasing ipinagbabawal..... isa pa-----" Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng bigla ako nitong sunggaban at halikan sa labi. Nagulat naman ako sa kanyang ginawa. Grabe siya, wala ng pinipiling lugar kung halikan ako. Masyado na syang nasanay na sipsipinn ang labi ko ng ganito.

Hinayaan ko na lang siya sa kanyang ginawa. Total naman nag-eenjoy din ako. Gustong-gusto ko din naman ang paraan ng paghalik sa akin ni Sir Rafael. Nakakawala sa sariling katinuan. Nakakaaddict!

Halos ilang minuto din na magkalapat ang aming labi ng maramdaman kong bumaba ang halik nito pababa ng aking leeg. Nanlaki naman ang aking mga mata dahil sa kakaibang kiliti na aking nararamdaman. Biglang nag-init ang buo kong pakiramdam lalo na ng maramdaman ko na sumuot ang isa nitong kamay sa loob ng suot kong blouse. Hinahaplos nito ang kabila kong bundok na may takip pang bra. Hindi ko mapigilan ang mapaungol sa kakaibang kiliti na hatid nito sa akin.

"Sir, ano ang ginagawa mo? Baka may makakita sa atin!" hindi ko mapigilang wika habang abala pa din ang labi nito sa pagsipsip sa leeg ko. Natigilan ito at muli akong tinitigan sa mga mata. Napalunok ako ng makailang ulit ng mapansin ko na may kakaibang emosyon akong napansin sa titig nito sa akin.

"Alam mo bang gustong-gusto kitang angkinin ngayun? Galit na galit na ang anaconda ko Veronica." bulong na wika nito. Agad naman na nanlaki ang mga 

mata ko ng marinig ko ang salitang anaconda.

"Po, may alaga po kayong anaconda? Nasaan po? Nandito din ba sa kotse?" tanong ko at agad na umayos ng upo. Sinilip ko pa ang likuran namin habang hindi ko mapigilan ang makaramdam ng kaba. Narinig ko na lang ang mahinang pagtawa ni Sir Rafael na siyang labis kong ipinagtaka.

 Hindi mo alam ang ibig sabihin ng anaconda?" tanong nito. Hindi ko mapigilan na taasan ito ng kilay.

"Ahas iyun diba? Ahas! Bakit po kayo nag-aalaga ng ganoon? Paano kung matuklaw ako?" tanong ko. Lalo itong natawa. Pagkatapos ay muli akong tinitigan sa mga mata.

"Kung alam mo lang. Gustong-gusto ka na talagang tuklawin nito. Kaya lang hindi pa pwede. Hindi ka pa ready." makahulugan nitong sagot.

Sinimangutan ko ito.

"Talagang hindi ako ready magpatuklaw sa anaconda. Paano kung mamatay ako? Paano na ang Nanay at Tatay at mga kapatid ko na naghihintay sa akin?" sagot ko at humalikipkip pa. Tumawa naman ito kaya nagtataka ko itong tinitigan.

"Ikaw talaga. Ang bilis mo talagang gumawa ng paraan para matanggal ang init ng ulo ko. Halika nga dito. Pahalik ulit!" malambing na wika nito at muli akong kinabig. Muling naglapat ang aming labi. Banayad lang naman ang ginawang paghalik nito sa akin. Dampi -dampi sa labi ko at pagpasok ng dila sa loob ng bibig ko. Hindi ko naman mapigilan ang muling mapaungol ng maramdaman ko na muling pumasok ang kamay nito sa loob ng blouse ko.

Hinahaplos-haplos nya ang isa kong bundok at kahit na may suot akong bra, ramdam ko ang init ng kanyang palad.

Hindi ko mapigilan ang mapaungol sa ginagawa nya sa akin.

"Can I kiss your boobs?" tanong nito sa akin ng tigilan niya ang paghalik sa

labi ko. Hindi ko naman maintindihan ang ibig nitong sabihin at basta na lang akong tumango. Napansin ko pa ang pagngiti nito at dahan-dahan na pagtaas ng suot kong blouse. Agad na nanlaki ang mga mata ko sa ginawa nya at aktong pipigilan ko na sana sya sa nais nyang gawin ng tuluyan ng lumantad sa mga mata nya ang boobs ko. Hinawi nya ang suot kong bra at kita ko kung paano niya titigan ang naka-exposed kong boobs sa harap nya. 

"Wow, sooo beautiful at nagulat ako ng bigla nyang isubo ang pasas na pink ko. Agad kong naramdaman ang mainit nyang bibig habang nilalaro ang pasas na pink ko. Hindi ko naman malaman ang gagawin ko. Bago sa pandama ko ang ginagawa sa akin ni Sir Rafael at pakiramdam ko biglang naging mainit dito sa loob ng kotse nya. Hindi ko mapigilan na muling mapaungol ng nag-umpisa nya ng sipsipin ang pasas na pink ko at himasin ang kabila kong bundok.

Chapter 188

VERONICA POV

Hindi ko mapigilan na makagat ang labi ko dahil sa ginagawang iyun sa akin ni Sir Rafael. Patuloy niyang pinagpapala ang dalawa kong matatayog na bundok. Salitan nyang kinakagat ang magkabilaan kong pasas na pink at abala naman ang kabila nyang kamay sa pagdama niyon. Hindi ko akalain na posible palang mangyari sa aming dalawa ang mga nangyayari ngayun.

Nang magsawa ito sa kanyang ginagawa sa boobs ko ay kusang umangat ang titig nito sa aking mukha. Kitang kita ko sa kanyang mga mata ang kakaibang damdamin na lumulukob. Hindi ko kayang titigan iyun dahil pakiramdam ko nalulunod ako. Isa pa nahihiya ako dahil hinayaan kong makita nya ang iniingatan kong bundok. Hindi lang halik ang

pinagsaluhan namin sa sasakyan na ito kundi nahawakan at nilalaro nya pa ang pasas na pink ko.

Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng takot. Pakiramdam ko unti-unti na akong nahuhulog sa kanya. Baka kung ano ang isipin nito sa akin at basta na lang akong pumapayag sa gusto nyang gawin sa akin. Hindi ko dapat kalimutan ang katotohanan na amo ko sya at kasambahay nila ako.

Umayos ako ng upo. Inayos ko ang suot kong bra at blouse. Tumitig ako sa labas ng sasakyan. Hindi ko na maintindihan ang sarili ko.

"Gutom ka na ba?" napapitlag pa ako ng magsalita ito. Hindi ako nakaimik. Namalayan ko na lang ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Bakit po bigla na lang kayong nanghahalik?" hindi ko mapigilang tanong. Saglit itong natigilan.

Naramdaman ko pa ang pagtitig nito sa akin bago sumagot.

"Bakit hindi mo ba nagugustuhan ang ginagawa kong paghalik sa iyo?" tanong nito. Hindi ko naman alam kung tatango o iiling ako. Kung alam nya lang gustong-gusto ko ang ginagawa nya sa akin. Pero natatakot akong baka hindi ko mamalayan at kusa ko na palang naibigay ang sarili ko sa kanya.

Hindi maikakailang kailan lang kami magkakakilala. Baka naman isa lang din ako sa mga babaeng gusto nyang paglaruan. Hindi ko maiwasang isipin ang nabanggit sa akin kanina ni Ate Ethel. Matinik sa babae si Sir Rafael at baka isa na ako sa gusto niyang biktimahin. Marami pa akong

pangarap at matutupad ko iyun kung iiwasan ko na sya.

"Kasi, naisip ko lang naman po. Hindi po normal ang ginagawa natin. Amo ko po kayo pagkatapos kapag itrato niyo ako kakaiba sa lahat. Bakit po ba?" tanong ko sabay punas ng luha sa aking mga mata. Hindi ito nakapagsalita. Tinitigan nya lang ako at nag-umpisa ng magdrive. Hindi na din ako nagsalita pa at inabala ang sarili ko sa aming dinadaanan.

Agad kaming nakarating ng mansion. Tahimik pa rin sya at mukhang may malalim na iniisip. Hindi ko na lang pinansin iyun bagkos ipinagsawalang bahala ko na lang. Akmang bubuksan ko na ang pintuan ng kotse para makababa na ng muli itong nagsalita.

"Yup, hindi tayo magkiss at hindi normal ang ginagawa ko sa iyo. Huwag ka ng umiyak pa. HIndi na ulit mangyayari iyun. Baka masyado lang akong malungkot at ikaw ang napagbalingan ko ng pansin." wika nito sa seryosong boses. Hindi ko alam pero pakiramdam ko parang biglang

may kung anong kurot sa puso ko habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi kayang tanggapin ng kalooban ko ang kanyang nasabi ngayun lang. Ganoon lang ba iyun? Normal lang ba sa kanya ang basta nalang manghalik ng babae?

Playboy nga siya! At isa na ako sa muntik nyang nabiktima. Hindi..... nabiktima nya na pala ako. Dalawang beses nya na akong nahalikan sa labi at nakita nya na ang dalawa kong bundok. Ang tanga ko para pumayag na gawin nya sa akin ang bagay na iyun.

Hindi na ako dalagang Pilipina. Nakita nya na ang lahat sa akin. Parang gusto ko tuloy iuntog ang ulo ko sa mga katangahan na ginawa ko. Basta na lang akong nagpaubaya sa lahat ng ginawa nya sa akin. Wala na nga akong pinag-aralan pinairal ko pa ang katangahan ko.

"Bumaba ka na!" wika nito sa

seryosong boses. Hindi ko mapigilan na titigan ang gwapo nitong mukha. Wala akong nabasa na kahit na anong expression sa mukha nito. Napayuko ako at dahan-dahan na binuksan ang pintuan ng kotse. Nilingon ko pa ito at dali-daling naglakad papasok sa loob ng mansion. Narinig ko na lang na muling umandar ang sasakyan nito kaya lumingon ako. Nakita kong muling lumabas ng gate ang sasakyan nito at tuluyan ng umalis.

Mukhang galit siya. Pero teka, bakit sya nagagalit? siya ang mas nakakalamang sa aming dalawa.

Hinalikan nya ako ng maraming beses sa labi pati na din sa boobs ko. Dapat nga ako ang mas magalit eh.

Napakamot ako ng aking ulo sa isiping iyun. Nababaliw na nga yata ako. Kung saan-saan na tumatakbo ang isip ko.

"Uyyy Veronica, mabuti naman at nakauwi ka na Kanina ka na hinihintay ni Mam Arabella sa Living area.

Kasama nya na ang magto-tutor sa iyo. "nagulat pa ako ng biglang nagsalita si Ate Maricar sa likod ko. Hindi ko man lang namalayan ang paglapit nito sa akin.

"Ganoon ba Ate. Sige po, doon na lang ako didiretso." malungkot kong sagot. Agad na napakunot ang noo nito tsaka tinitigan ako.

"Bakit ganyan ang hitsura mo? May hindi ba magandang nangyari sa labas?

" nagtataka nitong tanong.

"Nasira po kasi ang sasakyan ni Elijah. Binasag ang salamin at ninakaw ang gulong." sagot ko. Nagulat naman ito.

"Diyos ko! Buti hindi kayo napaano. Marami na talagang masasamang loob ngayun sa labas kaya ibayong pag- iingat ang dapat gawin." sagot nito. Hindi ako nakaimik.

"Teka, nasaan si Elijah? Bakit hindi mo siya kasama?" tanong nito.

"Nagpaiwan po siya. Hinintay nya ang kukuha ng kotse para dalhin sa Casa. Sinundo lang po ako ni Sir Rafael kaya ako nakauwi. Pero umalis din po kaagad siya." sagot ko. Tinitigan ako nito sabay tango.

"OK...sige na. Puntahan mo muna si Mam Arabella para makilala mo na din ang tutor mo." wika nito. Agad akong tumango at naglakad papuntang living room. Naabutan ko nga si Mam Arabella na prenteng nakaupo kaharap si Madam Carissa at isang lalaki.

"Magandang tanghali po!" agad kong bati. Nagpakawala naman ng malawak na ngiti si Mam Arabella ng mapansin ang pagdating ko. Agad akong pinaupo sa tabi nya.

"Hello Veronica! Wow! Kumusta ka na? " tanong nito.

"Ayos lang po Mam. Pasensya na po kung ngayun lang po ako dumating." sagot ko. Tanging ngiti lang naman ang naging sagot nito sa akin at ibinaling ang tingin sa kasama nya.

"Siya nga pala Veronica...si Teacher Josh. Siya ang magiging tutor mo simula bukas, Teacher Josh, si Veronica...siya ang tinutukoy ko kanina pa sa iyo." pagpapakilala ni Mam Veronica sa aming dalawa. Agad naman inilahad ni Teacher Josh ang palad sa akin at magiliw ko naman iyung tinanggap.

"Nice to meet you Veronica. promise you, marami kang matutunan sa akin." wika nito sabay pisil sa palad ko. Nagulat ako kaya agad kong binawi ang

kamay ko at maigi itong pinagmasdan.

Kung tutuusin gwapo si Sir Josh. Matanda lang yata ito ng ilang taon kay Sir Rafael. Pero mukha naman siyang mabait. Siguro dahil teacher sya...ah ewan, siguro dahil bata pa siya kaya hindi siya katulad ng mga naging teacher ko noon sa probensya. Mga masusungit at mahilig manigaw lalo na kapag hindi mo nasasagot ang mga aralin.

'Teacher Josh, pwede ka ng mag-start bukas. Gusto namin na tutukan mo si Veronica sa mga aralin. Gusto namin na matuto kaagad siya para makapasok na siya sa isang normal na university." wika ni Madam Carissa. Nakangiti namang tumango si Teacher Josh sabay titig sa akin.

"Ipinapangako ko Madam. Gagawin ko ang lahat para natutunan lahat ni Veronica ang mga aralin. Marami na po akong mga istudyanteng katulad ni Veronica at ngayun nasa maayos na silang mga iskwelahan. Makakapasa po siya sa Alternative Learing System at makakapag-college next year." kampante nitong sagot. Masaya namang napapalakpak si Mam Arabella..

"Salamat po! Masayang masaya po ako. Sa wakas, makakapag-aral na po ako." sagot ko naman. Agad naman tumayo si teacher Josh at nagpaalam.

"Sige po Madam Carissa, Misis. Arabella at Veronica...aalis na po ako."

pagpapaalam nito sabay yukod. TAnging tango lang naman ang naging sagot ni Madam Carissa at tuluyan na itong lumabas ng living room.

"Sya nga pala Veronica, gusto kong makausap ang Nanay mo. May cellphone ba sila sa probensya? Pwede ba natin silang tawagan?" tanong nito. Agad ko naman inilabas ang cellphone ko bago sumagot.

"Wala pong cellphone sila Nanay at Tatay. Pero pwede po tayong makisuyo sa kapitbahay namin." nakangiti kong sagot. Excited din akong makausap sila Nanay, Agad kong idinial ang number ng mga magulang ni Ate Ethel at nagpasalamat ako ng may sumagot agad.

Agad akong nagpakilala at nakisuyo na kung pwede ko makausap sila Nanay at Tatay. Mabuti na lang at nasa mood yata ang mga magulang ni Ate Ethel at agad kong narinig na tinatawag na nila si Nanay. Excited naman akong naghihintay habang nakangiting nakatitig sa akin si Mam Veronica at Madam Carissa.

"Anak, kumusta ka na dyan? Hindi ka ba nahirapan? Mababait ba ang mga amo mo?" narinig kong wika ni Nanay. Hindi ko mapigilan ang maluha. Kung alam lang nila Miss na miss ko na sila.

"Ayos lang ako Nay...kumusta po kayo ni Tatay?" tanong ko kaagad.

"Wala si Tatay mo. Sumama kina Manong Carding sa laot. Pero hayaan mo sasabihin ko kaagad sa kanya pagkauwi nya na tumawag ka na! ANak, magpakabait ka diyan ha?" wika nito.

"Opo Nay! Miss na miss ko na po kayo. Pati na din ang mga kapatid ko!" sagot ko. Narinig ko pa ang pagsinghot ni Nanay tanda na umiiyak din ito sa kabilang linya.

"Pwede ka naman umuwi dito kung gusto mo anak. Huwag mong pahirapan ang sarili mo dyan. Pwede ka naman maghanap ng trabaho dito sa atin." sagot nito. Agad akong napasulyap kay Mam Arabella. Kita ko sa mga mata nito na excited na syang makausap si Nanay.

"Nay, may gusto pong kumausap sa inyo ngayun. Magkakilala daw po kayo. Anak ng amo ko." wika ko. Natigilan si nanay. Sandali itong hindi nakapagsalita.

 "Sino? A-anak ng amo mo?" takang taka nitong tanong. Hindi ko na ito sinagot pa at iniabot ko kay Mam Arabella ang hawak kong cellphone. Malugod naman itong tinanggap ni Mam Arabella sabay naglakad palayo sa amin. Narinig ko pa ang pagbanggit nito sa pangalan ng Nanay ko at ang malakas nitong pagtawa.

"Naalala ko pa noong nasa probensya nyo kami. Two days lang kaming nag- stay doon pero agad na napalapit ang loob ni Arabella sa Nanay mo." narinig kong wika ni Madam Carissa. HIndi ko mapigilan ang mapangiti.

"Ang bait po ni Mam Arabella Madam. Kahit na mahirap si Nanay, nagawa nya pang makipagkaibigan." sagot ko. Nakangiting tumango si Madam.

"Yes. Hindi sya lumaking matapobre! Isa sya sa ipinagmamalaki ko sa pamilya. Mabait syang bata at maalalahanin. Nasa tabi ko sya palagi noong mga panahon na down na down ako." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maintindihan ang ibig nitong sabihin kaya tinitigan ko na lang si Madam Carissa.

Kung mabait si Mam Arabella mas mabait ito. Kitang kita ko iyun sa maganda nyang mukha. Smiling face si Madam at siguro maraming nagkakagusto dito noong kabataan nya pa. Kaya siguro kitang kita ko kung gaano ito kamahal ni Sir Gabriel.

Chapter 189

RAFAEL POV

Kasalukuyan akong nakatambay sa bar ng isa sa mga kaibigan kong si Drake Davis. Hinihintay ko ang iba ko pang mga kaibigan na sila Arthur at Peanut. Tinawagan ko sila dahil gusto ko silang makausap. Gusto kong maglabas ng sama ng loob. Hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Masyado akong apektado sa sinabi kanina sa akin ni Veronica.

..sino ba siya? Pasalamat nga siya hinahalikan ko siya eh. Iyung ibang mga babae nga dyan halos

magpakamatay mapansin ko lang. Samantalang siya kikiwestyunin nya ako kung bakit palagi ko syang hinahalikan? Bakit ba? Sa gusto ko eh. Nakaka-addict ang labi nya at pakiramdam ko kompleto ang araw ko kapag ginagawa ko iyun. Pagkatapos pagbabawalan nya ako ngayun dahil amo nya daw ako. Thats shitt!" Malakas kong wika. Mabuti na lang at wala akong kasama dito sa VIP room. Kung hindi mapagkakamalan pa akong baliw na nagsasalita mag-isa.

Hindi ko mapigilan na sabunutan ang sarili kong buhok ng muling lumitaw sa balintataw ko ang hitsura ni Veronica. Ano ba ang nangyayari sa akin? Namimiss ko na agad siya. Gusto ko ng umuwi ng mansion para makita siya!

Nasa ganoong pag-iisip ako ng pumasok ang dalawa sa tatlo kong kaibigan. Si Arthur at Peanut. Masyadong busy ang bar na ito at susunod na lang siguro mamaya si Drake.

"Pare! Anong problema? Pambihira naman nasa kasagsagan kami ng mainit na tagpo ni Rica bigla ka namang tumawag." reklamo ni Peanut Smith sabay upo sa harap ko. Halatang hindi ito masaya sa pang-iisturbo ko na ginawa ngayung araw.

"May problema ba? Huwag mong sabihin magpapatulong ka na naman sa pangha-hunting ng babae na ipapalit mo kay Sofia? Tsk! Bakit ba kasi bigla mo na lang dinispatsa ang babaeng iyun? Sayang Pare. Ang ganda ng katawan at ang kinis ng kutis. Hindi halatang laging laman ng kusina." sabat naman ni Arhur! Umismid ako.

"Hindi ko kailangan ng ibang babae ngayun. Tinawagan ko kayo dahil gusto kong humingi sa inyo ng payo sa mga dapat kong gawin." sagot ko sabay tungga ng alak. Agad na natigilan ang dalawa. Seryoso akong tinitigan.

"Aba, bago ito ah? Bakit anong problema? Akala ko ba nagkasundo na kayo ng mga magulang mo. Kaya ka nga abala nitong huling araw at ayaw pa-isturbo sa amin dahil naka-focus 

ka na sa pagpapatakbo ng kumpanya nyo diba?" muling sagot ni Peanut. Umiling ako. Napansin ko naman ang makahulugang pagtitig sa akin ni Arthur bago ito sumagot.

"Tungkol ba ito sa babaeng kasama mo kagabi sa resto ko? Kay Veronica?" tanong nito. Agad naman nakuha ang attention ni Peanut dahil doon.

"Sinong Veronica? Bagong babae mo Pare? Wow, grabe ka noong nakaraang linggo lang kayong naghiwalay ni Sofia may kapalit kaagad?" muling sabat ni Peanut.

"Not like that! I dont know! Nababaliw na ako! Nakaka-addict sya Pare!" sagot ko naman. Naguguluhan naman na tumitig sa akin ang dalawa. Takang taka sa sinabi ko.

"Teka nga! Ano ba ang pinagsasabi mo? Sinong nakaka-addict? Ikaw ha baka kung ano na iyan." muling sagot ni Peanut.

"Paktay ka Pare. Mukhang sapol ni Kupido ang puso mo sa pagkakataon na ito. Ano ba kasi ang nangyari? Akala ko ba hindi ka naniniwala sa pag - ibig ? Mukhang tinamaan ka ah?" mulng sagot ni Arthur!

"Iyun din ang hindi ko maintindihan sa sarili ko Pare. Nababaliw na yata ako. Hindi sya mawala sa isip ko. Kahit nasa opisina ako, siya ang laman ng isip ko." sagot ko naman. Agad na napailing si Arthur at takang-taka naman na tumitig sa akin si Peanut.

"Gaano ba kaganda ang Veronica na iyan at nagkakaganyan ka? Ipakilala mo sa akin at ng makilatis ko." sagot naman ni Peanut.

"Naku Pare! Sobrang ganda! Lakas ng sex appeal. Kung ako siguro ang unang nakakilala sa kanya baka bakuran ko kaagad eh. Swerte lang itong si Rafael

dahil sya ang unang nakakita kay

Veronica." Sabat naman ni Arthur. Hindi ko naman mapigilan na batukan ito. Mukhang pati ito

pinagpapantasyahan ang babaeng

hindi maalis sa isip ko.

"What? Hindi mo na nga ako hinayaan na mahakawan ang kamay nya pagtakapos babatukan mo pa ako? Aba Rafael...talagang pinanindigan mo iyang pagiging possessive mo ha? Bakit girl friend mo na ba? Sinagot ka na ba? "muling wika ni Arthur na may halong pang-aasar. Akmang babatukan ko ulit ito ng agad itong lumayo sa akin. Tumatawa ito.

"Talagang hindi ko hahayaan na mahawakan mo sya ulol!" sagot ko. Lalo itong natawa. Nahawa na din sa kanya si Peanut!

"Iyan sa sobrang pagiging mapaglaro mo sa mga babae, nakahanap ka din ng katapat at na In love na ang Rafael natin.

Mukhang kaunting panahon na lang magpapatali ka na sa isang babae Pare! "Pang-aasar nitong wika. Agad naman akong napatungga ng alak sa sobrang inis ko. Bwesit talaga! Imbes na manghingi ako ng payo kung ano ang dapat kong gawin mukhang puro pang-aasar ang maririnig ko sa dalawang ito.

Nakakainis!

"Ako lang ba ang mapaglaro? Kayo din naman ah? tigilan niyo ako ha? kapag sa inyo na mangyari ang nangyayari sa akin ngayun tatawanan ko talaga kayo! " sagot ko. Nag high five pa ang dalawa na parang mga baliw. Sa sobrang inis ko bigla akong napatayo sa aking upuan.

"hey! saan ka pupunta? Pikon agad? Akala ko ba hihingi ka sa amin ng payo kaya mo kami tinawagan." sagot ni Peanut ng mapansin na akmang aalis ako. Sinamaan ko ito ng tingin.

"Fine Ikaw naman hindi na mabiro.

Masaya lang kami dahil sa wakas in- love na ang pinaka-playboy sa grupo!" sabat naman ni Arthur.

Muli akong naupo. Akmang magsasalita ako ng biglang pumasok si Drake. May mga kasama itong mga babae kaya hindi ko mapigilan na titigan ito ng masama. Nginitian lang ako nito at inutusan ang mga babaeng pumasok na. Agad na kumandong ang dalawa kina Arthur at Drake samantalang ang isa ay umupo sa tabi ko. Agad akong umusog at inis itong tinitigan.

"Get lost! Wala ako ngayun sa mood para dito!" inis kong sigaw sa babae. Gulat naman na napatitig sa akin ang tatlo kong kaibigan. Nahintakutan naman na napalayo sa akin ang babae. Hindi marahil nito inaasahan ang pagsigaw ko.

"Hey! Bro...Relax! Ano ba ang

nangyayari sa iyo? Ganito naman lagi ang set-up tuwing pumupunta ka dito sa bar ah ?awat ni Drake.

Napahilamos ako sa aking mukha at tumitig dito. Agad nya naman nakuha ang ibig kong sabihin at sininyasan nito ang mga kasamang babae na lumabas muna. Gusto pa sanang magprotesta nila Peanut at Arthur pero sinamaan ko sila ng tingin.

"Tsk! Sayang ang isang iyun! Mukhang masikip pa ah? Reserve mo sa akin iyun mamaya Drake ha?" narinig ko pang wika ni Peanut! Napiiling ako. Lahat na lang ng may butas gustong pasukin ng gago! Masyadong garapal pagdating sa babae. Hindi marunong mamili. Kahit mga bayaran pinapatos.

"Sure Peanut! Ikaw pa ba naman malakas ka sa akin eh. Bagay talaga sa iyo ang pangalan mo! Peanut! Mani! Mahilig sa mani!" sagot ni Drake. Napahalakhak naman si Arthur dahil doon. Banas na banas naman si Peanut dahil sa narinig.

"So, anong problema? Gusto mo na naman bang takasan ang responsibilidad sa kumpanya mo? Naku Rafael, ito na yata ang time na magseryoso ka na...Tingnan mo kaming tatlo..businessman na businesman na ang purmahan." wika ni Drake. May pagmamalaki pa sa boses nito. Nagkalat na ang bar nito sa buong Pilipinas. Sa sobrang hilig nito sa nightlife at party-party talagang ang bar ang tinarget nitong maging negosyon pagka-graduate namin.

Galing sa broken family kaya walang target ngayun kundi payamanin ang sarili para ipakita sa mga magulang na hindi sila kawalan sa buhay nya.

"Hindi iyun! I think....in love ako sa bagong ampon nila Mommy at Daddy!" sagot ko. Agad na nanlaki ang mga mata ng tatlo.

"Nag-ampon sila Tita ng dalaga na? Paktay ka ngayun! Mahirap iyan Pare! Eh ampon pala si Veronica, kung makabakod ka naman daig mo pa ang asawa!" sagot ni Arthur. Kanina pa talaga ako naiinis dito. Walang ibang lumabas sa bibig kundi pang-aasar.

"Eigheen years old Pare! teenager pa lang!" sagot ko.

"anong teenager! Dalaga na iyun. Pwede ng asawahin!" sabat naman ni Peanut. Napahilot ako sa sintido ko. Mukhang walang magandang patutunguhan ang usapang ito! Mga bata isip itong mga kaharap ko eh.

Chapter 190

RAFAEL POV

Mukhang wala talaga akong matinong makukuhang payo mga kaibigan ko kaya muli akong tumayo. Nakakainis! Lalong sumasakit ang ulo ko dahil sa kanila. Palibhasa hindi pa nila nararanasan ang nararamdaman ko ngayun kaya ginagawa nilang biro ang lahat.

"Relax! Ito naman oh, nag- uumpisa pa lang tayo lalayasanan mo na kaagad kami. "sabat ni Lance. Binuksan nito ang bote ng isang beer at sinalinan ang sariling baso.

Muli akong naupo. Isa na lang

talaga at magwo-walk out na

ako. Napabuntong hininga ako at

seryoso silang hinarap.

"Inlove na yata ako mga Pare" sagot ko. Nagkatinginan ang tatlo. Pagkatapos ay hinarap ako ni Peanut.

"Sure ka? Hindi bat hindi ka tinatablan ng love-love na iyan? Anyare!" tanong nito. Agad ko itong pinaningkitan ng mga mata. Mukhang mag-uumpisa na naman yata.

"Eh di kung in-love ka na sa kanya...alagaan mo siya. Mahalin mo! Ingatan mo at ipadama mo! Napaka-simple ng problema mo lalo na at kasama mo lang pala siya sa mansion." sagot ni Lance. Sa aming apat ito ang medyo seryoso sa buhay. Malakas akong napabuntong hininga sabay tingin sa malayo.

"Iyun na nga ang ginagawa ko ngayun....kaya lang ayaw nya magpa-alaga eh." sagot ko. Muling nagkatinginan ang tatlo.

"Ano ba kasing klaseng pag- aalaga ang ginagawa mo? Teka, hindi ba siya masaya sa mga ginagawa mo? Halos ubusin mo na nga ang mga new arrivals kong mga items sa store tapos ayaw nya pa?" curious na tanong naman ni Arthur. Napakamot ako ng ulo.

"Iba kasi siya sa lahat. Hindi siya masaya sa mga ginagawa kong effort para sa kanya! Parang hindi siya apektado sa ka- pogihan ko!" sagot ko. Napanganga silang tatlo. Peanut ang unang nakabawi.

"Lakas ng hangin ah? Kumapit kayo mga Pare. Baka matangay kayo!" sabat ni Peanut. Sa sobrang inis ko binatukan ko ito. Seryoso na ang usapan hinahaluan na naman ng kabulastugan. Nakakainis talaga!

"Teka! Ano ba kasing pag-aalaga ang ginagawa mo? Paano mo ipinapadama sa kanya na mahalaga siya sa iyo?" tanong na naman ni Lance. Saglit akong nag-isip at hindi ko maiwasan na mapangiti ng maalala ko ang halik na pinagsaluhan namin. Nakakakilig at hindi ko akalain na mababaliw ako sa labi niya.

"Inaalagaan ko siya. Hinahawakan ko palagi ang kamay nya para maramdaman nya na walang ibang pwedeng magmay-ari sa kanya kundi ako lang. Pagkatapos kapag may chance, hinahalikan ko siya sa labi!" sagot ko. Muling napanganga ang tatlo. Tulala silang tumitig sa akin. Hinampas ko ang mesa gamit ang mga kamay ko para kunin ang attention nila.

Ano ba ang nakakagulat sa kwento ko at mukhang mga tanga ang reaction ng tatlong itlog na ito? May mali ba sa paraan ng pag-aalaga ko kay Veronica?

"Ang bilis mo ah? Kailan lang siya dumating ng mansion naka- first base ka na kaagad? Bakit sinagot ka na ba nya? Niligawan mo na ba siya? Girl friend mo na ba?" tanong ni Arthur. Sa dami ng tanong nito hindi ko alam kung alin doon ang una kong sasagutin.

"Bakit kailangan pa bang ligawan ang isang babae para maangkin. Ulol! Hindi ko gawain iyun noh?" sagot ko sabay lagok ng alak.

"Buti pumapayag siya sa ganoong set up. Halik kaagad? Bago iyun ah?" sagot ni Lance.

"Ayaw nga nya eh. Nagalit si kanina sa akin. Umiyak siya! Ayaw nya daw na hinahalikan ko siya!" sagot ko. Nagulat na lang ako ng biglang nagkatawanan ang tatlo. Mas nangingibabaw ang tawa ni Peanut kaya ko itong binato ng ash tray. Buti na lang at agad na nakailag.

"Baka naman bad breath ka Pare! sa dami ng babaeng dumaan sa buhay mo, baka naman lahat iyun nag-iwan ng amoy sa nguso mo kaya ayaw ni Veronica!" May halong biro na wika ni Arthur. Masama ko itong tinitigan.

"Parang hindi nyo naman alam ang rules ko! Never akong nakipaghalikan sa mga babae ko. Hinahayaan ko silang i -blow job ako pero hindi ako humahalik labi nila kahit na nagmamakaawa sila sa akin! Kadiri kaya! Tanging kay Veronica ko lang iyun ginawa at ang nakakainis, ayaw nya! Dibat nakaka-insulto iyun?" sagot ko.

"Basta isa lang ang sure ko! Hindi ka nya type at nandidiri sya sa iyo!" tatawa-tawang sagot ni Arthur. Halatang nag- uumpisa na naman akong inisin nito. Matalim ko itong tinitigan.

"Ang bilis mo naman kasi Rafael. Hinay-hinay lang kasi. Baka naman nabigla lang si Veronica sa bilis ng mga kilos mo. Bata pa siya at na-shocks siguro siya sa mga mabilisan mong 'the moves' ". sabat ni Lance. Saglit akong nag-isip. Pagkatapos napailing ako.

"Hindi ko mapigilan ang sarili ko. Ewan ko ba, sa tuwing nakikita ko siya gusto ko siyang hawakan at yakapin. Kung alam nyo lang kung gaano ako nagpipigil para ikulong sya sa kwarto ko! Kung hindi lang dahil sa kay Mommy at sa mga kapatid kong babae hay naku itinanan ko na iyang si Veronica." sagot ko. Nagkatinginan ang tatlo at seryoso akong hinarap ni Lance

"Pare, hindi madadaan sa

santong paspasan ang lahat.! Hinay-hinay lang kasi. Masyado pang bata ang babaeng napupusuan mo! Baka naman feeling nya mina-maniac mo siya kaya gusto nyang umiwas sa iyo! Hinay-hinay lang. Hayaan mo muna na makilala ka nya ng lubusan ganoon ka din sa kanya.

Ang isang relasyon, hindi nagtatapos sa init ng katawan. Hindi lang sa ibabaw ng kama ang sukatan kung gaano kahalaga sa iyo ang isang tao." sagot ni Lance.

"Alam ko naman iyun. Kaya lang ano ang magagawa ko! Gusto ko siya! Gustong gusto ko siyang palaging nakikita! Nababaliw na yata ako sa kanya Pare! 

"Hay mahirap nga iyan. Ikaw lang ang makakasagot sa sarili mong problema. Ikaw lang din ang makakagawa ng paraan kung paano masulusyonan iyan. sagot ni Lance. Pagkatapos ay itinaas nito ang hawak na baso ng alak para makipag-cheers. Tahimik ko naman itinaas ang baso ko tsaka inisang lagok ang laman niyon.

Tumambay pa ako sa bar ng mga ilang oras. Pagkatapos ay tinawagan ko ang driver namin sa mansion para magpasundo. Alam kong may tama na alak at ayaw kong magmamaneho kapag tipsy na ako. Ayaw kong madisgrasya at makadisgrasya.

Pasado alas diyes ng gabi ng dumating si Manong Gerry.

Nagtaxi ito at siya na ang magdadrive ng kotse ko pauwi ng mansion. Ipinikit ko ang aking mga mata habang nasa kami.

 bakit ba hindi ka maalis sa isip ko!" hindi ko maiwasang sambit. Agad naman napatingin sa akin si Manong Gerry ng pagtataka ang  titig nito sa akin.

"Mang Gerry, ano ang ginagawa ni Veronica sa mansion kanina?" wala sa sarili kong tanong. Saglit itong nag-isip bago sumagot.

"Dumating po kanina si Mam Arabella, kasama ang maging tutor ni Ms. Veronica." Sagot nito. Napatango ako. Mukhang magiging abala na ang Veronica ko sa mga susunod na araw. Mabuti nga iyun para hindi na sya yayain ni Elijah sa kung saan -saan.

Pagdating ng mansion ay pasuray -suray akong naglakad paakyat

ng hagdan. Akmang aalalayan ako ni Manong Gerry pero pinigilan ko ito.

"Gabi na! Magpahinga ka na Manong. Kaya ko na ang sarili ko. Ipagdadrive mo pa ako bukas ng umaga sa opisina." wika ko dito. Hindi na ako nito sinundan hanggang sa makaakyat na ako ng hagdan. Akmang papasok na ako ng kwarto ko ng maisipan ko si Veronica. Napangisi ako sa aking naisip.

"Bakit nya ba ako pagbabawalan! Eh sa akin din naman ang bagsak nya pagdating ng araw. Hindi ko naman siya hahalikan kung ayaw nya! Miss na miss ko na sya!

Tatabihan ko lang sya sa pagtulog. Baka sakaling maganda ang gising ko bukas." bulong ko at agad na naglakad patungo sa kwarto ni Veronica! Pagdating sa tapat ng pintuan aagad kong pinihit ang seradura. Mukhang sini-swerte ako ngayung gabi! Hindi naka-lock ang pintuan.

Dahan-dahan ko iyun binuksan at agad na sa mga mata ko ang malamlam na na nagmumula sa lamp shade. Agad na dumako ang tingin ko sa kama at napangiti ako ng makita kong mahimbing na natutulog si Veronica sa ibabaw ng kama. Wala itong kamalay-malay na pinasok ko na ito dito sa kanyang kwarto. Inilock ko pa ang pintuan bago ko isa-isang hinubad ang suot kong damit. Tanging boxer short lang ang itinira kong saplot sa katawan. Hindi ako sanay na matulog na may suot na damit.

Inamoy ko pa ang sarili ko kung mabaho ba ako. Baka ma-turn off sa akin si Veronica. Dapat magshower muna ako bago matulog kaya lang tinatamad ako. Alas onse na ng gabi at gusto ko ng matulog. Agad akong nahiga sa tabi nito at hindi ko mapigilan na tunghayan ang payapang natutulog na mukha nito. Kainis! Ang ganda nya talaga!

"Hindi kita pwedeng halikan diba? Pero hindi mo naman sinabi sa akin na bawal kitang yakapin at tabihan sa pagtulog." bulong ko pa sabay hila ng comforter. Itinakip ko ito sa aming katawan sabay yakap ko dito..

Inamoy-amoy ko pa ang buhok nito hanggang sa dalawin ako ng antok. Lalong humigpit ang pagkakayakap ko sa kanya at hindi ko na namalayan pang nakatulog ako.

Kinaumagahan ....

Nagising ako sa malakas na tunog ng alarm clock. Nagulat pa ako ng may biglang gumalaw sa tabi ko kaya agad kong hinigpitan ang pagkakayapos dito. Inaantok pa ako at gusto ko pang matulog.

"Teka lang! Sir Rafael, bakit nandito ka sa kwarto ko?" narinig ko pang wika nito. Hindi ko ito pinansin bagkos lalo ko pang hinigpitan ang pagkakayapos sa baywang nito gamit ang braso ko.Naramdaman ko pa ang pagpupumiglas nito kaya muli akong nagsalita.

"Maaga pa! Matulog pa tayo!" wika ko na may kalakip na lambing sa boses. Naramdaman ko naman na tumigil ito sa pagpupumiglas. Nakaramdam ako ng kasiyahan sa puso ko habang sinasamyo ang bango ng buhok nito.

'shit! Ano ba ang gamit nyang pabango? Bakit ang bango nya?' hindi ko maiwasang bulong.

"Bakit po ba nandito kayo sa kwarto ko? Tsaka bakit amoy alak ka? Tapos nandito ka pa' " narinig kong wika ni Veronica Hindi ko maiwasan na mapangiti.

'Uminom ako kagabi kasama ng mga kaibigan ko! Gabi na ako nakauwi kaya naisipan kong dito na dumiretso sa kwarto mo." sagot ko. Hindi na ito sumagot pa kaya unti-unti kong idinilat ang aking mga mata.

Sumalubong sa paningin ko ang nakatitig na mga mata ni Veronica sa mukha ko. Hindi ko maiwasan ang mapangiti.

"Alam kong gwapo ako kaya huwag mo akong titigan ng ganyan. Baka mamaya magalit ang alaga kong anaconda at bigla ka na lang tuklawin." anas ko dito habang titig na titig sa maamo nyang mukha. Agad na nanlaki ang mga mata nito at mabilis na bumangon. Bumaba ng kama at agad na naglakad palayo sa akin.

Hindi ko naman maiwasan ang matawa. Napaka-inosente talaga nito. Mukhang sulit ang desisyon ko kagabi na tumabi sa kanya.

Chapter 191

VERONICA POV

Nagising ako ng may kung anong mabigat na bagay ang nakadagan sa akin. Unti-unti kong iminulat ang aking mga mata para lang sumalubong sa paningin ko ang natutulog na mukha ni Sir Rafael. Agad na nanlaki ang aking mga mata at inilibot ang tingin sa paligid. Gusto kong masiguro na nasa sarili akong kwarto. Kung ganoon ano ang ginagawa dito ni Sir Rafael? Bakit katabi ko nya ngayun?

Akmang babangon na ako ng lalong humigpit ang pagkakayapos nito sa akin. Mukha namang mahimbing ang tulog nya at hindi ko maintindihan kung bakit sa sobrang higpit ng pagkakayakap nya sa akin hindi ako makawala.

Hindi ko tuloy maiwasan na titigan ang gwapo nitong mukha. Agad na kumabog ang dibdib ko nag malapitan kong matitigan

ang matangos nitong ilong at

normal na mapupulang labi.

Muling sumagi sa isipan ko ang mga halik na pinagsaluhan namin.

"Saglit lang...maaga pa, matulog pa tayo." Narinig kong wika dito. Lalo naman akong nagtaka dahil napansin kong wala itong damit

pangtaas. Bigla akong nakaramdam ng pagkailang ng may kung anong matigas na bagay na sumasagi sa hita ko.

"Huwag kang malikot. Baka magising ang anaconda ko!" sa sinabi nyang iyun ay bigla nagkaroon ng lakas para makabangon at makaalis ng kama. Hanggang dito pa ba naman sa kwarto ko dala-dala nya pa rin ang anaconda na iyan? Paano kung makatuklaw iyan? Paano kung mapuruhan ako? Eh di patay ako! 

"Sir naman, bakit pati dito sa kwarto ko dala-dala mo pa rin iyan. Ilabas nyo na po iyan, takot  po ako sa ahas." wika ko dito. Napansin ko pa ang pagngisi nito bago dahan-dahan na bumangon. Tama nga napansin ko kanina, wala itong damit pangtaas at lalong namilog ang mga mata ko ng mapansin k brief lang ang suot nito.

"Mahabaging anghel sa kalangitan, tumabi po kayo sa akin na yan lang ang saplot nyo sa katawan?" hindi ko mapigilang wika. Napahalakhak ito. Pagkatapos ay baliwalang naglakad sa harap ko kaya agad akong napatakbo papuntang banyo. Dali-dali akong pumasok at agad na ni-lock ang pintuan.

"Ang bastos ni Sir! Hindi nya ba alam na virgin pa ang mga mata ko?" Hindi ko maiwasang bulong sa sarili ko. Tinapik-tapik ko pa ang mukha ko para mawala sa isip ko ang bumubukol sa pagitan ng hita ni Sir. Grabe siya, hindi man lang sya nahihiyang ibalandra ang katawan nya sa akin? Tsaka paano kaya siya nakapasok dito sa kwarto ko?

"Veronica!" napapitlag pa ako ng bigla itong kumatok sa pintuan ng banyo. Hindi ko ito sinagot. Bahala sya diyan! Hindi ako lalabas dito sa banyo hindi siya umaalis dito sa loob ng kwarto ko at isama ang anaconda niya.

"Lalabas na ako! Bilisan mo! Magkita na lang tayo sa dining room." wika nito. Hindi ko ito sinagot. Bagkos binuksan ko ang tubig sa shower para hindi ko na marinig ang iba pang sasabihin nya.

Halos limang minuto din akong naglagi sa loob ng banyo na walang ibang ginawa kundi tumunganga lang. Pagkatapos dahan-dahan akong sumilip masiguro kung umalis na ba si Sir Rafael. At ng masiguro na wala na ito ay agad akong lumabas ng kwarto sabay titig sa kama ko. Parang dinaanan ng bagyo sa sobrang gulo kaya wala akong nagawa kundi ang tupiin ang lahat ng kumot na ginamit at ayusin sa pagkakasalansan ang mga unan.

Pakiramdam ko naaamoy ko pa rin si Sir Rafael dito sa kwarto ko. Ano kaya ang nakain nya at dito siya dumiretso kagabi sa kwarto ko? Sa sobrang sarap ng tulog ko hindi ko man lang namalayan ang pagpasok nito.

Hindi namin siya kasabay kumain ng dinner kagabi. nainis nga si Madam Carissa at binanggit pa nito na nag- uumpisa na naman daw sa bisyo nya si Sir Rafael. Gusto ko man itanong kung anong bisyo iyun, nahihiya naman akong magtanong kay Madam. Baka sabihin nila tsismosa ako.

Pagkatapos ayusin ang higaan ay muli akong bumalik ng banyo para maligo. Kailangan kong magmadali. Alas-otso ng umaga ang schedule ko sa tutor ko. Ngayun ang first day ng pagtuturo at nakakahiya kung ma -late ako.

Pagkatapos kong gawin ang morning routine ko halos takbuhin ko ang hagdan pababa. Mabuti na lang at sapat ang naging tulog ko kagabi at alive na alive ako ngayun. Pilit ko na din kinalimutan ang nangyaring insedente kaninang umaga. Baka nga sa sobrang kalasingan niya nagkamali siya ng pasok ng kwarto. Alam kong lasing ito kagabi dahil nangangamoy alak pa ito kanina.

Naabutan ko na sila Madam sa loob ng dining room. Mukhang kararating lang nila dahil wala pang  pagkain sa pinggan nilang dalawa ni Sir Gabriel.

"Good Morning po Madam, nahihiya kong bati sa kanila. Hanggang ngayun hindi pa rin ako sanay na makasama sila sa iisang hapag kainan.

"Good Morning Veronica.

Ngayun ang first day mo. Excited

ka na ba?" agad na wika ni Madam sa akin. Nakangiti ko naman itong sinagot.

"Kinakabahan po ako Madam.". Napaalis ang ngiti sa labi nito sabay titig sa akin.

"Hindi mo kailangan kabahan Veronica. Tandaan mo, nandito si Teacher Josh para turuan ka sa lahat ng mga aralin na dapat mong matutunan. Kapag may hindi ka nagustuhan sa mga turo nya pwede kang magsumbong sa akin at maghahanap agad tayo ng kapalit nya." kaswal na sagot ni Madam. Hindi ako nakaimik. Talaga pa ang may ganoon? Kapag hindi ko gusto ang teacher pwede nila palitan anytime?

"And besides, hindi bat sinabi ko na sa iyo na huwag mo na kaming tawaging 'Madam at Sir '? Pwede mo kaming tawagin na Tita or Tito or whatever you like! Basta huwag ang Madam at Sir. Sa nabanggit na namin sa iyo noon, hindi ka na iba sa pamilya. Kaya ka nga namin kasama sa hapag kainan na ito." muling wika ni Madam Carissa. So ang expression ng mukha nito habang binabanggit ang katagang iyun. Napayuko ako.

"Nagkakaintindihan ba tayo Veronica? Starting today, ayaw ko ng marinig ang Madam at Sir na tawag mo sa amin?" muling wika nito. Dahan-dahan naman akong tumango.

"Opo  Tita!" sagot ko. Parang gusto kong lumubog sa aking kinauupuan sa sobrang hiya. Agad namang napangiti si Madam at mukhang nagustuhan nito ang pagsang-ayon ko. May choice ba ako? Wala diba? Iyun ang gusto nila kaya susundin ko.

"That's better! By the way Sweetheart, umuwi ba kagabi si Rafael?' sabat naman ni Sir Gabriel....ah Tito Gabriel na pala ngayun.

"I dont know Gab...I think kailangan na naman nating kausapin ang anak mong iyan. Ilang araw lang nanahimik dito sa mansion balik na naman sa dating ugali." sagot ni Tita Carissa. Malakas na napabuntong hininga si Tito gabriel sabay sandok ng sinangag at nag-umpisa ng maglagay ng kaunting portion ng sinangag sa pinggan nilang dalawa ni Madam Carissa. Nag-umpisa na din akong maglagay ng pagkain sa pinggan ko ng mapansin na ang pagpasok ni Sir Rafael. Hindi pa ito nakadamit pang-opisina at mukhang kakatapos lang maligo.

Agad itong humalik sa pisngi ng mga magulang. Napansin ko naman ang pagkagulat sa mukha nila Tita Carissa at Tito Gabriel ng mapansin ang anak.

"Anong oras ka nakauwi kagabi? Sinilip kita kaninang alas tres ng madaling araw sa kwarto mo wala ka?" agad na tanong ni Tita.

Hindi ko naman naituloy ang pagsubo ko ng sinangag. Sa hindi malaman na dahilan bigla ako kinabahan. Paano kung malaman nila na sa kwarto ko nagpalipas ng gabi ang anak nila? Baka kung ano ang masamang iisipin nila sa akin?

"Alas onse na po ako nakauwi Mom! Napasarap ang kwentuhan naming magkakabarkada sa bar ni Lance." kaswal na sagot ni Sir Rafael sa Ina Natigilan naman si Tita at matamang tinitigan ang anak.

"Tumambay sa bar or may kasamang babae? Ikaw bata ka ha, mag ingat ka! Tumataas ang kaso ng HIV sa bansa." biglang sagot ni Tita. Napansin ko ang pagbabago ng hitsura ni Sir Rafael sabay sulyap sa gawi ko. Hindi ko iyun pinansin at itinoon ang attention ko sa pagkain. Kunyari wala akong narinig. Bahala siyang sabunin ng mga nyan. Buti nga sa kanya!

"Mom naman! Ang aga-aga eh. Isa pa malabong mahawa ako sa

sakit na iyan. Nag-iingat po ako! " sagot ni Sir Rafael sa ina. Tinaasan lang ng kilay ni Tita ang anak tsaka binalingan ang asawa.

"Kausapin mo iyang anak mo! Ayaw kong ma-stress sa mga pinanggagawa nyan!" wika ni Madam. Agad naman hinimas ni Sir Gabriel ang likod ng asawa bago hinarap ang anak.

"Kumusta sa kumpanya kahapon? Marami ka bang natutunan?" tanong ni Tito. Sumandok muna ng pagkain si Sir Rafael bago sinagot ang ama.

"Sisiw lang ang trabaho Dad. Alam ko na ang ibang itinuturo sa akin ni Kuya. Kahit naman lagi ako sa galaan noon pumapasok pa din naman ako ng opisina at may ilan ng natutunan. Huwag po kayong mag-alala. Sisiw lang sa akin ang lahat.." sagot nito sabay subo ng pagkain. Agad naman napangiti si Tito Gabriel sa isinagot ng anak.

"Pagbutihan mo para naman matuwa si Mommy mo. Isa pa iwasan mo munang tumambay sa bar na iyan hanggat hindi mo pa gamay ang pamamalakad ng kumpanya. Mag -focus ka dahil hindi basta- bastang responsibilidad ang nakaatang sa balikat mo." wika ni Sir gabriel sa anak. Agad naman ngumiti si Sir Rafael sa ama.

"Of course Dad. Hindi po bat nagpromise na ako sa inyo ni Mommy na aayusin ko na ang buhay ko? Ito na iyun! Promise, magiging magaling akong CEO at ipagmamalaki ako ng buong pamilya." sagot nito. Masayang tumango si Tito Gabriel at hinarap ang asawa.

"Mabuti naman kung ganoon! Gusto ko lang naman na maging responsable kang tao Rafael.

Hindi ka na bumabata at balang araw mag-aasawa ka na at magkakaroon ng mga anak." sagot ni Tita Carissa. Hindi ko naman maiwasan ang mapangiti. Bigla ko tuloy na-imagine kung ano kaya ang hitsura ni Sir Rafael na may karga-kargang bata? Siguro lalo itong magsusungit?

Patapos na akong kumain ng biglang lumapit si Ate Maricar at may ibinalita.

"Madam dumating na po si Teacher Josh!" imporma  agad naman dumako ang tingin sa akin ni Tita Carissa.

"Hindi bat 8am pa ang schedule mo?" tanong nito.

"Opo. Ehh 7am pa lang po." sagot ko habang umiinom ng orange juice.

"Sinong Josh?' sabat naman ni Sir Rafael. Salubong ang kilay nito at mukhang hindi nagustuhan ang pangalang binanggit.

"Tutor ni Veronica. Ipinakilala na sya kahapon ni Arabella." sagot ni Tita Carissa. Pagkatapos ay binalingan ako nito.

"Tapos ka na bang kumain na Iha, puntahan mo na ang teacher mo." wika nito. Tatayo na sana ako sa pagkakaupo ng bigla akong hawakan ni Sir Rafael sa braso. Tinitigan ako nito bago ibinaling ang attention sa mga magulang. 

"Gusto ko munang makilatis ang teacher na iyan. Baka mamaya kung anu-ano ang ituturo niya kay Veronica?" wika nito. Gulat naman na napatitig dito ang kanyang mga magulang. Hindi marahil nila inaasahan ang magiging reaction ng anak nila tungkol sa tutor ko. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng pagkailang lalo na ng napansin ko ang palipat-lipat na tingin sa aming dalawa ni Sir Rafael nila Tita at Tito.

"Wala ka bang pasok ngayun sa opisina Iho? Baka naman hinihintay ka na ng Kuya mo? Ikaw din baka iinit na naman ang ulo noon." wika ni Tita. Umiling si Sir Rafael at hinila na ako patayo. Wala na akong nagawa pa kundi ang sumunod na dito ng nag-umpisa na itong naglakad palabas ng dining room habang hawak-hawak ako sa kamay.

Mamayang 10am pa ang schedule namin ni Kuya para sa meeting kay Mrs. Shen. Aalis din po ako kaagad bago mag 9am." sagot nito bago kami lumabas ng dining room.

"Hay mana talaga sa akin ang bunso ko! Kung makabakod akala mo aagawan eh." narinig ko pang sambit ni Tito Gabriel ng tuluyan na kaming nakalabas ng dining room.

Chapter 192

 RAFAEL POV

Hindi ko na pinansin pa ang sinabi ni Daddy. Alam kong sa mga kilos ko nitong mga nakaraang araw may idea na sila sa tunay na nararamdaman ko kay Veronica. Hindi na mahalaga sa akin iyun. Ang importante sa akin makilatis ko kung sinu-sino ang mga taong makakasalamuha nito.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na may tutor ka na pala?" tanong ko dito. Hawak ko pa rin ito sa kamay habang naglalakad kami papuntang garden. Doon daw naghihintay ang kanyang tutor.

"Hindi po kasi kayo umuwi kaya paano ko sasabihin sa inyo? Isa pa galit po kayo sa akin kahapon at..." hindi ko na naituloy ang sasabihin nito ng muli akong nagsalita.

"Ano ang silbi ng cellphone mo? Dapat tinawagan mo ako. Kapag may bagong mukha kang nakakasalumuha lalo na kapag lalaki dapat sabihin mo sa akin." sagot ko. Napansin ko pa ang pagkamot nito sa kanyang kilay. Huminto sa paglalakad at hinarap ako.

'Kilangan pa po ba iyun? Isa pa si Mam Arabella ang nagrekomenda sa kanya. Pumayag din naman si Tita." sagot nito.

"Kahit na! Dapat ipinapaalam mo ang mga kaganapan na nangyayari sa iyo. Tsaka lalaki pala ang tutor mo." sagot ko at binitiwan na ang kanyang kamay. Diretso na akong naglakad palabas ng mansion habang nakasunod ito sa akin. Pagdating ng garden ay agad kong natanaw ang isang lalaki na nakaupo habang sinusuyod ng tingin ang paligid.

Hindi ko akalain na kukuha sila ng ganito kabatang tutor para kay Veronica.. Mukhang mas lamang dito ang aakyat ng ligaw kaysa turuan si Veronica ng mga aralin sa iskwelahan. Mabuti na lang at hindi ako umalis ng maaga para pumasok ng opisina. Kung nagkataon hindi ko man lang mamalayan na may ibang lalaki na pala ang umaali-aligid kay Veronica na siyang iniiwasan kong mangyari.

Hindi ko maiwasan na agad makaramdam ng panibugho. Huli na ng namalayan ko na agad na lumapit si Veronica sa lalaki at binati ito.

"Good Morning Teacher Josh!" ngiting ngiti pa nitong wika. Agad na nagsalubong ang kilay ko lalo na ng ngumiti ang teacher pabalik kay Veronica. Titig na titig ito sa mukha ni Veronica kaya naman agad akong lumapit.

"Who are you?" agad kong tanong. Agad naman napukaw ang attention nito at tumingin sa akin.

"Hello Mr. Rafael Villarama! Nice to meet you po! Teacher Josh po! Ako po ang magiging teacher ni Veronica." sagot nito sabay lahad ng kamay. Tinitigan ko lang ang kamay na inilihad nito bago sinulyapan si Veronica na noon ay ngiting ngiti pa rin habang palipat lipat ang tingin nito sa akin at sa kanyang bagong teacher.

"Get lost! Hindi ka qualified para maging teacher ni Veronica!" seryoso kong sagot. Agad kong napansin ang pagkagulat sa mga mata ni Teacher Josh habang nakatingin sa akin. Pasimple na din nitong binawi ang nakalahad na kamay ng marealized nito na wala ako sa mood na makipagkamay sa kanya.

"Pero Sir, may kontrata na po akong pinirmahan kay Misis Arabella. At alam na din po ito ni Misis Carissa Villarama. Katunayan nga po nagkasundo na kami kahapon na ngayun ako mag-start na turuan si Veronica." sagot nito.

"I dont care about that contract."

malamig kong sagot. Wala din akong pakialam kung ano ang iisipin nito. Basta ang gusto ko ayaw kong siya ang magtuturo kay Veronica. Mas gugustuhin ko pang huwag ng mag- aral si Veronica kung lalaki din lang ang magtuturo sa kanya. Hindi pwedeng may ibang lalaking aali- aligid dito. Sa klase ng mga sulyap na ibinibigay ng teacher na ito kay Veronica alam kung nagagandahan ito sa kanya.

"Pero Sir, ngayun na dapat ako mag- start! Mabait naman po si Teacher Josh tsaka magaling naman siguro sya magturo." sagot ni Veronica. Matalim ko itong tinitigan. Sasagot-sagot pa eh at ipinagtatanggol nya pa ang lalaking ito.

"Maraming teacher dyan na mas

magaling sa kanya. Ako ang personal na magpapahanap ng tutor para sa iyo. Sige na, umalis ka na! Babayaran ko ang naabalang oras sa iyo!" muli kong wika at agad na hinila si Veronica pabalik sa loob ng mansion.

"I think kailangan nyo pong kausapin si Misis Arabella tungkol dito Sir. Siya kasi ang nagrecommend kay Veronica and nakapangako na po ako sa kanya na ako ang bahala sa kanya para maipasa ang paparating na ALS exam." pahabol na wika ng teacher. Nilingon ko ito at nginisihan.

"I dont care about Ate Arabella. Hindi nya nabanggit ang tungkol dito. Ayaw kong lalaki ang magiging teacher ni Veronica! Get lost!!" malamig kong sagot.

"Bakit po ba ang sungit nyo na naman! Ok na nga si Teacher Josh eh." sabat ni Veronica. Napansin ko ang lungkot sa mga mata nito Mukhang gustong- gusto na din talaga nitong matuto at bumalik sa pag-aaral. Inis na napabuntong hininga ako. Muli kong sinulyapan ang Teacher Josh na iyun. Muli itong bumalik sa pagkakaupo. Nakatingin sa gawi namin ni Veronica at mukhang nagbabakasakali pa na magbago ang isip ko.

Sa dinami-daming pwedeng kunin na tutor lalaki pa talaga. Ang daming babaeng teacher sa mundo!

"Hahanapan kita ng mas magaling. Huwag lang sa lalaking iyan." sagot ko.

"Bakit po? Eh nandyan na nga ang teacher oh? Tsaka magaling daw sya sabi ni Mam Arabella kahapon." may halong inis sa boses na sagot nito. Tinitigan ko ito sa mga mata.

"Lalaki siya at ayaw kong may ibang lalaki na aali-aligid sa iyo!' direktang sagot ko.

"Bakit nga? Eh noong nag-aaral ako, halos karamihan ng naging teacher ko mga lalaki! Wala naman problema!" sagot ulit nito. Hay ang kulit talaga! Hindi ba nito nararamdaman na nagseselos ako kapag may ibang lalaki na lumalapit dito. Lalo na ang tutor na iyan? Baka mamaya maniac pa ang gagong iyan at sa sobrang inosente ng isip nitong si Veronica baka hindi nya mamalayan iyun. At iyun ang ayaw kong mangyari. Ako lang ang pwedeng humawak at lumapit sa kanya. Kahit nga si Elijah gusto kong pagbawalan eh.

"Basta ayaw ko! Bakit ba ang dami mong tanong? Halikan kita dyan eh!" may pagbabantang sagot ko. Agad na namula ang mukha nito. Binawi ang kamay at umatras palayo sa akin. Pigil naman ako sa inis na nararamdaman ko sa kanya. Talagang ayaw nito na hinahalikan ko sya!

"Go back to your room. Aasikasuhin ko ang yang teacher mo dahil wala pa yatang balak na umalis." seryoso kong wika. Pinakunot ko pa ang aking noo para mapansin nito na nagagalit na ako. Tahimik naman itong sinunod ang gusto ko at laglag ang balikat na pumasok sa loob ng mansion. Muli kong nilapitan ang guro at seryosong hinarap.

"Ako ang magdedesisyon kung sino ang pwedeng maging tutor ni Veronica. Not Ate Arabella or kung sino!" seryoso kong wika sabay senyas guard na lumapit. Agad naman itong tumalima.

"Mister Villarama, hindi ko po maintindihan kung bakit ayaw nyo sa serbisyo ko. Sa naalala ko wala naman po akong naging atraso para i-reject nyo ako. Si Miss Arabella ang nag-hired sa akin at siya lang pwedeng magsi- sante sa akin." sagot nito. Naikuyom ko ang aking kamao. Kaunti na lang talaga at sasapakin ko na ang makulit na teacher na ito eh.

"Bakit mo pa ba ipinipilit ang bagay na iyan! Hindi nakatira sa bahay na ito si Ate Arabella at nasa poder ko si Veronica. Ako ang mas nakakakaalam kung ano ang mas makakabuti sa kanya! I hope na ito na ang huli mong pag-apak mo sa lugar na ito!" sagot ko at sinensyasan ang guard na sila na ang bahalang magpalabas ng bisita.

"Tao po akong pumasok sa lugar na ito with approval sa halos lahat ng miyembro ng pamilya niyo Sir. Sana po huwag nyo akong bastusin ng ganito!" sagot nito. Napangisi ako.

Makulit talaga! Gusto talaga nitong makipaglapit sa Veronica ko!

"I will talk to them! And..may mga dahilan ako kung bakit ayaw kong ikaw ang maging tutor nya! Kung may iba ka pang concerns, kay Ate Arabella ka makipag-usap!" sagot ko.

"Iho anong problema?" napalingon ako ng marinig ang boses ni Mommy. Nasa likod nito si Veronica at mukhang nagsumbong ito kay Mommy kaya pati ang Ina ko napalabas ng wala sa oras dito sa garden.

"Mom, sino ba kasi ang nagsabi sa inyo na lalaki ang kunin nyong tutor nya! Hindi papasa sa akin ang mga ganyang desisyon!" walang paligoy-ligoy kong sagot.

"Pero iho, nakausap na namin siya kahapon. Magaling siyang teacher at marami na syang na-handle na case katulad kay Veronica! Bakit hindi natin siya bigyan ng chance para maipakita ang kakayahan nya!" sagot ni Mommy. Agad akong umiling. Tinapunan ko si Veronica na noon ay nakatayo sa likod ni Mommy.

"No! Hindi ako papayag! Sorry Mom, pero buo na ang desisyon ko! Kapag ipilit nyo na siya pa rin ang maging teacher ni Veronica------" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng sumabat si Daddy.

"Fine! Hindi pasado kay Rafael ang tungkol dito...well wala tayong magagawa kundi ang maghanap ng iba. "sabat nito. Agad naman akong napangisi.

"But Gab, sayang ang araw. And besides nag-effort si Arabella tungkol dito." sagot ni Mommy.

"Well, kung ipilit nyo po talaga ang tungkol dito, wala na akong magagawa pa! Basta nasabi ko na ang gusto ko! ayaw kong sya ang magtuturo kay Veronica!" yamot kong sagot at agad na naglakad papasok ng mansion.

Tinawag pa ako ni Mommy pero hindi ko na pinansin. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na magtatampo yata ako sa sarili kong Ina. Ito rin siguro ang kauna-unahang pagkakataon na susuwayin ko ito.

"Mabilis akong umakyat ng kwarto at pabagsak na nahiga sa kama! May meeting ako mamayang 10am at tinatamad na naman ako! Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Simula ng dumating sa mansion si Veronica, alam kung marami ng nagbago sa akin.

Pakiramdam ko mababaliw ako kapag hindi masunod ang mga gusto kong mangyari. Lalo na pagdating sa kanya.

Simple lang naman ang gusto ko. Ayaw kong may ibang lalaki na lalapit-lapit dito. Sa ngayun, iyun lang at wala ng iba. Pero mukhang sa pagkakataon na ito hindi iyun maibibigay ng pamilya ko. Alam kong nagmamdali sila na mahanapan agad si Veronica ng tutor pero mas gusto ko sana kung babae na lang. Huwag iyung ka-opposite sex nito.

Naputol ang pagmumuni-muni ko ng marinig ko ang pagtunog ng cellphone ko. Agad kong tiningnan kung sino ang tumatawag at ng mapansin ko na si Kuya Christian ay kinansel ko ang tawag. Ayaw kong makipag-usap kahit kanino. Pakiramdam ko broken hearted ako ngayun at may gusto ng umagaw sa babaeng gusto ko.

Ipinikit ko ang mga mata ko. Gusto kong magmukmok ngayun ng kwarto. Isa pa gusto ko din bantayan ang teacher na iyun at si Veronica. Mukhang natuloy din yata ang' pagtuturuan' nila! Nasayang lang ang effort ko na kausapin ito at palayasin dito sa mansion.

"Rafael....buksan mo ang pinto!" nahinto ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang mahinang katok na iyun sa pintuan ng kwarto ko. Si Mommy iyun at kahit na wala akong balak na makipag-usap kahit kanino wala akong magawa kundi papasukin ito. Malaki ang respito ko sa kanya at mahal na mahal ko sya.

"Bukas iyan Mom!" sagot ko. Agad naman bumakas ang pintuan at sabay silang pumasok ni Daddy.

"Rafael, anak may sakit ka ba? Tumawag si Kuya Christian mo. Hindi mo daw sinasagot ang tawag at messages nya?" tanong ni Mommy sabay upo sa gilid ng kama. Napailing naman si Daddy habang nakatingin sa akin.

"Rafael, alam ko kung bakit ka nagkakaganyan. Ikaw talagang bata ka, pwede naman idaan sa maayos na pag- uusap ang lahat. Hindi ka talaga pumapayag na hindi masunod ang lahat ng gusto mo." sagot ni Daddy. Bumangon ako at naupo sa kama.

"Umalis na si Teacher Josh. Malungkot si Veronica dahil ini-expect nya na mag -uumpisa na ang klase nya today pero

napaliwanagan din naman kaagad

namin siya. Hay naku, ikaw talagang bata ka, ayaw mo pang aminin na nagseselos ka sa teacher na iyun eh." sagot naman ni Mommy. Agad naman akong napangiti ng marinig ko na nakaalis na pala ang Teacher Josh na iyun. Nasunod din ang gusto ko.

"Pero Iho, hindi pwedeng ganito palagi. Hindi mo pwedeng bakuran ng bakuran si Veronica. May sarili siyang pag-iisip at gusto sa buhay.

Naiintindihan namin ang nararamdaman mo sa kanya at sana matuto ka din umintindi sa nararamdaman ni Veronica! HIndi pwedeng lahat ng gusto mo ang masusunod!" wika ni Mommy. Napailing ako.

"Ayaw kong may ibang lalaki na lalapit sa kanya Mom! I know na masyado pang maaga para sabihin ko na mahal ko na sya pero natatakot akong baka maagaw sya ng iba sa akin." seryoso kong sagot. Agad na napangiti si Daddy.

"Sinasabi ko na nga ba Sweetheart eh. Sapol ni kopido ang puso ng anak mo!" tatawa-tawang sagot ni Daddy. Mahinang hinampas naman ito ni Mommy sa balikat.

"Hindi lang ikaw ang nakakaramdam nyan Gab. Ako ang Ina at kahit na hindi direktang sabihin ng anak natin ang nararamdaman nya alam ko iyun. Nababasa ko sa mga kilos nya. Kaya nga gusto kong maipagpatuloy ni Veronica ang pag-aaral nya para naman hindi sya matahin ng ibang tao. 

"Alam mong sa mundo na ginagalawan natin, maraming mga matang mapang -husga at ayaw kong maranasan iyun ni Veronica...."

"I understand Mom. Hindi ako tutol sa pagkuha ng tutor para sa kanya! Pero huwag naman sana lalaki. Ayaw kong magkaroon ng karibal sa kanya!" sagot ko. Natawa si Daddy at tinapik ako sa balikat.

"Mag-ayos ka na! Hinihintay ka na ng Kuya Christian. Pag-usapan natin ang tungkol dito sa mga susunod na araw... huwag mo ng isipin ang tungkol sa tutor na iyan....kami mismo ni Mommy mo ang maghahanap at sisiguraduhin namin na papasa sa standard mo at wala ng selosan na mangyayari." wika ni Daddy. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Chapter 193

VERONICA POV

Nanghihinayang man pero wala na akong magawa pa. Alam kong hindi matutuloy ang pag-aaral ko ngayung araw. Nakaalis na si Teacher Josh at kahit labag sa kalooban ko ang mga nangyari wala akong choice kundi matyagang maghintay na makahanap ulit ng bagong tutor.

Bakit ba kasi ayaw ni Sir Rafael kay Teacher Josh? Ako naman ang tuturuan ng tao. Pagkakataon ko na sana na matuto at makapagpatuloy sa pag aaral. Sa mga sinabi nito at sa expression ng mukha, kitang kita ko na ayaw nya talaga kay Teacher Josh. Wala naman akong nakitang kakaibang problema kay Teacher Josh. kung tutuusin mukha naman siyang mabait.

Napaupo ako sa kama. Hindi ko tuloy alam ang gagawin ko. Pinagbawalan na nila akong magtrabaho dito sa mansion at alangan naman na matulog ako maghapon. Hindi sanay ang katawang lupa ko na walang ginagawa.

Nasa malalim akong pagmumuni- muni ng marinig ko na may kumatok sa pintuan ng kwarto. Agad akong tumayo at pinagbuksan. Nagulat pa ako ng makita ko si Sir Rafael. Nakadamit pang-opisina at seryoso ang kanyang mukha. Himala din dahil nagawa nitong kumatok ngayun. Bigla-bigla na lang kasi itong pumapasok ng kwarto ko katulad ng ginagawa nya kagabi.

"Magbihis ka! Sumama ka sa akin." agad na wika nito. Nagtataka naman akong tumitig dito. Saan naman kaya kami puputa.

"Aalis sila Mommy at Daddy. Mag-isa ka lang dito sa mansion kaya sumama ka na lang sa office. Marami kang matutunan doon." muling wika nito. Nagtaka naman ako sa sinabi nitong mag-isa lang ako dito sa mansion. Ano kaya ang tingin nya sa mga kasambahay? Hindi tao?

"Ibig nyo pong sabihin may nahanap na kayong bagong tutor ko?" wala sa sarili kong tanong. Nabanggit kasi nito na marami akong matutunan sa opisina.

"Bakit magtatanong ka pa? Wala na akong time. Magbihis ka na! Hihintayin kita sa kotse!" masungit nitong sagot tsaka tumalikod na. Naiinis naman akong tumitig sa papalayong pigura nito. Nakakainis talaga!. Oo at hindi lang naman sana ang sagot sa tanong ko. Saksakan talaga ng sungit! Kawawa naman ang maging asawa nito kung nagkataon.

Agad kong sinara ang pintuan ng kwarto at agad na nagbihis ng damit panlakad. Maong pants at pink t-shirt na medyo hapit sa katawan ang napili kong isuot. Pinarisan ko ito ng white rubber shoes at LV sling bag na kasama 

ng nabili ni Sir Rafael noong kumain kami sa restaurant ng kaibigan nito.

Agad kong tiningnan ang sarili ko sa harap ng salamin. Kontento ako sa suot ko. Nagmukha akong mamahalin kahit papaano. Malayong malayo sa mga damit na isinusuot ko noon.

Siguro ito ang isa sa mga dapat kong ipinagpasalamat na nangyari sa buhay ko. Sa tulong ng pamilya Villarama nakatikim ako ng kaginhawaan sa buhay na habang buhay kong tatanawin na malaking utang na loob sa kanila at alam kong kapag makapagtapos ako sa pag-aaral, matutulungan ko din ang pamilya ko na makaranas din ng kaginhawaan sa buhay

Nang masiguro kong maayos na ang lahat ay agad akong lumabas ng kwarto at diretsong bumaba at mabilis na naglakad patungo sa kinapaparadahan ng kotse. Naabutan ko pa si Sir Rafael 

na panay tingin sa kanyang suot na relo at ng mapansin ang pagdating ko ay ilang saglit akong tinitigan bago binuksan ang pintuan ng kotse.

"Bakit ang tagal mo?" yamot na tanong pa nito ng pareho na kaming nasa loob ng kotse.

'Pasensya na po hindi nyo naman sinabi agad na aalis pala tayo." sagot ko. Katabi ko ito sa hulihang bahagi ng sasakyan habang nag-umpisa namang pinausad ng driver ang kotse.

"May meeting akong pupuntahan mamaya. Gustuhin man kitang isama pero hindi pwede. Hintayin mo ako sa opisina dahil may pupuntahan tayo pagbalik ko." wika nito habang nakatitig sa akin. Nakaramdam naman ako ng pagkailang dahil doon.

"Busy po pala kayo. Bakit nyo pa ako isinama?" sagot ko. Kung tutuusin wala namang dahilan na isama ako nito. Ano ba ang gagawin ko sa opisina habang wala siya? Tutunganga?

"Tsk! Mabo-bored ka sa bahay. Aalis sila Mommy at Daddy mamaya at hindi ka din naman nila pwedeng isama dahil lalo ka lang mabo-bored sa pupuntahan nila" sagot nito. Hindi na ako umimik.

"Pasensya ka na sa nangyari kanina. Ayaw ko lang talaga sa Josh na iyun kaya pinaalis ko na kaagad. Dont worry, makakahanap din naman kaagad tayo ng kapalit nya. Hindi matatapos ang linggong makakapag- umpisa ka na din mag-aral. Huwag ka ng magtampo." muling wika nito habang hindi pa rin inaalis ang pagkakatitig sa akin. Hindi ko pa rin ito sinagot bagkos ibinaling ko ang tingin sa labas ng bintana ng sasakyan.

Nagulat na lang ako ng maramdaman ko ang kamay nya sa kamay ko.

Pinagsalikop nya pa ito at may kung anong parang kuryente ang biglang dumaloy sa buo kong pagkatao. Ang init ng palad ni Sir Rafael at ang lambot. Talo nya pa ang palad ng isang babae kung lambot ang pag-uusapan.

Napansin kong titig na titig ito sa daliri ko habang napapangiti. Parang may kung anong nakikita ito sa daliri ko na nakakatuwa na sya lang ang nakakaalam. Bigla tuloy akong natigilan at wala sa sariling napatitig sa kanyang mukha. Kung kanina ay para itong tigre ngayun naman ibang iba ang awra nito. Mukhang masaya at walang ni kahit na anong problema. Nagulat pa ako ng bigla itong nag- angat ng tingin at huling huli nya ang mga mata kong nakatitig sa kanya. Bigla tuloy akong napahiya at agad na binawi ang titig dito.

"Alam kong pogi ako kaya huwag mo na akong titigan ng ganyan." wika nito at itinapat pa talaga sa tainga ko ang kanyang bibig. Agad akong nakaramdam ng kakaibang kiliti lalo na ng tumama ang mainit nitong hininga sa pisngi ko.

"Yabang!" mahina kong sagot. Napahalakhak ito. Gulat naman akong muling napatitig sa kanya. Hindi ako makapaniwala. Ngayun ko lang kasi ito nakitang tumawa ng ganito gayung wala namang nakakatawa. Nababaliw na si Sir Rafael?

"Alam mo nakakatuwa ka! Kaya gustong gusto kita eh dahil napapatawa mo ako!" tumatawa pa rin na sagot nito. Hindi ko siya pinansin sabay hila sa kamay ko na hawak nya. Pero muli akong nagtaka sa kanyang sumunod na ginawa. Kinabig nya ako at pilit na isinasandal ang ulo ko sa balikat nya. Hindi ko naman malaman ang gagawin ko dahil amoy na amoy ko ang bango ni Sir Rafael. Para din akong na-istatwa sa ginawa nyang iyun. Para tuloy kaming magshota dahil sa posisyon namin ngayun.

Naramdaman ko pa ang pagdampi ng labi nito sa tutok ng ulo ko. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway. Bakit ibang iba sya ngayun? Pakiramdam ko napaka- special kong tao para sa isang Rafael Villarama.

Nakahilig ako sa balikat ni Sir Rafael hanggang sa nakarating kami ng opisina. Hindi na ako nagtangka pang gumalaw dahil komportable naman ako sa posisyon namin. Ang bango nya at parang inihehele ako. Ang tigas pa ng muscle nya.

Agad akong umalis sa pagkakasandal sa balikat nya ng tumigil na ang sasakyan sa mismong building ng Villarama Empire.. Agad na binuksan ni Sir Rafael ang pinto ng sasakyan at 

inalalayan pa akong makababa. Pakiramdam ko para tuloy akong prinsesa kung itrato niya. Tahimik naman ang driver na si Mang Gerry na pa-sulyap sulyap sa amin. Napapangiti pa ito paminsan-minsan. Lagot na talaga ako, mukhang itsi-tsimis pa yata ako nito mamaya sa mansion.

"Lets go!" narinig kong wika ni Sir Rafael habang hawak nya ulit ako sa kamay. Nahihiya man pero hindi na ako pumalag pa. Hahayaan ko na lang sya at baka iinit na naman ang kanyang ulo. Wala pa naman akong kapera-pera para umuwi ng mansion mag-isa.

Pagpasok namin sa loob ng building ay agad na napukaw namin ang attention ng halos lahat ng empleyado. Lahat sila ay nagbigay galang kay Sir Rafael habang nagtatakang napatitig sa akin. Napapayuko na lang ako dahil agad akong nakaramdam ng hiya. Ito ang pangalawang pagkakataon na nakaapak sa lugar na ito at pakiramdam ko pinagtsi-tsismisan ako ng lahat.

"Girl, matinik daw talaga ang future CEO natin. Hindi daw talaga nawawalan ng babae." isa lang yan sa mga narinig kong bulungan sa paligid. Lalo tuloy akong nakaramdam ng hiya. Tumigil naman sa paglalakad si Sir Rafael at hinarap ang mga empleyadong nagbubulungan.

"Kaninong boses ang narinig ko kani- kanina lang?" malamig ang boses na tanong nito sa lahat. Kung kanina tawa ito ng tawa sa kotse ngayun naman mukhang mainit na naman ang ulo. Ang bilis talaga magbago ng mood nya. Nahinto ang bulungan at agad na napayuko ang lahat. Kita sa mga hitsura nila ang pagkagulat at takot ng biglang tumigil sa paglalakad si Sir Rafael at hinarap sila. Nagtagal pa ang titig nito sa limang kababaihan na halatang kinakabahan dahil sa pagkakatitig sa kanila ni Sir Rafael.

Kung hindi ako nagkakamali, sila ang may pinakamalakas na bulungan kanina. Sa kanila din nanggaling ang salitang matinik sa babae ang bagong CEO. Sinenyasan ang mga ito ni Sir Rafael na lumapit sa amin. Agad naman silang tumalima at dahan- dahan na naglakad pagpunta sa aming harapan.

Pagkalapit ng limang kababaihan ay sakto naman na may isang lalaking parating na sa pagkakaalala ko Jacob ang pangalan. Executive Secretary ni Sir Rafael.. Agad itong bumati sa amo.

"Sir, Good Morning! Kayo na lang po ang hinihintay sa conference room." agad na balita nito. Halata sa mukha nito ang tension kaya seryoso itong hinarap ni Sir Rafael.

"Ipaayos mo ang termination letter

para sa kanilang lima. Ayaw ko ng nakikitang pakalat-kalat sila dito sa Villarama Empire." seryosong wika nito kay Jacob. Hindi agad ito nakapagsalita at agad na tumitig sa limang kababaihan na noon ay naiiyak na.

"We are sorry Sir Rafael..hi-hindi na po mauulit!" wika ng isa. Takang taka naman ako sa mga kaganapan sa paligid. Ganoon lang? Tanggal agad? Anim na tao kaagad ang nawalan ng trabaho sa araw na ito?

"Noted Sir...pero kailangan na po ang presensya nyo sa conference room." sagot ni Jacob.

Tumango si Sir Rafael at hinila na ako papunta sa isang elevator. Akmang susunod si Jacob ng muling balingan ng tingin ni Sir Rafael.

"Asikasuhin mo na ngayun agad ang termination papers nila. At pakisabi sa lahat na ayaw ko ng mga tsismoso at tsismosa dito sa Villarama Empire. Isang pagkakamali at hindi ako mangingimi na sesantihin silang lahat. "wika niya dito. Agad na tumango si Jacob at nagmamadaling naglakad palayo sa amin. Bumukas naman agad ang elevator kaya pumasok na kami.

"Tanggal agad? Hindi po ba pwedeng pagsabihan muna?" hindi ko mapigilang tanong habang paakyat ang elevator kung saan lulan kami. Malakas itong napabuntong hininga habang hindi inaalis ang pagkakatingin sa mukha ko.

"Gusto kong malaman ng lahat kung ano ang gusto at ayaw ko. Hindi ko gusto ang lumabas sa bibig nila. Isa pa nandito sila sa kumpanya para magtrabaho, hindi para magtahi ng kwento." sagot nito. Hindi ko mapigilan ang mapaismid.

"Eh totoo naman na mahilig po kayo sa babae." lakas loob kong sagot. Kung tutuusin wala namang dapat na ikagalit dahil totoo naman. Ang mali lang sa sinabi ng mga babae kanina ay ang mambintang na isa ako sa mga babae ni Sir Rafael. Hindi nila nahulaan na tauhan din nila ako sa mansion. Iyun nga lang hindi ako nagtatrabaho dahil mas gusto nilang magfocus ako sa pag-aaral.

"Noon iyun. Pero nagbago na ako.' sagot nito. Nagbago daw? Eh ang last na naging babae nya last week nya lang hiniwalayan. Iyun ang narinig ko kay Arthur noong kumain kami sa restaurant.

Pagkalabas namin ng elevator ay muli itong nagsalita habang itinuturo ang opisina nito.

"Doon ka muna sa office. Hintayin mo ako." wika nito at mabilis akong hinalikan sa labi. Sumayad lang naman ang labi nito sa labi ko dahil sa sobrang bilis at hindi man lang ako nakapagreact. Napansin ko na lang ang muli nitong pagpasok sa loob ng elevator at ang agad na pagsara. Mukhang papunta na ito sa conference room.

Ilang segundo din akong sandaling napatanga at ng mahimasmasan ay nagpasya na akong naglakad patungo kanyang opisina. Bago ako nakapasok sa loob ay nilingon ko pa ang dalawang empleyado nito na abala sa kanilang ginagawa sa harap ng computer.

Chapter 194

VERONICA POV

Wala akong choice kundi ang maupo sa sofa dito sa opisina habang hinihintay kung kailan matapos ang meeting ni Sir Rafael. Mabuti pa hindi na ako sumama sa kanya kung dito rin lang naman sa opisina ang bagsak ko at walang ibang gagawin kundi ang tumunganga.

Nagulat pa ako ng biglang tumunog ang cellphone ko. Agad kong binuksan ang bag at kinuha sabay tingin screen kung sino ang tumatawag. Nagtaka pa ako dahil number lang ang nakarehistro kaya naman sinagot ko kaagad ito.

"hello?" agad kong wika.

"Hello! Ate! Si Vanessa ito!" wika nito sa kabilang linya. Hindi ako makapaniwala ng marinig ko ang boses nito. Si Vanessa ang kapatid ko na sumunod sa akin. Sixteen years old at sya ang katu-katulong ko na nag- aalaga sa mga maliliit namin na kapatid noon.

hindi ko maiwasan na mapangiti at makaramdam ng sobrang tuwa.

"Vanessa? Kumusta ka? Sila Nanay at TAtay? Mabuti at napatawag ka!" agad kong wika. Halos dalawang oras na kausap ni Mam Arabella kahapon sila Nanay at Tatay kaya hindi na ako nagkaroon pa ng pagkakataon na makausap sila. Kung hindi pa nag-low bat ang cellphone na gamit nila Nanay at Tatay baka hindi sila titigilan ni Mam Arabella.

"Oo Ate! Pwede na tayong mag-usap araw-araw! May Cellphone na ako Ate... bigay ng kaibigan ni Nanay. Iyung kausap nila kahapon?" halata ang tuwa sa boses na pababalita nito. Hindi ko naman malaman ang sasabihin ko.

"Ha? Binigyan ka din nila ng cellphone? Pero paano?" tanong ko. Bigla akong nakaramdam ng hiya para sa Pamilya Villarama. Ganito ba talaga sila magpahalaga ng isang kaibigan? Ibinibigay ang lahat ng tulong?

"Pagkatapos nilang mag-usap ni Nanay kahapon, pinadalhan agad kami ng pera. Tumatanggi sila Nanay pero iniinsist ni Misis Arabella ang pera at magagalit daw sya kapag tanggihan nila Nanay ang tulong na ibinibigay nya. Isa pa sinigurado niya kahapon na nasa maayos ka daw na kalagayan at makakapag-aral ka na din Ate. Hindi bat iyan din ang matagal mo ng pangarap?" sagot nito. Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kung panaginip man ang lahat ng ito, parang ayaw ko ng magising. Ang bilis dumating ng tulong sa pamilya ko. Sa mga kapatid ko.

"Pwede ko bang makausap sila Nanay at Tatay? Nasaan sila?" tanong ko.

"Wala sila Ate. May pinuntahan. Ako at ang ibang mga kapatid lang ang nandito sa bahay. Ate, makakapag-aral na din ako hanggang college. Nangako kahapon ang kaibigan ni Nanay na sasagutin din daw nila ang pag-aaral namin. Grabe...sobrang saya namin Ate. " excited na wika nito. Agad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata.

Hindi ko lubos maisip na bubuhos ang ganito kalaking biyaya sa pamilya namin. Daig pa namin ang nanalo sa lotto. Hindi ko alam kung paano mababayaran ang lahat ng kabutihan nila. Ang akala ko ay ako lang ang tutulungan nila pero bakit pati pamilya ko?

Hindi ko na masyado pang naintindihan ang mga ibang sinasabi ni Vanessa. Naramdaman ko na lang na nagpaalam na ito dahil umiiyak na ang bunso naming kapatid. Nanghihina akong napatayo. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya sa pamilyang ito. Kahit na habang buhay ko silang pagsilbihan hinding hindi ako makakabawi sa lahat ng kabutihan at tulong na ibinigay nila sa akin at sa pamilya ko.

Palakad-lakad ako sa loob ng opisina ng marining ko ang marahang katok sa pintuan. Kasabay nito ang malakas na tawanan at kasunod ang pagbukas ng pintuan at agad na pagpasok ng tatlong kalalakihan. Lahat sila ay halos kasing edad din ni Sir Rafael. Gwapo at matatangkad na akala mo mga modelo. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba lalo na ng sabay silang napatingin sa akin.

"Wow! Pati dito sa opisina hindi nawawalan ng babae ang kaibigan natin?" narinig kong wika ng isa. Napansin ko na agad itong kinalabit ng isa pa at nakahinga ako ng maluwag ng mamukhaan ito. Sa naalala ko, Arthur ang pangalan nito at siya ang may-ari ng restaurant na kinainan namin ni Sir Rafael noong nakaraang gabi.

"Sira! I know her! Veronica right?" agad na wika ni Arthur at nakangiti na lumapit sa akin. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagkailang. Lalo na ngayung tatlong pares ng mga mata ang nakatitig sa akin. Wala sa sariling napatango ako.

"Wow, nice to see you again Veronica. Naalala mo pa ba ako?" tanong ni Arthur sa akin. Muli akong tumango.

"Great! Nasaan pala si Rafael?" muling tanong nito. Sinulyapan ko muna ang dalawa nitong kasama bago sumagot.

"Na-nasa conference room po." sagot ko.

"Hey! Hey! Arthur, ipakilala mo naman kami. Alangan naman na ikaw lang ang kakausap sa kanya." muling nabaling ang attention ko dalawang kasama nito na biglang nagsalita ang isa sa kanila. Parehong may naglalarong ngiti sa labi habang nakatingin pa rin sa akin. Lalo tuloy akong nakaramdam ng pagkailang.

"Hindi bat sinabi ko na sya si Veronica! Hindi nyo narinig?" sagot naman ni Arthur sa mga kasama nito.

"Hehehe! Alam namin na siya si Veronica pero ipakilala mo naman kami sa kanya! Hay ikaw talaga parang hindi businessman kung umasta eh. Ako na nga lang ang magpakilala sa sarili ko...Veronica Right? My name is Drake at sya naman si Peanut!" wika nito sabay lahad ng kamay sa harap ko. Atubili pa ako kung tatanggapin ko ang pakikipagkamay nito ng biglang nagsalita si Arthur at tinabig ang kamay ng dalawang kaibigan.

"Mga gago! Huwag na kayong makipagkamay. Baka malaman ni Rafael at malalagot pa tayo!" tatawa- tawa nitong wika sa mga kaibigan. Hindi ko naman maiwasan na matawa ng maalala ko na tinabig din pala ni Sir Rafael ang kamay nito ng tangka itong nakipagkamay sa akin doon sa restaurant.

"Ganoon? Kailan pa siya naging madamot" Narinig kong sagot ng Peanut ng pangalan.

"Kay Veronica pa lang naman!" tatawa -tawa pa rin na sagot ni Arthur. Napangisi naman ang dalawa nitong kasama at binalingan ako ng tingin.

"Bakit girl friend ka na ba ni Rafael?" diretsahan nitong tanong. Grabe siya, wala man lang intro-intro.

"Naku, hindi po! Sa mansion lang po ako nakatira pero hindi nya po ako girl friend." agad kong sagot sabay iling.

Nagkatinginan ang tatlo bago nagsalita ang isa pang lalaki na Drake ang pangalan.

"Hindi nga ba at ampon siya nila Tita at Tito? Pero bakit nandito ka sa opisina?" tanong nito.

"Isinama ako ni Sir Rafael. Wala kasi akong magawa sa mansion. Isa pa hahanapan nya daw ako ng bagong tutor. Dapat ngayun ang start ng pag- aaral ko kaya lang sinisante nya kaagad si Teacher Josh! Ayaw nya ng lalaking tutor para sa akin." agad kong sagot. Hindi ko alam pero kahit na mukhang makukulit ang mga kaharap ko, magaan ang loob ko sa kanila. Siguro dahil mababait naman sila at mga kaibigan sila ni Sir Rafael. Isa pa mukhang hindi sila kasing-sungit ni Sir Rafael.

"Sabi ko sa iyo eh! Lumalabas ang pagiging possessive ng kaibigan natin pagdating sa kanya." narinig ko pang sagot ni Arthur. Hindi ko na lang iyun pinansin at muling naupo na sa sofa. Uupo na din sana sila na muling bumukas ang pintuan ng opisina. Agad na pumasok si Sir Rafael at agad na napakunot ang noo ng mapansin ang mga kaibigan.

"Wow Bro! Biglang nag-iba ang taste ng pananamit mo ngayun ah?" agad na wika ni Peanut sa kaibigan.

Pinasadahan pa nito ng tingin si Sir Rafael mula ulo hanggang paa. Naka business suit si Sir Rafael at bagay na bagay sa kanya ang suot nitong attire.

"Sino ang may sabi sa inyo na pwede kayong pumunta dito ngayun?"agad na wika nito sa mga kaibigan.

Nagkatinginan muna ang tatlo bago sumagot ang isa sa kanila.

"Bakit? Swerte nga namin na dumalaw kami sa iyo ngayun eh. At least nakilala namin si Veronica!" sagot ni Peanut na may halong nanunudyo ang boses.

Agad naman dumako sa akin ang tingin ni Sir Rafael bago sinagot ang mga kaibigan.

"Lumayas na kayo. Busy ako ngayun at wala akong time na makipag usap sa inyo!" agad na wika nito. Lumapit pa ito sa akin at naupo sa tabi ko.

"Ganito na ba talaga ang future CEO? Wala ng time sa mga kaibigan? Busy din naman kami pero nagawa pa rin namin na bisitahin ka." sagot naman ni Arthur.

"Ano ba ang kailangan nyo? Isa pa kanina pa ba kayo dito?" tanong ni Sir Rafael.

"Medyo kanina pa. Nagpakilala na din kami kay Veronica. By the way Bro, importante ang kailangan ko kaya ako pumunta dito. Gusto ko kasing ipaalala sa iyo na this coming saturday na icecelebrate ang birthday ko." sagot ni Peanut. Sandaling sumeryoso ang mukha ni Sir Rafael na tumitig sa kaibigan.

"So? ano ngayun kung birthday mo? Magse-celebrate ka ba? Hindi bat sa bar lang naman lagi ang bagsak natin kapag birthday mo?" sagot ni Sir Rafael.

"At may kasamang iba-ibang babae!" sabat naman ni Drake. Muling nagkatawanan ang tatlo. Masamang tinitigan sila ni Sir Rafael kaya muli silang sumeryoso.

"gusto ko ng baguhin ngayun Bro. May bagong bili akong yate at gusto kong subukan na doon muna mag party. Para maiba naman!

Balak kong magpalipas ng buong gabi sa laot kasama kayong mga kaibigan ko at ilang mga posibleng bisita. Isama mo si Veronica. Malay mo baka mag- enjoy din siya." seryoso ang mukha na sagot ni Peanut. Sandaling natigilan si

Sir Rafael. Mukhang malalim itong nag -isip bago ibinaling ang tingin sa akin.

"Gusto mong sumama?" tanong nito sa akin. Hindi naman ako

makapaniwala. Bakit ako sasama eh siya lang naman ang invited? Isa pa hindi ko mga kaibigan ang kaibigan nito at ngayun ko lang sila nakilala. May usapan din kami nila Charlotte at Jeann na magsi-swimming ngayung sabado sa mansion kaya hindi pwedeng

sumama ako.

"Kung gusto mong sumama, aattend ako, pero kung ayaw mo naman hindi ako pupunta." wika ni Sir Rafael habang titig na titig sa akin. Hindi naman ako nakaimik. Paano ako nasali sa usapan na ito?

Makahulugan naman na nagkatinginan ang tatlo nitong kaibigan bago muling nagsalita si Peanut.

"Teka, bakit nakasalalay sa desisyon nya ang pag-attend mo? Bakit parang biglang nagbago ang pananaw mo sa buhay Bro?" sagot ni Peanut.

"Wala ka na doon Bro. Masyado akong busy sa ngayun at wala ako sa mood na umattend ng mga party-party!" sagot ni Sir Rafael.

"Nakakasama ka naman ng loob Bro. Birthday ko ito pagkatapos nagdadalawang isip kang umattend. Ang sama ng ugali nito!" sagot ni Peanut. Nagkatawanan naman si

Arthur at Drake.

"Sumama ka na Veronica! Para naman hindi sumama ang loob ng birthday celebrant!" pag-aaya naman ni Arthur sa akin. Agad akong napatingin kay Sir Rafael na tahimik na nakaupo sa tabi ko.

"Bakit po ba ayaw nyong sumama? Papayag naman siguro sila Tita at Tito. Weekend naman at walang pasok sa opisina." wika ko. Tumitig muna ito sa akin bago sumagot.

"Sasama ako kung sasama ka!" maiksi nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagmamaktol. Ang lagay ay nakasalalay sa desisyon ko ang pagsama nito. Mukhang ako pa ang masisisi ng mga kaibigan nito sa hindi nya pag-attend? Hayst ang hirap nya talagang ispilingin.

"Sige na Veronica! Sumama ka na please. Simula ngayung araw friend ka na din namin at pwede mo kaming lapitan anytime kung may kailangan ka!" sagot naman ni Peanut at naupo pa sa harap namin ni Sir Rafael. Tinapunan naman ito ng masamang tingin ni Sir Rafael at hinila ako patayo mula sa pagkakaupo.

Chapter 195

VERONICA POV

"Saan kayo pupunta? Aalis kayo?" agad na tanong ni Peanut ng mapansin na hila ako ni Sir Rafael palabas ng opisina.

"May pupuntahan kami. Tatawag na lang ako sa inyo later kung sakaling makakasama ako sa party celebration mo. Matagal pa naman ang saturday." sagot ni Sir Rafael.

"Ang labo mo naman Bro! Attend ka Veronica ha? Pwede kang magsama ng mga kaibigan mo kung gusto mo. Mag- eenjoy ka sa party ko for sure." wika ni Peanut sa akin. Ako naman ang kanyang pinagtuunan ng pansin. Napatingin muna ako kay Sir Rafael bago sumagot.

"Titingnan ko po. Magsi-swimming kasi kami nila Jeann at Charlotte sa mansion ngayung saturday eh." sagot ko.

"Awww sakto. Sa yate na lang kayo! May swimming pool din naman doon." agad na sagot ni Peanut sa akin.

"Mga pamangkin ko ang tinutukoy nya. Akala mo naman papayagan ng mga kapatid ko na sumama sa akin ang mga anak nila." sagot naman ni Sir Rafael.

"Bakit hindi mo subukan. Malay mo naman diba? Isa pa tiyuhin ka hindi mo magawan ng paraan? Sige, subukan mo lang para makasama si Veronica...isa pa gusto din namin makilala ang mga pamangkin mo. Last na meet namin sa kanila mga bata pa ang mga iyun eh." sagot ni Peanut. Mukhang hindi talaga ito papayag na hindi aattend si Sir Rafael sa party nito.

"Ok fine...susubukan ko! Pero hindi ako nangangako ha? Kahit ilan pwede isama?" sagot ni Sir Rafael.

"Kahit isama mo pa sila Tita at Tito at buong pamilya walang problema Bro. Wala naman ako masyadong bisita. Of course may ilang babae tayong makakasama pero depende pa rin sa pag-uusap natin." sagot muli ni Peanut.

"Fine....tatawag na lang ako sa iyo. Pero sa ngayun magsilayas na kayo dahil may pupuntahan din kami ni Veronica. Lunch time na at nagugutom na ako." sagot ni Sir Rafael. Agad naman silang nagsipagtalima at sabay-sabay na kaming lumabas ng opisina at sumakay ng elevator.

"Pagdating sa lobby ay kanya-kanyang paalam na ang mga kaibigan ni Sir Rafael. Hinila naman ako ni Sir Rafael papunta sa kanyang kotse. Nagulat pa ako dahil ibang kotse na ang sinakyan namin at wala na si Mang Gerry.

"Saan po tayo pupunta?" agad na tanong ko. Sandali itong nag-isip bago sumulyap sa akin.

"Punta tayo sa Arabella's restaurant. Doon na tayo kumain ng lunch. Alam kong gutom ka na din. "sagot nito at agad na binuksan ang makina ng sasakyan at mabilis na pinausad.

Agad kaming nakarating sa Villarama shopping Center. Nagpark at pumasok kami at dumeretso sa Arabella's Restaurant.

"Bakit kapangalan ni Mam Arabella ang restaurant na ito? Kanya po ba ito? " agad na tanong ko kay Sir Rafael ng makaupo kami. Nakaorder na din ito ng mga pagkain.

"Yup! Maraming restaurant ang pag- aari ng pamilya ni Ate Arabella. Nagkalat ang mga ito sa buong Metro Manila at kalapit na probensya." sagot nito. Tumango ako at hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin sa paligid.

Hitsura pa lang ng lugar mukhang

mamahalin na. Napansin ko din ang mga presyo ng pagkain nila at mahal iyun na hindi afford ng isang hampas- lupa na katulad ko.

Nagtaka pa ako ng mapansin ko ang isang lalaki na nakatayo malapit sa counter. May kausap ito kaya sinipat ko ito ng tingin.

"Sir Rafael, hindi po ba si Elijah iyun?" agad na tanong ko kay Sir Rafael sabay turo sa gawi ni Elijah. Napakunot naman ang noo ni Sir Rafael at napatitig sa may counter.

"Ano na naman kaya ang ginagawa ng mabait kong pamangkin dito?" narinig ko pang bulong nito. Pagkatapos ay tinawag nito ang pangalan ni Elijah. Agad naman itong lumingon sa gawi namin at napangiti ng mapansin ang aming presensya. Dali-dali itong lumapit.

"Ano ang ginagawa mo dito?" agad na tanong ni Sir Rafael dito. Naupo ito sa isang bakanteng upuan bago sumagot.

"Kinakausap ang manager." sagot nito at tinawag pa ang waiter na nakaantabay sa amin at umorder ng pagkain.

"why? Ang pagkakaalam ko hindi mo type ang mga pagkain dito sa Arabella's." Sagot ni Sir Rafael.

"Siguro magugustuhan ko na ito ngayun at magiging paborito ko ng tambayan." sagot ni Elijah.

"Bakit? Binawasan ba nila Ate at Kuya ang allowance mo? Nagtitipid ka?' tanong ni Sir Rafael. Agad na umiling si Elijah bago sumagot.

"Of course not! I have millions in my account at imposibleng kapusin ako. Isa pa, isa ako sa tagapagmana ng mga kayamanan ng pamiya namin kaya imposible ang sinasabi mo Uncle." may 

pagmamalaki namang sagot ni Elijah. Tinaasan lang ito ng kilay ni Sir Rafael at hindi na ito sumagot pa. Dumating na din kasi ang inorder nitong pagkain para sa amin.

"Veronica? Pwede bang makahingi ng favor?" pukaw ni Elijah sa akin habang abala ang mga mata ko sa kakatingin sa mga pagkain na nakahain sa aming harapan. Puro seafoods at naparami yata ang order ni Sir Rafael. Mukhang hindi namin kayang ubusin lahat.

"Ano iyun Elijah?' sagot ko.

"Hindi bat friend mo sa facebook si Ethel? Pwede bang paki-message? Tanungin mo kung nasaan na sya!" sagot nito. Natigilan naman ako. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa isiping may date sila Ate Ethel at Elijah ngayun.

"May date kayo?" tanong ko habang hindi maiwasan ang mapangiti.

"Yes....eeeer No! Hinihintay ko siya dahil..."hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Elijah ng sumabat si Sir Rafael.

"may nililigawan ka? May date ka ngayun? LUmipat ka ng ibang table." wika nito sa pamangkin. Sunod-sunod naman ang pag-iling ni Elijah at muling itinoon sa akin ang attention.

"Sige na..text mo na." muling wika nito sa akin. Agad ko naman inilabas ang cellphone ko. Akmang tatawagan ko na sana si Ate Ethel ng muli kong binalingan si Elijah.

'Ano ang sasabihin ko? Ano ba kasi ang kailangan mo sa kanya?"tanong ko.

"Hindi nga bat mag-aapply sya ngayun? Dito iyun at nakausap ko na ang manager on duty na i-hired siya. Wala pa siya hanggang ngayun at kanina pa ako naghihintay dito. Hindi na nga ako pumasok sa klase sa kakaabang ko sa kanya." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka sa sinabi nito.

"Ito ba iyung restaurant na tinutukoy mo na applayan nya?" tanong ko. Agad itong tumango. Hindi na ako sumagot pa at akmang pipindutin ko na ang call botton ng biglang tumayo si Elijah.

Naglakad ito papuntang pintuan ng restaurant at agad kong napansin ang pagdating ni Ate Ethel. Nagulat ako at akmang tatayo na sana ng hawakan ako sa kamay ni Sir Rafael.

"Lalamig na ang pagkain. Kumain na tayo!" yamot nitong wika. Napasulyap pa ako sa pintuan ng restaurant bago binalingan ng tingin si Sir Rafael.

"Nandyan si Ate Ethel." wika ko dito. Nag-angat ito ng tingin at mataman akong tinitigan.

"So?Tsk! Kumain ka muna...hindi mo ba narinig ang sinabi ni Elijah? May interview siya dito sa restaurant kaya huwag mo munang isturbuhin." sagot nito at mabilisan pa itong sumulyap sa labas na restaurant at muling itinoon ang pansin nito sa akin.

Nagulat pa ako ng bigla itong sumandok ng pagkain at inilagay sa pinggan ko. Bigla tuloy akong nakaramdam ng hiya kaya wala sa sariling hinawakan ko ang kutsara at tinidor para mag-umpisa na din kumain.

"After this, babyahe tayo papuntang resort sa Batangas. Damihan mo ang kain dahil baka magutom ka sa byahe." Istrikto nitong wika. Wala naman akong nagawa pa kundi inumpisahan na ang kumain. Masarap ang mga pakain na nakahain kaya halos maubos ko ang inorder nito.

Pagkatapos namin kumain ay muli akong sumulyap sa labas ng restaurant. 

Wala na si Ate Ethel at Elijah. Hindi man lang ako nagpakita kay Ate Ethel. Siguro tatawagan ko na lang sya mamaya para makibalita kong tanggap ba sya sa pag-aapply dito sa restaurant.

Agad na kaming lumabas ng restaurant pagkatapos kumain. Diretso kami sa kinapaparadahan ng kotse at muling bumyahe.

Inabot din kami ng halos tatlong oras bago nakarating sa resort na tinutukoy ni Sir Rafael. Agad naman akong humanga sa ganda ng mga tanawin sa kapaligiran lalo na ng makapasok kami sa isang mataas na gate na napapaligiran ng mga nagagandahang halaman.

"Ito ang Carissa Villarama Beach Resort! Dito ginaganap ang mga importanteng selebrasyon ng pamilya namin. Matagal na ang resort na ito at tanging miyembro ng pamilya at ilang piling kaibigan lang ang pwedeng pumasok." pagpapaliwanag nito. Hind naman ako makapaniwala sa aking mga nakikita. Mula sa kinatatayuan ko kita ang malawak na pool pati na din ang mga iilang cottages. Kitang kita din ang mapuputing buhangin sa medyo hindi kalayuan sa amin.

"Grabe ang ganda dito!' Hindi ko mapigilang bulalas at mabilis na naglakad patungong buhanginan. Sobrang linis ng kapaligiran at kapansin-pansin ang katahimikan ng buong paligid.

"Yup! Maganda talaga dito. Tahimik at malayo sa ingay ng sasakyan sa siyudad." sagot nito habang nasa aking likuran. Hindi ko maiwasang mapangiti.

"Ang yaman niyo po pala talaga! Maliban sa mansion may malaki rin pala kayong bahay dito." wika ko sabay titig sa isang malaking bahay na napipinturahan ng puro kulay puti at halos puro salamin ang paligid.

"Villa...Villa ang tawag sa bahay na iyan." sagot nito. Agad akong napatango.

"Villa?Anong ibig sabihin noon? Bakit Villa?" tanong ko. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa kaya hindi ko maiwasan na mapatitig dito.

"Maybe because bahay bakasyonan siya ng pamilya. Pumupunta lang kami dito kapag holidays at may special occasions." sagot nito at agad kong naramdaman ang kamay nito na biglang pumulupot sa baywang ko. Bigla akong nakaramdam ng pagkailang kasabay ng malakas na pagkabog ng dibdib ko lalo na ng maramdaman ko na ipinatong nito ang kanyang mukha sa balikat ko.

"Ga-ganoon ba? Sa-sayang naman pala dahil palaging walang nakatira." sagot ko para mabawasan ang tensiyon

na nararamdaman sa pagitan naming dalawa.

"Yah...pero alam mo bang maraming nabuo na bata dito?" Maraming nabuo na dugong Villarama sa lugar na ito?" sagot nito at hindi ko maiwasan magtayuan ang balahibo ko sa buo kong katawan ng maramdaman ko ang mainit nitong hininga sa leeg ko.

"Te-teka lang po. Bakit po ba kayo nakayakap sa akin? Nakakatakot po ba ang lugar na ito?" hindi ko maiwasang tanong sa kanya. Sa totoo lang natatakot din ako sa damdamin na biglang umusbong sa puso ko. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Im tired! At gusto kong kumuha ng kaunting lakas sa iyo." sagot nito. Muli akong napalunok ng sarili kong laway. Sa sobrang higpit ng pagkakalingkis nito sa akin hindi ko magawang makaalpas dito. Mukhang wala din itong balak na pakawalan ako.

Chapter 196

VERONICA POV

Halos manginig ang buo kong laman sa katawan ng lalo nitong ibinaon ang kanyang mukha sa leeg ko. Damang- dama ko ang init ng kanyang hininga na dumadampi sa balat ko. Hindi ko naman malaman ang gagawin dahil pakiramdam ko unti-unting bumibigay ang depensa ko dahil sa ginagawa sa akin ni Sir Rafael ngayun. Kung may iba sigurong tao na nakakakita sa posisyon namin ngayun baka isipin nilang magkasintahan kami na naglalambingan.

"Pwede naman magpahinga na muna kayo Sir sa loob ng Villa kung pagod kayo." mahina kong sagot. Hindi ito umimik bagkos naramdaman ko ang paghimas ng palad nito sa bandang tiyan ko. Muli akong nakaramdam ng pagkaasiwa dahil sa kanyang ginawa. Parang may kung anong maliliit na boltahe ng kuryente ang biglang kumalat sa buo kong katawan dahil sa kanyang ginagawang paghimas sa tiyan ko patungo sa pusod ko. Ano ba ang ginagawa nya sa akin? Normal pa ba ito?

"Ayos na ito. Mas gusto ko ang ganito." mahina nitong sagot. Hindi ako nakaimik at itinoon na lang ang attention sa malawak na karagatan. Pilit ko din pinapakalma ang sarili ko at umaasa na masasanay din ako sa ginagawang ito sa akin ni Sir Rafael.

Ilang minuto din kaming nanatili sa ganoong posisyon bago ko napansin ang isang may edad ng babae na parating. Agad ko naman kinalabit si Sir Rafael at itinuro ito. Mabuti na lang at hininto na din nya ang paghimas sa tiyan ko at kusang ibinaba ang medyo nakataas ko ng t-shirt.

"Good Afternoon Sir Rafael, dumating po pala kayo! Pasensya na po, hindi kami nakapaghanda." agad na bati nito. Saglit ako nitong sinulyapan tsaka ako nginitian.

"Ayos lang Manang Bering. Hindi naman kami magtatagal sa lugar na ito. Gusto ko lang makita ni Veronica ang magandang tanawin dito sa resort. Sya nga pala, si Veronica, asahan nyo po na siya ang lagi kong kasama kapag pupunta ako dito." sagot nito. Masaya naman itong tumango.

"Naku Sir Rafael, kagandang babae naman ng kasama mo. Siya na ba ang magiging asawa mo?" agad na sagot ng matanda. Agad naman akong nakaramdam ng pagkapahiya.

Napagkamalan pa kaming magshota ni Manang Bering. Kung bakit naman kasi nakayapos pa rin sa akin si Sir Rafael eh.

"Kung papayag sya Manang." sagot ni Sir Rafael. Lalo naman akong nagulat at napatingin sa mukha nito. Hindi ko alam kung nagbibiro lang ito dahil kumindat pa ito sa akin ng mapansin na nakatingin ako sa kanya. Hindi ko naman maiwasan na mapayuko.

"Naku pumayag ka na Iha. Medyo matagal na din na walang naganap na kasalan sa pamilya Villarama. Matagal ng panahon na wala ng batang tumatakbo sa lugar na ito. Malalaki na ang mga apo nila Madam at Sir Gabriel kaya kung sakaling magkaanak kayo lalong mabibigyan ng magandang kulay ang lugar na ito." sagot ni Manang Bering na sinabayan pa ng mahinang pagtawa.

Pakiramdam ko biglang nag-init ang mukha ko dahil sa sinabi nito. Hinawakan ko pa ang kamay ni Sir Rafael na nakayapos sa akin at pilit na tinatanggal sa baywang ko. Buti na lang at kusa nya na din iyung inalis kaya nakahinga ako ng maluwag. Ano ba ang nakain ng amo ko? Bakit ako yata ang kanyang pinagti-tripan ngayun? Dagdagan pa ni Manang Bering na mukhang nagkaka- intindihan yata sila sa topic nila ngayun. Hindi man lang kinorrect ni Sir Rafael na hindi nya ako girl friend. Nakakahiya kapag malaman ito nila Tita Carissa at Tito Gabriel.

"Kung ganoon ipaghahanda ko muna kayo ng makakain Sir. Ano po ba ang gusto nyong kainin?" maya-maya ay tanong ni Manang Bering. Saglit na nag -isip si Sir Rafael bago sumagot.

"Bumili na lang po kayo ng pagkain sa Villarama Hotel and Restaurant Manang. Nandito naman si Mang Lando diba? Magpadrive na lang kayo sa kanya. Hindi nyo na kailangan pang magluto at maghanda dahil babalik din naman kami kaagad ng mansion.

Magpapahinga lang po kami saglit." sagot ni Sir Rafael sabay dukot ng wallet sa kanyang bulsa. Naglabas ito ng ilang lilibuhing pera at inabot kay Manang Bering

"Ayyy kung ano po ang gusto nyo Sir Rafael. Lagi naman namin nililinis ang kwarto nyo kaya magiging komportable kayo sa pamamahinga nyo. Sige po, hahanapin ko muna si Lando at utusan ko ang isang boy natin na kumuha na din ng buko. Hindi po bat iyun ang paborito nyong inumin kapag nandito kayo sa resort Sir?" sagot naman ni Manang Bering.

Tumango lang si Sir Rafael at muli akong hinawakan sa kamay at iginiya papasok sa loob ng Villa.

Lalo naman akong namanghan pagkapasok sa loob ng Villa. Kulay ginto ang railings ng hagdan pati na din ang ilang mga nakadisplay. May malaking Chandelier sa pinakagitna ng living room at nagkalat ang mga mamahaling Jar sa bawat sulok ng bahay.

Nangingintab ang sahig at parang nakakahiyang apakan.

"Sa kwarto tayo. Napagod ako sa pagmamaneho ngayun." wika nito sa akin at hinila ako paakyat ng hagdan. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaba sa isiping magsasama kami sa iisang silid?

"Ehhh pwede po bang kayo na lang ang umakyat. Dito na lang po ako. Gusto ko po ka-kasing ikutin ang buong paligid. " sagot ko sa kinakabahang boses. Sandali akong tinitigan sa mga mata bago sumagot.

"Takot ka sa akin?" diretsahan nitong tanong. Agad na namilog ang aking mga mata sa pagkagulat sabay iling.

"Ha" Na-naku hindi po! Bak-bakit naman po a-ako matatakot sa inyo!" sagot ko na halata pa rin sa boses ko ang kaba. Nagkanda-utal-utal na din ako.

"Hmmm kung ganoon sumama ka muna sa kwarto. Samahan mo akong magpahinga. Mamaya na natin ikutin ang buong paligid." sagot nito at muli akong hinila paakyat ng hagdan. Wala na akong nagawa pa kundi ang magpatianod na lang.

Matiwasay kaming nakarating ng

kanyang kwarto. Agad nitong hinawi ang nakatabing kurtina sa pintuang salamin.. Agad na tumampad sa paningin ko ang puti-puting buhangin at asul na karagatan. Wala sa sarliing napahakbang ako sa pintuang salamin at naramdam ko na lang na binuksan ni Sir Rafael iyon at agad na pumasok ang medyo malakas na hangin sa loob. Agad akong napalabas. Ang kwartong ito ay karugtong pala ng isang

malawak na balcony na may mga sofa at lamesa. Ang galing lang dahil mula sa kinatatayuan ko ay kitang kita ang buong paligid ng Villa.

"Ang ganda!" hindi ko mapigilang

bulalas. hindi naman ako sinagot ni Sir Rafael bagkos tahimik lang itong nakatayo sa tabi ko.

Ilang minuto din itong hindi umiimik bago ko muling naramdaman ang paghawak nito sa kamay ko.

"Iidlip muna tayo. Pagod ako at wala akong balak mag stay dito sa labas at titigan ang dagat." mahina nitong wika at hinila ako papasok. Gusto ko sanang magprotesta pero ng mapansin ko na salubong na naman ang kilay ay hindi na ako umimik pa at nagpatianod na lang.

Agad nitong isinara ang pintuang salamin. Hinawi ulit nito ang makapal na kurtina upang matakpan ang buong kwarto. Muli akong nakaramdam ng pagkailang lalo na ng bitawan ako nito sa kamay at napansin ko na isa-isa nitong hinubad ang kanyang damit. Sa sobrang pagkataranta agad akong napatalikod dito.

"Sir, ano ang ginagawa nyo? hindi niyo po pwede gawin sa akin ang iniisip nyo. Virgin pa po ako!" wala sa sarili kong wika dahil sa matinding kaba. Hindi ito umiimik at natatakot akong muli itong lingunin. Baka naman hubot hubad na naman ito at pagpiyestahan na naman ng makasalanan kong mga mata ang kanyang katawan.

Ilang minuto din akong nanatiling nakatayo na nakatalikod sa kanya. Hinihintay ko ang mga susunod nyang gagawin. Nagtaka pa ako dahil biglang lumamig ang buong paligid. Binuksan nya na siguro ang aircon dahil naririnig ko ang mahinang tunog nito.

"Tatayo ka na lang ba dyan? Mahiga ka na dito sa tabi ko. Wala akong balak na gahasain ka kung iyan ang iniisip mo! Gusto ko lang matulog!" malakas na wika nito. Dahan-dahan ko naman itong nilingon at nagulat pa ako ng mapansin ko na komportable na itong nakahiga sa kama. Nakatakip sa katawan nito ang makapal na comforter. kaya naman pala biglang lumamig ang paligid dahil nakatodo ang aircon.

"Sa-saan po ba ako hihiga?" mahina kong tanong.

"may nakita ka pa bang ibang higaan dito? Huwag kang mag-alala...hindi ikaw ang type kong babae. Ayaw ko sa babaeng virgin dahil mahirap pasunurin sa kama." sagot nito. Muli naman nanumbalik ang pagkailang na nararamdaman ko sa kanya. Sandali akong natigilan. Napansin ko na lang na nakapikit na ito kaya sumampa na din ako ng kama. Hinubad ko muna ang suot kong sapatos bago tuluyang nahiga.

Mas magandang magpahinga na din muna ako. Nararamdaman ko na din ang pagod at gusto ko din munang matulog. Mukhang mabait naman si Sir Rafael at wala akong balak na gawan ng masama.

Pagkadikit ng katawan ko sa kama ay agad akong nakatulog. Maaliwalas ang buong paligid at sobrang lamig ng buong kwarto kaya binalot ko din ang sarili ko sa makapal na comforter. Naririnig ko pa ang mahinang hilik ni Sir Rafael palatandaan na mahimbing na din itong nakatulog bago ko ipinikit ang aking mga mata.

Nagising na lang ako ng may kung anong mabigat na bagay na nakadagan sa akin. Naiinis pa akong idinilat ang aking mga mata dahil antok na antok pa ako ng bigla akong nahimasmasan.

Nasa itaas ko si Sir Rafael at nakatunghay sa akin. Nakatitig sa mukha ko habang may naglalarong ngiti sa labi. Babangon sana ako ng pigilan ako nito.

"Alam mo, parang gusto ng magbago ang isip ko ngayun. Parang gusto kong subukan kong talagang virgin ka pa." mahina nitong wika na may kalakip na lambing sa boses. Agad ko namang iniwas ang tingin ko sa kanya. Hindi ko kayang makipagtitigan dito dahil pakiramdam ko hinihigop pati ang kaluluwa sa mga titig nya. 

"A-ang bigat nyo po!" kunwari reklamo ko. Hindi naman talaga ito mabigat dahil nakatukod ang mga kamay nito sa kama.

"Tsk! tsk! bakit hindi ka makatingin sa akin? Look at me!" mahina nitong anas at unti-unti kong naramdaman ang pagbaba ng mukha nito sa mukha ko. Napalunok pa ako ng makailang ulit ng maramdaman ko ang pagdampi ng labi nito sa labi ko.

Chapter 197

VERONICA POV

"Hindi ko mapigilan na ipikit ang aking mga mata. Heto na naman kami. Heto na naman ang kakaibang damdamin na lumulukob sa buo kong pagkatao.

Dumadating na sa punto na hindi ko na kaya pang pigilan ang kapangahasan na ginagawa ni Sir Rafael sa labi ko. Nakakaramdam ako ng pag-iinit ng aking katawan dahil sa ginagawa nya sa akin.

Mahina pa akong napaungol ng muli ko na naman maramdaman ang mga kamay nito na abala na naman sa kakahimas sa aking tiyan. Ano ba ang meron sa tiyan ko at lagi nyang pinagdidiskitahan? Lalo tuloy akong nag-iinit.

"Alam mo bang gustong gusto kitang angkinin ngayun? Gustong gusto ko hawakan at damhin ang buo mong katawan. Gusto kitang paliguan ng halik mula ulo hanggang paa. Kaya lang hindi pwede....masyado ka pang bata para sa ganitong bagay." mahina nitong bulong sa akin habang nakatitig sa aking mga mata. Namumula ang mukha nito at may kung anong bagay na iniinda sa katawan.

May kakaiba din akong nararamdaman sa ibabang parte ng kanyang katawan. Parang may kung anong bumubukol doon at hindi ko naman mawari kung ano iyun.

"Bakit po ba ang hilig niyong manghalik?" sagot ko sa sinabi nito. Halos magkaamuyan na kami ng aming hininga dahil sa sobrang lapit pa rin ng mukha nito sa mukha ko.

"Nakaka-addict kasi ang labi na ito. Hindi ko alam kung anong meron sa iyo at kung bakit baliw na baliw ako sa iyo." sagot nito. Parang may kung anong bagay naman ang biglang humaplos sa puso ko dahil sa sinabi nito. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

"Baka naman po crush nyo ako kaya ganoon? Naku, hindi nyo po ako pwedeng ligawan. Hindi ko po kayo sasagutin dahil magtatapos pa po ako sa pag-aaral bago mag-boyfriend." sagot ko. Agad na na naningkit ang mga mata nito dahil sa sinabi ko. Hinaplos pa nito ang labi ko gamit ang kanyang daliri kaya hindi ko mapigilan na mapapikit dahil sa kakaibang

sensasyon na aking nararamdaman.

"Girl friend na kita! Natikman ko na ang labi na ito at titikman ko ng paulit- ulit hanggang sa matuto ka kung paano gumanti ng halik sa akin." wika nito at muling lumapat ang labi nito sa labi ko. Muli akong napadilat at nagtataka dahil sa sinabi nito ngayun-ngayun lang.

Nagulat ako sa sinabi nito na girl friend nya na daw ako. Kailan pa? Paano nangyari iyun? Wala akong naalala na niligawan nya ako. Kaya lang ilang araw pa lang kaming magkakilala ilang beses nya na akong nahalikan. iyun ba ang paraan ng panliligaw nya sa akin? Ibang klase din.

Muli...Hinayaan ko na lang siyang halikan at sipsipin ang labi ko. Mamaya ko na siya tatanungin kung sakaling magsawa na siya sa kakahalik sa akin. Nag-eenjoy din naman ako sa kanyang ginagawa at isa pa parang normal lang naman sa kanya ang ginagawa nya sa akin. Nasanay na din ako.

Katunayan nga nag-uumpisa na akong gayahin ang galaw ng labi nito sa labi ko. Curious na din ako kasi nakakapang -init ng katawan ang ginagawa nya sa akin. Matamis ang lasa ng labi ni Sir Rafael at aaminin ko na naa-aaddict na  din ako.

Nagulat pa ako ng bigla itong tumigil. Umalis sa pagkakadagan sa akin at mabilis na pumasok sa loob ng banyo. Nagtataka naman akong nasundan ito ng tingin. Para kasing hinahabol ito sa paraan ng mabilis na paglakad papasok ng banyo.

"Ano na naman kaya ang nangyari sa kanya? Huwag nyang sabihin na biglang sumakit ang tiyan nya? Hayst ang hirap nya talagang intindihin." hindi ko mapigilang bulong sa akin sarili at bumangon na ng kama. Agad kong hinagilap ang bag ko at hinalungkat ang loob para hanapin ang suklay. Mag-aayos na lang ako habang hinihintay siya.

Tama na ang halikan. Namamaga na ang labi ko. Isa pa nakakaramdam na din ako ng gutom. Hihintayin ko na lang siguro si Sir Rafael na lumabas ng banyo at sasabihin ko dito na gutom na ako. Siguro naman nakabili na sila Manang Bering ng pagkain.

Ilang minuto din akong naghintay bago lumabas ng banyo si Sir Rafael. Pawis na pawis ito at pulang pula ang kanyang mukha. Kunot noo ko itong tinitigan at agad ko itong nilapitan.

"Sir, ayos lang po ba kayo? May masakit po ba sa inyo?" tanong ko. May nakabalot ng puting roba sa katawan nito.

"Ayos lang ako. Ang hirap mag- release gamit ang sariling sikap. "sagot nito. Hindi ko naman maintindihan ang ibig nyang sabihin kaya muli akong napatanong.

"Release? Ano po iyun? Kung nahihirapan kayo dapat tinawag nyo ako at nagpatulong sa akin." sagot ko. Sandali itong natigilan at mataman akong tinitigan.

"Sigurado ka? Kaya mo akong tulungan tungkol sa bagay na iyun?" seryoso nitong tanong. Agad akong tumango.

"Syempre naman! Sanay ang katawan ko sa ibat ibang klaseng trabaho at kaya kong gawin ang lahat." pagmamalaki ko pang wika. Muling natigilan si Sir Rafael at may kung anong naglalaro na ngiti sa labi nito bago nagsalita.

"Akala ko ba virgin ka pa?" diretsahan nitong tanong.Agad naman akong nakaramdam ng pagkailang lalo  ng mataman akong tinitigan mula ulo hanggang paa. Wala sa sariling napayakap ako sa sarili ko.

"Ang bastos nyo naman Sir. Bakit naman napunta sa pagiging virgin ko ang usapan natin?" sagot ko. Natawa ito.

"Ikaw ang nag-umpisa ng lahat. Sinakyan ko lang ang trip mo. Sabi mo kaya mo akong tulungan para ma---ma---satisfy ang anaconda ko" sagot nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata dahi sa sinabi nito. Hindi ko naalala na tungkol pala sa anaconda ang pinag-uusapan namin ngayun.

"English po ba ng anaconda ay release sir?" Namumutla kong tanong. Mahirap pala mag "Oo" kung hindi mo alam ang ibig sabihin. Baka mamaya sinabi na ni Sir na ipapakain ako sa anaconda nyang alaga 'oo' pa rin ako ng oo. Mapapahamak ako nito eh. Dapat talaga pag-isipan ko ang isasagot ko.

Naputol ako sa malalim kong pag-iisip ng marinig ko ang malakas na pagtawa ni Sir Rafael. Idinikit pa nito ang kanyang katawan sa akin sabay pisil ng ilong ko.

"Virgin ka pa nga!" Wika nito at agad akong tinalikuran. Hinubad nito ang suot na roba kaya agad akong napatalikod. Wala man lang intro-intro si Sir. Hubad kung hubad kahit na may ibang kasama dito sa kwarto. Isa pa tungkol saan ba ang pinag-uusapan namin kanina? Bakit napunta sa anaconda? Huwag nyang sabihin na hanggang dito sa resort dala nya pa rin ang alaga nya? Saan nya tinatago iyun?

Bakit hindi ko napapansin?

"Lets go! Malapit ng dumilim at ayaw kong abutan tayo ng dis oras ng gabi sa daan." wika nito at mabilis na binuksan ang pintuan ng kwarto at mabilis na lumabas. Hindi ko namalayan na nakapagbihis na pala ito. Agad naman akong napasunod dito. Baka nandito sa kwarto ang anaconda at matuklaw ako.

Pagkababa namin ay agad kaming sinalubong ni Manang Bering. Sinabi nito na nakahanda na ang pagkain sa lamesa. Agad kaming naglakad papuntang dining area para kumain.

Nakaantabay lang sa amin si Manang Bering habang kumakain kami ni Sir Rafael. Ngiting ngiti ito habang palipat lipat ang tingin sa aming dalawa ni Sir Rafael.

"Sana mabuntis ka kaagad Mam Veronica. Excited na akong makita ang magiging anak nyo ni Sir Rafael. Siguro ang gaganda at gagwapo." wika nito. Nasamid naman ako sa sinabi nito. Hindi ko akalain na lalabas ang katagang iyun sa mismong bibig ni Manang Bering.

Agad akong dinaluhan ni Sir Rafael. Hinaplos nito ang likod ko habang panay ang aking ubo. Pakiramdam ko may kanin na pumasok sa ilong ko.

"Dahan-dahan kasi. Alam kong gutom ka pero pwedeng dahan-dahan lang.. Wala namang aagaw sa iyo sa mga pagkain na iyan na nasa lamesa eh." wika ni Sir Rafael na bakas nag pag- aalala sa boses. Huminga muna ako ng

malalim bago sumagot.

"Eh kasi naman, nakakagulat ang sinabi ni Manang Bering. Buntis agad? HIndi mo naman ako girl friend para buntisin ako diba?' sagot ko. Natigilan si Sir Rafael. Nagtataka naman na napatitig sa akin si Manang Bering.

"Hindi mo siya kasintahan Sir? Eh ano ang tawag sa inyo? Naku pasensya na... akala ko talaga may relasyon kayo eh. Iyun kasi ang napapansin ko sa mga galaw nyo." sagot ni Manang Bering. Napalingon naman ako kay Sir Rafael na noon ay nangingiti. HIndi ko maiwasan na mapasimangot.

Nagkalabu-labo na. Siguro napansin ni Manang Bering kung paano ako yakap- yakapin ni Sir Rafael kanina pagkadating namin dito. Sinasabi ko na nga ba eh. Ibang klase kasi itong 'the moves' ni Sir Rafael. Para ngang may relasyon kami kung umasta. Dapat talaga pagbawalan ko na ito na didikit- dikit sa akin eh. Pero paano ko gaGawin iyun? Amo ko ito at dapat lang na sundin ko lahat LAHAT ng gusto niya.

Chapter 198

RAFAEL POV

Hindi ko mapigilan na matawa sa naging reaskyson ni Veonica habang kausap namin si Manang Bering.

Isinali ba naman ni Manang Bering ang tungkol sa pagbubuntis. Hindi marahil nito napansin na masyado pang bata si Veronica tungkol sa bagay na iyun. Isa pa gusto kong matupad muna lahat ng pangarap nito bago kami papasok sa ganoong sitwasyon.

"Pa-pasensya na po Mam Veronica... hay minsan po talaga hindi ko mapigilan ang bunganga ko." hinging paumanhin ni Manang Bering. Agad kong napansin ang pamumula ng pisngi ni Veronica bago sumagot.

"Huwag nyo po akong tawagin na' Mam' Manang. Hindi nyo po ako amo." sagot naman ni Veronica, Muling napatitig sa akin si Manang Bering.

Nagtatanong ang mga mata nito.

Ipinagkibit balikat ko na lang ang lahat tsaka tumayo na. Mukhang wala na din sa pagkain ang kosentrasyon ni Veronica. Alas otso na ng gabi at kailangan na namin makabalik ng mansion. Maaga namin ime-meet ni Kuya Christian ang mga bagong possible investors. May dadaluhan din kaming auction kinahapunan.

"I think we need to go!" wika ko kay Veronica. Nagmamadali naman itong tumayo. Binalingan pa nito si Manang Bering tsaka ngumiti

"Salamat po sa mga pagkain Manang." wika nito. Agad naman napangiti si Manang Bering. Nagpaalam na din ako dito at hinawakan na sa kamay nya si Veronica. Akmang hihilahin nito ang kamay pabalik pero lalo kong

hinigpitan ang pagkakahawak dito. Napansin ko kaagad ang pagkailang sa mukha nito na siyang ipinagkibit balikat ko na lang..

Hindi ko alam kung kaya ko pa bang pigilan ang nararamdaman ko. Kung ako lang sana ang masusunod, gustong gusto ko na talagang pakasalan ang babaeng ito.

Alam kong masyado pang maaga para sa ganitong bagay. Pero habang tumatagal, lalong lumalalim ang nararamaman ko sa kanya.

Ito ang kauna-unahang pagkakataon na makaramdam ako ng ganitong klaseng damdamin para sa isang babae. Ibang iba sya sa lahat ng mga babae na nakakasalamuha ko sa tanang buhay ko.

Kailangan ko na sigurong ibenta ang condo na pinagdadalhan ko ng ibat ibang babae noon. Wala akong balak na ipakita ang lugar na iyun kay Veronica. Gusto ko ng magbagong buhay. Iiwas na ako sa ibat ibang mga babae. Magpo-

focus na lang ako kay Veronica.

Pagdating sa kotse ay agad ko itong pinagbuksan ng pintuan. Inalalayan ko pa itong pumasok at siniguradong nakakabit ang set belt. Sa tanang buhay ko ngayun lang ako nagkaroon ng ganitong klaseng concern sa isang babae. Grabe talaga ang impact sa buhay ko ni Veronica. Nakakabaliw!

"Bakit kaya naisip ni Manang ang tungkol sa bagay na iyun?" bulong nito. Mukhang gulong gulo pa rin ito sa takbo ng usapan kanina.

"Kalimutan mo na ang tungkol sa bagay na iyun. Huwag mo ng masyadong isipin pa." sagot ko.

"Hindi basta ganoon kadali kalimutan ang lahat. Napagkamalan tayong magshota. Dapat talaga hindi na ako sumama sa kwarto mo para matulog eh. "Nagrereklamo nitong sagot. Hindi ko mapigilan ang mapangiti.

"Dont worry...hindi pa magkakatotoo ang sinabi kanina ni Manang. Wala pa akong balak na buntisin ka." sagot ko naman. Agad kong napansin ang muling pamumula ng pisngi nito.

Nanlalaki ang mga matang napatingin sa akin. Hindi ko mapigilan ang matawa.

"Nagbibiro lang po kayo diba? Paanong may buntisan na magaganap eh hindi nyo naman ako girl friend? Hindi nyo din ako asawa." sagot nito sabay kagat sa labi.

"Sino ang may sabi sa yo na hindi kita girl friend. Simula ng hinalikan kita pag aari na kita Veronica. Iwasan mong makipag-usap sa ibang lalaki dahil masama akong magalit." seryoso kong sagot. Muli itong napatitig sa akin. Bakas sa maganda nitong mukha ang pagkagulat.

"Pe-pero hindi nyo pa po ako

niligawan. Hindi ko din naalala na

sinagot ko kayo. Isa pa hindi po tayo bagay." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaas ng kilay. Ano ba ang pinagsasabi niya.

"Eh di liligawan kita! Pwede naman iyun kahit girl friend na kita eh. Isa pa bakit mo naisip na hindi tayo bagay? As long as nagkakaintindihan tayo magiging maayos ang lahat." sagot ko. Agad itong umiling. Hindi ko naman maiwasan na mag-init ang ulo ko. Imbes na sumang-ayon sa mga sinasabi ko ang dami nya pang dahilan.

"Kahit na. Hindi pa rin pwede!" sagot nito. Agad na nagsalubong ang kilay ko. Mariin ko itong tinitigan. Kakaumpisa ko pa lang mukhang gusto pa yata akong bastidin agad.

"Bakit? May iba ka pa bang gusto? May boyfriend ka na ba?' kinakabahan kong tanong. Agad itong umiling kaya nakahinga ako ng maluwag.

"Iyun naman pala eh. Pumayag ka na lang na magkasintahan na tayo. Huwag kang mag-alala. Hindi na ako magsusungit." nakangiti kong sagot at tinitigan ito. Napalunok pa ako ng makailang ulit ng matitigan kong muli ang labi nya.

"Hindi pa ba tayo aalis? Kanina pa po tayo dito sa kotse at nag-uusap lang tayo." pag-iiba nito ng topic. Napansin ko kasi ang pagiging hindi komportable nito kaya malakas akong napabuntong hininga. Hindi ko na muna ipipilit ang gusto ko ngayun. Hindi ko naman hahayaan na may ibang lalaki na lalapit dito. Akin lang si Veronica. Hindi ako papayag na may ibang aali-aligid dito.

Agad ko ng pinaandar ang makina ng sasakyan. Kailangan na nga pala namin magmadali dahil gabi na.

Maingat akong nagdrive. Nagtaka pa ako ng mapansin kong tahimik lang si  Veronica sa kinauupuan nya.

Pagkadating namin sa isang stop light sinipat ko ito ng tingin. Hindi ko maiwasan na muling mapangiti ng mapansin na tulog na pala ito. Walang pagdadalawang isip na kinabig ko ito at pinasandal sa aking balikat.

Agad kong naamoy ang shampoo na ginagamit nito. Masarap sa ilong kaya hindi ko mapigilan na halikan ito sa kanyang buhok. Wala lang...

pakiramdam ko biglang nagkaroon ng kabuluhan ang nasa paligid ko.

Kontento akong laging nakakasama si Veronica.

Pagdating ng mansion ay tahimik na ang buong paligid. Hindi ko na ginising pa si Veronica. Agad ko itong binuhat at dinala sa kanyang kwarto. Sinigurado ko pa na komportable ito sa kanyang higaan. Kinumutan ko at magaan na kinintalan ng halik sa labi bago nagpasyang lumabas sa kwarto nito.

Gustuhin ko man na tumabi sa pagtulog dito pero hindi pwede. Natatakot ako! Baka hindi ko makontrol ang sarili ko at tuluyan itong maangkin. Gusto kong iparamdam sa kanya na malaki ang respeto ko sa pagkatao nya. Sa kanyang pagkababae.

Agad akong naligo. Kailangan kong pahupain ang init ng katawan na nararadaman ko ngayun. Hindi ko alam pero ang laking epekto sa akin ni Veronica. Nagrereact agad ang anaconda ko madikit lang sa kanya.

Mabuti na lang at agad akong nakatulog ng nahiga na ako sa kama. Maaga pa ang pasok sa opisina bukas at ayaw ko ng puyatin pa ang sarili ko.

Kailangan ko ng magseryoso. Malapit ng i-turn over sa akin ang pamamalakad ng Villarama Empire. alam kong hindi biro magpatakbo ng isang napakalaking kompanya. Gusto Kong patunayan sa LAHAT na ako SI Rafael Villarama Empire gamit ang sarili kong kakayahan.

Chapter 199

VERONICA POV

"Ikinagagalak kong maging isa ka sa magiging istudyante ko iha."

nakangiting wika ng bagong dating na si Teacher May. Nasa 40s na ito at mukha namang mabait. Mabuti na lang at agad na nakahanap ng bagong tutor sila Tita Carissa kaya hindi na ako mabo-bored na walang ginagawa dito sa mansion.

Hindi ko na naabutan pa kanina si Sir Rafael. Maaga daw itong umalis ng mansion dahil malayo ang pupuntahan nilang dalawa ni Sir Christian. Hindi tuloy kumpleto ang umaga ko dahil ini- expect ko na makikita ko ito at mapasalamatan dahil nagising ako kanina na nasa kwarto na ako.

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako kagabi habang nasa byahe kami. Siguradong siya na din ang bumuhat sa akin kagabi paakyat ng kwarto. Nakakahiya dahil hindi man lang ito nag-abalang gisingin ako. Kaninang umaga ko na din na mas napatunayan na mabait naman pala talaga si Sir Rafael. Siguro normal na lang sa ugali nito ang magsungit paminsan-minsan.

"Salamat po Teacher May. Pangako gagalingan ko po para matutunan lahat ng ituturo nyo sa akin." nakangiti ko namang sagot.

Halos anim na oras din akong tinuruan ni Teacher May. Basic lessons pa lang naman ang itinuturo nito sa akin. Hindi naman ako masyadong nahirapan dahil kahit na hindi ako nakatapos ng elementary, mahilig naman akong magbasa noon sa probensya. Nagkataon lang talaga na hindi ako nakakapasok sa ekswelahan dahil kailangan kong bantayan ang mga kapatid ko.

Ayon kay Teacher May, ituturo nya daw sa akin ang lahat. Lalo na ang tungkol sa pagbabasa at pagsasalita ng English. Iyun daw kasi ang kabilin-bilinan nila Tita at Tito. Agad naman akong nakaramdam ng excitement dahil doon. Iyun din talaga ang gusto kong matutunan dahil ayaw ko ng makarinig ng panlalait mula sa ibang tao.

Hindi na din ako aalipustahin ng mga kababayan namin lalo na ng mga dati kong ka-classmates na nagsisipag-aral na sa ibat ibang lugar. Kahit papaano may maipagmamalaki na din ako kung sakaling uuwi ako ng probensya. Hindi na ako tatawaging illiterate ng mga kasing edad ko.

Mabilis na lumipas ang oras. Pagod na pagod ako ng matapos ang first session namin ni Teacher May. Nakakapagod din pala ang mag-aral kahit nakaupo lang. Gayunpaman, masaya ako sa naging kinalabasan.. Lalo na ng sinabi ni Teacher May na magaling naman daw akong istudyante. Kailangan ko lang daw talagang mag-focus.

Pagkaalis ni Teacher May ay agad kong inayos ang mga libro na nasa harap ko. Balak kong sundin ang bilin ni Teacher na pwede daw akong magbasa-basa habang wala akong ginagawa para lalo akong mahasa. Iyan ang gagawin ko kapag nasa kwarto ako. Pinagbawalan akong magtrabaho dito sa mansion kaya namam marami akong time para mag self study.

"Kumusta ang unang araw?' naputol ang pagmumuni-muni ko ng lapitan ako ni Ate Maricar. May bitbit itong isang tray na may lamang juice at cookies. Inilapag nito sa lamesa malapit sa akin.

"Nakakapagod pala Ate. Pero masaya." nakangiti kong sagot.

"Ganyan talaga siguro sa umpisa. Naninibago ka pa siguro sa mga lesson na itinuturo sa iyo ni Teacher May. Pero para saan ba at masasanay ka din. " sagot nito. Masaya naman akong tumango.

"May dala akong miryenda mo. Umalis pala sila Sir at Madam Carissa. Ibinilin ka nila sa akin. Kapag may kailangan ka, huwag kang mahiya magsabi sa akin ha?" wika nito. Agad naman akong tumango.

"Naku Ate...ayos lang ako. Huwag nyo na akong alalahanin pa. Pagkatapos nito balak kong umakyat ng kwarto at magpahinga muna. Susundin ko ang payo ni teacher na mag-self study daw. " sagot ko. Agad naman napangiti si Ate Maricar.

"Bahala ka. Sige, kainin mo muna itong miryenda mo bago ka umakyat." Nakangiti nitong wika. Agad akong kumuha ng isang pirasong cookies at tinikman. Napangiti pa ako ng malasahan ito. Kakaiba talaga ang sarap ng mga pagkain ng mga mayayaman. Gustuhin ko man na damihan ang pagkain pero busog pa ako. Wala pang dalawang oras ng matapos kaming kumain ng lunch kanina ni Teacher May. Ininom ko lang ang juice at tumayo na.

Hindi naman na nagsalita pa si Ate Maricar. Tahimik lang ako nitong pinagmamasdan habang inililigpit ko ang mga gamit ko. Balak kong dalhin lahat ng ito sa kwarto ko.

"Sige Ate...Aakyat na muna ako. Salamat sa miryenda." Nakangiti kong wika. Agad naman itong tumango. Iniwan ko na ito at diretso ng pumasok sa loob ng mansion. Balak kong matulog agad para makapagpahinga. Ngayung nag-uumpisa na akong turuan ng tutor ko, ayaw kong magsayang ng oras. Pipilitin kong matutunan agad lahat ng itinuturo sa akin. Gusto ko din ipakita kina Tita Carissa at Tito Gabriel na hindi sayang ang ibinigay nilang tiwala sa akin na pag-aralin ako.

Mabilis na lumipas ang maghapon. Napasarap ang tulog ko. Gabi ng nagising ako kaya naman nagmamadali akong bumaba ng dining area. Nagtaka pa ako ng pagkapasok ko sa dining room ay tahimik sa buong paligid. Tanging si Manang Espi at Ate Maricar lang ang naabutan ko.

"Wala sila Madam at Sir. May party na pinuntahan. Sige na kumain ka na Veronica. Hindi ka na pwedeng magpuyat." imporma ni Manang Espe. Malungkot naman akong napaupo sa pwesto ko.

"Si Sir Rafael po? Kasama din ba siya sa party?" hindi ko mapigilang tanong. Agad na gumuhit ang ngiti sa labi ni Manang Espe.

"May dinner meeting na dapat puntahan si Sir Rafael. Masyadong hectic ang schedule ng batang iyun. Huwag mo ng hintayin at baka gabi na din makauwi. Sige na, kumain ka na at ng makapagpahinga na." malumanay na sagot ni Manang Espe. Bigla tuloy akong nawalan ng gana. Ito ang kauna- unahang pagkakataon na hindi ko makakasama sa pagkain ng dinner sila Tita, Tito at Sir Rafael.

Nangyayari din pala ang ganito sa mansion. May mga pagkakataon din pala na kakain kang mag-isa.

"Manang, pwede po bang sabayan nyo na ako. Malungkot po kasing kumain mag-isa eh." pagyaya ko sa kanila. Agad naman umiling si Manang Espe.

"Hindi pwede ang gusto mo Veronica. May sarili kaming pagkain sa kusina. Hindi kami pwedeng sumabay sa iyo." nakangiti nitong sagot. Agad naman akong nagtaka.

"Eh bakit ganoon? Bakit hindi nyo ako pwedeng sabayan? puno ng pagtataka sa boses na tanong ko.

"Basta. Malalaman mo din iyan pagdating ng araw. Sige na, kumain ka na." sagot ni Manang Espe. Malungkot ko naman hinawakan ang kutsara at tinidor at muli silang binalingan.

"Iwan nyo na ako Manang. Kaya ko na po ang sarili ko." wika ko. Tinitigan muna ako ni Manang Espe bago tumango.

"Sige..pero kapag may kailangan ka, huwag kang mahiya na magtawag ha? Nasa kusina lang kami. "sagot nito. Agad akong tumango.

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot ng mag-isa na lang ako. Maraming pagkain na nakahain sa lamesa. Hindi ko naman kayang ubusin lahat ito. Isa pa bigla akong nawalan ng gana. Ang lungkot pala ng buong paligid kapag nag-iisa ka lang. Kahit gaano pa kasarap ng pagkain na nakahain sa harap mo kapag hindi mo naman kasama ang mga taong may malaking bahagi na sa puso mo, mawawalan ka pa rin talaga ng gana.

Sumandok lang ako ng ilang kutsara ng kanin at ulam. Gusto ko lang ipakita kina Manang Espe na kahit papaano kumain ako. Baka kasi magtaka sila kapag mapansin nilang hindi ko man lang nagalaw ang mga pagkain na nasa harap ko.

Pagkatapos ng ilang subo ay nagpasya na akong tapusin ang pagkain. Tatayo na sana ako ng muling pumasok si Ate Maricar. Agad itong lumapit sa akin.

"Tapos ka ng kumain? Hindi mo ba

gusto ang mga inihanda ng cook?" agad na tanong nito. Pilit naman akong ngumiti.

"Busog pa ako Ate" sagot ko.

"Ganoon ba? Kung ganoon, liligpitin ko na ito." sagot nito. Agad naman akong tumango. Akmang tutulungan ko sya sa pagliligpit ng mga natirang pagkain sa lamesa ng pigilan ako nito. Muli nitong sinabi na hindi ko na pwedeng gawin ang bagay na iyun. Mahigpit na ipinagbabawal nila Tita at Tito gayundin si Sir Rafael.

Nagpasya na lang akong bumalik ng kwarto. Napakatahimik na ng paligid. Ngayun lang ako nakaramdam ng ganitong lungkot. Siguro dahil ito ang kauna-unahang pagkakataon na naiwan akong mag-isa dito sa mansion.

Oo., mag isa dahil may mga kasama nga akong kasambahay pero pinangingilagan nila ako. Tanging si Manang Espe at Ate Maricar lang ang palaging kumakausap sa akin. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa ibang kasambahay. Takot silang kausapin ako. Hindi din nila ako pinapansin.

Muli akong bumalik ng kwarto. Balak kong maligo muna bago matulog. Kaninang umaga pa ang last ligo ko. Mas masarap din kasing matulog kapag bagong ligo.

Pagkatapos gawin ang evening routine ko ay agad na akong sumampa ng kama. Kinuha ko ang libro ko at binuklat iyun. Gusto kong ugaliin na magbasa-basa muna ng posibleng lessons namin ni Teacher May para prepared ako. Gusto ko din kasing magpakitang gilas sa kanya.

Inabot din ako ng halos tatlong oras sa pagbabasa. Nang sipatin ko ang orasan ay halos alas onse na ng gabi. Mukhang hindi pa nakakauwi sila Tita at Tito. Wala din palatandaan na nakauwi na si Sir Rafael.

Malungkot akong napabuntong hininga. Nakakamiss din pala si Sir Rafael. Buong araw ko siyang hindi nakita. Ipinatong ko ang libro sa side table at nagpasya ng matulog. Nakakaramdam na din kasi ako ng antok. Gusto ko din magising ng maaga bukas.

Kinaumagahan..........

Agad akong napabangon ng marinig ko ang pag-alarm ng cellphone ko. Agad ko iyung hinagilap at inoff. Sinulyapan ko ang orasan. Alas singko na ng umaga. Nag-inat lang ako at nagpasya ng bumaba ng kama.

Akmang magliligpit na ako ng higaan ko ng mapansin ko ang nakapatong na pulang rosas at chocolates sa gilid ng kama ko. Sandali akong napatulala na napatitig dito. Hindi ko ito napansin kagabi. Kung ganoon sino ang nag- iwan ng mga ito dito sa kwarto ko?

Agad kong hinawakan ang bouquet ng mapansin ko na may card na nakaipit sa pagitang ng mga bulaklak. Kinuha ko iyun at agad na binuklat para malaman kung kanino galing iyun.

MY VERONICA,

YOU ARE SO SWEET AND LOVING MY SUNSHINE!

RAFAEL

Agad nanlaki ang aking mga mata ng mabasa ang pangalang si Sir Rafael. Kung ganoon sa kanya galing ang mga bulaklak at Chocolates? Pumasok na naman siya dito sa kwarto ko habang tulog ako?

Hindi ko maiwasan na mapangiti. Bigla akong nakaramdam ng kilig ng muli kong sipatin ang nakasulat sa card.

ito na talaga siguro senyales na magseryoso ako sa pag-aaral ng salitang English. Katulad ngayun English ang mensahe nya at hindi ako sigurado kung ano ang ibig nyang ipakahulugan.

Chapter 200

VERONICA POV

Sinipat ko ang sarili ko sa harap ng salamin. Hindi maalis ang ngiti sa labi ko. Excited na akong bumaba dahil gusto ko ng makita ulit si Sir Rafael. Pasulyap-sulyap pa ako sa bouquet of flowers na nakapatong sa kama ko. Balak kong ilagay mamaya sa flower vase ang mga bulaklak para hindi kaagad masira.

Sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakatanggap ng isang napakagandang regalo mula sa isang lalaki....at kay Sir Rafael pa talaga!

Sa probensya namin wala kasi akong naging ka-close na lalaki. Maliban sa masyado akong abala sa mga kapatid ko, pinangingilagan nila ako. Wala daw kasi akong pinag-aralan. Iyung ibang mga kasing edad ko na babae, ayaw nila akong maging kaibigan. Tanging si Ate Ethel lang ang matatawag kong kaibigan. Siya ang nagtatanggol noon sa mga umaalipusta sa akin. Sa aming pamilya... Palibhasa mahirap lang kami.

Maagang nag-asawa si Nanay. Walang family planning kaya agad na kaming dumami na mga anak nila at hirap silang ibigay ang aming mga pangangailangan.

Nang mapansin ko na maayos na ang hitsura ko ay dali-dali akong lumabas ng kwarto. Halos takbuhin ko ang hagdan pababa at dumiretso ng dining area.

"Good Morning Veronica! Lalo kang gumanda ngayun ah?" nakangiting bati sa akin ni Ate Maricar. Abala ito sa pag-aayos ng mga kubyertos sa lamesa.

"Good Morning din Ate!" nakangiti kong bati at naupo na sa pwesto ko. Hindi ko maiwasan na igala ang tingin sa paligid. Hanggang ngayun hindi ako makapaniwala na nakikita ko ang sarili ko na nakaupo sa magarang lugar na ito. Puno ng karangyaan ang buong paligid at kasama na ako sa pinagsisilbihan ngayun dito sa mansion.

Sa isang iglap biglang nagbago ang buhay ko. Parang isang panaginip lang ang lahat na pagkatapos kong lumuwas dito sa Manila para makipagsapalaran ay nakatagpo ako ng mga taong halos ituring akong pamilya. Pangako... pahahalagahan ko kung ano man ang ibinigay nilang tulong sa akin. Pagsisilbihan ko sila sa abot ng aking makakaya.

"Ano nga pala ang gusto mong kainin? Hindi umuwi sila Madam at Sir. Nagcheck in na lang sila sa hotel dahil

gabi na daw natapos ang party." imporma sa akin ni Ate Maricar.

"Hihintayin ko na lang po si Sir Rafael Ate." nakangiti kong sagot.

"Nakaalis na siya. Sa Boracay yata ang punta nila. May importanteng taong ka -meeting sila Sir doon. Isa pa bibisitahin din yata nila ang kakatayo lang na resort sa lugar na iyun." sagot ni Ate Maricar.

Sa narinig hindi ko maiwasan na makadama ng lungkot. Sayang naman pala ang pag-aayos ko. Inaasahan ko pa naman na makikita si Sir Rafael ngayun. Hindi man lang nito nabanggit na magiging busy pala sya sa mga susunod na araw.

Ganito ba talaga ka-busy ang mga mayayaman? Oo marami nga silang pera pero halos hindi naman sila nakakauwi ng bahay.

Bigla tuloy akong nawalan ng gana na kumain. Mag-isa na naman pala ako. Ang akala ko pa naman na isa sa mga rules ng pamilya Villarama ang sabay- sabay na kumain.

"Anong gusto mong kainin? Huwag ka ng malungkot, ibinilin ka naman sa amin ni Sir bago sya umalis. Chopper ang sinakyan nila Sir papuntang Boracay at uuwi din naman yata mamayang gabi dahil family day bukas. "dagdag na wika ni Ate Maricar. Oo nga pala, nawala sa isip ko. Saturday na bukas at pupunta sila Charlotte dito sa mansion.

"Cereals with milk na lang Ate."

walang gana kong sagot. Agad naman itong naglagay ng cereals sa bowl at nilagyan na din nito ng Milk. Iniabot sa akin at agad ko naman iyun kinain. Balak kong bumalik na lang muna ng kwarto habang hinihintay si Teacher May.

Pagkatapos kong kumain ay agad na akong nagpaalam kay Ate Maricar. Laglag ang balikat na muli akong umakyat ng hagdan. Agad akong pumasok sa loob ng kwarto at mangiyak-ngiyak na nahiga sa kama. Hindi ko man lang nakita si Sir Rafael!

Hindi ko tuloy maintindihan ang sarili ko. Hindi ko alam kung bakit

nagkakaganito ako. Wala naman dapat ikalungkot eh. Hindi naman ako girl friend ni Sir Rafael para magkaganito ako. Pero bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit ang lungkot ko? Hayysst ayaw ko ng ganitong pakiramdam.

Naputol lang ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko na tumunog ang aking cellphone. Agad ko itong inabot at tiningnan kung sino ang tumawag. Hindi ko maiwasan na mapangiti ng makita ko na si Ate Ethel ang tumatawag sa messenger. Requesting for video call kaya agad ko itong sinagot.

"Hello Ate!" nakangiti kong sagot. Agad kong napansin na naglalakad ito. Mukhang natanggap sya sa restaurant

na inirekomenda sa kanya ni Elijah dahil kapareho ng uniform ng mga staff doon ang suot ni Ate Ethel ngayun.

"Veronica kumusta ka na? Pasensya ka na kung ngayun lang ako nakatawag sa iyo ha? Naging busy kasi ako sa paglilipat." sagot nito.

"Talaga Ate? Ibig mong sabihin sa Villarama Shopping Center na ang lugar ng pagtatrabuhaan mo?" agad kong tanong. Agad naman itong tumango.

"Oo...hayyy may pakinabang din naman pala ang amo mo na si Elijah. Akalain mo iyun hindi na ako dumaan sa interview. Tinitigan lang ako ng manager at agad na sinabi na tanggap na daw ako." excited nitong wika.

"Kung ganoon, binabati kita Ate. Gusto sana kitang puntahan dyan sa bago mong pinapasukan kaya lang nag- uumpisa na akong mag aral. May sarili na akong tutor Ate." excited kong wika. Agad kong napansin ang masayang ngiti na gumuhit sa labi nito.

"TAlaga? Wow! Kung ganoon totoo ang sinabi ni Elijah na magiging busy ka na daw sa mga susunod na araw. Naku, yayayain pa naman sana kita sa first salary ko. Ililibre sana kita sa labas." nakangiti nitong wika.

"Eh di magpapaalam ako. Mabait sila Tita at Tito.

Siguradong papayagan nila ako. Isa pa matagal pa naman iyun diba?" sagot ko naman.

"Oo naman. Naku, kung hindi nga lang inoperan ng mga amo ng scholarship yayain sana kita na dito na lang magtrabaho sa restaurant na pinapasukan ko ngayun eh. Pwede ka naman sigurong tulungan ni Elijah para makapasok din dito diba?" tanong nito. Muli akong napangiti. Kung alam lang siguro ni Ate Ethel ang naging buhay ko dito sa mansion baka hindi sya makapaniwala.

"Ayos lang ako dito Ate. Mas maganda nga na nandito ako sa mansion para makapag-focus ako sa pag-aaral." Sagot ko.

"Sabagay! Pero, talaga bang mababait ang mga Villarama? Isa pa talaga bang mga Lola at Lola ni Elijah ang mga amo mo? Kung ganoon, palagi mong nakikita si Rafael Villarama?" Sunod- sunod na tanong ni Ate Ethel. Bakas ang kuryusidad sa boses nito.

"Oo naman! Mababait sila at oo apo nila si Elijah. Malaki pala ang pamilya nila at lahat sila mababait. Nakikita naman iyan sa ugali ni Elijah diba? Nag -effort sya na makaalis ka doon sa lugar na dati mong tinitirhan." sagot ko.

"Sabagay....akala ko talaga

nagyayabang lang sa akin si Elijah eh. Alam mo iyun, kapag nagsasalita siya parang hindi kapani-paniwala. Hindi ko talaga akalain na galing pala siya sa mayamang pamilya. May dapat naman pala syang ipagyabang eh.' sagot nito. Napangiti ako.

Ilang minuto pa kaming nag-usap bago tuluyang nagpaalam sa akin si Ate Ethel. Ngayun ang unang araw nya sa bagong trabaho at tinawagan niya lang daw talaga ako para mangumusta.

Pasado alas otso na ng ibalita sa akin ni Ate Maricar na dumating na daw si Teacher May. Walang gana na bumaba ako at derechong naglakad paputang garden. Doon kasi ako tinturuan ni Teacher.

Abala ako sa mga lessons na tinuturo ni Teacher ng mapansin ko ang pagdating nila Tita Carissa at Tito Gabriel. Sandali akong nagpaalam kay Teacher May at agad silang sinalubong Grabe!

Isang araw lang silang nawala dito sa mansion pero na-miss ko din sila.

"Hello po!" Agad na bati ko. Nakangiting tinitigan ni Tita Carissa sabay abot sa akin ng isang paper bag.

"Hello Iha. Here...pasalubong ko sa iyo! Kumusta ka dito?" sagot nito sa akin. Nahihiya pa akong inabot ang pasalubong sa akin ni Tita. Sa mga ganitong pagkakataon, wala akong karapatan na tanggihan ang mga bigay nito. Ayaw kong magtampo ito sa akin.

"Ayos lang po Tita. Mabait po si Teacher May at agad kong naiintindihan ang mga itinuturo nya sa akin." Nakangiti kong sagot.

"Mabuti naman kong ganoon. Wala kaming ibang hangad kundi matupad mo ang pangarap mo Veronica." sagot nito.

"Salamat po!" sagot ko bago sila

pumasok sa loob ng mansion. Agad naman akong bumalik kay Teacher May. Inilapag ko ang pasalubong sa akin ni Tita sa isang bakanteng upuan at muling binalikan ang mga aralin.

KINAGABIHAN.

Kasabay ko ng kumain ng dinner sila Tita at Tito pati na din si Elijah. Himala at nagpakita ulit ito dito sa mansion. Ilang araw din kasi itong nawala at balita ko umuwi muna ito sa bahay ng kanyang mga magulang. Napagalitan din daw ito dahil ilang araw ng hindi pumapasok ng School.

"Elijah, ano naman itong ibinalita sa amin ng Mommy mo? Bakit hindi ka na naman pumasok ng School? Ayaw mo bang maka-graduate?" Narinig kong sita ni Tito Gabriel pagkatapos namin kumain. Agad naman napayuko si Elijah.

"Sorry po Papa. Hindi na mauulit. May mga inaasikaso lang po kasi ako kaya dalawang araw akong hindi nakapasok. " sagot nito. Nagtataka naman akong napatitig dito.

Huwag nyang sabihin na sa dalawang araw na iyun, si Ate Ethel ang palagi nyang kasama?

Agad naman natapos ang dinner na iyun. Dahil malungkot nga ako sa buong araw na hindi nakikita si Sir Rafael nagpasya akong magpahangin muna sa labas. At siyempre para abangan ang pagdating niya. Hindi ko nakalimutan ang binanggit sa akin ni Ate Maricar na uuwi ngayung gabi si Sir Rafael.

Nababaliw na nga siguro ako. Hindi siya mawala-wala sa isip ko at miss na miss ko na siya.

"Can't sleep?" nagulat pa ako ng may biglang nagsalita sa likuran ko. Agad kong nakita ang papalapit na si Elijah.

"Himala, naalala mo yatang umuwi ng mansion?" tanong ko. Natawa ito.

"Mas gusto kong tumira dito sa mansion kaysa bahay namin. Wala kaming ibang ginawa ni Elias kundi magbangayan. Para kaming aso at pusa. "tukoy nito sa kanyang kakambal. Kung bakit naman kasi hindi sila magkasundo.

"Dapat mag ayos na lang kayo eh. Dalawa na nga lang kayong magkapatid hindi pa kayo nagkakasundo." sagot ko. Saglit itong natigilan. Nasa malayo ang tingin nito kaya hindi ko maiwasan na magtaka.

Ngayun ko lang napansin na ganito ka- seryoso si Elijah. Mukhang may problema ito. Narinig ko pa ang malalim na pagbuntong hininga nito kaya napatitig ako dito.

"Ang lalim noon ah?" biro ko. Hindi ako sanay na ganito ito katahimik.

Huwag nyang sabihin na sineryoso niya ang pangaral ng Lolo nya kanina?

"Veronica, totoo bang may boyfriend na si Ethel?' Diretsahan nitong tanong.

"Ha? Si Ate Ethel? Hindi ko alam eh. Bakit mo naman naitanong?" sagot ko. Akmang sasagot muli ito ng marinig namin pareho ang sunod-sunod na busina at ang pagbukas ng gate. Agad naman naagaw ang attention namin ni Elijah doon.

Agad kong naramdaman ang malakas na pagkabog ng dibdib ko ng biglang bumukas ang pintuan ng kotse at lumabas si Sir Rafael. Mula sa aming kinatatayuan ay agad kong napansin ang nakasimangot na mukha nito habang naglalakad palapit sa amin ni Elijah.

"Hello Uncle! Ginabi ka yata ngayun?" agad kong narinig na bati ni Elijah dito. HIndi ito sumagot bagkos direkta itong tumitig sa akin.

"Bakit nandito pa kayo sa labas? Gabi na at nagliligawan pa rin kayo dito?" Halata ang inis sa boses na wika nito. Agad naman kaming nagkatinginan ni Elijah. Pareho kaming nagtataka sa mga lumalabas na salita sa bibig ni Sir Rafael.

Chapter 201

VERONICA POV

Agad kaming nagkatinginan ni Elijah ng mapansin namin na mukhang mainit na naman ang ulo ni Sir Rafael. Kakarating nga lang nya at kung anu- anong paratang na naman ang lumalabas sa bibig.

Nagliligawan kaagad? Hindi ba pwedeng nag-uusap lang kami ng pamangkin nya.

"Uncle naman, selos ko naman kaagad eh. Nag-uusap lang kami ni Veronica. Halos dalawang araw din kaming hindi nagkita kaya nagkumustahan kami ngayun." paliwanag ni Elijah. Lalo naman nagkasalubong ang kilay ni Sir Rafael. Hindi ito kumbinsido sa sinasabi ng pamangkin.

"Tsaka ano naman ang masama kung nag-uusap kami?" hindi ko naman mapigilang sabat. Bumalik ang tingin nito sa akin. Bigla tuloy akong kinabahan. ibang iba kasi ang titig nito ngayun. Matatalim at may halong galit.

"Go back to your room! Talk to you later!" maawturidad nitong wika. Bigla naman akong natameme. Hindi naman ako ganun ka-shunga para hindi maintindihan ang ibig nitong sabihin. Ilang beses nya ng ginamit sa akin ang salitang 'go back to your room' Palaging lumalabas sa bibig nito kapag mainit ang kanyang ulo.

"Uncle naman! wala ka namang dapat ikagalit eh. Promise, nag-uusap lang kami ni Veronica. Tinatanong ko lang naman sa kanya kung may boyfriend na

--" hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Elijah ng muling sumabat si Sir Rafael. Sa pagkakataon na ito mataas na ang tono ng kanyang boses. Hindi ko naman maintindihan kung bakit nagkakaganito siya. Kakarating lang eh naghasik kaagad ng init ng ulo.

Pati kami ni Elijah na nag-uusap lang napagbuntunan pa.

"Hindi ikaw ang kinakaup ko Elijah! Veronica, I said pumunta ka na ng kwarto mo! Gabi na at may pag- uusapan lang kaming dalawa ni Elijah! "mainit ang ulong muling wika nito. Wala naman akong magawa kundi sundin ang gusto nito. Mukhang may nakagalit si Sir Rafael sa labas at hanggang dito sa mansion dala-dala nya pa rin iyun at sa kasamaang palad kami pa ang napagbununan ni Elijah.

Hayst kung alam ko lang na matitikman ko na naman ang init ng ulo ni Sir Rafael ngayun buti pa na nagkulong na lang ako ng kwarto pagkatapos namin kumain ng dinner. Mukhang masisira na naman ang buong gabi ko dahil sa kanya.

"Sige Nica.....bukas na lang ulit tayo mag usap. Panira si Uncle eh." wika pa ni Elijah sa akin bago tuluyan akong tumalikod. Hind nakaligtas sa paningin ang matalim na titig ni pinukol ni Sir Rafael sa kanyang pamangkin. Ano ang problema nya?

Imbes na matutuwa ako dahil maghapon ko siyang hinintay, napalitan tuloy iyun ng inis. Dinadaan sa init ng ulo lahat. Akala mo kung makasigaw tao-tauhan lang kami sa mansion na ito.

Pwede naman sana kaming kausapin ng maayos! Hayyy ang hirap magkaroon ng amo na may tupak. Mahirap ispelingin.

Hindi ko talaga sya papansinin simula ngayun. iiwasan ko na talaga iyang si Sir Rafael. Baka mahawa pa ako sa pagiging praning nya eh. Mahirap matantiya ang napakasama nyang ugali.

Pagkapasok ko sa loob ng kwarto ay agad kong isinara ang pintuan. Ini-lock ko pa para walang sino man ang pwedeng makapasok. Lalo na ang Rafael na iyan! Naiinis talaga ako sa kanya.

Muling dumako ang tingin ko sa mga bulaklak. Fresh pa rin iyun dahil nailagay ko na sa flower vase kanina. Nasa tabi nito ang isang box ng chocolates. Nilapitan ko iyun at kinuha.

Wala pa naman sana akong balak kainin ang chocolate na ito. Maganda ang box at may nakasulat na LE CHOCOLATES Ngayun lang ako nakakita ng ganitong klaseng chocolates at mukhang mamahalin. Gusto ko sanang itago hanggat ma- expired at gawing souvenir. Nanghihinayang kasi akong kainin dahil marami namang chocolates sa kusina at isa pa galing ito kay Sir Rafael. Gusto kong pahalagahan lahat ng bigay nya. Kahit na nagsusungit palagi nagagawa pa din nitong magbigay sa akin ng mga regalo..

Buong panggigil kong binuksan ang lagayan. Ang ganda pa naman ng box. Pwedeng paglagyan ng mga abubot kung sakaling maubos ko ito. Isa pa kakaiba din ang chocolates na ito. Nasa magandang box talaga at may ibat ibang design.

Agad akong kumuha ng isa at tinikman. Hindi ko mapigilang mapangiti ng malasahan iyun. Ang sarap nga! Lasang pang mayaman! Akalain mo iyun, nag-abala pang bigyan ako ng ganito kagabi pagkatapos susungitan niya lang ako ngayun?

Hindi ko namalayan na halos maubos ko ang isang box. Naiinis talaga ako eh. Lagot talaga sa akin ang Rafael na iyan. Hindi na talaga ako papayag na lalapit- lapit siya sa akin. Isa pa hindi na din ako papayag na hahalik-halikan nya ako. Hindi na din ako tatanggap ng kahit na anong regalo galing sa kanya.

Speaking of regalo. Hindi ko pa pala nabuksan ang pasalubong ni Tita Carissa sa akin kanina. Nakapatong pa rin iyun sa may study table ko. Itinabi ko ang chocolates at agad na nilapitan iyun. Akalain mo, sa sobrang pag-iisip ko sa masungit na Rafael na iyun hindi ko naalala na tingnan itong pasalubong ni Tita.

Pagkakuha ko sa paper bag ay dali-dali ko itong binuksan. Nagulat pa ako ng mapansin ko na halos puro pampaganda ang laman. Mula sa make up, lipstick, lotion, pabango at kung anu ano pa. Hindi ko maiwasan na mapangiti. Ito kasi ang gustong gusto ko at sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakakita ng ganitong klaseng mga pampaganda.

Siguro titingnan ko na lang sa youtube kung paano gamitin lahat ito. Regalo ito sa akin ni Tita Carissa at sayang naman kung hindi ko gagamitin.

Pagkatapos kong ilagay sa vanity table ko ang lahat ng mga pampaganda na pasalubong ni Tita Carissa ay hindi ko mapigilan ang maghikab. Agad na dumako ang mga mata ko sa orasan na nasa bedside table ko. Halos alas-onse na pala ng gabi. Ang bilis talaga ng oras. Hindi ko man lang namalayan ang paglipas nito.

Naghahanda na ako sa pagtulog ng marinig ko ang mahinang katok sa pintuan ng kwarto ng kwarto. Saglit naman akong nagtaka. Gabi na at ang alam ko kapag mga ganitong oras tulog na halos lahat ng tao dito sa mansion.

Akmang tatayo na sana ako para tingnan kung sino ang kumakatok ng marinig ko ang boses ni Sir Rafael. Hindi ko mapigilan na mapataas ang aking kilay ng maisip na sya lang pala ang nasa labas. Sabagay ito ang nalaging pumapasok dito sa kwarto ko.

Mabuti na lang at inilock ko ang pintuan. Bahala sya dyan, manigas siya. wala akong balak na pagbuksan siya ng pintuan.

"Veronica...open the door!" narinig kong wika nito. Himala, mukhang hindi na sya galit. Baka nahimasmasan na at naayos na ang lumuwang na turnilyo sa utak.

"Sunshine...buksan mo ito please. Gusto kitang makausap!" muling wika nito. Napaismid ako. Pagkatapos dahan -dahan akong humiga ng kama. Bahala ka dyan. Isa pa Veronica ang pangalan ko. Hindi sunshine!!!

Halos ilang minuto ko din naramdaman ang presensya ni Sir Rafael sa labas ng kwarto bago ko nadinig ang mga yabag nito palayo. Mabuti naman at umalis na sya. Makakatulog na ako ng mahimbing.

Agad kong ipinikit ang aking mga

mata. Yakap-yakap ko pa ang unan ko habang nakatalukbong ng comforter. Mga ganitong pwesto ang gusto ko.

Nasa kasarapan na ako ng tulog ng bigla akong naalimpungatan. Naramdaman ko kasi na parang may ibang tao sa loob ng kwarto ko. Naamoy ko ang pamilyar na amoy ni Sir Rafael....

Agad akong napadilat para lang impit na mapasigaw ng mapansin ko ang mukha ni Sir Rafael na halos nakadikit na sa mukha ko.

"Te----teka! Paano kang nakapasok?" agad na tanong ko. Itinulak ko pa ito para lang umalis siya sa pagkakadagan sa akin. Agad akong bumangon ng kama at lumayo dito. Tumihaya naman ito ng higa habang nakasunod ang titig sa akin.

"Tsssk! Bakit ka nagla-lock ng pintuan? Hindi mo ba narinig ang

katok ko kanina?" tanong nito. kinusot ko muna ang mga mata ko bago sumagot.

"Na-narinig! Kaya lang inaantok na ako eh." pagdadahilan ko. Mataman ako nitong tinitigan bago nagsalita.

"Galit ka ba sa akin? Hindi mo ba ako namimiss? Bakit ka lumalayo sa akin? Natatakot ka?" sunod-sunod nitong tanong. Kainis! Hindi ko tuloy alam kung ano ang unang sasagutin.

"Hi-hindi naman po. Teka lang, paano kayo nakapasok? May susi kayo ng kwarto ko?" nagtataka kong tanong. Hindi ito sumagot bagkos bumangon ito sa pagkakahiga. Tinitigan ako nito tsaka sumenyas na lumapit daw ako. Imbes na sundin ang gusto nya lalo naman akong umatras. Agad kong napansin ang inis na bumalatay sa mukha nito.

"Ano ba ang nangyayari sa iyo? Ilang araw lang akong naging busy bigla ka na lang natakot sa akin. May kasalanan ka bang nagawa?" tanong nito.

Eh di wow! ako pa ngayun ang tinatanong nya kung may kasalanan bang nagawa? Siya nga itong halos bumuga na ng apoy kanina eh. Kainis!

"Wala po. Bakit naman ako makakagawa ng kasalanan. Nandito lang naman ako sa mansion buong maghapon." sagot ko. Hindi ito nakaimik. Bagkos tumayo ito ng kama at naglakad palapit sa akin. Muli akong umatras kaya natigilan ito. Kunot noong tumitig sa akin.

"Bakit ka ba umiiwas sa akin? Gusto lang naman kitang mahawakan ah? Nag -effort pa akong umuwi ngayung gabi para lang makita ka tapos kung pangilagan mo ako para akong may nakakahawang sakit." inis na wika nito. Hindi ko maiwasan na mapaismid na siyang hindi nakaligtas sa kanyang paningin.

"Tsk! Mukhang masama ang loob mo sa akin Sunshine ah? Huwag mong sabihin nagtatampo ka kaagad sa akin? Halika nga..payakap nga muna. Sabihin mo sa akin kung ano ang kasalanan ko. " muling wika nito.

"Inaantok na ako eh. Gusto ko ng matulog. Bukas mo na lang kasi sabihin sa akin kung ano ang gusto mong sabihin." Angal ko naman. Hindi kaagad ito nagsalita. Tinitigan ako nito sabay iling.

"Sino ba kasi ang nagsabi sa iyo na bumangon ka ng kama? Pwede ka naman matulog habang yakap kita ah? halika na. Humiga ka na dito. Dito ako matutulog. Sobrang na-miss kita kaya gusto kitang mayakap magdamag." sagot nito. Hindi ko maiwasan na panlakihan ito ng mata. Tabi na naman? Baka kung ano ang isipin ng mga tao dito sa mansion kapag malaman nilang tumatabi sa pagtulog ko ang amo namin.

Hindi ako ipinanganak kahapon para pumayag sa gusto nito. Baka isipin ng iba diyan na may milgaro kaming ginagawa ni Sir Rafael.

"hindi po pwede! Ayaw kitang makatabi." sagot ko. Agad na nagsalubong ang kilay nito. Inilang hakbang ang pagitan sa aming dalawa at hindi na ako nakaiwas pa ng hawakan ako nito sa magkabilaang balikat.

"Bakit ayaw mo akong makatabi? May iba ka na bang gusto? Ayaw mo ba sa akin? Hindi bat sinabi ko sa iyo na kahit girl friend na kita, liligawan pa rin kita!" seryoso nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na magulat sa kanyang sinabi. Hindi kayang iproseso ng utak ko ang salitang liligawan nya daw ako? Seryoso ba talaga siya? Si Sir Rafael, gusto nya daw talaga akong maging girl friend? Totoo ba ito? Hindi ba ako nanaginip lang?

Chapter 202

VERONICA POV

Hindi na ako nakailag pa ng biglang sumayad ang labi nito sa labi ko. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa kanyang ginawa.

Walang hiya...sabi ko hindi ko na hahayaan pa na halikan ako nito eh. Pero ano na naman ito...bakit nanlalambot na naman ang tuhod ko sa ginagawa nitong paghalik sa akin?

'I miss you so much Veronica, My Sunshine! Sorry kung nagalit ako kanina ha? Pagod ako sa byahe pagkatapos pagkadating ko dito sa mansion agad na bumungad sa mga mata ko na nag-uusap kayo ni Elijah... Ayaw ko ng ganoon Sunshine... nagseselos ako." mahaba nitong wika pagkatapos pakawalan ang labi ko.

Hinaplos pa nito gamit ng kanyang isang palad ang aking pisngi habang diretso ang titig sa mga mata ko. Hindi ko maiwasan na mapalunok ng aking laway.

Heto na naman, nagreregudon na naman ang puso ko sa paraan ng pagkakatitig nito sa akin. Bigla na naman nawala ang depensa na pilit kong itinatanim sa utak ko.

Hindi dapat mangyari ito eh. Dapat talaga hindi ko na sya hahayaan pang halik halikan ako ng ganito. Pero ano ito...ang hirap nyang pigilan...ang rupok ko din pala. Isang halik lang agad na nawala lahat ng agam-agam sa puso ko.

"Lets sleep na Sunshine. Dadalo pa tayo bukas sa birthday party ni Peanut. " wika nito at sabay hila sa akin papuntang kama. Parang bigla akong nawalan ng lakas at nagpatianod na lang.

"Teka lang..dito ka ulit matutulog? Takot ka ba sa kwarto mo?" hindi ko mapigilang tanong. Agad kong napansin ang paguhit ng ngiti sa labi nito. Hindi ko tuloy mapigilang mapatitig dito.

"Pagod ako sa maghapong trabaho at mahabang byahe Sunshine. Bukas na lang tayo mag-usap ok? Hayaan mong katabi kitang matulog ngayung gabi dahil kailangan ko ang amoy mo para makapagpahinga ng maayos."

malambing na wika nito at inalalayan pa akong mahiga sa kama.

Nagpatianod na lang din ako. Matutulog lang naman kami eh. Isa pa napansin ko din ang pagod sa mukha ni Sir Rafael kaya hahayaan ko na lang muna siyang tabihan ako ngayung gabi sa pagtulog. Bahala siyang lusutan ang lahat kung sakaling matsismis kami dito sa mansion dahil sa mga pinanggagawa nya.

Nakayakap pa rin ito sa akin habang nakahiga kami. Hindi ko tuloy maiwasan na magusmiksik sa may kilikili nito. Ang bango kasi at masarap sa ilong. Bigla tuloy akong nakaramdam ng antok.

Bago ako nakatulog ay naramdaman ko pa ang paghalik ni Sir Rafael sa buhok ko. Hindi ko maiwasan na mapangiti. Kakaiba talaga siya. Masungit na may pagka-sweet. Para tuloy kaming mag-shota.

Nagising ako sa malakas na alarm na nagmula sa cellphone ko. Akmang babangon na sana ako ng mapansin ko na may mabigat na bagay na nakagan sa hita ko. Agad akong napalingon sa katabi ko.

Hindi ko maiwasan na mapangiti ng mapansin ko ang nakapikit pa rin na si Sir Rafael. Nakadantay ito sa akin kaya naman hindi ko maigalaw nag ibabang bahagi ng katawan ko. Mukhang hindi ito nagigising sa malakas na tunog ng alarm na nagmumula sa cellphone ko.

Ibubuhos ko na sana ang buong lakas ko para makawala sa pagkakayapos nya ng marinig ko garalgal nitong boses.

"Masyado pang maaga. Mamaya ka na bumangon." wika nito na may halong reklamo sa tono ng kanyang boses. Natigilan naman ako at muli itong tinitigan sa mukha. Nakapikit pa rin naman ito kaya napasimangot ako.

"Aabutin ko lang ang phone ko. Ang ingay kasi eh." Reklamo ko. Agad kong naramdaman ang pagbangon nito at ito na mismo ang nag-abot ng cellphone. Sya na din ang nagpatay ng alarm bago bumalik sa pagkakahiga sa tabi ko. Hinayaan ko na lang siya at muli kong ipinikit ang aking mga mata.

Tumatagos na ang liwanag mula sa bintana ng muli akong nagising. Nagulat pa ako at agad na napabalikwas ng bangon. Nagtaka pa ako ng mapansin ko na wala na si Sir Rafael sa tabi ko. Nang sulyapan ko ang relo ay nagulat pa ako ng halos alas otso na ng umaga.

"Yari na. Late na ako sa breakfast namin. Nakakahiya!" hindi ko mapigilang bulong sabay sapo ng ulo ko. Nagmamadali pa akong bumaba ng kama at agad na niligpit iyun.

Ang daya talaga ni Sir Rafael. Hindi man lang ako ginising. Dapat pala bumangon na ako kanina ng tumunog ang alarm ng cellphone ko. Tinanghali tuloy ako ng bangon. Nakakahiya!

Nang masiguro ko na maayos na ang pagkakaligpit ng kama ay nagmamadali akong pumasok sa loob ng banyo. Mamaya na lang ako maligo. Sabado ngayun at tiyak na nandito na ang mga anak nila Tita at Tito. Baka hinihintay na din ako nila Charlotte at Jeann. May usapan pa naman kami na maliligo ng pool ngayung umaga.

Pagkatapos kong gawin ang morning routine ko at nang masiguro na maayos na ang hitsura ko ay nagmamadali akong lumabas ng

kwarto.. Nakakahiya man pero kailangan kong harapin iyun. Hihingi na lang ako ng 'sorry' kina Tita at Tito dahil hindi ako nakababa bago kumain ng agahan. Kung bakit naman kasi napasarap ang tulog ko.

Pababa pa lang ako ng hagdan ng marinig ko ang malakas na boses ni Charlotte. Hindi ko mapigilang mapangiti at akmang papunta na ko sa dining area ng makasalubong ko si Jeann.

"Hello Veronica! Sa wakas nagising ka masaya nitong wika at agad na lumapit sa akin. Nagulat pa ako ng bigla itong nakipagbeso sa akin. Niyakap ako at hinalikan sa pisngi. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya.

Napapansin ko ang kadalasang

ganitong approach sa miyembro ng kanilang pamilya. Ginagawa nila ito kapag nagkikita-kita sila.

"Kanina pa ba kayo? Pasensya na napasarap ang tulog ko." sagot ko ng kumalas ito sa pagkakayakap sa akin. Agad itong napangiti. Hindi ko maiwasan na titigan ang maganda nitong mukha. Katulad ni Charlotte, nakakabighani din ang ganda nito. Ang kinis ng kanyang balat at halatang anak mayaman.

"Ayos lang. Naiintindihan kita. Ganyan din ako kapag walang pasok sa School. Sinusulit ko ang tulog ko." nakakaunawa nitong sagot. Pagkatapos hinawakan ako sa kamay.

"Tamang tama. Sabay na tayong pumunta ng dining area. Nandon na sila Charlotte at sila Kuya Elijah at

Kuya Elias. Sumabay ka na sa amin dahil ang mga oldies nasa gazeebo. May pinag-uusapang importante." wika nito sa akin. Agad naman akong nagpatianod.

Katulad ng nabanggit nito ay naabutan ko pa ang iba nitong mga pinsan na kumakain sa hapag. Agad naman nila kaming binati ng mapansin ang pagdating namin ni Jeann. Mabuti na lang at mukhang mababait sila at walang kahit na anong tanong kung ano ang papel ko sa pamilyang ito.

Ang gaganda talaga ng lahi ng mga Villarama. Halatang hindi sila mga matapobre dahil parang wala lang naman sa kanila ang presensya ko. Mukhang kilala na din nila ako base na din sa kanilang mga expression sa mukha.

"Kilala mo na siguro ang mga kapatid ko diba? Sila si Christopher at Charles..... sabay-sabay kami lumabas sa tummy ni Mommy. Triplets kami kaya magkakamukha kami. "wika ni Charlotte. Agad naman akong nag 'hi' sa kanila at tanging ngiti lang naman ang naging sagot nila.

"And siya naman ang kapatid ni Ate Jeann. Si Kenneth...dalawa lang din silang magkapatid at kilala mo nama siguro si Kuya Elijah at Kuya Elias diba mga anak sila ni Tita Miracle at Tito Roldan.?" madaldal na wika ni Charlotte sabay subo. Agad naman akong tumanga at ngumiti sa lahat.

"Himala nasa mood yata si Charlotte na i-introduce tayo kay Veronica!" agad na sabat ni Elijah. Napangiti naman ang halos lahat liban na lang sa kakambal nitong si Elias.

"So? Wala akong nakitang mali sa ginawa ni Charlotte. Gusto lang siguro nyang malaman din ni Veronica ang mga pangalan natin since dito na sya nakatira sa mansion." Seryosong sabat naman ni Elias. Mukhang totoo nga ang narinig ko na palaging nagbabangayan ang dalawang ito.

"Hindi ko naman sinabing may mali sa ginawa ni Charlotte. Hayst lahat na lang pinapansin mo eh!" Inis na sagot naman ni Elijah sa kakambal. Agad ko naman napansin ang pagtitinginan ng magpipinsan bago sumabat si Kenneth.

"Mga pinsan...baka saan na naman mapunta yang sagutan niyo. Remember, maglalaro pa tayo ng basketball." wika nito. Agad na natigilan ang dalawa at sabay na tumayo.

"Nice to meet you Veronica!" wika pa ni Elias sa akin sabay talikod at lumabas ng dining room. Sumunod naman dito ang mga pinsan nyang lalaki pati na din ang kakambal na si Elijah na bubulong-bulong pa.

"Hmmp ang hilig sumabat sa usapan pagkatapos iinit agad ang ulo. Ang sarap kutusan." wika pa nito. Nagkatinginan naman kaming tatlo nila Jeann at Charlotte.

"Masanay ka na sa kanila Veronica. Ganyan talaga ang kambal na iyan. Hate ang isat isa." nakabungisngis na wika ni Jeann. Napatango naman ako

"Sya nga pala, nabanggit ni Uncle Rafael na isasama daw tayo sa party mamaya. Alam mo na ba ito Ate Veronica? Sa yate daw eh at ipinagpaalam nya na kami kila

Mommy at Daddy. Hindi ba Jeann." wika ni Charlotte sa akin na agad naman ikinatango ni Jeann.

"Yes..excited na ako! Mas gusto kong umattend sa mga ganyang klaseng party. Iba ang pakiramdam habang naglalayag sa gitna ng karagatan." sagot ni Jeann.

"Alam ko na ang tungkol sa bagay na iyan. Mabuti at pinayagan kayo ng mga Mommy at Daddy nyo." sagot ko. Kahit papaano agad akong nakaramdam ng excitement.

"Of course...kapag si Uncle Rafael ang magpapaalam papayag agad iyan sila. Kahit masama ang ugali ni Uncle malaki pa rin ang tiwala ng parents namin sa kanya." sagot naman ni Charlotte.

"Teka parang friend yata ni Uncle ang may birthday diba? Hindi ko akalain na pati tayo maiimbitahan eh." sabat naman ni Jeann.

"Nabanggit na nila iyan sa akin noong minsan na isinama ako ni Sir Rafael sa office nya. Sakto na dumating ang tatlo nyang mga kaibigan at iyan ang naging topic. Ang tungkol sa birthday noong si Peanut."Sagot ko. Agad kong napansin ang pamimilog ng mga mata ni Charlotte.

"Talaga? Si Kuya Peanut ang may birthday?" agad na tanong nito. Sabay naman na napatingin kami ni Jeann dito.

"Oo...bakit kilala mo ba siya?" tanong ko naman. Alanganin itong umiling,

"Hindi naman sa personal pero ang

alam may friend si Uncle na Peanut ang name. Iyung model. Nakikita ko lang siya sa mga magazine dahil hindi naman siya dinadala ni Uncle dito sa mansion para ipakilala sa amin." sagot ni Charlotte na hindi maalis-alis ang ngiti sa labi.

"Ganoon ba? Kung ganoon pagkakataon na natin na makilala ng personal ang mga kaibigan ni Uncle. Balita ko mga successful na sila at may kanya-kanya ng negosyo. Ang sarap kaya maging kaibigan ang mga ganoong tao. Tiyak galante kung magbigay ng regalo." sagot naman ni Jeann. Nagkatawanan naman kaming dalawa ni Charlotte. Kitang kita sa mga mukha namin na excitement sa gaganaping party mamaya. Kung tutuusin panibagong experience na naman ito sa akin. Makakadalo na ako sa birthday ng mga mayayaman.

Chapter 203

VERONICA POV

"Magpakabait kayo doon ha? Jeann, ikaw ang mas matanda sa inyong tatlo kaya ingatan mo iyang dalawa mong kasama." bilin sa amin ni Ate Arabella. Sa aming tatlo mas matanda si Jeann sa akin ng isang taon at Fifteen years old naman si Charlotte. Minor pa kung totoosin at dahil mga kaibigan naman ni Sir

Rafael ang may party pinayagan agad ito ng mga magulang.

"Opo Mommy! Since ako ang mas matanda sa aming tatlo ako ang tatayo bilang guardian nila." Pabirong sagot ni Jeann. Tinawanan naman ito ni Ate Arabella. Nakakatuwa lang. Ang cute nilang tingnan mag-ina.

"Ang daya naman... Hindi ba talaga kami pwedeng sumama?" narinig kong angal ni Elijah. Kanina pa ito nakikiusap kay Sir Rafael na kung pwedeng sumama din sila. Kaya lang ilang beses din itong tinanggihan ni Sir Rafael. Bilang lang daw ang pwedeng sumama dahil sa yate gaganapin ang party.

"Hindi nga pwede. Next time na lang. Isa pa magpahinga kayo dahil napagod kayo sa laro niyo kanina diba?" sagot ni Sir Rafael. Sinenyasan kaming tatlo na sumakay na daw ng kotse na siyang agad naman naming ginawa.

"Informal naman daw ang party. Walang dress code kaya alam naming maging komportable kaming tatlo. Iilan lang din daw ang bisita na siyang lalo naming ikinatuwa.

"Ano nga pala ang nakain ng friend mo Uncle at pati kami pinayagan na dumalo?" tanong ni Charlotte ng nag- umpisa ng umusad ang sasakyan. Saglit na nag-isip si Sir Rafael tsaka saglit na tumitig sa gawi ko.

"Wala lang. Gusto kasi nilang umattend si Veronica at ayaw ko naman na wala siyang kasamang babae. Kaya naisip kong isama kayo." direkta nitong sagot. Agad na napatitig sa akin si Charlotte at Jeann. May ngiting naglalaro sa mga labi nila.

"Siguro, crush ka ng isa sa mga friend ni Kuya kaya ka inimbitahan?" Walang prenong wika ni Jeann.

"Naku hindi naman siguro. Nagkataon lang na nakilala nila ako noong minsan na isinama ako ni Sir Rafael sa opisina nya kaya naimbitahan din ako." sagot ko naman at nagpakawala ng pilit na ngiti. Napansin ko pa ang pagkainis sa mukha ni Sir Rafael habang nakatitig sa akin. Hindi marahil nito inaasahan ang tanong ng pamangkin. Iyun nga lang, bakit pakiramdam ko may kasalanan ako sa klase ng titig nya?

Hmmmp kung makabakod nga siya sa akin noong nasa office kami ganoon-ganoon na lang. Ayaw nyang palapitin sa akin ang mga kaibigan nya.

"Hindi nga! Hindi ako naniniwala. Pero alam mo, mag-ingat ka......katulad ni Uncle, mga playboy din sila kaya kahit gaano pa sila ka-gagwapo, tagilid sila sa akin." wika ni Jeann. Muli akong napatitig kay Sir Rafael. Nasa unahan namin ito at kitang kita ko ang lalong pagkunot ng noo dahil sa mga naririnig na usapan sa pagitan namin ng kanyang mga pamangkin. Kaunti na lang at magsusungit na naman yata ito. Kung bakit naman kasi mga ganitong topic pa ang lumalabas sa bibig nila Jeann at Charlotte. Nakakahiya tuloy sa Uncle nila.

"Ah basta! Naniniwala ako sa kasabihan na pwedeng magbago ang isang tao kapag ma-inlove na. Malay mo naman diba?' Sabat ni Charlotte. Napatitig naman dito sa Jeann bago sumagot.

"Bakit mo naman nasab? iyan? Dont tell me na na-inlove ka na? Yari ka kila Tita at Tito kung nagkataon. Kinse ka pa lang at bawal pa sa iyo iyan." sagot ni Jeann. Agad kong napansin ang pamumula ng pisngi ni Charlotte. Hindi ko maiwasan na matawa.

"Uyyy nagba-blush! May mga bagay kang hindi sinasabi sa akin noh? Ang daya Charlotte ha?" matabil na wika ni Jeann. Agad naman umiwas na tingin si Charlotte sa amin. Lalo naman itong nakatikim ng pang-aasar kay Jeann.

"Tama na iyan! Kayong dalawa baka magkasamaan na naman kayo ng loob ha? Ang babata niyo pa para sa mga ganyang usapan." awat naman ni Sir Rafael. Agad naman napaismid si Jeann. Tinitigan muna nito ang tiyuhin bago nagsalita.

"Bata ka diyan..... Sa ating apat si Charlotte lang ang minor. Hindi ba noong mga kapanahunan mo, high

School ka pa lang may dinadala ka ng babae sa condo mo Uncle? Akala mo hindi namin alam noh? Well sila Grandma and Grandpa hindi nila alam ito pero sila Mommy at Daddy alam na alam nila ang secret mo!"

"Nabanggit pa nga ni Mommy na puro mga teenager ang mga naging girl friend mo eh." madaldal na sagot ni Jeann. Agad kong napansin ang lalong pagkunot ng noo ni Sir Rafael ng titigan ko ito. Hindi marahil nagustuhan ang lumalabas na salita sa bibig ng pamangkin. Mukhang kaunting push pa at sasabog na ito. Nahihiya naman akong sumabat sa pag -uusap nila.

"Stop it! Mana ka talaga sa Mommy mo. Lumabas na naman ang pagiging madaldal mo." awat ni Sir Rafael. Iningusan lang ito ni Jeann tsaka ibinaling ang tingin sa bintana ng sasakyan. Agad ko naman napansin ang ngingit-ngiting si Charlotte. Mukhang masaya pa ito na nakikitang naiinis na ang kanilang tiyuhin.

Mabilis lang naman ang naging byahe namin. Namalayan ko na lang na nakarating na kami sa isang lugar na puro malaking mga bangka ang nakikita. Ibang klaseng banka at sa tanang buhay ko ngayung lang ako nakakita ng ganito. Siguro ito iyung sinasabi nilang mga yate. Hindi ko maiwasan na mamangha ng mapansin ko ang mga nagagandahang design ng mga iyun.

"Dyan ba tayo sasakay?" hindi ko maiwasang bulong kina Jeann at Charlotte. Agad naman silang nagsitanguan.

"Meron din kaming ganyan. Palagi naming sinasakyan kapag pumupunta kami ng Palawan." wika ni Jeann. Agad naman akong namangha.

"Talaga? ibig sabihin sanay ka ng sumakay ng mga ganyang banka?" inosente kong tanong. Agad na tumango si Jeann.

"Yes..noong 18th birthday ko sa yate din namin sinilebrate. Sayang nga lang at hindi ka pa namin nakilala noon Nica." sagot nito.

Akmang sasagot pa sana ako ng mapansin ko ang tatlong kalalakihan na palapit sa amin. Kilala ko na ang mga ito. Sila Peanut, Drake at Arthur. Parehong nakangiti at mukhang masaya sa presensya ng kaibigan nila. Naagaw agad ang pansin naming tatlo sa mga lalaking palapit sa amin. Agad naman sinalubong ni Sir Rafael ang mga kaibigan at nakipagkamay.

"Hi Bro! Mabuti naman at nakarating ka! Akala ko talaga didedmahin mo ang birthday party ko eh!" Narinig kong wika ni Peanut pagkatapos bumaling ang tingin nito papunta sa amin.

Napansin ko pa ang pagkagulat nito habang nakatitig sa gawi namin.

"Pwede ba naman iyun? Hindi ko hahayaan na ako ang maging dahilan para hindi kumpleto ang kaarawan mo. "narinig kong sagot ni Sir Rafael habang isa-isang nakipagkamay kina Drake at Arthur.

"And Hello Veronica! Nice to see again. Habang tumatagal lalo ka talagang gumaganda.

Ang galing talagang mag-alaga nitong si Rafael eh!." bati sa akin ni Peanut. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya dahil sa sinabi nito. Napansin ko din kasi ang nagtatakang tingin na ipinukol sa akin nila Charlotte at Jeann. Sabagay, mukhang wala silang kaalam-alam sa mga nangyayari sa pagitan naming dalawa ng kanilang tiyuhin.

Agad naman napalapit sa akin si Sir Rafael. Nagulat pa ako ng hapitin ako nito sa baywang na siyang lalong ikinagulat ng kanyang mga pamangkin. Akmang lalayo ako dito dahil nahihiya ako sa mga pamangkin nya pero lalo naman nitong hinigpitan ang pagkakahapit sa akin. Parang gusto ko na tuloy lamunin na lang ako ng lupa dahil sa pagkapahiya. Hindi nya ba naisip na nakikita kami ng kanyang mga pamangkin niya? Grabe na talaga siya. Walang pinipiling lugar ang mga bagay na gusto nyang gawin.

"And by the way? Sila na ba Bro ang mga anak ng kapatid po?" pukaw ni Peanut kay Sir Rafael. Agad lang din naman itong tumango. Napansin ko din ang paglapit sa amin ng dalawa nilang mga kaibigan. Parehong nakatitig kina Charlotte at Jeann.

"Yah...before I forgot...sila ang mga anak ng mga kapatid ko. Meet Jeann and Charlotte." pagpapakilala ni Sir Rafael. Akmang makikipagkamay sana ang mga ito kina Jeann at Charlotte ng pigilan ito ni Sir Rafael.

"No need na makipag shake hands. Tandaan niyo mga Bro..off limits pa sila pagdating sa mga kalalakihan. Isinama ko lang sila para hindi ma bored si Veronica." Seryosong wika ni Sir Rafael. Agad kong napansin ang pagtaas ng kilay ng tatlo nitong mga kaibigan. Talagang may ganoon?

"Arte mo Uncle...malalaki na kami at gusto din namin makilala ang mga kaibigan mo." malditang sagot ni Charlotte at agad na inilahad ang mga kamay para makipag shake hands. Parang dalaga na kung umasta gayung kung tutuusin siya ang pinakabata sa amin.

"Hello, Im Charlotte Villarama, fifteen years old at isa ako sa anak na triplets ng kapatid ni Uncle...sila Misis and Mister Christian Villarama." Nakangiting pakilala ni Charlotte. Agad naman inabot ni Peanut ang kamay ni Charlotte at kinamayan iyun. Napansin ko ang pagkagulat sa mukha ni Charlotte dahil sa ginawa ni Peanut kaya agad nya iyung binawi. Napakamot ng ulo niya si Peanut sabay binalingan din nito ng tingin si Jeann.

"Hello..ako si Peanut...ang birthday Celebrant. Ikinagagalak kong makilala kayo Charlotte, Jeann. Hindi ko akalain na mga dalaga na pala ang mga pamangkin ng kaibigan namin. Ang natatandaan ko ang babata niyo pa noon." nakangiting sagot ni Peanut. Agad namn itong tinaasan ng kilay ni Charlotte. Samantalang seryoso lang kaming nakikinig sa kanila.

"Ahhhh ikaw pala si Peanut? Iyung may sex scandal?" diretsahang sagot ni Charlotte dito. Agad kong napansin ang pagkapahiya sa mukha ni Peanut. Namula ito sabay tikhim. Hindi marahil nito inaasahan ang katagang lumabas sa bibig ni Charlotte. Narinig ko naman ang impit na tawanan ng mga kaibigan nito kasama na si Sir Rafael.

"Iyan kasi Bro sa sobrang pagiging palikero mo pati mga minor de edad, alam na alam ang sekreto mo!"

kantiyaw naman ni Drake at ito na din ang nagpakilala sa kanyang sarili kina Jeann at Charlotte. Ganoon din ang ginawa ni Arthur. Isa isa nilang kinamayan sila Jeann at Charlotte bago kami niyaya sa loob ng yate.

Hanggang sa pagpasok namin sa loob nakaalalay pa rin sa akin si Sir Rafael. Nahihiya na tuloy ako sa mga pamangkin nito. Alam kong nagtataka na din sila sa ipinapakitang kilos ng Uncle nila sa akin. Aywan ko ba sa Sir Rafael na ito. Kung makakapit akala nya naman tatakbuhan ko siya. Ang

takot ko lang na humilay sa kanila noh.

Hindi ko kabisado ang lugar at tiyak na hindi ko kayang umuwi ng mansion mag-isa.

Naging maayos naman ang mga susunod na pangyayari. Mukhang si Peanut lang talaga ang tinamaan sa matabil na dila na si Charlotte. Bigla tuloy itong nanahimik at mukhang nasira pa ang maganda nitong mood dahil sa sinabi ni Charlotte. Ngayun ko lang din nalaman na may sex scandal itong si Peanut. Ano kayang klaseng scandal iyun? Ay ewan...kapag scandal ang alam ko bastos iyun.

Hindi ko naman maiwasan na mamangha sa aking nasilayan ng makapasok kami sa loob ng yate. Parang nasa bahay lang din pala kami. May mga iilang bisita din kaming nakikita. Ang ilan sa kanila ay abala sa pagtitsismisan at ang iba naman ay abala sa kaka-selfie.

"Sa roof deck tayo. Mas maganda doon para makita natin ang paglubog ng araw. Kayo na lang talaga ang hinihintay namin at aalis na tayo."

wika ni Drake. Agad naman napatango si Sir Rafael at sabay-sabay na kaming umakyat sa itaas na bahagi ng yate. Napansin ko din na halos karamihan sa mga bisita ay mga babae. Wala lang... ang sesesksi kasi nila eh.

Pagdating ng roof deck ay nagpasalamat ako dahil binitiwan din ako ni Sir Rafael. Agad kaming naupo nilang tatlo nila Jeann at Charlotte sa isang malambot na sofa. Mula sa kinaroroonan namin tanaw na tanaw namin ang buong paligid. Halos alas kwatro na din ng hapon at excited na akong panoorin ang paglubog ng araw. Nararamdaman ko din ang pag-usad ng yate na siyang katunayan na lalaot na kami na syang lalong nagpa-excite sa akin.

"Ano nga pala ang gusto niyong inumin ladies?" pukaw sa amin ni Drake. Sabay-sabay pa kaming napatitig dito.

"Juice lang please! No alcohol ha? Bawal sa amin!" sagot ni Jeann. Napansin ko ang pagngiti ni Drake at walang kurap na pagtitig kay Jeann.

Hinagilap ko din ng tingin kong nasaan sila Sir Rafael pero hindi ko na ito nakita. Baka muling bumaba. Wala din sila Peanut at Arthur. Sa sobrang abala ko sa kakatingin sa paligid hindi ko namalayan na basta na lang pala kaming iniwan nito dito sa roof deck.

Chapter 204

RAFAEL POV

"What?" inis na sagot ko sa tanong ni Peanut.. Ano na naman kaya ang nangyari dito at hindi pa rin pala maka get over sa sinabi ng pamangkin ko kanina. Knowing Charlotte madaldal lang talaga iyun at malas nya lang dahil siya ang unang nakatikim sa pagiging taklesa nito.

"Dinala mo pa ako dito para lang tunungin tungkol sa bagay na iyan?" naiinis kong wika. Tinatanong nito kung paano daw nalaman ni Charlotte na may sex scandal siya. Malamang sa internet. Napanood kaya muling naalala ng makaharap siya kaya napatanong iyung bata.

"Yup! Nagulat lang kasi ako Bro...sabi mo nga siya ang pinakabata sa kanilang tatlo pero parang mas marami siyang alam tungkol sa buhay ko! Come on..birthday ko ngayun pero sobrang napahiya ako sa sinabi kanina ng pamangkin mo!" angal nito sa akin. Napailing ako. Malala na talaga itong kaibigan ko. Kung babaero ako noon mas babaero ito.

Sa sobrang dami ng babae nito nagkaroon pa ito ng sex video noon. Pero naagapan naman agad iyun ng kanyang handler at manager para huwag tuluyang kumulat. Iyun nga lang mukhang hindi iyun nakaligtas sa mga mata ng pamangkin ko. Knowing Charlotte parang Mama nya ito na dating military. Lahat hinahalungkat. Lahat inaalam.

"Hayaan mo na nga iyan. Believed me... wala lang sa pamagkin ko iyun. Ganoon lang talaga siya." Inis kong wika. Kainis big deal na sa kanya iyun. Dapat nga maging proud pa siya sarili nya. Napatunayan ng lahat kung gaano siya kababaero at kagaling sa kama.

Sa totoo lang gusto ko ng bumalik kina Veronica. Si Drake pa naman ang naiwan doon. Baka kung ano na ang ginagawa ng gagong iyun. May kadaldalan pa naman iyun. Baka kung anu-ano na ang kanyang kinikuwento sa Sunshine ko.

"Hindi Bro eh. Apektado talaga ako! Kung hindi lang minor de edad iyang pamangkin mo pinatulan ko na iyan eh. "narinig kong wika dito. Masama ko itong tinitigan.

"Gago! Huwag mong kalimutan na pamangkin ko ang pinag-uusapan natin ngayun. Minor de edad man siya o hindi huwag na huwag kang gumawa ng bagay na makakasama sa kanya... Hindi ka man malalagot sa akin baka bawian ka ng buhay ng Nanay nyang amazona!" sagot ko. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha ng loko. Sabagay mukhang hindi siya aware na dating sundalo si Ate Carmela. Ang Ina ni Charlotte.

"Hayyy kainis. Kung alam ko lang na masisira ang araw ko ngayun dapat pala hindi na kita pinilit na umattend sa party ko eh!" inis na wika nito. Agad ko naman itong nabatukan. Kakamot- kamot naman ito ng kanyang ulo.

"Bahala ka na nga dyan. Halos nandito na tayo sa gitna ng laot at hindi mo na kami pwedeng sipain. Isa pa mukhang nag-eenjoy ang Sunshine ko kaya huwag na huwag mong sirain iyun." sagot ko at agad itong tinalikuran.

Pabalik na ako ng roof deck ng marinig ko na may tumawag ng pangalan ko. Wala sa sariling napalingon ako at nagulat pa ako ng mapansin ko ang palapit na si Sofia. Nakangiti at halos maghubad na sa klase ng saplot ng katawan meron siya ngayun.

"Hello Rafa! Ohhhh I am so happy na nandito ka din!" malandi nitong wika. Akmang hahawakan pa ako nito pero mabilis akong nakailag.  No! Tapos na ako sa babaeng ito! Isa pa gusto ko ng tuluyang talikuran ang pagiging babaero ko. Nagbagong buhay na ako.

Naiinis kong tinitigan si Peanut na noon ay ngingiti-ngiting nakatitig sa amin. Yari talaga sa akin ang mani na ito. Sige lang ngumisi ka ngayun, hintayin mo ang ganti ko! Hindi man lang binanggit nito sa akin na nandito din pala ang Sofia na ito. Kung alam ko lang talagang hindi na ako pumunta sa party na ito. Imbes na mag-enjoy ako mukhang konsumisyon ang aabutin ko nito eh. Kainis talaga!

Bwesit talaga! Hindi man lang nabanggit nito na imbitado din pala ang babaeng ito? Mukhang gabi ko na naman ang masisira. Knowing Sofia, makulit ito at hindi nakakaintindi ng salitang hiwalayan.

"What do you want?" inis kong tanong.

Ngumiti ito ng makahulugan.

"Actually, kaya ako nagpursige na maka-attend sa party na ito dahil alam kong nandito ka. Miss na miss na kita Rafa ko! Miss na miss ko na ang ginagawa natin. Alam mo bang sa iyo ko lang naramdaman ang tunay na satisfaction pagdating sa kama!"

Malandi nitong wika at sinabayan pa ang pagdila.

"Well, ang alam ko hiwalay na tayo!  Wala ka ng appeal sa akin."

seryoso kong sagot. Agad kong napansin ang pagbalatay ng lungkot sa mukha nito. Hindi ko na iyun pinansin at tinalikuran na ito.

Wala na akong pakialam kay Sofia. Noon pa man malinaw na sa kanya kung anong klaseng relasyon meron kami. Pure sex, walang halong pagmamahal at init lang ng katawan. Wala siyang pinagkaiba sa mga babaeng dumaan na sa buhay ko..

Pagkabalik ko ng roof deck ay agad kong nakita ang nagtatawanan na si Veronica, Charlotte at Jeann. May nakahain na snacks sa harap nila. Mukhang may nakakatawa silang pinag -uusapan.

Hindi ko maiwasan na titigan ang mukha ni Veronica. Habang tumatagal lalo siyang gumaganda. Kahit sino sigurong lalaki na makakakita dito ay agad na mabibighani sa kanya. Kaya nga pinapaiwas ko sa kanya si Elijah. Ayaw kong may ibang lalaking aali- aligid dito.

"Ang sungit pala ng Jeann na iyan Pare. Binigay ko lang ng red wine sinigawan ako. Imbes na magpasalamat sinungitan pa ako. Ako na nga itong nagmagandang loob ako pa ang lumabas na masama." Nagulat pa ako ng marinig ko ang boses ni Drake. Hindi ko man lang namalayan ang paglapit nito.

"Bakit kasi alak ang isinerve mo? Anong akala mo nasa pag-aari mong bar ka pa rin?" tanong ko. Napakamot ito ng ulo.

"Pwede naman nyang sabihin ng maayos kung ayaw nya eh. Hindi nya naman ako dapat sungitan." sagot nito. Napailing na lang ako at lumapit na sa kinauupan ng tatlo na noon ay panay ang tawanan. Natigil lang sila ng mapansin ang aking presensya.

"Ohh Uncle, saan ka galing? May naghahanap sa iyo na babae dito kanina." agad na wika sa akin ni Jeann. Hindi ko naman maiwasan na mapakunot ang noo ko at tumitig kay Drake.

"Ah baka si Sofia ang tinutukoy nya. Naabutan ko kanina na nandito. Mukhang ikaw nga ang hinahanap. Gusto yatang ibalik ang inyong nakaraan eh!" madaldal na wika ni Drake. Pinanlakihan ko ito ng mga

mata. Litse talaga, hindi nya man lang ba naisip na kaharap namin si Veronica?

Wala talaga akong maasahan sa mga ito. Gusto pa yata akong ilaglag sa harap ng Sunshine ko. Kainis! Kung alam ko lang na nandito din pala ang Sofia na iyun sa sariling yate ko na lang sana dinala si Veronica. Masusulo ko pa siya doon. Tiyak na mag-eenjoy pa kami.

"Ano mo ba ang babaeng iyun Uncle? Dating girlfriend? Yuck! How cheap! Pakisabi hindi ko siya gusto para sa iyo! Maghanap ka ng iba!" madaldal na sabat ni Charlotte. Napailing na lang ako habang napatingin kay Veronica. Tahimik lang ito habang nakikinig sa usapan kaya naupo na ako sa tabi nito. Magpapaliwanag na lang ako sa kanya mamaya. Baka iiwasan pa ako ng Sunshine ko. Hindi ko matatanggap iyun.

"Truth! Ayaw ko din sa kanya. Ang angas eh. Nagtatanong lang nagmamaldita pa! Kainis! Kaunting push pa sa pangit nyang ugali ihuhulog ko siya dito sa Yate. I dont care kung bisita din siya dito. Marunong siyang lumugar." sabat naman ni Jeann. Hindi ko tuloy maiwasan na mapaisip. Ano ba talaga ang ginawa ni Sofia kanina at bakit ganito kagigil ang mga pamangkin ko sa kanya? Tinitigan ko si Drake. Umiling ito.

"Nasaan na ba si Peanut? Abat dapat tayo ang ipriority niya. Tsaka si Arthur biglang nawala." sagot naman ni Drake.

"Hayaan mo na sila. Baka busy sa ibang bisita!" baliwala kong sagot. Pagkatapos hinarap ko si Veronica na noon ay nananahimik na.

"Anong gusto mong kainin? Ikukuha kita!" tanong ko dito. Tumitig ito pabalik sa akin tsaka umiling.

"Busog pa po ako Sir. Marami pong binigay na food si Drake sa amin kanina." sagot nito. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga lalo na ng mapansin ko ang lungkot sa mga mata nito. Nagseselos kaya siya kay Sofia? Isa pa, hanggang ngayun Sir" pa rin ang tawag nito sa akin. Kailangan ko na din i-correct iyun sa susunod na araw.

"Uncle pwede po ba kaming magbabad sa pool mamaya?" tanong naman ni Charlotte. Agad akong tumango. Alam kong isa ito sa mga dahilan kaya napapayag ko itong sumama dito sa yate.

"Of course. Pero mamaya na lang. Magpahinga muna kayo." nakangiti kong sagot at napukaw ang attention ko ng tumayo si Drake.

"Bro, kuha muna ako ng alak." paalam nito. Agad akong tumango. Mas mabuti pa nga para naman kahit papaano ma- relax ako.

Agad naman umalis si Drake. Naiwan kaming apat. Tahimik na din ang dalawa kong pamangkin at abala na sa kanilang cellphone kaya pinagbalingan ko na si Veronica. Gusto ko itong lambingin ngayun. Mukhang nagtatampo yata sa akin.

Chapter 205

VERONICA POV

Sofia? Siya din iyung nakita namin sa mall. Totoo kayang ay relasyon silang dalawa ni Sir Rafael? Ano ba ito! Bakit pakiramdam ko nalulungkot ako sa nalaman ko ngayun. Parang hindi kayang tanggapin ng kalooban ko.

Lahat ng mga nakikita kong magandang bagay dito sa loob ng yate biglang nawalan ng saysay. Kung bakit naman kasi nagpakita pa ang Sofia na iyun sa amin eh. Ginawa kaming hanapan ng taong nawawala.

Pinipilit ko na lang na makitawa kina Charlotte at Jeann pagkatapos kaming lapitan kanina ni Sofia para tanungin sa kinaroroonan ni Sir Rafael.

Hanggang ngayun umaalingawngaw pa rin sa isip ko ang sinabi nito kanina.

Parang naririnig ko pa ang boses nito ng sabihin niya kung nakita daw ba namin ang boyfriend nyang si Rafael. Masakit isipin na may kasintahan pala siya pero kung nagawa nya akong landiin parang normal lang sa kanya iyun.

Mabuti na lang at umalis din ito kaagad ng sungitan siya ni Jeann.

"Are you okay?" napapitlag pa ako ng marinig ko ang bulong na iyun ni Sir Rafael.

"Po?" nagtataka ko pang tanong sabay titig dito. May ngiti na nakaguhit sa labi nito habang nakatitig sa akin. Agad akong napayuko.

Ang gwapo nya talaga! Siguro ang dami talagang naghahabol na dito. Mga babaeng hindi basta-basta at

walang wala ako sa kanilang kalingkingan. Sa hindi malamang dahilan lalo akong nakaramdam ng lungkot. Kainis naman kasi...bakit ba ako nakakaramdam ng ganito. Imbes na mag-enjoy ako sa party na ito para akong nakakaramdam ng panliliit sa aking sarili.

"Sabi ko, ayos ka lang ba? Kanina ka

pa tulala at walang imik. Nabobored ka na ba dito? Ayaw mo na ba? May

helipad ang yate na ito at pwede tayong magpasundo sa chopper." masuyo nitong sagot sa akin. Hindi ko naman maiwasan na nanlaki sa pagkagulat ang aking mga mata. Posible ba iyun? Gaano ba talaga sila kayaman at lahat yata pwede nilang gawin.

"Na-naku, ayos lang po ako Sir...na- 

naninibago lang ako sa mga nakikita ko." sagot ko at nagpakawala ng pilit na ngiti sa labi. Pagkatapos ay napatingin ako sa gawi nila Jeann at Charlotte na noon ay kikinig na pala sa usapan naming dalawa ni Sir Rafael. Bigla tuloy akong napahiya. Napansin ko sa mga titig ng dalawa na nagtataka sila kung bakit sobrang closed namin sa isat isa ng kanilang tiyuhin. Baka kung ano ang iisipin nila.

"Gusto mo bang ikutin ang buong yate para malibang ka? Sasamahan kita..or baka gusto mong magpahinga muna. Maraming kwarto dito." suhestiyon nito. Sasagot sana ako ng mapansin ko ang muling pagdating ng mga kaibigan nito. Sila Peanut, Drake at Arthur.

"Bro...sa VIP suites tayo. Parang wala ka yatang balak makihalubilo sa mga bisita kong suhestiyon ni Peanut.

"Much better Bro. Gusto ko ng tahimik na kapaligiran. Hindi mo man lang sinabi na may asungot sa buhay ko na nakasama." sagot naman ni Sir Rafael. Agad na nagtawanan ang mga kaibigan nito. Masamang tinitingnan naman sila ni Sir Rafael.

"Paano ba iyan, lets go! Para naman alam ng mga ladies ang kanilang tutulugan mamaya kapag mapagod sila sa party-party." sagot ni Peanut habang nakatitig kay Charlotte. Napansin ko naman ang pag-ismid ni Charlotte dahil doon.

Agad na tumayo si Sir Rafael. Nagulat pa ako ng hawakan ako sa kamay at inalalayan na makatayo. Muli akong nakaramdam ng hiya na napatingin kina Charlotte at Jeann.

"Basta magkasama kami sa iisang silid walang problema. And besides, gusto namin magswimming at ayaw namin ng ibang kasama." demanding na sagot ni Charlotte.

"Sure my Princess pwede mong gawin lahat ng gusto mo as long as huwag mo ng ipaalala sa akin ang tungkol sa sex scandal ko magkakasundo tayo." sagot ni Peanut. Iningusan lang ito ni Charlotte at nagpatiuna ng maglakad. Agad naman kaming sumunod sa kanila at nagpaiwan naman sila Arthur at Drake.

Muli akong namangha sa aming mga nadadaanan. Hindi ko akalain na kaya palang gawin na parang isang bahay ang isang ganito kalaking bangka.

Pakiramdam ko wala kami sa gitna ng dagat at patuloy na umaandar kami palayo sa kalupaan. Wala pa akong idea kung saan ha talaga ang punta namin at kailan kami babalik sa kalupaan. Basta ang sabi ni Charlotte kanina, bukas pa daw kami babalik ng Manila.

Kulay ginto ang aking mga nakikita.

Ang yaman din pala ni Peanut. Pwede na siyang tumira dito habang iniikot ang buong Pilipinas.

Ito yung VIP Suite Number 3. Kasya na kayo dito ladies. Pwede niyong gawin ang lahat ng gusto nyo. May banyo at jacuzzi na din kaya mag-eenjoy kayo. Kung nagugutom naman kayo huwag kayong mahiya na pumunta ng Indoor Dining. Continues ang serving ng mga foods at pwede kayong magrequest sa mga staff ng mga pagkain na gusto nyong kainin." wika ni Peanut. Sabay- sabay naman kaming nagsitanguan.

"Safe ba sila dito? Siguraduhin mo

lang na walang maliligaw na lasing sa mga bisita mo dito ha?" diskumpyadong wika ni sir Rafael.

"Of course Bro. Dont worry, marami akon security sa lugar na ito at hindi mangyayari ang iniisp mo dahil ako mismo ang magpapatalsik sa mga bastos na bisita." sagot ni Peanut. Agad naman akong binalingan ni Sir Rafael.

"Ayos na ba kayo dito? Kapag may kailangan ka tawagan mo ako ha? Nasa Promenade Deck lang kami. Pwede mo din akong puntahan doon anytime. Sa ngayun magpahinga muna kayo." nakangiti nitong wika sa akin. Nahihiya man agad akong tumango. Agad naman silang lumabas ng sutie namin. Naiwan kaming tatlo na noon ay kanya-kanyang pwesto sa higaan.

"Grabe ang yaman pala ng Peanut na iyun noh? Akalain mo nakabili siya ng ganito ka ka bonggang yate. And take note pinagamit nya sa a itong VIP suite. Ibig sabihin sa dami ng bisita dito, tayo ang pinaka-importante sa lahat." nakangiting wika ni Jeann at agad na nahiga sa kama.

Malaki ang kama. Kahit siguro pito katao kasya dito. May sofa at mga tables din akong nakikita. Sa kaliwang bahagi ay isang nakasarang pintuan kaya nman nilapitan ko iyun at binuksan at agad akong namangha sa aking nakita. Isang malaking banyo. May bathtub at jacuzzi? Mas malaki pa yata sa bahay namin sa probensya ang banyo na ito. Naramdaman ko na lang ang paglapit sa akin ng dalawa at agad silang napa "wow"

"Bongga pala ang Mani na iyun.

Talagang hindi tinipid sa amenities ng yate nya..Luxury yacht at puro bago ang nasa loob. Hindi hamak na mas maganda kaysa yate na kong wika ni Charlotte. "Narinig

"Well, mukha naman siyang mabait. Kahit na kitang kita ko na nainsulto siya sa sinabi mo kanina Charlotte nakuha nya pa din magpaka-casual sa harap natin." sabat ni Jeann. Muli kaming naglakad patungong sofa. Bago ako naupo ay muli kong narinig na nagsalita si Jeann.

"Veronica...I wonder, dont get me wrong ha? But nagtataka lang talaga ako...I mean, kaming dalawa ni Charlotte..may something ba inyo ni Uncle? I mean, kanina pa namin napapansin ni Charlotte, iba kasi ang mga titig na pinapakawalan ni Uncle

sa iyo eh..parang may something." nakangiti nitong wika. Bigla naman akong nakaramdam ng kakaiba.

"Ha? Naku, hindi ko din alam...siguro sadyang mabait lang siya at concern sa akin lalo na at alam nyang first time ko sa mga ganitong event." sagot ko habang inililihis ang tingin. Hindi ko kayang makipagtitigan sa kanila. Napansin nga nila kung gaano ka- sweet sa akin si Sir Rafael kanina.

Lagot na ako..baka mamaya malaman pa ito ng kani-kanilang mga magulang at kung ano pa ang iisipin nila sa akin..

Lapit kasi ng lapit sa akin si Sir Rafael eh. Ang hirap nyang iwasan.

"Whatever.....wala namang problema sa amin kung maging girl friend ka ni Uncle...basta siguraduhin nya lang na huwag kang lokohin. Kahit Uncle

namin siya, itatakwil talaga namin siya ni Jeann... Hindi pwedeng gawin nya sa iyo ang ginagawa nya sa mga naka-fling nya." madaldal Charlotte. sagot ni Charlotte.

"Naka-fling?" Ano ang ibig sabihin noon?" tanong ko.

"Naka-fling. Mga babaeng hindi nya siniseryoso. Uso na iyan ngayun..no relationship at puro init lang ng katawan ang pinapairal. Kapag magkasawaan na Goodbye na at maghahanap na naman ng ibang maging kapareha." sagot ni Jeann. Agad na namilog ang mga mata ko sa sinabi nito. Bigla akong kinabahan. Pakiramdam ko kasi iyun ang ginagawa sa akin ni Sir Rafael ngayun. Ilang beses na din nya akong nahalikan.

'Yup...ewan ko ba sa mga playboy na iyan.Hindi makontento sa iisang babae. Kaya ang ganyang mga lalaki, red flag sa akin. Kahit gaano pa sila kapopogi at kayayaman, wala na silang appeal sa akin... Kaya mag-ingat ka Veronica, dapat maging mapanuri ka.... of course, hindi namin mapipigilan si Uncle sa mga gusto nya..pero kung nagmamahalan kayong dalawa, masaya kami para doon, pero kung fling-fling lang naman, huwag na lang....iwasan mo siya hanggat kaya mo pa." muling wika ni Charlotte.. Napatitig ako dito.

Totoo nga ang mga naririnig ko. Advance mag-isip si Charlotte. Sa edad nito mukhang napakalawak na ng kanyang pang-unawa. Hindi katulad sa akin na aanga-anga pa rin.

"Yup, kaya nagpromise ako sa sarili ko na isusuko ko lang ang virginity ko sa mismong gabi pagkatapos ng kasal namin ng lalaking napupusuan ko. Mahirap ng magtiwala sa panahon ngayun..ang daming fuck boy!" sabat. ni Jeann.

Parang gusto ko na tuloy maiyak.... mabuti pa sila may mga nakalatag na sa mga utak nila tungkol sa pakikipagrelasyon, samantalang ako, ilang beses ng nahalikan ni Sir Rafael at alam kong ginagawa lang iyun ng mga taong may relasyon. Eh kami ni Sir Rafael, hindi ko alam kung anong meron sa aming dalawa eh.

Marami pa kaming tatlo na napag- usapan. Kahit papaano marami akong natutunan sa kanila. Ilang saglit lang ay napagpasyahan na namin na lumabas muna ng suite. Pupunta daw muna kami ng dining area para titingin ng makakain pagkatapos aakyat kami sa roofdeck para magpaantok.

Pagdating namin dining room ay agad na bumungad sa amin ang mangilan-ngilan na bisita. Agad kaming kumuha ng pinggan at pumunta sa buffet para pumili ng pwedeng kainin.

Maraming pagkain ang nakahanda.

Mukhang masasarap naman pero hindi ko alam kung ano ang mga pangalan. Kumuha lang ako ng sakto lang na dami ng pagkain. Iyung kaya kong ubusin at sabay na kaming naglakad patungo sa isang bakanteng lamesa. Masaya kaming kumakain habang abala na pag-uusap sa kung anu-anong bagay.

Pagkatapos kumain ay agad kaming nag-ikot ikot. Tahimik ang ibang bahagi ng yate. Hindi naman siguro ganoon kadami ang bisita ni Peanut.

"Nasaan kaya sila Uncle pang wika ni Charlotte. narinig ko pang wika ni Jeann.

"Nasa Promenade Deck. Sakto doon na lang tayo pupunta, ang alam ko doon din makikita ang sky lounge. Pinakamataas na part ng yate at pwede tayong lumanghap ng sariwang hangin. " excited na sagot ni Jeann.

Ilang hagdan din ang aming inakyat bago nakarating doon. Pagkadating 

namin sa pinaktuktok ay agad kong narinig ang mga nagkakasayahang boses. Agad kong inilibot ang tingin sa paligid at nakita ang nagkakasayahan na sila Sir Rafael at mga kaibigan nito.. May mangilan-ngilang ibang tao kaming nakikita. Mga kababaihan at kalalakihan na hindi nalalayo sa edad nila Sir Rafael.

"OMG...nakikita nyo ba ang nakikita ko? May kasamang mga babae sila Uncle at ang mga kaibigan nya." mahinang wika ni Jeann.

Chapter 206

VERONICA POV

Agad akong napatitig sa kinaroroonan nila Sir Rafael. Tama nga si Jeann, may mga kasama silang babae at halos kumandong na ang iba sa mga kaibigan ni Sir Rafael.

"Yuck, ang lalaswa nila! Mabibinyagan pa yata ang inosente kong mga mata sa nakikita ko ngayun." narinig kong wika ni Charlotte habang titig na titig sa magkakaibigan na nag-iinuman.

"Oo nga..mga playboy talaga! Hindi nabubuhay kapag walang babae sa paligid. Kaya pala pinaalis tayo at dinala sa suite para hindi natin masaksihan ang mga balak nilang gawin dito sa yate." sabat naman ni Jeann. Mahina akong napabuntong hininga. Agad akong nakaramdam ng kakaiba sa puso ko lalo na ng mapansin ko na magkatabi sa iisang upuan sila Sir Rafael at Sofia.

Baka may balikan na nangyayari sa pagitan ng dalawa. Sabagay, ang ganda at sexy naman kasi talaga ng Sofia na iyun. Tiyak na maaakit kahit na sinong lalaki na makakakita sa kanya ngayun sa hitsura nya.

"Saan na tayo ngayun puputa? Ayaw kong makihalubilo sa kanila. Ayaw kong panoorin ang kalaswaan nila. Nakakaitira!" narinig kong wika ni Charlotte habang nakatingin sa akin. Nahihiya naman akong napaiwas ng tingin dito. Ayaw kong mapansin nito ang nararamdaman kong lungkot ngayun.

"Siguro, balik na lang tayo sa suite natin. Doon na lang tayo." malungkot

kong sagot. Parang gusto kong magkulong na lang kwarto para hindi ko na makita pa si Sir Rafael na may kasamang iba. Baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at maiyak ako. Nakakahiya kina Charlotte at Jeann kung nagkataon.

Hindi ko na kaya pang tagalan ang nakikita kaunti na lang talaga at tutulo na ang luha sa aking mga mata.

Dapat talaga iiwasan ko na ang panglalandi sa akin ni Sir Rafael eh. Para kahit makita ko na may iba siyang babaeng kasama hindi ako masasaktan ng ganito. Ang ganda ng kinaroroonan ko ngayun pero pakiramdam ko parang namatayan ang puso ko. Para tuloy akong lalagnatin sa sama ng loob.

"Sabagay....mabuti pa nga siguro balik  na lang tayo sa suite. Manghingi tayo ng wine sa mga staff tapos mag- inuman tayo habang nananoond ng mga movies. Para naman may pampalipas oras tayo." sagot ni Jeann.

"Akala ko ba hate mo ang alak or wine? " sagot ni Charlotte.

"Nope...wala namang problema kung tayong tatlo lang. Isa pa matutulog din naman agad tayo kung sakaling malasing tayo." nakangiting sagot ni Jeann. Agad naman napatango si Charlotte at sabay-sabay na kaming naglakad paalis sa lugar. Hindi na ako nag-aksaya pang muling tingnan ang mga kaganapan na nangyayari kina Sir Rafael at Sofia. Baka lalo lang madurog ang puso ko sa sama ng loob na nararamdaman.

"Hi! Baka gusto nyong magjoin sa

amin?" bago kami nakababa ng hagdan narinig namin ang isang tao na biglang nagsalita. Sabay-sabay kaming napalingon sa kanila.

Isang babae at tatlong lalaki. Kung titingnan mas matanda lang sila ng ilang taon sa aming dalawa ni Jeann. Agad na napangiti si Charlotte ng pagkatapos silang titigan.

"Looks familiar! Parang nakita ko na kayo somewhere? Or in television.. endorser?" tanong ni Charlotte habang nagpapalipat-lipat ang tingin sa kaharap.. Agad silang napatango.

"Wow...hindi ko akalain na may mga celebrities pala tayong kasama sa yate na ito." sagot nito.

"Naimbitahan lang din kami ni 

Peanut. Kasamahan namin siya sa industriya kaya hindi na kami nagpatumpik-tumpik pang sumama. By the way ako nga pala si Lucas, sila naman si Antonette, Bryle at Allan. Join na kayo sa amin para mas masaya. " nakangiti nitong wika sabay lahad ng kamay.

"Ako naman si Charlotte, pinsan ko si Jeann at Veronica...Nice to meet you guys. Pabalik na sana kami ng suite namin." nakangiting sagot ni Charlotte at isa isang nakipagkamay sa mga bagong kakilala. Ganoon din ang ginawa naming dalawa ni Jeann.

"Nice names. Happy to meet you ladies. " sagot naman ni Bryle.

"Wow, ang galing lang...may friends na agad tayo. Saan tayo ngayun?" sabat naman ni Jeann.

"Sa sun deck tayo. Teka, umiinom ba kayo ng kahit wine?" sagot ni Antonette.

"Yup, but in moderation and dont forget may kasama tayong minor dito. Kayo ba?'" sagot ni Jeann sabay tingin kay Charlotte.

"Yup in moderation lang din. Besides, wine lang naman..hindi naman nakakalasing iyun...Kaunting kwentuhan para naman kahit papaano malibang tayo." sagot ni Antonette.

"Shoot magkakasundo tayo nito. Mahaba pa ang gabi at dapat i-enjoy natin ang bawat oras na magkakasama tayo." sagot ni Alan. Nagkatawanan kami at sabay-sabay ng naglakad papuntang Sun deck.

Agad na sumalubong sa amin ang mabining hampas ng hangin. Mula sa kinaroroonan namin ay kitang kita ko ang mga nagkikislapang bituin sa langit. Halatang malayo na kami sa kalupaan dahil wala na kaming nakikita pa na kahit na anong ilaw sa paligid namin. Napakaganda ng gabi kaya naman hindi ko maiwasan na mapangiti.

Pakiramdam ko bigla kong nakalimutan ang sama ng loob na nararamdaman ko kani-kanina lang. Mas mabuti na din siguro na may mga bago kaming kaibigan na nakilala para naman malibang kami.

Kaysa naman bumalik kami ng kwarto at baka kung ano pa ang maisip ko. Isa pa gusto kong umiwas sa mga tanong na ibabato sa akin mamaya nila Jeann at Charlotte tungkol sa kung anong meron sa amin ni Sir Rafael.

"Paano nga pala kayo napasama sa party na ito? Parang ngayun lang

namin kayo nakita. Matagal niyo na bang kilala ang celebrant?" agad na taong sa amin ni Antonette ng makaupo na kami. Ang mga kalalakihan naman ay sandaling umalis para kumuha ng maiinom at makakain namin habang nagkikiwentuhan kami.

"Actually, hindi naman talaga namin friend ang celebrant. Hmmm friend siya ng Uncle namin.." sagot ni Jeann.

"Talaga? Sino sa kanila? I mean... mukha kasi kayong mayayaman kaya tiyak na malapit din kay Peanut ang taong iyun." tanong ni Antonette.

"Si Uncle Rafael Villarama." sagot ni Charlotte?

"What? OMG dont tell me na apo kayo ng Billionaire na si Gabriel Villarama?

" tanong ni Anthonette habang

namimilog ang mga matang nakatitig sa amin. Agad naman tumango si Jeann

"Yuppp.. Hindi ko akalain na kilala mo pala ang mga Villarama's." sagot ni Jeann.

"OMG! Hind talaga kami nagkamali sa pag-aaproach sa inyo. Hindi ko akalain na makakausap namin ang mga apo ng mga Villarama. Kumusta kayo? Siguro ang sarap maging Villarama. Lahat ng gusto nakukuha." muling wika nito. Sabay na natawa si Jeann at Charlotte.

"Hindi naman sa ganoon. Hindi naman kami pinalaking spoiled ng mga magulang namin." sagot ni Jeann. Tumawa si Antonette.

Ilang saglit lang at dumating na din ang tatlong lalaki na kasama nito. May mga dala na silang bote wine, baso at mga pagkain na nakalagay sa isang tray.

"Alam nyo ba kung ano ang natuklasan ko ngayun lang? Hindi pala basta- basta ang bago nating mga friends... apo sila ng billionaire na si Mister Gabriel Villarama!' agad na balita ni Antonette sa mga kasama. Sabay-sabay silang napatitig sa aming tatlo. Halatang nagulat din sila.

Gusto ko na sanang i-correct na hindi ako kasama doon. Pero nahihiya na akong magsalita. Isa pa ayaw ko ng mahaba pang paliwanagan at ungkatin pa ang pagkatao ko.

Alam kong mga mayayaman sila at ramdam ko sa pananalita nila na mataas ang kanilang pinag-aralan. Isa pa baka magkamali ako kapag ibuka ko pa ang bibig ko.. Magiging tagapakinig na lang ako sa magiging topic nila ngayun para naman kahit papaano malibang ako.

"Talaga? kaya pala familiar kayo sa paningin ko...Bigla tuloy akong nahiya. "sabat naman ni Bryle. Natawa naman sila Charlotte at Jeann.

"Guys..hindi na natin dapat pang pag- usapan ang tungkol sa bagay na iyan. Not a big deal naman kung apo kami ng billionaire. Ang mahalaga we're friends na!" nakangiting wika ni Jeann. Agad na sumang-ayon ang lahat.

Isa-isa kaming inabutan ni Lucas ng baso na may lamang alak. Nagiging komportable na din kami at ilang saglit lang ay napuno na ng tawanan ang sun deck ng yate. Kalog din pala ang tatlong lalaki na ito at kung anu-

ano na ang aming napag-uusapan. Tungkol sa kanilang mga karanasan sa pagmomodelo ang kadalasang topic.

"Hayyy naku, sabi ba naman ni Direk ang pangit ko daw mag prodyek? Masyado daw akong over qualified sa papel na ginagampanan ko? Kasalanan ko ba kung bakit sobrang gwapo ko?" pagbibida na wika ni Alan. Muling umalingawngaw ang tawanan sa buong paligid.

"Iyun ba iyung time na gusto ka turuan ng baklang floor manager kong paano humalik?''" sabat naman ni Antonette.

"Yah...and thats eeewwww! Hindi ko matanggap iyun! Masyadong pang inosente ang labi ko noong time na iyun! Sinumbong ko nga kay Mama kaya hayun agad na nasesesante ang hitad...Akala nya siguro makakatikim na siya ng isang sariwang nilalang na tulad ko." sagot ni Alan. Halos sumakit naman ang tiyan namin sa kakatawa. Hindi namin akalain na mag-eenjoy kami sa presensiya nilang apat.

"Buti na lang kamo at napigilan ka ng anghel dela gwardiya mo Pare para patulan siya....akalain mo iyun...sa sobrang daming in descent proposal na dumating sa atin, hindi tayo nagpapadala doon. Siguro kung pinatulan natin ang mga iyun mayaman na din tayo ngayun." sagot ni Lucas.

"Pero marami pa rin ang kumakagat doon. Pero ako..never kong gagawin iyan. Mas gusto ko pa rin mabuhay na walang inaapakan na ibang tao." sabat ni Antonette.

"So totoo pala ang naririnig namin na uso sa showbiz ang mga ganyang kalalakaran?' sagot ni Charlotte.

"Yupp at kung mahina ka tiyak na madadala sa ganda ng offer nila." sagot ni Antonette. Sabay-sabay kaming napatango.

"Pero alam niyo, sa ganda nyong iyan pwede din kayong mag-artista? Kung sakaling may offer na dumating sa iyo, willing kaya ang mga Villarama na payagan kayo?" sagot ni Alan. Agad na umiling si Jeann.

"I dont think so..But for me, wala akong plano na pumasok sa showbiz. Mas gusto ko ang tahimik na buhay." sagot nito

"Me too! Mas preferred ko na pumasok sa military like my Mom kaysa sa showbiz na iyan..Well kanya-kanayang hilig lang naman iyan at iba-iba ang pananaw natin sa buhay." sagot ni Charlotte.

"how about you Veronica? Pansin namin kanina ka pa tahimik ha? Huwag kang mahiya sa amin ha? Ganito lang talaga kami." tanong naman ni Bryle. Direkta itong nakatitig sa akin kaya agad akong nakaramdam ng hiya. Bigla ko tuloy natungga ang laman ng baso sa pagkataranta. Agad na gumuhit ang pait ng lasa nito sa lalamunan ko. Parang biglang nag-init ang katawan ko dahil doon.

"ha? Ah...eh...mas gustong kong magfocus muna sa pag-aaral. Gustong gusto ko kasi makatapos eh." nahihiya kong sagot. Agad naman silang sumang -ayon sa sinabi ko. Buti na lang at wala 

ng kasunod na question. Masaya na ako sa papel ko na maging tagatawa na lang muna.

"So paano ba iyan? Friends na tayo? Siguro magpalitan tayo ng contact number para after this pwede tayong magbonding kapag may mga free time tayo.'" suhestiyon ni Antonette. Sumang-ayon ang lahat.

Inilabas na namin ang aming mga cellphone at nagpalitan na kami ng contact number. Nang sipatin ko ang oras sa cellphone ko ay nagulat pa ako. Halos alas dos na ng madaling araw. Ang bilis lumipas ng oras at hindi man lang namin namalayan iyun. Talagang napasarap ang pag-uusap naming pito.. Nakakatuwa pala makipag-usap sa mga mayayaman.

"Balita ko sa Boracay ang punta ng

yate na ito. Tamang tama, lalo tayong mag-eenjoy doon kaya lang pagkadating ng Boracay wala na kaming balak pang sumabay pabalik ng Manila. May photo shoot kami doon eh.." muling wika ni Alan. Agad naman kaming nagkatinginan nila Jeann at Charlotte. Wala kasi kaming idea kung saan ang punta namin. Basta lang kami sumama at akala namin mananatili lang kami sa gitna ng karagatan.

"Talaga? Wow! Akalalin mo iyun, instant pasyal ito! Grabe, hindi man lang nabanggit sa atin ito ni Uncle! " sagot ni Jeann.

"Kung ganoon sulitin natin na magkakasama tayo ngayun dito. Magswimming tayo at huwag kalimutan na magpalitan ng mga messages kapag nasa Manila na tayo." sabat ni Charlotte. Akmang sasagot pa sana si Jeann ng agad namin napansin ang parating na si Sir Rafael. Nakasunod dito si Peanut at Drake.

"Dito lang pala namin kayo makikita? Alam nyo bang halos ikutin na namin at bawat kasulok-sulukan ng yate sa kakahanap sa inyo?" agad na wika ni Sir Rafael habang palapit sa amin. Agad akong napatayo sa pagkagulat lalo na ng mapansin ko na parang galit na naman siya.

"Uncle..tapos na kayong mag-inuman? Actually, meet our new friends...." hindi na natuloy ang sasabihin ni Charlotte ng putulin ito ng kanyang tiyuhin.

"Who cares at wala akong time na makipagkilala sa kanila.... hindi bat sinabi ko sa inyo na huwag na huwag kayong basta-basta makipag-usap kahit kanino lalo na at hindi nyo kakilala?" galit na wika nito. Nagulat naman ako. Wala naman kasi akong natandaan na sinabi niya iyun. Ang sabi niya lang bawal akong makipag- usap kay Elijah. Hindi sa lahat ng lalaki dito sa mundo. Ang labo nya talaga or baka naman para kina Charlotte at Jeann ang sinasabi niya.

Pero kahit na! OA nya ha? Kami nga hindi namin pinakialaman ang ginagawa nyang pakikipaglandian kay Sofia. May nakilala lang kaming mga bagong kaibigan kung magalit naman siya akala mo malaking kasalanan na ang aming nagawa.

Chapter 207

VERONICA POV

"Kayong dalawa...bumalik na kayo sa suite nyo!" utos nito sa kanyang mga pamangkin. Pagkatapos agad nitong hinawakan ang aking kamay at mabilis na hinila palapit sa kanya. Nagulat ako sa kanyang ginawa kaya naman pilit akong nagpumiglas dito. Ano ba ang gusto nyang palabasin? Pagkatapos nyang makipaglandian kay Sofia,ako naman ang lalandiin nya ngayun? Napaka-unfair nya naman yata.

"Uncle, naman its not Veronica's fault. Ano ba ang mali na nagawa namin? Nakikipag-usap lang naman kami sa ibang guest dito sa yate.... isa pa they are nice and we are happy na nakilala sila." sagot ni Jeann. Masamang tinitigan ni Sir Rafael ito bago sumagot.

"Bumalik na kayo sa suite nyo."

muling utos nito sa kanyang mga

pamangkin. Sa pagkakataon na ito bakas ang galit sa kanyang boses. Tahimik na lang din naman ang mga bago naming kaibigan pero bakas ang pagtataka sa mga mukha ng mga ito habang palipat-lipat ang tingin sa aming dalawa ni Sir Rafael.

"Bro..hey relax! Wala namang masamang nangyari sa kanila, katulad ng kanina mo pa iniisip. And besides kilala ko ang mga kasama nila kaya wala kang dapat na ikagalit." sagot naman ni Peanut. Pilit nitong pinapakalma ang kaibigan. Pero walang epekto. Kaunti na lang at mananakmal na yata si Sir Rafael. Muli nitong hinarap ang mga pamangkin.

"Go back to your suite now! Huwag kayong lumabas doon hanggat hindi ko sinasabi!." muling utos nito sa mga pamangkin. Mukhang galit talaga at hindi ko alam kung bakit.

"Ok..fine...Veronica, lets go!" bakas ang inis sa boses ni Charlotte na yaya nito sa akin.

Agad naman hinila ang kamay ko na hawak-hawak pa rin ni Sir Rafael para sumabay na kina Jeann at Charlotte pabalik ng suite namin. Pero laking pagtataka ko dahil mukhang wala yata itong balak akong pakawalan.

Ano ba ang nangyayari sa kanya? Go back to your suite daw pero wala naman syang balak na bitawan ako?

"Ikaw naman, mag-usap tayo! Marami kang dapat na ipaliwanag sa akin." wika nito at hinila na ako paalis. Pero bago pa kami nakalayo muling nagsalita si Jeann.

"Uncle! What happened to you? Walang kasalanan si Veronica. Kami ang may gusto na tumambay dito sa sun deck! Bakit ka ba nagagalit?" tanong ni Jeann sa tiyuhin. Hindi ito sinagot ni Sir Rafael bagkos binalingan ang mga

kaibigan at nagsalita.

"Pakisamahan sila sa suite nila." wika nito at hinila na ako paalis. Wala na akong magawa pa kundi napasunod na lang sa kanya. Palingon-lingon pa ako kina Jeann at Charlotte at bakas sa mga mata nila ang pag-aalala sa akin. Napapailing naman sila Peanut at Drake habang nakasunod ang tingin sa amin.

"Sir Rafael, ano po ba ang problema? Bakit po ba kayo nagkakaganyan?"

Hindi ko maiwasang tanong. Sa totoo lang kinakabahan na ako sa hitsura nito ngayun. Mukhang galit na galit talaga dahil nanlilisik ang mga mata nya. Ano ba ang problema nya? Bakit ako ang pinagbalingan ng galit nya? Nag-away ba silang dalawa ni Sofia?

Maraming pasilyo kaming nilikuan bago kami nakarating sa isang nakasarang pintuan. Binuksan nya iyun at nagulat ako na isa din pala ito sa mga kwarto dito sa yate. Ang kaibahan nga lang medyo mas maliit ito kumpara sa suit na pinuntahan namin kanina nila Jeann at Charlotte.

Agad nya akong hinila papasok sa loob at napansin ko pa na agad nyang inilock ang pintuan ng kwarto. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaba lalo ng itinulak niya ako papuntang kama. Napahiga ako sa kama sa lakas ng pagkakatulak nya sa akin at naramdaman ko na lang na bigla na lang itong pumatong sa akin. Sisigaw sana ko ng maramdaman ko na bigla nitong kinuyumos ng halik ang labi ko. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa kanyang ginawa.

Masakit......Mapagparusa ang ginagawa nitong paghalik sa akin. Hindi ako makapalag dahil nakadagan ito sa akin at mahigpit ang pagkakahawak nya sa ulo ko. Gustuhin ko man na sumigaw para humingi ng tulong pero pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas.

Ilang minuto ko ding naramdaman ang parusang halik nito bago ito nag- umpisang kumalma. Hindi ko naman maiwasan na maluha dahil sa kanyang ginawa. Pakiramdam ko ang laki ng nagawa kong kasalanan sa kanya para ganituhin nya ako.

Agad naman itong natigilan ng mapansin nya ang luha ko sa pisngi. Agad itong umalis sa ibabaw ko at mabilis na bumaba ng kama. Napaupo naman ako sa kama habang patuloy sa pag-iyak. Pakiramdam ko namamaga ang labi ko sa ginawa nitong paghalik nito sa akin kanina.

"narinig kong sigaw nito.Pasuntok-suntok pa ito sa ire. Pagkatapos ay napasabunot pa ito sa kanyang ulo sabay upo sa sofa. Kita ko sa kanyang mukha ang pagsisisi.

"Ano po ba ang kasalanan ko? Bakit nyo po ba ako ginaganito?" umiiyak na tanong ko. Ilang saglit din itong tumitig sa akin bago sumagot.

"Tinatanong pa ba iyan? Bakit ka nakikipag-usap sa mga gagong iyun? Hindi mo sila kilala. Paano kung mapahamak ka?" malakas na wika nito. Bahagya na itong kumalma na siyang labis kong ipinapasalamat. Muli akong napayuko.

"Mababait naman sila eh. Hindi naman sila bastos kausap. Isa pa kaibigan din sila ni Peanut." sagot ko.

"No! They are not mabait Veronica! They are strangers at hindi ka dapat nakikipag-usap sa kanila!" inis na sagot nito sabay tayo at lapit sa akin. Hinawakan nya ako sa baba kaya napatingala ako. Agad na nagtagpo ang aming mga mata na siyang nagbigay sa akin ng kakaibang kilabot. Namumula ang mga mata nito at kita ko ang hindi maipaliwanag na damdamin.

"Sorry!" sagot ko sabay tulo ng luha sa aking mga mata. Nakakaramdam na ako ng takot sa kanya. Pakiramdam ko sasaktan nya ako ano mang sandali. Narinig ko ang mabilis na pagbuntong hininga nito bago ako kinabig payakap sa kanya.. Lalo naman akong napaiyak at napasubsob sa kanyang dibdib.

Sa hindi malamang dahilan lalo akong napahagulhol ng iyak. Bigla ko na naman kasing naalala ang mga nakita kng eksena kanina. Saglit ko lang iyung nakalimutan dahil sa masayang pag- uusap namin ng mga bago naming nakilala doon sa sun deck.

"Im sorry kung nagalit ako. Hindi ko lang matanggap na nakikita kang nakikipag-usap sa iba." narinig kong wika nito. Sa pagkakataon na ito kalmado na ang kanyang boses. Naramdaman ko din ang kanyang kamay na humahaplos sa likod ko. Pilit nya akong pinapatahan.

"Bakit nyo po ba ito ginagawa sa akin? Bakit nyo po ba ako pinagbabawalan? Dahil ba kina Jeann at Charlotte?"

tanong ko habang patuloy sa pagtulo ang luha sa aking mga mata. Natatakot na akong tumitig sa kanya. Naramdaman ko pa ang paghinga nito ng malalim bago sumagot.

"Hindi ko di alam. Basta ang gusto ko huwag na huwag mong subukan na makipaglapit sa ibang lalaki." sagot nito. Naramdaman ko pa ang paghalik nito sa tuktok ng ulo ko.

"Bakit nga? Nakikipagkaibigan lang naman sila eh. Bakit kayo nagagalit ng ganito?" muli kong tanong.

"Dahil mahalaga ka sa akin. Nagseselos akong nakikita ka na may kumakausap sa iyong iba." sagot nito. Hindi ako nakaimik.

"Lalaki din ako at naiinis ako sa mga titig na ipinupukol sa iyo ng isa sa mga lalaking kausap nyo kanina. Alam kong may gusto sya sa iyo at alam kong liligawan ka nya.''" wika nito. Hindi naman ako makapaniwala sa kanyang sinabi. Ano ito? Ganito ba talaga siya ka -advance mag-isip? Isa pa ano naman ang problema kong may manliligaw sa akin?

"Paano mo sila nakilala? bakit kayo lumabas ng suite?"muling tanong nito. Aalis na sana ako sa pagkakayapos nito para masagot ang tanong nito ng maayos pero mahigpit na naman ang pagkakapit nya sa akin. Talagang balak nyang mag-usap kami ng ganito. HIndi na kasi ako komportable eh.

"Na-bored kami sa suite kanina. Pinuntahan namin kayo sa Promenade Deck pero nagkakatuwaan na kayo. Nag -iinuman kayo habang may mga kalandian kayong babae kaya hindi na kami tumuloy. Babalik na sana kami ng suite namin kaya lang nakipagkilala sa amin ang grupo nila Antonette at niyaya kami sa sun deck para makapagkwentuhan." mahaba kong paliwanag. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago kumalas sa pagkakayapos sa akin na syang labis kong ipinagpasalamat.

Akmang lalayo na ako dito na hawakan ako nito sa kamay. Tinitigan ako sa mga mata nito bago nagtanong.

"Bakit hindi kayo tumuloy? Pwede naman kayong lumapit sa amin eh. Pwede kang pumunta sa akin anytime kung gusto mo." masuyo nitong sagot. Hinaplos pa nito ang pisngi ko at pinunasan ang ilang bakas ng luha na natira doon.'

"Paano kami lalapit? May katabi ka eh tsaka baka makaisturbo kami." sagot ko. Agad kong napansin ang paguhit ng ngiti sa labi nito dahil sa sinabi kong iyun.

Baliw lang....kung kanina galit na galit ito ngayun mukhang nagbago na naman ang ihip ng hangin. Nagawa na nitong ngumiti ngayun.

"At ano naman ang nakita mo?" tanong nito. Ramdam ko na ang lambing sa boses nito. Tumikhim muna ako bago sumagot.

"Iyun nga....kalandian mo si Sofia." sagot ko. Naningkit ang mga mata nito sa sinabi ko.

"Imposible naman yata iyang sinasabi mo. Hindi ko magagawa iyun. Loyal na ako sa iyo eh." sagot nito. Agad naman akong nagulat. Sinungaling talaga. Kapag babaero lulusot talaga hanggang kaya! Pinagluluko yata ako nito eh. Iba ang sinabi nito kompara sa nakita ko kanina.

"Hmmmp hindi ako maniniwala!" sagot ko at agad kong hinila ang kamay ko na hawak nito. Mabilis akong bumaba ng kama para makalayo dito. Nag-uumpisa na naman kasing kumabog ang dibdib ko dahil sa sobrang lapit namin sa isat isa.

"Bahala ko kung ayaw mong maniwala. Basta ang alam ko wala akong kalandian kanina. And by the way, isa- isa ng nagsipag-uwian ang mga guest ni Peanut. Tayo-tayo na lang ang matitira dito sa yate." sagot nito. Nagulat naman ako. Paanong magsipag -uwian eh nandito kami sa gitna ng laot.

Ano iyun lalangoy sila?

"May mga chopper na dadating maya- maya lang para sunduin ang ilang bisita. Wala naman kwenta ang mga bisita na inimbitahan ni Peanut. Karamihan mga babae. Feeling nya nasa bar pa rin kami." sagot nito. Hindi ako nakaimik. Napansin ko ang paghiga nito sa kama sabay tapik nito sa kanyang gilid.

Halika dito. Magpahinga muna tayo. Ngayun ko lang naalala na naparami pala ang nainom kong alak." wika nito sabay pikit. Para naman akong naistatwa sa aking kinatatayuan. Hindi ako nakakilos.

Ang bilis talaga magbago ng mood nya. Kung kanina ay para itong leon na galit na galit ngayun naman para itong maamong tupa. Ngayun ko lang din napansin na amoy alak pala ito. 

Chapter 208

VERONICA POV

Pagkatapos ng galit-galitan nya kanina ganoon lang kadali para sa kanya ang mahiga sa kama at yayain akong tumabi sa kanya? Siguro naman may karapatan akong tumanggi diba?

Isa pa ano na lang ang iisipin sa akin ng mga pamangkin niya? Tiyak na naghihintay na sila sa suite namin. Ano ba kasi ang nakain nito at bigla na lang nagalit kanina? Nasobrahan ba siya sa alak pagkatapos ngayun nya lang nagrealized na lasing siya? Hay ang hirap nya talagang intindihin.

"Veronica, come on! Masakit na ang ulo ko. Mahiga ka na sa tabi ko." narinig ko pang wika nito. Napahinga ako ng malalim.

"Sir..balik na ako sa suite namin. BAka hinihintay na ako nila Charlotte at Jeann." sagot ko. Agad itong napadilat.

Tumitig sa sa akin pagkatapos bumangon ng kama.

"Bakit ba lagi na lang ibang tao ang iniisip mo? Ayos lang sila kahit wala ka doon. Ako ang kasama mo kaya naman ako ang isipin mo!" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matulala sa sinabi nito. Ano daw?

"Pe-pero baka hinihintay nila ako eh tsaka pwede ka naman matulog mag- isa dito diba?" tanong ko.

"Veronica, lasing ako....hindi ka man lang ba nag-aalala sa akin? Paano kung hindi na ako magising? Mahiga ka na dito sa tabi ko at bantayan mo ako!"

pautos na wika nito sabay tapik sa kama. HIndi ko naman malaman kong ano ang gagawin ko.

Nangako na ako sa sarili ko na iiwasan ko na siya eh. Pero bakit kailangan samahan ko pa siya dito sa kwarto? Hay kainis naman. Hanggang ngayun pakiramdam ko namamaga pa rin ang labi ko sa paraan ng paghalik nya sa akin kanina. Ayaw ko na sanang dumikit-dikit pa sa kanya eh.

"Ano na? Halos mag-umaga na! Tatayo ka na lang ba diyan?" muling untag nito. Napalunok pa ako ng makailang ulit bago sumagot.

"Di-dito na lang po ako sa sofa Sir. Mababantayan naman kita. Hindi ko na kailangan pang mahiga sa tabi mo." sagot ko. Agad na naningkit ang mga mata nito na tumitig sa akin.

"OK fine...bawal kang lumabas dito hanggat hindi ko sinasabi. Tandaan mo iyan!" inis na sagot nito at muling nahiga sa kama. Agad naman akong nagtungo sa sofa at naupo.

Sa totoo lang inaantok na din ako. Ang arte naman kasi ni Sir Rafael. Talagang idinahilan nya pa sa akin na baka hindi na siya magising kapag walang nagbabantay sa kanya. Bakit kaya hindi nya na lang niyaya si Sofia na tabihan siya? Total naman shota nyan naman iyun.

Kakamot-kamot ako sa aking ulo habang sinisipat ang sofa. Kung sabagay, pwede naman akong matulog dito. Safe naman siguro ako lalo na ng mapansin ko na mukhang nahimbing na sa pagtulog si Sir Rafael.

Agad na din akong nahiga sa sofa. Ayos naman, malambot ang foam at sobrang antok na antok na talaga ako. Agad kong ipinikit ang aking mga mata at ilang saglit lang ay nakatulog na din ako.

Nagising ako na nakabalot ma ang katawan ko sa isang makapal na kumot. Nang igala ko ang paningin sa paligid ay nagulat pa ako na nasa isang hindi familiar akong silid. Agad akong napabangon ng mapansin kong may biglang gumalaw sa tabi ko.

Nang lingunin ko ito ay agad kong napansin ang nahihimbing pang natutulog na si Sir Rafael. Biglang naalala ko ang mga nangyari kagabi. Ang pagwawala nito at ang pagtulog ko sa sofa.

Pero paanong nandito na ako sa kama? Imposible naman na naglakad ako papunta dito eh ang naalala ko sa sofa talaga ako nakatulog.

Akmang baba na ako ng kama ng maramdaman ko ang braso nito na agad na kumapit sa baywang ko. Bigla naman naninigas ang buo kong katawan ko sa kanyang ginawa. Muli kong tinitigan ang mukha nito at napansin kong nakapikit pa rin siya kaya naman hinawakan ko na ang kanyang braso at dahan-dahan itong tinanggal mula sa pagkakayapos sa akin.

"Stop it! Inaantok pa ako! Bakit ba ang likot mo!" reklamo nito sabay dilat ng kanyang mga mata. Hinila nya pa ako pahiga kaya naman wala na akong nagawa pa kundi ang napasunod na lang. Hindi hamak na mas malakas siya sa akin

"Sir Rafael, balik na po ako sa suite namin." wika ko. Masyadong nakadikit ang mukha nito sa may tainga ko at ramdam ko ang init ng kanyang hininga doon na syang nagbibigay sa akin ng kakaibang kilabot sa buo kong pagkatao.

"Bakit ka ba nagmamadali? Natatakot ka ba sa akin?" tanong nito at lalo pang hinigpitan ang pagkakayakap sa akin. Para tuloy biglang naninikip ang dibdib ko sa lakas ng kabog. Paano ba naman kasi ramdam ko na may kung anong tumutusok sa may hita ko. Ano kaya iyun? Si Sir Rafael lang naman ang nakadikit sa akin eh.

"Hi-hindi naman po. Kaya lang baka kung ano ang isipin nila sa atin. Ilang oras na din tayo dito sa silid na ito at baka hinahanap na tayo."

Pagdadahilan ko. Saglit itong hindi nakaimik pero ramdam ko na nakatitig ito sa akin.

"Hayaan mo sila. Malalaki na sila. Lalabas din ng suite ang mga iyun kapag ma-bored na. Isa pa hindi tayo hahanapin ng mga iyun. Alam nilang nasa paligid lang tayo." sagot nito.

"Ano ba kasi ang gagawin natin? Bakit ba kasi ayaw nyo pa akong palabasin dito?" hindi ko mapigilang tanong.

"Pinaparusahan ka! Bakit ka sumuway sa bilin ko? Bakit ka nakipag-usap kagabi sa mga istrangherong iyun?"

tanong nito. Heto na naman kami.. hindi pa rin pala tapos ang issue na iyun. Bakit..hindi lang naman ako ang nakita nyang nakipag-usap doon sa mga bago naming kakilala. Kasama ko ang mga pamangkin nya at wala kaming ginagawang masama.

"Eh hindi lang naman po ako ang nakikipag-usap eh. Tatlo naman kami. " sagot ko.

"Kahit na. Hindi ko pa rin tatanggapin ang katwiran mo na iyan. Balak ko na parusahan ka ngayun para magtanda ka." sagot nito at tinunghayan ako. Titig na titig ito sa mga mata ko na siyang lalo kong ikinailang.

"A-ano ba kasing parusa iyun? Hindi pa rin ba sapat ang parusang ibinigay mo sa akin kanina? Ang hapdi pa rin kaya ng lips ko." sagot ko. Agad kong napansin ang pagngiti nito bago sumagot.

"Pwes, dagdagan natin." wika nito at agad na lumapat ang labi nya sa labi ko. Heto na naman kami. Sabi ko tama na ang kiss-kiss na iyan eh. Pero bakit hindi ako maka-hindi. Bakit parang nadadala na din ako?

Ilang minuto din na magkalapat ang aming labi. Hindi katulad kanina ang paraan ng paghalik nito ngayun... Maingat at puno ng pagsuyo. Namalayan ko na lang na ginagaya na ang galaw ng labi nito. Lalo naman itong naging mapusok.

"You're so beautiful Sunshine! Alam mo ba iyun?" wika nito ng maghiwalay ang aming mga labi. Namumungay ang mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Sir Rafael bakit po ba---" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng bigla na naman nyang idampi ang labi nya sa labi ko. Dampi lang naman at agad din nyang tinanggal.

"Stop it...From now on ayaw ko ng marinig pa na tawagin mo akong 'Sir'. Hindi din pwedeng may ibang lalaki na lalapit lapit sa iyo. Tandaan mo,akin ka lang Sunshine. Malalagot sa akin ang kahit na sino na magtangka na agawin ka." seryoso nitong wika. Naguguluhan naman akong napatitig dito. Pilit kong inaarok kong seryoso ba talaga siya sa sinasabi nya.

"Pe-pero amo po kita. Hi-hindi po pwede ang sinasabi mo Sir.." sagot ko. Agad na nagsalubong ang kilay nito.

"Isa pang tawag sa akin ng Sir hindi ka talaga makakalabas ng kwarto ngayung araw na ito. Lulumpuhin kita." may pagbabanta na wika nito. Agad naman akong kinabahan.

"Po? Naku, huwag po Si---Rafael, kailangan ko pa pong makatapos sa pag -aaral. Hinihintay po ako ng mga kapatid ko sa probensya namin."

Nahintakutan kong sagot. Agad kong napansin ang pagnigiti nito.

"I like it! Ang sarap pakinggan kapag tinatawag mo ako sa pangalan ko. From now on girl friend na kita at boy friend mo na ako. Bawal ka ng magpaligaw sa iba." wika nito. Natitilihan naman akong napatitig dito.

Ano ba ang sinasabi nito?. Hindi nya pa nga ako nililigawan girl friend nya na agad ako? Ano na lang ang sasabihin ng pamilya nya kapag malaman ito. Kahit saang aspeto kami tingnan hindi talaga kami bagay. Baka maliitin lang nila ang pagkatao ko. Lumaki akong mahirap at mangmang at wala akong maipagmalaki sa ibang tao.

"Bakit ayaw mo ba? Hindi mo ba

nagustuhan ang sinabi ko ngayun lang?

" tanong nito habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa mukha ko. Napansin nya marahil ang pag-aalangan sa mukha ko. Akmang babangon ako ng lalo niyang idiin ang katawan nya sa akin. Muli kong naramdaman ang kung

anong matigas na bagay na

sumusundot sa may hita ko.

"Hindi naman po sa ganoon, pero paano nyo ako naging girl friend hindi pa naman kita sinasagot." wika ko. Agad kong napansin ang paguhit ng ngiti sa labi nito.

"Kailangan pa ba iyun? The feeling is mutual kaya nga pumapayag kang halikan kita diba?" tanong nito na may halong panunudyo sa kanyang boses. Nahihiya naman akong inilihis ng tingin sa kanya. Hindi ko na talaga kaya pang makikipagtitigan sa kanya ngayun. Naiilang na din ako sa posisyon naming dalawa. Isa pa ano ba ang pinagsasabi nya. Siya ang laging humahalik sa akin...hindi ako!

"Pero hindi po bat may girl friend na kayo? Sabi nila Charlotte at Jeann marami ka daw babae. Playboy ka daw. Katunayan nga nakita kita kagabi na katabi mo si Sofia eh." sagot ko. Muling naningkit ang mata nito.

"Bakit kasi hindi kayo lumapit sa akin. Nakita mo sana kung paano ko siya itinaboy" sagot nito Naguguluhan akong napatitig sa kanya.

"Hmmm teka lang. Dont tell me na nagseselos ka sa kanya?" tanong nito na may halong panunudyo sa boses. Pakiramdam ko biglang nag-init ang aking mukha. Nagkaka-amuyan na din kami ng hininga dahil sa sobrang lapit ng mukha namin sa isat isa.. Lalo tuloy akong nakaramdam ng pagkailang. Bigla tuloy na- blanko ang utak ko.

"Hindi ah!"" pagkakaila ko.

"Hindi? I think iba ang sinasabi ng pamumula ng mukha mo ngayun Sunshine.." sagot nito. Hindi ulit ako nakasagot.

"Ang ganda mo talaga! Hinding hindi ako magsasawa na titigan ang maganda mong mukha habang buhay." muling wika nito at agad akong hinalikan sa noo. Napapikit naman ako dahil sa ginawa nyang iyun. Agad na nakaramdam ng kakaibang ligaya ang puso ko.

"Pwede bang umalis ka na sa ibabaw ko? Ang bigat mo kasi eh." kunyari ay reklamo ko sa kanya. Katunayan hindi naman talaga siya mabigat. Kaya lang naiilang na talaga ako sa posisyon namin. Kanina pa kasi ako curious sa bagay na tumutusok sa hita ko. Ano kaya iyun? May matigas ba na bagay sa pagitan naming dalawa?

"Ayaw ko nga! Mas gusto ko ang ganitong posisyon Sunshine. Gustong gusto ko maramdaman ang init ng katawan mo. Isa pa nagka hangover yata ako dahil sa dami ng nainom kong alak kagabi." reklamo nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi.

"Sino ba kasi ang nagsabi sa iyo na uminom ka ng uminom." hindi ko mapigilang sagot.

"Kung pinuntahan mo sana ako kagabi at pinigilan hindi sana ako iinom. Of course susundin ko lahat ng gusto mo! " malambing na sagot nito sa akin at isiniksik pa ang kanyang mukha sa leeg ko. Biglang gumapang ang kilabot sa buo kong pagkatao lalo na nang maramdaman ko na naman ang kanyang dila na humahagod sa leeg ko.

"Teka lang...Sir Ra----? hindi ko na naituloy pa ang sasabihin ko ng tumigil ito sa paghalik sa akin at nakakunot ang noo na tinitigan ako.

"Sige, isa pang Sir at lulumpuhin na talaga kita! Alam mo bang kanina pa ako gigil na gigil sa iyo? Kanina pa nagpipigil ang alaga ko na angkinin ka.

" sagot nito na bakas ang hindi maipaliwanag na damdamin sa kanyang mga mata. Napalunok ako ng makailang ulit bago sumagot.

"Sorry naman. Nasanay na akong tawagin ka ng ganoon eh." sagot ko.

"Pwes, sanayin mo na ang sarili mo ngayun pa lang na tawagin ako sa pangalan ko kung hindi malalagot ka sa akin." wika nito at muling isinubsob ang mukha sa aking leeg.

"Teka lang po..gutom na ako eh. Pwede na ba tayong lumabas dito?" kunyari ay reklamo ko. Naiilang na talaga ako sa mga pinanggawa niya sa akin. Isa pa natatakot ako na baka saan pa mapunta ang lahat ng ginagawa nya. Hindi pa ako ready na isuko ang pinakaiingatan kong yaman.

CHapTER 209

VERONICA POV

"Fine...kung hindi ka lang malakas sa akin hindi talaga kita papayagan na makalabas dito sa kwarto eh." wika ni Sir Rafael at agad na bumangon. Mabilis na naglakad papuntang banyo.

Nasundan ko na lang ito ng tingin. Nagtataka pa ako dahil nagtagal ito ng ilang minuto bago lumabas at napansin kong namumula ang mukha nito at pawis na pawis. Masyado bang mainit sa loob ng banyo at ganyan na lang ang hitsura nya pagkalabas?

"May dala kang mga damit diba? Ako na ang kukuha sa suite nyo. Gawin mo na kung ano ang gusto mong gawin sa loob ng banyo." wika nito at agad na lumabas ng kwarto. Muli ko itong nasundan ng tingin pagkatapos kibit balikat na pumasok sa loob ng banyo para gawin ang aking morning routine.

Isa pa kanina pa ako naiihi at nagtataka pa ako dahil nararamdaman kong basang basa na ang aking underware.

Aaminin ko man o hindi. Nagrereact na ang katawan ko sa ginagawa ni Sir RAfael sa akin. Nararamdaman kong namamasa ang aking pagkababae tuwing hinahalikan niya ako.

Pakiramdam ko may kung anong bagay ang namumuo sa puson ko kanina dahil sa mga pinanggagawa nya.

Dagdagan pa ng may kung anong matigas na bagay na nanggaling sa ibabang parte ng kanyang katawan na pumipintig-pintig tuwing dumidikit siya sa akin.

Kompleto naman sa kagamitan ang loob ng banyo. May mga nakita akong tuwalya at mga sabon at shampoo. Nagpasya na lang akong maligo muna total naman walang kasiguraduhan kung ano pang mga activities ang pwedeng gawin dito sa yate. Hindi ko din alam kong saang lupalop na kami ng karagatan nakarating.

Patapos na akong maligo ng marinig ko ang mahinang katok sa pintuan ng banyo. Nataranta naman akong binalot ang sarili ko sa isang makapal na tuwalya at mabilis na naglakad papuntang pinto at iniawang ito ng kaunti. Agad kong nakita si Sir Rafael. Hawak na nito ang bag na dala-dala ko kahapon na naglalaman ng mga personal kong gamit. Agad ko itong inabot at mabilis na isinara ang pintuan ng banyo. Nakalimutan ko na din ang magpasalamat.

Nakakailang na naman kasi ang mga titig nya. Hay hindi ko talaga alam kong kaya ko pa bang tagalan ang presensya nya. Habang tumatagal lalong lumalala ang kakaibang damdamin na nararamdaman ko sa kanya.

Mabilis kong tinapos ang naudlot kong pagligo at agad na pinatuyo ang katawan at nagbihis. Dito na din sa loob ng banyo ako nag-ayos pagkatapos sukbit ang bag agad na akong lumabas ng masiguro ko na maayos na ang aking hitsura.

Naabutan ko si Sir Rafael na busy sa kanyang cellphone. Mukhang kakatapos lang nitong makipag-usap sa kung sino at ng mapansin ang paglabas ko ay agad itong tumayo. Sinipat pa ako ng tingin mula ulo hanggang paa bago nagsalita.

"Lets go! alam kong gutom ka na!" wika nito at nagpatiuna na sa paglabas. Agad naman akong napasunod sa kanya.

Mabuti naman at nadala din sa pakiusapan. Sa wakas nakalabas din kami sa kwartong iyun at nagtaka pa ako dahil sobrang tahimik na ng paligid. Wala na din akong nakikitang

pakalat-kalat na ibang bisita. Baka katulad ni Rafael, lahat sila ay nalasing kagabi at nakatulog.

Diretso kaming naglakad patungo sa suite naming tatlo nila Charlotte at Jeann. Mukhang tulog pa sila kaya naman hindi na ako kumatok pa. Diretso ko ng binuksan ang pintuan at pumasok sa loob. Inilapag ko na din ang sukbit kong bag sa isang gilid.

Tama nga ang naisip ko. Pareho silang nakatalukbong ng kumot at naghihilik pa. Agad ko silang nilapitan at kinalabit.

"Uyyy tanghali na! Sabay-sabay na tayong kumain." gising ko sa kanila. Noong una ayaw pang magsipag- gising, Mukhang napuyat talaga sila.

"Saglit lang.....Maaga pa eh." narinig kong reklamo ni Jeann. Napatingin ako kay Sir Rafael. Sumenyas ito sa akin na lalabas daw muna. Agad naman akong tumango.

"Halina kayo. Nagugutom na ako ha? Alas nuebe na! Mas napuyat pa kayo kaysa akin?" wika ko. Napansin ko na agad na idinilat ni Charlotte ang mga mata. Tumitig sa akin at agad na bumangon.

"Veronica? Teka, kakabalik mo lang ba ng kwarto? Saan ka dinala ni Uncle kagabi?" agad na tanong nito.

"Eh di sa langit!" garalgal ang boses na sagot ni Jeann. Halatang kakagising lang din nito.

"ha? Ah eh...doon lang sa kabilang suite." sagot ko. Agad naman napabangon si Jeann. Pagkatapos tinitigan ako nito.

"Sa kabilang suite? Na kayong dalawa lang ni Uncle?" tanong nito. Dahan- dahan akong tumango.

"OH MY GOSH! Dont tell me na....na!

Ahhyyyyy! Tapatin mo nga kami, may something ba sa inyo ni Uncle? Bakit ganoon lang sya magwala kagabi?" tanong ni Jeann. Kumikislap ang mga mata nito at may kung anong tumatakbo sa isip nya na siya lang ang nakakaalam.

"Something? Naku, wala ha! Grabe naman kayo!" sagot ko sabay iwas ng tingin sa kanilang dalawa. Sandali silang nanahimik at mataman akong tinitigan.

"Kung walang something sa inyong dalawa. Paano mo ipapaliwanag iyang mapulang marka na nasa leeg mo? Grabe ka para kang pinapak ng bampira!" wika ni Jeann. Agad ko naman nahawakan ang leeg ko. Tumalikod pa ako sa kanila dahil sa pagkapahiya.

"We're friends naman diba? Isa pa hindi ka na iba sa amin Veronica...may relasyon ba kayo ni Uncle? Naka first base na ba siya? Masarap ba?" tanong ni Charlotte na halata ang kilig sa boses. Sinugandahan naman ito ni Jeann. Impit pa itong napatili.

"Yupp...OH MY GOD! Mas bet naman kita kaysa kung sinu-sinong babae dyan noh! Mas bagay kayo ni Uncle!" kilig na kilig na wika ni Jeann. Lalo naman akong nakaramdam ng pagkailang. Pakiramdam ko pulang pula na naman ang mukha ko dahil sa mga pinagsasabi nila ngayun.

"Sige na, magkwento ka na! Ano ang ginawa nyo ni Uncle? May nangyari ba? May mabubuo na bang isa pang pinsan namin? Gosh! Pakiramdam ko mahihimatay ako sa kilig. Magkwento ka na please!" nakikiusap na wika ni Jeann.. Parang gusto ko ng lumubog sa kinatatayuan ko ngayun pa lang. Ano ba itong pinagsasabi nila?

"Ano kasi...bakit ba ang dami nyong tanong? Nagugutom na ako." sagot ko.

Nagkatanginan pa ang dalawa bago muling nagsipagbaba ng kama.

"Sige na nga. Pero mamaya magkwento ka ha? Naku, ang saya- saya ko. Tiyak na may nalalapit na namang kasalan na mangyayari pamilya natin Charlotte." excited na wika ni Jeann.

"Yup..at isa sa atin ang pwedeng maging maid of honor." segunda naman ni Charlotte.

"Hindi pa rin kayo nakaayos?" naputol lang ang kiligan portion ng dalawa ng marinig namin ang seryosong tinig ng kanilang tiyuhin sa pintuan. Saglit na natigilan ang dalawa pagkatapos ay mabilis na nagsilapitan sa kanilang tiyuhin.

"Uncle, dapat pakasalan mo na si Veronica! Lagot ka kina Grandma at Grandpa. Nagkulong kayo ng kwarto na kayo lang." mabilis na wika ni

Charlotte kay Rafael. Agad naman itong napatingin sa akin. Gustong gusto ko ng lumubog sa sobrang hiya dahil doon.

Tuluyan ng pumasok ito sa loob ng kwarto at naglakad palapit sa akin. Pakiramdam ko bigla akong napako sa aking kinatatayuan. Hindi ako makakilos lalo na ng akbayan ako nito. Agad ko naman napansin ang impit na tili ng dalawang kaharap namin.

"Dont worry, kapag ikasal kami kayong dalawa ang hindi imbitado dahil sa pagiging chismosa nyo." sagot nito sa dalawang pamangkin. Pagkatapos ay iginiya ako palabas ng kwarto.

"Mag-ayos na kayo. Ang bagal nyong magsikilos. Mauuna na kami sa dining area." muling wika nito sa dalawang pamangkin bago kami tuluyan lumabas ng kwarto at isinara ang pintuan. Wala naman akong nagawa pa kundi ang magpatianod na lang.

Pagdating sa dining area ay agad naming naabutan sila Drake, Peanut at Arthur. Sabay-sabay pa silang napatingin sa gawi namin ni Rafael ng mapansin nila ang pagdating namin.

"Oh Wow mukhang masarap ang gising natin ngayun ah?" agad na wika ni Peanut sa aming dalawa. Agad naman akong ipinaghila ng upuan ni Rafael at inalalayan pang makaupo.

"Tsk! Mabuti naman at pinauwi mo na ang mga asungot! Sa susunod hindi na talaga aattend kapag katulad pa rin ang set up ng dati ang gagawin nyo." sagot ni Rafael. Agad na nagkatawanan ang tatlo.

"Ano ba iyan Bro. Pati kami nadamay sa pagiging Goodboy mo kuno. iba na talaga kapag in-love." sagot ni Peanut.

"Tsk! Ewan ko sa inyo!" sagot ni Sir Rafael at sininyasan ang isang staff. Agad naman itong lumapit at binalingan ako ng tingin ni RAfael.

"Anong gusto mong kainin?" masuyo nitong tanong sa akin. Bigla na naman na-blanko ang utak ko dahil doon. Bakit naman kasi nawawala ako sa sarili ko tuwing tinititigan nya. Dagdagan pa ang kaagad na pagkabog ng dibdib ko. Kainis talaga!

"Sige po Sir...kami na po ang bahala." narinig ko pang sagot ng waiter bago tumalikod. Dahil natulala naman ako hindi ko na tuloy narinig pa kung ano ang inorder nitong pagkain para sa akin.

"Pakasalan mo na kasi Bro para naman hindi na makawala sa iyo." narinig ko pang wika ni Drake habang pasulyap- sulyap sa akin.

"Tsk! Ewan ko sa inyo! Siya nga pala, hinatid nyo ba kaagad ang mga pamangkin ko kagabi sa suite nila? Bakit mukhang napuyat ang dalawang iyun?" pag-iiba ng usapan ni Rafael. Agad nagkatinginan sila Drake at Peanut.

"Hindi ko na alam iyan Bro. Nalasing talaga ako kagabi at hindi ko na namalayan pa ang oras." sagot naman ni Alan. Seryosong tinitigan ni Rafael sila Peanut at Drake.

"Hinatid naman kaagad pagkatapos namin mag-usap." sagot ni Peanut at halata ang guilt sa mga mata nito. Seryoso naman itong tinitigan ni Rafael bago nagsalita.

"Huwag mong kalimutan na minor pa ang pamangkin ko ha? Isang pagkakamali mo lang, hihiwalay talaga iyang bungo mo sa ulo mo." seryosong wika ni Rafael sa kaibigan. Agad naman namutla si Peanut. Hindi ko naman maiwasan na magtaka. May nangyari ba kagabi na hindi ko alam? Pero ang

alam ko mas naunang nakatulog sa akin si Sir Rafael...I mean Rafael na lang pala dahil iyun ang kanyang gustong itawag ko sa kanya.

Chapter 210

VERONICA POV

"Wala naman ganyanan Rafael, imbes nag-iipon na ako ng lakas ng loob pinapababa mo naman ang self esteem ko eh." reklamo ni Peanut. Agad naman itong pinanlakihan ng mata ni Rafael. Tatawa-tawa nman sina Arthur at Drake.

"Ulol! Sige, ituloy mo lang kundi malalagot ka talaga. Oh baka ako pa ang unang bubugbog sa iyo. Ibaling mo sa iba iyang kamanyakan mo, huwag na huwag sa mga pamangkin ko dahil ako mismo ang makakalaban mo." may pagbabanta sa boses ni Rafael na wika nito. Tahimik lang naman akong nakikinig sa kanila.

"Eh bakit ikaw, eighteen pa lang naman si Veronica pero matindi iyang ginagawa mong pambabakod. Kahit kaming mga kaibigan mo pinagbabawalan mong makalapit sa kanya. Bro, nasaan ang hustisya! Tao lang din ako at may nararamdaman!" muling sagot ni Peanut.

 Peanut...ikaw ba iyan? Kailan ka pa nagkaroon ng damdamin? Gago ka, tigil-tigilan mo iyang kahibangan mo baka mahinto ang edad mo sa kalokohan mong iyan!" tatawa-tawang sagot ni Arthur. Napapailing naman si Rafael at seryosong tinitigan ang kaibigan.

"Kailangan yatang dalhin na sa mental iyang kaibigan natin. Malakas na ang tama. Hayst buti pa talaga hindi na lang kami umattend sa party na ito eh. Nangungunsumi lang ako!" reklamo na Rafael.

Natigil ang diskusyon ng magkaibigan ng inihain na ang pagkain na inorder ni Rafael para sa amin. Ilang saglit lang din ay dumating na sina Charlottte at Jeann.

"Good Morning everyone!" agad na bati ni Jeann na may matamis na ngiti na nakaguhit sa labi. Kabaliktaran kay Charlotte na todo simangot at mukhang wala sa mood.

"Good Morning beautiful ladies!" agad na bati ni Arthur sabay tayo at ipinaghila pa ng upuan ang dalawa.

"Well, mukhang tahimik na ngayun ah? Nakaalis na ang mga chicababes nyo?" diretsahang tanong ni Jeann. Bigla namang napaubo si Drake. Mukhang nasamid ito.

"Yap! Kaninang madaling araw. Tayo- tayo na lang ang nandito ngayun sa yate. Ano nga pala ang itinerary natin Peanut?" sagot naman ni Arthur.

"Tuloy ang plano, didiretso tayo ng Boracay." agad na sagot ni Peanut.

"No! I disagree! Kailangan namin makauwi ngayun dahil may pasok kami sa School bukas And besides,

nagpromise si Uncle kina Mama at Papa na uuwi din kami kaagad ngayun.

" agad na sagot ni Charlotte.

"Yah...busy din ako in a whole week. Kabi-kabilaang meeting ang pupuntahan namin ni Kuya Christian." sagot naman ni Rafael.

"Eh, paano yan, malayo na tayo sa kamaynilaan. Grabe naman, birthday na birthday ko tapos ganito ang mangyayari. Kahit isang araw lang tayo sa Boracay tapos babalik din kaagad tayo." reklamo ni Peanut.

"Correction! Kahapon pa ang birthday mo kaya huwag ka ng mangatwiran pa. Kung gusto mong maglakwatsa, suluhin mo, huwag mo kaming idamay.!" muling sagot ni Charlotte.

"Pareho lang iyun. Walang pinagkaiba ang kahapon at ngayun. Uso na iyan ngayun!" giit ni Peanut.

"Eh di dumiretso kayo ng Boracay.

Magpapasundo na lang kami sa chopper. Problema ba iyun!" muling sabat ni Charlotte. Napangiwi naman si Peanut. Narealized marahil nito na hindi siya mananalo kay Charlotte.

"Bro, sure ka ba ng fifteen years old lang itong pamangkin mo? Bakit ang bilis mangatwiran?" pabulong na wika ni Peanut kay Rafael.

"May pabulong bulong pa eh. Hoy nasa tapat lang ako oh at dinig na dinig ko iyang sinasabi mong Mani ka!" asar na sabat ni Charlotte. Agad na nagkatawanan sila Drake at Arthur. Bigla naman namula si Peanut dahil sa pagkapahiya.

"Wala kasi sa edad iyan Bro. Kung tutuusin mas matured pa mag-isip kaysa sa iyo si Charlotte eh. Utusan mo na ang kapitan mo. Paikutin na kamo ang yate at balik na tayo ng Manila. Baka mamaya magkaroon pa ng riot dito sa Yate mo eh." natatawang sagot naman ni Arthur.

"Pwede naman natin ulitin ang bonding na ito. Kapag may free time na ang lahat at hindi na masyadong busy sa opisina. Alam nyo na nalalapit ang ang pagiging CEO ko at kailangan ko ng magseryoso muna." sagot naman ni rafael. Masuyo pa ako nitong tinitigan sabay matamis na nginitian.

"May magagawa pa ba ako? Pinagtulungan niyo na ako eh!"

Sumusukong wika ni Peanut sabay tayo. Diretso itong naglakad paalis. Naiwan naman kaming ipinagpatuloy na ang pagkain.

Katulad ng napagkasunduan, agad na kaming bumalik ng Manila. Habang nasa byahe kami hindi na umaalis sa tabi ko si Rafael. Lagi itong nakaalalay sa akin na siyang labis ko na din na ipinagpasalamat. Kanina pa kasi pasulyap sulyap sa akin sila Charlotte at Jeann at mukhang may gusto silang itanong sa akin. Siguro interesado talaga silang malaman kung ano ang nangyari sa pagitang naming dalawa ni Sir Rafael kagabi.

Gabi na ng Nakauwi kami ng mansion. Nakauwi na ang mga magulang nila Jeann at Charlotte kaya naman nagpasya silang sa mansion na lang muna matulog dahil pagod na din. Ihahatid na lang sila ng driver kinabukasan.

Mabilis na lumipas ang mga araw at buwan. Naging abala na si Sir Rafael sa opisina. Tuluyan nang ipinasa ni Sir Christian ang pagiging CEO ng Villarama Empire na siyang naging dahilan kung bakit bihira na lang din itong umuuwi ng mansion at kung umuwi man ay kitang kita sa mukha nito ang pagod. Palagi na lang din itong nagkukulong ng kwarto na siyang labis kong ipinagtaka.

Bihira na lang din namin itong

nakasabay sa pagkain. Maaga na kasi ito umaalis at gabing gabi na din kung umuwi. May mga travel abroad din ito kaya naman umaabot minsan ng isang buwan na hindi namin ito nakikita.

Aaminin kong namimiss ko na din siya. Aminado akong nalulungkot ako at palaging hinahanap ang kanyang presensya. Pero ganoon talaga ang buhay. Hindi naman pwedeng magreklamo ako dahil kung tutuusin hindi din ako sigurado kung ano ba talaga ako sa buhay nya. Wala kaming libel at hindi ko alam kung gaano siya ka-seryoso ng sabihin nya sa akin na girl friend nya na daw ako.

Itinoon ko na lang din ang aking sarili sa pag-aaral. Diterminado talaga akong makabalik sa iskwelahan kaya tinutulungan ko ang aking sarili na matuto. Hindi pwedeng magpadala ako sa kalungkutan na aking nararamdaman. Baka nga hindi na ako naiisip ni Sir Rafael. Baka nga katulad sa ibang naging babae nya, isang fling lang din ang naging tingin nito sa akin. Mabuti na lang at hindi lumagpas sa halikan ang nangyari sa aming dalawa.

Palagi ko din nakakausap sa cellphone sila Nanay at Tatay. Minsan naman binibigyan ako ng allowance nila Tita Carissa at Tito Rafael. Noong una tinatanggihan ko ito dahil wala naman akong ginagawang trabaho dito sa mansion. Hanggat maari ayaw kong abusuhin ang kabaitan nila.

Pero dahil mapilit sila wala akong choice kundi tanggapin iyun. Agad ko iyung ipinapadala kina Nanay sa probensya. Kung tutuusin hindi ko naman kailangan ng pera. Ibinibigay nila lahat ng pangangailangan ko at wala naman akong pinagkakagastusan.

"Hello Veronica!' Agad akong napalingon ng marinig ko ang pagbati sa akin ni Elijah. Nandito ako sa may swimming pool at nakatitig sa kawalan. Tuwing matapos kami ni Teacher May dito talaga ako tumatambay.

"Oh, Elijah! Kumusta? Ilang araw ka din hindi nagpakita sa mansion ah?" agad kong bati dito. Agad naman itong napangiti.

"Oo eh..malapit ako gumraduate. Sinasanay na ako nila Daddy at Mommy sa mga trabaho sa kompanya namin." sagot nito.

"Talaga? Ibig sabihin malapit ka na din maging CEO?" excited kong tanong. Agad itong tumango.

"Parang ganoon na nga! Walang hilig si Elias na pamahalaan ang kumpanya namin. Mas gusto nyang maging Doctor." sagot nito sabay buntong hininga. Sabagay, matagal ko ng alam ang tungkol sa bagay na iyun. Hindi interesado na hawakan ng kakambal nito ang negosyo ng pamilya.

"Paano ngayun iyan? Magiging busy ka na din pala katulad ni Sir Rafael?" tanong ko. Agad itong tumango.

"Oo eh..at siguro, bihira na lang din akong makauwi dito sa mansion. Babalik na ako ng bahay namin dahil pupunta ng abroad si Elias. Gusto nyang doon magsanay. Wala eh...ito talaga siguro ang kapalaran ko. Ayaw ko din biguin sila Mommy at Daddy." sagot nito.

"Well, bagay naman sa iyo ang maging CEO." sagot ko sabay ngiti. Napansin ko kasi ang lungkot sa mga mata nito kaya naman pinipilit ko ang sarili ko na pasiglahin ang boses ko. Natawa ito.

Chapter 211

VERONICA POV

Walang katumbas na saya ang aking naramdaman ng lumabas ang result ng ALS exam. Nakapasa ako at papasok na ako ng School sa susunod na pasukan. Walang hanggang pasasalamat sa mga taong tumulong sa akin para matupad ang unang step para sa pangarap ko.

"Congratulations Iha. Sa wakas matutupad na din ang pangarap mo na magbalik iskwela. Wala kaming ibang hangad kundi ang iyung tagumpay." nakangiting bati sa akin Tita Carissa. Parang gusto ko naman maiyak.

Hindi ko akalain na kaya ko pala. Akala ko wala na akong pag-asa pang makapag-aral muli pero heto ako ngayun. Diretso Senior high na at sa susunod na taon papasok na ako ng koleheyo. Matutupad na ang pangarap ko na maging stewardess.

Yes iyan na ang pangarap ko noon pa. Kaya nga kukuha ako ng tourism course pagka-college ko. Mas mabilis daw kasing makapasok sa mga airline companies kapag makatapos ng ganoong kurso.

Balak kong magtravel. Gusto kong ikutin ang buong mundo. Isa pa mas malaki daw kasi ang sweldo kaya naman alam kong mabibigyan ko ng magandang kinubukasan sila Nanay at Tatay pati na din ang mga kapatid ko.

"Tita, salamat po. Hindi ko po alam kong paano mababayaran lahat ng ito sa inyo! Salamat po sa tiwala." naiiyak kong sagot. Agad naman itong ngumiti at tinitigan ako sa mukha.

"Dont mention it Veronica. Ibang ligaya din ang naging hatid mo sa amin dito sa mansion. Ikaw ang palagi naming kasama lalo na ngayung bihira na lang kung umuuwi si Rafael. HIndi namin akalain na magigiging

workaholic siya ngayung siya na ang bagong CEO ng Villarama Empire. Mabuti na lang at nandito ka at kahit papaano gumagaan ang atmospera ng mansion dahil sa presensya mo...."

"Itinuring na kitang parang anak ko Veronica kaya naman sana ganoon ka din sa amin. Bukal sa aming kalooban ang lahat ng kabutihan na ibinibigay namin sa iyo kaya wala kang dapat na ipagpasalamat. Sapat na ang presensya mo dito sa mansion Iha."nakangiting sagot ni Tita Carissa. Sobrang bait nya talaga. Simula ng dumating ako dito sa mansion hindi ko man lang ito nakitaan ng kagaspangan ng ugali.

"Tita, talaga po bang wala ng balak pang tumira dito sa mansion si Sir Rafael? Ilang buwan ko na po kasi siyang hindi nakikita." hindi ko mapigilang tanong. Saglit na napawi ang ngiti sa labi nito tsaka sumeryoso.

"Sa ngayun marami siyang mga travel abroad. Gusto nyang patunayan sa lahat na kaya nyang hawakan ang Villarama Empire. Simula kasi ng naging CEO siya marami siyang mga naririnig na mga panlalait sa mga taong nasa paligid nya na kesyo isa siyang spoiled brat at siya lang ang magpapabagsak ng Villarama Empire. Sineryoso lahat ng iyun ni Rafael kaya naman ibinuhos ang oras nya sa kumpanya. Gusto nyang maging magaling. Kahit iyung mga kaliit- liitang bagay gusto nyang matutunan." mahabang paliwanag ni Tita Carissa. Agad naman akong napatango.

Kaya pala bihira na lang itong umuuwi ng mansion at kung nandito man siya hindi naman ito nagpapakita sa akin. Siguro nakalimutan na nya ako at naka -focus na lang ito sa negosyo o baka nga may iba na siyang babaeng nilalandi...hay ang sakit isipin. Pero hindi ako dapat magpa-apekto. May ibang dapat akong i-priority ngayun at iyon ay ang aking pag-aaral.

Matagal ko na din naririnig na parang nag-aaral din daw uli si Sir Rafael ngayun. Masusing pinag-aaralan ang takbo ng negosyo at kung minsan sa opisina na daw ito natutulog.

Mahirap din pala ang maging mayaman. Akala ko easy-easy lang ang lahat. Iyung pala grabeng pagod at sakripisyo din ang kailangan nilang ibuhos para maging matagumpay.

"Sige na Iha. Magpahinga ka muna. Siya nga pala, tuloy pa rin ang pagtuturo ni Teacher May sa iyo hanggang sa makatapos ka ng Senior High! Mas magandang may aalalay pa rin sa pag-aaral mo para hindi ka mahirapan." nakangiting wika ni Tita Carissa tsaka tumayo na ito.

Pagkaalis ni Tita Carissa ay agad na din akong tumayo. Babalik na lang ako ng kwarto ko at magbasa-basa na lang muna ng mga libro. Ayaw ko ng mag- isip pa ng kung anu-ano. Iniiwasan ko na din na isipin pa si Sir Rafael. Lalo ko lang kasi siyang na-mimiss kung tutunganga lang ako. Kailangan maging abala ang utak ko sa ibang bagay.

Wala naman din akong masyadong nakakausap sa ngaun. Abala ang lahat ng tao lalo na sila Jeann at Charlotte. Malapit na matapos ang klase nila at busy sila sa kanilang mga exams. Si Ate Ethel naman ay abala sa kanyang trabaho. Sa lahat ng tao, ako lang yata ang hindi busy.

Mabilis na lumipas ang mga buwan. Parang kailan lang pero nandito na ako sa harap ng isang iskwelahan. Inihatid ako ng driver nila Tita Carissa kaya hindi ako nahirapan sa pagpasok. Ihahatid at susunduin daw ako nito araw-araw.

Kabisado ko na din ang pasikut-sikot ng iskwelahan. Bago nag-umpisa ng klase inikot ko ang buong paligid nito at ang alam ko may koneksyon ang mga Villarama sa may ari ng private School na ito. Sinigurado din nila na hindi ako mahihirapan sa pagpasok ko dito araw-araw.

Aaminin ko na kahit papaano na nag- eenjoy ako sa isiping angat ako sa iba. Naranasan kong mamuhay ng marangya. Gayunpaman ayaw kong ipagyabang iyun. Nakakahiya.

"Mam, dito ko din po kayo hihintayin mamaya pagkatapos ng klase nyo. Mag -ingat po kayo!" agad na wika sa akin ni Mang Gerry. Isa sa pinakamatagal ng driver ng mansion.

"Salamat po Manong." agad kong sagot at bumaba na ng kotse. Agad na sumalubong sa paningin ko ang iilang mga istudyante. Hindi ko maiwasan na mapangiti sa isiping isa na ako sa kanila. Hindi ito isang panaginip at totoong nangyari na sa buhay ko.

"Hi...transferee ka?" nagulat pa ako ng may biglang nagsalita sa tagiliran ko. Agad ko itong sinipat ng tingin. Isang istudyanteng babae at nakangiting nakatitig sa akin.

"Oo eh." maiksi kong sagot. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na makikihalubilo ako sa iba at naninibago ako.

"I'am Beatrice!" pakilala nito sa akin sabay lahad ng kamay. Nakangiti ko naman din itong tinanggap.

"Veronica!" sagot ko.

"Nice to meet you Veronica! Dont worry ako ang bahala sa iyo. Mula first year hanggang ngayun dito na ako nag- aaral kaya huwag kang mahiyang magtanong sa akin kung may mga kailangan ka." nakangiti nitong wika.

Agad naman akong nagpasalamat at itinuloy na ang paglalakad ko papunta ng classroom ko. Tahimik na lang din naman itong nakasunod sa akin.

Pagdating ng classroom ay nagtaka pa ako dahil nakasunod pa rin sa akin si Beatrice. Binati pa nito ang ilang mga istudyante na nadatnan namin. Nahihiya naman akong inilibot ang tingin ko sa paligid lalo na ng mapansin ko na sa akin nakatitig ang iilang mga istudyante.

"Veronica, dito ka na lang sa tabi ko." agad na wika sa akin ni Beatrice. Sandali pa akong natulala bago ito nilingon.

"Dito ka na. Ipapakilala kita sa iba nating mga ka-classmates." muli nitong wika. Agad naman akong naglakad palapit dito at inukupa ang isang bakanteng upuan na nasa tabi nito.

"Bago siya?" narinig ko pang tanong ng katabi din nito. Mukha itong binabae base na din sa kanyang pananalita.

"Yes, nagkita kami sa labas kanina. Her name is Veronica...and Veronica si Randy nga pala, ang nag-iisa kong closed friend dito sa School."

pagpapakilala nito sa amin. Agad naman akong napangiti at ako na mismo ang naglahad ng kamay ko para makipagkamay dito.

"Hi...Nice to meet you Randy. Sana maging magkaibigan din tayo." nakangiti kong sagot.

"Ayyy sure! Mag-iinarte pa ba ako. Ang ganda mo kaya at tiyak kapag kasama kita na maglalakad sa hallway kakainggitan tayo ng ibang mga istudyante dito." maarte nitong sagot at agad na tinanggap ang pakikipagkamay ko. Pabirong nahampas naman ito ni Beatrice dahil sa kaartehan nitong magsalita.

"hmmmp, ewan ko sa iyo! Basta ha, magkakaibigan na tayong tatlo." muling wika ni Beatrice. Agad akong tumango.

Mabilis na lumipas ang mga oras. Wala naman kaming ibang ginawa sa first day of school namin kundi ang magpakilala sa isat isa. Na-meet din namin ang ibat ibang teachers namin sa bawat subjects. Pagkatapos puro daldalan ang mga nangyari hanggang sa mag-uwian na.

Hindi man lang ako napagod sa unang araw ng klase. Mas intense pa ang nangyayaring pag-aaral ko kapag si Teacher May ang kaharap ko. Sabagay siguro dahil first day pa lang naman. Baka sa mga susunod na araw mag- uumpisa na ang seryosong pagtuturo ng mga teachers.

"Ayyy bongga! Sundo mo?" agad na bulong sa akin ni Randy. Nandito na kami sa parking area at pare pareho naming hinihintay ang mga sundo namin. Agad akong tumango.

"shit! Mercedes Benz? Ang yaman nyo naman!" agad naman na sabat ni Beatrice. Hindi ko naman mapigilan ang matawa. Grabe ang dalawang ito napaka-vocal nila pareho.

"Hindi akin iyan. Sasakyan iyan ng mga taong nagpaaral sa akin." sagot ko. Agad na nagkatinginan ang dalawa.

"Hindi nga?" sagot ni Randy.

"Oo nga! Hindi ako mayaman kung iyan ang iniisip nyo. Pinapaaral lang ako ng amo ko." sagot ko. Sabay pa silang tumitig sa akin habang nakakunot ang noo.

"Huwag mo nga kaming pinagluluko Veronica...hindi halata sa postura mo ang mga sinasabi mo." sagot ni Randy.

Agad naman akong nagtaka. Hindi ko gets ang ibig nitong sabihin.

"Yes...bag mo pa nga lang na gamit mo halos milyones na ang halaga. Tapos sasabihin mo na kotse ng amo mo iyan...ay ewan ko." sagot ni Beatrice. Sandali naman akong natulala sa mga pinagsasabi nila. Pagkatapos kibit balikat na akong nagpaalam sa kanila.

"Bahala kayo kung ayaw nyong maniwala. Sige na, mauna na ako sa inyo. See yah tomorrow!" sagot ko at nagmamadali ng naglakad papuntang kotse. Agad naman akong pinagbuksan ni Manong Gerry ng pintuan. Nilingon ko pa ang dalawa kong bagong kaibigan at napansin kong pareho silang tulala na nakatitig sa gawi ko.

Walang traffic kaya naman mabilis kaming nakarating ng mansion. Halos alas tres pa lang ng hapon kaya naman balak kong dumeretso muna ng kwarto para makapaghinga. Alam kong syeta time din ngayun nila Tita at Tito kaya naman alam kong tahimik ang buong mansion kapag ganitong oras. Mamayang dinner time ko pa sila muling makakaharap.

"Hello Veronica...nakauwi ka na pala." paakyat na ako ng hagdan ng marinig ko ang pag bati iyun. Agad kong nilingon ito at tumampad sa harap ko si Ate Maricar. May bitbit itong traveling bag.

"Hi Ate.. kumusta po?" agad kong bati pabalik dito.

"Dumating si Sir Rafael kanina galing hongkong. Nasa kwarto sya." agad nitong balita sa akin. SAglit akong natigilan. Hindi ko malaman kong ano ang mararamdaman ko. Natutuwa na nalulungkot ako...Ahh ewan... pakiramdam ko kasi bigla akong nakalimutan ni Sir Rafael. Halos taon na din kasi ang binilang na hindi kami nagkakausap.

Chapter 212

VERONICA POV

Kanina pa ako palakad-lakad dito sa aking kwarto. Kanina pa ako tapos mag -ayos at hinihintay ko na lang ang dinner time. Para akong pusang hindi makapanganak dahil sa kakaibang kaba na nararamdaman ng puso ko.

Halos isang taon din kaming hindi nagkita ni Sir Rafael. Sobrang tagal kung tutuusin. Huling pag-uusap namin ay iyung birthday ni Peanut at pagkatapos noon ay naging abala na ito sa pamamahala ng Villarama Empire. Umuuwi daw ito minsan ng mansion pero saglit lang. Kadalasan gabi na kaya hindi kami nagpapang-abot.

Mahina akong napabuntong hininga habang nakatitig sa reflection ko sa salamin. Ibang Veronica na ang nakikita ko. Malayo na ako sa dating Veronica na probensyana. Natuto na din akong manamit at mag-ayos ng sarili. Kahit papaano nakakaintindi na din ako ng salitang Inglis. Salamat kay Teacher May dahil sa sobrang tiyaga nitong magturo sa akin.

Siguro dahil na din sa impluwensya nila Charlotte at Jeann. Yes...naging matalik na kaming magkaibigan. Itinuring nila akong hindi na iba sa kanila.

Kahit papaano hindi na din nila inungkat pa sa akin ang mga nangyari noon sa yate. Sabagay, baka nakalimutan na din nila dahil sa pagiging abala nila sa kanilang pag- aaral. Katulad pa rin ng nakasanayan ng pamilya Villarama, weekend ang family day pero si Sir Rafael lang yata ang palaging absent.

Muli kong sinipat ang orasan. Isang malakas na buntong hininga bago ako nagpasyang bumaba na. Eh ano ngayun kung nasa baba si Sir Rafael. Wala akong atraso sa kanya para kabahan ng ganito. Hindi ko naman din pwedeng iwasan ito lalo na at nasa iisang bahay lang kami nakatira.

Pagkabukas ng pintuan ng kwarto ay sakto naman na bumukas ang katapat ko. Nagulat pa ako ng biglang lumabas si Sir Rafael doon. Agad na nagtama ang aming mga paningin at nahihiya kong binawi agad iyun pagkatapos mabilis ng naglakad papuntang hagdan.

Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Ang laki na ng ipinagbago nya. Nag- matured ito at mukhang lalong naging masungit.

Ah basta...ewan...halos takbuhin ko pababa ng hagdan ng naramdaman kong nakasunod ito sa akin. Nakahinga lang ako ng maluwang ng makarating ako ng dining at agad na naupo sa pwesto ko. Mabuti na lang at wala pa sila Tita at Tito. Tiyak magtataka sila kung bakit ako natataranta ngayun.

Wala pang isang minuto ng maramdaman ko ang pagpasok ni Sir Rafael. Kasabay na nito sila Tita at Tito kaya naman agad akong tumayo para batiin sila.

"Good Evening po!" wika ko sabay yuko. Nakangiti naman na lumapit sa akin si Tita at hinalikan ako sa pisngi. Noon pa man ginagawa nya na ito sa akin. Nakakailang noong una pero nasanay na din ako ngayun. Siguro nga parang anak na ang turing nito sa akin dahil ako ang palagi nilang kasa- kasama.

"Kanina ka pa ba Iha? Sige na maupo ka na para makakain na tayo." sagot naman ni Tita. Kaagad naman akong tumalima. Pigil na pigil ako sa aking sarili na tapunan ng tingin si Sir RAfael. Ewan ko ba, sa kaloob-looban ng puso ko nasasaktan ako dahil wala yata siyang balak na batiin ako.

Dahil kung talagang may pakialam pa sya sa akin, kanina pa lang nang magkita kami kinausap nya na ako. Babatiin niya ako at kukumustahin.

"So, ayos na? Dito ka na ba ulit uuwi ng mansion iho?" narinig kong tanong ni Tito Gabriel habang nag-uumpisa na akong maglagay ng pagkain sa aking pinggan.

"Yes Dad. Mas malapit ang Villarama Empire dito sa mansion and besides pagod na ako sa kakatravel para makausap ang ilan nating business partners abroad. Magtatalaga na lang siguro ako ng representative ko sa mga susunod na overseas meetings.

Kailangan din ng opisina ang presensya ko lalo na ngayun balak kong pasukin pati na din ang real estate. " sagot nito.

"Well, much better. Basta tandaan mo Rafael, we're so proud of you! Napakabago mo pa lang bilang CEO ng kumpanya pero ang layo na ng narating mo. Hindi ko akalain na ganito ka ka-seryoso kaya naman masayang-masaya kami anak." nakangiting sagot ni Sir gabriel.

"Of course Dad! Tutuparin ko ang pangako ko na lalo kong palalaguin ang negosyo na inumpisahan ni Grandpa." sagot nito.

Marami pa silang napag-usapan tungkol sa negosyo habang kumakain kami. Tahimik lang akong nakikinig sa kanila hanggang sa natapos ako sa pagkain. Actually kanina pa nga ako tapos kaya lang nahihiya akong magpaalam. Baka kung ano ang isipin nila sa akin. Nasanay na din kasi sila Tita at Tito sa akin noon na nagpapahuli ako dito sa dining tuwing pagkatapos kumain.

"How about you Iha...kumusta ang first day of School mo? Nag-enjoy ka ba?" kung saan-saan na nakakarating ang takbo ng isip ko ng marinig ko ang tanong na iyun. Agad naman akong napatingin kay Tita Carissa.

"Ayos naman po Tita. Naninibago po pero mababait naman ang mga classmates ko." Nahihiya kong sagot. Agad ko naman napansin ang patitig sa akin ni Sir Rafael. Bakas ang pagtataka sa mukha nito.

"Why? Pwede na ba siyang pumasok ng School?" tanong nito. Sa wakas nagkaroon din siya ng pakialam sa akin. Nagtanong din tungkol sa naging buhay-buhay ko habang wala siya.

"Yes..naipasa nya ang exam kaya diretso Senior high na siya. Magaling si Teacher May magturo at sa maiksing panahon maraming natutunan si Veronica kaya naman sisiw lang sa kanya ang exams." nakangiting sagot ni Tita Carissa. Hindi na umimik pa si Sir Rafael bagkos kunot noo akong tinitigan.

"Oh siya mauna na kami ng Daddy mo Rafael. Maaga kaming babyahe bukas papuntang resort." wika ni Tito Gabriel at inalalayan na nito ang asawa na makatayo. Agad din akong tumayo. Ayaw ko ng magpaiwan dito sa dining area lalo na at nandito si Sir Rafael na nababaliw na naman yata. Titig na titig na naman kasi sa akin. Kung kanina halos ayaw akong tingnan sa buong pagkain namin pero ngayun hindi na naman inaalis ang pagkakatitig sa akin. Nakakainis na siya.

Agad akong sumunod kina Tita at Tito palabas ng dining room. Dumeretso ako sa labas ng mansion para magpahangin. Nakagawian ko na kasing tumambay sa may pool habang nagpapababa ng kinakain habang nagmumuni-muni.

Nakakamiss lang ang lahat. Dati si Elijah ang palagi kong nakakausap dito sa may pool. Pero nakakalungkot lang dahil bihira na din kaming nagkikita.

Wala din ito minsan sa family day dahil masyado na daw abala sa negosyo ng pamilya.

Hindi ko maiwasan na malungkot ng maalala ko si Sir Rafael. Mukhang nagbago na din ito. Siguro may bago na siyang girl friend. Ay ewan...basta focus na lang muna ako sa pag-aaral. Parasaan ba at matatapos din lahat ito.

Masasanay din siguro ulit ako sa presesya ni Sir Rafael dito sa mansion.

**

212 LAST EDIT

**

RAFAEL POV

Sa wakas natapos na din ang lahat. Sulit lahat ng hirap na pinagdaanan ko.

Masasabi kong malaki na ang kumpyansa ko sa aking sarili para pamahalaan ang Villarama Empire.

Hindi basta-bastang responsibilidad ang naiwan sa akin lalo na ng tuluyan ng ipinaubaya sa akin ni Kuya Christian ang pamamahala ng kumpanya.

Maraming nagalit noon. Halos karamihan sa mga nasa itaas na posisyon ng kumpanya ay napataas ang kilay. Hindi man direkta nilang sabihin sa aming pamilya pero alam kong wala silang tiwala sa akin. Nag-aalala ang lahat ng baka bumagsak lang ang Empire sa mga kamay ko dahil wala daw akong ibang ginawa noon kundi ang maglakwatsa at mambabae.

Oh diba pati personal life ko nahalungkat ng mga gunggong na sabik sa posisyon. Pero diyan sila nagkakamali. Focus lang ang kailangan at malalagpasan ko din. Napag-aaralan ang lahat. Kaya humanda sila sa akin lalo na ngayung sa main office na ako palaging maglalagi. Matitikman nila ang pagiging mahigpit at istrikto ko pagdating sa trabaho.

Hindi ko maiwasan na mapangiti habang nakatanaw kay Veronica. Nakatayo ito sa gilid ng pool at mukhang may iniisip na malalim.

Grabe, isang taon lang akong nawala pero ang laki na ng ipinagbago ng physical na hitsura nito. Lalo itong gumanda at naging kaakit-akit.

Kung alam lang nito kung anong pagpipigil ko ang aking ginagawa noon pa para lang hindi ito mapakialaman. Kung hindi lang ako nangako kina Mommy at sa mga kapatid kong babae na huwag munang pakialaman si Veronica dahil masyado pa itong bata baka matagal ko na itong inasawa.

Patapusin ko daw muna at hayaan na matupad ang mga pangarap bago ko asawahin. Kailan pa iyun? Kaya ko pa bang magpigil lalo na ngayung dito na ulit ako titira ng mansion? I dont think so!

Kung noon mahirap pagsabayin ang pag-aaral sa negosyo at pag-aasawa iba na ngayun. Kayang kaya ko na hawakan ang Villarama Empire. Pwede na din sigurong magfocus ako sa lovelife.

Hindi na kailangan pang magpakahirap ni Veronica pagpasok ng School. Kayang kaya kong ibigay sa kanya ang lahat ng pangangailangan nya. I have a billions and billions money in my personal bank accounts at kaya kong ibigay sa kanya lahat ng iyun manatili lang siya sa tabi ko.

"Ganda nya talaga Sir Rafael noh? Bakit kasi ayaw mo pang lapitan para magkumustahan kayo?" napapitlag pa ako ng may biglang nagsalita sa aking likuran. Nang lingunin ko ito ay walang iba kundi si Manang Espe. Ang aming mayordoma.

"Yup..super ganda nya na!" sagot ko naman habang muling ibinalik ang pagkakatitig kay

Veronica.

Kung alam lang nito. Gustong gusto ko siyang yakapin at halikan kanina pa. Actually kagabi pa nga eh. Halos hindi ako nakatulog dahil gusto ko na syang pasukin sa kanyang kwarto. Kaya ko pa bang magpigil. Parang hindi na

eh...

Chapter 213

VERONICA POV

New routine ng buhay ko. Gigising ng maaga, maliligo at magbibihis ng school uniform. Tulalang titigan ang sariling reflexion sa salamin at hindi maiwasan na mapangiti ng mapansin ko na bagay na bagay sa akin ang suot kong school.

Hanggang ngayun hindi pa rin ako makapaniwala na magawa kong makapasok sa isang pang-mayaman ng university. Last na pagngiti sa harap ng salamin at agad kong hinagilap ang aking bag at nagmamdaling lumabas ng kwarto.

Mabilis ang aking hakbang pababa ng hagdan. Hindi naman masyadong halata na excited ako ngayun sa pagpasok sa School. Katunayan

sobrang aga pa pero ayaw ko kasing ma -late. Papasok ako ngayun ng mas maaga para naman may time pa akong magrelax bago mag-umpisa ang klase.

Alas otso ng umaga hanggang alas dos ng hapon lang naman ang pasok ko. Every Tuesday at Thursday may tutor schedule ako kay Teacher May. Tuloy pa rin ang pagto-tutor nito sa akin kahit na pumapasok na ako ng School. Iyun nga lang nabawasan lang ng araw para hindi daw ako masyadong mahirapan.

Pagdating ko ng dining area ay nadatnan ko pa si Ate Maricar na abala sa pag-aayos ng mga kubyertos sa lamesa. Agad ko itong binati.

"Good Morning Ate!" bati ko. Agad naman itong napangiti.

"Good Morning din sa iyo Veronica! Kain ka na. Maaga nga palang umalis sila Madam at Sir papuntang resort. Iniiwasan nila ang traffic sa daan." sagot nito. Agad naman akong tumango at naupo na. Naglagay lang ako ng cereal sa aking bowl at binuhusan ng gatas. Ito na ang nakasanayan kong kainin tuwing umaga at kabisado na ito nila Ate Maricar kaya naman nakahanda na ang mga ito sa pwesto ko.

Nasa kalagitnaan na ako ng pagkain ng maramdaman ko ang pagdating ni Sir Rafael. Kabisado ko na kasi ang amoy ng pabango nito kaya naman kahit hindi ko ito nakikita alam kong nasa malapit lang sya.

"Good Morning!" narinig ko pang bati nito. Mukhang para kay Ate Maricar pagbating iyun kaya naman hindi na

ako nagtangka pang sumagot. Muli kong itinoon ang attention ko sa pagkain. Hindi ko na din ito pinagkaabalahan pang sulyapan.

Bahala siya. Kung ayaw nya akong pansinin hindi ko din siya papansinin noh. Hindi naman siya ang nagpapaaral at nagbibigay sa akin ng allowance eh. Sila Tita at Tito naman kaya walang dapat na ikabahala.

"I said Good Morning!" napapitlag pa ako ng maramdaman ko ang bibig nito sa may tainga ko. Agad akong kinalabutan at nabitawan ang hawak kong kutsara. Baliw lang...ano na naman kaya ang nakain ng ungas na ito at bigla-bigla na namang nagpapapansin.

"Good Morning din po!" walang gana kong sagot habang hindi na nag- abalang lingunin ito. Umalis na din si

Ate Maricar kaya solo namin ang dining room. Ano kaya ang nakain nito at bigla na lang akong pinapansin. Kahapon todo deadma ito sa akin eh.

Nakahinga ako ng maluwang ng maramdaman ko na umalis na ito sa likuran ko at naupo sa tapat ko. Talagang sa tapat ko pa. Hindi naman diyan ang pwesto nya eh.

"Bakit iyan lang ang kinakain mo? Baka gutumin ka nyan sa School." muling wika nito. Hindi ko naituloy ang pagsubo ko ng isa pang kutsara ng cereals. Bakit ba kasi siya nakikialam? Ano kaya ang problema nito at ako na naman ang pinagtitripan.

"Sanay na po ako na ganito ang kinakain ko sa umaga. May breaktime din naman kami mamayang 10am sa school.. Tapos lunchtime ng 12noon."

sagot ko. Mataman pa akong tinitigan tsaka tumango.

Nagmamadali ko naman na inubos ang kinakain ko. Hindi ko na din kasi matagalan ang presensya nya dito sa harap ko. Siguro hindi na ako sanay na nasa paligid lang siya kaya ganoon. Isa pa nagtatampo pa rin ako sa kanya dahil hindi man lang ito nagpapakita ng ilang buwan sa akin. Hindi din nangungumusta. Basta bigla na lang itong naglaho pagkatapos nya akong landi-landiin noon. Kung talagang mahalaga ako sa kanya gagawa siya ng paraan para makapag-usap kami. Pero hindi eh..ang sama ng ugali nya.

Pagkatapos kung kumain ay agad na akong tumayo. Isinukbit ko ang bag ko at akmang magpapaalam na sa kanya ng muli itong magsalita.

"Ako na ang maghahatid sa iyo School.

seryoso nitong wika. Agad naman akong natigilan. Muling napatitig sa kanya at kita ko ang pagiging seryoso ng awra nito kaya naman muli akong napaupo.

"Si Manong Gerry daw po ang maghahatid at sundo sa akin bilin ni Tita." sagot ko. Agad itong nagtaas ng kilay.

"Pwes, iba na ngayun, ako ang maghahatid sa iyo sa umaga. Sa hapon naman ako din ang susundo sa iyo kapag hindi na ako busy." sagot nito. Lalo naman akong nagtaka. Mataman ko pa syang tinitigan para masiguro kung seryoso ba talaga ito. Baka mamaya binibiro nya lang ako eh.

"Huwag mo na akong titigan ng ganyan. Ngayung nandito na ako wala kang choice kundi sundin lahat ng gusto ko." muling wika nito.

"Bakit po ba? Hindi po bat busy kayo palagi? Baka naman makaabala po ako sa inyo Sir Rafael." hindi ko mapigilang wika. Saglit itong natigilan. Pagkatapos mataman akong tinitigan sa mga mata.

"Anong sabi mo? Ano ang tawag mo sa akin ngayun?" tanong nito na halata ang inis sa boses. Lalo naman akong nagtaka.

"Sir Rafael po. HIndi po bat iyun naman ang tama dahil amo ko kayo?" sagot ko.

 Nakalimutan mo na ba ang usapan natin noon na huwag na huwag mo na akong tawaging Sir? Gusto mo ba ng parusa ngayun din? Baka hindi ka makapasok ng School sa gagawin ko sa iyo Veronica?" mataas ang boses na wika nito. Agad naman akong kinabahan. Nakakatakot pagmasdan ang seryoso nitong mukha kaya naman napayuko ako.

"Sorry po! Huwag po kayong magalit. Hi-hindi po kasi ako kumportable na hindi ko kayo tatawaging Sir. Ano po kasi...." hindi ko na natuloy pa ang aking sasabihin ng muli syang nagsalita.

"From now on, ayaw ko ng tawagin mo akong Sir! Tawagin mo ako sa pangalan ko and that" an order! Understand?" mataas ang boses na wika nito. Halatang big deal sa kanya ang pagtawag kong Sir. Kainis! Siya na nga itong iginagalang, siya pa ang galit. Mahirap talaga intindihin ang

pangit nyang ugali.

Bakit ko ba namimiss ang mokong ito? Noong wala pa siya dito sa mansion tahimik ang buhay ko. Mukhang gugulo na naman dahil sa presensya nya. Paano ko kaya siya iiwasan ngayun kung balak nyang siya ang maghahatid sa sundo sa akin sa School? Kainis naman. Ilang taon pa ang bibilangin bago ako makatapos.

"Lets go!" naputol ako sa pagmumuni- muni ko ng muli itong nagsalita. Muli akong napatayo at agad na sinundan ito. Basta na lang kasi itong naglakad paalis ng dining room. Mukhang mainit pa rin ang ulo nya dahil lang sa pagtawag ko sa kanya ng 'Sir'. Big deal pala talaga sa kanya ang bagay na iyun.

Pagdating ng kotse ay ito na mismo ang nagbukas ng pintuan ng kotse.

pagkatapos binalingan ako at sinensyasan na pumasok na. Agad naman akong tumalima. Baka mamaya magbuga na naman ng apoy ang dragon at masunog ako. Si Manong Gerry pa rin ang driver at may apat na bodyguard na nakatayo sa isa pang kotse at isa naman malapit sa motorbike.

Eh di wow, siya na ang high profile. Daming bodyguard ah? Mukhang manganganib pati ang buhay ko dahil masyado yata siyang mainit sa mga masasamang loob.

Pagkasakay ko ay agad na din itong sumakay. Talagang tumabi pa siya sa akin? Ayos din ah?

Feeling close ulit kaya naman agad akong umusog papunta sa kabilang sulok. Pagkatapos ipinukos ko ang aking tingin sa labas ng bintana ng kotse. Ayaw ko siyang pansinin dahil nag-uumpisa na naman magregudon sa kaba ang puso ko. Litse naman kasi, bakit ba ako ninerbiyos sa presensya ng Rafael na ito.

Tahimik na lang din naman ito buong byahe. Hindi na din ako nagtangka pang lingunin ito kung ano ang kanyang pinagkakaabalahan. Talagang pinanindigan ko ang kunwari ay pagiging abala ko sa kakatingin sa labas.

Pagdating ng School ay akmang bubuksan ko na ang pintuan ng kotse para makalabas na ng agad nya akong hawakan sa kamay. Sa sobrang gulat ko ay agad akong napalingon sa kanya at agad na nanlaki ang aking mga mata sa pagkagulat. Bigla kasing nagtama

ang aming mga labi.

Hindi pala nagtama...biglang nyang pinagdikit ang aming labi. Hindi ako nakakilos sa matinding pagkagulat. Diyos ko...umpisa na naman ba ito ng panglalandi nya sa akin? Baka hahanap -hanapin ko na naman ito.

"Take Care! Pipilitin kong ako mismo ang susundo sa iyo mamaya." malambing nitong wika ng maghiwalay ang aming labi. Titig na titig ito sa aking mga mata kasabay ang paghaplos ng isang palad nito sa pisngi ko. Nagpakawala muna ito ng matamis ng ngiti sa labi bago bumaba ng kotse. Naglakad papunta sa gawi ko at pinagbuksan pa ako ng pintuan ng kotse.

Tulala naman akong bumaba.

Pakiramdam ko biglang na-blanko ang utak ko dahil sa mga nangyari. Kainis sya...kung alam ko lang na hahalikan nya ako dapat umiwas ako.

Nagtatampo pa rin ako sa kanya eh...

Pagkababa ko ay tinitigan pa ako nito mula ulo hanggang paa pagkatapos ay napapiling pa ito. Agad naman akong nagpalaam sa kanya. Pakiramdam ko masusu- suffocate na ako sa sobrang kaba ng na nararamdaman ko.

"Pa-pasok na po ako." sagot ko at nagmamadali ng tumalikod sa kanya. Mabilis akong naglakad at hindi na lumingon pa. Pakiramdam ko nakasunod pa rin ang tingin nya sa akin na syang nagbibigay sa akin ng kakaibang pakiramdam sa buo kong pagkatao.

"hoyyy Ganda!!! Ano ba kanina pa kita tinatawag pero deadmabells lang?"

hindi pa ako nakakalayo ng nagulat ako ng biglang may tumapik sa akin. Si Randy...

"Ha? Ahh! Ehhh..ano ang sabi mo?" sagot ko naman sabay sulyap papunta kay Sir Rafael. Hindi pa nga ako masyadong nakalayo sa kanila pero naharang naman ako nitong si Randy.

"I said sabay na tayo maglakad papuntang School. Ano ba ang nangyari sa iyo at mukhang wala ka sa sarili?" sagot nito at napasulyap din sa kinaroroonan nila Sir Rafael na noon ay nakatayo pa rin at nakatanaw sa akin.

'""Shitty! Who's that guy? Is that Rafael Villarama?" nanlalaki ang mga matang tanong ni Randy sa akin. Halata sa mukha nito ang hindi makapaniwala. Agad ko naman itong hinawakan sa braso at hinila na paalis. Nakakailang pa rin ang titig na ipinupukol sa akin ni Rafael. Mukhang galit na naman siya!!!

Chapter 214

VERONICA POV

"Ganda! Ano ba? Sagutin mo naman ako! Si Rafael Villarama ba iyun?" muling tanong sa akin ni Randy. Halata sa mukha nito ang matinding pagkagulat at matinding curiosity.

Mabuti na lang at nagpahila ito sa akin kanina. Hindi ko na kasi kayang tagalan pa ang nang-uusig na titig ni Rafael kanina habang kausap ko si Randy. Hindi ko alam pero bigla akong kinabahan sa mga titig na iyun. Kitang kita ko kasi ang galit sa awra nito kahit na nasa medyo kalayuan na ako sa kanya.

"Eh, ano naman kung siya iyun." sagot ko habang nagtataka na nakatitig dito. Agad na nanlaki ang mga mata nito sa sagot ko.

"Ano? Eh siya nga iyun? Siya ang naghatid sa iyo? Bongga ka!" muling sagot nito. Sa pagkakataon na ito ay

medyo malakas na ang kanyang boses kaya naman agad ko itong sininyasan na mag-slow down. Baka may ibang makarinig sa amin at nakakahiya.

"Ito na naman. Ano ngayun kung sya nga ang naghatid sa akin. Natural, sa iisang bahay lang kami nakatira at saktong papasok na sya ng opisina kaya idinaan nya muna ako dito sa School. Bakit ba surpresang surpresa ka diyan?" takang-taka kong tanong. Napakamot ito ng ulo habang titig na titig sa akin.

"Bakit nga? I mean paanong sa kanila ka nakatira? Magkamag-anak kayo? Girl friend?" tanong nito. Agad naman akong umiling.

"Nope......tinulungan lang nila ako para makapag-aral. Masyadong mabait ang kanyang mga magulang at mga kapatid kaya sa kanila ako ngayun nakatira." paliwanag ko dito. Muling nanlaki ang mga mata nito sa pagkagulat. Pagkatapos tinitigan ako mula ulo hanggang paa kaya pabirong nahampas ko ito sa braso.

"At sya pa talaga ang naghatid sa iyo?" nandidilat ang mga matang muli nitong tanong. Hindi ko mapogilan na mapakamot ako sa aking pisngi. Rinding rindi na ako sa mga tanong ni Randy.. Mukhang walang katapusang question and answer portion ang magaganap sa amin ngayun kaya naman hindi ko na ito sinagot at naglakad na papuntang class room. Agad naman itong napasunod sa akin.

"Ito naman oh. Ang damot! Nagtatanong lang naman ako!" reklamo pa nito. Hindi na ako umimik pa hanggang makapasok kami ng classroom at tahimik ng naupo sa aking pwesto.

Wala pa si Beatrice kaya naman inabala ko ang sarili ko sa pagbubuklat ng libro. Nanahimik naman si Randy sa kanyang upuan. Alam marahil nito na wala na ako sa mood na sagutin ang kanyang mga tanong.

"Totoo ba ang mga balita na nandito daw kanina si Rafael Villarama? Sayang hindi ko siya naabutan."

Natigil ako sa pagbabasa ng marinig ko ang kwentuhan mula sa umpukan ng mga ka-klase ko. Napatingin pa ako sa kanila at kita ko ang kilig sa kanilang mga mukha. Muli akong napasulyap kay Randy na pasulyap- sulyap din sa akin. Mahina akong napabuntong hininga.

Bakit mukhang issue na ang tungkol kay Rafael ngayun? Ang pagkakaalam ko hindi naman artista si Rafael para pagkaguluhan nila.

Natigil lang ako sa pgmumuni-muni

ng dumating si Beatrice. Mukhang muntikan na itong ma-late ngayun. Ano kaya ang problema nya. Bakit mukhang hindi maganda ang templa ng mukha nito ngayun?

"Kainis talaga! Muntik na tuloy akong ma-late!" narinig kong bulong nito. Nagtataka naman akong napatitig dito. Akmang tatanungin ko ito kung ano ang kanyang problema ng biglang dumating na ang aming teacher sa first subject. Agad na nagsitahimik ang mga classmates ko kaya naman itinoon ko na din ang sarili ko sa aming teacher na kakarating lang Agad na nag-umpisa ang aming klase.

Naging abala ang buong umaga ko sa klase. Katulad ng inaasahan, seryoso na ang pagtuturo ng aming mga teachers kaya naman naka-focus na ako. Mukhang ganoon din ang aking mga classmates.

"Uyyyy sa canteen muna tayo." pag- aaya ni Randy. Muli akong napalingon sa kanya. May 45 mins. breaktime kami bago ang kasunod na subjects. Isa -isa na ding nagsialisan ang aming mga classmates kaya tumayo na din ako para pumunta ng canteen.

"Sa canteen tayo?" tanong ko sa kanilang dalawa ni Beatrice. Agad naman silang nagsitanguan.

Mabilis kaming naglakad papuntang canteen. Umurder ng snacks at naghanap ng mauupuan. Nasa kalagitnaan na ako ng pagkain ng muling magsalita si Randy. Tahimik lang din naman si Beatrice at mukhang may malalim na iniisip.

"Ano? Siguro naman magkikwento ka na tungkol sa kanya?" muling ungkat ni Randy. Napakamot ako ng aking ulo. HIndi nya pa rin pala nakalimutan ang tungkol kay Rafael. Napasulyap naman sa aming dalawa si Beatrice.

"Rafael who?" tanong nito.

"Rafael Villarama! Gosh, mabuti naman at umimik ka na diyan. Kanina ka pa kaya tahimik." sagot naman ni Randy. Agad na natigilan si Beatrice at mahinang napabuntong hining.

"Pasensya na, may iniisip lang. Ano nga pala ang tungkol kay Rafael Villarama? Bakit kanina ko na naririnig nag pangalan nya?" tanong nito.

Agad naman akong inginuso ni Randy. Pagkatapos ibinaba ang hawak na juice at mataman akong tinitigan.

"Hinatid kanina si Veronica! Ang damot nga eh, ayaw magkwento." sagot ni Randy. Agad naman natoon ang attention sa akin n Beatrice.

"Talaga? Hinatid ka ni Rafael? Ano ka nya? Bagong jowa?" tanong nito. Hindi ko maiwasan na mapangiwi. Sa pananalita nito halatang alam ng lahat kung gaano ka playboy si Rafael.

"Look, mahigit one year na ako sa kanila. Paaral nga nila ako dahil kaibigan ng mga anak ng Villarama's ang Nanay ko. Iyan ang dahilan kung bakit sa kanila ako nakatira. And NO, hindi ako girl friend ni Rafael Villarama. Malabong mangyari iyun!" diretsahan kong sagot para hindi na sila magtanong pa.

"Talaga? Ang bait naman pala talaga nila. May personal driver ka na nga at pinag-aksayahan ka pa ng oras ng isang Rafael Villarama na ihatid ng

School. I smell something fishy!" sagot naman ni Randy. Hindi ko maiwasan na pagtaasan ito ng kilay.

Mukhang may gusto talaga itong tumbukin eh. Marahil iniisip ng mga ito na may relasyon kami ni Rafael kaya ako hinatid. Pero para sa akin walang mali doon. Magkasabay ang pasok namin ngayung umaga kaya idinaan nya ako dito sa School. Walang malisya iyun, although hinalikan lang naman nya ako kanina bago bumaba ng kotse.

hindi ko maiwasan na matampal ang aking noo ng biglang sumagi sa isip ko ang tungkol sa halik na iyun. Ang halik na muling nagpawendang sa utak ko. Ang kakaibang pakikitungo na naman sa akin ni Rafael.

"Pero balita ko, kabila-bilaan ang naging mga babae ni Rafael Villarama.

Playboy siya katulad ng step brother ko." sagot naman ni Beatrice.

"Si Arthur?" sagot ni Randy.

"Yes...bakit may iba pa ba akong step brother?" nakataas ang kilay na tanong ni Beatrice. Napatutop naman sa kanyan bibig si Randy.

"Shocks! Oo nga pala, ang the hunk na si Arthur San Simon lang pala ang iyung stepbrother. Teka lang, tanggap nyo na ba ang isat isa?" tanong ni Randy. Agad naman umiling si Beatrice.

"Nope! And never kaming magkasundo ng ugok na iyun!" naiinis naman na sagot ni Beatrice. Hinayaan ko na lang sila sa kanilang pag-uusap na iyun at itinoon ang attention ko sa pagkain. Hanggat maari ayaw kong ungkatin ang problema ng ibang tao. May sarili din akong problema noh?

Pagkatapos ng breaktime ay muli kaming pumasok sa loob ng class room. Mabuti na lang at natoon na kay Beatrice ang attention ng tsismosang si Randy. Hindi na ako kinukulit nito tungkol kay Rafael na siyang labis kong ipinagpasalamat.

Pagkatapos ng klase namin ay sabay- sabay na kaming naglakad papuntang parking. Umaasa ako na si Mang Gerry lang ang sundo ko. Gusto ko na talagang iwasan pa si Rafael. Nahahati kasi ang attention ko sa kanya at sa aking pag-aaral.

"Girls, mauna na ako sa inyo. Nandyan na ang aking sundo." Paalam ni Randy sa aming dalawa ni Beatrice. Agad naman namin itong tinanguan at ipinokus ang aming attention sa mga parating na sasakyan.

Napapatingin pa ako aking relo.

Natraffic yata si Mang Gerry kaya wala pa siya. Sabagay, halos lahat ng istudyante sa iskwelahan na ito ay may kanya-kanyang sundo na naka-kotse kaya hindi nakakapagtataka na magkakaroon ng matinding build up ng traffic.

Hindi ko maiwasan na mapangiti ng mapansin ko ang parating na sasakyan. Huminto pa ito sa tapat ko kaya nagmamadali na akong nagpaalam kay Beatrice na mauuna na ako sa kanya. Agad naman itong tumango at sinabihan akong mag- ingat.

Hindi ko na hinintay pa na bumaba si Mang Gerry at pagbuksan ako ng pintuan. Ako na ang kusang humawak sa handle ng kotse at binuksan iyun. Nagmamadali akong pumasok sa loob at huli na ng mapansin ko si Rafael na nakaupo dito sa loob. Seryoso ang mga

matang nakatitig sa akin kaya agad akong kinabahan.

"Good afternoon po!" Mahina kong bati. Hindi ito umimik kaya naman umayos na ako ng upo.

"Nakalimutan mo na ba ang bilin ko sa iyo noon? Regarding sa pagbabawal ko na makipag-usap ka sa ibang lalaki? Bakit mo ako sinuway?" narinig kong wika nito. Masyadong seryoso ang kanyang boses kaya agad akong nakaramdam ng matinding kaba.

"Po? Wa-wala naman po akong ginagawang masama. At isa pa, normal lang po na may nakakausap akong iba dahil nandito po ako sa School." kinakabahan kong sagot.

"No Veronica! Sinuway mo ang gusto ko at alam mo bang galit ako sa mga taong matitigas ang ulo?" muling wika nito. Sa pagkakataon na ito ay mataas na ang kanyang boses kaya naman agad akong napayuko.

"Pe-pero, si Randy lang naman ang kinakausap ko eh." pangangatwiran ko. Hindi na ito umimik pa at salubong ang kilay na itinoon ang attention sa unahan.

"Sa Penthouse tayo!" utos nito sa driver. Nagulat naman ako.

Penthouse daw? Saan iyun? Dapat diretso kami uwi ng mansion. Hindi ako pwedeng ma-late.

"Pe-pero, may schedule po ako ngayun kay Teacher May. Ka- kailangan ko na pong makauwi." protesta ko. Muli ako nitong tinititagan. Matiim at puno ng galit.

"Nope! Kalimutan mo na ang iskwelahan na iyan. Mula ngayun hindi ka na papasok!" seryoso nitong sagot. Muling nanlaki ang aking mga mata sa pagkagulat. Hindi...hindi ako papayag! Ano ba ang problema nya at bigla na naman niyang naisip ang mga ganitong bagay? Big deal na agad sa kanya ang pakikipag-usap ko kay Randy?

Chapter 215

VERONICA POV

Mabilis ang naging byahe namin. Halos wala pang thirty minutes ay napansin ko na pumasok ang sasakyan sa compound ng isang kilalang hotel. Lalo tuloy dumuble ang kaba na nararamdaman ko. Ano ba ang pinaplano ng Rafael na ito. Kainis na talaga siya. Wala na sa lugar na galit- galitan nyang ito. At ano ang sinasabi nito kanina na hindi na daw ako papasok sa School? Hindi ako papayag. Isusumbong ko talaga siya kina Tita at Tito. Pati na din kay Ate Arabella.

"Bakit po dito? Ayaw ko! Gusto ko ng makauwi ng mansion. Hinihintay na ako ni Teacher May." muli kong reklamo. Kulang na lang magpapadyak na ako sa sobrang inis.

"Nope...I am serious! Simula bukas hindi ka na papasok ng School!" muling sagot nito. Lalo akong nakaramdam ng pag-aalburuto ng kalooban ko. Hindi nga pwede! Ang dami ko na kayang hirap na pinagdaanan pagkatapos basta nya na lang sabihin sa akin ang bagay na ito. Isa pa nabanggit ni Tita na fully paid na ang tuition ko doon sa School at ayaw kong masayang iyun.

"Serious din ako! Ayaw ko dito! Uuwi na ako!" inis ko din na sagot. Agad na naningkit ang mga mata nitong tumitig sa akin. Hindi ko na iyun pinansin pa. Pakialam ko sa kanya! Kung hindi man lang matutuloy ang pag-aaral ko mabuti pang magpapaalam na ako sa kanila. Uuwi na lang ako ng probensya o di kaya maghahanap ng ibang trabaho.

"Tsk! Tingnan natin kung may magagawa ka! Kung sinunod mo lang ang gusto ko hindi tayo hahantong sa ganito!" sagot nito. Bakas ang pagbabanta sa kanyang boses kaya napahalukipkip ako.

Pagkahinto ng sasakyan ay agad bumaba si Mang Gerry. Pasimple ko naman na inilibot ang tingin sa paligid. Mukhang nandito kami sa isang parking area dahil puro sasakyan ang nakikita ko.

"Lets go!" Pagyaya sa akin ni Rafael. Hindi ko namalayan na nakababa na pala ito ng kotse at nabuksan na nya ang pintuan sa bahagi ko. Nagkunwari akong walang narinig. Wala akong balak na bumaba. Bahala siya kung magalit siya sa akin. Bakit siya lang ba may karapatan na magalit sa mga pagkakataon na ito? Ang hilig niyang

panghimasukan ang buhay ko.

Hindi ko mapigilan na mapatili ng bigla akong hawakan nito sa baywang at hinila palabas ng kotse. Agad akong napakapit sa upuan at nagpapapadyak. Paninindigan ko talaga ang gusto ko! Handa na din akong harapin ang galit nito kung tuluyan man itong magalit sa akin at palayasin ako ng mansion. Basta isusumbong ko talaga siya kay Ate Arabella. Sasabihin ko na hinaharass ako nito.

"Ayaw ko sabi eh. Bitawan mo ako!" sigaw ko habang patuloy na nagpupumiglas. Ikinakawag ko din ang mga paa ko kaya napamura ito.

 Veronica ano ba! Masisilipan ka sa ginagawa mong iyan eh!" pagalit na wika nito habang pilit akong hinihila palabas ng kotse. Nahirapan ito dahil wala kong balak na bumitaw sa pagkakapit sa upuan.

"Ayaw ko sabing sumama sa iyo! Uuwi na ako ng mansion!' halos pasigaw kong wika. Nagulat na lang ako sa sumunod nitong ginawa. Hinawakan at pinisil nito ang boobs ko kaya nagulat ako. Agad akong nakaramdam ng hiya dahil sa ginawa nyang iyun. Napabitaw ako sa pagkakapit sa upuan kaya malaya nya na akong nahila palabas ng kotse. Parang wala lang dito ang bigat ko at agad akong isinampay sa kanyang balikat at mabilis na kaming pumasok sa loob ng hotel.

"Bastos ka talaga! Isumumbong kita kay Ate Arabella! Isusumbong din kita kay Tita!' galit kong hiyaw habang pinaghahampas ito sa kanyang likod.

Wala na akong pakialam pa kung mabitawan nya man ako. Siguro naman may karapatan na akong tumanggi diba? Lalo na at mukhang may masamang balak sa akin si Rafael.

"Ano ba! Tumigil ka na sabi eh!" pasigaw din nitong wika at agad kong naramdaman ang pagpalo nito sa pwet ko! Mukhang naubos na din talaga ang pasensya nito sa akin. Muling nanlaki ang aking mga mata sa pagkagulat. Parang gusto ko ng maiyak dahil sa mga kahihiyan na pinaggagawa nya sa akin.

Sumusubra na siya talaga! Nagiging manyakis na siya. Puro na maseselang bahagi ng katawan ko ang pinupuntarya nya! Parang normal lang sa kanya na hawakan ako sa mga bahaging iyun.

"Iyan lang pala ang makapagpatigil sa iyo eh! Pinapahirapan mo pa ako!" sagot nito at mabilis ang hakbang na pumasok kami sa loob ng elevator. Bahagya naman akong napakalma. Takot na akong gumawa ng mga bagay na hindi nito magustuhan. Baka ibang parte na naman ng katawan ang pagdiskitahan nito.

Mukhang wala na din namang saysay ang pagpupumiglas ko. Lalaki siya at babae ako. Kahit saang anggulong tingnan mas malakas siya kumpara sa akin.

Huminto ito sa isang nakasarang pintuan. May pinindot siyang mga code at kaagad naman iyung bumukas. Noon pa lang din ako ibinaba nito ng tuluyan na kaming nakapasok. Ngayun ko lang din napansin na kaming dalawa lang pala dito. Hindi na pala sumunod sa amin si Mang Gerry at ang mga bodyguards nito.

Parang napapasong agad akong lumayo dito. Mahirap na baka gawan ako ng masama dito. Pasimple ko pang inilibot ang tingin sa paligid. Malawak ang loob at may mga magagandang paintings na nakadisplay sa paligid. Nangingintab din ang sahig sa sobrang linis.

Ito kaya iyung naririnig kong lugar kung saan nya dinadala ang mga naging babae nya? Yuck! Siguro kahit gaano pa kaganda ang lugar na ito kung naging saksi naman ng lahat ng ka-manyakan ng kaharap ko..huwag na lang uy! Hindi ako dapat ma- impress.

"Now what? Baka gusto mong magpaliwanag sa nasaksihan ko 

kanina?" untag nito. Agad naman akong napatingin sa kanya. Prente na itong nakaupo sa sofa at mukhang kumalma na ng very very light! Pero hindi pa rin inaalis ang pagkakatitig sa akin. Mukhang kaunting pagkakamali ko lang agad ako nitong sasakmalin.

"Wala nga po akong ginagawang masama. Tinanong lang ako ni Randy kung ikaw daw ba ang naghatid sa akin. Pagkatapos pumasok na kami ng classroom namin. Kasalanan ko ba kung famous ka! Dapat kasi hindi mo na ako hinatid eh!" medyo mahaba kong paliwanag. Agad kong napansin ang lalong pagsalubong ng kilay nito.

"Pinupurmahan ka ba ng gagong iyun? Veronica, sabihin mo sa akin kung hindi malalagot sa akin ang gagong iyun!" muling sagot nito. Gulat naman akong napatitig sa kanya.

"Hindi ah! Ano ba iyan pinagsasabi mo! New friend ko si Randy at bading siya. Tsaka ikaw nga yata ang crush nya eh kaya walang tigil ang kakatanong sa akin tungkol sa iyo hanggang sa magsi-uwian kami." diretsahan kong sagot. Napansin ko ang pagkagulat sa mukha nito at seryosong. Napapailing habang titig na titig sa akin. Sinenyasan pa akong umupo sa tabi nya pero umiling ako. Malakas naman itong napabuntong hininga.

"If he is a gay, bakit hindi mo siya pinakilala sa akin? Pwede kang bumalik at lapitan ako para magpaliwanag. Alam mo bang sa dami ng nasigawan ko kanina halos isumpa ng ako ng mga staff ng Villarama Empire? Alam mo bang kaninang umaga pa ako hindi maka-concentrate sa trabaho dahil sa kakaisip ko sa iyo?" sagot nito. Muli akong natigilan.

Kasalanan ko na naman! Hayst ang hirap yata ng kalagayan ko. Wala naman akong ginagawang kasalanan pero ako ang palaging lumalabas na masama.

"Sorry!" nakayuko kong sagot. Ayaw ko ng humaba pa ang usapan na ito. Isa pa kailangan lumamig na ang ulo nito para hindi na nya i-insist na patigilin ako sa pag-aaral.

"Kung talagang gusto mo mag-sorry, then, give me a kiss!" sagot nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata ng maramdaman ko ang paghakawak nito sa pisngi ko. Walang hiya, hindi ko man lang namalayan ang paglapit nya.

"Ha? Ah ehhh!" sagot ko at pasimpleng umatras. Ano ba ito. Hindi pa ako ready sa mga ganitong scenario eh. Nag-uumpisa na naman yata akong landiin nito.

"Sabi ko, halikan mo ako kung talagang pinagsisisihan mo ang mga kasalanan mo sa akin." muling wika nito. Sa pagkakataon na ito isang masuyong titig na ang kanyang pinapakawalan. Wala na ang galit sa kanyang mga mata na siyang ipinagpasalamat ko.

"A-ayaw ko!" sagot ko Agad na tumaas ang kabilang sulok ng labi nito dahil sa sagot ko. Pagkatapos inilang hakbang ang pagitan sa aming dalawa at hinawakan ako sa may likod ng ulo ko. Bumaba ang mukha nito sa mukha ko at masuyo akong hinalikan sa labi. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa ginawa nito. Hindi na ako nakapalag pa lalo na ng maramdaman ko pagalugad ng labi nito sa labi ko.

Hindi ko na namalayan pa ang na unti- unti ko na palang naipikit ang aking mga mata. Nadala na din ako sa paraan ng paghalik nito sa akin. Punong puno ng pagsuyo at pag-iingat. Gosh, wala na akong choice pa kundi ang gayahin ang galaw ng labi nito. Unti-unti ko na lang naramdaman na lalong naging mapusok na kami pareho sa isat isa.

"God! Hindi ko na kaya pang magpigil! Nakaka-adik ka Sunshine!" masuyong wika nito nang magkahiwalay na ang aming labi. Namumungay ang mga matang nakatitig ito akin. Napalunok naman ako ng makailang ulit bago muling bumaba ang labi nito papunta sa leeg ko.

"Hmmm Rafael!" hindi ko mapigilang sagot. Iniyapos ko pa ang braso ko sa leeg nito. Pakiramdam ko nalulunod ako sa kakaibang sensasyon na nararamdaman. Nakaka-addict din ang ginagawa nitong paghalik sa akin.

"Lets go to our room!" masuyo nitong wika ng muli akong titigan sa mga mata. Wala sa sariling napatango ako at naramdaman ko na lang ang muling pagbuhat nito sa akin. Hindi ko na din nagawa pang pumalag pa.

Pakiramdam ko nasa isang matindi akong hipnotismo at hindi matitigil iyun hanggat hindi tumitigil si Rafael sa panglalandi sa akin ngayun.

Chapter 216 (WARNING: SPG)

RAFAEL POV

'Hindi ko na kaya pang magpigil!" iyan ang nararamdaman ko habang walang sawang sinasamba ang katawan na nakalatag ngayun sa kama. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Kay Veronica ko lang naramdaman ang ganitong klaseng damdamin. Walang katumbas na halaga ng salapi ang presensya nito sa buhay ko.

"Wait lang po! Nakikiliti ako!" natigil ako sa paghalik sa leeg nito ng bigla itong nagreklamo. Kita ko ang pamumula ng mukha nito. Mukhang hindi ito komportable sa posisyon naming dalawa. Nakahiga na ito sa kama, nakalihis ang suot nitong uniform at sabog na ang kanyang buhok na siyang lalong nagpasidhi ng init na nararamdaman ko ngayun.

Nineteen na ito. Alam kong ready na siya na angkinin ko ngayung araw which is iyan naman talaga ang gusto kong mangyari. Hindi ko na kaya pang matimpi. Baka sa kakahintay ko ng tamang chance maagaw pa ito ng iba sa akin. Hinding hindi ko matatanggap iyun at baka makapatay ako kapag mangyari ang bagay na iyun.

Akin lang ang babaeng ito! Walang sino man ang pwedeng magmay-ari sa kanya kundi ako lang. Mahigit isang taon na akong hindi nakikipag-flirt sa iba. Talagang inireserve ko ang sarili ko sa kanya at ito na ang tamang pagkakataon na angkinin ko ito.

Hindi ko siya pinakinggan. Muli kong binalikan ang kanyang mapupulang labi. Ewan ko ba, hindi ako

nagsasawang tikman ito. Pakiramdam ko lumulutang ako sa alapaap tuwing ginagaya nito ang galaw ng labi ko.

Yes, hindi man expert pero aminado akong natuto na din si Veronica na mag response sa halikan namin. Natuto na din itong gayahin ang bawat galaw ng labi ko. Marunong na din itong sumipsip ng dila ko at galugarin ang bibig ko.

Simpleng pilya and I really love it! Naramdaman ko pa ang mahigpit na pagyapos nito sa aking likuran dahil sa ginagawa ko.

Nag-umpisa na din maglakbay ang palad ko sa buo nitong katawan partikular sa kanyang dalawang boobs. Iniwan ko na ang kanyang labi at excited na itinaas ang kanyang blouse at kinalas ang nakatakip na maliit na tela na nakatakip sa kanyang dalawang boobs.

Nang maalis iyun, napalunok pa ako ng makailang ulit ng tumampad sa akin ang tayo-tayo nitong dalawang bundok. Pinkish ang nipple at ang sarap kagatin.

Akmang tatakpan nito ang kanyang kahubdan ng pigilan ko ang kanyang kamay. Tinitigan ko ang kanyang mukha sabay masuyong sinabihan.

"Dont! Wala kang dapat ikahiya Sunshine! They are perfect and I want to taste it now!" bulong ko at hindi ko na hinintay pa ang pagtutol nito. Agad kong sinunggaban ang kabilang bahagi at naramdaman ko ang agad na paninigas ng buo nitong katawan sa ginagawa ko. Narinig ko pa ang mahina nitong pagsinghap.

"Gosh! Rafael, ano ang ginagawa mo?" wika nito. Lalo naman akong ginanahan. Napakalambing ng boses nito sa pandinig ko at lalo itong nagpaliyab sa pagnanasa na nararamdaman ko sa kanya ngayun.

"Moan my name Sweetheart! I really love to hear your voice while I am sucking your breast!" sagot ko at lalong pinag-igihan ang aking

ginagawa. Buong gigil kong sinipsip at kinagat-kagat ang nipple nito na sayang nagpaungol ng malakas dito. Nagiging malikot na din ang katawan nito kaya naman salitan kong pinagpala ang magkabilaan nyang bundok.

 hagod at lamas na ang aking ginagawa. Gigil na gigil na ako at tayong tayo na din ang anaconda ko na parang gusto ng manakmal. Pero hindi, gusto kong ready na sa Veronica sa pag -angkin ko sa kanya. Gusto kong hindi nya makalimutan ang araw na ito. Gusto kong ituring kung gaano ka memorable ang araw na ito sa pagitan naming dalawa.

Gustuhin ko man na magtagal sa dalawang matatayog na bundok na iyun pero hindi maari. Kailangan ko pang maglakbay pababa para maabot ang rurok ng kaligayahan.

Pinadausdos, ko ang labi ko pababa sa kanyang tiyan, nagtagal ng kaunti sa kanyang pusod at dinig ko ang paghahabol nito ng hininga. Nakikiliti marahil sa aking ginagawa, pero wala na akong narinig pa na kahit kaunting pagtutol sa kanyang bibig. Marahil nagustuhan na din nito ang aking ginagawa sa kanyang katawan.

Nang magsawa ako sa kaka-kagat sa kanyang tiyan ay sandali akong tumigil. Saglit kong sinulyapan ang mukha ni Veronica pero napansin kong nakapikit na ito. Pero kitang kita ko ang ang kakaibang damdamin na lumulukob sa kanyang pagkatao kaya naman dahan-dahan kong hinawakan nag butones ng kanyang palda. Tinanggal ko iyun at ibinaba ang zipper

at dahan-dahan na hinubad.

Naiwan ang maliit na tela na tumatabing sa kanyang kaselan. Napalunok pa ako ng makailang ulit at nanginginig na mga kamay ay dahan-dahan kong hinawakan ang garter niyun at ibinaba.

Nagulat pa ako ng maramdaman ko na biglang hinawakan ni Veronica ang aking kamay. Napabangon ito at kita ko ang pamumula ng kanyang mukha.

"A-anong ginagawa mo?" tanong nito. Kita ko ang pagkalito sa kanyang magandang mukha.

"Please?" Masuyo kong sagot habang tinitigan ito sa mga mata. Saglit itong natulala sa pagkakatitig sa akin.

"Pe-pero, ba-bakit mo ako hubaran?" inosente nitong tanong. Hindi ko mapigilan na mapangiti.

"Dahil gusto kong makita kung gaano ka kaganda Sunshine! Kung gaano ka ka -perfect!" Sagot ko.

"Si-sige, pe-pero dapat maghubad ka din! Alangan naman ako lang pahuhubarin mo!" sagot nito at

ipinagkrus pa ang kanyang braso sa dalawa nyang dibdib na kanina pa naka -exposed sa mga mata ko. Akala mo naman maitatago nya pa sa akin ang dalawang bundok na iyan. Kakatapos ko nga lang dedehin ang mga iyan eh.

"Sure!" sagot ko at agad na tumayo ng kama. Isa-isa kong hinubad ang saplot ko sa katawan. Gusto nya pala , well pagbibigyan ko sya. Basta pagbigyan nya ako na matikman ang perlas nya. Kanina pa kasi ako naglalaway na matikman ang bahaging iyun.

"Wait! Ano ba, tama ba itong ginagawa natin?" muling wika nito at nanlalaki ang mga matang tinitigan ako mula ulo hanggang paa. Wala akong tinira na kahit isang saplot sa katawan ko at kita ko ang lalon pamumula ng mukha ni Veronica at nagtagal pa ang pagkatitig nito sa aking tayong-tayo na anaconda.

"Napansin ko pa ang mabilis na pagbaba nito ng kama dahil sa pagkataranta. Mabuti na lang at mabilis ako at agad itong nahawakan at buong pagsuyo na pinabalik ng kama. Hindi pwedeng mabitin ako ngayun. Gusto ng manuklaw ang anaconda ko.

"Te-teka lang po! Nakakatakot!" wika nito. Hindi ko mapigilan na matawa ng malakas. Mas nangingibabaw na kasi ang pamumutla nito. Masuyo ko itong tinitigan sa mga mata at seryosong kinausap.

"Nope! Tiyak na mag-ienjoy ka din sa gagawin nating ito Sunshine! I love you! " masuyo kong wika at hinalikan ito sa tuktok ng kanyang ilong. Kailangan na naman namin mag-umpisa mula sa first step! Sa pagkakataon na ito bibilisan ko na lang. Hindi na ako makapaghintay pa.

"Pi-pwede bang.." hindi na natuloy ang sasabihin ito ng muli kong angkinin ang labi nito. Ayaw ko ng bigyan ito ng pagkakataon na tumutol. Nandito na kami eh. Aangkinin ko ito sa kahit na anong paraan.

Pareho na din kaming naging mapusok sa mga susunod na sandali. Naririnig ko na muli ang mahina nitong pag- ungol na siyang nagbigay sa akin ng lakas ng loob na lalong ipagpatuloy ang aming naumpisahan.

Mahigit isang taon na akong walang sex. Talagang excited na ako ngayun.

Hindi na ako nakapagpigil pa. Unti- unting bumaba ang kamay ko sa kanyang pagkababae. Lalo akong nakaramdam ng excitement ng masalat ko ang kanyang perlas. Basang basa na ito at ang sarap ng pasukin.

Hindi na ako nakapagpigil pa. Tsaka ko na hahalikan ang perlas nya. Ipapasok ko na ang nanggagalit kong anaconda.

Itinaas ko ang kanyang kabilang paa. Wala na akong pagtutol na narinig pa dito. Namumungay ang mga mata nito habang hinihintay ang susunod kong gagawin. So innocent Veronica at ano mang sandali tuluyan na siyang maging akin. Sisiguraduhin ko na hindi nya pagsisisihan ang pagpapaubaya nyang ito sa akin.

"You're so beautiful!" malambing kong bulong dito. Nakabuka na ito at nasa pintuan na ng kanyang kweba ang nangangalit kong pagkalalaki. Kaunti na lang talaga at tuluyan na siyang maging akin.

"Baka masakit ang gagawin mo" sagot nito na puno ng agam-agam ang kanyang mga mata. Masuyo ko itong tinitigan sa mga mata at kinintalan ng halik sa noo.

"Nope! Normal lang ang gagawin natin ngayun Sunshine! Normal lang sa dalawang taong nagmamahalan." sagot ko at dahan-dahan na umulos. Basang basa na si Veronica kaya naman agad na bumaon ang kalahati ng aking pagkalalaki. Napansin ko pa ang pagngiwi nito kaya naalarma ako.

"Masakit eh!" reklamo nito kasabay ng pagtulo ng luha sa kanyang mga mata. Agad akong nakaramdam ng awa dito pero nandito na kami. Hindi na pwedeng ihinto ang naumpisahan ko kaya naman sa pagkakataon na ito lalo ko pang nilagyan ng pwersa ang pag- ulos sa kanya. Agad na pumasok ang buo kong pagkalalaki at ramdam ko ang kanyang kasikipan.

"Kaunting tiis na lang. Matatanggal din ang sakit. Normal lang iyan dahil ito ang first time mo." masuyo kong wika sabay halik ulit sa noo nito. Hindi na ako nagtangka pang kumilos sa ibabaw nya. Nasa loob na ang aking

pagkalalaki at hihintayin kong masanay sya sa laki ko bago ako muling gumalaw.

"Sabihin mo sa akin kung masakit pa ha? Sa ngayun hindi na muna ako gagalaw okay?" masuyo kong wika. Agad itong tumango.

"Hindi mo pa ba tatanggalin? Punong- puno ako. Ang laki!" wika nito. Muli akong napangiti at hinalikan ito sa labi. Inosente talaga.

Mabuti na lang at tumugon na din ito sa halik ko. Kaya naman ng mapansin ko na nasanay na ito ay dahan-dahan na akong gumalaw sa ibabaw nya. Hindi na ito nagreklamo ng sakit bagkos napahigpit pa ang kapit nito sa akin. Katunayan nito na nasanay na ang pagkababae nya kaya binilisan ko pa ang paglabas pasok sa kanya.

"Ahhh ang sarap mo Veronica!" hindi ko mapigilang wika. Napapaungol na din ito kaya lalo akong ginanahan.

"Rafael, and sarap niyan ugghhh!" wika nito kasabay ng pag-ungol. Ang sarap nyang tingnan habang nakapikit. Kitang kita ko ang sarap na nararamdaman nito sa kanyang mukha.

"Yes, Sunshine! Sabi ko naman sa iyo masarap itong gagawin natin eh." wika ko at buong gigil na naglabas pasok sa kanya. Hindi pa ako nakontento at tinanggal ko muna ang pagkalalaki ko sa kabibe nya. Pinatalikod ko sya at pinatuwad.

Gusto ko siyang pasukin habang ng patalikod. Gusto kong makita kong paano maglabas-pasok ang anaconda ko sa kanyang pagkababae.

"Uggghh Rafael! shit!" wika nito ng mabilis kong ipasok ang aking pagkalalaki sa loob ng kanyang kweba. Shit and sikip nya pa rin. Lalo akong ginanahan ng mapansin ko kung paano lumabas pasok ang nanggagalit kong pagkalalaki sa loob ng kweba ni Veronica.

"I Love you Veronica!" wika ko sabay lamas sa kanyang boobs. Malakas itong napaungol dahil sa ginawa kong iyun!!

"I Love you too Rafael!" sagot nito na syang nagpangiti sa akin. Sa wakas narinig ko na din ang katagang iyun sa labi nya. Sa labi ng babaeng hindi ko alam kung bakit minahal ko ng todo.

Chapter 217

VERONICA POV

Nagising ako sa isang hindi familiar na silid. Inilibot ko pa ang tingin ko sa buong paligid at dahan-dahan na bumangon. Hindi ko mapigilan na mapangiwi lalo na ng maramdaman ko ang pananakit ng buo kong katawan. Partikular na ang aking pagkababae.

Huli na din ng mapansin ko na wala akong kahit na isang saplot sa katawan. Napatitig pa ako sa puting bed sheet na may bahid ng dugo.

Natutok ko ang aking ulo at muling inisip ang mga nangyari.

Biglang dagsa sa memorya ko ang mga nangyari. Kung paano ako paulit-ulit na inangkin ni Sir Rafael kanina. Kung ilang beses akong nagpaubaya. Kung paano kami parehong nag-enjoy sa pagniniig.

Agad akong nakaramdam ng takot. Hindi ko akalain na magawa kong ibigay ang pagkababae ko ng ganoon- ganoon na lang. Paano na ako? Paano kung laro lang pala ang lahat kay Rafael. Na katulad lang din pala ako sa mga babaeng dumaan sa kanya. Na pagkatapos nitong pagsawaan basta na lang iniwan.

HIndi ko na namalayan pa ang biglang pangingilid ng luha sa aking mga mata. Pakiramdam ko ang tanga ko! Ano na lang ang iisipin sa akin ng ibang tao? Ano na lang ang iisipin nila Tita Carissa sa akin at lahat ng Pamilya Villarama? Na pumatol ako sa isang Rafael Villarama na hindi ko sigurado kung seseryosohin ba ako?

Bakit ba kasi ako pumayag na may mangyari sa amin? Hindi ko man lang naisip sila Nanay at Tatay bago ako bumukaka. Paano na ang mga pangarap ko?

Mali eh. Maling mali. Dapat talaga hindi ako nagpaubaya. Dapat talaga hindi ako pumayag na may mangyari sa amin. Dapat talaga hindi ako nagpadala sa init ng laman. Paano na ito ngayun, pagkatapos ng sarap na naranasan ko kanina, mukhang malaking problema sa parte ko ang maging kapalit noon.

Hindi ko na mapigilan pa ang mapahugulhol ng iyak habang paika- ika na hinahanap ang damit ko. Ano ba kasing katangahan ang nangyari sa akin at basta na lang ako bumukaka sa kanya.

Parang gusto ko tuloy iuntog ang ulo ko sa sobrang sama ng loob. Wala na... tapos na ang lahat. Mukhang hindi na matutupad ang pangarap ko.

Isa-isa kong dinampot ang mga damit ko na nagkalat sa sahig. Hilam ang luha sa mga mata na agad kong isinuot iyun. Hindi ko alam kung may mukha pa ba akong ihaharap kay Rafael at sa lahat ng mga taong tumutulong sa akin ngayun para matupad ang pangarap ko.

Pagkatapos kong magbihis ay agad kong hinagilap ang aking bag. Masakit ang buo kong katawan pero kailangan kong tiisin iyun. Kailangan kong makaalis sa lugar na ito.

Inililibot ko ang tingin sa buong paligid ng mapansin ko ang dahan- dahan na pagbukas ng pintuan ng

kwarto. Agad na lumabas ang matikas na hitsura ni Rafael. Nakaboxer shorts at sando lang ito kaya kitang kita ang magandang hubog ng kanyang katawan na alagang alaga yata sa gym.

May masayang ngiti na nakaguhit sa labi nito habang nakatingin sa akin. Agad ko naman iniwas ang tingin ko sa kanya. Nahihiya ako sa mga nangyari sa amin. Pinagpistahan nito kagabi ang katawan ko. Lahat yata ng parte ng katawan ko natikman nito.

Nakakahiya at pumayag ako. Ano na lang ang iisipin nya sa akin? Na isa akong malanding babae?

"Anong ibig sabihin nito Sunshine? Bakit bumangon ka ng kama? Kanina ka pa ba gising?" tanong nito sa akin at agad lumapit. Biglang nawala ang masayang ngiti sa labi nito bagkos napalitan iyun ng pag-aalala. Para naman akong nanigas sa kinatatayuan ko. Hindi ako makakilos habang patuloy sa pag-uunahan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Bakit? May masakit ba sa iyo? Huwag kang mag-alala nandito na ako. Lumabas lang ako sandali dahil may kinuha lang ako." sabi nito at agad akong inakay pabalik ng kama. Nagpatianod naman ako. Sa totoo lang lutang pa rin kasi talaga ako. Hindi ko alam kung ano ang mga susunod ko pang gagawin.

"Sorry....Okay? Tahan na! Huwag ka ng umiyak!" malambing nitong wika sabay yakap sa akin. Lalo naman akong umiyak.

"Bakit ba kasi may....may...." hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko dahil

pakiramdam ko kinakapos ako ng hininga dahil sa sunod-sunod kong paghikbi.

"May? Tell me? May masakit ba sa iyo? Gusto mo bang tumawag ako ng Doctor?" masuyo nitong wika habang tinititigan ako sa mga mata. Bakas na pag-aalala sa gwapong mukha nito. Sunod-sunod naman akong umiling.

"A-ayos lang ako.." sagot ko at agad na napayuko. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Nakakahiya na mag- iiyak ako ngayun sa harap nya. Hindi na maibalik pa ang mga nangyari na. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago muling nagsalita.

"Then, tell me. Anong problema Veronica? Huwag kang mahiya na magsabi sa akin." malumanay nitong

wika.

"Na-natatakot ako Rafael. Paano.... paano na ang pag-aaral ko? Baka pagalitan ako nila Tita." sagot ko habang umiiyak. Sandali itong natulalala habang titig na titig sa akin. Pagkatapos muling sumilay ang matamis na ngiti sa labi nito.

"Iyun lang ba ang pinoproblema mo? Maliit na bagay." sagot nito at hinaplos pa ako sa pisngi.

Hindi naman mapigilan na mapatitig sa gwapo nitong mukha. Hindi ko gets ang ibig nitong sabihin.

"Huwag mong isipin ang magiging reaction nila. Alam mo naman siguro kong gaano kabait sila Mommy at Daddy diba? Hindi ka pagagalitan ng mga iyun. Hindi tayo pagagalitan ng

mga iyun!" nakangiti nitong sagot sabay may kinuhang maliit na kahon sa drawer ng isang maliit na lamesita.

Nakasunod lang ang tingin ko dito habang dahan-dahan niyang binubuksan ang maliit na kahon na iyun.

Hindi ko mapigilan na manlaki ang aking mga mata ng tumampad sa paningin ko ang isang magandang singsing na dahan-dahan niyang inilalabas sa isang maliit na kahon.

. May nakakasilaw na malaking bato sa tuktok nito at dahan-dahan nitong isinusuot sa daliri ko. Bigla kong nakalimutan ang pag-iyak at nagtatanong ang mga matang napatitig kay Rafael.

"I love you Veronica! Will you marry me?" sagot nito sa nakikiusap na

boses. Ngayun ko lang napansin na nakaluhod na pala ito. Nakaupo ako sa kama at nakaluhod ito sa paanan ko. Punong puno ng pagsusumamo ang kanyang mga mata habang nakatitig sa akin.

"Ha?" tulero kong sagot. Ang tanga- tanga ko talaga. Yes or no lang naman ang pwedeng isagot eh.

"I said....." hindi na natulog pa ang sasabihin nito ng putulin ko iyun. Gusto kong makasiguro.

"Pe-pero bakit ako? Maraming iba diyan. Ka-katulad niyong mayaman at magaganda!" sagot ko habang nagpapalipat-lipat ang tingin ko sa singsing at sa mukha ni Rafael. Hindi pa rin ako makapaniwala.

Kasyang kasya sa daliri ko at ang

ganda! Talaga bang ibibigay nya sa akin ito? Talagang pakakasalan nya ako? Pananagutan niya ang nangyari sa amin?

Sino ba naman ako para alukin nya ng kasal. Isa lamang akong pobreng probensyana. Lumuwas ng Manila para matulungan ang naghihirap na pamilya sa probensya.

"I dont love them! Ikaw ang mahal ko Sunshine! I love you very much! Minahal na kaagad kita sa una ko pa lang na pagkakita ko sa iyo noon." nangingislap ang mga matang sagot nito. Muli na naman akong naluha.

"Talaga ba? Mahal mo ako? Hindi mo gagawin sa akin ang ginawa mo sa ibang mga naging babae mo?"

paninigurado kong tanong. Natigilan ito. Pagkatapos muling sumilay ang

matamis ng ngiti sa labi nito.

"Simula ng nakilala kita, never na akong tumingin sa ibang babae. Ibinuhos ko ang buong attention at diwa ko sa iyo Sunshine. Ikaw ang palaging laman ng isip at puso ko!" sagot nito sabay taas ng kanang kamay na parang nanunumpa. Hindi ako naman mapigilan ang mapayakap dito. Hindi na dapat akong magpakipot pa. Mahal ko din naman siya eh. Isa pa nakuha nya na ang pinaka-iingatan kong virginity na noon pa man ipinangako ko sa sarili ko na ang magiging asawa ko lang ang pag- aalayan.

"so, payag ka ng magpakasal sa akin?" tanong nito habang hinahaplos ang likod ko.

"Oo naman! Ngayun pa ba ako

magpapakipot? Nakuha mo na ang lahat sa akin!" sagot ko at sinabayan pa talaga ng pagtango.

"Yes! thank you Sunshine! Pangako, hinding hindi ka magsisisi sa pagpayag mong ito. Ipapakita ko sa lahat kung gaano kita kamahal!" sagot nito. Agad naman bumaha ang hindi maipaliwanag na saya ang puso ko.

Naramdaman ko na lang na kumalas na ito sa pagkakayakap sa akin. Mataman akong tinitigan sa mga mata at muling naglapat ang aming mga labi.

Sa pagkakataon na ito hindi na ako nag -alangan pa. Masaya kong tinugon ang halik nito. Pareho kami ng nararamdaman sa isat isa kaya walang dapat na ikabahala.

Chapter 218

RAFAEL POV

Hindi ako makapaniwala na nasa bisig ko na ngayun ang babaeng hindi ko alam kung bakit minahal ko ng ganito.

Alam kong natatakot ito sa nangyari sa amin. Alam kong masyado pang maaga ang lahat. Pero ano ang magagawa ko? Gusto kong makasiguro na akin lang siya. Na walang pwedeng mag may ari sa kanya kundi ako lang.

Nag-uumpisa na itong pumasok ng School. Ayaw ko sanang pumayag. Mas okay na nasa mansion lang siya. Kaya lang hindi ko naman pwedeng pigilan siya sa gusto nya. May mga pangarap din siya na gustong matupad at sino ba naman ako para pigilan siya.

Alam kong mag-umpisa na itong may makikilalang ibat ibang tao ngayung balik iskwela na siya. Siguradong marami din ang magkakagusto dito at iisipin ko pa lang na posible itong ligawan ng iba sumasakit na ang kalooban ko. Hinding hindi ko talaga matatanggap iyun.

Kaya nga dinala ko sya dito sa penthouse ko. Ito iyung sanctuary ko tuwing gusto kong mapag-isa. Walang sino man ang pwedeng pumasok dito kundi ako lang. Ni hindi nga alam ito nila Mommy at Daddy eh. Tanging si Veronica pa lang ang dinala ko dito.

Isa sa pag-aari ng Villarama Empire ang hotel na ito. Sa sobrang dami ng hotel namin dito sa Pilipinas pati na sa ibang bansa hindi talaga malalaman ng kahit sarili kong pamilya kong saan ako naglalagi. Tanging itong penthouse na ito ang pinaka-special sa akin. Nandito lahat ng collections ko.

Magiging mas special pa ang lugar na ito ngayun sa akin. Dito ko unang inangkin ang babaeng pinakamamahal ko.

"Pirmahan mo ito Sunshine!" malambing kong wika pagkatapos kong kunin ang ilang pirasong papel sa drawer. Kakatapos lang namin kumain ng hapunan at nanonood ito ng movies sa isang malaking television habang nakahiga sa kama.

Gustuhin ko mang angkinin ito ulit ngayun kaya lang hindi pwede. Ayaw kong lalong mabugbog ang pagkababae nito. Alam kong masakit pa sa kanya ang parteng iyun kaya naman maghihintay ako kung kailan ulit pwede. Ganyan ko siya kamahal. Sisiguraduhin kong maging komportable siya sa piling ko.

"Ano ito?" inosente nitong tanong habang kinukuha sa akin ang hawak kong papel. Binasa nya iyun at muling tumingin sa akin.

"Marriage contract?" tanong nito na bakas sa mukha ang pagkagulat. Agad akong tumango "Yup! Sigurista ako eh. Gusto kong masigurado na simula ngayung gabi nakatali ka na sa akin.:" sagot ko.

.

"Pero...posible ba ito? Legal ba ito?" muli nitong tanong.

"Of course! Mga abogado ko na ang bahalang mag-ayos nito para maiparehistro sa city hall. Masyadong matagal ang proseso ng kasal dito sa Pilipinas Sunshine! Hindi na ako makapaghintay!" sagot ko habang iniaabot sa kanya ang ballpen. Alanganin pang tumitig ito sa akin kaya muli akong nagsalita.

"Para sa katahimikan ng isip ko pirmahan mo na iyan. Matagal ang pagpaplano ng kasal ngayun. Ang daming dapat ayusin. Kailangan pa ng pamamanhikan kaya unahin na natin ang marriage contract. At least siguradong wala ka ng kawala sa akin. Dont worry Veronica, magpapakasal din tayo sa simbahan. Ibibigay ko sa iyo

ang pinaka-ingrandeng kasal na hinahangad ng lahat. Pero sa ngayun ito muna....." wika ko na puno ng pakiusap ang boses. Baka mamaya hindi ito pumayag na tuluyang magpatali sa akin eh.

''"Bakit ba ang haba ng paliwanag mo? Siyempre pipirmahan ko ito noh?

Malaki ang tiwala ko sa iyo Rafael. Isa pa chance ko na ito para magkaroon ng karapatan na manugod ng mga babaeng magtatangkang landiin ka." nakangiti nitong sagot. Bigla naman akong kinilig sa sinabi nito. Simpleng banat pero ang laki ng epekto sa aking damdamin.

Titig na titig ako habang pinipirmahan niya ang mga papeles. Hindi maalis- alis ang ngiti sa labi ko. Bukas na bukas din uutusan ko ang lawyer ko na iparehistro kaagad ang marriage contract namin. Wala na talagang kawala sa akin ang Veronica ko.

"Done!" nakangiti nitong wika sabay abot sa akin ng mga papel. Agad ko naman iyung itinago sa drawer dahil ipapaasikaso ko kaagad kay Attorney Cruz para maipa-register na kaagad sa city hall.

"Well done Sunshine!" sagot ko pa at hinalikan pa ito sa noo. Tumabi pa ako dito sa kama at malambing na niyakap.

Ahhh ang sarap lang ng ganitong pakiramdam. Kung pwede nga lang dito na lang muna kami para maenjoy ang isat isa. Pero knowing sa aking responsibilidad ngayun, hindi pwede ang basta na lang magleave sa opisina. Sa dami ng trabaho na dapat kong unahin mahihirapan talaga akong bigyan ng mahabang oras si Veronica.

Pero ayos na din. At least may papel na akong panghahawakan para maitali ko na siya sa pangalan ko.

"Hindi pa ba tayo uuwi ng mansion?" narinig kong tanong nito. Nakahilig na ang ulo nito sa balikat ko habang nakatitig sa mukha ko. Hinaplos ko naman ang kanyang pisngi at masuyong nginitian.

"Dito na lang muna tayo magpalipas ng gabi Sunshine." sagot ko.

"Paano ang mga School uniform ko? Tsaka baka hanapin tayo sa mansion?" tanong nito.

"Dont worry, alam na nila Mommy kung nasaan tayo. Tinawagan ko na sila kanina habang tulog ka at regarding naman sa iyung School uniform, huwag mo na munang isipin iyan. Absent ka na muna bukas.

Kailangan mo ng full rest Veronica!" masuyo kong sagot at hinalikan pa ito sa noo. Agad itong napasimangot.

"Hindi ako pwedeng umabsent bukas. Pangatlong araw ko pa lang sa School absent kaagad?" reklamo nito.

"Bakit kaya mo bang maglakad?" tanong ko. Agad kong napansin ang biglang pamumula ng pisngi nito dahil sa tanong kong iyun. Gets kaagad nya ang ibig kong sabihin.

"ka-kakayanin!" sagot nito sabay iwas ng tingin. Sinulyapan ko pa ang relo sa bedside table at halos alas dose na ng hating gabi.

"Fine...kung kaya mo naman why not! Pero kung hindi mo kaya pwede kong kausapin ang School director mo para excuse ka muna bukas." sagot ko. Agad kong napansin ang pagkagulat sa mga mata nito ng banggitin ko ang katagang iyun.

"Bakit School director? Pwede naman ang mga subject teachers lang ah?" sagot nito.

"Mas maigi ng School Director para isahan lang. Siya na ang magsabi sa mga professor mo." natatawa kong sagot. Agad naman itong napatango.

"Sige na, matulog na tayo. Maaga pa tayo gigising bukas. Good Night Sunshine!"wika ko at inalalayan na itong mahiga ng kama. Hinalikan ko muna ito sa labi bago pumesto na sa tabi niya.

Tamang yakap at halik lang muna ang gagawin ko ngayun sa magdamag. Ayaw kong pigilan ito na pumasok ng School. Marami pa namang araw na mai-enjoy namin ang isat isa.

*

VERONICA POV

Eksakto alas sais ng umaga nagising ako. Medyo masakit pa rin ang buo kong katawan pero kailangan kong piliitin ang sariling bumangon. Hindi excuse ang nangyari sa aming dalawa ni Rafael para hindi pumasok ng School.

Babangon na sana ako ng maramdaman ko na mas hinigpitan pa nito ang pagkakayapos sa akin. Hindi ko maiwasan na titigan ito sa mukha habang nahihimbing pa rin sa pagtulog.

Hindi ko akalain na tuluyan akong mahulog sa kanya. Siguro, kailangan kong ihanda ang sarili ko. Alam kong maraming naghahabol na babae kay Rafael kaya dapat ngayun pa lang sanayin ko na ang sarili ko para ipaglaban siya.

Hindi din naman ako makakapayag na maagaw siya ng iba sa akin. Ngayun pa ba na naisuko ko na ang lahat sa akin.

Hindi ko maiwasan na haplusin ang pisngi nito. Papunta sa kanyang matangos na ilong.

Napaka-perfect nya talaga! Sana lang maging masaya kami habang buhay.

"Hmm, bakit hindi ka pa natutulog." narinig kong wika nito sabay hawak sa kamay ko na humaplos sa kanyang pisngi.

"Umaga na. Kailangan ko ng mag-ayos dahil may pasok pa ako sa school."

sagot ko. Saglit itong natigilan bago ko naramdaman ang paghalik nito sa labi ko. Mabilisang halik lang naman iyun at nag-iwan ito ng libo-libong saya sa puso ko.

"Ganoon ba? Sige...sabay na lang tayong maligo para makasave sa oras." sagot nito at agad na bumangon. Tinulungan pa ako nitong makabangon na din ng kama.

"Ha? Ah...eh..mauna ka na.!" sagot ko. Nahihiya pa rin ako dito. ibig sabihin makikita na naman nya ang katawan ko kung sabay kaming maligo. Wala pa naman na akong tiwala sa sarili ko pagdating kay Rafael. Kaunting halik lang nito nadadala agad ako.

Pakiramdam ko nasa alapaap agad ko sumayad lang ang labi nito sa katawan ko.

CHAPTER 219

VERONICA POV

Walang choice kundi sabay maligo. Iyun ang gusto ni Rafael kaya naman wala akong magawa. Isa pa pinagdidiinan nito na mag-asawa na kami at walang dapat ikahiya sa isat isa.

Wala naman kaming ibang ginawa sa loob ng banyo kundi ang maligo lang. Harmless naman ito pero kitang kita ang pagpipigil. Pansin ko din na kanina pa nanggagalit na ang anaconda nito.

Ngayun ko lang din nalaman na ang anaconda pala na kanyang tinutukoy palagi noon kapag magkatabi kami ay ang kanyang ari. Takot na takot pa naman ako noon. Akala ko pa naman totoong ahas. Iyun pala ibang ahas at pareho kaming nag-enjoy ng gamitin niya sa akin.

"Sunshine, pwedeng pakihawakan? Haplusin mo lang, ang sakit na kasi ng puson ko eh." patapos na kaming maligo ng marinig ko ang pakiusap na iyun. Nagtataka naman akong napatitig sa kanya. Hindi ko kasi gets ang ibig nyang sabihin at ano ba ang hahawakan ko?

"Ha?" nagtataka kong tanong habang abala sa pagpapatuyo ng katawan sa pamamagitan ng pagpupunas ng towel.

"Hindi kasi pwede eh. Hindi pwedeng pakialaman kita ngayun, baka hindi ka makapasok ng School." muling wika nito. Napansin ko pang malagkit akong tinitigan sa maseselang parte ng katawan ko kaya takang-taka na ako sa kanya. Agad tuloy akong nagtapis ng tuwalya.

"Ano ba ang sinasabi mo? Bilisan mo na mali-late na ako sa School Rafael." wika ko dito.

Simula ng may mangyari sa amin ay tuluyan na din nawala ang pagkailang ko sa kanya. Nasasabi ko na din ang mga gusto kong sabihin dito.

"I mean, pwede bang hawakan mo muna ang anaconda ko? Ayaw kasing umamo eh. Galit na galit pa rin." wika nito. Pulang pula na ang mukha nito. Parang pusang hindi na din mapanganak ang kanyang hitsura.

"Hahawakan ko? Baka tuklawin ako nyan." pabiro kong sagot habang hindi mapigilan matawa. Pagkatapos dahan- dahan kong lumapit sa kanya at pinatay ang shower. Ang laki ng problema nito, talagang nakatapat pa rin sya sa shower. Nag-aalala na ako at baka magkasakit siya sa kanyang mga pinanggagawa.

"Ano ba kasi ang gagawin ko?" tanong ko habang nakatayo sa harap nya. Agad nyang hinawakan ang kamay ko at dinala sa kanyang nanggagalit na anaconda.

"Haplusin mo lang Sunshine hanggang sa sumuka sya." sagot nito sabay iginiya ang dalawa kong kamay papunta sa kanyang ari. Wala naman akong nagawa kundi sundin kung ano ang gusto nya.

Hinayaan ko na lang na turuan nya ako. Tinulungan nya akong itaas baba ang mga palad ko sa ari nya habang nakapikit ito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya sa pinapagawa nya. Mukhang hindi naman nasusuka ang anaconda nya ah? Galit na galit nga eh at halos lumabas na ang ugat.

Ngayun ko lang din narealized na ang haba at taba pala ng ari nito. Kaya pala hanggang ngayun, masakit pa rin ang pagkababae ko. Hindi ko lang ma- imagine kung paano ito nagkasya sa akin kagabi.

Patuloy lang ako sa ginagawa ko. Actually nakakaramdam na ako ng pangangalay. Siguro kailangan nyang makaraos at nag-aalala siyang gamitin ako ngayun dahil sa kalagayan ko.

Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng paghanga sa kanya.Talagang hindi nya pala talaga hahayaan na mahirapan ako. Lalo na iniinsist ko na gusto kong pumasok ng School ngayung araw.

 Ganyan nga Sunshine! Faster!" wika nito. Kitang kita ko ang matinding pagnanasa sa katawan nya. Hinayaan nya na ako sa ginagawa ko. Nagiging abala na din kasi ang mga palad nito sa paghaplos ng magkabilaan kong dibdib.

"Rafael, kung gusto mo, ayos lang naman sa akin eh. Kakayanin ko pa naman siguro." wika ko. Pagod na ang mga kamay ko pero hindi pa rin kumakalma ang anaconda niya. Hindi pa sumusuka! Naawa na din ako sa kanya. Mukhang hirap na hirap na si Rafael.

Mataman naman ako nitong tinitigan. Pagkatapos nagpakawalan ng matamis na ngiti.

"Nope Sunshine! Baka mahirapan kang maglakad lalo." sagot nito. Agad naman akong napailing.

"Hindi....kaya ko! Promise!" sagot ko binitawan na ang kanyang ari. Kusa kong ikinawit ang mga braso ko sa leeg nya at ako na mismo ang humalik sa labi nya na agad naman nyang tinugon.

Pagkatapos naramdaman ko ang pagbuhat nito sa akin palabas ng banyo. Diretso kami sa kama at agad nya akong kinabubuwan.

Aaminin ko kanina pa basang basa ang pagkababae ko. Nadala na din ako sa init ng katawan lalo na ng pahawakan nito sa akin ang kanyang anaconda.

"Dont worry, I'll be gentle Sunshine! Sisiguraduhin ka na hindi ka

masasaktan." mahinang bulong nito bago tuluyang pinag-isa ang aming katawan. Napaungol naman ako dahil sa kakaibang ligaya na hatid nito sa akin.

"Banayad ang bawat ulos na pinapakawalan sa akin ni Rafael. Puno ng pag-iingat kaya ramdam na ramdam ko ang kanyang pagmamahal at pag-aalaga sa akin.

Ilang saglit lang ay napuno ng ungol ang bawat sulok na kwarto. Mga ungol na puno ng pagmamahal. Mga salitan na anas namin sa isat isa na nagsasabi ang gaano namin kamahal ang isat isa.

Masaya akong ipagkaloob ng paulit- ulit ang katawan ko kay Rafael. Mahal na mahal ko siya! Ipaglalaban ko siya kahit kanino.

Ilang saglit lang ay pareho naming narating ang rurok ng kaligayahan.. Pareho pa kaming nakangiti ng maghiwalay ang aming katawan. Isa pang halik sa noo at bumangon ito sa kama at mabilis na pumasok ng banyo.

Pagbalik nito ay may dala na itong basa at malinis na bimpo. Nagtaka pa ako kung saan nya gagamitin iyun at hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya ng ipunas nya iyun sa aking pagkababae.

"Rafael, teka... ako na!" wika at akmang babangon na para agawin ang bimpo sa kanya pero pinigilan ako.

"Hayaan mo na ako Sunshine. Teka, sigurado ka bang kaya mong pumasok ng School.? Sorry ha, hindi ko napigilan ang sarili ko." wika nito na puno ng pag-alala ang boses. Agad naman akong tumango.

"Huwag kang mag-alala. Ihahatid mo naman at susunduin ako sa School diba?" malambing kong sagot. Agad itong tumango.

"Well, kung ayaw mo talagang papigil wala akong magagawa. Pero kapag hindi mo talaga kaya, huwag kang mahiya magsabi sa akin ha?" sagot nito. Agad akong tumango at bumangon na ng kama ng mapansin ko na tapos na ako nitong punasan.

"Opo Sir Rafael." pabiro kong sagot. Iilng-iling naman itong napapangiti.

"Anong Sir? Sige ulitin mo pa akong tawaging Sir at pareho tayong hindi makakapasok nito. Baka tuluyan kitang malumpo ngayung araw." sagot nito. Nagmamadali tuloy akong

naglakad palayo ng kama. Hinagilap ang mga damit na isusuot ko na noon ay nakaready na sa sofa.

Masakit talaga ang pagkababae ko. Pakiramdam ko gustong humiwalay ang balakang ko sa katawang lupa ko. Pero kailangan kong magkunwari para hindi nya ako pigilan na pumasok ng School. Ayaw kong umabsent lalo na at wala pang isang linggong nag-umpisa ang klase.

Hinayaan na ako ni Rafael na magbihis ng School Uniform. Naging abala na din ito sa pagbibihis ng kanyang pang office attire. Naka grey suit and trousers, white long sleeves with necktie and leather black shoes.

Sa pananamit pa lang ay halata ng mataas ang katungkulan nito sa kompanya. Of course, proud girl friend naman ako....ay hindi pala girl friend...asawa pala. Iyan kasi ang palagi nitong nababanggit sa akin. Asawa nya na daw ako dahil sa mga documents ng pinirmahan ko.

"Maaga pa naman, kakain muna tayo bago umalis." wika nito sa akin pagkatapos nitong isuot ang kanyang office attire. Abala na ako sa pagsusuklay ng buhok sa harap ng salamin ng lumapit ito sa akin.

"Okay!" sagot ko at muling sinulyapan ang reflexion ko sa salamin. Nang makontento sa hitsura ko ay kinuha ko ang aking bag at hawak kamay kaming lumabas ng kwarto.

Pagdating sa sa dining area ay may mga pagkain na nakalatag sa lamesa. Although mga croissants  ibat ibang klaseng bread pero hindi pa rin nakaligtas sa paningin ko ang cereals.

"Cereal lang ba ang kakainin mo?" tanong nito. Ipinaghila pa ako ng upuan at inalalayan na makaupo. Agad naman akong tumango.

"Ok, may mga fresh milk sa ref. Ikukuha lang kita." sagot nito. Napansin ko pa na pinindot muna nito ang coffee maker bago naglakad papuntang ref. May dala na itong isang litro na fresh milk at isang bowl.

Agad kong kinuha ang cereal at naglagay sa bowl. Sakto lang na kaya kong ubusin. Nilagyan ko ng gatas at hinalo-halo.

Si Rafael naman ay naglakad pabalik sa may coffee maker. Nagsalin ng kape sa tasa at naupo sa tabi ko.

"Iyan lang ba ang kakainin mo? Kain ka din ng bread baka magutom ka sa office." wika ko. Natawa ito.

"Ikaw nga dyan eh. Bakit cereals lang? " sagot nito.

"Nasanay kasi sa mansion. Pinatikim sa akin nila Charlotte at Jeann at nagustuhan ko kaya ito na ang palagi kong kinakain. Huwag kang mag- alala, may breaktime kami ng alas diyes ng umaga. Maraming pagkain ang nabibili sa canteen." sagot ko at naglagay ng cereals sa kutsara at akmang isusubo ko sa kanya.

Agad naman itong napanganga kaya natuwa ako. Imagine, pumayag ang isang Rafael Villarama na subuan ko.

"mmm mukhang masarap nga ah" wika nito sabay nguya.

"Sabi ko sa iyo eh." sagot sabay subo.

Napansin kong kumuha ito ng isang pirasong croissant at kinagatan iyun bago din ako sinubuan. Agad naman akong nagpaunlak.

"Hmmm sarap ng croissant na ito ah? Cheese flavor?" wika ko.

"Gusto mo magbukas pa ako ng isa pa? " tanong nito. Agad akong umiling. Kumuha ako ng tatlong piraso at inilagay sa bag ko.

"Babaonin ko na lang para juice na lang ang bibilhin ko mamaya sa canteen." sagot ko. Natawa ito.

"Uyyy huwag mo akong tawanan, walang ganito sa canteen." muli kong wika. Lalo naman itong napahalakhak.

"Oo nga. Hindi ko kasi akalain na may pagka girl scout pala ang Misis ko." sagot nito sabay halik ulit sa noo ko.

Hindi ko tuloy maiwasan na mapatitig sa kanya.

Inabot din kami ng ilang minuto bago natapos ang pagkain ng agahan namin. Kung wala nga lang siguro kaming pasok pareho baka maghapon na kaming magtawanan sa loob ng penthouse. Kaya lang kailangan harapin ang tunay na realidad ng buhay. Kailangan pumasok ng opisina ni Rafael dahil maraming naghihintay sa kanya doon at kailangan ko din pumasok ng School para naman maipagmalaki ako ni Rafael sa ibang tao

Yes, biglang nag-iba na ang pananaw ko. Mag-aaral ako ng maayos hindi para lang sa pamilya ko kundi para na din kay Rafael. Ayaw kong pagtawanan sya ng iba kapag malaman ng ibang tao na ang babaeng pinakamamahal niyang asawa ay walang pinag-aralan. Kaya magsisikap ako sa abot ng aking makakaya.

Kaya kahit masakit pa ang buo kong katawan ngayun, pinilit ko pa ring pumasok ng School. Ayaw kong magsayang ng oras. Gusto kong makita din ni Rafael na nagsisikap ako. Gusto kong ipagmalaki nya ako sa lahat ng kakilala nya.

Chapter 220

VERONICA POV

Nakasandal ako sa balikat ni Rafael habang tumatakbo ang sasakyan papuntang School. Kung pwede nga lang huwag na muna kaming maghiwalay ngayung araw. Kaya lang hindi pwede. Kailangan kong ipakita sa lahat na nagpupursige ako para matupad ang pangarap ko. Isa pa kailangan din pumasok ni Rafael ng opisina. Alam kong hindi biro ang responsibilidad nito sa pagpapatakbo ng negosyo ng pamilya at ayaw kong ako ang isa sa mga dahilan para mapabayaan nya iyun.

Tiyak na mahirapan din akong makapag concentrate ngayun sa klase. Siguradong walang ibang laman ang isip ko kundi siya lang at ang mga nangyari sa amin.

"Siguradong ayos ka lang ba Sunshine?

"muling tanong nito. Hindi ko na nga mabilang kung ilang beses ng lumabas ang katanungang iyun sa bibig nya. Mukhang nag-aalala talaga ito sa kalagayan ko.

"Ayos lang po ako. Uupo lang naman ako sa School at makikinig sa lectures ng mga teacher namin. Hindi na din siguro ako lalabas mamaya para pumunta ng canteen. Uutusan ko na lang ang mga bago kong kaibigan na bilhan ako ng kahit juice lang muna total may baon naman akong croissant. "nakangiti kong sagot. Hinawakan ko pa ang kamay nito at tiningnan. Ang lambot talaga ng palad nya. Mas malambot pa yata sa palad ko. Iba na talaga kapag ipinanganak na mayaman.

"Kapag may problema huwag kang mag -atubili na tawagan ako ha? Ilang minuto lang naman ang layo ng opisina sa School mo.' sagot nito. Agad akong napatango.

Pagdating ng School ay agad na bumaba ng kotse si Rafael. Ito na din mismo ang nagbukas ng pintuan sa gawi ko at inalalayan akong makababa! Kilig na kilig naman ako. Ang swerte ko dahil alagang alaga ako nito. Akala ko talaga walang kabutihan ang makikita sa puso nito eh. Ang sungit kasi nito noon. Lagi pang nakakunot ang noo.

Pero ngayun ibang iba na siya. Palagi ng nakangiti kapag kausap ako. Palagi pa akong hinahalikan. Feeling ko tuloy prinsesa ako kung ituring nya.

"Ihahatid na kita sa classroom mo." wika nito ng tuluyan na akong nakababa. Nagulat naman ako.

Sa totoo lang, gusto kong tumutol. Masyadong famous si Rafael at tiyak na pagkakaguluhan sya ng mga classmates ko. Baka maging laman pa ako sa usapan dito sa iskwelahan namin.

"Ka-kaya ko na. Hindi na kailangan Rafael. Baka ma-late ka na nyan sa office," sagot ko. Agad itong umiling.

"Nope! Makakapaghintay ang trabaho Sunshine!Mas marami akong oras para sa iyo!" sagot nito at kinuha ang bag na nasa balikat ko. Pagkatapos ikinawit nito ang braso sa baywang ko at sabay na kaming naglakad papunta sa aking classroom.

Hindi ko naman malaman kong ano ang mararamdaman ko. Sa bawat madaanan namin na mga istudyante, pinagtitinginan kami. Kitang kita ang pagkagulat sa kanilang mukha. Nagbubulungan pa ang iba at alam kong kami ang kanilang pinag-usapan.

Pagdating ng classroom ay agad kaming pinagtitinginan ng aking mga classmates. Hindi ko naman malaman ang gagawin ko. Sabay-sabay ko pang narinig ang kanilang pagsinghap ng haplusin ni Rafael ang pisngi ko at halikan ako sa noo.

"Ako na ang magsusundo sa iyo mamaya. Sabay na tayong uuwi ng mansion." masuyo nitong wika. Agad naman akong tumango. Pagkatapos naglakad na ito paalis kaya naiwan naman akong nakatulala habang sinusundan ito ng tingin.

"Veronica! Truelalu ba iyung nakikita namin? Hinatid ka na naman ng isang Rafael Villarama?" agad na lapit sa akin ni Randy. Hindi ko ito pinansin at naglakad na sa aking upuan. Nandito na din pala si Beatrice at nakangiti itong nakatingin sa akin.

"Ang damot mo talaga sa info? Jowa ka na ba ni Rafael Villarama?' malakas ang boses ni Randy na tanong nito. Agad ko naman narinig ang bulungan sa paligid. Mga bulungan na mula sa mga classmates ko.

"Malamang! Sa dami ng pwedeng

landiin ni Rafael Villarama ikaw pa talaga ang napili! Hindi mo siguro alam kung gaano katinik sa babae ang lalaking iyun! Parang nagpapalit lang ng damit kung magpalit ng girl friend! narinig kong wika ng isa sa mga classmates ko. Malapit lang ang upuan nito sa kinauupan ko kaya malinaw kong narinig ang lahat. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya lalo na ng sigundahan ito ng iba ko pang classmates. Mahina pa silang nagtawanan.

"Sinabi mo pa girl! Balita ko sponsored ng mga Villarama kaya nakapasok siya sa School na ito kapalit ng pagiging sex slave ng isang Rafael Villarama!" sagot naman ng isa pa. Hindi ko mapigilan na maikuyom ang kamao ko. Ang mga tao nga naman. Ang bilis nilang manghusga.

Napapitlag pa ako ng biglang hampasin ni Beatrice ang sulatan nito.

Sabay-sabay na napatitig sa kanya ang halos lahat ng classmates namin!

"Halatang halata talaga ang inggit sa budhi mo noh Jennifer? Ang hilig sa chismis. Lahat ginagawan ng kwento! Palibhasa kasi kahit maghubad ka sa harap ng isang Rafael Villarama hindi ka papansinin!" wika ni Beatrice. Nagulat ako sa ginawa nito. Hindi ko akalain na ipagtanggol nya ako sa grupo nila Jennifer.

"Totoo naman ah! Imposibleng siseryosohin siya ni Rafael! Sa dami ng mga nagagandahang babae na nakapalibot doon tiyak na itatapon lang din sya na parang isang basahan. Hindi uso ang Cinderella love story sa panahon ngayun!" natatawang sagot ni Jennifer. Tinapunan pa ako ng nakakainsulto na tingin. Agad akong napayuko.

"Eh di wow! Hindi mo lang maamin sa sarili mo bitter ka Palibhasa kasi mas hamak na mas maganda sa iyo si Veronica! Mas hamak naman na mas malinis ang kaibigan ko kaysa sa iyo noh!" muling sabat ni Beatrice. Hinawakan ko na ito para tumigil na.

"Hayyy naku, ang hirap talaga kapag puro kainggitan ang namayani sa puso ng isang tao. Hindi na lang masaya sa achievement ng ibang tao." sabat naman ni Randy sabay labas ng kanyang cellphone.

"Hindi kailangan ang opinyon mo bakla ka kaya manahimik ka!" pang- aaway naman ni Jennifer. Parang ayaw pa nitong tumigil. Nasaan na ba ang subject teacher namin? Sana dumating na siya para matigil na ang gulong ito.

"Bakla nga ako sa iyung paningin pero mas hamak na mas maganda ako sa iyo! Uso naman sana ngayun ang retoke pero hindi mo mapaayos-ayos iyang ilong mo na naapakan yata ng kalabaw sa palayan. Walang budget te?

"pang aasar na sagot ni Randy. Agad kong narinig ang tawanan sa buong paligid. Nang tingnan ko si Jennifer ay halos umusok na ang ilong nito sa galit. Pulang-pula na ang kanyang mukha at nanlilisik ang mga matang nakatingin kay Randy.

"Suntukan na lang kaya tayo bakla ka!" galit na sigaw ni Jennifer sabay tayo. Tumayo na din si Randy at mukhang handa din nitong patulan ang maldita namin na ka-clasmates. Agad naman akong napatingin kay Beatrice para sana magpatulong na awatin ang dalawa.

"Hayaan mo silang magrambulan. Lamang tayo dahil lalaki pa rin si Randy kahit saan tingnan." sagot ni Beatrice at nag-umpisa na itong kumuha ng video. Parang baliwala lang dito ang bangayan sa pagitan nila Jennifer at Randy. Hindi naman ako mapalagay at agad na hinawakan sa braso si Randy. Hindi ko kayang may nakikitang nagsasakitan.

Huli na ng mapansin ko ang paglapit ni Jennifer. Itinulak ako nito kaya naman nawalan ako ng balanse at natumba sa isang upuan. Tumama pa ang ulo ko sa itaas na bahagi ng upuan. Agad akong nakaramdan ng sakit ng ulo ko.

"Diyos ko Veronica! Sabi ko sa iyo hayaan mo na silang magrambulan eh.

" agad na wika ni Beatrice. Agad ako nitong dinaluhan at tinitigan sa mukha. Napansin ko ang biglang pamumutla nito habang nakatitig sa akin.

"Bakit?" tanong ko habang hindi maiwasan na makaramdam ng kaba. Nakakaramdam na din kasi ako ng pagkahilo.

"Ma-may dugo ka sa ulo!" sagot nito. Wala sa sariling nahawakan ko ang aking ulo at agad akong nagulat. May dugo nga ako. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding kaba.

"Pe-pero relax ka lang. Tumawag na ang ilan sa mga classmates natin ng guard!" sagot nito. Muli kong inilibot ang tingin sa paligid. Abala pa rin si Randy sa pakikipagbakbakan sa grupo nila Jennifer. Kung titingnan kahit lalaki, mukhang dehado si Randy dahil pinagtutulungan siya ng apat na mga kaibigan ni Jennifer.

Mabuti na lang at nagsipagdatingan na ang ilan sa mga guard ng School. Inalalayan akong makabangon ni Beatrice pero dahil nahihilo ako agad akong umiling.

"Na-nahihilo ako!" sagot ko sabay pikit ng mata ko. Agad kong narinig ang paghingi ng tulong ni Beatrice. Bago ako nawalan ng ulirat ay narinig ko pa ang pakakagulo ng lahat.

Chapter 221

VERONICA POV

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nawalan ng malay. Basta nagising na lang ako na nakahiga pa rin ako dito sa sahig ng classroom namin. Nakasalampak sa tabi ko si Beatrice at bakas ang pag-aalala sa mukha nito. May pinapaamoy ito sa akin kaya siguro bumalik ako sa ulirat.

"A-anong nangyari?" tanong ko. Sinapo ko pa ang ulo ko sabay dahan- dahan na bumangon. Agad naman akong pinigilan ni Beatrice.

"Huwag ka munang bumangon Veronica. Binigyan ka na ng first aide ng nurse. Nilinis na din ang sugat mo sa ulo. Maliit lang naman pero tumawag pa din kami ng ambulansya para madala ka sa hospital" nag- aalalang pigil sa akin ni Beatrice. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito.

Kinapa ko ang ulo at agad kong napansin na medyo basa nga ang buhok ko. Siguro dahil sa dugo na lumabas kanina. May nakapa din ako na parang benda. Hindi ako sure kung gaano kalaki ang sugat ko doon.

Inilibot ko ang tingin sa paligid. Tahimik na ang mga classmates ko habang nakatingin sa gawi ko. Dumating na din pala ang English teacher namin. Kaya pala nanahimik na ang mga classmates ko.

"Ayos ka lang ba Miss Mendoza? May masakit ba sa iyo? Ang ulo mo?" nag- aalala nitong tanong. Sinipat pa ako ng tingin kaya hindi ako nakasagot.

"Huwag kang mag-aalala, ipapatawag sa guidance office ang mga mga magulang na involve sa gulong ito."

muling wika ni teacher. Hindi pa rin ako umiimik. Hindi maayos ang pakiramdam ko. Kumikirot ang sugat sa ulo ko.

Napatingin pa ako sa kinaroroonan nila Jennifer at ng grupo nya. Tahimik silang nakaupo sa isang sulok at nakaismid na nakatingin sa gawi ko. Marahan akong napabuntong hininga bago binalingan si Beatrice at nakikiusap na nagwika.

"Beatrice pasuyo naman ng cellphone ko." nakikiusap na wika ko sa kanya. Tuluyan na din akong naupo sa sahig. Mabuti na lang at hindi na ako nakakaramdam ng hilo. Hindi katulad kanina. Agad naman itong tumango at kinuha ang bag ko at iniabot sa akin. Agad kong kinuha ang cellphone ko at nag-dial.

Nakailang ring din bago ko narinig ang boses ni Rafael sa kabilang linya.

"Sunshine! Kumusta ka? Dont tell me na na-miss mo kaagad ako?"

malambing na sagot nito. Muli akong napasulyap sa kinaroroonan nila Jennifer bago nagsalita.

"Rafael, nabagok ako. Ayaw kong sumakay ng ambulansya.''" sagot ko. Agad kong narinig na may kumalabog sa kabilang linya. Nagtaka naman ako.

"Nasaan ka? Bakit ka nabagok? Na out of balance ka ba? Sabi ko naman sa iyo huwag ka na munang pumasok eh." wika nito na bakas ang pag-aalala sa boses. Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Agad naman akong dinaluhan ni Beatrice.

"Bakit ka umiiyak? Masakit ba ang ulo mo? Huwag kang mag-alala, ipapakulong natin ang malditang Jennifer na iyan. Kasalanan nya ang lahat!" wika ni Beatrice.

"Arte lang iyan! Malay ko bang lampa pala ang babaeng iyan. Kaunting tulak tumba kaagad? Ano iyan?" sabat naman ni Jennifer. Agad naman sumabat ang teacher namin.

"Miss Santos, stop it! Huwag mo ng

dagdagan ang kasalan mo! Pinapatawag na namin ang parents mo kaya humanda ka!" saway ng teacher namin kay Jennifer. Umismid lang ito at inirapan ako.

"Sorry! Dapat pala hindi na talaga ako pumasok. Nagkagulo tuloy dito sa classroom namin dahil sa akin."

muling wika ko. Para tuloy akong bata na nagsusumbong dito. Wala eh, wala naman akong pwedeng tawagan. Bilin din naman nya kanina, tawagan ko siya kapag may kailangan ako. Ayaw ko talagang sumakay ng ambulansya. Marami daw multo doon.

Napansin ko ang biglang pananahimik ni Rafael sa kabilang linya.. Mukhang pinapakinggan nito ang salitan ng pagsasalita nila Beatrice at Jennifer.

"Mukhang may idea na ako kung bakit ka natumba. Parating na ako. Ang dont worry, ako ang bahala sa lahat. Sisiguraduhin ko na mananagot ang sino mang may kasalanan." sagot nito. Bakas ang galit sa kanyang boses kaya hindi ko maiwasan na kabahan. Agad na nawala sa kabilang linya si Rafael kaya pinindot ko na din ang end botton.

"Miss Santos, mauna na kayo sa guidance office. Miss Gonzales, kaya mo na ba ang sarili mo? Kina-contact na din ng guidance ang guardian mo kaya ano mang sandali nandirito na din sila. "wika ng teacher namin. Agad naman akong nagulat. Napalunok pa ako ng makailang ulit bago muling nagsalita.

"Si-sinong guardian po?" hindi ko mapigilang tanong.

"Carissa Villarama?" sagot nito. Pagkatapos agad na napakunot ang noo. Muling tumitig sa akin at agad kong napansin ang pamumutla ng mukha ng teacher.

"Carissa Villarama? Kaano-ano mo siya?" tanong nito. Hindi naman ako nakasagot. Wala pa man si Tita hindi ko na maiwasan na makaramdam ng hiya. Nadamay pa talaga sila sa gulo na ito. Kung bakit naman kasi hindi muna nila ipinaalam sa akin na tatawagan pala nila ang mga guardian na sangkot sa gulo. Ayos na kung si Rafael na lang. At least nagkakaintindihan na kami. Pero sila Tita, masyadong nakakahiya iyun.

"Mommy po ni Rafael Villarama. Nobyo ni Veronica!" sabat naman ni Randy. Hindi ko naman maiwasan na pandilatan ito. Saan kaya nito nasagap ang balitang nobyo ko si Rafael. Hindi pa naman ako nagkukwento sa kanilang dalawa ni Beatrice tungkol dito. Tumawa naman ito.

Nang sumulyap ako sa mga ka- classmates ko ay kita ang pagtataka sa kanilang mga mukha. Mukhang sobrang famous nga ng pamilya Villarama dito sa Pilipinas para makilala nila ng ganito.

"Bakit si Misis Villarama pa? Chimimay lang naman iyan sa mansion. Hindi ako maniniwala na girl friend siya ni Rafael. Baka inakit nya lang." muling sabat ni Jennifer. Kahit kailan talaga pasmado ang bunganga ng babaeng ito. Isusumbong ko talaga ito kay Rafael mamaya. Total naman mukhang proud pa siya sa ginawa sa akin. Imbes na magsorry, kung anu-ano pa ang lumalabas sa bibig nito.

Mahina akong napabuntong hininga at dahan dahan na akong tumayo. Ngayun ko lang napansin na may sapin pala ako. Mabuti na din para hindi masyadong madumihan ang uniform ko

And speaking of dumi, may ilang bahid ng dugo ang blouse ko. Hindi ko mapigilan na mapangiwi at sumulyap kay Beatrice.

"Matagal ba akong nawalan ng malay? " bulong ko habang dahan-dahan na nauupo na sa aking upuan. Inalalayan ako nito bago sumagot.

"Saglit lang. Mga ten mins. lang. Uyy, kailangan mo pa ring magpatingin sa Doctor ha? Although maliit lang naman ang sugat mo pero tumama pa rin ang ulo mo sa silya at dumugo pa.' sagot nito sa nag-aalalang boses. Agad naman akong tumango.

"Oo naman, pero ayaw kong sumakay sa ambulansya. Natatakot ako." sagot ko.

Ilang minuto pa ang lumipas at unti- unti ng nagsidatingan ang mga magulang nila Jennifer at ng ilang mga istudyante na sangkot sa gulo. Agad kaming pinatawag ng guidance councilor sa office nito.

First time na nangyari sa akin ito kaya naman hindi ko maiwasan na

makaramdam ng kaba. Nakaalalay naman sa akin ang school nurse habang papunta kami sa office kaya naman maayos kaming nakarating. Dumating na din ang ambulance pero dahil ayaw kong sumama, umalis na din kaagad ito ng masiguro ng mga medical staff na kasama nito na maayos naman ang kalagayan ko. Hihintayin ko na lang si Rafael.

"HIndi pa ba tayo mag-uumpisa? Ano daw ba ang demand? Gusto bang sagutin namin ang medical expenses ng nakaaway ng anak namin?" agad na tanong ng isa sa mga magulang. Kung hindi ako nagkakamali, ina ito ni Jennifer. Halos kamukha nya kasi. Dapa din ang ilong na syang hindi nakaligtas sa mapanuring mga mata ni Randy.

"Hintayin na lang po muna natin ang iba pang guardian na sangkot pagkatapos mag-umpisa na tayo sa discussion." sagot ng Guidance

Councilor. Nayayamot na napabuntong hininga ang Ina ni Jennifer at tumitig sa gawi namin.

"Hindi makakarating sila Mommy at Daddy. Nasa Europe sila ngayun. Hindi ko na din pinapunta si Yaya. Wala din naman kwenta!" muling bulong ni Randy. Napatitig dito si Beatrice bago sumagot.

"Iyung stepbrother ko ang darating. Kainis nga eh. Tiyak sasabunin ako noon. May date pa naman iyun sa bago niyang babae." bulong naman ni Beatrice.

"Ano na! May hinihintay pa ba tayo dito? Sayang ang oras!" galit na muling angal ng Nanay ni Jennifer. Agad naman itong sinigundahan ng iba pa.. Kung makapag demand akala mo naman walang nagawang kasalanan ang mga anak nila. Napatingin naman sa aming tatlo ang guidance councilor.

Bago pa ito nakapagsalita bumukas na ang pintuan ng office. Agad na pumasok ang taong kanina ko pa inaasahan. Si RAfael at kasama nito si Tita Carissa. Parang gusto ko naman lumubog sa kinauupan ko dahil sa nararamdamang hiya kay Tita. Lalo na ng tumitig sa akin ang nag-aalala nitong mga mata.

"Diyos ko Veronica! Anong nangyari? Bakit may dugo ang damit mo?" agad na wika ni Tita sabay lapit sa akin. Tinitigan ako nito sa mukha kaya napayuko ako.

"Anong nangyari? Ganito ba kapabaya ang iskwelahan na ito para hayaan na may istudyanteng masaktan?" galit na wika ni Rafael. Pulang pula ang mukha nito at kita ko ang matinding galit sa kanyang mga mata. Hindi naman ako makapanawilang napatitig dito. Lalo na ng lapitan ako nito at eksaminin.

"Yes parang iniksamin nya talaga ako. Tinitigan ang buo kong mukha pati na din ang ulo ko na may sugat.

"Bakit ba napaka-iresponsable ng iskwelahan na ito? Hindi nyo ba napansin ang sugat ni Veronica at hindi nyo kaagad dinala ng hospital?" muling sigaw ni Rafael. Agad naman itong hinawakan ni Tita. Pilit na pinapakalma. Samantalang walang ni isang nakaimik sa mga magulang ng classmates ko. Parang natameme din ang Mommy ni Jennifer na kanina pa putak ng putak. Namumutla itong hindi makatingin sa amin.

"A-ayaw po ni Miss Gonzales magpadala ng hospital Sir. Pa- pasensya na po. Bin-binigyan na po siya ng first aide ng nurse at tiningnan na din siya ng mga medical staff na kasama ng ambulance kanina." sagot ng Guidance officer. Muling tumitig sa akin si Rafael at umiling. Galit ito pero hindi pa rin maitago ang matinding pag -aalala sa mukha nito.

"Bakit nangyari ang ganitong gulo? Kulang ba kayo ng security dito? Kailangan pa ba namin magpasama ng bodyguard sa istudyante namin para masiguro namin ang kanyang kaligtasan?" sabat naman ni Tita Carissa. Naupo na ito sa tabi.

"Ikinalulungkot po ng buong iskwelahan ang mga nangyari Madam. Gagawin po namin ang lahat para managot ang may kasalanan. Patawad po sa mga pagkukulang namin. Pipilitin po namin na hindi na mauulit ang mga nangyari." sagot ng guidance. Halata ang nerbiyos sa boses nito.

"Nelson, tutukan mo ang kaso na ito. Gusto kong may managot sa lahat ng mga nangyari ngayun." wika ni Rafael at agad na lumapit sa akin. Tumitig muna ito sa Ina tsaka ako inalalayan na makatayo.

"Pa-pasensya na po kayo Misis Villarama, Boss Rafael. Ha-hayaan

niyo po, didisiplinahin namin ng maigi ang mga anak namin. Hindi namin kukunsintihin ang ginawa nilang kasalanan ngayun. Sana magkaroon ng puwang sa puso nyo ang pagpapatawad." narinig kong wika ng Mommy ni Jennifer. Agad naman ginatungan ng iba pa. Puro sorry ang aking naririnig sa paligid. Mukhang natakot talaga sila sa presensya ng mga Villarama.

Ganoon ba talaga sila makapangyarihan? Malaki ang respito sa kanila ng halos lahat ng tao.

Akmang lalapit pa ito kay Tita Carissa pero naudlot iyun dahil kaagad na humarang ang isa sa mga bodyguard. Wala na itong nagawa pa kundi bumalik na lang sa kanyang upuan.

Parang wala lang din namang narinig sila Tita Carissa at Rafael. Hindi na din sila umimik pa at itinoon ang attention sa akin.

"Kaya mo na ba ang maglakad?"

masuyo nitong tanong. Agad akong tumango.

"Kailangan kang madala sa Doctor. Hindi ako makakapayag na may mangyaring masama sa iyo." wika nito at agad akong hinawakan sa baywang. Nahihiya naman akong napatitig kay Tita Carissa.

"Ang secretary na ng anak ko ang magrereport sa amin kung anong action ang gagawin ng School na ito para sa mga nangyari. Mister Guidance, alam nyong mainipin kaming tao. Kapag hindi kami kontento sa action na gagawin niyo, hindi kami magdadalawang isip na idemanda pati ang iskwelahan na ito." seryosong wika ni Tita at diretso na kaming lumabas ng office.

Chapter 222

RAFAEL POV

Magkahalong galit at pag-aalala ang nararamdaman ko ng biglang tumawag sa akin si Veronica at sinabing naaksidente daw ito sa classroom.

Alam kong hindi maayos ang pakiramdam nito dahil sa nangyari sa amin. Kaya nga pinipigilan ko itong huwag na munang pumasok ng School at magpahinga na lang muna. Kaya lang may katigasan din ang ulo nito. Gusto talagang pumasok ng School dahil kakaumpisa pa lang daw ng klase at ayaw umabsent.

Nasa kasagsagan ako ng meeting ng matanggap ko ang tawag na iyun. Kaya ng nalaman kong naaksidente ito agad akong umalis ng meeting room. Sobrang nag-aalala talaga ako sa kalagayan ng babaeng pinakamamahal ko.

Samot saring mga bagay ang bumabagabag sa aking isipan. Paano kung mapahamak ito? Paano kung malubha ang kalagayan nito.

Lalo akong nakaramdam ng galit ng marinig ko ang conversation ng mga classmates nito habang nag-uusap kami na hindi naman talaga ito natumba. Talagang itinulak kaya hindi ako papayag na hindi mananagot ang may kasalanan.

"Nasa kotse na ako ng tumawag si Mommy. Ibinalita nito sa akin na tumawag daw ang staff ng iskwelahan sa kanya at sinabi ang mga nangyari. Nasa kotse na daw ito at papunta na din ng School. Hindi na ito masamahan ni Daddy dahil may importante daw na ginagawa sa mansion.

Sinabi ko na lang dito na magkita na lang kami sa iskwelahan. Sinabi ko din na alam ko na ang nangyari at pinayuhan akong kumalma na muna.

Kasama daw talaga sa buhay istudyante ang mapaaway.

Pero hindi...hindi palaaway ang mahal ko. Gayunpaman hindi na ako umimik at itinoon ang attention sa labas ng sasakyan.

Pagdating ng School, halos madurog ang puso ko ng mapansin kong nakaupo si Veronica sa isang silya. Magulo na ang buhok nito at may bahid pang dugo ang kanyang blouse.

Naikuyom ko ang aking kamao. Tumitig ako sa kabilang bahagi at doon ko napansin ang iba pang mga istudyante at mga magulang. Mga istudyante na alam kong sila ang may gawa kaya nasaktan ang mahal ko.

Gusto kong magwala sa galit. Kaya lang ayaw kong makita iyun ni Mommy. Ayaw ko din tuluyang ma-stress si Veronica. Kaya pagkatapos kong pagsabihan ang Guidance ay agad kong hinawakan si Veronica. Mas importanteng madala ito ng hospital at matingnan ng specialista. Ayaw kong magbakasakali lalo na kung ang tungkol sa kalusugan nito ang pag- uusapan.

Si Nilson Lee na ang bahala....siya ang aking bagong executive secretary. Alam na nya ang gagawin niya.

Bubuhatin ko na sana si Veronica ng tumanggi ito. Kaya naman daw nyang maglakad. Marahan akong napabuntong hininga at inalalayan na lang ito. Tuluyan na kaming lumabas ng opisina ng kanilang guidance.

Naglalakad na kami sa hallway ng makasulubong namin si Arthur. Nagmamadali ito at mukhang sa guidance office din ang punta. Nang mapansin kami nito ay nagmamadali itong lumapit.

"Sangkot din si Veronica sa rambulan? " tanong nito sabay sulyap kay Veronica bago nito batiin si Mommy. Kilala ng mga kaibigan ko si Mommy at nakita ko kung paano nila iginagalang ito. Lagi nga nilang nababanggit sa akin noon na ang swerte ko daw. May kompleto at masaya akong pamilya na syang labis ko din na ipinagpasalamat. Hindi katulad sa pami-pamilya ng mga kaibigan ko na watak-watak na.

"Bakit ka nandito? May bago kang chick dito?" nagtataka kong tanong. Tumawa ito bago sumagot.

"Iyung step sister ko, nagpasaway na naman. Kainis! Kung hindi lang dahil kay Daddy, hindi talaga ako pupunta dito." sagot nito.

"Sino? Si Beatrice? Ikaw iyung tinutukoy niyang stepbrother?" tanong naman ni Veronica. Mukhang ang babaeng nasa tabi nito kanina ang tinutukoy nito.. Kaagad namang tumango si Arthur.

"Nabanggit nya na ako sa iyo?" tanong nito kay Veronica. Napansin ko pa ang tuwa sa mga mata nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko mapigilang mapiling.

"Oo, masama daw ang ugali mo." diretsahang sagot ni Veronica. Kaagad naman nawala ang ngiti nito kaya hindi ko mapigilan ang mapangisi. Pagkatapos hinarap ito.

"Kailangan kong dalhin sa hospital si Veronica. Ikaw na muna ang bahalang umayos sa problemang ito. Nandoon pa si Nelson sa opisina ng Guidance. Gusto kong maparusahan ang may kasalanan. " wika ko at nilagpasan na namin ito.

"Mom, ako na po ang bahala kay Veronica. Bumalik na lang po kayo ng mansion at baka hinihintay na kayo ni Daddy." wika ko kay Mommy pagkarating namin ng parking. Agad naman itong sumang-ayon.

"Balitaan mo ako sa resulta tungkol sa check-up ni Veronica. Mag-ingat kayo. "wika nito at nagpaalam na. Agad akong tumango at inalalayan na si Veronica na makasakay na ng kotse.

Noon pa man ay alam nila Mommy at Daddy at ng mga kapatid ko ang nararamdaman ko tungkol kay Veronica. Hindi naman sila tumututol kaya lang nakiusap sila sa akin na hayaan munang makatapos ito bago ko ligawan. Kaya lang hindi na ako nakapaghintay pa. Nag honeymoon na nga kami eh.

Ang pagpapa-pirma ko ng marriage contract ay hindi pa nila alam. Tanging kaming dalawa lang ni Veronica at ang lawyer ko na nag-aasikaso ang nakakaalam noon. Sosorpresahin ko na lang siguro sila. Tiyak na hindi sila makapaniwala kung gaano ako ka- sigurista. Na tuluyan ko ng inasawa ang babaeng hindi ko alam kung anong meron at kung bakit hindi ito maalis- alis sa puso at isipan ko.

"Galit ka ba sa akin dahil hindi kita sinunod?" narinig kong wika ni Veronica. Malapit na kami sa hospital. Napansin marahil nito ang pananahimik ko kaya natanong nya ang tungkol sa bagay na iyun.

Tinitigan ko ito sa mukha. Pagkatapos inayos ko pa ang ilang hibla ng buhok.. Matamis ko itong nginitian bago ito sinagot.

"Nope! Bakit naman ako magagalit? Wala ka namang kasalanan." sagot ko. Agad itong napangiti. Pagkatapos humilig sa balikat ko.

Pagdating ng hospital ay agad inasikaso si Veronica. Iniksamin ito ng maigi ng mga Doctor at ng sabihin nito na wala naman daw malaking epekto sa kalusugan nito ang pagtama ng ulo nito sa matigas ng bagay ay agad na

nakaramdam ako ng kapanatagan.

Maliit lang naman ang sugat. Kaya lang dumugo pa rin iyun at niresitahan na lang ito ng ilang gamot ng kanyang Doctor. Pagkatapos pinayuhan kami na bumalik sa susunod na araw para sa follow-up check up nito.

Muli kaming sumakay ng kotse. Ihahatid ko muna ito sa mansion bago bumalik ng opisina. Maraming trabaho akong dapat tapusin at marami pa akong magagawa ngayung araw.

"Pasensya ka na Rafael. Naabala pa tuloy kita." wika nito. Hindi ko maiwasan na mapangiti. Napansin kong kanina pa ito nagi-guilty. Puro paghingi ng pasensya ang lumalabas sa bibig nito.

"Dont worry Sunshine...ayos lang. Walang problema." sagot ko at hindi ko mapigilan na halikan ito sa labi. Saglit lang naman iyun. Baka bigla na naman akong matangay ng init ng katawan at kung saan pa mapunta ang halik na iyun. Dobleng bugbog na ang inabot ni Veronica simula kagabi hanggang ngayun.

Paparusahan ko talaga kung sino man ang nagtulak dito kanina. Hindi ko papalagpasin ang nangyari sa classroom. Siguro, sinubukan ng sino man na i-bully ito kaya hindi ko mapapayagan iyun.

Hindi na ito kumibo pa at itinoon na nito ang attetion sa labas ng kotse.

Pagkauwi ng mansion ay agad kaming sinalubong ni Mommy. Nag-aalala pa rin ito sa kalagayan ni Veronica at ng ibalita ko dito na maayos naman ang kalagayan nito ay agad na itong napangiti. Pagkatapos sinabihan ko na iakyat ko daw muna sa kwarto nito para makapagpahinga na muna.

Pagdating ng kwarto ay agad ko itong pinaupo sa kama. Tinitigan sa mga mata at seryosong kinausap.

"Magpahinga ka muna Sunshine dahil hanggat hindi ka pa magaling, hindi ako papayag na papasok ka muna sa School. Ako na ang bahalang magpaalam sa iskwelahan mo. Alam nilang injured ka kaya ipanatag mo muna ang kalooban mo." wika ko. Kaagad itong tumango.

"Opo Sir!" sagot nito. Hindi ko maiwasan na muling mapangiti. Pagkatapos hinaplos ang pisngi nito bago nagpaalam na lalabas na muna.

Pagkalabas ng kwarto ay napansin kong nakaabang si Mommy. Seryosong nakatitig sa akin.

"Pwede ba tayong mag-usap Rafael?" tanong nito. Kaagad akong tumango at sabay na kaming naglakad papuntang living room.

Chapter 223

RAFAEL POV

"What is it Mom?" tanong ko kay Mommy pagkadating namin ng Living area. Agad kong napansin ang pagiging seryoso ng mukha nito.

"Saan mo dinala si Veronica kagabi? May nangyari na ba sa inyo?"

diretsahan nitong tanong. Saglit akong natigilan. Agad na sumeryoso ang mukha ko bago sumagot.

"Mahal ko siya Mom. Siya ang isa sa mga dahilan kaya nagsisikap akong pamunuan ang Villarama Empire. Kung ano man ang nangyari sa amin handa ko siyang panagutan. " sagot ko. Tinitigan ako ni Mommy sa mga mata tsaka dahan-dahan na tumango.

"Mukhang hindi ka na nga makapaghintay anak....ano ang plano mo ngayun sa kanya? Kung may nangyari na sa inyo, dapat lang na pakasalan mo na sya..." sagot nito. Saglit akong natigilan.

"Ayos lang ba sa inyo na pakasalan ko na sya? Hindi po kayo nagagalit dahil hindi ko nasunod ang pakiusap nyo sa akin noon na hayaan muna siyang makatapos?" tanong ko. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi ni Mommy. Tinitigan muna ako nito bago sumagot.

"Kilala kita Rafael dahil anak kita. Inaasahan ko na ang tungkol sa bagay na ito. Alam kong walang sino man ang makakapigil sa gusto mo. Pero masaya na din ako dahil kahit papaano pinaabot mo ng taon. Maghanda ka, kailangan na nating mamanhikan sa pamilya ni Veronica. Hindi ako papayag na hindi kayo maikasal bago tuluyang magsama bilang isang tunay na mag-asawa,." sagot ni mommy.

Hindi naman ako makapaniwala. Unti- unting sumilay ang masayang ngiti sa labi ko. Pagkatapos lumapit ako dito at hinawakan sa mga kamay.

"Talaga po? Pero pinapirma ko na sya kagabi ng marriage contract at inaasikaso na ngayun ni Attorney Cruz ang mga pinirmahan namin para iparehistro sa city hall." sagot ko. Kaagad na rumihistro ang pagkagulat sa mga mata ni Mommy. Hindi ito makapaniwalang napatitig sa akin.

"At ginawa mo iyun ng hindi man lang sinasabi sa amin Rafael?" tanong nito. Atubili akong tumango.

"Pasaway ka talagang bata ka! Pwede naman kayong magpakasal na kasama kami ah? Kahit na sa huwes lang muna. At least may ritual at palitan ng I do's." sagot ni Mommy.

"Kayo na din po ang palaging nagsasabi na sigurista ako eh. Ginawa ko iyun para wala ng kawala sa akin si Veronica. Mahirap na, baka maagaw pa siya ng iba sa akin. Kapag mangyari iyun, baka magkaroon pa kayo ng anak na kriminal," natatawa kong sagot. Kaagad naman akong nahampas ni Mommy sa balikat..

"Ewan ko sa iyong bata ka! Tiyak na magtatampo sa iyo ang mga kapatid mo sa mga pinanggagawa mo. Hindi ka man lang kumunsulta sa amin tungkol sa mga ganitong bagay. Talagang ginawa mo kung ano ang gusto mo." sagot ni Mommy.

"Hindi po kasi ako sure kung papayag kayo kaya inunahan ko na. Pero huwag po kayong mag-alala. Pag-uusapan pa namin ni Veronica ang pagpapakasal sa simbahan. Of course kasama na kayo doon sa pagpaplano." natatawa kong sagot. Napapailang na lang si Mommy. Kilalang kilala nito ang ugali ko at kapag gusto ko ginagawa ko talaga.

"Basta siguraduhin mo lang na mahal mo talaga si Veronica. Ayaw ko ng makarinig pa na kung sinu-sinong mga babae ang nilalandi mo! Huwag na huwag mo siyang sasaktan dahil kahit na anak kita hindi talaga kita kakampihan kapag may kabulastugan kang ginawa." seryosong wika ni Mommy. Natatawang tumango naman ako at itinaas ko pa ang kanan kong kamay na parang nanunumpa.

"Promise po! Sigurado na ako Mom. Mahal na mahal ko siya at sigurado na ako na siya lang ang babaeng gusto kong makasama habang buhay." sagot ko. Agad naman napangiti si Mommy. Pagkatapos nakangiting hinaplos nito ang mukha ko.

"Parang kailan lang. Alam mo bang hindi namin akalain na may isang Rafael na darating sa buhay namin? Kaya nga sa iyo natoon lahat ng attention namin. Lumaki kang spoiled at barumbado.. Pero look at you now, alam kong dahil kay Veronica kaya ka nagtino. Kaya ka pumayag na pamahalaan ang Villarama Empire na siyang labis ikinatuwa ng iyong ama. wika nito na may ngiti sa labi.

"Mom,, hindi po ako barumbado!" wika ko na may halong lambing sa boses. Natawa ito.

"He! Anong hindi? Nakalimutan mo na ba ang mga pinanggawa mo noon?" wika ni Mommy. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Pagkatapos tumayo na ako at nagpaalam na dito.

"Basta Mom, mabait na po ako ngayun. Malapit ko na din kayong mabigyan ng apo ni Daddy." wika ko sabay kindat dito. Agad naman itong natawa at tumayo na din.

"Mas matutuwa ako kapag mabigyan mo kami ng isang dosenang apo Rafael. Masyadong kakaunti ang miyembro ng pamilya Villarama. Iyung mga kapatid mo wala na yatang balak pang dagdagan ang mga anak nila." wika ni Mommy.

Tumawa lang ako at tuluyan ng umalis. Kailangan kong makabalik ng opisina. Kailangan ko din alamin kung ano ang desisyon ng iskwelahan sa ka-klase ni Veronica na nanakit dito. Hindi ako papayag na papasok ng School si Veronica na may banta ng pambu-bully dito. Gusto ko ng tahimik na kapaligiran para dito.

Saktong palabas na ako ng mansion ng masalubong ko ang isa sa mga pamangkin ko na si Jeann. Agad kong napansin ang pamumula ng mga mata nito kaya naman napahinto ako sa paglalakad at hinintay ko na tumapat sa akin.

"Good Morning Uncle!" agad na bati nito sabay yuko. Gusto yatang itago ang pamumula ng mga mata nito.

"Ang aga mo yata ngayun? Wala kang pasok sa School?" tanong ko. Saglit itong natameme bago sumagot.

"Nandyan po ba si Veronica?" tanong nito. Mataman ko itong tinitigan bago sinagot

"Hindi siya pwedeng isturbuhin. Nasa kwarto siya nagpapahinga." sagot ko. Napasulyap muna ito sa akin bago muling nagsalita.

"Nag- -nagtext na po ako sa kanya na darating ako. Ini-expect nya na ako Uncle." sagot nito. Hindi ko maiwasan na mapailing bago sumagot.

"bahala ka na nga! Basta huwag mo siyang isturbuhin ha? Kailangan nyang magpahinga."Sagot ko at kaagad ko na itong tinalikuran. Alam ko naman na hindi din susunod sa sinabi ko si Jeann. Diretso na akong naglakad papuntang kotse at sumakay. Agad kaming bumyahe pabalik ng opisina.

VERONICA POV

Napa-idlip na ako ng marinig ko ang marahan na pagkatok sa pintuan ng kwarto ko. Kaagad akong napasulyap sa orasan na nasa bedside table ko at bumangon. Wala akong idea kung sino ang nasa labas. Imposibleng si Rafael iyun dahil hindi naman marunong kumatok ang lalaking iyun. Bigla na lang itong pumapasok ng kwarto ko.

Kahit na tinatamad, wala na akong nagawa kundi ang bumangon na. Baka importante ang kailangan ng taong nasa labas.

Pagkabukas ko ng pintuan ng kwarto ay agad kong nakita si Jeann. Nagtataka akong napatitig dito lalo na ng mapansin ko na mukhang galing ito sa pag iyak.

"Jeann, napadaan ka?" tanong ko at kaagad itong pinapasok. Kaagad naman itong naupo sa kama ko sabay hikbi. Tulalang napatitig ako sa kanya.

A-anong nangyari? Bakit ka umiiyak? Napagalitan ka ba nila Ate Arabella?' tanong ko at kaagad itong dinaluhan. Hindi ko malaman ang gagawin ko sa kanya para mapatahan siya.. Ngayun ko lang din kasi nakitang umiyak si Jeann. Kadalasan nakatawa ito kapag dumadalaw dito sa mansion ang buong pamilya.

"Nica, ano ang gagawin ko?" tanong nito. Naguguluhan akong napatitig sa kanya.

"Ano ang ibig mong sabihin? Teka, linawin mo nga, ano ang problema mo? tanong ko. Napahid muna ito ng luha sa mga mata bago tumitig sa akin.

"Bu-buntis ako."sagot nito. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat. Hindi ako makapaniwalang napatitig kay Jeann.

Teka prank ha ito? Jeann naman hindi nakakatuwa iyang sinasabi mo!" sagot ko. Lalo itong umiyak.

"Sa-sana nga nagbibiro lang ako....pero talagang buntis ako!" wika nito sa kabila ng paghikbi. Hindi naman ako makapaniwala. Ilang saglit din akong hindi nakaimik bago ito sinagot.

"Buntis ka? Pero paano? I mean, wala kang nababanggit na may boyfriend ka diba?" tanong ko.

Nakakapagtaka! Halos linggo-linggo kaming nagkakausap tatlo nila Charlotte at never nabanggit ang tungkol sa pagkakaroon nito ng kasintahan. Ni crush nga wala itong nababanggit pagkatapos sasabihin nya ngayun na buntis siya? Grabe naman!

Chapter 224

VERONICA POV

"Sino ang ama?" tanong ko kay Jeann na noon ay patuloy pa rin sa pag-iyak. Naaawa na ako dito pero ano nga ba ang pwede kong maitulong.

"Si Drake!" sagot nito. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito.

"Si Drake? Drake Davis? Isa sa mga kaibigan ni Rafael?" tanong ko para makasiguro. Paanong si Drake. Eh simula noong pagkatapos ng birthday party ni Peanut hindi ko na nakikita ang mga iyun. Wala din naman itong nabanggit na niligawan siya ni Drake. Kaswal lang naman ang turingan nila noong nasa Yate kami.

"Oo. Si Drake Davis. Ano ang gagawin ko? Ayaw kong madis-apppoint sila Mommy at Daddy sa akin. Natatakot ako sa posible nilang maging reaction kapag malaman nila ito." sagot nito.

Hindi pa rin ako makapaniwalang napatitig dito.

"Boyfriend mo pala siya? Alam ba ito ni Rafael?" tanong ko. Kaagad itong umiling.

"Hi-hindi ko siya boyfriend." sagot nito. Nagulat naman ako. Posible ba iyun? Paano siya nabuntis kung hindi nya boyfriend si Drake? Hay ang gulo ni Jeann.

"Teka....Paano ka nabuntis kung hindi mo siya boyfriend? Tsaka wala kang nababanggit sa amin tungkol dito Jeann kaya naguguluhan ako." sagot ko. Kaagad itong nagpunas ng kanyang mga mata tsaka tumitig sa akin.

"Nagkayayaan kaming mag bar ng mga classmates ko two months ago. Sa bar kami ni Drake napadpad. Nalasing ako pagkatapos nagising na lang ako na katabi ko na siya sa kama doon sa condo niya." umiiyak na sagot nito. 

Kaagad nanlaki ang aking mga mata sa sinabi nito.

"Ano? Teka, ibig mong sabihin ni-rape ka ni Drake?" Hindi ko mapigilan na mapalakas ang boses ko ng tanungin ko ito. Kaagad naman itong suminyas na hinaan ang boses ko.

"Hindi...gi-ginusto ko din ang nangyari." sagot nito. Lalo naman akong naguluhan sa sinabi nito. Hindi ako makapaniwala.

"Paanong ginusto? Jeann, klaruhin mo nga. May nangyari sa inyo ni Drake sa condo at paano ka napunta sa condo nya?" tanong ko.

"Kusa akong sumama sa kanya." sagot nito. Napakamot na ako sa aking ulo dahil sa gulo ng kwento ni Jeann.

"Sumama ka sa kanya dahil lasing ka?" tanong ko.. Kaagad itong tumango.

"Jeann naman, hindi mo pala siya nobyo pero pumayag kang may mangyari sa inyong dalawa tsaka bakit ka sumama sa kanya. Lalaki siya, babae ka..." sagot ko.

"Hindi ko naman akalain na may mangyayari sa amin eh. Akala ko hahayaan nya lang akong matulog. Pero nagising ako na hinahalikan nya na ako at nadala ako." sagot nito.

"Paano ngayun iyan? Alam ba ni Drake na buntis ka?" tanong ko. Kaagad itong umiling.

"Hindi nya alam dahil pagkatapos ng may nangyari sa amin hindi na kami nagkita ulit. Isa pa, may girl friend na siya at balita ko magpapakasal na sila.' sagot nito sa kabila ng pag-iyak. Kaagad naman akong nakaramdam ng awa para dito.

"Gago pala siya eh. Pagkatapos ka nyang pakialaman parang wala lang sa kanya ang lahat? Baliw ba ang Drake na iyun? Isusumbong ko siya kay Rafael." Naiinis kong sagot. Kaagad naman itong tumitigil sa pag iyak at umiling.

"Huwag! Baka...baka awayin siya ni Uncle." sagot nito.

"Jeann, sooner or later malalaman din ito ni Rafael at ng buong pamilya. Ano ang plano mo ngayun? tanong ko. Muli itong naluha.

"Hindi ko nga din alam eh. Bakit ba kasi nabuntis ako. Isang beses lang naman na may nangyari sa amin eh." sagot nito at halata sa boses ang pagsisisi. Natigilan naman ako at hindi maiwasan na kabahan ng sumagi sa isip ko ang nangyari sa amin ni Rafael kagabi. Paulit-ulit na may nangyari sa amin at baka mabuntis din ako.

Sa isiping iyun bigla lalo akong kinabahan. Paano nga ba kung mabuntis ako? Paano ang pag-aaral ko? Ano na lang ang iisipin nila Tita at Tito sa akin?

"Bakit ka natulala na dyan? Sabi ko ano ang gagawin ko? Paano ko sasabihin kina Mommy at Daddy ito?" tanong nito at kinalabit pa ako. Sandali din kasi akong napatulala.

"Hi-hindi ko din alam. Paano nga ba?" tanong ko "Veronica naman eh. Kaya nga ako pumunta dito para hingin ang opinyon mo eh. Hindi ko din alam ang gagawin ko." sagot nito.

"Kay Tita Carissa na lang muna natin sabihin ang problema mo. At least kung sa Grandma mo baka maintindihan ka nya. Sa buong Villarama, si Tita Carissa ang pinakamabait.:" suhistiyon ko. Sandali itong nag-isip bago sumagot.

"Baka magalit sa akin si Grandma." sagot nito.

"Ikaw...pwede naman sa Mommy Arabella mo muna sabihin." sagot ko. Kaagad itong umiling.

"hindi pwede! Magagalit si Mommy at baka kalbuhin ako noon. Mabait lang iyun kapag wala kang kasalanan na nagawa." sagot nito. Napailing naman ako.

"Eh kanino nga natin unang sasabihin ang problema mo. Hindi pwedeng itago mo ito ng matagal Jeann. Paano kung lumaki na iyang tiyan mo? Malalaman at malalaman din nila kaya hanggat maaga pa sabihin mo na." sagot ko.

"paano kung tanungin nila ako kung sino ang ama? Ano ang isasagot ko:" tanong nito.

"Siyempre, sabihin mo ang totoo. Ituro mo si Drake. Siya ang ama diba? Hindi naman pwedeng suluhin mo ang problemang iyan. Kayong dalawa ang gumawa sa batang iyan kaya dapat pareho niyong panindigan." sagot ko.

"Ma-maiintindihan kaya ako ni Grandma? Nica, gulong gulo na ako. Ilang araw na akong hindi mapakali dahil sa problemang ito." sagot nito.

"Jeann, blessings ang batang iyan. Wala ka ng magagawa pa kundi harapin ang lahat. Malalagpasan mo rin ito, magtiwala ka lang." sagot ko.

'Sige, basta....basta samahan mo akong ipagtapat ito kay Grandma." Kaagad naman akong tumango.

"Hindi bat sabi mo ikakasal na si Drake? Paano ngayun iyan? Ready ka ba na maging single mother?" tanong ko. Lalong lumungkot ang awra nito. Naaawa naman akong napatitig sa kanya. Bakit ba napaka-komplikado ng sitwasyon ni Jeann. Kawawa naman.

"Hayaan na lang natin siya. Hanggat maari ayaw kong pilitin ang taong ayaw sa akin." malungkot nitong sagot. Ilang saglit akong napatitig sa kanya bago nagtanong.

"Mahal mo ba siya?" seryoso kong tanong. Kaagad na umiwas ang tingin nito sa akin.

"Hindi ko alam." sagot nito.

"Jeann, pumayag kang may mangyari sa inyo na hindi mo alam kung may nararamdaman ka sa kanya?" tanong ko. Tumitig ito sa akin.

"Bakit, ikaw ba may mahal ka na din ba? i mean, nakakaramdam ka na ba ng pagmamahal sa isang lalaki?" tanong nito. Tingnan mo itong babaeng ito, siya ang tinatanong ko pagkatapos ibabalik nya sa akin ang tanong na iyan.

"Oo naman, may minamahal na ako." pag-aamin ko sabay ngiti. Napatitig ito sa akin.

"Si Uncle?" tanong nito na habang may ngiting nakaguhit sa kanyang labi. Nahihiya naman akong napabaling ang tingin sa may bintana. Paano nya kaya nalaman?

"Huwag ka ng magkaila. Alam kong si Uncle. Noon pa man alam na namin na may something sa inyong dalawa." sagot nito. Hindi ako nakasagot.

"Sana all na lang talaga. Buti pa kayo mukhang nagkakaintindihan na. Paano kaya ako nito, hindi na nga ako mahal ng lalaking gusto ko, nabuntis pa ako." malungkot nitong wika.

"Tatanggapin mo na lang ba na mapunta siya sa iba? Na hindi nya pananagutan ang batang nasa sinapupunan mo?" tanong ko.

"Ano nga ang gagawin ko? Sa sarili ko ngang pamilya hindi ko masabi-sabi ang problemang ito eh...kay Drake pa kaya." sagot nito. Hindi ko mapigilang mapabuntong hininga.

"Isusumbong natin siya kay Rafael.

Sabihin natin na binuntis ka ng kaibigan nya. Baka makatulong ang Uncle mo sa problemang ito. Kaysa naman makalbo ka ni Ate Arabella kung wala kang maiturong ama ng anak mo." sagot ko. Napaisip ito.

"Sa palagay mo kaya may maitutulong si Uncle?Baka naman bugbugin niya si Drake at magalit sa akin iyun?" tanong nito. Napangiti ako.

"Subukan natin. Hintayin natin siyang makauwi. Kung hindi mo kaya na magsabi sa kanya, ako na lang." wika ko. Alanganin itong napatango. Pagkatapos mataman akong tinitigan kasabay ang pagkunot ng noo. "Ano nga pala ang nangyari sa iyo? Bakit ka napaaway?" tanong nito. Wala sa sariling kinapa ko ang aking ulo na may benda bago ko ito sinagot.

"Natumba ako sa classroom namin. Itinulak ako ng classmate kong maldita. Pero tapos na din iyun, inaayos na ni Rafael ang problemang iyan. Papasok ulit ako ng School kapag magaling na ako." sagot ko. Napatango ito.

"Ngayung girl friend ka na ni Uncle, huwag kang pumayag na ibully ka ng iba diyan. Hindi mo deserve iyun." sagot nito. Nagtaka naman ako. Paano niya nalaman na girl friend na ako ng Uncle nya. Hindi ko pa naman nababanggit iyun.

"Teka, paano mo nasabing magshota na kami ni Rafael?" tanong ko. Natawa ito ay itinuro ang leeg ko.

"Paano mo maipapaliwanag iyang nasa leeg mo? Talo mo pa ang sinipsip ng bampera." tatawa-tawa nitong sagot. Mukhang nakalimutan nito na kanina lang ay todo ang emote nito dahil sa problema nya. Bigla akong nahiya at napatakbo sa vanity mirror ko. Kaagad kong sinipat ang leeg ko at napangiwi ako na nagkulay violet na pala ang bahaging ilang beses sinipsip ni Rafael kagabi.

"Yari ka..mukhang sabay tayong mamimili nito ng maternity dress." tawa ng tawa ito ng sinabi nya ang bagay na iyun. Napalunok naman ako sa kaba na nararamdaman ko. Paano nga pala kung mabuntis ako nito? Maraming beses kaming nagtalik ni Rafael kagabi?

Chapter 225

RAFAEL POV

Sa wakas natapos din ang oras ng trabaho. Excited akong lumabas ng opisina at diretsong naglakad palabas. Kaagad akong pinagbuksan ng pintuan ng kotse ng isa sa mga bodyguard ko ng mapansin nito ang paglabas ko. Mabilis naman akong sumakay at inutusan ang driver na magdrive na pauwi ng mansion.

Sobrang na miss ko na si Veronica. Gusto ko na itong makita at mayakap. Kung pwede nga lang isama ko ito kahit saan ako magpunta gagawin ko. Siguro nga nababaliw na ako sa sobrang pagmamahal na nararamdaman ko sa kanya.

Sana lang maayos na ito ngayun at nakapagpahinga na. Gusto ko siyang makatabi sa pagtulog mamayang gabi at sa mga susunod pang mga gabi.

Bahala na, hindi talaga ako papipigil kahit kanino. Pwede na kami magsama bilang isang tunay na mag-asawa dahil sa pinirmahan namin pareho na marriage contract na naisubmit na kanina ng lawyer ko sa city hall.

"Pagdating ng mansion kaagad akong bumaba ng kotse at nagmamadaling pumasok sa loob. Umakyat ng hagdan at diretsong naglakad patungo sa kwarto ni Veronica.

Hindi na ako kumatok pa. Diretso ko ng binuksan ang pintuan at pumasok para lang madismaya dahil may kasama si Veronica dito sa kwarto. Walang iba kundi si Jeann at sa ayos ng mga ito mukhang kanina pa sila nag- uusap.

"Uncle...ano ba iyan, pasok ng pasok hindi marunong kumatok." kaagad na reklamo ni Jeann pagkakita sa akin. Very relax itong nakupo sa kama at mukhang may importante silang pinag-uusapan.

Hindi ko ito pinansin. Diretso akong naglakad patungo kay Veronica at hinalikan ito sa labi. Napansin ko kaagad ang pamumula ng pisngi nito pagkatapos kong halikan sabay sulyap kay Jeann.

Siguro hindi pa ito sanay na nakikita kami ng ibang tao na ganito ka- intimate. Well, step by step masasanay din siya dahil ngayun pa lang gusto kong ipakita sa lahat kung gaano ako ka sweet pagdating sa kanya.

"Kumusta ang maghapon mo?" masuyo kong tanong dito. Kaagad itong napangiti sa akin. Ngiti na halos tumunaw sa puso ko. Ngiti na hindi ako magsasawang makita sa kanya.

"Ayos lang naman. Nandito lang kami sa loob ng kwarto ni Jeann. May pinag- uusapan kasi kami....importante."

sagot nito kasabay ng paghawak sa kamay ko. Umusog ito para makaupo ako sa tabi nya na siyang kaagad kong ginawa. Sumandal ito sa headboard ng kama habang magkahawak ang aming kamay.

"Sweet naman ni Uncle. Sana all na lang talaga." narinig ko pang sambit ng pamangkin ko. Tinapunan ko ito ng istriktong tingin at kaagad kong napansin ang pamamaga ng mga mata nito. Hindi ko mapigilan ang magtaka. Ano kaya ang problema ng babaeng ito? Maghapon na siyang nandito sa mansion ah?

"What are you doing here Jeann? Dont tell me wala kang balak na umuwi sa inyo?" tanong ko sa pamangkin ko. Kaagad kong napansin ang pagyuko nito. Mukhang may problema nga itong itinatago sa pamilya.

"Rafael, huwag mo siyang sungitan." narinig kong bulong ni Veronica.

Masuyo ko itong tinitigan. Ang sarap pa sana halikan ng halikan ng mahal ko. Kaya lang may ibang tao dito sa kwarto. Ayaw kong mailang ito kaya mamaya na lang siguro pagkaalis ni Jeann.

"Ano ba ang problema Jeann? Bakit nandito ka? Wala kang pasok sa School?

tanong ko sa pamangkin ko. Baka mamaya may balak pa itong dito matulog sa kwarto ni Veronica. HIndi ako papayag. Gusto kong makatabi sa pagtulog ang mahal ko. Total alam na ni Mommy ang tungkol sa aming dalawa and for sure nabanggit na din ito ni Mommy kay Daddy.

Napansin ko ang kaagad na pagtitig ni Jeann kay Veronica kaya nagtaka ako. Muli akong napatingin kay Veronica. Mukhang may alam na ito sa problema ng kaibigan.

"Anong problema nya Sunshine? Nabanggit nya ba sa iyo?" masuyo kong tanong. Kaagad kong napansin ang muling pagsulyap ni Veronica kay Jeann bago sumagot.

"Buntis si Jeann." maya-maya narinig kong wika ni Veronica. Kaagad akong nagulat. Hindi ako makapaniwalang napatitig sa pamangkin ko. May boyfriend ba ito? Ang alam ko pihikan ito. Hindi nga nagpapaligaw? Tapos ngayun buntis? Paano nangyari iyun?

"Ano? Buntis? Jeann, sino ang ama?" kaagad na tanong ko. Tinitigan ko ito habang nakayuko at kaagad kong napansin ang kaagad na pagtulo ng mga luha nito sa mga mata. Napakunot ang noo ko.

"Si Drake daw." muling sagot ni Veronica. Lalo akong nagulat. Paanong si Drake. Wala itong nababanggit sa akin na pinupormahan nito ang pamangkin ko. Wala itong nababanggit na may relasyon sila ni Jeann. Lahat ng babae na dumating sa buhay namin na magbabarkada, alam na alam namin. Walang taguan ng sekreto kung baga.

"Si Drake Davis?" tanong ko. Lalo itong umiyak.

"Come on Jeann! Kailan pa kayo nagkaroon ng relasyon? Bakit hindi ko ito alam?" galit kong tanong. Lalo itong napahagulhol ng iyak.

""Sorry po Uncle. Wala po kaming relasyon at hindi ko po akalain na mabubuntis ako."

sagot nito. Hindi ko maiwasan na maikuyom ang aking kamao. Drake Davis...ilang beses ko ng sinabi sa mga kaibigan ko na huwag ang mga pamangkin ko. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng galit.

Pamangkin ko si Jeann at alam ko kung ano ang karakas ng mga kaibigan ko. Kaya nga kinausap ko sila noon na huwag na huwag ang mga kadugo ko ang biktimahin nila. Huwag silang magtangka na makipaglapit sa kahit isa sa kanila dahil alam kong wala silang balak na magseryoso. Sa aming apat ako pa lang yata ang nagseryoso sa isang babae. Dahil iyun kay Veronica.

"Ginawa ka nyang ka-fling? Ganoon ba? At pumayag ka naman?" Gigil kong tanong ko. Lalong napayuko si Jeann. Tumayo ako at naglakad.

 Humanda sa akin ang gago na iyun!"Mahina kong wika na hindi nakaligtas sa pandinig nilang dalawa. naikuyom ko pa ang kamao ko dahil sa sobrang gigil.

"Uncle, hindi nya pa alam na buntis ako. Hindi na kami nagkikita simula ng may nangyari sa amin. Promise, isang beses lang iyun." muling wika ni Jeann sa kabila ng pag-iyak. Hindi ko mapigilan ang mapaismid.

"Alam na ba ito nila Ate at Kuya?"

tanong ko. Kaagad itong umiling.

"kayong dalawa pa lang ni Veronica ang nakakaalam. Uncle, ano ang gagawin ko? Magagalit sila Mommy at Daddy kapag malaman ito. Ayaw kong madis-appoint sila sa akin." umiiyak na muling wika nito. Naiiling naman ako.

"Sa palagay mo matutuwa sila sa mga pinaggagawa mo  Jeann? Hindi pwedeng hindi panagutan ni Drake ang batang iyan. Kakausapin ko siya."

naiinis kong sagot. Hindi ko akalain na may problema pala na sasalubong sa pag-uwi ko dito sa mansion. Paano ko masusulo nito si Veronica kung sumingit ang problema ng pamangkin ko,

"Uncle...No! Huwag nyo po siyang awayin!" pigil pa sa akin ni Jeann. Tiningnan ko ito ng masama kaya nanahimik ito.

"Dinukot ko ang cellphone sa aking bulsa. Nagpadala ako ng mensahe sa aking mga kaibigan na magkikita kami mamaya sa mismong bar ni Drake. Lagot talaga sa akin ang lalaking iyun. SA dinami-daming babae na pwedeng buntisin, pamangkin ko pa talaga.

"Doon ka na muna sa labas. Maghanap ka ng lugar kung saan ka pwede magpahinga dahil sasama ka mamaya. Pupuntahan natin ang Drake na iyun.!" utos ko kay Jeann. Kaagad itong nagpahid ng luha sa kanyang mga mata.

"Uncle, hindi pa ako ready na makita siya. Hindi ko alam ang sasabihin ko." sagot nito.

"Ngayun pa lang magpractice ka na kung ano ang sasabihin mo sa kanya Jeann. Teka, ano ang gusto mo? Tatawagan ko ang mga magulang mo at ako mismo ang magsabi sa kanila tungkol sa mga pinanggagawa mo? Na buntis ka?" nafinis kong tanong. Maluha-luha itong umiling.

"Pwes...maghanda ka! Aalis tayo mamaya! Sa ngayun maghanap ka ng ibang lugar kung saan mo gustong tumambay. Huwag dito sa kwarto ni Veronica dahil kailangan din nyang magpahinga." wika ko. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pag- ismid nito. Hindi ko na lang pinansin.

"Pwede bang dito na lang ako Uncle. At least kapag nandito ako alam kong may karamay ako sa problema ko." reklamo nito. Napailing ako.

"Jeann, kung gusto mong tulungan kita diyan sa problema mo, sumunod ka. Lumabas ka muna. Natural, bigyan mo kami ng kahit kaunting privacy ng asawa ko." naiinis kong wika. Kaagad itong natulala habang nagpapalipat- lipat ang tingin sa aming dalawa ni Veronica.

"Asawa? Tsk! Nananaginip ka na naman Uncle!" sagot nito sabay tayo.

"Nica...sa labas na muna ako. Good luck sa presensya ng masungit kong Uncle." wika nito bago tuluyang lumabas ng Kwarto. Napapailing na lang ako bago naglakad papuntang pintuan. Ini-lock ko iyun. Baka bumalik pa ang makulit kong pamangkin.

"Paano ngayun iyan Rafael. Buntis si Jeann. Paano kung mabuntis din ako?" tanong ni Veronica sa akin. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang takot sa mga mata nito. Hindi ko mapigilan ang mapangiti.

"Eh ano ngayun kung mabuntis ka. Mag -asawa na tayo Sunshine at normal lang ang ginagawa natin. Magbunga man eh di mas maganda." Nakangiti kong sagot bago ito hinalikan sa labi. Kanina ko pa ito gustong gawin sa kanya. Napigilan lang dahil sa presensya ni Jeann.

Matagal na magkalapat ang aming labi. Halos ayaw ko na itong pakawalan lalo na at naramdaman ko na marunong ng tumugon si Veronica. Natuto na din ito.

"Hmmmm, masakit pa ba ang katawan mo?" tanong ko sa kanya pagkatapos kong paghiwalayin ang labi namin. Parang gusto ng kumawala ang anaconda sa brief ko. Gusto kong angkinin ulit ito.

"Medyo." sagot nito. Hindi ko mapigilan na mapabuntong hininga at hinalikan ito sa kanyang leeg.

"Pero kaya ko naman siguro. Dahan- dahan lang katulad kaninang umaga." wika nito. Kaagad akong napangiti. Hudyat iyun para tanggalin ko lahat ng saplot sa katawan nito.

Lalo kaming naging mapusok sa mga susunod na sandali. Asawa ko na ang babaeng ito kaya pwede na namin gawin ang ganitong bagay hanggat gusto namin.

Hindi ko pa rin maiwasan na humanga kapag ganitong hubot hubad na ang mahal ko. Ang ganda talaga ng katawan nito. Nakakapaglaway. Nakakagigil!

Kaagad akong umalis ng kama at nagmamdaling tinanggal lahat ng saplot ko sa katawan. Kailangan kong bilisan ang mga kilos ko. Kanina pa nagwawala ang aking anaconda.

Lalo akong nakaramdam ng pag-iinit ng mapansin ko na namumungay ang mga matang nakatitig sa akin ni Veronica. Sinusundan nito ng tingin ang bawat galaw ko. Hindi ko maiwasan na mapangisi ng muli kong sulyapan ang pagkababae nito. Ano man sandali muli ko na naman matitikman ang masikip nitong lagusan.

Napansin ko pa ang paglaki ng mga mata ni Veronica ng tuluyan ko ng mahubad lahat ng saplot ko sa katawan. Titig na titig ito sa anaconda ko.

"Dont worry Sunshine, paliligayahin ka ulit nito." wika ko at kaagad na pumwesto sa paanan niya. Inamoy ko ang kabibe nito at hindi ko maiwasan na mapapikit ng malanghap ko ang kakaibang amoy noon. Ilang saglit lang ay kaagad akong sumubsob sa bahaging iyun kasabay ng impit na pag -ungol ni Veronica.

"Rafael, teka ano ang gingagawa mo?" wika nito. Hindi ko maiwasan na mapangiti ng mapansin ko na naglulumikot ang katawan nito. Halos mapaliyad ito tuwing sipsipin ko ang kanyang perlas.

"Teka, tama na...hindi ko na kaya..." wika nito na may halong ungol sa kanyang boses. Parang walang narinig na itinuloy ko lang kung ano ang naumpisahan ko. Ilang saglit lang ay naramdaman ko na may lumabas na dito. Kaagad ko iyun sinipsip at walang itinira. Ahh sweet! Hindi ako magsasawa na gawin ito sa kanya palagi.

"Ako naman ang paligayahin mo Sunshine." nakangiti kong wika dito nang muli akong bumalik sa kanyang ibabaw. Namumungay ang mga mata tumitig sa akin.

"Paano?" tanong nito. Napangiti ako. Umalis ako sa ibabaw nya at pinatalikod ito sa akin. Gusto kong angkinin ito ng patalikod. Ibang posisyon naman.

Kaagad nitong nakuha ang ibig kong sabihin. Nakatuwad ito kaya naman dali -dali kong itinutok ang aking anaconda sa kanya. Basang basa ito kaya hindi na ako nahirapan pang pasukin ito. Hindi ko maiwasan na mapaungol ng maramdaman ko kung gaano pa rin ito kasikip ng tuluyan ng pumasok ang anaconda ko sa kaloob-looban nito.

Veronica, you're so tigh  talaga! "wika ko habang madiin na nag-atras - abante sa kanyang likuran.

Hinawakan ko ito sa kanyang baywang kaya naman lalong naging madiin ang salpukan ng aming katawan.

"Rafael....ughhhh" impit na ungol nito.

"Ganyan nga, sambitin mo ang pangalan ko Sunshine..I love you! I love you very much!" sambit ko.

Chapter 226

VERONICA POV

"Sigurado ka ba na gusto mong komprontahin ngayun si Drake? Baka magkasakitan kayo nyan." wika ko kay Rafael pagkatapos ng mainit na sandali na nangyari sa aming dalawa.

Pareho kaming hubot hubad na nakahiga sa kama habang nakaunan ako sa kanyang braso.

Natatakpan kami ng makapal na comforter kaya naman komportable ang paghiga ko at kahit papano hindi nakabuyangyang ang mga hubad namin na katawan.

"Tiyak na magkakagulo kapag malaman ng pamilya ang tungkol sa pagbubuntis ni Jeann. Lalo na ni Ate Arabella. Alam ko kung gaano kasungit ang kapatid kong iyun. Tiyak na magwawala iyun kapag malaman niyang nabuntis ang unica iha nila na walang kasiguraduhan kung pananagutan ba ito ng lalaking nakabuntis sa kanya." sagot ni Rafael. Kaagad ko naman naintindihan ang ibig nitong sabihin.

"Ibig mong sabihin pupuntahan mo talaga siya sa bar mamaya?" muling tanong ko. Hanggat maari gusto ko itong pigilan. Baka kasi magkasakitan ang magkaibigan at kung ano pa ang mangyari.

"No choice. Kailangan kong makausap ang gagong iyun bago pa magkagulo. Kailangan nyang panagutan si Jeann sa ayaw at gusto nya." sagot ni Rafael. Tinitigan ako nito sa mga mata at hinalikan sa tuktok ng ilong ko. Napapikit naman ako.

Ilang saglit lang ay naramdaman ko ang pagbangon nito. Dumiretso ito sa loob ng banyo at ilang saglit lang ay lumabas din kaagad na may dala- dalang basang bimpo. Kaagad naman

akong napabangon ng mahulaan ko kung ano ang susunod nitong gagawin.

"Magbabanyo ako." wika ko habang nagtatalo ang isipan ko kung aalis ba ng kama at patakbong papuntang banyo na hubot hubad or ibabalot ang sarili ko sa comforter ang hubad kong katawan? Kahit ilang beses ng may nangyari sa amin, nahihiya pa din akong ibalandra dito ang hubad kong katawan. Ah ewan mas pinili ko na lang ang nauna. Hubot hubad kong tinakbo ang pintuan ng banyo bago mabilis na pumasok at isinara. Narinig ko pa ang malakas na pagtawa ni Rafael dahil sa ginawa ko.

Pagpasok ko sa loob ng banyo agad akong humarap sa salamin. Una kong napansin ang pulang pula kong mukha. Kumakabog din ang dibdib ko. Hindi ko din maiwasan na mapangiwi ng mapansin ko na nadagdagan ang mga kissmark ko mula leeg hanggang dibdib ko. Hindi ko alam kung sinasadya ba ni Rafael na lagyan ako ng ganitong marka. Sana lang matanggal kaagad ito.

Kaagad akong naglinis ng katawan. Sinugurado ko na maayos ang pagkakasuot ko ng roba bago lumabas ng kwarto. Mabuti na lang at wala na si Rafael kaya naman mabilis akong pumasok sa loob ng walk in closet para maghanap ng komportableng damit na pwedeng isuot.

Mas pinili ko ang ternong pajama at blause na pambahay. Alam ko din na marami akong kissmark sa leeg kaya nagpasya akong takpan iyun ng cream at foundation. Iyung nga lang visible pa rin kahit anong gawin kong pagpahid kaya wala na akong nagawa pa kundi hayaan na lang. Hindi naman masyadong halata kapag hindi titigan.

Mabilis akong lumabas ng kwarto. Mabuti na lang kaagad kong

nakasalubong si Ate Maricar pagbaba ng hagdan kaya kaagad ko itong tinanong.

"Ate...nakita nyo po ba si Jeann?" tanong ko. Saglit itong tumitig sa akin bago sumagot.

"Ahhh si Jeann ba? Nasa living room kausap nila Madam at Sir pati na din ni Sir Rafael." sagot nito. Kaagad naman akong nagpasalamat at diretsong naglakad papunta doon.

Pagbungad ko pa lang ng living room narinig ko na kaagad ang impit na pag- iyak ni Jeann. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng awa dito. Mukhang alam na nila Tita at Tito ang tungkol sa pagbubuntis nito.

"Basta ka na lang nagpabuntis sa lalaking hindi mo nobyo? Ano ba ang nangyayari sa iyo Jeann? Kaya pala kanina ka pa nakatambay sa kwarto ni Veronica! Kanina ka pa dito at hindi mo man lang nabanggit sa amin ang problemang iyan!" narinig kong galit na wika ni Tito Gabriel. Sa tono ng boses nito mukhang disappointed ito sa apo.

"Gabriel, tama na iyan. Wala na tayong magagawa kundi tulungan ang apo mo na maayos ang problema na ito. Nakakaawa naman kung pagagalitan pa natin." narinig kong sabat ni Tita Carissa.

"Sorry po! Hindi ko po talaga alam kung ano ang gagawin ko. Hindi ko din po alam kung paano ito sasabihin kila Mommy at Daddy." sagot naman ng umiiyak na si Jeann. Hindi ko tuloy malaman kung papasok ba ako sa living room o hindi. Sa huli nagpasya na lang akong huwag na lang muna. Hahayaan ko na lang muna silang makapag-usap magpapamilya.

Diretso akong naglakad palabas ng mansion Mamaya ko na lang

dadamayan si Jeann pagkatapos siyang sabunin ng kanyang Lola at Lola. Wala din naman akong maitulong para mapahupa ang galit na nararamdaman ng Lolo at Lola sa kanya.

Isa pa kampante ako na hindi naman siguro siya sasaktan ng mga ito physically. Sa loob ng mahigit isang taon na pagtira dito sa mansion, never ko pang nakita na nagsakitan sila.

Chapter 227

VERONICA POV

Nagpasya na lang akong pumunta ng garden. Malapit na dumilim ang buong paligid at masarap na sa balat ang dampi ng hangin. Napakabango pa ng paligid dahil sa mga bulaklak na nag- uumpisa ng mamukadkad.

Talagang alagang-alaga ni Tita Carissa ang lugar na ito. Ang galing talaga nitong mag-alaga ng mga halaman. 

Halos mag-iisang oras na akong nanatili sa garden ng marinig ko ang boses ni Manang Espe. Ang

mayordoma ng mansion.

"Diyos ko! Nandito ka lang palang bata ka. Alam mo bang kanina ka pa hinahanap ni Rafael?" kaagad na wika nito pagkakita sa akin. Nagulat naman ako. Ang alam ko nasa living room lang si Rafael. Marahil tapos na silang mag- usap.

"Ganoon po ba? Nasaan po siya ngayun. Puntahan ko na lang po." sagot ko.

"Nasa living room sila kasama si Jeann. Teka lang, alam mo na ba ang tungkol sa pagbubuntis ng kaibigan mo?" tanong ni Manang Espe. Kaagad naman akong tumango.

"Naku, nakakaawang bata. Talagang pinagalitan siya ng todo ni Sir Gabriel. Sige na Iha, puntahan mo na sila sa living room." wika ni Manang Espe at kaagad na itong nagpaalam. Kakaba- kaba naman akong naglakad papuntang living room.

Pagkapasok ko ay kaagad akong napatingin kay Rafael. Nakaupo ito sa kabilang bahagi ng sofa at ng mapansin nito ang pagdating ko ay kaagad akong sinenyasan na maupo sa tabi nya.

"Good evening po Tita, Tito!" bati ko sa mag-asawa bago ako naupo sa tabi ni Rafael. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang seryosong mukha ni Tito Gabriel gayundin ni Tita Carissa. Si Jeann naman ay tahimik lang sa kabilang bahagi ng sofa habang nagpupunas ng luha.

"Ikaw naman Rafael, ano ang plano mo kay Veronica? Akala mo ba hindi ko alam iyang mga pinanggagawa mo?" seryosong wika ni Tito. Nagpapalipat- lipat ang tingin nito sa pagitan naming dalawa ni Rafael kaya kaagad akong napayuko. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya.

"Seryoso po ako kay Veronica Dad. Alam nyo naman po siguro iyan noon pa diba?" sagot naman ni Rafael sa kanyang ama.

"I know pero....hayyy ewan ko. Bahala ka na nga. Nasa tamang edad ka na para magdesisyon. Pero hindi pwede ang ganito ha? Magready kayo pareho dahil kailangan natin mamanhikan sa mga magulang ni Veronica kapag maayos ang problema kay Jeann."

sagot ni Tito Gabriel. Hindi ko namam maiwasan na makaramdam ng hiya. Sumabay pa talaga ang lahat sa problema ni Jeann..

"Bweno, wala na tayong magagawa. Mukhang totoo ang nabanggit mo noon Gab, pagkatapos ng problema ni Chistian sa lovelife mukhang lovelife ng mga apo natin ang reresulbahin natin. Nauna sa kanilang lahat si Jeann. Mabuti na lang talaga at nagkakaintindihan na itong si Rafael at Veronica. Hindi ganoon ka-complikado ang pag-iibigan nila" sagot ni Tita Carissa.

"Ano pa nga ba ang magagawa natin Sweetheat kundi ang intindihin sila. Mga kabataan nga naman ngayun...kay pupusok!" sagot ni Tito gabriel sa asawa.

"Dad naman, parang hindi ka din naman dumaan sa ganitong edad. At least kaming dalawa ni Veronica, legal na kung batas ang pag-uusapan. Naayos na ni Attorney Cruz ang tungkol sa pagpaparehistro ng kasal namin." katwiran ni Rafael sa kanyang ama.

"Huwag mong ipagmalaki sa akin iyan Rafael. Hindi pa rin sapat iyan. Kailangan mong iharap sa dambana si Veronica dahil iyan ang importante para magkaroon kayo ng payapang pagsasama. Oo, sa huwes kami unang ikinasal ng Mommy mo. Pero pinakasalan ko din siya sa simbahan dahil mahal na mahal ko siya!" sagot ni Tito Gabriel at inakbayan pa nito ang asawa at matamis na nginitian.

Sa totoo lang, wala pa akong alam kung paano nag-umpisa ang love story nila tita Carissa at Tito Gabriel. Pero alam kong exciting iyun at masarap pakinggan kung may magkikwento lang. Napaka-perfect kasi nilang tingnan. Napaka-sweet din nila sa isat isa.

Pangarap ko na maging katulad din nila kami ni Rafael hanggang sa pagtanda. Sana kahit maputi na ang buhok namin kami pa rin dalawa ang magkasama. Katulad nila Tita Carissa at Tito Gabriel.

"Rafael, tawagan mo na ang magaling mong kaibigan. Gusto ko magpakita siya ngayun din dito sa mansion. Huwag na nya kaming hintayin na ako pa ang gumawa ng paraan para mapilitan siyang magpakita sa atin dahil malilintikan talaga sa akin ang lalaking iyun!" wika ni Tito Gabriel. Kaagad naman tumango si Rafael.

"Dad, ako na ang bahala tungkol sa bagay na iyan. Tinawagan ko na siya at papunta na dito." sagot ni Rafael. Nakahinga ako ng maluwang kahit papaano. Hindi na pala kailangan pang pumunta ng bar ni Rafael para makausap ang kaibigan.

"Grandpa, huwag nyo naman po sanang saktan si Drake! Please...hindi nya pa po alam ang tungkol dito." nakikiusap naman na sagot ni Jeann.

"Hindi kayang madala sa maayos na usapan ito Jeann. Kailangan kang panagutan ng lalaking iyun sa ayaw at gusto nya." maawtoridad na sagot ni Tito Gabriel. Kaagad naman napayuko si Jeann.

"Sweetheart, pakitawagan na sila arabella at Kurt. Papuntahin mo sila dito sa mansion ngayun din. Kailangan nandito din sila mamaya sa pagdating ng Drake na iyun." wika ni Tito kay Tita Carissa. Kaagad naman tumango si Tita at kinuha ang kanyang cellphone.

"Grandpa, No...baka po kalbuhin ako ni Mommy kapag malaman niya ito. Nakakatakot po siyang magalit."

muling sagot ni Jeann. Kitang kita sa mukha nito ang pagkabalisa.

"Wala ka ng choice kundi harapin ito Jeann. Malalaman at malalaman ito ng mga magulang mo kahit na anong gawin mong tago." sagot naman ni Tita Carissa. Napatingin naman si Jeann sa kanyang Tito Rafael pero hindi na ito nagkomento. Tumayo ito bago muling nagsalita.

"Malapit na si Drake Dad. Aabangan ko lang po siya sa labas." paalam nito sa ama. Kaagad naman tumango si Tito

Gabriel.

"Padiretsuhin mo siya dito sa living room pagdating nya. Gusto ko ng makaharap ang lalaking iyun." sagot ni Tito Gabriel. Kaagad naman tumango si Rafael at hinila ako patayo.

"Veronica, huwag ka ng sumama sa kanya. Dito ka lang." pigil pa ni Jeann ng mapansin nito na isasama ako ni Rafael paglabas. Kaagad itong tinitigan ng masama ni Rafael bago nagsalita.

"Dito ka lang. Huwag kang magtangka na sumunod sa amin." wika nito sa pamangkin. Kaagad kong napansin ang pag-ismid ni Jeann kaya hindi ko maiwasan na mapangiti.

"Eh bakit kayong dalawa...illegal din naman ang ginagawa nyo ah? Parang mag-asawa na kayo kung magturingan pero hindi ko narinig na pinagalitan kayo nila Grandmama at Grandpapa." angal ni Jeann. Hindi ko mapigilan ang mapasulyap kina Tita at Tito.

Kaagad kong napansin ang pigil na pagngiti ng mag-asawa kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng galak. Ibig lang sabihin nito, hindi sila tutol sa kung ano mang namagitan sa aming dalawa ngayun ni Rafael.

Hawak kamay kaming lumabas ni Rafael ng mansion. Naglakad kami papuntang pool at naupo sa isa sa mga upuan na nandoon.

"Talagang masyadong natakot si Jeann sa sitwasyon nya ngayun. Kawawa naman siya." wika ko kay Rafael pagkaupo namin. Mataman akong tinitigan sa mukha sabay ngiti.

"Maayos na ba ang pakiramdam mo? Hindi na ba masakit ang sugat sa ulo mo?" imbes na sagutin nito ang tungkol sa sitwasyon ni Jeann iba ang katagang lumabas sa bibig nito.

"Ok na. Hindi na sya masakit. Hindi katulad kanina." sagot ko. Kaagad itong tumango at hinaplos ako sa mukha.

"Alam mo ba kung gaaano ka kaganda Veronica? Alam mo ba kung gaano kita kamahal?" malambing nitong wika. Para naman akong namamagnet na napatitig sa gwapo nitong mukha.

"Mahal na mahal kita higit pa sa kung anong meron ako ngayun. Ilang araw ka pa lang dito sa mansion noon pero alam ko na sa aking sarili na ikaw na ang babaeng gusto kong makasama habang buhay. Kaya nga nagsikap para matuto kaagad na pamahalaan ang Villarama Empire. Gusto ko na kahit gaano ako ka-busy marami pa rin akong time na maibigay sa iyo." masuyo nitong sagot. Napakurap ako ng makailang ulit bago ko nagawang magsalita.

"Mahal din naman kita kahit palagi mo akong sinusungitan. Kahit naman kang galit, sinisegurado mo pa rin na ibigay lahat ng pangangailangan ko.

Nararamdaman ko ang pag-aalaga mo kahit wala ka. Iyun nga lang... ang tagal mong hindi nagpakita sa akin. Pagkatapos mo akong landi-landiin noon bigla ka na lang naglaho." sagot ko. Hindi ko mapigilan na mapatitig sa diamond ring na suot ko. Ang ganda talaga nito. Kumikinang sa tama ng liwanag ng ilaw.

"At nagtatampo ka dahil doon?" sagot nito. Tumitig muna ako sa mukha nito tsaka tumango. Muli itong napangiti.

"Talagang sinadya ko iyun. Aware sila Mommy at mga kapatid kong babae tungkol sa nararamdaman ko sa iyo. Kinausap nila ako. Sinabi nila na masyado ka pang bata para ligawan. Na kung pwede hayaan muna kitang ma-grow at matupad muna lahat ng pangarap mo. Isa pa, kailangan ko munang pagtoonan ang kumpanya namin. Nag-aalburuto na si Kuya Christian at gusto nya na talagang kumawala sa Empire dahil may sarilng negosyo din ang kanyang pamilya na dapat nilang pagtulungan ni Ate Carmella....."

"No choice kundi sundin ko muna sila at tutukan ang Empire sa loob ng halos isang taon. Hindi naman nasayang ang sakripisyo ko at kaagad akong natuto.... pero alam mo bang ilang beses kitang pinasok sa kwarto mo tuwing umuuwi ako ng mansion? Grabe ka kasi matulog kaya hindi mo ako

nararamdaman..." mahabang wika nito. HIndi ko naman maiwasan na magulat sa huli nyang sinabi.

"Palagi kang pumapasok ng kwarto ko? Bakit hindi mo ako ginigising para makita din kita?" tanong ko.

"Baka kasi sungitan mo ako eh..... hehehe!" natatawa nitong sagot..

nagkunwari akong napasimangot.

"Ang daya nito. Alam mo bang miss na miss kita noon? Nakakainis ka talaga! Halos hindi ako makatulog sa kakaisip sa iyo...na bakit bigla mo na lang akong iniwasan...pagkatapos pasekreto kang pumapasok ng kwarto ko? Ang unfair mo!" sagot ko. Napahalakhak ito kaya hindi ko maiwasan na mapangiti na napatitig sa gwapo nitong mukha. Ibang Rafael na talaga ang nakikita ko ngayun.

"Sorry na po Sunshine. Kailangan kong maging masunuring anak at kapatid noon. Pero tingnan mo naman. Hindi pa rin ako nakatiis. Sinunod ko pa rin ang gusto ko. Bahala na sila...basta masaya ako dahil tuluyan ka ng naging akin." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na muling mapangiti.

Para akong nasa alapaap ng mga

sandaling ito. Kay sarap pala makipag- usap sa taong mahal mo.

Akmang sasagot pa sana ako ng mapansin namin pareho na may tatlong sasakyan na magkasunod na pumasok sa loob ng vicinity ng mansion.

"Talagang nagdala pa ang loko ng back -up." narinig kong wika ni Rafael. ko maiwasan na hawakan ito sa kamay para sana ipaalala na huminahon ito. Huwag sanang magkagulo. Ramdam ko kasi ang galit nila dahil sa pagbubuntis ni Jeann.

"Dont worry, bibigyan ko lang ng leksiyon ang magaling kong kaibigan." wika nito sabay tayo. Saglit ako nitong tinitigan bago nagmamadali na nilapitan ang kakarating lang na mga kaibigan. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

Kaagad silang nagbatian. Napansin ko pa na masaya pa ang lahat na nagkamay pero ilang saglit lang ay kaagad na sinapak ni Rafael si Drake. Kaagad akong napatayo at nagmamadali silang nilapitan.

"Bro, ano ba ang problema. Bakit bigla mo na lang sinapak si Drake?" kaagad na awat ni Peanut kay Rafael. Si Arthur naman kaagad dinaluhan ang

natumbang si Drake. Mabuti na din at kaagad akong nakalapit sa kanila at hinawakan ko sa braso si Rafael.

"Gago ang kaibigan natin na iyan. Hindi bat binalaan ko na kayo na huwag ang mga pamangkin ko? Pero bakit binuntis nya si Jeann?" bakas ang galit sa boses ni Rafael ng

sambitin nya ang katagang iyun. Kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mukha ng mga kaibigan nito.

Lalong lalo na si Drake na patayo na

sana habang alalay ito ni Arthur.

"What? Binuntis mo Jeann?" gulat na tanong ni Peanut kay Drake.

"Buntis siya? Ibig sabihin magkakaanak na kami?" pabulong na tanong ni Drake. Kapansin-pansin ang bahagyang pagsilay ng ngiti sa labi nito. Kumislap ang mga mata at mukhang bigla nitong nakalimutan ang sapak na natanggap mula kay Rafael.

"Oo! Drake! Hindi bat sinabi ko sa inyo na huwag ang pamangkin ko? Anong klase kang kaibigan! Pati ba naman kadugo ko tataluhin mo?" galit na sagot Rafael. Namumula na ang mukha nito at nakakuyom ang kamao.

"Grabe ka Drake? Hindi mo nabanggit sa amin ito ah? Pinupormahan mo pala si Jeann? Kailan pa?" tanong ni Arthur. Imbes na sagutin ni Drake ang tanong na iyun si ang binalingan nito.

"Handa kong panagutan ang lahat. Sorry, hindi ko lang napigilan ang sarili ko." sagot naman ni Drake. Mukhang biglang nawala ito sa sarili. Hindi man lang ininda ang sapak na natamo mula sa kaibigan.

"Sorry? gago! Ayusin mo ito Drake ha kung hindi kakalimutan ko talaga  kitang naging kaibigan!" galit na singhal ni Rafael dito.sumagot Kaagad naman si Drake.

"Of course! Aayusin ko ito. Kakausapin ko si Jeann." Nakangiting sagot nito. Kung gaano kagalit si Rafael, ganoon naman ito ka-kalmado si Drake. Mabuti na lang talaga at hindi ito gumanti sa sapak na natanggap kay Rafael.

"No need! Sumama ka sa akin sa loob!

Gusto kang makausap ni Daddy! At payong kaibigan, ayusin mo ang sagot mo kung hindi lalabas ka sa lugar na ito ng walang ulo!" inis na muling wika ni Rafael kay Drake. Bigla itong namutla.

"Si...si Tito Gabriel?" tanong nito. Kaagad na tumango si Rafael.

"Naku yari ka Bro! Bakit ba kasi sa dami ng babaeng pwede mong buntisin bakit si Jeann pa? Kailan pa kayo nagdidate? Bakit hindi namin ito alam? "sabat naman ni Peanut. Kitang kita sa mga mata nito ang curiosity.

"Pwede bang sumama nila Peanut at Arthur? Para naman may pwedeng umawat kung sakaling bugbugin ako ni Tito Gabriel." sagot ni Drake. Kaagad na umiling si Rafael. Hinawakan ako sa kamay at hinila papasok ng mansion

"Dito lang kayo! Walang makikialam!

Huwag din kayong magtangka na ipagtanggol ang Drake na iyan!' Bilin ni Rafael kina Peanut at Arthur at sabay na kaming naglakad papasok sa loob ng mansion. Tahimik naman na nakasunod lang sa amin si Drake.

Pagpasok pa lang ng living room kaagad napatayo si Jeann pagkakita kay Drake. Tumingin pa ito sa gawi ko na parang nanghihingi ng tulong.

"Dad, nandito na si Drake." wika ni Rafael sa ama. Seryosong tinitigan ni Tito Gabriel si Drake na noon ay kita sa mukha ang tension. Bantulot itong lumapit kina Tita at Tito tsaka nagmano.

"Mano po Tita Carissa....Tito Gabriel..." narinig ko pang wika nito. Kaagad naman itong pinagbigyan nila Tita at Tito. Pagkatapos sininyasan itong maupo sa tabi ni Jeann na noon ay hindi mapalagay.

Samantalang kaming dalawa ni Rafael tahimik lang din na naupo sa kabilang bahagi ng sofa.

"Ikaw lalaki, alam mo naman siguro ang dahilan kaya kita pinatawag diba? Alam mo na siguro ang tungkol sa pagbubuntis ng apo ko?" seryosong wika ni Tito Gabriel. Masyadong seryoso ang mukha nito at matalim na tumitig kay Drake. Sumulyap muna si Drake kay Jeann bago sumagot.

"Sorry po Tito! Actually, kanina ko lang din po nalaman ang tungkol sa pagbubuntis ni Jeann. ang alam- "hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Drake ng muling sumabat si Tito Gabriel.

lalaki! Hindi mo man lang inalam ang kalagayan ng apo ko pagkatapos ng may nangyari sa inyo?

Anong klaseng lalaki ka? Siguro naman aware ka kung sino si Jeann diba?" sagot ni Tito. Kaagad na napayuko si Drake.

"Grandpapa, hindi po kami magshota kung iyan ang iniisip niyo po... nagkataon lang na may---" naputol ang sasabihin ni Jeann ng muling sumabat si Tito.

"Wala kayong relasyon? Pero nabuntis ka ng lalaking iyan? Jeann, nasa matino ka pa bang pag-iisip? Ano ang ginagawa ng Mommy at Daddy mo at hindi yata nila alam ang mga

pinanggagawa mo!" galit na wika ni Tito Gabriel. Sa pagkakataon na ito, namumula na ang kanyang mukha sa galit kaya kaagad itong inawat ni Tita Carissa.

"Gabriel, huminahon ka! HIndi pwedeng idaan sa init ng ulo ang lahat.

Hayaan mong magpaliwanag ang mga bata tungkol dito. Siguro naman nasa tamang edad na sila para malaman kung ano ang tama at mali." mahinahon na sagot ni Tita Carissa. Hinila pa nito ang asawa na paupo kaya kahit papaano kumalma ng kaunti si Tito Gabriel.

"Kayong dalawa...ano ngayun ang plano nyo?" seryosong tanong ni Tito. Nagkatinginan si Jeann at Drake. Halata sa mga mukha ng mga ito ang pagkalito.

Akmang sasagot na si Drake ng biglang dumating si Ate Arabella, Kasunod nito ang asawang si Kurt Santillan. Kitang kita ko ang galit sa mukha nito at ng dumako ang tingin nito kay Drake at Jeann kaagad na naningkit ang mga mata nito at sinugod si Drake. Hinila sa buhok at pinagkakalmot.

"Walang hiya kang lalaki ka! Ang lakas ng loob mong buntisin ang anak ko!" galit na wika nito. Kaagad naman napatayo si Jeann para awatin ang nagwawalang ina. Umawat na din si Kuya Kurt at Rafael.

"Arabella, stop it! Hindi masusulusyonan ang problemang ito kung idadaan mo sa dahas!" galit na sigaw ni Tito Gabriel. Napatayo na din ito. Natigil naman sa pagwawala si Ate Arabella at maluha-luha na hinarap ang ama.

"Dad, masyadong pang bata ang anak ko para buntisin ng lalaking iyan! Ni hindi ko nga alam na nanliligaw ang taong iyan sa anak ko!" galit na wika ni Ate Arabella. Hindi ko naman mapigilan na maawa sa hitsura ni Drake. Magulo ang buhok nito at may kalmot sa mukha.

Chapter 228

VERONICA POV

"So ano ang plano? Hindi pwedeng hindi mo panagutan ang anak ko. Hindi ako papayag na lumaki ang tiyan nya ng hindi kayo maikasal." Narinig kong wika ni Kuya Kurt. Ang ama ni Jeann.

Kaagad kong napansin ang pagtutol sa mukha ni Jeann ng sambitin ng ama nito ang tungkol sa kasal. Mukhang hindi pa ito ready tungkol sa bagay na iyun. Mukhang wala pa itong balak na magpatali.

"Dad, hindi pwede! Wala po kaming relasyon ni Drake. Aksidente lang po ang lahat." sagot nito. Kaagad itong pinanlakihan ng mata ng ama. Sa hitsura ni Kuya Kurt mukhang hindi ito masaya sa sinabi ng anak samantalang si Ate Arabella naman lalong naningkit ang mga matang tumitig sa anak.

"Anong aksidente? Ano iyun, natisod ka lang sa lalaking iyan tapos nabuntis ka kaagad? Jeann, naririnig mo ba iyang sarili mo?" galit na asik ni Ate Arabella kay Jeann. Kagat labing napayuko ito.

"Sorry po! Pero hindi pwede ang sinasabi ni Daddy na dapat ikasal kami. Hindi porket nabuntis ako magpapatali na ako sa kanya." sagot nito sabay sulyap kay Drake. Kaagad kong napansin ang biglang pagseryoso ang mukha ni Drake.

"Pasensya na po kayo. Pero paninindigan ko ang tungkol sa pagbubuntis ni Jeann. Hindi din po ako papayag na mailabas ang anak namin na walang kikilalaning kompletong pamilya. Ayaw ko pong matulad sa akin ang anak ko na lumaking wala ang mga magulang sa tabi." sagot ni Drake. Halata ang lungkot sa boses nito.

"Nababaliw ka na ba? Paano ang girl friend mo?" Galit naman na sagot ni Jeann kay Drake.

"Handa ko siyang talikuran alang- alang sa iyo at sa anak natin? Ano ba ang ikinakatakot mo. Tama silang lahat...dapat lang panagutan ko kung ano man ang nangyari sa atin Jeann. Ang mahirap kasi sa iyo pagkatapos mong panggigilan ang katawan ko ng gabing iyun basta ka na lang umalis. Ilang beses kitang kinontact pero iniiwasan mo ako." diretsahang wika ni Drake. Nagiging mas malalim pa yata ang takbo ng usapan na ito. Hindi man lang naisip ni Drake na kaharap nito ang mga magulang ng babaeng nabuntis nya.

Kaagad na namula ang mukha ni Jeann dahil sa sinabi nito. Napangiwi pa ito sabay sulyap sa mga magulang na noon ay nanlalaki ang mga matang nakatitig sa anak. Kung hindi lang siguro kaharap sila Tita Carissa at Tito Gabriel baka sinugod na ni Ate Arabella ang anak at sinabunutan sa sobrang gigil.

"Huwag po kayong maniwala sa kanya Mommy, Daddy...sinisiraan nya lang ako. Hindi ko alam ang mga pinagsasabi nya dahil lasing po ako noon." sagot nito sabay hawak sa bibig. Huli na ng marealized nito ang mali nyang sinabi. Ayaw na ayaw ng pamilya Villarama na umiinom ng alak ang mga babaeng miyembro ng pamilya kung hindi pamilya ang kasama. Lalo na kapag kabarkada ang kasama.

"Anong sabi mo? Kailan ka pa natutong uminom? Sino ang kasama mo?" galit na sagot ni Ate Arablella sa anak. Lalong napangiwi si Jeann. Hindi malaman kung paano sasagutin ang ina.

"Mukhang naging suwail ang batang iyan. Mabuti pa siguro pag-usapan na natin ang tungkol sa kasal ng dalawang iyan. Hindi pwedeng lumaki ang tiyan ng apo ko na walang asawang aalalay sa kanya." sabat naman ni Tito Gabriel.

"Pero Grandpapa, hindi po pwedeng ang iniisip nyo. Ayaw ko pa pong magpakasal. Hindi pa po ako ready." sagot ni Jeann.

"Sana inisip mo iyan bago ka bumukaka Jeann. Bweno, since nandyan na iyan, wala na tayong magagawa pa kundi itakda ang kasal nila sa lalong madaling panahon. Wala akong pakialam kung gusto mo o ayaw mo pang magpakasal Jeann!" sagot naman ni Ate Arabella. kaagad kong napansin ang pagsilay ng masayang ngiti sa labi ni Drake.

"Ikaw naman lalaki, nasaan ang pamilya mo? Gusto namin sila makausap." wika ni Tito Gabriel kay Drake. Kaagad na bumalatay ang lungkot sa mga mata ni Drake bago sumagot.

"Wala na po akong aasahan sa kanila Tito. Pero huwag po kayong mag-alala. Papakasalan ko po si Jeann at kaya kong ibigay lahat ng pangangailangan niya dahil may mga negosyo naman po ako." sagot nito.

"Anong negosyo? Bar? Kalokohan!" sabat naman ni Jeann.

"Jeann!" kaagad na sigaw ni Ate Arabella sa anak. Kaagad naman napaismid si Jeann. Matalim na tinitigan si Drake.

Kahit tutol si Jeann tungkol sa usaping kasal wala itong magawa kundi ang makinig na lang sa pag-uusap. Nakatakda silang ikasal pagkalipas ng dalawang buwan. Sakto lang din hanggat hindi pa lumalaki ang tiyan nito.

"Pasensya na po talaga kayo sa mga nangyari at salamat po dahil pumayag kayo na pakasalan ko si Jeann." narinig kong wika ni Drake pagkatapos maplantsa ang tungkol sa kasal nilang dalawa.

"Mabuti na din at mukhang responsable ka naman lalaki. Mabuti na din na ikaw ang maging asawa ng apo ko. Alam kong hindi mo pababayaaan si Jeann kahit na may pagkamaldita ang batang iyan." sagot naman ni Tito Gabriel. Kaagad naman tumayo si Drake at nilapitan sila Tito Gabiel, Kuya Kurt at Rafael. Nakipagkamay ito.

"Isa-isa naman nitong hinalikan sa pisngi sila tita Carissa at Ate Arabella. Noong papunta na sa akin si Drake pinanlakihan na ito ng mata ni Rafael. Kinabig pa ako nito at inakbayan.

"Subukan mo lang..." pagbabanta ni Rafael. Natawa naman ang lahat. Kahit papaano naging magaan ang mga sumunod na sandali. Tumawag din si Drake sa pag-aari nitong restaurant at nagpadala ng mga pagkain dito sa mansion para mapagsaluhan.

"Ang lakas mo talaga Drake. Imagine, napaamo mo ang Mommy ni Jeann. narinig kong kantyaw ni Peanut kay Drake habang nakaupo kami dito sa pool. Magkatabi kami ni Jeann habang umiinom ng juice. 

"Kapag malinis naman ang hangarin mo sa isang babae, paRasaan ba at matatanggap din nila ang lahat." ngingiti-ngiting sagot naman ni Drake. Kaagad naman napaismid si Jeann.

"Ang sabihin mo, natakot ka lang kanina kaya hindi ka makahindi sa kasal natin. Kainis ka! Masyado kang pabida!" sagot ni Jeann.

"Hindi naman sa ganoon Jeann. Narinig mo naman siguro ang dahilan ko kanina diba? Ayaw kong lumaki ang anak natin na hindi magkasama ang mga magulang nila. Pinagdaanan ko iyan at ayaw kong maranasan ng anak natin iyan." sagot ni Drake. Malamlam ang mga matang nakatitig kay Jeann.

"Ang mabuti pa, bigyan muna namin kayo ng privacy para makapag-usap. Drake, ayusin mo ito. Mukhang nag- aalburuto pa rin ang magiging bride mo." sagot ni Peanut at tumayo na. Sumang-ayon naman kaming lahat.

"Mukhang mahaba ang gabing ito. Mag -inuman na lang kaya tayo habang hinihintay ang pagkain na inorder ni Drake?" muling wika ni Peanut. Kaagad naman pumayag si Rafael.

"Aakyat na muna ako sa kwarto Rafael, gusto kong magpahinga muna.'  paalam ko kay Rafael. Nakakaramdam na din kasi ako ng hiya kahit papaano. Kanina pa kami magkasama. Lagi itong nakaakbay sa akin kahit na nasa harap kami ng pamilya nito at mga kaibigan nito. Isa pa gusto ko din ito bigyan ng

time na mag-enjoy kasama ang mga kaibigan.

"Ihahatid na kita." sagot nito. Kaagad akong umiling.

"Asikasuhin mo na ang mga kaibigan mo Rafael. Kaya ko ang sarili ko." sagot ko. Tinitigan muna ako nito sa mga mata bago tumango.

"Okay Sunshine!" masuyo nitong wika at kinintalan ako ng halik sa labi. Kaagad naman akong tumalikod at nagmamadaling naglakad papasok ng mansion.

Akmang aakyat na ako ng hagdan ng marinig ko na nagsalita si Ate Arabella. Nakatayo ito sa hindi kalayuan habang may hawak na kopita ng red wine.

Ngayun ko lang ito nakitang umiinom. Mukhang malungkot ito sa nalalapit na kasal ng anak. Sabagay, kahit naman siguro sino magugulat sa biglaang pagbubuntis ni Jeann. Pihikan ito pagdating sa mga lalaki at hindi nagpapaligaw.

"Kumusta ka na?" tanong nito sabay titig sa mukha ko. Kimi akong lumapit sa kanya.

"Ayos naman po. Kayo po kumusta po? sagot ko. Kaagad itong ngumiti.

"Maayos naman. Mabuti na din at naayos kaagad ang problema kay Jeann..Nakakalungkot nga lang dahil mag-aasawa na ang anak ko... napaghahalataan tuloy na tumatanda na nga kami." sagot nito.

"Mukhang mabait naman po si Drake. Isa pa matalik syang kaibigan ni Rafael. Magiging maayos din si Jeann sa piling ni Drake Ate kaya walang dapat na ipag-aalala. HIndi naman po siguro hahayaan ni Rafael na masaktan ang pamangkin niya sa piling ng matalik nyang kaibigan." mahaba kong sagot. Kaagad naman napatango si Ate Arabella.

"Sana nga...of course, kailangan namin sila bigyan ng chance na magkakakilanlan. Kapag mapatunayan din naman namin na maalagaan ng maayos ni Drake ang anak namin, hindi kami manghihimasok sa pagsasama nila." sagot nito. Kaagad naman akong napangiti.

"Sya nga pala, balita ko nagkakamabutihan na daw kayo ni Rafael ah? Mabuti naman kung ganoon..... ikaw lang pala ang makakapagpatino sa bunso namin eh." maya-maya ay pag-iiba ng usapan namin. Kaagad naman akong napayuko.

"Huwag kang mahiya Veronica, noon pa man alam na namin ang tungkol sa nararamdaman sa iyo ni Rafael. Pinipilit namin siyang pigilan na hayaan ka munang makatapos pero matigas din ang ulo. Hindi talaga siya mapigilan. Mabuti na din at mukhang mapigilan. Mabuti na din at mukhang masaya naman kayo sa isat-isa. So, ano pa nga ba ang masasabi ko kundi....... "welcome to our family Veronica...." nakangiti nitong wika sabay halik sa pisngi ko. Hindi ko naman mapigilan ang maluha. Malaking bagay na tanggap ka ng pamilya ng lalaking pinakamamahal mo.

"Salamat po. Hindi nyo lang po alam kung gaano ako kasaya dahil sa kabila ng pagiging mayaman ng pamilya nyo, natanggap nyo pa rin ako para maging girl friend ni Rafael." sagot ko. Kaagad kong napansin ang pagtawa nito.

"Hindi mahalaga sa amin kung saan nagmula ang mga napupusuan ng bawat miyembro ng pamilya Veronica... as long as matino kang tao at mahal nyo ang isat isa, welcome ka sa pamilyang ito." nakangiti nitong sagot. Parang gusto naman malunod ang puso ko sa sobrang tuwa. Hindi ko akalain na makakatagpo ako ng ganito kabait na pamilya. Kaya naman gagawin ko ang lahat para masuklian lahat ng kabutihan nila sa akin

"Teka, alam na ba ito ng mga magulang mo?" tanong nito. Kaagad naman akong umiling.

"Hindi pa po ako nakapagkwento sa kanila. Pero nangako naman sa akin si Rafael na uuwi kami sa amin para pormal nyang mahingi ang kamay ko kila Nanay at Tatay. " sagot ko. Kaagad naman tumango si Ate Arabella.

"Diyan talaga ako bilib kay Rafael. Talagang ipinapakita nya sa amin na kaya ka nyang panindigan. Bweno, dadating din pala sila Christian at Miracle ngayun. Gusto mo bang magpahinga muna?" tanong nito. Kaagad akong tumango, Mukang mahaba-habang gabi ang mangyayari ngayun. Siguro diretso celebration na ito sa nalalapit na kasal ni Jeann.

"Sige na Veronica...pwede ka ng magpahinga muna. Mukhang napuruhan ka nga talaga kanina ng bully doon sa iskwelahan mo." wika nito sabay sulyap sa aking ulo ng may benda pa. Wala sa sariling nakapa ko iyun.

"Sige po Ate Arabella, mauna na po ako. sagot ko at kaagad na naglakad palayo dito. Paakyat na ako ng hagdan ng mapansin ito na naglakad palabas ng mansion. Binaliwala ko na lang at diretso na akong umakyat at diretsong pumasok ng kwarto. Gusto kong matulog na muna. Hindi pa ako masyadong nakapagpahinga dahil sa maghapong presensya ni Jeann dito sa kwarto ko.

Nagising ako ng maramdaman ko na may humahalik sa pisngi ko. Kahit antok na antok ako pilit kong idinidilat ang aking mga mata para lang tumampad sa paningin ko ang namumungay na mga mata ni Rafael.

"Rafael?" mahina kong bulong bago nito panggigilan ang labi ko. Uhaw na uhaw nitong ginalugad ang labi ko na syang tuluyang nagpagising sa natutulog kong diwa.

Mukhang naparami ang nainom nito. Amoy alak ito at napansin ko kung gaano kapungay ng mga mata nito kanina habang nakatitig sa akin.

"Lasing ka?" muli kong tanong pagkatapos nitong pakawalan ang labi ko. Bumangon ako ng kama at sumandal sa headboard. Sinulyapan ko ang relo sa bedside table at napansin ko na halos alas diyes na pala ng gabi. Napasarap nga ang tulog ko at kung hindi ako ginising ni Rafael baka bukas na ng umaga ako magigising.

"Hinahanap ka nila Mommy at mga kapatid ko. Nagkakasayahan na sa labas." sagot nito sabay sampa sa kama at tumabi sa akin. Niyakap pa ako nito.

"Ibig mong sabihin nandiyan na ang iba mo pang mga kapatid?" tanong ko. Kaagad itong tumango.

"Yup! Sini-celebrate nila ang nalalapit na kasal nila Jeann at Drake." sagot nito. Lalong humigpit ang pagkakayakap nito sa akin at isinubsob pa ang kanyang mukha sa aking leeg. Ramdam ko ang init ng kanyang hininga.

"Gaano ba kadaming alak ang nainom mo? Gusto mo na bang matulog?"

tanong ko dito. Kaagad kong naramdaman ang pag-iling nito.

"nope...hindi pa ako lasing. Nautusan lang ako ni Mommy na gisingin ka para makakain ka na daw. Maraming food sa baba dahil dinala ni Drake pati Chief nya at ilang tauhan dito sa mansion para dito na magluto." sagot nito.

"Kung gaoon kailangan na pala natin bumaba. Teka lang, mag-aayos lang ako." sagot ko kasabay ng pagkalas sa pagkakayakap dito. Bumaba ako ng kama at nagmamadaling pumasok sa loob ng banyo.

Kaagad akong naghilamos at naglinis ng katawan. Nang maayos na ang lahat muli akong lumabas ng banyo at kaagad kong napansin na maayos ng nakahiga ng kama si Rafael. Mukhang tulog na ito.

Hindi ko na lang pinansin at nagmamadali na akong pumasok sa loob ng walk in closet para maghanap ng maisusuot na damit. Mas pinili kong magsuot ng Floral Elegant.

Jumpsuit Wide leg pants. Sakto lang ang size nito sa akin at never ko pa itong nasuot simula ng naisama ito sa pinamili ni Rafael para sa akin noon. Sleeveless ito at bagay na bagay sa mapuputi kong balikat. Parang isinukat sa katawan ko dahil saktong sakto ito sa akin.

Tinakpan ko ulit ng concealer at powder ang mga kissmark na si Rafael ang may gawa sa leeg ko. Mahirap kasi talaga itong itago. Nagpasya na din ako na ilugay na lang muna ang mahaba kong buhok.

Nang makontento ako sa aking hitsura kaagad na akong lumabas ng walk in closet. Naabutan ko pa ang kakabangon lang ng kama na si Rafael. Kaagad itong tumitig sa akin pagkalabas ko ng walk in closet.

"Wow, ganda ng Misis ko ah?" bulalas nito habang titig na titig sa akin. Hindi ko naman maiwasan na manangiti.

Chapter 229

VERONICA POV

Kahit kailan talaga hindi ito nagkulang para lalo akong magkaroon ng tiwala sa sarili ko.

"Akala ko tulog ka na?" sagot ko sabay lapit dito. Ngumiti ito.

"Nagpapahinga lang.....so ready ka na? Lets go?" tanong nito. Kaagad akong tumango.

Magkahawak kamay kaming lumabas ng kwarto hanggang sa makalabas ng mansion. Kaagad na sumalubong sa paningin ko ang masayang atmospera sa labas. Ang nagkakatuwaan na mga kaibigan ni Rafael pati na din ang mga apo nila Tita Carissa at Tito Gabriel. Parang naging reunion ang ganap. Biglang naging kompleto ang buong pamilya.

"Veronica!" kaagad na tawag sa akin ni Charlotte. Nagmamadali itong sumalubong sa aming dalawa ni Rafael habang palapit kami sa lahat. 

Hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin sa buong paligid. Dumako ang tingin ko sa iba pang mga apo ng mapansin ko ang presensya ni Elijah. Kaagad itong kumaway sa gawi namin. Nginitian ko lang ito. Medyo matagal na din itong hindi nakakadalaw ng mansion. Naging busy ito sa negosyo ng pamilya.

Akmang bibitaw ako sa pagkakahawak ni Rafael pero naramdaman ko ang lalong paghigpit ng pagkakahawak nito sa kamay ko.. Napatitig ako dito.

"Sumama ka muna doon sa table ng mga kapatid ko. Gusto nila tayong i- congratulate." wika nito.

"Pero hindi naman tayo ang ikakasal ah?" hindi napigilang sagot.

"Well, hindi naman ang tungkol sa bagay na iyun kaya iko-congratulate tayo." nakangiti nitong sagot. Wala na akong nagawa pa kundi ang magpatianod na lang.

"Later na lang Charlotte ha? Pupuntahan ko kayo mamaya ni Jeann. " sagot ko dito. Nakakaintindi naman itong tumango.

Kumakabog ang puso ko habang palapit kami sa table ng mga magulang at mga kapatid ni Rafael. Kumpleto sila. Ang kambal na sila Ate Miracle at Kuya Christian at si Ate Arabella. Kasama din nila ang kani-kanilang mga asawa.

Sa totoo lang sa kanilang lahat si Ate Arabella lang ang pinaka-close ko at palaging nakakausap. Ang iba sa kanila ay hindi masyado. Although palagi silang nandito sa mansion kapag weekend pero hanggang batian lang kami. Alam kong mababait sila pero hindi ko alam kung gusto ba nila ako para sa bunso nilang kapatid.

"Ohhh Hi Veronica! Come on...dito na kayo maupo!" kaagad na wika ni Ate Miracle. Kamukhang kamukha ito ni Tita Carissa. Bakas ang kabaitan sa mga mata nito lalo na kapag tumititig.

Kaagad naman akong ipinaghila ng upuan ni Rafael at pinaupo. Naupo na din ito sa tabi ko.

"So kailan ang balak niyong magpakasal? Mukhang sunod-sunod na kasalan ang magaganap sa pamilya ah?" wika ni Kuya Christian. Mukhang istrikto itong tingnan pero never pa naman akong sinungitan nito.

"Well, wala tayong magagawa. Lumalaki na ang mga bata at sa pag- aasawa talaga ang bagsak nilang lahat. Nauna na nga si Rafael. Dugong Villarama talaga. Napaka sigurista!." sagot naman ni Tito Gabriel.

"Why? Nagpakasal na ba si Rafael?" naguguluhang sagot naman ni Ate Miracle. Hindi ako nakaimik at kaagad naman natawa si Rafael.

"Hulaan mo Ate. Basta isa lang ang nasisiguro ko, hinding hindi ko na pakakawalan ang babaeng katabi ko." nakangiting sagot ni Rafael sa kapatid.

"Sabagay, Huwag mo na pakawalan si Veronica. Hindi ka na makakahanap ng babaeng katulad nya." sagot naman ni Ate Miracle.

"Of course, hindi ko na siya pakakawalan. Nairehistro na ni Attorney Cruz ang marriage contract na pinirmahan namin pareho." proud na sagot ni Rafael. Kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mukha ng halos lahat. Liban lang kina Tita Carissa at Tito Gabriel.

"ibig mong sabihin nagpakasal kayo ng hindi man lang sinasabi sa amin?"

tanong ni Kuya Christian. Kaagad akong napayuko. Nakaramdam ako ng hiya. Dapat siguro hindi ko na muna pinirmahan ang marriage contract na iyun. Baka isipin nila na masyado kaming nagmamadali na maitali sa isat isa.

"Yup! Pero hindi pa naman talaga masasabi na kasal talaga. I mean, gusto ko lang ma-make sure na hindi na maagaw ng iba si Veronica. At least sa batas natin dito sa Pinas nakatali na sya sa pangalan ko." kaswal na sagot ni Rafael sa kanyang Kuya at hinawakan ako nito sa kamay. Kaagad na tumawa ang halos lahat sa kanila.

"Cant I believed it! Ganyan ka kasigurista? Ni hindi mo man lang binigyan ng chance si Veronica na tanggihan ka?" natatawang sagot ni

Ate Miracle.

"Well, sigurista lang talaga ang bunso natin. Wala tayong magagawa kundi suportahan silang dalawa." sagot naman ni Tita Carissa.

Marami pa kaming napag-uusapan. Hanggang sa nagpasya nang magkumpulan ang mga kalalakihan at mga kababaihan. Nahati kami sa dalawang lamesa at puro kwentuhan at tawanan ang nagaganap. Ito din ang kauna-unahang pagkakataon na nakabonding ko ang halos lahat. Lalo na sila Ate Carmela at Ate Miracle. Si Ate Arabella kasi mukhang malungkot pa rin. Hindi pa rin siguro nito sukat akalain na ikakasal na ang kanyang panganay.

Umabot ng halos alas dos ng umaga at nagpasya na ang halos lahat ng magpahinga na. Naiwan kami nila Jeann, Charlotte at Rafael kasama ng mga kaibigan nito dito sa may pool. Napasarap pa ang kwentuhan ng magkakaibigan at dahil wala akong balak na iiwan si Rafael dinamayan na ako nila Charlotte at Jeann.

May mga tama na kasi sila ng alak. Lalo na si Drake na hindi na tuwid kung magsalita..

"Hindi ba kayo naiinggit sa akin Bro? Mauuna akong ikakasal sa inyo!" wika nito. Bakas sa boses nito ang pagmamalaki. Kaagad kaming napatingin kay Jeann na kanina pa nakasimangot.

"Uyyy patulugin mo na si Drake. Lasing na oh" Bulong ko kay Jeann. Sa totoo lang gusto kong isa sa kanilang magkakaibigan ang sumuko na sa kanilang kuwentuhan. Nag-aalala na ako kay Rafael. Marami na din itong nainom na alak.

"I agree! Isa pa hindi pwedeng magdamag tayo dito sa labas. Specially sa iyo Jeann. Kailangan mo ng magpahinga dahil buntis ka." sagot ni Charlotte.

"Fine! Magpapahinga ako pero hahayaan ko ang Drake na iyan ma- overdose sa alak!" yamot na sagot nito sabay tayo. Kaagad naman itong hinawakan ni Charlotte sa kamay.

"Malalagot ka kila Grandmama at Grandpapa kapag mangyari iyun. Ayaw na ayaw nila na walang makikilalang ama ang unang apo nila sa tuhod!" pananakot ni Charlotte. Inis na tumitig si Jeann kina Drake. Mabilis itong nagmartsa sa kinaroroonan ng magkakaibigan at saktong iniangat ni Drake ang baso ng alak para inumin ng tabigin ito ni Jeann.

"Pwede ba! Tama na! HIndi ko pangarap na magkaroon ng asawa na lasinggero!" inis na wika nito. Kaagad naman napatulala ang magkakaibigan. Gulat na napatitig sa kanilang dalawa ni Drake at Jeann.

"Hehehe! Galit na si Misis mga Bro. Matutulog na daw kami!" nakangising wika ni Drake sabay tayo. Inakbayan nito si Jeann kaya kaagad namin napansin ang pagngiwi ng huli.

"Magandang simula iyan Bro! Concern kaagad ang fiancee mo sa iyo." natatawang sagot naman ni Peanut. Itinaas pa nito ang hawak na baso na may lamang alak bago ininom.

"Ganyan nga. Kainggitan nyo ako. Magkakaanak na kami nitong Baby ko eh." wika naman ni Drake na aktong hahalikan pa si Jeann pero kaagad itong umiwas.

"Yuck! Ang baho mo ha? Subukan mong manghalik. Itutulak talaga kita sa pool para mahimasmasan ka!" masungit na wika ni Jeann. Parang tanga na natawa lang si Drake.

"Saan tayo matutulog baby? Saan dito ang kwarto mo?" wika ni Drake sa magiging asawa nito. Bakas ang lambing sa boses nito kaya nagulat ako ng mahina akong hampasin ni Charlotte sa balikat. Nang tingnan ko ito kita ko ang kilig sa kanyang mga mata. Napangiti naman ako.

"Ayyy ang sweet nila! Parang nagmamahalan naman sila eh." pabulong na wika nito. Kaagad akong napatango.

Oo nga naman. Bagay na bagay sila Jeann at Drake. Kaya siguro hindi nahirapan ang pamilya Villarama na tanggapin kaagad ang lahat-lahat. Ang tungkol sa pagbubuntis ni Jeann.

"Mga Bro! Mauna na kami sa inyo. Galit na ang Baby ko eh!" pahabol na wika ni Drake ng hilain ito ni Jeann papasok ng mansion. Napasunod na lang ang tingin namin ni Charlotte sa mga ito.

"Nagulat pa ako ng may biglang humawak sa kamay ko. Napaangat ang aking tingin at kaagad kong napansin ang nakatayong si Rafael sa harap ko. Pulang pula na talaga ang kanyang mukha dahil sa dami ng nainom na alak.

"Lets go na Sunshine! Inaantok na din ako!" pagyaya nito sa akin. Hindi ko mapigilan na tapunan ng tingin ang dalawa nitong kaibigan na natira. Sila Peanut at Arthur. Kung lasing na si Rafael, mas lasing na ang mga ito tingnan.

"Paano sila?" tanong ko. Napasulyap muna ito sa mga kaibigan bago binalingan si Charlotte.

"Pakigising sila Manang Espe. Sabihin mo sa kanila na pakiasikaso ang dalawang tukmol na iyan!" utos ni Rafael sa pamangkin. Kaagad naman tumalima si Charlotte.

"And one more thing Charlotte. After na ma-inform mo sila Manang Espe, matulog ka na din. Huwag kang lalapit- lapit sa mga iyan lalo na kay Peanut! Delikado ang taong iyan!" Pahabol na wika nito sa pamangkin at sabay na kaming naglakad papasok ng mansion. Hindi naman na nagkomento pa si Charlotte.

Nagpasya ako na sa kwarto na lang ni Rafael kami dideretso. Halos pumikit na kasi ito habang paakyat kami ng hagdan. Mukhang umepekto na talaga sa sistema nito ang ispiritu ng alak.

Pagdating ng kwarto kaagad ko itong pinahiga sa kama. Mukhang nakatulog kaagad ito pagkasayad pa lang ng likod sa malambot na kama. Iiling-iling ako habang tinititigan ito.

Sa huli nagpasya akong punasan na lang muna ito para maginhawaan. Papalitan ng damit para makatulog ng maayos. Iyun kasi ang nakikita ko noon na ginagawa ni Nanay tuwing nalalasing si Tatay. Pwedeng pwede kong gawin iyun kay Rafael ngayun.

Chapter 230

VERONICA POV

Pagkatapos kong linisan at palitan ng damit si Rafael nagpasya na din akong mahiga sa tabi niya. Lasing ito at ayaw ko naman iiwan itong mag-isa dito sa kwarto niya. Isa pa baka hahanapin din ako nito pagkagising niya.

Pagkahiga ko sa tabi ni Rafael hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Niyakap ko na ito at pinilit na makatulog. Pero talagang mahirap matulog lalo na at mahaba na ang naitulog ko kanina. Wala na akong nagawa pa kundi tulala na titigan ang gwapo nitong mukha at umaasa na sana dalawin din ako ng antok.

hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako. Nagising na lang ako kinaumagahan sa mabining sikat ng araw na tumatagos mula sa bintana ng kwarto ni Rafael.

Nang tingnan ko ito mahimbing pa rin itong natutulog. Masyado nga siguro itong napuyat kagabi. Wala naman akong magawa kundi titigan itong muli.. Ang sarap pala sa pakiramdam na pagkagising sa umaga, kayakap mo ang taong nagpapatibok ng puso mo. Ang lalaking hindi ko akalain na mamahalin din ako ng ganito.

"Eheemmm! alam kong pogi ako kaya huwag mo akong titigan ng ganyan." nagulat na lang ako ng bigla itong nagsalita. Wala sa sariling napatingin ako sa mga mata nito at hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya ng mapansin na gising na ito. Huling huli nya pala ako na nakatitig sa kanya.

"Gising ka na?" wala sa sarili kong tanong. Napahiya eh kaya ang katagang iyun lang ang biglang

lumabas sa bibig ko.

"Hindi, tulog pa po ako...tingnan mo, nakapikit pa ako oh?" nakangiti nitong sagot sabay pikit. Pabiro ko naman itong kinurot sa kanyang tagiliran. Ang kulit talaga nito.

"Hmmmppp gising ka na eh. Niluluko mo ako." kunwari nagtatampo kong sagot. Tumawa ito at bigla itong umibabaw sa akin. Pagkatapos naramdaman ko ang biglang paghalik nito labi ko. Wala naman akong nagawa pa kundi ang kaagad na tumugon.

Pareho naman kaming hindi pa nakapagmumog kaya ayos lang. Basta nagmamahalan kaming dalawa at ang halik na ito ang isa sa mga paraan para maiparamdam namin sa isat isa iyun.

"Good Morning Sunshine!"

malambing nitong wika pagkatapos

nitong paghiwalayin ang aming mga labi.

"Good Morning din po Sir Rafael!" nakangiti kong sagot. Talagang nilagyan ko ng 'Sir' ang pagtawag dito. Isa sa mga paraan ng paglalambing ko sa kanya iyun.

"Anong sabi mo? 'Sir?' gusto mo yata talaga ng parusa ah?" nakangisi nitong wika at kaagad na pinanggigilan ang aking leeg. Napahagikhik naman ako.

Nasa ganoong lambingan kami ng pareho naming narinig ang mahinang katok sa pintuan ng kwarto. Kaagad kong napansin ang pagbalatay ng inis sa mukha nito bago umalis sa ibabaw ko. Nagmamadali itong naglakad papuntang pintuan at binuksan iyun.

"Good Morning po Sir...Pasensya na po, pinapababa na po kayo nila

Mommy at Daddy mo. Nasa dining area na po sila." narinig kong wika ng isa sa mga kasambahay ng mansion. Tanging tango lang ang naging tugon ni Rafael bago isinara ang pintuan.

Kaagad naman akong bumangon ng kama. Halos alas otso na ng umaga at mukhang hinihintay kami sa dining room.

"Magbibihis muna ako." paalam ko kay Rafael. Pilit ang ngiting tumango ito.

"I think hinihintay na tayo sa ibaba. Dapat pala gumising tayo ng mas maaga eh. Nabitin tuloy ako." nakangisi nitong sagot. HIndi ko naman napigilan na irapan ito. Pagkatapos kaagad akong naglakad papuntang pintuan at binuksan iyun.

"Sa kwarto na ako mag-aayos." paalam ko dito at nagmamadaling

lumabas na ng kwarto. Hindi ko na hinintay pa ang sagot ni Rafael. Baka kasi bigla na naman akong landiin nito eh. Nakakahiya dahil naghihintay sa amin ang mga magulang nito sa ibaba.

Mabilis lang akong naligo at nagbihis ng maayos na damit. Nang mapansin ko na maayos na ang lahat ay nagmamadali na akong lumabas ng kwarto.

Siguro nauna na sa baba si Rafael kaya naman halos takbuhin ko na ang hagdan pababa. Baka dinaanan niya na ako kanina pero nasa banyo ako kaya hindi na ako nahintay.

"Good Morning po!" kaagad kong bati sa lahat ng makarating ako sa dining. Nandito na pala ang halos lahat.

"Good Morning! Hindi mo kasama si Rafael?" sagot naman ni Tita Carissa. Nagtaka naman ako at inilibot ko ang tingin sa paligid. Wala nga si Rafael.

"Akala ko po nandito na siya...Saglit lang po, puntahan ko lang siya sa kwarto." sagot ko at nagmamadali ng tumalikod. Akala ko talaga nandito na siya sa ibaba eh. Bakit kaya wala pa siya?

"Dumiretso na ulit ako sa kwarto ni Rafael. Hindi na ako kumatok pa at kaagad na akong pumasok sa loob. Nagulat pa ako dahil kaagad ko itong nakita na nakahiga sa kama. Mukhang nakatulog ulit ito?

"Rafael?" kaagad kong lapit dito. Mahinang tinapik ko ang kanyang mukha para magising ito. Kaagad naman itong dumilat.

"Galing na ako sa ibaba. Ayos ka lang ba?" tanong ko. Dahan-dahan itong bumangon ng kama sabay sapo ng kanyang ulo.

"Parang tinamaan na ako ng hangover sunshine. Biglang sumakit ang ulo ko." sagot nito. Kaagad naman akong nakaramdam ng matinding pag-aalala dito. Dinama ko pa ang ulo nito at napansin ko na hindi naman ito mainit. Mukhang nagka- hangover nga ito dahil sa dami ng nainom kagabi.

"Ikukuha kita sa ibaba ng kape or mainit na sabaw? Dito ka lang ha... hintayin mo ako." wika ko at nagmamadaling lumabas ng kwarto nito. Halos takbuhin ko ang hagdan pababa.

"Anong nangyari?" tanong ni Tita Carissa sa akin ng muli akong nakarating ng dining room.

"Masama po ang pakiramdam ni Rafael. Napadami yata ang nainom nya kagabi." sagot ko. Kaagad naman  napatayo si Tita Carissa. Mabilis itong lumabas ng dining area at mukhang pupuntahan nito si Rafael sa kwarto.

Ate, may mainit po ba tayo na sabaw?" tanong ko kay Ate Maricar. Sa sobrang pag-alala ko hindi ko na pinansin pa ang mga taong nandito sa dining area. Ang gusto ko lang sa ngayun ay ng pagkain at magamot ang hangover ni Rafael.

"Naku wala pa Veronica...pero pwede mo muna siyang dalhan ng kape at tubig. Nalasing na din iyan noon si Sir Rafael at iyan lang ang nirequest niya sa amin noon." sagot ni Ate Maricar. Kaagad naman akong nagpatulong dito para makagawa ng kape.

Wala kasi talaga akong idea kung ano ang pwedeng ibigay kay Rafael ngayung umaga. Wala din akong idea kung ano ang gamot sa hangover.

"Iyan..inom pa more!" narinig kong bulong ng kung sino. Hindi ko na lang pinansin pa at nagmamadali ko ng kinuha ang bagong templang kape at isang pitchel ng tubig at nagmamadali ng lumabas ng dining area. May sinasabi pa si Ate Maricar pero hindi ko na pinansin pa. First time ko talagang mataranta ng ganito dahil lang sa isang lalaki.

"Pagdating ng kwarto ay naabutan ko si Tita Carissa na inaasikaso ang anak. Napansin ko din na sumusuka si Rafael sa kama mismo. Natataranta akong lumapit sa kanila.

"Tita, may tubig at kape po akong dala. "kaagad kong wika dito ng makalapit. Saglit kong ipinatong sa bedside table ang hawak kong tray at nagsalin ng tubig sa baso. Kaagad akong lumapit kay Rafael at inalalayan namin itong makainom ng tubig.

"Marami ka bang nainom na alak kagabi? Ikaw talagang bata ka...sinabi ko naman sa iyo na magdahan-dahan ka pagdating sa alak. Hindi ka pa ba nadala sa mga nangyari sa iyo noong High School ka pa lang?" Narinig kong kastigo ni Tita sa anak. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

"Sorry Mom. Hindi na po mauulit. Masyado lang talaga kaming nag- enjoy kagabi." sagot nito.

"Ewan ko sa iyong bata ka! Huwag kasing matigas ang ulo mo. Tingnan mo ang nangyari..Halos madapa ang asawa mo kanina para kuhaan ka ng pwede mong mainom mula sa kusina." sagot ni Tita. Kaagad naman napatitig sa akin si Rafael. Napansin ko ang pamumula ng mga mata nito. Dahil siguro sa kakasuka niya kanina.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin kanina na masama pala ang nakiramdam mo?

"Halos maiyak kong tanong dito. Kung alam lang nito na halos mahimatay ako sa sobrang kaba. Natatakot ako na baka kung mapaano na ito.

"Hayy ewan ko sa iyong bata ka. Bweno, kukuha lang ako ng gamot sa kwarto na pwede mong inumin. Maiwan ko muna kayo." wika ni Tita at nagmamadali na itong lumabas ng kwarto.

Ilang minutong katahimikan din ang namagitan sa aming dalawa. Napansin ko ang dahan-dahan na pagtayo nito sa kama kaya kaagad ko itong inalalayan.

"ipapalinis na lang natin sa mga kasambahay itong kwarto. Pwede bang doon na muna ako sa kwarto mo?" tanong nito sa akin. Hindi na ako nag- isip pa. Kaagad akong tumango.

Sa sobrang dami ng nagkalat na suka sa kama nito kailangan nga siguro ng major na paglilinis. Palabas na kami ng kwarto ng biglang dumating si Tita Carissa.

"Sa kwarto ko na muna siya tita. Kailangan po kasi malinis ang kwarto na ito." paalam ko dito. Kaagad naman itong tumango kaya naman inalalayan ko ito hanggang sa sarili kong kwarto. Diretso kami ng kama.

"Palagi bang nangyayari sa iyo ito kapag nalalasing ka?" kaagad na tanong ko dito. Tumitig lang ito sa akin habang may ngiting nakaguhit sa labi.

"Ngayun lang ulit nangyari sa akin ang ganito. Senyales na nga siguro ito na dapat umiwas na ako sa alak." sagot nito.

"Dapat lang noh! Wala naman talagang magandang maidulot sa iyo ang alak eh. Nakakasira lang sa kalusugan mo iyun." sagot ko.

"Galit ka ba?" tanong nito na may halong lambing sa boses. Saglit naman akong natigilan. Kapansin-pansin kasi ang guilt sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Galit ka nga! Sorry na po Sunshine... promise, hindi na mauulit!" muling wika nito at hinawakan ako sa kamay. Nilaro-laro pa nito ang daliri ko pagkatapos pilit akong hinihila paupo sa tabi nito.

"Kung alam mo lang kung paano ako natakot kanina! Bakit kasi sa umpisa pa lang hindi mo sinabi sa akin na masama pala ang pakiramam mo!" sagot ko dito kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Sorry na! Huwag ka ng umiyak... Promise..maayos na ang kalagayan ko at hindi na ako iinom ng alak para hindi na mangyari ulit ito." wika nito at kaagad akong niyakap. Napahagulhol naman ako ng iyak.

"Kainis ka kasi eh! Ayaw na ayaw kong nakikita kang nagkakasakit!" umiiyak kong sagot. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Promise...aalagaan ko na ang sarili ko...Huwag ka ng umiyak! Maayos na ang kalagayan ko! Kaunting pahinga lang at babalik din kaagad sa dati ang lakas ko." sagot nito. Tanging paghikbi lang ang naging sagot ko kaya naman hindi na ito umimik pa. Naramdam ko na lang ang paghagod nito sa likod ko. 

Chapter 231

VERONICA POV

Sa wakas...mabuti na din at muling nakatulog si Rafael pagkatapos itong painumin ng gamot ni Tita Carissa. Hindi ko akalain na ganito kalala ang hangover nito. Hindi maikakaila na labis akong nag-alala sa kalagayan ni Rafael. Ayaw ko itong iwanan dito sa kwarto kahit na ilang beses na akong sinabihan nila Tita Carissa na hayaan na munang magpahinga si Rafael at makipagbonding muna kina Charlotte at Jeann para naman malibang ako.

Para akong tanga habang titig na titig sa natutulog na si Rafael ng marinig ko ang mahinang katok sa pintuan ng kwarto. Ayaw ko man umalis sa tabi nito wala na akong nagawa pa kundi pagbuksan iyun. Agad na bumungad sa paningin ko si Charlotte. May dala itong isang tray ng pagkain.

"Nag volunteer na ako na dalhan ka ng pagkain. Anong oras na at hindi ka pa kumakain eh." wika nito at mabilis na pumasok sa loob ng kwarto ko. Lumapit ito sa study table at inilapag ang dalang pagkain. Kaagad naman akong napasunod sa kanya lalo na ng maamoy ko ang masarap na amoy ng pagkain pagdaan nito sa harap ko.

"Pasensya ka na Charlotte ha....Pati ikaw naisturbo ko. Natatakot kasi akong iiwan si Rafael dito sa kwarto eh. Baka hanapin nya ako kapag magising siya." wika ko. Kaagad naman itong ngumiti. Mataman akong tinitigan sa mga mata bago nagsalita.

"Ayos lang. Masaya ang buong pamilya sa pinapakita mo kung paano ka nag- aalala sa kalagayan ni Uncle. Hay si Uncle talaga...iinom-inom hindi naman pala kaya ng katawan nya."

wika nito sabay sulyap sa natutulog na tiyuhin.

"Oo nga eh. Akala ko simpleng pagkalasing lang ang nangyari kagabi. Maayos pa naman siya kanina noong nagising kami, kaya lang noong iniwan ko na sya sa kanyang kwarto masama na pala ang kanyang pakiramdam. Pilit nya lang na itinatago sa akin." sagot ko. Napailing naman si Charlotte at muling tumingin sa gawi ni Rafael.

"Magiging maayos din iyan si Tito. Nagkaganyan na din iyan siya noon. Huwag ka ng masyadong mag-alala. Baka mamaya ikaw naman dyan ang magkasakit. Hindi pa nga magaling ang sugat mo sa ulo eh dumagdag pa ang pasaway na si Uncle." sagot nito. Napangiti ako kasabay ng pagkapa sa sugat sa ulo ko.

"Sige na. Kumain ka na muna habang mainit pa ang pagkain. Pagkatapos magkwentuhan tayo habang tulog si Uncle para malibang ka naman. ." wika nito.

"Salamat Charlotte ha? Nag-abala ka pa talaga! Bababa din naman ako kapag hindi ko na kaya ang gutom." sagot ko. Nakakahiya dahil may rules ang mansion na bawal kumain sa kwarto. Kung gutom dapat pumunta ng dining area para kumain. Pero mukhang exempted na naman ako ngayung araw.

"Naku! Tama na ang kakabigkas ng pasasalamat. Dapat nga kami ang magpasalamt sa iyo dahil nakita namin kung paano mo alagaan si Uncle....Alam mo bang masayang masaya kami dahil nakikita namin kung paano kayo nagmamahalan ni Uncle. Sa wakas nagtino na din siya. Hindi na sya pumapatol sa kung kani-kaninong babae simula ng makilala ka nya."

nakangiti nitong wika. Nahihiya naman akong napayuko dito.

"Hindi ko nga din alam kung bakit minahal ko siya ng ganito Charlotte. Basta nagising na lang ako isang umaga na hinahanap ko na siya." pag- aamin ko kay Charlotte.

"GAnyan talaga siguro ang Love. Grabe, hindi ko akalain na halos magsasabay kayo ni Jeann. Ang bilis nyong nahanap ang forever nyo. Ako na lang tuloy ang single sa ating tatlo. Si Jeann ikakasal na.....tapos sabi nila Grandmama at Grandpapa nagparegister na daw kayo ng marriage contract sa city hall." sagot nito. Napangiti ako.

"Oo nga eh. Ang kulit kasi ni Rafael. Gusto daw nyang makasigurado na sa kanya lang ako." sagot ko. Kaagad na natawa si Charlotte.

''"Ganyan talaga siguro ang mga Villarama. Mga sigurista. Hayyy buhay pag-ibig nga naman...hahamakin ang lahat makuha lang ang gusto." tatawa- tawang wika ni Charlotte. Naglakad ito papuntang banyo at pumasok sa loob. Hinayaan ko lang ito at inumpisahan na ang kumain.

Mabuti na lang at nandito si Charlotte. Kahit papaano malilibang ako sa kadaldalan nito.

"Naikwento na ba sa iyo ang love story nila Grandmama at Grandpapa?" abala ako sa kakanguya sa kinakain ko ng muling nagsalita si Charlotte. Kakalabas lang nito ng banyo at naupo sa tapat ko.

"Not yet! Hindi ko pa alam ang tungkol doon. Pero alam mo, nakakatuwa ang ka-sweetan nila Tita at Tito noh! Parang mga teenager pa rin sila kung maglambingan." sagot ko. Natawa naman si Charlotte.

"Complicated din ang takbo ng love Story nila noong kapanahunan nila. Naikwento na sa amin na mga apo nila kung paano nagkakilala sila Grandmama at Grandpapa noon. Napaka- intense ng pinagdaanan nila.

Pero alam mo ba ang pinaka- natutunan ko....Love wins talaga palagi. At totoo talaga ang true love." wika ni Charlotte habang nakangiti. Kaagad naman akong kinain ng curiosity. Parang gusto ko din malaman ang love story nila Tita Carissa at Tito Gabriel. Kung paano nag-umpisa ang kanilang pag-iibigan.

Mabilis kong tinapos ang pagkain at niyaya si Charlotte na sa sofa na kami maupo. Maganda doon dahil komportable. Masarap magkwentuhan habang nakaupo at nakasandal sa malambot na foam.

"Ano ready ka na ba na marinig ang love story nila Grandmama at Grandpapa?"tanong ni Charlotte. Excited naman akong tumango.

"Alam mo kung magaling lang akong magsulat ng love story, gusto kong isulat ang mga pinagdaanan nila Grandmama at Grandpapa para gawing inspirasyon ng lahat. kaya lang hindi ako nabibiyaan ng malawak na imahinasyon eh. Kaya ikikwento ko na lang sa iyo habang hinihintay natin magising si Uncle." muling wika nito. Excited naman akong nakikinig sa mga susunod nyang sasabihin.

"Hindi talaga dumaan sa pagiging magboyfriend at mag-girlfriend sila Grandmama at Grandpapa. Actually, they dont know each other talaga noon...ang nobya noon ni Grandpapa iyung kapatid ni Grandmama."

paunang kwento ni Charlotte. Gulat na gulat naman ako sa nalaman. Umpisa pa nga lang complicated na. Hindi sila magkasintahan noon? Bakit grabe sila ka-sweet ngayun?

"Pareho silang may ibang kasintahan?

" tanong ko. Kaagad na umiling si Charlotte.

"Si Grandpapa lang. Si Grandmama bata pa noon. Eighteen pa lang siya at NBSB.." muling wika ni Charlotte, Lalo akong na-excite sa takbo ng kwento ni Charlotte. Kumakabog ang dibdib ko sa mga susunod nitong sasabihin. Sa pagdedetalye nito sa mga pangyayari ng nakaraan sa buhay nila Tita at Tito.

Sa bawat salita na lumalabas sa bibig ni Charlotte hindi ko maiwasan na mamangha. Hindi ko akalain na kahit na gaano pa kahirap ang pinagdaanan ng isang tao malalagpasan at malalagpasan din pala sa paglipas ng mga araw.

Nalaman ko din na hindi pala anak nila Tita at Tito si Ate Arabella. Parang inampon nila ito although pamangkin ito ni Tita Carissa. Kaya lang parang hindi na halata sa ngayun kasi nakikita ko naman kung gaano kapantay ang pagtrato nila sa mga anak nila.

"Hindi hamak naman kasi na mas maganda si Grandmama compare doon pananamantala na kapatid. Kaya siguro na-inlove din si Grandpapa sa kanya. Isa pa biktima talaga siya ng sarili nyang pamilya kaya naman dapat lang na maranasan niya ang pagmamahal ng isang Villarama. Kaya look at them now...sila at sila pa rin talaga ang magkasama." proud na wika ni Charlotte. Hindi ko naman maiwasan na mamangha sa mga nalaman. Kung paano nabuo ang pagmamahalan nila Tita Carissa at Tito Gabriel. Sobrang nakaka-amaze.

Kaya pala ganito kabait si Tita Carissa. Ipinanganak pala talaga siyang mabait at hindi matapobre na minana ng kanyang mga anak at mga apo ngayun. Truely Love wins nga talaga pala kahit na ano pang unos ang dumating sa buhay. Kaya ang swerte ng pamilyang ito dahil pinatatag ng pagmamahal ang pagsasama ng buong pamilya.

Alam kong pahapyaw lang ang kwento ni Charlotte sa love story ng kanyang lolo at Lola. Pero ang sarap ilagay sa isang libro at ingatan para malaman ito ng kanilang mga kaapo-apuhan sa paglipas ng panahon. Ang sarap gawing inspirasyon. Ang sarap gawing nobela.

Halos hindi ko na nga namalayan ang oras. Mabilis na lumipas ang tatlong oras na pagkikikwento ni Charlotte at hindi man lang ako nakaramdam ng pagkainip. Hindi ko akalain na dumaan din pala sila Tita at Tito sa napaka- complicated na sitwasyon bago nila nakamit ang tunay na kaligahan at katahimikan. Ang tapang pala nila pareho. Lalo na si Tita Carissa.

Natigil lang sa pagkikikwento si Charlotte ng tumunog ang kanyang cellphone. Nagmamadali nyang binasa ang mensahe at tumingin sa akin.

"Pinapauwi na ako ni Mama. Nandyan na iyung sundo ko sa ibaba. Tsaka na lang ulit ako magkwento. Mukhang magigising na din siguro si Uncle maya -maya lang." paalam nito sa akin sabay tayo at nagmamadaling naglakad papuntang pintuan. Kaagad naman akong napasunod dito..

"Ingat Charlotte. Salamat!' wika ko bago ito nakalabas.. Hindi na ito sumagot at nagmamadali na itong bumaba ng hagdan kaya naman isinara ko na ang pintuan at muli akong naglakad patungong kama. Tinitigan ko ang gwapong mukha ni Rafael bago ngumiti.

""Buti na lang pala at naihabol ka pa ng mga magulang mo. Buti na lang pala muling nabuntis si Tita. Kaya pala ang layo ng agwat ng edad mo kompara sa mga kapatid mo. Nakakabilib pala ang love story mga mga magulang mo Rafael." nakangiti kong wika. Kahit alam kong hindi nya naririnig iyun gusto ko pa din sabihin sa kanya. Masaya ako dahil nagiging bahagi ako ng pamilyang ito.

Dahil walang magawa, nagpasya na lang akong magbasa-basa na lang muna ng libro dito sa sofa sa loob ng kwarto. Ayaw ko talagang iiwan si Rafael dito sa kwarto kahit na anong mangyari. First time kong nakita itong nagkasakit kaya aalagaan ko siya. Hangat maaari ayaw kong mawalay siya sa paningin ko.

Abala ako sa pagbabasa ng may biglang tumakip sa mga mata ko. Kaagad ko naman nabitawan ang hawak kong libro at hinawakan ang mga kamay na nakatakip sa aking mga mata.

"Rafael?" nangingiti kong tanong. Kahit na hindi ko ito nakikita, naamoy ko naman siya kaya alam kong si Rafael ito. Nagising ito ng hindi ko man lang namamayan.

"Ang galing ng Sunshine ko manghula ah?" wika nito sabay tanggal ng kanyang mga kamay sa mga mata ko. Kaagad ko itong nilingon at agad kong napansin ang maaliwalas na nitong hitsura. Mukhang magaling na nga.

"Kumusta ang pakiramdam mo? Hindi na ba masakit ang ulo mo?" nakangiti kong tanong. Tumayo ako at dinama ko pa ang noo nito kaya natawa ito.

"Maayos na po ako. Ang galing kasi mag-alaga ng nurse ko eh." sagot nito sabay yapos sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti sa kanyang ginawa. Simpleng yakap mula sa kanya pero napakalaking bagay sa pagkatao ko.

"Huwag ka ng uminom ulit ng alak ha? "malambing kong wika dito sabay tingala sa kanya para titigan ang kanyang mukha. Gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito habang nakatitig din sa akin tsaka tumango.

"Opo! Promise...hindi na ako maglalasing dahil ayaw ko ng nakikita kang umiiyak dahil sa sobrang pag- aalala sa akin. Hindi ko kayang nakikita na lumuluha ang mga matang ito." Nakangiting wika nito sabay halik sa tuktok ng aking ilong. Muli akong napangiti. Ang sarap sa pakiramdam ng ganito. Ang sarap sa pakiramdam na yakap-yakap ka ng lalaking mahal mo.

"Asahan ko iyan. Magagalit na talaga ako sa iyo kapag maglasing ka pa ulit. Ayaw ko ng nakikita kang nahihirapan ka Rafael. Ako ang mas nasasaktan." sagot ko. Tumango ito. Pagkatapos kumalas sa pagkakayakap sa akin at inilibot ang tingin sa paligid.

"Nagugutom ako Sunshine. Tanghali na pala." wika nito. Wala sa sariling napatingin ako sa orasan. Halos alas dos na ng hapon at wala pang kain si Rafael. Tiyak na gutom na ito.

"Gusto mo bang handaan kita ng

pagkain?" tanong ko. Tumitig muna ito sa akin bago sumagot.

"Marunong ka ba?" may halong biro ang boses na sagot nito

"Siyempre naman! Marunong akong mag-init ng mga pagkain noh!"

natatawa kong sagot. Init ang ginamit kong salita dahil alam kong maraming pagkain sa kusina at iinitin na lang. Hindi ko din kailangan ipagluto ito dahil may sarili silang taga luto.

"Oo nga pala. Okay, lets go! Gutom na talaga ako eh." pagyaya nito sa akin. Kaagad akong tumango at humawak sa braso nito at sabay na kaming lumabas ng kwarto.

Masyadong tahimik ang buong mansion. Sabagay, kapag ganitong oras halos nagsisyesta na ang lahat. Mamayang alas singko pa ulit ang umpisa ng trabaho ng mga kasambahay.

Diretso kami ng kusina. Nanghalungkat ako sa ref para maghanap ng makakain at napangiti ako dahil ang dami ngang left over. iinitin na lang.

"Ano ang gusto mong kainin?" tanong ko kay Rafael habang nakatitig sa loob ng ref. Hindi ko ito narinig na sumagot bagkos naramdaman ko ang pagdikit ng katawan nito sa likod ko. Niyapos ako nito habang hinihimas ang tiyan ko.

"Rafael, ano ang ginagawa mo? Akala ko ba nagugutom ka?" tanong ko. Bigla akong nakaramdam ng kiliti sa kanyang ginagawa. Isa pa bigla ko rin naramdaman ang kakaiba nitong haplos.

"Parang iba ang gusto kong kainin Sunshine!" sagot nito. Nanlaki ang aking mga mata ng maramdaman ko na lumapat ang labi nito sa leeg ko. Talagang hinawi nya pa ang mahaba kong buhok kaya naman malaya niyang nahahalikan ang bahaging iyun.

"Teka lang...ikaw talaga baka nakakalimutan mo na nasa kusina tayo! Baka may makakita sa atin." halos pabulong kong wika. Ano ba kasi ang tumatakbo sa utak nito. Kung saan nasa kusina kami tsaka naman siya nagkakaganito.

"Nagpapahinga na ang lahat diba, wala naman ibang tao eh. Isa pa, halik lang naman. Ikaw ang gagawin kong appetizer Sunshine!" wika nito gamit ang paos na boses. Wala na...talagang tuluyan na itong sinakop ng init ng katawan. Hindi pwede ang ganito.

Hindi na ako nagdalawang isip pa. Ginamit ko ang aking lakas para pilit na lumayo dito. Hindi pwede ang iniisip nito. Nakakahiya kapag may nakakita sa amin.

Ano ba itong si Rafael...balak pa yatang angkinin ako dito sa loob ng ref. Nararamdaman ko na kasing itinataas na nito ang suot kong blouse.

"Sandali lang! Maghunos dili ka! Anong appe-appetizer ang sinasabi mo. Ano ako pagkain?"" tanong ko dito at pinanlakihan ito ng mga mata. sa wakas nakakalas din ako dito at bahagyang nakalayo. Nagulat naman ako ng bigla itong tumawa.

Pagkatapos ito na ang pumalit sa pwesto ko kanina. Naghalungkat ito sa loob ng ref at kaagad kong napansin na may kinuha itong tupperware na may lamang pagkain. Naglakad ito papunta sa kinalalagyan ng microwave at inilagay nya ito sa loob.

Muli itong bumalik sa ref at muling naghalungkat. Hinayaan ko na lang siya sa kanyang ginagawa. Mukhang alam na alam naman nito kung paano ipaghanda ng pagkain ang sarili. Kaysa naman ako itong abala at nanonood

lang siya. Baka gawin na naman niya ang ginagawa niya at baka hindi ko na siya kaya pang pigilan.

"Kumuha ka na ng pinggan Sunshine. Pagkatapos dalhin mo na sa dining area." may halong lambing sa boses na utos nito sa akin. Kaagad nitong tinanggal ang iniinit na pagkain sa loob ng microwave nang matapos ang timer na naka-set doon. Dinala nya iyun sa dining kaya napasunod ako.

Chapter 232

Veronica pov

"Ang galing mo palang maghanda ng pagkain eh!" wika ko sabay kuha ng pinggan. Tumingin ito sa akin sabay kindat.

"Syempre! Sanay ako magpainit Sunshine. Pagkatapos natin kumain, ikaw naman ang paiinitin ko!" wika nito at mabilis na bumalik ng kusina para kunin ang iba pang pagkain na iniinit nya. Tulala naman na napasunod ang tingin ko dito.

Ano ang ibig nyang sabihin na ako naman ang susunod nyang painitin? hayst mahirap pala talaga magkaroon ng hangover si Rafael. Kung anu-ano ang lumalabas sa bibig.

Sa wakas, natapos din ang initan na nangyayari sa pagkain. Pareho na kaming nakupo dito sa dining at nag- umpisa ng kumain. Bilib na talaga ako sa mga mayayaman. Maraming mga ready to eat na mga pagkain na nakalagay sa ref. Hindi ka talaga magugutom.

"Gusto mo bang sumama sa akin mamaya?" nag-uumpisa na kaming kumain ng muling nagsalita si Rafael. Napatitig ako dito. Hindi ko alam ang ibig nitong sabihin.

"Sasaglit ako ng opisina. Ngayun ko lang naalala may mga dapat pala akong pirmahan na mga papeles. Dapat kanina ko pa natapos ang mga iyun. Kaya lang masama ang tama ng alak sa

sistema ko at hindi ako nakaalis.." wika nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pag-alala dito. Kakagaling lang nito sa matinding hang over pagkatapos papasok siya? Mas gusto ko sana na magpahinga na muna siya at bukas na magreport sa opisina. Isa pa, anong oras na?

"Kaya mo na ba ang sarili mo?" tanong ko. Saglit itong tumitig sa akin bago sumagot.

"Hindi pa. Pero may mga dapat tapusin na pirmahan eh." sagot nito.

Mukhang tama nga ang narinig ko noon pa. Masyadong busy si Rafael. Malaking responsibilidad ang nakaatang sa balikat nito at hindi pwedeng pigilan ko siya sa mga desisyon nya.

"Kung hindi naman ako nakaabala, why not! Wala naman akong gagawin dito sa mansion." sagot ko. Gusto ko pa rin ito bantayan. Gusto kong makasiguro na maayos na ito. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Good! Para ganahan din akong magtrabaho!" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

Pagkatapos namin kumain kaagad kaming gumayak. Mabuti na lang at may driver na palaging nakaantabay kay Rafael kaya hindi na nito kailangan pang humawak ng manibela. Diretso kami sa Villarama Empire.

Halos alas kwatro na ng hapon kami nakarating ng Villarama Empire. Malapit na mag-uwian ang mga empleyado pero parating pa lang ang kanilang Boss.

Kaagad kong napansin kung paano igalang si Rafael ng lahat. Halos yumukod sa kanya lahat ng mga nakakasalubong namin. Hindi din nakaligtas sa mga mata ko ang nagtatakang tingin na ipinupukol sa akin ng ibang mga empleyado.

Sabagay, sino ba naman ang hindi magtataka. Mahigpit ang pagkakahawak ni Rafael sa kamay ko. Parang ipinapakita nito sa lahat na ako ang kanyang one ang only love! Charrr!!

Pagdating ng opisina hinayaan ko na lang siya na gawin ang kanyang mga trabaho. Kaagad nitong inatupag ang sangkatutak na papeles na nasa kanyang lamesa. Naglibot-libot na lang ako sa paligid ng kanyang opisina para hindi mainip.

Abala ako sa kakatitig sa mga paintings na nakasabit sa wall ng marinig ko ang pagbukas ng pintuan ng opisina. Kaagad na pumasok ang isang sexing babae na halos kasing edad lang ni Rafael. Diretso itong naglakad papunta sa table ni Rafael at yumukod. Hindi ko naman maiwasan na pagmasdan ito.

"Good afternoon Sir! Ito na po ang mga reports na kailangan nyo." wika nito sa malambing na boses. Saglit itong sinulyapan ni Rafael tsaka tumango.

"Okay Miss Rakan. Pwede ka ng lumabas. " narinig kong sagot ni Rafael sa malamig na boses. Patuloy ko lang silang inoobserbahan. Ito kasi ang kauna-unahang pagkakataon na nakikita ko si Rafael na nakikipag- usap sa kanyang empleyado. Sa isang sexing empleyado.

"Ahmmm Sir... Tumawag nga po pala ang J...." hind na natuloy pa ang sasabihin ni Miss Rakan ng muling nagsalita si Rafael.

"I dont have time para sa ganyang report. Kay Mister Lee mo sabihin iyan at siya na ang bahalang magsabi sa akin!" wika ni Rafael sa seryosong boses. Napataas ang kilay ko ng napansin ko

na hindi man lang natinag si Miss Rakan. Hindi ko tuloy maiwasan na mag-isip ng masama.

May gusto ba siya kay Rafael? Nagpapa -cute ba siya dito? Ilang beses na siyang sinabihan na pwede na siyang umalis pero wa epek sa kanya. Mukhang gusto nyang akitin ang mahal ko.

Kung ganoon, kahit saang lugar may ahas talaga! Nakakainis!

Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa! Kaagad na akong lumapit kay Rafael na noon ay muling itinoon ang attention sa kanyang pinipirmahan na mga papeles at yumapos dito. Kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mga mata ng higad na babae pagkakita sa akin. Hindi marahil nito inaasahan na may kasama ang Boss niya dito sa opisina.

"Matagal pa ba iyan?" malambing kong tanong kay Rafael. Kunwari hindi ko napapansin ang presensya ng higad na babae. Hinalik-halikan ko pa sa pisngi nya si Rafael na kunwari naglalambing. Gusto ko lang naman ipakita sa babaeng ito na may nagmamay-ari na sa lalaking gusto nyang akitin.

"Naiinip ka na ba?" tanong nito sa malambing na boses. Nag-angat ito ng tingin sa akin at hinaplos ang aking pisngi. Napangiti ako.

"Hindi naman!" sagot ko sabay pukol ng tingin kay Miss Rakan. Kaagad naman nakuha ni Rafael ang ibig kong sabihin.

"Miss Rakan, ano pa ang ginagawa mo dito? Go back to your work!" Mataas na ang boses ni Rafael na wika dito. Kaagad naman naglakad papuntang pintuan si Miss Rakan. Sumulyap pa ito sa akin bago tuluyang lumabas.

"Nilalandi ka ng babaeng iyun."

kaagad kong tanong kay Rafael.

pagkaalis ni Miss Rakan. Kaagad kong napansin ang pagngisi ni Rafael at tinitigan ako.

"Nagseselos ka sa kanya?" tanong nito. Parang bigla naman nag-init ang pisngi ko sa tanong na iyun. Muling natawa si Rafael.

"Nagseselos ka nga! Dont worry Sunshine...hindi oobra sa akin ang mga ganoong klaseng panglalandi!" natatawa nitong wika sabay tayo. Idinikit nito ang kanyang katawan sa akin at tinitigan ako sa mga mata.

"Hindi ko hahayaan na may pagseselosan ka dito sa opisina. Bukas na bukas din tatanggalin ko na si Miss Rakan. Sisante na siya!" seryoso nitong wika bago ako hinalikan sa labi.

Chapter 233

VERONICA POV

Paano nga pala matapos ni Rafael ang kanyang trabaho kung naglalandian kami? Iyun ang unang pumasok sa isip ko ng maramdaman ko na nag- uumpisa na naman sa kanyang mapusok na galaw si Rafael. Napapansin ko lang....sa tuwing nagkakadikit ang aming katawan para kaming magnet na ayaw nang maghiwalay.

"Rafael, akala ko ba kailangan mong tapusin ang mga nakatambak na mga papeles na iyan?" halos pabulong kong wika ng pansamantala nitong iiwan ang labi ko. Wala talaga itong kasawaan. Halos ayaw nang ihiwalay ang labi nya sa labi ko.

"Sandali lang naman Sunshine! Nakakatakam ka kasi!" wika nito at inumpisahan na naman nitong suyurin ng halik ang leeg ko. Naglulumikot na din ang mga palad nito sa katawan ko.

"Anong sandali? Baka gabihin na tayo niyan!" reklamo ko. Iba ang purpose nito kaya kami nandito sa opisina. Hindi kong ano pa man. Isa pa, nag aalala ako na baka hanapin na kami sa mansion. Hindi pa naman kami nakagpagpaalam. Ang alam nila Tita at Tito may sakit si Rafael at kailangan ng pahinga.

Hindi ko maiwasan na mapatili ng buhatin ako nito. Ano na naman kaya ang naisip ng taong ito? Baka kung saan na naman hahantong ang landian namin. Naku, hindi pwede dito sa opisina. Nakakahiya!

"Dito ka muna sa sofa habang nagtatrabaho ako Sunshine. Iba talaga ang epekto mo sa akin tuwing nakikita ko iyang legs mo eh. Bakit ba kasi ganyan ang suot mo ngayun?" halos paos ang boses na wika nito sabay pisil

sa legs ko na nakalantad sa harap nito.

Naka floral dress ako na lampas tuhod. Desente naman tingnan at ano ang pinagsasabi nito na kita ang legs ko. Lagpas tuhod nga eh at ngayun lang lumantad dahil nakalilis ang laylayan nito dahil sa ginawa nitong pagpapaupo sa akin dito sa sofa.

Pabirong tinampal ko ang kanyang kamay bago nagsalita.

"Tapusin mo na ang trabaho mo. Nagugutom na ako eh." pagdadahilan ko para naman tantanan niya na ako. Masyado na kasi akong pinapakilig nito eh. Grabe ang mga banat at nakakilig na Sabi mula sa bibig nito.

Alam ko naman na mahal nya ako. Nararamdaman ko iyun sa mga haplos at salita nya. Kaya lang may mga bagay na dapat nyang unahin ngayun. Baka kasi abutin kami ng hating gabi dito sa

opisina na hindi nya pa natatapos ang trabahong dapat nyang tapusin.

"Okay Sunshine! Dito ka lang... sandaling sandali na lang iyun." wika nito sabay kindat sa akin. Nasundan ko na lang ito ng tingin hanggang sa makaupo ito sa kanyang swivel chair. Hindi ko pa mapigilan na mapangiting muli itong tumingin sa akin sabay kindat.

Matiyaga ko na lang na hinintay si Rafael. Inabala ko ang aking sarili sa pag-aayos. Muli akong naglagay ng lipstick dahil nabura lahat ng iyun sa ginawa niyang paghalik kanina. Naglagay din ako ng manipis na make up sa aking mukha. Si Tita Carissa ang nagturo sa akin kung paano ayusan ang sarili. Simple lang naman din iyun. Sakto lang na presentable akong tingnan sa mata ng ibang tao.

Laging sinasabi ni Tita sa akin na hindi na kailangan na heavy make un.

Maganda na daw ako na siyang nagbibigay sa akin ng self confidence.

Halos isang oras na seryosong inaasikaso ni Rafael lahat ng tambak ng papeles sa kanyang mesa ng napansin kong tumayo na ito. Uminat inat pa ito bago muling tumingin sa akin.

"Natapos din!" wika nito. Awtomatiko akong napangiti sabay tayo.

"Talaga! Wow...ang galing mo naman Rafael." sagot ko.

"Nangangalay nga ang kamay ko sa kakapirma eh. Walang hiya itong si Mister Lee tinambakan ako ng mga papeles dito sa mesa ko." sagot nito. Natawa ako.

"Aalis na ba tayo?" tanong ko. Saglit itong nag-isip bago tumango.

"Date muna tayo! Tatawagan ko sila Mommy na hindi na tayo sasabay sa kanila sa dinner. Mamasyal na muna tayo bilang bonding natin." sagot nito. Kaagad akong nakaramdam ng excitement. Kung nagkataon, ito ang kauna-unahang date naming dalawa bilang couple.

"Sure...excited na ako." sagot ko. Kaagad kong napansin na kinuha nito ang kanyang coat at isinukbit sa kanyang balikat. Pagkatapos hinawakan na ako nito sa kamay at lumabas na kami ng opisina nito.

"Gusto sana kitang i-kiss ngayun eh... kaya lang huwag na lang. Ayaw kong burahin ang lipstick na iyan!" tatawa- tawa nitong wika. Parang bigla ko naman naramdaman ang pag-iinit ng pisngi ko. Itong mga hirit talaga ni Rafael, tagos hanggang puso ko. Nakakakilig.

Nagulat pa ako dahil pagbaba namin ng parking hindi ko na nakita pa ang driver ni Rafael. Ibang kotse na din ang aming sinakyan.

"Kaya mo na bang magdrive? Maayos na ba talaga ang pakiramdam mo?" hindi ko mapigilang tanong dito. Pareho na kaming nandito sa loob ng sasakyan. Tumitig muna ito sa akin tsaka tumango.

"Kayang kaya na Sunshine! Dont

worry, hangover lang ang tumama sa akin kanina at 100% ayos na ako." nakangiti nitong sagot at kaagad na binuhay ang makina ng sasakyan. Tumitig muna ako dito tsaka tumango.

"Mabuti naman kung ganoon. Ito ang first date natin kung sakali." nakangiti kong sagot. Hindi ito kumibo bagkos pinaarangkada na nito ang sasakyan. Tahimik na lang din akong itinutok ang aking panigin sa daan.

Nagulat pa ako ng maramdaman ko ang paghawak ng kamay nito sa kamay ko. Nang tingnan ko ito nakatutok ang kanyang paningin sa daan. Pinisil pa nito ang palad ko na siyang nagbigay ng kakaibang kiliti sa puso ko.

"Ayos lang ba kung sa Villarama Shopping Centre muna tayo pupunta? Doon na lang muna tayo kakain habang pinag-iisipan natin ang susunod na pupunatahan dahil hindi ko alam kung saang lugar dito sa Manila magandang mag-date." wika nito.

"ayos lang naman sa akin kung sa Villarama Shopping Centre tayo. Marami din resto doon at maiikutan. Ang importante, magkasama tayo." sagot ko. Kaagad kong napansin ang muling paguhit ng matamis na ngiti sa labi nito pagkatapos kong sabihin ang katagang iyun.

Hindi naman nagtagal, namalayan ko na lang na pumapasok na kami sa loob ng parking ng mall. Sa VIP slot kami pumarada pagkatapos hawak kamay kaming pumasok sa loob ng mall.

Pang sosyal ang mall na ito. Puro mamahalin ang mga tinitinda ng mga shops. Mga mamahaling restaurant din ang nandito sa loob.

"Ang ganda talaga ng shopping centre na ito Rafael nito. Nabanggit sa akin ni Charlotte regalo daw ito ni Tito Gabriel kay Tita Carissa noon." wika ko. Muling napangiti si Rafael bago sumagot.

"Yup! Aware ako doon. Gusto kasi ni Daddy na matutong magshopping si Mommy. Kung alam mo lang...hindi mahilig magshopping si Mommy noon. Hindi din ito mahilig sa mga mamahaling bagay...eh iba si Daddy eh.. gusto nyang ibigay ang lahat ng pinaka - da best kay Mommy. Gusto niyang makabawi sa lahat ng mga kasalanan nya na nagawa noong bagong mag- asawa pa lang sila." mahabang wika ni Rafael. Napaka-interesting talaga ng love story nila Tita Carissa at Tito Gabriel.

"Naikwento ni Charlotte sa akin ng pahapyaw ang tungkol sa love story nila Tita at Tito. Nakaka-inspired nga eh. Hindi ko akalain na dumaan din pala sila sa matinding pagsubok noon." nakangiti kong sagot.

"Yup! Kung alam mo lang. Napakagulo ng pagsasama nila noon. Kaya siguro napaka-strong ng pagsasama nila ngayun. Kaya siguro naging inspirasyon din sila ng mga kapatid ko at ganoon na din ako ngayun." sagot nito. Mariin akong tinitigan sa mga mata bago luminga-linga sa paligid.

"Dito ka lang Sunshine ha? Iihi lang ako. Hintayin mo na lang muna ako dito." paalam nito sa akin. Kaagad akong tumango kaya naman nagmamadali na itong tumalikod. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

"Veronica?" narinig kong tawag ng kung sino sa akin. Kaagad akong napalingon at tumampad sa paningin ko sila Lorie at Claire. Mga kababata ko at buti naalala pa ako ng mga ito.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang mapanuring tingin ng dalawa sa akin. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagkailang. Ano ang ginagawa ng dalawang ito dito sa shopping center na ito? Sa dinami- dami ba naman na pwede kong makita ngayun gabi silang dalawa pa talaga na noon pa man hindi ko na kasundo.

Oo, magkababata kami. Pero never ko silang naging kaibigan. Puro masasakit na salita ang naririnig ko sa kanila noon pa man. Puro panlalait! Basura ang tingin nila sa amin. Si Ate Ethel lang ang kasundo ko at wala ng iba. Dahil siguro sobrang hirap ng buhay namin kaya walang gustong makipagkaibigan sa akin noon sa probensya. Dagdagan pa na hindi ako nakapag-aral.

"Lorie...Claire? Kumusta kayo?"

napilitan kong tanong. Pilit din akong ngumiti sa kanilang dalawa.

"OH MY GOSH! Ano ang ginagawa ng anak ng mangingisda at magsasaka sa mamahaling mall na ito?" narinig kong wika ni Claire. May halong pandidiri sa boses nito ng sambitin nito ang tungkol sa ikinabubuhay ng aking pamilya. Parang biglang kinurot ang puso ko. Ang baba talaga ng tingin ng mga ito sa amin. Palibhasa kasi nakakaangat sila sa buhay kahit papaano.

"Baka naghahanap ng mabibiktima. Hindi bat kalat na kalat sa lugar natin na nagtitinda daw ng panandaliang aliw ang panganay na anak nila Venus at Aldrin? Ito na iyun...huling huli na natin siya. Kaya pala biglang nakabili ng lupain at ipinapagawa ngayun ang bahay." nakangisi namang sagot ni Lorie.

"Grabe naman kayo sa akin. Ngayun nga lang tayo nagkita-kita ulit parang tangan niyo pa ako ng hindi maganda." sagot ko. Halos tumulo na ang luha sa aking mga mata dahil sa mga naririnig ko sa kanila. Ang hirap talaga maging mahirap. Mamatahin ka ng kapwa mo.

"Bakit hindi ba totoo? Sa ayos mo pa lang ngayun, tiyak na marami ka ng nabingwit na mga matatandang mayaman. Imposible naman na mahigit isang taon ka pa lang dito sa Manila pero asensado na ang pamilya mo sa probensya. Sabagay, mabilis talaga ang pera sa mga prostitute na katulad mo!" muling wika ni Claire sabay tawa. Bigla akong nakaramdam ng paghihimagsik ng aking kalooban. Sumusubra na talaga ito.

Chapter 234

VERONICA POV

Hindi ko mapigilan na maikuyom ang aking kamao. Hanggang dito ba naman sa Manila sinusundan nya pa rin ako ng mga bully na ito? Nakakairita na sila. Porket hindi ako lumalaban sa kanila noon aapihin na lang nila ako palagi?

At ano itong sinasabi nila na nakabili na ng lupain sila Nanay sa probensya? Wala naman silang nababanggit sa akin tuwing tumatawag ako sa kanila ah? Ang alam ko nagsipagbalik iskwela na ang mga kapatid ko. Pero yung bahay at lupain na sinasabi ng mga ito malabo iyun.

"Oh ano? Hindi ka nakaimik noh? Dahil guilty ka! Grabe ka...talagang ginamit mo ang ganda mo para magkapera ka! Ikinakahiya ka ng mga kalugar natin." natatawang muling wika ni Claire. Pigil na pigil ko naman ang sarili ko na patulan ito.

"Bakit ka ba nakikialam sa buhay ng may buhay? Naiinggit ka ba dahil hindi mo akalain na makakarating ng Manila ang isang katulad ko? At ano ang pinagsasabi mo na prostitute ako dito? Baka gawain niyong dalawa iyun at ibinibintang nyo lang sa akin." hindi ko mapigilan na sagot. Ayaw ko nang magpaapi sa kanila noh? Tuluyan ko ng kinalimutan sa sistema ko ang mahinang si Veronica. Ang Veronica na palagi nilang pinapaiyak at tinatawanan noon dahil mangmang at baduy.

Iba na ako ngayun. Hindi na ako mangmang at hindi na baduy. Tinuruan ako ng mga Villarama kung paano kumilos at magkaroon ng tiwala sa sarili. Hindi ako dapat magpaapekto sa mga sinasabi ng tao lalo na kung hindi naman totoo.

"Hahahahah! Nakakatawa ka talaga! May lakas ka na ng loob na sumagot sagot ngayun ah? Dahil ba kumikita ka na ng malaking pera gamit ang katawan mo?" sagot naman ni Lorie. Hindi ko talaga alam kung ano ang mga pinagsasabi ng mga ito. Hindi ko talaga sila maiintindihan sa sinabi nila na ginagamit ko ang katawan ko para kumita ng salapi.

"Kung wala na kayong magandang sasabihin pwede bang umalis na kayo? Wala akong time para makipag-usap sa inyo dahil hindi naman tayo magkaibigan." inis kong wika. Nagkatawanan pa ang dalawa pagkatapos tinitigan pa ako mula ulo hanggang paa.

Inismiran ko na lang sila at inilibot ang tingin sa paligid. Bakit ba napakatagal ni Rafael. iihi lang siya eh at hanggang ngayun wala pa rin siya.

Kasing nipis na ng sinulid ang

pasensya ko sa dalawang ito. Hindi ko deserve na ganituhin nila ako dahil wala silang naging ambag sa buhay ko. Sawang sawa na ako sa pangmamata nila. Sawang sawa na ako sa panglalait na gingawa nila hindi lang sa akin kundi pati na din sa aking mga magulang at kapatid.

"BAkit, nakakaabala ba kami sa pangha -hunting mo ng mayaman sa lugar na ito? Grabe ka, pati mamahaling mall dinadamay mo pa sa ginagawa mong kalandian." muling wika ni Claire. Inis ko itong tinitigan. Below the belt na ang ginagawa nilang pang-aalipusta sa akin at hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot. Bakit ba ang init ng dugo nila sa akin noon pa?

"Ang cheap niyan noh? Ambisyosa!" sagot naman ni Lorie. Malalim akong napabuntong hininga at pilit na iniignora ang kanilang presesya. Baka hindi ko na makayanan ang mga lumalabas sa bibig nila at mapaiyak na naman nila ako. Ayaw ko ng nakikita nila ako kung gaano ako kahina. Hindi ko sila dapat bigyan ng satisfaction.

Nabuhayan ako ng loob ng makita ko ang parating na si Rafael. May bitbit na itong isang bouquet na red roses.

Nakangiting naglalakad palapit sa akin kaya naman kahit papaano nabuhayan ako ng loob. Biglang bumalik ang self confidence ko na kanina lang ay unti- unting naglaho dahil sa pinagsasabi ng dalawa kong kababata. Pakiramdam ko biglang dumating ang kakampi ko.

"Sunshine!" nakangiting lapit ni Rafael sabay abot sa akin ng bouquet. Halos matunaw naman ang puso ko dahil sa kanyang ginawa. Hindi ako makapaniwala. Kaya siguro matagal itong nawala dahil binilhan ako ng bouquet of roses,

"Para kompleto ang date natin. Iba pa rin na may bitbit ka na flowers kahit saan tayo magpunta para ipaalam sa lahat ng pag-aari na kita." wika at kinintalan pa ako ng halik sa labi. Parang gusto ko naman maluha. Talagang palaging may pa-surprised itong si Rafael.

"Thank you! Kaya pala ang tagal mo eh. sagot ko at hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Talagang naluha ako dahil sa matinding kaligayahan na nararamdaman ng puso ko.

"So lets go? Saan mo gustong kumain? Or gusto mong magshopping muna?" tanong nito kasabay ng masuyong pagpahid ng luha sa akin mga mata. Ikinawit nito ang kanyang braso sa baywang ko kaya naman kaagad na pumanatag ang aking kalooban.

"Kahit saan! Isa pa, hindi ko kailangan magshopping ngayun. Ang dami ko ng mga gamit sa mansion." sagot ko.

"Pareho talaga kayo ni Mommy!" wika nito sabay haplos nito sa pisngi ko. Napangiti ako at muli kong naalala na kausap ko pala ang mga matapobre at mapang-asar kong mga kababata. Napasulyap ako sa kanila at kita ko ang pagkagulat sa kanilang mga mata habang nakatitig kay Rafael. Napatingin naman sa kanila si Rafael.

"Who are they?" tanong ni Rafael Nakatitig kina Lorie at Claire na wari binabasa nito ang kanilang pagkatao. Kaagad ko naman napansin ang pagkailang sa hitsura ng dalawa.

"Ahmmm malayong kakilala." sagot ko. Nagtataka na napatitig sa akin si Rafael. Hindi marahil nito maintindihan ang ibig kong sabihin. Ngayun ko lang din narealized na mali pala ang nasagot ko.

"Ah I mean....mga dating kakilala."

sagot ko sabay pakawala ng pilit na ngiti. Kaagad na napakunot ang noo nito tsaka tumango.

"Rafael Villarama? Ikaw nga! Sir pwede po bang magpapicture sa inyo?" Si Claire ang unang nakabawi sa pagkagulat. Abot ang ngiti nito hanggang tainga kaya napaismid ako. Bigla yatang bumait ang bruha.

Mukhang sikat nga talaga ang pamilya Villarama. Kilala ng dalawang bruha eh. Sabagay hindi na ako nagtataka. Alam ko naman kung gaano kayaman sila Rafael. Ang mall na kinatatayuan namin ngayun ay pag-aari nila.

"Friend mo ba sila Sunshine?" imbes na paunlakan ni Rafael ang hiling ni Claire ako ang hinarap nito. Kaagad akong umiling sa tanong nito.

"Hindi! Kakilala ko lang sila. Hindi kami closed." sagot ko. Hindi ko na ako nagtangka pang sulyapan ang dalawa. Sariwa pa rin sa isip ko ang ginagawa nilang pang-aalipusta sa akin.

"Veronica...kaano-ano mo si Rafael Villarama? Bakit magkasama kayo?" sa kauna-unahang pagkakataon mukhang nagbago ang ihip ng hangin. Biglang naging mabait ang tono ng boses ni Claire sa akin. Dati kasi puro pang- aalipusta ang lumalabas sa bibig nito ngayun iba na. Nagtatanong na siya at naging interesado sa buhay ko.

"She is my wife! Why?" si Rafael na ang sumagot. Kaagad kong napansin ang pagkulay papel ng mukha ng dalawa. Gulat na gulat.

"Wife? As in....." hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Claire ng muling putulin ito ni Rafael.

"Lets go Sunshine! Alam kong gutom ka na!" wika ni Rafael sa akin at hinawakan ako nito sa baywang at iginiya palayo sa dalawa kong kababata. Kaagad naman akong nagpaubaya. Kanina ko pa gustong makalayo sa presensya ng dalawang mapanglait na iyun.

"Mukhang hindi maganda ang encounter mo sa dalawang iyun ah?' wika ni Rafael. Nagulat naman ako.

"Ha? Paano mo nasabi?" sagot ko.

"Of coure...kahit hindi mo sabihin kilalang kilala na kita Sunshine. Alam ko kung komportable ka o hindi sa mga kaharap mo. Tell me...kababayan mo sila?" tanong nito. Saglit akong nag- isip bago sumagot.

"Mga bully sila. Palagi nila akong inaaway noon." malungkot kong sagot. Napatango ito at sandaling nanahimik.

"So, saan mo gustong kumain?" pag- iiba nito ng usapan. Napansin marahil nito ang lungkot sa boses ko. Saglit akong nag-isip bago sumagot.

"Parang gusto ko ng rice," sagot ko. Natawa si Rafael.

"Rice lang?" tanong nito. Tumango ako.

"Rice talaga ha? Sige doon tayo sa may rice." natatawa nitong sagot at pumasok kami sa isang restaurant. Kaagad naman kaming inasikaso ng waiter at dinala sa isang parang kwarto. Walang ibang tao sa loob kundi kaming dalawa.

"Wow....ang galing naman. Talagang may paganito pa sila ha?" wika ko. Natawa si Rafael.

"Yup...para may privacy tayo.:" sagot nito sabay kindat sa akin. Ipinaghila ako nito ng upuan at pinaupo ako. Kinuha din nito ang hawak kong bouquet at ipinatong sa lamesa.

"So, tell me...hindi mo pa nakikiwento ang naging buhay niyo sa probensya... bigla kasing akong naging interesado noong narinig ko sa iyo na binubully ka ng mga kababata mo" tanong nito. Kakatapos lang nitong umorder ng

aming kakainin.

"Ha? Naku, hindi mo na kailangan pang tanungin iyun Rafael. Hindi naman interesting ang mga pinagdaanan ko eh." sagot ko. Wala naman talaga akong maikwento dito liban lang kung gaano kahirap ang buhay namin. Kung tutuusin hindi talaga ako bagay sa pamilya nila. Maswerte lang ako dahil mababait sila at wala silang pakialam kung anong istado ng buhay ang magugustuhan ng mahal nila sa buhay.

"Bakit naman. Nabanggit sa akin nila Mommy na minsan na daw silang nakapunta sa lugar niyo. Doon din daw nila unang nalaman na ipinagbubuntis na pala ako ni Mommy." sagot ni Rafael. Muli akong napangiti.

"OO. iyun din ang nabanggit sa akin ni Ate Arabella. Kaibigan nya daw si Nanay at totoo iyun. May nakikita kasi akong picture ni Ate Arabella sa bahay namin ehh. Lumang picture....." nakangiti kong sagot.

"Pero alam mo...mahirap lang kami Rafael....sobrang hirap. Kung walang huli sa dagat si Tatay, hindi kami kakain. Kaya nga hindi ako nakapag- aral eh. Kaya nga si Ate Ethel lang ang kaibigan ko. Ayaw kasi ng mga kasing edad ko sa akin. Wala daw akong pinag- aralan at baka mahawa sila sa kamalasan ng pamilya namin."

malungkot kong kwento dito. Seryoso naman akong tinitigan ni Rafael.

"Kaya ba napadpad ka sa amin?" tanong nito. Kaagad akong tumago.

"Oo, handa kong pasukin kahit na anong trabaho noon para lang kumita. Naging madamot ang kapalaran sa akin noon. Dahil wala akong pinag- aralan hindi ako matanggap-tanggap sa trabaho. Hanggang sa nag-apply akong kasambahay sa isang agency at swerte naman na naipadala ako sa mansion".

"Naiyak pa nga ako noon eh. Ang akala ko talaga ayaw akong tanggapin ni Mommy mo. Ayaw daw nila sa mga batang kasambahay. Umiyak ako kaya siguro naawa sa akin si Mommy mo at hindi ako pinabalik sa agency." wika ko. Titig na titig sa akin si Rafael at napangiti.

"At sinungitan kita kaagad dahil sa swimming pool ka kumuha ng tubig para ipangdilig?" tanong nito. May halong panunudyo sa boses nito. Biglang nag-init ang pisngi ko dahil sa hiya ng maalala ang katangahan na ginawa ko noon. Napahalakhak si Rafael.

"bakit ka namumula Sunshine? Huwag kang mahiya sa mga nangyari noon dahil iyun ang isa sa mga dahilan kung bakit patay na patay ako sa iyo ngayun. "wika nito sabay hawak sa kamay ko. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya. Ramdam ko kung gaano ito ka-sinsero sa kanyang sinasabi.

"Alam mo ba simula ng araw na iyun hindi ka na nawala sa isip ko? Kaya nga panay papansin ko sa iyo eh. Kaya nga sinusungitan kita para mapagtakpan ang pagkagusto ko sa iyo noon. Napaka -inosente mo. Para kang isang bata na walang muwang sa mundo." mahaba nitong wika.

Parang may kung anong bagay na humaplos sa puso ko habang pinapakinggan ang mga salita na lumalabas sa bibig ni Rafael. Ako na siguro ang pinaka-maswerteng babae sa mundo dahil nakamit ko ang pagmamahal ng isang Rafael Villarama.

"Sorry!" wika ni Rafael habang titig na titig sa akin. Hindi ko maiwasan na mapakurap.

"Tungkol saan?" nagtataka kong tanong.

"Sa lahat ng hirap na pinagdaanan mo. Hindi ko akalain na sa kabila ng karangyaan na tinatamasa ko, kabaliktaran naman ang nangyari sa iyo. Sana noon pa tayo nagkakilala." sagot nito. Muli akong naluha. Kitang kita ko sa kanyang mga mata ang awa at sinsiridad sa kanyang mga sinasabi.

"Masaya naman ako kahit mahirap kami eh. Mahal na mahal kami ng mga magulang namin. Inalagaan nila kaming magkakapatid at pinalaki ng maayos." sagot ko.

"I know...at simula ngayun hindi ko na hahayaan pa na maranasan niyo ang hirap ng buhay." sagot nito.

"Kaya nga gusto kong makapagtapos sa pag-aaral para matulungan sila. Ayaw kong makita na habang buhay na naghihirap ang pamilya ko Rafael." sagot ko. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito.

"I know....I know!" sagot nito.

"Teka lang...bakit ang lungkot ng topic natin ngayun? Dapat masasayang topic lang dahil ito ang kauna-unahang date natin." pilit ang ngiti na wika ko dito.

"Oo nga pala! First date natin ngayun kaya dapat pareho tayong masaya!" sagot nito at matiim akong tinitigan sa mukha.

Unti-unti na naman akong nakakaramdam ng pagkailang dahil sa mga titig nito at mabuti na lang dumating na ang inorder namin na pagkain. Masaya naming pinagsaluhan iyun at habang kumakain kami ramdam na ramdam ko ang pag- aalaga ni Rafael. Halos subuan na kasi ako nito.

"So saan tayo ngayun pupunta?" tanong nito pagkatapos namin kumain. Talagang nabusog ako. Ang sarap kausap ni Rafael. Ang sarap nitong kasama. Para akong prinsesa kung ituring nito.

"Hmmm hindi ko din alam eh. Saan nga ba?" tanong ko. Saglit na nag-isip at seryoso akong tinitigan.

"Gusto mo bang makita ang mga magulang mo?" tanong nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

Napakurap ang aking mga mata na napatitig dito.

"Bakit?" tanong ko.

"Naisip ko lang....siguro na-miss mo na sila." sagot nito.

"Pero kaya ko pa naman tiiisin eh. Isa pa hindi ako pwedeng lumiban sa klase. " sagot ko.

"Pwede naman tayong bumiyahe sa weekend." sagot nito. Halos hindi naman ako makapaniwalang napatingin dito.

"Mahigit isang taon ka na sa amin at hindi ka pa nakakauwi. I think ito na iyung right time para bisitahin sila kasama ako. Gusto kong makilala ang mga magulang mo Veronica." Masuyo nitong wika habang titig na titig sa mga mata ko. Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Pero paano?" Malayo ang lugar namin." sagot ko.

"Walang malayo o malapit sa akin Veronica. Siguro naman may eroplano malapit sa inyo diba?" tanong nito. Saglit akong nag-isip bago tumango.

Walang airport sa lugar namin pero meron sa mga kalapit na lugar. Siguro aabot ng halos limang na oras ang byahe kung sasadyain. Sasakay pa kasi ng Roro kaya ganoon.

"Great! Kayang kaya ng oras natin iyan sa weekend. Mag chopper na lang tayo mula dito sa Manila hanggang sa malapit na airport sa lugar niyo. Basta ako na ang bahala sa lahat.

Magpapapaalam tayo kila Mommy na babyahe tayo ngayung weekend."

nakangiti nitong sagot. Lalong hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kung alam lang nito kung gaano ako kasaya.

Chapter 235

VERONICA POV

"Sigurado ka?" tanong ko. Nakangiti itong tumango at pinahid ang luha sa aking mga mata.

"Lahat ibibigay ko sa iyo Sunshine! Ganyan kita kamahal! Isa pa gusto kong pormal na hingin ang mga kamay mo sa mga magulang mo. Gusto ko ipakita sa kanila kung gaano ako ka- seryoso sa iyo." sagot nito.

"Rafael...thank you! Kung alam mo lang kung gaano mo ako pinasaya! Hindi ko akalain na mararanasan ko ang ganitong klaseng pagpapahalaga mula sa lalaking mahal ko." sagot Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito. Hinaplos ang pisngi ko bago ako niyakap ng mahigpit.

"Mahal na mahal kita Veronica! Ikaw ang isa sa mga dahilan kung bakit ganito ka-positibo ang tingin ko sa buhay ngayun." nakangiti nitong wika. Naisubsob ko naman ang mukha ko sa dibidib nito habang hindi mapigilan ang paguhit ng masayang ngiti sa labi.

Nanatili kami sa ganoong posisyon sa loob ng ilang minuto bago kumalas sa isat isa.

"So, lets go! I think may direksyon na ang date natin ngayun. Bibili na tayo ng pwede natin ipasalubong sa pamilya mo na magiging pamilya ko na din." nakangiti nitong wika. Hindi ko mapigilang matawa. Tawa ng kaligayahan.

"Naku, nakakahiya! Huwag na! Sapat na ang presensya natin para maging masaya sila." sagot ko. Kaagad na umiling si Rafael.

"Iyan ang hindi ko mapapayagan Sunshine! Iba pa rin na may mga pasalubong sila mula sa atin...so Lets go?" ngingiti-ngiti nitong wika. Kaagad kong kinuha ang bouque na nakapatong sa lamesa bago humawak sa braso nito at sabay na kaming lumabas ng restaurant.

"Ano ang magandang regalo sa parents mo?" Hmmm I think jewelry is much better." narinig ko pang wika nito at hinila ako sa isang shop na puro alahas ang mga nakadisplay. Hindi ko maiwasan na tumutol. Mamahaling bagay ang tumatakbo sa isip ni Rafael at hindi ako papayag. Ayaw kong abusuhin ang kabaitan nito.

"Rafael...NO! Nakakahiya! Iba na lang." wika ko para pigilan ito. Pwede naman mga damit na lang. Pero alahas talaga? Mahal ang mga iyun at nakakahiya. Binalingan ako ng tingin tsaka nginitian.

"Deserved nilang makatanggap ng regalo mula sa kanilang son in law Sunshine!" nakangiti nitong wika at pinisil pa ang pisngi ko bago ako iginiya papasok sa loob ng shop. Kaagad naman kaming binati ng mga staff.

"Good Evening Mister Villarama! Good Evening Mam!" bati ng mga ito. Tanging tango lang ang naging tugon ni Rafael at naupo na kami sa isang sofa na may center table sa harap.

Pilit kong hinuhuli ang tingin ni Rafael para sana tumutol sa gusto nito. Kaya lang ayaw talaga nitong tumingin sa akin. Bagkos inutusan nito ang staff na magdala ng ibat ibang set ng alahas na kaagad naman tumalima.

"Sigurado ka ba talaga?" tanong ko pa dito ng maiwan kami. Binalingan ako nito tsaka nginitian.

"Maliit na bagay kumpara sa pagpapalaki nila sa iyo ng maayos Sunshine!" sagot nito.

"Pero..." hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng muli itong nagsalita.

"NO more 'PERO' Sushine! Huwag mong kalimutan na maraming pera ang asawa mo." nakangiti nitong bulong at mabilis akong hinalikan sa labi. Nagulat naman ako dahil sa ginawa nito. Halos lahat ng mga mata dito sa loob ng shop nakatingin sa amin kaya nahihiya akong napayuko.

"Tsk! Tsk!...sige isa pang pagtanggi at hindi lang mabilisang halik ang matitikman mo sa akin." nakangiti nitong pagbabanta. Lalo ko naman naramdaman ang pag-iinit ng pisngi ko. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago dumating ang ilang mga staff na may hawak na mga kahon. Kasama ng mga ito ang kanilang Manager.

"Good Evening Mister Villarama!" kaagad na bati nito habang may nakaguhit na matamis na ngiti sa labi nito. Binalingan din ako nito at binati.

"May mga new set of Jewelry po kaming bagong dating Sir...sana magustuhan niyo po." wika nito at naupo na sa katapat namin na upuan. Kinuha nito ang isang kahon na hawak ng isa sa kanyang mga staff at binuksan iyun at inilipag sa center table.

Hindi ko naman maiwasan na mamangha ng tumampad sa paningin ko ang isang kulay gintong kwentas, hikaw, bracelet at singsing. Isang set talaga! Napahawak pa ako kay Rafael dahil gusto ko na naman tutulan ang gusto nito pero hindi ako nito pinansin.

"Okay...I will take this!" Wika nito at nagturo pa ng nagturo. Hindi na ako umiimik sa tabi nito. Nahihiya man pero wala na akong magagawa. Mapilit talaga ito eh. Isa pa baka magtampo na ito sa akin kung patuloy ko itong pipigilan. Alam ko kung gaano ito ka- seryoso.

"May gusto ka pa bang bilihin Sunshine?" narinig ko pang tanong nito. Kanina pa marahil nito napapansin ang pananahimik ko. Umiling ako kaya naman muli nitong itinoon ang pansin sa mga alahas.

"Idagdag nyo na din iyan." Narinig ko pang wika nito bago isa-isang umalis ang mga staff dala-dala ang mga alahas na napiling bilhin ni Rafael. Parang wala lang sa kanya na binayaran lahat ng iyun gamit ang kanyang card.

"Galit ka?" tanong nito ng palabas na kami sa shop. Natapos din ang pamimili nito at pakiramdam ko na- stress ako sa laki ng binayaran nito. Para daw lahat sa pamilya ko ang mga iyun.

"Ha? Naku...bakit naman ako magagalit? Dapat nga magpasalamat ako sa iyo eh. Nag-abala ka pa tuloy.. Isa pa napapagastos ka pa na hindi naman dapat." nahihiya kong sagot sabay sulyap sa bitbit nito.

"Maliit na bagay! Sa nasabi ko na... pamilya ko na din ang pamilya mo Sunshine!" "ngingiti-ngiti nitong sagot.

"I think we need to go home na! Si Mister Lee na lang ang uutusan ko sa mga bagay na dapat pang bilhin para dalhin sa pag-uwi natin sa probensya nyo." wika nito at kaagad na kaming naglakad papuntang parking.

Nagpatianod na lang din ako.

Hayayaan ko na lang si Rafael sa gusto nya. Siya din naman ang magagastusan. Basta sa ngayun, excited akong makita ulit sila Nanay at Tatay pati na din ang mga kapatid ko. Parang gusto ko na tuloy hilain ang araw para mag-weekend na.

Pagdating ng mansion sakto naman na naabutan namin sa living room sila Tita Carissa at Tito Gabriel. Agad sinabi ni Rafael ang balak namin ngayung weekend. Noong una bakas ang pagtutol sa mga mukha ng mga ito dahil bakit biglaan daw ang desisyon namin na pagdalaw sa probensya na kinalikihan ko. Pero hindi naman nagtagal pumayag na din ang mga ito basta magsama daw kami ng ilang mga bodyguards. Ayaw daw kasi nilang ipagsawalang bahala ang kaligtasan namin ni Rafael.

Naiintindihan ko naman iyun. Alam kong nag-aalala sila sa kaligtasan ng bunso nila. Malayo ang probensya namin at istranghero pa rin si Rafael sa lugar na iyun kahit na kasama nya ako. Isa pa iba pa rin ang may magtatanggol dito kahit na ano pa ang mangyari.

Gusto sanang sumama nila Tita Carissa para diretso pamanhikan na din sana. Kaya lang kailangan munang unahin ang sitwasyon ni Jeann. Isa pa biglaan talaga ang desisyon namin in Rafael at hindi naman kami magtatagal sa probensya. Halos dalawang araw lang kami doon at babalik kaagad kami ng Manila dahil may pasok sa opisina si Rafael at hindi din ako pwedeng lumiban sa School.

Chapter 236

VERONICA POV

"Good Night Sunshine!" kaagad na wika ni Rafael sa akin pagkatapat namin sa kwarto ko. Hinalikan pa ako nito sa labi bago binuksan nito ang pintuan ng kwarto ko at sininyasan na akong pumasok sa loob.

"Good Night Rafael! I love you!" sagot ko. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito at hinaplos pa ang aking pisngi bago sumagot.

"I love you too Veronica!" sagot nito bago tuluyang tumalikod para pumunta sa kanyang kwarto. Kaagad ko naman isinara ang pintuan habang hindi mawala-wala ang ngiti sa labi ko. Sobrang nakakakilig ang nangyari sa amin ngayung araw.

Mabilis akong naglinis ng aking

katawan para makatulog na. Sinadya ni Rafael na hindi muna kami magtabi ngayun para pareho daw kaming makapagpahinga ng maayos. Mabuti na din iyun dahil gusto kong matulog ng maayos ngayun. Papasok ako ng School bukas at ayaw ko naman na aantok-antok ako habang nasa classroom ako

Nakapwesto na ako ng kama ng marinig ko na tumutunog ang aking cellphone. Kaagad ko itong sinagot ng mapansin ko na si Jeann ang tumatawag.

"Jeann?" tanong ko. Kaagad kong narinig ang marahan nitong paghikbi sa kabilang linya kaya hindi ko maiwasan na mag-alala.

"May....may problema ba?" tanong ko.

"Nica...ano ang gagawin ko?" kaagad na tanong nito. Lalo naman akong nagtaka.

"Ha? Bakit may problema ba?" tanong ko ulit.

"Palagi naman akong may problema eh! Hindi ko alam kung bakit nasasaktan ako ngayun! Kung bakit umiiyak ako!" sagot nito. Lalo naman akong naguluhan.

"Ano ba ang ibig mong sabihin? Diretsahin mo nga ako?" tanong ko.

"Nahuli ko si Drake na kasama niya sa condo ang current girlfriend nya. Nagsasama na sila Nica! Parang mag- asawa na ang turingan nilang dalawa." sagot nito. Nagulat naman ako.

"Ha? Paano mo nalaman?" tanong ko.

"Pumunta ako kanina sa condo nya para makipag-usap sana sa kanya tungkol sa nalalapit naming kasal. Kaya lang iyung babae ang naabutan ko doon. Kinausap nya ako at sinabi nyang lubayan ko na daw si Drake!

Napipilitan lang siyang magpapakasal sa akin dahil buntis ako at kaibigan siya ni Uncle Rafael." sagot nito. Kaagad akong nakaramdam ng matinding awa kay Jeann. Buntis ito at hindi nya dapat pagdaanan ang ganitong klaseng problema

"Baka naman gumagawa lang ng kwento ang babaeng iyun. Imposibleng kaagad na pumayag si Drake sa kasal nyo kung hindi bukal sa kanyang kalooban." sagot ko. Lalo kong narinig ang malakas nitong pag-iyak. Napasulyap ako sa orasan at napansin kong halos alas onse na ng gabi. Nasira ang balak kong matulog kaagad ngayung gabi.

"Totoo ang sinasabi nya. Nakapantulog pa siya kanina habang nag-uusap kami. sagot nito. Halata sa boses nito ang pagkadismaya kaya hindi ko maiwasan na maawa sa kanya.

"Ano ngayun ang plano mo?" tanong ko. Sandali itong nanahimik bago sumagot.

"Hindi ko alam. Gusto kong makausap si Drake tungkol dito. Ayaw kong pumasok sa buhay pag-aasawa kung ganito naman kagulo ang sitwasyon. Nakarinig ako ng masasakit na salita mula sa kasintahan ni Drake at tagos iyun hanggang kaluluwa ko." sagot nito. Ramdam ko ang pigil na pag-iyak nito habang sinasabi nya ang katagang iyun. Lalo akong naawa kay Jeann. Napakabait nito at hindi niya deserve na masaktan ng ganito.

"Jeann, sa totoo lang hindi ko alam kung ano ang maipapayo ko sa iyo. Pero mas mabuti siguro na kausapin mo sila Tita at Tito pati na din ang mga magulang mo tungkol dito. Unfair sa parte mo kung pareho naman kayong hindi masaya ni Drake sa pagpapakasal niyo." sagot ko.

"Hindi ko alam. Ilang beses ko ng

kinausap si Mommy tungkol dito. Gusto talaga nilang makasal kami ni Drake para mapanagutan ang batang nasa sinapupunan ko. Kung maibabalik ko lang sana ang lahat. Hindi sana ako pumayag na may mangyari sa aming dalawa." Humihikbi nitong sagot. Lalo naman akong nakaramdam ng awa sa kanya. Hindi ko akalain na darating ang ganitong klaseng problema sa buhay ni Jeann.

"Gusto mo bang kausapin ang Uncle Rafael mo tungkol dito? Baka may maitulong siya total naman kaibigan niya si Drake." tanong ko. Suminghot singhot muna ito bago sumagot.

"SA palagay mo ba may maitutulong siya? Natatakot ako Nica...baka lalong magkagulo. Nasasaktan ako sa mga nangyari ngayun. Natatakot ako na baka saktan nila si Drake. Kilala ko ang pamilya ko at ayaw nilang may madihado na kahit isa sa mga

miyembro.." sagot nito.

"Hindi ako mapalagay. Masakit na marinig sa ibang tao na sasabihin nila na malandi ako. Na mang-aagaw! Alam mo naman na hindi totoo iyun diba? Nakalimot lang talaga ako at hindi ko alam kung paano ito lusutan." muling sagot nito. Napabuntong hininga ako.

"Mabuti pa siguro kausapin mo si Drake tungkol dito. Sabihin mo sa kanya ang gusto mong sabihin. Kayong dalawa lang ang makaka-solve sa problemang ito Jeann." sagot ko dito. Bigla tuloy akong namroblema. Hindi ko alam kung ano ang pwede kong maitulong sa kanya.

Nagtatalo din ang aking isipan kung babanggitin ko ito kay Rafael. Matalik nyang kaibigan si Drake at pwede nyang alamin kung bukal ba sa kalooban ni Drake na pakasalan si Jeann. Kung ibinahay na nito ang kanyang girlfriend bakit mukhang masaya naman siya habang pinag- uusapan ang detalye ng kasal nila Jeann? Magaling lang ba talaga siyang magtago ng nararamdaman niya o natakot lang talaga siya sa mga Villarama?

"Pasensya ka na kung naabala kita Nica. Sige na...matulog ka na. Tatawag na lang ulit ako bukas." Malungkot na wika nito at hindi na ako hinintay na makasagot. Kusa na nitong pinatay ang tawag.

Malalim akong napabuntong hininga at nagpasya ng mahiga sa kama. Gusto kong tulungan si Jeann sa kanyang problema pero hindi ko alam kung papaano.

"Kinaumagahan...katulad ng gusto ni Rafael, ito na mismo ang naghatid sa akin sa School.

"Are you sure na ayos ka na?" tanong pa nito sa akin habang nasa byahe kami. kaagad akong tumango.

"Yes...mababaw lang naman ang sugat sa ulo ko. Isa pa tatawagan naman kita kung sakaling magkaproblema ulit ako. "nakangiti kong sagot sabay hilig sa balikat nito. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Wala ng matatangka na mambully sa iyo Sunshine. Siguro naman hindi nila gugustuhin na ma-kick-out katulad noong isa mong ka-classmate na nambully sa iyo." sagot nito.

"Kick out? Ibig mong sabihin, nakick- out si Jennifer?" naguguluhan kong tanong.Ngumiti lang ito sa akin at namalayan ko na lang na nandito na pala kami sa harap ng School. Nagmamadali itong bumaba para pagbuksan ako ng pintuan ng kotse.

"Mag-ingat ka Sunshine! See you later! "wika nito at mabilis akong hinalikan sa labi. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya lalo na ng mapansin ko na may iilang istudyante ang nakatingin sa gawi namin. Masyado talaga kasing pansinin ang presensya ni Rafael lalo na mamahalin ang kotse na gamit nito palagi. May ka- convoy pang mga bodyguard.

"Mag-ingat ka din! See you later!" matamis kong ngiti at tinalikuran na ito. Nagmamadali akong naglakad patungo sa aking classroom.

"Veronica! Kumusta ka na? Nakita ko iyun ha?" nagulat pa ako ng biglang sumulpot sa tabi ko si Beatrice. Malawak ang pagkakangiti nito kaya naman napagtanto ko na nasa mood ito ngayun. Hindi katulad noong huling pagkikita namin na parang pasan nito ang mundo.

"Ayos lang naman. Hindi ako pinayagan ni Rafael na pumasok kahapon eh." sagot ko. Alam ko ang tumatakbo sa isip ni Beatrice. Nakita marahil nito ng halikan ako kanina ni Rafael base na din sa panunudyo nito sa akin ngayun.

"Dapat lang na magpahinga ka muna! Uyy alam mo bang na-expelled sa School si Jennifer? Hindi na siya binigyan ng second chance ng iskwelahan dahil sa ginawa niyang gulo. Halos magngangawa nga ang bruha sa pagmamakaawa na huwag siyang ikick out!." kwento nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Ganito ba talaga kahigpit ang iskwelahan na ito pagdating sa mga away? Kung ganoon, ngayun pa lang dapat mag-ingat ako. Kakaumpisa pa lang ng klase pero may tinanggal na kaagad silang istudyante.

"Kawawa naman pala siya." hindi ko maiwasang bulong. Kung ako lang ang masusunod willing akong bigyan ng second chance si Jennifer. Kaya lang nakapagdesisyon na ang iskwelahan at wala na akong magagawa pa. Dapat lang din siguro na pagbayaran ni Jennifer ang kasalanan niya.

"Tama lang iyun sa kanya! Noon pa man bully na talaga siya! Ngayun lang siya nakatagpo ng katapat." sagot ni Beatrice. Napatitig naman ako dito. Sabagay, hindi ko naman din alam ang records ni Jennifer sa School na ito. Ngayun ko lang sila nakasama.

Naging tahimik ang buong araw ko sa School. Kinakausap na din ako ng iba ko pang mga classmates na labis kong ipinagtaka. Mukhang bigla silang bumait lahat sa akin.

Kakatapos lang ng last subject ko ng biglang tumunog ang cellphone ko. Kaagad ko itong sinagot ng mapansin ko na Jeann na naman ang tumatawag.

"Hello! Jeann!" kaagad kong sagot.

"Nica...pwede mo ba akong samahan." sagot nito. Natigilan ako.

"Kakatapos lang ng klase ko. Saan mo gustong pumunta para makapagpaalam ako kay Rafael pati sa tutor ko.:" sagot ko. Maaga dapat akong uuwi ngayun dahil naghihintay ang tutor ko sa mansion.

"Pasensya ka na kung nakaabala ako sa iyo. Wala lang talaga akong ibang mayaya eh. Saglit lang naman tayo sa pupuntahan natin. Tinawagan ko na din ang driver mo na huwag ka ng sunduin dahil dadaanan kita." sagot nito sa malungkot na boses.

"Saan mo ba gustong pumunta? TApos na ang klase ko ngayun at pwede mo na akong puntahan." sagot ko. Magtitxt na lang din ako kay Rafael para ipaalam dito na kasama ko si Jeann. Gabi na din ito makakauwi ng mansion dahil may impotanteng kliyente itong kakausapin mamayang alas kwatro ng hapon.

"Nakapagdesisyon na ako. Kakausapin ko si Drake tungkol sa sitwasyon namin. Ayaw ko ng magpakasal sa kanya." sagot nito.

Chapter 237

VERONICA POV

Hindi nagtagal ang paghihintay ko at kaagad naman dumating si Jeann. May sarili itong kotse kaya naman walang problema dito kung gusto nitong gumala kung saan. Mukhang hindi na din yata ito pumasok ng School dahil ang alam ko hanggang alas singko ng hapon ang klase nito.

Pagkasakay ko ng kotse ay kaagad kong napansin ang lungkot sa mukha nito. Kapansin-pansin din ang pamamaga ng mga mata nito palatandaan na galing ito sa matinding pag-iyak. Lalo tuloy akong nakaramdam ng awa sa kanya.

Sa mahigit isang taon kong pagtira sa mansion wala itong ipinakita sa akin kundi kabutihan. Kaya mahirap para sa akin na nakikita ko kung gaano ito kalungkot ngayun. Naninibago ako sa kanya dahil masyado itong masayahin tuwing nagkakasama kami.

Sigurado ka na ba?" kaagad na tanong ko kay Jeann pagkahinto ng sasakyan namin sa tapat ng bar ni Drake. Masyado pang maaga at hindi namin alam kung nasa loob na ito. Ayaw din kasi nitong bumalik kami sa condo na alam nyang pag-aari ni Drake dahi ayaw nyang makaharap ang girlfriend nito.

"Sigurado na ako. Gusto ko siyang makausap para sabihin sa kanya na ayaw ko ng magpakasal pa. Nahihirapan na ako sa sitwasyon at ayaw ko ng dagdagan iyun." malungkot nitong sagot. Hindi ko maiwasan na mapatitig sa kanya.

"Sabagay, kung wala namang love na namagitan sa inyong dalawa mabuti pa nga siguro na ngayun pa lang umatras ka sa kasal na iyan. Baka pareho lang kayong magsuffer bandang huli." sagot ko at tinanggal na ang pagkakabit ng set belt sa katawan ko ng napansin ko na bumaba na si Jeann ng kotse.

Kapansin-pansin ang kaba sa mukha nito habang naglalakad na kami papunta sa entrance ng bar. Kinakabahan din ako dahil ito ang kauna-unahang pagkakataon na makaapak sa ganitong lugar. Bahay, mansion at mall lang ang napupuntahan ko sa loob ng isang taon. Isa pa hindi din ako nakapagpaalam kay Rafael at baka magalit ito sa akin kapag malaman nito na pumunta ako sa ganitong lugar.

"Mam, mamayang alas sinko pa po kami magbubukas." kaagad kaming hinarang ng guard ng tumapat kami sa salamin na pintuan. Napatingin ako kay Jeann at nang mapansin ko na wala itong balak na magsalita ako na mismo ang sumagot.

"Nandiyan ba si Drake? Pwede ba namin siyang makausap." tanong ko sa guard.

"Naku po...hindi po tumatanggap si Sir Drake ng bisita Mam. Busy po siya sa loob." sagot nito. Kaagad akong nabuhayan ng loob. Ibig sabihin nandito si Drake at kailangan namin mapakiusapan ang guard na papasukin kami sa loob para makausap ang amo nito.

"Importante po kasi ang kailangan namin. Pwede po bang pakitawagan siya?" tanong ko. Kaaagad naman umiling ang guard.

"Pasensya na po Mam! Mahigpit pong ipinagbawal ng amo namin na huwag siyang istubuhin. Pasensya na po!"

sagot nito. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga. Ganito ba talaga kahirap makaharap ang mga taong nakakaangat sa lipunan?

"Hindi siya humaharap kahit na sabihin mo sa kanya na nandito sa labas ang fiancee nya?" seryosong tanong ni Jeann. Kaagad naman natigilan ang guard.

"Pakitawagan po siya Manong. Sabihin mo nandito sa labas si Jeann Villarama Santillan at gusto siyang makausap." seryoso kong utos dito. Hindi pwedeng umalis kami sa lugar na ito ng walang napapala. Kinancel ko pa naman ang lesson ko ngayun kay Teacher May pagkatapos magsasayang lang pala ako ng oras. Isa pa masyado na akong naawa kay Jeann.

Buntis ito at baka maapektuhan nito ang ipinagbubuntis kung palagi itong mag-iiyak.

"Sige po, sandali lang po Mam. Inform ko lang kay Sir na nandito kayo." sagot nito at kaagad na isinara nito ang salamin na pintuan. Ni hindi man lang nag-abala na papasukin muna kami sa loob. Ang init pa naman dito sa labas.

Wala kaming choice kundi matiyagang maghintay. Kung ayaw pa rin kaming papasukin sa loob mapipilitan akong tawagan na lang muna si Rafael para makahingi ng tulong. Wala akong choice kundi sabihin ko dito kung nasaan ako.

Muli akong napasulyap kay Jeann. Parang nagpipigil na itong maiyak. Bigla ko tuloy namiss ang dating Jeann na matapang. Ang laki ng ipinagbago ng ugali nito ngayun

"Mahal mo siya?" hindi ko mapigilang tanong. Maang itong napatitig sa akin.

"Siguro mahal mo siya.... Hindi ka naman siguro magkakaganyan kung hindi diba?" seryoso kong wika. Kilala ko ang ugali ni Jeann. Hindi naman siguro ito basta-basta makikipagsex kung hindi nito gusto ang lalaki.

Napansin ko ang bahagyang pagtulo ng luha sa mga mata nito at tumitig sa kawalan.

"Hindi ko alam. Naguguluhan din ako.

" sagot nito. Marahan akong napabuntong hininga. Aaminin man nya o hindi alam kung may gusto din ito kay Drake. Sasagot pa sana ako ng mapansin namin na muling bumukas ang salamin na pintauan. Muling lumabas si Manong guard.

"Pasensya na po kayo kung medyo matagal kayong naghintay Mam. Pwede na daw po kayong pumasok. Nasa second floor po ang opisina ni Sir Drake." imporma sa amin nito at niluwagan ang pagkakabukas ng pintuan. Kaagad naman kaming pumasok ni Jeann.

Bumungad sa paningin ko ang ilang mga tao na abala sa paglilinis. Sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakapasok sa ganitong lugar at hindi ko maiwasan na kainin ng kuryusidad. Ano kaya ang hitsura nito kapag nag- ooperate na? May mga babae din kayang sumasayaw katulad sa mga napapanood ko sa mga pelikula?

Kaagad kaming umakyat ng second floor. Mabuti na lang at may nakasulubong kaming staff at kaagad nitong tinuro ang opisina ni Drake ng tanungin namin ito.

Palapit pa lang kami ng opisina ni Drake ng kaagad na bumukas ang pintuan nito. lumabas ang isang seksing babae at kaagad na tumigil si Jeann ng makita nya ito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

"Bakit?" tanong ko dahil huminto ito sa paglalakad.

"Nandito ang girlfriend ni Drake." sagot nito at napansin ko ang pagtitig ng babae sa amin. Nakataas ang kilay nito ng naglakad palapit sa amin kaya hind ko maiwasan na maalarma.

"So, ano ang ginagawa ng isang Jeann Santillan sa lugar na pag-aari ng fiancee ko?" kaagad na tanong nito. Bakas sa kanyang boses ang pang- iinsulto kaya hindi ko maiwaan na makaramdam ng pagkainis.

"Fiancee?" tanong ko. Binalingan ako nito ng tingin at matalim akong tinitigan.

"And who are you?" tanong nito sa galit na tinig. Matalim ko din itong tinitigan.

"Hindi kami na-inform na kaya palang pagsabayin ni Drake ang dalawang babae sa buhay niya. Paano iyan... fiancee nya din ang kasama ko ngayun?

" sagot ko. Bakas sa boses ko ang pang- iinis dito. Wala siyang karapatan na inisin si Jeann. Kung fiancee din ito ni Drake, ngaun pa lang dapat pumili siya kung kanino ba talaga siya seryoso.

Masyado naman yata siyang gwapo para pagsabayin ang dalawang babae. Mabuti na lang at hindi ganito ang Rafael ko.

"Ang lakas ng loob mong sabihin sa akin iyan! Mang-aagaw ang kasama mo kaya kung ako sa iyo iwasan mo na siya bago ka pa mahawa sa kakatihan nya!" sagot nito. Parang bigla naman umakyat ang dugo sa ulo ko dahil sa sobrang inis. Hindi ako papayag na may babastos sa mga taong tinanggap ako ng buo at itinuring akong bahagi ng pamilya nila. Lalo na at anak at apo ito ng taong tumulong sa akin upang unti-unti kong makamit ang aking mga pangarap.

Kung hindi kayang ipagtanggol ni Jeann ang sarili nya, pwes ako ang magtatanggol sa kanya. Ipaglalaban ko ang karapan niya bilang fiancee ni Drake.

"Really? Well tingnan lang natin kung sino ang mas pipiliin ni Drake. Dont worry, nandito kami dahil kakausapin namin si Drake tungkol sa issue na ito.. Excuse us!" wika ko at kaagad na hinila si Jeann papuntang opisina ni Drake. Hindi na ako kumatok pa. Kaagad kong pinihit ang siradura ng pintuan ng mapansin ko na nakasunod sa amin ang girlfriend ni Drake.

Kaagad naman napatayo si Drake mula sa pagkakaupo ng mapansin nito ang presensya namin. Kaagad itong lumapit kay Jeann.

"Jeann...napadalaw kayo!" kaagad na wika nito. Napasulyap muna si Jeann sa girlfriend nito na pumasok pa talaga dito sa loob ng opisina bago sumagot.

"Pwede ba tayong mag-usap?" sagot ni Jeann Kaagad na napasulyap si Drake sa girlfriend nito bago sumagot.

"Bakit nandito ka Abril. Hindi bat pinaalis na kita?" wika nito sa malamig na boses. Kaagad na napataas ang kilay ko. So Abril pala ang pangalan ng bruha.

"Drake...siya ba ang dahilan kaya bigla mo akong hiniwalayan?" tanong nito. Pareho naman kaming nagulat ni Jeann.

"Abril, matagal na tayong wala. Mahirap bang intindihin na ayaw ko na sa iyo! Please..itigil mo na ang kakahabol! Ikakasal na ako!" sagot nito. Kaagad na nanlisik ang mga mata ni Abril na tumitig kay Jeann. Mukhang gets ko na ang mga pangyayari. Hinahabol ng babae na ito si Drake. Hiniwalayan na pala sila eh pero bakit nandito pa rin siya? Kung ganoon walang dapat na ipagselos ang kaibigan ko. Tuloy ang kasal!

"Hindi mo siya fiancee?" tanong ni Jeann. Sa wakas mukhang nakabawi na ito at nagawa ng magsalita. Kaagad na tumango si Drake!

"No! Bakit ko siya maging fiancee gayung malapit na tayong ikasal at magkakaanak na tayo." sagot nito at masuyong tinitigan si Jeann sa mukha. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Kung tama ang nakikita ko mukhang mauuwi talaga sa kasalan ang lahat.

Nagpasya na lang muna akong lumabas ng opisina. Hahayaan ko na lang muna silang mag-usap. Balak kong magmessage kay Rafael para sabihin dito na nandito kami sa bar na pag aari ni Drake.. Baka kasi magtampo sa akin kung hindi ko maipaalam sa kanya. Isa pa mukhang magtatagal pa kami sa lugar na ito.

"Uyyy! Alis na daw!" wika ko kay Abril at sininyasan ko si Jeann na lalabas muna ako.

Malay mo naman, baka simula ngayung araw magiging maayos din ang buhay pag-ibig ni Jeann. Kulang lang siguro sila sa communication at kailangan nilang aminin sa isat isa kung ano ang kanilang nararamdaman.

Nasa labas na ako ng opisina ng marinig ko ang malakas na pagsigaw ni Abril. Napailing ako. Hindi ko alam kung ano ang history ng relasyon nilang dalawa ni Drake kaya wala akong karapatan na makialam. Bahala silang mag-usap basta huwag lang nilang sasaktan ang Jeann namin. Hindi talaga ako mangingimi na isumbong sila sa mga Villarama.

Napasulyap ako sa suot kong relo at ng mapansin ko na halos alas singko na ng hapon nagpasya akong tawagan si Rafael. Tapos na siguro ang meeting nito. Nakakailang ring pa lang ng sumagot ito

"Hello! Sunshine!" malambing nitong wika sa kabilang linya. Kaagad na gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko.

"Kumusta ka? Tapos na ba ang meeting mo?" tanong ko.

"Kakatapos lang. Uuwi na din ako maya -maya! Magready ka for me dahil talagang na-miss kita ng sobra!" sagot nito. Kaagad naman akong kinilig sa sinabi nito.

"Na-miss din naman kita ng sobra! Kaya lang wala pa ako sa mansion eh. Sinamahan ko si Jeann dito sa bar ni Drake." sagot ko at hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba.

"Sa bar? Bakit diyan kayo nagpunta Veronica? Pwede nyo naman tawagan si Drake at makipagkita sa ibang lugar. " sagot nito sa seryosong boses. Hindi ko naman maiwasan na mapakagat ng labi ko. Mukhang hindi nga ito masaya sa pagpunta namin dito sa bar ni Drake.

"Ehhh naaawa kasi ako kay Jeann eh. Panay ang iyak at gusto niya daw makausap si Drake." sagot ko. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago muling nagsalita.

"Hintayin mo ako! Pupuntahan kita diyan!" sagot nito at kaagad na pinatay ang tawag. Kinabahan tuloy ako.

Hindi ko maiwasan na magulat ng marinig ko ang malakas na pagkakasara ng pintuan ng opisina ni Drake. Galit na lumabas si Abril at matalim akong tinitigan ng dumako ang tingin nito sa akin.

Chapter 238

VERONICA POV

Mahina akong napabuntong hininga habang nasundan na lang ng tingin ang ex girlfriend ni Drake. Babae din ako at kahit papaano nakaramdam ako ng awa sa kanya. Pero ganoon talaga siguro ang buhay. Hindi naman lingid sa kaalaman ko kung gaano ka- mapaglaro sa mga babae noon si Rafael pati na ang mga kaibigan nito.

Mabuti na lang at nagbago na ang Rafael ko ngayun. Ako lang ang LOVE nito kaya proud ako doon. Isa pa hindi ko siguro matatanggap kapag may iba pa itong babaeng kinalulukuhan. Dapat ako lang at wala ng iba. Alam ng Diyos kong gaano ko siya Kamahal at handa ko siyang ipaglaban. Lalo na ngayung nakuha niya na ang lahat sa akin.

Ipinilig ko ang aking ulo. Ano ba itong naiisip ko? Bakit ko ba hinahayaan ang sarili ko na mag-isip ng ganito. Pinapabigat ko lang ang kalooban ko eh. Nangako na sa akin si Rafael na hindi niya ako lolokohin. Na ako lang ang babaeng mamahalin niya at gustong makasama habang buhay. Kaya dapat na hindi ako mag-isip ng ganito ngayun.

"Mam, sa VIP room niyo na lang daw po hintayin si Sir Rafael. Parating na daw po." nagulat ako ng bigla akong lapitan ng isa sa mga babaeng staff ng bar na ito. Nagtaka pa ako sa sinabi nito dahil paano nito nalaman na parating sa lugar na ito si Rafael.

Nag-aalangan akong tumitig dito. Baka mamaya binubudol lang ako nito eh. Baka mamaya may masama itong balak. Mahirap pa naman magtiwala sa ibang tao sa panahon ngayun lalo na at nandito ako sa isang lugar na hindi familiar sa akin.

"Naku, ayos lang ako dito Ate. Dito ko na lang hihintayin si Rafael." Pilit ang ngiti kong sagot. At least kong dito ako maghihintay malapit lang ako sa opisina ni Drake. Makakahingi ako ng tulong kaagad kung sakaling may mangbastos sa akin.

"Naku Mam, baka mangalay po kayo dito. Sa VIP room po pwede kayong makapagrelax doon." sagot ulit ng staff. Mabait naman ito. Pero mahirap talagang magtiwala sa panahon ngayun. Ito ang mahirap sa akin, hindi talaga ako sanay na makipag-usap sa mga istranghero. Nasanay kasi akong ang pamilya Villarama ang laging kasama kapag lumalabas ako.

"Ayos lang. Nasa loob ng opisina ng Boss mo at ang kaibigan ko at hihintayin ko na lang siya dito. Sige na Ate, pwede nyo na po akong iiwan." seryoso kong sagot. Bakit ba napakakulit nito.

"Siguro po ba kayo Mam? Baka po mapagalitan ako ni Boss Drake kapag hahayaan ko lang kayo dito na nakatayo." muling sagot nito. Kaunti na lang talaga at mauubusan na ako ng pasensya eh. Inis ko itong tinalikuran at naglakad papunta sa opisina ni Drake. Kaagad akong kumatok.

"Mam, bawal po silang isturbuhin sa loob. Pasensya na po kung nakukulitan kayo sa akin. Tumawag po kasi si Sir Drake kanina sa akin at inutusan ako na asikasuhin daw kita at siguraduhing kumportable kayo hanggang sa dumating si Sir Rafael." muling wika ng staff. Hindi ko ito pinansin at patuloy lang ako sa pagkatok sa pintuan ni Drake. Nagtaka pa ako dahil ilang minuto din akong naghintay bago bumukas ang pintuan ng opisina.

Hindi ko maiwasan na mapangiwi ng tumampad sa harap ko si Drake. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang baliktad na pagkakasuot ng tshirt nito at nang mapasulyap naman ako kay Jeann magulo na ang buhok nito. Wala na din sa ayos ang suot nitong damit.

"Veronica naman, pwede bang bigyan mo muna kami ng time na makapag- usap ni Jeann bago dumating ang asawa mong si Rafael! Please!" kaagad na wika ni Drake. Tinitigan ko ito. Bakit parang may lipstick ang labi nito. Nagdududa kong tinitigan si Jeann at nahihiya itong napayuko.

"Hmmmp ewan ko sa inyo! Teka lang, tauhan mo sya? Saan dito ang VIP room nyo?" tanong ko. Sumulyap si Drake sa kanyang staff bago ito tumango.

"Yes...and please, sumama ka muna sa kanya. Hayaan mo naman kaming makapag-usap ng kaibigan mo." nakikiusap na wika nito sa akin. Hindi ko mapigilan na mapangiti. Base sa mga hitsura ng mga ito mukhang may milagro silang ginagawa. Marupok din pala itong si Jeann eh. Mukhang tapos na ang tantrums ng buntis at napaamo na ni Drake.

"Dalhin mo siya sa pinaka komportableng VIP room. Ibigay mo sa kanya lahat ng gusto nya." narinig kong utos ni Drake sa staff.

Hindi ko maiwasan na mapangiti. Sabagay, babae naman itong nag- aassist sa akin at mukhang sumusunod lang ito sa utos ni Drake. Not bad kung sa VIP room ko nga hihintayin si Rafael. Mukhang naisturbo ko pa kung ano mang ginagawang milagro ng dalawang ito sa loob ng opisina. Bahala na nga sila. Total naman ikakasal na sila eh. Support-support lang ako sa kaligayahan ni Jeann.

Pareho namang walang mawawala sa mga ito. Buntis na nga si Jeann eh at gusto yata nilang masulo ang isat isa.

Sino ba naman ako para isturbuhin sila. Mukhang nagkakaintindihan na ang dalawang ito kaya naman masaya ako para sa kanila. Sana hindi na umiyak pa itong si Jeann. Ayaw pa kasing umamin na may nararamdaman din pala kay Drake dahil kung wala hindi ito papayag na magiging tabingi ang suot nitong maikling palda.

"Fine...bahala na nga kayo diyan. Basta Drake ha...huwag na huwag mo na talagang hayaan pa na muling umiyak si Jeann. Isusumbong talaga kita kay Rafael." wika ko dito at nagmamadali ng tumalikod. Sininyasan ko pa ang staff na mauna na sa akin dahil wala naman akong idea kung saan dito ang VIP room.

Pumasok kami sa isang kwarto na halos puro salamin ang paligid. Una kong napansin ang sofa na nakapaikot sa isang pahabang mesa. Inilibot ko ang tingin sa paligid at hindi ako makapaniwala sa nakita.

Mula sa kinatatayuan ko kita ko ang mga tao sa ibaba. Lalo na ang stage at napansin ko na may mga taong abala sa pag-aayos ng mga music instrument. Mukhang may concert yata sa lugar na ito at ang swerte ko dahil kitang kita ko sila mula sa kinatatayuan ko.

"Mam, may gusto po ba kayong inumin or kainin?" kaagad akong napalingon sa staff ng bigla na naman itong nagsalita. Akala ko talaga iniwan na ako nito.

"Hmmm hindi ko alam eh. Pero ibigay niyo na lang po sa akin kung ano ang pinaka best seller niyo." nakangiti kong sagot. Nakangiti itong tumango at iniwan na ako dito sa VIP room.

CHAPTER 239

VERONICA POV

Inabala ko ang sarili ko sa kaka- browse sa youtube habang hinihintay ko si Rafael nang marinig ko ang tatlong beses na pagkatok sa pintuan at pagbukas nito. Kaagad na pumasok ang tatlong naka-unform na staff na may bitbit na mga tray na may lamang pagkain. Hindi ko na sana sila papansinin ng mapansin ko ang mga familiar na mukha ng dalawa sa mga ito.

"Veronica!" gulat na tanong ni Claire! Yes...si Claire ang bully kong kababata at kasama nito si Lorie. Kung ganoon dito nagtatrabaho sa bar ni Drake ang dalawang ito. Kung makaasta sila sa akin kahapon akala mo kung sino sila. Sadyang mayayabang lang talaga ang dalawang ito.

"Small world!" sagot ko sabay ngiti.

Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pagkagulat ng dalawa habang tinititigan ako mula ulo hanggang paa.

"Bakit ka nandito? Isa pa bakit ganyan ang suot mo? Sa International School ka ba nag-aaral? tanong naman ni Lorie. Natigilan ako at wala sa sariling sinipat ko ang aking suot. Oo nga pala may logo ng iskwelahan ang suot kong uniform ngayun.

Hindi ko na nagawa pang magpalit ng uniform dahil sinundo lang pala ako ni Jeann kanina pagkatapos ng huling klase ko. Grabe ang galing talagang mang- obserba nitong si Lorie. Mana, sa Nanay niyang numero unong tsismusa sa lugar namin. Kahit wala kang masamang ginawa ipinipilit nitong meron may maitsismis lang.

"Ano ba kayong dalawa? Bakit ganyan kayo makipag-usap sa guest natin? Hindi nyo ba alam na asawa siya ni Mister Villarama? Tandaan nyo, dapat satisfied siya sa serbisyo natin kung hindi malalagot tayo kay Boss Drake!" sabat naman ni Ella.. Ang staff na kanina pa nag-aassist sa akin. Nakaukit ang pangalan nito sa nameplate nya. Bigla naman akong kinilig ng banggitin nito na asawa ako ni Rafael. Ang sarap pakinggan.

"Ka-ka---" sasagot pa sana si Claire ng titigan ito ng masama ni Ella. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Ang daldal kasi. Ayaw makinig sa kasama nya. Mukhang mas superior sa kanila si Ella at wala silang choice kundi sundin ito.

"Pasensya na po Mam kung medyo natagalan ang mga pagkain. Sinigurado po kasi ng chief namin na bago ang pagkain na ihahain sa inyo since isa po kayo sa mga VIP guest namin." nakangiting baling sa akin ni Ella. Tinanguan ko lang ito.

"No worries! Hindi pa naman ako

nagugutom. Isa pa hindi pa naman dumadating si Rafael." sagot ko. Kaagad na sininyasan nito ang dalawa na ilapag ng maayos ang mga dala nilang pagkain sa lamesa. Kaagad na naagaw ng attention ko ang isang bote ng wine. Bigla tuloy akong kinain ng curiosity. Balak kong tikman iyun habang hinihintay si Rafael.

"Kapag may kailangan pa po kayo Mam huwag po kayong mag-atubili na pindutin ang botton na iyan. Pupuntahan po kaagad namin kayo dito." nakangiting muling wika ni Ella sa akin. Kaagad akong tumango at hindi ko mapigilang muling sulyapan ang dalawang kababata ko na hindi pa rin makapaniwalang nakatitig sa akin pagkatapos na mailapag ng mga ito ang mga pagkain sa mesa.

"A-anong ginagawa mo dito Veronica?

"Hindi talaga nakatiis ang tsismosang si Lorie kundi magtanong ulit.

Kailangan ko pa bang sabihin sa kanya na hinihintay ko si Rafael eh nabanggit ko na kanina iyun.. Isa pa hindi naman kami closed para pag-aksayahan ko sila ng oras. Sisiraan at sisiraan pa rin nila ako sa probensya namin.

"Stop it Lorie! Nasa rules ang regulations ng bar na ito na bawal magtanong nang kung anu-ano sa guest natin. Gusto mo bang masisante? "muling pigil ni Ella dito. Muli akong nakangiti.

"Dont worry Ella, ayos lang. Hindi naman ako ganoon ka sensitive pagdating sa ganitong bagay.. Nagkataon lang siguro na mga kababata ko sila sa isang malayong lugar kaya nagtataka sila kung ano ang ginagawa ko dito.." nakangiti kong sagot. Ipinatong ko ang hawak kong cellphone sa lamesa at tumayo. Tinitigan ko ang dalawa kong kababata bago muling nagsalita.

"Hindi ko akalain na dito pala kayo nagtatrabaho sa bar na pag-aari ng kaibigan ng asawa ko. Ikinagagalak kong muli kayong makita, Lorie, Claire! Alam ba ng mga magulang niyo na nagtatrabaho kayo sa ganitong lugar? Ang alam din ng mga kalugar natin nag-aaral kayo sa mga sikat na iskwelahan dito sa Manila?" nakangiti kong wika at isa isang tinitigan sila sa kanilang mga mata.

Alam kong wala ako sa lugar na tanungin sila tungkol sa bagay na ito. Walang masama sa trabaho nila pero sa gaspang ng ugali na ipinapakita nila sa akin noon pa, pagkakataon ko na siguro na makaganti. Para naman maramdaman din nila ang nararamdaman ko noon sa tuwing binubully nila ako.

"Pasensya ka na kung hindi maganda ang mga nangyari sa nakaraan natin." sagot ni Claire sabay yuko. Hindi ko maiwasan na mapangiwi. Lutang yata ang bruha. Kung anu-ano na ang lumalabas sa bunganga nito.

"Its okay. Kinalimutan ko na ang lahat. Never naman akong nagkimkim ng galit sa inyo. Masaya na ako sa kung ano mang klase ng buhay meron ako ngayun." seryoso kong wika kasabay ng pagbukas ng pintuan ng VIP room. Kaagad na pumasok ang seryosong mukha ni Rafael. Kaagad na tumitig ito sa akin pati na din sa tatlong staff ng bar na kasama ko.

"Thank you nga pala sa pag-serve sa mga pagkain." wika ko at kaagad na naglakad papunta sa harap ni Rafael. Nakangiti akong tumitig dito dahil napansin ko na mukhang mainit ang ulo nito. Alam ko na kung ano ang dahilan at willing naman akong magpaliwanag sa kanya. Siguro naman maiintindihan ako nito.

"Iiwan niyo na kami dito." utos ni Rafael sa tatlo. Kaagad naman silang tumalima at isinara ang pintuan ng VIP room pagkatapos nilang makalabas.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na pupunta pala kayo sa lugar na ito?" seryoso nitong tanong. Mukhang galit nga. Hindi pa kasi ako hinahalikan eh. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaunting kurot sa puso ko.

"Sorry...nabigla lang din ako ng yayain ako ni Jeann kanina eh." sagot ko sabay yuko. Kaunti na lang at tutulo na ang luha sa aking mga mata. Hindi ko kayang nakikitang nagagalit sa akin si Rafael. OA na kung OA pero nasasaktan ako sa ipinapakita nitong pag-uugali ngayun.

"Nasaan siya?" seryoso nitong tanong.

"Nasa office ni Drake." sagot ko.

"Alam mo ba kung gaano ka-delikado sa inyo na pumunta dito? Lalo na at hindi nyo kilala ang mga pumupuntang mga tao dito. Hindi pa kayo nagsama ng bodyguard! Paano kung mapahamak ka! Kayong dalawa ni Jeann!" kastigo nito sa akin. Hindi ako nakasagot.

Namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Ilang saglit lang narinig ko ang marahan nitong pagbuntong hininga at ang pag-angat nito ng mukha ko. Nakakunot pa rin ang noo nito ng magtama ang aming paningin kaya hindi ko na napigilan pa ang luha sa aking mga mata.

"Sorry!" mahina kong sagot. Kaagad na lumamlam ang pagkakatitig nito sa akin kasabay ng mahigpit niyang pagyakap. Tuluyan na din akong napaiyak.

"Naawa kasi ako kay Jeann eh. Kausap ko siya kagabi habang umiiyak. Gusto nya daw makausap si Drake kaya noong tinawagan niya ako kanina para magpasama dito sa bar hindi na ako nag-atubili pa na samahan siya dito. Akala ko sandali lang kami kaya hindi na ako nagpaalam sa iyo bago kami nagputa dito. Sorry talaga!" wika ko kasabay ng paghikbi. Kaagad kong naramdaman ang paghagot nito sa likod ko.

"Ssshhhh! Tama na iyan! Huwag ka ng umiyak! Nagbibiro lang naman ako eh! " sagot nito sa malambing na boses. Natitigilan ako. Muli kung iniangat ang aking tingin patungo sa mukha nito. Kaagad kong napansin ang tipid na ngiti sa labi nito habang nakatitig sa akin.

"Hi-hindi ka na galit?" malambing kong tanong. Kaagad itong umiling.

"Nope! Ang never akong magagalit sa iyo! Nagtatampo....I think Yes pero ang magalit never Sunshine! Ikaw ang prensisa ng buhay ko.

Chapter 240

VERONICA POV

Pagkatapos ng mahigpit na yakap mula kay Rafael iginiya na ako nito papuntang upuan. Uupo na sana ako ng bigla akong nitong kabigin bago nagsalita.

"Kakandungin na kita Sunshine!" puno ng lambing ang boses na wika nito. Hindi ko naman maiwasan na kiligin.

"Ha? Pero mabigat ako." sagot ko.

"Nope! Kayang kaya ko iyang weight mo." nakangisi nitong sagot at kaagad akong hinila papunta sa kanyang kandungan. Wala akong choice kundi sundin ang gusto nito. Mahirap na, baka magtampo na naman sa akin eh.

"Sure ka ha? Alam kong pagod ka sa trabaho at kailangan mo din magrelax. " sagot ko habang pinipilit ang sarili ko na maging kompurtable sa kandungan nito.

Iginalaw-galaw ko pa ang puwit ko para hanapin ang pinaka- kumportableng pwesto ng marinig ko ang mahinang pag-ungol ni Rafael. Nagtaka naman ako at the same time hindi ko maiwasan na mag-alala. Sa klase kasi ng ungol nito para itong nasasaktan.

"Ahhh dont move Sunshine! Baka lalong tumigas ang alaga ko!" bulong nito sa punong tainga ko. Hindi ko naman mapigilan ang kilabutan. May pa ganoon talaga? Kakandungin lang ako eh magagalit agad ang alaga niya?

Hind ko tuloy maiwasan na mailang ng marealize kung ano ang ibig nitong sabihin. Kaya ayaw ko sa kandong- kandong na iyan eh. Baka kung saan mapunta ang kandungan na nagaganap ngayun sa aming dalawa.

Pakiramdam ko tuloy biglang nag-init ang pisngi ko ng maramdaman ko na may bumukol na matigas na bagay sa hinaharap nito na tumutusok sa pwetan ko.

"Shit! Tumigas na nga!" narinig kong bulong nito. Hinapit ako nito sabay dukwang at kinuha ang bote ng wine sa harap namin. Binuksan niya iyun at nagsalin sa isang baso at tuloy-tuloy na ininom.

"Teka lang....hindi bat bawal ka ng uminom ng alak?" sita ko dito. Hindi ito sumagot bagkos muli itong nagsalin ng alak sa baso. Halos kalahati lang naman iyun kaya kaagad kong kinuha. Diretso kong dinala sa aking bibig at ininom ang laman niyon.

Kaagad akong napangiwi ng gumuhit sa lalamunan ko ang lasa ng alak. Hindi ko maintindihan ang lasa nito. Mapait na mapakla na may kaunting tamis. Paano ba nagustuhan ng manginginom ang lasang ito? Parang gusto ko tuloy magsisi. Hindi na talaga ako uulit.

Narinig ko naman ang mahinang pagtawa ni Rafael dahil sa ginawa ko. Lalo nitong hinigpitan ang pagkakayapos sa akin mula sa aking likuran.

"Naughty girl! Hindi mo ba alam na nakakalasing ang alak na tinungga mo ngayun lang? Lalo na sa isang baguhan na katulad mo?" bulong nito sa akin at naramdaman ko ang paghagod ng dila nito sa leeg ko. Hindi ko maiwasan na mapahagikhik. Nakikiliti kasi ako.

"Sinabi ko naman sa iyo na ayaw ko ng uminom ka pa ng alak eh. Kaya ako na lang ang uminom. Ang pangit pala ng lasa." sagot ko. Ikinurap-kurap ko pa ang mga mata ko. Bigla kasi akong nakaramdam ng pagkahilo at pag-ikot ng paningin ko. Mukhang nalasing yata kaagad ako ah. Ang init na din ng pakiramdam ko.

"Hmmmm...really? Napaka- maalalahanin talaga ng asawa ko! Kaya mahal na mahal kita eh!" pabulong na wika nito kasabay na paglulumikot ng mga palad nito sa katawan ko. Naramdaman ko na lang na nasa loob na ng suot kong School uniform ang kanyang isang palad at humahaplos sa dibdib ko.

"Teka lang...Rafael nandito tayo sa bar.. baka may makakita sa atin dito."

saway ko. Mukhang nakalimot na ito. Kahit nasa impluwensya na ako ng alak may kaunting kahihiyan pa naman na natitira sa katawan ko noh.

Laking pasalamat ko dahil sandaling natigilan si Rafael. Mukhang narealized din nito na hindi ito ang tamang lugar para gawin namin ang bagay na nasa isip nito. Nakakahiya kung may makakita sa amin.

Dumadami pa naman ang mga tao sa labas. Tanaw na tanaw kasi namin mula sa kinauupuan namin.

Narinig ko ang marahan nitong pagbuntong-hininga at naramdaman ko na gusto nitong tumayo. Umalis na ako sa kandungan nito at umupo ng maayos sa sofa. Lasing na nga yata ako. Umiikot na ang paningin ko eh.

Nakasunod lang ang tingin ko dito ng naglakad ito papunta sa pintuan at hindi ko maiwasan na magtaka dahil inilock nya iyun. Muling bumalik sa kinauupan ko at tinitigan ako sa mukha.

"Walang pwedeng mang-isturbo sa atin sa room na ito. At wala din makakakita sa atin sa kung ano man ang gagawin natin ngayun." nakangiti nitong wika sabay kindat sa akin. Nagtataka naman akong napatitig dito. Sigurado ba ito? Dito talaga?

Ikinurap kurap ko pa ang aking mga mata habang nakatitig sa gwapo nitong mukha. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagnanasa na nakaukit sa mga mata nito. Napalunok pa ako ng makailang ulit bago sumagot.

"Pero..." hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng bigla itong lumapit sa akin at hawakan ako sa aking pisngi. Bigla din nitong inangkin ang aking labi. Hindi na ako nakapalag.

Mapusok akong hinalikan kaya naman kaagad akong napapikit. Hindi ko alam kung epekto lang ba ng alak ang lahat pero lalo akong nakaramdam ng pag- iinit ng katawan ko. Kusang umangat ang braso ko at ikinawit sa leeg ni Rafael.

"hmmm!" ungol ko habang tinutugon ang halik nito. Lalo naman lumalim ang halikan namin. Naging mapangahas na ulit ang mga palad ni Rafael at pumasok na ito sa loob ng blouse ko. Kinapa ang suot kong bra at tinanggal. Nakalimutan ko na ang

tumutol. Bigla na din nawala sa isip ko kung nasaan kami ngayun. Gusto ko na din kasing mailabas kong ano man ang nararamdaman ko ngayun. Init na init na ako.

Ilang saglit din pinagsawa ni Rafael ang labi nito sa labi ko bago nito itinaas ang suot kong blouse. Kaagad na tumampad sa harap nito ang boobs ko. Napapikit ako ng biglang sakupin ng bibig niya ang kaliwang bahagi ng nipple ko at hinahaplos naman nito ang kanang bahagi.

"Sure ka bang walang makakita sa atin dito?" tanong ko ulit kay Rafael ng idilat ko ang aking mga mata. Gusto kong makasigurado. Tumingin ako sa salamin na dingding at tumampad sa paningin ko na buhay na buhay na ang ilaw sa labas. Mula sa kinaroroonan namin ni Rafael kita ko ang mga nagkakatuwaan na mga customers. Natatakot ako na baka makita nila ang ginagawa namin ni Rafael ngayun.

"Dont worry Sunshine! Totally tinted ang lugar na ito at 100% na hindi nila tayo nakikita. Tayo lang ang may kakayahan na makita sila. Kaya nga nasa VIP room tayo para malaya nating gawin lahat ng gusto natin." sagot nito at sandaling iniwan ang kaliwang bahagi ng nipple ko at lumipat sa kanan. Pigil akong napaungol.

Napuno ng ungol ang apat na sulok ng VIP room mula sa aming dalawa ni Rafael. Kasabay ng nagkakasayahang tao sa labas ay muling pinag-isa ni Rafael ang aming mga katawan.

Ibayong ligaya ang dulot sa aming dalawa ang naramdaman namin pareho sa pagkakataon na iyun. Hindi ako magsasawang paulit-ulit na ibigay ang katawan ko dito dahil mahal na mahal ko siya.

"I love you Veronica!" bulong nito sa akin habang nakapatong ito sa akin. Nakahiga na ako dito sa sofa habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa kanya.

"I love you too Rafael! Ikaw lang habang buhay!" nakangiti kong sagot.

Chapter 241

VERONICA POV

Pagkatapos ng mainit na tagpo na nangyari sa amin ni Rafael tinulungan pa ako nito na ibalik sa katawan ko lahat ng saplot na natanggal nito kanina.

Halos hindi ako makatingin ng diretso sa mga mata nito dahil sa hiyang nararamdaman. Ngayun ko lang narealized kung gaano kalakas ang ungol ko kanina. Dahil siguro sa epekto ng alak or baka dahil sobrang nadala ako sa mainit na tagpo na nangyari sa amin? Aaminin ko na masyado din akong nag-enjoy sa nangyari sa aming dalawa.

Ah basta, iyun na iyun! Kahit ilang beses ng may nangyari sa amin hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng pagkailang dito. Lalo na kapag nakikita ko ito kung paano niya pagmasdan ang hubad kong katawan.

Pagkatapos kong mag-ayos kaagad na nabaling ang attention ko sa pagkain. Hindi ko maiwasan na mapangiwi lalo na ng mapansin ko lumamig na ang mga ito. Kaya lang ano pa nga pa ang magagawa namin, kailangan kainin ang mga pagkain dahil nakakaramdam na ako ng gutom.

"Gusto mo bang papalitan na lang natin ang mga foods na iyan?" tanong ni Rafael sa akin. Kaagad akong umiling.

"No! Ayos na ito. Mukhang masarap naman eh." sagot ko. Mukhang nawala na sa sistema ko ang nainom kong alak kanina. Balik sa normal ang lahat. Gutom na nga ako eh.

May kasamang malinis na pinggan ang ibinigay sa akin kanina kaya kinuha iyun ni Rafael at nilagyan ng pagkain. Inilapag nito sa harap ko kaya napangiti ako.

"Kumain na tayo?" nakangiti nitong wika. Kaagad akong tumango.

Nagtaka pa ako dahil muling tumayo si Rafael at naglakad papunta sa pintuan. Tinanggal niya ang pagkaka-lock at muling naupo sa tabi ko.

"Nasaan nga pala ulit si Jeann?" tanong nito sa akin sabay kuha ng kanyang cellphone.

"Nasa office ni Drake." maikli kong sagot. Abala ako sa kakanguya ng aking kinakain. Talagang gutom na gutom na ako. Ramdam na ramdam ko na din ang pagod ng buo kong katawan.

"Where is Jeann? Nandito na ako sa VIP room" napalingon pa ko kay Rafael ng magsalita ito.. May kausap na ito sa kanyang cellphone. Kung hindi ako nagkakamali si Drake ang nasa kabilang linya. Hinahanap nya dito ang kanyang pamangkin na si Jeann.

Ilang saglit din itong nakinig sa kanyang kausap sa kabilang linya bago pinatay ang tawag. Tumitig ito sa akin na may ngiting nakaguhit sa kanyang labi.

"Gutom na gutom ang Sunshine ko ah? " tanong nito. Naglagay ako ng kanin at ulam sa isang kutsara at inunang na isubo dito. Kaagad naman itong napanganga kaya lalong lumawak ang ngiti sa labi ko.

"Parang gusto ko ang ganito ah? Lalong sumasarap ang pagkain kapag sinusubuan mo ako Sunshine! Isa pa nga!" nakangiti nitong wika. Muli akong naglagay ng pagkain sa kutsara at muling isinubo dito. Alam kong naglalambing sa akin si Rafael at hindi ako magsasawang subuan ito ngayun. Gusto kong ipakita sa kanya kung gaano ko siya kamahal.

Patapos na kaming kumain ni Rafael ng magbukas ang pintuan ng VIP room. Kaagad na pumasok ang magkahawak kamay na Jeann at Drake. May ngiting nakaguhit sa mga labi nilang dalawa kaya naman napahawak tuloy ako sa braso ni Rafael ng wala sa oras. Nakakatuwa kasing pagmasdan ang dalawang ito. Mukhang

nagkakaintindihan na silang dalawa at masaya ako para kay Jeann. Importante talaga ang communication sa isang relasyon.

"Rafael...Bro! Kumusta? Kanina ka pa ba?" nakangiting wika ni Drake at inalalayan nito si Jeann na makaupo sa sofa na nasa harap namin.

"Bakit mo pa sila pinapunta dito? pwede mo naman dalawin si Jeann sa bahay nila ah? Alam mo naman na ayaw na ayaw kong i-exposed sa ganitong lugar si Veronica!" Kaagad na wika ni Rafael kay Drake. Nagkatitigan naman kami ni Jeann.

Kaagad kong nginitian si Jeann. Naglaho na ang lungkot sa mga nito ngayun. Isa pa parang may nabago sa awra nito ngayun na hindi ko lang mawari kong ano.

"Possessive ka talaga pagdating kay Veronica! Dont worry, kaagad siyang dinala ng staff ko dito sa VIP room kanina. Isa pa 100% safe ang mahal mo dito kaya huwag ka ng mag-alala."

natatawang sagot ni Drake. Mukhang wala lang dito ang pag-aalburuto ng kanyang kaibigan.

"Kahit na! Masyadong delikado ang panahon! Ilang beses na bang may nag- away dito sa loob ng bar mo? Nag- aalala lang ako na baka madamay ang asawa ko pati na iyang si Jeanh. Buntis pa man din at pinapayagan mong magpunta sa lugar na ito." sagot ni Rafael.

"Uncle naman eh. Hindi naman alam ni Drake ang pagpunta namin dito. Isa pa, wala pang katao-tao dito sa bar noong dumating kami kanina ni Veronica! Dont worry, walang aagaw sa iyo kay Veronice noh! Ang takot lang siguro nila sa iyo!" natatawang sagot ni Jeann.

"Hindi ko tinatanong ang opinyon mo! Sa susunod huwag mo ng dalhin si Veronica sa lugar na ito na hindi mo ipinapaalam sa akin. Magiging asawa ka na ni Drake at alam kong kaya mo ng maglabas - pasok sa bar na ito kapag gustuhin mo." sagot ni Rafael kay Jeann. Kaagad naman napaismid si Jeann at hindi na nito sinagot pa ang kanyang Uncle.

Nagtagal lang kami ng ilang minuto sa bar ni Drake at nagpasya na din umuwi. Nagpresenta na din si Drake na ito na ang maghahatid kay Jeann sa bahay ng kanyang mga magulang. Gusto din daw niyang makausap ang mga magulang ni Jeann tungkol sa nalalapit nilang kasal.

Hinayaan na lang namin ni Rafael total naman ilang buwan na lang ang bibilangin at ikakasal na sila. Isa pa buntis na si Jeann at mukhang kailangan din nito ang presensya ni Drake.

Pagkadating ng mansion kaagad kaming naghanda ni Rafael matulog. Naglambing pa ito sa akin na gusto nya daw na magkasama kaming matulog sa iisang silid. Total naman daw, kung totoosin mag-asawa naman na kami.

Kaagad ko naman itong pinagbigyan dahil ang sarap kaya sa pakiramdam na sa pagmulat ng iyung mga mata kinaumagahan ang lalaking mahal mo ang una mong masisilayan.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Dumating na din ang araw na pinakahihintay ko! Ang araw ng pagdalaw namin sa aking mga

magulang.

Madaling araw pa lang inihatid na kami ng driver ni Rafael sa Villarama Empire. may helipad ang matayog na building na iyun at gusto ni Rafael na mapadali ang byahe namin pauwi ng probensya kaya nagpasya itong magpahatid sa isa sa mga pag-aaring chopper plane hanggang airport malapit sa aming lugar.

Mabuti na din iyun. Hindi na namin kailangan pang maghintay ng mahabang oras sa airport. Isa pa ito ang kauna-unahang beses ko na sumakay sa isang sasakyan na pang- himpapawid kaya magkahalong excitement at kaba ang aking nararamdaman. 

Bus lang kasi ang sinakyan ko noong nagpunta ako dito sa Manila. Matagal ang biyahe pero sulit naman dahil wala pa halos isang buwan na nadito ako sa Manila nakilala ko na ang pamilya Villarama. Nakadaupang palad ko pa ang lalaking mahal ko at walang iba kundi si Rafael Villarama.

Kakaupo pa lang namin sa loob ng chopper biglang tahip ng ng kaba ang puso ko. Hindi pa man kami nakakaalis pero parang bumabaliktad na ang sikmura ko sa takot. Pinagpapawisan na din ang mga kamay ko dahil siguro sa nerbiyos.

"Heyyy relax ka lang! Nandito lang ako sa tabi mo at hindi kita hahayaan na mapahamak." nakangiting wika ni Rafael sa akin habang pinipisil nito ang pinagpapawisan kong kamay. Ganito ako kapag nakakaramdam ng nerbiyos.

"First time kung sumakay ng lumilipad na sasakyan Rafael. Natatakot ako!" pabulong kong sagot dito. Nakangiti ako nitong kinabig kaya naman napasubsob ako sa dibdib nito. Ilang saglit lang ay naramdaman ko na ang pag-angat namin.

Chapter 242

VERONICA POV

"Open your eyes Sunshine!" narining kong bulong sa akin ni Rafael kasunod ng paghalik nito sa buhok ko. Nasa himpapawid na kami at maayos naman ang lipad ng chopper plane. Ganoon pa man hindi ko pa din maiwasan na matakot sa isiping baka bumagsak ang sinasakyan namin. Nakakatakot isipin na milya-milya ang layo namin sa kalupaan.

"Na--natatakot ako!" sagot ko sa kanya.

"Sige na....para naman ma-enjoy mo din ang mga nakikita ko!" sagot nito. Kaagad akong umiling kaya narinig ko ang mahina nitong pagtawa.

"Sige ka...kapag ganyan ka, pababalikin ko na lang ang chopper sa Manila. Ayaw ko pa naman na nakikita kang ganyan." wika nito sa akin. Natigilan ako. Miss na miss ko na sila Nanay at Tatay. Ito na iyung araw na pinakahihintay ko upang muli silang makita.

"Hindi ba nakakatakot?" tanong ko.

Hindi na ito sumagot pa kaya dahan- dahan akong kumalas sa kanya. Tumitig muna ako sa mukha nito bago ko dahan-dahan na inilibot ang tingin sa paligid. Hindi ako makapaniwala sa aking nasilayan.

"Nag-aagaw na ang liwanag at dilim sa kalangitan. Napakaganda ng mga nakikita ko at hindi ako makapaniwala na muling mapatitig sa nakangiting mukha ni Rafael.

"See? Hindi bat ang ganda ng mga tanawin? Dont worry, mababa lang naman ang lipad ng chopper. Unlike sa mga international airline na hindi mo maaapreciate ang mga dinadaanan at wala kang ibang nakikita kundi ang mga kasamahan mo sa loob ng eroplano." natatawa nitong paliwanag. Mangha na muli kong inilibot ang tingin. Ang ganda pagmasdan ng kapaligiran.

Halos tatlong oras lang naman kami sa himpapawid at lumanding na ang chopper sa isang malawak na lupain. Hindi ko naman malaman kong nasaan na kami pero tahimik na lang akong sumunod kay Rafael.

Alam kong alam nito ang kanyang ginagawa. Naglakad lang kami ng ilang distansya mula sa chopper at kaagad kaming nakarating sa isang nakahintong mga sasakyan. Nakatayo doon ang ilan sa kanyang mga bodyguard. Mukhang nauna na silang nakarating sa lugar na ito at hinihintay na lang nila ang kanilang amo.

Hindi na bago sa akin ang ganitong klaseng bagay. High profile ang pamilya Villarama at hindi papayag ang mga magulang nito na dadayo sa malayong lugar ang kanilang anak na walang kasamang bodyguards. Bale tatlong sasakyan ang nakikita ko na may malalaking gulong at isa sa mga ito ang nilapitan namin ni Rafael at kaagad akong pinagbuksan ng pintuan at inalalayan na makapasok hanggang sa makaupo sa loob.

Pakiramdam ko tuloy para akong isang prinsesa na pinaka-iingatan ng isang prinsepe.. Safe na safe ang pakiramdam ko sa tuwing kasama ko si Rafael.

Kaagad na umusad ang sasakyan ng masiguro ng driver nito na maayos na kaming nakaupo ni Rafael sa loob. Wala na din akong time na bilangin pa ang mga kasamang bodyguards nito.

Nagtaka pa ako dahil habang tumatagal ang biyahe namin sa lubak lubak na daan naging familiar na sa mga mata ko ang ilan sa mga dinadaanan namin. Hindi ko mapigilan ang muling mapatitig kay Rafael at nagtanong.

"Nasaan na tayo?" tanong ko. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Hindi ko din alam. Pero hindi bat dapat alam mo din ang lugar na ito dahil dito ka lumaki?" nakangiting sagot nito sa akin sabay pisil sa pisngi ko. Nagtatakang nagpapalinga-linga ako.

Hindi talaga ako maaaring magkamali. Nandito na kami sa lugar na kinalakihan ko. Pwede na palang dumiretso ang chopper dito? Ngayun ko muling napatunayan na wala talagang imposible sa mayayamang tao. Napupuntahan ang mga lugar na gustong puntahan sa maiksing oras lamang.

"Nandito na tayo sa lugar namin?" hindi ko mapigilang bulong kasabay ng pagkabog ng dibdib ko. Nakalabas na ang sasakyan sa lubak-lubak na daan at simentadong kalsada na ang tinatahak namin. Naging abala na ang mga mata ko sa kakatingin sa labas. Maliit lang ang lugar namin at familiar sa mga mata ko ang mga nadadaanan namin. Pati na din ang mga mukha ng ilang mga tao na naglalakad sa gilid ng daan.

"Sure ka Rafael? Ang bilis natin? Akala ko talaga sasakay pa tayo ng Roro." muli kong wika. Tanging pagpisil lang sa palad ko ang naging sagot nito.

Hindi nagtagal huminto ang sasakyan sa harap ng may dalawang palapag na bahay. Muli akong napatulala at muling inilibot ang tingin sa paligid? Sa lugar na ito nakatayo ang bahay namin noon pero bakit wala na? Nasaan ang bahay namin? Nasaan ang pamilya ko? Bakit ibang bahay ang nakikita ko ngayun?

Naramdaman ko na lang ang pagbaba ni Rafael ng kotse. Umikot ito sa kabilang bahagi at pinagbuksan ako ng pintuan at inalalayan na makababa. Naguguluhan akong nagpapalinga- linga ng tingin.

Kaagad na tumampad sa mga mata ko ang mga bahay ng mga kapitbahay namin. Pati na din ang mga nagtataka nilang mukha na nakatingin sa gawi namin. Nagtaka siguro sila kung sino kami? Tatlong mamahaling sasakayan ba naman ang sabay-sabay na huminto sa tapat ng bahay na ito.

Napakurap ako ng makailang ulit at hindi malaman kong saan pupunta. Nasaan na ba ang bahay namin? Nasaan sila Nanay at Tatay? Pwede naman siguro akong magtanong sa mga kapitbahay namin.

Pero hindi namin sila ka-closed! Hindi pa ako ready na makarinig ng pang- iinsulto mula sa kanila. Siguro pupunta na lang ako sa bahay nila Ethel mamaya para tanungin kung nasaan sila Nanay at Tatay. Sila lang naman ang kasundo namin sa lugar na ito. Mapagmataas kasi ang ilan sa mga kapitbahay namin. Puro panglalait ang naririnig ko sa kanila noon.

"Whats wrong? Nandito na tayo sa inyo." napukaw ako sa malalim na pag- iisip ng marinig kong nagsalita si Rafael. Muli kong ibinalik ang attention ko sa kanya.

"Rafael, mukhang hindi na dito nakatira sila Nanay at Tatay. Wala na ang bahay namin." sambit ko. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot.

Baka dinimolish na ang barung-barong namin at pinalayas na sila Nanay ng mga mapagmataas naming kapitbahay. Bago kasi ako umalis noon para lumuwas ng Manila iyun na ang usap-usapan na naririnig ko sa aming mga kapitbahay, Masyadong masakit daw sa mata ang bulok na bahay namin. Hindi mapaayos-ayos. Paano nga naman mapaayos nila Nanay at Tatay eh halos wala nga kaming makain noon.

"Ate...?" nagulat pa ako ng marinig ko ang familiar na boses na iyun. Kaagad akong napalingon at tumampad sa mga mata ko ang pangatlo kong kapatid. Si Angelo.

"Ate, ikaw nga!" nakangiti nitong wika ng makalapit sa akin. Hindi ko naman mapigilan ang sarili ko. Kaagad akong napayakap sa kanya.

"Angelo? Kapatid ko? Nasaan sila Nanay at Tatay? Nasaan na ang bahay natin.?" sunod-sunod kong tanong.

"Ate? Naku, wala sila Nanay at Tatay. Nasa palengke at ang mga kapatid ko naman pumasok nasa palaruan kaya walang tao sa bahay. Hindi kasi namin alam na darating kayo." sagot nito ng makakalas sa pagkakayap ko sabay sulyap kay Rafael.

"Biglaan lang ang uwi ko. Siya nga pala, siya si Kuya Rafael mo at Rafael kapatid ko si Angelo!" pakilala ko sa dalawa.Kaagad naman itong nginitian ni Rafael.

"Hello po Kuya! Pasok na po kayo sa loob ni Ate pupuntahan ko sila Nanay sa palengke. Tiyak na matutuwa sila kapag malaman nilang nandito kayo." ngiti-ngiti nitong wika at hinawakan ako sa kamay sabay hila sa akin papasok sa loob ng may dalawang palapag na bahay. Mukhang bagong gawa pa lang ito base na din sa nakikita kong mga gamit sa loob ng makapasok kami. Napalingon pa ako sa kay Rafael na noon ay nakangiti na nakasunod sa amin.

"Angelo, teka lang..huwag mong sabihin na...;' hindi ko na natuoy ang sasabihin ko ng muli itong sumagot.

Bakas sa boses nito ang sobrang tuwa.

"Oo Ate...wala na iyung barung-barong natin. Ito na ang bagong bahay natin. Hindi na tayo magsisiksikan katulad noon." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapatanga. Muli akong napalingon kay Rafael na nakatayo lang sa likuran naming magkapatid.

"A-anong sabi mo?? Bahay natin ito? Paanong nangyari iyun?" tanong ko sabay libot na tingin sa paligid. Kaagad na umagaw sa pansin ko ang mga picture frame na nakakabit sa dingding.

Nilapitan ko iyun at sinipat ng tingin. Mga larawan nga namin ito. At ang labis kong ipinagtaka sa iilang larawan, kasama dito si Ate Arabella pati na din ang asawa nitong si Kuya Kurt. Huwag nilang sabihin na nagpunta sila dito ng hindi man lang nababanggit sa akin? Bagong kuha kasi ang mga larawan na ito eh.

"Oo nga Ate. Kulit naman eh! Talagang hindi binanggit sa iyo nila Nanay at Tatay ito. Gusto ka kasi nilang surpresahin." sagot ni Angelo. Fourteen years old na ito at alam kong alam na nito ang nangyayari sa paligid.

"Paanong nangyari iyun?" tanong ko. Napalingon si Angelo kay Rafael kaya naman nagtatanong ang mga matang tumitig ako kay Rafael.

"Nanay at Tatay mo na lang ang tanungin mo." ngingiti-ngiti nitong sagot ni Rafael sa akin. Pero kahit na ayaw nitong magtapat ngayun alam kong sa pamilya nila nanggaling ang pera para sa maipatayo ang bahay na ito. Hindi ko maiwasan na maluha kaya kaagad akong dinaluhan ni Rafael.

"Sorry...hindi talaga namin binanggit ang tungkol dito. Ayaw na kasi namin na guluhin pa ang isipan mo. Remember, nagiging abala ka sa pag-aaral ng time na iyun at mismong si

Ate Arabella ang gumawa ng paraan para makausap ng maayos ang mga magulang mo at tanggapin ang offer namin na maipaayos ang dati niyong bahay." salaysay ni Rafael. Lalo akong napaiyak. Hindi ko akalain na habang abala ako sa pag-aaral ko abala naman sila sa pagtulong sa pamilya ko dito sa probensya.

Nang nagpakawala yata ng grasya ang langit sinalo ko na yata lahat. Ano pa nga ba ang mahihiling ko? Sulit ang hirap na napagdaanan ng pamilya namin noon. Hindi ko akalain na may dadating na malaking tulong sa aming pamilya. Sa isang iglap, biglang nagbago ang buhay namin. Dahil iyun sa tulong ng mga Villarama.

"Rafael, hindi ko alam kung ang masasabi ko tungkol dito. Hindi ito ang ini-expect ko sa pag-uwi kong ito. Nakakahiya na sa inyo! Ang laki na ng naibigay nyong tulong sa amin." lumuluha kong wika. Seryoso akong tinitigan sa mga mata at pinahiran ang luha na dumaloy sa pisngi ko gamit ng kanyang mga palad.

"Huwag mong isipin ang tungkol sa bagay na ito Veronica. Pera lang iyan. At marami kami noon. Tumutulong nga kami sa ibang tao, sa pamilya pa ba ng babaeng mahal ko?" sagot nito.

"Pero sa sobrang dami ng naitulong niyo sa amin hindi ko na alam kung paano kayo mapasalamatan." sagot ko.

"Hindi namin kailangan ang pasasalamat mo Veronica. Palagi mong tandaan, hindi pa man tayo naikasal sa simbahan pero mag-asawa na tayo diba? Pumirma na tayo pareho ng marriage contract at nairehistro na iyun sa gobyerno. Kaya sa batas ng bansang ito mag-asawa na tayo kaya may karapatan ka na sa kung ano mang meron ako ngayun....:

"Kaya nga nagsisipag ako na lalong mapalago ang kumpanya ng pamilya para mabigyan kita ng magandang buhay." nakangiti nitong wika. Pinisil pa nito ang pisngi ko. Para naman akong natameme at napatitig na lang dito. Hindi ako makapaniwala na ganito na pala ang mindset ng isang Rafael Villarama.

Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Kaagad akong napayakap kay Rafael. Hindi ko na din alam kung ano ang isasagot ko sa kanya. Kulang ang katagang pasasalamat para ipadama dito kung gaano ako kasaya ngayun.

"Pasensya na po kayo Kuya Rafael, ganyan na talaga iyan si Ate noon pa. Iyakin!" napakalas ako sa pagkakayakap kay Rafael ng marinig ko ang nang-aasar na boses ng kapatid kong si Angelo. Pinukol ko ito ng masamang tingin kaya pareho silang natawa ni Rafael.

"Ikaw Angelo ha? Kanino mo nakuha ang ganyang pag-uugali? Akala ko ba pupuntahan mo sila Nanay sa palengke? Bakit nandito ka pa?"

kunwari ay naiinis kong tanong. Napakamot naman ng ulo niya si Angelo at mabilis na tumalikod. Muli akong napahawak kay Rafael at ako na mismo ang tumingkayad para bigyan ito ng mabilis na halik sa labi.

Kaagad kong napansin ang pagkagulat nito dahil sa aking ginawa. Ngumiti ito at hinawakan ang pisngi ko at gumanti ito sa ginawa ko kanina. Ginawaran ako ng mapusok na halik sa labi na siyang kaagad ko naman tinugon.

Mabuti na lang at nakaalis na ang kapatid ko at kami na lang ang naiwan dito sa loob ng bahay. Ang mga kasamang tauhan ni Rafael ay nasa labas lang. Matiyagang naghihintay sa kung ano ang iuutos ng kanilang amo. Mabuti na lang at malawak lawak ang harap ng bahay namin kaya kahit papaano may mapipwestuhan sila.

"Teka lang. Baka maabutan tayo nila Nanay at Tatay." protesta ko kay Rafael ng pakawalan nito ang labi ko at aktong leeg ko na naman ang kanyang gustong pagtoonan ng pansin. Narinig ko pa ang mahina na pagbuntong hininga nito bago ako pinakawalan. Natatawa naman akong tumitig sa kanya. Mukhang may isang nilalalang na naman na nabitin ngayun araw.

Chapter 243

VERONICA POV

Hinahaplos ni Rafael ang pisngi ko ng marinig ko ang muling pagbukas ng pintuan ng bahay at pumasok ang mangiyak-iyak na si Nanay at Tatay.

"Anak! Diyos ko! Ikaw nga!" kaagad na wika nito. Hindi ko naman maiwasan ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko kasabay ng pag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata.

"Nay! Tay!" sambit ko at kaagad silang sinalubong. Kaagad akong hinalikan sa pisngi at niyakap ni Nanay ng magpang -abot kami. Hindi ko na mapigilan pa ang mapaiyak. Kung alam lang nila kung gaano ako ngayun kasaya.

"Salamat sa Diyos at nagawa mong dalawin kami anak. Miss na miss ka na namin!" sagot ni Nanay at ramdam ko sa boses nito na umiiyak na din. Hindi naman ako nakasagot. Kung alam lang din nila kung gaano ko sila na miss ng sobra.

"Nay, sobrang na-miss ko din po kayo! Masayang masaya ako ngayun dahil muli tayong nagkita." sagot ko at kumalas sa pagkakayakap sa kanya at si Tatay naman ang binalingan. Hinawakan ko ang kamay nito habang nakangiti.

"Veronica, anak! Salamat dahil nagiging maayos ang buhay mo sa Manila. Kahit papaano nabawasan ng kahit kaunti ang pag-aalala na nararamdaman namin sa iyo."

mahinahon na wika ni Tatay. HIndi ko na napigilan pa ang aking sarili. Napayakap na ako dito.

"Tay, salamat po dahil naging maayos ang kalagayan niyo dito habang wala ako. Mahal na mahal ko po kayo ni Nanay! Pati na din ang mga kapatid ko.

" sagot ko at kumalas na sa 

pagkakayakap sa kanya. Binalingan ko ng tingin si Rafael para pormal na ipakilala sa aking mga magulang.

"Siya nga po pala Nay, Tay, si Rafael nga pala. Kapatid ni Ate Arabella at kasintahan ko po." pakilala ko at kaagad naman lumapit si Rafael sa amin. Una nitong hinakawan ang kamay ni Tatay at nagmano. Sumunod naman ang kay Nanay.

"Diyos ko! ito na ba iyung bunsong anak nila Madam Carissa at Sir Gabriel?

"gulat na tanong ni Nanay. Kaagad akong napatango.

"At may relasyon kayong dalawa?"

muling tanong ni Nanay. Bakas ang pagkagulat sa mukha nito kaya hindi ko naman maiwasan na magtaka.

"Opo. Unang kita ko pa lang po sa anak ninyo minahal ko na siya ng sobra! Huwag po kayong mag-alala... nagbabalak na din akong pakasalan siya sa simbahan." si Rafael na ang sumagot.

"pe-pero ayos lang ba sa mga magulang mo Iho? Pasensya ka na... hindi nabanggit sa amin ni Arabella ang tungkol dito noong dumalaw siya dito sa amin. Ang nabanggit niya lang nag-aaral  daw si Veronica at maayos naman ang kalagayan niya sa mansion. Pero hindi niya nabanggit na---" hindi na natuloy ang sasabihin ni Nanay ng muli akong sumagot.

"Nay! Hindi nya talaga sasabihin iyun dahil hindi naman po sila nakatira sa mansion. Hindi din po kasi uso ang mga marites sa pamilya nila Rafael." sagot ko na may halong biro sa tono ng boses. Pinunasan ko na din ang luha sa aking pisngi. Napangiti naman si Rafael sabay akbay sa akin.

"Huwag po kayong mag-alala. Hindi ko po lolokohin si Veronica kung iyan ang iniisip nyo. Sumama po ako dito para pormal na hingin ang kamay ng anak nyo Mahal na mahal ko po siya at siya lang ang gusto kong makasama habang buhay. Isa pa po alam nila Mommy at DAddy ang tungkol sa relasyon namin at sila ang mas unang magagalit kapag sasaktan ko ang anak nyo. Mas mahal nga po yata ni Mommy si Veronica compare sa akin eh." mahabang sagot ni Rafael.

Hindi ko naman maiwasan na mapangiti dahil sa mga katagang naririnig dito. Napakasarap pakinggan ang mga sinabi nito ngayun lang. Nagkatingin naman sila Nanay at Tatay bago tumango.

"Ano pa nga ba ang magagawa namin. Pasensya ka na Rafael. Hindi lang talaga namin maiwasan na magulat. Mahirap lang kami at mayaman kayo. Hindi maalis sa amin na mag-alala." sagot ni Nanay.

"Huwag na kayong mag-alala. Hindi po mangyayari ang kinatatakutan niyo Nay. Mahal ko si Veronica at ipaglalaban ko siya kahit kanino." seryosong sagot ni Rafael. Nakiki- Nanay at Tatay na din ito da mga magulang ko na siyang lalo kong ikinatuwa.

"Salamat naman kung ganoon Rafael. Masaya kami para sa anak namin. Hindi lang namin akalain na mangyayari ang ganito. Hindi din namin akalain na dalagang dalaga na pala talaga ang Veronica namin. May Ipinapakilala ng boyfriend eh. At hindi basta-bastang lalaki. Kay gandang lalaki." nakangiting sagot naman ni Tatay. Nagkatawanan naman kami ni Rafael.

"Siya nga pala. Sinu-sino ba iyung mga kalalakihan sa labas? Halos lahat ng kapitbahay natin dito sa bahay natin nakatingin. Nagtataka silang lahat kung sino ang aming bisita ngayun."

tanong ni Nanay.

"Mga bodyguard ni Rafael Nay. Alam niyo naman po na hindi siya pwedeng umalis na walang kasa-kasamang magbabantay sa kanya." ako na ang sumagot.

"Pasensya na po kayo Nay! Gusto lang din kasing masiguro nila Mommy at Daddy na ligtas kaming makarating ni Veronica sa lugar na ito. Huwag nyo na lang po sanang pansinin ang mga kasama ko. Mababait po ang mga iyan at wala po kayong magiging problema sa kanila." nakangiting sagot naman ni Rafael. Napatango naman silang dalawa tanda ng pagsang-ayon.

"Teka lang, kumain na ba kayo? Sandali lang at ipaghahanda na muna namin kayo ng pagkain. Teka lang gusto nyo bang kakanin na lang muna? Aldrin, bumalik ka na muna ng palengke. Padagdagan mo iyung mga karne na binili natin sa suki natin. Pati

na din ang mga isda. Daanan mo na din ang mga bata sa palaruan para naman may tutulong sa akin dito sa paghahanda ng mga pagkain."

Mahabang wika ni Nanay kay Tatay. Sa dami ng sinabi nito hindi lang ako sure kung natatandaan lahat ni Tatay iyun.

"Nay, relax lang. Hindi niyo po kailangan ang mataranta ng ganiyan. Malapit lang po ba ang palengke dito? Sasama kami ni Veronica doon." awat na ni Rafael. Umiling naman si Nanay.

"Naku, huwag na anak. Kaya na ng Tatay Aldrin mo ang mga iniutos ko sa kanya. Ang mabuti pa magpahinga na lang muna kayo habang hinihintay ang pagkain. Pasensya na kayo at hindi talaga kami nakapaghanda. Kung alam ko lang na darating kayo kagabi pa sana ako nagpaluto ng mga pagkain!" sagot ni Nanay.

"Nay, ayos lang po kami. Hindi naman kami napagod sa byahe. Naka-chopper kami kaya ang bilis namin nakarating dito. Sige na po, sasama na kami kay Tatay sa palengke. May kotse naman sa labas at pwede namin gamitin para makarating kaagad kami." nakangiting sagot muli ni Rafael. Wala ng nagawa pa si Nanay kundi ang pumayag na lang. Alam kong nahihiya lang ito kay Rafael kaya parang natataranta ito ngayun.

Pagkalabas namin ng bahay ay kaagad kong napansin ang mga kapitbahay namin na nakadungaw sa kani- kanilang bintana. Kaagad naman akong hinawakan ni Rafael sa kamay at iginiya patungo sa isa sa mga sasakyan na gamit namin.

"Malapit lang naman ang palengke dito anak. Pwede na din natin lakarin." wika ni Tatay. BAkas ang pag-aalangan sa mukha nito habang nakatitig sa kotse.

"Mas maigi na po na magkotse tayo TAy. Hindi po bat maraming pinapabili si Nanay na mga karne at isda? Baka masyadong mabigat kapag manu- mano nating buhatin pauwi."sagot ko, Wala ng nagawa si Tatay kundi pumayag na din.

Pinagbuksan muna ako ng pintuan ni Rafael at pinapasok sa loob. Kinausap nito ang kanyang isa sa mga bodyguard bago na din sya tuluyang naupo sa tabi ko. Si Tatay naman pumuwesto na sa tabi ng driver.

"Sigurado ba kayo na hindi kayo napagod sa biyahe?" muling wika ni Tatay ng umusad na ang sasakyan. Kaagad naman sumagot si Rafael.

"Ayos lang po Tay, Isa pa balak ko din talaga mag-ikot sa lugar na ito mamaya kasama si Veronica. Babalik din po kami kaagad bukas ng Maynila dahil may pasok si Veronica sa School sa Monday. Talagang sumaglit lang po kami dito sa probensya para naman

magkita kayo at makilala ko na din kayo.." sagot ni Rafael Pinipisil-pisil pa nito ang palad ko habang nagsasalita kaya naman hindi ko maiwasan na mapangiti.

"Kung ganoon dapat pala sulitin niyo ang araw habang nandito kayo sa probensya. Masaya kami dahil nagawa niyo kaming dalawin sa kabila ng pagiging abala niyo sa Manila." sagot naman ni Tatay.

Wala pang sampung minuto narating na namin ang palengke na tinutukoy ni Nanay. Hawak kamay kaming bumaba ni Rafael ng kotse at sumunod kay Tatay hanggang sa makapasok sa loob.

"Sure ka ba na ayos lang sa iyo na pupunta sa ganitong lugar? Hindi ka pa man din sanay." wika ko kay Rafael habang naglalakad. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang panakaw na pagtitig sa amin ng aming nadadaanan. Alam kong kahit papaano natatandaan ako

ng ilan sa mga kababayan namin.

Maliit lang ang lugar na ito at halos lahat magkakakilala. Iyun nga lang, iilan lang ang nakakaintindi sa sitwasyon ng pamilya namin kaya iilan lang din ang mga kaibigan nila Nanay at Tatay noon. Hindi ko lang alam kung nagbago na ba ang sitwasyon ngayun.

"Aldrin...si Veronica ba iyan? Nakauwi na pala siya galing Manila?" natigil sa paglalakad si Tatay ng may biglang nagtanong dito. Nabaling naman ang attention namin ni Rafael sa babaeng nagtanong.

"Ayyy oo. Kakarating lang nila. Gustong sumama kaya pinagbigyan ko na." sagot ni Tatay at itinuloy na ang paglalakad. Kaagad naman kaming napasunod ni Rafael dito hanggang sa nakarating kami sa isa sa mga pwesto ng meatshop. Pilit namin inii-ignora ang mga titig na ipinupukol sa amin ng aking mga kababayan.

Isang nakangiting mukha ng medyo may edad na babae at lalaki ang bumungad sa amin. Kaagad nilang binati si Tatay. Kakilala namin sila noon pa. Si Aling Marina at Mang Gregor.

Kaagad na sinabi ni Tatay kung ano ang kanyang pakay. Bumili ito ng maraming karne at kaagad itong tinulungan ni Rafael na bitbitin ang mga iyun. Natuwa naman ako dahil hindi ko nakikitaan na kahit na ano mang pandidiri sa mukha nito habang nandito kami sa loob ng palengke. Alam kong sa tanang buhay nito never itong nakakakaapak sa ganito klaseng lugar.

"Sir ko na po ang magbibitbit. Dadalhin ko na po sa kotse." Hindi na ako nagulat pa ng may biglang lumapit sa amin. Isa sa mga bodyguard na kasama ni Rafael at kinuha nito sa kamay ng kanyang amo ang mga bitbit nitong plastik. Sunod nitong kinuha ang mga bitbit ni Tatay kaya naman kaagad nila itong ibinigay.,

"Si Veronica na ba iyan Aldrin? Abat ang gandang bata talaga!" narinig ko pang wika ni Aling Marina. Nakangiti itong nagpapalipat-lipat ng tingin sa aming dalawa ni Rafael.

"Ayyy oo! Kakarating lang nila kanina. Sinurpresa kami. Gusto daw kaming makilala ng nobyo niya." proud na sagot ni Tatay sabay sulyap sa aming dalawa ni Rafael.

"Bagay silang dalawa. Ang gwapo din ng kasama ng anak mo. Mukhang mayaman." sagot ulit nito. Tipid na ngiti lang ang ibinigay ko kay Aling Marina at umalis na din kami sa pwesto nila.

"Bumalik na kayo ng kotse anak. Pupunta pa ako sa isdaan. Maputik doon at baka madumihan lang kayo." baling sa amin ni Tatay. Tiningnan ko muna si Rafael bago tumango.

"Sige po...pasusunurin ko na lang po sa inyo ang isa sa mga tao ko para may tumulong sa inyo sa pagbibitbit sa mga pinamili niyo po." si Rafael na ang sumagot. Muli ko itong tinitigan at hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa dito ng mapansin ko na tagaktak na ng pawis ang noo nito. Hindi nga ito sanay sa ganitong lugar.

"Abay ikaw ang bahala. Sya nga pala Veronica, dumaan kayo sa Dencieta. Tindahan ng mga kakanin iyun. Mamili kayo ng mga gusto nyong kainin ni Rafael at hindi pa pala kayo kumakain ng agahan." wika ni Tatay sa amin bago ito tumalikod. Alam ko ang pwesto ng bilihan ng kakainin na iyun kaya kaagad kong hinila si Rafael papunta doon.

"Veronica? Ikaw nga? Uyyy kumusta ka na?" Palabas na kami ng palengke at tinatahak na namin ang daan patungo sa bilihan ng kakanin ng may biglang tumawag sa pangalan ko. Wala sa sariling napalingon ako at kita ko ang isa ko pang kababata. Si Akira! Nakangiti itong naglalakad palapit sa akin na may kargang sanggol. Hindi ko din ito naging kaibigan pero nginitian ko ito.

"Akira! Kumusta?" tanong ko.

"Ayos lang. Grabe, mukhang sosyalin

ka na ngayun ah? Sinong kasama mo?" direkta nitong tanong. Hindi pa rin ito nagbabago. Pakialamera pa rin. Sabagay, napapaligiran pala kami ng mga marites kaya naman wala akong choice kundi ipakilala si Rafael dito. Para matigil na ang mga mapanirang kwento tungkol sa akin na lumaganap sa lugar na ito. Bigla ko kasing naalala ang mga sinabi sa akin nila Lorie at Claire noong nagkita kami.

"Asawa ko, Si Rafael." sagot ko at kaagad ko naman naramdaman ang pag akbay sa akin ni Rafael.

Kita ko ang pagkagulat sa mga mata ni Akira. Matamis ko itong nginitian at tuluyan ng nagpaalam sa kanya.

Hindi ko maiwasan na mapasulyap sa mga nadaanan namin na mga pwesto. Halos lahat yata nakatitig sa amin. Hindi din nakaligtas sa mga mata ko ang paghanga na ipinupukol ng mga kababaihan habang nakatitig kay Rafael.

Sorry na lang sila. Pag-aari ko na ang puso ng lalaking kasama ko ngayun. Mainggit sila sa akin hanggat gusto nila dahil parang basura ang turing ng karamihan sa kanila sa amin noon.

"Ganito ba talaga ang mga tao dito sa inyo Sunshine! Grabe kung makatingin. " bulong sa akin ni Rafael. Napansin nya din pala iyun.

"Huwag mo na lang pansinin.

Napopogian lang iyan sila sa iyo. Tingnan mo ang hitsura ng mga kababaihan. Parang gusto ng tumulo ang laway. Masyado ka kasing gwapo para pumunta sa lugar na ito."

pagbibiro kong sagot. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago ako hinapit sa baywang at diretso na kaming naglakad papunta sa shop na sinasabi ni Tatay na bilihan ng mga kakanin.

Bumili nga kami ng maraming kakanin. Hindi lang naman kami ang kakain kundi pati na din ang mga kasamang tauhan ni Rafael.

Pagkatapos namin mamili ng pagkain dumiretso na kami ng kotse. Parehong tagaktak ang pawis namin ni Rafael ng pumasok kami sa loob.

"Grabe! Ang init pala dito sa inyo Sunshine!" Angal pa nito sa akin at kumuha ng tissue at ito na mismo ang nagpunas ng pawis sa noo ko. Simpleng gesture pero nakakataba ng puso.

Chapter 244

VERONICA POV

Hindi naman nagtagal ang aming paghihintay kay Tatay at kaagad naman itong lumabas sa loob ng palengke kasama ang dalawa sa mga bodyguard ni Rafael. Pagkasakay nito kaagad na kaming umuwi ng bahay.

Kaagad akong nakaramdam ng tuwa nang nakita ko ang ilan sa mga kapatid ko sa labas ng bahay. Mukhang inaabangan nila ang pagbalik namin dahil kaagad na gumuhit ang kanilang ngiti sa labi ng mapansin nila ang pagdating ng sasakayan.

"Ate!" pagkababa ko pa lang ng kotse kaagad na akong sinalubong ng mga kapatid ko. Unahan sila sa paglapit sa akin at isa-isang nagsipagyakap.

"Ate... Ikaw na nga...ang ganda-ganda mo na lalo!" kaagad na bulalas ni Charmaine. Twelve years old at pang-apat sa aming magkakapatid. Hindi ko naman maiwasan ang matawa. Sa aming magkapatid ito ang pinakamadaldal sa lahat.

"Matagal ng maganda si Ate. Kahit naman hindi pa siya ganoon kaputi noon maganda na siya!" Nakalabing sabat naman ni Ana. Ang panglima sa aming magkakapatid.

"Alam ko naman iyun. Pero mas maganda siya ngayun. Kita mo nga ang kinis na nya at ang puti tapos ang bango pa." muling sagot ni Charmaine. Ayaw talaga nitong patalo. Bago pa magkainitan ang dalawa pumagitna na ako.

"oohhh tama na iyan! Baka kung saan- saan na naman mapunta ang usapan na iyan. Siya nga pala, mag 'hello' muna kayo sa Kuya Rafael niyo! May pasalubong pa naman siyang dala para sa inyo!" nakangiti kong sagot at binalingan si Rafael na nakatayo sa tabi ko. Kita ang tuwa sa mga mata nito habang nakatingin sa mga makukulit kong kapatid.

"Jowa mo siya Te?" Muling tanong ni Charmaine. Si Rafael na ang sumagot dito.

"Nope...asawa na ako ng Ate mo!" sagot ni Rafael at kaagad akong hinalikan sa pisngi. Kaagad naman nanlaki ang mga mata ng kapatid ko. Pabirong nakurot ko naman si Rafael sa kanyang tagiliran. Pilyo talaga ito. Pati mga kapatid ko gusto pa yatang pagtripan. Ang dami pa namang mga Marites na nakatingin sa gawi namin.

"Ayyyiiii! Ang sweet nila!" Kinikilig na wika ni Charmaine sabay napatakip ng bibig nito habang nagpapalipat-lipat ang tingin sa pagitan naming dalawa ni Rafael.

"Halaka! Lagot ka Ate. Nag-asawa ka na pala! Sabi ni nanay kanina boyfriend lang eh." sabat naman ni Ana. Sabay pa kaming natawa ni Rafael dahil sa naging reaction nito. Samantalang ang iba ko pang mga kapatid nagsipasok na sa loob ng kotse.

"Bakit ayaw mo ba akong maging asawa ng Ate mo? Mabait naman ako at pogi pa." nagbibirong sagot ni Rafael. Muli akong natawa. Ni sa hinagap hindi ko akalain na makikipag-usap ito ng ganito sa makulit kong kapatid.

"Gusto na lang..... kasi totoo naman talagang pogi kayo eh tsaka sabi ni Nanay kanina mabait daw po kayo! Kuya na lang ang itawag namin sa iyo ha? Maiinggit talaga nito ang mga kaibigan ko dahil may Kuya na akong pogi!" Si Charmaine na naman ang sumagot.. Natawa naman si Rafael dahil sa sinabi nito. Simpleng salita na lumabas sa bibig ng kapatid ko pero tuwang tuwa ito. Nakikinita ko na mukhang magiging mabuting ama ito ng mga anak namin kapag nagkataon. Hindi ko naman maiwasan na ipilig ang ulo ko dahil sa naisip ko.

Ano ba itong tumatakbo sa isip ko. Kakaumpisa pa lang naming dalawa ni Rafael sa aming relasyon napunta na kaagad sa pagkakaroon ng anak ang imahinasyon ko. Nakakahiya kapag malaman ni Rafael ito. Hindi pa nga ako nakakaapak sa college kung anu- ano na ang tumatakbo sa isip ko.

"Tama na muna iyan! Charmaine, tigilan mo muna iyang Ate at Kuya mo. Huwag ka muna mangulit at tulungan mo si Kuya Angelo mo na magbalat ng mga gulay sa Kusina." Narinig kong saway ni Nanay kay Charmaine na noon palagay kaagad ang loob kay Rafael. Nagawa na nitong makipagkulitan sa Kuya niya. Sabagay, sa aming lahat ito lang ang hindi mahiyain.

"Veronica anak, dalhin mo na dito sa loob si Rafael. Sa sala na lang muna kayo kumain dahil masyadong magulo ang kusina." ako naman ang binalingan ng tingin ni Nanay kaya

kaagad na akong tumalima. Nakakaramdam na din ako ng gutom at isa pa kanina pa ako natatakam sa mga kakanin na binili namin.

Katulad ng sinabi ni Nanay sa sala na kami pumwesto ni Rafael. Sa sobrang dami ng mga binili na lulutuing pagkain ni Tatay kanina mukhang kailangan ni Nanay ng makakatulong doon.

Iyung mga bodyguard naman binigyan na din namin ng makakain. Napansin ko din kanina si Angelo na inaasikaso nya ang mga ito. May napansin na din akong mga tasa na may lamang kape kanina kaya nasisiguro ko na hindi naman sila magugutuman dito sa amin.

Ang iniisip ko lang ngayun kung kaya bang kumain ng kakanin ni Rafael. Never pa kasi akong nakakita ng ganitong pagkain sa mansion kaya hindi ko alam kung mapapakain ko ito ngayun dahil hanggang ngayun hindi pa nag-umpisang magluto sila Nanay. Nasa proseso pa lang sila ng paghihiwa.

"Gusto mo bang maghanap tayo ng ibang pagkain sa labas?" tanong ko kay Rafael sabay lapag ng black coffee sa kanyang harap. Naglagay na din ako ng isang pitcher ng malamig na tubig. Ang mga kakanin naman ay nakapatong na sa center table at may dalawang platito na din na nakalagay.

Suman, biko at palitaw ang nabili namin kanina. Iyung na lang kasi ang available doon sa store. Hindi ko talaga sure kung magugustuhan ito ni Rafael.

"Mukhang masarap naman. Dont worry, nakakain na ako ng ganitong pagkain noong bata pa ako." wika nito habang nakatitig sa suman. Nagulat pa ako ng kumuha ito ng isang piraso, binalatan at diretsong isinubo.

"Sure ka?" tanong ko. Kaagad itong tumango.

"Yup! Palaging inuutusan noon ni Ate Arabella ang dati namin na cook na gumawa ng ganito sa mansion. Pero noong nagresign na dahil sa katandaan nahinto na din ang pagkain namin ng mga ganito hanggang sa nakalimutan na namin." sagot nito at kumagat ulit ng suman.. Kinuha nito ang tasa na may kape at sumimsim ng kaunti.

Natutuwang sinabayan ko na din itong kumain. mabuti na lang at hindi naman pala maarte itong mahal ko. Kahit na ipinanganak itong nakahiga sa salapi nagawa pa din nitong makibagay sa kung ano man ang meron sa kanyang paligid. Gusto ko siyang ipagmalaki sa lahat.

Paubos na ang kape ng biglang lumapit sa amin si Angelo. Tinanong pa ito ni Rafael kung nakakain na ba ito pero kaagad itong tumango.

"Ate, nasa labas si Mayor." wika nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Paanong nandito ang Mayor namin? Ano ang kailangan nito?

"Ha? bakit daw?" tanong ko.

"Hindi ko po alam. Kausap po ni Tatay ngayun sa labas." sagot ni Angelo. Napatitig ako kay Rafael ng tumayo ito. Hinawakan ako sa kamay at sabay na kaming lumabas ng bahay.

Pagkalabas namin kaagad na tumampad sa paningin ko ang Mayor nga ng lugar namin. May mga kasama ito habang kausap ni Tatay. Ang mga bodyguard naman ni Rafael tahimik lang na nakamasid.

Nang mapansin ni Mayor ang paglabas namin ni Rafael dito sa loob ng bahay kaagad na gumuhit ang ngiti sa labi nito. Mabilis kaming sinalubong sabay lahad ng kanyang kamay.

"Mister Rafael Villarama! Bunsong anak ng magaling na business tycoon na si Gabriel Villarama. Ikinagagalak kong maging bisita kayo sa lugar namin." nakangiti nitong wika. Kaagad naman tinanggap ni Rafael ang pakikipagkamay nito.

"Thank you po! Sinamahan ko lang ang wife ko na bumisita dito. Ikinagagalak ko din po kayong makilala."

nakangiting sagot naman ni Rafael.

"Ikaw na ba si Veronica? Abat kay gandang bata!" nakangiting wika naman ng babaeng katabi nito. Ito iyung asawa ni Mayor at himala kilala ako nito.

"Salamat po Mam." nakangiti kong sagot. Nagulat pa ako at hinawakan ako sa kamay sabay nakipagbeso sa akin. Nahihiya man pero nagpatianod na lang ako.

"Hindi pa pala kayo nagsabay ng kapatid mo. Si Misis Arabella Villarama Santillan at Kurt Santillan. Kausap ko sila kagabi at sinabi nila na bibisita daw sila ngayun para i- finalized ang pagbili sa isang resort na napupusuan ni Misis Santillan noong nakaraang pagbisita nila dito." Nakangiting muling wika ng Mayor. Kaagad naman kaming nagkatingin ni Rafael.

Wala kasi kaming idea tungkol dito. Isa pa walang nababanggit si Ate Arabella tungkol sa balak nitong pagpunta dito sa lugar namin. Kung alam ko lang sana nagsabay na lang kami. Mukhang wala din alam si Rafael dahil kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mukha nito.

"Well, masyadong busy ang pamilya namin. Hindi nabanggit ni Ate ang balak nilang mag-asawa. Gayunpaman we are willing to support naman kung ano ang gusto nila. Mahilig talaga sa nature ang kapatid kong iyun." sagot naman ni Rafael.

"Kung may time pa kayo Mister Villarama, iimbitahan sana namin kayo bahay namin." muling wika ni Mayor. Tumingin muna sa akin si Rafael bago sumagot.

"Kakarating lang po namin. I think gusto ng wife ko na sulitin ang time sa pamilya ngayung araw. But dont worry, kapag may time kami, kami na mismo ang dadalaw sa bahay niyo. Masaya ako sa mainit na pagtanggap mo sa amin sa lugar na ito Mayor!"

Nakangiting sagot ni Rafael.

"Mister Villarama, mas natutuwa kami sa inyong presensya sa lugar namin. Bihira lang makarating sa lugar namin ang mga taong kagaya niyo na tinitingala sa lipunan. Kapag may kailangan ka pa para mas lalong maging kumportable ang pag-stay niyo sa lugar namin huwag kang mahiya na magsabi sa amin Mister Villarama." muling sagot ni Mayor.

Ngayun ko lang napatunayan na kapag mapera ka pala igagalang ka ng kahit sino. Napatunayan ko palagi iyan sa tuwing kasama ko si Rafael.

Natigil lang ang pag-uusap ni Mayor at Rafael ng may humintong sasakyan sa harap ng bahay. Kaagad na lumabas si Kuya Kurt kasunod ni Ate Arabella. Napabitaw ako sa pagkakahawak ni Rafael at masaya silang sinalubong.

"Ate Arabella!" nakangiti kong wika. Kaagad ako nitong niyakap ng magkaharap na kami.

"Grabe, kung alam ko lang na pupunta din kayo dito sumabay na lang sana kayo sa amin." nakangiti nitong wika.

"Hindi po kasi namin alam Ate eh. Kay Mayor lang po namin nalaman na pupunta din kayo ngayun " nakangiti kong sagot. Iniwan na kami ni Kuya Kurt at lumapit na ito sa nag-uusap na si Rafael at Mayor.

"Oo, kailangan eh. May bibilhin kaming beach resort malapit dito. Samahan niyo kami mamaya para tingnan ulit bago namin bayaran."" nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong tumango.

"Talaga po! Naku, excited na ako. Teka lang po pala, hindi po ba kasama si Jeann? tanong ko. Kaagad itong umiling.

"Hindi na muna. Inaatake na palagi ng morning sickness at ayaw kong sa yate pa siya magsusuka." nakangiti nitong sagot. Yate pala ang sinakyan nila. Kung ganoon nga? nauna pala silang umalis ng Maynila compare sa amin ni Rafael. Mas mabilis makarating kapag chopper ang sasakayan.

"Ate, alam niyo po kanina ko lang nalaman na pumupunta pala kayo dito palagi. Ang daya nyo po, hindi nyo man lang nababanggit sa akin." maya-maya wika ko dito. Sa mahigit isang taon ko na pagtira ng mansion at nakakasama sila tuwing weekend naging palagay na ang loob ko sa kanya. Sa kanya ako pinaka-closed kumpara sa ibang mga kapatid ni Rafael.

"Sinadya ko talagang hindi ipaalam sa iyo dahil alam kong sasama ka. Alam kong malaki ang pagkagusto sa iyo ni Rafael at ayaw pumayag ng lokong iyun na umaalis ka ng mansion ng hindi siya kasama." natatawa nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan ang matawa.

"Salamat po Ate Arabella ha? Sa dami ng naitulong mo kila Nanay hindi ko po alam kung paano kayo pasalamatan." pag-iiba ko ng usapan.

"Anong ako? Hindi mo ba alam na galing kay Rafael ang mga kaperahan na pinapadala dito sa pamilya mo?"

sagot nito. Hindi ko maiwasan na magulat.

"Galing kay Rafael lahat ng ginastos sa pagpapagawa ng bahay ninyo Veronica. Ako lang ang inuutusan niyang mag- asikaso ng lahat dahil masyado siyang busy. Hindi nya ba nabanggit sa iyo?" nagtataka nitong tanong. Kaagad akong tumango. Nagulat naman si Ate Arabella at napakagat pa ito sa kanyang labi. Kaagad kong napansin ang paguhit ng guilt sa mga mata nito. 

"Naku sorryy.. Lagot ako nito sa kapatid ko. Akala ko talaga alam mo na eh." muling wika nito.

Chapter 245

VERONICA POV

Hindi ko maiwasan na mapasulyap kay Rafael pagkatapos kong malaman mula kay Ate Arabella ang tungkol sa pagbibigay nito ng tulong financial sa aking pamilya. Parang may kung anong bagay na biglang humaplos sa puso ko sa isiping kahit ang pamilya ko hindi nito nakalimutang bigyan ng tulong sa paraang alam nito.

"Huwag kang magalit sa kanya ha? Gusto ka lang naman siguro nya bigyan ng surprise kaya hindi niya nababanggit sa iyo ang tungkol dito. Rafael loved surprises kahit noon pa. Mahal na mahal ka lang talaga ng kapatid ko kaya gusto nya din bigyan ng magandang buhay ang pamilya mo. At hindi lang iyun, alam mo bang nagpagawa din siya ng limang classrooms dito sa lugar niyo dahil naaawa siya sa mga istudyante na walang maayos na silid aralan? Of course lahat ng iyun ako ang nag- asikaso at alam ito ng buo naming pamilya." mahabang wika ni Ate Arabella. Parang gusto kong maluha sa mga ikinikwento nito.

"Hindi po. Walang dahilan para magalit ako sa kanya. Masyadong malaki ang nagawa niyang tulong hindi lang para sa amin kundi sa ibang mga bata dito kaya walang dahilan na magalit ako. Kung alam niyo lang po, gusto ko siyang ipagmalaki kahit kanino. Napakabuti ng puso nya Ate." sagot ko kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata.

Hindi naman iyun nakaligtas sa kanina pa pasulyap-sulyap sa amin na si Rafael. Nagpaalam ito sa mga kausap at lumapit sa amin.

"Ano na naman iyan Ate? Bakit mo pinapaiyak ang mahal ko?" kaagad na tanong nito. Sinipat muna ko ng tingin bago tinitigan ang kanyang Ate Arabella.

"Hmmmp ewan ko sa iyo! Kasalanan mo iyan!. Ang hilig mo kasing magsekreto. Ikwento mo na kasi sa kanya kung ano ang totoo. Hindi ko na kasalanan kong magalit sa iyo iyan!" pabirong sagot ni Ate Arabella. Hinalikan muna nito sa pisngi ang kapatid at tinapik ang balikat bago lumapit sa mga kausap ni Kuya Kurt na sila Mayor at ang asawa nito.

"What's wrong? Pinagalitan ka ba ng kapatid kong iyun?" tanong nito at masuyo akong tinitigan. Kaagad akong umiling.

"Ang daya mo! Hindi mo man lang nabanggit sa akin na ikaw pala ang nagpagawa ng bahay at nagbibigay ng pera kila Nanay at Tatay." sagot ko. Kaagad na gumuhit ang ngiti sa labi nito.

"Kita mo na kung gaano kadaldal ang kapatid kong iyan? Walang sekre- sekreto sa kanya!" sagot nito. Hinawakan ako sa mga kamay at masuyo akong tinitigan.

"Hindi ko na binanggit sa iyo dahil alam kong tatanggi ka! Alam kong kaya ka nag-aaral ng maayos ngayun dahil gusto mo silang mabigyan ng magandang buhay. Ako na ang kusang nagbibigay ng lahat ng iyun dahil gusto ko na talagang maging asawa ka! Hindi na ako papayag na pagtatrabahuan mo pa ang pera na ibibigay mo sa pamilya mo dahil kaya kong ibigay ang lahat ng iyun Veronica!" nakangiti nitong sagot sa akin.

Wala na akong pakialam pa kung may mga matang nakatutok sa amin. Ako na ang kusang yumayakap dito dahil sa sobrang tuwa na nararamdaman ng puso ko.

"Thank you! Alam kong hindi sapat ang salitang iyan para ipakita sa iyo na labis kong na- appreciate lahat ng ginagawa mo sa akin kaya lang yan  ang masasabi ko ngayun." sagot ko kasabay ang pagyugyog ng balikat ko dahil hindi ko na napigilan pa ang pag-iyak.

"Heyyy! Bakit ka umiiyak ngayun? Sunshine! Hindi ito ang iniexpect ko mula sa iyo!" malambing na sagot nito sa akin.

"Eh ikaw kasi eh! Gusto mo talaga akong paiyakin! Grabe naman itong surprise mo sa akin. Ang laki ng halaga! Baka isipin ng iba diyan piniperahan lang kita eh." sagot ko. Malakas itong natawa. Tinitigan ako sa mukha at pinindot ang ilong ko.

"Sa gwapo kong ito iyan pa talaga ang akala mo iisipin ng tao sa iyo? Hindi ba pwedeng masyado lang akong pogi kaya ka na-inlove sa akin ng todo?" tanong nito. Ako naman ang napangiti.

".Syempre naman....iyan talaga ang dahilan. Ang gwapo mo kaya at napaka maasikaso pa! Alam ko din na maraming naiinggit sa akin ngayun dahil nabihag ko ang puso ng pinaka- gwapong lalaki sa buong mundo." sagot ko.

Hindi nakaligtas sa pandinig ko ang mahina nitong pagtawa kaya naman napakalas ako sa pagkakayakap mula dito. Tinitigan ko siya sa kanyang mga mata at hindi ko maiwasan na mapangiti ng mapansin ko kung gaano ito kasaya ngayun.

"Tandaan mo Sunshine.....lahat ng makakapag-papasaya sa iyo handa kong ibigay. Makita ko lang na palaging nakangiti ang labi na iyan!" sagot nito at ito na mismo ang nagpahid ng ilang butil ng luha sa aking pisngi.

"I love you Rafael!" sagot ko "And I love you too Veronica ko!" ngiting ngiti din nitong sagot. Hinawakan ulit ako sa kamay at tinitigan sa mga mata.

"Ganito ba talaga dito sa inyo? Ang daming mga matang nanonood. Gusto sana kitang halikan sa lips eh!" nakangiti nitong sagot sabay pasimpleng luminga-linga. Hindi ko na napigilan ang matawa.

"Yes...ganito talaga sa probensya namin. Kapag may bagong mukha silang nakikita hindi iyan sila titigil sa kakasilip sa kani-kanilang bintana." sagot ko.

"Kung ganoon pasok muna tayo sa loob ng bahay niyo! Gusto kong matikman ulit ang labi mo Sunshine!" 

paglalambing na sagot nito. Muli akong natawa.

"Hindi din pwede sa loob ng bahay. Nagkalat ang mga kapatid ko doon."

sagot ko.

"Eh di sa kwarto! Sige na please... pagbigyan mo na ako.." nagniningning ang mga mata nitong wika.

"Hmmmp hindi din pwede doon. Baka kung ano ang isipin nila sa atin. Tinatawag ka na nila Kuya Kurt ohhh." wika ko dito sabay tingin sa gawi nila Kuya Kurt. Nakaupo na silang dalawa ni Mayor kasama si Tatay habang nag- uusap. May lamesa na din sa kanilang harapan. Hindi na nila kasama sila Ate Arabella at asawa ni Mayor kaya naisip ko na baka pumasok na sila sa loob ng bahay para puntahan si Nanay.

"Well, ano pa nga ba ang magagawa ko kundi magtiis. Pero magready ka dahil kapag magkaroon ako ng chance na masolo ka lagot ka sa akin." sagot nito. Nginitian ko lang ito at sabay na kaming naglakad pabalik. Dumiretso si Rafael kina Kuya Kurt at nagpasya naman akong dumiretso sa loob ng bahay para makausap pa si Ate Arabella.

"Venus grabe isa talaga ito sa binabalik -balikan ko sa lugar na ito. Ang sarap talaga ng ganitong klaseng pagkain. Naalala ko pa, ito iyung pinaka-una kong natikman ng pagkain pagkarating pa lang namin ni Mommy sa lugar na ito noon. Hanggang ngayun hinahanap- hanap ko pa rin ang lasa nito" narinig kong wika ni Ate Arabella pagkapasok ko pa lang sa loob ng kusina. Nakaupo silang tatlo sa harap ng mesa kasama na nila ang asawa ni Mayor na si Misis Andra Legaspi.

Mukhang sanay naman si Nanay sa kanyang mga kaharap dahil relax lang din naman itong nakikipag-usap sa dalawang bisita.

"Naku, gustuhin ko man na padalhan ka sa Manila pero napakahirap. Baka sa daan pa lang sira na ang mga iyan. Baka masira pa ang tiyan mo Bella kapag ipilit pa natin." nakangiting sagot naman ni Nanay.

Nagpasya na akong lapitan sila para makijoin na din. Kaagad akong nginitian ni Ate Arabella at pinaupo ako nito sa kanyang tabi.

"Kayganda talaga ni Veronica....hindi na ako nagtaka na nabihag nya ang puso ng bunso niyo Bella." sabat naman ni Misis Andra.

"Maganda ang Nanay eh. Halos ayaw ng pakawalan ng kapatid ko iyan unang pagkikita pa lang nila noon sa Mansion. Ang easy go lucky kong kapatid biglang nagtino at naging seryoso sa buhay. Kaya laking pasasalamat ng buong pamilya na dumating sa buhay namin si Veronica dahil hindi namin alam noon kung paano patitinuin si Rafael. Puro barkada at pambabae ang inaatupag." nakangiting mahabang wika ni Ate Arabella.

Mukhang ako ang magiging topic nila ngayun kaya nagpasya na akong magpaalam na muna sa kanila. Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng antok. Siguro dahil maaga kaming gumising kaninang umaga. Napasulyap pa ako sa orasan at hindi ko maiwasan na magulat.... halos mag-aalas dose na din pala ng tanghali.

"Nay, pahinga na po muna ako."

paalam ko sabay tayo. Tumayo na din si Nanay at nagpaalam sa mga kausap para samahan ako sa taas ng bahay at ituro kung saang kwarto ako pwedeng magpahinga.

Pagkabukas pa lang sa isa sa mga pintuan ng kwarto dito sa taas kaagad na hinarap ako ni Nanay at nginitian. HInaplos nito ang pisngi ko bago nagwika.

"Thank you sa lahat ng ito anak. Natupad na ang pangarap mo para sa amin at masaya Kami ng Tatay mo na masaya ka sa piling ni Rafael." nakangiti nitong wika.

"Nay...." tanging nasagot ko na lang at napayakap na din dito.

"Nasurpresa din po ako ngayung araw Nay. Hindi ko din po akalain na ganito ang madadatnan ko dito sa bahay natin. " sagot ko.

"Mabait kang bata Veronica kaya ka binigyan ng ganito kalaking biyaya ng panginoon. Hangad namin ng TAtay mo ang iyung kaligayahan. Huwag mo na kaming isipin pa dahil maayos na ang kalagayan namin dito. Masaya na kami sa kung anong meron kami ngayun at habang buhay namin itong ipagpapasalamat sa iyo at sa pamilyang kumupkop sa iyo. Sa asawa mo na si Rafael na hindi nagsasawang alamin kung ano ang mga pangangailangan namin dito sa probensya......."

"Nahihya din kaming tanggapin ang lahat ng tulong nila anak...pero mapilit sila...Lalo na ang Ate Arabella mo.

Pakisabi kina Madam Carissa at Sir Gabriel...salamat kamo ha?" mahabang wika nito habang hinahaplos ang likod ko. Nakangiti naman akong kumalas sa pagkakayakap dito sabay tango.

"Hayaan nyo po Nay, sasabihin ko sa kanila at personal din akong magpapasalamat sa kanila dahil sa ginawa nilang ito sa pamilya natin." sagot ko. Kaagad itong tumango at inilibot ang tingin sa paligid.

"Sa iyo talaga ang kwarto na ito. Dito natutulog minsan si Charmaine at huwag kang mag-alala...palagi nya itong nililinisan. Alam mo naman siguro na sa lahat ng mga kapatid nya ikaw ang paborito niya." nakangiting wika ni Nanay. Hindi ko maiwasan na matawa.

Iginala ko ang tingin sa paligid. Ang laki na talaga ng ipinagbago ng lahat. Ang ganda na din ng bahay namin. May kama na din kami...hindi katulad noon na sa lapag lang kami natutulog at tabi- tabi pa.

"Sige na anak, pahinga ka na muna diyan at ako na muna ang bahala sa mga bisita." paalam na wika ni Nanay. Hinalikan pa ako sa pisngi bago tuluyan iniwan dito sa kwarto.

Kaagad naman akong lumapit sa kama Naupo at muling inilibot ang tingin sa paligid. Hindi nagtagal, nagpasya na akong mahiga na muna para umidlip kahit sandali lang. Hinihila na talaga ako ng antok.

Chapter 246

VERONICA POV

Hindi ko na namalayan pa na napahimbing na pala ang tulog ko, Naalimpungatan na lang ako nang may biglang nahiga sa tabi ko kaya kaagad akong napadilat. Napansin ko pa ang malamlam na ilaw na nagmula sa lampshade sa gilid ng kama kaya napabangon ako.

Ang balak kong pag-idlip lang sana ay nauwi pala sa mahimbing na pag- tulog. Tumingin ako sa bintanang salamin at kaagad kong napansin na madilim na nga sa labas. Kung ganoon napahaba talaga ang tulog ko. Nararamdaman ko na din ang pagkalam ng aking sikmura. Hindi pa pala ako nakakain ng lunch.

Nilingon ko pa kung sino ang biglang tumabi sa akin at kaagad na sumalubong sa paningin ko ang mukha ni Rafael. Nakapikit na ito kaya naman hindi ko mapigilan ang magtaka. Ang bilis naman nakatulog nito. Wala pang ilang minuto ng maramdaman ko ang pagtabi nito eh.

"Rafael?' pabulong kong wika. Kung talagang tulog na ito ayaw ko na sanang isturbuhin pa pero nang mapansin ko na amoy alak ito hindi ko na napigilan pa ang sarili ko na tapikin ito sa kanyang mukha. Unti-unti naman itong dumilat.

"Uminom ka na naman? tanong ko. Tumitig ito sa akin at muling pumikit. Marahan akong napabuntong hininga at tuluyan ng bumaba ng kama.

Mukhang nalasing na naman ito at kailangan ko siyang palitan ng damit at punasan. Kaya lang nasa kotse pa yata ang mga gamit namin. Hindi pa ito naipasok simula ng dumating kami kaninang umaga.

"Sandali lang, ipapakuha ko muna ang mga gamit natin para mapunasan kita at makapagpalit ka na din ng damit.." bulong ko na wika dito. Kinumutan ko muna ito bago ako lumabas ng kwarto.

Pababa na ako ng hagdan ng kaagad kong napansin si Nanay na kausap pa rin nito si Ate Arabella. Mukhang nakaalis na ang asawa ng Mayor. Sabay pa silang tumitig sa akin habang palapit ako sa kanila.

"Good evening po!" bati ko sa kanilang dalawa. Sabay naman silang tumango.

"Kumusta anak? Hindi ka na namin ginising dahil mukhang ang sarap ng tulog mo kanina." kaagad na wika ni Nanay. Pilit akong ngumiti bago sumagot.

"Oo nga po! Hindi ko po talaga namalayan ang oras. Balak ko sanang umidlip lang kaya lang napasarap ang tulog ko. Lalabas lang po muna ako Nay. Kukunin ko lang ang mga gamit na dala namin dahil kailangan kong punasan si Rafael, nalasing po yata siya." sagot ko dito at akmang lalabas na ng bahay ng magsalita ito.

Inakyat na ng mga bodyguard niyo ang mga gamit na dala niyo. Inilipat kasi nila ang kotse dahil medyo dumadami ang tao sa harap ng bahay. Nakisaya na din kasi ang mga kapitbahay natin." sagot ni Nanay. Natigilan naman ako Hindi nga nakaligtas sa pandinig ko na nagkakaingay na sa labas. Mukhang nauwi sa pary-party ang lahat. Kaya siguro nalasing si Rafael.

Sa kakamadali ko kanina hindi ko napansin ang mga gamit namin. Naiakyat na pala. Sabagay, tuloy-tuloy ko kasing tinahak ang hagdan pagkalabas ng kwarto. Masyado kasi akong nataranta sa isiping nalasing na naman ang lalaking mahal ko.

"Ganon po ba? Pasensya na po...

nataranta po kasi ako eh. Baka sumuka na naman ng sumuka si Rafael, Sabi ko bawal na siyang uminom eh." sagot ko naman. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang paguhit ng ngiti sa labi ni Ate Arabella bago sumagot.

"Hey...relax ka lang. Normal lang sa isang lasing ang magsuka. Ayaw nga sanang uminom ni Rafael kaya lang nakikisama siya sa mga bisita. Hayaan mo na lang muna. Malakas si Rafael at sanay malasing ang taong iyun." nakangiti nitong sagot. Pilit akong

ngumiti at nagpaalam na sa kanila.

Wala akong time para makipag-usap ngayun. Uunahin ko munang

asikasuhin ang mahal ko at baka kung mapaano na naman.

Kasalanan ko din naman eh. Hindi ko siya nabantayan. Kung bakit naman kasi napasarap ang tulog ko eh.

Muli akong umakyat ng second floor. 

Napakamot pa ako ng aking ulo ng mapansin ko ang mga dala naming bags malapit sa pintuan nang inuukupa naming kwarto. Hindi man lang nahagip ng mga mata ko kanina dahil sa pagmamadali ko.

Kaagad kong nilapitan ang mga bags at isa-isang hinila papasok sa loob ng kwarto. Kaagad akong naghalungkat sa loob nito at nang makita ko ang dala naming damit pantulog kaagad kong inilabas. Kumuha na din ako ng face towel at muling lumabas ng kwarto. Nagmamadali akong bumaba ng hagdan at muling nagtanong kay nanay.

Nay, may mainit na tubig po ba tayo?" kaagad kong tanong. Kaagad naman itong tumango.,

"Oo naman! Teka, gusto mo bang magkape?"" tanong nito. Umiling ako.

"Pupunasan ko po si Rafael para maginhawaan." sagot ko. Tumango naman ito at nagpaalam muna kay Ate Arabella na maiiwan muna dito sa sala dahil sasamahan daw ako sa kusina para tulungan na makakuha ng mainit na tubig. Naghagilap na din ito ng malinis na planggana at ito na din ang naglagay ng pinaghalong mainit at malamig na tubig.

"Ayos na siguro iyan. Punasan mo kaagad siya at pagkatapos bumaba ka dito para naman makakain ka na din ng hapunan." wika nito sa akin. Tumango lang ako a mabilis na tumalikod bitbit ang maliit na planggana na may lamang maligamgam na tubig. Hindi ko na pinansin pa si Ate Arabella at diretso na akong umakyat ng hagdan.

"Masyadong nag-aalala kay Rafael! Napaka-swerte talaga ng kapatid ko."

dinig ko pang wika ni Ate Arabella kay Nanay pero hindi ko na pinansin pa. Ang gusto ko lang naman sa ngayun mapunasan si Rafael para kahit papaano mawala ng kaunti ang pagkalasing nito.

Kaagad akong bumalik ng kwarto at nilapitan si Rafael. Una kong pinunasan ang mukha nito. Umungol pa ito kaya naman hindi na ako nagdalawang isip pa na kausapin ito.

"Bakit ka na naman kasi naglasing? Tingnan mo tuloy ikaw na naman ang mahihirapan niyan eh!" wika ko.

Pinag-igihan ko ang pagpupunas dito ng bigla nitong hawakan ang aking kamay. Unti-unting dumilat sabay ngiti.

"Hey...relax...hindi ako lasing... inaantok lang talaga ako!" nakangiti nitong wika. Nagulat naman ako. Tinitigan ko pa ang nakangiti nitong labi at namumungay nitong mga mata.

"Sure ka? Hindi ka lasing?" tanong ko.

"Yes...uminom lang ako ng kaunti bilang pakikisama sa mga kababayan mo." nakangiti nitong sagot. Hinila pa ako kaya napahiga ako sa ibabaw nito. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago ako niyapos.

"Matulog muna tayo Sunshine! Kahit mga isang oras lang." bulong nito sa akin.

"Ayaw mo bang magbihis ng kahit pantulog man lang? Para naman maginhawaan ka?" tanong ko dito.

"Natatamad na akong maghalungkat sa mga gamit na dala natin. Iyung mga pasalubong din natin hindi pa natin nabibigay kila Nanay at Tatay pati na din sa mga kapatid mo." sagot nito.

"Huwag mong isipin ang bagay na iyan. Pwede naman natin ibigay ang mga iyun bukas ng umaga. Masyado din silang abala ngayun. Hindi ko din alam kung nasaan ang mga kapatid ko.

Baka tulog na din sila.... Siya nga pala nakaready na ang pantulog mo. Sige na...magbihis ka na muna. Marumi na itong suot-suot mo eh. Baka mamaya mangati ka pa." sagot ko. Umalis na ako sa pagkakadagan sa ibabaw nito kaya naman dahan-dahan na itong naupo ng kama.

Kaagad ko naman inilipag sa tabi nito ang kanyang damit na ipapalit sa kanyang suot. Ako na din mismo ang nagtaas ng t-shirt na suot-suot nito. Nagulat pa ako ng bigla ako nitong yakapin.

"Hmmm ang sweet talaga ng Sunshine ko! Napaka-maalalahanin pa! Kaya mahal na mahal kita eh..." mahina nitong wika. Sakto lang na narinig ng dalawa kong tainga. Kaagad akong napangiti.

"Akala ko ba inaantok ka na? Bitaw na para mapalitan na kita ng damit." sagot ko.

"Ayaw! Parang gusto ko ang ganitong klaseng posisyon eh." sagot nito. Hindi ko na mapigilan pa ang matawa. Alam kong nagkukunwari lang itong hindi lasing.. Ayaw lang siguro talaga nitong mag-alala ako sa kanya.

"Ako na ang kusang bumitaw sa pagkakayakap dito. Gusto ko pa sana itong punasan bago isuot ang t-shirt nito pero nagbago na ang isip ko. Mukhang antok na antok na talaga ito kaya naman kailangan ko ng bilisan ang aking kilos.

Tapos ko ng isuot ang tshirt nito ng mapansin ko ang suot nito sa pang- ibabang bahagi ng katawan. Naka- maong pants pala ito at mukhang mahirap hubarin iyun kung ako lang.

'Kaya mo ba talagang bihisan ako mag- isa?" nanunudyo nitong tanong. Iniiwas ko ang tingin dito bago sumagot.

"Oo naman!" nag-aalangan kong sagot.

Aaminin ko na madali lang itong palitan ng damit sa pang-itaas na bahagi ng katawan pero sa pang- ibabang bahagi hindi ko alam. Kaya ko ba siyang palitan ng underware? Kaya ko bang titigan ang kanyang alaga? Ayyy ewan ko lang!

Nagulat pa ako ng tumayo si Rafael. Kasunod noon ay ang paghubad nito sa kanyang suot na pantalon. Isinunod nito ang kanyang brief kaya hindi ko mapigilan ang mapatulala ng masilayan ko na ang alaga nito. Halos lumabas ang ugat niyon dahil sa sobrang tigas. Napalunok pa ako ng makailang ulit habang hindi ko maiwasan na titigan iyun.

Grabe ang taong ito...wala man lang ritwal-ritwal. Talagang naghubad siya sa harap ko na walang pasabi. Hindi ko tuloy malaman ang gagawin ko. Lalo na ng tumitig sa akin ang

namumungay nitong mga mata.

"Relax Sunshine! Pwede mong titigan pero hindi ka dapat matakot!" natatawa nitong wika. Napakurap muna ako ng makilang ulit bago sumagot.

"Sira! Nagulat lang ako! Ito na iyung pamalit mo. Bilisan mo na para makatulog ka na ulit!" sagot ko. Muli itong natawa. Mataman akong tinitigan at lumapit sa akin.

"Parang ayaw ko ng matulog Sunshine! Parang nawala na ang antok ko lalo na ng nakita kita! Parang may ibang gusto na akong gawin." malambing nitong sagot at tinitigan ako sa mga mata.

Hinawakan nito ang aking kamay at iginiya patungo sa kanyang pagkalalaki. Parang biglang nagsitayuan ang balahibo ko sa buong katawan. Pilit na pinapahawakan sa akin ni Rafael ang kanyang alaga.

Sinunod ko naman ang kanyang gusto. Hinaplos ko iyun pero nararamdaman ko na lalo itong tumigas. Parang dumuble pa lalo ang laki.

"Ganyan nga....hawakan mo Sunshine. Haplusin mo! Galit na galit na siya diba?" bulong na wika nito sa akin. Tinitigan ko ito sa kanyang mga mata kasabay ng pagtango. Muling gumuhit ang masayang ngiti sa labi nito. Kitang kita ko na sa kislap ng mga mata nito ang matinding pagnanasa.

Ilang saglit lang naramdaman ko na lang ang pagsayad ng labi nito sa labi ko. Maingat ang ginagawa nitong paghalik sa akin. Parang nanantiya. Hindi ko mapigilan ang mapapikit sabay bitaw sa galit nitong alaga at pinagsiklop ko ang braso ko sa kanyang leeg. Mainit kong tinugon ang kanyang halik.

"Kanina pa ako gigil sa iyo eh." mahina nitong wika. Mabilis nitong hinubad ang pang-itaas kong damit. Nadarang na din ako sa init na aking nararamdaman kaya nagpaubaya na din ako. Gusto ko din naman ang ginagawa niyang ito sa akin at wala ng dahilan pa para mag-inarte.

Naging abala kami sa susunod na sandali. Namalayan na lang namin pareho na nasa ibabaw na kami ng kama. Hubot hubad at parehong pinagsasaluhan ang init ng pagmamahalan.

"I love you Sunshine! I love you sooo much!" bulong nito habang walang humpay na pagtaas baba sa ibabaw ko. Kita ko ang panggigil sa mukha nito kaya naman hindi ko na napigilan pang haplusin ang pisngi nito.

"I love you too Rafael! Mahal na mahal kital" sagot ko. Hindi na ito sumagot pa at nag-cocentrate na lang sa kanyang ginagawa hanggang sa sabay namin narating ang roruk ng kaligayahan.

Pareho kaming habol ang hininga ng humiga ito sa tabi ko. Kaagad nitong hinila ang kumot para itakip sa aming kahubdan.

"Akala ko ba inaantok ka?" maya- maya tanong ko dito. Muli kong narinig ang mahina nitong pagtawa.

"biglang nawala eh. Nakakapang-init kasi ang simpleng pagdikit ng kamay mo sa balat ko." sagot nito at tumagilid paharap sa akin at mahigpit akong niyakap. Narandaman ko pa ang paghalik nito sa tuktok ng ilong ko.

"Why sooo beautiful Sunshine?" tanong nito. Napahagikhik ako.

"Siguro dahil love mo ako kaya ganoon. Ako naman ang magtanong....Why soooo handsome my love Rafael?" sambit ko. Muli itong natawa.

"Nasa lahi na namin iyan! Isa pa

beautiful ang mahal ko kaya dapat pogi din ako." sagot nito. Hinalikan pa ako nito sa pisngi kaya lalo akong nakaramdam ng kilig.

"Teka lang...maghapon ka nga palang tulog Sunshine...hindi ka pa kumakain ah?" maya-maya tanong nito. Kita ko ang pag-aalala sa kanyang mukha.

"Hayaan mo na...hindi pa naman ako gutom." pagkakaila kong sagot pero ang totoo mukhang kinakain na ng large intestine ang small intestine ko.

"Nope...hindi pwede ang ganyan. Halika na, magbihis na muna tayo. Sasamahan na kita sa ibaba para nakakain ka." wika nito.

"Ayaw mo na bang matulog? Akala ko ba inaantok ka?" tanong ko. Umiling ito.

"Nawala na ang antok ko nang masilayan ko ang ganda mo." wika nito at kaagad ng bumangon. Hinila pa ako nito kaya wala na akong choice kundi magpatianod na lang. Gutom na gutom na din talaga ako.

Nag bihis lang kami at magkahawak ang kamay na lumabas ng kwarto at kaagad na bumaba ng hagdan. Nagulat pa sila Nanay at Ate Arabella ng mapansin kaming dalawa ni Rafael na magkasama.

"Akala ko ba lasing ka?" kaagad na tanong ni Ate Arabella ng makalapit kami. Nginitian muna ito ni Rafael bago sinagot.

"Sa sobrang ganda ng asawa ko biglang nawala ang tama ng alak sa sistema ko.

Sagot nito. Kaagad naman nakatinginan sila Nanay at Ate Arabela at sabay pang tumawa.

Chapter 247

VERONICA POV

Nahihiya man sa mga pinagsasabi ni Rafael ngayun sa harap nila Nanay at Ate Arabella, wala na akong nagawa pa kundi ngumiti na lang.

Kailangan ko talaga sigurong masanay sa kanya. Alam ko naman kung gaano nya ako kamahal kaya nasasabi niya ang mga katagang ito sa harap ng mga taong malapit sa akin.

"Dapat talaga magpakasal na kayo sa simbahan eh." wika ni Ate Arabella. Nakangiti itong nakatingin sa amin ni Rafael.

"Iyan ang susunod naming pagpaplanuhan Ate. Hindi pa namin pareho maasikaso ang tungkol diyan dahil alam niyo naman po itong mahal ko, halos ayaw lumiban sa klase nya."

nakangiti namang sagot ni Rafael.

Totoo naman kasi talaga ang sinasabi nito. Alam kong maraming oras ang dapat namin gugulin sa pagpaplano ng kasal. Wala pa akong oras tungkol doon. Mas priority ko ngayun ang aking pag-aaral dahil gusto kong ipagmalaki ako ni Rafael sa kahit kanino. Lalo na ngayun na hindi lingid sa kaalaman ko kung anong klaseng estado ng buhay ang ginagalawan niya sa lipunan.

Sa panahon ngayun, iba na ang nakatapos sa pag-aaral. Hindi ako ipinanganak na mayaman katulad ni Rafael at gusto kong kahit papaano may maipagmalaki ako sa ibang tao. Na kahit papaano nakatapos ako sa aking pag-aaral. Kapag mangyari iyun, siguro ako na ang magyayaya sa kanya para magpakasal kami sa simbahan.

Sapat na sa akin na may pinang- 

hahawakan na kaming papel na mag- asawa na kami sa batas ng bansa. Malaki ang tiwala ko kay Rafael at alam kong hindi niya ako sasaktan. Kahit na anong mangyari pareho na kaming nakatali sa isat isa. Legal ang pagsasama namin dahil may pinirmahan kaming marriage contract at ang importante buong puso akong tinanggap ng mga Villarama lalong lalo na nila Tita Carissa at Tito Gabriel.

"Isingit niyo sa schedule nyo. Iba pa rin ang may basbas ng simbahan ang pagsasama niyo. Lalong titibay ang pagmamahalan niyong dalawa." sagot naman ni Nanay.

"Ibig nyo pong sabihin Nay, pumapayag na po kayong maging asawa ko na si Veronica?" excited na tanong ni Rafael. Muling nagkatinginan si Ate Arabella at Nanay.

"Bakit, hindi pa ba kayo mag-asawa? Bakit kwento ni Bella nagpakasal na daw kayo sa huwes sa Manila?" nagtataka namang tanong ni nanay. Kaming dalawa naman ni Rafael ang nagkatinginan sabay na napangiti.

"Naku! Mukhang hindi mo pa ito nasabi sa mga magulang ni Veronica ah. Sa Maynila kalat na kalat na ang pagiging mag-asawa niyo kaya wala ng dahilan pa para isekreto nyo dito sa probensya." muling wika ni Ate Arabella.

Kaagad naman napakamot ng kanyang ulo si Rafael. Nakangiti nitong hinarap si Nanay at hinawakan sa kamay. Hindi naman ako makapaniwala na nakatingin lang kay Rafael. Ni sa hinagap hindi ko akalain na makikita ko itong ganito kabait sa harap ng mga magulang ko. Kita ko ang pagrespito nito kay Nanay ngayun.

"Pasensya na po kayo kung nagawa ko iyun. Masyado lang po talaga akong dispirado! Mahal ko po ang anak nyo at ibibigay ko po ang lahat ng makapag- papaligaya sa kanya." buong pagpapakumbaba na wika ni Rafael. Parang may kung anong mainit na bagay ang biglang humaplos sa puso ko.

SA kabila ng mataas na antas ng buhay na meron ito nagawa nitong makipag- usap kay Nanay na puno ng respito. Tinitingala sa lipunan ang pamilya nito. Isa sa mga tagapagmana ng Villarama. Pagkatapos nakikita ko sya kung paano ngayun magpakumbaba kay Nanay? Muli na naman akong pinahanga ng isang Rafael Villarama. Hindi ko na napigilan pa ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko.

"Salamat Rafael. Alam naming lahat kung gaano ka ka-seryoso sa anak namin. Alam namin kung gaano mo kamahal si Veronica. Masaya kami dahil sa kabila ng kahirapan ng buhay meron kami tinanggap niyo si Veronica ng walang pag-aalinlangan."

seryosong sagot ni Nanay. May ilang butil pa ng luha na biglang lumabas sa mga mata nito kaya naman bigla akong nakaramdam ng pag-aalala para dito.

"Nay naman, bakit po kayo naiiyak? Akala ko po ba ayos lang sa inyo na mag -asawa na ako?" wika ko sa kanya sabay lapit at hinimas ang kanyang likod. Bumitaw naman ito sa pagkakahawak ni Rafael. Hinarap ako ni Nanay at kita ko ang pinaghalong lungkot at saya sa mga mata nito.

"Hindi ko lang talaga akalain na babalik ka sa lugar natin na may kasama nang asawa. Umalis ka noon na halos hindi ka pa marunong magsuklay ng maayos sa buhok mo." wika nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Kailangan pa ba nyang sabihin na hindi ako marunong magsuklay ng buhok noon? Nakakahiya kay Rafael.

"Nay naman! Wala namang ganyanan!

"Nagmamaktol kong sagot. Kaagad naman ako nitong pinandilatan.

"Hep! Hep! Hindi pa ako tapos. Huwag kang sumagot hanggat hindi ko sinasabi!" istrikta nitong wika. Muli akong napangiwi at napasulyap kay Rafael. Kita ko sa mukha nito ang pagpipigil na matawa. Wala naman akong magawa kundi manahimik na lang muna. Baka mamaya makurot pa ako sa singit ni Nanay eh. Patapusin ko daw muna siya...Eh di sige.....

"Ibang iba na din ang pananamit mo kumpara noon. Hindi ko akalain na may mas igaganda ka pa! Halos hindi kita nakilala kanina! Ang laki na ng ipinagbago mo at masayang masaya kami ni Tatay mo dahil doon. Pasensya ka na kung hindi ka namin masyadong naalagaan noong bata ka pa.

Nagkataon kasi na hindi namin alam ng Tatay mo ang salitang family Planning. Dumami tuloy ang mga kapatid mo kaya kahit pag-aaral mo hindi na namin naging priority."

lumuluha na wika ni Nanay.

Hindi ko na din mapigilan pa ang maiyak. Akala ko pa naman hindi ako maiyak sa sasabihin nito. Akala ko talaga ikikwento nito kung gaano ako ka-baduy noon.

"Nay naman, akala ko ba happy-happy lang tayo. Hindi naman na dapat pang ungkatin ang nakaraan. Tapos na tayo sa kabanatang iyun. Hindi po ako nakakaramdam ng kahit anong galit at pagtatampo sa inyo....."

"Masaya po ako na kayo ang nagiging mga magulang ko. Kahit na naghihirap tayo ramdam na ramdam ko naman ang pagmamahal niyo sa akin. Pinalaki niyo ako bilang isang mabuting anak at kahit na ano pa man ang mangyari, kayo pa rin ang pipiliin kong maging mga magulang...."

"Salat man tayo sa yaman pero hindi naman kayo nagkulang sa pagmamahal na ibinibigay sa amin ng mga kapatid ko! Kaya tama na iyan! Dapat magsaya tayo ngayun. Nandito kami ni Rafael, nandito din ang bestfriend mong si Ate Arabella, tanggap ako ng pamilya ng lalaking mahal ko...kaya wala ng dahilan pa para umiyak kayo diyan." mahaba kong wika sabay pahid ng luha sa aking mga mata na hindi ko man lang namalayan na tumulo na pala. Bakit ba ganito ang topic namin ngayun. Hindi ko tuloy mapigilan ang maluha.

"oo nga naman Venus. Hindi matapobre ang pamilya Villarama. Maswerte din kami na si Veronica ang minahal ng kapatid namin. Malinis siyang babae at nakita namin kung paano niya alagaan si Rafael. Wala siyang ibang bukang bibig noon kundi kayo at ang mga kapatid nya. Nagsisikap siyang mag-aral ngayun para sa inyo. Kung tingin niyo maswerte ang anak nyo kay Rafael, mas maswerte ang kapatid ko. Nakatagpo siya ng babaeng responsable. Nagbago ang pananaw sa buhay niyan simula ng dumating ang anak nyo sa buhay niya." nakangiting sabat naman ni Ate Arabella. Bigla tuloy napatikhim si Rafael.

"Ate naman! Huwag mong sabihin na pati ang nakaraan ko naikwento mo na kay Nanay. Baka mamaya magbago ang isip nyan at ilayo nya sa akin ang Veronica ko! Habang buhay talaga kitang sisisihin." apila ni Rafael. Lalong natawa si Ate Arabella.

"Ang alin? Ang pagiging babaero at basagulero mo noon? Hindi mo dapat ikahiya ang lahat ng iyun dahil bahagi na iyun ng pagiging easy go lucky mo!" pang-aasar na sagot ni Ate Arabella. Matalim naman na tinitigan ni Rafael ang kanyang kapatid.

"Hayy Ate talaga! Kapag ganyan ka palagi, iba-ban kita sa kasal naming dalawa ni Veronica sa simbahan." pagbabanta na wika ni Rafael sa kapatid. Lalo naman natawa si Ate Arabella.

"Well, Kung kaya mong tiisin ang Ate mo ayos lang." nang-aasar na muling sagot ni Ate Arabella. Bago pa mapikon ng tuluyan si Rafael nilapitan ko na ito. Hinawakan ko sa kanyang braso para matigil na ang nag-uumpisang bangayan nilang dalawa ni Ate Arabella.

"hindi naman na ako apektado sa pagiging babaero mo noon. Huwag mo lang uulitin dahil malalagot ka sa akin. nakangiti kong sagot kay Rafael. Tumitig ito sa mga mata ko at napatango.

"Promise ikaw lang!!! Saksi sila Nanay at Ate! Hindi ko na babalikan pa ang dating gawain ko! Hindi na ako titingin sa iba. Ikaw lang sapat na!!!" nakangiti nitong sagot. Bigla naman akong kinilig.

"Naku, humahaba na ang usapan na ito. Sige na mga anak baka maihi pa kami sa sobrang kilig habang pinapanood kayong dalawa! Kayo na ang bahala sa mga sarili niyo, may mga pagkain sa kusina... Bahala na kayong maghanap ng mga gusto nyong kainin dahil lalabas kami ng Ate Arabella mo. Hinihintay na kami ng mga bisita natin sa labas.." pag-iiba ni Nanay nang usapan na siyang sinang-ayunan naman kaagad ni Ate Arabella.

Sabay kaming tumungo ni Rafael at nag -excuse na sa kanila dahil kanina pa talaga nag-aalburuto ang tiyan ko sa sobrang gutom. Bigla kasing naging seryoso ang usapan namin kaya naunsyami ang balak kong kanina pa maghalungkat ng makakain sa kusina. Hawak kamay kaming nagpaalam ni Rafael sa kanilang dalawa at tinunton ang pinto ng kusina.

Tama nga si Nanay, ang daming pagkain na nasa lamesa. Ibat ibang putahe at lutong probensya kaya hindi ko maiwasan ang matakam.

Masaya kaming kumain ni Rafael. Nagsusubuan pa kaming dalawa. Masaya kaming nagkikiwentuhan at halos hindi namin namalayan na paubos na pala ang pagkain na nasa aming pinggan.

"Nagyaya nga pala bukas ng umaga si Kuya Kurt na samahan natin sila sa bibilhing beach resort. Ayaw ko nga sana dahil balak kong umuwi na tayo ng Manila after lunch pero mapilit siya. Gusto daw niyang kunin ang opinyon ko kung worth it ba na bilihin nila ang property na iyun. What do you think Sunshine? Baka gabihin na tayo bukas kong sasama pa tayo sa kanila"

Patapos na kaming kumain ng sabihin iyun sa akin ni Rafael. Saglit akong natigilan.

"Baka magtampo sila kapag hindi natin sila sasamahan. Actually, nabanggit na din ni Ate Arabella ang tungkol dito kanina at umuo na ako." sagot ko naman.

"So, okay lang sa iyo na medyo late na tayong makauwi ng Manila? Knowing to Ate Arabella, may pagkamakulit siya at baka kung saan-saan pa tayo dadalhin. Ayos lang naman sa akin pero ikaw ang inaalala ko. May pasok ka sa School sa monday at need na talaga natin makauwi bukas para naman medyo makapagpahinga ka pa ng mas mahabang oras." mahabang sagot ni Rafael.

May punto ang sinasabi nito. Hanggat maari ayaw kong umabsent sa School. Pero mahirap naman na hindian si Ate Arabella. Nakakahiya at baka sumama na ang loob sa amin. Excited na naman sa bibilhing resort.

"I think hindi naman masama kung aabsent ulit ako sa Monday kung sakaling ma-late ang balik natin ng Manila. Isang araw lang naman siguro iyun at maghahabol na lang ako ng lessons. Ang inaalala ko lang ay ikaw... hindi bat may pasok ka sa office? Baka mapagalitan ka ni Tito Gabriel kapag hindi ka makapasok." sagot ko. Kaagad itong napangiti.

"Sunshine, ako na ang boss ng Villarama Empire. Walang problema kung papasok ako o hindi. Hawak ko ang oras ko at pwede kong gawin ang trabaho ko kahit wala ako sa opisina." sagot nito. Bigla tuloy akong napaisip. Kung ganoon wala nang problema. Kapag galuhin kami ng oras liliban na lang siguro ako sa klase kahit isang araw lang. 

"Sige..ayos lang din sa akin kahit late na tayo makauwi. Bahala na. Hindi naman siguro ako babagsak sa klase kung sakaling aabsent na naman ako. Tatawagan na lang din natin bukas sila Tita at Tito. Baka mag-alala sila sa atin eh.": sagot ko.

"Sure! Iyan din ang balak ko. Alam mo naman si Mommy, hindi mapakali iyun hanggat hindi tayo kumpleto sa mansion. Huwag mo na din isipin ang tungkol sa absent mo. Ako ang bahala sa iyo. Makakapag-college ka next year kahit palagi kang absent."

makahulugan nitong sagot. Hindi ko na pinansin pa.

Busog na ako at kailangan ko ng magligpit ng aming pinagkainan. Tumayo na din si Rafael at tinulungan ako nitong dalhin ang mga ginamit naming pinggan papuntang lababo.

"Ako na ang maghugas ng mga ito Sunshine. Maupo ka na lang diyan dahil alam kong pagod ka." nakangiti nitong wika.

"Ayos lang. Hindi mo gawain ang maghugas ng pinggan. Ako na ang bahala dito. Mahaba na ang naitulog ko kanina kaya dapat ikaw ang magpahinga." nakangiti kong sagot at hinila ito papunta sa isang upuan at pilit na pinaupo. Wala na itong nagawa pa kundi ang magpatianod na lang. Kinintalan pa ako ng mabilis na halik sa labi bago binitiwan ang kamay ko.

Iilang piraso lang naman ang huhugasan kong kubyertos kaya mabilis din akong natapos. Muli kaming bumalik na sala at kaagad naming napansin na wala na sila Nanay. Nagpasya na lang kaming dalawa ni Rafael na lumabas na lang muna para tingnan ang mga kaganapan sa labas.

Nagulat pa ako ng mapansin ko na marami ngang bisita dito sa labas. Nagkalat din ang bote ng alak sa paligid. May napansin din akong mahabang lamesa na may mga pagkain na nakalatag. Namataan ko pa sila nanay at Ate Arabella na nakaupo sa isang lamesa at kausap ang ilan sa aming mga kapitbahay.

"Kabati na ba nila Nanay ang mga Marites namin na mga kapitbahay?" hindi ko maiwasang sambit na hindi naman nakaligtas sa pandinig ni Rafael. Nagulat pa ito nang marinig ko ang malakas nitong pagtawa.

Chapter 248

VERONICA POV

Hindi ko mapigilan na makurot sa tagiliran si Rafael. Kung makatawa naman kasi ito wagas. Napatingin tuloy sa amin ang lahat ng mga bisita. Kaagad naman akong kinawayan ni Ate Arabella kaya hinawakan ko sa kamay niya si Rafael at halos hilahin palapit doon.

"Mabuti naman at tapos na kayong kumain. Teka, umiinom ka ba nito?" kaagad na tanong ni Ate Arabella nang makalapit kami. Itinaas pa nito ang isang bote ng alak. Usong inumin na nakakalasing dito sa probensya namin. Lambanog at sa tanang buhay ko never ko pang natikman iyun at wala akong balak na tikman.

"Ate, huwag mo nang idamay ang Veronica ko sa pagiging lasenggera mo. Uminom ka lang hanggat gusto mo. 

Magyayaya pa eh." kaagad naman na sabat ni Rafael. Nakahinga naman ako ng maluwag. At least todo rescue ito ngayun sa akin. Ayaw ko din naman uminom eh. Nakakahiya kay Rafael pero nakakahiya din naman tanggihan si Ate Arabella.

"Sus! Lumalabas na naman ang pagiging possessive mo. Hayaan mo nga minsan mag-enjoy iyang love of your life mo. Punta ka doon sa pwesto ng mga lalaki oh? Hayaan mo muna si Veronica dito sa amin.... Hindi mo ba napansin kanina ka pa tinatawag ng Kuya Kurt mo?" sagot naman ni Ate Arabella. Napalingon naman ako sa kinaroroonan nila Kuya Kurt na noon ay maraming alak na nakalagay sa kanilang lamesa.

Wala sa sariling napahigpit ang hawak ko kay Rafael. Hanggat maari ayaw ko nang uminom ito. Baka malasing na naman at mahihirapan na naman ang kanyang katawan.

"Hey relax...hindi na ako iinom ngayun. Puntahan ko lang sila saglit pero babalikan din kaagad kita dito." malambing na bulong nito. Pinisil pa nito ang palad ko at tuluyan nang tumalikod. Nasundan ko na lang sya ng tingin.

"Lalong gumanda si Veronica. Tama ang hula ko noon, makakabingwit talaga siya ng mayaman sa Manila. Grabe...hindi lang basta mayaman... bilyonaryo pa!" Mula sa pagmamasid ko kay Rafael naagaw ang attention ko nang biglang nagsalita si Manang Milagros. Kapitbahay din namin siya at numero unong tsismosa. Hindi na ako nagtaka kung bakit nandito ito ngayun. Wala itong pinapalagpas na okasyon. Kusa itong dumadating kapag may naaamoy na handaan.

"Hindi lang maganda. Napaka- maalalahanin pa. Kaya nga botong boto ang mga magulang namin sa kanya eh. " nakangiting sagot naman ni Ate Arabella. Dito talaga ako bilib kay Ate, ang galing nitong makibagay. Napaka- makatao nito at wala itong kaarte-arte sa katawan. Kaya siguro naging kaibigan ito ni Nanay dahil hindi ito matapobre. Pantay-pantay ang tingin niya sa lahat mapamayaman man at mahirap.

"Mabuti na din kung ganoon. Hayyy ang swerte nga naman ng isang tao hindi mo malalaman kung kailan darating. Kaya nga palagi kong pinapangaralan ang mga anak ko na huwag munang mag-boyfriend. Dapat gawin nilang inspirasyon si Veronica. Sa sobrang bait nakasilo ng bilyonaryo. " madaldal naman na sagot ni Aling Milagros. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi.

"Pangarap ko din na makapag-asawa ng mayaman ang mga anak ko. Sa sobrang hirap ng buhay ngayun iba ba ang ma-pera. Baka naman may kakilala kayong mayaman na naghahanap ng shota... Ireto niyo naman ang anak ko." muling banat ni Manang Milagros.

Parang ako na ang nahihiya sa mga lumalabas sa bunganga nito ngayun. Wala sa sariling napatingin ako kay Nanay at kaagad kong napansin ang pasimpleng pag-ismid nito samantalang si Ate Arabella naman ang pigil sa kanyang pagtawa. Walang kahihiyan talaga itong si Aling Milagros. Sigurado, bukas ng umaga ako ang headline ng balita dito sa lugar namin. Alam kong irereport niya sa lahat ng makakausap niya ang mga nangyari ngayung gabi.

Kung bakit naman kasi nauwi sa party- party ang lahat. Balak ko pa naman sanang makasama at makausap ng matagal sila Nanay at Tatay pero parang hindi na mangyayari iyun. Magiging busy ulit kami bukas. Ang mga pasalubong nga na dala-dala namin hindi pa namin naiabot sa kanila.

Siguro babawi na lang ako sa susunod na pag-uwi namin. Hindi na din muna ako magbabakasyon dito kung hanggang dalawang araw lang din naman. kulangin talaga kami sa oras. Mabibitin lang kaming lahat.

"Hindi din naman natin mapipigilan ang mga anak natin kung gusto na din talaga mag-asawa. Sa amin naman ni Kurt hindi namin panghihimasukan

kung sino ang gusto ng mga anak

namin. Susuportahan namin sila kung sakaling may mga napupusuan man sila. Mayaman man o mahirap. "sagot naman ni Ate Arabella.

"Ilan ba ang anak mo Mam?" tanong naman ni Manang Milagros. Tuwing nagsasalita ito hindi ko maiwasan na kabahan. Baka kung anu-ano ang lalabas sa bibig nito. Wala pa naman itong preno kung magsalita.

"Dalawa lang. Iyung panganay ko malapit ng ikasal." nakangiting sagot ni Ate Arabella.

"Bakit? ilang taon na ba ang panganay mo? May anak na pala kayong dalawa ng asawa mo? Akala ko talaga bagong kasal lang din kayo ng asawa mo. Napakabata mo pa tingnan Mam Bella. " sagot ulit ni Manang Milagros.

"Ano po ba kayo Manang!. Matanda lang ng isang taon kay Veronica ang panganay kong anak. Babae siya at malapit niya na kaming mabigyan ng apo." nakangiting sagot ni Ate Arabella. Mabuti na lang talaga at parang ayos lang dito ang mga tanong na ibinabato sa kanya ni Manang Milagros.

"Ayyy ganoon ba? Naku...siguro bilyonaryo din ang magiging asawa ng anak nyo? Ang swerte niyo talaga Mam. Siguro nang magpaulan ng swerte ang langit sinalo mo lahat at ng pamilya niyo!" muling sagot ni Manang Milagros. Talo talaga nito ang reporter kung mag-ungkat ng buhay ng may buhay. Interesado siya sa buhay ng pamilya ni Ate Arabella eh hindi naman sila masyadong magkakilala.

"Siguro nga! Pero ang mga mayayaman katulad lang din ng isang ordinaryong tao. Marami din kaming pinagdadaanan. Marami din kaming nailuha bago kami sumaya."

makahulugang sagot ni Ate Arabella. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig dito. Lalo na nang mapansin ko ang lungkot na biglang gumuhit sa mga mata nito.

"Naku, mukhang pagod ka na Ate ah? Baka gusto mo nang magpahinga.

Sasamahan ko po kayo. Mukhang wala pang balak tapusin nila Kuya Kurt ang pag-iinuman eh." sumagot na ako sa pag-uusap nila. Baka kung saan na mapunta ang topic eh. Bigla ko kasing napansin ang pagbabago ng mood ni Ate Arabella.

"Oo nga naman Bella. Magpahinga ka na muna. Mukhang nag-i-enjoy pa ang mga asa-asawa natin sa kanilang inuman. Malinis na ang kwartong tinutulugan niyo palagi." sagot naman ni Nanay.

"Sige...pagod na nga siguro ako. Paano ba iyan, mauuna na ako sa inyo. Siguro yayayain ko na din si Kurt. Hindi ako matatanggihan ng taong iyan eh." pilit ang ngiti na wika ni Ate Arabella at tumayo na ito. Kaagad ko naman itong hinawakan sa kanyang braso. Hindi naman ito lasing pero bakit parang ang lungkot nya ngayun?

Hindi ko maisip na ang isang

masayahing tao na katulad nito ang may itinatago din palang lungkot. Gusto ko man alamin iyun pero nakakahiyang magtanong dito.

Sabay na kaming naglakad patungo sa mga nag-iinuman na kalalakihan. Kaagad naman tumayo si Rafael nang mapansin nito na palapit kami ni Ate Arabella sa kinaroonan nila. Nagtataka naman na napatayo na din si Kuya Kurt!

"Kuya, gusto na daw matulog ni Ate." ako na ang nagsalita. Kaagad naman lumapit si Kuya Kurt at hinawakan sa kamay ang asawa.

"Ganoon ba? Sige...mabuti pa nga siguro at masyadong late na." sagot naman ni Kuya Kurt at binalingan ang mga kainuman at nagpaalam na. Wala naman nagawa ang lahat kundi ang sumang-ayon.

"Well, I think mauna na din ako sa inyo mga kaibigan, Tay!" paalam

naman ni Rafael. Tumingin pa ito sa gawi ni Tatay na sa tingin ko lasing na din. Wala kaming choice kundi hayaan na din ito. Hindi naman siya pababayaan ni Nanay. Baka yayain na din ni Nanay ito na magpahinga na din lalo na at nagpaalam na sila Rafael at Kuya Kurt.

Nagpasya na kami ni Rafael na pumasok na din sa loob ng bahay. Naabutan pa namin sila Ate ARabella at Kuya Kurt na paakyat na ng hagdan. Tahimik ko na lang silang nasundan ng tingin.

"So, paano ba ito? Kailangan na din siguro nating matulog. Inaantok na din ako eh." pagyaya sa akin ni Rafael. Kaagad naman akong tumango at hawak kamay naming binaybay ang hagdan paakyat patungo sa inuukupa naming kwarto.

Mabuti na din at kahit papaano may banyo dito sa second floor ng bahay.

Sabay na kaming naglinis ng katawan ni Rafael dahil iniisip namin na baka gagamit din ng banyo sila Ate Arabella at Kuya Kurt. Iniiwasan na din namin na magharutan muna para mapabilis kami. Nakakahiya sa mga susunod na gagamit ng banyo kung matatagal pa kami dito sa loob.

Pagkatapos namin gawin ang aming evening routine ay magkatabi na kaming nahiga ni Rafael sa kama. Nakaunan ako sa kanyang braso habang nakayakap naman ako sa kanya. Kumportableng kumportable ako sa posisyon namin kaya kaagad akong nakatulog.

Kinaumagahan...mataas na sikat ng araw na tumatagos mula sa bintana ng kwarto ang nagpagising sa akin. Kaagad na dumako ang tingin ko sa mahimbing pa rin na natutulog na si Rafael. Napakaamo ng mukha nito at hindi ko maiwasan na haplusin iyun.

Grabe...parang sa tanang buhay nito hindi man lang yata ito tinubuan ng tagihawat. Wala man lang kahit na kabakas-bakas na peklat. Mas makinis pa nga yata ang mukha nito sa mukha ko eh.

"Good Morning Sunshine!" nagulat pa ako ng bigla itong dumilat at tumitig sa akin. Huling huli tuloy ako nito na tulalang nakatitig sa mukha niya. Inilapit pa nito ang kanyang mukha sa mukha ko at kaagad na sumayad ang labi nito sa labi ko. Kaagad naman akong nakaramdam ng pagkailang.

Hindi pa ako nakakapagmumog. Baka mamaya bad breath ako. Nakakahiya kay Rafael.

"Teka lang...bakit kiss kaagad? Hindi pa ako nakakapag-toothbrush eh!"

angal ko at pilit na lumalayo sa kanya. Kaya lang mas lalong hinigpitan nito ang pagkakayapos sa akin. Nginitian ako bago nagsalita.

"Sino ang nagsabi sa iyo ng bad breath ka? Ang fresh nga ng hininga mo eh." malambing na sagot nito at muli akong hinalikan sa labi. Wala na akong nagawa pa kundi hayaan na lang siya. Hindi naman daw ako bad breath kaya bahala siya.

Nag-umpisa na naman lumikot ang mga kamay ni Rafael nang sabay namin marinig ang mahinang katok sa pintuan ng kwarto. Wala tuloy sa sariling napalayo ako kay Rafael at napabangon. Narinig ko naman ang mahinang pagtawa ni Rafael.

"Hey, relax! Bakit ba napaka- magulatin mo. isa lang sa mga kapamilya mo ang kumakatok."

natatawa nitong wika at bumangon na din ito ng kama. Nakayapak na naglakad ito patungo sa pintuan ng kwarto at binuksan iyun. Kaagad ko naman narinig ang pagbati ng kapatid kong si Angelo dito.

"Good Morning Kuya Rafael, pinapatawag na po kayo ni Ate Arabella. Sabay na daw po kayong kumain." wika ni Angelo. Nilingon muna ako ni Rafael bago sinabihan nito si Angelo na susunod na kami. Kaagad naman nagpaalam ang kapatid ko kaya naman muling isinara ni Rafael ang pintuan ng kwarto at naglakad pabalik sa kina-uupuan ko.

Chapter 249

VERONICA

Bitbit ni Rafael ang bag na may lamang mga pasalubong para sa pamilya ko tinahak namin ang hagdan pababa. Hindi ko nga alam kung ano pa ang mga laman sa loob kasi hindi ko naman nakita kung paano niya iyun inimpake. Hindi ko alam kung ano ang mga pinamili nito maliban lang sa mga alahas na binili namin noon sa mall.

"Good Morning Nay! Good Morning Tay!" halos sabay pa kaming bumati ni Rafael sa kanilang dalawa ni Nanay at Tatay nang maabutan namin sila dito sa loob ng kusina. Dito na kasi kami dumiretso ni Rafael dahil wala naman kaming naabutan nang kahit na sino sa sala.

"Good Morning din sa inyo mga anak! Mabuti naman at nakababa na kayo.

Nasa labas na ang Ate Arabella at Kuya Kurt nyo. Hinihintay kayong magising dahil pupuntahan niyo daw ang beach resort na gusto nilang bilhin." mahabang sagot ni Nanay.

"Opo, Pasensya na po medyo napatanghali ang gising namin. Hindi po kasi nabanggit ni Ate kagabi na maaga pala kami aalis ngayun." sagot naman ni Rafael.

"Ayos lang. Halos lahat naman tayo napuyat kagabi." sagot naman ni Tatay. Kaagad na dumako ang tingin nito sa bag na dala ni Rafael.

"Teka lang...bakit may dala pa kayong bag? Hindi na ba kayo dadaan dito mamaya pagkatapos niyong puntahan ang resort na gustong bilhin ni Bella? Nabanggit sa akin kanina ni Bella na medyo magtatagal sila dito dahil kapag matuloy daw ang bayaran aayusin daw kaagad nila ang mga papeles.' Muling mahabang wika ni Nanay. Nakatitig din ito sa bag na dala ni Rafael na sa pagkakataon na ito inilapag niya sa gilid ng pintuan ng kusina.

"Mga pasalubong po ito sa inyo ni Veronica. Hindi na po namin naiabot kahapon sa inyo dahil bigla po tayong naging busy lahat." nakangiti namang sagot ni Rafael sabay luminga-linga sa paligid.

Hindi ko naman maiwasan na magulat. Anong pasalubong ko? Sa kanya naman galing ang mga iyun. Gayunpaman hindi na ako nagkumento pa. Mapapahaba lang ang usapan namin at baka magtampo pa si Rafael sa akin.

"Pa-para sa amin lahat ang laman ng bags na iyan? Ang dami naman niyan. Naku, masyado ng nakakahiya. Nag- abala pa talaga kayo." sagot naman ni Nanay.

"Huwag po kayong mahiya Nay. Maliit lang po na bagay ito. Biglaan lang ang desisyon namin na dumalaw dito kaya ito lang ang bitbit namin. Pagpasensyahan niyo na po sana."

sagot namang muli ni Rafael. Tahimik lang akong nakikinig sa kanilang pag- uusap.

"Teka po pala, nasaan po ang mga bata. May pasalubong din ako para sa kanila." muling wika ni Rafael.

"Nasa labas. Kausap ang Ate Arabella niyo. Kapag nandito iyan sa bahay halos nakapalibot ang mga batang iyan sa Ate Arabella nila. Hindi ko din akalain na napakahilig pala sa bata ang kapatid mong iyan Rafael. Napakabait pa."

sagot ni Nanay.

"Ganyan lang po talaga iyan si Ate Nay. Mabait talaga iyan sa mga bata. Sa sobrang hilig sa mga bata kapag birthday niyan sa mga bahay ampunan palagi ginaganap. " sagot ni Rafael. Napatango naman ako. Naalala ko nga na noong birthday ni Ate Arabella hindi ito nagpa-party. Iyun pala nasa bahay ampunan sila. Kung alam ko lang sana sumama ako.

"Ganoon ba? Naku, talagang walang katulad ang ugali ng kapatid mong iyan. Kaya lalong pinagpapala eh." muling sagot ni Nanay.

"Sige na...kayo na muna ang bahala dito. Tatawagin ko muna ang mga bata. Kain muna kayo diyan habang hinihintay sila. May mga pagkain nang nakahain sa mesa kayo na ang bahalang pumili nang gusto niyong kainin." muling sagot ni Nanay at sabay pa silang dalawa ni Tatay na naglakad palabas ng kusina.

Kaagad naman kaming naupo ni Rafael sa harap ng mesa at isa-isang tiningnan ang mga pagkain na nakahain.

Talo pa ang may fiesta sa sobrang daming pagkain na nakahain sa mesa. May mga ibat ibang klaseng kakain, may sinangag at ulam na din. Siguro sobrang aga gumising nila Nanay para lang mailuto lahat ng mga ito.

"Anong gusto mong kainin??Rafael? Gusto mo ipagtimpla kita ng kape?" tanong ko dito nang kami na lang dalawa ang naiwan dito sa kusina.

Hindi ko ito masyadong napapansin na nagkakape sa mansion pero naalala ko na ininom nito ang kape na tinimpla ko kahapon.

"Ikaw!" sagot nito.

"Anong ako?" nagtataka ko ding sagot sa kanya. Mukhang kulang pa sa tulog ang mahal ko. Hindi masagot-sagot nang maayos ang simpleng tanong ko.

"Ikaw ang gusto kong kainin!"

pabulong na wika nito sabay kindat. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam nang pag-iinit ng mukha.

"Sira ka talaga!. Ang aga-aga eh. Hindi pwede iyang iniisip mo. Alalahanin mo hinihintay tayo nila Ate sa labas." sagot ko. Mahina itong natawa.

"Sige na nga kape na lang muna. Tsaka na ako babawi kapag ma-solo kita ulit.! " nakangiting muling banat nito at nag -umpisa nang kumuha ng kakanin.

Hindi ko naman maiwasan na mapangiti habang naglakad ako papunta sa kinalalagyan ng mga kape at mainit na tubig para ipagtimpla na ito ng gusto niyang kape.

Hinahalo ko na ang kape nang bigla na lang nagsidatingan ang mga kapatid ko. Sabay-sabay pa silang bumati ng Good Morning sa aming dalawa ni Rafael. Nilapitan pa ako ni Charmaine at hinalikan ako sa pisngi.

Kung titingnan malayong-malayo na sa dati ang mga kapatid ko. Hindi na sila gusgusin at malinis na silang tingnan. Ang lulusog na din sila at halatang alagang alaga sa pagkain na syang labis kong ipinagpasalamat.

"Kuya...sabi ni nanay may dala daw po kayong pasalubong sa amin? Nasaan na po?" kaagad na tanong ni Charmaine pagkatapos nitong makalapit kay Rafael.. Tumabi pa ito sa kay Rafael at kung umasta akala mo matagal na nyang nakakasama ang Kuya Rafael niya. Sabagay, sa nasabi ko na si Charmaine ang pinaka vocal sa amin. Ito lang din ang hindi mahiyain sa lahat ng mga kapatid ko.

"Uyyy Charmaine..patapusin mo muna ang Kuya at Ate niyo sa pagkain. Mamaya na kayo mangulit." kaagad na saway ni Tatay sa mga ito. Kakapasok lang nito ng kusina at sinaway kaagad niya ang mga kapatid ko nang

mapansin na nakapalibot ang mga ito kay Rafael. Hindi na nga ako makasingit eh.

"Naku, hayaan niyo na po. Kakanin lang naman ang gusto kong kainin. Kahapon pa nga sana namin gustong ibigay sa kanila itong mga pasalubong namin kaya lang naging abala naman po tayong lahat." sagot naman ni Rafael sabay tayo. Naglakad ito patungo sa maleta at binuksan iyun. Kaagad na tumampad sa mga mata ko ang ibat ibang klaseng mamahaling Chocolates.

"Wow! Ang dami! Ang sarap nito."

kaagad na wika ni Charmaine. Kaagad itong kumuha ng isa kaya kaagad naman sinaway ni Tatay.

"Ayos lang po Tay. Para po talaga sa inyo itong mga dala namin. Kayo na po ang bahalang maghalungkat. Lahat nang nasa loob ng maleta na iyan sa inyo po lahat." sagot ni Rafael. Tumayo

ito at muling bumalik sa pagkakaupo sa harap ng lamesa. Kaagad ko naman napansin ang paglapit ni Nanay sa nakabukas ng bag at gulat na muling napatitig sa gawi ni Rafael.

"Naku, Diyos ko! Mukhang mamahalin ang mga ito ah?" kaagad na sambit ni Nanay. Itinaas pa nito ang ilang box na naglalaman ng mga alahas na binili ni Rafael noong minsan na nagdate kami.

Bitbit ang isang tasa ng kape lumapit na din ako kay Rafael. Naupo ako sa tabi nito at nag-umpisa ng maglagay ng sinangag at ulam sa pinggan ko.

"Masyado nang nakakahiya itong mga pasalubong niyo mga anak. Nag-abala pa talaga kayong bilhan kami ng mga ganito. Hindi naman namin siguro ito magagamit." muling wika ni Nanay.

"Talagang binili ni Rafael para sa inyo iyan Nay kaya wala kayong choice kundi gamitin ang mga iyan kung hindi magtatampo sa inyo iyan." natatawa kong sagot. Kaagad naman akong hinawakan sa kamay at kita ko ang ngiti sa labi nito. Mukhang masayang masaya ito ngayung umaga.

"Totoo pala talaga ang sinabi ng mga kapitbahay natin na mayaman ang asawa mo Ate. Ang dami niyong pasalubong sa amin. Ang daming chocolates at ano ito? Tablet? Wow! Meron na tayong tablet!." sabat na naman ni Charmaine. Halos mapasigaw na ito sa sobrang tuwa. Nagtatakang napatitig naman ako kay Rafael. Hindi ko akalain na binilhan niya din pala ng mga gadgets ang mga kapatid ko. Nangibit balikat lang ito at nag-iwas ng tingin sa akin.

"Baka naman ma- spoiled mo masyado ang mga kapatid ko. Ikaw din, baka masanay ang mga iyan at palagi kang hahanapan ng pasalubong tuwing dadalaw tayo dito." pabulong kong wika kay Rafael. Mahina lang itong tumawa sabay subo sa akin ng hawak nyang kakanin. Awtomatiko tuloy akong napanganga.

Kita naman ang hiya sa mukha nila Nanay at Tatay at hindi ko na halos mabilang kung ilang beses silang nagpasalamat kay Rafael. Tanging pagngiti lang naman ang naging sagot ni Rafael.

Alam kong first time magkaroon ng ganitong kamamahalin gamit ang mga magulang ko kaya naman hindi ko din maiwasan na makaramdam ng matinding tuwa para sa kanila.

Pagkatapos kumain kaagad kaming sumama kina Ate Arabella papunta sa beach resort na gusto nilang bilhin. Malapit lang naman ito sa amin kaya ilang oras lang ang byahe gamit ang bankang de makina. Inaasahan ko na maganda ang lugar dahil minsan na kaming naligo noon sa lugar na ito.

Wala naman kasing bayad dahil hindi pa develop ang lugar.

"What do you think? Hindi bat ang ganda?" kaagad na tanong ni Ate Arabella sa akin. Nakatayo kami dito sa may buhanginan samantalang kausap naman ni Kuya Kurt si Rafael. Sa kabilang dako naman kausap nila Tatay at Nanay ang may-ari ng resort at nagtatampisaw naman sa dagat ang mga kapatid ko.

Mukhang hinihingi ni Kuya Kurt ang openyon ni Rafael kaya naman ganoon na lang ka-seryoso ang kanilang pag- uusap ngayun.

Inilibot ko muna ang tingin sa paligid. Halos puro puting buhanginan ang natatanaw ko. Ang linaw din ng tubig dagat.

"Maganda po talaga ang lugar na ito Ate. Hindi pa siya masyadong naabot ng mga turista kaya sobrang linis pa ng paligid.." sagot ko naman.

"Kaya nga gusto kong bilhin ito eh. Magbibigay ito ng maraming trabaho sa mga tao dito sa Isla kapag maipa- develop namin ito ng maayos."

nakangiting sagot ni Ate Arabella.

Hindi ako makapaniwala. Isa sa mga purpose pala nito kaya niya gustong bilhin ang lugar na ito dahil gusto niyang makatulong sa mga mahihirap na tao dito sa lugar na namin. Tama ito, kapag madevelop ang lugar na ito dadayuhin ito ng mga turista at lubos na makikinabang ang aming mga kababayan.

"Siguro nagtataka ka kung bakit ko ginagawa ito? Simple lang naman... gusto kong maging iba sa lahat. Noon ko pa na-realized na ang swerte ko pa din. Kahit na anak ako sa pagkakamali namuhay akong masagana at iginagalang ng lahat." malungkot na pagpapatuloy na wika nito. Lalo akong nagtaka sa sinasabi nito. Hindi ko ma- gets ang ibig sabihin nito ngayun.

"Sorry po, pero hindi po kita maiintindihan. Ano po ang ibig mong sabihin?" hindi ko maiwasan na tanong. Parang bigla kasi akong kinain ng curiousity dahil sa mga sinasabi nito ngayun. Kagabi ko pa napapansin ang pag-iiba ng mood nito.

"Hindi ako tunay na Villarama. Hindi ako anak nila Mommy at Daddy." mahina nitong sagot. Sapat lang iyun para marinig ko. Gulat naman akong napatitig kay Ate Arabella. Kaagad kong napansin ang pagpatak ng luha sa mga mata nito na kaagad naman nyang pinunasan gamit ang kanyang palad.

"A-ano po?" Hindi po kayo tunay na anak nila Tita at Tito?" tanong ko. Dahan-dahan itong tumango. Humarap ito sa akin at pilit itong ngumiti kahit na kitang kita ko ang

lungkot sa kanyang mga mata.

"Yes...akala ko noon ayos na ako. Akala ko noon magiging masaya na ako. Lalo na nang naikasal kami ni Kurt. Natupad ang pangarap kong maging asawa ang lalaking pinapangarap ko.... Pero nagkakamali ako. Hanggang ngayun.... pakiramdam ko may kulang pa rin sa pagkatao ko. Hindi ko alam kung ano iyun pero alam kong may dapat akong gawin para magkaroon ng katahimikan ang puso at isipan ko." sagot nito. Naguguluhan akong muling napatitig kay Ate ARabella.

Napakamasayahin nitong tao. Napakabait din. Siya ang kauna- unahan kong naging kasundo sa mansion. Pero hindi ko akalain na sa kabila ng mga ngiti sa labi nito na palagi kong nakikita may lungkot palang nakatago sa likod niyon.

"Kung ganoon, sino po ang mga magulang mo? Kilala niyo sila?"

tanong ko.

"Patay na ang tunay kong Ina...hindi ko din kilala ang ama ko. Bunga ako nang pagkakasala." sagot nito kasabay ng muling pagpatak ng luha sa kanyang mga mata.

"Kung tutuusin, pinsan ko lang si Rafael. Tiyahin ko si Mommy Carissa. Inampon nila ako pagkatapos akong ipanganak ng tunay kong Ina sa loob ng kulungan." sagot nito. Lalo naman akong nagulat. Bigla akong nakaramdam ng matinding awa kay Ate Arabella.

"Pilit kong itinatago sa lahat ang kalungkutan ko sa paglipas ng panahon. Pinapakita ko sa kanila na ayos lang ako. Alam kong walang ibang hangad sila Mommy at Daddy pati na din sila Kuya Christian at Ate Miracle kundi ang maging masaya ako. Na kalimutan ko na ang nakaraan ko. Na dapat itanim ko sa utak ko na isa akong

tunay na Villarama. Pero hindi eh.... hindi ko maitindihan ang sarili ko. Hanggang ngayun hindi ko matanggap na anak ako ng isang kriminal!" sagot nito. Lalong nanlaki ang mga mata ko dahil sa kinikwento nito ngayun.

"Alam mo ba kung sino ang tunay kong Ina?

Siyempre hindi pa....iniiwasan itong pag-usapan sa loob ng mansion, Si Mommy Carissa lang din ang palaging dumadalaw sa puntod niya. Si Mommy Carissa na hindi ko alam kung bakit napakabusilak ng puso niya. Nagawa niyang patawarin ang Nanay ko sa kabila ng mga pinagagawa sa kanya noon na lalong nagpapasakit ng kalooban ko ngayun. Pakiramdam ko hindi ako karapat-dapat sa pagmamahal nila. "humahagulhol na wika nito. Kaagad ko naman hinawakan sa kamay nya si Ate Arabella. Tinitigan ko siya sa kanyang

mga mata bago mahigpit na niyakap.

"Ate...napakabait niyo po. Tama po silang lahat. Sana, kung ano man ang nakaraan na meron kayo, sana ibaon niyo na lang sa limot. Siguro, kaya kayo ganyan ngayun dahil hindi mo pa rin siya napapatawad. Hindi mo pa rin napapatawad ang taong nagluwal sa iyo dito sa mundo." sagot ko.

Hindi ko alam kung saan ko nakuha ang payong iyun sa kanya. Hindi ko man alam ang tunay na isturya ng kanilang nakaraan pero nararamdaman ko na masyadong masakit iyun. Kahit man lang sana sa yakap ko maibsan ang nararamdamang sakit ng kalooban na nararanasan ngayun ni Ate Arabella.

Hindi nya deserve na masaktan ng ganito. Hindi nya deserve na magkimkim ng guilt sa puso niya sa mahabang panabon. Napakabait niyang tao para habang buhay na dalhin sa kalooban niya ang nakaraan.

Chapter 250

VERONICA POV

Lalo akong nakaramdam ng awa kay Ate Arabella. Sa mga naririnig at nakikita ko ngayun sa kanya alam kong hindi pa ito naka-moved on sa kanyang nakaraan.

"Ate...tama na! Masyado mo lang pinapahirapan ang sarili mo niyan eh. Palagi mong tandaan, mabuti kang tao. Kung ano man ang kasalanan ng tunay mong mga magulang, sa kanila lang iyun. Hindi iyun naililipat sa iyo."

sagot ko. Malungkot itong napatitig sa kawalan habang pigil ang paghikbi. Lalo akong nakaramdam ng pagkahabag dito.

"Kung kailangan mo ng palaging makakausap, nandito lang ako. Kaya ka siguro nagkakaganyan dahil matagal mong itinago ang lahat sa puso mo.

Ate...kung gusto mo ng katahimikan, sana palayain mo na ang sarili mo.. Hindi ka dapat mabuhay sa nakaraan." muli kong wika sa kanya. Tumitig ito sa akin at pilit na nagpakawala ng ngiti sa labi.

"Nasabi mo lang siguro iyan dahil wala ka sa katayuan ko. Pero thank you sa sinabi mo ngayun sa akin. Siguro, kulang lang ako nang mapagsasabihan ng nararamdaman ko. Sa iyo ko lang ito nabanggit. Kahit si Kurt hindi nya alam ito. Ayaw ko din kasi siyang mag- alala sa akin." sagot nito.

"Ate palagi niyo po sanang tandaan, nasa sa iyo na ang lahat. Kahit na lumaki ka sa yaman, nakaapak pa rin ang mga paa mo sa lupa. Kina- iinggitan ka ng kung sino sa kung anong istado ng buhay meron ka ngayun. Huwag niyo pong hayaan na habang buhay niyong maging anino ang hindi masayang nakaraan.

Masyado po kayong mabuting tao para maging malungkot." sagot ko. Kaagad kong napansin ang unti-unting pagsilay ng ngiti sa labi nito. Nabuhayan naman ako ng loob dahil doon.

"Ganyan din ang palaging sinasabi sa akin ni Mommy Carissa. Na ako daw ang pinaka-sweet niyang anak. Kahit hindi ako nanggaling sa kanyang sinapupunan, alam mo bang never kong naramdaman na tinrato nila akong iba kumpara sa mga tunay nyang anak. Naging pantay ang pagtingin sa amin nila Daddy at Mommy. Tinanggap din ako ng mga anak nila bilang tunay nilang kapatid. Siguro nga napaka-unfair ko sa ganitong aspeto.." sagot nito.

"Kaya sila ganyan sa iyo dahil kinalimutan na nila ang lahat. Matagal na nilang pinatawad ang tunay mong Nanay. Sana ganun din ang gagawin mo. Para sa katahimikan ng puso at isipan mo. Ang nakaraan ay mananatiling nakaraan kailan man. Hindi na maibabalik pa ang mga nangyari na." sagot ko.

"Yup! Alam ko iyun. At habang buhay kong ipagpapasalamat ang lahat. Hindi matatawaran ng kahit na anong materyal sa mundo ang ibinigay nilang pagmamahal sa akin.." sagot nito. Hindi ako nakaimik.

"Pero hindi ko maintindihan ang sarili ko, sa tuwing naalala ko kung gaano. kasama ang taong nagluwal sa akin hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng guilty. Kung hindi lang siguro siya namatay kaagad at nakita kong nagbago siya, baka maiintindihan ko pa siya eh." sagot nito. Hindi ko maiwasan na mapatitig kay Ate Arabella. Aaminin ko, labis akong naawa sa kanya. Napakahirap nga naman sa sitwasyon kung habang

buhay mong hindi masisilayan ang taong nagluwal sa iyo.

"Pero wala pa rin namang pinagbago diba? Kadugo mo pa rin pala si Tita Carissa. Lumalabas pa rin na tiyahin mo siya. Sapat na siguro na sa kanya mo namana ang ugali mo. Anak ka man niya o hindi pareho lang iyun. Halos parehong dugo lang naman ang nananalaytay sa inyong ugat. "

nakangiti kong sagot. Narinig ko ang muling mahina nitong pagtawa.

"Teka.. Oo nga noh? Bakit hindi ko naisip iyun? tanong nito. Ako naman ang natawa. Kakaiba talaga si Ate Arabella sa lahat. Ang bilis nitong makibagay.

"Well, alam mo worth it talaga ang pakikipag-usap kong ito sa iyo. Kahit papaano lumuwang ang pakiramdam ko. Pero pwede bang humiling sa iyo?" tanong nito. Tumango naman ako.

"Pwede bang pagbalik natin ng Manila samahan mo ako sa puntod ng tunay kong Ina? Kay Ara Perez.... Last na dalaw ko yata sa kanya noong hindi ko pa naipanganak si Jeann." sagot nito. Kaagad akong tumango.

"Sure Ate. Basta kapag kailangan mo ako, puntahan mo lang ako sa mansion or i-message mo ako" nakangiti kong sagot.

"Talaga? Salamat naman kung ganoon. Pero alam mo ngayun ko lang na- realized.. Tama ka ako lang din ang nagpapahirap sa sarili ko eh. Dapat talaga siguro maging busy din ako.

Kailangan ko din siguro dalawin palagi ang puntod ng taong nagluwal sa akin dito sa mundo para namam matahimik na din siya at matahimik na din ako. Kaya lang naman iniiwasan kong dalawin siya dahil natatakot akong maging kagaya nya. Ayaw kong maging masama kaya kahit larawan niya iniiwasan kong makita. Para kasi akong nananalamin kapag ginagawa ko iyun eh." sagot nito.

"Kamukhang-kamukha mo siya?" tanong ko. Kaagad itong tumango.

"Para kaming pinagbiyak na bunga. Kaya nga ayaw kong gumamit ng pulang lipstick eh. Tatak nya kasi iyun noong nabubuhay pa siya. Halos lahat ng larawan na nakikita ko naka-pulang lips stick siya. Dati siyang model at ma- iimagine mo na siguro kung gaano siya kaganda. Maganda si Mommy Carissa eh. Pero ang laki daw ng pinagkaiba ng ugali nya. Kung anghel si Mommy Carissa, demonyita naman ang tunay kong Ina.." sagot nito. Parang bigla naman akong kinilabutan. Ganoon ba kasama ang babaeng iyun?

"Baka hinihintay nya lang na dalawin mo siya Ate. Ibigay mo sa kanya ang kapatawaran para sa katahimikan niya na din siguro. Matagal na pala siyang patay at baka nagtatampo na siya dahil hindi mo man lang siya nadalaw. Ipagtirik mo man lang sana siya ng kandila. Patawarin mo na siya kung ano man ang naging kasalanan niya noon." sagot ko.

"Iyan siguro ang gagawin ko pagbalik natin ng Manila. Pero gusto ko samahan mo ako." sagot nito. Kaagad akong tumango. Curious din kasi akong makita ang hitsura ng tunay nitong Nanay. Kahit sa picture lang. Siguro tama ito. Maganda din dahil ang ganda ni Tita Carissa.

"Ikaw pala ang kukunin naming maid of honor sa kasal ni Jeann. Teka nabanggit na ba niya sa iyo?"maya- maya pag-iiba nito sa usapan na siyang labis kong ipinagpasalamat. Kaagad akong umiling.

"Naku ang batang iyun talaga. Sinabi ko na sa kanya na banggitin na sa iyo eh. Di bale, at least nabanggit ko na sa iyo. Isa iyan sa mga dapat nating asikasuhin sa pagbabalik natin ng Manila. Personal kong inaasikaso ang kasal ni Jeann dahil buntis siya kaya sasamahan kita na magpasukat ng damit na isusuot mo. Si Rafael din naman ang Best Man kaya walang problema." nakangiti nitong sagot.

Kaagad naman akong nakaramdam ng excitement. Ngayun ko muling napatunayan na hindi na iba ang tingin nila sa akin. Talagang binigyan niya pa ako ng mahalagang papel na dapat gampanan sa kasal ng nag-iisa niyang anak.

"So, ano babayaran na ba natin?"sabay pa kaming napalingon ni Ate Arabella ng biglang magasalita si Kuya Kurt mula sa likuran namin. Kasama nito si Rafael na noon ngiting ngiti sa akin.

"I love this place talaga! Parang nakinita ko na dadayuhin ito ng mga turista. Pero kaya ba talaga natin ito i-develop or baka kailangan natin maghanap ng investors para masunod natin ang gusto nating gawin sa lugar na ito." sagot ni Ate Arabella. Kaagad ko naman naramdaman ang paglapit sa akin ni Rafael sabay akbay. Hindi maalis-alis ang ngiti sa labi nito na siyang labis kong ipinagtaka.

"Hindi na natin kailangan ng investors. Willing si Rafael na tulungan tayo na ma-develop ang lugar na ito." sagot ni Kuya Kurt. Hindi naman makapaniwalang napatitig si Ate Arabella sa kapatid nya.

"Bakit pa kayo maghahanap ng investors kung ang Villarama Empire pa lang sigurado ka ng masusunod lahat ng gusto mo sa lugar na ito Ate." nakangiting wika ni Rafael.

"Pe-pero kailangan mo pa itong ikunsulta kay Daddy diba? Nahihiya ako " sagot ni Ate Arabella.. Umiling si Rafael.

"Hindi na kailangan. At bakit ka mahiya? Anak ka din naman ah? Isa pa ako ang CEO ng Villarama Empire at ibinigay na ni Daddy sa akin lahat ng desisyon tungkol sa kumpanya. Nagawa ko ngang mag-invest sa kumpanya ng iba, sa sariling kadugo ko pa kaya at sa mabait ko pang Ate."

nakangiting muling sagot ni Rafael. Kaagad naman natawa si Ate Arabella.

Kaagad nitong nilapitan si Rafael at buong gigil na hinawakan sa pisngi.

"Kaya ikaw ang favorite ko sa lahat eh. Napakabait mo talaga!" wika nito. Humalakhak naman si Rafael.

"Talaga lang ha? Mabait na ako ngayun? Kung ipaalala ko kaya sa iyo kung paano mo ako inaasar-asar noon?

" nakangising sagot naman ni Rafael. Napakagat naman sa kanyang labi si Ate Arabella. Tumingin pa ito sa asawa na parang nanghihingi ng tulong. Kaagad naman napakamot ng ulo niya si Kuya Kurt.

"Tingnan mo Kuya Kurt...alam mo na siguro kung gaano kahilig mambola ng magaling mong asawa." tatawa- tawang muling wika ni Rafael kay Kuya Kurt. Hinawakan nito ang kamay ng kapatid at pilit na iniaalis sa kanyang pisngi. Kaagad naman napasimangot si Ate Arabella.

"Hindi kita binibira. Galing talaga sa puso ko ang sinasabi ko ngayun. Mabuti na lang talaga at ikaw na ang CEO ng Empire....hindi ka katulad ni Kuya Christian na napaka-istrikto pagdating sa mga desisyon." sagot nito.

"Mabuti na lang at kaagad na pumayag ang kapatid mo dahil kung hindi kakapusin talaga tayo sa budget. Ang hirap magdevelop ng lugar kung kulang sa budget. Baka masayang lang. Isa pa, sa sobrang lawak ng lugar tiyak na kailangan natin ng limpak-limpak na salapi matapos lang kaagad ang contstruction." sagot ni Kuya Kurt.

"Walang problema sa budget Kuya. Kayang ibigay iyan ng Empire. May mga magagaling na architect at engineers na din ang empire. Sila na ang bahalang gumawa ng plano sa kung anong gusto ni Ate. Nakikita ko din naman na magbibigay ito ng magandang income sa Villarama Empire. Malayo sa kabihasnan ang lugar na ito at hindi lang sa beach resort tayo kikita. Kikita din tayo sa transportation." sagot ni Rafael.

"Thats my kapatid. Napaka-business minded mo na talaga! Kaya pala tuwang tuwa si Daddy sa iyo eh. Balita ko lalong tumaas ang kita ng Villarama Empire simula ng hinawakan mo." sagot ni Ate Arabella.

"Maliit na bagay Ate. Wala pa ako sa kalahati ng gusto kong maabot. Of coure, ginagawa ko ito dahil inspired ako. Gusto kong ibigay lahat ng gusto ng mahal ko." Nakangiting sagot ni Rafael sabay hawak sa kamay ko. Nahihiya naman akong napayuko.

"Hmmp talagang si Veronica pa ang idinahilan mo. Hindi materialistic ang asawa mo kaya tumigil ka." sagot ni Ate. Muling tumawa si Rafael.

"Hayaan mo na Ate. Huwag mo na lang sirain ang moment na ito dahil baka magbago ang isip ko at mag-back out ako." pabirong muling sagot ni Rafael. Kaagad na nanlaki ang mga mata ni Ate Arabella sabay iling.

"Hindi ka na pwedeng mag-back out. Pagbalik namin ng Manila. Papupuntahin ko kaagad si Kurt sa opisina mo para magpirmahan na kayo sa mga legalities. Hindi pwedeng ma- unsyame ang pagdedevelop sa lugar na ito." wika ni Ate Arabella.

Chapter 251

VERONICA POV

Mahirap magpaalam sa mga mahal mo sa buhay lalo na kung masyado kang nabitin sa bakasyon mo. Pero wala akong magagawa. Kahit gusto ko pa silang makasama kailangan kong magpaalam sa kanila. Kailangan na naming bumalik ng Manila dahil may mga bagay na dapat pagtuunan ng pansin pagdating doon.

Dumidilim na ang paligid ng magpaalam kami kila Nanay at Tatay. Nakiusap pa sila Nanay na ipagpabukas na lang daw muna namin ang aming pag-uwi. Pero dahil may pasok ako ng School kinabukasan at may time pa naman para bumyahe hindi na kami nagpapigil pa. Isa pa ayaw kong umabsent ng School.

Hanggat maari ayaw kong pabayaan ang aking pag-aaral. May pasok din si Rafael sa opisina niya. Alam kong abala itong tao pero nag-effort talaga siya para samahan ako dito sa amin na syang labis kong ipinagpasalamat sa kanya.

Sila Ate Arabella naman nagpaiwan muna ng Probensya. Marami silang aasikasuhin kaya naman hinayaan na namin ni Rafael. Aayusin na daw nila ang mga papeles ng beach resort. Bukas din ang dating ng lawyer ni Kuya Kurt galing Manila para lalong masigurado ang legalities ng transaction.

"Happy?" kaagad na tanong ni Rafael habang hawak nito ang aking kamay. Kakababa lang namin ng chopper at naglalakad na kami papuntang sasakyan.

Nakangiti ko itong nilingon. Kita ko ang pagod sa mukha nito kaya naman hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa sa kanya.

"Super! At salamat dahil imbes na magpahinga ka nitong weekend sinamahan mo ako na makita ang pamilya ko." nakangiti kong sagot. Pinisil lang nito ang palad ko at inalalayan akong makapasok sa loob ng sasakyan pagkatapat namin doon.

Tahimik kaming bumyahe pabalik ng mansion. Ramdam na din ng katawan ko ang pagod. Nakasandal ako sa balikat ni Rafael habang nakayapos ito sa akin. Ang sarap lang ng ganitong pakiramdam. Ramdam na ramdam ko ang pagmamahal niya na syang labis kong ipinagpasalamat.

Pagdating ng mansion, isang nakangiting mukha ni Tita Carissa ang sumalubong sa amin. Kaagad nitong niyakap ang anak na si Rafael at hinalikan naman ako nito sa pisngi. Masayang masaya ang puso ko sa mainit na pagsalubong nito sa amin.

Kakalis lang daw nila Kuya Christian at Ate Miracle kasama ang mga anak- anak nila.

"Alam kong pagod kayo. Umakyat na kayo sa inyong kwarto at magpahinga. Tsaka niyo na lang ako balitaan sa mga nangyari sa lakad niyo." nakangiting wika ni Tita Carissa. Kaagad naman sumang-ayon si Rafael.

"May mga pinadala pala sila Nanay para sa inyo Tita. Pagpasensyahan niyo na lang daw po at sana magustuhan niyo." wika ko kay Tita. Nagpadala sila Nanay at Tatay ng ibat ibang klaseng mga kakanin at mga fresh seafoods. May yelo iyun kaya alam namin ni Rafael na hindi basta-basta masisira ang mga iyun.

"Naku, nag-abala pa talaga ang Nanay mo. Pero pakisabi na din at salamat. Namimiss ko na din ang mga pagkain sa probensya nyo. " nakangiti nitong sagot.

Hawak kamay kaming dalawa ni Rafael na naglakad papasok ng mansion. Nagpasya na din ako sa kwarto nya na dumiretso. Bigla kasi itong naglambing sa akin na gusto daw nya akong makatabi sa pagtulog ngayung gabi.

Pagkatapos naming maglinis ng katawan kaagad kaming nahiga ng kama. Dahil sa sobrang pagod ay pareho kaming nakatulog kaagad.

Umaga na kami pareho nagising kinabukasan. Gustuhin man namin matulog pa pero nang sulyapan namin ang orasan ay halos alas sais na ng umaga. Kailangan ko ng maghanda sa pagpasok sa School ganoon din si Rafael pagpasok ng opisina.

Pagkabangon ko ng kama kaagad akong nagpaalam dito na babalik na sa sariling kwarto. Nandoon ang aking uniform sa sarili kong kwarto at sa klase ng titig sa akin ni Rafael ngayun parang may ibig na naman itong gustong ipahiwatig. Hindi pwedeng mangyari ang iniisip niya kung hindi pareho talaga kaming hindi makakapasok.

"Are you sure? Hindi bat pwede ka naman lumiban ngayun? Kakausapin ko ang teacher mo." malambing pang wika nito sa akin habang malagkit na nakakatitig sa aking mukha. Akmang lalapit pa ito sa akin pero kaagad akong umiwas. Mahirap na. Ang bilis ko pa naman madarang sa mga panlalandi nito sa akin.

"Kaya nga tayo nagmadali na umuwi diba dahil may pasok tayo ngayun. Sige na maligo ka na din. Nakakahiya kina Tita at Tito. Baka hinihintay nila tayo sa dining." nakangiti kong sagot. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago tumango.

"Sige na nga. Pero mamayang gabi ha?

Dito ka ulit matulog malambing na wika nito. Kaagad akong tumango.

"Oo naman! Gusto din naman kita makatabi palagi ng tulog eh. Sumarap ang tulog ko lalo kapag naamoy kita." sagot ko. Tumawa ito kaya naman kahit papano nakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban. Kahit papaano alam kong hindi ito nagtatampo sa akin dahil hindi ko napagbigyan.

Mabilis akong lumabas ng kwarto ni Rafael at pumasok sa sarili kong kwarto. Kinuha ko ang aking School uniform sa loob ng walk in closet at nagpasya ng maligo. Mabilisang ligo lang naman ang ginawa ko dahil kukulangin na kami sa oras. Ang bilis pa naman umikot ng orasan kaya kailangan magmadali kung hindi mali- late talaga ako sa School.

Sa dining area na kami nagkita ulit ni Rafael. Ang gwapo nitong tingnan sa suot niya. Kasabay namin kumain ng agahan sila Tita at Tito pero dahil masyado na kaming nagmamadali ni Rafael hindi na kami masyadong nakakapag-usap.

Katulad ng nakagawian, idinaan na ako ni Rafael sa School. Kailangan ko ng masanay sa presensya nya palagi. Nangako din ito sa akin na siya ang susundo sa akin mamayang uwian. HInayaan ko na lang dahil iyun ang gusto nya. Alam kong pilit niya akong sinisingit sa busy niyang schedule na siyang labis kong ikinatuwa.

Pagdating ng School kaagad na akong dumiretso ng classroom. Ilang minuto na lang at mag-uumpisa na ang klase ng first subject ko. Naabutan ko pa sila Beatrice at Randy na parehong nakasunod ang tingin sa akin pagkaupo ko sa aking upuan.

"Alam mo, lalo kang naging blooming ngayun. Napansin mo ba Ranz?" pukaw sa akin ni Beatrice. Wala pa si Teacher kaya may time pa kami para magkwentuhan.

"Yup, iba na talaga ang inlove. Rafael Villarama ba naman ang nag-aalaga sa kanya eh. Ewan ko lang kung hindi ka maging blooming everyday." malanding sagot naman ni Randy. Iningusan ko lang silang dalawa. Wala akong balak na magkwento ngayun. Alam kong kapag magkikwento ako lalo lang nila akong aasarin.

Mabuti na din at hindi nagtagal dumating na din ang teacher namin. Nanahimik na din ang dalawa kong kaibigan na syang labis kong ipinagpasalamat. Alam ko kasi na kung anu-ano na namang katanungan ang ibabato nila sa akin eh.

Pagpatak ng alas diyes ng umaga nagpasya kaming tatlo na sa canteeen na lang muna tumambay. Nagugutom daw si Beatrice kaya kaagad namin itong sinamahan ni Randy papunta doon at para makapamili na din kami ng snacks. Nakapila na kami papuntang counter ng marinig ko ang pagtunog ng aking cellphone. Nagtatakang kinuha ko iyun sa aking bag at sinagot kaagad lalo na ng napansin ko na si Tita Carissa ang tumatawag.

"Hello po Tita!" kaagad na sagot ko. Saglit na katahimikan ang namayani sa kabilang linya kaya naman hindi ko maiwasan na mapakunot ang noo ko. Sininyasan ko si Beatrice na lalabas muna ako ng canteen at siya na ang bahalang umorder.

"Tita...napatawag po kayo?" wika ko ulit pagkalabas ko ng canteen.

"Veronica, pwede bang lumiban ka na muna ngayun? Ipapasundo kita sa driver ngayun din." sagot nito na halata sa kanyang boses ang pigil na pag-iyak. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba.

"Ha? Bakit po? Teka lang..umiiyak po ba kayo?" tanong ko.

"Papunta na ang driver na susundo sa iyo diyan. Kahit huwag ka ng magpaalam sa mga teachers mo. Kakausapin ko na lang sila sa mga susunod na araw. Kailangan ka ni Rafael. Hihintayin kita dito sa lobby ng hospital." naiiyak ng sagot nito. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata sa naring.

" Po Hospital? Bakit sa hospital? Tita... anong nangyari kay Rafael?" hindi ko mapigilang sagot. Pakiramdam ko biglang nanginig ang tuhod ko sa matinding takot. Kasama ko lang kanina si Rafael pagkatapos nasa hospital na sila ngayun? Agad-agad! Joke ba ito?

Chapter 252

VERONICA POV

Katulad ng sinabi ni Tita Carissa sa akin kanina, kaagad na dumating ang driver na susundo sa akin para ihatid ako sa hospital kung nasaan sila ngayun.

Hanggang ngayun wala pa rin akong idea kung ano ba talaga ang nangyari. Pero sa tono ng pananalita ni Tita Carissa sa akin kanina hindi ko mapigilan na makaramdam ng matinding kaba at takot.

Halos hindi ako mapakali. Halos maiyak na ako sa sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Hindi na nga ako nakapagpaalam kina Beatrice at Randy. DireTSo na kasi akong nagkalad palabas ng School kanina pagkatapos kong makausap si Tita Carissa para abangan ang sasakyan na susundo sa akin.

Pagkasakay ko ng kotse kaagad ng umalpas ang luha sa mga mata ko na kanina ka pa pinipigilan. Hindi ko maiwasan makaramdam ng takot lalo na ng maalala ko ang umiiyak na boses ni Tita Carissa kanina. Hindi pa man ako nakakarating ng hospital parang hinihiwa ang puso ko sa sobrang pag- aalala na nararamdaman.

"Mam, may tumatawag po yata sa inyo. " nakatanaw ako sa labas ng bintana habang patuloy sa pagluha ng marinig ko ang boses ng aming driver. Sinulyapan ko lang ito at kinapa ang cellphone ko na nasa loob ng aking bag. Kaagad ko iyung sinagot.

"Nica..I know na mas mahirap sa iyo ang mga nangyari, pero magpakatatag ka! Matapang si Uncle at kaya nyang labanan kung ano man ang nangyari sa kanya kanina." kaagad na wika ng nasa kabilang linya. Si Charlotte.

"Charlotte...anong ibig mong sabihin?"

sagot ko. Sa tono ng mga pananalita nito ngayun alam kong may nangyari kay Rafael na mahirap tanggapin.

"Nasa operating room pa raw si Uncle. Lumalaban siya. Nasalpok ng truck ang sasakyan nila kanina at dead on the spot ang driver at dalawa niyang bodyguard na kasama niya sa loob ng kotse." sagot nito. Para naman biglang lumubo ang ulo ko sa narinig ko sa kanya ngayun lang. Hindi ako makapaniwala.

Ito ba ang dahilan kaya umiiyak si Tita Carissa kanina? Ito ba ang dahilan kaya kanina pa ako hindi mapakali? Diyos ko! Bakit napakasama naman yata ng balitang ito? Bakit siya pa? Bakit si Rafael pa!

Hindi ko na namalayan pa ang pagdausdos ng cellphone na hawak ko mula sa aking kamay. Bumagsak ito sa sahig ng sasakyan habang patuloy ang pagtulo ang luha sa aking mga mata. Para akong biglang nawalan ng lakas. Hindi kayang iproseso ng utak ko ang isang masamang balita na narinig ko ngayun lang. Parang biglang namanhid ang buo kong katawan.

Kasama ko pa lang siya kanina. Katabi ko pa lang siya kagabi sa pagtulog. Pareho pa kaming masaya kanina pero bakit ang bilis nagbago ng mga nangyari. Paanong naaksidente siya?

Hindi! Hindi ko matatanggap ito. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin kung sakaling may masamang nangyari sa kanya.

Sana, pinatulan ko na lang sa paglalambing niya sa akin kaninang umaga. Sana hindi ko na lang ipinilit sa kanya noong sinabi niyang huwag na akong pumasok sa School. Hindi sana siya naaksidente.

Hindi ko mapigilan na mapahagulhol ng iyak. Muling tumunog ang cellphone ko pero hindi ko na iyun sinagot pa. Natatakot ako. Paano kong may mangyaring masama sa lalaking mahal ko? Hindi ko kaya! Hindi ko matatanggap iyun.

"Mam, nandito na po tayo sa harap ng hospital. Naghihintay po sa inyo si Madam Carissa sa loob." narinig kong wika ng driver. Ikinurap-kurap ko pa ang aking mga mata bago tumitig dito.

"Manong, mga anong oras naakasidente si Rafael?" halos pabulong kong tanong dito. Sobrang sikip ng dibdib ko. Hindi ko akaalin na darating ang ganitong sakuna sa buhay ni Rafael.

"Mga ilang minuto lang po pagpkatapos kayong ihatid. Nawalan ng preno ang truck at sumalpok iyun sa sasakyan nila Sir Rafael." sagot nito. Halos madurog naman ang puso ko dahil sa narinig. Mariin ko pang naipikit ang aking mga mata at dahan- dahan na binuksan ang pintuan ng kotse.

Wala sa sariling naglakad ako papasok sa loob ng hospital. Wala na nga akong pakialam sa mga taong nakakasalubong ko. Patuloy lang ang pagtulo ang luha sa aking mga mata hanggang sa naramdaman ko na may biglang yumakap sa akin.

"Veronica, ang anak ko...ang anak ko!" pabulong na wika nito habang mahigpit na nakayakap sa akin si Tita Carissa. Hindi naman ako makasagot.. Gusto kong sumigaw para kahit papaano mabawasan man lang ang paninikip ng dibdib ko ngayun. Patuloy lang din ako sa pag-iyak habang yakap -yakap ako ni Tita Carissa.

"Nasa loob pa rin siya ng operating room. Tulungan mo akong ipagdasal siya anak. Hindi ko kayang may mangyaring masama sa kanya." umiiyak na wika nito ulit sa akin. Napakurap-kurap ako. Lalong nag- uunahan sa pagtulo ang luha sa aking mga mata.

Bakit ganito naman ang isinukli ng kapalaran sa amin. Akala ko wala ng katapusan pa ang kaligayahan na nararamdaman ko sa piling niya. Pero bakit kailangan pang mangyari sa amin ito? Bakit?

"Tita...kasalanan ko. Sana hindi na lang ako pumayag na ihatid nya. Sana nakinig---na lang---ako sa sinabi niya --kaninang umaga na ---huwag na munang --pumasok ng School" umiiyak kong wika. Kahit na nahihirapan akong magsalita dahil sa sobrang sakit na nararamdan ng puso ko pinilit ko pa rin sabihin sa kanya iyun. Kaagad kong naramdaman ang pagkalas sa pagkakayakap sa akin ni Tita Carissa at hinawakan ako sa pisngi. Seryoso akong tinitigan sa mga mata.

"Ssshhhh, huwag mong sisihin ang sarili mo! Wala kang kasalanan sa nangyari sa kanya.! Hindi natin alam lahat na mangyayari ito!" sagot nito sabay haplos sa pisngi ko. Lalo akong napaiyak. Naramdaman ko pa ang pag- akay ni Tita sa akin papunta sa isang upuan. Umupo ito doon kaya naman napaupo na din ako sa tabi nito.

Tinakpan ko ang mukha ko ng dalawa kong kamay habang patuloy sa pagluha. Natatakot ako sa posibleng mangyari.

Sana ayos lang si Rafael. Sana ayos lang ang lalaking mahal ko.

"Dad, Mom, kumusta ang kapatid ko?" natigilan ako ng marinig ko ang boses na iyun. Si Ate Miracle. Nakasunod sa kanya si Charlotte at kita ko sa mga mukha nilang dalawa ang matinding pag-aalala. Kaagad na tumayo si Tita Carissa mula sa pagkakaupo at niyakap si Ate Miracle. Samantalang nilapitan naman ako ni Charlotte at hinaplos ako sa likod ko. Lalo akong napahagulhol sa pag-iyak..

"Charlotte, ang Uncle mo! Ang Uncle mo....." wika ko. Kita ko ang pinaghalong awa at pag-aalala sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Fighter si Uncle Nica! Hindi siya basta -basta sumusuko. Ipagdasal natin ang kanyang kaligtasan." sagot nito. Hindi ko na napigilan pa. Napayakap ako mahigpit dito. Patuloy naman ito sa pag -alo sa akin.

Chapter 253

VERONICA POV

Nandito ako sa maliit na chapel ng hospital. Hindi ko na alam kung ilang oras na akong nakaluhod dito. Kaagad akong niyaya papunta dito kanina ni Charlotte para kahit papaano magkaroon ako ng katahimikan. Gusto ko din ipagdasal at hilingin sa Diyos na sana iligtas Niya si Rafael sa kapahamakan.

Hindi ko talaga alam ang gagawin ko kung sakaling tuluyan itong mahamak. Iisipin ko pa lang na baka tuluyan siyang mawala sa akin para na akong mababaliw.

"Nica...sana ipagpalagay mo lang ang kalooban mo. Kanina ka pa umiiyak eh. Magiging maayos din ang lahat. Hindi hahayaan ni Uncle na masasaktan ka ng ganito." wika sa akin ni Charlotte. Tinapik pa nito ang balikat ko para iparamdam sa akin na hindi ako nag- iisa sa laban na ito.

"Charlotte...hi-hindi ko alam. Ang sakit! Hindi ko kayang magrelax kung hanggang ngayun patuloy pa rin siyang nakikipaglaban sa buhay nya. Kanina pa siya sa loob ng operating room pero hanggang ngayun wala pa ring balita kung kumusta na siya? Ganoon ba talaga siya kalala ngayun?"

naghihinagpis kong wika. Natigilan si Charlotte. Bakas ang awa sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Wala tayong choice kundi ang maghintay. Ginagawa ng mga Doctor ang lahat para mailigtas si Uncle. Huwag kang mawalan ng pag-asa. Huwag kang bumitaw. May awa ang Diyos at makakayanan nya ang lahat ng ito.": sagot nito. Lalo akong naluha.

"Sana nga. Dahil hindi ko kayang mawala siya sa akin. Mahal na mahal ko ang Uncle mo at kaya kong talikuran ang lahat gumaling lang siya. Hindi ko kayang mabuhay na wala siya" sagot ko.

"Sshhh Tahan na! Masyado ka ng maraming iniluha. Baka mamaya ikaw naman ang mapaano diyan. Baka magalit sa akin si Uncle kapag malaman niya na hinayaan kitang umiyak ng umiyak. Tingnan mo ang mga mata mo, halos naningkit na dahil sa kakaiyak mo." sagot nito.

Nararamdaman kong nag-aalala din ito sa kalagayan ng kanyang Uncle pero pilit itong nagpapakatatag. Hindi katulad sa akin na halos magbreakdown na sa kakaiyak.

"Ang mabuti pa, puntahan natin sila Grandmama. Baka lumabas na ang Doctor at may maganda na siyang balita tungkol sa kalagayan ni Uncle." sagot nito at kaagad akong hinawakan sa kamay.

Pilit ako nitong hinila patayo dahil hanggang ngayun nakaluhod pa rin ako. Parang manhid na din ang katawan ko sa pagkakataon na ito. Hindi man lang ako nakaramdam ng pangangalay gayung pagkatayo ko kaagad kong napansin ang pamumula ng tuhod ko dahil sa tagal ng pagkakaluhod.

Tahimik akong nagpatianod kay Charlotte. Para akong rubot na sumasabay sa bawat paghakbang nito. Pakiramdam ko naubos na ang buo kong lakas. Kauting kaunti na lang talaga at magba-block out na ako.

Malapit na kami sa operating room ng matanaw namin si Elijah. Wala na sila Ate Miracle At Tita Carissa sa kanilang kinauupuan kanina. Wala na din si Tito Gabriel.

Kaagad na tumayo si Elijah ng mapansin ang pagdating namin. Nilapitan ako nito at tinitigan sa mukha.

"Nailipat na ng private room si Uncle. Inoobserbahan na lang siya ng mga Doctor niya at magiging maayos na din ang kalagayan niya. Hindi mo na kailangan pang umiyak ng ganyan." titig na titig na wika nito sa akin. Hindi ko naman napigilan ang sarili ko. Lalo akong napahagulhol ng iyak.

"Ta-talaga? ayos na siya? ayos na si Rafael?" halos pabulong kong sagot. Kaagad na tumango si Elijah.

"Yes! Magiging maayos na siya. Sabi ko naman sa iyo fighter siya eh. Hindi siya papayag na maiiwan kang masasaktan. Mahal na mahal ka niya at nakakabit na sa iyo ang buhay niya. Kaya magpakatatag ka. Huwag mong ipakita sa kanya na pinanghihinaan ka ng loob dahil sa nangyari ngayun." sagot nito. Wala sa sariling napunasan ko ang luha sa aking mga mata. PInilit ko ding pinapakalma ang aking paghinga.

"Fighter si Kuya Rafael at kahit na ano pa mang pagsubok na dumating sa kanya, malalagpasan at malalagpasan niya iyun. So, Kuya Elijah, saang kwarto naroon si Uncle? Puntahan na natin siya para naman muli nating masilayan ang ngiti ng Veronica natin. Kanina pa naghihirap ang kalooban ko habang pinapanood siyang umiiyak eh. " sagot naman ni Charlotte. Bakas na sa boses nito ang sigla. Alam kong masayang masaya din ito sa balitang hatid ni Elijah. Lalo na ako.

Parang bigla akong nabunutan ng tinik sa dibdib. Masaya na ako sa kaalamang ligtas na ang lalaking pinakamamahal ko.

Salamat sa Diyos. Wala talagang imposible sa kanya. Ipinapangako ko na mas lalo ko pang mamahalin si Rafael. Hindi na ako papayag pa na muli itong mangyari sa kanya. Hindi na ako papayag pa na muling malagay sa bingit ng kamatayan ang kanyang buhay. Pakiramdam ko mauuna akong malalagutan ng hininga kapag may masamang mangyari dito dahil sa matinding pag-aalala.

"So ano pa ang ginagawa natin dito. Puntahan na natin si Uncle. Gusto ko na din siyang makita." nakangiting sagot naman ni Charlotte. Kaagad naman nagpatiuna sa paglalakad si Elijah at tahimik kaming nakasunod ni Charlotte habang nakahawak ito sa braso ko.

Pagtapat namin sa isang pintuan hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding kaba. Aaminin ko sa aking sarili na natatakot akong makita si Rafael ngayun. Hindi ko alam kung ano ano ang mararamdaman ko kapag makikita ko siya sa hindi maayos na sitwasyon.

Dahan-dahan na pinihit ni Elijah ang siradura. Kaagad na tumampad sa mga mata ko ang seryosong mukha nila Tita Carissa at Tito Gabriel habang nakatunghay sa kinahihigaan ni Rafael. Hindi ko naman maiwasan na mapasulyap doon at kaagad na nanlumo ako sa aking nakita.

May benda ito sa ulo. Wala sa sariling naglakad ako palapit sa kanyang higaan at lalong nag uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata nang mapansin ko kung gaano ito kaputla ngayun. May galos ito sa kanyang pisngi at kaagad ko din napansin ang benda nito sa kanyang bente at kaliwang braso.

Halos madurog ang puso ko sa nakikita ko ngayun sa kanya. Sa isang iglap biglang nagbago ang lahat. Hindi ko akalain na makikita ako sa ganitong sitwasyon ang lalaking pinakamamahal ko.

"Masyadong napinsala ang buto niya sa kaliwang paa niya. Uubserbahan pa ng mga Doctor kung maibabalik pa ba sa dati. Hihintayin pa natin siyang magising para masiguro natin na nasa maayos na siyang kalagyan." malungkot na wika ni Tita. Mukhang mas kalmado ito ngayun kumpara sa akin. Parang biglang nanikip ang dibdib ko sa masakit na balita na narinig ko dito. Ang hirap tanggapin ng sitwasyon niya ngayun.

"Huwag ka masyadong mag-alala Nica. Maayos din ang lahat. Nakaligtas na siya sa matinding kamahamakan at magtutuloy-tuloy na ang pagbuti ng kanyang kalagayan. Huwag mong dibdibin ang lahat dahil kanina ka pa umiiyak. Baka kung mapaano ka na niyan." narinig kong wika ni Charlotte. Naramdaman ko ang paghaplos nito sa likod ko kaya impit akong napaiyak.

"Elijah, siguro ihatid mo muna si Veronica sa mansion. Hayaan mo muna siyang makapagpahinga. Kami na muna ang bahala kay Rafael." narinig kong utos ni Tito Gabriel kay Elijah. kaagad akong umiling.

"No! Please...gusto ko siyang bantayan. Ayaw ko siyang iiwan dito. Hindi ko kayang mawalay siyang muli sa paningin ko." nakikiusap kong sagot. Wala na akong pakialam pa sa sasabihin nila. Basta ang importante sa akin ngayun ay mabantayan ang lalaking mahal ko. Ngayun niya ako lubos na kailangan.

"Kung iyan ang gusto mo, wala kaming magagawa. Pero, huminahon ka lang Iha. Huwag ka masyadong magpadala sa bugso ng damdamin mo. Ligtas na sa kapahamakan si Rafael at hihintayin na lang natin siya na magising." sagot ni Tito Gabriel. Kaagad akong tumango.

"Pangako! Pipilitin ko pong maging mahinahon. Basta po, dito lang ako. Dito lang ako sa tabi nya. Mahal na mahal ko siya at gusto kong nandito ako sa tabi niya paggising nya." umiiyak kong wika. Isang malalim na buntong hininga naman ang isinagot sa akin ni Tito Gabriel tsaka nito muling ibinalik ang tingin sa wala pa ring malay na anak.

Chapter 254

VERONICA POV

Nandito ako ngayun sa tabi ng higaan ni Rafael. Hawak ang kanyang kamay habang nakatitig sa mukha nito. Kahit papaano nakakaramdam na ako ng kapanatagan ng aking kalooban. Iiwasan ko na dapat ang umiyak. Baka mamaya magising ito at matakot sa hitsura ko. Alam kong magang maga na ang aking mga mata dahil sa matinding pag-iyak kanina pa.

Hindi ko maiwasan na mapasulyap sa sofa ng hospital. Kaagad na sumalubong sa paningin ko ang natutulog na si Charlotte. Ayaw ako nitong iiwan dito sa hospital.

Nagpasyang umuwi muna ng mansion sila Tita Carissa at Tito Gabirel para magpahinga samantalang sila Ate Miracle at Kuya Christian, kaaalis lang din pagkatapos nilang dumalaw kasama ang kanilang asawa at anak. Si Ate Arabella naman ay nasa probensya pa rin. Hindi ko lang alam kung alam na nila ang nangyari kay Rafael.

Malaki naman ang kwarto na ito. VIP room daw ito at kasya kahit ilan pang bisita ang darating. Nagmessage sa akin kanina ang ilan sa mga kaibigan ni Rafael at sinabi na dadalaw daw sila bukas ng umaga.

Hindi ko maiwasan na mapatingin sa orasan na nakasabit sa wall ng room na ito. Halos ala una ng madaling araw. Masyadong tahimik na ang buong paligid at ako na lang yata ang gising.

Hindi ko maiwasan na muling haplusin ang mukha ni Rafael. Kahit marami itong benda sa ibat ibang parte ng katawan hindi pa rin nababawasan ang gandang lalaki nito.

Hindi ko maiwasan na mapahikab. Ilang saglit lang hindi ko na namalayan pa na napasubsob na pala ako sa higaan nito at nakatulog.

Nagising na lang nang may humaplos sa ulo ko. Antok na antok ang buong sistema ko at saglit pa akong natulala ng sumalubong sa paningin ko ang nakangiting mukha ni Charlotte.

"Umaga na. Nandito na sila Grandmama at Grandpapa para sila naman ang magbantay kay Uncle. Uwi muna tayo ng mansion para makapagpahinga ka din ng maayos. Balik na lang kaagad tayo dito mamaya pagkatapos mong makapagpahinga." pagyaya nito sa akin. Kumurap kurap ako ng makailang ulit bago sumagot.

"Hindi ba pwedeng dito na lang muna tayo? Ayaw ko siyang iiwan." sagot ko.

"Veronica, Iha, huwag naman sanang matigas ang ulo. Masyadong haggard na ang hitsura mo. Baka mamaya ikaw naman ang magkasakit. Umuwi na muna kayong dalawa ni Charotte para magpahinga. Baka mamaya magalit iyang si Rafael kapag mapansin ang hitsura mo. Baka isipin niya pinapabayaan ka namin...Sige na...uwi na muna kayo at balik kaagad dito pagkatapos nyong makatulog." mahabang wika ni Tita Carissa. Napasulyap ako sa walang malay na si Rafael bago dahan-dahan na tumango.

"Sige po...pero babalik po kaagad ako." sagot ko. Kaagad naman na tumango si Tita Carissa habang may pilit na ngiti na nakaguhit sa labi nito.

"Oo naman. Masyado lang kaming nag- aalala sa iyo. Wala kang maayos na tulog at tamilmil ka din daw sa pagkain. Huwag mong pabayaan ang sarili mo iha. Alam mo naman siguro kung gaano ka kamahal ni Rafael diba? Tiyak na hindi niya magugustuhan ang mga pinanggagawa mo sa sarili mo." nakangiti nitong sagot.

Wala na akong nagawa na kundi sundin ang gusto nila. Gustuhin ko man na manatili sa tabi ni Rafael pero nakakahiya din naman na tanggihan sila Tita. Baka isipin nila na masyadong matigas na ang aking ulo.

Pagdating ng mansion kaagad akong dumiretso sa aking kwarto. Nagpasya na lang kaming dalawa ni Charlotte na magtabi sa pagtulog. Mas pabor sa akin iyun dahil sobrang lungkot kapag nag- iisa. Baka kung saan-saan na naman ako dadalhin ng imagination ko.

Mabilis na lumipas ang oras. Kahit papaano nakatulog naman ako ng maayos.Nagising na lang sa mahinang kalabit sa akin ni Charlotte. Kaagad akong napabangon mula sa pagkakahiga.

"Kanina pa ako gising. Bumangon ka na muna diyan Nica. Kaninang umaga pa walang laman ang sikmura mo. Ni kahit gatas hindi ka din uminom. Mamaya mo na lang ituloy ang tulog mo pagkatapos mong kumain." wika nito sa akin. Kinusot kusot ko pa ang aking mga mata bago ako luminga- linga sa paligid. Sinulyapan ko pa ang orasan na nasa bedside table ko at nagulat ako ng mapansin ko na halos alas tres na pala ng hapon.

"Biglang dagsa sa isip ko ang reyalisasyon at katotohanan tungkol sa nangyari kay Rafael. Muling ragasa sa puso ko ang matinding lungkot. Tumitig ako kay Charlotte bago nagasalita.

"Maliligo muna ako. Gusto kong makabalik ng hospital. Kailangan ako ni Rafael." malungkot kong wika dito. Natigilan ito at marahan na napabuntong hininga.

"Walang problema tungkol diyan. Pwede tayong magpahatid kahit anong oras mo gusto. Pero kailangan malagyan muna ng laman na pagkain ano sikmura mo. Hindi ka pwedeng magpagutom at baka magkasakit ka." sagot nito. Tumango ako at mabilis na bumaba ng kama.;

Nagmamadali akong naglakad papunta ng banyo. Kailangan kong makaligo at makakain. Gusto ko na makita ulit ang kalagayan ni Rafael. Gusto kong masiguro na ayos lang siya.

Habang naliligo, hindi ko maiwasan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kung pwede nga lang na akuin ko na lang ang nararamdaman nitong sakit ngayun. Hirap na hirap na ang kalooban ko na nakikita ito sa kanyang sitwasyon ngayun.

"Nica, bilisan mo na! Bakit ang tagal mo?" napakurap pa ako ng makailang ulit nang marinig ko ang malakas na katok mula sa pintuan ng banyo. Hindi ko namalayan na kanina pa pala ako nakatulala. Tuloy-tuloy din ang pag- agos ng tubig galing sa shower kaya naman kaagad ko iyung pinatay bago ko sinagot si Charlotte.

"Nandyan na! Sandali na lang." sagot ko dahil mukhang wala itong balak na tumigil sa kakakatok sa pintuan. Hindi ko naman ito masisisi. Nag-aalala marahil ito sa akin dito sa loob.

Mabilis kong tinapos ang paliligo ko. Kailangan namin makaalis kaagad ngayun. Baka gising na si Rafael at gusto kong nasa tabi niya ako palagi sa ganitong sitwasyon. Gusto kong iparamdam sa kanya kung gaano ko siya kamahal.

Katulad ng gusto ni Charotte, kumain muna ako bago kami umalis ng mansion. Kahit na wala akong gana pinilit ko pa rin ang sarili ko. Alam kong nag-aalala na ito sa akin. Nakakahiya din naman kung pati ako maging pasanin pa nila. Umabsent na nga ito ngayung araw sa kanyang klase para lang masamahan ako.

Mabilis kaming nagpahatid sa driver papuntang hospital pagkatapos namin makakain. Excited ako na muling masilayan si Rafael. Babantayan ko siya buong gabi. Hindi ko siya iiwan at ngayun ko higit na ipaparamdam sa kanya kung gaano ko siya kamahal.

Pagkarating namin ng hospital kaagad kaming dumiretso sa kwarto ni Rafael. Kinakabahan man sa maabutan ko ngayun pero kailangan kong tatagan ang aking sarili. Hindi ako dapat magpadala sa nararamdaman ko ngayun. Kailangan kong maging matapang para sa kapakanan ng lalaking mahal ko.

Pagkapasok namin sa loob nagulat pa ako dahil halos kumpleto ang buong pamilya. Nandito ang kambal na sila Kuya Christian at Ate Miracle. Wala sa sariling napatingin ako sa higaan ni Rafael. Nagulat pa ako ng mapansin ko na nakadilat na siya at direktang nakatitig sa akin.

"Gising na siya?" gulat kong bulong. Kaagad na tumango si tita Carissa.

"Yes...kanina pa. Lapitan mo na siya Iha. Ngayun ka lubos na kailangan ng anak ko." sagot nito. Nilingon ko pa ang kambal na magkapatid at sabay silang tumango sa akin. Pigil ang luha sa aking mga mata na naglakad ako papalapit sa kinahihigaan ni Rafael.

"Rafael....." bulong ko. Hindi pa rin nito iniaalis ang pagkakatitig sa akin. Ramdam ko ang lungkot sa kanyang mga mata. Hindi ko na napigilan pa ang aking sarili. Kaagad ko itong hinawakan sa kanyang kamay habang hindi ko na mapigilan ang maiyak.

"Kumusta na ang pakiramdam mo? Ayos ka na diba? Magpapagaling ka na lang?" wika ko sa kanya. Wala na akong pakialam pa sa mga kasama namin dito sa loob ng kwarto. Ang importante sa akin ngayun ay siya lang. Si Rafael...umaasa ako na sana tuloy-tuloy na ang pagaling niya.

"Umalis ka na muna. Ayokong makita ka ngayun!" malamig na sagot nito sa akin. Nagulat ako. Napakurap pa ako ng makailang ulit bago pilit na ngumiti.

"Ano ka ba? Hindi ka pa masyadong okay para magbiro ng ganyan." sagot ko. Lalo itong naging seryoso na siyang ikinatakot ng puso ko.

"Sa palagay mo ba may oras ako para makipagbiruan sa iyo? Inutil na ako Veronica. Kung ano man ang namagitan sa atin noon, kalimutan mo na lahat iyun. Hindi na kita kailangan sa buhay ko!" sagot nito sa akin.

Pakiramdam ko biglang gumuho ang mundo ko dahil sa narinig sa kanya ngayun. Hindi ako makapaniwalang tinitigan ito sa kanyang mga mata. Kita ko kung gaano ito ka-seryoso ngayun. Pakiramdam ko hindi si Rafael ang kausap ko ngayun. Ibang iba siya.

Kasabay ba ng aksidente na nangyari sa kanya ay ang pagkawala ng pagmamahal niya sa akin? Bakit hindi ko na makita pa ang kislap ng pagmamahal nito para sa akin? Bakit parang isa na isyang istranghero ngayun?

Chapter 255 

VERONICA POV

Hindi ako makapaniwalang napatitig kay Rafael. Kitang kita ko sa kanyang mga mata kung gaano ito kaseryoso. Dahan-dahan kong nabitawan ang kanyang kamay at hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Umalis ka na muna. Ayaw na muna kitang makita." mahina nitong wika sa akin. Ramdam ko sa boses nito ang sobrang pait. Muli ko itong tinitigan mula ulo hanggang paa.

"Rafael...a-anong nangyari? Ba-bakit ka ganyan sa akin? Galit ka ba? Hi- hindi mo na ba ako mahal?" naiiyak kong sagot. Wala na akong pakialam pa sa mga taong kasama namin dito sa kwarto.

Hindi ito umimik bagkos ipinikit nito ang kanyang mga mata. Naramdaman ko na lang na may tumapik sa balikat ko at ng lumingon ako kaagad na sumalubong sa paningin ko ang nakangiting mukha ni Elijah.

"Hayaan mo muna siya. Baka naman epekto lang ng gamot kaya masyado pang mainit ang kanyang ulo."

mahinang wika ni Elijah sa akin. Muli akong napatitig kay Rafael at kaagad kong napansin ang galit na titig nito na ipinupukol sa aming dalawa ni Elijah.

"hey Uncle, relax! Kakagaling mo lang sa aksidente mainit na kaagad ang ulo mo! Huwag kang ganyan. Magpakagaling ka- hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Elijah ng pagalit na sumabat si Rafael.

"Shut up! Kayong dalawa, lumabas muna kayo sa kwarto ko at ayaw ko muna kayong makita!" galit na sagot nito.

"Kidding? Gusto mo ng baliwalain

ngayun si Veronica? Naaksidente ka lang nagbago kaagad ang pananaw mo sa buhay?" sagot ni Elijah. Bakas na sa boses nito ang pinipigil na inis. Kaagad ko namang nararamdaman ang paglapit ni Tita Carissa sa amin. Napansin marahil nito na hindi maayos ang mood ng kanyang anak.

"Rafael, anak. Hindi sila kaaway? Ano ka ba? Kanina, hindi din maayos ang pakikitungo mo sa mga kaibigan mo? Ano ba ang nangyari sa iyo anak? May masakit ka bang nararamdaman sa katawan mo? Gusto mo bang ipatawag ko ang Doctor mo?" mahinahong wika ni tita Carissa.

Hindi ito sumagot. Muli itong pumikit kaya naman napailing na lang si Tita habang nakatitig sa anak.

"Hayaan mo na muna Iha. Pagpasensyahan mo muna si Rafael ha? Baka naman stress lang siya dahil sa nangyari sa kanya pero huwag ka ng mag-alala. Sinigurado na ng Doctor na maayos na ang kanyang kalagayan." wika ni Tita Carissa. Hinawakan ako nito sa kamay habang hindi ko pa rin inaalis ang pagkakatitig ko kay Rafael.

Baka nga siguro. Baka epekto lang ng gamot at sakit ng katawan na kanyang natamo kaya siya nagkakaganyan. Sa ngayun, kailangan ko siyang intindihin. Hindi ako dapat magtampo dahil alam ko kung gaano kahirap ang kanyang pinagdaanan.

"Iginiya ako ni Tita papuntang sofa. Naupo ako sa tabi ni Charlotte samantalang naupo naman si Tita sa tabi ni Tito Gabriel. Ilang saglit din na katahimikan ang namayani sa amin bago nagsalita si Ate Miracle.

"Sinabi nga pala ng Doctor na masyadong naapektuhan ang kaliwang bente ni Rafael. Maayos naman naisagawa ang operasyon pero kailangan pa rin ng masusing monitoring para bumalik sa dati ang lahat. Lalo ang kanyang paglakad." wika nito.

"A-ano po ang ibig niyong sabihin?" sagot ko.

"Mga ilang buwan ang bibilangin bago siya muling makalakad ng maayos. Malaki ang pinsala na nakuha niya sa aksidente at kapag hindi siya cooperative may tendency na tuluyan niya ng hindi magagamit ang kaliwa niyang bente." sagot nito. Para naman akong nawalan ng lakas dahil sa sinabi nito. Awang awa akong muling napatitig kay Rafael.

"A-alam nya na po ba ang tungkol dito? "tanong ko. Sabay-sabay silang tumango

"Hindi pwedeng isikreto kay Rafael ang tungkol sa mga ganitong bagay. Siya mismo ang nagtanong kanina sa Doctor niya dahil hindi nya daw maramdaman ang binti nya. Kaya sa ngayun, kailangan natin siyang tulungan para maka-recover kaagad." sagot naman ni Tito Gabriel.

"I think ako na muna ang hahalili sa kanya Dad sa opisina habang nagpapagaling siya. Wala namang problema iyun dahil nandyan naman si Carmela na hahalili para asikasuhin ang negosyo namin.." sagot naman ni Kuya Christian.

Marami pa silang napag-usapan pero hindi ko na masyadong inintindi. Lumilipad ang utak ko tungkol sa kundisyon ngayun ni Rafael. Gusto ko siyang lapitan ulit at damayan sa kung ano man ang nararamdaman niya ngayun kaya lang baka magalit siya ulit.

Napukaw lang ako sa malalim na pag- iisip ng maramdaman ko na isa-isa ng nagpaalam ang kambal. Uuwi daw muna sila para makapagpahinga na kaagad naman sinang-ayunan nila Tita at Tito. Nagpaiwan naman sila Elijah at Charlotte na siyang ipinagpasalamat ko. Kahit papaano may makakausap ako lalo na ngayung ayaw akong pansinin ni Rafael.

Muling namayani ang katahimikan sa aming lima. Ilang beses akong napatingin sa nakahigang si Rafael at kaagad kong napansin na mukhang nakatulog na ito. Ilang minuto din na katahimikan ang namayani sa aming lahat bago muling nagsalita si Tita Carissa.

"Siya nga pala...balak namin na umuwi muna ng mansion para makapagpahinga. Gusto niyo bang sumama na lang muna sa amin?" wika nito. Kaagad akong umiling.

"Tita...magpapaiwan po ako. Gusto ko pong bantayan si Rafael." kaagad kong sagot. Saglit itong natigilan napasulyap sa asawa bago tumango.

"Nagpaalam din po ako kay Daddy kanina. Willing din po akong samahan si Veronica na bantayan si Uncle. Sige na po Grandpapa, Grandmama, tatawagan ko na po ang driver para makauwi na kayo ng mansion at makapagpahinga." sagot ni Elijah. Kaagad naman silang tumango.

Nilapitan muna ni Tita Carissa si RAfael na noon ay tulog na at hinalikan sa noo. nagbilin pa ito sa amin ni Charlotte na kapag may kailangan daw kami tawagan daw kaagad sila. Kaagad naman kaming sumang-ayon.

Inihatid muna ni Elijah sila Tita at Tito palabas kaya naiwan kaming dalawa ni Charlotte. Kaagad ko itong kinausap.

"Hindi ka ba hahanapin ng Mommy at Daddy mo sa bahay niyo? Dapat pala sumabay ka na din sa kanila kanina.

Ayos lang naman ako eh. Kaya kong bantayan si Rafael kahit mag-isa lang ako dito." wika ko dito. Nakangiti itong umiling.

"ano ka ba, ayos lang. Gusto ko din bantayan si Uncle. Isa pa, ang hirap kaya walang nakakausap. Hindi mo naman pwedeng kausapin si Uncle ngayun dahil nagpapahinga pa. Mabuti nga at sasamahan tayo ni Kuya Elijah ngayung gabi eh. At least hindi ka masyadong ma-bobored." sagot nito. Hindi na ako umimik pa.

Tumayo ako at nagpasyang muling lapitan si Rafael sa kanyang higaan. Tinitigan ko ito sa kanyang mukha. May benda pa rin ito sa kanyang ulo pero sinabi na ni Ate Miracle na ang binti lang naman nito ang may matinding pinsala. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding lungkot lalo na ng maalala ko ang mga pinagsasabi nito sa akin kanina.

Sana nga epekto lang iyun ng mga gamot sa katawan niya. Hindi ko talaga alam ang gagawin kapag ipagtabuyan niya ulit ako. Handa ko siyang pagsilbihan sa abot ng aking makakaya dahil alam kung mas kailangan nito ang presensya ko ngayun.

"Nica...labas lang ako ha? Bili lang ako ng snacks natin para mamaya." saglit akong napalingon kay Charlotte ng mapaalam ito sa akin.

"Sige.pero mag-ingat ka ha? Balik ka kaagad..hindi kita pwedeng samahan dahil walang magbabantay kay Rafael. " sagot ko.

"ayos lang dito ka na lang. Baka makasalubong ko sa labas si Kuya Elijah, sa kanya na lang ako magpapasama." sagot nito. Kaagad naman akong tumango kaya nagmamdali na itong lumabas ng kwarto. Naiwan naman akong pinagsawa ang mga mata ko sa mukha ni Rafael.

Hindi na ako nakatiis pa. Unti unting umangat ang palad ko at akmang hahaplusin ko ang kanyang mukha ng muli itong dumilat. Matiim akong tinitigan sa mga mata.

"Bakit nandito ka pa? Hindi bat sinabi ko sa iyo kanina na umalis ka na? Ayaw kitang makita hanggat nandito ako sa ganitong kundisyon." mariin na wika nito sa akin. Ramdam ko kung gaano ito ka-seryoso. Parang may libo-libong karayom ang biglang tumusok sa puso ko dahil sa sinabi nito.

"Bakit ganyan ka ngayun sa akin? Gusto lang naman kitang pagsilbihan eh. Mahal kita at nasasaktan din ako sa kalagayan mo ngayun." sagot ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Matiim ako nitong tinitigan. Napansin ko ang ilang butil ng luha na biglang tumulo sa gilid ng mga mata nito. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Tuluyan ko ng hinaplos ang kanyang pisngi gamit ang aking palad.

"Sunshine!" Pabulong na wika nito. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Ayaw ko mang umiyak sa harap niya ngayun pero masyado yata akong emotional ngayun. Hindi ko na napigilan pa ang tuloy-tuloy na pagtulo ng luha sa aking mga mata at ang mahina kong paghikbi.

"Natatakot ako. Paano kung habang

buhay na akong maging pabigat sa iyo? Ayaw kong mangyari iyun Veronica. Hindi ko kayang nakikita kang nahihirapan." sagot nito. Ramdam ko ang pait sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun.

"Nakausap ko kanina ang Doctor. May tendency na habang buhay kong hindi na magagamit ang kaliwa kong binti.

Ayaw kitang ikulong sa pagiging inutil ko. Kaya habang maaga pa, iwan mo na ako." sagot nito. Kaagad akong umiling.

"Hindi! Ayaw ko! dito lang ako sa tabi mo. Nakalimutan mo na ba? Nangako ka sa akin diba? Nangako ka sa akin na habang buhay mo akong aalagaan? Gagaling ka pa... Tutulungan kita, nasa tabi mo lang ako palagi. Hinding hindi kita iiwan." umiiyak kong wika.

Sa sandaling ito gustong gusto ko na itong yakapin. Wala akong pakilam kung magalit man siya sa akin. Ang importante ngayun maramdaman niya ang presensya ko. Maramdaman niya kung gaano ko siya kamahal.

Chapter 256

VERONICA POV

"Rafael, nakalimutan mo na ba ang lahat ng pangako mo sa akin? Bakit ka ba ganyan? Bakit mo ako sinasaktan ngayun? Alam mo bang takot na takot ako ng malaman ko na na-aksente ka? Ayaw kong mawala ka sa akin. Hindi ko kaya!" umiiyak kong wika. Wala na akong pakialam pa kung ano man ang iisipin nito. Kung ayaw niya na sa akin ang importante nasabi ko sa kanya kung ano ang laman ng puso ko.

Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang lungkot na biglang gumuhit sa mukha nito. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Kaagad akong napasubsob sa kanyang dibdib. Mukhang iyun lang naman ang walang sugat eh kaya hindi naman siguro siya masasaktan. Isa pa, hindi naman ako magpapabigat.

Wala na akong pakialam pa! Ibinuhos ko ang bigat na nararamdaman ng puso ko sa pamamagitan ng pag-iyak. Bahala na! Basta gusto kong umiyak ng umiyak ngayun. Ang sakit kaya habang pinagtatabuyan ka ng lalaking mahal mo.

Wala naman akong ibang hangad kundi alagaan siya ngayun eh. Wala akong ibang gusto kundi ang makasama siya. Kahit na palayasin nya ako hindi ko siya susundin. Bahala siya. Hindi naman siya makatayo para kaladkarin niya ako palabas ng kwartong ito. Isa pa kakampi ko ang kanyang pamilya.

Ilang saglit lang unti-unti kong naramdaman ang kamay nito na humahaplos sa buhok ko. Hindi ko maiwasan na mapapikit habang dinadama iyun. Hindi ko din mapigilan ang lalong pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Huwag-huwag ka ng magalit sa akin please. Hayaan mong pagsilbihan kita.

Hayaan mong ako mismo ang personal na mag-aalaga sa iyo." Wika ko habang patuloy sa pag-iyak. Grabe naman kasi itong luha ko. Walang pigil sa pag- agos. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago sumagot.

"Ssshhhh tahan na! Sorry na..... pagpasensyahan mo na ako." malambing nitong wika. Natigilan naman ako.

"Tama na ang iyak. Papangit ka na niyan eh. Sabi ni Mommy kahapon ka pa daw umiiyak. Magdamag mo din daw akong binantayan. Baka mapaano ka na niyan eh." muling wika nito. Sapat lang ang lakas ng boses nito para marinig ko lahat ng sinasabi niya ngayun. Mukhang hindi na ito galit kaya kagad akong napaangat ng ulo at tinitigan ito sa mukha.

"Hindi ka na galit sa akin? Hindi mo na ako itataboy?" sagot ko sabay punas ng luha sa aking mga mata. Gusto kong matitigan ng maayos ang mukha nito.. Dahan-dahan itong tumango.

"Sorry! Sorry na Sunshine! Hindi na mauulit! Hindi na kita susungitan! Hindi na! Dito ka lang sa tabi ko. Tulungan mo ako hanggang sa gumaling ako." sagot nito. Imbis na tumigil na ang luha ko sa pagtulo dahil sa sinabi nito ngayun lang lalo naman akong napaiyak. Bakit ba napaka- emotional ko! Nakakainis na ang luhang ito eh. Ayos na nga eh pero tulo pa rin ng tulo!

Iniangat pa nito ang kanyang isang kamay at dahan-dahan na dumampi sa pisngi ko sabay punas ng aking luha.

"Tama na iyan. Nanalamin ka pa ba? Hindi mo ba napansin iyang mga mata mo? Pulang pula na ohhh?" malambing nitong wika.

"Ehhh kasi naman ikaw eh....bakit ka ba nagagalit sa akin? Bakit mo ako sinusungitan?" sagot ko. Malamlam ako nitong tinitigan habang may pilit na ngiti na nakaguhit sa labi nito bago sumagot.

"Bakit nga ba? Dahil duwag ako. Natatakot ako na baka iiwan mo ako ngayung nasa ganito akong kundisyon. "malungkot nitong sagot. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya.

"Hindi ako ganoong tao Rafael. Hindi ako ganoon kababaw. Ang sama ng ugali mo para pag-isipan ako ng ganyan." sagot ko at ako na mismo ang nagpunas ng sarili kong luha. Suminok sinok pa ako dahil sa tagal ko sigurong pag-iyak.

"I know....and I am sorry! Huwag ka ng umiyak okay? Lalo akong nagi-guilty eh. Pinaiyak na naman kita. Mahal kita! Mahal na mahal kita at hindi ko maiwasan na makaramdam ng takot na baka iiwan mo na ako dahil sa kundisyon ko ngayun." sagot nito.

"Mahal na mahal din naman kita eh. Kita mo nga kahit itinaboy mo ako kanina hindi kita sinunod. Dahil ayaw kong umalis sa tabi mo. Gusto ko dito lang ako" sagot ko. Kaagad naman itong tumango.

"Yes...dito ka lang sa tabi ko. Promise.. gagawin ko ang lahat para gumaling kaagad. Hindi ang lintik na aksidenteng iyun ang dahilan para hindi magiging maayos nag pagsasama nating dalawa." sagot nito. Kaagad akong tumango.

"Aalalayan kita! Simula ngayun, ako ang bahala sa iyo. Magpagaling ka kaagad! Ayaw kong nakikita kita sa ganyang kundisyon eh. Sumasakit ang kalooban ko. Miss na miss ko na nga ang panglalambing mo sa akin eh." 

sagot ko na may kalakip ng lambing sa boses ko. Napangiti ito bago dahan- dahan na tumango.

"Kiss mo kasi ako para naman gumaling kaagad ako. Kanina ka pa nakaupo diyan pero hindi mo pa ako na kiss eh." malambing nitong sagot sa akin. Hindi ko naman maiwasan na matawa habang abala ako sa pagpupunas ng aking luha sa mga mata. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng kilig. Heto na nga at nakahiga pa siya dito sa kama, kiss kaagad ang naiiisip.

Kaagad akong dumukwang para pagbigyan ito. Baka magtantrums na naman eh. Alam kong sa kundisyon niya ngayun kailangan ko talagang habaan ang aking pasensya. Alam kong magiging mainitin ang ulo nito dahil siguro sa sakit na nararamdaman ng katawan.

Kaagad kong sinunod ang gusto nito. Ako na mismo ang humalik sa kanyang labi na kaagad naman nitong tinugon. Matagal din na magkalapat ang labi namin at mukhang walang balak itong tumigil. Ako na mismo ang kumalas mula sa kanya at baka kung ano pa ang mangyari. Ayaw kong madagdagan ang sakit na nararamdaman nito sa katawan ngayun. Makakapaghintay naman ako kung kailan ulit pwede.

"Bakit ka lumayo. Gusto ko pa ng kiss. "nagmamaktol na reklamo nito. Ngumuso pa ito na parang isang bata kaya natawa ako. Grabe din pala maglambing itong mahal ko. Kung makapag-alburuto akala mo isang paslit na hindi naibigay ang gustong candy.

"Tama na! Tsaka na lang ulit kapag maayos na ang kalagayan mo. Magpalakas ka muna para magawa mo na ulit lahat ng gusto mo." nakangiti kong sagot.

"Pero nagrereact na ang alaga ko eh. Paano ba iyan? Nagagalit siya dahil nabitin daw." sagot nito. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata ng marealized ko kung ano ang ibig nitong sabihin. Naramdaman ko din ang pag- iinit ng pisngi ko bago ko narinig ang mahinang pagtawa ni Rafael.

"At least sure ako na hindi naapektuhan ang alaga ko dahil sa aksidente." natatawa pa nitong wika. HIndi ko naman maiwasan na mapabungisngis ng tawa dahil sa sinabi nito.

"Sira ka talaga! Nakahiga ka na nga diyan kung saan pa nakarating iyan wild mong imagination. Natural, hindi talaga maapektuhan iyan dahil nakatago palagi eh." sagot ko. Lalo naman itong napangiti na siyang lalong ikinatuwa ng kalooban ko.

Kung kanina halos ipagtabuyan ako nito iba na ngayun. Muli kong

hinawakan ang kamay nito at masuyong tinitigan sa kanyang mukha. Ang gwapo pa rin naman niya eh. Kahit nasangkot na nga sa aksidente at may ilang galos sa mukha at mga benda sa katawan pero hindi pa rin nababawasan kung gaano ito kagandang lalaki.

Kaya naman gagawin ko ang lahat para makarecover kaagad ito. Ayaw kong nakikita ko siyang malungkot dahil sa kundisyon niya ngayun. Simula ngayung araw, gusto kong sa akin siya kumuha ng lakas.

Akmang magsasalita pa sana si Rafael ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto.

Kaagad naman akong napalingon sa pintuan para makita kung sino ang dumating. Pumasok naman kaagad sila Charlotte at Elijah na may bitbit na mga pagkain. Sabay-sabay pa silang tumitig sa gawi ni Rafael at sabay pang napangiti. Ipinatong nila ang dala-dala nila sa isang maliit na lamesa at kaagad na naglakad palapit sa amin si Elijah samantalang si Charlotte naman naupo sa sofa habang hawak ang cellphone.

"Ohhh gising na pala si Uncle eh. Tamang tama, may dala akong porridge dito. Nakasalubong namin kanina ang Doctor mo diyan sa labas at pwede ka na daw kumain ng light foods. "kaagad na wika ni Elijah pagkalapit sa amin.

"Okay na kayong dalawa? Nica, inaaway ka pa ni Uncle? Ibigay mo na kaya ang gusto niya para madala! Layasan mo, tingnan natin kung sino ang mawalan" wika nito na may halong pang-aasar sa boses. Kaagad itong sinamaan ng tingin ni Rafael kaya naman kaagad na natawa si Elijah.

"Shut up! Bakit ba napakadaldal mo. Ikaw ang lumayas sa harap ko dahil nakakainis iyang mukha mo!" inis na sagot ni Rafael. Muling natawa si Elijah.

"hayyy naku Uncle.. Hindi ka pa rin nagbabago. Masama pa rin ang ugali mo kahit muntik mo ng makaharap si San Pedro!" nang-iinis na sagot ni Elijah. Tatawa-tawa pa kaya naman hindi ko na naiwasan na titigan ito ng masama. Lalo itong tumawa sabay taas ng kanyang kamay.

Kainis naman kasi itong si Elijah. Kita na nga niya ang hindi magandang kundisyon ng mahal ko iniinis pa! Nasaan kaya ang common sense ng taong ito.

"Fine...sorry! Sa hitsura niyong dalawa alam ko naman na bati na kayo eh. Sige na...dito lang ako sa sulok. Hindi ako pwedeng umalis dahil nagpromise ako kina Grandmama at Grandpapa na samahan kayong dalawa ni Charlotte na bantayan ang masungit na iyan ngayung gabi." sagot nito.

"Hindi ko kailangan ang presensya mo. Sapat na si Veronica na nandito sa tabi ko." sagot naman ni Rafael. Kaagad ko naman itong inawat. Tatawa-tawa naman si Elijah na naupo na sa sofa. Kaharap nito si Charlotte na kita ko ang pinipigil na matawa na din.

"Tama na iyan. Huwag mo nang patulan pa ang pamangkin mo. Alam mo naman na noon pa mahilig ng mang -asar iyan.....Teka lang gusto mo, subuan kita? May porridge daw silang dala eh." malambing kong wika kay Rafael. Akmang tatayo na sana ako pero mahigpit ako nitong hinawakan sa kamay kaya nagtataka akong napatitig sa kanya.

"Dito ka lang. Hayaan mo ang bugok na iyan na iabot sa iyo ang pagkain ko at ng mapakinabangan ko man lang ang pagtambay niya dito." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

Chapter 257

VERONICA POV

"Go home!" muling wika ni Rafael sa dalawa niyang pamangkin. Halos alas dyes na ng gabi at tapos ko na din itong pakainin. Masaya ako dahil nagiging magana ito sa pagkain kanina. Lahat ng isinusubo ko sa kanya kinakain niya naman. Mabuti na din iyun para lumakas kaagad siya.

Natingnan na din ito ng kanyang Doctor kanina at sinabi nitong ayos naman na daw ang kanyang kalagayan Kailangan na lang nitong pagalingin ang kanyang mga sugat at suriin ng maayos ang kanyang kaliwang binti para magawan ng paraan na manumbalik ang lakas niyon para makalakad ng maayos ulit.

"Uncle, bakit ba atat kang pauwiin kami? Dito lang kami, sasasamahan namin si Veronica na bantayan ka." sagot ni Elijah. Hindi ko naman maintindihan itong si Rafael. Bakit ba parang inis ito sa presensya ng dalawa nyang pamangkin? Buti na nga lang at hindi ako nadamay sa init ng ulo nito ngayung gabi. Kung hindi iiyakan ko talaga ito eh.

"Bahala na nga kayo. Basta huwag kayung magulo ha? Ayaw ko ng harutan dito sa loob ng kwarto. Ayaw ko din ng nag-iingay!" supladong sagot ni Rafael. Kaagad ko naman itong hinawakan sa kamay at nginitian.

"Hayaan mo na sila. Nag-aalala lang naman sila sa kalagayan mo eh. Gusto ka din nilang makasama ngayung gabi. " mahinahon kong wika sa kanya. Tumingin pa ito sa gawi ng kanyang mga pamangkin bago mahinang nagsalita.

"Gusto kasi kitang masolo eh. Kapag nandyan ang mga iyan hindi ako makakapag-lambing sa iyo." sagot nito. Nagulat naman ako...Ayun! Lumabas din ang tunay na purpose kaya gusto nitong paalisin ang mga pamangkin. Napasulyap ako kina Charlotte at Elijah na noon kanya- kanyang higa na sa sofa.

"Kakausapin ko na lang sila. Ngayung ayos ka na kaya na kitang bantayan mag-isa dito sa hospital. Isa pa darating naman bukas sila Mommy at Daddy mo." sagot ko. Nginitian ako nito sabay pisil sa palad ko.

Sabagay, may punto din ito. Hindi na kailangan pang makipagsabayan sa pagpupuyat ang mga pamangkin nito para bantayan siya. Naaawa na din ako kay Charlotte...dalawang araw na itong hindi pumapasok ng School nya para lang samahan ako.

Tumayo ako mula sa pagpakakaupo dito sa kama at nilapitan ang dalawa na noon ay naghahanda na yatang matulog. Sa posisyon ng pagkakahiga nilang dalawang mukhang hirap talaga silang makatulog ng maayos. Iba pa rin ang kumportable na naibibigay ng sariling kama lalo na kapag gabi.

"Elijah, Charlotte, I think....tama si Uncle niyo. Uwi na lang kayo para makapagpahinga kayo ng maayos... kaya ko na siyang bantayan." nakangiti kong wika. Kaagad na napabangon si Charlotte at tinitigan ako.

"Are you sure? Nag-aalala ako...baka sungitan ka na naman niyan."

pabulong na sagot ni Charlotte. Sumulyap muna ako kay Rafael bago sumagot.

"Wala naman siyang magagawa kahit sungitan nya ako eh. Hindi niya din ako mapapaalis dahil hindi naman iyan nakakabangon sa higaan niya...Isa pa, bati na kami at nagpromise siya sa akin na hindi nya na ako susungitan...kaya sige na uwi na muna kayong dalawa ng kuya mo para kumportable kayong makatulog pareho ngayung gabi." sagot ko.

"Sabagay, sinigurado naman na ng Doctor kanina na nasa maayos ng kondisyon si Uncle...Safe din naman itong hospital kahit mag-isa ka lang na nagbabantay dito. May mga bodyguards din ang pamilya na nagkalat sa paligid....Babalik na lang siguro kami bukas ng umaga para makita ulit ang kalagayan ni Uncle." sang ayon naman ni Elijah. Tuluyan na din itong bumangon mula sa pagkakahiga sa sofa at nilapitan ang kanyang Uncle.

"Uncle, tawagan mo kami kapag may kailangan ka. Magpagaling ka kaagad para makauwi ka na ng mansion." narinig kong wika nito.

"Salamat! ihatid mo ng maayos si Charlotte. Huwag mo akong problemahin dahil maayos na ang lagay ko. Nandito si Veronica at gusto ko na siya lang ang magbantay sa akin ngayung gabi. Alam mo naman siguro na hindi ako nakakatulog ng maayos kapag may ibang tao sa kwarto. Pwede kayong bumalik dito anytime at please.. pakitawagan din pala si Mommy bukas ng umaga. Pakisabi na padalhan niya ng mga damit at iba pang gamit si Veronica dito sa hospital. Siya ang gusto kong makasama hanggang sa makalabas ako dito." mahabang sagot ni Rafael. Kaagad naman napangiti si Elijah bago tumango.

"Sige po Uncle...gagawin po namin ni Kuya ang sinabi mo. Basta po huwag mo ng awayin si Nica ha?" sagot naman ni Charlotte at lumapit na din. Humalik pa ito sa pisngi ng kanyang Uncle bago nagpatiuna ng lumabas ng kwarto. Kaagad naman napasunod dito si Elijah pagkatapos nitong kumaway sa akin tanda ng pamamaalam.

"Kita mo na kung gaano ka din kamahal ng mga pamangkin mo? Gusto ka talaga nilang bantayan ngayung gabi. Baka magtampo ang mga iyun sa iyo, ikaw din mahirap pa naman suyuin ang mga iyun, lalo na si Charlotte." baling ko kay Rafael pagkatapos ng ilang sandaling katahimikan sa aming dalawa. Muli akong lumapit dito at naupo sa upuan sa gilid ng kama nito. Nginitian lang ako nito at muling hinawakan ang aking kamay, Tinitigan pa nito ang aking daliri sabay napangiti.

"Hayaan mo silang magtampo. Noon pa man alam na nila ang ugali ko at hindi naman lumalayo ang loob nila sa akin." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan na muling mapangiti. Mabuti na lang talaga at ayos na ito ngayun. Palagi nang maganda ang kanyang mood at hindi na siya nagagalit sa akin.

"Siya nga pala..sabihin mo sa akin kung may mga kailangan ka pa ha? Simula ngayun, ako ang mag-aalaga sa iyo. Pero siyempre kailangan mong bumawi kapag magaling ka na... please lang iwasan mo na ang pagtatantrums na parang bata." wika ko sa kanya na may halong biro.. Muling gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito. Lalo tuloy itong gumwapo sa paningin ko. Pigil ko ang sarili ko na panggigilan ang gwapo nitong mukha. Kung hindi lang ito naaksidente baka pinisil ko na ang pisngi nito sa sobrang gigil. 

Sa totoo lang hindi ko talaga maiintindihan ang sarili ko. May mga bagay akong napapansin sa sarili ko pagkatapos maaksidente si Rafael. Nagiging iyakin din ako at palagi akong nakakaramdam ng pangangasim. Para bang may mga pagkain akong gustong kainin na hindi ko naman mawari kung ano.

"Okay.. aasahan ko iyan ha? Dito ka lang sa tabi ko palagi kahit ano ang mangyari?" sagot nito. Kaagad akong tumango.

"Well, actually kaya ko sila pinaalis dahil kanina pa ako may gustong ipagawa sa iyo eh. Alam kong hindi mo gagawin iyun kapag may ibang tao dito sa loob ng kwarto kaya no choice ako kundi paalisin ang dalawang asungot na iyun." muling wika nito.

"Ano iyun? Pwede mo ng sabihin ngayun. Dalawa na lang tayo dito sa kwarto." sagot ko.

"Gusto kong kiss mo ulit ako. Nabitin kasi ako kanina eh." malambing na sagot nito. Hindi ko naman maiwasan ang matawa kaya kaagad kong napansin ang pagsimangot nito.

"Bakit ayaw mo ba? Sige, kung ayaw mo bahala ka na nga! Siguro hindi mo na talaga ako Love kaya ka ganyan ngayun sa akin. Tinatawa-tawanan mo na lang ako ngayun." nagtatampo nitong wika. Kita ko ang biglang pagbabago ng mood nito kaya naman kaagad ko itong hinawakan sa kanyang pisngi sabay dukwang para sundin ang gusto nito.

Nag-uumpisa na naman kasing mag- alburuto itong mahal ko. Ang bilis talaga nito magalit kaya kailangan ko talaga itong intindihin. Tsaka na lang siguro ako babawi kapag tuluyan na itong gumaling.

Pagkasayad pa lang ng labi ko sa labi niya kaagad niya akong pinanggigilan. Para itong hindi dumaan sa matinding injury dahil sa kanyang ginawa. Kung panggigilan ang labi ko akala mo wala ng bukas.

Abala kami sa ginawaga naming dalawa kaya hindi na namin pareho namalayan ang muling pagbukas at pagsara ng pintuan ng kwarto. Kung hindi pa tumikhim ang bagong dating na mga bisita hindi pa kami matinag- tinag sa aming halikan.

"Ehhemmm! Ehemmm! naka-isturbo yata tayo! Balik na lang tayo bukas Kurt!" kaagad akong napakalas kay Rafael ng marinig ko ang boses ni Ate Arabella. Tama si Ate Arabella kaya kaagad akong napatayo at nahihiyang humarap sa kanila. Ang akala ko nasa probensya pa sila pero tingnan mo nga naman. Nandito na silang dalawa sa harap namin at huling huling pa talaş kami sa akto ni Rafael.

Imbes na matuwa...mukhang nainis pa si Rafael sa presensya ng kanyang Ate. Hindi kasi nakaligtas sa pandinig ko ang pagpalatak nito. Mukhang may isang tao na naman ang nabitin sa gusto niya.

"A-ate...Naku, pasensya na po kayo.. hindi ko po napan-sin ang ---ang pagdating-niyo!" utal utal kong wika dahil sa hiya. Hindi ko tuloy malaman ang gagawin lalo na ng makita ko kung paano ito ngumiti. Huling huli talaga kami ni Rafael. Dapat pala nilock ko muna ang pintuan bago nakipaghalikan sa kanya eh. Nakakahiya tuloy.

Chapter 258

VERONICA POV

Hiyang hiya ako sa harap nila Ate Arabella ngayun. Parang gusto ko tuloy kutusan ang sarili ko dahil hindi ko man lang naisipan na maglock muna ng pintuan bago pagbigyan si Rafael sa hiling niya. Hindi ko man lang naisip na kapag halikan ang pag-uusapan, walang makakapigil sa kapusukan nitong mahal ko.

Aaminin ko na masyado din akong nag- enjoy sa halikan namin. Nakakahiya tuloy. Baka kong ano pa ang isipin sə akin ngayun ni Ate Arabella. Baka isipin pa nito na masyado kong nilalandi ang kanyang kapatid gayung nagpapagaling pa lang ito mula sa matinding injury dulot ng aksidente.

Although, nakangiti ito sa harap ko ngayun pero hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng sobrang hiya sa kanya. Nakipagbeso pa nga ito sa akin bago lumapit sa higaan ni Rafael. Si Kuya Kurt naman ay diretsong naupo sa sofa. Mukhang pagod na pagod ito.

"Kumusta ka na bunso? Sabi ko sa inyo huwag muna kayong bumalik ng Manila eh. Tingnan mo tuloy ang nangyari sa iyo! Buti na lang hindi ka napuruhan." narinig ko pang wika ni Ate Arabella sabay lapit sa nakahigang si Rafael. Hinaplos pa nito ang noo ng kapatid bago sinuri ang buong katawan.

"Dont worry, maayos na ang sitwasyon ko ngayun. By the way, bakit gabi niyo na naisipan dumalaw? Kung saan patulog na ako tsaka naman kayo nang- iisturbo." sagot ni Rafael na may halong reklamo ang tono ng boses. Inirapan ito ni Ate Arabella bago sinagot.

"For your information kakabalik lang namin ng Manila. Nag-eroplano na nga lang kami para mapabilis ang byahe namin, Gusto ko nang makita ang kalagayan mo dahil masyado akong nag -alala noong nabalitaan ko ang nagyari sa iyo. Huwag ka ngang magsungit diyan. Hindi bagay sa iyo lalo na at hindi ka pa ganoon kalakas." sagot ni Ate Arabella.

"Well, maayos na ang kalagayan ko ngayun. Thank you sa pag-aalala. Tsaka na lang tayo muling mag-usap kapag hindi na ganoon kakirot ang mga sugat ko sa katawan." prangkang sagot ni Rafael. Parang bigla naman kinurot ang puso ko sa narinig ko sa kanya ngayun. Kung ganoon nagkukunwari lang ito sa akin na walang masakit sa kanya. Tinitiis lang nito para hindi na siguro ako mag-alala.

Napansin ko pa ang paghikab nito pagkatapos niyang sabihin ang katagang iyun kaya kaagad ko itong dinaluhan. Alam kong inaantok na ito dahil halos ilang oras na din itong gising. Ang bilin pa naman ng Doctor nito na hayaan lang daw namin magpahinga si Rafael para kaagad na makabawi ng lakas ang katawan nito.

"Naku Ate..mukhang inaantok na ang pasyente natin. Pasensya na po kung medyo nagsusungit siya sa ngayun, maybe epekto ng gamot na ininom niya kanina.." hinging paumanhin ko kay Ate bago ko ibinigay ang buong attention ko kay Rafael. Alam kong kulang lang ito sa lambing kaya nagsusungit na naman. Ayaw daw kasi talaga nito na may ibang tao dito sa kwarto. Gusto niya ako lang ang nakikita niya which is naiintindihan ko naman.

"Inaantok ka na talaga siguro noh? Ang mabuti pa matulog ka na muna. Ako na muna ang haharap kila Ate Arabella." malambing kong wika kay Rafael para tumigil na sa pag-aalburuto. Hindi ko maintindihan ang ugali nito ngayun.

Bakit ba galit siya sa bisita?

"Are you sure? Sobrang inaantok na talaga ako. Maybe sa mga gamot na ininom ko kanina. Mauna na akong matulog sa iyo Sunshine. Tumabi ka na lang sa akin dito sa kama mamaya kapag tapos ka ng kausapin nila Ate." sagot nito. Kita ko ang pamumungay ng mga mata nito dahil siguro sa matinding antok.

"Oo na! Basta promise, nandito lang ako sa tabi mo. Sige na matulog ka na muna. Ako na ang bahala dito." nakangiti kong wika sa kanya. Hinaplos ko pa ang noo nito kaya naman muli itong napangiti at dahan- dahan ng pumikit.

Nanatili pa ako ng halos isang minuto sa tabi nito bago ko muling binalingan sila Ate Arabella na noon ay tahimik na nakaupo sa sofa kasama si Kuya Kurt. Kaagad akong naglakad palapit sa kanila para makausap sila at makapag- pasalamat na din sa kanilang pagdalaw kay Rafael.

"Ikaw lang ba ang mag-isang magbabantay ngayun?'" kaagad na sabe ni Ate Arabella pagkaupo ko sa kanilang harapan..

"Nandito po kanina sila Charlotte at Elijah kaya lang pinauwi na sila ni Rafael. Ayaw nya daw po na may ibang tao dito sa loob ng kwarto." sagot ko.

"tskt! Tsk! Ibang klase talaga ang ugali ng kapatid kong iyan. Mabuti na lang talaga at mahaba ang pasensya mo Nica. Kita mo naman kanina, imbes na magpasalamat sa pagdalaw namin sinungitan pa ako." sagot nito.

"Ako na po ang humihingi ng pasensya sa kagaspangan ng ugali niya Ate. Hayaan niyo po kakausapin ko siya ulit mamaya paggising niya tungkol dito." sagot ko naman.

"Naku, huwag na Veronica! Sanay na kami sa ugali ng batang iyan. Hindi kumpleto ang araw niyan kung hindi makapagsungit." nakangiti namang sabat ni Kuya Kurt. Tahimik naman akong umusal ng pasasalamat dahil sa kabaitan nilang dalawa.

"Siya nga pala...kapag may time ka, tawagan mo ang Nanay mo sa probensya. Masyadong nag-alala ang mga iyun ng mabalitaan nila ang nangyari kay Rafael. Isasama ko nga sana kanina ang Nanay at Tatay mo kaya lang hindi pwede iiwan ang mga kapatid mo. Lahat sila may pasok sa School." imporma ni Ate Arabella. Kaagad naman akong tumango at nagpasalamat. Siguro, bukas ko na lang tawagan sila Nanay. Masyadong gabi na at isa pa inaantok na din ako.

"By the way! Hindi na pala kami magtatagal. Babalik na lang siguro kami bukas ng tanghali para makausap ulit si Rafael. Ayaw na din namin isturbuhin ang tulog niya ngayung gabi. Alam namin na kailangan niya ng mahabang pahinga para manumbalik ang kanyan lakas." muling wika ni Ate Arabella na kaagad naman sinang- ayunan ni Kuya Kurt.

Hinalikan muna ako sa pisngi ni Ate bago sila tuluyang lumabas ng kwarto. Sinabi pa nito sa akin na masaya daw siya sa pag-aalaga na ginagawa ko kay Rafael ngayun.

"Nakaalis na sila?" napapitlag pa ako ng marinig ko na biglang nagsalita si Rafael. Bakit parang nakabukas na naman ang kanyang mga mata at direktang nakatitig sa akin?

"Oo eh! Mukhang pareho silang pagod sa byahe at gusto na din magpahinga." nakangiti kong sagot sabay lapit sa kinahihigaan nito. Masuyo ko pa itong tinitigan at naupo sa upuan na nasa gilid ng kama nito.

"Salamat naman kung ganoon. Bukas na bukas maglalatag ako ng rules. Pwede nila akong dalawin pero dapat sa tamang oras. Paano ako gagaling nito kung ganyan sila diba?" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa. Napaka-reklamador talaga nitong mahal ko. Masyadong allergy pagdating sa mga bisita. Kahit sariling mga kapatid at mga pamangkin gustong pagbawalan.

"Ikaw talaga! Akala ko ba inaantok ka na? Bakit gising ka pa ngayun." pag- iiba ko sa usapan namin. Gusto ko na din talagang matulog dahil pakiramdam ko pipikit na ang aking mga mata.

"Kunwari lang iyun para umalis na kaagad sila Ate. GAbi na at alam kong kailangan mo na din magpahinga kaya humiga ka na dito sa tabi ko." wika nito sa akin. Nagulat ako sabay titig sa kanyang higaan.

"Pero, baka madaganan kita. Dito na lang ako sa upuan. Hindi pa naman ako inaantok at balak ko talagang bantayan ka buong magdamag." Nagkukunwari kong sagot. Pilit ko pang pinapasigla ang mga mata ko pero talagang wala na eh. Alam kong papikit-pikit na ako ngayun sa kanyang harap base na din sa kanyang expression ngayun habang nakatitig sa akin..

"Hind mo na ako kailangan pang bantayan Sunshine! Kailangan mo din matulog ng maayos. Alam kong masyado ka din napuyat dahil sa sitwasyon ko. Huwag ka ng mag-alala maayos na ako at pwede ka na din makipagsabayan sa akin sa pagtulog ngayung gabi. Sige na, malaki itong higaan ko at hindi mo naman siguro ako dadaganan diba"? seryoso nitong wika. Nag-aalangan naman akong tumitig sa kanya.

"Pero Rafael, natatakot ako. Alam mo naman na malikot ako matulog minsan diba? Paano kong masagi ko iyang mga sugat mo sa katawan? Masyado pang sariwa ang mga iyan at hindi pa pwedeng galaw-galawin sabi ng Doctor mo para maghilom kaagad." sagot ko. Seryoso itong tumitig sa akin sabay iling.

"No worries...ako ang bahala sa iyo." nakangiti nitong wika sabay tapik ng higaan. Senyales na gusto talaga nitong matulog ako sa kanyang tabi. Wala na akong nagawa pa kundi sundin ang gusto niya. Isa pa, mas masarap mahiga sa kama kumpara sa sofa. Makakatabi ko pa ang lalaking mahal ko.

"Gisingin mo lang ako kapag nasasagi ko na iyang mga sugat mo ha?" wika ko pa sa kanya sabay tumigilid paharap dito. Halos magkapantay lang ang aming mukha kaya hindi ko ito maiwasan na titigan ang gwapo nitong mukha.

"Sure...sige na, matulog ka na. Wala munang yakap ngayun dahil medyo masakit pa ang mga sugat ko. Ang importante lang naman sa akin ngayung gabi, makatabi ka sa pagtulog. "nakangiti nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na bigyan ito ng magaan na halik sa kanyang labi bago pumikit.

Sa totoo lang..kanina pa talaga ako hinila ng antok. Balak ko na sanang magpaalam kay Rafael kanina na gusto ko ng matulog bago pa nakarating sila Ate Arabella.

Hindi ko alam kong ilang oras akong nakatulog pero nagising na lang ako na parang may humahalukay sa aking sikmura. Parang naduduwal ako na ewan.

Akmang babangon na ako ng kama ng masilayan ko ang mukha ni Rafael. Mahimbing itong natutulog kaya naman tutop ang aking bibig, dahan- dahan akong bumaba ng kama at patakbong pumasok sa loob ng banyo.

Pagkapasok pa lang ng banyo kaagad akong lumapit sa toilet bowl at dumuwal ng dumuwal. Nangangasim ang sikmura ko at pakiramdam ko hinang hina ang buo kong katawan.

"Bakit ba sumabay pa ito? Na food poison ba ako? Sira ba ang pagkain na dala nila Charlotte kagabi dito sa hospital?" hindi ko pa maiwasang tanong habang pilit na pinapakalma ko ang sarili ko. Hindi ako pwedeng makita ni Rafael sa ganitong sitwasyon. Baka mag-alala pa ito sa akin. Ayaw kong maging pabigat sa kanya lalo na at alam kong iniinda pa rin nito ang mga sugat at galos niya sa katawan. Gusto kong gumaling kaagad ito para naman hindi na ako mag-alala ng sobra sa kalagayan niya ngayun.

Chapter 259

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko habang nakatayo dito sa loob ng banyo. Pilit kong inaalala kong may nakain ba akong mali pero sa huli sumakit lang ang ulo ko.

Alam kong hindi basta-basta bumibili ng pagkain sila Charlotte sa kung saan -saan lang. Baka naman nagkataon lang kaya bigla akong nagkaganito. Baka din nasobrahan lang din ako ng iyak.

"Nagmumumog at naghilamos na lang muna ako bago nagpasyang lumabas ng banyo. Baka gising na si Rafael at hinahanap ako nito.

"Sunshine..maaga pa ah? Hindi ka ba kumportable dito sa tabi ko?" kaagad na salubong ni Rafael sa akin pagkalabas ko pa lang ng banyo. Sinipat ko ang orasan na nasa wall ng kwarto at kaagad kong napansin na halos alas sais pa lang ng umaga Kaagad akong lumapit kay Rafael at dinama muna ang noo nito bago sunagot.

"Nasanay siguro ako sa mansion na kapag may pasok sa School maaga akong nagigising. Hindi bat ganitong oras din tayo gumigising noon?" sagot ko sa kanya. Pilit akong nagpaskil ng ngiti sa labi.

"Are you sure? I mean may masakit ba sa iyo? Bakit parang may kakaiba sa mukha mo ngayun?" sagot nito habang titig na titig sa akin. Kaagad ko naman nahawakan ang pisngi ko sabay iwas ng tingin sa kanya.

"Ha? Ah Eh, wala..baka kulang lang ako sa tulog. Teka, nagugutom ka na ba? Gusto mo ibili kita ng makakain?" wika ko sa kanya. Hinawakan muna ako sa kamay nito bago sumagot.

"Ayos lang ako. Ang sarili mong kalusugan ang dapat mong intindihin. Huwag mo ng stressin ang sarili mo dahil sa nangyari sa akin...Promise, magiging maayos din ang lahat. Babalik din ulit tayo sa dati." sagot nito. Kaagad naman akong napangiti.

"Siyempre naman! Alam kong kaya mo ang lahat ng ito Rafael. Nandito lang ako sa tabi mo....of course, pati ang buo mong pamilya...... ." sagot ko.

"At pamilya mo na din. Halika nga dito Sunshine.. Yakapin mo nga ako, gusto kong madama ang init ng katawan mo ngayung umaga!" paglalambing na wika nito. Mabilis kong hinalikan ito sa labi sabay magaan na niyakap. Natatakot kasi ako na baka masagi ko ang sugat niya.

"I love you Sunshine ko!" narinig ko pang bulong nito sa akin. Awtomatiko na napangiti naman ako.

"I love you too Rafael!" sagot ko pa habang nakapikit.

Halos nanatili din kami ng ilang sa ganoong posisyon bago ko naisipang kumalas mula sa pagkakayakap sa kanya. Hinaplos pa nito ang pisngi ko bago nagsalita.

"Nagugutom ka na ba? Mag-order ka na lang ng makakain online hanggat wala pa sila Mommy....and dont worry, magrerequest din ako mamaya ng isa pang bed dito sa loob ng kwarto para naman kahit papaano makatulog ka ng maayos habang binabantayan mo ako dito sa hospital." malumanay na wika nito.

"Hmmm parang gusto ko lang ng hot drinks. And regarding naman sa bed, Bakit ayaw mo na ba akong katabi sa pagtulog? Huwag mo akong isipin Rafael, ayos lang talaga ako.

Nagkataon lang siguro na naninibago ako sa environment or dahil late na din ako nakatulog kagabi kaya medyo hindi maayos ang pakiramdam ko ngayun." pag-amin kong sagot sa kanya. Tumitig muna ito sa akin bago tumango.

"Mamaya pagdating nila Mommy, pwede ka na umuwi muna ng mansion para makapagpahinga ka ng maayos. Ayaw ko naman na pati ikaw magkasakit dahil palagi kang napupuyat sa pagbabantay sa akin dito. "bakas sa tono ng boses nito ang pag- aalala. Kaagad akong umiling.

"No, Gusto ko dito lang ako sa tabi mo palagi. Huwag mo na akong isipin pa Rafael...ayos lang talaga ako. Ayaw kitang iiwan. Maliit lang na bagay ito kumpara sa laki ng pasasalamat ko dahil sa pagkakaligtas mo sa aksidente sagot ko. Pinisil muna ang palad ko bago ito tumango.

"Are you sure?" nanantiya nitong sagot. Kaagad akong tumango.

"Yes... Lalong hindi din ako makapagpahinga ng maayos sa mansion. Lalo lang akong hindi mapalagay doon. Iba pa rin na palagi akong nasa tabi mo." nakangiti kong sagot sa kanya. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang kislap ng tuwa sa mga mata nito.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Katulad ng pangako ko kay Rafael hindi ko talaga ito iniwan dito sa hospital. Kahit na anong pilit nila Tita Carissa at Tito Gabriel na umuwi muna ako ng mansion para makapagpahinga pero magalang kong tinanggihan lahat iyun. Ewan ko ba, pakiramdam ko nakakabit na ang buhay ko sa buhay ni Rafael.

Ganoon talaga siguro kapag mahal na mahal mo ang isang tao. Kaya mong gawin lahat makapiling lang siya palagi.

Tuluyan na din akong hindi nakapasok ng School pero sinabi nila Tita Carissa na gagawan na lang daw nila ng paraan para makapag-aral pa rin ako once na tuluyan ng gumaling ang mahal ko. Ayos lang naman sa akin kung huminto muna ako ngayung taon dahil mas matimbang pa rin sa akin si Rafael.

Gusto ko na ako mismo ang personal na mag-aalaga sa kanya. Pag-uusapan na lang daw namin lahat ng ito once na tuluyan ng makalabas ng hospital si Rafael.

Nagpapasalamat na din ako dahil mabilis lang din nakarecover si Rafael sa mga nangyari. Halos pagaling na din lahat ng sugat nito sa katawan. Maliban na lang siguro sa kanyang binti na napuruhan talaga. Pero sinigurado naman ng Doctor nito na magagawan naman daw ng paraan para makalakad ulit si Rafael ng maayos. Aabot nga lang ng ilang buwan kaya lang kapag pursigido talaga ang pasyente na tulungan ang sarili wala namang imposible doon.

"Sa wakas makakauwi na din tayo Sunshine! Tapos na din ang staycation natin dito sa hospital. Nakakasawa na din ang environment dito. Promise hindi na talaga ako babalik pa sa lugar na ito." pagbibiro na wika sa akin ni Rafael. Nakaupo na ito sa wheelchair at hinihintay na lang namin sila Mommy na nakikipag-usap sa Doctor para tuluyan na kaming makalabas.

Halos mahigit isang linggo din kami dito sa hospital. Sobrang na-miss ko na ang mansion at mahiga sa malambot na kama. Mabuti na lang at sa buong pananatili namin dito sa hospital hindi na ulit sumama ang pakiramdam ko. Hindi na nasundan ang pagsusuka ko.

Pakiramdam ko talaga nakakain lang ako ng sirang pagkain eh. Oh baka naman nalipasan ako ng gutom kaya nasira ang aking tiyan kinaumagahan.

"So ayos na....pwede na tayong umuwi?. "nakangiting wika ni Tito Gabriel habang papasok dito sa loob ng kwarto. Nakangiting nakasunod sa kanya si Tita Carissa.

"Anong sabi ng Doctor Mom, Dad?" kaagad na tanong ni Rafael sa mga ito. Nilapitan ni Tita Carissa ang anak bago sinagot.

"Puro possitive. Huwag kang mag- alala. Ilang buwan lang ang bibilangin balik sa dati ang lahat." nakangiting sagot ni Tita. Kaagad kong napansin ang excitement sa mga mata ni Rafael habang hawak nito ang kamay ko.

"Naku, SAlamat naman po kung ganoon. At least wala ng dahilan para palaging uminit ang ulo niya." nakangiti kong sagot. Kaagad naman nagkatawanan sila Tita at Tito samantalang si Rafael naman ay hinapit nito ang baywang ko.

Oh diba, nakaupo pa iyan sa Wheelchair pero may paganyan pa siya. Walang pagsidlan ang tuwa na nararamdaman ng puso ko dahil sa wakas muli naming nalagpasan ang isang malaking dagok na nangyari sa aming buhay.

Mabilis lang naman kaming nakauwi ng mansion. Kita ko ang saya sa mukha ni Rafael habang inililibot nito ang tingin sa paligid. Kumpleto ang buong pamilya at mukhang magkakaroon pa yata ng family day celebration kahit hindi naman weekend. Pagkababa pa lang namin ng kotse kaagad ng sumalubong si Jeann at Charlotte sa amin pati na din ang iba pang mga pamangkin ni Rafael.

Kanya-kanya silang bigay ng pagbati sa kanilang Uncle. Nagwish din sila na sana tuloy-tuloy na ang pagaling ni Rafael na siyang lalo kong ikinatuwa. At least ramdam ko na iisa lang ang hangarin namin lahat ngayun. Ang tuluyang maka-recover ang mahal ko mula sa aksdenteng iyun.

"Uncle, pasensya na, hindi ako nakadalaw sa iyo sa hospital. Pinagbawalan kasi ako ni Mommy eh." wika ni Jeann ng isa-isang nagsipag- alisan na ang mga pinsan nito. Hinalikan pa nito sa pisngi ang kanyang Uncle kaya naman kaagad itong inasikan ni Rafael.

"Its Okay!" matipid na sagot ni Rafael. Pasimple pa nitong pinunasan ang kanyang mukha. Tingnan mo nga naman, ang arte talaga nito. Pamangkin lang naman ang humalik sa kanya.

"Paanong hindi kita pagbabawalan. Halos mamatay ka na sa morning sickness mo. Napakahirap mo din pakainin dahil lahat ng kinakain mo isinusuka mo." sagot naman ni Ate Arabella. Kaagad naman napasimangot si Jeann.

""Tsk! Tsk! Kaya pala ganyan ang hitsura mo. Para ka ng buhay na bangkay! Buti napagtatiyagaan ka pa ni Drake!" sagot naman ni Rafael. Bakas sa boses nito ang pang-aasar para sa pamangkin. Hindi naman namin maiwasan ni Charlotte ang matawa.

"Uncle naman! Normal lang sa nagliliihi ang ganitong hitsura at hindi mangyayaring pagsawaan ako ni Drake! Mahal ako noon!" inis naman na sagot ni Jeann. Inirapan pa nito ang kanyang Uncle bago nag-walk out. Napapailing na lang si Ate Arabella na nasundan ng tingin ang anak.

"Pagpasensyahan niyo na ang malditang iyun. Hindi ko na nga malaman ang gagawin ko sa batang iyun. Habang tumatagal lalong pumapangit ang ugali. Siguro dala lang sa hirap na nararanasan niya sa kanyang paglilihi ngayun." hinging paumanhin ni Ate Arabella. Nakakaunawa naman akong tumango.

"Ayos lang po Ate. Ito din kasing si Rafael walang preno kung mang-inis eh." sagot ko.

"So ayos ka na Bro? Kaunti na lang at balik na sa dati ang lahat." wika naman ni Ate Miracle. Naglalakad ito palapit sa amin at kaagad hinalikan sa pisngi si Rafael. Nakangiti din ako nitong binalingan ng tingin at nakipagbeso pa sa akin.

"Salamat nga pala NIca at napagtyagaan mo ang ugali nitong kapatid ko." pahabol na wika nito.

"Ayos lang po Ate. Wala naman po tayong ibang hangad sa ngayun kundi tulungan na gumaling kaagad si Rafael. " nakangiti kong sagot.

"Ano nga pala ang sabi ng Doctor niya?

'tanong naman ni Ate Miracle.

"Kailangan daw po sumailalim sa therapy si Rafael para bumalik sa dati ang paglakad niya. Pero kailangan munang hintayin maghilom lahat ng sugat niya bago gawin iyun." sagot ko. Kaagad na napatango si Ate Miracle bago sumagot.

"Mabuti naman kung ganoon. At least inassure ng Doctor na magagamit niya pa rin ng maayos ang na-injured nyang binti." nakangiti nitong sagot.

Ilang bagay pa ang napag-usapan bago nagyaya si Rafael na pumasok muna ng kanyang kwarto. Gusto daw muna nitong magpahinga. Kaagad ko naman itong sinamahan.

Mabuti na lang at may mga bodyguard ito at sila na ang bumuhat kay Rafael habang nakaupo sa wheelchair paakayat ng second floor. Kung hindi baka mahirapan talaga kami. Ang bigat pa naman nitong mahal ko.

Chapter 260

VERONICA POV

Sa tulong ng mga bodyguards na nagbuhat kay Rafael maayos itong nakaakyat ng kanyang kwarto. Mula sa wheelchair kaagad na din itong nagpalipat ng kanyang kama. Mukhang katulad ko na-miss din yata nito ang kanyang sariling higaan kaya hindi ko mapigilan ang makaramdam ng tuwa habang pinagmamasdan ito.

Laking pasasalamat ko sa Diyos dahil tuluyan ng natanggal ang halos lahat ng benda sa katawan nito. Maliban na lang sa kaliwang binti na napuruhan talaga dahil sa sa aksidente.

Gayunpaman masaya ako dahil alam kong babalik din sa dati ang lahat.

Matapang si Rafael at alam kong walang pagsubok ang hindi nito kayang malagpasan.

"Ano nga pala ang gusto mo? Gusto mo bang ikuha kita ng makakain sa kusina para naman malamnan ang sikmura mo bago ka matulog?" malambing kong tanong sa kanya nang kaming dalawa na lang ang naiwan dito sa kanyang kwarto.

Abala ang halos lahat ng miyembro ng pamilya sa ibaba. Gustong ipagdiwang nila Tita Carissa at Tito Gabriel pati na din ng mga kapatid ni Rafael ang kanyang agarang paglabas sa hospital. Mas mabuti nga iyun para naman magkaroon pa lalo ng motivation si Rafael na magpagaling.

"Nope! Busog pa ako. How about you? Gusto mo bang kumain? Parang kakaunti lang yata ang nakain mo kanina sa hospital." sagot nito sa akin. Umiling din ako. Ganito naman talaga ito palagi, marami or kaunti ang kakainin ko palaging bukang bibig nito na kaunti lang daw ang kinakain ko. Nasanay na ako sa kanya.

"Kung ganoon siguro kailangan mo ng magprepare para matulog para makapagpahinga ka bago tayo ulit bababa mamaya. Hinihintay ka din ng mga kapatid mo.. Teka lang, punasan muna siguro kita at palitan ng damit pantulog. Para naman magiging kumportable ka." nakangiti kong sagot kanya.

"Kung ayos lang sa iyo why not! Of course, masaya ako na maramdaman ang pag-aalaga mo sa akin Sunshine ko. Iyun nga lang, hindi ko muna masusuklian ang ginagawa mong pag aalaga sa akin ngayun. Hindi pa kasi ako makakilos na maayos eh." sagot nito. Nakakaunawa ko naman itong nginitian.

"Ayos lang iyun. Huwag kang mag- alala, ililista ko lahat ng utang mo sa akin para masingil kita paggaling mo." pabiro kong sagot habang nakangiti. Kaagad naman itong tumawa. Hindi ko tuloy maiwasan na titigan ito sa kanyang mukha.

Kahit siguro maghapon kong titigan ang mukha nito hindi ako magsasawa. Lalo kasi itong gumwapo sa paningin ko. Pakiramdam ko nga napaka-swerte ko sa kanya. Kahit na nasa ganitong itong sitwasyon hindi pa rin ito nagkulang para iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga sa kanya.

Lalong naging istrikto sa ibang tao si Rafael pero kapag ako ang kaharap nito palagi itong nakangiti. Lalo tuloy naramdaman ng puso ko kung gaano ako ka-special sa kanya. Kaya naman susuklian ko ang pagmamahal na ibinibigay niya sa akin ng higit pa. Aalagaan ko ito sa abot na aking makakaya.

"Ohhh Sunshine..natulala ka na diyan ah? Matagal ko ng alam na pogi ako kaya huwag mo akong titigan ng ganyan " tatawa-tawa nitong wika.

Mahina pa nitong pinisil ang ilong ko kaya naman hindi ko maiwasan na mapakurap. Hindi ko man lang namalayan na kanina pa pala ako nakatulala. Nakakahiya tuloy sa kanya.

"ha? Ahhh! Ehhh! Hehehe! Sorry, ano nga uli iyun Mahal kong Rafael?" nakangiti kong tanong kahit na ang totoo nakaramdam ako ng kaunting hiya sa kanya. Baka kong anong isipin nito sa akin. Mabuti na lang at hindi tumulo ang laway ko habang nakatitig sa kanya kanina.

"Sabi ko, akala ko ba balak mo akong punasan? Bakit ka nakatulala diyan?' nakangiti nitong tanong. Bakas ang panunudyo sa mga mata nito kaya naman kaagad akong napaiwas ng tingin. Nagmamadali akong tumayo mula sa pagkakaupo sa kanyang tabi dito sa kama at nagmamadaling naglakad patungo sa banyo para kumuha ng basang bimpo at gamitin para pagpunas sa katawan nito.

"ahhh oo nga pala...hehehe! Sorry po... wait lang at kukuha lang ako ng gamit. " sagot ko at nagmamadaling pumasok sa loob ng banyo. Sobrang lakas ng kabog na dibdib ko. Hindi ko tuloy maintindihan kung bakit ako nagkakaganito ngayun. Sanay naman na ako na palaging katabi si Rafael pero iba ang epekto niya sa akin ngayun. Siguro dahil hindi na kami halos naghihiwalay kaya ganoon.

Mabuti na lang at kumpleto sa mga gamit itong banyo ni Rafael. Lahat yata ng mga kailangan nito nandito na sa loob kaya naman kaagad akong kumuha ng bimpo at itinapat sa gripo para basain. Kung may palanggana sana mas mabuti pero dahil wala magtatiyaga na lang ako na magpabalik balik ngayun dito sa banyo.

Pagkalabas ko ng banyo kaagad kong napansin na nakapikit na si Rafael.

Mukhang natagalan yata ang paglabas ko mula banyo at nakatulog na ito. Gayunpaman nagpasya na muna akong pumunta sa kanyang walk in closet para kumuha ng pantulog na pwedeng ipamalit sa suot niya ngayun. Pipilitin kong mapunasan ang buo nitong katawan para naman makaramdam din siya ng kaginhawaan at makapagpahinga ng maayos.

"Rafael? Tulog ka na ba?" mahina ko pang tawag dito ng muli akong makalapit ng kama. Unti-unti naman itong dumilat sabay tango.

"Yah...so pupunasan mo na ba ako?" nakangiti nitong tanong. Kaagad akong tumango.

"Oo, pero kailangan muna nating hubarin ang tshirt mo. Papalitan na din kita ng kasuotan para mas lalo kang maging kumportable." nakangiti kong sagot, sabay kuha ng remote ng aircon at hininaan ito. Ayaw kong lamigin ito habang ginagawa ko ang proseso ng pagpupunas sa kanyang katawan. Akma naman na babangon ito ng kama pero kaagad ko itong sinaway.

"Huwag na! ako na ang bahala sa iyo. Relax ka lang at sinabi ng Doctor na hindi dapat mapwersa iyang binti mo. Kailangan gumaling kaagad ang sugat para maumpisahan na ang therapy mo.: "nakangiti kong awat sa kanya. Hinawakan ako nito sa aking kamay sabay tango.

"Thank you! Napaka-maalalahanin mo talaga! Hindi ako makapaniwala na sa kabila ng nangyari sa akin nandito ka pa rin sa tabi ko. Ginagawa mo ang lahat para maalagaan mo ako ng maayos. Thank you Sunshine ko! Sa totoo lang, takot na takot ako sa nangyaring ito sa akin. Mabuti na lang at nandito ka palagi sa tabi ko. Palagi mong ipinaparamdam sa akin na ayos lang kaya naman lalo akong naging matapang para tulungan ang sarili ko na gumaling kaagad." madamdamin nitong sagot sa akin. Pigil ko naman ang sarili ko na maluha dahil sa sinabi nito sa akin ngayun.

"Ano ka ba...hindi mo na kailangan pang magpasalamat sa akin Rafael. Masaya ako na pagsilbihan ka! Kahit na anong mangyari, hindi ako aalis sa tabi mo dahil kahit na injured ka ngayun ramdam na ramdam ko pa rin ang pag- aalaga mo sa akin." sagot ko. Kaagad lumamlam ang mga mata nito habang nakatitig sa akin. Hindi ko na napigilan ang sarili ko, kaagad ko siyang niyakap at mabilis na hinalikan sa labi.

"Ipangako mo sa akin, kahit na anong pagsubok na dumating huwag ka basta- bastang sumuko. Kailangan kita! Kailangang kailangan kita Rafael." halos pabulong kong wika sa kanya. Kaagad kong naramdaman ang mahigpit na pagyakap nito sa akin.

Hinalikan pa ako nito sa noo bago sumagot.

"Kailangan din kita Sunshine. Promise, gagawin ko ang lahat maging masaya ka lang sa piling ko." sagot nito.

"Presensya mo pa lang masaya na ako eh. Sige na nga, masyadong delayed na ang pagpupunas kong ito sa iyo. Bitaw na at nang mapalitan na kita ng damit. "malambing kong wika sa kanya sabay kalas sa pagkakayakap. Masyado pa namang mababaw ang luha ko nitong mga nakaraang araw at baka maiyak na naman ako. Inabot ko na ang bimpo at inumpisahan itong punasan sa kanyang mukha.

Nakangiti naman itong hinayaan akong gawin ang trabaho ko. Hindi din ito umaangal at nagiging cooperative naman hanggang sa hubarin ko na ang kanyang suot na tshirt at inumpisahan ko ng punasan ang kanyang katawan.

"Ohhh I really love it!" narinig ko pang bulong nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Patapos ko ng punasan ang katawan nito nang maramdaman ko ang paghawak nito sa kamay ko. Namumungay ang mga matang tumitig ito sa akin

"Gusto kong punasan mo din ako sa ibaba." wika nito sabay senyas sa ibabang parte ng katawan. Kaagad naman akong tumango.

Iyun naman talaga ang balak ko. Ang punasan ito mula ulo hangang paa. Kaya lang masyadong atat itong mahal ko. Tinatantiya ko pa nga kung paano ko gagawin eh. Kahit naman papaano first time kong gagawin ito sa kanya na hindi siya masasaktan. Na hindi masasagi ang ilang mga sugat nito na hindi pa masyadong magaling. Sa hospital kasi hanggang mukha, leeg, braso at paa lang ang ginagawa kong pagpunas dito. Ngayun nagdedemand na sya sa buong katawan.

Kaya ko naman sigurong gawin. Dalawa lang naman kami dito sa kwarto at ilang beses ko na din naman nasilayan ang hubad nitong katawan.

"Maingat kong hinawakan ang suot nitong cotton shorts at unti-unti iyung ibinababa. Ramdam ko pa ang panginginig ng aking mga kamay dahil sa ginagawa ko. Kailangan kong mag- ingat dahil baka masagi ko pa ang kaliwa nitong binti. Hindi pa magaling iyun at ayaw ko siyang masaktan.

"Hindi ba masakit?" wika ko sa kanya pagkatangal ko ng kanyang shorts. Tumango ito. Napansin ko pa ang malagkit na pagtitig nito sa akin kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng pagkailang.

"Hubarin mo din ang brief ko Sunshine. Sobrang sikip na kasi eh.

Hindi na makahinga ang alaga ko." wika nito. Kaagad na dumako ang tingin ko sa gitnang bahagi ng katawan nito. Partikular sa parte na natatakpan pa ng brief nito at hindi ko maiwasan na magulat. Kaagad kasing tumampad sa mga mata ko na bumubukol na iyun. Napalunok pa ako ng makailang ulit bago muling tumingin sa mukha ni Rafael.

"Ba-bakit ganiyan?" pabulong kong tanong.

"Kanina pa siya ganiyan. Namimiss ka na talaga siguro eh." sagot nito na may halong panunudyo ang boses. Hindi ako nakasagot.

"Sige na Sunshine...gusto ko din magpalit ng underware. Ang init na kasi eh." nakangiti nitong wika. Tumango ako at gamit ang nanginginig kong kamay dahan-dahan kong hinawakan ang garter ng kanyang brief. Bahala na nga. Maraming beses ko Ng Makita ang alaga nito at hindi ako dapat kabahan Ng ganito.

Chapter 261 (WARNING: SPG)

VERONICA POV

Well, dahil mahal ko si Rafael, handa kong gawin ang lahat ng makakapag- paligaya sa kanya. Buong puso kong ibibigay lahat ng gusto nito.

Pagkababa ko ng brief ni Rafael kaagad na bumulaga sa paningin ko ang tayong-tayo nitong pagkalalaki. Kaagad kong naramdamdaman na pag- iinit ng pisngi ko dahil sa nasaksihan. Narinig ko naman ang mahina nitong pagtawa at ang paghawak nito sa kamay ko.

Nang dumako ang tingin ko sa mukha ni Rafael kaagad kong napansin ang matinding pagnanasa sa mga mata nito. Hindi ako makapaniwalang napatitig sa kanya.

"Kiss me Sunshine!" halos pautos na wika nito. Para naman akong robot na kaagad na napasunod sa gusto nito.

Dinukwang ko ito at mabilis na kinintalan ng halik sa labi na mapusok naman kaagad niyang tinugon.

Hindi na ako nagtaka pa kung gaano ito kapusok ngayun. Basta ang alam ko lang masaya ako sa ginagawa naming dalawa ngayun.

Parang hindi man lang ito dumaan sa matinding aksidente kong panggigilan niya ako. Hindi ko akalain na sa kabila ng injury na natamo nito may mas ipupusok pa pala na natira sa sistema ng isang Rafael Villarama.

"Teka lang..baka kung mapaano ka niyan. Hindi pa pwede at baka mabinat ka." pigil ko dito ng mapansin ko na nag-uumpisa ng maglumikot ang mga kamay nito. Mas lalo pa itong naging agrisibo ngayun.

"Kaunti na lang Sunshine. Sobrang na- miss ko itong gawin sa iyo. I need you now!" sagot nito sa habang ang leeg ko naman ang pinagkakaabalahan nitong papakin.

Hinayaan ko na lang siya. Aaminin ko na nakakadarang din ang ginagawa nitong paghalik sa akin. Gustong gusto ko din naman itong pagbigyan. Gusto kong ipadama din dito kung gaano ko siya kamahal.

"Pwede bang pakihubad din ng lahat ng iyung saplot sa katawan? I want to see your naked body." mahinang anas nito sa akin. Kahit sa boses nito ramdam ko ang kanyang pagnanasa. Hindi ko na namalayan pa na nakadagan na pala ako dito kaya naman kaagad akong bumangon. Isa- isa kong hinubad ang lahat ng saplot ko sa katawan habang tahimik naman itong nakatitig sa akin.

Gusto kong ibigay sa kanya lahat ng makakapag-paligaya sa kanya. Lahat gagawin ko para kay Rafael. Gusto kong maramdaman nito na nasa tabi lang ako nito palagi.

Pagkatanggal ko ng sarili kong saplot sa buo kong katawan muli akong tumitig sa mukha nito. Kitang kita ko sa mga mata nito ang matinding paghanga.

Hindi ko naman mapigilan na sipatin ng tingin ang galit na galit na nitong alaga. Ramdam ko na ang kagustuhan nitong maangkin ako ngayung araw at hindi ko ito bibiguin. Ako ang magpapaligaya sa kanya ngayun dahil alam kong wala itong kakayanan na kumilos katulad ng dati dahil hindi pa ito masyadong magaling dahil sa aksidenting kinasangkutan.

Alam kong kaya kong gawin ang ginagawa niya sa akin noon. Kakayanin ko alang-alang sa pagmamahal ko sa kanya.

Seryoso kong tinitigan si Rafael. Naupo ako sa tabi nito at kaagad na umangat ang kamay nito. Diretso sa magkabilaan kong bundok kaya hindi ko maiwasan na mapaiktad lalo na ng maramdaman ko na salitan nitong nilaro-laro ang magkabilaan kong nipple. Humugot pa ako ng malalim na buntong hininga upang maiwasan ko ang pag-ungol kasabay ng paghawak ko sa kamay nito para pigilan siya sa kanyang ginagawa.

"Hayaan mong ako naman ang magpapaligaya sa iyo ngayun."

nakangiti kong wika habang hawak ang kanyang kamay. Nagtatanong ang mga matang tumitig ito sa akin. Sinulyapan ko pa ang nanggagalit nitong pagkalalaki bago nakangiting hinawakan iyun. Ramdam ko ang pag- iktad ni Rafael dahil sa aking ginawa.

"ohhh shit! Sunshine...come on what are you doing?" mahina nitong anas sa akin. Kaagad naman akong umusog papunta sa pagkalalaki nito. Hinaplos ko iyun gamit ang dalawa kong kamay kaya naman lalong dumuble ang laki at haba nito. Lalo kong naramdaman ang paglulumikot ng katawan ni Rafael dahil sa aking ginawa.

Kung noon siya ang palaging kumikilos para pareho kaming maging masaya sa ibabaw ng kama... ngayun ako naman. Gagawin ko sa kanya ang ginagawa niya din sa akin bago ito naaksidente.

Hindi na ako nag-atubili pa. Hinagod ko ng tingin ang pagkalalaki nito at inamoy iyun. Bahala na. Susubukan ko lang naman kung kaya ko bang gawin sa kanya ang tumatakbo sa isip ko ngayun.

Wala ng hiya-hiya pa. Dinilaan ko ang ulo ng pagkalalaki nito at kaagad kong narinig ang impit na pag-ungol nito. Hudyat iyun para lalo akong ganahan sa aking ginagawa.

"Ohh shit! Veronica! You dont need to do this!" halos paungol nitong wika sa akin. Hindi ko ito pinakinggan pa. Hindi ko din alam kung saan ko nakuha ang lakas ng loob na meron ako ngayun para gawin ko ito ngayun kay Rafael.

"Aghhh! Shit Sunshine! what are you doing?" bulong ulit nito at lalo kong naramdaman ang lalong pagtigas ng ari nito. Hindi na ako nakapagpigil pa. Marahan kong isinubo ang kahabaan nito at lalo kong naramdaman ang hindi mapakaling katawan ni Rafael. Mukhang nagtagumpay ako sa plano kong pagpapaligaya sa kanya ngayun. Kita naman sa reaction ng kanyang katawan.

"Ohhh God! Enough Sunshine...A-ayaw kong sumabog sa bibig mo. Please!" narinig ko pang wika nito. Sinunod ko naman ang gusto niya. Alam kong kaunti na lang ay lalabasan na si Rafael. Kabisado ko na ang galaw ng katawan nito sa ilang ulit na may nangyari sa amin.

"As you wish Rafael ko" nakangiti kong wika at kaagad na pumesto sa ibabaw nito. Daha-dahan kong inupuan ang naghuhumindig niyang pagkalalaki at dahil basang basa na din ako hindi ko maiwasang mapaungol ng dahan-dahan itong pumasok sa loob ko.

"Oohhh! Ang galing mo Sunshine!' Narinig ko pang bulong ni Rafael at hinawakan ako sa baywang.

Tinulungan ako nitong magtaas baba sa ibabaw nito. Hindi naman ako nahirapan dahil nakaalay ito sa akin hanggang sa nasanay na ako sa ginagawa ko sa kanya.

Kusang kumikilos ang katawan ko sa ibabaw nito. Ginaya ko lang naman ang ginagawa niya sa akin kapag nasa ibabaw ko ito noon kaya naman alam kong pareho kaming satisfied sa pagniniig namin ngayun.

"Oh Shitttt Sunshine...kaunti na lang... Faster! Faster! Malapit na ako!" wika ni Rafael sabay bitaw sa baywang ko at hinawakan ako sa magkabilaan kong bundok. Umaalog-alog kasi iyun sa tuwing nagtataas baba ako sa kanyang ibabaw.

Ilang saglit lang kaagad kong naramdaman na may kung anong bagay na biglang namuo sa puson ko kasabay ng pagsirit na masaganang katas ni Rafael sa kaloob-looban ng pagkababae ko. Hingal na hingal akong bumagsak sa ibabaw nito dahil sa matinding pagod. Kaagad ko naman naramdaman ang paghila nito sa makapal na comforter para itakip sa hubad naming katawan.

Ilang saglit na katahimikan din ang namayani sa aming dalawa. Hingal na hingal kami pareho kaya naman hindi ko maiwasan na mapapikit at lalo kong isinubsob ang mukha ko sa leeg ito.

Naramdaman ko naman ang paghaplos nito sa likod ko at ang buong pagsuyo nitong paghalik sa aking noo.

"I am sorry! Napagod ka ba?" narinig ko pang wika ng makabawi na ito. Umangat ang ulo ko at tumitig sa mukha nito.

"Kaunti lang...gusto mo round 2 pa eh. " sagot ko na may kasamang biro. Kaagad kong narinig ang malakas nitong pagtawa sabay pisil sa pisngi ko.

"Pilya ka! Ginulat mo ako doon ah?" nakangiting wika nito. Kaagad din akong napangiti at tuluyan ng umalis sa kanyang ibabaw. Alam kong mabigat ako at ayaw kong mahirapan ito. Nahiga ako sa kanyang tabi at niyakap ito.

"Sobrang napagod ako sa perfomance natin ngayun Rafael. Pwede bang dito na lang ako matulog sa tabi mo?" naglalambing kong wika. Masuyo nitong hinaplos ang mukha ko bago sumagot.

"Sure...simula ngayung araw, dito ka sa kwarto ko. Ipapalipat ko na lahat ng gamit mo dito sa kwarto ko Sushine dahil simula ngayung araw gusto kong katabi kita sa pagtulog palagi.." sagot nito. Hindi na ako nakaimik pa. Dahil sa pinaghalong pagod at puyat sa ilang araw at gabi na pagbabantay sa hopital kaagad akong nilamon ng antok. Huli kong naramdaman ang masuyo nitong paghalik sa labi ko at ang pagbulong nito ng 'I love you' sa akin.

Chapter 262

VERONICA POV

Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatulog. Nagising na lang ako ng maramdaman ko ang marahang haplos sa pisngi ko mula kay Rafael. Pagkadilat ko kaagad na sumalubong sa akin ang nakangiti nitong mukha.

"Anong oras na? Hindi ka ba nakatulog?" kaagad kong tanong sa kanya.

"Kakagising ko lang din. Inaantok ka pa ba? Kung pagod ka, huwag na muna tayong lumabas. Kailangan mo din magpahinga. Maiintindihan ng lahat kung hindi muna tayo makiki-join sa celebration sa ibaba." nakangiti nitong wika.

Saglit akong natigilan. Iniisip ko kung ano ang ibig nitong sabihin at ng ma- realized ko na nasa ibaba pala ng

Mansion ang pamilya Villarama hindi

ko maiwasan na mapabalikwas ng bangon. Nakakahiya! Baka kanina pa nila kami hinihintay.

"Naku....sorry, nakalimutan ko! Teka lang, ikukuha kita ng kumportableng damit sa walk in closet mo." wika ko kay Rafael at halos patakbong naglakad patungo sa walk in closet nito. Hindi ko na napansin pa na wala pala akong ni kahit isang saplot sa katawan. Narinig ko na lang ang mahina nitong pagtawa bago ako tuluyang nakapasok sa loob ng walk in closet kaya nagtatakang napalingon ako dito.

"Sunshine...may ilang gamit ka na din na nasa loob ng closet ko. Magbihis ka muna at baka magalit na naman itong alaga ko at tuluyan na tayong hindi makalabas dito sa loob ng kwato."

bakas ang biro sa boses na wika nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka at ng maramdaman ko ang lamig na dampi ng hangin mula sa aircon, wala sa sariling napayakap ako sa sarili kong katawan.

Huli na ng marealized ko na hubot hubad pa rin pala ako. Diyos ko! Ano ba itong nangyayari sa akin. Nakakahiya kay Rafael kaya naman mabilis na akong pumasok sa loob ng walk in closet nito at mabilis na isinara ang pintuan niyun.

Biglang dagsa ng realisasyon sa isip ko ang ginawa ko kani-kanina lang. Kung gaano ako ka-wild kanina sa kama. Hindi ko tuloy maiwasan na matapik ang noo ko. Kaya pala kakaiba ang titig at ngiti na ibinibigay sa akin ni Rafael. Siguro naman satistfied siya sa performance ko noh?

Kagat labi na naghanap na din ako ng pwede kong maisuot. Tama si Rafael, may ilang gamit na pala ako dito sa loob ng kanyang walk in closet. Pinili ko ang pinaka-kumportableng damit at mabilis na nagbihis.

Mamaya ko na iisipin ang hiya ko. Kailangan kong unahin na mabihisan si Rafael dahil baka kung ano na ang iniisip ng pamilya nito sa amin. Kung bakit naman kasi napasarap ang tulog ko. Kaya nga kami umakyat dito sa kwarto para makapagpahinga ito pero kabaliktaran naman ang nangyari. Ako itong napahimbing sa pagtulog.

Desente na ang hitsura ko pagkalabas ko ng walk in closet. Kaagad kong hinagilap ang bimpo at nagmamadaling pumasok sa loob ng banyo.

"Naghilamos at toothbrush na lang ako. Gustuhin ko man maligo muna pero kailangan ko ng magmadali. Pagkatapos kong gawin ang sarili kong routine muli kong sinabon ang bimpo at nagmamdaling lumabas ng banyo.

"Pupunasan muna kita bago kita

bihisan." wika ko sa kanya. Kaaagad naman itong tumango.

"Sure... basta ingatan mo lang na hindi masagi ang alaga ko ha? Baka magalit na naman eh." pilyo naman nitong sagot. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Mahina ko itong kinurot sa kanyang tagiliran kaya natawa ito.

"Pilyo ka talaga! Pagod pa ako kaya wala akong balak na patulan iyang alaga mo!" pabiro kong sagot sa kanya. Muli itong tumawa kaya hindi ko mapigilan na titigan ito sa mukha. Dalangin ko na sana ganito kami palagi.

Na sa kabila ng mga pinagdaanan namin, heto pa rin kami....Masaya at nagkakaintindihan at higit sa lahat nagmamahalan.

Pagkatapos kong bihisan si Rafael kaagad kong tinawagan si Tita gamit ang cellphone ni Rafael. Nanghihingi kami ng tulong para may magbuhat

kay Rafael pababa ng hagdan. Ayaw naming lahat na pwersahin ni Rafael ang sarili niya although sinabi ng Doctor na kaliwang binti lang naman ang masyadong naapektuhan dahil sa aksidente.. Makakalakad pa rin naman ito gamit ang saklay kung gusto niya.

Pero since, gusto talaga namin siyang ingatan at iniiwasan din namin na baka ma-out of balance ito hindi na namin sinunod pa ang sinabi ng Doctor nito. Uupo si Rafael sa wheelchair hanggang sa tuluyan ng maghilom ang sugat at gumaling ang binti nito.

Katulad kanina, binuhat ulit si Rafael ng dalawa nitong bodyguard pababa ng hagdan. Nagboluntaryo na din ako na ako na ang magtutulak ng wheelchair nito hanggang sa makalabas kami ng harden.

Kaagad kaming sinalubong nila Tita Carissa ng mapansin nila ang paglabas namin. Tinanong na ng mga ito si Rafael sa kanyang nararamdaman at nang sinabi naman nito na ayos lang ay kaagad kong napansin ang tuwa sa mga mata nito at niyaya na kami sa isang mesa na puno ng pagkain kung saan naabutan namin na nakaupo ang lahat ng kapatid ni Rafael pati na din ang mga asa-asawa ng mga ito. Sa kabilang lamesa naman ay ang mga pamangkin na abala sa pagkain.

"Since, ikaw ang personal na nag- aalaga kay Rafael, kailangan mong damihan ang pagkain Nica." narinig ko pang wika sa akin ni Ate Miracle. Tipid naman akong napangiti. Nakaramdam kasi ako ng hiya lalo na at sa amin nakatutok ang pansin ng lahat ng miyembro ng pamilya. Mula sa kambal na kapatid ni Rafael kasama na sa mga asa-asawa ng mga ito. Dagdagan pa nila Ate Arabella at Kuya Kurt.

"Swerte pa rin ang lokong iyan pagdating sa babae. Sa dami ng

pinaiyak noon, hindi man lang tinablan ng karma." narinig ko namang sabat ni Kuya Christian, Hindi naman ako makapaniwala. Marunong palang magbiro ang kakambal ni Ate Miracle? Palagi kasi itong seryoso sa tuwing nakikita ko.

"Kuya! Kailangan pa bang ibalik ang nakaraan? Baka mamaya maniwala sa iyo ang asawa ko eh.!" paangil na sagot ni Rafael sa kanyang Kuya. Nagkatawanan naman ang lahat.

"Totoo naman eh. Masaya kaming lahat dahil nagtino ka na!" sagot ni Kuya Christian. Mukhang nasa mood ito ngayun para asarin si Rafael. Napansin ko pa ang pagkalabit dito ng kanyang asawa na si Ate Carmela pero wa epek yata.

"Kaya ikaw Veronica...kapag may aali- aligid diyan na babae kay Rafael, huwag kang magdalawang isip ha?

Kalbuhin mo kaagad! Nasa likod mo

lang kami palagi." nakangiting muling wika ni Kuya Christian. Pigil ko naman ang sarili ko na matawa.

"Hindi na mangyayari iyun. Graduate na ako sa ganyang bagay. Kontento na ako sa asawa ko noh? And besides, Kuya Christian, kapag hindi ka pa tumigil diyan, sisiguraduhin ko talaga na ma-stock ka ng matagal sa Villarama Empire. Hihilingin ko kay Daddy na magbabakasyon muna kami ni Veronica sa ibang bansa hanggang sa tuluyan akong gumaling. Maybe, one year is enough para naman kahit papaano mas mabigyan ko ng tamang time ang mahal ko." pang-aasar na wika ni Rafael. Kaagad kong napansin ang biglang pagseryoso ng mukha ni Kuya Christian. Mukhang tutol ito sa sinabi ni Rafael ngayun lang.

"No! Hindi ako papayag diyan! Dad, huwag kang pumayag ha? Busy din kami sa sarili naming negosyo." sagot ni Kuya Christian. Naiiling naman na nagpapalipat-lipat ng tingin si Tito Gabriel sa dalawa niyang anak. Tumitig ito kay Rafael bago sumagot.

"Tsaka na natin pag-usapan ang tungkol dito. Ang importante sa ngayun ay ang agarang pagaling ni Rafael para bumalik na sa normal ang buhay niya." sagot ni Tita Gabriel. Marahan naman na napabuntong hininga si Kuya Christian at masuyo nitong tinitigan ang bunsong kapatid.

"Bro...nagbibiro ka lang diba? Pwede niyo naman ienjoy ang isat-isa ni Nica kahit na nandito lang kayo sa Pinas. Pwede mo naman pagsabayin ang pag- ibig at ang pagiging CEO diba? Teka lang...bibili pala ako ng yate, surpresa ko sana sa iyo iyun sa parating mong birthday.......diba ang bait kong Kuya? Pero since nandito na tayong lahat at gusto kong inggitin ang iba pa nating kapatid, sinabi ko na din...at hindi pa iyan, kapag balak nyo nang ikasal sa simbahan ni Nica sagot ko na din ang lahat-lahat. Mula sa pag-aayos sa simbahan hanggang sa reception. Huwag lang ganito. Magagalit na sa akin ang mga byanan ko eh..." bakas sa boses ni Kuya Chrisitian ang pakiusap. Natatawa naman na nagkatinginan sila Tita Carissa at Tito Gabriel. Samantalang si Rafael naman nginisihan nito ang kanyang Kuya.

''"Grabe, ang haba ng sinabi mo Kuya... First time yan ah?" Well, Dont worry, pag-iisipan ko iyan proposal mo." natatawang sagot ni Rafael.

"Bro naman...gusto ko ng assurance ngayun. Hindi talaga pwedeng hawakan ko ng matagal ang Empire...sa sobrang ganda ng performance mo natatakot akong mabaliwala lang lahat ng naumpisahan mo na." muling sagot ni Kuya Christian. Sumulyap muna si Rafael sa kanyang mga magulang bago sumagot.

"Well, since nakikiusap na si Kuya ayos lang naman sa akin. Binti ko lang ang napuruhan at kaya ko naman magtrabaho. Kaya ko din pumirma ng mga papeles. Give me one week. Babawi lang ako ng lakas and you're free na Kuya. Ako na ulit ang bahala sa Villarama Empire." sagot ni Rafael sa kapatid. Kaagad naman gumuhit ang masayang ngiti sa labi nito.

"Wow! Sabi ko na nga at hindi mo ako matitiis eh. Iyan ang gusto ko sa iyo bunso! Kaya ikaw ang favorite ko sa lahat kong kapatid dahil sobrang bait mo!" nakangiting sagot ni Kuya Christian. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang sabay-sabay na pag- ismid nila Ate Miracle at Ate Arabella. Nagkatawanan naman ang lahat.

Chapter 263

VERONICA POV

Mabilis na lumipas ang mga araw. Tuluyan ng naghilom ang mga sugat sa buong katawan ni Rafael. Inuumpisan na din ang therapy ng kanyang binti. Kahit na hindi pa masyadong maayos ang kanyang lagay balik trabaho siya.

Katwiran nito isang binti lang naman ang apektado sa kanya. Hindi naman buong katawan at kaya naman daw niyang pangatawan ang pagiging CEO ng Villarama empire kahit na hindi ito pumasok sa opisina palagi. Pumupunta lang ito ng opisina kapag may mga importanteng meetings na dapat daluhan. Kadalasan, dinadala na lang ng executive secretary nito dito sa mansion ang mga papeles na dapat niyang pirmahan.

Ginagamit din nitong office ang library ng mansion. Nagkukulong ito palagi doon lalo na kapag oras ng trabaho.

Online din ito nakikipag-usap sa kanyang mga empleyado at ibang kliyente.

Walang imposible sa mga taong gustong gumaling. Iyan ang napatunayan ko kay Rafael. Hindi man ito nakakalakad ng maayos pero pinipilit nitong tulungan ang kanyang sarili. Kaliwang binti lang ang apektado sa kanya kaya hindi naman ito nahihirapan. Kaunting panahon pa at babalik din sa dati ang lahat.

Katulad ngayun, tahimik ako habang pinapanood si Rafael na inaasikaso ng kanyang therapist dito sa garden. Malapit na silang matapos at hindi nakaligtas sa mga mata ko ang tagaktak ng pawis nito sa kanyang noo.

Actually, nakaready na ang pamunas para sa kanya. Magaling ang therapist nito at nakikitaan ko na kaagad ng improvement si Rafael.

"Kumusta Iha?" wala sa sariling napalingon ako ng marinig ko ang boses ni Tita Carissa. Nakangiti itong naglalakad palapit sa akin habang nakasunod sa kanya si Ate Maricar na may dalang isang tray ng miryenda.

"Ayos lang po Tita. Natutuwa po ako sa ipinapakita ni Rafael na dedikasyon para magamit nya ulit ang kaliwa niyang binti." nakangiti kong sagot. Naupo ito sa tabi ko at tumingin din ito sa kinaroroonan nila Rafael at ng therapist nito.

"Sobrang bilis ng pagaling ni Rafael. Kitang kita ko sa kanyang mga mata na gusto na niya talagang makalakad ng maayos. All thanks to you Iha dahil nasa tabi ka nya sa lahat ng oras."

nakangiting wika ni Tita Carissa.

"Naku po. Kung alam nyo lang po kung gaano ako kasaya na pagsilbihan si Rafael. Ngayung palagi kaming magkasama, lalo naming nakikilala ang isat-isa Tita." nakangiti kong sagot.

"I know...at napaka-swerte ng anak ko sa iyo Iha. Alam kong magiging masaya kayo ni Rafael habang buhay."

nakangiti nitong wika sabay kuha ng isang baso ng juice at iniabot sa akin.

"Magmiryenda ka muna habang hinihintay natin silang matapos."

nakangiti nitong wika. Kaagad naman akong nagpasalamat at sumimsim ng kaunting juice mula sa baso. Busog pa kasi ako at ilang oras na lang kakain na naman kami ng tanghalian.

"Sa susunod na linggo na ang kasal nila Jeann. Nabanggit sa akin ni Bella na ayaw mo ng maging maid of honor niya. Sigurado ka ba Iha? Huwag kang mag-alala kay Rafael. Kami ang bahala sa kanya sa buong ceremonya." pag- iiba sa usapan ni Tita Carissa.

"Ayos lang po Tita. Kinausap ko na si

Ate Bella at Jeann tungkol dito. Ayaw ko pong maging maid of honor kung hindi din lang si Rafael ang Best Man." nakangiti kong sagot.

"Naku, ikaw talagang bata ka! Ang dami mo nang sinakripisyo. Ayos na naman na si Rafael kaya naman magrelax ka din minsan. Hayaan, mo, ipapaalam kita bukas sa kanya. Mamasyal tayo para makapagrelax ka din. Pati pag-aaral mo tuluyan mo ng iniwan." sagot nito.

"Naku Tita...ayos lang po talaga ako. Huwag mo po kayong mag-alala sa akin. Basta po para kay Rafael, kaya ko pong ipagpaliban muna ang lahat Tita. Mas kailangan niya po kasi ako ngayun at gusto ko po talagang tutukan ang pagaling niya." nakangiti kong sagot.

Alam ko namang sayang ang pag-aaral ko. Pero walang choice eh. Ayaw ko din naman iiwan dito si Rafael sa mansion habang nagpapagaling. Balik Iskwela

na lang siguro ulit ako kapag magiging maayos na ang lahat. Kahit naman papaano pangarap ko pa din na makapagtapos.

"Mukhang seryoso ang pinag-usapan niyo ah?" kaagad akong napatayo ng marinig ko ang boses na iyun. Si Rafael, nakangiting paika-ikang naglalakad palapit sa amin. May gamit na itong saklay at sa hitsura nito mukhang satisfied ito sa kanyang therapy session.

Kaagad akong tumayo at ipinaghila ito ng upuan. Kinuha ko ang bimpo na inihanda ko para dito upang tulungan itong magpunas ng ng kanyang pawis. Ganitong routine ang ginagawa ko sa kanya at sanay na kami pareho.

"Pinag-usapan namin ang tungkol sa kasal nila Jeann. Idedeliver na mamayang hapon ang mga damit na susuutin natin. Hindi pwedeng hindi kayo umattend dalawa. Tiyak na

magtatampo ang mga bagong kasal." nakangiting wika ni Tita Carissa. Kaagad naman akong napatingin kay Rafael.

"I dont know if I can make it Mom. Alam niyo naman po na ayaw kong magpakita sa ibang tao na ganito ang kondisyon ko." sagot ni Rafael.

"Walang problema sa kung ano man ang kondisyon meron ka ngayun Rafael. Malapit ka ng makalakad ng maayos na hindi na kailangan ang saklay na iyan. Importanteng araw ang kasal para sa pamangkin mo kaya kailangan na masaksihan natin lahat iyun." sagot ni Tita Carissa.

"I dont know Mom. Pag-uusapan na lang namin ito ni Veronica," sagot ni Rafael sabay kuha ng isang basong juice at diretsong ininom. iiling-iling naman si Tita Carissa na tinitigan ang kanyang anak.

Ilang araw pa ang lumipas. Naging abala ang lahat sa pag-aasikaso sa nalalapit na kasal ni Jeann samantalang si Rafael naman abala sa responsibilty sa Villarama Empire at sa kanyang Therapy. Nasa tabi niya ako palagi kaya naman nakikita ko kung gaano ito ka-possitive sa mga bagay- bagay na siyang labis kong ipinagpasalamat.

Umaga, nagising ako na sobrang sama ng pakiramdam ko. Parang may kung anong bagay na humahalukay sa sikmura ko. Dali-dali akong bumangon at mabilis na naglakad papuntang banyo habang nakatakip ang kamay ko sa aking bibig.

Nasusuka ako na parang ewan kaya naman mabilis akong lumapit sa toilet bowl at inilabas ang gustong lumabas mula sa kaloob-looban ng aking sikmura.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko.

Ilang beses ko na itong naranasan lalo tuwing umaga. Nagduduwal ako pero wala naman akong mailabas. Ang nakakainis lang habang tumatagal pakiramdam ko lalong lumala ang kondisyon ko. Kung hindi lang sa kondisyon ni Rafael ngayun baka matagal na akong nagpatingin sa Doctor.

Hindi ko kasi masabi-sabi kay Rafael dahil ayaw kong magiging dagdag isipin pa ito. Minsan tuloy nagdududa na ako sa sarili ko. Natatakot ako sa isiping baka may sakit ako at maging dahilan pa iyun para panghinaan ng loob niya si Rafael. Gusto kong tuluyan muna itong gumaling bago ko ipagtapat sa kanya ang kakaibang nararamdaman ko sa sarili ko.

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko pagkatapos kong dumuwal ng dumuwal. Mariin akong pumikit bago dahan-dahan na tumayo mula sa

pagkakaupo dito sa harap ng toilet bowl. Naglakad ako papuntang sink at wala sa sariling tinitigan ang sarili kong reflexion sa salamin.

Kapansin-pansin ang pangangayayat ko. Nangangalumata na din ako at halatang kulang sa tulog. Pinunasan ko pa ang pawis sa aking noo at butil ng luha sa aking mga mata dahil sa sobrang pwersa ng pagsusuka hindi ko na namalayan pa na naluluha na pala ako.

Naghuhugas na ako ng aking mga kamay ng mapansin ko ang pagbukas ng pintuan ng banyo at ang pagpasok ni Rafael dito sa loob gamit ang kanyang saklay.

"Are you okay? Bakit parang namumutla ka?" kaagad na tanong nito sa akin pagkalapit nito. Dinama pa nito ang aking noo kaya naman kaagad akong nag-iwas ng tingin.

"Na-naku, ayos lang ako.....hindi lang siguro maganda ang gising ko pero ayos lang ako. Teka lang, Bakit ang aga mo yatang gumising ngayun? Linggo ngayun at wala ka namang appointment diba?" tanong ko sa kanya. Matiim muna ako nitong tinitigan bago sumagot.

"Naramdaman ko kasing wala ka sa tabi ko kaya hinahanap kita. Tapos ka na ba? Halika na...kailangan mo pa sigurong matulog dahil

nangangalumata ka pa. May problema ba? Hindi ka ba nakatulog ng maayos kagabi?" bakas ang pag-aala sa boses na wika nito.

"Ayos lang ako. Dont worry!" wika ko at sabay na kaming lumabas ng banyo. Napansin ko pa rin na hindi nito inaalis ang tingin sa akin kaya naman pilit akong ngumiti sa kanya at umaktong normal.

Ayaw ko din kasi talaga na mag-alala ito sa akin.

"Tulog na ulit tayo?" tanong ko sa kanya. Tumango ito at naupo na sa gilid ng kama. Hinawakan ako nito sa kamay at tinitigan sa mga mata.

"Are you sure na ayos ka lang? May family doctor naman tayo.. Pwede natin siya tawagin para matingnan ka. "wika nito. Umiling lang ako at naupo na din sa tabi niya.

"Ayos lang talaga ako. Huwag kang mag -alala. Hindi kasi ako nakatulog ng maayos kanina kaya siguro ganito ang pakiramdam ko. Huwag ka ng mag- alala. Ang mabuti pa matulog muna tayo ulit." sagot ko sa kanya at nahiga na sa kama. Nakakaramdam na naman kasi ako ng pag-ikot ng paligid. Kailangan ko nga sigurong umidlip ulit at umaasa ako na magiging maayos ang pakiramdam ko pagising ko.

Chapter 264

VERONICA POV

Muli akong nagising na hindi pa rin maayos ang aking pakiramdam. Pero wala akong ibang choice kundi ang umakto ng maayos sa harap ni Rafael.

"Are you sure ayos ka lang?" muling tanong nito sa akin. Gamit ang kanyang saklay sabay kaming naglakad papuntang dining area. Late na nga kami at tiyak na naghihintay na sa amin sila Tita Carissa at Tito Gabriel.

"Yes...Dont worry, Ayos lang ako!" sagot ko sa kanya habang pilit na pinasigla ang boses ko. Tinitigan muna ako nito bago dahan-dahan na humakbang papasok ng dining.

"Katulad ng inaasahan, naghihintay na nga sa amin sila Tita Carissa at Tito Gabriel. Nag-uumpisa na nga silang kumain kaya naman kaagad kaming humingi ng paumanhin sa kanila bago kami naupo sa aming pwesto.

"Are you okay iha? Bakit parang namumutla ka yata ngayun? Nahahalata na kita ha...Kailangan mo muna sigurong kumain ng heavy meal sa umaga, napapansin ko na parang tamilmil ka kung kumain nitong mga nakaraang araw. Nangangayayat ka din. May nararamdaman ka bang kakaiba sa sarili mo?" Kaagad na tanong ni Tita Carissa. Hindi ko man lang napansin na kanina pa pala ito nakatitig sa akin.

"Ayos lang po ako Tita. Medyo nawawalan po ako ng gana kumain nitong mga nakaraang araw pero wala naman akong nararamdaman na kakaiba sa sarili ko." pagkakaila ko habang pilit na nakangiti. Pero ang totoo nag-uumpisa na naman umikot ang paningin ko. Nasusuka na naman ako lalo na ng maamoy ko ang sinangag na inilalagay ni Rafael sa pinggan ko.

"I think tama si Mommy. Kailangan mo muna sigurong kumain ng mga heavy meal every morning. Tsaka ka na lang mag cereals kapag bumalik na sa dati ang katawan mo. For now, ito muna ang sinangag ang kainin mo ha?

"malambing naman na wika nito. Kumuha na din ito ng isang sunny side up egg at akmang ilalagay sa pinggan ko ng bigla akong nagtakip ng aking ilong.

Bakit ba napakabaho ng buong paligid? Naduduwal ako kaya naman mabilis akong napatayo at nagmamadaling tumakbo papuntang Kusina. Wala na akong pakialam pa. Diretso ako sa lababo at doon dumuwal ng dumuwal.

Halos mapugto ang hininga ko mailabas ko lang ang gustong ilabas ng sikmura ko pero bigo ako. Puro likido lang naman ang lumalabas sa bibig ko. Siguro dahil wala namang laman na kahit anong pagkain ang sikmura ko kaya ganoon.

Tama si Tita Carissa. Ilang araw na akong tamilmil sa pagkain at hindi ko maintindihan ang sarili ko. Kahit na anong pilit kong itago sa kanilang lahat talagang sinusumpong ako ng pagkahilo.

"Are you okay? Ano ba ang nangyari sa iyo? I think kailangan mo ng magpatingin sa Doctor. Baka kung ano na iyan." narinig ko pang wika ni Rafael sa akin. Sinundan pala ako nito dito sa kusina. Naramdaman ko din ang paghaplos nito sa likuran ko.

"Hindi mo ba naamoy? Bakit ang baho ng paligid?" sagot ko at muling dumuwal ng dumuwal. Kaagad ko naman naramdaman ang pagyakap sa akin ni Rafael mula sa aking likuran. Ramdam ko ang namumuong tensyon sa pagkatao nito kaya naman pilit kong pinapakalma ang sarili ko.

"Huwag kayong mag-alala. Tinawagan na ng Daddy niyo ang family Doctor. Ano ba ang nangyari? Matagal mo na ba itong itinatago sa amin Iha?" wika naman ni Tita Carissa. Binuksan ko mung ang faucet tsaka nagmumumog. Ramdam ko na din ang pawis sa aking noo bago ako lumingon.

"Hindi ko din po alam Tita. Basta po hindi ko po gusto ang amoy ng mga pagkain na nasa table." sagot ko habang nararamdaman ko ang pagpunas ni Rafael ng pawis sa noo ko. Wala na akong choice kundi ang umamin sa kanila. Hirap na din akong itago kung ano man ang nararamdaman ng katawan ko ngayun. Muli kong sinulyapan si Rafael at kita ko ang pag-aalala sa mukha nito habang nakatitig sa akin.

"I think, kailangan ko muna siyang ibalik sa kwarto Mom. Mukhang hindi na po maayos ang kalagayan niya." sagot naman ni Rafael sa Ina. Nakaalalay ito ngayun sa akin habang nag-uumpisa na akong humakbang. Parang gusto kong mahiga na muna para matakasan ang pagkahilo ko.

"Sure.....papadalhan ko na lang kayo ng pagkain sa kwarto niyo. Teka lang... kaya mo na bang maglakad ng walang saklay anak?" sagot naman ni Tita at nagtatakang tinitigan ang anak. Kunot noo naman akong tumitig kay Rafael. Partikular sa kaliwang paa nito na maayos ng nakalapat sa sahig.

"Magaling ka na?" sambit ko habang titig na titig kay Rafael. Kaagad kong napansin ang pagngiti nito bago dahan -dahan na tumango.

"I think yes. Kaya ko ng tumayo na walang saklay eh. Halika na...kumapit ka sa akin. Balik muna tayo ng kwarto habang hinihintay natin ang Doctor."

sagot nito sa akin habang akay-akay

ako. Wala na akong lakas pa para tumutol kaya naman nagpatianod na ako. Gustuhin ko man na i-celebrate ang tuluyang pagaling ni Rafael kaya lang wala na akong lakas para gawin iyun.

"Rafael...hindi ko na kaya ang umakyat ng hagdan. Nahi---- "hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko. Bigla kasing nagdilim ang buo kong paligid kasabay ng pagtawag ni Rafael sa pangalan ko. Ramdam ko ang pag- aalala sa boses nito kasunod ng pagtawag niya kina Tita Carissa At Tito Gabriel para humingi ng tulong. Huli kong naramdaman ang pag-angat ko bago tuluyang nagdilim ang buong paligid.

Muli akong nagising sa banayad na paghaplos sa noo ko ni Rafael. Hindi ko alam kung anong oras na pero nang sumulyap ako sa orasan na nasa bedside table napansin ko na halos alas diyes na ng umaga. Kung ganoon, napasarap ang tulog ko.

"Tell me? Kumusta ang pakiramdam mo? Ayos na ba? Nahihilo ka pa ba?" narinig kong sunod-sunod na tanong ni Rafael sa akin kaya naman napatingin ako dito. Kita ko ang pag- aalala sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"A-anong nangyari?" tanong ko. Mariin akong tinitigan bago sumagot.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na masama pala ang pakiramdam mo? Nahimatay ka kanina at kung hindi kita nasalo baka nabagok ka pa."

malumanay nitong sagot. Napakurap ako ng makailang ulit bago nag-iwas ng tingin.

"Sorry. Ayaw ko kasing mag-alala ka sa akin." sagot ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Heyyy bakit ka umiiyak? May masakit ba sa iyo? Gusto mo ipatawag ko ulit ang Doctor?" natataranta nitong wika. Pinahiran nito ang luha ko na hindi ko na mapigilan ang pagtulo.

Hindi ko alam kung bakit napaka- emotional ko. Hindi naman ako dating ganito. Feeling ko talaga may nabago sa sarili ko na hindi ko mawari kong ano iyun.

"Huwag ka ng umiyak. Baka mamaya makasama pa iyan sa inyong dalawa ni Baby." wika nito. Natigilan naman ako. Hindi ko alam kung nagdedeliryo lang ba ako o ano pa man. Pero parang umalingawngaw sa pandinig ko ang huling kataga na nabanggit nito sa akin. Hindi ko maiwasan na mapatitig kay Rafael.

"Baby? A-anong----" hind ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng kaagad itong ngumiti.

"Yes..Baby! Hindi mo ba alam na unti- unti ng nabubuo sa sinapupunan mo ang bunga ng pagmamahalan natin?" sagot nito. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat. Kaagad naman akong niyakap ni Rafael kasabay ng pagyugyog ng balikat nito. Palatandaan na umiiyak ito habang yakap ako.

Chapter 265

VERONICA POV

Biglang ragasa ang tuwa sa puso ko dahil sa narinig ko na magandang balita mula kay Rafael. Buntis ako at malapit na kaming magkaanak. Nagbunga ang pagmamahalan namin. Kung ganoon wala akong sakit?

Normal lang ang nararamdaman sa isang buntis na kagaya ko ang palaging nahihilo at nagsusuka.

Hindi ko mapigilan ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko. Kasabay ang unti-unting pagtulo ng luha sa aking mga mata. Halos hindi kayang iabsorb ng utak ko na magkakaroon na kami ng anak ng lalaking mahal ko.

Kaagad kong naramdaman ang pagyakap ni Rafael sa akin. Ramdam ko ang pagtaas baba ng balikat nito katunayan na umiiyak ito ngayun. Iyak ng tuwa. Iyak ng isang lalaking malapit ng maging ama.

"I am so happy Sunshine! Alam mo ba kung gaano ako kasaya noong sinabi ng Doctor ang tungkol sa kalagayan mo? Magkaka-baby na tayo! Malapit na akong maging Daddy!" wika nito. Ramdam ko ang galak sa boses nito kaya naman hindi ko maiwasan na mapapikit.

Hinaplos ko ang likuran nito habang nakayapos ito sa akin. Patuloy din sa pagtulo ang luha sa aking mga mata.

"Rafael, totoo ba? Alam mo bang masayang masaya din ako ngayun? Totoo ba na magkakababy na tayo? Hindi ba ito isang panaginip lang?" tanong ko sa kanya.

Ito ang kauna-unahang baby namin ni Rafael at kahit papaano hindi ko din naman maiwasan na makaramdam ng kaba. Nineteen pa lang ako at hindi ko alam kung kaya ko na bang mag-alaga ng sarili naming baby.. Natutuwa din ako dahil ilang buwan na lang ang bibilangin masisilayan ko na ang bunga ng pagmamahalan namin ni Rafael.

"Yes Sunshine! Hindi ito isang panaginip. Magkakababy na tayo." Sagot nito at kumalas sa pagkakayakap sa akin. Nakangiti itong tinitigan ako sa mukha sabay haplos ng pisngi ko. Para naman akong namamagnet habang nakatitig sa gwapong mukha ni Rafael kasabay ng paghaplos ko sa aking impis na tiyan.

"Magiging mga magulang na tayo. Malapit na tayong magkaanak.''" sagot ko at hindi ko maiwasan ang tuloy- tuloy na pagpatak ng luha sa aking mga mata. Luha ng matinding kaligayahan. Parang nakikita ko na kung gaano kaganda ng anak namin. Ang gwapo kasi ni Rafael eh.

"Excited ka ba? Promise...ako naman ang mag aalaga sa iyo ngayun. Gagawin ko ang lahat para maging masaya kayong dalawa ng anak natin." nakangiti nitong sagot. Pinunasan pa nito ang luha na tumulo sa aking pisngi. Parang may kung anong mainit na bagay ang humaplos sa puso ko dahil sa sinabi at ipinapakita nito sa akin ngayun. Hindi nga ako nagkamali na si Rafael ang pinili kong mahalin.

Nakikita ko na kung gaano ito ka- responsableng ama sa aming magiging anak at gagawin ko ang lahat para maging karapat dapat sa kanya. Magiging huwaran akong asawa at magiging mabuting Ina ng aming anak.

"Alam na ba ito nila Tita at Tito? Ano ang reaction nila?" tanong ko habang dahan dahan na sumasandal sa headboard ng kama. Kaagad naman ako nitong inalalayan. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Hanggat maari ayaw ko ng maluha. Nakakahiya kay Rafael. Baka mamaya kung ano ang isipin nito sa akin. Baka sabihin nito hindi ako masaya sa pagbubuntis ko.

"Of course, alam na nila. Kung gising ka lang sana kanina...nasaksihan mo sana kung gaano sila kasaya. Matutupad na ang matagal nilang pangarap na magkaroon ng baby sa mansion na ito. Malalaki na kasi ang mga apo nila sa mga kapatid ko." natatawa nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

"Teka lang...ano ang gusto mong kainin? Sinabi ng Doctor na hindi ka daw pwedeng magpalipas ng gutom." muling wika nito. Saglit akong nag- isip pero wala talaga akong ganang kumain ngayun.

"Hindi ko alam eh. Lahat ng nakahain sa mesa kanina hindi ko gusto." sagot nito. Nag-aalalang tinitigan ako ni Rafael bago sumagot.

"Hindi pwedeng ganyan ka palagi Sunshine! Magkakasakit ka niyan eh. Sabihin mo sa akin...lahat ng gusto mong kainin gagawin ko ang lahat para maibigay ko lang." sagot nito. Saglit akong nag-isip bago unti-unting napangiti.

"Gusto ko ng maasim na pagkain. Kahit ano basta maasim." sagot ko. Kaagad itong napangiti at mabilis na inabot ang cellphone na nakapatong sa bedside table. Nagtipa ito kaya naman hinayaan ko na lang.

Hindi ko maiwasan na mapangiti habang hinahaplos ko ang tiyan ko. Malapit na pala akong maging Ina na hindi ko man lang namamalayan. Hindi man lang sumagi sa isip ko na posible nga pala akong mabuntis lalo na at halos hindi na kami naghihiwalay ni Rafael ng higaan.

Muli kong tinitigan si Rafael. Saglit pa akong natulala ng mapansin ko na maayos na itong naglalakad patungo sa bintana ng kwarto. Hinawi niya ang makapal na kurtina kaya kaagad na tumampad sa paningin ko ang maaliwas na kalangitan.

Muling sumagi sa isipan ko ang aksidenteng nangyari sa kanya. Kung ganoon, magaling na ang binti nito. Nakakalakad na siya ng maayos kaya naman lalo akong nakaramdam ng galak. Ang bait ni Lord sa amin. Dobleng blessings ang ibinigay niya sa amin ngayung araw. Tuluyan ng gumaling si Rafael pagkatapos nalaman pa naming dalawa na buntis ako.

"Rafael, talaga bang magaling ka na?" may ngiting nakaguhit sa labi ko habang nakatingin dito. Sobrang proud ako para kay Rafael dahil sa maiksing panahon nalagpasan nito ang isang malaking pagsubok.

"Yup! Nagulat nga din ako eh. Sa Sobrang pagkataranta ko kanina ng mapansin ko na sumusuka ka sa kusina, hindi ko napansin na bigla na pala akong napatayo na walang gamit na saklay at napatakbo papunta sa iyo. Huli na ng maalala ko na pilay pala ako. " natatawa nitong wika. Kaagad din naman akong natawa dahil sa sinabi nito ngayun.

Masayang masaya ang puso ko habang tinititigan si Rafael. Sa hitsura nito ngayun mukhang kuntento na ito sa kanyang buhay. Sa mahigit na isang taon na nakilala ko ito ang laki na talaga ng ipinagbago ng kanyang ugali.

"Pero kailangan mo pa rin magpacheck up sa Doctor para makasigurado tayo. Isipin mo na malapit na tayong magkakaanak at dapat pareho tayong malakas para maalagaan natin ng maayos ang baby natin." nakangiti kong wika sa kanya. Muli itong naglakad palapit sa akin at seryoso akong tinitigan sa mga mata.

"Kaya nga kailangan mo din pilitin ang sarili mo na kumain. Simula kaninang umaga walang laman ang sikmura mo. " sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng guity. Tama ito... paano nga pala maging healthy ang baby namin kung halos lahat ng pagkain dito sa mansion ayaw kong kainin.

Akmang sasagot pa sana ako ng sabay namin narinig ang mahinang katok sa pintuan. Kaagad na naglakad patungong pintuan si Rafael at binuksan iyun. Tumampad sa paningin ko ang nakangiting mukha ni Tita Carissa na may nakasunod na isa sa mga kasambahay na may bitbit na isang tray ng pagkain.

"Personal ko ng dinala ang pagkain para sa asawa mo Rafael. Nakausap ko si Doctor Cruz kanina at may mga list siya na ibinigay na mga pagkain na posibleng magustuhan ni Veronica." nakangiting wika ni Tita Carissa sabay lapit sa akin. Nakangiti ako nitong tinitigan bago hinawakan ang aking kamay.

"Congratulations Iha. Alam mo ba kung gaano kasaya si Daddy Gabriel niyo sa magandang balita na hatid ng Doctor? It should be a double celebration. Biglang gumaling si Rafael kaninang umaga." nakangiting wika ni Tita Carissa. Hindi ko naman maiwasan na matawa sabay sulyap sa isang tray ng pagkain na nakalapag na sa ibabaw ng kama. Bigla akong nakaradamdam ng pagkatakam.

"Para po ba sa akin ang mga iyan Tita?

" imbes na sagutin ang sinabi nito sa akin ibang kataga ang lumabas sa bibig ko. Bigla kasi akong nakaramdam ng gutom habang nakapako ang tingin ko sa croissant at cheese. Simpleng pagkain pero parang gustong tumulo ng laway ko.

"Yes...para sa iyo iyan." sagot ni Tita. Kaagad na lumapad ang pagkakangiti sa labi ko at mabilis na inabot ang pagkain. Kumuha ako ng isang pirasong croissant at kaagad na isinubo.

Chapter 266

VERONICA POV

Nakatatlong croissant na yata ako ng muli kong narealized na pinapanood pala ako nila Tita Carissa at Rafael. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng hiya lalo na ng mapansin ko na ngiting-ngiti silang dalawa habang nakatoon ang buong attention sa akin.

"I think kailangan kong magpabili ng maraming croissant. Kailangan marami tayong stocks dahil iyun lang pala ang gustong kainin ni Veronica eh. " nakangiting wika ni Tita. Hindi naman nakaligtas sa pandinig ko ang mahinang pagtawa ni Rafael.

"Parang ganoon na nga siguro Mom." sagot ni Rafael at marahan na naglakad palapit sa akin. Naupo ito sa gilid ko at kinuha ang orange juice na nasa tray at ibinigay sa akin. Kaagad ko naman iyun inabot at sumimsim ng kaunti.

"Bweno, inutusan ko na pala sila Maricar na bilihin sa botika ang mga nirestang vitamins ng Doctor para kay Veronica...Rafael, palagi mong gabayan ang asawa mo na makainom ng vitamins sa tamang oras. Huwag mo din kalimutan na tanungin from time to time kung ano ang gusto niyang kainin." bilin ni Tita kay Rafael. Kaagad naman itong tumango.

"Yes Mom. Kahit hindi mo ipaalala gagawin ko talaga iyan." nakangiting sagot ni Rafael sa ina. Tumango naman si Tita at ako naman ang hinarap nito.

"Iha, iwasan mo muna ang ma-stress ha? Bawal din ang magpuyat. Kapag may mga gusto ka sabihin mo kaagad sa asawa mo. Naranasan ko din iyang mga naranasan mo ngayun noong ipinagbubuntis ko din iyang si Rafael at alam kong kayang kaya mong malagpasan lahat iyan. Ganyan talaga sa mga unang buwan ng pagbubuntis... medyo mahirap. Huwag kang mag- alala. Nandito lang kami para alalayan ka." mahabang wika ni Tita Carissa. Kaagad naman akong napangiti.

Ang bait talaga ni Lord sa akin. Mabait na ang asawa ko, mabait pa ang byanan ko. Ano pa nga ba ang mahihiling ko?

"Salamat mo po Tita!" nakangiti kong sagot.

"Anong Tita? Hanggang ngayun pa ba naman iyan pa rin ang itatawag mo sa akin? Magkakaanak na kayot lahat nitong si Rafael kaya simula ngayung araw 'Mommy' na ang itawag mo sa akin at Daddy na din kay Gabriel." nakangiti nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na mapatingin kay Rafael.

"Naku Sunshine, hindi pwedeng hindi mo sundin ang gusto ni Mommy.

Magtatampo sa iyo iyan." nakangiting sabat naman ni Rafael. Seryoso naman na nagpapalipat lipat ng tingin si Tita, este si Mommy pala sa aming dalawa.

"Opo Mom--Mommy." sagot sabay yuko. Wala eh, hindi pa ako sanay. Kahit papaano may hiya pa rin naman akong nararamdaman sa katawan ko. Talagang hindi na iba ang tingin nila sa akin. Talagang itinuring na nila ako bilang bahagi ng kanilang pamilya.

"Sige, maiwan ko muna kayo. Ipapahatid ko na lang dito sa kwarto niyo ang pinabili kong mga vitamins para kay Veronica...and Rafael, huwag mong kalimutan ang bilin ko." wika ni Tita Carissa sabay titig sa anak. Kaagad naman tumango si Rafael.

"Sure Mom! Dont worry, ako ang bahala sa kanya. Dodoblehin ko ang pag -iingat ko sa asawa ko Mom lalo na at magkakaanak na kami." nakangiting sagot ni Rafael sa ina kaya naman tuluyan ng nagpaalam si Tita. Lumabas na ito ng kwarto namin kaya ako naman ang hinarap ni Rafael.

"Nabusog ka ba sa kinain mo?" tanong nito. Kaagad akong tumango.

"Hindi lang yata ako ang nabusog...pati na din ang baby natin. Parang nakikikain na rin sa tyan ko. Paglaki nitong anak natin tiyak na croissant ang paborito niyang kainin." nakangiti kong sagot. Matiim naman akong tinitigan ni Rafael sa mga mata bago sumagot.

"Sorry ha?" mahinahon nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

"Sorry? Para saan?" tanong ko.

"Sa nangyayari ngayun. Ramdam ko ang hirap na nararanasan mo ngayun dahil sa pagbubuntis mo." sagot nito. Muli akong napangiti.

"Ano ka ba! Akala ko kung ano na ang nagawa mong kasalanan at nagsosorry ka sa akin eh. " natatawa kong sagot.

Hinawakan ko ito sa kanyang kamay at dinala sa tiyan ko.

"Malapit na tayong magkaka-baby. Hindi mo ba narinig ang sinabi kanina ni Mommy Carissa. Normal lang sa isang buntis na makaramdam ng ganito. Huwag mo akong alalahanin. Kayang kaya ko ito." nakangiti kong sagot.

"Alam kong kayang kaya mo iyan Sunshine. Pero hindi mo maalis sa akin na makaramdam ng pag-aalala. Alam mo naman na nahihirapan din ako tuwing nakikita kitang nahihirapan." sagot nito.

"Ikaw talaga! Huwag mo akong alalahanin. Ang mabuti pa hanapan mo ako ng manggang hilaw. Parang gusto kong kumain noon." sagot ko. Tinitigan ako nito bago sumagot.

"Iyan na ba iyung tinatawag na cravings?" tanong nito. Alangan naman akong tumago.

"Samahan mo na din ng bagoong alamang ha? Gusto ko iyun." pahabol kong wika. Kaagad naman itong napatayo at diretsong naglakad palabas ng kwarto. Nasundan ko na lang ito ng tingin habang may nakaguhit na masayang ngiti sa labi ko.

*

Mahirap pala talaga ang magbuntis. Iyun ang napatunayan ko. Kahit gaano pa kasarap ang mga pagkain na ibinibigay sa akin hindi ko naman kayang kainin. Isinusuka ko lang lahat iyun na siyang labis na ipinag-alala ni Rafael pati na din nila Mommy Carissa at Daddy Gabriel.

"Katulad ngayun. Umagang umaga at nakaupo na ako dito sa garden habang pinagmamasdan ang mga halaman ni

Mommy Carissa na nag-uumpisa ng mamulaklak. Ito ang gusto kong gawin tuwing umaga. Nababawasan ang nararamdaman kong pagkahilo tuwing nakakalanghap ako ng sariwang hangin.

Halos dalawang araw na din akong hindi sumasabay sa pagkain nila dahil naduduwal ako kapag naaamoy ko kung ano ang nakahain sa mesa.

Mamayang hapon  ang kasal nila Jeann. Dalangin ko na sana bumuti ang pakiramdam ko para naman makadalo ako. Baka kasi magtampo sa akin ang kaibigan ko at tiyak na hindi din dadalo si Rafael kung hindi ako makakasama. Nakaready pa naman na ang mga isusuot namin.

"Kumusta ang pakiradam mo?" kaagad akong napalingon ng mapansin ko ang papalapit na si Rafael. Naka casual na kasuotan habang nakangiting nakatitig sa akin. May hawak itong isang basong orange juice at isang balot ng croissant. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

Croissant, iyan lang ang kaya kong kainin ngayun na hindi ko isinusuka. Mabuti na lang at hindi ako nagsasawa sa pagkaing ito. Nag suggest si Tita Carissa kahapon na kung umayos-ayos ang pakiramdam ko isasama niya daw ako sa supermarket. Para makapamili daw ako ng mga gusto kong kainin.

"Para sa akin ba iyang dala mo?"

nakangiti kong tanong. Kaagad naman itong tumango sabay halik sa noo ko ng tuluyan na itong nakalapit sa akin. Inilapag nito ang hawak sa mesa at naupo sa tabi ko. Kumuha ng isang pirasong croissant at tinanggal ang nakabalot na plastic.

"Yes...wala tayong choice. Ito pa lang ang kaya mong kainin." nakangiti nitong sagot. Croissant with cheese. Sabagay, wala naman akong ibang gusto talaga. Kapag ibang flavor ng croissant ang ibibigay nito tiyak na hindi ko naman makakain.

"Here...kumain ka na pagkatapos akyat na tayo ng kwarto. Mamaya ng kaunti masakit na ang sikat ng araw. Nagpaluto pala si Mommy na sinigang na isda. Sana magustuhan mo para naman may laman ang sikmura mo mamaya sa kasal ni Jeann." nakangiti nitong wika. Kinuha ko ang ibinigay nitong croissant at inumpisahang kainin.

Medyo maayos naman na ang pakiramdam ko. Siguro matutulog lang ako ng kaunti bago tayo aalis mamaya. " sagot ko. Tumango naman si Rafael at nakangiti akong pinagmasdan. Kitang kita ko sa mga nito ang pagmamahal na nararamdaman nito para sa akin.

Chapter 267

VERONICA POV

ARAW NG KASAL NI JEANN

Mabuti na lang at umayos ang pakiramdam ko pagkatapos namin kumain ng lunch. Sinigang na isda ang ipinaulam sa akin at himala na nagustuhan ko iyun. Tinanggap ng sistema ko ang lahat ng kinain ko at hindi man lang ako naduwal.

Ganoon daw talaga iyun minsan. Hindi naman daw lahat ng oras nagiging picky eater ang isang buntis. Bigla na lang daw nararamdaman iyun sa mga hindi inaasahan pagkakataon hanggang matapos ang first trimester ng pagbubuntis ko.

Nakapagbihis na din ako ng damit na pasok sa dress code ng kasal ni Jeann. Pink and blue ang color motif nito kaya naman kulay pink ang suot ko ngayung dress na lagpas tuhod. Pinarisan ko iyun ng two inches sandal samantalang gwapong gwapo naman ako kay Rafael sa suot nitong color dark blue suit.

"Si Mommy Carissa na din ang naglagay ng make up ko kanina. Talagang pinili nitong gamitin ang mga make up na pasok sa panlasa ng isang kagaya kong nakakaranas ng maselan na pagbubuntis. Talagang pinaamoy pa nito sa akin kanina ang lahat ng pwedeng gamitin sa aking mukha bago iniapply sa akin.

"Huwag kang mahiya magsabi kong may nararamdaman kang kakaiba sarili mo Iha ha?" bilin ni Tita sa akin pagkahinto ng sasakyan sa tapat ng simbahan.

"Sweetheart, ilang beses mo ng binanggit iyan. Parang mas kabado ka pa yata compare sa anak mo." narinig ko naman sabat ni Daddy Gabriel sa kanyang asawa. Sabagay, ilang beses ng nasabi ni Mommy ang katagang iyun kaya siguro nagreact na ng ganoon si Daddy.

"Nagpapaalala lang ako Gabriel. Naranasan ko ang hirap sa pagbubuntis kaya hindi mo mawala sa akin na mag alala sa kalagayan ngayun ni Veronica. " sagot naman ni Mommy. Nakangiti naman kaming dalawa ni Rafael na pinapanood ang dalawa.

"Naku, ikaw talaga. Huwag kang magalit Sweetheart. Pinapaalala ko lang naman sa iyo na ilang beses mo ng nababanggit iyang bilin mo." Katwiran ni Daddy.

"Hayyy naku! So tingin mo sa akin ulyanin na ako? Na paulit-ulit na lang ako? Ewan ko sa iyo Gabriel. Huwag mo akong kausapin!" gigil naman na sagot ni Mommy sa asawa. Pigil ko naman ang sarili ko na mapangiti. Ang cute kasi nila tingnan kapag nagtatalo.

"Naku, awat na nga! Hindi ito ang tamang time para magtalo! Ako na ang bahala sa asawa ko Mom, Dad. Hindi ko siya pababayaan. Isa pa kasal ngayun ng apo niyo kaya huwag na kayong mag- away!".malambing naman na sabat ni Rafael sa dalawa.

"Ito kasing Mommy niyo masyadong high blood. Pinapa-----"hindi na natapos ni Daddy ang sasabihin ng biglang sumabat si Mommy.

"Ikaw yata itong paulit-ulit eh. Gabriel ha, huwag mong hintayin na mag walk out ako dito! Masyado ka ng makulit." banta ni Mommy.

"Sweetheart naman! Huwag naman ganyan. Nagbibiro lang naman ako."

sagot naman ni Daddy. Sa kanilang dalawa ito iyung kalmado lang. Mukhang sanay naman  si Daddy Gabriel sa mga tantrums ni Mommy. Sabagay ganoon talaga siguro kapag mahal niyo ang isang tao. Isa pa sa tagal nilang magkasama talagang kabisado na nila ang ugali na isat isa. Hindi ko alam pero natutuwa akong pinagmamasdan sila habang pilit na sinusuyo ni Daddy si Mommy Carissa.

"Uyy Rafael, huwag mong kalimutan ang bilin ng Mommy mo. Isapuso niyo iyun lalo na at first baby niyo iyan." wika ni Daddy sa aming dalawa ni Rafael sabay ngiting ngiti na sinulyapan si Mommy. Napaismid naman si Mommy at nagpatiuna ng naglakad papunta sa direksyon ng simbahan.

"Talagang nag-aaway sila?" hindi ko maiwasang bulong kay Rafael. Nasundan na lang din ng tingin ang mga magulang bago sumagot.

"Normal lang iyan sa kanila. Sanay na ako. Pansinin mo, wala pang limang minuto bati na naman agad iyan silang dalawa. Hayaan mo na lang." sagot nito at hinawakan na ako sa kamay. Nag -umpisa na din kaming humakbang papuntang simbahan.

"First time ko kasi silang napansin na magtalo eh kaya nag aalala din ako kanina." muling wika ko kay Rafael. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Hindi nila iyan ipinapakita sa amin kapag nagkakatampuhan silang dalawa. Pero sure naman ako na love na love nila ang isat isa." sagot ni Rafael. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti habang iginagala ang tingin sa paligid.

Unti-unti na din palang nagsipag- datingan ang mga bisita. Wala pa ang bride pero napansin ko na ang groom sa may bungad ng simbahan kaya naman kaagad akong niyaya ni Rafael na pumunta doon.

"Rafael, long time no see!" kaagad na bati sa amin ni Peanut. Ito ang pumalit kay Rafael para maging Best man ni Drake.

"Kumusta? Nagmukha kang tao ngayun ah?" nakangiting biro naman ni Rafael kay Peanut. Nagtapikan pa sila ng balikat at nagkamay kaya naman natutuwa akong pinapanood sila.

"Ang harsh mo naman sa akin Pare. Palibhasa katulad ka din ni Drake na malapit ng maging ama." Natatawa nitong sagot sabay sulyap sa akin. Nakangiti ako nitong tinanguan sabay lahad ng kamay sa akin.

"Congratulations sa inyo Veronica! Ninong ako diyan sa first baby niyo nitong kaibigan ko ha?" wika pa nito. Nagulat pa ako dahil tinabig ni Rafael ang kamay nito. Hindi ko tuloy maiwasan na mapatitig kay Rafael.

"Ulol! Hindi mo na kailangan pang makipagkamay sa Misis ko. Maselan ang pagbubuntis nya at baka may germs pa iyang kamay mo." diretsahan na wika ni Rafael. Kaagad ko naman narinig na nagkatawanan ang mga kaibigan nito. Kasama na doon si Peanut na mukhang hindi man lang apektado sa ginawa ni RAfael ngayun lang sa kanya.

"Ang sabihin mo possessive ka lang talaga. Dinahilan pa ang germs."

natatawang sagot ni Peanut. Kahit papano, nakahinga ako ng maluwag. Akala ko magkakainitan ang magkakaibigan eh. Akala ko talaga magagalit si Peanut sa pagtabig ng kamay nito gayung gusto lang naman nitong mag-congratulate sa akin.

"Whatever!" sagot ni Rafael at si Drake naman ang binalingan.

"By the way, congratulations sa inyong dalawa ng pamangkin ko. Huwag na huwag ko lang mabalitaan na sinasaktan or niluluko mo siya. Kung hindi mananagot ka sa akin!" seryosong wika ni Rafael sa kaibigan. Kaagad naman gumuhit ang ngiti sa labi ni Drake. Seryoso din nitong tinitigan si Rafael bago tumango.

"Asahan niyo po Uncle. Mamahalin ko ng buong puso ang pamangkin niyo." sagot nito. Kaagad naman napahalakhak si Peanut sa narinig.

"Come again? Anong sabi mo? Uncle?" nagtatakang tanong ni Rafael sa kaibigan. Bakas sa boses nito ang tinitimping inis.

"Putek na iyan! Uncle daw???" sabat naman ni Peanut.

"Ulol Drake! Huwag mo akong matawag-tawag na Uncle dahil mas matanda ka pa sa akin ng isang taon!" gigil naman na wika ni Rafael sa kaibigan. Lalong natawa si Peanut. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti sa kulitan ng magkakaibigan,

"Ano po ba ang dapat? Tiyuhin po kayo ng asawa ko at dapat lang po na iyun din ang itawag ko po sa iyo." sagot naman ni Drake. Hindi ko alam kung nagbibiro ba ito o hindi. Talagang may ' po' pa sa bawat salita na lumalabas sa bibig nito. Lalo naman naningkit ang mga mata ni Rafael dahil sa inis.

"Gago! Subukan mo lang ulit na tawagin akong Uncle. Haharap ka talaga sa altar ng basag ang mukha mo! "gigil na sagot ni Rafael at akmang uupakan na nito ang kaibigan ng bigla itong nagsalita.

"Hey! Hey relax! Grabe ka naman! Binibiro lang naman kita eh. Ang init ng ulo nito. Ikaw ba ang naglilihi sa inyong dalawa?" pabirong sagot ni Drake at umatras pa ito. Takot yata na tutuhanin ni Rafael ang banta na babasagin ang kanyang mukha.

"Loko ka! Umayos ka kung gusto mo pang ma-mentain iyang kapogian mo.

" sagot ni Rafael at iginiya na ako papasok ng simbahan. Hindi naman nakaligtas sa mga mata ko ang pag high five ng dalawa nitong kaibigan na sina Peanut at Drake. Sa hitsura ng mga ito, nagkasundo marahil para asarin si Rafael.

Chapter 268

VERONICA POV

Hindi maalis-alis ang ngiti sa labi ko habang tahimik na pinapanood si Jeann na naglalakad sa gitna ng Isle. Kasama nito ang kanyang mga magulang na sina Ate Arabella at Kuya Kurt.

Gandang ganda ako kay Jeann. Malayo ang hitsura nito noong mga panahon na kinu-comfort ko pa lang ito noong nalaman niya na may ibang nobya si Drake. Sa ngayun nakikita ko na kung gaano ito kasaya. Mukhang mahal na mahal din nito si Drake kaya naman alam kong magiging masaya ang pagsasama nila bilang mag-asawa.

"Kapag ikasal tayo, gusto ko mas maganda pa dito." narinig ko pang wika ni Rafael. Hawak nito ang aking kamay habang tahimik na nag- oobserba sa mga kaganapan sa buong paligid.

Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng tuwa dahil sa sinabi nito. Lalo na ngayun at sa mismong bibig nito ko narinig na may balak din pala akong pakasalan sa simbahan.

Siyempre naman, katulad ng ibang mga kababaihan pangarap ko din maglakad sa gitna ng isle habang nakasuot ng puting traje de boda. Pangarap ko din na sabay kaming manumpa ni Rafael sa harap ng altar na magsasama sa hirap at ginhawa habang saksi ang buo naming pamiya at ilang malalapit na mga kaibigan.

Mabilis na lumipas ang oras. Natapos din ang seremonya ng kasal nila Jeann at Drake. Kita ko ang tuwa sa mga mata ng bagong kasal pati na din ng lahat ng mga bisita. Kita ko din kung paano ka- proud sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel sa kanilang apo.

"Gusto ko silang personal na i- congratulate Rafael." nakangiti kong bulong kay Rafael. Kanya-kanya nang lapit sa mga bagong kasal ang ilang bisita para bumati. Kaagad naman akong inalalayan ni Rafael palapit kina Jeann.

"Jeann, congratulation. Sa wakas proud Misis Jeann Santillan Davis ka na. " nakangiti kong wika dito at kaagad na nakipagbeso. Medyo halata na pala ang umbok ng tiyan ni Jeann. Sabagay, nasa four months na pala ang tiyan nito ngayun. ilang buwan na lang at masisilayan na nila ang kanilang. panganay na anak.

"Thank you Nica. Naku, sana kayo naman ni Uncle RAfael ang isusunod na ikasal sa simbahan." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapasulyap kay Rafael na noon ay abala din sa pagbati kay Drake.

"Well, hindi pa namin napag-uusapan ang tungkol sa bagay na iyan, pero isa iyan sa mga pangarap ko." Halos pabulong kong sagot. Iniiwasan ko na marinig iyun ni Rafael. Nakakahiya kasi. Baka isipin nito na masyado naman yata akong atat na ikasal kami sa simbahan.

"I know na mangyayari din iyan and excited na ako. Sya nga pala, hindi pa pala kita personal na na-congratulate tungkol sa pagbubuntis mo. Ilang buwan lang ang bibilangin at pareho na pala tayong maging Mommy." nakangiti nitong wika sa akin. Hindi ko naman maiwasan ang matawa.

"Oo nga eh. Hayyy medyo hirap ako ngayun sa morning sickness pero kakayanin para kay baby at sa Daddy niya." nakangiti kong wika.

"Truth! And besides, alam kong hindi ka naman pababayaan ni Uncle. Nakikita ko nga kung paano ka nya alagaan eh." sagot nito.

"At iyan ang lubos kong ipinag- pasalamat. Halos ayaw ng umalis sa tabi ko ang Uncle mo. Minamadali palagi ang trabaho sa opisina para lang mabantayan ako." sagot ko.

"ahhh Ang sweet nila noh? Ganyan din sa akin si Drake." nakangiti nitong wika.

"Yess... kaya super swerte tayo sa mga asa-asawa natin." nakangiti kong sagot.

Hindi pa sana kami titigil ni Jeann sa pagkukwentuhan kaya lang inanunsyo na ng organizer ng kasal na mag- uumpisa na daw ang picture taking. Muli akong hinawakan ni Rafael at bumalik sa dating kinauupuan namin para hintayin na tawagin kami para sa picture-picture. Kailangan daw kasi magpapicture buong pamilya by batch.

"Nica!" nakatoon ang buong attention ko sa mga bagong kasal ng marinig ko ang boses ni Charlotte. Ito ang maid of honor at bagay na bagay sa kanya ang suot niyang gown. Parang sa lahat ng apo ng Villarama, siya ang nakakuha ng malaking pagkakahawig kay Mommy Carissa. Para tuloy bigla kong na-imagine ang hitsura ni Mommy Carissa noong kasing edaran din nito si Charlotte.

"Charlotte! Ang ganda-ganda mo talaga! Bagay sa iyo ang suot mo!" nakangiti kong wika. Kaagad kong napansin ang pagkislap ng tuwa sa mga mata nito. Kung tutuusin, napakabata pa ni Charlotte. Sixteen pa lang ito pero kung kumilos parang dalagang dalaga na. Parang buhay na manika ito sa sobrang ganda.

Siguro masyadong malakas ang dugo ni Mommy Carissa. Halos lahat ng apo nito may pagkakahawig sa kanya. Sabagay, ang gwapo din kasi ni Daddy Gabriel. Sa kanya nagmana si Rafael kung hitsura rin lang ang pag- uusapan. Maganda at gwapo din ang mga asa-asawa ng mga anak nila. Kaya siguro lumabas na parang mga artistahin ang hitsura ng mga apo nila.

Hayyy sino kaya ang susunod na ikakasal sa mga apo nila. Halos mga dalaga at binata na din ang karamihan. Bibilang pa siguro ng ilang taon matutupad din siguro ang pangarap nila Mommy Carissa at DAddy Gabriel na punuin ang mansion ng mga paslit. Mga apo na nila sa tuhod.

"Grabe ka naman makapuri sa akin. Baka mamaya maging kamukha ko iyang first baby niyo ni Uncle." natatawa nitong sagot sa akin sabay nakipagbeso-beso sa akin. Muli akong napangiti dito. Kaagad naman nakuha nito ang attention ni Rafael. Masamang tinitigan ang pamangkin bago nagsalita.

"Ohhh come on...huwag ka ng umasa.

Magiging kamukha ko ang baby namin kasi ako ang Daddy." wika nito. Halatang hindi ito sang ayon sa sinabi ni Charlotte kani-kanina lang. Tingnan mo nga naman ang lalaking ito. Pati dalagitang pamangkin gustong inisin. Maano ba naman na mananahimik na lang muna at hayaan kaming mag- usap ni Charlotte. Isa pa kung magiging kamukha ng baby namin si Charlotte wala namang problema. Ayaw niya pa noon magiging kamukha din ni Mommy Carissa ang first baby namin.

"Well, tingnan natin paglabas niya. "

sagot naman ni Charlotte. Mukhang game na game itong makipag-asaran sa kanyang Uncle.

Sasagot pa sana si Rafael pero tinawag na kami ng organizer. Picture-picture na daw ng buong pamilya. Kaagad naman akong inalalayan ni Rafael papunta sa bagong kasal. Napansin ko din na naglalakad na ang buong pamilya Villarama para sa group picture.

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng tuwa ng masulyapan ko sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel. Mukhang bati na silang dalawa. Tama nga ang sinabi ni Rafael sa akin kanina na mabilis lang  ang mga ito pagkatapos ng kauting pagtatalo.

Natapos din sa wakas ang picture taking. Masaya ako dahil feel na feel ko na talaga na bahagi na ako ng pamilya Villarama. Lalabas daw sa mga pahayagan ang tungkol sa kasal ng apo ng mga Villarama. Hindi naman nakapagtataka iyun dahil tinitingala talaga sa lipunan ang pamilyang kinabibilangan ko na ngayun.

Sa hotel ang reception kaya naman muli kaming bumalik ng kotse.

"Are you sure na kaya mo pang pumunta ng reception?" kaagad na tanong ni Rafael sa akin. Nandito na kami sa loob ng sasakyan at hinihintay na lang namin ang pagsakay nila Mommy at Daddy. May kausap pa ang mga ito sa labas ng simbahan.

"Kaya ko pa. Mukhang ang bait ng baby natin. Nakikisama siya sa importanteng araw ng kanyang pinsan. " nakangiti kong sagot. Kaagad naman napatango si Rafael sabay hawak sa aking tiyan.

"Hmmm oo nga eh. Mabuti na din iyun para ma-enjoy mo din ang kasal ng best friend mo." sagot nito sabay kabig sa akin. Pinasandal ako nito sa kanyang balikat na siyang kaagad ko naman ginawa.

"Pikit mo muna ang mga mata mo para makapagpahinga ka ng kahit kaunti." nakangiti nitong wika. Kaagad ko naman ginawa iyun habang ninanamnam ang init ng katawan na nagmumula dito.

Chapter 269

VERONICA POV

Sa reception pa lang ay kita ko na kung gaano kasaya ang lahat. Lalong lalo na sa mga bagong kasal.

Hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin ko sa paligid. Sa ayos pa lang ng lugar halatang hindi basta-bastang tao ang nagcecelebrate ngayun. Mula sa mga bulaklak hanggang sa mga pagkain halatang pinagkagastusan talaga.

"Sabagay mayaman din naman si Drake. Kahit galing ito sa broken family balita ko never na ito nagkaroon ng kapatid sa side ng kanyang ama. Kaya naman noong namatay ang ama nito sa kanya napunta lahat ng ari- arian na mga naiwan samantalang ang Nanay naman nito may iba ng pamilya.

"Hey, mukhang ang lalim ng iniisip mo ah? Gutom ka na ba? Ikukuha kita ng food. Ano ang gusto mong kainin?"

Narinig kong wika ni Rafael. Mula sa pagkakaupo dito sa tabi ko dahan- dahan itong tumayo habang hindi inaalis ang tingin sa akin. Kaagad naman akong humawak sa braso nito at tumayo na din.

"Sasama ako para makapili ako." nakangiti kong sagot.

Actually, kahit hindi kami tatayo may mga waiter na nag-aassist sa mga bisita. Pwede irequest sa kanila ang gustong kainin kaya lang dahil maselan ako pagdating sa pagkain at gusto kong makapamili kailangan naming pumunta sa buffet table.

Game naman si Rafael sa gusto ko. Kaagad akong inalalayan nito at sabay na kaming naglakad patungo sa mga nakahandang pagkain.

Pwede din namam magpaluto. May mga chief na nakaantabay sa iba pang request na pagkain ng mga bisita. Since ang dami naman ng naka-display na pagkain inspired mula sa ibang ibang cuisine, doon na lang ako namili ng pwede kong kakainin. Sayang naman kung magpapaluto pa kami pagkatapos hindi ko man makain dahil hindi pasok sa panlasa ko dahil sa sobrang selan ko ngayun.

"Are you sure na iyan lang ang gusto mo?" nakangiting tanong ni Rafael sa mga pagkain na nasa pinggan na hawak niya. Kaagad naman akong tumango.

"Oo. Parang iyan ang tinuturo ng baby natin na kainin ko ngayun eh." sagot ko sa kanya.

"Well kung may iba ka pang gusto mamaya sabihin mo lang para maikuha kita kaagad." sagot nito. Kaagad naman akong tumango.

"Okay...akin na pala iyang pinggan. Kumuha ka na din ng gusto mong

kainin." wika ko sa kanya at akmang kukunin ang pinggan na hawak nito pero iniwas nya iyun sa akin.

"Hindi pwede. Baka mamaya magalit sa akin si Baby kung hahayaan kitang mabitbit ng food niya eh." nakangiti nitong sagot. Nagbibiro ko naman itong inirapan.

"Kidding! Oorderin ko na lang sa mga nakakalat ng mga waiter ang kakainin ko." nakangiti nitong wika at sabay angkla ng braso nito sa baywang ko at bumalik na kami ng table kong saan abalang kumakain ang ilang miyembro ng Villarama Clan kasama na sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel.

"Bakit pa kayo tumayo? Pwede nyo naman i-request sa mga staff dito kung ano ang gusto niyong kainin." wika ni Mommy Carissa habang direktang nakatingin sa amin. Ipinaghila muna ako ng upuan ni

Rafael at inalalayan na makaupo bago sumagot.

"Gusto makita ni Veronica ang mga food. Tinatanong niya muna kay Baby kung pwede niyang kainin ang mga iyan." nakangiting sagot ni Rafael sa Ina sabay tingin sa mga pagkain na nasa harapan ko.

"Gaano po ba talaga kahirap magbuntis? Si Jeann noong nasa kasagsagan pa ng paglilihi niya halos naging butot balat na siya. Buti na lang at nakabawi siya kaagad." sabat naman ni Charlotte. Mukhang tapos na itong kumain dahil hawak na nito ang kanyang cellphone.

"Hindi mo ma-imagine kung gaano kahirap. Kaya umiwas ka muna sa mga mahaharot na lalaki dahil bata ka pa." sagot naman ni Mommy Carissa at pinukol ng seryosong tingin ang apo.

"Grandma naman, sixteen pa lang ako at hindi po talaga pwede. Gusto ko pong sundan ang yapak ni Mama noon na maging sundalo." nakangiti nitong sagot. Sabay naman lahat naming narinig ang pag-ubo ni Daddy Gabriel. Mukhang nasamid ito kaya tudo rescue naman si Mommy Carissa sa kanyang asawa. Hinimas-himas kaagad niya ang likuran nito sabay abot na isang basong tubig.

"Easy Gabriel! Dahan-dahan kasi sa pagkain. Ma choke ka pa niyan eh." wika ni Mommy Carissa na may kalakip na lambing ang boses. Mukhang nahimasmasan naman kaagad si Daddy at seryoso nitong tinitigan ang apo.

"Anong sabi mo? Gusto mong mag sundalo? Gusto mong sundan ang yapak ng Mama mo noon?" tanong ni Daddy. Kaagad naman tumango si Charlotte.

"Yup Grandpa...Bakit ayaw niyo po ba? Ayaw niyo po bang magkaroon ng astig na apo?" nakangiti nitong tanong. Napansin ko ang pag-iling ni Mommy. Sa hitsura nito mukhang hindi din ito sang ayon sa gusto ng apo.

"Yes po...hindi naman ako mahihirapan na makapasok sa military dahil may Ninang ako doon. Iyung friend ni Mama. Si Ninang Lucy, General na siya ngayun." sagot nito. Sa boses nito mukhang sobrang proud nito at gusto din nitong magtagumpay sa larangan na gusto nitong tahakin.

"Teka lang iha...akala ko ba gusto mong maging lawyer na lang? Wala pang lawyer sa pamilya natin." sagot naman ni Daddy Gabriel. Saglit na natigilan si Charlotte bago muling ngumiti.

"Iyan po ang gustong kunin ni Christopher Grandpa." sagot nito. Ang tinutukoy nitong Christopher ay ang isa sa mga ka- triplets niya. Hindi din naman lingid sa kaalaman ko na dating sundalo ang Ina ni Charlotte. Si Ate Carmela. Matigas din daw ang ulo noong kabataan pa nito at hindi nakikinig sa mga payo ng magulang. Ginagawa kong ano ang tumakbo sa isipan. Kaya naman hindi na din ako nagtataka kung iyan din ang gustong tahakin na landas ngayun ni Charlotte.

Nasa dugo na din talaga siguro nito ang maglingkod sa bayan. Pero aaminin ko sa sarili ko, tutol ako sa gusto ni Charlotte. Marami naman na ibang propesyon diyan. Bakit pagsusundalo pa talaga?

"Pero iha...kailangan mong pag-isipan iyan. Mahirap ang buhay ng isang sundalo. Kaya mo bang matulog sa kagubatan na walang kama? Kaya mo bang tiisin ang mga kagat ng lamok? Paano kung mapahamak ka?" sagot ni Mommy Carissa. Tuluyan na nitong iniwan ang pagkain. Seryoso itong nakatitig sa apo.

"Grandma, iyan din ang dahilan ko kaya gusto kong pumasok ng military. Gusto kong subukan ang ganyang buhay. Dont worry po, nagresearch na po ako kung ano ang mga posible kong kakaharapin kung sakaling tuluyan ko ng pasukin ang propesyon na iyan." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman napailing si Mommy Carissa. Harap- harapan nitong ipinakita sa apo na hindi ito sang-ayon sa gusto nitong pasukan.

"Even though! Hindi pa rin ako papayag. Ayos lang sana kung naging lalaki ka. Dapat sa mga beauty pageant ka sumali hindi iyung paghawak ng armas ang gusto mong tahakin na landas." seryosong sagot ni Mommy. Kaagad naman bumalatay ang lungkot sa mga mata ni Charlotte.

"Pero Grandama-----" hindi na natuloy pa si Charlotte ang sasabihin ang sasabihin ng itaas ni Grandma ang kamay.

""Tsaka na natin ito pag-uusapan. Sixteen ka pa naman at may dalawang taon pa na mapag-isipan mo ang tungkol sa bagay na ito. Hanggang minor ka pa hindi ka pa pwedeng gumawa ng mga desisyon na walang consent mula sa mga magulang mo." seryosong sagot ni Mommy. Muli nitong itinoon ang pansin sa pagkain.

Napasulyap naman ako kay Rafael na noon ay parang walang pakialam sa paligid. Na-serve na pala ang pagkain na inorder nito kanina. Buong pansin nito nasa pagkain lang at wala man lang pakialam sa diskusyon na namamagitan sa magulang at sa pamangkin na si Charlotte.

"Tama si Grandma mo Charlotte. Masyado pang maaga para pag-usapan ang tungkol dito. May possibilities pa na magbago ang desisyon mo." sagot naman ni Daddy. Kaagad naman bumalatay ang lungkot sa mga mata ni Charlotte.

"Pero Grandpa..much better na ngayun pa lang alam niyo na po ang gusto ko." muling sagot ni Charlotte. Malalim na napabuntong hininga si Daddy sabay iling.

Chapter 270

VERONICA POV

Mabilis na lumipas ang mga araw at buwan. Sa wakas nalagpasan ko din ang aking mga morning sickness.

Nalagpasan ko din ang mga pagsusuka at pagkahilo.

Balik sa dati ang appetite ko or higit pa nga. Napansin ko na naging matakaw ako nitong mga nakaraang linggo.

Nakakain ko na ang mga pagkain na dapat kong kainin para maging healthy ako at ang baby namin.

Hindi ko mapigilan na mapangiti habang nakaharap sa salamin. Himas ko ang medyo may kalakihan ko ng tiyan at excited na akong ilabas siya upang masilayan naming lahat.

Excited na din kasi sila Mommy at

Daddy. Ramdam ko ang pag-aalaga

nila sa akin na siyang labis kong ipinagpasalamat.

Sinipat ko ang orasan na nasa bedside table ko. Kakatapos ko lang kumain ng lunch at nasa opisina pa si Rafael.

Yes..balik opisina na siya ng masiguro niya na maayos na ako. Lalo itong naging masipag sa pagpapalakad ng kumpanya. Inuumpisahan na din nilang i-develope ang beach resort na inasikaso nila Ate Arabella noong nagbakasyon kami.

Masaya ako dahil nabanggit ni Nanay sa akin na marami daw sa mga ka- lugar namin ang nabigyan ng trabaho. Kapag matapos ang beach resort na iyun, mga taga doon din daw sa amin ang mas bibigyan ng priority na i-hire para maging empleyao.

Nararamdaman ko kung gaano ka- excited si Rafael na maging Daddy. Kung masipag ito noon bilang CEO ng kumpanya mas masipag ito ngayun. Kailangan niya din daw kasi munang tapusin ang mga importanteng projects bago ako makapanganak.

Akmang papunta na ako ng kama para sandaling maka-idlip ng biglang nag ring ang aking cellphone. Dinampot ko iyun at ng mapansin ko na si Ate Ethel ang tumatawag kaagad ko iyung sinagot.

Simula ng mabuntis ako hindi ko na ito nakakausap. Sa sobrang hirap na nararanasan ko sa pagbubuntis nakalimutan ko na itong tawagan para kumustahin.

"Ate, kumusta?" kaagad kong bungad sa kanya. Katahimikan ang namayani sa kabilang linya kaya napakunot noo ako.

"Ate..ikaw ba iyan? Napatawag ka?" muli kong tanong. Excited pa naman ako na makausap siya.

Lalong napakunot ang noo ko ng marinig ko ang mahina nitong paghikbi. Nagtataka pa ako na muling tinitigan ang monitor ng cellphone para masiguro kung si Ate Ethel ba ang kausap ko ngayun. Muli kong ibinalik sa aking tainga ng masiguro ko na siya na nga.

"Veronica...hindi ko na alam ang gagawin ko. Pakiramdam ko mababaliw na ako. Ang sakit! Sobrang sakit!" sagot nito. Halata sa boses nito ang pigil na pag-iyak.

"A-ate..ano po ang problema? Sabihin mo sa akin? May nangyari ba?" nag- aalala kong tanong. Sa boses nito ngayun halatang may malubha itong pinagdadaanan. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng kaba. Sabagay, sa nabanggit ko na medyo matagal na din kaming hindi nakakapag-usap. Siguro may mga bagay-bagay na nangyari na kailangan niyang ipaalam sa akin ngayun. Kailangan din siguro niya ng may mapagsabihan ng sama ng loob na nararamdaman niya ngayun.

Katahimikan ang muling namayani sa kabilang linya kaya dahan-dahan na akong napaupo ng kama. Sumandal ako ng headboard habang himas ko ang aking tiyan at seryoso ang mukha habang matiyagang naghihintay sa sagot nito.

Mukhang wala itong balak na sumagot kaya muli akong nagsalita. Hindi naman pwedeng habang buhay kaming magpapakiramdaman. Mahirap kaya makipag-usap sa taong ayaw naman magsalita.

"Ate...sabihin mo sa akin. Ano ang problema mo? Bakit ka umiiyak?" tanong ko ulit. Narinig ko pa ang paghikbi nito bago muling sumagot.

"Na-nakipaghiwalay na ako kay Elijah.

" sagot nito. Nagulat naman ako. Elijah? Si Elijah na anak nila Ate Miracle? May relasyon sila ng makulit na si Elijah na pamangkin ni Rafael? Bakit hindi ko yata ito alam?

"A-anong sabi mo? Hiwalay? Bakit may relasyon ba kayo?" naguguluhan kong tanong. Katahimikan ang muling namayani kaya naman malalim akong napabuntong hininga.

Sa totoo lang nahihirapan akong. makipag usap sa kanya. Putol-putol ang kwento kaya hindi ko tuloy malalaman kung paano ito mapapayuhan. Isa pa, hindi pa ako ready sa mga ganitong balita. Gusto ko kasing ibigay ang buong attention ko sa ipinagbubuntis ko ngayun.

"Veronica, sorry kung hindi ko nababanggit ito sa iyo. Pero matagal na akong tumigil sa pagtatrabaho. Kumuha siya ng condo para sa akin at nag-live in na kami." muling wika nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

Wala talaga akong idea tungkol dito. Sabagay, simula ng nakalabas ng hospital si Rafael pagkatapos nitong naaksidente hindi ko na muling nakita si Elijah. Busy daw kasi sa trabaho. Hindi lang ako sure kung iyun lang ang dahilan. Baka naging abala lang ito kay Ate Ethel.

"A-ano ang pwede kong maitulong? Nasaan ka ngayun?" tanong ko sa kanya. Humikbi pa ito ng makailang ulit bago sumagot.

"Nandito pa rin sa condo na pag-aari niya. Halos dalawang linggo na siyang hindi umuuwi dito. Hindi ko na alam ang gagawin ko." umiiyak na wika nito.

"Teka lang...ano ang gusto mong gawin ngayun? Honestly, halos ilang buwan ko na din hindi nakikita si Elijah." sagot ko. Palaging absent ang lalaking iyun tuwing family day. Sa totoo lang hindi ko din alam kung paano ito matutulungan.

"Pasensya ka na Veronica ha? ikaw lang kasi ang bigla naisip ko na pwedeng hingan ng tulong. Hindi ko na din kasi talaga ang alam ang gagawin ko eh." sagot nito. Marahan akong napabungtong hininga bago sumagot.

"Hayaan mo. Titingnan ko kung ano ang magagawa ko. Hindi din ako. makakilos ng maayos ngayun. Maselan ang pagdadalang tao ko at nagulat ako dahil ngayun mo lang nabanggit sa akin na may relasyon pala kayong dalawa." sagot ko sa kanya. Tanging paghikbi lang naman din ang naging sagot nito sa akin.

Marami pa kaming napag-usapan bago ako nagpaalam para makapagpahinga muna. Pero bago iyun ilang beses ko din itong binilinan na magpakatatag. Baka naman may mga bagay lang silang hindi napagkasunduan at nauwi sa tampuhan.

Sa totoo lang hindi ko alam kung paano ito matutulungan. Bahala na, siguro babanggitin ko na lang ito kay Rafael para siya na ang bahalang kumausap kay Elijah. Pamangkin niya iyun at pwede nyang pagsabihan at siguro naman makikinig iyun. Mabait naman si Elijah. Iyun nga lang nakakahiya naman kung ako mismo ang kakausap dito tungkol sa problema nilang dalawa ni Ate Ethel.

Duda din ako kung alam ito nila Ate Miracle. Mukhang wala silang idea na may ibinabahay ng babae ang anak nila. Parang bigla tuloy sumakit ang ulo ko sa mga nalaman. Hindi ko din maiwasan na makaramdam ng awa para kay Ate Ethel.

Pabaling-baling ako sa kama ng tumunog muli ang cellphone ko. Sinipat ko iyun ng tingin at ng mapansin ko na si Rafael ang tumatawag kaagad akong napangiti.

"Sunshine...kumusta ka diyan? Pauwi na ako ngayun, ano ang gusto mong pasalubong." kaagad na bungad nito sa akin. Matamis akong napangiti sabay sulyap sa orasan.

Halos alas tres pa lang ng hapon. Maaga siguro natapos ang mga appointments ng mahal ko kaya maaga itong nakauwi ngayun.

"Wala eh. Nandito na sa mansion lahat ng gusto kong kainin. Mas importante sa akin ngayun na makasama ka. Namimiss ka na ng baby natin eh."

malambing kong sagot. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa sa kabilang linya.

"Talaga bang namimiss ako ng baby natin...or baka namn namimiss ako ng Mommy...." malambing na wika nito. Hindi ko man siya nakikita ngayun alam kung may ngiti na nakaguhit sa labi nito.

"Ah basta! Gustong gusto na kitang makita ngayun. Ang lungkot dito sa mansion...palagi na lang akong naiiwan mag-isa. Ano ba kasi ang

pinagkakaabalahan nila Mommy at Daddy? Bakit palagi na lang silang busy nitong mga nakaraang araw?" tanong ko sa kanya. Saglit itong natigilan bago sumagot.

"I dont know.....siguro may mga importanteng inaasikaso. Wala din akong idea eh." sagot nito.

Nasa resort sa Batangas na naman kasi sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel ngayun. Ewan ko ba, hindi naman sila ganoon kaabala noon. Umaalis lang sila ng mansion noon para mamasyal or magshopping. Ngayun, kapag galing sila sa labas, pareho silang pagod at walang kahit na anong bitbit palatandaan na nagshopping sila.

Imposible din na umattend sila ng party dahil kadalasan before lunch sila umaalis. Hindi din naman sila nakapagbihis ng pamparty.

Wala pang tatlumpong minuto nasa harap ko na si Rafael. May dala pa itong napakagandang bouquet of flowers. Sabagay, hindi na ako nagulat pa. Simula ng balik opisina ito, palagi itong may dalang flowers pag-uwi. Ilang beses ko nga itong pinagsabihan na tama na. Masyado na siyang nag- aaksaya ng pera. Pero ayaw talaga makinig. Iyun daw kasi ang isa sa mga paraan niya para ipakita niya sa akin kung gaano niya ako kamahal.

"So, kumusta ng maghapon mo? Siya nga pala...Magli-leave ako buong linggo sa opisina next week. Balak kong magbakasyon muna tayo sa Carissa Villarama Resort this coming weekend hanggang buong linggo." nakangiti nitong wika. Malambing itong nakayakap sa akin. Kaagad naman akong napangiti.

Bigla akong nakaramdam ng excitement ng banggitin nito ang tungkol sa balak na bakasyon sa Carissa Villarama beach resort. Hindi ko lang maamin sa kanya na nababato na ako dito sa mansion. Wala akong ibang ginagawa kapag nasa work siya kundi tumunganga habang kinakausap ang baby na nasa sinapupunan ko. Swerte na lang minsan kung walang lakad sila Mommy at Daddy.

Ngayung sa mismong bibig na nito nanggaling na magbabakasyon kami biglang nabuhay ang dugo ko sa aking katawan. Isang beses pa lang akong nakapunta doon at hindi na nawaglit sa isipan ko kung gaano kaganda ang lugar na iyun.. Pagkakataon ko na din siguro ito para makapaglakad sa buhanginan at makasimoy na sariwang hangin.

Chapter 271

VERONICA POV

Linggo, araw ng alis namin papuntang Carissa Villarama Beach Resort. Excited ako habang nag-aayos. Maaga akong nagising dahil sa sobrang excitement. Nasa banyo pa si Rafael at tinatapos pa nito ang paliligo kaya naman inabala ko ang sarili ko sa pag- aayos ng sarili ko.

Ilang beses ko pang sinipat ang sarili ko sa salamin. Naka-floral dress ako hanggang sakong. Super fresh ng pakiramdam ko. Hindi maalis -alis ang ngiti sa labi ko.

"Mukhang ready na ang Misis ko ah? Hindi masyadong halata na excited." narinig kong wika ni Rafael. Kakalabas lang nito ng banyo at mabilis itong lumapit sa akin. Sinipat ako ng tingin mula ulo hanggang paa bago matamis na napangiti.

"Ang ganda talaga ng Misis ko." wika nito at akmang yayakapin pa ako nito pero kaagad akong umiwas.

"Ano ka ba...tapos na akong mag-ayos eh. Baka magusot ang damit ko. Isa pa basa ka pa oh?" kunwari reklamo ko sa kanya. Napakamot naman ito ng kanyang ulo at tinalikuran ako. Hindi ko naman maiwasan na sundan ito ng tingin.

Hindi ko alam kung nagtatampo ba ito sa akin. Hindi naman siguro. Muli kong sinipat ang sarili kong reflexion sa salamin.

Akmang dadamputin ko ang lipstick na paborito kong gamitin ng maramdaman ko ang biglang pagyakap sa akin ni Rafael mula sa likuran ko.

"Huli ka! Hindi ka na makakapalag ngayun sa akin." Biglang wika nito sabay halik sa pisngi ko. Hindi ko naman mapigilan na matawa lalo na ng dumako ang halik nito papuntang leeg ko.

'Rafael, ano ba? Nakikiliti ako!" natatawa kong wika sa kanya at akmang lalayo na pero mahigpit itong nakayapos sa akin. Ramdam ko ang init ng hininga nito na tumatama sa balat ko.

"Hmmm, hindi kita pakakawalan ngayun. Parang ang sarap mo kasing papakin eh." wika pa nito sa malanding boses. Kinagat-kagat pa nito ang leeg ko kaya lalo akong nakaramdam ng kiliti.

"Mali-late na tayo eh. Hindi bat maaga tayong----" hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko ng lumapat na ang labi nito sa labi ko. Ramdam ko sa galaw ng labi nito ang kapusukan. Kaagad naman akong napapikit ng maramdaman ko ang mainit itong palad na bigla na lang sumapo sa kabila kong bundok.

Grabe talaga itong asawa ko. Masyadong mapusok. Hayst alam naman niya na hindi ako makakatanggi kapag mga ganitong the moves ang ginagawa niya sa akin eh. Alam niya naman ang bilis kong madarang sa init ng katawan.

Ewan ko ba...simula ng nabuntis ako mas nagiging active na din ako

pagdating sa pakikipagtalik. Kaya ko na ngang makipagsabayan kay Rafael. Nag search din naman ako at nalaman ko din naman na normal lang iyun. Mainit daw talaga ang katawan ng isang buntis. Nagiging manyak daw.... 

Ilang saglit lang napuno ng ungol ang bawat sulok ng aming kwarto. Mukhang kailangan kong maghanap ng ibang isusuot mamaya. Ginusot na kasi ni Rafael iyun dahil sa sobrang kapusukan. Basta niya na lang inihagis sa kung saan pagkatapos niya iyung tanggalin sa katawan ko.

"I love you Veronica ko!" paulit-ulit nitong bulong sa akin habang walang tigil sa pag ulos. Tanging ungol lang naman ang naging sagot ko sa kanya.

Ilang saglit pa napuno na ng mga anas at ungol namin ni Rafael ang bawat sulok ng kwarto. Hindi naman hadlang ang pagbubuntis ko para hindi namin magawa ang mga bagay na makapagpapaligaya sa aming dalawa.

Pagkatapos ng mainit na sandali, parehong may ngiti sa mga labi na magkayakap na nakahiga kaming dalawa sa kama. Kailangan naming magpahinga kahit saglit lang bago bumyahe paputang resort.

Nauna na sila Mommy Carissa doon. Pati na din ang iba pang miyembro ng pamiya. Every weekend dapat nandito ang mga kapatid ni Rafael sa mansion pero since nasa resort sila Mommy kahapon pa hindi muna nangyari iyun. Kaya nga naisipan namin ni Rafael na sumunod doon para makapagbakasyon na din.

"I am tired!" bulong ni Rafael habang nakapikit. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

"Kulit mo kasi eh. Nakita mo na nga na nakabihis na ako kanina, hinubad mo pa talaga!" sagot ko naman. Dumilat ito at tinitigan ako,

"Bakit ba kasi napakaganda ng asawa ko? Ang sexy pa ng suot mo kanina. Hindi ko tuloy napigil ang sarili ko." malambing na sagot nito sa akin sabay haplos ng pisngi ko. Kunwari sumimangot ako.

"Kailangan ko na naman tuloy magbihis at mag-ayos nito eh. Okay na ako kanina. Ready na iyung OOTD ko." sagot ko. Natawa ito at nagpatiuna ng bumangon.

"Dito ka lang muna. Lilinisan muna kita at kukunin ko iyung damit na pwede mong ipalit sa damit na hinubad ko sa iyo kanina." nakangiti nitong wika sabay kindat sa akin. Mabilis itong pumasok sa loob ng walk in closet. Sandali lang naman siya doon at paglabas nito may dala na itong pwede kong suutin. Muli akong napangiti.

"Rafael, gagamit muna ako ng banyo." wika ko sa kanya. Kaagad naman akong nilapitan nito at halos kargahin ako papuntang banyo. Kung hindi pa ako nagsabi sa kanya na kaya ko naman ang sarili ko baka tuluyan na akong bubuhatin nito eh.

"Prinsesang prinsesa ako kung ituring ni Rafael na siyang labis kong ipinagpasalamat. Ni sa hinagap hindi ko akalain na darating ako sa ganitong kasarap ng sitwasyon. Kuntento na ang puso ko sa kung ano man ang meron ako ngayun.

Mabilis akong naglinis ng katawan partikular na ang nanlalagkit kong pagkababae. Kailangan ko na din bilisan ang kilos ko. Tinanghali na kaming dalawa ni Rafael. Sobrang pilyo kasi talaga ng asawa ko eh.

Pagkalabas ko ng banyo maayos ng nakabihis si Rafael. Naka jogging pants at t-shirt lang naman ito.

Gayunpaman, alam kong kahit sinong babae, kaagad na mabibighani sa kanya sa tindig niya pa lang. Mabuti na lang talaga at hindi babaero itong asawa ko. Kayang kaya niya talaga akong palitan sa isang pitik niya lang kung gustuhin niya.

Hindi din naman lingid sa kaalaman ko na hanggang ngayun marami pa rin ang mga malalanding babae na aali-aligid sa kanya. Naghahanap lang ng tiyempo na masilo ang mahal ko.

Naku! Subukan lang talaga nila. Hindi talaga ako nangingimi na sundin ang sinabi ni Kuya Christian sa akin noon. Talagang kakalbuhin ko sila kapag mapansin ko na harap-harapan nilang inaakit ang lalaking mahal ko.

Naipilig ko pa ng ulo ko sa isiping iyun. Ayaw kong mag-isip ng ganoong bagay. Isa pa malabong gawin sa akin ni Rafael iyun. Nakita ko at nararamdaman ko kung gaano niya ako kamahal.

"Here Sunshine! Tutulungan na kitang magbihis at mag-ayos." nakangiti nitong wika.

"Tapos ka na bang mag-ayos? Kaya ko na ang sarili ko." nakangiti kong sagot sa kanya. HIndi naman ako nito pinakinggan. Nilapitan ako nito at iniabot sa akin ang aking underware.

Mabilis akong nagbihis. Tatanghaliin na talaga kami nito. Sana walang traffic ngayun. Para naman tuloy-tuloy ang byahe namin.

Sakay ng kotse, kaagad na naming tinahak ang kalsada papuntang Batangas. As usual magkatabi kami ni Rafael sa likurang bahagi ng sasakyan. Palagi na itong nagsasama ng driver tuwing umaalis. Naka-convoy din sa amin ang mga bodyguards nito.

"Umidlip ka muna Sunshine. Aabutin din siguro tayo ng dalawang oras bago makarating sa resort." narining ko pang bulong nito sa akin. Nakasandal ako sa dibdib nito habang nakatingin sa dinadaanan namin.

"Hindi pa naman ako inaantok. Baka ikaw, kailangan mong umidlip. Ikaw itong napagod kanina eh." sagot ko sa kanya. Muli nitong pinisil ang pisngi ko bago sumagot.

"Kiss lang ng Sunshine ko tanggal agad lahat ng pagod ko. Isa pa maliit na bagay lang iyung ginawa natin kanina. Gusto ko pa ngang ulitin pagdating natin ng Batangas eh." natatawa nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan na kurutin ito sa tagiliran. Napaka-pilyo talaga nitong asawa ko.

Eksakto alas dose ng tanghali kami dumating ng resort. Nagulat pa ako sa dami ng sasakyan na nakaparada. Mukang kumpleto lahat ng Villarama Clan. Pati yata lahat ng mga apo nandito na din. May mga ilang bagong mukha na mga bisita din akong nakikita.

Kakaiba din ang ayos ng paligid. Parang may malaking party na pinaghahandaan. Hindi ko naman mapigilan na mapalingon kay Rafael na noon ay nakangiting inililibot ang tingin sa paligid.

"Anong meron? May gaganapin bang party?" tanong ko kay Rafael. Hindi ito sumagot. Nakangiti lang ako nitong iginiya papasok sa loob ng Villa. Ang bahay bakasyonan kung saan naglalagi ang kung sino mang miyembro ng pamilya kapag nagbabakasyon sa lugar na ito.

"Naku, mabuti naman at sa wakas dumating din kayo. Traffic ba at tinanghali kayo?" kaagad na salubong ni Mommy Carissa sa amin. Kaagad akong humalik sa pisngi nito bago binalingan si Rafael. Bahala siyang magpaliwanag kay Mommy niya.

"A-ano pong meron Mom? bakit ang ganda ng mga decorations sa labas? May party po ba?" hindi ko mapigilang tanong.. Sa sobrang bait ni Mommy Carissa hindi na ako nakakaramdam ng kahit na anong pagkailang sa kanya. Nasasabi ko na din ang mga gusto kong sabihin.

Sa tanong kong iyun kaagad kong napansin ang paguhit ng matamis sa labi ni Mommy. Tumitig muna ito sa anak bago muling nagsalita.

"Hindi mo pa nabanggit sa kanya? Hindi mo pa ba nasabi sa kanya kung ano ang ginagawa natin sa resort na ito?" tanong ni Mommy kay Rafael. Naguguluhan naman akong nagpapalipat-lipat ng tingin sa kanilang dalawa.

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba. Ano ba talaga ang meron? May mga bagay ba akong dapat na malaman? Bakit mukhang ako lang yata ang hindi nakakaalam sa mga kung ano mang kaganapan meron sa paligid ko.

Nagulat pa ako ng biglang lumuhod sa harap ko si Rafael. Kita ko ang pagiging seryoso ng mukha nito habang direkta na nakatitig sa akin.

"Sunshine...let's get married again. Sa pagkakataon na ito gusto kong buong pamilya natin ang maging saksi. Gusto kong ipakita sa kanila kung gaano natin kamahal ang isat isa. Gusto kong ipagsigawan sa buong mundo kung gaano ako ka-swerte na nakilala kita!" wika nito sa akin. Kaagad ko naman nasapo ang bibig ko. Hindi ko na din napigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Sa nanlalabo kong paningin dahil sa luha napansin ko na may kung anong bagay na inilahad si Rafael sa harap ko. Isang kumikinang na engagement ring. Napahagulhol naman ako ng iyak. Hindi ko akalain na makakatanggap ako ng ganito kalaking surpresa mula sa lalaking mahal ko.

Chapter 272

VERONICA POV

Saglit pa akong natulala habang nagpapalipat-lipat ng tingin ko kay Rafael at sa hawak nitong singsing. Hindi ko akalain na may sorpresa pala itong inihanda para sa akin. Ni sa hinagap hindi ko akalain na pormal itong magpo- propose ng kasal sa akin ngayun.

"I want to spend the rest of my life with you Sunshine! I love you very much!" seryosong wika nito sa akin. Ramdam ko ang senseridad sa boses nito kaya napaiyak ako sabay tango.

"Rafael, God! Of course! Yes! I love you too! Ikaw lang din ang gusto kong makasama habang buhay." umiiyak na sagot ko sa kanya. Kaagad na gumuhit ang ngiti nito sa labi. Hinawakan ang kaliwang kamay ko at isinuot sa palasingsingan ang kumikinang na singsing. Masuyo niya pa iyung hinalikan bago tumayo at niyakap ako ng mahigpit.

"Thank you Sunshine! Ako na siguro ang pinaka-maswerteng tao sa mundo. Alam mo ba kung gaano ako kasaya tuwing gumigising sa umaga na ikaw ang una kong nasisilayan? Alam mo ba kung gaano ako kasaya noong mga panahon na nasa tabi kita palagi habang nagpapagaling ako dahil sa aksidente. Kung alam mo lang, ikaw ang nagbigay ng kulay sa buhay ko! Mahal na mahal kita at gusto ko ngayung araw ding ito, sabay tayong manumpa sa harap ng Diyos na magsasama at magmahalan habang buhay." madamdamin nitong wika sa akin. Lalong nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Luha na simbolo ng kaligayahan.

"Rafael, Salamat! Salamat sa lahat! Walang pagsidlan ang tuwa ng puso ko tuwing sa araw-araw na magkasama tayo. Mahal na mahal kita! Salamat dahil hindi ka nagkulang na iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga sa iyo. Salamat dahil tinanggap mo ng buong buo ang pagkatao ko, pati na din ang pamilya ko." sagot ko sa kanya. Marahan pa itong kumalas sa pagkakayakap sa akin. Tinitigan ako sa mga mata sabay binigyan ako ng halik sa noo.

"Tandaan mo Sunshine...mas maswerte ako dahil nakilala kita. Binago mo ang lahat sa akin. Binago mo ang buo kong pagkatao. Nagkaroon ng direksiyon ang buhay ko simula ng nakilala kita." sagot nito.

"Hep! Hepp! Tama na muna iyan. Mamaya pati kami maiyak sa inyong dalawa eh. Wala akong balak na maki- party na namamaga ang mga mata ko.

Rafael kailangan ng ayusan si Veronica.

Isang oras na lang at mag-uumpisa na ang seremonya ng kasal niyo." Napakalas pa ako sa pagkakayakap kay Rafael ng marinig ko ang katagang iyun. Nagtataka akong napalingon at kaagad napansin si Ate Arabella. Nasa tabi na ito ni Mommy Carissa na nakalimutan ko na kanina pa pala nanonood sa aming dalawa ni Rafael. Ngiting ngiti ito habang nagapalipat- lipat ang tingin sa aming dalawa ni Rafael.

Hindi ko naman maiwasan na mapaisip sa huling sinabi ni Ate Bella. Seremonya? Ngayun na kaagad ang kasal namin?

"Ate naman! Nakita mong nag-uusap pa kami eh." nagpoprotestang wika ni Rafael kay Ate Bella. Pilit ko namang hinuhuli ang tingin nito. Gusto kong itanong sa kanya kung ano ang ibig sabihin ni Ate Arabella.

"Mamaya nyo na ituloy iyan! Iyung hindi ko nakikita. Pati ako naiiyak sa inyong dalawa eh. Ang mabuti pa siguro hayaan mo munang maayusan iyang asawa mo Rafael. Nakakahiya kung pahihintayin natin ng matagal ang pari na magkakasal sa inyong dalawa." sagot naman ni Mommy Carissa.

Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Mukhang pinaghandaan talaga nila ang araw na ito. Oo, nagulat ako pero may magagawa pa ba ako? Sanay na ako sa mga ganitong set up eh. Noong una akong inangkin ni Rafael pinapirma niya kaagad ako ng marriage certificate. Kaagad nya din iyung pinarehistro kaya bigla kaming naging legal na mag-asawa.

Mag-iinarte pa ba ako gayung ano mang sandali magsusuot na ako ng white gown at sabay na kaming manumpa sa harap ng altar. Para 

gawing official sa mata ng Diyos ang aming pagsasama. 

"Okay Iha, lets go? Tsaka na ang mga katanungan....kailangan mo ng maayusan. Unti-unting nagsipagdatingan ang mga bisita niyo. Nakakahiya naman kung maghintay sila." nakangiting wika ni Mommy Carissa. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig kay Rafael. Ngiting ngiti ito habang nakatingin din sa akin.

Bago ako sumama kay Mommy niyakap at hinalikan muna ako nito sa pisngi.

"Naku, pasaway talaga ang batang iyan. Ilang beses kong binilinan na agahan ang pagpunta dito para makapagpahinga ka pa bago ang seremonya pero late na naman dumating. Mabuti pa kahapon na lang kayo pumunta dito Iha. Teka lang, kaya mo ba ang sarili mo? Sabihin mo lang kung pagod ka, pwede naman natin iusog ang time ng kasal niyo." narinig ko pang wika ni Mommy.

Hindi ko na nga pinagtuunan pa ng pansin ang iba pang sinabi nito ngayun. Abala ang isip ko sa sorpresang kasal na magaganap pagitan namin ni Rafael ngayung araw.

"Mommy, hindi po ba ako nananaginip? Talaga po bang ikakasal kami ngayun ni Rafael?" hindi ko pa maiwasang tanong kay Mommy. Mula sa paglalakad huminto kami pareho. Seryosong tinitigan ako ni Mommy sa mga mata.

"Yes...hindi ka nananaginip Iha. HIndi kami papayag na lumbas ang apo namin dito sa mundo na walang pormal na kasalan na nangyari sa inyong dalawa ni Rafael." nakangiti nitong sagot.

Hindi naman ako makapaniwala. Wala talaga akong idea tungkol dito. Kaya siguro nagiging abala sila Mommy nitong nakaraang araw dahil dito. Ganito ba nila ako kamahal. Nakakataba naman ng puso ang ginawa nilang ito sa akin kung ganoon.

"Talagang sinadya ni Rafael ang ganito. Ang gusto niya talaga supresahin ka dahil ayaw din niyang ma-stress ka sa paglalakad ng kasal niyo. Kilala ka ng anak ko iha at hanggat maari ayaw ka nyang mahirapan." pagpapatuloy na wika nito.

Muling nangilid ang luha sa aking mga mata. Hindi ako makapaniwala.

"Pe-pero, nakakahiya pa rin po sa inyo. Halos kayo po ang naglakad ng, lahat ng ito." sagot ko. Muling napangiti si Mommy Carissa.

"Palagi mong tandaan Iha: Nag-eenjoy kami sa ginagawa namin. Soonest, mabibigyan mo na kami ng apo. Magkakaroon na ulit ng baby ang mansion. Sapat na iyun para makabawi kayong dalawa ni Rafael sa lahat ng ginagawa namin ngayun." sagot nito. Hindi ako nakaimik.

"Huwag kang mag-alala. Sinigurado ko na maging perfect ang kasal niyong dalawa ni Rafael...so, ready ka na bang maayusan?" muling wika nito. Kaagad naman akong tumango.

Hinawakan pa ako ni Mommy sa braso at sabay na kang pumasok sa isa pang kwarto. Naghihintay na ang mga mag- aayos sa akin.

Sabay-sabay silang bumati sa amin ni Mommy Carissa ng mapansin nila ang pagpasok namin. Tanging ngiti lang, naman ang sagot ko samantalang si Mommy Carissa sinabihan pa ang mga mag-aayos na ingatan ako dahil buntis ako.

Maliit na bagay mula sa bibig ng byanan ko pero nakakataba ng puso.

Gusto talaga nilang ibigay sa akin ang pinaka the best.

Mabilis lang naman ang ginagawang pag-ayos sa akin. Light make up lang ang inilagay at inayos lang ang buhok ko. Kaunting linis sa mga kuko ko at ayos na. Hindi nga kami inabot ng tatlumpong minuto.

"Ang ganda niyo po talaga Mam. Sa lahat yata ng naayusan ko na ikakasal kayo ang pinakamaganda. Kahit hindi na siguro kayo make-apan lulutan at lulutang pa rin ang ganda niyo lalo na kapag suot niyo na ang wedding gown niyo." narinig kong wika ng make up artist. Binuksan nito ang isang parang kurtina at kaagad na tumampad sa mga mata ko ang puting wedding gown na ayon dito iyun ang isusuot ko para sa gaganaping wedding namin ni Rafael maya-maya lang.

Hindi ako makapaniwala. Sobrang

ganda at halos mapuno iyun ng mga kumikinang na mga bato. Gusto ko na naman sanang maluha kaya lang ng maalala ko ang make up ko napahinga ako ng malalim para tangGalin ang bumabara sa lalamunan ko. Para hindi ako muling maiyak.

Tinulungan nila akong isuot ang wedding gown ko at pinaharap sa isang full body mirror. Halos hindi ko makilala ang sarili ko. Saktong sakto lang sa akin ang sukat ng gown at gandang ganda ako sa sarili ko.

"Wow, ang ganda niyo po talaga Mam. Congratulation po ulit." nakangiti pang wika sa akin ng make up artist ko. Nakangiting binalingan ko din ito ng tingin para makapagpasalamat.

Ilang saglit lang nagulat pa ako ng bumukas ang pintuan at pumasok ang mga taong hindi ko inaasahan na darating. Si Nanay at Tatay at

nakangiting naglakad palapit sa akin. Hindi ko alam kung iiyak o tatawa ba ako sa sobrang tuwa. Lalo na ng maramdaman ko ang parehong paghawak nila sa kamay ko.

"Anak....napakabait talaga ng Diyos sa iyo. Palagi mong tandaan na masaya kami sa mga nangyari sa buhay mo dito sa Manila. Mabait kang bata kaya ka pinapagpapala ng Diyos."

nakangiting wika ni Nanay sa akin. Kitang kita sa mukha nito ang tuwa. Pigil naman ni Tatay ang maiyak na ngayun ko lang nakita sa kanya.

"Nay, Tay, salamat po dumating kayo. Masasaksihan niyo din po ang importanteng kaganapan sa buhay ko." nakangiti kong wika.

"Noong pinaplano pa lang ang kasal niyo ni Rafael, pinaalam na sa amin nila Arabella. Nakausap din namin ang byanan mo. Ang bait nila, gusto nilang hingin ang opinyon namin tungkol sa pagpapakasal niyong dalawa ni Rafael... eh wala naman kaming idea kaya sinabi namin na sila na ang bahala." wika ni Nanay. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

"Ang daya niyo naman po. Ilang beses akong tumawag sa inyo pero hindi niyo man lang nabanggit sa akin ito." sagot ko.

"Eh supresa nga daw kasi. Sabi ng mga byanan mo malapit mo na daw sila mabigyan ng apo kaya deserve mo ang ganito kalaking supresa." sagot naman ni Tatay. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

"Siya...siya....mamaya na natin ituloy itong pag-uusap natin. Naghihintay na ang groom sa harap ng altar. Halika na at ng maumpisahan na ang seremonya. " nakangiting wika ni Nanay sa akin.

Nasa gitna nila ako habang naglalakad kami palabas. Mukhang ready na ang lahat paglabas ko. Hindi ko pa isa- isang nakikita ang lahat ng Villarama Clan pero mukhang kumpleto naman sila. Mula sa mga kapatid ni Rafael pati na din sa kanyang mga pamangkin.

Habang naglalaakad sa red carpet papuntang altar hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Talagang hindi nagkulang ang lahat na iparamdam sa akin kung gaano ako ka-special.

Chapter 273

VERONICA POV

Hilam ng luha ang mga mata, dahan dahan akong naglakad sa red carpet direksiyon kung saan matiyagang naghihintay sa akin si Rafael. Ramdam ko sa titig nito na puno ng pagmamahal kaya hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. Nagpromise na ako sa sarili ko kanina na hindi ako iiyak dahil ayaw kong masira ang make up ko. Pero hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko eh. Talagang ang babaw ng luha ko.

Pakiramdam ko nasa alapaap ako ng mga sandaling ito. Nasa akin din ang buong attention ng lahat ng mga bisita pati na din ng aming mga pamilya.

Walang pagsidlan ng tuwa ang

nararamdaman ng puso ko ngayun. Ni sa hinagap hindi ko akalain na kaagad na matutupad ang matagal ko ng pinangarap. Ang makapagsuot ng maganda at mamahaling wedding gown habang buong pagmamahal na nakatitig sa akin ang lalaking mahal ko.

Habang palapit ako sa kinatatayuan ni Rafael ramdam ko ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Kita ko ang pinaghalong tuwa at pananabik sa mga mata nito. Lalo naman nag-uunahan sa pagtulo ang luha sa aking mga mata. Mabuti na lang at natatakpan ang mukha ko ng wedding veil kaya hindi masyadong halata. Wala na din akong pakialam kung masira man ang make up ko.

Pagkalapit namin sa kanya kaagad itong nagmano kina Nanay Tatay. Pagkatapos muling natoon ang attention ni Rafael sa akin.

"Iho, alam namin na mabait kang bata. Patuloy naming aasahan na aalagaan at mamahalin mo si Veronica habang buhay. Wala kaming ibang hangad kundi ang maging masaya kayo habang buhay." narinig ko pang wika ni Tatay.

"Salamat po Tay, Nay! Mahal na mahal ko po si Veronica. Magiging perfect husband po ako sa anak niyo. Huwag po kayong mag-alala sisiguraduhin ko na magiging masaya siya sa piling ko. Ipinapangako ko din po na aalagaan ko siya habang buhay." nakangiting sagot ni Rafael. Ramdam ko sa boses nito ang sensiridad. Kusa namang iniabot ni Tatay ang kamay ko kay Rafael na kaagad naman niyang tinanggap.

"Promise, I will love you forever Sunshine!" sambit pa nito sa akin. Napatitig naman ako dito bago sabay na kaming naglakad papuntang altar kung saan matiyagang naghihintay ang pari na magkakasal sa aming dalawa.

Naging mabilis ang pag-usad ng oras. Namalayan ko na lang na nag-uumpisa na kaming manumpa ni Rafael sa isat- isa habang saksi ang mga mahal namin sa buhay at ilang mga bisita,

"I Rafael Perez Villarama, take thee, Veronica Mendoza, to be my wedded wife, to have and to hold from this day forward, for better and for worse, for richer ang poorer, in sickness and in health, to love and to cherish, till death do us part-------" madamdaming wika ni Rafael. Hindi ko na nga napakinggan pa ang ibang sinabi nito. Napahikbi na kasi ako. Gayunpaman ramdam ko sa boses nito ang matinding sensiridad. Hindi ko tuloy maiwasan ang tuloy-tuloy na pagtulo ng luha sa aking mga mata kaya noong ako naman ang nanumpa halos hindi yata maintindihan ng mga nakakarinig ang mga binanggit kong salita dahil may kasama ng hikbi.

Wala eh..hindi ko talaga mapigilan ang maging emotional. Umaapaw ang nararamdamang tuwa ng puso ko at pigil ko ang sarili ko na mapahagulhol ng iyak dahil sa matinding kaligayahan.

Hindi ko na nga alam kung paano ko natapos ang panunumpa ko. Kung nasabi ko ba ng maayos. Basta, para akong wala sa sarili. Basta ang alam ko lang, hindi ko inaalis ang pagkakatitig ko kay Rafael. Ang lalaking simula ngayung araw, magiging legal na ang pagsasama namin hindi lang sa mata ng mga tao kundi pati na din sa mata ng Diyos.

"Now that Rafael and Veronica have given themselves to each other by the promises they have exchange, I pronounce them to be husband and wife -----I ask you now to seal the promises you have made with each other this day with the kiss!" finale na wika ng nagkasal sa amin. Lalo naman akong naluha ng dahan-dahan na itinaas ni Rafael ang Veil ko at matamis akong nginitian.

"I love you Wife!" wika pa nito at naramdaman ko ang masuyong pagpahid nito ng luha sa aking mga mata bago dahan-dahan na naglapat ang aming mga labi. Kaagad kong naipikit ang aking mga mata para namnamin ang halik na iyun. Walang kasingtamis ang halik na pinagsaluhan namin dahil alam namin pareho na ito na ang umpisa para bumuo ng sariling pamilya.

Hindi ko namalayan pa kung gaano katagal na magkalapat ang aming mga labi ni Rafael. Basta narinig ko na lang ang palakpakan sa buong paligid at hiyawan. Bigla tuloy akong nagising at wala sa sariling napakalas sa pagkakayakap kay Rafael at nahihiyang inilibot ko ang tingin sa paligid.

"Grabe, akala ko hindi na kayo maghihiwalay eh. Para naman kayong hindi magkasama palagi." narinig ko pang kantyaw ni Elijah.

"Truth, nakakainggit! Hindi naman ganyan si Drake sa akin noong ikinasal kami eh." Narinig kong sagot ni Jeann.

Parang bigla naman nag-init ang pisngi ko dahil sa narinig. Sobrang nakakahiya. Gaano ba kami katagal naghalikan sa harap nila? Ngiting- ngiti naman sa amin sila Mommy Carissa at Daddy habang nakatitig sa amin kasama na din sila Nanay at Tatay. Pati pala ang mga bisita. Lahat sila nakangiti sa amin. Nakakahiya... baka kung ano ang isipin nila sa aming dalawa ni Rafael.

"Heyy, relax Sunshine...Inggit lang ang mga iyan kaya ganyan ang mga reactions nila." nakangiti pang bulong sa akin ni Rafael. Hinapit ako nito sa baywang nang mag-umpisa ng magsilapitan ang halos lahat ng naging saksi sa kasalan namin para i-congratulate kami.

Ibat ibang pagbati ang narinig ko sa mga bisita pati na din sa mga kaibigan at pamilya. Puro ngiti lang naman ang naging sagot ko. Kahit papaano hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng hiya sa kanila. Lalo na at hindi naman ako sanay na makihalubilo sa ibang tao.

Aaminin ko na majority sa mga bisita hindi ko kilala. Maliban na lang sa mga Villarama Clan. Siguro ang iba sa kanila ay mga business partners ng mga Villarama. Hindi lang ako sure.

May mga nag-vivideo din akong nakikita. Lahat yata ng kilos namin ni Rafael ay kinukunan nito. Naging conscious tuloy ako sa mga kilos ko.

Hindi din nagpahuli ang mga kapatid at mga pamangkin ni Rafael. Isa isa silang nagsilapitan para bumati na din. Ramdam ko ang saya ng bawat isa kaya lalong nagdiwang ang aking kalooban.

Hindi naman nagtagal at natapos din ang pagdumog sa amin ng mga bisita. Kahit papaano nakahinga na ako na maluwang. Nakakaramdam na din ako ng pagod. Dagdagan pa na nagdadalang tao at hindi ako dapat magpagod ng sobra.

"Naku Bestie, hindi na talaga mapigilan ang pagtanda natin."

narinig ko pang wika ng babaeng kasama ni Mommy Carissa habang naglalakad sila palapit sa amin. Sinipat ko ito ng tingin at hindi ko mapigilan na mapangiti ng makilala ito.

Ang Mommy ni Ate Carmela. Si Tita Roxie na kaagad lumapit sa aming dalawa ni Rafael at nakangiting sinipat kami ng tingin bago ako niyakap at hinalikan sa pisngi pagkatapos magbigkas ng salitang pagbati.

"Congratulations sa inyong dalawa.

Ang bilis ng paglipas ng panahon. Parang kailan lang nakikikarga pa ako dito kay Rafael noong baby pa siya tapos bigla na lang akong makakatangGap ng wedding invitations galing sa inyong pamilya Bestie." nakangiti nitong wika kay Mommy Carissa. Narinig ko pa ang mahinang pagtawa ni Mommy bago sumagot.

"Ganoon talaga Bestie. Siguro ang hihintayin ko na lang mula sa iyo ay ang invitation mo sa kasal ng bunso mong anak." nakangiting sagot ni Mommy Carissa.

"Naku, mukhang malapit na din

mangyari iyun Bestie. Hayyyy talaga

naman...parang kailan lang ang bilis ng paglipas ng panahon. Pareho na tayong senior citizen at malapit ka ng magkakaroon ng apo sa tuhod Bestie. Naunahan mo na naman ako." nakangiting sagot naman nito kay Mommy Carissa.

"Eeheem! Since tapos na ang ceremony, papasok na muna kami ng Villa Mom, Tita. Kailangan makapagbihis ni Veronica ng kumportableng damit." paalam ni Rafael habang magkahawak kamay kami. Mabuti na lang at natapos din ang batian na nangyayari at nasa kanya -kanyang nakalaan na table ang mga bisita para kumain.

"Sige...bumalik kaagad kayo ha?

Kailangan niyong iistima ang mga bisita niyo. Isa pa nabanggit ng Daddy niyo na pormal din natin na ipakilala si Veronica sa ating mga malalapit na kaibigan at mga kasusyo sa negosyo." nakangiting sagot ni Mommy Carissa. Tumango lang si Rafael at iginiya na ako palayo sa lahat. DireTSo kaming naglakad patungo sa Villa para makapagbihis ako ng damit. Medyo mabigat kasi itong wedding gown ko at napansin marahil ni Rafael na hindi na ako kumportable.

Chapter 274

RAFAEL POV

Gusto kong maluha habang tinititigan ang babaeng pinakamamahal ko na naglalakad palapit sa akin. Si Veronica... napakaganda niya sa suot na wedding gown.

Sa wakas dumating na din ang araw na matagal ko ng pinakahihintay. Ang araw ng aming kasal.

Alam kong nabigla ito dahil wala itong kaalam-alam sa mangyayari ngayung araw. Wala din itong kamalay-malay na pasikreto naming inaasikaso ang masayang araw na ito. Ang alam lang ni Veronica ay magbabakasyon lang kami ngayun dito sa resort.

Well, deserved niya ang ganito kalaking surpresa. Mabuti na lang at

very cooperative sila Mommy at Daddy pati na din ang mga kapatid ko sa plano kong ito. Walang ni isa man sa kanila ang nadulas para mabanggit kay Veronica ang tungkol sa plano kong surprised wedding namin.

Pinili ko talaga na dito sa resort ganapin ang wedding namin dahil alam ko kung gaano ka- memorable kina Mommy at Daddy ang lugar na ito.

Gift ni Daddy ang resort na ito kay Mommy noon pagkatapos nilang malagpasan ang masalimoot na nangyari sa kanilang buhay at gusto kong maging inspirasyon ang pagsasama nila para maging masaya din kami ni Veronica hanggang sa pagtanda namin.

Piling-pili ang mga bisita na imbetado. Gusto ko sanang gawing private ang kasal namin at tanging pamilya at malalapit lang na kaibigan ang iimbitahan pero since nag-insist ang mga kapatid ko at sila Mommy at Daddy na ilabas ito sa publiko para naman malaman ng lahat na ikinasal na ang bunsong anak ng mga Villarama. Nag-imbita din sila ng ibang media personnel para kumuha ng ilang detalye tungkol sa kasal namin.

Aware ako kung ano ang katungkulan ng pamilya namin sa lipunan. Isa kami sa pinakamayaman at pinaka- makapangyarihang pamilya ng bansa at ang pagpapakasal kong ito ay malaking balita sa business world. Alam ko din na maraming magtataas ng kilay sa biglaang kasalan na nangyari pero wala na akong pakialam pa. Ang importante sa akin ngayun ay ang makasama habang buhay ang babaeng mahal ko.

Pagkalapit nito sa akin kasama ng kanyang mga magulang pigil ko ang sarili kong yakapin ito. Ewan ko ba, palagi naman sana kaming magkasama pero hindi talaga ako nagsasawa na titigan ang maganda nitong mukha.

Bagay na bagay sa kanya ang suot niyang gown. Lalong nangibabaw ang ganda nitong taglay kaya naman hindi ko maiwasan na mapangiti.

Si Tatay na mismo ang nag-abot ng kamay ni Veronica sa akin. Nakangiti ko naman itong tinangap at pagkatapos ng madamdaming palitan ng promises sabay na kaming humarap sa altar.

Sa sobrang tuwa na nararamdaman ng puso ko hindi ko na tuloy napagtuunan pa ng pansin ang mga sinabi ng pari sa amin. Wala kasi akong ibang ginawa kundi sulyapan na sulyapan ang babaeng mahal ko.

Pagkatapos ng seremonya ng kasal masaya ako sa natanggap naming pagbati mula sa lahat ng bisita at pamilya. Nararamdaman ko ang pagod ng asawa ko pero nakangiti pa rin ito sa harap ng maraming bisita. Alam kong katulad ng nararamdaman ko, masayang masaya din ito.

Muli kong hinawakan ang kamay nito. Kaagad kong nakapa ang wedding ring nito kaya naman itinaas ko ang kamay niya at tinitigan ang kanyang daliri.

Bagay na bagay sa kanya iyun. Isang patunay lang na pag-aari ko na siya. Na bawal nang pagpantasyahan ng kahit sinong lalaki si Veronica dahil nakatali na siya sa akin.

May mga ilang bachelors businessman din kaming mga bisita. Mga anak-anak na din sila ng mga kasosyo ni Daddy noon at hindi nakaligtas sa mga mata ko kung paano nila titigan ang asawa ko. Alam kong gandang-ganda sila sa asawa pero sorry na lang sila, pag-aari ko na ang babaeng nasa tabi ko ngayun.

"Tired?" masuyo kong tanong kay

Veronica habang naglalakad kami pabalik ng Villa. Naramdaman ko ang mahigpit na pagkakahawak nito sa palad ko kaya naman pinisil ko iyun. Saglit itong huminto sa paglalakad at tumitig sa akin sabay tango.

"Yes....pero masaya! Grabe ka, ang hilig mo talaga akong i-surprised!" sagot nito. Hinawi ko muna ang ilang hibla ng buhok na nalaglag sa kanyang noo bago ako sumagot.

"I loved surprises! At kaya kita gustong palaging i-surprised dahil lalo kang gumaganda sa paningin ko kapag nagugulat ka." nakangiti kong sagot sa kanya. Kunwari inirapan ako nito at nagpatuloy na sa paghakbang kaya kaagad akong napasunod sa kanya.

"Mabuti na lang nagkasya sa akin ang wedding ring natin dahil kung hindi, hindi talaga ako sasagot ng I do kanina. Ipapa-re schedule ko talaga itong kasal natin." seryosong sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Ngayun ko lang kasi narinig sa kanya ang mga ganitong linyahan. Hindi ko namalayan na napatigil na pala ako sa paglalakad habang nakatitig kay Veronica.

"Anong sabi mo?" tanong ko.

"Seryoso yarn?" sagot nito. Ngiting ngiti ito sa akin na parang tuwang tuwa sa nakikitang expression ng mukha ko. Marahan akong napabuntong hininga.

Nagulat pa ako ng bigla nitong pitikin ang ilong ko. Pagkatapos narinig ko ang malakas na pagtawa nito.

"Napaka-seryoso ng asawa ko. Bawal ba akong mag-joke? Hindi ba nakakatawa?" Narinig ko pang wika sabay taas ng kanyang daliri na may suot na wedding ring.

"Ang ganda kaya ng ring na ito. Lahat naman na binigay mong alahas sa akin lalo na kapag singsing kasya eh." natatawa nitong wika. Unti-unti ko namang narealized ang ibig nitong sabihin...

Hayst bakit nga ba napaka-serious ko sa mga ganitong usapin? Maybe because hindi ako sanay na binibiro ng ganito ng mahal ko? Minsan nga lang pala ito magbiro kaya sakyan ko na. Baka mamaya magtampo pa sa akin eh.

Moody pa naman daw ang mga buntis. Pabago-bago ang hormones kaya ang bilis din magbago ng ugali. Nabanggit nga ni Mommy sa akin na maswerte pa rin ako dahil hindi ako nakakatikim ng pagsusungit mula kay Veronica. Hindi din ako nito pinapahirapan na hanapin ang kanyang mga cravings. Sila Ate daw kasi noon kawawa sa kanila ang kanilang mga asa-asawa dahil kung anu-anong hinahanap na mga pagkain kapag naglilihi.

Ibang iba na ngayun ang ugali ng Veronica ko. Mas lalo itong naging sweet sa akin. Mas lalo nitong ipinapakita sa akin kung gaano ako kahalaga sa kanya.

"Ikaw talaga! Nagulat lang ako. May itinago ka palang kapilyahan ha? Baka kung ako ang magbiro sa iyo hindi ka makakatayo kinabukasan sa kama?" nakangisi kong sagot sa kanya. Kaagad kong napansin ang pamumula ng pisngi nito kaya natawa ako.

"Joke lang...hindi pa mangyayari ang nasa isip mo ngayun. Baka tamaan ang ulo ni Baby eh." natatawa kong wika sabay kindat sa kanya. Kaagad naman ako nitong pinaningkitan ng mga mata kaya naman lalo akong natawa. Ang cute talaga tingnan ng asawa ko. Kung hindi lang buntis baka hindi ko ito palabasin ng kwarto buong duration ng honeymoon namin eh.

Natapos din ang kulitan naming dalawa hanggang sa nakarating kami ng kwarto ko. Naka-ready na ang damit na pamalit nito kaya naman tutulungan ko na lang siyang maghubad ang kanyang wedding gown.

Para kasing pati ako nabibigatan sa suot niyang gown. Kawawa naman ang mahal ko kung magtatagal pa sa kanyang katawan ang wedding gown niya. Alam kong init na init na din ito eh.

"Kaya mo bang bumaba ulit para makihalubilo sa mga bisita? Sabihin mo lang kung hindi mo kaya... maiintindihan naman nila tayo."

nakangiti kong wika sa kanya habang ibinaba ko ang zipper ng kanyang gown sa likuran. Hindi ko naman mapigilan ang mapalunok ng tumampad sa mga mata ko ang makinis nitong likod.

"Ayos lang ako. Isa pa, Hindi mo ba narinig ang sinabi ni Mommy kanina?

After kumain may short program pa daw na gaganapin." nakangiti nitong sagot. Mukhang excited naman ito kaya hindi na ako nakaimik pa.

"Ito ba ang isusuot ko? Ang ganda naman nito. Mukhang pinaghandaan talaga nila Mommy ang araw na ito. Nakakahiya dahil hindi man lang ako nakatulong." muling wika nito sa akin. Hindi pa rin ako nakaimik lalo na ng tuluyan ng nahubad ang suot nitong gown. Tanging bra at panty na lang ang natira kaya naman bigla akong nakaramdam ng pag-iinit ng aking katawan. Nag react na din ang aking pagkalalaki.

Ewan ko ba...hindi pa rin yata ako sanay na nakikitang naked itong asawa ko. Ang ganda kasi talaga at hindi hadlang ang pagiging buntis nito para mabawasan ang kanyang kasexyhan.

"Rafael, ano na ang nangyari sa iyo.... tulala ka naman diyan!' narinig ko pang wika ni Veronica sa akin. Pinitik pa ako nito sa aking ilong kaya naman kaagad akong nakabalik sa huwesyo.

"Ikaw yata itong pagod eh. Bakit hindi ka na nakaimik dyan?" tanong nito habang may pilyang nakangiti sa labi. Pinamaywangan pa ako nito kaya muli akong napalunok ng aking laway.

"Matulog na lang kaya tayo Sunshine. Hindi naman siguro nila tayo hahanapin sa labas diba?" sagot ko sa kanya. Kaagad ako nitong tinaasan ng kilay sabay dampot sa damit na pamalit sa wedding gown na nahubad na.

"Hindi pwede. Bilin ni Mommy na bumaba kaagad tayo." sagot nito at akmang isusuot na ang white dress nito ng hawakan ko siya sa kanyang kamay.

"Kahit one round lang. Galit na ang anaconda ko eh." sagot ko sa kanya. Kaagad na nanlaki ang mga mata nito at dahan-dahan na bumaba ang tingin sa gitnang bahagi ng aking katawan. Ilang saglit lang narinig ko ang malakas nitong pagtawa.

"hahahaa! Ikaw talaga...wala kang pinipiling oras! Pakalmahin mo muna iyan dahil hindi ako papayag na hindi tayo makabalik ng party. Hinihintay na tayong dalawa doon." sagot nito sa akin sabay naglakad papuntang vanity mirror. Nasundan ko na lang ito ng tingin habang dahan-dahan na nitong isinusuot ang white dress niya.

Napahinga na lang ako ng malalim para pakalmahin ang sarili ko. Wala eh...Alam kong hindi ko mapipilit si Veronica. Isa pa tama ito, hinihintay kami sa labas. Kasal naming dalawa ito kaya dapat lang na kami ang personal na mag-aasikaso ng mga bisita.

Isa pa ito na din ang pagkakataon na makilala ng lahat ng babaeng mahal ko. Malapit na kaming magkaanak at dapat lang na makuha din ni Veronica ang kaparehong pagkilala at paggalang ng lipunan katulad ng tinatamasa ng buong Villarama Clan.

Chapter 275

RAFAEL POV

Hindi nasunod ang gusto ko. Kanina pa ako gigil sa asawa ko pero dahil gusto niya talagang i-enjoy ang party kasama ng mga bisita at Villarama clan wala akong choice kundi pagbigyan ito. Baka magtampo sa akin eh. Mamaya na lang ako babawi kapag matapos na ang party. Isang linggo kaming mananatili sa resort na ito at sa loob ng linggong iyun susulitin ko talaga ang araw na kasama ko siya...ang babaeng mahal ko na si Veronica.

Kakatapos lang namin ikutin ang mga bisita. Ipinakilala na din namin si Veronica sa mga kaibigan at mga business partners namin. Puro possitive naman ang naririnig namin kaya alam kong masayang masaya ito. Parang hindi nga nauubusan ng energy.

Kung kanina medyo nahihiya pa ito hindi naglaon nasanay na din siya sa prensensya ng ibang tao.

Katulad na lang ngayun, kausap niya ang dalawa kong pamangkin at isang kaibigan niya. Kita ko ang ngiti sa labi nito habang may kung anong masaya silang pinag-uusapan. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti na din.

"Hey dont tell me na hindi ka na umiinom ngayun? Hayaan mo muna si Misis. Hindi naman ibang tao ang kausap niya. Si Charlotte at Jeann at Beatrice lang ang mga iyan. Walang aagaw sa asawa mo kaya focus ka muna sa inuman natin ngayun."

narinig kong wika ni Peanut. Napansin marahil nito na kahit sila ang kaharap ko nasa kay Veronica pa rin ang buo kong attention. Kaharap nito ang mga pamangkin ko at stepsister ni Arthur.

Sa totoo lang wala talaga akong balak na uminom ngayun. Ayaw kong tumikim ng kahit na anong alak at baka maging dahilan pa ng stress ni Veronica. Hindi na kasi nito nakalimutan ang nangyari sa akin noon nang minsan na nalasing ako kaya iwas alak muna lalo na at buntis ito ngayun.

"Hindi ba pwedeng na-aamaze lang ako? Alam niyo iyun? Hindi pa rin ako makapaniwala na natagpuan ko na ang babaeng para sa akin" Wala sarili kong sagot. Kaagad ko naman narinig ang pagtikhim ni Peanut.

"True love exist talaga! Tingnan mo ako, hindi ko akalain na ma-iinlove ako kay Jeann. Akala ko noong una na- challenge lang ako sa mga pagsusungit niya sa akin eh...pero hindi ko na namalayan ang sarili ko na ini-stalk ko na pala siya nang hindi niyo alam lahat.

"tatawa-tawa namang sagot ni Drake.

Hindi ko naman maiwasan na

mapangiti.

Ibang klase talaga kapag tumama si Kupido. Napapatino ang kahit na sino. Katulad nalang sa nangyari sa buhay ko, akala ko talaga noon habang buhay akong magiging easy go lucky eh. Hindi ko man lang naisip na posible din pala akong magtino sa piling ng isang babae. Ang babaeng hindi ko yata alam kung ano ang mangyayari sa akin kung sakaling iwan ako. Parang bigla na lang kasi nitong nakuha ang malaking bahagi ng puso ko nang hindi ko man lang namamalayan.

"Ganyan ba talaga kayo? I mean...si Drake noong bagong kasal din ganyan na ganyan din sa iyo. Basta na lang natutulala habang nakatitig sa asawa." narinig kong wika ni Peanut. Napasulyap ako dito at kaagad kong napansin ang naglalarong ngiti sa labi nito. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga.

"Gago! Malalaman mo din iyan kapag ikasal ka na! Kapag matagpuan mo na ang babaeng para sa iyo!" Sagot naman ni Drake. Sunod-sunod ang pagtungga ng alak nito kaya hinayaan na lang namin.

"As for me naman, siguro malapit na. Bubuntisin ko muna ang babaeng mahal ko bago ko pakasalan para siguradong walang kawala sa akin." nakangisi namang sabat ni Arthur. Kaagad naman natawa si Peanut.

"Buntisin? Sino ang malas na babaeng iyun na pumapayag sa ganyang set up? Paano kung inutil ang matris at walang kakayahang mabuntis eh di lugi siya?" narinig kong sagot nito. Sa boses nito halatang diskumpyado ito sa pananaw ni Arthur.

Sabagay, kahit ako hindi kumbinsido sa sinabi ni Arthur ngayun lang. Napaka -selfish na dahilan.

Sa aming magkakaibigan si Peanut

talaga ang pinakamadaldal. Ito din ang pinaka-playboy. Siguro dahil isa siyang model kaya kung sinu-sino ding mga babae ang mga pinapatos. Karamihan mga nasa showbiz kaya naman talo pa ang mga collector kung makapangulekta ng mga babae.

Nagkaroon na din ito ng sex scandal noon. Mabuti na lang at kaagad na naagapan ng kanyang manager. Maliban sa pagiging isang model, isa din itong businessman. May mga apartments at mga hotels ito na nagkalat hindi lang dito sa Manila kundi pati na din sa karatig na mga probensya.

"Basta! Magtiwala lang kayo sa akin. Baka sa mga susunod na buwan baka ako naman ang ikasal." nakangiting sagot ni Arthur at sinabayan pa nito ng pagtungga ng alak. Hinayaan ko na lang sila sa topic nila.

Wala akong pakialam kung balak ba nilang bumuo ng pamilya or hindi. Basta ang importante sa akin ngayun, masaya ako dahil tuluyan ng naitali sa pangalan ko ang babaeng mahal ko.

Nagulat pa ako ng marinig ko ang boses ng pamangkin kong si Jeann. Naglalakad ito palapit sa amin habang matalim na nakatitig kay Drake. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga at muling napasulyap sa kinaroroonan ng asawa ko. Tahimik din itong nakatingin sa akin kaya kaagad ko itong kinindatan. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang kaagad na pamumula ng pisngi nito.

"Drake...ano ba! Hindi bat sinabi ko sa iyo na bawal kang uminom? Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Gusto mo ba tuluyan na akong magalit sa iyo?"

narinig kong wika ng pamangkin kong si Jeann. Wala talagang pinipiling lugar at oras ang katarayan nito. Kaya pala parang sabik itong si Drake na uminom ng uminom ng alak kanina dahil pinagbawalan pala nitong pamangkin ko.

"Honey, sorry. Kaunti lang naman. Isa pa hindi ko mahindian ang mga kaibigan ko eh. Lalo na ang Uncle mo." sagot naman ni Drake. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Pati ako dinamay pa sa walang kwenta niyang katwiran. Nagpapatunay lang na takot ito sa pamangkin ko.

Sabagay, kaugali na yata nitong si Jeann ang Mommy Arabella niya. Lumalabas na ang pagkamasungit eh. Mabuti na lang at mabait itong si Drake. Isang sigaw lang mula kay Jeann nanginginig na kaagad.

"Totoo ba Uncle?" narinig ko pang tanong ni Jeann sa akin. Sinamaan ko ito ng tingin sabay tayo.

"Ewan ko sa iyo. Talo mo pa ang

Mommy mo sa sobrang higpit. Bawas- bawasan mo ang pangit mong ugali. Baka mamaya magising ka na lang isang umaga iniwan ka na ni Drake!" nang-iinis kong sagot. Tulala naman itong napatitig sa akin kaya kaagad ko itong tinalikuran.

Diretso akong naglakad patungo kay Veronica. Hindi ko na kaya pang magtiis. Gusto ko ng umpisahan ang honeymoon namin. Nagsipag-uwian na din ang ilang mga bisita kaya wala ng dahilan pa para manatili kami dito sa labas. Doon na lang kami sa kwarto namin para malaya naming magawa ang lahat ng gusto namin.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang kaagad na pagngiti sa akin ni Veronica pagkalapit ko sa kanya. Masuyo ko itong hinawakan sa kamay at bago ko pa naibuka ang aking bibig para yayain ito sa kwarto namin nauna na itong magsalita.

"Rafael, nagugutom na ako." wika nito sa akin. Nagulat naman ako. Oo nga pala, sa sobrang abala namin pareho nakaligtaan ko itong yayain na kumain. Hindi din naman ito nagsasabi sa akin kanina. Wala sa sariling sinipat ko ang suot kong relo at ngali-ngaling batukan ko ang sarili ko dahil halos alas sais na pala ng hapon.

'Ganoon ba? Naku, pasensya ka na Sushine, hindi ko namalayan ang paglipas ng oras. Ano ang gusto mong kainin?" tanong ko sa kanya. Muli ako nitong nginitian bago sumagot.

"Gusto ko ng beef burger. Gusto ko maraming vegetables sa loob." sagot nito. Saglit naman akong napaisip. May kasama bang burger sa mga handa namin?

"Pwedeng mag-request ng burger sa chief uncle." nakangiting sabat naman ni Charlotte. Kaagad akong nabuhayan ng loob. Mabuti naman at meron. Sa dami ng pagkain na pwedeng irequest nitong asawa ko burger pa talaga. Sabagay, mas okay na din iyun. Kung sakaling wala dito marami namang restaurant na pwedeng orderan ng burger.

"Iyan lang ba ang gusto mo? How about drinks?" tanong ko sa kanya. Saglit itong nag-isip bago sumagot.

"Hmmm gusto ko kiwi juice. Iyung maasim na maasim ha?" sagot nito. Kaagad akong tumango at sininyasan si Charlotte na siya na muna ang bahala kay Veronica. Kaagad naman itong tumango.

Burger na lang din ang kakainin ko kaya naman dinagdagan ko na ang pinapagawa ko sa chief. Hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin sa paligid. Iilan na lang ang mga naiwang bisita. Sa hindi kalayuan nakita ko si Mommy at Tita Roxie na masayang nag-uusap samantalang ang mga byanan ko naman ay kausap ng mga kapatid ko.

Alam kong napaka-memorable ng araw na ito hindi lang sa aming dalawa ni Veronica kundi pati na din sa buong pamilya. Kaya naman sisiguraduhin kong magiging masaya ang buhay may asawa ko. Magiging pefect husband ako at ama ng aking mga anak. Magiging katulad ako ni Daddy Gabriel na sa lahat ng oras, Pamilya ang pinaka- priority.

Chapter 276

VERONICA POV

Hindi ko mapigilang mapangiti habang sinusundan ko ng tingin si Rafael. Nakakatuwa lang dahil kahit isa itong Villarama willing nitong sundin ang lahat ng gusto. Katulad na lang sa pagkain....pwede naman sana akong kumuha or magrequest sa mga nagkalat na mga waiter at waitresses para ipaserve na lang ang kung ano mang gusto kong kainin pero dahil gusto kong maglambing sa kanya hinintay ko pa talagang lapitan niya pa ako para sabihin na gutom na ako.

"Ang bait na talaga ni Uncle. Isang sabi mo lang nagkakandarapa na kaagad siyang sundin ka. Pero alam mo ba na hindi mautusan iyan dati? Napaka- makasarili kaya niyan noon at napaka- masungit pa!." narinig kong pang sambit ni Charlotte. Hindi ko tuloy maiwasan na lalong mapangiti.

"Talaga? Mabait naman si Uncle niyo. Siguro hindi niyo lang masyadong napapansin noon." sagot ko.

"Sa iyo lang iyan mabait. Kasi Love ka niya. Ikaw talaga ang swerte niya. Napalambot mo ang bato niyang puso. Kaya kung sakaling ma-inlove man ako balang araw...gusto ko iyung katulad kay Uncle. Iyung medyo badboy pero willing magbago dahil sa akin." narinig kong wika nito. Kita pa ang kilig sa mukha nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko tuloy mapigilan ang matawa ulit.

Pati mga mata nito nangingislap sa tuwa habang nagsasalita. Sa sobrang ganda ni Charlotte tiyak na marami ang nagkakagusto dito. Pero siyempre dahil minor pa ito ngayun hindi pa talaga pwedeng tumanggap ng manliligaw. Tiyak na magwawala ang Mommy nito na dating miyembro ng military.

"Hindi naman masama ang mangarap. At least ngayun pa lang alam mo na kung anong klaseng ugali ng isang lalaki ang gusto mo. Iyun nga lang hindi ka pa pwedeng ma-inlove. Minor ka pa lang at huwag kang magmadali." sagot ko. Narinig ko pa ang paghagikhik nito bago muling itinoon ang pansin sa akin.

"Sabihin mo nga sa akin...ano ang feeling ng isang babaeng inlove?" tanong nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

"Ano bang klaseng tanong iyan? Bakit nakakaramdam ka na ba ng ganyang bagay sa opposite sex mo? May crush ka na ba?" nanunudyo kong tanong sa kanya.

Mabuti na lang at kaming dalawa lang magkaharap ngayun. Pagkaalis ni Rafael kanina, nagpaalam din si Beatrice na magbanyo muna samantalang si Jeann ayun kausap ang asawa niyang si Drake. Nagalit yata dahil nakita niyang umiinom ng alak ang asawa niya.

Vocal naman itong si Charlotte sa lahat ng bagay pagdating sa akin. Madaldal din ito. Sabagay, noon pa man malapit na talaga ang loob nito sa akin. Siya ang una kong nakapalagayan ng loob noong unang dating ko sa pamilya Villarama.

"Hmmm not sure but curious lang ako. "nakangiti nitong sagot sabay tingin sa kung saan. Kaagad kong napansin na nakatitig ito sa gawi nila Peanut at Arthur. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

Ibig bang sabihin isa kanila ang crush nitong si Charlotte? Well, hindi malabong mangyari iyun...katulad ni Rafael saksakan naman talaga ng

gwapo ang dalawang lalaking iyun. Kaya lang mukhang hindi pa yata ready ang dalawang iyan na magseryoso pagdating sa pakikipagrelasyon..

"Well, madali lang naman malaman kung sakaling inlove ka...." paumpisa kong wika. Wala akong nakuha na kahit na anong reaction mula kay Charlotte kaya kinalabit ko na ito.

"Ha? Anong sabi mo?" tanong pa nito sa akin ng makabawi sa huwesyo. Kunot noo ko itong tinitigan bago ako napatingin sa gawi nila Peanut. Huling huli ko din si Peanut na nakatitig sa gawi namin. Partikular na kay Charlotte.

Huwag niyang sabihin na may gusto din ang Peanut na iyun kay Charlotte. Naku, lagot na! Minor pa lang si Charlotte at tiyak na mag-aalburuto si Ate Carmela at Kuya Christian kapag malaman nila na dahan-dahan ng nagkakagusto ang anak nila sa isang lalaki.

"Hmmmm parang may idea na ako kung sino ang crush mo ah?" halos pabulong kong tanong kay Charlotte. Parang ang sarap din tudyuin nito. Kaagad kong napansin ang biglang pamumula ng pisngi nito. Hindi ko na naman tuloy maiwasan na muling matawa. Ang cute kasi tingnan ng reaction nito eh.

"Sixteen ka pa lang naman kaya hindi pa LOVE iyang nararamdaman mo sa kanya. Nag-uumpisa ka pa lang nagkaka- CRUSH sa isang lalaki which is normal lang sa mga teenager na kagaya mo." nakangiti kong wika. Lalo naman namula ang pisngi ni Charlotte. Wala na, mukhang tinamaan na talaga ito kay Peanut..

"Ang pogi niya kasi eh... Pero NO, ayaw ko sa kanya. Mas priority ko ang makapasok sa military." sagot nito. Muli akong napatitig dito. Kung

ganoon, talagang hindi na magbabago ang desisisyon nito.

Alam kong tutol ang halos lahat sa gusto ni Charlotte na pumasok sa military. Lalo na sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel. Ayos lang naman sana kung naging lalaki ito. Mas mabilis tanggapin iyun ng buong pamilya.

"Sure ka na ba diyan? I mean, marami namang mas magandang course diyan. Iyung hindi mo na kailangan pang lumayo sa pamilya mo." sagot ko kay Charlotte. Tumitig ito sa akin bago dahan-dahan na ngumiti.

"Dont tell me na isa ka din sa hindi sang-ayon sa gusto ko?" nakangiti nitong tanong. Wala naman akong nababakas na tampo sa tono ng pananalita nito kaya natawa ako.

"Hindi naman sa ganoon. Kaya lang... siyempre, nag-aalala din ako. Paano kung mapahamak ka? Hindi biro ang papasukin mong career Charlotte. Sana matuto ka ding makinig sa mga taong nakapaligid sa iyo. Kasi kapag may mangyaring masama sa iyo...sila ang unang masasaktan." sagot ko. Tinitigan muna ako nito bago sumagot.

"I dont know...well, matagal pa naman iyun. Marami pang time para makapag- isip." sagot nito. Kinawayan nito ang padaan na waiter at nag-utos ng maiinom na juice. Tinanong pa ako nito kung ano ang gusto ko pero tumanggi ako. KUmuha na ng makakain ko si Rafael at iyun na lang ang hihintayin ko.

Muli kong iginala ang tingin sa paligid. Muli pa akong napangiti ng mapansin ko sila Nanay at Tatay na abala sa pakikipag-usap kina Ate Arabella. Mabuti na lang talaga at kapalagayan ng loob ng mga ito sila Ate Bella. At least hindi sila mabo-bored habang nandito sa Resort.

"Hmmp akala mo naman ang gwapo. Kainis! May bago na namang babae na kinakalantari." nagulat pa ako ng marinig ko ang sinabi ni Charlotte. Hindi ko alam kung sino ang pinatatamaan nito pero nang sundan ko ng tingin kung sino ang tinititigan nito hindi ko maiwasan na matawa. Direkta itong nakatitig kay Peanut na noon ay abala na sa pakikipag-usap sa isang sexing babae.

Nagtatawanan pa ang dalawa kaya lalong nagsalubong ang kilay ni Charlotte.

"Akala ko ba crush lang? Bakit parang selos na selos ka diyan?" pabiro kong wika dito. Gusto kong makuha ang attention nito dahil baka may makapansin na isa sa kanyang mga pinsan at maging tampulan pa ito ng tukso.

"Kainis kasi. Akala mo kung sinong pogi." muling bulong nito. Mukhang biglang nasira ang mood nito. Hayaan ko na lang muna dahil natatanaw ko na ang bulto ni Rafael. Naglalakad na ito papunta sa akin habang dala ang nirequest kong pagkain.

Pagkarating ni Rafael kaagad itong naupo sa tabi ko pagkatapos nitong ilapag sa kaharap naming mesa ang tray na puno ng pagkain. Liban sa Burger na request ko may pasta din itong dala. Lalo tuloy akong nakaramdam ng pagkatakam at ngiting ngiti ako habang kinukuha ko na ang isa sa mga burger at kaagad na isinubo.

"Masarap ba? Dahan-dahan lang at baka mabulunan ka!" narinig ko pang wika ni Rafael sa tabi ko. Iniabot pa sa akin ang kiwi juice na nirequest ko sa kanya kaya kaagad ko naman iyun tinanggap.

"Kumain ka na din." yaya ko sa kanya. Tumango ito sabay dampi ng tissue paper sa gilid ng bibig ko. Gosh, kumalat pala ang sauce ng burger pagkagat ko kanina kaya siguro niya pinunasan kaagad.

Kaunting gesture mula kay Rafael pero sobrang tuwa ang nararamdaman ng puso ko. Hindi talaga ito nagkulang na ipakita at iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga sa kanya. Ramdam na ramdam ng puso ko ang pag-aalaga niya sa akin..

"I think pagkatapos mong kumain, pwede na tayong mag rest. Baka masyado mo ng pinapagod ang sarili mo nyan eh." wika pa nito. Kaagad naman akong tumango.

Kailangan ko na nga itong pakinggan. Buntis ako at alam kong nag-aalala na ito sa kalagayan ko.

"Sure...kaya sabayan mo na ako sa

pagkain. Ang dami mong dala... burger lang naman ang nirequest ko." nakangiti kong wika sa kanya. Kinindatan uli ako nito bago kinuha ang pinggan na may lamang pasta. Naglagay ito sa kutsara at sinubuan ako. Kaagad ko naman tinanggap iyun.

"Hayyy sana all na lang talaga! Kulang na lang langgamin kayo sa sobarang ka -sweetan niyo sa isat isa." narinig ko pang bigkas ni Charlotte. Muli naman akong napatingin dito.

"Tsk! Bata ka pa para mainggit." sagot naman ni Rafael. Kaagad naman napaismid si Charlotte at nagmamadaling nagpaalam.

"Ikaw talaga! Ang hilig mong mang asar sa mga pamangkin mo." sita ko kay Rafael.

"Effective naman diba? Hindi ko na kailangan pang ipagtabuyan siya para iiwan tayo. Aba! Kanina ka pa wala sa tabi ko ah? Halos ayaw niya ng humiwalay sa iyo eh! Kanina pa kita gustong ma-solo noh?" sagot naman ni Rafael. Hindi ko tuloy mapigilan na makurot ito sa tagiliran. Napaka- demanding talaga nitong asawa ko.

Chapter 277

VERONICA POV

Maayos na natapos ang selebrasyon ng kasal namin ni Rafael. Parehong may ngiti sa aming mga labi habang magkahawak kamay kaming dahan- dahan na umakyat ng hagdan para magpahinga na muna sa aming kwarto.

"Happy?" tanong pa nito sa akin pagkapasok namin ng kwarto. Hinapit ako nito sa baywang habang titig na titig sa mukha ko.

"Hmmm Yes! Grabe...akala ko talaga pagbabakasyon lang ang pakay natin dito eh." nakangiti kong sagot sa kanya. Matamis na nginitian din ako nito bago ko naramdaman ang pagsayad ng labi nito sa noo ko.

Saglit pa akong napapikit dahil sa

kanyang ginawa.

Mabuti naman at na-surprised kita. Palagi mong tandaan Sunshine mahal na mahal kita at mamahalin kita habang buhay nakangiti nitong wika sa akin.

"Sure ba iyan? Baka mamaya papatol ka sa mga babaeng aali-aligid sa iyo ha? Akala mo hindi ko alam na hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng marinig ko ang malakas nitong pagtawa.

Na ano?" ngiting-ngiti nitong tanong, Halata sa mga mata nito ang panunudyo.

"Na maraming mga sexing babaeng aali-aligid sa iyo kapag nasa opisina ka. Naghihintay lang sila ng tamang oras para masilo ka nila. Hayst ngayun pa lang nagseselos na ako eh." kunwari nagmamaktol kong wika Napahalakhak naman ito.

"Nagseselos ka sa isang bagay na hindi pa naman nangyayari at never na mangyayari?" Nakangiti nitong wika. Napasimangot ako.

"Cute talaga ng asawa ko! Malabong mangyari ang iniisip mo. Takot ko lang na magalit ka sa akin eh!" nakangiti nitong wika sabay haplos sa pisngi ko. Hindi ko naman mapigilan na mapangiti.

"Teka nga lang sino ba ang nagbigay sa iyo ng ganyang idea? Malabo mong masabi sa akin ang ganyan ngayun kung walang nagsusulsol sa iyo? May issue ba na pinapakalat ang taong iyun? Gusto niya akong siraan?? nakangiti nitong tanong. Mukhang hindi ito galit kaya naman palagay ang loob ko na pag-usapan namin ang ganitong issue.

"Sabi sa akin ni Jeann eh." kunwari nagtatampo kong sagot.

Alam ko naman na iniinis lang ako ni Jeann kanina. Malaki ang tiwala ko kay Rafael at alam kong hindi ako nito lulukuhin. Kaya lang gusto ko siyang subukan ngayun. Gusto kong marinig sa sarili nitong bibig ang kanyang katapatan.

"Naku..huwag kang maniwala doon. Baka iyung experience niya kay Drake iyung kinikwento niya sa iyo... Iyun talaga...maraming sexy na babae ang aali-aligid sa asawa niya dahil bar ang isa sa mga negosyo ng taong iyun eh." Natatawang sagot ni Rafael. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti.

Sasagot pa sana ako ng maramdaman ko ang paglapat ng labi nito sa labi ko. Puno ng pagmamahal ang halik na nararamdaman ko sa kanya. Hindi ko na tuloy napigilan ang sarili ko. Kaagad akong napakapit dito habang tinutugon ang mainit nitong halik.

"Ahhmmm!" hindi ko maiwasang

ungol ng maramdaman ko ang pagbaba ng halik nito sa leeg ko. Alam kong kanina niya pa gustong gawin ito kaya naman hinayaan ko na lang. Gusto ko din naman eh.

Ilang saglit lang napuno na ng pinaghalong ungol naming dalawa ang silid namin. Pareho kaming game na ipadama sa isat isa ang init ng aming pagmamahalan.

Pareho kaming nakatulog na may ngiti sa labi habang magkayakap. Nagising ako kinaumagahan na mataas na ang sikat ng araw. Nang kapain ko sa tabi ko si Rafael wala na ito kaya naman tulala pa akong napatitig sa kisame bago nagpasyang bumangon.

Nakatulog ako ng maayos dahil sa sobrang pagod kagabi. Mabuti na lang at nagawa pa din akong bihisan ni Rafael ng damit pantulog. Naging kumportable buong gabi ko.

Nagpasya na akong maligo muna. Baka nagjogging lang si Rafael sa paligid ng resort kaya wala siya sa tabi ko.

Mabilisang ligo lang naman ang ginawa ko. Kumakalam na din ang sikmura ko at nakakahiya naman sa mga kasamahan namin kung ako lang ang wala sa ibaba. For sure tapos na ang halos lahat kumain ng breakfast.

Knowing Mommy Carissa at Daddy Gabriel, maaga lagi silang nagigising. Isa pa nandito din sila Nanay at Tatay at mga kapatid ko at gusto ko din silang maka-bonding muna bago sila bumalik ng probensya.

Kakatapos ko lang magbihis ng kumportableng summer dress ng bumukas ang pintuan ng kwarto. pumasok ang pawis na pawis na si Rafael at kaagad na gumuhit nag matamis na ngiti sa labi nito ng makita akong nag-aayos sa harap ng vanity mirror.

"Good Morning Sunshine! "kaagad na bati nito sa akin. Tagaktak ang pawis nito sa noo kaya naman kaagad akong naghagilap ng bimpo at lumapit dito.

"Pawis na pawis ka ohh? Hindi ka man lang nagdala ng pamunas mo." sagot ko sa kanya at ako na mismo ang nagpunas ng pawis nito sa noo. Naramdaman ko pa ang paghapit ng dalawang kamay nito sa baywang ko kaya hinayaan ko na lang. Ganito naman palagi ito eh.

"Sorry naman po. Nakalimutan ko eh." sagot nito. Seryoso ko itong tinitigan bago ako sumagot.

"Next time gisingin mo ako kung balak mong magjogging para maipaalala ko sa iyo ang mga kailangan mong dalhin. "seryoso kong wika sa kanya. Kaagad naman itong tumango bago ako hinalikan sa labi.

"Maliligo lang ako tapos sabay na

tayong bumaba" nakangiti nitong wika. Nakangiti naman akong tumango kaya naman nagmamadali na itong naglakad patungong banyo.

Para hindi mainip inayos ko na lang muna ang kama namin. Sinalansan ko ng maayos ang mga unan pati na din ang takip ng kama. Pwede namang hindi ko gawin iyun pero ayaw ko din naman iasa ang mga ganitong gawain sa mga kasambahay. Kung kaya ko naman gawin ginagawa ko na lang.

Kakatapos ko lang mag-ayos ng kama ng makarinig ako ng mahinang katok sa pintuan. Hindi naman naka-lock ang pinto kaya kaagad ko itong sinabihan na pwede niyang buksan iyun.

"Mam, pinapatanong po ni Madam Carissa kung gusto niyo daw pong dalhan ko na lang kayo ng pagkain dito. Medyo late na daw po kasi at kailangan niyo na daw pong makakain." wika nito sa akin. Muli kong nasipat ng tingin ang relos sa beside table. halos alas nwebe na pala ng umaga.

"Pakisabi bababa na kami. Hinihintay ko lang na matapos maligo si Rafael." sagot ko. Kaagad naman itong tumango at nagmamadali ng nagpaalam.

Nagpasya na din akong icheck ang walk in closet para maghanap ng damit na pwedeng isuot ni Rafael. Para pagkalabas niya ng banyo magbibihis na lang siya. Mabuti na lang at marami pala itong damit dito sa closet nya kaya hindi na ako nahirapan pang mamimili.

Sakto naman na pagkalabas ko ng walk in closet lumabas na din ito ng banyo.

"Magbihis ka na. Naka-ready na ang damit na isusuot mo." nakangiti kong wika habang lumalapit sa kanya. Muli kong napansin ang pagguhit ng masayang ngiti sa labi nito bago

tumango.

"Wow...ang sweet naman ng asawa ko! Pa kiss nga ulit." sagot nito. Akmang hahapitin ako nito ng bigla akong lumayo sa kanya. Mga ganitong banat ni Rafael alam na alam ko kung saan mapupunta eh.

"Hinihintay na tayo sa ibaba kaya magbihis ka na." nakangiti kong wika dito. Walang sabi-sabing tinanggal nito ang suot niyang roba. Napapailing na lang ako na tinitigan ito. Wala man lang intro-intro. Talagang hubot hubad sa harap ko. Pilyo talaga!

"Abat talagang gusto mo pa akong akitin ha? Magbihis ka na nga...kanina pa tayo hinihintay nila Mommy eh." natatawa kong wika sa kanya.

"Hindi ka na affected sa gandang katawan ko Sunshine?" tanong nito sa akin. Hindi ko maiwasan na mapasulyap sa tayong tayo na naman nitong pagkalalaki. Hindi ba nauubusan ng energy ang asawa ko? Bakit palaging galit ang snake niya?

"Affected..pero hindi pwede ang iniisip mo asawa ko dahil gutom na ang baby natin." nakangiti kong sagot. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha nito kasabay ng mabilis na pagkilos nito para maisuot na ang mga damit na inihanda ko para sa kanya. Hindi ko naman maiwasan na matawa habang napapaupo na lang sa kama.

Chapter 278

VERONICA POV

Naging maayos ang mga sumunod na mga araw namin sa resort. Wala kaming ginawa ni Rafael kundi ang magbonding. Ipinasyal nya din ako sa buong paligid ng resort lalo na at pagkatapos ng tatlong araw nagsipag- alisan na din ang halos lahat ng miyembro ng pamliya.

Ang mga kapatid ni Rafael ay nagsipag- uwian na din ng Manila. May mga negosyong dapat asikasuhin at balik iskwela ang iba pang mga pamangkin kaya gustuhin man nilang magtagal dito sa resort hindi pwede.

Balik probensya na din sila Nanay at Tatay pati mga kapatid ko. Pero nangako naman si Nanay sa akin na 

once na manganak ako, babalik daw siya ng Manila. Personal niya daw akong aalagaan.

"Rafael, ingatan mo ang asawa mo ha? Iwasan niyo muna ang lumabas ng gabi lalo na at buntis iyang asawa mo." bilin pa ni Mommy sa amin. Paalis na din silang dalawa ni Daddy dahil may importante daw silang aasikasuhin sa Manila. Kaming dalawa na lang talaga ni Rafael ang maiiwan dito sa resort. Wala naman din dapat na ikabahala dahil marami naman kaming makakasama na mga kasambahay at ilang mga bodyguards.

"Dont worry Ma. Ako ang bahala sa asawa ko. May halos four days pa kami para mag-stay dito. Nagustuhan ni Veronica ang lugar kaya gusto kong sulitin namin pareho ang mga araw na wala akong pasok sa opisina para masamahan siyang makapamasyal" nakangiting sagot ni Rafael. Tumango naman si Mommy at ako naman ang binalingan ng tingin.

"Iha, kapag may hindi ka nagustuhan sa ugali ni Rafael, huwag kang mag- atubili na magsumbong sa amin ha? Para madisiplina ko kaagad." wika nito. Kaagad ko naman narinig ang pagtawa ni Rafael.

"Ma naman, of course, ako na ang bahala sa kanya. Susulitin namin sa pamamasyal ang mga araw na magkasama kami dito. Ako mismo ang personal na mag-aalaga sa kanya."

nakangiting sagot ni Rafael. Nakangiting tumango naman si Mommy at tuluyan na silang nagpaalam sa amin para mauna ng umuwi ng Manila.

"So, saan mo ngayun gustong mamasyal?" nakangiting tanong sa akin ni Rafael ng kami na lang dalawa ang naiwan. Kunwari nag-isip pa ako bago ko tinuro ang maputing buhanginan sa dalampasigan. Muling lumawak ang ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Sure..pero hindi ka pwedeng maligo sa dagat ha? Tsaka na lang siguro pagkapanganak mo." sagot nito.. Kaagad akong tumango at hawak kamay kaming naglakad patungo doon.

Maraming puno ng niyog sa gilid ng dalampasigan kaya kahit na tirik ang sikat ng araw hindi naman masyadong ramdam. Pumuwesto kaming dalawa ni Rafael sa lilim ng isang malagong puno bago kami naupo.

"Wow...ang sarap ng simoy ng hangin. Ibang iba kumpara sa Manila." halos pabulong kong wika. Pareho kaming nakaupo sa buhanginan at ilang saglit lang naramdamam ko ang pagkabig sa akin nito. Pinapasandal niya ako sa kanyang dibidb na siyang kaagad ko naman ginawa.

"Yup! Super ganda ng lugar na ito..... Marami din mga cottages dito at pwede tayong magpalipas ng gabi sa isa sa mga iyun mamaya kung gusto mo." nakangiti nitong sagot sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapasubsob sa dibdib nito.

Suminghot-singhot pa ako. Walang kahit na anong pabango na gamit si Rafael pero gustong gusto ko ang amoy nito. Ewan ko ba, kapag kasama ko ito nakakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban. Kumpleto ang araw ko basta nasa tabi ko sya.

"Bakit ang bango mo?" wala sa sarili kong tanong. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Sunshine pareho pa tayong hindi naliligo. Paanong naging mabango?" tanong nito.

"Ah basta, mabango ka!" sagot ko at talo ko pang hinigpitan ang 

pagkakayapos dito. Naramdaman ko naman ang paghagod nito sa likuran ko kaya hindi ko maiwasang mapapikit. Ang sarap talaga ng ganito. Parang napakalutang ako sa alapaap.

"Mukhang hindi naman ang mga tanawin ang pakay mo eh. Pasok na lang tayo ng kwarto Sunshine!" narinig ko pang bulong nito. Naramdam ko pa ang labi nito na nakadikit sa noo ko. Muli akong napadilat at umayos ng upo. Bigla ko kasing naramdaman ang kaagad na pagbabago ng temperatura ng katawan nito. Alam na alam ko ang mga ganitong style ni Rafael eh.

"Sira ka talaga! Kasalanan mo dahil ang sarap sa ilong ng amoy mo." nakangiti kong sagot. Narinig ko pa

ang mahina nitong pagtawa sabay kabig sa akin ulit. Hindi na din ito nagsalita pa kaya muli kong itinoon ang pansin sa malawak na dalampasigan.

Natoon din ang attention ko sa kulay asul na karagatan. Napakatahimik ng paligid at ang sarap damhin ang dampi ng hangin sa balat ko.

"Parang ayaw ko sa cottage. Mas masarap pa rin kasi talaga matulog sa kwarto ng Villa eh. Kita ang karagatan kapag nakabukas ang sliding door papuntang balcony." nakangiti kong sagot. Tanging pagdampi ng halik sa tuktok ng ulo ko ang ginawa nito kaya nanahimik na din muna ako. Napaka- tahimik ng paligid at gusto kong busugin ang mga mata ko sa magagandang tanawin.

Hindi naman nagtagal ang pagtambay namin sa dalampasigan. Napagpasyahan na lang namin pareho na umuwi na muna ng Villa para makapagpahinga ako. Medyo nakakaramdam na din kasi ako ng gutom gayung ang dami ko namang nakain kaninang breakfast.

"Balik na lang tayo dito mamayang hapon. Sabay nating panoorin ang paglubog ng araw." narinig ko pang wika ni Rafael sa akin. Kaaagad naman akong sumang-ayon sa sinabi nito. Mas maganda pa nga siguro para naman mayaya ko itong maglakad mamaya sa dalampasigan. Hindi kasi namin magagawa ito ngayun dahil masakit na sa balat ang sikat ng araw.

Papasok na kami ng Villa nang kaagad kaming salubungin ni Manang Bering. Siya ang katiwala ng Carissa Villarama Beach Resort at halos dalawang dekada na din daw itong naninilbihan sa pamiya Villarama kaya naman hindi nakaligtas sa paningin ko kung paano ito itrato ng maayos ni Mommy Carissa. Halos pamilya na ang turing sa kanya ng lahat ng miyembro ng pamilya.

"Sir, Mam nandyan po si Sir Elijah, ilang minuto pagkaalis nila Madam at Senior kanina dumating din po siya" balita nito sa amin. Pareho naman kaming nagulat ni Rafael.

After ng kasal namin kaagad na nagpaalam si Elijah sa lahat na babalik na siya ng Manila. May importante daw siyang aasikasuhin kaya naman nakakapagtaka ang presensya nya ngayun dito sa resort.

"Nasaan po siya?" tanong ni Rafael. Kaagad na itinuro ni Manang Bering ang isa sa mga cottage malapit sa pool. Mula sa kinaroroonan namin tanaw namin si Elijah na tahimik na nakatitig sa kawalan habang may hawak na kopita na kung hindi ako nagkakamali alak ang laman niyon.

"May problema ba ang pamangkin mo?

"hindi ko maiwasang bulong kay Rafael. Umiling naman ito at muling binalingan ng tingin si Manang Bering.

"Manang, sa cottage na po kami kakain ng lunch." nakangiting imporma ni Rafael. Kaagad naman tumango si Manang Bering at nagpaalam na.

"Ano kaya ang nakain ng kulukoy na iyan at talagang bumalik pa dito?"

narinig ko pang bulong ni Rafael. Hinawakan ako nito sa kamay at sabay na kaming naglakad patungo sa kinaroroonan ni Elijah na noon hindi man lang napansin ang paglapit namin.

"Himala...muli ka yatang bumalik ng resort...and besides ang aga ng alak na iyan ah? Dont tell me na tinamaan ka na din ng problema?" kaagad na wika ni Rafael sa pamangkin pagkalapit namin. Kaagad na napalingon ang tingin sa amin si Elijah at hindi nakaligtas sa paningin ko ang namumula nitong mga mata. Mukhang ilang araw na itong hindi nakakatulog ng maayos at may ilang bakas na din ug bigote ang nag-uumpisang tumubo sa mukha nito palatandaan na napapabayaan nito ang sarili.

"Uncle...ganito ba talaga kasakit kapag mabigo sa pag-ibig?" diretsahan nitong tanong. Hindi ko alam kung matatawa o maawa ba ako kay Elijah. Huwag nyang sabihin inlove siya at talagang pinuntahan pa kami dito sa resort para sabihin iyun kay Rafael.

"A-anong sabi mo? Broken hearted ka? "tanong ni Rafael. Seryoso pa nitong tinitigan ang pamangkin na noon nag uumpisa ng maluha.

"Sino ang maswerteng babae?" tanong ko. Muling sumagi sa isip ko si Ate Ethel. Oo nga pala, bago kami pumunta dito sa resort nakausap ko pa sya. Umiiyak dahil sa relasyon nilang dalawa ni Elijah. So, posible kayang si Ate Ethel ang iniiyak-iyakan ngayun ni Elijah? Gosh, bakit ba napaka- mas iireto nila. Sa buong Villarama mukhang ako pa lang ang nakakaalam na ibinahay niya na si Ate Ethel

"Tell me..sinong malas na babae ang nakasilo sa loko-loko mong puso?" tanong ni Rafael. Kaagad ko naman itong kinalabit sa tagiliran. Sa tono ng pananalita nito mukhang gusto pa yata nitong asarin ang pamangkin.

"Si Ate Ethel ba?" diretsahan kong tanong. Mukhang ayaw magkwento ni Elijah kaya naman wala na akong choice kundi banggitin ang pangalan ni Ate Ethel.

Hindi naman ako nabigo dahil kaagad na ibinaling ni Elijah ang tingin sa akin. May ilang butil ng luha sa mga mata nito habang tumatango.

"Paano mo nalaman?" tanong nito. Eh di confirm si Ate Ethel nga ang iniiyakan nito.

"Iniwan niya na ako. Umalis na siya ng condo at hindi ko alam kung saan siya nagpunta." muling wika rito. Hindi ko alam maiwasan na magulat. Takang-taka naman si Rafael habang nakatitig sa pamangkin.

"Ha? Bakit daw? I mean, tumawag siya sa akin bago kami pumunta dito sa resort...nagsusumbong dahil hindi mo na daw siya pinuntahan sa condo...bad ka Elijah, pasekreto mo na palang ibinahay ang kaibigan ko? Ano ba ang plano mo sa kanya?" hindi ko na maiwasang tanong. May halong panunumbat sa tono ng boses ko pero wala na akong pakialam pa. Naku, huwag na huwag nyang lokohin ang babaeng nag-iisa kong kaibigan at tagapagtanggol noong nasa probensya pa kami.

Chapter 279

VERONICA POV

Pansin ko ang inis sa mukha ni Rafael habang pinagmamasdan ang lasing na pamangkin. Sabagay, nasa honeymoon stage kami at hanggat maari ayaw talaga niya ng isturbo. Pagbalik daw kasi namin ng Manila magiging abala na naman siya sa opisina kaya gusto niyang sulitin ang mga oras na magkasama kami. Gusto niyang ibuhos lahat ng oras niya sa akin.

"Lasing ka na! Magpahinga ka na! Mag -uusap tayo kapag maayos na ang takbo ng isip mo." sagot ni Rafael kay Elijah. Kahit papaano nakakaramdam din naman ako ng awa dito. Ano ba kasi ang nangyari? Sa sobrang abala ko hindi ko na tuloy nagawang tawagan ulit si Ate Ethel.

"Nica...sabihin mo nga sa akin, saan

kaya siya posibleng nagpunta? Pupuntahan ko siya kaagad! Miss na miss ko na talaga siya eh." imbes na sundin ang suggestion ng kanyang Uncle ako ang pinagbalingan nito.

"I dont know..pero titingnan ko kung ano ang magagawa ko. Tama ang Uncle mo, magpahinga ka muna. Ang aga- aga pa lasing ka na kaagad! Huwag kang mawalan ng pag-asa, maayos din ang lahat." sagot ko.

"Saan ba kasi siya nagpunta? Ayaw ko ng ganito eh. Hindi ko kayang mawala siya sa akin...kapag tumawag siya sa iyo, pakisabi naman na kapag tuluyan niya akong pagtataguan, magpapakamatay ako!" diretsahang wika ni Elijah...hindi ko alam kung nagbibiro lang ba ito or ano pero bigla akong nakaramdam ng kaba. Kaagad akong napatitig kay Rafael.

"Stop it Elijah! Ini-stess mo si Veronica dahil sa mga pinagsasabi mo eh! Huwag kang gumawa ng mga bagay na ikakapahamak mo! Kung gusto mong tulungan kita sundin mo muna ako ngayun. Magpahinga ka at kapag hindi ka na lasing mag-usap ulit tayo." maawtoridad na wika ni Rafael sa pamangkin.

Hindi ko alam kung namamalikmata lang ako or ano pa man pero kaagad kong napansin ang pag-iyak nito. Siguro nga mahal din nito sa Ate Ethel.

at hindi lang sila nagkakaintindihan. Hay mabuti na lang talaga at hindi kami dumaan ng Rafael ko sa ganitong klaseng sitwasyon. Hindi namin naranasan na magkaroon ng malalang tampuhan.

"Fine...pero ipangako mo sa akin Uncle...tulungan mo ako ha? Hindi ko kayang mawala siya sa akin..mamatay talaga ako Uncle." sagot naman ni Elijah. Makulit na din ito siguro dahil lango na sa alak.'

Napansin ko naman ang bahagyang pagngiwi ni Rafael dahil sa narinig niya. Sabagay, sa sobrang pagiging pilyo nitong si Elijah noon hindi namin akalain na makikita namin ito sa ganitong sitwasyon. Easy go lucky lang ito at kapag nagkikita kami....palagi itong masaya at ni hindi yata naranasan sa tanang buhay nito na magkaproblema. Ngayun lang at dahil pa sa isang babae.

Kahapon ko pa hindi nahahawakan ang cellphone ko kaya naman pagkatapos naming kumain ng lunch balak kong tawagan si Ate Ethel. Pareho silang kawawa ni Elijah kong magtitikisan lang sila. Pareho naman nilang mahal ang isat isa bakit kailangan pa nilang pahirapan ang mga sarili nila?

"Dito ka lang muna Sunshine.... aalalayan ko lang ang makulit na ito sa loob ng villa. Mukhang walang tulog kaya hindi nakakapag-isip ng matino."

paalam ni Rafael sa akin. Nakaalalay na ito sa kanyang pamangkin para ihatid na sa isa sa mga bakanteng kwarto ng Villa. Nakangiti naman akong tumango.

Nasundan ko na lang sila ng tingin habang papasok sila ng Villa. Hindi ko rin naman maiwasan na mag-alala sa isiping saan pala nagpunta si Ate Ethel? Kung umalis ito ng condo saan siya tumutuloy ngayun.

Hayyy bakit ba nakaligtaan ko ang tungkol sa kanya. Kung alam ko lang na aalis siya ng condo dapat pala niyaya ko na lang siya dito sa resort.

Nakapagbonding pa sana kami at nakapag usap pa sana sila ng maayos ni Elijah.

Hindi sana broken hearted ang Elijah na iyun ngayun.

Hindi naman nagtagal muli akong binalikan ni Rafael dito sa cottage.

Kaagad naman daw nakatulog si Elijah kaya wala ng dapat pang ipag-alala.

Naghintay lang kami ng ilang minuto at dumating na din ang pagkain namin dito sa cottage kaya kaagad naman kaming kumain habang pinag- uusapan namin ang tungkol sa sitwasyon ni Elijah,.

"Hindi bat kaibigan mo ang Ethel na iyun? Alam mo ba kung nasaan siya ngayun para ipasundo natin siya?" nasa kalagitnaan na kami ng pagkain nang marinig ko ang tanong na iyun ni Rafael. Saglit akong natigilan bago umiling.

"Hindi ko alam kung nasaan siya ngayun pero pwede ko siyang tawagan. "nakangiti kong sagot.

"Nag-aalala ako sa sinabi ni Elijah kanina eh. Baka totohanin niya. Baliw pa naman iyun minsan mag-isip."

sagot nito. Natigilan naman ako. Oo nga pala, kalog at may pagkapilyo si Elijah pero nakakatakot pa rin ang nabanggit niya kanina. Ayaw ko naman siyang mapahamak kung pwede naman namin siyang matulungan.

"Alam kaya ito nila Ate Miracle? I mean, mabait si Ate Ethel, at kung nagmamahalan silang dalawa dapat maging legal din sila sa mga mata ng mga kapatid mo. Sa Mommy at Daddy ni Elijah. Nakausap ko si Ate Ethel before tayo pumunta dito sa Batangas at nabanggit niya sa akin na pa-sekreto na daw silang nagsasama ni Elijah..... may pinag-aawayan sila kaya ilang linggo ng hindi nagpapakita sa kanya si Elijah kaya siguro napuno na siya at umalis na ng tuluyan ng condo." mahaba kong sagot. Napansin ko ang pagkunot ng noo ni Rafael dahil sa sinabi nito.

"Walang nababanggit sila Ate Miracle at Kuya Roldan tungkol dito. Gagong Elijah..may pasekre-sekreto pang nalalaman at ngayung iniwan siya basta na lang siya maglalasing? Pati tayo idinamay pa sa pagiging broken hearted nya?" sagot ni Rafael. Bakas sa boses nito ang inis. Kaagad ko naman itong hinawakan sa kamay para pakalmahin.

"Hayaan mo na muna. Tatawagan ko na lang si Ate Ethel at aalamin ko kung nasaan siya. Tutulong ako sa kanilang dalawa hanggat kaya ko." nakangiti kong sagot.

"Nagkaroon ka pa tuloy ng obligasyon. Imbes na relax ka lang sana nadamay ka pa sa problema ng pamangkin ko." sagot ni Rafael.

"Hayaan mo na. Hindi na din naman iba sa akin si Elijah. Mabait din naman siya at maayos ang pakikitungo niya sa akin. Si Ate Ethel naman, ganoon din... tagapag tanggol ko kaya siya laban sa mga nambu-bully sa akin noon...siguro ito na din ang chance ko para makabawi sa kanila." nakangiti kong

sagot. Buong pagmamahal naman akong tinitigan nito sabay haplos ng pisngi ko.

Chapter 280

VERONICA POV

Pagkatapos kumain balik kwarto kami ni Rafael. Kaagad kong hinagilap ang aking cellphone at tinawagan si Ate Ethel. Mabuti na din at kaagad itong sumagot at nang tanungin ko siya kung nasaan siya nasa isang kumpanya daw siya. Nakapila dahil nag-aaply ng trabaho.

Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Kaagad ko itong niyaya na puntahan ako dito sa resort. Noong una parang ayaw pa nitong pumayag dahil malapit na daw tawagin ang pangalan niya for interview pero noong sinabi ko na namimiss ko siya napapayag ko din. Mabait si Ate Ethel at alam kong hindi nya ako bibiguin.

"Diyan ka lang...ipapasundo na lang

kita sa isa mga driver ng Villarama. Private road ang daanan patungo dito sa resort at baka mahirapan ka kapag mag-commute ka lang." sagot ko sa kanya.

"Ano ba kasi ang meron? I mean, bakit biglaan naman ang pagyayaya mo sa akin?" sagot nito. Of course, iniiwasan kong banggitin sa kanya ang tungkol sa problema nilang dalawa ni Elijah. Baka kapag malaman niyang nandito din si Elijah hindi ako pupuntahan eh.

"Basta! Punta ka na lang.... Surprised wedding ang nangyari sa akin at nakukunsensya ako dahil hindi kita naimbitahan. Ikaw pa naman ang isa sa mga best friend ko tapos wala ka sa importanteng okasyon ng buhay ko." sagot ko. Mabuti na lang at nakaisip kaagad ako ng magandang dahilan.

"Nabalitaan ko nga na ikinasal kayong dalawa ni Rafael. Kalat na kalat ang balita sa mga newspaper at na-feature din sa mga telebisyon. Akalain mo, nagkaroon na ako ng friend na tinitingala na din sa lipunan? Masaya ako para sa iyo Nica! Congratulations!"

sagot pa nito sa kabilang linya. Kaagad naman akong napangiti.

"Well, kung talagang masaya ka para sa akin, huwag mo akong biguin ngayung araw. Huwag kang mag-alala, kung kailangan mo ng trabaho, kakausapin ko si Rafael tungkol diyan. Baka matulungan ka niya na makahanap kaagad na hindi na kailangan pang pumila ng matagal." sagot ko. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Sige..promise mo iyan sa akin ha? Kailangan ko na kasi talagang makahanap ng trabaho. Mauubos na ang ipon ko eh at kailangan ko din makapagpadala ng pera sa probensya." sagot nito.

Hindi naman nagtagal ang aming pag- uusap. Kaagad kong sinabi kay Rafael kung saan pipick-apin si Ate Ethel kaya kaagad nitong tinawagan ang isa sa kanyang mga tauhan. Sila na ang bahalang maghatid kay Ate dito sa resort.

"Hayst nasa honeymoon stage pa tayo pero inaayos pa natin ang love life ng iba. Pasaway talaga itong si Elijah." narinig ko pang reklamo ni Rafael pagkatapos nitong makipag-usap sa telepono. Kakatapos lang itong kausapin ang isa sa kanyang mga tauhan na susundo kay Ate Ethel.

"Hayaan mo na. At least nakatulong tayo sa pamangkin mo." nakangiti kong sagot habang himas-himas ko ang medyo may kalakihan ko nang tiyan.

"Sabagay, nandito na eh. Wala tayong magagawa kundi tulungan sila. Baka totohanin pa ni Elijah ang sinabi niya kanina." nakangiti nitong sagot.

Ilang oras din kaming naghintay bago muling nakatanggap ng tawag mula kay Ate Ethel na nasa ibaba na daw sila.

Kaagad kong niyaya si Rafael pababa para salubungin siya. Mukhang hanggang ngayun tulog pa si Elijah kaya naman chance na naming dalawa ni Ate Ethel na makakapag-kwentuhan muna.

"Kumusta ang byahe?" nakangiti kaagad kong tanong sa kanya pagkalapit ko. Hinawakan ko pa ito sa dalawang kamay at binigyan ng masayang ngiti sa labi. Iniwan muna kami ni Rafael para makapag-usap daw kami ng maayos.

"Ayos naman. Naku, Congrats ulit, malapit na pala kayong magkaanak ni Rafael. Ang swerte mo talaga Nica." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na matawa dahil sa sinabi nito.

"Siya nga pala..pasensya ka na kung hindi na ako nakapag-return call sa iyo noong last natin na pag-uusap. Ano ba talaga ang nangyari? Ikaw ha.

nakakapagtampo ka..nagawa mo pa talagang mag-sekreto sa akin." kunwari nagtatampo kong sagot sa kanya.

Kaagad itong natameme kasabay ng pagbabago ng expression ng mukha nito Nagtataka naman akong napatitig dito.

"Hindi ako sure kung seryoso ba talaga sa akin si Elijah... Hindi ko din alam kung mahal nya ba ako or gusto niya lang akong gawing parausan." maluha- luha nitong sagot. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya. Na shock yata ang buo kong pagkatao dahil sa narinig kong salita mula dito. Mukhang may mas malalim pa na dahilan kaya nagawang umalis ni Ate Ethel ng condo. Mukhang may mga bagay na dapat kong malaman tungkol sa kanilang dalawa.

"Wala naman talaga akong balak na

patulan siya eh...hindi lahat ng tao kasing swerte katulad mo Nica.....kaya lang dumating talaga sa punto na kailangan ko siya noon...Naaksidente si Tatay at kailangan niya ng malaking halaga para maoperahan." kwento nito.

Nagulat man pero hindi na ako nakaimik. Hahayaan ko na lang muna siyang magkwento. Bihira lang din kasi kaming nagkakausap kaya naman wala akong kaalam-alam sa mga nangyari kay Ate Ethel.

"Noon pa man kinukulit nya na ako. Hindi bat siya din ang tumulong sa akin noon para makapasok ako sa isang restaurant? Noong nalaman niya na kailangan ko ng malaking halaga..... inofferan niya ako... indecent proposal pero pinatos ko pa rin. Pumayag akong ibigay ang katawan ko sa kanya kapalit ng mga gastos para sa operasyon ni Tatay. Iniwan ko na din ang trabaho ko dahil iyun ang gusto niya. Gusto niyang magfocus lang ako sa kanya dahil bayad na daw ako..hindi ako pwedeng umatras dahil may kuntrata siyang pinapirmahan sa akin. Hindi ako pwedeng umalis hanggat hindi siya magsasawa sa akin." mahaba nitong sagot. Sunod-sunod din ang pagtulo ng luha sa mga mata nito habang nagkwento.

Lalo akong nagulat. Hindi ko akalain na may mga ganitong nangyayari na pala sa buhay niya. Sa buhay nilang dalawa ni Elijah.

"A-anong sabi mo? Nagawa ni Elijah iyan sa iyo?" sagot ko. Hindi ako makapaniwala na may ganoong pag- uugali si Elijah. Ni sa hinagap hindi man lang sumagi sa isip ko na magagawa nitong mag take advantage sa kalagayan noon ni Ate Ethel. Imbes na tulungan niya na lang nagawa niya pa talagang gawing sex slave ang bestfriend ko kapalit ng pera.

Sa mga nalaman, pakiramdam ko biglang gumuho ang mundo ko. Nakaramdam din ako ng panlalamig ng buo kong katawan. Narealized ko na hindi ko pa pala lubusang kilala si Elijah. Hindi pala siya mabait na tao dahil nagawa niyang pagsamantalahan ang kahinaan ni Ate Ethel.

"At pumayag ka? Bakit? I mean hindi mo ito nababangit sa akin noon. Gago ang Elijah na iyan...dapat nga pala talaga sa kanya iiwan mo eh. Hindi nya man lang naisip kong ano ang posibleng epekto sa iyo ng ginawa niya. "naiinis kong sagot. Hindi ko maiwasang maawa kay Ate Ethel. Hindi na nito napigilan pa ang lalong maiyak. Awang awa naman akong napatitig sa kanya.

Pakiramdam ko biglang sumakit ang ulo ko sa mga nalaman ngayun. Kung kailan hindi ako pwedeng ma-stress dahil buntis ako mukhang hindi ko ito maiiwasan ngayun. 

Humanda sa akin ang Elijah na iyan. Hindi pwedeng hindi siya maparusahan sa ginawa niya kay Ate Ethel.

"Kasalanan ko din naman dahil pumayag ako. Pero alam mo, sa lahat ng pagkakataon, sa lahat ng mga nangyari sa aming dalawa...mukhang ako pa rin yata ang mas talo dahil lalong nahulog ang loob ko sa kanya. Hindi ko namalayan na minahal ko na pala siya ng sobra." narinig kong wika ni Ate Ethel.

Chapter 281

VERONICA POV

Sa mga narinig ko kay Ate Ethel hindi ko tuloy malaman kung tama ang naging desisyon ko na papuntahin ito ngayun dito sa resort. Napaka-unfair naman pala talaga ni Elijah sa kanya. Hindi ko akalain na sa kabila ng kabaitan na ipinapakita nito sa akin may itinatago pala itong ganoong ugali.

For sure hindi ito alam nila Ate Miracle. Lalong hindi din siguro ito alam nila Mommy at Daddy. Haysst hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng lungkot. Hindi ko akalin na sa kabila ng kasiyahan na nararanasan ko may isa pa lang tao na malapit sa akin ang nagdurursa.

"Mahal ko siya kaya nagawa ko ring pumayag sa mga kondesyunis niya. Umaasa ako na matutunan niya din akong mahalin pero nalaman ko na

lang na may iba na siyang gusto." napukaw ako mula sa malalim na pag- iisip ng muling magsalita si Ate Ethel. Awang awa ako dito dahil kita ko sa kanyang mukha ang paghihirap ng kanyang kalooban.

"I dont know...nagulat ako Ate. Hindi ko akalain na may mga ganitong nangyayari na pala sa iyo. Dapat noong nangangailangan ka ng pera sinabi mo din sa akin. Siguro naman matutulungan din kita eh. Na hindi na kailangan pang pumayag sa gusto ng Elijah na iyun." sagot ko. Kaagad itong napayuko. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga dahil parang gusto ko na din maiyak sa sobrang awa na nararamdaman ko sa kanya.

"Sorry, nahihiya din kasi ako eh. Oo, magkaibigan tayo pero ayaw kong isipin ng ibang tao na oportunista ako. Kailangan din ng pamilya mo ang tulong at ayaw ko ng dumagdag pa."

sagot nito sabay punas ng luha sa kanyang mga mata.

"Ate naman! Para ano pa at magkaibigan tayo. Nakalimutan mo na ba na ikaw ang palagi kong tagapag- tanggol noon? Malapit ka sa puso ko at nasasaktan din ako sa mga nangyari sa iyo ngayun." sagot ko sa kanya. Pilit itong nagpakawala ng ngiti sa labi. Hinawakan pa ako nito sa kamay bago nagsalita.

"Laban ko ito! Kakayanin ko! Huwag mo akong isipin..ayaw kong maapektuhan ang pagbubuntis mo dahil sa akin."

sagot nito. Lalo naman akong humanga sa ipinapakita nitong katapangan. Grabe pala ang fighting spirit ni Ate Ethel.

"Alam mo naman na wala akong kapatid diba? Parang kapatid na ang tingin ko sa iyo Nica. Kaya nga lahat

ginawa ko noon para maipagtanggol kita eh. Hindi mo dapat problemahin ang mga problema ko. May awa ang Diyos at malalagpasan ko din ito." nakangiti nitong  wika. Hindi ko namam maiwasan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Bigla tuloy akong nakaramdam ng guilt. Sa lahat ng mga masasayang nangyari sa buhay ko nakakalimutan kong imbitahan ito. Napakalinis ng pagmamahal na ibinigay nito sa akin. Noon pa man parang Ate ko na nga siya. Although two years lang ang tanda nito sa akin pero napakabait ng pakikitungo niya sa akin.

"Ate salamat! Parang kapatid na din ang turing ko sa iyo. Nakakalungkot nga lang dahil dumaan ka sa matinding pagsubok na wala ako sa tabi mo. Hindi man lang kita nadamayan." sagot ko sa kanya. Pilit itong ngumiti sa akin kahit na sobrang hirap ng nararamdaman ng

kalooban nito.

"Huwag mong isipin iyan. Masaya ako sa naging kapalaran mo. Masaya akong nakikita na nasa maayos kang kalagayan Nica." nakangiti nitong sagot.

"Salamat Ate...Teka...anong oras na ba? Hindi ka pa yata kumakain eh... sasamahan kita sa dining area para malagyan ng laman ang sikmura mo.''' yaya ko dito. Pilit kong pinapasigla ang boses ko para naman gumaan pareho ang aming pakiramdam. Muling sumilay ang pilit na ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Sure..kanina pa nga ako gutom eh.

Kaya siguro napaka-emotional ko." sagot nito. Kaagad naman akong tumayo at hinawakan ito sa kamay. Sabay na din kaming naglakad papasok ng Villa.

Diretso kami ng dining area. Pahinga time ng mga kasambahay kaya naman ako na mismo ang naghalungkat ng pwedeng makain sa loob ng ref. Mabuti na lang at marami pang mga left over kaya isa-isa ko iyung nilabas.

"Ate, pili ka na kung ano ang gusto mong kainin." nakangiti kong wika. Ima-microwave na lang namin ang mga ito para makakain kami pareho. Muli na naman kasi akong nakaramdam ng gutom.

"Ang dami niyan ah. Teka, ako na lang ang mag-iinit ng mga ito. Maupo ka na lang at ako na ang bahala," nakangiti nitong sagot sa akin. Kaagad naman akong umiling.

"Guest kita Ate kaya dapat pagsilbihan kita." natatawa ko namang sagot.

"Naku, baliktad yata. Hindi mo ako dapat pagsilbihan dahil nakakahiya sa iyo. Ikaw na ngayun ang pinagsisilbihan ng lahat Nica."

natatawa naman nitong sagot. Naglalagay na ito ng mga pagkain sa pinggan para maumpisahan na naming initin sa microwave.

"Susss hindi totoo iyan. Ako pa rin ang Nica na nakilala mo Ate." sagot ko. Kaagad ko naman napansin ang pagtango nito.

"Alam ko...dahil kung talagang nagbago ka na hindi mo ako naiisip ngayun."natatawanan nitong sagot. Kinuha ko naman ang bowl na may lamang pagkain at ako na mismo ang naglagay sa loob ng microwave.

"Hindi ako magbabago noh...asawa ko lang ang mayaman at ako pa rin ito."

sagot ko. Kaagad ko naman narinig ang malakas na pagtawa ni Ate Ethel kasabay ng pagpasok ng isang pigura dito sa loob ng dining area.

Walang iba kundi si Elijah. Sapo nito ang ulo. Magulo ang buhok at mukhang kagigising lang at parang tanga na natulala na nakatitig sa gawi ni Ate Ethel.

"ohh Elijah..gising ka na pala? Masakit ang ulo? Inom pa more!" wika ko para mapukaw ang attention nito. Parang bigla kasi itong naging tood. Pareho pa talaga silang dalawa ni Ate Ethel na walang kakukurap kurap na nakatitig sa isat isa. Ano ito, may sarili na silang mundo ngayun? Silang dalawa lang ang tao dito sa loob ng kusina?

"E-Ethel...Honey, nandito ka? Sinundan mo ako dito? Hindi ka na galit sa akin?" narinig ko pang bigkas ni Elijah. Parang gusto ko naman itong batukan. Pagkatapos ng mga ginawa niya kay Ate Ethel nagawa niya pa talagang magtanong ng ganito?

Feelingero pa! Sino siya para sundan ni Ate Ethel dito. Sa mga nalaman ko na pinanggagawa niya kay Ate Ethel hindi ko hahayaan na saktan niya ulit ito.

Kung talagang mahal niya si Ate dapat paninidigan niya. Hindi pwedeng basta na lang niyang ibahay na hindi niya pinapakasalan.

Chapter 282

VERONICA POV

Hindi ko maiwasan na magpapalipat- lipat ng tingin sa dalawa. Kanina pa titig na titig sa isat isa na akala mo sampung taon hindi nagkita.

"Nandito ka din?" narinig kong tanong ni Ate Ethel. Napansin ko pa ang pag- uunahan sa pagpatak ng luha sa mga mata nito.

"O---oo! God! Hindi mo ba alam kung gaano kita na miss?" sagot naman ni Elijah. Kaagad pa itong naglakad papunta kay Ate Ethel at niyakap ng mahigpit. Tahimik naman akong nanonood sa kanilang dalawa. Hindi ko pa maiwasan na mapataas ng kilay ng mapansin ko na biglang nagpumiglas si Ate Ethel. Galit nga talaga kay Elijah at dapat lang na mag extra effort ito kung gusto niyang magkabati pa silang dalawa.

"Pwede ba Elijah! Bitawan mo nga ako! "narinig ko pang wika ni Ate Ethel. Halata sa boses nito ang pagdaramdam.

Bahala na..tsismosa na kung tsismosa pero curious talaga ako kung nagmamahalan nga ba ang dalawang ito. Sayang naman kung ngayun pa sila maghihiwalay gayung may gusto naman pala sila sa isat isa. Kung willing naman magbago si Elijah at mangako siyang pakasalan si Ate Ethel why not diba?

"Honey, Ethel, let me explain!" nagsusumamo pang wika ni Elijah.

"Wala ka ng dapat pang ipaliwanag. Tapos na tayong dalawa. Hindi mo na ako kailangan. Wala akong nagawang kasalanan sa iyo dahil ikaw ang sumira sa kontrata natin." humihikbi na sagot naman ni Ate Ethel. Napapalingon pa ito sa akin na parang nahihiya. Sa hiya ko din sa kung anong iisipin nito bigla kong itinoon ang buong pansin ko sa mga pagkain. Kailangan kong mailagay isa-isa ang mga ito sa loob ng microwave para mainit.

"No! I am sorry! Pinagsisihan ko na ang lahat. Magsimula tayo ulit! Promise, babawi ako. Hindi na ako

gagawa ng bagay na makakasakit sa damdamin mo. Magiging tapat ako sa iyo basta huwag mo lang akong iiwan." sagot nito.

"Kung gusto niyong magkaliwanagan pwede kayong mag usap sa garden or sa isa sa mga cottages. Huwag lang dito sa kitchen dahil nagugutom na ako." singit ko naman sa dalawa. Nakakahiya naman kung nasasagap pa ng dalawa kong tainga ang pinag-uusapan nila. Privacy na dapar nila iyun eh.

Hindi naman ako ganoon ka-tsismosa noh. Mamaya ko na susumbatan si Elijah sa pinanggagawa niya kay Ate Ethel kapag tapos na silang mag usap. Hindi pwedeng palagpasin ko ang ginawa nya sa Ate Ethel.

"I am sorry Nica...pumunta ako dahil para sa iyo. Hindi sa kung kahit kanino. " sagot naman ni Ate Ethel at nagmamadaling naglakad palapit sa

akin. Pasimple pa nitong pinunasan ang luha sa kanyang mga mata. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig kay Elijah na noon kita ang pait sa mga mata.

"Give her time. Hayaan mo munang humupa ang galit niya." wika ko kay Elijah. Tumitig muna ito sa akin at akmang lalapit kay Ate Ethel ng umiwas ito. Napapailing naman ako habang tinitingnan silang dalawa.

"Alam ko naman na kasalanan ko eh. Sige na please, patawarin mo na ako. Ilang araw na tayong hindi okay at nahihirapan na ako." nagsusumamong wika ni Elijah.

"Hindi! Wala na tayong dapat pang pag -uusapan. Sinaktan mo na ako at ayaw ko ng maulit iyun." sagot naman ni Ate Ethel. Akmang kukunin nito ang pagkain na nasa microwave ng bigla itong yakapin ni Elijah mula sa likuran.

Kikiligin na sana ako kaya lang pareho ng umiiyak ang dalawa. Natameme tuloy ako.

Hikbi at iyakan ang namayani sa buong paligid. Para tuloy akong nanonood ng live na pelikula. Mabuti na lang at dumating si Rafael. Masarap manood ng mga ganitong eksena kapag may kasama.

"Nagkita na sila? Nagkabati kaagad at dito pa talaga sa kusina?" tanong ni Rafael sa akin. Imbes na maiyak din sa nasaksihang eksena hindi ko tuloy maiwasan na matawa.

"Tingin mo, mukha naman silang nagmamahalan diba? Bakit kailangan pang idaan sa mga ganitong bagay? Bakit kailangan pang idaan sa pera ng nakakainis mong pamangkin ang lahat?

"bulong kong sagot kay Rafael. Naguguluhan naman itong napatitig sa akin.

"Anong ibig mong sabihin?" tanong nito.

"Wala ako sa mood magkwento. Nagugutom ako. Basta pagkatapos nito pangaralan mo iyang pamangkin mo ha? Magagalit talaga ako sa kanya kapag lolokohin niya si Ate Ethel." sagot ko at naglakad papunta sa kinaroroonan ng microwave. Inilabas ko ang medyo mainit ng ulam na isinalang ko kanina at dinala sa dining table.

"Kayong dalawa! Lumabas kayo dito sa dining area. Hindi ito ang lugar para mag-iyakan kayo." narinig ko pang saway ni Rafael kina Elijah at Ate Ethel. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Panira talaga sa moment itong asawa ko. Pwede naman niyang hayaan na lang muna dahil hindi naman nakakasagabal.

"Naku, sorry po!" narinig ko pang wika ni Ate Ethel sabay bitiw sa

pagkakayakap sa kanya ni Elijah. Matalim pa nitong sinulyapan si Elijah sabay yuko. Pigil ko naman ang sarili kong matawa.

Parang nakikita ko na magkakabati din ang dalawang ito. Of course bago mangyari iyun dapat talaga mangako itong si Elijah na huwag nya ng sasaktan si Ate Ethel. Hindi ko kayang nakikita na umiiyak ito.

"Uncle naman, moment namin ito kaya pwede bang iwan niyo muna kami? Hayaan niyo muna kaming magkausap."sagot naman ni Elijah. Kaagad naman itong tinitigan ng masama ni Rafael.

"Fuck off! Sa labas kayo mag usap! Hindi dito! Lugar ito ng kainan at hindi pwedeng dito pa kayo mag iyakan. Isa pa akala mo ba hindi ko alam ang mga pinanggagawa mo? Humanda ka dahil tiyak na malalagot ka sa mga magulang mo dahil sa mga kabulastugan na ginawa mo!." seryoso naman sagot ni Rafael. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Nakikinig ba ito habang nag-uusap kaming dalawa ni Ate Ethel kanina? Kung hindi paano niya nalaman ang tungkol dito.

Seryoso pa akong napatitig kay Rafael na kaagad naman akong kinindatan.

"Sumabay ka muna sa pagkain dito

Miss. Hayaan mo iyang pamangkin ko para magtanda sa ginawa niyang

kasalanan sa iyo." muling wika ni

Rafael. Aalma pa sana si Elijah kaya lang pinukol ito ng masamang tingin ni Rafael. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Base sa mga lumalabas na salita sa bibig ni Rafael, mukhang alam na alam na niya ang kasamaang ginawa ng kanyang pamangkin kay Ate Ethel. Buti nga sa kanya. Pabor ako sa sinabi nito.

Dapat pahirapan muna si Elijah para magtanda.

"Ate...kain na tayo." nakangiti kong yaya kay Ate Ethel. Nahihiya itong tumitig sa gawi namin bago dahan- dahan na naglakad palapit sa amin.

"Elijah, ano ang ginagawa mo? Isalang mo ang ibang pagkain sa microwave! Abat kung talagang nagsisisi ka sa mga ginawa mo patunayan mo!." utos ni Rafael sa kanyang pamangkin. Muli akong napangiti. Mukhang nagpapraktis na ang asawa ko na mangdisiplinahin ah?

"Uncle, hindi mo ako alipin. Nasaan ba ang mga kasambahay? Tatawagin ko sila." sagot naman ni Elijah at akmang lalabas na ng pigilan ito ni Rafael.

"Nagpapahinga sila. Ikaw na ang gumawa kung ayaw mong magkalitse- litse iyang buhay mo!" asar naman na sagot ni Rafael. Kakamot-kamot naman ng ulo si Elijah na kaagad na napasunod. Wala siyang choice kundi ang sumunod dahil hindi ko talaga siya kakampihan dahil sa mga ginawa niyang kasalanan kay Ate Ethel.

Chapter 283

VERONICA POV

Pagkatapos namin kumain nakuha din sa pakiusapan si Ate Ethel ni Elijah. Pumayag din itong makipag-usap upang magkalinawan silang dalawa. Pabor naman ako sa bagay na iyun dahil pareho naman silang mahalaga sa akin. Wala akong ibang hangad kundi ang kaligayahan nilang dalawa.

Kung sakaling silang dalawa ang magkakatuluyan pabor ako sa bagay na iyun. Kailangan lang din talaga siguro nilang mag-usap ng maayos para malaman nila pareho kung ano man ang nararamdaman nila sa isat isa.

"I think kailangan muna nating magpahinga. Gusto mong mamasyal mamaya sa tabing dagat diba?"

masuyong tanong sa akin ni Rafael. Kakapasok lang namin ng kwarto at bigla akong nakaramdam ng antok.

Ang hirap pala talaga kapag buntis ka. Nakakaramdam na din ako ng bigat ng aking katawan.

"Oo nga eh. Parang ang sarap matulog lalo na at ganitong busog na busog ako. "nakangiti kong sagot.

Kaagad akong inalalayan nito na makahiga ng maayos ng kama.

"Rafael, palagay mo, magkakaayos din kaya sila Ate Ethel at Elijah? Tingin ko naman nagmamahalan silang dalawa eh." wika ko habang nakahiga na ako ng kama. Pumuwesto ito sa paanan ko para masahiin ang paa ko. Kontento ako sa mga ganitong gesture niya sa akin. Kahit papaano nababawasan ang hirap ng pagbubuntis ko dahil sa mga ginagawa niyang ito sa akin.

"Tingnan natin. Dont worry, sisiguraduhin kong hindi maaagrabyado sa laban nito ang Ate Ethel mo. Huwag mo na silang isipin

pa. Ako ang bahala." nakangiti nitong sagot. Kaagad ko naman itong nginitian bago ko ipinikit ang aking mga mata.

Ang planong pamamsyal kinahapunan hindi na nangyari pa. Madilim na nang muli akong nagising at nag-iisa lang ako dito sa kwarto. Dahan-dahan akong bumangon ng kama at diretsong naglakad patungong banyo para umihi at maglinis ng katawan.

Pagkatapos kong gawin lahat ng mga dapat gawin sa sarili ko kaagad na akong lumabas ng kwarto. Tahimik ang buong paligid kaya naman naisip ko na nasa labas silang lahat. Hindi nga ako nagkamali dahil pagkalabas ko ng Villa kaagad kong natanaw sila Elijah at Rafael na seryosong nag-uusap. Nagtataka pa akong nagpapalinga- linga sa paligid para hanapin si Ate Ethel.

Akmang lalapit na sana ako kina Rafael at Elijah ng matanaw ko ang isa sa mga kasambahay na parating. May bitbit itong inumin kaya kaagad ko itong sinalubong.

"Napansin niyo po ba si Ate Ethel? Iyung babaeng kausap ni Elijah kanina? "kaagad kong tanong. Saglit pa itong nag-isip bago sumagot.

"Ahhh si Mam Ethel po ba Mam?, nasa kwarto po yata ni Sir Elijah. Nagpapahinga po." sagot nito. Nagulat naman ako. Hindi ko maiwasang isipin na baka bati na silang dalawa.

"Sige po Manang...thank you po." nakangiti kong sagot. Tumango lang ito at nagmamadali na akong tinalikuran.

Nagpasya na lang akong tumambay na muna ng garden. Ayaw kong isturbuhin ang mag-uncle kung ano man ang kanilang pinag-uusapan ngayun. Sana nga lang maayos na ang lahat.

Mula sa kinatatayuan ko kita ko ang bilog na buwan. Ang sarap sa pakiramdam na nandito ako ngayun sa isang tahimik na lugar. Hanggang ngayun hindi pa rin ako makapaniwala na mararanasan ko ang ganitong kasayang buhay. Iyung hindi na kailangan pang mamroblema kung may kakainin kami kinabukasan?

"Kanina ka pa ba gising?" dahan- dahan akong napalingon ng marinig ko ang boses na iyun. Si Rafael at nakangiting nakatayo sa likuran ko.

"Tapos na ba kayong mag-usap ni Elijah?" tanong ko sa kanya. Kaagad naman itong lumapit sa akin at hinapit ako.

"Yes...at ayos na. Bigyan na lang muna natin ng time na magkasarilinan silang dalawa. Huwag kang mag-alala sa kaibigan mo. Nangako na si Elijah na hindi niya na paiiyakin." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong

nakaramdam ng kapantagan ng kalooban.

"Mabuti naman kung ganoon. Dapat talaga bumawi siya kay Ate Ethel." nakangiti kong sagot. Hindi naman ito nagsalita pa at naramdaman ko na lang ang pagsayad ng labi nito sa tuktok ng ulo ko.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Naunang umalis sila Ate Ethel at Elijah sa resort. Nagkabati din ang dalawa at nangako naman si Elijah na magiging responsable na siya sa mga desisyon na gagawin niya. Balak na din nyang ipakilala si Ate Ethel sa kanyang mga magulang na sila Ate Miracle at Kuya Roldan. Mukhang sa kasalan din ang hantong nilang dalawa na syang labis kong ikinatuwa.

Kaming dalawa naman ni Rafael tuluyan ng bumalik ng mansion pagkatapos ng honeymoon namin. Balik sa dati ang lahat at ramdam ko

ang pag-aalaga ng mga taong nasa paligid ko.

"Congratulations Mister and Misis Villarama! Kaya pala malaki sa inaasahan natin ang tiyan ni Misis dahil twins pala ang nasa loob." nakangiting balita sa amin ng OB Gyn ko. Pareho pa kaming natulala ni Rafael sa sinabi nito.

"A-anong sabi niyo po? Twins? Kambal ang magiging baby namin?" tanong ni Rafael sa Doctor. Kita sa mukha nito ang pamumutla. Nakangiting tumango naman ang Doctor kaya hindi ko maiwasang maluha.

"Ka-kaya pala ang bigat na ng tiyan ko. Dalawa pala sila?" wala sa sarili kong sagot. Kaagad ko naman naramdaman ang mahigpit na paghawak ni Rafael sa kamay ko. Kita ko sa hitsura nito ang pigil na pag-iyak.

"Yes, Misis Villarama. Kaya dapat po

doble ingat ang gagawin niyo dahil dalawang buhay ang nasa sinapupunan mo. Dont worry, pareho naman silang healthy pero kailangan pa din ng mahigpit na monitoring. Dapat nating imonitor ang health mo. Iwasan mo munang kumain na hindi pabor sa pagbubuntis mo." nakangiting paliwanag ng Doctor. Hindi naman ako nakasagot.

"Ibig po bang sabihin nito Doc mas lalong lalaki pa ang tiyan niya sa mga susunod na buwan bago siya manganak?" tanong ni Rafael. Kaagad naman tumango ang Doctor.

"Mas malaki ang tyan niya compare sa mga nagdadalang tao na iisa lang ang baby sa sinapupunan. Since twins ang dala-dala ni Misis mas mahihirapan siyang kumilos kaya dapat may nakaalalay sa kanya palagi. Dont worry Mister Villarama, kayang kaya ni Misis iyan, Maraming mga Mommy's diyan na dumaan sa pagbubuntis ng kambal. Triplets pa nga minsan eh." paliwanag ng Doctor.

Pagkatapos namin pakinggan ang maraming advice ng Doctor nagpaalam na kami sa kanya. Of course sinigurado namin na mabibili lahat ng mga vitamins na kailangan ko. Kailangan na din daw bantayan ang mga kinakain ko.

Pagdating ng mansion, kaagad naming binalita ang magandang balita kina Mommy at Daddy. Sa sobrang tuwa nila gusto pa nga nilang magpaparty pero pareho na kaming tumutol ni Rafael. Tsaka na lang siguro pagkapanganak ko.

Sa paglipas ng araw, ramdam ko ang kalbaryo ng hirap sa pagbubuntis. Hindi din ako nakakatulog ng maayos dahil maya-maya ang pag-ihi ko. Halos dumuble na din ang timbang ko kaya naman hirap talaga ako sa pagkilos. Naawa na nga din ako kay Rafael dahil hindi din ito nakakatulog ng maayos. Gumigising kasi talaga ito lalo na kapag nararamdaman niyang bumabangon ako ng kama para umihi. Ang resulta, palagi itong puyat kapag pumapasok ng opisina.

"Kapag may kailangan ka pindutin mo lang ang bell na iyan ha?" bilin sa akin ni Rafael isang umaga. Nakahanda na itong pumasok ng opisina at ilang beses niya na ding nabanggit sa akin ang tungkol sa bell. Nakangiti naman akong tumango.

"Dont worry, in one week, eight months pa lang ang tiyan ko. May mahigit one month pa bago manganak. "nakangiti kong sagot sa kanya. Nakahiga ako ng kama habang haplos ko ang malaki kong tiyan. Nitong mga nakaraang araw tamad na tamad na talaga akong magkikilos. Ganito pala ang pakiradamdam ng buntis. Palagi

kong nararamdaman ang pagkirot ng tiyan ko lalo na kapag gumagalaw ang babies sa loob.

"Naninigurado lang ako. Dont worry, sisiguraduhin kong matapos lahat ng mga kailangang gawin sa opisina bago ang kabuwanan mo. Gusto kong ako ang personal na mag-aasikaso sa iyo pagkapanganak mo." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na matawa. Ilang beses na din kasi niya itong nababanggit sa akin eh. Tuwing pumapasok ito ng opisina ganito lagi ang linyahan niya. Alam kong tamad na tamad na itong pumasok ng opisina at ayaw niyang maalis ako sa paningin niya.

"Opo, sige na...alis na! Mali-late ka na naman niyan eh." nakangiti kong sagot.

"Matulog ka na muna ha? Kapag iihi ka tawagin mo ang kasambahay na nakaantabay sa iyo ha? Huwag kang

pumasok ng banyo na mag-isa ka lang. "bilin pa nito sa akin. Kaagad akong tumango at ako na mismo ang humalik sa labi nito. Kaagad naman niya iyung tinugon bago tuluyang lumabas ng kwarto.

Naiwan naman akong ngingiti na lang. Mahigit isang na pagtitiis pa at makakaahon din ako sa hirap na nararanasan ko ngayun. Sobrang hirap kasi talaga.

Katulad ngayun...nagboboxing na naman yata ang mga babies ko. Ang likot nilang dalawa at napapangiwi ako sa sakit.

Hindi ko na nga namalayan na muli akong nakatulog. Nagising na lang ako na nakakaramdam ng sobrang

pananakit ng tiyan ko. Iyung tipong halos hindi ako makahinga ng maayos dahil sa sobrang sakit.

Chapter 284

VERONICA POV

"A-ARAY!" Hindi ko maiwasang bulong habang sapo ko ang aking tiyan. Ramdam ko kasi ang paghilab niyun sa sobrang sakit.

Gustuhin ko mang bumangon ng kama hindi ko magawa. Pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas.

Bakit ako nagkakaganito? Normal pa ba ang sakit na ito? Bakit parang hindi kaya ng katawan ko ang ganitong klaseng sakit? Bakit parang malalagutan ako ng hininga. Bakit ganito?

Ramdam na ramdam ko na din ang butil-butil na pawis sa noo ko. Kung alam ko lang na magkakaganito ako pinigilan ko sana si Rafael na pumasok ng opisina kanina.

Hindi ko na maiwasan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Ito ang kauna- unahang beses na nakaramdam ako ng ganitong sakit...oo masakit kapag kumikilos ang babies ko sa tiyan pero sobra naman yata ang sakit ngayun.

Hindi na ako nag-atubili pa. Sunod- sunod kong pinindot ang bell na nasa gilid lang ng kama at umaasang kaagad na may pupunta sa akin dito sa kwarto para i-check ang kalagayan ko.

Kailangan ko na din sigurong maitakbo sa pinakamalapit na hospital. Habang tumatagal kasi padagdag ng padagdag ang sakit.

Hindi naman nagtagal kaagad kong naramdaman ang pagbukas ng pintuan ng kwarto. pumasok si Mommy Carissa kasunod ni Ate Maricar.

"Mommy! Tulungan niyo po ako...ang sakit! Huhuhu!" umiiyak kong wika. Taranta naman itong lumapit sa akin at pareho nila akong inalalayan na maihiga ng maayos sa kama.

Namamaluktot na kasi ako sa sakit habang sapo ang tiyan ng maabutan nila ako.

"Iha...Diyos ko! A-anong nangyari? Higa ng maayos iha..." wika nito sa akin. Dahan--dahan ako nitong pinatihaya at hinimas ang tiyan ko.

"Hindi mo pa naman kabuwanan ah? Teka lang....daldalhin ka namin sa Doctor." Wika ni Mommy. Sunod ko namang naramdaman ang pagdampi ng malambot na bagay sa noo ko. Si Ate Maricar, pinupunasan ang pawis ko.

"Madam, baka manganganak na si Mam Veronica...hindi po ba may nanganganak kahit seven months pa lang ang tiyan?" narinig ko namang wika ni Ate Maricar. Sa kabila ng sakit na nararamdaman ko hindi ko maiwasang mag-alala. Hindi pwede... Ayaw kong ilabas na premature ang mga anak ko. Delikado iyun!

"Mommy, ang sakit! Ang sakit....sakit po! Ang baby ko! Sabihin nyo po...ayos lang sila diba" umiiyak kong wika. Kaagad kong npansin ang pamumutla ni Mommy habang nakatingin sa paanan ko. Wala sa sariling napatitig din ako doon at parang gusto kong mahimatay ng mapansin ko ang mantsa na kulay pula sa bedsheet. Hindi ko namalayan na dinudugo na pala ako.

"Diyos ko! Mukhang manganganak ka na nga Iha....sandali da-dalhin ka namin sa hospital." wika ni Mommy Carissa at halos pasigaw na inutusan nito si Ate Maricar na tumawag ng tulong sa ibaba.

"Puntahan mo ang mga bodyguards. Daanan mo din ang Sir Gabriel mo sa kwarto namin! Papuntahin mo dito dahil kailangan mabuhat si Veronica para maisakay sa kotse. Bilisan mo Maricar!" utos ni Mommy. Kaagad naman itong tumalima at halos inilang hakbang lang palabas ng kwarto.

"Ma-Mommy, hindi ko pa po kabuwanan! Manganganak na po ba ako? Ang--baby---babies ko! Baka mapaano sila! Gawin niyo po ang lahat para mailigtas sila." nanghihina kong sagot. Muli akong dinaluhan ni Mommy at hinaplos ang pisngi ko. Kita ko sa mukha nito ang matinding kaba.

"Huwag mong isipin iyan! Walang masamang mangyayari Iha. Relax ka lang ha? Nadito lang si Mommy. Hindi ko hahayaan na may masamang mangyari sa inyo ng mga babies!"

malumanay nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan na mapasigaw dahil sa sobrang sakit. Wala na din tigil ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Ssshh! Tahan na! Tahan na iha! Everything well be okay. Tatagan mo lang ang kalooban mo. Malalagpasan mo din ang lahat ng ito!" wika ni Mommy. Pilit itong nagpapakahinahon sa harap ko pero alam kong natataranta na din ito. Hindi naman nagtagal dumating ang ilang mga bodyguards. Pinaupo nila ako sa wheel chair at binuhat pababa.

"Hinga ng malalim iha. Kaya mo iyan! Nandito lang si Mommy.......Maricar! Maricar! Tawagan mo si Rafael... ngayun din!" naririnig kong wika ni Mommy. Nakasunod ito sa akin habang walang tigil ang pag-iyak ko. Hindi ko na din alam kung saan ko ihahawak ang kamay ko. Sa sobrang sakit hindi ko na namamalayan na ilang beses na akong napapasigaw!

Dumating pa sa time na wala na akong pakialam pa sa paligid. Kung anu- anong mga salita na din ang lumabas sa bibig ko para lang mabawasan ang sakit. Pero wala eh...walang epekto. Basta naramdaman ko na lang na

nandito na kami sa loob ng kotse at tumatakbo na iyun.

"HIndi nya pa kabuwanan diba?" narinig ko pang tanong ni Daddy Gabriel. Hindi ko na nga napansin ang pagsakay nito ng kotse at pagtabi sa akin. Ang alam ko si Mommy lang ang kausap ko kanina.

"Hindi pa nga pero posibleng

manganganak na siya. Ayos lang iyan...

hindi bat ganyan din ang nangyari noon kina Christian at Miracle? Seven months pa lang inilabas na sila sa akin? " narinig ko pang sagot ni Mommy. Kahit papaano nabuhayan ako ng loob. Posible nga sigurong mapapaaga ang panganganak ko.

"Inhale----exhale! Laban iha ha? Tibayan mo ang loob mo. Kaunting kaunti na lang at malapit na tayo sa hospital." wika ni Mommy Carissa. Naipikit ko ang mga mata dahil nakakaramdam na ako ng nagdidilim ng paligid.

Bumalik lang ako sa tamang hwesyo ng marinig ko ang pagsigaw ni Mommy. Sinisigawan nito ang driver na bilisan ang pagpapatakbo ng kotse.

"Huwag kang matulog iha...huwag kang matulog! Malapit na tayo." narinig ko pang wika ni Mommy.

Naramdaman ko pa ang pagtapik nito sa mukha ko kaya muli akong napadilat. Lumuluha si Mommy habang nakatitig sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapahawak ng mahigpit dito.

Tama ito! Kailangan kong tatagan ang sarili ko. Kailangan kong lumaban para sa mga anak ko. Ayaw ko silang biguin... ayaw kong biguin ang mga taong nagmamahal sa akin. Lalong lalo na si Rafael.

Sana lang makarating na kami ng hospital! Pagod na ako sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Ganito pala ang feeling kapag manganganak na. Ramdam ko ang paghilab at paninigas ng tiyan ko palatandaan na lalabas na ang mga babies ko.

Sa awa ng Diyos maayos naman kaming nakarating ng hospital. 10% na lang yata ang natitira kong lakas at laking pasalamat ko dahil may nakaantabay na sa amin na mga medical staff. Kaagad nila akong isinakay sa stretcher at ipinasok sa loob ng isang kwarto.

Aware pa ako sa mga nakikita ko sa paligid ko pero hinang hina na ako. Pagod na pagod na din ako.

Chapter 285

RAFAEL POV

Kakalabas ko lang ng conference room ng bigla akong salubungin ni Mister Lee. Ang executive secretary ko at halata sa mukha nito ang pag-aalala.

""Mister Villarama, Sir...may tawag po para sa inyo." kaagad na wika nito sabay abot ng hawak na cellphone. Kaagad ko iyung tinaggap sa kanya at sinagot. Nagulat pa ako ng marinig ko ang boses ni Mommy sa kabilang linya. Halata sa boses nito ang pagkataranta

kaya hindi ko maiwasang

makaramdam ng kaba.

"Mom! Napatawag po kayo?" kaagad kong tanong.

"Rafael, nasaan ba ang cellphone mo? Bakit hindi mo sinasagot? Alam mo bang kanina ka pa namin tinatawagan?

"kaagad na bungad nito. Hindi ko mapigilang mapakamot ng aking ulo.

"Nasa office po Mom. Hindi ko po nabitbit kanina sa conference room. Napatawag po kayo? May nangyari po ba? Kumusta pala ang asawa ko? tanong ko. Narinig ko pa ang marahan na pagbuntong hininga nito bago sumagot.

"Magmadali ka! Nandito kami sa hospital. Dinala namin si Veronica dahil sumasakit ang tiyan niya! Nasa operating room na siya ngayun at kailangan niyang ma-CS." kaagad na sagot nito. Parang biglang nanlaki ang ulo ko sa mga narinig. Ramdam ko din ang malakas ng pagkabog ng dibdib ko.

"Po? Manganganak na ang asawa ko? Hi-hindi pa naman niya kabuwanan ah?" sagot ko. Pakiramdam ko biglang tumigil ang oras sa akin. Pinagpawisan ako ng malapot at pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas. Hinang- hina akong napasandal sa dingding.

"Hindi pa nga! Pero kailangan ng mailabas ang babies sa kanyang sinapupunan. Pumunta ka na ngayun din dito sa hospital! Bilisan mo!" sagot ni Mommy. Hindi ko man ito nakikita pero ramdam ko ang pagpapanic sa boses nito. Lalo akong nakaramdam ng matinding kaba.

"Mister Villarama! Ayos lang po ba kayo?" narinig ko pang tanong ni Mister Lee sa akin. Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatulala. Hindi ko din namalayan kung paano natapos ang pag -uusap namin. Napansin ko na lang na nasa sahig na ang cellphone na hawak- hawak ko lang kanina. Nabitawan ko pala dahil sa sobrang takot na nararamdaman ko. Parang hindi din kayang iabsorb ng utak ko ang natanggap na balita ngayun lang.

"Mister Lee...safe ba manganak kahit seven months pa lang?" wala sa sarili kong tanong. Napansin ko pa ang pagkatulala nito bago sumagot.

"Marami naman pong nanganganak ng seven months pa lang ang tiyan Sir." sagot nito. Napakurap pa ako ng makailang ulit bago seryoso itong tinitigan.

"Tawagan mo ang driver. Ipahanda ang kotse. Pupuntahan ko ang asawa ko sa hospital." sagot ko at mabilis na naglakad patungo sa elevator. Marami akong naka-line up na meetings buong maghapon pero wala na akong pakialam pa. Ang importante lang sa akin ng mga sandaling ito ay ang aking mag-ina. Hindi ko hahayaan na may mangyaring masama sa kanila.

Habang nasa sasakyan hindi ako mapakali. Parang gusto kong hilahin ang oras makarating kaagad ng hospital. Dapat talaga hindi na ako pumasok ng opisina kanina. Dapat talaga hindi ko ito iniwan mag isa sa kwarto.

Kumusta na kaya ang asawa ko? Sana ayos lang siya. Hinding hindi ko talaga mapapatawad ang sarili ko kapag may mangyaring masama sa kanya.

Papasok pa lang ako ng hospital ng makasalubong ko si Maricar. Kasambahay namin na kasundong kasundo ni Veronica. Kaagad naman nitong tinuro kung nasaan sila Mommy kaya kaagad akong tumakbo paputan doon.

"Mom, kumusta ang asawa ko? Ano ang balita sa kanya at sa mga anak namin?" kaagad kong tanong ng makalapit ako. Stress na stress si Mommy kaya naman si Daddy na ang sumagot.

"Nasa loob pa rin siya. Inaasikaso na siya ng mga Doctor kaya huwag kang mag-alala. Matapang ang asawa mo at kayang kaya niya ang procedure na gagawin sa kanya.

"Ano po ba ang nangyari? Ayos naman siya kaninang umaga ah?" tanong ko.

"Bigla na lang sumakit ang tiyan niya. Hindi ko din alam kung paano nangyari iyun? Hindi ba kaka-pacheck- up niyo lang noong nakaraang linggo? Ano ba ang sabi ng Doctor niya? Bakit nagkaganito?" tanong ni Mommy. Hindi ko mapigilang mapasabunot sa aking buhok.

"I dont know....I dont know!" hopeless kong sagot sabay napaupo. Pakiramdam ko napakawalang kwenta kong asawa. Hindi ko man lang napansin na posibleng may nararamdaman na siya kanina bago ako umalis. Knowing Veronica, talagang tinitiis nito ang lahat hanggat kaya niya. Sana lang walang mangyaring masama sa kanya dahil hindi ko talaga alam kong anong mangyayari sa akin kung sakaling mapahamak ito.

Habang patuloy ang pag-usad ng orasan padagdag ng padagdag ang kaba na nararamdaman ng puso ko. Hindi na din ako mapakali. Ilang beses na akong palakad-lakad, uupo at kung anu ano pa. Ilang beses ko na din narinig kay Daddy na huminahon daw ako.

"Bakit ang tagal? Mga professional ba ang mga iyan?" hindi ko maiwasang wika. Isang buntong hininga ang pinakawalan ni Daddy bago sumagot.

"Huminahon ka muna Rafael. Wala tayong choice kundi maghintay. Akala mo ba ikaw lang ang nag-aalala sa mga nangyari ngaun? Kami din naman ah? Umupo ka nga muna dahil pati ako lalong ninerbiyos eh." naiinis na wika ni Daddy. Wala akong choice kundi maupo sa tabi niya at para lang mapatayo ulit ng mapansin ko ang pagbukas ng operating room. Kaagad na LUmabas ang isang babaeng nakasuot ng kulay puti at naglalakad palapit sa amin. Kaagad ko itong sinalubong.

"Doc, kumusta nag mag ina ko? Sabihin mo sa akin, ayos lang sila diba? Ayos lang ang asawa ko?" natataranta kong tanong. Saglit akong tinitigan ng Doctor bago sumagot.

"Dont worry Mister Villarama, fighter si Misis, nakayanan nya ang ginawang operasyon. Regarding naman sa twins kailangan muna nilang ilagay sa NICU para obserbahan. Medyo mahina ang isa sa kanila dahil sa kakulangan ng buwan." sagot nito. Hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakaramdam ng sobrang takot.

"Pwede ko po ba siyang makita?" tanong ko. Kaagad na tumango ang Doctor kaya nagmamadali na akong pumasok sa loob ng operating room.

Naabutan ko si Veronica na walang malay. Sobrang putla nito at bakas sa maganda nitong mukha ang hirap na dinanas. May nakakabit pa ring dextrose dito. Nanginginig ang tuhod ko na lumapit dito at hinalikan sa noo.

"Sorry Sunshine! Sorry! Wala ako sa tabi mo habang naghihirap ka!"

mahina kong wika. Hinawakan ko ang kamay nito at parang batang hindi na napigilan pa ang malakas na pag-iyak. Wala na din akong pakialam pa sa mga taong nakapaligid sa amin. Sa kauna- unahang pagkakataon hinayaan ko ang sarili kong umiyak sa harap ng ibang tao.

"Pangako, hindi na mauulit ito. Hindi na! Hindi na asawa ko!" paulit-ulit ko pang bulong. Umaasa ako na sa pamamagitan niyun maibsan man lang ang sakit na naranasan nito habang inilalabas sa katawan niya ang mga anak namin.

"Sir..hayaan na lang po muna nating magpahinga si Mam. Mamaya lang po ng kaunti ililipat na din po sya sa private room nya. Sinigurado po naming lahat na 100% ayos na siya. First time na manganak ni Mam tapos twins pa kaya medyo nahirapan po ang katawan niya." narinig kong wika ng Doctor. Pinaalis ko ang luha sa mga ko at binalingan ito.

"Nasaan ang twins?" tanong ko.

"Nasa Neonatal intensive care unit na po Sir. Mananatili sila doon habang inoobserbhan. Dont worry po, normal lang po sa mga premature newborn infants na ilagay muna doon habang inoobserbahan ang health nila. Pwede niyo na din silang silipin. Sasamahan po kayo ng staff namin." nakangiti nitong sagot. Tumango ako at binalingan ng tingin si Veronica na wala pa ring malay. Parang nadudurog ang puso ko habang tinititigan ang naging sitwasyong nito ngayun.

Masaya pa kaming dalawa kaninang umaga habang nagpapaalam ako sa kanya. Pagkatapos, nakikita ko na siya sa ganitong sitwasyon. Hindi ako sanay na makikita ko siyang ganito.

"Pangako Sunshine...magpagaling ka! Babawi ako sa iyo!" hindi ko maiwasang bulong at muling hinalikan ito sa kanyang noo. Kahit ilang beses nang sinabi ng Doctor na ayos lang naman siya hindi ko pa rin maiwasang mag-alala. Patuloy akong makakaramdam ng takot hangat hindi pa ito nagigising.

Chapter 286

RAFAEL POV

Hindi ko na nagawang iwan pa si Veronica hanggang sa maitransfer ito sa VIP room ng hospital. Tulog pa din ito at durog na durog ang puso ko habang pinagmamasdan ito.

"Dont worry Sunshine...everything will be okay. Hindi ko na hahayaan pa na maulit ang mga nangyari ngayun. HIndi ko na hahayaan pa na masasaktan kang muli." hindi ko maiwasang bulong dito. Hindi pa rin nawawala ang agam-agam sa puso ko. Natutulog lang si Veronica dahil kailangan niyang ipahinga ang kanyang katawan pero natatakot ako. Gusto ko nang hilahin ang oras para magising na ito.

"Rafael, hayaan mo muna ang asawa mong magpahinga. Huwag mo munang hawakan at baka ma-isturbo ang tulog niyan." narinig ko pang wika ni Mommy. Ilang beses na marahil nitong napansin ang paulit-ulit kong paghalik sa halos buong mukha ni Veronica kaya hindi na nakatiis at sinita na ako. Eh hindi ko kasi talaga mapigilan ang sarili ko eh. Gusto ko nang makita na muli nitong idilat ang kanyang mga mata at personal na sabihin sa akin na ayos lang siya.

"Ang mabuti pa samahan mo na lang muna ako. Silipin natin ang mga apo ko sa NICU. Nakita ko na sila kanina at parang ayaw ko silang ihiwalay sa mga mata." narinig kong wika ni Daddy. Biglang dagsa din sa reyalisasyon sa isip ko. Hindi ko pa pala nasilip ang mga anak namin ni Veronica.

"Kumusta po sila Dad." tanong ko.

"Ayos naman ang mga twins. Halika! Baka magtampo ang mga iyun sa iyo. Simula ng iniluwal sila dito sa mundo hindi ka man lang nag-abalang silipin sila. Hayaan mo muna si Veronica na matulog para makapag- pahinga." sagot ni Daddy. Napasulyap naman ako kay Mommy at kaagad naman itong tumango sa akin.

"Ako na muna ang bahala sa asawa mo. Huwag mo siyang alalahanin. Normal lang sa isang bagong panganak ang makatulog. Epekto na din siguro sa gamot na itinurok sa kanya."

nakangiting sagot naman ni Mommy. Dahan-dahan naman akong tumango at muling sumulyap kay Veronica bago nagpatiuna ng lumabas ng kwarto.

Tahimik ako habang tinatahak namin ang hallway patungo sa NICU. Excited akong makita sa kauna-unahang pagkakataon ang babies ko.

Pagdating namin sa NICU kaagad na itinuro ni Daddy ang magkatabing baby sa loob ng incubator. Premature sila at kailangan talaga nilang manatili sa loob para mamonitor ang health nila.

Hindi ko maiwasang maluha habang tinititigan ang dalawang anghel. Mga anak ko sila at lahat gagawin ko ma- protektahan lamang sila. Hindi kayang ilarawan ng kahit na anong salita ang galak na nararamdaman ng puso ko. Ganito pala kasaya ang pakiramdam ng isang taong sa kauna-unahang pagkakataon nasilayan ang kanyan mga anak.

"Ang ku-cute ng mga apo ko! Excited na akong makarga ang mga babies na iyan sa aking bisig." narinig ko pang sambit ni Daddy. Nakangiti itong nakatitig sa mga babies kaya hindi ko maiwasang mapangiti.

"Yes..ang gaganda nila Dad. Ang galing ng Diyos! Ang galing ng asawa ko!" naluluha kong sagot.

"This is the best gift from God anak!

Pahalagahan at mahalin mo lalo ang asawa mo. Kita mo naman kung paano niya ni-risk ang sarili niyang buhay para lang mailuwal ng maayos ang mga anak niyo. Ang bunga ng inyong pagmamahalan." sagot nito habang hindi inaalis ang tingin sa kambal.

"Kaya ba ganoon mo na lang kung alagaan niyo si Mommy?" tanong ko.

"Yes...at naiintindihan ko ang pag- aalalang nararamdaman mo ngayun. Maswerte ka pa rin, ilang araw lang ang hihintayin at magiging maayos na ang lagay ng asawa mo. Unlike sa Mommy mo noon...halos lumuha ako ng dugo sa kakadasal para lang pagbigyan ako ng Diyos ng pagkakataon na makasama siya habang buhay." sagot nito. Bakas sa boses ang lungkot nito habang binabalikan ng tanaw ang nakaraan.

Alam ko naman ang tungkol dito. Alam ko kung ano ang mga nangyari sa nakaraan nila ni Mommy. Fighter lang siguro talaga si Mommy kaya nalagpasan niya lahat ng pagsubok na iyun. Hindi ko din ma-imagine kung anong hirap ng kalooban ang naranasan ni Daddy habang nakikita nitong nahihirapan si Mommy noon. At mabait talaga ang Diyos...walang imposible sa kanya. Kaya niyang ibigay ang lahat..

"I know...and I promise...magiging katulad ako sa iyo Dad. Magiging mabuti akong asawa at ama. Aalagaan ko ang mag ina ko. Sila ang magiging una kong priority habang buhay."

sagot ko. Tinapik naman ako nito sa balikat at nagpatiuna ng naglakad paalis. Muli kong sinulyapan ang twins at sumunod na din dito.

Pagkabalik ko ng kwarto naabutan ko si Charlotte at Ate Carmela sa loob. May mga prutas at bulaklak at ibat ibang klaseng pagkain ang nakalapag sa mesa.

"Gusto kong makita ang mga babies. Excited na ako!" narinig ko pang wika ni Charlotte. Hindi ko na pinansin pa at akmang babalik ako sa upuan sa gilid ng higaan ni Veronica ng magsalita si Mommy.

"Kumain ka muna Rafael. May dalang pagkain ang Ate Carmela mo kaya sabay na kayong kumain ng Daddy mo. "wika nito.

"Yup! Hayaan mo munang makatulog si Nica. Ang galing...kambal agad ang first baby niyo! Congratulations sa inyong dalawa!" nakangiting sagot naman ni Ate Carmela. Kaagad naman akong sumagot ng pasasalamat at muling napasulyap kay Veronica.

"Ang hirap pala kapag manganak noh? Parang ayaw ko na tuloy mag asawa at magbuntis. Si Jeann din noong nanganak kailangan i-CS. Hayst parang nakakatakot!" wika pa ni Charlotte.

"Pero mas nakakatakot kapag tamaan ka ng bala sa bakbakan. Tingnan mo nga ang ugali mo bata ka! Ang lakas ng loob mong mag-enroll sa military eh sa panganganak nga lang takot ka na!" sita naman ni Ate Carmela sa anak nya. Hindi ko maiwasang mapangiti.

"Huwag ka ng magsundalo. Tulungan mo na lang kaming alagaan ang twins. Mag Doctor ka na lang. Physician Doctor." nakangiti kong sagot. Kahit ako hindi pabor sa gustong pagsusundalo ni Charlotte. Kung naging lalaki sana ito ayos lang.

"Eh iyun po kasi ang sinisigaw ng puso ko eh. Ang astig kasi tingnan lalo na kapag nakasuot ng uniform. Katulad ng Ninang ko. " nakalabing sagot naman ni Charlotte. Kaagad naman itong tinitigan ng masama ni Ate Carmela.

"Kalimutan mo na ang pangarap mo na iyan dahil hindi na magbabago ang isip ng Daddy mo. Hindi ka niya papayagan. " sagot ni Ate Carmella. Kaagad naman itong napasimangot kaya sinaway ito ni Mommy.

"Tama na iyan. Kahit ako hindi pabor sa pagsusundalo mo apo. Masyado kang maganda para sa propesyon na iyun. Tama si Uncle mo, mag Doctor ka na lang." nakangiting sabat ni Mommy.

Hindi naman nakasagot si Charlotte. Bakas sa mukha nito na hindi ito masaya sa narinig niya kani-kanina lang. Napapiling na lang ako na muling napasulyap kay Veronica. Nagulat pa ako ng mapansin ko na nakadilat na ito kaya naman nagmamadali ko itong nilapitan.

"Sunshine...are you okay? Kumusta ang pakiramdam mo?" kaagad kong tanong. Napansin ko ang pagtitig nito sa akin at ang pahawak nito sa kanyang tiyan.

"Ang babies? Ang mga anak natin? Kumusta sila?" sagot nito. Kitang kita ko ang kaba sa mukha nito kaya naman kaagad kong hinawakan ito sa kanyang kamay.

"Dont worry...ayos lang sila. Nasa NICU sila pareho pero maayos ang lagay nila. "nakangiti kong sagot sabay yakap dito. Narinig ko pa ang mahina nitong paghikbi kaya muli ko itong tinitigan sa mukha.

"May masakit ba sa iyo? Tatawagin ko ang Doctor?" tanong ko. Kaagad naman itong umiling.

"Hindi..ayos lang ako. Natakot lang sa isiping baka may nangyaring masama sa babies natin. Hindi ko pa dapat sila ipanganak eh." sagot nito habang patuloy ang pagtulo ng luha sa mga mata. Kaagad ko naman iyun pinunasan at nakangiting sinagot.

"Ayos lang iyun! Ligtas ang mga babies at walang may kasalanan kung napaaga ang paglabas nila sa tummy mo. Ayaw mo ba noon, mas maaga, mas masaya. Makita at mahahawakan na kaagad natin sila." sagot ko habang titig na titig sa mukha nito.

"Hindi ka galit sa akin? Kasi...feeling ko kasalanan ko kung bakit nailabas ko silang premature." sagot nito.

"No! Bakit naman ako magagalit sa Sunshine ko? Ikaw nga ang dapat na magalit sa akin dahil wala ako habang nahihirapan ka!" sagot ko. Narandaman ko pa ang pagpisil nito sa kamay ko bago sumagot.

"Hindi naman eh. Siguro nagsasawa na ang babies natin sa kakaboxing sa loob ng tiyan ko at gusto na talaga nilang lumabas." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa. Haysst, sino ba ang hindi ma-iinlove kung ganito ka- cute ang babaeng nasa harap ko.

Chapter 287

RAFAEL POV

Naging maayos naman ang mga sumunod na araw. Halos hindi ako umaalis sa tabi ni Veronica hanggang sa unti-unting naghilom ang sugat nito dulot ng Caesarian operation. Pina- cancel ko lahat ng mga meetings at appointments ko sa opisina para lang matutukan ito. Gusto kong bumawi sa kanya sa mga oras na wala ako sa tabi niya noong kailangang kailangan niya ako. Gusto kong ako mismo ang personal na mag-aalaga sa kanya.

"Are you sure busog ka na?" tanong ko sa kanya. Sinusubuan ko ito ngayun para mabantayan ko ang dami ng kanyang kinain. Ilang beses kasi nitong sinabi sa akin na wala daw syang ganang kumain pero mapilit ako.

Kahapon pa ito walang kain at minsan naririnig ko ang kanyang dibdib na masakit daw ang kanyang sugat. Hirap din itong bumangon ng kama at kahit pagpunta ng banyo kailangan ko pa itong buhatin huwag lang ma-pwersa ang tahi niya.

"Busog na ako. Tingnan mo, halos maubos ko na ang laman ng pinggan. Isa pa kanina ko pa gustong puntahan ang babies natin. Miss na miss ko na sila." sagot nito. Kaagad akong napangiti.

"Sure...dahil marami kang kinain ngayun pupuntahan natin ang babies natin. Gusto ko din silang makita eh." nakangiti kong wika.

"Ano nga pala ang sabi ng Doctor? Kailan sila pwedeng ilabas sa incubator para maiuwi na natin sila sa mansion? Ayaw ko na dito eh, hindi ako kumportable." sagot nito. Masuyo ko itong hinawakan sa kamay at nakangiting sinagot.

"Dont worry, maayos ang baby natin.

Kagaya mo fighter din sila. Kailangan lang ng karagdagang obserbasyon sa kanila and after that ilalabas na sila sa incubator. Huwag kang mag isip ng ano pa man dahil maayos ang lahat -lahat sa kanila at kaunting tiis na lang makakauwi din tayo sa mansion." sagot ko. Kaagad ko naman napansin ang paguhit ng masayang ngiti sa labi nito.

"Salamat naman kung ganoon. Sorry kung naging makulit ako. Hindi lang talaga mawala sa akin ang mag-alala sa kanila eh. Kulang sa buwan ko silang isinilang at pwede silang mapahamak. " sagot nito.

Kaagad ko naman itong hinaplos sa kanyang pisngi para ipahiwatig dito na ayos lang talaga. Hindi nya dapat isipin ang mga ganitong bagay dahil walang sino man ang may gusto sa mga nangyari. Para sa akin, ayos na din na nakapanganak na siya. At least hindi na ako masyadong nag-aalala. Alam ko din kasi na hirap siya sa kanyang pagbubuntis sa kambal.

"No worries...kulang or sakto sa buwan it doesn't matter at all. Ang importante ligtas kayo ng mga babies natin. Hindi mo lang alam kung paano mo ako pinasaya Sunshine. Hindi mo lang alam kung gaano mo ako pinahanga sa ipinakita mong katapangan. Habang buhay kong ipagpapasalamat sa iyo ang lahat-lahat ng ito. Naging kumpleto ako dahil sa iyo." nakangiti kong sagot. Napakurap pa ito ng makailang ulit bago sumagot.

"Masaya din naman ako. Alam kong magiging mabuti kang ama sa mga anak natin kaya ano pa nga ba ang mahihiling ko? Thank you for everything Rafael." sagot nito at pasimple pa nitong pinunasan ang luha sa kanyang mga mata. Muli akong napangiti.

"Tama na nga iyan...baka kung saan pa mapunta ang usapan natin. Baka maabutan ka ni Mommy na lumuluha ako na naman ang sisisihin noon. Sasabihin na naman noon na pinapaiyak kita." nakangiti kong sagot.

Pagkatapos kong linisan si Veronica kaagad ko itong pinaupo sa wheel chair. Pupuntahan namin sa NICU ang kambal.

Balak namin na huwag munang umuwi ng mansion hanggat hindi pa pwedeng ilabas ang kambal sa incubator. Ayaw namin silang iiwan dito sa hospital. Mas mabuti na nasa paligid lang kami para hindi kami mag-alala sa kanila. Lalong lalo na si Veronica.

"Ang gaganda nila." narinig ko pang wika ni Veronica habang titig na titig sa mga anak namin.

"Yes....mana sa atin." nakangiti kong sagot.

Maayos naman ang naging kalagayan ng kambal kaya after two weeks inilabas din sila sa incubator at pinayagan kami ng Doctor na makauwi na ng mansion.

**

***

*

VERONICA POV

Kahit na anong hirap ang napagdaanan ko sa pagbubuntis hanggang sa naipanganak ko ang kambal sulit lahat ng iyun. Lalo na kapag nakikita mo kung gaano ka-healthy sila ngayun.

Halos 2 weeks din nanatili sa incubator ang kambal. Mabuti na lang at fighter din sila kagaya ko kaya nalagpasan nila ang lahat ng test. Walang kahit na anong kumplikasyon silang pinagdaanan hanggang sa makauwi kami ng mansion.

Sabagay, sinigurado namin lahat na maibibigay sa kambal lahat ng serbisyong medical. As in lahat-lahat Kaya nang ideclare ng Doctor na pwede na namin silang isama pag uwi ng mansion lahat kami masaya, Lalo na si Rafael.

"Pwede ko ba siyang kargahin?" narinig kong tanong sa akin ni Rafael. Nandito kami sa kwarto namin at nasa tabi ko ang kambal.

"Of course...sa ating lahat ikaw pa lang yata ang hindi nakakarga sa kanila eh." nakangiti kong sagot. Maingat kong iniangat ang isa sa mga kambal....si Moira Kristina, pangalan na kinuha namin sa namayapang si Grandma Moira samantalang Ralph Alexander naman ang ipinangalan namin sa isa pa. Tribute namin ito sa mabait na Lolo at Lola ni Rafael. Sayang nga lang at hindi ko na sila nakilala. Bata pa daw si Rafael pareho na silang nagpaalam dito sa mundo.

"Hi-hindi ba nakakatakot? Baka...baka mabitawan ko eh." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa lalo na ng mapansin ko ang kaba sa mukha nito.

"Hindi nakakatakot. Basta mag- concentrate ka lang. Kaya mo iyan." nakangiti kong sagot at tuluyan ng inilapag sa braso nito si Moira Kristina. Kita ko ang biglang pamumuo ng pawis sa noo ni Rafael. Kitang kita ang nerbiyos mukha nito.

"Ralax ka lang kasi. Bakit ka ba natatakot?" wika ko. Namumutla na ito kaya naisipan kong kunin sa bisig niya si Baby Moira Kristina. Mahirap na.. baka maibagsak niya eh. Ano ba naman kasi itong asawa ko...paghawak nga lang sa anak namin kinatatakutan pa.

"Kailangan mo muna ng masusing practice." nakangiti kong wika. Pilit itong ngumiti.

"Nakakatakot! Parang ang lambot niya. Hihintayin ko na lang na medyo lumaki -laki pa sila tsaka ko sila bubuhatin ulit." nakangiti nitong sagot.

"Huwag kang matakot! Lahat naman pwedeng madaan sa practice eh." nakangiti kong sagot. Dahan-dahan kong inilapag ang baby sa kama at tinitigan ito.

"Alam mo diyan talaga ako bilib sa iyo. Ang bilis mong matuto na alagaan ang babies natin." nakangiti nitong sagot.

"Mother instinct!" nakangiti kong sagot. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago naupo sa tabi ko. Kinabig pa ako nito payakap sa kanya kaya hindi ko maiwasang lalong kiligin. Ang sweet talaga ng asawa ko. Hindi talaga siya nagkulang sa akin para iparamdam kung gaano ako kahalaga sa kanya.

Chapter 288

VERONICA POV

Dalawang taon ang mabilis na lumipas. Kakauwi lang namin galing simbahan pagkatapos ng binyag ng kambal.. Yes.. pinagsabay namin ang 2 years old birthday at binyag nila sa kadahilanang premature baby sila at gusto namin masigurado na maayos ang kanilang kalusugan bago sila ilabas sa publiko.

Pagkababa pa lang namin ng sasakyan kaagad na nagpaalam si Rafael na magbabanyo muna. Pagkalabas pa lang namin ng simbahan nagrereklamo na ito sa akin na naiihi na daw siya. Hindi namin kasabay sila Mommy Carissa sa iisang sasakyan dahil may dinaanan pa ang mga ito.

Hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin sa paligid. HIndi ko mapigilang mapangiti ng bumungad sa mga mata ko ang magandang ayos ng garden. Talagang pinaghandaan namin ang araw na ito dahil ito ang kauna-unahang pagkakataon na magce- celebrate ng bonggang birthday sila Ralph Alexander at Moira Kristina.

"Wow! Ang ganda! Ang swerte naman ng mga inaanak ko na pinsan ko na din! " narinig ko pang bulalas ni Charlotte. Ilang araw din kami nitong kinukulit bago ang binyag na kunin daw syang Ninang ng kambal. Since pursigido ito at nasa tamang edad na pinagbigyan na namin. Mahirap na, baka magtampo pa eh.

"Ang galing ng mga decorations noh? Kahit ako nagulat din." sagot ko naman. Karga-karga ng kani-kanilang mga Yaya's ang kambal kaya kahit papaano hindi ako hirap na alagaan sila.

"Nica, pwede ko bang kargahin si Ralph Alexander? I mean, gusto kong ipagmalaki sa lahat na karga-karga ko ang isa sa mga inaanak ko at celebrant na din. Dont worry, iingatan ko siya." nakangiti nitong paalam sa akin. Kaagad naman akong tumango.

Why not! Sa lahat ng pamangkin ni Rafael si Charlotte ang pinakamalapit sa amin. Halos dito na ito tumira ng mansion lalo na kapag walang pasok sa School para makita daw niya palagi ang kambal. Nagiging mahilig ito sa bata nitong mga nakalipas na taon na siyang ikinatuwa naman nila Mommy at Daddy. Kahit papaano malaki ang naitutulong nito lalo na kapag day off ang mga Yaya's ng kambal.

"Of course, malaya mo siyang makarga hanggang gusto mo." nakangiti ko namang sagot.

"Yes! Thank you!" sagot nito. Excited nitong kinuha sa bisig ni Yaya Meling si Baby Alexander pagkatapos kaagad itong naglakad patungo sa kumpulan ng kanyang mga pinsan.

"Katulad ng inaasahan, kaagad na pinagkaguluhan si Baby Alexander ng kanyang mga pinsan. Natatawa kong binalingan ng tingin ang naiwang si Baby Kristina. Karga-karga ito ni Yaya Lora kaya nakangiti ko itong kinuha sa kanyang bisig.

"Magpahinga na muna kayong dalawa. Ako na ang bahala sa mga bata." nakangiti ko pang wika sa kanila.

Kaagad naman silang nagpasalamat at sabay na silang naglakad paalis.

Akmang maglalakad ako papunta kina Charlotte ng mapansin ko si Rafael na naglalakad palapit sa akin. Nakangiti nitong kinuha sa bisig ko si Baby Kristina.

"Ako na ang magkakarga kay Baby. Teka lang, gusto mo bang magpahinga na muna? May isang oras pa bago mag- umpisa ang party kaya may time pa tayo para umidlip." wika nito pagkatapos niyang makuha sa akin si Baby. Kaagad naman akong umiling.

"Ayos lang ako. Isa pa, mabilis lang ang isang oras na iyan.

Nagsisipagdatingan na din ang ilang mga bisita at nakakahiya naman kung wala tayo para i-welcome sila."

nakangiti kong sagot. Saglit na nag- isip si Rafael bago tumango.

"Sabagay, importanteng okasyon sa buhay ng kambal ito kaya dapat lang na sulitin natin. Isang araw lang naman ito kaya ibigay na natin sa kanila ang pinaka-the best para sa kanila."

nakangiti nitong sagot.

Sabay pa kaming napatingin ni Rafael sa gate ng mapansin namin na nagsipagdatingan na ang ilang mga bisita.

"Well, mukhang naparami ang inimbitahan nila Mommy at Daddy ah?

" narinig ko pang wika ni Rafael.

Tanging ngiti lang ang naging sagot at sabay pa kaming natawa ng mapansin namin ang parating na si Peanut. May dala-dala itong malaking box ng regalo at kaagad na naglakad palapit sa amin.

"Happy Birthday at Happy Christining sa mga babies niyo Pare, Nica! Pasensya na at hindi na ako nakapunta ng simbahan. Alam niyo na kakagaling ko lang ng Japan at pagkalapag pa lang ng eroplano dito kaagad ako nagpunta. "nakangiti nitong wika. Nakangiti naman itong tinapik ni Rafael sa balikat.

"Ayos lang,, at least ikaw ang unang nakarating sa lahat ng mga kaibigan natin. Para ba sa mga babies ko iyang dala mo?" sagot naman ni Rafael. Kaagad naman tumango si Peanut kaya sininyasan ni Rafael ang nakaantabay naming tao na kunin ang dala ni Peanut at ilagay sa pwesto ng mga regalo.

"So, ang bilis lumaki ng mga babies niyo ah. Hay naku, talaga naman, parang gusto ko na din tuloy mag- asawa." nakangiti naman nitong wika.

"Mag-asawa ka na kasi. Ikaw na lang ang hindi nag asawa sa ating apat ah? Si Drake magdadalawa na ang anak samantalang si Arthur naman buntis ang asawa niya ngayun. Kailan mo ba balak lumagay sa tahimik? Baka naman sa sobrang mapili mo mapunta ka sa bungi niyan ha?" nakangiti namang sagot ni Rafael.

"Hindi ko alam eh. Naguguluhan ako.

Actually, matagal na akong may

napupusuang babae. Kaya lang hindi ko alam kung gusto niya din ba ako.

Kumplekado kasi eh. Medyo malayo ang agwat ng edad naming dalawa at hindi ko alam kung kaya ba akong tanggapin ng pamilya niya." nakangiti naman nitong sagot. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Rafael.

"Teka lang..bago yata ito ah? Sino ang malas na babae?" nagbibirong sagot ni Rafael. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagsulyap ni Peanut sa kinaroroonan nila Charlotte kaya naman hindi ko maiwasang magduda.

"Kilala namin?" nakangiti ko namang sabat. Mabait si Peanut at sa loob ng mga taong nakalipas hindi na din iba ang tingin ko dito. Sa lahat ng mga kaibigan ni Rafael, masasabi ko na ito ang pinakamabait kahit na minsan ay sobrang daldal.

"Ha? Ah! Change topic!' nakangiti nitong sagot habang kakamot-kamot sa kanyang ulo. Lalo naman akong kinutuban.

Mabilis na lumipas ang mga oras. Naging masaya ang kauna-unahang party ng kambal. Kabi-kabilang pagbati ang narinig namin sa mga bisita na lalong nagbigay sa amin ni Rafael ng ibayong saya. Malaking

responsibilidad ang magkaroon ng mga anak at alam namin pareho ni Rafael na kaya naming malagpasan ang lahat-lahat.

"Happy?" nakangiting wika ni Rafael sa akin. Kakatapos lang naming maglinis ng aming mga katawan at naghahanda na kami sa pagtulog.

Sinipat ko ang orasan na nasa bedside table namin. Halos alas onse na ng gabi. Nakangiti naman akong tumango.

"Siyempre! Successful ang first party ng kambal at ano pa nga ba ang mahihiling ko? Masayang masaya ako. " sagot ko.

"I love you Veronica!" nakangiti nitong wika. Kita ko kung gaano ito ka- seryoso kaya hindi ko maiwasan na maluha.

"Mahal na mahal din kita Rafael! Salamat sa lahat....Salamat dahil naging kumpleto ang buhay ko dahil sa iyo." nakangiti kong sagot.

Pagkatapos kong bigkasin ang salitang iyun kaagad na naglapat ang aming labi. Bago kami natulog muli naming pinagsaluhan ang tamis na pag-ibig....

Chapter 289 (CHARLOTTE AND PEANUT STORY)

CHARLOTTE POV

Binyag at birthday party ng kambal kong pinsan na anak nila Uncle Rafael at kaibigan kong si Nica kaya naman masayang masaya ako. Sa wakas, may sarili na akong inaanak. May dahilan na para bumili ng regalo every christmas party at birthday party nila.

Sa isiping iyun bigla akong nakaramdam ng excitement. Alam kong magiging exciting ang buhay ko sa mga susunod na araw. Ninang na ako at magiging responsable na ako sa mga desisyon na gagawin ko.

Nagsiuwian na din ang mga bisita. Umakyat na din sa kanilang kwarto sila Uncle at Nica pati na din sila Grandma at Grandpa kaya naman kaming magpipinsan na lang halos ang natira dito sa garden.

"Join ka na sa amin Charlotte. Dont tell us na uuwi ka na din." narinig ko pang sigaw ni Kenneth. Kapatid siya ni Jeann at halos kasing edad lang naming triplets na magkakapatid. Bale apat lang naman sila kasama na si Kuya Elias. Kakambal ni Kuya Elijah na umuwi na din kasama ang kanyang asawa na si Ate Ethel.

"Nope...matutulog na ako. Enjoy lang kayo diyan dahil uuwi na ako." tanggi ko sa kanila. Nakaka-bored makipagsabayan sa kanila. Sa aming magpipinsan kaming dalawa ni Jeann ang close sa isat isa pero hindi na ito makakasama sa mga ganitong okasyon. Nag-asawa na din kaya naman wala na akong makaka-bonding. Ayos lang din naman iyun, kahit papaano masaya ako sa isiping masaya sila sa kani- kanilang buhay-buhay.

"Are you sure? Umuwi na sila Mama at wala ka namang dalang kotse dahil ayaw kang payagan ni Daddy na magdrive. Hintayin mo na lang kami para sabay-sabay na tayong umuwi." sagot naman ni Christopher. Sa aming triplets ito ang pinaka-sweet pagdating sa akin. Medyo masungit si Charles at siya ang pinaka-seryoso sa aming tatlo.

"Ayos lang ako. Maga-grab or try kong mag-abang ng taxi sa labas. Huwag niyo akong isipin...kaya ko ang sarili ko. "kumpiyansa kong sagot. Kaya ko naman talagang ipagtanggol ang sarili ko.

Noong elementary days ko sumali ako sa taekwondo class at noong nag- high school naman ako nag enroll din ako sa martial arts. Kaya naman masasabi ko sa sarili ko na kayang- kaya kong ipagtanggol ang sarili ko pagdating sa mga masasamang loob. Pinaghandaan ko na talaga ang pagpasok sa military at since ayaw pumayag nila Mama at Papa wala akong choice kundi sundin muna sila. Ayaw ko silang ma- dis-appoint sa akin. Magdo-doctor na lang muna ako. Tutuparin ko muna ang pangarap nila Grandma at Grandpa na magkaroon ng Doctor sa pamilya namin.

"Hindi mo na kailangan umuwi. Dito ka na lang muna matulog sa mansion at gigisingin ka na lang namin kapag uwian na." sagot naman ni Charles. Kaagad naman akong umiling.

May exam kami kinabukasan at kailangan kong magreview. Gusto kong maging responsable sa takbo ng sarili kong buhay. Ayaw kong biguin sila Mama at Papa.

"Sige na, enjoy lang kayo diyan at ako na ang bahala sa sarili ko." ngiting ngiti ko pang wika sabay naglakad paalis. Diretso akong naglakad ng gate at kaagad naman akong binati ng dalawang guard on duty.

"Good Evening Mam." bati ng mga ito. Tanging tango lang ang naging sagot ko at diretso na akong naglakad papuntang kalsada.

Hindi delikado ang lugar na ito. Kahit dis-oras na ng gabi sobrang liwanag ng paligid at kakaunti lang ang mga dumadaan na sasakyan. Kung hindi ko lang naisip ang exam ko kinabukasan sa mansion na talaga ako matutulog. Kasama ng mga inaanak ko.

Inilibot ko ang tingin sa paligid. Pwede naman sana akong magpahatid sa driver ng mansion kaya lang mukhang tulog na din sila. Ayaw ko na silang isturbuhin kung makakagawa naman ako ng paraan na makauwi mag-isa. Alam ko din naman na malabong makauwi ang mga kapatid ko ngayung gabi. May mga tama na sila ng alak at sigurado ako na kinabukasan pa sila makakauwi lahat.

Akmang kukunin ko ang cellphone ko sa bag ng mapansin ko ang paghinto ng isang luxury car sa harap ko. Nagtataka pa akong napatitig doon habang unti- unting bumukas ang bintana niyon.

"Charlotte! Pauwi ka ba? Sakay na, ihahatid na kita!" wika ng driver. Nagulat ako dahil kaagad kong namukhaan si Peanut. Ang alam ko kanina pa ito umuwi dahil pagod daw sa byahe. Kakauwi lang galing ibang bansa at hindi na nga tinapos ang party kanina at umuwi kaagad ito.

"Are you sure? I mean, kaya ko ang sarili ko. Nakakahiya, baka makaabala pa ako sa iyo." sagot ko. Mabait naman si Peanut pero hindi ko masyadong close sa kanya. Ayaw ko din siyang maging kaibigan. Ewan ko ba, hindi talaga ako kumportable sa kanya noon pa. Wala naman itong ipinapakita na masama sa akin pero ayaw ko lang.... siguro dahil nakakailang ito minsan kung tumitig.

"Huwag mo ng pahirapan pa ang sarili mo. Gabi na at willing naman kitang ihatid sa inyo. Isa pa delikado ng mag- isa sa daan lalo na sa kagaya mong babae." insist nito. Napahinga ako ng malalim bago ko inilinga ang tingin sa paligid. Gabi na nga talaga at malabong may dumaan pa na taxi. Isa pa inaantok na din talaga ako.

Napansin ko pa ang pagbaba ni Peanut at naglakad papunta sa kabilang bahagi ng pintuan ng kotse. Para naman akong naistatwa na napatitig dito. Iba na ang kanyang suot kumpara kanina sa party. Ang gandang lalaki talaga nito.

Oo nga pala hindi nakakapagtaka iyun dahil model pala ito. International model si Peanut kaya naman kung sinu -sinong mga babae na lang ang nalilink dito. Isa yun sa dahilan kung bakit ayaw kong makipagkaibigan sa kanya.

Pinagbuksan pa ako nito ng pintuan at sumenyas pa ito sa akin na pumasok na daw ako sa loob ng kotse. Tipid ko itong nginitian at nagpatianod na lang.

Aayaw pa ba ako? Siya na ang kusang nag-alok at sino ba naman ako para tumanggi. Ang totoo marunong naman akong magdrive kaya lang ayaw akong payagan ni Daddy magdrive mag isa. Kaskasera daw kasi ako at natatakot daw silang baka mapahamak ako.

"So kumusta ang party? Sobrang pagod ko kanina kaya hindi na ako nakapag- stay ng matagal." wika nito ng mag- umpisa nang magdrive. Marahan lang naman ang pagpapatakbo nito ng naman ang pagpapatakbo nito ng sasakyan. Hindi naman ako mapakali sa kinauupuan ko. Ewan ko ba...bakit ganito ang pakiramdam ko? Bakit ang sarap sa ilong ng amoy niya.

Masculine na masculine ang amoy sa loob ng kotse nito. Hindi ko tuloy maiwasan na mapasulyap ng makailang ulit kay Peanut. Ang gwapo niya talaga...marami akong nakakasalumahang gwapo sa University na pinapasukan ko ngayun pero iba talaga si Peanut. Ang lakas ng sex appeal niya. Perfect na perfect din ang shape ng kanyang mukha.

CHAPTER 290

CHARLOTTE POV

"Teka, alam mo ba ang way papunta sa bahay namin?" putol ko sa namayaning katahimikan sa pagitan naming dalawa. Simula pa kanina hindi na ito nagsasalita. Nakakailang tuloy.

"Alam ko na ang bahay nyo. Minsan na akong isinama ng Uncle Rafael mo noon pa at naalala ko pa naman." sagot nito.

Hindi ko mapigilang mapataas ng kilay. Kailan iyun? Bihira lang magkaroon ng okasyon sa bahay namin dahil kapag weekend nasa Villarama Mansion ang buong pamilya at kapag may birthday party sa aming magkakapatid kadalasan sa Carissa Villarama Beach resort ginaganap. Gayunpaman hindi na ako nagkomento pa.

"So kumusta ka na pala. Balita ko papasok ka daw sa military ah?" narinig kong tanong nito. Muli akong napasulyap dito bago sumagot.

"Ayos lang naman. Hindi na siguro muna matutuloy ang pagpasok ko sa military. Alam mo na, ayaw akong payagan ng lahat." sagot ko.

"Nice! I mean kung hihingin mo ang opinyon ko much better nga na huwag na. Masyado kang maganda para sa career na iyun. Baka hindi makapag- concentrate ang mga kasamahan mo kapag kasama ka nila. Imbes na galingan nila sa trabaho baka wala silang ibang gawin kundi titigan ka na lang." nakangiti nitong sagot. Nagulat naman ako. Hindi ko alam kung compliment ba iyung nabanggit niya or gusto niya lang may mapag-uusapan.

"Grabe ka naman sa akin. Feeling ko tuloy ang ganda-ganda ko dahil sa mga pinagsasabi mo." sagot ko. Pilit akong nagpakawala ng tawa para naman kahit papaano mapagtakpan ko ang pagkailang sa kanya.

"Hindi ako nagbibiro. Talagang maganda ka naman ah." Seryoso nitong sagot sabay sulyap sa akin. Pakiramdam ko biglang nag-init ang punong tainga ko dahil sa sinabi niya. Talaga lang ha, nagagandahan din siya sa akin. Pogi din naman siya at kung hindi nga lang siya playboy baka matagal na akong nagka-crush sa kanya.

Katahimikan ang muling namayani sa pagitan naming dalawa. Ayaw ko na din dagdagan ang conversation namin. Pagkatapos ng gabing ito, alam kong taon na naman ang bibilangin bago kami muling magkita. Swerte ko lang siguro kanina dahil nadaanan niya ako at isinabay na lang since best friend siya ni Uncle Rafael.

Sa totoo lang. gusto ko ng makarating sa bahay. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na dis oras na ng gabi nasa labas pa rin ako at kasama ang isang lalaki. Bahay, School at mansion lang ang routine ko at palagi kong kasama ang driver namin or isa sa mga ka-triplets ko.

Lihim na din akong nagpasalamat nang hindi na ito umimik pa. Mabuti na din iyun dahil wala din ako sa mood na sagutin ang mga tanong niya.

Dumadagundong na din kasi sa kaba ang dibdib ko.

Muli akong napasulyap sa kanya ng marinig ko ang pagtunog ng cellphone nito. Dali-dali niyang sinagot ang tawag ng naka-loud speaker kaya hindi ko maiwasang mapataas kilay ng kaagad na nagsalita ang boses babae sa kabilang linya.

"Hon, nasaan ka na? Akala ko ba pupuntahan mo ako ngayun dito sa condo ko? Kanina pa ako nakaabang sa iyo eh." kaagad na wika ng isang boses babae, Siguro girl friend niya. Grabe, sobrang lambing ng boses.

Kaagad kong ibinaling ang tingin sa labas ng bintana. Ayaw kong isipin ni Peanut na nagmamarites ako sa usapan nila ng kanyang girl friend.

Confirm.....girlfriend dahil "hon" ang tawag sa kanya eh.

"Saglit lang....on the way na ako." malamig na sagot ni Peanut.

So, kaya pala nasa kalsada ito ng dis- oras ng gabi dahil may kakatagpuin itong babae. Playboy nga talaga. Hindi talaga siguro ito nabubuhay ng walang babae na kinakalantari.

"Bilisan mo. Kanina pa ako sabik na sabik sa iyo eh. Sabi ko naman kasi sa iyo kanina, dito ka na lang dumiretso sa akin para mamasahe kita.. Sabik na ako sa romansahan natin." bulgar na sagot ng babae sa kabilang linya.

Parang ako na ang nakaramdam ng hiya sa narinig mula sa babae. Grabe, ganoon siya ka-bulgar? Hindi nya man lang naisip na baka may kasamang iba ang boyfriend nya at marinig ang sinabi niya ngayun lang? Romansa talaga!

Parang gustong manayo ang balahibo ko sa buo kong katawan habang na- iimagine ang posibleng mangyari kay Peanut at sa girl friend niya mamaya. Hindi naman ako ganoon ka-inosente para hindi alam ang tungkol dito. Magdo-Doctor nga ako eh kaya alam ko na ito. Lalo na sa usapang sex.

"Fine...see you later! "narinig kong sagot ni Peanut na nagpaangat ng kilay ko. Mukhang na-isturbo ko nga talaga ang gago. Sex pala ang pupuntahan nito ngayung gabi at talagang na- isturbo ko pa yata. Dapat pala hindi na ako sumakay kanina sa kotse nya ng yayain niya akong ihatid.

"Itabi mo na lang ang kotse. Bababa ako at mukhang marami namang dumadaan ng taxi sa lugar na ito." Kaagad kong wika kay Peanut ng mapansin ko na tapos na itong makipag -usap sa girl friend nya. Seryoso lang ako nitong sinulyapan bago sumagot.

"Nag promise ako na ihatid kita ngayung gabi kaya ihahatid kita." maiksi nitong sagot. Kaagad naman akong napatanga at tumitig dito.

"Kanina ka pa hinihintay ng girl friend mo. ikaw din baka magalit sa iyo iyun." sagot ko naman. Kaagad naman itong umiling.

"Hayaan mo siya. Makakapaghintay siya hanggang sa pagdating ko. Ang importante ngayun ligtas kang maihatid sa inyo." sagot nito sabay tapak sa gas ng sasakyan. Naramdaman ko na ang mabilis na pagtakbo ng kotse kaya hindi na ako umimik pa.

Pinilit pa rin nitong magpaka- gentleman gayung hindi naman kailangan. Bahala na nga siya. Ayaw ko pa ba noon, hindi na ako mahihirapan hanggang sa makauwi ako ng bahay.

"Siya nga pala..birthday ko pala sa susunod na lingo. Pwede ba kitang imbitahan na umattend?" muling wika nito. Nagulat naman ako. Hindi ko inaasahan ang tungkol dito. Talagang ini-invite niya ako gayung hindi naman kami magkaibigan.

"Thank you sa invitation pero hindi ako sure kung makaka-attend ako. Pero I will ask Uncle regading this matter. Siguro aattend din naman sila diba?" sagot ko naman. Sa totoo lang wala akong balak na umattend. Ayaw ko lang itong sagutin ng "no"

Nakakahiya...nag effort siya na ihatid ako ngayun tapos tatanggihan ko ang invitation niya. Nasaan ang konsensya ko kung ganoon.

"Simpleng handaan lang naman ang magaganap. Sa bahay ko lang din gaganapin ang party." insist nito. Hindi ko na ito sinagot pa lalo na ng mapansin ko na malapit na kami sa bahay. Inihinto niya ang sasakyan sa tapat ng gate namin at binalingan ako.

"Aasahan ko na dadalo ka. Pwede kang magsama ng mga kaibigan mo kung gusto mo." nakangiti pa nitong wika. Tanging tango lang ang naging sagot ko at binuksan ko na ang pintuan ng kotse at mabilis na akong lumabas.

Nagulat ako dahil bumaba din ito ng sasakyan at naglakad palapit sa akin. Nakakailang na naman ang kanyang pinapakawalang titig kaya hilaw ko itong nginitian.

"Thank you nga pala sa paghatid mo sa akin. Hayaan mo, makakabawi din ako sa iyo sa kabutihan na ginawa mo sa akin ngayung gabi." wika ko sa kanya. Tipid itong tumango at nagulat pa ako ng biglang lumapat ang labi nito sa pingi ko. Hindi ko iyun inaasahan kaya tulala akong napatitig dito.

"Good night Charlotte! See you again!" wika nito at muling sumakay sa loob ng kanyang kotse. Tulala kong nasundan ito ng tingin habang hawak ko ang pisngi na hinalikan niya.

Ito ang kauna-unahang pagkakataon na may humalik sa akin na isang lalaki na hindi ko naman kaanu-ano. Meaning hindi bahagi ng pamilya namin.

Akmang kukumprontahin ko sana ito pero huli na...umusad na ang kotse nito paalis. Nasundan ko na lang iyun ng tingin at tulalang pumasok sa loob ng gate na kanina pa pala binuksan ng guard namin.

Chapter 291

PEANUT SMITH POV

Hindi ko maiwasang mapangiti habang dinadama ko ang sarili kong labi. Malaking epekto sa pagkatao ko ang ginawa kong paghalik sa pisngi ni Charlotte kanina. Matagal ko na siyang gusto kaya lang masyado pa itong bata at hindi pwedeng basta na lang gumawa ako ng maling hakbang dahil tiyak na makukulong ako.

Apo ng mga Villarama si Charlotte at pamangkin siya ng best friend ko na si Rafael Villarama. Hindi talaga pwede na basta ko na lang siya landiin dahil lang sa mahal ko siya....Yes...finally, aminado ako sa aking sarili na tuluyan ng naangkin nito ang pihikan kong puso.

Iyun nga lang hindi ko alam kung paano ko ito ipagpat sa kanya. Kung paano ko siya liligawan. Wala akong idea tungkol sa panliligaw at baka lalong maging kumplikado ang sitwasyon.

Maraming dapat isaalang-alang at dapat talaga nasa timing ang lahat. Hindi pwedeng magpadalos-dalos dahil baka hindi pa ako nag-uumpisa basted na kaagad ako.

Habang nakahinto ako dito sa traffic light hindi ko maiwasang makapa ang aking pagkalalaki. Kanina pa ito tayong tayo habang bumabyahe kaming dalawa ni Charlotte. Makikita ko pa lang ang mukha nito talaga namang nagre-react kaagad itong litte borther ko. Ganito kalaki ang epekto sa akin ng isang Charlotte Villarama. Noon pa man pinagnanasaan ko na sya. Noon pa man mahal ko na siya kaya lang hindi pwede.

Naipikit ko ang aking mga mata at muling lumabas sa balintataw ko ang magandang mukha ni Charlotte. Walang tapon sa physical appearance nito. Maganda na nga ang mukha ang ganda pa ng katawan. Napaka-unfair ng pagkakataon. Paano ko kaya liligawan ang isang Charlotte

Villarama na hindi ako mapapahamak.

Kung tutuusin, kaya ko siyang bigyan ng magandang buhay. Marami na akong investment at isa ako sa mga shareholders ng kilalang bangko dito sa Pinas. May mga investments din ako sa real state at cargo. May ibat ibang properties din akong nagkalat dito sa Piliipinas. May rest house ako sa tagaytay at Boracay. Tahimik lang ako pero marami akong pera. Hindi ko man matumbasan ang yaman ng mga Villarama pero kayang kaya mamuhay sa piling ko si Charlotte na parang isang prinsesa.

Ang pagmomodelo ko ngayun ay past time ko lang. Malaki ang offer at sayang kung tanggihan ko. Nakakapagtravel pa ako sa ibang bansa na hindi na kailangan pang gumastos ng malaki. Iyun nga lang, kung gaano naman ako ka-successful, ganoon din naman kalungkot ang buhay ko.

Bata pa lang ako hiwalay na ang aking mga magulang. American ang aking ama at pinay naman ang aking Ina na pareho ng may kanya-kanyang pamilya. Noon pa man malayo na ang loob ko sa kanilang dalawa. Mga kaibigan ko na sina Arthur, Drake at Rafael ang itinuturing kong pamilya simula pa noon. Sila ang takbuhan ko tuwing may problema ako.

" Kailangan kong may mapaglabasan ng init ng aking katawan. Tama, pupuntahan ko si Maureen. Hinihintay niya na ako sa sarili niyang condo. Kailangan ko ng isang tao na mapagbalingan ng init ng aking katawan ngayung gabi. Para mahimasmasan ako.

Pagka-green ng signal light kaagad kong pinaharurot ang aking kotse. Diretso kong tinahak nag condo ni Maureen. Alam kong kaya niyang punan ang init ng aking katawan ngayung gabi.

Pagdating ng condo nito kaagad ako nitong sinalubong. May malanding ngiti na nakaguhit sa labi nito at halos luwa na ang kanyang dibdib dahil sa kanyang suot.

Katulad ko, isang model si Maureen at nagkakilala kami sa isang fashion show a year ago. Naging regular na ang aming pagkikita para mag-sex.

"Sa wakas, dumating ka din. Alam mo bang kanina pa ako init na init?" kaagad na wika nito pagkapasok ko palang sa loob ng condo unit nito. Nanguyapit kaagad ito sa akin pagkatapos kong ilock ang pintuan ng kanyang unit.

Pareho kaming walang sinayang na pagkakataon. Kaagad ko din siyang sinunggapan at iginiya papuntang sofa. Hindi na namin kailangan pang pumasok ng kwarto para maisakatuparan ang gusto ng aming mga katawan.

"Remove my clothes." utos ko dito ng sandali kaming naghiwalay. Alam niya na ang ibig kong sabihin kaya kaagad itong tumalima. May naglalarong ngiti sa labi nito habang lumuluhod sa harap ko para tanggalin ang suot kong pantalon.

Naramdaman ko pa ang pagbaba nito ng zipper ng aking pantalon. Tuluyan niyang tinanggal iyun kasabay ng pagbaba ng aking boxer short. Kaagad na tumampad sa kanyang harapan ang tayong-tayo ko nang pagkalalaki.

Nakita ko ang pamimilog ng mga mata nito habang pinagmamasdan niya iyun. Hindi ko maiwasang mapaismid. Alam kong ang pagkalalaki ko ang isa sa kinababaliwan ni Maureen kaya hindi nito nagawang maghanap ng iba. Magaling akong magpaligaya ng babae sa kama at proud ako doon.

"Awww! Come on! ito ang gusto ko sa iyo Peanut, Darling..masyado kang hot! "narinig ko pang bulong nito bago niya sinunggaban ang aking pagkalalaki. Parang gutom na gutom itong isinubo at nilalaro gamit ang kanyang dila. Hindi ko maiwasang mapaungol.

Magaling sa ganitong laro si Maureen. Eksperto na din ito kung ano ang gusto ko. Kailangan niya din na ma-satisfied ako para hindi ko siya ipagpalit sa iba. Mabilis lang makahanap ng babae na pwedeng parausan ng init ng katawan. Kaya nga ako ang pinaka-babaero sa aming magkakaibigan dahil sa nature ng mindset ko.

Isa ito sa mga dahilan kung bakit nagtagal ako na makipag-fling kay Maureen. Kaya nitong punan ang init na nararamdaman ng aking katawan. In short, katulad ko magaling din ito sa kama. Kaya nitong gawin lahat ng gusto ko ma-satisfied nya ang ang libog ko.

"Do you like it my Peanut!" bulong pa nito ng saglit niyang iniluwa ang aking pagkalalaki. Nginisihan ko ito at hinawakan sa kanyang ulo.

"I will kick you right there and then." wika ko at umulos-ulos. Napasinghap ito na para bang nabubulunan. Wala kong pakialam. Gusto kong makaraos gamit ang kanyang bibig.

Patuloy ako sa pag-ulos. Napansin ko pa nga na naluluha ni si Maureen. Pero, kahit na kaunting awa wala kong nararamdaman sa kanya. Pareho naming gusto ito at alam kong nag- eenjoy din siya kahit na umaabot yata hanggang lalamunan niya ang aking pagkalalaki na patuloy sa paglalabas- pasok sa kanyang bibig. Sanay na siya sa ginagawa naming dalawa kaya walang dapat na ikabahala.

"Ahhwwkkk! narinig ko pang bigkas nito. Tumulo na din ang kanyang laway. Muli akong napangisi hanggang sa naramdaman ko na may kung anong bagay ang biglang namuo sa puson ko. Sasabog na ako at diricho kong pinakawalan iyun sa loob ng bibig ni Maureen. Sarap na sarap naman siya habang nilulunok lahat ng katas ko.

Hinimod-himod niya pa ang pagkalalaki ko pagkatapos kong labasan. Muli niyang nilaro-laro iyun habang mapungay ang mga matang nakatitig sa akin.Alam ko na ang ibig nitong sabihin kaya naman nagsalita na ako

'Give me the condom." utos ko sa kanya. Kaagad itong tumayo at akmang hahalikan ako sa labi pero umilag ako. Natatawa itong naglakad patungo sa banyo. Napapailing na nasundan ko na lang ito ng tingin bago ako naupo ng sofa habang nilalaro-laro ang tayong tayo ko na namang pagkalalaki.

Malakas ang stamina ko pagdating sa pakikipagtalik. Nakakailang round ako sa isang gabi lalo na kapag nasa mood ako. Siguro dahil sa pagiging playboy ko kaya ganoon. Or dahil na din sa tuwing nakikipagtalik ako bigla na lang lumilitaw sa balintataw ko ang mukha ni Charlotte.  Sa paanong paraan ko kaya maipadama ang panggigil ko sa kanya.

Napatitig ako kay Maureen ng muli itong lumabas galing sa banyo. Hubot hubad na ito at iniabot nito sa akin ang hawak niyang condom. Napangisi ako.

"Bakit ba kasi kailangan mo pang gumamit ng ganyan. Willing na akong lumagay sa tahimik kasama ka Peanut, Darling. Willing na akong magpabuntis sa iyo." malanding wika nito. Napangisi ako at seryoso itong tinitigan.

"Are you kidding me? Kung gusto mo pang matuloy ang mahabang gabi na ito huwag mong i-bring up ang tungkol diyan Maureen!" inis kong sagot sa kanya. Kaagad itong natigilan habang may pilit na ngiti na biglang gumuhit sa kanyang labi.

"Sorry!" sagot nito. Sa inis ko kaagad kong ibinato ang hawak kong condom.

"Alam mo naman na mabilis akong mawalan ng gana diba? Alam mo naman na mabilis akong mawala sa mood. Aalis na ako.!" inis kong wika sa kanya at kaagad na hinagilap ang nauhad kong pantalon. Kaagad ko namang naramdaman ang pagyakap nito mula sa likuran ko.

"Sorry! Sorry! Huwag kang umalis.. Promise, hindi ko na babanggitin ang tungkol dito. Please!" nagsusumamo nitong wika. Muling gumuhit ang ngiti sa labi ko at hinarap ito.

"Ganyan nga..ayaw ko sa mga demanding na babae kaya umayos ka. Kilala mo ako Maureen. Alam mo kung ano ang ang gusto ko! Huwag kang lumagpas sa boudary na inilagay ko sa pagitan nating dalawa dahil mabilis kitang palitan." wika ko sa kanya. Kaagad itong tumango kaya naman muli kong hinagilap ang ibinato kong condom at isinuot na iyun sa aking pagkalalaki.

"Tuwad!" seryoso kong utos. Wala ng iba pang seremonya...last round na din naman ito at uuwi na ako. Ilang araw na akong walang matinong tulog at kaya lang naman ako pumunta dito para lang may mapagbuhusan ng init ng aking katawan.

Kaagad itong tumalima. Kaagad ko itong nilapitan at hinawakan sa kanyang baiwang. Walang sabi-sabing ipinasok ko ang galit na galit kong pagkalalaki sa kaloob-looban niya. Basang basa na din ito kaya hindi na ako nahirapan pa.

"Ahghhh! Peanut! Shit! Dahan-dahan, masakit!" angal pa nito. Pero hindi ko ito pinakinggan. Huwag siyang umasta na parang virgin at nasasaktan dahil ito ang palaging ginagawa ko sa kanya sa tuwing nagkikita kami.

Parang bingi ako at buong gigil na nag- atras abante. Salpukan ng mga katawan namin at mahinang

halinghing ni Maureen ang namayani sa buong paligid. May pagkakataon na napasisigaw pat ito sa hindi malaman na dahilan. Hindi ko lang alam kong nasasaktan ba or nasasarapan. Wala akong pakialam. Ang gusto ko lang naman ay makaraos.

Chapter 292

PEANUT POV

Pagkatapos kong makaraos tinanggal ko ang condom at kaagad na itinapon sa basurahan. Mapungay ang mga matang nakatitig sa akin si Maureen habang nagsusuot ako ng saplot sa aking katawan. Bakas sa mukha nito ang pagod dahil sa ilang oras namin na

"Aalis ka na kaagad? Akala ko ba dito ka matutulog?" malambing na tanong nito sa akin. Tinapunan ko lang ito ng tingin habang inaayos ko ang aking damit.

Sinipat ko pa ang orasan na nasa wall ng sala. Halos alas singko na ng umaga at ayaw kong abutan ng umaga sa unit nito. Iniiwasan ko din na may makakita sa akin paglabas ng building. Mahirap na, baka ma-tsismis pa ako. Hind lang model si Maureen, sikat na aktres din ito dito sa Pilipinas at kapag may makakakita sa akin na reporter sa paligid baka ma-tsismis pa kami na may relasyon na syang iniiwasan ko.

"Pagod ako. Gusto kong magpahinga ng ilang araw." malamig kong sagot at hinagilap ang susi ng aking kotse. Akmang lalabas na ako ng unit nito ng muli itong nagsalita.

"Peanut..I mean it! Seryoso ako sa sinabi ko sa iyo kanina. Gusto ko ng lumagay sa tahimik. Gusto ko ng magpakasal." wika nito. Saglit akong natigilan bago dahan-dahan na hinarap ito.

"So, last na natin ito? Fine.... Whatever you want! Get married and have a family." malamig kong sagot.

Nagtaka pa ako ng bigla itong naglakad palapit sa akin. Hubot hubad pa rin siya at hindi man lang nag-abalang takpan ang kanyang nakabuyangyang na katawan.

"No! Not like that! I mean, kailan mo ba ako yayayain na magpakasal? Peanut, matagal na din tayong on and off. Nagkikita lang tayo kapag gusto natin mag-sex. Ayaw ko na ng ganitong set up. Bakit hindi na lang tayo magpakasal at bumuo ng pamilya. Total naman na-eenjoy na natin ang isat-isa diba?" sagot nito. Hindi na ako nagtaka sa naging takbo ng usapan na ito.

So, iniisip nya na seseryusuhin ko siya. Porket na-eenjoy ko ang katawan nya may lakas ng loob siya na sabihin sa akin ang tungkol sa bagay na ito. Hidi ko maiwasan na mapangisi.

Kungsabay, Ini-expect ko na ang ganitong linyahan galing sa isang babae. Ilang babae na ba ang nag-offer na pakasalan ko sila? Na seryusuhin ko sila? Nah! Hindi ko na mabilang.

"Naririnig mo ba ang sanasabi mo Maureen? Kasal? Nagpapatawa ka ba?" nang-iinsulto kong tanong. Gulat itong tumitig sa akin. Kumibot-kibot pa ang labi nito pero walang lumabas na kahit na anong salita.

"Noon pa man alam mo kung ano ang rules ko diba? Wala sa bokabularyo ko ang salitang kasal at pag-aasawa Maureen!'" diretsahan kong wika sa kanya. Wala akong pakialam kung masasaktan man ito sa mga lumalabas sa bibig ko. Bago nag-umpisa ang fling at sex escapades namin nilinaw ko na sa kanya kung ano ang rules ko. Well, hindi lang naman sa kanya pati na din sa mga iba pang mga babaeng dumaan sa buhay ko.

"This is nonsense! Kalimutan mo na ako! Maghanap ka ng lalaking pwede kang seryosohin at katulad ng mindset sa iyo!" seryoso kong wika at nagmamadali akong naglakad patungo  sa pintuan.

"Hanggang dito na lang ba tayo? Kahit

kaunti wala ka man lang bang

nararamdaman na kahit katiting na

pagmamahal sa akin? Peanut naman, halos isang taon kang nagpakasasa sa katawan ko! Bakit ganito?" basag ang boses na wika nito. Mukhang mag-umpisa na syang magdrama kaya napaismid ako.

"Rules is rules Maureen. Nag-enjoy ka din naman diba? Pareho tayong nag- enjoy kaya huwag kang umarte na parang lugi ka..." pranka kong sagot. Tulala itong napatitig sa akin. Nag- uunahan na din sa pagpatak ang luha sa kanyang mga mata. Tiim bagang ko naman itong tinitigan.

Sa tototoo lang, mga ganitong senaryo ang iniiwasan ko. Hindi ko gustong magpaiyak ng babae. Kaya lang, dumadating talaga sa mga ganitong sitwasyon minsan. Karamihan sa mga babaeng dumadaan sa buhay ko ganito palagi ang linyahan bago kami naghihiwalay.

"No hurt feelings, pure sex lang ang namagitan sa ating dalawa. Ngayun, kung nahulog man ang loob mo sa akin, hindi ko na kasalanan iyun. Sisihin mo ang sarili mo dahil imbes na i-enjoy mo lang kung ano man ang namagitan sa ating dalawa, gusto mo pang magdemand ng higit pa!" dagdag na wika ko pa sabay pihit ng seradura. Tanging impit na paghikbi nito ang narinig ko bago ako tuluyang nakalabas sa unit nito. Iiling-iling naman akong naglakad patungo sa elevator.

Alam ko sa sarili ko na ito na ang kahuli -hulihan kong pagpunta sa lugar na ito. Kung ano man ang narangyari sa aming dalawa, tapos na iyun. Katulad lang din si Maureen sa mga babaeng dumaan sa buhay ko na kapag magdemand ng higit pa hindi ako nanghihinayang na iiwan.

Mabilis akong nakarating ng parking area at sumakay ng aking kotse. Wala pang ilang minuto tinatahak ko na ang daan patungo sa aking bahay. Dahil maaga pa at wala pang traffic mabilis akong nakarating na aking bahay. Nagshower lang ako at kaagad na nahiga sa aking kama para ipahinga ang pagod kong katawan.

Tanghali na ng muli akong nagising dahil sa sunod-sunod na pagtunog ng aking cellphone. Pupungas-pungas akong bumangon at kaagad na sinagot iyun.

"Peanut, mabuti naman at na-contact kita!

Ano ba itong mga lumalabas sa pahayagan at telebisyon?" kaagad na bungad sa akin ng aking manager na bakla na si Tito Rodney. Siya ang nagha -handle sa modeling career ko noon pa man. Nasa showbiz talaga ito at noon pa at kinukuha nya din ako para mag- artista pero mariin kong tinanggihan iyun. Nasa modeling lang talaga ang linyahan ko.

"Its too early! Alam niyo naman po na ayaw ko munang tumangap ng kahit na anong trabaho dahil marami pa akong aasikasuhin personal." yamot kong sagot. Narinig ko pa ang pagpalatak nito bago sumagot.

"Kakagising mo lang ba? Saan ka galing kagabi? Sa condo ni Maureen Alvarado?" tanong ito. Nagulat naman ako. Napatayo ako ng aking kama at naglakad patungong bintana.

"Paano mo nalaman?" seryoso kong tanog.

"Alam ko dahil may mga paparazzi na nakakita s iyo! Nagkalat ang larawan mo sa pahayagan na magdamag kang tumambay sa unit ni Maureen. Balak mo na bang ilabas sa publiko ang relasyon ninyong dalawa kaya hindi ka nag-iingat ngayun? Totoo ba ang lumabas na mga balita na engaged na kayong dalawa?" sagot nito. Kaagad naman akong nagulat.

"! sino ang nagpapakalat ng balitan iyan!" galit kong sagot.

"i dont know! Mag-ingat ka sa palabas -labas mo dahil hina-hunting ka ng mga reporter. Haayyy pati sa akin ang daming tumatawag para i-confirm kung totoo ba ang mga lumalabas na balita tungkol sa pagitan niyong dalawa ng aktres na iyun!" sagot nito.

Kaagad kong naikuyom ang aking mga kamao. Ngaun pa talaga lumabas ang ganitong balita kung saan balak ko ng bakuran si Charlotte! 

"Of course, hindi totoo! Parang hindi niyo naman ako kilala. Walang kami ni Maurenn Alvarado kaya tigilan na nila ang issue na iyan!'" galit kong wika. Pambihira, kakagising ko lang at ito kaagad ang bumungad sa akin? Nasaan ang hustisya?

Chapter 293

CHARLOTTE POV

Kinaumagahan,

Napabalikwas ako ng bangon ng marinig ko na tumunog ang alarm clock ko. Antok na antok pa ako pero kailangan ko ng gumising. May pasok pa kasi ako sa School.

Kung bakit naman kasi hindi kaagad ako nakatulog. Late na nga ako nakauwi hindi naman ako nakatulog kaagad. Kung bakit ba naman kasi tuwing ipinipikit ko ang aking mga mata mukha ni Peanut ang nakikita ko.

Ano bang meron sa lalaking iyun? Ano bang meron sa halik niya? Bakit feeling ko nakadikit pa rin ang labi niya sa pisngi ko? Ilang beses ko na ngang sinabon at kinuskos ang mukha ko bago ako natulog pero wa epek pa rin. Feeling ko nakadikit pa rin sa mukha ko ang malambot niyang labi.

Diyos ko, kung paghanga man itong nararamdaman ko sa kanya...huwag naman sana. Ayaw kong ma-inlove sa isang playboy. Ayaw ko sa lalaki na marami akong kaagaw. Baka maging kriminal ako ng wala sa oras.

Litse kasing halik sa pisngi na iyun eh! Kung bakit naman kasi hindi ako nakailag. Kainis!

Pero bakit nga ba hinalikan niya ako? Hayyy, pakiramdam ko mabubuang ako sa kakaisip. Baka normal lang kay Peanut ang humalik kapag nagpapaalam?

Ako lang siguro itong marumi ang takbo ng isipan. Binibigyan ko ng malisya ang lahat. Baka wala naman talagang ibig sabihin iyun pero kung saan-saan na napupunta ang imagination ko.

"Lord, promise, hindi na talaga ako didikit-dikit sa Peanut na iyan. Ayaw ko talaga sa kanya. Ayaw ko sa lalaking may masamang reputasyon tungkol sa mga babae at nagkaroon ng sex scandal.

Malalim akong napabuntong hininga at napasulyap sa orasan na nasa bedside table ko. Oras na para mag- ayos ng sarili. Puyat man pero sanay na ako sa ganitong routine. Babawi na lang ako ng tulog mamaya pagkauwi ko galing School.

Mabilis akong naligo at ginawa ko ang morning routine ko. Mamayang alas nwebe pa naman ang pasok ko pero kailangan kong bumaba ng maaga para sumabay sa breakfast. Isinuot ko na din ang aking School Uniform para tuloy- tuloy na ang pag alis ko.

Sukbit ang aking School bag lumabas na ako ng aking kwarto ng masiguro ko na maayos na ang aking appearance.

"Good Morning Ate!" awtomatikong napangiti ako ng marinig ko ang pagbating iyun mula sa bunso kong kapatid na si Cassandra or Cassy kapag tawagin namin....sampung taong gulang pa lang siya pero kung umawra akala mo dalagang dalaga na.

"Good Morning!" nakangiti kong bati sa kanya. Katulad ko nakasuot na din ito ng School Uniform at mukhang ready na sa pagpasok sa School.

Kaagad ko itong nilapitan at hinalikan sa pisngi. Yumakap naman ito sa akin.

"Akala ko hindi ka umuwi kagabi Ate eh. Hindi po bat nagpaiwan kayo kagabi kila Uncle Rafael?" tanong nito.

"Umuwi din ako. Mas gusto ko pa rin matulog sa sarili kong kama." kaswal kong sagot at humakbang na papuntang hagdan. Kaagad kong naramdaman ang pagsunod nito sa akin.

"Sayang! balak ko pa naman sana sa kwarto mo din matulog. Magpapaturo sana ako sa Math eh." sagot nito. Nakangiti ko itong binalingan bago sinagot.

"Marami pa namang next time. Isa pa, hindi din naman kita matuturuan kagabi. Pagod tayong lahat galing sa party at hindi ka din makakapag- concentrate." nakangiti kong sagot at nag-umpisa ng ihakbang ang aking mga paa sa baitang ng hagdan.

Pagkadating namin ng dining area nadatnan namin sila Mama Carmela at Papa Christian na nakaupo na pareho sa hapag. Nagulat pa si Mama ng makita ako. Kaagad kaming lumapit ni Cassandra sa kanila at isa-isang hinalikan sa pisngi tanda ng pagalang.

"Akala ko sa mansion ka na matutulog? Sino ang kasama mo umuwi kagabi?" tanong ni Mama sa akin.

"Idinaan po ako ni Kuya Peanut kagabi Ma. Hindi ko na inisturbo sila Charles at Christopher dahil mukhang nag- eenjoy pa sila." sagot ko. Napansin ko na kaagad na nagkatinginan sila Mama at Papa. Hindi ko na lang iyun binigyan ng kahulugan bagkos itinoon ko ang attention ko sa pagkain.

"Dapat binanggit mo sa amin kagabi na balak mo din pala umuwi. Pinasundo ka na lang sana namin sa driver." sagot ni Mama. Kaagad naman akong umiling.

"Ayos lang po Ma. Isa pa mabait naman si Kuya Peanut. Bestfriend siya ni Uncle Rafael at hindi na din siguro iba ang tingin niya sa akin....Ayaw ko na din isturbuhin ang driver natin. Late na din po kasi." sagot ko. Tumango tango naman si Papa bago muling nagsalita.

"Kumusta pala ang studies mo?" nakahinga ako ng maluwag ng ibang topic na ang lumabas sa bibig ni Papa. Ang totoo hindi ako kumportable na pag-usapan namin ang tungkol kay Peanut.

"Ayos naman po Pa! May exam po ako mamaya." kaswal kong sagot.

"Good! Galingan mo ha? Kapag mataas ang mga grades mo this semester baka payagan na kitang magdrive ng kotse." n?kangiting sagot ni Papa. Kaagad naman namilog ang mga mata ko dahil sa galak.

"Talaga po? Ma, Cassy, narinig niyo iyan ha? Papa, wala ng bawian!' excited kong bigkas. Kaagad naman napangiti si Mama.

"Kilala mo ako anak. May isang salita ako at kapag ipinangako ko, tutuparin ko!" nakangiting sagot ni Papa. Lalong gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko.

"Promise po, gagalingan ko! Ilang taon na lang ang bibilangin at magkakaroon na kayo ng anak na Doctor." nakangiti kong sagot. Kaagad naman natawa si Papa. Palatandaan na masaya ito sa desisyon ko na hindi na muna i-pursue ang pagpasok sa military.

Pagkatapos ng masayang breakfast kaagad kaming nagpalaam kina Mama at Papa na papasok ng School. Sabay kaming dalawa ni Cassandra or Cassy minsan kung tawagin ko dahil magkalapit lang naman ang School na pinapasukan namin. Hindi na din talaga dumating ang mga ka-triplits ko at baka sa School na lang kaming tatlo magkikita.

"Ate, hindi po ba si Kuya Peanut iyun?" putol sa katahinikan sa loob ng kotse ng biglang nagsalita si Cassy. May itinituro ito kaya kaagad kong sinundan ng tingin iyun at natigilan ako ng mapatingin ako sa isang billboard kung saan mukha ni Peanut ang naka-imprinta! Well, hindi nakakapagtaka iyun dahil sikat siyang model at marami din kumukuha na kumpanya sa kanya para i-endorse ang kanilang produkto.

"Ang galing ni Uncle Peanut Ate noh? Ang pogi niya talaga! Alam niyo po ba na crush siya ng isa kong teacher?"

muling wika nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Sino nga ba ang hindi mahuhulog sa isang Peanut Smith.Maraming sumasamba na kababaihan sa kanya dahil sa angking kagwapuhan.

"Really?" walang gana kong sagot at muling itinoon ang attention ko sa harap ng sasakyan.

Nanahimik na din si Cassandra hanggang sa ibinaba na namin siya sa School. Pareho kami ng pasok sa umaga pero nagkakatalo lang sa uwian. Mas mahaba kasi ang oras ko.

Pagdating ng School kaagad akong naglakad patungos sa room ng first subject ko. Napakunot pa ang noo ko ng mahagip ko sa isang unipukan ng mga istudyante ang kaibigan at clasmate ko na si Marian. Pilit itong ngumiti sa akin ng mapansin nya ang presensya ko at nagmamadaling lumapit sa akin.

"Anong nangyari? Bakit ganyan ang hitsura mo?" kaagad kong tanong sa kanya ng makalapit ito sa akin.. Malungkot itong tumitig sa akin bago nagsalita.

"Hayyssst! Hindi ko alam kung paano matatangap ito!" sagot nito na akala mo naman ang laki ng problema niya.

"Bakit ba kasi? Ano ang problema?" tanong ko.

"Ang lungkot lang...engaged na pala si Peanut may love! Wala na talaga akong pag-asa sa kanya." sagot nito. Nagulat naman ako.

"Ha? Engaged na siya?" halos pabulong kong tanong ko. Nakaramdam ako ng kaunting kirot sa puso ko.

"Look! Girl friend nya pala ang model x actress na si Maureen Alvarado. Nakita siya kaninang umaga habang palabas sa condo building kung saan nakatira ang hitad na Maureen na iyan!" inis nitong sagot at kaagad na ipinakita sa akin ang kanyang cellphone.

Hindi na ako nagulat. Si Peanut nga ang nasa larawan habang naglalakad palabas ng building. Inumaga na nga ang playboy.

Kahit hindi masyadong malinaw ang larawan pero naalala ko pa rin naman ang suot niyang damit. Kung ganoon si Maureen Alvarado ang girl friend niya. Siya din ang kausap ni Peanut kagabi at pinuntahan pagkatapos niya akong inihatid.

Engaged na pala siya! Tama lang ang desisyon ko na huwag kong hahayaan ang sarili ko na mahulog sa kanya.

Chapter 294

CHARLOTTE POV

Lutang ako buong araw dahil sa balitang nasagap ko tungkol kay Peanut. Engaged na pala siya? Eh, wala naman sana akong pakialam tungkol doon. Ano ngayun kung magpapakasal na siya? Wala naman kaming relasyon at wala akong karapatan na makaramdam ng ganito. Bakit parang kinu- kurot ang puso ko? Bakit ba ako nagkakaganito? Bakit pakiramam ko nasasaktan ako?

Hayy nakakainis naman! Bakit ba ako apektadong -apektado sa mga nasagap kong balita tungkol sa kanya?

Palagay ko talaga nag-umpisa ang ganitong pakiramdam ko dahil sa halik na iyun eh. Nag-umpisa lang naman na hindi siya mawala sa isip ko simula ng halikan nya ako sa pisngi. Ano iyun bigla na lang akong na-inlove dahil sa halik na iyun? Hayyyy, iyun talaga ang hindi pwede!

Hindi ko maiwasang mapasulyap sa kaibigan classmate kong si Marian. Katulad ko mukhang malungkot din siya. Ang pogi ni Peanut. Daming nagkakagusto sa kanya at isa na yata ako doon.

"Hindi bat best friend siya ng Uncle mo? Itanong mo kaya? I-confirm mo kung talagang engaged na siya kay Maureen." pukaw nito sa akin. Katulad ko lutang din ang isipan niya buong maghapon.

"Bakit ba kasi affected ka? Kalimutan mo na kasi siya at itoon mo na lang sa iba ang pansin mo." sagot ko. Kaagad itong umiling.

"Hindi ko kaya eh. LOVE na talaga siguro itong nararamdaman ko para sa kanya. Ano ba iyan, hindi ko pa nga siya na-meet sa personal broken hearted na kaagad ako." malungkot nitong wika. Hindi ko maiwasang mapangiwi.

Noon pa man, kinukulit na ako nitong si Marian na tulungan ko daw siyang ma-meet niya ng personal si Peanut. Gustuhin ko man na i-grant ang request nya hindi ko naman alam kung paano gawin iyun.

Hindi naman kami closed ni Peanut at bihira lang din kaming nagkikita dahil balita ko busy ito sa kanyang modeling career. Nitong mga nakaraang buwan nasa labas ng bansa palagi si Peanut para sa mga fashion show. Iyun ang naririnig ko minsan kina Uncle at Veronica dahil gusto sana nilang kunin na Ninong si Peanut noong binyag ng kambal nilang anak.

Iyun nga lang hindi sure kung makakarating siya kaya hindi na lang siya isinama sa listahan. Pero nagpakita naman ito sa mansion after ng binyag at dahil hindi naman kami magkaibigan nahihiya akong lapitan siya para batiin. Isa pa baka kantyawan ako ng mga pinsan ko at hawak ko din noon si Baby R. Alexander.

"Walang patutunguhan ang nararamdaman mo sa kanya. Sa dami ng mga babaeng dumaan sa buhay niya huwag ka ng dumagdag." pranka kong sagot sa kanya. Malungkot akong tinitigan ni Marian bago umiling.

"Ginawa ko na iyan dati kaya lang hindi ko kaya. Siya talaga ang sinisigaw ng puso ko."malungkot na sagot nito Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi.

Haysst pag-ibig nga naman. Kaya dapat talaga hindi ko na hahayaan pa ang sarili ko na lumalim pa ang nararamdaman ko para kay Peanut. Ayaw kong masaktan. Mas maraming lalaki diyan sa paligid na karapat- dapat na pag-alayan ng pagmamahal. Iyung walang bahid na pagiging babaero at mapaglaro sa mga kababaihan.

Hindi ko namalayan ang palipas ng oras. Basta ang alam ko bored na bored ako ngayung araw na siyang nakakapagtaka. Araw-araw naman sana akong inspired sa pag-aaral pero iba na ngayun. Siguro dahil sa mga kumakalat na balita tungkol kay Peanut.

Pagkatapos ng klase kaagad akong nagpaalam kay Marian. Nasa parking na ang sundo ko at balak kong dumiretso na muna ng mansion. Doon na lang din siguro ako magrereview. Alam ko sa aking sarili na kapag uuwi ako sa bahay namin hindi din naman ako makakatulog. Malungkot ang pakiramdam ko at kung sa mansion ako didiretso nandoon si Veronica.

May makakausap ako at malalaro ko pa ang kambal.

Eksakto alas kwatro ng hapon ng makarating ako ng mansion. Ibinaba lang ako ng driver at sinabi ko na huwag nya na akong sunduin mamaya. HIndi ko din alam kung anong oras ako makakauwi. Baka dito na lang din ako matulog sa mansion dahil pwede naman ako magreview dito dahil dala ko naman ang mga notes ko.

"Good Afternoon Mam." bati sa akin ni Manong guard habang pinagbubuksan ako ng gate. tanging ngiti at tango lang ang naging sagot ko bago ito tinanong.

"Nandiyan ba si Nica?" tanong ko. Kaagad naman itong tumango kaya tuloy-tuloy ko ng binaktas ang malawak ng lawn ng mansion.

"Charlotte!" napahinto pa ako sa paglalakad ng marinig ko na may tumawag sa pangalan ko. Nakangiti ko itong nilingon at kaagad kong napansin ang nakangiting mukha ni Veronica.

"Nica! Hi! Wow, habang tumatagal lalo kang naging blooming ngayun ah?" nakangiti kong wika dito. Natawa ito at kaagad akong hinawakan sa kamay.

"Masaya lang ako. Alam mo bang galing kaming dalawa ng Uncle mo kanina sa Doctor?" excited na sagot nito. Naguguluhan naman akong napatitig dito.

"Ikaw lang yata ang galing sa Doctor na masaya ah?" May good news ba?" nakangiti kong tanong. Kaagad naman itong tumango.

"Yes...Charlotte, buntis ulit ako! Masusundan na ang kambal."

pagbabalita nito. Unti-unting gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko. Sinipat ko ang tiyan nito bago tumitig sa mukha ni Nica. Kaya pala ang saya ng mukha niya ngayun may hinihintay na naman pala silang bagong miyembro ng pamilya. Ang galing! Balak yata nilang bumuo ng isang basketball team eh. Nagpaparami yata sila. Dalawang taon pa lang ang kambal at balak kaagad nilang sundan.

"Wow! Congratulations! Nakakatuwa naman kayong dalawa ni Uncle." ngiting ngiti kong sagot sa kanya. Ganitong mga balita ang hindi ako magsasawang pakinggan.

"Thank you Charlotte. Actually, wala pa sana kaming balak sundan ang kambal. Natatakot din kasi si Uncle Rafael mo na baka maulit ang nangyari dati..Iyung inilabas ko na premature ang kambal. Kaya lang nandito na ito eh. Wala siyang choice kundi tibayan niya ang loob niya." nakangiti nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

Chapter 295

CHARLOTTE POV

Sa sobrang saya naming dalawa ni Veronica hindi na namin namalayan ang oras. Kung anu-ano na lang din kasi ang napag-uusapan namin. Nasa opisina pa si Uncle kaya naman marami kaming time para makapag- usap.

Minsan kasi kapag nasa paligid lang si Uncle hindi kami masyadong nakakapag-tsismisan ni Veronica. Gusto kasi ni Uncle palaging nasa tabi niya ang asawa niya.

Well, hindi naman nakapagtataka iyun dahil saksi ako kung gaano nila kamahal ang isat isa. Saksi din kaming lahat na miyembro ng pamilya Villarama kung paano nila alagaan ang isat isa.

"Naku, hindi ko pala namalayan ang oras. Hindi man lang kita natanong kung gusto mo bang mag-miryenda. Ang selfish ko noh?" maya-maya narinig kong bulalas ni NIca. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

"Ayos lang ako. Nakalimutan mo yata na nilapitan tayo kanina ng kasambahay para alukin ng miryenda. Pareho tayong tumanggi...remember?" nakangiti kong sagot. Natatawa naman ito sabay tango.

"Siya nga pala, maiba tayo ng topic, dinig ko si Peanut ang naghatid sa iyo kagabi pauwi ng bahay niyo?" tanong ni Veronica. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

"Sino ang may sabi sa iyo?" tanong ko. Huwag nyang sabihin na nabanggit kaagad nila Mama at Papa sa kanila?

"Mga kapatid mo at mga pinsan mo. Sinundan ka daw nila kagabi palabas dahil nag-aalala sila sa iyo. Bago pa sila nakalapit nakasakay ka na daw sa kotse ni Peanut kaya hinayaan ka na lang daw nila." nakangiti ntiong sagot.

"Tsismoso talaga ang mga iyun. Hindi ko alam iyun ha?" sagot ko. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya.

"Ayos lang naman iyun. Mabuti nga at isinakay ka niya. Ano ba kasi ang nakain mo kagabi? Bakit ka lumabas ng mansion na mag-isa ka lang? alam mo ba kung gaano ka-delikado iyun?" 

sagot nito. Ito ang gusto ko kay Veronica...ramdam ko ang pagki-care nito sa akin.

Parang kapatid na talaga ang turing niya sa akin. Kaya nga gustong gusto ko siya eh. Mas closed pa nga ako sa kanya compare kay Jeann. Si Jeann kasi simula ng bumuo ng pamilya bihira na lang din kaming nagkikita. Unlike Veronica na puntahan ko lang siya dito sa mansion tiyak na makakausap ko na sya.

"Kaya ko naman ang sarili ko. Isa pa safe naman ang paligid ng mansion at kung sakaling hindi ako nakasakay babalik din naman ako dito sa loob at huwag ng magpumilit na umuwi." nakangiti kong sagot.

"Sabagay, safe ka naman nakarating sa bahay niyo. Iyun nga lang, hindi pa rin maiwasan lalo na ng Grandpa at Grandma mo na mag-alala. Huwag mo ng ulitin iyun ha? Tatlo ang driver na nakaantabay dito sa mansion at pwede ka nilang sunduin at ihatid anytime na gusto mo. Iba pa rin ang nag-iingat." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong tumango.

Nasa masayang pag-uusap kami ni Veronica dito sa garden ng mapansin namin pareho ang dalawang sasakayan na magkasunod na pumasok ng gate. Napukaw ang attention naming dalawa doon ni Nica at ng mapansin na dumating na si Uncle kaagad itong tumayo at nakangiting sinalubong ang asawa.

May yakap at kiss na namagitan sa kanilang dalawa na siyang nagpakilig sa akin habang tahimik na pinapanood silang dalawa.

"Hello Uncle!" Bati ko kay Uncle Rafael pagkatapos nitong pakawala si Nica sa pagkakayakap.

Hindi ko maiwasan na magulat ng mapasulyap ako sa isa pang kotse at mula doon bumaba si Peanut. Ano ang ginagawa niya dito?

"Kanina ka pa ba? Tamang tama nandito si Peanut. Mang-iinvite daw siya sa ating lahat para sa birthday party niya next week." sagot naman ni Uncle. Pilit naman akong napangiti.

"Hi Nica...Hi Charlotte! Happy to see you again guys!'" bati pa ni Peanut sa aming dalawa ni Nica ng makalapit ito sa amin. Isang pilit na ngiti ang isinagot ko dito bago ko muling ibinaling ang tingin kina Uncle at Nica.

"I think sa Gazebo na lang muna tayo Pare habang hinihintay natin sila Drake at Arthur." narinig ko pang wika ni Uncle. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

"Anong meron? Mag-iinuman kayo?" tanong naman ni Nica. Nakangiting pinisil muna ni Uncle Rafael ang ilong ng kanyang asawa bago sumagot.

"Sila lang. Advance birthday celebration ni Peanut. Isa pa gusto niya manghingi ng payo sa amin. Tungkol sa kumakalat na issue sa kanya ngayun. natatawang sagot ni Uncle. Hindi ko naman maiwasan na mapataas ang aking kilay bago tumitig kay Peanut. Issue? Tungkol sa engagement niya? Wow, parang bigla tuloy akong naging interesado.

Isang maling hakbang ang pagtitig ko kay Peanut dahil nahuli kong nakatitig din ito sa akin. Hindi ko na naman tuloy maiwasan na maramdaman ang malakas na pagkabog ng dibdib ko.

'Gosh! Ano ba ito? May sakit ba ba ako sa puso? Bakit feeling ko nagpapa- palpitate ang puso ko sa mga titig niya?

'sigaw ng isipan ko. Hindi ko tuloy malaman kung saan ko ibabaling ang tingin ko. Hindi ko din malaman kung paano umaktong normal sa harap niya. Parang gusto ko na ngang kutusan ang sarili ko eh. Kainis ang ganitong klaseng pakiramdam. First time ko itong naransan sa tanang buhay ko.

"Eheemmm Charlotte!" Napapitlag pa ako ng marinig ko ang malakas na pagtikhim ni Uncle sabay tawag sa pangalan ko. Wala sa sariling napatingin ako dito.

"Samahan mo na lang muna si Peanut sa Gazebo. Magbibihis lang ako." wika ni Uncle sa akin. Wala sa sariling napatango ako..

"Pare...bababa kaagad ako. On the way na daw ang dalawa kaya makakakuha ka talaga ng matinong advice tungkol sa problema mo." nakangiting wika ni Uncle at tinapik pa nito ang kaibigan sa balikat bago tumalikod kasama si Veronica.

"Sa Gazebo tayo?" pilit ang ngiti na pagyayaya ko kay Peanut. Hindi ako makatingin ng diretso dito. Mas nakakailang pala ang ganito. Dalawa na lang kami at nagrarambulan pa rin ang puso ko sa sobrang kaba.

"Sure..." sagot nito at nagulat pa ako ng hawakan ako nito sa kamay. Kaagad ko namang binawi ang kamay ko ng maramdaman ko na may mainit na parang kuryente ang biglang tumulay doon paputan sa puso ko.

"Sorry!" narinig ko pang bulong nito. Hindi ko iyun pinansin bagkos diretso na akong naglakad patungo sa Gazebo. Tahimik naman na nakasunod lang ito sa akin na siyang ipinagpasalamat ko. Hindi ko talaga alam kung paano ko siya pakikiharapan. Dahil talaga sa lintik na halik na iyun kaya ako nagkakaganito eh.

Chapter 296

CHARLOTTE POV

Katahimikan ang namayani sa aming dalawa ni Peanut habang hinihintay sila Uncle at Veronica na muling bumaba. Walang sino man ang gustong magsalita sa aming dalawa kaya naman inabala ko na lang ang sarili ko sa hawak kong cellphone

"Kumusta ka na?" Sa wakas nagsalita din ito. Saglit akong tumitig dito bago sumagot.

"Ayos lang..Thank you nga pala sa paghatid mo sa akin kagabi sa bahay." sagot ko. Tipid itong ngumiti bago mataman akong tinitigan.

"Dont mention it! Pamangkin ka ng Best friend ko at willing kong gawin iyun kung kinakailangan." sagot nito. Nahihiyang nag-iwas ako ng tingin at lihim na nagdarasal na sana dumating na sila Uncle. Hindi kasi ako kumportable na kausap si Peanut.

"Well, maiwan na muna kita. Kailangan ko na sigurong umuwi. Medyo gabi na at magrereview pa ako. Alam mo na, buhay istudyante." pagdadahilan ko. Balak ko sanang dito na lang muna sa mansion matulog kaya lang nagbago ang isip ko. May mga bisita si Uncle at ayaw ko ng mapuyat ulit.

"Are you sure? I mean, stay ka muna kahit saglit lang. Dont worry, willing akong ihatid ka ulit mamaya." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong umiling.

"Sorry, pero hindi na kasi pwedeng magpuyat eh. May exam pa ako bukas at gustuhin ko man mag stay hindi talaga pwede!" nakangiti kong sagot. Kailangan kong panindigan ang gusto ko. Ayaw kong tuluyang mahulog sa kanya lalo na at may fiancee na ito. "Well, okay... but please, sana makarating ka sa birthday party ko. Ipagpapaalam na din kita sa Uncle mo at pwede ka naman sumabay sa kanila kung nahihiya ka talaga." nakangiti nitong muling wika. Tipid akong ngumiti sabay tango.

"Kapag hindi busy sa School sasama ako. Thank you sa invitation." nakangiti kong sagot sabay tayo.

Napansin ko pa ang kakaibang pagkakatitig nito sa akin pero mabilis na akong naglakad palayo. Sobrang lakas na kasi ang kabog ng dibdib ko.

Nagbago ang plano ko ngayung gabi kaya magpapahatid na lang siguro ako sa isa sa mga driver dito sa mansion. Wala pa sila Grandma at Grandpa dito sa masion kaya kila Veronica na lang ako magpaalam para sila na ang bahalang mag-utos sa bakante nilang driver para ihatid ako.

"Hey, bakit nandito ka? Nagugutom ka na ba? Gusto mong kain muna tayo?" akmang aakyat na ako ng hagdan ng mula sa likuran ko biglang nagsalita sa Veronica. Mukhang galing ito sa kusina.

"Magpapaalam sana ako. Uwi muna ako, naalala ko kasi ang dami kong dapat aralin ngayung gabi dahil may exam ako bukas." sagot ko sa kanya. Saglit ako nitong tinitigan bago sumagot.

"Akala ko dito ka matutulog." nakangiti nitong sagot. Kaagad akong umiling.

"Iyun sana ang balak ko kaya lang kailagan ko palang magpuyat ngayung gabi sa pagre-review. Isa pa, hindi ako nakapag-paalam kila Mama at Papa.."

pagdadahilan ko. Saglit itong natigilan bago dahan-dahan na tumango.

"Well, may magagawa pa ba ako? Sige... ipapahatid na lang kita sa isa sa mga driver kung gusto mo na talagang umuwi." sagot nito. Pilit naman akong ngumiti at nagpasalamat sa kanya.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Sa sobrang abala ko sa School hindi na muna ako nakakadaan sa mansion. Buo na din ang desisyon ko na huwag ng umattend sa birthday party ni Peanut. Balita ko din kasi, pormal na ipapahayag ang engagement niya sa kanyang nobya. Masakit sa akin iyun kaya isa iyun sa mga dahilan kung bakit gusto kong iwasan ang nasabing party.

"Tumawag nga pala kanina si Nica.... ipinagpaalam ka this coming Sunday na kung pwede sumama ka daw sa kanila sa party na pupuntahan nila." panimulang wika ni Mommy. Nagulat naman ako.

"Po? Kailan po sya tumawag?" tanong ko. Kumakain kami ng dinner at kumpleto kaming lahat.

"Kaninong Birthday M a! ^ prime prime tanong naman ni Christopher.

"Best friend ng Uncle mo. Iyung model? sagot ni Mama.

"Wow! Si Kuya Peanut? Pwede din ba akong sumama?" sagot naman ni Christopher. Hindi ko maiwasang mapasulyap dito. Sa aming tatlo na magka-triplets ito ang mahilig sa party. Mahilig din ito sa adventure at makihalubelo sa iba.

"You can ask your Uncle kung gusto mong sumama. I think maganda din iyun para naman mabantayan mo ang kapatid mo." sagot naman ni Papa sabay sulyap sa akin. Hindi pa nga ako nag-confirm sa kanila kung sasama ba ako or hindi pinangunahan na nila ako. Hindi ko tuloy maiwasan na mapabuntong hininga.

"Pero wala po akong balak na pumunta. Ikaw na lang siguro Chirs ang pumunta on behalf of me." sagot ko naman. Kaagad naman itong umiling

"No! Ayaw kong maging proxy. Dalawa na lang tayong pupunta doon. Gusto kong umattend ng mga ganiyang klaseng party. Expected na kasi na maraming magaganda dahil siguradong karamihan sa mga bisita diyan mga galing sa showbiz."

nakangiting sagot ni Christopher. Hindi ko naman maiwasan na mapaismid.

"Whatever!" sagot ko. Napansin ko pa kung paano napapailing si Daddy dahil sa narinig niya sa kanyang anak samantalang si Charles naman tahimik lang. Madaldal lang ito kapag nakainom ng alak.

"Ayyy sasama din po ako Ate, Kuya."

Sabat naman ng bunso namin na si Cassy. Kaagad naman itong hinaplos ni Mama sa pisngi bago sinagot.

"Next time baby. Hindi ka pwede sa mga ganiyang party. Para lang iyan sa mga adult." sagot ni Mama. Kaagad naman napasimangot si Cassy bago muling itinoon ang pansin sa pagkain.

"Ano, attend tayo?" nakangiting tanong ni Christopher sa akin. Sinamaan ko ito ng tingin kaya natawa ito.

"Sige na...attend na tayo. Ilang araw ka din stress sa School kaya ito na ang chance mo para mai-released ang stress mo. Pumayag naman na sila Mama at Papa eh." pangungumbinsi nito sa akin. Napatingin ako kina Mama at Papa at kita ko ang pagtango nila.

Ito ang kagandahan sa mga magulang ko. Hindi sila mahigpit sa aming magkakapatid at ramdam ko ang tiwala nila sa amin. Kapag mga ganitong party-party at kilala naman nila ang celebrant pumapayag kaagad sila kung gusto namin umattend. Basta huwag lang magpa-umaga ayos lang sa kanila.

Chapter 297

CHARLOTTE POV

Hindi na ako nakaligtas pa sa pangungulit ni Christopher. Halos araw -araw talaga kasi ako nitong nire- remind tungkol sa birthday party ni Peanut kaya naman no choice ako kundi ang pumayag ng umattend. Isa pa, hindi na kailangan pang daanan ako nila Uncle dito sa bahay dahil may sariling sasakayan na si Christopher. Kaya na naming pumunta sa bahay ni Peanut na kaming dalawa lang.

Muli kong sinipat ng tingin ang sarili ko sa harap ng salamin. Sinisigurado ko na maayos ang pagkakalagay ko ng make up.

Alam ko naman na bagay sa akin ang suot ko. Formal party at kailangan talaga naka formal na suot ng mga bisita. Karamihan din sa mga possible na mga bisita ay mga celebrities kaya nakakahiya naman kung hindi tugma ang pananamit ko ng ayun sa theme ng party.

Nakasuot ako ngayun ng color purple elegant knee-length cocktail dress.

Pinarisan ko iyun ng two inches high heels sandals at ilang beses na akong umikot sa harap ng salamin bago nagpasyang bumaba para puntahan na sa labas ang kanina pang naghihintay kong kapatid.

Sobrang excited nito kaya hinayaan ko na lang. Pinagbigyan ko na dahil alam kong hindi din ako nito matitiis kapag may kailangan din ako sa kanya.

"Sa palagay mo, marami kayang magaganda at single na mga bisita si Kuya Peanut?" tanong sa akin ni Christopher habang nakatutok ang paningin nito sa harap. Binabaktas na namin ang abalang kalsada at sa sobrang traffic tiyak na nag-uumpisa na ang party pagdating namin.

"I dont know. Malalaman natin mamaya." sagot ko. Napansin ko pa ang makailang beses na pagsulyap nito sa akin bago sumagot.

"Bakit nga pala wala kang gana na umattend. Pupunta din naman sila Ate Veronica at Uncle kaya hindi ka din naman mabo-bored doon eh. Tapos na din naman ang mga exams mo kaya pwede ka ng magliwaliw." wika nito.

"Para namang hindi mo ako kilala. Active lang ako sa mga party ng pamilya pero kapag ibang tao wala akong gana." sagot ko. Napataas ang kilay nito sa akin bago sumagot.

"Sabagay, hindi ka nga pala party- goer. Well, thank you dahil napilit kita. Kung hindi ka pumayag na pumunta hindi din sana ako makakapunta ngayun. Sayang naman, pagkakataon ko na din ito na makadaupang palad ang crush ko." nakangiti nitong sagot sabay kindat. Inirapan ko naman ito.

"Talaga lang ha? Kaya pala halos araw- araw mo akong kulitin. Sino ang malas na babaeng iyun?" seryoso kong tanong. May hina-hunting palang babae kaya gustong gusto umattend sa party ni Peanut. Pati ako dinamay. Pwede naman sana siyang umattend dahil siguradong present din naman sila Uncle at Veronica. Isa pa kilala naman siya ni Peanut.

"Basta, makikilala mo din siya. Hindi pa naman din ako sure sa sarili ko kung magugustuhan ko siya eh. Siyempre sa tv ko lang siya nakikita at hindi ko pa alam kung anong klase talaga siyang babae sa likod ng camera." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapataas ang aking kilay.

"'Whatever! Bahala ka na nga! Pero hindi tayo pwedeng magtagal ha? Two hours lang tayo mag stay at uwi din kaagad tayo." sagot ko. Kaagad naman itong tumango.

"Sure......iyan kung makakaalis tayo. Subukan mo din kasi mag-enjoy. Dagdagan mo ang circle of friends mo para naman lumawak ang mundo mo."

sagot nito sa akin. Naniningkit ang mga matang tinitigan ko naman ito. Muli itong natawa. Anong palagay niya sa akin...Loner? Hindi ako ganoon. Sadyang mapili lang talaga ako pagdating sa pakikipag-kaibigan

Pagdating namin sa bahay ni Peanut, hindi na ako nagtaka pa ng maabutan namin na marami ng bisita sa paligid. Sabagay, hindi nakakapagtaka iyun dahil marami talagang kakilala si Peanut. Model ito at taga showbiz ang kanyang girl friend kaya talagang marami ang aattend.

"Nandito na kaya sila Uncle?" muling tanong ni Christopher sa akin pagkapasok namin sa loob. Inilibot ko ang tingin sa paligid at hindi ko maiwasang mapangiti ng mapansin ko ang mga pamilyar na mukha sa isang mesa.

Kaagad kong hinila si Christopher kaya kaagad itong napasunod sa akin.

"Sis naman, dahan-dahan naman. BAka malukot ang suit ko." narinig ko pang reklamo nito. Hindi ko iyun pinansin at kita ko kung paano napangiti si Nica ng mapansin nito ang pagdating ko.

"Charlotte, mabuti naman at dumating ka. Gusto ko na nga sanang magpauwi eh. Hindi ko kayang mag-enjoy sa mga ganitong party kapag wala masyadong nakakausap na kakilala ko talaga."

nakangiti nitong wika at nakipag-beso sa akin. Nandito din si Drake pero wala ang pinsan kong si Jeann.

"Si Jeann nga pala?" tanong ko. Sumulyap muna si Nica kay Drake bago sumagot.

"Ayaw daw sumama eh. I dont know kung anong reason. Try ko na lang siyang tawagan bukas." sagot nito sa akin. Napansin ko naman na ipinaghila ako ng upuan ng kapatid ko kaya kaagad na din akong naupo.

"Grabe, ang daming tao noh? Nasaan daw ba ang celebrant? Hindi pa ba mag uumpisa ang program?" tanong ko. Umiling naman si Nica palatandaan na hindi niya din alam.

"Nasa paligid lang siya kanina. Baka ini -istima pa ang ibang mga bisita. Grabe, pansin mo ba halos mga celebrities ang mga nandito. Akala ko mga close friends lang ang iimbitahan niya at ganito yata kadami ang closed friends ni Peanut eh." nakangiti nitong sagot.

Hindi na ako umimik pa hanggang sa naramdaman ko na naiihi ako. Kaagad naman akong nagpaalam na iihi muna ako. Tango lang ang naging tugon ni Nica sa akin.

Naghahanap ako ng mga staff na pwede kong mapagtanungan kung nasaan ang banyo ng marinig ko na may tumatawag sa pangalan ko.

"Charlotte???" tawag pa nito. Wala sa sariling napalingon ako at hindi ko maiwasan na magtaka ng mapansin ko ang isang matangkad at gwapong lalaki na naglalakad palapit sa akin. Siguro kasamahan din ni Peanut sa trabaho niya dahil sa tindig nito.

"Yes?" nag-aalangan kong tanong. Nakangiti nitong inilahad ang kanyang kanang kamay sa akin palatandaan na gusto niyang makipag-shake hands. Naweweirduhan naman akong tumitig dito.

"Grabe ka...hindi mo na ako naaalala? Nagkakilala tayo ilang taon na ang nakalipas... Sa birthday party dinni Peanut? Sa Yate?" nakangiti nitong sagot. Pilit ko naman inisip ang sinasabi nitong party hanggang sa may isang alaala ang biglang lumitaw sa isipan ko.

Yes..Birthday party ni Peanut ilang taon na ang nakakaraan. Three years or four years na yata. Muli akong napatitig sa kaharap ko na noon ay nag -uumpisa ng natawa.

"Grabe ka sa akin...parang gusto ko ng magtampo sa iyo ah? Naaalala kita tapos ako hindi mo maalala? Partida pa iyan, may ongoing teledrama pa ako sa telebisyon." nakangiti nitong wika. Pilit kong inaalala ang pangalan nito pero wala talaga akong maisip.

"I am Lucas...Luca Martinez. Apat kaming magkakaibigan na nakilala niyong magpipinsan sa yate ni Peanut noon." natatawa nitong sagot.

"Awww! sorry! Yah, i remember na... Ang tagal na kasi at hindi ko akalain na naalala mo pa ako. " nakangiti kong sagot sa kanya.

"Siguro naman pwede ka ng ulit makipag-shake hands sa akin diba?" nakangiti nitong sagot. Natatawa naman akong inabot ang kamay niya para pagbigyan ito. Nakakahiya, kanina pa nakalahad ang kamay niya pero hindi ko pa tinatangap. Buti hindi ito nabastusan sa akin.

"Parang gusto ko na tuloy magtampo sa iyo eh Grabe ka..ang bilis mong nakalimot." wika nito. Bakas sa boses nito ang pagbibiro kaya naman hindi ko maiwasan na mapangiti.

"Pasensya na po.....one time lang tayo nagkita at hindi ko na din ini-expect na mulng magkrus ang landas natin. Nasaan na pala ang iba mo pang mga friends?" nakangiti kong tanong sa kanya. Katulad sa kanya, hindi ko na din maalala ang kani-kanilang mga pangalan. Basta ang alam ko, apat silang lahat.

"Iyung dalawa sa kanila nasa ibang bansa na at ang isa naman nag-asawa na.....ako lang din ang nagpatuloy sa showbiz." nakangiti nitong sagot.

Napatango naman ako

Mukhang mabait naman si Lucas... nakakatuwa lang dahil naalala niya pa ako. Ang tagal na kaya noong nagkakilala kami at isang beses lang iyun. Imagine, alam na alam niya pa rin ang pangalan ko? Artista na pala siya....hindi ko alam iyun dahil hindi naman ako mahilig manood ng

telebisyon at lalong hindi ako mahilig sa mga telenovela.

Chapter 298

CHARLOTTE POV

Muli kong sinipat ng tingin ang sarili ko sa harap ng salamin. Nagreapply lang ako ng lipstick at muling lumabas ng banyo.

Katulad ng sinabi sa akin ni Lucas, hinintay niya talaga ang muli kong paglabas. Nakangiti itong nakatitig sa akin bago nagsalita.

"Ikaw na lang ang partner ko ngayung gabi. Boring ang party kapag walang masyadong nakakausap." nakangiti nitong wika sa akin. Natigilan naman ako. Seryoso ba ito?

"Why, dont tell me hindi mo kasama ang girl friend mo?" tanong ko. Muli kong narinig ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Yes...nasa showbiz ako pero wala akong girl friend....pero meron akong ka-love team." nakangiti nitong sagot.

"Hayy naku, pati ba naman ako lolokohin mo pa. Hindi ako maniniwala na wala kang kasama na babae ngayung gabi...by the way kasama ko pala sila Uncle at ang asawa niya. Maiiwan na muna kita." nakangiti kong paalam sa kanya. Akmang tatalikuran ko na ito ng maradaman ko ang paghawak nito sa kamay ko.

Hindi ko tuloy maiwasan na magulat. Ganoon ba kapalagay ang loob niya sa akin upang basta niya na lang akong hawakan kung gusto niya?

"Sorry, pero gusto pa sana kitang makausap ng mas matagal pa eh...you know, gusto kitang maging kaibigan Charlotte." seryoso nitong wika kasabay ng pagbitaw nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig dito.

"Well, basta lang magpromise ka sa akin na walang babaeng sasabunot sa akin ha? Baka mamaya kasama mo ang girl friend mo at basta na lang akong aawayin." nakangiti kong sagot sa kanya. Kaagad naman itong umiling.

"Nope...nagsasabi ako ng totoo...wala akong girl firend kaya walang mang- aaway sa iyo." nakangiti nitong sagot.

"Okay, sama ka na lang sa table namin kung ganoon. Baka hinahanap na ako ng mga kasama ko eh." nakangiti kong sagot. Kaagad naman itong tumango kaya sabay na kaming naglakad pabalik ng mesa kung saan ko iniwan sila Veronica at Uncle kasama na si Kuya Drake at kapatid kong si Christopher.

Nagulat pa ako ng pagbalik namin ng mesa naabutan kong kausap na nila Uncle si Peanut. Nang bumaling ang tingin nito sa aming dalawa ni Lucas, hindi nakaligtas sa paningin ko ang biglang pagkunot ng noo nito. Hindi ko alam pero feeling ko tuloy hindi ako invited ngayun dahil sa klase ng pagkakatingin niya sa akin.

"Happy Birthday ulit Boss Peanut!" nakangiting bati ni Lucas sa kanya. Tango lang naman ang naging sagot ni Peanut dito kaya binati ko na din ito. Nagtaka pa ako dahil lumapit si Lucas kay Christpher at nakipag high five. Magkakilala ba sila?

"Happy Birthday Kuya! Thank you sa invitation!' wika ko din at naupo sa tabi ni Christopher. Hindi na din ako nag-abalang makipag shake hands sa kanya. Bahala siya....iiwasan ko ng makipagdaupang palad sa kanya. Baka hindi na naman ako makatulog eh. Iyung simpleng halik sa pisngi nga lang ilang gabi ding ininda ko iyun. Ilang gabi ding hindi ako pinatulog.

"Thank you nga pala sa pag-attend niyo sa party ko. Mahalaga sa akin ang presensya ng lahat. Lalo na ng mga closed friends ko!" kaswal naman na sagot ni Peanut. Nagtaka pa ako dahil naupo pa ito sa katapat kong upuan samatalang nakipagpalit naman ng upuan si Christpher kay Lucas pagkatapos nitong makipag-shake hands kina Uncle at Drake. Magkatabi tuloy kami ngayun.

"Pare, mukhang naparami ang bisita mo ah?" tanong naman ni Kuya Drake. Pilit na ngumiti si Peanut bago sumagot.

"Yahh..alam mo na. Hindi talaga maiwasan lalo na sa klase ng propesyon meron ako ngayun. Pero balak ko ng tapusin lahat ng contract ko at magreresigh na ako sa pagmomodeling." pilit ang ngiting sagot naman ni Peanut. Tahimik lang akong nakikinig hanggang sa napansin ko na nagpaalam na ito para istimahin ang iba niya pang bisita.

Kahit paano nag-enjoy naman ako sa party. Siguro dahi sa presensya ni Lucas. Game kasi ito kung makipag- usap. Masyado din itong ma-vocal na kahit sila Uncle Rafael at Veronica kinakausap nito.

"Ikaw na ba iyung nakilala namin sa yate before?" narinig ko pang tanong ni Veronica kay Lucas. Nakangiting tumango naman si Lucas.

"Opo...ako po iyun. Hindi nga din po ako naalala kanina ni Charlotte eh. Sabagay, matagal na din kasi iyun. Hindi pa ako artista noon. Nag-start pa lang din ako sa modeling career ko noong mga panahon na iyun at si boss Peanut ang mentor ko." nakangiti naman sagot ni Lucas.

"Ang galing nga eh...Nakaka-amaze ka. Hindi ko talaga akalain na may nakakakilala pala sa akin na sikat na artista." nakangiti ko namang sabat.

"It's my big pleasure din naman na makakadaupang palad kong muli ang isang Charlotte Villarama." May halong pagbibiro na sagot ni Lucas. Ang galing lang. Ang gaan niya talaga kausap kaya tiyak na magkakasundo kami.

Mabiils na lumipas ang mga oras. May short program na ginanap sa party ni Peanut pero hindi ko na pinagtuunan pa ng pansin iyun. Abala kasi kami ni Lucas sa pag-uusap. Kung anu-ano na kasi ang mga kini-kwento ni Lucas sa akin. Feeling ko tuloy ang tagal na naming magkaibigan. Hinayaan lang naman kami nila Uncle, Veronica at Christopher.

Sabagay, masaya si Christopher dahil hindi natupad ang sinabi ko kanina na two hours lang kaming mag-stay.

Nakita ko na siya na kung sinu-sino ang mga kausap samatalang sila Uncle at Veronica naman nakihalubelo na din sa iba pang bisita. Si Kuya Drake naman nauna ng umuwi dahil hindi nya kasama si Jeann. Talagang sumaglit lang siya para hindi naman daw magtampo sa kanya si Peanut.

Kaming dalawa na lang ni Lucas ang nandito sa table at hindi ko maiwasan na matawa sa mga kwento nito. Kini- kwento kasi nito ang mga experiences niya noong baguhan pa siya sa showbiz. Pati mga indecent proposal sa kanya ng mga kilalang personality sa showbiz na-ikwento na din yata niya sa akin. Ganoon siya ka-vocal kaya naman halos hindi kami naghihhiwalay ngayun.

'Grabe...kung pinatulan mo pala ang mga propasal na iyun baka bilyonaryo ka na...or baka higit pa." nakangiti kong sagot sa kanya. Napansin ko ang pandidiri sa mukha nito kaya naman muli akong natawa.

"Sorry na lang sila...kaya kong kumita ng pera sa sarili kong sikap...and besides hindi naman ako naghihikahos. Nasa US ang mga magulang ko at kapag hindi nag-click ang career ko dito sa Pinas susunod ako sa kanila kaya hindi ko na kailangan pang magpakalunod sa kasalanan." sagot nito.

Hindi na ako nakasagot dahil biglang umalingawngaw sa buong paligid ang malakas na music. May banda na tumutogtog at mukhang mag-uumpisa na ang sayawan. Naglakad na din paputan sa gawi ko sila Uncle at Veronica kaya naman nakangiti akong tumayo.

"Mauna na kaming uuwi sa inyo. Mag- ingat kayong dalawa ni Christopher." wika ni Uncle sa akin sabay sulyap kay Lucas

"Opo Uncle....uuwi na din siguro kami maya-maya. Hahanapin ko lang si Christopher." Wika ko sabay inilibot ang paningin ko sa paligid.

Imbes na si Christopher ang makita ko sumalubong sa paningin ko ang galit na titig ni Peanut sa gawi namin. Hawak kamay nito ang babaeng kung hindi ako nagkamali, si Maureen Alvarado. Ang napapabalitang girl friend niya.

"Okay...nakapag-paalam na din naman kami kay Peanut....Again, mag-ingat pag uwi. Huwag mong hayaan si Christopher magdrive kung may tama na siya ng alak." muling wika ni Uncle. Nakipagbeso muna si Veronica sa akin bago sila tuluyang tumalikod.

"Lets go! Lets join them. Sayaw tayo Charlotte." narinig kong wika ni Lucas ng kaming dalawa na lang ang naiwan.

"Hindi ba nakakahiya? I mean, hindi ako marunong sumayaw eh." 

napapangiwi kong sagot. Nagsasabi ako ng totoo. Hindi talaga ako marunong sumayaw dahil hindi ako mahilig sa disco.

"Dont worry, ako ang bahala sa iyo. Magaling akong teacher." sagot nito at akmang hahawakan na ako nito sa kamay ng marinig ko ang boses ni Peanut sa tagiliran namin.,

"Pwede bang ipaubaya mo muna siya sa akin Lucas. Sa lahat ng mga bisita ko, si Charlotte lang ang hindi ko pa masyadong nakakahalubilo ng medyo matagal." bakas ang sobrang pagka- seryoso sa boses ni Peanut habang sinasabi ang katagang iyun. Muli ko tuloy naramdaman ang biglang pagkabog ng dibdib ko.

Tiningnan muna ako Lucas bago dahan -dahan na tumango.

"Sure..why not! " nakangiti nitong sagot. Naramdaman ko na lang ang paghawak ni Peanut sa aking kamay at pilit akong hinihila patungo sa bulwagan. Pinalitan na ang maharot na music ng malamyos na music kaya naman magkayakap na ang ilang mga bisita habang nagsasayaw. Hindi ko maiwasan na mapalunok sa isiping gagawin din namin ni Peanut iyun.

Chapter 299

CHARLOTTE POV

Kaagad naman nagbigay daan si Lucas sa pakiusap ni Peanut. Tumango pa ito at nagpaalam sa akin na magbabanyo na lang daw muna siya. Hindi ko alam pero nase-sense ko na ilag si Lucas kay Peanut or baka iginagalang niya lang dahil nabanggit niya kanina na si Peanut ang kanyang mentor.

Ganunpaman hindi ko na lang pinansin ang tungkol sa bagay na yun

Kaswal kong hinarap sa Peanut para tanggihan ang pagyayaya nito na magsayaw kami. Ayaw ko at kahit na ano pang mangyari ayaw ko talaga.. Kung karate or taekwondo pa iyan baka patulan ko pa kaagad.

"Sorry, pero kinalulungkot ko...hindi kita mapagbigyan sa nais mo." sagot ko kay Peanut at pasimpleng hinila ang kamay ko na hawak-hawak pa rin nito.

Wala yata siyang balak ang bitawan ang kamay ko kaya ako na ang kusang humila. Naiilang na din ako dahil nakatingin sa gawi namin ang iba pa niyang mga bisita. Sa hindi kalayuan kita ko din ang girlfriend niyang nakamasid sa amin. Baka mapag- initan pa ako ng wala sa oras.

Well, oo celebrant siya at gusto niya akong isayaw. Pero wala naman sigurong pilitan diba? Hindi ko kayang may hahawak sa baiwang ko sa gitna ng bulwagan habang may mga taong nanonood sa amin. Nakakahiya iyun.

Isa pa nandyan naman ang fiance niya. Pwede silang magsayaw hangat gusto nila. Bakit pa kailangan niya akong yayain?

"Why? I mean, ang pagsasayaw kapag may party normal lang diba? Bakit ayaw mo?" seryosong tanong naman nito. Mukhang wala siyang balak na sumuko. Gusto talaga akong maisayaw. Bakit kaya? Sa dami ng mga bisita niya ako pa talaga ang gusto niyang pagtripan? Hayyy ewan! Nasaan na ba itong si Christopher? Bakit hindi ko siya mahagilap.

"Hindi ako sanay. Isa pa hindi din ako marunong. Pasensya na talaga." sagot ko.

"I am a good teacher...pwede kitang turuan." insist nito. Pilit ang ngiting umiling ako.

"Thank you na lang talaga, pero hindi po talaga pwede eh. Marami naman diyan na willing silang isayaw mo. Sorry talaga." sagot ko sabay iwas ng tingin dito. Pasimple kong hinagilap ng tingin ang kinaroroonan ni Christopher. Nasaan na kaya iyun? Yayayain ko na sana siyang umuwi eh.

"Well, kung ayaw mo ayos lang.... sasamahan na lang kita dito sa table." 

narinig ko pang wika nito. Hindi na ako umimik pa. Hindi ko alam kung may tama na ba ng alak itong si Peanut. Ngayun ko lang din kasi napansin na may itinatago din pala itong kakulitan.

Katahimikan ang namayani sa pagitan naming dalawa ni Peanut. Wala akong balak na kausapin ito. Ipinagdarasal ko na nga na sana umalis na siya. Hindi na tuloy ako binalikan ni Lucas.

"Paano kayong nagkakakilala ni Lucas? I mean, napansin ko kasi na parang closed kayong dalawa." maya-maya wika nito. Napasulyap ako dito at kita kong kung gaano siya ka-seryoso sa tanong niyang iyun.

"Una ko siyang nakilala noong birthday mo ilang taon ng nakalipas. Tapos nagkita kami ulit ngayun, nagkumustahan..... Masaya siyang kausap kaya naman nag-enjoy ako." honest kong sagot sa kanya. Kita ko ang pagbago ng templa ng mukha nito. Hindi ko alam kung dinadaya lang ba ako ng paningin ko pero biglang nanlisik ang mga mata nito. Hindi ko naman malaman kung ano ang dahilan.

"Do you like him?" seryosong tanong nito. Pakiramdam ko gusto kong kilabutan sa ginamit niyang tono ng boses. Ngayun ko lang kasi narinig iyun. Parang hindi si Peanut ang kaharap ko. Bakit parang galit siya?

"Of course...i like him! Hindi ako magtatagal sa company niya ngayung gabi kung hindi ko siya gusto. Ang gaan --" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng padabog itong tumayo. Hindi ko maiwasan na magtaka. Hindi din nakaligtas sa paningin ko ang pagkuyom ng kamao nito. Palatandaan lang na nagtitimpi ito sa galit.

"Are you okay? Bakit? May nasabi ba akong hindi maganda?" tanong ko sa kanya. Hindi ito sumagot bagkos mabilis ako nitong tinalikuran.

Nasundan ko na lang siya ng tingin.

"Ano kaya ang problema ng taong iyun? Weird! Bakit ang bilis nagbago ng mood niya? Nag-away ba sila ng fiance niya?" hindi ko maiwasang bulong habang muling inililibot ang tingin sa paligid. Tumayo na din ako dahil balak kong mag-ikot-ikot. Kailangan ko na talagang mahanap si Christopher dahil lumalalim na ang gabi. Wala ng dahilan pa para manatili ako sa party na ito.

Sa kakahanap ko kay Christopher hindi ko na namalayan pa na nakarating na pala ako sa may pool. Ayos lang naman iyun dahil marami pa rin namang mga bisita sa hindi kalayuan. Sinipat ko ng tingin ang paligid pero kahit anino ni Christopher hindi ko talaga makita.

Ilang sandali din akong nanatili sa pagkakatayo sa gilid ng pool ng marinig ko na may nagsaita mula sa likuran ko.

"Are you Charlotte Villarama?" tanong ng boses babae sa akin. Kunot noo akong napalingon at kaagad na sumalubong sa paningin ko ang fiance ni Peanut. Si Maureen Alvarado.

"Yes?" nagtataka kong sagot. Wala akong maisip na dahilan para lapitan niya ako.

"Wala naman...kanina pa kita gustong makausap...you know...gusto kong magtanong sa iyo kung may something ba na namamagitan sa inyong dalawa ng finace kong si Peanut.." tanong nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

"What? What are you talking about? I mean...anong something?" nagtataka kong tanong.

"Huwag ka ng magmaang-maangan pa...babae din ako at sa mga kilos mo pa lang alam kong may gusto ka na sa kanya." sagot nito. Lalo naman akong nagulat.

Hindi ko akalain na may itinatago palang ka-praningan ang girl friend ng Peanut na iyun. Hindi ko akalain na pagbibintangan niya ako sa isang bagay na hindi naman nangyari. Hindi ko tuloy maiwasan na mag-init ang ulo ko. First time ko kasing ma-bastos ng ganito.

"Miss...Hindi ko alam kung ano ang ibig mong sabihin pero ito lang ang masasabi ko...hindi ko type ang boyfriend mo. Nandito ako dahil best friend siya ng Uncle ko." inis kong sagot sa kanya. Kaagad itong napangisi. Mukhang hindi ito satisfied sa sinabi ko ngayun. Pigil ko naman ang sarili ko na bigyan ito ng flying kick para matauhan.

"Ohh really? Iba yata ang sinasabi ng mga mata mo kumpara sa bibig mo. Hindi ko akalain na ang isa sa mga apo ng Villarama clan ay may itinatago din palang kalandian." nakangisi nitong wika. Pakiramdam ko biglang nanlaki ang ulo ko sa sinabi nito. Walang sino man ang nangahas na pagsabihan ako ng ganoon kabastos na salita. Hindi ako malandi at lalong wala akong nilandi.

"Shut up! Hindi ko akalain na mas mabaho pa pala sa imburnal ang kayang ilabas ng bibig mo Miss. hindi ko din alam na kaya mo palang magselos ng walang basehan...huwag mong ubusin ang pasensya ko, hindi mo ako kilala." halos pabulong kong wika ko sa kanya. Talagang ipinakita ko sa kanya na galit ako. Muli itong napangisi bago sumagot.

"Really, I know mabango ang pangalan ng pamilya mo sa lipunan...pero sa gagawin ko ngayun tingnan ko lang kung hindi ka mapag-usapan ng buong bansa...." nakangisi nitong wika bago sumulyap sa pool. Hindi ko naman nakuha ang ibig nitong sabihin pero nagulat ako ng bigla na lang itong tumalon...Medyo malayo kami sa lahat kaya alam kong walang sino man ang nakakita sa ginawa ng baliw na si Maureen maliban sa akin.

"Help! Help!" malakas na sigaw nito. Tulala naman akong napatitig dito. Akmang tatalunin ko na ito para tulungan ng mapansin ko ang pagdating ni Peanut. Diretso itong tumalon sa pool para sagipin ang baliw niyang nobya.

Chapter 300

CHARLOTTE POV

Tahimik kong pinagmamsdan habang iniaahon ni Peanut si Maureen mula sa pool. Todo iyak ang babae na parang nagpapaawa kay Peanut. Hindi ko maiwasan na maiyukom ang aking kamao.

Ako pa talaga ang pag-iinartehan niya? Ano ang palagay niya sa akin ganoon lang kadaling i-bully?

"Ohh my Gosh! Anong nangyari." narinig ko pang tanong ng kung sino.

Nang ilibot ko ang tingin sa buong paligid napansin ko na ang umpukan ng ilang bisita. Lahat nakikiusyuso kung bakit nasa pool si Maureen. May nakita din akong ilang media personel na tahimik na kumukuha ng footage.

Napapailing akong akmang tatalikod na ng marinig ko ang sinabi ni Maureen "Itinulak niya ako...Itinulak ako ni Charlotte Villarama!" malakas na wika nito kasabay ng malakas ng pag-iyak. Pakiramdam ko bigla akong na-freeze sa kinatatayuan ko. Malakas na bulungan ang umalingawngaw sa buong paligid. Nilingon ko si Maureen na noon mahigpit pa rin na nakakapit kay Peanut.

"Anong pinagsasabi mo? Bakit naman kita itutulak!" pasenghal kong sagot sa kanya. Lalong nagdrama si Maureen. Umiyak ito lalo na parang aping api.

Piste....artista nga talaga ang bruha. Iyun pala ang purpose niya kaya tumalon siya sa pool. Gusto niyang magmukha akong masama sa mga mata ng ibang tao. Gusto niyang palabasin na itinulak ko siya sa pool para magmukha akong kontrabida sa lahat.

Napansin ko pa ang nagtatanong na mga tingin ni Peanut sa akin. Muli 

akong umiling.

"Hindi ko siya itinulak. Hindi ka naman siguro ganoon ka-tanga para maniwala diba? Mag imbestiga ka bago ka maniwala sa babaeng iyan!" malakas ang boses na wika ko.

Bulungan ang narinig ko sa buong paligid. Ibat ibang reactions. May pabor at hindi pabor sa akin. Napahalukipkip ako.

"What have you done?" tanong ni Peanut sa akin. Bakas sa boses nito na nagtitimpi ito sa galit. Muli akong napabuntong hininga.

"Hindi tayo closed pero alam mo kung paano ako pinalaki ng mga magulang ko. Hindi ko kilala ang babaeng iyan at walang dahilan para itulak ko siya sa pool. Lumuwang yata ang turnilyo ng utak nya at kusa siyang tumalon." inis kong wika kay Peanut. Huwag na huwag niyang ipakita sa akin na kinakampihan niya ang baliw nyang girl friend dahil hindi ako basta-basta nagpapaapi kung kani-kanino lang..

"Tingnan mo, ayaw niya talagang aminin. Hindi ko alam kung bakit kailangan niyang gawin sa akin ito.. nilapitan ko lang naman siya dahil natuwa ako sa kanya...pero hindi ko akalain na itutulak niya pala ako sa pool." humahagulhol ng wika ni Maureen. Pigil ko naman ang sarili ko na sugurin ito at bigyang ng mag- asawang sampal.

Talagang inuubos ng babae ng ito ang pasensya ko. Sige lang...sisiguraduhin ko na hindi matatapos ang gabing ito na hindi lalabas ang katotohanan.

"Ayyy ang sama pala ng ugali. Akala ko ba mababait ang mga Villarama. Bakit mukhang kulang yata sa disiplina ang apo nila." narinig ko pang bulong ng kung sino. Hindi ko na lang iyun pinansin pa. Wala akong ginawang masama para magpaliwanag.

"Charlotte please...kung may problema ka pwede mong direktang sabihin sa akin. Hindi mo na kailangan pang manakit." wika ulit ni Peanut. Napahalukipkip ako at seryoso itong tinitigan.

Isa pa ito...mukhang paniwalang paniwala ang gago sa pinagsasabi ng girl friend nya. Naku, tigilan niya ako!

"How dare you! Sa palagay mo ba magagawa ko ang ibinibintang ng babaeng iyan? Well, siguro naman may CCTV diba? Dont tell me na wala!" inis kong sagot sabay titig ng masama kay Maureen. Kita ko ang pagbabago ng expression ng mukha nito. Para itong kinabahan na hindi ko mawari. Lihim akong napangiti.

"No need! I understand! Siguro nakulitan lang kanina sa akin si Ms.

Villarama kaya nya ako naitulak. No big deal at all!" sagot naman ito.

"No I insist! Review your CCTV. I am willing to stay hangat hindi mo nasusunod ang request ko." inis ko namang sagot. Tumitig muna sa akin si Peanut bago binalingan si Maureen.

"Tell me the truth, tinulak ka ba talaga niya? Kilala mo ako Maureen, sa lahat ng ayaw ko ay iyung niluluko ako!" Seryosong wika ni Peanut. Tahimik lang akong nanonood sa kanilang dalawa. Napansin ko pa ang pag-iling ni Maureen kaya naman kaagad na naningkit ang mga mata ko dahil sa inis.

Kaunting-kaunti na lang talaga at makakatikim na talaga ng flying kick sa akin ang babaeng ito. Hindi ko alam kung ano ang purpose niya at bakit kailangan niyang magsinungaling. Unang-una hindi kami magkakilala para pagtripan ng ganito.

Well, sorry na lang siya. Kinanti niya ako at hindi ko palalagpasin ang gabing ito na hindi nya mapagbabayaran iyun.

"What happened here?" Hindi na ako nagtaka pa ng biglang sumulpot ang kanina ko pa hinahanap. Si Christopher at hindi ko alam kung saan galing ang lokong ito. Mukhang galing sa mahabang pagtakbo dahil pawis na pawis ito.

"Bakit ngayun ka lang? Alam mo bang kanina pa kita hinahanap?" galit kong tanong dito. Nagulat naman ito bago dumako ang tingin kay Maureen na noon ay yukong yuko.

"What happened?" tanong nito sa akin. Umiling ako bago ito sinagot.

"Tanungin mo sila....pagsabihan mo ang Peanut na iyan na huwag siyang mambintang!' inis kong sagot. Kaagad na napakunot ang noo ni Christopher at hinarap na nito si Peanut.

"Kuya, anong nangyari? Bakit galit si Charlotte." tanong nito. Umiling si Peanut bago sumagot

"Misunderstanding! But dont worry, aayusin ko ito." sagot nito.

"Well, ayusin mo na! Hindi ako uuwi hangat hindi ito maayos or kailangan ko na bang tawagan ang lawyer namin? Maraming media sa buong paligid at hindi ko maatim na pagising ko bukas ng umaga sirang sira na ang pangalan ko.

Ang apelyedo ko!" galit kong sagot. Muling natameme si Peanut. Napabuntong hininga pa ito bago dahan -dahan na kinuha ang kanyang cellphone at may tinawagan.

"Okay, dont worry, aayusin natin ito. Kung wala kang nagawang kasalanan, wala kang dapat na ipangamba Charlotta!" mahinahon nitong sagot.

Tinaasan ko lang ito ng kilay sabay humalikipkip.

"May dapat akong ipangamba dahil hindi ko matatangap na pagbintangan ako sa isang kasalanan na hindi ko ginawa." galit kong sagot dito. Wala akong pakialam kung ano ang iisipin sa akin ng mga taong nasa paligid. Ang gusto ko lang ay mailabas ang inis na nararamdaman ko sa kanya.

Humanda siya...kapag lumabas ang CCTV footage, sisiguraduhin ko na pagsisihan ng Maureen na ito ang ginawa niyang pagkanti sa akin. Makikita talaga niya!

"Peanut...Darling, No need. Birthday party mo ngayun and supposed to be dapat mag-enjoy tayong lahat. Really, I am okay. HIndi naman ako nasaktan eh.

"katwiran naman ni Maureen. Halata sa boses nito na kinakabahan ito. Napaismid ako.

"No! Kalma ka lang diyan! Kukunin ko lang ibedensya na kailangan ko bago kita ihabla!" galit kong sagot sa kanya. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang biglang pamumutla nito kaya lihim akong napangiti.

Sisiguraduhin ko na luluhod ngayung gabi ang babaeng ito. Gusto niyang subukan kong gaano ako ka-m*****a, pwes pagbibigyan ko siya.

Chapter 301

CHARLOTTE POV

Sinipat ko ang suot kong relo. Mag aalas dose na ng hating - gabi at kung hindi lang ako nabiktima sa pag- iinarte nitong si Maureen, nakauwi na sana kami.

Piste kasi talaga ang Maureen na ito. Kung hindi ba naman isa at kalahating kinain ng katangahan ang utak. Akala niya siguro basta-basta niya na lang akong mabubully? Well, malas niya dahil wala sa ugali ko ang basta-basta na lang na nagpapatalo.

Hindi ako ipinanganak ng mga magulang ko na maging mahina. Nag- aral ako ng martial arts para madispensahan ko ang sarili ko kaya naman hindi ko mapapalagpas ang ginawang ito ni Maureen sa akin. Magbabayad siya!

"No need na! Hindi na kailangan. Lets enjoy na lang! Magbibihis lang ako at tuloy ang party!" malambing na wika Maureen. Napataas ang kilay ko. Talagang takot ang bruha na malaman ng lahat ang katotohanan.

Binigyan lang ito ng balabal para hindi masyadong lamigin dahil hindi ako pumayag na umalis siya sa eksena na ito para makapag-bihis. Ginusto niyang tumalon sa pool kaya magdusa siya. Buti na lang at kahit papaano nakinig si Peanut sa gusto ko.

May tinawagan na din ito kanina para i -check ang CCTV. Alam nya siguro na hindi ko siya titigilan. Isa pa, hindi ako nangingimi na isumbong siya kay Uncle Rafael kapag hindi niya masunod ang gusto ko.

Aba, kung walang CCTV, ako talaga ang talo sa laban na ito. Lalabas akong kahiya-hiya at tiyak na lagot ako nito kila Mama at Papa. Umattend lang ako ng party tapos, may maiuuwi pa akong iskandalo? Hindi ako makakapayag na mangyari iyun. Ayaw kong ako ang maging dahilan para madungisan ang pangalan ng pamiya namin.

"Ngayun pa lang, humihingi na ako ng despensa sa mga nangyari. Kaunting minuto na lang at makukuha na natin ang hinihintay natin." narinig kong wika ni Peanut. Hindi ko ito sinagot bagkos masama ko itong tinitigan.

"Alam kong ayaw mong maghintay ng ganito katagal. Pasensya na sa abala." muling wika nito.

"Ikaw na din ang nagsabi na naabala ako diba? Hindi ako basta-basta tumatangap ng pasensya lang Peanut. Hihintayin ko lang ang kuha ng CCTV at uuwi na din kaagad ako. Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari, pinanindigan ko na sana ang hindi pag-attend sa party mo." prangka kong sagot.

Hindi ko alam kung namamalik-mata lang ba ako pero kita ko ang lungkot na gumuhit sa mga mata nito dahil sa sinabi kong iyun.

Narinig ko pa ang pagsinghap ng ibang mga bisita na nakapaligid sa amin. Siguro napatunayan na nila kung anong klaseng ugali meron ako. Bahala na sila, ito ang totoong ako at hindi ako magbabait-baitan ngayung para lang ipakita sa kanila na mabait akong tao.

Alam kong hinusgahan na ako ng karamihan kanina. Ang galing kasi talagang umakting ng Maureen na ito eh. Sabagay, sikat na artista siya at hindi siya magtatagal sa industriya kung hindi siya magaling mag-drama.

Pero sorry nalang sya. Huwag niya akong itulad kay Cinderella na nagpapaapi. Hindi ako ganoon. Alam ko kung ano ang mga karapatan ko at hindi ako papayag na aapi-apihin lang ako ng kahit na sino.

"Kuya, hindi magagawa ni Charlotte ang ibinibentang ng girl friend mo. Come on, parang hindi niyo naman kilala ang pamilya namin. Hindi siya pinalaking spoiled ng pamilya namin para basta na lang manulak ng kung sino." narinig ko pang wika ni Christopher. Napansin ko na din ang pagkainis sa mukha nito. Kilala ko ang kapatid kong ito, ayaw nitong naghihintay dahil lang sa walang kwentang bagay.

"I know, pero kailangan natin ng proof na hindi niya talaga ginawa iyun. Para naman malinis din ang pangalan niya sa mga bintang na ibinabato sa kanya." sagot naman ni Peanut.

"I have a proof na hindi tinulak ni

Charlotte si Maureen." nagulat pa ako ng biglang dumating si Lucas. Hindi ko alam kung saan ito galing pero kaagad akong nabuhayan ng loob dahil sa sinabi niyang iyun.

"Sorry, Pero may hawak akong video na nagpapatunay kung ano ba talaga ang nangyari kanina" muling wika ni Lucas.

Kita ko kung paano natigilan si Maureen. Hindi ko naman maiwasang mapangiti dahil sa aking narinig. Mukhang hindi ko na kailangan pa ang video mula sa cctv. Mukhang kay Lucas pa lang, mabibigyan ko na ng leksyon ang Maureen na iyan.

"Really... That's good!" nakangiti kong sagot. Kaagad naman na iniabot ni Lucas ang kanyang hawak na cellphone kay Peanut. Hindi ko maiwasang mapangisi habang masamang tinitigan si Maureen na noon ay halos magkulay papel na ang hitsura dahil sa takot.

"Boss Peanut...nakita ng dalawa kong mga mata ang buong pangyayari. Nakita ko kung paano lapitan ni Maureen si Charlotte kanina. Hindi siya itinulak at kusa siyang tumalon sa pool." nakangiting paliwanag ni Lucas habang titig na titig naman si Peanut sa hawak niyang cellphone. Hindi ko naman maiwasan na mapa-ismid.

Kita ko ang pagtiim bagang nito at masamang tinitigan si Maureen. Kuyom ang kamaong nilapitan niya pa ito bago nagsalita.

"Ano na naman ba ito Maureen? Sa birthday ko pa talaga? Ano ba ang pumasok sa kukote mo at bakit kailangan mong gawin ito?" galit na wika ni Peanut. Mataas ang tono ng boses nito kaya kaagad na napaiyak si Maureen.

"Peanut, please...sorry...sorry! Hindi ko sinasadya. Nagulat din ako kanina... Sorry!" wika nito at akmang hahawak pa ito kay Peanut pero kaagad nitong tinabig ang kamay ni Maureen. Hindi ko maiwasang mapangiti.

"Grabe, sabi ko naman sa iyo, may itinatago talagang ugali ang Maureen na iyan eh. Primadona pa at talagang gumawa pa siya ng iskandalo sa pary ng kanyang fiancee. Good luck na lang sa kanya." narinig kong wika ng isa sa mga bisita.

Sabagay, ibat ibang komento ang naririnig ko sa buong paligid. Mga komento na pabor sa akin at pangungutya para kay Maureen.

"Hinding hindi ko mapapalagpas ang ginawa mong ito Maureen. Hindi mo ba alam na isa si Charlotte sa mga special guest ko? Bakit ginawa mo ito sa kanya? "narinig ko pang wika ng galit na boses ni Peanut.

Hindi naman ako makapaniwalang marinig sa mismong bibig nito na isa ako sa itinuring niyang special guest ngayun gabi. Bakit?

"Sorry, ready akong humingi ng dispensa sa kanya. Patawarin mo lang ako." Umiiyak naman na wika ni Maureen. Umiiyak itong naglakad palapit sa akin at akmang hahawakan ako sa kamay pero kaagad akong umiwas.

"Charlotte, aminado akong nagkasala ako sa iyo. Patawad!" umiiyak na wika nito. Hindi ko maiwasang mapangisi. Ramdam ko na hindi sincere ang paghingi niya ng dispensa kaya naman wala akong balak na patulan ang sinasabi niya ngayun.

"Really? Pero hindi ako ganoon kadali magpatawad Maureen. Ang laking oras ang nasayang sa akin dahil sa kagagahan mo kaya gusto kong pagbayaran mo iyun." seryoso kong sagot sabay hakbang papuntang gilid ng pool. Kaagad naman itong napasunod sa akin.

"Lahat gagawin ko mapatawad mo lang ako. Hindi ko talaga sinasadya ang lahat. Aminado ako na nagkamali ako kaya please lang kalimutan na natin ang mga nangyari..." nagpapakumababa nitong sagot. Tinaasan ko ito ng kilay sabay sulyap sa mga taong nanonood sa amin.

"Kung ganoon ready ka bang tanggapin kung ano ang gusto kong ibigay na parusa sa iyo ngayung gabi?" tanong ko. Walang pag-aalinlangan naman na tumango ito. Napangiti ako.

"Kung ganoon gusto kong totohanin ang bintang mo sa akin kanina na itinulak kita." wika ko at mabilis kong iniunat ang aking dalawang kamay at buong pwersa itong itinulak pabalik ng pool.

Malakas na sigaw ang umalingawngaw sa buong paligid mula kay Maureen.

Nagulat naman ang lahat ng nakasaksi sa aking ginawa.

Chapter 302

CHARLOTTE POV

"Ooops! Sorry! Hindi ko sinasadya!" plastic kong bulalas habang nakatingin kay Maureen.

Parang gusto kong matawa habang pinagmamasdan si Maureen na nasa pool. Hindi marahil nito akalain na magagawa ko siyang itulak kanina. Ang akala niya siguro ganoon lang kadali sa akin ang patawarin siya sa ginawa niyang abala sa akin ngayung gabi.

Well, sorry na lang siya. Nagkakamali siya ng taong kinalaban. Nasa mood akong patulan ang kagagahan niya ngayung gabi.

Gusto niya ng gulo? Pwes buong puso kong ibibigay sa kanya iyun. Sa tanang buhay ko ngayun lang ako napaaway at mukhang exciting din pala sa pakiramdam.

Pinagbigyan ko lang naman siya sa gusto niyang mangyari. Ang hindi ko lang maintindihan sa bruha na ito, sa dinami-dami ng mga tao na nandito sa party na ito, ako pa talaga ang kinanti nya.

Wala sa sariling inilibot ko ang tingin sa buong paligid. Samut saring reaction ang nakikita ko sa mukha ng mga nakiki-usyuso.

"Oh my God! Si Maureen!" dinig kong sambit ng isa sa mga bisita. Marahil nagulat din sa bilis ng pangyayari.

"Hmmp buti nga sa kanya! Hindi naman pala siya itinulak kanina ni Ms. Charlotte eh!" narinig ko pang wika ng isa pa.

"Charlotte, come on..ayos na! Solve na ang problema! Bakit kailangan mo pang gawin ito?" wika naman ni Peanut sa akin. Bakas sa boses nito ang matinding pagka-dismaya dahil sa ginawa ko.

Tinaasan ko lang ito ng kilay at muli kong ibinaling ang tingin kay Maureen na parang basang sisiw na nasa pool pa rin. Hinihintay marahil na i-rescue siya ulit ni Peanut. Pinaghalong pagkagulat at galit ang nakalarawan sa mukha nito habang nakatitig sa akin.

"Ngayun, hindi mo na kailangan pang gumawa ng kwento na itinulak kita. Ginawa ko na ang wish mo. Ano ngayun ang susunod mong gagawin? Mag-papaawa ka na naman? Feeling mo inapi kita?" Nang-iinis kong wika dito. Talagang nilakasan ko ang boses ko para marinig ng lahat.

"Nag-sorry na ako sa iyo kanina! Bakit ba kailangan mo pang palakihin ang issue na ito?" galit naman na sagot nito sa akin.

"oohhh nag-sorry ka ba? sorry ha? Wala akong naramdaman na sensiridad! Ang besides, gusto mo pala pool party bakit hindi mo ito sinabi sa boyfriend mo? Eh di sana na-inform lahat ng guest na magdala ng swimsuit para makijoin sa iyo!" nakangisi kong sagot.

"Charlotte, please tama na! Masydo mo ng pinalaki ang issue. Tapos na dapat ito kung hindi mo iyun ginawa." awat naman ni Peanut. Seryoso ko itong tinitigan

"Sorry sa nangyari...Aware ako na isa ako sa mga dahilan kung bakit nasira ang party mo. Kung gusto mong hindi na maulit pa ang nangyari ngayun, turuan mo ng leksyon ang girl friend mo. Hindi biro ang ginawa niya sa akin kanina. Gusto niya akong ipahiya sa lahat ng bisita mo!" sagot ko.

Iiling-iling naman na pinagmasdan ako nito. Sa klase ng tingin nito ngayun, ako pa yata ang lumabas na masama.

"Hindi ko akalain na magagawa mo ito. Pinilit kong ayusin ang problemang ito tapos gusto mo pang dagdagan!' wika nito sa akin.

"Ginawa ko lang kung ano ang alam kong tama. Hindi ako santa para hindi marunong pumatol sa mga taong nagmamaldita sa akin. Hindi ko kilala ang babaeng iyan at lalong wala akong ginawang masama sa kanya para pag- initan niya. Ngayun, kung gusto niya. akong ihabla dahil sa ginawa kong paganti sa kanya hindi ako natatakot!" pranka kong wika dito. Hindi naman ito nakaimik kaya naman itinuloy ko na ang gusto ko pang sabihin sa kanya.

"Isa pa, ano ba ang ipinuputok ng butse niya? Gusto ko lang naman i- fulfilled ang pangarap nya na itinulak ko siya sa pool. May mali ba sa ginawa ko?" tanong ko. Matiim ako nitong tinitigan bago mabilis na nilusong si Maureen sa pool.

Kita ko kung paano yumakap si Maureen dito. Umiyak pa ito sa dibdib ni Peanut na parang aping api. Nakita ko pa kung paano ito buhatin ni Peanut paalis ng pool.

Pakiramdam ko may libo-libong karayom ang biglang ibinaon sa puso ko dahi sa nasaksihan. Masakit sa mga mata ko ang nakikita ko ngyaun at parang gusto kong maiyak.

"Peanut, tingnan mo, ang sama ng ugali niya. Naghingi na nga ako ng sorry, pero itinulak niya pa rin ako!" narinig kong sumbong ni maureen. As usual umiiyak pa rin ito. Nagpapaawa.

"Lets talk about this issue later. Sa ngayun kailangan mo ng makapagpalit ng damit. Baka magkasakit ka pa!" 

sagot naman ni Peanut habang buhat- buhat si Maureen naglakad ito papasok ng bahay. Kuyom ang kamao na nasundan ko na lang sila ng tingin.

Hindi ko akalain na masasaktan ako sa mga nasaksihan ko ngayun lang.

Well, ano pa nga ba ang dapat kong ang i-expect ko? Nobya ni Peanut ang babaeng iyun at kahit na nagkamali ang Maureen na iyun kakampi at kakampihan niya pa rin.

Mananatiling kontra bida ako sa paningin niya at sino ba naman ako para kampihan niya? Pamangkin lang naman ako ng best friend niya at kaya lang naman siguro niya ako ininvite dahil inihatid niya ako noon sa bahay. Walang ibig sabihin iyun kaya hindi ako dapat umasa. Hindi dapat ako magpadala sa nararamdaman ko ngayun.

Siguro, mula ngayun mag-iiba na ang tingin niya sa akin. First time niya akong nakitang nagmaldita at alam kong iiwas na siya sa akin.

Masama pa rin ang loob ko na binalingan si Christopher para yayain ng umuwi. Dapat talaga pinanindigan ko na ang hindi pagpunta sa party na ito eh. Wala talagang magandang maidulot sa akin ang pagdalo-dalo ng mga ganitong klaseng pagtitipon.

"Lets go home! Masyadong late na. Baka hinihintay na tayo sa bahay." wika ko bago ko binalingan si Lucas para magpasalamat.

"Pasenya ka na sa mga nangyari at maraming salamat sa tulong mo!" pilit ang ngiting wika ko dito. Kaagad naman itong tumango.

"No problema Chalortte! Nagkataon lang na na-vedieohan ko ang mga pangyayari sa pagitan niyong dalawa kaya naman lumapit ako." nakangiti nitong sagot sa akin. Tumango naman ako at akmang tatalikuran na siya ng muli itong nagsalita.

"Sana, hindi ito ang huli nating pagkikita!" wika nito. Binalingan ko ito at pilit na nginitian.

"Of course...maliit lang ang mundo at alam kong muling magku-krus ang landas nating dalawa." sagot ko naman sa kanya bago ako humawak sa braso ng kapatid ko at sabay na kaming naglakad paalis.

Matiwasay naman kaming nakaalis ng bahay ni Peanut. Aminado ako na masama ang loob ko dahil sa mga nangyari. Imbes na mag-enjoy ako sa party, konsumisyon pa yata ang napala ko.

Chapter 303

CHARLOTTE POV

Mabilis na lumipas ang mga araw. Kung ano man ang nangyari noong birthday party ni Peanut hindi na lumabas ang mga iyun sa media. Mabuti na din kung ganoon. Ayaw ko din naman makaladkad ang pangalan ko sa issue. Ayaw ko din naman pag- usapan ng ibang tao.

Sa wakas, pinayagan na din ako ni Papa Christian na magkaroon ng sariling kotse. Masaya ako dahil ito ang matagal ko ng pinapangarap. Makakaalis na ako ng bahay na hindi na kailangan pang tawagan palagi ang family driver namin. Nag-promise naman ako sa mga magulang ko na iiwasan ko nang pagiging kaskasera.

"Charlotte, may lakad ka ba after class? " tahimik akong nakaupo dito sa loob ng classroom ng bigla akong i- approach ng isa sa mga classmates ko. 

Si Jecille. Isa sa itinuturing kong kaibigan. Actually, marami akong naging kaibigan sa School na ito. Iyun nga lang hindi ako nakakasama sa mga gimmick nila. Ayaw ko dahil wala akong hilig.

"Why?" tanong ko. Matamis itong ngumiti sa akin bago sumagot.

"Malapit na matatapos ang semister. Yayayain ka sana namin mag-bar. Sayang naman kasi. Next sem na naman tayo magkikita-kita tapos hindi ka man lang nakakasama sa amin tuwing night out namin." nakangiti nitong wika. Tinitigan ko muna ito bago sinagot

"Sinu-sino ba ang mga makakasama natin?" tanong ko.

"Sila Marco, Jasper, Hairo at Abril lang naman. Tayong anim lang naman. Ayaw ko din ng maramihan tayo, masyado ng magulo iyun." nakangiti nitong sagot. Hindi ako nakasagot

Kilala ko ang mga pangalan na binigkas niya. Kagaya ko, ang ilan sa kanila ay magdo-doctorate din. Masasabi kong mga kaibigan ko sila dahil maraming beses na kaming nagsasabay kumain sa restaurant kapag lunch time.

"Ano, sama ka? Sige na please? Kapag tumanggi ka tuluyan na talaga kaming magtatampo sa iyo." nakangiti nitong muling wika. Wala na akong choice kundi dahan-dahan na tumango.

"Sure, pero kung papayagan ako ni Mama. Alam mo naman, medyo strict ang parents ko kaya sa bawat kilos ko dapat kong ipaalam sa kanila." 

nakangiti ko namang wika sa kanya. Kita ko ang biglang paguhit ng masayang ngiti sa labi nito bago tumango.

"Sure naman! Kahit ako hindi pa nakapag-paalam kay Mommy eh. Pero sure naman na papayag iyun. Malaki ang tiwala ni Mommy sa mga makakasama natin kaya walang dapat na ipag-alala ang mga magulang mo. Naku! Naku, excited na ako!" nakangiti nitong sagot at kaagad na umayos ng upo dahil dumating na ang professor namin. Hindi ko naman maiwasan na mapailing.

Sabagay, walang masama kung pagbigyan ko sila. Nakakahiya naman kung aayaw ako. Baka sabihin nila masyado na akong killjoy.

Mabilis na lumipas ang mga oras. Nag- message na ako kay Mama tungkol sa plano naming magkakaibigan after class at kaagad naman itong pumayag. As usual sinabihan ako nito na huwag masyadong magpagabi. Kaagad naman akong sumang-ayon.

Since, halos lahat sa amin ay may kanya-kanyang sasakyan nag convoy na lang kami papuntang bar. Excited ako siyempre dahil ito ang kauna- unahang pagkakataon ko na pumasok sa ganitong lugar. Never talaga kasi akong sumasama sa kanila tuwing niyaya nila ako.

Pagdating sa bar talagang pinili namin ang pwesto malapit sa stage. May magpeperform daw kasi na banda ngayung gabi at talagang isa iyun sa inaabangan nila Jecille. Nagpatianod na lang ako dahil mas sanay silang kumilos sa mga ganitong lugar.

"Ayun oh...hanggang ngayun hindi pa rin kami makapaniwala na kasama ka namin ngayun Charlotte!" kaagad na untag ni Hairo habang hinihintay namin ang aming mga orders. Tanging ngiti lang ang naging sagot habang inililibot ang tingin sa buong paligid.

Mukhang malakas ang bar na ito. Unti- unti na kasing nagkakaroon ng mga tao ang kaninang mga bakenteng mesa.

"Uyyy sayaw tayo mamaya ha? Bawal ang killjoy!" narinig kong wika ni Abril. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti.

"Naku, mukhang hindi ko yata keri ang sumayaw. Parehong kaliwa ang paa ko eh." sagot ko.

"Kahit na! Espiritu lang ng alak ang katapat mo at mapapasayaw ka din namin." natatawa namang sagot ni Jecille. Hindi na ako nakasagot pa dahil isa-isang nagsipagdatingan na ang mga orders namin. Beer para sa mga boys at Margarita naman sa aming mga girls. May mga inorder na din kaming ibat ibang klaseng pulutan.

Actually, hindi naman ito ang first time kong uminom ng alak. Nakakatikim naman ako ng ganitong klaseng inumin kapag may party sa pamilya namin. Hindi naman ako pamilya namin. Hindi naman ako pinagbabawalan uminom nila Mama at Papa lalo na noong tumuntong ako ng eighteen years old.

"Cheers!" masayang wika ni Marco sabay taas ng baso nito. Ginaya namin siya at sabay-sabay kaming nagbigkas ng salitang "Cheers"!

"Sana ganito tayo palagi. Kahit mga Doctors na tayo huwag pa rin natin kalimutan na magbonding! Lalo ka na Charlotte! Dapat bumawi ka sa amin eh. Ngayun ka lang sumama sa amin!" malakas ang boses na wika ni Abril.

Sumasaliw sa tugtugin ang katawan nito kahit na nakaupo. Nag-uumpisa ng kumanta ang banda at may ilan na din sa mga guest ang nag-uumpisa ng umindak.

Sabagay, halos dalawang oras na pala ang nakalipas. Hindi ko namalayan iyun dahil nag-enjoy ako sa pakikipag- usap sa mga kaibigan ko.

Pakiramdam ko bigla akong nakaramdam ng kalayaan. Ganito pala ang feeling kapag nakaka-bonding mo ang halos kasing edad mo. Ang gaan sa pakiramdam.

"Ano sayaw na tayo?" tanong naman ni Jecille. Tumayo pa talaga ito at umindak-indak sa harap namin. Hindi ko mapigilan ang matawa.

"Kayo na lang guys! Mukhang hindi ko kaya eh. Parehong kaliwa ang mga paa ko." natatawa kong sagot. Nagulat pa ako ng bigla akong hawakan ni Abril sa dalawang kamay.

"Charlotte, ano ka ba! Hindi bat sabi ko sa iyo, bawal ang killjoy? Lets go Jecille, turuan natin si Charlotte kung paano igiling ang kanyang mala- diyosang katawan!" tatawa-tawang wika ni Abril. Sabay pa talaga nila akong hinila patungo sa umpukan ng mga taong nagsasayaw. Tatatawa- tawang nasundan na lang din kami ng tingin ng mga kasama naming mga boys. Wala na akong choice kundi ang magpatianod na lang.

Masasabi kong eksperto pagdating sa Disco itong dalawa kong kasama. Ang galing kasi nilang gumiling.

"Come on Charlotte! Dance!'" malakas pang wika ni Abril. Wala akong choice kundi igalaw-galaw ang katawan ko. Dahil na din siguro sa epekto ng alak na nainom ko kanina kaya nawala ang inhibesyon ko sa katawan.

Ilang saglit lang sumasabay na ako sa indak ng tugtugin. Tuwang tuwa naman ang dalawa kong kasama.

Sinabi pa nila na wala naman daw tao ang hindi marunong sumayaw.

Sadyang ayaw ko lang daw talagang subukan.

Aaminin ko na nag-enjoy ako. Sobrang saya at ilang saglit lang nakijoin na din sa amin sila Hairo at Jasper.

Nagpaiwan naman si Marco sa table dahil ka-text daw nito ang kanyang girl friend na nag-aaral sa US.

"Oh My God! Ang galing mo naman palang sumayaw eh. Tuwing pagkatapos ng exam natin ganito ang gawin natin. Pampa-release ng stress! "sigaw ni Hairo at talaga namang ayaw magpakabog sa aming mga girls. Magaling din palang sumayaw ang loko. Lalo tuloy akong ginanahan na igiling pa ang aking katawan.

Nakakatangal pala talaga ang alak ng hiya sa katawan. Iyun ang napatunayan ko dahil kayang kaya ko nang makipagsabayan sa mga kasama ko.

Natigilan lang ako ng mula sa likuran ko may biglang humawak sa baiwang ko kaya wala sa sariling napalingon ako para sana kumprontahin pero pakiramdam ko biglang nanigas ang buo kong katawan ng mapagsino ang taong iyun....

"Pe-Peanut? Hindi ko maiwasang bulong kasabay ng pagdampi ng labi nito sa pisngi ko.

Chapter 304

CHARLOTTE POV

Hindi ako makapaniwala sa ginawa niya. Pinilit kong kumawala sa pagkakayapos niya sa akin pero talagang mas malakas ito sa akin.

Paanong nandito din siya bar? Bakit bigla na lang siyang lumapit sa akin?

Simula noong pagkatapos ng birthday party niya hindi ko na ulit ito nakitang muli. Huling balita ko pa nga ay lumabas ito ng bansa. Hindi lang din ako sigurado dahil talagang iniwasan ko na din ang makibalita tungkol sa kanya. Ayaw ko kasing i-entertain kung ano man ang umuusbong na damdamin ko para sa kanya. Hindi talaga pwede!.

"Sabi ko na nga ba eh...ikaw iyan!' narinig kong bulong sa akin. Talagang itinapat pa niya ang bibig niya sa punong tainga ko kaya naman ramdam ko ang init ng hininga nito at parang libo-libong boltahe ng kuryente na biglang tumulay sa buo kong pagkatao.

"Peanut? A-ano ang ginagawa mo dito? "hindi ko maiwasang sambit at pilit pa rin na kumakawala sa mahigpit niyang pagkakakapit sa akin. Patuloy lang ang mga kaibigan ko sa pagsayaw at mukhang hindi nila napapansin ang struggle ko mula sa bisig ni Peanut.

"Of course, sinusundan kita. Dance with me Babe! Sabi mo sa akin noong birthday party ko hindi ka marunong sumayaw. Parang gusto ko na tuloy magtampo sa iyo!" nakangiti nitong bulong sabay galaw ng kanyang palad sa may tiyan ko. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa ginawa niyang iyun at pilit na kumakawala sa kanya.

Patuloy naman sa kanilang pag-indak ang mga kasama ko. HIndi pa rin nila napansin ang presensya ni Peanut.

"Pwede ba! Umalis ka nga dito! Kasama ko ang mga friends ko at ayaw kitang makasayaw! Angal ko dito at inipon ko ang buo kong lakas para makawala. Mabuti na lang at napag- tagumpayan ko ang bagay na iyun. Kahit papaano nakahinga ako ng maluwag.

Baka ano pa ang iisipin ng mga taong makakilala kay Peanut. May girl friend na ito at hindi pwedeng basta na lang nya akong yapusin.

"Can I talk to you?" tanong nito. Hindi ko naman mapigilan ang pagkunot ng noo ko dahil doon.

"For what?" tanong ko. Akmang sasagot ito ng biglang may humawak sa kamay ko. Si Hairo?

"Peanut Smith?" tanong nito. Bigla kong napansin ang pagseryoso ng mukha ni Peanut sabay titig sa kamay ni Hairo na nakahawak sa kamay ko.

"Yah! Nice to meet you guys!... Inapproach ko lang si Charlotte. Hindi ko akalain na nandito din pala siya sa lugar na ito." sagot nito at mabilis na naglakad paalis. Hindi ko naman mapigilan na sundan ito ng tingin.

"Wow, si Peanut ba iyun? Grabe, ang pogi niya pala sa malapitan!' narinig ko din komento ni Abril. Huminto na ito sa pagsasayaw ng napansin niya din ang presensya ni Peanut.

"Nag 'Hi' lang siya sa akin. Alam mo na, best friend siya ng Uncle ko at kilala niya din ako kahit papaano." nakangiti kong sagot. Tinitigan muna ako ng dalawa bago sabay na tumango.

"Sige na..balik muna ako sa table natin. Nakakangalay din pala ang sumayaw!" pilit ang ngiting bigkas ko at naglakad na pabalik ng table. Naabutan ko si Marco na hawak niya pa rin ang kanyang cellphone. Mukhang kausap pa rin nito ang kanyang girl friend.

Nginitian lang ako nito ng napansin nito ang pagdating ko at muling ibinalik ang kanyang buong attention sa kanyang hawak na cellphone.. Hinayaan ko na lang siya at muling inilibot ang tingin sa paligid.

Muling bumalik sa kanilang pagsasayaw ang mga kaibigan ko. Mahilig pala talaga sila magdisco. Kaya pala ang gagaling nilang umindak eh.

Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga ng muli kong maalala si Peanut. Ano ang ginagawa niya dito sa bar? Totoo ba ang sinabi niya sa akin kanina na sinusundan niya ako?

Pilit kong hinahagilap ang presesya ni Peanut. Hindi ko talaga akalain na mangangahas itong yakapin ako kanina. Grabe, hanggang ngayun, ramdam ko pa rin ang init ng kanyang katawan. Wala sa sariling nainom ko tuloy ang alak na nasa harap ko.

Bakit ba ang sarap din sa ilong ng amoy niya? Lalaking lalaki si Peanut at sa tindig pa lang nito siguradong maraming mga babae ang nahuhumaling dito.

Kung wala lang itong girl friend baka pinatulan ko na ito eh. Kaya lang hindi pwede...ayaw kong makasira ng relasyon ng ibang tao.

Natigil lang ako sa pagmumuni-muni ng biglang magsalita si Marco. Nagpaalam lang ito sa akin na magsi- CR lang daw siya. Kaagad naman akong pumayag.

"Sure! Ako na ang bahala sa table natin. Sige lang..." sagot ko pa sa kanya sabay ngiti. Nginitian din muna ako nito bago mabilis na tumalikod. Kaagad ko namang tinawag ang waiter para umorder ng panibagong inumin.

Tiyak na maghahanap ng alak ang mga kasama ko pagkatapos nilang sumayaw. Nag-order ako ng panibagong set ng inumin pati na din ng pulutan. Isang oras pa siguro at mauuna na akong umuwi sa kanila.

"So, may mga kasama ka pala? Sino sa kanila ang manliligaw mo?" napaiktad pa ako ng may biglang nagsalita sa likuran ko. Mabilis akong napalingon at muling tumampad sa paningin ko si Peanut. May hawak itong kopita na naglalaman ng alak at seryosong nakatitig sa akin.

"Ano ka ba? Ang hilig mo namang manggulat! Bakit ba bigla ka na lang sumusulpot diyan?" inis kong wika sa kanya. Napansin ko pa ang pag-ismid nito bago naupo sa tabi ko.

"Masyado ka lang sigurong abala sa mga kasama mo kaya hindi mo ako napapansin." sagot nito sabay tungga sa hawak niyang kopita na may lamang alak. Wala sa sariling napatitig ako dito at mukhang marami na itong nainom na alak base na din sa kanyang hitsura. Namumungay na kasi ang kanyang mga mata at pulang pula na din ang kanyang mukha.

"May mga kasama ka ba? Lasing ka na yata eh. Umuwi ka na kaya!" inis kong wika sa kanya. Natawa ito at matiim akong tinitigan.

"Nag-aalala ka ba sa akin?" tanong nito. Teka, lasing ba talaga ang Mani ( Peanut) na ito? Bakit parang bangag kong makipag-usap.

"Uuwi lang ako kapag sasama ka sa akin...you know, hindi mapapanatag ang loob ko hangat nandito ka ра. HIndi bagay sa iyo ang tumambay sa mga ganitong lugar...Bakit ka pinayagan ng mga parents mo?" 

muling wika nito. Tinaasan ko lang ito ng kilay bago sumagot.

"Malaki ang tiwala sa akin ng mga parents ko. Alam nilang lahat na kaya kong ipagtanggol ang sarili ko." naiinis kong sagot sa kanya. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago ko naramdaman ang biglang pag-akbay nito sa akin. Nagulat naman ako sa kanyang ginawa kaya wala sa sariling napatitig ako dito.

"Alam mo ba na matagal na kitang pinapangarap? Bakit ba napaka-hirap mong abutin? Dahil ba apo ka ng isa sa pinakamayaman na tao ng bansa? Dahil ba pamangkin ka ng Best friend ko?" Mahinang wika nito sa akin.

Sakto lang na marinig ng dalawa kong tainga ang katagang binigkas niya kaya naman hindi ko maiwasang makaramdam ng kilabot. Lalo na ng mapansin ko ang kakaibang titig nito sa akin

CHAPTER 305

CHARLOTTE POV

Lalo akong nakaramdam ng pagka- asiwa dahil sa sinabi niya ngayun lang.

Bakit kaya ganito ang Mani (Peanut) na ito ngayun? Bakit habang tumatagal lalo itong nagiging weird sa paningin ko.

"Naku! Naku! Baka mamaya marinig ka ng girl friend mo. Baka pagbintangan na naman ako ng babaeng iyun!" sagot ko sa kanya at umayos ng upo.

Pasimple ko pang hinawakan ang kamay nito para sana tanggalin ang kanyang braso na nakaakbay sa akin.

Kaya lang hindi ko napaghandaan ang ginawa niya. Pinagsalikop niya ang palad namin at pinisil pisil pa iyun. Lalo tuloy lumakas ang kabog ng dibdib ko.

Kung kanina, wagas itong makayapos sa akin ngayun naman para itong boyfriend ko sa kanyang ginagawa. Aba, mukhang lumuwag na yata ang turnilyo sa utak nito. Kung anu-ano na ang naiisip na gawin. Ako pa talaga ang gusto niyang pagdiskitahan.

"No worries, hiwalay na kami. May iba na akong napupusuan kaya hiniwalayan ko na siya." sagot nito sa akin kaya naman hindi ko maiwasang mapaisimid.

"Eh di wow! Congratulations! Grabe ka, ang bilis mo talagang magsawa sa mga babae." sagot ko sa kanya at pasimpleng umusog palayo dito para makawala mula sa pagkakaakbay niya. Hinila ko na din ang kamay ko na wala yatang balak na bitawan iyun. Shit! Bakit nakakapaso ang init ng palad niya?

Mabuti na lang at napag-tagumpayan ko ang nais ko. Tuluyan akong nakawala sa kanya. Sinabi ko naman kasi...ayaw kong magdidikit-dikit sa playboy na ito. Hindi ko talaga hahayaan ang sarili ko na mahulog sa kanya.

"Ang sama naman pala ng reputasyon ko pagdating sa iyo. Hindi ko naman siguro kasalanan kung hinahabol ako ng mga kababaihan. Pinilit ko naman sila iwasan paminsan-minsan pero sila talaga ang kusang lumalapit sa akin eh. " narinig ko pang sagot nito. Hindi ko alam kung nagyayabang ba ito or hindi sa kanyang sinabi pero ng titigan ko ang mukha nito kita ko kung gaano ito ka-seryoso.

"Eh di wow! Ikaw na ang gwapo! Ikaw na ang pinagkakaguluhan ng lahat!"

naiinis ko namang sagot. Sa hindi inaasahang pagkakataon bigla itong tumawa. Umusog ulit papunta sa akin na parang gusto talaga niyang idikit ang katawan niya sa katawan ko.

Muli tuloy akong nakaramdam ng pagkaasiwa. Gustuhin ko man na umusog palayo sa kanya pero dead end. Wala ng space....Hayysst, ano ba ang gustong patunayan ng Mani (Preanut) na ito? Inaakit nya ba ako?

"Ano ba! Bakit ka ba usog na usog papunta sa akin...Lumayo ka nga sa akin! Gusto mo bang pitpitin ang katawan?" nandidilat kong saway sa kanya.

Piste talaga! Supposed to be nag- eenjoy ako ngayun eh. First time ko ngang pumasok sa ganitong lugar pero mukhang kukunsimihin pa ako nitong si Peanut. Ano ba ang nangyayari sa taong ito?

"Bakit? Wala naman akong nakikitang masama sa ginawa ko ah? Bakit ba ang sungit mo palagi pagdating sa akin?" sagot naman nito.

"Ano ba Peanut? Tigilan mo nga ako!

Wala ako sa mood para makipagbiruan sa iyo! Sino ba ang kasama mo? Umalis ka na dito dahil baka makita ka pa ng mga friends ko." sagot ko naman sa kanya. Hindi naman ito nakaimik. Napansin ko pa na inalog-alog nito ang ilang mga bote ng alak na nasa mesa at ng mapansin nito na may laman iyun isinalin niya iyun sa sarili niyang baso. Naiiling na lang akong pinagmamasdan ito.

"Dont worry! Wala akong kasama ngayun. Wala akong matawagan na pwedeng sumama sa mga kaibigan ko dahil lahat sila may mga asa-asawa na! Ako na lang yata itong napag-iiwanan ng panahon." seryoso nitong sagot. Ramdam ko ang lungkot sa boses niya kaya naman muli akong napatitig dito. Sakto naman na inisang lagok na naman niya ang alak na nasa baso niya.

Talaga bang gustong maglasing ang Mani na ito? Wala pala siyang kasama pero ang lakas ng loob niyang uminom na uminom ng alak.

"Eh wala ka palang kasama tapos maglalasing ka! May kasama ka bang driver?" muli kong tanong sa kanya. Kaagad naman itong umiling.

"Hindi mo naman siguro ako hahayaan kung sakaling malasing ako diba? Medyo marami na din akong nainom na alak at hindi na ako pwedeng magdrive. Kaya nga nilapitan kita dahil ikaw na lang ang pag-asa ko na makauwi ng matiwasay ngayun. Hindi ko na kayang magdrive!" sagot nito at muling tinungga ang laman ng bote. Hindi na ito nag abala pang isalin man lang sa kanyang kopita ang alak.

Ano ba ang problema ng Peanut na ito? Bakit parang ang laki ng problema niya? Huwag nyang sabihin na bibigyan niya pa ako ng responsibilidad ngayun gabi? Naku naman!

"Hmmp! Bahala ka dyan! Sige lang, magpakalunod ka sa alak. Hindi kita responsibilidad kaya huwag mong asahan na tutulungan kita kapag hindi ka na makatayo diyan sa kinauupuan mo sa sobrang kalasingan!" inis kong sagot sa kanya. Hindi naman na ito nagsalita pa bagkos ibinaling ang tingin sa mga sumasayaw.

Ilang saglit lang naman ay napansin ko ng nagsipagbalikan na sa table namin ang mga kasama ko. Pawis na pawis ang mga ito at mukhang nag-enjoy talaga sa pagsasayaw.

Napansin ko pa ang pagkagulat sa kanilang mga mukha ng mapansin nila ang presensiya ni Peanut.

"Pa-pasensya na kayo guys! Naki-join na akho! Wala kasi akhong mga kasa- ma at si Char-lotte lang ahang

kakhilala ko di-to!" naringi ko pang paliwanag ni Peanut sa mga kasama ko. Kapansin-pansin na lasing na ito dahil bulol na kung magsalita. Naku naman, pasaway talaga ang Mani ( Peanut) na ito.

"Ayos lang..Masaya kaming makainuman ang isang sikat na personalidad na kagaya mo Mr Smith!" nakangiting sagot naman ni Hairo sabay naglahad ng kanyang kamay kay Peaut para makipag-shake hands. Kaagad naman itong pinagbigyan ni Peanut kaya nagsipagsunuran na din ang iba ko pang mga kaibigan.

"Ang gwapo niya! Naku crush ko na yata siya!" narinig ko namang bulong ni Abril sa akin. Parang gusto ko tuloy itong kurutin sa singit. Sa dami ng lalaking pwede niyang magustuhan kay Peanut pa talaga na saksakan ng playboy!

Dahil sa presensya ni Peanut lalong naging masaya ang mga susunod na kaganapan sa aming table. Tuwang tuwa ang lahat. Nakalimutan yata ng mga ito na maghinay-hinay sa pag- inom ng alak dahil maya-maya ang ginagawa nilang pag-order. Nakakaloka talaga!

"Mukhang naparami na tayo ah? Baka mamaya mahirapan na kayong magdrive niyan!" awat ko pa sa kanila. Kaaga naman sumabat si Peanut.

"Hindi mo naman shiguro akho pababayaan kung sakaling malashing ako diba? Dapat kahshi turu-an mo na ang sharili mo na maha-lin akho dahil mstagal na kitang Lo--Love!" ngiting ngiti nitong sagot. Parang gusto ko naman lumubog sa kinauupuan ko dahil sa sobrang hiya. Napansin ko kasi ang makahulugang tingin sa akin ng mga kaibigan ko.

Ano ba ang gustong palabasin ng Peanut na ito? Bakit ganito ito kung bumanat ng salita sa akin ngayun?

Nakakahiya! Baka mamaya iisipin ng mga kaibigan ko na may relasyon kami. Baka bigla akong ma-tsismis sa buong campus namin kapag mangyari iyun. Marami pa naman ang nagkaka-crush dito kay Peanut at baka makuyog ako ng wala sa oras.

Chapter 306

CHARLOTTE POV

"Parang gusto ko din maging model noon kaya lang hindi ako makapasa- pasa sa audition. Masyadong mataas ang qualifications nila. Hindi lang pala ka-pogihan ang labanan diyan. Kailangan din pala ng ganda ng katawan!" narinig ko pang wika ni Jasper. Bulol na din ang loko at mukhang unti-unti ng tinamaan ng ispiritu ng alak. Good luck nalang talaga mamayang uwian nito.

"Naku, paano ba iyan, lasing na sila. Tinatawagan na ako ni Mommy. Pinapauwi na ako! " narinig kong wika ni Jecille kay Abril.

"Paano ba ito, Charlotte lasing na din si Mr. Smith oh? Paano uuwi iyan pati na din sila Jasper at Hairo?" sagot naman ni Abirl. Parang gusto ko naman sabunutan si Peanut sa sobrang inis

Siya ang dahilan kaya napadami ng inom itong mga kasama ko eh. Bakit ba kasi nakijoin pa ang Mani na ito sa amin? Iyan tuloy, problema pa ngayun kung paano makakauwi sa kani- kanilang bahay itong mga kasama namin.

Mabuti na lang itong dalawang babaeta naging alalay ang pag-inom nila. Itong mga lalaki lang talaga ang problema namin ngayun.

"Ako na ang bahalang maghatid kina Jasper at Hairo." boluntaryong wika ni Marco. Sa kanilang apat na kalalakihan, ito lang yata ang hindi nalasing.

"Are you sure? Kaya mo pa bang magdrive?" kaagad ko namang tanong. Tumango naman ito.

"Kaunti lang naman ang nainom ko. Dont worry, kaya ko pa naman. Problema lang natin ngayun ay ang maghahatid kay Mr. Smith. Mukhang lasing na lasing na siya eh." sagot naman ni Marco. Muli akong napatitig kay Peanut na noon ay halos nakayukyok na sa mesa.

"Naku! Paano ngayun iyan..hindi pwedeng iwan natin siya dito. Ang ganda pa naman niyang lalaki. Baka mamaya ma-rape siya dito." sagot naman ni Jecille. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi.

Kung sakaling ma-rape man ang Peanut na ito tiyak na hindi ito magrereklamo. Alam ko ang karakas ng taong ito. Sa sobrang hilig nito sa mga babae baka matuwa pa ito eh.

"Alam ko ang bahay niya kaya ako na ang maghahatid sa kanya." sagot ko naman. Wala eh...wala na akong lusot. Hindi naman pwedeng pabayaan ko siya dito sa bar. Kaibigan pa rin siya ng Uncle ko at baka ako pa ang masisisi kapag may mangyaring masama dito.

"Tyun naman pala eh. So okay na! Kailangan ko na talagang makauwi. Baka mamaya hindi na ako papayagan nila Mommy na lumabas sa susunod kapag magtagal pa ako dito." sagot ni Jecille.

"Patulong na lang tayo sa mga staff para madala natin sila ng kotse. Pambihira naman...ang sarap pag- untugin nitong si Jasper at Hairo eh. First time nilang nalasing ng ganito!" sagot naman ni Abril

"Paano ba naman kasi, nakikipagsabayan ba naman sa pakikipag-inuman kay Peanut!

Akala mo naman ang tataas ng tolerance pagdating sa alak." sagot naman ni Jecille. Napapailing na lang ako habang pinagmamsdan si Peanut. Hayyy binigyan nga ako ng obligasyon ng lalaking ito.

Wala kaming choice kundi magpatulong sa mga bouncer para madala sa kotse ang mga lasing naming mga kasama. Mabuti na lang talaga at safe naman daw mag-iwan ng kotse dito sa parking ng bar kaya kotse ko na lang ginamit ko. Mabuti na lang din at natatandaan ko pa ang way papunta sa bahay ng Mani na ito dahil hindi ko talaga alam kung saan ito ihahatid. Alangan naman iuwi ko siya sa bahay namin...ako naman itong malalagot kina Mama at Papa.

Humugot pa ako ng malalim na buntong hininga habang pasulyap- sulyap ako kay Peanut. Nasa likuran na bahagi siya ng sasakyan at nakatulog na yata.

Kung hindi lang talaga ako nag-aalala sa kalagayan nito hindi ko talaga ito gagawin. Pasalamat talaga siya at hindi ko siya matititiis eh.

Pagdating namin sa kanyang bahay nagulat pa ako dahil walang nagbubukas ng gate. Napababa tuloy ako ng kotse at inilibot ko ang tingin sa paligid para siguraduhin kung ito ba talaga ang bahay ni Peanut.

"Wala ba siyang mga kasama dito? Bakit walang nagbubukas?" bulong ko pa. Wala akong choice kundi buksan ang likurang bahagi ng sasakyan kung nasaan kumportableng natutulog si Peanut at kinapa-kapa ang bulsa ng suot na pantalon nito. Kaagad akong nakahinga ng maluwang ng maramdaman ko ang susi sa kanyang bulsa,

"Naku, ikaw na Mani ka! Humanda ka sa akin! Hinding hindi na talaga ako papayag na muli mo itong gawin sa akin. Ginawa mo pa akong personal alalay mo!" naiinis ko pang bulong at naglakad papuntang gate. Mabuti na lang at unang try ko sa susian ng gate at nagbukas kaagad ito. Hindi na ako pinahirapan pa.

Wala akong choice kundi ang magsariling sikap. Binuksan ko ang gate at ipinasok ang kotse. Mukhang wala ngang kasama sa bahay ang Mani na ito. Napakatahimik ng buong paligid eh. Sinigurado ko pang naisara ng mabuti ang gate bago ko muling binalikan si Peanut na nasa loob pa rin ng kotse at nahihimbing na yata sa pagtulog

"Uyy Peanut! Gumising ka na diyan dahil uuwi na ako! Huwag mong sabihin na magpapabuhat ka pa sa akin? Masyado ka naman na yatang sini -swerte kung ganoon!" talagang sinadya kong lakasan ang boses ko habang sinasabi ang katagang iyun. Walang kahit na anong reaction akong nakuha dito kaya naman parang gusto ko ng sabunutan ang sarili ko.

Huwag niyang sabihin na problema ko pa din kung paano ko siya dadalhin papasok sa loob ng bahay niya? Hayysst kung minamalas ka nga naman.

Masyadong late na at kapag mapansin ni Mama na hindi pa ako nakauwi malalagot talaga ako nito. Bakit ba ako umabot sa ganitong sitwasyon? Ang gusto ko lang naman ay mag-enjoy ngayung gabi kasama ang mga kaibigan ko. Hindi ko naman akalain na aalalay pala ako sa taong lasing.

Humugot pa ako ng malalim na buntong hininga bago ko tinapik sa kanyang pisngi si Peanut. Kailangan na talaga nitong magising. Hindi ko siya kayang buhatin mag-isa papasok ng bahay

"Mani! Mani! Peanut! Gumising ka nga! Tatadyakan kita diya eh!" halos pasigaw ko pang wika sa kanya. Tanging ungol lang ang naging sagot nito kaya naman naiinis akong malakas na tinapik ito sa kanyang mukha. Wa epek pa rin kaya wala akong choice kundi hilahin ito palabas ng kanyang kotse.

Pagkalabas nito ng kotse hinayaan ko na isampay niya ang braso niya sa balikat ko. Halos yakapain ko na ito at dahan-dahan na hinila papasok sa kanyang bahay. Mabuti na lang at nagawa kong ipark ang kotse ko sa malapit sa pintuan ng bahay kaya kaunting lakad lang nandito na kami sa loob ng bahay.

"Ang bigat mong loko ka! Bakit ka ba naglasing?" galit ko pang bigkas sabay itinulak ko ito papuntang sofa. Nakapikit pa rin ang loko at hindi man lang naramdaman kung gaano ako naghirap maiuwi lang siya.

"Ngayung nandito ka na sa loob ng bahay mo, bahala ka na sa buhay mo! Siguro naman safe ka na dito dahil uuwi na ako!" wika ko pa sa kanya at akmang aalis na ng marinig ko ang biglang pagbigkas nito sa pangalan ko.

"Charlotte, water! Nauuhaw ako!"

wika pa nito habang nakapikit. Sinipat ko muna ito ng tingin bago ko inilibot ang tingin sa buong paligid.

First time kong nakapasok sa bahay na ito at hindi ko alam kung saan dito ang kusina. Naku talaga naman! Namimihasa na talaga ang Mani na ito. Ang sarap patikimin ng kahit isang flying kick lang makabawi man lang sa perwisyo na ginawa niya sa akin ngayun gabi!

Chapter 307

CHARLOTTE POV

Pipihitin ko na lang ang seradura at makakalabas na ako eh. Pero bigla namang nagrequest ang lasing na ito ng tubig! Nasaan ang konsensya ko kung hindi ito pagbibigyan? Paano kung ma-dehydrate ito at ako pa ang masisisi dahil simpleng tubig hindi ko siya nabigyan?

"Hayssst! Ano ba naman iyan Peanut! Kung anu-ano ang nirerequest mo eh. Mag-isa ka lang ba dito sa bahay?" hindi ko mapigilang sambit habang inililibot ang tingin sa paligid.

Pambihra! Nasaan ba ang kusina ng bahay na ito? Mabuti na lang at may nahagip akong isang nakasaradong pintuan kaya mabilis akong naglakad papunta doon. Binuksan ko iyun at tumampad sa paningin ko ang dining area.

Mabilis akong pumasok. Ilang hakbang pa ay kaagad kong napansin ang isang malaking ref kaya naman kaagad kong binuksan iyun at naghagilap ng tubig. May nakita akong bottled water kaya kaagad kong kinuha at nagmamadaling binalikan si Peanut.

Kung anong posisyon nito kanina ng iniwan ko ganoon pa rin ngayun. Malakas akong napabungtong hininga at tinapik ito sa kanyang pisngi.

"Peanut! Heto na ang tubig mo! Uminom ka na!" malakas na wika ko. Hindi ito umimik kaya naman binuksan ko na ang bote ng tubig at itinapat sa kanyang bibig.

"Hindi bat gusto mong uminom? Bilisan mo na dahil uuwi na ako!"

naiinis kong wika at nilakasan ko na ang pagtapik nito sa kanyang pisngi. Sa lakas niyun lumikha pa ito ng tunog kaya napadilat ito.

"A-aray naman! Bakit ka ba nana- nakit?" reklamo pa nito. Inismiran ko ito at itinapat sa kanyang mukha ang hawak kong tubig.

"Nirequest mo ito kanina diba? Inumin mo na ito dahil uuwi na ako! Lalasing- lasing hindi naman pala kaya!" naiinis kong wika sa kanya. Hindi ito nakaimik bagkos pahablot nitong kinuha sa kamay ko ang tubig.

Tinaasan ko lang ito ng kilay sabay halukipkip.

"Siguro ayos ka na dito sa bahay! Nag- effort pa ako na ihatid ka kaya quits na tayo sa paghatid mo sa akin noon!'" wika ko pa sa kanya at hindi ko na hinintay pa ang sagot nito. Mabilis ko na itong tinalikuran at akmang lalabas na ako ng marinig ko ang mahinang d* **g nito at ang pagsuka.

Wala sa sariling napalingon ako. Tama nga ang narinig ko. Sumusuka ang lasing na si Peanut habang nakaluhod sa sahig. Kahit na naiinis sa sitwasyon hindi ko naman ito kayang pabayaan. Baka mamaya kung ano pa ang mangyari dito kung iiwan ko siya sa ganitong sitwasyon.

Kahit amoy na amoy ko ang baho ng suka nito wala akong choice kundi ang lapitan pa din ito at hinagod ang likod nito.

"Peanut naman! Nagkalat ka pa! Deni- delay mo talaga ang pag-uwi ko!" reklamo ko pa dito. Hindi naman ito sumagot pa kaya pinabayaan ko na lang.

Nang mapansin ko na tapos na itong sumuka inalalayan ko na itong makahiga kahit sa sofa man lang. Dito na lang siya magpalipas ng oras hanggang sa mahimasmasan siya. Ang problema nga lang, kailangan niyang magpalit ng damit para maginahawaan siya. Amoy suka na din ito kaya kailangan din nitong malinisan.

Nandito na rin lang ako lubos-lubusin ko na din siguro ang pagtulong sa kanya. Kahit anong gawin ko talagang late na ako makakauwi ng bahay. Wish ko lang na hindi ito mapansin ni Mama kundi malalagot talaga ako.

Isa pa kailangan ko din linisin ang kalat nito. Ang problema nga lang hindi ko alam kung saan mag-uumpisa.

Sa huli muli akong bumalik ng kusina. Kinuha ko iyung kitchen towel at iyun ang ginamit kong pamunas sa suka na nagkalat sa sahig. Binuhusan ko ng maraming alcohol para mawala ang amoy at diretso kong itinapon sa basurahan

Pagkatapos kong gawin ang bagay na iyun muli kong sinulyapan si Peanut. Napahimbing na yata ang tulog nito kaya naman nagpasya akong mag- explore sa bahay nito. Umakyat ako ng second floor at hinanap ang kanyang kwarto.

"Last na talaga ito, promise. Pupunasan ko lang siya at papalitan ng damit tapos aalis na ako. Siguro naman magiging ayos na siya sa gagawin kong ito. Kaysa naman wala akong ginawa para mapabuti ang kalagayan niya diba?" bubulong-bulong ko pang wika habang isa-isang binuksan ang mga pintuan ng silid dito sa second floor. May tatlong silid at hindi ko alam kung saan dito ang kwarto ni Peanut.

Wala naman akong gagawing masama. Kukuha lang ako ng damit na pamalit nito pati na din towel para mapunasan ito. Pagkatapos, sisibat na talaga ako dahil halos alas dos na nag madaling araw.

Mabuti na lang talaga at wala akong pasok bukas. Iyun nga lang, kailangan pala naming bumisita ng mansion pero baka magdahilan na lang ako. Balak kong matulog buong araw dahil napuyat ako ngayung gabi.

Sa pangatlong pinto na binuksan ko tumampad sa akin ang kwarto na inaakala ko na ginagamit ni Peanut. sa lahat ng kwarto ito kasi ang pinakamalaki.

"Wow! Ito pala ang kwarto ni Peanut! Napaka-boring naman ng ayos." hindi ko pa mapigilang bulong sa aking sarili habang inililibot ang tingin sa paligid. Malinis ang buong kwarto at sa sobrang laki nito wala man lang akong nakita na kahit na anong naka-display. Wala ni kahit abubot. Ni paintings wala din. Tanging malaking kama, sofa at side table lang ang nandito sa loob.

Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa, kaagad akong pumasok sa loob at hinanap ang walk in closet nito. Pagkapasok ko sa loob kaagad na bumungad sa akin ang maraming personal na gamit ni Peanut. Maayos ang pagkasalansan ng lahat ng iyun at mukhang mitikuluso naman ito pagdating sa kaayusan. Mas maayos pa nga yata ang walk in closet nito kumapra sa akin eh.

Naghalungkat ako ng pwedeng pamalit ni Peanut pero wala kong nakitang pantulog. Maliban sa mga damit marami akong nakikitang mamahaling gamit nito. Mahilig yata mangulekta ng relo at eyeglasses si Peanut dahil halos mapuno na ng mga ito ang isa sa kanyang mga drawers. Iyun nga lang, ang pantulog na hinahanap ko hindi ko mahagilap.

"Hindi siya nagsusuot ng pantulog? Ano ang isinusuot niya tuwing natutulog siya? Naghuhubad siya?"

hindi ko napigilang tanong sa aking sarili. Binuksan ko na yata lahat ng cabinet wala talaga akong nakitang pantulog.

Maraming damit pero wala ang hinahanap ko kaya sa huli nagpasya na lang akong kumuha ng white t-shrit at shorts. Pumasok na din ako ng banyo para kumuha ng face towel. Balak kong punasan muna siya bago palitan ng damit.

Bago ako lumabas ng kwarto binitbit ko pa ang isang unan at kumot bago nagmamdaling bumaba. Naabutan ko si Peanut na nakahiga pa rin sa sofa at naghihilik na.

"Paano ko ba umpisahan ang pagpupunas dito. First time ko itong gagawin eh." bulong ko pa habang hawak ko ang basang face towel. Malakas akong napabuntong hininga at nilapitan ito.

Inumpisahan kong punasan ang kanyang mukha. Umungol pa ito at mukhang nagising ito.

"Mag-behave ka! Pasalamat ka nga at nag-effort pa akong punasan ka eh." angil ko sa kanya. Napansin ko ang dahan-dahan nitong pagdilat sabay ngiti.

"My Charlotte, sabi ko na nga ba hindi mo ako matitiis eh." wika nito at mabilis akong kinabig. Hindi ko napaghandaan iyun kaya naman napasubsob ako sa dibdib nito.

"Ano ba! Umayos ka nga!'" pagalit ko pang wika sa kanya at pilit na nagpupumiglas. Kahit lasing siya mas malakas pa rin siya sa kumpara sa akin.

Chapter 308

CHARLOTTE POV

Nalintikan na! Paano ko maiiwasan ang mga ganitong klaseng eksena? Kahit naman may nararamdaman ako kay Peanut hindi ako basta-basta magpapadala sa mga ganitong the moves niya. Mas matimbang pa rin naman ang dikta ng isipan ko kaysa sa dikta ng puso ko.

"Litse naman Peanut! Ano ba iyang ginagawa mo! Ang baho mo eh!" naiinis ko pang reklamo dito at ibinuhos ko buong lakas ko para makawala sa kanya.

Mabuti na lang at nagawa ko naman iyun. Naiinis ko itong tinitigan at ibinato ko sa kanya ang hawak ko pa rin basang face towel.

Ngayung gising ka na, linisan mo na iyan sarili mo dahil uuwi na ako!" galit kong wika sa kanya at mabilis itong tinalikuran. Bahala na siya sa buhay niya! May malay tao na siya at siguro naman nahimasmasan na siya dahil nakasuka na. Hindi naman pwedeng buong gabi ako nitong gawing alipin.

"Ingat!" narinig ko pang wika nito sa akin bago ako nakalabas ng pintuan. Padabog kong isinara ang pintuan at mabilis na naglakad papunta sa aking kotse.

Ini-start ko na ang makina ng kotse ng maisip ko na kailangan ko palang buksan ang gate. Walang magbubukas noon dahil walang ibang tao dito sa loob ng bahay. Wala akong ibang aasahan kundi sarili ko lang. Naiinis akong bumaba at mabilis na naglakad papuntang gate para buksan iyun.

"Ano ba naman itong Peanut na ito! Mag-isa lang ba talaga siya sa bahay na ito? Ang kunat naman niya kung ganoon. Sa laki ng bahay na ito wala ba siyang balak na mag-hire kahit isang kasambahay man lang?" frustrated ko pang bulong habang binubuksan ang gate. Nang magawa ko iyun mabilis akong bumalik ng kotse at dahan- dahan akong nagdrive palabas, Mukhang walang balak lumabas ang Peanut na iyun kaya naman pagkalabas ng kotse bumaba ulit ako para isara ang gate.

Sariling sikap talaga ito! Si Peanut na siguro talaga ang pinaka-kuripot na tao na nakilala ko. Walang kasambahay eh. Wala man lang mautusan.

Ang ending, halos alas kwatro na ng madaling araw ako nakauwi. Kailangan ko pang kuntsabahin ang security guard na huwag akong isumbong kina Mama at Papa kung sakaling tanungin sila kung anong oras ako nakauwi. Baka masabon ako ng wala sa oras. Nag -aalala din ako na baka pagbawalan na naman akong gumamit ng kotse. Ayaw ko ng bumalik sa dati na kahit saan ako magpunta kailangan pa akong ipadrive ng driver namin.

Pahamak talaga itong Peanut na ito! Talagang sinira nito ang buong gabi ko!

Nakahinga lang ako ng maluwag ng makapasok na ako sa loob ng kwarto. Wala na akong sinayang na oras, kaagad akong naglinis ng katawan bago nahiga sa kama para matulog na. Ngayun ko lang naramdaman ang pagod at antok.

Pagkahiga ko ng kama kaagad naman akong nakatulog at nagising lang sa mahinang katok sa pintuan ng kwarto ko.

Pupungas-pungas akong bumangon at pasimpleng sinulyapan ang orasan na nasa bedside table ko. Halos alas diyes na pala ng umaga. Siguro sa mga oras na ito nasa mansion na sila Mama. Himala at hindi nila ako ginising ng mas-maaga. Kaagad akong bumaba ng kama at naglakad papuntang pintuan para pagbuksan ang kumakatok.

"Good Morning po Mam! Pinapagising na po kayo ng Mama niyo!" kaagad na bati sa akin ng isa sa aming mga kasambahay pagkabukas ko pa lang ng pinto.

"Good Morning din po Manang. A-ano po ang sabi nila Mama at Papa. Kanina pa po ba ako hinahanap?" kaagad na tanong ko. Guilty talaga ako dahil inumaga na ako sa labas. Takot akong mapagalitan.

"Hindi naman po siguro Mam. Maaga din po silang umalis para bumisita sa Lolo at Lola niyo. Tumawag lang po sila kanina para tanungin kung gising na daw po kayo dahil kanina pa daw kayo tinatawagan pero hindi daw po kayo tinatawagan pero hindi daw po kayo sumasagot." sagot naman ni Manang.

Natigilan naman ako at mabilis na naglakad pabalik ng kama. Hinagilap ko ang aking cellphone at ng maalala ko na nasa bag ko pala kaagad kong kunuha ang bag ko at inilabas ang aking cellphone.

Tama si Manang, maraming miss calls ang nakaregister sa cellphone. Lahat galing kay Mama at talagang hindi ko maririnig dahil naka-silent ang phone ko. Mukhang malalagot talaga ako nito. Magtataka iyun dahil first time kung nagising ng ganito ka-late.

"Ihahanda ko na po ang pagkain niyo Mam." muli akong napatingin kay Manang ng muli itong nagsalita. Dahan -dahan naman akong tumango.

"Sige po Manang! Susunod din po kaagad ako!" pilit ang ngiting sagot ko dito. Kaagad naman itong umalis pagkatapos niyang maisara ang pintuan ng aking kwarto.

Parang gusto ko naman sabunutan ang sarili ko ng mapag-isa ako. Dapat pala talaga hindi na ako sumama sa mga kaibigan ko na mag-bar eh. Ayan tuloy, malalagot talaga ako nito kay Mama kapag malaman niya kung anong oras na ako nakauwi.

Kahit naman binilinan ko na ang gurad namin kanina na huwag magsusumbong, wala pa rin akong ligtas sa cctv. Malalaman at malalaman pa rin ni Mama kung anong oras ako nakauwi kapag i-check niya ang footage. Hindi pa rin ako pwedeng magsinungaling kung sakaling tatanungin ako nito.

Kakamot-kamot ako'ng ulo na nagpasyang pumasok ng banyo para gawin ang aking morning routine. Nagpasya na din akong maligo para gumaan ang pakiramdam ko. Kulang pa rin ako sa tulog at kailangan kong maging alive dahil balak kong sumunod kila Mama sa mansion. Isa pa, gusto kong makita sila Grandma at Grandpa pati na din ang mga baby pinsan ko na mga anak nila Veronica at Uncle Rafael.

Pagkatapos kong maligo at magbihis kaagad akong bumaba ng dining area para kumain. Sakto naman na may pagkain ng nakahanda kaya kaagad na akong kumain. Balak ko din tawagan si Mama mamaya bago ako umalis dito ng bahay. Kailangan kong malaman kung ano ang mood ni Mama. Mahirap na, baka masabon ako nito eh. Wala pa namang preno minsan ang bunganga noon.

Nasa kalagitnaan ng ako ng pagkain ng napansin ko ang pagpasok ng isa pa sa mga kasambahay namin na hawak- hawak ang isang wireless telephone. Kunot noo ko itong tinitigan habang iniaabot niya sa akin ang telepono.

"Mam, gusto daw po kayong makausap ng Mama niyo." wika nito. Mabilis ko namang tinangap ang telepono at itinapat sa aking tainga.

"Ma, Good Morning po! Kumakain lang po ako tapos susunod ako diyan sa mansion." kaagad na wika ko sa kanya. Bahagya pa akong kinabahan ng marinig ko ang malakas na pagbuntong hininga nito. Palatandaan na malalagot ako.

"Mabuti naman at gising ka na! Alam mo ba na kanina pa ako tumatawag sa iyo?" sagot nito. hindi naman kaagad ako nakaimik. Ito na nga ba ang sinasabi ko eh. Mukhang makakatikim yata ako ng diiplina mula kay Mama.

"Sorry po!" sagot ko.

"Sorry? Pumunta ka ngayun din sa mansion. Gusto kang makausap ng Grandma at Grandpa mo. Bilisan mo Charlotte!: wika nito. Lalo naman akong nakaramdam ng kaba.

"Ba-bakit po? I mean, tungkol po saan? " tanong ko.

"Tungkol saan? Hindi mo ba alam ang kung ano ang ginawa mo kagabi sa bar? Bakit nagkalat sa mga newspapers ang picture nyong dalawa ni Peanut Smith sa bar kagabi na magkayakap? At isa pa, anong oras ka ng nakauwi?" bakas sa boses nito ang tinitimping galit habang sinasabi ang katagang iyun. Natameme naman ako at pilit na binabalikan ng isipan ko ang mga nangyari kagabi.

Chapter 309

CHARLOTTE POV

Pagkababa ko ng tawag kaagad kong tinapos ang pagkain at nagmamdaling nag-drive papuntang mansion.

Sa tono ng boses kanina ng ina kong si Mama Carmella alam kong seryoso ito. Lagot na talaga ako! Ano ba ang sinasabi nito kanina na nakuhaan daw kami ng larawan sa bar ni Peanut na magkayakap? Paanong nangyari iyun? Ibig bang sabihin kahit nasa loob ng bar may mga paparazzi na nagkalat?

Hindi naman ako celebrity para idamay nila sa mga bali-balitang showbiz. Alam kong sikat si Peanut pero hindi nila ako dapat idamay dahil isa akong private citizen.

Haysst, ngayun pa lang na-iimagine ko na ang mala- armaLite na bunganga ni Mama. Lagot na talaga ako nito. Baka pagbawalan na naman akong magdrive ng sarili kong kotse. Bakit ba kasi nangyari ito sa akin? Hindi na talaga pupunta sa mga bar na iyan. Last na talaga iyung kagabi.

Pagkaraparada ko pa lang ng sasakyan kaagad kong napansin ang paglapit ni Mama sa akin. Hindi ko maiwasang kabahan lalo ng ng mapansin ko kung gaano ito ka-seryoso. May hawak pa itong news paper na kaagad na iniabot sa akin.

"Bago ka humarap kina Mommy Carissa at Daddy Gabriel, pwede bang paki-explain sa akin ito?" kaagad na wika nito. Sinipat ko ng tingin ang ibinigay nitong news paper at kaagad na nanlaki ang aking mga mata sa mga nakita.

Kaming dalawa ni Peanut! Magkayakap? Naalala ko na, ito iyung time na sumasayaw ako kasama ng aking mga kaibigan at bigla akong hinawakan ni Peanut. Sino ang kumuha ng larawan na ito?

"Mayroon ka bang hindi sinasabi sa amin? May relasyon ba kayo ng lalaki na iyan? Siya ba ang kasama mo kaya inumaga ka na ng uwi?" sunod-sunod na tanong ni Mama. Nag-uumpisa na itong magbunganga kaya hindi ko mapigilang mapalunok.

"Charlotte, ilang beses ko bang sinabi sa iyo na kapag magpaligaw ka, dapat sa bahay! Hindi sa kung saan-saan!" muling wika nito. kaagad naman akong umiling..

"No Ma! Hindi! Nagkamali po kayo! Wa -wala akong relasyon sa lalaking iyan! Hindi po siya nanliligaw sa akin!" sagot ko naman. Tinitigan lang ako nito sabay iling.

"Sa palagay mo ba maniniwala ako? Hindi ako ipinanganak kahapon para hindi maintindihan ang mga nangyayari ngayun! Kilala kita dahil

anak kita at hindi ka basta-basta papayag na yakapin ka ng lalaking iyan ng walang dahilan!" galit na sagot nito. Natameme naman ako

Muli kong sinipat ng tingin ang newspapaer. Sa mga kuha namin, kahit sino ang makakakita, mapagkakamalan talagang may relasyon kami. Ang sweet namin tapos nakasubsob pa ang mukha ni Peanut sa balikat ko.

'Shit! TAma si Mama, kahit sino ang makakakita sa larawan naming dalawa ni Peanut, iba ang kanilang iisipin. May kuha din ng larawan habang nakaupo kaming dalawa at naka-akbay sa akin si Peanut.

"Ma, hindi po totoo ang nasa larawan. Promise, wala po akong relasyon sa Peanut na iyan! Hindi ko po alam kung paano kami nakunan ng larawan pero wala po talaga! Ni hindi nga nanligaw sa akin iyan eh." muling wika ko. Umaasa ako na maniniwala ito sa akin.

"Huwag mo akong pinag- luluko Charlotte! Inumaga ka ng uwi kanina. Kasama mo sya diba? Kasama mo ang Peanut na iyun! Saan kayo nakarating? " muling tanong nito. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway. Ito na nga ba ang sinasabi ko. Wala talagang maitatagong sekreto kay Mama. Dating miyembro ng Military ito kaya naman magaling itong mag- imbistiga.

"Ma naman! Wa-wala po akong ginawang masama kagabi. Promise, hindi ko na po ito uulitin. Hindi na po ako lalabas kapag gabi. Hindi na ako magba-bar!" sagot ko.

"Ang tanong ko ang sagutin mo Charlotte! Bakit umaga ka na nakauwi? Ang Peanut na iyun ba ang kasama mo halos buong gabi?" muling tanong nito!

Kita ko kung gaano ka-seryoso si Mama ngayun. Hindi ko maiwasang mapayuko. Wala na, suko na ako at wala akong choice kundi sabihin sa kanya ang totoo.

"Na-nalasing po si Peanut! ni-hindi niya po kayang umuwi mag-isa kaya inihatid ko siya." mahina kong sagot. Sapat lang iyun para marinig ni Mama. Kaagad naman nanlaki ang mga mata nito.

"Ano? Ikaw pa mismo ang naghatid sa kanya? Saan? Sa sarili niyang bahay?" sagot nito at sinipat ako ng tingin. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagkailang.

Alam kong may ibig sabihin ang mga tingin na iyun ni Mama sa akin.

"Ma naman, mali po iyang iniisip niyo! Dalagang pilipina po itong anak niyo at hindi po ako basta-basta bumibigay! Promise, hinatid ko lang talaga si Peanut tapos umalis din po kaagad ako. " sagot ko naman.

Parang gusto kong sisihin si Peanut ng mga sandaling ito. Kung hindi sana sa kanya, wala sana ako sa ganitong sitwasyon

"May nangyari sa inyong dalawa o wala, wala akong pakialam. Isa kang Villarama at dapat kang umiwas sa mga ganitong klaseng iskandalo. Hindi lang sa newspapers lumabas ang larawan niyong dalawa pati na din sa internet. Lumikha iyun ng sari-sarilng ispikulasyon sa mga tao at alam mong malaking iskandalo ito sa pamilya natin. Lalo na at alam ng halos lahat kung gaano ka-playboy ang Peanut na iyan." sagot ni Mama. Hindi ko naman alam kung ano ang ibig nitong sabihin.

"Hindi papayag si Grandpa Gabriel mo na hayaan na lang ang issue na ito. Kung ano man ang maging desisyon ng pamilya kailangan mong sundin sa ayaw at gusto mo!" muling wika nito.

"A-ano po ang ibig niyong sabihin?" tanong ko. Sa hindi malamang dahilan bigla akong nakaramdam ng kaba. Alam kong may laman ang sinabi ni Mama. Sa sinasabi nito ngayun, mukhang mas mahigit pa sa pagbabawal muli na magdrive ang maging hatol nito sa akin.

Kung bakit naman kasi nadamay pa ako sa iskandalong ito. Apo ako ng isa sa pinaka-mayamang tao dito sa bansa at alam kong hindi talaga sila papayag na makaladkad sa iskando ang isa sa mga miyembro ng pamiya. Ngayun pa lang, kinakabahan na ako sa posibleng maging hatol sa akin

Sino ba kasi ang kumuha ng larawan na iyun? Bakit ba napakamalas ko kagabi? Kainis naman kasing Peanut na ito? Bakit ba bigla na lang siyang nangyayayakap. Nadamay pa tuloy ako sa katangahan niya!

Chapter 310

CHARLOTTE POV

Naguguluhan man sa mga nangyari sa kapaligiran, wala akong choice kundi ang sumunod kay Mama papasok ng mansion. Ilang beses ako nitong binilinan na huwag sumuway sa kung anong sasabihin ni Grandpa. Para naman daw sa kabutihan ko ang gagawin nila

Ewan ko lang talaga, kinakabahan talaga ako sa mga susunod na mangyari. Pakiramdam ko may mga desisyon na mangyayari na labag sa kalooban ko.

Pagkapasok namin sa loob ng living room kaagad na napako ang tingin ko isang lalaki na nakaupo sa kabilang bahagi ng sofa. Nagulat pa ako ng mapagmasdan ang hitsura nito dahil may pasa ito sa kaliwang bahagi ng pisngi.

Si Peanut, paanong nagkapasa siya? Ang natatandaan ko, wala siyang kapasa-pasa kaninang madaling araw bago ko siya iniwan sa bahay niya. Isa pa, ano ang ginagawa niya dito sa mansion?

Kinakabahan at nagtataka man sa presensya niya dito sa mansion, wala akong choice kundi ang lumapit kay Grandpa at Grandma para magbigay galang. Samantalang si Mama naman ay naupo na sa tabi ni Papa na kanina pa seryosong nagpapalipat-lipat ang tingin sa aming dalawa ni Peanut.

"Good Morning po Grandma, Grandpa! "wika ko sabay halik sa kanilang pisngi. Pagkatapos kong gawin iyun sumenyas si Grandpa na maupo na ako. Itinuro nito ang espasyo sa tabi ni Peanut kaya wala akong choice kundi sundin ang nais nito.

Malaki ang respeto ko kay Grandpapa Gabriel. Pero sa mga sandaling ito hindi ko maiwasang matakot sa seryosong hitsura nito. Mukhang big deal talaga sa kanila ang tungkol sa kumakalat na larawan namin ni Peanut sa pahayagan at internet.

Bago ako naupo, tinitigan ko pa ng masama si Peanut. Ano ang ginagawa niya dito? Sana lang makatulong siya para mabawasan ang parusa na ibibigay sa akin ni Grandpa. Pati na din ng mga magulang ko.

Mabuti pa si Grandma Carissa. Nginitian ako nito pagkadating ko kanina. Sabagay, sa buong Villarama clan, sa Grandma Carissa ang pinakamabait. Kaya nga Love na love ko siya eh at alam kong ipagtatangol ako nito kahit na anong mangyari.

"Bweno, mabuti naman at dumating ka na! Tapos ng magpaliwanag si Peanut sa amin, ang side mo na naman ang pakikinggan ko!" kaagad na untag ni Grandpa pagkaupo ko. Sumulyap muna ako kay Mama at Papa bago ko ibinaling ang tingin kay Grandpa.

"Granpa, wa-wala pong ibig sabihin ang tungkol sa kumakalat na larawan. Nagkita lang po kami ni Peanut kagabi sa bar.." paunang wika ko. Nagulat pa ako ng biglang sumabat si Peanut.

"Grandpa, I am sorry! Pero kung ano man ang nangyari, hindi ko po tatakbuhan iyun. Willing po akong panagutan kung ano man ang namagitan sa aming dalawa ni Charlotte!" wika nito na siyang labis na nagbigay sa akin ng matinding pagkagulat.

Ano ba ang sinasabi ng Mani na ito? Anong panangutan? Sa naalala ko wala namang nangyari? Nagkita kami sa bar, niyakap niya ako pagkatapos hinatid ko siya sa bahay niya dahil nalasing siya!

"Iyan ang gusto kong marinig sa iyo.

Iyan ang tunay na lalaki! Hindi basta- basta tumatakbo sa responsibilidad!'" sagot naman ni Grandpa. Hindi ko namang maiwasang umalma

"A-ano po? Pananagutan? Hoy Mani, ano bang pinagsasabi mo? Walang nangyari at walang dapat panagutan!" naiinis kong sagot. Sa sinabi nito kanina, kulang na lang na sabihin niya kina Grandpa na may nangyari sa amin.

"Charlotte! Sinusubukan naming ayusin ang gulong nangyari kaya huwag ka ng sumabat! Kung ito ang paraan para matigil na ang iskandalong ito, wala kang choice kundi pumayag sa gusto naming mangyari. Isa pa, hindi kami papayag na hindi ka panagutan ng lalaking iyan. Kasalanan mo din naman eh, kung nag -ingat ka kagabi hindi mangyayari ito! sagot naman ni Mama. Natameme naman ako.

Ngali-ngaling sabunutan ko naman si Peanut dahil sa mga sinabi nito. Pwede naman nyang sabihin sa lahat na walang nangyari. Wala kaming relasyon kaya hindi pwedeng mangyari sa aming dalawa ang inisip ng lahat ng tao na nandito sa living room.

"Bweno, gusto kong makausap ang pamilya mo Peanut Smith. Gusto kong idaos kaagad ang engagement niyong dalawa ni Charlotte. " sagot ni Grandpa na lalong nagpawindang sa utak ko. Hindi kayang tanggapin ng sestima ko ang takbo ng usapan ngayung araw.

"Po? No! Grandpa, please, hindi po bat gusto niyong magkaroon ng Doctor na apo? Hindi pa ako ready na magpakasal lalo na sa lalaking iyan!'" kaagad kong tutol. Umaasa ako na pakinggan nila ako. Kung alam ko lang na mangyayari ito, nag-insist na lang sana ako na pumasok sa military. Mas gustuhin ko pang tumira ng bundok kaysa naman

magkaroon ng ganitong klaseng problema.

Hindi ba pwedeng ayusin sa ibang

paraan ang tungkol sa kumakalat na

picture na iyun? Engagement kaagad? Wala ba akong right para tumutol? Kinabukasan ko ang nakataya dito at kahit na may gusto ako sa Mani na ito hindi ako papayag na maging asawa niya.

Baka mamaya habang mag-asawa kami kung sinu-sinong babae ang ikakama nito. Alam ng lahat kung gaano ito kababaero. Kung magpalit nga daw ito ng babae, parang nagpalit lang ng damit eh. Tapos papayag silang lahat ng ipakasal ako sa kanya? Nasaan ang hustiya?

"I insist! Alam nating dalawa kung ano ang nangyari sa pagitan natin at tama sila Grandpa...hindi pwedeng pabayaan kita! Paano kung magbunga iyun?

Ayaw kong isilang ang magiging baby natin na wala ako sa tabi mo. Na hindi man lang kita naiharap sa altar! Gusto kong ayusin ang buhay ko kasama ka. Kaya please lang, huwag ka ng tumanggi!" nakangiti pang wika ni Peanut. Kaagad ko naman naikuyom ang aking kamao. Parang gusto kong dagdagan ang pasa nito sa pisngi para tumigil na siya.

Sobrang advance niyang mag-isip. Walang nangyari at paano ako mabubuntis? Gago ba siya? Naka- drugs ba ang Mani na ito? Kainis! Ang sarap suntukin sa nguso para tumigil na!

"Ano ba ang pinagsasabi mo? Anong mabubuntis? Nahihibang ka na ba? Baliw ka ba?" galit kong sigaw sa kanya. Sa sobrang inis ko dito nakalimutan ko na kaharap pala namin si Grandpa. Sinitsitan lang ako ni Mama kaya kahit papaano bumalik ako sa huwesyo.

"Grandpa, wala pong nangyari! Promise, kahit na ipacheck-up niyo po ako, hindi po totoo ang sinasabi ni Peanut!" nakikiusap kong wika kay Grandpa. kaagad naman itong umiling.

"Wala ng dahilan pa para pag-usapan ang tungkol sa bagay na ito. Since, gusto ka namang panagutan ni Peanut, kailangan nating ma-iset ang engagement niyo sa lalong madaling panahon!'" finale na wika ni Grandpa at kaagad na tumayo. Tumiting pa ako kay Grandma para humingi ng tulong pero tinanguan lang ako nito at hawak kamay na lumabas sila ni Grandpa dito sa living area. Nagpapaawa naman akong tumingin kina Mama at Papa.

"Mag-usap kayong dalawa. Kung ano man ang napag-usapan ngayun, hindi na mababago iyun....and ikaw lalaki, aasahan namin na kung ano man ang sinabi mo ngayun lang, hindi na mababago iyun." seryosong wika ni Papa at tumayo na din. Sabay silang dalawa ni Mama na lumabas ng living room kaya naman naiwan kaming dalawa ni Peanut dito sa loob.

Sa sobrang inis na nararamdaman ko kaagad ko itong hinarap at malakas na sinampal sa kanyang pisngi. Kanina ko pa ito gustong gawin sa kanya at dahil kaming dalawa na lang ang naiwan dito gagawin ko kung ano man ang naisip kong gawin sa kanya.

"Ano ba? Talagang gusto mo pang dagdagan ang pasa sa pisngi ko?" inis naman nitong wika pagkatapos makabawi sa pagkagulat. Inismiran ko lang ito at dumistansya sa kanya. Maganda na ang maging alerto. Baka bigla akong gantihan eh.

"Kulang pa iyan sa mga pinanggagawa mo! Imbes na tulungan mo akong kumbinsihin silang lahat na wala naman talagang nangyari sa atin, ginatungan mo pa talaga! Ano ba ang gusto mong palabasin? Natatakot ka ba kaya hindi ka maka-hindi?" galit kong wika sa kanya. Kaagad kong napansin ang pagsalubong ng kilay nito. Palatandaan na hindi niya nagustuhan ang sinabi ko ngayun.

"Hindi mo pa nga ako kilala Charlotte. Ako ang taong walang kinatatakutan at may prinsipyo! Ihanda mo ang sarili mo dahil wala kang choice kundi magpakasal sa akin!'" sagot naman nito habang bakas sa boses nito ang tinitimping pagkainis sa akin.

"Bakit? Naubusan ka na ba ng babae at ako naman ang pinagdiskitahan mo? Peanut, ano ba! Hindi kita type at lalong ayaw kitang maging asawa!" galit kong sagot sa kanya.

Bahala na pero ilalaban ko ang karapatan ko! Hindi ako papayag na

maitali sa isang playboy na kagaya niya! Ang pagpapakasal kay Peanut ay maging sakit lang ng ulo ko. Kailangan kong makumbinsi sila Grandpa na huwag ituloy ang kanilang plano. Ako ang magdedesisyon kung magpapakasal ba ako or hindi!

"Wala kang choice kundi ang pumayag Charlotte. Matatali ka sa akin at ako ang puputol sa sungay mo! Hindi ka pwedeng umayaw dahil gagawin ko ang lahat para ma-iset ang kasal natin sa lalong madaling panahon!'" naiinis na sagot nito. Hindi naman ako makapaniwala.

Talaga bang seryoso siya sa mga sinasabi niya ngayun? Bakit?

"No! walang kasalan na mangyayari at papatunayan ko kina Grandpa na wala naman talagang nangyari sa ating dalawa. Isa pa hindi ikaw ang lalaking pangarap ko na makasama habang buhay!" galit kong wika sa kanya. Kita ko ang lungkot na biglang rumehistro sa mga mata nito pero hindi ko na pinanasin pa iyun. Ang mahalaga sa akin ngayun ay ang matakasan ang problemang ito. Masyado pa akong bata para pumasok sa buhay may- asawa.

"Hindi mo gusto? Pwes, gagawin ko ang lahat para magustuhan mo ako! Wala pang babae ang tumatanggi sa akin Charlotte at hindi ako papayag na hindi ka maging akin!'" sagot naman nito.

"Oh, really? Well, sorry ka dahil hindi ako katulad sa mga babaeng nakilala mo. Hinding hindi kita magugustuhan at ayaw ko sa iyo!' diretsahan kong wika sa kanya. Lahat gagawin ko mapaniwala lang ito na wala akong naramdaman sa kanya. Para naman ma -discouraged siya sa akin. Maraming babae diyan na pwede iyang pagtripan.

Hindi ako papayag na maisama niya ako sa listahan niya.

"Tingnan natin! Magpakasal ka sa akin at tingnan ko kung hanggang saan ang tapang mo! Remember, nasa likod ko ang pamilya mo, mukhang boto sila sa akin kaya kaagad silang pumayag sa suggestion ko kanina. Dont worry, sisiguraduhin ko na hindi mo

pagsisisihan ang pagpapakasal sa akin. " nakangisi naman nitong wika. Lalo ko namang naikuyom ang aking kamao dahil sa matinding pagkainis.

Chapter 311

CHARLOTTE POV

Kung pwede lang tirisin sa sarili kong mga palad ang Peanut Smith na ito kanina ko pa sana ginawa. Ano ba ang gusto niyang mangyari? Bakit sa dinami-daming babae na pwede niyang pagdiskitahan, bakit ako pa talaga?

"Bahala ka! Pero isa lang ang nasisiguro ko! Walang kasalan na mangyayari dahil ayaw ko!" galit kong wika at akmang tatalikuran ito ng bigla nya akong hawakan sa braso.

"Where are you going? Hindi mo ba narinig ang sinabi sa iyo kanina nila Mama at Papa? Mag-uusap daw tayo!"" sagot naman nito gamit ang seryosong boses. Galit ko itong tinitigan sa kanyang mga mata sabay piksi.

"Ano pa ba ang pag-uuspan natin? Walang patutunguhan ang lahat at hangat hindi mo binabawi ang mga kasinungalingan na itinanim mo sa utak ng pamilya ko ayaw kitang makausap!'" galit kong sagot sa kanya. Kaagad naman itong napangisi.

"Ang akala mo ba ganoon lang kadali sa akin ang lahat para bawiin ang nasabi ko na ? May paninindigan ako Charlotte at lahat ng nasabi ko na hindi na magbabago. Magpapakasal ka sa akin sa lalong madaling panahon at walang dahilan para tumutol ka!" Giit nito.

"In your dreams! Hindi ako ganoon kadaling diktahan Peanut! Isa pa, bakit ba atat kang magpakasal? Dahil ba naiinggit ka sa mga kaibigan mo na may mga asawa na? Ayaw mong mapag - iwanan?" sagot ko sa kanya. SAglit itong natigilan bago dahan-dahan na sumilay ang ngiti sa kanyang labi.

"Isipin mo ang mga gusto mong isipin, wala akong pakialam!" sagot nito at akmang lalabas na ng living area ng muli akong nagsalita.

"Bakit ako? Marami namang babae diyan na pwede mong maging asawa, bakit ako pa?" tanong ko sa kanya. Hindi ito nakaimik.

"May fiancee ka na diba? Si Maureen? Bakit hindi na lang siya ang yayain mong magpakasal? Bakit gusto mo pa akong isali sa kalokohang ito?" galit kong tanong sa kanya.

Hindi ko napaghandaan ang sumunod niyang ginawa. Kaagad ako nitong kinabig at mahigpit na hinawakan sa likod ng aking ulo at pinaglapat ang aming labi. Hindi naman ako nakapalag sa bilis ng pangyayari.

Ito ang first kiss ko at aaminin ko na nagulat talaga ako? Bakit ang bilis kumilos ng Peanut na ito? Ganito ba talaga siya ka-expert pagdating sa mga babae?

Halos nawindang ang takbo ng utak ko ng maramdaman ko ang mabining galaw ng labi nito sa bibig ko. Parang bigla akong nawalan ng lakas na tumutuol. Bakit pakiramam ko bigla akong nakarating sa alapaap dahil sa simpleng halik na ito? Ano ang meron kay Peanut na hindi ko mahindian?

Hindi ko na namalayan pa kung ilang minuto nang magkalapat ang aming labi. Basta ang alam ko, nag-eenjoy ang buo kong sistema sa mga nangyayari sa aming dalawa ngayun. Gustong gusto ko ang lasa ng labi ni Peanut. Ang tamis at parang biglang huminto ang oras sa pagitan naming dalawa.

"Charlotte, pinapa-----" Kaagad kong naitulak si Peanut ng marinig ko ang boses na iyun. Si Mama at huling huli kaming dalawa ni Peanut sa nakakahiyang sitwasyon.

Napansin ko din ang pagkagulat sa mga mata ni Mama habang nagpapalipat-lipat ng tingin sa aming dalawa ni Peanut. Sa dinami-dami ng tao dito sa loob ng mansion, siya pa talaga ang nakahuli sa amin.

"Tita, sorry po! Hi-hindi lang po namin napigilan ang silakbo ng damdamin namin. Promise po, papakasalan ko po siya sa lalong madaling panahon." si Peanut ang unang nakabawi sa pagkagulat kaya ito ang unang nakapagsalita.

Parang gusto ko naman lumubog sa kinatatayuan ko dahil sa mga nangyari? Paano pa nito maniniwala si Mama sa akin na walang nangyari sa aming dalawa gayung huling huli niya kaming dalawa ni Peanut. Bakit ba feeling ko, hindi umaayon ang pagkakataon sa akin. Bakit ba lagi na lang akong pumapalpak.

"Mukhang nagkakagustuhan talaga kayo ng anak ko, kaya kahit mahirap sa amin, wala kaming choice kundi ang ibigay sa inyo ang basbas. Kailangan niyong maikasal bago magkaroon ng laman ang tiyan ng anak ko. Ayaw kong iharap mo siya sa dambana na buntis na Peanut!'"seryosong sagot ni Mama. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata dahil sa narinig.

"O-opo Tita! Kung papayag po kayo, gusto kong sa susunod na buwan na idadaos ang kasal naming dalawa ni Charlotte. Ayaw ko din pong makaladkad ang pangalan niya sa kontrobesiyal kaya naman po gagawin ko ang lahat para maiayos po ito kaagad!" sagot naman ni Peanut.

Parang gusto ko naman maiyak sa mga naririnig. Pakiramdam ko, wala na talaga akong kawala. Pinagkaisahan na nila ako at pakiramdam ko wala man lang kumakampi sa akin. Walang gustong maniwala sa akin.

"Bweno, sumunod na kayong dalawa sa dining area. Lunch time na at gusto nila Daddy Gabriel na sabay-sabay tayong kumain para mapag-usapan ang detaltye na kasal niyong dalawa ni Charlotte!" wika naman ni Mama sabay talikod. Kaagad naman akong napasunod dito pero nagulat na lang ako ng pasimple akong hinawakan ni Peanut sa kamay at pinagsiklop niya pa talaga ang aming palad.

Muli akong nakaramdam ng pagkailang. Libo-libong bultahe ng kuryente ang naramdaman ko na biglang tumulay sa buo kong pagkatao dahil sa simpleng pagdikit ng aming balat.

Wala ako sa aking sarili hanggang sa natapos kaming kumain ng tanghalian. Lutang ako at wala na akong panahon pa na tumutol lalo na ng muling i- declare ni Peanut na sa susunod na buwan gagaanapin ang aming kasal,

Masyadong mabilis para sa akin iyun. Ayaw din akong pakinggan nila Mama at Papa. Mas mahalaga sa kanila ang reputasyon ng aming pamilya. Hindi din nila matangap ang mga kumakalat na balita na nagkaroon ako ng relasyon sa kilalang playboy na si Peanut Smith.

Labag man sa loob ko ang mga nangyayari, wala akong choice kundi ang umaasa na walang kasalang mangyayari sa pagitan naming dalawa.

Chapter 312

CHARLOTTE POV

Pagkatapos kumain ng lunch kaagad akong umiskapo. Pasimple akong lumabas ng mansion at mabilis na sumakay ng taxi.

Walang sino man ang nakapansin sa pag-alis ko dahil naging abala ang lahat. Kausap ni Peanut si Uncle Rafael at nasa nursery room naman si Veronica para asikasuhin ang kambal. Sila Mama at Papa ay kausap ang mga Tita's at Tito's ko pati na din sila Grandma at Grandpa.

Gusto kong mapag-isa at magmuni muni. Gusto kong mag-isip at at ayaw kong makarinig ng karagdagang salita mula sa pamilya ko.

Nagpahatid ako sa driver malapit sa tabing dagat. Palagi kong nadadaanan ang lugar na ito pero hindi ako nag- abalang bumaba noon. Maraming tao ang namamasyal sa buong paligid at may nakita akong coffee shop kaya kaagad akong pumasok doon.

Pagkatapos kong umurder ng kape kaagad akong naghanap ng bakateng mesa. May bakante pa sa bandang sulok kaya iyun ang pinili ko. Isa pa, mas maganda ang pwesto dahil mula doon kita ko ang kalmadong karagatan.

Medyo mahal ang kape na sini-serve dito kaya kaunti lang ang mga tao na pumapasok. Pabor sa akin iyun dahil gusto ko ng tahimik na lugar. Mas maraming tao sa labas, lalo na sa tabing dagat. Karamihan mga pami- pamilya kaya naman hindi ko maiwasang makaramdam ng lungkot.

Pakiramdam ko biglang nagbago ang lahat sa akin. Bigla din nagbago ang pagtrato sa akin ng sarili kong mga magulang. Ayaw din nila akong pakinggan.

Aaminin ko, may gusto din ako kay Peanut pero hindi ibig sabihin noon na magpapatali ako sa kanya. Na basta na lang ako papayag na maging asawa niya.

Alam ko ang karakas ni Peanut. Hindi ito nawawalan ng babae at hindi ako sigurado kung magbabago ba ito pagkatapos naming ikasal.

Nasa malilim akong pag-iisip ng maramdaman ko na may umupo sa tapat ko. Kaagad akong napatitig dito at kaagad na sumalubong sa paningin ko ang isang lalaki na nakasuot ng facemask at sunglass.

"Charlotte?" patanong pang wika nito habang nakaharap sa akin. Kaagad naman napakunot ang noo ko. Inaanalisa ko kung sino ang kaharap ko ngayun dahil hindi naman kita ang kanyang mukha.

"Sorry, ako ito si Lucas! Lucas Martinez!" muling wika at kaagad na tinanggal ang suot niyang facemask at salamin. Nagulat naman ako.

Yes, Si Lucas, naalala ko na. Siya ang actor na nakilala ko noong birthday party ni Peanut. Siya din ang nagligtas sa akin sa kahihiyang gustong ibigay sa akin ni Maureen.

Kaagad akong napangiti sabay tayo. Mabait si Lucas at walang dahilan para isnabin ko ito. Sa totoo lang, gusto ko siyang maging kaibigan.

"Lucas? Hi! Kumusta?" kaagad na sambit ko sabay lahad ng kamay sa harap nya. Kaagad naman niyang tinangap iyun.

"Ayos lang...Kakatapos lang ng shooting ko malapit sa lugar na ito kaya naisipan kong dumaan dito sa coffe shop. Swerte naman at nakita kita kaya kaagad kitang nilapitan." 

nakangiti nitong sagot. Hindi ko maiwasang mapangiti

Kahit papaano, nakaramdam ako ng gaan ng kalooban. Sana lang, mag stay si Lucas para naman may makausap ako.

"Ano nga pala ang ginagawa mo dito? Sino ang kasama mo?" tanong nito. Bumalik ako sa pagkakaupo ko at malakas na napabuntong hininga.

"Mag-isa lang ako. Wala eh....gusto kong mag-isip. Masyadong toxic na ang buhay at gusto kong lumanghap ng sariwang hangin." sagot ko naman sa kanya. Natigilan ito. Tinitigan muna ako nito bago na din naupo sa harap ko.

"Parang alam ko na ang pinuproblema mo ah? Tungkol ba ito sa mga larawan na kumalat kaninang umaga? Sa pagitan niyong dalawa ni Peanut Smith?" tanong nito. Natigilan naman ako.

Kung ganoon, kalat na kalat na pala talaga ang larawan na iyun. Kaya pala nawindang ang pamilya namin. Kaya pala gusto nila akong ipakasal kay Peanut para matapos na ang issue na iyun.

"Yes...iyun nga! As you can see, hindi ako sanay sa mga issue na ganiyan. First time din nakaladkad ang pangalan ko sa ganitong iskandalo." sagot ko naman.

"Naku, maliit na bagay lang naman iyun. Wala naman talagang malisya ang larawan na iyun. Isang click lang ng picture iyun at kayo lang dalawa ni Peanut ang nakakaalam kung ano ba talaga ang istorya sa likod ng larawan na iyun. Hayaan mo na lang, ilang araw lang ang itatagal ng issue na iyan at matatapos din." sagot naman nito.

Showbiz ito at ganoon lang ka-simple ang pananaw niya. Paano naman sa akin na isang private citizen? Hindi pwedeng baliwalain iyun lalo na at may iniingatang pangalan ang pamilya na kinabibilangan ko.

"Hindi pwedeng baliwalain dahil gusto ng pamilya ko na ipakasal kaming dalawa ni Peanut Smith!" sagot ko. Magaan ang loob ko kay Lucas at pwede ko naman sigurong sabihin sa kanya kung ano ang problema ko. Hindi ito lalapit sa akin kung ayaw niya din akong maging kaibigan.

"What? Kasal? Kay Peanut Smith?" gulat naman na bulalas nito. Kaagad akong napatango.

"Ganoon kahigpit ang pamilya mo? At pumayag ka?" muling tanong nito? Kaagad naman akong umiling.

"Iyan ang gumugulo sa isipan ko ngayun. Ayaw ko sanang pumayag. Ang problema nga lang, ayaw din nila akong pakinggan.'" sagot ko naman. Blanko ang expression sa mukha nito habang nakatitig sa akin.

Dahil wala akong mapagsabihan ng sama ng loob ko sinabi ko lahat ang gusto kong sabihin kay Lucas. Pakiramdam ko siya lang ang karamay ko sa mga sandaling ito. Hindi ko na nga namalayan pa ang paglipas ng oras.

"I am sorry kung pati ikaw napagsabihan ko ng problema ko. Pakiramdam ko kasi down na down ako ngayun. Nahihirapan ako sa sitwasyon ko." wika ko sa kanya. Kaagad naman ako nitong nginitian.

"Dont worry! Masaya ako dahil sa dinami-dami ng tao sa mundo, ako pa talaga ang napili mo na bahagian ng iyung problema. Dont worry, maayos din ang lahat ng ito. Masyadong sariwa pa kasi ang mga nangyari pero pasasan ba at pakikinggan ka din ng pamilya mo. Huwag ka lang panghinaan ng loob.

" sagot pa nito sa akin. Pilit naman akong ngumiti. 

Sinipat ko ang suot kong relo at kaagad na napatayo lalo na ng mapansin ko na halos alas singko na ng hapon. Baka hinahanap na ako sa mansion. Wala din akong dalang cellphone na pwede nilang tawagan.

"Salamat talaga Lucas. Malaking tulong sa akin na nandiyan ka. Salamat dahil kahit na bagong magkakilala pa lang tayo nandyan ka kaagad para damayan ako." wika ko sa kanya. Tumayo muna ito bago sumagot.

"So, ihahatid na kita sa inyo?" patanong nitong wika. Muli kong naalala na wala pala akong dalang sasakyan kaya dahan-dahan akong napatango.

"Hindi ba ako makakaabala sa iyo? Baka mamaya busy ka. Ayos lang ako, marami namang taxi sa labas. Kaya ko ng umuwi mag-isa." sagot ko naman

"Charlotte, please..magkaibigan tayo diba? Hayaan mo akong ihatid kita. Mas mahalaga sa akin ang sandaling ito kumpara sa aking trabaho kaya huwag mo sanang isipin na pabigat ka sa akin." sagot naman nito. Tipid akong tumango at nagpatiuna ng naglakad palabas ng coffee shop.

Dahil talagang nag-insist ito na ihatid ako wala akong choice kundi pumayag na lang. Isa pa mas pabor sa akin ang offer nito. Mahirap din ang mag- commute lalo na at mag-isa lang ako.

Sa mansion na ako nagpahatid kay Lucas dahil nandoon ang aking kotse. Nasa kotse din ang aking cellphone pati na din ang mga gamit ko sa School. Isa pa baka hinihintay ako nila Mama at Papa doon. Hindi pa naman ako nagpaalam at tiyak na malalagot na naman ako nito.

"Lucas, thank you sa paghatid ha?" kaagad na wika ko kay Lucas pagkababa ko sa kotse nito. Talagang bumaba pa ito ng kotse para pagbuksan ako ng pintuan. Kahit nasa showbiz siya napaka-gentleman niya pa rin. Mabait din ang awra ng mukha nito kaya siguro kaagad naging palagay ang loob ko sa kanya.

"No worries! Hope na hindi ito ang huli nating pagkikita Charlotte!" nakangiti nitong sagot bago muling pumasok sa loob ng kotse.

Hinintay ko munang makaalis ang kotse ni Lucas bago ako nagpasyang pumasok sa loob ng mansion. Pagkapasok ko ng gate kaagad kong napansin ang sasakyan ng mga magulang ko kaya baka after dinner pa kami nito uuwi ng bahay.

"So, lumabas ka! At sino ang naghatid sa iyo? Si Lucas? Matagal na kayong magkakilala?" nagulat pa ako ng may biglang nagsalita sa likuran ko. Palingon ko kaagad na tumampad sa mga mata ko si Peanut.  Namumula ang mga mata nito at mukhang nakainom na naman.

Hindi ko maiwasang mapaismid! Hindi pa man kami formal na mag-fiancee pero mukhang gusto na nitong pakialaman ang buhay ko. Eh ano ngayun kung kasama ko si Lucas Martinez?

Hindi ko ito pinansin at tuloy-tuloy akong naglakad papasok ng mansion. Simula ngayung araw, hindi ko na papansinin ang Peanut Smith na ito. Hindi ako papayag na paghihimasukan niya ang buhay ko.

"Charlotte, kinakausap pa kita! Bakit kasama mo ang kutong lupa na iyun? Saan kayo nagpunta? Hindi ka pwedeng mag-entertain ng kahit sino dahil malapit na kitang maging asawa!' " muling wika ni Peanut. Sa pagkakataon na ito ramdam ko na kung gaano ito ka-seryoso. Galit ko itong hinarap at pinamaywangan.

"Ano ba ang problema mo? Masyado kang feeling! Sa palagay mo ba papayag akong magpakasal sa siyo? Isa pa, wala kang karapatan para magtanong ng mga ganyang bagay! Hindi kita kapatid at lalong hindi tayo magkaanu-ano!' galit kong wika sa kanya.

Lalong nagdilim ang awra nito. Kita ko ang tinitimping galit sa mga mata nito habang nakatitig sa akin. Nilapitan ako nito at hinawakan sa magkabilang balikat.

"Wala akong pakialam kung galing ka man sa isa sa tinitingalang pamilya ng bansa Charlotte. Ngayung na-plantsa na ang tungkol sa pagpapakasal nating dalawa hindi ako papayag na may iba pang lalaki na aali-aligid sa iyo.

Tandaan mo, hindi mo pa ako kilala at hindi mo alam ang pwede kong gawin sa mga taong gusto kang agawin sa akin." Seryoso nitong bigkas habang titig na titig sa mga mata ko. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaunting takot dahil sa ipinapakitang asal nito sa akin.

Aminando ako na hindi ko pa nga masyadong kilala si Peanut. Ang alam ko lang best friend siya ni Uncle Rafael at maliban doon, wala akong ni kahit na anong impormasyon kung anong klaseng pagkatao meron siya.

Dapat ba akong kabahan sa kanya? Hindi na ba ako makakatakas pa sa kasal na ito dahil talagang pursigido siya na maikasal kaming dalawa? Pero bakit ako pa?

Chapter 313

CHARLOTTE POV

Ilang beses na pakiusapan at paliwanagan ang nangyari sa pagitan ko at ng mga magulang ko, walang nangyari.

Mabilis na na-iset ang kasal naming dalawa ni Peanut. Isang buwan na paghahanda at tuluyan na akong maging asawa nito.

Hindi ko alam kung anong klaseng buhay ang naghihintay sa akin kapag tuluyan na kaming magsama bilang isang tunay na mag asawa. Pero ito lang ang nasisigurado ko, hindi ito ganoon kadali.

"Wow! Bagay na bagay po sa inyo ang gown Mam!" naipilig ko ang aking ulo ng marinig kong nagsalita ang isang staff na nag-aassist sa akin sa pagsusukat ng gown. Tama ang sinabi nito, bagay sa akin ang gown na suot ko pero hindi man ang ako nakaramdam ng saya. Ang pagpapakasal sa isang babaero ay isang malaking parusa para sa akin.

Hindi ko alam kung ano ang pinakain ni Peanut sa mga magulang ko kung bakit niya napapayag kaagad na magpakasal kami. Kung tungkol sa kumakalat na picture ang dahilan mabilis lang naman sanang resulbahin iyun. Hindi na dapat humantong pa sa kasalan ang lahat lalo na at hindi pa ako ready.

Pagkatapos kong magsukat ng gown na isusuot ko sa kasal kaagad akong lumabas ng fitting room. Kaagad kong nakita ang matiyagang naghihintay na si Peanut. Sa hitsura nito mukhang kanina pa ito naiinip kaya kaagad ko itong nilapitan.

"Pwede mo na akong iiwan dito. May ilang detalye pa kaming pag-uusapan kaya baka matagalan pa." malamig kong wika dito.

Simula ng nai-set ang kasal naming dalawa naging malamig na ang pakikitungo ko sa kanya. Kinakausap ko lang ito kapag kailagang-kailangan at pagkatapos noon wala na.

"Isasama kita mamaya sa airport. Susunduin natin ang Mommy ko. Aattend siya sa kasal natin next week kaya sana magkasundo kayong dalawa. " sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka

Sa buong panahon na napag-usapan ang tungkol sa kasal namin walang iniharap na pamilya si Peanut. Bunga siya ng broken family at parehong may kanya-kanyang pamilya na ang kanyang mga magulang. Ang pagdalo ng Ina nito ay malaking bagay para sa kanya. Hindi din naman ako intersado na ma-meet ang Nanay niya. Pakiramdam ko ang kasalan na magaganap sa pagitan naming dalawa ay isang malaking parusa sa akin.

Naupo ako sa isang upuan bago tumango.

"Kung ganoon, magkita na lang tayo mamaya sa isang mall. Iwan mo na ako dito." sagot ko. Saglit itong natigilan habang seryoso akong pinagmamsdan. Nagulat pa ako nang naupo ito sa tapat ko.

"Hihintayin na kita. Wala naman akong ibang appointment na gagawin ngayung araw kaya masasamahan kita buong araw." sagot nito

Hindi ko na ito kinibo pa. Inabala ko ang sarili ko sa kakatingin sa mga magazine na nasa harap ko. Kunwari naging abala ako para maiwasan ang pakikipag-usap kay sa kanya.

"Alam kong hindi mo gusto ang nangyayari ngayun pero wala na akong magagawa pa para bawiin ko na ang nasabi ko na. Huwag kang mag-alala, kahit kasal ka na sa akin, bibigyan pa rin kita ng kalayaan para magawa mo lahat ng gusto mo." Napahinto ako sa aking binabasa ng marinig ko ang sinabing iyun ni Peanut. Nagtataka akong napatitig dito.

"A-anong ibig mong sabihin?" tanong ko

"Ibibigay ko sa iyo ang gusto mo, magiging kasal lang tayo sa papel pero hindi tayo magsasama bilang mag- asawa." sagot nito. HIndi naman ako nakasagot. Pilit na inaanalisa ng utak ko ang mga sinabi niya ngayun.

"Alam kong wala kang gusto sa akin. Napipilitan ka lang diba? Well, the feeling is mutual. Hindi din kita gusto at wala akong balak na itali ka habang buhay sa akin. Malaki lang ang respito ko sa grandma at grandpa mo kaya nag - offer kaagad ako ng kasal sa kanila para matigil na ang issue na pilit na pinapakalat tungkol sa ating dalawa ng media. "Muling wika nito.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa mga sinasabi niya ngayun pero bakit ganoon? Bakit may kirot sa puso akong nararamdaman sa mga sinasabi niya ngayun. Bakit lalo akong nakaramdam ng matinding lungkot?

Kung tutuusin, maganda ang sinasabi niya ngayun. Pabor dapat sa akin iyun. Pero bakit masakit sa kalooban?

"Bakit mo ito ginagawa? Kung napipilitan ka din sa kasalang ito, bakit ka pumayag? Bakit ka nagsinungaling sa kanila?" sagot ko sa kanya. Malungkot akong tinitigan nito bago sumagot.

"Dahil iyan ang pakiusap sa akin ng mga magulang mo. Iniisip nila na ang kasal na ito ang maging dahilan para tuluyan mo ng kalimutan ang pangarap mong pumasok sa military." sagot nito. Lalo akong nagulat sa sinabi niya. "Anong sabi mo?" tanong ko.

"Yes, iyan ang totoo Charlotte! Alam kong nagtataka ka kung bakit sobrang bilis ng pagpayag nila sa kasal na ito. Kahit na hindi maganda ang reputasyon ko, sumugal pa rin sila. Ganyan ka nila kamahal. Itatali ka nila sa kasal na ito para tuluyan mo ng talikuran ang pangarap mo." sagot nito. Hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Sa mga sandaling ito, hindi ko alam kung magagalit ba ako sa sarili kong mga magulang. Hindi pa ba sapat sa kanila ang pangako ko na susundin ko muna ang gusto nila? Na hindi muna ako papasok sa military dahil iyun ang gusto nila. Pero bakit kailangan pang umabot kami sa ganito. Wala ba silang tiwala sa akin?

Gustuhin ko mang magalit pero ano pa nga ba ang saysay noon! Hindi na ako pwedeng umatras sa kasal na ito dahil lalo itong magbibigay ng malaking issue sa pamilya namin. Naka-ready na ang lahat at ang araw na lang ng kasal ang hinihintay. Hindi na pwedeng umatras dahil mas malaking issue ang mangyayari kung gagawin ko iyun.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Dumating din ang araw na ayaw ko na sanang mangyari pa. Ang araw ng aming kasal.

Naayusan na ako at naisuot ko na din ang damit pangkasal ko habang wala kakurap-kurap kong tinitigan ang sarili kong reflexion sa salamin. Malungkot akong napangiti. Hindi ito ang pangarap kong kasal. Hindi sa ganitong paraan at hindi sa ganitong edad.

"Mam, kailangan na po nating pumunta ng simbahan. Kayo na lang po ang hihintay doon." napakurap pa ako ng makailang ulit habang pilit na pinapakalma ko ang sarili ko.

Kung tutuusin may oras pa ako para tumakas at gawin lahat ng gusto ko. Pwede kong ituloy ang pangarap ko na pumasok sa military na hindi na kailangan pang isaalang-alang ang opinions ng aking pamilya. Iyun ay kung kaya ko silang ipahiya. Iyun at kung kaya kung baliwalain ang kagustuhan nila. Iyun ay kung kaya kong talikuran ang pamilya ko dahil sa pangarap ko.

Sa totoo lang, naguguluhan ako. Hindi ko alam kung alin ang susundin ko. Prensipyo ko ba or kagustuhan ng mga magulang ko at mga taong nakapalibot sa akin? Hindi ko alam.

Chapter 314

CHARLOTTE POV

'Ang pagpapakasal ay isang sagradong bagay at hindi dapat gawing laro.' iyan ang tumatakbo sa isipan ko habang naglalakad ako sa gitna ng isle. Present lahat ng mga mahal ko sa buhay at mga malalapit na kaibigan.

Sa totoo lang, hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko ngayun. Lalo na ng makita ko si Peanut na nakatayo sa harap ng altar at seryosong nakatitig sa akin.

Pagkalapit ko sa kanya, walang emosyon na tinangap nito ang aking kamay. Hindi ko tuloy malaman kung masaya or malungkot ba ito.

Gayunpaman, hindi ko nalang binigyang pansin pa. Wala din namang halaga pa kung aalamin ko pa ang nararamdaman niya.

Natapos ang seremonya ng kasal na

wala akong naintindihan. Kahit nga ng sabihin na ng pari ang katagang 'you may now kiss the bride' hindi naging exciting sa lahat. Lalo na sa akin.Paano ba naman kasi, sa pisngi ulit ako hinalikan ni Peanut. Palatandaan lang na hindi naman talaga kami magsasama bilang tunay na mag- asawa.

Dapat nga maging masaya ako eh. Magiging malaya pa din naman ako after ng kasal na ito. Walang mababago sa buhay ko.

Pagkatapos ng kasal, kabi-kabilaang pagbati ang narinig ko. Puro ngiti at tango lang naman ang naging sagot ko.Pagkatapos, diretso kami sa isang hotel kung saang gaganapin ang reception at doon din kaming dalawa magpalipas ng gabi bago kami lilipad bukas ng umaga papuntang Japan para sa aming honeymoon.

Natatakot man sa mga posibleng

mangyari sa sandaling magkasama kami ni Peanut, pinilit ko pa rin magpakatatag. Mukha naman itong mabait at umaasa ako na paninindigan niya ang sinabi niya sa akin na mag- asawa lang kami sa papel. Na hahayaan niya akong maging malaya at magagawa ko pa rin lahat ng gusto kong gawin.

Sabay na kaming pumasok sa loob ng aming hotel room. Walang kahit na anong seremenoya na nangyari. Sabagay, ano pa ba ang aasahan ko? Iyung bubuhatin niya ako sa loob ng hotel room katulad na mga napapanood kong love story? Na maging sweet kami?

Of course, hindi mangyayari iyan at never na mangyari sa aming dalawa iyun.

"Mauna ka ng gumamit ng banyo. Alam kong kanina ka pa init na init

diyan sa suot mo." kaagad na wika nito sa akin pagkapasok pa lang namin. Tintigan ko muna ito bago tumango at mabilis na sinunod ang gusto niya.

Nakakailang pala talaga na may kasama kang lalaki sa iisang kwarto. Pero, kailangan ko ng sanayin ang sarili ko. Wala eh, kahit na ano pang sabihin ko, mag-asawa na kaming dalawa ni Peanut at hindi pwedeng magbangayan kami sa lahat ng oras. Masyadong toxic iyun.

Pwede naman siguro kaming mag- umpisa sa pagkakaibigan. Tama, pwede muna kaming maging magkaibigan hangat kinikilala pa namin ang isat isa. Malay mo naman, baka kaming dalawa talaga ang nakatakda sa isat isa diba?

Kaagad kong ipinilig ang ulo ko ng maisip iyun. Ano ba itong nangyayari sa akin? Bakit biglang inasam ng puso ko na magkakaroon talaga kami ng tunay na romnace ni Penaut? Hindi dapat ako mag-isip ng ganito dahil baka ako lang ang umaasa ng ganoon. Baka nga mauwi lang din sa hiwalayan ang lahat eh.

Nagpasya na lang akong maligo at nagbihis ng pinaka-desente kong pantulog. Blouse at pajama at nagmamadaling lumabas ng banyo pagkatapos kong gawin ang evening routine ko.

Nagtaka pa ako dahil walang Peanut akong naabutan. Inilibot ko pa ang tingin sa paligid ng hotel room pero wala talaga siya.

"Saan siya nagpunta ng ganitong oras? " hindi ko pa napigilang bulong sa aking sarili at kaagad na napakunot ang noo ko ng mapansin ko na may note na nakapatong sa bedside table. Kaagad iyung kinuha at binasa.

Sinabi lang nito na lalabas daw siya. Pwede na daw akong magpahinga dahil maaga pa ang alis namin bukas.

Sa nabasang iyun, bigla akong nakaramdam ng kurot sa puso. First night naming dalawa ngayun pero kung saan-saan siya magpupunta.

Pwede naman siyang mag-stay dito sa hotel room namin. Kahit hindi namin pwedeng gawin ang ginagawa ng tunay na mag-asawa, pero gusto ko pa din siya makasama. Gusto ko sanang maka -kwentuhan ang isang Peanut Smith hanggang sabay kaming makatulog.

Pero, mukhang malabo mangyari iyun. Hindi siguro talaga ako dapat na umasa na maging maayos ang pagsasama namin.

Dahil sa sobrang pagod, kaagad na akong nakatulog. Naalimpungatang lang ako sa sunod-sunod na tunog ng aking cellphone. Noong una, nagtataka pa ako kung nasaan ako, pero noong sumagi sa isip ko na ikinasal na pala ako kay Peanut at nandito ako sa isang hotel kaagad kong inabot ang cellphone ko para alamin kung sino ang nag-memessage sa akin.

Messenger message. isang video clip at kaagad kong binuksan. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata ng mapansin ko kung sino ang nasa video. Si Peanut, may kahalikang babae at walang iba kundi ang ex fiance nitong si Maureen.

Bago lang ang video na ito dahil kung ano ang suot ni Penaut kanina, iyun din ang nasa video. Parang may kung anong bagay ang biglang kumurot sa puso ko. Hindi ako makapaniwala na sa unang gabi na pagsasama namin bilang mag-asawa, ibang babae ang gusto nitong makatabi sa kama.

Hindi ko na mapigilan pang maluha

ang maluha ng mag-send ito ng panibagong message kung saang hotel ito nangyari. Dito lang din sa hotel na kinaroroonan namin at kung hindi ako nagkamali number iyun ng katapat na room lang namin. Kaagad akong napatayo at naglakad patungo doon.

Room 603, iyun ang nakalagay kaya

naman pagkalabas ko ng pintuan ng

room naming dalawa ni Peanut iyun kaagad ang nahagip ng tingin ko. Nagmamdali akong naglakad patungo doon at dahan-dahan na itinulak ang pintuan.. naka-lock iyun at wala akong choice kundi ang kumatok ng kumatok hanggang sa magbukas iyun at ang nakangising mukha ni Maureen ang una kong nasilayan.

"Oh, Hi! Nandito pala ang mang aagaw? Ano ang maipaglilingkod ko sa iyo?" tanong pa nito sa akin na bakas sa boses ang pang-iinis. Tinitigan ko ito at malakas na itinulak na siyang dahilan para mapaupo ito at mabilis akong pumasok sa loob ng kwarto.

Parang gusto kong umiyak ng malakas ng makita ko si Peanut sa gitna ng kama. Tulog na tulog at kung wala lang itong kumot sa pang-ibabang bahagi ng katawan, iisipin ko na hubot hubad ito. Magulo ang kama at mukhang katatapos lang maganap ang matinding bakbakan sa pagitan nilang dalawa ni Maureen katulad ng video clip na isenend nito sa akin.

"Tingnan mo nga naman, ikaw ang pinakasalan, pero ako pa rin ang hinahanap niya. Hindi mo ba alam kung bakit ka pinakasalan ni Peanut? Gusto niyang maging mabango ang pangalan niya. Maraming tao dito sa Pilipinas na nangangarap na maging bahagi ng pamilya niyo kaya noong nagkaroon ng chance si Peanut, hindi niya na pinalagpas pa!" nang-uuyam na wika ni Maureen. Hindi ko maiwasang maikuyom ang kamao ko. Ibayong sakit ang nararamdaman ng puso ko ngayun.

Hindi ko akalain na sa unang gabi na pagsasama naming dalawa ni Peanut, ito kaagad ang sasalubong sa akin.

Chapter 315

Charlotte POV

Wala naman talagang kami pero bakit pakiramdam ko aping api ako ngayun? Bakit nasasaktan ako sa isiping imbes na ako ang kasama ni Peanut, ibang babae ang gusto niyang makatabi?

Worst! Sa unang gabi pa talaga ng kasal namin. Pigil ko ang sarili kong huwag maiyak. Bagkos hinarap ko si Maureen at ubod tamis na nginitian.

"Well, Sa palagay mo ba magagalit ako kapag malaman ko na ikaw ang kasama niya ngayung gabi? Hindi ka yata aware na napipilitan lang din naman akong magpakasal sa kanya. Hindi porket kasal na kami, pagbabawalan ko na siyang makasama ka o kahit na sinong babae na type niya! Para sabihin ko sa iyo, wala akong pakialam kung ubusin niyo man pareho ang lakas niyo ngayung gabi sa p********k! Maganda nga iyan eh...

hindi na ako kukulitin pa ng Peanut na iyan na ikama dahil sa iyo pa lang, mukhang satisfied na siya!" mahabang wika ko kay Maureen.

Tigagal siyang napatitig sa akin. Hindi marahil niya inaasahan na ganito ang magiging reaction ko. Muli kong sinulyapan si Peanut na nahihimbing pa rin sa kanyang pagtulog.

manyak nga talaga ang Gago! Ni hindi man lang pinalipas ang ilang araw pagkatapos maganap ang kasal naming dalawa. Masyadong excited sa pakikipagtalik sa ibang babae. Well, talagang ganyan na siguro siya at kahit masakit sa akin, kailangan kong magbulag-bulagan.

"May gusto ka pa bang sabihin sa akin? Kung wala na, babalik na ako sa kwarto ko. Huwag kang mag-alala, ipapaubaya ko siya sa iyo ngayun at sa mga susunod na araw. Iyun nga lang, hangat kasal na siya sa akin, mananatili kang kabit sa paningin ng ibang tao. Nakakahiya iyun diba? Lalo na at may iniingatan kang pangalan." nakangisi kong muling wika bago taas noong naglakad papuntang pintuan

Oo, mukha akong matapang ngayun. Pero kung may kakayahan sigurong makita ni Maureen ang nilalaman ng puso ko, baka magdiwang siya sa sobrang saya. Durog na durog ako ngayun at hindi ko alam kung hanggang saan at kailan ako maging matapang. Pero isa lang ang nasisiguro ko, hindi maging madali ang maging asawa ni Peanut Smith.

"Bilib din naman ako sa fighting spirit mo! Hindi ko akalain na ganito ka pala katapang. Well, since sa mismong bibig mo na din nanggaling na wala kang pakialam kay Peanut, itutuloy-tuloy ko na ang pakikipaglaro ng apoy sa kanya. " nakangisi nitong sagot.

"Dont worry Maureen, wala kang

maririnig na kahit na anong salita sa akin. Pero payo ko lang din sa iyo, tigilan mo ang kaka-send ng video clip niyong dalawa ni Peanut. Baka mamaya, hindi ako makapagpigil at mai-share ko ito sa social media. Alam mo na siguro ang mangyayari sa iyo kapag gagawin ko iyun diba?"

nakangisi ko namang sagot sa kanya. Kaagad na nagsalubong ang kilay nito dahil sa sinabi ko. Palatandaan lang na hindi niya nagustuhan ang lumabas sa bibig ko ngayun.

"Isang simpleng pagbabanta ba ito Charlotte Villarama? Sa palagay mo ba matatakot ako? Kapag ilabas mo sa social media ang video clip na nai-send ko sa iyo kanina, sa palagay mo ba, pangalan ko lang ang masisira? Kasiraan mo din ito Charlotte dahil ibig lang sabihin noon, hindi kontento ang asawa mo sa iyo kaya siya naghanap ng iba!" nakangisi naman nitong sagot Kaaagad ko itong tinaasan ng kilay.

"Oh really? Sa palagay mo ba may pakialam ako? Gusto mo bang gawin ko na ngayun din ang sinasabi mong pagbabanta ko? Total naman, magandang issue ito sa paparazzi. Wala pang halos bente kwatro oras kaming kasal ni Peanut, nasa kandungan mo na siya kasi malandi ka!

" natatawa kong sagot sa kanya. Lalong namula ang mukha nito at nagsalubong ang kanyang kilay dahil sa sinabi ko. Mukhang affected ang bruha.

"Kung talagang wala kang gusto sa kanya, bakit kailangan mong pumayag na magpakasal sa kanya? Kami dapat ang ikinasal kung hindi ka umiksena!' galit na wika nito sa akin. Inismiran ko ito.

"Bakit hindi si Peanut ang tanungin mo? Wala sa forte ko ang magpaliwanag sa iyo dahil hindi naman tayo closed diba? Hindi din tayo magka-level! Pero payo ko lang sa iyo bilang isang babae, sa susunod na may gagawin pa kayong milagro, huwag mo ng ipaalam sa akin. Hindi ako apektado at wala akong pakialam sa inyong dalawa." sagot ko sa kanya at mabilis na naglakad palabas ng silid na iyun.

Pigil na pigil ko ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit ako nasasaktan ng ganito. Dapat wala akong pakialam eh. Hindi kami magtuturingan na mag-asawa ni Peanut at dapat lang na hindi ko siya pakialaman dahil hindi din ako papayag na papakialaman niya!

Pagkapasok ko sa loob ng hotel room namin, kaagad akong nahiga sa kama. HInayaan kong tumulo ng tumulo ang luha ko sa aking mga mata hanggang sa hindi ko na namalayan pa na nakatulog na pala ako.

Nagising na lang ako sa mahinang tapik sa aking pisngi kinaumagahan. Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata at nagulat pa ako ng masilayan ko si Peanut. Nakatunghay ito sa akin at mukhang bagong ligo na.

"Good Morning! Mukhang napasarap ang tulog mo ah? Kailangan mo na sigurong maghanda. Baka maiwan tayo ng flight!'" nakangiti nitong wika sa akin.

Hindi ko naman maiwasan na mapatitig dito. Kung tutuusin, napaka- gwapo nito. Iyun nga lang, hindi talaga pwedeng mahalin siya. May iba ng nagmamay-ari sa kanya at hindi dapat ako magpadala sa nararamdaman ko dahil alam kong ako din ang maging talo pagdating ng araw.

"Kailangan pa ba nating umalis ng bansa? Tinatamad ako at kung gusto mong umalis, pwede mong gawin iyun. " sagot ko. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang biglang pagbabago ng expression ng mukha nito. Mariin akong tinitigan kaya kaagad akong bumangon at bumaba ng kama.

"Bakit ayaw mo ba? Sayang naman ang tiket kung hind natin gagamitin." sagot nito.

"Pwede mo pa din naman gamitin kung gusto mo. Pero wala akong balak na sumama. Marami akong rereviewhin lalo na at patapos na naman ang isang semister." sagot ko sa kanya. Ilang saglit din ako nitong tinitigan bago umiling.

"Charlotte, gusto kong makilala pa kita. Mag-asawa na tayo at siguro ang trip na ito ang paraan para makilala natin ng lubos ang isat isa.' sagot nito. Bakas sa boses nito ang tinitimping inis kaya naman kaagad kong dinampot ang cellphone ko na nakapatong sa bedside table.

"No! hindi ako interesado! Huwag na tayong maglukuhan pa Peanut. Alam kong hindi ako ang gusto mong makasama. Dont worry, pwede niyong gamitin ni Maureen ang honeymoon ticket. Total naman, siya ang kasama mo buong magdamag. Lubus-lubusin niyo ang pagkakataon. Isipin niyo na kayong dalawa ang ikinasal. Na hindi ako nag-eexist sa buhay niyo!' direktang sagot ko sa kanya habang pigil ko na naman ang sarili ko na maiyak.

Gulat na gulat akong tinitigan ni Peanut. Pinamywanang ko ito at binigyan ng piking ngiti.

"Nagulat ka ba? Bilib din naman ako kay Maureen, talagang isinend niya pa sa akin ang ginawa niyo kagabi. Pinuntahan ko pa nga kayo sa kabilang

Chapter 316

CHARLOTTE POV

Pagkatapos kong maligo at pakalmahin ang sarili ko tsaka pa lang ako lumabas ng banyo. Naabutan ko pa si Peanut na nakaupo sa kama at mukhang may malalim na iniisip.

"Sorry!" narinig ko pang wika nito sa akin ng mapansin nito ang paglabas ko. Titig na titig ito sa akin na parang may gustong sabihin.

"For what?" sagot ko.

"For what happened! Alam kong napipilitan ka lang na magpakasal sa akin. I am sorry!" sagot nito. Seryoso ko itong tinitigan bago sinagot.

"Dont mention it! Nangyari na ang lahat at wala na tayong magagawa pa kundi sundin kung ano man ang napag- usapan natin." sagot ko sa kanya habang isa-isa kong inilalagay sa bag ang mga personal na gamit ko.

"Ayaw mo ba talagang gamitin ang ticket natin para sa honeymoon? Look, maaga pa, pwede pa tayong humabol." muling wika nito. Kaagad naman akong umiling.

"Buo na ang desisyon ko. Hindi ako lalabas ng bansa. Kung nanghinayang ka sa tickets, pwede niyong gamitin ni Maureen iyun." kaswal kong sagot pero sa totoo lang, masakit sa kalooban ko ang sinasabi kong iyun.

"Charlotte, please, pwede bang huwag mo na siyang isali sa usapang ito? Wala akong balak na gamitin ang ticket sa ibang babae. Mag-asawa na tayo at ikaw lang ang gusto kong makasama sa buong period ng honeymoon natin." sagot nito. Natigilan ako sa aking ginagawa at seryoso itong tinitigan.

"Sigurado ka ba diyan? Bakit iba ang lumalabas sa bibig mo kumpara sa

ginagawa mo?" sagot ko. Natigilan ito.

"Ano ang ibig mong sabihin?" tanong ito.

"Peanut, please...huwag ka ng magkunwari pa! Alam kong mas gusto mong makasama si Maureen kumpara sa akin. Alam mo, hindi ko talaga maintindihan kung bakit kailangan pa tayong humantong sa ganito. Ano ba talaga ang gusto mo? Bakit kailangan mo pa akong pakasalan gayung ibang babae naman pala ang gusto mong makasama!" sagot ko sa kanya. Sa pagkakataon na ito, gusto kong malaman kung ano ba talaga ang gusto niyang mangyari.

Imagine, kahit naman may usapan kami na hindi kami magsasama bilang isang tunay na mag-asawa, ang pangit naman ng ugali niya para i-check-in niya sa kabilang room lang si Maureen. Malaking insulto sa akin iyun kung tutuusin.

"Sorry!" Muling wika nito. Sa totoo lang, nakakaumay na ang kakahingi nito ng sorry. Hindi kayang bawasan ng salitang iyun ang sakit na nararamdaman ng kalooban ko.

"Sana hindi makarating kila Mama at Papa ang tungkol sa hindi pagamit natin ng ticket. Maghahanap ako ng apartment na tutuluyan dahil wala na akong balak pa na umuwi sa amin." sagot ko sa kanya.

"Hindi mo na kailangan pang gawin iyan. Kung talagang gusto mo ng tahimik na buhay pwede mong gamitin ang isa sa mga bahay ko. Charlotte, huwag mo sanang kalimutan na sa mata ng ibang tao, legal na tayong mag -asawa. Hindi tayo pwedeng maghiwalay ng tinitirhan." sagot nito.

"At bawal din ang kabit diba? Well, pwede siguro pero sana itago niyo naman. Huwag namang harap- harapan." sagot ko. Kaagad naman

itong nag-iwas ng tingin. Palatandaan na guilty ang gago!

"Sorry, hindi na mauulit pa ang nangyari kagabi. Nalasing lang talaga ako at hindi ko namalayan na sa kwarto ni Maureen ako nakatulog." sagot nito. Hindi ko naman mapigilan ang mapaisimid. Natulog lang ba talaga siya? Bakit iba ang nakikita ko sa video na isinend sa akin ni Maureen?

"Hindi mo na kailangan pang magpaliwanag. Hindi ako interesado." sagot ko. Ayaw ko ng dagdagan pa ang sama ng loob na nararamdaman ko ngayun. Mahirap tangapin na nakipag- sex kaagad siya sa ibang babae gayung ako ang asawa niya. At talagang may video pa. Sanay talaga sa sex scandal ang Peanut na ito.

Hindi na natuloy pa ang trip to abroad honeymoon namin. Hindi niya ako mapilit. Nang umagang iyun, nilisan namin ang hotel at dumiretso kami sa isa sa mga bahay ni Peanut. Ibang bahay ito at may makakasama na akong mga kasambahay.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Kahit papaano nasanay na ako sa bagong buhay ko. Bihira lang din. naman kung umuwi si Peanut sa bahay kung saan ako nakatira ngayun. Kung tutuusin, wala talagang kwenta ang kasal namin. Parang inilayo lang ako ng kasal na ito sa tunay kong pamilya.

Balik iskwela din ako. Pinilit kong ibaling buong attention ko sa pag- aaral ko. Balak kong mangibang bansa pagka-graduate ko. Malaki ang tampo ko sa mga magulang ko kaya naman bihira lang din akong sumisipot sa family day namin. Hind na din kami masyadong nag-uusap ni Veronica dahil nagiging maselan ang pangalawa niyang pagbubuntis. Naka-bedrest ito hanggang sa makapanaganak at ayaw ko ng dumagdag pa sa stress niya.

Tahimik buong gabi at sinadya ko talagang matulog ng mas maaga nang maalimpungatan ko na may biglang tumabi at yumakap sa akin. Noong una, hindi ko pinansin iyun pero nang maramdaman ko na may mainit na hininga na dumadampi sa pisngi ko, unti-unti kong naimulat ang aking mga mata at kaagad na sumalubong sa paningin ko si Peanut. Seryoso ang mukha nito habang titig na titig sa akin.

"Peanut? Anong ginagawa mo? Paano kang nakapasok sa kwarto ko?" kaagad na tanong ko dito at akmang babangon na ng bigla ako nitong daganan. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko dahil s pagkagulat.

"Correction! Kwarto nating dalawa! Hindi pwedeng sa iyo lang dahil mag- asawa tayo!" sagot nito.

Mukhang nakainom ang mani (Peanut) na ito. Amoy alak ang hininga nito kaya naman pilit akong nagpumiglas para makabangon. Lalo naman niyang idiniin ang kanyang katawan sa akin.

"Ano ba? Umalis ka nga diyan! Hindi ka na nakakatuwa ha? Kung umuwi ka lang dito para mang-inis, pwede ba? Huwag ako! Gusto ko pang matulog at kung gusto mong makipag-usap sa akin hintayin mo ang umaga para mag- usap tayo." sagot ko sa kanya. Hindi naman ako nito sinagot bagkos titig na titig pa rin ito sa akin. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng pagkailang.

"Sino ang nagsabi sa iyo na ang pakikipag-usap ang pakay ko? Iba ang gusto kong gawin kaya ako nandito Charlotte." wika nito kasabay ng pagbaba ng mukha nito sa mukha ko. Hindi ko inaasahan ang kaagad na paglapat ng labi nito sa labi ko. Hindi ko iyun inaasahan kaya hindi ako nakapag-react kaagad at biglang naging blanko ang utak ko.

Ito ang pangalawang pagkakataon na hinalikan niya ako sa labi at pakiramdaman ko nagugustuhan ko iyun. Para akong idinuduyan sa alapaap na hindi ko maintindihan.

Ni hindi man lang ako nakakaramdam ng pagtutol sa kaloob-looban ng puso ko. Bagkos excited ang katawang lupa ko sa mga susunod na mangyayari sa aming dalawa.

Hindi ko na nga namalayan kung ilang minuto ng magkalapat ang aming labi. Parang uhaw na uhaw si Peanut na ginalugad bawat sulok ng bibig ko. Wala itong kasawaan at pakiramdam ko nga nangangapal na ang labi ko sa sobrang tagal nang halikan naming dalawa.

Yes...naming dalawa dahil natuto na din akong tumugon. Ginagaya ko lang naman ang galaw ng labi niya. Masaya ang puso ko kung ano man ang ginagawa namin ngayun.

Gusto ko pa ngang magprotesta ng maramdaman ko na umangat ang mukha nito dahilan para magkahiwalay ang kaninang magkalapat naming labi. Muli akong tinitigan sa aking mga mata habang may ngiti sa kanyang labi.

"Bakit hindi na lang natin tutuhanin ang lahat. Pwede naman talaga tayong magsama bilang tunay na mag-asawa diba? Pwede tayong bumuo ng isang masayang pamilya" narinig kong sambit nito. Hindi naman ako nakaimik.

Posible kaya ang sinasabi nito ngayun? Magiging masaya kaya kami? Kung mahal niya ako, posible iyun pero kung pag-aari ng ibang babae ang puso niya handa ba akong maging panakip butas?

Kahit kailan, hindi nababanggit ni Peanut ang tunay nyang nararamdaman para sa akin. Oo, pinakasalan niya ako pero hindi ibig sabihin noon na mahal niya ako.

Paano kung katawan ko lang din ang habol niya sa akin? Kaya ko bang matulad sa ibang mga babae na dumaan sa buhay niya? Na pagkatapos niyang pagsawaan basta niya na lang itinapon na parang basahan.

Chapter 317

CHARLOTTE POV

"No! kaagad kong wika kay Peanut at mabilis akong nakabangon at bumaba ng kama. Para akong napapaso na biglang lumayo sa kanya.

Hindi ko dapat pairalin kung ano man ang sinisigaw ng puso ko. Hindi pwede! Ayaw kong sumugal sa isang bagay na alam kong bandang huli ako din ang magiging talo.

"Ano ang ginagawa mo? Akala ko ba sa umpisa pa lang nagkasundo na tayo na walang pakialaman at hindi natin pwedeng gawin ang ginagawa ng isang tunay na mag-asawa? Ano ito? Bakit may mga ganitong moves ka? Oo, hindi porket ikinasal tayo pwede mo ng gawin sa akin ang gusto mong gawin. Mag-asawa tayo sa papel lang at huwag mo naman sana akong itulad sa mga babaeng dumaan na sa buhay mo!' seryoso kong sagot sa kanya.

Kita ko ang biglang pagbabago ng expression ng mukha nito. Akmang lalapit ito sa akin pero umatras ako. Hindi naman nakaligtas sa pandinig ko ang marahas nitong pagbuntong hininga.

"Charlotte, gusto mo din naman diba? Ano ba ang pumipigil sa iyo? Pwede nating gawin ang ginagawa ng tunay na mag-asawa dahil ikinasal na tayo." sagot naman nito sa akin. Kaagad ko itong pinanlakihan ng mga mata.

"Gago ka ba? Ano ba ang pinagsasabi mo? Nakalimutan mo na ba ang pinag- usapan natin noon?." galit ko namang sagot sa kanya. Hindi naman ito nakasagot kaya muli akong nagsalita.

"Hindi ko kayo pinakikialaman ni Maureen kaya huwag mo din sana akong pakialaman!"

"Charlotte, hanggang kailan ka maging ganito? Kalabisan ba para sa iyo ang gusto kong mangyari sa ating dalawa? Hanggang kailan tayo mamuhay na parang isang istranghero ang turingan sa isat isa?" sagot nito.

"Ano ba ang sinasabi mo? Peanut, nagpapatawa ka ba? Alam natin pareho na walang patutunguhan ang lahat ng ito. Hindi ka pa ba kontento sa mga babae mo at pati ako gusto mo pang pakialaman?" diretasahan kong sagot. Tigagal itong napatitig sa akin.

"Papalipasin ko lang ang dalawa or tatlong taon at magpa-file ako ng divorce or legal separation. Sapat na siguro iyun para matapos na ang lahat ng kalokohan na ito. Hindi na din naman siguro ako lalabas na masamang anak dahil naging masunurin naman ako sa mga magulang ko diba?" muling wika ko sa kanya.

"Anong sabi mo? Divorce? Legal

separation? Nagpapatawa ka ba? Wala sa usapan natin ang tungkol sa bagay na iyan." sagot naman nito. Kita ko sa mukha nito ang tinitimping galit.

Galit? Tama ba ang nakikita ko? Galit siya? Bakit? Sa pagkakaalam ko, sa hiwalayan din ang patutunguhan naming dalawa dahil sa sitwasyon namin ngayun.

"Teka lang...bakit? Ayaw mo? At ano ang gusto mo? Habang buhay mo akong itatali sa kasal na ito na alam mo naman na sa umpisa pa lang, tutol na ako!' inis ko din na sagot sa kanya. Muli itong natigilan. Blanko ang mukha nito na tumitig sa akin. Hindi naman ako nagpatinag. Nakipagtitigan ako dito. Matira ang matibay sa aming dalawa.

Tama lang ang ini-insist ko sa kanya ngayun. Walang dahilan para magsama kami ng matagal. Wala akong balak na buruhin ang sarili ko sa kanya. Hintayin nya lang na maka-graduate ako at hindi ako magdadalawang isip na iiwan ng tuluyan kung ano mang buhay meron ako dito sa Pilipinas.

Mukhang hindi na ito nakapagtimpi at inilang hakbang ang pagitan naming dalawa at mabilis akong hinawakan sa magkabilang balikat. Ramdam ko ang gigil sa mga hawak nito kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba.

"No! Hindi ako papayag. Walang hiwalayan na mangyayari sa ating dalawa! Tandaan mo! Pinaghirapan ko ang lahat ng ito kaya naman hindi ako papayag na basta-basta mo na lang akong iiwan." galit na wika nito sa akin. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito.

"Charlotte, alam mo ba ang rason kung bakit kita pinakasalan? Noon pa man, may gusto na ako sa iyo at naipangako ko na sa sarili ko na ikaw lang ang kaisa -isang babae na ihaharap ko sa altar!'" muling wika nito sa akin na lalong nagpagulat sa aking sistema. Ano ang ibig niyang sabihin?

"A-anong sabi mo?" sagot ko.

"Noon pa man, gusto na kita! Ikaw palagi ang laman ng isipan ko. Noon pa man gusto na kitang ligawan. Gusto na kita Charlotte Villarama at talagang hinintay ko na dumating ka sa tamang edad para ma-umpisahan ko na sana ang manligaw sa iyo." sagot nito na lalong nagpalito sa nararadaman ko ngayun.

Sinasabi ba ni Peanut ngayun na noon pa man mahal niya ako? Pero bakit hindi ko iyun napansin? Bakit kabi- kabilang babae ang nauugnay sa kanya noon pa man.

Parang bomba na sumabog sa pandinig ko lahat ng rebelasyon niya kaya naman nakatanga lang akong napatitig dito. Wala man lang akong naapuhap na kahit na anong salita na pwedeng isagot sa kanya.

"Kung gusto mo ng masayang buhay, ngayun pa lang turuan mo na ang sarili mo na matutunan akong mahalin dahil mananatili ka sa piling ko habang- buhay.!'" muling wika nito.

Hindi ko alam kung maniniwala ba ako sa sinabi niya ngayun. Baka mamaya hindi naman talaga para sa akin ang binabanggit niyang salita.

Imposible! Sa dinami-daming babae na dumaan sa buhay niya, sa akin pa talaga siya ma-iinlove? Baka naman ginu-goodtime nya lang ako. Baka naman gusto niya lang akong ikama kaya niya nasasabi ang mga ganitong kataga. Sanay na magpaikot ng babae si Peanut dahil playboy ito. Kaya dapat lang na mag-ingat ako. Hindi ako dapat magpadala sa mga matatamis na salita mula dito.

Akala siguro niya hindi ko alam na kapag wala siya dito sa bahay, si Maureen palagi ang kasama niya. Na parang asawa ang turing niya kay Maureen samantalang bihira lang nya akong maisipan dalawin dito sa bahay.

"Akala mo ba maniniwala ako sa mga sinasabi mo? No! Basang basa ko na ang mga lalaking kagaya mo Peanut! Nagtatahi ka lang mga ganyang salita dahil gusto mong pati ako mahulog sa mga kamay mo. Tandaan mo, huwag mo ako itulad sa mga babae mo na kaunting kalabit mo lang, bumibigay kaagad! Ibahin mo ako sa kanila!" gigil kong sagot sa kanya na lalong nagpadikit sa mga kilay nito.

"Let see Charlotte! Wala din naman akong pakialam kung maniniwala ka or hindi eh! Ang importante sa akin ngavun, kas ka na sa akin. Hindi mo

ako pwedeng iwan ng basta-basta. Bihag na kita! Asawa na kita at bubuo tayo ng pamilya kapag ready ka na!" sagot nito sa akin. Kaagad ko itong pinanlakihan ng aking mga mata.

"Isa pa, ano ba ang ini-expect mo sa kasal na ito? Isang laro? Na aayaw ka na lang bigla kapag hindi pabor sa gusto mo ang mga nangyari? No! Nagkakamali ka! Kung talagang may paninindigan ka, noon pa man pinanindigan mo na sana ang pagtanggi sa kasalang naganap sa ating dalawa! Pero hindi eh...pumayag ka na ikasal ka sa akin kaya wala kang choice kundi harapin lahat nang ito." sagot nito sa akin.

"Hayop ka! Ano pa ba ang gusto mo? Hindi ka pa ba kuntento sa mga babae mo? Kay Maureen? Bakit kailangan pang pati ako bwesitin mo ng ganito?? "halos pasigaw kong wika sa kanya. Nginisihan lang ako nito habang makahulugan akonh tinitigan.

Chapter 318

CHARLOTTE POV

Gabing-gabi na at dapat masarap pa ang tulog ko ngayun, pero heto ako. Inisturbo lang naman ako ng Peanut na ito at pinakulo ang dugo ko.

Ano ba ang gusto niyang ipaglaban tungkol sa kasal naming dalawa? Gusto niya daw akong makasama habang buhay? Sinong masamang ispiritu ang biglang sumanib sa Mani (Peanut) na ito at biglang nagbago ang kanyang mga linyahan?

Wala sa hitsura nito ang magseryoso sa iisang babae. Imagine, si Maureen naman talaga ang kanyang fiance pero ako ang kanyang pinakasalan. Diba, ang gulo ng takbo ng utak. Sa dami sigurong babae na nakapila dito, hindi na niya malaman kung anong desisyon ang gusto niyang gawin sa buhay niya. Sabagay, alam kung halos lahat ng babaeng iyun nagdedemand din ng

kasal sa kanya. Kaya siguro ako ang pinakasalan niya dahil alam niyang hindi ako maghahabol sa kanya.

"Umalis ka na! Hindi na magbabago ang desisyon ko. Two to three years from now, tatapusin ko na ang kalokohang ito. Pwede ka ng magpakasal sa iba na pasok sa standard mo!" sagot ko sa kanya. Kaagad na nagsalubong ang kilay nito at akmang hahalikan na naman ako nito pero kaagad akong umiwas.

"Tigilan mo na ang kakahalik sa akin dahil baka kung ano pang germs ang dala mo at baka mahawa pa ako. Nakakadiri ka! Kung sinu-sinong babae na ang dumaan sa buhay mo tapos ako itong nananahimik, gusto mo pang guluhin!" malamig kong wika sa kanya sabay piksi. Muli akong umatras palayo sa kanya habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa kanyang mukha. Kita ko ang pagtagis ng kanyang bagang marahil dahil sa sinabi ko.

"Ag ganoon? Ganyan ang tingin mo sa akin? Tingnan natin kung hanggang kailan ang tapang mo! Hindi ako ganoon kadali mapasuko Charlotte. Kapag ginusto ko ang isang bagay, nakukuha ko kaagad sa isang iglap kaya humanda ka!' sagot naman nito. Muli ko itong inismaran at masamang tinitigan.

"Hindi ikaw ang pangarap kong lalaki. Ayaw kong makasama habang buhay ang isang lalaki na kung kani-kanino lang pumapatol kaya sorry ka na lang.. " muling wika ko at mabilis na naglakad papasok ng banyo. Kaagad kong inilock iyun para masiguro na hindi niya ako masusundan.

Alam kong nagkakainitan na kaming dalawa at bago pa lumala iyun kailangan ko ng umiwas. Baka lalo lang kaming magkasamaan ng loob kapag patuloy pa kaming mag-uusap. Mas maganda na huwag na muna siyang magpakita sa akin para naman magkaroon kahit papaano ng katahimikan ang mundo ko.

Hindi ko maiwasang sipatin ng tingin ang sarili ko sa harap ng salamin. Alam ko sa aking sarili na malaki na ang ipinagbago ko. Wala na ang dating Charlotte na masayahin at easy go lucky. Alam kong marami ang nagbago sa akin simula ng ikasal ako kay Peanut.

Pagkatapos ng mainit na pagtatalo sa pagitan naming dalawa ni Peanut hindi na ulit ito nagpakita sa akin. Lumabas ako ng banyo na wala na siya. Hindi ko na lang pinansin pa dahil alam kong bumalik na iyun sa kandungan ni okMaureen. Pumunta lang talaga ito sa bahay para inisin ako.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Kasalukuyan akong nasa books store nang may biglang tumawag sa pangalan ko. Kaagad akong napalingon at hindi ko mapigilang mapangiti ng mapansin ko si Lucas. Naka- disguise pa ito para siguro hindi makilala ng kanyang mga fans.

Simula ng aksidente naming pagkikita sa coffee shop, ngayun lang ulit nagkatagpo ang aming landas. Alam kong busy ito. Isa pa, mahirap ang sitwasyon nito. Sikat ito at hindi ito pwedeng tumambay sa mga matataong lugar dahil tiyak na kukuyugin ito ng kanyang mga fans.

'Anong ginagawa mo dito? Naku, baka mamaya makilala ka at pagkaguluhan ng mga fans mo." nakangiti kong wika sa kanya pagkalapit nito. Matamis muna akong nginitian bago sinagot.

"Hayaan mo sila! Na excite ako ng makita kita kanina kaya kaagad kitang sinundan. Ibigay mo na kasi sa akin ang phone number mo para naman matawagan kita." natatawa nitong sagot.

"Hayy naku, ikaw talaga! Sandali lang, magbabayad lang ako para makaalis na tayo dito. Lipat tayo sa coffee shop para naman makapag-usap tayo ng maayos.

" nakangiti kong sagot sa kanya. Tumango naman ito at talagang sinamahan pa ako sa counter para magbayad.

"Ikinasal ka na pala kay Peanut Smith? Ang daya mo, hindi mo man lang ako inimbitahan.!" naglalakad na kami palabas ng bookstore ng marinig ko ang sinabi niya. Natigilan naman ako.

"Pasensya na....." malungkot kong sagot na siyang kaagad naman nitong napansin.

"Teka..iyun lang ba ang masasabi mo? Sorry kung tunog pakialamero ako pero may problema ba ang pagsasama niyo? tanong nito. Hindi ko na muna ito sinagot hanggang sa makapasok kami sa loob ng isang coffe shop.

"Alam mo naman siguro na bago kami ikinasal ni Peanut, si Maureen ang fiance niya diba. A-alam mo na siguro ang ibig kong sabihin." malungkot kong sagot. Blanko ang expression ng mukha nito na tinitigan ako.

"Bakit ka kasi pumapayag?" tanong nito. Nagtataka naman akong napatitig dito.

"Ikinasal nga kayo, pero nakakapagtaka naman na tuluyan ng ibinahay ni Peanut si Maureen. Buntis siya ngayun kaya nga tinanggihan niya ang ilang mga projects na ino-offer sa kanya." sagot nito habang hindi inaalis

ang pagkakatitig sa akin. Kaagad na nanlaki ang mata ko dahil sa pagkagulat.

Pakiramdam ko biglang yumanig sa buong pagkatao ko ang balitang iyun ni Lucas. Hindi ko ini-expect na aabot sa ganito ang lahat. Kaagad kong naikuyom ang kamao ko kasabay ng sunod-sunod na pagdaloy ng luha sa aking mga mata.

Bahala na kung makita man akong umiyak ngayun ni Lucas. Sobrang sakit ng balita na dala niya at hindi ko na kaya pang magpigil ng emosyon.

"Ano ba talaga ang meron sa inyong dalawa? Bakit ang bilis niyan lokohin ka Charlotte?" muling wika nito. Bakas sa hitsura nito ang simpatiya sa akin.

"Sorry kung nabanggit ko kaagad ito sa iyo. Hindi ko lang napigilan ang sarili ko. Hindi mo deserved na masaktan ng ganito at lokohin niya kaya naman hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa na ipaalam sa iyo ang lahat ng nalalaman ko." muling wika nito. Kaagd akong umiling.

"Hindi...ayos lang ako. Dapat ko pa ngang ipagpasalamat sa iyo na sinabi mo ito sa akin. At least, hindi ako magmumukhang tanga sa harap ng ibang tao." sagot ko naman sa kanya at pasimpleng pinunasan ang luha sa aking mga mata.

Chapter 319

CHARLOTTE POV

Balik tabing dagat ako pagkatapos ng pag-uusap namin ni Lucas. Nakakahiya nga, dahil hindi maampat-ampat ang pagtulo ng luha sa aking mga mata habang nagpapalam ako sa kanya.

Ilang beses pa ako nitong pinaalalahanan na huminahon ako pero walang epekto ang salitang iyun sa isang pusong sugatan.

Inalok pa nga ako nito na ihahatid niya daw ako sa pupuntahan ko dahil baka kung mapano ako pero mahigpit ko iyung tinanggihan. Gusto kong mag- isa. Ayaw ko ding umiyak na may nakakatingin sa akin. Gusto kong sarilinin ang pait ng pagkasawi sa pag- ibig. At least ngayun, malaya kong mailabas ang hinanakit ko sa mundo.

Umaasa ako na sa pamamagitan ng luha na ito maibsan man lang ang sakit na nararamdaman ng kalooban ko.

Mahirap tanggapin ang lahat. Kahit naman na hindi kami nagsasama ni Peanut katulad ng isang normal na mag -asawa, masakit pa rin tanggapin na nakabuntis siya ng ibang babae.

Nabuntis ni Peanut si Maureen! Ang babaeng dapat niyang pinakasalan sa umpisa pa lang.

Dapat ko pa bang hintayin ang dalawa or tatlong taon para makipag-divorce sa kanya? Ano ba talaga ang silbi ng pagpapakasal niya sa akin? Bakit masyadong masakit ang lahat ng ito?

Pakiramdam ko ng mga sandaling ito nag-iisa ako. Wala akong makausap at wala man lang magpapayo sa akin kung ano ang dapat kong gawin.

Natigil lang ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang pagtunog ng aking cellphone. Wala sa sariling kinuha ko iyun sa loob ng aking bag para icheck kung sino ang tumatawag.

Lalo akong napaiyak ng mapansin ko na si Peanut ang tumatawag. Sa kauna- unahang pagkakataon, tumawag ito sa akin. Huminga muna ako ng malalim bago ako nagpasyang sagutin ang tawag niya.

"Hello!" wika ko sa pinaka-kaswal na boses. Iniiwasan ko na huwag niyang mahalata sa boses ko na umiiyak ako ngayun. Baka pagtawanan pa ako nito

"Nasaan ka?" kaagad na tanong nito sa akin. Luminga-linga ako sa paligid bago ito sinagot.

"Nasaan ako? Pakialam mo ba! Bakit ka napatawag? May kailangan ka ba?" tanong ko sa kanya.

"May pakialam ako dahil asawa kita! Nakalimutan mo yata ang oras. Kanina pa tapos ang klase mo! Bakit hindi ka pa umuuwi?" tanong nito.

Nagulat naman ako. Kahit kailan hindi ko nabanggit sa kanya ang schedule ko sa aking klase. Hindi din nito alam kung anong oras ako umuuwi.

Huwag niyang sabihin mino-monitor niya bawat kilos ko? Pero bakit niya naman gagawin iyun eh abala siya kay Maureen. Kay Maureen palagi umiikot ang mundo niya at madagdagan pa siguro iyun ngayun dahil magkakaanak na sila.

"Mind your own business Peanut! Huwag mong pakialam ang lakad ko. Uuwi ako kapag gusto ko!" naiinis kong wika sa kanya kasabay ng pag-off ng tawag. Hindi ko na kasi mapigilan pa ang muling mapahikbi. Baka marinig niya iyun at kung ano pa ang iisipin niya sa akin.

Ilang beses pang nagtangkang tumawag si Peanut sa akin pero hindi ko na sinagot pa. Ilang text message din ang natangap ko mula sa kanya pero hindi ko na din inabala pang basahin. Basta ang alam ko lang, gusto kong mapag-isa. Gusto kong namnamin ang sakit ng unang kabiguan.

Nakakahiya kung tutuusin. Iniiyakan ko ngayun ang isang lalaki na iniwasan kong mahalin. Iniiyakan ko ang isang lalaking malabong maging akin.

Halos dalawang oras pa akong nanatili sa lugar bago ako nagpasyang bumalik sa aking kotse. Nagdrive ako ng walang naiisip na destinasyon. Wala akong balak na umuwi ngayung gabi sa bahay ni Peanut. Hindi ko alam kung saan ako pupunta dahil wala din naman akong balak na umuwi sa amin.

May tampo pa rin akong nararamdaman para kina Mama at Papa. Kung hindi sana nila ako pinilit na ipakasal kay Peanut baka hindi ko

mararanasan ngayun ang matinding sakit ng kabiguan.

Sa kakadrive ko bigla kong naisip si Grandmama Carissa. Tama, si Grandma. Mahal ako noon at alam kong handa siyang makinig sa akin.

Wala akong choice kundi umuwi ng mansion. Ang lugar kung saan alam kong may isang tao na maiintindihan ako at handa akong damayan. Ang taong alam kong walang ibang hangad kundi ang aking kaligayahan. Si Grandmama Carissa.

Pagkadating ng mansion kaagad kong pinarada ang aking kotse at mabilis na naglakad papasok sa loob. Nakasalubong ko pa ang isa sa mga kasambahay at tinanong ko kaagad kong nasaan si Grandmama. Sinabi nito sa akin na nasa labas pa daw kasama si Grandpapa Gabriel pero pauwi na daw.

Si Veronica naman, nasa kwarto kasama si Uncle Rafael. Hindi naman sila ang sadya ko kaya nagpasya akong dumiretso na lang muna sa isa sa mga guest room na palagi kong ginagamit kapag nandito ako sa mansion para makapag-pahinga. Wala akong ibang gustong makausap ngayun kundi si Grandmama lang.

Siya lang ang gusto kong pagsabihan ng sama ng loob ko. Alam ko din na siya lang ang magiging kakampi ko at karamay ko.

Pagkapasok ko sa loob ng guest room tinanggal ko lang ang suot kong sapatos at nahiga ng kama. Nagtalukbong pa ako ng makapal na comforter habang hinayaan ko ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Pisteng pag-ibig na ito. Bakit sa kanya pa? Hindi ba pwedeng ang isip na lang ang pumili ng lalaking

pwedeng mahalin? Sa dinami-dami ng lalaking pwede kong mahalin, bakit ba sa playboy na iyun?" sigaw ng isipan ko habang patuloy sa pag-iyak. Para tuloy akong isang bata na inagawan ng laruan at nag-ngangawa ngayun.

CHAPTER 320

PEANUT SMITH POV

Kanina pa ako paroon at parito sa harap ng gate. Kanina ko pa hinihintay si Charlotte. Alas otso na ng gabi at hindi pa rin ito nakakauwi.

"Shit! Nasaan ka na ba? Bakit ba ayaw mong makinig sa akin?" galit kong sambit at parang gusto kong magwala dahil sa pinaghalong galit at pag- aalala. Muli kong kinuha ang cellphone ko sa loob ng bulsa ko at muling tinitigan ang picture na isenend sa akin kanina ng isang anonymous na account. Picture iyun ni Charlotte habang kausap si Lucas sa isang coffee shop.

Tinitigan ko iyun at hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding selos.

Ano ba ang gustong patunayan ni Charlotte. Na wala akong kwenta at mas gusto niyang makipag-usap sa labas kasama si Lucas?

Simula ng ikinasal kami ni hindi ko nga ito mayaya sa labas eh. Takot akong ireject nito. Hindi din kami nakakapag-usap ng maayos dahil palagi ako nitong binabara. Palagi niyang isinasali sa usapan si Maureen gayung simula ng ikinasal kaming dalawa iniiwasan ko na ang babaeng iyun.

Kaya lang naman hindi ako umuuwi sa bahay na ito dahil alam kung hindi komportable si Charlotte na kasama ako. Gusto kong maging palagay ang loob nito sa akin bago ko siya suyuin. Pero sa mga nakikita ko ngayun, hindi pala ako dapat magpapakampanti. Baka magising na lang ako isang umaga na naagaw na pala siya ng iba sa akin.

Muli kong tinawagan ang number nito pero hindi nya na sinasagot. Halos ma- lowbat na ang cellphone ko sa kakatawag sa kanya pero nagsayang lang ako ng oras. Wala talagang Charlotte na sumagot at mukhang wala talaga itong balak na makipag-usap sa akin. Naiinis akong napabuntong hininga para man lang mabawasan ang galit na nararamdaman ko ngayun.

"Nasaan ka na ba! !" galit kong sigaw at naihagis ko ang aking cellphone sa sobrang galit ko. Sobrang kinain na ng selos ang puso ko at sa sobrang lakas ng pagkahagis ko kaagad iyung naghiwa-hiwalay sa sahig. Galit akong napasabunot sa aking buhok at nagmamadaling naglakad patungo sa aking kotse.

Hindi pwedeng wala akong gagawin. Hindi pwedeng maghintay lang ako dito sa loob ng bahay habang hindi ko alam kung saan nagpunta ang babaeng mahal ko. Kailangan kong gumawa ng paraan para mahanap siya sa lalong madaling panahon dahil baka mabaliw ako sa kakaisip kung saan siya nagpunta.

Pagkasakay ko ng kotse, kaagad kong pinaharurot iyun palabas ng gate. Isang lugar lang ang napili kong puntahan. Iyun ay ang bahay kung saan nakatira si Lucas.

Baka mamaya kung saan na nya dinala si Charlotte! Hindi ako papayag na basta na lang akong aagawan ng kutong lupa na iyun. Kaya nga nagpursige akong pakasalan si Charlotte para hindi na ito makawala sa akin tapos biglang i-eksena ang Lucas na ito? Hell, maghahalo ang balat sa tinalupan. Talagang makakapatay ako kapag mangyari iyun.

Pagkatarating ko sa bahay ni Lucas, hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Sunod-sunod kong pinindot ang Doorbell hanggang hindi iyun nagbubukas. Wala akong pakialam kung mabulabog man ang mga nakatira sa loob. Ang gusto ko lang ay mahanap si Charlotte.

"Ayyy Sir! May...may kailangan po ba kayo?" kaagad na tanong sa akin ng nagbukas ng gate. Katulong ito ni Lucas at galit ko itong tinitigan.

"Nandyan ba ang amo mo?" galit kong tanong. Kaagad naman itong napatanga habang nakatitig sa akin.

"Nandyan ba ang amo mo?" Muli kong tanong. Sa pagkakataon na ito lalo ko pang nilakasan ang boses ko para maintindihan niya.

"Po? Si Sir Lucas po? Na-nasa kwarto niya po! Nag--nag- papahinga!" pautal -utal na sagot nito. Akmang magsasalita pa ako ng mapansin ko ang pagdating ng nakangiting si Lucas.

Galit ko itong tinitigan habang hinihintay na makalapit ito sa akin.

"Ano ang maipag---" hindi na nito natuloy pa ang kanyang sasabihin ng walang sabi-sabing sinapak ko ito. Plakda ito sa sahig habang umaagos ang dugo sa kanyang ilong. Sa sobrang lakas ng pagkakasapak ko dito mukhang nayanig yata buo niyang pagkatao. Samantalang ang kasambahay naman nito ay impit na napahiyaw at kaagad na dinaluhan ang kanyang amo.

"Sa susunod na lumapit ka pa ulit sa asawa ko, hindi lang iyan ang matitikman mo sa akin!" galit kong wika sa kanya habang inaalalayan ito ng kanyang kasambahay na makabangon.

"Peanut Smith! Hindi ka pa rin nagbabago! Mainitin pa rin ang ulo mo! '" wika pa nito nang tuluyan ng makatayo. Nginisihan ko ito bago sinagot.

"Yes...hindi ako nagbabago at never akong magbago. Mas magiging

mabagsik ako kapag may gustong umagaw sa babaeng mahal ko!" galit kong wika sa kanya na kaagad naman nagpahalakhak dito. Kaagad ko namang naikuyom ang aking kamao.

"So, naniwala pala ang inosente mong asawa sa akin kanina? Good news! Nakikipaghiwalay na ba siya sa iyo?" nakangiti nitong sagot sa akin.

"Ikaw ang kausap niya kanina? Ano ang sinabi mo sa kanya?" nagtitimpi sa galit na tanong ko dito. Muli itong napahalakhak kaya naman muli ko itong nilapitan at sinipa. Muli itong napahiga sa sahig dahil sa aking ginawa.

"Peanut Smith! Kahit ano pa ang gawin mo, unti-unti kong aagawin sa iyo si Charlotte Villarama. Hindi ako papayag na palagi mo na lang akong malalamangan sa lahat ng bagay!"

Galit na wika nito habang iniinda ang

sakit ng muling pagbagsak.

"Subukan mo lang....Hindi ako nagbibiro sa sinabi ko sa iyo kanina Lucas. Kayang-kaya kitang pabagsakin kapag tuluyan mong maubos ang pasensya ko!' galit kong sagot sa kanya.

Galit naman itong tumitig sa akin. Nginisihan ko naman ito.

"Pwede kitang patanggalan ng mga projects kapag gustuhin ko. Hawak ko ang career mo sa showbiz at kapag gumawa ka ng mga bagay na hindi ko magustuhan, aasahan mo na sa kangkungan ka pupulutin.... Now tell me...ano ang sinabi mo kay Charlotte kanina? Bakit hindi siya umuwi?"

tanong ko sa kanya habang mariin na inapakan ang kanyang isang kamay. Napahiyaw ito sa sakit. Hindi naman ako nagpatinag at galit kong tinitigan habang hinihintay ang kanyang sagot.

Gusto pa nga sana itong daluhan ng

kanyang kasambahay pero masama ko iyung tinitigan. Natatakot itong napaatras.

"Shit!  Peanut! May balak ka bang patayin ang kuko ko?" galit na hiyaw nito dahil sa sakit.

"I am waiting...Kapag hindi ako makontento sa sagot mo ngayun..... aasahan mo na bukas na bukas din, wala ka ng babalikan pang trabaho." nakangisi kong sagot sa kanya habang nanlilisik ang aking mga mata.

"fine...fine...sasabihin ko na! Sinabi ko lang naman kanina na nabuntis mo si Maureen. Iyun lang at----

ahhhhh!' hindi na natuloy pa ang sasabihin nito ng muli ko iton sapain sa kanyang tagiliran. Napaubo pa ito sa sakit pero ni kahit na kaunting awa, wala akong nararamdaman sa kanya. BAgay lang sa kanya ito. Gusto niyang sirain ang pagsasama naming dalawa ni Charlotte, pwes sisirain ko din ang buhay nito.

"Kaya pala nagalit ang asawa ko! Kaya pala hindi siya umuwi kanina... Well, now I know! Pero payong kaaway lang Lucas....sa susunod na gawin mo pa ito ulit...hindi ako mangingimi na paputulan ka ng dila para mabawas- bawasan iyang kadaldalan mo! Isa ka lang sisiw sa paningin ko Lucas. Subukan mong lumapit ulit sa kanya dahil sisiguraduhin ko na susunod na pagkikita natin, paglalamayan ka na!" pagbabanta ko dito at mabilis akong naglakad pabalik ng aking kotse.

Chapter 321

PEANUT POV

Tulero ang isipan pero wala akong choice kundi dumiretso ng mall at bumili ng cellphone. Pamalit sa cellphone na nabasag ko kanina. Iyun na lang kasi talaga ang paraan para ma -contact ko si Charlotte. Kung bakit naman kasi biglang umiral ang pagiging bayolente ko, wala sana ako sa mall na ito para bumili ng bago. Pati tuloy cellphone ko, napagdiskitihan ko. Pwede naman pala si Lucas.

"Mabilisang pagbili ng bagong cellphone lang ang ginawa ko pagkatapos mabilis akong naglakad pabalik ng aking kotse. Napakunot pa ang noo ko ng mapansin ko ang familiar na mukha na naglalakad pasalubong sa akin. Tinitigan ko ito at bahagya akong nabuhayan ng loob ng ngumiti ito sa akin.

"Kuya Peanut? Good evening. Ano po ang ginaggawa mo dito?" kaagad na bati nito. Pilit ko naman itong nginitian.

"Charles?" sambit ko. Hindi ako sigurado kung si Charles or Christopher ba ito. Magkamukha kasi silang dalawa. Siguro, dahil triplets sila. Si Charlotte lang ang naiiba sa kanila dahil babae iyun. Itong dalawa talaga hirap na hirap akong kilalanin kung sino si Charles or Christopher sa kanila.

"Christopher po Kuya. Ako po si Christopher. Mas hamak na pogi ako kaysa sa kapatid ko." pabiro nitong sagot sa akin. As usual, mali ako. Si Christopher nga pala ito. Siguro mula ngayun, pag-aaralan ko na kung ano ang pwede kong maging palatandaan sa kanila. Palagi na lang akong nagkakamali sa pagtawag sa pangalan nila. Mabuti na lang at hindi sila nao-offend sa akin. SAbagay, hindi din nila ako masisisi. Carbon copy kasi talaga ang dalawang ito eh.

"Teka lang, nag-iisa po yata kayo? Hindi niyo po isinama ang pasaway kong kapatid?" nakangiti pa nitong tanong sa akin.

"Ah hindi eh. Katunayan nga hinahanap ko siya. Nagtampo kasi sa akin." sagot ko naman. Kaagad naman itong natigilan.

"Naglayas si Charlotte?" tanong nito. Kaagad naman akong umiling.

"Hindi naman siguro. Walang dalang gamit eh. Baka nagpapalamig lang." sagot ko naman. Pumalatak muna ito bago sumagot.

"Ang hirap ispelingin ng kapatid ko minsan noh? Pagpasensyahan mo na lang. Medyo may katigasan kasi ang ulo noon eh. Teka lang, ano ang

ikinagalit niya? Naku, delikado, baka hindi na magpapakita sa iyo iyun. Sa aming tatlo na halos sabay-sabay na iniluwal dito sa mundo, siya ang may pinakamatigas ang ulo." muling sagot ni Christopher.

Bigla tuloy akong kinabahan. Pansin ko nga, sa kanilang tatlo, si Charlotte ang pinaka-m*****a at pinaka-mainitin ang ulo. Normal lang naman siguro iyun dahil babae siya. Isa pa, mas lalo siyang gumaganda sa paningin ko kapag nagagalit siya eh. Lalo siyang naging cute lalo na kapag namumula na ang kanyang mukha.

"Ang mabuti pa, sumama ka na lang muna sa akin Kuya. Magkikita kaming magpipinsan sa bar. Birthday ngayun ng isa kung pinsan at balak namin mag happy-happy sa bar. Hayaan niyo muna si Charlotte. Uuwi din po iyun kapag malamig na ang ulo." pagyaya naman nito sa akin na kaagad ko namang tinanggihan.

"Naku, huwag na. Hahanapin ko pa siya bago pa lalong uminit ang ulo noon." sagot ko naman. Hindi ako basta -bastang mapapakampante ngayun. Kailangan ko munang i-priority si Charlotte higit kanino pa man.

"Okay....pero malabong uuwi iyun ng bahay namin. Ang alam ko nagtatampo pa rin kina Mama at Papa iyun eh. For sure nasa mansion iyun, wala namang ibang mapupuntahan iyun kundi doon lang. Suyuin mo na lang. Mahilig sa white roses ang white chocolates iyun kaya pasalubungan mo bilang peace offerings. Samahan mo na din ng one bucket ng fried chicken na galing sa fast food chain na may mascot na bubuyog. For sure mawawala kaagad ang init ng ulo noon." mahabang litanya nito na siyang ikinatuwa ko naman. Nasabi na kasi nito ang mga impormasyon na dapat kung malaman tungkol sa asawa ko.

Kung siswertehin ka nga naman. Tama si Christopher, tiyak nasa mansion ng mga Villarama si Charlotte. Ang pagkakaalam ko sa ugali nito, hindi naman talaga ito mahilig lumabas kasama ang mga barkada. Mas gugustuhin pa daw nito ang tumambay sa mansion para makipag-usap sa asawa ni Rafael. Mabuti na lang at nakasalubong ko itong si Christopher.

"Paano ba iyan Kuya. Mauna na ako. Baka hinihintay na nila ako. Good luck sa pagsuyo s kapatid ko." paalam pa nito sa akin sabay tapik sa aking balikat. Kaagad naman akong nagpasalamat dito at mabilis na naglakad pabalik ng mall. Maghahanap ako ng white roses at white chocolate pati na din ng 1 bucket fried chicken. Iyun pala ang paborito ng asawa ko na kung hindi pa nabanggit ng kapatid niya hindi ko talaga malalaman.

Mabilis kong nabili ang mga bagay na hinahanap ko. Ngingiti-ngiti pa akong naglakad pabalik ng aking kotse. Kahit papaano naibsan ang pag-aalala ko para kay Charlotte sa isiping nasa mansion lang ito at kailangan ko lang suyuin para bumalik sa bahay ko. Hindi talaga ako mapalagay hangat hindi ito umuuwi sa bahay namin.

"Litse kasing Lucas iyun. Alam kong may gusto siya kay Charlotte kaya niya nagawang magtahi ng istorya. paano ako makakabuntis ng babae gayung maingat ako. Isa pa, simula ng nagpakasal ako kay Charlotte iniiwasan ko ng makipagtalik kahit kanino. Ilang buwan na nga akong tigang at nagtitiis eh. Gusto kong maging loyal sa asawa ko kaya nagpapakatino ako ngayun tapos gagawan ako ng istorya ng Lucas na iyun na nakabuntis ako?

Humanda talaga sa akin ang lalaking iyun. Kapag mabalitaan ko pa na aali- aligid pa siya ulit kay Charlotte, pipilayan ko na talaga siya.

Mabilis akong nakarating ng mansion Villarama. Dahil itinuring na akong bahagi ng pamilya Villarama at kilala na ako ng mga guard kaagad akong pinagbuksan ng gate at pinapasok sa loob. Hindi ko maiwasang mapangiti ng mapansin ko ang sasakyan ni Charlotte na maayos naka-park sa parking area ng mansion.

Kung ganoon, positive. Nandito sa loob ang asawa ko kaya naman may dahilan na talaga para kumalma ako.

"Peanut! Bro!" malawak pa akong napangiti ng mapansin ko ang pagsalubong sa akin ng best friend kong si Rafael. Tatay na tatay na talaga itong tingnan dahil karga-karga nito ang isa sa kambal niyang anak na si Ralph Alexander. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng inggit.

Hayy, kailan kaya ako magkakaanak? Halos magkasing edad lang kami ni Rafael at heto siya, malapit ng maging tatlo ang kanyang anak samantalang ako, ni pagsasama namin ni Charlotte, hindi ko pa maayos-ayos.

Chapter 322

CHARLOTTE POV

Sa kakahintay kay Grandma at kaka- emote ko, hindi ko na namalayan na nakatulog na pala ako. Nagising na lang ako sa banayad na haplos sa aking noo at pagmulat ko ng aking mga mata kaagad kong nasilayan ang nakangiting mukha ni Grandmama.

Kaagad akong napabangon at napayakap dito.

"Grandmama!"pabulalas kong wika kasabay ng pag-iyak. Naguguluhan naman itong kumalas mula sa pagkakayakap sa akin.

"Teka lang, may problema ba ang maganda kong apo? Bakit ka umiiyak?" nag-aalala pa nitong bigkas. Lalo naman akong napahagulhol ng iyak. Sa pagkakataon na ito, ramdam ng puso ko na may kakampi na ako.

"Gradmama, please help me po! Gusto ko na pong makipag-divorce sa kanya. Ayaw ko na po kay Peanut!" sagot ko. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagkagulat sa mukha nito. Mataman pa ako nitong tinitigan bago sumagot.

"Anong sabi mo? Gusto mo ng makipaghiwalay sa asawa mo? Why? Sinasaktan ka ba niya? Inaapi ka ba niya?" seryosong tanong nito. Kaagad naman akong umiling.

"Hindi po kaya lang hindi ko na kaya pa na nakikitang maraming umaali- aligid na babae sa kanya. Masyado po siyang gwapo para sa akin Grandmama at pakiramdam ko ang dami kong karibal sa kanya!" naiiyak kong sagot na kaagad namang nagpangiti kay Grandma. Hindi ko tuloy malaman kung kakampi ko pa ito or hindi na dahil sa reaciton ito ngayun.

"Ha? Iyun lang at gusto mo nang  makipag-divorce sa kanya?" sagot naman nito sa akin at ito na mismo ang nagpunas ng luha ko sa pisngi ko. Dahan-dahan naman akong tumango.

"Sweetie, hindi porket maraming babaeng aali-aligid sa kanya magseselos ka na kaagad. Normal lang iyun. Mapa-gwapo or pangit man ang isang tao, once na may makating babae na magkagusto sa kanya, wala tayong choice kundi ipaglaban ang taong mahal natin." nakangiti nitong sagot sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig kay Grandmama Carissa.

Sana, nakuha ko ang ugali niya. Napaka -positive kasi talaga nito sa lahat ng bagay. Isa pa, napaka-sweet din nito sa akin. "Sweetie" talaga ang tawag nito sa akin simula noong maliit pa ako. Ayaw man niyang aminin pero alam kong ako ang kanyang pinaka- paboritong apo.

"Ano po ba ang gagawin ko? Alam niyo naman po na ikinasal kami ni Peanut na labag sa kagustuhan ko diba? Kasi nga playboy siya! Kahit kasal na kami marami pa rin ang nagpapa-cute sa kanya at ayaw ko ng ganoon, Grandmama!' sagot ko naman. Kaagad naman ako nitong hinawakan sa magkabilang balikat. Seryoso akong tinitigan sa aking mga mata bago ito muling nagsalita.

"Ikaw ang pinakasalan kaya ibig sabihin noon, ikaw ang mahal niya. Apo, huwag kang magpatalo. Ipaglaban mo ang karapatan mo! Isa kang Villarama at sa lahat ng laban mo, nasa likod mo kami." sagot naman nito. Naguguluhan naman akong napatitig dito.

"Hindi niya ako mahal Grandmama. Ibang babae ang gusto niya.? Tsaka may ugnayan pa rin sila ng dating niyang fiance " sagot ko.

"Dating fiance? Nahuli mo ba sila na magkasama kaya nasabi mo iyan?" tanong nito. Kaagad naman akong umiling.

"Hindi po, pero alam kong doon siya pumupunta kapag hindi siya umuuwi ng bahay." malungkot kong sagot. Kaagad naman na natawa si Grandmama.

"Ikaw talagang bata ka! Iyan ang sisira sa relasyon niyo eh. Tamang hinala ka palagi." sagot nito.

Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng lungkot. Ano kayang relasyon ang tinutukoy ni Grandmama. Wala kami noon eh. Ni hindi ko nga alam kung anong papel ba talaga and dapat gampanan ko kay Peanut. Nakabuntis na nga ito ng ibang babae at hindi ko naman malaman kung paano ito isusumbong kay Grandmama. Baka kasi malaman ito ni Grandpapa at parusahan nila si Peanut.

Hindi ko din naman kayang makita na masaktan si Peanut. Mahal ko na ang playboy na iyun at tanging pag-iwas sa kanya ang alam kong paraan para makalimutan sya.

"Look Sweetie. mag-usap kayong dalawa. Dapat maging open ka sa kanya sa lahat ng nararamdaman mo." muling wika nito. HIndi naman ako nakasagot.

"Kanina ka pa daw dito sa mansion. Alam ba ng asawa mo na nagpunta ka dito? BAka hinahanap ka na noon." patuloy na wika ni Gradmama. Kaagad naman akong umilig.

"Malabo po na hahanapin niya ako Grandmama. For sure, wala din sya sa bahay ngayun." malungkot kong sagot na siyang kaagad na nagpailing kay Gradmama.

"Bakit ba napaka-negative mong bata ka? Ang hilig mong manghusga sa asawa mo. Hindi pwedeng palaging ganyan. Tiyak na hindi kayo magkakasundo niyan at hindi kami papayag na mauuwi sa hiwalayan ang pagsasama niyong dalawa." muling wika ni Grandmama.

"Paano nga po kami magkakasundo Grandmama, marami po akong karibal sa kanya. Sobrang daming babae ang nali-link sa kanya." sagot ko naman.

"Normal lang iyan iha. Alam mo namang model iyang asawa mo. Marami talagang babae ang maghahabol diyan. Kaunting pasensya at pakikipaglaban sa mga babaeng aali- aligid sa asawa mo at maayos din ang lahat." nakangiti namang sagot ni Grandamama. Hindi ko tuloy maiwasan na matawa. Paano naman ako aastang asawa ni Peanut eh hindi naman kami nagsasama bilang isang tunay na asawa.

"Oh siya, sige na...kanina ka pa pala dito, Kumain ka na ba? Tulog ka daw kanina kaya hindi ka na ginising noong kumain sila Rafael at Veronica. Kami naman ng Grandpapa mo kumain na din kami sa labas kanina. Gusto mo bang ipaghanda kita ng makakain mo Sweetie? Para naman malamnan iyang sikmura mo." Muling wika nito. Kaagad naman akong umiling.

Brokenhearted ako at hindi pa ako nakakaramdam ng gutom. Parang mas gusto kong itulog nalang muna ang sama ng loob ko.

"Ayos lang ako Grandmama. Kumain na po ako kanina bago ako nagpunta dito." nagsisingungaling kong sagot. Kapag hindi iyun ang sasabihin ko tiyak na pipilitin ako nitong bumaba ng dining area para kumain.

"Sigurado ka ba? Okay, magpahinga ka na at medyo gabi na. May pasok ka pa bukas sa School." sagot naman nito at hinalikan pa ako sa pisngi bago tuluyang nagpaalam.

Bago lumabas ng kwarto, ilang beses pa ako nitong binilinan na bumaba daw ako sa dining area kapag nakakaramdam ako ng gutom para kumain. Tanging pagngiti na lang ang sagot ko kay Grandmama. Alam kong pagod din ito kaya ayaw ko na siyang kulitin.

Pagkalabas ni Grandama muli akong nakaramdam ng lungkot. Pinilit kong iwaglit sa isip ko si Peanut. Unfair kung isipin ko pa siya. Baka nga nasa kandungan na naman iyun ni Maureen.

Grabe...halos dalawang buwan pa lang kaming ikinasal pero nakabuntis na kaagad siya ng ibang babae?

Muli akong nagtalukbong ng kumot at pilit na matulog ulit. Hindi pwedeng isipin ko pa ang Mani na iyun. Ayaw ko ng umiyak.

Hindi ko alam kung ilang minuto ng dilat ang aking mga mata sa ilalim ng comforter ng maramdaman ko ang pagbukas-sara ng pintuan ng kwarto. Dahil inaakala ko na si Grandma lang iyun, kaagad kong ipinikit ang aking mga mata at nakiramdam. Baka pipilitin na naman ako nitong bumaba ng dining para kumain eh. Wala talaga kasi akong gana ngayun at ayaw ko namang mag-alala ito sa akin

Naramdaman ko pa ang pag-upo nito sa gilid ko kaya naman iniiwasan kong gumalaw. Papanindigan ko ang pagtutulog-tulugan ko. Akmang ididilat ko ang aking mga mata ng nagulat pa ako ng bigla itong nagsalita.

"Charlotte, tulog ka na ba?" tanong nito. Nagulat naman ako. Bakit boses lalaki? Bakit parang boses ni Peanut?

Hayssst, ito na nga ba ang sinasabi ko eh. Hindi ko dapat isipin ng isipin si Peanut. Kahit hindi siya ang kaharap ko ngayun, boses niya pa rin ang naririnig ko.

"Muli akong napapikit ng maramdaman ko ang paghawi nito ng comforter na nakatakip sa akin. Baka mahuli ako ni Grandma na gising ako eh.

Nagulat pa ako ng may dumamping palad sa pisngi ko. Humahaplos ito doon papunta sa ilong ko.

Nagtaka pa ako dahil bakit parang hindi naman iyun kamay babae. Hindi ganito ang texture ng kamay ni Grandma eh. Magaan lang ang kamay ni Grandma samantalang itong humahaplos sa akin ngayun, bakit ang bigat naman yata ng kamay niya? Bakit parang kamay lalaki?

Sa isiping iyun bigla kong naimulat ang aking mga mata. Muntik pa akong napasigaw ng pagdilat ko, mukha ni Peanut ang kaagad na sumalubong sa akin.

Shit! Si Peanut nga! Hindi ako nagha- hallucinate. Hindi si Grandmama ang nandito sa kwarto ko. Hindi si Grandma ang humahaplos sa pisngi ko. Si Peanut! Paano niya nalaman na nandito ako sa mansion? Paano siya nakapasok dito sa kwarto?

Kaagad akong napabangon at galit na tinitigan ito. Napababa pa nga ako ng kama ng wala sa oras eh. Mabuti na lang at tapos na ang pag-iiyak ko. Kung hindi mas nakakahiya iyun sa parte ko.

"Anong ginagaw mo dito? Sino ang may sabi sa iyo na pwede kang pumasok dito sa kwarto ko?" galit kong tanong sa kanya. Pinamaywangan ko pa ito para effective ang galit- galitan kong ito sa kanya.

"Bakit hindi ka umuwi? Kanina pa kita tinatawagan pero hindi mo ako sinagot. " sagot nito sa akin.

"Eh ano ngayun. Pakialam mo kung dito ako umuwi. Isa pa, hindi ko obligasyon na sagutin palagi ang mga tawag mo. Busy din ako kaya huwag kang istorbo." inis ko pa ring sagot sa kanya. Kaagad naman akong pinagtaasan nito ng kilay.

"Busy ka? Kanino? Kay Lucas?" tanong nito. Kaagad naman akong natameme.

Paano niya nalaman na nakausap ko kanina si Lucas? Wala naman akong pinagsabihan tungkol doon eh.

"Pakialam mo ba? Mas hamak na matinong kausap si Lucas kumpara sa iyo!" nakalabi kong sagot. Kaagad ko namang narinig ang pagpalatak nito.

"Yahh...kailan pa naging matino ang sinungaling? Iwasan mo na ang gagong iyun. Hindi mo siya kilala kaya huwag kang magtiwala sa kanya." sagot nito na siyang napgpataas ng aking kilay. Talagang may time pa siyang siraan si Lucas sa akin.

"Bakit? Dahil ibinuko ka niya sa akin na nabuntis mo si Maureen?" sagot ko naman. Parang gusto ko na naman tuloy maiyak. Nasasaktan talaga ako isiping makakaanak na sa ibang babae ang playboy na ito eh.

"Yah....pero hindi ibig sabihin noon,

totoo ang sinasabi niya. Gusto niya

lang akong siraan sa iyo kaya niya nasabi ang tungkol sa bagay na iyun." seryosong sagot naman nito sa akin. HIndi ko naman maiwasan na magtaka.

Bakit siya sisiraan ni Lucas? Eh ang bait kaya ni Lucas para magsinungaling.

Chapter 323

CHARLOTTE POV

"Umalis ka na nga dito. Hindi ka welcome dito at dito ako matutulog ngayung gabi kaya huwag kang ano diyan! Ayaw muna kitang makita." naiinis kong wika sa kanya.

Kung nagpunta lang siya dito para manira ng kapwa niya at mapagtakpan ang kalokohan na ginawa niya, wala akong time na makinig sa kanya. Hindi na mibabalik pa ang mga nangyari na. Nakabuntis na siya at hindi ako papayag na hindi ma- annulled ang kasal namin. May basehan na para mag-file ng divorce dahil mahigpit na pinagbabawal sa batas ng bansang ito ang pakikiapid.

"Tsk! Sa iyo lang ako hindi welcome, pero sa lahat ng mga taong nakatira dito, masaya nila akong tinangap..." sagot naman nito. Kaagad naman akong napahalukipkip.

"Gabi na...naisturbo mo na naman ang tulog ko. Pwede bang umalis ka na!" gigil ko namang sagot sa kanya. Nagulat pa ako dahil malakas lang itong tumawa. Sinipat pa ako nito ng tingin bago ito nagsalita.

"Teka lang...bakit namamaga ang mga mata mo? Dont tell me, umiyak ka? Iniyakan mo ang paninirang kwento ni Lucas tungkol sa akin?" may halong panunudyo ang boses na wika nito. Kaagad tuloy akong napaiwas ng tingin sa kanya. Nakakahiya kapag malaman niyang iniyakan ko nga ang pagkakabuntis ng kabit niya. Baka lalong bumilib sa sarili niya ang Mani na ito at kung ano pa ang isipin sa akin.

Kahit anong mangyari, hindi talaga ako aamin na may gusto ako sa kanya.

Ano siya siniswerte? Iniiwasan ko talaga na matulad sa mga babaeng dumaan sa buhay niya.

"Bakit naman ako iiyak? For your information, na-isturbo mo ang tulog ko kaya mukhang puyat ngayun ang mga mata ko." pagdadahilan ko na nagpatawa ng malakas sa kanya.

Nagtataka naman akong napatitig dito? May saltik ba talaga ang Peanut na ito? Bakit parang hindi siya apektado sa mga sinasabi ko ngayun? Lahat ginagawa niyang biro gayung durog na durog na nga ang puso ko.

"Anong nakakatawa Mani?" nandidilat ang mga matang tanong ko sa kanya. Muli akong nitong nginitian sabay higa ng kama.

"Halika na! Masyadong mainit ang ulo mo eh. Matulog na tayo or umpisahang na nating gawin ang panganay natin. Para naman hindi ka magpapaniwala sa mga sinasabi ni Lucas sa iyo. Isa pa, iwasan mo na ang taong iyun. Hindi maganda ang hangarin noon kaya sinisiraan niya ako."muling wika nito.

Hindi ko naman maiwasang makaramdam ng kilabot dahil sa sinabi niya.

Anong panganay ang tinutukoy niya? Nagpapahiwatig ba siya na gusto niyang magturingan na kami na parang tunay na mag asawa? Shit, hindi pwede iyun! Ayaw kong i- entertain kaya hindi ko na binigyang pansin.

"So, ibig mong sabihin, pinapabulaan mo ang sinabi ni Lucas sa akin? Na dene deny mo ang pagkakabuntis kay Maureen?" tanong ko

"Bakit buntis daw ba si Maureen? Hindi ko alam iyun ha?" sagot naman nito na. Pigil ang sarili ko na lapitan ito at pagsasampalin. Ang hirap niyang kausap.

"Pwede ba Peanut, tigilan mo na nga iyang mga pagkukunwari mo! Pinapaikot mo lang ako eh. Paanong hindi mo alam na buntis si Maureen gayung siya ang palagi mong kasama sa tuwing hindi ka umuuwi ng bahay?" nandidilat ang mga matang tanong ko dito. Kaagad naman itong napabangon ng kama at seryoso akong tinitigan.

"Sino ang may sabi sa iyo na si Maureen ang kasama ko tuwing umaalis ako ng bahay? Si Lucas? tsk! Dapat pala pinutulan ko na ng dila ang hayop na iyun eh! Kung anu-anong mga kasinungalingan ang tinatanim diyan sa utak mo!" naiinis namang sagot nito. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito.

Bakit kailangan niya pang ikaila ang lahat ng ito? Isa pa, putulan ng dila. May tinatago din yatang pagka- bayolente ang Mani na ito. Hindi ako nagptinag at talagang nakipagtitigan pa ako sa kanya.

"Sinungaling! Lumayas ka na kasi! Ano pa ba ang ginawa mo dito!" asar kong wika at hindi na ako nakatiis pa. Nilapitan ko ito at hinawakan sa kanyang kamay at hinila patayo ng kama.

Nagulat pa ako ng malakas niya din akong hilain pabalik na siyang dahilan ng sabay na pagbasak namin ng kama. Nasa itaas niya ako at halos magdikit ang labi namin dahil sa nangyari. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway habang patuloy na nakipagtitigan sa kanya.

"God! Ang ganda mo talaga!" bulong pa nito at kaagad na sinakop ng bibig niya ang labi ko. HIndi naman ako nakapalag dahil sa bilis ng pangyayari. Namalayan ko na lang na naipasok na nito ang dila niya sa bibig ko.

Sobrang ng lakas ng tibok ng puso ko. Hindi tuloy ako makapag isip ng matino lalo na ng maramdaman ko ang mga palad niya na nag-uumpisa ng humaplos sa likuran ko.

Lahat ng dipensa ko, biglang naglaho. Naging sunod-sunuran ako sa lahat ng ginawa niya at hindi ko na namalayan pa na tinutugon ko na pala ang halik niya.

Nagising lang ako sa katotohanan nang naramdaman ko na nasa loob na ng blouse ko ang kanyang isang palad at pumipisil-pisil ito doon. Nanlaki ang aking mga mata dahil sa kakaibang sensasyon na nararamdaman. Bigla akong bumalik sa huwesyo at nagkukumahog na umalis sa ibabaw niya.

'Diyos ko! Nakakahiya! Bakit ba nawala ako sa sarili ko?' sigaw ko isipan ko habang mabilis na inayos ang suot ko. Narinig ko naman ang mahina nitong pagtawa at kahit hiyang hiya sa mga nangyari, pinukol ko ito ng masamang tingin.

"Manyak!" gigil ko pang wika para mapagtakpan ang kahihiyan na tinamo ko ngayun lang. Baka isipin niya na wala akong pinagkaiba sa mga babaeng dumaan sa buhay niya. Na easy to get din ako.

"Tsk! Manyak! Come on, Charlotte, bakit ba ayaw mo pang aminin sa sarili mo na nagustuhan mo din ang ginawa natin kanina." nang-aasar na wika nito. Kaagad ko naman itong inirapan

"Ano ba kasi ang kailangan mo! Ayaw na kitang makita at makausap kaya lumayas ka na kasi!" galit kong sagot. Muli itong natawa bago dahan-dahan na tumayo at naglakad patungo sa pintuan.

"Huwag mo akong itaboy dahil nandito ako para suyuin ka. Wala akong pakialam kung buntis man si Maureen or hindi. Basta ang alam ko, wala na kaming ugnayan simula noong gabi after natin ikinasal." sagot nito

"Eh di inamin mo din. May nangyari sa inyo ng gabing iyun kaya posbile na ikaw ang Tatay." sagot ko naman. Abat, huwag niya akong pinagloloko. Hindi ako pinanganak kahapon para utuhin niya ngayun.

"Bakit, tinapos mo ba ang video?" seryoso nitong tanong. Natameme naman ako

Hindi ko tinapos ang video dahil sumasakit ang kalooban ko kapag patuloy ko pang panoorin iyun. Narinig ko pa ang marahan na pagbuntong hininga ni Peanut bago ito nagsalita.

"Lasing ako ng gabing iyun, at kapag lasing ako, malabong makapag- perform pa ako. Iniinis ka lang ni Maureen dahil masama ang loob niya dahil ikaw ang pinakasalan ko." muling wika nito. Hindi tuloy ako nakasagot.

Parang gusto ko tuloy kutusan ang sarili ko. Na-delete ko na ang video na hindi ko man lang tinapos panoorin. Hindi ko tuloy malaman kung nagsasabi ba siya ng totoo ngayun or hindi.

"Sagrado para sa akin ang nangyaring kasal sa pagitan nating dalawa at hindi ako gagawa ng kahit na ano mang hakbang na ikakasira ng kasal natin. Maniwala ka man or hindi, nagbagong buhay na ako. Hindi na ako ang dating Peanut na mahilig sa mga babae..." muling wika nito.

"At alam mo ba kung bakit? Dahil iyun sa iyo Charlotte! Mahal na kita at sana naman, sa pagkakataon na ito, maniwala ka naman sa akin." muling wika nito na siyang nagpayanig sa buo kong pagakatao.

Chapter 324

CHARLOTTE POV

Muli akong napatulala dahil sa sinabing iyun ni Peanut sa akin. Hindi pa nga ako sigurado kung tama ba iyung narinig kong salita mula sa kanya. Nagdududa na tuloy ako sa sarili ko. Baka naman sa sobrang stress ko kung anu-ano na ang naririnig ko mula sa kanya.

Pagkasabi niya ng katagang iyun, mabilis na itong lumabas ng kwarto. Nasundan ko na lang ito ng tingin. Sinasabi ko na nga ba eh. Ibang kataga ang sinabi niya kanina. Mali ang narinig ko.

Malungkot akong muling napaupo ng kama. Ganoon-ganoon na lang ba iyun? Pagkatapos niya akong isturbuhin at banggitin ang salitang mahal kita basta niya na lang akong iniwan. Pero, nabanggit niya ba talaga yun? Baka naman guni-guni ko lang.

"Haysst! Charlotte. Sabi ko naman kasi sa iyo iwasan mo na ang kakaisip sa kanya. Wala talagang magandang maidulot sa akin ang Peanut na iyun. Hindi magandang palagi ko siyang iisipin.

Akmang tatayo na ulit ako para pumasok ng banyo upang umihi ng muling bumukas ang pintuan ng kwarto ko. Saglit pa akong napatanga ng muling bumungad si Peanut. Sa pagkakataon na ito, may bitbit na ito. Isang white roses bouquet at ano iyung naaamoy ko? Bakit amoy pagkain?

Ngiting-ngiti itong naglakad palapit sa akin at kaagad na iniabot sa akin ang hawak niya. Noong una, atubili pa akong tanggapin iyun pero ng medyo dumikit na ito sa akin, kaagad ko namang tinangap ang bulaklak at pasimpleng dumistansya sa kanya.

Ano kaya ang nakain ng Mani na ito? Bakit may pabulaklak siya ngayun? Isa pa, bakit kulay puti? Sinipat ko pa ito ng tingin at hindi din nakaligtas sa paningin ko na may kasama din pala itong white chocolates.

"For you! Iyan iyung sign ko na simula ngayun, mag-uumpisa na akong suyuin ka...I mean ligawan ka!" nakangiti nitong wika sa akin na nagpatayo yata ng lahat ng balahibo ko sa katawan kasabay na malakas na pagkabog ng dibdib ko.

"Ha? anong sabi mo?" lutang kong tanong sa kanya. Muling naging blanko ang takbo ng utak ko. Bakit ba pa- bigla -bigla naman itong si Mani? Aware ako na isa ako sa pinaka-matalino sa klase namin pero itong sinasabi ni Peanut ngayun, bakit kay hirap yatang initindihin ng utak ko?

"I said, simula ngayung araw na ito, uumpisahan ko ng manligaw sa iyo." 

ngiting-ngiti pa rin nitong sagot. Wala sa sariling napatitig ako sa hawak kong bulaklak. Hindi ko din alam kung ano ang isasagot ko sa kanya. Hindi ako makapag-isip ng tama.

Ano ba ang isasagot ko sa kanya? Liligawan niya daw ako? Paano ko iha- handle iyun?

Mula sa pagkakatitig sa mga bulaklak na hawak ko, muling bumalik ang tingin ko kay Penaut. Nakangiti pa rin itong nakatitig sa akin habang hawak niya pa rin ang isang plastic bag. Sigurado ako na doon nagmumula ang amoy pagkain na kumalat na yata sa buong silid ko.

"Liligawan? Ako? Bakit?" parang tanga kong sagot. Talo ko pa ang nag- telegrama dahil sa sobrang tipid ng salita na lumabas sa bibig ko.

"Because, I love you! Yes, kasal na tayo, pero gusto ko pa rin na ligawan ka! Para naman wala kang masabi sa akin at may maikwento ka din sa magiging anak natin kung sakaling tanungin ka nila kung paano ako manligaw sa iyo." sagot naman at sinabayan niya pa talaga ng pagkindat na lalong nagpagulo ng sistema ko

"Ha? Mahal mo ako? Kailan pa at bakit? "muli ay lutang kong sagot. Lalong lumawak ang pagkakangiti nito sa akin. Pakiramdam ko nga pinagtatawanan niya na ako sa naging expression ko ngayun. Piste talaga, bakit pakiramdam ko bigla akong nilisan ng utak ko? Hindi ako makapag -isip ng tama.

"Yes..mahal kita! Simula ngayung araw, pagbabawalan ko na ang mga lalaking gustong umali-aligid sa iyo." muling sagot nito.

"Well, dinig ko paborito mo daw itong pagkain na ito. Dinalhan na din kita dahil baka hindi ka pa kumakain eh." muling wika nito. Hindi na kasi ako nakaimik eh. Para akong naistatwa sa aking kanatatayuan habang yakap- yakap ko pa rin ang bigay niyang bulaklak.

Nakasunod lang ang tingin ko dito habang binubuksan niya ang plastic na kanina niya pa bitbit at kaagad na bumungad sa paningin ko ang isang bucket ng fried chicken na galing sa isang kilalang fast food chain. May mga ibat-ibang pagkain pang kasama iyun.

'Really, talagang nagdala pa siya niyan? Ano iyan, pasalubong niya sa akin?' naglalaro sa isipan ko habang isa -isa niyang nilalabas kung ano mang nasa loob ng plastic. Bigla tuloy akong nakaramdam ng gutom. Hindi ako mahilig sa fried chicken pero in fairness ang bango. Nakakatakam!

"Teka, anong ginagawa mo?" hindi ko maiwasang bulalas. Lalo na ng mapansin ko na isa-isa niya ng nilalatag ang mga pagkain. Mabilis tuloy akong napalapit sa kanya at kinuha sa mga kamay niya ang plastic na hawak-hawak nya at muling ibinalik sa loob ang mga pagkain.

"Teka...ayaw mo? Hindi mo gusto?" tanong pa nito sa akin. Kaagad ko itong sinimangutan.

"Gusto..kaya lang bakit dito sa loob ng kwarto? Alam mo bang isa sa mga rules dito sa mansion ay ang pagbabawal ng pagdadala ng mga pagkain sa loob ng kwarto?" sagot ko naman sa kanya. Kaagad naman itong natigilan. Kitang kita ko ang pagpakapahiya sa mukha nito dahil siguro sa sinabi ko.

"May ganoong rules dito?" sambit niya. Kaagad naman akong tumango.

"Yes..at bakit fried chicken pa talaga? Iniiwasan ko pa namang kumain ng mga oily foods dahil nakakatagihawat!! muling wika ko. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagkagulat sa mga mata nito dahil sa sinabi ko. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti habang unti-unting bumalik ang kumpyansa ko sa sarili ko.

"Ha? Hindi ka mahilig sa fried chicken? Pero, bakit sinabi sa akin ng kapatid mo na iyan daw ang favorite mo?" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

Huwag niyang sabihin na nakakapag- usap sila ng kapatid ko? Bakit hindi ko yata alam ito?

"Sinong kapatid?" nagtataka kong tanong.

"Si Christopher. Nakasalubong ko kanina sa mall." sagot nito. Hindi ko maiwasan na matawa. Kaya naman pala. Lahat kasi ng dala nito ngayun, opposite sa mga gusto ko.

Chapter 325

CHARLOTTE POV

Kahit anong pigil ko sa aking sarili, hindi ko talaga mapigilan ang matawa. Tinitigan ko ulit ang mga bulaklak at white chocolates. Hindi nga talaga alam ni Peanut na hindi ako mahilig sa mga white roses. Mas gusto ko ang pink roses dahil masarap sa mata. Napaka-plain kasi talaga ng kulay na white at boring tingnan.

Gayunpaman, dahil ayaw kong mainsulto ito sa naging reaction ko pinilit kong magseryoso. Baka mamaya mainis ito sa akin at bigla na lang bawiin ang sinabi niya sa akin kanina na liligawan niya daw ako. Gusto ko pa naman ma- experience kung paano manuyo at manligaw ng isang babae ang isang Peanut Smith.

Wala naman sigurong masama kung pagbibigyan ko siya diba? Isa pa, kahit anong gawin ko, mag-asawa na ang tingin sa amin ng mga taong nakakakilala sa amin. I-enjoy ko na lang siguro kaysa naman palagi na lang akong magmumomok at magkunwari na hindi ako masaya kapag kasama siya.

"Ayaw mo? Hindi mo fav ang mga dala kong pagkain?" seryoso nitong tanong. Parang gusto ko ulit matawa sa hitsura nito ngayun. Kitang kita ang pagkadismaya sa mukha nito.

Big deal ba talaga sa kanya kung fav ko or hindi ang dala niya? Bakit kasi mali- mali ang impormasyon na ibinigay ng magaling kong kapatid sa kanya?

At bakit ngayun ko lang napansin ang ganitong side ni Peanut? Lalo tuloy itong naging cute sa paningin ko.

Parang hindi talaga ito ang ini-expect niya na magiging reaction ko sa mga dala niyang pasalubong sa akin.

Eh, alangan naman maglulundag ako sa tuwa dahil sa mga pasalubong niya diba? Eh, gusto ko lang naman magpakatotoo. Kapag hindi ko gusto ang isang bagay, talagang sinasabi ko.

Baka mamaya, palagi niyang gawing pasalubong sa akin ang mga ganitong bagay. Ayaw kong magpaka-purga sa fried chicken at hindi ako nagagandahan sa white roses. Maganda na ngayun pa lang, aware na siya sa mga ayaw at gusto ko para naman kumpleto ang saya na mararamdaman ng puso ko tuwing nag -eeffort siya na bigyan ako ng regalo or pasalubong.

Gusto pa naman daw niya akong ligawan. Ibig sabihin noon, marami- maraming pasalubong pa ang pwede kong matangap mula sa kanya. Hindi ko tuloy maiwasan na kiligin. Paano kaya manligaw ang isang Peanut Smith? Totoo kaya na wala na silang ugnayan ni Maureen?

Kung ganoon, nagsisinunaling pala si Lucas. Pero bakit kailangan niyang gawin iyun? Mukha pa naman siyang mabait pero ubod naman pala ng sinungaling. Minsan pala talaga, mahirap pa rin magtiwala sa isang tao na minsan mo lang nakikita at nakakausap.

Pero bakit nga ba kailangan niyang magtahi ng kwento? Kung talagang hindi totoo na nabuntis ni Peanut si Maureen, nagsasayang lang pala ako ng luha. Nagsayang lang din ako ng sama ng loob. Wala naman pala talagang dahilan para mag-emote ako sa tabing dagat. Hayssst, sa lahat pa naman ng ayaw ko iyung niluluko ako.

"Hey, hindi ka na sumagot diyan? Okay fine...kung ayaw mo talaga, papalitan na lang natin. Bibili na lang ako ulit ng kung anong gusto mong kainin ngayung gabi." wika nito na nagpabalik ng aking ulirat.

"Hindi! Ayos na ito. Isa pa, gabi na... halos lahat ng mga restaurant sarado na sa ganitong oras. Dont worry, kakainin ko ang mga pagkain na ito dahil hindi pa ako kumakain ng dinner. " sagot ko sa kanya. Muli ko itong tinitigan sa kanyang mukha at kita ko na hindi pa rin ito kumbinsido sa sinabi ko. HIndi ko na naman tuloy mapigilan ang mapangiti.

"Actullay, hindi naman sa ayaw ko ang mga pakain na ito.. Katunayan nga, bigla akong nagutom eh. Sabayan mo na lang akong kumain sa dining area. Hindi pwede dito sa kwarto dahil bawal iyun." muli kong wika sa kanya at kaagad na binitbit ang plastic na may lamang pagkain at mabilis na akong naglakad palabas ng pintuan ng kwarto. Kaagad naman itong napasunod sa akin.

Tahimik itong nakasunod sa akin hanggang sa nakababa kami ng dining area. Tahimik na ang buong mansion at mukhang kaming dalawa na lang ni Mani ang gising.

Mabilis kong inilabas ang mga pagkain na dala niya at inilapag sa dining table. Fried chicken, burgers at spaghetti. Mga pagkain na taliwas sa gusto ko pero wala akong choice kundi tikman lahat ng ito dahil pinaghirapan itong dalhin ni Peanut sa akin. Ayaw ko din naman magsayang ng grasya. Para sa akin ang mga pagkain na ito kaya titikman ko. Tikim lang naman, sa sobrang dami nito hindi ko din naman ito kayang ubusin.

"Kakain ka din..." wika ko sa kanya. Seryoso pa rin ang mukha nito. May inner tantrums yatang nararamdaman ang loko.

"Pwede tayong lumabas at maghanap ng mga pagkain na gusto mong kainin.

"wika ulit nito na kaagad na nagpataas ng aking kilay. Hindi niya na ba naintindihan ang sinabi ko sa kanya kanina na kakainin ko ang mga dala niyang pagkain?

"Hindi...Ayos na ito. Sa susunod, mag- research ka kasi ng maayos." pabiro kong sagot at naupo na para maumpisahan nang kumain.

Nagulat pa ako dahil naupo din ito sa tabi ko. Muli tuloy akong nakaramdam ng matinding pagkaasiwa lalo na ng maramdaman ko ang hindi maiwasang pagdidikit ng aming braso. Ibayong sensasyon ang nararamdaman ko sa buo kong katawan dahil doon.

Para mapagtakpan ang pagkailang ko, ako na mismo ang naglagay ng mga pagkain sa pinggan niya. Sinadya kong damihan para naman maging abala siya. Natuwa pa ako dahil hindi man lang ito umangal.

"Kumain ka na! Walang tatayo hangat hindi natin maubos lahat ito." nakangiti kng wika sabay kuha ng isang fried chicken at inumpisahang kainin. Wala naman akong narinig na kahit na anong reaction mula sa kanya. Nang sulyapan ko ito, nakatutok ang mga mata nito sa kanyang mga pagkain kaya naman kaagad na naging palagay ang loob ko.

Ilang minuto din ang lumipas ng bigla na lang nitong itinaas ang kanyang hawak na tinidor na may spaghetti at kaagad na isinubo sa akin. Hindi ko napaghandaan iyun kaya naman kaagad akong napanganga para tanggapin ang pagkain. Pagkatapos niya akong subuan, ngingiti-ngiti itong muli niyang ibinalik ang pansin sa pagkain.

Muli tuloy akong nakaramdam ng pagkailang habang nilulunok ko ang pagkain. May itinatago din palang ka- sweetan ang Mani na ito. Mukhang kailangan ko pa siyang kilalanin para hindi naman ako mangangapa kapag kasama ko siya.

Dahil sa hindi maipaliwanag na saya na nararamdaman ng puso ko, hindi ko na namalayan pa na naparami na pala ang aking nakain. Busog na busog ako at mukhang mahihirapan na ako nitong makabalik sa pagtulog.

Masayang masaya ako dahil ito ang kauna-unahang pagkakataon na nagkasabay kaming kumain ni Peanut simula noong ikinasal kami.

Chapter 326

PEANUT POV

Laking pasalamat ko dahil pagdating ko kanina, masaya akong sinalubong ng best friend kong si Rafael. Kaagad nitong nabanggit sa akin na nandito nga raw si Charlotte at natutulog sa isa sa mga guest room na paborito niyang gamitin tuwing dumadalaw siya dito sa mansion.

Nakausap ko din si Grandma Carissa al nabanggit niya nga sa akin na nagagalit daw si Charlotte dahil nakabuntis daw ako ng ibang babae na mahigpit ko namang itinanggi. Kaagad kong pinabulaan ang tungkol sa issue at sinabi ko kay Grandma na wala sa bokabularyo ko ang lokohin si Charlotte. Mabuti na lang at hindi na ito nagtanong pa ng kung anu-ano at mukhang naniwala naman kaagad ito sa mga paliwanag ko.

Bwesit talaga ang Lucas na iyun. Nananahimik na ako pero gusto niya pa rin guluhin ang buhay ko. Alam kong may gusto siya Kay Charlotte kaya gusto niyang sirain ang pagsasama naming dalawa. Mabuti na lang at mabait ang pamilya Villarama at willing silang makinig sa mga paliwanag ko. Kapag nagkataon, baka nagkalabo-labo na. Kung naging ibang pamilya ito, baka habang buhay ko na sigurong hindi makikita si Charlotte.

Buti na lang at open minded ang mga kamag-anak ng babaeng mahal ko. Si Charlotte lang yata ang mahirap paliwangan dahil ang bilis sumama ng loob niya, Ang hirap din nitong suyuin. Sabagay, sino ba namang asawa ang matutuwa kapag may kumakalat na tsismis na nakabuntis ng ibang babae ang lalaking pinakasalan mo? Kahit sino talaga magagalit at kapag hindi pa kami makapag-ayos ni Charlotte, babalikan ko talaga ang Lucas na iyun at lalo siyang malilintikan sa akin.

Dahil mag-asawa kami ni Charlotte kaagad akong pinayagan na makapasok sa kwarto kung saan ito nagpapahinga. Naabutan ko pa nga itong nakatalukbong ng comforter at mukhang tulog. Mabuti pa siya at relax na relax samantalang ako halos atakihin na sa puso sa sobrang pag- aalala sa kanya. Kung hindi ko siguro nakasalubong si Christopher kanina baka hanggang ngayun hindi ko pa alam kung saan ito hahanapin.

Hindi ko na napigilan pa na hawiin ang comforter na nakatakip dito. Hindi ko maiwasan na mapangiti ng masilayan ko ang napakaganda nitong mukha. Kung ganda ang pag-uusapan, napaka- perfect nito. Walang wala sa taglay na ganda ni Charlotte ang mga model na nakakasama ko tuwing may fashion show ako. Kaya siguro unang kita ko pa lang sa kanya noon talagang nabihag niya na kaagad ang puso ko.

Ang tagal ko kayang naghintay na humantong ito sa tamang edad para maligawan ko. Kaya lang, napakahirap pala nitong lapitan. Napaka- aloof at napakataray. Mahirap din pormahan lalo na at pamangkin siya ng best friend ko.

Kaya nga noong napansin ko ito sa bar kasama ang kanyang mga kaibigan. hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon. Kaagad ko itong nilapitan at hindi ko maiwasan na makaramdam ng selos dahil may mga kaibigang lalaki itong kasama. Bigla tuloy akong nakaramdam ng takot sa isiping baka isa sa kanila ay nililigawan na si Charlotte.

Wala tuloy akong choice kundi bakuran ito. Niyakap-yakap ko pa siya para ipakita sa mga kasama niya na hindi nila pwedeng pormahan ang babaeng matagal ng gusto. Mukhang nakikiayon sa akin ang pagkakataon ng gabing iyun dahil may reporter din pala sa bar at kinakunan kami ng larawan. Nag trending at pagkakataon ko na iyun para makausap ang kanyang mga magulang.

Nasapak pa nga ako ng ama ni Charlotte na si Papa Christian pero hindi ko iyun ininda. Masarap kaya sa feeling na masapak ka ng taong malapit mo ng maging beyanan. Malaki ang respeto ko sa kanila kaya hindi ako umangal. Hindi din ako nakaramdam ng galit at pagtatampo. Kahit ilang beses niya pa akong sapakin, tatanggapin ko basta mapasa- akin lang ang anak nila. 

Of course, kaagad kong inamin sa kanila kung ano ang intentions ko sa anak nila. Hindi ko na din itinama ang pagdududa nila na may nangyari sa aming dalawa ni Charlotte. Dagdag points ko kaya iyun para mapasa-akin ang babaeng mahal ko.

Inamin ko din naman sa kanila na mahal ko si Charlotte at lahat kaya kong gawin para mapaligaya ito. Nagulat pa nga ako dahil kaagad silang pumayag sa alok kong kasal. Siguro, malaki din ang tiwala nila sa akin at naniniwala sila hindi ko sasaktan ang anak nila na siyang gagawin ko naman.

Bubusigin ko ng pagmamahal si Charlotte. Gagawin ko din ang lab upang matutunan ako nitong mahalin. Walang ibang lalaki ang magmamay- ari dito kundi ako lang.

Ngayung gabi, bahagya pa akong nadismaya ng sabihin nito na hindi naman daw pala niiya paborito ang dala kong pagkain. Mukhang naisahan ako ng isa sa mga ka-triplets niya at maling impormasyon ang naibigay nito sa akin.

Pero kahit papaano masasabi kong mabait pa rin naman ito. Pinilit niya pa rin ang kanyang sarili na kainin ang mga dala kong pagkain. Tinanggap din naman niya ang bulaklak kong dala kaya naman kahit papaano gumaan ng kahit kaunti ang pakiramdam ko. Akala ko talaga, bokya ako ngayung gabi eh. Mabuti na lang din at mukhang naniwala ito sa akin sa sinabi ko na hindi ko naman talaga nabuntis si Maureen.

Kahit simpleng pagkain ang dala ko sa kanya, masasabi ko pa rin na ito ang pinaka-masarap na dinner na nakain ko. Sino ba ang hindi gaganahang kumain kung katabi mo lang ang babaeng mahal mo. Nagawa ko pa siyang subuan kanina kaya masasabi kong kumpleto na buong gabi ko.

"Hindi ka na ba galit? Pwede ka na bang sumama sa akin pauwi ng bahay? "kakatapos lang namin kumain ng sa wakas nasabi ko din kung ano ba talaga ang pakay ko. Iyun ay ang muli itong miuwi sa bahay.

"Gabi na! Bukas na lang siguro ako uuwi pagkatapos ng klase ko." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng lungkot. Ibig sabihin nito, kapag iiwan ko siya dito sa mansion, bukas ng hapon ko na siya ulit makikita.

"Ganoon ba? Well, okay...bukas na lang din pala ako uuwi. Gabi na at parang hindi ko na kayang magdrive pauwi eh. " pagdadahilan ko. Sana lang talaga pumayag siya. Gusto ko sana siyang makatabi sa pag-tulog buong gabi. Never pa kasing nangyayari sa amin iyun simula ng ikinasal kami

Hindi naman ito nakasagot. Sabay pa kaming napalingon sa pintuan ng dining area ng makita namin ang pagdating ni Grandma Carissa. Napangiti pa ito ng makita kaming dalawa ni Charlotte na parehong nakaup sa harap ng dining table.

"Naku naman! Mabuti naman at napilit mo iyang asawa mo na kumain ng dinner." wika nito. Kaagad naman akong napatayo at yumukod dito tanda ng pagalang.

"Good Evening po Grandma!" bati ko. Kaagad naman lumapit si Charlotte dito at tinanong niya ang kanyang Lola kung bakit gising pa ito. Sinabi nito na kukuha lang ng tubig kaya naman si Charlotte na mismo ang kumuha ng botteled water sa ref at iniabot nito kay Grandma.

"Bukas ng umaga na kayong dalawa umuwi. Magpapahanda ako sa cook natin na magluto ng special na agahan para sabay-sabay na tayong kumain ng breakfast." bilin pa nito sa aming dalawa ni Charlotte bago kami iniwan dito sa dining area. Naiwan nman kaming dalawa na nagkatinginan.

"Saan ka ngayun niyan matutulog? Hindi ko alam kung nakaready ba ang mga guest room." kaagad na sambit nito sa akin. Halata sa mukha nito ang pagkailang. Hindi marahil nito ma- imagine na magsasama kami sa iisang silid ngayung gabi.

"Pwede naman ako sa kwarto mo diba? Isa pa kapag maghihiwalay tayo ng kwarto baka kung ano ang isipin nila sa ating dalawa." sagot ko naman sa kanya.

Umaasa ako na pumayag siyang makatabi ko siya sa kama kahit ngayung gabi lang. Sobrang excited ko na talagang makatabi siya sa pagtulog at ang mukha niya ang unang masilayan ko pagkagising ko kinaumagahan.

"Pero, hindi ako sanay na may kasamang ibang tao sa loob ng room eh. Mas sanay akong mag-isa." sagot naman nito.

"Ayos lang naman kahit sa sahig ako. Sa kama ka, sa sahig ako. Dont worry, harmless ako at hindi naman kita gagahasain noh!" pabiro kong sagot sa kanya. Kaagad kong napansin ang biglang pamumula ng pisngi nito. Lalo tuloy itong naging cute sa paningin ko.

"Sige na nga! Pero, ipangako mo na mag-behave ka ha? Black belter ako at hindi mo naman siguro hahayaan na lumabas ng kwarto bukas ng umaga na sira-sira ang mukha mo diba?" 

sagot nito na nagpakaba sa akin.

Oo nga pala, muntik ko ng nakalimutan. Magaling sa self defense si Charlotte dahil mahilig itong mag- enroll noon sa mga martial arts. Sumali pa nga daw ito sa taek wondo noon. Hindi talaga malabong magkalasog-lasog ang boto ko sa kanya kapag gumawa ako ng bagay na hindi niya magustuhan.

Chapter 327

CHARLOTTE POV

Hindi ko akalain na mag-eenjoy ako sa mga pagkain na dala ni Peanut. Halos maubos nga namin eh.

lyun nga lang, problema ngayun kung paano ako makatulog. Busog na busog ako dagdagan pa na kailangan kong patulugin si Peanut sa kwarto ko. Hindi ko talaga ma-imagine sa sarili ko kung paano ang magiging pwesto namin nito sa pagtulog.

First time ko yatang matulog sa iisang silid na may kasamang lalaki at ngayun pa lang nakakaramdam na ako ng matinding pagkailang.

Tahimik kami pareho na umakyat ng hagdan para bumalik sa kwarto pagkatapos naming pagtulungan ligpitin ang aming mga pinagkainan. Kahit naman maraming kasambahay dito sa mansion, hindi din naman

pwedeng iiwan na makalat ang buong dining area. Kahit papaano, tinuruan naman ako ni Mama Carmela na maglinis at huwag iasa lahat sa kasambahay.

"Malaki naman itong kama kaya ayos lang kung sa kabilang gilid ka pumuwesto at dito naman ako sa kabila. "kaagad kong wika sa kanya pagkapasok pa lang namin ng kwarto. Hindi ko naman maatim na patulugin ito sa sahig. Hindi naman ako ganoon kasamang tao na hayaan na sumakit ang kanyang likod na matulog sa matigas na sahig.

"Are you sure? I mean malapit naman na mag-umaga. Kaya kong i-handle ang tigas ng sahig maging komportable ka lang sa iyung pagtulog." sagot naman nito. Pigil ko naman ang sarili ko na mapaismid.

Huwag niyang sabihin na ayaw niya akong makatabi sa kama? Ako na nga itong nagmamagandang loob, siya pa itong may ganang mag-inarte.

"Pero kung hindi naman makakaapekto sa pagtulog mo, of course buong puso kong tatanggapin ang suggestion mo. Medyo pagod din ako at naghahanap ang katawan ko ng medyo malambot na kama." nakangiti nitong muling wika sa akin na siyang nagpataas ng aking kilay.

Ang arte talaga nito. Gusto niya din naman pala pero ang dami niya pang pasakalye.

Hindi ko na ito sinagot pa. Kaagad kong inayos ang kama. Naglagay pa ako ng unan sa gitna para siguradong may boundary kami sa isat-isa.

Meaning bawal lumagpas ang isa sa amin sa unan na iniharang ko.

"Gets mo na siguro ang ibig kong sabihin diba?" wika ko pa sa kanya sabay turo ng unan sa gitna ng kama. Nangingiti naman itong tumango.

"May kumot ka na diyan. May unan na din. Isang rules lang kailangan mong sundin. Bawal kang lumagpas sa boundary na iyan. Kapag mangyari iyun, hindi ako nangingimi na tadyakan ka para malaglag ka sa kama! " muling wika ko na nagpahalakhak dito. Kunot ang noo ko naman itong

tinitigan.

"Sorry! Sorry! Natawa lang ako. Kailangan ko nga pala talagang mag- ingat kung ayaw kong ma-balda." sagot nito. Inirapan ko lang ito at naglakad na papunta sa pwesto ko.

"Mauna ka ng gumamit ng banyo. Nakatulog na ako kanina kaya hindi pa naman ako inaantok." wika ko sa kanya. Kaagad naman itong tumango at nagmamadali ng pumasok sa loob ng banyo. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

Mukhang harmless naman si Peanut. Maayos din itong kausap kaya mukhang wala akong dapat na ipag- aalala. Mukha naman itong gentleman at hindi bastos. Babaero lang siguro talaga ito pero hindi naman yata ito marunong mang-harass ng babae.

Sabagay, mangha-harass pa ba ito gayung babae na ang kusang lumalapit sa kanya? Liban sa pagiging pogi nito, ano pa ba ang meron sa isang Peanut Smith para kabaliwan siya ng mga babae?

"Baka naman magaling lang siyang magpa-ikot ng babae sa kama? Sa sobrang dami ng babae na dumaan sa buhay niya, tiyak expert na itong playboy na ito sa pagpapaligaya sa mga babae eh." hindi ko maiwasang bulong habang nakatitig sa pintuan ng banyo.

Nagtataka lang talaga ako. Marami namang pogi diyan sa paligid pero hindi naman katulad niya na habulin talaga ng mga babae. Hindi kaya masyadong malaki ang k ^ **** a niya kaya nababaliw sa kanya ang nakakatikim noon?

Sa isiping iyun, hindi ko maiwasang makaramdam ng pag-iinit ng aking pisngi. Kung anu-ano ang tumatakbo sa utak ko. Kung saan-saan na din nakakarating ang wild imagination ko.

Hindi ko tuloy maiwasan na masabunutan ko ang sarili kong buhok. Ano ba ang nangyayari sa akin, bakit ba iyun ang tumatakbo sa utak ko? Nakakahiya!

Oo, wala pa akong experience sa sex pero hindi naman ako ganoon katanga para hindi malaman ang ibat iba sizes ng ari ng tao. Magdo-doctor ako kaya napag-aaralan ko iyun.

Ilang minuto din itong nanatili sa loob ng banyo at nang lumabas ito na nakasuot na ng bathrobe. Maraming malinis na bathrobe sa loob ng banyo kaya normal na lang iyun. Ang problema nga lang wala pala itong dalang damit na pamalit. Huwag niyang sabihin na matutulog siyang nakasuot ng bathrobe?

Gustuhin ko man siyang hiraman ng pamalit na damit kay Uncle Rafael pero dis oras na ng gabi. Hindi pwedeng kumatok na lang ako sa kwarto nila dahil tyak tulog na ang mga iyun. Hindi pwedeng isturbuhin lalo na at maselan ang pagbubuntis muli ni Veronica. Baka makutusan pa ako ni Uncle kapag isturbuhin ko pa sila.

"Wala ka bang dalang pamalit?" hindi ko maiwasang tanong kay Peanut. Kaagad naman itong umiling.

"ibig mong sabihin matutulog kang naka-bath robe?" tanong ko. Nangingiti muna ako nitong tinitigan bago umiling.

"Nope! Sanay akong natutulog ng n***

****d kaya ayos lang kung walang pamalit." sagot nito na siyang nagpalaki ng aking mga mata. Wala sa sariling napatitig tuloy ako sa gitnang bahagi ng katawa niya. Parang na- iimagine ko tuloy na roba lang talaga ang suot nito at nakalawit ang anaconda nito dahil wala siyang underware.

Parang gusto ko tuloy sabunutan ulit ang sarili ko. Ano ba itong naiisip ko. Ang tanga-tanga ko. Dapat pala hindi na ako nag-offer na sa kabilang side siya matulog ng kama. Paano kaya ma- relax ang utak ko gayung ang katabi ko mamaya walang ni isa mang saplot sa katawan?

"Sanay ka naman siguro matulog ng walang ilaw diba? Dont worry, hindi ako lalagpas sa boundary na ginawa mo." untag na wika nito na nagpabaik ng ulirat. Nagmamadali tuloy akong tumayo ng kama at mabilis na naglakad patungong banyo. BAgo ako pumasok sa loob muli akong nagsalita.

"Kung gusto mo ng matulog, patayin mo na lang ang ilaw. Buksan mo na lang ang lampshade." wika ko sa kanya at hindi ko na hinintay pa ang sagot nito. Nagmamadali na akong pumasok sa loob ng banyo at ini-lock iyun.

Wish ko lang talaga na sana, paglabas kong muli ng banyo tulog na ito at nakabalot ang hubad niyang katawan sa kumot. Hindi ko kayang makita ang buhay na anaconda ni Peanut. Baka mahimatay ako ng wala sa oras.

Chapter 328

CHARLOTTE POV

Pagkatapos kong gawin ang evening routine ko, nagtatalo pa ang isipan ko kung lalabas pa ba ako ng banyo. Kung pwede nga lang sana na dito na ako matulog sa loob ng banyo ginawa ko na sana huwag lang makasama sa iisang kama si Peanut.

Duda na din kasi ako sa sarili ko. Alam kong kaunting kalabit lang nito bibigay na din ang katawan ko at iniiwasan kong mangyari iyun. Hindi pa ako ready na tuluyang magpaka-baliw kay Peanut.

Pagkabukas ko ng pintuan, dahan- dahan pa akong sumilip para masiguro kung ano ang ginagawa nito?

Nakahinga ako ng maluwag ng mapansin ko na tanging lampshade na lang ang nakabukas at nakahiga na siya sa pwesto niya at mukhang tulog na.

Dali-dali akong lumabas ng banyo at sinipat ito ng tingin. Mukhang nahihimbing na siya kaya naman dahan -dahan na din akong nahiga sa pwesto ko at agad na nagtalukbong ng kumot.

Tama nga ang kanina ko pa na ipinag- aalala. Hindi ako madalaw-dalaw ng antok. Kahit na nakahiga na ako dito sa kama, pinapakiramdaman ko pa din si Peanut.

Nakaramdam lang ako ng kapanatagan ng kalooban ng marinig ko na ang mahina nitong paghilik. Ibig lang sabihin noon na nahihimbing na siya sa kanyang pagtulog na siyang kabaliktaran naman sa nangyayari sa akin ngayun.

"Haysst, Charlotte, ano ba iyan. Matulog ka na! May pasok ka pa sa School bukas eh." mahina ko pang sambit para lang makumbinsi ko ang sarili ko na matulog na. Hindi pwedeng magdamag akong dilat. Tiyak na mangingitim na naman ang ilalim ng aking mga mata dahil sa puyat.

Kung saan-saan na ako dinala ng imagination ko hanggang sa hindi ko na namalayan pa na nakatulog na pala ako.

Nagising na lang ako kinaumagahan sa isang mainit na hangin na dumadampi sa aking pisngi. Noong una, ayaw ko pa sanang pansinin iyun pero nang maalala ko na may pasok pala ako sa School, kaagad kong naidilat ang aking mga mata at nagulat pa ako dahil mukha ni Peanut ang kaagad na sumalubong sa akin.

"Good Morning!" kaagad na anas nito nang mapansin niya na nakatitig na din ako sa kanya. Mukhang nauna itong nagising sa akin base na din sa kanyang hitsura ngayun.

Diyos ko, bakit ba napaka-pogi ng taong ito? Kahit kakagising niya lang hindi man lang nabawasan ang taglay niyang karisma.

Tulala pa akong napatitig dito hanggang sa sumagi sa isipan ko na katabi ko pala siyang natulog kagabi dito sa kama. Sinundan niya ako dito sa mansion para magpaliwanag sa akin na hindi niya daw nabuntis si Maureen.

Pero teka, bakit magkadikit na kami ngayun? Tsaka, Tama ba ito? Bakit nakayapos na siya sa akin? Halos magkaamauyan na nga kami ng hininga eh. Ang huli kong natatandaan, may unan akong iniharang sa pagitan naming dalawa. Bakit nakayakap na siya sa akin ngayun at halos magdikit na ang aming mukha?

Sa isiping iyun, hindi ko maiwasang maitulak si Peanut palayo sa akin. Hindi marahil nito inaasahan ang aking gagawin kaya naman dire- diretso itong nahulog sa kama.

"BAstos! Hindi bat sinabi ko sa iyo na bawal kang lumagpas sa boundary?" halos pasigaw kong wika sa kanya.

"Charlotte, ano ba! Balak mo ba akong pilayan?" angal naman nito habang nakaupo sa sahig. Hindi naman ako makatingin ng diretso dito dahil wala itong suot na damit pang-itaas. Kitang kita ko tuloy ang yummy nitong dibdib pati na din ang kanyang abs.

Mukhang maalaga talaga sa katawan iton si Mani. No wonder, kung bakit nag -uumapaw ang kanyang sex appeal.

"Bakit ba kasi hindi ka sumunod sa usapan natin? Hindi bat sinabi ko sa iyo na bawal kang lumagpas? Bakit mo ginawa iyun? Minamanyak mo ba ako? " galit kong muling wika. Hindi ko tuloy maisip kung paano ako nakatulog ng mahimbing habang nasa bisig niya.

Hanggang ngayun, ramdam pa rin ng katawan ko ang init ng kanyang katawan.

"Bakit ako ang sisisihin mo? Ikaw kaya ang lumagpas sa boundary?" sagot naman nito kaya naman hindi ko mapigilang ilibot ang tingin sa paligid.

Kaagad na nanlaki ang aking mga mata ng mapansin ko na nandito nga ako sa pwesto ni Peanut.

Kung ganoon, ako itong hindi sumunod sa usapan? Ako itong malikot matulog at napunta sa pwesto niya?

Parang gusto kong lumubog sa aking kina-uupuan dahil sa naramdamang pagkapahiya. Ang lakas ng loob ko na itulak siya sa kama gayung ako naman ang may kasalanan.

"So-sorry! mahina kong bikas sabay iwas ng tingin dito. Isang malakas na buntong hininga naman ang narinig ko sa kanya bago ito d*****g ng malakas na parang nasasaktan.

"Ouch! Ang sakit ng likod ko! Napuruhan vata ako!" sambit pa nito na kaagad na nagpababa sa akin sa kama. Kaagad ko itong dinaluhan at hindi ko maiwasan na makaramdam ng takot ng mapansin ko na nakahawak na ito sa kanyang likod at parang may iniinidang sakit ang kanyang mukha.

"Naku! Naku! Sorry talaga! Hindi ko sinasadya!" sagot ko naman at hindi ko alam kung saan ito hahawakan.

Shocks! Wala siyang kahit na ibang sapot sa katawan maliban lang sa kanyang boxer short. Parang gustong manginig ang aking laman ng napako ang tingin ko sa gitnang bahagi ng kanyang katawan. Partikular na sa bahaging natatakpan lang ng karampot na tela. Bumubukol iyun at mukhang galit na galit ang kanyang anaconda.

"Tulungan mo ako Charlotte! Pakiramam ko nabalian ako dahil sa pagkakalaglag ko sa kama!" wika pa nito sa akin. Napalunok pa ako ng maka -ilang ulit bago ko ito hinawakan.

"Ha? Naku, sorry talaga! Sandali, tatawag lang ako ng tulong. Kailangan mong madala sa hospital." taranta ko namang sagot sa kanya

"NO! I mean, tulungan mo muna akong makaupo sa kama. Gusto kong i-relax muna ang likod ko bago tayo humingi ng tulong. Na dis-locate yata ang buto ko at hindi ako makakilos ng maayos." Nagpapaawa pang sagot nito.

Naiilang man na maidikit ko ang katawan ko sa hubad niyang katawan wala akong nagawa kundi hayaan ito na isampay niya ang kanyang braso sa balikat ko para tulungan itong makatayo. Kasalanan ko din naman ito kaya kahit sobrang bigat nito wala akong choice kundi magtiis hanggang sa makaupo ito sa kama.

"Pasensya na talaga! Haysst bakit ba ang lampa mo? Hindi ka man lang kumapit sa kama para hindi ka mahulog." paninisi ko pa sa kanya. Alam ko naman na kasalanan ko ang lahat pero gusto ko pa din ibangon ang pride ko. Ako na nga itong lumabas na kahiya-hiya at nasaktan ko pa siya.

"So kasalanan ko pa rin? Simpleng ' g' sorry'mula sa iyo, masaya na ako!" angal nito. Kaagad naman akong natameme at nakaramdam ng guilt.

"Dito ka lang, hihingi lang ako ng

tuong para madala ka sa hospital." sagot ko naman sa kanya at akmang iiwan ko na ito pero mabilis niya akong nahawakan sa braso.

"Dito ka lang...huwag mo akong iiwan. " wika pa nito sa akin. Hindi naman ako nakasagot.

"Hindi ko kailangan ng Doctor. e massage mo ang likod ko at baka naipit lang ang ugat at gagaling din naman kaagad." wika pa nito. Hindi ko naman maiwsan na pagtaasan ito ng kilay.

Nahulog siya sa kama tapos pagkaipit ng ugat ang posibleng epekto? May saltik nga talaga ang Mani na ito!

Chapter 329

CHARLOTTE POV

"Ibaba mo pa! Ganiyan nga! Nice!" d** *g ni Peanut habang patuloy ako sa kakapisil sa likod nito. Wala akong choice kundi pagbigyan siya sa kanyang ka-pritso. Pagiging masahesta niya ang bagsak ko ngayung umaga. Nakadapa na ito ngayun sa kama habang patuloy sa kakareklamo na napasama daw ang bagsak niya at parang napuruhan daw ang isa sa kanyang ribs.

Ang problema lang talaga, kahit anong pilit ko na dalhin ko na lang siya sa hospital ayaw niya namang pumayag. Hindi daw niya gusto ang atmospera doon at lalo lang daw siyang magkakasakit.

Noong una nakakaramdam pa ako ng pagkailang nang sumayad ang palad ko sa likod niya, pero sa dami ng request niya ngayun parang gusto ko na lang pilipitin ang leeg nito para matigil na siya sa kakarequest niya.

Anong tingin ng Mani na ito sa akin? Professional massager? Kainis! Lakas ng tupak!

Kung hindi lang mukhang yummy ang likod nito, never ko talaga itong pagbigyan.

"Ayos ka ba? Bakit ba ayaw mong magpadala hospital. May pasok pa ako sa School mamaya at kailagan ko nang mag-ayos." reklamo ko sa kanya.

"Hindi naman kita pinipilit kung masama ang loob mo eh. Pero kapag may masamang mangyari sa akin, hindi ka sana patutulugin ng iyung konsensya." sagot nito sa akin. Kaagad naman akong napairap

Ginagawa na akong bata ng Mani na ito eh. Porket kasalanan ko ang pagkahulog niya sa kama gagawin niya na akong masahesta ngayun at talagang kinu-konsensya pa ako.

"Pagod na ako! Maliligo pa ako at maghahanda sa pagpasok sa School. Isa pa, baka hinihintay na tayo nila Grandma sa ibaba." sagot ko sa kanya at kaagad na dumistansya dito.

"OKay...Fine! Pero last na lang...iyung dibdib ko ang masahiin mo. Para kasing biglang kumirot eh." wika nito at mabilis na tumihaya. Nagulat ako sa kanyang ginawa lalo na at muling tumampad sa paningin ko ang kanyang medyo mabalahibong dibdib at nakumutok na abs.

Wala sa sariling tinitigan ko ito mulu ulo hanggang paa. Sino ba ang hindi mawiwindang gayung nasa harap mo ang isang mala-adonis na katawan. N* ******d at tanging boxer short lang ang kanyang soot habang may bumubukol sa harap nito na tanging kakarampot na tela lang ang takip noon.

"Mahabaging Diyos! Ilayo mo ako sa tukso!" hindi mapigilang sigaw ng isipan ko habang titig na titig sa katawa ni Peanut. Patikular na sa pagkalalaki nito. Paano ba naman kasi, sa lahat ng parte ng katawan nito, iyun ang may pinakamagandang view.

"Enjoying the view? Ano na, halika na dito! Baka mamaya ma-late ka na sa School eh." wika nito sabay tapik sa higaan.

Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagkapahiya. Nahuli yata ako ni Peanut kung paano pagmasdan ang anaconda niya. Bakit ba masyadong napaka-makasalanan nitong mga mata ko? Baka kung ano pa ang iisipin ng Peanut na ito.

Pero, curious talaga ako! Bakit parang dumubli ang laki noon? Oo, bumubukol ang bahaging iyun kanina pero hindi ganoon kalaki. Ano kaya ang totoong hitsura noon kapag wala ang takip na boxer shorts?

Sa isiping iyung parang gusto ko na tuloy kaltukan ang sarili ko. Kung saan saang dimension na ako dinala ng aking makasalanang utak. Pero bakit ba walang kahihiyan itong si Peanut. Hindi man lang kasi ito nakikitaan ng pagkailang habang nakabuyangyang ang katawan niya sa harap ko.

"Ano na Charlotte? Akala ko ba nagmamdali tayo? Halika na! Umpisahan mo na para matapos na!" wika nito na muling nagpagising sa aking natutulog na diwa. Tinitingan ko ito at inriapan para mapagtakpan ang pagkapahiya ko.

Alam kong pinagluluko lang ako nitong si Mani pero para naman akong tanga na muling naglakad palapit dito. Naupo pa ako sa tagiliran niya at gamit ng nanginginig na kamay, dahan-dahan ko iyung inilapat sa kanyang dibdib.

"Pa-paanong masahe ba? Likod lang tumama at hindi dibdib bakit pati ito gusto mo pang gawin ko!" Angal ko pa sa kanya habang nakalapat ng palad ko sa dibdib niya. Kailangan ko ng katakot -takot na tapang at pagkontrol sa sarili ko para hindi haplusin ang matigas nitong dibdib.

"Hindi ganiyan, ganito dapat!' wika nito at mabilis na gumalaw at malakas akong hinila dahilan para mapasubsob ako sa dibdib niya. Kaagad kong naramdaman ang pagpulupot ng braso nito sa baiwang ko na siyang dahilan para hindi ako makagalaw.

"Charlotte, please, pagbigyan mo na ako. Hindi ko na kayang magpigil. Ilang buwan na akong tigang." narinig ko pang bulong ito. Kaagad kong naramdaman ang pag-init ng punong tainga ko dahil sa sinabi niya.

"A-ano ba ang sinasabi mo. Bitawan mo nga---" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng kaagad na sinakop ng labi niya ang labi ko.

"I want you now Wife! Mababaliw ako kapag hindi mo ako mapagpbigyan ngayun. Mag-asawa tayo kaya normal lang ang gagawin natin ngayun." mahinang wika nito pagkatapos niyang pansamantalang iwan ang labi ko.

Hindi ako nakaimik. Nakakalunod kasi ang halik na pinapakawalan ni Peanut ngayun. HIndi ako makapg-isip ng tama lalo na at ramdam ko ang kakaiba nitong kapusukan ngayun.

Hindi na ako nakaangal pa ng bigla nitong pagpalitin ang pwesto namin. Nasa itaas ko na siyang ngayun, habang ako naman ay nasa ilalim niya.

Patuloy ito sa pagbibigay ng mapusok na halik sa aking labi.

Gustuhin ko mang tutulan ang ginagawa niya ngayun sa akin, hindi ko naman malaman kong paano gawin. Unti-unting nauubos na kasi ang dipensa ko.

Nang maramdaman ko ang paglisan nito sa labi ko ay kaagad akong nagsalita.

"Teka lang..hi---" hindi ko na natulog pa ang sasabihin ko ng muli nitong balikan ang labi ko at muling binigyan ng mapusok na halik. Lalo tuloy akong nadala sa darang ng init ng katawan. Hindi na ako nakapalag pa kasabay ng pagpikit ng aking mga mata.

Tama ito, wala ng dahilan pa para tumutol. Mag-asawa kami at normal lang na gawin namin ito. Sino ba naman ang hindi madadala sa mga halik at haplos nitong si Peanut. Ang tamis ng labi nito at ang bango ng hininga. Para akong nasa alapaap.

"Hmmm, hindi ko mapigilang ungol habang patuloy na nakikipag-halikan kay Peanut. Baliw na baliw na ako sa mga nangyari sa amin at excited na ang katawan ko sa mga susunod pang magaganap.

Naging mapusok ang mga sumunod na sandali sa aming dalawa. Biglang nawala sa isipan ko ang tungkol sa pagpasok ko sa School. Biglang naging abala ang bibig ko sa papgpapakawala ng ungol lalo na ng mag-umpisa ng maglakabay nag labi nito patungo sa aking leeg at sinipsip ito doon.

"Oh God! Charlotte!" Bulong pa nito habang isa-isang tinatagal na ang botones ng aking blouse. Hindi na ako umimik pa habang seryosong nakatitig lang sa kanyang mukha. Lalong naging kaakit-akit sa mga mata ko ang hitura ni Peanut

Oo na..sige na..Ready na akong ipagkaloob sa kanya ang perlas na silangan ko, Bahala na!

Chapter 330 (SPG)

CHARLOTTE POV

Wala akong ibang ginawa kundi pumikit at umungol habang abala naman si Peanut sa pagsamba sa katawan ko.

Tuluyan niya ng natangal ang botones ng aking blouse at inuumpisahan niya ng panggigilan ang aking dalawang bundok. Halos mamilipit ang daliri sa aking paa habang walang humpay nitong sinipsip ang aking pasas na pink at naging abala naman ang isang kamay nito sa paghimas sa aking kabilang bundok.

S****p, banayad na pagkagat at salitan pinagpapala niya ang pagkabilaan kong pasas na pink. Hindi ko mapigilang mapaarko ang katawan ko sa kakaibang sensasyong hatid na ginagawa niya sa akin.

"Shit! Ganito pala ang pakiramdam!

Ang sarapp!" hindi ko mapigilang sigaw ng aking isipan. HIndi na ako nakatiis pa. Kusa ko ng hinawakan ang buhok ni Peanut na noon ay parang gutom na sanggol na patuloy sa pagsipsip sa aking pasas na pink. Ilang minuto na siyang namalagi doon at halos mapugto na ang aking hininga dahil sa kakaibang sensasyon na nararamdaman.

Ilang saglit lang, naramdaman ko na ang pagbaba ng halik nito patungo sa aking tiyan. Pababa ng pababa hanggang sa hawakan nito ang garter ng aking pajama at kusa niyang ibinaba iyun. Kusang umangat ang aking puwitan para tuluyan niyang mahubad iyun at maipagpatuloy ang na-umpisahan niya ng gawin.

"Peanut! Anong balak mong gawin! Huwag diyan!" hindi ko pa maiwasang bigkas ng bigla itong naupo sa paanan ko habang titig na titig sa gitnang bahagi na aking katawan. Tanging mainipis na panty na lang ang aking suot at hindi ko maiwasang mapaigtad ng biglang sinalat ng isang palad niya ang aking hiwa.

Kahit na may suot pa akong panty, ramdam na ramdam ko ang init na nagmumula sa kanyang palad. Lalong nawindang ang isipan ko at lalong nakaramdam ng matinding excitement.

"Dont worry, Gagawin ko ang lahat para hindi mo makalimutan ang gabing ito." wika nito at muling bumaba ang labi nito sa gilid ng garter ng aking panty.

Gamit ang kanyang ngipin, ibinaba niya ang garter noon hanggang sa tumampad sa kanya ang wala ng saplot kong perlas na silangan. Hindi ko mapigilang maipikit ang aking mga mata lalo na ng mapansin ko kung paano niya iyun pagmasdan.

Oo, aminado ako. Masyado akong maselan sa bahaging iyun kaya inaahit ko ang buhok sa parteng iyun. Kalbo ang bahaging iyun kaya alam kong kitang kita ni Peanut kung ano ang hitsura ng hiwa ko.

"shit! Charlotte! Ang sarap nito!" anas pa nito at muli akong napatili ng bigla siyang sumubsob sa bahaging iyun.

Ramdam na ramdamn ko ang pagpapala ng labi niya sa perlas na silangan ko kaya naman lalo akong nag-ingay. Hindi ko na din alam kung saan ko ikakapit ang aking kamay.

"Uggghh! Shit! Peanut ano iyan...tama na!" hingal kong sambit pero parang wala itong narinig. Bagkos naramdaman ko pa ang dila nito na pilit na isiniksik sa hiwa ko. Ilang beses niya iyung ginawa hanggang sa kinagat kagat niya ng magaan ang perlas ko. Habol ang hininga ko habang ninanamnam ang sarap na una ko lang naranasan at sa playboy pa talagang si Peanut.

Kahit na malamig dito sa kwarto, ramdam ko ang namumuong pawis sa noo ko dahil sa ginagawa ni Peanut sa akin. Walang humpay ang pagpapala nito sa kweba ko. Napapaarko na lang ang buo kong katawan tuwing nasasagi ng dila nito ang clitoris ko. Ang sarap sa pakiramdam ....habang unti-unti ko ng naramdaman na may kung anong namuo sa puson ko na gustong lumabas.

"OH God! Umalis ka diyan! Naiihi akooo!" halos pagsigaw kong wika sa kanya kasabay ng pag-angat ng balakang ko at ang pagsabog na kung ano mula sa kaloob-looban ko.

Hindi iyun ihi. Orgasm ko iyun at hindi man lang natinag si Peanut. Patuloy pa rin siya sa pagsipip sa bahaging iyun habang lumpaypay naman akong napahiga ng maayos sa kama.

Grabe..hingal na hingal ako. Para akong nagjogging ng tatlong oras dahil sa lakas ng tibok ng puso. Pinunasan ko pa gamit ng palad ko ang pawis na nasa noo ko.

Nagulat pa ako ng muling dumagan sa akin si Peanut. Sa pagkakataon na ito, may nakaguhit ng masayang ngiti sa labi nito habang titig na titig sa akin mga mata.

Napakunot ang noo ko ng maramdaman ko ang kaselan nito na dumidikit sa isa kong hita. Ibig sabihin noon, nahubad na din niya ang sarili niyang boxer short ng hindi ko man lang namalayan.

Magsasalita pa sana ako pero hindi na natuloy iyun ng muling sakupin ng labi niya ang labi ko. Nalasahan ko pa nga sa labi niya ang katas na inilabas ko kanina. Kakaiba ang lasa at hindi ko alam kung bakit parang addict si Peanut kanina. Sinaid niya kasi ang lahat ng katas na inilabas ko.

Muling bumaba ang halik niya sa leeg ko patungo sa dalawa kong bundok. Lalo itong naging mapusok at ramdam na ramdam ko pa rin ang gigil mula sa kanya habang patuloy ito sa paglapirot sa bahaging iyun. Napaliyad na lang ako dahil sa kakaibang sarap na nararamdaman.

"Ughh Peanut1 Peanut!" hindi ko maiwasang bigkas. Saglit itong natigilan at muli akong tinitigan sa mga mata. Kinintalan pa nito ng halik ang noo ko bago ito nagsalita.

"I love you Charlotte! Hindi mo lang alam kung gaano ako ka-excited na maangkin ka!' wika nito kasabay ng pagdiin ng pang-ibabang bahagi ng kanyang katawan sa katawan ko.

Hindi ko maiwasang mapapikit ng maramdaman ko ang matigas na bagay na tumutusok sa aking tiyan. Ang anaconda ni Peanut at kahit na hindi ko pa nakikita iyun, alam kong galit na galit iyun.

Muli nitong binalikan ang s ^ C ko. Walang kasawaan niyang paulit-ulit na s******p ang magkabilaan kong pasas na pink. Napaigtad pa ako ng maramdaman ko ang palad niya na sumasalat sa basa ko ng kaselan.

Yes..basang basa na ako sa bahaging iyun. At nagtataka ako dahil hindi pa ako kontento sa ginagawa sa akin ngayun ni Peanut. May gusto pang maabot ang katawan ko na hindi ko mawari.

"You're so wet Charlotte. Nakakagigil ka!" anas nito sa akin habang patuloy sa paghaplos ang palad niya sa perlas na silangan ko. Tinatantya na marahil ang kahandaan ko at ng mapansin niya na hindi ako umiimik kusa niya nang pinaghiwalay ang hita ko at kaagad na ipinosisyon niya ang kanyang sarili sa akin.

Napadilat pa ako ng maramdaman ko ang pagkiskis ng anaconda niya sa labi ng aking perlas na silangan. Kaagad na sumalubong sa paningin ko ang seryosong mukha nito habang titig na titig sa akin. Nababasa ko ang matinding pagnanasa sa kanyang mga mata na siyang nagpakaba sa akin.

Oo, excited ako na kinakabahan sa mga

susunod na mangyari sa aming dalawa. Ano kaya ang pakiramdam kapag tuluyan ng maging isa ang katawan namin.

"Masakit sa una, pero dadahan- dahanin ko lang..." malambing na bulong pa nito sa akin. Dahan-dahan naman akng tumango.

Ready na ako ng ipagkaloob ng buo ang sarili ko sa kanya. Tuluyan ko ng paninindigan ang pagiging Mrs. Charlotte Villarama Smith. Hindi ako papayag na pagkatapos nito may iba pang babae na makisawsaw sa pagitan naming dalawa.

Chapter 331 (SPG)

CHARLOTTE POV

Hindi ko na kaya, may kulang pa! Iyun ang naglalaro sa isipan ko habang ipinuposisyon ni Peanut ang sarili niya sa ibabaw ko.

Ramdam ko ang pagkiskis ng mainit at matigas niyang anaconda sa bukana ng aking perlas na silangan at ang alalay na pagtapat nito sa butas ko at ang dahan-dahan nitong pagkadyot.

Hindi ko mapigilang mapasigaw dahil sa sakit. Pakiramdam ko biglang may napunit sa kaloob-looban ng perlas na silangan ko na siyang nagbigay sa akin ng matinding sakit.

"Oh Shit! Sabi mo dadahan-dahanin mo lang. Pero bakit ang sakit!" galit kong wika kay Peanut. Pigil ko ang sarili ko na bigwasan ito. Parang gusto ko itong itulak para maalis siya sa ibabaw ko.

"Sorry! Ganito talaga sa una. Pero masasanay ka rin." malambing nitong wika at tumigil siya pagalaw sa ibabaw ko. Kinintalan pa nito ng halik ang tuktok ng ilong ko kasabay na paghaplos nito sa pisngi ko. Hindi ko naman maiwasan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Ang sakit talaga! Pakiramdam ko may kung anong bagay ang nakabara sa bukana ng aking perlas na silangan. Ni hindi ko alam kung gaano na kahaba ang naipasok niya. Pero sa hitsura ngayun ni Peanut, kita ko ang pagpipigil niya.

Kahit papaano, hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa dito. Alam kong bitin na bitin na ito pero gusto niya pa rin isaalang-alang ang nararamdaman ko.

"Ulo pa lang ang nakapasok Charlotte! Kaunting tiis lang at mawawala din iyan. Magugustuhin mo din kapag masanay ka na." sagot naman nito.

Kaagad na nanlaki ang aking mga mata sa sinabi nito.

Ulo pa lang iyun? Bakit pakiramdam ko nakapasok na ng buo? Ganoon ba kalaki ang anaconda niya? Shocks! Baka sobrang sira na ng kabibe ko pagkatapos nito.

Sa isiping iyun, pilit kong pinakalma ang sarili ko. Nag-inhale at exhale pa ako at umaasa na maibsan man lang ng kahit kaunti ang sakit. Para maipagpatuloy niya na ang kanyang nasimulan.

"Okay...Sige...pwede mo ng ituloy."

sagot ko naman sa kanya sabay pikit. Titiisin ko na lang. Sandali lang naman siguro ito. Total naman, siya na din ang nagsabi na mawawala din ito. Kailangan lang siguro makapasok ng buo para mawala ang sakit.

Isang mabilis na halik sa labi ko ang ginawa niya bago ko naramdaman ang malakas at buong gigil nitong pag- ulos. Naipasok nya na yata ng buo pero hindi na yata mai-drawing ang mukha ko dahil sa sakit na nararamdaman. Sobrang sakit at pahirap itong ginagawa ni Peanut sa akin.

"Ouchhh! shit naman Peanut! Ang sakit talaga!" umiiyak kong wika. Sa kauna-unahang pagkakataon, hinayaan ko itong makita akong umiyak. Lintik na anaconda iyan, gaano ba kalaki at bakit ganito ang epekto sa akin? Akala ko ba mawawala din ang sakit? Pero bakit parang kalbaryo na itong nararanasan ko ngayun?

Parang ayaw ko na tuloy itong ulitin. Kung ganito naman kasakit, last na talaga ito. Never na talaga akong magdidikit sa Mani na ito.

Hindi ako nito sinagot bagkos muli ako nitong hinalikan sa pisngi. Tinuyo niya ang luha nagkalat sa aking pisngi sa pamamagitan ng kanyang labi. Ilang saglit lang, muling naglapat ang aming labi. Hindi na din muna ito gumalaw para siguro hayaan na masanay ang perlas na silangan ko sa laki niya.

Ramdam na ramdam ko ang laki nito sa loob ko. Ilang saglit din itong hinayaan akong manahimik hanggang sa dahan-dahan itong muling gumalaw. Sa pagkakataon na ito, kaunti na lang ang sakit. Tolerable na kaya naman hindi na umangal pa ng dahan-dahan nitong ilabas at ipasok ang anaconda niya sa akin.

"Ughh...Ugmmm!" hindi ko maiwasang ungol. Nawala na ang sakit bagkos kakaibang kiliti na ang nararamdaman ko ngayun. SA wakas, nasanay na din ako sa laki nya.

Mula sa banayad na pag-ulos, naging mapusok na ito. Pabilis ng pabilis hanggang sa napayakap na ako sa kanya.

"Ohh Charlotte! You're so tight! I love you so much!" paulit-ulit na bigkas nito sa akin. Hindi naman ako magkamayaw sa kakaungol. Hanggang sa naramdaman ko nang may kung anong bagay ulit na namuo sa puson ko. Mahigpit na din akong nakakapit kay Peanut habang parehong tumatagaktak ang pawis sa aming noo. Wala na kaming pakialam pa sa aming paligid. Ang importante sa ngayun ay ang ma-satistifed ang isat isa sa amin.

"I am coming Baby! Oh God!" halos paungol na sambit nito at ang kasunod niyun ay ang mainit na katas na sumirit sa aking sinapupunan. Kasabay ng kung anong bagay na lumabas din sa kaloob-looban ko. ILang ulos pa ang ginawa nito bago ito pabagsak na nahiga sa tabi ko.

Parehong habol namin ang aming hininga. Pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas at hindi man lang makakilos. Kung hindi pa ako kinumutan ni Peanut baka hayaan ko na lang ang sarili ko na nakabuyangyang ang hubad na katawan sa kama.

Ilang sandaling katahimikan ang namagitan sa aming dalawa. Walang ni isa man sa amin ang gustong magsalita. Ayaw ko din magsalita.

Pagkatapos ng ilang sandali, biglang dagsa ng reyalisasyon sa aking utak. Wala na, naipagkaloob ko na ang pagiging birhen sa kanya. Hindi na maibabalik pa ang nangyari sa aming dalawa.

Sa isiping iyun, hindi ko mapigilan ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata. Bigla akong nakaramdam ng takot. Paano kung isang laro lang pala ang lahat kay Peanut. Gaano ba siya ka- seryoso sa akin?

"Hey...are you okay? Bakit ka umiiyak?

Masakit pa rin ba?" natigil ako sa malalim na pag-iisip ng marinig ako ang mahina nitong anas. Patunghay itong tumitig sa akin habang bakas ang pag-aalala sa kanyang mga mata. Wala sa sariling napunasan ko ang luha sa aking mga mata.

Ano ba ang nangyayari sa akin? Bakit ba napaka-emosyonal ko? Wala naman dapat na ipag alala dahil mag-asawa naman kami. Normal lang ang nangyari sa aming dalawa.

"Ngayung may nangyari na sa ating dalawa, may permit na ba ako para mang-kalbo ng mga malalanding babae?" tanong ko sa kanya. SA dinami -dami ng pwede kong sabihin sa kanya iyun pa talaga ang unang namutawi sa labi ko.

Hindi naman nakaligtas sa pandinig ko ang mahina nitong pagtawa kasabay ng pagpindot ng ilong ko. Kaagad ko itong sinimangutan.

"Of course, malaya kang gawin iyun. Pwede mong gawin lahat ng gusto mo. Tandaan mo, nasa likod mo ako palagi at ako ang magiging alalay mo sa tuwing may gusto kang kalbuhin."

nakangiting sagot pa nito sa akin na siyang ikinataas na aking kilay.

"Sure ka? Walang samaan ng loob?" tanong ko. Kaagad itong tumango.

"Sure...pero sa isang kondisyon....ayaw na ayaw ko din makita na may ibang lalaki na aali-aligid sa iyo." sagot nito at mabilis akong kinintalan ng halik sa aking noon. Hindi ako nakaimik kaya seryoso ako nitong tinitigan.

"Kapag may mapansin akong lalaki na lalapit sa iyo, hindi ako magdadalawang isip na basagin ang kanilang mukha. I mean it!" wika nito. Tinitigan ko ito bago dahan-dahan na tumango.

"Deal!" sagot ko. Hind nakaligtas sa paningin ko ang kislap ng tuwa sa mga mata nito at mahigpit akong niyakap. Iniangat pa nito ang ulo ko at pilit na pinapaunan sa kanyang braso. Hinayaan ko na lang dahil feeling ko, safe na safe ako sa ganitong posisyon.

Pagkatapos ng mainit na sandali na nangyari sa aming dalawa, parang gusto kong bumalik sa pag- tulog. Pagod na pagod ang katawan ko at wala akong ibang gustong gawin ngayung araw na ito kundi ang magpahinga.

Chapter 332

CHARLOTTE POV

Hinayaan kong nakayakap sa akin si Peanut hanggang sa nakatulog ako. Gusto ko na din kasi buwagin ang hindi maayos na samahan naming dalawa.

Nandito na eh. Siguro naman magtitino na ang Mani (Peanut) na ito. Kung hindi pa ba naman siya magtanino, baka mag ala dragon na ako sa pagsugpo sa mga babae niya. Hindi siya pwedeng magloko habang nagsasama kami.

Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatulog. Basta nagising na lang ako na masama ang pakiramdam ko at tuyong-tuyo ang lalamunan ko. Dagdagan pa ng pananakit ng buo kong katawan.

Kinapa ko pa ang katabi ko pero kaagad na napukunot ang noo ko ng mapansin ko na wala na si Peanut sa tabi ko.

Kung gaanon, saan siya nagpunta? Basta niya na lang akong iniwan pagkatapos ng mainit na sandali na nangyari sa aming dalawa?

Kaagad akong nakaramdam ng lungkot. Dahan-dahan akong bumangon ng kama at muling napahiga ng maramdaman ko ang pagkirot ng katawan ko. Partikular na sa gitnang bahagi ng aking katawan. Manhid din ang balakang ko at sobrang kirot ng perlas na silangan ko.

Napuruhan talaga siguro ako ni Peanut kanina. Teka anong oras na ba? Wala sa sariling napatitig ako sa orasan na nasa bedside table at nagulat pa ako ng halos ala una na pala ng hapon.

May isang basong tubig na nakapatong malapit sa akin kaya naman dali-dali kong kinuha at ininom iyun. Gumaan ng kahit kaunti ang pakiramdam ko pagkatapos kong maubos ang isang baso ng tubig.

Muli akong umayos ng higa at nagtalukbong ng kumot. Ngayun ko lang napansin na hubot hubad pa rin pala ako. Sobrang lamig ng buong paligid at pakiramdam ko tatrangkusuhin pa yata ako.

Naku! Naku, humanda sa akin ang Mani na iyun. Basta-basta niya na lang akong iniwan pagkatapos niyang magpakasarap kanina? Malilintikan talaga siya sa akin!

liyak na sana ako ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto. Napatitig ako doon at hindi ko mapigilan ang malakas ng pagtibok ng puso ko ng iniluwa ang gwapong mukha ni Peanut. May bitbit itong isang tray na kung hindi ako magkamali, pagkain ang laman noon.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang kaagad na paguhit ng masayang ngiti sa labi nito nang dumako ang tingin niya sa akin. Nahihiya naman akong nag-iwas ng tingin sa kanya.

"Good Afternoon! Gising na pala ang Baby ko!" wika nito at ipinatong sa side table ang dala niya at lumapit sa akin. Dumukwang pa ito at kinintalan ako ng mabilis na halik sa labi.

Baby? Baby ang endearment nya sa akin? Ano ang itatawag ko sa kanya? ' Mani?' Naglalaro sa isipan ko habang hindi maalis-alis ang pagkakatigtig sa kanyang mukha.

Sa tindig pa lang, lalaking lalaki talaga itong si Peanut! Alam ko iyun dahil nakita ko na ang buo niyang katawan kagabi. Hindi ko man nakita or nahawakan ang nasa pagitan ng kanyang hita pero ramdam ko naman kung gaano kalaki iyun. Anaconda nga talaga at feeling ko, wasak na wasak talaga ang perlas ko.

Sa isiping iyun parang gusto kong kaltukan ang sarili ko. Sobrang sama na nga ng pakiramdam ko, naisip ko pa talaga ang kanyang anaconda! Napaka- laswa ko na yata!

"Gusto mo bang mag-banyo muna bago kumain? Tutulungan kita!" muling wika nito at akmang hahawiin niya na ang kumot na nakatakip sa kahubdan ko ng gulat kong natabig ang kanyang kamay. Nagtataka itong napatitig sa akin.

"Ka-kaya ko na!" tipid kong sagot sabay iwas ng tingin sa kanya. Isang makahulugang ngiti ang gumuhit sa labi nito habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa aking mukha.

"Ngayun ka pa ba mahihiya sa akin? Nakita ko na lahat iyan ah?"

nanunudyo nitong sagot. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. Bigla ko tuloy nakalimutan na masama pala ang pakiramdam ko dahil sa sinabi niyang iyun.

Ganito ba talaga ka-chessy si Peanut? Haysst lalo tuloy akong na-iinlove sa kanya eh.

"HMmmp, hindi porket nakita mo na ang lahat sa akin, masanay ka ng titigan iyun!" sagot ko sa kanya. Isang malakas na pagtawa ang naging sagot nito sa akin. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito.

Si Peanut ba talaga ang kaharap ko ngayun? Bakit ang saya-saya niya? Isa pa ngayun ko lang ito nakitang tumawa ng ganito. Sabagay, hindi nga pala kami closed noon.

"Halika na! Huwag nang maarte ang baby ko. Alam kong hindi mo kayang maglakad mag-isa papuntang banyo kaya tutulungan na kita! Alam kong kasalanan ko kung bakit muntik ka ng malumpo eh." wika nito sabay kindat sa akin at malagkit akong tinitigan. Kaagad ko naman itong pinanlakihan ng mata na siyang nagpahalakhak ulit sa kanya.

Hindi ko tuloy mapigilan na muli itong titigan. Ang gwapo talaga! Ang sarap sa tainga ng tawa niya. Parang ayaw ko na tuloy lumabas ng kwarto. Parang gusto ko na sya na lang palagi ang aking makakasama.

Impit akong napatili ng bigla niyang hawiin ang kumot na nakatakip sa kahubdan ko. Kasabay noon ang pag- angat ko mula sa kama dahilan para hubot huba niya akong kinakarga ngayun papuntang banyo.

Diyos ko! Hindi kaya ng powers ko ito! Para akong bagong panganak na sangol na kinakarga niya ngayun na walang kahit na isang saplot sa katawan. Napansin ko pa ang pag-igting ng panga niya habang nakatitig sa akin.

"You're so beautiful Baby! Ang nangyari sa ating dalawa kani-kanina lang ang hindi ko makakalimutan habang buhay." wika nito sa akin. Hindi ko na nga namalayan pa na nakapasok na pala kami ng banyo.

Titig na titig kami sa isat isa habang nararamdmaan ko ang dahan-dahan nitong pagbaba sa akin sa bathtub na puno ng maligamgam na tubig at mahalimuyak na sabon. Nagulat pa ako ng pagkababa niya sa akin, kusa din niyang nilubog ang sarili sa bathtub at niyakap ako ng mahigpit.

Chapter 333

CHARLOTTE POV

"Teka lang, maliligo ka din?" wala sa sariling tanong ko kay Peanut. Kaagad kong naramdaman ang pagpulupot ng braso nito sa katawan ko. Pareho kaming nakaupo dito sa bathtub na puno ng bula at nakakandong ako sa kanya.

Parang gustong manginig ang katawan ko ng maramdan ko ang isang matigas na bagay na tumutusok sa puwetan ko. Alam kong kay Peanut iyun kaya naman hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding pag-iinit ng aking katawan kahit na pareho kaming nakalubog ngayun sa bathtub.

"Hmmm, nope! Papaliguan kita!" sagot nito kasabay ng pagdampi ng labi nito sa punong tainga ko. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sariling laway.

Papaliguan niya daw ako? Pero bakit parang iba ang gusto niyang mangyari? Bakit iba ang ipinapahiwatig ng mga haplos niya?

Hindi ako nakaimik ng maramdaman ko ang muling paghaplos ng palad nito sa dalawa kong bundok. Parang minamasahe niya ako sa parteng iyun kasabay ng pagkagat-kagat niya sa punong tainga na siyang nagbigay sa akin ng kakaibang init sa katawan.

"Hmmm! Peanut! Akala ko ba maliligo lang?" hindi ko maiwasang sambit. Wala akong nakuhang sagot sa kanya bagkos pinasandal niya ako sa kanyang dibdib at mabilis na hinuli ang labi ko.

Mapusok ako nitong hinalikan. Hindi ko na nga namalayan pa ang pagbabago ng pwesto namin. Magkaharap na kami ngayun, habang patuloy na magkalapat ang aming labi.

"Charlotte, Baby! Nakakagigil ka!"

bulong pa nito sa akin habang dahan- dahan na dumausdos ang halik niya papunta sa leeg sa ko. Hinayaan ko na lang siya dahil sarap na sarap din naman ako sa kanyang ginagawa hanggang sa dumako ang labi niya sa dibdib ko. Para na naman itong uhaw na sanggol habang sinipsip niya ng salitan ang dalawa kong pasas na pink.

"Teka lang...akala ko ba maliligo tayo? " hindi ko maiwasang bulong sa kanya. Sobrang nag-iinit na din kasi talaga ang katawan ko ngayun. Gusto ko ng tapusin ang paliligo namin para muli kaming makabalik ng kama.

"OKay..Leave ito to me. Ako ang magpapaligo sa iyo." paos ang boses na sagot nito. Dahan-dahan akong iniangat sa bathtub at tinapat sa shower. Hinayaan ko na lang siya ng umpisahan niyang shampuhin ang buhok ko at sabunin ang buo kong katawan.

Sa bawat hagod ng kamad niya sa katawan ko habang sinasabon niya ako hindi ko maiwasan na makaramdam ng ibayong init sa buo kong pagkatao. Hubot hubad ako samantalang si Penaut tanging naka-short ito at puting t-shirt ang suot niya. Bumabakat ang maskulado niyang dibdib at ang kanyang anaconda.

"Maliligo ka din diba? Bakit ayaw mo pang hubarin ang mga saplot mo?"

tanong ko sa kanya at ako na mismo ang humawak sa laylayan ng kanyang t -shirt habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa mga mata nito. Isang matamis na ngiti ang naging hudyat niya para itaas ko ang kanyang tshirt para tuluyang mahubad.

Kaagad kong kinuha ang sabon sa kanyang kamay at inihagod ko iyun sa kanyang dibdib. Para itong na-istatwa na hindi makakilos.

"Ikaw ang magpapaligo sa akin? Kaya mo ba?" taong nito. Isang tipid na ngiti ang naging sagot ko sa kanya at nag- concentrate sa pagsabon sa kanyang dibdib pababa sa kanyang tiyan.

"Ohh God! More Baby! Ang galing mong humagod!' bulong pa nito at habang hinahaplos ang pisngi ko. Nginitian ko lang ito hanggang sa dumako ang kamay ko sa garter ng kanyang shorts.

"I got it! Ako na ang maghuhubad niyan." wika nito. Kaagad akong umiling

"Ako na! Ako nga ang magpapaligo sa iyo diba kaya hayaan mo na ako."

kunwari naiinis kong sagot. Isang malagkit na titig ang pinakawalan nito sa akin kaya naman muli kong itinoon ang pansin ko sa suot niyang short. Mahigpit kong hinawakan ang garter noon at dahan-dahan na ibinaba.

Muntik pa akong napatili ng kaagad na tumampad sa mga mata ko ang galit na galit niyang anaconda. Naglalabasan ang halos ugat nito sa sobrang tigas.

"Ga-ganito siya kalaki kanina?" wala sa sariling tanong ko. Kaagad kong naramdaman ang paghawak ni Peanut sa kamay ko at ang pagiya nito papunta sa kanyang anaconda.

"Hawakan mo! Gustong gusto niyang hinahawakan.'" sagot nito hanggang sa sumayad ang kamay ko doon.

Kahit pareho kaming nakababad sa tubig ramdam ko ang init na nagmumula sa pagkalalaki nito. Sobrang tigas din at kailangan ko pang gumamit ng dalawang kamay para mahawakan ng buo iyun.

"Oh God! Haplusin mo Baby! Gustong gusto niyang hinapalos." wika nito habang ramdam ko ang diin ng paglapirot nito sa isa kong pasas na pink. Buong gigil niya din s******p ang kabila kaya hindi ko maiwasang mapahigpit ang kapit sa kanyang anaconda na siyang lalong nagpasiklab sa sobrang kapusukan ni Peanut at muling balikan nito ang labi ko para bigyan ako ng makapugtong hininga na halik.

"I love you! Say, you love me too Baby! Say it!" Pautos na wika nito habang habol ang hininga na nakatitig sa akin. Kaagad akong ngumiti at kinintalan ito ng halik sa ilong bago ko ito sinagot.

"I love you too Penaut! Simula ngayung araw na ito, akin lang ito ha?" sagot ko na may halong landi ang boses. HIndi ko alam kung saan ko nakuha ang lakas ng loob para sabihin iyun. Pero makasarili ako. Kung ano ang para sa akin, akin lang talaga

"Promise, hindi na ako titingin sa iba." sagot nito na siyang nagpangiti sa akin kasabay ng pag-upo ko sa harap niya. Nakatayo ito at nakaupo ako ngayun habang nakatapat sa mukha ko ang kanyang galit na galit na anaconda.

"What are you doing! Baby! Hindi mo dapat gawin iyan." nagpapanic na wika pa nito sa akin. Hindi ko siya pinakinggan bagkos hinalos-haplos ko ang kanyang alaga na siyang nagpadaing dito. D***g na nasasarapan.

"Shit, ang sarap niyan. Ang sarap ng palad mo Baby!" wika pa nito. Hindi ko mapigilang mapangiti. Gusto kong ako naman ang magpapaligaya sa kanya. Para naman hindi niya na kailangan pang tumingin sa iba.

Wala sariling inamoy-amoy ko ang ulo ng kanyang anaconda na may kaunting katas ng lumabas. Dinilaan ko iyun na parang ice cream na siyang lalong nagpalakas ng ungol ni Peanut. Hinawakan pa ako nito sa ulo ko bilang pahiwatig na nagugustuhan niya ang ginawa ko "Bakit ganito ang lasa? Bakit parang ang sarap?" hindi ko maiwasang bigkas. Siguro gutom lang ako kaya naman kahit ang kauting katas na lumabas sa anaconda nito pinagdiskitan kong dilaan at lunukin.

" Anong ginagawa mo Baby! Tumayo ka na! I will hunt you..... hard now!" wika ni Penaut. Bastos na ang lumabas sa bibig ito pero hindi ko na iyun pinansin pa.

Gusto ko pa sanang subukan na isubo ang anaconda niya pero mabilis na ako nitong itinayo. Pinatalikod sa kanya at itinaas ang isa kong hita.

"What are you doing? Hindi pa ako tapos!" pagpoprotesta ko.

"Naughty girl! Huwag mo akong sisihin kung hindi ka makalakad ngayung araw." sagot nito sa akin at mabilis na kumadyot. Sapol ang kabibe ko na kanina pa basang basa.,

Dire-diretsong pumasok sa kailaliman ko ang kahabaan ni Peanut. Hindi ko mapigilang mapasigaw ng malakas!

Chapter 334

CHARLOTTE POV

"Say Ahhh Baby!" malambing na wika ni Peanut sa akin habang nakasandal ako sa headboard ng kama. Sinusubuan niya ako ngayun dahil pakiramdam ko naubos ang buo kong lakas dahil sa nangyari sa amin kanina. Masakit ang buo kong katawan at lalong sumama ang pakiramdam ko.

Awtomatiko naman akong napanganga. Kailangan ko talagang kumain ngayun para manumbalik kahit kaunti lang ang lakas ko. Hindi ko na binigyan pansin ang rules dito sa mansion na bawal kumain sa loob ng kwarto. Hindi ko pa nga alam kung paano nakapuslit ng pagkain ang Mani (Peanut)na ito mula sa kusina. Kanina niya pa ito dala bago niya ako dinala sa banyo para maligo lang sana pero nauwi naman sa mainit na sandali.

Paulit-ulit niya akong inangkin sa loob ng banyo. Wala itong kapaguran at ako na nga lang ang sumuko.

Halos dalawang oras yata kaming nanatili sa banyo. Napaka-halimaw pagdating sa sex nitong asawa ko! Ako na nga ang naunang sumuko dahil sobrang hapdi na talaga ng perlas na silangan ko at nanginginig na ang tuhod ko, pero siya parang hindi man lang napagod. Para ngang lalo itong lumakas. Katulad na lang ngayun, talagang asikasong-asikaso ako ngayun at sinusubuan pa.

Isa pang inaalala ko ngayun ay ang hindi ako makatayo ng maayos.

Talagang pati balakang ko napuruhan yata. Ni ayaw ko ngang magkikilos dahil sumasakit talaga. Hindi naman pwedeng ganito ako lalo na at nandito kami sa mansion. Nakakahiya sa lahat ng nakatira dito kapag malaman nilang hindi ako halos makatayo pagkatapos namin mag sex ni Peanut.

"Teka lang....gu-gusto ko na sanang umuwi sa bahay." mahinang wika ko kay Peanut pagkatapos kong lunukin lahat ng isinubo niyang pagkain. Nakangiti akong tinitigan nito.

"Well, uuwi tayo. Kung ano ang gusto ng Baby ko, susundin ko! Teka, kaya mo bang bumiyahe?" malambing na tanong naman nito. Kaagad naman akong tumango.

Siyempre, kakayanin ko talaga! Baka magtaka sila Grandma na hapon na hindi pa rin ako lumalabas ng kwarto.

"Oo naman! Kaya ko!" sagot ko sabay iwas ng tingin dito. Hanggang ngayun, hindi pa rin ako makapaniwala na naipagkaloob ko na ang sarili ko sa kanya. Hindi lang isang beses kundi makailang ulit pa. Kinain ko din ang pangako ko sa sarili ko na hindi ako mahuh¨¹log sa kanya.

Haysst, magtiwala na lang talaga ako ngayun sa instinct ko. Panghahawakan ko na lang ang pangako niya na hindi na siya titingin sa ibang babae.

"Good! Much better kung nasa bahay ka natin Baby! Iyan naman talaga ang gusto ko kaya sinundan kita dito eh. Magandang bonus na lang talaga dahil sa wakas natupad din ang matagal ko ng inaasam." nakangiti nitong sagot sabay kindat sa akin. Tulalala na naman tuloy akong napatitig dito.

Kung hindi pa ako nito pinunasan sa bibig gamit ang tissue baka kung saan- saan na naman ako dadalhin ng imagination ko.

"Pwede na tayong umuwi ngayun pagkatapos mong kumain kung gusto mo. Mahirap maabutan ng rush hour sa daan. Mahirap sumuong sa traffic." nakangiti nitong wika sa akin na kaagad ko namang sinang-ayunan.

"Teka lang.....hindi ba ako hinanap nila Grandma kaninang umaga?" maya- maya ay tanong ko sa kanya. Kaagad naman itong umiling.

"Hindi ko ba nabanggit sa iyo? Nasa Carissa Villarama Beach Resort sila ngayun. Mga tatlong araw daw silang mananatili doon." imporma nito sa akin na kaagad ko namang ikinatuwa. Ibig lang sabihin nito, ligtas ako mamayang paglabas ko ng kwarto. Ayaw kong makita ni Grandma na iika- ika ako sa paglakad. Nakakahiya! Iyan kasi talaga ang kanina pa na isa sa mga gumugulo sa isipan ko.

"Talaga? Kung ganoon, uuwi na tayo!' sagot ko sa kanya at nagmamdaling bumaba ng kama pero kaagad din natigilan ng maramdaman ko ang pagkirot ng perlas na silangan ko. Hindi ko maiwasan na mapangiwi dahil sa hapdi.

Feeling ko talaga, magang maga iyun eh. Napuruhan ba naman ng

dambuhalang anaconda ni Peanut Feeling ko talaga, isang linggo ko itong ihihiga sa kama. Ibig lang sabihin nito, isang linggo din akong absent sa School.

Bakit naman kasi ganito? Sarap na sarap ako habang ginagawa namin ang bagay na iyun at pagkatapos tsaka naman ako nakaramdam ng ibayong sakit. Kainis talaga! Kailangan ko na talaga sigurong uminom ng anti- inflammatory na gamot para mawala kaagad ang pamamaga ng perlas na silangan ko.

"Hey, dahan-dahan lang. Alam mo naman na hindi pa maayos ang kondisyon mo eh." malambing naman nitong pagpigil sa akin. Muli akong inalalayan nito makabalik sa dating pwesto. Seryoso ko naman itong tinitigan.

"Kailangan na nating makaalis!" sagot ko naman sa kanya. Seryoso ko pa itong tinitigan sa kanyang mga mata. Puno ang pagtataka sa mukha nito habang nakatitig din sa akin

"Why? I mean...anong reason? Bakit ka nagmamadali? Hmmm Baby?" nagtataka naman nitong tanong na may lakip na paglalambing sa tono ng boses nito. Naiinis naman akong napahalukipkip.

"Bakit ba dami mo pang tanong? Basta uwi na tayo. Ayaw kong makita nila Grandma sa ganitong kondisyon."

sagot ko naman sabay iwas ng tingin sa

kanya. Umamin din ako sa reason ko. Sabagay, walang dahilan para maglihim ako sa kanya dahil kasalanan naman niya kung bakit halos malumpo ako ngayun. Kaagad kong narinig ang mahina nitong pagtawa. Lalo tuloy akong napasimangot.

"I got it! Okay, fine...dont worry, liligpitin ko lang ang mga kalat natin tapos uuwi na tayo." sagot nito

"Okay.....doon na ako sa sofa. Ikaw na ang bahalang magligpit. Dapat malinis na malinis ha? Tangalin mo din itong bedsheet dahil may bahid na dugo ohhh? Iuuwi natin." sagot ko naman sa kanya at akmang bababa ulit ng kama ng maagap niya akong pinigilan. Bagkos, kaagad ako nitong binuhat at iniupo sa sofa. Hindin naman ako nakapagsalita dahil sa matinding pagkagulat.

Ramdam na ramdam ko talaga ang pag -aalaga niya sa akin. Parang normal na lang sa kanya na buhat-buhatin ako. Ngayun ko lang napatunayan na ang sarap niya pala talagang magmahal. Ramdam ko ang pag-iingat niya sa akin.

"Dito ka lang muna Baby! Aayusin ko lang ang kalat natin tapos uuwi kaagad tayo." nakangiti pa nitong wika sa akin at mabilisan akong kinintalan ng halik sa labi. Tanging tango na lang din ang naging sagot ko sa kanya. Umaapaw na naman kasi ang ligaya at pag-ibig sa puso ko.

Chapter 335

CHARLOTTE POV

Pagkatapos magligpit ni Peanut dito sa loob ng kwarto at ayusin ang mga dapat ayusin, nagpasya na kaming umuwi na. Wala daw sa paligid ang halos lahat ng miyembro ng pamilya at tanging si Veronica lang daw ang naiwan dito sa mansion. Pabor sa akin iyun dahil ayaw kong makita nila ako sa ganitong kondisyon

"Sigurado ka ba na kaya mong maglakad Baby? Bubuhatin na lang kaya kita?" muling wika sa akin ni Peanut habang nakasilip ako dito sa pintuan ng kwarto. Sinisgurado ko talaga na walang tao. Ayaw kong may makakita sa hirap ng paglalakad na pinagdadaanan ko ngayun.

Ilang ulit nang sinabi ni Peanut sa akin na bubuhatin niya na lang daw ako pero mariin kong tinanggihan. Kahit masakit pa rin, kakayanin kong maglakad.

"Kaya ko nga! Bakit ba ang kulit mo?" naiirita ko pang sagot sa kanya. Bitbit nito ang bag ko at isang plastic bag na laman ang bedsheet na may bahid ng dugo. Ayaw ko talagang iiwan iyun dito. Gusto kong ako ang maglaba noon.

"Okay..sabi mo eh. Alam mo naman, kahit na anong gusto mo susundin ko." sagot naman nito na niluwagan na ang pagkakabukas ng pintuan. Nagpatiuna na itong humakbang palabas kaya kaagad na akong napasunod dito.

Sa bawat paghakbang ko, hindi ko mapigilang mapangiwi. Kailangan ko na sigurong magpatingin sa doctor. Mukhang hindi lang pamamaga ang natamo ko. Parang may sugat na din eh.

Mas pahirapan pa talaga ang paghakbang sa hagdan. Nakakailang hakbang pa lang ako at parang gusto ko ng sumuko. Haysst, promise..hindi na muna ako uulit. Hindi muna ako magpapagalaw ulit sa Mani na ito. Baka sa susunod mapuruhan na ako at

hindi na ako makabangon.

"Are you okay? Sabi ko naman sa iyo, bubuhatin na kita eh." nag-aalalang wika nito. Kanina pa pala ito nakatitig sa akin nang hindi ko man lang napapansin.

"Ayos lang ako. Dont worry!'" sagot ko at pilit na ngumiti. Iiling-iling naman ito at impit pa akong napatili ng bigla ako nitong hawakan sa baywang at kinarga.

Princess style ang ginawa nitong pagbuhat sa akin. Hindi ko tuloy maiwasan na muling mapatitig sa seryoso nitong mukha. Hindi siguro ito natuwa sa pagpapakipot ko gayung kapansin-pansin naman na nahihirapan ako.

"Pwede mo naman sabihin sa akin kung hindi mo kaya eh. Dedericho muna tayo ng hospital bago tayo umuwi. Ayaw kitang nakikitang nahihirapan." wika nito at nag-umpisa ng humakbang. Kaagad naman akong napakapit sa leeg nito. Mahirap na... baka mahulog ako eh.Ayaw ko ng dagdagan pa ang sakit ng katawan ko.

"Kailangan pa ba iyun? I mean, hindi na siguro kailangan. Kaya ko na ang sarili ko." sagot ko sa kanya pero kaagad itong umiling. Huminto ito sa paghakbang ng tuluyan na kaming nakababa ng hagdan. Seryoso ako nitong tinitigan sa mga mata.

"Hindi porket nagpromise ako sa iyo kanina na susundin ko ang lahat ng gusto mo, hindi na ako pwedeng magdecide kung ano ang mas makakabuti sa iyo. Kasalanan ko kung bakit ka nahihirapan ngayun, kaya hayaan mo munang ako ang magdesisyon kung ano ang mas makakabuti sa iyo." seryoso naman nitong sagot. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng aking laway.

Nakakalunod ang mga titig na pinapakawalan niya sa akin. Medyo nakakatakot pala itong maging seryoso.

Pero hindi eh...dadalhin niya ako sa hospital, so ibig lang sabihin nito makikita ng ibang tao ang kondisyon ng kabibe ko? Gosh..nakakahiya!

"Pero, pahinga lang siguro ang kailangan ko at magiging maayos din ako..Sige na please..uwi na tayo!" sagot ko sa kanya. Nilakipan ko pa ng lambing ang boses ko na kauna- unahan kong ginawa sa kanya. Pilit din akong nagpaskil ng matamis na ngiti sa labi ko para mas kapani-paniwala.

"Hasst, still No! Ang gusto ko ang masusunod ngayung araw." sagot nito at nag-umpisang humakbang. Kaagad naman akong napasimangot habang nakakapit na mariin sa leeg nito.

Palabas na kami ng mansoin ng marinig ko na may bigalng nagsalita sa likuran namin. Kaagad naman pumihit paharap si Peanut dito at parang gusto kong mahimatay sa hiya ng sumalubong sa paningin ko si Veronica. Haplos-haplos nito ang kanyang medyo may kalakihan nang tiyan at nagtatakang nagpapalipat-lipat ng tingin sa amin.

"wow! Ang Sweet niyo naman!" kaagad na wika nito. Siguro, sobrang sweet nga namin tingnan dahil karga-karga ako ni Peanut.

"Hello! Kumusta ka na?"" bulalas ko naman. Gusto kong mapagtakpan ang nararamdaman kong hiya ngayun pero hindi ko alam kung paano.

"Ang daya mo ha? Kagabi ka pa pala nandito pero hindi ka man lang nagpakita sa akin." sagot nito na bakas sa boses ang pagtatampo. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig kay Peanut.

Seriously? Wala ba talaga siyang balak na ibaba ako?

"Pasensya na Nica..nagtatampo kasi sa akin eh, kaya walang balak na makihalubilo sa iba." sagot naman ni Peanut. Buti na lang at mukhang valid ang sagot niya. Hindi na ako mahihirapan pa na mag-isip ng palusot.

"Hmm okay, kanina ko pa sana kayo gustong katukin eh. Hindi kayo lumabas kaninang lunch time. Lumamig tuloy ang mga pagkaing ipinahanda ko para sa inyo." nakangiti nitong sagot.

Hindi ko maiwasang mapatitig kay Veronica..kahit ang laki na ng tiyan , nito pero hindi man lang nabawan ang angkin nitong kagandahan. Tingin ko nga, mas lalo pa itong gumanda eh. Sobrang ganda ng shape ng mukha nito dagdagan pa ng napaka-inosenteng tingnan ng mga mata nito. Kaya siguro, halos mabaliw-baliw sa kanya si Uncle Rafael. Mapapa-sana all na lang talaga ako.

Paano kaya kung ako ang mabuntis? Ano kaya ang hitsura ko? Hindi malabong mabuntis kaagad ako, ilang beses akong pinaputukan sa loob ng Mani na ito. Sa sobrang dami ng katas na ibinaon niya sa bahay bata ko, tiyak na hindi aabutin ng taon, mabubuntis talaga ako nito. Wala pa naman kami parehong kaprote-proteksiyon.

"Uuwi na ba kayo? Hintayin niyo na si Rafael. Dito na kayo kumain ng dinner. " nakangiti nitong pagyayaya sa amin. Sinenyasan ko si Peanut na ibaba niya muna ako pero patay malisya lang ito. Bagkos siya na ang sumagot kay Nica.

"Gusto sana namin....kaya lang dadalhin ko pa sa Doctor si Charlotte." sagot nito na kaagad na ipinanlaki ng aking mga mata. Gusto niya ba akong ibuking kay Nica. Gosh!

"Ha? Bakit? " nagtatakang tanong ni Nica sabay titig sa akin. Napalunok pa ako ng makailang ulit bago naiinis na tinitigan si Peanut na noon ay alam kong nagpipigil na matawa.

"Parang naglilihi na din eh. Matindi kong maglambing na hindi niya naman ginagawa dati sa akin. " sagot naman nito na lalong ikinangiti naman ni Veronica. Piste, naglilihi kaagad eh kanina lang kami nagchukchakan? Grabe ang palusot ng ulupong na ito. Halatang hindi pinag-isipan.

"Talaga? Ibig niyong sabihin, malapit na din kayong magka-baby?" ngiting ngiting sagot naman ni Veronica. Halatang na-excite ito sa kasinungalingan ni Mani.

Himas-himas pa nito ang kanyang malaking tiyan. Kaagad ko naman naramdaman ang pagtango ni Peanut.

"Yup! Pareho na nga kaming excited. Kaya gustuhin man namin mag-stay hind talaga pwede eh..dadaan pa kasi kami ng hospital" sagot ni Peanut. Na kaagad naman ikinatango ni Veronica. Wala akong choice kundi sakyan ang kalokohan nito kung gusto kong makaalis kaagad ng mansion.

"Okay, sige....wala ng dahilan para pigilan ko kayo..Mag ingat kayo ha? Congratulations in advance sa inyong dalawa." nakangiti namang sagot ni Nica. Para naman akong nabunutan ng tinik sa dibdib.

Chapter 336

CHARLOTTE POV

"Inga kayo!" nakangiting kaway pa ni Veronica sa amin habang palabas ang kotse na sinasakyan namin sa gate ng mansion Villarama. Hindi talaga ito pumayag na hindi kami ihatid sa labas. Mabuti na lang hindi na din ito nagtanong pa kung bakit buhat-buhat ako ni Peanut. Baka hindi ko na talaga alam kung ano ang isasagot sa kanya.

"Uwi na tayo?" baling ko kay Peanut ng nasa kahabaan na kami ng highway. Tutok ang mga mata nito sa kalsada habang ang kanyang kamay ay palipat- lipat ang paghawak sa kamay ko at sa brake ng sasakyan. Ewan ko ba sa taong ito, akala mo naman tatakbuhan kung umasta. Kung hindi lang ito nagdadrive baka hindi na talaga nito pakakawalan ang aking kamay.

"Sa hospital muna tayo. Hindi maayos ang kalagayan mo kaya kailangan mo ng attention medical." sagot naman nito sa akin. Hindi ko maiwasan na mapasimangot.

Hindi nya pa rin pala nakakalimutan ang tungkol sa pagpapa-hospital na iyan. Ayaw ko sanang pumayag.

Nakakahiya na may makakita ng ibang tao sa kalagayan na kabibe ko. Pero ano nga ba ang magagawa ko? Talagang pursigido siya eh! Hindi ko talaga ito mapipigilan sa gusto niya.

Sabagay, baka masyado lang siyang nag -aalala sa kalagayan ko.

"Sa bahay na lang kasi. Kaunting pahinga lang at magiging maayos din ang kalagayan ko." sagot ko naman. Sinulyapan lang ako nito at muling itinoon ang kanyang attention sa kalsada. Naiinis naman akong napabuntong hininga lalo na ng mapansin ko na ibang daan na ang tinatahak namin. Hindi ito ang daan pauwi ng bahay namin.

"Dont worry, babaeng doctor din ang titingin sa iyo. HIndi ka dapat mahiya dahil kailangan talagang matingnan iyan at marisetahan ka ng gamot. Hindi ako mapalagay kapag nakikita ka sa ganyang sitwasyon. Ako ang mas nahihirapan eh." sagot naman nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Haysst, siguro may pampaamo iyung pinakain niya sa akin kanina. Ang bilis kasi magbago ng mood ko eh. Haysst ganito talaga siguro ang in-love. Napapangiti kaagad sa simpleng salita lang mula sa minamahal.

Isa pa, talagang nag-aalala pala siya sa akin. Sige na nga...itatago ko na lang muna ang hiya ko. Sanay naman na siguro ang doctor na makakita ng namamagang kabibe. Mas okay nga ivun para naman maibsan itong sakit na nararamdaman ko.

Pagkarating namin ng hospital kaagad naman akong inasikaso ng doctor. Tiningnan ang dapat tingnan sa akin kahit na hiyang hiya ako. Hindi naman umaalis sa tabi ko si Peanut na siyang labis kong ipinagpasalamat.

Malaking tulong sa akin ang presensya niya. Pampalakas loob.

Iyun nga lang, parang bad news sa kanya ang sinabi ng doctor. Masyado daw namamaga ang kabibe ko at bawal daw muna ang sex hangat hindi maghilom ang sugat. Siguro mga one month daw. Halos matawa nga ako sa hitsura niya kanina pagkatapos makausap ang Doctor. Halatang hindi niya matangap ang sinabi ng Doctor.

Well, sorry na lang siya. Masyado niya akong pinuruhan kaya magtiis siya.

Sandali kaming nanatili sa hospital.

May inilagay lang na parang cream ang doctor sa kabibe ko at may pinainom na gamot at pagkalipas lang ng halos isang oras bumuti-buti na ang pakiramdam ko. Malaking tulong sa akin iyun kaya naman hindi niya na dapat pa akong buhatin nang payagan na kami ng doctor na umuwi na.

May mga niresta na gamot kaya naman balak naming dumaan sa botika nang mapansin ko ang babaeng naglalakad pasalubong sa amin.

Nagulat pa ako habang tinititigan ito. Hindi ako maaring magkamali. Si Jeann iyun habang parang wala sa sarili na naglalakad pasalubong sa amin. Ano kaya ang ginagawan niya dito sa hospital? Magpapa-check up din ba siya? Kaagad ko naman tinawag ang pangalan nito ng mapatapat sa amin ni Peanut.

"Jeann?" sambit ko. Natigilan ito at blanko ang mukha na tumitig sa akin Halos hindi ko ito makilala. Sa hitsura nito, halata ang pagiging problemado. Nangingitim ang ilalim ng mga mata nito na halatang kulang sa tulog.

"Ano ang ginagawa mo dito? Kasama mo ba si Drake?" tanong ko kanya. Dahan-dahan itong umiling. Kaagad kong na-sense na may problema ito kaya kaagad kong binalingan si Peanut.

"Hmmm pwede bang ikaw na lang muna ang bumili ng mga gamot na niresta ng doctor? Magkita na lang tayo sa kotse. Sasamahan ko lang si Jeann." nakikiusap na wika ko kay Peanut. Halata sa mukha nito ang pagtutol pero wala itong choice kundi ang tumango. Binuksan nito ang bag ko na hawak niya pa rin at kinuha ang aking cellphone at iniabot sa akin.

"Tawagan mo ako kapag may problema." wika pa nito sa akin at hinalikan ako sa noo. Nakangiti naman akong tumango sa kanya.

"Aasikasuhin ko lang saglit si Jeann. Hindi niya pala kasama si Drake kaya ako na lang muna ang bahala sa kanya. " sagot ko. Kaagad naman itong tumango at iniwan na kaming dalawa ni Jeann.

"So, sino ang doctor mo? Magpapa- check up ka din ba? Sasamahan na kita para makapag-usap pa tayo..."

nakangiti kong wika sa kanya. Nagulat pa ako nang mapansin ko na may ilang butil na ng luha na nalaglag sa pisngi nito. Kaagad ko itong hinawakan sa kamay.

"May problema ba? Bakit ka umiiyak?" nag aalala kong tanong. Kaagad ko itong hinila malapit sa medyo kubling lugar. Sa lugar kung saan bihira lang ang may dumadaan na tao.

"Hi-hindi ko na alam ang gagawin ko! Pakiramdam ko mababaliw na ako Charlotte!" sagot nito.

"Ano ang ibig mong sabihin? Nasaan si Drake? Bakit ka hinahayaan mag isang pumunta dito sa hospital? Sabihin mo sa akin, kailan ka pa nagkakaganito?" tanong ko. Kaagad naman itong nagpunas ng luha sa kanyang mga mata at puno ng lungkot na tumitig ito sa akin.

"Gusto ko ng makipag-divorce kay Drake. Hindi ko na kaya!" sagot nito na lalo kong ikinagulat.

Matagal kaming hindi nagkita ni Jeann at wala talaga akong balita sa sitwasyon ng pagsasama nila ni Drake. Bago ako ikasal, hindi na ito umaattend sa family day sa mansion dahil muli itong nabuntis. Wala sa sariling napatitig ako sa tiyan nito at hindi ko maiwasan na magduda. Nanganak na ba si Jeann? Isinalang niya na ba ang pangalawang anak nila ni Drake? Pero bakit walang umbok sa tiyan niya? Ang naaalala ko, halos sabay lang silang dalawa ni Veronica nagbuntis? Nakunan ba siya, kaya ganito ang hitsura nito ngayun?

Chapter 337

CHARLOTTE POV

Anong sabi mo? Gusto mo ng hiwalayan si Drake? Bakit?" Gulat na gulat kong tanong kay Jeann. Hindi ito ang inaasahan ko sa muling pagkikita namin. Hindi ko din akalain na may pinagdadaanan ito ngayun.

Mabuti na lang at maunawain si Peanut. Pumayag ito na hayaan muna kaming mag-usap ni Jeann. Sabagay, wala naman siyang magagawa dahil talagang i-insist ko ang gusto ko. Pinsan ko si Jeann at talagang may pakialam ako sa mga nangyayari sa buhay niya.

"Masyado ng masakit ang pagsasama namin. Hindi ko na kaya. Ayaw ko ng maging martir. Hindi ko na siya kayang pagtakpan sa pamilya ko." lumuluha na sagot nito.

"Alam ba ito nila Tita at Tito?" tanong ko naman. Durog na durog ang puso ko sa nakikita ko sa kanya ngayun. Kung may magagawa lang sana ako para maibsan man lang ang pighati na nararamdaman ng puso niya ginawa ko na sana.

"No! Itinago ko ito sa kanila. Isa pa busy sila Mommy at Daddy sa resort na ipinapatayo nila malapit sa probensya nila Veronica, Puspusan ang construction dahil malapit ng matapos kaya naging hands-on sila Mommy at Daddy doon. Which is akala ko mas okay para hindi nila mapaghimasukan ang pagsasama namin ni Drake..pero nagkamali ako. Nagkamali ako Charlotte. Ngayun ko sila higit na kailangan!" sagot nito sa kabila ng paghikbi. Seryoso ko naman itong tinitigan.

"Tell me...ano ang reason? Bakit gusto mong makipaghiwalay? Sinasaktan ka ba niya?" tanong ko.

"Hindi niya ako mahal. Bumalik na -bumalik na---ang childhood sweetheart niya at ----at halos hindi niya na ako inuuwian." pautal-utal na sagot nito. Bakas sa boses ni Jeann ang paghihirap ng kalooban. Kaagad naman nanlaki ang mga mata ko dahil sa pagkagulat.

Hindi ko akalain na magagawang saktan ni Drake ng ganito ang pinsan ko. Nangako siya sa pamilya namin na aalagaan niya so Jeann. Hindi ko akalain na magdurusa ng ganito si Jeann sa mga kamay niya.

Ang walang hiyang iyun!! Ang kapal ng mukha niyan para lokohin ang pinsan ko! Ang kapag ng mukha niya para saktan ng ganito si Jeann.

Hindi ito deserve ni Jeann. Hindi siya dating ganito. Sa aming tatlong magkakaibigan ni Veronica, siya ang pinaka-matapang. Siya ang pinaka- palaban. Nabuntis lang talaga ito ni Drake kaya siya napilitan magpakasal sa lalaking iyun. Pero bakit ganito? Bakit nagawang saktan ni Drake ang pinsan ko?

"Na-nakunan ako da-dahil sa sobrang --stress! Nagalit siya at lalo siyang nakipag-tikisan sa akin. Ang--ang balita ko nagsasama na sila ni Jasmin...

ayaw na sa akin ng asawa ko Charotte. Ayaw niya na!" umiiyak na muling wika nito. Hindi na ako nakapagpigil pa. Kaagad ko na itong niyakap.

Sa pagkakataon na ito, alam kong ako lang ang karamay nito. Ako pa lang ang nakakaalam sa sitwasyon niya. Hindi ko akalain na makikita ko ito sa ganitong sitwasyon. Hindi ko akalain na darating sa ganitong punto ai Jeann.

"Namatay ang anak ko dahil masyado akong nagpaapekto sa mga nangyayari. HIndi ko siya---hindi ko siya naalagaan. Kung hindi lang sana ako naging tanga sa kakabuntot sa ama niya, hindi sana siya nawala sa akin. Malapit ko na sana siyang maipanganak..Malapit ko na sana siyang masilayan....." lalong lumakas ang iyak nito habang sinasabi ang katagang iyun. Ramdam ko ang sakit ng kalooban ni Jeann.

Gusto kong sumigaw sa galit. Gusto kong hanapin si Drake para pagsasampalin. Pero alam ko kung saan ako lulugar. Hindi pwede dahil away mag-asawa ito.

Akala ko talaga maayos ang pagsasama nila. Ngayun ko lang napatunayan na kahit gaano pa kaayos ang pagsasama ng mag-asawa, posibleng darating din pala sa ganitong sitwasyon ang lahat. Magkakaroon din pala talaga ng lamat ang lahat.

Dapat ko bang iready ang sarili ko? Paano kung mangyari din sa akin ang ganitong bagay? Kaya ko bang tanggapin?

Mukhang suko na si Jeann. Mukhang hindi niya na kaya. Sabagay, kung masyadong masakit na, wala ka naman talagang magagawa kundi ang sumuko. Hayaan na lang ang lahat at pilitin na muling mabuo ang sariling pagkatao.

"Pakiramdam ko, wala ng halaga sa akin ang lahat. Kung hindi nga lang sa panganay naming anak ni Drake, bakal matagal ko ng kinitil ang sarili kong buhay." muling wika nito na lalong nagpabigat ng kalooban ko. Unti-unti akong kumalas sa pagkakayakap dito at tinitigan ito sa mga mata.

"No! Huwag mong gawin iyan. Jeann, matapang ka! Nandito kami na pamilya mo! Hindi mo kailangan maglihim. HIndi mo kailangang sarilinin ang problema mo! Maiintindihan ka ng lahat!" sagot ko naman sa kanya. Muli ko itong tinitigan

Hindi ako makapaniwala. Parang tumanda si Jeann ng ilang taon kumpara sa edad niya. Kung gaano ka- blooming si Veronica, siyang ka- miserable naman ni Jeann. Swertehan lang siguro talaga ang pag-aasawa. At isa si Jeann ang isa sa mga hindi pinalad.

"Charlotte, ano ang gagawin ko? Halos isang buwan ng hindi umuuwi si Drake sa bahay namin. Hindi ko na kaya ang magtagal doon. Pakiramdam ko, mababaliw ako sa sobrang sama ng loob na nararamdaman ko. Hindi ko na kaya. Hindi na! Masakit isipin na nasa kandungan siya ng ibang babae habang naghihirap ang kalooban ko!'" muling wika nito. Kaagad akong umiling

Kahit parang gusto kong magpahinga ngayun dahil masama din ang pakiramdam ko, wala akong choice kundi tulungan ito. Pinsan ko si Jeann at hindi kayang dalhin ng konsensya ko na makita ito sa ganitong sitwasyon.

"Nasa Carissa Villarama Beach Resort sila Grandmama Carissa at Grandpapa Gabriel. Pwede ka naming dalhin ni Peanut doon. Kasama si Baby of course. Kailangan mong sabihin sa kanila ang sitwasyon mo. Sila lang ang mas makakatulong sa iyo Jeann." sagot ko naman. Biglang gumuhit ang pag- aalangan sa mukha nito sabay iling

"Hindi ko kaya. Natatakot ako!" sagot nito.

"Bakit naman? Jeann, mabait sila. Kayang kaya ka nilang ipagtanggol laban sa Drake na iyun." sagot ko naman.

"Iyan din ang inaalala ko. Kahit gaano pa kasama ang ginawa ni Drake sa akin, hindi ko kayang makita itong mapahamak. Ibang klase magalit si Grandpa. Alam kong igaganti niya ako kapag malaman niya ang panloloko na ginawa ni Drake sa akin. Baka ipapatay niya ang asawa ko Charlotte." sagot nito

Parang gusto ko naman itong kutusan. Niloko na nga siya lahat-lahat ni Drake, kaligtasan pa rin ng animal na iyun ang kanyang inaalala.

"Huwag ka namang ganiyan. Mabait si Grandpa. Hindi siya mamamatay tao gaya ng iniisip mo." sagot ko. Kaagad naman itong napayuko. Sapol yata sa sinabi ko.

"Tutulungan mo ako?" parang bata nitong tanong. Kaagad naman akong tumango.

"Tutulungan ka namin ni Peanut. Pwede ka namin dalhin sa resort ngayun din. Ito na ang pagkakataon mo para iiwan ang walang kwenta mong asawa. Ayusin mo ang sarili mo Jeann. Sa nangyayari sa iyo ngayun, alam mong walang ibang higit na masasaktan kundi ang Mommy mo. Si Tita Arabella.

Chapter 338

CHARLOTTE POV

Pagkatapos ng madamdamin na pag- uusap, sinamahan ko si Jeann sa kanyang doctor para sa kanyang check up. Hanggang ngayun, hindi ko lubos maisip na mauuwi sa ganitong sitwasyon ang buhay mag-asawa nila ni Drake. Ang akala ko talaga, nagmamahalan sila, pero nagkamali ako.

"Kayo po ba ang kamag-anak ng pasyente?" nagulat pa ako ng bigla akong lapitan ng Doctor. Inaasikaso ng isang nurse si Jeann kaya naman malaya kaming makakapag-usap. Pabor sa akin iyun para malaman ko din ang totoong kalagayan ng pinsan ko. Balak ko din tawagan mamaya si Tita Arabella para malaman din nila ang kalagayan ng kanilang anak. Sila ang higit na kailangan ni Jeann ngayun.

"Nagsa-suffer ng postpartum depression ang pasyente. May mga pinapakita siyang sign na hindi maganda. May mga pagkakataon din na nababanggit niya sa akin na gusto niya ng tapusin ang paghihirap niya. Nag-aalala ako sa posibleng gawin ni Mrs. Jeann Santillan Davis. Kailangan niya ng palaging may nakakausap at mapag-lilibangan para maibsan ng kahit kaunti ang paghihirap ng kanyang kalooban." wika nito na lalong nagpagulo sa sistema ko.

Hinid ko akalain na ganito na pala kalala ang pinsan ko. Wala man lang kaming kamala-malay sa paghihirap niya sa kamay ni Drake.

Bakit ba siya naglihim? For sure hindi din ito alam nila Tita Arabella at Tito Kurt. Hindi nila alam kung ano ang sitwasyon ng unica iha nila ngayun. Sabagay, masyado nga pala silang busy. Hindi marahil din nila naisip na Dosible pa lang maging demonyo si

Drake at saktan si Jeann hindi man physically, pero emotionally at mentally.

"Ano po ang maipapayo niyo Doc? May problema siya sa asawa niya kaya siya nagkakaganyan. Dagdagan pa ng pagkalaglag ng kanyang second baby." sagot ko.

"Kailangan ng matinding monitoring sa kanya. Iwasan na iwan syang mag- isa. May posibilidad na tuluyan niyang saktan ang sarili niya. Hindi sapat ang mga synthetic na gamot na niresata ko para mapawi ang sakit na nararamdaman ng sugatan niyang puso.'" sagot nito. Hindi ko na namalayan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Muli akong napasulyap kay Jeann. Awang awa ako sa nakikitang sitwasyon niya ngayun. Katulad ng napansin ko kanina nang magkasulubong kami, tulala na naman ito at parang wala sa sarili. Naging responsive lang siya habang nag-uusap kami kanina. Pero alam kong pinipilit niya lang ang sarili niya para maging okay sa paningin ko. Kahit na ang alam niya durog na durog na sya. Na masyadong masakit na ang lahat.

"Salamat po Doc! Pamilya Villarama na ang baliala sa pasyente." sagot ko-at pasimpleng pinunasan ang luha sa aking mga mata. Tumango naman ang Doctor at binalikan na nito si Jeann. Naiwan naman akong dahan-dahan na napaupo na parang nauupos na kandila.

"What happened?" Napalingon ako ng may biglang nagsalita. Si Peanut at nag -aalalang nakatitig sa akin. Na-bored na siguro ito sa paghihintay sa akin sa kotse kaya binalikan ako.

"Alam mo ba kung ano ang pinang- gagawa ng magaling mong kaibigan?" kaagad na tanong ko sa kanya.

Natigilan ito. Kita ko ang pagkatigagal sa mga mata ni Peanut dahil sa sinabi kong iyun.

Best friend niya si Drake kaya alam kong may idea siya sa ibig kong sabihin. Best friend nilang dalawa ni Uncle Rafael si Drake, pero hindi ko alam kung may nalalaman din si Uncle Rafael tungkol dito. Siguro naman hindi niya hahayaan na masaktan ang sarili niyang pamangkin diba?

"Sorry, ilang beses ko nang pinaalalahanan si Drake pero ayaw niyang makinig. Oo magkaibigan kami, pero hindi ko pa rin hawak kung ano man ang desisyon niya sa buhay. Hindi ko nga lang talaga lubos maisip na magawa niyang saktan ng ganito ang pinsan mo." sagot nito.

"So, totoo pala ang sinabi ni Jeann kanina sa akin. Na tuluyan ng nagsasama si Drake at ang childhood sweetheart niya. Alam ba ito ni Uncle Rafael?" tanong ko. Kaagad naman itong umiling.

"No, hindi niya alam. Sa aming apat na magkakaibigan, ako lang ang nakakaalam. Malihim si Drake at nagkataon lang na nahuli ko siya kaya wala siyang choice kundi ang umamin sa akin. Childhood sweetheart niya si Jasmine at matagal silang nagkarelasyon. Akala nga namin, mauwi sa kasalan ang lahat noong sila pa pero nagkamali kami. Biglang nakipag hiwalay si Jasmine para sundan ang kanyang mga magulang na naka-base na sa italy." sagot nito.

"Kung ganoon, hindi totoong minahal niya si Jeann. Ginamit niya lang pinsan ko para makalimot sa una niyang pag- ibig?" tanong ko. Awang awa ako sa pinsan ko. Hindi niya talaga deserve ito. Masyado siyang matinong babae para lang lokohin ng kung sino lang.

"I dont know. Parati niyang nababanggit noon na mahalaga sa buhay niya si Jeann. Lalo na ng nagkaanak na sila. Hindi ko lang alam kung bakit nagkaganito ang lahat. HIndi din ako pabor sa ginawa ni Drake. Kahit kaibigan ko siya, hindi ko siya kukunsintihin sa mga mali niyang nagawa." sagot nito habang titig na titig ito sa mga mata ko. Para bang sinasabi niya na hindi siya tutulad sa manloloko niyang kaibigan

Sana nga lang talaga, dahil kung sa akin mangyari iyun, hinding hindi ko talaga siya mapapatawad.

"She needs our help. Gusto niya ng umalis muna sa bahay nila. Of course, sa pagkakataon na ito, gusto kong matulungan si Jeann para manumbalik sa dati. Hindi ko kayang nakikita siyang ganyan." sagot ko naman sa kanya.

"Kaya mo ba? I mean, hindi maayos ang kalagayan mo." sagot nito. Bakas sa mukha nito ang pag-aalala.

"Hindi din naman ako mapalagay kapag alam kong hindi okay si Jeann. Tulungan muna natin siya. Gusto ko siyang dalhin muna sa resort. At least nandoon sila Grandma at mapapayuhan siya ng mga elders namin. Pwede din naman tayo mag- stay doon?. Hindi ka naman busy diba? " sagot ko sa kanya.

Kung hindi ito pwede, wala akong choice kundi kay Uncle Rafael hihingi ng tulong. Hindi pwedeng basta pabayaan ko na lang si Jeann. Masyado siyang fragile ngayun at kailangan niya talaga ang pag-unawa ng buong pamilya.

"Okay...sige. Dadalhin natin siya sa resort. Dont worry Baby! Ako ang bahala sa lahat." nakangiti naman nitong sagot sa akin sabay haplos sa pisngi ko. Biglang ragasa ng tuwa ang puso ko. Hindi ko akalain na ganito pala kabilis pakiusapan ang asawa ko.

"Talaga? Tutulong ka?" excited kong tanong. Kaagad itong tumango.

"Of course....Paano at naging asawa mo pa ako kung hindi man lang kita matulungan sa ganitong problema. Dont worry, isa ako sa magpaparusa kay Drake. Hindi nakakatuwa ang ginawa niyang ito kaya gagawa ako ng paraan para ma-reallized niya ang kamalian na nagawa niya." sagot nito sa akin. Hindi ko tuloy maiwasan na mapakapit sa braso nito. Buong lambing naman na hinalikan ako nito sa noo.

Chapter 339

CHARLOTTE POV

"Thank you ha?" bigkas ni Jeann habang tinatahak namin ang kalsada pauwi ng bahay nila. Nasa passenger sit ako, katabi ni Peanut samantalang nasa hulihan naman ito na bahagi ng sasakyan. Ngayun ko lang ulit narinig ang boses nito simula nang umalis kami ng hospital

"Nasaan pala ang kotse mo? Nag-taxi ka lang ba kanina?" tanong ko sa kanya. Gusto ko lang naman may mapag-usapan kami. Actually, marami akong gustong itanong sa kanya pero hindi ko alam kung paano umpisahan. Baka mas lalo lang siyang ma-stress kapag uungkatin ko pa ang mga nangyari sa kanilang dalawa ni Drake. Isa pa, alam kong iinterviewhin din siya mamaya nila Grandma at Grandpa.

"Hindi! Iniwasan ko nang magdrive.

Minsan ko ng naibangga ang kotse ko. Sayang nga eh hindi pa ako napuruhan. Hindi ko man lang kasi nakitaan ng pag-aalala si Drake nang mangyari iyun. Bagkos puro paninisi pa ang naririnig ko mula sa bibig niya." sagot nito. Damang dama ko sa boses niya ang sobrang lungkot. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalingon dito.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang muling pagtulo ng luha sa mga mata nito. Mabuti pa siguro, tumabi na lang ako sa kanya kanina. Mayakap ko man lang sana siya habang nasa biyahe kami. Maiparamdam ko man lang sana sa kanya na hindi siya nag-iisa.

Naaksidente siya at wala man lang ni isa sa amin ang nakakaalam? Bakit ba napaka-malihim niya?

Lintik ang Drake na iyun. Huwag na huwag siyang magpapakita sa akin kung hindi tatanggalan ko talaga siya ng bavag. Kainis siya! Pinakasalan niya pa si Jeann kung hindi naman pala siya sigurado kung mahal niya ba!

"Gago talaga ang asawa mo! Alam mo, tama lang ang desisyon mo na iiwan na siya eh. Hindi mo deserved na saktan niya ng ganito!." sagot ko naman. Ayaw ko na sanang pag-usapan muna namin ang tungkol kay Drake kaya lang hirap magpigil eh. Nanggigil ako!

Ang balak namin na magpahinga ni Peanut sa bahay at kilalanin pa ang isat isa ay hindi na muna matutupad. Sabagay, marami pa namang araw. Ang importante sa ngayun ay ang matutulungan namin si Jeann. Mahirap nang mauwi sa depression ang nangyari dito. Hindi kayang tangapin ng konsensya ko na mapahamak ito.

Kailangan naming iligtas si Jeann dahil baka kung ano pa ang gawin niya sa sarili niya.

Alam kong hindi din masaya si Peanut sa mga nangyayari. Kanina ko pa kasi ito napapansin na tahimik. Sabagay, kulang nga pala sa pahinga itong asawa ko! Ni hindi ko nga alam kung nakatulog ba ito kanina eh. Tatanungin ko na lang siya mamaya kapag wala si Jeann sa tabi namin.

"Charlotte, kung sakaling hindi ko makayanan ang lahat nang ito, pwede bang mangako kayong dalawa ni Peanut, kayo na ang ang mag-alaga sa baby ko? Ayaw kong mapunta kay Drake ang anak namin. Baka api- apihin lang siya ni Jasmine." mahinang sambit ni Jeann. Kaagad naman akong kinilabutan. Ano ang ibig niyang sabihin? Gusto niya na bang sumuko?

Ramdam ko sa boses niya ang pakikiusap. Para namang kinurot ang puso ko dahil sa narinig. Ramdam na ramdam ko talaga ang paghihirap ng kalooban ng pinsan ko. Sa pagkakataon na ito, wala akong ibang hiling na sana malagpasan niya ito.

Mukhang tama ang findings ng doctor na tumingin kay Jeann kanina. Sobrang depressed na nito at mukhang may balak talaga siyang saktan ang sarili niya

"Ano ka ba? Bakit mo ba nasasabi ang ganiyan. Jeann naman, matapang ka eh. Walang ibang pwedeng mag-alaga sa baby mo kundi ikaw lang. Hindi pa katapusan ng mundo kaya huwag kang magsalita ng ganiyan." sagot ko. Hndi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Sobrang hirap nang pinagdadaanan niya ngayun at hindi ko alam kung ano ang pwede kong maitulong para malagpasan niya iyun.

"Hindi ko na kasi alam kung ano ang gagawin ko. Pakiramdam ko, hindi ko na din maalagaan ng maayos ang anak ko eh. Pagod na ako! Hindi ko na kayang lumaban pa." sagot nito at tuluyan ng napahagulhol ng iyak.

Kaagad ko namang sininyasan si Peanut na ihinto muna sa tabi ang sasakyan. Lilipat ako sa likurang bahagi para madamayan ko si Jeann. Para maipadama dito na hindi naman siya nag-iisa.

Kaagad naman tumalima si Peanut. Mabuti na lang talaga at masunurin pala ito. Bumaba pa nga ito ng kotse para pagbuksan ako ng pintuan. Oh diba, gentelman pa rin kahit sa ganitong kahirap na sitwasyon. Magrerequest pa sana ako ng isang kiss eh, kaya lang baka mainggit si Jeann.

Masarap sanang maglambing kay Peanut pero kailangan muna naming ipag-paliban. Isa pa, kailangan ko din talaga munang magpagaling. Hindi pa kaya ng katawan ko ang addtional na harutan.

"Pasensya na kayo ha? Na-isturbo ko pa yata kayo." kaagad na sambit ni Jeann pagkaupo ko sa tabi niya. Kaagad ko naman itong hinawakan sa kanyang kamay.

"Ayos lang...pareho naman kaming hindi busy kaya marami kaming time para samahan ka." sagot ko naman. Nag-uumpisa na ulit umusad ang sasakyan. Hindi na umimik ulit si Jeann bagkos tumitig ito sa labas ng koste. Nag-uumpisa ng dumilim ang buong paligid pero hindi pa rin nakaligtas sa paningin ko ang malamlam na mga mata ni Jeann.

Ano ang ginawa ni Drake? Bakit pakiramdam ko biglang naglaho ang masayahing si Jeann? Bakit niya pinabayaan ang pinsan ko?

Ang sarap ipakain sa buwaya nang Drake na iyun sa totoo lang. Lagot talaga siya sa buong pamilya Villarama. Alam kong hindi basta- basta mananahimik ang buong angkan namin dahil sa ginawa niyang ito.

Mabilis kaming nakarating ng bahay. Kaagad na sumalubong sa amin ang isa sa mga kasambahay nila Jeann. Karga- karga nito ang umiiyak na halos dalawang taon pa lang nilang anak ni Drake. Kaagad naman itong kinuha ni Jeann at inalo-alo ang anak para tumigil na sa kaiiyak.

"Bakit po umiiyak si Baby Manang?" Hindi ko mapigilang tanong sa kasambahay. Sa hitura nito, halatang stress din ito sa alaga. Baka nga kanina pa umiiyak ang bata at hindi nito mapatahan.

"Ganiyan po palagi si Baby Rusell Mam. Mawala lang saglit ang Mommy niya, hinahanap niya kaagad.: sagot naman nito. Natigilan naman ako.

Kung ganoon, lalong hindi pwedeng manatili sa ganyang kondisyon si Jeann. Kawawa ang anak nilang dalawa ni Drake.

Muli kong hinarap si Manang. Pilit ko itong nginitian.

"Manang, pwede bang makisuyo? Gusto ni Jeann magbakasyon. Pwede bang pakihandaan sila ng ilan nilang gamit? Isasama na din po namin kayo. Para may makakatulong pa rin siya sa pag-aalaga kay Baby." nakikiusap na wika ko kay Manang. Kita ko ang pag- aalangan sa mukha nito kaya mariin ko itong tinitigan.

"Ikaw ang mas higit na nakakaalam kung ano ang sitwasyon ng pinsan ko ngayun. Kailangan ko po ang cooperation mo Manang. Please...." nakikiusap kong wika.

"Sige po Mam. Noon pa man nasa kay Mam Jeann na po ang loyalty. Mas maganda na din ito, para naman hindi na siya mahirapan pa." sagot naman nito. Kaagad naman akong napangiti at nagpasalamat. Marami din akong gustong itanong kay Manang. Tiyak na marami itong nalalaman sa sigalot sa pagsasama ng kanyang mga amo na sila Jeann at Drake.

Mukhang pati sa pag-iimpake, hindi na kayang gawin pa ni Jeann. Pagkatapos kasi nitong kargahin si Baby Rusell, basta na lang ito naupo at parang wala ng balak umalis kaya naman nagpasama na din ako kay Manang sa kwarto ni Jeann at ako na mismo ang kumuha ng ilang mga gamit na pwedeng mapakinabangan habang nasa resort siya. Ilang pirasong damit at undies lang naman dahil pwede naman namin siya ipag- shopping anytime.

Pagkatapos ng mabilisang empake muli kaming lumarga. Tama lang pala na isama namin si Manang dahil mag- isa lang naman pala siyang kasambahay. Mapera naman sana si

Chapter 340

CHARLOTTE POV

"Alam kong pagod ka na. Mauna ka na

munang magpahinga sa akin....

kakausapin ko lang sila Grandpa." nakangiti kong wika kay Peanut nang saglit kaming nagpaalam kina Grandma at Grandpa.

Of course, kailangan ko din asikasuhin ang asawa ko. Baka magtampo na ito sa akin eh. Nag-uumpisa pa lang kaming magkamabutihan tapos mauuwi din sa tampuhan ang lahat? Hindi naman ako papayag noon.

"How about you? Alam kong pagod ka din at hindi mo pwedeng baliwalain ang sigaw ng iyung katawan na kailangan mo na din magpahinga."

sagot naman nito. Bakas sa boses nito ang pag-aalala. Natigilan naman ako at pilit itong nginitian.

"Nakalimutan mo na ba? Nakatulog ako kanina. Ikaw yata ang hindi nakatulog eh, kaya magpahinga ka na muna sa kwarto." nakangiti ko namang sagot. Tinitigan naman ako nito at buong pagsuyo na hinaplos ang aking mukha.

"Fine...pero samahan mo muna ako sa kwarto Baby. Gusto pa kasi kitang i- kiss eh. Baon lang sa pag-tulog ko." malambing nitong sagot. Natawa naman ako. Muli akong napasulyap kina Grandma at Grandpa na noon at seryosong kausap si Jeann.

"Okay..sabi mo eh! Malakas ka sa akin kaya sasamahan kita!" natatawa kong sagot. Kaagad itong napangiti at hinawakan pa ko sa baiwang at sabay na kaming umakyat ng kwarto.

Malaki ang Villa. May mga kwarto kaming nagagamit tuwing nagbabakasyon kami dito. Marami ding cottages sa labas kung hindi namin bet na mag-stay sa kwarto. As in super comportable ang lugar na ito kaya naman paborito itong bakasyonan ng buong pamilya Villarama.

Dito din ginaganap ang mga special na celebration ng pamilya. Regalo ito ni Grandpa Gabriel noon kay Grandma Carissa kaya maraming magagandang memories ang nangyari sa resort na ito.

Pagdating ng kwarto kaagad nang nahiga sa kama si Peanut. Pagod nga talaga siguro ito kaya hahayaan ko na lang muna siyang magpahinga. Isa pa, very good siya ngayung araw dahil pumayag siyang ihatid namin si Jeann dito sa resort kahit na halos tatlong oras din ang itinagal ng pagda-drive niya. Ni wala man lang akong narinig na reklamo dito kaya naman masaya ako sa ipinapakitang ugali ni Peanut.

Siguro nga, mabait naman talaga ito. Hindi ko pa lang marahil siya masyadong kilala kaya naman kikilalanin ko siya sa mga susunod na araw.

Kahit na anong mangyari, mag-asawa na kami. Legal ang aming kasal kaya naman dapat lang na magpaka-asawa din ako sa kanya.

"Lalabas ka pa ba? Gusto sana kitang pigilan dahil alam kung kailangan mo din ng pahinga eh." wika pa nito sa akin. Kahit nakahiga na ito, hawak- hawak niya pa rin ang kamay ko na para bang ayaw niyang umalis ako sa tabi niya. Gustuhin ko mang mag-stay, hindi din talaga pwede...kailangan din ako ni Jeann sa labas at kailangan ko din tawagan sila Tita Arabella at Tito Kurt. Sila ang mas higit kailangan ni Jeann ngayun.

"Kailangan eh. Alam mo na, kailangan ni Jeann ang presensiya ko. Kailangan ko din tawagan sila Tita at Tito para naman aware sila sa nangyayari sa anak nila." nakangiti kong sagot sa kanya.

"Eh, kailangan din kita eh...." naglalambing na sagot nito. Para pa itong bata na nakausli ang nguso habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko tuloy maiwasan ang matawa..

Ang cute kasi talaga niyang maglambing eh. Mas lalo akong nai - inlove sa kanya.

"Ikaw talaga! Kailangan mo munang magpahinga. Paubos na ang lakas mo oh?" Pabiro kong sagot. Kaagad naman itong napangiti.

"Fine...alam kong ayaw mong papigil. I understand! Dont worry, igaganti ko si Jeann kay Drake sa paraan na alam ko." Nakangiti nitong wika. Kaagad naman akong napasimangot.

"Haysst, nakakainis ang taong iyun!

Hinding hindi ko siya mapapatawad sa ginawa niya kay Jeann. Mag enjoy na kamo siya at magdasal na hindi niya ako makakasalubong dahil babalian ko talaga siya ng buto!" galit kong sagot. Kaagad naman itong napabangon.

"NO! Hindi ako papayag. Hindi mo na kailangan pang gumawa ng effort para makaganti kay Drake. Ako na ang bahala sa kanya, or should I say, kami nang dalawa ni Rafael ang bahala sa kanya." nakangiti nitong sagot sa akin sabay haplos sa pisngi ko. Para naman akong namamagnet na napatitig sa mga mata nito.

Parang ayaw ko na tuloy lumabas. Parang gusto ko na lang mag-stay muna dito sa tabi niya. Ang sarap kasi talaga niyang kasama eh. Bakit ba ngayun ko lang ito nalaman? Haysst, matapos lang talaga ang problemang ito, susulitin ko talaga ang mga araw na kasama ko si Peanut. BAbawiin namin ang mga araw na sinayang namin na hindi kami nagsasama bilang isang tunay na mag-asawa.

"Okay...sabi mo iyan ha? Aasahan ko iyan!" sagot ko. Kaagad naman itong tumango at mabilis akong kinintalan ng halik sa labi. Pagkatapos noon mabilis na itong bumalik sa pagkakahiga sa kama.

"Yah...sige na. Asikasuhin mo na muna si Jeann. Ipapahiram muna kita sa kanya ng ilang oras." nakangiti nitong sagot sabay kindat sa akin. Nangingiti akong umalis sa pagkakaupo sa kama at kinuha ang kumot para kumutan ito.

"Thank you Baby! See you later!" anas pa nito. Tumango naman ako bago ako naglakad palabas ng kwarto.

Mabilis akong naglakad palabas ng villa. Natanaw ko pa sila Grandma at Grandpa na pilit inaalo si Jeann. Kulang na lang maglupasay na ito sa kakaiyak. Muling binalot nang lungkot ang puso ko dahil sa nasaksihan habang dahan-dahan na kinuha ang cellphone sa aking bulsa.

Ayaw ko nang magsayang ng oras. Kailangan ko ng matawagan sila Tita Arabella. Malaki ang maitulong nila para maging maayos ang kalagayan ng unica iha nila.

Nakakailang ring din muna bago may sumagot sa kabilang linya. Mukhang busy talaga siguro sila kaya hindi kaagad nila naasikaso ang tawag.

"Hello, Charlotte. Ikaw ba ito Iha? Napatawag ka?" kaagad na bungad ni Tita Arabella sa kabilang linya. Marahan akong bumuntong hininga bago sumagot.

"Tita..pwede po bang pumunta muna kayo dito sa Villa. May nangyari po kasi...kailagan po kayo ni Jeann!!"

direktahan kong wika. Hindi yata uso sa akin ang paligoy-ligoy na salita. Lalo na sa ganitong sitwasyon.

"A-ano? Why? May nangyari ba kay Jeann?" nagtataka naman nitong tanong. Medyo mataas na ang tono ng boses nito gayunpaman hindi maikakaila ang pag-aalala sa boses nito. Unica iha nila si Jeann at alam kong hindi sila papayag na basta na lang may mang-aagrabyado dito.

"May---may babae po si Drake. Gusto ng makipaghiwalay-----" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng biglang sumabat si Tita Arabella.

"Whattttt? Anong sabi mo?? Nambabae ang lintik na Drake na iyun? Niloko niya ang anak ko????" sagot nito sa kabilang linya. Hindi ko man nakikita si Tita Arabella ngayun pero alam kung nanlilisik na ang mga mata nito sa galit. Kung mataas ang tono nito kanina...mas mataas ngayun. Parang sumisigaw na nga ito eh.

Haysst, Bakit ba nakalimutan ko? Ganito talaga ang ugali ni Tita Arabella. Ito ang pinaka-tigre sa lahat at ngayung nasa hindi maayos na kalagayan si Jeann, mukhang malalagot talaga nito si Drake.

"Sagutin mo ako Charlotte. Niluko ng gagong iyun ang anak ko?" muling tanong nito. Napalunok pa ako ng sarili kong laway bago sumagot.

"Opo! Nandito siya ngayun sa villa. Umiiyak at pilit na pinapatahan nila Grandma. Uwi na po muna kayo Tita! Hindi na po namin alam ang gagawin sa kanya eh. Nagkita lang kami kanina sa hospital at kanina ko lang din nalaman ang problema niya. Nakausap ko din po ang doctor niya at may nabanggit ang Doctor na dapat niyo din pong malaman." sagot ko naman

"Paanong nangyari ito? Hindi namin alam ito at wala namang nababanggit si Jeann na may problema siya sa asawa niya." sagot naman nito sa kabilang linya.

"Iyun nga po eh. Kanina ko lang din po nalaman ang lahat. Nakakaawa po si Jeann Tita. Ang laki ng ipinayat niya at halatang stress siya. Sige na po Tita... uwi na po muna kayo. Kailangan niya po kayo." sagot ko naman.

"Sige..babyahe kami ngayun. Charlotte, alagaan mo siya. Ikaw ang nandiyan kaya sana naman kasuapin mo siya. Baka mapaanak ng wala sa oras iyan." sagot naman nito na lalo kong

ikinagulat. Kung ganoon, hindi pa alam nila Tita at Tito na nakunan ang anak nila?

Muli akong napatitig kay Jeann. Bakit ba siya naglihim? Gaano niya ba kamahal si Drake at nagawa niyang magpaka-martir at maglihim sa sarili niyang mga magulang?

"Teka po Tita...hindi niyo pa po ba alam na nakunan si Jeann?" Wala sa sarili kong bigkas. Sapat lang na hindi nakaligtas sa pandinig ni Tita Arabella. Lalo tuloy itong napasigaw.

"Ano? Nakunan si Jeann? Kailan pa? Bakit hindi namin alam ito? Ano ang ginawa ng gagong iyun sa anak ko? " sagot naman nito sa kabilang linya. Pakiramdam ko talaga, naghihistirikal na ito. Nakakatakot pa naman magalit si Tita Arabella. May dugong amasona iyun kaya mahirap makaaway.

"Uwi na lang po kayo. Tsaka na lang po ako magki-kwento kapag nandito na kayo." sagot ko naman.

"! Humanda sa akin ang Drake na iyun. Papatayin ko siya! Hindi ako papayag na basta-basta niya na lang kakawawain ang anak ko! Humanda sila ng kabit niya!! " galit na sagot nito sa kabilang linya. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Parang mababasag na kasi ang ear drum ko sa lakas ng boses ni Tita eh.

"O-opo. Sige po! Kami na muna ang bahala sa kanya." sagot ko naman at kaagad ng nagpaalam dito. Hindi ko na kaya pang makausap ng matagal si Tita. Baka mabingi pa ako sa lakas ng boses niya.

Chapter 341

CHARLOTTE POV

Pagkatapos makausap si Tita Arabella, kaagad akong naglakad palapit kina Jeann. Wala na yatang katapusan ang pag-iyak nito habang pinapayuhan nila Grandma at Grandpa.

"Natawagan mo na ba ang Tita Arabella mo?" kaagad na bungad na tanong ni Grandpa Gabriel sa akin. Kaagad naman akong tumango.

"Po? Tinawagan niyo po si Mommy?" sagot naman ni Jeann. Bakas sa mukha nito ang pagtutol.

"Karapatan nilang malaman ang sitwasyon mo ngayun Jeann. Bakit ka ba naglihim sa kanila? Bakit kailangan mo pang magtiis sa mga kamay ni Drake?" ako na ang sumagot. Sa pagkakataon na ito, manghihimasok na kami. Sa sobrang pagmamahal nito kay Drake, hindi na makakapag-isip ng maayos which is hindi naman siya ganito dati.

"Grandma, Grandpa, ako na po ang bahala kay Jeann. Magpahinga na po muna kayo." nakangiti kong baling kay Grandma Carissa at Grandpa Rafael.

"Ganoon ba? Abat sige at papadalhan ko na lang kayo ng miryenda dito. Basta Jeann, tandaan mo ang sinabi ko. Huwag mong ipagpilitan ang sarili mo sa lalaking hindi karapat-dapat mahalin. Hindi nakakahiya ang magiging single parent." wika ni Grandma bago nila kami tuluyang iniwan. Nagtataka namang napasunod ang tingin ko sa kanila.

Sabagay, tama naman talaga ang sinabi ni Grandma. Bakit pa kailangang ipagpilitan na mabuo ang isang relasyon kung may third party nang involved.

"Haysst, ano na..iiyak ka na lang ba diyan? Jeann naman eh...Cheer up! Hindi pa katapusan ng mundo!" baling ko kay Jeann nang tuluyan ng makapasok ng villa si Grandma at Grandpa. Sa totoo lang, nakakaramdam na ako ng inis dito. Hindi pa ba ito sawa sa kakaiyak? Kailan ba siya titigil? Kapag tuluyan na siyang madehydrate dahil naubusan na siya ng tubig sa katawan?

"Hindi mo lang alam kung gaano kasakit ito. Mahal ko si Drake. Mahal na mahal!" sagot nito habang lumuluha.

"Oo! Alam ko iyan. Hindi ka naman magtitiis sa toxic niyong relasyon kung hindi mo siya mahal diba? Pero ang tanong, mahal ka ba niya? Jeann naman, tulungan mo ang sarili mo na kalimutan siya. Niluko ka niya at hindi siya karapat-dapat sa pagmamahal mo!" sagot ko. Bahala siya kung sasama ang loob niya sa mga sasabihin ko ngayun. Ang gusto ko lang naman magising siya sa katotohanan. Nakakasawa nang pakinggan ang iyak niya!

"May iba na siya! Siguro nga hindi nya ako mahal..or hindi niya ako minahal!" malungkot na sagot nito. Paulit-ulit? Haysst, nasaan na ba ang dating Jeann? Bakit biglang nawala ito sa direksyon?

"Eh, oo nga...iyun ang sinabi ko sa iyo kanina......Jeann naman, matagal ka nang nagluksa sa pagmamahal na iyan para sa kanya. Nawalan ka pa nga ng anak ohh at dahil din iyun sa kanya! Move on, move on din kung may time!" sagot ko. Natigilan ito. Seryoso akong tinitigan sa mga mata bago nagsalita.

"Nasabi mo lang iyan ngayun dahil hindi mo naranasan ang nararanasan ko ngayun. Mahirap mag-moved on lalo na at ikinasal kami. Sobrang sakit sa kalooban!" sagot nito.

Marahan akong umiling. Oo, hindi ko pa nararansan ang nararanasan niya ngayun, pero kung sa akin mangyari iyun, hindi ako tutulad sa kanya na basta nalang iiyak sa isang tabi. Ipaglalaban ko kung ano ang karapatan ko.

Siguro nga, magkaiba kami ng pananaw sa buhay. At hindi ko masisisi si Jeann kung hanggang ngayun, umaasa pa rin siya na babalikan siya ni Drake.

"Fine...hindi ko pa nga nararansan ang nararanansan mo ngayun pero tama ba na basta ka na lang umiyak diyan samantalang ang asawa mo nagpapakasarap sa kandungan ng ibang babae? Jeann naman, Wake up! Lumaban ka! Legal wife ka diba? Ipakita mo sa kanila kung sino ka!"

sagot ko naman. Hinawakan ko pa ito sa kamay para lang maramdaman niya ang presesnya ko. Natigilan ito.

Huminto din sa pag-iyak at tumitig sa akin. Hindi din ito nakasagot.

"Hindi ka dating ganiyan. Matalino ka! Mas matapang ka pa nga sa akin eh... pero bakit ka nagkakaganyan sa isang walang kwentang lalaki? Huwag mong sayangin ang luha mo sa lintik ng Drake na iyun. Hindi ikaw ang nawalan kundi siya!" seryoso kong muling wika. Umaasa ako na sana naman hipuin ang puso niya ng kanyang anghel dela guardia at makinig sa akin.

Miss na miss ko na ang dating Jeann. Miss na miss ko na ang pagiging masayahin nito. Hindi ako papayag na lamunin siya ng kalungkutan habang buhay.

"Charlotte, sabihin mo sa akin, ano ang pwede kong gawin para makalimutan siya? Pakiramdam ko mababaliw ako sa sobrang sakit na nararamdaman ng puso ko" sagot nito. Sa wakas, tumigil din sa pag-iyak. Nakuha ko kata ang buo niyang attention.

"Eh di gumanti ka! Nasa sa iyo ang lahat ng capacity para makaganti. Nasa sa iyo ang anak nyo at nasa likod mo ang buong Villarama Clan. Tiyak na susuportahan ka ng lahat sa mga bagay na gusto mong gawin." nakangiti kong sagot. Natigilan naman ito. Napatingin sa malayo at parang nahulog sa malalim na pag-iisip.

"Naiinitindihan kita sa sitwasyon mo ngayun. Pero, Jeann may anak ka. Kailangan ka niya. Kailangan mong magpakatatag para sa kanya. Wala na nga siyang Daddy, pati ikaw mawawala pa diba? Hindi mo man lang ba naisip na siya ang mas kawawa sa laban na ito?" muling tanong ko. Napakurap pa ito ng makailang ulit bago blanko ang mukha na tumitig sa akin.

"Paano ako ulit mag-uumpisa? Hindi na ako katulad ng dati Charlotte. Mahirap nang ibalik ang dating Jeann.

Masyado na akong nasaktan at pakiramdam ko hindi ko na kilala ang sarili ko!" sagot nito. Hindi ko mapigilan ang mapa-buntong hininga.

"Much better! Dapat mo na ngang kalimutan ang dating ikaw! Iyung hindi basta-basta maluluko! Iyung Jeann na mas matatag at matapang!" nakangiti kong sagot.

"Hindi ko alam. Hindi ko yata kaya!" malungkot na sagot nito at muling tumitig sa kawalan. Ngani-nganing kaltukan ko naman ito para maalog ng kaunti ang utak at magising sa katotohanan.

Wala na...naubos na yata lahat ng baon kong payo sa kanya pero mukhang wa epek. Pabalik-balik lang kami. Ang ending nang usapan na ito ay ang pagmamahal niya sa Drake na iyun. Na masakit ang ginawang panluluko sa kanya at hindi niya kayang kalimutan si Drake.

"Charlotte, pagod na ako, gusto ko munang magpahinga!" maya-maya wika nito. Kaagad naman akong tumango. Mabuti pa nga siguro magpahinga muna siya para malinawan ang pag-iisip niya.

"Ganoon ba? Well, okay..mas mabuti pa nga. Para naman makapgrelax ka. Sasamahan na lang kita sa kwarto mo." sagot ko sa kanya at nagpatiuna ng maglakad. Kaagad naman itong sumunod sa akin.

"Pasensya ka na ha? Naisturbo ko pa tuloy kayo ni Peanut. Hayaan mo, ito na ang last. Magiging maayos din ang lahat." maya-maya ay wika nito. Hindi ko namam maiwasan ang muling mapangiti.

Ito na ang last, so ibig sabihin nito tangap niya na hindi talaga sila ni Drake para sa isat isa? Haysst, mabuti naman kung ganoon.

"Nasaan nga pala si Baby Rusell? Gusto ko muna siyang makita. Feeling ko, napabayaan ko na ang Baby kong iyun. "maya-maya ay wika nito. Kaagad k naman itong nilingon.

"Nasa isa sa mga kwarto. Kasama niya si Manang. Pwede natin siyang daanan ngayun. Gusto mo ba syang itabi sa pagtulog mo?" masuyo kong sagot sa kanya. Kaagad naman lumarawan ang malungkot na ngiti sa labi nito.

"No...mas magandang masanay siya na hindi ako katabi niya sa pagtulog. Gusto ko lang siyang makita ngayun." sagot naman ito. Kaagad naman akong tumango.

Mabilis kaming nakaakyat. Dumiretso kami sa kwarto kung saan nagpapahinga si Baby Rusell at si Manang. Naabutan naming tulog si Baby kaya naman hinalikan lang ito sa noo ni Jeann at kaagad na din kaming lumabas ng kwartong iyun at dumiretso sa isa pang kwarto kong saan pwede siyang magpahinga.

"Gusto mo bang samahan kita dito?" tanong ko pa sa kanya nang makaupo na ito ng kama. Kaagad naman nitong umiling.

"Ayos lang ako Charlotte. Mas gusto kong mapag-isa. Hayaan mo muna ako. sagot nito at pilit pang ngumiti sa akin. Wala naman akong nagawa pa kundi tumango na lang.

"Okay, fine..babalikan na lang kita mamaya kapag oras na ng pagkain ng dinner. Matulog ka muna Jeann. Ang laki ka ng eyebags mo oh!? Huwag mo siyang isipin. Oo, masakit pero kailangan mong tanggapin." wika ko. Tango lang naman ang naging sagot nito at nahiga na ng kama. Pumikit pa ito kaya hindi ko maiwasang mapabuntong hininga at naglakad patungo sa pintuan para iwan na muna ito.

"Charlotte, thank you ha? Thank you sa pagdamay sa akin." naudlot pa ako sa tuluyan kung paglabas ng muli itong nagsalita. Sa pagkakataon na ito, nakatitig na sa akin ang malamlam nitong mga mata.

"Ano ka ba! Ayos lang. Magpinsan tayo at walang ibang magdadamayan kundi tayong dalawa lang." sagot ko naman. Tumango naman ito at muling pumikit.

Wala na akong nagawa pa kundi tuluyan ng lumabas ng kwarto. Hahayaan ko muna siya. Mamaya ko na lang siya ulit kakausapin at babalik na muna ako sa kwarto namin ni Peanut para makapag-pahinga.

"Oh, iha, nagpapahinga na ba si Jeann?

"Nasa tapat na ako ng pintuan ng kwarto na inuukupa namin ni Peanut ng marinig ko na may nagsalita mula sa likuran ko...Si Grandmama Carissa.

"Opo Grandmama. Gusto niya daw po munang magpahinga." sagot ko naman.

"Mabuti naman kung ganoon. Hayyy, kawawang bata! Matagal na pala siyang pinapahirapan ng Drake na iyun, ni hindi man lang natin nalaman.

" sagot nito.

"Oo nga po eh...hayaan niyo po Grandma, matapang po si Jeann at kayang kaya niya pong malagpasan ito.

" sagot ko naman.

"Sana nga iha. Sobrang sakit sa kalooban na nakikita ko siyang ganiyan. Huwag ang mag-alala. May dadating bukas ng psychiatrist. Nirekomenda ng Mama Carmela mo. Kailangan ni Jeann iyun para sa kanyang mental conditon. Para may makatulong sa kanya upang matangap kung ano man pinagdadaanan niya ngayun." sagot naman ni Grandma.

"Alam na po ba ito ni Uncle Rafael Grandmama? Best Friend niya ang Drake na iyun at dapat lang na bigyan niya ng leksiyon. Hindi po pwedeng ganoon-ganoon na lang. Sinaktan niya si Jeann at hindi ako papayag na hindi tayo makaganti sa kanya." sagot ko naman.

"Alam na ng Uncle mo. Kausap siya ngayun ng Grandpapa mo. Oh, siye sige magpahinga ka din muna. Ipapatawag na lang kita kapag kakain na ng dinner. " wika ni Grandma sa akin. Nakangiti naman akong tumango.

"Thank you po Grandma. See you later na lang po." nakangiti ko pang wika at lumapit muna dito para humalik sa pisngi.

Sa sobrang dami ng nangyari kanina, nakalimutan ko palang humalik dito pagkadating namin. Hind na kasi kumawala si Jeann sa pagkakayakap dito kanina kaya hindi ako nagkaroon ng chance.

Pagkapasok ko ng kwato, naabutan ko pa si Peanut na mahimbing na natutulog. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa dito. Mukhang pagod na pagod talaga siya at ayaw ko na siyang isturbuhin kaya naman dahan -dahan akong naglakad patungong banyo para maglinis muna ng katawan bago mahiga sa tabi niya.

Pakiramdam ko nanlalagkit na ang katawan ko. Ngayun ko lang din nararamdaman ang pagod ko. Kailangan ko din magpahinga habang nagpapahinga si Jeann.

Balak kong bumalik kaagad ng Manila pagkadating nila Tita Arabella. Kaya na nilang asikasuhin si Jeann. Hindi din kasi pwedeng umasent ng umabsent sa School. Malapit naman na ang sem break kaya kaunting tiis na lang.

Pagkatapos kong maglinis ng katawan, kaagad akong nahiga sa tabi ni Peanut. Nagising pa nga yata ito at kinabig ako ng yakap. Hinayaan ko na lang siya at hindi na din ako nagsalita. Gusto kong sulitin ang oras na makapagpahinga muna kasama ito.

Hindi ko alam kung ilang oras na akong nakaidlip pero naalimpungatan ako sa malakas na katok sa pintuan. Naramdaman ko pa ang pagbangon ni Peanut kaya naman kahit antok na antok pa, wala akong choice kundi ang idilat ang aking mga mata.

"Mam, Sir, pasensya na po. Pero pinapatawag po kayo nila Madam Carissa at Senyor Gabriel...si Mam Jeann po kasi- tarantang wika ng isa sa mga kasambahay ng villa. Biglang sumigid ang kaba sa puso ko at wala sa sariling napabangon ako at halos takbuhin ko ang kwarto kung saan iniwan ko kanina si Jeann para magpahinga. 

Narinig ko pa ang tanong ni Peanut sa kasambahay kung ano ba ang nangyari pero hindi ko na binigyan pa ng pansin. Mabilis akong nakarating sa kwarto ni Jeann at para lang magulantang dahil naabutan ko si Grandma Carissa na yakap-yakap niya ang walang malay na katawan ni Jeann. May nagkalat na dugo sa kama nito kaya kaagad akong naluha.

Para akong biglang nawalan ng lakas. Hindi ako makapaniwala na magagawang saktan ni Jeann ang sarili niya.

Hindi siya ganito. Ni sa hinagap, hindi ko akalain na magawa niyang saktan ang sarili niya dahil lang sa walang kwentang lalaki.

Hindi siya nakinig sa mga payo namin. Tuluyan na siyang nagpatalo sa lungkot na nararamdaman ng puso niya.

Nanginginig ang tuhod ko naglakad palapit dito kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga Mata.

Chapter 342

CHARLOTTE POV

Pakiramdam ko biglang nanlaki ang ulo ko habang pinagmamsdan ang walang malay na katawan ni Jeann na halos kandungin na ni Grandma Carissa. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang sugat na nasa pulso nito na patuloy sa pagdurugo. Kung ganoon, naglaslas siya? Gusto niyang kitlin ang sarilli niyang buhay dahil lang sa walang kwentang Drake na iyun?

Hindi ko maiwasan na maluha. Pinaghalong takot at pag-aalala ang kaagad na naramdaman ng puso ko. Hindi ako makapaniwalang magawang saktan ni Jeann ang sarili niya.

"Jeann...why?" mahina kong bigkas kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Ngayun ko lang lalong narealized ang hirap na pinagdaanan nito ngayun.

Kaagad kong hinawakan ang braso nito na may laslas. Kaagad akong naghagilap ng tela at binalutan iyun. Para kahit papaano, maampat man ang pagdurugo ng sugat nito.

"Kailangan natin siyang madala ng hospital ngayun din! Bilisan niyo ang kilos. Ihanda ang kotse." halos pasigaw naman na wika ni Grandma Carissa. Kita ko ang matinding pag-aalala sa mukha habang makailang ulit na tinatapik ang pisngi ni Jeann. Pilit nya itong ginigising.

"Bubuhatin ko na po siya. Ako na din po ang magda-drive. Hindi tayo pwedeng magsayang ng oras." kaagad na sabat ni Peanut. Ni hindi ko na namalayan pa ang pagpasok nito dito sa loob ng kwarto. Mabilis nitong binuhat si Jeann at patakbong lumabas ng kwarto. Wala sa sariling kaagad

akong napasunod dito

Pagdating ng kotse, kaagad akong nag-boluntaryo na ako na ang kumandong at umalalay kay Jeann. Mabilis naman nagsikapg-sakayan ang nag-aalalang sila Grandma at Grandpa. Hindi ko naman maiaalis ang tingin ko sa mukha ni Jeann. Lihim akong nagdarasal na sana malagpasan niya ang pagsubok na ito.

Hindi ko akalain na ganito ito karupok. Hindi ko akalain na sa kabila ng mga payo na narinig niya kanina hindi lang galing sa akin kundi galing na din kina Grandma at Grandpa nagawa pa rin nitong magpakamatay.

Gusto kong umiyak. Gusto kong sumigaw! Ano ang ginawa ni Drake sa pinsan ko? Maayos na ipinagkatiwala sa kanya si Jeann ng buong pamilya pero bakit nagawa iyang lokohin? Gaano ba siya kawalang-kwentang lalaki?

"Jeann, please lumaban ka! Malapit na tayo sa hopital. Kailangan mong kayanin ang lahat! Huwag kang madaya! Kailangan ka namin..may anak ka na dapat mo pang gabayan hanggang sa kanyang paglaki." hindi ko maiwasang sambit kasabay ng sunod- sunod na pagpatak ng luha sa aking mga mata. Hindi na iba sa akin si Jeann, simula ng nagkaisip ako, siya na ang palagi kong nakakasama.

Siya ang kalaro ko at siya ang kabiruan ko. Palibahasa solong anak na babae ito ni Tita Arabella kaya naman sobrang lapit nito sa akin to the point na imbes na tawagin ko itong Ate dahil mas matanda ito sa akin, pero first name basis na lang dahil para na din kaming matalik ng magkaibigan.

"Ang daya mo naman eh...BAkit ba hindi ka nakinig sa akin kanina. Sabi ko naman sa iyo, nasa likod mo kaming lahat kung gusto mong gumanti kay Drake eh...bakit mo ito nagawa sa sarili mo Jeann?" Umiiyak kong sambit. Walang kasing sakit na ang taong palagi mong kasama mula mga bata pa kayo, nandito sa ganitong sitwasyon. Ang taong masayahin ay sa isang iglap makikita mo sa ganitong sitwasyon.

"Kung alam ko lang na gagawin mo ito, nag-insist na lang sana ako na samahan ka. Hindi na lang sana kita iniwan kanina. Kaya pala gusto mong mapag-isa eh...may balak ka na palang masama sa sarili mo." muling bigkas ko. Hindi ko talaga matatangap kong may masamang mangyari dito.

Mabilis ang mga sumunod na nangyari. Namalayan ko na lang na huminto na ang sasayan sa harap ng hospital.

Kaagad naman lumapit sa amin ang ilang medical staff at mabilis ang kilos na itrinasfer nila si Jeann sa stretcher. Mabilis ang pagkilos ng lahat at walang gustong magsayang ng oras.

Mabilis na naipasok ng emergency room si Jeann. Tahimik lang kaming nakaantabay sa labas habang hinihintay ang paglabas ng Doctor.

"Hey, relax lang...everything will be okay." narinig ko pang sambit ni Peanut sa akin. Para naman akong nauupos na kandila na napasandal dito.

"May kasalanan din ba ako? Dapat talaga hindi ko na siya iniwan kanina eh. Dapat talaga sinamahan ko na lang siya sa kwarto kahit na ipagtabuyan niya ako! Hindi nya sana maisip na magpakamatay!" mahina kong bigkas. Sapat lang para marinig ni Peanut ang katagang iyun.

"No! Baby please, huwag mong isipin ang tungkol sa bagay na iyan. Huwag mong sisihin ang sarili mo dahil pagbabalik-baliktarin man ang mundo, kasalanan lahat ni Drake ito. Na-depress si Jeann dahil sa pambababae niya." seryosong sagot ni Peanut. Hindi ko naman maiwasan na maikuyom ang aking kamao.

Hwag na huwag magpapakita ang Drake na iyun dahil mapapatay ko talaga siya! Demonyo siya sa lahat ng demonyo dahil sa ginawa niya kay Jeann.

Kaagad akong napatingin sa pintuan ng emergency room ng biglang bumukas iyun. Mula doon, may lumabas na nakaputing lalaki at kung hindi ako nagkakamali ito iyung Doctor na nag assist kay Jeann.

"Sino po dito ang pamilya ng pasyente? "kaagad na tanong ng doctor.

"Apo ko siya! Kumusta ang kalagayan niya? Doc, gawin niyo ang lahat mailigtas lang siya sa tiyak na kapahamakan. Handa akong magbayad ng kahit na magkano, masiguro lang ang kaligtasan ni Jeann!" kaagad naman na sagot ni Grandpa Gabriel.

Napatitig tuloy sa kanya ang Doctor. Mukhang nakilala pa yata siya. Kilala sa business world si Grandpa kaya hindi nakakapagtaka kung mamukhaan din siya ng Doctor na ito.

"Mr. Gabriel Villarama?" sambit pa nito. Nagulat nga. Hindi marahil inaasahan ng Doctor na may mapapadpad na mga Villarama sa hospital na ito. Sabagay, maliit na hospital lang ito at ito marahil ang pinakamalapit na hospital mula sa resort kaya dito kami napadpad.

"Opo, gagawin ko ang lahat para mailigtas ang apo niyo. Pero kailagan pong masalinan ng dugo ang pasyente sa lalong madaling panahon. Masyadong maraming dugo ang nawala sa kanya at kung hihintayin pa natin ang dugo galing blood bank baka hindi na kayanin ng pasyente." sagot naman ng doctor. Kaagad naman akong sumabat.

"Type +B si Jeann. Magkapareho kami ng blood type. Willing po ako na mag donate ng dugo sa kanya. Kahit na gaano pa kadami iyun, basta maililigtas niyo lang po siya." sagot ko naman. Kaagad naman akong hinawakan ni Peanut sa braso. Wala sa sariling napalingon ako dito.

"No! BAka may iba pang paraan. Hindi pwede. Baka hindi mo kayanin." tutol naman nito. Kaagad akong umiling.

"Peanut, please! Buhay ni Jeann ang

nakataya dito at lahat kaya kong gawin mailigtas lang sya sa kapahamakan. Dont worry, hindi ko ito ikapapahamak. Wala ng time para maghanap pa tayo ng ibang donor. Hindi ko matangap na may masamang mangyari kay Jeann. "sagot ko naman. Unti-unti naman nitong binitiwan ang braso ko at binalingan ang Doctor.

"Kung ganoon, magbabantay ako. Gusto kong masigurado ang kaligtasan mo Charlotte." seryoso nitong sagot.

Tumango na lang ako para wala ng marami pang debate. Binalingan ko muna sila Grandma at Grandpa bago kami sumundo ni Peanut sa Doctor na nagptiuna ng naglakad pabalik ng emergency room. Umaasa ako na sa pamamagitan ng dugo, muling madugtungan ang buhay ni Jeann.

Chapter 343

PEANUT POV

"Kailangan lang pong magpahinga ni Misis para muling manumbalik ang dati niyang lakas." kaagad na imporma ng Doctor sa akin pagkatapos nitong makunan ng dugo si Charlotte.

Nagpasya na din akong kumuha ng private room para dito upang makapag -pahinga muna siya ng maayos.

Nagrereklamo kasi ito kanina na nahihilo daw na siyang labis kong ipinag-aalala.

Kung pwede nga lang na ako na lang ang nagpakuha ng dugo para hindi na ito mahirapan kaya lang hindi ganoon kadali ang lahat. Si Charlotte lang talaga ang pwede dahil magkapareho sila ng blood type ni Jeann.

Hindi talaga ako pabor sa pagdo- donate ng blood ni Charlotte. Nag- aalala ako dahil kahapon pa ito walang maayos na pahinga. Puyat din ito dagdagan pa ng sakit sa katawan na naranasan nito mula sa akin dahil sa aming p********k. Ang gusto ko lang naman sana mangyari pagkatapos itong angkinin ay iuwi sa bahay at pagsilbihan ito hangat sa umayos ang kanyang kalagayan. Hindi ko naman akalain na sasabay pa ang problema ni Jeann at Drake.

Humanda ang Drake na iyun. Itatakwil ko na talaga siya bilang kaibigan. Pati kaming dalawa ni Charlotte na nananahimik, nadamay pa sa kabulastugan niya eh. Ano pa ba ang nagustuhan niya sa Jasmine na iyun eh makailang ulit na siyang niluko?

Natigil lang ako sa pagmumuni-muni ng mapansin ko ang pagalaw ni Charlotte. Nakatulog kasi ito pagkatapos kunan ng dugo. Kaagad ko itong dinaluhan at hinapos ang medyo maputla nitong pisngi. Epekto yata sa dami ng dugo na nawala sa kanya.

"Peanut, nahihilo talaga ako eh. I need water. Nauuhaw ako." Narinig kong sambit nito.

"Water? Okay, kaya mo na bang maupo para makainom ka ng maayos?"

malambing kong tanong sa kanya at ini

-adjust ko ang hospital bed nito para makasandal siya ng maayos. Mas maganda siguro na ganito ang posisyon niya lalo na at nahihilo pa rin siya ngayun

Inabot ko ang tubig sa gilid lang ng higaan nito at tinulungan itong makainom. Nagpadala ng ibat ibang klaseng Juice sila Grandma at Grandpa kanina sa kanilang mga kasambahay habang kinukunan ng dugo si Charlotte kanina. Iyun daw kasi ang kailangan ni Charlotte para manumbalik kaagad ang kanyang lakas.

Of course, hindi naman din papayag ang mga Villarama na may masamang mangyari sa isa sa kanilang mga apo. Kung may choice lang din siguro kanina, hindi din siguro sila papayag na si Charlotte ang magpa-extract ng dugo para ibigay sa pinsan.

"Kumusta nga pala si Jeann? Ayos na ba siya?" tanong pa nito. Napaka- maaalahanin talagang pinsan ni Charlotte. Nahihirapan na nga siya eh, si Jeann pa rin ang kanyang inaalala.

"Sinasalinan na siya ng dugo ngayun. Dont worry, magiging maayos din ang kalagayan niya. Ang kailangan mo ngayun ay magpahinga para manumbalik ang lakas mo." sagot ko naman sa kanya habang pinipisil ang isa nitong palad.

"Hmmm, wala nga talaga siguro akong ibang pwedeng gawin kundi itulog muna ang pagkahilo ko. Pasensya ka na Peanut ha? Imbes na ikaw ang inaasikaso ko ngayun, heto ako iniisip ang kalagayan ni Jeann." sagot naman nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Hindi ko naman iniisip ang tungkol sa bagay na ito. Proud nga ako sa kanya dahil nakita ko kung gaano siya kabait sa pamilya niya.

Karapat dapat lang talagang mahalin ang isang Charlotte Villarama. Napa- busilak ng puso nito. Noong unang kilala ko dito, panalo ito sa pagiging m *****a. Lagi din ako nitong binabara kesyo playboy daw ako at may sex scandal. Ayaw niya daw sa isang lalaking katulad ko.

Pero tingnan mo naman ngayun. Ang galing talagang maglaro ng tadhana. Imagine mo iyun, ang babaeng pangarap ko lang noon, asawa ko na ngayun. Natupad din ang ilang taon ko ng pangarap.

Pinainom ko muna ito ng juice at pagkatapos lang ng ilang minuto, muli kong ini-adjust ang hingaan nito pahiga. Kapag bumuti-buti na talaga ang kalagayan nito, yayayain ko muna itong umuwi ng resort para mas lalo siyang makapag-pahinga. Iba pa rin ang atmospera kapag nasa labas ng hospital. Papayag naman na siguro ito dahil darating na din naman ang mga magulang ni Jeann pati na din ang iba pang mga Villarama family.

Pinagmasdan ko muna si Charlotte at nang mapansin ko na nahihimbing na ito sa pagtulog hindi ko maiwasan na mapangiti. Umaasa ako na sana pagising niyo nasa mas maayos na siyang sitwasyon. Ang gagawin ko ngayun, tatanungin ko ang doctor kung ano ang mas magandang pagkain na pwedeng ipakain dito para kaagad na makabawi.

Halos hindi ko na maalis -alis ang pagkakatitig sa mukha ni Charlotte ng maramdaman ko ang pag-vibrate ng cellphone sa bulsa ko. Kunot noo ko iyung kinuha at kaagad na nagsalubong ang kilay ko ng mapansin ko na si Drake ang tumatawag. Yamot ko iyung sinagot.

"Napatawag ka?" malamig kong wika. Humakbang ako palayo sa higaan ni Charlotte dahil ayaw kong ma-isturbo ito sa pagtulog. Alam kong labas na ako sa problema nila Drake at Jeann pero kailangan ko pa ring manghimasok lalo na kung pati si Charlotte ay apektado. Ngayun ko lang higit na mas napatunayan kung gaano niya kamahal ang pinsan niya

"Bro, nilayasan na ako ni Jeann. Nandito ako ngayun sa bahay namin at hindi ko naabutan ang mag-ina ko. Baka naman may alam ka, sabihin mo sa akin para mapuntahan ko ang mag- ina ko!" sagot naman ni Drake sa kabilang linya. Halata sa boses nito ang pagka-taranta.

"Bakit ako ang tinawagan mo? Bakit hindi mo tawagan ang mga kamag-anak ng asawa mo?Sila ang mas higit na nakakaalam kung nasaan ang asawa mo ngayun." yamot ko namang sagot sa kanya. Ilang saglit din itong hindi nakasagot. Natatakot din siguro ang gago na malaman ng pamiya ng asawa niya ang pinanggagawa niya.

"Hind ako nagkulang sa iyo Drake sa pagpapaalala na tigilan mo na ang kabaliwan mo kay Jasmine. Ngayun, pwede ka ng mamimili kung sino ang mas mahalaga sa iyo. Si Jasmine ba or ang asawa mo at anak mo! Mamili ka Bro hindi iyung isa sa kanila ang pinapahirapan mo!" muli kong wika.

Alam kong hindi din ako perpektong tao pero ngayung may asawa na din ako, hindi ko tutularan si Drake. Magiging tapat ako kay Charlotte habang buhay.

"May alam ka kung nasaan si Jeann ngayun diba? For sure, nabanggit sa iyo ni Charlotte--" muling wika nito. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ko ito sinagot.

"Yes..alam ko kung nasaan si Jeann. Nandito siya sa hospital dahil tinangka niyang kitlin ang buhay niya dahil sa kagaguhan na ginawa mo!" Walang paligoy-ligoy kong sagot. Bahala na siya kung tamaan man siya ng konsensya. Ang importante malaman niya ang naging bunga sa ginawa niyang kawalang-hiyaan sa asawa niya.

Chapter 344

PEANUT POV

"A-ano? Si Jeann, nasa hospital? Kailan pa? Bakit hindi mo ako tinawagan? Alam mo bang kanina ko pa sila hinahanap?" tanong naman kaagad ni Drake. Ramdam ko ang pagkataranta sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. May naririnig din akong kumakalampag say backgroud nito na parang nagbukas sara na pintuan. Sa wakas, mukhang nagising ang loko sa katarantaduhang ginawa niya sa asawa niya.

"Hinahanap? Nagbibiro ka ba? Bro, kung hindi pa namin nakasalubong ni Charlotte sa hopsital ang asawa mo hindi pa malaman ng buong Villarama ang pinanggagawa mo! Ano ba ang nagyayari sa iyo? Bakit ka ba patay na patay sa Jasmine na iyan na walang ibang ginawa kundi saktan ka!" naiinis ko namang sagot sa kanya. Noon pa man, hindi talaga ako pabor sa mga pinang-gagawa nito. Ninong ako ng anak nila ni Jeann at ngayun pa lang naaawa na ako sa bata. Mukhang matutulad sa amin na lumaki na walang kumpletong pamilya.

Parang kapatid na ang turing ko kay Drake. Pareho kami ng halos na istorya ng buhay. Pareho kaming galing sa broken family at bago pa namin nakilala sila Arthur at Rafafel, talagang matalik na kaming magkaibigan. Kinder pa nga lang kami magkakilala na kami dahil magkakilala din ang aming mga Ina. Hindi ko lang talaga akalain na maliligaw ng ganito si Drake. Na mas gugustuhin niyang talikuran ang anak niya dahil lang sa isang babae katulad ng ginawa ng ama niya sa kanya noon.

Matagal ko ng alam ang tungkol sa pakikipag-balikan nito kay Jasmine. Ilang beses ko na din itong pinagsabihan pero ayaw makinig. Mahal niya daw eh at wala naman daw magagawa si Jeann kung hindi niya ito uuwian. Ipinagmamalaki niya pa nga na patay na patay si sa kanya si Jeann at wala daw itong ginawa tuwing magkikita silang dalawa kundi magmakaawa at pagsilibihan siya.

Oo, playboy din ako. Aminado ako doon. Pero simula ng ikinasal kami ni Charlotte never na akong tumingin sa ibang babae. Hiniwalayan ko na lahat ng ka-fling ko. Lalo na si Maureen na hanggang ngayun ipinagkakalat niya pa rin sa buong madla na ako daw ang ama ng kanyang anak. Isa pa nga iyan ngayun sa pinu-problema ko. Baka malaman ni Charlotte ang issue na ito at baka magwala ito. Lalo na ngayun at balita ko hindi daw tumitigil si Maureen na magpa-interview kung kani-kanino at pinaninindigan na ako daw talaga ang ama ng bata.

Paano mangyari iyun eh napakaingat ko. Hindi ako nakikipag sex sa kanya kapag wala akong gamit na protection. Palagi akong may dalang condom noon kahit saan ako magpunta.

Haysst problema talaga ito. Kailangan talaga namin mag usap ni Maureen para magkalinawan lalo ka at mqgkasundo na kami ni Charlotte ngayun. Baka kapag hindi pa rin mamatay-matay ang issue na ito tuluyan nang magalit sa akin si Charlotte na hindi ko mapapayagan.

"Well, ayos lang naman kung magalit ang asawa ko sa akin. Normal lang din siguro iyun. Pwede niya akong saktan physically pero huwag na huwag niya lang akong iiwan. Mababaliw talaga siguro ako kapag mangyari iyun kaya naman pagbalik namin ulit ng

Maynila, aasikasuhin ko talaga muna ang tungkol sa Maureen na iyun. Kung kinakailangan magsampa ako ng kaso dahil sa paninira niya s akin gagawin ko. Kaysa naman kaming dalawa ni Charlotte ang magkasiraan.

"Bro, please, kailan pa? Hi..hindi ko kailangan ang panghuhusga mo ngayun pero kahit na ano pa ang mangyari, asawa ko pa rin si Jeann. May karapatan akong malaman kung kumusta ang sitwasyon niya!" muling wika ni Drake sa kabilang linya. Hindi ko alam kung nagkakamli lang ako ng dinig, pero nahihimigan ko ang lungkot sa boses nito. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga.

"Kanina lang at hanggang ngayun hindi pa rin tapos ang pagsalin ng dugo sa kanya. Mabuti na lang at kaagad namin siyan naitakbo dito sa hospital" sagot ko.

"Kumusta na siya? ayos na ba siya? Malayo na daw ba siya sa piligro?" tanong nito.

"I dont know. Wala pang balita kina Grandma at Grandpa! Sila ngayun ang naka-monitor sa tunay na kalagayan ni Jeann. Binabantayan ko din ngayun ang asawa ko dahil siya ang nagbigay ng dugo kay Jeann kanina. Kung hindi ka ba naman tanga, hindi sana mangyayari ito!" naiinis ko pa ring sagot sa kanya.

"Kung ganoon, alam na nila ang sitwasyon namin? A-ano ang reaction nila? galit ba sila?" tanong nito.

"Natural! Kahit naman siguro sino, hindi matutuwa sa mga pinang- gagawa mo! Kaya naman kung talagang mahal mo si Jasmine kumpara sa asawa mo, magtago ka muna. Tiyak na babalikan ka ng mga Villarama. Grabe ang perwisyon na ginawa mo kay Jeann. Grabe ang pahirap na ginawa mo sa asawa mo Drake. Ano ba ang nangyayari sa iyo? Kung si Jasmine talga ang makakapg- pasaya sa iyo bakit hindi mo na lang siya hiniwalayan sa tamang paraan? Bakit kailangan mo pa siyang paasahin at saktan?" sagot ko naman. '

Wala na akong pakialam pa kung nagmumukha na akong nanghihimasok sa problema nilang mag-asawa. Ang ayaw ko lang talaga kasing makita ay pati si Charlotte nagiging apektado sa problemang ito,

"Nasaang hospital siya ngayun? Pupuntahan ko siya. Asawa niya ako at dapat lang na nasa tabi niya ako."sagot nito.

"Ano? Naririnig mo ba ang sinasabi mo? Drake, ikaw ang dahilan kung bakit nagawang saktan ni Jeann ang sarili niya. Mabuti pa sigurong huwag ka na munag magpakita. Galit sa iyo ang mga Villarama at baka magkagulo pa kung makita ka nila." sagot ko.

"No! Kasalanan ko ang lahat at hindi ako naduduwag na makaharap sila. Gusto ko lang masiguro na nasa maayos na kalagayan si Jeann. Mag- asawa kami kaya dapat lang na kaming dalawa ang magdadamayan." sagot nito

"Sana noon mo pa ginawa iyang sinasabi mo. Pero nangyari na ang lahat Drake! Besides, kung talagang gusto mong malaman kung nasaan ngayun si Jeann, mag-effort kang hanapin dahil hindi ko sasabihin sa iyo. Mga magulang niya ang magdedesisyon kung pwede mo pa ba siyang makita." sagot ko sabay patay ng cellphone. Walang patutunguhan ang pag-uusap namin. Sapat na sigurong malaman niya na napahamak ang asawa niya dahil sa mga kalokohan niyang ginawa.

Nakatulong na kami. Lalo na si Charlotte. Sapat na muna siguro iyun para sariling buhay naman namin ang aming aatupagin.

Ilang beses pang nagtangkang tumawag si Drake sa akin pero hindi ko na siya sinagot. Kung gusto niya kay Rafael siya tumawag at magtanong.

Gumawa-gawa siya ng problema kaya dapat alam niya din kung paano lusutan.

Chapter 345

CHARLOTTE POV

Nagising ako na medyo nanghihina pa ako. Medvo mav pagkahilo pa akong nararamdaman pero tolerable naman na. Hindi katulad kanina pagkatpos kong makunan ng dugo.

Kaagad kong inilibot ang tingin sa paligid. Alam kong nandito pa rin kami sa hospital pero mag-isa lang ako dito sa kwarto. Nasaan kaya si Peanut.

Muling sumagi sa isip ko ang nangyari kay Jeann. Hindi ko maiwasan na makaradam ng lungkot. Sana lang naging sapat ang dugo ko para mailigtas ito sa kapahamakan.

Dahan-dahan akong bumangon. Maraming katanungan sa isipan ko na nangangailangan ng kasagutan. Kung kumusta na si Jeann at kung dumating na ba sila Tita Arabella at Tito Kurt.

Parang gusto ko munang umuwi ng resort at magpahinga. Pakiramdam ko, magkakasakit ako. Sobrang bigat ng pakiramdam ko at parang gusto kong matulog nang matulog muna.

"Ohhh Baby! Gising ka na pala. Sandali, huwag ka munang bumangon at baka matumba ka!" kasabay ng pagbukas ng pintuan ay ang pagsasalita ni Peanut. May bitbit itong mga plastic bags na kaagad na ipinatong sa maliit na lamesita at nagmamadaling lumapit sa akin at inalalayan akong makatayo.

"Gusto mo bang mag-banyo?" tanong naman nito sa akin. Para akong malulunod sa klase ng pagkakatitig nito sa aking mga mata. Kaagad akong tumango kahit na ang totoo wala naman talaga akong balak na mag- banyo.

"Oo eh..pero dont worry kaya ko na!' sagot ko naman. Pero wala yata itong balak makinig. Naramdaman ko na lang kasi ang biglang pag-angat ko. Diyos ko! Parang wala lang sa kanya ang buhatin ako.

Gustuhin ko mang magprotesta pero wala naman na akong magawa. Nandito na kami sa loob ng banyo eh.

Kaya mo bang maglinis ng sarili mo?" tanong pa nito sa akin. Kunot noo ko naman itong tinitigan.

"Nakalimutan mo na ba? May cream na ibinigay sa iyo ang Doctor. Bumalik pa ako ng resort para kunin iyun. Kailangan nating pahiran ng cream iyan 'ano' mo para tuloy-tuloy ang pagaling." sagot nito. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat. Hindi ko malaman kung tatawa ba ako or hindi. Diyos ko, naalala niya pa talaga iyun sa kabila ng mga nangyaring kaguluhan?

May niriseta ang Doctor sa akin na isang uri ng cream na dapat daw ipahid ko sa namamaga kong perlas na silangan. Sa sobrang dami nang nangyari nawala na sa isip ko. Aminado akong nakakaramdam pa rin ako ng sakit at kirot pero pilit ko na lang binabaliwala..

Lalo na at sobrang nataranta talaga kami dahi sa ginawa ni Jeann.

"Huwag ka ng mahiya sa akin. Gawin mo na muna ang mga gusto mong gawin dito sa banyo para malagyan na natin ng gamot ang 'kuwan" mo." sagot nito at mabilis na akong iniwan dito sa loob ng banyo.

Nasundan ko na lang ito ng tingin sabay naglakad ako patungo sa harap ng salamin. Wala sa sariling napahaplos ako sa pisngi ko. Pulang pula kasi iyun dahil sa biglang hiya na nararamdaman kay Peanut.

"Dioyos ko, seryoso ba siya? Siya daw ang maglalagay ng cream sa kabibe ko? Hindi ba nakakahiya iyun?" hindi ko maiwasang sambit. Bigla tuloy akong namroblema. Kaya ko bang bumukaka sa harap ni Peanut?

Gosh..parang gusto kong sabunutan ang sarili ko. Oo, may nangyari na sa amin pero hindi pa rin ako sanay na basta bumukaka sa harap niya noh? Sobrang nakakahiya iyun!

Pero ano nga ba ang pwede kong gawin? Hindi ko din naman kaya na ako lang mag-isa ang mag-apply ng gamot. HIndi ko makita iyun kung saan banda ko ipapahid.

Haysst naman! Bakit ba ngayun ko lang naisip ito? Dapat pala talaga oral na gamot na lang ang pinaresita ko sa doctor. Ilang pahid pa ba ang kailangang gawin ni Peanut para tuluyang gumaling ang kabibe ko?

Hindi ko tuloy maiwasan na maipikit ang aking mga mata. Muling nanariwa sa isip ko ang mga nangyari sa aming dalawa ni Peanut sa mansion. Kung hindi lang siguro ako naging abala baka iyun ang palagi kong naiisip. Hindi ko pa rin lubos maisip na naisuko ko na kaagad ang Bataan ko sa lalaking hindi ko alam kung kaya ba talagang magpakatino.

Baka mamaya bigla na lang siyang magbago pagkatapos niya akong pagsawaan? Naku! Naku, huwag niya talagang gawin iyun kung ayaw niyang ako mismo ang puputol sa kaligayahan niya

Sa sobrang hirap na pinagdaanan ko sa mga kamay niya noong una niya akong angkinin hindi ko talaga deserved na lokohin niya.

"Done?" napaigtad pa ako ng muling bumukas ang pintuan ng banyo at pumasok si Peanut. Hindi ko maiwasan na mapangiwi. Nasaan na ba ako? Wala pa pala akong nagagawa sa sarili ko dito ba banyo dahil nakatulala akong nakatitig ngayun sa harap ng salamin. Haysst!

"Ha? Ah...eh, hindi pa eh. Hintayin mo na lang ako sa labas." sagot ko at pilit na ngumiti dito. Hindi ito sumagot bagkos tinitigan ako nito.

"Nahihirapan ka ba? Dont worry, ako ang bahala. Ako na din ang maglilinis bago natin lagyan ng gamot." sagot nito at muli akong binuhat. Impit naman akong napatili lalo na at nag- umpisa na itong humakbang pabalik ng kwarto.

Inihiga niya ako sa hospital bed kasabay ng paglilis nito sa hospital gown na suot ko. Wala sa sariling napahawak tuloy ako sa kamay nito bilang tanda ng pagpo-protesta.

"Te-teka lang. Sure ka? Hindi ba nakakahiya?" tanong ko. Alam kong pulang pula na ang mukha ko dahil sa hiya. Hindi ko yata kayang bumukaka sa harap niya ngayung araw.

"Bakit ka mahihiya? Nakita ko na iyan at ako pa nga ang dahilan kaya namamaga iyan eh. Dont worry, dadahan-dahanin ko lang. Hindi ka masasaktan sa gagawin natin." sagot nito. Kaagad niya ng naitaas ang suot ko at hinawakan na nito ang garter ng panty ko. Muli tuloy akong napahawak sa kanyang kamay.

"Teka lang ulit..baka may pumasok. " sagot ko sabay tulyap sa pintuan ng kwarto. Natawa ito ng mahina.

"Dont worry. Naka-lock na iyang pintuan. Hindi naman ako papayag na may ibang taong makakita sa isang treassure na ako lang dapat ang magmamay-ari. " buong tamis nitong sagot sabay kindat sa akin. Hindi ko tuloy maiwasan ang mapangiwi.

Bakit ba napakasarap sa tainga ang mga salitang lumalabas sa bibig niya? Haysst mas lalo tuloy akong nai-inlove sa kanya eh!!!

Chapter 346

CHARLOTTE POV

Alam kong pulang pula ang mukha ko habang nakahiga at nakabukaka sa harap ni Peanut. Mahigpit ang pagkakahawak ko sa bed sheet ng hospital bed.

Sa bawat dampi kas ng daliri niya sa pwerta ko nagbibigay iyun sa akin ng kakaibang pakiramdam. Feeling ko naman, malapit ng gumaling dahil hindi na masyadong masakit.

"Ta-tapos na ba?" hindi ko maiwasang tanong. Para kasing ang tagal na niyang nakatunghay sa Treasure ko. Ayaw niya na yatang umalis sa paanan ko eh. Ano pa kasi ang tinititigan niya diyan.

"Ka-ka-kaunti na lang. Matatapos na! " miksi nitong sagot. Pansin ko ang pamamalat ng boses niya habang nagasasalita. Wala naman itong ubo or sipon pero bakit nag iba ang boses niya? Hindi ko tuloy maiwasan na napapatitig dito.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang kakaibang kislap ng pagnanasa sa mga mata nito. Sabagay, sino ba namang lalaki ang hindi mag-iinit kung may perlas na nakabuyangyang sa harap niya.

"Tapusin mo na kasi. Ano pa bang tinitingnan mo diyan? tanong ko naman. Kung alam niya lang, kanina ko pa talaga nilalalabanan ang hiya ko eh.

"Baby, pwede bang kahit kiss lang? Promise kiss lang talaga! Parang ang yummy kasi talaga eh." sagot nito na kaagad na ipinanlaki ng aking mga mata.

Seryoso ba siya? Baka naman nakalimutan nyang nandito kami sa hospital? Tsaka ano ang makukuha niya sa kiss? Isa pa, nakakahiya dahil feeling ko ang baho niyan. Hindi pa ako nakapaghugas at punas-punas lang ang ginawa niya kanina bago niya nilagyan ng gamot. Feeling ko amoy bagoong na eh dahil kahapon pa ang last ligo ko at kaninang umaga pa ang last hugas ko.

"Peanut, tumigil ka diyan ha! Ibalik mo na ang panty ko. Ang lamig na kaya at isa pa, huwag mong kalimutan na nandito pa tayo sa hospital?"

nandidilat ang mga mata ko habang sinasabi ang katagang iyun. Napadasal tuloy ako ng wala sa oras na huwag niyang ituloy ang iniisip niya.

Pero sadyang pasaway talaga ang asawa ko. Naramdaman ko na lang ang pagsayad ng labi nito sa labi ng kabibe ko. Napaangat tuloy ang puwet ko sa pagkagulat. Pangahas na nilalang pero kahit namamaga at may sugat ang kabibe ko bakit ang sarap pa din?

"Peanut, ! Ano ang ginagawa mo! Umayos ka nga!" hindi ko mapigilang bigkas. Halos mapunit na kasi ang bed sheet dahil sa mahigpit kong pagkakakapit. Isa pa, hindi ko na pinansin pa ang bastos na salita na lumabas sa bibig ko Nakakataranta naman kasi itong ginagawa ni Peanut. Walang pinipiling lugar ang pagiging hayok sa laman. Kaya pala playboy dahil mahilig sa kabibe.

"Shit, ang sarap! Pagaling ka kaagad Baby! Hindi ko alam kung hanggang kailan ako makakapagtimpi!" bigkas pa nito sabay tayo. Nagpupunas pa ito ng labi habang nakatitig sa akin. Kaagad ko naman itong inirapan at ako na mismo ang nagbaba ng hospital gown ko para matakpan ang kabibe ko.

Tatawa-tawa naman itong naglakad patungong banyo. Kung hindi lang masama ang pakiramdam ko, kanina ko pa kinaltukan itong si Peanut eh. Parang tanga!

liling-iling na lang akong bumaba ng higaan. Hinagilap ko ang damit ko na maayos na nakatupi sa isang upuan at kaagad na pinalitan ang hospital gown na suot ko. Unti-unting bumubuti na ang kalagayan ko at gusto ko din malaman kung kumusta na ang sitwasyon ni Jeann. Although, inassure ng Doctor kanina na out of danger naman na si Jeann pero gusto ko pa rin makasiguro.

Nagulat pa si Peanut ng pagkalabas nito ng banyo napansin niyang nakabihis na ako. Kaagad ko itong pinagtaasan ng kilay lalo na ng mapansin ko na namumula ang mukha nito. Kahit na hindi ko itanong, alam kong may milagro itong ginawa sa banyo base na din sa kanyang hitsura ngayun..

Sabagay, kahit ako hindi pa rin kasi maka-get over sa ginawa niya kanina. May saltik talaga. Next time, ako na lang talaga ang maglalagay ng gamot sa sarili ko. Baka sa susunod, kung saan -saan pa makakarating ang pagpapahid na iyan eh.

"Are you sure ayos ka na? Hindi ka na ba nahihilo?" tanong nito sabay lapit sa akin. Kaagad naman akong tumango at nag-iwas ng tingin dito.

"Medyo ayos na ako. Kaya lang feeling ko lalo akong nanghihina kapag nakahiga lang ako. Gusto kong kumilos kilos. " sagot ko

"Okay....pero kailangan mong kumain muna. Hindi na tayo nakapag-dinner kanina at halos mag-uumaga na."

sagot nito sabay titig sa relo na naka- hang sa wall. Kaagad naman akong napasulyap doon at nagulat ako dahil halos alas kwatro na pala ng madaling araw. Ang bilis ng oras.

Napansin ko pa na kaagad na naglakad si Peanut patungo sa isang lamiseta at hinalungkat ang isang plastic na nakapatong doon. May inilabas siyang mga tupper ware na kung hindi ako nagkakamali, mga pagkain ang laman noon.

"Halika na! Kumain ka muna. Huwag mo na munang isipin si Jeann. Nasa maayos na siyang kalagayan at ano mang oras, ililipat na siya ng kwarto." muling wika nito. Kaagad na gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko dahil sa sinabi niya.

"Talaga? Ligtas na siya kapahamakan? " masaya kong tanong. Kaagad naman itong tumango.

"Dumaan ako sa emergency room kanina. Wala pa sila Tita Arabella at Tito Kurt pero nandoon na si Kenneth. Siya ngayun ang nagbabantay kay Jeann dahil sila Grandma at Grandpa, umuwi muna sa resort para makapag pahinga. Hind din sila pwede mag-stay ng matagal dito sa hospital." sagot nito. Ang Kenneth na tinutukoy niya ay ang nag-iisang kapatid ni Jeann. Dalawa lang sila at si Kenneth ang panganay.

"Mabuti naman kung ganoon. Balak ko din umuwi muna ng resort para makapagpahinga. Balik na lang siguro tayo kapag bumalik na ng 100% ang lakas ko. Parang gusto ko pang matulog eh." sagot ko. Kaagad naman itong tumango.

"Sure....pero kumain ka muna. Kahapon ka pa walang matinong kain eh. Baka mamaya, ikaw naman ang magkasakit niyan. Lalo na at medyo- medyo madami-dami ding dugo ang nawala sa iyo." sagot nito na kaagad ko namang sinang-ayunan.

Chapter 347

CHARLOTTE POV

Pagkatapos kumain kaagad akong nagyaya kay Peanut na puntahan na kaagad si Jeann. Tamang tama ang pagdating namin dahil ililipat na ito sa private room. Si Kenneth lang ang naabutan namin na matiyagang nagbabantay sa kanyang kapatid habang bakas sa mukha nito ang pagiging seryoso.

Sabagay, kahit sino sasama talaga ang loob sa nangyari sa kapatid niya. Naiinitindihan ko kung ano man ang nararamdaman nya ngayun.

"Kumusta siya?" kaagad na tanong ko pagkalapit sa kanya. Pilit naman itong ngumiti nang mapansin niya ang presensya naming dalawa ni Peanut.

"Nakausap ko kanina ang Doctor. Maayos na siya physically pero kailangan pa rin i-monitor ang mental health niya. Pwede kasing ulitin niya ang ginawa niya sa sarili niya." malungkot na sagot nito. Awang awa naman akong nasulyap kay Jeann. Sobrang laki talaga ng epekto sa kanya ang ginawa ni Drake sa kanya.

"'Salamat nga pala Charlotte. Mabuti na lang magkapareho kayo ng type ng dugo ng kapatid ko. Baka may masamang nangyari na sa kanya kung hindi kaagad siya nasalinan ng dugo kanina." muling wika ni Kenneth. Tipid ko naman itong nginitian.

"Ayos lang! Magpinsan tayo at walang ibang magtutulungan kundi tayo-tayo lang." sagot ko naman.

"Yah at thankful ako diyan! Parang gusto kong sisihin ang sarili ko sa nangyari sa kanya. Kasalanan ko din siguro dahil masyado kaming naging busy. Nakalimutan namin siyang kumustahin nitong mga nakaraang buwan dahil busy kaming lahat sa negosyo. Hindi ko akalain na niluluko na pala siya ng asawa niya na hindi nya man lang nababanggit sa amin!'" Tiim bagang na muling wika ni Kenneth. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagbalasik ng awra nito. Grabe talaga siguro ang tinitimping galit nito sa kanyang puso dahil sa nangyari kay Jeann.

Sabagay, hindi ko talaga siya masisisi. Mahirap tangapin na sa dinami-dami ng pwedeng lokohin ni Drake, si Jeann pa talaga na walang ibang ginawa kundi ang mahalin siya.

"Tumawag sa akin kanina si Drake. Hinahanap niya si Jeann. Of course, sinabi ko kung ano ang nangyari pero hindi ko sinabi kung saang hospital siya. Kayo na ang magdesisyon kung papayagan niyo siyang dumalaw! Kahit kaibigan ko siya, hindi ko kukunsintihin ang ginawa niyang ito."

sabat naman ni Peanut. Pilit naman itong nginitian ni Kenneth.

"I understand! Patatapusin ko lang ang problemang ito at magtutuos kaming dalawa. Hindi ako papayag na hindi makakaganti ang kapatid ko sa katarantaduhan na ginawa niya. Halos ayaw naming padapuan ng langaw si Jeann pagkatapos ganito lang ang gagawin niya? Mananagot siya sa akin! Ako mismo ang magbibigay ng hustisya sa nangyari sa kapatid ko."

gigil naman na sagot Kenneth. Kita ko ang nag-aapoy na galit sa mga mata nito habang sinasabi ang katagang iyun.

Oo, mabait si Kenneth pero kapag ang kapakanan na ni Jeann ang pag- uusapan nag-iiba ang ugali nito. Palibhasa dalawa lang silang magkapatid kaya super closed sila sa isat isa.

Sa aming magpipinsan si Kenneth din ang pinaka-matapang at pinaka- barumbado! Ilang beses na nga itong nakick-out sa School noon dahil palaging napapaaway. ibang iba ang ugali ni Kenneth sa lahat at ngayun pa lang mukhang kailangan nang magtago ni Drake kung ayaw nitong maputukan sa galit ni Kenneth.

Hinintay muna naming mailipat si Jeann sa private room bago kami nagpasya ni Peanut na umuwi muna ng resort. Wala pa ring malay si Jeann pero alam namin na hindi naman ito pababayaan ni Kenneth. Isa pa malapit na daw makarating sila Tita Arabella. Marami na ang magbabantay kay Jeann at ito na din siguro ang chance namin ni Peanut para makapagpahinga.

Alam kong hindi lang ako ang napagod sa mga nangyari. For sure, puyat din si Peanut. Buong gabi na naman yata itong hindi natulog. Kailangan talaga namin makabawi ng lakas.

"Thank you sa ginawa niyo kay Jeann. Ako na muna ang bahala sa kanya.

Pakisabi kina Grandma at Grandpa na huwag na silang mag-alala." huling bigkas ni Kenneth bago kami tuluyan naglakad palabas ng private room ni Jeann. Tanging tapik sa balikat ang naging tugon ni Peanut bago namin siya tuluyang iniwan.

Kasalukuyan kaming naglalakad sa hallway ng hospital ng mamataan namin ang isang familiar na bulto. Si Drake at palinga-linga itong naglalakad habang pasalubong sa amin. Hindi ko naman maiwasan na mapakapit ng mahigpit sa braso ni Peanut dahil sa biglang pag-usbong ng galit sa puso ko.

"Akala ko ba hindi mo sinabi sa kanya ang kinaroonan ni Jeann? Bakit nandito ang kumag na iyan?" halos pabulong na tanong ko kay Peanut.

"Ma-pera si Drake. Hindi nakakapagtaka kung ma-lolocate niya kaagad si Jeann." sagot naman ni Peanut.

Bago pa kami nakalapit isang nagmamadaling si Kenneth ang biglang dumaan sa harap namin ni Peanut at diretsong naglakad papunta kay Drake. Hindi namin namalayan na nakasunod pala ito sa amin.

Biglang sinugod ni Kenneth si Drake at malakas na binigwasan sa mukha. Sapol si Drake habang hawak ang dumudugong ilong. Saglit akong natulala dahil sa nasaksihan. May alam ako sa martial arts pero ngayun lang ako nakakita ng tunay na laban.

"Ang kapal ng mukha mo na magpakita sa kabila ng ginawa mong kawalang-hiyaan sa kapatid ko!" Galit na wika ni Kenneth, Kaagad naman kaming napalapit ni Peanut sa kanya. Kitang kita ko ang nagliliyab sa galit ang mga mata ni Kenneth habang nakatitig sa nakahandusay na si Drake na sandaling nahilo yata dahil hindi kaagad nakabangon. Kaagad itong dinaluhan ni Peanut at pilit na pinapaupo

"Umalis ka dito! Hindi ka kailangan ng kapatid ko! Simula ngayung araw, pinuputol na ng buong pamilya Villarama-Santillan ang kung ano mang ugnayan sa iyo! Tandaan mo Drake, tatapusin ko lang ang problema sa kalusugan ni Jeann at gagantihan kita. Mata sa mata, ngipin sa ngipin... > hinding hindi ka mapapatawad ng buong pamilya dahil sa ginawa mo!"

muling wika ni Kenneth. Halos maghistirikal na ito sa galit kaya kaagad ko itong hinawakan sa braso at hinila palayo kay Drake.

Si Peanut naman ang umalalay kay Drake hanggang sa tuluyan itong nakatayo. Dumudugo ang ilong nito at mabuti na lang napukaw ang attention ng mga guards ng hospital at kaagad na nagsipaglapitan para na din umawat.

"Asawa ko ang ipinunta ko dito at may karapatan ako na makita at kumustahin siya! Kung ano man ang problema naming dalawa, labas ka na doon Kenneth. Huwag kang makialam! "At talagang sumagot pa ang Drake na ito. Kainis! Ayaw na lang manahimik, gusto pa yata madagdagan ang dugo sa ilong niya.

"Asawa? Kailan pa? Kailan ka pa naging asawa sa kanya? Talaga bang minahal mo ang kapatid ko? O baka naman ginawa mo lang siyang trophy? " galit namang sagot ni Kenneth. Kaagad namang natameme si Drake. Sapol yata sa mag katagang lumbas sa bibig ni Kenneth.

"Malalaman at malalaman ko din ang mga katarantaduhan na ginawa mo sa kapatid ko! At kahit na ano pa ang mangyari, hindi kami papayag na muli mong mahawakan kahit na ang dulo ng buhok ng kapatid ko!" muling wika ni Kenneth na nagpalambong sa expression ng mukha ni Drake. Kaagad ko namang hinila si Kenneth pabalik ng kwarto ni Jeann bago pa lalong magkainitan.

Hindi pa nga ako nakakabawi ng lakas, heto na naman! Ang akala ko matiwasay kaming makaalis ng hospital ngayung umaga pero nagkakamali ako. Baka nga kailangan muna naming hintayin sila Tita Arabella para naman may makasama si Kenneth sa pagbabantay kay Jeann. Masyadong mainitin ang ulo nito at baka mapatay niya pa si Drake kapag patuloy pa itong mangungulit.

Chapter 348

CHARLOTTE POV

Mabuti na lang at matiwasay na naayos ang gusot sa problema nilang dalawa ni Drake at Kenneth. Ang pamunuan at security ng hospital na din ang nakiusap kay Drake na umalis na muna siya para humupa ang tension sa pagitan nilang dalawa ni Kenneth.

"Kenneth, relax! Hindi pwedeng basta ka na lang magpadala sa galit mo. Alalahanin mo na si Jeann ang mas apektado kapag magkasakitan pa kayong dalawa ni Drake!" kaagad na bigkas ko pagkabalik namin sa private room ni Jeann. Mabuti na lang talaga at wala pang malay si Jeann. Ano kaya ang magiging reaksyon niya kapag makita niyang nagsasakitan ang asawa niya at ang kapatid niya?

Baka mas lalo nya pang ika-stress iyun. Haysst, bakit ba kasi sugod nang sugod ang Drake na iyun? Ayaw na lang manahimik sa kandungan ng kabit niya! Kung sumagot-sagot kay Kenneth akala mo naman isa siyang ulirang asawa.

"Bakit ba kasi ang hilig niyong magpapatol sa mga playboy?" narinig kong bigkas ni Kenneth. Kaagad akong napatanga dito. Mabuti na lang at wala si Peanut dito sa kwarto. Baka mamaya pati ang asawa ko, sasama ang loob kapag marinig niya ang katagang lumabas sa bibig ni Kenneth. Playboy din kasi si Peanut eh.

"Eh sa na-inlove kami eh. Isa pa, mas hamak naman na matino ang asawa ko compare kay Drake noh!" sagot ko naman. Naiiling namang tinitigan ako ni Kenneth. Parang hindi yata kumbinsido sa sagot ko kaya kaagad ko itong pinagtaasan ng kilay. Ano ang gusto niyang iparating sa akin sa sinabi niya? Na mag-ingat din ako? Na baka mangyari din sa akin ang nangyari Kay Jeann dahil playboy din si Peanut? Haysst isipin ko pa lang iyun sumasakit na ang kalooban ko.

"Sorry! Hanggang ngayun naiinis pa rin kasi talaga ako eh. Ang lakas ng loob niyang magpakita dito sa hospital. Ang sarap balian ng buto ng hayop na Drake na iyun!" muling wika ni Kenneth. Naiiling na tinitigan ko lang ito.

Masyadong mainitin ang ulo. Ako itong kahapon pa gigil na gigil kay Drake eh, pero siya itong unang nakapanakit! Hasst! Sana lang talaga matapos na ang gulong ito sa lalong madaling panahon.

Pati kami kasi ni Peanut apektado na eh. Imbes na sariling problema namin ang inaasikado ko ngayun, problema pa nila Jeann at Drake. Hindi ko naman sila pwedeng talikuran dahil mga kadugo ko sila.

Sabay pa kaming napalingon ni Kenneth nang marinig namin ang mahinang pag-ungol ni Jeann. Nagmamadali akong tumayo at nilapitan ito sa kanyang hospital bed at laking tuwa ko ng napansin kong gising na si Jeann.

"Jeann! Kumusta ang pakiramdam mo? Ayos ka ka na ba? May masakit ba sa iyo? Tatawagin namin ang Doctor mo? "kaagad kong bigkas. Hinawakan ko pa ito sa kanyang kamay at pinisil. Kaagad naman itong napatitig sa akin.

"A-anong nangyari? Nasaan ako?" tanong nito. Napasulyap muna ako kay Kenneth bago ko ito sinagot.

"Nandito ka sa hospital. Ano ba ang nangyari sa iyo? Bakit ba nagawa mo iyun Jeann?" sagot ko. Natigilan ito. Tumingin sa malayo kasabay ng pagpatak ng luha sa mga mata.

"Sana hinayaan niyo na lang akong mamatay eh. Hindi ko na alam kung paano haharapin ang problemang ito Charlotte." sagot nito. Muli kong pinisil ang palad nito para makuha ang attention nito.

"Jeann naman! Huwag ka namang ganiyan! Alam mo bang halos maubos ang dugo ko para lang mailigtas ka? Sana naman huwag mong sayangin ang effort naming lahat. Huwag mo naman sanang hayaan ang sarili mo na kay Drake lang umikot ang mundo mo. Nandito kami na pamilya mo at sana huwag mo din kalimutan na may anak na nangangailangan ng iyung aruga." mahaba kong sagot. Umaasa ako na sana tumalab na sa kanya ang payo na lumabas sa bibig ko.

Muli itong nanahimik. Patuloy lang ito sa pagluha na parang walang ipinagbago. Kung paano ito umiyak kahapon, ganoon pa rin hanggang ngayun! Haysst, sana lang dumating na sila Tita Arabella. Payo na nila ang kailangan ni Jeann para magising ito sa katotohanan.

"Pa-pasensya ka na Charlotte ha? Ang laking abala na ang ginawa ko sa iyo. Nahihiya na ako sa inyong dalawa ni Peanut!" sagot nito. Pilit ko naman itong nginitian.

"Wala namang ibang magdadamayan kundi tayo lang eh. Jeann, magpinsan tayo. Alam kong matapang ka! Please, huwag ka namang magpadala sa lungkot. Huwag mong sayangin ang buhay mo dahil lang sa Drake na iyun!" muli kong wika. Kaagad kong naramdaman ang paghigpit ng pagkakahawak nito sa kamay ko.

Sumilay ang malungkot na ngiti sa labi nito bago seryosong nagsalita.

"Okay....susubukan ko. Pero sa isang kondisyon!" malungkot na sagot nito. Nagtatanong ang mga matang tumitig ako dito.

"Pwede bang ipalabas mo kay Drake na patay na ako? Gusto kong makita kung ano ang magiging reaciton niya." sagot nito. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Kenneth.

"Anong sabi mo? Jeann? Ano ba ang pumasok sa isip mo at gusto mong ipalabas sa lahat ng patay ka na?" sagot naman ni Kenneth. Bakas sa boses nito ang tinitimping inis.

"Kung gusto niyong maka-moved on kaagad ako, ipalabas mo sa lahat na patay na ako. Na hindi ako naka- survived." sagot naman ni Jeann. Naguguluhan akong napatitig dito.

Posible ba yung hinihiling niya? Pero bakit? Paano namin gawin iyun? Ang tanong, papayag kaya ang buong pamilya sa nais ni Jeann?

"Gusto kong magbagong buhay. Gusto ko nang kalimutan ang dating ako. Kaya kung gusto niyong maka-moved on ako, ipalabas mo kay Drake na natuluyan ako. Or kahit na kanino. Kung kinakailangang ibalita niyo ito sa diaryo, ayos lang." sagot ni Jeann.

"At ano ang sasabihin namin? Na namatay ka dahil nagpakamatay ka? Jeann, hindi mo ba naisip kung gaano kalaking epekto ito sa pamiya natin?" sagot naman ni Kenneth.

"I dont care! Basta ang gusto ko ang susundin mo Kuya Kenneth! Magpapalakas lang ako at lalayo ako. Kami ng anak ko! Gusto ko na din makalimot Kuya! Gusto ko ng kalimutan ang mga masasakit na alaala na nangyari sa buhay ko!' sagot ni Jeann. Muling pumatak ang luha sa mga mata nito kay naman kaagad na napatango si Kenneth.

"Fine.....kakausapin ko ang Doctor mo." sagot nito sa kapatid. Kaagad naman napangiti si Jeann. Ngiti na hindi man lang umabot sa mga mata nito.

"Charlotte, may mga make up ka bang dala? Sige na, make-apan mo ako! Galingan mo! Iyung make up na katulad sa mga patay tapos kunan mo ako ng larawan. Iyung makatotohan ha? Gusto ko kumplito rekado ang akting natin." ako naman ang binalingan nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi.

Mukhang malapit ng maka-moved on si Jeann. Nakakapag isip na ng kabaliwan eh. Imagine, gusto niyang ipalabas sa madla na natuluyan siya? Bakit? Dahil ba umaasa siya na makokonsensya ang Drake na iyun?

Pero imposible! Sa hilatsa ng mukha ni Drake, mukhang malabo ang ini- expect ni Jeann. Baka mamamya magpaparty pa ang gagong iyun kapag malaman niya na natuluyan ang asawa niya eh....

Chapter 349

CHARLOTTE POV

Gusto ng pasyente naming broken hearted na si Jeann kaya dapat sundin. Kung ang hiling niya ay makatulong para maka-moved on siya kaagad sino ba naman kami para pigilan siya. Ang gusto lang naman naming lahat ay maging maayos si Jeann at magkaroon ng katahimikan ang buhay nito. Kaya naman wala akong choice kundi tulungan siyang lagyan ng make up ang kanyang mukha na katulad daw sa isang patay para sa picture taking.

Oh diba...kahit broken hearted may itinatago pa ring kabaliwan. Kaya naman pagdating nila Tita Arabella at Tito Kurt, kita ko ang gulat sa mga mata nila dahil sa hitsura ni Jeann.

Dahil sa make up para itong walang dugo. Muntik na ngang atakihin si Tita Arabella buti na lang naipaliwanag namin sa kanya kung ano ang gusto ng kaniyang unica iha.

Noong una, katakot-takot pang pagtatalo pero hindi naglaon pumayag din naman. Hindi naman talaga nila matitiis si Jeann eh. Noon pa man, lahat ng gusto ni Jeann ay nasusunod. Ganoon ito ka-spoiled sa kanila kaya nga hindi namin maiwasang masaktan nang malaman namin ang mga katarantaduhan ginawa ni Drake.

Pagkatapos ng picture taking, si Tita Arabella na ang naglinis ng mukha ni Jeann. Nagpasya na din kaming magpaalam ni Peanut dahil parang pipikit na talaga ang mata ko. Bahala na sila. Nagampanan ko ang tungkulin ko at bahala na silang dumiskarti na ipalabas sa publiko ang kunwaring kamatayan ni Jeann. Si Tita Arabella na din siguro ang bahala magpliwanag sa lahat at sa buong pamilya. Labas na kami doon at sasakay na lang sa agos ng mga pangyayari.

Wish ko lang, mapanindigan ni Jeann ang pag-iwas kay Drake. Tsaka ko na lang ulit aasikasuhin ang problemang ito kapag makapagpahinga na ako.

"Mag-ingat kayo..and Charlotte thank you sa ginawa mo!" nakangiting wika pa ni Tita Arabella bago kami nakaalis. Tanging ngiti na lang din ang naging sagot ko dahil parang lumulutang na ako sa alapaap sa sobrang pagod at antok. Mabuti na lang at nakaalalay sa akin si Peanut kung hindi baka mapipilitan akong dito muna magpalipas ng buong maghapon sa hospital para matulog.

Kaagad kaming naglakad patungong parking. Pagkasakay ko pa lang ng kotse kaagad ko ng ipinikit ang aking mga mata. HInayaan lang naman ako ni Peanut. Naramdaman din marahil niya ang pagod ko. Ibayong panghihina din talaga ng katawan ang nararamdaman ko siguro dahil sa dami ng dugo na nawala sa akin.

Pero ayos lang...sulit naman ang pagsasakripisyo ko. Nailigtas sa kapahamakan si Jeann at masaya na ako doon.

HIndi ko na namalayan pa ang pagdating namin ng mansion. Basta nagising na lang ako na nandito na ako sa isang kwarto, komportableng nakahiga sa kama habang nakaunan sa braso ni Peanut.

Hindi ko tuloy maiwasan na mapatitig sa orasan na nasa bedside table. Napansin ko na halos alas sais na ng gabi. Kung ganoon, sobrang haba ng tulog ko. Hindi ko na din pala namalayan ang pagdating namin kanina ni Peanut dahil sa kotse pa lang, tuluyan na akong nakatulog. Siguro binuhat na lang ako ni Peanut paakyat dito sa kwarto.

Hindi ko tuloy maiwasan na mapatitig sa payapa nitong mukha habang nahihimbing sa pagtulog. Hindi ko maiwasan na mapangiti. Ngayung nasa maayos na kalagayan si Jeann, siya naman ngayun ang aatupagin ko. Gagampanan ko na ang papel nang pagiging asawa dito. Pipilitin kong maging masaya kaming dalawa at hindi ako tutulad kay Jeann na hindi marunong lumaban sa hamon ng mga kabit.

Magiging matatag akong may -bahay ni Peanut. Of course, hindi ako papayag na magkaroon ng kahati sa kanya noh? Maghahalo ang balat sa tinalupan.

"Bakit ba kasi ang gwapo mo?" hindi ko maiwasang bigkas habang nakatunghay sa gwapo nitong mukha. Hindi na ako nakapag-pigil, pinisil ko ang matangos nitong ilong na siyang nagpagising dito.

"Hmmm, gising ka na pala? Kumusta ang pakiramdam ng Baby ko?" malambing pa nitong bigkas. Lalo pang hinigpitan ang pagkakayakap nito sa akin kaya hindi ko maiwasang mapahagikhik.

"BAkit hindi mo ako ginising kanina? For sure nahirapan ka sigurong iakyat ako dito sa kwarto. Ang bigat ko pa naman!" naglalambing ko namang sagot. Kaagad kong napansin ang paguhit ng masayang ngiti sa labi nito bago ako mabilisang kinintalan ng halik sa tuktok ng ilong ko.

"Nope! Walang mabigat sa akin basta Baby ko ang karga-karga ko!"

malambing nitong sagot. Natawa ako! Akmang babangon na ako ng lalo nitong hinigpitan ang pagkakapit sa akin. Dinantayan pa ako nito kaya hindi ako makakilos.

"Teka lang...gagamit ako ng banyo eh." nagpoprotesta kong wika sa kanya.

Natawa ito at sa wakas pinakawalan din ako. Dali-dali naman akong bumangon ng kama at halos takbuhin ko ang banyo dahil ihing ihi na talaga ako.

Mabuti na lang at sa wakas nagiging maayos din ang pakiramdam ko. Medyo mahaba ang tulog ko kaya naman kahit papaano gumaan ang pakiramdam ko.

Pagkatapos kong umihi, nagpasya akong mag-shower na lang din muna para lalong ma-energized ang katawan ko. Nakakaramdam na din kasi ako ng panlalagkit ng katawan kaya naman nagpasya na akong maligo muna para ma-preskuhan. Isa pa, nakakahiya na kay Peanut kung mangangamoy ewan na ako.

Mabilisang ligo lang naman ang ginawa ko dahil baka magtaka si Peanut kung bakit ang tagal ko dito sa banyo. Bukas ng umaga, balak kong yayain si Peanut na mag-swimming sa dagat. Susulitin namin ang mga oras na nandito kami sa resort dahil pagbalik namin ng Manila, tiyak na magiging abala na naman kami.

Pagkatapos kong maligo, nagsuot lang ako ng bath robe at kaagad na lumabas ng banyo. Naabutan ko pa si Peanut na may kausap sa kanyang cellphone kaya dahan-dahan ko itong nilapitan para makiusyuso.

"I am sorry Drake. Kahit kami, nasaktan din sa nangyari kay Jeann. Hindi namin siya nabantayan. Masakit ito lalo na sa asawa ko dahil hindi lang sila magpinsan, kundi sobrang malapit din sila sa isat isa! Pero gayunpaman, wala akong rights para panghimasukan ang kagustuhan ng pamilya ng asawa mo. Wala din ako sa poder na magsalita tungkol sa nangyari kay Jeann." narinig ko pang wika ni Peanut.

So, si Drake pala ang kausap niya. Nakikibalita na naman siguro ang kumag sa sitwasyon ni Jeann.

"Yah..kung ano ang lumabas na mga balita, iyun ang totoo. Ayaw ko ng mag- comment tungkol sa bagay na iyan bilang respito sa pamilya ng asawa mo. Hindi na maibabalik pa ang mga nangyari na kaya tanggapin mo na lang.

" muling wika ni Peanut na kaagad na napataas ang aking kilay.

Chapter 350

CHARLOTTE POV

Mukhang nailabas na sa publiko ang fake na pagkamatay ni Jeann. Ang bilis ha? Masyadong excited. Bilib na talaga ako sa bilis kumilos nila Tita Arabella at Tito Kurt. Basta para kay Jeann, ang bilis nilang tumalima.

Haysst, para sa akin, isang malaking kalokohan ang naging desisyon ni Jeann pero sino ba nama ako para kontrahin iyun? Siguro nga, iintindihin na lang namin ang naging desisyon nila.

"Naligo ka?" tanong ni Peanut sa akin ng mapatingin ito sa gawi ko. Kaagad nitong tinapos ang pakikipag-usap kay Drake at lumapit sa akin.

"Nanlalagkit kasi ako eh. Sino pala ang kausap mo?" kaswal kong tanong sa kanya.

"Si Drake..umiiyak! Lumabas na kasi ang balita tungkol sa fake na pagkamatay ni Jeann. Mukhang inuusig ng konsensya si Drake ngayun. Nagluluksa!" sagot ni Peanut. Hindi ko maiwasang matawa.

"Bagay sa kanya iyun. Makonsensya siya hangat gusto niya! Hindi na babalik sa kanya si Jeann." sagot ko. Hindi talaga ako maniniwala na magluluksa ang Drake na iyun.. Baka nga magpapa-party pa ang kumag na iyun dahil sa wakas malaya na siya. Pwede niya ng pakasalan ang kabit niya sa pag-aakala na patay na talaga si Jeann.

"Yah..and tumawag pala sila Tita Arabella. Sa Paradise Garden daw gaganapin ang lamay." wika nito na kaagad na nagpalaki ng aking mga mata. Parang bigla akong kinilabutan sa mga kalokohan ni Jeann.

"Lamay? tanong ko. Malakas na tumawa si Peanut.

"Yes...request ng pinsan mo na si Jeann. Para daw mas makatotohanan!" sagot nito. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiwi.

Habang tumatagal, lalong nagiging weird si Jeann. Bumalik ang pagiging pilya nito or mas matindi ang mga kalokohang naiisip ngayun.

"Pero paano iyun? I mean...hihiga siya sa kabaong para mas makatutuhanan? " nanlalaki ang mga matang sagot ko. Kaagad naman napahalakhak si Peanut. Tawang tawa sa naging reaction ko. Kaagad nitong pinisil ang pisngi ko na parang gigil na gigil.

"Of course not! May naisip na ibang paraan ang pinsan mo!" sagot nito. Kaagad naman akong napatitig dito. Naghihintay sa susunod niyang sasabihin.

"Pinalabas nila na pina-cremate kaagad ang katawan ng pinsan mo." sagot nito na lalong nagpagulat sa akin. Kung kaharap ko lang siguro si Jeann baka kinaltukan ko na iyun. Ang taba ng utak kung mag-isip ng kalokohan. Partida, hindi pa masyadong naka-moved on sa paghihiwalay nila ni Drake kung anu- ano na ang naiisip.

"By the way, dumating pala kanina sila Rafael at Veronica. Hinihintay nila tayo sa baba para sabay-sabay na daw tayong pumunta sa Paradise Garden para suputahan ang kalokohan ni Jeann. " muling wika ni Peanut. HIndi ko naman maiwasan na muling mapangiwi. Baliw talaga ang Jeann na iyun. Inabala buong clan para lang pagbigyan ang kanyang kalokohan.

Sa daming pwedeng pagkaabalahan para maka-moved on kaagad ito pa talaga ang naisip niyang gawin.

"Okay..so, maligo ka na din para sabay na tayong bumaba." sagot ko naman sa kanya. Nagulat pa ako dahil makahulugan ako nitong nginitian sabay taas ng isa niyang kamay na may na cream na pinapahid sa perlas na silangan ko. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata.

Imagine, hindi nya talaga nakakalimutan ang pahiran portion na iyan? Sobrang active niya sa pagamot ng namamaga kong kweba.

"Ako na ang maglalagay. Kaya ko na!'" sagot ko sa kanya at kulang na lang pandilitan ito dahil sa pagkapahiya na - lumukob sa pagkatao ko. Ngayung nasa maayos na kalagayan ang katawan ko, hindi ko na siya hahayaan na makita ang nakakahiya at medyo namamaga ko pa ring kipay noh? Masyado nang nakakababa ng dignidad ko iyun.

Nagulat pa ako ng malakas itong tumawa. NIlapitan ako at hinawakan sa kamay at pilit na hinila papuntang kama.

"Hindi pwede! Gusto kong masiguro na nagagamot ng maayos iyan dahil hindi ko alam kung hanggang kailan ako makakapagtimpi!" seryoso nitong sagot habang titig na titig sa mga mata ko.

Kaagad kong nabasa ang pinaghalong damdamin sa mga mata nito. Kita ko kung gaano ka-seryoso ang kanyang mukha.

"You mean..." hindi ko na natuloy pa ang sasabihn ko ng mabilis akong pinahiga ng kama. Nasa paanan ko ito at talagang itinaas niya pa ang bathrobe ko sabay pinaghiway ang aking hita. Wala akong suot na underware kaya alam kong kaagad na tumapad sa kanya ang namamaga ko pang kabibe.

"Ako na nga lang kasi eh." muling protesta ko kasabay ng pag-iktad ko ng sumayad ang kanyang daliri sa aking hiwa. Parang may libu-libong bultahe ng kuryente ang biglang dumaloy sa buo kong pagkatao dahil sa ginawa niyang iyun

"Huwag kang malikot! Sandali lang ito.

"sagot nito sa akin kasabay ng pagsagi nito sa aking nakaumbok na perlas. Ibayong kiliti ang naramdaman ng buo kong pagkatao dahil sa ginawa nyang iyun. Bigla tuloy sumagi sa isip ko ang mga nangyari sa amin sa mansion. Pakiradamdam ko biglang nag-init ang buo kong pagkatao dahil doon.

"Peanut naman! Bakit ang tagal? Isa pa bakit may pasagi-sagi pa!" reklamo ko pa. Hindi ito umimik bagkos bigla ko na lang napansin ang makahulugan na pagtitig nito sa mga mata ko.

"Bilin ng Doctor mo, bawal muna tayong mag-sex. Pero pwede namang kahit kiss lang diba?" wika nito na kaagad na nagpatayo ng halos lahat ng balahibo ko sa katawan.

Wala na..tuluyan na nga sigurong nilukob ng pagnanasa si Peanut. Kaya ayaw ko na siya ang maglagay ng gamot sa akin dahil sa mga ganitong galawan niya eh.

Naipikit ko na lang ang aking mga mata ng maramdaman ko ang dila nito na biglang sumayad sa bukana ng kweba ko.

Ramdam ko ang init na nagmumula sa kanyang bibig dahil sa ginawa niyang iyun. Para akong mahihimatay sa tindi ng antisipasyon at wala sa sariling nahawakan ko ito sa kanyang ulo para lalong idiin sa perlas na silangan ko na buong puso niya namang sinunod.

"Ughhh! Peanut! Ano ba...sabi ko sa iyo ako na ang maglalayag ng gamot eh." hindi ko maiwasang bigkas habang patuloy ito sa pagpapala sa aking namamaga pang perlas na silangan. Wala na kahit na katiting akong naramdamang sakit bagkos kakaibang ligaya biglang lumukob sa buo kong pagkatao.

Napapaangat pa nga ang puwit ko lalo na ng maramdaman ko ang dila nito na pilit niyang isiniksik sa lagusan ko. Ibayong kiliti ang nararamdaman ng buo kong pagkatao dahil sa ginawa niyang iyun.

"Come on Peanut! Wait lang! Lalabas naaa!" halos pasigaw kong bigkas kasunod ng panginginig ng tuhod ko at ang paglabas ng katas ko mula sa aking sinapupunan.

Lupaypay akong napahiga ng maayos sa kama habang abala naman sa pagsaid si Peanut sa katas na inilabas ko. Para iyung isang masarap ng inumin dahil kita ko kung paano siya nag-enjoy sa kanyang ginagawa.

"Hoyyy! Maligo ka na!" nanghihina ko pang wika sa kanya. Para kasi akong biglang nawalan ng lakas dahil sa ginawan iya. Isang mahinang pagtawa ang narinig ko mula dito ng tuluyan nang iwan ng labi niya ang kweba ko.

"Hehehe! Mamaya! Pagkatapos kong malagyan ng gamot ang treasure mo." nakangisi nitong wika habang nangingintab ang labi nito dahil sa sarili kong katas.

Bahala siya. Mas lalo niyang pinapahirapan ang sarili niya eh. Alam kong siya din naman ang talo sa laban na ito. Siya itong nabibitin dahil hindi pwedeng ipasok niya ang sandata niya sa akin. Kailangan ko munang magpagaling dahil yun ang bilin ng Doctor.

CHAPTER 351

CHARLOTTE POV

Sa dining area ang diretso naming dalawa ni Peanut pagkalabas namin ng kwarto. Naabutan ko pa sila Grandma at Grandpa na masayang kausap sila Veronica at Uncle Rafael. Ang tungkol sa pagbubuntis ni

Veronica ang kanilang topic kaya naman ramdam ko ang saya sa buong paligid.

"Hello Charlotte, Peanut!" kaagad na bigkas ni Veronica nang mapansin nito ang pagdating naming dalawa ni Peanut. Nginitian ko muna ito sabay lapit kina Grandma at Grandpa sabay halik sa kanilnag pisngi tanda ng pagbibigay galang bago ako lumapit kay Veronica para makipagbeso. Ginaya naman ni Peanut ang ginawa ko at nakipag-shake hands naman ito kay Uncle at kay Veronica.

Hindi ko maiwasang makaramdam ng inggit kay Veronica habang pinagmamasdan ito. Bakit ba ang ganda niya pa rin tingnan kahit buntis? Napaka-blooming nito at kahit hindi ko sila nakakasama sa iisang bubong, halatang halata na alagang alaga talaga siya ni Uncle Rafael.

Si Peanut kaya? Magiging maalaga pa rin ba siya sa akin kahit na umabot ng taon ang pagsasama namin? Aaminin ko na nakakaramdam din ako ng takot na baka magsawa ito sa akin. Katulad nila Jeann at Drake.

"Hey Baby! Saan ka na nakarating? Upo ka na oh?" naputol lang ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang boses ni Peanut. Kanina niya pa pala ako pinapaupo pero hindi ko iyun napansin. Kung saan saan na naman ako dinala ng imagination ko.

"Ayos ka lang ba iha? Huwag ka na lang din sumama sa kanila kung hindi pa rin maayos ang pakiramdam mo. Hindi naman pwedeng sa lahat ng oras pagbibigyan natin ang kapritso ng pinsan mo." Narinig ko pang wika ni Grandpa Gabriel. Kita ang pagiging seryoso sa awra nito at mukhang hindi ito pabor sa ginawa ni Jeann

"Naku, ayos lang po ako Grandpa. Nakatulog na po ako kanina kaya maayos na ang pakiramdam ko." nakangiti ko namang sagot.

"Napaka-nonsense naman kasi ng gusto ni Jeann. Ano ba ang ginagawa nila Ate Arabella? Bakit kailangan nilang konsintihin ang anak nila sa kalokohang ito?" sagot naman ni Uncle Rafael. Katulad ni Grandpa Gabriel, mukhang hindi din ito masaya sa mga nangyayari.

"Hayaan niyo na! Gusto lang siguro niyang konsensyahin si Drake dahil sa ginawa sa kanya." sagot naman ni Grandma Carissa.

"Nasa hospital pa din po ba si Jeann Grandma?" tanong ko naman. Kaagad naman itong umiling.

"Nakalabas na at dinala muna nila sa Farm." sagot ni Grandma. Nagtaka naman ako kung anong farm ang tinutukoy nila. Ang alam ko kasi resort ang pinagkakaabalahan ngayun nila Tita Arabella.

"Isang maliit na isla iyun. Farm lang tawag dahil sagana sa mga pananim at mga alagang hayop ang lugar. Matagal ng pag-aari ng Tito Kurt niyo ang property na iyun at sa sobrang layo, bihira lang nila kung bisitahin dahil kapag may special occasions dito naman sa resort ginaganap."

pagpapatuoy na wika ni Grandma. Dahan-dahan naman akong napatango. Hindi ko alam ang lugar pero parang gusto ko tuloy puntahan. Siguro ang ganda ng lugar na iyun dahil base sa pagkakalarawan ni Grandma, mukhang malayo sa kabihasnan.

Pagkatapos kumain ng dinner kaagad na kaming lumarga. Hindi na sumama sila Grandma at Grandpa dahil hindi sila pwedeng magpuyat dahil lang sa kapritso ni Jeann.

"Paano ba iyan? Required bang umiyak mamaya?" narinig ko pang tanong ni Veronica kay Uncle Rafael habang nasa byahe kami. Hindi ko maiwasang mapangiwi. Hindi pa naman ako magaling sa actingan kaya malabong maiyak ako mamaya.

"No need! Sapat na ang presensya natin. No reason para magsayang ng luha dahil lang sa kapritso ni Jeann." sagot naman ni Uncle Rafael. Halata sa boses nito ang hindi maisatinig na pagkainis. Sabagay, masyadong busy si Uncle Rafael at malaking abala talaga itong ginagawa ni Jeann.

Mabilis kaming nakarating ng Paradise Garden. Napansin pa namin na medyo maraming tao. Hindi ko mga kilala at hindi ko alam kung saan sila nahugot nila Tita Arabella at Tito Kurt. Tanging si Kenneth lang ang namukhaan ko na naninigarilyo sa hindi kalayuan at nang mapansin ang pagdating namin kaagad nitong pinatay ang sigarilyo at mabilis na naglakad palapit sa amin.

"Finally, dumating din kayo. Alam niyo bang kanina pa ako antok na antok?" kaagad na wika nito. Kaagad ko itong pinagtaasan ng kilay. Sino ba naman kasi ang nagsabi sa kanya na magpuyat siya? Nakalabas na pala ng hospital si Jeann at dapat pinaubaya nalang nila sa mga taong nandito ang lamay kuno ni Jeann.

Sisilip lang kami. Kuhanan mo kami ng larawan na dumating kami at uuwi na din kaagad kami." nakaismid naman na sagot ni Uncle Rafael. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng tuwa dahil wala din akong balak na magtagal sa lugar ng ito. Nakakakilabot at kahit fake lang na lamay ito para kay Jeann hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng pananayo ng balahibo.

"Dont worry, pagdating niyo pa lang, may kumukuha na sa inyo ng larawan. Well prepared yata kami dahil sa kapritso ng kapatid ko." natatawa namang sagot ni Kenneth. Mukhang maayos na nga talaga siguro ang kalagayan ni Jeann dahil nakakatawa na din ito ngayun.

Wala pang thirty minutes ang pananatili namin sa fake na lamay ni Jeanri ng nagyaya na si Uncle Rafael na umalis na. Katwiran nito, hindi pwedeng magtagal sa ganitong lugar ang buntis niyang asawa na si Veronica. Kaagad naman kaming sumang-ayon ni Peanut at nagpaalam na kay Kenneth.

Noong una, ayaw pa ni Kenneth pumayag pero wala din naman itong choice lalo na at si Uncle Rafael ang nag -insist. Mas mahalaga sa kanya ang sitwasyon ng buntis niyang asawa na si Veronica kaysa sa kapritso ni Jeann.

Pabalik na kami ng aming kotse ng namataan namin ang parating na si Drake. Kaagad kong napansin ang lungkot na nakalarawan sa mga mata nito habang naglalakad palapit sa amin.

"What are you doing here?" kaagad namang sambit ni Uncle Rafael at nagulat na lang kaming lahat ng bigla nitong sugurin si Drake at walang sabi- sabing sinikmuraan. Gulat kaming lahat at kaagad na napakalas sa pagkakahawak sa akin si Peanut para awatin sila Uncle at Drake.

"Hindi bat sinabi ko na sa iyo na tinatapos ko na ang ugnayan natin?

Hindi ka kailangan ng pamangkin ko kaya umalis ka na!" galit na wika ni Uncle. Hindi ko nga malaman kung umaakting ba ito or ano pero kita ko ang pamumula ng mukha nito palatandaan na galit talaga ito dahil sa mga nangyari.

Sabagay, kahit na hindi napuruhan si Jeann mahirap pa rin tangapin sa panig namin ang ginawang panloloko ni Drake sa aming kadugo. Walang kapatawaran ang ginawa niya kaya dapat lang na umiwas na siya sa pamilya namin. Simula ng niloko niya si Jeann, kaagad din naputol ang ugnayan niya sa angkan namin.

"I know na kasalanan ko ang mga nangyari...but please, asawa ko pa rin ang pinag-uusapan natin dito. Hayaan niyong makita ko siya..kahit ngayun lang..kahit sadali lang, maipadama ko man lang sa kanya na pinagsisisihan ko ang lahat!" umiiyak na sagot ni Drake. 

Hindi ko maiwasang magtaka. Sa laking tao nito nagawa niyang lumuha sa harap naming lahat at magmakaawa. Akmang luluhod pa ito sa harap namin pero kaagad itong sinipa ni Uncle Rafael. Bagsak sa lupa si Drake habang patuloy sa pagtangis.

Chapter 352

CHARLOTTE POV

"Nakikiusap ako! Hayaan niyo akong makita siya kahit sa huling sandali lang! Hayaan mo akong maipakita sa kanya ang pagsisisi ko!" muling wika ni Drake. Bakas sa boses nito ang pakiusap. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng awa sa kanya.

"Hayaan? Kahit na ano pa ang gawin mo, hindi na maibabalik pa ang nangyari na Drake. Sinira mo ang tiwala ng buong pamilya sa iyo! Kung hindi mo pala mahal ang pamangkin ko sana ibinalik mo na siya sa amin! Sana, hindi mo siya pinahirapan!" galit naman na sagot ni Uncle Rafael. Kaagad naman itong nilapitan ni Veronica para pakalmahin.

"Rafael, please..hayaan mo na siya. Total, last na din naman ito. Ibigay natin sa kanya ang kanyang karapatan kay Jeann kahit saglit lang" wika naman ni Veronica. Ayaw niya din naman na magkasakitan pa ang dating magkakaibigan. Hindi magandang tingnan iyun lalo na at may mga magaganda din naman silang pinag- samahan.

"Well, sasamahan na po namin siya ni Peanut! Nangako naman si Drake na saglit lang naman sya dito kaya hayaan na lang po natin Uncle." sabat ko naman. Baka kapag hindi pa namin ito samahan ngayun, baka muli din itong masaktan ni Kenneth. Ayaw ko din naman maging kriminal ang isa sa mga kapamilya namin dahil lang sa isang walang kwentang tao.

"Mabuti pa nga siguro! And Drake, sana ito na ang huli nating pagkikita! Walang kapatawaran ang ginawa mo sa kadugo ko kaya magkalimutan na lang tayo!" wika ni Rafael at mabilis na inalalayan ang buntis na asawa paalis.

Tinapik ni Peanut si Drake sa balikat bago kami nagpatiuna nang naglakad palapit sa altar kung saan makikita ang larawan ni Jeann at isang urn jar.

Hindi ko ulit maiwasan na makaramdam ng kilabot. Sa kagustuhan ni Jeann na makonsensya si Drake, nagawa niya talagang mag- isip ng kalokohan. Ako ang kinikilabutan sa mga pinaggagawa nang pinsan kong ito eh.

"Bakit pina-cremate siya kaagad? Ganoon na ba ako kasama sa lahat para tanggalan ng karapatan sa asawa ko?" mahinang wika ni Drake. Bakas sa boses nito ang pagluluksa kaya hindi ko maiwasang mapatitig dito.

Gusto ko lang masiguro kung nagdadrama lang ba ito. Pero sa nakikita ko ngayun sa awra nito, kita ko ang pait sa buo niyang mukha. Nangangalumata na din ito at may ilang balbas na din ang nag-uumpisang tumutubo sa kanyang mukha. Dagdagan pa ng pasa nito na nasa kaliwang pisngi galing sa sapak kahapon ni Kenneth.

Pero bakit? Huwag niyang sabihin na huli niya nang narealized na mahalaga pala sa kanya si Jeann? Ang galing naman niyang umakting kong nagdadrama siya ngayun?

"Iyun ang gusto nila Tita Arabella. Hindi daw nila kayang makita si Jeann sa ganoong kalunos-lunos na sitwayon. "Hindi ko maiwasang sagot. Hindi ko lang alam kung nahahalata ba ni Drake na nagsisinungaling ako dahil hindi ko maiwasang manginig ang aking boses.

Lensyak naman kasi! Hindi kaya ako sanay na magsinungaling at dahil sa Jeann na ito, nagagawa ko na ngayun. Haysst, sana matapos na ito. Hindi ko na kaya pang pagtakpan si Jeann sa mga kalokohan niyang naiisip.,

"I understand! Kasalanan ko din naman kaya humantong ang lahat sa ganito! Pinabayaan ko siya! Nagdusa siya sa mga kamay ko!" sagot ni Drake kasabay ng pagpatak ng luha sa mga mata. Bakas din sa boses nito ang matinding paghihinagpis.

Patuloy ang sunod-sunod sa pagtulo ang luha sa kanyang mga mata habang hinahaplos ang picture frame ni Jeann.

Pigili ko naman ang sarili ko na sumigaw ng "It's a prank!" nakakaawa na din kasi si Drake pagmasdan. Ramdam ko na galing sa puso ang kanyang pag-iyak kaya hindi ko maiwasan na mapakapit kay Peanut.

"Hayaan na muna natin siya dito. Bigyan muna natin siya ng time na magluksa!" wika ni Peanut sa akin. Tinapik niya pa sa balikat si Drake at tuluyan na namin itong iniwan sa harap ng altar kung saan nakapatong ang larawan ni Jeann at Urn Jar na hindi ko nga alam kung may laman ba or wala.

Palabas lang ang lahat nang ito pero mukhang may isang puso na labis na nagsisisi. Wala naman akong magawa kundi panoorin na lang ito. Masyadong masakit ang pinagdaanan ni Jeann sa mga kamay ni Drake at tanging si Jeann na lang ang makakapag-pasya kung mapapatawad niya pa ba ito.

Nasa kalagitnaan ng pagluluksa si Drake ng napansin ko ang paglapit ni Kenneth dito. Mukhang hindi mainit ang ulo ni Kenneth dahil maayos na itong nakipag-usap kay Drake. Mabuti na din kung ganoon. Baka malamog ang katawan ni Drake sa kakasapak nila. Baka mamaya si Drake naman ang magpakamatay dahil sa labis na paninisi nila.

Napansin ko pa ang pagtapik ni Kenneth sa balikat ni Drake bago ito iniwan at naglakad palapit sa amin.

Nagtatanong ang mga matang tinitigan ko ito.

"Si Drake na ang bahala dito. Kanina pa ako antok na antok at siya na ang tatapos ng lamay dahil gusto niyang gampanan ang pagiging asawa ni Jeann. "wika ni Kenneth nang makalapit sa amin.

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ko.

"Nakiusap siya sa akin na siya na muna ang bahala sa Urn Jar na iyan. Iuuwi daw niya sa bahay nila. Pabor sa akin dahil gusto ko na din matapos ang kalokohan na ito. Pagod na pagod na ako at gusto ko ng magpahinga at matulog sa malambot kong kama."

sagot ni Kenneth. Hindi ko maiwasang mapangiwi. Hindi ko tuloy maiwasan na mapatitig kay Drake. Grabe pa rin ang iyak nito ngayun. Para itong batang nag-aalburuto na hindi nakuha ang gusto.

Kahit papaano, nakakaawa din naman siyang tingnan. Isang malaking panloloko sa emosyon niya ang ginawa naming ito. Pero sa tuwing naiisip ko ang ginawa niya kay Jeann, hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng galit dito.

"Baka naman magtaka siya dahil bigla mo na lang ipinaubaya sa kanya ang lahat." sagot ko naman Kay Kenneth.

"Bahala siya! Ayaw din naman ni Jeann magpakita sa kanya kaya baka habang buhay niya na din dadalhin sa konsensya niya ang ginawa niya sa kapatid ko.. Sapat na siguro iyun na ganti dahil sa ginawa niyang kalapastangan sa kapatid ko." sagot ni Kenneth at nagpatiuna na itong naglakad palayo sa venue. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Peanut at naglakad palapit kay Drake

 para magpaalam na din.

Ngayung gabi, matatapos na ang dramang ito pero alam kung may isang tao na patuloy na magluluksa at uusigin ng konsensya sa pag-aakala niyang siya ang dahilan ng pagkasawi ng kanyang asawa.

Chapter 353

CHARLOTTE POV

Mabilis na lumipas ang isang linggo. Nagiging masaya ang mga araw na lumipas sa buhay ko dahil tuluyan na nga naming napagkasunduan ni Peanut na magsasama na bilang isang tunay na mag-asawa. Nangako kami sa isat isa na uumpisahan na namin ang pagbuo ng isang masayang pamilya.

Abala ako sa harap ng salamin habang nag-aapply ng kaunting make up sa aking pisngi. Nandito ako sa loob ng banyo ng pinapasukan kong university. Kakatapos lang ng klase ko at susunduin ako ni Peanut kaya naman nagpapaganda ako ngayun. Gusto ko kasing magandang maganda ako sa paningin niya.

"Charlotte, bilisan mo na! Baka kanina pa tayo hinihintay ng mga sundo natin sa ibaba." nariniig ko pang wika ni April sa akin. Siya lang ang kasama ko dito sa banyo dahil nauna ng lumabas ang iba pa naming mga kaibigan at ka- classmates.

"Sure, sandali na lang ito. Pinapantay ko lang ang kilay ko.!" sagot ko naman at nagmamadaling inilagay sa loob ng make-up kit ko ang mga pampaganda na ginagamit ko sa aking mukha.

"Haysst, grabe ka. Para namang hindi kayo palaging nagkakasama ng asawa mo! Kailangan talaga perfect ang make up at mukhang fresh tuwing susunduin ka niya?" natatawang tanong ni April. Hindi ko maiwasang mapangiti.

"Maraming nakakasalamuha na magaganda ang asawa ko sa nature ng work niya kaya dapat lang na mag stand out ang ganda ko sa lahat. Hindi pwedeng lulusyang-lusyang at baka magsawa siya sa akin at palitan na lang ako bigla." sagot ko naman. Kaagad naman itong napaismid.

"Malabong papalitan ka noon. Ang ganda mo kaya. Kahit na hindi ka maglalagay ng mga make up na iyan, lulutang at lulutang pa rin ang ganda mo. Walang wala ang mga artista dito sa Pilipinas kung ganda rin lang ang pag-usapan noh kaya ipagpalagay mo ang kaooban mo Charlotte!" sagot naman ni April. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga.

Oo, maganda ako, pero hindi pa rin maiaalis ang nararamaman kong insecurities. Lalo na at alam kong maraming haliparot ang aali-aligid kay Peanut. Model ito at puro model din ang halos makakasalamuha nito sa kanyang trabaho. Natatakot akong isipin na baka maakit ito sa ibang babae at maiiwan akong luhaan.

Although, nangako naman si Peanut sa akin nang maka-ilang ulit na iiwan niya na ang pagmomodeling pagkatapos ng kanyang contract. May mga naipatayo na din kasi itong mga negosyon at doon na lang daw siya magpo-focus. Gayunpaman, halos isang taon pa ang bibilangin ng contract na iyun at marami pa ang mga posibleng mangyari.

"Ewan ko ba! Basta, hindi mo naman siguro ako masisisi April. Maraming haliparot ang nakapaligid sa asawa ko at natatakot ako na magising na lang isang umaga na may iba na siyang gusto!" sagot ko. Kaagad ko namang narinig ang pagpalatak ni April.

"Hayy naku Charlotte. Tinatakot mo lang ang sarili mo eh. Magtiwala ka lang kasi sa asawa mo! Malabong lolokohin ka noon dahil nakikita ko naman sa mga mata niya kung gaano ka niya kamahal." sagot nito. Kahit papaano, bahagya namang gumaan ang pakiramdam ko sa sinabi niya.

Sana nga magdilang anghel siya at wala ng kahit na ano pang problema ang dumating sa pagsasama naming dalawa ni Peanut.

Nang masiguro ko na maayos na ang hitsura ko kaagad na kaming lumabas ni April ng banyo. Pagkadating namin ng parking area sakto naman na dumating na si Penaut kaya kaagad akong nagpaalam kay April na mauuna na ako na kaagad naman niyang sinang -ayunan.

Nakangiti akong naglakad palapit ng kotse ng mapansin ko na bumaba si Peanut at sinalubong ako. Kaagad ako nitong niyakap ng mahigpit at hinalikan sa noo.

"Kumusta ang School?" nakangiti nitong tanong sa akin. Kumalas muna ako sa pagkakayakap dito bago sumagot.

"Ayos naman. Medyo mahirap pero kakayanin." nakangiti kong sagot. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago ako inalalayan papuntang kotse. Binuksan ang passenger set at inalalayan akong makapasok at makaupo sa loob bago ito umikot at naupo sa driver set.

"Kung nahihirapan ka, pwede ka namang magdrop out na lang. Kayang kaya ko namang ibigay lahat ng pangangailangan mo Baby!" Nakangiti naman nitong wika sa akin. HIndi ko maiwasan na muling mapangiti. Ito kasi ang palagi niyang bukang bibig sa akin sa tuwing d*******g ako sa kanya na nahihirapan ako sa School.

"Hindi ako pwedeng huminto dahil nangako ako kina Grandma at Grandpa na magtatapos ako. Isa pa, nag-eenjoy din naman ako sa pag-aaral ko kahit na medyo mahirap kaya ayos lang." sagot ko naman.

"Pero paano kung magbuntis ka?

Papasok ka pa rin ba ng School?" tanong nito habang may nakaguhit na ngiti sa labi. Maang naman akong napatitig dito.

"Bakit? Bubuntisin mo ba ako?" maang ko namang tanong sa kanya. Isang mahinang pagtawa ang narinig ko sa kanya bago ito sumagot.

"Bakit? Hindi na ba masakit ang ano mo? Pwede na ba ulit?" tanong nito at malagkit pa akong sinulyapan. Kaagad ko naman nakuha ang ibig nitong sabihin kaya hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng kilabot.

Hindi ako tanga para hindi makuha ang gusto niyang ipabatid. Alam kong mahigit isang linggo na itong nagpipigil para muli akong maangkin.

"Hindi pa! Nakalimutan mo na ba ang sinabi ng Doctor na maghintay muna tayo ng isang buwan bago mag---" hindi ko na natuloy ang susunod ko pang sasabihin ng bigla itong sumabat.

"Isang buwan? Baby naman, wala akong narinig na isang buwan. Ang sabi ni Doc, kapag maghilom na pwede na!" Nagmamaktol nitong sagot. Hindi ko tuloy maiwasan na matawa lalo na ng matitigan ko ang nangungunsumi nitong mukha.

Chapter 354

CHARLOTTE POV

"Nagugutom ka na ba? Gusto mo bang dumaan muna tayo ng resto para makakain muna bago umuwi ng bahay? " narinig kong tanong ni Peanut habang naka-focus ang mga paningin nito sa harap ng kalsada. Patuloy sa mahinang pagtakbo ang kotse at feeling ko wala naman talaga itong balak na umuwi ng bahay muna.

Sabagay, maaga pa naman at weekend din kinabukasan. Parang gusto ko din magliwaliw at magtanggal ng stress sa buong linggo na wala akong ibang inatupag kundi bahay at iskwelahan lang.

"Hmmm, parang gusto ko ang idea na iyan. May alam ka bang restaurant na nagseserve ng masarap na mga pagkain?" tanong ko. Saglit itong nag- isip at tumango

"Yes...meron. Sa Manila Peninsula hotel. Makakapag bonding tayo ng maayos sa lugar na iyun." nakangiti nitong sagot sabay kindat sa akin. Kaagad ko namang nabasa ang ibig niyang sabihin kaya naman kaagad ko itong pinanlakihan ng aking mga mata.

"Peanut, seryoso ako! Kung anu-ano na naman ang tumatakbo sa kukute mo eh!" nakalabi kong sagot sa kanya. Natawa ito at mabilis na pinaarangkada ang sasakyan sa kahabaan ng expressway. Palabas ng Metro Manila ang daan na tinatahak namin kaya hinayaan ko na lang.

"May alam akong isang lugar kung saan pwede tayong magpalipas ng oras. Isa siyang bar and restaurant at karamihan sa mga parokyano nila ay mga celebrities at tinitingala sa lipunan." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng excitement. Ibig sabihin, pwede pala akong tumikim ng alak ngayung gabi.

"Talaga? Kung ganoon, doon na lang tayo." hindi maitago ang excitement sa boses ko habang sinasabi ang katagang iyun. Ngiting ngiti naman itong tumango at muling nagfocus sa kanyang pagdadrive.

Halos dalawang oras din ang itinagal namin sa pagbabyahe at nakarating kami sa Bar and Resturant na sinasabi ni Peanut kanina. Over looking ang lugar at mula sa napili naming pwesto, kitang kita ang buong paligid.

"Wow! Ang ganda naman dito. Mabuti naman at isinama mo ako dito Peanut. Sa susunod, yayayain ko din sila Veronica at Jeann dito. Parang ang sarap magbonding dito eh." nakangiti ko pang bigkas habang inililibot ang tingin sa paligid.

Kung sino man ang may ari ng bar and restaurant na ito, parang gusto kong i-congratulate. Sobrang ganda kasi talaga ng concept niya at kahit nasa medyo mataas na lugar ang negosyong ito, kapansin-pansin na dinadayo pa rin ito ng mga tao.

"Peanut, saan dito ang CR?" maya- maya tanong ko kay Peanut. Naiihi kasi ako at parang gusto ko din mag- retouch ng make up ko.

"Sasamahan ba kita Baby?" kaagad naman nitong tanong sa akin. Kaagad naman akong umiling.

"Huwag na! Umorder ka na lang ng food dahil nagugutom na ako." sagot ko naman sa kanya at mabilis na tumayo at tinahak ang way papuntang banyo.

Patuloy sa pagdagsa ang nga customers. Nag-uumpisa na din tumugtog ang banda na nasa maliit na stage. Nag-uumpisa na din ang ilang mga customers na magkasiyahan.

Feeling ko talaga, magiging masaya ang gabi kong ito. First time din namin lumabas n Peanut na kami lang dalawa kaya excited ako. Susulitin ko ang gabing ito para pareho kaming maging masaya.

Pagkatapos kong umihi ay kaagad akong naghugas ng kamay upang mag- retouch ng make up. Maayos pa namsn ang hitsura ko pero gusto kong maging perfect sa paningin ni Peanut. Marami daw mga artistang guest ang resto na ito at ayaw ko namang magpakabog. Asawa ako ng isang sikat na model at dapat lang presentable ako sa paningin ng lahat ng tao na nakakakilala kay Peanut.

Pagkatapos kong masigurado na maayos na ang hitsura ko ay akmang lalabas na sana ako ng banyo ng matigilan ako.

Mula sa nakasarang pintuan, biglang bumukas at iniluwa ang taong ayaw na ayaw ko sanang makasalubong. Si Maureen at hindi din nakaligtas sa paningin ko ang pagkagulat sa expression nito ng mapansin ang presensya ko bago ito nagpakawala ng nang-uuyam ng ngiti.

"So, nandito pala ang mang-aagaw?" madiin na bigkas nito. Kaagad naman nagpanting ang tainga ko dahil narinig na kataga mula sa kanya. Hindi kayang tanggapin ng sistema ko na pagbintangan niya akong inagaw ko sa kanya si Peanut.

"Anong sabi mo loser?" nang-iinis ko ding sagot sa kanya. Kaagad na nagsalubong ang kilay nito at halatang pikon na pikon sa bwelta ko sa kanya. Huwag na huwag niya akong umpisahan dahil hindi ako nagdadalawang isip na patulan siya.

"Loser? Tama ba iyung narinig ko sa isang malandi at mang-aagaw na babae?" malakas na sigaw nito at nagulat pa ako dahil bigla nitong hinablot ang buhok ko. Malakas nya iyung hintak kaya kaagad naman akong napaigik sa sakit. Feeling ko talaga, gusto akong kalbuhin ng bruha na ito kaya kaagad kong hinawakan ang kanyang kamay at pinilipit para matanggal niya iyun sa mahigpit na pagkakahawak sa buhok ko.

"Baliw ka ba? Akala mo ba hindi kita papatulan? Gusto mo ng sakitan, pwes pagbibigyan kita!" galit kong bigkas ng sa wakas natangal ko ang kamay nito na nakahawak sa buhok ko at malakas itong itinulak. Kaagad itong napaupo sa sahig habang sapo ang kanyang balakang.

Kaagad na namilipit ito sa sakit habang galit na nakatitig sa akin. Narinig ko pa ang malakas na pag-ungol nito bago sumigaw kasabay ng pagdaloy ng pulang likido mula sa kanyang legs patungo sa sahig. Nagulat ako at ngayun ko lang na-realized na nagdadalang tao pala si Maureen at posible pala siyang makunan dahil sa malakas kong pagkakatulak sa kanya.

Wala sa sariling napaatras ako at nagmamdaling lumabas ng banyo para lang matigilan ng kaagad na sumalubong sa akin ang nag-aalalang mukha ni Peanut. Hindi ko mapigilang mapaiyak dahil sa takot at kaagad na yumakap dito.

"Hindi ko sinasadya! Si Maureen---- " hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng hinawakan ako ni Peanut sa pisngi at mariin na tinitigan sa mga mata.

"Ano ang ginawa mo? Anong nangyari kay Maureen?" tanong nito. Sunod sunod naman ang pagtulo ang luha sa aking mga mata bago namin narinig ang mahinang pagsigaw ni Maureen mula sa banyo na nanghihingi ng tulong. Binitiwan ako ni Peanut at nagmamadaling pumasok sa loob at kaagad na nagsalubong ang kilay nito ng makita niya ang sitwasyon ni Maureen.

"Anong ginawa mo Charlotte?"

ramdam ko ang galit sa boses ni Peanut ng walang sabi-sabing nilapitan niya si Maureen at binuhat. Para namang sinaksak ng libo-libong karayom ang puso ko sa nasaksihan.

Chapter 355

CHARLOTTE POV

Kasalanan ko ba talaga? iyun ang tumatakbo sa isipan ko habang hinihintay ko ang result ng pagkakatulak ko kay Maureen.

Galit si Peanut! Ramdam ko iyun habang walang tigil ito sa pagpaparoon at parito sa hallway ng hospital. Sinisisi niya ako sa mga nangyari.

Kaagad akong napatayo ng mapansin ko ang paglabas ng Doctor. Nagmamdali namang lumapit dito ang nag-aalalang si Peanut.

"Mr. Smith! Maraming dugo ang nawala sa kanya at kailangan niya pong masalinan sa lalong madaling panahon." wika ng Doctor kay Peanut. Lalo naman akong kinabahan at wala sa sariling napatitig sa seryosong mukha ng Doctor.

Kung ganoon, malubha si Maureen at kasalanan ko iyun. Hindi ko maiwasang maluha dahil sa biglang sundot ng konsensya. Hindi naman ako ganoon kasamang tao para hindi usigin ng konsensya lalo na at may batang nasa sinapupunan ang involved dito.

"Kung ganoon, magkapareho din pala sila ng blood type ni Charlotte. Siya na lang, basta iligtas niyo ang mag ina ko!

" narinig kong sagot ni Peanut na siyang nagpanginig ng buo kong laman

Ano ang ibig niyang sabihin? Mag ina? Ibig sabihin, confirm na siya ang ama ng ipanagbubuntis ni Maureen? Hindi ko tuloy maiwasan na maluha lalo na ng naglakad ito palapit sa akin at seryoso akong tinitigan.

"Kasalanan mo ang lahat ng ito kaya wala kang choice kundi ibigay ang dugo mo kay Maureen." malamig ang boses na wika nito. Kaagad kong pinalis ang luha na tumulo sa aking pisngi bago ito tinitigan.

"Kung ganoon, ikaw ang ama ng ipinagbubuntis niya? Hindi nagsisinungaling sa akin si Lucas?" sagot ko. Seryoso akong tinitigan bago may hinugot na papel sa kanyang bulsa at iniabot sa akin.

Noninvasive Prenatal Paternity (NIPP) at sa nabasa kong mga figure na nasa papel, positive na si Peanut ang ama ng anak ni Maureen na nasa sinapupunan pa lang nito. Kaya pala kanina pa ito tarantang taranta dahil sa nangyari kay Maureen. Kaya pala halos isumpa ako nito ngayun.

Parang bigla akong nawalan ng lakas habang patuloy ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Hindi ako

makapaniwala dahil ilang beses nang nai-deny sa akin ni Peanut ang tungkol dito pagkatapos malalaman ko ngayun na siya pala talaga ang ama?

Kung saan, naipangako ko na sa sarili ko na siya lang ang kaisa-isang lalaki na gusto kong makasama habang buhay. Ang sakit naman magbiro ng tadhana. Sobrang sakit at hindi ko alam kung ano ang gagawin ko para maibsan iyun.

"Mga dugo mo ang magliligtas sa mag ina mo kaya wala kang choice kundi ang pumayag. Mas mahalaga ang anak ko higit kanino pa man." narinig kong wika ni Peanut. Kaagad kong naikuyom ang aking kamao. Kaka-donate ko lang ng dugo kay Jeann at hindi ko alam kung kakayanin ko ba na magpa- extract ulit ng dugo. Baka ikapahamak ko iyun.

Isa pa, ngayun ko lang napatunayan na hindi ko pala 100% pag-aari ang puso ni Peanut. Napaka-unfair niya. Pagkatapos kong ibigay sa kanya ang 100% kong tiwala sa kanya ganito ang gagawin niya sa akin?

"Wala na pong time para mag-isip. Nasa critical na kondisyon ang pasyente at maari niyang ikapahamak kapag magtagal pa tayo." narinig kong wika ng Doctor. Atat lang? Wala sa sarilng tinitigan ko ito at kung hindi ako magkamali, kasing edad lang din ito ni Peanut.

Walang akong choice kundi ang pumayag na lang. May kasalanan din naman akong nagawa at wala akong choice kundi ang sundin kung ano ang kagustuhan ni Peanut. Hindi ko naman siguro ito ikamamatay.

Mabilis ang naging proseso. Naramdaman ko na lang na namamanhid na ang aking braso sa dami ng dugo na nawala sa akin. Walang hiya, bakit feeling ko gusto nilang sairin ang dugo ko? Kung hindi ko pa narinig ang pag-alma ni Peanut baka ayaw pa nila akong tigilan. Pagkatapos ko din kasi kuhaan ng ilang bag ng dugo. kaagad din akong nakatulog.

Naalimpungatan na lang ako sa mahinang pag-uusap ng mga nurse na nasa paligid ko.

"Kawawa naman siya noh? Hindi makatarungan ang ginawa sa kanya nila Doctor Carlos at ng artistang Maureen na iyun. Palibhasa kasi magkaibigan sila kaya

pinagkakaisahan nila ang kawawang babae na iyan." narinig ko pang wika. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

"Kaya nga...pinalabas talaga nila na magkapareho sila ng type ng dugo ng babaeng iyan para mauto nila. Naawa ako sa kanya kanina eh, feeling ko talaga gusto nilang ubusin ang dugo niya at kung hindi pa nawalan ng malay baka ayaw pa nilang tigilan." sabat naman ng isa pa.

"Nasaan pala ang dugo na iyun? Ang pagkakaalam ko, hindi naman kailangan ng dugo ang Maureen na iyun. Pinalabas lang nilang critical para mag-aalala ang asawa ng babae na iyan." narinig ko pang sagot ng isa pa. Hindi ko maiwasang maikuyom ang kamao ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Hindi kayang tangapin ng sistema ko na naisahan ako ni Maureen at baka nga kasabwat pa si Peanut.

Kung hindi lang ako nanghihina ngayun, parang gusto kong magwala sa galit. Hindi ako papayag na magaya ako sa nangyari kay Jeann. Mas matatag ako at pagbabayaran nila ang ginawa nilang ito sa akin.

Dahil mahina pa ako at wala akong lakas, nagkunwari akong umungol. Kaagad naman napalingon sa akin ang mga nurse na kanina pa nagti- tsimisan at nilapitan ako. Mukhang nandito ako sa ward dahil may mga kasama akong ibang mga pasyente.

Lalong nagpuyos sa galit ang puso ko sa isiping hindi man lang nag-effort si Peanut na kuhaan ako ng private room para makapagpahinga ako ng maayos.

"Mam, gising na po pala kayo. Kumusta po ang pakiramdam niyo?" kaagad na tanong nito sa akin.

"Nasaan ang asawa ko?" imbes na sagutin ang tanong nito si Peanut kaagad ang hinahanap ko. Umaasa ako na nasa paligid siya at hindi niya ako iniwan dito sa maliit na hospital na ito..

"Umalis na po Mama. Mga talong oras na din po ang nakalipas. Nadis-charge na din po kasi si Ms. Maureen." sagot ng nurse na kaagad na nagpatulo ng luha sa aking mga mata. Awa -awa namang napatitig ito sa akin.

"Nasaaan ang mga gamit ko? Pwede . bang pakiabot sa akin ang cellphone ko? " tanong ko. Kaagad naman itong tumalima at ibinigay sa akin ang aking cellphone.

"Salamat!" mahina kong bigkas bago ako nagdial. Kailangan kong makaalis sa hospital na ito dahil mukhang hindi ako ligtas dito. Kakilala ni Maureen ang Doctor na nakausap namin kanina at baka gawan ako ng masama.

Nakailang ring lang ako ng marinig ko na may nagsalita sa kabilang linya. Si Lucas ang tinawagan ko dahil hangat maari, ayaw kong ipaalam sa pamilya ko ang ginawa sa akin ni Peanut. Kakatapos lang ma-solved ang problema kay Jeann at ayaw ko na munang dagdagan iyun. Sarili ko itong laban kaya dapat lang na maging matapang ako.

Yes, matapang ako... at hindi lang ang isang katulad ni Maureen or ni Peanut ang magpapabagsak sa akin. Sisingilin ko sila sa lahat ng ginawa nilang kalapastanganan sa akin. Lahat sila pati na din ang Doctor na nag-assist kay Maureen kanina dahil sa panloloko nila sa akin.

"Lucas....pwede bang makisuyo sa iyo? "wala ng paligoy-ligoy kong bigkas ng marinig ko ang excited na boses nito sa kabilang linya.

Chapter 356

CHARLOTTE POV

Pagkatapos kong makausap si Lucas, pinilit kong patatagin ang sarili ko habang hinihintay ko ito. Walang ibang higit na mas makakatulong sa kain ngayun kundi ang sarili ko lang.

Wala sa sariling tinitigan ang nurse na kanina pa din nakatitig sa akin. Bakas sa hitsura nito ang pakikisimpatiya sa akin. Mukha naman itong mabait kaya pilit ko itong nginitian. Halos kasing edad lang din yata ito ng iba ko pang mga pinsan.

"Matagal ka na bang nurse dito?" kaswal kong tanong sa kanya. Kaagad naman gumuhit ang ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Magpa-five months pa lang po Mam. Kakapasa ko lang din po kasi ng board exam. Pasensya na po kung kanina niyo pa po napapansin na nakatitig ako sa

inyo. Para po kasing familiar ang hitusra niyo sa akin eh." sagot naman nito.

"Eh si Doctor Carlos, matagal na ba siyang Doctor sa hopital na ito?" muli kong tanong sa kanya. Natigilan ito at mabilis na lumapit sa akin.

"Medyo matagal na din Mam. Kaya lang, maraming mga nurses ang galit sa kanya. Jini-jowa niya po kasi ang ilan sa mga empleyado dito pagkatapos bigla niyang hinihiwalayan. Malayong kamag anak daw kasi noong aktres na si Maureen kaya masama din ang ugali. "halos pabulong naman na sagot nito. Kahit nanghihina pa ako, hindi ko naman maiwasan ma mapataas ang aking kilay.

Walang dahilan para palagpasin ko ang Doctor na iyun sa balak kong paganti. Lahat ng mga taong sangkot sa masakit na nangyari sa akin ngayun, babalikan ko.

Hindi pa nila tunay na kilala ang isang Charlotte Villarama. Sisiguraduhin kong luluhod silang lahat sa akin.

Sa isiping iyun hindi ko maiwasan ang muling pagpatak ng luha sa aking mga mata. Luha ng galit kasabay ng pag- usbong ng pagkamuhi sa puso ko.

"Kung sakaling oofferan kita ng trabaho, tatanggapin mo ba?" hindi ko namang maiwasang tanong dito. Kailangan ko ang nurse na ito para sa paghihigante ko. Ayaw kong magsayang ng oras. Hihintayin ko lang na muling manumbalik ang lakas ko at babalikan ko silang lahat.

"Po? Naku, gustuhin ko man kaya lang.. " hindi na natuloy pa ang sasabihin nito nang seryoso ko itong tinitigan.

"One million sa loob ng isang buwan. Alam mo naman siguro kung ano ang kondsisyon ng kalusugan ko ngayun diba? Kailangan ko ng makakasama

hanggang sa tuluyang gumaling ako." sagot ko sa kanya. Kaagad na rumihistro ang pagkagulat sa mga mata nito habang tinititigan ako. Inabot ko ang bag ko sa gilid ng hospital bed at kinuha ang wallet ko.

"I am Charlotte Villarama. Isa sa mga apo ng business tycoon na si Gabriel Villarama. Name your price nurse Ellaine dahil ikaw ang isa sa mga saksi sa mga nararanasan ko ngayun at kailangan kita para mapabilis ang paganti ko sa kanilang lahat." sagot ko habang titig na titig sa mga mata nito habang iniabot ko sa kanya ang isa sa mga Id's ko bilang patunayan sa kanya na hindi ako nagsisinugaling. Kaagad na nanlaki ang mga mata nito sa pagkagulat.

"Charlotte Villarama? Kayo po ang isa sa mga anak ni Christian Villarama? Apo po kayo ni Sir Gabriel?" sagot nito. Tumango naman ako. Kaagad naman

itong ngumiti.

"Naku Mam, ikinagagalak ko po kayong makilala sa personal. Malaki po ang utang na loob ko sa inyo dahil ang pamliya Villarama po ang nag sponsor sa akin para makatapos ako sa pag- aaral ko." sagot nito na kaagad ko namang ikinangiti. Tingnan mo nga naman ang pagkakataon.

Sabagay, aware ako na maraming mga indibidwal at foundations ang tinutulungan ng Villarama clan. Nag- umpisa ang lahat ng iyun pagkatapos magretiro ng tuluyan si Grandpa Gabriel bilang CEO ng Villarama Empire. Hindi nakakagulat na isa sa mga nurse na kaharap ko ngayun ang nabibiyayaan ng pagtulong na iyun. Kaya naman, pagkatapos ng problemang ito, ipinapangako ko na magtatapos ako sa pag-aaral para makatulong din sa mga kapus-palad.

Kung ganoon, may malaking utang na loob ang nurse na ito sa pamilya namin. Malaking tulong sa akin iyun para makuha ko ang loyalty niya.

"I understand na kailangan niyo po ng tulong Miss Charlotte. Lalo na sa usaping medical. Huwag po kayong mag-aalala. Kahit na walang 1 Million, handa ko po kayong pagsilbihan sa abot ng aking makakaya mabayaran ko man lang po ang kabutihan ng pamilya niyo sa akin." nakangiti nitong sagot. Muli akong napangiti at nagpasalamat dito.

Tinanong ko na din ito kung may mga babayaran pa ako para ma-discharge. Sinabi niyang siya na ang bahala at sakto naman ng ilang oras na lang, matatapos na din ang duty nito. Napag- usapan namin na sasama siya sa akin at mag-a AWOL kung hindi siya papayagan ng hospital na magresign ng ura-urada. Wala siyang dapat ikabahala dahil matutulungan siya ng pamilya namin na makapasok sa isa sa mga malalaking hospital sa Metro Manila.

Hindi naman nagtagal, dumating na din si Lucas. Nagulat pa ito ng mapansin niya ang sitwasyon ko pero hindi na din nagtangkang magtanong pa. Napansin niya marahil na wala ako sa mood para magkwento.

Isinabay ko na si nurse Ellaine sa pag- alis sa hospital na iyun. Pero nangako ako sa sarili ko na babalik ako.

Babalikan ko ang Doctor na iyun at pagbabayarin sa kasalanan na ngawa niya. Laht sila magbabayad pati na din si Maureen at Peanut. Lintik lang ang walang ganti.

"Lucas, pasesnya ka na kung naistorbo kita. Ikaw kasi ang bigla kong naisip kanina na hingan ng tulong. Salamat dahil hindi mo ako binigo." kaagad na sambit ko habang tumatakbo ang kotse

na sinasakyan namin.

"Naku, ayos lang Charlotte. Magkaibigan tayo at walang ibang magdadamayan kundi tayo-tayo lang." sagot naman nito. Nakaupo ito sa tabi ng driver samantalang magkatabi naman kami ni Nurse Ellaine na kanina pa nakaalalay sa akin. Hindi talaga ako nagsisisi na kunin ang serbisyo nito. Matutulungan niya habang nagpapalakas ako.

"I think, kailagan muna natin dumaan ng hospital para matingnan ng mga eksperto ang kalagayan mo Miss Charlotte. Nag-aalala po ako.

Maraming dugo ang nawala sa inyo at para na din makakuha po tayo ng medical report niyo." narinig ko namang suggestion ni Ellaine na kaagad ko namang sinang-ayunan.

Dumaan nga kami ng hospital at dahil sa sitwasyon ko, kaagad na inirekomenda ng Doctor na i-confine muna ako. Pumayag na din ako dahil latang lata ang katawan ko at kailangan ko talaga ng seryosong medical attention. Kailangan kong maibalik ang dugo na nawala sa akin kung hindi baka magkakaproblema ako sa aking kalusugan. Malaking pasalamat ko dahil sa lahat ng sandali, nagiging karamay ko si Ellaine na sa unang araw pa lang na nagkakilala kami, hindi niya ako binigo at handa niya akong pagsilbihan sa lahat ng oras.

Ilang beses din akong kinumbinsi ni Lucas na sabihin sa pamilya ko ang nangyari sa akin pero tumanggi ako. Laban ko ito kaya haharapin kong mag- isa. Sisiguraduhin ko na makakaganti din ako sa kanilang lahat. Lalo na kay Peanut na nagawa akong lokohin sa kabila ng tiwala na ibinigay ko sa kanya.

Chapter 357

PEANUT POV

Alam kong malaking kalapastanganan ang nagawa ko kay Charlotte pero wala na akong gustong gawin ngayun kundi itama ang pagkakamali na nagawa ko sa kanya.

Pagkaalis pa lang ni Charlotte sa table namin kagabi ay dumating si Maureen at kaagad akong kinausap. Ininsist nito na ako daw talaga ang ama ng bata na nasa sinapupunan niya at nagpakita pa ito ng Pre Natal DNA certificate na ang nakasulat ako talaga ang biological father ng bata. Nagulat ako pero mas nagulat ako ng naglakad si Maureen papuntang banyo para umihi.

Sakto naman na hindi pa lumalabas si Charlotte kaya kaagad ko itong sinundan. Pero huli na dahil nagpang- abot na ang dalawa at nasaktan na si Maureen.

Knowing Charlotte, hindi din talaga ito nagpapatalo kapag ganitong bagay ang pag-uusapan. Palaban ito kaya siguro nasaktan niya si Maureen na siyang dahilan kung bakit muntik ng napahamak ang sanggol na nasa sinapupunan ni Maureen. Ang sanggol na iniinsist nito na anak ko daw.

Alam kong naging unfair ako kay Charlotte sa aspitong iyun pero wala na akong magagawa pa. Nangyari na ang lahat at susuyuin ko na lang ito at tatangapin ang galit niya. Ang importante ngayun, ligtas na si Maureen at ang bata na nasa sinapupunan nito.

Pagkahatid ko sa bahay kay Maureen ay nagmamdali akong nagdrive pabalik ng hosptal. Walang malay tao si Charlotte ng iniwan ko ito at hindi ko maiwasang mag-alala na baka mapahamak ito dahil sa dami ng dugo na nakuha sa kanya kanina. Kapag mapahamak ito, hindi ko talaga mapapatawad ang sarili ko.

Pagdating ng hospital, nagulat pa ako dahil kaagad na sinabi sa akin ng receptionist na nakaalis na daw si Charlotte. Pinigilan daw nila ito dahil delikado pa dito ang lumabas ng hosptal dahil sa kanyang sitwasyon pero ayaw daw nitong papigil. Ini- expect ko na iyun dahil alam ko kung gaano katigas ang ulo ni Charlotte. Lahat ng gusto nitong gawin ay ginagawa niya at hindi ito basta-basta nakikinig kahit kanino.

Sa sobrang pag-aalala, muli akong bumalik ng kotse at kaagad na tinawagan ang number nito. Kaagad akong nakaramdam ng frustrations ng nakapatay ang phone nito at hindi ko malaman kung saan ito hahagilapin. Delikado sa kanya ang magpagala-gala sa labas lalo na at sa kondisyon nya ngayun. Baka mapamahamak ito ng tuluyan.

Dapat talaga hindi ko na lang siya iniwan kanina. Pwede naman akong magtawag ng kaibigan para sunduin si Maureen pero hindi ko nagawa.

Ngayung biglang umalis si Charlotte dito sa hospital, saan ko siya hahagilapin?

Nagmamdali akong nagdrive pauwi ng bahay. Abot-abot ang aking dasal na sana umuwi na lang ito ng bahay at magpahinga. Willing naman akong tanggapin ang galit niya kung sakali dahil alam ko naman kung ano ang pagkakamali ko.

Pagdating ng bahay, kaagad akong dumiretso ng kwarto namin. Muli akong nakaramdam ng frustrations at takot ng mapansin ko na walang bakas ni Charlotte ang umuwi ng bahay. Para akong nauupos na kandila na napaupo sa kama habang sinasabunutan ang sarili ko.

"! Charlotte! Nasaan ka na ba? God! Ang tanga-tanga ko! Bakit ko ba siya iniwan sa hospital kanina?" hindi ko maiwasang bigkas at nagmamadaling tumayo ng kama at mabilis na naglakad pabalik ng aking kotse. Hindi pwedeng manatili lang ako sa bahay at maghintay kung kailan siya uuwi. Baka mapahamak si Charlotte at hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag mangyari iyun.

Wala akong choice kundi magdrive papuntang mansion. Naalala ko ang sinabi ng ka-triplets nito na si Christopher na kapag masama daw ang loob ni Charlotte, sa mansion ito dumideretso. Safe akong pumuta doon dahil alam kong nasa resort pa sila Grandma Carissa at Grandpa Gabriel, samantalang si Rafael naman tiyak nasa opisina.

Magtatanong- tanong lang naman ako kung nagawi si Charlotte doon. Tiyak din kasi na malaking gulo kapag malaman nila na nawawala si Charlotte.

Pagdating ng mansion kaagad akong pinagbuksan ng gate ng gwardiya. Hindi na ako nagtangka pang ipasok ang kotse ko sa loob bagkos bumaba na lang ako at nilapitan ng guard. Kilala na nila ako bilang asawa ni Charlotte kaya madali na lang akong makakuha ng impormasyon na kakailanganin ko.

"Manong, nagawi po ba dito si Mam Charlotte niyo?" walang paligoy-ligoy kong tanong. Saglit pa itong nag-isip bago umiling.

"Hindi po Sir. Wala pa pong dumadating na kahit sinong bisita ng mansion." sagot naman nito. Tumingin muna ako sa loob bago tumango.

"GAnoon po ba? Kung ganoon, salamat na lang po. " sagot ko naman at nagmamadali ng bumalik ng kotse.

Mahigpit kong hinawakan ang manibela at mabilis na nagdrive paalis.

Magulo ang isipin ko. Saan ko hahanapin si Charlotte? Alangan naman na umuwi siya sa bahay ng mga magulang niya? Kung umuwi nga siya doon, malalagot ako nito sa mga byanan ko. Tiyak na malalaman nila ang ginawa ko sa anak nila at sigurado akong kamumuhian nila ako dahil pinagkatiwala nila sa akin ang anak nila.

Muli kong dinampot ang aking cellphone. Tinatawagan ka ng makailang ulit ang number ni Charlotte kaya lang hindi talaga nito sinasagot. Parang gusto kong magwala sa galit.

Dinala ako ng mga paa ko pauwi ng bahay. Kumuha ng alak at pumasok sa loob ng kwarto. Binilinan ko pa ang kasambahay ko na kapag dumating si Charlotte kaagad nila akong katukin.

Hindi ako makakapag-isip ng tama dahil sa nangyari.

Hindi ko na namalayan pa ang pagkalasing ko. Nakatulog ako at muling nagising na madilim ang buong paligid. Walang palatandaan na umuwi si Charlotte kaya mabilis akong nagpalit ng damit at bumalik ng kotse.

Hindi ako pwedeng manatili ng bahay hangat hindi ko siya mahahanap! Baka iyun pa ang ikabliw ko.

Akmang magdadrive na sana ako ng marinig ko ang pagtunog ng aking cellphone. Dali-dali kong sinagot iyun at hindi ko maiwasan na makaramdam ng tuwa ng marinig ko ang boses ni Charlotte sa kabilang linya.

Lahat ng pag-aalala sa puso ko biglang naglaho at napalitan ng galak sa isiping nasa mabuting kalagayan siya.

"Baby nasaan ka ba? Binalikan kita ? kanina sa hospital pero nakaalis ka na daw? Alam mo bang kanina pa ako nag- aalala sa iyo? Sabihin mo sa akin kung nasaan ka, susunduin kita kaagad!" excited kong wika. Nilakipan ko pa ng lambing ang boses ko para maramdaman niya na walang nagbago sa damdamin ko para sa kanya. Ilang oras lang kaming hindi nagkasama pero miss na miss ko na siya. Mahal na mahal ko ito at ipinapangako ko na

itatama ko ang pagkamali kong ito.

Isang mahinang buntong hininga ang narinig ko dito bago ito sumagot.

"Hindi na kailangan! Kaya ko na ang sarili ko. Hindi ko kailangan ang isang manloloko at walang kwentang lalaki na kagaya mo Peanut!" sagot nito. Ramdam ko ang galit sa boses nito pero hindi ako nagpatinag. May kasalanan akong nagawa sa kanya kaya normal lang na magalit siya sa akin.

"Charlotte naman! Dont do this! Mag- usap tayo..please!" sagot ko. Hindi ito umimik bagkos naramdaman ko ang pagkawala nito sa kabilang linya. Kaagad ko itong tinatawagan pero dini- decline niya ang tawag ko. Katunayan lang na ayaw niya na akong makausap. Kaagad ko namang pinaghahampas ang ma kamay ko manibela ng sasakyan dahil sa matinding galit.

Chapter 358

CHARLOTTE POV

Halos tatlong araw din akong nag-stay ng hospital bago ako pinayagan ng Doctor ko na makalabas. Kaagad akong dumiretso sa condo unit ko na niregalo nila Mama at Papa sa akin noong nakaraang 18th birthday ko. Noong hindi pa ako kasal kay Penaut, ginagawa naming tambayan ito ng mga classmates ko kapag may mga projects kaming dapat tapusin

Hindi ko pa nababanggit kay Peanut ang tungkol sa condo ko na ito kaya safe akong tumira dito hanggang sa tuluyan nang maging maayos ang kalagayan ko.

Wala pa akong balak ng umuwi sa bahay namin ni Peanut. Nag-iipon pa ako ng tapang at lakas ng loob sa muling paghaharap naming dalawa. Mahal ko siya at sa pagkakaton na ito ayaw ko ng pairalin kung ano man ang nararamdaman ng puso ko.

Sariwa pa rin sa puso at isip ko ang gingawa niyang kawalang hiyaan sa akin. Mas pinaburan niya pa ang Maureen na iyun compare sa akin na asawa niya. Hinitayin niya lang talaga na makarecover ako ng tuluyan at magtotoos kami.

Hanggang ngayun, hindi pa rin ako makapaniwala sa mabilis na pagtatapos ng magandang samahan namin ni Peanut. Hindi man lang kami umabot ng isang buwan. Ni hindi pa nga ako masyadong nag-enjoy sa mga bisig niya.

Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga at tumitig sa kawalan.

Hanggang ngayun, nagtatalo pa rin ang kalooban ko kung sasabihin ko ba ito sa pamilya ko. Pero ayaw ko din talagang makaabala sa kanila. Buhay ko ito at dapat lang na harapin kong mag-isa.

Natigil lang ako sa pagmumun-muni ng tumunog ang door bell ng condo unit ko. Tumingin pa sa akin si Nurse Ellaine bago ito naglakad patungo sa pintuan para tingnan kung sino ang nasa labas.

"Miss Charlotte, lalaki po ang nasa labas. Parang siya po yata ang hinihintay niyong bisita." imporma sa akin ni nurse Ellaine habang nakasilip ito sa loophole ng pinto para makita kung sino ang nasa labas.

"Baka ang pinsan ko iyan. Pakibukas na lang ng pintuan." sagot ko. Kaagad naman itong tumalima at kaagad na pumasok si Kenneth habang seryoso ang mukhang inilibot ang tingin sa paligid.

Sa dinami-dami ng pwede kong tawagan, siya ang unang sumagi sa isip ko. Alam kong malaki ang maitutulong sa akin ni Kenneth. Isa pa, alam kong magaling din itong magtago ng sekreto at kahit hindi man kami ganoon ka- closed na magpinsan, alam kong hindi niya ako bibiguin.

"Kenneth!." kaagad kong tawag sa kanya kaya kaagad na dumako ang tingin nito sa akin. Kunot noong naglakad papunta sa akin at naupo sa tapat ko.

"Anong nangyari" Bakit ganyan ang hitsura mo? May sakit ka ba?" sunod- sunod na tanong nito. Hindi ko mapigilan ang maluha at biglang nakaramdam ng awa sa sarili ko. Feeling ko talaga hindi ko deserve na magkaganito eh.

Kaagad naman tumayo si Kenneth mula sa kanyang pagkakaupo at lumapit sa akin at tinabihan ako.

Kaagad naman akong napayakap dito at umiyak ng umiyak sa balikat nito.

"Si Peanut...niluko niya ako!" sambit ko sa kanya. Para akong bata na nagkaroon ng kakampi sa pagkakataon na ito. Kaagad ko namang naramdaman ang paghagod nito sa likod ko kaya naman lalo akong naiyak.

"What happened? Niluko ka niya? Akala ko ba 100% ka ng sure na hindi ka nya sasaktan?" tanong nito sa akin. Kaagad naman akong napakalas sa pagkakayakap dito at pasimpelng pinunsan ang luha sa aking mga mata.

"Iyun din ang akala ko. Pero niluko niya ako. Muntik niya na akong ipahamak dahil sa ex girl friend niya." sagot ko naman. Seryoso itong tumitig sa akin bago malakas na napabuntong hininga.

Si Kenneth ang tinawagan ko dahil sa aming lahat ito ang pinaka-astig. Isa pa, magaling itong magtago ng sekreto. Hindi kasi pwede ang mga ka- triplets ko na sila Charles at Christopher dahil tiyak magsusumbong kaagad ang mga iyun kina Mama at Papa kapag malaman nila kung ano ang nangyari sa akin. Hangat maari, ayaw kong makaladkad sa iskandalo ang pamilya namin dahil lang sa akin.

"Sabi ko naman sa iyo eh...kapag playboy, playboy talaga....hindi dapat pagkatiwalaan. Sa panahon ngayun, mahirap ng makahanap ng tapat at tunay na pagmamahal!" narinig kong pasaring ni Kenneth.

"Oo na...alam ko na iyan..huwag mo ng ulit-ulitin." sagot ko sa kanya habang pigil ko ang sarili ko na muling maluha.

"Bakit ba kasi ayaw mo pang ipaalam kina Tita at Tito ang problema mo. Mahal ka ng mga iyun at maiintindihan ka nila." muling wika nito. Hindi ko maiwasan na mapatitig dito bago ito sinagot.

"Sabihin na lang natin na ayaw kong makita nila ako sa ganitong sitwasyon. Ayaw kong mag-alala sila sa akin. Isa pa, nandito ka naman eh..tutulungan mo naman ako diba?" sagot ko. Malalim itong napabuntong hininga bago nagsalita.

"Yah..willing akong tumulong sa iyo. Para saan at naging businessman at soon to be lawyer ako kung hindi kita matutulungan sa simpleng problema na ito." nagyayabang pa nitong sagot.

Oo, kahit na nag-aasikaso ito sa mga negosyo ng pamilya mga magulang nito, patuloy pa rin itong pumapasok ng School para matuloy ang pangarap ng maging abogado. Sa aming magpipinsan, si Kenneth din ang may pinakamataas na pangarap. Mayaman naman na sana sila dahil ito na ngayun ang namamahala sa kompanya na naipundar ni Tito Kurt, pero hindi ito nakonteto. Mahilig ito sa mga challenges at marami itong pangarap.

Kinuha ko ang papel na nakapatong sa lamesita at iniabot dito. Kaagad nya namang iyung tinagap.

"Nabuntis ni Peanut ang isa sa mga ex girlfriend niya. Si Maureen! Iyan iyung katunayan, at dahil din sa lintik na papel na iyan kaya muntik na nilang ubusin ang dugo ko." muling wika ko dito. Kaagad naman napakunot ang noo nito at tinitigan ang papel na hawak nito.

"Non- Invasive Prenatal Paternity?" bigkas nito. Kaagaad akong tumango.

"And positive na si Peanut ang ama? Wow? Ang galing na ng technology ngayun ah. Fetus pa lang, nalalaman na kaagad kong sino ba talaga ang Tatay?" muling bigkas nito. Napansin ko pa na pinakatitigan nito ang hawak na papel. Biglang nangunot ang noo nito at tumitig sa akin.

"Napa check mo na ba ang legitimacy ng papel na ito?" maya-maya ay seryoso nitong tanong. Kaagad naman akong umiling.

"Iniabot lang sa akin ni Peanut iyan doon sa hospital. Bakit? May problema ba sa papel na iyan?" tanong ko. Kaagad itong umiling. Seryoso akong tinitigan bago ibinulsa ang papel na ibinigay ko sa kanya.

"Hindi pa ako sure pero titingnan ko kung ano ang magagawa ko. Siya nga pala..sigurado ka na ba na gusto mo ulit makausap ang Doctor na kasabwat ni Maureen? Ready ka na ba na muli siyang makaharap?" tanong nito. Kaagad akong tumango

"Maraming dugo ang nasayang sa akin kaya siya ang uunahin ko. May magagawa ka ba para maiharap mo siya sa akin?" tanong ko sa kanya. Natawa pa ito bago tumango.

"Of course....huwag kang mag-alala. Ako ang bahala. Magpapatulong ako sa mag ka-fraternity ko para magawa kaagad kung ano ang gusto mo." 

nagyayabang na sagot na naman nito. Kaagad akong napangiti. Hindi talaga ako nagsisisi na ito ang nilapitan ko. Alam kong hindi ako bibiguin ni Kenneth.

Chapter 359

CHARLOTTE POV

"Dont worry, willing akong magbayad kahit magkano. Kahit naman hindi pa ako nag-uumpisang mag work, may malaking savings na ako sa banko. Pwede kong bawasan ang mga iyun para mabayaran kita Kenneth." muling wika ko kay Kenneth. Natawa ito at ginulo ang buhok ko. Kaagad naman akong napasimangot.

"Ano ba iyang sinasabi mo na babayaran mo ako? Alam mo, feeling ko hindi ka pa masyadong nagma- matured. Bakit ba ipinakasal ka nila Tita at Tito sa playboy na iyun kung ganiyan pa rin ang takbo ng utak mo?" natatawa nitong wika. Naiinis ko naman itong hinampas sa balikat.

"Nag-ooffer lang ako ng bayad. Alam kong sa panahon ngayun wala ng libre. Isa pa, gusto kong makaganti sa Doctor at Matireen na iyun!" naiinis kong sagot. Halos maluha -luha naman ito sa kakatawa.

Ito ang isa sa mga possitive vibes ni Kenneth. Basagulero pero mabilis patawanin. Malambot din ang puso nito kapag kapakanan na ng pamilya ang pinag-uusapan.

"No need! Hindi naman kita sisingilin eh. Kayang kaya kong gawin ang pinagagawa mo na hindi na kailangan gumastos ng malaki." sagot nito.

"Siya nga pala! Sino siya?" maya- maya bulong nito sa akin. Napasulyap ako kay Nurse Ellaine na noon ay abala sa kusina bago ko muling itinoon ang tingin ko kay Kenneth.

"Siya ang tagapag alaga ko. Nurse iyan sa hospital kung saan ako

pinagkaisahan nila Peanut at nakiusap lang ako sa kanya na sumama sa akin dahil kailangan ko ng may makakasama habang nagpapalakas ako.." kaswal ko namang sagot.

Isang makahulugang ngiti ang sumilay sa labi nito habang nakatitig kay Nurse Ellaine bago ibinalik ang attention sa akin.

"Pwede ko ba siyang maging personal secretary ko kapag hindi mo na siya kailangan?" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

Basang basa ko na ang mga ganitong galawan ni Kenneth eh.

"Hoyyy! Mabait iya..huwag mo ng pagtripan!" sagot ko. Natawa ito at nagmamdali ng tumayo.

"Basta! Parang iyan na lang din ang maging bayad mo sa akin kapag magawa ko ng maayos ang trabaho na pinapagawa mo sa akin. Kahit nurse siya..pwede pa din siyang maging secretary ko." natatawa nitong sagot.

"Ah basta! Hindi ako papayag. Nurse si nurse Ellaine at sa hospital lang siya pwedeng magtrabaho." kunwari ay seryoso kong sagot sa kanya. Kaagad itong napasimangot at nagmamadaling naglakad papuntang pintuan ng unit ko. Natatawa ko na lang itong nasundan ng tingin.

"Charlotte naman...iyan ang gusto kong kapalit sa pagtulong ko sa iyo eh. "natatawa pa nitong muling wika at nagmamdali ng lumabas ng unit ko. Natatawa ko na lang itong nasundan ng tingin.

Kahit papaano, gumaan nag pakiramdam ko sa presensya ni Kenneth. Ang sarap kasi talaga nitong kausap. Ramdam ko ang pakikisimpatiya niya sa akin kahit loko loko ito. Sabagay, parang kapatid naman na din kasi ang turingan naming magpipinsan. Naging parang " Kuya" ko na din kasi ito habang lumalaki ako.

Naging mabilis ang pag-usad ng araw. Sa wakas, naging maayos din ang kalagayan ko. Sa lahat ng mga nangyari sa aming dalawa ni Peanut, may mahalagang bagay akong na-give up. Iyun ay ang aking pag-aaral.

Yes...tuluyan kong napabayaan ang aking pag-aaral. Hindi na ako

nakakapasok ng School at tangap ko ng mapag iiwanan na ako ng mga kaibigan / classmates ko. Ganoon talaga siguro ang buhay. Hangat hindi ako makakaganti sa mga taong ginwang miserable ang buhay ko, hindi talaga siguro ako makakapg focus sa pangarap ko.

Mabuti na lang at naging smooth ang lahat sa akin. Nandiyan din si Nurse Ellaine na handang umalalay sa lahat ng oras.

"Miss Charlotte, tumawag nga po pala si Sir Kenneth habang naliligo kayo. Gusto niya daw po kayong makausap."

kakalabas ko lang ng kwarto ng bigla akong salubungin ni Nurse Ellaine tungkol sa pagtawag ni Kenneth sa akin. Kaagad naman akong nagpasalamat dito at kaagad na nag return call kay Kenneth.

Wala namang ibang sinabi si Kenneth kundi ang maghanda daw ako. Susunduin niya daw ako at may sorpresa daw siyang gustong ibigay sa akin. Kaagad naman akong naghanda at excited sa pagdating nito.

Simula ng dumating ako dito sa condo ko, hindi na din kasi talaga ako nakakalabas. Si Ellaine ang palaging inuutusan ko tuwing may mga kailangan akong bilihin. Malaking epekto talaga sa kalusugan ko ang ginawang pagkuha sa akin ng dugo noon sa hospital. Hanggang ngayun, masasabi kong hindi pa rin ako totally recovered.

"Are you ready?" kasalukuyan akong nakaupo sa sofa ng dumating si Kenneth. Kaagad akong tumayo sabay tango.

"Anong surprised ba iyan inihahanda mo sa akin?" kaagad na tanong ko sa kanya. Tumitig pa ito sa gawi ni Nurse Ellaine bago ibinaling ang tingin sa akin.

"Malalaman mo din mamaya! Hwag kang atat!" natatawa nitong sagot at nagptiuna ng naglakad palabas ng condo unit ko. Kaagad naman akong napasunod dito.

Nagulat pa ako nang pagkababa namin sa parking area, isang puting van ang naghihintay sa amin. Nahihiwagaan tuloy akong napatitig kay Kenneth. Natawa naman ito habang dahan- dahan na binubuksan ang pintuan at tumampad sa paningin ko ang seryosong mukha ng mga ka-triplets ko. Seryoso ang mga mukha ng mga ito habang titig na titig sa akin.

"Teka lang....a -- ano ang ibig sabihin nito?"

bigkas ko. Kaagad na bumaba si Charles at Christopher mula sa loob ng van at nilapitan ako sabay yakap sa akin.

"Silly girl! Bakit ba kailangan mong ilihim sa amin lahat ng mga nangyari sa iyo? Ganoon na ba kami kawalang kwenta sa paningin mo para isekreto mo sa amin kung ano man ang problema mo?" wika ni Charles sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapahikbi.

"Mukhang astig ka lang Sis, pero mahina ka pa rin. Ikaw ang naunang lumabas sa ating tatlo dito sa mundo kaya mga "Kuya' mo kami na dapat magtatanggol sa iyo sa mga ganitong klaseng sitwasyon." wika naman ni Christopher. Lalo tuloy nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Hindi ko na tuloy malalaman pa kung ano ang sasabihin ko.

"Ssshhhh, tahan na! Gusto mong makaganti diba? Nandito na kami... gaganti ka! Gagawin namin ang lahat para makaganti ka! And regading naman sa tanga mong asawa...kami na ang bahala sa kanya." wika ulit ni Charles na nagpakalas sa pagkakayakap ko dito.

"Alam na din ba ito nila Mama at Papa?

" tanong ko. Sabay naman silang umiling.

"Nope! Nasa Europe siila Mama at Papa ngayun. Remember, tuwing nalalapit ang wedding anniversary nila, nagbabyahe sila abroad kaya kaming bahala sa mga taong nanakit sa iyo Sis. Pagbabayaran nila ang lahat ng ito at simula ngayung araw...mag- uumpisa na tayong maningil." wika ni Christopher.

"Dont worry, walang ibang nakakaalam tungkol dito kundi tayo tayo lang. Paglalaruan natin ang mga taong gumawa nito sa iyo hanggang sa lumuhod sila sa harapan mo Charlotte. "sabat naman ni Charles. Bakas sa boses nito ang panggigil kaya naman hindi ko maiwasan na mapangiti.

Sabay pa nila akong inalalayan pasakay ng van. Nagpatianod na lang ako habang hindi ko mapigilan na makaramdam ng excitement sa mga susunod na mangayayari. Kahit na hindi ako ang kumilos...may mga taong kikilos para makaganti ako sa mga nang api sa akin.

Chapter 360

CHARLOTTE POV

Tahimik akong nakatitig sa labas ng bintana ng kotse habang bumibyahe kami ng maagaw ang attention ko ni Kenneth. May iniabot ito sa aking envelope na kaagad ko namang tinangap.

"Ano ito?" tanong ko sabay bukas ng envelope. Hindi naman sumagot na si Kenneth kaya itinoon ko na lang ang attention ko sa laman nito.

Familiar sa akin ang mga papel. Ito iyung Pre-Natal Test na binigay sa akin ni Peanut. Kaagad na napakunot ang noo ko ng mabasa ko kung ano ang nilalaman niyon. Biglang sumikdo ang dibdib ko sa kaba dahil sa pinaghalong emosyon at wala sa sariing napatitig ako kay Kenneth.

"Fake...naisahan na naman ang tanga mong asawa." seryosong wika nito.

Halatang gigil na gigil ito kay Peanut base na din sa expression ng mukha nito habang sinasabi ang katagang iyun. Muli kong tinitigan ang papel nang hindi makapaniwala.

"Gawa-gawa lang ng karibal mo kung ano man ang nakasulat sa papel na iyan. Pinuntahan at nagpa-imbistaga na ako tungkol sa clinic na iyan pero hindi nag-eexist. Lahat ng mga nakasulat diyan ay peke." muling wika ni Kenneth. Hinid ko tuloy maiwasan na mapahigpit ang paghawak ko sa papel. Samot saring emosyon ang biglang naramdaman ng puso ko sa mga sandaling ito.

"Tingnan mo nga naman. Hindi ko akalain na may pagka-tanga din pala si bayaw. Ang bilis mapaniwala sa isang kasinungalingan. Huwag mo na syang balikan Charlotte ha? Hindi kayo bagay. 11 sagot naman ni ng ka-triplets ko na si Charles. Hindi ko tuloy maiwasan na maluha.

"Ibig sabihin, posibleng hindi anak ni Peanut ang ipinagbubuntis ngayun ni Maureen?" hindi ko maiwasang tanong. Kaagad naman tumango si Kenneth.

"Posible iyun! Nagpaimbistiga na din ako tungkol sa bagay na iyan at maliban sa tanga mong asawa, may iba pang dini-date si Maureen. Isang politiko na may asawa din." sagot ni Kenneth. Kaagad naman akong napatitig dito.

"So, may posibilidad na siya ang Tatay ng ipinagbubuntis ngayun ni Maureen? " sagot naman ni Christopher. Kaagad naman tumango si Kenneth.

"Yes. Posible iyun. Hayyyy, mga babae nga naman. Ang hirap ispelingin. Napaka-unfair nila. Imagine, lahat gagawin makuha lamang ang gusto." muling wika ni Kenneth. Kaagad ko namang pinalis ang luha sa mga mata ko bago ako sumagot.

"Napadalhan niyo na ba ng kopya tungkol dito si Peanut." tanong ko naman. Kaagad naman nagkatinginan ang tatlo bago sumagot si Kuya Charles.

"Hayaan mo siya. Tatanga-tanga at hayaan mo siyang maniwala na magkaanak na sila ng babaeng iyun." wika pa nito. Bakas sa boses nito ang inis kaya naman hindi ko maiwasan na maipikit ang aking mga mata.

Pakiramdam ko biglang sumakit ang ulo ko sa mga nalaman. Pakana pala lahat ito ni Maureen at talagang pinahirapan pa ako ng bruha dahil sa walang kwenta niyang paratang. Humanda talaga siya akin

"Sino ang politikong iyun? Ano ang pangalan ng asawa?" mahina kong tanong. Kaagad naman napatikhim si Charles bago sumagot.

"Bakit? Kalimutan mo na ang tungkol dito. Hayaan mo ang Peanut na iyan na maloko ng isang babae habang buhay. Pagkauwi nila Mama at Papa, ako na mismo ang magkikwento sa kanila tungkol sa ginawa sa iyo ng magaling mong asawa. For sure sila na din mismo ang gagawa ng paraan para makalaya ka sa kasal niyong dalawa ni Peanut." mahaba namang wika ni Charles. Sa kanilang dalawa ni Christopher, mas nararamdaman ko sa kanya na hindi ito boto kay Peanut.

"Charles..please! Hayaan niyo muna akong i-solve ang problemang ito. Huwag niyo munang ipaalam kina Mama at Papa lalo na ngayun na hindi pa ako nakakaganti. Ang tanong ko na lang kasi ang sagutin mo. Ano ang pangalan ng politiko na iyun." sagot ko. Kaagad naman sumabat si Kenneth sabay abot sa akin sa hawak nitong cellphone.

"Panoorin mo na lang. Kung mahilig ka sa politics, mamumukhaan mo ang lalaking kasama ni Maureen sa video." wika pa nito.

Kaagad ko namang naitakip ang kamay ko sa bibig ko habang nakatitig sa naturang video. Walang hiya...si Maureen, may ka-sex na naman? Ibang lalaki at hindi ko kayang panoorin iyun. Wala sariling nabitawan ko ang cellphone na hawak ko at namumutlang nagpaplipat-lipat ng tingin sa tatlo kong kasama na noon ay nagkatawanan na dahil siguro sa reaksyon ko.

"Hindi ko kayang panoorin. Walang hiya..bakit ba ang hilig nilang gumawa ng kahalayan tapos bini-video." sagot ko. Kaagad naman pinulot ni Kuya Charles ang cellphone sa sahig ng kotse. May ngiti sa labi nito habang pinagmamasdan ang video at ilang saglit lang ay naging abala na ito sa kakapindot sa cellphone.

"Make it sure na mai-share mo sa lahat ng social media outlet ang video na iyan. Maghintay lang tayo ng ilang oras at tiyak na may malaking gulo ang sisiklab sa mundo ng showbiz at sa pamilya ng politiko na iyan." natatawa namang wika ni Kenneth. Nagulat ako at kaagad kong tiningnan kong ano ang ginagawa ni Charles at nagulat ako dahli abala nga ito sa kaka-upload.

"Hi-hindi kaya natin ito ikakapahamak?" hindi ko maiwasang bigkas. Malawak ang mundo ng internet at siguro magbibilang lang kami ng minuto at kakalat kaagad ang scandal video na ito lalo na at isang sikat na personalidad ang sangkot nito. Baka din malagay kami sa alanganin kapag magpa-imbistiga ang kampo ni Maureen kung sino ang nasa likod ng pagpapakalat ng naturang mga videos.

"Dont worry. Hindi natin ito ikakapahamak dahil cellphone mismo ng Maureen na iyun ang gamit natin ngayun." natatawang sagot ni Kenneth sa akin.

"Ta-talaga? Pati cellphone ni Maureen, nakuha niyo? Paano niyo nagawa iyun?" tanong ko.

"We have our way! Mabilis kumilos kapag may perang involved. Halos naman lahat ng tao na nakapalibot sa kanya, mabilis masilaw sa pera kaya kaunting tapal lang, babaliktad kaagad. "natatawang sagot ni Kenneth.

Parang normal na lang sa kanya ang ginagawa niya. Pwede na palang maging detective itong pinsan ko sa sobrang bilis gumawa ng trabaho. Muli konng tinitigan si Charles habang abala pa rin ito sa cellphone ni Maureen. Patuloy ito sa pag-upload ng video at ilang oras lang ang bibilangin tuluyan ng masira nag reputasyon ng babaeng iyun.

NI wala man lang akong effort na ginawa para makaganti sa Maureen na iyun. Sapat na pala ang mga kapatid ko at pinsan ko na gumawa ng hakbang para mabigyan ng hustisya ang nangyari sa akin.

Chapter 361

PEANUT POV

Halos dalawang linggo na akong walang balita kay Charlotte at sa bawat araw na nagdaan ay parang unti-unti akong pinapatay. May mga taong binayaran na din ako para hanapin ito pero wala pa ring balita tungkol sa kanya. Parang bigla na lang itong naglaho na parang bula at ang ipinagtataka ko pa, hindi siya hinahanap ng mga Villarama sa akin. Ibig sabihin lang noon, hindi nagsumbong si Charlotte sa kanila.

Parang gusto kong magpakamatay sa tindi ng pag-usig ng konsensya ko sa akin. Hindi na din ako halos makatulog at makakain.

"Baby! Nasaan ka na ba? Umuwi ka na oh? Miss na miss na kita!" wika ko habang titig na titig sa wedding picture namin. Ilang ulit ko na bang sinasabi ang katagang iyun? Hindi ko na mabilang at para na akong mababaliw dahil sa mga nangyari.

Natigil lang ako sa pagmumuni-muni ng makarinig ako ng mahinang pagkatok sa pintuan ng kwarto. Kaagad akong tumayo at binuksan iyun at bumungad sa akin ang seryosong mukha ng isa sa mga kasambahay ko.

"May damating pong sulat sa inyo Sir." wika nito sa akin sabay abot sa akin ang isang sobre. Kaagad ko naman iyung kinuha sa kanya at muli kon isinara ang pintuan ng kwarto.

Muli akong naupo ng kama habang binubuksan ang sobre na naglalaman ng sulat.

Pagkabukas ko sa sobre kaagad na napakunot ang noo ko ng may mapansin akong isang familiar na papel. Ito iyung papel na ibinigay sa akin ni Maureen na ibinigay ko din kay Charlotte. Ang Pre Natal DNA Test at sa likod ng papel ay may nakatatak na katagang "fake result, clinic doesn't exist!".

Parang biglang nanlaki ang ulo ko sa mga nabasa. Pinakatitigan ko pa ang papel habang pilit na mini-memorized sa isip ko ang address ng naturang clinic na nagsagawa ng DNA test.

Kinuha ko ang susi ng aking kotse at hawak pa rin ang naturang papel, mabilis akong lumabas ng kwarto at diretso sa aking kotse at nagdrived paalis.

May gusto lang akong i-verify. Kung talgang fake ang papel na ibinigay sa akin ni Maureen, malinaw pa sa sikat ng araw na naloko niya ako at si Charlotte ang nag suffer dahil doon. Parang gusto ko tuloy iuntog ang ulo ko sa salamin ng bintana ng kotse ko dahil ngayun ko lang narealized kung gaano ako ka-tanga.

Mabilis akong nakaratating sa address na nakasulat sa papel. Nagtanong - tanong pa ako sa mga katabing istablishemento at hinanap ang clinic na nagsagawa ng DNA Test. Kahit sinuyod ko na ang buong lugar, walang makapagturo kaya naman lulugo-lugo akong naglakad pablalik ng aking kotse.

"Shit! Naisahan ako ni Maureen? Niloko niya ako?" bigkas ko habang nanlilisik ang aking mga mata na nakatitig sa Pre Natal DNA Test! Hindi kayang tangapin ng kalooban ko na naluko ako ng isang walang kwentang babae at ang malala pa nito, iyun ang naging dahilan kung bakit hindi ko mahanap-hanap ngayun si Charlotte.

Mabilis kong ipinaarangkada ang sasakyan paalis ng lugar. Ayaw kong magsayang ng oras. Pupuntahan ko si Maureen at magtotoos kami. Hindi ako papayag na hindi siya mabigyan ng leksiyon dahil sa ginawa niyang ito sa akin. Hindi ako papayag na lokohin niya ako ng ganoon ganoon na lang.

Dumiretso ako kung saan posibleng nandoon si Maureen sa mga oras na ito. May sinu-shoot ito ngayun na isang teleserye sa isa sa mga sikat na pasyalan sa Manila. Hindi na ako makapaghintay pa. Pupuntahan ko siya at matitikman niya ang galit ko.

"Halos paliparin ko ang aking kotse habang hindi malaman kung paano ilalabas ang galit ng kalooban ko. Pakiramdam ko pa nga, makakapatay ako ng tao dahil sa tindi na emosyon ko ngayun.

"Baby, promise...igaganti kita..... Kukunin ko sa Maureen na iyun kung ano man ang nawala sa iyo." sambit ko pa habang mahigpit ang pagkakakapit ko sa manibela. Hindi ko na nga namalayan pa ang patulo ng luha sa mga mata ko.

"Alam ng Diyos kong gaano kita na- miss Baby. Please umuwi ka na. Umuwi ka na Charlotte!" sambit ko pa at kung hindi ko kaagad naapakan ang brake ng kotse ko baka sumalpok na ako sa kasunuran ko. Nanlalabo na kasi ang mga mata ko dahil sa luha.

Mas dobleng sakit ang nararamdaman ng puso ko ngayun lalo na ngayung nalaman ko kung paano ako pinaikot ni Maureen at ang naging kabayaran ay posibleng tuluyang mawala sa akin ang babaeng pinakamamahal ko. Si Charlotte

Pakiramdam ko hindi na ako makakatagal pa sa ganitong sitwasyon. Kailangan ko siya. Ayaw kong masayang lahat ng effort at pinaghirapan ko na maging asawa ko siya. Hindi ko kayang tangapin na mawawala siya ng tuluyan sa akin. Baka iyun pang ikabaliw ko!

Pagdating sa lugar kung nasaan ang shooting ni Maureen pabalagbag kong ipinark ang aking kotse at mabilis na naglakad kung saan makikita ang mga umpukan ng mga productions at artista.

Napansin ko pa na nagkakagulo sa set kaya mabilis akong naglakad patungo doon. Kaagad pa nga akong sinalubong ng isa sa mga staff at kaagad na may ibinalita sa akin

"Boss Peanut, mabuti naman at nandito ka. Iyung fiance mo, si Maureen...binubugbog ng isang babae." taranta pa nitong wika. Kaagad na napakunot ang noo ko at naglakad palapit at laking gulat ko dahil hila- hila ng isang babae ang buhok ni Maureen na noon ay hindi makapanlaban dahil may nakahawak sa kanya na dalawang lalakin na kung hindi ako maaring magkamali mga kasamahan din ng babaeng pulang pula ang mulkha dahil sa galit

"Walang hiya ka! Ilang beses na kitang binalaan na tantanan mo ang asawa ko, pero makati ka pa rin! Papatayin kita at wala akong pakialam kung buntis ka!": Wika ng babae na kaagad na nagpalito sa akin. Ano ang ibig niyang sabihin?

Tumitig pa ako sa direktor na noon hindi din malaman-laman ang gagawin. Ngayun ko lang din napansin na maraming kasama ang babaeng halos lumabas na ang litid sa leeg dahil sa galit. Mukhang malaking tao din ito base na din sa mga bodygurads na kasama.

"Siya pala ang asawa ni Congressman? Haysst, makati kasi talaga iyang si Maureen kaya bagay lang sa kanya iyan! "narinig ko pang wika ng isa sa mga staff ng production na nagpakuyom sa kamao ko.

Chapter 362

PEANUT POV

Hindi ako makapaniwala na nagawa akong paikutin ng isang babae. Kilala akong playboy pero masakit pala kapag maloko ka ng isang babae na minsan mo din pinaikot at baka siya pa ang

dahilan kung bakit nagkakasira kami ngayun ni Charlotte. Ang asawa ko na hanggang ngayun hindi ko alam kung nasaan na.

"Peanut, help! Baliw ang babaeng iyan. Pinagbibintangan niya ako!" pang- hihingi ng tulong ni Maureen sa akin. Napansin na nito ang presensya ko kaya naman mabilis ko itong nilapitan at kaagad naman itong binitiwan ng dalawang lalaking may hawak dito samantalang ang babaeng galit na galit kay Maureen ay ako naman ang hinarap.

"Ipagtatangol mo siya? Hindi mo ba alam kung gaano kalandi ang babaeng iyan? Inakit niya ang asawa ko kaya naman may kalalagyan siya sa akin." galit pang wika nito. Nanlilisik ang mga matang dinuro-duro niya ulit si Maureen na kaagad namang lumapit sa akin at akmang yayakapin ako kaya lang kaagad kong tinangal ang kamay nito at nandidiri na lumayo sa kanya. Kita ang pagkagulat sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Peanut, maniwala ka sa akin. Hindi ko alam kung ano ang mga pinagsasabi niya. Huwag kang maniwala sa kanya! Inosente ako!" wika ni Maureen kasabay ng pag uunahan sa pagpatak ang luha sa kanyang mga mata. Kung hindi ko lang alam ang karakas nito, baka maniwala na ako sa drama niya. Pero iba na ngayun, hindi na ako papayag na patuloy niya akong paiikutin sa kanyang mga palad.

"Anong ibig nitong sabihin Maureen?

Akin ba talaga ang batang nasa a

sinapupunan mo? Bakit ka gumawa ng pekeng Pre Natal DNA Test." nang uusig na wika ko sa kanya. Pigil ko ang sarili ko na saktan ito lalo na at maraming mga matang nakamasid sa amin. Kita ko naman ang pagkagulat sa mga mata ni Maureen ng marinig niya ang sinabi ko. Hindi ito nakaimik at kita ko ang pamumutla niya.

"Malandi ang babaeng iyan at hindi dapat pagkatiwalaan. Ang kati naman talaga niya! Sinabi niya din sa asawa ko na siya ang ama ng batang nasa sinapupunan niya!" galit naman na sigaw ng babae. Mabilis itong nakalapit kay Maureen at kaagad na binigyan ng mag asawang sampal. Kahit naman harap-harapan ng sinasaktan si Maureen, wala na akong pakialam pa. Kung talagang manloloko siya, dapat lang sa kanya ito.

Ngayun ko lang lubos na napatunayan na malabo pa sa sikat ng araw na ako ang ama ng bata. Pinaglaruan lang ako ni Maureen at hindi lang ako ang itinuro niyang ama ng kanyang ipinagbubuntis kundi pati na din ang asawa ng babaeng galit na galit ngayun

"Ano ba! Tumigil ka na! Inuubos mo talaga ang pasensya ko! Wala kaming relasyon ng asawa mo dahil may fiance na ako!" galit naman na sigaw ni Maureen. Naramdaman ko pa ang pagkapit nito sa akin habang umiiyak. Kaagad ko namang pinalis ang kamay nito at muling lumayo sa kanya. Kahit na patayin pa siya ng babaeng kaharap niya ngayun wala na akong pakialam pa.

"Walang relasyon? Kung talagang wala kayong relasyon ng asawa ko bakit may mga kumakalat ng video online sa mga kalaswaan niyo?" muling sigaw ng babae at kaagad na sininyasan ang kanyang isang kasama at iniabot dito ang isang makapal na printed papers at inihagis sa pagmumukha ni Maureen. Wala sa sariling pinulot ko ang isa sa mga larawan at pinakatitigan kasabay ng pagtitig ko ng masama kay Maureen.

Lalong napaiyak si Maureen. Nag- uumpisa na din akong makarinig ng pangungutya sa buong paligid patungkol sa kanya. Na kesyo manloloko, malandi at p ^ ****k .

Maliwanag pa sa sikat ng araw kung anong klaseng babae siya. Nandito na ang ibidensya at may gana pa siyang magkaila ngayun. Kita ko naman kung paano nataranta si Maureen habang isa isang pinupulot ang mga nagkalat na mga larawan sa sahig.

"Hindi totoo ito! Gusto mo lang akong siraan sa fiance ko!" umiiyak na wika ni Maureen sa babae habang masama din ang tingin sa kanya.

"Talagang nag effort ako na pina-print ang mga larawan na iyan kahit nagkalat na online ang kalaswaan mo dahil gusto ko magtago ng ebidensya laban sa inyo ng asawa ko. Mga manloloko kayo! Mga immoral! Tingnan ko lang kung pagkatapos ng araw na ito, may mukha ka pang ihaharap sa mga tao. Artista ka pa man din at asahan mo na magsasampa ako ng kaso dahil sa mga kawalang hiyaan na ginawa niyong dalawa ng asawa ko!

"galit na wika ng ginang.

"Video? Anong video?" wala sariling tanong ni Maureen. Hindi ko naman alam kung anong video ang tinutukoy nila kaya kaagad akong natingin sa mga staff ng production at may isang matapang na lumapit sa amin.

"I think kaka-upload lang ng mga video's na ito. Look, Boss Peanut! Hindi po bat si Maureen itio?" wika pa nito sa akin sabay pakita sa hawak niyang cellphone. Kaagad ko namang tinitigan iyun at lalo akong nagulat ng makumpirma ko na si Maureen nga ang nasa video. Familiar sa akin ang mukha ng lalaking kaniig nito at mukhang ang kaharap namin ang asawa dahil halos umuusok ang mga mata nito sa galit.

"Yes...ang malanding iyan ang nasa video kasama ang asawa ko! Hindi bat napaka-immoral nila? Hindi ko alam kung saan humuhugot ng kakapalan ng mukha ang babaeng iyan para pumatol sa kung kani-kaninong lalaki.

Nagkagulo ang pamilya ko dahil sa kanya kaya papatayin ko siya!" galit na wika ng babae at akmang susugurin ulit si Maureen pero may biglang dumating na lalaki para umawat.

Kung hindi ako nagkakamali, ito iyung lalaking kaniig ni Maureen. Napansin ko kasi kaagad ang reaction ni Maureen ni ng makalapit ito. Bahagya pa itong tumalikod at pilit na itinatago ang

kanyang mukha.

"Bitiwan mo ako! Malandi ang hitad na iyan at papatayin ko iyan!" galit naman ng sigaw ng babae. Pero wala na siyang nagawa pa nang hilahin siya palayo ng lalaki at mabiilis na dinala sa nakahintong sasakyan.

Kaagad naman sumunod ang mga kasamahan nitong mga bodyguards samantalang naiwan naman si Maureen sa harap ko na hindi malaman ang gagawin.

"Peanut, hindi ko alam kung ano ang mga pinagsasabi niya. Maniwala ka sa akin, inosente ako at ikaw lang ang lalaking minahal ko!" nagmamakaawa nitong wika sa akin habang patuloy sa pag-iyak. Kaagad kong naikuyom ang kamao ko at nginisihan ito.

"Ganoon na ba ako katanga sa paningin mo para maniwala sa iyo? Maureen, hindi ako ipinanganak kahapon para maniwala sa sinasabi mo ngayun. Tandaan mo, oras na may mangyaring masama kay Charlotte, babalikan kita at ako mismo ang pipilipit sa leeg mo hanggang mawalan ka ng hininga." pagbabanta na wika ko dito at mabilis itong tinalikuran. Naiwan naman itong nag iiyak habang sinisigaw ang pangalan ko.

"Peanut! Mahal kita! Mahal na mahal! Maniwala ka naman sa akin!:" dinig ko sa kanya pero wala na akong pakialam pa. Simula ngayung araw, pinuputol ko na ang ugnayan kahit sa kaninong babae at tanging kay Charlotte ko lang itotoon ang attention ko.

Chapter 363

CHARLOTTE POV

Hindi ko maiwasang mapaismid habang nakatitig sa mga kaganapan sa shooting nila Maureen. Kitang kita ko kung paano sabunutan ng babaeng asawa ng politiko si Maureen at ipahiya sa lahat. Para lang akong nanonood ng live na teledrama habang patuloy sa paguhit ang masayang ngiti sa labi ko.

Tama ang mga kapatid ko at si Kenneth. Minuto lang ang bibilangin namin at kaagad na kumalat ang mga scandals na ini-upload nila. Politiko at aktres ba naman ang sangkot kaya talagang pinag uusapan ito sa social media.

Napawi lang ang ngiti sa labi ko ng mapansin ko ang pagdating ni Peanut. Halos dalawang lingo ko din itong hindi nakita kaya inaamin ko sa sarili ko na sobrang na-miss ko siya. Pakiramdam ko may kung anong matulis na bagay ang biglang tumusok sa puso ko habang pinagmamasdan ito habang naglalakad palapit sa

nagkakagulong si Maureen at ang legal wife ng politiko na kasama niya sa sex scandal.

"Wow! Double kill! Nandito din pala ang tanga mong asawa Charlotte."

madiiin na bigkas ni Charles. Bakas sa mga mata nito ang galit habang nakasunod ang tingin kay Peanut at akmang bababa pa ito ng kotse pero bigla ko itong hinawakan.

"Please..huwag ka ng makialam. Hayaan na muna natin sila."

nakikiusap kong wika. Tinitigan muna ako nito bago dahan-dahan na tumango kaya muli kong itinoon ang aking attention sa gulo na nangyayari sa labas.

Kung hindi lang siguro dumating ang asawa ng babaeng nagwawala baka hindi lang bugbog ang inabot ni Maureen. Masyado na din talagang nagkakainitan at hindi ko maiwasan na magtaka dahil hindi man lang nagtangkang ipagtanggol ni Peanut si Maureen laban sa babaeng ipinaglihi yata sa tigre dahil sa sobrang tapang. Wala ding pakialam ang mga taong tahimik lang na nanonood sa gulo. Baka natatakot din silang makialam dahil mukhang hindi basta bastang tao ang babaeng nagwawala. Marami itong kasama at mukhang ready talaga na sumabak sa giyera.

"Wow! Dumating si Congressman! Feeling ko pati career sa pulitika niyan, sirang sira na din. Nakipag-relasyon ba naman sa isang starlet at collector ng mga lalaki eh." tatawa-tawa pang wika ni Kenneth. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga. Hindi ko din kasi maintindihan ang sarili ko kung

matutuwa or malulungkot ba ako sa mga nakikita kong gulo.

"Ito ba iyung surpresa na ipinagmamalaki niyo sa akin?" hind ko mapigilang tanong habang titig na titig kay Peanut. Hindi ko masyadong maaninag ang kabuuan nito pero pansin ko na parang nangangayayat ito. Hindi lang ako sure dahil medyo malayo itong kinaroroonan namin sa kanya.

"Siyempre...isa lang ito sa mga surpresa na inihanda namin sa iyo. Bahala na ang mga tauhan ko sa Maureen na iyan...punta tayo sa pangalawang supresa namin sa iyo." nakangising wika ni Kenneth at sininsyasan nito ang driver na magmaneho na kaagad naman

tumalima.

Sa isang medyo malayong lugar kami napadpad. Malayo sa kabahayan at maayos naman ang kapaligiran. Pumasok kami sa isang bahay na may mataas na bakuran at kung sisipatin sa labas ay hindi makikita ang loob. Kung talagang privacy ang pag-uusapan, talagang magkakaroon ng privacy kung sino man ang may ari ng lugar na ito.

"Kaninong bahay ito?" hindi ko maiwasang tanong ng tuluyan ng pumasok ang kotse sa loob ng bakuran at nag uumpisa ng magsibabaan ang mga kasamahan ko.

"Akin...Ibinenta ito sa akin ng kaibigan ko a year ago. Binili ko na lang dahil maganda ang lugar at kumpleto na sa mga kagamitan." sagot ni Kenneth. Bakas sa boses nito ang pagiging proud.

Wow lang..as in wow! Sa batang edad nito, may mga investments at mga property na pala itong naipundar. Mukhang sa aming magpipinsan ito yata ang mas seryoso sa lalong pagpapayaman.

Nagulat pa ako dahil may basement ang naturang bahay at doon kami dinala ni Kenneth. Ngiting ngiti pa ito sa akin habang itinuturo niya ang sorpresa na kanina niya pa ipinagmamalaki.

"Doctor Carlos?" hindi ko maiwasang bigkas. Gulat na gulat ako lalo na ng mapansin ko na mukhang binugbog muna ito bago iginapos sa isang sulok habang wala pa yatang malay tao.

"Na surprised ka ba? Dont worry, nagfile na din kami ng kaso sa Medical Association. Lalakarin natin na matangalan siya ng lisensya at tuluyang maghirap." sagot naman ni Charles. Hindi pa rin ako makapaniwala habang titig na titig kay Doctor Carlos na walang malay tao.

"Hi-hindi kaya tayo mapapahamak nito? I mean paano kung ireklamo niya tayo? Kidnapping itong ginawa natin sa kanya. Labag sa batas at baka balikan niya tayo at baka ito pa ang dahilan ng pagkakakulong natin." sagot ko. Kaagad ko namang naramdaman ang pabirong pagpingot ni Christopher sa tainga ko. Naiinis ko naman itong tinitigan.

"Alam mo napaka-advance mong mag isip. Akala ko ba matapang ka?" Natatawa pa nitong wika. Kaagad akong napasimangot.

"Huwag mong isipin iyan Charlotte. Kami ang bahala. Hindi tayo mababalikan ng gagong iyan dahil puputulan natin ng dila, paa at kamay ang taong iyan." tatawa tawang wika ni Kenneth. Parang normal lang sa kanya ang sinasabi niyang iyun pero sobrang kinikilabutan ako.

Willing ba sila na maging kriminal dahil sa akin? Shocks! Hindi ako

papayag.

"Gawin mo sa kanya lahat ng gusto mong gawin hanggang sa makaganti ka. Huwag mong isipin ang tungkol sa batas at rekamo ng gagong iyan dahil kami na ang bahalang gumawa ng paraan tungkol diyan." wika ni Kenneth sabay senyas nito sa isang lalaking may dalang timba na may lamang tubig at walang sabi-sabing ibinuhos kay Doc Carlos na kaagad naman nagising.

"Its showtime! Go Charlotte, kaya mo iyan. Kapag wala kang gagawin sa kanya, kami na lang tatlo ang magpaparusa sa kanya hanggang sa mawalan siya ng hininga." wika naman ni Charles habang mabilis ang hakbang na nilapitan si Doc Carlos na noon ay nag-uumpisa ng magmakaawa.

"Hindi ko kayo kilala. Maawa kayo sa akin. Huwag niyo akong saktan." wika nito habang umiiyak. Nakikita ko ang sobrang takot sa hitsura nito kaya hindi ko maiwasan na maikuyom ang kamao ko lalo na ng maalala ko ang ginawa niya sa akin sa hospital.

Halos ubusin niya ang dugo ko na siyang muntik ko ng ipahamak at naging dahilan kung bakit hindi ako nakapasok ng school kaya hindi din naman ako papayag na hindi ako makaganti sa kanya. Doctor siya at hindi siya dapat gumawa ng kahit na anong hakbang na posibleng ikakapahamak ng kanyang pasyente.

Chapter 364

CHARLOTTE POV

"Paanong wala kang kasalanan? Hindi mo ba alam kung ano ang ginawa mo sa kapatid ko? Ha?" galit naman na sagot ni Charles kay Doc Carlos at binatukan pa ito.

"Kapatid? Sinong kapatid? Wala akong kasalanam...hindi ko alam kung sino ang tinutukoy niyo!" sagot nito. Dahdan dahan naman akong naglakad palapit sa kanila at kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mga mata ni Doc Carlos ng mapansin niya ako.

"Alam mo na siguro kong sinong kapatid ang tinutukoy nila diba?" seryoso kong tanong sa kanya. Lalo naman itong namutla habang titig na titig sa akin.

"Totoong isa kang Villarama? Patawad! Hindi ko alam. Wala akong alam!" sagot nito. Nginisihan ko naman ito at binalingan si Kenneth.

"Bigyan niyo ako ng gamit sa pagkuha ng dugo. Kung gaano kadami ng dugo ang nakuha niya sa akin noong gabing iyun, ganoon din ang kukunin ko sa kanya ngayun." nakangiti kong wika. Nagkatinginan pa ang tatlo bago dahan dahan na tumango.

"Sure..magpapabili ako. Mukhang exciting ito!" Sagot ni Kenneth at kaagad na may tinawagan. Samantalang hindi naman makatingin ng diretso sa akin si Doc Carlos.

"Miss, maniwala ka sa akin. Wala akong alam. Inutusan lang ako ni Maureen at dahil malaki ang utang na loob ko sa kanya, wala akong choice kundi pagbigyan siya!" wika pa nito.Kaagad ko naman itong nginisihan.

"Okay...naiintindihan ko! Pero sana, maintindihan mo din ang gagawin ko sa iyo ngayun." sagot ko sa kanya at naglakad palayo dito. Hihintayin ko ang mga kagamitan na iniutos ko kay Kenneth at itutuloy ko na ang balak ko sa Doctor na iyun. Walang labis, walang kulang. Dugo ko ang kinuha niya kaya iyun din ang hihingiin kong kabayaran sa kanya.

"Are you sure na iyan lang ang gagawin mo sa kanya? Magdo-Doctor ka din diba? Pwede mo siyang pagpraktisan! Tanggalan mo siya ng laman loob at idonate natin sa mga nangangailangan " nakangising wika pa sa akin ni Charles. Masyadong brutal ang suggestion nito at hindi ko kayang gawin. Hindi naman ako ganoon kasamang tao para pumatay ng taong kagalit ko.

Parang kinukumbinsi ako nitong maging kriminal. Kulang na lang na sabihin sa akin na patayin ko si Doc Carlos na hindi ko naman kayang gawin. Ayaw kong mabahiran ng pagiging criminal ang mga kamay ko noh?

"Ayos na sa akin na ibalik sa kanya ang ginawa niya sa akin." sagot ko naman at naupo sa isang bakanteng upuan. liling iling naman na pinagmasdan lang din ako ni Charles at naupo na din ito sa tabi ko. Samantalang si Christopher naman at Kenneth ay mukhang may seryosong pinag - uusapan sa hindi kalayuan sa amin.

"Kung ako lang ang masusunod, gusto kong ibaon sa hukay ang taong iyan. Walang kapatawaran ang ginawa niya sa iyo kaya kung ano man ang nais mong gawin sa kanya, nasa likod mo lang kami palagi." wika nito sa akin. Kaagad naman akong nakaramdam ng hindi maipaliwanag na lungkot sa puso ko.

Bakit nauwi sa ganito ang lahat? Sa totoo lang, hindi ito ang pangarap ko at ang gusto ko lang naman ay tahimik at masayang buhay. Wala akong balak na mandukot ng tao para maghiganti. Hindi ako dating ganito at nagiging maayos naman akong mamayan pero bakit parang sinusubukan yata ako ng tadhana.

Kung hindi sana kay Peanut at sa Maureen na iyun hindi sana ako aabot sa ganitong sitwasyon. Hindi sana ako nakakaramdam ng sobrang lungkot ngayun.

Hindi ko maiwasang maluha na kaagad naman napansin ni Charles.

"What? May masakit ba sa iyo? Bakit ka umiiyak?" nag aalala nitong tanong sa akin. Kaagad naman akong umiling.

"Wala, ayos lang ako. Naguguluhan lang ako sa mga nangyari sa buhay ko." sagot ko sa kanya habang patuloy ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Charlotte, kung ano man ang magiging desisyon mo pagkatapos nito, handa kaming suportahan ka! Wala kaming ibang hangad kundi magiging maayos ang buhay mo!" wika nito sa akin. Lalo naman akong naluha.

"Hindi ko alam kung magiging masaya pa ba ako. Ang sakit ng ginawang panloloko sa akin ni Peanut. Kung saan naman tuluyan ko na siyang pinagkatiwalaan tsaka naman niya ako

niluko!" sagot ko sa kanya.

"Dont worry! Bata ka pa naman at makakalimutan mo din ang mga nangyari sa iyo ngayun. Huwag kang mag alala. Ako ang bahala. Ako ang kakausap kina Mama at Papa tungkol dito." sagot naman ni Christopher. Tapos na siguro sila mag-usap ni Kenneth kaya muli itong lumapit sa amin.

"No! PLease, huwag niyo na itong banggitin kina Mama. Ayaw kong pati sila mag-alala pa sa akin." sagot ko. Pagkagulat ang rumihistro sa mukha nila Charles at Christopher kaya muli akong nagsalita.

"Sana maintindihan niyo ako. Promise, aayusin ko ito." sagot ko naman. Nakakaunawa namang tumango ang dalawa kong kapatid kahit na alam kong labag sa kalooban nila ang sinabi ko ngayun.

Ewan ko ba! Basta, natatakot din kasi ako na malaman nila Mama at Papa ito. Sa kaloob looban ng puso ko natatakot ako na baka ikapahamak ito ni Peanut. Tiyak na babalikan ng mga magulang ko si Penaut at mahihirapan talaga akong pigilan sila.

Kahit naman niluko ako ni Peanut, hindi ko din naman hinagad na mapahamak ito. Mahal ko eh at kahit masakit, palalayain ko na siya.

Naging mabilis ang pag usad ng oras.

Namalayan ko na lang ang sarili ko na makailang ulit ko ng tinusok ng karayom ang kamay ni Doc Carlos para kunan din ng dugo. D*******g ito sa sakit pero wala na akong pakialam pa. Gusto kong ibuhos lahat ng galit at pagkadismaya na nararamdaman ng puso ko ngayun.

Masamang maghiganti, pero kung ito naman ang ikakaluwag ng puso ko, gagawin ko. Sana lang pagkatapos nito, magkaroon na ng katahimikan ang puso ko.

"Babalikan ko kayo! Tandaan niya iyan! Wala akong pakialam kung anak man kayo ng mga makapangyarihang tao! Bawal sa batas itong ginawa niyo at ipakukulong ko kayo!" wika ni Doc Carlos. Hindi ito makagalaw dahil nakagapos ito habang patuloy sa pagdaloy ang kanyang dugo patungo sa blood bag.

"Iyan kung makakalabas ka pa ng buhay dito sa hideout namin!" sagot naman ni Kenneth at tinapik tapik pa ang pisngi ni Doc Carlos.

"Tandaan mo Carlos...pagkalabas mo dito, sisiguraduhin namin na wala ka ng babalikan. Ikaw ang idedemanda namin dahil sa ginawa mo sa kapatid ko. Ikaw ang mabubulok sa kulungan! Kayong dalawa ng kasabwat mong si Maureen, kaya kong ako sa iyo, maging cooperative ka sa amin. Kung gusto mo mabuhay, magpakabait ka!" nakangisi namang wika ni Christopher. Natigilan naman ang Doctor at tumitig sa akin

"Ano ang gusto mong gawin ko para mapatawad mo ako. Hindi ako ang dapat niyong balikan kundi si Maureen. Ang kasalanan ko lang ay naging tanga ako at sumunod sa utos niya. Please, tama na..mahina ang puso ko at bawal itong ginagawa niyo sa akin. Promise, lahat ng gusto niyo susundin ko! Hayaan niyo lan akong mabuhay!"

wika nito na kaagad namang nagpangiti sa akin. Binunot ko ang karayom na naka-connect sa ugat nito para matigil na ang pag extract ng dugo sa kanya. Baka mamatay ito at maging kriminal pa ako ng wala sa oras.

"Lahat ng gusto ko gagawin mo? Sigurado ka ba?" tanong ko. Kaagad naman itong tumango

"Okay...mabilis akong kausap eh...pero oras na hindi ka tumupad sa pangako mong ito ngayun, gagawin ko ulit ang ginawa ko sa iyo ngayun at wala na akong pakialam pa kung ikamatay mo man iyun." seryoso kong wika sa kanya. Nag aalangan naman itong tumango. Nababasa ko ang takot sa kanyang mukha kaya lalong nagdiwang ang kalooban ko.

Chapter 365

CHARLOTTE POV

Pagkatapos kong makipag deal kay Doc Carlos kaagad namin itong iniwan para makapag pahinga muna.. Ayaw pa nga sanang pumayag ng mga kapatid ko pero wala na din silang nagawa pa dahil iyun ang gusto ko. Si Doc Carlos ang pakikilusin ko para makaganti ako kay Maureen. Mas masakit iyun dahil magkamag anak sila.

Muli akong hinatid nila Kenneth at mga kapatid ko sa condo. Umalis din naman kaagad sila pagkahatid sa akin kaya imbes na dumiretso sa unit ko kaagad akong pumara ng taxi at nagpahatid sa bahay ni Peanut.

"Yes, sa bahay ni Peanut kung saan magiging tirahan ko na din sana kung hindi niya lang ako niluko! Alam kong katangahan itong gagawin ko pero hindi na ako makapaghintay pa para komprontahin ito. Gusto ko siyang makausap para personal ng makipag hiwalay sa kanya. Gusto ko na din tapusin ang kasal namin.

Pagkahinto ng taxi sa tapat ng bahay ni Peanut kaagad akong bumaba. Binuksan ang gate ng bahay at mabilis na pumasok sa loob.

Nagulat pa ang isa sa mga kasambahay na si Manang ng mapansin niya ang presensya ko. Kaagad na lumapit sa akin at kinumusta ako.

"Mam Charlotte? Naku, salamat naman po at umuwi na kayo. Si Sir Peanut po kasi, walang ibang ginawa kundi ang uminom ng alak. Halos hindi na kumakain at kayo na lang palagi ang hinahanap!" kaagad na pagbabalita ni Manang. Nagulat naman ako. Hindi kasi ito ang inaasahan kong maging balita tungkol kay Peanut.

"Nasaan po siya Manang?" tanong ko.

"Nasa kwarto po. Wala naman po siyang ginawa kundi magkulong sa kwarto Mam!" sagot nito. Kaagad ko naman itong tinanguan at mabilis ng umakyat ng hagdan at dahan-dahan na naglakad patungong kwarto.

Sa totoo lang, magkahalong damdamin ang bumabalot sa puso ko.

Kinakabahan ako na na-eexcite na muling makita si Peanut. Halos dalawang linggo din akong hindi nagpakita sa kanya at sobrang namiss ko siya.

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko bago dahan-dahan na binuksan ang pintuan ng kwarto. Amoy alak ang kaagad na sumalubong sa pang amoy ko habang inililibot ang tingin sa paligid.

"Baby? Ikaw ba iyan? Umuwi ka? Sabi ko na nga ba eh, hindi mo talaga ako matitiis." wika pa nito na kaagad tumayo at pasuray-suray nang naglakad palapit sa akin.

Biglang nanigas ang buo kong pagkatao ng bigla ako nitong yakapin at paghahalikan sa mukha.

"Ano ba! Bitiwan mo nga ako! Ang baho mo! Amoy alak ka!" gigil kong sigaw sa kanya at malakas itong itinulak. Dahil sa ispiritu ng alak mabilis lang akong nakawala sa kanya habang tulala itong napatitig sa akin.

"Baby sorry na! Hindi ko sinasadya ang mga nangyari! Patawarin mo ako!" wika nito sa akin habang ramdam ko sa boses niya ang pagsisisi.

"Maghiwalay na tayo!" malamig na wika ko sa kanya. Kaagad na gumuhit ang pait sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Galit ka pa rin sa akin? Sorry na Baby! Promise, hindi ko na uulitin. Oo, ang tanga-tanga ko pero huwag mo na akong iiwan. Promise, babawi ako sa iyo. Pwede mong gawin lahat sa akin, mapawi lang ang galit na nararamdaman ng puso mo huwag mo lang akong iiwan." wika pa nito sa akin at akmang lalapit ulit pero mabilis akong nakaiwas. Naiinis ko itong tinitigan.

"Kahit sino, magagalit sa ginawa mo Peanut! Alam mo bang muntik ko ng ikamatay ang ginawa niyo sa akin ng Maureen na iyun? Umuwi ako dito hindi para makipagbati sa iyo. Umuwi ako dahil gusto ko ng makipaghiwalay sa iyo at bukas na bukas din, magpa- file ako ng divorce or legal separation sa iyo!'" galit kong wika sa kanya at kaagad na naglakad papuntang pintuan ng kwarto pero mabilis itong humarang doon. Ni lock niya pa iyun kaya kaagad na nagsalubong ang kilay ko sa inis.

"Hiwalay? No! Hindi ako papayag.

Galit ka lang kaya nasasabi mo iyan pero pangako, hind na mauulit ang ginawa ko sa iyo Baby! Promise, babawi ako! Pwede mong gawin lahat ng gusto mo sa akin. Pwede mo din akong alipinin hanggang sa mawala ang galit sa puso mo." seryosong sagot nito. Ramdam ko ang pagsisisi sa boses nito kaya kaagad akong napaismid.

"Nakapagdesisyon na ako at wala kang magagawa kung gusto ko ng putulin kong ano man ang ugnayan natin. Sa sobrang laki ng kasalanan mo sa akin, hindi iyun mawawala sa simpleng " Sorry" lang Peanut!" sagot ko naman. Malalim itong napabuntong hininga at mabilis na naghalungkat sa drawer. Nagulat na lang ako dahil may inilabas itong cutter blade at mabilis na naglakad palapit sa akin.

"Baby, alam ko naman na walang kapatawaran ang ginawa ko sa iyo, pero maniwala ka sa akin...sobrang pinagsisisihan ko ang lahat. Mahal na mahal kita at handa kong ibigay ang buhay ko sa iyo...here, saktan mo ako.. kung gusto mo patayin mo ako gamit nito gawin mo! Mabayaran ko man lang ng kahit kaunti ang kasalanan na nagawa ko sa iyo....dahil kapag iiwan mo ako ng tuluyan, hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin." madamdaming wika nito sa akin at hinwakan ang isang kamay ko at ipinatong doon ang cutter. Tulala naman akong napatitig sa mukha ni Peanut.

Mukhang napabayaan talaga nito ang kanyang sarili. Hindi ko masyadong naaninag ang mukha niya kaninapero ngayun ko lang na-kumpirma na sobrang haggard ng hitsura nito. Medyo mahaba na ang balbas nito na ngayun ko lang nakita sa kanya. Humpak ang pisngi at mukhang ang laki na talaga ng ipinayat niya.

"Alam mo bang ginawa ko ang lahat para maikasal ka sa akin? Mahal na mahal kita at ayaw kong mawala ka sa akin Charlotte! Please, bigyan mo ako ng isa pang chance, ipapakita ko sa iyo na pinagsisisihan ko na ang nagawa kong pagkakamali sa iyo....isang chance lang!" wika nito at nag-uumpisa ng umiyak.

Para namang may kung anong bagay ang biglang tumusok sa puso ko dahil sa nakikita ko sa kanya ngayun. Sobrang naninibago ako kay Peanut. Nasasaktan akong nakikita siyang nahihirapan.,

"Patawarin mo ako Baby! Please...

parusahan mo ako pero huwag mo naman akong iiwan." wika pa nito at mahigpit akong niyakap. Naradamdaman ko pa ang paghalik nito sa tuktok ng ulo ko habang paulit- ulit na binibigkas ang katagang patawad. Hindi ko na namalayan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Chapter 366

CHAROTTE POV

"No! Sorry! Buo na ang desisyon ko! Ayaw ko na! Red flag sa akin ang isang lalaki na hindi ako kayang alagaan at pagkatiwalaan." sagot ko sa kanya at mabilis na kumalas sa pagkakayakap sa kanya. Maang itong napatitig sa akin habang kitang kita ko ang pait sa kanyang mga mata.

"Baby! Please, kahit isang chance lang... babawi ako! Pinagsisisihan ko na ang mga pagkakasala ko sa iyo at gagawin ko ang lahat mapatawad mo lang ako, huwag ka lang umalis sa tabi ko!!"

nagmamakaawa nitong wika. Nagulat pa ako dahil tuloy tuloy na ang pagtulo ng luha sa kanyang mga mata.

Talagang umiiyak siya ngayun makuha niya lang ang kapatawaran na nais niya.

"Hindi ko kaya!" sagot ko at mabilis na itong tinalikuran kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata.

Gustuhin ko mang pagbigyan ito pero natatakot na akong muling masaktan. Masyadong masakit ang ginawa niya sa akin at hindi ko alam kung hanggang kailan ko dadalhin sa puso ko ang mga nangyari na. Minsan niya na akong tinalikuran at natatakot ako na baka mangyari ulit iyun.

"Baby! Please, hindi ako papayag na iwan mo ako. Hindi ako papayag na tuluyan kang mawala sa akin. Sabihin mo sa akin, ano ang gusto mong gawin ko para mawala ang galit mo sa akin? Ano ang gusto mong gawin ko mapatawad mo lang ako?" muling wika nito kasabay na mahigpit na pagyakap nito muli sa likuran ko.

Yakap na wala na yata akong balak pang pakawalan. Hindi naman ako nakaimik. Ayaw kong magsalita dahil baka mahalata niya na umiiyak na din ako.

"Alam mo bang ginawa ko ang lahat maikasal ka lang sa akin? Unang kita ko pa lang sa iyo noon, minahal na kita! Alam kong bawal dahil masyado ka pang bata at ginawa ko naman ang lahat para makalimutan ko pero habang tumatagal, lalong yumayabong ang pagmamahal na nararamdaman ko sa iyo...." narinig kong muling bigkas nito. Hindi naman ako nakaimik. Hindi ko na napigilan pa ang aking paghikbi dahil sobrang sikip na talaga ng dibdib ko.

"Kaya nga naging playboy ako dahil akala ko iyun lang paraan para makalimutan kita. Nakakahiya kasing aminin noon ang nararamdaman ko sa iyo dahil masyado kang bata kumpara sa akin at isa pa pamangkin ka ng Best friend ko na si Rafael. Ayaw kong pag isipan ako ng masama ng lahat...."

pagpapatuloy na wika nito.

Kaagad naman niyang nakuha ang buong attention ko sa mga sinasabi niya kaya naman hindi ko maiwasang ma excite sa mga susunod niyang sasabihin.

Nagiging interesado ako lalo na ng sabihin niya na noon pa man minahal niya na ako. Bigla ko tuloy naalala ang mga araw na nagkikita kami noon. Akala ko talaga papansin lang siya kaya naiinis ako sa kanya at palagi kong inuungkat ang pagkakaroon niya ng sex scandal bilang pang asar.

"Pero alam mo bang nagkaroon lang ako ng lakas ng loob na bakuran ka noong ikinasal sila Jeann at Drake? Naisip ko, pwede naman pala kitang mahalin eh. Pwede naman akong maghintay hanggang sa humantong ka sa tamang edad! Noong araw ng kasal nila Jeann at Drake, ipinangako ko sa sarili ko na tayong dalawa na ang susunod na ikakasal at masayang masaya ako dahil nangyari iyun." pagpapatuloy na wika nito.

"Pero sinaktan mo ako! Sinisisi mo sa akin ang isang kasalanan na hindi ko naman nagawa. Alam mo bang sobrang saya ko ng gabing iyun? lyun sana ang unang date natin simula nang ikasal tayo pero nagbanyo lang ako, nasira ang lahat! Mas naniwala ka kay Maureen kumpara sa akin na asawa mo!" hindi ko napigilang sagot. Kaagad naman akong pinihit nito paharap sa kanya at tinitigan sa mga mata.

"I know! Walang kapatawaran ang nagawa ko sa iyo ng gabing iyun at nandito ako sa harap mo para humingi ng 'sorry' at humihiling na bigyan mo pa ako ng second chance. Mahal kita BAby! Wala akong ibang babae na hinangad na pakasalan at makasama habang buhay kundi ikaw lang..." sagot

nito. Ramdam ko ang sensiridad sa boses nito kaya lalo akong napaiyak.

Sa totoo lang, naguguluhan ako. Magkahalong takot ang nararamdaman ng buo kong pagkatao ngayun. Naniniwala ang puso ko sa mga sinabi ni Peanut ngayun pero tumututol naman ang utak ko.

Parang sinasabi ng puso ko na pagbigyan ko siya pero natatakot naman ang utak ko na baka saktan niya ulit ako. Kahit mahirap, tangap ko naman na hindi talaga kami para sa isat isa. Isang malaking pagkakamali na ikinasal kaming dalawa.

"Masyado lang akong nataranta ng gabing iyun at iyun ang kinuhang chance ni Maureen para mapaikot niya ako. Alam ko na ang totoo at kahit ano pa ang mangyari, simula ngyaun, ikaw na lang ang paniniwalaan ko! Basta bumalik ka lang sa akin Baby! Huwag mo akong iiwan! Huwag kang makipaghiwalay sa akin...please! please! Mag uumpisa tayo ulit at bubuo tayo ng isang masayang pamilya!" nakikiusap na wika nito. Lalo naman akong naluha kasabay ng pag iling ko.

"Pwede bang bigyan mo muna ako ng space para mapag isipan ito? Hindi ganoon kadali sa akin ang kalimutan ang mga nangyari na. Nasira ang pag aaral ko dahil dito at sobrang laking epekto sa akin ang ginawa niyo sa akin ng gabing iyun. Hindi basta-bastang matangap ng isip ko na nagawa mo akong ipagkalulong Penaut. Hindi ko alam kung kaya pa ba kitang pagkatiwalalan kaya hayaan mo muna akong makapag isip." malungkot kong sagot sa kanya kasabay ng pagkalas sa pagkakayakop sa kanya at mabilis itong tinalikuran.

Nagmamdalli na akong naglakad palabas ng kwartong iyun. Ayaw ko ng magtagal pa dahil baka bigla na lang akong kainin ng karupukan ko at muling maniwala sa mga pangako niya.

Ayaw kong magmadali. Gusto kong magmuni muni muna. Gusto kong makalimutan ng kahit kaunti lang ang sakit na naranasan ko sa mga kamay niya. Hindi ko din kasi talaga alam kung kaya ko pa ba siyang makasama sa kabila ng mga masasakit na

nangyari sa akin. Hindi ko alam at ayaw kong magmadali. Tama na ang isang beses na nasaktan ako.

Chapter 367

CHARLOTTE POV

Masakit man pero kailangan kong magpakatatag. Sa mga nangyari sa relasyon naming dalawa ni Peanut hindi dapat ako magpadala sa karupukan.

Mabilis kong tinahak ang daan palabas ng bahay. Halos mahigit dalawang buwan din akong nanatili sa bahay na ito at hindi ko alam kung makakabalik pa ba ako.

Masakit! Sobrang sakit! Ni sa hinagap, hindi ko inaasahan na makakaranas ako ng maagang kabiguan.

Akala ko matatag ako! Pero sa nangyayari ngayun parang gusto ko na lang magkulong sa apat na sulok ng kwarto at umiyak.

"Charlotte! Wait! No! Huwag mong gawin ito. Mag usap pa tayo!" narinig ko pang sambit ni Peanut mula sa likuran ko. Malungkot akong napangiti at mabilis nang naglakad palabas ng gate pero mas maagap si Peanut. Muli akong hinakan sa braso at malakas na kinabig payakap sa kanya.

"Huwag mo akong iiwan Baby! Miss na miss na kita! Bubuo pa tayo ng masayang pamilya. Please!" muling bigkas nito pero sarado na ang utak ko sa lahat ng pakiusap niya. Ilang beses ko ng narinig ang katagang iyun sa bibig niya pero parang wala ng epekto sa akin iyun. Masyadong masakit ang mga nangyari at ayaw kong magkunwari sa harap niya na ayos lang ako. Na pwede kong kalimutan lahat ng kasalanan na nagawa niya sa akin.

"Bitiwan mo ako! Kahit na ano pa ang gawin mo, buo na ang desisyon ko Peanut! Pinakinggan kita dati sa paliwanag mo tungkol sa ugnayan niyo ni Maureen pero bigo kang iparamdam sa akin kung sino ba talaga ang mas mahalaga sa iyo. Kung ang ibang babae kaya mong paikutin ng ganoon ganoon na lang...ibahin ko ako! Hayaan mo muna ako at huwag ka na munang magpakita sa akin!" malungkot kong wika sa kanya at kaagad na kumawala sa pagkakayakap dito.

Hindi ko na din ito nilingon pa at mabilis na akong naglakad palayo. Umaasa na sana malagpasan ko ang sakit na nararanasan ko ngayun.

Mabilis akong nakasakay ng taxi at nagpahatid sa condo ko. Buong byahe wala akong ginawa kundi ang umiyak ng umiyak kaya naman hindi ko alam kung tama ba ang desisyon ko na nagpakita kay Peanut ngayung araw. Para kasing na doble ang sakit na nararanasan ng puso ko ngayun.

Pagkababa ko sa harap ng building ng condo kaagad akong naglakad papasok. Sumakay ng elevator at pinindot ang floor kung saan ako pansamantalang titira habang pinag iisipan ko pa ang susunod na hakbang na gagawin ko.

Gusto ko ng katahimikan. Pipilitin kong buuhin muli ang sarili ko at kalimutan ang kabiguang nangyari sa akin. Matapang ako at kakayanin ko ang lahat ng ito.

Akmang pipihitin ko na ang siradura ng pintuan ng unit ko ng bigla iyung bumukas. Nagulat pa ako dahil kaagad na tumampad sa paningin ko ang taong hindi ko inaasahan na makakaharap ngayung araw. Walang iba kundi ang mga magulang ko. Sila Mama Carmela at Papa Christian.

"Charlotte! Anak!" mahinang bulong ni Mama sa akin at mabilis akong niyakap. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Kaagad akong napaiyak sa balikat nito.

"Ma! Ang sakit po! Ang sakit---sakit!"

sambit ko na parang isang batang nagsusumbong sa kanyang ina. Kaagad ko namang naramdaman ang paghaplos nito sa likod ko palatandaan na pilit niya akong pinapatahan sa aking pag iyak.

"I know...and I am sorry Sweetie!" sagot naman ni Mama Carmela sa akin. Kumalas ito sa pagkakayakap sa akin at tinitigan ako sa aking mga mata.

"Ang baby ko! Bakit nagkaganito? Bakit hindi mo kami tinawagan para madamayan ka sana namin sa problema mo!" wika ni Mama Carmela sa akin kasabay ng pagpahid ng luha sa aking mga mata. Lalo naman akong napaiyak habang dahan dahan na inaakay nito papasok sa loob ng unit ko. Hindi ko namalayan na nandito pa pala kami sa labas at hindi man lang ako nahiya sa isiping baka pinapanood ako ng mga kapitbahay namin habang umiiyak.

"Ma! Niluko niya ako! Pinagkaisahan nila ako!" pagsusumbong ko. Kaagad ko namang naramdaman ang paglapit ni Papa Christian sa akin at ang mahigpit nitong pagyakap.

"I know and I am sorry kung isa kami sa dahilan ng paghihirap mo anak! Sa kagustuhan namin na mabigyan ka ng magandang buhay pinilit ka naming magpakasal sa kanya. Patawad sa pakikialam namin sa buhay mo anak!" wika ni Papa Christian. Muli akong napahaguhol ng iyak. Hindi ko alam kong ano ang isasagot ko. Basta ang alam ko, punong puno ang puso ko ng pinaghalong damdamin. Masaya ako dahil sa kabila ng kalungkutan na nararanasan ko ngayun, nandito ang mga magulang ko at handa akong damayan.

"Huwag kang mag alala! Sisiguraduhin namin na magbabayad lahat ng mga taong sangkot sa paghihirap mo!'

narinig ko pang bulong ni Papa Christian sa akin. Inalalayan pa ako nitong makaupo sa sofa habang kaagad naman akong inabutan ni Mama ng isang basong tubig.

"Inumin mo muna ito. Tama na iyang kakaiyak na iyan anak. Narinig mo ba ang sinabi ng Papa mo? Magbabayad ang lahat ng sangkot sa pagpapahirap sa iyo. Walang sino man ang pwedeng kumanti sa inyo. Hindi namin pinapahihintulutan ang kahit na sino na saktan ka!" wika naman ni Mama Carmela. Bakas sa maganda nitong mga mata ang galit.

Kaagad ko namang tinangap ang tubig na binigay nito at inisang lagok. Kahit papaano nakatulong iyun para makaramdam ako ng kaunting ginhawa.

"Hayaan niyo na lang muna ako Ma, Pa. Pasasaan ba at makakalimutan ko din ang sakit na nararanasan ko ngayun." sagot ko naman na kaagad namang ikinailing ni Papa.

"No! Bago kami bumalik ng Pilipinas, ipinahanda na namin sa abogado ang kasong pwedeng kakaharapin ng mga taong nang api sa iyo." sagot naman ni Papa.

Sa hindi malamang dahilan bigla akong nakaramdam ng takot. Lahat ng tao..so ibig sabihin, posibleng madamay si Peanut. Hindi ako papayag! Kahit naman galit ako sa kanya ayaw ko din naman makulong siya. Hindi pwede....

"Ma, Pa...please...nakikusap ako! Hayaan niyo na lang muna. Ayaw ko po ng gulo!" sagot ko naman sabay yuko. Ayaw ko kasing mabasa ng mga magulang ko ang damdamin na biglang lumukob sa buo kong pagkatao. Nahihiya ako na makita nila na sa kabila ng kasalanan na nagawa ni Peanut sa akin, hindi na rin maikakaila na may pakialam pa rin ako sa kaligtasan niya.

Chapter 368

CHARLOTTE POV

"Okay, as you wish. Pero kailangan mong umuwi ng bahay. Alam kong masyadong masakit ang mga nangyari sa iyo kaya mas maiging umuwi ka na muna para mabantayan ka din namin." sagot ni Mama. Kaagad naman akong nakahinga ng maluwag. Kung hindil lang sana madadamay si Peanut sa balak nilang paghabla, ayos lang sa akin na ipakulong ang lahat eh. Kaya lang, hindi pwede.... Hindi kayang tangapin ng kalooban ko na mapapahamak din si Peanut. Gusto ko pa rin siyang protektahan sa kabila ng mga kasalanang nagawa niya sa akin.

Kahit naman malaki ang kasalan niya sa akin, mahal ko pa rin siya! Hindi ko pa rin kayang nakikitang nahihirapan ito.

"Okay po, pero parang mas gusto ko kina Lola Roxie at Lolo Jonathan na lang muna Ma, Pa." suhistiyon ko naman. Kaagad naman nagkatinginan sila Mama at Papa. Nagulat marahil sa sinabi ko dahil matagal nang nilisan nila Lolo at Lola Roxie ang Metro Manila. May minanang hasyenda sila Lolo at Lola mula sa mga magulang ni Lolo Jonatahan kaya naman nang tuluyan na nilang ipinasa ang responsibilidad ng kumpanya sa mga kamay nila Papa at Mama tuluyan na silang bumalik ng hasyenda at nanirahan doon.

"Are you sure? Masyadong malayo ang lugar na iyun at baka ma bored ka lang.

" sagot naman ni Mama. Kaagad naman akong umiling.

"Mas gusto ko nga pong lumayo muna dito sa Metro Manila. Gusto ko pong magmuni muni at hanapin ang sarili ko." sagot ko naman. Napansin ko pa ang bahagyang pagtango ni Papa Christian at seryoso akong tinitigan.

"Kung ano ang gusto mo, ibibigay namin sa iyo. Mabuti pa ngang doon ka muna habang inaayos namin ang kaguluhang ito." seryosong sagot ni Papa.

"Pero Pa...mangako kayo sa akin.. huwag niyo pong sasaktan si Peanut ha?" nahihiya ko namang wika. Nagkatinginan pa silang dalawa bagb sabay na ibinaling ang tingin sa akin.

"Depende pa rin sa pag-uusap namin. Dont worry, tuturuan lang namin siya ng leksiyon pero hindi ko siya papatayin." seryosong sagot naman ni Mama. Hindi ko naman maiwasan na mapasimangot.

"Maghanda ka na! Kapag ready ka na ipapahatid ka namin kaagad sa hasyenda. Doon ka muna hanggang sa maka-recover ka.'" wika naman ni Papa kaya kaagad naman akong napatango.

Naging mabilis ang mga sumunod na sandali. Namalayan ko na lang na sakay na ako ng chopper at tinatahak na namin ang way papuntang hasyenda. Alam kong magiging maayos din ang lahat kaya naman magpapalamig na muna ako at magpapalipas ng sama ng loob.

Pagkababa ko pa lang ng chopper, Isang nakangiting mukha ni Lola Roxie ang sumalubong sa akin. Nagtaka pa ako dahil mag isa lang ito at hindi niya kasama si Lolo Jonathan gayung hindi nga sila halos mapaghihiwalay noon.

"Naku, lalong gumanda ang apo ko ah? Mabuti naman at naisipan mong dalawin kami dito." nakangiting kaagad na salubong sa akin ni Lola

Roxie at kaagad akong niyakap. Kasing edad lang din nito si Grandma Carissa pero parehong malakas pa rin. Parang hindi man lang ito senior citizen kung kumilos. Maliksi pa rin at mukhang masaya sa kanyang buhay.

"Bigla ko po kasi kayong namiss ni Lolo eh. Bakit ba kasi kailangan nyo pang lumipat dito?" kunwari nagmamaktol kong tanong. Iiling iling naman akong tinitigan nito.

"Mas masaya dito Apo! Tahimik at sariwa ang hangin. Perfect na lugar para muli mong buuhin ang nawasak mong puso. "sagot nito na kaagad ko namang ikinagulat.

Para kasing may idea si Lola sa mga nangyari sa akin. Gayunpaman, hindi ko na binigyan ng pansin. Ayaw ko na din kasi magkwento muna. Lalong sumasakit ang kalooban ko.

"Nasaan nga pala si Lolo, La? tanong ko sa kanya para malipat sa ibang bagay ang topic namin.

"Naku, nasa palayan apo. Pero nandito din iyun maya-maya. May kinakusap lang na tao. Teka, kumain ka muna bago magpahinga." wika niyo at mabilis akong hinawakan sa braso at iginiya papuntang dining area.

Kumain lang ako at kaagad na nagpahinga sa isa sa mga kwarto. Nakaramdam din naman ako kahit papaano ng kapanatagan ng kalooban. Sabagay, malaking tulong din siguro ang tahimik na kapaligiran para makalimot.

Hindi ko na namalayan pa na nakatulog na pala ako. Nagising na lang ako sa tunog ng aking cellphone kaya kaagad akong napabalikwas ng bangon at pasimpleng sinulyapan ang orasan na nasa bedside table. Halos alas nwebe na pala ng gabi at kaagad kong tiningnan ang cellphone ko kung sino ang tumatawag at ng mapansin ko na si Christopher iyun kaagad kong sinagot.

"Yes? Nandito ako kina Lolo at Lola? Napatawag ka?" kaagad na bungad ko pagkasagot ng tawag.

"Charlotte, I am sorry kung na-isturbo kita. Pero kailangan mong malaman ito.." sagot naman ni Christopher sa kabilang linya. Hindi ko maiwasang mapakunot ang noo ko ng maramaman ko kung gaano ka-seryoso ang boses niya ngayun.

"Bakit? May problema ba? Nasaan ka ba ngayun?" nagtataka kong tanong. Sa hindi malaman na dahilan, bigla akong kinabahan. Ewan ko ba...feeling ko may nangyari na dapat kong malaman.

"Charlotte, I think kailangan mo munang bumalik ng Manila. Si Peanut... "hindi na natuloy pa ang sasabihin nito ng bigla akong sumabat.

"Si Peanut? Bakit? Christopher, 

direstsahin mo nga ako..huwag mo naman akong bitinin. Ano ang nangyari kay Peanut?" kinakabahan kong tanong.

"Ipapasundo kita ngayun din..Nasa hospital ang asawa mo dahil naaksidente siya kanina." sagot nito na kaagad na ikananlaki ng aking mga mata. Pakiramdam ko biglang nanginig ang buo kong kalaman dahil sa masamang balita na sinabi ni Christopher

"A-anong sabi mo? Si Peanut? Na- naaksidente?" sagot ko sa nanginginig na boses. Muling napabuntong hininga si Christopher bago sumagot.

"Yes...driving under the influence of alcohol. Pumunta daw kanina sa bahay ng nakainom at hinarap sila Mama at Papa at hinanap ka. Noong nalaman niya na wala ka sa bahay mabilis daw na umalis at iyun na nga, sumalpok  ang sasakyan niya sa poste ng kuryente. " sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na maluha sa isiping baka mapahamak ito. Bigla akong nakaramdam ng takot sa isiping ano na lang ang mangyayari sa akin kapag may masamang mangyari kay Peanut?

"Kung gusto mo siyang makita, pababalikin ko diyan ngayun din ang chopper para sunduin ka." muling wika nito.

"Kumusta siya? Kumusta si Peanut?" umiiyak ko namang tanong.

"Inoobserbahan pa siya. Dont worry, ako muna ang bahala sa kanya habang wala ka." sagot nito at kaagad ng nagpaalam. Para naman akong nanlalata na muling napaupo ng kama habang hindi mapigilan ang umiyak ng umiyak.

Chapter 369

CHARLOTTE POV

Dali-dali akong nag ayos ng aking sarili at hinanap sila Lola Roxie para makapag-paalam. Ayaw ko maghintay pa ng kinabukasan para muling masilayan si Peanut. Masyado akong nag-aalala sa kalagayan niya at kailangan kong makauwi sa lalong madaling panahon para mabantayan kung ano man ang sitwasyon niya ngayun.

"Hey, relax!! Everything will be okay.

Manalig ka lang sa Diyos at hindi Niya pababayaan ang asawa mo apo!" kaagad na sambit ni Lola sa akin. Hindi ko na mapigilan ang mapaiyak. Hindi na nga yata masyadong nagpa- function ang utak ko sa tamang direksiyon. Puro Peanut na lang ang laman ng isip ko.

Paano na lang kung may mangyaring masama sa kanya?

"Lola, masyado po ba akong naging malupit sa kanya? Ilang beses po siyang nakiusap at humingi ng tawad sa akin pero hindi ko siya pinapansin. Feeling ko po kasalanan ko kung bakit siya naaksidente. Hinanap niya ako La at pilit niyang hinihingi ang kapatawaran ko! Kasalanan ko po talaga kung bakit siya naaksidente!" umiiyak na wika ko kay Lola.

Ewan ko ba, sa aksidenteng nangyari kay Peanut, wala na akong pakialam pa sa mga kasalanan na nagawa niya sa akin. Burado na lahat iyun sa isip at puso ko at wala akong ibang hangad ngayun kundi ang kaligtasan niya.

Bigla akong nakaramdam ng takot na baka tuluyan na siyang mawala sa akin. Na hindi ko na talaga siya makita or masilayan habang buhay.

"Charlotte, apo! Huwag mong sisihin ang sarili mo! Walang sino man ang may gusto na napahamak siya. Ang kailangan mong gawin ay magdasal na sana gabayan siya ng Diyos para makaligtas siya sa pagsubok na ito." sagot naman ni Lola. Ito na din ang nagpunas ng luha sa aking pisngi na hindi yata maubos- ubos dahil panay ang paglabas nito mula sa aking mga mata.

Mabilis na dumating ang chopper na susundo sa akin. Hindi na ako napigilan pa ni Lola sa muli kong pag alis. Hindi pa din daw kasi dumadating si Lolo Jonathan dahil may ongoing meeting daw ito sa mga tauhan ng hasyenda. Tiyak na hahanapin daw ako nito pero hindi na ako nagpapigil pa. Nangako naman ako na babalik din kaagad para muli silang makasama.

Pagkatarating ko ng Manila, wala na akong sinayang na sandali. Mabilis akong nagpahatid sa hospital kung saan ginagamot daw si Peanut. Umaasa ako na good news ang sasalubong sa akin. Umaasa ako na sana walang malubhang nangyari sa kanya.

"Mabuti naman at dumating ka na! Nailabas na siya sa emergency room at nilipat siya ng ICU para obserbahan." kaagad na salubong sa akin ni Christopher ng mapansin nito ang pagdating ko sa hospital.

"ICU? Bakit kailangan siyang ilagay doon? Ganoon na ba siya kalubha? " Hindi ko maiwasang bigkas. Parang gustong manginig pati laman ko. May idea ako sa sitwasyon ng isang pasyente kapag sa ICU ilagay. Malubha iyun at posibleng hindi siya maka- survived.

Sa isiping iyun muli akong napahgulhol ng iyak. Napayakap pa nga ako kay Christopher para kumuha ng kahit kaunting lakas. Pakiramdam ko drain na drain na ako at mauuna yata akong malagutan ng hininga dahil sa pinaghalong pag aalala at takot na nararamdaman ng puso ko.

"Halika! Tiyak na hinihintay niya. Sa ilang araw na hindi ka niya nakasama ikaw palagi ang hinahanap niya Charlotte." Wika pa nito at hinila ako papuntang ICU.

lalong nag uunahan ang pagpatak ng luha sa aking mga mata ng masilayan ko ang kawawang hitsura ni Peanut. Balot ng benda buong ulo nito pati na din ang kanyang mga binti. Marami ding mga aparato ang nakakabit sa kanyang katawan.

"Pwede mo siyang lapitan at kausapin. Maririnig ka niya. Pilitin mong pakiusapan siya na lumaban." muling wika ni Christopher. Kaagad naman kaming nilapitan ng isang nurse at sinabi sa amin na isa sa aming dalawa lang daw ang pwedeng pumasok sa loob ng ICU para makita ng malapitan ang pasyente. Kaagad akong nagpresenta kaya kaagad akong nagsuot ng blue gown at facemask dahil masyado daw maselan ang pasyente sa kahit na kaunting bacteria at pwede niyang ikamatay iyun.

"Mam, pwede niyo siyang kausapin. Kadalasan po sa mga pasyente namin na nasa critical na condition kinakausap ng mga mahal nila sa buhay at hinihikayat na lumaban sa kung ano mang nararanasan niya ngayun. Subukan niyo po Mam, baka sakaling pakinggan kayo ni Sir Peanut. "bilin pa ng nurse bago ako nito tuluyang iniwan sa ICU

Hindi ko naman malaman ang gagawin ko. Naupo ako sa upuan na nasa gilid ng hospital bed nito at gamit ang nanginginig kong kamay, kaagad kong hinaplos ang pisngi ni Peanut. Medyo mahaba na ang balbas nito at halata talaga na napapabayaan niya ang sarili niya.

"Peanut, sabi nila posibleng naririnig mo daw ako. Sorry...hindi kita pinakinggan sa mga pakiusap mo! Sorry kung masyado kitang sinisi sa mga nangyari... masakit kasi ang ginawa mo sa akin eh..hindi ko matangap pero mas masakit pala na nakikita kita sa ganitong sitwasyon." umpisa kong wika kasabay ng paghikbi.

"Lumaban ka naman ohh! Please, ngayun ko lang na realized na hindi ko pala kaya na mawala ka sa akin ng tuluyan. Nagpapalamig lang naman ako eh. Hindi porket Iniiwasan kita, hindi na kita babalikan. Siyempre, hangat kasal tayo, patuloy tayong magkakaroon ng koneksiyon sa isat isa. Mahal na mahal kita! Mahal kita!"

patuloy Kong sambit at hindi ko napigilan pa na mapasubsob sa dibdib nito habang patuloy sa pag - iyak.

"Kapag ba maging maayos ang kalagayan ko, hindi mo na ako iiwan? Mananatili ka na ba sa tabi ko?" wala sa sariling napaangat ang ulo ko ng marinig ko ang katagang iyun. Hindi ko alam kung nananaginip lang ako pero bakit parang sumasagot si Penaut? Sinipat ko pa nga siya ng tingin pero nakapikit pa rin ito. Walang ipinagbago sa hitsura nito at nang ilibot ko ang tingin sa paligid kaming dalawa lang naman ang nandito sa loob ng kwarto.

Hindi ko tuloy maiwasan na napabuntong hininga. Malapit na siguro akong masisiraan ng bait dahil sa sunod sunod na stress na naranasan ko kaya kung anu-ano na ang naririnig ko.

Muli kong itinoon ang buong attention ko kay Peanut. Hinawakan ko ang kanyang kamay at pinisil-pisil. Kaagad akong nakaramdam ng pinaghalong tuwa at lungkot ng mapansin ko na suot niya pa rin ang wedding ring naming dalawa.

Kung ganoon, totoo talaga na wala siyang ibang babaeng minahal kundi ako lang. Totoo talaga na ako lang ang gusto niyang makasama habang bugay.

Chapter 370

CHARLOTTE POV

Parang hinihiwa ang puso ko habang pinagmamasdan ang walang malay na si Peanut. Hindi ko mapigilang sisihin ang sarili ko sa mga nangyari sa kanya. Kung pinakingan ko lang sana siya, siguro hindi siya naaksidente. Isa na lang ngayun ang hinihiling ko na sana gumising na siya. Sa sitwasyon niya ngayun, ipinapangako ko sa aking sarili na pagsisilbihan siya at tulungang maka-recover sa kung ano man ang sitwasyon niya ngayun.

"Please, gising na kasi!" muling bigkas ko sa nakapikit pa rin na si Peanut! Tinapik-tapik ko pa ang pisngi nito sa pag asang magigising na siya upang tuluyang mawala ang pag aalalang nararamdaman ng puso ko.

"Promise, maka-survived ka lang, kakalimutan ko na lahat ng kasalanan mo sa akin! As in lahat lahat basta gumaling ka lang para muli kitang makasama. Oo, nagalit ako sa iyo pero hindi ibig sabihin noon na tuluyan na kitang iiwan. Please idilat mo na ang mga mata mo! Please!" muli kong bigkas kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Wala na din akong pakialam pa sa paligid ko at ilang beses ko na din pinaghahalikan ang kamay nito. Hindi ko na din matantiya kung gaano na kadami ang aking nailuha. Basta ang alam ko sobra akong natatakot sa sitwasyon niya ngayun.

Parang naninikip ang puso ko tuwing pinagmamasdan ang sitwasyon niya. Masakit! Sobrang sakit na parang gusto ko na lang palitan ang sitwasyon niya ngayun.

"Peanut! Peanut naman eh! Bakit ba kasi hindi ka nag iingat? Siguro galit ka talaga sa akin dahil ayaw mo pa rin gumising. Sorry na kasi!" muli kong bigkas habang patuloy sa pagluha. Nagulat pa ako dahil bigla kong naramdaman ang pagpisil nito sa palad ko.

"Bakit ba ang ingay ng Baby ko?'' narinig kong bigkas nito. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito habang pilit na inaanalisa ng sarili ko kung siya ba talaga ang nagsasalita. Diskumpyado ako dahil baka pinaglalaruan lang ako ng pandinig ko. Critical nga siya diba tapos bigla siyang magsasalita ngayun.

"Te-teka lang...bakit?" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng mabilis itong bumangon ng higaan at mahigpit akong niyakap. Hindi naman ako nakakilos dahil sa matinding pagkabigla.

Bakit parang hindi naman napinsala ang katawan niya dahil sa aksidente?

Bakit ang lakas- lakas niya naman yata ngayun?

"Hindi ka na galit sa akin? Pinapatawad mo na ako? Hindi mo na ako iiwan Baby diba? God! Miss na miss kita! Thanks God dahil sa wakas nandito ka na Baby ko!" muling bigkas nito kasunod ng pagdampi ng labi nito sa noo ko. Hindi ko naman maiwasan na maluha dahil sa mga ginagawa niya ngayun. Ngayun ko lang biglang na- realized kung ano ba talaga ang mga nangyayari sa paligid ko.

"Teka lang....Paanong----Peanut... niluluko mo ba ako? Bakit----"'hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng bigla itong kumalas sa pagkakayakap sa akin. Isa-isa nitong inaaalis ang mga aparatong nakakabit sa kanyang katawan. Para akong namamalikmata habang pinapanood ang kanyang ginagawa.

"Hi--hindi ka totoong naasidente??!!!

bigkas ko habang mataman itong nakatitig sa akin at may ngiting nakaguhit sa kanyang labi. Natatawa naman itong tumango.

"At effective naman diba? You're here now! Alam mo bang halos hindi ako makatulog simula ng mawala ka sa akin? Baby, alam kong sobrang laki ng kasalanan na nagawa ko sa iyo pero bigyan mo naman sana ako ng chance na iparamdam sa iyo ang pagsisisi ko." wika nito. Kaagad naman akong naluha at mabilis itong pinaghahampas sa kanyang dibdib!

"Baliw ka talaga! Alam mo ba kung gaano ako natakot ng ibinalita sa akin ni Christopher na naaksidente ka? Sobrang natakot ako sa isiping baka tuluyan ka ng mawala sa akin."

umiiyak kong bigkas. Natatawa naman itong hinawakan ang dalawa kong kamay at mabilis na dumampi ang labi nito sa labi ko. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat.

Talagang dinadaan ako ng Mani na ito sa biglaang galawan. Lahat talaga ng tsansa na nakukuha niya talagang hindi pinapalagpas. Dinadaan talaga sa galawang mabilisan.

"Mahal na mahal kita Baby ko! Kapag hindi ka pa bumalik sa piling ko, totohanin ko na talaga kung ano man ang nangyari sa akin." wika pa nito kaya mabilis ko itong hinampas. Naiinis ko itong tinitigan.

"Narinig ko ang sinabi mo sa akin kanina. Wala ng bawian!" muling bigkas nito. Malinaw pa sa sikat ng araw na nakipag-sabwatan si Christopher dito para pagkaisahan ako. Hayyy ang nakakainis lang, muntik na akong atakihin sa puso dahil sa mga kalokohan nila. Kung hindi lang ako natatakot na baka tuluyan itong magtampo sa akin, gusto ko sana itong awayin ngayun.

"Hayssst! So drama lang lahat at nakipagsabawatan pa talaga sa iyo ang kapatid ko? Ano ba ang pinakain mo doon at ang bilis mong paamuhin? Ang natatandaan ko galit din siya sa iyo pero magkasundo kaagad kayo ngayun? "seryoso kong tanong sa kanya at sinipat ito ng tingin mula ulo hanggang paa.

Dahil tangal na lahat ng naka benda dito, kaagad kong napansin na wala man lang itong kagalos-galos sa katawan maliban lang sa mukha nito na nakalimutan yata nitong ahitan.

"Baby naman eh...Nagpromise ka na kanina sa akin na hindi ka na magagalit. Wala ng bawian." nakangiti nitong sagot kaya kaagad kong inirapan. May magagawa pa ba ako? Wala na eh, tuluyan ng bumigay ang marupok kong puso.

"Fine, pero hindi ibig sabihin noon hindi ka na ligtas sa mga parusa na pwede kong gawin sa iyo. Remember, hindi ganoon kadali kalimutan ang mga kasalanan na nagawa mo sa akin." Kunwari nagtatampo kong wika sa kanya. Matiim naman akong tinitigan sa aking mga mata bago sumagot.

"Promise! Babawi ako! Mahal na mahal kita at habang buhay kong pagsisihan lahat ng mga pagkakamali ko." madamdamin nitong sagot habang damang dama ko ang sensiridad ng kanyang boses. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Mahal ko siya kaya naman muli akong aasa na magiging maayos din ang pagsasama namin. Bibigyan ko siya ng chance na iparamdam sa akin kung gaano ba talaga ako kahalaga sa kanya.

Chapter 371

CHARLOTTE POV

Sakay ng sasakyan ni Peanut tahimik ako habang tinatahak namin ang daan pauwi ng bahay. Tulad ng inaasahan hindi ko na nakita pa kahit ang anino ni Christopher pagkalabas namin ng ICU. Mukhang tinakasan na ko dahil alam niyang makakatikim siya sa akin ng flying kick.

Akala ko talaga galit siya kay Peanut eh. Pero tingnan mo nga naman, talagang tinawagan niya ako para pagbigyan ang gusto nitong luko- luko kong asawa. Talagang nakipag- sabwatan siya sa kalokohan na naisip ni Peanut para muling makuha ang loob ko

Wala eh. Wala na talaga akong lusot nito. May paiyak-iyak pa kasi ako kanina na patawarin ko na siya basta gumaling lang siya. Na kakalimutan ko na lahat ng kasalanan niya sa akin basta gumaling lang siya. Sino ba naman kasi ang nag aakala na nagdadrama lang pala ito at talaga namang napaniwala niya ako.

Sabagay, may maganda din namang nangyari. Heto na nga kami at magkasama ulit. Ang pag iisipan ko lang ngayun ay kung anong parusa ang ibibigay ko sa kanya. Kailangan talaga ng parusa para magtanda siya sa kasalanan niyang nagawa.

Hindi ko maiwasang mapapitlag ng maramdaman ko ang kamay nito sa may hita ko. Naka maong pants ako ngayun pero ramdam ko pa rin ang init na nagmumula sa kanyang palad. Wala sa sariling napatingin ako dito at napansin kong nakatutok pa rin ang mga mata nito sa daan. Hindi ko maiwasang mapangiti ng may idea na biglang pumasok sa akin.

Sisiguraduhin ko pa ring hindi pa rin ligtas ang Mani na ito. Hindi lahat ng gusto niya ay masusunod. Pasimple kong hinawakan ang kanyang kamay at inialis sa pagkakapatong sa hita ko. Napansin ko pa ang pagkunot ng noo nito sabay sulyap sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangisi

"Why naman Baby? Galit ka pa rin ba sa akin?" May tampo sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hilaw ko naman itong nginitian bago sinagot.

"Of course not! Nakikiliti kasi ako eh." Sagot ko. Kaagad naman gumuhit ang ngiti sa labi nito nang marinig niya ang sinabi ko. Parang may kumikiliti dito sa klase ng ngiti na nakaguhit sa labi nito na hindi ko mawari. Pigil ko naman ang sarili ko na matawa.

Alam na alam ko na kung ano man ang tumatakbo sa isip ng Mani na ito eh. Well, sisiguraduhin ko na mabibigo siya. Hindi niya magagawa sa akin kung ano man ang naiisip niya dahil hindi ako papayag. Kailangan muna niyang mag effort ng todo bago ko siya pagbibigyan. Hindi naman sa lahat ng oras, ibibigay ko ang gusto niya. Tama nang nakipagbati ako sa kanya ngayun.

Mabilis kaming nakarating ng bahay. Masaya kaming sinalubong ng mga kasambahay sa pangunguna ni Manang Milagros.

"Welcome back po Mam Charlotte." Sabay sabay na bati nila sa akin.

"Thank you po sa inyong lahat... Hmmmmm...manang, pwede po bang pakilinis ng guest room?" Kaagad ko namang bigkas at kaagad na namang napatitig sa akin si Peanut.

"Why?" Kunot noo nitong tanong sa akin. Bakas sa mukha nito ang pagtataka.

"Well, naisip ko lang. Maybe sa guest room muna ako matutulog. I need privacy." Ngiting ngiti ko namang sagot sa kanya. Kaagad naman lumarawan ang matinding pagtutol sa mga mata nito. Lalo namang nagdiwang ang kalooban ko.

Dahil malaki ang kasalanan niya sa akin, magtiis siya. Hindi naman pwedeng ibigay ko ang gusto niya gayung hindi pa nga napaparusahan ang mga taong may kasalanan sa akin. Actually, ito iyung isa sa mga parusa na naisip ko para sa kanya. Masyado naman yatang siniswerte ang Mani na ito kung makukuha niya agad agad ang gusto niya.

"But Baby, hindi naman ako papayag doon. I need you at sobrang namiss kita sa maraming araw na hindi tayo magkasama. Huwag mo naman itong gawin sa akin. Hindi ako papayag!" Pag aapila nito. Matamis ko itong

nginitian. Gusto kong ipakita sa kanya na seryoso ako. Hindi niya ako mapipilit kung ano man ang magiging desisyon ko ngayun.

"Pero ito ang gusto ko! And besides you need rest! We need rest! Kaya hayaan mo muna ako...please!" may lambing sa boses na bigkas ko. Malalim itong napabuntong hininga habang titig na titig sa akin.

"Fine... Pero ngayung araw lang. Bukas ba bukas dapat nasa kwarto ka na natin. Alam mo naman siguro kung paano ako nagtiis habang wala ka. Gusto kitang makasama sa kwarto at makatabi sa pag-tulog Baby ko!."

bakas sa boses nito ang lungkot habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

"Thank you!" sagot ko sa kanya. Pilit ko naman ang sarili ko na huwag matawa sa harap nito. Para kasing nalugi ang hitsura nito ngayun. Hindi yata matangap ng kalooban niya na hindi niya ako makakatabi sa pag- tulog at magawa kung ano man ang tumatakbo sa isip niya.

"Palagi naman pong malinis ang guest room Mam. Pwede niyo po iyung gamitin anytime." nakangiti namang sagot ni Manang. Kanina pa ito sa harap namin pero ang mga kasamahan nito ay kanina pa nagsisialisan. Ngayun lang nagsalita dahil ngayun lang yata nakasingit para ipaalam sa akin na malinis naman ang guest room.

Alam ko naman din talaga ang tungkol doon dahil napapansin ko naman na regular silang naglilinis sa buong bahay. Metikuluso si Peanut pagdating sa kalinisan kaya hindi na ako nagtataka tungkol doon.

"So, paano ba iyan. Pasok muna ako sa guest room. Pakibigay na lang kina Manang ang ilang mga gamit ko para dalhin nila sa guest room. Gusto kong magpahinga muna." nakangiti kong wika at nagpatiuna ng umakyat ng hagdan.

Ngarinig ko pa na tinawag nito ang pangalan ko pero hindi ko na pinansin pa. Paninindigan ko ang pagpaparusa na naisip ko sa kanya para magtanda siya. Bahala siya!

Chapter 372

Charlotte POV

Halos takbuhin ko ang hagdan paakyat papuntang guest room. Alam ko kasing nakasunod ang tingin sa akin ni Peanut at alam kong labag sa kalooban niya ang desisyon ko na sa guest room muna ako matutulog.

Pagkapasok ko ng ng guest room kaagad kong inilock ang pintuan. Mahirap na, baka pasukin ako ni Peanut eh. Hindi pwede lalo na at umiiral din paminsan minsan ang karupukan ko kapag nasa tabi ko siya.

Akmang hihiga na ako ng kama para makapag relax muna habang

hinihintay ko ang mga gamit ko nang marinig ko ang pagtunog ng cellphone ko. Dali dali kong sinagot iyun ng mapansin ko na si Charles ang tumatawag.

"Hello Brother! Napatawag ka?" Sagot ko.

"Charlotte, Nasaan ka ngayun? Alam mo na ba ang kumakalat na balita?" Kaagad na sagot nito sa kabilang linya.

"Bakit? May nangyari ba?" Nagtataka kong tanong. Mukhang seryosong balita ang hatid nito base na din sa tono ng kanyang boses kaya hindi ko maiwasan na mag alala.

"Natagapuang patay si Doc Carlos sa kanyang bahay. Pagpapakamatay ang tinitignang angulo ng mga pulis dahil sa baril na nasa kamay niya ng ma- recover ang walang buhay niyang katawan." Sagot nito sa kabilang linya. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Ni sa hinagap hindi ko lubos maisip na nagpakamatay ang Doctor na iyun. Wala sa character niya.

"Nagpakamatay? Imposible naman yata yun." Hindi ko maiwasang bigkas. Nararamdaman ko na may mali sa mga nangyari.

"Iyan din ang naisip naming tatlo nila Kenneth at Christopher. Imposibleng nagpakamatay siya gayung kitang kita namin ang takot niya noong dinukot namin siya. Ilang beses din niyang nabanggit na gusto niya pang mabuhay at handa siyang ilaglag si Maureen pakawalan lang namin siya." Sagot nito. Lalo tuloy akong napaisip. Sino naman kaya ang posibleng pumatay sa kanya? Imposible namang si Kenneth at silang dalawa ni Christopher.

Sa isiping iyun hindi ko maiwasan na makaramdam ng kilabot. Paano nga ba kung isa sa kanila? Pero hindi eh...dahil hindi naman kami pinalaking criminal ng mga magulang namin.

"Pwede bang pa-imbestigahan natin ang nangyari sa kaniya? I mean---" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng biglang nagsalita ito.

"Iyun ang ginawa ngayun namin ni Kenneth. Hindi din kami naniniwala na nagpakamatay siya. May pumatay sa kanya at posibleng kakilala niya lang din dahil maayos ang pagkakagawa at sa loob pa talaga ng bahay niya." Sagot nito.

"Much better na tumulong na din tayo sa imbistigasyon. Seryosong kaso ito at posibleng may dahilan kung bakit siya pinaslang. Kahit naman gaano kasama ang ginawa niya sa akin dapat din siyang mabigyan ng hustisya..." Sagot ko.

"Don't worry, aalamin namin kung sino ang nasa likod ng pagkamatay niya. May tinawagan na kaming tao na magaling humawak sa mga ganitong kaso. Tumawag lang ako para ibalita ang pagkamatay ng taong iyun para aware ka din. As of now kailangan mo munang mag doble ingat. Sana nagkamali lang kami ng suspetsa pero mukhang may kinalaman si Maureen sa pagkamatay niya." Sagot ni Charles. Hindi ko naman maiwasan na napabuntong hininga.

Iyun din ang tumatakbo sa isipan ko. Mukhang may taong gustong patahimikin si Doc Carlos kaya siya pinaslang. Liban na lang kung meron siyang ibang kaaway na hindi namin alam. Pero kung wala, walang ibang susupect kundi si Maureen talaga kaya kailangan naming makakuha ng ibedensiya habang sariwa pa ang kaso.

Kahit papaano, naawa pa din naman ako sa kinahantungan ni Doc Carlos. Nagkasala man siya sa akin pero hindi ko naman hinangad na mapahamak siya. Hindi naman ako ganoon kasama para maging masaya sa sinapit niya.

"Kung ganoon balitaan mo na lang ako kung ano man ang development ng imbistigasyon ninyo ni Kenneth. Sana makamit niya ang hustisya sa lalong madaling panahon." Sagot ko bago ko tinapos ang pag-uusap namin.

Saktong kakatapos lang namin mag usap ni Charles nang marinig ko ang mahinang katok sa pintuan ng guest room. Dali dali akong naglakad papunta doon at nagulat pa ako dahil si Peanut ang nasa labas. Bitbit nito ang mga personal na gamit na kailangan ko.

"Bakit ikaw ang nagdala niyan dito? Dapat inutos mo na lang kina Manang. "Bigkas ko sa kanya sa kawalan ko ng masasabi. Kaagad naman bumalatay sa mukha nito ang lungkot.

"Bakit? Ayaw mo na ba akong makita?" Sagot nito. Bakas sa boses ang tampo kaya naman hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaunting konsensya. Wala naman sanang ibig sabihin ang sinabi kong iyun pero bakit ba napaka- sensitive niya? Grabe talaga ang Mani 

na ito. Ang bilis magtampo.

"Hi-hindi naman sa ganoon pero ayaw ko na din kasing maabala ka. You need to rest right kaya sana inutos mo na lang kina Manang." Pilit ang ngiting sagot ko. Kaagad naman itong napabuntong hininga bago ako malungkot na tinitigan.

"Bakit kasi kailangan mo pang humiwalay ng kwarto. Masyadong malaki ang kwarto natin at kung ayaw mo akong makatabi sa pag-tulog pwede mo naman itong sabihin sa akin ng diretsahan." Malungkot na wika nito. Hindi ko naman maiwasang makaramdam ng awa dito. Pero hindi eh, kailangan ko talagang panindigan ito. Hindi ako dapat magpadala sa awang nararamdaman ko sa kanya. Kailangan talaga niyang matuto ng leksiyon.

Pagkatapos namin mag usap iniwan niya na ako dito sa guest room. Naaawa naman akong nasundan ito ng tingin bago ako nagmamadaling bumalik sa loob ng kwarto dala ang mga gamit na ibinigay niya sa akin

Naligo lang ako at kaagad na natulog. Nagising lang ako sa mahinang katok ng pintuan at ng pagbuksan ko ito sinabi ng isa sa mga kasambahay na ready na daw ang dinner. Sinabi din nito sa akin na umalis daw si Peanut at hindi daw nabangit kung anong oras ito uuwi. Mukhang nagtampo talaga ang Mani sa desisyon ko na humiwalay muna ng silid sa kanya.

Chapter 373

CHARLOTTE POV

Pagkatapos kumain ng dinner, tumambay lang ako sa gilid ng pool para magpahangin. Kung tutuusin, halos kasing laki lang din ng bahay namin ang bahay na ito ni Peanut. May sariling pool at malawak na garden. Perfect sa isang malaking pamilya kung totoosin.

Marami naman din akong naririnig na naipundar ni Peanut. Ayun sa mga balita may mga negosyo na din itong naipundar na hindi ko na inalam. Nag iisang anak na galing sa isang broken family kaya playboy. Masyadong malungkot ang kanyang childhood at lumaki daw sa mga tagapag alaga dahil bata pa lang naghiwalay na ang kanyang mga magulang.

Hindi ko maiwasang mapabuntong hininga. Nasaan na kaya ang Mani ( Peanut) nasun? Ni hindi man lang nagpaalam sa akin na aalis pala siya. Sabagay, masama nga pala ang loob niya sa desisyon ko na sa guest room na lang muna mananatili.

Akmang papasok na ako ng bahay nang marinig ko ang malakas na busina sa labas ng gate. Kaagad na naagaw ang attention ko doon habang dahan dahan na binubuksan ng guard ang gate. Kaagad na napakunot ang noo ko ng mapansin ko ang isang hindi familiar na kotse na dahan dahan na pumapasok sa loob.

Tahimik akong nakamasid hanggang sa huminto iyun at nagulat pa ako ng mapansin kong si Drake ang lumabas mula sa driver set. Umikot ito sa kabilang bahagi ng pintuan ng sasakyan at binuksan iyun at kaagad akong naglakad palapit sa kanila ng mapansin ko na si Peanut ang inaalayan nito palabas ng kotse.

"Anong nangyari?" kaagad na tanong ko pagkalapit ko sa kanila.

"Lasing. Pinigilan ko pero ayaw makinig. Hindi pa nga bukas ang bar ko nandoon na siya at umiinom mag-isa. " sagot ni Drake sa akin.

Kaagad ko namang sinipat ng tingin si Peanut. May malay tao naman pero halata ang kalasingan dahil mapungay ang mga matang nakatitig sa akin. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga.

Mukhang mag aalaga ako ng lasing na asawa ngayung gabi. Grabe naman kasi ang Peanut na ito, kaya pala matagal nawala dahil naglalasing pala. Mabuti na lang sa kabila ng mga sigalot na nangyari between kay Drake at sa angkan namin, nagawa pa rin nitong ihatid si Peanut sa bahay namin. Kung hindi, baka kung saan na pupulutin ang Mani na ito "Ganoon ba. Thank you sa paghatid sa kanya. Pwede bang pakialalayan na lang muna siya hanggang kwarto?" sagot ko naman. Tumango naman si Drake at akmang ihahakbang na nito ang mga paa patungo sa pintuan ng bahay nang magsalita si Peanut.

"Wife---Baby...huwag ka na--kasi- kashing maghalit sa akinn! hik! Nag- Nagsishi na akho eh...." pabulol pa nitong bigkas sa akin habang inaabot ang kanyang kamay pero hindi ko na binigyang pansin pa. Bagkos sininyasan ko ang isa sa mga guard na tulungan si Drake sa pag-alalay kay Peanut paakyat ng kwarto na kaagad naman tumalima.

Mahihirapan talaga si Drake na iakyat mag isa ng kwarto itong si Peanut. Malaking tao kasi ito at mas

matangkad din ng kaunti kay Drake. Isa pa, parang ang laki ng ibinagsak ng katawan ni Drake ngayun. Ang laki ng kanyang ipinayat kaya dehado talaga siya kung tindig ang pag uusapan.

Baka apektado talaga ito sa pinanggagawa ni Jeann. Papaniwalain ka ba naman ng isang tao na namatay dahil kasalanan mo, ewan ko lang kung hindi ka ma-stress. Well, sana maging maayos ang lahat at matigil na ang gulo sa pagitan nilang dalawa lalo na at may anak din sila.

Iyun nga lang, kung talagang may iba na si Drake, habang buhay na talaga sigurong hindi din babalik si Jeann sa piling niya. Pero may iba na ba talaga ang Drake na ito? Para kasing ayaw kong maniwala base na din sa hitsura ni Drake eh. Halatang napapabayaan nito ang sarili. Mahaba na ang buhok nito ngayun at mukhang hindi pa naliligo dahil gusot-gusot din ang damit niyang suot.

Bahala na nga sila. Basta ang priority ko ngayung gabi ay ang Mani na ito. Lasing at mukhang ako ang magiging tagapag alaga nito ngayung gabi.

Sa tulong ni Drake at ng isa sa mga gwardiya mabilis na naipasok sa loob ng kwarto si Peanut. Pagkadikit pa lang ng likod nito sa malambot na kama, kaagad itong nakatulog.

"Salamat Drake ha?" kaagad na sambit ko kay Drake nang naglalakad na ito palabas ng kwarto. Isang tango at tipid na ngiti lang ang naging tugon nito sa akin bago ito tuluyang umalis. Naiwan naman akong iiling iling habang tinititigan ang sitwasyon ni Peanut.

Sa totoo lang, hindi ko alam kung saan mag uumpisa. Basta ang alam ko kailangan ko siyang linisan at palitan ang kanyang suot na damit para maging kumportable ang kanyang pagtulog.

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ako nagpasyang pumasok ng banyo at naghagilap ng malinis na bimpo. Binasa ko lang iyun gamit ang warm water at nagmamadaling bumalik ng kwarto.

Tinitigan ko muna ang gwapong mukha ni Peanut bago ko inumpisahang punasan buong mukha nito. Narinig ko pa ang mahina nitong pag ungol pero hindi ko na pinansin pa. Lalasing lasing siya kaya magtiis siya. Tiyak matinding hang over ang sasalubong dito bukas ng umaga.

Pagkatapos kong punasan ang buong mukha nito, sinunod ko na ang kanyang katawan. Hinubad ang tshirt niya at pinunasan mula dibdib hanggang tiyan. Hindi ko pa nga maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway ng mapagmasdan ko kung gaano ka perfect ng abs nito. Sobrang yummy niya talaga at walang tapon kung kagwapuhan at tindig ang pinag uusapan. Kaya nga ang daming babaeng nagkakagusto sa kanya eh. Isa na doon si Maureen na gusto yatang pikutin si Peanut dahil sa pagbibigay ng fake na DNA test.

Pantalon na lang ang sunod kong huhubarin kay Peanut nang magbago ang isip ko. HIndi ko kaya at natatakot ako sa posibleng makikita sa loob ng kanyang underware. Tama na iyung nagawa ko na siyang punasan sa mukha at katawan. Sapat na din na napalitan ko na siya ng tshirt. Ayaw ko na din kasing isturbuhin ang mahimibing niyang pagtulog.

Chapter 374

CHARLOTTE POV

Nang masiguro ko na maayos na ang kalagayan ni Peanut, nagtatalo naman ang isipan ko kung iiwan ko na ba ito ng kwarto mag isa. Gusto ko na din kasing bumalik ng guest room para makapag pahinga na din.

Okay naman na siya. Napunasan ko na siya at nakumutan na din. Mahimbing na ang kanyang pagtulog at bukas na ng umaga ang gising nito.

Akmang maglalakad na ako papuntang pintuan ng marinig ko ang mahinang paghilik nito. Muli akong napalingon dito at sa huli nagpasya akong manatili na lang muna dito sa loob ng kwarto. Baka kung mapaano itong Mani na ito kung hahayaan ko lang siyang mag isa dito sa loob ng kwarto lalo na at lasing siya.

Pwede naman akong mag stay kahit ngayung gabi lang. Wala din naman sigurong mangyayari lalo na at tulog na tulog na din naman ito dahil sa matinding kalasingan.

Nagmamdali akong naglakad patungo sa walk in closet para maghanap ng pan tulog na isusuot.

Pagkatapos kong gawin ang aking evening routine kaagad na akong nahiga sa tabi ni Peanut. Inaantok na di n kasi talaga ako at balak kong gumising ng maaga kinabukasan para bumisita kina Mama Carmela at Papa Christopher. Hindi ko pa nababangit sa kanila na nandito na ulit ako sa Manila. Ang alam nila, nasa hasyenda pa ako kasama nila Lola Roxie at Lolo Jonathan.

Nasa kasarapan na ako ng aking pagtulog na maramdaman ko ang mainit na bagay na dumadampi sa aking pisngi. Dahan dahan akong napadiliat para lang magulat ng kaagad na sumalubong sa mga mata ko ang mukha ni Peanut. Nakangiti itong nakatitig sa akin kaya kaagad akong napabangon sabay baba ng kama.

"Teka...a-anong ginagawa mo? Anong oras na ba?" sambit ko pa sabay dako ng tingin ko sa bed side table. Napansin ko na halos alas siyete na pala ng umaga at mukhang napahimbing ako sa aking pagtulog.

"Good Morning Baby! Maaga pa. Tulog pa tayo!" malambing nitong bigkas. Parang wala kaming pinagdaanan pareho kung umasta siya ngayun. Mablis ang kilos nitong bumaba din ng kama at nilapitan ako sabay hila sa akin pabalik ng kama. Impit naman akong napatili sa sobrang bilis ng pangyayari. Namalayan ko na lang na nakahiga na ako ng kama at nakapatong na ito sa akin.

"Teka lang ano ba Peanut! Gigising na ako. Babalik na ako ng guest room." angal ko pa sa kanya. Parang wala itong narinig bagkos mas lalo pa nitong idiiin ang kanyang katawan sa akin. Pilit ko naman itong itinutulak.

"Peanut ha? Hindi ka na nakakatuwa." sambit ko pa. Gustuhin ko man na makawala sa ilalim nito pero masyado itong mabigat at mas hamak na malakas kaysa sa akin.

"Stay! Gusto lang naman kitang mayakap eh. Huwag kang malikot baka lalong magalit ang little brother ko!" wika pa nito gamit ang paos niyang boses. Hindi ko maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway lalo na ng maramdaman ko ang init ng katawan nito na bumabalot sa buo kong sistema. Dagdagan pa ng mainit nitong hininga na dumadampi sa pisngi ko.

"Pero--- ang bigat mo eh! Bakit kasi may pagdagan-dagan ka pa diyan!" angal ko naman sa kawalan ko ng masabi. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa habang pinakatitigan niya ako sa aking mga mata. Kaagad naman akong nag iwas ng tingin dito.

Hindi ko kayang makipag titigan sa kanya. Para akong nalulunod na ewan. Parang hinihigop nya pati kaluluwa ko.

"Galit ka pa rin ba sa akin?" malambing na tanong nito. Hindi naman ako nakaimik.

Sino ba naman ang makakaimik gayung unti unti ko ng nararamdaman ang bumubukol sa harap niya. Ngayun ko ang na-realized na naka boxer shorts na ito gayung hindi ko naman hinubad ang pantalon niya kagabi nang pinunasan ko siya.

"Hi-hindi na! U-malis ka na diyan ka- si!" sagot ko naman sa pautal-utal kong boses. Hindi pa rin ito natinag bagkos nanatili pa rin itong nakatitig sa akin. Hindi ko na tuloy maiwasan na mapakagat ako ng sarili kong labi dahil sa tensiyon na nararamdaman ko.

"Paano kung ayaw ko? Magagalit ka ba kung hahalikan kita ngayun? God! Kanina pa ako nanggigil sa iyo. Kanina ko pa gustong tikman ang labi na iyan... Baby...please, dont bite your lips. Ako lang dapat ang kakagat niyan." sambit nito kasabay ng pagsayad ng labi niya sa labi ko. Lalo naman akong hindi nakagalaw dahil sa kanyang ginawa.

Biglang naging blanko ang isip ko. Hindi na ako makapag isip ng tama dahil bigla na naman akong sinakop ng karupukan ko.

Chapter 375

CHARLOTTE POV

"Peanut, kung ano man ang tumatakbo sa isipan mo, huwag mo ng ituloy. Mabibigo ka lang!" pagbabanta ko pa sa kanya. Pilit kong nilalabanan ang karupukan ko. Bakit ba kasi may ganito pang eksena ang Mani na ito? Kung alam ko lang iniwan ko na ito kagabi dito sa room na ito pagkatapos ko siyang punasan eh.

"Are you sure? Paano kong gusto ko pa rin? Na itutuloy ko pa rin kung ano man ang nais ko. Magagalit ka ba? Hindi mo na ba ako kakausapin after this?" nanunudyo nitong tanong. Muli tuloy akong napalunok ng sarili kong laway. Bakit ba ang hot na Mani na ito? Ang hirap niyang tangihan.

Pasalamat siya at mahal ko siya. Ngayun ko lang napatunayan na ang hirap palang kalabanin ang nararamdaman ng puso. Kaunting haplos at suyo bigla na lang naglaho ang galit na nararamdaman ko sa kanya. Napalitan ng pag asa na magiging maayos din ang lahat.

Well, mag asawa kami at normal lang naman siguro na pagbigyan ko siya dib?. Pero paano kung muling maulit ang mga nangyari noon? Matatangap ko kaya ulit iyun?

"Okay...fine..pero before anything else, pwede bang mag promise ka muna sa akin na hindi mo na uultin lahat ng mga kasalanan na nagawa mo sa akin? " tanong ko habang titig na titig sa kanyang mga mata.

Marami ang nagsasabi na ang mga mata ay ang bintana ng kaluluwa ng isang tao. Doon mo nakikita kong nagsasabi ba ng totoo ang taong kausap mo or hindi. Gusto kong malaman kung gaano siya ka- sensiridad sa mga sasabihin niya ngayun. Gusto kong malaman kung gaano ba ako kahalaga sa kanya.

"Promise, hindi na mauulit lahat ng mga kasalanan na nagawa ko sa iyo. Lahat yun buong puso ko ng pinagsisisihan at wala na akong ibang paniniwalaan sa ngayun kundi ikaw lang." nakangiti nitong wika sa akin habang titig na titig din sa aking mga mata.

Talagang ipinapakita sa akin ng Mani na ito kung gaano siya ka-sensiridad kaya hindi ko na maiwasan na mapangiti.

"Iyun lang ba? Wala ka na bang ibang sasabihin para ma-sastisfy ako at muling bumalik ang tiwala ko sa iyo?" muli kong sagot. Kaagad itong natawa.

"Mag-reresign na ako sa pag- momodeling. Hindi ko na hihintayin na matapos ang kontrata ko. Hindi na ako tatangap ng bagong trabaho at magpo- focus na lang ako sa ilan kong mga negosyo. Kaya pa rin naman kitang bigyan ng magandang buhay kahit wala na ako sa trabahong iyun." nakangiti nitong bigkas.

Hindi naman ako makapaniwala na napatitig dito. Alam ko kung gaano kahalaga sa kanya ang trabahong iyun pero kaya niya talagang iiwan dahil lang sa akin? Isa pa, ang alam ko malapit ng matapos ang kanyang mga contracts at iyun na lang ang hinihintay niya para tuluyan na siyang mag retiro.

"Magreresign? Sure ka ba? Sayang naman ang mga kikiitain mo pa."

kagat labi kong bigkas. Hindi naman ako ganoon kasama para harangan kung ano ang passion niya. Alam kong malaking bahagi ng pagkatao niya ang pagiging model at ayaw kong ipagkait sa kanya iyun. Ayaw kong magretiro siya para ipakita niya sa akin kung gaano siya ka-sensiro sa mga sinasabi niya ngayun.

"Kailan pa naging mukhang pera ang asawa ko?" natatawa naman nitong bigkas sabat pisil sa ilong ko. Hindi ko naman maiwasan na mapairap. Hindi ba nangangalay ang Mani na ito sa ibabaw ko? Wala ba siyang balak umalis muna para naman makapag usap kami ng matino? Ang hirap kayang makipag usap na nandiyan siya sa itaas ko habang nararamdaman ko ang isang bagay na kanina pa bumubukol sa harapan niya. Hindi ako makapag-concentrate at hindi ako makapag isip ng maayos.

"Natatakot lang akong magutoman habang mag asawa pa tayo. You know, ayaw kong mapagkamalang pinaka- poorita sa aming magpipinsan." sagot ko. Kaagad naman itong napahalakhak ng tawa. Tawa na ngayun ko lang narinig mula sa kanya. Kaagad akong napaismid.

"No! Of course hindi mangyayari iyun. Hindi ko hahayaan na magutuman ang Baby ko. Mahal na mahal kita at magtatayo ako ng maraming restaurant para pwede mong kainin lahat ng gusto mo anytime, anywhere! "bigkas nito at mabilis na sumayad ang labi niya sa labi ko. Hindi na ako nagprotesta pa. Buong puso kong tinangap ang halik niya at pilit na tinutugon at ginagaya ang bawat galaw ng labi niya.

No more questions na. Handa kong ibigay kung ano man ang gusto ng Peanut na ito. Kontento na ako sa kung ano man ang narinig ko sa kanya ngayun. Simula ngayung araw, hindi na din naman ako papayag na may ibang babaeng aali-aligid sa kanya. Ako ang legal wife at ako ang may mas higit na karapatan sa kanya. Hindi ako papayag na may isang Maureen pa ang muling magpapaikot sa aming dalawa.

"God! Ito ang matagal ko ng inasam. Ang maangkin ka ulit Baby!" narinig ko pang usal ni Penaut habang abala na ang mga kamay nito sa pagtatangal ng botones ng aking suot na blouse na pantulog. HInayaan ko lang siya habang hinahagilap ko naman ang laylayan ng kanyang suot na t-shirt at itinaas iyun para mahubad. Gusto kong maramdaman ang matigas nitong abs. Ang mainit nitong katawan.

Naramdaman marahil ni Peanut ang gusto kong mangyari kaya saglit itong umalis sa ibabaw ko at isa isang tinangal lahat ng saplot niya sa katawan. Una ang kanyang tshirt at kaagad na sinunod ang kanyang boxer shorts. Hindi ko maiwasan na mapalunok ng aking laway nang muling tumapad sa mga mata ko ang galit na galit niyang alaga. Tayong tayo iyun at alam kong ano mang sigundo, ready na siyang manakmal.

Chapter 376

CHARLOTTE POV

Pagkatapos ng mainit na sandali sa aming dalawa ni Peanut, pareho kaming nakatulog. Tanghali na nang muli akong nagising at wala na ito sa tabi ko. Lulugo-lugo akong bumangon ng kama at nagmamdaling naglakad patungong banyo para mag toothbrush at maghilamos.

"Saan na naman kaya nagpunta ang asawa ko?" hindi ko maiwasang bigkas habang tinititigan ang sarili kong reflexion sa salamin. Hindi ko mapigilang mapangiti ng mapansin ko ang maaliwalas kong awra. Iba talaga kapag kabati mo na ang taong nagmamay ari ng puso mo.

Pagkatapos kong magbihis kaagad na akong lumabas ng kwarto at diretsong bumaba ng hagdan. Sakto namang pagkababa ko ng hagdan kaagad akong sinalubong ng isa sa mga kasambahay namin.

"Good Morning Maam. Nasa kusina po si Sir." Imporma pa nito. Mabuti naman at iyun kaagad ang sinabi niya.

Hindi ko na kailangan pang magtanong.

Pagkatapos kong magpasalamat sa kasambahay diretso na akong naglakad patungong kusina. Naabutan ko pa si Peanut na abala sa kung anong niluluto niya. Hindi ko tuloy maiwasan na humanga dito.

Marunong pala siyang magluto at base sa amoy ng kanyang niluluto, mukhang masarap iyun. Complete package talaga ang asawa ko. Ang pogi na at magaling pa sa kusina.

Dahan dahan akong naglakad palapit dito at walang sabi sabing niyakap ko ito mula sa kanyang likuran habang abala ito sa paghahalo sa kanyang niluluto.

Pwede namang maging showy paminsan-minsan diba? Bakit ba, gusto ko lang naman maglambing sa asawa ko. Pwede ko naman siya yakapin anytime kahit pinagpapawisan siya dahil mabango pa rin naman siya.

Kaagad nitong nabitawan ang hawak na sandok at kaagad na humarap sa akin. Kitang kita ko ang ngiting nakaguhit sa labi nito bago ako mabilisan na hinalikan sa aking labi at mahigpit ng niyakap.

"Good Morning! Gutom na ba ang Baby ko?" masuyo nitong tanong. Kaagad akong bumitaw sa pagkakayakap dito at pasimpleng tiningnan ang kanyang niluluto. Kaagad akong napangiti ng mapansin ko na beef steak ang nakasalang. Ang bango at parang kay sarap lantakan lalo na at gutom na ako.

"Gutom na ako eh....maluluto na ba iyan?" tanong ko. Natawa ito at muling kinuha ang sandok at muling hinalo ang pagkain habang ang kanyang isang braso ay nakapulupot sa baywang ko. Parang ayaw niya na akong pakawalan gayung sobrang busy niya sa kanyang niluluto.

"Malapit na ito Baby. Kaunting tiis na lang." sagot nito sabay kindat sa akin. Kaagad naman gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko bago ako pasimpleng lumayo sa kanya para icheck kung may kanin na.

"Siguraduhin mo lang na masarap iyan ha? Gutom na ako at gusto kong kumain ng marami." wika ko at muling napangiti ng mapansin ko ang bagong saing na kanin sa rice cooker. Kanin si life ika nga at kakain talaga ako ng marami ngayun. Ilang araw na din kasi akong walang matinong kain dahil sa mga sigalot na nangyari kaya naman babawi ako ngayun.

Mabilis na natapos ni Peanut ang kanyang niluluto. Masasabi ko na masarap itong magluto na alam kong bihirang talent ng isang lalaki kagaya niya na abala sa kanyang career.

"How is it? Kumusta ang lasa? Masarap ba?" ngiting ngiti pa nitong tanong sa akin. Kaagad naman akong nag thumbs up kasabay ng pagtango ko.

"Approved! Ang sarap!" sagot ko sabay subo. Kita ko naman ang kislap ng tuwa sa mga mata ni Peanut habang pinapanood ako.

"Parang gaganahan na ako nitong magluto kung ganyan kagana kumain ng Baby ko ah?" nakangiti nitong bigkas. Kaagad naman akong tumango

"Thank God! Hindi mo na ako pinahirapan na kumbinsihin ka na palagi mo akong ipagluto. Kailan at kanino ka natutong magluto?" tanong ko naman sa kanya.

"Sa Culinary School. Unang negosyo kong itinayo ay isang restaurant kaya nag aral akong magluto noon kapag ay free time ako." nakangiti nitong sagot. Kaagad namang namilog ang aking mga mata sa pagkagulat

Talaga lang ha? May time pa pala talaga siyang mag aral noon kahit gaano pa siya ka-abala. Ang galing naman. Tsaka ang dami ko pa palang mga bagay na dapat alamin sa asawa ko.

"Kung ganoon, hindi ka lang model, Chef ka din pala?" tanong ko. Kaagad itong natawa.

"I dont know. Hindi ko naman masyadong nagagamit ang talent ko sa pagluluto dahil may sarili naman akong chef sa resto." sagot nito. Muli akong natigilan. Anong resto kaya iyun? Haysst dapat talaga dalas- dalasan namin ang mag usap ni Peanut para naman may idea ako kung ano ba ang meron sa kanya.

Sabagay, hindi din pala kami nagdi- date sa labas. Hindi ko pa rin naranasan kumain sa isang restaurant na kasama siya. Ang daming mga bagay na dapat pa naming gawin para makilala ko siya.

"Parang gusto ko tuloy kumain sa resto na iyun. Dapat libre mo ako dahil ako naman ang Misis mo." sagot ko naina

"Sure...kailan mo gusto? Mamayang dinner? Much better na din iyun para makilala ka ng mga staff ko at ipapaluto ko sa kanila lahat ng specialty para matikman mo at ikaw na din ang mag judge kung masarap ba or hindi." nakangiti nitong sagot.

"Sure...pero kailangan muna nating dumaan sa bahay namin. May dapat kang ipaliwanag kina Mama at Papa." seryoso ko namang sagot.

Ilang sigundo muna itong natigilan bago dahan-dahan na tumango.

"I know, at handa akong magpakumbaba at lumuhod sa harap nila mapatawad lang nila ako sa mga kasalanan na nagawa ko sa iyo." seryosong sagot nito habang titig na titig sa aking mga mata.

Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng tuwa dahil sa sinabi niya. Pero siyempre, hindi naman ako papayag na luluhod siya kila Mama at Papa. Alam kong mauunawaan nila si Peanut dahil wala naman silang hangad kundi ang maging masaya ako.

Chapter 377

CHARLOTTE POV

Kapansin pansin ang pagiging seryoso ng mukha ni Peanut habang tinatahak namin ang daan patungo sa bahay ng aking mga magulang.

Nararamdaman ko ang pag - aalinlangan nito pero mukhang nilalakasan niya lang talaga ang loob niya. Kahit papano masaya ako sa ginagawa niya dahil ramdam ko kung gaano siya ka-seryoso sa akin ngayun. Kumbaga, handa niyang suungin ang panganib magiging maayos lang ang lahat.

Hindi ko napigilan na hawakan ang isang kamay nito habang tumatakbo ang kotse. Kaagad itong napasulyap sa akin sabay ngiti.

"Are you okay? Kaya mo ba?" tanong ko sa kanya. Lalong lumawak ang pagkakangiti sa labi nito sabay pisil sa palad ko.

"Walang hindi ko kayang gawin para sa iyo Baby! Alam kong galit din sa akin ang mga magulang mo dahil sa mga nangyari at handa akong magpakumbaba ngayun at humingi ng sorry sa kanila para muling manumbalik ang tiwala nila sa akin." sagot nito. Awtomatiko naman akong napangiti. Kaysarap pakingan ang mga katagang lumalabas sa bibig niya ngayun. Nakakatuwa!

Mabilis kaming nakarating ng bahay. Kaagad akong inimporma ng isa sa mga kasambahay na sumalubong sa amin na nasa living room daw sila Mama at Papa. Kanina pa raw kami hinihintay kaya naman hawak kamay kaming naglakad ni Peanut papunta doon.

"Ma! Pa!" kaagad kong bigkas pagkapasok namin ng living room.

Naabutan pa namin sila Mama at Papa na seryosong nag uusap. Sabay pa silang napalingon sa aming dalawa ni Peanut ng marinig nila ang pagtawag ko kaya kaagad akong bumitaw kay Peanut at nakangiting lumapit sa kanila at humalik sa pisngi tanda ng pagalang.

Naramdaman ko pa nga ang mahigpit na pagyakap ni Mama sa akin tanda ng masaya ito sa pagdating ko.

"Kasama ko po si Peanut. May gusto daw po siyang sasabihin." nakangiti ko pang bigkas nang napansin ko na hindi gumagalaw sa Peanut sa iniwan kong pwesto kanina. Nakatayo lang ito at bakas sa mukha ang hiya at pag- aalinlangan.

Sa huli nagpasya itong lumapit kay Mama at kinuha ang kamay nito para magbigay ng galang. Tipit lang namang ngumiti si Mama Carmela dito kaya kay Papa Christian na naman lumapit si Penaut para sana magmano pero kaagad akong nagulat sa mga sumunod na kaganapan.

Si Peanut...kaagad na sinikmuraan ni Papa Christian. Dahan dahan pa itong napaupo sa sahig habang namimilipit sa sakit. Taranta ko naman itong dinaluhan.

"Pa naman! Wala naman pong ganyanan! Nagsisisi na nga po ang tao eh! Nandito po siya para humingi ng sorry!"" angal ko kay Papa. Parang gusto kong maiyak sa sobrang awa na nararamdaman ko para kay Peanut. Hindi ko inaasahan na ito pala ang ipapasalubong ni Papa sa asawa ko. First time ko din itong nakita na nanapak ng tao kaya nagulat ako and worst sa asawa ko pa talaga.

"Sinong ama ang matutuwa sa mga kalokohang pinanggagawa ng gagong iyan! Muntik ka ng mapahamak sa kamay ng taong iyan at gusto mo pa rin makisama sa kanya?" kaagad na sambit ni Papa. Bakas sa boses nito ang galit para kay Peanut kaya naman hindi ko maiwasang makaramdam ng takot.

Bihira lang itong magalit at kung magalit man, sobrang nakakatakot!

"Sorry po Pa! Promise po, hindi na mauulit. Bigyan niyo pa po sana ako ng isa pang pagkakataon na mahalin at ma -protektahan si Charlotte. Pangako... babawi po ako!" sabat naman ni Peanut. Bakas sa boses nito ang katapatan at akmang luluhod na ng bigla ko itong hilain patayo.

"Siguraduhin mo lang dahil sa susunod na magkamali ka pa hindi ko na hahayaan pa na makalapit ka pa sa anak ko!' galit naman na sagot ni Papa. Hindi ko maiwasang mapangiwi. Sila nga ang may gusto na makasal kami kaagad ni Peanut eh. Ngayung ayos na kami, tsaka naman siya magagalit nang ganito.

Sabagay, ganito talaga siguro ang mga magulang. Nagagalit talaga kapag naaagrabyado ang kanilang anak. Mabuti na lang at matapang itong si Peanut ko na humarap sa kanila at humingi ng 'sorry'. At least ngayun pa lang, alam kong magiging maayos din ang lahat.

"Umayos ka ng tayo at mangako ka na hindi mo na sasaktan ulit ang anak ko! Na po-protektahan mo na siya sa abot ng iyung makakaya!" maawtoridad na wika ni Papa Christian kay Peanut na kaagad naman tumalima at sinunod ang gusto ni Papa. Tumayo ito ng tuwid at kaagad na itinaas ang kanyang kanang kamay na parang nanunumpa.

"Pangako po! Hindi ko na ulit sasaktan pa si Charlotte! Aminado po ako sa mga pagkakamali ko pero labis ko na pong pinagsisisihan lahat iyun. Si Charlotte lang po ang mamahalin ko habang buhay at maraming salamat po sa inyong muling pagtitiwala sa akin.." wika naman ni Peanut.

"Good! Mabuti naman at nagkakaliwanagan na tayong lalaki ka! Tandaan mo, oras na mabalitaan namin ulit na sinaktan mo ang anak namin, matitikman mo kung paano magalit ang angkan namin!" sagot naman ni Mama Carmela. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Mabuti na lang at mabilis paliwanagan ang mga magulang ko. Simula ngayung araw alam kong magiging maayos na ang pagsasama naming dalawa ni Peanut. Makakapamuhay na kaming dalawa ng maayos at matiwasay.

Bubuo kami ng masayang pamilya.

Chapter 378 (SPG)

CHARLOTTE POV

Naging maayos ang mga sumunod na sandali sa aming dalawa ni Peanut. Naging masaya ang aming pagsasama. Sinusulit namin ang bawat araw na nagdaan para makapag-bonding at i- enjoy ang isat isa.

"Hmmm! Peanut, inaantok pa ako eh... " malambing kong bigkas nang maramdaman ko ang palad ni Peanut na nakasapo sa isa kong dibdib. Kakatapos lang ng mainit na sandali sa aming dalawa at heto na naman siya. May gusto na namang ipahiwatig ang kanyang mga haplos.

Hindi naman ito nakaimik bagkos patuloy lang siya sa kanyang ginagawa. Ganito na talaga siguro ang magiging buhay ko. Palaging may nangangalabit sa tuwing kasarapan ng tulog ko.

Sabagay....kung totoosin, nasa honeymoon stage pa lang naman kaming dalawa. Hindi ko siya masisisi dahil pareho pa talaga kaming sabik sa isat isa.

Unti-unti kong idinilat ang aking mga mata nang maramdaman ko ang labi nito sa leeg ko. Nag-uumpisang nabubuhay ang pagnanasa ko sa tuwing hinahalikan niya ako sa bahaging iyun habang ang isang palad naman nito patuloy sa paghaplos sa magkabilaan ko ng boobs.

"Ahmmm! Peanut! Anong oras na ba ? " bigkas ko pa. Bago ako nakatulog kanina, kakatapos lang naming magtalik tapos heto na naman siya ngayun. Gusto na namang makaisa.

"I dont know! Pero bigla na lang tumayo si little brother ko. Gusto pa daw niya ng isa pang round!"

malambing na sagot nito sagot sabay hawak sa isa kong kamay at iginiya nito sa kanvang pagkalalaki.

Hindi ko pa maiwasang mapangiti ng maramdaman ko kung gaano katigas iyun. Napansin kong wala na naman itong soot na kahit brief lang kaya malaya kong nahahawakan ang mahaba at mataba niyang ari. Narinig ko pa ang mahina nitong pag ungol ng umpisahan kong laruin iyun sa pamamagitan ng paghaplos ko.

Ang totoo, sanay na ako sa ganitong bisyo ni Peanut eh. Bigla na lang nanggigising sa hating gabi para lang maka-score. Napakahilig talaga!

Well, ayos lang naman sa akin. Nag eenjoy din naman ako sa tuwing may nangyayari sa amin. Normal lang naman itong ginagawa namin dahil mag asawa naman kami.

Iyun nga lang...baka mabubuntis din kaagad ako nito. Wala kaming ginagamit na proteksyon at talagang diretso sa sinapupunan ko kung magpaputok itong si Peanut.

Hindi na ako nagprotesta pa ng umpisahan na naman nitong hubarin ang soot kong pantulog. Sabagay, siya din naman ang nagsoot noon sa katawan ko pagkatapos naming mag sex kanina kaya siya na ulit ang nagtatangal ngayun.

Nagiging sunod sunuran ako sa mga sumunod na sandali. PInaghiwalay ni Peanut ang hita ko kasabay ng pagsalat nito sa basang basa kong perlas na silangan.

Hindi ko maiwasang mapaungol lalo ng ng umpisahan na nitong laruin ang perlas ko.

"Ready?" malambing pang tanong nito sa akin habang titig na titig ito sa mukha ko habang patuloy niyang nilalaro ang kuntil ko. Kaagad naman akong napatango.

Daliri niya pa lang, napakasarap na! Paano pa kaya kung ang little brother niya na ang pumasok sa kweba ko.

Bigla tuloy akong na-excite.

Kaagad akong tumalima ng igiya ako ni Peanut patalikod sa kaniya. Alam ko na ang gusto niyang iparating kaya kaagad kong itinukod ang dalawa kong kamay sa ibabaw ng kama bilang suporta at naghihintay sa susunod na kaganapan na mangyayari sa aming dalawa.

Hindi ko maiwasang mapaungol ng malakas ng maramdaman ko ang pagkiskis ng pagkalalaki nito sa bukana ko kasabay ng dahan dahan na pagpasok nito sa loob ng kweba ko. Para akong mababaliw sa sarap.

"Peanut! Gosh! Ang sarap!" hinid ko maiwasang bigkas habang patuloy ito sa pagkadyot sa likuran ko. Basang- basa ako sa bahaging iyun kaya walang kahirap-hirap na kaagad itong nakapasok sa kaloob-looban ko. Ramdam ko ang pagbaon at paghugot na ginagawa niya sa perlas na silanganko. Hindi ko maiwasang mapakapit ng mahigpit sa bed sheet ng kama dahil sa hindi maipaliwanag na sensasyon na nararamdaman.

"Yahh I know! Ang sarap mo Baby! You're so tight! Habang tumatagal lalo akong nababaliw sa iyo." bigkas pa nito sa akin habang walang humpay ang ginagawa niyang pag ulos. Salpukan ng aming mga katawan ang naririnig sa buong paligid.

"Malapit na akooo!" halos pahiyaw kong bigkas nang maramdaman ko na parang naiihi na ako na hindi ko mawari. Lalo namang binilisan ni Peanut ang pagkadyot niya kaya naman halos mamilipit na pati daliri ng paa ko dahil sa matinding tension na nararamdaman ng buo kong pagkatao.

"Sabay tayo Charlotte! Malapit na din ako!" bigkas din nito sa akin hanggang sabay naming narating ang r***k ng kaligayahan. Ramdam ko ang muling pagbulwak ng katas nito diretso sa sinapupunan ko kaya naman hindi ko maiwasang mapapikit ng mariin.

Pagod na naman ako at mukhang tanghali na naman akong magising nito kinabukasan. Mabuti na lang at magaling magluto itong si Peanut kaya kaagad akong nakakabawi ng lakas ko.

KINAUMAGAHAN.....

Nagising ako sa malakas na tunog ng cellphone ko. Pupungas pungas akong bumangon ng kama at nagmamdaling sinagot ang tawag.

"Hello?" kaagad kong bigkas pagkatapos kong idikit sa tainga ko ang cellphone.

"Charlotte, alam mo na ba ang kumakalat na balita?" kaagad naman na tanong sa akin ng taong nasa kabilang linya. Ang ka-triplets kong si Charles.

"What is i t^ prime prime tanong ko naman.

"May person of interest na ang mga kapulisan sa pagkamatay ni Doc Carlos.

" sagot nito. Kaagad akong napaupo ng kama dahil sa sobrang pagkagulat. Biglang nagising ang dugo ko sa hatid na balita sa akin ni Charles.

"Who?" tanong ko.

"Si Maureen! Nakita sa CCTV na siya ang huling lumabas sa bahay ni Doc Carlos pagakatapos siyang natagpuan ng mga kasambahay na wala ng buhay.

" sagot nito. Hindi naman ako makapaniwala sa narinig.

"Ano? Talaga ba?" sagot ko.

"Yes...at pinaghahanap na siya ng mga pulis para makunan ng salaysay. Ilang araw na siyang hindi sumisipot sa kanyang mga rehearsals, workshops at mga tv guesting. Bigla na lang siyang naglaho na parang bula." sagot nito sa kabilang linya. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pangamba. Hangat gumagala pa sa labas si Maureen tiyak na hindi din kami matatahimik ni Peanut. Baka bigla na lang siyang bumalik at manggulo.

Chapter 379

CHARLOTTE POV

May pictorial si Peanut ngayun sa isa sa mga produktong kanyang ini- endorse at dahil wala naman akong ginagawa kaagad akong pumayag na sumama sa kanya papuntang studio.

Ito ang kauna-unahang pagkakaton na mapapanood ko ang asawa ko kaya kahit papaano kaagad akong nakaramdam ng excitement. Gustong gusto ko din kasi talagang makita kung gaano ka-proffessional si Peanut pagdating sa trabaho.

Lalo pa akong nakaramdam ng tuwa nang proud niya akong ipinakilala sa mga kasamahan niya at mga kakilala pagdating ng studio. Sa kauna- unahang pagkakataon, nakilala ko din ang kanyang manager na nag aayos ng lahat ng schedules at contracts ni Peanut. Professional naman itong kausap kaya alam kong magkakasundo kami. Tawagin ko daw siyang Mama Lou ma game ko namang pinagbigyan.

"Ang ganda naman kasi talaga ng asawa nitong alaga ko eh kaya siguro gusto na talagang magretiro!" narinig ko pang bigkas ni Mama Lou habang kausap nito ang isa sa mga staff dito sa studio. Lihim naman akong napangiti.

"Alukin mo na din kasing mag artista. Tingnan mo naman, ang kinis at ang ganda niya at kaunting rehearsals and trainings tiyak na sisikat kaagad iyan." narinig ko namang sagot ng kausap nito. Lihim naman akong napangiti.

Hindi ako pwede sa ganyang propesyon dahil wala akong talent. Hindi din ako marunong mag pose sa harap ng camera. Ganda lang ang meron ako! Charrr!

Kung hindi ko sana pinigilan si Peanut sa kaagad niyang pagreretiro baka wala kami ngayun dito sa studio. Dapat pa nga silang magpasalamat sa akin dahil nagiging maunawain akong asawa ng alaga nila eh.

"Are you sure ayos ka lang? Saglit lang talaga ito and after this joyride na tayo pa-tagaytay!" nakangiti pang wika ni Peanut habang nakaupo ako dito sa loob ng studio. Kailangan na daw niyang pumasok sa loob ng dressing room para maayusan at makapagbihis na. Ayaw ko naman sumama sa kanya doon sa loob dahil gusto kong makapag focus ito sa kanyang ginagawa.

"Ayos larig ako. Bago sa mga mata ko ang mga kaganapan sa paligid kaya alam kong mag-ienjoy ako." nakangiti kong sagot sa kanya. Kinintalan muna ako nito ng mabilisang halik sa labi bago ako nito tuluyan iniwan para pumasok na sa loob ng dressing room. Naiwan naman akong hindi mapigilan ang mapangiti habang inililibot ang tingin sa paligid.

Ako lang yata ang naka setting pretty ngayun. Busy ang lahat sa kani- kanilang gawain. May mga kasamang models at artista din na makakasama si Peanut ngayun kaya medyo maraming tao ang nasa paligid.

"Charlotte! Ikaw ba iyan?" Kaagad akong napalingon ng marinig ko ang taong tumawag ng pangalan ko.

"Lucas! Hello! Kumusta ka na?" nakangiti ko namang sambit sabay tayo at inilahat ang kamay ko sa kanya para makipag shake hands.

Awkward naman kung makipag beso- beso ako sa kanya. Aware pa naman ako na pinagseselosan ito ni Peanut noon kaya kailangan kong mag ingat.

Ngingiti-ngiti naman itong tinagap ang pakikpag-kamay ko bago ito nagsalita.

"So kumusta na ang isang Mrs. Smith? Ang tagal nating hindi nagkita ah? Ini- ignore mo din ang mga messages ko." bakas ang pagtatampo sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng sundot ng konsensya. Nag effort pa naman ito noon na tulungan ako noong mga panahon na kailangang-kailangan ko ng tulong.

"Pasensya ka na....super busy talaga nitong mga nakaraang araw eh." sagot ko naman. Pilit naman itong ngumiti sabay tango.

"Ayos lang. Naiintindihan ko. Sino ba naman ako para pag aksayahan mo ng oras diba?" sagot naman nito. Hindi ko naman maiwasan na mahampas ito sa braso dahil sa sinabi niya. Parang tanga kausap. Sa sobrang laki ng naitulong niya sa akin noon, gusto ko din naman siyang maging kaibigan.

Mabait naman si Lucas. Magaan nga ang loob ko sa kanya. Kaya lang kailangan ko din manimbang lalo na at may asawa na ako. Hindi naman pwedeng makipag best friend ako sa kanya gayung alam kong mabigat ang dugo sa kanya ni Peanut sa hindi ko malamang dahilan.

"You're late!' Sabay pa kaming napalingon ng pareho naming narinig ang seryosong boses ni Penaut. Nakabihis na ito at mukhang ready na sa kanyang photo shoot. Hindi ko maiwasang mapangiti ng mapansin ko kung gaano ito ka-gwapo ngayun. Para itong Greek God sa sobrang kisig. Lalo tuloy akong na-inlove sa Mani na ito.

"Paano ba iyan Charlotte. Maiwan na muna kita. Nandito na pala ang bantay mo!" nakangiti pang paalam ni Lucas sa akin. Talagang nilakasan niya pa talaga ang boses niya para siguro asarin si Peanut. Parang gusto ko tuloy itong batukan.

Kaya hindi sila palaging nagkakasundo ng asawa ko dahil palagi niyang inaasar eh. Akala ko nga si Peanut ang menthor niya pero bakit parang hindi naman sila magkasundo ngayun?

Napansin ko pa ang pagkuyom ng kamao ni Peanut at aktong susugurin pa nito si Lucas pero kaagad ko itong hinawakan. Hinawi ko pa ang ilang hibla ng buhok nito na nalaglag sa kanyang noo bago ako nagsalita.

"Ang gwapo naman talaga ng asawa: ko! Kaya naman pala ang daming gustong makabingwit sa iyo eh. Masyado mong ginalingan ang pormahan." malambing ko pang bigkas. Hindi ko nga alam kong tama ba iyung lumalabas sa bibig ko ngayun. Basta iyun na iyun. Gusto kong i-boost ang confidence niya kahit na alam kong sisiw na lang kay Peanut ang ganitong klaseng trabaho.

"Ano ba ang sinabi sa iyo ng gagong ?yun? Bakit ka niya nilapitan?" nakakunot ang noo nitong tanong sa akin. Ramdam ko ang selos sa boses niya kaya naman hindi ko maiwasang matawa.

"Wala...nangungumusta lang. Parang hindi ka naman sanay sa ugali ni Lucas eh." sagot ko. Hindi naman ito nakaimik.

"Bakit? Nagseselos ka ba sa kanya?" lakas loob kong tanong. Kaagad naman itong napatitig sa akin sabay haplos sa aking pisngi.

"Of course! Magseselos talaga ako kapag may ibang lalaki na aali-aligid sa iyo. Lalo na ang Lucas na iyan na alam kong matagal ng may gusto sa iyo. " sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

Talagang selos na selos itong asawa ko kay Lucas na wala namang ibang ginawa ang taong iyun kundi gusto lang makipag kaibigan sa akin.

Chapter 380

CHARLOTTE POV

Naging maayos naman ang sumunod na kaganapan sa loob ng studio. Masasabi kong napaka-proffessional ni Peanut pagdating sa trabaho. Maayos niyang nagampanan ang kanyang parte hanggang sa natapos nag pictorial at kaagad ako nitong niyaya paalis para mag joyride daw kami papuntang tagaytay. Hindi na nga ako nakapag paalam kay Lucas.

Sakay ng kotse, excited ako sa unang date naming dalawa ni Peanut. Alam kong magiging masaya kaming dalawa ngayung araw.

"Are you sure na ayos ka lang. Hindi ka pa ba gutom?" tanong pa sa akin ni Peanut habang tumatakbo ang sasakyan namin sa kahabaan ng expressway. Kaaagad naman akong napailing.

"Ayos lang. Ito kaya ang first date natin simula noong ikinasal tayo kaya walang makakapigil sa akin para i- enjoy ang araw na ito." nakangiti kong sagot.

Mabilis kaming nakarating ng tagaytay. Kumain lang kami sa isang sikat na bulaluhan at nagpalipas ng oras. Niyaya kasi ako ni Peanut doon sa dati naming pinuntahang over looking na bar and restaurant. Iyung resto kung saan nag away kami ni Maureen.

"Ayos lang naman sa akin kung hindi ka komportable na balikan ang lugar. Nanghihinayang lang din ako kasi alam kong nagustuhan mo iyung lugar pero nasira dahil sa mga pinanggagawa ni Maureen." narinig kong muling wika ni Peanut. Kaagad naman akong umiling.

Gusto ko ng kalimutan ang mga nangyari. Gusto ko ng mag-moved on. Tinangap at pinatawad ko na si Peanut kaya naman ayaw ko nang ungkatin namin ang mga nangyari na.

"Ayos lang talaga ako. Hindi ibig sabihin na may masamang nangyari sa akin doon, hindi ko na babalikan. Ang ganda ng lugar at hindi ko sisirain ang pagkakataon na ito para ma-enjoy natin." nakangiti ko namang sagot sa kanya.

"Thank you Baby! Alam mo bang sising sisi ako sa mga nangyari. Salamat dahil nandiyan ka pa rin at handa mo pa rin akong tangapin sa kabila ng mga nagawa ko sa iyo. Pangako, hinding hindi na mauulit ang lahat ng iyun.'" nakangiti nitong sambit. Kaagad naman gumuhit ang ngiti sa labi ko kasabay ng pagdukwang ko sa kanya para bigyan ito ng matamis na halik sa labi.

Mabuti na lang at dark tinted ang koste kaya walang makakita sa amin.

Malakas ang loob kong gawin ito lalo na at alam kong pareho naman kaming nagmamahalan.

Pagkalapat ng labi ko sa labi ni Peanut kaagad naman nitong nabitawan ang kamay ko kasabay ng paghawak nito sa likod ng ulo ko. Mapusok nitong tinugon ang halik ko kaya naman lalo akong ginanahan.,

"Baby! God! Your lips is so sweet!" sambit pa nito ng sandaling naghiwalay ang aming labi. Kitang kita ko sa kanyang mga mata ang namumuong pagnanasa kaya umayos na ako ng upo. Baka kung saan pa mapunta ang halikan namin.

Narinig ko naman ang pagtikhim ni Peanut at ang pagtangal nito ng sarili niyang setbelt. Nagtataka naman akong napatitig dito at nagulat na lang ako ng muli niya akong kabigin payakap at muling inangkin ang labi ko.

"Hindi pa tayo tapos BAby. Inumpisahan mo kaya tatapusin ko.:" nakangiti pa nitong bigkas ng saglit niyang bitawan ang labi ko habang titig na titig sa aking mga mata. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

"Hindi pwede iyang iniisip mo. Nandito tayo sa kotse. Baka may makakita sa atin." sagot ko. Kaagad naman itong natawa sabay pisil sa ilong ko.

"Of course hindi pwede dito sa kotse. Kaya hahanap tayo sa komportableng lugar." nangingiti nitong sagot sabay kindat sa akin. Ito na din ang nagkabit ng aking set belt at mabilis na pinaarangkada ang sasakyan paalis ng parking ng restaurant.

Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa isip ni Peanut kaya naman hinayaan ko na siyang magdrive. Iyun nga lang ilang beses na siyang muntik makasagi ng ibang kotse dahil sa pagmamdali.

Parang may humahabol dito na hindi ko maintindihan. Naghahabol ng time para muli siguro naming ma-solo ang isat isa.

Hayssst kung umasta naman ito akala mo naman hindi palaging nakaka- score eh. Mukhang late na kami nito makakapunta sa overlooking na bar. Mukhang iba na ang priority ng asawa ko eh.

"Bakit dito? May unit ka ba building na ito?" nagtataka kong tanong kay Peanut ng ihinto nito ang sasakyan sa parking area sa isang matayog na building. Hindi ito hotel kundi isang mga condo units.

"Basta...magtiwala ka lang sa akin." ngiting ngiti nitong sagot at nagmamadali ng bumaba ng sasakyan. Kaagad ko namang inilibot ang tingin ko sa paligid. Maganda ang lugar at puro puno ang makikita sa buong paligid. Typical na nasa tagaytay ang lugar at alam komg puro mga may sinabi sa buhay lang ang makaka- afford bumili ng kahit isang unit sa building na ito.

"Lets go?" narinig kong wika ni Peanut matapos nitong buksan ang pintuan sa gawi ko. Hinawakan pa ako nito sa kamay para alalayan na makalabas ng kotse.

Hinayaan ko na lang si Peanut na igiya ako papasok sa loob. Sumakay kami ng elevator at lumabas ng third floor at tinahak ang isang pintuan at binuksan niya iyun gamit ng pass code. Hindi ko naman maiwasan na mapataas ang aking kilay.

Walang duda. Mukhang pag aari nga ng Mani na ito ang condo unit na ito. Ayos din pala. At least hindi na kami mahihirapan kapag gusto namin mamasyal sa lugar na ito. Hindi na namin kailangan pang mag check in sa hotels at bumyahe na matagal para makapag-pahinga.

Nagulat pa ako ng pagkabukas ng pintuan bigla ako nitong hilain papasok sa loob ng unit. Nagmamdali ang kilos nitong isinara ang pintuan at sa akin kaagad ibinaling buo niyang pansin.

"Now...pwede na diba? Pwede na nating gawin lahat ng gusto nating gawin dito." nakangiti nitong wika at mabilis akong hinawakan sa baiwang at siniil ng halik sa labi. Hindi naman ako nakapalag. Alam kong kanina pa gigil na gigil sa akin ang asawa ko at sino ba ako para hindi ibigay kong anong nais siya.

Chapter 381 (SPG)

CHARLOTTE POV

Ang sanang balak naming pamamasyal ni Peanut ay nauwi sa mainit na sandali. Ngayun ko lang talaga higit na napatunayan na wala talaga itong kasawa-sawa pagdating sa kama.

Pagkapasok pa lang naming dalawa dito sa loob ng kanyang condo unit kaagad ako nitong sinibasib ng halik. Mainit, mapusok pero puno ng pagmamahal. Buong puso ko namang tinutugon ang halik niya kaya naman lalong nagiging mainit ang sumunod na tagpo sa aming dalawa.

Hindi ko pa nga maiwasang mapakunot ang noo ko ng saglit ako nitong pakawalan at binuhat niya ang center table dito sa sala. Pilit ko pang inaanalisa ang gusto niyang mangyari hanggang sa muli niya akong binalikan at giniya niya ako papuntang carpet at dahan dahan na inihiga. Kaagad naman akong nagpaubaya.

Mukhang alaga naman ng linis ang buong paligid kaya ayos lang. Medyo matigas sa likod pero keri naman.

Ito na din ang naghubad ng saplot ko sa buong katawan. Hinayaan ko na lang siya total kasama naman ito sa proseso ng aming paglalaro ng apoy.

Teka lang..Bakit dito? Wala bang kwarto?" hindi ko mapigilang tanong nang muli itong dumistansya sa akin upang hubarin na din ang sarili niyang saplot sa katwan..

"Meron...pero much better kung dito tayo mag start sa sala. Para naman maiba ang environment." Nakangiti nitong bigkas. Hindi ko naman maiwasan ang mapangiwi. Talagang may environment-environment pa siyang naiisip ha?

Sabagay, ayos din ito. First time naming mag sex sa sala dahil hindi naman namin pwedeng gawin ito sa bahay namin dahil maraming katulong doon. Sa kwarto lang talaga kami nagsesex. Minsan din sa banyo kapag nagsasabay kaming maligo.

Pagkatapos nitong hubarin ang sariling saplot sa katawan kaagad ako nitong dinaganan. Pareho na kaming hubot- hubad kaya ramdam na ramdam ko ang init na nagmumula sa aming mga katawan.

Hagod dito, hagod doon ang ginagawa ni Peanut sa akin. Para akong isang masarap na putahi na wala niyang sawa kung papakin. Ramdam ko ang pagmamahal sa bawat hagod niya kaya naman walang sawa ko namang tinutugon ang bawat haplos niya.

"Ahhh Shit...Peanut!..." Anas ko ng maramdaman ko ang labi nito sa tuktok ng dibdib ko. Salitan nitong

sinuso ang magkabilaan kong bundok na parang sanggol kaya naman hindi ko mapigilang mapaungol sa sobrang sarap. Ramdam na ramdam ko ang mainit na labi nito na siyang nagpasiklab lalo sa nararamdan kong pagnanasa.

Pagkatapos nitong pagsawaan ang magkabilaan kong bundok unti-unting bumaba ang halik nito papunta sa aking tiyan. Sinipsip ng bibig niya ang bawat madaanan na parte ng aking katawan. Ramdam ko ang gigil sa bawat paghagod niya sa katawan ko kaya feeling ko, pagkatapos ng tagpong ito puno siguro ng kissmark ang buo kong katawan.

Pababa ng pababa ang ginagawa nitong paghalik sa akin hanggang sa naramdaman ko na lang ang labi nito sa tapat ng aking perlas na silangan. Dahan- dahan nitong ibinuka ang aking mga hita at hindi ko mapigilang mapahiyaw nang lumapat ang labi nito sa aking kaselan na noon ay basang-basa na din.

"Peanut, ahhhh... Uhmmm..ughhh!!" ungol ko habang hindi ko alam kung saan kakapit at ibabaling ang aking paningin. Halos pasabunot ko pa siyang hinawakan sa kanyang buhok sa tindi ng sensasyon na aking nararamdaman. Para akong kakapusin sa paghinga na hindi ko maitindihan.

Ramdam ko ang bawat paghagod ng labi at dila nito sa kaselan ko. Napapaangat pa nga ang puwitan ko sa tuwing sinipsip nito ang perlas ko. Lalo yatang naging wild itong si Peanut.

"Peanut, !! Ano ang ginagawa mo! Tama na... Hindi ko na yata kaya."

Hinihingal kong wika. Nakakabaliw ang sarap na patuloy niyang ginagawa sa akin. Dagdagan pa na may kung anong bagay na akong nararamdaman sa aking puson na gustong kumawala.

Malapit na akong labasan pero patuloy pa rin ito sa pagpapaligaya sa ibabang parte ng aking katawan.

Halos napasigaw ako ng maramdaman ko na lumabas na ang kung anong namuo sa aking sinapupunan. Kasunod nito ang panginginig ng aking tuhod.. Wala pa rin itong kasawa-sawa sa pagdila sa aking perlas na silangan

. inuubos nito ang katas na lumabas sa akin kaya naman sinabunutan ko ito para tumigil na.

Agad naman nitong nakuha ang ibig kong sabihin kaya naman nakangiti itong muling umibabaw sa akin.

"How is it? Ayos ba ang performance ko?" usisa nito na may nakapaskil na ngiti sa labi. Napangiwi pa ako ng makita ko ang nangingintab nitong labi. Galing iyun sa katas ko na halos sairin niya kanina kung hindi ko pa pinigilan.

Akmang hahalikan ulit ako nito sa labi pero kaagad akong umiwas. Nakakadiri ang labi niya. Galing iyun sa perlas na silangan ko tapos ihahalik niya sa akin?

"Pwede bang magmumog ka muna?" hindi ko maiwasang bigkas. Kaagad naman itong natigilan at natawa.

"Why?" natatawa nitong bigkas at talagang dinilaan pa nito ang sariling labi. Hindi ko maiwasang mapangiwi. Bastos talaga itong asawa ko!

"Basta...pagkatapos mong ingudngod sa 'ano' ko iyang nguso mo hahalikan mo ako?" sagot ko naman. Lalo itong napahalakhak kaya hindi ko hindi maiwasang titigan ito. Sa sobrang gwapo ng asawa ko, tiyak na artistahin din ang magiging anak namin nito.

"No! Ayos na ito Baby! Hindi mo ba naramdaman? Galit na ang little Brother ko eh.. Ikaw din...lalo pa naman itong lumalaki kapag nabibitin."

nakangiti nitong sagot at kaagad na inangkin ang labi ko. Wala na akong nagawa pa kundi kaagad na tinugon ang halik niya. Nalasahan ko pa ang sarili kong katas pero wala na akong pakialam pa lalo na ng muli kong naramdaman ang muling paglalakbay ng mga palad nito sa katawan ko.

Chapter 382

PEANUT POV

Mabilis na lumipas ang anim na buwan. Nagiging masaya ang pagsasama naming dalawa ni Charlotte. Laking pasasalamat ko dahil wala na kaming na-encounter na kahit na anong problema sa aming pagsasama.

Wala na din akong naging balita pa kay Maureen. Pero isa lang ang nasisiguro ko, hindi ako ang ama ng kanyang ipinagbubuntis. Napaikot niya man ako pero dalangin ko na huwag na siyang magpakita sa akin dahil hindi ako mangingimi na ipakulong pa rin siya once na magkrus ang aming landas.

HInding hindi ko siya mapapatawad sa ginawa niyang panloloko sa akin. Muntik nang ikapahamak ni Charlotte ang ginawa niyang kalokohan kaya habang buhay ko talaga siyang hindi mapapatawad kaya galingan niya ang pagtatago niya dahil alam kong hina- hunting din siya ng mga alagad ng batas dahil sa pagkamatay ni Doc Carlos.

Siya na kasi ang prime suspect lalo na at bigla na lang siyang naglaho.

"Are you sure na ayaw mo na talagang pumirma ng panibagong contract? Maraming mga kumpanya na naka line up na mga projects para sa iyo at sayang naman kung basta-basta mo na lang tatalikuran lahat!'" kaagad na salubong sa akin ni Mama Lou ng bisitahin ko ito sa kanyang opisina. Ngayun ang huling araw ko under her supervision sa career modeling ko at nandito ako para personal na magpaalam sa kanya.

Kagaya sa pangako ko kay Charlotte, tuluyan ko ng iiwan ang modeling career ko. Hindi naman kami magugutom dahil marami na akong naipundar na negosyo sa ibat ibang bahagi ng bansa. Isa na dito ang fourteen branches ng jewelry shop na nag-aakyat sa akin ng limpak-limpak na salapi kahit nasa bahay lang ako at inaalagaan si Charlotte. May dalawang restaurant din akong pag aari na paborito naming puntahan kapag weekend.

Maliban sa pag-aaring mga bahay at condos pati na din Yate at mamahaling kotse, may malaking lupain din akong pag-aari na inoopahan ng mga malalaking negosyante para patayuan ng warehouse at gasoline station. Lahat ng iyun galing sa katas ng pagmomodeling ko kaya kahit na huminto ako alam kong maibibigay ko lahat ng pangangailang ni Charlotte pati na din ng magiging anak namin.

"Thank you sa gabay Mama Lou pero buo na po ang desisyon ko, gusto ko munang ibigay ang buong oras ko sa asawa ko." nakangiti ko namang sagot. Kaagad naman gumuhit ang malungkot na ngiti sa labi nito bago tumango.

"Ano pa nga ba ang magagawa ko! Desisyon mo iyan at naiinitindihan kita. Hindi ko lang kasi talaga maiwasan na malungkot lalo na at ikaw ang pinakamatagal kong alaga at pinaka-successful." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

"Nandiyan naman po si Lucas. Magaling din naman iyun at seryoso sa trabaho niya." sagot ko naman.

Kaya lang naman ako naiinis noon kay Lucas dahil nagseselos ako. Alam ko kasing may gusto ito kay Charlotte kaya nagagalit ako tuwing nakikita ko ito na lalapit lapit sa asawa ko. Pero iba na ngayun, malaki ang tiwala ko sa asawa ko at kahit na ilang pang lalaki na aali-aligid sa kanya, alam kong ako pa rin ang pipiliin niya.

Hindi na din ako nagtagal pa sa opisina ni Mama Lou. Kaagad na akong nagpaalam dahil may dadaanan pa ako at isa pa hinihintay ako ni Charlotte sa bahay. Nitong mga nakaraang araw ang hirap pa naman ispelingin ng ugali noon.

Pagkagaling ng opisina kaagad akong dumiretso ng supermarket. May pinapabili sa akin si Charlotte at kabilin -bilinan niya pa, bawal daw akong magpakita sa kanya kung hindi ko dala ang bagay na gusto niyang kainin.

Diretso ako sa fruit section at kaagad na hinanap ang request na prutas ni Charlotte. Pumunta ako sa mga hilira ng isang partikular na prutas at kaagad na kumuha ng tatlong piraso at kaagad na pumunta sa counter para magbayad.

Pagkalabas ng grocery store, kaagad akong nagdrive pauwi ng bahay. Hindi nagtetext or tumatawag si Charlotte kaya alam kong naghihintay ito sa akin na siyang nangyari dahil pagkapasok ko pa lang ng sasakyan sa loob ng garahe, kaagad kong natanaw na naglalakad na ito palapit sa akin.

"Hello my Baby! Miss me ?^ prime prime prime kaagad ko pang sambit ng makalapit ito sa akin. Niyakap ko ito at ginawaran ng matamis na halik sa labi.

"Bakit ang tagal mo?" kaagad na tanong nito. Bakas sa boses nito ang pagtatampo kaya pabiro kong pinisil ang matangos nitong ilong. Kaagad naman itong napasimangot.

"Sorry po! Medyo natagalan ako sa office ni Mama Lou at dumaan pa ako ng supermarket para bilihin ang gusto mong ipasalubong ko sa iyo." nakangiti kong bigkas. Unti-unti namang sumilay ang ngiti sa labi nito kaya kaagad akong nakahinga ng maluwag.

"Talaga? Wow! Thank you! Alam mo ba na kanina pa ako natatakam sa pagkain na iyan?" excited na sagot nito. Mahina naman akong natawa bago ko binuksan ang pintuan sa likurang bahagi ng kotse at kinuha ang prutas na binili ko kanina sa supermarket. Kaagad naman humawak sa braso ko si Charlotte at niyaya na ako nitong pumasok sa loob ng bah

Diretso kami sa kusina. Mabigat ang tatlong pirasong pakwan na hawak ko sa kabila kong kamay pero hindi na ako nagreklamo pa...yes, pakwan ang pinabili niya sa akin dahil three months pregnant na si Charlotte.

Nagbunga din ang pagmamahalan naming dalawa at excited ako na masilayan ang magiging baby namin.

Isa ito sa mga dahilan na kahit na anong pilit sa akin ni Mama Lou na mag extend pa ng contract sa kanya hindi na ako pumayag pa. Gusto ko kasing itoon ang buong attention ko kay Charlotte hanggang sa pagkapanganak nito.

Although, maayos naman ang kanyang pagdadalang tao, pero iba pa rin kung nasa tabi niya ako palagi. Iba pa rin na napagsisilbihan ko siya lalo na at hindi biro ang mga nararanasan niyang morning sickness.

Chapter 383

PEANUT POV

"Bakit may mga seeds? Ayaw ko niyan! "kaagad na deklara ni Charlotte pagkahati ko pa lang ng pakwan. Kaagad naman akong natigilan at gulat na napalingon dito.

Titig na titig ito sa pakwan habang may bahid nang luha sa mga mata. Taranta ko namang nabitawan ang hinihiwa ko at nag-aalalang hinawakan ito sa magkabilang balikat.

"Why? Baby, normal lang sa prutas specially sa pakwan ang may buto!" mahinahon kong wika. Kaagad naman itong umiling habang sunod-sunod na ang pagdaloy ng masaganang luha sa mga mata. Para namang kinukurot ang puso ko dahil sa awa ko sa kanya.

Pambihira? Kakaibang cravings ito? May pakwan ba na walang buto? Bakit hindi ko yata alam iyun?

"HIndi ka nakikinig eh! Ang pangit niyan! Ayaw ko nyan! Ayaw ko ng pakwan ng may buto! Huhuhu!"

humahagulol na bigkas nito. Para itong batang biglang nagtatantrums dahil hindi naibigay ang gusto. Kaagad ko naman itong niyakap para sana patahanin.

"Baby naman! May buto talaga ang pakwan. Hindi naman nakakaapekto sa lasa iyan eh." sagot ko at kaagad na humiwa ng maliit at iniabot sa kanya. Tinabig lang niya iyun na siyang dahilan ng pagkalaglag ng prutas sa sahig. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga.

Kaka-start pa lang kung maglihi itong asawa ko pero feeling ko makakalbo na ako ng maaga dahil sa stress. Noong nakaraang araw naghanap siya ng kulay pula na manga. Ang ending, hindi ako nakahanap kaya hindi ako nakapasok sa kwarto namin. Sa

sobrang pag alala ko, sa labas ng pintuan ako nakatulog. Mukhang kailangan ko na namang ihanda ang sarili ko ngayung araw dahil hindi na naman nakuha kung ano ang gusto nitong kainin.

"Sorry na Baby! Huwag ka ng umiyak. Masarap din ito promise! Pakwan din ito eh! Hindi naman alam na may pakwan pala na walang buto.! Huwa ka ng umiyak oh! Sorry na Baby ko! sorry na!" paulit-ulit kong hinging paumanhin at umaasa ako na baka makinig siya. Hinalikan ko pa ito sa noo para tumigiil lang sa kakaiyak pero wala epekto. Bagkos naramdaman ko pa ang pagtulak nito sa akin palatandaan na ayaw niyang hawakan ko siya.

Mahina akong napa-buntong hininga. Ganito ba talaga ka-selan sa mga bagay -bagay ang babaeng buntis? Feeling ko nga pinagti-tripan ako ni Charlotte eh pero kapag nakikita kong umiiyak ito dahil hindi niya nakuha ang gusto niya, bigla na lang nagbabago ang isip ko. Seryoso nga at napakababaw ng luha niya ngayung buntis siya.

"Hindi mo na yata ako love eh! Ayaw mong ibigay ang gusto ko!" nang- uusig nitong bigkas. Kaagad ko namang pinunasan ang luha nto sa pisngi bago ko ito sinagot.

"Sino ang nagsabi sa iyo na hindi na kita love? Of course, love na love kita! Ikaw lang ang Baby ko eh. Sorry na! Kung gusto mo, lalabas ulit ako.

Maghahanap ako ng pakwan na walang buto." Malambing kong sagot. Umaasa ako na makinig siya sa akin at tumigil na siya sa pag-iyak.

Sumasakit ang kalooban ko kapag nakikita itong lumuluha.

Pambihira naman kasi. Saan kaya ako maghahanap nito ng pakwan na

+35 BONUS

walang buto kung sakali.

Ngayun ko lang napatunayan na mahirap palang ispelingin ang buntis. Masyadong maselan at kaunting bagay, iniiyakan!

"Hindi na! Thank you na lang!" sagot nito at padabog akong tinalikuran. Kaagad ko naman itong sinundan. Baka kung ano ang maisip gawin lalo na at nagta-tantrums na naman eh.

"Diretso ito sa loob ng kwarto at kaagad na nahiga ng kama at nagtalukbong ng kumot. Ganoon pa man, Dinig na dinig ko pa rin ang bawat paghikbi niya. Parang gusto ko naman sabunutan ang sarili ko dahil sa stress na nararamdaman. Hinugot ko ang aking cellphone mula sa bulsa ng suot kong pantalon at lumabas ng kwarto para tawagan ang taong pwede kong hingan ng tulong para makahanap ng pakwan na walang buto.

Kaagad akong nag-dial sa number ni Christopher. Ang kapatid ni Charlotte na naging kaibigan ko na din.

"Hello Bayaw! Napatawag ka?" mabuti na lang at sumagot din kaagad ito ng ilang ring lang. Kaagad ko namang sinabi sa kanya ang pakay ko at narinig ko na lang ang malakas nitong pagtawa sa kabilang linya.

"Bayaw naman! Wala pa akong nakikitang pakwan na walang buto. Pambihira pala maglihi ang kapatid ko. Malalagot ka diyan kapag hindi mo maibigay ang gusto niya. Baka bigla na lang iyang maglayas!" wika nito.

Imbes na matulungan ako nitong si Christopher lalo pa yata akong nai - stress. Lalo na nang sambitin nito ang salitang paglalayas.

"So, wala kang maitulong? Baka naman pwede kang magbakasakali diyan sa place mo ng pakwan na walang boto. Hanapan mo naman ako. Hindi ko kayang nakikita ang kapatid mo na umiiyak dahil hindi niya nakuha ang gusto niya!" sagot ko naman. Kaagad kong narinig ang pagpalatak nito bago sumagot.

"Fine..susubukan ko pero hindi ako mangangako na makakahanap ako! Pero since, excited na akong makita ang pamangkin ko sa inyong dalawa ni Charlotte gagawa ako ng paraan!"

sagot nito at kaagad na nagpaalam. Muli akong pumasok sa loob ng kwarto at naabutan ko na si Charlotte na nakaupo ng kama habang nakasadal sa headboard.

Hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba lalo na at seryoso itong nakatitig sa akin habang may pilyang ngiti na nakaguhit sa labi nito.

Bago ako lumabas ng kwarto kanina naririnig ko pa itong umiiyak pero iba na naman ang mood niya ngayun. Parang may naglalaro sa isipan nito na hindi ko mawari.

Chapter 384

PEANUT POV

"Baby? Hindi ka na galit diba?" alanganin kong tanong sa kanya. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito bago dahan-dahan na bumaba ng kama at naglakad palapit sa akin.

"Galit pa rin! Pero kaunti na lang!" nakangiti nitong sagot. Nagtataka man sa ipinapakita niyang pag-uugali sa harap ko pero hinayaan ko na lang hanggang sa makalapit ito sa akin at naglalambing na ikinawit ang kanyang dalawang kamay sa leeg ko.

Kaagad ko naman itong hinawakan sa kanyang magkabilaang baiwang at akmang hahalikan ito sa labi ng bigla itong nagsalita.

"Ako ang magtatrabaho ngayun. Relax ka lang okay?" nakangiti nitong bigkas. Takang taka naman akong napatitig dito dahil hindi ko makuha ang ibig niyang sabihin hanggang sa naramdaman ko ang labi niya sa labi ko.

Banayad ang ginawang paghalik nito sa akin pero hindi ako kontento sa ganoong bagay. Mapusok kong tinugon ang halik niya kaya kaagad itong napakalas sa pagkakayakap sa akin.

"Anong ginagawa mo? Hindi bat sabi ko, ako ang magtatrabaho? Wala kang ibang gawin kundi hayaan ako!" wika nito. Bakas ang inis sa boses niya kaya nagtataka akong napatitig dito.

"Baby naman! Natural, magrereponse ako sa kiss mo! Ang lambot kaya ng labi mo tapos ang tamis pa." sagot ko naman

Kakaiba talaga ang trip nitong Baby ko! Kung anu-ano ang naiisip na gawin. Napansin ko pa ang pag-ismid nito bago naglakad palapit ng kama at naupo.

"Fine sige na nga! Hubarin mo na iyang lahat ng suot mo tapos gumiling ka sa harap ko." pautos na wika nito. Hindi ko maiwasang mapanganga dahil sa sinabi niya.

Ako, gigiling sa harap niya? Ano ang akala nya sa akin sexy dancer? Oo, model ako magaling mag-pose sa harap ng camera at rumampa pero hindi ako marunong gumiling. At ang gusto niya pa, hubot hubad daw ako?

Teka lang kasama pa ba ito sa paglilihi niya? Akala ko ba pagkain lang ang tanging cravings ng mga buntis. Bakit kakaiba naman yata ang gusto nitong baby ko?

"Peanut! Bilisan mo na kasi! I am waiting!" narinig ko pang muling bigkas nito. Nang titigan ko ito bakas na ang inis sa kanyang magandang mukha. Hindi ko maiwasang mapangiwi bago dahan-dahan na hinawakan ko ang laylayan ng aking tshirt para umpisahang hubarin iyun.

"Bilisan mo na kasi! Kapag ganyan ka, iiyak na talaga ako!" muling bigkas nito. Parang gusto ko namang matawa sa sinabi niya. Talagang tinatakot pa ako nitong pilya kong asawa.

Hayssst, kung ganito ito palaging magbuntis baka tatanda kaagad ako nito eh. Kung anu-ano ang naiisip gawin.

"Heto na Baby! Ikaw naman, masyado ka namang mainipin!" sagot ko at nagmamdali ko ng hinubad ang aking tshirt pati na din ang pantalon.

Nang muli kong sulyapan ito, kita ko ang matamis nitong ngiti sa labi habang pinapasadahan nito ng tingin ang buo kong katawan.

Ewan ko ba, nabuntis lang itong

asawa ko feelin ko, minamanyak na ako eh. Kakaibang cravings ito!

"Bakit hindi mo pa hinubad ang brief mo? Hubarin mo na din tapos umpisahan mo ng gumiling." muling wika nito.

Napalunok pa ako ng sarili kong laway bago dahan-dahan kong ibinaba ang aking brief. Wala akong choice kundi sundin ang gusto niya dahil baka magtantrums na naman. Mahirap pa naman itong amuhin.

Pagkahubad ko ng aking brief kaagad na kumawala ang nag-uumpisa pa lang na tumigas kong alaga. Napansin ko pa ang paglunok ni Charlotte ng sarili nitong laway habang titig na titig sa alaga ko.

"Sige na..giling na! Excited na ako!" pautos na wika nito. Parang normal lang sa kanya ang inuutos niya sa akin. Gusto pa yata akong gawing dancer.

"Pero Baby, hindi ko alam iyang pinapagawa mo. Sa tanang buhay ko, hindi ko pa naranasan ang gumiling." sagot ko. Kaagad kong napansin ang pag-iba ng awra nito at ang panunubig ng kanyang mga mata. Akmang liyak na naman ito kaya kaagad kong iginiling ang matigas kong katawan.

"Heto na Baby! Gigiling na!" taranta kong wika habang iginagalaw-galaw ko ang aking baiwang.

Kakaiba ito. Never pa akong gumiling sa harap ng babae before at ang malala pa gumigiling ako sa harap ni Charlotte na wala namang music. Kung hind lang ito buntis, never ko talaga itong pagbibigyan.

"Galingan mo naman Peanut! Bakit ba ang tigas ng katawan mo!" narinig ko pang reklamo nito. Kung hindi lang ito buntis, papatulan ko na talaga ang kapilyahan nito eh. Nagrereklamo pa gayung alam niya naman na hindi ko forte ang gumiling.

Aminado naman talaga ako na matigas ang katawan ko sa mga ganitong bagay. Hindi ako dancer at hindi ako mahilig gumiling.

"Ito lang talaga ang kaya ko Baby eh... " sagot ko naman. Napansin ko naman ang kaagad na patayo nito at paglapit sa akin kasabay ng pagsayad ng kamay niya sa pagkalalak ko.

Parang may dalang kuryente ang palad na iyun na kaagad na nagpabuhay sa aking dugo. Kaagad na nanigas ang aking alaga lalo na ng tuluyan nitong hawakan at pisilin.

"Hindi ka marunong gumiling...sige mahiga ka na lang sa kama. Walang kwenta iyang pagiling mo. Parang ewan! Ang sagwa!" mahina nitong bigkas at pinakawalan muna nito ang alaga ko bago ako dahan-dahan na

inakay papuntang kama.

Excited kong sinunod ang gusto niya. Mas pabor sa akin ang sinabi niya ngayun kumpara sa gumiling. Kaagad akong tumihaya sa kama samantalang pumwesto naman itong si Charlotte sa ibaba ko kasabay ng pagdakma niya ulit sa alaga ko. Nilaro-laro niya iyun kaya hindi ko mapigilang mapaungol ng malakas.

Sana ganito na lang ang cravings na hinahanap ng asawa ko. Kamay niya pa lang, parang gusto ko ng labasan.

Chapter 385

PEANUT POV

Para akong nilalagnat na hindi ko mawari ng nag-umpisa na akong paghahalikan ni Charlotte simula sa aking pisngi papunta sa aking labi.

Ang problema lang, nagrereklamo ito kapag tiutugon ko ang halik niya. Ayaw niya dahil siya daw ang magtatrabaho ngayun kaya kahit na gusto ko ng s ^ *** ***n ang malambot nitong dila hindi ko magawa.

Basta tihaya lang daw ako at siya na ang bahala. Kakaiba talaga. Feeling ko nga, pinagtitripan ako nitong si Charlotte eh.

Katulad na lang ngayun, ginagalugad ng bibig niya ang bibig ko. S******** p nito ang dila ko at ayaw niyang tugunin ko iyun.

Init na init na ako sa pinanggagawa ng asawa kong ito! Gusto ko ng hawakan at paglaruan ang kanyang pasas na pink pero hindi pwede. Bawal daw.

Pagkatapos nitong pagsawaan ang labi ko, unti-unting bumaba ang halik nito patungo sa aking leeg pababa sa aking dibdib. Isinubo pa nito ang pasas na pink ko at bahagyang s******p kaya hindi ko maiwasang mapa-ungol dahil sa kakaibang kiliti na nararamdaman.

"Baby, baka pwede na! Please, I want to taste your pasas na pink too!:"

nagsusumamo kong bigkas sa kanya. Kaagad naman itong natigilan bago seryoso akong tinitigan sa mga mata.

"Sure......pero saglit lang ha?" sagot nito. Hindi ko maiwasang mapangiti. Mapagbigay naman pala itong asawa ko eh kaya susulitin ko na.

Kaagad kong pinagpalit ang pwesto namin. Itinaas ko ang hindi pa nahubad nitong blouse at kaagad na hinagilap ang kanyang pasas na pink at mabilis na pinapagpala iyun gamit ang aking kanina pa na natatakam na bibig. Narinig ko naman ang mahinang pag- ungol nito palatandaan na nagustuhan nito ang aking ginagawan.

"Ughh Peanut! More! More!" sambit pa nito habang mariin na nakapikit ang kanyang mga mata.

Wala na akong inaksaya pang sandali. Kaagad ko ng inumpisahan na hubarin lahat ng saplot sa kanyang katawan. Wala akong itinira kahit isa. Lahat- lahat kasama na ang kanyang undeware kaya malaya kong pinalandas ang aking mga kamay sa makinis niyang katawan.

Nag-umpisa sa kanyang magkabilaang dibdib na salitan kong hinahalikan patungo sa namamasa niya nang pagkababae.

Nag-umpisa ko ng haplusin iyun at ng bitawan ko na ang kanyang pasas na pink para pababain na ang aking halik patungo sa kanyang tiyan nang kaagad kong naramdaman ang pagtulak nito sa akin.

Namalayan ko na lang na nagkapalit na kami ng pwesto. Nasa ibabaw ko na naman ito habang may ngiting nakaguhit sa kanyang labi.

"Ako naman! Pinagbigyan na kita diba? "sagot nito habang nakaupo ito sa aking tiyan. Damang dama ng buo kong pagkatao ang init na nagmumula sa kanyang pagkababae. Mamasa-masa na iyun at parang kay sarap ng pasukin

"Okay...galingan mo Baby ha?" sagot ko naman sa kanya. Tumango ito at inumpisahan na nitong pinaglandas ang kanyang labi mula sa dibdib ko pababa ng pababa.

Ginagawa nito ang ginagawa ko sa kanya tuwing nagsi-sex kami.

Nakakabaliw ang init na nagmumula sa labi nito na siyang dahilan kaya lalo akong kinain ng matinding pagnanasa.

"Baby, you dont have to do this!" malambing ko pang bigkas dito ng napansin ko na nakatunghay na ito sa tayong-tayo ko ng alaga. Kita ko ang pilyang ngiti sa labi nito bago niya dinilaan ang ulo noon. Hindi ko naman maiwasan na mapaungol dahil sa kakaibang sensasyon na nararamdaman.

Grabe, dampi pa lang ng labi niya parang gusto ng manginig ang aking laman. Paano pa kaya kung isubo niya iyun.

"Baby! Come on, dont do this! Hindi mo kailangang gawin ito!" sambit ko pa at hindi ko maiwasang muling mapaungol ng s******n nito ang ulo ng aking alaga. Para itong dumidila ng ice cream kaya hindi ko maiwasang

hawakan ito sa kanyang ulo para idiin pa patungo sa aking pagkalalaki.

Kakaiba ang pagiging wild nitong asawa ko ngayun kaya susulitin ko na lang siguro. 1-enjoy ko na lang total nasasarapan din naman ako.

Mariin pa akong napapikit ng subukan nitong isubo ng buo ang aking alaga pero kaagad din nitong niluwa kasabay ng pag-ubo niya. Nabilaukan yata ang wild kong asawa kaya nag-aalala akong muling napatitig dito at akmang babangon ako pero maagap niya akong pinigilan.

"Hindi ko kaya! Bakit ba kasi ang laki nito?" reklamo nito. Hindi ko maiwasang matawa kasabay ng paghaplos ko sa pisngi nito.

"Hindi mo naman kasi kailangang gawin iyan Baby! Tingnan mo, galit na siya ohhh, gusto niya ng pasukin ang kweba mo." malandi kong bigkas.

Napabungisngis ito ng tawa kaya hindi ko maiwasang mapangiti bago ko ito dahan-dahan na hinila patungo sa ibabaw ko.

Nakaalalay ako sa kanya habang daha- dahan nitong inuupuan ang galit kong alaga. Hawak ko ito sa kanyang baiwang para hindi ito mabigla habang dahan-dahan kong ipinasok ang aking alaga sa kanyang basang basa na lagusan.

"Ughhh! Peanut, wait lang...ang laki niya na lalo." rekamo nito gayung kalahati pa lang ang nakapasok.

"Yahhh, malaki pero masarap iyan Baby!" sagot ko naman habang mariin ko itong hinawakan sa kanyang baiwang sabay kadyot. Kaagad kong naramdaman ang pagbaon ko sa kailaliman niya kasabay ng malakas na pag ungol ni Charlotte.

"Gumalaw ka Baby! Kaya mo iyan."

wika ko pa sa kanya na kaagad nitong sumunod. Umindayog ito sa ibabaw ko kasabay ng pagyugyog ng kanyang dalawang bundok. Lalo tuloy akong nakaramdam ng libog kaya sa tuwing indayog niya sa ibabaw ko, sinasabayan ko iyun ng malakas na pagkadyot.

"Peanut, shit! Malapit na ako! Kaunti na lang." wika nito kasabay ng malakas nitong paghingal. Kaagad ko namang binaliktad ang aming pwesto habang hindi naghihiwalay ang aming mga kaselan. Alam kong pagod na si Charlotte kaya ako naman ang nasa kanyang ibabaw ngayun.

"Ughhh! Peanut! I'm cumming!" halos pasigaw na bigkas ni Charlotte kasabay ng lalong pagkabasa ng kanyang pagkababae. Alam kong nilabasan na ito pero patuloy pa rin ako sa gigil na gigil kong pag ulos sa kanya.

Chapter 386

PEANUT POV

Katapos ng pagsirit ng mainit kong katas sa kaloob-looban ni Charlotte hingal na hingal akong napahiga sa tabi niya. Sobrang intense ng bakbakan naming dalawa at parang mas gusto kong palaging buntisin itong asawa ko para magiging active pa lalo sa sex.

Hindi ko mapigilan ang paguhit ng ngiti sa labi ko ng mapansin ko nakapikit na ito. Bakas ang pagod sa maganda nitong mukha kaya kaagad kong hinila ang makapal na comforter para itakip sa mga hubad naming katawan. Masuyo ko pa itong binigyan ng halik sa kanyang noo para ipadama ko sa kanya ang labis kong pagmamahal.

"Tired?" malambing ko pang bigkas ng mapansin ko ang dahan-dahan na pagdilat nito. Nagsusumiksik ito sa katawan ko kaya mahigpit ko itong niyakap.

"A little bit!" sagot nito. Hindi ko maiwasang matawa habang hinahaplos ang maganda nitong mukha.

Litte bit daw pero kitang kita ko ang pagod sa kanyang awra. Mapagkunwari talaga itong asawa ko.

"Well, lets sleep first para makapagpahinga tayo pareho." sagot ko. Kaagad naman itong tumango bago ipinikit ang kanyang mga mata. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig dito hanggang sa dalawin ako ng antok.

Muli akong nagising ng marinig ko ang tunog ng aking cellphone. Nang tingnan ko si Charlotte, tulog na tulog pa rin ito kaya dahan-dahan akong bumangon at inabot ang aking cellphone para sagutin.

Nagtaka pa ako dahli sa Kenneth ang tumatawag. Ang future lawyer na apo ng mga Villarama.

"Hello! Kenneth, napatawag ka?" mahina kong bigkas habang hindi inaalis ang pagkatitig ko sa mukha ni Charlotte. Sa pagod nito ni hindi man lang ito nagising sa pagtunog ng aking cellphone.

"May good news ako sa iyo...naaresto na ng mga pulis si Maureen."

diretsahang sagot naman ni Kennet sa kabilang linya. Muli kong sinulyapan si Charlotte bago dahan- dahan akong bumaba ng kama. Inayos ko pa ang makapal ng comforter na tumatakip sa katawan nito bago ko hinagilap ang roba at isinoot iyun. Diretso akong naglakad patungo sa balcony na kadugtong lang ng kwarto namin.

Hindi masyadong pansinin iyun lalo na at natatakpan ng makapal ng kurtina ang sliding door na palabas ng balcony.

"That's good news. Tiyak na matutuwa nito si Charlotte." sagot ko naman.

Sa wakas, nahuli din si Maureen. Siya ang dahilan kung bakit ayaw ni Charlotte maglalabas ng bahay. Baka daw abangan kami ni Maureen at kung ano ang gawin.

Siya talaga ang prime suspect sa pagkamatay ni Doc Carlos. Kung ano man ang naging dahilan niya, siya lang din ang nakakaalam noon.

"Nagbigay na siya ng statement. Inamin niya na siya ang pumatay kay Doc Carlos. Kausap ko siya kanina at nakiusap siya sa akin na dalawin mo daw siya." muling wika ni Kenneth. Hindi ko naman inaiwasan na mapataas ang aking kilay.

May dahilan pa ba para mag usap kaming dalawa ni Maureen? Muntik niya ng sirain ang buhay mag asawa namin ni Charlotte kaya dapat lang na pagbayaran niya iyun lalo na at nakapatay siya.

"I dont have time to visit her. Mas kailangan ako ni Charlotte kumpara sa kapritso niya." walang gana kong sagot ko.

"But...ito daw ang last request niya para sa iyo. Beside, nakapanganak na pala siya at pansamantalang nasa pangangalaga ng DSWD." sagot nito. Nagulat naman ako.

Oo nga pala. Buntis si Maureen bago ito nagtago. Posible ngang nakapanganak na siya sa mga sandaling ito.

Of course, sure ako na hindi ako ang ama noon. Pero kung may batang involved sa sitwasyon na ito sino ba naman ako para hindi pagbigyan ang hiling ni Maureen. For the last time, kailangan din siguro namin mag usap total, may pinagsamahan din naman kami.

Magpapaalam na lang siguro ako kay Charlotte. Maiintindihan niya naman siguro ang lahat lahat.

"Okay...fine...tingnan ko. Kailangan muna naming pag usapan ni Charlotte ang tungkol dito." sagot ko at kaagad na nagpaalam kay Kenneth.

Kahit papaano, gumaan din naman ang kalooban ko sa dalang balita ni Kenneth. Mapagbabayaran na nI Maureen lahat ng kasalanan na nagawa niya.

Mabilis akong bumalik sa loob ng kwarto. Pambihira naman itong si Kenneth. Halos alas dos na pala ng madaling araw kung tumawag. Mabuti na lang at hindi nagising si Charlotte.

Pinagmasdan ko muna si Charlotte bago ako dahan-dahan na nahiga ng kama. Mahimbing pa rin itong natutulog at feeling ko bukas na ng umaga ang gising nito.

Kinaumagahan.........

Nagising ako sa mahinang tunog na nagmula sa banyo. Napabalikwas pa ako ng bangon ng mapansin ko na hindi ko na katabi si Charlotte kaya nagmamdali akong bumaba ng kama at naglakad patungo sa banyo.

Naabutan ko si Charlotte na nakasalampak ng upo sa harap ng toilet bowl at nagsusuka.

"Baby! What happened? Masama ba ang pakiramdam mo?" kaagad kong bigkas at mabilis itong dinaluhan. Hindi ito nakaimik kaya nag aalala kong hinaplos ang kanyang likod.

"Its okay...Its okay!" bigkas ko pa pero nanginginig na ako sa takot at matinding pag aalala. Alam kong nahihirapan na ito sa sitwasyon niya. Tuwing umaga ganito ang palaging routine ni Charlotte.

Kung pwede nga lang na akuin ko na lang muna ang hirap na pinagdadaaanan niya ngayun, ginawa ko na sana. Ito din ang isa sa mga dahilan kung bakit tuluyan ko ng tinalikuran ang pagmomodeling ko. Gusto kong ako mismo ang personal na mag aalaga hanggang sa pagkapanganak niya. Magiging hands on Daddy din ako sa baby namin na never kong naranasan noong bata pa ako dahil maagang naghiwalay ang mga magulang ko.

Chapter 387

CHARLOTTE POV

Ang magbuntis pala kay hindi biro. Iyun ang napatunayan ko habang nakasalampak ako dito sa tiles ng banyo at halos yakapin ko na ang toilet bowl dahil sa matinding panghihina. Nagsusuka ako pero wala namang lumalabas maliban na lang sa mapait ng likido sa mula sa aking bibig.

Parang may kung anong bagay ang humahalukay sa aking sikmura na hindi ko maintindihan. Tagaktak na nga ang pawis ko mula sa aking noo.

Mabuti na lang at nasa tabi ko palagi ang aking very loving husband. Kung nagkataon, hindi ko ma-imagine ang sarili ko kung paano ba ang mangyayari sa akin sa ganitong sitwasyon kung sakaling wala siya.

"Are you okay? Sorry Baby kung wala man lang akong magawa para maibsan man lang ng kahit kaunti ang nararanasan mo ngaun. Sorry!" narinig ko pang bigkas ni Peanut habang patuloy ito sa paghaplos sa likod ko. Kahit na hirap na hirap ako, hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Lalo na ng maramdaman ko ang pagdampi ng labi nito sa buhok ko.

"Dont worry, kakayanin ko. Relax ka lang diyan." sagot ko bago muli akong nasuka.

Kasabay ng pagsusuka ko ay ang tension na nararamdaman ko mula kay Peanut. Ramdam na ramdam ko na ang panginging ng kamay nito na patuloy na humahaplos sa likuran ko. Kung hindi lang siguro sa hirap ng sitwasyon ko ngayun, baka kanina ko pa ito tinawanan.

Halos limang minuto pa akong nanatili sa hindi magandang sitwasyon dahil sa pagsusuka ko bago ako dahan- dahan na tumayo at naglakad patungo sa lababo para makapag-hilamos at makapag mumog.

Nakaalalay sa akin si Peanut buong oras ng pananatili ko sa banyo. Mumog lang din muna ang kaya kong gawin kapag umaga dahil hindi ko talaga gusto kahit ang lasa ng toothpaste.

Tuwing morning lang naman sobrang selan ng panlasa ko. Kapag tanghali at hapon naman kaya ko namang magtoothbrush na hindi na naduduwal.

Sa mga pagkain naman, may mga specific na pagkain akong gustong kainin. Hangat maari, gusto ko iyung mga maasim kaya halos lahat yata ng klase ng siningang, nailuto na ni Peanut or hindi kaya ng sariling cook namin dito sa bahay.

Halos kargahin na ako ni Peanut pabalik ng kwarto namin. Maayos niya akong inilapag sa kama at ipinatong patong niya pa ang unan para pwede kong sandalan. Ganito ako tuwing umaga. Kailangan ko munang magrelax bago bumaba ng garden para magpaaraw.

"Anong gusto mong kainin?" narinig ko pang muling tanong ni Peanut nang masiguro nito kontento na ako sa posisiyon ko.

"Katulad pa rin ng dati..." nakangiti kong sagot. Kaagad na gumuhit ang lungkot sa mga mata nito bago nagsalita.

"Iyun pa rin? Hindi mo pa rin ba kayang kumain ng mga solid foods? Like bread, sinangag-----" hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Peanut dahil sunod-sunod na akong umiling.

"Nope...as of now, iyan lang talaga ang kaya ko." malambing kong sagot sabay ngiti dito. Alam kong hindi lang ako ang nahihirapan sa sitwasyon na ito. Pati na din siya kaya nga hindi ko maiwasang makaramdam ng awa sa kanya. Nangangalumata na din ito at halatang kulang sa tulog.

Alam kong stress din ito minsan sa mga pagkain ng gusto kong kainin. Kung bakit naman kasi kakaiba ang mga naiisip kong pagkain eh. Mga mahihirap pa talagang hanapin at sa sobrang babaw ng luha ko nitong mga nakaraang araw, ang bilis kong umiyak kapag hindi ko makuha ang gusto ko.

"Okay...ikukuha kita ng makakain mo. Sandali lang.." sagot nito at mabilis akong dinampian ng halik sa labi bago ito nagmamadaling lumabas ng kwarto.

Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Sa kusina lang ang punta, may pahalik-halik pa eh.

Hindi naman nagtagal ang paghihintay ko. Muling bumalik si Peanut dito sa loob ng kwarto. Nagulat pa ako dahil marami itong dalang pagkain na alam niya naman na posibleng hindi ko rin kayang kainin.

Hindi ko na nga mapigilang mapangiti dahil maliban sa skyflakes at warm water na kaya ko lang kainin tuwing umaga, may dala itong isang tray na may laman na ibat ibang klase ng prutas tulad na lang ng strawberries, saging at marami pang iba. Maliban sa skyflakes may napansin din akong croissant na kaagad na ikinataas ng aking kilay.

"Bakit may croissant?" tanong ko. Kaagad na gumuhit ang ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Narinig ko kina Rafael at Veronica na okay din daw ang croissant sa mga maseselan na buntis kagaya mo. Ito din daw ang palaging kinakain ni Veronica kaya naman naisip ko na baka pwede mo din subukan. Hindi iyung palagi na lang skyflakes laman ng sikmura mo tuwing umaga. Pwede mo din subukan ibang fruits Baby. Baka kaya mo ng kainin ang mga iyan." mahabang paliwanag ni Peanut.

Parang gusto ko tuloy kiligin sa isiping lahat kaya niyang gawin magiging kumportable lang ako.

Hindi talaga ako nagsisisi na binigyan ko pa ito ng isa pang chance. Hindi ko sana nararanasan ang kakaibang kaligayahan ng puso ko ngayun kung pinairal ko ang galit ko sa kanya.

Lahat naman tayo nagkakamali eh. Pinilit naman ni Peanut ituwid ang pagkakamaling iyun kaya sino ba naman ako para hindi siya pagbigyan diba.

Malapit na naming masilayan ang unang bunga ng pagmamahalan namin at alam kong lalo pang titibay ang pagmamahalan at pagsasama namin sa paglipas ng mga panahon.

"Bakit nga pala napatawag si Kenneth kagabi?" hindi ko mapigilang tanong kay Peanut habang inuumpisahan ko ng tikman ang croissant. In fairness mukhang tama si Peanut.

Nagugustuhan ko ang lasa. Mukhang graduate na ako sa skyflakes kong breakfast tuwing umaga. Mukhang nagugustuhan din ng baby namin dahil wala akong naramdaman na bad reaction mula sa kanya. Hindi ako naduduwal katulad ng palagi kong reaction tuwing may nakakain akong hindi angkop sa panlasa ko.

Chapter 388

CHARLOTTE POV

"Tumawag sa iyo kagabi si Kenneth diba? Ano ang sabi niya?" kaswal kong tanong kay Peanut.

Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pagkagulat nito dahi sa tanong kong iyun.

Kahit gaano ako kapagod kagabi, aware ako na may tumawag sa kanya kagabi. Narinig ko pa ang ang pagbangit niya ng pangalan ni Kenneth kaya alam kong importante talaga ang kailangan ng pinsan kong iyun dahil kahit dis oras na ng gabi, nagawa pa ring tumawag at mang-isturbo ng taong tulog na.

"Narinig mo? Sorry, akala ko mahimbing kang natutulog eh..." gulat na wika ni Peanut. Kaswal naman akong napatango.

"Yes...si Kenneth ang tumawag kagabi diba? Bakit daw?" nagtataka kong muling tanong. Huwag niyang sabihin na gusto niyang isekreto sa akin ang pagtawag ng pinsan ko na iyun sa kanya? Hindi ako makakapayag noon.

"Ahmmmm, nothing serious. Kumain ka muna." sagot naman nito sa akin sabay iwas ng tingin. Hindi ko tuloy maiwasan na mapataas ang aking kilay kasabay na pagbaba ko sa kinakain kong croissant.

"May sinisekreto ka sa akin diba? Ano ba kasi iyun? Bakit tumawag sa iyo ang pinsan ko kagabi? muli kong tanong. Kaagad naman itong napaupo sa tabi ko at muling dinampot ang binitiwan kong croissant at isinubo sa akin. Nakasimangot ko namang tinangap ang pagkain.

"About Moreen! Ibinalita niya na nahuli na daw si Maureen." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

Nahuli na si Maureen? Sa wakas!

Tama lang iyun dahil mapagbabayaran niya na din sa wakas ang lahat ng mga kasalanan na nagawa niya.

"Talaga? Mabuti naman kung ganoon. At least hindi na ako kakaba-kaba na baka bigla na lang siyang lumitaw at muli kang agawin sa akin." sagot ko. Nagulat pa ako dahil kaagad na napahalakhak si Peanut.

"May nakakatawa ba?" Kaagad na tanong ko sa kanya. Parang gusto nang manlaki pati butas ng ilong ko dahil sa inis.

Ano kaya ang nakakatawa sa sinabi ko? Totoo naman ah? Nitong mga nakaraang buwan kaakibat ng saya na nararamdaman ko ay ang takot na baka biglang umitaw si Maureen at muling ipagdiina. nito na si Peanut talaga ang ama ng Baby nya. Itinanggi na ang issue na iyan ni Peanut nang makailang ulit pero ewan ko ba. Hindi pa rin ako kontento.

"Nothing. As if naman, magpapaagaw din ako diba? Ikaw yata ang love ko kaya malabo iyang iniisip mo Baby." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapaismid.

Talaga lang ha? Well, malalaman ko iyan kapag muli naming makaharap si Maureen.

"Ano ngayun ang plano mo? Ano ba ang sabi ni Kenneth sa iyo?" tanong ko. Muling natigilan si Peanut at kita ko ang pag aalangan sa hitsura nito.

"Sabihin mo na kasi. Promise, kung ano man ang magiging desisyon mo, nandito lang ako para sumuporta." muli kong bigkas.

"Nasa kulungn na siya ngayun pero gusto niya daw tayong makausap." sagot nito. Hadi ko naman maiwasan na mapataas ang aking kilay.

Pagkatapos ng mga kasalanan na nagawa niya sa akin, may gana pa siyang mag request ng mga ganitong bagay? Tingnan mo nga naman kung gaano kakapal ang mukha ng babaeng iyun.

"Fine...kapag umayos ang pakiramdam ko mamayang tanghali, pupuntahan natin siya." sagot ko na kaagad naman ikinagulat ni Peanut.

"Pero Baby! Hindi ka pwedeng pumunta sa mga ganiyang lugar. Baka makakasama sa iyo lalo na sa kondisyon mo ngayun." sagot nito. Halata sa boses nito na tutol ito sa gusto kong mangyari kaya kaagad akong umiling.

"Hindi pwedeng ikaw lang ang pupunta doon. Baka mamaya kung anong pang aakit na naman ang gawin sa iyo ng Maureen na iyun. Maganda na iyung nasabi mo ako para masampal ko kaagad ang babaeng iyun kapag gumawa siya ng mga hakbang na hindi ko magugustuhan." seryoso kong sagot.

Sa totoo lang, may tiwala naman ako kay Peanut. Kaya lang naman ito napaikot ni Maureen noon dahil sa pagpapaniwala nito na magkakaanak na sila. Gayunpaman, gusto kong sumama dahil curious din kasi akong makita kung ano na ang hitsura ng babaeng iyun ngayun pagkatapos ng ilang buwan niyang pagtatago.

"Okay, much better na din na kasama kita pagpunta doon. Magpapasama na lang din siguro tayo kay Kenneth." sagot nito. Kaagad naman akong napangiti at muling itinoon ang buong attention ko sa pagkain.

Kahit papaano, naging maayos naman ang buo kong umaga. Maliban sa pagsusuka na naranasan pagkagising ko, wala a akong naramdaman na kakaiba. Patapos kong kumain, kaagad akong nagyaya kay Peanut sa garden para magpaaraw.

Eksakto pagkatapos namin kumain ng lunch, dumating si Kenneth sa bahay para samahan kami sa presento.

Nakausap na daw niya si Maureen kagabi bago siya tumawag kay Peanut. May ipinapakiusap

daw ito sa kanya na labis kong ikinagulat.

"Gusto niyang ipaampon sa isa sa miyembro ng pamilya natin ang anak niya? Pero bakit? Wala ba siyang pamilya na pwedeng mag alaga sa baby " muli kong tanong. Hindi ko maiwasan na magtaka. Wala bang ibang kapamilya si Maureen na pwede niyang pag iwanan sa baby niya habang nasa kulungan siya?

"I don't know. Hindi ko na natanong sa kanya ang tungkol sa bagay na iyan. " sagot ni Kenneth. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng awa sa anak ni Maureen. Napaka- bata niya pa para pagdaanan ito.

"Na-nasaan daw ba ang tatay ng batang iyun? I mean, sino ba talaga ang ama ng baby niya? " hindi ko maiwasang tanong habang hindi ko maiwasang mapasulyap kay Peanut. Hindi kasali ang inosenteng bata sa gulong ito kaya hindi siya dapat madamay.

"Dont worry Pinsan....confirm na hindi si Kuya Peanut ang ama ng anak niya, inamin niya sa akin kagabi." sabat naman ni Kenneth. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Malaking bagay para sa akin ang sinabi ngayun ni Kenneth. At least, sure na talaga ako na hindi magkakaroon ng anak sa labas ang asawa ko.

Chapter 389

CHARLOTTE POV

Dali-dali na kaming bumyahe papuntang police station kung saan pansamantalang nakapiit si Maureen. Sa totoo lang, hindi ko akalain na darating siya sa ganitong sitwasyon. Isa siyang kilalang artista pero umabot siya sa ganito kalungkot na pangyayari ng buhay niya.

Hindi naman ako ganoon kasamang tao para maghangad ng hindi maganda sa kapwa. Nagkataon lang na hindi naging maayos ang una naming paghaharap kaya naging magka-away kami dahil lang sa iisang lalaki.

Pero kahit na ano ang mangyari, hindi ko matatangap sa sarili ko ang mga paratang niya sa akin noon na inagaw ko sa kanya si Peanut.

Si Peanut na din ang palaging nagsasabi sa akin na wala silang relasyon. Na never niyang niligawan si Maureen pero may nangyayari sa kanila kagaya na lang din sa iba pang mga babaeng dumaan sa buhay niya.

Kumbaga, ako ang pinaka special sa lahat. Hinintay nya nga daw ako na umabot sa tamang edad para maligawan. Siya din daw ang gumawa ng paraan para maikasal ako sa kanya na hinding hindi ko pagsisisihan lalo na at masaya ako sa piling niya at malapit na kaming magkakaanank.

"Are you sure ayos ka lang?" muling tanong sa akin ni Peanut habang nandito kami sa waiting area ng police station. Si Kenneth na ang nakikipag usap sa mga kapulisan at hinihintay na lang namin ang approval para makausap namin si Maureen.

"I am fine...a little hot pero ayos lang talaga ako." pilit ang ngiting sagot ko at pasimple ko ng pinunasan ang pawis sa aking noo.

May electric fan naman na nakatutok sa amin pero ewan ko ba, init na init talaga ako. Kung ganito kainit dito sa labas paano pa kaya sa loob ng kulungan.

Sa isiping iyun, hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng awa kay Maureen. Alam kong hindi din siya sanay sa ganitong kainit na lugar dahil namuhay din naman siyang may pera at nabibili lahat ng gusto niya.

"SAbi ko naman kasi sa iyo, huwag ka ng sumama baby eh." narinig kong sagot ni Peanut sabay abot sa akin ng bottled water. Ilang beses ko ng narinig sa kanya ang mga katagang iyun dahil siguro nag aalala ito sa sitwasyon ko. Pero matigas din talaga ang ulo ko. Excited din akong makita ang sitwasyon ni Maureen ngaun.

Kaagad ko naman kinuha sa kanyang kamay ang bottled water at uminom ng kaunti.

"Hmmmp, maliit na bagay. Isa pa, gusto ko din makausap si Maureen." sagot ko kasabay ng paglabas n Maureen habang may nakaagapay sa kanya na dalawang pulis. Dahan dahan itong naglakad palapit sa amin habang bakas sa mukha nito ang hindi maisatinig na paghihirap.

Hindi ko maiwasang magulat sa hitsura niya ngayun. Ang dating Maureen na actress na palaging naka- postura ay biglang naglaho. Ibang Maureen na ngayun ang kaharap ko kung awra lang ang pag uusapan. Para din itong tumanda ng ilang taon sa hitsura niya ngaun.

Sabagay, sino ba naman ang hindi tatanda sa stress kung alam mong pinaghahanap ka ng batas. Ni ang pag aayos sa sarili ay nakalimutan niya na sigurong gawin dahil sa takot.

Iyung nga lang, kahit naman malaki ang kasalanan niya sa akin, hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng awa sa kanya lalo na ng nakaposas pa rin ito at malungkot na nakatingin sa amin ni Peanut. Hindi ko na siya sasampahan ng kaso sa ginawa niya sa akin pero alam kong makukulong pa rin siya dahil siya ang prime suspect sa pagkamatay ni Doc Carlos and umamin na nga daw pala ito sa mga kapulisan.

Napakapit tuloy ako kay Peanut ng wala sa oras. Hinanap ng mga mata ko si Kenneth pero kausap nito ang isa sa mga pulis sa medyo hindi kalayuan sa amin kaya muli kong ibinaling ang tingin kay Maureen na noon ay inalalayan ng makaupo ng mga pulis sa harap namin.

"Salamat naman at pinagbigyan niyo ang hiling ko." paumpisa nitong wika kaya muli akong napatitig dito.

Ramdam ko din kasi ang lungkot sa kanyang boses kaya hindi ko tuloy malaman kung maawa or malulungkot ba ako sa sitwasyon niya ngayun.

"May gusto ka daw sabihin sa amin? Pwede mo ng sabihin ngayun dahil hindi kami pwedeng magtagal." seryosong sagot ni Peanut. Bakas sa boses nito ang kawalang interes sa sitwasyon ngayun ni Maureen.

"Una, gusto kong humingi ng sorry sa mga nangyari...Miss Villarama, alam ko kung ano ang mga pagkakamali ko... kinain ako ng pride ko at hindi ko matangap na ikaw ang minahal ni Peanut." paumpisang wika ni Maureen habang nakatitig sa akin kasabay ng pagtulo ng luha sa kanyang mga mata.

Nagulat naman ako sa tinawag niyang pangalan sa akin. Miss Villarama talaga? Hindi ba pwedeng Mrs. Smith na lang total legal wife na ako ni Peanut. Huwag nyang sabihin na kahit nakakulong na siya, hindi niya pa rin matangap na ako ang pinili ni Peanut. Hayssst, parang ayaw ko na tuloy siyang kaawaan ngayun.

"Stop it Maureen! Hindi kami pumunta dito para marinig iyang feelings mo. Alam mo naman na never na naging tayo. Sa umpisa pa lang, alam mo na kung ano ang papel mo sa buhay ko diba?" bakas na ang pagkabagot sa boses ni Peanut habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko tuloy maiwasan na mapataas ng kilay. Kailan pa naging mainipin ang asawa ko?

"Paanong nangyari ito? Ikaw ba talaga ang pumatay kay Doc Carlos?" hindi ko maiwasang tanong. Kaagad kong napansin ang paglambong ng awra ni Maureen bago dahan dahan na tumango. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Peanut.

"Why...magkamag anak kayo diba? Magkakampi!" naguguluhan kong tanong.

'No! Hindi kami magkamag anak. Pinalabas lang namin ang ganoong istorya dahil ayaw kong pagpistahan kami ng media." sagot naman ni Maureen. Naguguluhan naman akong napatitig dito.

"Noong last na punta ko sa bahay niya, nagtalo kami. Inutusan niya ako na ilabas ko daw sa press ang katotohanan kung sino ba talaga ang tatay ng baby ko. Of course, hindi ako pumayag! Ayaw ko! Gusto kong habang buhay na paniniwalaaan ng mga tao at ng mga fans ko na si Peanut ang ama ni Baby. Umaasa pa rin ako na kaming dalawa pa rin ni Peanut hanggang huli. Na babalik pa rin siya sa akin!"

Umiiyak ng sambit ni Maureen.

Hindi ko naman maiwasan na maikuyom ang aking kamao. Ang sarap pagsasampalin ng Maureen na ito para magising siya sa katotohanan na hindi lahat ng gusto niya ay pwede niyang makuha.

Chapter 390

CHARLOTTE POV

Imagine, sa kabila ng mga nangyari, wala pa rin pala talaga siyang plano na sumuko. Gusto niya talagang sirain ang pagsasama naming dalawa ni Peanut. Hayssst! Maitim pala talaga ang budhi ng Maureen na ito kaya dapat lang siguro na hindi ko siya kaawaaan. Dapat lang talaga na makulong siya para matahimik na kami.

"Mahal mo siya pero nagawa mong magpabuntis sa iba?" hindi ko maiwasang bigkas. Nang uusig ang mga matang tinitigan ko ito. Pinunasan muna nito ang luha sa kanyang mga mata bago niya ako sinagot.

"Si Peanut na din ang nagsabi sa akin noon pa na walang label ang relasyon namin. Malaya siyang makipag- mabutihan sa ibang babae ganoon din ako. Doctor si Carlos at gusto niya talagang magkaaanak kami kaya ginawa niya ang lahat para ma-buntis niya ako." sagot nito

Well, confirm na nga! Si Doc Carlos nga pala talaga ang ama ng anak niya. Kapal ng mukha niya para ipaako kay Peanut ang bata.

Masyadong liberated. Pumapatol kasi sa walang label na relasyon kaya siya din ang talo sa huli. Alam naman pala niya na sa umpisa pa lang, naglulukuhan na silang dalawa ni Peanut pero patuloy pa rin na umaasa na silang dalawa ang forever.

Eh paano naman ako? Ako ang pinakasalan ni Penaut kaya ipaglalaban ko talaga ang karapatan ko!

"Ikaw ba ang pumatay kay Doc Carlos? Ikaw ba ang pumatay sa ama ng sarili mong anak?" hindi ko maiwasang tanong. Kahit naman may binitiwan na siyang salaysay tungkol sa pagkamatay ni Doc Carlos, gusto ko pa rin marinig sa sarili niyang bibig ang katotohanan.

"Aksidente lang ang nangyari. Alam ng Diyos na wala akong balak na patayin siya. Tinakot niya ako. Pinagbantaan na kapag hindi daw ako mapupunta sa kanya, papatayin niya daw ako. Kaming dalawa ng anak niya! "Umiiyak na sagot nito. Muli naman kaming nagkatinginan ni Peanut.

"Yes...siya ang ama! Kaya nga lahat ng iniuutos ko sa kanya sinusunod niya eh! Alam kong masyado akong naging masamang tao. SAbagay, wala naman siyang ibang choice kundi ang sumunod sa kung ano ang gusto ko dahil palagi ko siyang tinatakot noon na ipapalaglag ko ang bata kapag hindi matupad lahat ng plano ko. Iyun ay masira kayong dalawa ni Peanut para muli siyang bumalik sa akin." mahabang salaysay nito.

Kung wala lang siguro kami dito sa presento baka kanina ko pa ito sinabununtan eh! Nakakagalit pala talaga ang mga niisip nitong plano. Napaka-makasariling babae!

"Alam kong hindi na ako makakalabas dito sa kulungan. Malaki ang nagawa kong kasalanan at kailangan kung mapagbayaran iyun! Pero sana..sa hihilingin ko sa inyo ngayun, sana mapagbigyan niyo ako" muling bigkas ni Maureen. Pigil ko naman ang sarili ko na pagtaasan ito ng kilay. Sa lahat ng mga kasamaan na nagawa niya sa akin, may gana pa talaga itong humiling sa amin? Saan kaya siya kumukuha ng kapal ng mukha para gawin ito?

"Ito na lang ang last wish ko sa inyo at haharapin ko nang buong puso kung ano man ang parusa sa akin ng batas!" muling bigkas ni Maureen. Bakas sa boses nito ang pakiusap.

"Ano iyun? Maliban sa mga kini- kwento mo ngaun ano pa ang kailangan mo sa amin? Tama na ang paligoy-ligoy Maureen dahil wala na kaming time para manatili pa ng matagal sa lugar na ito." walang ganang sagot naman ni Peanut. Bakas pa rin sa boses nito ang kawalan ng interes. Ni hindi man lang ito nakikitaan ng pagiging apektado sa pag iyak ni Maureen ngayun.

"Pwede bang kayo na ang bahala sa anak ko? Alagaan niyo siya at sana ituring niyo siyang parang tunay niyo na ding anak!" umiiyak na pakiusap ni Maureen na labis kong ikinagulat.

Kung ganoon, totoo ang sinabi ni Kenneth na gusto niyang ipaampon ang baby at sa amin pa talaga! Hindi ko tuloy maiwasan na mapatingin kay Peanut sabay iling.

Naawa ako sa anak nito pero hindi pa ako ready mag alaga ng anak ng iba. Ni hindi ko pa nga alam kung paano alagaan ang magiging anak namin ni Peanut eh. Alam kong mangangapa pa ako kaya ayaw ko munang dagdagan kung ano man ang responsibiliad ng isang baguhang mga magulang.

"No! I am sorry, pero hindi pwede!" si Peanut na ang sumagot. Lalo namang nag uunahan sa pagpatak ang luha sa mga mata ni Maureen. Hindi ko na tuloy mapigilan pa ang makaramdam ng awa sa kanya.

Alam kong torture para sa kanya ang pagkakahuli niya ngayun at pagkawalay sa kanya ng kanyang anak. Lalo din yatang magpapahirap ng kalooban niya sa isiping walang mag aalaga sa kanyang baby.

Sabagay, nasa pangangalaga nga daw ng DSWD. Pero iba pa rin na lumaki ang anak nya na may kikilalaning kumpletong pamilya.

"Please, kayo lang ang alam kong pwede kong mapag iwanan sa kanya. Sa kabila ng mga nangyari sa atin, gusto ko pa rin ipagkatiwala sa inyo ang baby ko. Wala akong ibang hangad kundi ang kapakanan niya." umiiyak na sambit ni Maureen. Bakas sa boses nito ang pagmamakaawa. Para namang pinipiga ang puso ko dahil sa naramdaman kong habag sa kanya.

Malapit na din akong maging Mommy at parang ramdam ko na din ang nararamdaman niya ngayun. Pero hindi ko talaga kayang pagbigyan kung ano man ang hinihiling niya ngayun dahil hindi ko pa talaga kaya ang mag alaga ng anak ng iba. Lalo na ng anak nang taong minsan kung naging karibal sa puso ni Peanut.

"Aalis na kami! Kung gusto mong ipaampon ang anak mo, maghanap ka ng iba! Huwag kami!" malamig na sagot ni Peanut sabay tayo. Inalalayan din ako nitong makatayo kaya kaagad na din akong nagpaubaya.

"I am sorry Maureen. Dont worry, gagawa ako ng paraan para makahanap ng pwedeng umampon sa anak mo. Sorry"!" malungkot kong bigkas at sabay na namin siyang iniwan ni Peanut.

Alam kong malaking kasalanan ang pagtanggi sa gusto niyang mangyari pero wala kaming choice. Sariwa pa ang sugat sa mga nangyari at hindi ganoon kabusilak ang puso ko para pagbigyan kung ano man ang gusto niya.

Gusto ko kapag mag-alaga or mag ampon ako, gusto ko iyung bukal sa puso ko. Isang malaking responsibilidad ang pag aalaga ng bata lalo na kapag hindi naman siya nangaling sa iyo. Isa pa, malapit na din kaming magkaanak ni Peanut at gusto kong ibigay sa baby namin ang buo kong attention at pagmamahal.

"Dont worry, maghahanap ako ng tao na pwedeng umampon sa anak niya." narinig ko pang sambit ni Peanut habang naglalakad kami pabalik ng kotse. Ramdam niya din marahil ang bigat ng kalooban ko kaya niya nasabi ang katagang iyun.

Chapter 391

CHARLOTTE POV

"Apo, kumusta na ang maganda kong apo?" kaagad na salubong sa amin ng nakangiting si Grandmama Carissa habang papasok kami ng mansion

Family day ng Villarama clan ngayun at talagang inagahan namin ang pagpunta naming dalawa ni Peanut dito sa mansion dahil gusto kong sulitin ang araw na makasama ng buong pamiliya at mga mahal sa buhay.

Isa pa dadalaw din daw si Jeann ngayun kaya excited kaming lahat. Sa ilang buwan na pananahimik nito talagang excited na ako na muli itong makasama at makausap.

"Hello Grandmama! Good Morning po!" nakangiti kong bati sabay yakap dito. Kaagad ko namang naramdaman ang paghalik nito sa pisngi ko kaya naman lalong lumawak ang pagakakangiti ko sa aking labi.

"Kumusta na kayo mga apo? Naku, parang kailan lang at heto ka na... mabibigyan mo na din kami ng apo sa tuhod ng Grandpa mo!" nakangiting sagot ni Grandmama Carissa at kumalas pa ito sa pagkakayakap sa akin sabay haplos sa aking tiyan.

Four months pregnant pa lang naman ako pero halata na ang umbok ng aking tiyan. Kung noong mga nakaraang buwan napaka-selan ko sa pagkain, iba naman ngayun...sobrang takaw ko at wala akong inaayawan. Graduate na din ak sa aking mga morning sickness na siyang labis naming ipinagpasalamat ni Peanut.

"Good Morning Grandmama!" narinig ko namang bati ni Peanut sabay halik sa pisngi nito

"Thank you iho at napadalaw kayong dalawa dito sa mansion! Hindi ka naman ba masyadong pinapahirapan ng apo ko?" tanong ni Grandmama kay Peanut na kaagad na ikinangiti nito.

"Hindi na po Grandmama. Graduate na po kasi siya sa kaka-request ng kung anu-anong mga pagkain na minsan hindi ko kayang hanapin dito sa Pilipinas." ngiting ngiti namang sagot ni Peanut. Parang gusto ko tuloy kutusan itong asawa ko. Gusto pa yata akong siraan kay Grandmama.

"Ganiyan talaga sa unang trimester ng pagbubuntis. Kung anu-ano ang mga hinahanap na mga pagkain na hindi din naman kayang kainin."

nakangiting sagot naman ni Grandmama. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Peanut.

"Ayyy siya...sakto ang dating niyo. Sumabay na muna kayong kumain ng breakfast. Mamaya nang kaunti nandito na din iyung iba nyong mga pinsan kasama na si Jeann at ang mga Tito's at Tita's niyo." nakangiting Dagvavava ni Grandmama at nagpatiuna na itong naglakad papasok ng mansion.

Naglalambing naman akong humawak sa braso ni Peanut at kaagad na kaming sumunod kay Grandmama hanggang sa makarating kami ng dining area kung saan naabutan namin si Grandpapa Gabriel na halatang hinihintay kami.

"Good Morning Grandpapa!" sabay pa naming bati ni Peanut dito at kaagad akong naglakad palapit dito para halikan ito sa kanyang pisngi tanda ng pagbati at pagalang.

Naramdaman ko pa ang pagtapik ni Granpa sa balikat ko bago masaya akong tinitigan sabay haplos sa nakaumbok ko nang tiyan.

"Masaya kami at sa wakas nakadalaw din kayo sa amin mga apo." wika ni Grandpapa kasabay ng paglapit ni Peanut dito para magmano.

"Pasensya na po kayo Grandpapa kung ngayun lang kami nakadalaw." magalang na sagot naman ni Peanut dito. Kaagad naman gumuhit ang ngiti sa labi ni Grandpapa at sinenyasan kami nito na pwede na kaming maupo kaya kaagad naman kaming tumalima ni Peanut.

"Minsan talaga ang pag-aasawa ay hindi maiiwasan na magkaroon ng problema. Pero masaya kami ng Grandma niyo na nakikita kayong dalawa na masaya ang magkasundo na. "nakangiting wika ni Grandpa sa amin.

"Pasensya na po kayo sa mga nangyari Grandpa, Grandma. Promise po, kung ano man ang mga pagkakamali na nagawa ko, hindi na po mauulit iyun." nagpapakumbabang sagot ni Peanut.

"Aasahan namin iyan Iho. Hindi talaga kami pumapayag na may manakit sa aming mga apo pero kung ito naman ang way para mas matuto pa sila sa buhay, wala kaming choice kundi intindihin na lang ang lahat. Pero sana, iwasan mo ng paiyakin ang apo namin. Mahal namin iyan at hindi kami papayag na aapakan siya ng kung sinu-sino lang." mahabang wika ni Grandpapa.

Kita ko naman ang sinserong pagtango ni Peanut at itinaas pa nito ang kanang kamay na parang nanunumpa.

"Promise po, hinding hindi ko na hahayaan pa na muling masaktan si Charlotte." wika nito na kaagad namang ikinangiti ni Grandmama at Grandpapa.

Sobrang saya ng puso ko nang marinig ko ang pangakong iyun ni Peanut. Sana nga wala ng problemang darating sa aming pagsasama.

Pangarap ko din talaga na magkaroon ng masayang buhay kasama siya. Sana ang buhay mag asawa namin ni Peanut ay matulad kina Grandma at Grandpa na sa paglipas ng maraming taon nakikita naming lahat kung gaano sila ka-kontento at kasaya sa isat isa.

"Good Morning everyone!" naputol ako sa aking pagmumuni-muni ng marinig ko ang masayang boses na kakapasok palang dito sa kusina...

Si Uncle Rafael at Veronica habang nakagiting naglakad palapit kina Grandma at Grandpa para humalik sa pisngi bago ibinaling ang tingin sa aming dalawa ni Peanut.

"Well, sa wakas dumalaw din kayo! Ilang family day na ba ang absent kayo?

"si Uncle Rafael na ang unang nagsalita samatalang nilapitan naman ako ni Veronica para makipag beso- beso sa akin.

"Pasensya na Bro. Sa dami ng

problema na dumating sa amin ng Baby ko ngayun lang nagkaroon ng time na makadalaw." sagot naman ni Peanut na noon ay nakatayo na para makipagshake hands kay Uncle Rafael.

Napansin ko pa ang pag ismid ni Uncle Rafael at malakas nitong tinapik sa balikat si Peanut na kaagad namang ikinangiwi ng asawa ko.

"Sa susunod na gumawa ka pa ng kalokohan sa pamangkin ko, matutulad talaga ang kapalaran mo kay Drake. Ako na mismo ang gagawa ng paraan para liwan ka ng martir kong pamangkin." narinig kong banta ni Uncle. Hindi ko naman maiwasan na mapataas ang aking kilay.

Chapter 392

CHARLOTTE POV

Hindi ko naman maiwasan na maitaas ko ang aking kilay dahil sa sinabi ni Uncle Rafael. Martir talaga? Hindi ba pwedeng nagmahal lang ako at pilit na umaasa na sana maging maayos din kami? Hindi naman ako nabigo dahil naging okay ang pagsasama naming dalawa ni Peanut at malapit na nga kaming magkakaanak.

Nakakulong na din si Maureen kaya nakuha ko na ang hustisya na para sa akin. Although, hindi na ako nag abala pang magsampa ng kaso pero mabubulok pa rin siya sa kulungan dahil nakapatay siya. Tuluyan na din nasira ang career ni Maureen na matagal na panahon niyang iningatan.

Ang hindi ko lang maiwasang ipagtaka ay sobrang tahimik ni Uncle Rafael noong nagkaproblema kaming 

dalawa ni Peanut. Ang akala ko talaga wala itong alam sa problema ko dahil masyado itong abala sa Villarama Empire pero base sa lumalabas sa bibig nito ngayun, mukhang may alam ito at ramdam ko na gusto nitong saktan si Peanut ngayun.

"Uncle naman..kung makatapik ka naman sa asawa ko parang tatangalin mo na ang balikat niya eh." apila ko pa. Nakakaawa kaya ang Peanut ko. Wala na nga siyang ginawa sa araw-araw kundi pagsilbihan ako eh tapos sasaktan niya pa.

"Iyan, ganiyan ka! Akala ko ba matapang ka! Pagkatapos kang saktan ng gunggong na ito talagang ipagtatangol mo pa siya ngayun!" sagot naman ni Uncle sa akin na ikinangiwi ko.

Bakit parang late na yata ang galit niya? Sabagay, ngayun lang pala kami nagpakita sa kanya kaya ngayun lang siguro niya nailabas ang galit niya.

Pambihira talaga itong si Uncle. Hindi nga nagagalit si Grandpapa Gabriel at Grandmama Carissa tapos siya itong gusto pa yatang disiplinahin si Peanut gayung mag bestfriend naman sana sila.

"Rafael, enough....ikaw talaga! Hindi na kailangan pang ibalik ang nakaraan na! Tapos na iyun at masaya na silang dalawa oh..." sabat naman ni Veronica at hinawakan pa nito sa kamay si Uncle para siguro pakalmahin. Naniningkit na kasi ang mga matang nakatitig kay Peanut at kung hind lang siguro sa presensya nila Grandmama at Grandpapa kanina pa nakatikiim ng sapak si Peanut dito.

"Kumain na muna tayo!" sabat naman ni Grandmama Carissa kaya kaagad nang naupo si Uncle Rafael at Veronica sa tapat namin. Hindi ko naman maiwasan na makahinga ng maluwag dahil natapos din ang tensiyon. Nakakatakot pa naman kung magalit si Uncle. Nambubugbog talaga minsan!

"So kumusta ka na Charlotte! Ilang buwan na nga ba ang tiyan mo?"

tanong ni Veronica sa akin. Kita ko ang excitement sa kanyang mga mata habang sinasabi ang katagang iyun.

Hindi ko tuloy maiwasan na mahawa sa ngiti niya. Kakapanganak pa lang din nito pero ang ganda niya pa rin. Napaka-masayahin at kita ko na kontento talaga ito sa attention at pagmamahal na ibinibigay ni Uncle Rafael dito.

"Four months na. Excited na nga kaming dalawa ni Peanut na masilayan siya eh." nakangiti kong sagot habang nilalagyan ni Peanut ang pingan ko ng pagkain.

"Good! Dont worry mahirap talaga ang magbuntis pero kapag makaraos ka na, walang kapantay na saya ang hatid noon sa atin lalo na kapag mahawakan na natin ang baby natin." sagot naman ni Veronica na lalo kong ikinangiti.

Yes.....nararanasan ko ngayun ang hirap sa pagbubuntis pero hindi ako susuko. Plano ko kayang bigyan ng maraming anak si Peanut para mas masaya.

Saktong kakatapos lang namin kumain ng dumating si Jeann kasama ang anak nilang dalawa ni Drake.

Hindi ko maiwasang mapangiti nang mapansin ko ang malaking pagbabago ng awra ni Jeann. Bumalik na ang dati nitong katawan na siyang nagpalutang ulit ng kanyang angking kagandahan.

Hindi katulad noong kakahiwalay lang nilang dalawa ni Drake na puro problema ang nakikita sa mga mata nito. Nakakangiti na ito although, bakas pa rin ang lungkot sa kanyang mga mata pero masasabi ko na unti- unti na itong nakaka-moved on sa kanyang pinagdaanang pagkabigo kay Drake.

"Kumusta ka na? Wow! Totoo nga... buntis na ang Charlotte namin!" ngiting ngiting wika ni Jeann at mahigpit akong niyakap. Ilang buwan lang naman kaming hindi nagkita pero sobrang na-miss ko siya.

"Kumusta ang bakasyon?" nakangiti ko namang tanong sa kanya at kumalas na ako sa pagkakayakap dito. HIndi pwedeng patagalin ang higpit ng yakap ni Jeann sa akin dahil baka mapitpit ang baby namin ni Peanut.

"Bakasyon talaga? Hindi ba pwedeng sandali lang akong umalis para maka- moved on?" natatawa nitong sagot. Sabay naman kaming napahagikhik ni

Veronica sa sinabi nito.

Sa wakas, bumalik na din ang dating Jeann. Hindi man totally healed ang sugat sa puso nito pero alam namin na magiging matapang na ito para harapin lahat ng pagsubok na darating sa kanyang buhay.

Nanghihinayang man kaming lahat dahil mabilis na natapos ang masayang pagsasama nilang dalawa ni Drake, wala naman kaming ibang hangad kundi matagpuan ni Jeann kung ano man ang makakapag-paligaya sa kanya

Hindi man ngayun pero sana sa mga susunod na buwan or taon.

"Grabe Jeann, sobrang na-miss ka namin. Nabangit nga pala nila Tita Arabella na dito ka na daw ulit sa Manila mag stay!" wika ni Veronica na kaagad na nagpangiti sa akin

"Talaga? Dito ka na ulit sa Manila?

Wow, as in Wow! Ibig lang sabihin nito, pwede na tayong mag-bonding tulad noon." nakangiti ko namang sabat.

"Hmmm, pwede din kaya lang sa kondisyon mo ngayun parang hindi ka muna pwedeng sumama." natatawang sagot naman ni Jeann na sinigundahan naman ni Veronica. Naka-moved on na nga ang pinsan ko dahil marunong nang mang-asar eh!

Hindi ko tuloy maiwasan na mapasimangot. Oo nga pala..hindi pa ako makakasama sa kanila sa ngayun dahil buntis pa pala ako. Kailangan ko munang iiri ang baby ko bago ako makasama sa mga bondings nila.

Haysst, kung noon halos hindi ako makasama sa kanila dahil minor pa ako, iba na naman ngayun. Hindi ako pwedeng sumama dahil buntis ako. Kailan kaya sasakto ang schedule ko sa kanila?

"Oooops! Huwag malungkot... nagbibiro lang si Jeann. Maraming mga outdoor bondings na pwede nating gawin na hindi naman makakaapekto sa pagbubuntis mo." natatawang wika ni Veronica na kaagad ko namang ikinangiti.

Chapter 393

CHARLOTTE POV

"So, kumusta ka na? I mean, naka- moved on ka na ba nangyari sa inyong dalawa ni Drake?" hindi ko mapigilang tanong kay Jeann. Nandito kaming tatlo sa garden samantalang kausap naman ni Uncle Rafael si Peanut sa hindi kalayuan sa amin.

"Ayos na ako...nasasaktan pa rin pero kakayanin. Minsan na akong naging baliw sa matinding pagmamahal ko kay Drake kaya magiging malaking lesson na iyun sa akin. Kailan ko lang din narealized na kailangan ko din palang magtira para sa sarili ko para kung sakaling lokohin man tayo ng lalaking mahal natin, hindi na sigu ganoon kasakit ang lahat. Kasalanan ko, minahal ko ng sobra si Drake at dumating pa sa point na hindi ako nagtira sa sarili ko kaya noong niluko niya ako, feeling ko wala ng bukas na naghihintay sa akin." madadaming sagot ni Jeann. Ramdam na ramdam ko ang hinanakit sa boses niya kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa dito.

"Of course, kaya ka nga nagbalik dahil kaya mo ng ihandle ang sakit diba?" sagot naman ni Veronica. Pilit ang ngiting tumango naman si Jeann.

"Yes...nagbalik ako dahil gusto kong ipagpatuloy ang buhay ko. Malungkot kaya tumira ng bukid. Kahit papaano, namimiss ko din ang buhay dito sa siyudad." pabirong bigkas ni Jeann kahit na bakas pa rin ang lungkot sa kanyang mga mata pilit pa rin nitong pinapasigla ang kanyang boses.

Sabagay, hindi ganoon kadaling maka moved on. Ilang buwan pa lang naman ang nakalipas kaya alam kong sariwa pa rin ang sugat sa puso ni Jeann.

"Ready ka na ba kung sakaling

magkrus ulit ang landas niyong dalawa ni Drake? In fairness ha, ang alam niya deads ka na talaga at dinig ko talagang nagluksa siya." sagot ko naman na kaagad na ikinataas ng kilay ni Jeann.

"Huwag kang maniwala sa lalaking iyun. Magaling magkunwari at magpaikot ng tao. Bahala na siya sa buhay niya!" sagot naman ni Jeann na kaagad naman naming ikinangiti ni Veronica.

Sa wakas, naging palaban na si Jeann. Ang laki na ng ipinagbago niya simula noong last kaming nagkita. Mukhang nagbalik na ang malditang Jeann.

Haayyy ano kaya ang magiging reaction ni Drake kung sakaling magkita sila ulit? Magagalit kaya siya dahil niluko siya ng buong Villarama Clan dahil pinaniwala siya ng lahat na patay na si Jeann or mas matutuwa siya dahil hindi naman pala talaga totoong binawian ng buhay si Jeann?

Well, mukhang exciting ang mga susunod na kabanata ah?

Gayunpaman, bahala na nga sila. Basta ako, masaya na sa piling ni Peanut. Nagmamahalan kaming dalawa at bubuo kami ng masaya at malaking pamilya.

Before lunch halos nagsidatingan na din ang halos lahat ng miyembro ng pamilya Villarama kasama na ang aking mga magulang na sila Papa Christopher at Mama Carmela.

Masayang kumustahan at batian ang maririnig sa buong paligid. Akala mo naman hindi palaging nagkikita kung makaasta eh!

Well, super swerte ako dahil nagiging bahagi ako ng pamilyang ito. Isang pamilyang nagkakasundo at puno ng pagmamahalan.

"Hindi pa ba dumadating si Kenneth? " narinig kong tanong ni Grandpa Gabriel sa lahat habang nakaupo kami sa mahabang dining table. Mag uumpisa ng kumain ng lunch at present na ang halos lahat ng pamilya maliban kay Kenneth.

"Sorry Dad! Baka mali-late lang." hinging paumanhin ni Tita Arabella.

"Gaano ba kaabala ang batang iyan at nakakalimutan yata ang routine ng buong pamilya kapag weekend?" sagot naman ni Grandma Carissa.

"Marami talagang drama sa buhay ang kapatid kong iyun Grandma. Hayaan niyo po, yari sa akin iyan mamaya pagdating niya." si Jeann naman ang sumagot. Dalawa lang silang magkapatid ni Kenneth pero akala mo mga aso at pusa. Palaging nag aaway at hindi magkasundo. Pero alam naman namin na sa kabila ng mga away nilang magkapatid, nakatago doon ang pagki-care at respito sa isat isa.

"Bweno, mauna na tayong kumain. Hindi pwedeng paghintayin ang grasya dahil lang sa isang taong walang disiplena pagdating sa oras." sagot ni Grandpa Gabriel na kaagad na ikinangiwi ni Tita Arabella. Mukhang may pinsan akong madidisiplina ngayung araw.

"Good afternoon everyone. Sorry I'm late!" sabay-sabay kaming napalingon nang marinig namin ang masiglang boses ni Kenneth. Kung makaasta akala mo naman hindi late dumating.

"Diyos Mio! Ano iyan...kaninong baby iyan?" narinig kong histirikal na tanong ni Tita Arabelle. Dali-dali itong tumayo at sinalubong ang parating na anak. Lahat kami ay nakatingin lang sa gawi ni Kenneth habang naghihintay ng kasagutan.

"Mom naman! Hinaan mo ang boses mo! Baka magugulat si Baby eh!"

saway naman ni Kenneth sa Ina.

"Ken...kaninong anak iyan? Bakit hindi mo man lang nabangit sa amin na nakabuntis ka pala?" kaagad namang sabat ni Tito Kurt. Halos lahat sa amin nawala ang attention sa kinakain. Kahit sila Grandpapa Gabriel at Grandmama Carissa ay kay Kenneth nakatoon ang buong attention.

"Dad naman! Hindi po ako nakabuntis...pero magiging anak ko na siya. Palalakihin ko siya at ibibigay ko sa kanya ng pangalan ko." nakangiti namang sagot ni Kenneth na lalong nagpagulo ng sitwasyon,

Hindi ko tuloy maiwasan na mapakalabit kay Peanut nang may biglang sumagi sa isipan ko. Si Maureen....ang anak ni Maureen...hindi kaya???

Kaagad akong napatayo at naglakad palapit kay Kenneth. Tinitigan ko ang mukha ng baby at napatitig kay Kenneth.

"Dont tell me, ikaw ang umampon sa anak ni Maureen?" diretashahan kong tanong. Kaagad namang napangiwi si Kenneth at sininyasan pa ako ma huwag maingay. Kaagad ko naman itong sinimangutan.

"Maureen who? Iyung actress na dating ka-fling ni Peanut?" si Uncle Rafael na ang sumagot na lalo kong ikinasimangot. Kailangan pa ba niyang kaladkarin ang pangalan ni Penaut sa ganitong usapin? Haysst, kung hindi ko lang ito Uncle, ang sarap bigyan ng flying kick kahit buntis ako.

Chapter 394

CHARLOTTE POV

"Ano ba ang pumasok sa kukute mo at bakit ka nag ampon ng bata?" bulyaw ni Tita Arabella sa anak. Kaagad namang napakamot ng ulo si Kenneth habang nakatingin kina Grandmama at Grandpapa na parang nagpapasaklolo.

"Eh, naawa po kasi ako eh... nakakulong na nga ang nanay niya baka kung saan-saan pa siya mapunta!

"katwiran ni Kenneth. Lalo naman itong pinaningkitan ng mga mata ni Tita Arabella dahil sa sobrang inis.

"Ibalik mo iyan! Ibalik mo ang batang iyan kung saan mo siya kinuha!"

malakas ang boses na wika ni Tita Arabella habang pulang pula ang mukha dahil sa galit.

"Mom! Hindi na siya pwedeng ibalik. Magiging kaawa-awa ang kanyang paglaki kapag hindi ko siya aampunin.

" sagot naman ni Kenneth. Talagang desidido itong ampunin ang bata.

Sabagay, sino ba namang Ina ang hindi mawindang kung ganitong bigla na lang nag uwi ang anak nila ng sanggol na hindi naman nila kaanu- ano.

Matatangap pa yata ni Tita Arabella na nakabuntis si Kenneth kaysa mag ampon and worst anak pa talaga ni Maureen.

"Aalagaan? Kenneth naman! Nag iisip ka ba? Kaya mo na bang mag alaga ng sanggol? Ni hindi ka pa nga halos marunong magligpit ng higaan mo tapos kukuha ka ng bata? Hindi mo ba alam kung gaano kalaking responsibilidad itong ginawa mo?"

naiinis na sagot ni Tita Arabella.

Kaagad naman napatayo si Jeann at nilapitan na din ang Ina at kapatid na nag uumpisa ng magtalo.

"Ma naman, ayaw niyo po ba noon. Magiging Daddy na ako at magiging responsible na ako sa bawat kilos ko. Pagibigyan niyo na po ako Mom. Kahit ngayun lang. Promise, magiging mabuting Daddy ako kay Baby at palalakihin ko siya na dala ang pangalan at apelyedo natin."

nakangiting sagot naman ni Kenneth. Parang hindi ito apektado sa galit ng Ina.

Wala na lang tuloy magawa si Tita Arabella kundi ang bumalik sa kanyang kinauupuan. Problemadong problemado ang mukha nito dahil kay Kenneth. Imbes na masayang family day ito para sa lahat naging malaking debate pa tuloy ang nangyayari ngayun.

"Hayaan niyo na! No choice tayo kundi suportahan na lang kung ano ang gusto ni Kenneth. Anghel din iyan at ngayung nandito na siya, wala tayong choice kundi tangapin siya sa pamilya natin." si Tita Miracle na ang sumagot na kaagad namang ikinangiti ni Kenneth. Nag thumbs up pa si Kenneth kay Tita Miracle na parang tuwang tuwa dahil sa wakas may kakampi na siya.

"Ohhh, kaya naman pala eh..ang cute naman pala ni Baby!" narinig ko namang sambit ni Jeann na lalong ikinataas ng kilay ni Tita Arabella. Hindi pa rin nito tangap ang desisyon ng anak. Kinuha pa ni Jeann ang baby si bisig ni Kenneth at inihihili.

Cute at maganda talaga ang batang iyan dahil anak ng dating artista eh. Maganda naman talaga si Maureen kaya lang nagiging lukaret dahil sa pagiging makasarili.

Sabagay, mukhang tama ang desisyon ni Kenneth na siya na lang ang umampon sa bata. Iwas sundot ng konsensya sa akin iyun dahil sa amin unang inalok ni Maureen ang pag aalaga na tinangihan ko. Ang problema lang talaga sa ngayun ay mukhang tutol si Tita Arabella tungkol dito.

"Hayaan niyo na! Anghel din ang batang iyan. Mas maganda nga yan para before mag asawa itong si Kenneth, may alam na siya kung paano mag alaga ng bata." si Grandmama Carissa na ang pumagitna. Mukhang sang ayon sila ni Grandpma sa gusto ni Kenneth kaya lalong lumapad ang pagkakangiti ni Kenneth. Feeling nanalo sa debate eh...

"For sure....100% hindi mo pa kayang alagaan ang batang iyan Kenneth. Haysst, feeling ko mamumuti ang buhok ko sa kunsumiyon sa iyong bata ka!" himutok na sagot naman ni Tita Arabella.

"Hayaan mo na! Marami naman tayo na pwede aalalay kay Kenneth sa pag aalaga sa bata. Ibigay niyo na kung ano an gusto niya total masaya naman siya sa ginagawa niya ngayun. Mas magiging maayos ang kinabukasan na naghihintay kay Baby kung si Kenneth ang kikilalanin niyang Daddy." sagot naman ni Grandpa.

"Pero Dad, sobrang abala sa buhay niyan, baka mapabayaan lang din ang baby na iyan at kung ano pa ang mangyari. Hindi iyan tuta...tao iyan at malaking responsibilidad iyan." ayaw pa pa rin papigil na sagot ni Tita Arabella.

Kung ganoon, magiging dalawa na pala ang apo niya. Isa kay Jeann at isa naman kay Kenneth. Magiging busy Lola na pala ito kaya siguro grabe ang pagtutol niya. Pero mukhang wala na siyang magawa dahil nakuha na ni Kenneth ang approval nila Grandpa at Grandma.

Malambot ang puso nila Grandma at Grandpa pagdating sa Baby kaya hindi talaga iyan sila magdadalawan isip na ibigay kung ano ang nais ni Kenneth. Kung tutuusin, marami naman talaga ang pwedeng mag alaga ng baby. Baka kukuha lang ng yaya itong si Kenneth at ayos na....

Ang importante ngayun nasa mabuting kamay na ang anak ni Maureen. Magiging palagay na din ang kalooban ko nito.

"Thank you Grandmama. Sabi ko na nga ba at maiintindihan niyo ako eh." nakangiting sagot ni Kenneth kina Grandmama at naglakad ito palapit para humalik sa pisngi. Humalik din ito kay Grandpapa bilang tanda ng pagalang bago naupo sa isang bakanteng upuan.

Samantalang karga pa rin ni Jeann ang baby nang muli itong bumalik sa kanyang kinauupuan kanina.

"Nandito tayo sa harap ng grasya. Tapusin muna natin ang pagkain bago ituloy ang pag usap sa issue na ito." Sambit ni Grandpapa kaya kaagad na naming tinuloy ang naudlot na pagkain.

Pagkatapos kumain muling pinag uspan ang desisyon ni Kenneth sa pag ampon sa anak ni Maureen. Hati ang opinyon ng bawat isa lalo na at pangalan ni Maureen ang sangkot dito pero hindi naman naglaon napapayag din ang lahat.

Aalalalayan na lang siguro si Kenneth sa pag aalaga at pagpapalaki sa bata. Nangako naman si Jeann na tutulungan niya palagi ang kapatid niya sa ganitong bagay kaya kahit labag sa kalooban nila Tita Arabella ang tungkol sa issue na ito wala na din silang nagawa pa kundi pumayag na lang.

Chapter 395

CHARLOTTE POV

Mabilis na natapos ang buong maghapon. Masasabi ko na ito ang isa sa pinaka-masayang araw ng buhay ko. Pagkatapos nang nangyaring unos na pinagdaanan ko, masasabi kong maswerte pa rin ako dahil lahat ng iyun ay napag-tagumapayan kong harapin at sa bandang huli ako pa rin ang nagwagi sa puso ni Peanut.

"Tired?" narinig kong sambit ni Peanut sa akin pagkauwi namin ng buhay. Kaagad naman akong tumango.

Wala naman sana akong ibang ginawa kanina sa mansion kundi ang makipag- kwentuhan lang kina Jeann at Veronica pero feeling ko ngayun pagod na pagod ako.

Siguro dahil sa pagbubuntis ko kaya mabilis na naubos ang energy ko.

Impit akong napatili ng maramdaman ko ang pag angat ko sa ire. Bigla kasi akong kinarga ni Peanut kaya hindi ko maiwasang magulat lalo na at feeling ko, dumuble na ang timbang ko ngayun dahil sa katakawan ko.

"Te-teka lang... Peanut mabigat ako. Kaya ko pa naman maglakad eh." nagpo -protesta kong saway dito. Hinalikan lang ako nito sa pisngi at nag umpisa na itong naglakad papasok ng bahay. Wala na akong nagawa pa kundi hayaan na lang siya at nanguyapit sa kanya habang hindi ko inaalis ang pagkakatitig ko sa kanyang mukha

Bahala siya. Magtiiis siya sa bigat ko tutal ito naman ang gusto niya. Pabor nga sa akin ito para hindi na madagdagan ang pagod ko.

Sa kwarto na ako ibinaba ni Peanut. Bilib din naman ako sa strength nito dahil kinaya niya akong buhatin hanggang dito sa loob ng kwarto. Sana lang hindi siya magbabago at magiging sweet pa rin siya hanggang pareho nang pumuti ang mga buhok namin.

Sana matulad ang relasyon naming dalawa ni Peanut kina Grandma at Grandpa na hindi man lang kumupas ang pagmamahalan na nararamdaman nila para sa isat isa sa paglipas ng panahon.

Sila ang perfect example na true love at habang buhay ko silang iidolohin at aasa ako na magiging katulad kami ni Peanut sa kanilang dalawa.

"Where are you going" kunot noong tanong nito sa akin nang pagkababa nito sa akin sa kama muli akong bumangon.

"Magto-toothbrush at maglilinis ng katawan. Alangan namang matulog ako nang nakaganito lang." sagot sa kanya. Kaagad naman itong natawa sabay kamot sa kanyang ulo.

"Ahhh ganoon ba? Sorry, nakalimutan ko...akala ko matutulog na tayo eh!" Sagot nito. Pabiro ko naman itong inirapan. Mga ganitong drama ng asawa ko basang basa ko na eh. Alam na alam ko kung ano ang gusto nitong ipahiwatig.

"Hmmmp! Kunwari ka pa eh." bigkas ko at nagmamdali ng naglakad patungong banyo. Hindi ko na nga pinansin pa ang pagtawag nito sa pangalan ko dahil pagod ako at gusto ko nang maglinis ng katawan para makatulog na.

Paggkapasok ko sa loob ng banyo, kaagad kong hinubad ang lahat ng saplot sa aking katawan. Wala akong tinira na kahit isa dahil balak kong mag half bath para maginhawaan.

Nag-toothbrush lang ako at mabilis na itinapat ang katawan ko sa maligamgam na agos ng shower. Hindi ko pa nga maiwasan na mapapikit ng kaagad akong nakaramdam ng ginhawa sa buo kong katawan. Feeling ko kasi nanlalagkit na ako kanina kaya hindi ako mapakali.

Ang balak kong half bath lang ay nauwi na sa tuluyang paliligo. Masyado akong nag-enjoy sa pagbababad ng tubig galing sa shower kaya hindi namalayan pa ang paglipas ng sandali.

"Baby! Ang tagal mo naman yata diyan! "Hindi ko malaman kung ano ang unang tatakpan ko nang biglang pagkadilat ko ng aking mga mata, mukha ni Peanut ang una kong nasilayan. Pinasok na naman ako dito sa banyo na wala akong kamalay- malay.

"Peanut, ano ba! Hindi mo ba nakikita? Naliligo pa ako eh!" bulyaw ko sa kanya para mapagtakpan ang pagkapahiya ko. Kahit naman mag asawa na kami, hindi pa rin ako sanay na nakikita niyang nakahubot hubad sa harap niya noh. Lalo na ngaun at feeling ko hindi na ako sexy dahil sa umbok ng aking tiyan.

"Baby, hanggang ngayun pa ba, mahihiya ka pa rin sa akin? Ang tagal mo kasi eh.. kaya sasabay na lang ako sa paliligo mo." sagot nito sabay kindat sa akin at mabilis na hinubad ang kanyang mga kasuotan. Walang itinira kaya hindi ko maiwasang mapalunok ng aking sariling laway nang kaagad na tumampad sa mga mata ko ang nakasaludo nitong alaga na nag- uumpisa ng tumigas.

"Peanut...lumabas ka muna! Patapusin mo------" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko nang kaagad itong lumapit sa akin sabay yapos sa likuran ko. Pareho nang nakatapat ang aming mga hubad na katawan sa patak ng tubig galing sa shower. Lalo akong nakaramdam ng pag iinit ng buo kong katawan ng maramdaman ko ang alaga ni Peanut na kumikiskis sa ibabaw ng puwitan ko.

Mainit-init iyun na parang pumipintig -pintig. Shocks talaga! Imbes na balak kong magpahinga ng maaga ngayun, mapapasabak pa yata ako sa bakbakan.

Haysst, bakit ba napakahilig nitong asawa ko? Feeling ko nga, madikit lang ang balat nito sa balat ko, nagrereact kaagad ang kanyang Manoy. Ayos na din dahil nagiging m*****g na din ako ngayun. Siguro epekto ng pagbubuntis kaya ganoon.

Ang tahimik na paliligo ko ay nauwi na naman sa mainit na sandali sa pagitan naming dalawa ni Peanut. Game na game naman ako sa gusto niyang mangyari dahil nagiging mahilig na din ako nitong mga nakaraang araaw. Sabi nang OB ko, normal lang daw iy un dahil sa hormone ko

"Hindi ka ba nagugutom? Gusto mo bang kumain muna?" narinig kong tanong ni Peanut pagkatapos ng mainit na sandali sa pagitan naming dalawa. Alam kong pagod na din ito pero nagawa niya pa talagang itanong sa akin kung nagugutom daw ako.

"Nope! Ayos lang ako. Marami akong nakain sa mansion kanina kaya bukas na siguro ulit ng umaga ang susunod kong kain." sagot ko kasabay ng mahigpit na pagyapos ko sa kanya

Naramdaman ko naman ang masuyong paghaplos ni Peanut sa likuran ko. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti.

"I love you my Baby Charlotte!" nakangiti nitong bigkas na kaagad ko namang ikinakilig.

"I love you too Peanut!" nakangiti kong sagot bago ko naramdaman ang pagdampi ng labi niya sa labi ko...............

Chapter 396 (JEANN AND DRAKE STORY)

JEANN POV

"Finally, I'm back!" iyun ang tumatakbo sa isipan ko habang inililibot ko ang tingin sa paligid ng kwarto ko sa mismong bahay ng mga magulang ko dito sa Alabang. Ang bahay kung saan ako lumaki at nagkaisip.

Wala namang nabago. Nandito pa rin ang mga kagamitan ko noong bago ako nag asawa. Maayos ang buong paligid at mukhang alagang alaga pa rin sa linis

Sabagay, hindi naman nakakapagtaka iyun dahil metikulusa si Mama pagdating sa kalinisan.

Kaagad akong humarap sa vanity mirror na paborito kong gawin noong dalaga pa ako. Pilit ngumiti sa harap ng salamin pero kaagad ding napa- seryoso nang dahan-dahan na pumatak ang luha sa aking mga mata.

Sa aming pamilya, ako yata ang pinaka -malas na babae. Minsang nagtiwala sa isang lalaki pero nabigo din kaagad. Hindi man lang umabot ng tatlong taon ang pagsasama namin ni Drake at ipinagpalit niya lang ako sa ibang babae. HIndi niya man lang naisip lahat ng sakirpisyo ko maging masaya lang ang aming pagsasama.

Minsan, napapatanong na lang ako sa sarili ko kung ano ba talaga ang kulang sa akin? Maganda naman ako, desenteng babae at galing sa kilalang pamilya. Pero bakit nagawa akong lokohin ni Drake na akala ko siya na ang makakasama ko habang buhay.

Impit akong napahikbi! Akala ko ayos na ako. Akala ko naka-moved on na ako! Hindi pa pala! Masakit pa rin pala!

Hinayaan ko muna ang sarili ko na umiyak ng umiyak. Wala namang nakakakita sa akin kaya ayos lang!

Hindi ganoon kadaling makalimot sa kabiguan sa pag-ibig. Minahal ko si Drake ng sobra-sobra pero ito ang napala ko.

Ipinapangako ko, hinding hindi ko na ulit hahayaan pa na paiikutin ako ng ibang tao. Ni ang sarili ko ngang pamilya hindi ako nagawang saktan ni kahit pitik lang...tapos sasaktan lang ako ng ibang tao? Mayado naman yatang unfair para sa akin iyun at sa buo kong pamilya.

Natigil lang ako sa pag iyak ng marinig ko ang mahinang katok sa pintuan. Dali-dali kong pinunasan ang luha sa aking mga mata at isinuot ang aking salamin na wala namang grado. Sa pamamagitan nito, maitatago ang mga mata kong namumula na naman dahil sa pag iyak

Pagka-bukas ko ng pintuan ng kwarto kaagad na tumampad sa akin si Manang. Karga-karga nito ang Baby Rusell ko na noon ay nahihimbing nang natutulog sa kanyang braso.

Ang anak ko na kahit na anong mangyari, hindi ko hahayaan na malapitan ng ama niyang si Drake. Makasarili na kung makasarili pero iyan ang gusto ko.

Hindi ko siya bibigyan ng kahit na anong karapatan sa anak namin. Niluko niya ako at walang kapatawaran iyun. Pwede naman siyang mag anak sa babaeng ipinalit niya sa akin hanggat gusto niya at hindi ko siya papakialaman basta huwag lang siyang lumapit sa anak namin.

Magdadalawang taon pa lang si Baby Rusell at naunsyami ang pagkakaroon nito ng kapatid dahil nakunan ako noon. Dahil iyun sa kagagawan ni Drake. Kung hindi sana siya nagloko, hindi sana ako ganito ka-miserable.

"Ihiga niyo na lang po siya sa kama Manang at pwede na din po kayong magphinga." sagot ko. Kaagad naman itong tumalima at maingat na inihiga si Baby sa kama.

"Ipi-prepare ko po muna ang milk bottle ni Baby Mam baka kasi maghanap ng milk mamaya ang anak niyo." nakangiting sagot naman ni Manang na kaagad ko namang sinang- ayunan.

Hindi talaga ako nagsisisi na isinama ko ito noong hiniwalayan ko si Drake. Napaka-maalaga niya kay Baby Rusell kaya malaki ang tiwala ko sa kanya na maaalagaan niya ng maayos ang anak ko kahit wala ako sa paligid.

Naging maayos ang mga araw na lumipas sa buhay ko. Wala pa ring nagbago at palaging nakaalalay si Mama sa akin.

Hindi na din muna ito umaalis. Palaging nakabantay sa akin dahil natatakot pa rin siya na baka gawin ko ulit ang ginawa ko noon which is never nang mangyari. Hindi na ako ganoon katanga at ka-vulnerable para maisip ko na saktan ang sarili ko ulit.

"Ma...ayos lang talaga ako dito. Pwede niyo nang bisitahin ang under constraction na resort ninyo sa visayas kung gusto niyo." Monday morning at kaharap ko si Mama at Papa dito sa dining area. Nandito din ang kapatid kong si Kenneth na halata sa mga mata nito ang puyat dahil sa kakaalaga siguro sa ampon niyang si Baby Jillian.. Well, ginusto niya ito kaya bahala siya.

"Mom, balak ko pong kumuha ng Yaya ni Baby Jillian. Ayos lang po ba?" pagpapaalam nito kay Mama. Hindi ko naman maiwasan na mapataas ang aking kilay. Hindi na nga nasagot ni Mama ang sinabi ko kanina tapos bigla naman siyang sumingit. Pero ayos lang din naman. Mas mahalaga ang concern niya compare sa akin.

Kapag may pasok itong si Kenneth sa office, isa sa mga kasambahay ang pansamantalang nagbabantay kay Baby Jillian. Iyun nga lang, katabi niya sa pagtulog kapag gabi. Sa sobrang hirap mag alaga ng baby, palagi itong puyat at nangangalumata.

Ayaw ni Mama sa desisyong ito ni Kenneth kaya pinapabayaan niya ang kapatid ko.

'Bakit pa? Kaya mo diba? Kayanin mo! " sagot ni Mama. HIndi ko naman maiwasan na mapangiwi.

"Bella, hanggang ngayun pa ba, against ka pa rin sa desisyon ng anak mo? Hayaan mo siya sa desisyon niya na kumuha muna ng Yaya dahil baka sa kakapuyat nyan, mapabayaan niya ang trabaho sa kumpanya." sagot ni Daddy Kurt.

Si Kenneth ang nakatakdang pumalit bilang CEO ng kumpanya na ilang taon ding pinaghirapan ni Daddy.

Mataas ang IQ ni Kenneth kaya sa batang edad nito, malaki na ang tiwala ni daddy sa kanya lalo na sa usaping negosyo. Kahit nagtatrabaho na sa kumpanya nag aaral din ito ng law sa isang sikat na University dito sa Metro Manila.

Sa sobrang abala nito, nagawa pa talagang mag ampon ng bata na siyang hindi namin maintindihan.

"Hayysst! Ano pa nga ba ang magagawa ko kundi pagbigyan ang batang iyan! Tatawagan ko mamaya ang agency para magpadala ng Yaya dito." sagot ni Mama. Kaagad namang gumuhit ang matamis na ngiti sa labi ni Kenneth.

CHAPTER 397

JEANN POV

"Thank you Mom, Dad! Naawa lang talaga ako kay Baby Jillian kaya hindi na ako nagdalawang isip na ampunin siya. Lalo na ngayun at wala na ang Nanay nya." sagot naman ni Kenneth. Nagtataka naman kaming lahat na napatitig dito.

"What you mean? Paanong wala na? Hindi bat nasa kulungan nga at pinagbabayaran lahat ng mga kasalanan niya?" tanong ko naman sabay sulyap kay Mommy. Nakita ko na natigilan din ito at seryosong tumitig kay Kenenth.

"Patay na siya. Natagpuan na lang siya sa kanyang selda na wala ng buhay. Ayun sa imbistigasyon nagpakamatay daw dahil sa suicide note na nasa tabi niya." sagot nito. Kaagad naman kaming nagtinginang tatlo. Sikat na personalidad si Maureen pero bakit hindi man ito naibalita sa social media.

"Alam na ba ito nila Charlotte?" tanong ko. Uminom muna ng tubig si Kenneth bago sumagot.

"Alam ni Peanut pero hindi niya pa ipinaalam kay Charlotte. Ayaw niya na kasing guluhin ang isipan ng pinsan natin. Kaya ikaw Ate Jeann, huwag na huwag mo itong mabanggit sa kanya ha? " sagot naman ni Kenneth. Kaagad naman akong tumango.

Kawawa pala talaga ang sitwasyon ng anak ni Maureen. Mabuti na din siguro at sa pamilya namin ito napunta dahil simula ngayung araw, pipilitin ko na maging bahagi ako sa paglaki niya.

"Dont worry Bro, kapag puyat ka na talaga at wala pang mahanap na Yaya, sa kwarto ko na lang muna patulugin si Baby Jillian. Diretso namang matulog sa gabi si Baby Rusell kaya ayos lang." nakangiti kong sambit. Ngayun higit na kailangan ng kapatid ko ang suporta naming lahat.

"Talaga Ate? Naku, thank you talaga! Sabi ko na nga ba eh...ikaw ang the best Ate in the world!" sagot nito. Hindi ko naman mapigilan ang matawa.

Oo, Kung the Best Ate in the world ako, the best kapatid ko naman siya. Ramdam ko kaya ang suporta niya noong down na down ako. Kung dati, palagi kaming nagbabangayan, mukhang magbabago na ang ihip ng hangin ngayun. Pareho na kaming nag matured kaya dapat lang na suportahan namin ang isat isa.

"Okay....sige na! Ayos na sa amin ng Daddy niyo ang lahat. Kailan niyo nga pala pabinyagan ang bata? Kami na ng Daddy niyo ang tatayo na legal parents ni Baby Jillian para naman makapag focus itong si Kenneth sa mga pangarap niya sa buhay." sagot naman ni Mommy Bella. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Kenneth.

"Ibig sabihin niyo po ba nito Mom na magiging little sister na namin si Baby Jillian? Na hindi na ako ang magiging bunso niyo?" tanong ni Kenneth na kaagad ko namang ikinangiti.

Bakit feeling ko masama ang loob ng kapatid ko na hindi na siya ang bunso sa pamiya? Huwag niyang sabihin na hindi sya papayag sa suggestion ni Mama? Naku, huwag naman sana dahil baka imbes na magiging maayos na ang lahat, baka lalo pang magkagulo.

Bihira lang si Mommy tumanggap ng suggestion. Kung ano ang gusto nito talagang kailangan pa naman sundin kung hindi matindi pa naman ito kung magtampo.

"Hi--hindi naman po! Kaya lang nakakapanibago kung hindi na ako ang bunso ng pamilya natin." nakangiwing sagot ni Kenneth. Kaagad naman itong pinagtaasan ng kilay ni Mommy samantalang si Daddy naman na kanina pa nakikinig ay hindi na napigilan pa ang matawa.

"Ito ang gusto mo diba? Bakit parang nagdadalawang isip ka na yata ngayun? "tanong ni Daddy. Humugot muna ng malalim na buntong hininga si Kenneth bago alanganing tumango.

"Well, may magagawa pa po ba ako? Okay na din ito, kaysa naman magiging batang ama pa ako. Sa totoo lang, hindi ko naman talaga maalagaan ng maayos si Baby Jillian dahil masyado akong abala. Sige na nga po, payag na ako..." sagot nito na parang masama pa ang loob. Kaagad naman kaming nagkatawanan.

Ang lakas ng loob mag ampon gayung napaka-bata niya pa. Mabuti na lang at pumayag na sila Mommy at Daddy kung hindi baka hindi ma-enjoy nitong kapatid ko ang pagiging buhay binata sa mga susunod na mga araw at taon.

Natapos ang masayang breakfast namin. Kaagad na nagpasya sila Mommy at Daddy na ipaayos ang nursery room ng bahay para maging kwarto nila Baby Jillian. Nakatakda din itong binyagan sa susunod na linggo kaya magiging abala na naman ulit kaming lahat.

"Mom, ako na lang po ang bibili ng milk ni BAby Jillian. Balak ko pong pumunta ng mall para mabili din po ang mga kailangan ni Baby Russell." 

paalam ko kay Mommy pagkatapos naming kumain ng agahan. Nakaalis na sila Daddy at Kenneth ng bahay para pumasok ng opisina at kaming dalawa na lang ni Mommy at ang mga katulong ang naiwan dito sa bahay.

"Ahhh sige anak! Ako na muna ang bahala sa dalawang bata. Bilihin mo na lahat ng mga kailangan ng mga apo ko para naman hindi na tayo magkakaproblema pa sa mga susunod na araw." nakangiti nitong sagot habang karga-karga nito si Baby Jillian. Si Baby Rusell naman ay nagpapaaraw sa garden kasama ni Manang kaya alam kong hindi mahihirapan si Mommy kapag lumabas muna ako ngayun para bumili ng lahat ng mga pangangailangan ng mga bata.

Gamit ang bago kong kotse na binili ni Daddy para sa akin noong nagpasya akong bumalik dito sa Manila, kaagad akong nagdrive papuntang Villarama Mall. Ang Mall kong saan pag aari ng Villarama Empire. Mataas ang security ng mall na iyun kaya safe akong pumunta doon kahit mag isa lang ako.

Pagkadating ng mall kaagad na muna akong dumiretso sa department store. Bibili lang muna ako ng maraming damit ni Baby Jillian pati na din ni Baby Russell bago ako pupunta ng grocery story para bumili na din ng milk.

Pagkabayad ko sa lahat ng mga pinamili ko kaagad kong narinig na may tumawag sa pangalan ko. Wala sa sariling napalingon at kaagad na tumampad sa paningin ko ang nagtatakang hitsura ni Arthur. Isa siya sa mga bestfriend ni Uncle Rafael, Peanut at Drake.

"Diyos ko! Jeann, ikaw nga...tinakot mo naman ako...akala ko multo ang, nakikita ko ngayun!" muling bigkas ni Arthur na nagpangiwi sa akin.

Ang alam ng lahat patay na ako maliban lang sa buo kong angkan. Dapat pala nagsuot ako ng facemask at salamin para walang makakakilala sa akin...hayyy!

Chapter 398

JEANN POV

Sa dami ng pwedeng makakita sa akin dito sa mall, bakit si Arthur pa na best friend ng Drake na iyun?

"Jeann? Hindi ba ikaw 'yung asawa ni Drake Davis? Hi-hindi ka patay? Bu- buhay ka?" singit naman ng babaeng buntis sa harap ko. Namimilog ang mga mata nito sa gulat habang sapo niya ang kanyang may kalakihang tiyan. Sa naalala ko, Beatrice ang pangalan nito..,,, asawa ni Arthur.

Hindi ko tuloy malaman kung ngingiti ba ako sa kanila or hindi. Yari na...alam kong bago matapos ang araw na ito, malalaman at malalaman na ni Drake na nilululuko ko lang siya. Na buhay naman talaga ako at drama lang ang kunwaring patay na ako.

"Yes...ako nga..... si Jeann Villarama Santillan! Kumusta kayo?" hilaw kong sagot lalo na kay Arthur. Sa naalala ko, ang asawa ni Arthur na si Beatrice ay classmate ni Veronica noong nag aaral pa siya. Hindi ako closed sa kanya pati na din kay Arthur kaya alam kong kahit na pakiusapan ko sila na huwag sabihin kay Drake na nakita nila ako hindi din mangyayari. Nasa kay Drake ang loyalty ng Arthur na ito dahil mag- best friend sila.

"Paanong nangyari? Dont tell me na palabas lang ang lahat?" tanong ni Arthur. Bakas pa rin sa mukha nito ang pagkalito.

Parang gusto ko tuloy ito barahin. Nakita niya nga na buhay ako, magtatanong pa ng ganiyan. Siyempre, palabas lang talaga ang kunwaring kamatayan ko noon. Malala ang pagiging broken hearted ko noong ng pagkakataon na iyun kaya kung anu- ano ang naiisip ko.

"Ito ang alam kong paraan para maka-moved-on sa lahat ng mga panloloko na ginawa ni Drake sa akin."

seryoso kong sagot kaya kaagad namang nagkatinginan ang dalawa.

"We understand! Dont worry, ang pagkikita natin ngayun ay mananatiling sekreto sa mga mata ni Drake hanggat gusto mo. Kahit kami, hindi din sang-ayon sa ginawa ni Drake sa iyo, pero alam mo ba noong nalaman niya na namatay ka, labis siyang nagluksa. Kahit nga ang jar ng urn mo...I mean....iyung Jar na may laman daw na abo na ipanagkatiwala ni Kenneth sa kanya ay pinagawan niya sa isang mamahaling mausoleo para kahit wala ka na daw, magiging kumportable ka pa rin." sagot ni Athur.

Kaagad naman akong kinilibutan. Ipinagluksa daw so ibig sabihin ipinagtirik niya na din ako ng kandila? Ano ba ang pumasok sa isipan ko at bakit ko naisip ang ganong klaseng palabas? Buti na lang hindi ako natuluyan kung hindi kawawa ang anak kong si Russell.

Ilang beses pa naman sinabi ni Mommy sa akin na gusto daw makuha ni Drake ang custody ng anak namin. Hindi lang makaporma dahil natakot sa angkan namin at si Uncle Rafael na daw mismo ang nagsabi kay Drake na kapag itutuloy niya ang plano niya, magkakagulo daw talaga!

Mabuti nalang talaga marami akong kakampi. Hindi ako papayag na mapunta kay Drake ang custody ng anak namin noh. Baka mamaya paalagaan niya lang sa kabit niya ang anak ko at kakawawain. Maghahalo talaga sa balat ang tinalupan kapag mangyari iyun.

Ngayun ko lang din na-realized na nakakatakot pala ang palabas kong iyun. Imagine, ipinagluksa pa raw ako ng manloloko kong asawa? Baka naman tinablan ng konsensya!

Noong magkasama pa kami sa iisang bubong halos ayaw niya na akong pansinin simula noong bumalik sa buhay niya ang lintik na Jasmine nayun! Kaya hinding hindi na talaga ako madadala sa mga drama ng Drake na iyun!

Kaya siguro nagpagawa ng magandang mausoleum para ipakita sa lahat na mabuti siyang asawa! Huwag talaga siyang susumbat-sumbat sa akin kapag malaman niyang buhay pala ako kung hindi baka siya ang ilagay ko sa mausoleum na iyun kasama ang kabit niyang si Jasmine.

Hinding hindi na talaga ako maniniwala pa sa mga pautot ng Drake na iyun. Tama na ang minsan niya akong niluko at pinaikot sa palad niya. Hinding hindi na talaga ako papayag na maluko niya ulit.

"Maniwala naman kayo doon. Once a cheater is always a cheater." sagot ko at kaagad ng nagpaalam sa kanila. Pupunta pa ako ng grocery store para bumili ng milk ng mga bata.

"Okay Jeann. Nice to see you again Dont worry, kampi ako sa iyo at sana magkaroon tayong apat nila nila Veronica at Charlotte ng chance na makapag hang out sa labas." wika ni Beatrice sa akin bago ako umalis. Isang tipid na ngiti lang naman ang naging sagot ko at tuloy-tuloy na akong naglakad palabas ng mall para ilagay muna sa aking kotse ang mga pinamili ko dito sa department store bago ako pupunta sa grocery store.

Wala na akong pakialam kung sasabihin nila kay Drake ang pagkikita naming ito. Alam ko namang sooner or later, malalaman din ni Drake na palabas lang ang kamatayan ko. Wala din akong plano na habang buhay na magtago sa anino niya. Wala na akong pakialam sa kanya at huwag na huwag siyang magpapakita sa akin lalo na kapag kasama niya ang kabit niya.

Chapter 399

JEANN POV

Abala ako sa kakahanap ng milk sa shelves ng maramdaman ko ang pagkalabit ng kung sino sa akin. Nang iangat ko ang aking tingin ang nakangiting mukha ni Beatrice ang sumalubong sa akin.

"Nandito ka din." nakangiti nitong bigkas. Kaagad kong napansin na hindi niya na kasama si Arthur kaya kaagad akong napangiti..

"Mag isa ka lang?" tanong ko. Kaagad itong tumango.

"Bumalik na sa restaurant si Arthur. Bibili sana ako ng yakult kaya lang napansin kita dito kaya nilapitan kita kaagad." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong napatango.

"Halos kasing edad lang ni Veronica si Beatrice pero parang spoiled ito mag isip. Gayunpaman, mukha itong mabait at mapagkakatiwalaan kaya naging palagay na din ang loob ko sa kanya.

"Pwede ba kitang yayain sa resto after mo mamili? I mean, medyo nakaka- bored kasi at kinulit ko kanina si Veronica na magkita kami pero busy daw siya eh. Check up daw ng Baby nila ngayun kaya hindi siya pwede." pagyayaya nito.

Mukha nga itong bored dahil alam kong kaya siya nandito sa grocery store dahi sinundan niya ako. Hayyy, mabait naman siya kaya pagbibigyan ko na lang siguro. Baka naghahanap lang talaga ito ng makakausap.

"Sure...total gutom na din naman ako eh. Magbabayad lang ako tapos punta na tayo sa resto niyo." nakangiti kong sagot kaya hindi nakaligtas sa mga mata ko ang kislap ng tuwa sa mga mata nito at mabilis akong hinila papuntang counter. Kaagad naman akong nagpatianod.

Pagkatapos magbayad, sa restaurant na pag aari ni Arthur kami pumunta. Halatang pang mayaman na restaurant at sa sobrang lawak ng buong paligid, may mga VIP room at conference room dito mismo sa loob ng restaurant. Dinala ako ni Beatrice sa isa sa mga VIP room at kaagad akong binigyan ng menu.

"Order ka na. Kahit mayaman ka, lilibrehin pa rin kita ngayun."

nakangiti nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

Mukhang magkakasundo kaming dalawa. Mabilis akong nakaorder ng mga pagkain kaya muli kong itinoon ang buong attention ko kay Beatrice.

"Alam mo ba kung gaano kalandi ang babaeng iyun?" muling wika nito.

Naguguluhan naman akong napatitig sa kanya.

"I mean..si Jasmine! Hindi ko maintindihan kung bakit ipinagpalit ka ni Drake sa babaeng iyun. Eh girl friend ng bayan iyun eh." muling wika nito na halata ang inis sa mukha. Hindi ko tuloy maiwasan ang matawa. Sa tono ng pananalita nito, halatang kilalang kilala niya ang Jasmine na iyun.

"Bakit mo naman nasabi iyan?" tanong ko. Imbes na masasaktan ako dahil napag uusapan namin ang tungkol sa pagluluko ni Drake sa akin, mas lalong naging interesado ako sa susunod na sasabihin ni Beatrice. Ano ba talaga ang meron sa Jasmine na iyun at bakit humaling na humaling sa kanya si Drake.

Ang alam ko lang, childhood sweetheart ni Drake si Jasmine. Umalis ng bansa dahil nag-migrate ang buong pamilya sa Europe at noong nagbalik ng Pinas, parang asong ulol si Drake na buntot ng buntot sa kanya na siyang dahilan ng palagi ang pag aaway namin ni Drake na nauwi sa pagkakalalaglag ng ipinagbubuntis ko noon.

Iyun din ang mga time na hindi na ako inuuwian ni Drake. Tuluyan na siyang nakisama sa Jasmine na iyun na lalong nagpa-trigger ng emotional at mental condition ko.

Ilang beses ko pa ngang kinwestiyon ang sarili ko kung ano ba talaga ang kulang sa akin? Bakit hindi ma- kontento sa akin ang asawa ko?

"Dahil naging sila din ni Arthur noon. " sagot nito na kaagad na ipinanlaki ng aking mga mata. Napatitig pa ako kay Beatrice kung ginu-goodtime niya ba ako pero kita ko kung gaano siya ka- seryoso ngayun.

"Paano mo nasabi? I mean, paanong naging sila?" tanong ko.

"Eh malandi nga kasi...hindi makontento sa iisang lalaki kaya kung kani-kanino pumapatol. Hindi lang talaga nagku-krus ang landas namin eh. Pero kapag bigyan ako ng chance ni Lord, kakalbuhin ko talaga siya kapag muli niyang aakitin ang asawa ko."

sagot nito. Ramdam ko sa boses niya ang pangigigil kaya nagtatanong ang mga matang tinitigan ko ito.

"Kaya alam ko ito dahil ampon ako ng mga magulang ni Arthur...I mean, sila na ang halos nagpalaki sa akin. Tauhan nang hasyenda nila ang mga magulang ko at noong pareho silang binawian ng buhay, inampon ako ng mga magulang ni Arthur at sila na ang nagpaaral sa akin...." pagki-kwento nito. Kaagad naman napukaw ni Beatrice ang interes ko kaya tahimik ko itong pinakingan.

"Minsang inuwi ni Arthur ang babaeng iyan sa bahay. Ipinakilala niyang fiance kina Mommy at Daddy at ikakasal na daw sila. Of course, sixteen years old pa lang ako noon kaya wala akong pakialam pero alam mo bang ako ang ginawang dahilan ng babaeng iyan kaya hindi natuloy ang kasal nila? Mainit ang dugo niya sa akin dahil alam niyang ampon ako at palagi akong pinagdidiskitahan." pagkiki- kwento nito.

"Palagi akong inaaway ng Arthur na iyan noon dahil kinakampihan niya ang malanding Jasmine na iyan. Nagtitiis na lang ako dahil wala naman akong ibang mapupuntahan. Pero alam mo pagkatapos noon, hindi ko akalain na ako pa rin pala ang pipiliin niya... heheheh!" natatawa nitong bigkas. Kaagad naman akong napangiti. Magulo ang kwento nitong si Beatrice pero parang gets ko na din...

Natigil lang sa pakiki-kwento si Beatrice nang dumating ang mga pagkain. Sabay na din kaming kumain dahil busy daw masyado si Arthur,

"Oh my God! Nakita mo ba ang nakikita ko?" natigil ako sa pagsubo ng marinig ko ang pagpalatak ni Beatrice. Nakatingin ito sa salaming dingding na VIP room at kaagad na nanlaki ang mga mata ko ng mapansin ko ang pagpasok ni Drake kasama ang babaeng ipinalit niya sa akin. Halata na ang umbok sa tiyan ni Jasmine kaya alam kong nagdadalang tao na ito.

"Ang kapal ng mukha nila para pumunta dito sa restaurant!" Narinig kong bigkas ni Beatrice kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Masakit pa rin pala na makita ang asawa mo na may kasama nang iba. Sabagay, ang alam niya patay na ako kaya malaya niya nang ma-idisplay ang kabit niya sa ibang mga tao. Ang sakit! Mukhang tuluyan na nga akong ibinaon sa limot nI Drake.

Chapter 400

JEANN POV

"Jeann, ayos ka lang ba? Pasensiya ka na ha? Hindi ko akalain na pupunta sila ngayun dito. Nasa kabilang branch si Arthur kaya baka kakain lang talaga sila." narinig ko pang wika ni Beatrice. Biglang bumalik ako sa huwesyo at pasimple kong pinunasan ang luha sa aking mga mata at pilit itong nginitian.

"Ayos lang...nagulat lang ako." sagot ko habang mahigpit ang pagkakahawak ko sa kutsara at tinidor. Pigil ko din ang sarili ko na lumabas at puntahan si Drake at ang babae niya para kumprontahin. HIndi na ako ang dating Jeann na basta na lang manunugod at mang-iiskandalo. Binago na ako ng mga karanasan ko at wala ng dahilan pa para habulin ko si Drake.

"Saglit lang. Paaalisin ko na sila. Hindi sila welcome sa restaurant na ito kaya pagsasabihan ko ang mga staff ko na huwag silang istimahin." wika ni Beatrice at akmang tatayo na ito ng bigla ko itong pigilan.

"Ayos na. Hayaan mo na sila. Customer sila at karapatan nilang pagsilbihan. Isa pa, hindi pwedeng ihalo ang personal na damdamin sa negosyo." sagot ko at pilit na ngumiti dito.

"Pero Jeann, hindi pwede! Ikaw ang legal wife at lahat ng karapatan nasa sa iyo. Actually, pwede mo nga sila ipakulong kung gustuhin mo lalo na ngayung buntis ang hitad na Jasmine na iyan!" sagot naman ni Beatrice.

Hindi ko naman mapigilan na mapatitig sa kinaroroonan nila Drake. Nakaupo na sila pareho sa isang bakanteng mesa habang seryosong nag uusap. Sa hitsura nilang dalawa para silang may pinagtatalunan na hindi ko mawari.

"Beatrice, pwede bang humingi ng favor? May make up ka ba diyan? Bibilihin ko na lang." maya maya wika ko kay Beatrice. Napansin ko pa ang pagkagulat sa hitsura nito bago kinuha ang kanyang bag at inilabas ang kanyang mga make up kit.

"Hindi ka naman siguro maselan diba? "tanong nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Ako na nga itong nanghihiram, mag iinarte pa ba ako? Baka nga si Beatrice ang maselan eh. Nakakahiya dahil personal na gamit itong hinihiram ko sa kanya.

"Dont worry, lahat ng magagamit ko ngayun, papalitan ko na lang." wika ko naman habang isa-isang tinitingnan ang mga make up na pwede kong gamitin.

"No need! Katulad mo, hindi din ako maselan." nakangiting sagot ni Beatrice. Nakikalkal na din ito sa mga make up na nasa harap ko bago nagsalita.

"Magaling akong mag make up! Gusto mo, ako na lang ang mag ayos sa iyo?" nakangiting tanong ni Beatrice. Kaagad naman akong tumango kaya kaagad niya akong inumpisahang ayusan.

Humanda sila sa akin. Wala akong plano na habang buhay silang papaniwalain na patay na ako. Ito na ang tamang pagkakaton para muling magtagpo ang aming landas. Makikita nila kung sino ba talaga si Jeann Villarama Santillan. Unica Iha ako ng mga Santillan kaya walang dahilan para magtago ako sa isang patay.

"Perfect! Ang ganda mo talaga Jeann! Anong shades ng lipstick ang gusto mong gamitin ko?"Naputol ako sa aking pagmumuni-muni ng muling nagsalita si Beatrice. Tapos niya na pala akong ayusan habang nakatulala ako sa kawalan.

"I think mas bagay sa iyo ang pulang lipstick na ito. Mas seductive at bagay sa make up mo." nakangiti nitong wika. Tumango lang ako kaya kaagad niya ng inaply sa akin ang red lipstick. Pagkatapos niyang gawin iyun iniabot niya sa akin ang salamin at kaagad kong tinitigan ang sarili kong reflexion.

Magaling mag make up si Beatrice. Napatunayan ko ngayun ito lalo na at feeling ko ibang tao ang nakikita ko sa salamin. Hindi ako ito lalo na at never akong gumagamit ng red lipstick. Parang kamukha ko na tuloy ang tunay na Ina ni Mommy Arabella.... 

Si Ara Perez! Hindi lingid sa kaalaman naming lahat ang nakaraan ni Mommy Arabella. Hindi siya tunay na anak nila Grandmama Carissa at Grandpapa Gabriel bagkos anak siya ni Ara Perez na nakikita ko ang mukha niya sa mukha ko ngayun.

Kung ano ang hitsura ko ngayun, ganoon din ang hitsura niya doon sa picture frame na nakalagay sa kanyang libingan. Ito ang dahilan kung bakit hindi ako gumagamit ng pulang lipstick dahil feeling ko, ako siya at siya ay ako! Para kaming pinagbiyak na bunga.

"So, ano ang plan mo? Susugurin na ba natin sila? Sayang naman ang red lipstick na iyan kung mananahimik lang tayo dito." naputol ako sa aking malalim na pagmumuni- muni ng muli kong narinig nag boses ni Beatrice. Dali-dali kong binitiwan ang salamin sabay tayo.

"Bagay ba sa make up ko ang suot kong damit?" tanong ko pa kay Beatrice. Naka-jeans t-shirt ako at hanging blouse. Ganito ako manamit noong dalaga pa ako.

"Ayos na iyan. Sexy nga eh. So ano ang plano? labas na tayo?" excited na tanong ni Beatrice. Humugot muna ako ng malalim na buntong hininga bago tumango.

"Dont worry! Kahit buntis ako, ako pa rin ang magiging back up mo ngayung araw!" muling wika ni Beatrice bago ako naglakad palabas ng VIP room.

Ngayun na ang tamang panahon para muli kaming magtotoos ng manloloko kong asawa. Sa pagkakataon na ito, sisiguraduhin ko na ako ang magwawagi!

Dire-diretso akong naglakad patungo sa table nila Drake at Jasmine. Ni hindi man lang lumingon sa gawi ko ang manloloko kong asawa at nasa kay Jasmine lang ang buo niyang attention.

"Husband! Tama nga pala ang nabalitaan ko na ibinulgar niyo na sa publiko ang relasyon niyong dalawa!" wika ko kasabay ng pag upo sa katapat ng mesa nila. Kaagad na nag angat ng tingin si Drake at diretsong tumitig sa akin.

Kita ko ang pagkagulat sa mga mata nito kasabay ng pagbanggit niya sa pangalan ko. Kaagad naman akong napaismid.

"Je-Jeann! I--ikaw!" gulat na gulat na bigkas ni Drake. Para itong nakakita ng multo sa paraan ng pagkakatitig sa akin. Talagang paniwalang-paniwala talaga ang manluluko na patay na ako.

Well, sorry na lang siya! Ngayung nagbalik na ako, hindi ako papayag na hindi ko maibalik sa kanila ang

pagdurusa na nararanasan ko noon sa mga kamay niya!

Chapter 401

JEANN POV

Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang biglang pamumutla ni Drake habang nakatitig sa akin samantalang si Jasmine naman ay kaagad na nagsalubong ang kilay habang kita ko ang pagka-digusto sa kanyang mukha. Lihim namang nagdiwang ang kalooban ko.

Ganiyan nga...magulat kayo sa muli kong pagbabalik. Pagbabayaran niyong dalawa ang lahat ng mga kasalanan na nagawa niyo sa akin. Hindi ako

papayag na ganoon-ganoon na lang at basta na lang mananahimik sa isang tabi at hayaan na maging masaya ang pagsasama nilang dalawa.

"Jeann, buhay ka? Hindi totoong namatay ka?" gulat na tanong ni Drake. Sa gulat nito, napatayo pa ito at naglakad palapit sa akin na hindi inaalis ang pagkakatitig sa aking mukha. Muli akong tumayo at matalim itong tinitigan.

"Disappointed?" tanong ko sa kanya sabay taas ng aking kilay. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang biglang pamumula ng mga mata nito at ang biglang pagtaas ng kanyang kamay sabay haplos sa aking pisngi pero kaagad ko iyung tinabig.

"Don't touch me with your dirty hands!" nanglilisik ang mga matang wika ko sa kanya. Hindi ito makapaniwalang napatitig sa akin.

"Bakit? Bakit mo ako niluko? Bakit mo pinalabas na wa-wala ka na?" tanong nito na kaagad ko namang ikinaismid. Naglakad ako ng ilang distansya sa kanya bago ito sinagot.

"Wala lang...trip ko lang! Besides, hindi mo masasabing panluluko ang ginawa ko sa iyo. Talagang namatay ako Drake....pinatay mo ako sa panluluko na ginawa mo sa akin!" galit kong sumbat sa kanya. Pigil ko ang sarili ko na maiyak sa harap nito. Hindi ko na hahayaan pa na umiyak sa harap niya at magmukhang kaawa-awa. Hindi na ako ang dating Jeann na mahina.

"Kahit ano pa ang sabihin mo, niluko mo ako Jeann. Pinaniwala mo ako na wala ka na at alam mo bang halos ikamatay ko iyun? Alam kong malaki ang kasalanan ko sa iyo pero sana man lang hinayaan----" naputol ang sasabihin nito ng bigla akong nagsalita.

"Oh come on Drake. Ang kapal ng mukha mo para sabihin sa akin na niluko kita! Baka nakalimutan mo na nasa harap na nating dalawa ang ibedensya ng panluluko mo sa kasal natin? Ayan ohhh, buntis na nga diba?" galit kong bigkas sa kanya sabay duro kay Jasmine. Kaagad namang natigilan si Drake at napasulyap kay Jasmine na noon ay kaagad na napatayo habang galit na nakatitig sa akin.

"Hindi ka niluko ni Drake. Ako ang una niyang minahal kaya wala akong inagaw sa iyo!" galit na bigkas nito. Ang kapal ng mukha para sumabat sa pag uusap naming dalawa. Ganito na ba katapang ang mga kabit sa panahon ngayun?

"Oh really! Ikaw ang minahal? Well, bakit hindi ka pinakasalan?" taas noo kong tanong sa kanya habang pigil ko ang sarili ko na sugurin ito at sabunutan. Kating kati na talaga ang palad ko na saktan ito pero hindi ko gagawin. Lalo na at nakapukaw na kami ng attention ng ibang mga customers. Maraming nang mga nakikiusyuso na gustong gusto ko naman. Tingnan lang namin kung sino ang mas mapapahiya sa aming tatlo.

"Jeann, please huwag dito! Mag usap tayo na tayong dalawa lang. Magpapaliwanag ako!" si Drake na ang sumagot. Akmang hahawakan ako nito pero kaagad kong tinabig ang kanyang kamay.

"Bakit? Ito na nga ohhh...magkaharap na tayong tatlo na hindi ko kayang gawin noon! Bakit pa tayo hahanap ng ibang lugar gayung pwede namang dito tayo mag usap-usap diba?" nang iinis kong tanong. Kaagad naman natigilan si Drake at pasimple nitong inilibot ang tingin sa paligid. Peke akong tumawa.

"Nahihiya ka na malaman ng lahat ang pangangabit mo Drake?" talagang nilakasan ko pa ang boses ko para marinig ng mga usyusera at usyusero. Effective naman dahil lalong nakuha namin ang attention ng mga Marites sa paligid.

Ito ang gusto ko. Ang gumawa ng eksena sa maraming tao para malaman ko kung sino ang mas may kasalanan sa amin.

"Jeann, hindi kita niluko! Not here! Sumama ka sa akin...mag usap tayo, iyung tayo lang! Magpapaliwanag ako! " sagot ni Drake at akmang hahawakan ulit ako nito pero kaagad ng umangat ang isa kong kamay. Lumagapak iyun sa pisngi ni Drake na siyang lalong nagpalakas sa mga bulungan sa aming paligid mula sa mga audience namin.

"Sinabi ko na sa iyo na huwag mo akong hawakan! Walang kasing dumi ang kamay na iyan at nandidiri ako sa iyo!" galit kong singhal kay Drake. Tulala itong nakatitig sa akin habang mabilis naman na nakakapit sa kanya si Jasmine.

"Ano ba! Ayaw na nga sa iyo ni Drake diba? Umalis ka na nga!" galit naman na singhal sa akin ni Jasmine. Kaagad ko naman itong pinaningkitan ng aking mga mata sabay titig sa kamay nito na mahigpit na nakahawak sa braso ni Drake.

"Yes...tangGap ko na ayaw ni Drake sa akin and ayaw ko na din naman sa kanya. Sa iyo na siya hanggat gusto mo at kung pwede, itago mo siya sa ilalim ng iyung kipay para hindi na maagaw ng iba!." Nang-iinsulto kong sagot kay Jasmine na kaagad na ikinagalit nito.

Akmang sasampalin ako nito pero maagap kong nahawakan ang kanyang kamay kasabay ng pagpilipit na siyang dahilan ng malakas na pagsigaw ni Jasmine.

Todo rescue naman ni Drake at ito na mismo ang humawak sa kamay ko para mabitiwan ko si Jasmine. Pero hindi ako nagpatinag, sinipa ko si Drake diretso sa kanyang pagkalalaki at kaagad itong napaupo sa sahig habang namimilipit sa sakit.

"Hindi pa ipinanganak ang taong pwedeng manampal sa akin Jasmine. Kabit ka ng asawa ko kaya wala kang karapatan na idapo sa maganda kong pisngi iyang marumi mong palad!"

nanglilisik kong wika kay Jasmine sabay bitaw sa kanyang kamay nat sinampal ito. Tulala itong napatitig sa akin habang tuloy tuloy ang pag agos ng luha sa kanyang mga mata.

Taas noo ko namang tinitigan si Drake na noon ay hindi pa rin nakakabawi sa ginawa kong pagsipa sa kanya.

"Kung gusto mo ng tahimik na buhay, magfile ka na ng divorce!" Huling wika ko kay Drake bago ako nagmamdaling nag-martsa pabalik ng VIP room.

Chapter 402

JEANN POV

Pagkapasok ko sa loob ng VIP room hapong hapo akong napaupo. Kinuha ko ang isang basong tubig at kaagad na nilagok. Ramdam ko ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Wala sa sariling napatitig ako sa kinaroroonan nila Drake at kita ko kung paano alalayan ito ni Jasmine na makaupo sa upuan.

Wish ko lang na sana nilakasan ko pa ang pagsipa sa kanya kanina para tuluyan na nitong hindi mapakinabangan ang kanyang alaga at hindi na maghasik ng lagim sa sanlibutan.

"Perfect! Alam mo, pinahanga mo ako! Alam mo bang ang galing-galing mo kanina?" napukaw ulit ang buo kong attention ng biglang dumating si Beatrice. Malapad ang pagkakangiti sa labi habang nakasunod sa kanya ang dalawang waitress na may mga bitbit na mga pagkain. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti lalo na ng maamoy ko ang masarap na aroma mula sa pagkain.

Kanina pa ako nagugutom at naudlot lang iyun dahil sa presensiya nila Drake sa labas. Muli akong napatingin sa kinaroroonan nila at napansin kong wala na ang dalawa. Umalis na at marahil at gustong takasan ang kahihiyan na dinulot ko sa kanilang dalawa. Mabuti naman dahil masyadong masakit sa mga mata ko ang presensya nilang dalawa.

"Ang kakapal ng mukha! Hindi pa ako tapos sa kanila! Makikita nila!" sagot ko naman habang pinapanood ang mga waitress na isa-isang inilalagay sa harap ko ang ibat ibang putahe ng mga pagkain.

lisa lang ang inorder ko pero ang daming naka-served. Anong palagay ni Beatrice sa akin? Masiba??

"Tama lang ang ginawa mo. Nakita mo ba ang reaction ni Drake kanina?

Para siyang nakakita ng multo. Saglit na nagkulay papel ang kanyang mukha habang nakatitig sa iyo." nakangiting sagot naman ni Beatrice. Nagkibit balikat lang ako at kaagad na akong naglagay ng pagkain sa aking pingan dahil kanina pa nag-aalburuto ang aking mga bituka sa tiyan.

Ngayung maraming masasarap na pagkain sa harap ko, ito na din ang chance ko na kumain ng marami. Nadagdagan ang gutom ko sa paghaharap naming dalawa ni Drake kanina kaya dapat lang na magpaka- busog ako ngayun.

Pagkatapos kumain, kaagad na akong

nagpaalam kay Beatrice na umuwi na. Kaagad naman itong pumayag sa kondisyon na masusundan ang pag uusap naming ito. Masyado daw kasi siyang nag-enjoy sa presensya ko.

"Sure...dont worry, isasama ko na next time sila Veronica at Charlotte. Para naman mas masaya!" nakangiting sagot ko kay Beatrice bago umalis. Sandaling oras lang kaming nagkasama pero palagay na kaagad ang loob ko sa kanya. Siguro dahil sa mabait nitong awra.

Kasalukuyan akong naglalakad patungong parking nang maramdaman ko na may humawak sa braso ko. Dali- dali akong napalingon at halos magdikit ang kilay ko nang mapagtanto ko na si Drake ang nasa harap ko.

"Ano pa ba ang kailangan mo?Bitiwan mo nga ako!" paangil na wika ko sa kanya sabay hila ko sa sarili kong braso. Feeling ko nagkapasa ako sa bahaging iyun dahil sa higpit ng pagkakawak nya sa akin kanina.

"Mag usap tayo! Hindi pwedeng hindi tayo mag-uusap!" sagot naman ni Drake sa akin at akmang hahawakan ulit ako nito pero kaagad ko nang tinabig ang kanyang kamay.

"Ano pa bang gusto mong pag usapan natin? Kung tungkol sa divorce, magfile ka na at ipadala ko sa bahay at pipirmahan ko kaagad!" galit kong bulyaw sa kanya. Natigilan ito habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin

May nababasa akong kakaibang damdamin sa kanyang mga mata pero ayaw ko nang bigyan ng kahulugan. Masyado ng masakit ang mga nangyari at ayaw ko ng balikan iyun.

"Jeann, alam kong malaki ang kasalanan ko sa iyo. Bigyan mo naman sana ako ng chance na makausap ka at maipaliwanag ang side ko! Please!" nakikiusap na sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa kanyang mga mata.

"Talaga lang ha? At ano ang gusto mong ipaliwanag? Ano pa ang gusto mo? Hindi bat ilang beses na kitang binigyan ng chance noon makapag- paliwanag sa ginawa mong panluluko sa akin? Sabihin mo sa akin Drake...ano ang kulang sa akin? Bakit nagawa mo akong lokohin?" halos pasigaw kong tanong sa kanya. Wala na akong pakialam kung nasaan man kami ngayun at kung may nanonood man sa amin.

Muling binuhay ng Drake na ito ang sakit ng kalooban ko na pilit kong itinatapon sa ilang buwan kong paglayo sa kanya! Akala ko naka- moved on na ako pero heto na naman! Nakakaramdam na naman ako ng awa sa sarili.

"Jeann...sorry! Sorry sa lahat-lahat ng pagkakamali na nagawa ko! Aminado ako na kasalanan ko ang lahat-lahat at handa kong tanggapin lahat kahit anong parusa ang gusto mong ipataw sa akin. Mapagbayaran ko man lang ang mga kasalanan na nagawa ko!" sagot nito. Peke ko naman itong tinawanan.

"Sorry??? No! Hinding hindi kita mapapatawad sa ginawa mo sa akin. Ikaw ang dahilan kung bakit nakunan ako noon. Ikaw ang dahilan ng lahat ng pagdurusa ko! Hindi mo tinupad ang mga pangako mo na mamahalin mo ako habang buhay. Na ako lang at wala ng iba!! I hate you Drake at kamumuhian kita hanggang sa huli kong hininga!" galit kong sigaw sa kanya kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Tulala namang nakatitig sa akin si Drake habang bakas ang pait sa mga mata nito. Kaagad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata at galit na nagsalita.

"Masyado ka ng nakakaisturbo sa akin! Kung wala ka ng sasabihin, aalis na ako!" sagot ko at kaagad itong tinalikuran. Nakakailang hakbang pa lang ako ng muli ko itong lingunin.

"Hihintayin ko ang divorce papers. Huwag mo nang hintayin na ako ang magfile noon dahil sisiguraduhin kong hindi lang pangalan mo ang makaladkad sa iskandalo na ito!"

makaladkad sa iskandalo na ito!" nagbabanta kong wika sa kanya at mabilis na tinahak ang parking space kung saan naka-park ang aking kotse.

Chapter 403

JEANN POV

Pagkapasok ko sa loob ng aking kotse tsaka ko ibinuhos ang lahat ng sama ng loob na nararamdaman ng puso ko.

Hindi ko akalain na hanggang nagyun masakit pa rin pala! Bakit ba ang hirap niyang kalimutan? Bakit ba sa kabila ng mga panluluko na ginawa niya sa akin.....bakit siya pa rin ang sinisigaw ng puso ko!

"I HATE YOU DRAKE! Dapat lang na kamuhian kita! Hindi ka kaibig-ibig dahil manluluko ka!!!" galit kong sigaw sa loob ng kotse habang patuloy sa pagtulo ang luha sa aking mga mata. Hinampas hampas ko pa ng sarili kong palad ang aking dibdib dahil pakiramdam ko nahihirapan na akong huminga dahil sa matinding sakit na nararamdaman.

Akala ko matatag na ako! Akala ko matapang na ako! Pero bakit ganito? Bakit ang sakit - sakit pa rin!

Ipinikit ko ang aking mga mata habang inaalala ang paghihirap ko noong mga unang araw na dinala ako nila Mama sa farm. Halos mabaliw ako noon. Ilang beses ba akong nagtangkang magpakamatay?

Ahhh! Hindi ko na mabilang! Maraming beses at hindi lang nagpo- prosper dahil sa mga taong nakabantay sa akin. Pero kung hindi lang siguro kami mayaman..kung wala lang sana kaming pera...baka inu-uod na ang katawan ko sa ilalim ng lupa.

Gumaling lang ako dahil sa psychiatrist na nag alaga sa akin.

Sumailalim ako sa ibat ibang klaseng therapy habang hindi umaalis sa tabi ko sila Mama at palagi din akong binibisita ni Papa at minsan naman sila Grandma at Grandpa. Noong mga unang mga buwan, lahat ng mga pangaral nila hindi tinatanggap ng utak ko. Ang utak ko noon ay nakatoon lang sa kamatayan at wala ng iba.

Pakiramdam ko ng mga sandaling

iyun, nag iisa lang ako kahit na halos lahat ng mga mahal ko sa buhay ay nasa tabi ko na.

Si Drake lagi ang laman ng isip ko. Ilang beses kong kinwestion ang sarili ko kung bakit niya ako nagawang saktan ng ganito! Kung pwede nga lang bumili ng bagong puso at ipalit sa kasalukuyan kong puso, ginawa ko na sana. Matakasan ko man lang lahat ng paghihirap ng kalooban ko.

Tapos, ngayun! Heto na naman! Masakit pa rin pala dahil umiiyak pa rin ako kapag nakikita siya!

Huminga ako ng malalim at pilit na pinapakalma ang puso ko. Hindi ako dapat maging mahina. Hindi ko na dapat pang balikan ang mga masasakit na alaalang iyun. Maraming nagmamahal sa akin! May kumpleto akong pamilya at sinusupurtahan ako ng mga relatives ko. At higit sa lahat, may anak na umaaasa sa akin

"Nang masiguro kong maayos na ako ay kaagad kong pinaatras ang aking kotse para sana umuwi na

Pero sa hindi inasahan na pagkakataon, bigla akong nakarinig ng lagabog sa hulihang bahagi ng kotse kaya napalingon ako at napakagat pa ako sa aking labi ng makita ko na may naatrasan akong kotse.

"Kung mamalasin ka nga naman!" naiinis ko pang sambit sabay baba. Wala na akong pakialam pa kung namumula man ang mga mata ko galing sa matinding pag iyak. Ang gusto ko ngayun ay makauiwi na dahil hinihintay na ako ng anak ko.

"Miss, ano ba iyan! Naatrasan niyo po ako!" kaagad na salubong sa akin ng lalaking kung hindi ako nagkakamali siya ang nagda-drive ng kotse.

Hindi ko siya pinansin dahil kaagad kong tsinik ang sarili kong sasaktan at kaagad akong napasimangot sa yupi na nakita ko. Bagong bili pa naman ito ni Daddy para sa akin tapos nabanggaan kaagad!

"Ano ba kasi ang ginagawa mo? Bakit ka ba naka-double parking?" halos pasigaw kong tanong sa lalaking nasa harap ko. Tulala naman itong napatitig sa akin. Hindi marahil inaasahan ang pagtataray ko.

"Eh Mam! Kasalanan niyo naman po eh. Tahimik po kaming naghihintay ng mapaparkingan dito pagkatapos bigla po kayong umatras." paliwanag nito sa akin kaya kaagad ko itong inirapan.

Tinitigan ko pa ang dahan dahan na pagbukas ng passenger ng kotse na naatrasan ko at mula doon, iniluwa ang isang matangkad at maputing lalaki. Naka sunglass ito at facemask kaya hindi ko makita ng maayos ang kanyang mukha.

"Sino iyan?" tanong ko kay Manong driver. Kaagad naman itong sumagot na Boss niya daw kaya kaagad akong naglakad palapit dito para makipag- negosasyon.

"Ikaw ang may ari ng kotse na ito?" tanong ko kaagad sa lalaking naka- shades. Sinipat ko pa ito ng tingin pero negative talaga. Mukhang may pinagtataguan dahil talagang tinakpan ang mukha. Baka naman pangit kaya ganito ang attire niya?

'Ako nga! Ikaw ang nakabanga diba? I think liable ka para ipagawa kung ano man ang damage sa kotse ko." sagot nito. Malalim naman akong napabuntong hininga at kaagad na naglakad pabalik ng aking kotse at kumuha ng papel at ballpen. Isinulat ko ang aking cellphone number at iniabot dito.

"Fine..tawagan mo ako kung magkano ang babayaran ko." wika ko sa kanya pero kaagad itong umiling. Lalo tuloy akong napasimangot dahil sa inis.

"Hindi pwedeng ganyan lang Miss. Paano kung takbuhan mo ako?" sagot nito. Pigil ko naman ang sarili ko na bigwasan ito. Ang dami niyang arte! Isa pa, ano ang palagay niya sa akin, tumatakbo sa responsibilidad?

"Kung ayaw mo, tumawag ka nalang ng pulis. Sa presinto na lang tayo mag usap." naiinis kong sagot sa kanya at muling bumalik sa aking kotse at pumasok sa loob.

Tanggap ko na sa sarili ko na mali-late ako ng uwi ngayun. Unang beses kong nag malling at imbes na mag enjoy ako, kunsumisyon pa ang inabot ko! Hayssst! hanggang ngayun hindi pa nga ako naka-get over sa pagkikita namin ni Drake, dumagdag pa ito.

Kaagad akong napatitig sa salaming bintana ng kotse nang may kumatok. Ang lalaking naka shades ang kumatok kaya kaagad ko itong pinagbuksan.

"What?" angal ko sa kanya. Hindi ito sumagot bagkos dahan-dahan nitong tinangal ang facemask at shades. Nagulat pa ako ng tumampad sa mga mata ko ang perfect nitong awra habang nakangiti sa akin.

"Nagkita na ba tayo before?" tanong nito. Kaagad ko itong tinaasan ng kilay. Mga ganitong pautot, basang basa ko na eh...

Chapter 404

JEANN POV

"Naalala ko na! Naalala na kita! Sabi ko na nga ba nagkita na tayo eh!" muling wika nito habang may masayang ngiti na nakaguhit sa kanyang labi. Familiar din sa akin ang kanyang awra pero hindi ko lang maalala kung saan ko ito nakita.

Hindi ko maiwasang mapatitig dito ng tumampad sa mga mata ko ang gwapo niyang mukha. Nakangiti ito at hindi ko maiwasang ma-amaze ng matitigan ko ang mapuputi at pantay-pantay nitong ngipin na lalong nagpadagdag sa taglay nitong ka-gwapuhan. Hindi ko tuloy maiwasan na mapaisip kung model ba ng toothpaste itong kaharap ko ngayun. Napaka-perfect kasi ng ngipin niya. Nakaka-inggit!

"Nagkita na ba tayo before?"

nagtataka kong tanong sa kanya.

"Hindi ba't pinsan ka ni Charlotte

Villarama? Iyung asawa ni Peanut Smith? Naku, magtatampo na ako sa inyo ha. Unang kita ni Charlotte sa akin, ganyan na ganyan din ang reaction niya! Hindi nyo ba talaga ako naalala? Ako iyung isa sa mga pogi na na-meet niyo sa yate before!" sagot nito na kaagad na nagpakunot ng noo ko.

"Sa Yate? Kaninong Yate? Sa amin ba? "tanong ko. Kaagad itong natawa. Parang tanga lang, tirik na tirik ang araw pero nasa labas siya ng kotse ko at tumatawa na parang baliw.

"Sa Yate ni Peanut. Nakalimutan mo na nga! Sabagay, sobrang tagal na noon pero never kong makalimutan ang araw na iyun. Malaking bagay kaya sa akin na na-meet ko ang mga apo ng businessman na si Gabriel Villarama."

sagot nito. Kaagad naman akong napa- isip at kaagad na sumagi sa isip ko ang isang partikular na pangyayari ilang taon na ang nakalipas.

Oo nga. Birthday ni Peanut noon. Iyun din ang kauna-unahang pagkakaton na inamin ko sa sarili ko na may crush ako sa manlolokong si Drake. Grabe naman pala ang memory ng taong ito. Pero ano nga ba ulit ang pangalan nito? Hayy, hindi ko na talaga maalala.

"Naalala mo na? By the way, ako nga pala si Lucas. Lucas Martinez." nakangiti nitong wika at talagang isiniksik niya pa ang kamay niya sa mallit na awang ng bintana ng kotse ko para makipag-shake hands sa akin.

"Jeann...Jeann Villarama Santillan." nag aalangan kong sagot sabay abot ng kamay niya. Lalong lumapad ang pagkakangiti sa labi ni Lucas habang titig na titig ito sa akin.

"Nice to meet you ulit Jeann! Sabi ko na nga ba ikaw si Jeann eh. Mukha ka lang suplada pero alam kong mabait ka. " wika pa nito. Hindi ko tuloy malaman kung tatawa ba ako or sisimangot sa sinabi niya. Galing ako sa pag iyak kaya mukha akong suplada ngayun noh!

"Naku, ako yata ang dapat na humingi ng pasensya sa iyo. Naatrasan ko ang kotse mo." sagot ko naman. Wala namang masama kung aamin sa pagkakamali. Isa pa mabait naman itong kaharap ko at mukhang magkakasundo kami. Lalo na at isang beses lang kaming nagkakilala noon pero naalala niya pa rin ang unang pagkikita namin.

"Ayos na! Walang problema! Ako na ang bahalang magpagawa ng kotse ko pero in one condition. Dapat ilibre mo ako ng lunch minsan!'" nakangiti nitong wika. Alanganin naman akong tumango dahil hindi naman ako sigurado kung mapagbibigyan ko ito.

"Well, isi-save ko na ang number mo ha? Huwag kang magulat kung isang araw, bigla na lang kitang tatawagan. Paki-kumusta na lang pala ako kay Ms. Charlotte!" nakangiti nitong wika at naglakad na ito palayo sa akin.

Nasundan ko na lang ito ng tingin at nagulat pa ako dahil muli itong lumingon sa gawi ko at malapad na ngumiti bago sumakay sa kanyang kotse. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti habang sinusundan ng tingin ang kotse nito paalis.

Pagkatapos ng ilang sandali, mabilis naman akong nagmaniobra at nagdrive pauwi ng bahay. Sa sobrang dami ng nangyari ngayun, parang ubos na ubos ang energy ko at gusto kong makapag- pahinga na muna.

Pagkarating ko ng bahay ang nag- aalagang mukha ni Mommy ang kaagad na sumalubong sa akin. Napansin din nito ang yupi sa likurang bahagi ng kotse kaya lalo itong nag alala.

"Ano ba ang nangyari? Bakit ngayun ka lang?" tanong ito. Hinalikan ko muna ito sa pisngi bago ko ito sinagot.

"Marami po akong nakasalubong na kakilala sa labas Mom. Nag-

kwentuhan at hindi ko na namalayan pa ang oras." nakangiti kong sagot. Kaagad naman akong tinitigan nito sa mukha bago napapailing.

"Sige na...maghilamos ka muna. Feeling ko tuloy hindi ikaw ang kaharap ko ngayun. Bakit ka ba naka- make up ng ganiyan? Siya nga pala nagpahanda ako ng paborito mong miryenda kina Manang kaya bumaba ka din kaagad ng dining para makakain. " wika ni Mama sa akin. Hindi ko naman maiwasan na matawa. Alam ko kung ano nag iniisip nito. Nakikita niya sa katauhan ko ang tunay nyang Nanay.

Si Ara Perez.

Hayyy, bakit ba kuhang kuha ko ang hitsura ni Ara Perez. Hindi man masabi ng mga taong nakapaligid sa akin alam kong para kaming pinagbiyak na bunga ng tunay kong Lola. Minsan nga napapaisip ako kung reincarnation niya ba ako.

Although, maganda naman talaga si Lola Ara Perez kung tutuusin. Model and actress nga daw noong nabubuhay pa kaya lang naligaw ang landas kaya maagang kinuha ni Lord.

Kung saan man siya ngayun, siguro masaya na din siya. Lumaki si Mommy sa poder ng mga Villarama bilang isang mabuting tao. Ramdam ko din na hindi naman iba ang trato nila kay Mommy kaya hindi talaga namin ramdam na outsider kami sa pamilyang iyun. Isa pa, kadugo ko din naman ang mga pinsan ko dahil kapatid ni Grandma ang tunay na Ina ni Mommy Bella.

"Okay Mom! Thank you!" sagot ko at nagmamadali ng naglakad papasok ng bahay. Bahala na ang mga kasambahay magbaba sa lahat ng mga pinamili ko. Magpapahinga muna ako para may lakas ako na lumaban sa buhay.

Chapter 405

DRAKE POV

Pagkatapos ng mainit na kumprontasyon namin ni Jeann, kaagad akong nagdrive papuntang mausoleum kung saan nakahimlay ang pag aakala kong abo niya.

Kung ganoon, niluko niya lang pala ako. Pinaniwala niya akong patay na siya para pagdusahan ko lahat ng mga pagkakamali na nagawa ko sa kanya.

Hindi ko naman siya masisisi kung iyun ang naisip niyang gawin sa akin. hanggang langit ang galit niya kaya siguro niya nagawa iyun.

Ang mausoleum na ito ay tanda ng pagtataksil ko kay Jeann. Ang mausoleum na ito ang naging libingan ng pag ibig na nararamdaman niya para sa akin. Ito ang din ang simbulo kung gaano ako kawalang kwetang asawa!

Hindi ko maiwasang titigan ang portrait nito. Ibang iba ang hitsura niya sa portrait na ito kumpara kanina sa restaurant. Wala na ang nakangiti nitong mga mata sa tuwing tumititig sa akin. Wala na ang maamo nitong mukha at palaging nakangiting labi sa tuwing nakikita ako.

Ang nakikita ko ngayun sa kanyang mga mata at mukha ngayun ay puno na ng galit. Ibang iba na siya at alam kong kahit na anong gawin ko hinding hindi niya ako mapapatawad sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa ko.

Hindi ko mapigilang haplusin ang jar na naglalaman ng kunwaring abo nito kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Wala siya sa loob ng jar na ito. Buhay siya at nagbalik sya para ipamukha sa akin ang lahat ng mga pagkakamali na nagawa ko sa pagsasama namin.

Sinira ko ang sarili kong pamilya! Ako ang dahilan kung bakit nakunan siya. Ako ang dahilan kung bakit namatay ang pangalawang baby namin na nasa kanyang sinapupunan.

Gaano ba ako kasamang asawa at ama? Bakit ganito ang nangyari sa buhay ko? Wala din ba akong ipinagkaiba sa ama ko na basta na lang kaming iniwan noon at sumama sa ibang babae? Katulad niya rin ba ako?

"Jeann! Jeann!" sambit ko habang umiiyak. Kinuha ko ang picture frame nito at itinapat sa aking dibdib. Sana pwede pang ibalik ang mga nangyari na. Sana may rewind pa para naman maitama ko pa lahat ng mga pagkakamali ko.

Huli na ba ang pagsisisi kong ito? Tuluyan nang lumayo ang loob niya sa akin. Gustuhin ko man siyang suyuin pero hindi ko alam kung paano umpisahan. Wala akong mahihingan ng tulong. Alam kong masama ang loob sa akin ng mga kaibigan ko. Lalo na si Rafael.

Sa totoo lang, hindi ko inaasahan ang pagkikita namin. Na-surprised talaga ako. Pero aaminin ko man sa sarili ko or hindi, lalong gumanda ang asawa ko. Lalo siyang naging kaakit-akit kahit wala na ang masayang ngiti sa labi niya.

Of course para akong nabunutan ng tinik sa dibdib nang makita ko siya. Buhay si Jeann at may chance pa ako na ipakita sa kanya kung gaano ako nagsisisi sa lahat ng mga pagkakamli na nagawa ko.

Pagkatapos ng mahabang pagmumuni -muni at pag iyak kaagad na akong bumalik ng sasakyan. Nagdrive ako papunta sa pag aari kong bar at dumiritso sa opisina.

Wala pang pumapasok na customer sa bar ko dahil maaga pa pero gusto ko silang unahan sa pag inom. Gusto kong magpakalasing para kahit papano, makalimutan ko man ang lahat ng kagaguhan na nagawa ko sa buhay ko.

"Ikuha mo ako ng alak." kaagad na utos ko sa isa kung mga staff ko. Maaga talaga ang pasok ng ilan para masigurado ang kalinisan at kaayusan ng bar bago magbukas. Kaagad naman itong tumango at tumalima paalis para kunin ang iniutos ko sa kanya.

Wala akong ibang ginawa kundi ang magpakalunod sa alak. Oo, kahit papaano, gumaan ang pakiramdam ko sa isiping buhay pa pala siya pero, sumasakit ang kalooban ko sa ipinapakitang galit niya sa akin. Lalo na ng sabihin niya na gusto niya na ng divorce.

Hindi ko akalain na maririnig ko ang katagang iyun sa bibig mismo ng hahaana walang ibang ginawa noon kundi pagsilbihan ako.

Naging mabait na asawa si Jeann pero ginago ko siya. Ni hindi ko man lang pinahalagahan lahat ng effort at pag aalaga na ibinigay niya sa akin. Ipinanganak siyang may gintong kutsara sa bibig pero pilit niyang pinag aralan lahat ng gawain sa bahay pati ang pagluluto ma-satisfied niya lang ako. Gusto niyang ipakita sa lahat ng isa siyang ulirang asawa pero nagawa ko pa rin siyang lokohinl. Nakipag relasyon ako kay Jasmine.

Nang malaman iyun ni Jeann, nakiusap siya sa akin na aayusin namin ang pagsasama namin. Handa niyang tanggapin ang lahat lahat ng mga pagkakamli ko basta bumalik lang ako sa kanya. Pero hindi ko siya pinakinggan. Naging bingi ako sa lahat mga pakiusap niya.

Minsan siyang naging martir sa nagsasama namin hanggang sa umabot na sa sukdulan ang lahat. Hindi na ako halos nakakauwi sa bahay namin at nagawa ko pang bumili ng isa pang bahay para doon itira si Jasmine at nagsama kami.

Tuluyan ko ng hindi inuuwian noon si Jeann. Ni hindi ko nga alam na nagdadalang tao pala siya at nakunan dahil sa sobrang stress at wala akong ibang ginawa noon kundi ang magpakasarap sa piling ni Jasmine. Kinalimutan ko ang sarili kong pamilya dahil makasarili ako.

Ni hindi ko man lang naisip ang mararamdaman niya dahil sa mga pinang-gagawa ko.

'Gago! Ang tanga-tanga ko! Bakit ba nagawa ko ito sa kanya" Bakit ko siya niluko?" galt kong sigaw kasabay ng paghagis ko sa baso na hawak ko. Lumikha iyun ng malakas ng ingay dahil sa pagkabasag. Hindi ko iyun 

pinansin bagkos lahat ng nakapatong dito sa mesa, pinaghahagis ko.

Hindi ko alam kung paano pa ako makabangon sa ganitong sitwasyon. Hindi ko alam kung paano ko pa aayusin ang buhay ko. Ako mismo ang sumira sa sarili kong pamilya kaya dapat lang na magdusa ako ngayun.

Chapter 406

DRAKE POV

Pagkatapos kong magkalat kaagad ko din naman pinalinis sa staff ko ang mga kalat. Balik ako sa plano ko na maglasing at muling nagpadala ng alak dito sa loob ng opisina.

Sobrang lungkot ng pakiramdam ko at umaasa ako na sa pamamagitan ng pag inom maibsan man lang ang sama ng loob na nararamdaman ng kalooban ko.

"Boss, nasa labas po ang asawa niyo."

tulala akong nakatitig sa kawalan ng ibalita sa akin ng isa sa mga staff ko ang tungkol sa bagay na ito. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng excitement.

Alam ko sa sarili ko na tinamaan na ako ng ispiritu ng alak. Wala na ako sa maayos na huwesyo at gusto ng pumikit ang mga mata ko.

Nasaan na kaya ang mga kaibigan ko? Ni wala man lang akong matawagan para hilingin na damayan nila ako sa sitwasyon ko ngayun.

"Asawa? Si Jeann? Bakit hindi mo pa siya pinapasok." naiinis kong sagot sa aking staff. Kailangan pa bang ipaalam sa akin bago niya papasukin ang asawa ko? Eh asawa ko iyun eh at ano mang oras pwede niya akong puntahan.

Sa sobrang inis ko pasuray-suray akong tumayo at naglakad patungong pintuan ng opisina. Sinasabi ko na nga ba eh. Hindi talaga ako matitiis ni Jeann. Mahal niya ako at nandyan siya palagi para intindihin ako.

Pagkabukas ko ng pintuan kaagad na naglaho ang excitement na nararamdaman ng puso ko. Bigla akong nakaramdam ng inis. Ang asawa na tinutukoy ng staff ko ay hindi si Jeann.

"What are you doing here?" malamig kong tanong kay Jasmine at mabilis na naglakad pabalik at naupo sa swivel chair ko. Nagsalin ng alak sa baso at inisang lagok iyun. Kaagad naman naglakad palapit sa akin si Jasmine at malandi akong nginitian.

"Nag alala ako sa iyo. Kanina pa kita hinihintay sa bahay kaya nagbakasakali akong pumunta dito sa bar. Umiinom ka? May problema ka ba? " nakangiti nitong tanong. Matiim ko naman itong tinigan bago umiling.

"No! Nothing! Hndi ka na sana pumunta sa lugar na ito. Alam mo namang buntis ka diba? Makakasama sa bata ang pagpunta mo dito." seryoso kong sagot. Muli akong nagsalin ng alak sa baso at akmang iinumin ko na nang biglang agawin iyun sa akin ni Jasmine. Kaagad naman akong nakaramdam ng inis.

"Drake..marami ka ng nainom!

Chapter 407

Umuwi na tayo!" wika nito sa akin kasabay ng malanding paghimas nito sa balikat ko. Kaagad naman akong napatayo at tumingin sa salamin na dingding para tingnan ang mga customers na nagkakasayahan na sa ibaba.

"Umuwi ka na! Bawal kang magpuyat. Hayaan mo muna akong makapag isip! "malamig kong sagot sa kanya. Natigilan ito at malakas ng napabuntong-hininga. Nababasa ko na ang pagkainis sa mukha niya pero pilit ko na lang binabaliwala. Wala ako sa mood ngayun para makipag-talo sa kanya.

"Drake ano ba ang problema? Bakit affected ka ba sa pagkikita niyong dalawa ng ex-wife mo? Drake naman, huwag mong sabihin mahal mo na siya kumpara sa akin?" naiinis na tanong nito. Kaagad naman nagpanting ang tainga ko dahil sa sinabi niya. Masakit marinig sa bibig ng isang tao ang salitang ex wife gayung hindi pa naman kami divorce ni Jeann.

"Jasmine...I told you, leave me alone!! "galit kong wika sa kanya. Maang itong napatitig sa akin habang may iilang butil na ng luha ang nagbabadyang pumatak sa kanyang mga mata. Lalo naman akong nakaramdam ng inis.

"Mahirap bang intindihin sa iyo ang sinabi ko? Sabi ko, ewan mo muna ako. Uuwi ako ng bahay kapag gusto ko!" muli kong bigkas at pahablot kong kinuha sa kamay niya ang baso ng alak at mabilis na tinunga ang laman. Tulala namang napatitig sa akin si Jasmine.

"Nagbago ka na! Huwag mong sabihin sa akin na mas mahal mo pa ang babaeng iyun kumpara sa akin? Drake naman, kung saan malapit na tayong magkaanak, tsaka ka naman nagkakaganito!" galit na wika nito sa akin kasabay ng tuloy tuloy na pag agos luha sa mga mata.

Lalo naman akong nakaramdam ng inis at dinampot ang bote ng alak at malakas ng inihagis sa pader. Lumikha ito ng malakas na ingay kasabay ng pagsigaw ni Jasmine dahil sa mitinding pagkagulat.

"Isa pang salita na lalabas sa bibig mo ay hindi ako mangingimi na sa iyo na ipatama ang kasunod na bote na ihahagis ko! Umalis ka sa harap ko Jasmine!" galit kong sigaw sa kanya. Natigilan naman ito at nang akmang hahawakan ko na ulit ang bote ng alak, halos takbuhin nito ang pintuan makalabas lang. Matalim ang mga matang nasundan ko na lang ito ng tingin.

lisang babae lang ang gusto kong 

makasama ngayung gabi. Hindi si Jasmine or kahit sino pa man. Si Jeann lang. Yes...si Jeann, ang asawa ko! Kailangan ko siya. Kailangan ko ang asawa ko!!!

Hapong hapo akong napaupo sa swivel chair habang hinahayaan ko na ang muling pagpatak ng luha sa aking mga mata. Kung ito ang karma ko, malugod kong tatanggapin basta bumalik lang si Jeann sa akin. Handa kong ituwid lahat ng pagkakamali ko basta maging maayos lang ulit kami.

Miss na miss ko na siya! Miss na miss ko na ang asawa ko!!!

Chapter 408

JEANN POV

Kakatapos lang ng binyag ni Baby Jillian at napagkasunduan naming lahat na sa bahay na gaganapin ang celebration. Ninong si Uncle Rafael at iba pang mga pinsan samantang Ninang naman ang mga Titas ko at ilang malalapit na kaibigan.

Sa bahay lang namin ginanap ang celebration pagkatapos ng binyag dahil halos kami-kami lang naman at wala namang ibang bisita na inimbitahan. Simpleng selebrasyon lang naman ang aming ginawa bilang pag welcome na din sa bagong miyembro ng aming pamilya.

"Ang ganda naman talaga ng Baby Jillian na iyan." masayang wika ni Veronica habang pinipisil nito ang malusog na pisngi ng batang karga- karga ko.

Pagkatapos ng binyag, halos ayaw nang humiwalay sa akin ni Baby Jillian. Akala niya siguro ako ang Mommy nya. Ayos lang naman din dahil nag-ienjoy din ako sa pag aalaga sa kanya.

Mabuti na nga lang at hindi nagseselos ang anak kong si Baby Russell. Sabagay, nitong mga nakaraang araw napapansin ko na mas malapit ang anak ko kay Daddy kaya kapag nasa paligid ito hindi na halos humihiwalay si Russell sa kanya. Ayos lang naman sa akin iyun at least nagkaroon ng father figure ang anak ko at umaasa ako na sana hindi na siya maghanap ng ama paglaki niya.

Wala talaga akong plano na sabihin kay Baby Russell kung sino ang Daddy niya. Hindi din ako papayag na malalapitan siya ng ama niyang si Drake. Makasarili na kung makasarili pero buo na ang desisyon ko na susuluhin ko ang responsibilidad sa

pagpapalaki sa anak ko total naman nandiyan lang ang aking mga magulang para suportahan ako sa lahat ng desisyon ko sa buhay.

"Kung pwede nga lang, ako na sana ang aampon sa kanya eh. Ang ganda niya kasi tapos ang lambing pa."

nakangiti ko naman sagot kay Veronica habang isina-sayaw ko si Baby Jillian. Halatang inaantok na dahil namumungay na ang kanyang mga mata.

Nang mapansin ko na nakatulog na si Baby Jillian sa bisig ko kaagad ko na siyang iniabot sa yaya niya para dalhin na sa nursery room upang makapagpahinga ng maayos.

"Siya nga pala Jeann, may lakad ka ba bukas?Magpapasama sana ako sa iyo sa Villarama Mall. May importanteng meeting kasi bukas si Rafael at hindi niya ako masasamahan." maya maya

pagyaya ni Veronica sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Nabitin ako sa pamamasyal sa mall noong nakaraang linggo kaya ito na din siguro ang chance ko para magliwaliw. Nakakaramdam na din naman ako ng bored dito sa bahay. Timing talaga itong pagyayaya ni Veronica sa akin. Balak ko din kasing magshopping ng iba pang mga pangangailangan namin ng mga bata. Kailangan ko din pala bumili ng mga bagong damit at make up.

Ngayung tanggap ko na sa sarili ko na hiwalay na ako kay Drake, wala akong ibang gustong gawin kundi ang magpaganda. Mas lalo kong mamahalin ang sarili ko dahil iyun naman talaga ang tama.

"Sure...free naman ako everyday. Mga anong oras ba ?" tanong ko sa kanya. Kaagad naman itong napangiti.

"Before ten ng umaga! Mas maganda na maaga tayo para makarami tayo. Huwag ka na lang pala magdala ng kotse...dadaanan na lang kita dito bukas." nakangiti nitong sagot sa akin. Masaya naman akong tumango.

"Well, much better! Noong nakaraang labas ko nakadisgrasya ako ng ibang sasakyan eh. Mabuti na lang at mabait iyung may ari at hindi ako pinagbayad. Kaya lang, hindi muna ako pinapayagan ni Daddy na magdrive ngayun kaya required ka talaga na daanan ako." nakangiti kong sagot sa kanya.

"Pero naisip ko din. Paano kaya kung yayaain natin si Charlotte? You know, bonding na din siguro natin ito diba?" tanong nito. Kaagad naman akong napaisip.

Sabagay, may punto ito. Medyo matagal na din kaming hindi nakakalabas na kami lang. Masyado kaming naging busy nitong mga nakaraang taon at wala namang masama kung lalabas kami na kami- kami lang.

Noong mga dalaga pa kami, kami palagi ang magkakasama. Nahinto lang nang naging asawa ni Uncle itong si Veronica at naging busy na din ang lahat. Siguro ito na ang chance para muli naming ibalik ang dati naming samahan.

"Sure, ako na ang bahala magsabi kay Charlotte. Tiyak na hindi iyun tatanggi. "excited kong sagot sa kanya

Hindi nakarating si Charlotte at Peanut sa binyag ni Baby Jillian dahil sa mga personal na kadahilanan at naiintindihan naman namin iyun. Isa pa, mahirap talaga magkikilos kapag buntis.

Kinabukasan, katulad ng napag- usapan namin ni Veronica, dinaanan niya ako dito sa bahay at diretso na kami ng mall. Pumayag na din si Charlotte at sa mall na lang daw kami magkikita dahil ihahatid daw siya ni Peanut doon.

Nadtanan pa nga namin sa meeting place namin si Charlotte na nagmamaktol na.

"Veronica, Jeann, ang tagal niyo naman! Kanina pa ako naghihintay sa inyo eh ." angal ni Charlotte pagkalapit namin sa kanya. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Veronica. As usual hindi pa rin nagbabago ang pinsan kong ito. Reklamador pa rin.

"Anong matagal? Sakto lang naman ang dating namin ah?" sagot naman ni Veronica.

"Bawal ang boys ha? Bonding ng mga girls ito kaya pauwiin mo na muna si Peanut." nakangiti ko namang singit. Araw namin ngayun kaya dapat kami-kami lang na mag best friends ang magkakasama. Bawal haluan lalo na ng mga asa-asawa. Tsaka lugi ako noh...sa aming tatlo ako lang ang hiwalay sa asawa at baka mainggit lang ako kapag isasama nila ang mga asawa nila sa bonding naming ito. Baka lalabas ng third wheel lang ako at hindi ko ma- enjoy ang araw na ito.

Kaagad kong napansin ang pag ismid ni Charlotte kaya hindi ko maiwasan na matawa. Mukhang hindi approved sa kanya ang sinabi ko.

"Kailan ka pa bitter pagdating sa mga lalaki. Buntis ako noh at wala namang gagawin ang asawa ko kaya hayaan na natin siyang sumama sa atin."

nakalabi pang sagot ni Charlotte. Kaagad naman akong umiling.

"Hindi pwede. Kawawa siya eh. Mabo- bored lang siya. Hayaan mo muna siyang mag day off sa kakulitan mo." natatawa kong sagot na kaagad namang sinigundahan ni Veronica.

Chapter 409

JEANN POV

"Tama si Jeann. Hayaan mo muna si Peanut makapag pahinga noh! Puro tayo mga babae at awkward sa kanya na isasama natin siya. Mabuti sana kung nandito si Rafael at ayos lang na isama mo si Peanut. Pero wala siya eh.. may importante siyang meeting ngayun sa opisina." natatawa namang sagot ni Veronica.

Sabay pa naming narinig ang marahas na pagbuntong hininga ni Charotte bago tumango. Halatang masama pa rin ang loob pero hindi na namin pinansin pa. Sanay na kami sa ugali niya noh.

"Ingatan niyo ang Misis ko ha? Buntis iyan at tawagan niyo kaagad ako kung tapos na ang bonding niyo." paalam naman ni Peanut sa amin. Sabay naman kaming tumango ni Veronica.

"Dont worry Peanut. Kami ang bahala sa kanya. Pag aari ng Villarama Empire ang mall na ito kaya safe kami dito. Isa pa, may mga tauhan na inutusan si Rafael na bantayan kami kaya ipagpalagay mo ang kalooban mo." sagot ni Veronica. Kaagad namang tumango si Peanut at hinalikan pa nito sa labi ang asawa bago kami iniwanan.

"So, saan tayo ngayun?" kaagad na tanong ni Charlotte. Kaagad naman kaming napatingin kay Veronica.

"Birthday ni Grandmama Carissa next month. Gusto ko munang tumingin ng pwede iregalo sa kanya." sagot naman ni Veronica. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Charlotte.

Mukhang pareho kami na muntik ng makalimutan ang birthday ni Grandmama. Buti na lang ipinaalala ni Veronica. Sa dami ng nangyari sa buhay ko, nawala sa isip ko na malapit na pala ang kaarawan ni Grandma.

Hindi naman required magregalo pero iba pa rin ang may maiiabot na regalo sa mabait at mapagmahal naming abwela.

"Oo nga pala noh? Buti pinaalala mo. Sige, hanap tayo ng shop. Unahin muna natin ang regalo ni Grandma bago tayo magliwaliw." sagot ni Charlotte at nag umpisa na kaming humakbang para maghanap ng shop na pwedeng puntahan para makapamili ng pwedeng iregalo. Isisingit ko na din siguro ang pagsa-shopping ko para makarami din ako.

"Oh my God! Nakikita mo ba ang nakikita ko?" nagulat pa ako nang biglang huminto sa paglalakad si Veronica habang seryosong nakatitig sa isang shop sabay may itinuro. Kunot noo kong nasundan ng tingin ang itinuturo niya at kaagad na sumalubong sa paningin ko ang isang tao na hindi ko inaasahan na makikita sa lugar na ito. Walang iba kundi si Jasmine. Ang kabit ni Drake na abala sa kakasukat ng high heels sa isang katapat ng store.

Hayy, sobrang liit talaga ng mundo. Akalain mo iyun, nakita ko naman ang babaeng umagaw kay Drake sa akin.

"Akala ko ba buntis ang bruha na iyan? Bakit high heels ang gustong bilihin?" tanong naman ni Charlotte. Kaagad naman akong napaisip. Ano nga ba ang gagawin ni Jasmine sa mga high heels na sinusukat niya ngayun?

Naiinis kong pinapanood si Jasmine habang aligaga namang pinagsisilbihan ng staff. Kung anu- anong design kasi ang hinihingi nito kaya ang ending, tambak na ang ibat ibang design ng sandals sa harap niya at lahat iyun mukhang rejected sa panlasa ng malanding si Jasmine. Hindi ko na tuloy napigilan ang sarili  ko na lapitan ito.

"Wow! Hindi ko akalain na mapili ka pala pagdating sa mga bagay-bagay, pero nagawa mong pumatol sa lalaking may asawa na!" kaagad kong bigkas habang naglalakad palapit sa kanya. Kinuha ko ang isang sandals na naka- display at kunwari'y kinikilatis iyun sabay sulyap kay Jasmine na noon ay masama ng nakatitig sa akin.

Parang gusto kong matawa sa hitsura ngayun ni Jasmine. Halos lumuwa ang mga mata nito sa sobrang galit sa akin habang mahigpit ang pagkakahawak niya sa high heels na isusukat niya na naman sana.

"What? Galit ka?" nang iinis kong tanong sa kanya. Padabog na binitawan nito ang kanyang hawak habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin.

"Bakit ba napaka-bitter mo? Hindi mo pa rin ba matanggap na ako ang pinili ni Drake?" maanghang na sagot nito. Kaagad naman akong napangisi.

"Sino ang nagsabi sa iyo na naghahabol pa rin ako? Sa iyo na siya at kung gusto mo, isaksak mo siya sa baga mo! Total naman, iyan ang talent ng mga kabit diba? Cheap na, mang aagaw pa!" nakangisi kong sagot sa kanya.

Lalo namang nagliyab ang mga mata nito sa galit. Kaagad namang nagdiwang ang kalooban ko sa sobrang tuwa.

Mukhang nasagi ko ang kanyang pride. Galit na talaga eh. Gusto nang manakit.

"Walang hiya ka! Hindi ako Cheap at hindi ako mang aagaw dahil una siyang naging akin!" galit na sagot nito. Mataas na din ang tono ng boses nito at nakakaagaw na din kami ng attention sa ibang mga shoppers.

Napasulyap pa ako sa kinaroronan nila Veronica at Charlotte at kaagad kong napansin na nakatitig sila sa gawi namin ni Jasmine. Pareho pang nakangiti ang dalawa at halatang excited sa mga susunod na kaganapan na gagawin ko. Lalo naman akong ginanahan na mang asar.

"Ah talaga lang ha? Bakit hindi ko yata alam iyan? Paki-klaro nga? Baka naman naging reserba mo lang si Drake sa dami ng lalaking dumaan sa buhay mo. By the way, kanya ba talaga ang batang nasa sinapupunan mo? Baka naman sa dami ng mga lalaking dumaan sa buhay mo, hindi mo na nalaman kung sino ba talaga ang tunay na tatay ng batang iyan." nang iinsulto kong sagot sabay titig sa umbok ng kanyang tiyan.

"Walang hiya ka! Hindi totoo iyan!;" galit na bigkas nito at akmang sasampalin ako pero kaagad kong

nahawakan ang braso nito.

"Oopss! Walang ganiyanan! Alam mo bang kahit kurot, hindi ako nakatikim sa mismong mga magulang ko? Tapos sasampalin lang ako ng kabit ng asawa ko? Ang unfair naman yata ng mundo kung gagawin mo iyan sa akin." galit kong wika sa kanya at kaagad itong itinulak. Nawalan ito sa balanse kaya napaupo ito. Narinig ko pa ang pagsinghap ng mga taong nakapaligid sa amin kaya natigilan ako.

Oo nga pala, buntis itong kaharap ko. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng kaba lalo na sa isiping baka mapahamak ang ipinagbubuntis nito. Malakas ang pagkakatulak ko sa kanya dahil napaupo pa ito sa sahig.

Chapter 410

JEANN POV

Sa lakas ng pagkakatulak ko kay Jasmine napaupo pa ito sa sahig na labis kong ipinangamba dahil baka kung mapaano ang baby na nasa kanyang sinapupunan.

Parang gusto tuloy humiwalay ang kaluluwa ko sa katawang lupa ko sa matinding kabang nararamdaman. Hindi ako ganoon kasamang tao para pumatay ng bata sa sipapupunan ng kanyang ina. Oo galit ako sa Jasmine na ito pero ayaw kong madamay ang ipinagbubuntis niya.

"Walang hiya ka talaga! Bakit ba ayaw mo na lang manahimik na malinaw naman sa iyo ang lahat! Ako ang pinili ni Drake kaya wala ka ng magagawa pa! "galit na sigaw nito sabay tayo. Hindi ko naman maiwasan na magtaka habang nakatitig sa kanyang tiyan.

Parang wala lang sa kanya ang pagkakatulak ko. Parang hindi man lang ito nasaktan.

"Inaano ba kita? Ikaw nga diyan ang galit na galit dahil nakita mo ako eh? Natatakot ka ba na baka bumalik sa akin si Drake kaya ka nagkakaganyan?" sagot ko naman ng makabawi sa pagkabigla. Hindi ko tuloy maiwasan na mapaisip. Ang galing naman ng bruha na ito, ni hindi man lang ininda ang malakas na pagkakatulak ko sa kanya.

"Never ng babalik sa iyo si Drake kaya huwag ka ng umasa pa! Ako na mahal niya kaya tsupi ka na sa buhay niya. Magpa-file na siya ng divorce sa iyo kaya hintayin mo!" sagot naman nito.

"Eh di wow! Eh ikaw na ang mahal niya! Pakialam ko at pakisabi sa kanya na bilis bilisan niyang mag file ng divorce dahil kapag ako ang mainip, pareho ko talaga kayong ipapakulong!" galit kong sigaw sa kanya. Kaagad naman itong natameme at namutla. Takot pala ang bruha na ito kapag kulungan ang pag uusapan eh. Oh diba parang nalunok niya ang sarili niyang laway? Biglang nanahimik eh.

Hindi na sumagot pa si Jasmin kaya itinoon ko na ang buo kong attention sa mga bagay na nakadisplay dito sa shop. Parang tood na nakasunod lang ang tingin nito sa lahat ng gagawin ko kaya muli ko itong binalingan ng tingin at nginisihan. Parang hindi pa rin humuhupa ang inis na nararamdaman nito sa akin base na din sa kanyang hitsura ngayun. Nasa mode pa naman ako mang inis kaya pagbibigyan ko talaga siya.

"Wala ka pa bang napipili? Tingin ko kanina mo pa ini-isturbo ang mga staff dito. Hindi ka ba binigyan ni Drake ng budget pang shopping?" nang uuyam kong tanong sa kanya. Kaagad kong napansin ang pamumula ng mukha nito. Hindi ko na naman maiwasang matawa dahil hindi ito nakasagot.

Halatang napahiya sa sinabi ko kaya kaagad kong binalingan ng tingin ang staff na nag aassist sa kanya kanina na nasa akin na din ang buong attention para alalayan ako sa mga bagay na gusto kong bilihin.

"Nasaan ba ang manager dito? Bakit hinahayaan niyo na may tumambay sa shop niyo na hindi naman pala bibili? Sa dami ng isinukat niya kanina natakot tuloy ako na baka magkalat siya ng germs ng kakatihan. Kawawa naman ang mga customers na mahahawa niya." wika ko sa staff.

Nilakasan ko talaga ang boses ko para lalong inisin si Jasmine. Isa pa, gusto ko din marinig ng ibang mga shoppers ang mga sinasabi ko. In short, gusto ko talagang ipahiya si Jasmine sa lahat makaganti man lang ako sa lahat ng sakit ng kalooban na ibinigay nya sa akin noon.

"Walang hiya ka! Wala kang pakialam kung tatambay ako dito! Isa pa hindi ako makati! Bitter ka lang dahil ipinagpalit ka ni Drake sa akin!' sagot nito na naging bulong bulongan sa paligid namin. Kapal talaga ng mukha ng babaeng ito, ipinagmamalaki pa talaga sa lahat ng ang pagiging kabit niya.

"Ouch! Nag react? Tinamaan ba? Bakit hindi ka na lang kaya umalis dito? Nagiging kahiya-hiya ka na dito. Wala ka namang budget na pambili sa mga isinukat mo dahil alam kong hindi ka binigyan ng pera ng ex husband ko!" Nang-iinsulto kong wika at muling itinoon ang attention sa mga items na nasa harap ko pero kaagad kong naramdaman ang malakas na paghablot ni Jasmine sa buhok ko na kaagad ko namang ikinasigaw dahil sa sakit.

Lintik na babaeng ito. Nagawa pa talaga akong sabunutan. Sinabi ng huwag na huwag niyang idantay sa akin ang marumi niyang mga kamay eh. Litse talaga! Ang sakit ng anit ko. Gusto pa yata akong kalbuhin ng babaeng ito eh!

Abala ako sa kakapiglas para tangalin ang kamay ni Jasmine sa buhok ko ng marinig ko ang galit na boses ng taong biglang dumating. Nagulat ako dahil hindi ko ito inaasahan.

"Jasmine...stop it! Ano ang ginagawa mo kay Jeann!" maawtoridad ang boses na wika ni Drake. Kahit sino siguro ang makakarinig ay kakabahan dahil sa galit nitong boses. Kaagad ko namang naramdaman ang pagbitaw sa buhok ko ni Jasmine kaya kaagad akong nakahinga ng maluwag. Akala ko talaga makakalbo na a ko eh. Nasaan na ba iyung mga kasama ko? Ni hindi man lang sila nagtangkang tulungan ako.

"Drake, kasalanan niya. Masyado niya akong pinahiya kaya hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Siya ang nauna at gumanti lang ako." sagot naman ni Jasmine pero hindi iyun pinansin ni Drake. Bagkos kaagad kong naramdaman ang paghawak nito sa magkabilaan kong balikat at nag aalala akong tinitigan sa mukha.

"Ayos ka lang? Nasaktan ka ba?" tanong nito sa nag aalalang boses. Hindi naman ako nakaimik. Hindi ko inaasahan ang mga ganitong klaseng eksena. Ako talaga ang una niyang pinagtoonan ng pansin instead ang kabit niya?

Chapter 411

JEANN POV

Parang biglang na-blanko ang utak ko dahil sa ginawa ni Drake. Paano ba naman kasi kita ko ang sobrang pag aalala sa mga mata niya habang nakatitig sa akin.

Tunay kaya itong ipinapakita niya sa akin ngayun or baka naman pakitang tao lang dahil na-realized niya kung gaano kalaki ang kanyang kasalanang nagawa sa akin. Gayunpaman wala talaga akong balak na makipagbati sa kanya. Graduate ha ako sa pagiging martir at ayaw ko ng balikan iyun.

Mahirap para sa akin ang makalimutan lahat ng mga pagkakamali na nagawa niya. Akala ko talaga siya na ang forever ko pero nagkamali ako. Isang pangarap na lang talaga sa akin ang bumuo ng masaya at kumpletong pamilya.

Namatay ang magiging pangalawang anak namin dahil tinalikuran niya ako at ipinagpalit niya ako sa babaeng kung makatingin sa akin ngayun akala mo papatay ng tao dahil sa selos. Bakit ba kasi may pahawak-hawak pa itong si Drake. Pagkatapos niyang makipag lampungan ng makailang ulit sa Jasmine na ito, may gana pa talaga siyang hawakan ako ng ganito sa magkabilang balikat?

"Bitiwan mo nga ako!" paasik kong wika kay Drake nang makabawi ako sa pagkabigla. Litse na pamamasyal na ito. Hindi ba pwedeng mag-enjoy kahit minsan lang sa pamamasyal? Bakit ba napakaliit ng mundo para sa aming tatlo? Mabuti pa siguro nagpaka buro na lang ako sa farm. Feeling ko mas tahimik ang buhay ko doon kumpara dito sa Metro Manila.

"Jeann, hwag mo naman sanang masamain ang tanong ko sa iyo. Nag-aalala ako na baka nasaktan ka!" sagot naman nito sa akin habang bakas pa rin ang pag aalala sa kanyang mga mata habang masuyong nakatitig sa akin. Sa hitsura ngayun ni Drake, parang wala siyang nakikitang iba tao kundi ako lang.

Kung hindi lang ito nakagawa ng malaking pagkakasala sa akin baka kanina pa ako namimilipit sa kilig. Kaya lang wala na eh...wala ng lugar sa akin ang kilig-kilig na iyan. Dahil para sa akin, ang kapalit ng kilig ay walang hanggang pagdurusa.

"Pakialam mo ba kung nasaktan ako? Noon pa man wala ka ng pakialam sa akin diba? Bakit parang biglang nagbago ang ihip ng hangin? Huwag mong sabihin na nakukunsensya ka na sa lahat ng mga pinagagawa mo dahil hindi ako maniniwala." galit kong sagot sa kanya. Kaagad naman itong natigilan. Kita ko ang pait na nakaguhit sa kanyang mga mata habang hindi pa rin inaalis ang pagkakatitig sa akin.

"Alam kong hanggang ngayun galit ka pa rin sa at hindi kita masisisi. Aware ako na masyado akong naging unfair sa iyo. Sana mapatawad mo ako Jeann at bigyan mo ako ng chance na makausap ka ng masinsinan. Iyung tayo lang dalawa." sagot nito. Buong lakas ko itong intinulak kaya nabitawan niya ako. Kaagad naman akong umatras palayo sa kanya.

"No need! Wala ng dahilan pa para mag usap tayo. Simula ng iniwanan kita, tinapos ko na din kung ano man ang ugnayan natin." paasik kong sagot sa kanya. Lalong gumuhit ang sakit sa mga mata nito habang pagkakatitig sa akin. Kaagad naman akong nabutong hininga at akmang tatalikuran ko na ito ng bigla niya akong hawakan sa kamay.

Nagulat ako pero kaagad akong napapiksi para mabitawan niya pero mas malakas sa akin si Drake. Mahigpit ang pagkakahawak nito sa akin at mukhang wala itong balak na pakawalan ako.

Sa kabila ng mga nangyari, alam kong malaki pa rin ang epekto ni Drake sa buo kong pagkatao. Patunay na dito ang biglaang pagkabog ng dibdib ko sa simpleng paghawak niya sa kamay ko. Para tuloy akong napapaso at malakas na muling hinila ang kamay ko para lang mabitawan niya. Nakakailang na din kasi ang malakas na pagkabog ng dibdib ko.

"Drake! Paano naman ako!" muli akong nagising sa katotohanan nang biglang nagsalita si Jasmine. Oo nga pala. Saglit kong nakalimutan na nasa harap pala namin si Jasmine at kanina pa yata nagseselos sa mga palitan namin ng salita ni Drake.

"Anong paano ka? Jasmine....hindi bat sinabi ko sa iyo na bawal kang lumabas ng bahay? Ano ito? Ano ang ginagawa mo dito sa mall?" Naiinis naman na sagot ni Drake sa kanya sabay pisil sa palad ko na hanggang ngayun mahigpit pa rin ang pagkakahawak niya. Wala sa sariling napatitig ako kay Drake para sabihin sa kanya na bitawan niya na ang kamay ko pero nasa kay Jasmine na ang buo niyang attention. Hindi ko tuloy maiwasan na mapasimangot.

"Drake naman! Dont tell me na siya pa rin ang kakampihan mo ngayun gayung siya ang nauna. Pinahiya niya ako sa maraming tao kaya na-trigger ang galit ko! Wala akong kasalanan!" naiiyak na namang sabat ni Jasmine. Hindi ko na maiwasan na mapaismid. Feeling ko talaga nagdadrama ito eh. Gusto niya sigurong siya ang kampihan ni Drake. Well, wala naman akong pakialam doon. Magsama sila hanggat gusto nila! Kaya lang bakit ganito?

Bakit ayaw niya pa rin akong bitawan?

"Alangan naman na ikaw ang

kakampihan gayung kabit ka!" nakalabi ko namang sagot kay Jasmine. Kaagad naman napabaling ang tingin nito sa akin. Kung kanina ay naiiyak na ito, sa isang iglap lang biglang nagbago ang expression ng kanyang mukha. Nanlilisik na ang kanyang mga matang tumitig sa akin at kung wala lang siguro si Drake, baka sinugod na naman ako.

"Jasmine! How many times I told you na iwasan mo si Jeann. Ano ang ginagawa mo?" galit na wika ni Drake sa kabit niya. Napansin niya marahil ang galit sa mga mata ng kanyang kabit habang nakatitig sa akin. Lihim naman na nagdiwang ang kalooban ko.

Tunay man or hindi ang pag aalala na ipinakita ni Drake sa akin, wala na akong pakialam pa. Masaya ako na nakikitang nagseselos ngayun si Jasmine. Tama lang iyan dahil gusto ko din maramdaman niya kung ano ang naramdaman ko noong inagaw niya sa akin si Drake.

"Mag sorry ka sa kanya!" Pautos na wika ani Drake kay Jasmine. Parang gusto ko namang matawa dahil parang batang napapadyak sa sahig si kabit. Hahawak pa sana ito sa braso ni Drake pero kaagad itong nakaiwas. Pigil ko naman ang sarili ko na matawa lalo na ng mapansin ko ang pagkasdismaya sa mukha ng malanding kabit.

"I am waiting. Mag sorry ka sa kanya. " muling utos ni Drake Kay Jasmine habang mahigpit pa rin ang pagkakahawak niya sa kamay ko.

Chapter 412

JEANN POV

Gustuhin ko mang kumawala sa pagkakahawak ni Drake pero ayaw nya talaga akong bitawan. Bakit ba kailangan niya pang pilitin na mag sorry ang isang tao kung hindi naman bukal sa kalooban. Isa pa, hindi kayang burahin ng sorry ang lahat ng mga pasakit na ginawa nila sa akin ng malanding Jasmine na iyan.

"Drake, No! Wala akong kasalanan na ginawa kaya bakit ako magso-sorry sa kanya?" nag aalburuto namang sagot ni Jasmine. Matalim naman itong tinitingan ni Drake sabay hila dito papunta sa harap ko. Mukhang seryoso talaga si Drake na pagsorihin ang kanyang kabit. Para ano pa? Feeling niya siguro, mababawasan lahat ng mga pagkakamali na ngawa nila sa akin kung sakaling sundin siya ni Jasmine.

Kahit na pareho pa silang lumahod sa harapan ko, hinding hindi ko talaga sila mapapatawad. Minsan ko na siyang inunawa noon. Minsan na din akong umasa na magiging maayos pa ang pamilya namin pero nabigo ako. Kahit na magbago pa siguro si Drake, hindi na mabubura pa ang pagtataksil na ginawa niya sa akin.

"No need! Hindi ko kailangan ang sorry niya. Masyado nang nang nasayang ang oras ko dahil sa kapritso ng kabit mo! Pagsabihan mo siya na sa susunod na magkrus ang landas namin, marunong siyang lumugar kung saan siya nababagay." seryosong wika ko kay Drake kaya muli itong napatitig sa akin.

"I am sorry sa mga nangyari. Promise, aayusin ko ito." sagot nito. Kaaagad naman akong napairap.

Ano pa ba ang aayusin nya? Wala na. Sirang sira na ang pamilya namin at hindi na mabubuo kahit na anong gawin niya.

Galit ko itong tinitigan bago ko malakas na hinila ang kamay ko. Sa pagkakataon na ito, binitiwan niya na ako kaya naman matalim kong sinulyapan si Jasmine at taas noo silang tinalikuran. Wala din naman akong mapapala kung patuloy akong makikipag usap sa kanila. Sinasayang ko lang ang oras ko sa walang kabuluhang bagay.

Diretso na akong naglakad patungong counter kung saan naabutan ko pa sila Veronica at Charlotte na nagbabayad na din sa kanilang mga pinamili.

Parang gusto ko na tuloy magtampo sa kanila. Imagine, nagawa pa rin pala nilang makapag shopping sa kabila ng struggle na naranasan ko kani-kanina lang.

"Done?" kaagad na tanong ni

Charlotte ng mapansin niya ang presensiya ko sa likuran nila. Kung makatanong akala mo simple lang ang ginawa kong pakikibaka. Hindi man lang nila ako tinulungan. Muntik na nga sana akong nakalbo ng Jasmine na iyun kung hindi lang dumating si Drake.

"Not yet! Dumating si Drake. Magtutoos pa kami ng Jasmine na iyan sa mga susunod na araw. HIndi ko siya lulubayan hanggat hindi ko malalaman kung ano ang sekreto niya!"

makahulugan kong sagot kay Charlotte. Kaagad naman itong natawa at pasimpleng sumulyap sa kinaroroonan nila Drake at Jasmine na noon ay parang nag aaway na. Mula sa kinaroroonan namin kitang kita ko ang pamumula ng mukha ni Drake sa sobrang galit.

"Hmmm, mukhang alam ko na ang ibig mong sabihin ah? Gusto mo bang tulungan kita na alamin kung ano nga ba ang sekreto ng babaeng iyan?" nakangiti namang sagot nito. Lalo namang lumapad ang ngiti sa labi ko.

"Sure...napansin mo naman siguro kung gaano kalakas ang pagkakatulak ko sa kanya kanina diba? Ni hindi man lang siya umaray kahit buntis siya? Palagay mo buntis ba talaga ang hitad na iyan?" halos pabulong ko ng tanong kay Charlotte. Natawa naman ito kaya naman kaagad ko itong pinandilatan.

"I dont know..pero nakita din namin iyun kanina. Pareho pa ngang napataas ang kilay naming dalawa ni Veronica eh." sagot naman nito. Muli naman akong napalingon kina Drake at Jasmine pero napansin ko nang hila- hila na ni Drake ang kabit niya palabas ng shop. Hindi ko maiwasang mapataas ang aking kilay. Tama lang na umalis na silang dalawa dahil masyado ng masakit sa mga mata ko ang presensiya nila.

Hindi ko na muna sinagot pa ang sinabi ni Charlotte. Hahaba lang ang usapan at hanggat maari, ayaw ko na munang pag usapan namin ang tungkol sa bagay na ito. Masyadong sensitive at baka may ibang makarinig sa amin.

Pagkatapos magbayad nila Charlotte at Veronica, ako naman ang inistima ng cashier. Nang lumabas na ang total ng babayaran ko kaagad kong hinugot sa bag ko ang wallet at akmang kukunin ko na ang debit card ko, isang kamay ang kaagad kong napansin na nag abot ng card sa cashier. Nang lingunin ko ito, nagulat pa ako dahil nasa tabi ko na pala si Drake nang hindi ko napapansin.

Saglit pa akong nagtaka dahil napansin ko pang hila hila niya kanina palabas ng shop si Jasmine tapos nandito na kaagad siya sa tabi ko? Ang bilis naman niyang nakabalik?

"Ako na ang magbabayad sa mga pinamili mo." seryosong wika nito sa akin. Kaagad namang napataas ang aking kilay at inagaw sa cashier ang card na iniabot niya. Hindi ako papayag na siya ang magbabayad sa lahat mga pinamili ko. Kaya kong bayaran lahat ng gusto kong bilihin.

"No need! Kayang kaya kong bayaran lahat ng mga pinamili ko. Hindi ko kailangan ang pera mo!" sagot ko kay Drake at kaagad kong iniabot sa cashier ng sarili kong debit card.

"Jeann, bakit ba napakahirap mong pakiusapan. I am your husband at responsibilidad kong ibigay sa iyo lahat ng mga pangangailangan mo!"

seryosong wika nito. Peke naman akong natawa habang ibinabalik ko sa kanya ang card na ibinigay niya kanina sa cashier.

"Asawa? Ang bilis mo namang nakalimot! Hindi bat naghiwalay na tayo?" naiinis kong sagot.

"Sino ang nagsabi sa iyo na hiwalay na tayo? Bakit pumayag ba ako?" sagot nito. Kaagad naman akong natameme.

Chapter 413

Jeann POV

Gulat na napatitig ako kay Drake dahil sa sinabi niya. Ano ba ang pinagsasabi niya na hindi pa kami hiwalay? Ilang buwan ko na nga siyang nilayasan tapos sasabihin niya ngayun sa akin na hindi pa kami hiwalay? Napaka unfair naman niya kung nagkataon. Gusto niyang mag stay ako sa kanya as a legal wife habang harap-harapan na ibinabalandra niya sa harap ko ang kanyang kabit?

"Hindi ko naalala na pumayag ako sa hiwalayan natin Jeann. Mag asawa pa rin tayo kaya sana naman maintindihan mo lahat ng effort na ginagawa ko ngayun." sagot nito at muli niyang inagaw ang aking debit card sa kamay ng cashier. Ibinigay nya ulit ang sarili niyang debit card at inutusan ang cashier na bilisan dahil nagmamadali daw kami.

Pigil ko naman ang sarili kong murahin ito dahil sa kanyang mga pinanggagawa. Nahihiya lang ako sa mga customers na nasa likuran namin kaya pinili ko na lang na manahimik muna.

Pagkatapos nitong bayaran lahat ng mga pinamili ko nagmamdali na akong lumabas ng store. Siya na din ang nagbitbit ng lahat ng mga pinamili ko. Hinayaan ko na lang dahil nakakapagod ding makipagtalo sa taong may sariling gustong gawin sa buhay.

"Akin na ang card ko!" kaagad kong bigkas kay Drake pagkalabas namin ng shop. Para itong bodyguard ko na nakasunod lang sa akin. Pagkatapos niyang kunin ang card ko sa cashier hindi niya na iyun ibinalik sa akin kanina.

"Hindi bat sinabi ko sa iyo na ako ang magbabayad lahat ng mga gusto mong bilihin ngayung araw. Dont worry, pagkatapos mong magshopping, ibabalik ko sa iyo ang debit card mo." seryosong sagot nito. Parang gusto ko namang magpapadyak dahil sa inis. Ano ba talaga ang gustong mangyari ng Drake na ito. Bakit niya sinisira ang araw ko?

Wala sa sariling napatingin ako sa kina Veronica at Charlotte. Tahimik lang ang dalawa at mukhang wala talagang balak na makisawsaw sa problema ko. Talagang iniwanan nila ako at sabay pang pumasok sa katapat ng shop.

"Pwede ba Drake. Akin na ang debit card ko at lumayas ka na sa harap ko!" muli kong wika kay Drake. Talagang pinandilatan ko pa ito para marealized nya na hindi ako masaya sa presesnya niya pero wa epek pa rin sa kanya. Para lang itong walang nakita bagkos naglakad na ito patungo sa shop kung saan pumasok sila Charlotte at Veronica. Wala na akong nagawa pa kundi sundan na lang ito.

Wala akong choice. Mukhang nasa mode talaga si Drake na sirain ang araw ko. Dalangin ko lang na huwag na munang magpakita ulit ang kabit niya kung hindi may mangyayari talagang hindi maganda lalo na at mainit ang ulo ko ngayun.

Pagkapasok ko sa loob ng shop hindi ko na pinansin pa si Drake. Tahimik naman itong naupo sa isang sofa habang naghihintay sa akin. Ilang beses akong napapasulyap sa kanya pero hindi ko maiwasang mailang lalo na ng marealized ko na wala itong ibang ginawa kundi sundan ako ng tingin.

Sa totoo lang first time niya itong ginawa na samahan akong mag-

shopping. Kung maayos lang sana ang pagsasama namin baka ako na ang pinakamasayang babae sa mundo. Pero hindi eh. Malabo dahil ang lalaking nakatitig sa akin ngayun ay ang lalaking nagwasak sa puso ko.

"Uyyy...Jeann, akala ko ba bawal ang asawa isama sa bonding na ito? Ano ang ginagawa ni Drake dito? Dont tell me nagkabati na kayo?" sa sobrang lalim ng iniisip ko, nagulat pa ako ng bigla akong kalabitin ni Charlotte at nagtanong tungkol kay Drake.

"Hindi ah! Hindi pa ako nakikipagbati sa kanya. Kanina ko pa nga iyan pinapaalis pero ayaw eh. Isa pa, nasa kanya ang debit card ko kaya wala akong magagawa kundi hayaan na lang muna siya." sagot ko naman kay Charlotte. Kaagad naman itong napaismid.

"Kung ganoon, papupuntahin ko na

lang ang Peanut ko. Mas palagay ang loob ko kapag kasama ko siya dito sa mall total nandito din naman ang Drake mo eh...." nakangiting sagot nito sa akin. Wala na akong nagawa pa kundi tumango na lang. Wala eh...ako na mismo ang nag break sa rules namin ngayung araw dahil sa presensya ni Drake na first time kong nalaman na may itinatago din palang kakulitan.

Ano ba kasi ang nakain ng manlolokong iyun at bakit balak yatang samahan ako kahit saan ako magpunta. Makikita niya talaga, since gusto niyang bayaran lahat ng isa-shopping ko ngayung araw, bibilihin ko lahat ng gusto ko.

Sa isiping iyun hindi ko maiwasang mapangiti. Tama! Ang galing ko talagang mag isip. Ito ang pinaka- sweet revenge na pwede kong magawa sa kanya. Nabilihan niya nga ng sarilng

bahay ang kabit niya, siguro naman kaya niyang bayaran lahat ng gusto kong bilihin sa shop na ito.

Kaagad kong inilibot ang tingin sa paligid. Puro mga luxury items ang nakikita ko. Pagkakataon ko na ito para matapyasan ng malaking halaga ang bank account ng manluluko kong asawa.

"Miss, pwede patingin ng bag na iyan? "kaagad na tanong ko sa sales lady na nakatayo sa hindi kalayuan sa akin. Naka-padlock ang naturang istante at alam kong mamahalin ang bag na nasa loob noon.

"Ito po ang limited edition ng Hermes birkin na collection namin Mam. "

nakangiti namang sagot sa akin ng sales lady. Hindi ko maiwasan na mapangisi.

"Okay, add to cart ko na iyan." matamis ang ngiti kong sagot sa sales lady. Kita ko naman ang pagkagulat sa mukha nito dahil sa sinabi ko. Sabagay, sino ba naman ang hindi magugulat gayung hindi ko pa nga nahahawakan ang naturang bag pero gusto ko ng bilihin.

Hindi ako pinalaki nga mga magulang ko na maging maluho at first time kong bibili ng bag na ganito kamahal kahit na mapera ang pamilya ko. May collections ako ng mga mamahaling bag pero regalo iyun ng mga Tita's and Tito's ko kapag may special occations. Pero since, willing naman si Drake magbayad, talu-talo na lang. Tingnan ko lang kung hanggang saan ang pasensya niya ngayung araw.

Chapter 414

JEANN POV

"I am done!" anunsiyo ko kay Drake nang mapansin ko na nasa counter na sila Veronica at Charlotte para magbayad. Mula sa pagkakaupo, nakangiti itong tumayo habang nakatitig sa akin. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagkailang. Para kasing may napapansin akong kakaiba sa mga titig niya.

"Wala ka na bang ibang nagustuhan? Kunin mo na lahat kung ano man ang gusto mo at hwag kang mag aalala. Kaya kong bayaran lahat basta maging masaya ka lang." sagot pa nito sabay sulyap sa mga items na napili kong bilihin sa shop na ito. Nakangisi akong umiiling.

Tingnan ko lang kung hindi siya magugulat sa babayaran nya mamaya.

Kung hindi ako nagkamali, kasing presyo ng bahay na iniregalo niya kay Jasmine ang babayaran niya mamaya at madagdagan pa iyan kung patuloy siyang bumuntot buntot sa akin.

Sabay na kaming naglakad patungong counter para magbayad na. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang nanunudyong tingin nila Charlotte at Veronica sa akin pero ayaw ko na lang pansinin. Isipin nila kung ano man ang iisipin nila. Hindi porket magkasama kami ngayun ni Drake, bati na kami.

"Sa iyo lahat iyan?" pabulong na tanong sa akin ni Charlotte habang pareho naming hinihintay na matapos magbayad si Veronica. Nakangisi naman akong tumango.

"Yes! Hindi bat sabi ko sa inyo, magsa shopping ako ngayung araw. Medyo matagal din akong nawala at gusto kong sulitin ang araw na ito para makapamili. Isa pa, hindi naman ako ang magbabayad noh!" nakangiti kong sagot. Kaagad naman akong tinaasan ng kilay ni Charlotte at pigil ang sariling matawa.

"Talaga lang ha?Dont tell me na bati na kayo? Napatawad mo na ba siya? Paano ang kabit niya? Payag kang dalawa kayo sa buhay niya?" sunod- sunod naman na tanong ni Charlotte. Kung hindi lang ito buntis baka kinutusan ko na ito eh. Hindi naman ako ganoon kababaw na babae para muling bumalik kay Drake at magpaluko ulit.

Kaya nga nilayasan ko ito noon dahil ayaw ko ng kahati eh. Ang akin ay akin lang at alam kong si Jasmine ang nagmamay ari sa puso ni Drake kaya nga halos magpakamatay ako noon sa sama ng loob eh. Tapos sa isang iglap lang, papatawarin ko ang manluluko kong asawa? No Way!!!!

"No and never!" maiksi ko namang sagot. Kaagad namang napahagikhik si Charlotte. Natigil lang ito nang pareho naming napansin ang pagdating ni Peanut.

Talaga palang tinutuo niya ang sinabi niya kanina na papupuntahin niya si Peanut. Sabagay, buntis ang pinsan ko and nasa period pa yata sya ng paglilihi at isa doon ang ayaw niyang mawalay sa tabi niya si Penaut kahit saglit lang.

HIndi ko pa naiwasan na mapataas ang aking kilay nang mapansin ko kung paano nagbatian sila Drake at Peanut. Mag best friend nga pala silang dalawa kaya normal lang na magbatian sila na akala mo ang tagal nilang hindi nagkita. Hindi ko na lang pinansin pa bagkos nilapitan ko si Drake para kausapin.

"Ikaw na ang pumila dito. Upo muna ako doon." wika ko sa kanya. Walang pagdadalawang isip na tumango ito kaya kaagad akong naglakad sa waiting area para ipahinga ang paa ko. Alam kong marami pa kaming pupuntahan at pagkatapos nila magbayad, balak kong yayain muna silang kumain sa restaurant nila Arthur at Beatrice.

Yes...si Beatrice nga pala. Ngayun ko lang naalala. Dapat pala dinaanan namin siya kanina para makasama sa amin. Haysst, bakit ba nakalimutan ko? Baka magtampo sa akin iyun kapag malaman niya na nandito kami sa mall at hindi namin siya niyaya.

Wala sa sariling napantingin ako sa counter. Napansin ko na si Drake na ang iniistima ng cashier. Hindi ko maiwasan na mapataas ng kilay lalo na ng mapansin ko kung paano ang ginagawang pagpapa-cute ng dalawang staff kay Drake habang hinihintay naman nito ang total ng babayaran.

Ngayun ko lang narealized na mahirap pala talaga magkaroon ng gwapong asawa. Ang daming gustong umagaw. Hayssst...tama lang talaga ang desisyon ko na ipursue ang pakikpag-divorce sa kanya. Walang magandang patutunguhan ang pagiging mag asawa namin ni Drake lalo na at may Jasmine na ito sa buhay niya at may mga babae pang handang maghubad ng panty sa harap ni Drake mapansin lang.

"Dont worry, mas maganda ka sa mga iyan. Ipagpalagay mo ang kalooban mo. "naputol lang ako sa pagmumuni- muni ko ng mapansin ko na nasa tabi ko na pala si Chalotte. May nanunuksong ngiti sa labi nito habang nakatitig sa akin."

"Anong sabi mo?" tanong ko naman. Kaagad naman itong naupo sa tabi ko habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin.

"Masyado ka pa ring halata noh? Siya pa rin diba? Sa kabila ng mga panluluko na ginawan niya sa iyo, mahal mo pa rin siya?" tanong nito. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga bago ito sumagot..

"Hind naman kaaagad iyan mawawala diba? Kaya nga napakasal ako sa kanya noon dahil mahal ko siya. Pero hindi ibig sabihin na magpapadala ako sa nararamdaman ko ngayun. Hindi na talaga kami pwede dahil natatakot na akong masaktan ng sobra." malungkot ko namang sagot kay Chalotte.

"Bakit kasi ayaw mo munang subukan na ipaglaban siya. I mean, feeling ko mahal ka din ni Drake. Tingnan mo nga, nandito siya ngayun. Sinasamahan ka para magshopping. Ibig lang siguro sabihin nito, may pagpapahalaga pa rin siya sa iyo. Bakit hindi mo subukang ipaglaban siya?" sagot ni Charlotte. Nagulat naman ako.

Wala sa sarilin napatitig ako kay Chalortte. Mas bata ito kumapara sa akin pero hindi ko inaasahan ang lumalabas sa bibig niya ngayun. Oo, kalog ito at parang hindi seryoso kapag kausap ko pero bakit ang laki yata ng ipinagbago niya? Dahil ba sa mga naranasan niya din bago naging maayos ang pagsasama nila ni Peanut?

Chapter 415

JEANN POV

Wala naman akong nakitang pagkadismaya sa mukha ni Drake pagkatapos nitong bayaran lahat ng mga nagustuhan kong bilihin sa shop na ito. Inisip ko na lang na baka sanay siyang ipagshopping ang kabit niya sa mga mamahaling boutique kaya normal na lang sa kanya ang magbayad ng mahal.

Sabagay, hindi lang naman iisang branch ng bar na pag-aari niya. Maliban sa bar, meron din siyang dalawang jewelry shop dito mismo sa loob ng Villarama mall at isa naman sa bandang QC. Isang Filam ang ama ni Drake na naka base sa US pero palagi naman daw umuuwi dito sa Pinas dahil sa negosyo at nasa Australia naman ang Ina niya na may sarili nang pamilya. Bunga ng isang broken family si Drake at ang pagkakaalam ko hindi maayos ang relasyon niya sa kanyang ama at ina. Never ko pa din na-meet ang kanyang mga magulang kaya wala din talaga akong idea kung ano ang hitsura nila.

"So saan tayo ngayun? Kakain muna tayo? Parating din si Rafael. Hintayin na lang natin." kaagad na wika ni Veronica ng makabayad na ang lahat.

"Talaga? Mabuti naman at darating din si Uncle. Awkward naman kung ikaw lang ang walang partner." sagot naman ni Charlotte kay Veronica na kaagad na ikinataas ng aking kilay. Ganito talaga siguro ito dahil buntis. Kung anu anong mga ka-romantikan ang naiisip.

Umiiwas pang tumingin sa akin para sana masenyasan ko sana na itikom niya muna ang bibig niya. Huwag niya na sana akong idamay sa topic nila.

Hindi na ako nagasalita pa bagkos kaagad na akong nagpatiunang naglakad papunta sa restaurant nila Arthur at Beatrice. Pilit na dumidikit sa akin si Drake habang naglalakad kami pero lumalayo naman ako sa kanya. Malaki ang kasalanan niya sa akin kaya huwag siyang feeling close sa akin porket siya ang nagbayad sa mga pinamili ko.

Katulad ng inaasahan, nadatnan namin ang mag asawang Beatrice at Arthur sa sarili nilang restaurant. Kita ko ang tuwa sa mga mata ni Beatrice na mapansin nito ang padating namin at nakangiti kami nitong sinalubong. Isang oras pa bago ang lunch pero marami na ding mga costumers ang kumakain.

"Wow! Nandito ang mga Villarama ah? Kumusta?" bigkas ni Beatrice at unang lumapit kay Veronica para makipag beso-beso. Hindi na nakakapag tataka iyun dahil magka-classmates sila at magkaibigan noong college.

Pagkatapos nitong makipag kumustahan kay Veronica si Charlotte naman ang kanyang nilapitan at pang huli ako. Masaya kaming nagbeso na akala mo matagal ko na siyang kaibigan.

"Uyyy, kasama mo siya? Bati na ba kayo?" tanong pa nito sa akin na ang tinutukoy ay si Drake. Saglit akong napasulyap kay Drake na noon ay naglalakad na patungo sa VIP room kasama si Arthur at Peanut. Nakasunod sa kanila sila Veronica at Charlotte kaya muli kong hinarap si Beatrice na umandar na naman yata ang pagiging usyusera.

"Hindi ah? Never! Makulit lang talaga ang taong iyan kaya kasama namin siya. Isa pa, parang may importante silang pinag uusapa ni Peanut," sagot ko.

"Ganoon ba? Akala ko talaga bati na kayo eh. Pero take your time lang. Kung ano ang sinisigaw ng puso mo, iyun ang sundin mo." sagot nito sa akin. HIndi ko naman maiwasan na matawa. Itong mga ganitong payo ang mahirap sundin. Hindi ganoon kadali ang lahat na magpatawad lalo na at magkakaanak na sa ibang babae si Drake.

Hanggang dito na lang talaga kami. Hindi na masusundan ang romantic naming pagsasama kasi nagloko siya.

"Halika na! Pasok na tayo sa loob para maka order ka na ng gusto mong kainin." nakangiting pagyayaya nito na kaagad ko namang pinagbigyan.

Pagdating namin sa VIP room nakaupo na sila sa pahabang mesa. Kaagad akong naghagilap ng mapu- pwestuhan ko pero laking pagkadismaya ko na ang tabi na lang ni Drake ang bakante Hanggat maari, ayaw ko sanang dumikit dikit sa kanya pero may choice ba ako? Wala eh...Ayaw ko namang may masabi ang mga kasama ko kaya wala akong choice kundi ang naglakad patungo kay Drake at naupo sa tabi niya.,

"So, order na kayo? Malapit na daw ba si Rafael?" tanong ni Arthur pagkaupo ko pa lang sa tabi ni Drake. Pilit kong iniignora ang presensya ni Drake sa tabi ko gayung hindi ko maiwasang ma -distract sa amoy niya. Bakit ang bango ng taong ito? Hindi naman ganito ang amoy niya kanina ah? Bakit naaamoy ko na naman sa kanya ang paborito niyang pabango na gustong gusto kong maamoy sa kanya noong nagsasama pa kami?

"Ano ang gusto mong kainin Love?" tanong ni Drake na kaagad na nagpatayo sa halos lahat ng balahibo ko sa katawan. Noong una nagtataka pa ako kung sinong 'LOVE' ang tinatawag niya pero noong nasulyapan ko na nakatitig siya sa akin doon ko lang napagtanto na ako pala ang kinakausap nya.

Love talaga? Baka naman nagkamali lang siya ng tinawag na LOVE. Baka naman akala niya si Jasmine ang kasama niya ngayun.

Sa isiping iyun bigla akong nakaramdam ng inis. Mahirap talaga ang maging assuming. Masyadong masakit at makirot sa puso.

Pahablot kong kinuha sa kamay ni Drake ang menu na iniaabot niya sa akin. Wala lang, gusto ko lang iparamdam sa kanya na galit ako kaya huwag siyang feeling closed sa akin at huwag niya akong matawag-tawag na Love.

Habang hinihintay ang mga pagkain na inorder namin pilit ko namang iniignora sa tabi ko si Drake. Hindi ko alam kung sinasadya niya talaga pero hindi naiiwasan na nagkasagian ang aming siko. Kapag tinitingnan ko naman ito parang hindi naman niya sinasadya dahil nasa kay Peanut ang buo niyang attention.

May mga pinag-uusapan sila na hindi ko naman pinapakingan dahil hindi ako interesado. Dalangin ko na sana dumating na ang order namin at makakain na para makalayo na ako kay Drake. Naiilang na talaga akong dumikit dikit sa kanya. Kinakabahan ako na ewan. Siguro dahil malaki pa rin ang epekto niya sa akin. Siguro dahil mahal ko pa rin siya.

Bago na-iserve ang mga pagkain dumating din sa wakas si Uncle Rafael.

Napansin ko pa na hindi nito binati si Drake. Mas gusto ko ang ganoon dahil kahit ano pa ang mangyari, pamangkin niya ako at niluko ako ng lalaking katabi ko ngayun.

"Sa wakas, nagkatipon-tipon din tayo. Sana palaging ganito. Para naman bonding din nating lahat." kaagad na sambit ni Arthur habang inisa-isa ng inilalagay sa mesa ang mga pagkaing inorder namin. Lalo ko tuloy naramdaman ang pag aalburuto ng aking tiyan. Gutom na ako at gusto ko ng kumain.

"Pwede naman natin itong gawin palagi. Kapag hindi busy. Ayaw ko din kasi maging unfair minsan sa asawa ko. Kapag may time ako mas gusto kong sulitin iyun para makasama siya. "si Uncle Rafael ang sumagot. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti. Ang tagal na nilang nagsasama ni Veronica pero hindi man lang ito nagbago. Hindi kagaya namin ni Drake na kaagad na naghiwalay dahil sa pangangabit.

"Same here. Buntis ang wife ko kaya malabo pa talaga na palagi tayong magkakasama. Pero kapag may extra time, why not. Katulad ngayun, kumpleto tayo." sagot naman ni Peanut.

"At masusundan pa ito for sure. We are planning na magdaos ng baby shower party. Hope na hindi niyo kami indyanin ni Beatrice dahil magtatampo talaga kami." sabat naman ni Arthur. Hindi ko naman maiwasan na mapatingin kay Beatrice na noon ay mahigpit ang pagkakapit kay Arthur. Larawan siya ng isang kontento at masayang asawa. Sana all nalang talaga. Hindi kagaya ko na sawi sa pag ibig at pinagsawaan kaagad ng asawa.

Sa buong oras ng kwentuhan, kaming dalawa lang yata ni Drake ang hindi sumasagot sa pag uusap. Lalo na si Drake na tahimik na simula ng dumating si Uncle Rafael. Sabagay, wala naman siyang dapat ipagmalaki. Wala din dapat ikwento dahil nakakahiya ang kanyang ginawa at kahit na sino pa ang yara ang tanungin mali talaga ang mangabit.

"Love..tikman mo ito. Masarap ito." sa kabila ng pagiging abala ng mga kaharap namin muling naagaw ni Drake ang attention ko nang may inilagay itong pagkain sa pingan ko. Hindi niya ito dating ginagawa sa akin kaya hindi ko maiwasang

makaramdam ng sakit ng kalooban. Ngayun niya pa talaga ito ginawa kung saan wala nang pag-asa na magiging maayos ang relasyon namin. Hindi ko din naman siya masaway dahil napatingin sa gawi namin ang aming mga kasamahan.

"Okay lang..ayos na ako. Busog na ako. "halos pabulong kong sagot kay Drake sabay tayo. Muli akong nakaagaw ng attention ng lahat kaya pilit akong ngumiti

"Magsi-CR lang ako." wika ko at hindi ko na hinintay pa ang sumagot ang isa sa kanila. Nagmamadali na akong tumalikod at tinahak ang daan patungong CR. Ewan ko ba, parang gusto ko na naman maiyak. Bigla akong nakaramdam ng awa sa sarili ko lalo na ng mapansin ko kung gaano ka- sweet sa isat isa ang mga nasa harapan ko.

Failed marriage! Sa aming lahat ako lang ang sawi sa pag aasawa.

Pagkapasok ko sa loob ng CR kaagad kong pinakawalan ang luha na kanina pa gustong lumabas sa mga mata ko. Heto na naman ako. Ilang beses ko ng ipinangako sa sarili ko na hindi na ako iiyak pero hindi ko talaga maiwasan.

Dumadating talaga ako sa time na bigla na lang akong nakakaramdam ng self pity.

Bakit ba sa kabila ng mga nangyari, ang hirap pa rin makalimot. Ang hirap pa rin mawala sa puso si Drake. Siya pa rin ang sinisigaw nito sa kabila ng panluluko na ginawa niya sa akin.

Wala sa sariling napaupo ako sa toilet bowl habang hinahayaan ko lang ang luha ko na patuloy pa rin sa pagpatak. Kailangan ko itong ilabas para naman gumaan ang pakiramdam ko. Hindi ko pwedeng pigilan dahil baka kung ano na naman ang mangyari sa akin.

Sabi nga ni Mommy Arabella, ayos lang naman umiyak eh. Hindi ibig sabihin na mahina ako. Nasasaktan lang talaga ako kaya ako nagkakaganito.

ilang minuto din akong nanatili sa banyo bago nahimasmasan.

Pagkatapos umiyak at mag self pity kaagad akong naghilamos pero kahit na anong gawin ko, hindi na mawawala ang pamumula ng mga mata ko. Siguro kailangan ko ng umuwi muna kaysa naman patuloy akong maiinggit sa mga kasama ko na masaya sila habang kasama nila ang kani-kanilang mga asa -asawa.

Nagpahid lang ako ng kaunting make up at lipstick bago ako lumabas ng banyo. Pinilit kong ibalik sa dati ang sarili ko pero alam kong kahit na na anong pilit kong tago sa mga kasamahan ko, malalaman at malalaman pa rin nila na galing ako sa pag iyak.,

"Jeann, ayos ka lang ba?" si Veronica na ang unang nagtanong sa akin pagkabalik ko sa aming table. Pilit ko naman itong nginitian.,

"Hi-hindi ko nga alam kung ano ang nangyayari sa akin eh. Bigla na lang kasing sumakit ang ulo ko. Siguro dahil sumumpong na naman ang migraine ko." pagdadalahilan ko naman. Kaagad ko pang napansin ang pagkunot ng noo ni Drake habang nakatitig sa akin.

"Migraine? Kailan ka pa nagka- migraine?" seryosong tanong nito. Kaagad naman akong nag iwas ng tingin bago sumagot.

"Matagal na...hindi mo talaga alam dahil busy ka sa pangangabit mo!"

diretsahan kong sagot at kaagad na naglakad palapit kay Uncle Rafael. Sa lahat ng tao dito sa loob ng VIP room kay Uncle Rafael lang ako hihingi ng pabor sa kanya. Uuwi ako at magpapahatid ako sa driver nila para maiwasan na muna si Drake.

Chapter 416

JEANN POV

"Mauna na po ako sa inyo Uncle. Bigla pong sumama ang pakiramdam ko eh." kaagad kong sambit paagkalapit ko kay Uncle Rafael. Tinitigan muna ako nito bago tumango.

"Why? Okay ka naman kanina ah? Bakit biglang sumama ang pakiramdam mo?" kaagad naman na sabat ni Charlotte. Bakas sa boses nito ang hindi maisatinig na pagtutol kaya nakangiti ko itong sinagot.

"Ganito talaga kapag biglang sinusumpong ng migraine. Hayaan niyo babawi ako next time." sagot ko.

"Wala kang dalang sasakyan diba? Tatawagan ko lang ang driver at ilang mga tauhan ko para ihatid ka nila sa bahay niyo. Hindi ka pwedeng mag- commute lalo na at hindi maayos ang pakiramdam mo." si Uncle Rafael naman ang sumagot na kaagad ko namang ikinangiti.

Kaya ako lumapit sa kanya sa kadahilangang magpapahatid ako sa driver nila at mabuti na lang at siya na ang unang nag open up sa akin tungkol dito. Hindi na ako pinahihirapan pang makiusap.

"Dont worry Rafael. Ako na ang maghahatid kay Jeann." kaagad nmang sabat ni Drake. Hindi ko naman maiwasan na mapalingon dito at nagulat pa ako dahil nakatayo na ito habang seryosong nakatitig sa akin.

"NO need! Driver na nila Uncle ang maghahatid sa akin. Huwag mo ng abalahin pa ang sarili mo." seryoso kong sagot sa kanya.,

"I am still your husband at sana maisip mo din na nag-aalala ako sa kalagayan mo. Nandito ako para ihatid ka sa kung saan mo gusto kaya sana pagbigyan mo ako." katwiran naman nito kaya kaagad naman akong umiling.

"Hiwalay na tayo Drake kaya wala ka ng obligasyon sa akin. Makakauwi ako ng bahay na hindi na kailangan ang tulong mo kaya pwede ba...stop pretending na mabuti kang asawa sa akin dahil alam nating lahat kung ano ang ginawa mo." seryoso kong sagot. Mga ganitong bagay, ayaw ko na sana sabihin sa kanya lalo na at may ibang nakakarinig. Since makulit siya, wala akong choice kundi sabihin sa kanya kung ano man ang nararamdaman ko.

Sa sobrang sakit na naranasan ko sa mga kamay niya hinding hindi talaga ako magsasawa na ipaalala sa kanya kung ano man ang nagawa niya sa aking pagkakamali. Hanggat may nararadaman pa akong kirot sa puso ko, ipaparamdam ko sa kanya kung gaano kasakit ang maluko.

"Tama si Jeann. Hiwalay na kayo kaya huwag ka ng mag-pretend na mabuti kang asawa sa kanya. You didn't keep your promise na mamahalin at aalagaan mo siya Drake. Huwag mo din sanang kalimutan na pamangkin ko siya kaya sana lubayan mo na sya dahil masyado ng masakit sa kanya ang mga nangyari. Nagdusa na siya dahil sa mga pinanggagawa mo at kahit kami na pamilya ni Jeann, hindi na kami papayag pa na muli siyang bumalik sa iyo." seryoso namang sagot ni Uncle Rafael habang ramdam ko ang gigil sa kanyang boses. Hindi maikakaila ang galit nito sa kaibigan at kung wala siguro sa paligid ang asawa nitong si Veronica baka kanina pa nagkagulo.

Sa totoo lang, nagulat ako sa naririnig ko sa kanya ngayun.. Akala ko talaga walang pakialam sa akin si Uncle Rafael pero sa naririnig ko sa kanya ngayun, masasabi kong ang swerte ko dahil naging Uncle ko siya.

"Rafael, magkaibigan tayo at iginagalang kita bilang best friend ko. Pero sana, sa pagkakataon na ito, huwag mo naman akong husgahan. Huwag mo naman sanang ipaaramdam sa akin kung gaano ako kawalang kwentang asawa kay Jeann....00, aminado ako na nagkamali ako pero pinipilit kong ituwid iyun. Kagaya mo, gusto ko din ng masaya at kumpletong pamilya." sagot naman ni Drake. Bakas ang pait sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun.

"Drake, mag bestfriend tayo mula pagkabata. Alam mo kung gaano ka kahalaga sa akin. Alam mong itinuring kitang kapatid pero bakit nagawa mong magluko. Bakit kay Jeann? Bakit sa pamangkin ko pa?" seryosong sagot naman ni Uncle.

Para namang may kung anong bagay ang biglang humaplos sa puso ko dahil sa sinabi ni Uncle. Hindi ko man naramdaman ang pagdamay niya sa akin noon pero ipinapakita naman niya sa akin ngayun na kaya niya pala akong ipagtangol kay Drake. Ang sarap lang sa pakiramdam at isipin na marami pa rin palang nagmamahal sa akin.

Hindi magbabago iyun kaya super grateful pa rin ako at dapat pa rin na piliin kong maging masaya sa kabila ng mga nangyari.

"I am okay....Uuwi ako dahil ihahatid ako ng driver nila Uncle. Huwag ka ng mag-abala Drake at sana sa mga susunod na araw, aasa ako na uumpisahan mo ng magfile ng divorce dahil kung hindi, ako na mismo ang kikilos para mapawalang bisa kaagad ang kasal natin." sabat ko naman..

"Jeann, No! Hindi ako papayag. Nangako na ako sa iyo na aayusin ko ang lahat ng problema na ito. Please, bigyan mo naman sana ako ng time.

Alam kong ako na ang pinakamasamang asawa sa mundo, pero pangako....bigyan mo lang ako ng chance...aayusin ko ito. Muli nating bubuuhin ang naumpisahan na nating pagsasama Jeann. Please!" Puno ng pakiusap ang boses ni Drake habang sinasabi ang katagang iyun pero parang wala na lang sa akin.

Pagod na akong umasa. Once a cheater always a cheater ika nga. Nagawa niya na akong ipagpalit sa iba sa kabila ng mga ginawa kong effort maging maayos lang ang pagsasama namin.

"Okay, alam kong mainit pa ang lahat at wala akong magagawa kung galit kayong lahat sa akin. Kasalanan ko naman talaga eh. Nasira ang pamilya ko dahil din sa akin!" malungkot na wika ni Drake at kaagad na naglakad palapit sa akin. Nagulat pa ako dahil iniabot nito sa akin ang debit card ko bago laglag ang balikat na naglakad palabas ng VIP room. Para namang pinipiga ang puso ko habang nasundan na lang ito ng tingin.

Hindi ko din maintindihan ang sarili ko. Sa tuwing nakikita ko ang lungkot sa mga mata ni Drake, lalo naman akong nasasaktan.

Chapter 417

JEANN POV

"Nakaalis na si Drake. I think, pwede ka ng mag stay at ipagpatuloy ang pagsa-shopping natin." muling naagaw ang attention ko ng magsalita si Charlotte. Tama ito, since wala na si Drake, pwede ko ng ituloy ang pagsashopping ko. Pwede ko ng i-enjoy ang araw ko na malayo sa presensya ng manloloko kong asawa.

"Yes..iyun lang naman ang gusto ko eh. Ang umalis ang asungot na iyun. Hindi talaga ako mapalagay kapag nasa paligid sya. Feeling ko, hindi ako safe sa kabit niya at ano mang sandali bigla na lang lilitaw at manabunot. Katulad na lang kanina, imagine, nakatikim ako ng sabunot sa hitad na iyun.

Humanda talaga siya sa akin, gaganti talaga ako." sagot ko naman at muling naglakad patungo sa dati kong kinauupuan kanina at muling naupo.

Pilit kong iwinawaglit sa isipan ko ang malungkot na hitsura ni Drake kanina pag alis niya. Hindi ako mag eenjoy kapag hahayaan ko ang sarili ko na makaramdam ng awa sa kanya.

"So, dahilan lang pala ang migraine na iyan?" sabat naman ni Uncle Rafael. Nakangiti naman akong tumango kaya kaagad itong napailing

"Huwag ka ng gumanti pa sa kabit ng Drake na iyun. Ako na ang bahala sa kanya." muling wika ni Uncle na kaagad ko namang ikinagulat.

"Ano ang ibig mong sabihin? Uncle, dont tell me ipapatay mo siya? Gosh! Kailan ka pa naging kriminal?" hindi ko maiwasang tanong kasabay ng pag alingawngaw ng tawanan sa paligid. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiwi nang marealized ko kung anong katangahan ang nasabi ko ngayun lang.

"Anong ipapatay? Jeann ha, pwede bang itikom mo ang bibig mo. Baka mamaya may makarinig sa iyo na ibang tao eh, makulong pa ako ng wala sa oras." naiinis naman na sagot ni Uncle Rafael. Muling umugong ang tawanan sa buong paligid.

Kung kanina ay sobrang seryoso ng paligid, ibang iba naman ngayun. Nagawa nang magtawanan ng lahat dahil sa akin. Kahit papaano, nakatulong iyun para gumaan ang aking pakiramdam.

"Ano ba kasi ang gagawin mo Uncle? Ayaw mo kasing linawin eh. Isa pa, hindi mo na kailangan pang ipaghiganti ako dahil kaya ko na ang sarili ko noh!" nagmamalaki kong sagot. Kaagad kong narinig ang pagpalatak nito. Katunayan na hindi siya kumbinsido sa sinabi ko ngayun lang.

"Kaya? I dont think so! Kalimutan mo na ang Drake na iyan ha? Maraming lalaki diyan na higit pa sa kanya. Huwag mong sayangin ang oras mo sa lalaking manluluko dahil hindi mo deserve na basa-basta na lang paiyakin ng kung sino lang. Marami akong mga business partners na mga binata at ipapakilala kita sa isa sa kanila." sagot naman nito. Hindi ko naman maiwasan na mapaismid dahil sa sinabi niya.

Sino ba ang nagsabi sa kanya na may plano pa akong pumasok sa isang relasyon? Wala na akong planong magpaligaw noh! Pagkatapos kay Drake, wala na akong balak pang pumasok sa panibagong relasyon kasi nadala na ako. Nagka trauma na ako. Mas okay ang ganito. Single at pwede kong gawin lahat ng gusto ko.

Pagkatapos kumain, muli kaming nag ikot sa paligid. Ang mga pinamili kanina ni Drake sa akin ay dinala na sa kotse ni Uncle Rafael. Sila din naman ang maghahatid sa akin mamaya kaya ayos lang.

"Guys, CR lang ako ha? Babalik din kaagad ako." paalam ko sa lahat ng maramdaman ko na parang naiihi ako. Kaagad naman silang nagsipag tanguan kaya nagmamadali akong naglakad palabas ng shop para maghanap ng CR.

Pagkatapos kong gumamit ng banyo, kaagad akong naglakad pabalik ng shop at bago pa ako nakarating nagulat pa ako dahil may tumawag ng pangalan ko. Nang lingunin ko ito, kaagad na sumalubong sa akin ang isang familiar na mukha.

"Jeann! Jeann Villarama Santillan... sabi ko na nga ba eh. Ikaw yung nakasalubong ko kanina." kaagad na sambit nito habang bakas sa boses niya nag tuwa. Wala sa sariling napatitig ako dito at kaagad din na napangiti ng maalala ko ang lalaking may ari ng sasakyan na naatrasan ko sa parking area noong nakaraang lingo.

Wala itong suot na facemask at salamin kaya malaya kong napagmamasdan ang gwapo nitong mukha.

Yes...super gwapo pala talaga ng taong ito. Hindi ko masyadong naappreciate ang kapogian niya noong unang kita namin sa parking area dahil sa facemask at salamin na suot niya pero ngayun para itong isang adonis sa harap ko.

"Lucas...Lucas Martines right?" tanong ko. Lalong lumapad ang pagkakangiti sa labi nito dahil sa pagbanggit ko sa pangalan niya.

"Sa wakas! Naalala mo din ako... Masaya ako dahil nagkita ulit tayo Jeann!" nakangiti nitong wika kasaby ng paglitaw ng biloy nito sa magkabilaang pisngi na lalong nagpalakas sa nag uumapaw niyang sex appeal.

Kung hindi lang siguro ako inlove kay Drake, baka sa kanya na bibigay ang puso ko eh. Sa sobrang gwapo nito, napansin ko pa na sa amin na banda nakatingin ang halos lahat ng mga kababaihan na nasa paligid namin.

"Ano ang ginagawa mo sa mall na ito? Dont tell me, na may date ka ngayun?" nakangiting tanong nito kaya kaagad naman akong umling.

"Wala akong date. Kasama ko ang mga pinsan ko at nagsa-shopping kami." nakangiti kong sagot sa kanya.

Ewan ko ba. Sobrang gaan ng pakiramdam ko kay Lucas. Ang sarap siguro nitong maging kaibigan. Para kasing ang bait ng mukha niya at palagi pang nakangiti. Isa pa, ang bango niya din.

"Talaga! Wow! Pwede ba akong sumama sa inyo. I mean, nakakalungkot kasi mag ikot kapag mag isa lang eh. Iba pa rin ang may kasama habang nagsa-shopping." sagot nito.

"Sure...dont worry! Ako ang bahala sa iyong magpakilala kay Uncle Rafael at sa mga best friend nya na kasama namin. Medyo marami kami ngayun at tiyak na mag-eenjoy ka!" nakangiti kong sagot sa kanya. Kaagad naman gumuhit ang excitement sa mukha nito na siyang lalo kong ikinatuwa.

Chapter 418

JEANN POV

Mabilis kong hinila si Lucas patungo sa shop kung saan abala ang mga kasamahan ko sa pagsa-shopoing. Halatang kilala nila Peanut at Charlotte si Lucas dahil napansin ko ang pagkagulat sa kanilang mukha ng makita nila ito.

"Lucas? Magkakilala kayo ni Jeann?" Kaagad na tanong ni Charlotte ng makabawi sa pagkagulat. Sabay naman kaming dalawa ni Lucas na tumango.

"Yes...nagkita kami last week sa parking area at small world dahil nagkita ulit kami ngayun." nakangiti namang sagot ni Lucas sabay lahad ng kamay kay Peanut. Seryoso ang mukhang tinangap ni Peanut ang pakikipagkamay at pagakapos, isa isang nilapita ni Lucas sila Uncle Rafael at Arthur para makipag-kamay na din. Binati niya din sila Veronica, Charlotte at Beatrice.

"Nice to meet you guys! Wow! Totoo pala talaga ang sinabi ni Jeann sa akin na marami kayong magkakasama ngayun.." nakangiti nitong sambit.

"Wow Jeann, kilala mo pala ang sikat na actor/model na si Lucas. Ang gwapo naman pala niya sa personal eh."

masayang sagot naman ni Beatrice. Kaagad naman itong hinapit sa baiwang ni Arthur na parang nagseselos. Hindi ko maiwasang muling mapangiti.

"Nice to meet you too Lucas Martinez.

" narinig ko namang wika ni Uncle Rafae. Kaswal ang pakikiharap nito kay Lucas kaya kaagad akong nakahinga ng maluwag. Ibig sabihin lang nito ayos lang sa kanya na sasama sa amin si Lucas sa pagsa-shopping.

Naging maayos ang sumunod na

sandali sa aming lahat. Masasabi ko na nag-enjoy din ako kahit papaano. Ngayun ko lang na-realized na masaya pala talaga lumabas-labas kapag may sama ng loob kang nararamdaman. Feeling ko talaga mas makaka-moved on kaagad ako nito sa hiwalayan namin ni Drake eh. Lalo na at napapalibutan ako ng mga masasayang tao.

"Are you sure na sa kanya ka na magpapahatid?" tanong ni Uncle Rafael ng ideklara ni Veronica na uuwi na daw kami. Hinahanap na daw kasi sila ng kanilang mga anak sa mansion.

Willing si Lucas na ihatid ako na kaagad ko namang pinaunlakan. Iyun nga lang kailangan ko pa rin ng approval ni Uncle Rafael tungkol dito at sana lang pumayag siya. Gusto kong maging kaibigan si Lucas dahil mabait naman ito at masayang kasama. Kahit na sikat na artista/model ito, wala itong ka-kyeme-kyeme sa katawan.

Ang gaan din nitong pakisamahan.

Nauna ng umalis sila Charlotte at Peanut samantalang si Beatrice at Arthur naman ay bumalik na sa kanilang restaurant.

"Yes Uncle. Ayos naman si Lucas. Isa pa, maganda naman ang reputasyon niya sa publiko kaya hindi naman siguro ako mapapahamak kung siya na lang ang maghahatid sa akin." nakangiti kong sagot. Saglit na nag isip si Uncle bago ito tumango.

"Okay, basta imessage mo ako mamaya kapag nakauwi ka na.. Huwag ka masyadong magpabagabi dito sa labas." sagot nito. Nakangiti akong tumango bago ko binalingan si Veronica at nakipag-beso sa kanya. Sinabi din nito na mag ingat ako at i- enjoy ko lang daw ang oras na kasama ang bago kong kaibigan.

Pagkaalis nila Uncle at Veronica

instead na umuwi na din kaagad akong niyaya ni Lucas na mag ikot-ikot pa. Pumayag naman kaaagad ako dahil feeling ko bitin pa ako sa pamamasyal.

Mas lalo kong napatunayan na masarap pala talaga itong kasama. Palagi din itong nakaalalay sa akin lalo na kapag gumagamit kami ng escalator. Hindi ko na feel na bastos siya kaya lalong naging palagay ang loob ko. Ni hindi ko nga naramdaman na halos maghapon na pala ako dito sa mall eh.

"I think pagod ka na! Hanap muna tayo ng coffee shop para maipahinga ang mga paa mo." maya-maya

pagyaya sa akin ni Lucas. Muli ko itong pinaunlakan kaya kaagad kaming pumasok sa isang kilalang coffee shop at umorder ng kape.

"Sorry to ask this, pero kumusta pala ang isang Jeann Santillan?" maya maya ay tanong nito pagkaupo pa lang namin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Ito na din siguro ang chance na makilala niya ako ng lubusan ganon din siya sa akin. Total naman isang kaibigan na ang turing ko sa kanya. Liban kasi sa mga pinsan at kay Veronica wala na akong masasabi pang kaibigan.

"Ano pa nga ba ang pwede kong ikwento sa iyo. Na hiwalay ako sa asawa ko dahil nagluko siya?"

diretsahan kong sagot. Kita ko naman ang pagkagulat sa mga mata nito dahil sa sinabi ko. Hindi ko naman

maiwasan na makaramdam ng pag- aalinlangan. Baka kasi bigla ako nitong iwasan kapag malaman niya ang status ng marriage ko.

"Kidding? Impossible! Hindi naman yata kapani-paniwala iyan Jeann. Bulag ba ang asawa mo? Sa ganda mong iyan, nagawa ka pa talaga niyang ipagpalit sa iba?" tanong nito. HIndi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga.

Hanggat maari ayaw ko talaga sana munang isingit ang tungkol kay Drake eh. Pero dahil gusto kong maging kaibigan si Lucas at mabait naman ito wala nang dahilan pa para maglihim sa kanya. Nasa kanya na lang iyun kung matatanggap niya ako bilang kaibigan niya. Basta ang importante sa akin ngayun, may mapagsasabihan ako ng sama ng loob.

Malaking tulong din iyun sa akin para gumaan ang aking pakiradamdam.

"Cheater nga diba? Pero may anak naman kami. Nasa akin siya at masaya na ako doon." sagot ko naman.

"Hayyy, may isang cheater na naman pala na hindi makontento sa asawa. pati tuloy kaming matitino, nadadamay eh." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman malaman kung tatawa ba ko or hindi sa sinabi niya. Siguro, gusto niyang ihighlight sa akin na hindi siya kagaya ni Drake.

"Ganoon talaga siguro ang buhay... kung successful ang buhay pag aasawa ng mga kamag anak ko, kabaliktaran naman ang sa akin. Hindi sa lahat ng oras mawerte pagdating sa pag ibig. Karamihan nagtatapos sa happy ending ang relasyon pero meron ding sawi..." natatawa kong sagot. Nagulat naman ako ng maramdaman ko ang paghawak ni Lucas sa kamay ko. Masuyo akong tinitigan bago ito nagsalita.

"Dont worry! Malalagpasan mo din ang lahat ng iyan. Darating din ang time na makakalimutan mo din siya."

nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na muling mangiti habang wala sa sariling inilibot ko ang tingin sa paligid. Hindi ko pa maiwasang magulat ng mapansin ko na parang may kumukuha sa amin ng larawan. Nakatutok kasi banda sa amin ni Lucas ang lente ng camera nito kaya sigurado ako na kami ang kinukunan nito ng larawan.

Sa pagkataranta ko, wala sa sariling nahila ko ang sarili kong kamay na hawak pa rin ni Lucas.

Chapter 419

DRAKE DAVIS POV

Hindi naman talaga ako umuwi. Nakasunod lang ko kina Jeann kanina pa hanggang sa nagsipag-uwian na ang mga kasamahan nito sa pangunguna ng kanyang Uncle na si Rafael Villarama.

Mula sa pagkikita nila ng lalaking kasama niya ngayun na kung hindi ako maaaring magkamali ay isang actor hanggang sa kusa silang nag paiwan sa lahat para magpatuloy sa pamamasyal, matiyaga kong binabantayan iyun. Kanina pa din ako pigil na pigil sa sarili ko na sugurin sila at ilayo si Jeann sa lalaking kasama niya.

Yes...ang hirap palang pagmasdan na ang babaeng pilit mong sinusuyo para muling bumalik sa iyo ay makita mong may kasama ng iba. Iyan ang nararanasan ko ngayun.

Mabuti pa ang lalaking ito. Naranasan siyang ngitian ni Jeann ng ubod tamis samantalang kapag ako ang kausap nito, palagi itong nakasimangot at ipinaparamdam sa akin ang galit niya.

Aminado naman sana ako sa pagkakamli ko at handa naman sana akong magbago pero malabo na talaga siguro siyang bumalik sa akin. Wala na nga yata ang pagmamahal na nararamdaman niya sa akin kundi puro galit na lang.

Tahimik pa rin akong nakasunod sa kanila hanggang sa pumasok sila sa loob ng coffee shop. Parang tinutusok ng libo-libong karayom ang puso ko habang pinagmamasdan ang masayang ngiti ni Jeann tuwing may binibigkas na kataga ang lalaking kasama niya. Parang gusto kong magwala dahil sa naramdamang selos.

"Hello Handsome! Pwede maki-share ng table?" Naputol lang ang pagtitig ko sa gawi nila Jeann ng marinig ko na may nagsalita sa gilid ko. Nakaukupa ako sa pandalawang mesa at mukhang may gustong maki-share. Nang titigan ko ang mukha ng babaeng nasa harap ko ngayun hindi maikakaila na maganda din ito. Gayunpaman alam ko sa sarili ko na mas maganda si Jeann... ang asawa ko.

"Get lost!" Malamig kong sagot dito habang pasimple kong inililibot ang tingin sa paligid. Marami pang bakanteng mesa dito sa loob ng coffee shop kaya bakit siya makiki-share. Wala na akong ganang makipag flirt kahit kanino kung iyan ang gusto niyang ipahiwatig kaya siya lumapit sa akin.

"Hmmmp sungit! Makiki-share lang naman eh." sagot nito at padabog akong tinalikuran. Hindi ko na lang pinansin at muli kong ibinalik ang tingin sa table nila Jeann at kasama nito.

Kaagad pa akong napatayo ng mapansin ko na nagmamdali na silang lumabas ng coffee shop. Para silang hinahabol ng kung sino dahil sa mabilis nilang paghakbang kaya kaagad ko silang sinundan hanggang sa makarating sila ng parking area.

Kahit papaano, kakampi ko pa rin ang pagkakataon dahil malapit lang din sa kotse ng lalaking kasama ni Jeann ang kinapaparadahan ng kotse ko. Mabilis akong nakalipat sa kanila at kaagad na hinawakan sa braso si Jeann na noon ay hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagkagulat sa mga mata habang nakatitig na sa akin.

"What are you doing? Bakit nandito ka pa rin?" naiinis pang wika nito sabay piksi pero hindi ko hinayaan na makawala siya sa pagkakahawak sa akin. Tama na ang kanina ko pang pagtitimpi. Hindi ko na hahayaan pang pati sa kotse ng lalaking ito, sasakay si Jeann. Lalaki ako at wala akong tiwala sa kapwa ko lalaki lalo na kung tungkol kay Jeann ang pag uusapan.

"Sumama ka sa akin. Dont forget na ako ang asawa mo at hindi kita binibigyan ng pirmiso para makipag date kung kani-kanino lang." galit kong sagot.

"Pare..bitiwan mo ang kasama ko. Huwag kang bastos." sumabat na ang lalaking kasama ni Jeann na lalong nagpa-usbong galit na kanina ko pa tinitimpi dahil sa selos. Binitiwan ko si Jeann at galit itong hinarap.,

"Sino ka ba? Nililigawan mo ba ang asawa ko? Pwes hindi ako papayag dahil ako ang asawa niya!" galit kong singhal sa lalaking atribido. Wala siyang karapatan na kwestiyunin ako lalo na at kahit na ano pa ang sabihin ng iba diyan, asawa ko pa rin si Jeann at hindi magbabago iyun.

"Kaibigan ko siya at ayaw niyang makausap ka! Huwag kang bastos Mister Davis. Maaring ikinasal kayo ni Jeann pero hindi mo pa rin ba tanggap na hiwalay na kayo? Ayaw niya na sa iyo kaya palayain mo na siya." sagot naman nito. Kaagad na naningkit ang mga mata ko sa galit at akmang bigyan ito ng malakas na sapak ng mapansin ko na naglakad na palayo sa amin si Jeann. Masamang tinitigan ko ang kaharap ko ngayun at mabilis itong tinalikuran upang sundan si Jeann.

"Jeann, wait. Mag usap tayo. Hindi pwedeng ganito. Hindi pwedeng hindi tayo magkalinawan. Sino ang lalaking iyun? Bakit masaya ka habang magkasama kayo? Siya na ba ang gusto mong ipalit sa akin?" tanong ko sa kanya habang mabilis itong sinusundan. Wala na akong pakialam pa kung may makakarinig sa akin. Ang importante lang sa akin ay mailabas ang ilang mga katanungan na kanina pa gumugulo sa isipan ko.

Hindi lumingon si Jeann bagkos mas lalo pa nitong binilisan ang paglakad. Napansin ko pa ang pag-para nito sa parating na taxi at kaagad na sumakay pagkahinto noon. Hindi ko na naabutan pa dahil mabilis ng sumibat ang taxi palayo. Wala na akong nagawa pa kundi ang nasundan na lang ng tingin hanggang sa mawala sa paningin ko. Laglag ang balikat na muli akong naglakad pabalik ng kotse. Pigil ang sarili ko na sumigaw dahil sa matinding galit.

Chapter 420

DRAKE DAVIS POV

Sakay ng kotse kaagad akong nagdrive patungo sa bahay ng mga magulang ni Jeann. Gusto ko lang makasigurado kung nakauwi ba ng ligtas ang asawa ko. Nag taxi lang ito at sa dami ng luko

-lukong tao ngayun sa mundo mas mabuti na din na i-check ko muna kung safe ba siyang nakauwi ng bahay.

Saktong approaching ako sa harap ng bahay nila at sakto din ang pagbaba ni Jeann ng taxi. Kaagad akong nakahinga ng maluwag habang nakatanaw lang sa kanya. Hindi ako pwedeng lumapit lalo na at galit sa akin ang kanyang mga magulang. Tiyak na masasaktan lang ako kapag ipilit ko ang gusto ko.

Masyado pang sariwa ang mga nagyari at tanggap ko na galit sa akin ang lahat. Kahit nga ang best friend kong si Rafael alam kong hanggang langit ang galit niya sa akin. Sabagay, hindi ko siya masisisi. Pamangkin niya si Jeann at nangako ako sa kanya na mamahalin ito ng buong puso. Hindi ko natupad kaya expected na kamumuhian niya din ako.

Malungkot akong nakatanaw kay Jeann hanggang sa nakapasok ito sa loob ng gate. Gusto ko din sanang makita ang anak namin pero alam kong mas lalo itong magagalit kapag malaman nito ang presensya ko dito sa labas. Ayos na din....ang importante lang naman sa akin ay masiguro ko na ligtas syang nakauwi dito sa bahay.

Masaya na din ako kahit papaano. Nailayo ko siya kahit saglit lang sa Lucas Martinez na iyun. Masakit man isipin pero alam kong may gusto sa kanya ang lalaking iyun base na din sa mga titig niya kay Jeann kanina.

Aashan na talaga na lalo akong maging praning sa susunod na araw sa kakaisip kung wala na ba talaga akong halaga sa asawa ko. Kung bakit ba kasi ang tanga-tanga ko? Bakit ba nagawa ko siyang lukuhin?

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ako nagdrive pauwi ng bahay. Sa bahay kung saan ko siya itinira noon. Nitong mga

nakaraang araw doon ako naglalagi imbes sa bahay na binili ko para kay Jasmine

Yes..si Jasmine...akala ko siya talaga ang babaeng para sa akin. Kaya ako nagluko dahil akala ko mahal ko pa rin siya. Pero nagkamali ako. Sobrang mali ang ginawa kong panluluko kay Jeann. Walang kapatawaran iyun at habang buhay kung pagdudusahan.

Kung hindi ko lang sana nabuntis si Jasmine, baka hiniwalayan ko na din ito eh. Kaya lang magkakaanak na din ako sa kanya at hindi ako ganoon kasamang tao para pabayaan siya.

Marami ding mga masasayang alaala na nangyari sa aming dalawa at mahirap para sa akin na talikuran iyun.

Pagkadating ng bahay didiretso na sana ako sa kwarto namin ni Jeann para sana magmukmok. Kaya lang bigla akong hinarang ng isa sa mga kasambahay ko at sinabi nito na may naghihintay daw sa akin sa living area. Wala akong inaasahan na kung sinong bisita kaya kaagad akong naglakad papunta doon at nagulat pa ako dahil kaagad kong naabutan ang isang tao na hindi ko inaasahan na bibisitahin ako. Walang iba kundi ang aking ama na si Andy Davis na kahit matagal kong hindi nakita, kilalang kilala ko pa rin siya dahil sa kanya ako nanggaling.

"What do you want?" walang gana kong tanong sa kanya.. Mula sa pagkakaupo, kaagad itong tumayo at lumapit sa akin. Isang mahigpit na yakap ang kasunod kong naramdaman mula sa kanya.

"Drake...kumusta ka na anak? Sa tagal na panahon na hindi tayo nagkita, galit ka pa rin ba sa akin? Hindi mo pa rin ba napapatawad ang Daddy?" tanong nito. Kaagad akong kumawala sa pagkakayakap niya at parang hapong hapo na napaupo sa sofa.

"Simula ng naghiwalay kayo ni Mommy, tinanggap ko na sa sarili ko na mag isa na lang ako." malamig kong sagot sa kanya. Kaagad naman sumeryoso ang mukha nito at naupo sa katapat ng sofa habang bakas ang pait sa mga mata nito.

Kahit papaano, hindi ko din naman maiwasan na makaramdam ng konsensya. Ngayun ko lang na-realized na tumatanda na pala si Daddy. Maputi na ang kanyang buhok at kulubot ang balat. Mukhang malabo na din ang mga mata dahil sa mataas na grado ng

eyeglass na suot nito ngayun.

"I know! Malaki ang pagkukulang na nagawa ko sa iyo anak. Hindi kita masisisi kung bakit ganyan ngayun ang pakikiharap mo sa akin. Pero maniwala ka man or hindi..ilang beses akong nagtangkang lapitan ka pero ikaw mismo ang lumalayo sa akin....Iyung nangyari sa amin ng Mommy mo pareho naming ginusto at hindi namin naisip na ikaw pala ang mas magiging apektado...." naluluha nitong wika sa akin. Hindi naman ako nakaimik.

"Drake, anak ko. Matanda na ang Daddy mo. Hayaan mong makabawi ako sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa ko sa iyo."pagpapatuloy na wika nito. Blanko ang mga matang tinitigan ko ito habang hinihintay ang mga susunod pa niyang sasabihin.

"Sa kabila ng hiwalayan namin ng Mommy mo, never akong nagpakasal sa ibang babae. Hindi din ako nagkaanak. Hindi man ako naging ulirang ama sa iyo, sana tanggapin mo kung ano man ang regalo na ibibigay ko sa iyo." muling wika nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka sa sinabi niya.

"Alam mo naman siguro na nasa real estate ako diba? Ang negosyong iyan ang dahilan kaya nawalan ako ng oras sa Mommy mo at dahilan ng

paghihiwalay namin. Masyado kong ibinuhos oras ko sa itinayo kong kumpanya noon at kasabay ng pag- angat ko sa mundo ng pagnenegosyo ay ang pagkasira ng pamilya natin...Drake.. matanda na ako. Ikaw lang ang nag iisa kong anak at gusto kong iiwan sa iyo lahat ng mga pinaghirapan ko!"

Madamdaming wika nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

Chapter 421

DRAKE DAVIS POV

"Ikaw lang nag nag iisa kong tagapagmana because you are my only child. Whether you agree or not, I will leave all my property and businesses under your name. Nasa sa iyo iyan kung palalaguin mo lalo or hahayaan mong bumagsak." muling wika nito. Para namang naumid ang dila ko dahil sa sinabi niya.

Bigla ko tuloy naitanong sa sarili ko kung naging perpekto din ba akong anak sa kanya or hindi. Kung tutuusin nga, mas matindi ang ginawa ko sa sarili kong asawa na si Jeann kumpara sa ginawa niya kay Mommy. Hindi niya niluko si Mommy kaya sila naghiwalay. Masyado lang talaga siyang naging obsess noon sa negosyo nya kaya nawalan siya ng time sa amin na siyang naging dahilan kung bakit naghanap ng iba si Mommy.....

Hindi niya kami niluko. Hindi nya din ako pinabayaan. Ibinigay niya sa akin lahat ng mga pangangailangan ko habang lumalaki ako. Nagkaroon ako ng mga negosyo dahil sa kanya pero sa kabila ng lahat ng mga effort na ginawa niya, nagawa ko pa rin siyang tikisin gayung kahit gaano siya kaabala sa pagpapayaman, naging mabuti din naman siyang ama sa akin. Hindi ko man siya nakakasama pero may mga tao naman siyang binayaran para alagaan ako.

Hindi siya naging masamang ama sa akin. Hindi din siya naging masamang asawa kay Mommy. Mas masahol pa nga ako eh. Mas masahol pa ang ginawa ko sa sarili kong pamilya lalo na kay Trexie. Sinaktan ko ang asawa ko kaya kami nagkahiwalay ngayun. Kaya ako nagdurusa.

"Da-Dad! Sorry!" Mahina kong sambit at hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Wala ng dahilan pa para maglagay ako ng mataas na harang sa pagitan naming dalawa. Pagbabali-baliktarin ko man ang mundo, ama ko pa rin sya at kung tutuusin wala siyang ibang ginawa kundi ang mahalin ako.

Tama ito. Sa kabila ng hiwalayan nila ni Mommy never kung narinig na nagpakasal ito sa ibang babae. May narinig akong mga naging ka live in niya noon pero lahat iyun hindi nagtagal ang pagsasama nila.

Naghihiwalay din sila siguro dahil nga sa pagiging abala nito at ang lahat ng mga pinaghirapan at sakripisyong

ginawa niya noon gusto niya pa ring iiwan sa akin sa kabila ng pagiging walang kwenta kong anak sa kanya.

Napakasama ko naman pala talagang anak sa kanya. Lahat ginawa nito para mabigyan ako ng magandang kinabukasan. Lahat ng meron ako ngayun ay galing sa kanya. Kaya siguro nagkalitse-litse ang buhay ko ngayun dahil sa pagiging makasarili ko. Nakaya kong tikisin ang taong walang ibang ginawa kundi mahalin ako. Nagawa kong talikuran ang sarili kong ama dahil sa pagiging makasarili ko.

"Dad! 1 am sorry!" umiiyak kong bigkas kasabay ng pagluhod sa harap niya. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang iilang butil ng luha na biglang tumulo sa mga mata nito.

"Son! God! its okay...its okay. Hindi mo kailangang lumuhod sa harap ko. Naiinitindihan kita anak!" wika nito kasabay ng pagdampi ng palad niya sa balikat ko. Kaagad ko naman iyung hinawakan at hinalikan.

Para akong batang paslit na umiyak sa harap niya habang mahigpit ang pagkakahawak sa kamay niya. Pinilit niya naman akong itayo kaya nagpatianod na lang din ako at mahigpit na yumakap sa kanya.

"Dad...patawad po! Naging swail akong anak sa inyo. Ni hindi ko man lang nainisp na lahat ng mga ginagawa niyo ay para din pala sa akin. Patawad Daddy!" Paulit-ulit kong hingi ng kapatawaran niya. Ilang tapik sa likuran ang naramdaman ko bago ito bumitaw sa pagkakayakap sa akin.

"Its okay son! Inisip ko na lang na hindi ka pa nga siguro nagma- matured. Lahat ng mga ginagawa mo ay never akong nagalit sa iyo. Anak kita. Karugtong ka na ng puso ko. Mahal kita at malaking bagay na sa akin ang marinig kang tinatawag mo akong Daddy." nakangiti nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Sa kauna-unahang pagkakataon, naramdaman ko sa sarili ko na hindi pala ako nag iisa. Na may nagmamahal pala sa akin. May ama ako na masasandalan ko sa lahat ng oras.

"Thank you Dad! Promise, babawi po ako sa inyo." sagot ko naman. Kaagad ko naman narinig ang masayang pagtawa nito.

"Bawing bawi ka na anak. Masaya na ako na kasama kita ngayun. Masaya na ako na hindi ka na galit sa akin. Walang ibang importante sa buhay ko maliban sa negosyo na pinaghirapan kong itayo kundi ikaw lang. Ikaw lang na nag iisa kong anak." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti kasabay ng pagpahid ng luha sa aking mga mata.

Ang sarap pala sa ganitong pakiramdam. Ang sarap pala kapag hindi mo hahayaan na magalit sa taong naging dahilan kaya nandito ako ngayun sa mundo. Sa kabila ng sama ng loob na nararanasan ko ngayun,

masasabi ko na maswerte pa rin ako dahil may isang ama pala ang handa akong damayan.

Chapter 422

DRAKE POV

"Dad, maraming bakanteng kwarto dito sa bahay. Medyo gabi na po, pwede kayong mag stay dito hanggat gusto niyo." pagkatapos ng masinsinang pag uusap kanina at pagpapatawaran kaagad akong nagpahanda ng dinner sa aking cook. Sa kauna-unahang pagkakataon sa buhay ko, muli kong nakasabay sa pagkain ang aking ama.

Kahit papaano, gumaan ang pakiramdam ko. Mas masarap pala talaga ang magpatawad at kalimutan ang samaan ng loob na nangyari sa aming nakaraan.

"Hindi pa rin ba kayo nagbabati ng asawa mo? Drake, huwag kayong gumaya sa amin ng Mommy mo. Hanggat kaya pa, ayusin mo ang pamilya mo." maya-maya ay muling wika ni Daddy. Natigilan naman ako at muling bumaha ang lugkot na nararamdaman ng puso ko ng maalala ko si Jeann at ang anak namin.

"Dad, kasalanan ko kung bakit niya ako iniwan. Niluko ko siya, sinaktan ko siya kaya naman hanggang langit ang galit niya ngayun sa akin." malungkot kong sagot. Natigilan naman si Daddy Andy at seryoso akong tinitigan.

"Apo ni Gabriel Villarama ang napangasawa mo diba?" tanong nito. Kaagad naman akong tumango at hindi maiwasang magtaka ng napansin ko ang paguhit ng masayang ngiti sa labi nito.

"Bakit po? Kilala niyo po ba personally si Mr. Gabriel Villarama?" nagtataka kong tanong. Kung tutuusin ngayun ko lang din napansin na halos kasing edad lang pala ni Daddy ang ama ng best friend kong si Rafael. Late nang nag asawa si Daddy kaya hindi na din ako nagtataka kung hindi na ako nasundan pa kahit na kabi-kabilaang babae ang pinatulan nito pagkatapos ng hiwalayan nila Mommy.

Gayunpaman kahit na halos kasing edad lang ni Daddy si Mr. Gabriel Villarama di hamak na mas batang tingnan si Mr. Gabriel Villarama sa kanya. Siguro dahil tumanda siyang may masaya at kumpletong pamilya unlike kay Daddy na tumandang mag isa at walang pamilyang nag aalala sa kanya.

"Yes, best friend ko siya noong kabataan namin. Apat kaming magkakaibigan...Si Jonathan, Gabriel, Kyzer at ako. Kaya lang nag umpisang mawala ang communication namin sa isat isa noong nag migrate ako sa US at noong bumalik naman ako naging abala na ako sa negosyo ko." nakangiti nitong sagot pero nang pagmasdan ko ang kanyang mga mata, nababakas ko ang labis na lungkot. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng awa sa kanya.

Ngayun ko lang narealized na ayaw kong tumanda na kagaya niya na nag iisa. Kailangan talaga akong gumawa ng hakbang para mapatawad ni Jeann.

Sure naman na ako sa sarili ko na siya na ang babaeng mahal ko. Na siya lang ang gusto kong makasama habang buhay.

"Hindi naman sila lumipat ng bahay Dad. Nasa mansion pa rin sila nakatira kaya pwede kang dumalaw doon." nakangiti kong sagot.

"Iyan din ang balak kong gawin. Huwag kang mag aalala anak, gagawa ako ng paraan para muling bumalik sa iyo ang mag ina mo. Basta ipangako mo lang sa akin huwag mo ng ulitin lahat ng pagkakamali na nagawa mo sa kanya. Ayusin mo ang tungkol sa babaeng na-involved sa iyo dahil ayaw kong magaya ka sa akin. Hangad ko para sa iyo ang magkaroon ka ng masaya at kumpletong pamilya." mahabang wika nito. Para namang may kung anong bagay ang biglang humaplos sa puso ko dahil sa sinabi niya.

"Promise Dad! Aayusin ko ang lahat at ipapakilala kita sa apo mo." sagot ko.

Pagkatapos kumain ng dinner kaagad kong inihatid si Daddy sa kwarto kung saan pwede siyang mag stay hanggat gusto niya. Ngayung napatawad ko na siya gagawin ko ang lahat para mabawi ang mga araw na hindi ko siya kasama. Nasa dapit hapon na siya ng kanyang buhay kaya ito na din ang chance ko para iparamdam sa kanya kung gaano siya kahalaga sa akin. Kung gaano ko siya kamahal.

Naligo muna ako ako at nagsuot ng boxer short bago nahiga sa kama. Gusto ko munang ipahinga ang puso at isipan ko ngayung gabi para makapag isip ako ng maayos kung ano ba talagang hakbang ang pwede kong gawin para muling mapaamo si Jeann.

Paidlip na ako ng marinig ko ang biglang pag ring ng aking cellphone. Nagtataka akong iniabot ang cellphone ko sa night stand at tiningnan kung sino ang tumatawag at kaagad na nagsalubong ang aking kilay ng pangalan ni Jasmine ang nakarehistro sa screen. Naiinis akong bumangon.

"What!!!" paangil kong sagot. Hikbi ang isinagot nito sa akin kaya hindi ko maiwasang mapasabunot sa aking buhok.

"Jasmine, pagod ako. Pass muna sa mga drama mo pwede ba?" galit kong usig sa kanya. Lalo naman lumakas ang paghikbi nito na lalo kong ikinairita.

"Drake...nasaan ka? Kanina pa kita hinihintay." umiiyak na sagot nito.

Kaagad ko namang naikuyom ang aking kamao bago ito sinagot.

"Huwag mo na akong hintayin na umuwi. Matulog ka na!" walang buhay kong sagot sa kanya.

"Pero...hindi ako makatulog hanggat wala ka sa tabi ko. Look, masama ng pakiramdam ko at nakakaramdam na din ako ng kirot sa aking tiyan. Pwede bang umuwi ka muna dito? Please Drake, natatakot ako. Baka kung mapaano ang baby natin kung hindi ka umuwi ngayun." umiiyak na bigkas nito.

"Jasmine, stop it! Huwag mo ng idahilan pa sa akin ang pagbubuntis mo para masunod lang ang gusto mo. Uuwi ako diyan kung gusto ko at huwag mo akong pilitin." galit kong angil sa kanya kasabay ng pagdisconnect ko sa tawag. Ilang beses pang nag ring ang aking cellphone pero hindi ko na sinagot pa bagkos tuluyan ko ng inooff iyun at muling bumalik sa pagtulog.

Chapter 423

DRAKE POV

Muli akong nagising sa mahinang katok sa pintuan ng aking kwarto. Naiinis akong bumangon habang wala sa sariling sinulyapan ang orasan na nasa night stand. Halos alas sais pa lang ng umaga at first time sa buhay ko na may nang isturbo sa aking pagtulog simula noong naghiwalay kami ni Jeann.

"Who is that naiinis kong tanong habang hinagilap ng tingin ang aking tshirt at shorts para isuot bago pagbuksan kung sino man ang kumakatok.

"Drake, please open the door." narinig kong sagot ng boses babae sa may pinatuan. Kaagad na napakunot ang noo ko at nagmamdaling naglakad patungong pintuan pagkatapos kong maisuot ang aking damit.

Pagkabukas ko ng pintuan ng kwarto kaagad na tumampad sa paningin ko ang mukha ni Jasmine. Malandi itong nakangiti sa harap ko.

"Drake, babe...bakit hindi ka umuwi kagabi sa bahay? Dont tell me na naaalala mo pa rin ang ex wife mo kaya dito ka umuwi?" kaagad na tanong nito at ak?mang idadantay nito ang kanyang palad sa dibdib ko kaya kaagad ko itong hawakan sa braso. Napansin ko pa ang pagkatigagal sa mukha nito at maang na napatitig sa akin.

"What are you doing here? Sino ang may sabi sa iyo na pwede kang pumunta dito?" galit kong tanong sa kanya habang halos pilipitin ko na ang braso nito dahil sa matinding galit.

Kung saan pinilit kong magpalapad ng papel kay Jeann para sana muli na siyang bumalik sa akin tsaka naman pumunta sa bahay na ito si Jasmine. Paano na lang kapag malaman ito ni Jeann? Baka lalo niya akong iwasan.

"Drake, ano ba! Nasasaktan ako!" halos mangiyak-iyak na wika nito sa akin. Halos pilipitin ko ang braso nito dahil sa matinding inis na nararamdaman ko.

"Umalis ka dito! Hindi mo ba naiintindihan kagabi ang sinabi ko na pupuntahan kita ng bahay kapag gusto ko?" halos pasigaw kong tanong sa kanya. Kita ko ang pagkatigagal sa mukha nito habang nakatitig sa akin. Ang ilang butil ng luha na napansin kong unti-unting pumapatak sa kanyang mga mata ay lalo pang nadagdagan. Lalo naman akong nakaramdam ng iritasyon.

"Drake naman! Dont do this to me! Bakit ka ba nagagalit sa akin? Nakalimutan mo na ba na buntis ako at hindi ako pwedeng mag-stress?

Napilitan lang naman akong pumunta dito dahil masyado kitang na-miss. Hindi na ako sanay na wala ka sa tabi ko!" patuloy ito sa pag iyak habang sinasabi ang katagang iyun. Parang gusto ko naman iuntog ang sarili ko sa pader para matapos na itong konsumisyon na nararanasan ko ngayun.

Hindi ko na kaya ang ganitong buhay. Masyado nang nakaka-stress. Wala akong ibang gusto ngayun kundi ang bumalik sa akin si Jeann pero ano ba ang pwede kong gawin kay Jasmine? Nabuntis ko ito at hindi naman ako ganoon kasamang tao para basta na lang itong talikuran.

"Umalis ka na! Uuwi din ako ng bahay mamaya." walang gana kong sagot sa kanya. Kaagad naman itong umiling

"No! Hindi ako aalis dito hanggat hindi kita kasama!" seryoso nitong sagot. Lalo namang nagpanting ang tainga ko at ang inis na naramdaman ko sa kanya ay napalitan na ng galit. Wala sa sariling hinablot ko ito sa braso at halos kaladkarin ko ito pababa ng hagdan. Kaagad namang napatili si Jasmine at pilit na nagpupumiglas sa pagkakahawak ko pero parang bingi na ako. Wala na akong pakialam pa kung nasasaktan man siya. Ang gusto ko lang ay makaalis siya sa bahay namin ni Jeann.

"Drake, ano ba bitawan mo ako! Nasasaktan ako! Hindi ako aalis sa bahay na ito hanggat hindi kita kasama!' "galit na sigaw ni Jasmine kasabay ng pagkagat niya sa kamay ko na nakahawak sa braso niya kaya nabitawan ko siya.

"Shut up! Pwede ba? Tumigil ka na Jasmine! Hindi kita mahal para magdemand ng sobra sa pwede kong ibigay sa iyo!" galit kong sigaw sa kanya. Natigilan ito pero bakas ko na ang galit sa mga mata niya habang nakatitig sa akin.

"Hindi mo ako mahal? Bakit? Dahil ba sa walang kwenta mong ex wife?

Narealized mo na ba na mas mahalaga siya kumpara sa akin?" galit na tanong nito sa akin. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Kaagad na lumapat ang isang palad ko sa pisngi niya na siyang dahilan ng pagkawala nito ng balanse at tuloy-tuloy itong dumaosdos pababa ng hagdan. Gulat naman ako sa nasaksihan.

"Jasmine...Fuck!" nag aalala kong sigaw at mabilis itong dinaluhan. Mabuti na lang at nasa ikatlong baitang na lang kami ng hagdan. Hindi ganoon kataas kaya alam kong hindi naman ito nasaktan ng sobra pero paano ang baby namin? Tama, buntis ito at baka may masamang mangyari sa anak ko.

"Ouchhh! Drake! Fuck you!" galit ng sigaw nito sa akin habang hawak niya ang kanyang paa. Mukhang napuruhan siya sa bahaging iyun. Hindi ko malaman kung saan siya hahawakan dahil sa matinding pag aalala ko sa sangol na nasa kanyang sinapupunan.

"Jasmine, sandali...dadalhin kita sa hospital. Relax ka lang at baka mapaano ang baby natin." nag aalala kong wika at akmang bubuhatin ko na ito ng marinig ko ang boses ni Daddy.

"Sandali! May personal Doctor ako. Tatawagan ko siya ngayun din para matingnan ang bisita mo. Huwag mong buhatin at baka mas lalong makasa?na sa kanya.." wika nito. Wala sa sarilng nabitawan ko si Jasmine. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Wala akong pakialam sa babaeng ito pero mas may pakialam ako sa baby namin.

"Dad, nagdadalang tao siya. Baka mapaano ang apo niyo." sagot ko.

Kaagad ko namang napansin ang pagkunot ng noo ni Daddy. Mataman nitong tinitigan si Jasmine bago umiling.

"Nagdadalang tao? Delikado nga sa kanya ang nangyari kanina. Ilang buwan na ba ang tiyan niya?" tanong nito.

"Sevenmonths! Seven months na po!' 'nag aalala kong sagot. Kaagad kong napansin ang pag upo ni Daddy at akmang hahawakan nito ang tiyan ni Jasmine pero kaagad itong pumiksi.

"What are you doing? Drake, sawayin mo nga ang matandang iyan!" galit na sigaw ni Jasmine.

Kung titingnan ng maigi, maliban sa dinadaing nito sa sakit ng paa, wala na akong napapansin na kakaiba sa kanya. Hindi man lang ito nagreklamo na masakit ang kanyang tiyan. Malakas ng pagkakabagsak niya kanina, pero bakit parang ayos lang naman siya?

Chapter 424

DRAKE POV

"Tatawagan ko ang personal Doctor para matingnan siya." narinig kong wika ni Daddy at nagmamadali itong umakyat ng second floor. Nagulat pa ako dahil mabilis akong hinawakan ni Jasmine sa kamay.

"Do--doctor? No...hindi pwede! Hi- hindi naman ako napuruhan eh. Iuwi mo na lang ako ---" hindi na natuloy pa ang sasabihin niya ng bigla akong sumabat.

"No! Hindi pwede! Kailangan mo munang matingnan ng Doctor para malaman natin kung ayos lang ba ang sanggol na nasa sinapupunan mo. Hindi maganda ang pagkakabagsak mo kanina kaya natatakot ako na baka mapaano ang anak ko." seryoso kong sagot. Kaagad naman itong umiling at mahigpit akong hinawakan.

"Drake..Look! Hi-hindi pwede! Ayoko! " sagot nito. Ramdam ko ang tense sa boses niya kaya hindi ko maiwasang magtaka. Kailan pa siya takot sa Doctor?

"At bakit?Bigyan mo ako ng magandang dahilan kung bakit ayaw mong magpacheck up? Alam mo naman siguro na walang ibang mas mahalaga sa akin kundi ang batang nasa sinapupunan mo Jasmine. Nanatili ako sa tabi mo dahil diyan kaya huwag ka ng umangal. Hintayin mo ang Doctor bago kita iuwi sa bahay. "seryoso kong sagot. Mangiyak-iyak naman itong umiling.

"Hi-hindi! Ayaw ko...hindi ko kaya!" sagot nito at akmang tatayo pero muli itong napaupo dahil sa nasaktan niyang paa. Mukhang napilayan ito kaya naman hindi ko maiwasang mapabuntong hininga.

Sa totoo lang...kanina pa ako

nagtataka dito. Wala naman siyang dapat ikatakot sa doctor kong totoosin. Titingnan lang naman ang kondisyon niya at ng bata na nasa kanyang tiyan kaya wala naman dapat siyang ikabahala. Hindi naman siya kakatayin ng Doctor.

Gayunpaman, hinayaan ko na lang. Kilalala ko sa pagiging madrama ang ugali nitong si Jasmine pero ang kagustuhan ko pa rin ang masusunod. Ang gusto ko lang masiguro ngayun ay ligtas ang anak ko. Wala ng iba dahil wala naman akong pakialam pa sa kanya.

"Parating na si Doctor Shen. Isa siyang magaling na Doctor at matagal ko na siyang kilala." maya-maya ay wika ni Daddy. Naglalakad na ito pababa ng hagdan habang may hawak na cellphone.

"Salamat Dad. Masakit daw po ang ankle niya kaya hindi siya makatayo. Pero sana ayos lang si baby." sagot ko. Kaagad namang tumango si Daddy habang hindi inaalis ang tingin nito kay Jasmine.

"Ilang buwan na nga ulit ang ipinagbubuntis niya? Seven months?" narinig kong tanong ni Daddy. Muli akong napasulyap kay Jasmine at kaagad kong napansin ang pagiging uneasy nito. Namumutla na din ito at parang gusto ng maiyak.

"Si-sinabi ko na naman kasi sa inyo na hindi ko kailangan ng Doctor! May sarili akong OB na tumitingin sa akin. Sure naman na ayos lang si Baby dahil nararadaman kong sumisipa siya ngayun!" naiinis na sagot ni Jasmine. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Sinabi niyang sumisipa daw si Baby. Kung ganoon gusto kong maramdaman iyun. Gusto kong iparamdam dito na kahit hindi ko mahal ang kanyang ina, mamahalin ko pa rin siya ng buong puso. Naalala ko pa nga noong ipinagbubuntis ni Jeann si Baby Russell, hilig kong haplusin ang tiyan nito at ibayong saya ang nararamdaman ko tuwing nararamdaman ko ang pagalaw ng baby sa kanyang sinapupunan.

"Gumagalaw si Baby? Talaga? Teka, pahawak nga!" bigkas ko at kaagad na idinantay ang isang palad ko sa tiyan ni Jasmine. Hinaplos haplos ko pa ang kanyang tiyan pero kaagad na napakunot ang noo ko ng wala naman akong naramdaman. Nang pisilin ko ang kanyang tiyan napansin kong medyo matigas iyun. Ibang iba sa tiyan ni Jeann noong nagdadalang tao sya.

"No---no---need! Huminto na siya sa pagalaw." wika nito na halata ang kaba sa kanyang mukha. Pansin ko din ang panginginig ng kanyang kamay ng humawak sa kamay ko at pilit na inaalis sa tiyan niya. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagdududa.

"May itinatago ka ba sa akin?" seryoso kong tanong kay Jasmine. Lalo itong namutla sabay iling. Sa sobrang inis ko kaagad kong itinaas ang maternity blouse niya at doon tumampad sa paningin ko ang lihim na halos pitong buwan niya ding itinago sa akin.

"Anong ibig sabihin nito Jasmine?" galit kong tanong kanya? Kaagad na nangatal sa takot ang kanyang labi kasabay ng pag iyak.

"Drake...let me explain....please! I love you! I love you very much kaya nagawa ko ito sa iyo!' umiiyak na sagot nito. Halos hindi kayang tanggapin ng sistema ko ang natuklasan ko ngayun lang. Hindi ko pa rin inaalis ang pagkakatitig ko sa tiyan niya at umaasa ako na sana panaginip lang ang lahat.

"Hi-hindi ka buntis? Niluluko mo lang ako?" galit kong sigaw sa kanya kasabay ng pagtulak dito. Kaagad itong nawalan ng balanse kasabay ng pagkatihaya nito sa sahig habang umiiyak. Nilapitan ko ito at pahaklit na tinangal ang parang belt na nakalagay sa kanyang tiyan para papaniwalain ang lahat ng buntis siya. Parang gusto kong magwala sa galit ng kaagad na tumampad sa aking paningin ang impis niyang tiyan.

"Niluko mo ako? Pinaniwala mo ako sa isang kasinungalingan?" galit kong sigaw sa kanya.

Simula noong iniwan ako ni Jeann, never na akong nakipagtalik kay Jasmine. Katunayan nga nakipaghiwalay na ako sa kanya pero idinaklara niyang buntis siya at hindi ako ganoon kasama para talikuran siya. Pagkatapos ito lang pala ang malalaman ko? Hindi naman pala talaga siya buntis at niluluko niya lang ako! Sobrang sakit lalo at marami na akong magiging plano sa anak namin.

"Drake! Sorry! Mahal kita! Ayaw kong mawala ka sa akin.." patuloy ang pag iyak na sagot naman nito. Kaagad ko itong nilapitan at mahigpit na hinawakan sa leeg.

"Papatayin kita! Ilang buwan mo akong niluko at pinaniwala sa mga kasinungalingan mo!" galit kong sigaw habang sinasakal ito. Pilit naman na inaalis ni Jasmine ang kamay ko dahil nahihirapan na siyang huminga pero bigo siya. Wala siyang panama sa lakas ko at sa sobrang galit ko ngayun mas gugustuhin ko pang paglamayan siya para mapagbayaran niya lahat ng mga kasalanan na nagawa niya sa akin.

"Drake, Iho Tama na iyan! Baka mapatay mo siya." nabitawan ko lang ang pagkakasakal sa leeg ni Jasmine ng hilain ako ni Daddy kasama ng isang lalaki palayo kay Jasmine. Para naman akong nahimasmasan at wala sa sariling napatiningin kay Jasmine na noon ay habol pa rin ang kanyang paghinga dahil sa matagal kong pagkakasakal sa kanya kanina.

Chapter 425

DRAKE POV

"Umalis ka na at huwag na huwag ka ng magpakita sa akin kahit kailan!" galit kong sigaw kay Jasmine habang nakaupo na ako dito sa sofa. Tapos na ding gamutin ng Doctor ang na-injured niyang paa pero kahit hirap pa rin itong tumayo wala na akong pakialam pa. Para sa akin, walang kapatawaran ang ginawa niyang pagpapaikot sa akin sa halos pitong buwan naming pagsasama.

Ngayun ko lang narealized kung gaano ako katanga! Kaya pala mas gusto nitong si Jasmine na sa guest room matutulog kapag inuuwian ko siya dahil may itinatago pala ito sa akin. Isang fake na womb ang koleksiyon niya at inilalagay nya lang sa tiyan niya para paikutin ako.

Well, wala din naman talaga akong

balak ng makipag talik sa kanya simula noong akala ko namatay na si Jeann. Katakot-takot na sundot ng konsensya ang naranasan ko noon at kahit pakikipag sex sa ibang babae hindi ko nagawa. Nabawasan lang lang naramdaman kong sundot ng konsensya noong nalaman ko na buhay naman talaga si Jeann at nag umpisa akong muling mangarap na makasama siya.

"Drake, hindi na ba magbabago ang isip mo? Bumalik ako ng bansa dahil sa iyo. Nangako ka sa akin na aalagaan mo ako habang buhay!" umiiyak na muling wika ni Jasmine. Kaagad naman akong napiling.

"Iyan ang pangako ko sa iyo noon bago mo ako niluko. Dahil sa iyo nagkasira kami ni Jeann kaya hinding hindi kita mapapatawad. Umalis ka na sa harap ko at lisanin mo na din ang bahay kung saan ka nakatira ngayun."

sagot ko. Kita ko naman ang pagtutol sa mga mata niya sabay iling.

"NO! Kung---kung paaalisin mo ako doon saan ako titira? Drake alam mo naman na wala akong ni isang pamilya dito sa Pinas. Hwag mo naman sana itong gawin sa akin...Oo, inaamin ko na nagkasala ako pero sobra ka naman yata kung tuluyan mo akong talikuran sa kabila ng pagmamahal na ibinigay ko sa iyo." umiiyak na sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangisi.

"Mahal? Talaga bang mahal mo ako or baka naman gusto mo lang ako dahil alam mong mabubuhay ka ng sagana kapag nasa tabi mo ako?" seryoso kong tanong sa kanya. Nagulat naman ito. Hindi niya marahil inaasahan ang salitang lumabas sa bibig ko ngayun.

"Hindi mo ako mahal Jasmine. Talagang sanay ka lang na dumikit dikit sa mga mapeperang lalaki. Hindi lang naman ako ang lalaking sinabihan mo na mahal diba? Nakalimutan mo na? High School pa lang tayo dumikit ka na kay Rafael at noong nalaman mo na hindi siya interesado sa iyo, dumikit ka din kay Arthur. Naging kayo pero ipinagpalit mo siya sa isang

matandang mayaman na taga ibang bansa na siyang dahilan ng pag alis ng buong pamilya mo dito sa bansa. Tapos ngayun, sasabihin mo na mahal mo ako? Bakit? Balak mo ba talagang tikman lahat kaming magbe-best friend?" mahaba kong wika sa kanya. HIndi ito nakaimik.

"Tama na ang minsang naluko mo ako. Umalis ka na sa buhay ko bago pa kita mapatay. Maraming mas mayaman sa akin na kaya mong paikutin. Hwag ako dahi natuto na ako sa buhay." galit kong wika at kaagad na tumayo.

"Lumayas ka na sa buhay ko at huwag na huwag ka ng magpakita pa sa akin kahit kailan!" panghuli kong wika bago ko ito iniwan. Narinig ko pa ang pagmamakaawa nito ng makailang ulit sa akin pero hindi ko na pinansin pa. Masyadong nasaktan ang ego ko dahil sa panluluko niya sa akin. Tama ang mga kaibigan ko. Ang tanga-tanga ko. Ipinagpalit ko ang asawa ko sa maruming babae na walang ibang habol kundi ang magkaroon ng maalwan na buhay sa pamamagitan ng pakikipag-relasyon sa mga mayayaman.

Mabilis akong bumalik ng kwarto at nagmukmok. Ilang beses din kumatok si Daddy sa kwarto ko para kausapin ako pero hindi ko na pinansin pa. Feeling ko, ako na yata ang pinaka- miserableng tao sa mundo. Ito na nga siguro ang karma ko dahil sa panluluko ko kay Jeann.

Halos dalawang araw din akong

walang ibang ginawa kundi ang magmukmok. Hindi umaalis si Daddy sa tabi ko at pilit akong kinakausap pero wala itong nakuhang reaction sa akin. Masyado kong dinamdam ang lahat-lahat at feeling ko, useless ng lumaban sa buhay

"Drake, iho. Hindi pwedeng ganito. Halos hindi ka na kumakain at natutulog. Pinapatay mo na ang sarili mo niyan eh. Alalahanin mo, hindi pa katapusan ng mundo. May tsansa pa na muling bumalik sa iyo ang asawa mo!" narinig kong wika ni Daddy.

"Paano DAd? Galit siya sa akin. Halos isumpa niya ako." sagot ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kahit gaano pa katapang ng isang lalaki kapag usapang puso ang pag uusapan, talagang manghihina at iiyak na lang sa isang tabi kagaya ko.

"Nakalimutan mo na ba na kaibigan ko ang Lolo ng asawa mo na si Gabriel Villarama? Pwede ko siyang puntahan at personal na kausapin tungkol sa inyong dalawa ni Jeann." sagot nito.

"Paano? May ibang lalaki na ang aali- aligid sa asawa ko at posible siyang ma -inlove sa gagong iyun." malungkot kong sagot.

"Hahayaan mo lang ba ng mangyari iyun. Drake, iho ikaw pa rin ang asawa niya sa batas ng tao at ng Diyos.

Ikinasal kayo kaya huwag mong hayaan na ma inlove sa ibang lalaki ang asawa mo. Huwag mo akong gayahin Drake na hinayaan kong ma inlove ang Mommy mo sa ibang lalaki kaya tumanda akong mag isa." malungkot na sagot nito.

Para naman akong binuhusan ng tubig sa sinabi niya. Talagang tagos sa puso ko ang pangaral niyang ito at para akong sinampal ng makailang ulit sa isiping ako ang nagkasala sa relasyon namin ni Jeann kaya dapat lang na akong ang mas gumawa ng effort para muli siyang bumalik sa akin.

Chapter 426

JEANN POV

"Good Morning Mom, Dad!" bati ko sa mga magulang ko ng maabutan ko sila dito sa dining area. Himala, late na at wala yatang balak pumasok ng opisina si Daddy samantalang hindi ko na mahagilap ang presensya ng nag iisa kong kapatid na si Kenneth.

"Good Morning! Mabuti naman at maaga kang bumaba. Hinihintay ka talaga ng Daddy mo." sagot naman ni Mommy Arabella sabay sulyap kay Daddy Kurt. Hindi ko naman maiwasan na magtaka lalo na ng mapansin ko kung gaano sila ka-seryoso ngayun lalo na si Daddy. May hawak itong news paper na inilapag niya sa isang tabi bago seryosong tumitig sa akin.

"Totoo bang boyfriend mo na ang Lucas Martiniez na iyun?" kaagad na tanong ni Daddy. Nagulat naman ako.

Hindi ko pa nga nai-kwento sa kanila ang tungkol kay Lucas tapos tatanungin nila ako ngayun kung nobyo ko ba siya? Why oh why? Sino ang nag-tsismis? Alangan namang si Charlotte or Veronica eh hindi naman tsismosa ang mga iyun.

"Dad! No! Paano ko naman maging boyfriend si Lucas Martinez gayung hindi naman nanliligaw sa akin iyung tao! Friend ko lang po siya at wala pa ngang isang buwan noong na-meet ko siya eh." sagot ko naman. Napasin ko pang nagkatinginan sila Mommy at Daddy bago kinuha ni Mommy ang news paper na binabasa ni Daddy kanina at inilapag sa harapan ko. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat lalo na ng mapansin ko ang isang familiar na kuha ng larawan sa news paper.

"A-ako ito ah?" hindi ko maiwasang sambit habang hindi inaalis ang tingin ko sa larawan na nasa news paper. Nasa coffee shop kami ni Lucas at hawak nito ang kamay ko. Kung ganoon, tama nga ang napansin ko noong nasa coffee shop kami.. May kumukuha ng larawan para gawan kami ng tsismis ni Lucas.

"Mom, Dad hindi po totoo iyang nakikita niyo. Hi-hindi po totoo ang nakasulat diyan sa news paper. Hindi po ako girl friend ni Lucas." nakangiwi kong sagot habang binabasa ko ang caption ng nakasulat sa larawan namin ni Lucas. May nakalagay na non showbiz girl friend daw ako ni Lucas at kuha daw ang larawan sa isang lugar kung saan makikita kung gaano kami ka-sweet sa isat isa. Sabagay, kahit sino ang makakita sa picture na ito iispin talaga na may relasyon kami dahil sa mga ngiting nakaguhit sa labi namin ni Lucas habang nakatitig sa isat isa.

Parang gusto ko tuloy sugurin kung sino man ang pangahas na taong kumuha ng larawan at talagang ipinablish niya pa sa news paper para lang may mapag usapan.

"Kalat na kalat ang balitang iyan hindi lang sa diyaryo kundi pati na sa telebisyon. Jeann anak, wala kaming pakialam kung ma inlove ka man ulit. Kaya lang, masayado pang maaga! Huwag mong kalimutan na kasal ka pa rin kay Drake at baka ikaw pa ang mabaliktad ng sitwasayon. Baka isipin ng mga nakakabasa nito na ikaw ang nagluko kaya kayo naghiwalay ni Drake. " mahabang wika ni Mommy. Hindi ko naman maiwasan na mapakamot ng ulo.

Mahirap palang makipag kaibigan sa isang artista. Lahat ginagawan ng issue ng mga paparazzi. Porket magkasama kami sa isang coffee shop girl friend kaagad? Hayssst!

"Ayusin mo ito Jeann. Hindi pwedeng kumalat ang tungkol dito dahil tiyak na madidismaya ang Grandpa mo. Ayaw na ayaw nilang masangkot sa iskatandalo ang kahit na sinong miyembro ng pamilya. Lalo na at babae ka pa man din at lalabas dito na lalakero ka dahil may asawa ka na! Hanggat hindi pa napapawalang bisa ang kasal niyo ni Drake, iwasan mo muna ang makipag date kahit kanino dahil hindi magandang tingnan." wika naman ni Mommy. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi lalo na ng marinig ko sa kanya ang salitang lalakero. Ang sagwa pakingan. Hindi kayang tanggapin ng pride ko. Nakakababa ng dignidad pakingan.

Tsaka bakit ako ang pagbibintangan ng mga taong walang nagawa sa buhay? Si Drake ang unang nagluko kaya kami naghiwalay. Porket nakipag usap ako sa iba pagbibintangan na nila kaagad ako ng hindi maganda?

"A-ano po ang gagawin ko Mom? Naguguluhan po ako. Ayaw ko pong ako ang magiging dahilan na makaladkad ang pangalan ng pamilya natin sa kontorbersya." sagot ko naman. Narinig ko pa ang malalim na pagbuntong hininga ni Daddy bago ito sumagot.

"Mahirap pigilan ang pagkalat ng mga ganitong tsismis dahil na din sa power ng social media. Kalat ng kalat na ito sa internet lalo na at sikat na actor ang nali-link sa iyo. Kahit pa siguro gamitin ko ang koneskyon ko, hindi kaagad mapapatay ang issue kaya simula ngayung araw paki-iuwasan mo muna ang Lucas na iyun." wika nito. Hindi ko naman maiwasan na mapayuko.

Sa totoo lang, nagi-guilty ako sa mga nangyari. Tama si Mama, ang alam ng lahat may asawa akong tao tapos lalabas sa peryodiko na nakipag relasyon ako sa isang actor. Kasiraan ito hindi lang sa akin kundi pati na din sa buong angkan.

Hindi uso ang divorce sa pamilya namin. Hindi din uso ang pangangaliwa. Iniingatan namin ang dangal namin kaya nakakahiya talaga lalo na kapag malaman ito nila Grandpa. Ngayun pa lang parang ayaw ko na munang dumalaw ng mansion.

"Sige po. Iiwas na po ako sa kanya. Baka po sa susunod mas higit pa diyan ang magiging chismis eh." nahihiya kong sagot. Kaagad naman napatango si Mommy habang mataman akong tinitigan.

"Tumawag pala kanina si Grandma Carissa mo. Kailangan mo daw sumama sa amin sa mansion ngayung weekend. Kakausapin ka daw ni Grandpa." muling wika ni Mommy.

"Ba-bakit po? Alam na din po ba nila ang tungkol sa issue na ito?" tanong ko. Kaagad naman napabutong hininga si Mommy.

"I dont know. Malalaman mo ngayung weekend. Basta sa ngayun, iwsan mo munang maglabas-labas. Mahirap na... baka makuyog ka ng mga reporters." sagot ni Mommy. Malungkot naman akong napatango.

Chapter 427

JEANN POV

Kaagad kong sinunod ang payo nila Mommy at Daddy na huwag munang maglalabas-labas para makaiwas sa kung ano pang issue. Ilang beses din akong tinawagan ni Lucas pero lahat iyun ay hindi ko na sinagot. Parang gusto kong iwasan na muna siya para hindi na lalala pa ang kontrobersiya sa pagitan naming dalawa.

Tahimik ako habang tinatahak namin ang daan patungo ng mansion. Weekend at nakatakdang magkita-kita ang Villarama clan kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba habang iniisip ko kung ano ang idadahilan ko kina Grandma at Grandpa tungkol sa kontrobersya na kinasasangkutan ko ngayun.

Mabait naman sila Grandma at Grandpa kaya lang nakakahiya pa rin.

Ako na riga itong pinakamalas pagdating sa pag aasawa nasangkot pa ako sa kontrobersya. Hayssst, kainis!

Hindi ko namalayan na napalakas pala ang pag buntong hininga ko. Kaagad ko namang napansin ang paglingon ni Mommy sa akin. Tinaasan pa ako nito ng kilay habang kandong niya si Baby Sofia samantalang si Daddy naman ay katabi ng personal driver at hawak niya din ang anak kong si Baby Russell.

Mga ganitong eksena ayos na talaga sa akin eh. Kahit nasa bahay kami hindi humihiwalay kay Daddy ang anak ko kaya hindi ako hirap mag alaga. Para na ngang sila ang tumatayong mga magulang ng dalawang bata dahil sa maiksing panahon kaagad na din namapamahal kina Mommy ang ampon ng kapatid kong si Kenneth na si Baby Jillian. Bunsong anak na nga talaga ang turing nila dito. Siguro dahil

medyo matagal din na panahon na walang baby sa bahay namin kaya ganito sila kaalaga sa bagong miyembro ng aming pamilya.

"Anong problema?" Tanong ni Mommy sa akin. Muli akong napabuntong hininga.

"Palagay mo My, papagalitan kaya ako nila Grandpa? Natatakot po ako eh. " sagot ko naman. Narinig ko pa ang mahinang pagtawa ni Mommy bago ito sumagot

"Bakit ka natatakot? Wala ka namang ginawang masama diba? Hindi ka naman nakipag boyfriend sa Lucas na iyun?" tanong nito. Kaagad akong napasimangot sa isiping hindi pa rin pala ito naniniwala sa ilang beses kong pagsabi sa kanila na never nanligaw sa akin si Lucas at kahit na ligawan niya pa ako, wala akong balak na sagutin iyun.

Mas lalong gugulo ang buhay ko sa taong iyun. Si Drake nga na hindi masyadong exposed sa mga babae nagawa akong lokohin eh...kay Lucas pa kaya na artista at napapaligiran ng magaganda at mga sexy na mga babae.

Isa pa, hindi ko type si Lucas...masyado siyang makinis tingnan kumpara sa akin.

Mas gusto ko pa rin ang mga kagaya ni Drake na lalaking lalaki tingnan. Iyun bang kahit saan kayo mapadpad kaya kang ipagtangol.

Muli akong napabuntong hininga.

Paano ko nga pala makakalimutan ang Drake na iyun kung palagi ko siyang kinukumpara sa iba? Kahit na manloloko ang gagong iyun siya pa rin ang nagmamay ari ng puso ko eh. Kahit siguro humilira pa sa harap ko lahat ng mga gwpong lalaki sa buong mundo, hindi ko pa rin magugustuhan dahil si Drake lang ang mahal ko.

Kung hindi lang sana ito nagloko masaya pa sana kami eh. Dalawa na din sana ang anak namin. Hindi ko tuloy maiwasan na mainggit kay Charlotte at Veronica. Mabuti pa sila, perfect ang pamilya nila samantalang ako malapit ng maging deborsiyada.

"Jeann! Jeann!" napaksilot pa ako ng maramdaman ko ang pagkalabit ni Mommy sa akin. Tulala akong napatitig dito at kaagad na sumalubong sa paningin ko ang nagtataka nitong hitsura.

"Ano ba ang nangyari sa iyong bata ka? Bakit tulala ka diyan? Bumaba ka na dahil nandito na tayo sa mansion. Dont tell me na wala kang balak na bumaba ng kotse dahil hanggang ngayun iniisip mo pa rin na baka pagalitan ka nila Grandpa at Grandma? "nagtatakang tanong ni Mommy sa akin. Wala sa sarilng nailibot ko ang tingin sa paligid at nagulat pa ako dahil nandito na pala kami sa parking area ng mansion. Hindi ko man lang namalayan na nakarating na pala kami dahil siguro sa lalim ng iniisip ko.

"sorry po! Bababa na po!" sagot ko naman. Hindi na umimik pa si Mommy bagkos nagtatanong ang mga matang tumitig ito sa akin. Pilit ko naman itong nginitian para ipakita s kanya na ayos lang ako.

Naglalakad na kami papunta sa main door na mansion ng kaagad kaming salubungin ng isa sa mga kasambahay. Sinabi nito na nasa Gazebo daw sila Grandma at Granpa kaya nagpasya kami ni Mommy na doon na muna dumiretso para bumati sa kanila.

"Good morning Dad, Mom!" narinig kong kaagad na bati ni Mommy kina Grandma at Grandpa pagkadating namin sa Gazebo kaya gumaya na din ako a lumapit pa nga kaming dalawa ni MOmmy sa kanila para humalik sa pisngi.

"Mabuti naman at dumating na kayo. May mga bisita pala kami. Kilala niyo naman na siguro ang mga magulang ni Carmela diba?" nakangiting wika ni Grandma. Kaagad naman gumuhit ang ngiti sa labi ko. Oo naman, kilala ko sila Lola Roxie at Lolo Jonathan. Nakiki - Lolo at Lola na din kami sa kanila lalo na at family friend sila ng Villarama at present sila sa lahat ng importanteng okasyon ng Villarama clan. Kaagad akong lumapit sa kanila at binati sila sabay halik sa kanilang pisngi.

"Ito na ba si Jeann? Aba lalo yatang gumanda ah?" narinig ko pang wika ni Lola Roxie. Hindi ko maiwasang mapangiti. Mabuti pa ito, palagi niyang sinasabi na maganda ako. Nadadagdagan tuloy ang self confidence ko.

"Kanino pa ba magmamana iyan kundi sa amin din! Lahat naman ng mga apo ko ay magaganda at gwapo. Hayy ang bilis talaga ng panahon. Parang kailan lang at heto na, isa isa na silang bumubuo ng sariling pamilya. "narinig ko namang sagot ni Grandpa Gabriel. Lalong lumapad ang pagkakangiti ko sa aking labi.

Kung tutuusin wala akong dugong Villarama pero hindi na talaga iba ang turing nila sa amin. Never kong naramdaman sa tanang buhay ko na sampid kami sa pamilya nila. Isa pa rin ito sa maraming bagay na dapat kong ipagpasalamat. Hindi man naging successful ang pag-aasawa ko hindi naman nagbago ang pakikitungo nila sa akin. Nasa tabi ko sila sa mga panahong kailangang kailangan ko ng karamay noon.

Chapter 428

JEANN POV

Kaagad akong nakahinga ng maluwag ng hindi naman inungkat nila Grandpa ang tungkol sa issue na kinasangkutan ko. Siguro dahil sa presensya nila Lola Roxie at Lolo Jonathan.

"So, kumusta ka na? Ikaw ha, hindi ka pala umuwi kaagad noong nag- shopping tayo. Iyan tuloy nagka-issue ka na kaagad." nakangiting wika ni Charlotte sa akin. Nandito kami sa garden kung saan nakaupo kami sa mahabang mesa na puno ng pagkain. Kanina pa kami nanginginain dito habang nagki-kwentuhan. Si Veronica naman ay nasa kwarto pa daw at inaasikaso ang mga anak samantalang ang iba pa naming mga pinsan ay nasa gilid ng pool at abala sa pag uusap.

Ganito palagi ang senaryo kapag family day. Kanya-kanya kaming umpukan. Nakahiwalay ang mga magulang at magpipinsan. Ibat iba ring mga pagkain ang nakalatag sa mesa at talagang sinisigurado nila Grandma Carissa at Grandpa Gabriel na naihahain ang lahat ng paboritong pagkain ng mga anak pati na din ng mga apo.

"Nagyaya pa kasi si Lucas. Iyan tuloy, nakuhaan kami ng larawan ng taong walang magawa sa buhay." hindi ko mapigilang himutok kay Charlotte. Kaagad ko namang narinig ang malakas nitong pagtawa.

"Ayaw mo pa ba noon? iisipin ng lahat ng nakakakilala sa iyo na naka moved on ka sa hiwalayan niyong dalawa ni Drake. Nagawa mo ng makipag date sa ibang lalaki." bakas ang panunudyo sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasan na mapasimangot. Sana ganoon lang kadali ang lahat. Pero hindi eh..ayaw ko din naman magbigay ng false information at isa pa sikat si Lucas, ayaw kong makaladkad ang pangalan ko sa kontrobersya.

"Hindi bale na lang. Hindi ko din naman type si Lucas eh. Para kasing ang lambot niya at ang kinis. Hindi siya lalaking lalaki tingnan. Hindi katulad ni Drake." wala sa sarili kong sagot. Lalong lumakas ang pagtawa ni Charlotte na siyang nakakuha ng attention ng iba pa naming mga pinsan. Kaagad ko itong sinenyasan na itikom niya ang kanyang bibig.

"Sorry...hindi ko lang maiwasan na matawa. Talaga naman! Sa kabila ng mga pinanggagawa ng Drake na iyun, nagawa mo pa talaga siyang isingit sa usapan natin? Love mo pa rin pala talaga siya. Sabagay, mahirap talagang maka-moved on lalo na at mahal mo iyung tao." Nakangiti nitong sagot. Hindi naman ako nakaimik.

"Pogi ang mga napili nating asawa. Hindi talaga nakakaligtas sa mga makakating babae. Naransan ko din kung ano man ang naranasan mo kung ano man ang naranasan mo ngayun, kaya lang strong ako at mabilis lang naming nalagpasan ni Peanut lahat ng iyun.." muling wika nito. Hindi ko namang maiwasan na mapatitig dito.

Nabalitaan ko kung ano ang nangyari sa kanila ni Peanut noon. Isa nga iyun sa ginamit kong motivation na kahit na anong pagsubok ay malalagpasan ko basta magiging matapang lang ako. At lalong walang pagsubok na hindi kayang lagpasan sa tulong ng mga mahal sa buhay.

Bilib din ako kay Charlotte. Kinaya niya ang lahat ang mga pagsubok na iyun at kita ko na ang matinding kaligayahan sa kanyang mga mata ngayun. Hindi kagaya ko na hanggang ngayun feeling ko kulang na ang buhay ko. Hindi ko na kayang ngumiti ng tagos sa puso. Kailan kaya ako maging masaya? Habang buhay na lang ba akong mag iisa?

Hayyy ang lungkot siguro noon. Lalo na kung lumaki na si Baby Russell at mag aasawa na din. Tiyak na mag isa akong mamuhay hanggang sa mamatay ako. iisipin ko pa lang ang ganitong bagay para na akong hindi makahinga. Naninikip ang puso ko dahil hindi ko siguro kayang mag isa hanggang sa tumanda ako.

"Bakit ayaw mong bigyan ng chance si Drake na magpaliwanag. Siguro naman may dahilan siya kung bakit siya nangbabe diba? Sa nakikita ko, para naman siyang nagsisisi na eh. Panay nga ang buntot sa iyo noong nasa mall tayo. Tsaka ikaw ang kinampihan niya noong nagkumprontahan kayo ni Jasmine." maya-maya ay wika ni Charlotte. Blanko ang tingin na ipinukol ko sa kanya.

Hanggang ngayun, nagtatalo pa rin ang puso at isipan ko kung kaya ko bang patawarin si Drake. Kung kaya ko bang pakingan ang mga paliwanag niya. Haysst, ang hirap ng ganito. HIndi ko talaga alam ang gagawin ko.

*Masakit isipin na mas mahal niya ang Jasmine na iyun kumpara sa akin. Narinig ko mismo sa bibig niya ang katagang iyun noong nagsasama pa kami. Nakaka-trauma at natatakot akong baka muli kong marinig sa bibig niya kung sakaling bigyan ko man siya ng chance na mag usap kami. BAka mamaya ang anak lang namin ang habol niya at hindi ako. Mas nakakatakot iyun. Si Baby Russell na nga lang ang isa sa mga lakas ko para magpatuloy sa buhay eh.

Si Baby Russell ang lahat sa akin at hindi talaga ako papayag na malapitan siya ni Drake. Baka mahawaan ang anak ko sa ugali ni Drake na manluluko.

"Oh my God! Nakikita mo ba ang nakikita ko? Hindi bat si Drake iyan? 

Ano ang ginagawa niya dito? Sino iyang kasama niya?" narinig kong sambit ni Charlotte na muling nagpapukaw ng aking attention. Wala sa sariling napatingin ako sa mga bisitang kakarating lang at kaagad na nagsalubong ang kilay ko ng mapansin si Drake.

Hindi ko maiwasan na maikuyom ang aking kamao. Ang kapal ng mukha ng Drake na ito na magpakita dito sa mansion. Akmang lalapitan ko sana ito para kumprontahin ng mapansin ko ang biglang pagsalubong ni Grandpa Gabriel at Lolo Jonathan sa kanila. Malapad ang pagkakangiti sa kanilang mga labi at mabilis na hinawakan ang matandang lalaki na kasama ni Drake.

"Pare! Andy...Ikaw na ba iyan? Aba at akala ko matagal ka ng hindi na nag- eexist dito sa mundo! Kumusta ka na?" narinig kong bigkas ni Grandpa. Bakas sa boses nito ang galak.

"Pareng Gabriel... Pareng Jonathan, abat parang hindi lang kayo tumanda ah? Iba na talaga kapag successful ang marriage. Hindi uso ang pagtanda!" sagot naman ng bagong dating. Hindi ko maiwasang mapatingin kay Drake na noon ay nakatitig na din sa gawi ko. Bakas sa mga mata nito ang lungkot kaya kaagad ko itong inirapan sabay lihis ng tingin sa kanya.

Hindi ko kayang makikipag titigan kay Drake. Para akong nalulunod na ewan dahil sa lakas ng kabog na dibdib ko.

Chapter 429

JEANN POV

"Jeann, sino iyang lalaki na kasama ni Drake? Bakit parang closed sila ni Grandpa?"narinig kong tanong sa akin ni Charlotte. Kaagad naman akong umiling. Hindi ko alam dahil simula ng maging mag asawa kami ni Drake wala siyang ipinakilala sa amin na pamilya niya. Basta ang palagi niya lang nababangit noon na ulila na siya at mag isa na lang sa buhay.

"Hi-hindi ko alam eh." sagot ko. Napansin ko na sa kanila nakatingin ang halos lahat ng miyembro ng pamilya at lahat ay nagtataka. Maliban na lang kay Uncle Rafael na masama ang tingin kay Drake.

Sabagay, hindi ko ito masisisi. Ayaw na din talaga niya magkaroon ng kahit na kaunting ugnayan sa dati niyang best friend. Kakampi ko kaya ang Uncle

ko at alam kong masama talaga ang loob nito sa kaibigan dahil sa panluluko na ginawa sa akin. Kung baga nagkasaulian na sila ng kandila simula noong niluko ako ni Drake.

"Anak mo si Drake? Abat, kailan pa...I mean, bakit hindi namin alam?"

narinig kong tanong ni Grandpa na nagpagulat sa akin. May ama si Drake? Pero bakit inilihim niya iyun sa amin? Wala sa sariling napalapit tuloy ako kay Uncle para tanungin ito. Para kasi bigla akong kinain ng curiosity. Simula pa lang hindi na pala naging proud sa akin si Drake dahil never niya akong ipinakilala sa kanyang pamilya. Nagsinungaling siya sa akin ng sabihin niya na ulila na siyang lubos.

Hindi nakaligtas sa pandinig ko ang kaagad na pagyaya ni Grandpa Gabriel sa mga bagong bisita papasok sa loob ng mansion. Tulala ko naman silang nasundan ng tingin hanggang sa nawala sila sa paningin ko.

"Uncle, Tatay ni Drake iyung matanda?" kaagad na tanong ko kay Uncle habang nakatitig pa rin sa pintuan ng mansion. Feeling ko lalong nadagdagan ang sakit ng kalooban ko. Simula pa lang ng pagsasama namin, inilihim na sa akin ng manloloko na iyun ang tungkol sa pamilya niya.

"Hindi ko din alam na siya ang ama ni Drake. Ngayun ko lang din nakita ang ama niya. Ang alam ko hiwalay ang mga magulang niya at pareho daw walang time sa kanya hanggang sa lumaki siya at nakapatayo ng sariling negosyo." sagot naman ni Uncle Rafael. Hindi naman ako makapaniwala.

Grabe namang lihim iyun? Inabot ng dalawang dekada? Pero bakit? Dahil ba hiwalay ang mga magulang niya at dahil sa galit kaya pinili na lang ni Drake na mamuhay mag isa? Haysst, ang gulo!!!

And small coincidence. Kakilala pala ni Grandpa Rafael ang ama niya? Kitang kita ko naman kasi ang galak sa mga mata ni Grandpa Gabriel habang nakipag kumustahan sa bagong dating kanina.

Wala sa sariling naglakad ako pabalik kay Charlotte. Bumalik ako ng upo sa pwesto ko at tulalang napatitig sa mga pagkain na nasa harapan ko. Mukhang marami pa akong hindi alam sa tunay na pagkatao sa lalaking pinakasalan ko.

Lumipas ang ilang oras. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong nagpasulyap-sulyap sa main door ng mansion. Hinihintay ko ang paglabas ni Drake at ang ama nito pero wala talaga. Saan na kaya nakarating ang pag uusap nila?

"Jeann, pinapatawag ka ng Grandpa mo." narinig kong wika ni Mommy Arabella. Kagagaling niya lang sa loob dahil sinilip niya si Baby Jillian at Baby Russell sa nursery room ng mansion kung gising na ba.

"Ba-bakit daw po? Nasa loob pa po si Drake diba?" hindi ko maiwasang tanong. Lalo akong nakaramdam ng kaba.

"I dont know. Binanggit lang sa akin ni Grandma mo. Nasa library daw sila ngayun kasama ang ama mo. Puntahan mo na lang." sagot ni Mommy. Wala sariling tumayo ako at sa mahinang hakbang kaagad akong naglakad patungo sa library.

Samut saring katanungan ang tumatakbo sa isipan ko habang naglalakad. Ano ba ang kailangan nila at bakit kailangan pa ang presensiya ko. Haysst naman...nakakainis! Kaka recover ko pa nga lang sa stress tapos heto na naman. Kailan kaya matatapos itong mga pinagdadaanan ko? Kailan kaya ako magkaroon ng peace of mind.

Pagkatapat ko sa pintuan ng library kumatok lang ako ng tatlong beses bago ko pinihit ang seradura. Kaagad na tumampad sa mga mata ko ang seryosong mukha ni Grandpa at Grandma pati na din si Daddy na direktang nakatingin sa akin. Nang sumulyap ako sa kabilang bahagi, kaagad kong napasin ang presensya ni Drake at ang ama niya.

"Hello po Grandpa. Pinatawag niyo daw po ako?" kinakabahan kong tanong.

"Maupo ka muna Jeann. May importante lang akong itatanong sa iyo. " sagot naman ni Grandpa. Kaagad naman akong naglakad patungo sa tabi ni Daddy at naupo. Pigil ko ang sarili kong muling mapasulyap kay Drake.

"A ano po ang itatanong niyo Grandpa?" kinakabahan kong tanong. Sa tanang buhay ko ngayun ko lang ito nakitang ganito kaseryoso. Baka pagalitan na ako nito sa mismong harap ni Drake dahil sa kontrubersiyal na nangyari sa akin itong mga nakaraang araw.

"Ano nga ba ulit ang dahilan kung bakit mo nilayasan noon si Drake?" si Daddy na ang nagsalita. Kaagad naman akong napaangat ng tingin dahil sa pagkagulat. Hindi ko maiwasang mapatingin kay Drake na noon ay titig na titig pa rin sa akin. Kaagad ko naman itong sinimangutan.

"Jeann, huwag kang mahiya. Since nandito na din ang ama ni Drake willing siyang pakinggan ang side mo para naman makastigo niya ang anak niya.. Sige na, sabihin mo na sa amin ang dahilan mo. Dont worry, ano man ang sasabihin mo ngayun, maiintindihan namin." mahinahon namang sabat ni Grandma Carissa.

"Eh ano po kasi...nangbabae po siya!"

sagot ko. Ilang saglit na katahimikan ang namayani sa paligid bago binasag ?yun ni Grandpa.

"May dahilan ang apo ko Pare kaya hiniwalayan niya ang anak mo. Kung ano man ang magiging desisyon niya, hindi namin paghihimasukan iyun lalo na at binibigyan namin sila ng kalayaan na magdesisyon ng mga bagay -bagay na makakapag-paligaya sa kanila" wika ni Grandpa. Kahit papaano, kaagad akong nakaramdam ng kapanatagan ng kalooban dahil sa sinabi ni Grandpa. Wala naman pala akong dapat na ikatakot dahil tungkol sa hiwalayan namin ni Drake ang pag uusapan namin ngayun.

"Pero, pinagsisisihan na ng anak ko ang mga nangyari. Katunayan nga hiniwalayan niya na ang babaeng iyun dahil niluko lang din siya." sagot ng ama ni Drake na kaagad na nagpakuha ng attention ko.

Chapter 430

JEANN POV

Naguguluhan akong napatitig sa ama ni Drake ng marinig ko ang sinabi niya ngayun lang. Paano niya nasabing niluluko ang anak niya ni Jasmine? May mga bagay ba na dapat kong malaman? Kung totoosin ang Jasmine na iyun ang isa sa mga dahilan kung bakit nararanasan ko ang ganitong kalbaryo sa buhay ko. Hindi pa ako nakakaganti sa babaeng iyun pero sana soon!

"Aware ako sa mga kasalanan na nagawa ng anak ko sa apo niyo Pare.. pero maniwala man kayo or hindi.... nakita ko sa anak ko ang matinding pagsisisi at nangako na siya sa akin na magbabago na siya. Lalo na ngayung tuluyan niya nang hiniwalayan ang babaeng iyun." muling wika ng ama ni Drake. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Napatitig pa ako kay Drake at kaagad ko ding iniwas ang tingin ko sa kanya ng mapansin ko na nakatitig din pala sa akin ang nangungusap niyang mga mata.

"Hindi ganoon kadali sa amin ang patawarin ang anak nyo. Pasensya na po kayo pero kung ako lang ang masusunod hindi ko na hahayaan pa na muling bumalik sa anak mo si Jeann. Masyadong sinaktan ni Drake ang anak namin at ayaw na naming maulit pa iyun!" seryosong sagot naman ni Daddy Kurt.

"Nasa kay Jeann na kung pagbibigyan niya ang anak mo Pare. Hindi namin siya pwedeng pilitin kung ayaw niya na talaga. Isa pa, malaki ang kasalanan na nagawa ng anak mo. Hindi basta-basta mabubura iyun ng simpleng sorry lang. Kahit sino sa amin, galit diyan sa anak mo dahil sa ginawa niya." sagot naman ni Grandpa.

"Sorry po Grandpa, Daddy Kurt! Pangako po, babawi ako sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa ko. Basta po, bigyan niyo lang ako ng chance na makausap muna si Jeann ng masinsinan." sagot naman ni Drake. Kaagad ko itong pinukol ng masamang tingin. Mangangatwiran pa eh. Kahit mahal ko siya, hinding hindi niya ako madadala sa mga ganitong klaseng drama niya.

"Sorry po....pero buo na ang loob ko. Makikipag divorce na po ako kay Drake. " sagot ko naman. SAbay-sabay pa silang napatingin sa akin dahil siguro sa gulat. Hindi nila marahil inaasahan ang sasabihin ko.

Since nasabi ko na, paninidigan ko na lang talaga. Wala ng bawian at saksi silang lahat na nandito sa library kung ano ba talaga ang hatol ko sa nasirang relasyon namin ni Drake.

"Jeann, No! Hindi ako papayag sa

gusto mo! Walang divorce na mangyayari! May anak tayo at sana isipin mo ang kapakanan niya." sagot naman ni Drake. Kaagad ko naman itong pinagtaasan ng kilay.

"Talaga lang Drake ha? Iniisip mo talaga ang anak natin? Bakit noong nagluko ka at ilang gabi mo din kaming hindi inuwian, naisip mo ba na may asawa at anak na naghihintay sa iyo? Nawala ang pangalawang anak natin dahil sa kagaguhan mo pagkatapos ngayun, tututol ka sa gusto kong mangyari? Ganiyan na ba talaga kakapal ang mukha mo?" galit kong sagot sa kanya.

Sa biglang pag usbong ng galit sa puso ko, saglit kong nakalimutan na nasa harapan ko pala sila Grandma at Grandpa. Mataas ang respito ko sa kanila at ayaw kong nakikita nila ako sa ganitong sitwasyon. Kaya lang, sinusubok talaga ako ng pagkakataon.

Inuubos talaga ng Drake na ito ang pasensya ko. Ano pa ba ang kailangan niya? Bakit ba ayaw niya pa akong patahimikin kung saan pinipilit ko na ang sarili ko na maka-moved on sa pagkabigo ko sa kanya.

"Sorry, aminado ako na naging masama akong asawa at ama sa anak natin. Aminado ako sa mga nagawa kong pagkukulang. Pero sana naman, sa pagkakataon na ito, bigyan mo ako ng chance na ipakita sa iyo na pinagsisisihan ko na ang lahat. Handa kong gawin ang lahat, basta mapatawad mo lang ako Jeann." sagot naman ni Drake. Bakas sa boses nito ang lungkot kaya kaagad akong napaismid.

"Kung talagang pinagsisisihan mo lahat ng mga pagkakamali mo, palayain mo na ako! Ayaw ko na Drake. Masyado ng masakit ang mga nangyari sa atin. Mas gugustuhin ko pang mabuhay mag isa kaysa makasama ka na alam kung hindi naman ako ang nagmamay ari ng puso mo." sagot ko naman kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata.

Litse talaga! Ayaw ko na nga sanang umiyak eh pero heto na naman! Muli na namang nanariwa sa isipan ko ang mga bagay na gusto ko ng kalimutan. Hindi talaga magandang idea na palagi kong nakikita si Drake. Walang magandang maidulot sa akin ang presensya niya.

"No! Nagkakamali ka Jeann. Mahal kita! Mahal na mahal! Alam kong ako na siguro ang pinaka-tangang lalaki sa mundo dahil masyado akong nabulag sa presensya ni Jasmine, pero maniwala ka man sa akin or hindi...

pinagsisishan ko lahat iyun at handa kong gawin ang lahat, mapatawad mo lang ako." sagot naman ni Drake.

Ramdam ko sa boses niya ang

katapatan at ng titigan ko ito, kita ko na nag uumpisa na din mamula ang kanyang mga mata. Palatandaan na nagpipigil na ito sa pag iyak. Para namang tinusok ng libo-libong karayom ang puso ko.

Bakit parang gusto ko ng bumigay sa nakikitang paghihirap ngayun ni Drake? Kung talagang mahal niya talaga ko, bakit late niya ng nalaman? Bakit hinayaan niya akong saktan ng makailang ulit hanggang sa ako na mismo ang sumuko.

Chapter 431

JEANN POV

"No! Hi-hindi mo ako mahal! Hindi ko iyan naramdaman sa iyo Drake!" malungkot kong sagot. Kaagad namang napatayo si Drake at akmang lalapit sa akin ng kaagad itong hawakan ng kanyang ama sa kamay. Natigilan naman ito at nagtatanong ang mga matang tumitig sa ama. Umiling ang ama kaya walang choice si Drake kundi ang muling bumalik sa pagkakaupo.

"I am sorry! Sa harap ng mga mahal natin sa buhay na nandito sa harapan natin, ipinapangako ko na hindi na kita lolokohin. Na hindi na kita sasaktan at magiging tapat ako sa iyo habang buhay!" Madamdaming sagot ni Drake.

"Promises meant to be broken Drake.

Minsan na tayong nangako sa isat isa noong araw ng ating kasal na

magsasama tayo sa hirap at ginhawa hanggang kamatayan pero binigo mo ako. Niluko mo ako at hinding hindi ko makakalimutan iyun. Nakatatak na sa puso at isipan ko ang lahat kaya saksi ang lahat ng naririto, hindi na ako babalik sa iyo. Hindi ko na hahayaan pa ang sarili ko na masaktang muli dahil maayos na ako ngayun. Na overcome ko na ang sakit ng kabiguan kaya sana, huwag mo ng ipilit pa kung ano ang gusto mo! Palayain mo na ako Drake tutal, ikaw naman ang nag umpisa nito eh." mahaba kong sagot.

"I am sorry Jeann, buo na din ang desisyon ko, kahit na patayin mo pa ako, hindi ako papayag na ipawalang bisa ang kasal natin." sagot naman ni Drake. Hindi ko maiwasang maikuyom ang aking kamao. Kung wala lang sigurong ibang tao sa harap namin baka kanina ko pa ito sinugod at pinukpok ang ulo eh. Para sana magising siya sa katotohanan na hindi na madudugtungan pa kahit kailan ang pagsasama namin biglang isang tunay na mag asawa.

"Kung ayaw mo, bahala ka! Basta makikipag hiwalay na ako sa iyo para malaya mo ng maidisplay ang Jasmin mo kahit saan man kayo magpunta!" nanlilisik ang mga matang sagot ko sa kanya. Aba, ayaw kong magpatalo sa kanya noh...matira ang matibay dahil bukas na bukas din aasikasuhin ko na ang pagpa-file ng divorce namin. Ayaw niyang kumilos, pwes ako ang gagawa noon!

"Wala na si Jasmine, hiniwalayan ko na siya. Dapat noon pa nga eh, kaya lang, bigla niyang sinabi sa akin na nagdadalang tao siya kaya na delay." sagot nito. Kaagad naman napataas ang kilay ko dahil sa sinabi niya.

Kanina, sinabi ng ama niya na niluko ang Drake na ito ng Jasmine na iyun, tapos sasabihin naman ni Drake ngayun na hiwalay na sila. Something fishy!

"Nagkunwaring buntis ang babaeng iyun para mahawakan niya sa leeg ang anak ko kaya bilang ama...ako na mismo ang personal na lumalapit sa inyo para makiusap na bigyan ninyo sana ng chance ang anak ko na makapagpaliwag. Pareng Gabriel, bilang ama ni Drake, hiyang hiya ako sa ginawa niya sa apo niyo. Kaya nga nandito ako ngayun sa harapan niyo at nakikiusap na sana isang chance lang... hayaan niyong makausap ng anak ko ang apo niyo." mahabang wika naman ng ama ni Drake.

Hindi ko naman maiwasan na magulat sa sinabi niya? Nagkunwaring buntis si Jasmine? Paano niya nagawa iyun?

"Nagkunwari siyang buntis? Paano?" wala sa sarili kong tanong.

Pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas dahil sa mga narinig. Paanong napaikot ng Jasmine na iyun si Drake?

"Paanong? Imposibleng hindi niya man lang nahalata na fake ang pagbubuntis nya? Hindi mo ba sinasamahan ang babaeng iyun na magpacheck up? Never mo din nakita ang tiyan niya sa loob ng ilang buwan?

"sabat naman ni Grandma. Bakas sa boses nito ang matinding pagtataka.

"Hi-hindi ko po napapansin dahil sa loob ng mga buwan na iyun, never na akong tumabi kay Jasmine. Iniiwasan ko na din na magkaroon kami ng physical contact sa isat isa dahil bigla kong narealized na si Jeann po talaga ang mahal ko!" sagot naman ni Drake.

Kaagad naman napatingin sa akin si Grandma pero kaagad akong umiling. Kahit na ano pa ang sasabihin ni Drake ngayun, pursigido na talaga akong

makipag hiwalay sa kanya. Wala daw physical contact eh doon na nga siya halos umuuwi sa bahay kung saan niya itinira ang babaeng iyun eh. Hindi niya na ako maluluko. Hanggat hindi personal na makikita ng dalawa kong mga mata ang tiyan ni Jasmine, hindi ako maniniwala sa mga naririnig ko ngayun. Malay ko ba kung binibilog lang ni Drake ang ulo ko.

"Sorry po! Pero ayaw ko na! Hindi ko na kaya pang makipag balikan sa manluluko niyong anak. Patawad!" wika ko sa ama ni Drake sabay tayo. Hindi ko na matagalan pa ang pag uusap naming ito. Para na akong nasu- suffocate. Kapag magtagal pa ako dito baka mahimatay na ako sa labis na tention na nararamdaman.

"Grandpa, Grandma, Dad...mauna na po ako! Maraming salamat po dahil nainitindihan niyo ako!' sagot ko at kaagad na naglakad palabas ng library.

Ang luha na kanina ko pa pinipigilan na lumabas ay tuluyan ng nalaglag mula sa aking mga mata patungo sa aking pisngi. Impit akong napaiyak habang mabilis ang hakbang palayo sa library.

"Jeann, please, mag usap tayo. Iyung tayong dalawa lang....." natigil ako sa paghakbang ng marinig ko ang boses ni Drake. Nagawa niya pa talaga akong sundan. Talagang umiral na naman ang kanyang kakulitan na siyang nagustuhan ko sa kanya noon.

Lintik kasi eh...ang umpisa lang kami sa one night stand noon tapos ito ang balik sa akin. Hindi talaga maganda ang makipag mabutihan ka sa lalaki na walang basbas mula sa mga magulang. Basta na lang kasi akong nagpabuntis kay Drake noon kaya ito ang naging kabayaran ngayun. Nasasaktan ako ng todo dahil sa katigasan ng ulo ko.

Pasimple kong pinunasan ang luha sa aking mga mata bago ko ito hinarap. Siguro ito na din ang time para magkalinawan kami. Ito na din siguro ang time para mapagbigyan siya na mag usap kami ng masinsinan. Iyung kaming dalawa lang at walang ibang nakakarinig.

"Ano pa ba ang gusto mong sabihin Drake? Hindi ka pa ba pagod sa larong ito? Kailan ka ba titigil?" galit kong sigaw sa kanya. Hindi naman nakaligtas sa mga mata ko ang lungkot na nakalarawan sa kanyang mukha. Nagulat pa ako dahil halos inisang hakbang niya lang ang pagitan namin at ng makalapit sa akin, kaagad itong lumuhod sa harap ko. Para naman akong naistatwa sa kinatatayuan ko dahil sa gulat.

Chapter 432

JEANN POV

'Never akong mapapagod! Hinding hindi ako susuko hanggang sa makamit ko ang kapatawaran mo." sagot nito sa akin. Lalo namang hindi ko napigilan ang aking pagluha.

Kung ganoon lang sana kadali ang magpatawad ginawa ko na sana. Pero paano? Masyado ng maraming nangyari at masyado na akong nasaktan. HIndi ko na talaga kaya pang magtiwala sa kanya.

"Kaya naman kitang patawarin kung gugustuhin ko Drake eh. Pero may kapalit iyun dahli wala ng libre ngayun sa mundo. Ayusin mo ang divorce natin at kakalimutan ko na kung ano man ang mga pasakit na naranasan ko sa iyo." sagot ko. Mula sa pagkakaluhod kaagad itong napatingala siya sa akin habang bakas na ang luha sa kanyang pisngi. Para namang tinutusok ng libo- libong karayom ang puso ko dahil sa nakikita ko sa kanya.

"Jeann, pwede bang iba na lang ang hilingin mo? Kaya kong ibigay lahat ng gusto mo, huwag ka lang makipag hiwalay sa akin ng tuluyan. Hindi ko kaya. Hindi ko na kaya pang mawala ka sa akin." sagot nito. Kaagad naman akong umiling.

"Hindi kaya pero nagawa mo akong lokohin? Ang sakit ng ginawa mo sa akin Drake! Hindi mo ako masisisi kung ito ang naging desisyon ko. Kasalanan mo ang lahat! Hindi ka nakontento sa akin noon." umiiyak kong sagot sa kanya. Hindi naman ito nakaimik pero bakas sa mga mata nito ang pait.

"Divorce lang ang susi kung gusto

mong magkaroon tayo ng katahimikan.

Hindi ko na kaya pa ang lahat Drake.

Kung masakit sa iyo ang mga nangyari, mas masakit sa akin iyun. Ako ang naluko! Ako ang nawalan ng anak. Kaya tama na please...tumigil ka na!" sagot

ko naman habang tuloy tuloy ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. Nag uumpisa na ding manikip ang dibdib ko dahil sa sobrang sama ng loob na nararamdaman ko.

"Hindi mo na ba ako mahal Jeann? Bakit ba ang hirap mong pakiusapan? Hindi ka naman dating ganiyan! Hindi naman ganiyan katigas ang puso mo! " sagot nito.

"Lahat ng tao nagbabago kapag masyado ng nasakan. Lahat ng pag intindi binigay ko sa iyo Drake. Sa iyo lang umikot ang mundo ko noon kaya hayaan mo sana ako ngayun. Hindi ko na kaya pang bumalik sa iyo dahil sa tuwing nakikita kita, lalong nananariwa sa isipan ko lahat ng mga panluluko na ginawa mo sa akin."

umiiyak kong sagot.

"I know! Nagkamali ako! Isang chance lang ang hinihingi ko Jeann. Isa lang!!! Hiniwalayan ko na si Jasmine. Wala ng balakid sa pagsasama natin. Babawi ako Jeann. Pipilitin kong maging masaya ang pamilya natin. Hindi na ako titingin pa sa ibang mga babae. Please, isa pang pagkakataon...isa na lang at kapag magkasala ulit ako, pwede mo na akong talikuran habang buhay." sagot nito. Kitang kita ko ang sunod sunod na pagptak ng luha sa kanyang mga mata. Kaagad naman akong umiling.

"Sorry, hindi ko kaya. Hindi na kita gusto!" sagot ko at tuluyan na siyang tinalikuran. Mabilis ang hakbang ko paalis pero nagulat na lang ako ng maramdaman ko ang pagyapos nito mula sa likuran ko. Para namang biglang naninigas ang buo kong katawan dahil sa pagkagulat.

"Jeann, Love, hindi ko kaya! Mahal kita at ayaw kong mapunta ka sa ibang lalaki." wika nito habang ramdam ko ang higpit ng pagkakayakap niya sa akin. Para naman akong naistatwa sa kinatatayuan ko. Hindi ako nakaimik.

"Kung kinakailangang gumawa ako ng dahas para muli kang bumalik sa akin, gagawin ko Jeann. Hindi ako papayag na tuluyan kang mawala sa akin.." muling bulong nito. Ramdam ko sa boses niya ang pagiging seryoso kaya hindi ko maiwasang mapalunok ng sarili kong laway. Para ko namang nalulon ang dila ko dahil hindi na ako nakasagot pa sa kanya.

"Alam kong hindi mo na ako mahal kaya ganoon na lang sa iyo kahirap na muli akong pagkatiwalaan. Pero hindi ako papayag na mapunta ka sa ibang lalaki. Mag asawa pa rin tayo sa batas ng tao at Diyos at ako lang dapat ang mahalin mo." muling bigkas nito. Napakislot pa ako ng maramdaman ko ang mainit nitong hininga sa aking leeg.

"Isa ba iyang pagbabanta Drake? Ganiyan ka na ba kawalang hiya para sabihin sa akin ang tungkol sa bagay na iyan?" sagot ko naman habang pilit na nagpupumiglas mula sa mga bisig niya. Kaagad naman ako nitong binitiwan kaya mabilis akong naglakad paalis. Para kasing bigla akong kinabahan sa sinabi ni Drake ngayun. May gusto siyang ipahiwatig na hindi ko maarok.

"Tandaan mo Jeann. Akin ka lang! Kung kinakailangan na papatay ako ng tao para muli kang bumalik sa akin gagawin ko!" muling bigkas nito pero hindi ko na binigyan pa ng pansin. Hindi mamatay tao si Drake kaya malabo ang sinasabi niya. Tinatakot niya lang ako!

Chapter 433

JEANN POV

"Ayos ka lang ba?" kaagad akong napaangat ng tingin ng marinig ko ang boses ni Veronica. Pagkatapos ng pag uusap naming dalawa ni Drake dito sa likod ng mansion ako dinala ng aking mga paa para makalanghap ng sariwang hangin.

Nakakaramdam na din kasi ako ng paninikip ng dibdib dahil sa matinding tension na nararamdaman ko kanina. Pakiramdam ko, nahihirapan na akong huminga kaya kaagad akong naghanap ng lugar kung saan pwede akong makalanghap ng sariwang hangin at itong likurang bahagi ng mansion ang napili kong lugar puntahan para makapag muni-muni na din.

"O-okay lang ako. Masyado lang akong na stress sa pag uusap naming dalawa ni Drake kanina." sagot ko.

Isang mahabang katahimikan ang namayani sa aming dalawa bago muling nagsalita si Veronica.

"Magiging maayos din ang lahat. Kasama sa buhay natin ang napakaraming pagsubok kaya huwag kang panghinaan ng loob Jeann. Nandito lang kaming mga mahal mo sa buhay na handang umalalay sa iyo at kung ano man ang magiging desisyon mo, ibibigay namin ang buo naming suporta sa iyo." nakangiting wika ni Veronica. Pigil ko naman ang sarili ko na muling maluha.

"Sa palagay mo ba magiging masama akong ina kay Baby Rusell kung sakaling tuluyan ko syang ilayo sa ama niya?" mahina kong tanong.

"I dont know! Masyado pang bata ang anak mo para maintindihan niya ang nangyayari sa inyong dalawa ni Drake. Ikaw ang Ina at nasa iyo ang lahat ng karapatan para magdesisyon kung ano

ang mas makakabuti sa anak mo. Pero Jeann, payong kaibigan lang, dapat maging handa ka rin sana kung sakaling dumating ang panahon na hahanapin ng anak mo ang ama niya." mahaba nitong sagot. Wala sa sariling napatitig ako kay Veronica.

Parang bigla kasi akong sinampal ng katotohanan. Tama ito, darating at darating ang time na maghahanap ng ama ang anak ko at ngayun pa lang dapat ko ng paghandaan iyun. Habang lumalaki si Baby Russell, magiging mas kumplikado ang lahat kung sakaling ngayun pa lang, iiwas ko na siya sa kanyang ama.

Hindi ko maiwasang mapapikit. Napakahirap ng sitwasyon ko ngayun. Gustuhin ko mang maging makasarili pagdating sa kustudiya ng anak namin ni Drake natatakot naman ako sa posibleng maging consequences nito sa hinaharap. Minsan lang maging bata at

kapag hindi ko hahayaan si Baby Russell na maka-bonding niya ang kanyang ama hanggang sa paglaki niya, baka ako pa ang lumabas na masama.

"Hindi ko na talaga alam kung ano

ang gagawin ko. Gulong gulo na ang isipan ko sa mga nangyari sa buhay ko.

Gusto ko lang namang makalimot pero bakit ayaw pa rin akong tantanan ni Drake? BAkti ayaw niya pa rin akong patahimikin?" sagot ko naman. Kaagad

ko namang naramdaman ang

paghawak ni Veronica sa kamay ko kaya napatitig ako sa kanya.

"Kailangan mong timbangin ang sarili mong nararamdaman Jeann. Hindi porket galit ka ngayun hindi mo na kayang patawarin pa ang taong nanakit sa iyo. Kung gusto mong magkaroon ng katahimikan ng kalooban, matuto ka din minsan magpatawad." sagot nito

"Ibig mo bang sabihin. patatawarin ko si Drake? Kahit na sinaktan niya ako noon? Kahit na siya ang dahilan kaya nakunan ako noon?" sagot ko kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata.

"Hindi kita pwedeng utusan sa kung ano ang pwede mong gawin. Pero sana, piliin mo ang landas kung saan ka maging masaya Jeann. Mahirap mabuhay kapag puro galit ang pinapairal sa puso. Kasama na sa buhay natin ang napakaraming pagsubok na dumating kaya dapat lang na maging handa tayo sa lahat ng oras." muling bigkas nito kasabay ng pagbitaw niya sa kamay ko. Tipid niya akong nginitian bago ito dahan-dahan na naglakad palayo sa akin. Nasundan ko na lang siya ng tingin.

Nang muli akong mapag isa, hindi ko mapigilang mapatitig sa kawalan. Samut saring mga bagay ang gumulo sa isipan ko kaya naman nagpasya na akong bumalik sa loob ng mansion. Sakto naman dahil papasok ako ng mansion siyang paglabas naman ni Drake kasama ang ama nito. Parehong malungkot ang kanilang mga awra kaya kaagad akong nag iwas ng tingin ng mapansin ko na pareho silang napatitig sa akin.

"Iha, hindi pa kita masyadong kilala pero alam kong mabait kang bata. Sana maging maayos na ang lahat para naman may pagkakataon na din akong masilayan ang apo ko." Malungkot na wika ng ama ni Drake. Napatigil naman ako sa paghakbang at hindi ko maiwasang mapatitig kay Drake na noon ay kita ko ang lungkot sa kanyang mga mata habang nakatitig din sa akin.

"Sorry po, alam kong nagiging madamot ako kapag si Baby Russell ang pag uusapan. Masakit man sa akin ang mga nangyari, pero kung gusto niyo po talagang makita ang apo niyo, pagbibigyan ko po kayo." sagot ko.

Tama si Veronica, para sa kapakanan ni Baby Russell handa akong mabigay ng daan kay Drake para maging ama nito. Papayag akong makasama niya ang anak namin dahil gusto kong bigyan ng masayang childhood memories ang bata. Minsan lang dumaan sa pagiging bata kaya ibibigay ko kung ano ang pinaka the best para sa anak ko.

"Talaga Jeann? Pumapayag ka na makita namin at makasama ang anak ko? God! Thank you very much! Kung alam mo lang kung gaano ako kasaya ngayun." sabat naman ni Drake at nagmamadali pa itong naglakad palapit sa akin. Hinawakan ako nito sa kamay kasabay ng pagdampi ng labi niya sa kamay ko. Wala sa sariling nahila ko ang kamay ko dahil sa pagkataranta.

"Ikaw pa rin ang ama niya kaya may karapatan ka sa kanya. Pagod na akong magalit Drake! Masyado ng masakit sa dibdbi ang mga nangyari sa atin at gusto ko ng maka-moved on." malungkot kong sagot.

Chapter 434

DRAKE POV

Sa totoo lang, nawawalan na ako ng pag asa pa na makuha kung ano ang nais ng puso ko. Sa nakikita kong galit sa mga mata ni Jeann alam kong malabo talagang mapatawad ako nito. Pagsisisihan ko man lahat ng mga pagkakamali na nagawa ko sa kanya, huli na. Naging bato na ang puso niya at hindi ko siya masisisi tungkol sa bagay na iyun.,

Wala namang nangyari sa pag uusap kaya kaagad na din kaming nagpaalam ni Daddy sa mga Villarama. Ayaw pa nga sanang pumayag ni Grandpa Gabriel pero nag insist na din akong umalis na. Maaaring welcome ang ama ko sa bahay na ito pero kabligtaran iyun sa akin. Wala akong lugar sa mansion na ito dahil halos lahat ng mga taong nasa paligid ay galit sa akin. Kasama na doon ang mga kaibigan ko lalong lalo na si Rafael.

"Pwede kayong magpa iwan dito Dad para makasama mo pa ang mga kaibigan mo! Susunduin ko na lang kayo mamaya." sagot ko at kaagad tumayo. Buong galang akong yumukod sa lahat bago ako nagmamadaling naglakad patungo sa pintuan ng library. Napahinto lang ako sa pagpihit ng seradura ng pintuan ng marinig na ang sinabi ni Daddy.

"Mauna na ako sa iyo Pareng Gabriel. Babalik na lang ako sa susunod na araw para makipag kumustahan sa inyong lahat." wika nito. Lalo naman akong nakaramdam ng lugkot lalo na ng marinig ko kung paano pigilan ni Grandpa Gabriel si DAddy na mag stay muna ng kahit ilang oras para makapag kumustahan sila. Pero nanindigan si Daddy na mas kailangan ko daw ng karamay.

Pagkatapos ng ilang beses na pagpaalamanan, sabay na kami ni Daddy lumabas ng library. Sobrng lungkot ng puso ko pero wala akong choice kundi tanggapin iyun at magpakatatag. Hindi pa katapusan ng mundo at alam kong dadating din ang oras na muli kong makasama si Jeann at ang anak namin.

Palabas na kami ng mansion ng sa hindi inaasahan nakasalubong naman namin ang babaeng inaasam ko na mayakap muli. Si Jeann namamaga ang kanyang mga mata at alam kong galing ito sa matinding pag iyak. Pigil ko naman ang sarili ko na yakapin ito dahil baka ma- mis interpret niya at lalo siyang magalit sa akin.

Akala ko nga ayaw na nitong makausap kami pero nagulat ako dahil sa ilang palitan ng salita nila ni Daddy, bigla itong pumayag na makita namin ang anak ko. Siguro nga lucky charm ko si Daddy ngayung araw dahil bigla nitong napa-lambot ang puso ni Jeann.

"Ikaw pa rin ang ama niya kaya may karapatan ka sa kanya. Pagod na akong magalit Drake! Masyado ng masakit sa dibdib ang mga nangyari sa atin at gusto ko ng maka-moved on."

maungkot na sagot nito bago nya kami sinabihan na sundan daw siya.

Maghintay lang daw kami sa harden at kukunin niya daw ang anak namin para makilala ni Daddy. Bago tumalikod si Jeann hinawakan ko pa ito sa kamay para makapag pasalamat.

"Jeann, thank you so much! Hindi mo lang alam kung gaano ako kasaya ngayun." seryoso kong wika sa kanya. Naramdaman ko pa ang dahan-dahan na pagbawi niya sa kamay niya na hawak ko kaya kaagad ko na din itong binitawan.

"Pumapayag ako na makita mo ang anak natin hindi dahil gusto kong pagbigyan ka. Ginagawa ko ito dahil gusto kong mabigyan ng masayang childhood memories ang anak natin. Ayaw kong maging makasarili. Hindi man magiging maayos ang relasyon nating dalawa, gusto kong iparamdam sa anak natin na may kumpleto siyang mga magulang habang lumalaki siya." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Ano man ang maging katwiran niya ngayun, umaasa ako na sana ito na ang umpisa para magkabati ulit kami.

Gustong gusto ko na talaga silang makasama at maiparamdam sa kanya na sila na lang ang mas mahalaga sa akin at wala ng iba. SA lahat ng mga kasalanan na nagawa ko, gusto kong ipakita sa kanya na pinagsisisihan ko ang lahat -lahat.

"Dito lang kayo. Kukunin ko lang ang bata." wika nito at nagmamadali ng tumalikod. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

Habang naghihintay kami ni Daddy, kaagad naman kaming nilapitan ni Rafael at ang byanan kong babae na si Mommy Arabella. Seryoso ang kanilang mga mukha pero hindi na ako nagpaapekto pa.

"Good morning po Mommy!" bati ko pa sa kanya. Narinig ko pa ang pagtikhim ni Daddy kaya kaagad ko itong ipinakilala sa kanila.

"Ang ama ko nga pala. Si Daddy Andy... DAd, si Mommy Arabella po, Mommy ni Jeann at ang best friend ko naman na si Rafael. Bunsong anak po siya nila Grandpa at Grandma." pagpapakilala ko. Game naman na kaagad na naglahad ng kamay si Daddy sa kanila na kaagad naman nilang tinanggap. Masakit din kasi sa akin kung sakaling tangihan nila ang pakikipag kamay ni DAddy. Tao kaming pumunta dito at nagpapasalamat pa rin ako dahil kahit na alam kong galit sila sa akin, maayos pa rin ang kanilang pakikiharap.

"Nice to meet you too. Ako ang ina ni Jeann at malungkot sa amin ang ginawa ng anak nyo kaya hindi mo naman siguro kami masisisi kung bakit galit kami kay Drake." prangkang wika Mommy Arabella kay Daddy. Kaagad naman akong napayuko.

Sa totoo lang, nahihiya talaga ako sa mga nangyari. Ngayun ko lang din narealized kung gaano ako kawalang kwentang tao. Kung maibabalik ko lang ang lahat, hinding hindi na talaga ako gagawa ng kaparehong kasalanan.

"Sorry Mom! Kasalanan ko po at alam kong hindi sapat ang salitang sorry sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa ko. Pero sana hayaan niyo po akong ipakita sa inyo ang pagsisisi ko." Nagpapakumbaba kong sagot.

"Binigo mo kaming lahat Drake. Hindi ka naging tapat sa anak ko. Kung ako lang ang masusunod, ayaw ko na sanang makita pa kahit na ang anino mo. Sinaktan mo ang anak ko na walang ibang ginawa kundi ang mahalin ka." wika naman ni Mommy Arabella. Lalo naman akong napayuko dahil sa nararamdaman kong pagsisisi at hiya.

Chapter 435

DRAKE POV

"Saksi ako sa pagsisisi at paghihirap ng kalooban ng anak ko ngayun. Ang pagtanggap niyo sa amin dito sa mansion ay isang malaking bagay na sa amin. Ako na mismo ang humihingi ng kapatawaran sa inyo sa lahat ng mga nagawang pagkakasala ng anak ko." nagpapakumbaba namang sabat ni Daddy.

Mabuti na lang talaga at sinamahan niya ako dito sa mansion. Presensya niya ang dahilan kung bakit hindi ako masugod ni Rafael. Kung hindi ko siguro siya kasama ngayun, baka kanina pa ako nakahiga sa lupa. Baka kanina pa ako nabugbog ng besf friend ko.

"Tingnan natin kung hanggang saan ang tiyaga ng anak mo. Kung ano man ang magiging desisyon ng anak namin, hindi namin iyun pakikialaman.

Patatawarin man ni Jeann si Drake or hindi, hindi namin iyun panghihimasukan." sagot naman ni Mommy Arabella. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Ibigi sabihin nito, kailangan kong magfucus kay Jeann para muli siyang bumalik sa akin.

Wala ng problema sa mga inlaws ko. Kailangan ko talagang gumagawa ng paraan para muling mahulog ang loob sa akin ni Jeann.

"Pwede ka bang makausap?" naputol lang ako sa aking pagmumuni-muni ng marinig ko ang boses ng kaibigan kong si Rafael. Kanana pa pala ito tahimik kaya naman kaagad na akong tumango

"Sumunod ka sa akin. May sasabihin lang ako sa iyo." malamig na wika nito. Halata pa rin sa boses nito ang galit sa akin pero hindi ko na binigyang pansin pa. Masaya na ako sa isiping kaunting kaunti na lang, alam kong mapapatawad din ako ng mga magulang ng asawa ko. Si Jeann na lang talaga ang dapat kong pagtoonan ng pansin.

Nagpatiuna ng naglakad palayo si Rafael kaya kaagad ko itong sinundan. Pagkarating sa likurang bahagi ng mansion huminto ito sa paglalakad kaya kaagad akong tumayo sa tabi nito. Nagulat na lang ako dahil mabilis itong humarap sa akin kasabay ng pagtama ng kanyang kamao sa aking panga.

Malakas ang sapak na natamo ko kay RAfael na siyang dahilan na kaagad kong pagkatumba. Sandali pa nga akong nakaramdam ng paghilo dahil nakaramdam ako ng pag ikot ng buong paligid.

"Kulang pa iyan sa ginawa mo sa pamangkin ko! Kung hindi lang sa presensya ng ama mo kanina, baka kanina ka pa nanghiram ng mukha sa aso eh! Hindi sana kita hahayaan na makapasok ng mansion." galit na bigkas ni Rafael. Wala akong plano labanan ito kaya naman kaagad akong

humingi ng dispensa sa kanya.

""Sorry Bro! HIndi kita masisisi kung hanggang langit ang galit mo sa akin ngayun dahil sa mga katangahan kong nagawa. Pero maniwala ka man sa akin or hindi, labis ko na akong nagsisisi sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa ko." sagot ko naman.

"Nagsisisi? Sa palagay mo ba ganoon lang kadali para paniwalaan ka? Halos mamatay si Jeann dahil sa mga panluluko mo sa kanya! Pinagkatiwalaan kita! Itinuring na kitang parang kapatid pero bakit mo nagawa ang lahat ng iyun?" galit na sagot ni Rafael. Ramdam ko sa boses nito ang galit kaya kaagad akong napatitig sa kanya.

"Pwede mo akong saktan ngayun. Pwede mo din akong patayin kung iyan ang paraan para gumaan ang pakiramdam mo. Hindi ako lalaban Bro. Patawarin niyo ako! Nagkamali ako!" sagot ko naman kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata.

Katulad sa pagka-miss ko kay Jeann, sobrang na miss ko na din ang mga kaibigan ko. Hindi katulad ng dati ang trato nila sa akin hindi lang ni Rafael kundi na pati din nila Peanut at Arthur at dahil doon, masyadong masakit sa akin ang lahat-lahat. Parang magkapatid na ang turingan namin at magkasama kami noon sa kasiyahan at mga kalokohan.

"Kung talagang nagsisisi ka sa lahat ng mga pakakamali mo, ipakita mo sa amin iyun. Hindi lang sa salita Drake." sagot naman ni Rafael. Hindi ako nakaimik kaya muli itong nagsalita.

"Ibalik mo ang dating Jeann! Mahalin mo siya ng buong puso at huwag mo na siyang paiyakin." sagot nito. Para namang may kung anong bagay ang biglang humaplos sa puso ko. Para akong batang hindi mapigil-pigil ang

pagluha. Never akong umiyak dati pero ngayun, bakit parang napaka- emotional ko. Dahil ba ramdam ko na sarili ko na hindi naman pala ako kayang tiisin ng best friend ko sa kabila ng mga pagkakamali na nagawa ko?

"Bro...promise! Siya lang at hindi na ako titingin sa ibang babae. Babawi ako sa kanya..mahal ko siya..Mahal na mahal ko si Jeann!" sagot ko naman sa kabila ng patuloy na pagluha. Kung may iba lang sigurong makakita sa amin ngayun, baka kanina pa tumaas ang kilay. Nakasalampak kasi ako dito sa sahig at parang batang inagawan ng laruan na lumuluha.

"Okay....asahan ko iyan. Pero once na muli mo kaming biguin Drake, ako na mismo ang gagawa ng paraan para tuluyan ka ng layuan ni Jeann."sagot ni Rafael kasabay ng paglahad ng kanyang kamay sa akin.  Kaagad ko iyung tinangap kaya mabilis niya akong inalalayan na makatayo. Tinapik pa ako nito sa balikat bago niya ako iniwanan dito sa likod ng mansion.

Pinakalma ko muna ang sarili ko bago ako nagmamdaling bumalik kung saan ko iniwanan si Daddy. Bago pa ako nakalapit sa kanila, kaagad na gumuhit ang galak sa puso ko ng mapansin ko na yakap-yakap na ni Daddy ang anak namin ni Jeann.

Chapter 436

JEANN POV

Medyo natagalan ako na makabalik ng harden dahil nanghingi pa ako ng approval kina Grandma at Grandpa kung pwede ko bang ipakita si Baby Russell kay Drake at sa ama nito. Sinabi ng mga ito na nasa akin ang lahat ng desisyon at kung ano man ang magiging pasya ko nasa likuran ko lang daw sila para suportahan ako na labis kong ipinagpasalamat.

Kinausap ko din si Daddy Kurt tungkol sa desisyon ko pero sinabi nitong kay Mommy daw ako magpaalam dahil wala naman daw problema sa kanya. Mas gustuhin daw niya na makilala ni Baby Russell ang kanyang ama habang lumalaki siya para naman maramdaman ng bata na may kumpleto siyang pamilya. Hinanap ko si Mommy Arabella pero hindi ko na ito nakita kaya nagpasya na akong bumalik ng garden dahil baka naiinip na sila Drake sa paghihintay sa akin.

Karga ko si Baby Russell habang naglalakad ako pabalik sa hardin. Wala naman akong pagtutol na naramdaman sa kalooban ko sa desisyon kong ipakita sa kanila ang bata. Mas mabuti na din siguro ito dahil alam karapatan pa din naman ng anak ko na makilala at makasama niya ang kanyang ama.

Pagkadating ko sa hardin kung saan pansamantala kong iniwan sila Drake at ang ama nito hindi ko na naabutan pa si Drake. Bagkos naabutan ko si Mommy Arabella na seryosong kausap niya ang ama ni Drake. Kaya pala hindi ko siya mahanap-hanap dahil nandito pala siya sa garden. Nag aalala pa nga ako noong una na baka tinarayan niya ang ama ni Drake pero nang marinig ko na nagkatawanan pa silang dalawa kaagad naman akong nakahinga ng maluwag.

"Oh, nandito na pala si Jeann." narinig ko pang sambit ni Mommy kaya kaagad na napalingon sa gawi namin ang ama ni Drake. Actually, byanan ko pala siya dahil kasal pa rin naman ako sa anak nila pero awkward naman sa panig ko na tawagin itong Daddy gayung hindi na maayos ang relasyon ko sa anak niya.

"Siya na ba ang apo ko? Ang cute na bata!" narinig kong bigkas nito at nagmamadaling naglakad palapit sa amin. Napansin ko pa ang pagtulo ng luha sa kanyang mga mata habang mahigpit na niyakap si Baby Russell. Takang taka naman ang anak ko na napatingin sa akin kaya kaagad kong hinaplos ito sa likuran niya habang yakap pa na siya ng kanyang Lolo.

"Its okay Baby! Siya ang Lolo mo. Give him a hug. He loves you!" mahina ko pang bigkas para naman hindi mabigla ang anak ko sa kung sino ang bagong mukha na nasa harap niya.

"Ang pogi ng apo ko! Ang cute niya! Mana sa Lolo!' narinig ko pang bigkas ng Daddy ni Drake. Hindi ko tuloy mapigilan na mapatingin kay Mommy at kita ko ang pag ismid nito. Hindi ko naman maiwasan na mag alala na baka magalit ito sa akin dahil hindi ako nakapag paalam sa kanya tungkol sa desisyon ko.

"Mom!" sambit ko pa kaya napatingin din ito sa akin. Sininyasan pa ako nito na sumunod daw ako sa kanya kaya napatiitig pa ako sa anak ko na yakap pa rin ng kanyang Lolo at ng masiguro ko na palagay na ang loob ni Baby Russell sa Lolo nya kaagad na akong sumunod kay Mommy.

"Mom! sorry! Galit po ba kayo sa akin dahil pinayagan ko sila na makita si BAby?" kaagad kong bigkas ng huminto ito sa paglalakad. Kilala ko si Mommy, kaunting pagkakamali nagagalit ito kaagad! Lalo tuloy akong

kinabahan ng hindi ito umimik.

"Sorry po. BAgo ko ibinaba si Baby Russell, nagpaalam ako kina Grandma at Grandpa. Pati na din kay Daddy. Pumayag sila. Hinanap kita kanina para sana magpaalam din sa iyo pero hindi kita nakita." Muling wika ko. Kaagad itong humarap sa akin at saglit pa akong kinabahan dahil nakataas na ang dalawa nitong kilay. Mukhang hindi talaga ito masaya sa naging desisyon ko.

"Narinig mo ba ang sinabi kanina ng ama ni Drake? Kamukha niya daw ang apo ko! Kanino sya kumuha ng lakas ng loob para sabihin ang katagang iyun sa mismong harapan ko!" wika nito na kaagad ko naman ikinagulat. Parang gets ko na ang ibig nitong sabihin. Huwag niyang sabihin na nagseselos siya sa Tatay ni Drake? Sabagay, unang apo nila si Baby Russell at nakita ko talaga kung gaano nila kamahal ang anak ko.

"Mom naman! Maliit na bagay! Baka naman sa sobrang tuwa niya kaya nabanggit niya ang katagang iyun. Wala naman akong nakitang mali sa sinabi niya." sagot ko naman. Kaagad naman itong umiling.

"Anong maliit na bagay? Jeann, tayo ang kamukha ng anak mo kaya pagsabihan mo iyang byanan mo ha?" wika nito kaya hindi ko maiwasang mapangiwi. Itong mga katwiran ni Mommy minsan wala sa lugar eh. Nagseselos sa isang bagay na hindi naman dapat. Kung hindi ko lang kilala ang ugali nito, baka iisipin kong pinagtitripan ako nito eh.

"Mom, kahit sino pa ang kamukha ni Baby Russell hindi pa rin mababago ang katotohanan na apo niyo siya! Walang dapat ipagselos dahil kung unang apo niyo si Baby Russell, ganoon

din ang Daddy ni Drake." sagot ko.

Hayyy si Mommy talaga! M*****a na may pagka childish pa! Buti na lang talaga at mahaba ang pasensya ni Daddy. Napagtatiyagaan niya ang ugali nito.

"Ayy ewan! Basta hindi ako papayag ha? Tsaka diba hiwalay kayo ni Drake? Kapag hiramin nila si Baby Russell dapat kasama kami sa pag uusap." sagot nito. Tumango na lang ako para matapos na ang usapan.

"Oh sige na...asikasuhin mo muna sila at babalik na ako sa umpukan namin. Yayain mo silang kumain ha?" wika pa nito at tuluyan na akong iniwan.

Yayain daw kumain? Eh paano kung magkagulo? Hindi pa naman pabor si Uncle Rafael sa presensya ni Drake. Baka magkasakitan lang kung papakainin ko pa sila. Pagkatapos nilang makumusta si Baby Russell, paalisin ko na sila noh? Kahit apo ako ng mga Villarama, bisita din naman ako dito sa mansion kaya wala akong karapatan na mag imbita ng kapwa ko bisita.

Pabalik na ako sa kinaroroonan ng ama ni Drake at Baby Russell ng mapansin ko na nakabalik na si Drake at karga niya na ang anak namin. Nag aatubili pa ako na lumapit pero hindi naman pwedeng hindi ko sila lapitan dahil nasa kanila ang anak ko. Nagulat pa ako ng pagkalapit ko kaagad kong napansin ang pasa ni Drake sa kanyang panga.

Chapter 437

JEANN POV

Napansin kong fresh pa ang pasa ni Drake sa kanyang pisngi at wala iyun kanina noong iniwan ko sila dito sa garden para kunin si Baby Russell sa nursery room.

"Ano ang nangyari diyan?" hindi ko pa maiwasang tanong sa kanya. Tipid itong ngumiti habang titig na titig sa akin kanya kaagad akong nailang at iniiwas ang tingin sa kanya. Mahirap pa rin pala makipagtitigan sa taong nagmamay ari ng puso mo. Isa pa, wala akong nakuhang sagot sa tanong ko sa kanya kaya muli akong nagsalita para naman hindi ako mapahiya.

"Akin na si Baby Russell! Kumain daw muna? kayo!" wika ko habang hindi ko pa rin maiwasan na mapatitig sa pasa nito sa kanyang pisngi. Ano kaya ang nangyari sa kanya? Sino kaya ang sumapak sa kanya? Kaya ba wala siya kanina dito dahil napaaway siya?

Haysst, bakit ba hindi niya sinagot ang tanong ko kanina?

Kahit papaano, hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng awa kay Drake. Malaki ang kasalanan niya sa akin pero hindi din naman tama na saktan ito physically.

"Masaya na ako dahil pinayagan mo kaming makita ang anak ko Jeann. Pasensya ka na sa mga nangyari ha? Pasensya ka na kung masyado na kaming nakakaabala sa iyo." sagot nito. Para namang may kirot akong nararamdaman sa puso ko dahi sa sinabi niya. Hindi naman siya nakakaabala dahil para naman sa anak namin ang ginagawa ko ngayun. Isa pa, nakakaramdam ako ng gaan ng kalooban kaya alam kong tama lang itong ginawa ko.

"Ayos lang. Ang importante muli kang nakasama ng anak natin." sagot ko naman at akmang kukunin ko na si Baby Russell sa kanya pero kaagad itong humakbang paatras. Halatang gusto niya pa sigurong makasama ng matagal ang anak namin at sino ba naman ako para pagbawalan siya. Binigyan ko na siya ng chance na makasama ang anak namin kaya lubus lubusin niya na dahil hindi ko din naman alam kung kailan ko sya mapagbibigyan ulit.

Nasa ganoon kaming sitwasyon ng mapansin ko ang paglapit ng isa sa mga kasambahay. Pinapatawag daw kaming lahat ni Grandpa Gabriel at naghihintay daw ito sa Gazebo. Nagpatiuna ng naglakad ang ama ni Drake kaya sumunod na din ako.

Naramdaman ko naman ang mga titig ni Drake mula sa likuran ko pero pilit ko na lang na hindi pinapansin.

Pagod na akong makipag bangayan sa kanya dahil feeling ko ako din naman ang talo dahil sa huli ako pa rin naman ang iiyak. Lahat kasi ng lumalabas sa bibig ko na masasakit na salita patungkol kay Drake ay sinasalo ng puso ko. Nasasaktan akong nakikitang nahihirapan ang manlulukong Drake na ito tuwing sinusumbatan ko siya.

Pagkadating ng gazebo kaagad na sinalubong ni Grandpa ang kaibigan niyang si Daddy Andy. Daddy na lang din ang itawag ko sa kanya dahil legal na mag asawa pa naman kami ng anak niyang si Drake.

"Ikaw na muna ang bahala kay Baby Russell. Kakain muna ako." baling ko kay Drake. Karga-karga niya pa rin si Baby Russeell habang hindi niya pa rin inaalis ang pagkakatitig sa akin. minsan nga, nagdududa na ako sa sarili ko. Feeling ko may mali sa akin kaya ganito kung makatitig sa akin ang manluluko kong asawa eh.

Nakakailang ang mga titig niya. Para kasing may ibig sabihin eh. Para kasing nangungusap ang kanyang mga mata.

"Hindi mo ba ako yayayain? Gutom na din ako at isa pa, kumikirot ang pasa sa pisngi ko." sagot nito. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng awa sa kanya. Saan nga ba nakuha ang pasa niya? Bakit bigla na lang siyang nagkaroon ng pasa?

"Ano ba ang nangyari diyan?" muli kong tanong. Curious talaga ako eh. Nahaplos niya naman ang pasa sa kanyang pisngi bago tipid na ngumiti.

"Deserve ko ito. Kulang pa nga ito

bilang kabayaran sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa ko sa iyo eh." sagot nito. Kaagad namang napataas ang aking kilay dahil sa sinabi niya. Para kasing ipinapahiwatig niya na ako ang dahilan kung bakit siya nagkapasa gayung hindi ko naman alam kung sino ang sumapak sa kanya.

"Deserved? Well, kung sino man ang gumawa niyan sa iyo, baka may matinding galit dahil masama kang tao. Deserve mo nga iyan kaya dapat lang na hindi ka kaawaan." nakalabi kong sagot. Narinig ko naman ang mahina nitong pagtawa. Para bang

hindi niya naman iniinda kung ano man ang nangyari sa kanya. Gayunpa man, gusto ko pa rin malaman kung sino ang may gawa noon.

"Sino ba kasi ang sumapak sa iyo? Saan ka ba galing kanina?" ginamit ko ang pinaka kaswal kong boses para hindi niya mahalata na nakakaramdam din naman ako ng awa sa kanya. Hindi ako pabor sa physical na sakitan na pamamaraan dahil kahit na niluko ako nito noon, never niya akong sinaktan physically. Ni sampal, hindi ko natikman sa kanya. Emotionally drained lang talaga ako dahil sa mga panluluko na ginawa niya sa akin kaya ako lumayo.

"Huwag mo ng alamin. Hindi mo din naman ako ipagtatangol sa kanya eh. Dont worry, malayo sa bituka ito."

sagot nito. Kaagad ko naman itong pinagtaasan ng kilay. Wala na akong masabi. Feeling ko kasi, bigla ng nagbago ang ihip ng hangin.

Nakakaramdam ng saya ang puso ko ngayun dahil sa presensya nya. Feeling ko, tina-traydor na ako ng sarili kong puso.

"Nakatulong talaga siguro ang sinabi niya kanina na hindi niya naman pala nabuntis ang Jasmine na iyun. Niluko lang daw siya na pinatutuhanan naman ng kanyang ama. Pero hindi pa rin ako kumbinsido. Malay ko ba naman kung pinapaikot lang ako nitong si Drake para makuha niya ulit ang loob ko. Kailangan ko pa ring makita ng sarili kong mga mata kung talagang nagdadalang tao ba talaga ang babaeng iyun.

"Bahala ka na nga! Kung gusto mong kumain, kumuha ka ng pagkain mo. Huwag kang mag alala, walang mang aaway sa iyo lalo na at nasa paligid lang sila Grandpa." sagot ko sa kanya at kaagad ko na itong tinalikuran. Wala na din akong pakialam kung susundin niya ang sinabi ko. Bahala siya. Huwag siyang pakipot dahil may kasalanan siya sa akin. Lunukin niya ang sarili niyang pride dahil hindi naman lahat ng mga tao dito sa mansion galit sa kanya.

Chapter 438

JEANN POV

Bati na kayo?" kaagad na tanong sa akin ni Charlotte pagkabalik ko sa pwesto namin kanina. Si Drake ang tinutukoy nito dahil napansin marahil na magkasama kaming naglakad papunta dito.

"Porket magkasama bati na kaagad? Hindi ba pwedeng sumama lang siya sa akin dito dahil nagugutom siya?" sagot ko naman at naupo na din. Napansin kong nilapitan ni Peanut si Drake at niyaya kung saan sila naka-pwesto ni Uncle Rafael.

"Diyan naman nag uumpisa ang lahat eh. Sa kunwari pag-uusap pero hindi magtagal, magiging maayos din kayo." sagot ni Charlotte. Hindi ko akalain na may pagka manghuhula din pala itong pinsan ko. Sabagay, tama ito.

Nararamdaman ko din kasing unti-

unti ng lumalambot ang puso ko kay Drake. Lalo na ngayung halos ayaw ng humiwalay sa kanya ang anak namin.

Sinabi niya sa akin kanina na hindi niya naman daw nabuntis si Jasmine. Na niluluko lang din daw siya at hiniwalayan niya na daw." sagot ko kay Charlotte. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha nito bago sumagot.

"Ha? Hindi buntis? Paano nangyari iyun? Eh mas malaki pa nga ang tiyan niya kumpara sa akin eh." nagtataka nitong sagot.

"Fake daw eh. Pero alam mo, feeling ko nagsasabi ng totoo iyang si Drake eh. Naalala mo ba noong namasyal tayo? Naitulak ko si Jasmine pero nagulat talaga ako dahil parang hindi man lang siya nasaktan noong napaupo siya sa sahig. Parang wala lang sa kanya noong tumayo na siya." pagkiki- kwento ko. Saglit na nanahimik si Charlotte bago sumagot.

"Ahmmm, well, nagsasabi man si Drake ng totoo or hindi, ikaw pa rin naman ang legal wife niya at nasa sa iyo ang lahat ng karapatan. Dapat naman talaga m*****i na kayo at ikaw na mismo ang magpatalsik sa kabit niya eh. Hindi pwedeng kabit ang palaging manaig Jeann. Dapat din nating ipaglaban ang ating mga karapatan as a legal wife." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na pagtaasan ito ng kilay.

"Tayo nga ang legal wife, pero paano naman kung hindi na tayo mahal? Paano kung mas mahal nila ang kabit nila." malungkot kong sagot.

"At naniwala ka naman! Hindi nila tayo pakakasalan kung hindi nila tayo mahal. Mas magaling lang talaga humarot ang mga kabit. Ngayung alam mo na nanloloko lang pala ang Jasmine na iyun, hanapin natin at kapag mapatanuyan natin na hindi buntis ang bruha na iyun, dapat talaga makipag- bati ka na kay Drake dahil kawawa ang anak niyo." sagot nito. Wala sa sariling napatitig ako kay Drake at kita ko kung paano yumapos sa kanya si Baby Russell. Halata sa bata ang saya habang nasa bisig ito ng kanyang ama.

"Naisip ko din naman iyan. Pero hindi mawawala sa akin ang matakot lalo na kapag maisip ko na baka lokohin niya ulit ako. Paano kung muli akong masaktan? Paano kung gawin niya ulit ang ginawa niya dati?" sagot ko naman. Seryoso naman akong tinitigan ni Charlotte bago ito nagsalita.

"Iyan din ang tumatakbo sa isipan ko noong niluko din ako ni Peanut. Ang pag ibig ay parang sugal talaga Jeann. May nananalo, may natatalo. Kaya nga dapat marunong tayong lumaban eh. Pupuntahan ka kaya ni Drake dito sa mansion kung sakaling hindi ka niya mahal? Susuyuin ka kaya niya ng ganito kung sakaling wala siyang pagpapahalaga sa iyo? Magkakaroon kaya siya ng lakas na harapin lahat ng kamag anak natin kung hindi siya seryoso?" sagot nito. Natigilan naman ako.

Ilang beses ko ng itinaboy si Drake pero pilit pa rin siyang lumalapit sa akin. Napapansin ko naman sa mga mata niya ang sensiridad tuwing humihingi siya ng tawad sa akin. Talagang sarado lang ang isipan ko sa tuwing nagkakausap kami.

Siguro dahil sa trauma na nararanasan ko sa kanya kaya natatakot na ulit akong magtiwala. Pero tama naman si Charlotte, ano man ang magiging desisyon ko, dapat kong isaalang- alang palagi ang kapakanan ni Baby Russell. Hindi talaga pwede na palagi akong makipag bangayan kay Drake. Baka maapektuhan ang paglaki ng anak namin.

"Mabait naman si Drake eh. Napansin mo ba ang pasa sa mukha niya? Si Uncle Rafael ang may gawa niyan pero tingnan mo naman, para namang hindi siya nagtanim ng sama ng loob kay Uncle." muling wika ni Charlotte. Muli na naman akong napasulyap kay Drake na noon ay seryosong kausap si Uncle pati na din si Peanut.

"Si Uncle ang may gawa sa pasa ni Drake sa pisngi?" wala sa sarili kong tanong.

"Ang taong nagsisisi ay hindi basta magpapasapak iyan kapag hindi talaga malinis ang intentions niya sa taong kanyang sinusuyo. Tingnan mo nga oh... parang gusto nilang lasingin si Drake. Panay tagay ni Uncle ng alak at panay naman inom ang tanga mong asawa." sagot ni Charlotte. Napatayo tuloy ako ng wala sa oras at mabilis na naglakad patungo sa tatlong magkakaibigan.

"Jeann, mabuti naman at lumapit ka din. Kunin mo muna si Baby Russell dahil may importante kaming pag uusapan." kaagad na wika ni Uncle ng makalapit ako. Sinimangutan ko naman ito at pigil ko ang inis ko ng titigan ko siya.

"Uncle naman. Hindi pa kumakain si Drake eh. Bakit parang gusto mo siyang lasingin?" tanong ko. Naramdaman ko pa ang paghawak ni Drake sa kamay ko pero kaagad akong pumiksi. Maraming mga mata ang nakatingin sa amin at baka kung ano pa ang isipin nila.

"This is what we called celebration! Balik ang pagkakaibigan namin kaya dapat lang talaga may inuman na magaganap. Sige na....kunin mo na sa kanya si Baby Russell. Ibalik mo sa nursery room dahil inaantok na." wika ni Uncle. Pigil ko ang sarili ko na irapan ito. Wala akong choice eh. Uncle ko siya at mataas ang respito ko sa kanya. Dinidisiplina niya lang siguro si Drake kaya gusto niyang painumin ng alak. Hindi niya naman siguro lalasingin.

Kinuha ko na nga si Baby Russell sa bisig ni Drake na noon ay ayaw pa nga sanang sumama sa akin. Mabuti na lang at naniwala ang bata noong sinabi ko na kukuha lang kami ng laruan at babalik din kaagad sa ama niya. Kung hindi, wala talagang choice si Drake kundi ang makipag bonding sa mga kaibigan niya habang karga-karga ang anak namin.

Chapter 439

JEANN POV

Sinamahan ko muna si Baby Russell dito sa nursery room hanggang sa makatulog. Pabor naman din sa akin ang dalhin siya dito para naman makapagpahinga na din muna ako kahit kaunti lang.

Dahil malawak naman ang nursery room at may dalawang malaking kama, magkatabi kaming nahiga ni Baby Russell. Hindi ko namalayan na napaidilip na pala ako at nagising na lang ako sa mahinang yugyog sa balikat ko.

"Jeann, gising! Ano ka bang bata ka! Bakit mo tinulugan ang mga pinsan mo!" narinig kong bigkas ng kung sino sa akin. Pagmulat ko ng aking mga mata ang mukha ni Mommy ang kaagad na sumalubong sa akin.

"Mom, bakit po? Inaantok pa ako eh."

wala sa sarili kong sambit. Sa totoo lang, antok na antok pa talaga ako at parang gusto kong matulog na lang muna.

"Ano ka bang bata ka! Kailangan mong bumaba. Lasing na si Drake." sagot nito. Napakusot pa ako sa aking mga mata at muling napatitig kay Mommy.

"Lasing? Bakit po siya nalasing? Kahit may pag-aaring bar ang taong iyun hindi naman siya masyadong umiinom ah?" sagot ko naman. Pinilit kong magpaka-kaswal sa harap ni Mommy kahit na ang totoo, kumakabog na sa kaba ang dibdib ko sa sobrang pag aalala. Ano ba ang gustong palabasin ng Drake na iyun? Bakit siya naglasing?

Haysst, ito na nga ba ang sinasabi ko eh. Nakapag-pahinga nga ako, kunsumisyon naman ang sumalubong sa akin pagkagising ko. Wala akong choice kundi ang bumangon na dahil bigla din naman nawala ang antok ko. Pasimple ko pang sinulyapan ang orasan at nagulat pa ako dahil halos alas singko na pala ng hapon. Baka ang ibang mga Tito's at Tita's ko nagsi- uwian na eh. Hayssst!

"Puntahan mo muna si Drake. Ako na muna ang bahala kay baby Russell." muling wika ni Mommy. Natigilan naman ako at sinulyapan ang baby crib kung saan natutulog kanina si Baby Jillian pero wala na ito.

"Nasaan po si Baby Jillian My?" pag iiba ko sa usapan namin. Ayaw kong puntahan si Drake. Bahala siya. Ang lakas ng loob niyang maglasing tapos aasa siya na aasikasuhin ko siya? NO WAY!

"Kinuha ni Kenneth. Nauna na siyang umuwi ng bahay kasama ang girl friend niya." sagot nito. Nagulat naman ako. Kailan pa nagkaroon-ag girl friend ang kapatid kong iyun? Pumapag ibig na din pala ang mokong na hindi man lang nababangit sa akin.

"Girl friend? May girl friend na si Kenneth My?'" nagtataka kong tanong. Kaagad naman itong tumango.

"Yes...nagulat din kami pero mukhang inlove ang kapatid mo doon sa babae. Halos ayaw niyang palapitan sa mga pinsan niyong mga lalaki. Masyadong protective sa girl friend niya." sagot nito. Kaagad namang napataas ang kilay ko. Talaga lang ha? Sa wakas, nagka girl friend din ang kapatid ko na pihikan pagdating sa mga babae.

"Kumusta naman ang ugali noong babae? Mapagkakatiwalaan ba? Baka naman pangit ang ugali ha? Hindi talaga kami magkakasundo." sagot ko naman. Kaagad naman sumiryoso ang mukha ni Mommy dahil sa sinabi ko.

"Subukan niya lang na mag attitude, ako mismo ang puputol ng sungay niya. Nakausap ko kanina si Vina at mukhang mabait naman. Pero hindi pa rin ako sure sa ugali niya. Baka kikilanin ko pa siya ng lubos. Mahirap ng mapunta ang kapatid mo sa walang kwentang babae." seryosong sagot niya. Muli pa sana akong sasagot ng muli itong nagsalita.

"Teka lang...bakit ba napunta sa kapatid mo ang pag uusap natin. Sige na, puntahan mo na si Drake at ako na ang bahala kay Baby Russell. Sobrang kulit na ni Drake at baka madagdagan pa ang pasa niya kapag mainis sa kanya ang Uncle mo." balik si Mommy sa totoong pakay niya kaya nandito siya ngayun. Hindi ko naman maiwasan na muling mapabuntong hininga.

"Kailangan ko ba talaga siyang babain? Marami namang mga

kasambahay dito na pwedeng umalalay sa kanya ah? Bakit ako pa gayung hiwalay na kami?" sagot ko naman. Bakit parang feeling ko, itinutulak ako ni Mommy sa Drake na iyun? Dont tell me, kinalimutan na nila ang pagkamuhi nila kay Drake. Dont tell me na napatawad na nila ang manluluko na iyun?

"Jeann, huwag ka na ngang magreklamo. Hindi pa kayo hiwalay ni Drake dahil hindi pa kayo divorce. Isa pa, wala ka na bang natitirang kahit concern sa ama ng anak mo? Paano kung mapahamak iyung tao? Kaya mo bang tingnan sa kabaong ang ama ng anak mo dahil pinabayaan mo siya?"

sagot naman nito. Para namang gusto kong kilabutan sa salitang lumabas sa bibig ni Mommy. Talagang kinu- konsensya pa ako sundin ko lang ang sinabi niya. Wala na.

Mukhang nakuha ulit ni Drake ang

loob ng mga magulang ko.

Advance talaga itong mag isip si Mommy. Nalasing lang si Drake tapos nasali kaagad sa usapan ang kabaong? Nakakamatay ba kapag nalasing? Hindi naman siguro dahil malakas naman si Drake. Macho pa rin naman ang manloloko na iyun at ang ganda pa rin ng katawan. Siguro present pa rin ang matigas niyang abs na paborito kong haplusin noong nagsasama pa kami.

Sa isiping iyun parang gusto ko naman batukan ang sarili ko. Kung saan saan na naman ako dinala ng imagination ko. Kung anu-ano na naman ang naiisip ko.

Dahil sa kakulitan ni Mommy wala akong choice kundi puntahan si Drake. Naabutan ko pa itong nakayukyok na sa mesa at halatang lasing na. Parang gusto kong mainis dahil parang si Drake lang ang nalasing samantalang ang mga kainuman nito na sila Peanut at Uncle Rafael ay wala man lang kabakas-bakas na uminom sila ng alak.

"Uncle...bakit niyo naman siya nilasing? Hayssst!" kaagad kong bigkas ng makalapit ako. Napansin ko pa ang pigil na pagngiti ni Uncle bago nito tinitigan si Drake.

"Hindi namin siya nilasing. Nagkataon lang talaga na mahina ang alcohol tolerance niya. Iuwi mo na iyan. Hindi siya pwede mag stay dito sa mansion dahil uuwi kami ng resort mamaya." sagot nito.

"Iuwi? Saan ko siya iuuwi?Tsaka kasama niya ang Daddy niya diba? Siya ang dapat mag uwi sa anak niya."

Angal ko. Bakit feeling ko para akong pinagkakaisahan ng lahat. Bakit feeling ko itinutulak nila ako kay Drake.

"Kanina pa umuwi ang Daddy niya. Tsaka, asawa mo pa rin naman ang gagong iyan. Bahala ka na kung saan mo siya iuwi. Pwede sa bahay ng mga magulang mo or pwede din sa bahay niyo kung saan kayo nakatira noong maayos pa ang relasyon niyo. BAhala ka na! Malaki ka na para magdesisyon! sagot naman ni Uncle. Kung hindi ko lang ito Uncle, kanina ko pa ito binatukan eh. Kaya lang Uncle ko siya kaya dapat lang na igalang ko siya.

"Naman! Kainis!" bigkas ko at kaagad kong niyugyog sa balikat niya si Drake. Hindi man lang ito natinag at mukhang napahimbing na ito sa pagtulog dahi sa kalasingan.

"Tulungan ka na namin na dalhin siya sa kotse. Uuwi na din maya-maya sila Peanut kaya iuwi mo na din iyang asawa mo!" muling wika ni Uncle Rafael at halos sabay pa silang tumayo ni Peanut. Pinagtulungan nilang binuhat si Drake na noon ay wala ng malay. Mukhang kung saan-saan na ito dinala ng kanyang panaginip dahil sa sobrang pagkakahimbing. Wala akong choice kundi sundan na lang sila Uncle papuntang kotse kung saan kaagad nilang ipinasok si Drake.

"Hindi ba pwedeng ipahatid niyo na lang siya sa driver nyo Uncle. Wala ako sa mood na mag alaga ng taong lasing noh? Paano kung sumuka iyan? Tsaka hindi kami okay para alagaan siya. Galit ako diyan at baka kung ano pa ang magawa ko sa kanya eh!" muli kong angal. Umaasa ako na sana mahabag sa akin si Uncle. Ayaw ko na sanang maglalapit-lapit kay Drake eh.

Baka mamalayan ko na naman na nasa bisig niya na ako dahil sa traydor kong puso.

"Pwede mong gawin sa kanya lahat ng gusto mo. Ayaw mo pa niyan, pagkakataon mo na para makaganti sa kanya kaya huwag mong sayangin ang pagkakataon Pamangkin. Bahala ka na diyan at ako na ang magsabi kina Ate at Kuya tungkol dito." sagot ni Uncle at nagmamadali na silang umalis sa harapan ko. Naiwan naman akong nag aatubili pang pumasok sa loob ng kotse.

"Drake! Kainis ka naman! Bakit ka ba naglasing kung hindi mo naman pala kayang ipagdrive ang sarili mo! Perwisyo ka talaga eh!" sambit ko pa at kaagad na binuhay ang makina ng sasakyan.

Ihahatid ko lang si Drake sa bahay kung saan niya ako itinara dati at aalis din kaagad ako. Wala akong balak na magtagal sa tabi niya at alagaan siya. Kaya niya na ang sarili niya total naman kasama niya naman siguro ang Daddy niya.

Mabilis kong pinaarangkada ang sasakyan paalis. Dahil wala naman masyadong traffic, mabils kong narating ang bahay kung saan akala ko, magiging tahanan ko na habang buhay. Ang bahay kung saan nabuo arig masasaya at malulungkot na alala ng buhay ko.

Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng lungkot habang ipinapasok ko ang kotse sa loob ng parking area. Medyo matagal din akong nawala sa bahay na ito pero halos wala namang ipinagbago. Buhay pa rin ang mga halaman na inaalagaan ko noon. Maayos at maaliwalas ang kapaligiran.

"Pagkahinto ng kotse kaagad akong bumaba. Binuksan ko ang pintuan ng kotse kung saan naka-pwesto si Drake at muli itong niyugyog. Umaasa ako na magigising ito pero wa epek.

"Good evening Mam Jeann!" napabaling pa ang tingin ko ng may biglang bumati sa akin. Sa suot na uniform nito, alam kong isa itong kasambahay. Siguro bagong kasambahay ni Drake dahil ngayun ko lang ito nakita. Himala, kilala niya ako kahit na first time pa lang kaming nagkita.

"Bago ka dito?" kaagad kong tanong. Nahihiya naman itong tumango. Kung tutuusin, halos kasing edad ko lang siya kaya hindi ko maintindihan kung bakit kumuha ng napakabatang kasambahay ang Drake na ito.

"Opo Mam. Dalawang buwan pa lang po ako dito. Bale tatlo po kami na halos sabay-sabay na na hire ni Sir Drake." sagot nito. Tumango naman ako at

sinabihan ko ito na tawagin ang iba pang mga kasama niya para tulungan ako na buhatin si Drake papasok ng bahay dahil lasing ito. Dumating naman ang medyo may edad na babae at isang medyo may edad na din na lalaki.

Si Aling Pasing na cook at si Mang Henry naman ay gardener. Samantalang ang dalagang kasambahay ay Ella daw ang pangalan. Himala, nagawa yatang mag hire ng maraming kasambahay itong si Drake. Noong nagsasama pa kami, isang katulong lang ang kasama ko at isinama ko din noong naglayas ako. Nakabakasyon ngayun si Manang pero sa bahay na ng mga magulang ko uuwi dahil sa kanya ko lang pwedeng ipagkatiwala si Baby Russell.

"Tulungan niyo akong buhatin ang Sir niyo papuntang kwarto. Lasing siya at hindi ko kaya kung mag isa lang ako."

wika ko. Kaagad naman tumalima-si Mang Henry at inalalayan si Drake palabas ng kotse.

Chapter 440

JEANN POV

Kaagad naman ibinigay ni Aling Pasing ang request kong face towel at maligamgam na tubig. Balak kong punasan si Drake para naman mahimasmasan at maginhawaan siya. Sisiguraduhin ko muna na maayos ang kalagayan nito bago ko iiwan.

"Hayysst, paano ba mag alaga ng lasing? Kainis naman!" hindi ko maiwasang bigkas habang dahan- dahan akong naglakad patungo kay Drake. Amoy alak ito at nag umpisa ng kumalat ang amoy niya dito sa loob ng kwarto. Hindi ako mahilig uminom ng alak kaya hindi ko din talaga gusto ang amoy. Masyadong masaktit sa ilong.

"Drake, pupunasan kita ha? Be cooperative!' sambit ko pa sa nahihimbing nang tulog na si Drake. Susundin ko na lang ang napanood ko sa pelikula kung paano magpunas sa lasing. Uunahin ang mukha bago ang buong katawan.

Pagdampi pa lang ng face towel sa pisngi ni Drake kaagad na itong umungol. HIndi ko alam kung nasasaktan ba ito dahil sa pasa niya o talagang unti-unti na itong nahihimasmasan. Ano man ang dahilan niya ayaw ko ng bigyang pansin. Kailangan ko na siyang mapunasan dahil aalis na din ako. Baka hinihintay na ako nila Mommy sa bahay. Isa pa, gusto kong makilala ang bagong girlfriend ng kapatid kong si Kenneth.

"Love...My Love! Nandito ka? Sabi ko na nga ba hindi mo ako matitiis eh."

sambit pa nito kaya napahinto ako sa ginagawa ko. Napatanong pa ako sa aking sarili kung ako ba talaga ang tinatawag niya sa endearment na Love. Baka naman assuming lang ako at

ibang babae pala iyun. Baka naman si Jasmine ang hinahanap niya kaya walang dahilan para kiligin ako.

"Drake. Umayos ka nga. Huwag kang malikot at mahiga kalang diyan para matapos tayo." kunwari naiinis kong wika. May pahawak-hawak pa siya ng kamay. Hirap na nga ako sa ginagawa ko tapos ganiyan pa siya.

Nanahimik naman ito at hindi nagtagal bigla itong tumagilid at nakita ko na lang na sumusuka na siya. Para akong napapaso na biglang napalayo sa kanya sa takot ko na baka pati ako masukahan niya!

"Drake! Ano ba! Ang dugyot mo talaga! Bakit ka sumuka dito sa kwarto? 'halos pasigaw kong bigkas. Kung hindi lang sana ito lasing ang sarap tuktukan eh. Grabeng pahirap talaga ang ginagawa niya sa akin. Ang hirap mag alaga ng taong lasing!

Parang gusto kong maduwal sa baho ng suka niya. Naghahalo doon ang amoy alak at amoy ewan. Basta hindi kaya ng sikmura ko kaya naman dali- dali na akong lumabas ng kwarto.

Hihingi ako ng tulong sa mga kasambahay. Aalis na sana ako ng marinig ko ang boses ni Drake. Para itong nahihirapan habang tinatawag ang pangalan ko kaya wala akong choice kundi ang balikan siya.

"My Love...Jeann! Huwag mo akong iiwan. Masakit ang ulo ko. Umiikot ang buong paligid ko." sambit nito. Kahit papaano, kaagad naman akong nakaramdam ng awa sa kanya. Lalo na ng bangitin niya ang pangalan ko. Na confirm ko na sa sarili ko na Love nga ang endearment niya sa akin ngayun? Parang gusto kong kiligin tuloy. Parang ginanahan tuloy ako ng pagsilbihan siya.

Nasobrahan nga talaga ito sa alak kaya wala akong choice kundi tiisin ang amoy ng buong kwarto at umpisahang linisin ang suka niya.

Diring diri man sa suka wala akong magagawa kundi ang maglinis. Kung hindi ko kasi gagawin, lalo kaming mangangamoy dito sa loob ng kwarto. Humanda talaga ang Drake na ito kapag mahimasmasan siya. Sisingilin ko talaga siya sa lahat mga pahirap na ginawa niya sa akin

Si Drake naman ang hinarap ko ng masiguro ko na nalinis ko na ang kanyang isinuka. Nag umpisa ako sa umpisa. Pinunasan ko ang mukha nito papunta sa kanyang leeg. Pero ungol lang naman ang naging sagot kaya hinayaan ko na lang.

"Umayos ka Drake ha? Huwag kang magpabigat. Huhubarin ko na iyang t- shirt at pantalon mo!" wika ko pa. Ni hindi ko nga sure kung magagawa ko. Pero dahil mag asawa namin kami at ilang beses ko ng nakita ang kabuan niya, dapat nga wala ng malisya eh.

Normal lang itong gagawin ko kay Drake. Pupunasan ko lang siya at tangalin lahat ng saplot sa katawan para maginhawaan siya.

Ginawa ko na nga ang naisip kong gawin. Gamit ang nanginiginig kong kamay inumpisah ko ng hubarin ang mga kasuotan niya. Nag umpisa ako sa tshirt hanggang sa suot pambaba niya.

NO wonder kung bakit hinahabol ang Drake na ito ng Jasmine na iyun. Ang ganda naman kasi ng katawan ng asawa ko. Nakakapang init kaagad ng laman at tama nga ang naisip ko kanina. Kumpleto pa rin ang abs niya! Ang kinis ng balat niya pero lalaking lalaki pa rin tingnan. Lalo na ng mapasulyap ako sa bumubukol niyang harapan na natatakipan na lang ng kakarampot na underware.

Bukol pa lang ng underware niya parang gusto na akong dalhin ng imagination ko sa kabilang dimension. Pinipigilan ko lang ang sarili ko dahil nakakahiya. Hindi ako dapat nananamantala ng taong lasing.

Balak ko din siyang hubaran ng underware pero mamaya na lang. Pagkatapos ko siyang punasan at baka ma distract ako lalo sa alaga niya. Hehehe!

Patay malisya na natapos ko din punasan si Drake. Kahit malamig dito sa loob ng kwarto, tagaktak an pawis sa noo ko. Ito na yata ang pinaka mahirap na trabaho na ginawa ko.

Pagkatapos ko siyang punasan hindi na ako nag abala pang palitan siya ng damit. Tinakpan ko na lang ng makapal ng comforter ang kanyang katawan at hininaan ang temperature ng aircon. Pagod na pagod ako kaya wala akong choice kundi maupo muna ng sofa habang inililibot ang tingin ko sa paligid.

Chapter 441

JEANN POV

Wala namang ipinagbago sa kwarto namin maliban na lang sa isang malaking portrait na nakasabit sa wall. Portrait namin noong ikinasal kami at hindi ko alam kung kailan inilagay ni Drake iyun. Wala kasi ang portrait na iyan noong umalis ako. Siguro pinagawa niya noong nilayasan ko siya! Pero bakit? Huwag niyang sabihin na totoong pinagsisisihan niya ang lahat ng mga pagkakamli na nagawa niya?

Sa isiping iyun parang gusto kong maluha. Muling nanumbalik sa alaala ko ang mga masasakit na pinagdaanan ko. Niluko niya ako kaya kung ano man ang nakikita ko ngayun, hindi dapat ako basta-basta magpapaniwala.

Isang malakas ng buntong hininga ang pinakawalan ko bago ako napasulyap sa orasan na nasa bedisde table. Maayos na ang kalagayan ni Drake kaya uuwi na lang siguro ako. Marami naman siyang mga kasama dito sa bahay kaya hindi na ako mako- konsensya nito kung iiwan ko na siya.

Dahan-dahan akong lumabas ng kwarto at diretsong naglakad palabas ng bahay. Diretso akong naglakad papunta sa kinapaparadahan ko ng kotse at kaagad na napakunot ang noo ko ng wala na ang aking kotse sa parking area. Luminga-linga pa ako pero sa dami ng kotse na naka-park dito sa garahe iyung kotse ko talaga ang nawawala.

"Mam...nandito po pala kayo. May iuutos po ba kayo?" natigil lang ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang boses ni Aling Pasing. Tinitigian ko ito bago ko ito sinagot.

"Nasaan ang kotse ko Manang? Diyan ko lang iyun ipinark ah?" sagot ko naman. Saglit itong hindi nakaimik kaya tinitigan ko ito.

"Gi-ginamit po ni Sir Andy Mam."

sagot nito. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Sa dami ng kotse na pwedeng gamitin dito sa garahe, kotse ko pa talaga? Ano ba ang nakain ng byanan kong iyun? Bakit niya pinakialaman ang kotse ko?

Hayysst! Ano ang gagawin ko nito? Paano ako makakauwi kung wala ang kotse ko. Hindi naman pwedeng mag commute ako dahil mahalaga sa akin ang kotse na yun. Regalo sa akin ni Daddy iyun at ayaw ko sanang ipagamit sa iba.

Masamang masama ang loob ko ng muli akong naglakad pabalik sa kwarto namin ni Drake. Wala akong choice kundi hintayin si Daddy Andy na muling makabalik. Sinabi sa akin ni Aling Pasing na tatawagin niya daw ako kung sakaling nakauwi na si Daddy Andy. Kainis...hindi ko akalain na pakialamero pala sa gamit ang ama nitong si Drake. Hindi ko akalain na sa dinami dami ng kotse ni Drake na hindi nagagamit, kotse ko pa talaga ang nagawa niyang gamitin nang hindi man lang nagpapaalam

Wala akong choice kundi ang mahiga muna ng sofa habang hinihintay si Aling Pasing na katukin ako. Bumili lang naman daw ng gamot si Daddy Andy kaya makakabalik din daw kaagad. Hindi ko naman akalain na sa pagkahiga ko pa lang kaagad na akong dinalaw ng antok. Hindi ko na tuloy namalayan pa na nakatulog na pala ako.

Nang magising ako hindi ko maiwasan mapakunot noo dahil maayos na akong nakahiga sa kama. Mataas na ang sikat ng araw na pumapasok mula sa bintana kung saan nakahawi ang makapal na kurtina. Wala sa sariling babangon na sana ako pero muli ding natigilan ng maramdaman ko na may isang matikas na bagay ang nakayapos sa akin.

"Love...masyado pang maaga! Matulog pa tayo." narinig kong sambit ng walang iba kundi si Drake. Paos ang boses nito kaya nagtataka akong napatitig sa kanya at kaagad na nagkasalubong ang aming mga paningin

Halata sa kanyang mga mata ang antok at nagising lang siguro ito noong nagtangka akong bumangon.

"Ano ang ginawa mo sa akin? Pakawalan mo nga ako!" angil ko sa kanya. Parang wala naman itong narinig at lalong hinigpitan niya pa ang pagkakayapos sa akin. Parang gusto ko namang mag alburuto habang pilit na kumakawala sa pagkakayapos niya.

"Drake, ano ba! Tanghali na! Uuwi na ako" naiinis kong bigkas sa kanya. Parang wala naman itong narinig hangan sa narinig ko na lang na mahina na itong naghihilik. Gustuhin ko mang kumawala mula sa pagkakayapos niya pero mas malakas siya sa akin.

Masama man ang loob wala na akong nagawa pa kundi ang muling ipikit ang mga mata. Bahala na! Hindi naman siguro ako gagawan ng masama ng Drake na ito. Maano ba naman ang ilang oras na pananatili sa tabi niya kaya hayaan ko lang muna siya sa trip niya hanggang sa magising siya.

Chapter 442

JEANN POV

Muli akong nagising sa mahinang tapik sa pisngi ko. Nang imulat ko ang aking mga mata, nagtaka pa ako dahil mukha na ni Mommy Arabella ang una kong nasilayan. Wala sa sariling napabangon ako habang hindi ko maiwasan na muling ilibot ang tingin sa buong paligid.

"Jeann, ano ang ginagawa mo? Bakit hindi ka umuwi kagabi? Dont tell me na nagkabalikan na kayo ni Drake?" tanong ni Mommy. Saglit naman akong natameme. Pilit na inaabsorb nag utak ko ang sinasabi niya ngayun.

Ano ang ginagawa ni Mommy dito sa kwarto namin ni Drake at nasaan na ang Drake na iyun? Bakit hindi niya ako ginising?

"My naman! Sorry po. Nakatulog kasi ako. Kuwan kasi eh..uuwi sana ako-- "Hindi na natuloy pa ang sasabihin ko ng sumabat si Mommy.

"Nasa ibaba si Baby Russell, Dinala ko siya dito dahil simula ngayung araw, dito na kayo titira sa bahay na ito. Tutal naman mukhang nagkabalikan na kayo ni Drake kaya panindigan niyo na lang." sagot ni Mommy. Hindi ko maiwasang mapangiwi. Ano ba ang iniisip nila? Porket dito ako natulog sa kwarto namin ni Drake magdedesisyon na kaagad sila ng mga bagay-bagay na hindi man lang ako nakapag - paliwanag.

"My naman! Walang nangyari sa amin ni Drake. Inalagaan ko lang siya kagabi at dito na ako nakatulog. Isa pa, tinataboy niyo na ba ako? Ayaw niyo na ba akong pauwiin sa bahay natin?" sagot ko naman. Saglit na natigilan si Mommy at seryoso akong tinitigan sa mga mata.

"Dito ka muna. Kapag hindi ka mabuntis sa loob ng dalawang buwan pwede ka ng bumalik sa bahay natin at kami na mismo ang mag aasikaso sa divorce ninyo." sagot nito na kaagad ko namang ikinanganga. Anong klaseng kondisyones ito? Bakit may buntisan na kaagad na napag uusapan.

"Buntis? Ako? My naman...paano ako mabubuntis gayung hiwalay na kami ni Drake!' sagot ko.

"Paano ka mabubuntis? Naabutan namin kayong magkatabi sa iisang kama tapos tatanungin mo ako kung paano ka mabubuntis? Jeann naman, hinayaan mo ang sarili mo na tumabi ulit sa asawa mo kaya may tendency ka talagang mabubuntis ulit. Kami ang mga magulang mo at hindi kami papayag na ikaw na lang ang palaging agrabyado." sagot ni Mommy.

Advance talaga ito mag isip. Gets ko na din. Iniisip niya na may nangyari sa amin ni Drake kaya ganito ang desisyon niya. Ano ba naman ito! Bakit  ba nakatulog ako kagabi. Haysst, pahamak talaga itong paglalasing ni Drake kagabi eh. Mukhang mapapasubo na naman ako nito.

"My naman.....ang dumi naman ng isip niyo. Hindi ako basta-basta bubukaka kay Drake noh? Natulog lang talaga kami. Walang nangyari sa amin kaya imposibleng mabubuntis ako. Tsaka kung may nangyari man sa amin, wala naman dapat na ipaglaban eh. Hindi naman na ako virgin at ilang beses ng may nangyari sa amin. Hindi na din ako dalaga para maging ganito kayo kahigpit sa akin. Isa pa, niluko ako ng Drake na iyan at wala na akong balak pa na makipagbalikan sa kanya!" mahaba kong sagot.

Lahat ng gusto kong sabihin nasabi ko na yata makaligtas lang ako sa gusto nila mangyari. Hindi ko maimagine ang sarili ko na muling makakasama sa iisang bubong si Drake. Baka kunsumisyon ang aabutin ko nito kung nagkataon. Lalo na at hindi ko pa na confirm kung talagang hiwalay na silang dalawa ng Jamine na iyun.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang kaagad na pag iling ni Mommy kaya alam kong wala na talaga akong lusot. Mukhang desisyon nila ang masusunod sa pagkakataon na ito kaya ano pa nga ba ang magagawa ko?. Halata na hindi siya naniniwala sa akin. Talagang pinaninindigan niya na ang iniisip niya na may nangyari sa aming dalawa ni Drake.

"Dont worry! Personal kong imomonitor ang pagsasama niyong dalawa ni Drake. Hindi naman ako papayag na sa pagkakataon na ito, ikaw ang maaagrabyado! Oras na malaman ko na muli siyang bumalik sa dati niyang gawain, ako mismo ang puputol sa kaligayahan ng asawa mo!" muling wika ni Mommy.

Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Kakaiba talaga itong si Mommy Arabella. Napaka-tapang! Kakaiba ang mindset na parang gusto kong manahin ang kanyang pag uugali. Parang ina-idolized ko na siya ngayun. How I wish na sana katulad niya ako mag isip

"Ayusin mo ang sarili mo. Mag uusap tayong lahat tungkol dito at huwag ka ng umapila. Ako ang bahala sa iyo!" muling wika nito kaya hindi na ako sumabat pa. Tuluyan na akong bumangon ng kama dahil nakakaramdam na din ako ng gutom. Hindi talaga ako mananalo kay Mommy kaya susunod na lang muna ako sa agos ng panahon. Bahala na kung ano man ang magiging kapalaran ko sa mga susunod na araw.

Naghalungkat ako ng damit na pwede kong isuot sa walk in closet at parang gusto kong iuntog ang sarili ko kung gaano ako ka-tanga noon. Kaya pala nagawang tumingin sa ibang babae si Drake dahil nakalimutan ko na palang mag ayos ng sarili ko. Puro pang manang at hindi naayon sa style ang mga damit ko na nandito sa loob ng walk in closet. Kinalimutan ko ang ang sarili kong fashion simula ng maging asawa ako ni Drake. Hayssst, hindi na talaga ito mauulit. Hindi na ka magpaka losyang at aalagaan ko na ang sarili ko.

Muli akong lumabas ng walk in closet na masama ang loob. Paano ako

makapag ayos nito kung wala akong nagustuhan sa mga damit ko? Mabuti pa huwag ng maligo at magpalit ng damit. Mas type ko ang suot ko ngayun.

"My, nagdala ba kayo ng damit ko?" tanong ko kay Mommy ng mapansin ko na nadito pa rin siya loob ng kwarto. Abala nag mga mata nito sa kakatingin sa paligid.

Chapter 443

JEANN POV

"Bakit, wala ka bang damit sa loob ng walk in closet na iyan? Ano ang kwenta ng closet na iyan kung wala ka naman palang gamit. Aba at napakawalang kwenta naman pala ng asawa mong iyan. Nakaka-kulo siya ng dugo!" sagot naman nito. Hindi ko maiwasang mapangiwi. Si Mommy talaga...walang tatalo dito kung advance sa pag iisip ang pag-uusapan.

"Mommy! Relax! May mga damit ako sa loob ng walk in closet pero hindi ko type!" sagot ko naman. Natigilan naman ito.

"Bakit iyun ang binili mo kung hindi mo type? Jeann, bilisan mo na! Hinihintay na tayo ng ama mo sa ibaba! " sagot nito. Halata na ang inis sa boses nito kaya naman kaagad na akong naglakad patungo sa pintuan ng kwarto.

"Saan ka pupunta? Mag ayos ka ng muna! Ni paghihilamos ang pagto- toothbrush hindi mo pa ginawa. Kailan ka pa naging burara?" muling wika ni Mommy. Sa totoo lang nakakatorete na din itong si Mommy eh. Lahat na lang napupuna.

"Dont worry Mom! Kahit hindi ako magtoothbrush hindi ako bad breath. Kung gusto niyo po na maligo ako ngayung araw, pakisabi kay Kenneth na ihatid niya dito ang mga damit ko. Ayaw kong isuot ang mga dating damit ko na nasa walk in closet. Ang babaduy at hindi na sakto sa taste ko." wika ko at nagmamadali ng lumabas ng kwarto. Wala namang choice si Mommy kundi ang sundan ako.

Kapag mga ganitong usapan, alam niyang hindi niya ako mapipilit. Gusto nilang bumalik ako kay Drake...pwes, sisiguraduhin ko na si Drake ang unang susuko. Gagantihan ko ang mokong na 

iyun! Humanda talaga siya!

Pagkababa namin naabutan namin sila Drake, Daddy Kurt at Daddy Andy sa may pool. Seryoso ang kanilang mga mukha habang nag uusap kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng curiosity.

Sigurado ako, tungkol sa amin ni Drake ang pinag uusapan nila. Halata naman dahil tumigil sila noong napansin na parating kami ni Mommy.

"Good Morning Dad!" kaagad na bati ko kay Daddy pagkalapit ko. Humalik pa ako sa pisngi nito bago ako naupo sa tabi niya. Wala akong balak maupo sa tabi ni Drake noh!

"Good Morning iha." bati naman sa akin ni Daddy Andy. Tipid na ngiti ang isinagot ko dito. Kung hindi niya sana ginamit ang kotse ko kagabi, hindi sana ako haharap sa ganitong sitwasyon eh.

"Napag usapan na namin ang tungkol sa inyong dalawa ni Drake. Siguro nasabi na ng Mommy mo sa iyo ang mga kondisyones namin diba? Wala kaming ibang hangad kundi ang iyung ikakabuti Jeann. Lahat gagawin namin para maging maasaya ka!" wika ni Daddy sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga. Nakapag desisyon na sila, ano pa nga ba ang magagawa ko? Naiinitindihan ko naman sila eh. Baka gusto nilang isalba ang sirang sira nang relasyon namin ni Drake.

"Opo Dad! Naiintindihan ko po!" sagot ko. Ayaw ko na din naman ng mahabang usapan. Maganda nga ito dahil magkaroon ng challenge ang buhay ko. Two months lang naman ang hihintayin ko at makakawala din ako sa problemang ito. Isa pa, hindi naman para sa akin ang pagpayag kong ito. Para din ito kay Baby Russell.

Parang gusto ko din makipaglaro sa mga babaeng pwedeng ma link kay Drake eh. Lalo na sa Jasmine na iyun na matagal ng nangangati ang mga kamay ko dahil gusto ko talagang makaganti sa kanya. Kung nasa tabi ko si Drake, malakas ang pakiramdam ko na muling magku-krus ang landas naming dalawa ni Jasmine.

Naging mabilis ang pag uusap sa pagitan nila Daddy Kurt at Daddy Andy! Pareho ang gusto nang dalawa na wala silang ibang hangad kundi maging maayos ang pagsasama namin ni Drake. Well, tingnan lang natin. Hindi talaga ako nangangako! Sa ngayun, wala akong ibang target kung hindi malagpasan ang challenge na ibinigay sa akin ni Mommy.

"Tumawag nga pala sa akin si Manang kahapon. Hindi pa daw siya makakabalik dahil may emergency daw sa kanila. Wala tayong choice kundi maghanap ng ibang yaya para kay Baby Russell." balita sa akin ni Mommy bago sila umalis. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng lungkot. Si Manang ang isa sa mga karamay ko noong down na down ako. Sa kanya ko lang din pwedeng ipagkatiwala si Baby Rusell.

"Ayos lang Mom. Kaya ko namang alagaan si BAby Russell." sagot ko naman. Hinalikan muna ako ni Mommy Arabella sa pisngi bago sila tuluyang umalis. Ilang beses pa ako nitong binilinan na tawagan ko daw siya kapag may hindi magandang mangyari.

Tanging tango lang naman ang naging sagot ko sa lahat ng mga bilin niya. Iisipin ko na lang na nagbabakasyon lang ako sa bahay na ito. Susunod ako sa agos ng buhay at matira ang matibay sa aming dalawa ni Drake.

"Ano nga pala ng gusto mong kainin? Magluluto na ng lunch si Aling Pasing. "pagkaalis ng kotse na sinasakyan nila MOmmy siyang lapit naman sa akin ni Drake. Nasulyapan ko pa si Baby Russell na kalaro ang kanyang Lolo Andy bago ko muling itinoon ang buo kong attention kay Drake.

"Hindi naman ako mapili sa pagkain. Kung ano ang gusto niyang lutuin, iyun na lang." sagot ko. Natigilan naman ito. Bakas sa mukha niya ang pait habang nakatitig sa akin

"Salamat nga pala sa pag aalaga mo sa akin kagabi. Dont worry, hindi na mauulit iyun. Hindi na ako maglalasing. " muling wika nito. Kaagad ko naman itong pinagtaasan ng kilay at seryosong tinitigan sa mga mata.

"Gawin mo kung ano ang gusto mo dahil wala akong pakialam. Siya nga pala, kailangan ko ng mga bagong damit. Aalis ako mamaya para makapag -shopping. Bantayan mo si Baby Russell ha!" maangas kong sagot sa kanya. Sinadya ko talaga yun para ma feel niya na hindi pa kami bati!

Chapter 444

JEANN POV

Napansin ko ang pagkatigagal ni Drake dahil sa sinabi ko. Hindi marahil niya inaasahan na aangasan ko siya ngayun. Pakialam ko din ba sa nararamdaman niya. Kung hindi sana siya naglasing-lasingan kagabi, wala sana ako ngayung sa harapan niya.

"Nandito naman si Daddy para

bantayan niya si Baby Russell. Sasamahan na kita." sagot nito. Kaagad ko naman itong pinagtaasan ng kilay at mabilis na naglakad patungo sa loob ng bahay. Hahayaan ko na muna si Baby Russell na maka-bonding niya ang kanyang Lolo. Maghahalungkat ulit ako sa loob ng walk in closet para maghanap ng maisusuot para makaligo muna bago pupunta ng mall para mag shopping.

Ipapadala naman daw ni Mommy ang iba kong mga gamit dito sa bahay pero mamaya pa siguro. Hindi na ako makapag hintay kaya guguluhin ko ang walk in closet namin ni Drake para makahanp ng pwedeng isuot.

Katulad ng plano ko, hinalukay ko ang mga damit na maayos na nakasalansan. Sa kaloob-looban ng cabinets may nakita naman akong mga damit ko na ginagamit ko noong dalaga pa ako. Ito iyung mga damit na dala- dala ko bago ako lumipat dito sa bahay.

Pwede ko na din pagtyagaan. Pwede na akong maligo dahil alam ko naman na kasya sa akin ang mga damit na ito. Isang sleeveless spaghetti strap mini dress ang kaagad na nagpapukaw ng attention ko. Regalo pa ito sa akin noon ni Charlotte noong ikinasal kami Drake. Ibat ibang kulay at ibat ibang style para daw lalong ma inlove sa akin si drake. Hindi ko naman naisuot dahil pumayat ako ng sobra noong

nagbubuntis ako tapos tumaba naman ako noong nakapanganak na ako hanggang sa nakalimutan ko na.

Ito na siguro ang chance para isuot ko ito. Kasyang kasya na ito sa akin eh dahil bumalik na sa dati ang katawan ko tapos magsa-shopping pa ako mamaya. Iyang mga tshirt at mahahabang shorts na paborito kong gamitin noong mag asawa pa kami ni Drake, itatapon ko na lang siguro.. Hindi ko na kailangan dahil wala na akong balak pa na suutin. Masyadong makaluma at hindi bagay sa akin at ngayun ko lang din narealized na nakakabaduy pala kapag sobra kang nabulagan sa pag-ibig.

Hindi na ako nag abala pa na ipasok sa loob ng cabinet ang mga damit na ayaw ko ng gamitin. Ikinalat ko ito dito sa loob ng walk in closet. Balak kong ipatapon mamaya sa mga kasambahay. Mamahalin ang mga damit na iyan

pero wala na akong balak na gamitin. Simula ngayung araw, mamumuhay ako kagaya noong dalaga pa ako.

Mabilis akong pumasok ng banyo at naligo. Mukhang pinaghandaan naman ni Drake ang muli kong pagbabalik dahil kumpleto ang mga gamit ko sa banyo. Naka sealed lahat at mukhang kabibili lang. Mula toiletries hanggang sa mga personal na gamit na paborito kong gamitin ay nandito.

Mabilis akong naligo. Sasamahan man ako ni Drake or hindi aalis ako. Magsa- shopping ako ngayung araw. Magliliwaliw ako tutal naman may willing naman na magbantay kay Baby Russell. Bibigyan ko ng chance si Daddy Andy na makasama niya ang apo niya.

Itinapis ko lang ang tuwalya sa katawan ko at kaagad na akong lumabas ng banyo pagkatapos kong maligo. Nagulat pa ako ng pagkalabas ko naabutan ko si Drake dito sa loob ng kwarto. Abala ito sa kakatupi ng mga damit na ikinalat ko kanina at hindi nakaligtas sa paningin ko ang matiim na pagkakatitig niya sa akin ng mapansin niya ang paglabas ko ng banyo. Kaagad naman kumabog ang dibdib ko ng mapansin ko kung paano niya ako titigan.

"Hindi mo na kailangan pang tupiin ng maayos ang mga damit na iyan. Itatapon ko din naman ang lahat ng iyan kaya huwag ka ng mag abala."

kaswal na wika ko sa kanya at mabilis na dinampot ang damit na isusuot ko. Pilit kong iniignora ang klase ng tingin na ipinupukol niya sa akin.

"Bakit mo itatapon? Maayos pa naman ang mga gamit na ito ah? Iyung iba dito hindi mo pa nga naiususuot eh. " sagot nito. Kaagad naman akong napaismid.

"Simple..hindi ko na type at wala na akong balak na isuot. Kaya nga gusto kong magshopping mamaya eh. Tsaka simula mamayang gabi, sa guest room kami ni Baby Russell matutulog." sagot ko naman. Kaagad naman itong natigilan at kita ko ang pagkunot ng noo niya habang nakatitig sa akin.

"Sa guest room? Bakit doon? Malaki ang kwarto at kasya naman tayong tatlo dito sa kama ah? Hindi ako papayag!" sagot nito habang patuloy ang paglakbay ng mga mata niya sa kabuuan ko. Pasimple akong naglakad patungo sa loob ng walk in closet dahil nakakaramdam na ako ng pagkailang sa mga titig niya. Para akong unti- unting natutunaw na ewan.

"Kahit na singlaki pa ng palasyo itong kwarto mo wala akong pakialam. Ayaw kitang makasama sa iisang silid dahil hiwalay na tayo. Isa pa, wala na akong balak pa na makipag balikan sa iyo

noh? Kagustuhan nila Mommy kaya nandito ako kaya hwag kang assuming!! 'sagot ko sa kanya

"Hindi ako papayag Jeann! Para ano pat bumalik ka sa bahay na ito kung hihiwalay ka din lang naman ng higaan sa akin. Nakalimutan mo na ba na kasal tayo at may responsibilidad ka sa akin! " sagot naman nito. Bakas na ang inis sa kanyang boses kaya kaagad naman akong napangiti.

"Kasal? Responsibilidad? Drake naman! Nakalimutan mo na ba na simula noong bumalik ka sa ex mong makati, kinalimutan ko nang may asawa ako! Hiwalay na tayo at tatapusin ko lang ang dalawang buwan na ibinigay sa akin ni Mommy at tuluyan na kitang lalayasan! Aalisin na kita sa buhay ko forever kaya huwag kang mag demand ng kung anu-ano mula sa akin dahil mabibigo ka lang!" naiinis kong bigkas at mabilis na

pumasok sa loob ng walk in closet.

Inilock ko pa iyun dahil alam kong susundan ako ng Drake na iyun at hindi nga ako nagkamali. Napansin ko kasi ang pagpihit ng seradura pero bigo niyang nabuksan iyun dahil naka lock.

"Jeann, buksan mo ang pintuan. Mag usap pa tayo! Buksan mo ito!" sigaw pa nito mula sa labas. Hindi ko naman pinansin pa bagkos kaagad ko ng tinangal ang tuwalya na nakatakip sa katawan ko at mabilis nang nagbihis. Balak kong umalis kaagad pagkatapos kong mag ayos. Sa mall na din ako kakain ng lunch.

Chapter 445

JEANN POV

Tama nga ang tantiya ko. Kasyang kasya sa akin ang mini dress. Hanggang tuhod lang ito at hindi ko mapigilang mapangiti ng mapansin ko na bagay na bagay sa akin. Lalong lumutang ang angkin kong ganda at magandang hugis ng katawan.

Dito na din ako sa loob ng walk in closet nag ayos ng sarili. Naglagay lang ako ng kaunting make up at lipstick. Nagwisik na din ako ng paborito kong pabango. Pinili ko ang pinakapaborito kong heels bago ako nagpasyang lumabas ng walk in closet. Napagod na siguro si Drake sa kakakatok kaya naman pagkalabas ko ng walk in closet naabutan ko ito na nakaupo na sa kama habang nakaharap sa akin.

Lalong nagsalubong ang kilay nito ng mapansin ako. Sinipat pa ako nito ng tingin mula ulo hanggang paa bago nagsalita.

"Aalis ka na ganyan ang suot mo?" tanong nito. Nang iinis ko naman itong nginitian. Pinamaywangan ko pa ito bago ko dinampot ang aking cellphone na nasa gilid ng kama.

"Yes...BAkit may mali ba? Maganda naman ah? BAgay sa akin at ang mga ganitong damit ang type kong isuot." sagot ko naman at akmang maglalakad na ako papuntang pintuan ng bigla itong tumayo. Mabilis ako nitong niyapos kaya hindi ako nakapalag.

"No! Hindi ako papayag na ganiyan ang suot mo. Magbihis ka! Magpalit ka ng damit!' sagot nito. Kaagad akong pumiksi.

"Huwag ka ngang pakialamero Drake! Bakit ka ba apektadong apektado sa suot ko? Hindi ba bagay sa akin?" sagot ko naman. Nagpupumiglas ako mula sa

pagkakayapos niya pero mas malakas siya sa akin.

"Of course, bagay sa iyo! ang ganda mo nga eh! Pero hindi ako papayag na iyan ang isuot mo sa labas. Baka mamaya pagpistahan ka ng mata ng mga kalalakihan eh. Baka mamaya kung ano ang magawa ko kapag may mang bastos sa iyo. Magpalit ka ng mas desenteng damit.... please!" wika nito. Pilit naman akong tumawa.

"Ano ba ang mga pinagsasabi mo? Tsaka huwag ka ngang pakialamero. Kung nanghinayang ka sa mga damit na itatapon ko, ikaw na lang ang magsuot!!" pabulyaw kong sagot sa kanya.

"Alam mo! Namumuro ka na eh. Pinilit kong maging mabait sa iyo pero lalo naman humahaba ang sungay mo! Ano ba ang pwede kong gawin sa iyo para bumalik ka lang sa dati. MIss na miss ko na ang dating Jeann. Miss na miss ko na ang mga paglalambing mo! "wika nito kasabay ng pagdampi ng labi niya sa punong tainga ko. Hindi ko naman maiwasan na mapapikit sa kakaibang sensasyon na nararamdaman ko.

"Di--Drake! Pwede ba! Huwag ganiyan...ayaw ko!" sagot ko naman habang pilit na kumakawala sa kanya. Parang biglang nagtayuan lahat ng balahibo ko sa simpleng pagkakadikit ng aming katawan. Naka spaghetti strap ako tapos kaunting yuko lang lilitaw na ang cleavage ko.

"No! Stay! Matagal ko ng gusto kang mayakap Jeann! Bumalik ka na sa dati. Bumalik ka na sa akin...please!" wika nito. Puno ng pakiusap ang boses niya kyaa sandali akong natameme.

"Sorry! Sorry sa lahat! Hirap na hirap na na ang kalooban ko Love. Ayaw ko na ng ganito. Ayaw ko na muli kang mawalay sa akin." muling bigkas nito. Kaagad naman akong nakaramdam ng lungkot.

Ayaw niyang mawalay ako sa kanya pero nagawa niya akong lokohin. Nasaan ang hustisya?

"Drake...ikaw ang nag umpisa nito. Alam mo naman siguro kung paano kita minahal kita diba? Kung paano ko inalagaan ang pamilya natin. Hindi mo ako masisisi kung bakit ako nagkakaganito. Masyado akong nasaktan at hindi pa talaga ako ready na muling ibigay ang buong tiwala ko sa iyo." sagot ko naman habang dahan- dahan na kumakawala sa kanya.

Hindi naman na ito nagmatigas pa. Mabilis akong nakawala mula sa pagkakayapos niya at naglakad patungo sa pintuan ng kwarto. Nang lingunin ko ito, kaagad kong napansin ang lungkot sa mga mata niya habang nakatitig pa rin sa akin kaya mabilis na akong lumabas.

Unang araw pa lang ng pagsasama namin ulit pero hirap na hirap na din ako. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko matatagalan ang presensya ni Drake sa paligid pero kailangan ko din talagang kayanin. Hindi lang para sa sarili ko ang ginagawa kong ito kundi para na din ito kay Baby Russell. Gusto kong bigyan ng kumpletong pamilya ang anak namin.

"Jeann...sandali! Sasamahan na kita kung saan mo man gustong magpunta!' "pababa na ako ng hagdan ng muli kong narinig ang boses ni Drake. Kaagad akong napalingon at hindi ko maiwasang mapatitig sa gwapo nitong mukha ng mapansin ko kung gaano ito ka-seryoso ngayun.

"Magsa-shopping lang ako Drake!

Kaya ko na ang sarili ko. Isa pa, baka mapagod si Daddy kung dalawa tayong aalis dito sa bahay. wala siyang kapalitan sa pag aalaga kay Baby Russell." sagot ko naman. Hindi na ito nagsalita pa bagkos mabilis itong naglakad palapit sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapabutnogn hininga.

May magagawa pa ba ako? Desisdido na talaga siguro siyang samahan ako. Since, kailangan ko talagang mamili ng mga gamit ko, wala akong choice kundi hayaan na lang sya. Ayaw ko pa ba noon, may bodyguard na ako, may tagabitbit pa. Pwede kong bilihin lahat ng gusto ko.

Si Drake na din ang nagdrive papuntang mall. Makulit at gusto niya talaga akong samahan kaya wala akong choice kundi pagbigyan. Nandiyan naman si Daddy Andy na willing mag alaga kay Baby Russell kaya ayos na din. Tsaka binilinan din ni Drake ang pinakabata na kasambahay na si Ella na tingnan-tingnan ang mag Lolo at kung sakaling may problema kaagad niya kaming tawagan.

"Sa Villarama Shopping Center na din kami pumunta. Itong mall lang din naman na ito ang paborito kong puntahan at pasyalan. Mataas ang security dito dahil halos mga vip shoppers ang nagsa-shopping sa mall na ito dahil dito din makikita ang halos lahat ng luxury items na gustong bilihin or makita ng mga taong nasa alta sa siyudad.

"Saan mo gustong mamili. Baka gusto mong kumain muna para may energy ka sa pagsa-shopping mo." wika ni Drake sa akin. Mukha namang full support siya sa shopping galore ko kaya ayos na din talaga na samahan niya ako. Never niya kasing ginawa ito noong maayos pa ang relasyon namin. Sabagay, kasalanan ko din naman dahil mas gusto kong mag stay ng bahay noon kaysa lumabas at mamasyal. Iba na rin talaga kapag may anak ka. Nakakalimutan ang mga hilig noong dalaga pa.

Wala sa sariling napatingin ako sa suot kong relo. Halos ala una na ng hapon at wala pa akong matinong kain. Oo, gusto kong i-maintain ang sexy kong katawan pero hindi naman ibig sabihn na magpapa-butot balat ako. Pangit na iyun. Iba pa rin ang may kaunting laman.

"Sure!" sagot ko naman at nagpatiuna na akong pumasok sa pinaka unang restaurant kong nakita. Kaagad ko namang naramdaman ang pagsunod sa akin ni Drake.

Medyo maraming costumers ang nasabing restarurant kaya kaagad kong inilibot ang tingin sa paligid para maghanap ng bakanteng mauupuan. Sakto naman at nilapitan kami ng isang staff at iginiya kami sa pandalawahang mesa. Kaagad na kaming umupo at tiningnan ang menu para umorder na ng makakain.

Kaagad na din kaming umurder ni Drake. Hindi ko masasabing date ba namin ito pero ngayun ko lang din napansin na puro lovers or magpapamilya ang nakapaligid sa amin. Parang gusto ko tuloy maingit sa dalawang lovers na sweet na sweet sa isang sulok. Halos mag honeymoon na sila dito sa loob ng restaurant kaya hindi ko maiwasang mapangiti na

hindi naman nakaligtas sa paningin ni Drake. Sinundan niya ng tingin at tinitingnan ko bago ito nagsalita.

"Ang sweet nila noh? Ganiyan tayo dati....noong bago pa tayong kasal. Nakalimutan mo na ba?" tanong nito sa akin. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya.

Oo nga. Tama siya. Ganiyan kami dati noong hindi pa nagbalik sa buhay niya si Jasmine. Noong hindi pa kami nagkaka problema dahil sa presensya ni Jasmine. Noong mga panahon na akala ko siya na talaga ang lalaking para sa akin habang buhay. Noong mga panahon na akala ko mahal niya ako kaya niya ako pinakasalan.

"Yah, ganiyan tayo dati pero mabilis din natapos ang lahat noong iniwanan mo kami at ipinagpalit sa babaeng iyun. "bakas ang lungkot sa boses na sagot ko. Hindi naman nakaimik si Drake. Pilit akong napangiti at muling inilibot ang tingin sa paligid. Kailangan kong libangin ang sarili ko habang hinihitay namin ang mga pagkain na inorder namin bago pa ako maiyak.

"Sorry!" Narinig kong bigkas nito kasabay ng pagdampi ng palad niya sa palad ko na nakapatong sa mesa. Para naman akong napapaso na kaagad na hinila ang kamay ko na hawak niya na. Hindi na talaga ako comportable na kasama siya. Siguro dahil sa trauma na naranasan ko sa kanya noon..

Lumalabas kasi na ako ang talunan. Wala pa ngang three years ang pagsasama namin ipinagpalit niya na kaagad ako sa iba. Aminado naman ako sa sarili ko na maganda ako eh. Kaya lang may mga lalaki pala talaga siguro na hindi kayang makuntento sa iisang babae. May mga lalaki talaga sigurong maghahanap at maghahanap ng iba. Isa na sa kanila si Drake.

Pagkatapos kumain, diretso na kami sa isang boutique. Kaagad akong nagsukat ng mga damit na naayon sa aking taste. Walang choice si Drake kundi ang maghintay ng maraming oras. Hindi ko naman siya nakikitaan ng pakainip. Wala din itong reklamo kahit na siya ang nagbayad sa lahat ng mga pinamili ko.

"Hey Miss Beautiful! Ang ganda mo naman! Pwede bang makuha ang number mo?" abala ako sa kakatingin sa mga naka-display sa harapan ko ng marinig ko na may biglang nagsalita sa likuran ko. Wala sa sarilng napalingon ako at kaagad kong napansin ang lalaking ngiting ngiti na nakatitig sa akin. Gwapo naman sana at halos kasing edad din ni Drake pero napansin ko na mataas ang kumyansa niya sa kanyang sarili.

Pasimple pa ako nitong sinipat ng tingin mula ulo hanggang paa bago niya  inilahad ang kamay niya sa harap ko.

"Rustom..ako nga pala si Rustom. Pwede ko bang makuha ang pangalan ng magandang dilag sa harapan ko?" nakangiti nitong wika. Halata sa mga mata nito na interesado talaga siya na malaman ang pangalan ko. Pero bakit? Dahil ba nagagandahan siya sa akin?

"I am sorry MIster! Nandito ako para magshopping at hindi kumulekta ng mga bagong kakilala." malamig kong sagot sa kanya. Sinulyapan ko lang ang nakalahad nitong kamay bago ko ito muling tinalikuran. Pero nagulat na lang ako nang maramdaman ko ang kamay niya sa braso ko at malakas akong hinatak. Napaigik naman ako sa sakit dahil sa higpit ng pagkakahawak niya sa akin at feeling ko talaga nagkapasa ako sa braso dahil sa ginawa ng istrangherong ito.

Chapter 446

JEANN POV

"Miss, kinakausap pa kita eh. Bakit ba ang bastos mo! Gusto ko lang naman makipag kilala sa iyo eh." wika pa nito sa akin. Nanggigigil naman akong kaagad na humarap sa kanya at papiksi kong hinila ng braso ko na hawak niya pa rin. Masakit ang paraan ng pagkakahawak niya sa akin at tiyak magkakapasa kaagad ako nito.

Napakaselan pa naman ang balat ko pagdating sa mga ganitong bagay. Mabilis akong magkapasa kaya nga ingat na ingat sila Mommy noong bata pa ako na masaktan ako.

"Ano ba Mister! Hindi kita kilala at wala akong balak na makipag kilala sa iyo kaya pwede bang magkaroon ka naman ng kaunting kahihiyan?" naiinis kong singhal sa kanya. Wala akong pakialam kung sino ang kaharap ko ngayun. Nandito ako sa mall na pag aari ng mga abwuelo ko kaya walang sino man ang pwedeng mambastos sa akin.

"Abat...iyan ang gusto ko sa babae! Matapang na palaban pa! Ang sarap mo siguro. Ang kinis mo at ang ganda mo! Nakakapag- -" hindi na natuloy pa ang sasabihin nito ng may isang kamay ang biglang humablot dito at malakas siyang sinapak sa panga.

Hindi ko naman maiwasan na mapasigaw sa bilis ng pangyayari. Nakahandusay na sa sahig ang lalaking nambastos sa akin at walang humpay na pinagsusuntok siya ni Drake.

Yes...si Drake, todo rescue siya sa akin mula sa kamay ng lalaking bastos. Nagkagulo sa loob ng shop at kaagad na nagsipasukan ang mga security guard. Pilit nilang inaawat si Drake dahil duguan na ang lalaking bastos

pero ayaw pa rin siyang tantanan ni Drake.

"Kilala mo ba kung sino ang binastos mo huh? Asawa ko ang binastos mo kaya papatayin kita!" galit na sigaw ni Drake. Hawak na ito ng dalawang guard pero patuloy ito sa

nagpupumiglas na parang gusto talaga nitong pumatay ng tao. Wala sa sariling napalapit ako sa kanya at hinawakan ko siya sa kamay para sana kumalma siya.

"Drake...tama na! Kumalma ka! Ayos lang ako! Hi-hindi naman talaga siya nagtagumpay sa gusto niyang gawin sa akin eh..tama na! Isipin mo ang anak natin kung sakaling makapatay ka!" wika ko. Kaagad naman napatitig sa akin si

Drake. Ang kaninang galit nitong mga mata ay kaagad na lumamlam habang nakatitig sa akin.

Dahan-dahan naman itong binitiwan ng mga gwardiya ng masiguro nilang kalmado na si Drake. Hinawakan naman ako ni Drake sa magkabilang balikat at sinipat ng tingin bago ako niyakap ng mahigpit.

"Thanks God! Walang nangyaring masama sa iyo. Sorry, hindi ko kaagad napansin na binabastos ka na pala ng gagong iyan!" wika nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Damang dama ko kasi ang sobrang pag aalala niya sa akin. Sa kauna-unahang pagkakataon na naghiwalay kami ni Drake muli ko siyang na-aappreciate.

Ngayun ko lang napatunayan na kaya niya pala talaga akong ipagtangol kahit kanino. Ngayun ko lang din napatunayan na kahit na gaano pa kagaspang ang pag uugali na ipinakita ko sa kanya, nandiyan pa rin siya para alagaan ako.

"Ayos lang ako! Hayaan na natin ang mga pulis ang magbigay ng hatol sa taong iyan!' sagot ko naman kasabay ng pagtapik sa likuran niya. Kaagad niya naman akong binitiwan at sinipat ng tingin.

"Talaga bang ayos ka lang? Huwag kang matakot. Hindi ko na hahayaan pa na may mambastos sa iyo ulit..'" sagot nito kaya kaagad akong napangiti.

Ngiti na walang halong galit. Ngiti na puno ng pasasalamat para kay Drake.

"Ayos lang talaga ako! Medyo masakit ang braso ko dahil sa pagkakahawak niya kanina pero alam kong gagaling din kaagad ito." sagot ko naman.

Kung kanina ay napansin kong kalmado na ito, bigla naman nangunot ang noo niya. Kaagad niyang sinuri ang braso ko at ng mapansin niya na may pasa nga ay galit nitong tinitigan ang lalaking nakahandusay at dinuro.

"Sisisguraduhin ko na mabubulok ka sa kulungan!" galit na sigaw ni Drake. Nahihilo naman na dahan-dahan na bumangon ang lalaking bastos pero naging maagap si Drake. Sinipa niya ulit ito kaya muli itong napahiga sa sahig habang sinasambit ang katagang sorry'

Ilang saglit lang dumating na din naman kaagad ang mga kapulisan at hinuli ang salarin. Lalo kong napansin ang takot sa mga mata ng lalaking bastos ng malaman nito na apo ako ng may ari ng mall at hindi ko na din mabilang kung ilang beses siyang humigi ng tawad sa akin pero hindi na ako binigyan pa ni Drake ng pagkakataon na makalapit sa kanya. HInila niya ako palayo sa umpukan at ang abogado niya na lang daw ang bahala para masampahan ng kaso ang lalaking nambastos sa akin.

"Isuot mo ito. Baka makapatay na ako ng tao kapag may mambastos ulit sa iyo!" wika ni Drake sa akin habang nakaupo ako dito sa upuan ng boutique. Saglit niya akong iniwanan dahil kailangang ng bayaran ang mga natipuhan kong bilihin. Gusto niya na nga akong hilahin pauwi kanina pa pero hindi ako pumayag. Sayang naman iyung mga nagustuhan kong damit kung hindi ko maiuwi.

Balak ko na din naman namin umuwi pagkatapos nito dahil aaminin ko man or hindi, labis din kang natakot sa nangyari kanina.

"Pero, ayos naman itong suot ko Drake. Tsaka mainit iyan eh." sagot ko naman habang sinisipat ko ng tingin ang medyo may kahabaang jacket na iniabot niya sa akin. Ayaw ko nga. Masisira ang attire ko noh! Ang ganda ng suot ko tapos patatakpan niya lang sa jacket na iyan.. Hindi ako papayag! Hindi naman kabastos-bastos ang suot ko sadyang may mga manyakis lang talagang mga lalaki na hindi mapigilan ang sarili na mambastos ng babaeng kasing ganda ko.

Chapter 447

JEANN POV

Pagkatapos magbayad, napagpasyahan na naming umuwi na lang. Nakaka-trauma man ang nangyari kanina, gayunpaman kailangan kong magpakatatag. Hindi naman pala ako pababayaan ni Drake sa mga ganitong klaseng sitwasyon. Hanggang ngayun din kasi, ramdam ko pa rin ang tension kay Drake habang naglalakad kami palabas ng mall.

Gustuhin ko mang ituloy ang pagsa- shopping ko, halos ayaw niya na din naman humiwalay sa tabi ko. Nagiging istrikto siya pagdating sa mga taong nakapaligid sa amin. Hindi tuloy ako makapamili ng maayos dahil nakabuntot ito sa akin palagi kaya ang ending uuwi na lang. Total, ayaw ko din naman abutan kami ng gabi dito sa labas lalo na at baka hinahanap na kami ni Baby Russell.

Pagdating ng bahay, sakto namang tulog daw si BAby Russell sa kwarto ni Daddy Andy. Hinayaan ko na lang muna at akmang tatahakin ko na ang way papunta sa isa sa mga guest room ng hawakan ako ni Drake sa kamay.

"Sa kwarto ka na lang. Ako na lang ang gagamit ng guest room." wika nito sa akin. Bakas ang lungkot sa mga mata nito habang sinasabi niya iyun kaya kaagad akong umiling.

"Hindi pwede! Doon ka na sa kwarto at ako na ang bahalang maghanap ng magiging kwarto namin ni Baby Russell. Hanggat maaari ayaw kong makaabala Drake!" seryoso kong sagot. Kaagad naman itong umiling.

"Sino ba ang nagsabi sa iyo na nakakaabala kayo sa akin? Asawa kita at gusto kong kumportable ka dito sa bahay. Hayaan mong ako ang mag adjust Jeann." seryosong sagot nito. Kaagad naman akong napabuntong hininga sabay tango.

"Fine...kung talagang nag iinsist ka, sige! Sa kwarto kami ni Baby Russell, sa guest room ka!" sagot ko. Pigil ko ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko. Kaagad naman itong tumango.

Kaagad na akong sumibat. Hindi ko na din kasi talaga kayang labanan ng tingin si Drake eh. Para na din kasi akong naaawa sa kanya. May utang na loob na ako sa kanya dahil sa nangyari kanina tapos iba-ban ko pa siya sa kwarto namin? Hayssst! Masyado na ba akong masama? Masyado na bang OA ang ginawa kong pagtrato sa kanya?

Si Drake na din mismo ang nag akyat sa lahat mga personal na gamit na pinang shopping ko. Pwede naman sana niyang iutos iyun sa mga kasambahay pero ayaw daw niya. Gusot daw niyang personal akong pagsilbihan. Sino ba naman ako para tatanggi diba? Bahala na siya.

Kung sa tungkol sa effort lang ang pag uusapan, sobra-sobra na ang ibinigay sa akin ni Drake. Tapos evicted pa siya sa room namin? Wala man lang siyang natanggap na reward mula sa akin?

Nang naipasok na ni Drake ang last na paper bag na naglalaman ng mga wardrobe na pinamili ko kaagad ko na itong pinigilan. Hindi naman ako ganoon kasama para magawang tiisin siya. Mahal ko ang lalaking ito at hindi ko din naman kayang nakikita na nahihirapan siya. Magsasama lang naman kami sa iisang kwarto at wala namang mangyayari. Magkatabi na nga kami sa kama kagabi pero hindi niya naman ako ginawan ng masama. Gentleman pa rin naman ang asawa ko at wala sa forte nito ang mamimilit ng babae pagdating sa kama.

"Hmmmm Drake..naisip ko lang.... pwede ka naman pala mag stay sa room natin. Para...para makasama mo din si Baby Russell." nauutal kong wika. Kagustuhan ko ito kaya dapat lang talaga na panindigan ko. Nasabi ko na at wala ng bawian pa.

Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang unti-unting paguhit ng masayang ngiti sa labi nito. Para itong nanalo sa pustahan na ewan. Mabilis pa nga itong naglakad palapit sa akin at masaya akong tinitigan sa mga mata.

"Jeann? Sigurado ka ba diyan? Pwede akong mag stay dito sa kwarto para makasama kayo ng mga bata?" masaya nitong tanong. Kaagad naman akong tumango.

"Yes! Eh oo naman! pwede talaga! Gusto ko din naman na palagi kang makasama ng anak natin eh. Tska, hindi ka naman gagawa ng mga bagay na hindi ko magugustuhan diba?" tanong ko naman. Hindi ko pa nga maiwasan na mapakagat sa sarili kong labi dahil sa hiya sa kanya. Ewan ko ba... ako itong nagyaya sa kanya na sa kwarto na siya mag-stay ako pa itong nahihiya. Hayssst!

"Of course! Of course! Promise, hindi ako gagawa ng mga bagay na hindi mo magugustuhan! Thank you Jeann! Thank you so much! Hindi mo lang alam kung gaano ako kasaya ngayun!" nakangiti nitong sagot. Pilit naman akong ngumiti sa kanya dahil sa sa totoo lang, kanina pa kumakabog sa kaba ang dibdib ko.

"So, aayusin ko muna ang mga pinamili ko. Bahala ka na kung ano ang gagawin mo dito sa kwarto. Pwede kang magpahinga or what. Promise, magdahan-dahan lang ako ng kilos para hindi ka maisturbo sa pagpapahinga mo." nakangiti kong wika sa kanya. Ngiti na walang halong kaplastikan.

"Sure...kahit na mag ingay ka pa dito sa loob ng kwarto, ayos lang sa akin. Ang importante, kasama kita ngayun...' ngiting ngiti naman nitong sagot at tinitigan ako sa mga mata. Pilit naman akong nag iwas ng tingin sa kanya. Ewan ko ba, sa tuwing titig niya sa akin, para namang gusto nang kumawala ang puso ko sa sobrang pagkabog nito. Parang gusto ko na tuloy pagsisisihan ang ginawa kong pagyayaya sa kanya dito sa kwarto. Baka mamaya hindi ko mapanindigan at ako din ang maging talo sa bandang huli.

"Si---sige! Rest well!" wika ko sa kanya at mabilis kong binitibit ang iilan sa mga papers bags na nasa harapan ko at mabilis na akong nagkalakad patungong walk in closet para ayusin na lang muna ang mga pinamili ko. Hindi ko na din kasi talaga matatagalan pa ang pag uusap namin ni Drake. Feeling ko, para akong isang teenager na nakikpag usap kay crush.

Chapter 448

JEANN POV

Pagkatapos kong ayusin lahat ng mga gamit ko mabilis na akong lumabas ng walk in closet. Naabutan ko pa si Drake na nahihimbing na sa pagtulog sa kama.

Hindi ko maiwasang lapitan ito para matitigan ng malapitan. Kaagad na gumuhit ang malungkot na ngiti sa labi ko ng matitigan ko ang kanyang gwapong mukha.

Mahal ko naman talaga siya eh.. Mahal na mahal! May mga bagay lang talaga na mahirap kalimutan. May takot pa rin talaga akong naramdaman sa puso ko kaya nahihirapan akong muling magtiwala sa kanya.

Sa totoo lang, hindi ko pa naman talaga tuluyang isinasara ang puso ko sa kanya kaya ako pumayag na bumalik sa bahay na ito. May gusto lang din talaga akong patunayan kaya nandito ako. Gusto ko lang din naman masiguro kung talagang wala na silang ugnayan ni Jasmine. Ayaw ko kasing magbakasakali at sa bandang huli ako din ang masasaktan. Childhood sweetheart niya ang kalaban ko at wala akong panama doon kasi mas naunang dumating ang Jasmine na iyun sa buhay ni Drake kumpara sa akin.

Sobrang haba ng pasensya ni Drake sa akin nitong mga nakaraang araw. Kahit na ilang beses na itong nakarinig ng maangahang na salita mula sa akin, nandiyan pa rin siya at pilit akong sinusuyo.. Sana nga nagsisisi na siya sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa niya. Sana nga, hindi niya na ulit ako lolokohin.

"Hmmm Love...nandiyan ka pala? Tapos ka na bang mag ayos?" kaagad akong napaiwas ng tingin ng biglang dumilat si Drake at direktang tumitig sa akin.

"Ha? Ah! Eh, tapos na akong mag

ayos. Ka-kanina pa sana kita gu- gustong gisingin dahil yayayain sana kita nag puntahan si Baby Russell sa kwarto ni Daddy." pautal-utal kong sagot. Nagmamdali naman itong bumangon habang naghihikab kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng konsensya. Naisturbo ko pa yata nag tulog niya.

Tsaka ano iyung tawag niya sa akin kanina? 'Love'? Kakamulat pa lang ng mga mata niya Love kaagad ang tawag niya sa akin? Para sa akin ba talaga iyun? Ilang beses ko na kasing narinig ang katagang iyun mula sa bibig niya. Parang normal lang sa kanya na tawagin ako sa ganitong endearment.

"Saglit lang Love, maghihilamos lang ako at mag toothbrush tapos puntahan na natin si Baby.'" sagot nito at mabilis ng naglakad patungong banyo. Nasundan ko na lang siya ng tingin habang hindi ko mapigilan ang unti- unting paguhit ng ngiti sa labi ko. Ewan ko ba! Kinikilig talaga ako sa tuwing tinatawag niya ako sa ganung endearment.

Habang hinihnitay si Drake nagpasya akong ligpitin na muna ang kalat sa kama. Tinupi ko ang mga dapat tupiin at inilagay ko sa tamang lagayan ang mga iilang gamit na nakakalat.

Abala ako sa ginawa ko ng biglang bumukas ang pintuan ng banyo. Iniluwa si Drake na nakatapis lang ng tuwalya at basang basa ang buhok nito. Halatang bagong ligo at fresh na fresh tingnan. Parang gusto ko tuloy siyang yakapin at amuyin ang mabango niyang katawan.

Hindi ko maiwasang sipatin ito ng tingin mula ulo hanggang paa. Ang gwapo talaga ng asawa ko! Kaya siguro na-inloved ako sa kanya ng sobra!'

"Ehem...magbibihis lang ako Love. Saglit lang ito." boses niya ang muling nagpabalik sa aking huwesyo. Kumurap-kurap pa ako bago ako nakasagot.

"Ha? Ah...Eh sige...hihintayin kita!" sagot ko naman at kaagad na tumalikod sa kanya. Parang gusto kong sabunutan ang sarili ko. Nakakahiya ang ginawa kong pagtitig sa kabuuan ni Drake. Baka kung ano ang isipin niya sa akin! Baka napansin niya ang pagkatulala ko sa harap niya kanina.

Hindi na din naman nagtagal ang paghihintay ko kay Drake. Lumabas ito mula sa walk in closet na nakabihis na ng damit pambahay. Naka cotton short lang ito na lagpas tuhod at puting t- shirt. Gayunpaman, hindi pa rin nakaligtas sa mga mata ko kung gaano ito kakisig. Hindi pa rin nakaligtas sa mga mata ko kung gaano kalakas ng kanyang sex appeal at malaking epekto iyun sa akin.

Naabutan namin si Baby Russell sa kwarto ni Daddy na gising na. Halata sa mukha ng bata ang tuwa ng makita niya ang pagdating namin ni Drake. Kaagad naman itong binuhat ni Drake at sabay na namin siyang dinala sa gaden.

Nag aagaw na ang liwanag at dilim sa kapaligiran kaya hindi na ganoon kainit. Kaagad nagharutan ang mag ama ko habang tahimik lang akong nanonood sa kanila. Nag eenjoy ako sa kakapanood sa kanila kaya hindi na namin namalayan ang paglipas ng oras.

Masaya ako na nakikita kong masaya ang mag ama ko. Dalangin ko na sana ganito kami palagi. Dalangin ko na sana wala ng problemang darating para tuluyan na kaming magkabati ni Drake.

Hindi mawala-wala ang ngiti sa labi ko nang mapansin ko ang paglapit kay Drake ng isa sa mga guard na nagbabantay sa gate. Hindi ko tuloy maiwasan na makiusyuso ng itinuro ni Manong Guard ang gate at mula sa kinaroroonan ko, kaagad kong napansin ang isang babaeng nakatayo. Bakas sa mukha ng naturang babae ang galit habang kinakatok ang bakal na gate at parang gusto niyang pumasok dito sa loob.

Hindi ko maiwasang magsalubong ang aking kilay ng mapag-sino ang naturang babae. Ang kapal ng mukha niya na pumunta-punta dito sa pamamahay namin ni Drake. Ang kapal ng mukha niyang sumugod dito gayung siya ang dahian kung bakit nasira ang pamilyang pilit kong binuo.

"Drake....Babe! Kausapin mo naman ako ohhh! sorry na! Alam kong nagkamali ako pero pinagsisisihan ko na ang lahat! Sorry Babe!'" narinig ko pang sigaw nito habang nasa labas ng gate. Kaagad akong tumayo at mabilis na naglakad para lapitan siya.

Hindi siya pinapapasok ng mga guard kaya obvious na hindi siya welcome sa bahay ito!

Chapter 449

JEANN POV

"Papasukin niyo siya!" utos ko sa guard pagkalapit ko sa gate. Kaagad ko namang nakuha ang attention ni Jasmine at kita ko ang pagkagulat sa kanyang mga mata habang nakatitig sa akin. Hindi niya marahil inaasahan ang presensya ko sa bahay na ito. Lihim naman akong natawa.

Ito na ang pagkakataon na hinihintay ko! Sisiguraduhin ko na pagsisisihan niya ang lahat ng ginawa niyang panggugulo sa pamilya ko. Huwag lang makialam ang Drake na ito sa posible kong gagawin sa kerida niya kung hindi maghahalo talaga ang balat sa tinalupan. Unti-unti pa namang bumabalik ang loob ko sa kanya kaya umayos siya!

"Scared? Gusto mong pumasok diba? Dont tell me na biglang nabahag ang buntot mo? Pinapasok ka na nga, aayaw ka pa ngayun? Bakit? Natatakot ka ba?" sunod-sunod kong tanong. Pinilit akong magpaka-hinahon kahit na ang totoo kanina pa kumukulo ang dugo ko. Gusto ko na siyang sabunutan. Gusto kong matikman niya ang galit ko na matagal ko ng kinimkim sa puso ko.

"A-anong ginagawa mo dito? Hindi bat hiwalay na kayo ni Drake? Ayaw niya na sa iyo bakit nagbalik ka pa?" sagot naman nito. Bakas sa boses nito ang pagkadismaya kaya hindi ko maiwasan na matawa. Kaagad naman nagsalubong ang kilay nito dahil sa naging reaction ko.

"Bakit ayaw mong pumasok? So, totoo pala ang balita ko na fake ang pagbubuntis mo? Nakakaawa ka naman! Hindi ko akalain na nagawa mong magsinungaling mapaikot mo lang sa palad mo ang asawa ko! Hindi ko akalain na ganyan ka ka dispirada para lang makuha ang gusto mo!"

nakangisi kong wika sa kanya.

Hindi ito nakaimik kaya tinalikuran ko na ito. Nakakailang hakbang palang ako palayo ng gate ng marinig ko ang boses ng guard na kinakausap si Jasmine.

"Papasok po ba kayo Mam? Kung hindi po, isasara na namin ang gate. Huwag na po sana kayong bumalik dahil naka ban na po kayo dito. Mahigpit na ibinilin ni Mr. Davis na bawal po kayo sa lugar na ito." narinig kong wika ng guard. Hindi ko naman mapigilan na mapangisi at napatingin pa ako sa gawi ni Drake na tahimik lang na nakamasid sa akin. Kandong niya pa rin si Baby Russell.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako or hindi sa naging action nya kahit na alam niyang nasa labas si Jasmine at for sure siya ang hinahanap. Parang wala na lang sa kanya si Jasmine ngayun na siyang dahilan ng sobrang saya na nararamdaman ng puso ko. Totoo nga siguro na tuluyan niya nang binura sa buhay niya si Jasmine. Totoo nga siguro na napilitan lang siyang pakisamahan ang babaeng iyun dahil nabuntis niya ng minsang may nangyari sa kanila.

Haysst, hindi kasi marunong magpigil at kahit may asawa na, nagawa niya pa rin makipag talik sa ibang babae.

Sabagay, baka nabulagan lang din si Drake dahil ex niya nga si Jasmine at childhood sweetheart pa. Meaning to say, may malalim na silang pinagsamahan at hindi kaagad iyun mawala-wala sa puso at isipan ni Drake. Pero mukhang iba na ngayun, kung talagang mahal ng Drake na ito si Jasmine, kanina niya pa siguro pinapasok dito sa bahay. Hindi niya sana ito ipapa ban sa mga guard.

"Drake! Ano ba! Kausapin mo naman ako oh! Mahal kita! Mahal na mahal!"

narinig kong sambit ni Jasmine. Ang kapal talaga ng mukha niya at nagawa niya pa talagang pumasok. Hindi man lang natakot sa titig ko.

"Hep! Hep! Saan ka pupunta!" kaagad ko namang sambit at kaagad na sinalubong si Jasmine. Pilit pa itong umiiwas sa akin pero naging maagap ako. Kaagad ko siyang hinarang habang nanlilisik ang mga matang tinitigan ito.

"Ang lakas din naman ng loob mo na pumasok sa teritoryo ko! GAnyan ka na ba kawalang hiyang babae ka? Talaga bang wala ng natitira pa na kahit kaunting delikadisa sa katawan mo?" galit kong sigaw sa kanya.

Naramdaman ko na lang ang pagtulak ni Jasmine sa akin kaya saglit akong napaatras. Mabuti na lang at malakas ang reflexes ko at hindi ako natumba. Naging daan iyun para lalong mag init ang ulo ko at kaagad na gumanti sa kanya. Nang saglit na makabawi mas

malakas ko siyang itinulak na siyang dahilan kaya napaupo ito sa lupa. Hindi ko maintindihan pero mas bumagsak ang katawan ni Jasmine ngayun kumpara noong last kaming nagkita. Para itong nag addict sa sobrang kapayatan ngayun.

"Drake ano ba! Ako ang mahal mo diba? Bakit hinahayaan mo ang babaeng iyan na saktan ako? " bigkas ni Jasmine habang umiiyak. Namalayan ko na lang na nasa tabi ko na pala si Drake. Hindi niya na karga si Baby Russell kaya kaagad ko itong hinanap at napansin ko na lang na nasa kay Ella na ito. Naglalakad na sila papasok ng bahay na siyang labis kong ipinagpasalamat. Hanggat maaari, ayaw kong makita ng anak ko ang kumusyon na nangyayari dito sa labas.

"Jasmine...ano pa ang gusto mo? Ilang beses ko ng sinabi sa iyo na tantanan mo na ako! Wala na akong pananguatan sa iyo dahil sa umpisa pa lang, niluko mo na ako!" si Drake na ang nagsalita. Lalo namang lumakas ang pag iyak ni Jasmine. Hindi ko nga alam kung tunay na pag iyak ba iyun dahil pilit niyang kinukusot ang kanyang mga mata para siguro lumabas ang luha. Hindi ko tuloy maiwasan na mapaismid.

Kung naging artista lang siguro itong si Jasmine, baka nanalo na itong best actress. Alam ko kasing nagdadrama lang ito eh. Sa hitsura niya ngayun alam kong naghihirap siya. Ang payat niya at mukhang kulang sa nurtisyon ang katawan. Ang laki ng ipinagbago niya simula noong last kaming nagkita sa mall.

"Mahal kita Drake! Pinalayas mo na ako sa bahay kung saan ako nakatira. Hindi ko na alam kung saan ako pupunta! Drake naman, huwag mo naman sana itong gawin sa akin. Alam kong nagkasala ako pero sana naman pakingan mo ako!" nakikiusap na wika ni Jasmine kay Drake. Kung wala lang sigurong malaking atraso sa akin ang Jasmine na ito, baka naawa pa ako sa kanya eh. Kaya lang hindi eh...siya ang isa sa mga dahilan kaya nagkalabo- labo ang buhay mag asawa namin ni Drake. Kung hindi sana siya umiksena, masaya sana kami ngayun.

Chapter 450

JEANN POV

"Umalis ka na Jasmine. Wala na akong maitulong sa iyo. Tapos na ang obligasyon ko at ilang beses na kitang tinulungan pero wala akong nakikitang pagbabago sa buhay mo. Hayaan mo na ako na ang pamilya ko naman ang aasikasuhin ko. Nagkasala ako sa asawa at anak ko at pilit akong bumabawi sa kanila ngayun kaya sana huwag mo ng ipilit ang gusto mo!" narinig kong wika ni Drake.

"Pero Drake, hindi ko kaya! Alam mo naman siguro na simula noong bumalik ako dito sa Pinas, nakadepende na ako sa iyo diba? Tapos pinaalis mo pa ako sa bahay na tinitirhan ko. Hindi ko na alam kung saan ako pupunta. Hindi ko na alam kung ano nag gagawin ko!"

pagpapaawa ni Jasmine kaya muling napataas ang kilay ko.

Alam na this! Feeling ko pera lang talaga ang habol ng babaeng ito kay Drake eh. Ramdam na ramdam ko sa mga salitang lumalabas sa bibig niya.

"Tapos na tayo Jasmine at wala na akong magagawa pa. Bata ka pa! Ayusin mo na ang buhay mo at itigil mo na ang nakasanayan mo. Magtrabaho ka! Buhayin mo ang sarili mo! Kaya mo iyan!" sagot naman ni Drake.

"Drake, alam mo naman siguro na hindi ako marunong diba? Hindi ako nakatapos at nasanay ako walang ibang ginawa kundi ang maglakwatsa.

Nasanay na din ako na nasa tabi kita. Akala ko ba hindi mo ako iiwan? Akala ko ba hindi mo ako susukuan? Ano ito? Porket nagkamali ako, iiwan mo na lang ako ng basta-basta? Aminado naman ako sa lahat ng mga kasalanan ko eh. Aminado ako- -" hindi na natuloy pa ang sasabihin nito ng kaagad akong pumalakpak.

"Magaling! Magaling! And the best actress award goes to Jasmine! Palakpakan!" pasigaw ko pang bigkas. Malakas akong pumalakpak kaya nabaling sa akin ang attention ni Jasmine. Inirapan ako nito kaya kaagad ko naman itong inambahan. Amba lang naman. Gusto ko lang siyang takutin.

"Drake, ano ba! Kung hindi mo pa papalayasin ang babaeng iyan, kami ng anak mo ang aalis dito at hindi mo na kami makikita pa kahit kailan!"

seryoso kong wika kay Drake. Masuyo naman ako nitong hinawakan sa kamay. Nakikiusap ang mga matang tumitig sa akin.

"Sorry, promise last na ito. Hayaan mong kausapin ko siya at simula bukas, hinding hindi mo na makikita kahit na ang anino niya kahit kailan." wika naman sa akin ni Drake. Bakas sa boses nito ang pakiusap kaya hindi ko maiwasang mapabuntong hininga.

"Okay...sabi mo eh!" sagot ko naman at naiinis na tinitigan si Jasmine. Hindi pa nga ako nakapagpigil at binatukan ko pa ito bago ako tuluyang umalis. Napasigaw pa ang bruha at halatang nagpaakampi kay Drake pero hindi naman siya pinansin. Lihim namang nagdiwang ang kalooban ko at diretso na akong naglakad kung saan naka pwesto si Drake kanina.

Papanoorin ko kung ano ang gagawin nii Drake. Isang pagkakamali at maghahalo ang balat sa tinalupan. Napataas pa ang kilay ko dahil kaagad namang napatayo si Jasmine at akmang yayakap kay Drake pero mabilis nakailag ang asawa ko.

"Umalis ka na Jasmine. Isang malaking pagkakamli ang pagpatol ko sa iyo noon kaya tumigil ka na!

Patahimikin mo na kami! Wala ka ng aasahan sa akin dahil nagising na ako sa katotohanan na hindi kita mahal!" narinig ko pang wika ni Drake. Wala sa sariling napadi kwatro tuloy akong naupo. Sininyasan ko pa si Manang na nakaantabay sa hindi kalayuan para manghihingi ng maiinom. Para kasing nanonood ako ng live na palabas eh. Sa parte ni Jasmine, siya ang bida at ako ang kontrabida.

"Pero Drake, hindi ka ba naaawa sa akin? Wala akong mapupuntahan! Wala akong pangastos. Walang wala na ako ngayun. Naguguluhan ka lang eh. Ako naman talaga ang mahal mo diba? Hindi mo naman mahal ang Jeann na iyan eh. Takot ka lang sa pamilya niya kaya binalikan mo siya diba?" umiiyak na sagot ni Jasamine. Parang gusto ko tuloy itong sugurin at kalbuhin gamit ang garden scissors. Ang kapal ng mukha niyang makipag-kumpitensiya sa akin!

"Nagkamali ka! Mahal ko si Jeann! Mahal ko ang asawa ko! Umalis ka na dahil wala kang lugar sa puso ko!" wika ni Drake. Lalo namang napahagulhol ng iyak si Jasmine. Hindi na nga ito nakapagsalita.

"Ang laking pera ang ibinigay ko sa iyo noong pinaalis kita sa bahay. Ginamit mo man iyun sa mabuti or masamang paraan kaya naubos kaagad wala na akong pakialam. Tapos na ang obligasyon ko sa iyo Jasmine kaya umalis ka na. Ano man ang maging buhay mo pagkatapos nito, wala na akong pakialam." sagot ni Drake at kaagad na sininyasan ang dalawang guard. Sabay-sabay namang nagsilapitan ang mga ito.

"Ilabas niyo na siya. Kahit ang pagtayo niya sa labas ng gate ay matindi kong ipinagbabawal. Bukas ng umaga, magdadagdag ako ng isa niyo pang makakasama dito." wika ni Drake. Patuloy sa pagmamakaawa si Jasmine hanggang sa bitbitin na ito ng mga guard palabas ng gate pero parang naging bingi na si Drake. Wala na nga siguro talaga itong pakialam sa kabit niya at pinaninindigan na nito na talagang hiwalay na sila.

Magkahalong damdamin naman ang kaagad na bumalot sa puso ko dahil sa nasaksihan. Ano man ang pakay ni Jasmine kaya siya pumunta dito sa amin, siya na lang ang nakakaalam. Basta sa kaibuturan ng puso ko, galit ako sa kanya dahil sa pag agaw nya sa attention ni Drake sa amin. Nagbalik siya sa Pinas para guluhin ang relasyon namin ni Drake kaya kailangan niyang pagbayaran iyun.

"Pasok na tayo sa loob?" naputol lang ako sa pagmumuni-muni ko ng mapansin ko na nakatayo na pala sa harapan ko si Drake. Muli akong napasulyap kay Jamine na hindi pa rin umaalis sa tapat ng gate namin.

"Hindi ka ba naawa sa kanya?" tanong ko kay Drake. Saglit itong nanahimik at tinitigan ako.

"Wala na akong obligasyon sa kanya Jeann. Nagkasira tayo dahil sa pagpatol ko sa kanya at bago siya umalis sa buhay ko binigyan ko siya na malaking halaga para makapag bagong buhay. Siguro naman, hindi na ako uusigin pa ng konsensya dahil pinabayaan ko na siya diba?" sagot nito. Hindi ko naman malaman kung ano ang magiging reaction ko.

Kung pera lang talaga ang habol ni Jasmine hindi ko talaga siya pwedeng kaawaan. Pero kung umiiyak man siya ngayun sa labas ng gate dahil mahal niya si Drake hindi ko naman papahintulutan na siya ang piliin ni Drake. Sa pagkakataon na ito, dapat na akong matutong ipaglaban kung ano ang sa akin.

Chapter 451

JEANN POV

Sabay na kami ni Drake pumasok ng bahay nang masiguro namin pareho na nakaalis na si Jasmine.. Pagkatapos sa mga nasaksihan ko ngayung araw, himala na gumaan ang pakiramdam ko.

Nalulungkot din naman akong makita ang pagkalugmok ni Jasmine pero mas mahirap naman yata sa parte ko kung siya ang magwagi sa puso ni Drake. Mas mahirap sa akin kung siya ang

piliin ni Drake kumpara sa akin. Kahit na pagbabalik-baliktarin pa ang mundo, hindi pa rin mawawala ang katotohanan na hindi naman siguro ako pakakasalan ni Drake kung hindi ako mahalaga sa kanya.

Mahal ko si Drake at minsan na akong nagparaya. Since nagpakita siya ng effort sa akin ngayun na muli kaming magkabalikan ito na din siguro ang tamang panahon para pagbigyan siya.

"Umalis na ba ang babaeng iyun?" sa lalim ng iniisip ko, hindi ko na namalayan pa na nakahawak na pala sa kamay ko si Drake. Sabay na din kaming pumasok dito sa living area at ang tanong ni Daddy Andy ang kaagad na sumalubong sa amin.

"Nakaalis na Dad! Hindi ko nga alam kung ano ang gagawin ko kay Jasmine para tigilan niya ang panggugulo."

sagot ni Drake Iginiya niya pa ako paupo sa pandalawahang sofa at halos dumikit na ito sa katawan ko noong tumabi siya ng upo sa akin.

"Bakit ba nanggugulo ang babaeng iyun? Hindi healthy sa pagsasama niyong mag asawa kung palagi siyang nagpupunta dito sa bahay. Kailangan siguro bigyan mo siya ng pera para lumayas na. Para hindi ka na niya guluhin." sagot naman ni Daddy Andy.

Isang malalim na buntong hininga ang narinig ko mula kay Drake bago nito pinisil-pisil ang aking palad. Nagbigay naman iyun ng kakaibang sensasyon sa buo kong pagkatao.

Para akong napapaso at pilit na binabawi ang palad na hawak niya pero hindi ako nagwagi. Para kasing biglang nagtayuan lahat ng balahibo ko sa aking katawan dahil sa kakaibang pakiramdam. Para akong kinakapos sa aking paghinga na ewan.

"Ginawa ko na iyan Dad. Binigyan ko na siya ng 2 Million noong pinaalis ko siya doon sa bahay na tinitirhan siya. Hindi yata magandang desisyon ang ginawa ko dahil lalo yatang nalulong sa ipinagbabawal na gamot si Jasmine." sagot ni Drake. Nagulat naman ako sa aking narinig.

Kaya siguro ang payat ni Jasmine ngayun. Kaya siguro ang laki ng

ipinagbago ng kanyang katawan dahil nalulong pala siya sa bawal na gamot.

lyan na nga ang sinasabi ko eh! Kailangan palang madala sa rehab center ang babeng iyun. Baka kung ano pa ang maisip niyang gawin lalo at ganitong natutuyo na pala ang utak niyan dahil sa droga." sagot ni Daddy Andy. Hindi naman nakaimik si Drake.

"Ta-talaga bang nag aaddict si Jasmine? Kailan pa?" hindi ko maiwasang tanong. Muli kong naramdaman ang pagpisil ni Drake sa palad ko bago ako nito sinagot.

"Matagal na! Bago pa siya nagkunwaring nabuntis ko siya, lulong na sa drugs si Jasmine. Akala ko talaga magbabago na siya pero hindi nangyari. Gusto kong isalba ang future ni Jasmine dahil may pinagsamahan din naman kami noon kaya lang nabigo ako. Hanggang sa nalaman mo na nga ang tungkol sa pagkakaroon namin ng relasyon na siyang dahilan ng palagi nating pag aaway noon at humantong pa sa hindi inaasahang pangyayari!" sagot ni Drake. Para naman akong namamalikmata na napatitig sa kanya. Parang bigla kong nalulon ang dila ko dahil hindi ko na alam kung ano ang sasabihin ko. Muli kasing nanumbalik sa balintataw ko ang mga nangyari noon. Ang sobrang hirap ng pinagdaanan ko.

"Hanggang sa idiniklara niyang nagdadalang tao siya. Maniwala ka man sa akin or hindi, isang beses lang may nangayari sa aming dalawa. Lasing pa ako noon at natukso lang talaga ako!" pagpapatuloy na wika ni Drake. Hindi ko naman napigilan ang unti-unting pagpatak ng luha sa aking mga mata. Hindi ko alam kung nagsasabi ba talaga siya ng totoo pero isa lang ang nasisiguro ko, naniniwala ako sa sinasabi niya ngayun.

"Kung alam mo lang kung gaano ako nasaktan noong ibinalita sa akin nila Peanut at Rafael na wala ka na! Hindi ko matanggap Jeann. Hindi kayang tanggapin ng puso ko na nagawa mong saktan ang sarili mo dahil sa katangahan ko! Binigo kita! Bigo akong tuparin ang pangako ko sa mga magulang mo na aalagaan kita at mamahalin. Sinaktan kita kaya hindi ko masisisi kung galit man ang lahat sa akin. Kung bakit halos isumpa ako ng buo mong angkan." wika ni Drake sa akin. Lalo naman akong naluha. Narinig ko pa ang pagtikhim ni Daddy Andy at suminyas sa akin na maiiwan nya muna kami. Siguro gusto niyang bigyan ng privacy ang pag uusap naming dalawa ni Drake.

"Hindi ko alam! Sorry! Basta ang alam ko lang, masyadong masakit ang ginawa mong panluluko sa akin Drake.

Hindi ko kayang tanggapin na nagawa mo akong ipagpalit sa ibang babae sa kabila ng mga effort ko para maging maayos ang pagsasama natin" sagot ko. Kaagad ko namang naramdaman ang mahigpit na pagyakap nito sa akin. Yumuyugyog na ang balikat nito palatandaan na umiiyak na din.

"No! huwag kang mag sorry sa akin dahil pagbabalik-baliktarin man natin ang mundo, ako ang nagkasala sa relasyon natin Sweetheart! Ako ang dahilan kung bakit ka nagdurusa ngayun! Ako ang dahilan kung bakit ka lumuluha! Sorry! Patawarin mo ako sa lahat ng mga pagkakamali ko!

Patawarin mo kung naging marupok ako sa tukso. Pangako! Hindi na mauulit ang lahat ng iyun! Isang chance lang at papatunayan ko sa iyo na nagbago na ako!' sagot nito sa akin. Lalo tuloy akong napahgulhol ng iyak habang nakasubsob sa dibdib nito.

Oo, masakit para sa akin ang ginawa niya noon pero hindi pa rin pwedeng ikaila ang katotohanan na mahal ko siya. Sa kabila ng mga kasalanan na nagawa niya sa akin, hindi ko pa rin siya kayang kalimutan kahit na pilit kong isinisiksik sa isipan ko na hindi siya karapat dapat na mahalin.

Chapter 452

JEANN POV

Pagkatapos ng masinsinang pag uusap namin ni Drake parehong may ngiti sa aming labi habang hawak kamay kaming naglalakad palabas ng living area. Sobrang gaan ng pakiramdam ko ngayun dahil sa wakas, nasabi ko na ang mga gusto kong sabihin sa kanya. Nailabas ko na sa kanya ang sama ng loob na nararamdaman ko na ilang buwan ko din kinimkim sa puso ko.

Masakit ang maluko pero mas mahirap kung hindi ka marunong magpatawad. Handa kong kalimutan lahat ng mga pagkakamali na nagawa niya sa akin basta huwag nya na lang ulitin. Isang beses na pagkakamali ay kaya kong palagpasin pero kapag maulit pa ito, hindi na talaga siguro kami magkakasundo.

"Sir, Mam, ready na po ang mesa. Pwede na po kayong kumain ng dinner.

" imporma sa amin ni Manang pagkalabas pa lang namin ng living area. Balak sana naming puntahan si Baby Russell sa kwarto kung saan binabantayan siya ni Ella pero mukhang kailangan muna namin kumain ng dinner dahil medyo late na. Gusto ko na din magpahinga. Sa dami ng nangyari ngayung araw, medyo nakakaramdam na din ako ng pagod.

Isang tipid na ngiti ang pinakawalan ko kay Manang bilang tanda ng pagsang ayon bago kami sabay naglakad patungo sa dining area. Naabutan pa namin si Daddy Andy na matiyagang naghihintay sa amin. Kaagad naman kaming humingi ng paumanhin ni Drake sa kanya at isang nakakaunawang ngiti lang din naman ang naging sagot nito.

Sa kauna-unahang pagkakataon, masaya kaming nagsalo ni Drake ng hapunan. Ito na din ang kauna- unahang pagkakataon na nagkasabay kami sa pagkain simula ng naghiwalay kami.

"Try this one Sweetheart! Hindi ba at paborito mo ito?" sambit pa ni Drake sa akin habang inilalapag niya sa pingan ko ang hinimay na hipon. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Hindi niya pa rin pala nakalimutan ang isa sa mga paborito kong pagkain. Kanina pa siya asikasong asikaso sa akin. Nahihiya na nga ako kay Daddy Andy na kasabay namin sa pagkain ngayun dahil wala nang inatupag ang anak niya kundi pagsilbihan ako.

"Drake, tama na! Masyado ng marami itong mga nahimay na hipon. Atupagin mo na din ang pagkain mo." saway ko kay Drake. Ako na mismo ang personal na kumuha ng pagkain at inilagay iyun sa kanyang pinngan. Wala yatang balak kumain ang asawa ko dahil wala siyang ibang inaatupag kundi bantayan ang kinakain ko.

"Ayos lang ako, Makita lang kitang maganang kumain, mabubusog na din ako nito." sagot nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kilig. Kung hindi lang namin kaharap si Daddy Andy, baka kanina ko pa ito n** *****n eh. Nakakakilig naman kasi ang banat niya eh!

Talaga naman! May panahon pa talaga akong bulahin nito ngayun na hindi naman niya dapat pang gawin dahil napatawad ko na siya sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa niya sa akin.

"Hmmmp, tigil ka na nga! Ayos na itong mga pagkin na nasa pingan ko. Kumain ka na din para makapag ligpit na at makapag pahinga na din ang lahat!" sagot ko naman sa kanya. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa pero hindi ko na binigyang pansin. Nagpasalamat na din ako dahil kaagad niya namang sinunod ang gusto ko. Itinuon na nito ang buong attention niya sa pagkain.

Masasabi ko na ito na siguro ang

pinaka memorable na dinnner na naranasan ko sa buong buhay ko. Masaya ako na muli kong nakasabay ang lalaking nagmamay ari ng puso ko at umaasa ako na sana ito na ang umpisa ng masaya naming pagsasama. Sana wala nang dumating na kahit na anong unos sa aming buhay.

Ayaw ko din naman kasi talagang tumandang mag isa. Mas maganda pa rin na may katuwang sa buhay at may matawag na kumpletong pamilya ang anak namin. Kaya dalangin ko na sana wala ng panibagong Jasmine ang dumating sa pagsasama namin. Sana wala ng makakating babae ang muling pumagitna sa relasyon namin ni Drake at sirain ang kung ano man ang numpisahan namin ngayun.

"Mam, nasa labas po ang kapatid niyo. Papapasukin ko po ba?"

Kakatapos ko lang uminom ng tubig ng marinig ko ang sinabi ni Manang.

"Kapatid? Si Kenneth po ba ang

tinutukoy niyo?" tanong ko kay Manang. Kaagad naman itong tumango.

"Opo Mam! Nasa garden po. Ayaw ko naman pong papasukin dito sa bahay dahil ngayun ko lang po siya nakita." sagot naman ni Manang. Napatingin naman ako kay Drake bago ako ngumiti.

"Kapatid ko po siya! Hindi bale po, pupuntahan ko na lang siya." nakangiti ko namang sagot.

"Sasamahan na kita?" tanong naman ni Drake sa akin. Kaagad naman akong umiling.

"No! Ayos lang. Ako na ang bahala! Puntahan mo na lang si Baby Russell sa kwarto para makakain na din ng dinner si Ella." nakangiti ko namang sagot sa kanya. Nakakaunawa naman itong tumango.

Katulad ng sabi ni Manang, naabutan ko ang kapatid kong si Kenneth sa garden na may kasamang babae. Ito siguro ang nabangit ni Mommy Arabella sa akin na girl friend nito. Well, not bad, maganda naman pala talaga ang babae. Maganda ang tindig at halatang may sinabi sa buhay.

"Jeann, ang tagal mo naman lumabas! May date pa kami ni Vina eh." kaagad na angal nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapaismid. Hindi pa nga niya personal na ipinakilala sa akin ang kanyang girl friend isang nakakainis na pananalita ang kaagad kong narinig mula sa bibig niya. Minsan talaga, napapatanong ako sa sarili ko kung kapatid ko ba ito eh!. Paiba-iba ang takbo ng pag uugali. Minsan mabait, minsan naman ang gaspang ng ugali.

"Tigilan mo ako Kenneth ha! Kaninang umaga ko pa ipinapahatid sa iyo ang mga gamit na kailangan ko tapos anong oras na? GAbi na! Nawalan na nga ako ng pag asa na maihatid mo sa akin iyan eh! Isa pa, siya ba ang girlfriend mo na nababangit sa akin ni Mommy kanina? In fairness ha, ang ganda niya! Bilib na din talaga ako sa panlasa mo! Ang galing mong pumili ng babae." nang iinis ko namang sagot. Napansin ko pa ang pagngiwi nito bago hinawakan sa kamay ang kanyang girlfriend.

"Hehehe! Oo nga pala, nakalimutan ko! Siya pala si Vina,...girl friend ko! May date pa kami at wala talaga akong time na mag stay ng matagal. Ipabitbit mo na lang sa mga kasama mo sa bahay ang mga gamit mo! Aalis na kami!" sagot naman ng magaling kong kapatid. Kaagad ko naman itong pinagtaasan ng kilay. Hindi pa nga kami nagbatian ng girl friend niya aalis kaagad sila? Ni hindi rin ako binati ng magaling na babaeng iyun?

Mukhang minus points sa akin ang babaeng iyun ah? Parang hindi din kasi interesado na makipag kilala sa akin samantalang ako lang naman ang nag iisang kapatid ni Kenneth.

Chapter 453

JEANN POV

Wala na akong nagawa pa kundi sundan na lang ng tingin ang paalis kong kapatid na si Kenneth kasama ang kanyang girl friend.

Ewan ko ba. Maganda naman sana ang girl friend ng kapatid kong iyun pero parang malayo ang loob ko sa kanya. Parang hindi sila bagay ng kapatid ko. Parang may something sa babaeng iyun na hindi ko maintindihan.

Siguro dahil unang meet pa lang namin ay parang wala lang sa kanya. Meaning to say, hindi man lang ako binati. Ni hindi niya man lang ako nginitian.

Maybe because, nahihiya lang siya? Ah ewan, bahala na nga! Malaki na ang kapatid ko para magdesisyon ng mga bagay-bagay kaya hahayaan ko na lang siya. Wala naman akong karapatan na

panghimasukan ang buhay pag ibig niya. Kung saan siya masaya eh doon siya!

Wala sa bokabularyo ko ang manghimasok ng relasyon nang may relasyon. Mas gugustuhin ko pang itoon ang buo kong attention sa mag ama ko. Lalo na ngayung nag uumpisa na kami ni Drake na magkabati.

Pabalik na ako sa loob ng bahay ng mapansin ko ang pagdating ni Ella. Hindi ko tuloy maiwasan na titigan ito mula ulo hanggang paa. Kung tutusin, maganda naman talaga ang batang ito. Kay liit ng kanyang mukha at kahit na hindi ito marunong mag ayos ng sarili, lutang pa rin ang nakapaka inosente nitong ganda.

"Mam, si Sir Drake na lang daw po ang bahala kay Baby Russell. May iuutos pa po ba kayo sa akin?" magalang na tanong nito. Hindi ko maiwasang manangiti.

"Wala na! Bukas mo na lang iakyat ang mga gamit na iyan sa kwarto. Kumain ka na muna at magpahinga!" sagot ko naman sa kanya. Kimi naman itong ngumiti sa akin.

May pagkamahiyain din pala ang batang ito. Hindi ko lang napapansin noon dahil siguro sa galit ko sa amo nila. NI hindi pa ako ready na iappreciate ang mga mababait na tao sa paligid ko kasi iniisip ko noon na hindi naman ako magtatagal sa bahay na ito.

Pero ngayung bati na kami ni Drake, ito na din siguro ang pagkakataon ko na kilalanin at pakisamahan sila ng maayos. Tinuruan naman kami ni Mommy Arabella kung paano makisama sa mga kasambahay. Ayaw kong maging unfair sa kanila at kung maayos ang binibigay nilang serbisyon why not. Magiging mabait din ako sa kanila.

"Teka lang, ilang taon ka na ba Ella?"

tanong ko sa kanya ng akmang tatalikod na ito. Muli itong humarap sa akin sabay yuko. Mas matangkad ito sa akin ng ilang pulgada pero dahil mahiyain hindi tuloy nito nabibigyan ng justice ang maganda nitong pangangatawan.

"Eighteen po Mam." maiksing sagot nito. Mahiyain nga! Hayssst, kawawa naman! Mga ganitong edad niya dapat nasa School siya eh. Well, gusto ko siyang mas makilala pa at titingnan ko kung may maitutulong ako sa kanya. SAyang naman kasi kung habang buhay siyang maging kasambahay.

"Okay..pwede ka ng pumasok sa loob at kumain ng dinner. Salamat nga pala sa pagbabantay kay Baby Russell. Teka lang, may experience ka ba sa pag aalaga sa mga bata? Since ikaw ang nauna dito at kung marunong ka naman mag alaga ng bata, kung papayag ka ikaw na lang ang kukunin kong yaya ni Baby Russell. Kukuha na lang ako ng isa pang kasambahay na gagawa sa mga maiwan mong trabaho. "Wala ng patumpik tumpik kong wika sa kanya.'

Kailangan ko talaga ng mapagkakatiwalaan na tao para mag alaga kay Baby Russell. Hindi naman sa lahat ng oras na mababantayan ko ang anak ko. Mas maigi pa rin na may katulong ako na maalagaan siya.

"Ma-marunong naman po Mam. Ako po ang nag aalaga sa tatlo ko pang maliliit na kapatid kapag nasa bukid sila Nanay at Tatay." sagot nito. Kaagad namang gumuhit ang ngiti sa labi ko.

"Perfect! Well, simula bukas, ikaw na ang mag aalaga kay Baby Russell. Dadagdagan ko din ang sahod mo basta alaagan mo lang siya na maayos."sagot ko naman. Nakayuko pa rin ito kaya naman kailangan ko siguro itong isama

sa mga lakad namin para magkaroon ng self confidence. SAyang naman kung habang buhay itong maging mahiyain.

"Sa-salamat po Mam. Pero pwede ko pa din naman po ituloy ang mga trabaho ko kapag tulog si Baby Russell. Kaya ko naman po." nahihiya nitong sagot. Kaagad naman akong umiling.

"Hindi ako papyag. Simula bukas, kay baby Russell mo lang itoon buong attention mo. Kukuha kami ng isa pang kasambahay na papalit sa mga trabaho mo. Sige na...pumunta ka ng kusina para makakain ka na. Aasahan ko ang maganda mong serbisyo sa anak ko Ella." seryoso ko namang sagot. Tumango naman ito at buong kimi na naglakad papasok ng bahay. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

Pagbalik ko sa kwarto namin naabutan ko si Drake na nagtetempla na ng milk ni Baby Russell. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti dahil mukhang gamay niya na kung paano mag alaga ng bata. Never niya kasi itong ginawa noong nagsasama pa kami kaya lahat ng mga ginagawa niya ngayun ay bago sa paningin ko.

Chapter 454

Jeann POV

Nang mapansin ni Drake ang pagdating ko dito sa kwarto buong tamis ako nitong nginitian. Parang may ibig sabihin ang mga titig nito sa akin kaya kaagad ko itong tinaasan ng kilay

"Ako na ang bahalang magpatulog kay Baby Russell. Gawin mo na ang mga gusto mong gawin para maaga tayong makatulog." wika pa nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Masarap talaga sa pakiramdam na may katuwang ka sa buhay. Gumagaan ang mga bagay-bagay. Mukha namang nag matured na ang Drake na ito kaya dapat lang talaga na bigyan ko din siya ng chance na ipakita niya iyun sa aming dalawa ni Baby Russell.

"Are you sure? Marunong ka

talaga magpatulog ng bata? Baka mamaya wala kayong ibang gagawin kundi ang maglaro ha?" sagot ko naman.

"Trust me Love! Bago matapos ang evening routine mo, mapapatulog ko na si Baby Russell." Nakangiting sagot nito sa akin sabay kindat. Tinaasan ko lang ito ng kilay pero sa totoo lang, kanina pa nagreregudon sa kaba ang puso ko. Ang sarap palang kiligin. Kung wala lang si Baby Russell, kanina ko pa gustong sugurin si Drake at papakin eh...Hayssst!

"Hmmp...well, let's see!" sagot ko naman sa kanya at kaagad na akong naglakad patungo sa banyo. Maghapon kami sa labas kaya nanlalagkit ang buo kong katawan kaya balak kong maligo na lang muna para presko ang pakiramdam at makatulog ako ng maayos.

Pagdating ng banyo, nagtooth brush muna ako habang pinunupuno ko ng tubig ang bathtub. Balak kong ibabad ang katawan ko sa maligamgam na tubig gamit ang bathtub kaya kahit na alam kong matagal magpuno ng tubig sa bath tub willing naman akong maghintay. Gagawin ko na lang ang iba ko pang nakasanayang beauty routine dito sa banyo para hindi ako mainip.

Pagkatapos kong mag toothbrush, mga pampaganda naman ang inatupag ko. Inapply ko sa mukha ko ang mga nakasanayan kong iaapply noon. Ito iyung mga ginagawa ko noong dalaga pa ako kapag tinatamad akong pumunta ng salon para magpa beauty.

Nang halos mapuno na ang tubig sa bathtub naglagay ako ng mabangong showel gel kaya kaagad na kumalat ang mabangong amoy sa paligid. Pinabula ko muna iyun para sulit ang pagghihintay ko bago ko inilublob ang hubot hubad kong katawan sa bathtub kaya kaagad akong nakaramdam ng kaginhawaan ng katawan.

"This is life! Ang tagal ko na din itong hindi ginagawa!" hindi ko maiwasang bigkas. Hindi ko pa maiwasang mapapikit dahil gusto kong namnamin ang tamang temperatura lang ng tubig na bumabalot sa buo kong katawan.

Relax na relax akong naliligo ng marinig ko ang pagbukas-sara ng pintuan ng banyo. Natigilan naman ako at kaagad nanlaki ang aking mga mata ng mapansin ko si Drake.

"Drake, ano ba! Hindi pa ako tapos maligo eh." kaagad kong angal sa kanya. Nakangiti naman itong naglakad palapit sa akin kaya lalo kong inilublob ang hubad kong katawan sa bathtub. Buti na lang natatakpan ako ng mga bubbles kaya hindi masyadong awkward ang sitwayon ko. Imagine,

hubot hubad ako tapos papasok siya na alam niya naman siguro na naliligo ako!

"Kanina pa natutulog si baby Russell kaya hindi na ako nakatiis na pasukin ka dito. Bakit ba kasi ang tagal mo?" sagot naman nito. Paos ang boses niya kaya hindi ko maiwasang kilabutan. Mga ganitong boses ni Drake ay alam na alam ko na eh.

Hindi din nakaligtas sa paningin ko ang pagtaas baba ng kanyang adams apple. Palatandaan na nagpipigil ito. Palatandaan na may gusto itong mangyari.

Sa halos tatlong taon naming pagsasama, kilalang kilala ko na siya. Hindi nga ako nagkamali dahil napansin ko na lang na isa-isa na nitong hinuhubad ang lahat ng kanyang saplot sa katawan. Nag umpisa ito sa kanyang tshirt hanggang sa kanyang shorts.

"Di-Drake...a-ano ka ba! Hi-hindi ka ba makapag hintay? Na-naliligo pa ako oh!" pautal-utal kong bigkas. Pilit kong nilalabanan ang kakaibang damdamin na lumulukob sa buo kong katawan. Para akong biglan nauhaw na ewan lalo na ng mapansin ko na dahan- dahan na nitong tinatangal ang kahuli- hulihang saplot sa kanyang katawan.

"Pwede naman tayong magsabay diba? Malaki ang bathtub at kasya tayong dalawa diyan." bigkas nito habang may naglalarong ngiti sa labi. Wala sa sariling napayakap ako sa sarili ko. Hindi naman pwedeng umahon ako sa bathtub dahil hubot hubad ako. Mas nakakahiya iyun pero kakayanin ko ba kung sabay kaming maligo? Hayyy!

Halos lumuwa ang mga mata ko ng napansin ko na tuluyan na din nitong nahubad ang kahuli-hulihang saplot ng kanyang katawan. Tumampad sa mga mata ko ang matigas nang alaga ni Drake.

Actually, matigas na kaagad gayung wala pa nga kaming ginagawa? Ang alam ko kailangan muna ng foreplay para tumigas iyun!

Narinig ko pa ang mahinang pagtawa ni Drake kaya kaagad kong binawi ang tingin ko sa kanyang matigas na alaga. Nakakahiya! Huling huli niya ako na titig na titig sa bahaging iyun at baka akung ano ang isipin niya.

"Sa-saglit lang.. Ta-tapos na ako. Aahon na ako!" pautal-utal ko pang bigkas at akmang aahon na ako nang siya namang paglapit niya at namalayan ko na lang na nakalubog na ang kanyang katawan dito sa bathtub. Halos magkadikit ang aming mga katawan kaya ramdam na ramdam ko ang init na mula sa kanya. HIndi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway.

"Hindi mo abot ang likod mo diba? Hihiluran na kita Love!" narinig kong bigkas nito. Pumuwesto pa ito sa likurang bahagi ko kaya naman madali lang sa kanya na idantay ang palad niya sa likod ko. Humahaplos-haplos ito sa bahaging iyun na kaagad na nagbigay sa akin ng kakaibang init sa buo kong pagkatao.

Swabi ang ginawang paghimas ni Drake sa bahging iyun hanggang sa lumagpas na na ang kamay nito. Mula sa likuran ko, tumulay iyun patungo sa aking dalawang bundok at banayad niya iyung minamasahe. HIndi ko naman maiwasan na mapaliyad kasabay ng mahina kong pag ungol.

Walang hiya...hilod lang sa likuran ko ang inooffer niya kanina eh! Bakit pati dalawa kong bundok dinamay niya! Para tuloy akong lalagnatin na ewan!

Chapter 455

JEANN POV

"Te-teka lang...Drake naman! Saglit... hi-hindi pwede! Malili" --hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko ng kaagad nitong inangkin ang labi ko. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko dahil sa pagkagulat.

Walang hiya! Talaga bang balak niya akong idaan sa paspasan? Hindi pa nga ako naka-get over sa ginawa niyang pagmamasahe sa dalawa kong bundok tapos labi ko na naman ang pinagdiskitahan niya? Tsaka ano ito? Bakit may matigas at mainit na bagay ang dumudungol sa puwitan ko. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway ng marealized ko kung ano iyun! Hindi naman na ako virgin para hindi ko malaman kung ano iyun!

Sabagay, hindi ko na nga pala

namalayan na nakakandung na pala ako sa kanya.

"Ugmmm! Jeann! Love!" narinig ko pang sambit ni Drake ng saglit nitong pinakawalan ang aking labi. Namumungay ang mga matang tumitig ito sa akin. Iniwan na ng dalawa niyang kamay ang magkabilaan kong bundok pero patuloy pa rin naman ito sa paghaplos sa buo kong katawan.

"Drake! Gosh! A-ano ang ginagawa mo? Ba-baka magising si Baby Russell. Hahanapin tayo noon! Uggghh!" bigkas ko sa kanya at halos mapahiyaw ako ng dumako ang isang palad niya sa gitna ng aking pagkababae. Humahaplos- haplos ito doon sa bukana ng aking kweba pero hindi naman nagtagal ang aking perlas naman ang kanyang pinagdiskitahan.

Nakalublob kami pareho dito sa tubig pero parang gusto kong pagpawisan ng malapot. Nakakaramdam na din ako ng sobrang init gayung sakto lang naman sana ang temperatura ng tubig noong una akong lumusong.

Walang hiya! Alam na alam talaga ng Drake na ito kung paano gisingin ang natuutulog kong pagnanasa. Hindi ko na nga namamalayan na napapaungol na pala ako kapag nasasagi ng daliri niya ang clitoris ko.

"Ughh! Ahmm! Drake...ang sarap!" hindi ko maiwasang bigkas habong patuloy nitong nilalaro ang aking pagkakababae. Napapaangat na nga ang puwitan ko dahil sa matinding sensasyon na nararamdaman.

Hindi din naman nakaligtas sa pandama ko na parang dumuble na din ang laki ng matigas na bagay na nakadikit sa pwitan ko. Mainit iyun at parang pumipintig pintig pa! Lalo tuloy akong nilukob ng matinding init ng katawan. Para akong mababaliw na ewan at kaagad akong nakaramdam ng excitement sa hindi malamang dahilan.

Nagugustuhan ng katawan ko ang ginagawa niya ngayun at parang may gustong maabot ang katawan ko na hindi ko din mawari. Init na init na din ako hanggang sa maramdaman ko ang pagtayo ni Drake mula sa likuran ko.

Umalis ito sa bathtub kaya hindi ko maiwasang titigan ang tayong tayo niya ng pagkalalaki. Tama nga ang naramdaman ko kanina, halos dumuble ang laki nito kumpara kanina bago siya lumusong sa bathtub. Halos nanggagalit na iyun at parang gusto ng lumabas pati ugat. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway.

"Hey...relax! Kung makatitig ka naman, akala mo ngayun mo lang ito nakita!" bakas ang panunudyo sa boses na sambit nito. Hindi ko tuloy malaman kung matatawa ba ako or mahihiya sa sinabi niya. Tama siya, para naman akong others! Palagi ko naman sana itong nakikita pero bakit sobrang na-surprised pa ako. Wala tulo sa sariling napaiwas ako ng tingin sa kanya kaya muli kong narinig ang mahina nitong pagtawa kasabay ng paghawak niya sa kamay ko.

Pilit niya akong hinihila paahon sa bathtub. Parehong puno ng bula ang aming katawan pero parang hindi iyun naging hadlang kay Drake dahil pagkatapos ko din umahon sa bathtub binuksan nito ang shower at sabay kaming tumapat doon. Hindi ko naman maiwasan na mapapikit ng aking mga mata ng maramdaman ko ang muling paglapat ng labi niya sa labi ko

Sa pagkakataon na ito, mas naging mapusok pa ito. Nadala na din ako sa init at wala sa sarilnig tinugon ko na din ang halik niya. Naging mapangahas na din ang kamay ko at wala sa sariling pinagsalikop ko ang aking braso sa kanyang leeg. Lalo namang naging mapangahas si Drake sa ginagawa niya.

Hindi ko na nga namalayan pa ang patuloy na pag agos ng tubig sa aming mga katawan mula sa shower. Init na init ako at parang may gustong maabot ang katawan ko na hindi ko maintindihan.

Nang pareho kaming magsawa sa aming lips to lips kaagad na bumaba ang halik ni Drake patunog sa aking leeg. Naramdaman ko pa na kumakagat -kagat pa siya sa bahaging iyun. May pasipp-sip pa siya at alam kong mag iiwan iyun ng bakas pero hindi ko na binigyan pansin pa. Nakakakiliti na masakit pero masarap! Ah, basta, iyun na iyun!

"Jeann, kay tagal kong hinintay ang pagkakataon na ito! Sobrang na miss ko ito! Sobrang na-miss kita!" sambit nito kasabay ng pagpatay nito sa tubig na nagmamula sa shower. Naging sunud-sunuran naman ako sa gusto niyang mangyari. Naramdaman ko na lang na pinupunasan niya na ng tuyong tuwalya ang basa kong katawan.

Parang gusto kong magprotesta dahil para akong nabitin na ewan...

Hindi ko pa nga maiwasan na tanungin ang sarili ko kung iyun na ba iyun? Ayaw niya ba akong angkinin dahil pagkatapos niya akong punasan, sariling katawan niya na naman ang pinatuyo niya gamit ang tuwalya. Pero tayong tayo pa rin naman ang alaga niya! Kung nabitin ako, alam kong mas nabitin ito!

"Lets go! Sa kwarto tayo! Gusto kong kumportable ka habang inaangkin kita! Lets go Love!" narinig kong sambit ni Drake sa akin. Hinawakan ako nito sa kamay at pareho kaming hubot hubad na lumabas ng kwarto. Nadatnan ko pa na nakahiga sa baby crib! Although, medyo malaki naman ang crib na iyun pero hindi papayag ang anak ko na mahiga doon hanggang umaga. Tiyak na iiyak siya!

Hindi na ako binigyan ng pagkakataon ni Drake na makapag reklamo. Naramdaman ko na lang ang pag akay nito sa akin papuntang kama. Patihaya akong napahiga kasabay ng pagdagan niya sa akin at ilang saglit lang, muling naglapat ang aming labi.

Wala ng inihibisyon pa. Muli kong tinugon ang mainit niyang halik habang ang mga kamay nito ay abala sa pagalugad sa buo kong katawan. Muli nitong sinalat ang namamasa ko ng pagkababae at nang maramdaman niya ang kahandaan ko, iniangat niya ang isa kong hita kasabay ng pagpwesto niya ng sarili niya sa akin.

Chapter 456

JEANN POV

Mabilis na lumipas ang mga araw! Masasabi kong naging perfect naman ang pagsasama namin ni Drake. Hindi ito nagkulang na iparamdam sa akin ang pagmamahal niya. Ibang iba na siya kumpara noon. Mas gugustuhin nitong manatili sa tabi naming mag ina kapag weekend or kapag wala itong importanteng trabaho sa opisina.

Nagiging abala din naman ito sa paglipas ng mga araw. Gusto na kasing ilipat ni Daddy Andy sa kanya ang pagpapatakbo ng negosyo na naipundar niya sa mahabang panahon. Wala namang ibang magiging tagapag -mana kundi si Drake lang at ngayung maayos na ang relasyon namin, makakapag focus na daw ito para pag aralan ang naturang negosyo.

Paalis -alis din naman ng bahay

namin si Daddy Andy. May sarili din pala itong tirahan pero mas gustuhin din naman namin ni Drake na sa amin na lang siya titira tutal matanda na siya. Masyadong malaki ang bahay namin at nagdagdag pa nga si Drake ng mga kasambahay para mas maging kumportable daw kami. Sa akin, ayos lang naman basta umuwi lang siya palagi sa akin.

Ang bar na negosyo nito na matagal niya ding pinagyaman ay tuluyan niya ng ipinaubaya sa kanyang isa sa pinakamatagal niya nang tauhan. May mga branches din kasi ang bar na iyun sa ibat ibang lugar kaya sayang din kung mapabayaan. Nag aakyat din kasi Kay Drake iyun ng malaking kita. Nagrereport naman ang manager kay Drake sa mga kaganapan na nangyayari sa bar at kung minsan binibisita din naman namin kapag may extra time kami.

Masarap ang ganitong klaseng pagsasama. Mas lalong naging open sa akin si Drake sa lahat ng bagay. Ramdam ko ang kanyang pagmamahal at paggalng sa akin na siyang nagbigay sa akin ng kapanatagan ng kalooban. Lalong naging magaan ang pagsasama namin at ready na ulit ako kung sakaling may mga pagsubok pang dumating sa aming buhay.

"Sorry Love...may dapat akong asikasuhin sa opisina eh. Alam mo naman itong negosyo ni Daddy, walang pinipilng oras ang mga kliyente. Pwede naman kayong mauna sa mansion, susunod na lang kaagad ako doon."

sabado ng umaga at bihis na bihis si Drake ng attire niya pang opisina. Family day din ngayun at balak naming dumalaw sa mansion para makihalubilo sa iba pa naming angkan. Kaya lang, katulad noong mga nakaraang sabado, busy si Drake dahil may kikitain itong kliyente.

"Ayos lang naman. Naiinitindihan ko naman ang tungkol diyan. Basta, tapusin mo kaagad ang meeting na iyan ha? For sure, hihintayin ka din nila Uncle at Peanut!" Nakangiti ko namang sagot sa kanya.

Masuyong halik sa labi ang kasunod kong naramdaman mula sa kanya bago ito sumagot.

"Yes...of course, dont worry, before lunch nasa mansion na ako." nakangiti nitong bigkas. Hinaplos pa nito ang pisngi ko bago ito naglakad patungo sa kanyang kotse.

Ngiting ngiti naman akong nasundan na lang ito ng tingin. Ang laki na din talaga ng ipinago ni Drake kung sa pananamit din ang pag uusapan. Kung dati, naka tshirt at maong na pantalon lang ito, ngayun naka corporate attire na ito. Akalain mo iyun, ang dating playboy kung manamit, biglang pang CEO na ang atake ng kanyang attire.

Wala na siyang ipinagkaiba kina Daddy pati na din kina Uncle.

May personal driver na din si Drake ngayun. Matagal na ding tauhan ito ni Daddy Andy kaya palagay na kaagad ang loob namin sa kanya. Alam naming magiging loyal ito kay Drake gaya ng pagigign loyal niya kay Daddy Andy.

Wala na din akong naging balita kay Jasmine. Ang alam ko mas lalo itong nalulong sa ipinagbabwal na gamot. Ilang beses pa itong nagtangkang pumunta dito sa bahay para makausap si Drake pero hindi na ito hinaharap ni Drake. Pinapalayas din naman kaagad ito ng mga guards kapag napapansin ang kanyang presensya sa paligid.

Hindi naman nagtagal, nagsawa din ito. Siguro narealized din niyang wala na siyang pag asa kay Drake.

"Ella, ihanda mo si Baby Russell aalis tayo ngayun!" Kaagad kong wika kay Ella ng mapansin ko itong karga-karga niya si Baby Russell. Mukhang balak nitong paarawan ang bata. Ito ang gusto ko kay Ella, hindi talaga ako nagsisi na kinuha ko itong Yaya ni Baby Russell dahil magaling itong mag alaga ng bata. May kusa din ito at hindi na kailangan pang utusan sa mga dapat niyang gawin.

"Hindi ko na po ba siya paaarawan muna Mam?"magalang naman na tanong nito. Kaagad naman akong umiling.

"No need na. Sa bakuran ng mansion din naman gaganapin ang party-party kaya maarawan na din si Baby Russell doon. Siya nga pala, ako na lang pala ang magbibihis kay Baby. Maghanda ka na din at ihanda mo na din ang mga gamit niya. Aalis na din tayo kaagad after an hour." sagot ko sa kanya. Balak ko talagang umalis ng maaga ngayun. Kung maaga ako baka mas maaga pa si

Charlotte at balak kong makipagkulitan ngayung araw sa kanya. Sobrang na-miss ko na din talaga ang babaeng iyun at alam kong malapit na itong manganak.

Tiyak na marami ding ipinahandang pagkain si Grandma kaya gusto kong sulitin. Isa pa, simula noong nagkabalikan kami ni Drake, ngayun lang ulit ako makakadalaw ng mansion. Paano naman kasi, masyadong busy si Drake nitong mga nakaraang araw at kapag nasa bahay ito, mas gustuhin niya pang magkulong kaming dalawa sa kwarto. Mabuti na lang at hiwalay na ang kwarto ni Baby Russell at sinasamahan

ito ni Ella kaya nagagawa na namin ni Drake ang gusto namin na hindi natatakot na baka magising ang bata at makita kami sa nakakahiyang sitwasyon.

Mabilis na lumipas ang mga oras. Ako na din ang drive papuntang mansion. Malapit lang naman ang mansion sa tinitirhan namin kung tutuusin kaya mabilis lang din naman kaming nakarating. Nagulat pa ako dahil ang nakangitng mukha ni Veronica ang kaagad na sumalubong sa akin. Halata ang excitement sa mga mata nito kaya hindi ko maiwasang magtaka.

"Anong meron?" nagtataka kong tanong sa kanya.

"Wala! Hindi ba pwedeng maging masaya dahil sa wakas nakadalaw ka din sa amin? Parang gusto na nga naming magtampo sa iyo eh. Ilang weekend na ba ang pinalipas mo bago mo kami naisip na dalawin dito?" nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan ang matawa

Ang akala ko kung ano na eh. Susumbatan lang pala ako nitong kaibigan ko.

"Sorry naman! Naging abala lang kami ni Drake nitong mga nakaraang araw. Pero heto na ako ohh, hwag mo na akong kantiyawan, pwede ba?" natatawa kong sagot sa kanya. Sinipat naman ako ng tingin nito mula ulo hanggang paa at huminto pa ito sa may leeg ko. Bakas na ang panunudyo sa mga mata nito sabay bawi ng tingin sa akin.

"Naiinitindihan ko na kung bakit hindi ka man lang makapasyal sa amin. Siguro, gusto niyo lang sulitin ang mga panahon na nagkalayo kayong dalawa ng asawa mo. May laman na ba ang tiyan?" ngiting ngiti nitong tanong. Kaagad naman nanlaki ang mga mata ko ng mapagtanto ko kung ano ang ibig niyang sabihin. Napakapa pa ako sa sarili kong leeg at hindi ko maiwasang mapangiwi dahil kaagad kong naramdaman ang kissmark na inilagay sa akin ni Drake sa bahaging iyun kagabi lang.

Hayssst! Nakakahiya talaga ang asawa ko! Bakit ba ang hilig niyang lagyan ako ng kissmark? Iyan tuloy, huling huli ako ni Veronica at tiyak puro tukso ang makakamit ko nito sa iba ko pang mga pinsan.

Chapter 457

JEANN POV

"Halika na! Marami tayong pag uusapan! Naku, mabuti na lang dumating ka! Hindi daw kasi makakarating si Charlotte eh. Masyado na daw mabigat ang tiyan niya at nahihirapan na siyang kumilos!" excited na wika ni Veronica sa akin habang hawak ako nito sa braso. Akmang hihilahin niya na ako ng maagaw ang attention niya kay Baby Russell na karga-karga ni Ella.

"Bagong tagapag alaga ni Baby?" kaagad na tanong nito sa akin. Si Ella ang tinutukoy niya kaya kaagad akong tumango

"Yes....kahit bata pa, magaling mag alaga ng baby iyan!" proud ko namang sambit. Sininyasan ko si Ella na lumapit sa amin at kaagad naman itong tumalima.

"Siya si Mam Veronica mo. Asawa siya ng Uncle ko. Kapag may mga kailangan ka tapos hindi mo ako makita, pwede mo siyang tanungin. Huwag kang mahiya sa kanya. Mabait iyan" wika ko. Nahihiya naaman itong ngumiti kay Veronica.

"Kumusta po kayo Mam?" kimi nitong bati. Matamis naman itong nginitian ni Vernonica at sinipat ng tingin mula ulo hanggang paa. Hindi na ako nagtataka pa dahil maganda naman talaga si Ella. Gandang hindi nakakasawa at nanghihinayang talaga ako dito kung habang buhay siyang ganito ang trabaho. Mabuti na lang din at kami ang naging amo niya kung hindi delikado para dito kapag magkaroon ng manyakis na amo. Baka mapagsamantalahan ang pagiging inosente nito.

Napaka-inosente pa naman nito kung kumilos. Mahiyain pero wala akong masabi kapag ang pag aalaga kay Baby Russell ang pag uusapan. Bata pa pero alam niya na kung ano ang responsibilidad niya.

"Hello! Naku! Napakabata mo pa pala! Mag ingat ka sa mga kabinataan dito ha? Tiyak na maraming magka crush sa iyo dito." wika ni Veronica na kaagad ko naman ikinangiti. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang biglang pamumula ng pisngi ni Ella. Halatang hindi ito sanay na makarinig ng mga papuri mula sa iba.

Naisip ko na ang tungkol dito noon pa man. Maganda si Ella at alam kong kapag ma exposed ito sa mga kalalakihan marami talaga ang magkagusto dito. Kung hindi lang talaga magaan ang loob ko sa kanya dahil magaling itong mag alaga ng bata, hindi ko talaga ito kukuning yaya. Mas gusto ko iyung Yaya na medyo may edad na. Katulad ni Manang kaya

lang umalis na siya. Hindi na siya makakabalik kaya walang choice kundi maghanap ng iba.

"Naku, hindi ako papayag na may pupurma-purma kay Ella noh! Alam ko ang karakas ng mga pinsan ko kaya hindi talaga pwede! Tsaka mabait si Ella at wala iyan siyang time sa mga taong nagkaka-crush sa kanya. May pangarap iyan kaya no muna!" nakangiti ko namang sagot. Napansin ko pa ang pagtaas ng kilay ni Veronica. Halatang hindi ito kumbinsido sa sinabi ko.

"Oh siya! Pasok na kayo sa loob. Ella, huwag kang mahiya ha? Feel at home. Maraming mga pagkain na nakahain sa mesa at kapag nagugutom ka pwede kang kumuha anytime. Pwede mong kainain dito lahat ng gusto mo." wika ni Veronica at pinisil pa nito ang pisngi ng anak kong si Russell na mahigpit ang pagkakapit sa kanyang Yaya.

Sa maiksing panahon, kaagad nakuha ni Ella ang loob ni Baby Russell which is magandang senyales para sa akin.

Tahimik lang na nakasunod si Ella sa amin hanggang sa makapasok kami sa loob ng living room. Walang katao-tao at mukhang kami ang pinakaunang dumating sa lahat ng Villarama Clan. Sabagay, maaga pa naman talaga! Ayos na din para makabawi ako sa lahat ng mga absent ko nitong mga nakaraang family day namin.

"Balita ko, gusto ng magpakasal ng kapatid mo ah?" kaagd na bigkas ni Veronica pagkaupo pa lang namin. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Hindi ko kasi talaga ito alam dahil hindi din naman ako interesado sa girl friend ng kapatid ko.

"Kasal? Si Kenneth? Hindi ko alam iyan ah?" sagot ko naman. Walang nababangit sa akin si Mommy tungkol dito tuwing tumatawag ako sa kanila.

Kung hindi pa nabangit ni Veronica hindi/ko malalaman.

"Yes...noong nakaraang saturday kasama niya ang girl friend nyang pumunta dito. Hinihingi ni Kenneth ang approval nila Grandma at Grandpa. Mag aasawa na daw siya kung ayos lang." sagot naman nito. Hindi ko naman maiwasan na mapasimangot ng muli kong maalala ang una naming pagkikita ng girl friend ng kapatid kong si Kenneth.

Parang hindi ko kasi talaga type ang ugali ng babaeng iyun. Parang may attitude na ewan. Haysst, kaya lang hindi ko naman pwedeng panghimasukan ang buhay ng kapatid ko. Kung saan siya masaya eh no choice..doon siya at tanggapin kung ano man ang magiging desisyon niya.

"Ano ang sagot nila Grandpa?" tanong ko.

"Okay daw! Alam mo naman iyan sila Daddy At Mommy, puro oo lang naman ang sagot nila. Hindi iyan sila marunong humindi. " sagot nito. Hindi ko maiwasang mapabuntong hininga.

Mabilis na lumipas ang mga oras. Unti -unti na ding nagsipagdatingan ang iba pang miyembro ng pamilya. Walang katapusang batian at kumustahan. Before lunch, dumating na din si Drake na labis kong ipinagpasalamat.

Hindi dumating ang magaling kong kapatid pero nabangit nila Mommy sa akin na totoo daw ang balitang nasagap ko. Mag aasawa na daw si Kenneth at mamamanhikan na daw sila kinabukasan.

"Sure na ba talaga si Kenneth sa babaeng iyun Mom? Bakit parang ang bilis naman yata nilang nagplanong magpakasal?" hindi ko maiwasang tanong kay Mommy. Ngayun lang kami nagkaroon ng time na magkausap ng masinsinan. Si Drake naman ay nag eenjoy habang kausap sila Uncle Rafael at Peanut. Simula noong nagkalabalikan kami, maayos na ulit ang pakikitungo ni Uncle sa kanya. Balik pagkakaibigan na sila.

"Iyan ang gusto niya eh. Mabait naman si Vina at mukhang nagmamahalan naman sila." sagot naman ni Mommy sa akin. Mukhang ayos lang naman sa kanila na mag aasawa na din si Kenneth kaya sino ba naman ako para kumuntra pa.

Chapter 458

JEANN POV

Mabilis na lumipas ang mga araw at buwan. Parang kailan lang pero heto ako ngayun. Abalang abala ako sa harap ng salamin habang inaayusan ko ang sarili ko. Ngayun ang araw ng kasal ng kapatid kong si Kenneth at ako pa talaga ang kinuha nilang maid of honor dahil nag iisang kapatid ako ng groom kaya kahit na mabigat ang dugo ko sa bride wala akong choice kundi ang pumayag.

Actually, may na hire naman silang make up artist para sa mga kasali sa entourage ng kasal pero kaya ko namang ayusan ang sarili ko. Ayaw ko kasing maghabol ng oras. Ayaw ko na din dumaan ng hotel para ayusan dahil balak namin ni Drake na dumiretso na ng simbahan.

"Love, tama na iyan. Sobrang ganda mo na oh! Baka mamaya mapagkamalan ka pang dalaga ng ibang mga bisita. Hindi talaga ako papayag na may magpapalipad pa ng hangin sa iyo." si Drake at kanina pa ito nakatayo sa likuran ko. Kanina niya pa ako pinapanood habang nag aayos ako at hindi ko na mabilang pa ang mga papuri na naririnig ko mula sa kanya. Sinulyapan ko lang ito habang tinatapos ko ang paglalagay ng lipstick sa labi ko.

"Hayaan mong kainggitan ka ng lahat! Malas mo, nag asawa ka ng maganda eh! Kaya dapat nga maging proud ka!." pabiro kong sagot sa kanya habang may nakaguhit na ngiti sa labi ko. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago ito naglalakad palapit sa akin. Mahigpit akong niyakap mula sa likuran at hinalikan ako sa leeg.

Kaagad naman akong napakislot at napatapik sa kanyang dalawang kamay na nakapulupot sa baiwang ko.

"Drake ha? Huwag mo akong lagyan ng kiss mark! Baka kung ano ang isipin ng ibang mga bisita ng kasal kapag makita iyan sa leeg ko." saway ko sa kanya. Muli itong natawa at malambing na inihilig ang mukha niya sa balikat ko. Ramdam na ramdam ko ang mainit niyang hininga na dumadampi sa leeg ko na nagbigay sa akin na kakaibang kiliti.

"Drake! Enough na! Mali-late na tayo oh!" pabulong kong bigkas sa kanya. Binigyan niya muna ako ng mainit na halik sa pisngi bago niya ako pinakawalan. Muli kong sinulyapan ang sarili ko sa harap ng salamin bago hawak kamay kaming naglakad palabas ng kwarto.

Naabutan namin si Ella at baby Russell na matiyagang naghihintay sa amin dito sa garden. Isasama namin sila sa simbahan. Sanay naman na si Ella na isinasama namin kahit saan kami magpunta kaya ayos na din.

Nang masiguro namin na ayos na kaagad na kaming bumiyahe papuntang simbahan. Halos kasabay lang din namin dumating sila Mommy Daddy at Kenneth. Kaagad kaming lumapit sa kanila para bumati.

"Hello Mom, Dad!" wika ko at at kaagad na humalik sa pisngi nila. Nakipag kamay din si Drake kay Daddy at nakipag beso naman kay Mommy. Pagkatapos nakipag high five ito kay Kenneth.

"Ready ka na bang magpatali? Grabe? Ang bilis ng desisyon mong magpakasal ah? Wala ng bawian ha?" May halong pang aasar na wika ko kay Kenneth. Masama naman ako nitong tinitigan.

"Jeann, pwede ba? Not now! Kasal ko ngayun at gusto mo pa yatang sirain ang araw ko eh!" reklamo nito. Kaagad naman akong napaismid.

"Nag aalala lang ako sa iyo! Parang kailan mo lang siya ipinakilala sa amin tapos kasalan kaagad? Abat, ang bilis naman! Nabuntis mo na ba?" hindi ko naman paawat na tanong. Naramdaman ko pa ang paghawak ni Drake sa kamay ko palatandaan na inaawat niya na ako. Inirapan ko lang si Kenneth at mabilis itong tinalikuran.

Nakalimutang kong sabihan si Ella na pasok na muna sila sa simbahan. Masyadong mainit dito sa labas at baka mapaano si Baby Russell. Naka stroller ang anak ko dahil ayaw ko na din naman pumayag na palagi nitong karga ang bata. Bumibigat na si Baby Russell at ayaw kong sanayin ito sa karga. Marunong ng maglakad ang anak ko at gusto ko siyang sanayin na huwag umasa sa Yaya niya.

Mabilis na lumipas ang ilang sandali. Ready na ang lahat at tanging bride nalang ang hinihintay para mag umpisa na. Naka-pwesto na nga sa harap ng altar ang groom. Hindi pa man nag uupisa ang kasal iretable na ako dahil halos sampung minuto ng late ang bride.

"Mom, tanungin mo nga sa mga magulang ng bride kung nasaan na ang anak nila. Bakit ang tagal?"

nagrereklamo kong sambit. Ako ang maid of honor at dapat kasama ko ito pero since hindi naman kami closed dito ko na lang siya sa simbahan hintayin. Willing ko naman gampanan ang papel ko bilang maid of honor sa kasal nila eh.

"Saglit lang. Tatanungin ko! Ito ang ayaw ko eh. Late at nakakahiya sa lahat! " sagot naman ni Mommy sa akin at mabilis na itong naglakad patungo sa mga magulang ni Vina. Nasundan ko na lang ito ng tingin at hindi ko mapigilang mapataas ng kilay ng mapansin ko na parang aligaga ang mga ito.

"Wala pa ba? Bakit ang tagal?" napabaling lang ako ng tingin ng marinig ko ang boses ni Drake. Hindi siya kasama sa entourage kaya nasa loob ito ng church kasama ang iba pang miyembro ng pamilya Villarama. Ang ikinakainis ko lang, kung kinuha sana na isa sa mga abay si Veronica may kasama sana ako ngayun dito sa pwesto ko. Kaya lang mas priority ng angkan ni Vina ang mga kamag anak nilang maging abay.

"Wala pa nga eh. Ang arte talaga ng babaeng iyun! Hindi ko talaga siya makakasundo kapag ganito siya!"

halata na din ang iretable sa boses kong sagot kay Drake. Kahit na may aircon dito sa pwesto namin, feeling ko nanlalagkit na ako dahil sa suot kong gown.

"Relax love! Kaunting tiis na lang at darating din iyun." sagot nito sa akin. Naramdaman ko pa ang pagdampi ng panyo nito sa noo ko. Pawis na din ako sa bahaging iyun kaya iretable na talaga ako ngayun. Nakakahilo ang init sa labas kanina.

"Walang bride na darating!" Sasagot pa sana ako kay Drake ng marinig ko ang salitang lumabas sa bibig ni Mommy. Nakalapit na pala ito sa amin ni Drake ng hindi ko namamalayan. Halata sa boses nito ang pinaghalong pagkadismaya at galit. Malakas ang pagkakabigkas niya kaya kaagad na napatingin sa kanya ang ibang mga bisitang nakarinig sa sinabi niya.

"Walang bride na darating? Bakit daw? Nababaliw na ba ang Vina na iyun?" naiinis kng sagot. Malaking kahihiyan para kay Kenneth kung

sakaling hindi sisipot ang bride. Kahit naman hindi ko gusto ang ugali ng Vina na iyun, hindi ko din naman gusto na mapahiya ang kapatid ko at ang pamilya namin.

"Nagbago daw ang isip. Ayaw niya ng pakasal dahil narealzied niya na hindi pa raw siya ready na magpatali!" sagot ni Mommy at kaagad na iniabot sa akin ang papel na may nakasulat. Binasa ko ito at kaagad na naningkit ang mga mata ko sa galit. Sulat galing kay Vina at nakasaad dito ang pag atras niya sa kasal. Wala sa sariling napatingin ako sa harap ng altar at hindi ko maiwasang maawa sa kapatid ng mapansin ko ang pagkabalisa sa kilos nito.

Alam kong nag aalala na din ito dahil wala pa ang kanyang bride! Hindi basta -basta ang ginastos ng pamilya namin sa kasal na ito. Sinigurado namin na engrande at marami din kaming inimbitahan na mga bisita. Kapag hindi matuloy ang kasal, siguradong malaking dagok ito sa part ni Kenneth.

Chapter 459

JEANN POV

"Paanong nagbago ang isip niya? Hindi niya man lang ba naisip kung gaano kalaking kahihiyan itong ginawa niya sa pamilya natin?" hindi ko maiwasang bigkas habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa kapatid kong si Kenneth.

Hindi ko man masyadong napapansin ang love story nilang dalawa ng girl friend niya, alam kong mahal niya ito kaya nga niyaya niya itong magpakasal eh. Kaya lang ang mabilisang nabuong love story nila ay ganoon din naman kabilis na naglaho.

"Kurt! Do something! Ikaw na ang kumausap sa pamilya ng Vina na iyan! Palutangin nila ang anak nila kung hindi idedemanda ko sila!" narinig kong galit na wika ni Mommy.

Alam ko ang reason kung bakit hindi niya kayang makipag usap ng personal sa mga magulang ng bride. Mababaw ang temper ni Mommy at alam niyang magkakagulo lang lalo kaya hanggat maari, umiiwas na ito at gusto niyang si Daddy ang mag solve sa problemang ito.

"Stay here! Ako ang bahala! Jeann, pakipuntahan ang kapatid mo at sabihin mo sa kanya ang problema. Ikaw naman Bella, talk to the priest! Sabihin mo na wala ng kasalan na magaganap!" si Daddy na ang nagsalita. Kaagad naman nanlaki ang mga mata ni Mommy. Halatang hindi ito sang ayon sa sinabi ni Daddy ngayun.

"No! Hindi pwede! Mapapahiya ang anak natin kapag hindi matutuloy ang kasal." sagot ni Mommy. Narinig ko naman ang marahas na pagbuntong hininga ni Daddy at seryosong tinitigan si Mommy.

"May magagawa pa ba tayo? Wala ang bride! Ayaw niyang pakasalan ang anak mo! Hindi pwedeng ipilit kung ano man ang gusto ni Kenneth dahil lalo lang magiging kumplikado ang lahat!" seryosong sagot ni Daddy! Napansin ko naman ang pag iwas ng tingin ni Mommy bago dahan-dahan na tumango.

"Makikinig ang kapatid mo sa iyo Jeann. Ikaw na ang magsabi sa kanya at ako na din ang kakausap sa mga pari at iba pang mga kamag anak natin at mga bisita. Drake, samahan mo ang asawa mo!" malungkot na wika ni Mommy at nagpatiuna na itong tumalikod. Kaagad naman kaming nagkatitigan ni Drake.

"This is life. Siguro hindi sila para sa isat isa. Dont worry, ako na ang bahalang aalalay kay Kenneth! Masakit ang nangyari sa part niya pero kailangan niyang tanggapin." wika nito. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga. Hawak kamay kaming naglakad patungo kay Kenneth na noon ay walang kamay-malay sa lahat ng mga kaganapan.

"Jeann, dumating na ba si Vina? Late na at kanina ko pa siya tinatawagan pero hindi siya sumasagot!" kaagad na tanong ni Kenneth pagkalapit namin sa kanya. Napatingin pa ako sa kanyang best man na kamag anak ni Vina bago ko inabot kay Kenneth ang liham na galing kay Vina na naglalaman ng pag atras nito sa kasal.

"A-ano ito? Is it a prank?" tanong ni Kenneth pagkatapos nitong basahin ang naturang liham. Kaagad naman akong umiling.

"No! Walang lugar ang prank sa mga ganitong klaseng okasyon. Walang kasalan na mangyayari dahil umatras ang bride mo." sagot ko. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagbagsik ng hitsura ni Kenneth kasabay ng pagpunit nito sa hawak ni papel.

"Umaatras siya? Ngayun pa? Ngayun pang naka ready na ang lahat?" sagot nito habang bakas ang pait sa kanyang boses. May iilang butil na din ng luha ang unti-unting dumadaloy sa mga mata nito.

Ang kaninang masaya at excited na mukha nito ay napalitan ng sobrang lungkot. Hindi ko naman maiwasan na hawakan ito sa kamay upang iparamdam sa kanya na hindi siya nag iisa sa laban na ito.

"Ganito talaga siguro ang buhay. Hindi lahat ng gusto natin, makukuha natin." wika ko.

"Pe-pero Jeann! Mahal ko siya! Mahal na mahal ko si Vina at sa kanya lang umiikot ang mundo ko nitong mga nakaraang buwan. Kaya nga niyaya ko siyang magpakasal dahil gusto kong matali siya sa akin habang buhay! Bakit?" Bakit sa akin pa?" napahagulhol ng iyak na wika ni Kenneth. Para namang pinipiga ang puso ko dahil sa nakikita kong paghihirap niya ngayun. Kaagad ko itong niyakap at umaasa ako na maibsan man lang ng kahit kaunti ang sakit na nararanasan niya ngayun.

Kasabay ng pagyakap ko kay Kenneth ay ang pag anunsiyo ni Mommy Arabella mismo sa lahat ng mga bisita na hindi na matutuloy ang kasalan. Bulungan ang kaaagad kong narinig sa buong paligid. Ibat ibang reaction mula sa mga bisita. Halos lahat ay nagpapakita ng pagkaawa sa groom.

"Jeann hindi ko kaya! Hindi ko alam ang gagawin ko! Ang sakit! Sobrang sakit at sa mismong araw pa talaga ng kasal namin. Pupuntahan ko si Vina. Kakausapin ko siya. Baka naguguluhan lang siya sa bilis ng pangyayari!" wika ni Kenneth at mabilis itong kumalas sa pagkakayakap sa akin.

Halos takbuhin nito ang paglabas sa simbahan. Marami kami na tumatawag sa pangalan niya para sana pigilan ito pero parang wala itong narinig. Kaagad naman akong napasunod dito habang patuloy sa pagtawag sa kanyang pangalan.

"Kenneth! Where are you going? Hintay!" wika ko. Wala na akong pakialam sa paligid. Kailangan kong maabutan ang kapatid ko at baka mapahamak ito.

"Love dito ka na! Ako na ang bahalang sumunod kay Kenneth. Tulungan mo sila Mommy na asikasuhin ang mga bisita." natigil alng ako sa paghakbang ng maramdaman ko ang paghawak ni Drake sa kamay ko. Napasulyap pa ako kay Kenneth na noon ay nagalalakad na patungo sa parking area. Mukhang pupuntahan nga nito si Vina.

"Sige...sundan mo siya Drake. Kahit na anong mangyari, huwag mong hayaan na mapahamak ang kapatid ko!" nag aalala ko namang sambit. Masuyo pa akong hinalikan ni Drake sa aking noo at nagmamadali na nitong sinundan si Kenneth. Napansin kong umarangkada na ang sasakyan ni Kenneth paalis kaya walang choice si Drake kundi gamitin ang sarili naming kotse para sundan ito.

"Ano ba talaga ang nangyari? Bakit hindi sumipot ang bride? Nag away ba sila?" isang seryosong tanong mula kay Uncle Rafael ang narinig ko kaya napabaling ang attention ko sa kanya.

"Hindi ko din po alam Uncle! Basta, nagpadala ng letter ang bride na ayaw nya na daw pakasal. Nag aalala ako na baka mapaano ang kapatid ko!" sagot ko naman. Kaagad namang napailing si Uncle bago ito nagsalita.

"Kaya pala masyado ng late at hindi pa dumadating ang bride. Masyado nakakahiya at traumatic ito sa kapatid mo kaya gagawa din ako ng paraan para hindi na kumalat ang balitang ito sa publiko." wika ni Uncle sa akin. Kaagad naman akong nagpasalamat.

Bahagi kami ng alta sa siyudad at lalabas talaga ang issue na ito sa publiko.

Chapter 460

JEANN POV

"Bakit mo hinayaang umalis ang kapatid mo? Paano kung mapahamak siya?" kaagad na tanong ni Mommy sa akin nang mapansin nito ang agarang pag alis ni Kenneth. Naiinis man sa mga nangyari, pilit pa rin akong nagpaka- hinahon sa harapan ni Mommy.

"Mom! Ayaw niyang papigil. Basta niya na lang din akong tinalikuran. Pupuntahan niya daw si Vina. Pero walang dapat na ipag-alala. Sinusundan siya ni Drake ngayun. Hindi naman siguro hahayaan ng asawa ko na mapahamak si Kenneth eh. Gusto lang siguro ng kapatid ko na makausap ang girl friend niya." sagot ko naman. Kaagad naman itong napahilot sa kanyang sintido. Halata sa hitsura nito ang stress dahil sa mga nangyari. Parang gusto ko tuloy

isumpa ang Vina na iyun.

"Okay fine...ang mabuti pa tulungan mo na lang ako sa pag istima sa mga bisita. Naka ready naman ang reception party at pinapadiretso ko doon ang mga bisita para naman hindi masayang ang mga pagkain. Dont worry, nagpresenta na si Veronica at Uncle Rafael mo na samahan ka. Hayaan mo na lang muna ang anak mo at Yaya niya na sumabay kina Mommy at Daddy pauwi ng mansion." mahabang wika ni Mommy. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga.

May magagawa pa ba ako kung hindi sundin ang sinabi nito. Kahit hindi natuloy ang kasal, responsibilidad pa rin namin ang mga bisita. Bonga pa naman ang reception party at sayang naman kung hindi mapakinabangan.

Mabilis na lumipas ang mga oras. Naging maayos naman ang mga

nangyari sa reception party. Of course, walang program at kainan lang talaga. Maliban kay Uncle Rafael, tumulong na din sila Uncle Christopher sa pag iistima sa mga bisita pero kaagad din silang umalis ng masiguro nila na nasa ayos na din ang lahat. Walang dahilan na mag stay dahil majority sa mga bisita ay hindi naman nila kilala

"Hayy, kainis! Ang sakit na ng paa ko. "hindi ko maiwasang reklamo kay Veronica habang pareho kaming nakaupo dito sa isang sulok. Mas lalong nadagdagan ang galit ko kay Vina. Hindi ko alam kung ano ang biglang pumasok sa kukute ng babaeng iyun at bakit hindi siya sumipot sa kasal.

Walang ibang gagawin ang mga bisita na tumuoy dito sa hatel para sa reception party kundi ang kumain. Ito na siguro ang pinaka-malungkot na party na nadaluhan ko. Perfect ang lahat at sa unang tingin pa lang ay talagang pinagka-gastusan ang venue pero sinayang lang ng bride.

Cancelled na lahat ng program dahil hindi naman natuloy ang kasal. Iyun nga lang, hindi ko pa rin maiwasan na mapagod. Ilang oras din akong nakatayo kanina sa simabahan at hindi naman kaagad kami makakaupo dito sa venue ng reception dahil iistimahin pa namin ang mga bisita.

"Ano na ang balita kay Kenneth?" tanong ni Veronica sa akin. Kaagad ko namang tinitigan ang hawak kong phone. Hindi pa tumatawag sa akin si Drake para ibalita kung nasaan na si Kenneth ngayun. Kung nasundan niya ba ito or ano na!

Kaagad kong nag dial. Tatawagan ko na lang si Drake para alamin dito kung ano na ang kondisyon ng kapatid ko. Hindi naman ako nabigo dahil naka tatlong ring pa lang kaagad nang sumagot si Drake.

"Drake, kumusta? Ang kapatid ko? Nahabol mo ba siya?" kaagad na tanong ko. Ilang saglit na katahimikan ang namayani sa buong paligid bago sumagot si Drake.

"Patawarin mo ako Jenn. Pero sa bilis ng pagpapatakbo ni Kenneth ng kotse niya, hindi ko siya nasundan. Kakatapos ko lang kausapin si Mommy Arabella kanina at kinuha ko ang address ng girl friend ng kapatid mo. On the way na ako papunta doon. Dont worry, iuuwi ko sa bahay ang kapatid mo ng ligtas." sagot ni Drake. Parang biglang nanlamig ang buo kong katawan dahil sa sinabi nito.

Kung hindi niya nahabol ang kapatid ko, nasaan na siya? Baka mapahamak iyun. Sa isiping iyun, kaagad na kumabog ang puso ko dahil sobrang kaba. Gayunpaman, hindi ko pwedeng sisihin si Drake. Ginawa niya ang lahat para sundan ang kapatid ko.

Pagkababa ko pa lang ng tawag ni Drake ay muling nag ring ang aking cellphone. Nkaregister ang pangalan ni Daddy kaya kaagad ko itong sinagot.

"Bella, nasaan ka ngayun?" kaagad na tanong nito sa kabilang linya.

"Dad, dito pa po sa hotel. Kumusta po? May balitan na ba kay Kenneth?" tanong ko. Isang mahabang katahimikan ang namayani sa pagitan namin bago ito sumagot.

"Wala pa rin. Tumulong na din ang iba mo pang mga pinsan sa paghahanap sa kanya. Kung sakaling may balita ka sa kapatid mo, tawagan mo kaagad ako. Pauwi na kami ngayun ng bahay dahil biglang sumakit ang ulo ng Mommy mo." sagot nito.

"Okay Dad! Siguro, mga bente minutos pa at matatapos din siguro kami dito sa hotel. Pakisabi po kay Mommy na huwag po siyang mag alala masyado." sagot ko naman.

Maliban kay Kenneth, alam kong mas apektado din si Mommy sa mga nangayari. Hindi birong kahihiyan ang natamo ng aming pamilya. Huwag lang na magpapakita ang Vina na iyun sa akin kung hindi babalatan ko talaga siya ng buhay dahil sa ginawa niyang kahihiyan at gulo sa pamilya namin ngayung araw.

"Pagkatapos naming mag usap ni Daddy muling tumunog ang aking cellphone. Si Drake ang tumatawag kaya kaagad ko itong sinagot.

"Love, huwag kang mabibigla... nabangga ang kotse na minamaniho ni Kenneth!" wika nito. Ayaw man ipahalata ni Drake, pero bakas sa boses nito ang pagpa-panic

"A-anong sabi mo? Nabanga si Kenneth?" Nag aalala kong tanong. Parang gustong manginig ang tuhod ko dahil sa sinabi niya.

"Patawarin mo ako Jeann kung hindi ko siya naprotektahan. Sinusundan ko na ang ambulance kung saan siya isinakay papuntang hospital. Tatawagan na lang kita ulit kapag makarating na kami ng hospital."

sagot nito at kaagad itong nawala sa kabilang linya. Hindi ko naman maiwasan ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. Para akong nauupos na kandila na muling napaupo sa tabi ni Veronica.

"Anong nangyari? Bakit?" napabaling ang tingin ko kay Veronica ng marinig ko ang tanong nito. bakas sa mga mata nito ang pagtataka habang nakatitig sa akin.

"Si Kenneth! Naaksidente siya!" sagot ko at hindi ko na napigilan pa ang mapaiyak. Pagkagulat naman ang kaagad na rumhistro sa mga mata ni Veronica dahil sa narinig. Sininyasan pa nito ang asawang si Rafael na lumapit sa amin na kaagad namang tumalima.

Si Veronica na din ang nagbalita kay Uncle Rafael sa nangyari kay Kenneth dahil hindi na ako makapagsalita dahil sa sama ng loob na nararamdaman ko.

Muling tumunog ang aking cellphone pero si Uncle na ang sumagot. Si Drake ang tumatawag at sinabi nito kung saang hospital dinala si Kenneth. Para naman akong robot na wala sarili habang inaakay ako nila Uncle Rafael at Veronica palabas ng hotel.

Ilang beses pa akong sinabihin ni Veronica na kumalma at magiging maayos din ang lahat pero parang bigla akong naging bingi. Minsan parang aso at pusa kami ng kapatid kong si Kenneth, pero mahal ko iyun eh. Nag iisa ko lang siyang kapatid at hindi ko talaga matatanggap kong mapahamak siya.

Chapter 461

JEANN POV

Pagkadating namin ng hospital diretso na kami ng emergency kung saan kaagad na ginagamot si Kenneth. Naabutan namin si Mommy Arabella, Daddy Kurt at Drake na matiyagang naghihintay sa labas. Kaagad akong lumapit sa umiiyak na si Mommy at yumakap.

Ramdam ko kay Mommy ang matinding paghihinagpis dahil sa nangyari sa kapatid ko. Namamaga na din ang mga mata nito palatandaan na kanina pa ito umiiyak.

"Jeann, ang kapatid mo! Hindi ko matatanggap kung sakaling may masamang mangyari sa kanya." wika nito habang lumuluha. Hindi naman ako nakaimik. Masama din ang loob ko at ipokrita ako kung sasabihin ko kay Mommy na huminahon siya.

Ilang minuto din kaming magkayakap ni Mommy at parehong umiiyak ng maramdaman ko ang pananahimik nito. Bumigat din ito at bago ko siya nabitawan, kaagad namang napalapit sa amin si Daddy. Puno ng pag aalala ang boses nito habang binabangit ang pangalan ni Mommy.

"Bella! Ano bang nangyari sa iyo? Doctor! Tumawag kayo ng Doctor!" Tarantang wika ni Daddy.

Si Uncle Rafael na mismo ang tumawag ng Doctor. Hindi ko na nga namalayan ang presensya nila simula noong dumating kami ng hospital. Si Veronica naman ay tahimik lang sa isang tabi habang matiyaga ding naghihintay ng balita mula sa mga Doctor na gumagamot kay Kenneth.

Hindi ko na namalayan pa ang mga sumunod na nangyari. Para akong rubot na naging sunod-sunuran hanggang sa pati si Mommy ay ipinasok na din sa loob ng emergency room. Kaagad itong inasikaso ng mga Doctor at nilapatan ng paunang lunas.

Masyado daw over fatigue si Mommy kaya kailangan niya ng pahinga. Walang malay itong nilabas ng emergency room at idiniretso sa isang private room na kaagad na kinuha ni Daddy.

Naiwan naman kami ni Drake matiyagang hinihintay ang paglabas ng Doctor na gumagamot kay Kenneth. Nagpaalam din kasi sila Veronica at Uncle Rafael na lalabas na muna para bumili ng makakain.

Pakiramdam ko, ito na yata ang pinakamahabang oras ng buhay ko. Ang bawat pag ikot ng kamay ng orasan ay isang nakakabagot na pangyayari sa buhay ko. Puno ng takot ang nararamdaman ko ngayun dahil sa kalagayan ng nag iisa kong kapatid.

"Love, Alam kong masakit para sa iyo ang nangyari kay Kenneth pero magpakatatag ka! Hindi pwedeng maging mahina ka din. Ngayun ka lubos kailangan ng pamilya mo lalo na ni Mommy." narinig kong wika ni Drake. Hindi ko naman maiwasan na mapasandal sa dibdib niya. Patuloy lang sa pagdaloy ang luha sa aking mga mata.

"Hindi ko alam Kung kaya ko ba talaga lahat ng ito! Mahal ko si Kenneth at hindi ko matanggap kung sakaling mawala siya sa amin." umiiyak kong bigkas. Kaagad ko namang naramdaman ang paghaplos nito sa likod ko.

"Hindi mawawala sa inyo si Kenneth! Ginagamot na siya ng mga Doctor ngayun at alam kong lumalaban siya! Huminahon ka dahil hindi din siguro gugustuhin ni Kenneth na nakikita kang nagdurusa dahil sa kanya."

malambing na sambit ni Drake. Hinalikan pa ako nito sa aking noo at mahigpit ng niyakap. Lalo naman akong napahagulhol sa pag iyak.

Pinipilit naman akong nagpakahinahon pero sa tuwing naiisip ko ang kondisyon ni Kenneth bumibigat ang kalooban ko. Hindi ko kayang magpakahinahon lalo na at patuloy pa rin siyang ginagamot ng mga Doctor.

"Drake, bakit ang tagal ng mga Doctor? Masama ba talaga ang tama ni Kenneth?" tanong ko sa kanya. Isang mahabang katahimikan ang namayani sa aming dalawa bago ito sumagot.

"Bumangga siya sa kasalubong na bus at wasak ang unahang bahagi ng kotse niya. Ipagdasal natin ang kaligtasan niya Jeann." sagot nito. Lalo naman akong napahagulhol ng iyak. Natigil lang ako ng mapansin ko ang paglabas

ng isa sa mga Doctor na gumagamot kay Kenneth. Kaagad akong napatayo at sinalubong ito.

"Doc, kumusta ang kaptid ko?" kaagad kong tanong pagkalapit sa kanya. Tinanong pa ako kung kaanu- ano ko daw ba ang pasyente at sinabi ko namang kapatid ako. Kaagad naman itong napatango

"Critical ang kondisyon ng kapatid mo at kailangan niya pang obserbahan sa loob ng bente kwatro oras. Masyadong maraming dugo ang nawala sa kanya at napinsala din ang dalawa niyang paa dahil sa aksidente."

sagot nito sa akin. Mahigpit naman akong napahawak kay Drake para umamot ng kahit kaunting lakas.

"A ano po ang ibig niyong sabihin?" kinakabahan kong tanong.

"Ikinalulungkot kong sabihin sa inyo na baka hindi na makalakad ang kapatid mo. Durog ang mga buto niya sa binti hanggang sa kanyang mga paa kaya kailangan ng masinsinang obserbasyon kung makakalakad pa ba siya ulit or hindi na!" sagot nito. Lalong nag uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata.

HIndi ko ma-imagine kung anong buhay ang naghihintay sa kapatid ko. Ang kapatid kong puno ng pangarap ay sa isang iglap lang ay nasira ang buhay dahil sa isang aksidente at kasalanan ito ng Vina na iyun! Sa isiping iyun kaagad na binalot ng galit ang puso ko. Hindi sana naaksidente si Kenneth kung sumipot lang sa kasal nila si Vina. Hindi sana ito mangyayari.

Kaagad na inilipat sa ICU si Kenneth para obserbahan. Durong na durog ang puso ko habang pinagmamasdan ang nakaawa nitong kondisyon. Ang dating matikas na si Kenneth ay parang isang lantang gulay na nakahiga sa hospital bed. Maraming mga aparatu ang nakakabit dito sa buong katawan. Sobrang putla niya din at bakas sa mukha nito paghihirap.

Marami din itong benda lalo na sa ibabang parte ng kanyang katawan.

"Malakas si Kenneth! Kaya niyang labanan lahat ito Love! Manalig lang tayo sa maykapal dahil walang imposible sa Kanya!" narinig kong muling sambit ni Drake. Dahan-dahan naman akong tumango.

Chapter 462

JEANN POV

Pagkatapos kong makita ang kondisyon ni Kenneth, kaagad kong pinuntahan sila Mommy at Daddy.

Naabutan namin na tulog pa si Mommy kaya kay Daddy ko na lang sinabi kung ano ang napag usapan namin ng Doctor. Isang malakas na buntong hininga ang naging reaction ni Daddy pero nakikita ko sa mga mata nito ang sobrang lungkot.

"Magiging maayos din ang lahat." sagot nito habang hindi inaalis ang pagkakatitig kay Mommy. Ilang sandaling katahimikan ang bumalot sa buong paligid bago namin narinig ang mahinang katok sa pintuan ng kwarto. Si Drake na ang tumayo para pagbuksan iyun at kaagad ba tumampad sa amin ang magkamukha na sila Christopher at Charles. Mga ka- triplets ni Charlotte na anak nila Tita Carmela at Tito Christian.

Kaagad nila kaming binati bago binangit kung ano ang pakay nila

"Tito, Good evening po! Kami na po muna ang bahala dito para makapag pahinga na muna kayo." si Charles na ang unang nagsalita. Kahit naman halos magkamukha silang dalawa, kilalang kilala pa rin namin sila. Siguro dahil sa kanilang personality at gupit ng buhok. Mas matangkad din si Charles ng kaunti kumpara kay Christopher.

"Maraming salamat sa inyo mga tho at dumating kayo. Pasensya na kayo kung naabala namin kayo ha?" sagot naman ni Daddy. Kaagad naman napailing si Christopher.

'Wala pong problema Tito. Pamilya po tayo, at walang ibang magtutulungan kundi tayo-tayo lang din naman. Kami na po muna ang bahala dito para makapag pahinga na din kayo." wika ni Christopher. Sinulyapan pa ako nito sabay ngiti.. Napabaling naman ang tingin ni Daddy sa akin.

"Jeann, since nandito na ang mga pnisan mo, umuwi na muna kayo para makapag-pahinga. Hihintayin ko lang na magising ang Mommy niyo tapos susunod na din kami." wika ni Daddy. Kaagad naman akong umiling.

"No Dad! Hindi po ako aalis dito hanggat hindi nagigising si Kenneth!": sagot ko. Kaagad namang sumiryuso ang mukha ni Daddy sabay iling.

"Hindi pwede ang iniisip mo! Masyado nang nakakapagod sa iyo ang araw na ito at kailangan mo din ng pahinga. Huwag mong hayaan na matulad ka sa Mommy mo na basta na lang nahimatay dahil sa pagod at stress. Umuwi na muna kayo at bumalik na lang kayo kapag ayos na  ang lahat." seryoso namang sagot nito. Kaagad naman akong napatingin kay Drake at tanging pagtango lang naman ang naging sagot nito.

"Dont worry Insan. Kami na muna ang bahala kay pinsan Kenneth! Pwede niyo kaming tawagan anytime kung gusto nyong makibalita sa kondisyon niya. Sa ngayun, kailangan niyo munang umuwi para makapag pahinga. Huwag mo masyadong abusuhin ang sarili mo dahil baka ikaw naman ang magkasakit!"wika naman ni Charles sa akin.

Labag man sa kalooban pumayag na lang din ako. Tama naman sila eh...mas mahirap kung pati ako ay magkasakit. Dadagdag pa ako sa suliranin ng pamilya.

Bago kami umuwi, muli kong sinilip si Kenneth sa ICU. Tinawagan ko din sila Grandma na sila na muna ang bahala kay Baby Russell. Hindi naman sila mahihirapan sa pag aalaga dahil kasama naman nito ang kanyang Yaya.

Diretso kami ni Drake sa bahay. Kahit na masama ng loob ko, pinilit ko pa ring kumilos ng normal. Ayaw ko din naman maging unfair sa asawa ko. Alam kong gumagawa din ito ng paraan para maibsan ang lungkot na nararanasan ko.

Kumain lang kami at diretso na kami sa aming kwarto para matulog. Dahil sa sobrang pagod sa maghapong stress at sama ng loob kaagad din naman akong nakatulog habang nakaunan sa bisig ni Drake.

Nagising ako kinabukasan na mataas na ang sikat ng araw. Halos alas diyes na ng umaga kaya dali-dali akong bumangon. Wala na si Drake sa tabi ko kaya kaagad kong hinagilap ang aking cellphone. Tinawagan ang pinsan kong si Christopher at kaagad naman itong sumagot.

"Anong balita sa kapatid ko?" tanong sa kanya.

"Huwag kang mag alala. Tinatanggap ng katawan ni Kenneth ang lahat ng mga gamot na ibinibigay sa kanya. Ayon sa kanyang Doctor, magandang senyales daw iyun sa kanyang pagaling. Hinihintay na lang na magising siya at ililipat din kaagad ng private room." sagot nito. Kaagad naman akong nabuhayan ng loob.

Ano man ang maging kondisyon ni Kenneth ngayun ang importante ligtas siya! Ang balita ng pinsan kong si Christopher ay malaking bagay sa akin dahil kahit papaano, naibsan ang pag aalala na nararamdaman ng puso ko.

"Mabilis akong nagligpit ng kama bago nagmamadaling pumasok ng banyo. Maliligo lang ako para ready na ulit ako pagpunta ng hospital. Gusto kong nasa tabi ako ng kapatid ko bago siya magising.

Madaliang ligo lang naman ang ginawa ko at kaagad na nagbihis. Kasalukuyan kong pinapatuyo ang buhok ko nang pumasok si Drake sa loob ng kwarto. Puno ng pagtataka ang kanyang mukha habang nakatitig sa akin.

"Gising ka na pala? Nakabihis ka yata? Aalis na ba tayo?" tanong nito. Kaagad naman akong tumango.

"Pupunta ako ng hospital." sagot ko. Saglit itong hindi nakaimik bago dahan -dahan na lumapit sa akin.

"Tumawag si Ella! Hinahanap daw tayo ni Baby Russell. Pwede bang puntahan muna natin ang bata sa mansion bago tayo pumunta ng hospital?" malumanay nitong tanong. Saglit akong natigilan at kaagad na bumaha ang guilt sa puso ko. Sa sobrang pag aalala na nararamdaman ko para sa kapatid ko, saglit kong nakalimutan ang tungkol kay Baby Russell.

"Okay, pupuntahan muna natin siya. Pasensya ka na Drake, sa sobrang dami ng gumugulo sa isipan ko, nawala sa isip ko ang tungkol kay Baby Russell." sagot ko naman. Nakangiti naman itong tumango.

"Ayos lang. Naiinitindihan kita! Kung tapos ka na, sumama ka na sa akin sa dining area. Kain muna tayo bago tayo aalis." sagot nito sa akin. Tumango ako at hawak kamay kamig lumabas ng aming kwarto.

Mabilis na lumipas ang oras. Kasalukuyan kaming nasa mansion nang tumawag si Charles sa akin at ibinalita nitong gising na daw si Kenneth. Halos maiyak naman ako sa sobrang tuwa.

Kaagad kong ibinalita kina Grandma at Grandpa ang tungkol sa kondisyon ni Kenneth at pati sila ay para din daw nabunutan ng tinik sa dibdib. Sila pa mismo ang nagsabi sa amin ni Drake na iiwan muna si Baby Russell sa kanila at puntahan na daw muna namin ang kapatid ko. Kaagad naman kaming tumalima ni Drake.

Chapter 463

JEANN POV

Kasama si Drake, mabilis kaming nakarating ng hospital. Excited akong naglakad patungo sa kwarto kung saan naka-confine ang kapatid kong si Kenneth.

Ngayung gising na siya, umaasa ako na sana tuloy-tuloy na ang kanyang pagaling

Malapit na kami sa kwarto nang sa hallway pa lang kaagad kung natanaw ang bulto ni Mommy Arabella. Tahimik itong nakaupo sa isang mahabang upuan habang umiiyak. Dumuble tuloy ang hakbang ko para malapitan kaagad ito.

"My, bakit nandito ka? Akala ko ba gising na si Kenneth?" kaagad kong tanong pagkalapit sa kanya. Isang malungkot na titig ang ibinigay nito sa akin bago dahan-dahan na tumango.

"Oo, gising na siya. Gising na ang kapatid mo. Puntahan mo na siya." malungkot nitong bigkas. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Drake. Hindi ganito ang inaasahan kong reaction mula kay Mommy. Bakit parang ang lungkot niya pa rin?

"Sige po. Pasok muna kami sa loob My! Gusto ko na po talagang makita ang kondisyon ni Kenneth!" nakangiti kong sagot at si Drake na mismo ang pumihit ng seradura.

Pagkabukas ng pintuan kaagad na akong pumasok sa loob. Matamis ang ngiting nakaguhit sa labi ko habang inililibot ang tingin sa paligid.

Tanging si Daddy lang ang napansin ko at nakaupo ito sa upuan na nasa gilid ng higaan ng kapatid ko. Nagmamdali naman akong lumapit.

"Kenneth! Bro! Kumusta ka na?" kaagad kong bigkas. Sabay pa silang napalingon ni Daddy sa akin kaya nagmamadali akong lumapit.

Kaagad na napakunot ang noo ko nang mapansin ko ang blankong tingin na ipinukol sa akin ni Kenenth. Although, napansin ko na bumalik na sa dati ang kulay nito pero bakas pa rin sa katawan niya ang aksidenteng natamo. Lalo na sa ibabang bahagi ng kanyang katawan.

"Ano ang ginagawa mo dito? Dapat hindi niyo na ako hinayaan pang mabuhay. Wala na din namang saysay ang lahat ng ito diba?" salitang lumabas sa bibig ni Kenenth na dumurog sa puso ko. Nagtatanong ang mga matang tumitig ako kay Daddy at kaagad naman itong umiling.

"Bro! Kenneth! Ano ba ang sinasabi mo? Nagbibiro ka ba?" tanong ko. Napansin ko ang pag ismid nito bago sumagot.

"Sa palagay mo, may panahon pa

akong magbiro? Jeann, look at me! Iniwan na nga ako ang babaeng pinakamamahal ko, naging inutil pa ako! Sino ang gaganahan sa ganitong klaseng buhay?" puno ng pait ang boses na bigkas nito. Natameme naman ako.

Magkahalong damdamin ang kaagad na bumalot sa puso ko. Awa at pag- aalala para sa nag iisa kong kapatid.

Kung ganoon, alam niya na ang kondisyon niya. Alam niya na may tendency na tuluyan siyang malumpo.

"Leave me alone! Kung talagang nag aalala kayo sa kondisyon ko, hayaan niyo akong mamatay!" salitang lumabas sa bibig nito na nagpatulo ng luha sa aking mga mata. Pasimple ko naman iyung pinunasan dahil ayaw kong iparamdam sa kanya na naaawa ako sa kanyang kondisyon. Baka kasi lalo itong mag self pity.

"Ano ba iyang pinagsasabi mo? Bro naman! Ano ba ang nangyayari sa iyo! Hindi ka naman dating ganiyan ah? Huwag mong sabihin ang mga katagang iyan dahil nasasaktan kami. Kung ano man ang problema natin ngayung araw, darating at darating din ang oras na masusulusyunan natin iyan. Nakalimutan mo na ba? Habang may buhay may pag asa kaya hwuag kang mawalan ng pag asa sa sarili mo! " sagot ko naman at akmang hahaplusin ko sana ang noo nito pero kaagad itong umiwas. Matalim ang mga matang tinitigan ako nito.

Pag asa? Wala na akong pag asa Jeann! Inutil na ako at habang buhay na akong magiging pabigat sa inyo!" bakas ang galit sa boses na sagot nito. Hindi ko na napigilan pa ang paghagulhol ko ng iyak.

Hindi ko inaasahan na marinig ko sa mismong bibig niya ang mga katagang iyun. Ang dating malambing at mabait na Kenneth ay biglang naglaho sa isang iglap lang. Ang inaasahan na masayang araw ng kanyang buhay ay nauwi sa disaster.

"Ano ka ba! Hindi mo kami kaaway para magalit ka sa amin. Kapatid kita at mahal na mahal kita! Siguro, naguguluhan ka lang sa mga nangyari. Magpagaling ka at hayaan mo kaming alagaan ka!" sagot ko. Hindi naman ito nakasagot. May ilang butil ng luha ang lumabas sa gilid ng mga mata nito sabay pikit.

Naiinitindihan ko naman eh. Broken hearted siya at napagdaanan ko din iyun. Walang ibang makakaintindi sa kapatid ko kundi kami lang kaya kahit na susungitan niya ako, hinding hindi ako magagalit sa kanya dahil pilit niya din akong inintindi noong mga sandaling kailangan ko ng karamay.

Mas matindi ang pinagdadaanan ni Kenneth ngayun kumpara sa napag daanan ko noon kaya willing akong tulungan ito para muling makabangon.

Chapter 464

JEANN POV

Mabilis na lumipas ang araw. Masasabi ko na malaki ang ipinagbago ng ugali ni Kenneth simula noong naaksidente ito. Naging bugnutin ito at halos ayaw kaming kausapin. Mabilis na naghilom ang kanyang mga sugat pero hindi siya makatayo dahil malaking bahagi ng buto sa kanyang binti ang napuruhan dahil sa aksidente.

Nakalabas kami ng hospital na naka- wheel chair ito. Masakit sa aming lahat ng makita ito sa mahirap na sitwasyon pero wala kaming magagawa kundi ang magdasal na sana maging maayos ang lahat. Hindi naging cooperative si Kenneth at talagang ipinapakita nito sa amin na wala na itong ganang magpatuloy sa buhay.

Naging tahimik ito at mas gugustuhin niya pang magkulong sa kanyang kwarto. Kaunting pagkakamali ng mga . kasambahay lagi itong nakasigaw.

Iniintindi na lang namin dahil alam na alam namin ang kanyang pinagdadaanan.

Katulad na lang ngayun. Nagpasya akong dalawin ito pagkaalis ni Drake para pumasok sa office. Naabutan ko ito sa kanyang kwarto na binubulyawan ang isa sa mga kasambahay.

"Idiot! Ilang beses ko bang sabihin sa iyo na dagdagan mo ng asin ang pagkain na iyan! Matabang at bakit ba ang tanga-tanga mo!" Paakyat pa lang ako ng hagdan ng marinig ko ang galit na pagsigaw ni Kenneth. Para itong may kaaway na ewan. Napabilis tuloy ang paghakbang ko at naabutan ko ito sa kwarto na nakakalat ang pagkain sa sahig. Para ding dinaanan ng bagyo ang kanyang kwarto.

"Get lost!" angil pa nito sa mangiyak- iyak na kasambahay. Kaagad naman akong napalapit para sawayin ito.

"Kenneth! Ano ba? Pwede mo namang idaan sa mahinahon na usapan kapag may gusto ka eh. Hindi mo kailangang manigaw. Ano ba ang nangyari sa iyo? Hindi ka naman dating ganyan ah?" wika ko at kaagad na sinenyasan ang mangiyak-iyak na kasambahay na lumabas muna. Mamaya ko na lang ipalinis ang kwarto nito kapag mahinahon na ito. Mahirap paamuhin ang taong biglang nawalan ng direksyon sa buhay.

"Ano ang kailangan mo? Hindi ka ba nagsasawang makita ako sa ganitong sitwasyon?" ako naman ang pinagbuntunan nito ng init ng ulo. Malakas naman akong napabuntong hininga.

Wala na talaga itong pinipiling taong pwedeng awayin. Kapag dinadalaw ito ng iba pa naming mga pinsan, halos ayaw nitong harapin. Laging salubong ang kilay nito at never ko na itong nakitang ngumiti

"Ken, huwag naman ganiyan! Hindi mo kami kaaway dito sa bahay. Nakausap namin ang Doctor mo at sinabi niya sa amin na may tsansa ka pa raw na makalakad basta tulungan mo lang ang sarili mo!" wika ko. Ni hindi man lang ito nagpakita ng reaction sa sinabi ko. Parang wala lang sa kanya ang hatid kong balita kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng matinding lungkot.

"Huwag niyo na akong bigyan ng false hope dahil alam kong hindi mangyayari iyan. Habang buhay na akong maging inutil at kahit na ano pa ang gawin niyo, hindi na ako babalik sa dati!" malamig na sagot nito. Kaagad naman akong umiling.

"Hindi! Hindi ka namin susukuan dahil bahagi ka ng pamilya na ito. Kailangan mo lang tulungan ang sarili mo na makalakad ulit. Hihintayin lang natin ang Go signal ng Doctor para muli kang sasailalim sa operasyon. Sana naman magiging cooperative ka Kenneth!" seryoso kong wika sa kanya. Kaagad naman itong umiling.

"No! Hindi ako papayag! Hayaan niyo na lang ako! Masyado na akong maraming hirap na napagdaanan at ayaw ko ng dagdagan pa ang sugat sa katawan ko. Total, wala na din namang saysay ang lahat. Mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa gumaling." seryoso nitong sagot.

"Hanggang ngayun pa ba hindi mo pa rin siya nakakalimutan? Kenneth, wake up! Hindi ka mahal ng babaeng iyun! Nagpa imbistiga kami ni Drake at alam mo ba kung bakit hindi sumipot ang babaeng iyun sa kasal niyo? Binalikan lang naman niya ang kanyang ex boyfriend at masaya na silang nagsasama ngayun!" hindi ko na napigilan pang bigkas.

Actually, wala na sana akong balak pang sabihin sa kanya ang tungkol dito, pero since na matigas ang ulo niya, mas mabuti pang harapin niya ang tunay na hamon ng buhay. Para naman huwag na siyang umasa pa na muling bumalik sa kanya ang Vina na iyun or kahit na magtangka pang bumalik ang babaeng iyun kami na mismo ang haharang

"Hmmpp! Good for her! Good for her! "malungkot na sagot nito. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pamumula ng mga mata nito palatandaan na nagpipigili ito sa pag iyak kaya parang gusto kong pagsisisihan na binangit ko pa sa kanya ang tungkol sa babaeng mahal niya.

"Move on Ken! Hindi lang sa kanya umiikot ang mundo mo. Palagi mong tandaan na nandito lang kami na pamilya mo na handang umalalay sa iyo sa lahat ng oras.'" sagot ko. Blanko ang ekspresyon ng mukha na tinitigan lang ako nito.

"Pwede bang iwan mo muna ako? Gusto kong mapag-isa!" sagot nito. Umiling naman ako.

"No! Napag-usapan na namin nila Mommy at Daddy na pansamantala ka muna naming ikukuha ng personal na tagapag alaga! Lahat ng mga kasambahay natin, takot ng pumasok dito sa loob ng kwarto mo dahil sinisigawan mo. Sa ngayun wala kaming choice kundi ikuha ka ng personal nurse mo na mag aalaga sa iyo buong araw at gabi." wika ko. Kaagad naman nagsalubong ang kilay nito dahil sa sinabi ko.

"No! Hindi niyo pwedeng gawin sa akin yan at wala kayong karapatan na paghimasukan ang privacy ko!" Galit na namang sagot nito. Hindi naman ako nagpatinag. Unti-unti na akong  nasasanay sa ugali niya kaya walang dapat na ikabahala. Isa pa, wala naman siyang magagawa kapag ginusto namin.

"Kung ayaw mong panghimasukan namin ang buhay mo, tulungan mo ang sarili mong gumaling Ken! Huwag kang magkulong sa apat na sulok ng kwartong ito at asikasuhin mo ang sarili mo!" Naiinis ko namang sagot sa kanya. Oo, nandoon na ako. Nakakaawa siya pero kung ganito rin lang katigas ang ulo niya, wala akong choice kundi patulan siya para naman maramdaman niya na may pakialam kami sa buhay niya.

Ilang araw din ang matulin na lumipas. Nasunod din ang gusto namin na ikuha si Kenneth ng sarili niyang tagapag alaga pero hindi nagtatagal ang isang linggo at nagreresign din kaagad! Kahit na doblehin pa namin ang sahod wala talaga eh. Hindi daw talaga nila kaya. Ang matinding dahilan, hindi nila kayang i-handle ang masamang ugali ng kapatid ko! Basta na lang daw ito naninigaw ng walang dahilan at nambabato kapag hindi nasusunod ang gusto.

Chapter 465

JEANN POV

Dahil sa problema kay Kenneth, tuwing papasok ng opisina si Drake sumasaglit ako sa bahay namin para tulungan si Mommy na alagaan ang nagsusungit kong kapatid. Hindi na namin alam ang gagawin sa kanya. Walang nagtatagal na tagapag-alaga nito dahil sinusungitan.

Hindi din namin pwedeng utusan nang utusan ang mga kasambahay dahil takot na din sa kanya at kapag pilitin namin na pagsilbihan si Kenneth baka pati kami ay layasan din kaya ang ending kaming dalawa ni Mommy ang salitan na nag aalaga kay Kenneth

Hindi naman kasi pwedeng pabayaan ito. Para itong mabangis na lion na ayaw magpalapit sa ibang tao. Kahit nga kaming dalawa ni Mommy ay sinusungitan niya pero hindi naman siya uubra sa katarayan namin. Talagang pinapatulan narnin siya.

Panahon na lang siguro ang makakapagsabi kung magbabago pa ba ito. Wala itong balak gumaling dahil kahit ang paglabas ng kwarto para sana makapag paaraw man lang ayaw niyang gawin. Nagmumukmok lang ito sa loob ng kwarto sa mahigit tatlong buwan pagkatapos niyang naaksidente.

Pati si Daddy Kurt sumusuko na din sa ugali ng anak niya. Hindi niya ito mapagsabihan dahil kapag kinakausap niya si Kenneth hindi din siya sinasagot. Laging dinadahilan ni Kenneth na pagod na siya at gusto niyang magpahinga.

Ganitong senaryo ng buhay pamilya namin ay hindi na namin alam kung paano malulutas. Kung cooperative lang sana si Kenneth, pwede pa siguro siyang makalakad pero parang wala na talaga siguro itong ganang mabuhay.

Napabayaan na din nito ang sarili. Ang dating clean cut niyang buhok at makinis na mukha ay wala na. Hanggang balikat na ang buhok nito at puro balbas na din. Ibang iba na talaga siya simula noong naaksidente siya. Nawala ang Kenneth na puno ng pangarap sa buhay.

"Mam, nakaready na po ang mga gamit na dadalhin ni Baby Russell!" natigil lang ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang boses ni Ella. Dahil weekend bukas, isasama ko silang dalawa ni Baby Russell sa bahay ng mga magulang ko. Napag usapan na namin ni Drake kagabi pa na pagkatapos niyang lumabas ng opisina sa bahay na ng mga magulang ko siya didiretso. Balak naming doon magpalipas ng gabi.

Masyadong stress na si Mommy sa mga nangyari. Hindi niya na nga halos maalagaan ang ampon nilang si Baby Jillian. Nakadepende na din ito sa Yaya dahil naagaw na ni Kenneth ang buong oras nito.

"Okay na iyan. Aalis na tayo." sagot ko sa kanya. Kaagad naman itong tumango.

Mabilis lang naman kaming nakarating ng bahay. Papasok pa lang ang sasakyan ko sa gate nang mapansin ko si Mommy na matiyagang nakaantabay sa amin. Mukhang hinihintay nito ang aking pagdating.

"Mabuti naman at dumating ka na! Hindi ko na alam ang gagawin sa kapatid mo. Kanina pa sya nagwawala at lahat ng pagkain na ipinapasok sa kwarto niya ayaw niyang kainin." wika nito. Kita ko sa mukha ni Mommy ang sobrang stress.

"Bakit ayaw niya? Sinasaniban na naman ba siya ng masamang ispiritu? Dapat talaga siguro, tumawag na tayo ng pari eh. Hindi na normal ang ugaling ipinapakita ni Kenneth. Habang tumatagal, lalo siyang naging bayolente." sagot ko naman.

"Ilang beses ko na syang kinausap pero ayaw niyang makining. Kagabi, nanghihingi siya ng alak sa isa sa mga kasambahay pero hindi siya binigyan kaya nagwala. Pinagsisira niya lahat ng pwedeng masira sa loob ng kwarto niya. Kausapin mo nga iyang kapatid mo. Kapag magtagal pa siya ng ganiyan, baka bigla nalang akong atakihin sa puso dahil sa konsumisyon sa kanya." sagot naman ni Mommy sa akin. Wala akong choice kundi tumango.

"Ibig po bang sabihin hindi pa siya kumakain ng agahan hanggang ngayun? " tanong ko.

"Kagabi pa siya walang kain. Pumasok ng opisina si Daddy mo na kulang sa tulog dahil halos magdamag naming binabantayan iyang kapatid mo. Kulang na nga lang, itali na namin iyan eh. Baka sa susunod, sarili niya na ang sasaktan niya dahil sa mga kalokohan na ginagawa niya." sagot ni Mommy. Parang biglang sumakit ang sentido ko dahil sa sinabi niya. Ang hirap palang mag alaga ng kapatid na singtigas ng aspalto ang bungo dahil sa sobrang katigasan ng ulo.

"May nakaready nang pagkain sa mesa. Ikaw na ang bahalang mag akyat. Ako na muna ang bahala kay Baby Russell. Si Ella na lang ang isama mo dahil lahat ng mga kasambahay dito ay takot na sa kanya." muling wika ni Mommy. Napapailing na lang ako bago ko sinabihan si Ella na samahan niya ako. Walang pag aalinlangan na kaagad naman itong tumango.

Sana hindi ito matulad sa ibang kasambahay na na-trauma dahil sa ugali ni Kenneth. Wala na din kaming makuhang tagapag alaga ng nagsusungit kong kapatid kaya walang choice kundi kami talaga ni Mommy ang magsasakripisyo.

Dinaanan lang namin ang pagkain na nakalagay na sa tray at kaagad na kaming umakyat ng second floor para puntahan si Kenneth sa kanyang kwarto. Pagdating sa tapat ng kwarto ni Kenneth, kumatok lang ako ng tatlong beses bago ko binuksan.

"What!" kaagad na singhal nito bago kami nakapasok ng kwarto. Kaagad ko naman itong sinamaan ng tingin. Nakaupo ito sa kanyang wheelchair habang may hawak na libro.

"Anong what? Kung kinain mo lang sana itong breakfast mo, hindi na sana kita iisturbuhin ngayung umaga! Ano ba Ken...ano ba ang ginagawa mo sa sarili mo? Si Mommy, nadatnan ko ngayun lang na stress na stress! Bakit ba ang hirap mong intindihin!" hindi ko na napigilan pang bigkas sa kanya.

"Sinabi ko naman kasi sa inyo na pabayaan niyo na ako. Bakit ba napakahirap para sa inyo na gawin iyun? Kung pagod na kayo, mas pagod na ako! Umalis ka na sa kwarto ko at hindi ko kailangan ang awa niyo!" galit naman na sigaw ni Kenneth. Shock akong napatitig sa kanya. Sa totoo lang, sa tanang buhay ko, ngayun niya lang ako nasigawan ng ganito. Nagbago na nga siya! Tuluyan nang kinain ng galit ang puso niya.

Hindi ko tuloy maiwasan na maluha. Kita ko naman ang guilt sa kanyang mga mata habang nakatitig sa akin.

"BAkit? Ken, hindi mo kami kaaway! Kapamilya mo kami kaya sana huwag ka namang ganiyan. Hindi mo man lang naisip ang effort na ginagawa namin araw-araw para sa iyo. Kung ayaw mo akong makita...sige...ayos lang. Pero sana, kainin mo ang

pagkaing dala ko!" sagot ko sa kanya at nagmamadali nang lumabas ng kwarto. Hilam nag luha sa aking mga mata na bumaba ng hagdan at hindi ko man lang namalayan na hindi pala nakasunod sa akin si Ella.